ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΧΟΖΕΒΑ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ (+1993)
Ὑπό Ἀρχιμανδρίτου Κωνσταντίνου καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ
Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος…
Μακαριστός καθηγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ
Ἀρχιμανδρίτης Ἀντώνιος (†1993)
Φέτος συμπληρώνονται τριάντα ἔτη ἀπό τῆς αἰφνιδίου καί τραγικῆς ἐκδημίας τοῦ μακαριστοῦ καθηγουμένου τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Χοζεβᾶ, Ἀρχιμανδρίτου Ἀντωνίου. Ὁ π. Ἀντώνιος Ἰωσηφίδης ἐκ τοῦ χωρίου Αὐλές τῶν Σερβίων Κοζάνης, γεννήθηκε τό ἔτος 1958 καί ἔλαβε τό ὄνομα Ἀπόστολος. Ὁ τρίτος γιός εὐλαβῶν γονέων, παιδί ἀνήσυχο τῷ πνεύματι, δυναμικό, τολμηρό, ἄφοβο! Εἶχε τήν εὐλογία νά τοῦ διδάξουν οἱ καλοί γονεῖς του τά νάματα τῆς πίστεως καί ὅταν τό 1966 μετοίκησαν στήν Θεσσαλονίκη, νά τόν ὁδηγήσουν στό Κατηχητικό τῆς Ἐνορίας τους, τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο Εὐόσμου, ὅπου ὁ μακαριστός π. Ἀλέξανδρος Καλπακίδης, μετέπειτα Μητροπολίτης Σταυροπηγίου, πολύ ἐργάστηκε στήν παιδική τοῦ ψυχή! Ὁ ἴδιος ὁ π. Ἀντώνιος ἔγραφε:
«Μέ λυπήθηκε [ὁ Θεός], Πολυεύσπλαχνος ὤν καί δέν θέλει τόν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ καί μέ φύλαξε καί ἐδῶ εἶναι Γέροντά μου τό θαῦμα τό μεγάλο, γιατί τώρα βλέποντας πίσω μου μέ καθαρή πλέον διάνοια μένω ἄφωνος ἰχθύς. Τώρα καταλαβαίνω τήν προστασία, τήν διαφύλαξη τοῦ Θεοῦ σέ μένα προσωπικά, τώρα βλέπω καί τό λέω ὅτι τόν Χριστό τόν γνώρισα μέσω ἐσένα, μιλοῦσε μέσα μου ὁ Χριστός μέ τήν δική σου φωνή, μέ τό κήρυγμά σου καί ἡ ζωή σου ἦταν γιά μένα παράδειγμα… Εἶχες σκάψει στήν ψυχή μου πολύ βαθιά ἀπό τήν τρυφερή ἡλικία καί φύτεψες τόν Λόγο τοῦ Εὐαγγελίου πού μέ τόν καιρό, μέ τό κήρυγμά σου ἀφομοιώθηκε καί ἔγινε δεύτερη φύση καί ὅταν ἤθελα νά κάνω κάτι καλό ἤ κακό, τό ζύγιζα μέ τό Εὐαγγέλιο, καί αὐτό μέ φύλαξε ἀπό πολλές μεγάλες ἁμαρτίες». 1
Ἀκολουθῶν τήν κλήση καί τήν κλίση τῆς καρδιᾶς του, κατεύθυνε τά βήματά του στήν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, τό ἔτος 1985, σέ ἡλικία 27 ἐτῶν. Ὡς Μοναχός διακρίθηκε στήν ὑπακοή, τήν ὑποδειγματική αὐταπάρνηση, μά καί τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη πρός πάντας. Ἔλαβε τόν πρῶτο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυροῦ Διοδώρου τόν Δεκέμβριο τοῦ 1985, κατά τήν κυριώνυμο ἡμέρα τῆς Πανηγύρεως τῆς Ἱερᾶς Λαύρας καί ἕνα ἀκριβῶς ἔτος ἀργότερα ἔλαβε τόν δεύτερο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης. Τό 1990 τοποθετεῖται Ἱερεύς στό Μπετ Σαχούρ – τό λεγόμενο χωρίον τῶν Ποιμένων – ὅπου κερδίζει τήν ἀγάπη καί τήν ἐκτίμηση ὅλου τοῦ Ἀραβοφώνου ποιμνίου. Τό αὐτό ἔτος ἐπιδεικνύει ἄκρα ὑπακοή στόν Πατριάρχη κυρό Διόδωρο καί μεταβαίνει ἅμα τῇ Πατριαρχικῇ ἐντολῇ στήν Ἱστορική τοῦ Χοζεβᾶ Λαύρα, λόγῳ κενοῦ στήν ἡγουμενία. Προσέφερε ἐπί τριετίαν τά μέγιστα στήν ἀναδιοργάνωση τῆς Μονῆς, τόσο ἀπό ὑλικῆς πλευρᾶς, ὅσο καί ἀπό πνευματικῆς. Μερίμνησε γιά τήν ἀνακαίνιση τῶν ὑποδομῶν, τήν συντήρηση τῶν ὑπαρχόντων καί τήν ἀνοικοδόμηση νέων χώρων καί ἰδιαιτέρως μοναχικῶν κελλίων. Τό σπουδαιότερο ὡστόσο ἦταν ὅτι προχώρησε στήν θέσπιση καί πιστή τήρηση προγράμματος μοναχικοῦ: καθημερινή τέλεση Θείας Λειτουργίας καί ὅλων τῶν Ἀκολουθιῶν τοῦ εἰκοσιτετραώρου κατά τήν μοναστικήἐκκλησιαστική τάξη. Τό παράδειγμα πού ὁ ἴδιος ἔδινε στούς τότε ἐγκαταβιοῦντας στήν Μονή ἦταν ἕνα λίαν καταλυτικό ἐπιχείρημα, ὥστε ὅλοι νά πεισθοῦν νά τό ἀκολουθήσουν!
Τό νῆμα τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ κόπηκε νωρίς, διότι ἀνῆκε εἰς τούς «ἠγορασμένους ἀπό γῆς». 2
Τήν 14η /27η Δεκεμβρίου 1993, μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, κατά τήν διάρκεια χειρωνακτικῆς ἐργασίας σέ χῶρο τῆς Μονῆς, «… ξαφνικά… ἕνας ἐκκωφαντικός κρότος… Θεέ μου, τί φοβερός κρότος… Θόρυβος δυνατός, σάν κάτι νά εἶχε καταρρεύσει καί ἕνα πυκνό σύννεφο σκόνης… Μέ ἕνα ἀστραπιαῖο ἅλμα ὁ Ὑποτακτικός {π. Γερμανός} ὁρμᾷ μέσα στό δωμάτιο. Ὁ τοῖχος ἔχει ὑποχωρήσει ἤ, σωστότερα, ἕνα τμῆμα τοῦ βράχου ἔχει ἀποκολληθεῖ κι ἔχει καταπλακώσει τόν Γέροντα, ἀφήνοντας ὡστόσο, ἀνέπαφο τό κεφάλι του! … ὁ π. Ἀντώνιος διατηρεῖ πλήρως τίς αἰσθήσεις του καί μιλᾶ! … Δίχως νά διστάσει λεπτό {ὁ π. Γερμανός}, ἤ να ἀποθαρρυνθεῖ ἀπό τόν ὄγκο καί τό βάρος τῶν γρανιτένιων ὀγκόλιθων, ἀρχίζει νά τούς ἁρπάζει ἕναν-ἕναν καί νά τούς πετᾷ πέρα μέ τά χέρια του, σέ μιά ὑπεράνθρωπη προσπάθεια ν’ ἀπεγκλωβίσει τόν τραυματία. Ὅταν τά καταφέρνει, τόν σηκώνει προσεκτικά καί τόν μεταφέρει, ὅσο πιό ἁπαλά μπορεῖ, σ’ ἕνα κρεβάτι. Ἴχνη ἀπό ἐξωτερικό τραυματισμό δέν βλέπει, ἀλλά ὁ Γέροντας, μέ κόπο, ἐπαναλαμβάνει:
-«Πονάω… πονάω… στή μέση…»
Ἀρχίζει νά φοβᾶται στ’ ἀλήθεια τώρα ὁ π. Γερμανός! Ἴσως γιά πρώτη καί τελευταῖα φορά στή ζωή του δοκιμάζει αὐτός, ὁ λεοντόκαρδος, τί θά πεῖ «φόβος»!… Ἀργότερα, μέσα στό ταξί, τόν κρατᾶ σφιχτά, ἀλλά προσεκτικά, να μήν τόν πονέσει καί φοβᾶται ὁ Γερμανός! Φοβᾶται πολύ τώρα, διότι ἀκούει κάτι σάν ρόγχο κι ἡ ἀναπνοή τοῦ Γέροντός του δυσκολεύει… δυσκολεύει… γίνεται ὅλο καί πιό βαρειά, πιό βαρειά… ὥσπου σταματᾶ ἐντελῶς…!» 3
Ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης στόν ἐπικήδειο λόγο τοῦ Ἁγίου Μελετίου Ἀντιοχείας, ὁ π. Ἀντώνιος «ἀπέθετο τούς δερματίνους χιτῶνας, οὐδέ γάρ ἐστί χρεία τοῖς ἐν παραδείσῳ διάγουσι τῶν τοιούτων χιτώνων, ἀλλ’ ἐνδύματα, ἅ τῇ καθαρότητι τοῦ βίου αὐτοῦ ἐξυφάνας ἐπεκοσμήσατο». 4
Πράγματι, ὁ ἀδελφός καί πατήρ ἡμῶν Ἀντώνιος βρίσκεται ἀνάμεσά μας τῷ πνεύματι! Οἱ ἀξίες καί οἱ ἀρχές του, ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐπολιτεύθη, ἡ ἀπαράμιλλος ὑπακοή καί ἡ Μοναχική ξενιτεία του, ὁ δυναμισμός κι ὁ αὐθορμητισμός του, ἀποτελοῦν «λύχνο τοῖς ποσίν» ἡμῶν. Στίς δυσκολίες μας ἐπικαλούμεθα τήν εὐχή του, προσπαθοῦμε νά σκεφθοῦμε τί θά ἔπραττε, πῶς θά ἀπαντοῦσε, πῶς θά ἀντιδροῦσε ἐκεῖνος… Ἡ λεβεντιά του μᾶς συγκινεῖ, ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον, ἡ ἐλεήμων καρδιά του μᾶς ὠθεῖ νά τόν μιμηθοῦμε. Ἡ ἀσκητικότης του μᾶς διδάσκει… Ἡ Μοναχική του ἀποταγή μᾶς καθοδηγεῖ… Ἡ αἰσιοδοξία καί ὁ Θεῖος Ἔρως πού ἀπέρρεαν ἀπό τά λεγόμενα καί τά πραττόμενα ὑπ’ αὐτοῦ, μᾶς πλημμυρίζουν μέ τήν χαρά καί τήν προσδοκία τῆς κοινῆς τῶν κεκοιμημένων Ἀναστάσεως!…
«Ἀνάμεσά μας»
Σάν ἀπολειτουργήσαμε τά ἀποξημερώματα
κατεβήκαμε ἀπ’ τήν Ἐκκλησιά στόν κῆπο,
στόν τάφο τοῦ π. Ἀντωνίου
ἀπό ΄να κερί κρατώντας (ὁ καθένας).
Ἦταν εἰς ᾃδου κάθοδος…
Κατεβήκαμε θλιμμένοι μέν, ἀπελπισμένοι ὄχι.
Ἦταν ἀνάμεσά μας ὁ π. Ἀντώνιος
πιό παρών κι ἀπ’ τούς παρόντες.
Δύναμη ὁ θάνατος ἐπάνω του δέν εἶχε!» 5
Ἀς εἶναι αἰωνία τοῦ ἡ μνήμη!
Παραπομπές
1.Ἀρχιμανδρίτου Κωνσταντίνου Χοζεβίτου Μορφές τοῦ Χοζεβᾶ σ.σ. 266,267 Ἐκδόσεις Ἑπτάλοφος 2020
2.Ἀποκ.14,3
3.Ἀρχιμανδρίτου Κωνσταντίνου Χοζεβίτου Μορφές τοῦ Χοζεβᾶ σ.σ. 337,338 Ἐκδόσεις Ἑπτάλοφος 2020
4.Migne P.G. 46,852
5. Ἐπί τῷ 40νθημέρῳ μνημοσύνῳ τοῦ π. Ἀντωνίου ποίημα, ποιηθέν ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου.