H ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΙΚΗΝ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ.

Εἰς τό πρόσωπον τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί τῆς Μητρός αὐτοῦ αὐτοκρατείρας Ἁγίας Ἑλένης ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει τούς ἁγίους ἰσαποστόλους καί θεοστέπτους βασιλεῖς.

Τοῦτο συμβαίνει, διότι οὗτοι ἠσπάσθησαν τόν χριστιανισμόν, ἔπαυσαν τήν ἐπί τρεῖς αἰῶνας ἀπηνῆ καταδίωξιν αὐτοῦ καί ἐπέτρεψαν τήν ἐλευθέραν ἐξάσκησιν αὐτοῦ ὑπό τῶν χριστιανῶν διά τοῦ διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, τό 312 μ.Χ.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων, ἔχει ἔτι ἰδιαίτερον λόγον τιμῆς τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, καθ’ ὅτι οὗτοι ἀνέδειξαν τούς ἄχρι τότε, λόγῳ τῆς εἰδωλολατρίας, ἀφανεῖς Ἁγίους Τόπους  καί ἀνήγειραν τούς μεγαλοπρεπεῖς Ναούς τῆς Ἀναστάσεως εἰς Ἱεροσόλυμα καί τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ καί ἄλλους ἀνά τούς ἁγίους Τόπους.

Ἡ φρουρός τῶν Ἁγίων Τόπων τούτων, Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, σεμνύνεται νά ἔχῃ τόν μοναστηριακόν Ναόν αὐτῆς ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων τούτων ἐνδόξων βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ἡ ἑορτή αὐτῶν ἑωρτάσθη εἰς τόν προσκείμενον εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ναόν αὐτῶν μετ’ ἰδιαιτέρας λαμπρότητος καί τάξεως ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, τήν Πέμπτην 21^ην Μαΐου /3^ην Ἰουνίου 2010.

Ἀφ’ ἑσπέρας ἐτελέσθη Μέγας Ἑσπερινός μετ’ ἀρτοκλασίας, χοροστατοῦντος τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἀγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’.

Μετά τόν Ἑσπερινόν ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Πατέρες ἐκάθισαν εἰς τό ἔξωθεν τοῦ Ναοῦ τούτου ηὐτρεπισμένον προαύλιον αὐτοῦ καί κατά τό εἰωθός μετέλαβον κολλύβων, οἴνου καί ἄρτου.

Τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς ὁ Μακαριώτατος μετά τήν χοροστασίαν εἰς τόν Ὄρθρον, προεξῆρξεν ὡς λειτουργός τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων αὐτῶν ἱερέων, μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Μετά τήν λαμπράν καί κατανυκτικήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ἐνδεδυμένος πλήρη στολήν, συνοδευόμενος ὑπό πάντων τῶν λειτουργῶν ἱερέων, τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί ἱερέων κατηυθύνθη ἐν πομπῇ ψαλλόντων πρός τό Πατριαρχεῖον.

Κατά τήν ἔξοδον ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου πρός τό Πατριαρχεῖον ἐδίδετο εἰς πάντας ἀπό τήν ὑπεύθυνον τοῦ ἀρτοποιείου Γερόντισσαν Σεραφείμαν καί τόν ἱεροδιάκονον π. Παΐσιον τό παραδοσιακόν ἀρτίδιον εὐλογίας. Κατά τήν διάρκειαν τῆς δεξιώσεως ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τούς ἑορταστάς ὡς ἕπεται:

«Σέλας φαεινότατον, κομήτης ἑσπερώτατος, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν θεότητος μετοχετευθείς, ἤχθης ἁγιάσαι λαόν καί πόλιν· και τύπον Σταυροῦ ἐν οὐρανῷ κατοπτεύσας, ἤκουσας ἐκεῖθεν: «Ἐν τούτῳ νίκα τούς ἐχθρούς σου». Ὅθεν δεξάμενος τήν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος, ἱερεύς τέ χρισθείς καί βασιλεύς ἐλαίῳ, ἐστήριξας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, Ὀρθοδόξων βασιλέων πατήρ, οὗ καί ἡ λάρναξ ἰάσεις βρύει. Κωνσταντῖνε ἰσαπόστολε, πρέσβευε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν», (Δόξα, Ἦχος πλ. δ’).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἰδιαιτέρως ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἑορτάζει καί πανηγυρίζει σήμερον τήν σεπτήν μνήμην τῶν ἁγίων ἐνδόξων μεγάλων θεοστέπτων καί ἰσαποστόλων, Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ὄντως, οἱ Ἅγιοι Κωνσταντῖνος καί Ἑλένη ἀνεδείχθησαν θεόστεπτοι καί ἰσαπόστολοι, ὅπως διακηρύσσει ὁ Συναξαριστής τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί διερωτώμεθα, διατί ἀπεδόθη τόσον μεγάλη καί ὑψίστη τιμή εἰς τούς ἁγίους τούτους Ρωμαίους Αὐτοκράτορας.

Διότι, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας, οὗτοι ἐδέχθησαν τήν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, δηλονότι τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ μέν μακαρία Ἑλένη ἐδέχθη τόν ἁγιασμόν ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς, ἐκ τῆς ὁποίας ἐκαρποφόρησε τῶν Χριστιανῶν ἡ χαρά καί τῶν Ρωμαίων ἡ δόξα, ὁ πλοῦτος καί ὑπέρμαχος τῶν ὀρφανῶν καί χηρῶν, ἡ σκέπη ταπεινῶν καί ἀπόρων, θλίψεων ἀνόρθωσις καί τῶν αἰχμαλώτων ἡ ἀνάῤῥυσις.

Ὁ δέ Κωνσταντῖνος πρῶτος ἔλαβε τό σκῆπτρον τῆς βασιλείας τῶν Χριστιανῶν, χριθείς οὐχί ὑπό ἀνθρώπων, ἀλλά παρ’ Αὐτοῦ τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ, ἱερεύς τέ καί βασιλεύς.

Καί πῶς οὗτος ἐχρίσθη ἱερεύς καί βασιλεύς παρά Θεοῦ; Ἀφ’ ἑνός μέν διά τῆς φανερώσεως ἐν οὐρανῷ τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἀφ’ ἑτέρου δέ διά τῆς θείας φωνῆς, τήν ὁποίαν ἤκουσεν ἐκεῖθεν λέγουσα αὐτῷ, «ἐν τούτῳ νίκα τούς ἐχθρούς σου».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ἀναδεικνύεται, ὡς ἄλλος Παῦλος, σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ μέν Παῦλος γίνεται κῆρυξ τῆς ἐν οὐρανοῖς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ δέ Κωνσταντῖνος γίνεται ὁ ἑδραιωτής τῆς προτυπώσεως τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν ἐπί τῆς γῆς, διά τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ ἐπί γῆς πολιτεύματος τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας γενικώτερον· καί τοῦ πολιτεύματος τῆς καθ’ ἡμᾶς (τῆς κατ’ ἀνατολάς) Ἐκκλησίας, δηλονότι τῆς Ρωμηοσύνης εἰδικώτερον.

Καί λέγομεν τοῦτο, διότι διά τῆς ὑπό τοῦ Μ. Κωνσταντίνου συγκλήσεως τῆς πρώτης ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῷ 325 τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τεθεμελίωται ἡ Ρωμηοσύνη. Τουτέστιν ἡ  ἀσύγχυτος σύζευξις τοῦ πολιτισμικοῦ μεγέθους τοῦ ἕλληνος λόγου καί τοῦ σωτηριώδους εὐαγγελικου κηρύγματος τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου, τοῦ Χριστοῦ.

Χαρακτηριστικόν τοῦ πολιτεύματος τῆς ἐπί γῆς Ἐκκλησίας καί ἐν προκειμένῳ τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι τό ἀποστολικόν κήρυγμα τοῦ σοφωτάτου Παύλου, λέγοντος ὅτι «ἐν Χριστῷ οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην», (Γαλ. 3,28). Ἡ Χριστιανική Ὀρθόδοξος Ρωμηοσύνη, μέ ἄλλα λόγια, ὡς τό νέον πολίτευμα τό ὑπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου θεσπισθέν, ἀναγνωρίζει ὡς πολίτας αὐτοῦ τούς πιστούς φίλους τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι μόνο.

Ἰδού ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διατί ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος σύν τῇ μητρί αὐτοῦ, ἀνακηρύσσονται θεόστεπτοι καί ἰσαπόστολοι· ἐπί πλέον δέ κατατάσσονται εἰς τήν χορείαν τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας (Ἐφ. 12,23).

Ἡ ἁλιευτική καί ἄδολος πίστις τοῦ Μ. Κωνσταντίνου εἰς τήν δύναμιν τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ Σταυροῦ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἐπιφέρει τόν ἐγκαινιασμόν τῆς καινῆς τῆς νέας ἐν Χριστῷ ἐποχῆς.

Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς καινῆς ἐν Χριστῷ ἐποχῆς, τῆς ὑπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἐγκαινιασθείσης ὡς φρονήματος καί τρόπου ζωῆς, ἀντιμάχεται καί ἀντιστρατεύεται λυσσωδῶς καί μανιωδῶς ἡ ἐποχή τῆς παγκοσμιοποιήσεως, δηλαδή ἡ ἐποχή «τῶν κοσμοκρατόρων τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου κατά τόν θεῖον Παῦλον» (Ἐφ. 6,12).

Χρεωστικῶς λοιπόν ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία μετά τῆς Γερραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς αὐτῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ εὐσεβοῦς χριστεπωνύμου αὐτῆς πληρώματος μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ ψάλλει κράζουσα: «Χαίροις, Κωνσταντῖνε πάνσοφε, Ὀρθοδοξίας πηγή, ἡ ποτίζουσα πάντοτε, τοῖς γλυκέσι νάμασι, τήν ὑφήλιον ἅπασαν. Χαίροις, ἡ ῥίζα, ἐξ ἧς ἐβλάστησε καρπός ὁ τρέφων τήν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ. Χαίροις, τό καύχημα, τῶν Πατέρων ἔνδοξε, Χριστιανῶν, βασιλέων πρώτιστε. Χαῖρε, χαρά τῶν πιστῶν». Σύν μητρί θεόφρονι Ἑλένῃ ἱκέτευε Χριστῷ τῷ Θεῷ καί παμβασιλεῖ ὑπέρ εἰρήνης τῆς Ἁγίας Γῆς καί προστασίας τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ καί ὑπέρ πάντων τῶν τήν μνήμην σου τελούντων πιστῶς. Ἀμήν».

Μετά τήν δεξίωσιν εἰς τό Πατριαρχεῖον οἱ προσκυνηταί ἠσπάσθησαν τήν χεῖρα τοῦ Μακαριωτάτου, ἀκολούθως δέ οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες μετέσχον εἰς τήν νηστήσιμον ἑόρτιον μοναστηριακήν αὐτῶν τράπεζαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder