1

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΧΟΖΕΒΙΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Παρασκευήν, 28ην Ἰουλίου/ 10ην Αὐγούστου 2018, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς μετανοίας καί τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ, μετά τήν ἐκ τῆς πατρίδος αὐτοῦ Ρουμανίας προσέλευσιν αὐτοῦ εἰς αὐτήν.

Οὗτος, διακριθείς ἐπί κατορθώμασι ἀσκητικοῖς, ἐπί συγγράμμασι πνευματικῆς οἰκοδομῆς καί μαρτυρηθείς ὑπό τοῦ Θεοῦ καί διά σημείων ἰάσεων ἀσθενειῶν ἐνέταγη εἰς τό ἁγιολόγιον ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων τό ἔτος 2015.

Πρός τιμήν αὐτοῦ ἐτελέσθη τό ἑσπέρας τῆς Πέμπτης ὁλονύκτιος ἀγρυπνία, ἧς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου και τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί Ἱερομονάχων καί ψαλλόντων τῶν Ἱεροψαλτῶν κ. Λεωνίδου Δούκα, Πρωτοψάλτου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰλίου,  Γρηγορίου Ζάρκου, Πρωτοψάλτου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, Χρήστου Σταύρου, Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς και Διονυσίου Θανασούλη Λαμπαδαρίου τοῦ Ἱ. Ναοῦ Φανερωμένης Χολαργοῦ Ἀττικῆς καί μετεχόντων πολλῶν πιστῶν ἐν κατανύξει προσερχομένων.

Τόν Μακαριώτατον προσελθόντα προσεφώνησεν ὁ ἡγούμενος τῆς Κοινοβιακῆς Ἀδελφότητος καί ἀνακαινιστής τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Κωνσταντῖνος, ὡς ἕπεται:

«Τῆς ἡσυχίας, προσευχῆς καί ταπεινώσεως λαμπρόν φωστῆρα Χοζεβᾶ σπηλαίων νέοικον Ἰωάννην, ἀνυμνήσωμεν εὐσχημόνως… πόθῳ·  κράζοντες: Χαίροις ἄφθαρτε Ὅσιε»,

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

μετὰ τῆς τιμίας Ὑμῶν Συνόδου,

Διά μίαν εἰσέτι φοράν ἑορτάζομεν σήμερον τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Νέον Χοζεβίτην, ἕναν ἐκ τῶν μυρίων Ἁγίων ἀσκητῶν, οἱ ὁποῖοι μετεμόρφωσαν τήν ἔρημον τῆς Ἰουδαίας εἰς θαυμάσιον πνευματικόν παράδεισον.

Ὁ τιμώμενος σήμερον ἅγιος τῆς τοῦ Χοζεβᾶ Λαύρας, ἂν καί ἐτελειώθη στήν μόνωση, εἶχε ἐν τούτοις πλήρη ἐπίγνωση τῶν προβλημάτων τῆς ἐποχῆς του καί μάλιστα ἔτι μακρύτερον αὐτῆς προέβλεπε.

Γράφει στήν ἐπιστολή του «Ὁ σημερινός πύργος τῆς Βαβέλ»:

«Ὁ σημερινός πύργος τῆς Βαβέλ δέν εἶναι πέτρινο ἢ πλίνθινο κτίριο, ἀλλά ἡ παράφορη ἐπιδίωξη εὑρημάτων. Ὁ κόσμος λέει ὅτι ἡ ἐφεύρεση νέων κατασκευῶν καί ὅπλων διευκολύνει τήν  ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ προσφέρει ἀσφάλεια, δηλαδή τόν προφυλάσσει. Πόσο ἀπατηλή ὅμως εἶναι ἡ γνώμη αὐτή! Βλέπουμε πώς ἐδῶ καί καιρό, ἀπό τότε πού ἔγινε μοντέρνος ὁ κόσμος καί πλήθυναν οἱ ἀνακαλύψεις, ἡ κακία αὐξήθηκε… στίς μέρες μας, ἂν καί προώδευσε ὁ πολιτισμός, ὁ κόσμος ἔγινε πιό ταραγμένος καί ἀπελπισμένος ἀπό ποτέ. Ὅπως βλέπουμε, αὐτή ἡ πρόοδος καί ἡ μόδα δίδαξε τούς ἀνθρώπους νά περπατοῦν γυμνοί, μέ ἄλλα λόγια ἐξεδίωξε τό αἴσθημα τῆς ντροπῆς. Δίδαξε τούς ἀνθρώπους νά μήν ψάχνουν πιά τό Θεό… Ἡ ἐπιστήμη ἔγινε πλούσια ἐνῷ ἡ πίστη φτωχή. Ὁ σημερινός πολιτισμός κόντυνε τά ροῦχα τῶν ἀνθρώπων, ἔκοψε τά γένια καί τά μαλλιά. Κατόπιν ἔκοψε καί τήν Ἱερά Παράδοση! Ἐν ὀλίγοις, μ’ αὐτή τήν ἄθλια πρόοδο, γιά τήν ὁποία καυχᾶται ὁ κόσμος, πλήθυναν περισσότερο ἀπό ποτέ τά δάκρυα, μεγάλωσαν φρικτά τά κοιμητήρια, λόγῳ τῶν πολέμων, σκοτείνιασε ὁ ὁρίζοντας ἀπό τόν καπνό τῶν κινητήρων, γέμισε ὁ οὐρανός ἀπό τά τεράστια «πτηνά» μέ τό σιδερένιο ράμφος, πού εἶναι ἕτοιμα νά σκοτώσουν κόσμο».

Ἡ ὡς ἄνω περιγραφή μέ ἐκπληκτική πιστότητα καταγράφει τήν ζοφεράν κατάστασιν τῆς ἐποχῆς, κατά τήν ὁποίαν ἡμεῖς αὐτοί διάγωμεν τόν βίον.

Παρά ταῦτα διακατεχόμενος ὁ ἅγιος ὑπό αἰσιοδοξίας – ἐκ τῆς θείας Χάριτος πηγαζούσης – σκιαγραφεῖ διά τῆς ποιητικῆς του γραφίδος τόν Νοέμβριον τοῦ 1952, τήν οὐσιαστική λαμπρά ἐλπίδα, ἡ ὁποία διαφαίνεται εἰς τό πνευματικόν μέλλον τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας. Καί προορατικῷ τῷ τρόπῳ ἀλληγορικῶς γράφει στό ποίημά του:

Τό γρανιτένιο κάστρο τοῦ Χοζεβᾶ

«Σήμερα ὅμως στήν Ἁγία Γῆ

ἐμφανίζεται ἀπό παλαιά ρίζα

ἕνα μικρό ἁπαλό φυτό,

πού ἀνατέλλει ἀνάμεσα στά ἀγκάθια!»

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ὡς εὖ παρέστητε!

Δεῦτε ἄρξωμεν τῆς Πανηγύρεως!

Τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

«Δίκαιοι εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι καί ἐν Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν καί ἡ φροντίς αὐτῶν παρά Ὑψίστῳ. Διά τοῦτο λήψονται τό βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καί τό διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρός Κυρίου, ὅτι τῇ δεξιᾷ σκεπάσει αὐτούς καί τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν», (Σοφία Σολομ. 5,15-16). [Οἱ δίκαιοι ὅμως ζοῦν αἰωνίως καί ὁ μισθός των εὑρίσκεται εἰς χεῖρας τοῦ Κυρίου· ὁ Ὕψιστος φροντίζει δι’ αὐτούς. Διά τοῦτο οὗτοι θά λάβουν ἀπό τήν χεῖρα τοῦ Κυρίου τήν ἔνδοξον βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν καί τό ὡραῖον βασιλικόν διάδημα εἰς τάς κεφαλάς των, διότι ὁ Κύριος μέ τήν δεξιάν Του θά τούς σκεπάσῃ καί μέ τόν βραχίονά Του θά τούς προστατεύσῃ κατά τῶν ἐχθρῶν των], λέγει ὁ σοφός Σολομῶν.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐσεβεῖς φιλέορτοι καί προσκυνηταί,

Ἡ ἱερά μνήμη τοῦ ἐκλάμποντος φωστῆρος τοῦ Θεοῦ, Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ πανσέπτῳ τούτῳ ναῷ, ἔνθα ἐπί σειράν ἐτῶν ἱερούργει ἐν αὐτῷ, ἵνα εὐχαριστιακῶς δοξάσωμεν τό ὄνομα τοῦ δοξάσαντος αὐτόν τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης παιδιόθεν ἠγάπησε τόν Χριστόν ἐξ ὅλης αὐτοῦ τῆς ψυχῆς καί διανοίας, ἀκούων εἰς τό παράγγελμα τῶν Κυριακῶν λόγων τοῦ Εὐαγγελίου: «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου», (Ματθ. 22,37).

Πρός τοῦτο δέ ἀκολούθησε τόν τῆς ἀσκήσεως μοναστικόν δρόμον, τόν δρόμον τῆς δικαιοσύνης, τόν ἄγοντα εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Καί ὡς τόπον τοῦ ἀσκητικοῦ αὐτοῦ ἀγῶνος ἐπέλεξε τήν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου καί τά ἀφιλόξενα σπήλαια παρά τόν χείμαρρον Χοράθ, τήν μονήν τοῦ ἁγίου Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοζεβιτῶν, ἔνθα πλειάς ἁγίων καί δικαίων ἐδέχθη τόν θεῖον φῶς, ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός  «φῶς ἀνέτειλε τῷ δικαίῳ καί τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ εὐφροσύνη», (Ψάλμ. 96 11). Σχολιάζων τούς λόγους τούτους ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Τό ἀνέτειλε ἀντί τοῦ ἀνατέλλει. Πᾶς γάρ εἲ τις ἐστίν ἀγαθός καί δίκαιος τούτῳ εἰς νοῦν καί καρδίαν τό νοητόν καί θεῖον ἀνέτειλε φῶς».

Αὐτό ἀκριβῶς τό θεῖον καί νοητόν φῶς ἀνέτειλε εἰς τόν νοῦν καί τήν καρδίαν τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου.  «Διά τοῦτο λήψεται τό βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καί τό διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρός Κυρίου», (Σοφ. Σολομ. 5,16).  Τό δέ θεῖον καί νοητόν τοῦτο φῶς ἀνέτειλεν εἰς τόν νοῦν καί τήν καρδίαν τοῦ ὁσίου Ἰωάννου ὄχι μόνον κατά τήν ἐπίγειον αὐτοῦ ζωήν, ἀλλά καί κατά τήν οὐράνιον αὐτοῦ ζωήν, ὡς ἀψευδῶς μαρτυρεῖ τό πρό τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν κείμενον ὁλόσωμον καί ἄφθαρτον σκήνωμα αὐτοῦ, τό εὐωδιάζον  τήν χάριν τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ Σοφός Σολομών λέγει «Δίκαιοι δέ εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι καί ἐν  Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν καί ἡ φροντίς αὐτῶν παρά Ὑψίστῳ». (Σοφία Σολομῶντος 5,15) Καί ὁ προφητάναξ Δαυΐδ προτρέπει λέγων: «Ἐπίρριψον ἐπί Κύριον τήν μέριμνάν σου καί αὐτός σε διαθρέψει· οὐ δώσει εἰς τόν αἰῶνα σάλον τῷ δικαίῳ»,(Ψάλμ. 54, 23). Ὡσαύτως καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος λέγει· «Πᾶσαν τήν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ’ Αὐτόν τόν Κύριον ὅτι Αὐτῷ μέλει περί ὑμῶν», (Α΄ Πέτρ. 5,7).

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ἐν Χριστῷ δίκαιος εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος φθάνει διά τῆς ἀρίστης αὐτοῦ πολιτείας «εἰς τό καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ» κατά τόν Μέγαν Βασίλειον ἢ «εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» , (Ἐφ. 4,13) κατά τόν θεῖον Παῦλον. Δίκαιος εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος ἐπιτυγχάνει τήν θέωσιν αὐτοῦ, δηλονότι τήν ἐν Χριστῷ τελείωσιν αὐτοῦ ὄχι μόνον διά τῆς αὐτεξουσίου αὐτοῦ δυνάμεως, δηλαδή τῆς ἐλευθέρας αὐτοῦ θελήσεως, ἀλλά καί τῇ συνεργίᾳ τῆς Θείας Χάριτος.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόμενος εἰς τήν νέαν ἐν Χριστῷ ζωήν κηρύττει λέγων: «ἐνδύσασθαι τόν καινόν ἄνθρωπον τόν  κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας», (Ἐφ. 4,24). Αὐτόν τοῦτον τόν καινόν ἄνθρωπον ἐνεδύθη καί ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης τόν κατά Θεόν κτισθέντα.

Ἡ σήμερον τελουμένη σεβάσμιος μνήμη τοῦ ἁγίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου μᾶς καλεῖ νά ἀναλογισθῶμεν τήν Χριστιανικήν ἡμῶν ἐπωνυμίαν. Νά ἀναλογισθῶμεν ὅτι ἡ Χριστιανική ἡμῶν πίστις ἔχει κτισθῆ ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας. «Ἐγώ εἰμι ἡ ὀδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6),  λέγει Κύριος.

Μέ ἄλλα λόγια, δέν ἀρκεῖ νά ἀποθέσωμεν, δηλαδή νά ἀποδυθῶμεν τόν παλαιόν τῆς ἁμαρτίας ἄνθρωπον, ἀλλά πρέπει νά ἐνδυθῶμεν καί τόν νέον ἄνθρωπον τῆς χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὡς παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Ἡ  νύξ προέκοψεν ἡ δέ ἡμέρα ἤγγικεν, ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός. Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν,  μή κώμοις (=γλέντια)  καί μέθαις, μή κοίταις καί ἀσελγείαις, μή ἔριδι καί ζήλῳ, ἀλλ’ ἐνδύσασθε  ἐνδύσασθε τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί τῆς σαρκός πρόνοιαν μή ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας» (Ρωμ. 13, 12-14).

Τά θεόπνευστα ταῦτα παραγγέλματα τοῦ θείου Παύλου ἐφαρμόσας ἐν τῇ πράξει ὁ Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ἀνεδείχθη ὄντως φῶς λάμπον «τοῖς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις» (Λουκ 1, 79), ἀνθρώποις τοῦ συγχρόνου ἡμῖν αἰῶνος τῆς συγχύσεως, ὅπου κατά τούς προορατικούς ποιητικούς στίχους τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν -«Ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἑτοιμάζει πάλι τόν πύργο τῆς Βαβέλ στή γῆ θέλοντας νά καταστρέψῃ τά θεμέλια τοῦ Θείου Νόμου. Οἱ γλῶσσες ὅλες σχεδόν πάλιν ἀναμείχθηκαν καί δέν θά ἀργήσει νά ἔλθῃ ἡ ὥρα τῆς συμπλοκῆς».

Διό παρακαλέσωμεν τόν ἐν ὑψίστοις μετ’  ἀγγέλων χορεύοντα ὅσιον Πατέρα ἡμῶν Ἰωάννην τόν νέον τοῦ Χοζεβᾶ φωστῆρα  καί φίλον τοῦ Χριστοῦ γενόμενον, ἵνα ἐκτενῶς πρεσβεύῃ μετά τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ὑπέρ σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί ὑπέρ ἐπικρατήσεως τῆς εἰρήνης ἐν τῇ δοκιμαζομένῃ περιοχή ἡμῶν. Ἀμήν».

Μετά τήν πνευματικήν καί ἁγιαστικήν πανδαισίαν τῆς θείας Λειτουργίας ἠκολούθησε φιλόξενος μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας