1

H ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΕΙΣ ΤΙΒΕΡΙΑΔΑ.

Τήν Δευτέραν, 30ήν Ἰουνίου / 13ην Ἰουλίου 2015, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτῶν Ἱεράν Μονήν, τήν ἐκτισμένην ἐπί ἀρχαίας Βυζαντινῆς Ἐκκλησίας, εἰς τήν δυτικήν παραλίαν τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης καί εἰς αὐτήν ταύτην τήν πόλιν τῆς Τιβεριάδος τοῦ βορείου Ἰσραήλ. Εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης τοποθετεῖται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἡ μετά τήν Ἀνάστασιν ἐμφάνισις τοῦ Κυρίου εἰς τούς Μαθητάς, τήν ὁποίαν διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης (ΚΑ΄κεφ.) καί ἡ ὁποία ἀναγινώσκεται κατά τάς Κυριακάς ὡς Ι΄Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον. Συμφώνως πρός ταύτην ὁ Κύριος ἐνεφανίσθη εἰς τούς μαθητάς ἐπί τῆς θαλάσσης τῆς Τιβεριάδος καί διέταξε αὐτούς νά ῥίψουν τά δίκτυα εἰς τά δεξιά τοῦ πλοίου καί ἔρριψαν καί ἐπίασαν ἰχθῦς πολλούς, ἑκατόν πεντήκοντα τρεῖς καί «τοσούτων ὄντων οὐκ ἐσχίσθη τό δίκτυον» καί ἀκολούθως εἰς τήν ξηράν προέτρεψεν αὐτούς ὁ Κύριος λέγων, δεῦτε ἀριστήσατε ἐκ τοῦ ἐπικειμένου τῇ ἀνθρακιᾷ ὀψαρίου καί τοῦ ἄρτου, (Ἰωάν. ΚΑ΄10, 12).

Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦτον προεξῆρξε τῆς Θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μακαριότης ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, τοῦ ἡγουμένου ἐν Φχές Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, ψάλλοντος ἑλληνιστί καί ἀραβιστί τοῦ ἡγουμένου Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου καί μετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ πολλῇ ἐκκλησιάσματος ἐκ τῶν περιοχῶν τῆς Γαλλιλαίας.

Εἰς τοῦτο τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ὡς αὐτόπται καί μάρτυρες τῆς τοῦ Λόγου σαρκώσεως, Μαθηταί πανόλβιοι μακαρίζεσθε. Ὡς βολίδες ἀστράπτουσαι, ταῖς ἀκτῖσι τοῦ Πνεύματος εἰς τόν κόσμον ἅπαντα διεπέμφθητε, τήν τῶν θαυμάτων ἐνέργειαν ἀφθόνως παρέχοντες, λειτουργοί τῶν τοῦ Χριστοῦ, μυστηρίων γενόμενοι καί θεογράφοι, θείας χάριτος πλάκες γεγραμμέναι, θεοδίδακτον τόν νόμον Ἱερομύσται πανόλβιοι», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῳ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ὁ θεῖος καί πάνσοφος χορός τῶν Ἀποστόλων Χριστοῦ συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ οἰκείῳ αὐτῶν τόπῳ, τουτέστιν παρακειμένῳ αἰγιαλῷ τῆς θαλάσσης τῆς Τιβεριάδος, (Ἰωάν. 21,4), ἵνα ἑορτάσωμεν τήν πάνσεπτον αὐτῶν Σύναξιν ἐν τῇ ἑπωνύμῳ αὐτῶν Ἱερᾷ Μονῇ.

Ἐχθές ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἑορτίως ἐτίμησε τά καυχήματα αὐτῆς, δηλονότι τούς νοητούς φωστῆρας Πέτρον καί Παῦλον, δι᾽ ὧν ἐφωταγωγήθη ἡ οἰκουμένη.

Οἱ ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κληθέντες εἰς τό ἀποστολικόν ἀξίωμα, θεωροῦνται οἱ θεμέλιοι λίθοι τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς «οἰκοδομῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ». Καί τοῦτο διότι οἱ μαθηταί καί ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ἐγένοντο αὐτόπται μάρτυρες τῆς τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ σαρκώσεως, τοῦ σταυρικοῦ πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Προσέτι δέ ἐγένοντο αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες τῆς ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ φανερωθείσης δόξης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, περί οὗ «ἦλθε φωνή ἐκ νεφέλης λέγουσα, οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε», (Μάρκ. 9,7).

Oὗτοι ἀνεδείχθησαν λειτουργοί τοῦ μυστηρίου τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ Οἰκονομίας, δηλονότι τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος τῆς σωτηρίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, ὡς λέγει καί ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «ὡς ἐν ἀπαρχῇ τῶν σεσωσμένων τοῖς ἁγίοις». Μέ ἄλλα λόγια, οὗτοι ἀπετέλεσαν τήν πρώτην Κοινότητα τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ, ὡς καί πάλιν λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος, «τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ὁ χορός ὡς ἀπαρχή γεγονώς τῶν ἡγιασμένων ἐν Πνεύματι ἁγίῳ».

Τό ὑπό τοῦ Κυρίου ἀνατεθέν ἔργον εἰς τούς Ἀποστόλους εἶναι ἀπό τά πλέον οὐσιώδη συστατικά τοῦ θεσμοῦ καί τοῦ ἐπί γῆς πολιτεύματος τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας, ὡς ἐπιμαρτυρεῖ καί ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος λέγων: «Ἰδὼν δὲ τοὺς ὄχλους ἐσπλαγχνίσθη περὶ αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα… καί προσκαλεσάμενος τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν πνευμάτων ἀκαθάρτων, ὥστε ἐκβάλλειν αὐτὰ καὶ θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν», (Ματθ. 9,36- 10,1).

Τά πρόβατα, ὡς γνωστόν ἀγαπητοί μου, ἄνευ ποιμένος ἐπαπειλοῦνται ὑπό πολλῶν κινδύνων, ἤ ἀναζητοῦν τόπους βοσκῆς, τούς ὁποίους δέν δύνανται νά εὕρουν ἄνευ ὁδηγοῦ, δηλονότι ποιμένος. Τούτου ἕνεκεν, ὁ Χριστός ἐξέλεγξε τούς δώδεκα Ἀποστόλους καί κατέστησεν αὐτούς οὐχί μόνον ποιμένας καί διδασκάλους, ἀλλά καί διαδόχους αὐτοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Διά τοῦτο ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν κατά πνευμάτων ἀκαθάρτων καί ἐξουσίαν θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν», (Ματθ. 10,1).

Τήν πνευματικήν ταύτην ἐξουσίαν καί διαδοχήνν τῶν Ἀποστόλων ἐπεσφράγισεν ὁ Κύριος ἡμῶν κατά τήν ἡμέραν τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς, ὅτε ἀπέστειλεν τό Ἅγιον αὐτοῦ Πνεῦμα ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν καί ἐκάθισεν ἐφ᾽ἕνα ἕκαστον αὐτῶν», (Πράξ. 2,3).

Τό γεγονός δέ τοῦτο, δηλονότι τῆς ἀποστολικότητος τῆς Ἐκκλησίας διετύπωσε δογματικῶς καί περιεχαράκωσε κανονικῶς ἡ πρώτη καί δευτέρα τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων Οἰκουμενική Σύνοδος, διά τῶν ἀποφάσεων καί θεοπνεύστων αὐτῶν ὅρων, στοιχοῦσα εἰς τήν θεοπαράδοτον διδασκαλίαν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν λεγόντων εἰς τάς Διατάξεις αὐτῶν: «Πρῶτος τοίνυν τῇ φύσει ἀρχιερεύς ὁ μονογενής Χριστός, οὐχ ἑαυτῷ τήν τιμήν ἁρπάσας, (Ἑβρ. 5,4), ἀλλά παρά τοῦ Πατρός κατασταθείς: ὅς γενόμενος ἄνθρωπος δι᾽ ἡμᾶς καί τήν πνευματικήν θυσίαν προσφέρων τῷ Θεῷ Αὐτοῦ καί Πατρί πρό τοῦ πάθους, ἡμῖν διετάξατο μόνοις τοῦτο ποιεῖν, καίτοι ὄντων σύν ἡμῖν καί ἑτέρων τῶν εἰς αὐτόν πεπιστευκότων, ἀλλ᾽οὐ πάντως πᾶς ὁ πιστεύσας ἤδη καί ἱερεύς κατέστη ἤ ἀρχιερατικῆς ἀξίας ἔτυχεν. Μετά δέ τήν ἀνάληψιν αὐτοῦ (Τοῦ Χριστοῦ), ἡμεῖς ( οἱ Ἀπόστολοι) προσενέγκοντες κατά τήν διάταξιν αὐτοῦ θυσίαν καθαράν καί ἀναίμακτον, προεχειρισάμεθα ἐπισκόπους καί πρεσβυτέρους καί διακόνους ἑπτά τόν ἀριθμόν», (Διατάξεις Ἀποστόλων H’ , XLVI ΒΕΠ).

Μέ ἄλλα λόγια, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι εἶναι οἱ φύλακες «τῆς καλῆς παρακαταθήκης ἐν τῷ ταμείῳ», (Ματθ. 6,6), δηλαδή τῇ Ἐκκλησίᾳ. Περί δέ τῆς ὑγιαινούσης ταύτης διδασκαλίας, τουτέστιν τῆς Ὀρθοδόξου καί ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως, ὁ σοφός Παῦλος παραγγέλλει τῷ μαθητῇ αὐτοῦ Τιμοθέῳ λέγων: «ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν,
καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται», (Τιμοθ. Β´ 4, 3-4).

Τούτῳ ἀκριβῶς συμβαίνει ἐν τῇ συγχρόνῳ ἡμῶν ἐποχῇ, καθ᾽ ἥν «τό ἀρχέκακον πνεῦμα τοῦ Σατανᾶ τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπευθείας», (Ἐφεσ. 2,2), ἐξαιτεῖται «συνιασθῆναι τῶν Ἀποστόλων τήν πίστιν», (Λουκ. 22,31), ὡς εἶπεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀπευθυνόμενος εἰς τούς Ἀποστόλους: «Σίμων, Σίμων, ἰδοὺ ὁ σατανᾶς ἐξῃτήσατο ὑμᾶς τοῦ σινιάσαι ὡς τὸν σῖτον· ἐγὼ δὲ ἐδεήθην περὶ σοῦ ἵνα μὴ ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου· καὶ σύ ποτε ἐπιστρέψας στήριξον τοὺς ἀδελφούς σου», (Λουκ. 22, 31-32).

Δεηθῶμεν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, ἵνα διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τῶν ἁγίων ἐνδόξων Ἀποστόλων, ὧν τήν ἱεράν αὐτῶν Σύναξιν ἑορτάζομεν, στηρίζῃ ἡμᾶς ἐν τῇ πίστει τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀμήν.

Πολλοί τῶν πιστῶν προσῆλθον εἰς τό Μυστήριον τῆς Θείας Κοινωνίας.

Μετά τήν ἐν τῷ ἡγουμενείῳ δεξίωσιν, ὁ γηραιός ἡγούμενος Ἀρχιμ. Τιμόθεος παρέθεσε τράπεζαν ἐξ ἰχθύων τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης εἰς τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν καί ἄλλους.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/mIBiA9FKSzM

httpv://youtu.be/eb-Rtn1I2Qo

httpv://youtu.be/U_guC-LduwI

httpv://youtu.be/RA0f36-h5ao

httpv://youtu.be/Agl_OHZ62V4