1

ΚΑΤΑΤΑΞΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ, ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΦΡΕΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ

Τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, μαρτυρούμενον εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην (Γεν. 33,19) καί εἰς τήν Καινήν Διαθήκην (Ἰω. 4), εἶναι ἕν ἀπό τά αὐθεντικώτερα προσκυνήματα τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, κείμενον ἀνά μέσον τῶν ὀρέων Γεβάλ καί Γαριζίν τῆς περιοχῆς τῆς Σαμαρείας. Τοῦτο διεφυλάχθη διά μέσου τῶν αἰώνων ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ καί παρεδόθη ὡς πολύτιμος κληρονομία εἰς ἡμᾶς τούς συγχρόνους. Εἰς τοῦτο διηκόνησαν Ἁγιοταφῖται ἡγούμενοι, ἐξ ὧν ἐξαιρέτως  ὁ Μητροπολίτης Σωφρόνιος Γάζης, ὁ ἀρξάμενος νά ἀνεγείρῃ τήν 30ήν Αὐγούστου 1908 ἐπί τοῦ Φρέατος περικαλλῆ καί εὐρύχωρον ναόν, παραμένοντα ἡμιτελῆ ἀπό τοῦ 1920. Ἡ θεία Πρόνοια φαίνεται ὅτι ἐπεφύλασσε τήν ἀποπεράτωσιν τούτου εἰς τόν νῦν ρέκτην ἡγούμενον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰουστῖνον.

Οὗτος τό 1998 ἐπί τῶν θεμελίων τοῦ παλαιοῦ ἀνήγειρε περικαλλῆ καί περίτεχνον ναόν ἄξιον τῆς ἱστορίας καί τῆς δόξης τοῦ προσκυνήματος τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ. Ἀνήγειρε ναόν ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, ἐκείνης, εἰς τήν ὁποίαν ἀπεκάλυψε παρά τό Φρέαρ ὁ Κύριος ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός (Ἰω. 4). Εἰς τό βόρειον κλίτος τοῦ ναοῦ τούτου ἀνήγειρε παρεκκλήσιον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, ἐκ Νεαπόλεως καταγομένου, καί εἰς τό νότιον κλίτος τούτου παρεκκλήσιον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ βιαίως καί μαρτυρικῶς τελειωθέντος εἰς τό Φρέαρ, Ἁγιοταφίτου ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Φιλουμένου, τήν 16ην /29ην Νοεμβρίου 1979.

Τοῦτον εἰς νεαράν ἡλικίαν προσελθόντα εἰς Ἱεροσόλυμα καί δεχθέντα τό μοναχικόν σχῆμα εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί τήν ἱερωσύνην εἰς τήν Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, ζήσαντα ὁσιακῶς καί μαρτυρήσαντα ἐξ ἀδίκου καί ἀνοσίου ἐπιθέσεως εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ τήν 16ην/29ην Νοεμβρίου 1979, ἀπεφάσισεν ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, νά κατατάξῃ εἰς τό ἁγιολόγιον αὐτῆς διά Συνοδικῆς  ἀποφάσεως αὐτῆς εἰς τήν Συνεδρίαν Ν’ / 11-9-2009.

Διά τήν πραγματοποίησιν τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς μετέβη εἰς τό Φρέαρ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί ἱερέων.

Προσελθών, ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου καί πολλῶν ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν καί ἱερέων ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐν ᾧ πλῆθος πιστῶν εἶχεν ἤδη ἀσφυκτικῶς κατακλύσει τόν παμμεγέθη ἱερόν ναόν καί τά προαύλεια αὐτοῦ.

Μετά τόν Ὄρθρον μετά τῆς Ἀρτοκλασίας, ἠκολούθησε πανηγυρική θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’ καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Νεαπόλεως κ. Ἀμβροσίου, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν παρεπιδημούντων Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Μόρφου κ. Νεοφύτου καί Ταμασοῦ κ. Ἡσαΐου, τοῦ βοηθοῦ Ἐπισκόπου Αὐλῶνος κ. Ἀντωνίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί πλήθους ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν καί ἄλλων ἐκ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Κύπρου, Ἑλλάδος, Ρωσίας, Ρουμανίας καί Οὐκρανιας, οἵτινες ἡγοῦντο τῶν προσκυνηματικῶν αὐτῶν ὁμάδων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου, τοῦ Πρέσβεως τῆς Κύπρου εἰς τό Ἰσραήλ κ. Ἀναστασίου Τζώνη, τοῦ διπλωματικοῦ Ἀντιπροσώπου τῆς Κύπρου εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν κ. Τάκη Δημοσθένους καί τοῦ Ἐκπροσώπου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, Ὑπουργοῦ κ. Αἰμιλίου Νικολάου.

Ἡ θ. Λειτουργία ἐτελέσθη μέ ὅλην τήν τυπικήν τάξιν καί τήν βυζαντινήν σεμνότητα καί  μεγαλοπρέπειαν, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων εἰς ὕφος βυζαντινόν, ἑλληνιστί καί ἀραβιστί καί τῶν πιστῶν διαφόρων ἐθνικοτήτων, Ἑλλήνων, Ἀραβοφώνων, Ρώσων, Ρουμάνων, Οὐκρανῶν ἐν κατανύξει προσευχομένων καί μετεχόντων εἰς τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν, τῆς τοῦ Χριστοῦ δηλονότι ἐνανθρωπήσεως, σταυρώσεως καί ἀναστάσεως καί τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς κατά χάριν θεώσεως αὐτῶν.

Ἡ ἑορτή ὄντως ἐγένετο μία μαρτυρία Ὀρθοδοξίας, μαρτυρία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ ἐνδοξαζομένου ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ. Ὁ ἅγιος, ἐν τῷ ὁποίῳ καί πάλιν ἐδοξάσθη ὁ Θεός, ἦτο ὁ μαρτυρικῶς τελειωθείς εἰς τό προσκύνημα τοῦ Φρέατος, καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἁγιοταφίτης Φιλούμενος, τήν 16ην /29ην Νοεμβρίου 1979.

Πρό τῆς θείας Κοινωνίας ἀνεγνώσθη ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’ ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική Πρᾶξις κατατάξεως Αὐτοῦ εἰς τό ἁγιολόγιον, καθότι και ὁσιακῶς ἔζησε καί διά τήν πίστιν αὐτοῦ ἐθανατώθη βιαίως παρά τό Φρέαρ καί ἐν ὥρᾳ ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ. (βλ. https://jp-newsgate.net/gr/2009/12/01/463/ ).

Ἐπί ὧραν πολλήν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ ἱερεῖς μετέδιδον τῆν θ. Κοινωνίαν εἰς τούς πιστούς, ὁ δέ Μακαριώτατος προσέφερε τήν φιλοτεχνηθεῖσαν εἰκόνα τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου. Ἡ καθιέρωσις τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου ἀπετέλεσεν ἑορτήν τοῦ Φρέατος, ἑορτήν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τῆς πόλεως τῆς Νεαπόλεως καί σταδιακῶς θά ἀποτελέσῃ ἑορτήν καί τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι μετά τήν ἀνακοίνωσιν αὐταῖς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων θά ἐντάξουν αὐτόν εἰς τό ἁγιολόγιον αὐτῶν.

Ὁ ἀνεγείρας τόν περικαλλῆ ναόν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος μετά τῶν παρεκκλησίων τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου καί τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου, καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος, εὐχαριστῶν τόν Μακαριώτατον διά τήν ληφθεῖσαν ἀπόφασιν ἁγιοκατατάξεως, προσέφερεν εἰς Αὐτόν πολύτιμον ἀδαμαντοκόλλητον σταυρόν εὐλογίας, μετά δέ τήν θ. Λειτουργίαν παρέθεσεν εἰς τόν Μακαριωτατον τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί εἰς πάντας πλουσίαν νηστήσιμον τράπεζαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder




ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΟΥ ΝΕΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ

ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

ΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΦΡΕΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ.

ΣΥΝΕΔΡΙΑ Ν΄/ 11-9-2009.

Ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ θεοῤῥύτου αἵματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ κενωθέντος ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ὑπέρ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἐκαρποφόρησεν εἰς τούς κόλπους αὐτῆς μάρτυρας, οἱ ὁποῖοι τό αἷμα αὐτῶν ἐξέχεαν ὡς προσφοράν καί ἀντίδοσιν εὐγνωμοσύνης καί ἀγάπης τῷ ἑκουσίως ὑπέρ αὐτῶν Σταυρωθέντι καί ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντι.

Πρῶτος τῶν μαρτύρων τούτων τυγχάνει ὁ πρωτομάρτυς καί ἀρχιδιάκονος Στέφανος, ὅστις, κατά μίμησιν τοῦ Σωτῆρος αὐτοῦ, ἐτελειώθη, προσευχόμενος ὑπέρ τῶν λιθοβολούντων αὐτόν (Πράξ. 7, 60). Τοῦτον ἠκολούθησεν ὁ ἅγιος Ἰάκωβος, υἱός Ζεβεδαίου καί ἀδελφός τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, τόν ὁποῖον «Ἡρώδης ὁ βασιλεύς ἀνεῖλε μαχαίρῃ». (Πράξ. 12, 1-2). Μετ’ αὐτόν ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, πρῶτος ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ἐκρημνίσθη ὑπό τῶν ἀρνουμένων τόν Κύριον ἀπό τοῦ πτερυγίου τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καί ἐτελειώθη, προσευχόμενος ὑπέρ τῶν διωκτῶν αὐτοῦ. Ἐπί τά  ἴχνη τούτου ἐπορεύθη ὁ συγγενής αὐτοῦ καί διάδοχος εἰς τόν Θρόνον, Συμεών ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, ὁ ἐπί Τραϊανοῦ εἰς Πέλλαν τῆς Ὑπεριορδανίας καταβασανισθείς καί σταυρωθείς εἰς ἡλικίαν τῶν ἑκατόν καί εἴκοσιν ἐτῶν.

Ἡ ἀποστολική περίοδος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων σεμνύνεται διά τούς τέσσαρας τούτους λαμπρούς νοερούς ἀδάμαντας αὐτῆς, οὐχ ἧττον ὅμως καί ἡ μεταποστολική τοιαύτη ἐπί τοῦ ἀπηνοῦς  διωγμοῦ τοῦ Διοκλητιανοῦ σεμνύνεται διά τόν Ἱεροσολυμίτην ἀποκεφαλισθέντα μάρτυρα Προκόπιον, τούς ἐν Γάζῃ μαρτυρήσαντας Τιμόθεον, Ἀγάπιον καί Θέκλαν, τόν ἱδρυτήν τῆς ἐν Καισαρείᾳ Βιβλιοθήκης ἀποκεφαλισθέντα μάρτυρα Πάμφιλον, τούς ἐν Ἀσκάλωνι ἀποκεφαλισθέντας Πρόμον καί Ἠλίαν, τόν ἐν Ἰαμνείᾳ Παῦλον καί ἄλλους ἀληθῶς καί θαυμαστῶς πολλούς, ἀνηλεῶς βασανισθέντας καί μαρτυρικῶς τελειωθέντας εἰς πάσας σχεδόν τάς πόλεις τῆς Ἁγίας Γῆς, περί «ὧν ἐπιλείψει ἡμᾶς ὁ χρόνος διηγουμένους». ( Ἑβρ.  11, 33).

Εἰς τήν σεπτήν χορείαν τῶν μαρτύρων τούτων τῶν πρώτων αἰώνων τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, οἵτινες ἠρνήσαντο ἀπαρνήσασθαι Χριστόν, ἀνήκουν καί ὅσοι εἰς τούς ἀκολουθήσαντας αἰῶνας διά Χριστόν καί τήν ἀλήθειαν καί ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως κατεδιώχθησαν, οἷον ὁ εἰς Περσίαν μετά τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἀπαχθείς ἀοίδιμος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ζαχαρίας καί οἱ ἐν τῇ Μονῇ τοῦ ἁγίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου ὑπό τῶν Περσῶν ἀναιρεθέντες Πατέρες.

Εἰς τό ἱερόν σύνταγμα τούτων τάσσονται καί ὅσοι ἐκ τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων μοναχῶν ἠγωνίσθησαν καί τήν ψυχήν αὐτῶν ἔθεσαν ὑπέρ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἁπτῶν τούτων μαρτυρίων καί τεκμηρίων τῆς ἐπί γῆς ἐνδημίας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἷον ὁ περιβόητος ἐπ’ ἀρετῇ καί ἁγιότητι Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Λεόντιος.

Εἷς τούτων τυγχάνει καί ὁ ἐν τοῖς καθ’ ἡμᾶς χρόνοις βιώσας, ἀείμνηστος  Ἁγιοταφίτης  Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος, καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ.

Οὗτος ἐξ Ὀροῦντος τῆς ἁγιοτόκου νήσου Κύπρου καταγόμενος, ἀφίχθη εἰς Ἱεροσόλυμα εἰς νεαράν ἡλικίαν, ἔχων ἐν ἑαυτῷ τήν παρά τῶν εὐσεβῶν καί πολυτέκνων γονέων αὐτοῦ παιδείαν καί νουθεσίαν Κυρίου καί τήν ἐν τῇ ἱερᾷ Μονῇ Σταυροβουνίου μοναχικήν δοκιμήν. Φοιτῶν εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν, διεκρίνετο ἐπί ἐπαινετῇ ἐπιμελείᾳ καί χρηστοῖς ἤθεσι. Ἀποφοιτήσας αὐτῆς, ἐνεδύθη τό μοναχικόν σχῆμα, ἐντασσόμενος εἰς τό μοναστικόν Τάγμα τῶν Σπουδαίων μοναχῶν, φυλάκων τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὡς μοναχός ἐζήλου τούς τρόπους τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι ἀκρίβειαν ἐν ταῖς καθ’ ἡμέραν κατ’ ἰδίαν προσευχαῖς καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀκολουθίαις, ἄκραν ἐγκράτειαν, νηστείαν καί λιτότητα. Κληθείς εἰς τό ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης ὑπό τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν καί δεχθείς αὐτό, κατέδειξεν ἑαυτόν πιστόν οἰκονόμον τῶν μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ εἰς τάς ἀνατεθείσας αὐτῶ ποικίλας προσκυνηματικάς καί ποιμαντικάς διακονίας, ὡς αὐτῆς τοῦ ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐν Τιβεριάδι, ἡγουμένου  τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ ἐν Ἰόππῃ, ἡγουμένου τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἀρχαγγέλων, Διευθυντοῦ τοῦ Οἰκοτροφείου τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου καί τοῦ Προφήτου Ἠλιού, Τυπικάρη ἐν τῷ μοναστηριακῷ ναῷ τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἡγουμένου τῆς ἐν Ραμάλλᾳ ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος καί ἐν τέλει ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ ἐν Νεαπόλει τῆς  Σαμαρείας.

Τήν διακονίαν ταύτην τῆς «πηγῆς τοῦ Ἰακώβ» (Ἰω. 4, 6) «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» (Ἰω. 4, 23) ἐπετέλει, στοιχῶν τῇ παρ’ αὐτῇ ὑπό τοῦ Κυρίου ῥηθείσῃ ἐντολῇ «πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». (Ἰω. 4, 24). Ἀπειλούμενος ὑπό κατά καιρούς ἐμφανιζομένου ἀλλοδόξου πεφανατισμένου ἐπισκέπτου, ἵνα  ἐγκαταλείψῃ τό προσκύνημα, μηδόλως ὑπέκυπτε.

Εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Φρέατος εὑρισκόμενος καί τήν εἰθισμένην αὐτῷ ἑσπερινήν ἀκολουθίαν ἐπιτελῶν, τό ἑσπέρας τῆς 16ης/29ης Νοεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1979, ἐδέχθη ὕπουλον καί βιαίαν ἐπίθεσιν, φθόνῳ τοῦ μισοκάλου δαίμονος, ὑπό τοῦ ἀπειλοῦντος αὐτόν ἀνοσίου ἀνδρός, ὅστις διά πελέκεως ἤνοιξε βαθεῖαν σχισμήν εἰς τό μέτωπον αὐτοῦ, ἀπέκοψεν αὐτῷ τούς δακτύλους τῆς δεξιᾶς χειρός,  δραπετεύων δέ ἐξεσφενδόνισε χειροβομβίδα καί ἀπετελείωσεν αὐτόν.

Τά θραύσματα τῆς χειροβομβίδος ἄφησαν ξύσματα καί αἱ σταγόνες τοῦ αἵματος αὐτοῦ ἄφησαν τά ἴχνη καί τά στίγματα αὐτῶν ὁρατά ἄχρι τῆς σήμερον ἐπί τῶν τοίχων τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Φρέατος εἰς μνημόσυνον αἰώνιον τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, ἐπιστέψαντος τήν ὁσιακήν ζωήν αὐτοῦ. Ὡς ἡ ζωή αὐτοῦ οὕτω καί ὁ θάνατος αὐτοῦ ἦτο μία ὁμολογία πίστεως, ὁμολογία αἵματος, εἰς τόν τόπον ἐπί τοῦ ὁποίου ὁ Κύριος εἰς τήν Σαμαρείτιδα, λέγουσαν «οἶδα ὅτι ἔρχεται Μεσσίας, ὁ λεγόμενος Χριστός» (Ἰω. 4, 25), ἀπεκάλυψεν Ἑαυτόν ἀπεριφράστως, λέγων αὐτῇ «ἐγώ εἰμι, ὁ λαλῶν σοι»  (Ἰω. 4, 26). Διά τοῦ  μαρτυρίου αὐτοῦ οὗτος ἐγένετο συμμάρτυς Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος καί τῶν υἱῶν καί τῶν ἀδελφῶν αὐτῆς, διό καί νοτίως τοῦ ἐπ’ ὀνόματι αὐτῆς κεντρικοῦ ναοῦ τούτου ἐπαξίως ἀφιερώθη αὐτῷ παρεκκλήσιον ἐπ΄ ὀνόματι αὐτοῦ, ἐν ᾧ καί τό σεπτόν αὐτοῦ λείψανον μετακομισθέν ἐπαναπαύεται ὡς πηγή δυνάμεως καί ἰάσεων τοῖς ἐν πίστει καί εὐλαβείᾳ τιμῶσιν αὐτό. Ἐγένετο δέ συμμάρτυς καί τοῦ ἐκ τῆς πόλεως τῆς Νεαπόλεως καταγομένου ἁγίου Ἰουστίνου, τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, πρός τιμήν τοῦ ὁποίου τό ἕτερον βόρειον  παρεκκλήσιον.

Τοῦτον μετά τήν μαρτυρικήν τελευτήν αὐτοῦ καί διά σημείων μαρτυρηθέντα τοῖς ἀνθρώποις ὑπό τοῦ Θεοῦ καί εἰς τάς συνειδήσεις πολλῶν ἐκ τῶν τιμίων μελῶν τῆς  Ἐκκλησίας καθιερωθέντα ἤδη ὡς ἱερομάρτυρα, συγκατατάσσομεν  ἐπισήμως σήμερον μετά συμπλήρωσιν τριακονταετίας ἀπό τῆς ἡμέρας τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, συνῳδά τῇ ἀποφάσει τῆς Συνεδρίας Ν’ / 11-9-2009 τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, εἰς τάς δέλτους τοῦ συναξαρίου αὐτῆς, ἵνα ἑορτάζηται ὡς νέος ἱερομάρτυς ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, 16/29 Νοεμβρίου ἑκάστου ἔτους, πρός ὄφελος ψυχῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι ἁγίου Θεοῦ ἡμῶν.

Τό ἱερόν ἐκκλησιαστικόν γεγονός τοῦτο κοινοποιοῦμεν σήμερον παντί τῷ πληρώματι τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί ταῖς κατά τόπους ἀδελφαῖς Ὀρθοδόξοις Ἐκκλησίαις, πρός ἑορτασμόν αἰώνιον ἐφεξῆς τῆς μνήμης τοῦ νέου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου, οὗ ταῖς πρεσβείαις εὕροιμεν χάριν καί ἔλεος, ἵνα ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ ἀναπέμπομεν δόξαν καί αἶνον τῷ ἐνδοξαζομένῳ ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ Τριαδικῷ Θεῷ ἡμῶν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ,   ‚ϐθʹ  Σεπτεμβρίου ια’

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ὁ Μητροπoλίτης Καισαρείας κ. Βασίλειος

Ὁ Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος κ. Παλλάδιος

Ὁ Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος

Ὁ Μητροπολίτης Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστόδουλος, Γέρων Δραγουμᾶνος

Ὁ Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτος

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου Μεθόδιος

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Κελαδίων, Γέρων Καμαράσης

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Θεοδώρητος

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἱλαρίων

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Τιμόθεος

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Εὐδόκιμος

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Δημήτριος, Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Γαλακτίων

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ.  Ἀρίσταρχος, Γέρων Ἀρχιγραμματεύς




ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ, ΕΝ ΤΩι ΦΡΕΑΤΙ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ

«λλ΄ ρχεται ρα, καί νν στιν, τε ο ληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τ Πατρί ν πνεύματι καί ληθεί· καί γάρ Πατήρ τοιούτους ζητε τούς προσκυνοντας Ατόν. Πνεμα Θεός, καί τούς προσκυνοντας Ατόν ν πνεύματι καί ληθεί δε προσκυνεν» (ω. 4, 23.24).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

«ς ντως ερά καί πανέορτος ατη σωτήριος» ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς γυναικός Σαμαρείτιδος, καθ’ ἥν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀπεκάλυψε τό ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον μυστήριον τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Τό Μυστήριον δέ τοῦτο, τό ἀποκαλυφθέν εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ παρά τῷ Φρέατι τοῦ Ἰακώβ, ἔνθα νῦν ἱστάμεθα, ἤλθομεν καί ἡμεῖς νά ἑορτάσωμεν καί συμπανηγυρίσωμεν μετ’ αὐτῆς καί δι’ αὐτῆς.

Καί τοῦτο, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διά πρώτην φοράν ἐδῶ ἐφανέρωσεν, ὅτι Αὐτός ἐστιν ὁ Θεός Λόγος, ὁ ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενος, Αὐτός ἐστιν ὁ ζῶν Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ σῴζων καί ἁγιάζων καί φωτίζων τούς ἐν πίστει καί ἀληθείᾳ προσκυνοῦντας Αὐτόν. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός, τό πρῶτον ἐφανέρωσεν εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα, τήν μετέπειτα ἀναδειχθεῖσαν ἁγίαν Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ,  τήν καί σήμερον τιμωμένην, ὅτι ὁ Θεός, ἐπειδή εἶναι πνεῦμα, δέν περιοιρίζεται εἰς συγκεκριμένον τόπον ἤ χῶρον, ὡς ἐπίστευον οἱ συμπολῖται αὐτῆς, καί ὅτι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι Τόν λατρεύουν, πρέπει νά Τόν προσκυνοῦν μέ τάς ἐσωτερικάς των πνευματικάς δυνάμεις, μέ καθαρότητα τῆς καρδίας καί τοῦ νοός, ἀλλά καί μέ ἀληθῆ ἐπίγνωσιν τοῦ Θεοῦ καί τῆς λατρείας ἡ ὁποία ἁρμόζει εἰς Αὐτόν.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκύνησιν καί λατρείαν προσφέρει τῷ Θεῷ Πατρί ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς τελέσεως τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἔνθα γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Αἵματος καί τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἔνθα, μέ ἄλλα λόγια γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς Σαμαρείτιδος εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον, ἔνθα ἡ Σαμαρεῖτις ἐποτίσθη μέ τό πνευματικόν Ὕδωρ τῆς Ζωῆς, τοὐτέστι μέ τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία διαμέσου τῶν αἰώνων κατέστη οὐχί μόνον κῆρυξ τῆς ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ Πίστεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί φύλαξ τῶν ἱστορικῶν καί ἀψευδῶν τεκμηρίων  τῆς ἐπιγείου ζωῆς καί διδασκαλίας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

«λλ’ ρχεται ρα καί νν στι», λέγει ὁ Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα, «τε ο ληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τ Πατρί ν πνεύματι καί ληθεί». Τά ἴδια λόγια ἀπευθύνει καί  εἰς ἡμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Χριστός, εἰς ἡμᾶς τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν, διότι οὕτω θέλει αὐτούς οἱ ὁποῖοι προσκυνοῦν τόν Θεόν Πατέρα· δηλαδή οἱ πραγματικοί προσκυνηταί πρέπει νά λατρεύουν τό Θεόν μέ θεοφωτίστους τάς πνευματικάς δυνάμεις των καί μέ λατρείαν ὄχι τυπικήν καί σκιώδη, ἀλλά πραγματικήν καί ἐμπεπνευσμένην ἀπό πλήρη ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας. Διότι καί ὁ Πατήρ ζητεῖ ἐπιμόνως τέτοιοι πραγματικοί καί ἀληθινοί προσκυνηταί νά εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι Τόν λατρεύουν.

Ὡς ἡ Σαμαρεῖτις «πίστει λθοσα ν τ φρέατι θεάσατο τό τς σοφίας δωρ» τοὐτέστι τόν Χριστόν, ὡς λέγει ὁ Ὑμνῳδός « ποτισθεσα δαψιλς, βασιλείαν τήν νωθεν κληρώσατο αωνίως οίδιμος» (Κοντάκιον), οὕτω καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, μιμούμενοι τήν τῆς Σαμαρείτιδος πίστιν, σπεύσωμεν εἰς τό πνευματικόν Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, τοὐτέστιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ἴδωμεν τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν τοῦ Θεοῦ καί ποτισθῶμεν δαψιλῶς καί κληρονομήσωμεν τήν αἰώνιον ζωήν, τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.