Ἀριθμ. Πρωτ.

564

Παναγιώτατε καί Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινου-πόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητέ καί ἐπιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος Κύριε Βαρθολομαῖε. Τήν Ὑμετέραν περισπούδαστον Ἡμῖν Σεβασμίαν Παναγιότητα ἐν φιλήματι ἁγίῳ περιπτυσσόμενοι ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Γνόντες παρά τε τῶν ἡμετέρων Ἀδελφῶν Ἁγιοταφιτῶν, τῶν προσφάτως τόν σεπτόν Οἰκουμενικόν Θρόνον ἐπισκεψαμένων, παρά τε τῆς διεθνοῦς εἰδησεογραφίας, τόν ἐσμόν τῶν ἀντιξόων περιστάσεων, ὑφ’ ἅς ἡ Ὑμετέρα Γερασμιωτάτη Παναγιότης σύν πᾶσι τοῖς περί αὐτήν Ἱερωτάτοις Ἀρχιερεῦσιν ἐπιτελεῖ τό σωτήριον τῆς Ἐκκλησίας ἔργον, χάριν οὐχί μόνον τοῦ χριστεπωνύμου ποιμνίου, ἀλλά καί τῶν καλῶς ἐννοουμένων συμφερόντων τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας, τῆς ἐπιθυμούσης τήν ἔνταξιν αὐτῆς εἰς τήν εὐρωπαϊκήν οἰκογένειαν, ἀνάγκην ἔσχομεν ἀπευθῦναι Αὐτῇ τά Πατριαρχικά Ἡμῶν Γράμματα ταῦτα· ἐν οἷς παρακαλοῦμεν Αὐτήν ἐμμεῖναι ἀτρέπτως τῷ ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας ἀγῶνι καί τῇ ἐκκλησιαστικῇ Παραδόσει καί μή Αὐτήν θροεῖσθαι ὑπό τῶν ἐναντίων ἀνέμων, τῶν ἐξαγομένων ἀπό πολιτικῶν σχημάτων τοῦ προσκαίρου κόσμου τούτου, μή ἐχόντων οὐσιαστικήν γνῶσιν τῶν ἱερῶν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας θεσμῶν καί ἱερῶν Κανόνων.

Ἡ ἀπόφασις τοῦ Ἀνωτάτου Ἀκυρωτικοῦ Δικαστηρίου τῆς Τουρκίας, περί τῆς Οἰκουμενικότητος τοῦ Πατριαρχικοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνου, ἐπεμβᾶσα, ὡς μή ὤφειλε, εἰς θέματα ἐκφεύγοντα τῶν τοῦ Δικαστηρίου τούτου πεπερασμένων, ἐντός δηλονότι τῆς ἐπικρατείας τῆς σεβαστῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας, ὁρίων, προκαλεῖ εὔλογον ἀπορίαν, ἀλλά καί λύπην. Διότι ἡ Οἰκουμενικότης τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, εἶναι ἀναμφισβήτητος, καί ἔννοια ἀδιαίρετος τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔργον τῆς θείας Προνοίας διά τήν πηδαλιουχίαν τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἅστινας αὕτη ὠφελεῖ διά τῆς μεταξύ ἴσων, ἐν ὁμονοίᾳ καί Συνόδῳ προεδρίας τοῦ τά πρεσβεῖα τιμῆς ἔχοντος Θρόνου τῆς Νέας Ρώμης Κωνσταντινουπόλεως, πρώτου ἐν τιμῇ μεταξύ ἴσων Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν.

Ὁ ρόλος τόν ὁποῖον ἐκλήθη, ὅπως διαδραματίσῃ ἡ Ἐκκλησία τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ γ΄ Κανόνος τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου,  κυρίως τοῦ κη΄ τῆς Δ΄ καί ἐφεξῆς, ἐγένετο καταφανής, ὅτε, τῆς Δυτικῆς, Ὀρθοδόξου τότε, Ἐκκλησίας καταπονου-μένης ὑπό πολλῶν ἀντιξοοτήτων, ἡ Ἐκκλησία τῆς κατ’ Ἀνατολάς Πρωτευούσης, ἀνέλαβε ρόλον πρωταρχικόν, εἴς τε τήν ἱεραποστολήν πρός τούς Ρώς καί Σλάβους τοῦ βορρᾶ, εἴς τε τήν προάσπισιν τῶν λοιπῶν ἐμπεριστάτων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς καί τήν ὀρθοτόμησιν τῆς Πίστεως κατά τῶν ποικιλωνύμων ἐξ ἀνατολῶν αἱρετικῶν, ὥστε ὀρθῶς ἀποδίδοσθαι μέν τῷ αὐτῆς Πατριάρχῃ, ἤδη ἀπό τῶν ἀρχῶν τοῦ ἕκτου μετά Χριστόν αἰῶνος, τήν προσωνυμίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ, ἀποτελεῖν δέ τήν κατά Κωνσταντινούπολιν Ἐκκλησίαν Μητέρα τῶν  λοιπῶν Ἐκκλησιῶν, ἐν τῇ ἐννοίᾳ τοῦ ἁπτοῦ καί ὁρατοῦ σημείου ἑνότητος καί ἐκκλησιαστικῆς δια-κυβερνητικῆς δυνάμεως, τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας διατηρούσης, ὡς πηγῆς, τήν, ὑπό ἁγιογραφικήν ἔποψιν, πνευματικήν τῶν Ὀρθοδόξων μητρότητα.  Ἄλλως τε, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, ἡ διατηρήσασα καί ἔτι διατηροῦσα τά Πάνσεπτα Προσκυνήματα τῆς ἐν Νόμῳ καί ἐν Χάριτι Διαθήκης, ὡς πνευματικόν θησαυρόν συμπάσης τῆς ἀνθρωπότητος, ἀπήλαυσε πολλάκις τῆς οἰκουμενικῆς ταύτης μητρικῆς πτέρυγος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

Ἐφ’ οἷς, εὐχόμεθα ὁλοψύχως τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν Γερασμίᾳ Παναγιότητι, ὅπως ἡ Θεία Χάρις, τοῦτο μέν, ἀποδείξῃ «τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς» τήν καθαρῶς πνευματικήν καί ἀλλοτρίαν ἐγκοσμιοκρατικῶν προεκτάσεων διάστασιν τῆς Οἰκουμενικότητος τοῦ  κατ’ Αὐτήν Θρόνου, τοῦτο δέ, παρέχῃ Αὐτῇ τήν ἐξ Ὕψους δύναμιν πρός ὑπέρβασιν πάντων τῶν ἀναφυομένων προβλημάτων καί δυσχερειῶν ἐν τῇ Ταύτης οἰακοστροφίᾳ· κατασπαζόμενοι δ’ Αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Κυρίου ἡμῶν, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ    ‚ϐζʹ    Αὐγούστου   α΄.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀπό τῆς 11^ης ἕως 16^ης Ἰουλίου ἐν.ἔ. ἔλαβε χώραν ἐν Κωνσταντινουπόλει τό Β΄ Συνέδριον Ὀρθοδόξων Νεολαιῶν, διοργανωθέν ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίου Α΄, ὑπό τόν τίτλον «Μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Πολῖτες τοῦ κόσμου».

Εἰς τό Συνέδριον, αἱ ἐργασίαι τοῦ ὁποίου διεξήχθησαν εἰς τό Συνεδριακόν Κέντρον τοῦ Ξενοδοχείου Hilton, μετέσχε μεταξύ ἐννεακοσίων περίπου ἄλλων νέων καί ἑξαμελής ἀντιπροσωπεία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὑπό τόν Πανοσιώτατον Ἀρχιμανδρίτην Γαλακτίωνα Ἀουάδ, ἀποτελουμένη ὑπό πέντε νέων καί νεανίδων, προερχομένων ἐξ Ἰορδανίας καί Παλαιστίνης. Τά μέλη τοῦ Συνεδρίου ἦσαν νέοι καί νεάνιδες ἀπό τῶν ἀνά τήν οἰκουμένην Ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἀπό τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀπ’ ἄλλων χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν, Μοναστικῶν Ἀδελφοτήτων, Θεολογικῶν Σχολῶν, Σεμιναρίων καί Ἰνστιτούτων, διεθνῶν Συνδέσμων νεολαίας κ.ἄ. ὀργανισμῶν.

Εἰς τό Συνέδριον ἀνελύθησαν ὑπό ἐγκρίτων καί κατηξιωμένων, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, εἰσηγητῶν, θέματα ἀφορῶντα εἰς πλείστας πτυχάς τῆς ζωῆς τῶν νέων σήμερον, ἐν οἷς καί τά ἀφορῶντα εἰς τήν πνευματικήν, ἐκκλησιοκεντρικήν ζωήν, εἰς τήν ἱεραποστολήν, τήν οἰκογένειαν, τήν ἐκκοσμίκευσιν καί παγκοσμιοποίησιν, τήν θρησκευτικήν ἀνεκτικότητα, τήν οἰκουμενικήν κίνησιν κ.ἄ.

Αἱ ἐργασίαι τοῦ Συνεδρίου ἐπεστέφθησαν ὑπό τῆς ἐπισκέψεως τῶν Συνέδρων συνοδευομένων ὑπό τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τῆς Χάλκης τήν προτεραίαν τῆς λήξεως, Σάββατον 14^ην, καί ὑπό τῆς Θείας Λειτουργίας εἰς Φανάριον τήν ἑπομένην ἡμέραν Κυριακήν, μεθ’ ἥν ἠκολούθησεν ἐπίσκεψις εἰς τήν Ἁγίαν Σοφίαν καί τήν Μονήν τῆς Χώρας, ἡ ἐν ὁλομελείᾳ καί ἐπί τῇ λήξει παρουσίασις τοῦ τελικοῦ πορίσματος τοῦ Συνεδρίου καί τό τελευταῖον γεῦμα τοῦ Συνεδρίου.

Τό Συνέδριον, ἀπετέλεσε διά τούς νέους τῆς Ἁγίας Γῆς, ὄχι μόνον πηγήν χρησίμου προβληματισμοῦ ἐπί τῶν ἐπί μέρους θεμάτων, ἀλλά καί ἀφορμήν συνειδητοποιήσεως τῆς οἰκουμενικότητος τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς αὐτῆς ἑνοποιοῦ δυνάμεως καί τοῦ πλούτου τῶν ἐπί μέρους αὐτῆς παραδόσεων.

Ἀριθμ. Πρωτ.

180

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩ_ι

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ὁ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,

ἐκ νεκρῶν ἐνδόξως Ἀναστάντι.

Παγκόσμιος χαρά, ἐπουράνιος καί ἐπίγειος, Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀοράτου κόσμου καί ὁρατοῦ, ἀνέτειλε σήμερον ἐκ τοῦ  Πανιέρου καί Ζωοδόχου Τάφου, ἐν τῇ ἐκπληρώσει τῶν ἀρχαίων ἐπαγγελιῶν, ἐν τῇ παγγενεῖ σωτηρίᾳ τῶν ἀνθρώπων, τῶν τε προαπελθόντων, τῶν τε ἐσομένων πάντων, ὅτι ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός «ὁ ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος καί νεκρῶν ἐλευθερωτής», Ὅστις «κατά ἀτιμίαν δι’ ὑπομονῆς τόν στέφανον τῶν ἀκανθῶν περιδεδεμένος, ἀναστάς,  τό διάδημα τῆς κατά τοῦ θανάτου νίκης διεδήσατο».

Ὁ γάρ Βασιλεύς τῆς εἰρήνης, Χριστός Ἰησοῦς, διατρανώσας θεανδρικῶς τά κρύφια Αὐτοῦ τοῖς ἐν ᾍδῃ, ἐν τῇ τριημέρῳ Αὐτοῦ ταφῇ, καί φωτίσας διά τῆς τῇ Αὐτοῦ παναγίᾳ ψυχῇ ἡνωμένης Θεότητος τά καταχθόνια, ἐγένετο Ὁδός πρός τό Φῶς τοῖς ἀπ΄ αἰῶνος συνεχομένοις ταῖς τοῦ ᾍδου σειραῖς, ἐπειγομένοις ἐκεῖσε ἀγαλλομένῳ ποδί, ὥστε ἐκπληροῦσθαι τό προφητικόν λόγιον «ὁ Θεός ἥρπακεν καί ἰάσεται ἡμᾶς, πατάξει  καί μοτώσει ἡμᾶς· ὑγιάσει ἡμᾶς μετά δύο ἡμέρας, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ ἀναστησόμεθα καί ζησόμεθα ἐνώπιον αὐτοῦ, καί γνωσόμεθα· διώξομεν τοῦ γνῶναι τόν Κύριον, ὡς ὄρθρον ἕτοιμον εὑρήσομεν αὐτόν» (Ὡσ. 6, 1-3), Ὄρθρον τῷ ὄντι φαεινόν καί Ἥλιον δικαιοσύνης, ἀνατείλαντα ἡμῖν ἐκ τοῦ Τάφου, τόν Δημιουργόν καί Κτίστην τῶν ἁπάντων, τόν θέμενον ἐν τῇ ἰδίᾳ Αὐτοῦ ἐξουσίᾳ καιρούς καί χρόνους. Ὅστις, κατά τόν καιρόν τοῦτον τοῦ τῆς γῆς ἔαρος, ἐχαρίσατο ἡμῖν τοῖς ταπεινοῖς καί ἁμαρτωλοῖς καί ἀναξίοις, ἄλλο Ἔαρ καί Πάσχα αἰώνιον, ἀνατελοῦν ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι τῆς παλιγγενεσίας  ὡς ἄνθη αἰώνια, ἔμψυχα τά σώματα τῶν δικαίων, λελαμπρυσμένα καί ἀφθαρτισθέντα θεϊκοῖς χαρίσμασιν, «ἐνδεδυμένα Θεότητος ἐνδύματα οὐράνια».

Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Θεανθρώπου ἐσήμανε τήν μόνην ἀληθῆ ἐλευθερίαν, τήν ἐκ τῆς πρώην ἀφεύκτου δουλείας τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, ἥντινα μόνος Αὐτός, οὐκ ἄγγελος, οὐκ ἄνθρωπος, ἠδύνατο ἡμῖν διά τοῦ πυρός τῆς Αὐτοῦ Θεότητος χαρίσασθαι, πυρός ἀναλώσαντος τήν δύναμιν τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου τό κέντρον καί τοῦ ᾍδου τό νῖκος. Οὕτως, ἀποθέμενοι τό τῆς νηστείας φορτίον, ἑορτάζομεν καινήν ἑορτήν, ἀπαρχήν βιοτῆς αἰωνίου, ὅτι «Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ὅλην τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων ἑορτήν ἀπειργάσατο», προαγόμεθα δέ βαθμιαίως εἰς τήν βεβαίαν αἴσθησιν τῆς Αὐτοῦ Ἀναστάσεως καί νίκης ἐπί τοῦ θανάτου  καί τῆς ἁμαρτίας, καθ΄ ὅ μέτρον ἀγωνιζόμεθα κατά τῶν ἐν ἡμῖν ἀφορμῶν τῆς ἁμαρτίας, ἀποδεχόμενοι διά τῶν Μυστηρίων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί δι΄ ἀσκήσεως τῶν ἱερῶν ἀρετῶν τήν χάριν τῆς Αὐτοῦ Ἀναστάσεως ἐνεργοῦσαν ἐν ἡμῖν «τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας» (Φιλ. 2, 13).

Ἡ Ἁγιωτάτη Σιωνῖτις Ἐκκλησία, ἧς θεραπαινίς ἀπ΄ αἰώνων ἡ Ἱερά Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, κυκλοῖ χαρμοσύνως σύν τοῖς συρρέουσιν ἐκ τῶν τεσσάρων μερῶν τοῦ ὁρίζοντος εὐλαβέσι προσκυνηταῖς τόν κενόν Τάφον καί ὄλβιον, τόν «ζωῆς θείας θησαυρόν», καταγγέλλουσα πανταχοῦ τά εὐαγγέλια τῆς κατά τοῦ κακοῦ παντελοῦς νίκης καί τῆς διά μόνου τοῦ Ἀναστάντος Θεανθρώπου Χριστοῦ ὑπερβάσεως τῆς περιρρεούσης φθορᾶς καί ἀπελπισίας ἐκ τῆς ἁμαρτίας. Ἔχοντες δέ πάντοτε ἐν τῇ Ἡμῶν καρδίᾳ τήν κατά τήν Κωνσταντίνου Πόλιν Ἁγιωτάτην Πρωτόθρονον Ἐκκλησίαν, τό σεπτόν Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἀπευθύνομεν τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν Πεφιλημένῃ  Ἡμῖν Παναγιότητι καί τοῖς σύν Αὐτῇ Ἱερωτάτοις Ἀρχιερεῦσιν ἐνθέρμους ἐκ καρδίας πασχαλίους εὐχάς, παρακαλοῦντες, ὅπως αὗται διαβιβασθῶσι καί τῷ φιλοχρίστῳ ποιμνίῳ τῆς κατ΄ Αὐτήν Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, εὐχόμεθα δέ Αὐτῇ τά βέλτιστα καί τήν παρά Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος δύναμιν πρός τό λυσιτελές τῇ κατά τήν Οἰκουμένην Μιᾷ, Ἁγίᾳ, Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ, Ὀρθοδόξῳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ.        

Ἐφ᾿ οἷς, ἑορτίως Αὐτῇ προσφθεγγόμενοι, Χριστός Ἀνέστη, περιπτυσσόμεθ᾿ Αὐτήν ἀδελφοποθήτως καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ   ΑΓΙΟΝ  ΠΑΣΧΑ   2007.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀριθμ. Πρωτ.

1126

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩι

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως

Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὑπερφυῶς ἐκ Παρθένου Τεχθέντι.

Ἐπιφανείσης ἐπί γῆς τῆς τοῦ Θεοῦ εὐδοκίας, εἰς τό σῶσαι τό γένος ἡμῶν, ἡ Ἀλήθεια ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἡ σκιά τῶν παρελθόντων παρέδραμεν, αἱ προφητικαί ῥήσεις ἤρξαντο πληρούμεναι, ἡ δέ γῆ καί πάντα τά ἐν αὐτῇ προηυτρεπίσθησαν πρός ὑποδοχήν τοῦ Κυρίου τῆς δόξης, τοῦ ἀπαραλλάκτου χαρακτῆρος τῆς ὑποστάσεως καί ἀπαυγάσματος τῆς δόξης τοῦ Πατρός (Ἑβρ. 1, 3) σάρκα ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας προσλαβόντος καί διά τῆς καθ᾿ ὑπόστασιν ἑνώσεως θεώσαντος. 

Μέγα καί ἀνερμήνευτον τό Μυστήριον τῆς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τῆς Ἁγίας Τριάδος, φιλανθρωπίας, τήν ἀνθρωπίνην φύσιν οἰκτείραντος, ταύτην δέ ἐκ τῶν ζοφερῶν κευθμώνων τοῦ Ἅιδου καί τῆς ἁμαρτίας ἀναγαγόντος καί εἰς τά ὄρη τῶν Αὑτοῦ ἁγίων νόμων καί τῆς μετ᾿ Αὑτοῦ σκηνώσεως ὑψώσαντος. Μέγα τό θέαμα ταπεινοῦ σπηλαίου, τόν τῆς Πλάσεως Κτίστην καί Συνοχέα χωρήσαντος, τόν παρέχοντα “πνοήν καί ζωήν καί τά πάντα” (Πράξ. 17, 25) καί οὕτως ὑπόδειγμα ἡμῖν δόντα πρός τό τέλεον ταπεινοῦσθαι καί ὑπηκόους παντί τρόπῳ γίγνεσθαι τῷ τοῦ Θεοῦ ἁγίῳ θελήματι.

Ἐξερεύγεται, οὖν, καί ὑπερεκβλύζει ἡ καρδία τῶν πιστῶν, μετά πασῶν τῶν ἐπουρανίων νόων, ὕμνους δοξολογίας καί εὐχαριστίας τῷ Υἱῷ τοῦ Θεοῦ, τῷ ἐν Ὑψίστοις ἐν Θρόνῳ μετά Πατρός καί Πνεύματος καθεζομένῳ καί ἐπί γῆς τήν εἰρήνην Αὑτοῦ κατεργαζομένῳ, τῷ ἐλθόντι ἀσθενείας λαβεῖν καί νόσους βαστάσαι (Ματθ. 8, 17), ἐνισχῦσαι δέ γόνατα ὑπό τῆς φθορᾶς παραλελυμένα (Ἠσ. 35, 3) τῶν τε κεκοιμημένων τῶν τε ζώντων, ἐν τῇ πληρώσει τῶν ἀρχαίων ἐπαγγελιῶν, καί τῶν προφητικῶν ῥήσεων, ἐν τῇ ἀπορρήτῳ ὑποστατικῇ ἑνώσει τῆς Θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι συνανάρχου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ἡμεῖς δέ, σύμπασα ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, ταπεινοί διάδοχοι τῶν τόπων καί ζηλωταί τῶν τρόπων τῶν ἱερῶν Ποιμένων, παριστάμενοι τοῖς Ἁγίοις Τόποις, ἔνθα ἐτελεσιουργήθησαν τά τῆς Σωτηρίας ἡμῶν θαυμάσια, δεόμεθα τοῦ δι᾿ ἡμᾶς σαρκί τεχθέντος Θεοῦ, βραβεῦσαι μέν τῇ τε Ἁγίᾳ Γῇ, τῷ τε κόσμῳ παντί τήν αὐτοῦ μυστικήν ἐν ταῖς καρδίαις εἰρήνην, ῥίζαν καί πηγήν τῆς πρός τόν πλησίον κοινωνικῆς τοιαύτης, στηρίξαι δέ τήν ὑμετέραν πεφιλημένην Ἡμῖν Παναγιότητα σύν τῷ ὑπ᾿ Αὐτήν εὐλαβεῖ κλήρῳ καί τῷ εὐσεβεῖ λαῷ τῆς Ἐγγύς Ἀνατολῆς καί τῆς ἀνά τήν Οἰκουμένην ὑπερορίας, εἰς ἀκλινῆ κατ᾿ ἄμφω πρόοδον, μακροημερεύουσαν καί ὀρθοτομοῦσαν τόν λόγον τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς καταρτισμόν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἰς τό μορφωθῆναι καί τεχθῆναι τόν Χριστόν ἐν ταῖς τῶν πιστῶν καρδίαις (Γαλ. 4, 19).

Ὑπέρ οὗ οὐ παυόμενοι θερμάς ἀναπέμπειν εὐχάς ἀπό τοῦ Πανσέπτου καί Θεοδέγμονος Σπηλαίου τῆς ἁγίας Πόλεως Βηθλεέμ, καί ἵνα τό σεσαρκωμένον Φῶς τῆς Ἀληθείας, τό ἐκ τῆς φάτνης ὡς εἰς τά τῆς γῆς πέρατα φθάσαν, ἀνατείλῃ συμπάσῃ τῇ ἀνθρωπότητι τήν φωσφόρον ἡμέραν τῆς Αὑτοῦ ἐπιγνώσεως (Β΄ Πετρ. 1, 19), διά τῶν ἱκεσιῶν τῆς Πανυπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, ἧς ἡ ἄμετρος ταπείνωσις καί ὁ πάναγνος βίος ἐσήμαναν “τό τοῦ χρόνου πλήρωμα” (Γαλ. 4, 4) τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνανθρωπήσεως, περιπτυσσόμεθα τήν Ὑμετέραν Σεβασμιοπόθητον Παναγιότητα ἀδελφικῶς ἐν τῷ Τεχθέντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2006.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀριθμ. Πρωτ.

317

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩ_ι

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ὁ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,

ἐκ νεκρῶν ἐνδόξως Ἀναστάντι.

Εὐφραινόμενοι καί ἡμεῖς μετά τῶν ἀγγέλων ἐπί τῇ ἱερᾷ καί μυστικῇ φωταυγίᾳ τῇ ἐκ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Μνήματος ἐκπεμπομένῃ, περικυκλοῦμεν τοῦτο ἐν σεβασμῷ τε καί ἀγαλλιάσει, θαυμάζοντες μέν τήν τοῦ Κυρίου ἀγάπην, τήν πᾶσιν ἀνθρώποις αἰώνιον βάρος δόξης κατεργασαμένην, μνημονεύοντες δέ καί τῶν ἐπ᾿ ἐλπίδι Ἀναστάσεως ἁπανταχοῦ ἀγωνιζομένων καί τῆς τοῦ Κυρίου παγκρατοῦς ἀντιλήψεως χρῃζόντων. Πάντως, οὐ μικρόν τό θαῦμα, ὅτι τάφος κενός συνιστᾷ τό τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ μυστήριον, δι᾿ οὐ ὁ Ἅδης ἐκγελασθείς καί τῇ Θεότητι τοῦ Ταφέντος διαρραγείς, ἀπώλεσεν οὕς ἀδίκως κατεῖχε δικαίους.   Τοῦ τῆς Ἀναστάσεως Φωτός ἀνακαινίσαντος καί πληρώσαντος τά πάντα, οὐρανόν τε καί γῆν καί τά καταχθόνια, ἑορτάζει πᾶσα ἡ κτίσις διά τήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασιν, ἥτις ἐστερέωσε τό πᾶν καί ἐνεκέντρισε τήν ἀθανασίαν τῇ θνητῇ ἡμῶν φύσει. Ὅθεν, “τό τῆς νηστείας μέγα πέλαγος” διαπεράσαντες, σταυροῦντες κατά δύναμιν τό τῆς σαρκός φρόνημα καί ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς ὡς οἷόν τε νεκρούμενοι, ἐπ᾿ ἐλπίδι καί ἐν προσμονῇ τῆς κοσμοχαρμοσύνου    Ἐγέρσεως τοῦ Θεανθρώπου, ἀπολαύομεν ἤδη τῆς κλητῆς καί ἁγίας  ἡμέρας, τῆς τήν ὄψιν τῆς τε μετ᾿ αὐτήν ἱστορίας, τῆς τε ἀπεράντου αἰωνιότητος ἐκ κατηφείας εἰς δόξαν μεταβαλούσης, μυστικῶς δέ ἐν ταῖς καρδίαις τῶν πιστῶν ὁμιλούσης καί προτυπούσης τήν τοῦ μέλλοντος ἐν δόξῃ χαρμονήν.

Ἀγαλλομένη καί ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία ἐπί τῷ γεγονότι τούτῳ, οὗ αὕτη ὑπῆρξε πρῶτος μάρτυς τε καί κῆρυξ, εὐαγγελισαμένη εἰς τά    πέρατα τῆς γῆς “τόν Ἰησοῦν καί τήν ἀνάστασιν”, χαίρει καθορῶσα ἀφικνούμενα ἐκ τῶν τεσσάρων γωνιῶν τῆς γῆς, “ἐκ δυσμῶν καί βορρᾶ καί

θαλάσσης καί Ἑῴας”, τά τέκνα Αὐτῆς, “θεοφεγγῆ ὡς φωστῆρας”, προσκυνήσοντα τόν πανσεβάσμιον τοῦτον καί πανίερον τόπον, τόν πάντοτε μέν, ἰδίᾳ δέ νῦν, πληρούμενον ἀκτίστων θεϊκῶν χαρίτων καί ἐλλάμψεων.

Οὐχ ἧττον δέ χαίρει καί τό Τάγμα τῶν Σπουδαίων, τῶν ἔκπαλαι διαβιούντων ὧδε Ἁγιοταφιτῶν, ὧν ἡ ἀποστολή, τό τε ὑπηρετεῖν τοῖς ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ ἡμεδαποῖς καί ἀλλοδαποῖς Χριστιανοῖς, καί τό διαφυλάσσειν καί περιέπειν ἀκέραια καί ἐν λατρευτικῇ χρήσει τά Πάνσεπτα Προσκυνήματα, ἅ τῇ ἁγίᾳ Αὐτοῦ ἐν σαρκί Οἰκονομίᾳ καθωσίωσεν ὁ Θεός Λόγος, ὁ τῆς ἡμετέρας ὑπάρξεως Προνοητής καί Ταμίας, ὁ ὑπέρ ἡμῶν σταυρωθείς καί ταφείς καί ἀναστάς. Οἱ Ἁγιοταφῖται δέ οὗτοι ζωοποιοῦνται τῇ τῶν Ἁγίων Τόπων παναλκεῖ χάριτι, ἰδίᾳ δέ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ὅστις, ἅτε Παραδείσου ὡραιότερος καί Πηγή τῆς ἡμῶν Ἀναστάσεως, παρηγορεῖ καί εὐφραίνει αὐτούς, μετ᾿ εὐλαβείας τε καί αὐταπαρνήσεως διακονοῦντας Τούτῳ.

Ὅθεν, πληρούμενοι τοιᾶσδε πνευματικῆς χαρᾶς, ἐνθέρμως ἀπευθύνομεν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν Πεφιλημένῃ Ἡμῖν Παναγιότητι καί τοῖς περί Αὐτήν Ἱερωτάτοις Ἀρχιερεῦσιν ἐγκαρδίους Ἀναστασίμους εὐχάς πρός ἐνίσχυσιν Αὐτῆς ἐν παντί ἔργῳ τῇ τοῦ Ἀναστάντος ἀκαταμαχήτῳ προστασίᾳ, παρακαλοῦντες, ὅπως διαβιβάσῃ ταύτας καί τῷ ποιμνίῳ τῆς Αὐτῆς θεοσώστου Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας καί εὐχόμενοι Αὐτῇ τά βέλτιστα καί τήν κατ᾿ ἄμφω ὑγιείαν, πρός ὠφέλειαν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος καί δόξαν τῆς θεοσώστου Πρωτοθρόνου Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ἐφ᾿ οἷς, ἑορτίως Αὐτῇ προσφθεγγόμενοι Χριστός Ἀνέστη, περιπτυσσόμεθ᾿ Αὐτήν ἀδελφοποθήτως καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2006.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀριθμ. Πρωτ.

43

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙῼ

Τῷ Παναγιωτάτῳ καί Σεβασμιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ

Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὑπερφυῶς ἐκ Παρθένου Τεχθέντι.

Τόν ἄσαρκον Λόγον ἡ κτίσις καθορῶσα ὑπερφυῶς σαρκούμενον καί τόν Ἀχώρητον παντί ἐν τῷ Σπηλαίῳ τῆς Ἁγίας Πόλεως Βηθλεέμ παραδόξως χωρούμενον, φιλανθρωπίας ἕνεκεν, θάμβει πολλῷ καί δέει συνέχεται καί δι’ ἀγγέλων καί μάγων καί ποιμένων καί ἀστέρος τήν Θεϊκήν συγκατάβασιν ἐπιμαρτυρεῖ, κομίζουσαν ἐπί γῆς μέν τήν εἰρήνην, ἐν ἀνθρώποις δέ τήν εὐδοκίαν.

Τό ὑπέρ νοῦν καί λόγον καί ἔννοιαν τοῦτο Μυστήριον τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας εὐθαρσῶς ὁμολογοῦντες, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί τοῦ κόσμου, πρός τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης Χριστόν ἀείποτε ἐκθύμως προσανατολιζόμεθα καί ταῖς σωστικαῖς Αὐτοῦ ἐντολαῖς ἑπόμενοι, ὥς ποτε οἱ Μάγοι τόν φαεινόν Αὐτοῦ Ἀστέρα κατακολουθοῦμεν καί πρός Βηθλεέμ τήν ἁγίαν, τήν οὐδαμῶς ἐλαχίστην πορευόμεθα, καταθεῖναι κατά τάς ἡμέρας τῶν ὑπερφυῶν Γενεθλίων τοῦ Λυτρωτοῦ ἠμῶν Χριστοῦ, σύν τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ, τήν τιμήν καί τό σέβας, ἅμα δέ καί τήν εὐγνωμοσύνην ἐπί τοῖς ἐξαισίοις τούτοις δωρήμασιν, οἷς ἐτιμήθη ὁ ἄνθρωπος· χοῦς γάρ ὤν, ἀφθαρσίας στολήν ἐνεδύθη καί ἀπό γῆς εἰς τά ἄνω ἀΰλως ἐπῄρθη.

Σεμνυνόμενον τό Παλαίφατον ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Πατριαρχεῖον περιέπειν καί διακονεῖν τούς τόπους τῆς Χάριτος, μετά χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως περικυκλοῖ τήν περικαλλεστάτην Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως, εἰς ἥν  εἰσοδεύοντες καί Ἡμεῖς μετά τῶν τιμίων μελῶν τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἀξιοχρέως κλίνομεν γόνυ ψυχῆς τε καί σώματος καί τήν ζέουσαν ἡμῶν πίστιν ὡς ἀντίδωρον τῶν πολλῶν χαρίτων, ἅς παρ’ Αὐτοῦ ἀπολαμβάνομεν, ὁλοθύμως Αὐτῷ προσάγομεν.

Ἐν ταὐτῷ, ἐξαιτούμεθα τήν εἰρήνην Αὐτοῦ ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἰδίᾳ δέ ὑπέρ τῆς Ἁγίας Γῆς, ἧς ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, διά πολλῶν καί ποικίλων δοκιμασιῶν διερχόμενος, καρτερικῶς ἄχρι τῆς σήμερον ἀναμένει τήν ἐξ ὕψους ἐπέμβασιν, πρός φωτισμόν τῶν ὑπευθύνων, ἵνα ἐγκολπούμενοι τήν ἀλήθειαν, ἐν συνέσει καί δικαιοσύνῃ ἐργάζωνται, διά τήν ἐμπέδωσιν τῆς εἰρήνης ἐν τῇ πολυταράχῳ περιοχῇ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Δεήσεις προσέτι καί ἱκεσίας τῷ Γεννηθέντι Σωτῆρι ἡμῶν Χριστῷ ἀναφέρομεν, ἵνα διαφυλάττῃ τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν ἡνωμένην καί τήν διδασκαλίαν Αὐτῆς ἀναλλοίωτον, ἰδίᾳ ἐν τοῖς συγχρόνοις χαλεποῖς καιροῖς καί πάντας τούς ἀδελφούς Ἡμῶν Προκαθημένους περιφρουροῖ καί διατηρῇ ἐν συμπνοίᾳ καί ἀγάπῃ, ἐξαιρέτως δέ τήν Ὑμετέραν Σεβασμιοπόθητον Ἡμῖν Παναγιότητα καί τήν περί Αὐτήν Ἱεραρχίαν, τόν εὐσεβῆ κλῆρον καί τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς κατ’ Αὐτήν Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, Ἥν ὁ Θεῖος Αὐτῆς Δομήτωρ ποδηγετεῖ εἰς νομάς σωτηρίους.

Ἐγκαρδίως σύν τούτοις ἀπευθύνοντες Αὐτῇ τάς συγχαρητηρίους Ἡμῶν ἐπί ταῖς ἑορταῖς τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου φιλαδέλφους προσρήσεις, περιπτυσσόμεθ’ Αὐτήν ἀδελφοποθήτως ἐν τῷ ἐκ Παρθένου Τεχθέντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2005.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων