Τό ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, 4^ης / 17^ης  Ἀπριλίου 2020, περί τήν 9^ην μ.μ. θερινήν ὥραν, ἤρχισεν ἡ σεμνή, κατανυκτική, οὐχ ἧττον καί μεγαλοπρεπής τελετή τοῦ Ἐπιταφίου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Κατά τήν τελετήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ποιεῖται μνείαν τῆς μετά τήν σταύρωσιν θεωσώμου ταφῆς καί καθόδου εἰς ᾅδην τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔνθα ἐκήρυξεν τοῖς κεκοιμημένων αὐτό τοῦτο τό μήνυμα τῆς σωτηρίας καί ἀπαλλαγῆς αὐτῶν τοῦ σκότους καί τῶν βασάνων τοῦ ᾅδου λέγων: «εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τόν Παράδεισον». Ἡ τελετή αὕτη, οὖσα οὐσιαστικῶς Ὄρθρος τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, διέλαβε τόν Ἐξάψαλμον, τόν Κανόνα «Κύματι θαλάσσης τόν κρύψαντα πάλαι διώκτην τύραννον», τήν λιτάνευσιν ἀνά τά προσκυνήματα «Μή μου ἅπτου», τῶν Κλαπῶν, τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, τοῦ «Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου», τοῦ «Ἀκανθίνου στεφάνου», τῆς Εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ Ἀδάμ καί τήν ἄνοδον  εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν.

Ἐνταῦθα μετά τήν ἀνάγνωσιν τοῦ Εὐαγγελίου καί τήν προσκύνησιν, οἱ Ἀρχιερεῖς ᾖραν τό εἱλητόν τοῦ Ἐπιταφίου ἀπό τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Γολγοθᾶ καί κατελθόντες ἐτοποθέτησαν αὐτό εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί ἀνεγνώσθη τό Εὐαγγέλιον: «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐλθών ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας…».

Ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἡ τοποθέτησις τοῦ εἱλητοῦ ἐπί τῆς πλακός τοῦ Ἁγίου Τάφου. Ἠκολούθησαν αἱ τρεῖς Στάσεις τῶν Ἐγκωμίων τοῦ Ἐπιταφίου: α.«Ἡ ζωή ἐν τάφῳ», β.«Ἄξιόν ἐστιν, μεγαλύνειν Σε τόν ζωοδότην», γ. «Αἱ γενεαί πᾶσαι» καί ἡ λοιπή Ἀκολουθία, Εὐλογητάρια, Αἶνοι, Δοξολογία καί τό κήρυγμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ἔχον ὡς ἕπεται:

“Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Σεβαστοί Πατέρες,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

          Σήμερον, ἑσπέρας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Παρασκευῆς, ἡ Ἐκκλησία βιώνει τό γεγονός τῆς σταυρώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου.- «Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τήν γῆν κρεμάσας -ἥλοις προσηλώθη ὁ νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας»-, ἐπιφώσκοντος δέ τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου ἡ Ἐκκλησία βιώνει καί τό γεγονός τῆς θεοσώμου ταφῆς Αὐτοῦ- «Ἡ ζωή ἐν τάφῳ κατετέθης Χριστέ καί ἀγγέλων στρατιαί ἐξεπλήττοντο -καθελών τοῦ ξύλου ὁ Ἀριμαθαίας έν τάφῳ σε κηδεύει».

          Ἡ Ἐκκλησία βιώνει τά δύο ταῦτα γεγονότα σήμερον ἀντλοῦσα ἐξ αὐτοπτῶν μαρτύρων ἐν Γραφαῖς Ἁγίαις, συσταυρουμένη τῷ Σταυρωθέντι δι’αὐτήν καί συνθαπτομένη μετ’ Αὐτοῦ, κηδευομένου ὡς θνητοῦ καί κατερχομένου εἰς τόν Ἅιδην.

          Ἐπιτελοῦσα ταῦτα ἡ  Ἐκκλησία πιστεύει ὅτι ἡ σταύρωσις τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἐλευθέρα ἐκλογή καί ἀπόφασις τῶν σταυρωτῶν Αὐτοῦ, προγιγνωσκομένη, οὐχί δέ προωρισμένη ὑπό τοῦ Θεοῦ. Εἰς τό πρόσωπον Αὐτοῦ οἱ σταυρωταί δέν ἠδυνήθησαν νά ἀνεχθοῦν ὅτι εἶναι ὁ ἐπί τῆς γῆς κατελθών Ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, διό καί εἰς θάνατον κατεδίκασαν Αὐτόν. Ἡ Ἐκκλησία δέεται ὑπέρ ἀφέσεως αὐτῶν ὡς καί Ἐκεῖνος ἐζήτησε ἀπό τοῦ σταυροῦ «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι (Λουκ. 23, 34). Τόν θάνατον τοῦτον ἠδύνατο ὁ Ἰησοῦς νά ἀποφύγῃ εἴτε ὡς ἄνθρωπος εἴτε ἐν τῇ θεϊκῇ δυνάμει Αὐτοῦ, προσῆλθεν ὅμως ἑκουσίως εἰς αὐτόν. Προδοθείς, συλληφθείς καί χλευασθείς, «ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη καί ὡς ἀμνός ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτόν ἄφωνος».  Ὡς λέγει ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, «ἐν ὧ ὑπέρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καί τολμᾷ ἀποθανεῖν, Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε, ἡμῶν ἀσθενῶν, ἁμαρτωλῶν καἰ ἀσεβῶν ὄντων» (Ρωμ. 5, 6-8). Διά τῆς ταπεινώσεως καί τῆς κενώσεως τοῦ σταυροῦ ὁ Χριστός ἐνίκησε τάς ἐναντίας δυνάμεις καί τόν θάνατον. Ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι διά τήν Ἐκκλησίαν ἡ ἀπαρχή τῆς ὑπάρξεως, ζωῆς καί τῆς ἀναστάσεως αὐτῆς. Διά τοῦτο καί αὐτή ψάλλει «τόν σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα καί τήν ἁγίαν Σου ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν». Διά τοῦτο καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει «πάντων θαυμαστότερον ὧν ἐποίησεν ὁ Χριστός ὁ τίμιος σταυρός Αὐτοῦ… καί ἀληθῶς τό τίμιον καί σεβάσμιον ξύλον, ἐπί τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός προσενήνοχεν Ἑαυτόν θυσίαν ὑπέρ ἡμῶν, ὡς ἁγιασθέν τῇ ἁφῇ τοῦ ἁγίου σώματος καί αἵματος, προσκυνητέον, τούς ἥλους, τήν λόγχην, τά ἐνδύματα, τά ἱερά σκηνώματα, ἅτινά εἰσι ἡ φάτνη, τό σπήλαιον, ὁ Γολγοθᾶς, ὁ σωτήριος, ὁ ζωοποιός τάφος, ἡ Σιών τῶν Ἐκκλησιῶν ἡ ἀκρόπολις καί τά ὅμοια, ὡς φησίν ὁ Θεοπάτωρ Δαβίδ, εἰσελευσόμεθα εἰς τά σκηνώματα αὐτοῦ, προσκυνήσωμεν εἰς τόν τόπον οὗ ἔστησαν οἰ πόδες αὐτοῦ». (Ἰωάν. Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις Ὀρθοδόξου πίστεως, πγ’).

        Οἱ πόδες Αὐτοῦ ἔστησαν εἰς τόν τόπον τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ. Ἐν αὐτῷ ἐπί Ποντίου Πιλάτου ὁ Θεός ἐν τῇ σοφίᾳ Αὐτοῦ «εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς». Ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ ἥνωσεν Ἰουδαίους καί Ἕλληνας εἰς ἕν σῶμα, εἰς ἕνα λαόν, τήν Ἐκκλησίαν. Ἐκάλεσε καί ἡμᾶς τά ἔθνη, τά μή γιγνώσκοντα Θεόν, τά μακράν Αὐτοῦ, εἰς τό μήνυμα τῆς συνδιαλλαγῆς Αὐτοῦ καί ἡμεῖς τά ἔθνη, ἀποδεχθέντα τοῦτο, ἐγενόμεθα οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, «συγκληρονόμα καί σύσσωμα καί συμμέτοχα τῆς Διαθήκης Αὐτοῦ, τῆς ἐπαγγελίας Αὐτοῦ ἐν τῷ Χριστῶ διά τοῦ Εὐαγγελίου». (Ἐφεσ. 3-6). Ὁ Θεός ἐνεκέντρισεν ἡμᾶς εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνσωματωθέντες εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἐδιδάχθημεν νά ζῶμεν ἐπί γῆς μετά τῶν συνανθρώπων ἡμῶν ἐν συνδιαλλαγῇ, δικαιοσύνῃ, εἰρήνῃ καί ἀγάπῃ ἔτι καί πρός τούς ἐχθρούς ἡμῶν, ἐνθυμούμενοι ὅτι «τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». (Φιλιπ. 3, 20).

           Ἡ ἀγάπη ὅμως τοῦ Θεοῦ διά τόν ἄνθρωπον, ὁ Ὁποῖος ὡς λέγει ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος οὔτε «τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο ἀλλ’ ὑπέρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχί καί σύν αὐτῷ τά πάντα ἡμῖν χαρίσεται; (Ρωμ. 8-32), συνέκλεισεν εἰς τήν οἰκονομίαν τῆς σωτηρίας διά  τοῦ σταυροῦ ὄχι μόνον ἡμᾶς τούς ζῶντας ἐπί τῆς γῆς, εἰς τούς ὁποίους ὑπέδειξεν ὁδούς εἰς σωτηρίαν, ἀλλά καί τούς τεθνεῶτας καί δεσμώτας τοῦ Ἅδου καί κειμένους εἰς τό σκότος καί τήν σκιάν τοῦ θανάτου καί ἀναμένοντας τήν ἀπολύτρωσιν. Διά τοῦ σταυροῦ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ κατῆλθεν εἰς τόν Ἅιδην ὡς καί νεκρῶν καί ζώντων τήν ἐξουσίαν ἔχων καί ἀνεζήτησε εἰς τά σκότη αὐτοῦ ὡς ἀνεζήτησε καί εἰς τήν γῆν τό ἀπολωλός πρόβατον, τόν πεπτωκότα ἄνθρωπον, τόν Ἀδάμ καί τούς ἀπογόνους αὐτοῦ καί ἐν τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος Αὐτοῦ ἀνέσυρε λέγων «εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τόν Παράδεισον». Πρῶτος πολίτης αὐτοῦ κατέστη ἤδη ἀπό τοῦ σταυροῦ ὁ ληστής, χρησιμοποιήσας ὡς κλεῖδα τήν μετάνοιαν. «Μνήσθητι μου Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου». Ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός «κάτεισιν εἰς τόν ἅδην ψυχή τεθεωμένη τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ὥσπερ τοῖς ἐν γῇ ἀνέτειλε ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, οὕτω καί τοῖς ὑπό γῆν ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις ἐπιλάμψῃ τό φῶς… καί  τούς ἀπ’ αἰῶνος λύσας πεπεδημένους αὖθις ἐκ νεκρῶν ἀπεφοίτησε ὁδοποιήσας ἡμῖν τήν ἀνάστασιν» (Ἔκδ. Ὀρθοδ. Πίστεως ογ’).

       Ἡ Ἐκκλησία τῆς Σιών, «ἡ δεξαμένη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς ἀναστάσεως», καυχᾶται διά Χριστόν καί δή ἐσταυρωμένον καί ὑμνεῖ Αὐτόν σήμερον ἐξοδίοις ἐπιταφίοις ἄσμασι ὑπνώττοντα σαρκί εἰς τήν κατανυκτικήν καί σεμνήν τελετήν ταύτην, προεξάρχοντος τοῦ Προκαθημένου αὐτῆς Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου καί δέεται Αὐτοῦ ἀπό τοῦ κενοῦ καί ὀλβίου μνημείου, ὅπως ἐπίδῃ ἐπί τήν ἄμπελον τοῦ ποιμνίου αὐτῆς ὁπουδήποτε γῆς καί καταρτίσῃ αὐτήν καί καταστήσῃ μέτοχον τῆς δόξης τῆς ἀναστάσεως καί ὅπως μή ἐπιλάθηται τῶν δοκιμαζομένων ἐκ τῆς θανατηφόρου νόσου τοῦ λοιμικοῦ ἰοῦ ἐπιτοπίως καί παγκοσμίως, ἀλλά τῇ θεραπευτικῇ καί ἰαματικῇ Αὐτοῦ δυνάμει καί εὐσπλαγχνίᾳ ἐξαγάγῃ αὐτούς εἰς ἀναψυχήν, ὑγιείαν, εὐζωΐαν καί εὐημερίαν καί ἐπίδῃ καί ἐπί τούς χριστιανούς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί ὅλους τούς κατοίκους τῆς Ἁγίας Γῆς καί εὔχεται εἰς πάντας χαρμόσυνον, εὐφρόσυνον καί καλήν Ἀνάστασιν”.

Τῆς τελετῆς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Λύδδης κ. Δημητρίου καί Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν τοῦ Πατριαρχείου, ἐν οἷς ὁ Δραγουμανεύων Ἀρχιμανδρίτης Ματθαῖος, ὁ Τελετάρχης Ἀρχιμανδρίτης Βαρθολομαῖος, ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος καί οἱ διάκονοι, ἐλάχιστοι τόν ἀριθμόν καί ψάλλοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών εἰς τόν ἐξώστην καί ἄνευ προσκυνητῶν, λόγῳ τῶν προφυλακτικῶν μέτρων τοῦ Ὑπουργείου Ὑγείας καί τῆς Ἀστυνομίας τοῦ Ἰσραήλ ἔναντι τοῦ θανατηφόρου ἰοῦ.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 8ην/21ην Ἰανουαρίου 2020, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῶν ἁγίων Ἰωάννου καί Γεωργίου τῶν Χοζεβιτῶν δι᾽ ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας εἰς τήν Ἱεράν αὐτῶν Μονήν, τήν κειμένην ἐπί τῆς ἀριστερᾶς ὄχθης τοῦ χειμάρρου Χορράθ εἰς τήν πορείαν αὐτοῦ πρός τήν Νεκράν θάλασσαν, ὀλίγον πρό τῆς πόλεως τῆς  Ἱεριχοῦς.

Οἱ ἐν λόγῳ τιμώμενοι ἅγιοι συνέβαλαν τά μέγιστα εἰς τήν ἀναγέννησιν τῆς μοναχικῆς ζωῆς ἐν τῇ Μονή ταύτῃ, ὁ μέν Ἰωάννης ὡς πρῴην Ἐπίσκοπος Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης τόν 4ον μ.Χ. αἰῶνα, ὁ δέ Γεώργιος ἐκ Κύπρου, ὡς ἀνακαινίσας ἐκ τέφρας τήν Μονήν μετά τήν Περσικήν εἰσβολήν τοῦ 614 μ.Χ.

Τήν ἑορτήν ἐτίμησεν ὡς προεξάρχων ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, τόν Ὁποῖον ὑπεδέχθη ὁ ἀνακαινιστής καί καθηγούμενος τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης Κωνσταντῖνος προσφωνῶν ὡς ἕπεται:

“Ἱδρῶσι σεπτοῖς, καί αἵμασιν ἀθλήσεως

Δακρύων κρουνοῖς, τῆς θείας κατανύξεως,

Χοζεβῖται Ἅγιοι, οἱ τήν ἔρημον, πόλιν ποιήσαντες,

ἐν παῤῥησίᾳ εὔξασθε Χριστῷ, ταῖς θείαις δωρεαῖς

ἡμᾶς πλουτίζοντες.

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, μετά τῆς Τιμίας Ὑμῶν Συνοδείας,

Πανηγυρίζομεν σήμερον τούς Ἁγίους Κτίτορας τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Χοζεβᾶ, οἱ ὁποῖοι πιστῶς ἠκολούθησαν εἰς τόν βίον των, ὅσα ὁ ἐν Ἁγίοις Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει εἰς τήν ἀρχἠν τοῦ λόγου του περί κατανύξεως καί ὑπομονῆς:

“Σᾶς παρακαλῶ ἀδελφοί μου, ὄχι μόνον ἀπό τά παρόντα νά πιστεύετε εἰς τήν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ , ἀλλά καί ἀπό τά μέλλοντα. Τά μέν παρόντα δηλαδή εἶναι ἀγών καί σκάμματα καί στάδιον· τά μέλλοντα ὅμως εἶναι ἔπαθλα καί στέφανοι καί βραβεῖα. Ὅπως λοιπόν ὁ ἀθλητής, ὅταν εὑρίσκεται μέσα εἰς τόν στίβον εἶναι ὑποχρεωμένος νά ἀγωνίζεται ἐναντίον τοῦ ἱδρῶτος καί τῆς σκόνης καί τοῦ μεγάλου καύσωνος καί ἐναντίον τῶν κόπων καί τῶν ταλαιπωριῶν, ἔτσι καί ὁ δίκαιος ἐδῶ εἰς τήν παροῦσαν ζωήν εἶναι ἀνάγκη νά ὑπομένῃ πολλά, καί ὅλα νά τά ὑποφέρῃ μέ γενναιότητα, ἐάν ἐπιθυμῇ νά ἀνέλθῃ εἰς τούς οὐρανούς καί νά λάβῃ ἐκεῖ τήν ἀνταμοιβήν τῶν κόπων του”.

Διά τῆς ἁγίας ὑπομονῆς, περί τῆς ὁποίας ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος λέγει: «ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται,ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν», (Ρωμ. 5,4), ἐκέρδισαν τήν μάχην κατά τῶν παθῶν, ἐπέτυχαν τήν κάθαρσιν καί τήν ἀπάθειαν, ἐνίκησαν τόν κόσμον καί τήν ἐκκοσμίκευσιν!

Μά καί ἐθεράπευσαν, διά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, τήν ὁποίαν ἄφθονον εἶχον, τάς «πληγάς» τῶν συνανθρώπων, τῶν συνασκητῶν, ὑποτακτικῶν καί πολυπληθῶν προσκυνητῶν! Ἡ ἀγάπη πρός τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, διοχετευχθεῖσα προς τόν πλησίον, ἀκόπως διηκόνησε καί δαψιλῶς ἐπαρηγόρησε τάς χρείας τῶν συνανθρώπων.

 Τούς ἥρωας τούτους τῆς ὑπομονῆς, τῆς θαυμαστῆς ὑπερλόγου ἀσκήσεως καί -πρωτίστως- τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστόν καί τόν ἄνθρωπον, θά ἑορτάσωμεν καί πάλιν δι’ ἱερᾶς Παννυχίδος.

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ὡς εὗ παρέστητε!”

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε καί τῆς ὁλονυκτίου ἀκολουθίας καί λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου καί Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιμανδριτῶν καί Ἱερέων ἄλλων ἐκκλησιῶν, ψαλλόντων Ἱεροψαλτῶν ἐξ Ἑλλάδος, τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Εὐαγγελιστρίας Ἰλίου κ. Λεωνίδα Δούκα, τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Πειραιῶς κ. Γρηγορίου Ζάρκου, τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνηματικοῦ Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς κ. Χρήστου Σταύρου  καί τοῦ Λαμπαδαρίου τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Φανερωμένης Χολαργοῦ Ἀττικῆς κ. Θανασούλη Διονυσίου.

Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

“Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε”(Γαλ. 3,27), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

Ἅγιοι Πατέρες καί εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Σήμερον ἡ ἱερά Μονή τοῦ Χοζεβᾶ, μέρος οὖσα τῆς περιχώρου τοῦ Ἰορδάνου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς, ἵνα τιμήσωμεν δοξολογικῶς καί εὐχαριστιακῶς τήν μνήμην τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου.

Σήμερον ἡ Μονή τοῦ Χοζεβᾶ μετά τῶν ὁσίων καί ἁγίων τέκνων αὐτῆς καί δή τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου, ἀγάλλεται καί εὐφραίνεται, διότι τῇ θείᾳ ἐπιφανείᾳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, τό γένος τῶν ἀνθρώπων τοῦ σκότους ἐλυτρώθη καί τῷ φωτί τῆς Θεογνωσίας κατηυγάσθη.

Αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ φωτός τῆς Θεογνωσίας, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, ἐγένετο κοινωνός καί μέτοχος ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος διά τῆς στερεμνίου ἀσκήσεως αὐτοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Χοζεβᾶ, τῇ ἀποτελούσῃ τήν προέκτασιν τῆς ἐρήμου τοῦ Ἰορδάνου, ἔνθα ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής ἐκήρυσσε λέγων: “μετανοεῖτε, ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν” (Ματθ. 3,2). “Ἐγώ μέν βαπτίζω ὑμᾶς ἐν ὕδατι εἰς μετάνοιαν· ὁ δέ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἰσχυρότερός μου ἐστίν, οὗ οὐκ εἰμί ἱκανός τά ὑποδήματα βαστάσαι· αὐτός ὑμᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί πυρί”.

Ὁ δέ βαπτίσας ἐν Πνεύματι ἁγίῳ καί πυρί δέν εἶναι ἄλλος ἀπό αὐτόν τοῦτον τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, “ἦν τό φῶς τό ἀληθινόν τό φωτίζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον” (Ἰωάν. 1,9).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός εἶναι τό κατά φύσιν φῶς, οἱ δέ Ἅγιοι χάριτι ἔσχον τό φῶς, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: “οὐσιωδῶς ἐστι φῶς ὁ Χριστός  οὐ μεθέξει τῇ κατά χάριν τοῦτο ὑπάρχων”.

Τῆς κατά μέθεξιν ταύτης χάριτος ἀνεδείχθη ὄντως θεομακάριστος πατήρ ἡμῶν Γεώργιος ὡς ἐναργέστατα ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός λέγων:”Ἤρθης πρός τό φῶς, τό ἄδυτον ἔνδοξε Γεώργιε, σκότους τοῦ βίου ρυσθείς· καί τῷ Παντοκράτορι, και τρισηλίῳ φωτί παρίστασαι μετά τῶν ἄνω τάξεων καί τῆς ἐκεῖθεν τρυφῆς πεμπομένης λάμψεως μακάριε καί ἡμᾶς φρυκτωρεῖς τούς ὑμνοῦντάς σε”.

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τιμᾷ καί γεραίρει τήν μνήμην τῶν Ἁγίων αὐτῆς, διότι οὗτοι φρυκτωροῦσιν, τοὐτέστιν καταλάμπουσι καί φωτίζουσι διά τῆς θείας μεθεκτικῆς χάριτος αὐτῶν πάντας τούς βαπτισθέντας καί ἐνεδυσαμένους τόν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενῆ, τόν ἐκ τοῦ Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων· “φῶς ἐκ φωτός Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο”.

Ὄντως ἀδελφοί μου, “θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ” (Ψαλμ. 67,36) καί θαυμαστά τά μαρτύρια αὐτοῦ (118,129), ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός. Καί τοῦτο, διότι τό νέφος τῶν ὁσίων καί Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας συνιστοῦν τούς πολίτας τούς ἀπολαμβάνοντας τήν θεωρίαν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν οὐρανοῖς μετά τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: “Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει”, (Φιλιπ. 3,20).        

Τοιοῦτος πολίτης, δηλονότι τοῦ οὐρανίου πολιτεύματος ἀνεδείχθη ὁ σήμερον ἑορταζόμενος ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος, ὁ ὁποῖος ἐγεώργησε τήν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου, Χοζεβᾶ μεταβάλλων τήν πέτραν αὐτῆς εἰς Ἁγιοπνευματικήν πηγήν, ἐκ τῆς ὁποίας πλειάς Ἁγίων ὡς οἱ ὅσιοι Ἰωάννης καί Παῦλος: “ἔπινον γάρ ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ δέ πέτρα ἦν ὁ Χριστός”, (Α΄Κορ. 10,4).

Ἐκ τῆς πνευματικῆς ἀκολουθούσης ταύτης πέτρας, ἔπινον οἱ ἅγιοι καί δίκαιοι Θεοπάτορες Ἰωακείμ καί Ἄννα, ἐξ ὧν ἐτέχθη ἡ Θεόπαις καί ὑπερευλογημένη Θεοτόκος καί ἀειπάρθενος Μαρία, ἐξ ἧς ἐτέχθη ὁ ὑπό Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου βαπτισθείς Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ἐκ τῆς πνευματικῆς ταύτης πέτρας καλούμεθα διά τῶν ἱκεσιῶν τῶν ὁσίων καί θεοφόρων Χοζεβιτῶν καί δή τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου, ἵνα πίνωμεν τό αὐτό πνευματικόν πόμα. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: “τό φωτιστικόν καί φωτίζον τούς ἀνθρώπους φῶς αὐτολαμπές, σύ ὑπάρχων Ἰησοῦ μου, ἐν ρείθροις Ἰορδάνου, βαπτισθείς ὅλως ἔλαμψας, φῶς τό ὁμοούσιον Πατρί σου, ἐν ᾧ πᾶσα κτίσις φωτισθεῖσα, Χριστέ, κράζει σοι· Εὐλογημένος ὁ φανείς, Θεός ἡμῶν δόξα σοι”.

Τήν ὁλονύκτιον κατανυκτικήν ἑορτήν ἠκολούθησε τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό  τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Κωνσταντίνου καί τῆς συνοδείας αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν νύκτα τῆς Πέμπτης, 29^ης Νοεμβρίου/ 12^ης Δεκεμβρίου 2019 πρός Παρασκευήν 30^ην Νοεμβρίου / 13^ην Δεκεμβρίου, ἡμέραν μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ πρωτοκλήτου, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς τόν Πανάγιον Τάφον  ἡ εἰς διάκονον χειροτονία τοῦ μοναχοῦ Συμεών Σπυροπούλου, προσφάτως χειροθετηθέντος καί ἐνταχθέντος εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, ἀποφοίτου τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Πρωτοψάλτου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί καθηγητοῦ εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών.

Τόν μοναχόν Συμεών ἐχειροτόνησεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ. Μεθόδιος, ἀπευθύνας πρῶτον αὐτῷ λόγους πατρικούς διά τήν σημασίαν τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερωσύνης καί τοῦ βαθμοῦ τοῦ διακόνου ὡς ἕπεται:

“Εὐλαβέστατε ὑποδιάκονε Συμεών,

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, κατά τήν τελευταίαν αὐτῆς Συνεδρίαν ὑπό τήν Προεδρίαν τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Μακαριότητος τοῦ Σεπτοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’, κατόπιν οἰκειοθελοῦς ἐπιθυμίας σου, ἀπεφάσισεν, ὅπως ἐντάξῃ σε εἰς τούς κόλπους τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί προαγάγῃ σε εἰς διάκονον.

Οὕτως, εὐδοκίᾳ τοῦ Παντοδυνάμου καί Παντεπόπτου μεγάλου Θεοῦ, ἐπινεύσει, στοργῇ καί προνοίᾳ μέν τῆς Αὑτοῦ Θειοτάτης Μακαριότητος, ἀποφάσει δέ τῆς περί Αὐτήν Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, καλεῖσαι σήμερον, ὅπως διά τῆς ἐπιθέσεως τῆς χειρός τῆς ταπεινότητος ἡμῶν ἐπί τήν κεφαλήν σου, καί διά τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παναγίου καί τελεταρχικοῦ Πνεύματος, λάβῃς τόν πρῶτον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης, ἤτοι τόν τοῦ διακόνου, ἵνα καί ἀπό τῆς θέσεως ταύτης ὑπηρετήσῃς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί τό πλήρωμα αὐτῆς διά τῆς ἐντάξώς σου εἰς τήν παλαίφατον Γεραράν ἡμῶν Ἀδελφότητα.

Μεγάλη ἡ τιμή δι’ ἐσέ, ὅπως καί διά κάθε Ἁγιοταφίτην, οὐχί μόνον, ἀλλά ἔτι μεγαλύτεραι αἱ ἀπό τοῦ ὑπουργήματος τούτου, ἀπορρέουσαι εὐθῦναι, καλεῖσαι, ὅπως ἀπαρνηθῇς τόν κόσμον καί τά τοῦ κόσμου, ἵνα καταστῇς ὑπηρέτης τῶν λειτουργῶν τῶν Μυστηρίων τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἤτοι τῷ Ἐπισκόπῳ καί τοῖς Πρεσβυτέροις, κατά τάς διαταγάς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Ὁ ἄνθρωπος, εἰς τό διάβα τῆς ζωῆς του, ἔχει ἐλαχίστας ἡμέρας, καθ’ ἅς δοκιμάζει χαράν καί μίαν ἀπό ἐκείνας τάς ἡμέρας, ἀσφαλῶς εἶναι δι’ ἐσέ ἡ σημερινή.

Λέγεται ὅτι ἡ θέσις δέν ἀναδεικνύει τόν ἄνθρωπον, ἀλλ’ ὁ ἄνθρωπος τήν θέσιν. Τοῦτο λέγων, ἐννοῶ ὅτι θά ἀποτύχῃς εἰς τήν ζωήν σου, ἐάν δέν πιστεύῃς καί δέν ὑπηρετῇς σωστά καί εὐσυνειδήτως Αὐτόν, διά τόν Ὁποῖον ἀφιέρωσας τήν ζωήν σου καί ἐάν ἐπιπολαίως Τόν ὑπηρετῇς.

Τοὐναντίον, θά προκόψῃς καί ἀπό πάντων θά εἶσαι σεβαστός καί ἀγαπητός, ἐάν πιστεύῃς καί ὁμολογῇς, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, καί σέβησαι πρωτίστως τόν ἑαυτόν σου, τό ὑπούργημα, τό ὁποῖον θά ἐπωμισθῇς καί Ἐκεῖνον πού θά ὑπηρετῇς.

Οἱ Ἅγιοι Γρηγόριος Νύσσης καί Εὐάγριος λέγουν ὅτι «Θεολόγος εἶ ἐάν προσεύξῃ ἀληθῶς καί ἐάν προσεύξῃ ἀληθῶς, Θεολόγος εἶ», δηλαδή, τότε μόνον θεολογοῦμεν σωστά καί ἀληθῶς, ἐάν προσευχώμεθα σωστά, ὥστε νά ὠφελῶμεν τούς ἑαυτούς μας καί τούς ἄλλους, ἀσφαλῶς τότε θεολογοῦμεν καί σωστά καί ἀληθῶς.

Βλέπετε, ἀγαπητοί μου, πόσον μεγάλην σημασίαν δίδουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἰς τόν σωστόν τρόπον προσευχῆς, ἀλλέως ματαιοπονοῦμεν καί τούς ἀκούοντάς μας εἰς οὐδέν ὠφελοῦμεν, σύ, λοιπόν, νά προσπαθῇς νά εἶσαι τέλειος κατά τό δυνατόν, ἄμεμπτος καί ἅγιος κατά Χάριν, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ σου, νά πορεύησαι τόν δρόμον τῶν ἐντολῶν Του ὅλας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου, γενοῦ μέλισσα εἰς τό νά συλλέγῃς ὅ, τι τό καλύτερον καί γλυκύτερον καί νά ἀπορρίπτῃς ὅ,τι τό ἐπιβλαβές.

Ὁ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος λέγει: «Οὐδείς στεφανοῦται, ἐάν μή νομίμως ἀθλήσῃ, ἄρα, ἡ ζωή ἡμῶν, κληρικῶν τε καί λαϊκῶν εἶναι εἷς ἀγών πυρπολούμενος συχνάκις καί πολλάκις ἀπό τά πυρφόρα βέλη τοῦ διαβόλου, προκειμένου νά κερδίσωμεν καί πετύχωμεν τόν ἐπιδιωκόμενον σκοπόν, ἐκεῖνον τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν μας.

Ἀσφαλῶς, θά συναντήσῃς δυσκολίας, μή πτοηθῇς, μή δειλιάσῃς· μέ τούς σωματικούς σου ὀφθαλμούς καί τῆς ψυχῆς σου τά ὄμματα, ἀτένισον πρός τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν καί ἴδε τήν σταυρουμένην ἀγάπην, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί τότε θά ἐννοήσῃς, διά ποῖον λόγον ἔθηκαν ἐπί τήν κεφαλήν Αὐτοῦ στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, ὅμως διά τῆς σταυρικῆς Του θυσίας, τῆς τριημέρου Ταφῆς Του καί τῆς ἐκ νεκρῶν ἐν τέλει Ἀναστάσεώς Του ἐδικαιώθη εἰς καταισχύνην τῶν σταυρωτῶν Του καί κατηγόρων Του.

Εὐλαβέστατε ὑποδιάκονε Συμεών,

Ὡς Ἁγιοταφίτης καί φρουρός τῶν Ἁγίων Τόπων, τῶν καθαγιασθέντων διά τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως, διδασκαλίας, Σταυρώσεως καί Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καλεῖσαι νά εἶσαι θεματοφύλαξ Ἱερᾶς Παρακαταθήκης ἐν τῇ ἀκροπόλει ταύτῃ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐπί τῶν ἐπάλξεων τῆς ὁποίας ὀφείλεις νά εἶσαι φύλαξ ἀκοίμητος καί ἕτοιμος πρός πᾶσαν θυσίαν, ἵνα παραδώσῃς ταύτην εἰς τάς ἐπερχομένας γενεάς ἀκέραιον, ἀλώβητον καί ἀναλλοίωτον.

Πρό τῶν θυρῶν τοῦ Ἱεροῦ τούτου Βήματος ἱστάμενος πρό τοῦ λάβῃς τό ὑπούργημα τοῦτο τό φοβερόν καί αὐταῖς ταῖς ἐπουρανίοις δυνάμεσιν, καί τό ὁποῖον κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, «οὐ τοῦ θέλοντος, οὐδέ τοῦ τρέχοντος, ἀλλά τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ», κλῖνον τό γόνυ ταπεινῶς καί ἱκέτευσον τόν Παντοδύναμον Θεόν, τόν μόνον δυνατόν ἀφιέναι ἁμαρτίας, ὅπως ἐπιβλέψῃ ἱλαρῷ ὄμματι ἐπί τάς ἀδυναμίας σου καί ἐξαποστείλῃ τό Πανάγιον Αὐτοῦ Πνεῦμα, ὡς ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, ἐπί σοί τῷ ταπεινῷ δούλῳ Αὐτοῦ.

Μνημόνευε ἀεί καί πάντοτε τούς κατά σάρκα γονεῖς σου, οἵτινες ἵστανται τήν στιγμήν ταύτην εἰς τό πλευρόν σου καί προσεύχονται ἀσφαλῶς καί αὐτοί δι’ ἐσέ καί χαίρονται διά τήν ἰδικήν σου χαράν καί προαγωγήν σου.

Μνημόνευε τούς συγγενεῖς σου, τούς διδασκάλους σου, τούς φίλους σου, καί, ἐάν ἔχῃς, καί τούς ἐχθρούς σου.

Μνημόνευε ἔτι δέ τοῦ Πατρός καί Πατριάρχου ἡμῶν κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’, τοῦ μετά περισσῆς ἀγάπης εὐεργετήσαντός σε καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος.

Καί νῦν ἥγγικεν ἡ ὥρα, ἵνα, ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ καί πνεύματι ταπεινώσεως, προσέλθῃς καί λάβῃς, διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῆς ἡμετέρας ταπεινότητος τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, δι’ ὅ καί εἴσελθε εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔνθεν ἐκπηγάζει τό φῶς τῆς Ζωῆς.

Εἴσελθε λοιπόν χαίρων, εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου,

Τῇ 30-11-2019 , Ἁγίου Ἀνδρέου Ἀποστόλου τοῦ Πρωτοκλήτου”.

Ἡ χειροτονία ἐτελέσθη δι’ ἐπικλήσεως τῆς θείας Χάριτος καί ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ Ἀρχιερέως.

Ἅμα ταύτῃ καί ἅμα τῇ ἀναφωνήσει ὑπό τοῦ Ἀρχιερέως: «ἄξιος», οἱ τιμῶντες τόν χειροτονηθέντα Ἁγιοταφῖται Πατέρες, μαθηταί τῆς Σχολῆς Σιών, μοναχοί καί μοναχαί καί οἱ οἰκεῖοι καί φίλοι αὐτοῦ ἀνεφώνησαν ὡσαύτως «ἄξιος, ἄξιος».

Ἅμα τῇ λήξει τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ χειροτονηθείς ἐδεξιώθη τόν χειροτονήσαντα Ἀρχιερέα καί πάντας τούς τιμῶντας αὐτόν εἰς τό Γραφεῖον τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου.

Τήν πρωΐαν, ὁ χειροτονηθείς προσῆλθεν εἰς τό Πατριαρχεῖον, ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον καί ἔλαβε τήν εὐλογίαν Αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Παρασκευήν, 9^ην /22^αν Νοεμβρίου 2019,  περί  ὥραν  10.30 π.μ. ἔλαβε  χώραν  Δοξολογία  εἰς  τό  Καθολικόν  τοῦ  Πανιέρου  Ναοῦ  τῆς  Ἀναστάσεως ἐπί τῇ 14^ῃ Ἐπετείῳ τῆς ἐκλογῆς καί Ἐνθρονίσεως  τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Τῆς Δοξολογίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. , συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων Ἀραβοφώνων Ἱερέων διακόνων καί μοναχῶν  ἐξ ὅλης τῆς δικαιοδοσίας τοῦ  Πατριαρχείου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου καί μετέχοντος εὐσεβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐξ Ἱεροσολύμων, ἐξ ἄλλων Κοινοτήτων τοῦ  Ἀραβοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου καί προσκυνητῶν.

Μετά τήν Δοξολογίαν, τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κρουομένων, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ.  Ἀρίσταρχος, ὡς ἕπεται:

Μακαριώτατε Πάτερ καi Δέσποτα,

 Χαίρει χαράν μεγάλην καί ἀγάλλεται ἐν εὐφροσύνῃ σήμερον ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν ἐπί γεγονότι λίαν σημαντικῷ καί χαροποιῷ, τῆς ἐκλογῆς δηλονότι καί Ἐνθρονίσεως τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος εἰς τόν ἔνδοξον Θρόνον τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου πρώτου ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων.

Τό γεγονός τοῦτο κατεκτήθη διά τῶν ἀφωσιωμένων ἀγώνων τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος πρὀς διατήρησιν τοῦ καθεστῶτος τῶν Ἁγίων Τόπων καί δή τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, καθεστῶτος ὑπονομευθέντος ὑπό παρανόμων συμφωνιῶν ὑποθηκεύσεως καί ἀπεμπολήσεως περιουσίας αὐτῆς ἀνυπολογίστου ἀξίας. Διά τῶν ἀγώνων τούτων πρό δεκατετραετίας, τό ἔτος 2005, ἡ Ἀδελφότης ψήφοις κανονικαῖς καί ὁμοφώνοις τῆς ἐκπροσωπούσης αὐτήν Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου «ἀνέβασε ἐπί τἠν λυχνίαν», ἤτοι ἀνέδειξε  τἠν  Ὑμετέραν Μακαριότητα ὡς τόν ἄξιον Ποιμενάρχην καί κυβερνήτην τοῦ σκάφους τῆς Πρεσβυγενοῦς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων. Ἡ ἐκλογή τῆς ὑμετέρας Μακαριότητος καί ἡ μετά ταύτην  Ἐνθρόνισις Αὐτῆς τῇ συμμετοχῇ πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καί τῇ ἀναγνωρίσει τῶν τοπικῶν κυβερνήσεων, διέλυσε τήν δίνην, ὁποία ἐκλυδὠνισε ἀλλά δέν κατεπόντισε τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί συνέσφιγξε τάς ἀρθρώσεις τοῦ μυστικοῦ σώματος αὐτῆς ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρἠνης.             

Ἀξίως ἄρα τῆς σημασίας αὐτοῦ ἑωρτάσθη τό γεγονός τοῦτο σήμερον διά πανηγυρικῆς εὐχαριστηρίου Δοξολογίας ἐν ἀθρόᾳ συμμετοχῇ μοναχῶν, κλήρου καί λαοῦ εἰς τόν πανίερον ναόν τῆς Ἀναστάσεως.  Νῦν δέ εἰς τήν  ἱστορικήν ταύτην  αἴθουσαν τῶν Πατριαρχείων ἀπονέμομεν τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι τόν  δίκαιον ἔπαινον δι’ ὅσα Αὕτη «σεμνά, δίκαια  καί  τίμια»  ἐπετέλεσε ὑπέρ τῶν παναγίων Προσκυνημάτων, τῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ ποιμνίου.

Πρωτίστως ὅσον ἀφορᾷ τά Προσκυνήματα, ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης εὐκαίρως ἀκαίρως θεωρίᾳ τε καί πράξει καί πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν ὑπεγράμμισε ὅτι ταῦτα ἀποτελοῦν τἠν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν, τὀ ἰδιαίτερον χαρακτηριστικόν γνώρισμα καἰ τό ἀδιαμφίσβητον προνόμιον τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ὡς τὀποι τῆς ἐν τῷ Χριστῷ Θεἰας ἐμφανείας καἰ ὅτι διά τοῦτο ἀποστολή τῆς Ἀδελφὀτητος εἶναι νά διατηρῇ καί διακονῇ ταῦτα ὡς ζωντανούς λειτουργικούς χώρους διά τἠν διδασκαλίαν καί τόν  ἁγιασμόν τῶν ἀθρόως  ἐπισκεπτομένων ταῦτα εὐσεβῶν προσκυνητῶν. Θεωρούμενα τά πανάγια Προσκυνήματα κληρονομία οὐχί μόνον τῆς Ἀδελφότητος ἀλλά καί τοῦ γένους ἡμῶν, ἀνεκαινίσθησαν, ὡς τό  Ἱερόν Κουβούκλιον, ἡ στέγη τῆς Βασιλικῆς τῆς Βηθλεέμ, ἡ ἱερά Μονή τοῦ τιμίου Προδρόμου ἐν Ἰορδάνῃ, τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου οὔσης ἐπί θύραις καί  ἐπροστατεύθησαν γενναίως ἐξ ἐπιβουλῶν τά δικαιώματα ἡμῶν ἐν αὐτοῖς, ὡς τό δικαίωμα τῆς παρουσίας δευτέρου φύλακος ἡμῶν εἰς τό ἐσώτερον τοῦ ἱεροῦ  Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου διά τήν ὑποδοχήν τῆς Κοπτικῆς καί τῆς Συριανικῆς Κοινότητος μετά τήν θείαν λειτουργίαν τῆς νυκτός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Πάσχα καί τό δικαίωμα ἡμῶν τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἐν τῷ τόπῳ τῆς εὐρέσεως αὐτοῦ, ἐξ ἀντικαθεστωτικῆς προσκυνηματικῆς ἐπιβουλῆς τῶν Ἀρμενίων.

Τό ζωηρόν ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διά τό Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον ποίμνιον καί ἡ ἐπισταμένη παρακολούθησις τῶν ἀπασχολούντων αὐτὀ προβλημάτων κατεδείχθη καί κατά τήν τελευταίαν ταύτην περίοδον διά τῆς συχνῆς σημαντικῆς χρηματικῆς ἐνισχύσεως τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν ἀποτελεἰωσιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου τῆς Κοινότητος Σαχνίν, διά τῆς προσφορᾶς αὐτῇ φιλοτεχνηθέντος εἰς Κύπρον ξυλογλύπτου ἁγιογραφημένου εἰκονοστασίου καθώς καἰ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τῆς Κοινότητος Κούφρ Σμέα τῆς περιοχῆς  Ἄκκρης, τοῦ προσφάτως ἐγκαινιασθέντος ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου τῆς Κοινότητος Γιάφατ Νάσρα παρά τἠν Ναζαρέτ καί τοῦ  ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Μωϋσέως τοῦ Αἰθίοπος τῆς Κοινότητος Ραφιδίων Νεαπόλεως τῆς Σαμαρείας.

Μετά τῶν ἀλλων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πολλάς κατέβαλε προσπαθείας ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης, ὅπως διατηρήσῃ τήν ὑπό τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας ὑπαγορευομἐνην  συνεργασίαν διά τἠν ἐν Χριστῷ ἑνὀτητα, προτάσσουσα  τόν ἐν συνέσει καί μετριοπαθείᾳ διάλογον ὡς μέσον ἐπιλύσεως τῶν ἑκάστοτε προκυπτόντων Διορθοδόξων προβλημάτων. Τήν στάσιν ταύτην ἐκτιμῶσα ἡ ἀδελφή Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀπένειμεν    Ὑμῖν τό βραβεῖον « Δι’ἐξαιρετικήν προσφοράν πρός ἐμπέδωσιν τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν ἑδραίωσιν καί  προβολήν τῶν χριστιανικῶν ἀξιῶν εἰς τήν κοινωνίαν, τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξίου τοῦ Β΄ διά τὀ ἔτος 2018» κατά τήν μόλις χθές ἐπίσκεψιν εἰς Μόσχαν, ἐν ᾖ καί εἰς συνάντησιν Ὑμῶν μετά τοῦ ἐξοχωτάτου Προέδρου τῆς Ρωσίας κ.Πούτιν ἐζητήσατε τἠν στήριξιν τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῆς Μἐσης Ἀνατολῆς. 

Ἀναμφιβόλως τό ἐπίκεντρον τῶν προσπαθειῶν καί ἐνεργειῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ἐξ ἀρχῆς τῆς Πατριαρχίας Αὐτῆς ὑπῆρξε ἡ διά παντός τρόπου διαφύλαξις τοῦ ἁγιογραφικῶς τεθεμελιωμένου καί διεθνῶς ἐπικεκυρωμένου καθεστῶτος τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων. Τό καθεστώς τοῦτο παραβιάζεται καἰ ἀλλοιοῦται εἰς ἥν περίπτωσιν ἰσχύσουν ὡς ἔγκυροι αἱ στερούμεναι διαφανείας καί δικαιοσύνης καί μεσταί οἰκονομικῆς διαφθορᾶς συμφωνίαι πολυετοῦς μισθώσεως τῶν εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ ξενοδοχείων ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου. Διά  τήν ἀκύρωσιν τῶν συμφωνιῶν τούτων ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης εἰργάσθη δραστηρίως εἰς τήν εὐαισθητοποίησιν καί κινητοποίησιν προσώπων καί ὀργανώσεων παραγόντων ἐπιρροῆς εἰς τὀ ἐξωτερικόν ἀλλά καί ἐνταῦθα.  Ἄξιον ἰδιαιτέρας μνήμης τυγχάνει τό  γεγονός τῆς κατά μῆνα Ἰούλιον τοῦ ἔτους τούτου τῇ πρωτοβουλίᾳ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διοργανώσεως εἰρηνικῆς πορείας ὅλων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἀπό τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου ἕως καί τῆς Πύλης τοῦ Δαβίδ ἔμπροσθεν τῶν ξενοδοχείων Imperial καί  Petra καί τῆς κατόπιν προσευχῆς ἀναγνώσεως Μηνύματος ἐξαπολυθέντος ἐκεῖθεν διεθνῶς καί ζητοῦντος τήν διατήρησιν τῆς Πύλης τοῦ Δαβίδ ὡς τῆς διά μέσου τῶν αἰώνων χρησιμοποιηθείσης εἰσόδου τῶν Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως εἰς τάς ἕδρας Αὐτῶν καί τῆς φυσικῆς προσβάσεως τῶν χριστιανῶν προσκυνητῶν εἰς τόν Πανάγιον Τἀφον.

Ἐκ τῶν ἐπιτευχθέντων τούτων ἐνθαρρυνόμενοι, Μακαριώτατε, καί ἐνθέρμως συγχαίροντες τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι οἱ Ἁγιοταφῖται  Πατέρες, στρατευόμεθα μετ’ Αὐτῆς τήν καλήν στρατείαν διά τήν ἐπιτυχίαν τῇ βοηθείᾳ  τοῦ Θεοῦ ὅλων τῶν ἀναλαμβανομένων ὑπ’ Ἀὐτῆς πρωτοβουλιῶν  καί τήν πραγματοποίησιν ὅλων τῶν στόχων Αύτῆς ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς Ἀδελφότητος ἡμῶν καί τῆς Ἐκκλησίας Σιών τῆς Ἀγίας.

Ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καἰ Ἱερᾶς Συνόδου καί  τῶν λοιπῶν  Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, εὔχομαι Ὑμῖν ἔτη ὅσα πλεῖστα, ὑγιεινά, εὐφρόσυνα, εἰρηνικά καί εὐσταθῆ, πλήρη θείας δυνάμεως  καί ἐνισχύσεως,  ἵνα ὁλοέν αὐξάνητε  καί ἐμπλουτίζητε τό ὑπό τῆς Θείας Προνοίας ἐμπεπιστευμένον  Ὑμῖν Πατριαρχικόν ἔργον πρός ὄφελος καί ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου γένους τῶν Ρωμαιορθοδόξων καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.    

 Ὡσαύτως προσεφώνησεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος κ. Χρηστός Σοφιανόπουλος καί ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καί τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας.

Πρός τούς προσφωνήσαντας Αὐτόν ἀντεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσως Αὐτοῦ:

    “Ἐκλαμπρότατε  κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

     Σεβαστοί  Ἅγιοι  Πατέρες καί Ἀδελφοί,

     Ἀγαπητοί  Χριστιανοί,

     Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

 «Εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐλογήσας ἡμᾶς ἐν πάσῃ εὐλογία πνευματικῇ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ» (Ἐφ. 1, 3).

 Ἡ ἐν τῷ τόπῳ τῆς «καταπαύσεως» (Ψαλμ. 131, 16) καί «τῆς κατοικίας» (Ψαλμ. 131, 13) τοῦ Ἐνσαρκωθέντος καί Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου ἀναφανεῖσα Ἐκκλησία, δηλονότι ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, χαίρει σήμερον ἐπί τῇ συμπληρώσει δεκατετραετοῦς διακονικῆς οἰακοστροφίας τῆς Μετριότητος Ἡμῶν ἀπό τῆς ἀναλήψεως τοῦ κλήρου τῆς διακονίας (Πράξ. 1, 15) τοῦ Ἀποστολικοῦ καί Πατριαρχικοῦ θρόνου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου Ἱεροσολύμων.

Τό ἱεροθεσμικόν καί ἐκκλησιαστικόν γεγονός τοῦτο, ἐνέχει ἰδιαιτέραν καί οὐσιώδη σημασίαν, διά τό εἰς τούς αἰῶνας ἀπεκτεινόμενον μυστικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας ἀφ’ ἑνός καί τοῦ ἐν τῷ κόσμῳ πολιτεύματος αὐτῆς ἀφ’ ἑτέρου. Σημειωτέον δέ, ὅτι κατά τόν θεῖον Παῦλον τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καλοῦνται «συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. 2, 19) καί «ἐπί γῆς διατρίβουσιν, ἀλλ’ ἐν οὐρανῷ πολιτεύονται», κατά τήν πρός Διόγνητον ἐπιστολήν (ΕΠΕ, τόμ. 2, σελίς 253).

Τούτου ἕνεκεν κατήλθομεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, συνακολουθούμενοι ὑπό τῶν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον Δοξολογίαν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ δοξαζομένῳ «διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἐστιν ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Α΄ Πέτρ. 4, 11).

Ἡ σήμερον ἑορταζομένη δεκατετραετής ἐνθρονιστήριος ἐπέτειος δέν ἀφορᾷ εἰς τήν ἡμετέραν ἀναξιότητα, ἀλλ’ εἰς τόν ἐπί τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τεθεμελιωμένον θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, ἐπί τοῦ ὁποίου «θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α΄ Κορ. 3, 11), ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Κατά δέ τόν Ἅγιον Ἰγνάτιον Ἀντιοχείας ὁ «ἀποστολικός» καί «ἐπισκοπικός» θρόνος τῆς Ἐκκλησίας ἐπέχει τόπον Θεοῦ· «Προκαθήμενοι τοῦ ἐπισκόπου εἰς τόπον Θεοῦ, καί τῶν πρεσβυτέρων εἰς τόπον συνεδρίου τῶν ἀποστόλων καί τῶν διακόνων…. τῶν πεπιστευμένων διακονίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (ἐπιστολή πρός Μαγνησίους 6).

Ἡ ἄχρι τοῦδε Πατριαρχική, μοναστική καί ποιμαντική διακονία Ἡμῶν ἐπί τοῦ ἱεραρχικοῦ καί ἀποστολικοῦ θρόνου τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, δηλονότι τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, ἕνα καί μόνον σκοπόν ἔσχεν, ἀφ’ ἑνός μέν τήν διαφύλαξιν τῆς Ἀποστολοπαραδότου ἡμῶν παρακαταθήκης τῆς ὑγιαινούσης πίστεως, τῆς ὀρθοτομήσεως τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας καί ἰδιαιτέρως τῆς μερίμνης τοῦ ἐμπιστευθέντος ἡμῶν Χριστεπωνύμου ποιμνίου, κατά τήν διδασκαλίαν μέν τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος· «καί αὐτός (ὁ Κύριος) ἔδωκε τούς ἀποστόλους, τούς δέ προφήτας, τούς δέ εὐαγγελιστάς, τούς δέ ποιμένας καί διδασκάλους, πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 4, 11-12). Ἀφ’ ἑτέρου δέ, τήν διατήρησιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ὡς τόπων τῆς λογικῆς λατρείας καί πηγῆς ἰαμάτων, ἔνθα ἑκατοντάδες ἐκ τῶν περάτων τῆς γῆς προσκυνηταί προσέρχονται ἵνα πνευματικῶς ἀναψύξωσιν, ἀκούοντες εἰς τόν ψαλμῳδόν λέγοντα· «Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ ὁ Θεός· ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός τόν Θεόν τόν ζῶντα» (Ψαλμ. 41, 2-3).

Περιττόν νά εἴπωμεν ὅτι ἡ διαφύλαξις ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἀπαραγράπτων προνομίων καί κυριαρχικῶν δικαίων τοῦ εὐσεβοῦς καί βασιλικοῦ γένους τῶν «Ρωμαίων Ὀρθοδόξων» Χριστιανῶν ἀποτελεῖ χρέος ἱερόν τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Γῇ ab antiquo ἀποστολῆς αὐτοῦ. Διό καί καταβάλλεται πᾶσα δυνατή προσπάθεια πρός πάσας κατευθύνσεις, πολιτικάς καί διπλωματικάς, τοπικάς καί διεθνεῖς Κυβερνήσεις, ἵνα γένηται σεβαστόν τό ὑπό διεθνῶν συνθηκῶν ὑφιστάμενον πολυπολιτισμικόν καί διαθρησκειακόν καθεστώς, τόσον τῶν Προσκυνημάτων τῶν ἁγιογραφικῶν, ὅσον καί τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία καθ’ ἑαυτήν ἀποτελεῖ παγκόσμιον προσκύνημα.

Οὐχ ἧττον δέ, ὑπακούοντες εἰς τήν παράκλησιν τοῦ θεοπνεύστου Παύλου: «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. 4, 3), οὐκ ὠλιγωρήσαμεν ἐργάζεσθαι μετά πάσης ταπεινοφροσύνης τήν τήρησιν τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, «ἔχοντες τό μυστήριον τῆς πίστεως ἐν καθαρᾷ συνειδήσει» (1 Τιμ. 3, 9).

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Ἱερουσαλήμ καί κατ’ ἀκολουθίαν ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων οὖσα ἡ ἀρχέγονος καί ἀκένωτος πηγή τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τῆς δικαιοσύνης, τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀθανάτου ζωῆς, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τό σημεῖον ἀναφορᾶς τῆς καταλλαγῆς πάντων ἡμῶν, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγων: «εἰ γάρ ἐχθροί ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διά τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ)» (Ρωμ. 5, 10).

Ἡ Ἐνθρονιστήριος αὕτη δεκατετραετής ἐπέτειος τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος καλεῖ ἡμᾶς «οὐχί εἰς καύχησιν τῶν ὑφ’ ἡμῶν πεπραγμένων ἀλλά εἰς τήν καύχησιν ἐν Χριστῷ» (Ρωμ. 15, 17). «Ἡ γάρ καύχησις ἡμῶν αὕτη ἐστί τό μαρτύριον τῆς συνειδήσεως ἡμῶν» (Β΄ Κορ. 1, 12). Τήν μαρτυρίαν ταύτην τῆς συνειδήσεως ἡμῶν ἐπικαλούμενοι, οὐ παύσωμεν ἀγωνιζόμενοι τόν καλόν ἀγῶνα ἐν τῷ ἀμπελῶνι τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῇ Ἐκκλησίᾳ αὐτοῦ, ἀκούοντες εἰς τούς Κυριακούς λόγους: «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ἡμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5, 16).

Εἰς τόν Εὐαγγελισμόν τῆς μαρτυρίας ταύτης τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ καί τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ Πατρός, τοῦ ἐξερχομένου ἐκ τοῦ ἀποστολικοῦ καί μαρτυρικοῦ αἵματος τοῦ ἐπισκοπικοῦ θρόνου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ἔχομεν συμμάρτυρας καί συνεργούς τούς σεβαστούς καί ἀγαπητούς Ἡμῖν Πατέρας καί ἀδελφούς Ἁγιοταφίτας, Ἀρχιερεῖς, Ἱερομονάχους, Διακόνους καί Μοναχούς, τούς ψυχῇ τε καί σώματι ἀφωσιωμένους ἐν τῇ ἱερᾷ Ἡμῶν ἀποστολῇ ταύτῃ.

Δεηθῶμεν οὖν τοῦ Θεοῦ τοῦ Πατρός τῶν φώτων καί τῆς ἀληθείας, «ἵνα κατευθύνῃ τά διαβήματα ἡμῶν πρός ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ» διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπέρ Εὐλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου Πενταπόλεως. Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐνισχύῃ πάντας ἡμᾶς τούς τελοῦντας ἐν τῇ διακονίᾳ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ὡς καί τῆς διαποιμάνσεως τοῦ εὐσεβοῦς Χριστεπωνύμου ποιμνίου ἡμῶν.   

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τούς τιμήσαντας διά τῆς παρουσίας αὐτῶν τήν ἑόρτιον ταύτην Ἐνθρονιστήριον ἐπέτειον, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν χάριν τοῦ Παναγίου Τάφου, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Χρῆστον Σοφιανόπουλον, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Δομετιανόν, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας,  διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Θεόφιλον, ἐκπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Αἰδεσιμολογιώτατον π. Χαράλαμπον Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τόν Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀρτέμιον καί τούς π. Ἀλέξανδρον καί π. Ἰγκόρ ὁμιλήσαντας ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Μπέρ Σέβα νεοσυσταθείσης Ρωσοφώνου Κοινότητος, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κυριακουπόλεως κ. Χριστοφόρον, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν ἐν Ἰορδανίᾳ καί ἐκ μέρους τῆς Σεβαστῆς Κυβερνήσεως τοῦ Χασιμητικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, τόν ἐντιμότατον κ. Ὄδε Καουάς, Γενικόν Διευθυντήν τῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Σπουδῶν τῆς Περιοχῆς τῆς  Παλαιστίνης, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Μποῦλος,  ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας,  καί τόν λίαν  ἀγαπητόν Οἰκονόμον π. Σάββαν ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων, τούς Ἐντιμοτάτους κ. Ἀμποῦ Ἀέτα καί κ. Γιοῦσεφ Νάσσερ καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς Ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!”.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Δευτέραν, 15^ην / 28^ην Ὀκτωβρίου 2019, ἔλαβε χώραν Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἐπί τῇ Ἐθνικῇ Ἐπετείῳ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940. 

Ἡ Δοξολογία αὕτη ἀνεπέμφθη ὡς εὐχαριστία πρός τόν Θεόν διά τήν βοήθειαν Αὐτοῦ εἰς τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἔθνους ἡμῶν ἐκ τῆς Ἰταλικῆς ἀπειλῆς καί τοῦ Γερμανικοῦ ζυγοῦ τῆς κατοχῆς τῶν ἐτῶν 1940-1944 καί ὡς δέησις διά τήν ἀνάπαυσιν τῶν ψυχῶν τῶν ἀγωνισαμένων, θυσιασθέντων καί ἐνδόξως πεσόντων πατέρων ἡμῶν. 

Τῆς Δοξολογίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐν συμπροσευχῇ τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, ἐν ψαλμῳδίᾳ τοῦ Δοκίμου μοναχοῦ Κωνσταντίνου Σπυροπούλου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου καί μελῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου, ἐν προσευχῇ μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας καί τοῦ Ἀραβοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου. 

Μετά τήν Δοξολογίαν, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἔνθα ἠκολούθησε σύντομος ἑορτή μέ ἀπαγγελία ποιημάτων ὑπό τῶν μαθητῶν τῆς Σχολῆς Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου καί αἱ προσφωνήσεις τοῦ Μακαριωτάτου ὡς ἕπεται:

 «Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Χρῆστε Σοφιανόπουλε,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί, Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 Ἡ σημερινή ἐπέτειος τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ἀποτελεῖ ἀνάμνησιν πράξεως θαυμαστῆς καί μεγάλης διά τό ἀνθρώπινον γένος γενικώτερον καί τό Ἑλληνικόν Ἔθνος εἰδικώτερον. Καί τοῦτο, διότι ἡ ἐποποιΐα τοῦ «Ὄχι» κατέστη κρίσιμος διά τήν ἔκβασιν, δηλονότι τήν ἧτταν τῶν ἠθικῶν καί φυσικῶν αὐτουργῶν τοῦ καταστροφικοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ἡ πανθομολογουμένως ἡρωϊκή ἀντίστασις εἰς τήν προέλασιν τῶν ἐχθρικῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονος τῶν Ἑλλήνων μαχομένων στρατιωτῶν ἀπέδειξεν ὅτι τό γένος τῶν Ἑλλήνων διέπεται ἀπό ἠθικάς καί πνευματικάς αὐτοφυεῖς ἀρχάς, τόσον τῆς πολιτισμικῆς αὐτοῦ κληρονομίας ὅσον καί τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς αὐτοῦ πίστεως καί Ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως.

Εἰς τόν ἱερόν ἀγῶνα τῆς διαφυλάξεως τῶν ἐθνικῶν συνόρων καί τῆς ὑπερασπίσεως τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος τῆς χώρας ἐκ τῆς παραφρονούσης καί ἐκμανοῦς ἐπιθετικότητος τῆς Ναζιστικῆς θηριωδίας, ἐθριάμβευσεν ἡ πίστις εἰς τήν θείαν δικαιοσύνην, ἡ φιλοπατρία, ἡ αὐτοθυσία καί ἰδίως ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου διά τάς ἀδιαπραγματεύτους ἀξίας τῆς ἐλευθερίας, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας.

Τό «Ὄχι» τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 δέν ἦτο ἁπλῶς καί μόνον ἡ ἀρνητική ἀπάντησις εἰς τούς ὑβριστάς καί ἀλαζόνας ἐπιβούλους κοσμοκράτορας, ἀλλά κυρίως εἰς τήν νοσηράν αὐτῶν ἰδεολογίαν, τουτέστιν τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ τοῦ Φασισμοῦ καί τοῦ Ναζισμοῦ.

Ἡ Γεραρά τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀδελφότης χρεωστικῶς τιμῶσα τήν ἐποποιΐαν τοῦ 1940 καί ὁλοθύμως συμμετέχουσα εἰς τήν τῆς ἐλευθερίας ἐπινίκιον ταύτην μνήμην, ἐπί τῆ συντριβῇ τῶν ἀμειλίκτων κατοχικῶν δυνάμεων τοῦ Ναζισμοῦ, σύσσωμος κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνέπεμψεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν εἰς τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.

Προσέτι δέ ἱκετηρίους δεήσεις ἀνήνεγκεν ὑπέρ αἰωνίας μνήμης καί μακαρίας ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν πάντων τῶν ὑπέρ πίστεως, Πατρίδος καί ἐλευθερίας ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως πεσόντων Πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν.

Εἰς τήν σύγχρονον ἡμῶν πραγματικότητα, τῆς καλουμένης «Νέας Τάξεως», ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία προβάλλει τήν ἀδιάψευστον μαρτυρίαν τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοῦ εἰπόντος: «Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾽ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 8,12).

Αὐτή ἀκριβῶς ἡ πίστις εἰς τό φῶς τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ Χριστοῦ, ἀνέδειξε καί τό ἔπος τοῦ 1940, τό ὁποῖον καλούμεθα νά διαφυλάξωμεν ὡς ἱεράν παρακαταθήκην διά τάς ἐπερχομένας γενεάς.

Ἐπί δέ τούτοις ἐπιτρέψατε Ἡμῖν, ὅπως ὑψώσωμεν τό ποτήριον Ἡμῶν καί ἀναφωνήσωμεν:

 Ζήτω ἡ 28^η Ὀκτωβρίου 1940!

Ζήτω τό «Ὄχι»!

Ζήτω ἡ Ἑλλάς!

Ζήτω τό εὐσεβές Γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων!

Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης!»

Καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

 Σεβαστοί Πατέρες,

Κυρίες και Κύριοι,

 Γιορτάζουμε σήμερα ένα κορυφαίο γεγονός της νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας: Την ομόφωνη απόρριψη από τον Ελληνισμό, την 28η Οκτωβρίου 1940, του τελεσίγραφου για άνευ όρων παράδοση της Πατρίδας και παραχώρηση της εθνικής της κυριαρχίας. Γιορτάζουμε τον ηρωικό και άνισο αγώνα προάσπισης της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας κατά το Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο, που ξεκίνησε με την Εποποιΐα της Πίνδου. Η σημερινή ημέρα είναι για τους απανταχού Έλληνες μία ημέρα τιμής και μνήμης.

 Το ιστορικό εκείνο OXI κατέδειξε το ηθικό ανάστημα, την αγάπη για την ελευθερία και το έντονο αίσθημα δικαιοσύνης των Ελλήνων. Χάρη σε αυτόν τον κώδικα αξιών αντιτάχθηκαν σε συντριπτικά υπέρτερες δυνάμεις: τις σκοτεινές δυνάμεις του φασισμού και του ναζισμού, που θέλησαν να επιβάλουν τα δεσμά του ολοκληρωτισμού και του ρατσισμού στους λαούς της Ευρώπης αλλά και πέραν αυτής. Το αίσθημα δικαιοσύνης θωράκισε τους Έλληνες, οι οποίοι, γνωρίζοντας να μάχονται σε δίκαιους αγώνες για την ελευθερία τους, πέτυχαν την πρώτη νίκη κατά του Άξονα, στέλνοντας ένα μήνυμα ελπίδας στους άλλους λαούς της Ευρώπης και καθυστερώντας την εφαρμογή του γενικότερου στρατηγικού σχεδιασμού του εχθρού, συμβάλλοντας, με τον τρόπο αυτό στην τελική νίκη των Συμμάχων.

 Το ΟΧΙ κατέδειξε με τον πιο σαφή τρόπο την κοινή, βαθιά ιστορική συνείδηση των Ελλήνων που τροφοδότησε και ενίσχυσε τη φιλοπατρία, το σθένος, την αυταπάρνηση και το μεγάλο αίσθημα ευθύνης, με το οποίο προασπίστηκαν τα ιερά και τα όσια.

 Το ΟΧΙ ήταν ακριβώς η άρνηση του ελληνικού λαού να λησμονήσει την ιστορία του και να ζήσει ασήμαντος και υποταγμένος.

 Σήμερα όλοι οι Έλληνες, όπου κι αν βρισκόμαστε, τιμούμε τους πεσόντες και τους αγωνισθέντες στα πεδία των μαχών του 1940-41, στην Πίνδο, στα οχυρά της Μακεδονίας, στις θάλασσές μας, στην Κρήτη και αλλού. Τιμούμε όσους συμμετείχαν στην Εθνική Αντίσταση και όσους συνέχισαν να αγωνίζονται στο πλευρό των Συμμάχων, στα πεδία των μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στη Μέση Ανατολή και στην Ευρώπη. Σήμερα δεν λησμονούμε τα εκατοντάδες χιλιάδες αθώα θύματα της Κατοχής.

 Στην εθνική ηρωική προσπάθεια που ξεκίνησε την 28η Οκτωβρίου 1940, όπως και σε κάθε άλλη εθνική προσπάθεια, κρίσιμη ήταν η δυναμική συμμετοχή και η πολύτιμη συνεισφορά του Ελληνισμού της διασποράς. Η Ελλάδα είναι υπερήφανη και ευγνώμων για τη σπουδαία συνδρομή της ομογένειας στη Μέση Ανατολή και ειδικότερα του Ελληνισμού των Ιεροσολύμων, η οποία είναι ιστορικά καταγεγραμμένη.

 Απαντώντας στην ανάγκη συσπείρωσης όλων των δυνάμεων του Έθνους, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, η Μητέρα των Εκκλησιών ήταν τότε και παραμένει πάντοτε, βασικό σημείο αναφοράς, θεματοφύλακας των ηθικών αρχών και πνευματικών αξιών της ορθόδοξης πίστης μας και απόδειξη της ακατάβλητης δύναμης επιβίωσης της ελληνικής Ορθόδοξης Παράδοσης που αποτελεί για όλους μας πηγή δύναμης, έμπνευσης και ελπίδας για το μέλλον για το μέλλον.

 Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 ήταν πάντοτε επίκαιρη, αλλά είναι ακόμη περισσότερο σήμερα, ιδίως για τη νέα γενιά που πρέπει να καταλάβει και να ενστερνιστεί τα διδάγματά της. Σε ένα διεθνές περιβάλλον ,που χαρακτηρίζεται από επεκτατισμούς, διενέξεις και συγκρούσεις, συχνά τροφοδοτούμενες από σκοτεινά ιδεολογήματα και στρεβλές νοοτροπίες, όπως και κατά την προπολεμική περίοδο, έχουμε, ως Έλληνες, το χρέος διατήρησης της εθνικής μας ενότητας και ομοψυχίας, προσήλωσης στα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, έμπνευσης από τις ηθικές και πνευματικές αξίες της Ορθόδοξης Πίστης μας και διατήρησης της εγρήγορσης και της αποφασιστικότητας να ανταπεξέλθουμε σε κάθε είδους πρόκληση.

 Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940.

Ζήτω η Ελλάδα».

 Ἠκολούθησε τό ἑόρτιον κέρασμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Παρασκευήν, 12ην / 25ην Ὀκτωβρίου 2019, ἔλαβε χώραν ἡ εἰς Πρεσβύτερον χειροτονία τοῦ διακόνου π. Γεωργίου  Μπαράμκη εἰς θείαν Λειτουργίαν ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου.

Ὁ π. Γεώργιος Μπαράμκη διηκόνει ἄχρι τοῦδε εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ὡς διάκονος τῆς Ἀραβοφώνου Ὀρθοδόξου Κοινότητος Ἱεροσολύμων, ἐν ᾧ ταυτοχρόνως ἐργάζεται ὡς διδάσκαλος εἰς τήν ἐν Βηθανίᾳ Σχολήν τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Ἐλαιῶνος καί  τῆς Γεθσημανῆς.

Πρό τῆς χειροτονίας ὁ χειροτονῶν Ἀρχιερεύς ἀπηύθυνε λόγους πατρικούς  πρός τόν χειροτονούμενον ὡς ἕπεται: 

“Εὐλαβέστατε διάκονε π. Γεώργιε,

Λίγος χρόνος μόνον ἔχει περάσει ἀπό τήν χειροτονία σου σέ διάκονο στό Ζωοδόχο Τάφο τοῦ Κυρίου. Ἀπό τή χειροτονία σου σέ διάκονο ἕως τῆς σήμερον διακόνησες μέ ἀφοσίωση, εὐλάβεια καί φόβο Θεοῦ στήν ἐνορία τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου καί σέ ὅλες τίς ἄλλες διακονίες πού σοῦ ἀνέθεσε τό Πατριαρχεῖο.

Τό Πατριαρχεῖο, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν καί ἡ δική σου μητέρα Ἐκκλησία, ἐξετίμησε τήν ἔντιμη ἐκκλησιαστική διακονία σου καί  παράλληλα τήν ἐκπαιδευτική σου ὑπηρεσία καί προσφορά στή Σχολή τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας στή Βηθανία καί, σήμερα μέ τίς εὐλογίες τῆς Α.Θ. Μακαριότητος τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. κ. Θεοφίλου καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, καλεῖσαι νά λάβεις τό ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης, νά τελεῖς δηλαδή ὡς ἱερεύς τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως τό Βάπτισμα καί τή Θεία Εὐχαριστία νά θυσιάζεις ἀναίμακτα τόν Κύριο καί νά μεταδίδεις στό λαό τοῦ Θεοῦ τό σῶμα καί τό αἷμά Του τό ἄχραντο εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον.

Στή διακονία σου αὐτή θά σέ καταστήσει σήμερα καί θά σέ καθοδηγεῖ πάντοτε τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού θά κατέλθει διά τῆς ἐπικλήσεως καί διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ Ἀρχιερέως καί μάλιστα στόν τόπο τοῦτο τοῦ Γολγοθᾶ, στό φρικτό τόπο τῆς θυσίας τοῦ Ἀναμαρτήτου, στόν τόπο στόν ὁποῖο ὁ Χριστός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Σωτήρας μας ἔγινε ἱλαστήρια θυσία γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας.  

Εἶναι μεγάλη ἡ εὐλογία, μεγάλη ῃ τιμή, ἀλλά καί μεγάλη ἡ εὐθύνη. Πρόσελθε ὅμως καί μή δειλιᾶς, σέ καλεῖ ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία καί μεῖνε πιστός ἄχρι θανάτου ἔχοντας ὡς παράδειγμα ἐκείνους πού προηγήθηκαν σέ αὐτή τή διακονία, ἀποστόλους, ὁμολογητές, ὁσίους, πατέρες καί διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔσο βέβαιος ὅτι αὐτή τή στιγμή θά σέ συνοδεύουν οἱ προσευχές τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τῶν συλλειτουργῶν ἱερέων, τῶν Ἐπιτρόπων καί τοῦ ἐκκλησιάσματος τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τῶν γονέων σου, τῆς εὐλαβοῦς Πρεσβυτέρας καί ὅλων ἐκείνων πού σέ τιμοῦν μέ τήν παρουσία τους, διά νά ἀναδειχθεῖς ἄξιος στή διακονία σου”.

Εἰς τήν προσφώνησιν τοῦ Σεβασμιωτάτου ἀντεφώνησεν ὁ π. Γεώργιος, ἐκφράζων τόν φόβον αὐτοῦ πρό τοῦ μυστηρίου, ἀλλά καί τήν ἐλπίδα αὐτοῦ, ὅτι ὁ Παράκλητος θά ἐνισχύσῃ αὐτόν εἰς τήν προκειμένην ὑψηλήν διακονίαν αὐτοῦ, ἀραβιστί ὡς ἕπεται:

السيامة الكهنوتية المقدسة لشماس رعية القدس
كاتدرائية القديس يعقوب أخو الرب
الأب الشماس جاورجيوس (خضر) برامكي
“وما من أحد يتولى بنفسه هذا المقام، بل من دعاه الله كما دعا هارون”
(بولس الرسول الإناء المختار في رسالة إلى العبرانيين 5: 4)
الجمعة 12/10/2019 شرقي 25/10/2019 غربي، تذكار القديسين الشّهداء بروبس وطراخوس وأندرونيكوس (مظفّر)
المجد لك يا رب المجد لك
بإسم الآب والإبن والروح القدس الإله الواحد آمين
وَاحِدَةً سَأَلْتُ مِنَ الرَّبِّ وَإِيَّاهَا أَلْتَمِسُ: أَنْ أَسْكُنَ فِي بَيْتِ الرَّبِّ كُلَّ أَيَّامِ حَيَاتِي، لِكَيْ أَعاين بهاء الرَّبِّ، وَأَتَبصر هَيْكَلِهِ.” (مز 26: 4)
قال الرب: اطلُبوا أَوَّلاً مَلَكوتَ الله وبِرَّه وكلُّ تلكَ الأشياءِ تُزادُ لَكُم” (لوقا ١٢: ٣١)
في مستهل كلمتي أود أن أتقدم بالشكر والتقدير لصاحب الغبطة بطريرك المدينة المقدسة أورشليم كيريوس كيريوس ثيوفيلوس الثالث وأعضاء المجمع المقدَّس الموقَّرين على الثقة التي اوكلوها لي للعمل في حقل الرب، ولك يا سيادة الوكيل البطريركي والسكرتير العام رئيس أساقفة قسطنطيني أرسيترخوس الجزيل الإحترام, السَّادة المطارنة الحاضرين، الآباء الكهنة الأجلاء والشمامسة المحبيّ المسيح، رعية القديس يعقوب أخو الرب، الشعب الواقف، إخوتي في الرب يسوع المسيح، جميعكم وجميعكنَّ.
اليوم يا ابي ومرشدي الحكيم والأمين أرسيترخوس على يدكَ سوف تحل نعمة الالهية التي في كل حين تشفي المرضى وتكمل الناقصين.
“أَنَا أَشْكُرُ الْمَسِيحَ يَسُوعَ رَبَّنَا الَّذِي قَوَّانِي، أَنَّهُ حَسِبَنِي أَمِينًا، إِذْ جَعَلَنِي لِلْخِدْمَةِ” (رسالة بولس الرسول الأولى إلى تيموثاوس 1: 12). وأخترني لكي أنال نصيب هذه الخدمة والرسالة المقدسة لأن الله وحده يعرف القلوب. فطلبت الرب فأعطني سؤال قلبي. (مزمور 36: 4) طلبت الرب بإجتهاد فاستجاب لي ومن جميع مخاوفي نجاني. عظموا الرب معي ولنرفع اسمه جميعنا.
أشتهيت أن أصبح خادماً للرب وكاهناً منذ الصغر كنت ارتل كلمات الكاهن في خدمة القداس الإلهي بالبيت وأفكر كيف علي أن انذر نفسي للرب حيث يقول الكاهن في طلبة السلامية لنودع أنفسنا وكل حياتنا للمسيح الاله. لكن فهمت ان الأمر ليس سهلاً أن استودع حياتي للرب للذلك نطلب معونة سيدتنا والدة الإله الدائمة البتولية مريم وجميع القديسين. وأيضاً كانت كلمات الكاهن تدخل الى اعماق قلبي عندما يقول القدسات للقديسين اي جسد المسيح المقدس ودمه الكريم هما القدسات التي ينبغي منحها لمناولة القديسين. أي جميعنا مدعون إلى القداسة لأنه مكتوبٌ «كُونُوا قِدِّيسِينَ لأَنِّي أَنَا قُدُّوسٌ».” (1 بط 1: 16) وعلي أن اجاهد في سبيل بلوغ الكمال. وتعلمتُ أن مَلَكُوتُ السَّمَاوَاتِ يُغْصَبُ، وَالْغَاصِبُونَ يَخْتَطِفُونَهُ.” (مت 11: 12) أي علينا ان نجاهد غير متهاونين مع انفسنا ونغصب ذواتنا على ترك الخطيئة والالتصاق بالله حتى يكون لنا ملكوت السموات.
بهذا اليوم المبارك واقفٌ امامكم إنطلاقاَ من دعوة الرب يسوع المسيح لتلاميذه بقوله “فَاذْهَبُوا وَتَلْمِذُوا جَمِيعَ الأُمَمِ معمدين إياهم بِاسْمِ الآب وَالابْنِ وَالرُّوحِ الْقُدُسِ, وَعَلِّمُوهُمْ أَنْ يَحْفَظُوا جَمِيعَ مَا أَوْصَيْتُكُمْ بِهِ. (متى 28: 19-20 )
من أجل حفظ الوصية وتكملة العمل الرسولي ومحبة الله اقدم نفسي للخدمة. هذه هي وصية الرب أن أُحِب الرَّبَّ إِلهَي مِنْ كُلِّ قَلْبِي، وَمِنْ كُلِّ نَفْسِي، وَمِنْ كُلِّ فِكْري (متى 22: 37) وقال الرب يسوع المسيح لسمعان بطرس: يا سمعان بن يونا، أتحبني أكثر من هؤلاء؟ قال له: نعم يا رب، أنت تعلم أني أحبك. قال له: إرع خرافي (يوحنا 21: 15) وايضاً قال إذهبوا إلى العالم أجمع وبَشِّروا بالإنجيل للخليقة كلِّها” (مرقس 16: 15). فَوَيْلٌ لِي إِنْ كُنْتُ لاَ أُبَشِّرُ.” (1 كو 9: 16)
أَنت يا رب الطَّرِيقُ وَالْحَقُّ وَالْحَيَاةُ. لَيْسَ أَحَدٌ يَأْتِي إِلَى الآبِ إِلاَّ بِكَ (يوحنا 14: 6) يا رب إلى من نذهب؟ وكلام الحياة الأبدية هو عندك” (يوحنا 68:6) أنت يا رب تنير سراجي أنت يا إلهي تضيء ظلمتي (مزمور 17: 28)
امام هذا الفرح الكبير بقبول سر الكهنوت أقف ملتمساً صلواتكم الحارة يا شعب المسيح، لكي أكون عبداً مستحقاً لسماع صوت الرب القائل “نِعِمَّا أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ وَالأَمِينُ! كُنْتَ أَمِينًا فِي الْقَلِيلِ فَأُقِيمُكَ عَلَى الْكَثِيرِ. اُدْخُلْ إِلَى فَرَحِ سَيِّدِكَ”(متى21:25) قد حفظت الوديعة أيها الوكيل الأمين التي أوكلتها إليك, فصلوا معي ولأجلي.
ذوقوا وأنظروا ما أطيب الرب. فطوبى للرجل المتوكل عليه ( مزمور 33: 8) الأغنياء افتقروا وجاعوا أما الذين يتقون الرب فلا يعوزهم أي شيء من الخير.
(إنجيل متى 5: 19) ,وتعلمت منذ الضغر انه مَنْ عَمِلَ وَعَلَّمَ، فَهذَا يُدْعَى عَظِيمًا فِي مَلَكُوتِ السَّمَاوَاتِ. ومن أراد أن يكون عظيماً فيكم فليكن لكم خادماً (متى 26:20)
كهنتك يا رب يلبسون البر وأبرارك  يتهللون. رحم الله جميع الكهنة الأرثوذكسين ونخص بالذكر من عائلتي الأب ميخالاكي برامكي الذي تمت سيامته عام 1826 والاب يعقوب برامكي الذي قام بالخدمة 50 عاماً والاب قسطندي برامكي الذي انتقل الى السماوات عام 1918 وايضا الاب الياس يغنم الذي ادخلني الى الهيكل في عمر 40 يوماً والاب جبرا بدور والاب عيسى توما.
قال الرب مَنْ أَرَادَ أَنْ يَتْبَعَنِي، فَلْيَكْفُرْ بِنَفْسِهِ ويَحْمِلْ صَلِيْبَهُ ويَتْبَعْنِي وفي سيامتي للشموسية كان عيد زياح الصليب 14/8/2018 واليوم إرادة الرب ان تكون السيامة الكهنوتية في مكان صلب يسوع المسيح (الجلجثة المقدسة). فَإِنَّ كَلِمَةَ الصَّلِيبِ عِنْدَ الْهَالِكِينَ جَهَالَةٌ، وَأَمَّا عِنْدَنَا نَحْنُ الْمُخَلَّصِينَ فَهِيَ قُوَّةُ اللهِ”( الرسالة الاولى الى أهل كورنتس 1/18)
واشكر الله على محبته وأشكرك يا سيادة المطران على النعمة التي ستنسكب بواسطتك على هامتي أنا الخاطئ، ولكم أيها الآباء مشاركيي في الخدمة،ولكل من حضر ليشاركني هذه الفرحة من قريب ومن بعيد كل منكم باسمه. كما واتوجه بشكري الجزيل الى جمعية حاملات الطيب الأرثوذكسية والملجأ الارثوذكسي ونادي الإتحاد الأرثوذكسي العربي ووكلاء كاتدرائية القديس يعقوب اخو الرب وجميع اللجان وافراد الطائفة الكرام بالقدس والى زوجتي الحبيبة الخورية الجديدة (ماتوشكا ماريا)، أي “الأم الصغيرة“ على وقوفها بجانبي ولن أنسى أبني نيقولاوس سامي المشارك معنا بصلاة وأبني الثاني سابا الذي هو حاضرٌ داخل أحشاء امه هذه السيامة المقدسة. وأمي وأبي لهم مني أسمى آيات العرفان بالجميل.
اشكر كافةَ الآباء الكهنة الذين كابدوا مشقة الطريق لكي يفرحوا معي بهذا اليوم المباركِ، كما اخص بالذكر ابي قدس الأرشمندريت ميلاتيوس الذي كان لي السند القويم، والأب قدس الايكونومس فرح بدور, وابي قدس الأب ميخائيل من دير القديس سابا المتقدس الذي يصلي لعائلتي دائماً، والمرشد الحكيم لعائلتي الأرشمندريت رومان كروسوفكي رئيس البعثة الأرثوذكسية الروسية في أورشليم واشكرالأم اليزابيث رئيسة دير القديسة مريم المجدلية الروسي في القدس والام ماريا وال المديره الأعلى للمدرسة الأرثوذكسية الروسية في العيزرية على ثقتهم ومحبتهم.
فأعدك أيها الرب يسوع المسيح على الجلجثة في مكان صلبك المقدس ستفرح بإبنك لأنني سوف احمل الصليب واشهد لك في حياتي ومستعدٌ للإستشهاد حتى شهادة الدم من اجل كلمة الحق والإيمان المستقيم الأرثوذكسي وفي سبيل محبة يسوع المسيح. “لأَنَّ لِيَ الْحَيَاةَ هِيَ الْمَسِيحُ وَالْمَوْتُ هُوَ رِبْحٌ.” (فيلبي 1: 21). هذا هو اكليل الشهداء .
أيها الشهداء القديسون الذين جاهدتم حسناً وتكللتم تشفعوا الى الرب ان ترحم نفوسنا.
المجد لك أيها المسيح الاله فخر الرسل وبهجة الشهداء.
“اذكرني يا رب متى أتيت في ملكوتك”
قال الرب ولن يندم «أَنْتَ كَاهِنٌ إِلَى الأَبَدِ عَلَى رُتْبَةِ مَلْكِي صَادَقَ».

Τόν χειροτονούμενον ἐτίμησαν συλλειτουργοῦντες Ἁγιοταφῖται Πατέρες καί Ἀραβόφωνοι Πρεσβύτεροι, φίλα προσκείμενοι αὐτῷ καί ἡ Πρεσβυτέρα αὐτοῦ καί μέλη τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ἐν ᾗ καλεῖται νά ὑπηρετήσῃ ὡς ἱερεύς, οἵτινες προσηυχήθησαν ὑπέρ αὐτοῦ καί ἀνεφώνησαν τό «ἄξιος» εἰς τάς ἐκφωνήσεις τοῦ Ἀρχιερέως «ἄξιος» ἐν τῇ ὑπ’ αὐτοῦ ἐνδύσει τῶν ἱερατικῶν ἀμφίων.

Μετά τό τέλος τῆς ἑορταστικῆς ταύτης θείας Λειτουργίας, ὁ χειροτονηθείς μετά τῆς Ἀρχιερατικῆς συνοδείας ἀνῆλθεν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου τοῦ Πατριαρχείου καί ὑπέβαλε τά σέβη καί τάς εὐχαριστίας αὐτοῦ πρός τόν Μακαριώτατον, ὁ δέ Μακαριώτατος ηὐλόγησεν αὐτόν διά τῶν κάτωθι λόγων καί ἔδωκεν αὐτῷ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου καί τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου:

“Ἀγαπητέ Πάτερ Χάντερ / Γεώργιε,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ κατέστησεν ἀπό σήμερον Οἰκονόμον καί λειτουργόν τῶν θείων καί ἀρρήτων Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, τοὐτέστιν  τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ διακονία σου ὡς ἐφημερίου ἐν τῷ ἱερῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου εἶναι λίαν τιμητική, ἀλλά καί λίαν ὑπεύθυνος. Καί τοῦτο διότι οἱ Ἱερεῖς τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἀναλαμβάνουν ποιμαντικά καθήκοντα ἐπί τῆς ἐξαιρετικῆς Κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων, καί μάλιστα εἰς μίαν χρονικήν περίοδον, ὅπου δοκιμάζεται ἡ Χριστιανική παρουσία ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ γενικώτερον καί τῇ Ἱερουσαλήμ εἰδικώτερον.

Ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία σέ ἐκάλεσε νά ἐργασθῇς ἐν τῷ Πνευματικῷ καί φυσικῷ ἀμπελῶνι αὐτῆς. Ὁ θερισμός πολύς, οἱ ἐργάται ὀλίγοι, ὅμως τά ἀδύνατα παρ᾽ ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ. Ἡ χάρις καί ἡ φωτιστική δύναμις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνέδειξε τούς ἀγραμμάτους ἁλιεῖς εἰς μεγάλους τῆς Οἰκουμένης φωστῆρας, δηλονότι ἀποστόλους καί διδασκάλους.

Ἡ ὑπακοή σου εἰς τήν Πνευματικήν σου Ἀρχήν, δηλονότι τό Πατριαρχεῖον καί ἡ ταπείνωσίς σου, δέον ὅπως ἀποτελοῦν τήν πανοπλίαν τῆς νέας ἱερατικῆς σου διακονίας. Ἡ δέ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, τῆς καρδίας σου καί τῆς διανοίας ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ πρέπει νά εἶναι ὁ τρόπος καί ἡ ὁδός τῆς ἐπικοινωνίας σου μετά τοῦ ποιμνίου.

Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τά παραγγέλματα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Εὐαγγελιστῶν πρέπει νά ἀποτελοῦν τήν πηγήν ἐμπνεύσεως διά τό κήρυγμα τοῦ θείου Λόγου τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ δέ μελέτη τῶν συγγραμμάτων τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά εἶναι ἡ ἀσφαλής κλείς τῆς ἑρμηνείας καί ἐξηγήσεως τῶν θείων Γραφῶν.

Με τούς Πατρικούς καί Πατριαρχικούς τούτους λόγους εὐχόμεθα, ὅπως ἡ πανσθενουργός Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος σέ ἀναδείξῃ διά τῶν Πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ἄξιον ἐργάτην τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ἄξιος καί στερεωμένος ἐν παντί καί πάντοτε!”.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας, 3^ην/16^ην Σεπτεμβρίου 2019, ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Μακάριος ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ βοηθοῦ Ἐπισκόπου αὐτοῦ Θεοφιλεστάτου Ἀπολλωνιάδος κ. Σεραφείμ καί ὁμάδος πεντήκοντα προσκυνητῶν ἐκ διαφόρων πόλεων τῆς Αὐστραλίας, παρουσίᾳ τοῦ καθηγητοῦ τοῦ Α.Π.Θ. κ. Γιάγκου.

Τόν νεοεκλεγέντα καί ἐνθρονισθέντα Ἀρχιεπίσκοπον κ. Μακάριον καί τήν προσκυνηματικήν συνοδείαν αὐτοῦ ἐδέχθη ἐνθέρμως ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν, ἐκφράζων τήν χαράν Αὐτοῦ ἐπί τῇ ἐπισκέψει, ἀντανακλώσῃ τούς ἀνέκαθεν στενούς δεσμούς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετά τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

Ἐκτιμῶν τό γεγονός τῆς ἐπισκέψεως ὁ Μακαριώτατος καί τό ποιμαντικόν καί συγγραφικόν ἔργον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Μακαρίου ἐτίμησεν αὐτόν διά τοῦ παρασήμου τοῦ Ἀνωτάτου Ταξιάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου καί εἰς τόν συνοδόν αὐτοῦ Θεοφιλέστατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀπολλωνιάδος κ. Σεραφείμ ἀπένειμεν ἐγκόλπιον καί εἰς τούς ἱερεῖς σταυρόν ἐπιστήθιον καί εἰς τούς προσκυνητάς τάς Ἱεροσολυμιτικάς Αὐτοῦ εὐλογίας.

Συγκεκινημένος ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας ἐκ τῆς ἐπισκέψεως καί τῆς τιμητικῆς διακρίσεως ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον εἰς τήν κάτωθι προσφώνησιν αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε καί Θειότατε Πατριάρχα Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλε,

 Μετά δέους καί συγκινήσεως ὁ Θεοφιλέστατος ἀδελφός Ἐπίσκοπος Ἀπολλωνιάδος κ. Σεραφείμ καί εὐλαβεῖς προσκυνηταί κληρικοί τε καί λαϊκοί οἱ συνοδεύοντες τῇ ἐμῇ ἑλαχιστότητι, ἅπαντες ἐκ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας, κατεφθάσαμεν, ἀγαλλομένῳ ποδί καί σκιρτώσῃ καρδίᾳ εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων καί εἰς τήν καθέδραν τοῦ παλαιφάτου Θρόνου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τήν ὁποίαν ἡ Ὑμετέρα Γερασμία Μακαριότης ἀξίως διακονεῖ, ἵνα προσκυνήσωμεν τό Κενόν Μνημεῖον τοῦ Χριστοῦ καί λάβωμεν ὁμοῦ τήν χάριν τοῦ Παναγίου Τάφου καί τήν Πατριαρχικήν εὐχήν τῆς Ὑμετέρας θεοτιμήτου Μακαριότητος.

Δοξάζομεν  ὁλοκαρδίως τόν Ἀναστάντα Κύριον διά τήν τοιαύτην εὐλογίαν καί τιμήν καί εὐχαριστοῦμεν εὐγνωμόνως τήν ἡμετέραν Θεόλεκτον Μακαριότητα διά τήν ὑποδοχήν καί φιλοξενίαν καί τόν πολύτιμον χρόνον, τόν ὁποῖον ἀγογγύστως ἀφιέρωσεν εἰς τόν ποιμενάρχην καί τούς προσκυνητάς ἐκ τῆς πέμπτης ἠπείρου.

Ὡς ἔχω διαπιστώσει κατά τό μικρόν διάστημα τῆς ἐν Αὐστραλίᾳ διακονίας μου, ὁ εὐλαβής ἡμῶν λαός στρέφει πάντοτε τούς νοερούς ὀφθαλμούς τῆς καρδίας αὐτοῦ πρός τά Πανάγια Προσκυνήματα, ἐπισκέπτεται ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν τούς Ἁγίους Τόπους, ἵνα βαδίσῃ εἰς τούς χώρους, ἔνθα ἐβάδισεν ὁ Χριστός καί λάβῃ τήν μυστικήν χάριν καί τήν πνευματικήν ἐνδυνάμωσιν. Ὑπῆρχε δέ ἔθος παλαιόν, ὅπως κατ’ ἔτος οἱ πιστοί μας ὑπό τήν ἡγεσίαν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας ἐπισκέπτωνται τά Πανάγια ταῦτα Προσκυνήματα, συνδυάζοντες πάντοτε τήν ἐπίσκεψιν αὐτῶν μετά προσκυνήματος εἰς τό σεπτόν της Ὀρθοδοξίας κέντρον, τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον. Ἐκρίναμεν ἄξιον καί δίκαιον, Μακαριώτατε, ὅπως καί ἡμεῖς συνεχίσωμεν αὐτήν τήν ἱεράν παράδοσιν, ἡ ὁποία ἐνδυναμώνει τούς πιστούς μας ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι, ἀλλά καί διατρανώνει, διά τῆς παρουσίας μας ἐδῶ τήν ἑνότητα καί πνευματικήν καί στενήν σχέσιν τῶν δύο Πατριαρχείων, τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τῶν Ἱεροσολύμων.

Ὅπως ἄλλωστε καλῶς γνωρίζετε εἰς τήν Βασιλεύουσαν ἐφιλοξενήθησαν ἐπί αἰῶνας οἱ μακάριοι προκάτοχοι Ὑμῶν Πατριάρχαι Ἱεροσολύμων, οἱ ὁποῖοι πάντοτε συνεπορεύοντο μετά τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως εἰς τήν προάσπισιν τῶν Ὀρθοδόξων Δογμάτων καί τῶν τιμαλφῶν τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους. Τοῦτο, ἐξ ἄλλου, ἐπιμαρτυρεῖ καί ἡ συχνή συμμετοχή αὐτῶν εἰς τήν Ἐνδημοῦσαν Σύνοδον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς διαπιστοῦται ἀπό τάς παμπόλλας Πατριαρχικάς Πράξεις, τάς ὁποίας συνυπογράφουν καί συναποφαίνονται, ἐπί καιρίων ζητημάτων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἡμεῖς, Μακαριώτατε, σήμερον εἴμεθα ὑπερήφανοι καί ἡ ἐλαχιστότης μου προσωπικῶς ἐγκαυχᾶται ἐν Κυρίῳ, διότι ἡ παράδοσις αὕτη τῆς συνεργασίας καί συναλληλίας τῶν δύο παλαιφάτων Πατριαρχείων συνεχίζεται ἐπί τῆς αὐτῆς βάσεως καί ἔτι ἰσχυροτέρας καί ἑδραιοτέρας μέ τήν εὐκλεῆ Πατριαρχίαν Ὑμῶν, ὡς ἱκανοῦ οἰακοστρόφου τοῦ πηδαλίου τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, ὡς τοῦτο ἐφάνη κατά τό παρελθόν ἐπί πολλῶν καί σημαντικῶν θεμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ κυρίαρχον αὐτό τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου ἐν Κρήτῃ, εἰς τήν ὁποίαν ἡ θεόπνευστος παρουσία τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ὑπῆρξε καταλυτική.

Εἴμεθα  δέ βέβαιοι ὅτι ἡ τοιαύτη συμπόρευσις καί συμφρόνησις εἰς τά μείζονα της Ἐκκλησίας θέματα θά συνεχισθῇ καί εἰς τό μέλλον, πρός δόξαν Χριστοῦ καί σωτηρίαν τῶν πιστῶν.

Μεταφέρω, Μακαριώτατε, τούς ἀδελφικούς ἀσπασμούς καί τήν εἰλικρινῆ ἀγάπην τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, Σας διαβεβαιῶ δέ ὅτι ἡ Ἄρχουσα καί Πάσχουσα Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου θά εἶναι πάντοτε ἀρωγός καί συμπαραστάτης τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί βεβαίως τοῦ σεπτοῦ, ταπεινοῦ, καί ἀξίου Προκαθημένου αὐτῆς, ἤτοι τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος.

Ἑνώνω τάς ταπεινάς μου προσευχάς μετά τῶν προσευχῶν τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου μου κ. Βαρθολομαίου καί τῶν συνοδευόντων μοι τέκνων ἐκ τῶν Ἀντιπόδων καί ἀφοῦ διά μίαν εἰσέτι φοράν εὐχαριστήσω τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα εὐγνωμόνως καί εὐλαβῶς διά τήν ὑποδοχήν καί φιλοξενίαν, εὔχομαι ὅπως ὁ Ἀναστάς Χριστός χαρίζηται Ὑμῖν ὑγιείαν, μακροημέρευσιν καί ἐπιτυχίαν εἰς τήν διακυβέρνησιν τοῦ σκάφους τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας.

Εἰς πολλά ἔτη, Μακαριώτατε”.

…καί προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον  ποιμαντικήν ράβδον.

Λαβών τήν εὐλογίαν τοῦ Μακαριωτάτου ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας ἤρχισε τήν προσκυνηματικήν αὐτοῦ ἐπίσκεψιν, ξεναγούμενος ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 28^ην Ἰουλίου/ 10^ην Αὐγούστου 2019, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου τοῦ ἐκ Ρουμανίας εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς ἀσκητικῆς βιοτῆς αὐτοῦ, τῆς ἐν Χοζεβᾷ ἀρχαίας Μονῆς, τῆς εὑρισκομένης εἰς τήν ὄχθην τοῦ χειμάρρου Χορράθ, πλησίον τῆς Ἱεριχοῦς.

Κατά τήν ἡμέραν ταύτην, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων κατ´ ἐξοχήν, ἀλλά καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ποιοῦν μνήμην τοῦ ἐλθόντος ἐκ Ρουμανίας μεσοῦντος τοῦ 20^οῦ αἰῶνος καί ζήσαντος ἀσκητικῶς καί ὁσίως εἰς ἱεράς Μονάς τῆς περιοχῆς Ἰορδάνου καί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοζεβιτῶν καί λόγῳ τῶν θαυματουργικῶν σημείων αὐτοῦ ἁγιοκαταταχθέντος ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τό ἔτος 2016, Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου.

Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τοῦ ὁσίου Ἰωάννου ἑωρτάσθη δι᾽ ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, Ὅν προϋπάντησεν ὁ ἡγούμενος π. Κωνσταντῖνος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Ἀπό φυλακῆς πρωΐας μέχρι νυκτός
Ἀπό φυλακῆς πρωΐας ἐλπισάτω Ἰσραήλ ἐπί τόν Κύριον”.

Μακαριώτατε Πάτερ,

μετά τῆς τιμίας Ὑμῶν Συνοδείας

Στήν ἐποχή μας, κατά τήν ὁποία οἱ ἄνθρωποι ἔχουν σέ μεγάλο  ποσοστό ἀπολέσει τήν ἐλπίδα, ὁ Ἅγιος τόν ὁποῖο ἑορτάζομε σήμερα, ἔγραφε τό Νοέμβριο τοῦ 1952 περί ἐλπίδος:

“Ἡ ἐλπίδα γεννᾶται ταυτοχρόνως μέ τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί ἀποτελεῖ τόν στῦλο τῆς ζωῆς. Ἐάν δέν ὑπῆρχε ἡ ἀρετή τῆς ἐλπίδος, οὔτε ἡ πίστη, οὔτε ἡ ἀγάπη θά παρέμεναν μέσα στήν ψυχή καί ἑπομένως ἡ ζωή θά χανόταν. Αὐτή εἶναι ἡ θαυμαστή δύναμη τῆς ψυχῆς πού ἀνυψώνει  τούς πληγωμένους, ἡ φωτεινή ἀκτῖνα πού ὁδηγεῖ στήν ἀλήθεια. Ἐν ὀλίγοις, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει μέσα  στήν ψυχή  του ἀκλόνητη ἐλπίδα, δέν νικᾶται ποτέ ἀπό τίς τρικυμίες καί τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς”.

Μακαριώτατε,
Ἡ Ἁγιοταφιτική μας Ἀδελφότης, μέ Πρῶτον τήν Ὑμετέρα Μακαριότητα,  πορεύεται – ἐν μέσω δυσκολιῶν, πειρασμῶν καί θλίψεων- στήν παροῦσα ζωή, μέ βάση αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐλπίδα, τήν θυγατέρα  τῆς ὑπομονῆς κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, (Ρωμ. 5,4). Καί ἔχουσα ὡς ἄγκυρα Ἐλπίδος τήν Πίστη στόν Τριαδικό Θεό καί  τούς Ἁγίους  Του, εἷς ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι καί ὁ τιμώμενος Ἅγιος, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νέος Χοζεβίτης.

Καλῶς ἤλθατε!”

Ἅμα τῇ προσφωνήσει ἤρξατο κατά τήν τάξιν ἡ ἀγρυπνία μετ᾽ Ἀποδείπνου, Χαιρετισμῶν καί Ἑσπερινοῦ, μεθ᾽ ἥν ἡ θεία Λειτουργία, συλλειτουργούντων μετά τοῦ Μακαριωτάτου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, Ἱερέων τοῦ Ρουμανικοῦ Πατριαρχείου,  τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου, ψαλλόντων τῶν Ἱεροψαλτῶν Λεωνίδα Δούκα, Χρήστου Σταύρου, Γρηγορίου Ζάρκου καί Διονυσίου Θανασούλη καί μετέχοντος Ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν, μοναζουσῶν καί λαϊκῶν, προσελθόντων ἐκ τοῦ κόσμου δι᾽ ἀνάτασιν ψυχικήν καί προσευχομένων ἐν κατανύξει ψυχῆς.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ: 

“Κύριε, ἠγάπησα εὐπρέπειαν οἴκου σου και τόπον σκηνώματος δόξης σου”, (4, 25,8) · ψάλλει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Προσκυνηταί,

Εὐφρανθῶμεν καί ἀγαλλιασώμεθα ἐν Κυρίῳ, ὅτι τῇ Χάριτι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήχθημεν σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ καί ἡγιασμένῳ τούτῳ τόπῳ, τῇ ἱερᾷ δηλονότι Μονῇ τοῦ Χοζεβᾶ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν σεπτήν μνήμην τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ νέου, τοῦ Χοζεβίτου τοῦ ἐκ Ρουμανίας.

“Μακάριος ἀνήρ ὅς ὑπομένει πειρασμόν· ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τόν στέφανον τῆς ζωῆς, ὅν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν” (Ἰακ. 1,12), λέγει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἑκουσίως ὑπομένει τόν πειρασμόν, διότι θά γίνῃ ἔμπειρος καί θά καθαρισθῇ σάν τόν γνήσιον χρυσόν, θά λάβῃ τόν ἀμαράντινον στέφανον καί θά γίνῃ οἴκημα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Οὐρανίου Βασιλέως. Ἐκεῖ θά ἔλθῃ ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς μέ τήν χάριν Του καί θά κάνῃ Μονήν (Ἰωάν. 14,23), ὅπως ἀψευδῶς ἐπηγγείλατο ὁ Ἴδιος· σχολιάζει ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος ἠγάπησε τόν ἀσκητικόν τοῦτον τόπον τῆς ἐρήμου τοῦ Χοζεβᾶ, ἐγένετο δόκιμος καί ἀνεδείχθη ἄξιος τοῦ στεφάνου τῆς αἰωνίου ζωῆς, ὡς διακηρύσσει ἡ Ἁγία Γραφή λέγουσα:  “Δικαίων δέ ψυχαί ἐν χειρί Θεοῦ… ὡς χρυσόν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτούς καί ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς”, (Σοφ. Σολομ. 3,6), δηλονότι τά ὁλοκαυτώματα τῶν θυσιῶν, τά ὁποῖα καταναλίσκονται ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τό θυσιαστήριον.

Ἀκούων εἰς τούς θεοπνεύστους λόγους τοῦ ψαλμῳδοῦ: “Σοί εἶπεν ἡ καρδία μου· ἐξεζήτησέ σε τό πρόσωπόν μου· τό πρόσωπόν σου, Κύριε ζητήσω”, (Ψαλμ. 26,8) “ὁ ὅσιος Ἰωάννης ἐπέτυχεν διά τοῦ ἀσκητικοῦ αὐτοῦ ἀγῶνος, ἀλλά καί διά τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, νά μορφωθῇ ἐντός αὐτοῦ ὁ Χριστός κατά τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου: “τεκνία μου, οὕς πάλιν ὠδίνω, ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός ἐν ὑμῖν”, (Γαλ. 4,19).

Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει· “Ἄχρις ἄν οἱ μεγάλοι καί ὑπερφυεῖς τοῦ Χριστοῦ χαρακτῆρες εἰς τόν ὑμέτερον ἠρέμᾳ (σιγά-σιγά) διπλασθῶσι νοῦν”.

Τό ἐνώπιον ἡμῶν κείμενον ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον ὁλόσωμον σκήνωμα/λείψανον τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου, ἀποτελεῖ τήν ἀδιάψευστον καί ἀναντίρρητον ἁπτήν καί ὁρατήν μαρτυρίαν καί ἀπόδειξιν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια τοῦ κόσμου. “Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾽ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς”, (Ἰωάν. 8,12)”, λέγει Κύριος.

Τό ἀληθινόν τοῦτο φῶς τῆς ζωῆς εὐαγγελίζεται καί κηρύττει ἡ ἁγία τῶν Ὀρθοδόξων ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῶν ἁγίων αὐτῆς ἐν μέσῳ μιᾶς γενεᾶς ἀνθρώπων στρεβλῶν καί διεστραμμένων, ὅπως εἶναι οἱ ἄνθρωποι τοῦ παρόντος αἰῶνος.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι οἱ δίκαιοι, δηλονότι οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, ἀφ᾽ ἑνός μέν φαίνονται ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ, (Φιλιπ. 2,15), ἀφ᾽ ἑτέρου “οὗτοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός αὐτῶν”, (Ματθ. 13,43). Ἐπί πλέον οἱ ἅγιοι θά καθίσουν εἰς δώδεκα θρόνους δικάζοντες τάς δώδεκα φυλάς τοῦ  Ἰσραήλ, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος:  “ὁ δέ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καί ὑμεῖς ἐπί δώδεκα θρόνους κρίνοντες τάς δώδεκα φυλάς τοῦ ᾿Ισραήλ”, (Ματθ. 19,28).

Τό ἐν ἀφθαρσίᾳ τελοῦν καί εὐωδιάζον ἱερόν λείψανον τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου, προαναγγέλλει καί εὐαγγελίζεται τήν “Παλιγγενεσίαν”, δηλονότι τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως. Διά τοῦτο παραγγέλλει ὁ ἅγιος Ἰωάννης εἰς πάντας τούς ἀκολουθοῦντας τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διά στόματος τοῦ θείου Παύλου λέγων: “καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ”, (Β´ Κορ. 7,1), “ἵνα παρρησίαν ἔχωμεν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως”, (Α´ Ἰωάννου 4, 17), ὡς κηρύττει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής.

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμποντες τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, ὅτι “θαυμαστός ἐν τῷ Ἁγίῳ αὐτοῦ (Ψαλ. 67, 36) Πατρί ἡμῶν Ἰωάννῃ”, ἰκετεύσωμεν αὐτόν, ἵνα μετά τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας πρεσβεύῃ ὑπέρ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν:  “Σήμερον πιστοί γηθόμενοι ἐπί τῇ μνήμῃ τῇ σῇ, Ὅσιε Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννη, δοξάζομεν τόν σέ νῦν δοξάζοντα, ὑπεράγαθον Κύριον· Ὅν ἐκδυσώπει ἀπαύστως, πάνσεμνε, αἰωνιζούσης δόξης τυχεῖν ἡμᾶς καί τῆς λαμπρότητος τῶν Ἁγίων ἔχων τήν πρός αὐτόν παρρησίαν πάντοτε, Θεομακάριστε”, Ἀμήν, ἔτη πολλά”.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἀναδιοργανωτής καί ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς π. Κωνσταντῖνος παράθεσε τράπεζαν.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν πρωΐαν τῆς Τρίτης, 17ης/30ῆς Ἰουλίου 2019, ἀπεβίωσεν ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σαρανταρίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτης Γεράσιμος Σελαλματζίδης εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου, ἔνθα ἐγηροκομεῖτο τούς τελευταίους μήνας ὡς ὑπερῆλιξ, τῇ φροντίδι τοῦ Πατριαρχείου καί ἐπιμελείᾳ τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου.

Ὁ ἐκλιπών ἀγαπητός Ἁγιοταφίτης προσῆλθε καί ἐνετάχθη εἰς ὥριμον ἡλικίαν εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, δεχθείς ἀρχικῶς τό μοναχικόν σχῆμα, ὕστερον δέ καί τό ἱερατικόν ἀξίωμα καί διακονήσας εἰς διαφόρους ὑπηρεσίας τοῦ Πατριαρχείου, μετά δέ ἐπί πολλά ἔτη ὡς ἡγούμενος τοῦ Σαρανταρίου Ὄρους, ὀρεσίβιος καί λιτοδίαιτος, διαθέσας τάς συνδρομάς τῶν προσκυνητῶν διά τήν πλήρη ἀνακαίνισιν τῆς Μονῆς τοῦ Σαρανταρίου Ὄρους καί αὐτῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἐν Ἰορδάνῃ.

Τῆς νεκρωσίμου ἀκολουθίας αὐτοῦ, τό ἀπόγευμα τῆς ἡμέρας τῆς ἐκδημίας του, προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συμμετεχόντων Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, μοναχῶν καί λαϊκῶν.

Τόν ἐπικήδειον λόγον ἐξεφώνησεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ὡς ἕπεται:

 «Μακαριώτατε πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβαστοί πατέρες,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ πρός Κύριον ἐκδημία τοῦ ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ ἡμῶν Ἀρχιμανδρίτου Γερασίμου, Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σαρανταρίου ὄρους, ὑπέμνησεν εἰς ἡμᾶς τό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὅτι «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». Ὅτι «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν» ὀφείλομεν νά ἐναρμονίζωμεν καί νά κατευθύνωμεν πρός τό ἔσχατον τέλος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, τῆς δωρουμένης ἡμῖν διά Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἐνανθρωπήσαντος, Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος. Ἐν τῷ Σταυρῷ καί τῇ Ἀναστάσει Αὐτοῦ ὁ θάνατος ἡμῶν οὐκέτι κυριεύει, οὐκέτι ἡμᾶς ἐξουσιάζει. Τό ἐν Χριστῷ σωτήριον καί ἐλπιδοφόρον μήνυμα τοῦτο εἵλκυσε καί τήν ψυχήν τοῦ προκειμένου νεκροῦ, ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν Ἀρχιμανδρίτου Γερασίμου.

Ἐκ τῆς γενετείρας αὐτοῦ Θεσσαλονίκης εἰς ὥριμον ἡλικίαν προσῆλθεν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ἐνετάχθη εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, ἐδέχθη τήν ἱερωσύνην, διηκόνησεν ἐν οἰκονομικῇ ἐντιμότητι καί διαφανείᾳ εἰς τήν Οἰκονομικήν Ἐπιτροπήν καί ὀρειβάτης ὤν εἰς τήν κοσμικήν ζωήν αὐτοῦ, ἐκλήθη ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα διακονήσῃ εἰς τό ἀπαραμύθητον Σαραντάριον ὄρος, ἐν ᾧ καί πειρασθείς ὁ Κύριος καί νικήσας πάντα πειρασμόν, ἐπαραμύθησεν καί ἐνίσχυσεν ἡμᾶς ἵνα νικῶμεν τούς πειρασμούς ἡμῶν. Ἐκεῖ διηκόνησεν ἐπί ἔτη πολλά, ὤν λιτοδίαιτος καί διαθέτων τάς συνδρομάς τῶν προσκυνητῶν διά τήν πλήρη ἀνακαίνισιν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Σαρανταρίου Ὄρους καί τήν ἀποκατάστασιν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἐν Ἰορδάνη. Τά ἀγαθά ἔργα αὐτοῦ ταῦτα παρακαλοῦμεν τόν Κύριον, ὅπως ἐπίδῃ καί συγχωρήσῃ αὐτῷ εἴ τι ἥμαρτεν ὡς ἄνθρωπος καί κατατάξῃ αὐτόν ἐν χώρᾳ ζώντων, μετά τῶν δικαίων πληρῶν αὐτόν τῷ Τριαδικῷ φωτί τοῦ προσώπου Αὐτοῦ.

Ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης εὐχαριστεῖ καί πάλιν τό Γενικόν Προξενεῖον Ἱεροσολύμων, τούς τιμῶντας τήν μνήμην αὐτοῦ διά τῆς συμμετοχῆς αὐτῶν εἰς τήν νεκρώσιμον ἀκολουθίαν αὐτοῦ καί τόν Ἡγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου Ἀρχιμανδρίτην π. Χρυσόστομον, διότι μετ’ ἀφοσιώσεως ἐγηροκόμησεν αὐτόν κατά τούς τελευταίους μῆνας τῆς ζωῆς αὐτοῦ.

Εἴη αἰωνία ἡ μνήμη του».    

Ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἐκφράζει τά συλλυπητήρια αὐτῆς πρός τούς ἐν τῷ κόσμῳ συγγενεῖς αὐτοῦ.

Εἴη ἡ μνήμη αὐτοῦ αἰωνία!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Εἰς νυκτερινήν τελετήν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ὁ Ὄρθρος τῆς ὁποίας ἤρχισε τήν 11.30 μ.μ. τῆς Πέμπτης, 10^ης / 23ης Μαΐου 2019, καί εἰς θείαν Λειτουργίαν, ἡ ὁποία ἠκολούθησεν εὐθύς, τήν 1.30 π.μ. ὥραν τῆς Παρασκευῆς 11ης / 24ης Μαΐου 2019, ἔλαβε χώραν, συνῳδά ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ὑπό τήν Προεδρείαν τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἡ εἰς ἱερέα χειροτονία τοῦ διακόνου Σάββα Μαχούλη, υἱοῦ τοῦ Οἰκονόμου Ἱερέως Θεοδώρου Μαχούλη, προκειμένου οὗτος νά ὑπηρετήσῃ ὡς βοηθός τοῦ Οἰκονόμου Ἱερέως τῆς Κοινότητος Ταρσήχας π. Γρηγορίου καί ἐν τῷ μέτρῳ τοῦ δυνατοῦ καί ὡς βοηθός τοῦ πατρός αὐτοῦ π. Θεοδοσίου Μαχούλη τῆς Κοινότητος Κούφρ Γιασσίφ.

Πρό τῆς χειροτονίας ὁ χειροτονῶν Ἀρχιερεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος προσεφώνησε τόν χειροτονούμενον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Eὐλαβέστατε διάκονε Σάββα,

                   Λίγοι μόνο μῆνες ἔχουν περάσει ἀπό τότε πού σέ τοῦτο τόν ἅγιο τόπο, τό Φρικτό Γολγοθᾶ καί τό ζωοδόχο τοῦ Κυρίου Τάφο, δέχτηκες ἀπό τάς χεῖρας τοῦ Ἀρχιερέως τό μυστήριο τοῦ α΄βαθμοῦ τῆ;ς ἱερωσύνης, ἤτοι τῆς ἱεροδιακονίας.

                   Κατά τό διάστημα τῶν λίγων αὐτῶν μηνῶν ἀποδείχτηκες ἄξιος τῆς ἐμπιστοσύνης, πού σοῦ ἐπέδειξε ἡ Ἐκκλησία, γιατί διακόνησες ὡς διάκονος μέ πίστη καί ἐπιμέλεια τόν Ὀρθόδοξο λαό τῆς Κοινότητος τῆς Ταρσήχας, βοηθώντας τόν οἰκονόμο π. Γρηγόριο καί τῆς Κοινότητος Κούφρ Γιασίφ, βοηθώντας τόν κατά  σάρκα πατέρα σου οἰκονόμο π. Θεοδόσιο.

                   Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ὑπό τό Μακαριώτατο Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλο βασιζόμενη στή μαρτυρία τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἄκκρης-Πτολεμαïδος Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, τοῦ π. Γρηγορίου καί τοῦ πατέρα σου π. Θεοδοσίου καί τῶν Ἐπιτρόπων τῶν ἐνοριῶν τῆς Ταρσήχας καί  τοῦ Κούφρ Γιασίφ ἐνέκρινε τήν αἴτηση χειροτονίας σου σέ Πρεσβύτερο.

                   Καλεῖσαι λοιπόν σ’αὐτή τήν ὥρα τῆς θείας λειτουργίας καί σ’ αὐτό τόν πιό ἅγιο τόπο τοῦ κόσμου νά δεχτεῖς τή χάρη τοῦ Ἅγίου Πνεύματος, γιά νά τελεῖς ὡς ἰερέας τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, τό μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας, νά θυσιάζεις ἀναίμακτα τό Χριστό, νά βαπτίζεις τἀ τέκνα τῶν ὀρθοδόξων μέ τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις καί νά τούς χορηγεῖς τήν πρώτη θεία κοινωνία πού σέ ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους εῖναι ἀμέσως μετά τό βάπτισμα καί νά μελετᾶς τήν Ἁγία Γραφή καί νά τήν κατανοεῖς καί νά τήν ἐξηγεῖς στούς πιστούς, ὅπως οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

                   Ὄντως εἶναι μεγάλη ἡ τιμή, μεγάλη ἡ εὐθὐνη, μεγάλη ἡ χαρά καί ἡ ἀγαλλίαση, ἀλλά μή διστάζεις, πρόσελθε καί ἔχε κατά νοῦ νά θυσιάζει;ς πάντοτε τόν ἑαυτό σου, ὅπως ὁ Κύριος ἐθυσίασε γιά χάρη μας τόν Ἑαυτό Του. ἔγινε θυσία γιά ἐμᾶς καί μέ τή θυσία Του, μέ τό σταυρό Του, ἦλθε χαρά ἐν ὅλῳ τω κόσμῳ.

                   Πρόσελθε λοιπόν, γονάτισε μπροστά στό λίθο πού ἀπεκύλισε ὁ ἄγγελος ἀπό τό μνημεῖο καί προσευχήσου στό Πανάγιο Πνεῦμα νά κατέλθει καί νά κατακαύσει τίς ἁμαρτίες σου, νά σέ ἐξαγνίσει καί νά σέ ἀναδείξει σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ καί ἐργάτη δόκιμο καί ἄξιο τοῦ ἀμπελῶνος Κυρίου.

   Ἔσο βέβαιος ὅτι σέ συνοδεύουν οἱ προσευχές τῶν γονέων σου, τῆς συζύγου σου, τῶν συγγενῶν σου, ἐμοῦ προσωπικῶς καί ὅλων ἐκείνων πού σέ τιμοῦν αὐτή  τήν ὥρα μέ τήν παρουσία τους».

Μετά τήν ἐπίκλησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἐπίθεσιν τῶν χειρῶν τοῦ Ἀρχιερέως καί τήν κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἐγκατάστασιν τοῦ διακόνου εἰς τόν βαθμόν τοῦ ἱερέως, οἱ τιμῶντες αὐτόν Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος, συλλειτουργοί ἄλλοι ἱερεῖς καί ἄλλοι συγγενεῖς ἐπευφήμησαν τό «ἄξιος», «ἄξιος».

Ὁ νεοχειροτονηθείς ἱερεύς ἐδεξιώθη τούς τιμήσαντας αὐτόν εἰς τό Γραφεῖον τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου.

Τήν πρωΐαν ἐν τέλει προσῆλθεν εἰς τό Πατριαρχεῖον καί ἐδέχθη τάς συμβουλάς καί τάς εὐλογίας τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας