Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ Α’ ΝΥΜΦΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
Τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, 15ης/28ης Ἀπριλίου 2024, ἐτελέσθη ἡ κατανυκτική Ἀκολουθία τοῦ Α’ Νυμφίου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἐν χοροστασίᾳ, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί τῆς Προξένου κ. Ἄννης Μάντικα, ἐν συμμετοχῇ μοναχῶν, μοναζουσῶν καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν πρός τούς ὁποίους ἐκήρυξεν ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:
«Τόν νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ, λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς, Φωτοδότα, καί σῶσόν με».
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πάντας ἡμᾶς συνήγαγε ἐν αὑτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τοῦ σταυρικοῦ πάθους, ἀλλά καί τῆς τριημέρου ταφῆς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος κατεδέχθη τόν Σταυρόν, ἐτασμούς καί μάστιγας, κρινόμενος ὑπό τοῦ Πιλάτου
«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ραθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διά τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς», παραγγέλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶναι ὁ Ἐρχόμενος Νυμφίος ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, οἱ δέ μαθηταί Αὐτοῦ, τοὐτέστιν οἱ πιστεύοντες καί ἀκολουθοῦντες Αὐτόν, εἶναι οἱ υἱοί τοῦ νυμφῶνος, δηλαδή οἱ προσκληθέντες εἰς τούς γάμους. «Μή δύνανται οἱ υἱοί τοῦ νυμφῶνος πενθεῖν, ἐφ’ ὅσον χρόνον μετ’ αὐτῶν ἐστιν ὁ νυμφίος», λέγει Κύριος (Ματθ. 9,15).
Ὁ Χριστός, ὡς Νέος Ἀδάμ ἐπί τοῦ Σταυροῦ λυτρώνει τήν νέαν Εὔαν διά τοῦ τιμίου Αὐτοῦ αἵματος, ἀλλά καί τοῦ ὕδατος, τά ὁποῖα ἐξέβλυσαν ἐκ τῆς κεντηθείσης πλευρᾶς Αὐτοῦ (Ἰωάν. 19,34). Τό αἷμα καί τό ὕδωρ συμβολίζουν τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τήν ἀγάπην τοῦ Νυμφίου πρός τήν νύμφην Αὐτοῦ. «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τάς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν Ἐκκλησίαν καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὑτῆς», (Ἐφ. 5,25), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.
Ἡμεῖς, ὄντες μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἴμεθα καί μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ σχέσις Θεοῦ καί ἀνθρώπου ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ εἶναι σχέσις καί ἕνωσις γάμου. Τό δέ θεμέλιον καί ἡ ἑνοποιός δύναμις τοῦ γάμου εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη.
Εἰς Αὐτόν τοῦτον τόν γάμον τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ καί τῆς Νύμφης, τῆς Ἐκκλησίας, προσκαλούμεθα νά συμμετάσχωμεν καί ἡμεῖς. Διά νά συμμετάσχωμεν ὅμως, πρέπει νά ἀποδεχθῶμεν ὄχι μόνον τήν πρόσκλησιν, τήν ὁποίαν πολλοί τήν ἀρνοῦνται, ἀλλά καί νά φέρωμεν τό κατάλληλον ἔνδυμα.
Εἰς τήν γνωστήν τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ματθαίου παραβολήν τῶν βασιλικῶν γάμων ἀκούομεν τόν Βασιλέα νά λέγῃ εἰς τόν ἀπρόσκλητον «ἄνθρωπον οὐκ ἐνδεδυμένον ἐν ἐνδύματι γάμου», (Ματθ. 22,11): «Ἑταῖρε πῶς εἰσῆλθες ᾧδε, μή ἔχων ἔνδυμα γάμου»; (Ματθ. 22,12). Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ ὑμνῳδός ἐκ στόματος τῆς Ἐκκλησίας ἱκετευτικῷ τῷ τρόπῳ ἀναφωνεῖ: «Τόν νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ, λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς, Φωτοδότα, καί σῶσόν με».
Ἡ πρόσκλησις δέ αὐτή θά ἀντηχῇ ὅσον ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ κόσμῳ. Ἐπειδή ὅμως ἡ τελετή ἤ μᾶλλον ἡ ὥρα καί ὁ χρόνος τῆς πανηγυρικῆς τελετῆς τῶν γάμων δέν εἶναι καθωρισμένη, διά τόν καθένα ἀπό ἡμᾶς ἀπαιτεῖται ἐγρήγορσις, οὕτως ὥστε, ὅταν ἔλθῃ ὁ Νυμφίος νά εἴμεθα ἕτοιμοι, ὅπως οἱ φρόνιμοι παρθένοι, αἱ ὁποῖαι ἠγέρθησαν καί ἐκόσμησαν τάς λαμπάδας αὐτῶν.
Ἰδού καιρός ἑτοιμασίας ἡ Ἁγία καί Μεγάλη ἑβδομάς τῶν Νηστειῶν, ἡ ὁποία μᾶς καλεῖ καί μᾶς προετοιμάζει διά τήν πανήγυριν τῶν πανηγύρεων τήν Λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν. Καλόν καί εὐλογημένον Πάσχα».
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας