Ἑορτάσωμεν λαοί, Χριστοῦ τά Γενέθλια,

καί ἐπάραντες τόν νοῦν ἐπί Βηθλεέμ ἀναχθῶμεν τῇ διανοίᾳ,

καί κατίδωμεν τό ἐν Σπηλαίῳ μέγα μυστήριον.(Στιχ. Ἑσπερ. κδ΄Δεκ.).

Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε, ἰδίᾳ ὅμως κατά τάς πανεκλάμπρους ἑορτίους  ἡμέρας ταύτας, διακηρύσσει εἰς τά τέκνα αὐτῆς καί εἰς τήν ἀνθρωπότητα ὅλην τό μυστήριον, τό ὁποῖον ἀπό Θεοῦ ἐν Γραφαῖς Ἁγίαις ἀπεκαλύφθη εἰς αὐτήν, τό μυστήριον τό ὁποῖον αὐτή βιώνει καί τό ὁποῖον πληροῖ αὐτήν. Διαλαλεῖ τήν ἀλήθειαν ἐκείνην, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν αἰτίαν τῆς ὑπάρξεως αὐτῆς καί τήν πηγήν τῆς χαρᾶς αὐτῆς.

Τό μυστήριον τοῦτο εἶναι ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ Λόγου. Τό γεγονός δηλαδή ὅτι ὁ Θεός, ὁ πλάσας τόν ἄνθρωπον πάλαι κατ΄ ἀρχάς ἐκ τοῦ χοός κατ΄εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων ἐθεράπευσε τά τραύματα αὐτοῦ, ἀνέπλασε καί ἀνεδημιούργησε αὐτόν, «ἐξαποστείλας τόν υἱόν  Αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4, 4-5) κατά τόν οὐρανοβάμονα Παῦλον.  Ὡς λέγει ὁ ἔγκριτος καί θεοφόρος πατήρ καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «ἀσυγχύτως προσέλαβε τό ἀνθρώπινον, ᾠκειώσατο τήν ἀνθρωπότητα, καταπεφοίτηκεν ἐθελοντής ἐν τοῖς καθ’ ἡμᾶς», προκειμένου νά ἀπαλλάξῃ ἡμᾶς ἐκ τῆς προσγενομένης ἡμῖν ὑπό τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας φθορᾶς καί φέρῃ ἡμᾶς «εἰς τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8, 21).

Τό μυστήριον τοῦτο, ἐκκινοῦν ἀπό τοῦ οὐρανοῦ ἄνωθεν, διικνεῖται εἰς τήν γῆν κάτω. Ὡς ἀφορῶν καί στοχεῦον εἰς τόν ἄνθρωπον, καθιστᾷ τοῦτον συνεργόν καί συμμέτοχον. Παρθένος κόρη ἐκ Ναζαρέτ  συνεργεῖ,  συλλαμβάνουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, κυοφοροῦσα καί τίκτουσα ἐν Βηθλεέμ ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου τόν Χριστόν. Οὐδέ αὐτή ἡ ἄψυχος κτίσις οὔτε τῶν ἀλόγων ζώων ἡ φύσις ἀποκλείονται, ἀλλά ἡ γῆ καί μάλιστα αὐτή ἡ τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου, ἐπί τοῦ ὁποίου ἡ Κωνσταντίνειος καί Ἰουστινιάνειος αὕτη Βασιλική τῆς Γεννήσεως ἀνηγέρθη, δέχεται καί φιλοξενεῖ εἰς τά σπλάγχνα αὐτῆς τόν τεχθέντα Βασιλέα, συμμετέχοντα εἰς ὅλα τά ἀδιάβλητα ἀνθρώπινα  ἡμέτερα πάθη, ἕως καί εἰς αὐτήν τήν  περιβολήν σπαργάνων καί ἀνάκλισιν ἐν φάτνῃ.

Μάγοι Περσῶν βασιλεῖς μακρόθεν ὑπό ἀστέρος ὁδηγούμενοι, προσέρχονται καί γονυπετεῖς προσκυνοῦν τό παιδίον (Ματθ. 2, 1-2), προσφέροντες χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν ὡς δῶρα τῆς εὐλαβείας αὐτῶν (Ματθ. 2, 11). Ποιμένες ἀγραυλοῦντες εἰς τήν ὅμορον τῆς Βηθλεέμ κώμην, ἀκούσαντες παρά τοῦ ἀγγέλου τό:  « Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην σφόδρα, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστιν χριστός κύριος» (Λουκ. 2, 11) καί τό «πλῆθος τῆς οὐρανίου στρατιᾶς αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων, Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 13-14), « διέρχονται ἕως Βηθλεέμ καί ἀνευρίσκουν τήν τε Μαριάμ καί τόν Ἰωσήφ καί βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ» (Λουκ. 2, 15-17) «καί ὑποστρέφουν δοξάζοντες τόν Θεόν ἐπί πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καί εἶδον καθώς ἐλαλήθη πρός αὐτούς» (Λουκ. 2, 20).

Τήν πρόσκλησιν ταύτην τῆς συμμετοχῆς καί συνεργίας εἰς τήν θείαν συγκατάβασιν καί φιλανθρωπίαν οὐχί πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοίως ἀποδέχονται. Οἱ μάγοι καί οἱ ποιμένες προσέρχονται προσκυνοῦντες,  Ἡρώδης ὅμως ὁ βασιλεύς ἀκούσας περί τοῦ νεογενοῦς βασιλέως, ταράσσεται μαινόμενος, τεκταίνεται ἀνίερα καί κατασφάζει ἀθῷα νήπια (Ματθ. 2,16). Καταδιώκει Αὐτόν τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος, ἀρνούμενος οἱανδήποτε βίαν καί ἐνεργῶν ὡς ἄνθρωπος μόνον, φεύγει εἰς Αἴγυπτον (Ματθ. 2,14). Ἔτι καί σήμερον ἄνθρωποι καταδιώκουν τόν Χριστόν εἰς τό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Αὐτοῦ, τῶν ἀδυνάτων, τῶν νηπίων, τῶν προσφύγων, τῶν πτωχῶν. Ἀνοικτίρμονες καί ἀνελεήμονες, ὡς ὁ Ἡρώδης, κηρύσσουν πολέμους μέ πρόσχημα τήν εἰρήνην, προβαίνουν εἰς τρομοκρατικάς ἐνεργείας ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ καί τῆς θρησκείας μέ ἑκατόμβας ἀνθρωπίνων θυμάτων. Χωρίζουν καί ἀποκλείουν πόλεις ἀπ’ ἀλλήλων ὡς καί ταύτην τῆς Βηθλεέμ ἀπό τῶν Ἱεροσολύμων. Ἡ στάσις τῆς ἀποστασίας αὐτῆς ἐνίων ἐκ τῶν ἀνθρώπων εἶναι καί ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ, τῆς ἀδικίας καί τῆς ἀνισότητος εἰς τόν κόσμον.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ παρά ταῦτα, μετά πίστεως βαθείας καί ἐλπίδος βεβαίας διακηρύσσει ὅτι τῶν ὀλίγων τούτων « ἡ ἀπιστία δέν θά καταργήσῃ τήν πίστιν τοῦ Θεοῦ ( Ρωμ. 3, 3). Συμπάσχει μετά τοῦ ἀνθρώπου διά τήν τραγικότητα καί τά ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς αὐτοῦ καί συμπαρίσταται αὐτῷ ποικιλοτρόπως ὡς στοργική πνευματική μήτηρ, κηρύττουσα σεσαρκωμένον Θεάνθρωπον, «ἀναπαύοντα πάντας τούς κοπιῶντας καί πεφορτισμένους» (Ματθ. 11, 28), οἱ ὁποῖοι προσέρχονται πρός Αὐτόν.

Ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου, ἀπό τῶν κόλπων  τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, εὐλογοῦντες Πατριαρχικῶς καί Πατρικῶς τά μέλη τοῦ ἐμπεπιστευμένου Ἡμῖν ποιμνίου, ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί ὁπουδήποτε καί προτρέποντες αὐτά, ὅπως, διατηροῦντα τήν ἐλπίδα, ἐγκολπωθοῦν καί ἀκολουθοῦν Χριστόν Ἐνανθρωπήσαντα συμφώνως πρός τήν Ἁγιοπατερικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἔκκλησιν δέ ἀπευθύνοντες πρός τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ὅπως ὦσιν εἰρηνοποιοί καί ἐργάται δικαιοσύνης χάριν τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως τῶν λαῶν καί  τῆς ἐν εὐημερίᾳ ἀγαθῶν ζωῆς αὐτῶν, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  2009.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀριθμ. Πρωτ.

1267

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙῼ*

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως

Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὑπερφυῶς ἐκ Παρθένου Τεχθέντι.

Τόν ἀγγελόφθεγκτον ὕμνον ἐνωτιζόμενοι καί τήν χορείαν τῶν ὑμνῳδούντων ἀγγέλων ἐκθύμως ὀπτανόμενοι, ἐν ἀγαλλιάσει ψυχῆς συνοδοιποροῦμεν μετά τοῦ ἀστέρος εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Βηθλεέμ, τήν «οὐδαμῶς ἐλαχίστην ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα», ἥτις σεμνύνεται διά τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως, τήν περιέχουσαν τό Θεοδέγμον Ἱερόν Σπήλαιον, ὅπερ χαρμοσύνως κυκλοῦντες, δοξολογίαν καί αἶνον ἀναπέμπομεν τῷ ἐκ Παρθένου ἄνευ φθορᾶς Τεχθέντι Σωτῆρι ἡμῶν Χριστῷ.

Τοῦ ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένου μυστηρίου φανερουμένου σήμερον, συγκινήσει ἰδιαιτέρᾳ καθορῶμεν Θεόν ἐπί γῆς φανέντα, ἵνα συναγάγῃ τά διεστῶτα, ἐπανενώσῃ τήν διαρραγεῖσαν μέ τήν προπατορικήν ἁμαρτίαν γέφυραν, τήν συνδέουσαν τόν ἄνθρωπον μετά τοῦ Θεοῦ, ἀποκαταστήσῃ τόν κατ’ εἰκόνα Αὐτοῦ πλασθέντα ἄνθρωπον εἰς τό ἀρχαῖον αὐτοῦ κάλλος, διδάξῃ τήν ἄδολον καί ἀνυπόκριτον πρός πάντας ἀγάπην, χορηγήσῃ ἑνί ἑκάστῳ τήν ψυχικήν γαλήνην καί συμπάσῃ τῇ δημιουργίᾳ τήν εἰρήνην, ἐν ἀλληλοπεριχωρήσει καί ἀμοιβαίῳ σεβασμῷ, ὡς προϋποθέσεις διά τήν πρόοδον καί εὐημερίαν αὐτῆς.

Τούς καρπούς τῆς ἀποστασίας παγγενοῦς τοῦ Ἀδάμ ἐκ τοῦ φιλανθρώπου Πλάστου ὁσημέραι γευόμενοι, μετ’ ἀνησυχίας παρατηροῦμεν τά φαινόμενα τῆς ἀλληλοεξοντώσεως ἀτόμων καί λαῶν εἰς τάς μεταξύ αὐτῶν διαμάχας, τῆς ἐξουσιαστικῆς προσπαθείας ἐνίων κατά τῶν ἀδυνάτων, τῆς δουλικῆς ἐκμεταλλεύσεως νέων καί παιδίων, τῆς αὐξήσεως τῶν κρουσμάτων βίας καί παρανομίας, τῆς ἀπωλείας ἀθῲων ἀνθρωπίνων ζωῶν ἐκ τῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων, τῆς ἑκατόμβης τῶν θυμάτων ἀσιτίας, ἥτις ἀναμένεται νά ἀποκτήσῃ ἀπογοητευτικήν διάστασιν μέ τήν ἐπισυμβᾶσαν παγκόσμιον οἰκονομικήν κρίσιν, τῆς μεγενθύνσεως τοῦ ἀριθμοῦ ἰδίως τῶν νέων, οἵτινες ματαίως περιπλανῶνται εἰς τόν ἀπατηλόν κόσμον τῶν διαφόρων χημικῶν σκευασμάτων καί οὐσιῶν, τῆς ἐντέχνου ἐξιδανικεύσεως διαφόρων μορφῶν συμβιώσεως πρός βλάβην τοῦ οἰκογενειακοῦ βίου, τῆς διαβρωτικῆς δράσεως αἱρέσεων καί νεοφανῶν παραθρησκευτικῶν δοξασιῶν καί τῆς παντελοῦς ἐλλείψεως σεβασμοῦ ἀλλήλων καί τοῦ περιβάλλοντος ἡμῶν χώρου, ὅν ἐν σοφίᾳ ἐδημιούργησεν ὁ Θεός.

Τούτων πάντων συμβαινόντων, ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἥν καλεῖται, ἵνα διαδραματίσῃ εἰς τόν παραπαίοντα σύγχρονον κόσμον, καθίσταται ἔτι περισσότερον οὐσιαστική καί ἐπιτακτική. Εἰς τήν ἀλαζονείαν καί τήν ἐξουσιαστικήν διάθεσιν τοῦ ἀνθρώπου, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τήν πενιχράν Φάτνην «ἐν ᾗ ἐτέχθη Χριστός ὁ Κύριος», καί τήν ἑκούσιον ὑπέρ αὐτοῦ θυσίαν τοῦ Δημιουργοῦ πάσης τῆς κτίσεως.  Εἰς τάς μεταξύ ἀλλήλων κυριαρχικάς μάχας, διατρανοῦται κατά τό εὐαγγελικόν «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» καί τήν Κυριακήν παρότρυνσιν «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν», τό αἰσιόδοξον μήνυμα τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης, τάς ὁποίας ἐδώρησε τῷ κόσμῳ ὁ Δοτήρ καί  Ἄρχων αὐτῶν, διά τῆς ἐν Ἑαυτῷ προσλήψεως σαρκός καί τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως Θεοῦ καί ἀνθρώπου.

Ὑπό τοιούτων συναισθημάτων διακατεχόμενοι, τήν ἀναίμακτον Θείαν Λειτουργίαν προσφέρομεν τῷ δι’ ἡμᾶς Νηπιάσαντι Θεῷ Λόγῳ, ἐπί τοῦ καθηγιασμένου τόπου τῆς Θείας Αὐτοῦ Γεννήσεως, καθ’ ἥν ἡδέως μνημονεύομεν καί τοῦ ὀνόματος τῆς Ὑμετέρας λίαν Σεβασμιοποθήτου Ἡμῖν Παναγιότητος, λιπαρῶς δεόμενοι τοῦ Θείου Βρέφους κρατύνειν Αὐτήν ἐν παντί καί πάντοτε, ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς τε Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καί συνόλου τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἐφ’ οἷς, ἑορτίως κατασπαζόμενοι Αὐτήν ἀδελφοποθήτως ἐν τῷ ἐκ Παρθένου Τεχθέντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

* Ὅμοια γράμματα ἐστάλησαν καί εἰς τούς λοιπούς Πατριάρχας καί Προκαθημένους τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν

Διέλθωμεν δή ἕως Βηθλεέμ

καί ἴδωμεν τό ῥῆμα τοῦτο τό γεγονός,

ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν (Λουκ. 2, 15).

Ἡ Ἐκκλησία, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ διαιωνίζουσα τό λυτρωτικόν ἔργον Αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς, διαλαλεῖ καί πάλιν σήμερον τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, εἰς τά μέλη αὐτῆς καί τόν κόσμον ὅλον, τήν σῴζουσαν ἀλήθειαν.

Διακηρύσσει τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός τῶν πατέρων ἡμῶν, ὁ πλάσας κατ’ ἀρχάς τόν ἄνθρωπον ἐξ ἀγάπης κατ΄ εἰκόνα καί καθ΄ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, μή ἀνεχόμενος τήν ἐπισυμβᾶσαν ἐκ τῆς πτώσεως παραμόρφωσιν τῆς εἰκόνος Αὐτοῦ, ἀνέπλασε αὐτόν ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων. Ἀνέπλασε καί ἀνεγέννησε τό πλάσμα Αὐτοῦ μέ τρόπον, ὁ ὁποῖος ὑπερβαίνει τήν ἀνθρωπίνην διάνοιαν καί δύναμιν. Τοῦτο συνετέλεσε ὁ Θεός μέ τήν σάρκωσιν καί ἐνανθρώπησιν τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ Μονογενοῦς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου. « Ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον» (Γαλ. 4, 4). Ὁ Θεός προέβη εἰς τήν ἀνακαίνισιν τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ἰδίαν σύγκρασιν μετ΄ Aὐτοῦ ἐν τῷ Χριστῷ. Ἔγινεν ὁ Ἴδιος ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅ, τι καί τό πλάσμα Του, ἄνθρωπος, μέ ὅλα τά ἀδιάβλητα ἀνθρώπινα πάθη. «Καταβέβηκεν εἰς τήν ἀνθρώπου φύσιν οὐκ ἀπολισθήσας τοῦ εἶναι Θεός, προσέλαβε τό ἀνθρώπινον οὐχί ὡς ἀλλότριον ἀλλ΄ὡς ἴδιον ἀληθῶς» κατά τόν ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας (Πρός βασιλέα Θεοδόσιον, PG 76, 1169D). Ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί εἰς μίαν συγκεκριμένην στιγμήν τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι. «Εἰσβέβηκεν εἰς τήν οἰκουμένην, μέρος κόσμου πεφηνώς ὡς ἄνθρωπος» χωρίς διά τοῦτο νά ἀπολέσῃ τήν θείαν δόξαν κατά τόν αὐτόν θεοφόρον πατέρα (Περί ὀρθῆς πίστεως, PG 76, 1177). Ἐγεννήθη ὡς ἄνθρωπος ἐν χρόνῳ, ἐπί τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος Καίσαρος Αὐγούστου καί ἐν τόπῳ, ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας.

Τό μυστήριον τοῦτο, ὑπερέχον πᾶσαν ἔννοιαν, ἔλαβε χώραν μακράν τῶν ὀμμάτων τῶν ληρωδῶν Ἡρωδῶν τοῦ κόσμου τούτου. Ὁ Χριστός «λαθών ἐτέχθη ὑπό τό σπήλαιον», οὐχί ἐν δυνάμει καί βίᾳ, οὐχί ἐν δυναστείᾳ καί ἐξουσίᾳ, ἀλλά ἐν βρεφικῇ ἀσθενείᾳ καί ἀδυναμίᾳ, ἐν ἄκρᾳ κενώσει καί ταπεινώσει. Ἀπεκαλύφθη ἐν τῷ σπηλαίῳ εἰς ψυχάς ἁγνάς καί καθαράς, δυναμένας νά κατανοήσουν καί ἐγκολπωθοῦν Αὐτόν. Ἐφανερώθη ὁρατῶς πρῶτον εἰς τήν Παρθένον, ἡ ὁποία θαυμάζει καί ἐκθαμβεῖται, βλέπουσα τελεσιουργούμενον ἐν αὐτῇ τό ἐπαγγελθέν εἰς αὐτήν ὑπό τοῦ ἀγγέλου ἐν Ναζαρέτ. Πρώτη αὕτη ὁρᾷ ἐν φάτνῃ ἀνακλιθέντα τόν ἀόρατον καί περιελίσσει ἐν σπαργάνοις τόν ἀχώρητον. Εἰς Ἰωσήφ τόν μνήστορα ἐμπιστεύεται ἡ συνοδεία τῆς Παρθένου καί τοῦ παιδίου εἰς Αἴγυπτον. Ἁπλοῖ τήν καρδίαν ποιμένες, εἰς τήν παρακειμένην κώμην ἀγραυλοῦντες, καθοδηγοῦνται ὑπό τῶν ἀγγέλων, τῶν ἐν οὐρανοῖς ψαλλόντων τό «Δόξα ἐν ὑψίστοις», καί ἕως Βηθλεέμ διερχόμενοι, βλέπουν βρέφος ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ. Μάγοι ἐξ Ἀνατολῶν μετά δώρων προσερχόμενοι, τόν νέον τεχθέντα βασιλέα μετ΄ εὐλαβείας προσκυνοῦν.

Ὑπό τῶν πιστῶν τούτων αὐτοπτῶν μαρτύρων καί διακόνων τό μυστήριον τοῦτο παρεδόθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Πρῶτον εἰς τήν Ἐκκλησίαν ταύτην, τήν μετά τῆς ἐν αὐτῇ Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος φρουρόν τῶν Ἁγίων Τόπων, τῶν δεχθέντων τό μυστήριον τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Ἡ Ἐκκλησία αὐτή ἀνήγειρε μεγαλοπρεπεῖς καί περικαλλεῖς ναούς ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἐν οἷς καί ἡ ὑπεράνω τοῦ Θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου Κωνσταντίνειος καί Ἰουστινιάνειος Βασιλική αὕτη τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων. Εἰς αὐτήν ἁγιάζονται διά μέσου τῶν αἰώνων οἱ χριστιανοί τῆς Ἁγίας Γῆς καί οἱ ἀπό τά πέρατα τοῦ κόσμου συρρέοντες εὐλαβεῖς προσκυνηταί. Εἰς αὐτήν σμιλεύεται ἡ ταυτότης των, τό ἦθος τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς συμφιλιώσεως καί τῆς ἁρμονικῆς συμβιώσεως αὐτῶν μετά τῶν ὀπαδῶν τῶν ἄλλων θρησκευμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἀπό τῆς Ἐκκλησίας ταύτης καί ἀπό τοῦ τόπου τούτου ἡ εὐαγγελική σωτήριος ἀλήθεια διεδόθη εἰς τήν οἰκουμένην ὅλην.

Τό γεγονός τῆς θεϊκῆς κενώσεως καί συγκαταβάσεως διαλαλεῖ καί σήμερον μετά πάροδον δισχιλίων καί πλέον ἐτῶν ἡ Ἐκκλησία ἐπί τῇ μνήμῃ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως. Κηρύσσει ὅτι ὁ Χριστός ἐκένωσεν Ἑαυτόν, μορφήν δούλου λαβών (Φιλ. 2, 7), ἵνα μή μένῃ ὁ ἄνθρωπος πεπτωκώς ἐπί τῆς γῆς, ἀλλ΄ ἵνα ἀναθρῴσκων εἰς τόν οὐρανόν ἀνέρχεται. Ἡ κένωσις αὕτη, ἔχουσα τήν ἀρχήν αὐτῆς εἰς τήν ἐνανθρώπησιν καί τήν κατά σάρκα γέννησιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐξικνεῖται μέχρι σταυροῦ καί τάφου, ὅθεν ἡ ἀνάστασις.

Τόν θεῖον καί φιλάνθρωπον τοῦτον τρόπον προβάλλει ἡ Ἐκκλησία ὡς πολύτιμον ἀληθείας θησαυρόν, ὡς ἀλάθητον πυξίδα ζωῆς καί εἰς τόν σημερινόν ἄνθρωπον. Συμμερίζεται μετ΄ αὐτοῦ τήν ἐμπειρίαν καί βεβαιότητα αὐτῆς ὅτι ἡ ἀπάντησις εἰς τό περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς ἐρώτημα καί ἡ ἐπίλυσις τῶν ἀνθρωπίνων προβλημάτων εὑρίσκεται εἰς τήν ἀποδοχήν, προσοικείωσιν καί ἐφαρμογήν τῆς ἀποκαλυφθείσης ἐν Χριστῷ φιλανθρώπου στάσεως ζωῆς. Ὅτι αἱ συνέπειαι τῆς ἀρνήσεως τοῦ ἐν Χριστῷ μηνύματος τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ἀνθρώπους καί τῆς ἀποστασιοποιήσεως αὐτῶν ἐξ αὐτοῦ εἶναι πρόδηλοι σήμερον εἰς τήν ἀνθρωπότητα ἴσως εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε. Οἱ μαινόμενοι πόλεμοι, ἡ στρατιωτική καί τρομοκρατική βία, ἡ καταστροφική μανία τοῦ παραλόγου, ἡ παρανόμως καί ἀδίκως ἐκδηλουμένη εἰς βάρος ἀνυπόπτων καί ἀθῴων ἀνθρώπων, ἡ ἀνισομερής κατανομή τῶν φυσικῶν καί κοινωνικῶν ἀγαθῶν καί ἡ ἐξ αἰτίας αὐτῆς παγκοσμίως ἐπαπειλουμένη οἰκονομική κρίσις, τήν ὁποίαν κράτη καί τράπεζαι ἐναγωνίως προσπαθοῦν νά ἀναχαιτίσουν.

Ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος, ὅθεν, Σπηλαίου τούτου, ἀπό τῶν κόλπων τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, εὐλογοῦμεν Πατριαρχικῶς καί Πατρικῶς τά μέλη τοῦ ἐμπεπιστευμένου ποιμνίου Ἡμῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί ὁπουδήποτε, καί προτρέπομεν αὐτά, ὅπως ἐγκολπωθοῦν Χριστόν ἐνανθρωπήσαντα καί σαρκί νηπιάσαντα καί Τοῦτον ἔχουν ὡς ὑπογραμμόν ζωῆς, ἔκκλησιν δέ ἀπευθύνομεν πρός τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς νά καταστήσουν στόχον αὐτῶν τήν ἄνευ βίας ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης, τήν ἐλευθερίαν καί τήν εὐημερίαν τῶν λαῶν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀριθμ. Πρωτ.

1040

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩι*

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως

Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὑπερφυῶς ἐκ Παρθένου Τεχθέντι.

«Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος. Τί μεῖζον ἄλλον καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;». Ἡ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστοῦ Γεννῶν ἔλευσις πληροῖ καί πάλιν τήν Οἰκουμένην θαυμασμοῦ, χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως. Ἰδού, τό ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον καί ἀγγέλοις ἄγνωστον Μυστήριον, τό τοῖς ἁγίοις Προφήταις προκηρυχθέν, πέρας λαβεῖν ἐπείγεται, «Θεός ἐν ἀσυγχύτῳ ἑνώσει σαρκούμενος», ἵνα θεώσῃ τό πρόσλημμα, παρέξων τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων διά Σταυροῦ καί Ἀναστάσεως καί Ἀναλήψεως, ἀθανασίαν καί ζωήν καί συγκαθεδρίαν μετά Πατρός καί Υἱοῦ καί  Πνεύματος Ἁγίου.  «Ἰδού, Παρθένος τεκοῦσα βρέφος, τήν δίψαν ἔπαυσεν εὐθύς τήν τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ Δαυίδ», δίψαν ἐκ τῆς ἀπωλείας τῆς Ἐδέμ καί τῆς ἐπικρατείας τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλ’ ἰδού, «τήν Ἐδέμ Βηθλεέμ ἤνοιξε, δεῦτε ἴδωμεν· τήν τρυφήν ἐν κρυφῆ εὕρομεν· δεῦτε, λάβωμεν τά τοῦ Παραδείσου ἔνδον τοῦ Σπηλαίου».

Εὐλογηθέντες οἰκονομίᾳ Θεοῦ, πάντοτε ἀτενίζειν εἰς τούς Ἁγίους καί Θεοβαδίστους Τόπους, τούς δυνάμει Χριστοῦ καί νῦν καί ἀεί ἱσταμένους εἰς μαρτυρίαν τῆς τοῦ Χριστοῦ φανείσης Βασιλείας, ἡμεῖς οἱ τῆς ἐπιγείου μέν Βηθλεέμ ταπεινοί Φύλακες, τῆς Μυστικῆς δέ Βηθλεέμ, τῆς προσκομιδῆς τῶν Θείων τῆς Εὐχαριστίας Δώρων, ταπεινότεροι ἱερουργοί, καί τῆς νοητῆς καί ἐπουρανίου Βηθλεέμ ἐπιθυμηταί, ἐν τῇ ὁποίᾳ καρπός τοῦ Ξύλου τῆς Ζωῆς ἐστιν ὁ Χριστός, μορφούμενος μυστικῶς εἰς τάς καρδίας τῶν πιστῶν τῇ χάριτι τοῦ Αὐτῷ ὁμοτίμου καί συμφυοῦς Ἁγίου Πνεύματος Αὐτοῦ, ἐκθαμβούμεθα τῇ ὑπερβολῇ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ καί τῷ βάθει τῶν κριμάτων Αὐτοῦ. Ἀληθῶς, «ἡ Σοφία ᾠκοδόμησεν Ἑαυτῇ οἶκον καί ὑπήρεισε στύλους ἑπτά», δηλονότι, κατά τούς ἁγίους καί θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας «ἡ ἐνυπόστατος καί ἀπαράλλακτος τοῦ Πατρός εἰκών καί σοφία … ἄνθρωπος εὐδοκήσας γενέσθαι φιλανθρωπίας ὑπερβολῇ, διά τό σῶσαι τόν ὑπ’ αὐτοῦ δημιουργηθέντα πρότερον ἄνθρωπον, ᾠκοδόμησεν ἑαυτῷ οἶκον ὑλικόν τε καί ἔμψυχον, τόν τοῦ ἰδίου σώματος ναόν, ἐκ τῶν ἀχράντων αἱμάτων καί τῆς σαρκός τῆς παναγίας Παρθένου καί Θεοτόκου».

Ἐν τῇ ὑπερφυεῖ δέ ταύτῃ ὑποστατικῇ ἐν τῷ Χριστῷ Ἑνώσει τῶν δύο μορφῶν, Θείας τε καί ἀνθρωπίνης, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, ὑπήρεισε «τῷ παρ’ αὐτῆς εἰς κατοικίαν ἑαυτῇ δημιουργηθέντι σωματικῷ θείῳ ναῷ, στύλους ἑπτά, τάς τοῦ παναγίου πνεύματος ἐνεργείας ἑπτά, κατά τήν τοῦ Ἠσαΐου δηλαδή πρόρρησιν» · «ἀφ’ οὗ γάρ ἐπλήρωσε τήν δεσποτικήν σάρκα, ἀπ’ αὐτῆς ἤντλει, ὡς ἀπό δεξαμενῆς, καί ἐδίδου τοῖς προφήταις καί ἀποστόλοις τάς δωρεάς». Ἐνεπλήσθη, τοίνυν, ἡ Οἰκουμένη τῶν δωρεῶν τῆς ἀκτίστου Αὐτοῦ ἐνεργείας, Οὗτινος ἡ ἀρετή ἐκάλυψεν οὐρανούς, καί «ἐθεασάμεθα τήν δόξαν Αὐτοῦ, δόξαν ὡς Μονογενοῦς παρά Πατρός πλήρης χάριτος καί ἀληθείας».

Ὁ δέ τῆς Ἀληθείας ἐχθρός καί τῆς ἀνθρωπότητος ἀπηνής τύραννος, ἐδέξατο σήμερον τά προμηνύματα τῆς αὐτοῦ καταργήσεως καί τῆς τῶν ἀνθρώπων ἐν Χριστῷ εὐφροσύνης καί σωτηρίας·  «Εἰς τοῦτο γάρ ὁ Λόγος ἄνθρωπος καί Υἱός ἀνθρώπου ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὁ ἄνθρωπος χωρήσας τόν Λόγον καί τήν υἱοθεσίαν λαβών, γένηται υἱός τοῦ Θεοῦ», κατά τόν Ἅγιον Εἰρηναῖον, τοῦ σαρκωθέντος Λόγου τεμόντος διαμπάξ τήν πρός Αὐτόν ἔχθραν καί ὀλέσαντος τήν τοῦ «ψυχοφθόρου κρατοῦντος» διαβόλου δύναμιν. Ἡ εὐφροσύνη δέ αὕτη εἶναι μεγάλη, διότι  «ἀφ’ οὗ γάρ Παρθένος μήτηρ καί μήτηρ Παρθένος, ὁ στεναγμός ἐπαύσατο· ἡ θυγάτηρ τό μητρικόν διέλυσε ἔγκλημα· δι’ αὐτῆς γάρ ὁ Δεσπότης σαρκωθείς πρός ἡμᾶς ἐπεδήμησεν. Ἦλθε δέ τά λυπηρά μεταβαλεῖν εἰς χαράν, ἦλθε τήν κατώδυνον ἀλλάξαι συνήθειαν, ἦλθε τά κάτω τοῖς ἄνω εἰρηνοποιῆσαι».

Τηλικαύτης χαρᾶς εὐαγγέλια καταγγέλλοντες πανταχοῦ ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος τῆς Βηθλεέμ Σπηλαίου, εὐχόμεθα ὁλοψύχως, ὅπως ἡ Ὑμετέρα πεφιλημένη Ἡμῖν Παναγιότης, σύν ὁλοκλήρῳ τῇ κατ’ Αὐτήν Πρωτοθρόνῳ Ἁγιωτάτῃ Ἐκκλησίᾳ Κωνσταντινουπόλεως, Κλήρῳ τε καί εὐσεβεῖ λαῷ, οἴκοι τε καί τῇ ὑπερορίᾳ ἕως περάτων τῆς Οἰκουμένης, πάντοτε καταυγάζηται τῷ φωτί τῆς ἐν Χριστῷ ὑποστατικῆς ἐλπίδος, μεθ’ ἧς ὁ νέος Ἰσραήλ ἀληθῶς, κατά τό ἀποστολικόν, ἐλέγχομεν τά μή βλεπόμενα ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ ἐν Σπηλαίῳ  τεχθέντος Παντοκράτορος Θεοῦ καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐπί δέ τούτοις, ἀπευθύνοντες ἀπό τοῦ Σπηλαίου τῆς Ἁγίας Βηθλεέμ ἐπί τῇ ἑορτῇ  τῶν Χριστοῦ Γεννῶν τάς συγχαρητηρίους Ἡμῶν προσρήσεις καί θερμάς εὐχάς τῇ Ὑμετέρᾳ Σεβασμιοποθήτῳ Ἡμῖν Παναγιότητι, τῇ περί Αὐτήν σεπτῇ Ἱεραρχίᾳ καί τῷ πεπιστευμένῳ Αὐτῇ Κλήρῳ καί λαῷ, κατασπαζόμεθα  Αὐτήν ἀδελφοποθήτως ἐν τῷ ἐκ Παρθένου Τεχθέντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2007.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

* Ὅμοια γράμματα ἐστάλησαν καί εἰς τούς λοιπούς Πατριάρχας καί Ἀρχηγούς τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν

ΜΗΝΥΜΑ

ΤΗΣ Α. Θ. Μακαριότητος

ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2007

“Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη

ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.” (Λουκ. 2, 14).

Ἀρχαίᾳ ἐκκλησιαστικῇ παραδόσει καί τάξει ἑπόμενοι, ἐξήλθομεν ἐκ τῆς πόλεως τῶν πόλεων, Ἱερουσαλήμ τῆς Ἁγίας, τῆς καθέδρας τοῦ Βασιλέως τοῦ Μεγάλου καί ἤλθομεν εἰς Βηθλεέμ, “τήν οὐδαμῶς ἐλαχίστην ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα” (Μιχ. 5,14).  Εἰς αὐτήν ἐλθόντες, βιοῦμεν καί πάλιν τό παράδοξον καί ὑπέρλογον μυστήριον, δι’ οὗ ὁ Θεός ηὐλόγησε καί ἐτίμησεν αὐτήν. Βιοῦμεν τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν ὁ ἄναρχος καί αἰώνιος, ὁ ἐξ ἀγἀπης ἀποκαλύψας Ἑαυτόν πάλαι ποτέ ἐν τῇ δημιουργίᾳ τοῦ κόσμου καί τῇ πλάσει τοῦ ἀνθρώπου, μή φέρων ὁρᾶν τυραννούμενον ὑπό τοῦ διαβόλου τό ἀπομακρυνθέν ἀπ’ Αὐτοῦ πλάσμα τῶν χειρῶν Αὐτοῦ, τόν ἄνθρωπον, ηὐδόκησεν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις, ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος, ἵνα ὁ Μονογενής Υἱός Αὐτοῦ γένηται ἄνθρωπος. Τοῦτο τό μυστήριον ὑπό τῶν θεοπνεύστων προφητῶν προανηγγέλθη, “ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται Υἱόν” ( Ἡσαΐου 7, 14), ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ὑπό τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἀνθρωπίνως ἐτελεσιουργήθη, ὑπό Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος διηκονήθη, ὑπό τῶν ἀγραυλούντων ποιμένων ἐθεάθη, ὑπό τῶν μάγων τῆς Ἀνατολῆς προσεκυνήθη, ἐν Γραφαῖς Ἁγίαις παρεδόθη καί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἡ πρώτη ὁρατή φανέρωσις τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ διεφυλάχθη καί διεκηρύχθη.

Πίστει προσεγγίζων τό μυστήριον τοῦτο ὁ θεοφόρος τῆς Ἐκκλησίας Πατήρ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἐξηγεῖ ὅτι ἐν τούτῳ: “Θεός κατακιρνᾶται τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει, ἵνα τῷ ὕψει τοῦ Θεοῦ συναπαρτισθῇ τό ἀνθρώπινον” (Κατά Ἀνθρωπομορφιτῶν ΚΑ΄, P.G. 76, 1152).  “Ζωοποιεῖ Χριστός διά τῆς ἰδίας σαρκός τούς κατεφθαρμένους” (Εὐσεβ. Βασιλίσσαις PG. 76, 1228A). “Σάρκα λαβών καί ἰδίαν αὐτήν ποιησάμενος, ἐγεννήθη σαρκικῶς διά τῆς ἁγίας Θεοτόκου Μαρίας” (Ἁγ. Κυρίλλ., Εὐσεβ. Βασιλίσσαις, P.G. 76, 1205Α). Ἐν ἐκχειλίσει χαρᾶς πεπληρωμένης, θά δηλώσῃ ἔτι πλατύτερον, “Σήμερον Χριστός ὁ Δεσπότης τήν τῆς φιλανθρωπίας γέννησιν ἀνεδέξατο… Ὁ τῆς φιλανθρωπίας Λόγος κενοῦται, ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται, ὁ ἁφῇ μή ὑποπίπτων διά τό τῆς φύσεως ἀσώματον, ψηλαφᾶται, ὁ ἄναρχος ὑπό ἀρχήν γίνεται σωματικήν, ὁ τέλειος αὔξει, ὁ πλούσιος ἐν καταλύματι τίκτεται, ὁ περιβάλλων τόν οὐρανόν ἐν νεφέλαις, σπαργανοῦται, ὁ βασιλεύς ἐν φάτνῃ κατατίθεται.” (Ἀττικοῦ ἐπισκόπου, παρά Ἁγ. Κυρίλλ. Ἀλεξανδρείας, Εὐσεβ. Βασιλίσσαις, P.G.76, 1213B).

Τό μυστήριον τοῦτο ἀκολουθούμενον ὑπό τῶν ἄλλων μυστηρίων τῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί γῆς παρουσίας καί δράσεως, τῆς Βαπτίσεως δηλονότι, Μεταμορφώσεως,  Σταυρώσεως, Ἀναστάσεως καί Ἀναλήψεως, ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον τοῦ διδακτικοῦ καί ἁγιαστικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπί τοῦ προσώπου, τοῦ ἔργου καί τῆς διδασκαλίας τοῦ σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπίσαντος Κυρίου, ἑδραζομένη ἡ ὑπ’ Αὐτοῦ ἱδρυθεῖσα Ἐκκλησία, τό σῶμα Αὐτοῦ, προσλαμβάνει τόν ἄνθρωπον διά τοῦ Βαπτίσματος καί τῶν ἄλλων μυστηρίων αὐτῆς, διδάσκει καί ἐξανθρωπίζει τοῦτον, θεραπεύει καί ἀναμορφοῖ εἰς τό ἀρχαῖον θεοειδές αὐτοῦ κάλλος. Ὡς ὁ Κύριος αὐτῆς λαθών ἐτέχθη ὑπό τό σπήλαιον, οὕτω καί ἡ Ἐκκλησία, ἀθορύβως πλήν ἐνεργῶς καί δραστικῶς, ἐνεργεῖ  εἰς τήν κοινωνίαν ὡς “μικρά ζύμη, ἥτις ὅλον τό φύραμα ζυμοῖ.” (Κορ. Α΄,5, 6).

Τό θεραπευτικόν καί μεταμορφωτικόν ἔργον αὐτῆς διά  τόν ἄνθρωπον τελεῖ ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου καί ἡ τοπική τῶν  Ἱεροσολύμων, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου, εἰς τούς τόπους τῆς ἐμφανείας Αὐτοῦ, τούς τόπους τῆς χάριτος. Ἐπ’ αὐτῶν “ἐπιδημήσας ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ὁ τοῦ Πατρός Μονογενής Θεός Λόγος, πρῶτον ἀνέδειξε τῶν Ἱεροσολύμων ποιμένα καί διδάσκαλον καί πιστόν οἰκονόμον τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν” τόν κατά σάρκα ἀδελφόν Αὐτοῦ Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον, ἀδιάκοποι διάδοχοι τοῦ ὁποίου ὑπῆρξαν οἱ Προκαθήμενοι Ἐπίσκοποι καί Πατριάρχαι Σιών τῆς Ἁγίας. Οὗτοι μετά τῆς περί αὐτούς Ἀδελφότητος τῶν Σπουδαίων καί τοῦ ὀρθοδόξου κλήρου αὐτῶν διεφύλαξαν τούς ἁγίους τόπους ὡς τόπους ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ καί ὡς τόπους λατρείας Αὐτοῦ ὑπό τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ ποιμνίου αὐτῶν. Ἐν αὐτοῖς τοῖς τόποις καί ναοῖς, ἐν οἷς καί ὁ περικαλλής οὗτος Κωνσταντίνειος καί Ἰουστινιάνειος τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως, ἐσφυραλατήθη τό ὀρθόδοξον χριστιανικόν δόγμα καί ἦθος, τῆς ἐλευθέρας συνεργίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου, τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ σεβασμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τῆς ἐλευθερίας τῶν λαῶν, τό θεμελιωθέν ἐπί τοῦ ὕμνου τοῦ ἀπαγγελθέντος ὑπό τῶν ἀγγέλων ἀπό τῶν οὐρανῶν τῆς πόλεως ταύτης, τοῦ: “Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία” (Λουκ. 2, 14).

Τοῦ θεϊκοῦ καί σωτηρίου τούτου μηνύματος ἀνάγκην ἀπόλυτον ἔχει ὁ ἄνθρωπος σήμερον εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε. Παρά τάς ἀξιολόγους καί ἐπαινετάς τεχνικάς, πολιτικάς, ἐπιστημονικάς καί πνευματικάς αὐτοῦ ἐπιδόσεις, προόδους, ἐπιτεύξεις, προσπαθείας, συμφωνίας καί συνθήκας εἰρήνης, ὁ ἄνθρωπος τοπικῶς καί παγκοσμίως πολλῶν ὑπολείπεται εἰσέτι. Οἱ πόλεμοι, ἡ τρομοκρατία, αἱ ἀσθένειαι ὡς συνέπειαι τῆς ἁμαρτίας, αἱ αὐθαίρετοι ἀνθρώπιναι παραβιάσεις τοῦ θείου τρόπου λειτουργίας τῆς φύσεως, ἀφήνουν καθημερινῶς ἑκατοντάδας καί χιλιάδας θυμάτων ἀνθρωπίνων ζωῶν. Ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ζωή αὐτοῦ δἐν ἀποτελεῖ διά πολλούς ὑψίστην ἀξίαν. Τό ὑπό τοῦ Θεοῦ χορηγηθέν αὐτῷ αὐτεξούσιον πολλάκις καταπολεμεῖται καί καταστρατηγεῖται πολιτικῶς καί θρησκευτικῶς καί ἡ διεκδίκησις τοῦ δικαιώματος χρήσεως τοῦ θείου δώρου τούτου στοιχίζει αὐτῷ τήν ζωήν. Ὁ ἄνθρωπος, ἐλεούμενος ὑπό τοῦ Θεοῦ, πολλάκις δέν ἐπιδεικνύει ἔλεος πρός τόν συνάνθρωπον, ἐνῷ ζητεῖ τοῦτο δι’ ἑαυτόν.

Ἡ θεραπεία μιᾶς τοιαύτης καταστάσεως εὑρίσκεται ἐν τῇ προσλήψει καί οἰκειοποιήσει καί ἐνεργοποιήσει τῶν ἀποκαλυφθέντων ὑπό τοῦ Θεοῦ τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῷ ἐνανθρωπίσαντι Υἱῷ Αὐτοῦ τῷ Μονογενεῖ. Τῆς ταπεινώσεως τοῦ δι’ ἡμᾶς νηπιάσαντος σαρκί καί ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντος καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθέντος. Τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ ὡς Ἄρχοντος τῆς εἰρήνης. Τῆς ἀρνήσεως χρήσεως πάσης βίας ἐν τῇ καταδιώξει Αὐτοῦ ἀπό σπαργάνων καί τῇ προσφυγίᾳ Αὐτοῦ εἰς Αἴγυπτον. Τῆς πτωχείας Αὐτοῦ, “ἥν ἐπτώχευσε δι’ ἡμᾶς, πλούσιος ὤν, ἵνα ἡμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν” (Κορ.Β’, 8, 9). “Τῆς χάριτος, ἥντινα πάντες ἐλάβομεν ἐκ τοῦ πληρώματος Αὐτοῦ” (Ἰω. 1, 15).

Τό χαρμόσυνον, ἐλπιδοφόρον  καί σωτήριον τοῦτο μήνυμα ἀπαγγέλλομεν παντί τῷ ποιμνίῳ Ἡμῶν, ὁπουδήποτε γῆς, εὐχόμενοι αὐτῷ ὑγιείαν, δύναμιν, εἰρήνην, πρόοδον, εὐημερίαν καί πᾶσαν εὐλογίαν πνευματικήν καί δεόμενοι τοῦ Θεοῦ, ὅπως φωτίσῃ διά τοῦ Πνεύματος Αὐτοῦ τούς ἡγέτας τῶν λαῶν  διά τήν εὐόδωσιν τῶν εἰρηνευτικῶν διαπραγματεύσεων καί προσπαθειῶν ὑπέρ ἐπικρατήσεως τῆς εἰρήνης εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί σύμπαντα τόν κόσμον.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2007

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε,

Ἡ μεθ’ Ἡμῶν παρουσία Σας περιποιεῖ εἰς Ἡμᾶς μεγάλην τιμήν καί ἰδιαιτέραν χαράν · καί τοῦτο, διότι ἡ ἑορτή τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, ἡ ὁποία Γέννησις ἔλαβε χώραν εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον παρά τῷ ὁποίῳ ἱστάμεθα, τοὐτέστι παρά τῷ Σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ, ἀποτελεῖ πανήγυριν ὄχι μόνον τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ἀλλά κατ’ ἐξοχήν συνόλου τοῦ Παλαιστινιακοῦ Λαοῦ, τοῦ τελοῦντος ὑπό τήν πεπνυμένην πολιτικήν ἡγεσίαν τῆς Ὑμετέρας σεβαστῆς καί λίαν Ἡμῖν  ἀγαπητῆς Ἐξοχότητος.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, δηλαδή τό ἡμέτερον Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον, καί αἱ ἄλλαι ἀνατολικαί χριστιανικαί ὁμολογίαι ἑορτάζουν τήν εἴσοδον τοῦ θείου Λόγου τοῦ Φωτός τῆς Γνώσεως, τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης, ἐντός τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας. Τοῦ θρησκευτικοῦ γεγονότος τούτου ἀψευδής φυσικός μάρτυς εἶναι ὁ ἱερός οὗτος τόπος, ἐπί τοῦ ὁποίου διά μέσου τῶν αἰώνων καταγγέλλονται κατά τρόπον προσκυνηματικόν καί λατρευτικόν αἱ πανανθρώπινοι καί ἀναλλοίωτοι ἀξίαι τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης.

Εἴμεθα πεπεισμένοι, ὅτι ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Ὁποῖος ἐδῶ καί 2.000 χρόνια κατέλαμψε τήν ἐν σκότει ἀνακειμένην ἀνθρωπότητα ἀπό τοῦ τόπου τούτου, θά λάμψῃ καί πάλιν ὡς φῶς διαχέον «ἐπί γῆς εἰρήνην», καί δή ἐπί τῆς Παλαιστινιακῆς Γῆς θά λάμψῃ δικαιοσύνην, εἰρήνην καί ἀγάπην μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ὡς τέκνων τοῦ Θεοῦ, ὡς λέγουν αἱ ἱεραί Γραφαί : «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

Εὐχόμεθα ἐκ βάθους καρδίας, ὅπως τό ἐκ τοῦ Σπηλαίου τῆς Βηθλεέμ ἀνατεῖλαν σεσαρκωμένον Φῶς, ἀφ’ ἑνός μέν φωτίζῃ τήν διάνοιαν  Ὑμῶν, ἀφ’ ἑτέρου δέ θερμαίνῃ τήν καρδίαν Ὑμῶν καί παρέχῃ τήν κυβερνητικήν δύναμιν, ἵνα φέρητε εἰς πέρας τήν ὑψηλήν Ὑμῶν ἐθνικήν ἀποστολήν, ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ Παλαιστινιακοῦ Λαοῦ καί πάντων τῶν κατοίκων τῆς Ἁγίας Γῆς.

Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ ταύτῃ ἀφ’ Ἡμῶν δεχθῆτε τήν πένναν ταύτην, μετά τῆς εὐχῆς, ὅπως μέ αὐτήν τήν πένναν ὑπογράψητε τήν συνάντησιν εἰρήνης καί δικαιοσύνης.

Ἀριθμ. Πρωτ.

1126

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩι

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως

Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὑπερφυῶς ἐκ Παρθένου Τεχθέντι.

Ἐπιφανείσης ἐπί γῆς τῆς τοῦ Θεοῦ εὐδοκίας, εἰς τό σῶσαι τό γένος ἡμῶν, ἡ Ἀλήθεια ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἡ σκιά τῶν παρελθόντων παρέδραμεν, αἱ προφητικαί ῥήσεις ἤρξαντο πληρούμεναι, ἡ δέ γῆ καί πάντα τά ἐν αὐτῇ προηυτρεπίσθησαν πρός ὑποδοχήν τοῦ Κυρίου τῆς δόξης, τοῦ ἀπαραλλάκτου χαρακτῆρος τῆς ὑποστάσεως καί ἀπαυγάσματος τῆς δόξης τοῦ Πατρός (Ἑβρ. 1, 3) σάρκα ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας προσλαβόντος καί διά τῆς καθ᾿ ὑπόστασιν ἑνώσεως θεώσαντος. 

Μέγα καί ἀνερμήνευτον τό Μυστήριον τῆς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τῆς Ἁγίας Τριάδος, φιλανθρωπίας, τήν ἀνθρωπίνην φύσιν οἰκτείραντος, ταύτην δέ ἐκ τῶν ζοφερῶν κευθμώνων τοῦ Ἅιδου καί τῆς ἁμαρτίας ἀναγαγόντος καί εἰς τά ὄρη τῶν Αὑτοῦ ἁγίων νόμων καί τῆς μετ᾿ Αὑτοῦ σκηνώσεως ὑψώσαντος. Μέγα τό θέαμα ταπεινοῦ σπηλαίου, τόν τῆς Πλάσεως Κτίστην καί Συνοχέα χωρήσαντος, τόν παρέχοντα “πνοήν καί ζωήν καί τά πάντα” (Πράξ. 17, 25) καί οὕτως ὑπόδειγμα ἡμῖν δόντα πρός τό τέλεον ταπεινοῦσθαι καί ὑπηκόους παντί τρόπῳ γίγνεσθαι τῷ τοῦ Θεοῦ ἁγίῳ θελήματι.

Ἐξερεύγεται, οὖν, καί ὑπερεκβλύζει ἡ καρδία τῶν πιστῶν, μετά πασῶν τῶν ἐπουρανίων νόων, ὕμνους δοξολογίας καί εὐχαριστίας τῷ Υἱῷ τοῦ Θεοῦ, τῷ ἐν Ὑψίστοις ἐν Θρόνῳ μετά Πατρός καί Πνεύματος καθεζομένῳ καί ἐπί γῆς τήν εἰρήνην Αὑτοῦ κατεργαζομένῳ, τῷ ἐλθόντι ἀσθενείας λαβεῖν καί νόσους βαστάσαι (Ματθ. 8, 17), ἐνισχῦσαι δέ γόνατα ὑπό τῆς φθορᾶς παραλελυμένα (Ἠσ. 35, 3) τῶν τε κεκοιμημένων τῶν τε ζώντων, ἐν τῇ πληρώσει τῶν ἀρχαίων ἐπαγγελιῶν, καί τῶν προφητικῶν ῥήσεων, ἐν τῇ ἀπορρήτῳ ὑποστατικῇ ἑνώσει τῆς Θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι συνανάρχου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ἡμεῖς δέ, σύμπασα ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, ταπεινοί διάδοχοι τῶν τόπων καί ζηλωταί τῶν τρόπων τῶν ἱερῶν Ποιμένων, παριστάμενοι τοῖς Ἁγίοις Τόποις, ἔνθα ἐτελεσιουργήθησαν τά τῆς Σωτηρίας ἡμῶν θαυμάσια, δεόμεθα τοῦ δι᾿ ἡμᾶς σαρκί τεχθέντος Θεοῦ, βραβεῦσαι μέν τῇ τε Ἁγίᾳ Γῇ, τῷ τε κόσμῳ παντί τήν αὐτοῦ μυστικήν ἐν ταῖς καρδίαις εἰρήνην, ῥίζαν καί πηγήν τῆς πρός τόν πλησίον κοινωνικῆς τοιαύτης, στηρίξαι δέ τήν ὑμετέραν πεφιλημένην Ἡμῖν Παναγιότητα σύν τῷ ὑπ᾿ Αὐτήν εὐλαβεῖ κλήρῳ καί τῷ εὐσεβεῖ λαῷ τῆς Ἐγγύς Ἀνατολῆς καί τῆς ἀνά τήν Οἰκουμένην ὑπερορίας, εἰς ἀκλινῆ κατ᾿ ἄμφω πρόοδον, μακροημερεύουσαν καί ὀρθοτομοῦσαν τόν λόγον τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς καταρτισμόν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἰς τό μορφωθῆναι καί τεχθῆναι τόν Χριστόν ἐν ταῖς τῶν πιστῶν καρδίαις (Γαλ. 4, 19).

Ὑπέρ οὗ οὐ παυόμενοι θερμάς ἀναπέμπειν εὐχάς ἀπό τοῦ Πανσέπτου καί Θεοδέγμονος Σπηλαίου τῆς ἁγίας Πόλεως Βηθλεέμ, καί ἵνα τό σεσαρκωμένον Φῶς τῆς Ἀληθείας, τό ἐκ τῆς φάτνης ὡς εἰς τά τῆς γῆς πέρατα φθάσαν, ἀνατείλῃ συμπάσῃ τῇ ἀνθρωπότητι τήν φωσφόρον ἡμέραν τῆς Αὑτοῦ ἐπιγνώσεως (Β΄ Πετρ. 1, 19), διά τῶν ἱκεσιῶν τῆς Πανυπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, ἧς ἡ ἄμετρος ταπείνωσις καί ὁ πάναγνος βίος ἐσήμαναν “τό τοῦ χρόνου πλήρωμα” (Γαλ. 4, 4) τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνανθρωπήσεως, περιπτυσσόμεθα τήν Ὑμετέραν Σεβασμιοπόθητον Παναγιότητα ἀδελφικῶς ἐν τῷ Τεχθέντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2006.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Διέλθωμεν δή ἕως Βηθλεέμ καί ἴδωμεν

τό ῥῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος

ἐγνώρισεν ἡμῖν. (Λουκ 2, 15 ).

Ἄν ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου καί ἡ πλάσις τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ Θεοῦ πάλαι κατ᾿ ἀρχάς ἀποτελεῖ τήν ἀπαρχήν τῆς φανερώσεως τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ πρός τόν ἄνθρωπον, ἡ ἀνακαίνισις τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν χρόνων διά τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ Μονογενοῦς ἀποτελεῖ τήν ἀποκορύφωσιν τῆς θείας ταύτης ἀγάπης.

Ἐπί τά τέλη τῶν αἰώνων ἐξ ἄκρας ἀγάπης κινούμενος ὁ Θεός Πατήρ πρός τό πλάσμα τῶν χειρῶν Αὐτοῦ καί μή ὑποφέρων βλέπειν αὐτό ὑπό τοῦ διαβόλου τυραννούμενον, ἀποκαλύπτεται οὐχί πλέον ἐν τύποις καί συμβόλοις, ἀλλά ἐν τῷ Υἱῷ Αὐτοῦ τῷ Μονογενεῖ. Ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἐν τῷ Ἰησοῦ Χριστῷ ὁμοιοῦται ἄνευ φυρμοῦ ἤ τροπῆς τῷ πλάσματι Αὐτοῦ. Γίνεται ἄνθρωπος, ἐνανθρωπεῖ. Σαρκοῦται ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου. Κατέρχεται ἐκ τῶν οὐρανῶν εἰς τήν γῆν, ἵνα τόν ἄνθρωπον εἰς τόν οὐρανόν ἀναβιβάσῃ.

Τό παράδοξον ὄντως καί μέγα τοῦτο μυστήριον, τῆς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐνανθρωπήσεως, διά τοῦ ἀγγέλου εἰς Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας εὐαγγελισθέν, μυστικῶς ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων ἐν τοῖς σπλάγχνοις τῆς ἀχράντου Παρθένου τελεῖται, ἐν τόκῳ υἱοῦ πρωτοτόκου τελειοῦται καί εἰς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου τοῖς ἀνθρώποις φανεροῦται.

Εἰς αὐτήν ταύτην τήν Βηθλεέμ, τήν οὐδαμῶς ἐλαχίστην ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα (Μιχ. 5, 1) καί εἰς αὐτό τοῦτο τό θεοδέγμον σπήλαιον, ἐν τῇ νυκτί ἐκείνῃ τῆς ἀπογραφῆς, διά τό μή εἶναι τόπος ἐν τῷ καταλύματι (Λουκ. 2, 7), μακράν τῶν ὀμμάτων τῶν ἰσχυρῶν Ἡρωδῶν τοῦ κόσμου, ἐνώπιον ὅμως τῶν ἁγνῶν ὀμμάτων τῆς Θεοτόκου καί Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος καί τῆς ἐκθάμβου σιωπώσης ἀλόγου κτίσεως, λαθών ἐτέχθη, ἐσπαργανώθη καί ἐν τῇ φάτνῃ ἀνεκλίθη (Λουκ. 2, 7) ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Εἰς τούς πρώτους τούτους καί ἐγγύς αὐτόπτας μάρτυρας προστίθενται καί ἄλλοι, ποιμένες οἱ ἀγραυλοῦντες, οἱ ἐκ τοῦ ὁμόρου αὐτῶν χωρίου ὑπό τῶν ἀγγέλων, τῶν ψαλλόντων ἐν οὐρανοῖς τό Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίᾳ (Λουκ. 2, 13-14), εἰς Βηθλεέμ ἀποστελλόμενοι, ἵνα ἴδωσι τό ῥῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν αὐτοῖς (Λουκ. 2, 15). Οὐ μήν ἀλλά καί μάγοι σοφοί, Περσῶν βασιλεῖς (Ματθ. 2, 1), ἐξ ἀνατολῶν ὑπό ἀστέρος ὁδηγούμενοι (Ματθ. 2, 2), προσερχόμενοι, τῷ βασιλεῖ προσπίπτουσι καί

τά δῶρα τῆς εὐσεβείας αὐτῶν αὐτῷ προσάγουσι, χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν (Ματθ. 2, 9-11), ἀκολούθως δέ δι᾿ ἄλλης ὁδοῦ εἰς τήν χώραν αὐτῶν ἐπιστρέφουσι (Ματθ.2, 12), ἀφέντες τόν Ἡρώδην ὡς ληρώδη, μιαιφονοῦντα διά ματαίαν δόξαν ἐπ᾿ ἀθῴοις νηπίοις (Ματθ. 2, 16).

Ἐπί τοῦ γεγονότος τούτου τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐνανθρωπήσεως, ἀκολουθουμένου ὑπό τοῦ γεγονότος τοῦ σταυροῦ, τῆς ἀναστάσεως, τῆς ἀναλήψεως Αὐτοῦ καί τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπιφοιτήσεως, ἐθεμελιώθη ἡ ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία καί μάλιστα πρῶτον ἡ Σιωνῖτις Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ταχθεῖσα νά διαλαλῇ τήν ἅπαξ παραδοθεῖσαν ἀλήθειαν εἰς αὐτούς τούτους τούς τόπους, ἐν οἷς ἐφανερώθη καί νά διαφυλάττῃ τούτους. Αὕτη μετά τῆς ἐν Αὐτῇ Ἀδελφότητος τῶν Σπουδαίων μοναχῶν εἰς ναούς ἀπερίττους ἀλλά καί μεγαλοπρεπεῖς, ὡς ἡ Κωνσταντίνειος καί Ἰουστινιάνειος αὕτη Βασιλική τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως, πιστῶς κηρύττει τήν σωτήριον διά τόν ἄνθρωπον ἀποκαλυφθεῖσαν ἀλήθειαν καί ὀρθοδόξως τόν Θεόν λατρεύει.

Σήμερον δέ ἐν τοῖς χαλεποῖς τούτοις τῆς ἀνθρωπότητος καιροῖς, τῆς πνευματικῆς συγχύσεως, τοῦ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ, τῆς βίας, τῆς αἱματοχυσίας, τοῦ πολέμου καί τῆς τρομοκρατίας, μαρτυρεῖ Χριστόν, τόν ἄρχοντα τῆς εἰρήνης, σαρκωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα, τόν εἰσέτι ἐν σπαργάνοις ὄντα καί διωχθέντα, τόν ἀντιτάξαντα εἰρήνην εἰς τήν βίαν, ἀγάπην εἰς τό μῖσος, εὐεργεσίαν εἰς τήν ἀχαριστίαν, τόν προσενεγκόντα Ἑαυτόν ὡς θυσίαν καί τό μέγα τραῦμα, τόν ἄνθρωπον, ἰασάμενον. Τοῦτον προβάλλει ὡς θεραπείαν διά τήν ἐπίλυσιν τῶν ἀνθρωπίνων προβλημάτων. Ὡς τόν καθαιρέτην τοῦ μεσοτοίχου καί τοῦ φραγμοῦ, τοῦ χωρίζοντος οἰκογενείας καί πόλεις, ἔθνη καί λαούς. Ὡς τόν προστάτην τῶν πτωχῶν, τῶν ἀδικουμένων, τῶν ἐκμεταλλευομένων καί τῶν ἀνέργων. Ὡς τόν τροφοδότην τῶν πεινώντων καί τῶν ἐνδεῶν. Τό παράδειγμα Τούτου ἀκολουθοῦσα ὡς τό Σῶμα Αὐτοῦ ἡ Ἐκκλησία, θεραπεύει τάς πληγάς τοῦ λαοῦ αὐτῆς, ἀλλά καί παντός πληγέντος, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, γλώσσης καί θρησκεύματος.

Τό χαρμόσυνον καί σωτήριον τοῦτο μήνυμα ἀπαγγέλλομεν παντί τῷ ὀρθοδόξῳ Ἡμῶν ποιμνίῳ, τῷ διαβιοῦντι εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ἀλλαχοῦ μετά τῶν Πατριαρχικῶν Ἡμῶν εὐλογιῶν καί Πατρικῶν εὐχῶν, ὅπως ὁ ἐν σπηλαίῳ γεννηθείς καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν διαφυλάττῃ καί στερεοῖ αὐτό καί τόν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ἑλληνισμόν ἐν τῇ ἑνότητι τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἐν ὑγιείᾳ καί ὁμονοίᾳ οἰκογενειακῇ, ἐν προόδῳ, εὐημερίᾳ καί εἰρήνῃ καί ἐν πλουσίᾳ παροχῇ πνευματικῶν καί ἐπιουσίων ἀγαθῶν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2006

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀριθμ. Πρωτ.

43

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙῼ

Τῷ Παναγιωτάτῳ καί Σεβασμιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ

Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὑπερφυῶς ἐκ Παρθένου Τεχθέντι.

Τόν ἄσαρκον Λόγον ἡ κτίσις καθορῶσα ὑπερφυῶς σαρκούμενον καί τόν Ἀχώρητον παντί ἐν τῷ Σπηλαίῳ τῆς Ἁγίας Πόλεως Βηθλεέμ παραδόξως χωρούμενον, φιλανθρωπίας ἕνεκεν, θάμβει πολλῷ καί δέει συνέχεται καί δι’ ἀγγέλων καί μάγων καί ποιμένων καί ἀστέρος τήν Θεϊκήν συγκατάβασιν ἐπιμαρτυρεῖ, κομίζουσαν ἐπί γῆς μέν τήν εἰρήνην, ἐν ἀνθρώποις δέ τήν εὐδοκίαν.

Τό ὑπέρ νοῦν καί λόγον καί ἔννοιαν τοῦτο Μυστήριον τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας εὐθαρσῶς ὁμολογοῦντες, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί τοῦ κόσμου, πρός τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης Χριστόν ἀείποτε ἐκθύμως προσανατολιζόμεθα καί ταῖς σωστικαῖς Αὐτοῦ ἐντολαῖς ἑπόμενοι, ὥς ποτε οἱ Μάγοι τόν φαεινόν Αὐτοῦ Ἀστέρα κατακολουθοῦμεν καί πρός Βηθλεέμ τήν ἁγίαν, τήν οὐδαμῶς ἐλαχίστην πορευόμεθα, καταθεῖναι κατά τάς ἡμέρας τῶν ὑπερφυῶν Γενεθλίων τοῦ Λυτρωτοῦ ἠμῶν Χριστοῦ, σύν τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ, τήν τιμήν καί τό σέβας, ἅμα δέ καί τήν εὐγνωμοσύνην ἐπί τοῖς ἐξαισίοις τούτοις δωρήμασιν, οἷς ἐτιμήθη ὁ ἄνθρωπος· χοῦς γάρ ὤν, ἀφθαρσίας στολήν ἐνεδύθη καί ἀπό γῆς εἰς τά ἄνω ἀΰλως ἐπῄρθη.

Σεμνυνόμενον τό Παλαίφατον ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Πατριαρχεῖον περιέπειν καί διακονεῖν τούς τόπους τῆς Χάριτος, μετά χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως περικυκλοῖ τήν περικαλλεστάτην Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως, εἰς ἥν  εἰσοδεύοντες καί Ἡμεῖς μετά τῶν τιμίων μελῶν τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἀξιοχρέως κλίνομεν γόνυ ψυχῆς τε καί σώματος καί τήν ζέουσαν ἡμῶν πίστιν ὡς ἀντίδωρον τῶν πολλῶν χαρίτων, ἅς παρ’ Αὐτοῦ ἀπολαμβάνομεν, ὁλοθύμως Αὐτῷ προσάγομεν.

Ἐν ταὐτῷ, ἐξαιτούμεθα τήν εἰρήνην Αὐτοῦ ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἰδίᾳ δέ ὑπέρ τῆς Ἁγίας Γῆς, ἧς ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, διά πολλῶν καί ποικίλων δοκιμασιῶν διερχόμενος, καρτερικῶς ἄχρι τῆς σήμερον ἀναμένει τήν ἐξ ὕψους ἐπέμβασιν, πρός φωτισμόν τῶν ὑπευθύνων, ἵνα ἐγκολπούμενοι τήν ἀλήθειαν, ἐν συνέσει καί δικαιοσύνῃ ἐργάζωνται, διά τήν ἐμπέδωσιν τῆς εἰρήνης ἐν τῇ πολυταράχῳ περιοχῇ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Δεήσεις προσέτι καί ἱκεσίας τῷ Γεννηθέντι Σωτῆρι ἡμῶν Χριστῷ ἀναφέρομεν, ἵνα διαφυλάττῃ τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν ἡνωμένην καί τήν διδασκαλίαν Αὐτῆς ἀναλλοίωτον, ἰδίᾳ ἐν τοῖς συγχρόνοις χαλεποῖς καιροῖς καί πάντας τούς ἀδελφούς Ἡμῶν Προκαθημένους περιφρουροῖ καί διατηρῇ ἐν συμπνοίᾳ καί ἀγάπῃ, ἐξαιρέτως δέ τήν Ὑμετέραν Σεβασμιοπόθητον Ἡμῖν Παναγιότητα καί τήν περί Αὐτήν Ἱεραρχίαν, τόν εὐσεβῆ κλῆρον καί τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς κατ’ Αὐτήν Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, Ἥν ὁ Θεῖος Αὐτῆς Δομήτωρ ποδηγετεῖ εἰς νομάς σωτηρίους.

Ἐγκαρδίως σύν τούτοις ἀπευθύνοντες Αὐτῇ τάς συγχαρητηρίους Ἡμῶν ἐπί ταῖς ἑορταῖς τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου φιλαδέλφους προσρήσεις, περιπτυσσόμεθ’ Αὐτήν ἀδελφοποθήτως ἐν τῷ ἐκ Παρθένου Τεχθέντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2005.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΘΕΙΟΤΑΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΠΑΤΡIΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Κ. Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΤΟΥ Γ’

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2005

«Ὅτι παιδίov ἐγεννήθη ἡμῖν,

υἱός και ἐδόθη ἡμῖν» (Ἠσ. 9, 6).

Ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν ἐν τῇ ἀπείρῳ Αὐτοῦ ἀγάπῃ καί ἀγαθότητι ἐδημιούργησε τόν κόσμον ἐκ τοῦ μηδενός καί ἔθεσεν αὐτόν εἰς τήν ἐξουσίαν καί ἀπόλαυσιν τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν πλάσματος Αὐτοῦ, τοῦ ἀνθρώπου.

Ὀ ἄνθρωπος ὅμως ἐν τῇ αὐτεξουσίῳ αὐτοῦ δυνάμει διεσάλευσε τήν κοινωνίαν μετά τοῦ Πλάστου καί ἐπορεύθη εἰς ὁδούς περιπλόκους καί ἀτραπούς ἀδιεξόδους.

Εὐσπλαγχνιζόμενος ὁ Θεός τό ἔργον τῶν χειρῶν Αὐτοῦ, οὐκ αφῆκεν αὐτό ἐγκαταλελειμμένον, τυραννούμενον ὑπό τοῦ διαβόλου, ἀλλά ἀπέστειλεν αὐτῷ κατά καιρούς δικαίους, ὁσίους καί προφήτας, ἵνα ἐπαναγάγωσιν αὐτό εἰς τήν εὐθεῖαν ὁδόν τοῦ θελήματος Αὐτοῦ καί νά προετοιμάσωσι τἠν ἔλευσιν τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου αὐτοῦ.

Τοῦτον ἀπέστειλεν «ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» (Γαλ. 4, 4) προσλαμβάνοντα τό ἀνθρώπινον ἡμῶν φύραμα, ἄνευ ἁμαρτίας, «γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον» (Γαλ. 4, 4), καί τοῦτο ἐν χρόνῳ καί τόπῳ, ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου καί ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας.

Τοῦ παραδόξου τούτου μυστηρίου τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου, τό ὁποῖον ὑπερβαίνει τόπον καί χρόνον, κατέστησαν μάρτυρες ἀψευδεῖς ἡ ἀειπάρθενος Μαρία Θεοτόκος, οἱ ἄγγελοι ἐν οὐρανῶ, οἱ ψάλαντες τό: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 14), οἱ προσελθόντες ἐκ τῆς ἐγγύς κώμης τῶν Ποιμένων ἀγραυλοῦντες ποιμένες καί οἱ μακρόθεν ἐξ Ἀνατολῆς ὑπό ἀστέρος ὁδηγούμενοι Μάγοι, Περσῶν βασιλεῖς, προσφέροντες τά δῶρα αὐτῶν, χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν καί ἐν συνεχείᾳ οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Μάρτυρες καί πάντες οἱ Ἅγιοι καί ἄπειρα πλήθη πιστῶν ἐξ ἀνατολῶν καί δυσμῶν, βορρᾶ καί νότου καί μέχρι τῶν ἡμερῶν ἡμῶν καί μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Τήν χαρμόσυνον καί ἐλπιδοφόρον ταύτην μαρτυρίαν τῆς διά σαρκός Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου συνέχισαν διά μέσου τῶν αἰώνων οἱ φύλακες μοναχοί τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων καί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ θεοδέγμονι τούτῳ Σπηλαίῳ καί τῇ ὑπ’ αὐτοῦ μεγαλοπρεπεῖ ταύτῃ Βασιλικῇ τῆς Γεννήσεως, ἔργῳ τῆς θεοσεβείας τῶν Βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, Θεοδοσίου, Ἰουστινιανοῦ καί τῶν διαδόχων αὐτῶν.

Τήν αὐτήν μαρτυρίαν συνεχίζομεν καί ἡμεῖς ἐν τῇ παγκοσμίῳ ταύτῃ ἑορτῇ τῆς Χριστιανοσύνης καί τῆς Σιωνίτιδος μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἐν τούτῳ τῷ τόπῳ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μαρτυροῦμεν τό ἔργον Αὐτοῦ τό σωτήριον, τό πανανθρώπινον, τήν ταπείνωσιν, τήν συγκατάβασιν, τήν ἀγάπην, τἠν πραότητα, τήν ἀπερίφραστον ἀπόρριψιν καί καταδίκην πάσης μορφῆς βίας καί προσβολῆς τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τήν συμφιλίωσιν μετά τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πλησίον καί τήν εἰρήνην, ἑδραζομένην ἐπί τῆς δικαιοσύνης.

Εἰς τόν ἐν πολλοῖς ἀγωνιζόμενον καί ἀγωνιῶντα καί περιπλανώμενον κόσμον σήμερον, εἰς τούς δοκιμαζομένους λαούς τῆς περιοχῆς ἠμῶν, διαλαλοῦμεν ὅτι «λύτρωσιν ἐξαπέστειλεν ὁ Κύριος» τοῖς λαοῖς (Ψαλμ. 110, 9), ὅτι «Χριστός ἐτέχθη», ὅτι Χριστός κατῆλθεν ἐπί γῆς, ἵνα τόν ἄνθρωπον ἀνεβάσῃ εἰς οὐρανούς, ἵνα αὐτόν θεώσῃ κατά χάριν ἐν τῇ μετ΄ Αὐτοῦ κοινωνίᾳ, ἵνα ἀποκαταστήσῃ αὐτόν εἰς τό πρῶτον αὐτοῦ θεοειδές κάλλος, ὅτι ἐν Χριστῷ ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρωπίνου τραύματος, ὅτι ἐν αὐτῷ «τήν υἱοθεσίαν ἀπελάβομεν» (Γαλ. 4, 5).

Τό εὐαγγέλιον τοῦτο τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς καταλαγῆς καί τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ ἀπαγγέλλομεν τῷ ὀρθοδόξῳ ἡμῶν ποιμνίῳ εἰς πᾶσαν τήν δικαιοδοσίαν τοῦ παλαιφάτου ἡμῶν Πατριαρχείου, καί ὅπου γῆς, καί τοῖς πολιτικοῖς αὐτοῦ κυβερνήταις μετά τῆς εὐχῆς, ὅπως διάγωσιν ἐν εἰρήνῃ, ὁμονοίᾳ, ἀφαλείᾳ, προόδῳ καί εὐημερίᾳ .

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2005

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

-Ι