1

ΛΟΓΥΔΡΙΟΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΝΕΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΕΝ Τῌ ΟΡΕΙΝῌ

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα

Σμολένσκ καί Καλινινγκράντ κ. Κύριλλε,

Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,

Ἐξοχώτατοι κ. Πρέσβεις καί

διακεκριμένοι Ἐκπρόσωποι,

ἀγαπητοί ἀδελφοί,

«Σήμερον ὁ δεύτερος Ἀδάμ Χριστός ἀνέδειξε Παράδεισον νοητόν τήν νέαν ταύτην σκηνήν» (Ἀκολουθία τῶν Ἐγκαινίων), τοὐτέστι τόν ἐπ’ ὀνόματι Πάντων τῶν ἐν Ρωσίᾳ διαλαμψάντων Ἁγίων ἐγκαινιασθέντα Ναόν, ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ὀρεινῆς.

Σήμερον, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, χαίρει καί συγχαίρει μετά τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἐπί τῇ ἀναδείξει, ἐν μέσῳ τῶν σκηνωμάτων αὐτῆς, νέου οἴκου τῆς δόξης τοῦ Κυρίου. Σήμερον, ἡ Ἁγία Πόλις Ἱερουσαλήμ, κοσμεῖται διά τῆς ἀνοικοδομήσεως νέου Θυσιαστηρίου τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ ὁποίου καταγγέλλεται ἡ κοινή μαρτυρία τῆς εἰς Χριστόν Πίστεως τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἑορτάζομεν καί πανηγυρίζομεν τόν ἐγκαινισμόν τοῦ νέου Ναοῦ τούτου· καί τοῦτο, διότι τό Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος τοῦ Χριστοῦ, καθίσταται νοητόν διά τῆς κοινωνίας ὑπό τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Εὐχαριστιακοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιπλέον, διά τοῦ Μυστηρίου τῆς ἀναιμάκτου Θυσίας, καθίσταται ὁρατή ἡ ἑνότης τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό ἀρραγές θεμέλιον τῆς σωτηριώδους δυνάμεως καί ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ὀρθόδοξος οἰκουμενική Ἐκκλησία παραμένει ἡ Ἐκκλησία τῆς ἐλπίδος, τῆς παραμυθίας, καί τῆς προσδοκίας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον δι’ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά διά πάντα ἄνθρωπον θέλοντα σωθῆναι. Οἱαδήποτε παρέκκλισις ἐκ τῆς θεμελιώδους ἀρχῆς, τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ καί τῆς σωτηριώδους ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας, τῆς τοπικῆς καί τῆς Καθολικῆς, τῆς ἑδραζομένης ἐπί τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ «καί πύλαι δου ο κατισχύσουσιν ατς» (Ματθ. 16, 18) ἀλλά καί ἐπί τῶν ἀποστολικῶν παραγγελιῶν «στήκετε καί κρατετε τάς παραδόσεις, ς διδάχθητε ετε διά λόγου, ετε δι’ πιστολς μν» (Β΄Θεσ. 2, 15) ἐγκυμονεῖ τόν κίνδυνον ἀλλοιώσεως τῆς θεραπευτικῆς καί μεταμορφωτικῆς ἐν Χριστῷ ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος τοῦ Νέου Ἀδάμ.

Στῶμεν, λοιπόν, καί κρατήσωμεν τάς παραδόσεις ἅς ὑπό τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων παρελάβομεν, ἵνα λόγον ἀποδώσωμεν ἐν τῇ Ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως τῷ ἀγαπήσαντι ἡμᾶς, «ἵνα ρυσθῶμεν ἀπό ἀτόπων καί πονηρῶν πράξεων». Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἡ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνακαινιστική δύναμις εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν.