H ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ & ΠΑΥΛΟΥ.

Τήν Κυριακήν, 29^ην Ἰουνίου / 12^ην Ἰουλίου 2015, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτῶν Ἱεράν Μονήν εἰς Καπερναούμ τήν παραθαλασσίαν, εἰς τήν βόρειον δυτικήν ὄχθην τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης.

Ὁ περικαλλής οὗτος Ναός εὑρίσκεται εἰς γῆν τοῦ Πατριαρχείου, ἔχων ἀρχαιότητας ἐκ τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου, ὡς ἔδειξαν αἱ διεξαχθεῖσαι ἀνασκαφαί, καί ἀνηγέρθη τό πρῶτον τό 1933 ὑπό τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δαμιανοῦ, συνετηρήθη δέ καί ἡγιογραφήθη ὑπό τοῦ νῦν ἡγουμένου μοναχοῦ Εἰρηνάρχου διά θαυμασίας βυζαντινῆς ἁγιογραφίας καί ἀποτελεῖ ἕν τῶν ἀξιοθεάτων τῆς περιοχῆς, προκαλῶν τόν θαυμασμόν τῶν περιηγητῶν καί τῶν προσκυνητῶν.

Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦτον προεξῆρξε τῆς Θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μακαριότης ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ ἡγουμένου ἐν Φχές Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου Εὐλογίου καί τοῦ Διακόνου Διονυσίου ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμ. Ἀριστοβούλου, ἑλληνιστί, ρωσιστί καί ἀραβιστί καί μετέχοντος εὐσεβοῦς ἐκκλησιάσματος Ἑλληνορθοδόξων Ἀραβοφώνων τῶν ἐνοριῶν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τάς περιοχάς τῆς Γαλιλαίας καί τῆς Ἄκκρης καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος καί Ρωσίας, προσευχομένων ἐν εὐλαβείᾳ καί κατανύξει.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν Θεῖον Λόγον ὁ Μακαριώτατος, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ἑορτή χαρμόσυνος ἐπέλαμψε τοῖς πέρασι σήμερον, ἡ πάνσεπτος μνήμη τῶν σοφωτάτων Ἀποστόλων καί κορυφαίων Πέτρου καί Παύλου. Διό καί ἡμεῖς ἀδελφοί, ἐν ᾠδαῖς καί ὕμνοις ἑορτάσωμεν φαιδρῶς τήν πανσεβάσμιον ταύτην ἡμέραν, λέγοντες. Χαῖρε Πέτρε Ἀπόστολε καί γνήσιε φίλε, τοῦ σοῦ διδασκάλου, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Χαῖρε Παῦλε παφίλτατε καί κήρυξ τῆς πίστεως καί διδάσκαλε τῆς οἰκουμένης. Ὡς ἔχον παρρησίαν ζεῦγος ἁγιόλεκτον Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν ἱκετεύσατε, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

Ἡ πάνσεπτος μνήμη τῶν πρωτοθρόνων καί τῆς οἰκουμένης διδασκάλων Πέτρου καί Παύλου ἐκάλεσεν πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἁγίῳ τούτῳ τόπῳ τῆς Καπερναούμ, ἵνα ἐν ᾠδαῖς καί ὕμνοις ἑορτίως τιμήσωμεν αὐτούς.

Ὄντως οἱ ἅγιοι οὗτοι Ἀπόστολοι ἀνεδείχθησαν μεγάλοι τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι καί φωστῆρες. Καί τοῦτο, ὡς λέγει ὁ μελῳδός, διότι «ὑπέρ ἥλιον γάρ ἔλαμψαν ἐν τῷ τῆς πίστεως στερεώματι καί τά ἔθνη ταῖς ἀκτῖσι τοῦ κηρύγματος ἐκ τῆς ἀγνοίας εἰς τήν θείαν γνῶσιν ἐπανήγαγον».

Καί διερωτώμεθα, ποία εἶναι ἡ θεία αὕτη γνῶσις; Εἶναι ὁ σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, περί οὗ ὁ μέγας Παῦλος λέγει: «Τῷ δέ Θεῷ χάρις τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ καὶ τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ φανεροῦντι δι᾿ ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ· ὅτι Χριστοῦ εὐωδία ἐσμὲν τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις καὶ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις, οἷς μὲν ὀσμὴ θανάτου εἰς θάνατον, οἷς δὲ ὀσμὴ ζωῆς εἰς ζωήν».

Ἡ ἰδιαιτέρα συμβολή τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματος τῶν κορυφαίων τῆς οἰκουμένης διδασκάλων ὀφείλεται εἰς τό γεγονός ὅτι δι᾽ αὐτῶν ἐφανερώθη ἐν παντί τόπῳ ἡ ὀσμή τῆς γνώσεως τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐγνώρισαν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾽ οὐχί τήν οὐσίαν Αὐτοῦ, ὡς σχολιάζει ἐνταῦθα ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγων: «Καί οὐκ εἶπε τήν γνῶσιν, ἀλλ᾽ ὀσμήν γνώσεως. Τοιοῦτον γάρ ἡ παροῦσα γνῶσις οὐ σφόδρα σαφής οὐδέ ἐκκεκαλυμμένη… Ὁ τήν ὀσμήν εἰδώς ὅτι μέν ἔστι μύρον που κείμενον οἶδε ποταπόν δέ τήν οὐσίαν οὐκέτι… Οὕτω καί ἡμεῖς, ὅτι μέν ἐστι Θεός ἴσμεν, τί δέ τήν οὐσίαν οὐκέτι».

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εὐχόμενος ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς αὐτοῦ, ὅπως οἱ Χριστιανοί προοδεύουν εἰς τήν πνευματικήν αὐτῶν ζωήν λέγει: «Χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη πληθυνθείη ἐν ἐπιγνώσει τοῦ Θεοῦ καὶ ᾿Ιησοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν.῾Ως πάντα ἡμῖν τῆς θείας δυνάμεως αὐτοῦ τὰ πρὸς ζωὴν καὶ εὐσέβειαν δεδωρημένης διὰ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ καλέσαντος ἡμᾶς διὰ δόξης καὶ ἀρετῆς», (Β´Πέτρ. 1, 2-3).

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, τό κήρυγμα τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων δέν ἀφορᾷ ἁπλῶς εἰς τήν πίστιν τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, ἀλλά μᾶλλον καί κυρίως εἰς τήν γνῶσιν καί ἐπίγνωσιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ λέγοντος: «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσῃ ὑμᾶς», (Ἰωάν. 8,32), «ἐγώ γάρ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6). Τοῦτο σημαίνει, κατά τόν Κύριλλον Ἀλεξανδρείας, ὅτι ὁ Χριστός ἐστι ὁ τῆς ἀληθοῦς ἐλευθερίας δοτήρ καί λυτρωτής. Εἰς τοῦτο ἐλήλυθε εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσῃ τῇ ἀληθείᾳ (Ἰωάν. 18, 37) τουτέστιν, ἵνα τοῦ κόσμου τό ψεῦδος ἐξελών καί τόν ἐξ ἀπάτης τυραννήσαντα καταστρέψας δαίμονα, βασιλεύουσαν τῶν ὅλων ἐπιδείξῃ τήν ἀλήθειαν, τήν ἀληθῶς τε καί φυσικῶς βασιλίδα φύσιν.

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς διεκρίθησαν οἱ Πρωτόθρονοι ἡμῶν Ἀπόστολοι, δηλονότι, εἰς τήν καταπολέμησιν τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀπάτης ἀφ᾽ ἑνός, καί τήν καταστροφήν τῶν δαιμόνων τῆς εἰδωλολατρίας ἀφ᾽ ἑτέρου, ὡς ψάλλει καί ὁ μελῳδός αὐτῶν: «Τῶν Ἀποστόλων ἅπαντες τήν κορυφήν ὑμνήσωμεν, Πέτρον καί Παῦλον τούς θείους, τῆς οἰκουμένης φωστῆρας τούς κήρυκας τῆς πίστεως, τάς θεολόγους σάλπιγγας, δογμάτων τούς ἐκφάντορας, τῆς Ἐκκλησίας τούς στύλους, τούς καθαιρέτας τῆς πλάνης».

Τό ὑπό τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀποκαλυφθέν τῷ Πέτρῳ καί Παύλῳ σωτηριῶδες κήρυγμα τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας, ἀνέδειξεν αὐτούς, ὅντως φωστῆρας τῆς Οἰκουμένης, στύλους τῆς Ἐκκλησίας καί καθαιρέτας τῆς πλάνης.

Ἐξ ἄλλου, αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός τόν μέν Πέτρον ἐμακάρισεν λέγων: «κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», (Ματθ. 16,18). Τόν δέ Παῦλον, ἐκάλεσε κατά θαυμαστόν τρόπον, σκεῦος ἐκλογῆς: «σκεῦος ἐκλογῆς μοι ἐστιν οὗτος τοῦ βαστάσαι τό ὄνομά μου ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασιλέων υἱῶν τε Ἰσραήλ, ἐγώ γάρ ὑποδείξω αὐτῷ ὅσα δεῖ αὐτόν ὑπέρ τοῦ ὀνόματός μου παθεῖν», (Πράξ. 9, 15-16).

Ἡ παρά τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν μαρτυρία καί ἀνακήρυξις τοῦ θεολέκτου τούτου ζεύγους τῶν Ἀποστόλων καταφαίνεται σαφῶς ἀπό τό γεγονός, ὅτι ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία δέν πρέπει νά θεωρῆται ἕνας θρησκευτικός ὀργανισμός ἤ ἕνα ἵδρυμα κοινωνικῆς καί φιλανθρωπικῆς δραστηριότητος, ἀλλά ὁ ἱερός χῶρος καί τόπος τοῦ σκηνώματος τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Ὁ τόπος τοῦ Θαβωρίου Ὄρους, ἔνθα καλούμεθα νά γίνωμεν κοινωνοί καί συμμέτοχοι τῆς μεταμορφώσεως αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Τούτου ἕνεκεν ἡ Ἐκκλησία, ὡς τό ἐπί γῆς καί ἐν τῇ θείᾳ εὐχαριστίᾳ ὁρώμενον καί ἁπτόμενον θεανδρικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ τόπος ἁγιάσματος Αὐτοῦ. Διό καί ὁ θεῖος Παῦλος παραγγέλλει ἡμῖν: «εἰρήνην διώκετε μετά πάντων καί τόν ἁγιασμόν, οὗ χωρίς οὐδείς ὄψεται τόν Κύριον», (Ἑβρ. 12,14). Καί ἀναλυτικώτερον, “ἐπιδιώκετε νά ἔχετε εἰρήνην μέ ὅλους. Ἐπιδιώκετε καί τόν ἁγιασμόν καί τήν καθαρότητα τῆς καρδίας ἀπό κάθε πάθος. Διότι χωρίς τόν ἁγιασμόν κανείς δέν θά ἵδῃ τόν Κύριον”.

Δεηθῶμεν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοῦ δωρήσαντος τῇ Ἐκκλησίᾳ Αὐτοῦ τούς προκρίτους τῶν Ἀποστόλων καί μετά τοῦ μελῳδοῦ εἴπωμεν: «Χαίρετε, Πέτρε καί Παῦλε, φίλοι τοῦ Χριστοῦ, σκεύη τίμια. Πάρεστε μέσον ἡμῶν ἀοράτως, καταξιοῦντες δωρεῶν ἀΰλων, τούς τήν ὑμῶν ἑορτήν, εὐφημοῦντας ἐν ᾄσμασι». Ἀμήν.

Εὐθύς ἀμέσως πολλοί τῶν πιστῶν προσῆλθον εἰς τό Μυστήριον τῆς Θείας Κοινωνίας, πάντες δέ ἅμα τῇ ἀπολύσει ἔλαβον τό Ἀντίδωρον καί ἠσπάσθησαν τήν χεῖρα τοῦ Μακαριωτάτου καί ἐζήτησαν τήν εὐλογίαν Αὐτοῦ.

Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον ὑπό τοῦ φιλοξένου μοναχοῦ Εἰρηνάρχου δι’ ὀπωρῶν, γλυκισμάτων καί ἀναψυκτικῶν πρός ἀναψυχήν ἐκ τῆς ὑψηλῆς θερμοκρασίας, τήν μεσημβρίαν δέ παρετέθη ὑπ’ αὐτοῦ κατά μῆκος τῆς παραλίας ἑόρτιος τράπεζα ἐξ ἰχθύων τῆς Τιβεριάδος.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/k9OU0YeSjm4

httpv://youtu.be/m2BzI4No7SQ

httpv://youtu.be/C6R5_7XTKEI

httpv://youtu.be/r8Y01yo-NEk