H ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΦΡΕΑΡ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ

Τήν Κυριακήν, 13^ην/ 26ην Μαΐου 2019, ἑωρτάσθη ἡ Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος τοῦ Πεντηκοσταρίου εἰς τό ἐν Σαμαρείᾳ καί τῇ πόλει τῆς Νεαπόλεως Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται τό συμφώνως πρός τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην  (κεφ. 4,42) γεγονός τῆς συνομιλίας τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός παρά τό χεῖλος τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ μετά τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅτε καί ἀπεκάλυψεν αὐτῇ ὅτι Οὗτος εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός.

Εἰς τόν χῶρον τοῦ Φρέατος τούτου καί εἰς τόν περικαλλῆ Ναόν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς, τόν ὁποῖον ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος ἀνήγειρε, ἐτελέσθη ἡ θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ.  Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Πορφυρίου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, ψάλλοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Λεοντίου, ἡγουμένου τῆς Κοινότητος  Εὐαγγελισμοῦ τῶν Ραφιδίων, δεξιά ἑλληνιστί καί τῆς χορῳδίας τῆς κώμης Ραφιδίων ἀραβιστί ἀριστερά καί μετέχοντος πολλοῦ εὐλαβοῦς λαοῦ ἐντοπίων Ἑλλήνων, Ρώσσων, Ρουμάνων,  Σέρβων καί εἴ τινος ἄλλης ἐθνότητος.

Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί, ὡς ἕπεται:

“Ἀγαλλιάσθω σήμερον φαιδρῶς, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ· ὅτι Χριστός πεφανέρωται, σαρκούμενος ὡς ἄνθρωπος, ἵνα τόν Ἀδάμ ἐξάρῃ τῆς κατάρας παγγενῆ· καί θαυμαστοῦται θαύμασιν ἐν Σαμαρείᾳ προσαφικόμενος· γυναικί δέ παρέστη, ὕδωρ ζητῶν, ὁ νεφέλης ὕδασι περιβαλλόμενος. Διό πάντες οἱ πιστοί προσκυνήσωμεν τόν δι’ ἡμᾶς ἑκουσίως πτωχεύσαντα, εὐσπλάγχνῳ βουλῇ», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

 

 Ὁ Χριστός ὁ ὢν καί δίδων τό ὕδωρ τό ζῶν, (Ἰωάν. 4,10), συνήγαγε πάντας ἡμᾶς παρά τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ ἐν τῇ πόλει τῆς Σαμαρείας, ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός ἑορτήν.

 Κατά τήν συνάντησιν καί τήν συνομιλίαν Του ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μετά τῆς Σαμαρείτιδος, ἀφ’ ἑνός μέν προκαλεῖ τόν θαυμασμόν μέ τήν προφητικήν Αὐτοῦ διδασκαλίαν, ἀφ’ ἑτέρου ἐπιτελεῖ θαύματα ἢ καλλίτερον εἰπεῖν σημεῖα διά τῶν ὁποίων πιστοῦται ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Λέγει αὐτῷ ἡ γυνή, οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἒλθῃ ἐκεῖνος ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα· λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμί, ὁ λαλῶν σοι», (Ἰωάν 4, 25-26).

 Τά σημεῖα ἢ θαύματα ἐνταῦθα εἶναι ὅτι ὁ Χριστός φανερώνεται εἰς τήν Σαμαρείτιδα καί ταυτοχρόνως ἀποκαλύπτει εἰς αὐτήν δύο τινά: Πρῶτον ὅτι αὐτός εἶναι τό ὕδωρ τό ζῶν. «Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς καί εἶπεν αὐτῇ [τῇ Σαμαρείτιδι]· εἰ ᾔδεις τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ καί τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σύ ἂν ᾔτησας αὐτόν καί ἔδωκεν ἂν σοί ὕδωρ ζῶν»· (Ἰωάν. 4,10). Δεύτερον, ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πνεῦμα. «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», ( Ἰωάν. 4,24).

 Ὁ Χριστός εἰς αὐτήν ταύτην τήν πηγήν, δηλονότι τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ «κεκοπιακώς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο», (Ἰωάν. 4,6), ἀλλά καί ἐν τῷ προσώπῳ τῆς Σαμαρείτιδος ἐγνώρισεν εἰς τόν κόσμον τήν θείαν Αὐτοῦ ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπον ἀπό τόν αὐχμόν/ τήν ξηρασίαν τῆς ἀγνωσίας, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Ὕδωρ ὑπάρχεις ζωῆς, ἐβόα Χριστῷ ἡ Σαμαρεῖτις· πότισον οὖν Λόγε διψῶσαν πάντοτέ σου τήν θείαν χάριν, ὅπως μηκέτι Ἰησοῦ Κύριε ἀγνωσίας κρατῶμαι αὐχμῷ, ἀλλά κηρύττω Σου τά μεγαλεῖα».

 Σημειωτέον ὅτι ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἀποκαλύπτει τόν βαθύτατον λόγον τῆς ἀποστολῆς Αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον, πρωτίστως οὐχί εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ, ἀλλά εἰς τήν ἁμαρτωλόν Σαμαρείτιδα γυναῖκα, ἡ ὁποία ὄχι μόνον ἐποτίσθη ἀπό τά «νάματα ζωῆς», δηλαδή ἀπό τό «ὕδωρ τό ζῶν» τόν Χριστόν, ἀλλ’ ἀνεδείχθη κῆρυξ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας καί τῆς μετανοίας.

 Τοῦτο ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου, εἶναι εὐάρεστον εἰς τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά σωθοῦν καί διά τῆς πίστεως καί μετανοίας λάβουν πλήρη γνῶσιν τῆς ἀληθείας, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος: «τοῦτο γάρ καλόν καί ἀποδεκτόν ἐνώπιον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, Ὅς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», (Α΄ Τιμ. 2,4).

 Ὄντως ὁ Χριστός εἶναι ἡ «πηγή τῆς ζωῆς», «ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς», (Ἀποκ. Ἰωάν. 21,6), λέγει Κύριος. Τοῦτο τό ὕδωρ παρέχει ὁ Χριστός ἀφθόνως εἰς ὅσους ζητοῦν αὐτό μετ’ εἰλικρινείας. «Ἐγώ εἰμι τό ὕδωρ τό ζῶν», (Ἰωάν. 4,10). Τό «ζῶν δέ ὕδωρ» τοῦτο δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὡς ὁ Ἴδιος ἐπιβεβαιοῖ λέγων: «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος», (Ἰωάν. 7, 37-38).

 Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει, ὅτι ὁ πιστός, ἀφοῦ πίῃ καί ἰκανοποιήσῃ τήν δίψαν του ἐν Χριστῷ, καθίσταται καί αὐτός πηγή ἰκανοποιοῦσα τάς διψώσας ψυχάς τῶν ἄλλων, ὡς μή μόνον τόν ἐν αὐτῷ καταπιένεσθαι νοῦν, ἀλλ’ ἤδη καί ταῖς ἑτέρων καρδίαις ἐπικλύζειν δύνασθαι ποταμίου ρεύματος δίκην τό θεόσδοτον ἀγαθόν καί εἰς τούς πέλας ἐκβλύζοντα».

 Τοῦτο ἀκριβῶς συνέβη καί με τήν Σαμαρείτιδα, ἡ ὁποία ἐγένετο πηγή δηλαδή ἀφορμή νά πιστεύσουν εἰς τόν Χριστόν πολλοί ἐκ τῶν Σαμαρειτῶν συμπολιτῶν αὐτῆς, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγων: «Ἐκ δέ τῆς πόλεως ἐκείνης πολλοί ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν [τόν Χριστόν] τῶν Σαμαρειτῶν διά τόν λόγον τῆς γυναικός τῆς μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα», (Ἰωάν. 4,39).

 Τόσον ἡ μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου -«διά τόν λόγον τῆς γυναικός»- ὅσον καί οἱ λόγοι τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ εἰς τήν σημερινήν περικοπήν τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων- «Πολύς ἀριθμός πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπί τόν Κύριον», (Πράξ. 11, 21), «καί προσετέθη ὄχλος ἱκανός τῷ Κυρίῳ», (Πράξ. 11, 24) διά τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος εἰς Ἀντιόχειαν, ἐκφράζουν καί ἐπιβεβαιώνουν ἐναργέστατα τήν ἱστορικήν πραγματικότητα, ὅτι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θά εἰσδύσῃ εἰς τά νάματα τοῦ θείου Λόγου τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, ἀναποφεύκτως θά καταυγασθῇ ὁ νοῦς του ἀπό τό φῶς τῆς ἀληθείας καί θά ἀπελευθερωθῇ ἀπό τό πνεῦμα τῆς πλάνης», (Α΄ Ἰωάν. 4,6) καί «τάς ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως», (Α΄ Τιμ. 6,21).

 Τόν Εὐαγγελισμόν τοῦτον, τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας, καί τῆς δικαιοσύνης ἐπιτελεῖ ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Ἐκκλησία ἐν τῷ κόσμῳ, καλοῦσα πάντα ἄνθρωπον «εἰς ἐπίγνωσιν τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί τοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ εἰσι πάντες οἱ θησαυροί τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως ἀπόκρυφοι», (Κολ. 2,3).

 Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό θεανθρώπινον σῶμα τοῦ ὑπέρ ἡμῶν σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, δηλονότι ἄνευ τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τό θεανθώπινον Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἀποτελούσης τό μυστικόν Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀδυνάτος ἡ ἐν Χριστῷ ἀνακαίνισις ἡμῶν, ἀλλά καί ἡ πρόοδος ἡμῶν εἰς τήν τελείαν γνῶσιν τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν ἐπέτυχεν ἡ σήμερον τιμωμένη ἑορτίως Σαμαρεῖτις γυνή, ἡ ἁγία Φωτεινή, ἡ ἀναδειχθεῖσα πιστή ἀπόστολος καί μάρτυς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

 Ἡ ἁγία μάρτυς Φωτεινή ἡ Σαμαρεῖτις, μᾶς καλεῖ διά τῶν προτρεπτικῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, νά μένωμεν ἀφωσιωμένοι καί προσκεκολλημένοι εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν μέ ὅλην τήν διάθεσιν τῆς ψυχῆς ἡμῶν, ἵνα  ὄντως φανῶμεν ἀντάξιοι τῆς Χριστιανικῆς ἡμῶν ἐπωνυμίας, ἀλλά καί τῆς ἐντάξεως μας εἰς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τήν ἁγίαν αὐτοῦ Ἐκκλησίαν, ἐντός καί διά τῆς ὁποίας καθίσταται δυνατή ἡ θέωσις ἡμῶν.

 Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὅλον καθελών τοῦ θανάτου τό κράτος, ὁ Υἱός σου Παρθένε, ἐν τῇ Αὐτοῦ Ἀναστάσει, ὡς Θεός κραταιός, συνανύψωσεν ἡμᾶς καί ἐθέωσε· διό ἀνυμνοῦμεν Αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας» Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη

Μετά τήν Ἀπόλυσιν ἠκολούθησε λιτανεία καί τήν μεσημβρίαν τράπεζα ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου, ὁ δέ Μακαριώτατος εἰς τήν δεξίωσιν ἐπαρασημοφόρησε τόν κ. Τζίριες Χούρη (Abu Khaled), διά τήν προσφοράν αὐτοῦ εἰς τήν Κοινότητα τῶν Ραφιδίων, προσφωνήσας αὐτόν ὡς ἕπεται :

 «Ἀγαπητέ κ. Τζίριες Χούρη, (Abu Khaled),

 Ἡ ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἁγίας τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησίας καί ἡμεῖς προσωπικῶς, μή παραθεωρῶντες τούς καλούς ἐργάτας, τούς ἐργαζομένους ἐν τῷ ἀμπελῶνι τῆς Ἐκκλησίας προέβημεν εἰς τήν ἀπόφασιν, ὅπως ἀπονέμωμεν εἰς ἡμᾶς τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Τάγματος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἰς ἀναγνώρισιν τῆς ἀφοσιώσεως ὑμῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀφ’ ἑνός καί ἰδιαιτέρως τῆς μεγάλης προσφορᾶς ἀφ’ ἑτέρου εἰς τήν Rum Orthodox Κοινότητα ἡμῶν εἰς Ραφίδια.

 Ἡ τιμητική αὐτή διάκρισις ἀφορᾷ οὐχί μόνον εἰς τήν προσφοράν ὑμῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί ἐν τῇ Πατρίδι, ἀλλά κυρίως καί πρωτίστως εἰς τόν ἔντιμον ὑμῶν βίον καί τήν ἀκεραιότητα τῆς προσωπικότητος ὑμῶν.

 Ὁ σοφός Ἀπόστολος Παῦλος διετύπωσε τήν σημασίαν τῆς «τιμητικῆς διακρίσεως» μέ ἁπλότητα καί σαφήνεια λέγων: «ἐάν δέ καί ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐάν μή νομίμως ἀθλήσῃ», (Β΄ Τιμ. 2,5)

 Εὐχόμεθα, ὅπως ὁ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν καί χαρίσας τό ὕδωρ τό ζῶν εἰς τήν σήμερον τιμωμένην ἑορτίως Σαμαρείτιδα γυναῖκα, καταστήσῃ σέ κοινωνόν τῶν λόγων τοῦ θείου Παύλου εἰπόντος: «Τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα, λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσοι μοι Κύριος, οὐ μόνον δέ ἐμοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ», (Β’ Τιμ. 4, 7-8)

 Ἄξιος. Χριστός Ἀνέστη. Καί τά θερμά Πατριαρχικά ἡμῶν συγχαρητήρια».

Διαρκούσης τῆς παρασημοφορήσεως προσεφώνησεν ὁ κ. Γιοῦσεφ Νάσσερ (ἴδε video), διαρκούσης δέ τῆς τραπέζης ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Aὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24), λέγει ὁ Κύριος.

 Ὁσιολογιώτατε Ἡγούμενε καί ἀνακαινιστά τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ Πάτερ Ἰουστῖνε,

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί Προσκυνηταί,

 Εὐχαριστοῦμεν τόν ἅγιον Τριαδικόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἠξίωσεν νά ἑορτάσωμεν καί ἐφέτος τήν μνήμην τοῦ γεγονότος τῆς συναντήσεως τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός μετά τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Ἡ ὑπό τοῦ Χριστοῦ ἀπάντησις εἰς τό ἐρώτημα τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, «ποῦ πρέπει νά λατρεύεται ὁ Θεός», «ὅτι Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24), ἀποτελεῖ τήν θεμελιώδη ἀρχήν τῆς Χριστιανικῆς πίστεως εἰς τόν Θεόν τῆς σεσαρκωμένης ἀγάπης. «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ». (Α΄ Ἰωάν. 4,16), διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής.

Τό εὐαγγελικόν τοῦτο κήρυγμα διακονεῖ διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ Rum Orthodox Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων. Τήν Εὐαγγελικήν ταύτην ἀλήθειαν μαρτυρεῖ τό ἱερόν τοῦτο προσκύνημα τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ ἐν τῇ εὐλογημένῃ γῇ τῆς Παλαιστίνης.

 Περιττόν νά εἴπωμεν, ὅτι ἡ πηγή τοῦ ὕδατος δέν ἱκανοποιεῖ μόνον τήν φυσικήν δίψαν, ἀλλά κυρίως καί πρωτίστως τήν πνευματικήν δίψαν, δηλονότι, τήν δίψαν τῆς ψυχῆς τῶν ἐνταῦθα προσερχομένων ἀπό τά πέρατα τοῦ κόσμου προσκυνητῶν ὅλων τῶν θρησκειῶν καί δή τῶν Ἀβραμιαίων.

 Μέ ἄλλα λόγια, ἡ διαφύλαξις καί λατρευτική διακονία τοῦ ἱεροῦ τούτου προσκυνήματος, ὑπό τοῦ πρωτογενοῦς μοναχικοῦ Rum Orthodox τάγματος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ἀφ’ ἑνός· καί ἡ διασφάλισις τῆς ἐλευθέρας προσβάσεως τῶν προσκυνητῶν ὑπό τῶν ἁρμοδίων ἀρχῶν τοῦ Παλαιστινιακοῦ κράτους ἀφ’ ἑτέρου, προάγουν τόν ἀλληλοσεβασμόν καί τήν εἰρηνικήν συμβίωσιν τῶν θρησκειῶν καί πολιτισμῶν.

 Εὐχόμεθα ὅπως ἡ πηγή τῆς Σοφίας καί ὁ χορηγός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Θεός Πατήρ πάντων ἡμῶν, δροσίζῃ, παρηγορῇ καί ζωοποιῇ τάς διψασμένας ψυχάς πάντων τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, ἡ δέ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ἀναδείξασα τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα μάρτυρα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, μεταμορφώνῃ, ἁγιάζῃ καί θεώνῃ τούς ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκυνοῦντας τόν Θεόν.

Ἔτη πολλά. Χριστός Ἀνέστη!» Τέλος προσεφώνησε καί ὁ κ. Γανάμ  (ἴδε video).

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.