1

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Τρίτην, 15ην/28ην Αὐγούστου 2018, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ  Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἰς τό Θεομητορικόν αὐτῆς Μνῆμα ἐν Γεθσημανῇ.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι ἡ Θεοτόκος ἐκοιμήθη θάνατον φυσικόν, μετέστη ὅμως ψυχῇ τε καί σώματι ὑπό τοῦ Υἱοῦ αὐτῆς εἰς τόν οὐρανόν ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ, ἔνθα καί  ὡς πρώτη τῆς θριαμβευούσης ἐκκλησίας πρεσβεύει διηνεκῶς ὑπέρ τῶν εὐλαβουμένων, σεβομένων καί  ἱκετευόντων αὐτήν.

Τῆς θείας Λειτουργίας διά τήν ἑορτήν ταύτην προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ.  Ἡσυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Λευκωσίαν, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Λύδδης κ.  Δημητρίου καί τοῦ παρεπιδημοῦντος Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου  Ἐρυθρῶν κ. Κυρίλλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων καί ἱερέων παρεπιδημούντων, ψάλλοντος τοῦ κ. Κωνσταντίνου Σπυροπούλου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Δημητρίου καί μετέχοντος πολυπληθοῦς ἐκκλησιάσματος ἐν κατανύξει παρακολουθοῦντος, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου.

Εἰς τό  Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον ὡς ἕπεται:

«Τῇ ἐνδόξῳ κοιμήσει σου, οὐρανοί ἐπαγγάλλονται καί ἀγγέλων γέγηθε τά στρατεύματα· πᾶσα ἡ γῇ δέ εὐφραίνεται ᾠδήν σοι ἐξόδιον προσφωνοῦσα τῇ Μητρί τοῦ τῶν ὅλων δεσπόζοντος, ἀπειρόγαμε, Παναγία Παρθένε ἡ τό γένος τῶν ἀνθρώπων ρυσαμένη προγονικῆς ἀποφάσεως», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς χριστιανοί καί προσκυνηταί,

 Σήμερον ἡ Ἐκκλησία τῶν πρωτοτόκων, τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων (Ἑβρ. 12,23) ἀγάλλεται μετά τῆς ἐπιγείου Ἐκκλησίας ἐπί τῇ ἑορτίῳ μνήμῃ τῆς σεβασμίας Μεταστάσεως τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας· διό καί μετά τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ ἐν χαρᾷ ἀναβοᾷ χαῖρε κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν (Λουκ. 1,28)». Χαῖρε, ὄχημα τῆς Θεότητος ὅλης,  χαῖρε μόνη, τά ἐπίγεια τοῖς ἄνω τῷ τοκετῷ σου συνάψασα· χαῖρε ἡ μετά τόκον Παρθένος καί μετά θάνατον ζῶσα, ἡ ἀεί σῴζουσα Θεοτόκε τήν κληρονομίαν σου.

Ὁ δέ ὑμνωδός λέγει· «Ὁ ξένως οἰκήσας (Θεός Λόγος) Θεοτόκε ἐν τῇ ἀχράντω νηδύϊ σου σαρκούμενος, οὗτος (ὁ Χριστός) τό πανίερον πνεῦμά σου δεξάμενος ἐν ἑαυτῷ κατέπαυσεν ὡς ὀφειλέτης Υἱός, διό σέ τήν παρθένον ὑμνοῦμεν καί ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τους αἰῶνας.

Ὄντως, ἡ Παναγία Θεοτόκος εἶναι ἡ «μετά θάνατον ζῶσα». Καί τοῦτο, διότι ὁ φυσικός αὐτῆς θάνατος ὑπῆρξε θάνατος ζωηφόρος, θάνατος, ὁ ὁποῖος τήν εἰσήγαγεν εἰς τήν δόξαν ὄντως ζωῆς τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἑρμηνεύων τό παράδοξον τοῦτο γεγονός ὁ ἱερός ὑμνῳδός Κοσμᾶς λέγει:

Εἰς τό πρόσωπόν σου ἀμόλυντε Παρθένε νικήθηκαν οἱ νόμοι τῆς φύσεως- «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί Παρθένε ἄχραντε».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ φυσικός βιολογικός θάνατος τῆς ἀειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας δέν ἠδυνήθη νά προξενήσῃ φθορές καί διάλυσιν τοῦ Θεοδόχου αὐτῆς σώματος, ἀλλ’ ἐγένετο κατά τόν ὑμνῳδόν ἱερόν Κοσμᾶν «διαβατήριον ζωῆς ἀϊδίου καί κρείττονος».

Κατά δέ τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, ἔπρεπε αὐτή ἡ ὁποία ἐφιλοξένησε εἰς τήν κοιλίαν της τόν Θεόν λόγον νά κατοικήσῃ εἰς τάς θείας σκηνάς τοῦ Υἱοῦ της. Ἔπρεπε αὐτή,  ἡ ὁποία ἐφύλαξε τήν παρθενίαν της ἀπείραχτη κατά τήν γέννα νά διατηρήσῃ καί τό σῶμα  της ἀδιάφθορον μετά τόν θάνατόν της. «Ἔδει τήν τόν Θεόν Λόγον ἐν τῇ αὐτῆς νηδύϊ ξενοδοχήσασαν ἐν ταῖς τοῦ ἑαυτῆς Υἱοῦ κατοικισθῆναι σκηναῖς. Ἔδει τῆς ἐν τῷ τίκτειν φυλαξάσης τήν παρθενίαν ἀλώβητον, ἀδιάφθορον τηρηθῆναι τό σῶμα καί μετά θάνατον». (Ὁμιλία Β’  Εἰς τήν κοίμησιν).

Κατά τόν ἱερόν τοῦτον ἐυχαριστιακόν καί λατρευτικόν καιρόν ὁ πανευκλεής τάφος τῆς Θεομήτορος καλεῖ πάντας ἡμᾶς τούς τήν πίστιν ἀδιάκριτον ἔχοντας, ἵνα προσέλθωμεν καί κοινωνήσωμεν τῶν θείων χαρισμάτων ἀπό τήν πηγήν τῆς Εὐφροσύνης, δηλονότι τήν Παναγίαν Θεοτόκον, τήν ὁποίαν «ἐφιλοξένησε καί ταύτης ἀέναον ἐπλούτισε τήν ἀνάβλυσιν»,  κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν.

«Οἱ διψῶντες πορεύεσθε ἐφ’ ὕδωρ καί ὅσοι μή ἔχητε ἀργύριον βαδίσαντες ἀγοράσατε ἄνευ τιμῆς». Οἱ διψῶντες πηγαίνετε εἰς τό ὕδωρ ὅσοι δέν ἔχετε χρήματα, ἵνα ἀγοράσητε, πηγαίνετε καί θά σᾶς χορηγηθῇ ἄνευ χρημάτων, παραγγέλλει ὁ Προφήτης Ἡσαΐας. ( Ἡσ, 55,1).

Και πάλιν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ἐν τῳ χωρίῳ τούτῳ τῆς Γεθσημανῆς, κείμενος Θεομητορικός τάφος μᾶς καλεῖ διά στόματος τοῦ ἁγίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ λέγων: «Ἐγώ πᾶσιν εὐαγγελικῶς ἀνακέκραγα.  Ὁ διψῶν νοσημάτων ἴασιν,  ψυχικῶν παθῶν ἀπολύτρωσιν, οὐρανῶν βασιλείας ἀνάπαυσιν, πίστει προσερχέσθω πρός με καί ἀρυσάσθω ρεῖθρον τῆς χάριτος πολυδύναμον καί πολύχρηστον», (Ὁμιλία Β’ Εἰς τήν Κοίμησιν)

Δεῦτε λοιπόν πάντες οἱ πιστοί, οἱ ἐκ τῶν ἐγγύς καί μακράν συναθροισθέντες ἱκετεύσωμεν τήν παμμακάριστον Θεοτόκον ἁγνήν ἀειπάρθενον καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Δέχου παρ’ ἡμῶν, ᾠδήν τήν ἐξόδιον, Μῆτερ τοῦ ζῶντος Θεοῦ, καί τῇ φωτοφόρῳ σου καί θείᾳ ἐπισκίασον χάριτι τῷ βασιλεῖ τά τρόπαια τῷ φιλοχρίστῳ λαῷ τήν εἰρήνην, ἄφεσιν τοῖς μέλπουσι καί ψυχῶν σωτηρίαν βραβεύουσα» Ἀμήν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἡγούμενος Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος ἐδεξιώθη τό ἱερατεῖον καί πολλούς ἐκ τοῦ ἐκκλησιάσματος εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




TA ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Δευτέραν, 14ην /27ην μηνός Αὐγούστου 2018, ἔλαβε χώραν εἰς Γεθσημανῆν καί εἰς τό Θεομητορικόν Μνῆμα ἡ τελετή τῶν Ἐγκωμίων τῆς Θεοτόκου.

Ἡ τελετή αὕτη εἶναι ἴσως μοναδική εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, παραδιδομένη ὑπό τοῦ Τυπικοῦ τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν.

Κατά τήν τελετήν ταύτην κατῆλθεν ἀπό τοῦ Πατριαρχείου ἐν συνοδείᾳ ὑπό τόν ἡγούμενον αὐτῆς Μακαριώτατον Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης διά τῆς Ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου εἰς Γεθσημανῆν.

Μετά τήν ἐν τῷ ἡγουμενείῳ ἄφιξιν ἔλαβε χώραν εἰς τήν αὐλήν τοῦ Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἡ ὑποδοχή τοῦ Μακαριωτάτου ὑπό τῶν ἱερέων ἐνδεδυμένων καί ἡ εἴσοδος ἐν τῷ Ναῷ, ψαλλομένων τῶν τροπαρίων,  «Ἐν τῇ Γεννήσει τήν Παρθενίαν ἐφύλαξας …» καί «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων» ὑπό τοῦ Ἱεροψάλτου κ. Κωνσταντίνου Σπυροπούλου καί τῶν βοηθῶν αὐτοῦ.

Μετά τήν προσκύνησιν εἰς τό Θεομητορικόν Μνῆμα καί εἰς τήν νοτίως αὐτοῦ εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί τῆς Πλατυτέρας, ἐνεδύθη ὁ Μακαριώτατος ὡσαύτως οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἀρχιμανδρῖται καί τοῦ Ἐπιταφίου τῆς Θεοτόκου προσαχθέντος ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ναοῦ, ἤρξατο ἡ ἀκολουθία τῶν Ἐγκωμίων εἰς 3 Στάσεις:

Α´ «Ἡ ἁγνή ἐν τάφῳ κατετέθης, βαβαί…»

Β´ «Ἄξιόν ἐστιν μεγαλύνειν σε τήν Θεοτόκον…»

Γ´ «Αἱ γενεαί πᾶσαι ὕμνον τῇ ταφῇ σου προσάγουσιν, Παρθένε…»

Τῶν τριῶν Στάσεων συμπληρωθεισῶν, ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερρῶν κ. Θεολόγος, ἐψάλησαν τά Εὐλογητάρια, οἱ Αἶνοι καί ἡ Δοξολογία καί ἔλαβε χώραν ἡ προσκύνησις τοῦ Ἐπιταφίου ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἀρχιερέων καί ἐν συνεχείᾳ  ἡ ἄνοδος τοῦ Ἐπιταφίου εἰς τήν εἴσοδον τοῦ Ναοῦ, ἔνθα ἀνεπέμφθη δέησις, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου. Ἠκολούθησεν ἡ κάθοδος τοῦ Ἐπιταφίου εἰς τό νότιον τμῆμα τοῦ Ναοῦ, ἡ προσκύνησις καί ἡ Ἀπόλυσις.

Ἐν τέλει τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν καί πολλούς ἐκ τοῦ ἐκκλησιάσματος ἀνέψυξεν εἰς τό ἡγουμενεῖον ὁ ἡγούμενος Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Πέμπτην, 20ήν Ἰουλίου/ 2αν Αὐγούστου 2018, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου εἰς τήν ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν κειμένην εἰς τήν ὁδόν μεταξύ Ἱεροσολύμων καί Βηθλεέμ πλησίον τῆς ἀρχαίας Μονῆς τοῦ Καθίσματος τῆς Θεοτόκου.

Ἡ ἀρχαία αὕτη Ἱερά Μονή ἔχει κτισθῆ εἰς τήν περιοχήν, εἰς τήν ὁποίαν ἐκοιμήθη ὁ προφήτης Ἠλίας ὑποκάτω ἀρκεύθου καί ἐξύπνησεν αὐτόν ἄγγελος Κυρίου καί εἶπεν εἰς αὐτόν «ἀναστάς, φάγε καί πίε ὅτι πολλή ἀπό σοῦ ἡ ὁδός» καί ἀναστάς ἔφαγε καί ἔπιε καί ἐπορεύθη ἐν τῇ ἰσχύϊ τῆς βρώσεως ἐκείνης τεσσαράκοντα ἡμέρας καί νύκτας ἐν τῇ ἐρήμῳ. (Βασιλειῶν Γ΄19, 5-7).

Εἰς τήν Ἱεράν αὐτήν Μονήν ἐτελέσθη διά τήν ἑορτήν ταύτην Ἑσπερινός ἀφ᾽ ἑσπέρας, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργοῦντος τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου καί τοῦ διακόνου Σωφρονίου.

Πρός τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

 «Ἀποδεδειγμένος θεόπτης, ὁ Θεσβίτης (Ἠλίας) σύν Μωσῇ καθορᾷ ἃ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἀνθρώπων τῶν γηγενῶν καρδία οὐ λελόγισται σεσαρκωμένον Κύριον, ἐν τῷ Θαβώρ τόν παντοκράτορα», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί Προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήθροισεν ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ πανσέπτῳ τούτῳ ναῷ τοῦ θεηγόρου Προφήτου Ἠλιοῦ, ἵνα εὐχαριστιακῶς δοξάσωμεν τῷ δοξάσαντι αὐτόν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει ἀναβοήσωμεν· Χαίροις ἐπίγειε ἄγγελε καί οὐράνιε ἄνθρωπε, Ἠλία μεγαλώνυμε.

Ὁ προφήτης Ἠλίας διακρίνεται μεταξύ τῶν προφητῶν, διότι ὄχι μόνον προεφήτευσε τήν ἐνσάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἀλλά καί ἐθεώρησε μετά τοῦ Μωϋσέως ἐν τῷ ὄρει Θαβώρ κατά τήν ἡμέραν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἀνθρώπων τῶν γηγενῶν, καρδία οὐ λελόγισται».

Ἐξ ἄλλου, ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς ποιεῖται μνείαν εἰς τόν Προφήτην Ἠλίαν, ἀναφερόμενος εἰς τήν ἐμφάνισιν τοῦ Ἀγγέλου Κυρίου εἰς τόν Ζαχαρίαν, ἀναγγέλλοντος αὐτῷ τήν γέννησιν τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ὁ ὁποῖος καί «αὐτός [ὁ Ἰωάννης] προελεύσεται ἐνώπιον Αὐτοῦ [τοῦ Χριστοῦ] ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιοῦ», (Λουκ. 1,17), δηλονότι μέ τό πνευματικόν χάρισμα καί τήν ἐνέργειαν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ.

Ὁ δέ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος ἐξαίρων τήν δύναμιν τῆς προσευχῆς προβάλλει ὡς παράδειγμα τόν Προφήτην Ἠλίαν λέγων· «Πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη. Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν, καί προσευχή προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι, καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς καί μήνας ἓξ· καί πάλιν προσηύξατο, καί ὁ οὐρανός ὑετόν ἔδωκε καί ἡ γῆ ἐβλάστησε τόν καρπόν αὐτῆς». (Ἰακ. 5, 17-18).

Ἡ χαρισματική προσωπικότης τοῦ Ἠλιοῦ ἐμφανίζεται νά ἐνεργῇ ἐντόνως μέ ἔνθεον ζῆλον, τόσον ἐν τῇ Παλαιᾷ ὅσον καί ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκη κηρύττουσα μετάνοιαν καί καταπολεμοῦσα τήν εἰδωλολατρείαν, εἰς τήν ὁποίαν εἶχε παρασυρθῆ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ συμβολή τοῦ Ἠλία εἰς τήν διαφύλαξιν τῆς ἐν τῷ ὄρει Σινᾶ ἀποκαλυφθείσης τῷ προφήτῃ Μωϋσῇ θείας ἱστορίας, δηλονότι τοῦ ἠθικοῦ μονοθεϊσμοῦ ὑπῆρξεν ἀποφασιστική. Χαρακτηριστική εἶναι ἐν προκειμένῳ ἡ συνομιλία μεταξύ τοῦ Βασιλέως Ἀχαάβ καί τοῦ Ἠλία. «…καί εἶπεν Ἀχαάβ πρός Ἠλιοῦ· εἰ σύ εἶ αὐτός ὁ διαστρέφων τόν Ἰσραήλ; καί εἶπεν Ἡλιού· οὐ διαστρέφω τόν Ἰσραήλ, ὅτι ἀλλ᾽ ἢ σύ καί οἶκος τοῦ πατρός σου ἐν τῷ καταλιμπάνειν ὑμᾶς τόν Κύριον Θεόν ὑμῶν καί ἐπορεύθητε ὀπίσω τοῦ Βάαλ». (Βασιλ. Γ´ 18 17-18), …«καί τούς προφήτας τῆς αἰσχύνης», (Βασιλ. Γ´ 18,19).

Σημειωτέον ὅτι οἱ προφῆται οὗτοι τῆς αἰσχύνης ἦσαν οἱ ἱερεῖς τοῦ Βάαλ καί ἀφ’ ἑνός μέν ἐξετέλουν μαγικάς προφητείας, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐξυπηρέτουν τήν θεότητα τῆς Ἀστάρτης – Ἀφροδίτης μέ πορνικά ὄργια καί ἔργα αἰσχύνης. Διά τοῦτο ὠνομάζοντο ἱερεῖς αἰσχύνης.

Ἡ προφητική ἀποστολή τοῦ Ἠλία ὡς καί τό κήρυγμα αὐτοῦ τῆς μετανοίας ἔχουν διαχρονικήν σημασίαν καί ἄμεσον ἀναφοράν εἰς τόν σύγχρονον ἡμῶν καιρόν τῆς ἀποστασίας καί ἀνομίας. «Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατά μηδένα τρόπον· ὅτι ἐάν μή ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καί ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας», (Β´ Θεσ. 2,3) λέγει ὁ θεῖος Παῦλος προσθέτων· «τό γάρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας, μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται», (Β´ Θεσ. 2,7).

Ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, τίθεται τό ἐρώτημα, τί εἶναι ἡ ἀποστασία καί ἡ ἀνομία; εἶναι ἡ πλάνη «τοῦ υἱοῦ τοῦ διαβόλου τοῦ ἐχθροῦ πάσης δικαιοσύνης, ὁ ὁποῖος [υἱός τοῦ διαβόλου] οὐ παύσῃ διαστρέφων τάς ὁδούς Κυρίου τάς εὐθείας», ( Πράξ. 13,10) κατά τόν σοφόν Παῦλον.

Αἱ δέ εὐθεῖαι ὁδοί Κυρίου εἶναι αἱ ἐντολαί τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ὁ φωτισμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ ὁποῖος δίδεται εἰς τούς ἀνθρώπους, ἵνα καταντήσουν οὗτοι εἰς τήν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ διά τῆς μετανοίας αὐτῶν ὡς λέγει καί ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ: «καί ἐν τῷ ἀποστρέψαι τόν ἁμαρτωλόν ἀπό τῆς ἀνομίας αὐτοῦ καί ποιήσει κρίμα καί δικαιοσύνην, ἐν αὐτοῖς αὐτός ζήσεται», (Ἰεζεκιήλ 33, 19). Καί ἀναλυτικώτερον, δίκαιον εἶναι, ὅταν ὁ ἁμαρτωλός μετανοήσας ἀφήσῃ τήν ἁμαρτίαν του καί πράττῃ τήν δικαιοσύνην, νά ζήσῃ πολύ εὐτυχής, λόγῳ τῆς ἐναρέτου ταύτης ζωῆς του.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἄνθρωπος καλεῖται εἰς μετάνοιαν διά τῆς ἐλευθέρας αὐτοῦ ἐπιλογῆς καί τῆς προσωπικῆς του εὐθύνης ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία ἐπενεργεῖ ἐπί τῷ μετανοοῦντι. Ἐκεῖ ὅπου ἐπληθύνθη ἡ ἁμαρτία ἐδόθη πολύ ἀφθονωτέρα ἡ χάρις, λέγει ὁ θεῖος Παῦλος. «Οὗ δέ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις», (Ρωμ. 5,20). Καί ἀλλαχοῦ, «ὅτε δέ ἡ χρηστότης καί ἡ φιλανθρωπία ἐπεφάνη τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, οὐκ ἐξ ἔργων τῶν ἐν δικαιοσύνῃ, ὧν ἐποιήσαμεν ἡμεῖς ἀλλά κατά τόν αὐτοῦ ἔλεον ἔσωσεν ἡμᾶς διά λουτροῦ παλιγεννεσίας καί ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου» (Τιτ. 3, 4-5).

Εἰς τόν ὑπέρμετρον ζῆλον τοῦ Ηλία: «Ζηλῶν ἐζήλωσα τῷ Κυρίῳ Παντοκράτορι, ὅτι ἐγκατέλιπον τήν διαθήκην σου οἱ υἱοί [Ἰσραήλ] καί ὑπολέλειμμαι ἐγώ μονώτατος» (Γ Βασιλ. 19,14). Ο Θεός διά τῶν ἐμφανίσεων Αὐτοῦ εἰς τόν Ἠλίαν ὡς «Πνεῦμα κραταιόν» καί ὡς «συσσεισμός» καί ὡς «πῦρ» καί ὡς «φωνῆς αὔρας λεπτῆς» (Γ´ Βασιλ. 19, 11-12), διδάσκει τόν προφήτην Αὐτοῦ ἐν τῇ ἀπογνώσει καί ἀποθαρρύνσει ἐπί τῷ θριάμβῳ τοῦ κακοῦ, ὅτι ἔπρεπε νά σκέπτεται τήν ἀγάπην καί μακροθυμίαν τοῦ Θεοῦ, ὅτι δέν θέλει τόν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ μέχρις ὅτου μετανοήσῃ. «Οὐκ ἐλήλυθα καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν», (Λουκ. 5,32).

Ἰδού λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, παρακαλέσωμεν τόν θεσπέσιον καί θεοφόρον Ἠλίαν, ἵνα μετά τῆς Παναγίας Θεοτόκου Μαρίας, πρεσβεύουν ὑπέρ ἡμῶν τόν μόνον φιλάνθρωπον Θεόν. Μετά δέ τοῦ μελῳδοῦ εἴπωμεν· «Τήν πολλήν τῶν ἀνθρώπων ἀνομίαν, Θεοῦ δέ τήν ἄμετρον φιλανθρωπίαν, θεασάμενος ὁ Προφήτης Ἠλίας ἐταράττετο θυμούμενος, καί λόγους ἀσπλαγχνίας πρός τόν εὔσπλαγχνον ἐκίνησεν. Ὀργίσθητι, βοήσας ἐπί τούς ἀθετήσαντάς σε, Κριτά δικαιότατε. Ἀλλά τά σπλάγχνα τοῦ ἀγαθοῦ, οὐδόλως παρεκίνησε, πρός τό τιμωρήσασθαι τούς αὐτόν ἀθετήσαντας· ἀεί γάρ τήν μετάνοιαν πάντων ἀναμένει, ὁ μόνος φιλάνθρωπος», Ἀμήν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Παΐσιος παρέθεσε μεσημβρινήν τράπεζαν εἰς τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας