ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως  Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον.

Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν».

(Μάρκ. 16, 6).

Λίαν πρωΐ, ὄρθρου βαθέος, τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, ἐπί τῶν ἡμερῶν Ποντίου Πιλάτου τοῦ ἡγεμόνος, γυναῖκες μυροφόροι προσελθοῦσαι εἰς τόν τάφον τοῦτον, ἐπί τοῦ ὁποίου τελοῦμεν σήμερον τήν ἀναστάσιμον θ. Λειτουργίαν, ἵνα διά μύρων  ἀλείψωσι  τόν ἐν αὐτῷ ταφέντα Ἰησοῦν τόν Ναζωραῖον  τόν ἐσταυρωμένον, ἐθεάσαντο θέαν ὑπερφυῆ καί ἠκροάσθησαν ἄκουσμα παράδοξον καί ὅμως ἀληθινόν.

Τόν λίθον τῆς θύρας τοῦ ἐσφραγισμένου τάφου εἶδον μετῃρμένον καί ἀποκεκυλισμένον, τήν κουστωδίαν πεπληγμένην ἀορασίᾳ καί ἄγγελον λαμπροφοροῦντα ἐπί τόν λίθον καθήμενον καί διαλεγόμενον αὐταῖς καί λέγοντα: «Μή ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν, τόν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος, ὅπου ἔθηκαν αὐτόν». (Μάρκ. 16,  6-7 ). «Εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν». (Ματθ. 28, 7).

Ὄντως αἱ μυροφόροι αὗται γυναῖκες, αἱ τά  μύρα πρότερον τοῖς δάκρυσι κιρνῶσαι, ἤκουσαν χαρᾶς εὐαγγέλια καί ἐγένοντο ἀπό θέας εὐαγγελίστριαι τοῦ ἀρρήτου μυστηρίου τῆς ἀγάπης, τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, τοῦ μυστηρίου δηλονότι τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ  Μονογενοῦς, τοῦ σάρκα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου προσλαβόντος καί ἐν τῇ σαρκί Αὐτοῦ ταύτῃ θάνατον σταυροῦ ὑπομείναντος, ἐν τῷ καινῷ μνημείῳ τούτῳ ταφέντος καί ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος.

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ Μονογενής κατῆλθε διά τοῦ σταυροῦ εἰς τόν Ἅιδην καί διά τῆς δυνάμεως τοῦ Πατρός Αὐτοῦ καί τῆς ἰδίας θεϊκῆς Αὐτοῦ πανσθενοῦς δυνάμεως ἐνίκησε τόν θάνατον, τάς ἐναντίας δυνάμεις κατεπάτησε, διαφθοράν ἐν τῷ τάφῳ οὐκ οἶδε τό ἄχραντον Αὐτοῦ σῶμα, ἀλλά ἀνέστη ἐκ νεκρῶν μετά τῆς σαρκός Αὐτοῦ καί παγγενῆ τόν Ἀδάμ συνανέστησε. Ἡμᾶς συνανέστησεν, ἡμᾶς ἀνώρθωσεν, ἡμᾶς ἐδόξασεν, ἡμᾶς ἀνύψωσεν, ἡμᾶς ἐπανήγαγεν εἰς τό ἀρχαῖον, τό πρωτόκτιστον κάλλος.

Ἐν τῇ δυνάμει ταύτῃ, τήν ὁποίαν εἰς τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν ἐνεκέντρισεν ὁ ἐνανθρωπήσας καί σταυρωθείς καί  ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἰς τό ἑξῆς φοβερός καθίσταται ὁ ἄνθρωπος τῷ διαβόλῳ καί τῷ θανάτῳ. Ζῇ ἤδη ὁ ἄνθρωπος ἀπό τοῦ αἰῶνος τούτου ζωήν ἀναστημένην, τήν ζωήν τῆς ὀγδόης ἡμέρας, ζωήν ἐν ᾗ πατᾷ ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων, ἀντέχει καί ἀψηφᾷ τόν διά βασάνων θάνατον, συσταυροῦται τῷ σταυρωθέντι δι’ αὐτόν καί ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει πάντα ὑπομένει, ἀεί παραδίδεται εἰς θάνατον, ἵνα τήν αἰώνιον ζωήν κερδίσῃ, ἵνα τῷ ἀναστάντι Ἰησοῦ Χριστῷ αἰωνίως  συζήσῃ.

Ἡ ζωή αὕτη ζῇ τήν Ἀνάστασιν πρό τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Εἶναι ἡ ζωή τῶν ἁγίων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ἐθεμελίωσεν ἐν τῷ  αἵματι Αὐτοῦ τῷ τιμίῳ ὁ Θεός  καί Σωτήρ ἡμῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἐπί τοῦ σταυροῦ. Εἶναι ἡ ζωή ἡ νικῶσα ἐν τῷ ἀγαθῷ  τό κακόν, ἡ ἀγαθοποιοῦσα καί εὐεργετοῦσα ὡς ὁ ἀρχηγός αὐτῆς, ἡ εἰρηνεύουσα ἐν ἑαυτῇ καί τήν εἰρήνην ταύτην ἀβιάστως καί ἀφθόνως μεταδίδουσα.

Ταύτην τήν ζωήν ἀναγγέλει ἡ Ἐκκλησία τῷ κόσμῳ. Εἰς ταύτην καλεῖ αὐτόν πρός συμμετοχήν καί ἀπαλλαγήν ἐκ τῶν ἐπερχομένων  τῇ ἀνθρωπότητι δεινῶν, συνεπείᾳ τῶν ἰδίων αὐτῆς ἁμαρτιῶν καί ἀνομιῶν καί  τρόπων ζωῆς πεπλανημένης.

Ταύτην τήν ζωήν καί Ἡμεῖς ὡς ταπεινοί διάδοχοι τῶν πρώτων αὐτοπτῶν καί αὐτηκόων μαρτύρων  τοῦ Λόγου καί ὡς φύλακες τοῦ ὀλβίου τούτου Τάφου, μετά τοῦ ἐπ’ αὐτοῦ Κουβουκλίου, τοῦ «κτήματος καί ἀφιερώματος τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων», κηρύσσομεν  καί διαλαλοῦμεν τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, τῷ αὐτόχθονι ἐμπεπιστευμένῳ Ἡμῖν ποιμνίῳ καί τοῖς ἐκ περάτων τῆς γῆς φιλοθέοις προσκυνηταῖς πρός ζωήν καί δύναμιν, χαράν καί ἀγαλλίασιν, βεβαιότητα καί ἐλπίδα, οἰκοδομήν πνευματικήν, ζωήν αἰώνιον καί σωτηρίαν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, Πάσχα ‚βθ’

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως  Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον.

Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν».

(Μάρκ. 16, 6).

Λίαν πρωΐ, ὄρθρου βαθέος, τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, ἐπί τῶν ἡμερῶν Ποντίου Πιλάτου τοῦ ἡγεμόνος, γυναῖκες μυροφόροι προσελθοῦσαι εἰς τόν τάφον τοῦτον, ἐπί τοῦ ὁποίου τελοῦμεν σήμερον τήν ἀναστάσιμον θ. Λειτουργίαν, ἵνα διά μύρων  ἀλείψωσι  τόν ἐν αὐτῷ ταφέντα Ἰησοῦν τόν Ναζωραῖον  τόν ἐσταυρωμένον, ἐθεάσαντο θέαν ὑπερφυῆ καί ἠκροάσθησαν ἄκουσμα παράδοξον καί ὅμως ἀληθινόν.

Τόν λίθον τῆς θύρας τοῦ ἐσφραγισμένου τάφου εἶδον μετῃρμένον καί ἀποκεκυλισμένον, τήν κουστωδίαν πεπληγμένην ἀορασίᾳ καί ἄγγελον λαμπροφοροῦντα ἐπί τόν λίθον καθήμενον καί διαλεγόμενον αὐταῖς καί λέγοντα: «Μή ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν, τόν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος, ὅπου ἔθηκαν αὐτόν». (Μάρκ. 16,  6-7 ). «Εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν». (Ματθ. 28, 7).

Ὄντως αἱ μυροφόροι αὗται γυναῖκες, αἱ τά  μύρα πρότερον τοῖς δάκρυσι κιρνῶσαι, ἤκουσαν χαρᾶς εὐαγγέλια καί ἐγένοντο ἀπό θέας εὐαγγελίστριαι τοῦ ἀρρήτου μυστηρίου τῆς ἀγάπης, τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, τοῦ μυστηρίου δηλονότι τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ  Μονογενοῦς, τοῦ σάρκα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου προσλαβόντος καί ἐν τῇ σαρκί Αὐτοῦ ταύτῃ θάνατον σταυροῦ ὑπομείναντος, ἐν τῷ καινῷ μνημείῳ τούτῳ ταφέντος καί ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος.

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ Μονογενής κατῆλθε διά τοῦ σταυροῦ εἰς τόν Ἅιδην καί διά τῆς δυνάμεως τοῦ Πατρός Αὐτοῦ καί τῆς ἰδίας θεϊκῆς Αὐτοῦ πανσθενοῦς δυνάμεως ἐνίκησε τόν θάνατον, τάς ἐναντίας δυνάμεις κατεπάτησε, διαφθοράν ἐν τῷ τάφῳ οὐκ οἶδε τό ἄχραντον Αὐτοῦ σῶμα, ἀλλά ἀνέστη ἐκ νεκρῶν μετά τῆς σαρκός Αὐτοῦ καί παγγενῆ τόν Ἀδάμ συνανέστησε. Ἡμᾶς συνανέστησεν, ἡμᾶς ἀνώρθωσεν, ἡμᾶς ἐδόξασεν, ἡμᾶς ἀνύψωσεν, ἡμᾶς ἐπανήγαγεν εἰς τό ἀρχαῖον, τό πρωτόκτιστον κάλλος.

Ἐν τῇ δυνάμει ταύτῃ, τήν ὁποίαν εἰς τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν ἐνεκέντρισεν ὁ ἐνανθρωπήσας καί σταυρωθείς καί  ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἰς τό ἑξῆς φοβερός καθίσταται ὁ ἄνθρωπος τῷ διαβόλῳ καί τῷ θανάτῳ. Ζῇ ἤδη ὁ ἄνθρωπος ἀπό τοῦ αἰῶνος τούτου ζωήν ἀναστημένην, τήν ζωήν τῆς ὀγδόης ἡμέρας, ζωήν ἐν ᾗ πατᾷ ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων, ἀντέχει καί ἀψηφᾷ τόν διά βασάνων θάνατον, συσταυροῦται τῷ σταυρωθέντι δι’ αὐτόν καί ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει πάντα ὑπομένει, ἀεί παραδίδεται εἰς θάνατον, ἵνα τήν αἰώνιον ζωήν κερδίσῃ, ἵνα τῷ ἀναστάντι Ἰησοῦ Χριστῷ αἰωνίως  συζήσῃ.

Ἡ ζωή αὕτη ζῇ τήν Ἀνάστασιν πρό τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Εἶναι ἡ ζωή τῶν ἁγίων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ἐθεμελίωσεν ἐν τῷ  αἵματι Αὐτοῦ τῷ τιμίῳ ὁ Θεός  καί Σωτήρ ἡμῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἐπί τοῦ σταυροῦ. Εἶναι ἡ ζωή ἡ νικῶσα ἐν τῷ ἀγαθῷ  τό κακόν, ἡ ἀγαθοποιοῦσα καί εὐεργετοῦσα ὡς ὁ ἀρχηγός αὐτῆς, ἡ εἰρηνεύουσα ἐν ἑαυτῇ καί τήν εἰρήνην ταύτην ἀβιάστως καί ἀφθόνως μεταδίδουσα.

Ταύτην τήν ζωήν ἀναγγέλει ἡ Ἐκκλησία τῷ κόσμῳ. Εἰς ταύτην καλεῖ αὐτόν πρός συμμετοχήν καί ἀπαλλαγήν ἐκ τῶν ἐπερχομένων  τῇ ἀνθρωπότητι δεινῶν, συνεπείᾳ τῶν ἰδίων αὐτῆς ἁμαρτιῶν καί ἀνομιῶν καί  τρόπων ζωῆς πεπλανημένης.

Ταύτην τήν ζωήν καί Ἡμεῖς ὡς ταπεινοί διάδοχοι τῶν πρώτων αὐτοπτῶν καί αὐτηκόων μαρτύρων  τοῦ Λόγου καί ὡς φύλακες τοῦ ὀλβίου τούτου Τάφου, μετά τοῦ ἐπ’ αὐτοῦ Κουβουκλίου, τοῦ «κτήματος καί ἀφιερώματος τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων», κηρύσσομεν  καί διαλαλοῦμεν τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, τῷ αὐτόχθονι ἐμπεπιστευμένῳ Ἡμῖν ποιμνίῳ καί τοῖς ἐκ περάτων τῆς γῆς φιλοθέοις προσκυνηταῖς πρός ζωήν καί δύναμιν, χαράν καί ἀγαλλίασιν, βεβαιότητα καί ἐλπίδα, οἰκοδομήν πνευματικήν, ζωήν αἰώνιον καί σωτηρίαν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, Πάσχα ‚βθ’

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Θ Ε Ο Φ Ι Λ Ο Σ  ὁ  Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης

τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας χάριν, ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί ζωοδόχου Τάφου τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

“Ἐάν ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσών εἰς τήν γῆν ἀποθάνῃ, καρπόν πολύν φέρει” (Ἰω. 12, 24).

Σήμερον, τήν εὔσημον καί λαμπροφόρον ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως, συνετελέσθη ἡ ἀνακαίνισις τοῦ γένους ἡμῶν, διά τῆς τοῦ Κυρίου Ἀναστάσεως, καί ἐχαρίσθη ἡμῖν ἡ ἀθανασία, ἡ ἀτελεύτητος, ἀνεμπόδιστος καί ζωοποιός θέα τῆς Ἁγίας Τριάδος, διά τήν ὁποίαν τό πρῶτον ἐπλάσθη ὁ ἄνθρωπος, εἰ καί τοῦ σκοποῦ    ἐξέπεσεν, ἀπατηθείς ὑπό τοῦ ἀρχεκάκου διαβόλου καί ἐξολισθήσας εἰς θάνατον ψυχῆς τε καί σώματος. Ἠγαλλιάσαντο οἱ δίκαιοι ἐξαναστάντες ἀπό τῶν ζοφερῶν κευθμώνων τοῦ Ἅδου, τοῦ ἀπό τοῦ θεϊκοῦ φωτός χωρισμοῦ, καί ἀπέλαβον τῆς “εἰς ἣν ἀπέβλεπον” μισθαποδοσίας (Ἑβρ. 11, 26) , “ἥξαντες καί ὀφθέντες τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ”.

Πανηγυρίζουσιν ὅμως καί οἱ ζῶντες καί ἡ κτίσις ὁλόκληρος, διά τήν τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν. “Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται”, διότι ἔλαβον τήν πεῖραν τῆς Ἀναστάσεως· ἡ ἀναδημιουργία πάντων ἔχει ἀποταμιευθῆ ἐν τῷ Χριστῷ, οἱ δέ θεόφρονες μετέχουσι ταύτης μερικῶς, ἐν προγεύσει, ἐάν ἀξίως μετέχωσι τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἰδού, τό μυστήριον τό ἀπρόσιτον εἰς τούς ἀμυήτους τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς· “εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις” (Β́ Κορ. 5, 17) προγευόμενος τῆς ἀθανασίας, διά τοῦ ζωοποιοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Δεσπότου καί κατοπτριζόμενος τήν ἄκτιστον δόξαν τοῦ Χριστοῦ διά τῆς καθάρσεως τοῦ ἐσόπτρου τῆς αὐτοῦ ψυχῆς, κατά τήν αὐτοῦ ἐργασίαν ἐν τῷ μυστικῷ ἀμπελῶνι τῶν ἀρετῶν. Καί ἐνῷ πρό τῆς Ἀναστάσεως ἦτο “φοβερός ὁ θάνατος τῷ ἀνθρώπῳ” μετά ταύτην καθίσταται “φοβερός ὁ ἄνθρωπος τῷ θανάτῳ” ἐνδυθείς τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, τήν αἰώνιον ζωήν, ἐνδυθείς μυστικῶς τόν ἴδιον τόν Χριστόν, τόν τοῦ θανάτου νικητήν (Γαλ. 3, 27).

Ὀλίγον ἀκόμη μέλλει ὠδίνειν ἡ κτίσις καί ὁ ἐκπεσών αὐτῆς βασιλεύς, ὁ ἄνθρωπος, ὑπό τήν βίαν τοῦ θανάτου ψυχῆς καί σώματος, μέχρις ὅτου τά πάντα ὑποταγῆ τῷ Θεῷ, ἀπό προσώπου τοῦ Ὁποίου “φεύξεται ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ” (Ρωμ. 8,22 Ἀποκ. 20, 11), μή φέροντα τήν ἀκαταμάχητον καί ἀφθαρτίζουσαν δόξαν Αὐτοῦ, ἐν τῇ Δευτέρᾳ ἐνδόξῳ Αὐτοῦ Παρουσίᾳ, μέχρις ὅτου, δηλονότι, ἀπολάβῃ ἡ   ὠδινομένη ὁμοίωσις τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος, τήν κατά Χριστόν τελείαν διαμόρφωσιν ἐν τῇ ἀνακαινίσει τοῦ σύμπαντος (Γαλ. 4, 19). Πράγματι, πολύς ὁ καρπός ὁ ἀποδοθείς τῷ Θεῷ διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, διά τῆς ὁποίας ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός ἡμῶν, ᾠκονόμησε τήν αἰώνιον ζωήν τῆς πλανηθείσης ἀνθρωπότητος!

“Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει” (Ρωμ. 6, 9)· οὕτω καί οἱ Αὐτοῦ γνήσιοι θεράποντες, ἀποθνῄσκοντες καθ᾿ ἡμέραν τῇ σαρκί, σταυρούμενοι ὑπό τῶν ἔξωθεν πειρασμῶν καί πολεμούμενοι ὑπό τῶν ἔνδοθεν παθῶν, ἀναδείκνυνται νικηταί τῆς ἁμαρτίας καί τῆς θανατηφόρου φθορᾶς, διά τῆς δυνάμεως τοῦ ἑκουσίως Σταυρωθέντος καί αὐτεξουσίως Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ ἀνιστῶντος ἐκ τῆς ἁμαρτίας τούς δι᾿ Αὐτόν σταυρουμένους, ἵνα “ἡμέρα διαυγάσῃ καί φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις” αὐτῶν (Β́ Πετρ. 1, 19). Πολλοί οἱ ἐχθροί Αὐτοῦ, οἱ πολεμοῦντες τήν Ἀνάστασιν καί μή συμβιβαζόμενοι μετά τοῦ κενοῦ μνήματος, οἱ τόν νέον Ἀδάμ συκοφαντοῦντες καί τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ ἀμφισβητοῦντες. Ὅμως, πάντας τούτους θά νικᾷ ἡ τοῦ Ἀναστάντος ἀγάπη, ἀμετακλήτως μεταγγίσασα εἰς τήν ἀνθρωπίνην φύσιν διά τῆς Ἀναστάσεως, μέγα ἔλεος καί τήν μετά τοῦ Θεοῦ Βασιλείαν.

Ἡ Ἁγία Σιωνῖτις Ἐκκλησία, τό τοῦ Θεοῦ κατοικητήριον, ἡ δεξαμένη πρώτη τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καί τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, ἀκαταπαύστως βιοῖ τήν σταυροαναστάσιμον χαράν, τήν ἐκ τοῦ Ζωοδόχου Τάφου πηγάζουσαν, δοξάζει δέ τόν ὑπέρ ἡμῶν Σταυρωθέντα καί ἐνδόξως Ἀναστάντα Ἰησοῦν Χριστόν, ἀντλοῦσα δύναμιν ἐκ τοῦ κενοῦ Μνήματος καί μαρτυροῦσα ὑπέρ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ εἰς τούς ἐπισκέπτας τῶν Ἁγίων Τόπων. Ἡ χάρις αὕτη τοῦ Θεοδέγμονος Τάφου, θά διαλύσῃ τό σκότος τῆς κοσμικῆς ματαιότητος καί πλάνης, τό σκότος τῶν μεθοδεύσεων τῶν δαιμονικῶν πνευμάτων, θά ὁδηγήσῃ εἰς τήν μόνην ἀλήθειαν, τόν Χριστόν, τούς μακράν Αὐτοῦ κοπιῶντας καί θά ἐνισχύσῃ ἅπαντας εἰς τήν ὁδόν τῆς πρός Αὐτόν καί τόν πλησίον τελείας εἰρηνεύσεως καί ἀγάπης.

Χριστός Ἀνέστη.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ  ΑΓΙΟΝ  ΠΑΣΧΑ  ,βϚ́

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης,

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Οἱ ἀπ΄ αἰῶνος, ἐλευθερώθητε· οἱ πεπεδημένοι, ἐξέλθετε· οἱ ἐν τῷ σκότει ἀνακαλύφθητε· ἀφέθητε, οἱ αἰχμάλωτοι, καί τυφλοί, ἀναβλέψατε· ἔγειραι ὁ καθεύδων Ἀδάμ καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν· ἐπεφάνη γάρ Χριστός ἡ Ἀνάστασις». (Ἁγ. Ἰω. Δαμασκηνοῦ, PG 96, 604)

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Σήμερον νικητήριοι ὕμνοι ἀντηχοῦν μυστικῶς ἀφ΄ ὅλης τῆς κτίσεως, ἐπιγείου καί οὐρανίου, ὁρωμένης καί ἀοράτου, διά τήν γενομένην παγκόσμιον καί αἰώνιον νίκην τοῦ Χριστοῦ, ἥτις «ἐφώτισε τά σύμπαντα». Σήμερον, τά οὐράνια, ἡνωμένα ἐν τῇ μιᾷ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ μετά τῶν ἐπιγείων, ἀπό κοινοῦ ἀγάλλονται διά τό Πάσχα τό πάντερπνόν τε καί πανσεβάσμιον· διότι διά τοῦ Χριστοῦ «μία ποίμνη γέγονεν ἀγγέλων καί ἀνθρώπων». Σήμερον, αἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, τοῦ θανάτου καί τῆς ἁμαρτίας, ὁριστικῶς καταργηθεῖσαι ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ καί διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, κεῖνται τρόπαια τοῦ Βασιλέως τῶν ὅλων, τοῦ ὄντος Α καί Ω, ἀρχῆς καί τέλους (Ἀποκ. 22, 13), δι΄ Οὗ τά πάντα ἐγένετο καί ᾯ τά πάντα γόνυ κάμψει, ἐπουράνιά τε καί ἐπίγεια καί καταχθόνια (Φιλ. 2, 12), κατά τήν ἐνέργειαν τοῦ δύνασθαι αὐτόν καί ὑποτάξαι τῷ Θεῷ Πατρί τά πάντα (Φιλ. 3, 21).

Ἡ νίκη αὕτη δέν εἶναι ἀντιληπτή οὔτε ὁρατή τοῖς μή ἀναγεγεννημένοις  διά τοῦ λουτροῦ τῆς ἐν Χριστῷ παλιγγενεσίας καί πνευματικῆς ἐργασίας ἐν τῷ μυστικῷ ἀμπελῶνι καί ὁρατῷ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, τῇ Ἐκκλησίᾳ· καθίσταται ὅμως αἰσθητή τοῖς πιστοῖς, καθ΄ ὅ μέτρον, πρός χάριν τοῦ Χριστοῦ «συμπάσχομεν, ἵνα καί συνδοξασθῶμεν» (Ρωμ. 8, 17). Οὕτως, οἱ εἰς Χριστόν πιστεύοντες, διά τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως εἰς τόν Ἀναστάντα καί τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συμμετοχῆς εἰς τόν Σταυρόν καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, τρόπῳ συμμετοχῆς εἰς τά Ἅγια Μυστήρια καί ἐφαρμογῆς τῶν τοῦ Χριστοῦ ἐντολῶν,  προβαίνουσιν «ἀπό δόξης εἰς δόξαν, καθάπερ ἀπό Κυρίου Πνεύματος» (Β΄ Κορ. 3, 18), μή ἐμποδιζόμενοι ὑπό ἐξωτερικῶν ἐμποδίων, ἀλλ΄ ἀπολαύοντες τῆς ὑπό Χριστοῦ ἐνεργουμένης ἐν τῷ ἔσω ἀνθρώπῳ ἐλευθερίας, ἔναντι τῶν πάλαι δεσμῶν τῆς θρησκευτικῆς πλάνης καί τῆς ἐμπαθοῦς βιοτῆς. Ταύτην τήν ἡμέραν προεκελάδει χαρμονικῶς ὁ Προφήτης Δαυίδ, λέγων ἐκ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, «οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν· ἐγνώρισάς μοι ὁδοὺς ζωῆς· πληρώσεις με εὐφροσύνης μετὰ τοῦ προσώπου σου, τερπνότητες ἐν τῇ δεξιᾷ σου εἰς τέλος» (Ψαλμ. 15, 10.11). Οὕτω, καθώς λέγει ὁ ἅγιος πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐπί τῇ Ἑορτῇ τῆς Ἀναστάσεως, «ἔξεστι καί ἡμῖν, ἐάν θέλωμεν, αὐξῆσαι, καί τήν δοθεῖσαν ἡμῖν χάριν μεγαλῦναι [τήν] διά τοῦ βαπτίσματος· αὔξεται δέ δι΄ ἔργων ἀγαθῶν, καί λαμπροτέρα γίνεται καί φαιδρότερον ἡμῖν παρέχει τό φῶς» (PG 50, 442).

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἡμῶν, καταγγέλλουσα καί εὐαγγελιζομένη ὡς ἑαυτῆς κρηπῖδα «Ἰησοῦν καί τήν Ἀνάστασιν» (Πράξ. 17, 18), προβάλλει ἑαυτήν, τό Σῶμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ὡς τήν ἐλπίδα τῆς ἀνθρωπότητος, εἰς τό ὁποῖον Σῶμα ἡ ἀνθρωπότης ἐγκεντριζομένη καί χάριτι Χριστοῦ, δυνάμει δέ τοῦ Ἁγίου καί Ζωαρχικοῦ Πνεύματος, μεταβαλλομένη ἀπό ἀγριελαίου εἰς καλλιέλαιον, δικαιοῦται, ἁγιάζεται, φωτίζεται καί θεοῦται, ὑπερβαίνουσα τά φυσικά μεταπτωτικά ὅρια τῆς φθορᾶς, τῆς θνητότητος καί τῆς ἀπέλπιδος ἁμαρτίας. Ἐν γάρ τῷ Ἀναστάντι Χριστῷ ἐπελύθη ὁριστικῶς τό ἀνθρωπίνως ἄλυτον καί ἄφευκτον τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅ_ιδου τοῦ παμφάγου, τοῦ πάλαι τιτρῴσκοντος ἀνεξαιρέτως δικαίους καί ἀδίκους· «ποῦ σου θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου Ἅ_ιδη, τό νῖκος;» (Ρωμ. 15, 55). Διότι «κατεπόθη», σοῦ στένοντος, «τό κράτος, καί ὧνπερ ἐβασίλευας ἐστέρησαι, οὕς δέ κατέπιες ἰσχύσας, πάντας ἐξήμεσας· ἐκένωσε γάρ τούς τάφους ὁ Σταυρωθείς, οὐκ ἰσχύει τοῦ θανάτου τό κράτος».

Σήμερον, καθώς ἀνατέλλει «αὐτή ἡ τῆς ἁγίας Κυριακῆς λαμπρά καί φαεσφόρος ἡμέρα, ἐν ᾗ τό ἄκτιστον φῶς σωματικῶς ἐκ τοῦ Τάφου πρόεισιν, ὡς Νυμφίος ὡραῖος τῷ κάλλει τῆς Ἀναστάσεως», κατά τόν ἅγιον Πατέρα ἡμῶν Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν (PG 96, 628), τά εὐαγγέλια τῆς ἐν Χριστῷ ἀνακαινίσεως καί σωτηρίας τῆς ἀνθρωπότητος περιάγουσι τῆς γῆς τά πέρατα, ὁ δέ ἱστορικός χρόνος εἰς τό ἑξῆς ἑνοποιεῖται, καθώς «ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ» ἐγγίζει ὁ ἀπαρτισμός τῆς ὀγδοάδος, ἡ ἔλευσις τῆς ἐν Χριστῷ καθολικῆς Ἀναστάσεως καί Δευτέρας ἐπιφανοῦς τοῦ Κυρίου Παρουσίας, ἀνακαινίσεως δέ τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἧς ἡ ἀπαρχή ὁ σήμερον Ἀναστάς ἐκ τοῦ Παναγίου Τάφου, οὗ τήν διαφύλαξιν ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης παρά Θεοῦ ἐμπεπιστεύμεθα, καί ἐξ Ἱερουσαλήμ Ἀνατείλας Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου καί ἡ ἀληθής ἐν Χριστῷ ζωή τῶν πιστῶν, ἀποτελοῦσι σημεῖον ἀναφορᾶς καί ἐλπίδος δι΄ ὅλην τήν ἀνθρωπότητα· διότι ἐν τῷ Χριστῷ «σφόδρα δοξασθησόμεθα, ἐν εὐτελείᾳ τήν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι», ἀρκεῖ, ἵνα ἡ πολιτεία τῶν Χριστιανῶν κοσμῆται διά τῶν ἐν Χριστῷ ἔργων, καί ἵνα «παντοδαπῶν ἀρετῶν τάς λαμπάδας ἑαυτῶν ἐμπιπλῶμεν, καί τῷ ἐλαίῳ τῆς εὐποιίας [καί ἐλεημοσύνης] ταύτας ἀφθόνως ἀρδεύωμεν καί τῷ φωτιστικῷ πυρί τῆς Ὀρθοδόξου ἀνάπτωμεν Πίστεως». Οὕτω θά ὑπερβαίνωμεν ἀσφαλῶς τάς περί κύκλῳ δοκιμασίας, αἱ ὁποῖαι ἰδιαιτέρως πλήττουν τόν πολυπαθῆ ἡμῶν Ἅγιον τοῦτο Τόπον, ἀλλά καί σύμπασαν τήν ἀνθρωπότητα. «Εἴ τις, λοιπόν, εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί φαιδρᾶς πανηγύρεως· πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος· Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται, ἐφάνη δέ ἡ κοινή Βασιλεία. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Χριστός Ἀνέστη!

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ  ΑΓΙΟΝ  ΠΑΣΧΑ     ‚ϐζʹ

Μετά Πατρικῶν Εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν Εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ὁ Γ’

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωoδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Χριστός ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται,

ἡ ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων,

ὁ πρωτότοκος τῆς κτίσεως

καί δημιουργός πάντων τῶν γεγονότων.»

Ἐν εὐλαβείᾳ πολλῇ ἱστάμενοι καί κατανύξει βαθείᾳ προσευχόμενοι, ἐν τῇ λαμπροφόρῳ ταύτῃ νυκτί, ἐν τῷ ἁγίῳ τόπῳ τούτῳ, ἐν τῷ μέσῳ τῆς γῆς, ἐν ᾧ ὁ Θεός σωτηρίαν εἰργάσατο, οὐχί μόνον ἀναμιμνῃσκόμεθα, ἀλλά καί μετέχομεν μυστηρίου καινοῦ καί ἀνηκούστου, τό ὁποῖον ὁ Θεός Πατήρ εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἀπεκάλυψε, τοῦ μυστηρίου δηλονότι τῆς τριημέρου ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ Μονογενοῦς, τοῦ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου σαρκωθέντος, ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου κατά σάρκα γεννηθέντος, τοῖς ἀνθρώποις συναναστραφέντος καί ἐπί Ποντίου Πιλάτου σταυρωθέντος.

Τοῦ μυστηρίου τούτου «γυναῖκες μυροφόροι μύρα φέρουσαι, ἵνα τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἀλείψωσι»  καί «λίαν πρωΐ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων τῷ τάφῳ προσελθοῦσαι» (Μάρκ. 16,1-3), ὑπό τοῦ ἀγγέλου, τοῦ παρά τόν λίθον καθημένου, γνῶσιν ἔλαβον. Ἀπόστολοι ἀναστάντες, ἐπί τό μνημεῖον ἔδραμον καί εἰσελθόντες, εἶδον «τά ὀθόνια κείμενα μόνα» (Ἰω. 20,25), «καθώς καί αἱ γυναῖκες εἶπον, Αὐτόν δέ οὐκ εἶδον» (Λουκ. 24,25). Μετ’ ὀλίγον ὅμως, Οὗτος Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, κλαιούσῃ παρά τόν Τάφον, ἐφανερώθη (Ἰω. 20,15), ταῖς ἐμφόβοις γυναιξί ὑπήντησεν, «χαίρετε» λέγων (Ματθ. 28,9), «δυσί μαθηταῖς πορευομένοις εἰς ἀγρόν εἰς ἑτέραν μορφήν ἐφανερώθη (Μάρκ. 16,12), καί ἐν τῷ εὐλογεῖν τόν ἄρτον ἐγνώσθη αὐτοῖς (Λουκ. 24,30-31), καί τούς μαθητάς συνηθροισμένους προέτρεψεν, ἵνα ψηλαφήσωσιν Αὐτόν» (Λουκ. 24,40) καί παρ’ αὐτῶν, ἀνενδεής ὤν, ἐζήτησε «βρώσιμόν τι» «καί λαβών ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος, ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγεν» (Λουκ. 24,44), ἵνα τό ἀληθές τοῦ προσώπου, τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως Αὐτοῦ βεβαιώσῃ.

Τό μυστήριον τοῦτο, τό ὄντως ἀληθές, ἀρχικῶς «ὡσεί λῆρος» καί αὐτοῖς τοῖς μαθηταῖς ἐφάνη (Λουκ. 24,11), διό καί «νωθεῖς  καί βραδεῖς τῇ καρδίᾳ ἀποκαλοῦνται» (Λουκ. 24,26), μετά ταῦτα ὅμως τῇ πληθύϊ τῶν σημείων καί τῶν ἐμφανίσεων τοῦ Ἀναστάντος καί τῷ φωτισμῷ τοῦ ἐπιφοιτήσαντος Ἁγίου Πνεύματος ἀκραδάντως ἐπείσθησαν καί τῇ οἰκουμένῃ πάσῃ διαπρυσίως ἐκήρυξαν.

Διά τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς ἀναστάσεως ὁ φιλάνθρωπος Θεός ἡμῶν καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τό ἔργον τῆς σωτηρίας ἡμῶν εἰς πέρας φέρει. Ὁ Υἱός Αὐτοῦ διά τοῦ σταυροῦ εἰς τόν ᾋδην κατερχόμενος, νικᾷ τάς ἐναντίας δυνάμεις, συντρίβει τά δεσμά τοῦ ᾋδου, συλᾷ ἐξ αὐτοῦ τόν ἄνθρωπον, ὡς νέος δεύτερος Ἀδάμ προσλαμβάνει ἀπό τῆς χειρός, ὡς ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ εἰκόνι τῆς Ἀναστάσεως ἀπεικονίζεται, τόν παλαιόν, τόν πρῶτον Ἀδάμ, τόν πεσόντα, ἀνασύρει τοῦτον ἐκ τοῦ βυθοῦ τοῦ ᾋδου καί εἰς τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ ἀναβιβάζει. Τοῦτο δέ, διότι ἀναλαμβανόμενος εἰς τόν οὐρανόν καί ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καθήμενος, τήν προσληφθεῖσαν κατά τήν σάρκωσιν ἀνθρωπίνην φύσιν Αὐτοῦ καί διά τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως δοξασθεῖσαν,  μεθ’ Ἑαυτοῦ εἰς τό διηνεκές φέρει. Διά τῆς δυνάμεως τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος, πιστεύων καί μετέχων εἰς τό λυτρωτικόν ἔργον Αὐτοῦ, καθίσταται φοβερός τῷ διαβόλῳ καί τῷ θανάτῳ, ἀψηφᾷ καί νικᾶ τόν θάνατον, ζῇ  ἐν τῷ κόσμῳ ζωήν οὐχί ἁπλῶς ἠθικῶς βελτιωμένην ἀλλά ἐξ ὁλοκλήρου ἀναγεγεννημένην, μεταμορφωμένην καί ἀνακαινισμένην, ἐν ᾗ ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ εἰρήνη, πολιτεύονται,  «ὅσα ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἅγια, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴτις ἀρετή καί εἴτις ἔπαινος (Φιλιππ. 4, 8-9). Ἐν Χριστῷ ἀναστάντι ὁ ἄνθρωπος ἐν ζωῇ προγεύεται ζωῆς αἰωνίου ἐν τῷ σώματι Αὐτοῦ τῇ Ἐκκλησίᾳ καί μετά θάνατον ἀπολαμβάνει ἐν πληρότητι μετά ὁσίων, μαρτύρων καί δικαίων, τοῦ ἱλαροῦ καί ἀπλέτου φωτός τῆς τρισυποστάτου Ἁγίας Τριάδος.

Εἰς μίαν τοιαύτην βιοτήν καί πολιτείαν εἴμεθα κεκλημένοι ὑπό τοῦ Θεοῦ Πατρός, δι’ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Πολιτείαν θεανθρωπίνην ἐπί γῆς ἐνεργουμένην. Τήν ἀλήθειαν ταύτην φυλάττει καί παραδίδει εἰς τά μέλη αὐτῆς ἡ Ἑκκλησία, τό σῶμα Χριστοῦ, ὁπουδήποτε γῆς, ἰδίᾳ δέ ἡ οὖσα ἐν τοῖς ἁγίοις τόποις, ἐν οἷς ἔζησε καί περιεπάτησεν, ὁ ἱδρυτής Αὐτῆς, Σιών ἡ Ἁγία, ἡ Μήτηρ τῶν  Ἐκκλησιῶν, ἡ ἐμπεπιστευμένη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τήν διαφύλαξιν αὐτῶν καί τήν μαρτυρίαν τῶν σωτηριωδῶν γεγονότων, τά ὁποῖα ἀπεκαλύφθησαν ἐπ’ αὐτῶν.

Ἐν χαρᾶ ὅθεν, ἀνεκλαλήτῳ καί εὐχαριστίᾳ βαθείᾳ ἀναφωνοῦμεν, «Χριστός ἀνέστη, ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι  δαίμονες, ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι, ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται, Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, οὐδείς ἐπί μνήματος». Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, Πάσχα ‚ϐηʹ.

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν Εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

«Ταῖς μυροφόροις γυναιξί παρά τό μνῆμα ἐπιστάς ὁ Ἄγγελος ἐβόα· τά μύρα τοῖς θνητοῖς ὑπάρχει ἁρμόδια, Χριστός δέ διαφθορᾶς ἐδείχθη ἀλλότριος, ἀλλά κραυγάσατε· Ἀνέστη ὁ Κύριος, παρέχων τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται ἡ Νέα Ἱερουσαλήμ, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διότι ἀνέτειλεν ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀνέτειλε τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Δικαίως σήμερον, συνευφραίνεται καί συναγάλλεται μετά τῆς Νέας Ἱερουσαλήμ ἡ ἐκκλησιαστική ὑμῶν κοινότης τῆς Ρέμλης, δηλαδή τῆς βιβλικῆς Ἀριμαθαίας, καί τοῦτο, διότι τά τέκνα τῆς Ἀριμαθαίας, ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, οἱ κρυπτοί μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, ὁμοῦ μετά τῶν ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν εἰσί μάρτυρες, οἱ μέν τῆς Ταφῆς, αἱ δέ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τόσον ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, ὅσον καί αἱ Μυροφόροι γυναῖκες, ἐγένοντο ἐπιπλέον καί διαπρύσιοι κήρυκες καί εὐαγγελισταί τῆς καταργήσεως τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, διά τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τήν οὐσίαν τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν Πίστεως, διότι ἐν τῇ Ἀναστάσει Αὐτοῦ, ὁ Νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, ὡς τέλειος ἄνθρωπος καί τέλειος Θεός, συνανέστησε καί συνανύψωσεν ἡμᾶς καί ἐθέωσε τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ συνανύψωσις, δηλαδή συνανάστασις καί θέωσις τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως ἀποτελεῖ καί τόν λόγον τῆς εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως τῆς Ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως. Τοῦτο, ἐξ ἄλλου, διακηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόμενος ἀφ’ ἑνός μέν εἰς τό μέγα θαῦμα τῆς Ταφῆς τοῦ Θεανθρώπου, τῆς ὑπό τῶν Ἀριμαθαίων Μαθητῶν Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, ἀφ’ ἑτέρου δέ εἰς τό ὑπό τῆς  Ἐγέρσεως τοῦ Χριστοῦ κενωθέντος Μνήματος,  λέγων «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται͵ κενὸν ἄρα [καὶ] τὸ κήρυγμα ἡμῶν͵ κενὴ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν· … εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται͵ ματαία ἡ πίστις ὑμῶν· … Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν͵ ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων … » (Α’ Κορ. 15, 14.17.20), ὅπερ σημαίνει, ὅτι καί ἡμεῖς, οἱ ἀναγεγεννημένοι διά τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Σφραγῖδος τῆς Δωρεᾶς τοῦ ἁγίου Πνεύματος, γινόμεθα διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Νέου Ἀδάμ,  κοινωνοί καί τῆς Ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ· « συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον͵ ἵνα, ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός͵ οὕτως καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6, 4).

Αὐτήν ακριβῶς τήν καινότητα ζωῆς, τήν χαρισθεῖσαν ἡμῖν ὑπό τοῦ Θεοῦ Πατρός ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ συνεορτάζομεν καί συμπανηγυρίζομεν μετά τῶν τιμωμένων σήμερον Ἀριμαθαίων Ἁγίων Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, ὡς καί μετά τῶν Ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν, «αἷστισιν ἐπιστάς παρά τό κενόν μνῆμα τοῦ Χριστοῦ» ὁ Ἄγγελος ἐβόα, ὅτι τά μύρα τοῖς θνητοῖς ὑπάρχει ἁρμόδια, καί τοῦτο, διότι ὁ Χριστός διά τῆς τριημέρου Ἐγέρσεώς Του ἐδείχθη ἀλλότριος τῆς διαφθορᾶς, δηλαδή ἀπεδείχθη ξένος πρός τόν θάνατον τόν ὁποῖον προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτήν ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου  ἀδελφοί, τήν ἐκ τῆς διαφθορᾶς ἀλλοτρίωσιν ἐν Χριστῷ, ἐγγυᾶται ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τοῦ τελουμένου εἰς ἀνάμνησιν «τῶν σωτηρίων Αὐτοῦ παθημάτων, τοῦ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τῆς τριημέρου ταφῆς καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως» Αὐτοῦ· ἡ δέ ἁγία Τράπεζα, μαρτυρεῖ αὐτό τοῦτο τό καινόν Μνῆμα, ἐφ’ ὅ αἱ ἀγγελικαί Δυνάμεις ἐπίστανται, κατά τήν τέλεσιν τῆς Θείας Μυσταγωγίας ὑπό τῶν Ἱερέων, κραυγάζουσαι, «Ἀνέστη ὁ Κύριος, παρέχων τῷ κόσμῳ» τήν ζωοποιόν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ· «ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνῄσκουσιν͵ οὕτως καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζῳοποιηθήσονται» (Α’ Κορ. 15, 22).

Τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς αἰωνίου Αὐτοῦ Βασιλείας, διότι τοῦτο ἐστίν ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, διά τῶν σήμερον τιμωμένων Ἀριμαθαίων ἁγίων Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, τῶν ἁγίων Μυροφόρων Γυναικῶν καί τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ἰδιαιτέρως δέ τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἵνα γενώμεθα μέτοχοι, ἀλλά καί κήρυκες τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ, τῆς εἰρήνης τῆς ἐκ νεκρῶν Ἐγέρσεως τοῦ Χριστοῦ. Οὗ ἡ δόξα, τό κράτος καί τό ἔλεος, εἴη μετά πάντων ὑμῶν.

Χριστός Ἀνέστη!

Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε,

Ἡ Ἁγία Γῆ, ἡ Γῆ τῆς Παλαιστίνης, μέ κέντρον τήν Ἱερουσαλήμ,  ἔχει τό μέγα προνόμιον νά εἶναι ὁ τόπος καί ὁ χῶρος τῆς ἀποκαλύψεως ἀλλά καί τῆς λατρείας τοῦ Ἑνός καί μόνου Θεοῦ, τοῦ καί Δημιουργοῦ τῆς ὁρατῆς καί ἀοράτου κτίσεως, μέ κορωνίδα τῆς Δημιουργίας τόν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Αἱ μονοθεϊστικαί θρησκεῖαι, Ἰσλάμ, Χριστιανισμός καί Ἰουδαϊσμός, ἀρρήτως συνδεδεμέναι μέ τήν γῆν τῆς Παλαιστίνης καί μέ τήν ἱστορίαν αὐτῆς τῆς γῆς, ἀλληλοδιαδόχως προσφέρουν «δόξαν, τιμήν καί  προσκύνησιν» εἰς τόν φιλάνθρωπον Θεόν. Παρά τάς δυσκολίας καί τά ἐμπόδια τά ἀπό τοῦ κατοχικοῦ καθεστῶτος προκαλούμενα, αἱ χριστιανικαί Κοινότητες τῆς Παλαιστίνης καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς, ἑώρτασαν μέ λαμπρότητα καί πλήρη θρησκευτικήν ἐλευθερίαν τήν μεγάλην Ἑορτήν τοῦ Πάσχα, τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία διατρανώνει κατά τρόπον πνευματικόν καί φυσικόν, τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τῶν δεσμῶν τῆς ἀοράτου καί ὁρατῆς ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, τῆς πνευματικῆς καί φυσικῆς, δουλείας.

Εὐχαριστοῦντες ἐκ βάθους καρδίας τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα καί τούς συνεργάτας Αὐτῆς ἐπί τῇ προσγενομένῃ εἰς τούς πνευματικούς Ἀρχηγούς τῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων τιμῇ, διά τῆς δεξιώσεως καί παραθέσεως εἰς ἡμᾶς ἑορταστικοῦ γεύματος, εὐχόμεθα, ὅπως Κύριος ὁ Θεός χαρίζῃ εἰς τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα ὑγείαν κατ’ ἄμφω καί τήν Θεόθεν κυβερνητικήν δύναμιν, διά νά ὁδηγήσητε τόν Παλαιστινιακόν Λαόν εἰς τό ἰδικόν του πάσχα, τό πάσχα τῆς ἀναστάσεώς του, τό πάσχα τῆς ἐθνικῆς αὐτοῦ ἐλευθερίας καί ἀνεξαρτησίας. Εὐχαριστοῦμεν καί πάλιν, εὐχόμεθα δέ «Ἔτη πολλά».

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ ‘

Πατριάρχης  Ἱεροσολύμων

(Τρίτη τοῦ Πάσχα, μεσημβρίας, 28 ΜΑΡ/10 ΑΠΡ 2007)

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δέ πάλιν ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάς, ἡ ὁποία εἶναι Ἑβδομάς τῶν Παθῶν καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἄρχεται μέ τήν Ἀκολουθίαν τοῦ Νυμφίου. Ὅλοι μας, βεβαίως, γνωρίζομεν, ὅτι ὁ Νυμφίος αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Διατί ὁ Σεσαρκωμένος Θεός Λόγος, ὁ ἐκ Παρθένου Μαρίας σάρκα προσλαβών, ἔρχεται ὡς Νυμφίος καί μάλιστα «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός», καί διατί μακαρίζεται ὁ δοῦλος ὁ ὁποῖος θά εὑρίσκεται εἰς κατάστασιν ἐγρηγόρσεως, μέ ἄλλα λόγια θά εἶναι ἕτοιμος νά Τόν ὑποδεχθῇ,  ἐνῷ, ἀντιθέτως, ἐπικρίνεται ὡς ἀνάξιος νά Τόν ὑποδεχθῇ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δεικνύει ἀμέλειαν καί δέν καταβάλλει προσπάθειαν;

Ὁ Χριστός ἔρχεται ὡς Νυμφίος, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ· ἡμεῖς, ὄντες μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο ἐπιβεβαιώνει ἡ «σφραγίς τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» τήν ὁποίαν ἐλάβομεν κατά  τό Βάπτισμα, ὅταν ἀπεβάλομεν τό παλαιόν ἔνδυμα τῆς φθορᾶς καί ἐνεδύθημεν τόν Χριστόν.  Τό ἔνδυμα τό ὁποῖον ἐνεδύθημεν, εἶναι τό ἔνδυμα τοῦ Γάμου καί τοῦτο, διότι ἡ σχέσις μεταξύ Ἐκκλησίας καί τοῦ Χριστοῦ εἶναι σχέσις Γάμου καί μάλιστα Γάμου πνευματικοῦ. Ὅπως εἰς τόν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας εὐλογούμενον φυσικόν γάμον οἱ δύο γίνονται «εἰς σάρκα μίαν», παρομοίως καί εἰς τόν Γάμον μας μέ τόν Χριστόν, γινόμεθα μία σάρξ, μία ψυχή, διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ.  Ὁ Χριστός ἔρχεται ὡς Νυμφίος, διότι ἔρχεται εἰς τό οἰκεῖον Αὐτοῦ περιβάλλον. Εἰς τόν οἰκεῖον Αὐτοῦ χῶρον, εἰς τήν ἰδίαν Αὐτοῦ κατοικίαν, ἡ δέ κατοικία Αὐτοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ἡ Νύμφη Αὐτοῦ, ἡ ὁποία ὄντως εἶναι μακαρία, εἶναι εὐτυχής, διότι δέν ὑποδέχεται νυμφίον ὁ ὁποῖος ὑπόκειται εἰς τούς νόμους τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, ἀλλ΄ ὑποδέχεται τόν Νυμφίον τῆς αἰωνίου ζωῆς, τόν Νυμφίον ὁ Ὁποῖος εἶναι κυρίαρχος τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Ἄρχων τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ Πατρός·  εἶναι μακάριος ὁ δοῦλος αὐτός ὁ ὁποῖος γρηγορεῖ καί δέν ἀμελεῖ οὔτε ὀλιγωρεῖ οὔτε κοιμᾶται, διότι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔρχεται μόνον νά τόν ἐπισκεφθῇ, ἀλλά μᾶλλον νά τόν προσκαλέσῃ καί εἰσαγάγῃ εἰς τήν αἰωνίαν ζωήν, τήν μακαρίαν Ἀνάστασιν, μέ ἄλλα λόγια εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Αὐτός, ἐξ ἄλλου, εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦτο εἶναι ὁ σκοπός καί ἡ οὐσία τῆς Πίστεώς μας.

Ἐπικρίνεται ὁ ἀνάξιος διά τήν ῥαθυμίαν, διά τήν ἀδράνειαν, ἀμέλειαν καί ἀδιαφορίαν του· ἐπικρίνεται διότι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας Χριστός, ἐπισκέπτεται ἄνευ διακρίσεως καί τόν πρῶτον καί τόν ἔσχατον, τόν πρόθυμον καί τόν ἀπρόθυμον, τόν ἄξιον καί τόν ἀνάξιον, τόν δίκαιον καί τόν ἁμαρτωλόν. Πράττει δέ τοῦτο, διότι ὁ Ἴδιος ἐνεργεῖ καί κινεῖται ἀπό ἄφατον φιλανθρωπίαν καί ἄπειρον ἔλεος. Ὅμως, ζητεῖ ἀπό ἡμᾶς καί περιμένει τήν ἰδικήν μας ἀνταπόκρισιν καί τοῦτο, διότι ὁ Χριστός, ὤν τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, καί ὤν αὐτεξούσιος, σέβεται τήν ἰδικήν μας βούλησιν καί τήν ἰδικήν μας ἐλευθέραν θέλησιν καί ἐλευθέραν κρίσιν. Κατά τήν ἐπίσκεψίν Του εἰς τόν τεθνεῶτα φίλον του Λάζαρον, καί κατά τήν ὥραν τῆς ἐκ τοῦ μνημείου τετραημέρου ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου εἰς Βηθανίαν, ὅπου μέχρι τῆς σήμερον σῴζεται ὁ τάφος τοῦ Λαζάρου, ὁ Χριστός ἐφανέρωσε τήν θείαν καί ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ βούλησιν, θέλησιν καί ἐνέργειαν, ταυτοχρόνως δέ ἐφανέρωσε τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ἀνταποκρίνεται εἰς αὐτούς οἱ ὁποῖοι μέ τήν ἰδικήν των ἐλευθέραν βούλησιν ζητοῦν τήν βοήθειαν καί συνδρομήν Του, ὅπως ἀκριβῶς ἔπραξαν τοῦτο αἱ ἀδελφαί τοῦ Λαζάρου, αἱ ὁποῖαι ἐζήτησαν ἀπό τόν Χριστόν νά ἀναστήσῃ ἐκ τοῦ μνημείου τόν ἀποθανόντα αὐτῶν ἀδελφόν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἐβδομάς, εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν ἑβδομάς τῆς ἀναμνήσεως τῶν Παθῶν  τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ μέ ἀποκορύφωμα τόν Σταυρικόν του Θάνατον ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, τοῦ τόπου τοῦ ὁποίου ἔχομεν τήν εὐλογίαν νά εἴμεθα προσκυνηταί, εἶναι τά Πάθη τά ὁποῖα ὑπέστη ὁ Θεός ἀπό ὑπερβάλλουσαν ἀγάπην διά τό πλάσμα Του, διά τήν εἰκόνα Του, τόν ταλαίπωρον ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἐπίστευσε εἰς τήν δύναμιν τοῦ θελήματός του, εἰς τήν δύναμιν τῆς ἰδικῆς του ἐλευθερίας. Ὁ Χριστός ἔπαθε καί ὑπέστη τόν Σταυρικόν Θάνατον, προκειμένου νά ἐλευθερώσῃ ἡμᾶς ἀπό τά παράλογα πάθη, τά πάθη τῆς σαρκός, τά ἀνθρώπινα πάθη, τά ὁποῖα τελικῶς ἀπό κυρίαρχον τῆς κτίσεως κατέστησαν τόν ἄνθρωπον δοῦλον, καί ἀπό υἱόν τοῦ φωτός κατέστησαν υἱόν τοῦ  σκότους, υἱόν τῆς νυκτός.

Ἰδού, λοιπόν, καιρός ἐγρηγόρσεως, καιρός μετανοίας! Καί εἶναι καιρός ἐγρηγόρσεως, καιρός μετανοίας, ἰδιαιτέρως ἡ Ἑβδομάς αὐτή τῶν Παθῶν, διότι ὁ Νυμφίος ἐν τῇ ἀπείρῳ Αὐτοῦ ἀγάπῃ ἔρχεται καί ἐπισκέπτεται ὄχι μόνον τούς υἱούς τοῦ φωτός, ὄχι μόνον τούς υἱούς οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται τά καλά ἔργα, ἀλλά καί τούς υἱούς τοῦ σκότους καί τῆς νυκτός, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται τά ἔργα τοῦ σκότους, τά ἔργα τῆς πλάνης, τά ἔργα τοῦ πατρός τοῦ σκότους. Ἰδού, διατί ὁ Χριστός ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός. Ἔρχεται, διά νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τά ἔργα τοῦ σκότουξ τῆς νυκτός καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τό ἀπρόσιτον Αὐτοῦ Φῶς, τό Φῶς τό ἀληθινόν, τό Φῶς τό ὁποῖον ἁγιάζει καί φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον (Ἰω. 1, 9).  Ἀμήν.

Ἀριθμ. Πρωτ.

180

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩ_ι

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ὁ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,

ἐκ νεκρῶν ἐνδόξως Ἀναστάντι.

Παγκόσμιος χαρά, ἐπουράνιος καί ἐπίγειος, Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀοράτου κόσμου καί ὁρατοῦ, ἀνέτειλε σήμερον ἐκ τοῦ  Πανιέρου καί Ζωοδόχου Τάφου, ἐν τῇ ἐκπληρώσει τῶν ἀρχαίων ἐπαγγελιῶν, ἐν τῇ παγγενεῖ σωτηρίᾳ τῶν ἀνθρώπων, τῶν τε προαπελθόντων, τῶν τε ἐσομένων πάντων, ὅτι ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός «ὁ ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος καί νεκρῶν ἐλευθερωτής», Ὅστις «κατά ἀτιμίαν δι’ ὑπομονῆς τόν στέφανον τῶν ἀκανθῶν περιδεδεμένος, ἀναστάς,  τό διάδημα τῆς κατά τοῦ θανάτου νίκης διεδήσατο».

Ὁ γάρ Βασιλεύς τῆς εἰρήνης, Χριστός Ἰησοῦς, διατρανώσας θεανδρικῶς τά κρύφια Αὐτοῦ τοῖς ἐν ᾍδῃ, ἐν τῇ τριημέρῳ Αὐτοῦ ταφῇ, καί φωτίσας διά τῆς τῇ Αὐτοῦ παναγίᾳ ψυχῇ ἡνωμένης Θεότητος τά καταχθόνια, ἐγένετο Ὁδός πρός τό Φῶς τοῖς ἀπ΄ αἰῶνος συνεχομένοις ταῖς τοῦ ᾍδου σειραῖς, ἐπειγομένοις ἐκεῖσε ἀγαλλομένῳ ποδί, ὥστε ἐκπληροῦσθαι τό προφητικόν λόγιον «ὁ Θεός ἥρπακεν καί ἰάσεται ἡμᾶς, πατάξει  καί μοτώσει ἡμᾶς· ὑγιάσει ἡμᾶς μετά δύο ἡμέρας, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ ἀναστησόμεθα καί ζησόμεθα ἐνώπιον αὐτοῦ, καί γνωσόμεθα· διώξομεν τοῦ γνῶναι τόν Κύριον, ὡς ὄρθρον ἕτοιμον εὑρήσομεν αὐτόν» (Ὡσ. 6, 1-3), Ὄρθρον τῷ ὄντι φαεινόν καί Ἥλιον δικαιοσύνης, ἀνατείλαντα ἡμῖν ἐκ τοῦ Τάφου, τόν Δημιουργόν καί Κτίστην τῶν ἁπάντων, τόν θέμενον ἐν τῇ ἰδίᾳ Αὐτοῦ ἐξουσίᾳ καιρούς καί χρόνους. Ὅστις, κατά τόν καιρόν τοῦτον τοῦ τῆς γῆς ἔαρος, ἐχαρίσατο ἡμῖν τοῖς ταπεινοῖς καί ἁμαρτωλοῖς καί ἀναξίοις, ἄλλο Ἔαρ καί Πάσχα αἰώνιον, ἀνατελοῦν ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι τῆς παλιγγενεσίας  ὡς ἄνθη αἰώνια, ἔμψυχα τά σώματα τῶν δικαίων, λελαμπρυσμένα καί ἀφθαρτισθέντα θεϊκοῖς χαρίσμασιν, «ἐνδεδυμένα Θεότητος ἐνδύματα οὐράνια».

Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Θεανθρώπου ἐσήμανε τήν μόνην ἀληθῆ ἐλευθερίαν, τήν ἐκ τῆς πρώην ἀφεύκτου δουλείας τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, ἥντινα μόνος Αὐτός, οὐκ ἄγγελος, οὐκ ἄνθρωπος, ἠδύνατο ἡμῖν διά τοῦ πυρός τῆς Αὐτοῦ Θεότητος χαρίσασθαι, πυρός ἀναλώσαντος τήν δύναμιν τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου τό κέντρον καί τοῦ ᾍδου τό νῖκος. Οὕτως, ἀποθέμενοι τό τῆς νηστείας φορτίον, ἑορτάζομεν καινήν ἑορτήν, ἀπαρχήν βιοτῆς αἰωνίου, ὅτι «Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ὅλην τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων ἑορτήν ἀπειργάσατο», προαγόμεθα δέ βαθμιαίως εἰς τήν βεβαίαν αἴσθησιν τῆς Αὐτοῦ Ἀναστάσεως καί νίκης ἐπί τοῦ θανάτου  καί τῆς ἁμαρτίας, καθ΄ ὅ μέτρον ἀγωνιζόμεθα κατά τῶν ἐν ἡμῖν ἀφορμῶν τῆς ἁμαρτίας, ἀποδεχόμενοι διά τῶν Μυστηρίων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί δι΄ ἀσκήσεως τῶν ἱερῶν ἀρετῶν τήν χάριν τῆς Αὐτοῦ Ἀναστάσεως ἐνεργοῦσαν ἐν ἡμῖν «τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας» (Φιλ. 2, 13).

Ἡ Ἁγιωτάτη Σιωνῖτις Ἐκκλησία, ἧς θεραπαινίς ἀπ΄ αἰώνων ἡ Ἱερά Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, κυκλοῖ χαρμοσύνως σύν τοῖς συρρέουσιν ἐκ τῶν τεσσάρων μερῶν τοῦ ὁρίζοντος εὐλαβέσι προσκυνηταῖς τόν κενόν Τάφον καί ὄλβιον, τόν «ζωῆς θείας θησαυρόν», καταγγέλλουσα πανταχοῦ τά εὐαγγέλια τῆς κατά τοῦ κακοῦ παντελοῦς νίκης καί τῆς διά μόνου τοῦ Ἀναστάντος Θεανθρώπου Χριστοῦ ὑπερβάσεως τῆς περιρρεούσης φθορᾶς καί ἀπελπισίας ἐκ τῆς ἁμαρτίας. Ἔχοντες δέ πάντοτε ἐν τῇ Ἡμῶν καρδίᾳ τήν κατά τήν Κωνσταντίνου Πόλιν Ἁγιωτάτην Πρωτόθρονον Ἐκκλησίαν, τό σεπτόν Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἀπευθύνομεν τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν Πεφιλημένῃ  Ἡμῖν Παναγιότητι καί τοῖς σύν Αὐτῇ Ἱερωτάτοις Ἀρχιερεῦσιν ἐνθέρμους ἐκ καρδίας πασχαλίους εὐχάς, παρακαλοῦντες, ὅπως αὗται διαβιβασθῶσι καί τῷ φιλοχρίστῳ ποιμνίῳ τῆς κατ΄ Αὐτήν Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, εὐχόμεθα δέ Αὐτῇ τά βέλτιστα καί τήν παρά Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος δύναμιν πρός τό λυσιτελές τῇ κατά τήν Οἰκουμένην Μιᾷ, Ἁγίᾳ, Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ, Ὀρθοδόξῳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ.        

Ἐφ᾿ οἷς, ἑορτίως Αὐτῇ προσφθεγγόμενοι, Χριστός Ἀνέστη, περιπτυσσόμεθ᾿ Αὐτήν ἀδελφοποθήτως καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ   ΑΓΙΟΝ  ΠΑΣΧΑ   2007.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀριθμ. Πρωτ.

317

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩ_ι

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ὁ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,

ἐκ νεκρῶν ἐνδόξως Ἀναστάντι.

Εὐφραινόμενοι καί ἡμεῖς μετά τῶν ἀγγέλων ἐπί τῇ ἱερᾷ καί μυστικῇ φωταυγίᾳ τῇ ἐκ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Μνήματος ἐκπεμπομένῃ, περικυκλοῦμεν τοῦτο ἐν σεβασμῷ τε καί ἀγαλλιάσει, θαυμάζοντες μέν τήν τοῦ Κυρίου ἀγάπην, τήν πᾶσιν ἀνθρώποις αἰώνιον βάρος δόξης κατεργασαμένην, μνημονεύοντες δέ καί τῶν ἐπ᾿ ἐλπίδι Ἀναστάσεως ἁπανταχοῦ ἀγωνιζομένων καί τῆς τοῦ Κυρίου παγκρατοῦς ἀντιλήψεως χρῃζόντων. Πάντως, οὐ μικρόν τό θαῦμα, ὅτι τάφος κενός συνιστᾷ τό τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ μυστήριον, δι᾿ οὐ ὁ Ἅδης ἐκγελασθείς καί τῇ Θεότητι τοῦ Ταφέντος διαρραγείς, ἀπώλεσεν οὕς ἀδίκως κατεῖχε δικαίους.   Τοῦ τῆς Ἀναστάσεως Φωτός ἀνακαινίσαντος καί πληρώσαντος τά πάντα, οὐρανόν τε καί γῆν καί τά καταχθόνια, ἑορτάζει πᾶσα ἡ κτίσις διά τήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασιν, ἥτις ἐστερέωσε τό πᾶν καί ἐνεκέντρισε τήν ἀθανασίαν τῇ θνητῇ ἡμῶν φύσει. Ὅθεν, “τό τῆς νηστείας μέγα πέλαγος” διαπεράσαντες, σταυροῦντες κατά δύναμιν τό τῆς σαρκός φρόνημα καί ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς ὡς οἷόν τε νεκρούμενοι, ἐπ᾿ ἐλπίδι καί ἐν προσμονῇ τῆς κοσμοχαρμοσύνου    Ἐγέρσεως τοῦ Θεανθρώπου, ἀπολαύομεν ἤδη τῆς κλητῆς καί ἁγίας  ἡμέρας, τῆς τήν ὄψιν τῆς τε μετ᾿ αὐτήν ἱστορίας, τῆς τε ἀπεράντου αἰωνιότητος ἐκ κατηφείας εἰς δόξαν μεταβαλούσης, μυστικῶς δέ ἐν ταῖς καρδίαις τῶν πιστῶν ὁμιλούσης καί προτυπούσης τήν τοῦ μέλλοντος ἐν δόξῃ χαρμονήν.

Ἀγαλλομένη καί ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία ἐπί τῷ γεγονότι τούτῳ, οὗ αὕτη ὑπῆρξε πρῶτος μάρτυς τε καί κῆρυξ, εὐαγγελισαμένη εἰς τά    πέρατα τῆς γῆς “τόν Ἰησοῦν καί τήν ἀνάστασιν”, χαίρει καθορῶσα ἀφικνούμενα ἐκ τῶν τεσσάρων γωνιῶν τῆς γῆς, “ἐκ δυσμῶν καί βορρᾶ καί

θαλάσσης καί Ἑῴας”, τά τέκνα Αὐτῆς, “θεοφεγγῆ ὡς φωστῆρας”, προσκυνήσοντα τόν πανσεβάσμιον τοῦτον καί πανίερον τόπον, τόν πάντοτε μέν, ἰδίᾳ δέ νῦν, πληρούμενον ἀκτίστων θεϊκῶν χαρίτων καί ἐλλάμψεων.

Οὐχ ἧττον δέ χαίρει καί τό Τάγμα τῶν Σπουδαίων, τῶν ἔκπαλαι διαβιούντων ὧδε Ἁγιοταφιτῶν, ὧν ἡ ἀποστολή, τό τε ὑπηρετεῖν τοῖς ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ ἡμεδαποῖς καί ἀλλοδαποῖς Χριστιανοῖς, καί τό διαφυλάσσειν καί περιέπειν ἀκέραια καί ἐν λατρευτικῇ χρήσει τά Πάνσεπτα Προσκυνήματα, ἅ τῇ ἁγίᾳ Αὐτοῦ ἐν σαρκί Οἰκονομίᾳ καθωσίωσεν ὁ Θεός Λόγος, ὁ τῆς ἡμετέρας ὑπάρξεως Προνοητής καί Ταμίας, ὁ ὑπέρ ἡμῶν σταυρωθείς καί ταφείς καί ἀναστάς. Οἱ Ἁγιοταφῖται δέ οὗτοι ζωοποιοῦνται τῇ τῶν Ἁγίων Τόπων παναλκεῖ χάριτι, ἰδίᾳ δέ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ὅστις, ἅτε Παραδείσου ὡραιότερος καί Πηγή τῆς ἡμῶν Ἀναστάσεως, παρηγορεῖ καί εὐφραίνει αὐτούς, μετ᾿ εὐλαβείας τε καί αὐταπαρνήσεως διακονοῦντας Τούτῳ.

Ὅθεν, πληρούμενοι τοιᾶσδε πνευματικῆς χαρᾶς, ἐνθέρμως ἀπευθύνομεν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν Πεφιλημένῃ Ἡμῖν Παναγιότητι καί τοῖς περί Αὐτήν Ἱερωτάτοις Ἀρχιερεῦσιν ἐγκαρδίους Ἀναστασίμους εὐχάς πρός ἐνίσχυσιν Αὐτῆς ἐν παντί ἔργῳ τῇ τοῦ Ἀναστάντος ἀκαταμαχήτῳ προστασίᾳ, παρακαλοῦντες, ὅπως διαβιβάσῃ ταύτας καί τῷ ποιμνίῳ τῆς Αὐτῆς θεοσώστου Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας καί εὐχόμενοι Αὐτῇ τά βέλτιστα καί τήν κατ᾿ ἄμφω ὑγιείαν, πρός ὠφέλειαν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος καί δόξαν τῆς θεοσώστου Πρωτοθρόνου Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ἐφ᾿ οἷς, ἑορτίως Αὐτῇ προσφθεγγόμενοι Χριστός Ἀνέστη, περιπτυσσόμεθ᾿ Αὐτήν ἀδελφοποθήτως καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2006.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων