H ΕΙΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΨΗΦΙΣΜΕΝΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ

Τό Σάββατον, 6^ην / 19^ην Μαΐου 2018, ἔλαβε χώραν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἡ εἰς Ἀρχιερέα χειροτονία τοῦ ἐψηφισμένου Ἀρχιεπισκόπου Κυριακουπόλεως κ. Χριστοφόρου, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς πρόσφατον Συνεδρίαν Αὐτῆς.

Τό μυστήριον τῆς χειροτονίας ἐτελέσθη εἰς τό πλαίσιον τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Λειτουργίας, συμφώνως πρός τήν τάξιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Ἡ τάξις αὕτη προβλέπει τήν ἀνάγνωσιν τῶν Ὁμολογιῶν πίστεως καί τῶν Λιβέλλων κατά τῶν αἱρετικῶν εἰς τό πλαίσιον τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου.

Μετά ταῦτα ἤρξατο ἡ θεία Λετουργία πρό τῶν Βιβλικῶν Ἀναγνωσμάτων.

Τότε ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν χειροτονούμενον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Κυριακουπόλεως

κ. Χριστοφόρε,

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ Πατρός ἀξιοῖ ὅλους ἡμᾶς σήμερον νά ἐπιτελῶμεν τό Μυστήριον τῆς Θείας Λειτουργίας, τῆς εὐχαριστηρίου ἀναιμάκτου θυσίας, εἰς τό μέσον τῆς γῆς, εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ἐτελεσιουργήθη ἡ σωτηρία ἡμῶν διά τοῦ τιμίου Σταυροῦ καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐν τῷ Μυστηρίῳ τούτῳ τελεῖται Μυστήριον ἕτερον, τῆς εἰς Ἀρχιερέα χειροτονίας σου, κατόπιν ἀποφάσεως ἐκλογῆς τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας, ψήφοις κανονικαῖς καί ὁμοφώνοις τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ὡς Ἀρχιερέως τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἀρχιεπισκοπῆς Κυριακουπόλεως, ἀναλαμβανούσης ἐν ταὐτῷ καί τήν Ἐπιτροπείαν τοῦ ἐν Ἀμμάν τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας καί τῶν περιχώρων διαβιοῦντος εὐσεβεστάτου Ὀρθοδόξου πληρώματος. 

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἤχθη εἰς τήν ἀπόφασιν ταύτην, ἐκτιμῶσα τήν ἐκ τῆς νεανικῆς σου ἡλικίας φοίτησιν εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν καί τήν μετά τήν ἀποφοίτησιν ἔνταξιν καί μαθητείαν σου εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, εἰς τήν ὁποίαν ἐγαλουχήθης καί ἐδιδάχθης τήν ἀγάπην πρός τά Πανάγια Προσκυνήματα καί τόν σεβασμόν εἰς τάς ἐκκλησιαστικάς ἀρχάς καί τάς Πατερικάς ὑποθήκας. Ἐκ τῶν ἀρχῶν τούτων ἐμπνεόμενος εἰργάσθης ἐπί ἔτη συναπτά εἰς τήν ἐν Ἀμμάν Ἀντιπροσωπείαν τοῦ Πατριαρχείου καί κυρίως εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ζωοδόχου Πηγῆς ἐν Ντιμπίν, εἰς ἔργον ἱδρυτικόν, κτιριακόν καί ἀνακαινιστικόν, προπάντων ὅμως εἰς ἔργον ἐπιστηριγμοῦ ψυχῶν τῆς τε νεανικῆς ἡλικίας καί τῆς ὡρίμου, ἀλλά καί τῶν πασχόντων.

Τά παρά τοῦ Θεοῦ ἐμπιστευθέντα σοι τάλαντα ἐκαλλιέργησας τῇ συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐπηύξησας εἰς διπλοῦν. Ταῦτα καλεῖσαι ἀπό τῆς σήμερον ἔτι νά καλλιεργήσῃς ἐνισχυόμενος διά τῆς Χάριτος, τοῦ κύρους καί τῆς ἐξουσίας τοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος καί νά θέσῃς εἰς τήν διακονίαν τοῦ ἐν Ἀμμάν Ὀρθοδόξου ποιμνίου, ὥστε τοῦτο νά παραμένῃ πιστόν εἰς τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί ἀφωσιωμένον καί ἡνωμένον ἀρρήκτως μετά τῆς μητρός αὐτοῦ Ἐκκλησίας, Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ὁποίας ἕδρα Ἱερουσαλήμ, ἡ Πόλις τοῦ Βασιλέως τοῦ Μεγάλου, ἐνθυμούμενος ὅτι ἀείποτε ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεοκελεύστως ἐνεργοῦσα περιέβαλε πάντα ἄνθρωπον ὡς εἰκόνα Θεοῦ, εὐαγγελιζομένη τόν λόγον κατά τήν ὑποθήκην τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ἡμεῖς εἷς ἐστέ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 27-28).

Πρόσελθε, οὖν, Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Κυριακουπόλεως κ. Χριστοφόρε τῷ Ἁγίῳ Θυσιαστηρίῳ καί προσευχήσου διακαῶς, ἵνα διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῆς Μετριότητος Ἡμῶν καί τῶν συλλειτουργούντων Ἡμῖν Ἱερωτάτων Ἀρχιερέων κατέλθῃ ἐπί σέ ἡ τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα Χάρις τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος καί διά πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ἀναδεικνύῃ σε σκεῦος ἐκλογῆς, ὑπομένων τήν Ἰώβιον ὑπομονήν κατά τό πρότυπον τοῦ σήμερον ἑορταζομένου Ἁγίου Ἰώβ τοῦ Πολυάθλου καί κατά τό πρότυπον τοῦ πάτρωνός σου Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Χριστοφόρου ἀναδεικνυόμενος Χριστοφόρος, φέρων ἐν τῇ ψυχῇ σου τόν Χριστόν καί μεταδίδων Τούτον εἰς τάς ψυχάς τῶν ἀνθρώπων, πρός παραμυθίαν, οἰκοδομήν καί σωτηρίαν αὐτῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

ὁ δέ χειροτονούμενος ἀπήντησε διά τῆς κάτωθι ἀντιπροσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Μακαριώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα,

 

Παρίσταμαι ἐνώπιόν Σας εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Καθολικοῦ, μεταξύ τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ Παναγίου Τάφου, μεταξύ τοῦ θανάτου καί τῆς ζωῆς.

«Tόν Σταυρόν Σου, Χριστέ, προσκυνοῦμεν καί τήν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν». Αὐτό τό μήνυμα τῆς ἀναστασίμου χαρᾶς, τῆς ἀγάπης, τῆς ἐλπίδος καί τῆς σωτηρίας πηγάζει  ἀπό τήν Σιωνίτιδα Ἐκκλησία μας.  «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».

Παρίσταμαι σήμερον, ἡμέρα μνήμης τοῦ δικαίου Ἰώβ, ἐνώπιόν Σας, Μακαριώτατε, τόν Πατέρα ἡμῶν τῶν Ἁγιοταφιτῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων, καί καλοῦμαι, ἐγώ ὁ ἐλάχιστος, ἀπό τούς ἀδελφούς μου, νά ζήσω τήν προσωπικήν μου Πεντηκοστήν, Χάριτι τοῦ Παναγάθου Θεοῦ διά τῶν τιμίων χειρῶν Σας.

Πιστεύω ὅτι δέν εἶναι τίποτα τυχαῖο εἰς τήν ζωήν μας καί αὐτό εἶναι ἐξ οὐρανοῦ γιά μένα. Καλοῦμαι σήμερα νά λάβω τήν χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης, τόν ὑπέρτατον βαθμόν διακονίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἀκούγοντας τόν Ἀρχιποίμενα Χριστόν λέγοντα ὅτι «ἦλθε νά διακονήσῃ, ὄχι νά διακονηθῇ» καί ὅτι «τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησι ὑπέρ τῶν προβάτων», κι ἐκεῖνα τά λόγια Του πρός τόν Ἅγιο Πέτρο: «φιλεῖς μέ, Πέτρε; Ποίμαινε τά πρόβατά μου»! θαυμάζω, τί μεγαλεῖο ἀγάπης, θυσίας, εὐθύνης!

Ὁ Χριστός θέλει ἀπό ἐμᾶς ἔργα, θυσίες, ὄχι λόγια. Γι’ αὐτό, ὅταν ἐμβαθύνω μέσα μου καί βλέποντας τίς ἀδυναμίες μου, τά πάθη μου, τίς ἁμαρτίες μου, τρέμω καί φοβᾶμαι καί ἀνατρέχοντας εἰς τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, βλέπω πῶς ἔφευγαν μακριά ἀπό τά ἀξιώματα! Φοβᾶμαι ἔτι περισσότερον, ἀλλά γαληνεύει ἡ ψυχή μου, ὅταν ἀκούω τόν Χριστό μας νά λέει: « ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται».

Εὔχεσθε, Μακαριώτατε, νά ἀντλῶ καί ἐγώ δύναμη καί ἐλπίδα ἀπό αὐτή τή δύναμη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά νά μπορέσω νά σηκώσω τό σταυρό τῆς νέας μου διακονίας.

Ἀλλ’ ὅμως ἀντλῶ δύναμη κι ἀπό Ἐσᾶς, Μακαριώτατε, βλέποντάς Σας μέ πόση δύναμη καί ὑπομονή, μέ πόση ἀγάπη καί θέληση καθοδηγεῖτε τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τόσα προβλήματα καί δυσκολίες, σέ μία πολύπαθη περιοχή μέ πολλές συγκρούσεις πολιτικές καί ἐθνικές καί θρησκευτικές.

Οἱ μνῆμές μου καί οἱ σκέψεις μου ἀνατρέχουν στά παιδικά μου χρόνια, γέννημα τῶν Ἱεροσολύμων, μικρό παιδί νά διακονῶ εἰς τήν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στό χωριό μου, τήν Τζίφναν, μέλος μιᾶς μικρῆς οἰκογενείας, ἁπλῆς ἀλλά ταπεινῆς καί εὐλογημένης.

Ὁ πατέρας μου Καμάλ, γεωργός, ἀγαποῦσε τήν γῆ, τήν ἐπεριποιεῖτο, τή φρόντιζε μέ πολλούς κόπους· ἀλλά τί χαρά ἔβλεπα εἰς τό πρόσωπόν του, ὅταν καρποφοροῦσε! Ἡ μητέρα μου Γιασεμή, ἀγαποῦσε τά γράμματα, τή μόρφωση καί ἀνέλαβε θέσεις εἰς διαφόρους τομεῖς κυβερνητικούς καί κοινωνικούς. Θυμᾶμαι καί τόν μοναδικόν μου ἀδερφό, τό Μοῦσα πού πηγαίναμε σχολεῖο μαζί εἰς τή Ραμάλλαν μέχρι τήν Ἕκτη Δημοτικοῦ πού τούς ἄφησα. Τώρα εἶναι παντρεμένος καί ἔχει τέσσερα παιδιά. Μοῦ δώσανε πολλά εἰς τήν ζωήν μου, τούς ἀγαπῶ καί εὔχομαι ὁ Θεός νά τούς ἔχει καλά καί νά τούς χαρίσει τόν Παράδεισο.

Τότε μικρός, ὅπως ἤμουν, δέν ἤξερα τίποτα γιά τόν Ὀρθόδοξο μοναχισμό, ἀλλά ἤθελα νά γίνω μοναχός καί Ἱερεύς. Αὐτό τό ἔδειχνα μέ τά περισσότερα ἔργα καί παγνίδια μου, πῶς καί γιατί δέν ξεύρω.  Αὐτό πού ξεύρω εἶναι ὅτι ἦλθα εἰς τήν Α΄ Γυμνασίου εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τοῦ Ἱεροῦ Κοινοῦ τοῦ Παναγίου Τάφου, παρ’ ὅλες τίς οἰκογενειακές ἀντιδράσεις, εἰδικά τῆς μητέρας μου καί τοῦ κοινωνικοῦ μας περιβάλλοντος.

Μέ ἐδέχθη μέ πολλήν τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπην καί πατρικήν στοργήν ὁ μακαριστός Πατριάρχης Διόδωρος «αἰωνία Αὐτοῦ ἡ μνήμη». Τόν ἄκουα ψηλά ἀπό τόν Πατριαρχικό Θρόνο εἰς τόν Ἅγιον Κωνσταντῖνον, ἐγώ τότε κανονάρχης, μόλις 12 ἐτῶν, διαβάζοντας τόν Ἀπόστολο μέ τά σπαστά Ἑλληνικά μου, νά μοῦ λέει: «Μπράβο, βρέ Χάννα – μπράβο βρέ Γιάννη», μέ ἐνεθάρρυνε μέ τέτοιο τρόπο, πού μ’ ἔκανε ὄχι μόνο νά Τόν ἀγαπήσω, ἀλλά νά ἀγαπήσω ὅλα γύρω μου, τόν ἴδιο, τό Ἱερό Κοινό, τά Πανάγια Προσκυνήματα, τήν Ἐκκλησία, τήν Ἑλλάδα, τό ποίμνιο, τήν Ἰορδανία, ἀκόμη πρίν νά τήν γνωρίσω.

Μοῦ φόρεσε τά ρᾶσα εἰς τόν Προφήτη Ἠλία τό 1984 καί μέ ἔστειλε διακονητήν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν καί τόν Πανάγιον Τάφον, ὡς ὑποτακτικόν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος Δανιήλ, αἰωνία  αὐτοῦ ἡ μνήμη! Ἔμαθα κοντά του τήν σοβαρότητα καί τήν ὑπευθυνότητα. Ἔμαθα πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ γνήσιος Ἁγιοταφίτης: Τήν νύκτα νά τήν μοιράζει μεταξύ τῆς προσευχῆς καί τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, τήν Θεία Λειτουργία καί τήν ξεκούραση, γιά νά εἶναι ἡ ἡμέρα διακονία εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα. Μοῦ ἔμαθε τί ἐστί γνήσιος μοναχός, γαλήνιος, ταπεινός, ὑπομονητικός, διά νά δέχηται τούς προσκυνητάς μέ τόσην διάκριση, γιά νά εἶναι αἰσθητή ἡ Χάρις καί ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτό προσπάθησα νά εἶμαι καί νά κάνω εἰς τήν περίοδον τῆς διακονίας μου εἰς τήν Ἰορδανίαν πού διήρκησε μέχρι τώρα, 28 χρόνια.

Ἐκάρην μοναχός ἀπό τά χέρια του, μοῦ ἔδωσε τό ὄνομα κάποιου Γέροντός του ἀπό τήν Χίο, «Χριστοφόρου», πού τόν ἔστειλε εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα. Καί ἐκείνη τήν ἴδια ἡμέρα ἐκάρην μοναχός μαζί μέ τόν Σεβασμιώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλο.  Καί μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία καί πάλι μαζί νά διακονήσουμε εἰς τήν Ἰορδανία. Τίποτα τελικά δέν εἶναι τυχαῖο. Ἡ Χάρις καί ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ὅλα τά οἰκονομεῖ.

Θυμᾶμαι τά λόγα τοῦ μακαριστοῦ Ἁγίου Καισαρείας Βασιλείου (αἰωνία του ἡ μνήμη), τήν ἡμέρα τῆς χειροτονίας μου εἰς διάκονον εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, τό 1988: «Παιδί μου, νά κρατήσεις τήν ψυχή σου καθαρή, νά λάμπει μέ ἁγιότητα». Καί σήμερα ἐξομολογοῦμαι ἐνώπιον Ὑμῶν: δέν τήν κράτησα καθαρή! Ἁμάρτησα! Ἥμαρτον, ζητῶ συγχώρεσιν καί τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ.

Μέ τήν εὐλογία τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Διοδώρου πῆγα εἰς τήν Ἰορδανίαν τό 1989, ἀλλά καί μέ τήν προτροπήν καί συμβουλήν τοῦ Ἁγίου Βόστρων κ. Τιμοθέου.  Μοῦ εἶπε ὅτι πρέπει νά διαλέξω μεταξύ τοῦ κέντρου μέ ὅλα του τά θετικά καί τῆς μορφώσεώς μου.

Τόν πρῶτο χρόνο ἐσπούδασα Ἀραβικά εἰς τό Ἰορδανικό Πανεπιστήμιο τοῦ Ἀμμάν καί μετά ἐσπούδασα τήν Νομική καί τήν Κοινωνιολογία.

Τήν παραμονήν τῶν Χριστουγέννων 6 Ἰανουαρίου 1991 εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἔγινα Ἱερεύς ἀπό τόν μακαριστόν Ἅγιον Κυριακουπόλεως Κωνσταντῖνον, «αἰωνία του ἡ μνήμη»!

Ἐδώ ξεκίνησε ἕνα νέο στάδιο τῆς ζωῆς μου, νέοι ὁρίζοντες. Ἄρχισα νά γνωρίζω τό ποίμνιο ἀπό κοντά, νά ζῶ μαζί του τίς ἀνησυχίες του, τίς ἀνάγκες του, τά αἰτήματά του, τή δίψα του διά τήν Ὀρθοδοξίαν. Ἔβλεπα τό ποίμνιό μας εἰς τά δόντια τῶν λύκων, τήν αἵρεσιν νά κατασπαράζει τίς σάρκες τῆς ψυχῆς τους, τήν Ὀρθόδοξο ταυτότητά τους, τήν Ρωμηοσύνη τους. Ἔβλεπα  νά ἀλλοιώνεται τό Λειτουργικό καί Πνευματικό τους αἰσθητήριο καί τά ρεύματα τοῦ Ἰσλαμικοῦ φανατισμοῦ νά κάνουν τήν πνευματική πραγματικότητά τους πιό ἐπώδυνη.  Ξεκινήσαμε μέ τήν νεολαία νά κάνουμε προσευχή, νά μαθαίνουμε νά λέμε τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», τό κομβοσχοίνι. Ξεκίνησα νά τελῶ τήν Θεία Λειτουργία, τήν ἐξομολόγηση, νά κάνω ὁμιλίες. Στόχος μας ἦταν νά μπεῖ ἡ Ὀρθόδοξος εἰκόνα σέ κάθε σπίτι, νά φέρουμε Πατερικά βιβλία εἰς τά Ἀραβικά.

Ἔτσι ξεκινήσαμε τό μοναστήρι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς εἰς τό Ντιπίν μέ τήν εὐλογία τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Διοδώρου. Καί ἔγινε μέ τήν εὐχή Σας, καί μέ τίς προσευχές καί τούς κόπους τῆς Γερόντισσας Εἰρηναίας καί τῶν ἀδελφῶν μοναζουσῶν Αἰκατερίνης καί Θέκλης καί τῶν δοκίμων μοναζουσῶν καί ὅλου τοῦ ποιμνίου, αὐτό που εἶναι σήμερα. Ἔγινε τό μοναστήρι ἕνα λιμάνι σωτηρίας γιά πολλούς.

Δέν μπορῶ νά μήν ἀναφερθῶ εἰς τόν Ἅγιο Φιλαδελφείας τόν κ. Βενέδικτο. Ἔκανε σημαντικό ἔργο εἰς τήν Ἰορδανίαν σέ πολλούς καί διαφόρους τομεῖς, ἄφησε αἰσθητή τήν παρουσία του καί τήν ποιμαντορία του. Ὁ Θεός νά τοῦ χαρίζει ὑγιεία καί δύναμη.

Ἐλήλυθε ἡ ὥρα, Μακαριώτατε. Καί ἐπιτρέψατέ μου νά εὐχαριστήσω τόν Πανάγαθο Θεό, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τόν Ἅγιο Χριστοφόρο καί τόν δίκαιο Ἰώβ, τοῦ ὁποίου τήν μνήμη ἐπιτελοῦμε σήμερα, καί πάντας τούς Ἁγίους διά ὅ,τι μοῦ ἔδωσαν εἰς τήν ζωήν μου.

Μακαριώτατε, θέλω νά εὐχαριστήσω καί Ὑμᾶς ἀπό τά βάθη τῆς καρδίας μου καί τήν περί Ὑμᾶς Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον τοῦ Πατριαρχείου μας, ὅλους τούς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι μέ τιμοῦν μέ τήν παρουσία τους. Εὐχαριστῶ ὅλους τούς ἀδελφούς μου, Ἁγιοταφίτας Πατέρας, πού εἶναι σήμερα μαζί μου. Εὐχαριστῶ κλῆρον καί λαόν, πού βρίσκονται κοντά μου αὐτήν τήν στιγμήν. Εἰς τήν καρδίαν μου ἔχω κλείσει ὅλο τό ποίμνιο, πού τούς εὐχαριστῶ διά τήν ἀγάπην τους.

Καί τέλος, θέλω νά σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι θά εἶμαι μέχρι τῆς ἑσχάτης μου ἀναπνοῆς γνήσιος Ἁγιοταφίτης, πού θα ἐργασθῶ κάτω ἀπό τήν καθοδήγησίν Σας γιά τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν καί τήν σωτηρίαν τους, μέσα εἰς τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, τῶν Ἱεροσολύμων, διότι, ὅπως μᾶς λέτε πάντοτε εὔστοχα, ὅτι τό Πατριαρχεῖο μας εἶναι ἡ ἀσφάλεια καί ἐγγύησις διά τήν συνεχή Παρουσία τοῦ Χριστιανισμοῦ εἰς τήν περιοχήν μας.

Ὁ Θεός νά ἔχῃ καλά καί ὑπό τήν σκέπην Του τήν Αὑτοῦ Μεγαλειότητα τόν Βασιλέα Ἀμπντάλλα Β´ Μπίν Ἀλ Χουσεΐν καί τήν Ἰορδανίαν, τήν Παλαιστίνην καί ὅλον τόν κόσμον. Νά δώσῃ εἰρήνην καί ἀσφάλειαν εἰς τήν περιοχήν μας. Ἀμήν. Γένοιτο.

Καιρός τοῦ ποιῆσαι τόν Κύριον,

Δέσποτα Ἅγιε εὐλόγησον.

Μετά τάς προσφωνήσεις ἠκολούθησαν οἱ κατά τήν περιφοράν τρίς πέριξ τῆς Ἁγίας Τραπέζης ὕμνοι «Ἅγιοι μάρτυρες»,«Δόξα σοι Χριστέ»,«Ἡσαΐα χόρευε»  καί ἡ ἐπίθεσις τῶν χειρῶν τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν συλλειτουργούντων Αὐτῷ Ἀρχιερέων, Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Βόστρων κ. Τιμοθέου, Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου, καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Λύδδης κ. Δημητρίου, Καττάρων κ. Μακαρίου, Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ ἐπί τῆς κεφαλῆς τοῦ χειροτονουμένου καί ἡ ἐπίκλησις τῆς θείας Χάριτος καί τό «ἄξιος», τό ὁποῖον μετά χαρᾶς ἐπευφήμησε τό ἐκκλησίασμα, εἰς τό ὁποῖον ἦσαν Ἁγιοταφῖται πατέρες, συγγενεῖς καί οἰκεῖοι καί πνευματικά τέκνα τοῦ χειροτονηθέντος ἐξ Ἰορδανίας.

Τῆς λειτουργίας ἀχθείσης πρός τό τέλος, ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰς τόν χειροτονηθέντα τήν Ἀρχιερατικήν ράβδον λέγων: «λάβε τήν ράβδον ταύτην…».

Ἅμα τῇ ἀπολύσει, ὁ χειροτονηθείς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κυριακουπόλεως ἐμοίρασε τό ἀντίδωρον καί ἐδέχθη τά συγχαρητήρια τῶν ἀσπαζομένων τήν χεῖρα αὐτοῦ.

Εἰς τήν συνάντησιν ἐν τῷ Πατριαρχείῳ ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τόν χειροτονηθέντα, συγχαίρων τοῦτον διά τήν προαγωγήν καί εὐχόμενος αὐτῷ τήν χάριν τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος,   ὁ δέ χειροτονηθείς προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον εὐχαριστῶν καί διαβεβαιῶν Αὐτόν ὅτι θά διακονήσῃ τό Ὀρθόδοξον ποίμνιον ἐν συνεργασίᾳ μετ’ Αὐτοῦ καί ἐν ἑνότητι μετά τῆς μητρός Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]