H ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Τρίτην, 12^ην /25^ην Ἰουνίου 2019, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου εἰς τήν ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν κειμένην εἰς τό βάθος τῆς κοιλάδος Ἐνώμ, ἔναντι τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ.

Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος ἔζησεν εἰς Αἴγυπτον τόν 4^ον αἰῶνα ἐν ἄκρᾳ ἐγκρατείᾳ  τῶν παθῶν καί ἀσκήσει  τῶν ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ, «μετανάστης γενόμενος τῆς τοῦ κόσμου συγχύσεως», ζῶν ἐν ἄκρᾳ λιτότητι καί πτωχείᾳ καί γυμνότητι σώματος, ἣν ἐκάλυπτεν ἡ γενειάς αὐτοῦ, γενόμενος ὑπόδειγμα τῶν ἀσκητῶν ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Τό Πατριαρχεῖον ἔχει ἀφιερώσει αὐτῷ Μονήν εἰς τήν Κάτω Ἱερουσαλήμ, Πόλιν τοῦ Δαυΐδ, ἔναντι τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ ἐπί τοῦ τόπου, τόν ὁποῖον ἠγόρασαν οἱ Φαρισαῖοι με τά τριάκοντα ἀργύρια, τά ὁποῖα ἐπέστρεψε μεταμεληθείς ὁ Ἰούδας πρός ταφήν τοῖς ξένοις, ὁ ὁποῖος καί διά τοῦτο ὠνομάσθη «ἀγρός τοῦ αἵματος» ἤ «Ἀγρός τοῦ Κεραμέως».

Εἰς τόν ἡμισπηλαιώδη Ναόν τοῦτον, προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ,  Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων,  ὧν πρῶτος ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος καί ἱερέων ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἤτοι τοῦ π. Νεκταρίου καί τοῦ π. Εἰρηναίου ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὀμπλοῦ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τοῦ διακόνου Σωφρονίου, καί μετέχοντος ἀθρόου ἐκκλησιάσματος ἐκ προσκυνητῶν καί μοναχῶν καί μοναζουσῶν.

Πρός τό ἐκκλησίασμα τοῦτο  ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Ἐζήτησας Θεοφόρε, τοῦ θεωρεῖν τοῦ Κυρίου τήν τερπνότητα καί μόνος αὐτῷ μόνῳ προσομιλεῖν ἐπεπόθησας. Ὅθεν κόσμον κατέλιπες φυγαδεύων, καί διαιτώμενος ἐν ἐρήμοις καί ὄρεσι καί τόν Χριστόν ἐνδεδυμένος, χιτῶνος οὐκ ἐφρόντιζες τῆς ἀφθαρσίας χιτῶνα σεαυτῷ ἐμπορευόμενος· μεθ’ οὗ εἰσῆλθες  εἰς τόν οὐράνιον νυμφῶνα, αἰωνίως ἀγαλλόμενος Ὀνούφριε ὅσιε», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

 H ἱερά μνήμη τοῦ ὁσίου ἡμῶν πατρός Ὀνουφρίου συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ ἐπωνύμῳ ἱερᾷ αὐτοῦ μονῇ ἐν τῷ ἁγιογραφικῷ καί ἱστορικῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ «Ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως», γνωστοῦ ὄντως ὡς «ἀγροῦ αἵματος», (Ματθ. 27, 7-8), ἵνα ἑορτάσωμεν εὐχαριστιακῶς καί δοξολογικῶς τήν πάνσεπτον ἑορτήν αὐτοῦ.

 Ὁ ἱερός ὑμνῳδός καλεῖ τόν ὅσιον πατέρα ἡμῶν Ὀνούφριον τόν ἐξ Αἰγύπτου πολίτην τῆς ἐρήμου, ἄγγελον ἐν σώματι, θαυματουργόν καί θεραπευτήν τῶν ἀσθενούντων καί τῶν ψυχῶν τῶν πίστει προστρεχόντων εἰς αὐτόν. Ὄντως ὁ ὅσιος Ὀνούφριος ἀνεδείχθη ἄγγελος, συνόμιλος ὁσίων καί δικαίων συμμέτοχος δι’ ὃ καί ἔλαβε τόν στέφανον τῆς δικαιοσύνης, ὃν ἡτοίμασεν αὐτῷ ὁ Χριστός,  ὡς λέγει καί ὁ θεῖος Παῦλος: «τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα· λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δέ ἑμοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ», (Β’ Τιμ. 4, 7-8).

 Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος τόσον πολύ ἠγάπησε τόν Χριστόν, ὥστε ὅταν ἤκουσε τόν βίον τῶν μεγάλων καί ζηλωτῶν ἀνδρῶν, τοῦ θείου Ἠλιοῦ τοῦ προφήτου καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ ἐξῆλθεν εἰς τήν ἔρημον, ἔνθα ἔζησε ἐπί ἑξήκοντα ἔτη, ἄνθρωπον μή ἑωρακώς τό σύνολον, ὡς λέγει ὁ συναξαριστής αὐτοῦ.  Κατά δέ τήν μαρτυρίαν τοῦ μεγάλου Παφνουτίου, ὁ ὁποῖος συνήντησε τόν ὅσιον Ὀνούφριον εἰς τά βάθη τῆς ἐρήμου, ἀλλά καί παρέστη κατά τήν πρός Κύριον καί τάς οὐρανίους σκηνάς ἐκδημίαν τοῦ ὁσίου, διεπίστωσε ὅτι ὁ πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος «γυμνός ἦν, θριξί μόναις λευκαῖς σκεπόμενος».

  Διά τοῦτο καί ὁ ἱερός αὐτοῦ ὑμνῳδός λέγει: «Ὅθεν  κόσμον κατέλιπες, θεοφόρε ἅγιε, φυγαδεύων καί διαιτώμενος ἐν ἐρήμοις καί ὄρεσι καί τόν Χριστόν ἐνδεδυμένος, χιτῶνος οὐκ ἐφρόντιζας  τῆς ἀφθαρσίας χιτῶνα σεαυτῷ ἐμπορευόμενος».

 Καί ποῖος ἦτο ὁ χιτών τῆς ἀφθαρσία,ς τόν ὁποῖον ἐμπορεύετο, δηλαδή ἐπεδίωκε νά ἐξασφαλίσῃ, διά τήν περιβολήν αὐτοῦ; ἦτο  ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, περί οὗ ὁ Μέγας Παῦλος διακηρύττει λέγων: «ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε Χριστόν ἐνεδύσασθε», (Γαλ. 3,27)· καί ἀλλαχοῦ λέγει: «ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν  Ἰησοῦν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν, συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν», (Ρωμ. 6,  3-4).

 Αὐτήν ἀκριβῶς τήν «καινότητα ζωῆς» περιεπάτησε, δηλονότι τήν ὁδόν τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ἐβάδισεν ὁ ὅσιος πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος. Ἡ ὁδός δέ τοῦ Εὐαγγελίου δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ὁδόν τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Ἄς ἀκούσωμεν τοῦ ἱεροῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντος: «Ναόν εἰργάσω σαυτόν, ὁλολαμπῆ ταῖς ἀρεταῖς ὅσιε, διαφανεῖς βολίδας ἐνθέους, ἀστράπτων τηλαυγῶς, θείων θαυμασίων, παμμάκαρ Ὀνούφριε». Καί  πάλιν: «Ὁλοκαυτώσας τόν νοῦν, τῷ δι’ ἡμᾶς ὑπέρ ἡμῶν θάνατον διά Σταυροῦ κεκαρτερηκότι, ἀξίως κοινωνός, καί συγκληρονόμος τῆς δόξης γεγένησαι».

 Ὁ πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος ἐγένετο συγκληρονόμος τῆς δόξης τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὄχι μόνον διά τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως αὐτοῦ, ἀλλά καί διά τῶν ἀσκητικῶν αὐτοῦ ἀγώνων καί βεβαίως διά τῆς βοηθείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς κηρύττει καί ὁ σοφός Παῦλος λέγων: «αὐτό τό Πνεῦμα [τῆς Υἱοθεσίας] συμμαρτυρεῖ τῷ πνεύματι ἡμῶν ὅτι ἐσμέν τέκνα Θεοῦ· εἰ δέ τέκνα, καί κληρονόμοι, κληρονόμοι μέν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δέ Χριστοῦ, εἴπερ συμπάσχομεν, ἵνα καί συνδοξασθῶμεν», (Ρωμ. 8, 16-17). Μέ ἄλλα λόγια γινόμεθα συγκληρονόμοι τοῦ Χριστοῦ, ἐάν βεβαίως πάσχωμεν μαζί με Αὐτόν, ἵνα καί συνδοξασθῶμεν μαζί Του.

 Ἡ ὑπό τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας ἐπιτελουμένη ἑόρτιος μνήμη τῶν ἁγίων αὐτῆς, ὡς τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου, δέν ἀποτελεῖ μνημόσυνον κοσμικῶν γεγονότων καί ἱστορικῶν προσώπων, ἀλλά μᾶλλον μαρτυρία τοῦ ἐν οὐρανοῖς πολιτεύματος, δηλονότι τῆς «Ἐκκλησίας τῶν πρωτοτόκων τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων», ὡς διακηρύττει ὁ μέγας Παῦλος, (Ἑβρ. 12,23).

 Τήν μαρτυρίαν ταύτην, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλούμεθα νά οἰκειοποιηθῶμεν προσβλέποντες εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ἁγίου πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου ἀφ’ ἑνός καί ἀκούοντες εἰς τούς λόγους τοῦ σοφοῦ Παύλου ἀφ’ ἑτέρου λέγοντος: «οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν», (Ἑβρ. 13,14).

Τοῦτο σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἀγωνίζηται ὁ ἐπώνυμος τοῦ ὀνόματος του Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ συνεχῶς καί ἀδιαλείπτως προσευχόμενος ἀκούων εἰς τόν λόγον τοῦ Κυρίου ἐν τῇ  Ἀποκαλύψει τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου: «Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς», (Ἀποκ. 2,10). Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἀνήκων εἰς τό μυστικόν Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας, δέν πρέπει νά παραμελῇ τά πνευματικά αὐτοῦ καθήκοντα παρασυρόμενος ἀπό τήν μέριμναν τῶν κοσμικῶν ἐνασχολήσεων. Καί τοῦτο διότι πάντοτε παραμονεύει ὁ κίνδυνος τῆς πνευματικῆς αὐτοῦ νεκρώσεως.

Ὁ  Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης, ἑρμηνεύων τούς Παυλείους λόγους:  «Ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους», (Α΄ Κορ. 12, 27), «ἓν σῶμα καί ἕν πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε», (Ἐφ. 4, 4-5), λέγει ὅτι, «ὅπως τό σῶμα χωρίς τό πνεῦμα καθίσταται νεκρόν, ἔτσι καί ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος παραμελεῖ τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου νεκρώνεται πνευματικῶς καί «ἀνενέργητος γίνεται καί ἀφώτιστος τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί τῇ τοῦ Χριστοῦ Χάριτι».

Ἐπειδή ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, ἐγενήθημεν διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος «Υἱοί φωτός καί υἱοί ἡμέρας», (Α’ Θεσ. 5,5),  ἄς μήν κοιμώμεθα τόν ὕπνον τῆς ἀδιαφορίας καί ἀπροσεξίας, καθώς καί οἱ λοιποί πού ἀγνοοῦν τόν Χριστόν, ἀλλά ἄς εἴμεθα ἄγρυπνοι καί ἄς ἐγκρατευώμεθα, κατά τήν παραγγελίαν τοῦ Ἀποτόλου Παύλου: «Ἄρα οὖν μή καθεύδωμεν ὡς καί οἱ λοιποί, ἀλλά γρηγορῶμεν καί νήφωμεν», (Α’ Θεσ. 5,6).

 Μιμηθῶμεν τήν ἐγρήγορσιν, τήν ἐγκράτειαν, τήν νηστείαν, καί τήν ἀγρυπνίαν, ἀλλά καί τήν ἀδιάλειπτον προσευχήν τοῦ σήμερον τιμωμένου Ὁσίου πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου, ἀλλά καί τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Πέτρου τοῦ ἐν Ἄθῳ καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Φῶς νοητόν καί οὐράνιον, ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ σου, τῆς ἀκηράτου Τριάδος δοχεῖον ὤφθης Ὀνούφριε· καί νῦν μετά  ἀγγέλων ἠρίθμησαι, κραυγάζων Ἀλληλούϊα, [καί μετά τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας πρεσβεύων ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν]. Ἀμήν».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία ἐντός τῆς Μονῆς, ἐπιμνημόσυνος δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν κτιτόρων τῆς Μονῆς, ἀνάγνωσις τῆς εὐχῆς τῶν ὀπωρῶν καί Τρισάγιον τῆς πρό ἐτῶν κοιμηθείσης μοναχῆς τῆς Μονῆς Σεραφείμας.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον ἡ  καλῶς συντηροῦσα καί ἀνακαινίζουσα τήν Μονήν ἡγουμένη Παϊσία.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας