ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΝ, ΕΝ Τῌ Ι.Μ. ΘΕΟΒΑΔΙΣΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΣΙΝΑ

« Χάριν τήν τοῦ πνεύματος, Αἰκατερίνα πανένδοξε,

ἐν ἀνοίξει τοῦ στόματος ἐδέξω,

καθάρασα σεαυτήν προθύμως διά πολιτείας,

καί λογισμῷ καρτερικῷ τήν τῶν τυράννων ὀφρύν κατέσπασας ·

καί κάλλει τῷ τοῦ σώματος

τήν ψυχικήν ὡραιότητα θεοφρόνως ἀντέθηκας,

Ἀθλητῶν ἐγκαλλώπισμα »

(Αἶνοι τοῦ Ὄρθρου, τροπάριον γ ΄).

Πανιερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ καί Καθηγούμενε τῆς ἐπί τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ Ἱερᾶς Μονῆς κ. Δαμιανέ,

Πανιερώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Μονασταί καί προσκυνηταί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ τόσον πλουσίως ἐπιδαψιλευθεῖσα ἐπί τό ἅγιον καί θεοβάδιστον τοῦτο Ὄρος Σινᾶ, ἐπί τοῦ ὁποίου μετά φόβου καί τρόμου ἱστάμεθα · ἡ χάρις αὕτη, λέγω, συνήθροισεν ἡμᾶς σήμερον εἰς πνευματικήν πανήγυριν καί εὐωχίαν. Καί ἡ εὐωχία αὕτη συνίσταται ἐν πρώτοις εἰς τήν θεωρίαν τοῦ φοβεροῦ Ὄρους τούτου, ἐπί τοῦ ὁποίου ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τοῦ «Νόμου ποιητής» κατέβη ἐνώπιον τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ ἐν «ὄρει κεκαυμένῳ πυρί καί γνόφῳ καί σκότῳ καί θυέλλῃ καί σάλπιγγος ἤχῳ καί φωνῇ ρημάτων» (Ἑβρ. 12, 18ἑ), ἀλλά ἐπί τοῦ ὁποίου τελεσιουργεῖται νῦν ἡ Θεία Εὐχαριστία χάριν τοῦ νέου Ἰσράηλ, πολύ περισσότερον φοβερωτέρα, ἀλλά καί φιλανθρωποτέρα, ἡ ὁποία καταλάμπει πλέον οὐχί τό πρόσωπον Μωϋσέως ἐν δόξῃ, ἀλλά τάς ψυχάς καί τά σώματα τῶν καλῶς αὐτῇ προσερχομένων μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης. Συνίσταται δ’ ἔτι ἡ πανήγυρις αὕτη εἰς τήν μετ’ ἀλλήλων  συνάντησιν, τῶν ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει Σιών καί τῷ Θεοβαδίστῳ Ὄρει Σινᾶ ὑποτεταγμένων ἐν ἀγάπῃ καί ἑνότητι τῷ τοῦ Κυρίου ζυγῷ, κατ’ ἔθος παλαιότατον τῶν πάλαι ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, συχνάκις προσκυνούντων ἀμφοτέρους τούς Ἁγιωτάτους τούτους Τόπους πρός ἀρυσμόν εὐλογίας καί χάριτος.

Ἐάν, ὅμως, ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀμυδρῶς ἐπεφοίτα ἐπί τόν παλαιόν Ἰσραήλ καί δή τούς θεοφόρους Προφήτας, τανῦν εἰς τήν Καινήν Διαθήκην, τήν σφραγισθεῖσαν δι’ Αἵματος τοῦ ἀμώμου Ἀμνοῦ καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνιδρύεται μονίμως εἰς τάς ψυχάς τῶν ἁγίων Μαρτύρων καί ἀσκητῶν τοῦ Χριστοῦ, καθώς ἐστι φανερόν καί εἰς τό εὐωδιάζον σκήνωμα τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, τό διατηρούμενον ἄφθορον ἐπί ὅλους δεκαεπτά αἰῶνας. Οὕτω, τό ἄκτιστον θεϊκόν Φῶς τῆς τοῦ Κυρίου Μεταμορφώσεως, τό ἀποκαλυφθέν ἐπί τῶν ὀρέων Σινᾶ καί Θαβώρ εἰς τούς κεκαθαρμένους λάτρεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, πρότερον μέν ὡς Φῶς τοῦ ἀσάρκου Λόγου, ὕστερον δέ καί ὡς Φῶς τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου, τοῦ Χριστοῦ καί Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, πιστοποιεῖ τήν ἐν τοῖς Χριστιανοῖς ἐνοίκησιν αὐτοῦ, διά τῶν ὑπερφυῶς τελουμένων θαυμάτων διά τῶν σεπτῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων.

Ἡ ἱερά ὑμνογραφία καί  δή ὁ ἱερός ὕμνος τόν ὁποῖον προετάξαμεν ὡς κεφαλίδα, ἐκτίθησι τήν τῆς ἁγίας Ἡμῶν Ἐκκλησίας ἐμπειρίαν περί τοῦ τρόπου διά τοῦ ὁποίου οἱ Ἅγιοι ἔφθασαν εἰς τήν ὁμοίωσιν τοῦ Χριστοῦ, ἄν καί φαινομενικῶς ἠκολούθησαν διαφόρους δρόμους. Ἡ παρουσία τοῦ κεχαριτωμένου σκήνους τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, ἀπό τοῦ ὁποίου ἀντλοῦμεν πολλαπλῆν εὐλογίαν ψυχῶν καί σωμάτων, δέν παραπέμπει ἡμᾶς μόνον εἰς τήν χαρίτωσιν τοῦ προσώπου τοῦ Μωϋσέως, τοῦ λάμψαντος ὑπερφυῶς ἐν τῇ ἀκτίστῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος δόξῃ, ἀλλά καί εἰς τήν πνευματικήν ὁδόν τοῦ  Σταυροῦ, ἡ ὁποία ἑνώνει ἐν τῷ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τούς Χριστιανούς μετ’ ἀλλήλων καί μετά τοῦ Χριστοῦ, διά τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας Μυστηρίων καί διά τῆς τηρήσεως τῶν τοῦ Χριστοῦ ἐντολῶν. Λέγομεν τοῦτο, διότι καθώς ὁ Μωϋσῆς ἐγνώρισε τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ καί ἐγκατέλιπε τά πάντα χάριν αὐτοῦ, «μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ. 11, 26), καθώς μᾶς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, οὕτω καί ἡ Ἁγία Αἰκατερίνα ἐγκατέλιπε τά πάντα χάριν τοῦ Χριστοῦ, πλοῦτον, περίφημον ὡραιότητα καί, πλέον πάντων, τήν πολλήν αὐτῆς σοφίαν καί ἀνέλαβε τόν ἐλαφρόν τοῦ Χριστοῦ ζυγόν μεθ’ ὑπομονῆς «λογισμῷ καρτερικῷ». Καί ὁ Χριστός, ὁ ἀγαπῶν ἡμᾶς ὑπερφυῶς, ἔδωκεν εἰς αὐτήν, ἀναλόγως τῆς ἀγάπης καί τῶν θυσιῶν αὐτῆς, τήν γνῶσιν τῆς αἰωνίου Ἀληθείας, διά τῆς  ὁποίας κατετρόπωσε τήν μωράν σοφίαν τῶν Ἑλλήνων σοφῶν καί εἵλκυσεν αὐτούς εἰς τό μαρτύριον τῆς ἁγιότητος· ἔδωκεν ἐπίσης εἰς αὐτήν κάλλος ἀμάραντον ἱεροῦ καί παρθενικοῦ σκηνώματος, ἀδιαφθόρου μένοντος, χάριτι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ ἐδωρήσατο εἰς τήν Ἁγίαν Αἰκατερίναν καί « θησαυρόν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Λουκ. 12, 33) διά τῆς χάριτος τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ συνόλου ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Εὐχαριστοῦμεν τῇ ὑμετέρᾳ Πανιερότητι διά τήν ὑπ’ αὐτῆς διατράνωσιν τοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἀρρήκτου ἐκκλησιαστικοῦ δεσμοῦ ἀμοιβαίας ἀγάπης, τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ καί τῆς κατ’ αὐτήν σεπτῆς Μοναστικῆς Ἀδελφότητος, πρός τήν πνευματικήν τροφόν ὑμῶν καί μητέρα, Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων· προσέτι, διά τήν πρός τήν Ἡμῶν Μετριότητα καί τά τίμια μέλη τῆς Συνοδείας Ἡμῶν προσγενομένην υἱικήν καί φιλοπάτορα ὑποδοχήν.

Εὐχόμεθα ὁλοψύχως, ὅπως αἱ πρεσβεῖαι τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, διά μεσιτειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς ἀφλέκτου καί ἐμψύχου Βάτου, τῆς ἐνθάδε τῷ Μωϋσῆ προτυπωθείσης, διά τῆς καιομένης καί μή καταφλεγομένης ἀψύχου τοιαύτης, ἐνισχύουν πάντοτε τήν ὑμετέραν Πανιερότητα σύν τῇ περί αὐτήν Συνοδείᾳ, οὐ μήν ἀλλά καί πάντας τούς παρισταμένους, εἰς τήν ἀνηφορικήν ἀλλά καί θεοπτικήν πορείαν τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, τήν ὁποίαν ἀπεικονίζει ὁ ἀνωφερής, ἀλλ΄ οὐρανοδρόμος οὗτος τόπος. Ἀμήν.