1

ΤΗΛΕ-ΔΙΑΣΚΕΨΙΣ ΑΡΧΗΓΩΝ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας, 29ης Δεκεμβρίου 2020/ 11ης Ἰανουαρίου 2021, ἔλαβε χώραν ἡ καθιερωμένη συνάντησις τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων ἐπί τῷ Νέω Ἔτει ἠλεκτρονική συνάντησις μέσῳ τοῦ προγράμματος Zoom, λόγῳ τῶν μέτρων covid 19.

Κατ’ αὐτήν, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπηύθυνε τόν κάτωθι χαιρετισμόν εἰς τούς μετέχοντας Ἀρχηγούς τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, Κουστωδόν τῆς Ἀγίας Γῆς, Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἱεροσόλυμα, Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Κοπτικῆς Ἐκκλησίας εἰς τά Ἱεροσόλυμα, τῆς Λουθηρανικῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἱεροσόλυμα καί λοιπούς:

“Your Beatitudes,

Your Eminences,

Your Graces,

Dear Fathers,

We greet you all with the joyful gladness of the Nativity of our Lord Jesus Christ.

Heaven and earth are united today, for Christ is born.

Today God has come upon the earth, and man gone up to heaven…

Therefore, let us also give glory and cry aloud to him:

Glory to God in the highest.

(Entreaty, Tone One, for the Nativity)

The unity of heaven and earth, and of God and humankind, which we celebrate at this great feast, is of the outmost importance for us, for it is a reminder to us of the unity and togetherness to which we are called in our mission in the Holy Land. We who call the Holy Land our home, join our prayers from Bethlehem, as we have given witness to the mystery of the Incarnation of the Divine Logos.

The divine mystery of this season brings the Good News, and it is right, that this Good News is associated with the New Year, when the hearts of everyone turn to the future in hope. If the world looks to the future in hope, so much more should we, who know the truth of our sacred history, be hopeful, for we know the culmination of our sacred history in the Incarnation.

As it is written in the Revelation of Saint John:

“I am the Alpha and the Omega”, says the Lord God,

Who is and who was and who is to come, the Almighty” (Rev. 1:8).

Humanity truly experiences trials, pain, suffering, and death. But unto this darkness, desperation, and hopelessness, the true Light has shone in our world and in our hearts; the Light that has come to enlighten everyone. As we read in the Gospel of Saint Luke:

“By the tender mercy of our God, the dawn from on high will break upon us, to give light to those who sit in darkness under the shadow of death, to guide our feet into the way of peace” (Luke 1:78-79).

This is the joy of Christmas. This is the true Light that the New Year brings to us all”.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν τῆς νυκτός, Τρίτης 16ης/29ης Δεκεμβρίου 2020, εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ἔλαβε χώραν ἡ εἰς διάκονον χειροτονία τοῦ μοναχοῦ Μαρκέλλου ὑπό τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου.

Ὁ χειροτονηθείς διάκονος π. Μάρκελλος διακρίνεται ἐπί Πανεπιστημιακῇ παιδείᾳ, τελείᾳ γνώσει ξένων γλωσσῶν καί ἐπί πολυετεῖ μοναχικῇ προετοιμασίᾳ παρά τῷ μακαριστῷ ὁσιωτάτῳ Γέροντι Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας καί μοναχικῷ ἤθει ἀποκτηθέντι ἐκεῖ καί ἐπί διετεῖ εὐδοκίμῳ διακονίᾳ εἰς τό Προσκύνημα τῆς Βηθλεέμ, προσφάτως δέ διωρίσθη ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ὡς Ἐπιστάτης τοῦ ἐν Λύδδῃ Προσκυνήματος του Ἁγίου Γεωργίου.

Πρό τῆς χειροτονίας ὁ χειροτονῶν Ἀρχιερεύς ἀπηύθυνε τῷ χειροτονουμένῳ τούς κάτωθι Πατρικούς λόγους ὡς ἕπεται:

«Εὐλαβέστατε Ὑποδιάκονε Μάρκελλε,

Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀξίωσε νά εὑρεθοῦμε σήμερα ἐντός τοῦ Παναγίου Τάφου καί ὑπακούοντας στίς ἀποφάσεις τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου νά προβοῦμε στήν χειροτονία σου σέ διάκονο. Ἦταν ὄντως μία ἀπόφαση, τήν ὁποία δέν περίμενες, οὔτε εἶχες ποτέ σου σκεφτεῖ, διότι ὅταν ἀποφάσισες νά ἐγκαταλείψεις τόν κοσμικό βίο εἶχες ὡς πρότυπο ἕνα μεγάλο ἀσκητή, τόν μακαριστό π. Ἐφραίμ, ὁ ὁποῖος διετέλεσε μαθητής ἑνός μεγάλου ἁγίου τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ. Ἐκείνου τήν ἡσυχία ζήλεψες καί ἤθελες νά φτάσεις ἀκούγοντας τά λόγια τοῦ ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ πού λέγει ὅτι: «Ἡ ἡσυχία εἶναι μεγαλύτερη ἀπό ὅλα καί χωρίς αὐτή δέν μποροῦμε νά καθαρθοῦμε ἀπό τά πάθη καί νά γνωρίσομε τήν ἀδυναμία μας καί τίς πανουργίες τῶν δαιμόνων, ἀλλά οὔτε καί τοῦ Θεοῦ τή δύναμη καί τήν πρόνοια θά μπορέσομε νά ἐννοήσομε ἀπό τά θεῖα λόγια πού ψάλλονται καί διαβάζονται».

Κάποια στιγμή οἱ Ἅγιοι Τόποι σέ ἔθελξαν, ὅπως καί πολλούς ἁγίους στό παρελθόν. Ἄφησες τό ἀγαπημένο σου μοναστήρι στήν μακρυνή Ἀμερική καί ταξίδεψες χιλιάδες μίλια μακρυά, γιά νά ψηλαφήσεις τά μέρη πού εὐλόγησε καί ἁγίασε μέ τήν σωματική του παρουσία ὁ Σωτήρας. Ἀξιώθηκες νά ὑπηρετήσεις στήν Ἁγία Βηθλεέμ, ὅπου σέ λίγες ἡμέρες θά γιορτάσουμε τό χαρμόσυνο γεγονός τῆς σαρκώσεως τοῦ Θείου Λόγου

Ὅμως οἱ ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν, οἱ ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου, τά λογικά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, σέ ἀνάγκασαν νά ἐγκαταλείψεις τήν ἀγαπημένη σου ἡσυχία καί νά ἐμπλακεῖς μέ τόν θόρυβο τοῦ κόσμου. Τώρα πλέον θά περάσεις τόν ἑαυτό σου ἀπό πνευματικές ἐξετάσεις.

 Θά ἀγωνιστεῖς γιά νά κρατήσεις τίς τρεῖς ἀρετές τῆς ἡσυχίας, δηλαδή τήν ἐγκράτεια, τήν σιωπή καί τήν αὐτομεμψία, δηλαδή τήν βασιλίδα τῶν ἀρετῶν, πού εἶναι ἡ ταπείνωση, ταυτόχρονα μέ τήν ποιμαντική διακονία, τήν λειτουργική κατάρτιση, τήν διάκριση στήν οἰκοδομή τῶν ψυχῶν. Ὁ κόπος πολύς καί ὁ χρόνος ἐλάχιστος. Θά χάσεις τόν πολύτιμο χρόνο πού εἶχες, ὅταν μποροῦσες νά ἀποσυρθεῖς στό κελί σου καί νά ἀφοσιωθεῖς στήν ἀγαπημένη σου μελέτη καί τήν προσευχή.

Τώρα θά στήσεις εὐήκοον οὖς στήν ἀγωνία τοῦ γονιοῦ, τόν πόνο τοῦ ἀσθενοῦς, τό παράπονο τοῦ ἀδικημένου καί ταυτόχρονα θά ἐπιπλήξεις πατρικά τόν παραστρατημένο, θά ἐπαναφέρεις στόν ἴσιο δρόμο τόν πλανεμένο καί θά στήσεις τόν ἑαυτό σου ἀσπίδα, γιά νά προστατεύσεις τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς ποικίλους ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας, τούς ἐγγύς καί τούς μακράν.

Θά ἔρθουν στιγμές πού δέν θά προλαβαίνεις νά προσεύχεσαι ὅπως πρίν. Ὅμως σέ αὐτές τίς δύσκολες στιγμές θά φέρνεις στό νοῦ σου τόν Στάρετς Παρθένιο, ὁ ὁποῖος θυσίασε τόν ἑαυτό του στή διακονία τῶν πιστῶν καί ὅταν ἦρθαν οἱ νοητοί λέοντες νά τόν καταπιοῦν, τότε οἱ προσευχές τῶν πιστῶν τόν προστάτευσαν ἀπό τόν πειρασμό.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης κ.κ. Θεόφιλος καί ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, δέν σέ στέλνουν μόνο καί ἀνυπεράσπιστο σέ αὐτόν τόν ἀγώνα. Ἀντιθέτως σέ ὁπλίζουν μέ τό μεγαλύτερο ὅπλο, τήν Ἱερωσύνη, ἡ ὁποία τελεῖται ἐπί τῆς γῆς ἀλλά ἔχει τή θέση της στόν οὐρανό.

Ἡ θεία Χάρις τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος θά σέ σκεπάζει καί θά σέ φωτίζει γιά νά πράττεις πάντοτε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά οἰκοδομεῖς τίς ψυχές τῶν ταλαιπωρημένων ἀπό τόν κοσμικό βίο καί τίς κοσμικές φροντίδες χριστιανῶν.

Δέξου λοιπόν μέ ταπείνωση τό θεῖο αὐτό δῶρο καί κλίνε τό γόνυ ἐνώπιον τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ, εἰδικά ἐδῶ ἐντός τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ὅπου ἔχεις τήν ἰδιαίτερη εὐλογία νά στέκεσαι, καί ἄφησε τόν ἑαυτό σου νά ἀλλοιωθεῖ ἀπό τήν Θεία Χάρη».

Ἀνταποκρινόμενος ὁ π. Μάρκελλος, προσῆλθεν εἰς τό Κουβούκλιον τοῦ Παναγίου Τάφου παρά τόν λίθον τοῦ Ἀγγέλου.

Ἅμα τῇ ἐπικλήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ Ἀρχιερέως, οἱ συμπροσευχόμενοι ἐτίμησαν τόν χειροτονηθέντα διά τοῦ «Ἄξιος! Ἄξιος»!

Ἠκολούθησε κέρασμα εἰς τό Γραφεῖον τοῦ Σκευοφύλακος.

Τήν πρωΐαν ὁ χειροτονηθείς ἔλαβε τήν εὐλογίαν τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




H 15H ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΕΝΘΡΟΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, 9ης/22ας Νοεμβρίου 2020, ἔλαβε χώραν Δοξολογία εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐπί τῇ 15 ἐπετείῳ τῆς ἐκλογῆς καί Ἐνθρονίσεως τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Τῆς Δοξολογίας ταύτης προεξῆρξεν ὁ Μακαριώτατος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, Πατριαρχικῶν Ἐπιτρόπων καί Ἡγουμένων Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου καί Προϊσταμένων τῶν ἐνοριῶν αὐτοῦ, ὅσων ἠδυνήθησαν νά προσέλθουν, λόγῳ τῶν μέτρων πρός προστασίαν ἐκ τοῦ covid 19.

Εἰς τήν Δοξολογίαν παρέστη ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐάγγελος Βλιώρας  μετά τῆς συζύγου καί τοῦ τέκνου αὐτοῦ, οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καί τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας καί μετέσχον μέλη τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας καί τῆς Ἀραβοφώνου Κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα προσεφώνησεν τόν Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

 Γεγονός λίαν σημαντικόν καί ἀξιόλογον, χαρμόσυνον καί γηθόσυνον ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καί ἡ ἐξ ἀρχῆς ἀναποσπάστως μετ’ αὐτῆς συνδεδεμένη Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης. Τό γεγονός τοῦτο εἶναι ἡ ψήφοις κανονικαῖς καί ὁμοφώνοις τῶν τιμίων μελῶν τῆς Αγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν ἀντιπροσώπων τοῦ ποιμνίου ἐκλογή τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος ὡς Ποιμενάρχου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἁγίων Τόπων καί ἡγουμένου τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων καί ἡ μετ΄αὐτήν τελετή τῆς Ἐνθρονίσεως μετ’ ἀναγνωρίσεως Αὐτῆς ὑφ’ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τῶν κρατῶν, εἰς τήν πολιτικήν ἐπικράτειαν τῶν ὁποίων ἐξ ἀρχῆς δρᾷ ποιμαντικῶς τό παλαίφατον ἡμῶν Πατριαρχεῖον. Τοῦτο συνέβη τό σωτήριον ἔτος 2005 μετ΄ ὀδυνηρήν δοκιμασίαν, διασείσασαν τά θεμέλια  τῆς Ἐκκλησίας, κλυδωνίσασαν ἀλλ΄ οὐ καταποντίσασαν αὐτήν, καθότι ὁ ἑδραιώσας αὐτήν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ἐξήγαγεν αὐτήν εἰς ἀναψυχήν.

 Τό γεγονός τοῦτο διασφαλίζει τήν συνέχειαν τῆς ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί τήν συνοχήν τοῦ μελῶν τοῦ σώματος αὐτῆς πρός εὔρυθμον λειτουργίαν καί ἐκπλήρωσιν τῆς θείας ἀποστολῆς αὐτῆς, διά τοῦτο καί ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς – ἐν συμμορφώσει βεβαίως πρός τά μέτρα προφυλάξεως πάντων ἡμῶν ἐκ τοῦ θανατηφόρου ἰοῦ τοῦ covid– 19- εἰς τό τιμαλφές κειμήλιον τῆς πίστεως ἡμῶν, τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.  Ἑωρτάσθη διά Δοξολογίας ἀναπεμφθείσης πρός τόν Θεόν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὡς εὐχαριστία, διότι ἐξήγαγεν αὐτήν εἰς ἀναψυχήν καί ἐχαρίσατο αὐτῇ ὡς Πατριάρχην καί Ποιμένα τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα. Εὐχαριστήσαντες ἐπί τούτῳ τόν Θεόν καί προσευχηθέντες ὑπέρ ὑγιείας, εὐσταθείας καί μακροημερεύσεως Αὐτῆς, ἀνήλθομεν καί εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην αἴθουσαν τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν «ὀσπιτίου», ὡς ὠνόμαζε τοῦτο ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης Δοσίθεος, ἵνα καί ἐκ τοῦ σύνεγγυς εὐχηθῶμεν Αὐτῇ καί συγχαρῶμεν, ἐφ’ οἷς ἀγαθοῖς ἐπί δεκαπενταετίαν ὅλην Αὔτη ἐν κόποις καί μόχθοις πολλοῖς εἰργάσατο ὑπέρ τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου.

 Ἐκ τῶν πολλῶν τούτων μνημονευτέον ἐν πρώτοις  ὅτι Αὕτη μέ γνώμονα τήν ἐκκλησιαστικήν Πατερικήν παράδοσιν κατηύθυνε τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας, ἡγουμένους τῶν Προσκυνημάτων καί τῶν ἱερῶν Μονῶν, τόν κλῆρον καί τόν λαόν νά συνεργασθοῦν ἐν συνέσει μετά τῶν ἁρμοδίων Ὑγιεινομικῶν Ἀρχῶν ἑκάστης κυβερνώσης χώρας διά τήν ἀπό τῶν ἀρχῶν σχεδόν τοῦ τρέχοντος ἔτους ἀντιμετώπισιν τῆς θανατικῆς ἐπιδημίας τοῦ λοιμοῦ Covid– 19.  Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἐτελέσθησαν αἱ τελεταί, διασωζομένων τῶν Προσκυνηματικῶν δικαιωμάτων ἡμῶν, εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν Βασιλικήν τῆς Βηθλεέμ. Ἐκ τῶν ἀκολουθιῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἐτελέσθησαν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἡ τελετή τοῦ Ἐπιταφίου καί τῆς νυκτερινῆς Λειτουργίας τοῦ Πάσχα.  Ἄλλαι, ὡς τῶν Βαΐων, τοῦ Νιπτῆρος καί τῆς τελετῆς τῆς Ἀγάπης, ἐτελέσθησαν  εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἐν συμμετοχῇ τῶν ἐπιτρεπομένων μόνον ἱερέων ἤ ὀλίγων πιστῶν, οὐχί δέ καί προσκυνητῶν, καθότι ἀπ’ ἀρχῆς τοῦ λοιμοῦ ἄχρι καί σήμερον οὐδείς προσκυνητής ἀφίχθη. Ἡ ἄλλοτε πλήθουσα ἐκ τῶν προσκυνητῶν Ἁγία Πόλις ὁρᾶται εἰσέτι κενή εἰς τάς ὁδούς καί τάς ρύμας αὐτῆς.  Ἄξιον μνήμης τυγχάνει ὅτι ἐν μέσῳ πανδημίας ἡ τελετή τοῦ Ἁγίου Φωτός διεξήχθη ἀπολύτως κατά τό προσκυνηματικόν Καθεστώς. Εἰδικῇ μερίμνῃ τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν καί τῆς Ἀστυνομίας τοῦ Ἰσραήλ τό Ἅγιον Φῶς μετηνέχθη παρά Ἀρχιερέως τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ, ἔνθα παρελήφθη ὑπό τῶν ἀντιπροσώπων ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων κρατῶν, ἐκ τῶν ὁποίων παρέλαβον αὐτό οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν Ἐκκλησιῶν, παραμένοντες κεκλεισμένοι ἐντός τῶν προσγειωμένων εἰς τό ἀεροδρόμιον Μπέν Γκουριόν ἀεροπλάνων αὐτῶν. Ἐνεργείαις τοῦ Πατριαρχείου δι’ ἀντιπροσώπων αὐτοῦ τό Ἅγιον Φῶς μετηνέχθη αὐθημερόν εἰς τάς Κοινότητας αὐτοῦ εἰς  Ἰορδανίαν, Παλαιστινιακάς περιοχάς καί Γάζαν.

Δι’ ἀνακούφισιν τῶν πληγέντων οἰκονομικῶς ἐκ τῶν μέτρων περιορισμοῦ ἐξαπλώσεως τῆς λοιμικῆς νόσου ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης διένειμε παρά τοῦ Πατριαρχείου δέματα τροφίμων εἰς τάς ἐχούσας μεγαλυτέραν ἀνάγκην οἰκογενείας εἰς Ἱεροσόλυμα, εἰς τήν περιοχήν τῆς Βηθλεέμ καί τῆς Ραμάλλας καί ἐχαρίσατο τό ἐνοίκιον ἑνός ἔτους εἰς ἐνοικιαστάς κατοικιῶν καί καταστημάτων ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου.  Ἡ Πατρική Ποιμαντική συμπαράστασις τῆς  Ὑμετέρας Μακαριότητος ἐξεδηλώθη διαρκούσης τῆς πανδημίας καί πρός τάς ἱεράς Μονάς  τοῦ Πατριαρχείου διά τῆς ἐπισκέψεως Αὐτῆς εἰς αὐτάς, τελέσεως τῆς θείας Λειτουργίας καί κηρύγματος, ἀναμεταδιδομένου διαδικτυακῶς εἰς τήν Ἑλληνικήν, Ἀραβικήν, Ἀγγλικήν, Ρωσικήν καί Ρουμανικήν γλῶσσαν.

Ἀνένδοτος ὑπῆρξεν ἡ στάσις τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί εἰς τήν διεκδίκησιν καί διασφάλισιν τῶν Προσκυνηματικῶν δικαιωμάτων τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου. Τοῦτο ἐξεδηλώθη κατά τήν παρελθοῦσαν ἑορτήν τῶν Ἐπιφανείων ἡμῶν εἰς Βηθλεέμ, ὅτε οἱ Ἀρμένιοι ἱερεῖς, συνεχίζοντες  τήν ἀπό δεκαετιῶν τακτικήν αὐτῶν, ἠμπόδισαν ἡμᾶς νά καταβιβάσωμεν τήν εἰκόνα ἡμῶν εἰς τό ἅγιον Σπήλαιον. Χάρις εἰς τήν ἐπιμονήν καί καθοδήγησιν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος οἱ Ἁγιοταφῖται διακονηταί τῆς Βηθλεέμ καί ἄλλοι ἐξ  Ἱεροσολύμων ἐλθόντες πρός συμπαράστασιν, παρά τήν μετά πληγῶν σωματικήν βίαν, τήν ὁποίαν ἐδέχθησαν ἐκ τῶν Ἀρμενίων, τῇ ἐντολῇ ἐν τέλει τοῦ Προέδρου Ἀμποῦ Μάζεν, κατεβίβασαν τήν εἰκόνα, ἐναπομένει δέ ἡ κατοχύρωσις τοῦ δικαιώματος ἡμῶν τούτου καί δι’ εἰδικοῦ Προεδρικοῦ Διατάγματος, ἵνα μή διαμφισβητηθῇ καί πάλιν εἰς τό μέλλον. Παρόμοιόν τι συνέβη καί κατά τήν  παρελθοῦσαν ἑορτήν τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ τήν 14ην Σεπτεμβρίου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ Ἀρμένιοι καί πάλιν ἀπεπειράθησαν ὡς καί κατά τό παρελθόν ἔτος νά ἐμποδίσωσιν ἡμᾶς, νά ἐπιτελέσωμεν τό δικαίωμα τοῦ θυμιάματος ἡμῶν ἐντός τοῦ ἱεροῦ Βήματος τοῦ παρεκκλησίου τῆς Ἁγίας Ἑλένης. Τελικῶς τοῦτο ἐπετεύχθη χάρις εἰς τήν ἐπιμονήν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, ἱσταμένης ἐπί μίαν ὥραν καί πλέον μετά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπί τῆς κεφαλῆς καί προτρεπούσης τούς Ἀρμενίους νά ὑποχωρήσωσι, ὅπερ καί συνέβη ἐκ φόβου καί πρός τήν ἐκ τοῦ σύνεγγυς παρακολουθοῦσαν καί βιντεοσκοποῦσαν τό ἐπεισόδιον  Ἰσραηλινήν Ἀστυνομίαν, παρουσίᾳ δέ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς  τά Ἱεροσόλυμα κ. Βλιώρα. Τά δικαιώματα ἡμῶν ταῦτα ὑποστηρίζονται ἐκ μαρτυριῶν τῶν προσκυνηματικῶν κωδίκων ἡμῶν ἀλλά καί ἐξ αὐτῶν τῆς Κουστωδίας τῆς Ἁγίας Γῆς τῶν Φραγκισκανῶν, οἱ ὁποῖοι συνεπορεύθησαν μεθ΄ ἡμῶν εἰς τόν ἀγῶνα τοῦτον.

 Ὁμοῦ μετά τῶν προσκυνηματικῶν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἔθεσεν ὡς πρωταρχικόν  στόχον Αυτῆς τήν κατοχύρωσιν καί τῶν περιουσιακῶν, εἴτε κτηματικῶν εἴτε ἀστικῶν, δικαιωμάτων τοῦ Πατριαρχείου, ὁσάκις ταῦτα κατεπατήθησαν ἐπί τόπου ἤ προσεβλήθησαν δικαστικῶς ὑπό καιροσκόπων πλεονεκτῶν. Ταῦτα ὑποστηρίζονται ἀποτελεσματικῶς ἐκ τῶν τίτλων ἰδιοκτησίας, φιρμανίων, βερατίων κλπ., φυλασσομένων εἰς τό Ἀρχεῖον τοῦ Πατριαρχείου, διά τήν καλλιτέραν τακτοποίησιν καί χρησιμοποίησιν τῶν ὁποίων ἐμερίμνησεν  ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης προσθέτουσα νέαν πτέρυγα, νῦν ἐγειρομένην. Διά τῶν τίτλων  τοῦ Ἀρχείου, τῇ ἐντολῇ καί καθοδηγήσει Ὑμῶν ἡ Οἰκονομική Ἐπιτροπή καί οἱ Νομικοί Σύμβουλοι τοῦ Πατριαρχείου δέν ἐφείσθησαν κόπων δι’ἀγῶνας εἰς τάς δικαστικάς αἰθούσας οὔτε καί χρηματικῶν ποσῶν διά τά δικαστικά τέλη. Χαρακτηριστικόν παράδειγμα τούτου ἡ πρόσφατος καταβολή τοῦ ποσοῦ τῶν 2.000.0000 Σἐκελ ὡς φόρου Ἀρνόνα, τόν ὁποῖον δέν κατέβαλε ὁ ἐνοικιαστής τοῦ παρά τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ ξενοδοχείου Petra, κατέβαλε δέ τό Πατριαρχεῖον, διά νά διασώσῃ τήν περιουσίαν αὐτοῦ ταύτην ἐκ τῆς ἁρπαγῆς τῶν ἀδιαφανῶν καί διεφθαρμένων πολυετῶν συμβάσεων, τάς ὁποίας κατήγγειλε ἡ Ἀδελφότης τό ἔτος 2005.

 Διά τήν πληρεστέραν ἐπιτέλεσιν τοῦ πολυπτύχου ποιμαντικοῦ ἔργου τοῦ Πατριαρχείου ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἰδιαιτέρως ἐμερίμνησεν διά Θεολογικάς ἤ ἄλλας σπουδάς τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων ἤ νέων τοῦ ἡμετέρου ποιμνίου, ἐξασφαλίζουσα  δι’αὐτούς τάς σχετικάς ὑποτροφίας κυρίως εἰς Ἑλλάδα καί Κύπρον, διά τοῦ διορισμοῦ δέ νέων Συνοδικῶν  μελῶν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ένίσχυσε τόν Συνοδικόν θεσμόν λειτουργίας τοῦ Πατριαρχείου. Τῇ μερίμνῃ δέ Αὐτῆς προωθεῖται νῦν ἔργον ἀνακαινίσεως τοῦ Καθολικοῦ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί τοῦ Σκευοφυλακίου αὐτοῦ διά χορηγίας παρἀ τῆς εὐσεβοῦς πηγῆς.

 Ταῦτα πάντα, Μακαριώτατε, ἐνθαρρύνουν καί ἐνισχύουν ἡμᾶς, παλαιούς καί νεωτέρους Ἁγιοταφίτας, ἵνα συστρατευώμεθα καί συμπορευώμεθα μεθ’  Ὑμῶν καί ἀγωνιζώμεθα τόν καλόν Ἁγιοταφιτικόν ἀγῶνα διά δυναμικήν χριστιανικήν  Ἑλληνορθόδοξον μαρτυρίαν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν πρός ὄφελος πολλῶν.

 Ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἀγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὅλης, εὔχομαι Ὑμῖν ἔτη ὅσα πλεῖστα, ὑγιεινά, εὐσταθῆ, εἰρηνικά καί εὐφρόσυνα ἐν δυνάμει κυβερνητικῇ καί σοφίᾳ τῇ ἄνωθεν πρός ἔπαινον τοῦ παλαιφάτου ἡμῶν Πατριαρχείου, τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν”.

Κατόπιν προσεφώνησεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα ἐκλαμπρότατος κ. Εὐάγγελος Βλιώρας, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλος, ὁ Προϊστάμενος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου  Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου κ. Χαράλαμπος Μπαντούρ και ἄλλοι.  

Τούτους ηὐχαρίστησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι ἀντιφωνήσεως ἐν τῇ προπόσει Αὐτοῦ:

 

Ἐκλαμπρότατε  κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος, κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί  Ἅγιοι  Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί  Χριστιανοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί, 

«Αἴνεσιν Κυρίου λαλήσει τό στόμα μου, καί εὐλογεῖτω πᾶσα σάρξ τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ εἰς τόν αἰῶνα καί εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος» (Ψάλμ, 144, 21).

Ἡ ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί ἐκβλαστήσασα ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἐν Ἱερουσαλήμ, «ἥν ἐξελέξατο Κύριος, καί ᾑρετίσατο αὐτήν εἰς κατοικίαν ἑαυτῷ», (Ψαλμ. 131, 13), ἑορτάζει σήμερον ἐπί τῇ συμπληρώσει δεκαπενταετοῦς κυβερνητικῆς διακονίας τῆς Ἡμετέρας ταπεινότητος, ἀπό τῆς ἐγκαταστάσεως Ἡμῶν ἐπί τοῦ θεοϊδρύτου θρόνου τοῦ Ἱερομάρτυρος Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου τοῦ καί πρώτου χειροτονηθέντος Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων.

Τό ἱερόν τοῦτο γεγονός ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν ἐν τῷ κόσμῳ μαρτυρουμένην ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑνός καί τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης τῶν πνευματικῶν ποιμένων αὐτῆς ἀφ’ ἑτέρου, ὡς ἐπισημαίνει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Οὐ γάρ ὑπεστειλάμην τοῦ μή ἀναγγεῖλαι ὑμῖν πᾶσαν τήν βουλήν τοῦ Θεοῦ. Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος», (Πράξ. 20, 27-28).

Ἡμεῖς, στοιχοῦντες τῷ Κανόνι (Γαλ. 6, 16) τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν παραδόσεως, κατήλθομεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, συνοδευόμενοι ὑπό τῶν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον Δοξολογίαν τῷ Θεῷ καί Σωτῆρι Κυρίῳ δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ, «ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν» (Ἀποκ. 1, 6).

Ἡ ἐν μέσῳ τῆς πανδημίας τῆς λοιμώδους νόσου covid 19, ἑορταζομένη σήμερον δεκαπενταετής ἐνθρονιστήριος ἐπέτειος Ἡμῶν, δέον ὅπως θεωρηθῇ ὡς ἐπέτειος ἀνακαινισμοῦ καί ἐγγυήσεως, τῆς διά μέσου τῶν αἰώνων ἀκολουθούσης ἀποστολικῆς διαδοχῆς, διά τοῦ ἑκάστοτε Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, τῆς ἐχούσης τήν ἀρχήν αὐτῆς ἐν τῷ Μονογενεῖ Υἱῷ καί Λόγῳ τοῦ Θεοῦ, Κυρίῳ δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ, ὡς μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής: «Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρός τόν Θεόν, πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν ὅ γέγονεν» (Ἰω. 1, 1-3). Κατά δέ τάς «Διαταγάς τῶν Ἀποστόλων», «ὁ γάρ ἐπίσκοπος προκαθεζέσθω ὑμῶν ὡς Θεοῦ ἀξίᾳ τετιμημένος, ᾗ κρατεῖ τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ παντός ἄρχει» (Διατ. Ἀποστ. Β΄ ΧΧVII).

Ἀκούοντες εἰς τόν θεῖον Παῦλον λέγοντα: «ἐγώ πάσῃ συνειδήσει ἀγαθῇ πεπολίτευμαι τῷ Θεῷ ἄχρι ταύτης τῆς ἡμέρας», (Πράξ. 23, 1) καί ἐπακολουθοῦντες τοῖς ἴχνεσιν τῶν Προκατόχων Ἡμῶν, καταβάλλομεν πᾶσαν προσπάθειαν, ἐν τῷ μέτρῳ τῶν ταπεινῶν δυνατοτήτων Ἡμῶν, πρός διαφύλαξιν τῆς ἀνοθεύτου ἡμῶν Ἀποστολικῆς παραδόσεως καί ὑγιαινούσης πίστεως, ἀλλά καί τῆς θεραπείας τῶν πνευματικῶν καί ὑλικῶν ἀναγκῶν τοῦ ἐμπεπιστευμένου Ἡμῖν Χριστεπωνύμου ποιμνίου. «Ποιμάνατε τό ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες μή ἀναγκαστῶς, ἀλλ’ ἑκουσίως, μηδέ αἰσχροκερδῶς, ἀλλά προθύμως», (Α΄ Πέτρ. 5, 2), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Οὐχ ἧττον δέ, τήν διατήρησιν τῶν ἁγιογραφικῶν μαρτυρίων τῆς πίστεως ἡμῶν, τοὐτέστιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν κηρυττόντων τήν ἐνσάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, τό σταυρικόν Πάθος καί τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ.

Περιττόν καί πάλιν νά εἴπωμεν, ὅτι ἡ ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων διαφύλαξις τῶν ἀπαραγράπτων προνομίων καί κυριαρχικῶν δικαίων τοῦ εὐσεβοῦς καί βασιλικοῦ γένους τῶν «Ρωμαίων Ὀρθοδόξων» Χριστιανῶν ἀποτελεῖ χρέος ἱερόν τῆς ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ ab antiquo ἀποστολῆς αὐτοῦ. Διό οὐ παυόμεθα, ὑψώνοντες τήν φωνήν ἡμῶν πρός πάσας κατευθύνσεις, πολιτικάς καί διπλωματικάς, τοπικάς καί διεθνεῖς ὀργανισμούς καί κυβερνήσεις, ἵνα γένηται σεβαστόν τό ὑπό διεθνῶν συνθηκῶν ὑφιστάμενον πολυπολιτισμικόν καί διαθρησκειακόν καθεστώς, τόσον τῶν ἁγιογραφικῶν Προσκυνημάτων, ὅσον καί τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία καθ’ ἑαυτήν ἀποτελεῖ παγκόσμιον Προσκύνημα, ὡς λέγει ὁ Προφήτης Ἡσαΐας: «Διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά Ἱερουσαλήμ οὐκ ἀνήσω, ἕως ἄν ἐξέλθῃ ὡς φῶς ἡ δικαιοσύνη μου», (Ἡσ. 62, 1).

Ἐρριζωμένοι δέ ὄντες καί τεθεμελιωμένοι ἐν τῇ ἀγάπῃ καί τῇ πίστει τοῦ Χριστοῦ, «οὐκ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμά μου», (Ψαλμ. 142, 4) ἐργάζεσθαι ἐν καθαρᾷ συνειδήσει (2 Τιμ. 1, 3) τήν ἀποτροπήν τοῦ ἐμφωλεύσαντος σχίσματος εἰς τούς κόλπους τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο ἐξ ἄλλου ἦτο καί ἡ ἀποστολή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν ἐκ τῶν κόλπων τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας ἀναδειχθέντων, τό κήρυγμα τῆς συμφιλιώσεως, ὡς τοῦτο καταγγέλλεται ὑπό τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος: «ὁ Θεός ἦν ἐν Χριστῷ κόσμον καταλλάσων ἑαυτῷ… καί θέμενος ἐν ἡμῖν [τοῖς Ἀποστόλοις] τόν λόγον τῆς καταλλαγῆς», (Β΄ Κορ. 5, 19).

Διά τῆς ἑορτίου ταύτης ἐνθρονιστηρίου ἑορτῆς καλούμεθα οὐχί εἰς καύχησιν, ἀλλά μᾶλλον εἰς ἐξέτασιν τοῦ ἔργου τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν διακονίας, συμφώνως τῇ ἐπιταγῇ τοῦ θείου Παύλου, «τό δέ ἔργον ἑαυτοῦ δοκιμαζέτω ἕκαστος, καί τότε εἰς ἑαυτόν μόνον τό καύχημα ἕξει καί οὐκ εἰς τόν ἕτερον», (Γαλ. 6, 4).

Εἰς τήν διακονίαν ταύτην, τοῦ ἔργου δηλονότι τῆς ἀποστολῆς τοῦ μαρτυρικοῦ θρόνου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ἔχομεν συνεργούς καί συνοδοιπόρους τούς σεβαστούς καί λίαν ἡμῖν ἀγαπητούς Πατέρας καί ἀδελφούς Ἁγιοταφῖτας, Ἀρχιερεῖς, Ἱερομονάχους, Ἱερεῖς, Ἱεροδιακόνους καί Μοναχούς, τούς διακρινομένους διά τόν ἔνθερμον αὐτῶν ζῆλον καί τήν ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ εὐάρεστον αὐτῶν αὐτοθυσίαν.

Δεηθῶμεν τοῦ Θεοῦ καί Πατρός τῶν φώτων καί τῆς ἀληθείας, λέγοντες μετά τοῦ ψαλμῳδοῦ: «Κατάρτισαι τά διαβήματά μου ἐν ταῖς τρίβοις σου, ἵνα μή σαλευθῶσι τά διαβήματά μου», (Ψαλμ. 16, 5), πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἱκεσίαις τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου Πενταπόλεως. Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐνισχύῃ πάντας ἡμᾶς τούς διακονοῦντας τά πανάγια Προσκυνήματα καί διαποιμένοντας τό εὐσεβές καί Χριστεπώνυμον ἡμῶν ποίμνιον.

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τούς τιμήσαντας διά τῆς παρουσίας αὐτῶν τήν ἑόρτιον ταύτην Ἐνθρονιστήριον ἐπέτειον, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν χάριν τοῦ Παναγίου Τάφου, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελον Βλιώραν, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀλέξανδρον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰωάννην, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Χαράλαμπον Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Μπέρ Σέβα Ρωσοφώνου Κοινότητος, τόν Πατέρα Ρωμανόν, ὁ ὁποῖος Μᾶς μετέφερε τάς εὐχάς καί τήν ἀγάπην τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἱλαρίωνος, τούς Ἐντιμοτάτους κ. Ἀθανάσιον Ἀμποῦ Ἀέτα, Ὄντε Ἀΐσα, καί Νίμπελ Μπαράμση καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς Ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!

Τήν δέ μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

 




Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Τετάρτην, 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 2020, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ Ἐθνική Ἐπέτειος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940.

 Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ὅλη καί ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἐνθυμεῖται τά δεινά, τά ὁποῖα ὑπέστη τό γένος ἡμῶν,διώξεις, ἐξορίας, ὁμαδικάς ἐκτελέσεις, λιμοκτονίας ἐκ τῆς Γερμανικῆς καί Ἰταλικῆς θηριωδίας τῆς κατοχῆς τῆς χώρας ἡμῶν κατά τόν Β’ Παγκόσμιον Πόλεμον 1940-1944, δέεται ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ἀγωνιστῶν, τῶν ἀφιερωσάντων τήν ζωήν αὐτῶν εἰς τήν  προάσπισιν τῆς Πατρίδος αὐτῶν καί εὐχαριστεῖ τόν Θεόν καί τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον διά τήν βοήθειαν ἐπαναποκτήσεως τοῦ πολυτίμου δώρου τῆς ἐλευθερίας.

Τό γεγονός τοῦτο ἑωρτάσθη εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως διά Δοξολογίας, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων τοῦ Θρόνου καί τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών, Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί τῇ συμμετοχῇ μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας.

Τῆς Δοξολογίας ληξάσης, ἔλαβε χώραν ἡ ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον ἔνθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος

κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ μεγάλη ἐποποιΐα τοῦ 1940 ἀπεικονίζεται ἐν τῇ σημερινῇ ἐπετείῳ τοῦ «Ὄχι» τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ὡς ἀπάντησις εἰς τήν προκλητικήν ἀλαζονείαν τῶν φασιστικῶν καί Ναζιστικῶν δυνάμεων τοῦ Γερμανο-Ἰταλικοῦ Ἄξονος.

Τό «Ὄχι» τοῦ 1940 τῆς Ἑλλάδος ἀποτελεῖ ὁρόσημον αὐτοθυσίας διά τήν προάσπισιν ἠθικῶν ἀξιῶν, καί φιλοπατρίας διά τήν διαφύλαξιν τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καί ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος. Καί τοῦτο, διότι ἡ ἀναμφισβήτητος καί ἡρωϊκή ὄντως ἀντίστασις εἰς τάς Χιτλερικάς δυνάμεις ἦτο ἡ νίκη τοῦ πνεύματος ἐπί τῆς ὕλης, τῆς ἐλευθερίας ἐπί τῆς δουλείας, τοῦ δικαίου ἐπί τῆς ἀδικίας, τοῦ πολιτισμοῦ ἐπί τῆς βαρβαρότητος καί τέλος τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ σκότους τοῦ διαβόλου, ὡς προφητικῶς διατυπώνει τοῦτο ὁ σοφώτατος Ἀπόστολος Παῦλος λέγων: «Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τοῦτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφ. 6, 12).

Ὁ Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος καί αἱ συνέπειαι αὐτοῦ, κατέδειξαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῆς τεχνολογικῆς προόδου τῆς συγχρόνου ἡμῶν ἐποχῆς, «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι», τοὐτέστιν δέν προσεπάθησε νά ἀπελευθερωθῇ ἀπό τήν πρωτόγονον θηριώδη συμπεριφοράν αὐτοῦ. «Μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα» (Ρωμ. 1, 25) κατά τόν θεῖον Παῦλον.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι τό ὑπεράνθρωπον ἀγωνιστικόν φρόνημα τῶν Ἑλλήνων κατά τοῦ Ἄξονος, ἐνεπνέετο ἀπό τήν πίστιν εἰς Χριστόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα. Ὀρθῶς δέ ἐλέχθη ὅτι ἡ ἐποποιΐα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ἦτο τό θαῦμα τῆς πίστεως εἰς τόν Θεόν.

Ἡ Γεραρά τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἡμῶν Ἀδελφότης ὀφειλετικῶς τιμῶσα τό ἱστορικόν γεγονός τοῦ «Ὄχι τοῦ 1940» καί ὁλοθύμως συμμετέχουσα εἰς τήν ἐπινίκιον ταύτην μνήμην τῆς ἐλευθερίας καί τῆς σθεναρᾶς ἀντιστάσεως κατά τῶν ἀπεχθῶν κατοχικῶν δυνάμεων τοῦ Ναζισμοῦ, σύσσωμος καί ἐν μέσῳ τῶν περιοριστικῶν μέτρων τῆς λοιμικῆς νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ, κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνέπεμψεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν.

Προσέτι δέ ἀνήνεγκεν ἱκετηρίους δεήσεις ὑπέρ αἰωνίας μνήμης καί μακαρίας ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν πάντων τῶν ὑπέρ πίστεως, πατρίδος καί ἐλευθερίας μαρτυρησάντων καί ἐνδόξως ἀγωνισαμένων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν.

Ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἀπαντῶσα εἰς τάς ποικίλας προκλήσεις, τάς ὁποίας ἀντιμετωπίζει ὁ κόσμος γενικώτερον καί ἡ δοκιμαζομένη ἡμῶν περιοχή τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἰδικώτερον, προβάλλει τήν 28ην Ὀκτωβρίου, ὡς παράδειγμα ἐμπνεύσεως καί ἐλπίδος, ἀκούουσα πάντοτε εἰς τήν Παύλειον προτροπήν: «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. 5, 1).

Ἐπί δέ τούτοις ἐπιτρέψατε Ἡμῖν, ὅπως ὑψώσωμεν τό ποτήριον Ἡμῶν καί ἀναφωνήσωμεν:

 

Ζήτω ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940.

Ζήτω τό «Ὄχι».

Ζήτω ἡ Ἑλλάς.

Ζήτω τό εὐσεβές Γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων.

Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης.

Ἠκολούθησεν ἡ προσφώνησις τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα ἐξοχ. κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα ὡς ἕπεται:

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

 Σεβαστοί Πατέρες,

 Αγαπητά παιδιά,

 Αγαπητοί συνάδελφοι,

Κυρίες και κύριοι,

 

Οι εθνικές επέτειοι αποτελούν ορόσημα, αφορμές για στοχασμό, που μέσα στη ροή του χρόνου επαναφέρουν στη σκέψη μας τα γεγονότα που σφυρηλάτησαν διαχρονικά τη συλλογική ιστορική μνήμη των απανταχού Ελλήνων.

Σε κάθε ιστορική περίοδο υπάρχει ένας πόλος, ένα ιστορικό γεγονός που την σημαδεύει, και γίνεται σημείο αναφοράς για όλους εμάς τους μεταγενέστερους. Ο αγώνας του 1940 αποτελεί αυτό το ορόσημο, για την νεότερη ιστορία του Ελληνισμού, κεντρικό σημείο αναφοράς και σύμβολο για ολόκληρο το Έθνος.

Εκείνο λοιπόν τον καιρό, όπως σε κάθε δύσκολο καιρό, πολλοί ήταν εκείνοι που ξεπέρασαν εαυτούς, «…που βγήκαν από το πετσί τους», για να χρησιμοποιήσω τη φράση του Ιάκωβου Καμπανέλλη και επέδειξαν ηρωισμό, υπεράνω αυτού που ονομάζουμε «καθήκον». Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, που βρέθηκαν ξαφνικά, στο προσκήνιο της Ιστορίας, χωρίς να ζητήσουν να γίνουν ήρωες κι όμως έλαβαν «μυρσίνη δοξαστική», ανταποκρινόμενοι μέχρι ενός, στο κάλεσμα, χωρίς να κιοτέψουν, χωρίς να λακίσουν, σημαδεύοντας την Ιστορία και τη ζωή στην Ελλάδα και στον Ελληνισμό ευρύτερα.

 Αν η ζωή μετριέται περισσότερο με της καρδιάς το πύρωμα παρά με τη διάρκεια, αν το κερί που φέγγει πιο δυνατά, διαρκεί το λιγότερο, τότε μπορούμε όλοι μας να είμαστε περήφανοι για τη  μεστή ζωή αυτών που θυσιάστηκαν στα παγωμένα βουνά της Ηπείρου, στα Οχυρά της Μακεδονίας, στα νερά του Αιγαίου, της Μεσογείου και του Ατλαντικού, στη Μέση Ανατολή και σε όλη τη διάρκεια της αντίστασης στην τριπλή κατοχή της πατρίδας μας από τις δυνάμεις του σκοταδισμού.

 Η Μάχη της Ελλάδας, που διήρκεσε συνολικά 216 μέρες από το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου μέχρι τη πτώση της Κρήτης την 1η Ιουνίου 1941, προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση και θαυμασμό, σκορπίζοντας ελπίδα και κάνοντας τις καρδιές των λαών της κατεχόμενης Ευρώπης, οι οποίοι βίωναν τη μακρά νύχτα της κατοχής, να αναθαρρήσουν. Το μέγεθος της θυσίας των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, γίνεται εύκολα αντιληπτό αν αναλογιστούμε ότι η Ελλάδα απώλεσε σχεδόν το 10% του πληθυσμού της των 7,5 εκατομμυρίων. 

Αποτελεί συνεπώς για το Γενικό Πρόξενο της Ελλάδος ξεχωριστή τιμή να απευθύνεται προς τον Ελληνισμό της Αγίας Γης και ειδικά προς τους νέους σε αυτή την ξεχωριστή μέρα μνήμης και υπερηφάνειας.

Ογδόντα χρόνια από αυτή την ιστορική μέρα θυμόμαστε και αποτίουμε φόρο τιμής στους ηρωικούς προμάχους της Πατρίδας, σε όλους εκείνους που πάλεψαν το αδυσώπητο θηρίο του φασισμού και του ναζισμού, σε όλους εκείνους που έκαναν την υπέρτατη θυσία, στα πεδία των μαχών ή μπροστά στο απόσπασμα, για να μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι.

 Σε όλους εκείνους που με αισθήματα φιλοπατρίας και αυταπάρνησης, κατά τον θεατρικό συγγραφέα, «έσπρωχναν για καλά τον καιρό προς την ειρήνη και την ελευθερία. Μια ελευθερία που τους φαινόταν τόσο πλατιά».

Αποτίουμε φόρο τιμής και στις μητέρες και τις συζύγους που άντεξαν περιμένοντας, στα παιδιά που ορφάνεψαν ή χάθηκαν από την πείνα και την εξαθλίωση.

Το ελληνικό ΟΧΙ κατέδειξε με τρόπο σαφή και κατηγορηματικό τη βαθιά ιστορική συνείδηση των Ελλήνων, που υπαγόρευε την άρνηση τους να λησμονήσουν την Ιστορία τους και να ζήσουν συμβιβασμένοι και υποταγμένοι.

Στην εθνική αυτή δοκιμασία, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης δε λησμόνησε την Ελλάδα.

Στην ιστορική αυτή στιγμή, όπως και σε κάθε άλλη εθνικά δύσκολη περίσταση, πολύτιμη ήταν και η δυναμική συμμετοχή του απανταχού Ελληνισμού, για την οποία η Ελλάδα είναι υπερήφανη και ευγνωμονούσα.

Ο αντίκτυπος του Αγώνα του 1940 υπήρξε συγκλονιστικός και στην Αγία Γη. Άνω των 40 Ελλήνων των Ιεροσολύμων εντάχθηκαν εθελοντικά στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, ενώ δύο εξ αυτών έδωσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα. 

Ο Ναύτης Ηλεκτρολόγος Ανέστης Ζωγράφος χάθηκε στη βύθιση του Υποβρυχίου Κατσώνης στη Σκιάθο στις 14 Σεπτεμβρίου 1943 ενώ ο Ναύτης Μηχανικός Εμμανουήλ Μύκωνος φονεύθηκε κατά τη πρόσκρουση σε νάρκη του Αντιτορπιλικού Αδρίας στην Κάλυμνο στις 22 Οκτωβρίου 1943. Τα οστά του τελευταίου όπως και άλλων 20 συμπολεμιστών του, τα οποία ετάφησαν σε πρόχειρο τάφο στην Τουρκία, μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα το 1947 και εναποτέθησαν στο οστεοφυλάκιο του Μνημείου Πεσόντων του Πολεμικού μας Ναυτικού.

Σήμερα, όπως και τότε, το παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα, με την μακραίωνη και πολύπτυχη προσφορά στους Αγίους Τόπους και το ύψιστο ποιμαντικό έργο παραμένει βασικό σημείο αναφοράς, θεματοφύλακας των ηθικών και πνευματικών αξιών της Ορθόδοξης πίστης μας.

Το καθ’ ημάς Πατριαρχείο Ιεροσολύμων μαρτυρεί τη διαχρονία της δυναμικής παρουσίας της Ελληνικής και Ορθόδοξης παράδοσης στη Μέση Ανατολή. Το υψηλό φρόνημα και οι αγώνες του, υπό αντίξοες συνθήκες, μέχρι σήμερα, αποτελούν για όλους μας ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο αλλά και πηγή έμπνευσης και εμψύχωσης.

Για όλους εμάς, τα μηνύματα των εθνικών επετείων είναι χρήσιμα, μόνο αν καθοδηγούν τα βήματα μας στο σήμερα.

Ιδιαίτερα στις μέρες μας, η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει σειρά προκλήσεων στην εθνική μας ακεραιότητα, στην κυριαρχία και στα κυριαρχικά μας δικαιώματα από τον Έβρο μέχρι τις εσχατιές του Αιγαίου, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα και στις θαλάσσιες ζώνες μας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις μας, δίνουν κάθε μέρα, την απάντηση που αρμόζει στη σύγχρονη αλαζονεία, σε ξηρά, θάλασσα και αέρα.

Επιτρέψτε μου να σας διαβεβαιώσω, ότι το κοινό νόημα που αποκομίζουμε όλοι από το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940, χαλυβδώνει την ισχυρή θέληση των Ελλήνων, να διατηρήσουν την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της πατρίδας, γνωρίζοντας καλά ότι το τίμημα της ελευθερίας είναι πάντοτε υψηλό και ότι ο τόπος μας είναι ευλογημένος, γιατί πάντοτε βρίσκονται εκείνοι που πρόθυμα θα πληρώσουν αυτό το τίμημα.

Με τις σκέψεις αυτές καλώ όλους να αναφωνήσουμε:

 Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940!

 Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!

Ἠκολούθησεν ἡ μετάφρασις ἀραβιστί τῆς προσφωνήσεως τοῦ Μακαριωτάτου ὑπό τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου εἰς τά Ἀραβικά Μ.Μ.Ε.  Πατρός Ἤσσα Μοῦσλεχ καί ἡ προσφώνησις τοῦ Σχολάρχου τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών, Δραγουμάνου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου ὡς ἕπεται:

Μακαριώτατε,

Εκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε της Ελλάδος στα Ιεροσόλυμα,

Άγιοι Αρχιερείς, σεβαστοί Πατέρες, 
Κυρίες και κύριοι

«Σήμερα εορτάζουμε και ανακαλούμε στη μνήμη μας μια από τις ωραιότερες, τις λαμπρότερες, τις ενδοξότερες στιγμές του Ελληνικού Έθνους. Όλων μας η σκέψη στρέφεται σήμερα με ιερή συγκίνηση, δικαιολογημένη υπερηφάνεια και άπειρο θαυμασμό προς την μεγάλη ημέρα της 28ης Οκτωβρίου 1940. Την ημέρα εκείνη, πριν από 80 χρόνια ήχησε το κανόνι στα Βορειοηπειρωτικά βουνά και σύσσωμος ο ελληνισμός έκαμε το χρέος προς την πατρίδα, ένα χρέος που δεν μεταβιβάζεται και ο καθένας το εξοφλεί μονάχος του.

Τότε το ελληνικό έθνος δεν γονάτισε φοβισμένο. Μα όπως κάθε φορά στάθηκε ορθομέτωπο στης ιστορίας το διάσελο και απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο την  αγάπη του για την πατρίδα, μια αγάπη χωρίς όρια, αφού θέτει την καθολικότητα της ύπαρξής του στην υπηρεσία της Πατρίδας. Μια αγάπη η οποία φτάνει στην περιφρόνηση του θανάτου και στην ανάδειξη ενός ηρωισμού τον οποίο δεν είχε δει μέχρι εκείνη τη στιγμή ο σύγχρονος κόσμος. Και για τον λόγο αυτό έστρεψε τα μάτια του και εξέφρασε κατάπληκτος τον θαυμασμό του, παρακολουθώντας τους θριάμβους ενός μικρού έθνους ενάντια σε μια μεγάλη δύναμη και αυτό γιατί όλοι γνώριζαν και γνωρίζουν ότι ο πόλεμος, θέλει θάρρος, θέλει στήθια και χέρια αρματωμένα, θέλει καρδιές που να βαστούν τον πόνο και να αντέχουν στη συμφορά. Θέλει ανθρώπους δυνατούς, που να μπορούν να ξαναχτίζουν από την αρχή, ό,τι τους γκρέμισε και ρήμαξε μπροστά τους. Θέλει αποφασιστικότητα, για την μετατροπή του σε ολοκαύτωμα, για την διατήρηση ελεύθερων των ιερών και των οσίων του.

Γιατί όπως λέγει ο ποιητής:

 

«Κι εδώ κανείς δε γέρνει στον κόρφο του θανάτου,

μα καρτερά καθένας ν’ ακούσει τ’ όνομά του

και τρέχει καβαλάρης και φεύγει πεζοδρόμος.

Δεν είν’ εδώ του Χάρου, μηδέ του τάφου ο τρόμος»

(Κ. Παλαμάς, Η χώρα που δεν πεθαίνει)

 

Η 28η Οκτωβρίου 1940 αποτελεί έναν καινούργιο σταθμό στην ιστορία της πολυβασανισμένης μας πατρίδας, της τρισένδοξης Ελλάδας μας. Την ημέρα εκείνη ξεκίνησε μια νέα περίοδος ηρωισμού και θυσίας της Ελληνικής φυλής, για τη διατήρηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της. Με την σκέπη της Μεγαλόχαρης της Παναγίας μας, σκαρφάλωσαν αετοπατώντας στις χιονοσκέπαστες, απόκρημνες και απρόσιτες βορειοηπειρωτικές βουνοκορφές, αφήνοντας με ανοικτό το στόμα φίλους και εχθρούς.  Λαμπρότατη τότε δόξα στεφάνωσε την πατρίδα μας, η οποία παρά τις δυσκολίες συνεχίζει να σκεπάζει με δάφνες την Ελλάδα.

Σήμερα «οἱ καιροί οὐ μενετοί». Σύννεφα μαζεύονται πάνω από την Πατρίδα μας και κάποιοι, ως τα θηρία της Αποκαλύψεως, άνοιξαν τα στόματα και κροταλίζουν τα δόντια τους, θέλοντας να τρομάξουν την μικρή αυτή χώρα, προβάλλοντας τη μεγάλη δύναμή τους, όμως ξέχασαν ή δεν κατάλαβαν ότι οι Έλληνες με τα θαυμαστά κατορθώματά τους απέδειξαν πως στον αγώνα για την ελευθερία υπέρ βωμών και εστιών, νικούν όχι τα σίδερα και οι αριθμοί, αλλά η καρδιά και το θάρρος.

Και όπως λέγει ο ποιητής για την ακατάλυτη φύτρα των Ελλήνων:

 

«Δεν χάνομαι στα Τάρταρα,

Μοναχά ξαποσταίνω,

 Στην ζωή ξαναφαίνομαι

 Και λαούς ανασταίνω!»

(Κ. Παλαμάς, Ο Διγενής και ο Χάροντας).

 

Σε όλους αυτούς, που τότε αγωνίστηκαν πολεμώντας και θυσιάστηκαν  για την ελευθερία και το καλό της πατρίδας, ας στρέψουμε τούτη την ώρα τη σκέψη μας και ας τους προσφέρουμε σαν ελάχιστο φόρο τιμής τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη μας και να τους διαβεβαιώσουμε, πώς στις δύσκολες στιγμές της πατρίδας μας, το παράδειγμά τους θα μας καθοδηγεί και θα χαλυβδώνει τη θέλησή μας, ώστε να καταστούμε άξιοι συνεχιστές των λαμπρών και δοξασμένων αγώνων των παιδιών του σαράντα».

Ἡ ἑορτή ἐπεσφραγίσθη μέ πατριωτικά ᾄσματα καί τόν Ἐθνικόν μας Ὕμνον, ὑπό τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Ο ΣΕΒ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΘΗΔΩΝΟΣ Κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΕΤΕΧΕΙ ΕΙΣ ΤΟ Θ΄ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΔΙΑ ΤΑ 200 ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Τῇ εὐλογίᾳ τῆς Α.Θ.Μ.  τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, Ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἐξεπροσώπησε τό Πατριαρχεῖον εἰς τό Θ’ Διεθνές Ἐπιστημονικόν Συνέδριον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διά τά 200 ἔτη ἀπό τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως μέ θέμα: «Τά Οἰκονομικά τοῦ Ἀγῶνος -Ἡ ἐπίτευξη καί ἡ ἀναγνώριση τῆς Ἑλληνικῆς Ἀνεξαρτησίας», διοργανωθέν τήν 16ην Ὀκτωβρίου 2020 καί ὡμίλησε διά τούς Πατριάρχας Ἱεροσολύμων Παΐσιον καί Δοσίθεον καί διά τήν Συνθήκην τοῦ Ὄρους Σινᾶ καί τόν Ἀχτιναμέν τοῦ Ὀμάρ Ἴμπν Χατάπ διά τῆς κάτωθι εἰσηγήσεως αὐτοῦ ἑλληνιστί:

“Τό Παλαίφατο Πατριαρχείο Ἱεροσολύμων θεωρεῖ ὑψίστη τιμή τήν ἐκ μέρους τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος λίαν εὐγενῆ πρόσκλησιν διά νά συμμετάσχει εἰς τό 9ον Διεθνές Ἐπιστημονικόν Συνέδριον πού διοργανώνει, καί τοῦ ὁποίου τό βασικόν θέμα εἶναι ἡ Ἑλληνική Ἐπανάστασις τοῦ 1821.

Ἐν πρώτοις ἐπιθυμῶ νά διαβιβάσω τάς Πατριαρχικάς εὐχάς καί εὐλογίας τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης κυρίου κυρίου Θεοφίλου τοῦ Γ΄ εἰς ἕνα ἕκαστον ὑμῶν προσωπικῶς, ὅσον καί διά τήν ἐπιτυχῆ ἔκβασιν τοῦ Συνεδρίου, ὅλως δέ ἰδιαιτέρως τούς ἀδελφικούς ἀσπασμούς Αὐτοῦ πρός τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κύριον κύριον Ἱερώνυμον.

Εἴμεθα πεπεισμένοι διά τήν ἐπιτυχῆ ἔκβασιν τοῦ Συνεδρίου, τό ὁποῖον θά ἀναδείξει τήν διαχρονικήν μέριμναν καί προσφοράν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τό ὑπόδουλον Γένος, τήν Οὐσιαστικήν Μαρτυρίαν πίστεως χιλιάδων κληρικῶν καί μοναχῶν, τήν διατήρησιν τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως καί τό ἀδούλωτον πνευματικόν φρόνημα τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς.

Τό θέμα τῆς παρούσης ἀνακοινώσεως περιγράφει ἀκροθιγῶς τούς ἀγῶνας δύο μεγάλων μορφῶν τῆς Ἱεροσολυμιτικῆς Ἱστορίας, τῶν Πατριαρχῶν Παϊσίου Λαμπαρδῆ καί Δοσιθέου Σκαρπέτη – Νοταρᾶ, καί τάς προσπαθείας των διά τήν ἀνάστασιν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, καί τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ Γένους.

Τό δεύτερον σκέλος ἀναφέρεται εἰς τήν Συνθήκην τοῦ Ὄρους Σινᾶ καί τόν Ἀχτιναμέ τοῦ Ὀμάρ Ἴμπν Χατάπ, ὡς πηγάς τῶν προνομίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, διά τῶν ὁποίων ἐπεβίωσε τό ρωμαίηκον Γένος.

Ἡ πρεσβῦτις Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἁγιωτάτη Σιών, ἀπό τῶν πρώτων αἰώνων τῆς ὑπάρξεως Αὐτῆς, πέραν τῶν ἄλλων χαρισμάτων καί χαρακτήρων της, εἶχε καί αὐτόν τόν τῆς Ἱεραποστολῆς, τῆς διαδόσεως τῆς θεόθεν ἀποκαλυφθείσης πίστεως.

Οὕτως ἐλαλήθη τό σωτηριῶδες μήνυμα κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς εἰς ἅπαντας τούς ἐν Ἱερουσαλήμ παρισταμένους, εἰς τάς ἰδίας αὐτῶν διαλέκτους, ἐν συνεχείᾳ δέ οἱ ἀγγελιοφόροι ἀπόστολοι ἐξεχύθησαν εἰς πάντα τά Ἔθνη, κατά τήν Κυριακήν ἐντολήν, μεταφέροντες τήν καλήν ἀγγελίαν.

Οὐχί ὅμως μόνον τότε, ἀλλά καί ἀνά τούς αἰῶνας, ἐμερίμνουν διά τήν ἀνόθευτον διατήρησιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, τόσον διά τῶν ἐν τῇ ἀγίᾳ Πόλει συγκαλουμένων Συνόδων ὅσον καί διά τῆς προσωπικῆς καί σωματικῆς παρουσίας αὐτῶν, περιέτρεχον Ἄρκτον καί Ἑῴαν, λαμβάνοντες μέριμναν, ἵνα μή μωμηθῇ ἡ ἀληθής διαδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, τῆς τάξεως καί παραδόσεως, διά κηρυγμάτων καί περιοδειῶν ἠθικῆς καί θρησκευτικῆς ἐνισχύσεως καί διά ἐκδόσεως ἀναλόγων βιβλίων ἰδίοις ἀναλώμασιν.

Ἡ ἀραβική κατάκτησις τῆς Παλαιστίνης κατά τό ἔτος 638, ἐβύθισε τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων εἰς περίοδον μεγάλων θλίψεων, αἱ ὁποῖαι διεδέχοντο ἡ μία τήν ἄλλην.

Οἱ Ἕλληνες μοναχοί κατεδιώκοντο ὑπό τῶν ἀγρίων κατά καιρούς δεσποτῶν τῆς χώρας, τά Προσκυνήματα ἦσαν ἐγκαταλελειμμένα, οἱ ναοί σεσαθρωμένοι καί ἑτοιμόρροποι, οἱ Πατριάρχαι ἀποχειροβίωτοι, ἀποκωλυόμενοι καί ἀπ’ αὐτῆς τῆς ἐλευθέρας τῶν θρησκευτικῶν καθηκόντων ἐπιτελέσεως.

Ἐν μέσῳ καταιγίδων καί ἀπείρων δεινῶν, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διέσχισε δρόμον αἰώνων μέχρι καί τήν κατάκτησιν τῆς Παλαιστίνης κατά τό ἔτος 1517 ὑπό τοῦ Ὀθωμανοῦ Σουλτάνου Σελήμ Α΄, ὁ ὁποῖος κατέλυσε τό κράτος τῶν Μαμελούκων, κατακτήσας τήν Παλαιστίνην τήν Συρίας καί τήν Αἴγυπτον. Τό γεγονός αὐτό ὑπῆρξεν ἀφετηρία νέας ἱστορικῆς περιόδου διά τήν Σιωνίτιδα Ἐκκλησίαν.

Ἀπό τῆς καταλύσεως τῆς δυναστείας τῶν Μαμελούκων ὑπό τῶν Ὀθωμανῶν ἤρθη τό μεσότοιχον, τό χωρίζον τήν Παλαιστίνην ἀπό τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλληνικῶν χωρῶν, τῶν ὑποκειμένων εἰς τούς Ὀθωμανούς καί ἤρξαντο, νά συρρέωσι πανταχόθεν ἐλευθέρως Ἕλληνες προσκυνηταί εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν, τινές δέ ἐξ αὐτῶν ἐπύκνωσαν τάς ἀραιωθείσας τάξεις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, κοσμήσαντες διαδοχικῶς τόν πατριαρχικόν τῶν Ἱεροσολύμων Θρόνον, ἐπιδεικνύοντες ἐνδιαφέρον οὐχί μόνον διά τήν διαφύλαξιν τῶν Προσκυνημάτων καί τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀλλά διά τήν στήριξιν τοῦ Γένους κατά τούς σκοτεινούς αἰῶνας, καί τήν ἀπελευθέρωσιν αὐτοῦ ἀπό τῶν τέκνων τῆς Ἄγαρ.

Ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ 16ου αἰῶνος, τόν Θρόνον τῶν Ἱεροσολύμων ἐκόσμησε σειρά συγγενῶν μεταξύ τῶν Πατριαρχῶν, ἐν οἷς καί ὁ Παΐσιος Λαμπαρδής (1645-1660), ἀνηψιός τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Θεοφάνους.

Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Παΐσιος ἐγεννήθη ἐν Δημητσάνῃ περί τά τέλη τοῦ 16ου αἰῶνος, ἐκ γονέων εὐσεβῶν, Δημητρίου καί Βασιλικῆς. Τά πρῶτα αὐτοῦ μαθήματα παρηκολούθησε ἐν τῇ γενετείρᾳ αὐτοῦ, εἰς παιδικήν δέ ἡλικίαν ἐστάλη εἰς Ἱεροσόλυμα παρά τῷ θείῳ αὐτοῦ Θεοφάνει, ὅστις παρέδωσεν αὐτόν ὡς ὑποτακτικόν εἰς τόν Πατριάρχην Σωφρόνιον.

Kατά τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Δοσίθεον, ὁ Παΐσιος ὑπηρέτησε ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, ἐν συνεχείᾳ δέ ἀπεσύρθη εἰς τήν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου, ὅπου ὑπῆρχον κατά τήν ἐποχήν ἐκείνην πλῆθος ἀκμαίων Μοναστηρίων, παραμένων ἐπί ἔτη πολλά ἐν τῇ ἐρήμῳ ἀκτήμων, ζηλωτής, ἀσκητικός καί φιλαλήθης.

Διά τό προβεβηκός τῆς ἡλικίας τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Σωφρονίου, παραιτηθέντος μετά εἴκοσι καί ἐννέα ἐτῶν πατριαρχίαν, διάδοχος αὐτοῦ ἐξελέγη ὁ συγγενής αὐτοῦ Θεοφάνης ὁ Γ΄ (1608-1644), ὅστις ἀπέστειλε τόν Παΐσιον ἡγούμενον τοῦ ἐν Ἰασίῳ Μοναστηρίου τοῦ Γαλατᾶ, τοῦ ἀνήκοντος εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, χρηματίσας πνευματικός πατήρ τοῦ Ἡγεμόνος τῆς Μολδοβλαχίας Βασιλείου.

Θανόντος ἐν Κωνσταντινουπόλει τῇ 15η Δεκεμβρίου 1644 τοῦ Πατριάρχου Θεοφάνους καί ταφέντος ἐν τῇ κατά Χάλκῃ Μονῇ τῆς Θεοτόκου, ἄληστον καταλιπών μνήμην, τῇ ἀρωγῇ τοῦ Ἡγεμόνος τῆς Μολδοβλαχίας Βασιλείου, «πλούτῳ κομῶντος καί δυνάμει ἰσχύοντος παρά τοῖς βασιλείοις», ἐξελέγη ὁ ρηθείς Παΐσιος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων τήν 23ην Μαρτίου 1645.

Ἐχειροτονήθη ἐν Ἰασίῳ κατ’ ἐντολήν τοῦ Πατριάρχου Κωσταντινουπόλεως Παρθενίου ὑπό τοῦ Ἐξάρχου Μητροπολίτου Λαρίσης Γρηγορίου, τῶν Μολδαβῶν Μητροπολιτῶν Βαρλαάμ καί Ἀναστασίου καί τοῦ Μητροπολίτου Κασσανδρείας Λεοντίου.

Εὐθύς μετά τήν χειροτονίαν αὐτοῦ, ἀπῆλθεν εἰς Κωνσταντινούπολιν καί ἔλαβε παρά τοῦ Σουλτάνου Ἰμπραήμ φιρμάνιον περί τῶν πατριαρχικῶν αὐτοῦ δικαιωμάτων καί διά ξηρᾶς ἦλθεν εἰς Ἱερουσαλήμ, ἀναλαβών τά καθήκοντα αὐτοῦ.

Τήν ἐκλογήν αὐτοῦ ὁ Παΐσιος ἀνήγγειλε τῷ τσάρῳ τῆς Μόσχας Μιχαήλ. Ὁ Παΐσιος ἐμερίμνησεν ἀμέσως μετά τήν ἄνοδόν του εἰς τόν Θρόνον διά τήν ἐπικοινωνίαν αὐτοῦ πρός τήν Ρωσικήν Ἀρχήν, ἐλπίζων, ἵνα λάβῃ παρ’ αὐτῆς ἐν τῷ μέλλοντι ἐλεημοσύνην καί ὑπεράσπισιν διά τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀφ’ ἑνός, ἀφ’ ἑτέρου δέ διά νά προετοιμάσῃ τό ἔδαφος διά τήν ἀλλαγήν τῆς τύχης τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Ἄλλωστε, μεσοῦντος τοῦ 17ου αἰῶνος, σύσσωμος ὁ Ἑλληνισμός, διά τῆς πνευματικῆς αὐτοῦ ἡγεσίας, κατόπιν τῶν πικριῶν καί ἀπογοητεύσεων πού ἐδοκίμασεν ἐκ τῆς χριστιανικῆς Δύσεως, στρέφει τήν προσοχήν αὐτοῦ καί στηρίζει ἁπάσας τάς ἐλπίδας εἰς τήν Ὁμόδοξον Ρωσίαν.

Αἱ ἐκκλήσεις τῆς περιόδου αὐτῆς σχετίζονται μετά τοῦ πολέμου τῆς Κρήτης κατά τό 1645, διότι ἅπαντες θεωροῦν τήν νῆσον Κρήτην καί τήν ἀντίστασιν αὐτῆς κατά τοῦ κατακτητοῦ ὡς προπύργιον διά τήν ἀνάκτησιν τῆς ἐλευθερίας τοῦ Γένους.

Ἡ ἀποφασιστικότης τῶν πολεμικῶν γεγονότων τῆς Κρήτης χαλυβδώνει τήν θέλησιν αὐτῶν διά ἕνα ἀγῶνα μέχρις ἐσχάτων πρός ἀνάκτησιν τῆς Ἐλευθερίας.

Τά ἐμφανῆ ἴχνη φθορᾶς τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, τά σημεῖα κοπώσεως καί ἠθικῆς κάμψεως τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων, ἐν συνδυασμῷ μετά τῶν προφητικῶν θρύλων περί τῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ γένους εἰς τήν ἀρχαίαν δόξαν, ἑδραίωσαν τήν πίστιν καί ἀνεπτέρωσαν τάς ἐλπίδας των, ὅτι πλησιάζει ὁ χρόνος διά σημαντικόν γεγονός, τό ὁποῖον θά ἀλλάξει τήν πορείαν τῆς τύχης τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Διά μίαν ἀκόμη φοράν οἱ Ἕλληνες πιστεύουν, ὅτι ὁ ἐλεύθερος χριστιανικός κόσμος θά ἐπιδείκνυε ἐνδιαφέρον καί συμπάθειαν πρός τό δρᾶμα αὐτῶν, συμβάλλοντας ἐμπράκτως εἰς τούς ἀγῶνας αὐτοῦ ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας του.

Ὁ Πατριάρχης Παΐσιος μικρόν διαμείνας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει πρός διευθέτησιν τῶν τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀπέρχεται εἰς Κωνσταντινούπολιν.

Ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐπληροφορήθη περί τοῦ θανάτου τοῦ Τσάρου Μιχαήλ καί περί τῆς ἀναρρήσεως εἰς τόν θρόνον τοῦ διαδόχου αὐτοῦ Ἀλεξίου, γεγονός τό ὁποῖον ἔδωκεν ἀφορμήν εἰς τόν Πατριάρχην Παΐσιον, ἵνα ἀποστείλῃ εἰς Μόσχαν νέον γράμμα τήν 21ην Σεπτεμβρίου 1645, ἐν ᾧ ἔγραφεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶχεν αὐτόν «μέγαν ὑπερασπιστήν, ἰσχυρόν στῦλον καί θερμόν βοηθόν».

Ὁ Πατριάρχης Παΐσιος δίς ἤδη ἐπισκεφθείς τήν Μόσχαν κατά τά ἔτη 1636 καί 1638 ὡς ἀπεσταλμένος τοῦ προκατόχου αὐτοῦ Θεοφάνους, ἠδυνήθη νά κατανοήσῃ τήν μεγάλην σπουδαιότητα τοῦ βασιλείου τῆς Μόσχας διά πᾶσαν τήν ἐν πικρᾷ δουλείᾳ χειμαζομένην Ὀρθόδοξον Ἀνατολήν, καί διά τοῦτο ἀπεφάσισε νά ἐπικοινωνήσῃ πρός τήν Ἀρχήν τῆς Μόσχας οὐ μόνον διά γραμμάτων, ἀλλά καί αὐτοπροσώπως ἐπισκεπτόμενος αὐτήν ὡς Πατριάρχης, ὡς καί ὁ προκάτοχος αὐτοῦ Θεοφάνης. Οὕτω δέ ὁ Πατριάρχης Παΐσιος ἀπεδήμησεν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως μετά μεγάλης ἀκολουθίας κληρικῶν καί λαϊκῶν εἰς Μολδοβλαχίαν καί ἐξ αὐτῆς εἰς Μόσχαν, ἔνθα ἀφίκετο τῇ 27 Ἰανουάριου 1649, καταλύσας ἐν τῷ ἐν Κρεμλίνῳ Μοναστηρίῳ Τσούδωφ, τῇ δέ 4 Φεβρουάριου ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ Τσάρου Ἀλεξίου μετ’ ἐκτάκτων τιμῶν, Ὅν προσεφώνησε διά μακρῶν.

Ἐπεσκέφθη ἀκολούθως τόν Πατριάρχην Μόσχας καί πάσης Ρωσίας Ἰωσήφ, καί τήν 2αν Μαρτίου ἀπέστειλε γράμμα τῷ Τσάρῳ, δι’ οὗ καθίστα γνωστόν τόν διττόν σκοπόν τῆς ἐπισκέψεως Αὐτοῦ! δηλαδή ἐλεημοσύνην διά τόν Πανάγιον Τάφον καί ὑποστήριξιν εἰς τόν ἀγῶνα τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ ἐν δουλείᾳ εὑρισκομένου ἡμῶν Γένους.

Ὁ Πατριάρχης Παΐσιος ἐφρόνει ὅτι οἱ Κοζάκοι, οἱ ὁποῖοι με τάς ριψοκινδύνους ἐπιδρομάς κατά μῆκος τῆς Μαύρης Θαλάσσης παρηνόχλουν διαρκῶς τούς Τατάρους καί τούς Τούρκους, ἦταν μία ὑπολογίσιμος δύναμις, ἡ ὁποία τήν κατάλληλον στιγμήν θά ἠδύνατο νά δώσῃ τό τελικόν κτύπημα κατά τῶν Τούρκων, ἰδιαιτέρως ἐάν εὑρίσκοντο ὑπό τήν προστασίαν τῆς Μόσχας.

Κατά τά τέλη τοῦ 15ου αἰῶνος, περιοχαί τινες ἐκ τῶν στεππῶν τῆς Οὐκρανίας ἐκατοικοῦντο ὑπό διαφόρων κοινοτήτων Κοζάκων ποικίλης προελεύσεως, οἱ ὁποῖοι ἐπεθύμουν τήν ἀνεξάρτητον ζωήν, τήν μή ὑπαγωγήν αὐτῶν εἰς τάς κυβερνήσεις κρατῶν, εἰς τά ὁποῖα ὑπάγοντο τά ἐδάφη αὐτά, μή ἀρνούμενοι ὅμως νά προσφέρουν τάς ὑπηρεσίας τῶν εἰς αὐτά.

Ἡ σημαντικωτέρα ἀπό αὐτάς ἦτο ἡ Zaporozkaja (τό στρατόπεδον τῶν Κοζάκων εἰς τήν πέραν τοῦ Δνειπέρου πλευράν), ἡ ὁποία ἐνεφανίσθη κατά τό μέσον τοῦ 16ου αἰῶνος. Κατά τό ἔτος 1638 οἱ Κοζάκοι αὐτοί τοῦ Δνειπέρου, ἐξουσιαζόμενοι ὑπό τῶν Πολωνῶν ἀπώλεσαν μέρος τῶν προνομίων των, τά ὁποῖα ἀνέκτησαν μετά τήν πάροδον δέκα ἐτῶν, ταυτοχρόνως δέ ὁ ἀρχηγός αὐτῶν Bogdan Khmel’nickij, ἔλαβεν ὑπό τοῦ Βασιλέως τῆς Πολωνίας Jean – Casimir τόν τίτλον τοῦ Χατμάνου. Κατόπιν τούτου οἱ Κοζάκοι ἐστράφησαν πρός τούς Ρώσους ἐπιδιώκοντες τήν μετ’ αὐτῶν ἕνωσιν.

Διά τήν πραγματοποίησιν τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ ὁ Πατριάρχης, ἐν ᾧ εὑρίσκετο ἀκόμη εἰς τάς παραδουναβίους Ἡγεμονίας, συνῆψε σχέσεις καί ἦλθεν εἰς ἐπαφήν μετά τοῦ Χατμάνου τῶν Κοζάκων Bogdan Khmel’nickij, οὗτος δέ ἀπέστειλε εἰς Μολδαβίαν τόν συνταγματάρχην Siloujan Mouzelovskij διά να συνοδεύσῃ τόν Πατριάρχην εἰς τήν Vinica τῆς Λιθουανίας εἶτα δέ εἰς Κίεβον καί Μόσχαν.

Ὁ βαθύτερος σκοπός καί τό σχέδιον τοῦ Πατριάρχου Παϊσίου ἀπέβλεπεν εἰς τήν προσάρτησιν τῆς Οὐκρανίας εἰς τήν Μόσχαν καί ἐν συνεχείᾳ τήν ὑπαγωγήν τῆς Μολδαβίας ὑπό τήν προστασίαν τοῦ Τσάρου.

Τοιουτοτρόπως, ἡ Ρωσία, ἐπεκτείνοντας τά σύνορα αὐτῆς μέχρι τοῦ Δουνάβεως, θά ἐνισχύετο ἀπό τήν ἕνωσιν τῆς μετά τῶν λαῶν αὐτῶν καί θά ἤρχετο εἰς ἐπικοινωνίαν καί ἐπαφήν μετά τῶν ὑποδούλων Ὀρθοδόξων λαῶν. Ἡ σύμπραξις μετά τῶν λαῶν αὐτῶν θά συνέτριβε τήν Ὀθωμανικήν Αὐτοκρατορίαν, κατά συνέπειαν δέ, θά ἔβλεπεν ἐπιτέλους ἐλευθέραν τήν ἑαυτοῦ πατρίδα.

Διακατεχόμενος ὑπό τοιούτων μυχίων σκέψεων καί σχεδίων, πλήρης ἐνθουσιασμοῦ καί πατριωτισμοῦ, ἦλθεν εἰς ἐπαφήν μετά τοῦ Χατμάνου Khmel’nickij, εὐλογήσας τόν ἀγῶνα τῶν Κοζάκων ἐναντίον τῶν Πολωνῶν, προτρέψας τόν Χατμάνον, ἵνα τεθῇ ὑπό

τήν προστασίαν τοῦ Τσάρου καί προσφερθείς, ἵνα μεσιτεύσῃ πρός εὐόδωσιν αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ.

Ὁ Χατμάνος μετά τοῦ στρατεύματος αὐτοῦ ἐξουσιοδότησαν τόν Πατριάρχην διά τήν διαμεσολάβησίν Του, ἵνα τεθοῦν ὑπό τήν ἐξουσίαν τῆς Μόσχας, ἐκ τῆς ὁποίας ἐζήτουν βοήθειαν διά τόν ἐναντίον τῶν Πολωνῶν αὐτῶν πόλεμον.

Ὁ Παΐσιος φθάσας εἰς Μόσχαν, κατά τάς ἐπαφάς αὐτοῦ μετά τῶν ἀξιωματούχων καί αὐτοῦ τοῦ Τσάρου, ἀγωνίζεται διά τήν προώθησιν τῶν σχεδίων του.

Τήν 29ην Ἰανουάριου 1649, ἐπισκέπτεται τόν Πατριάρχην ὁ γραμματεύς τῆς Δούμα καί, καθώς τόν ἐρωτᾷ διά τήν ὑγιείαν του καί τόν σκοπόν τοῦ ταξιδίου του, ὁ Παΐσιος θά ἀναφερθῇ εἰς τήν προσάρτησιν τῆς Οὐκρανίας εἰς τήν Μόσχαν.

Εἰς τάς ἐπερωτήσεις τοῦ γραμματέως τῆς Δούμας, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἐδήλωσεν ὅτι ἤκουσεν ἀπό τόν Bogdan Khmel’nickij νά λέγῃ, ὅτι Κιρκάσιοι μετά τήν σύναψιν εἰρήνης μετά τῶν Πολωνῶν, ἐν συνεργασίᾳ μετά τῶν Τατάρων τῆς Κριμαίας, διά τῆς Μολδαβίας καί Βλαχίας θά ἐβάδιζον ἐναντίον τῶν Τούρκων.

Κατά τήν 4ην Φεβρουαρίου 1649 ὁ Τσάρος, παρουσίᾳ τῶν Βογιάρων καί τῶν Ἀξιωματούχων τῆς Αὐλῆς, θά ὑποδεχθῇ ἐν τῇ χρυσῇ αἰθούσῃ τοῦ Θρόνου τόν Ἕλληνα Πατριάρχην, αὐτός δέ ἐν τῇ προσφωνήσει Αὐτοῦ, ἀποκαλεῖ τόν Ἀλέξιον, κληρονόμον τοῦ Θρόνου τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, καλεῖ δέ αὐτόν, ἵνα λυτρώσῃ τούς Ἕλληνας, ὡς ἄλλος Μωϋσῆς ἐκ τοῦ ζυγοῦ τῶν Τούρκων.

Ἀλλ’ ὅμως ἐν Μόσχᾳ ὁ Ἕλλην Πατριάρχης δέν ἔλαβε τήν ποθητήν συμπαράστασιν διά τήν πρότασίν Του ὡς πρός τήν πραγμάτωσιν τῶν σχεδίων Του διά τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς Πατρίδος Του.

Ἰδιαιτέρως εἰς τό θέμα τῶν Κοζάκων, ἡ στάσις τῆς Ρωσικῆς Κυβερνήσεως ἦτο ἀπολύτως ἀρνητική.

Ὁ Ρῶσος ἱστορικός Ν. Καπτέρεφ ἀναφέρει ὅτι ὁ Πατριάρχης Παΐσιος ἐδυσαρεστήθη τά μέγιστα ἐκ τῆς ἀρνητικῆς ἐκβάσεως αὐτῆς τῆς ἀποστολῆς.

Ἀναμφιβόλως, ὁ Πατριάρχης ἀπῆλθεν ἐκ τῆς Μόσχας μέ αἰσθήματα ἀνειπώτου πικρίας διά τήν στάσιν τῆς Ρωσικῆς Κυβερνήσεως εἰς τό ἑλληνικόν θέμα.

Ἡ συνεχής ἐμπόλεμος κατάστασις καί αἱ προστριβαί μετά Πολωνῶν, Λιθουανῶν καί Σουηδῶν καί πέραν τῶν φλεγόντων ἐσωτερικῶν της προβλημάτων, ὅπως εὐστόχως σημειώνει ὁ Ν. Καπτέρεφ, δέν ἐπέτρεπε εἰς τήν Ρωσίαν νά ἀναλάβῃ πολεμικήν δρᾶσιν κατά τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας.

Τοιοῦτον πόλεμον κατά τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας πρός ἀπελευθέρωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς, χάριν τοῦ ὁποίου ὁ Παΐσιος μετά τόσου ζήλου καί πάθους εἶχεν ἐπιδοθῆ τοῖς πολιτικοῖς πράγμασι ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἦτο ἀδιανόητον διά τήν Ρωσίαν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ.

Τά μέν σχέδια τοῦ Πατριάρχου Παϊσίου πρός ἀποτίναξιν τοῦ Ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ, διά τῆς συνδρομῆς τῶν Κοζάκων καί τῆς Ρωσίας παρέμειναν ἀτελέσφορα, ἡ συμβολή τοῦ Παϊσίου διά τήν ἕνωσιν τῆς Οὐκρανίας μετά τῆς Ρωσίας εἶναι γεγονός ἀδιαμφησβήτητον, παρ’ ὅλην τήν προσπάθειαν ἀποσιωπήσεώς του σκοπίμως.

Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Παΐσιος ὑπῆρξεν ὁ πρωτεργάτης καί ἔθεσε τάς βάσεις διά τήν ἕνωσιν τῆς Οὐκρανίας μετά τῆς Μόσχας.

Ἡ ἐπιμονή τοῦ Ἕλληνος Πατριάρχου διά τήν ὑλοποίησιν τῶν πολιτικῶν του σχεδίων ἦτο ἀνεξάντλητος. Ὁ Παΐσιος θά ἀρχίσει νέον κύκλον ὀχλήσεων καί πιέσεων πρός τόν Τσάρον, ἰδιαιτέρως δέ πρός τόν Πατριάρχην Μόσχας Νίκωνα, οὐχί βεβαίως διά γραμμάτων ἤ ἀγγελιοφόρων, ἀλλά διά γνωστῶν προσωπικοτήτων μεγάλου κύρους καί σεβασμοῦ, σπουδαίων Ἱεραρχῶν τῆς ἀνατολῆς, πού ἐπισκέπτονται τήν Μόσχαν.

Οἱ πνευματικοί ἡγέται τοῦ ὑποδούλου Ἑλληνισμοῦ, παρά τάς ἐπιμόνους των προσπαθείας ἀπέτυχον εἰς τόν ἀντικειμενικόν αὐτῶν σκοπόν, πού ἦτο ὁ πόλεμος τῆς Τσαρικῆς Ρωσίας κατά τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας.

Παρά ταῦτα, ἡ πνευματική ἡγεσία αὐτοῦ οὐδέποτε ἐγκατέλειψε τήν προσπάθειαν ἐνδυναμώσεως τῆς Ρωσίας διά τῆς ἑνώσεως αὐτῆς μετά τῆς Οὐκρανίας. Παΐσιος, Γαβριήλ, Βλάσιος, Ἀθανάσιος Πατελάρος, ἀργότερον ὁ Δοσίθεος, καί ἐν συνεχείᾳ πλῆθος Ἱεραρχῶν καί ἡγητόρων εἰργάσθησαν μετά πάθους διά τήν πολιτικήν ἐνίσχυσιν τῆς Ρωσίας, διότι εἰς τήν ἄνοδον τῆς Μόσχας ἐστήριξαν τάς ἐλπίδας αὐτῶν διά τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Γένους.

Πατριάρχης Δοσίθεος

Μεταξύ τῶν μεγάλων φωτισμένων μορφῶν τοῦ 17ου αἰῶνος, μέλος ἀδιαμφισβήτητον τυγχάνει ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος.

Ἐγεννήθη τῇ 31 Μαΐου 1641 ἐν Ἀραχώβῃ τοῦ δήμου Φελλόης τῆς ἐπαρχίας Καλαβρύτων, ἐν Πελοποννήσῳ, ὑπαγομένης τότε ὑπό τήν Μητρόπολιν Κορίνθου. Ὁ πατήρ του Νικόλαος κατήγετο ἐξ Ἀραχώβης, ἡ δέ μήτηρ του Ἄννα ἐκ τῆς παρά τήν Ἀράχωβαν Ζεονίκης. Ὁ Μητροπολίτης Κορίνθου Γρηγόριος Γαλανός, ὁ ἐξ Ἀμυκλῶν, ἐγένετο ἀνάδοχος τοῦ Δοσιθέου, ὁ δέ πάππος τούτου Γρηγόριος ἐμόναζε τότε, ὑπό τό ὄνομα Γερμανός, ἐν τῇ παρά τήν Κόρινθον Μονῇ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἀμφότεροι δέ οὗτοι ἐπροστάτευσαν τόν Δοσίθεον, ἐκπαιδευθέντα πιθανῶς ἐν τῇ εἰρημένῃ Μονῇ.

Χειροτονηθείς διάκονος ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κορίνθου Γρηγορίου, μετέβη τῷ 1657 εἰς Κωνσταντινούπολιν πρός εὕρεσιν θέσεώς τινος, ἐκεῖ δέ γνωρίσας τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Παΐσιον (1645-1660) προσελήφθη ἔκτοτε εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, μεθ’ ἧς ἀδιασπάστως συνεδέθη. Εὐθύς δέ ἀπό τῶν πρώτων ἡμερῶν τοῦ νέου σταδίου του ὑπῆρξε μάρτυς τῶν μεγάλων ἀγώνων, οὕς διήγαγον οἱ Πατριάρχαι Ἱεροσολύμων ἐναντίον τῶν ἑτεροδόξων ὑπέρ τῶν προσκυνημάτων, ἰδιαιτέρως δέ παρηκολούθησεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τούς ἀγῶνας καί προσπαθείας τοῦ Πατριάρχου Παϊσίου πρός τάς πολιτικάς ἀρχάς τῆς Μόσχας ὑπέρ τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ Γένους.

Διάδοχος τοῦ Παϊσίου ἐξελέγη ἐν Κωνσταντινουπόλει ὁ Σιναΐτης Νεκτάριος (1661-1669), ὅστις προεβίβασε τόν Δοσίθεον εἰς Ἀρχιδιάκονον καί συμπαρέλαβε μεθ’ ἑαυτοῦ εἰς περιοδείας πρός συλλογήν ἐράνων ὑπέρ τοῦ Παναγίου Τάφου, ἤ καί μόνον ἀπέστειλεν αὐτόν, ὡς Ἔξαρχον εἰς περιοδείας, καθ’ ἅς πολλάκις περιέπεσεν εἰς χεῖρας λῃστῶν. Ὁ Νεκτάριος, μεγάλως ἐκτιμήσας τόν ζῆλον καί τήν ἱκανότητα τοῦ Δοσιθέου, ἐχειροτόνησεν αὐτόν Πρεσβύτερον καί τῇ 23 Σεπτεμβρίου 1666, μόλις τό 25ον ἔτος τῆς ἡλικίας τοῦ ἄγοντα, Μητροπολίτην Καισαρείας, ἀνέθηκε δέ εἰς αὐτόν διαφόρους ἀποστολάς. Μετά τριετίαν ὁ Νεκτάριος παρῃτήθη, διάδοχος δ’ αὐτοῦ ὑπό τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης συνόδου, τῇ 23 Ιανουάριου 1669, ἐξελέγη ὁ Δοσίθεος.

Ἰδού λοιπόν πεδίον λαμπρόν διά τόν φέρελπιν Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη κατά πάντα ἄξιος τοῦ ἀξιώματος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, μεγάλην καί ἔνδοξον ἀναπτύξας δρᾶσιν. Μεταβάς ἅμα τῇ ἐκλογῇ του εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐπελήφθη τῆς ἀναδιοργανώσεως τῆς Ἀγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος. Ἐκδόσας περί αὐτῆς εἰδικάς διατάξεις, κατώρθωσε νά καταστήσῃ αὐτήν ἱκανήν, ὅπως διεξάγῃ τούς πολυυμνήτους ἀγῶνας ὑπέρ τῶν προσκυνημάτων τῆς Παλαιστίνης, ἀλλά ταυτοχρόνως ἐρρύθμισε καί τήν ἐσωτερικήν αὐτῆς ζωήν. Εὑρών δέ τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὁ Δοσίθεος βεβαρημένον ὑπό χρέους, ἀνέλαβε μακράς περιοδείας ἀνά τάς Ἑλληνικάς καί λοιπάς Ὀρθοδόξους χώρας, ἐκτελῶν ταυτοχρόνως ἔργον εὐαγγελιστοῦ καί διδασκάλου. Ἐντεῦθεν δέ κατέστη πασίγνωστος, ἀπέκτησε μεγάλον κῦρος καί πρός αὐτόν κατέφευγον πᾶσαι αἱ Ἐκκλησίαι πρός ἐπίλυσιν μεγάλων ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων. Συλλέξας δέ ἱκανά χρήματα κατά τάς πρώτας περιοδείας του καί ἀποκτήσας κτήματα ἐκ δωρεῶν ὑπέρ τοῦ Παναγίου Τάφου, οὐ μόνον τά χρέη ἐξεπλήρωσεν, ἀλλά καί προέβη εἰς ἀνακαινίσεις τῶν προσκυνημάτων. Οὕτω δέ δι’ ἀγώνων ἀνεκδιηγήτων ἐναντίον τῶν Λατίνων, παρά τῶν ὁποίων δίς ἐκινδύνευσεν νά δολοφονηθῇ, κατώρθωσεν ὁ Δοσίθεος ν’ ἀνοικοδομήσῃ τόν ναόν τῆς Βηθλεέμ, τοῦ ὁποίου ἐτέλεσε τά ἐγκαίνια τῷ 1672.

Μαθητεύσας ὁ Πατριάρχης Δοσίθεος παρά τούς πόδας τοῦ πνευματικοῦ Αὐτοῦ Γαμαλιήλ, ἐνστερνίσθη καθ’ ὁλοκληρίαν τόν πόθον, τά πιστεύω καί τούς ἀγῶνας τοῦ Πατριάρχου Παϊσίου διά τήν ἐκ τῆς Ρωσίας ὑποστήριξιν εἰς τό ζήτημα τῆς ἀπευλευθερώσεως τοῦ Γένους ἀπό τόν Τουρκικόν ζυγόν, ἐστήριξε δέ καί αὐτός τάς ἐλπίδας Αὐτοῦ εἰς τό ξανθόν γένος. Μετά τήν πάροδον πεντήκοντα ἐτῶν, ἀναλαμβάνει ἱεράν ἐκστρατείαν πρός τούς ἐκεῖ κρατοῦντας ἐκλιπαρῶν τόν Τσάρον Μεγάλον Πέτρον.

Ὁ Πατριάρχης Δοσίθεος συνεχῶς ἐξώθει τόν Τσάρον, ἵνα ἀναλάβῃ ἀποφασιστικόν πόλεμον τῆς Ρωσίας κατά τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Οὐδέποτε ἔπαυσεν ἡ φροντίς αὐτοῦ, ἵνα καταστῇ ἡ Ρωσία ἰσχυρά καί ὑπολογίσιμος δύναμις.

Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ ἀπέστειλε μακροσκελεστάτην ἐπιστολήν τήν 2αν Αὐγούστου 1700, συμβουλεύσας τόν Μέγαν Πέτρον, ἵνα συνάψῃ στενούς δεσμούς μετά τῶν Κοζάκων, ἐπαγρυπνῶν συνεχῶς ὁ Αὐτοκράτωρ, ἵνα μή οἱ Κοζάκοι ἀπωλέσωσιν τήν πολεμικήν αὐτῶν δεξιοτεχνίαν καί ἑτοιμότητα, διότι οὗτοι ἠδύναντο εἶναι συνεχής καί σοβαρά ἀπειλή διά τούς Τούρκους.

Ἡ Ρωσική Κυβέρνησις ὅμως οὐδέποτε ἔτρεφεν ἐμπιστοσύνην εἰς τούς Κοζάκους, διότι οὗτοι εἶχον συμμαχήσει μετά τῶν θανασίμων ἐχθρῶν τῆς Μόσχας, τούς Τατάρους. Ἡ ἑλληνική ὑπόθεσις, πέραν τῆς οἰκονομικῆς καί γενναιοδώρου φραστικῆς ὑποστηρίξεως ἐκ τῆς Μόσχας, ἀντεμετωπίζετο διά σκεπτικισμοῦ καί ἀφαντάστου ὑστεροβουλίας.

Ὁ Πατριάρχης Δοσίθεος ἐπί τεσσαράκοντα ἔτη, ἀπό τόν Νοέμβριον τοῦ ἔτους 1667, Μητροπολίτης ἔτι Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης, μέ κίνδυνον τῆς ζωῆς αὐτοῦ εἰργάσθη ὡς μυστικός πράκτωρ τῶν Ρώσων, διότι ἀκολουθῶν τά σχέδια τῶν προκατόχων αὐτοῦ Παϊσίου καί Νεκταρίου, ὁραματίζετο μίαν ἰσχυράν Ρωσίαν, ἡ ὁποία θά ἐβοήθει τούς Ἕλληνας πρός ἀπαλλαγήν αὐτῆς ἐκ τῆς πικρᾶς Ὀθωμανικῆς δουλείας.

Τήν δρᾶσιν του ταύτην ὁ Δοσίθεος ἐθεώρει ὡς καθῆκον Αὐτοῦ πρός τήν Ρωσίαν, τήν Ὀρθοδοξίαν, τόν Θεόν καί ὅλως ἰδιαιτέρως πρός τήν ἑαυτοῦ χειμαζομένην πατρίδα, καθ’ ὅλην δέ τήν διάρκειαν τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Πέτρου ὑπῆρξεν ὁ ἐπίσημος σύμβουλος καί καθοδηγητής τῶν Ρώσων πρεσβευτῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει.

Ἤλπιζεν ὁ Δοσίθεος, ὅτι ὁ Μ. Πέτρος τῆς Ρωσίας ἔμελλε νά ἀπελευθερώσῃ τούς Ἕλληνας ἀπό τῶν Τούρκων, ὅθεν ἀνυπολογίστους παρέσχεν εἰς αὐτόν πολιτικάς ὑπηρεσίας.

Χωρίς νά παύσῃ τήν ἄλλως ἀξιοθαύμαστον δρᾶσιν του, τήν ἵδρυσιν τῶν σχολείων ἐν Μόσχᾳ καί ἀλλαχοῦ καί τυπογραφείων, τήν ἔκδοσιν ὀγκωδεστάτων τόμων, περιεχόντων ἀρχαῖα συγγράμματα, καί χωρίς νά παύσῃ τάς διαρκεῖς περιοδείας του, ὅλην τήν προσοχήν του ἐφεξῆς εἶχεν ἐντεταμένην εἰς τά ζητήματα τῶν Ἁγίων Τόπων. Τόμον δέ ὁλόκληρον δύναται ν’ ἀποτελέσῃ ἡ ἀφήγησις τῶν σχετικῶν ἐνεργειῶν του. Τῇ 7 Φεβρουαρίου 1707, μόλις καταφθάσας τό 66όν ἔτος τῆς ἡλικίας του, ἀπεβίωσεν ὁ μέγας Πατριάρχης ἐν τῷ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἀγιοταφιτικῷ Μετοχίῳ. Τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη χρηματίσας Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ὁ Δοσίθεος, οὐδέ δύο ὁλόκληρα ἔτη διέμεινεν ἐν Ἱεροσολύμοις, τετράκις μόνον μεταβάς ἐκεῖ (1971, 1675, 1678, 1683). Καί τήν μέν πρώτην φοράν ἀνῳκοδόμησε τόν Ναόν τῆς Βηθλεέμ, τήν δευτέραν τήν Μονήν τῆς ἁγίας Θέκλης, τήν τρίτην, τήν Μονήν τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, τήν τετάρτην τήν Μονήν τοῦ ἁγίου Σάββα. Διαρκῶς ἀγωνιζόμενος ὑπέρ τοῦ Παναγίου Τάφου καί περιοδεύων ἀνέπτυξε μεγίστην δρᾶσιν ἐν τῇ καθ’ ὅλου Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, ταύτην δ’ ἐνίσχυσε διά τῶν πολυτίμων συγγραμμάτων, ἅτινα ἐδημοσίευσε.

 

Ἡ Συνθήκη τοῦ Ὄρους Σινᾶ καί ὁ Ἀχτιναμές τοῦ Ὀμάρ Ἴμπν Χατάπ ὡς πηγαί τῶν προνομίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου διά τῶν ὁποίων ἐπεβίωσε τό ρωμαίηκον Γένος.

Εἰς ὅλους τούς αἰῶνας τῆς Ἱστορίας τοῦ Χριστιανισμοῦ, οἱ Ἅγιοι Τόποι κατεῖχον σπουδαιοτάτην θέσιν εἰς ἅπαντας τούς χριστιανικούς λαούς. Τά ἱερά τῆς πίστεως ἡμῶν σεβάσματα συνεκίνουν βαθύτατα τάς καρδίας τῶν πιστῶν. Ὁ διάπυρος πόθος καί ἡ ἀγάπη τῶν χριστιανικῶν λαῶν πρός τήν ἁγίαν Γῆν, ἰδιαιτέρως κατανοεῖται, ἀφ’ ὅτου ὁ πρῶτος χριστιανός αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων (Βυζαντίου) Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας καί ἡ μακαρία μήτηρ αὐτοῦ Ἑλένη, κινούμενοι ἐξ ἐνθέου ζήλου, διά νά ἐξάρουν τά τρία κυριώτερα γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τήν Γέννησιν, τήν Ἀνάστασιν καί τήν Ἀνάληψιν, ἵδρυσαν κατά τόν Δ’ αἰῶνα ἐπί τῶν καθηγιασμένων ὑπό τῶν γεγονότων τόπων, μεγαλοπρεπεστάτους Ναούς, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν τά σπουδαιότερα καί καλλιτεχνικότερα ἔργα τῆς Βυζαντινῆς Ἀρχιτεκτονικῆς ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ.

Τό ὑψηλόν καί ἀξιομίμητον παράδειγμα τοῦ μεγάλου ἐνδιαφέροντος ὑπέρ τῶν Ἁγίων Τόπων τῶν θεοστέπτων αὐτῶν βασιλέων, ἀκολουθοῦν καί οἱ διάδοχοι αὐτῶν εὐσεβεῖς βασιλεῖς κατά τούς ἑπομένους αἰῶνας. Ἀλλά κατά τάς ἀρχάς τοῦ Ζ’ αἰῶνος ἡ ἔνδοξος καί πλουσία πόλις τῆς Ἀνατολῆς Ἱερουσαλήμ, τήν ὁποίαν ἡ γενναιοδωρία τῶν Βυζαντινῶν Αὐτοκρατόρων ἀπό τοῦ Μ. Κωνσταντίνου ἐπί τριακόσια ἔτη κατεκόσμησεν μέ μεγαλοπρεπεῖς ναούς καί φιλανθρωπικά ἱδρύματα, κλίνει τό αὐτῆς γόνυ ἔμπροσθεν τῶν ὀρδῶν τοῦ Πέρσου Βασιλέως Χορσρόη. Ὁ Αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος, ἐκστρατεύσας κατά τῶν Περσῶν θριαμβικῶς, ἐπιστρέφει φέρων μεθ’ ἑαυτοῦ καί τόν ὑπό τῶν Περσῶν συληθέντα Τίμιον Σταυρόν, τόν ὁποῖον μεγαλοπρεπῶς ὑψώνει ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ.

Ἑπτά ἔτη μετά τήν ἀναχώρησιν τῶν περσικῶν στρατευμάτων ἐκ τῆς βορείου  Παλαιστίνης, τό νότιον μέρος αὐτῆς καταλαμβάνεται ὑπό τῶν Ἀράβων. Τό ἔτος 635 ὑποκύπτει ἡ Δαμασκός, καί αἱ ἄλλαι πόλεις τῆς Παλαιστίνης παραδίδονται ἡ μία κατόπιν τῆς ἄλλης διά συνθήκης. Αἱ λεγεῶνες τοῦ Ἡρακλείου τρέπονται εἰς φυγήν. Τόν Νοέμβριον τοῦ ἔτους 636 κατά τήν ἐσχάτην μάχην πλησίον τοῦ ποταμοῦ Ἰαρμούκ μεταξύ Βυζαντινῶν καί Ἀράβων, τά βυζαντινά στρατεύματα ἐνικήθησαν κατά κράτος καί διεσκορπίσθησαν. Αἱ συνεχεῖς ἧτται τοῦ Ἡρακλείου ἠνάγκασαν αὐτόν, ἵνα ἐγκαταλείψῃ τήν Συρίαν καί τήν Παλαιστίνην καί ἀναχωρήσει διά τήν Κωνσταντινούπολιν. Φοβούμενος δέ, μήπως ἐν τῷ μεταξύ καμφθῇ ἡ ἀντίστασις τῆς Ἱερουσαλήμ, ἠθέλησε νά σώσῃ τουλάχιστον τόν Τίμιον Σταυρόν, τόν ὁποῖον μέ τόσον μόχθον ἐπανέκτησε. Παρέλαβε τόν Τίμιον Σταυρόν ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ Πατριάρχου Σωφρονίου, τόν ὁποῖον πρό πέντε μόλις ἐτῶν παρέδωσεν εἰς τήν ἁγίαν Πόλιν, καί κατηυθύνθη διά ξηρᾶς εἰς Κωνσταντινούπολιν. «Ἡράκλειος», γράφει ὁ χρονογράφος Θεοφάνης, «τήν Συρίαν καταλιπών ὡς ἀπελπίσας, ἄρας καί τά Τίμια Ξύλα ἀπό Ἱερουσαλήμ εἰς Κωνσταντινούπολιν ἀπῄει».

Ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος προητοίμασε τήν πόλιν διά τήν ἀντίστασίν της. Ἡ πολιορκία διήρκεσε τέσσερις μῆνας, ἀλλά ἦτο ἀδύνατος ἡ μέχρι τέλους ἄμυνα. Αἰσθανόμενος ὅτι πᾶσα ἐλπίς ἀπώλετο καί ὅτι ὁ αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος οὐδεμίαν βοήθειαν ἠδύνατο νά ἀποστείλῃ, προετίμησεν τήν ἑκουσίαν παράδοσιν τῆς Ἱερουσαλήμ, ὑπό τόν ὅρον νά ἔλθῃ αὐτοπροσώπως ὁ ὕπατος ἡγέτης τῶν Ἀράβων Χαλίφης Ὀμάρ Χατάπ, ἀνήρ τοῦ ὁποίου ἡ μετριοπάθεια ἦτο γνωστή, ἵνα παραλάβῃ τήν πόλιν καί προσυπογράψῃ τήν συνθήκην τῆς παραδόσεως, διά νά λάβῃ τά προνόμια, τά ὁποῖα παρεῖχον οἱ Ἄραβες εἰς τάς χριστιανικάς πόλεις πού παρεδίδοντο ἑκουσίως.

Ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Πορφυρογέννητος, Αὐτοκράτωρ τῆς Κωνσταντινουπόλεως (911-959) ἀναπτύσσοντας σαφέστερα τά περί τῆς παραδόσεως τῆς Ἱερουσαλήμ εἰς τόν ὕπατον ἡγέτην τῶν Ἀράβων, Χαλίφην Ὀμάρ Χαττάπ, διά συνθήκης, ἐπαινεῖ τόν θεῖον ζῆλον, τήν περίνοιαν καί πρόνοιαν τοῦ Πατριάρχου Σωφρονίου διά τούς Ἁγίους Τόπους, διότι παρέδωσε τήν πόλιν οὐχί εἰς τούς στρατηγούς, ἀλλά εἰς αὐτόν τόν Χαλίφην προσωπικῶς, προσκαλῶν αὐτόν ἐκ Μεδίνης, πρός πλήρη ἐξασφάλισιν ἐν τῷ μέλλοντι, τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Παλαιστίνης.

Προηγήθη τῆς μεταξύ τῶν δύο ἀνδρῶν συνθήκης, γενική προκήρυξις τοῦ Χαλίφου πρός τούς κατοίκους τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία ἐγράφη κατά τό 15ον ἔτος τῆς Ἐγείρας. Ἡ προκήρυξις αὕτη ἐξησφάλιζεν εἰς τούς κατοίκους πλήρη θρησκευτικήν ἐλευθερίαν ἀντί ἐτησίου κεφαλικοῦ φόρου (δζιδζιά), καθώς διασῴζει ἐν τοῖς περιφήμοις χρονικοῖς αὐτοῦ ὁ Ἄραψ ἱστορικός καί νομοδιδάσκαλος Ἐλ Ταμπαρῆ (839-922 μ.Χ.).

Εἰς τήν προκήρυξιν αὐτήν γίνεται ἀπαρίθμησις ὅλων τῶν δικαιωμάτων πάντων τῶν χριστιανῶν κατοίκων τῆς Ἱερουσαλήμ. Αἱ ἐκκλησίαι δέν θά καταληφθοῦν, οὐδέ θά ὑποστοῦν μείωσιν, οἱ σταυροί των δέν θά ἀφαιρεθοῦν, καί οὐδείς ἐξ αὐτῶν θά τιμωρηθῇ. Ἐπικαλεῖται στό τέλος διά τῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἀποστόλου Του καί τῶν χαλιφῶν, τήν ἐξασφάλισιν τῆς προσφορᾶς, ἐφ’ ὅσον καταβάλληται ὑπ’ αὐτῶν ὁ νενομισμένος φόρος.

Τό σύστημα αὐτό τῶν προκηρύξεων πρός τούς Χριστιανούς εἶχεν ἐφαρμόσει πρῶτον ὁ Προφήτης καί ἐν συνεχείᾳ οἱ διάδοχοι αὐτοῦ, Ἀμπού Μπεκίρ, Ὀμάρ, Ὀσμάν καί Ἀλῆ, καί εἶχε σταλεῖ ἤδη εἰς τούς χριστιανούς τῆς Συρίας, Παλαιστίνης, Αἰγύπτου ἀλλά καί ἄλλων χωρῶν. Τοιούτου εἴδους ἔγγραφα ἐπιβάλλει καί συνιστᾷ ὁ ἱερός νόμος τοῦ Ἰσλάμ, διά τῶν ὁποίων κηρύσσεται ἡ ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως καί δίδεται ὑπόσχεσις περί διαφυλάξεως ὅλων τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἐκκλησίας καί ἐξήγησις τῆς κατακτήσεως, ἡ ὁποία κατά τόν ἱερόν αὐτῶν νόμον δέν ἀποβλέπει εἰς τόν βίαιον ἐξισλαμισμόν. Τό σύστημα αὐτό τῶν προκηρύξεων ἠκολούθησαν οἱ Σελτζοῦκοι καί οἱ Ὀθωμανοί.

Ὁ νομομαθής Νικόλαος Ἐλευθεριάδης ἀναφέρει ὅτι ἡ διαφύλαξις ὑπό τῶν Ἀράβων ἱστορικῶν αὐτῶν τῶν προκηρύξεων βοηθᾷ τούς ἐρευνητάς, διά νά ἀντλήσουν πληροφορίας ἐκ σοβαρῶν πηγῶν διά τήν θέσιν τῶν χριστιανῶν εἰς τάς μουσουλμανικάς χώρας, συμπληρώνοντας ὅτι ἡ συνθήκη τοῦ Ὄρους Σινᾶ στήν οὐσία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, εἰ μή ἡ πανηγυρική προκήρυξις τοῦ Προφήτου πρός ἅπαντας τούς χριστιανούς.

Ἔφθασε, τῷ ὄντι, ὁ Χαλίφης εἰς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν καί ἡ στιγμή τῆς συνθηκολογήσεως. Ἐκ μέρους τῶν Ἀράβων ὁ μόνος ἁρμόδιος πρός διαπραγμάτευσιν τῶν ὅρων τῆς συνθήκης ἦτο ἀναντιρρήτως ὁ Χαλίφης Ὀμάρ. Ἐκ μέρους τῶν Βυζαντινῶν ὅμως; Τήν πολιορκηθεῖσαν Πόλιν εἶχον ἐγκαταλείψει αἱ πολιτικαί καί στρατιωτικαί ἀρχαί, αἱ μόναι δικαιωματικῶς ἀρχαί τοῦ δημοσίου δικαίου πρός πραγματοποίησιν διαπραγματεύσεων καί ἐν τῇ παρούσῃ περιπτώσει νά ἀντιπροσωπεύσουν τόν Αὐτοκράτορα κατά τήν ὑπογραφήν τῆς συνθήκης μετά τοῦ Χαλίφου.

«Ἀλλά διαφορετικά σκέπτεται τό Ἰσλάμ ὡς πρός τό θέμα τοῦτο», γράφει ὁ διάσημος νομομαθής Ν. Ἐλευθεριάδης. «Ἡ πολιτεία τοῦ Ισλάμ εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί ἑπομένως ὡς Ἐκκλησία μόνο μέ τήν Ἐκκλησία θά διαπραγματεύονταν τούς ὅρους τῆς συνθήκης. Κατά τό Ἰσλάμ, ὁ Πατριάρχης ὡς ἀρχηγός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἑπομένως ὁ πραγματικός καί φύσει Ἐθνάρχης τῆς φυλῆς τῶν Χριστιανῶν εἶναι ὁ μόνος πού τούς ἀντιπροσωπεύει καί μπορεῖ νά διαπραγματευθεῖ καί συνεννοηθεῖ μετά τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς δικῆς του Ἐκκλησίας. Τήν ἀρχή αὐτή, τήν ὁποία ἀκολούθησε ὁ Χαλίφης Ὀμάρ Χατάπ, σύμφωνη μέ τίς ἀρχές τοῦ Κορανίου καί τήν διδασκαλία τοῦ Προφήτου, βλέπουμε νά ἐφαρμόζεται πάντοτε σέ ὅλες τίς παρόμοιες περιστάσεις, ὅπως καί κατ’ αὐτήν τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης».

 

Ἡ συνθήκη τοῦ Χαλίφου Ὀμάρ ἔχει καί αὐτό τό ἰδιαίτερον γνώρισμα, ὅτι ἀποτελεῖ συνθήκην, ἡ ὁποία συνεφωνήθη οὐχί μόνον ὑπό τοῦ Χαλίφου, ἀλλά καί ἐκ τοῦ συμβουλίου τῶν Ἀσχάμπ, εἶδος «μαθητῶν τοῦ Κυρίου», οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν ἐπιστήθιοι φίλοι καί ἀχώριστοι σύντροφοι τοῦ Προφήτου, καί ἡ ὁποία εἶχεν ἐγκριθεῖ ὑπ’ αὐτοῦ, καί τῆς ὁποίας ἡ ὑποχρεωτική ἰσχύς δέν ἀφοροῦσε ἀποκλειστικῶς μόνον τό Ἀραβικόν κράτος, ἀλλά καί ὅλα τά Μουσουλμανικά Κράτη, τά ὑπάρχοντα καί τά ἐν τῷ μέλλοντι.

Πέντε ἔτη παρῆλθον ἀπό τόν θάνατον τοῦ Προφήτου καί δεκαπέντε ἀπό τήν φυγήν αὐτοῦ ἐκ τῆς Μέκκας τήν 17ην Ἰουλίου τοῦ ἔτους 622 μέχρι τήν συνομολόγησιν τῆς συνθήκης, καί δι’ αὐτῆς πιστοποιεῖται γεγονός μεγάλης σημασίας διά τούς Χριστιανούς, ἐν ᾧ ὅτε εὑρίσκετο ἐν τῇ ζωῇ, εἶχεν ὁ ἴδιος παραχωρήσει τά ἴδια προνόμια διά τῆς συνθήκης Ὄρους Σινᾶ, θέτων τήν προσωπικήν αὐτοῦ σφραγῖδα διά τῆς χειρός αὐτοῦ. Ἡ συνθήκη αὕτη ὑπῆρξεν ὁ κύριος ὁδηγός διά τόν Χαλίφην Ὀμάρ καί τήν παρευρισκομένην ὁμήγυριν τῶν Ἀσχάμπ.

Ἐπί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, ὁ Ρωμαῖος Πατριάρχης τῆς Ἱερουσαλήμ Σωφρόνιος ἐκπροσωπῶν τό «βασιλικόν γένος τῶν Ρωμαίων» διεπραγματεύθη μέ εὐνοϊκούς ὅρους τήν παράδοσιν τῆς Ἁγίας Πόλεως διά τούς χριστιανούς καί τά προσκυνήματα. Μόλις ἡ συνθήκη ὑπεγράφη καί ἔλαβεν αὐτήν εἰς τάς χεῖρας αὐτοῦ ὁ Πατριάρχης, ἠνοίγησαν αἱ πύλαι τῆς πόλεως διά τόν χαλίφην καί μετά τῆς συνοδείας τοῦ Πατριάρχου, εἰσῆλθον εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν.

Διά τῆς συνθήκης αὐτῆς ἀνεγνωρίσθη ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ὡς ὁ ἐθνάρχης καί πνευματικός ἀρχηγός ἁπάντων τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τῶν εὑρισκομένων ἐντός τῶν ὁρίων τῆς Παλαιστίνης, τῶν ἀνηκόντων εἰς τό βασιλικόν γένος τῶν Ρωμαίων καί ὁ κυρίαρχος τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων. Ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου Τάφου, καί ὁ τῆς Γεννήσεως ἐν Βηθλεέμ, καθώς καί ἅπαντα τά Μοναστήρια, τά ὑπαγόμενα εἰς τήν δικαιοδοσίαν αὐτοῦ, ἐντός καί ἐκτός τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀσφαλίζονται καί καθίστανται ἀπαραβίαστα καί ἅπαντες οἱ προσκυνηταί, Φράγκοι, Κόπται, Ἀρμένιοι, Συριᾶνοι καί ἄλλοι ὑποχρεοῦνται νά ὑποτάσσονται εἰς τόν Πατριάρχην, καθείς δέ ἐξ αὐτῶν νά δίδῃ κατά τήν ἐπίσκεψιν αὐτοῦ ἑνός δραμίου ἄργυρον, ἵνα διά τῆς περιέργου αὐτῆς φορολογίας ἀναγνωρίσῃ τόν ἰδιοκτήτην τῶν Ἁγίων Τόπων. Ἐν τῇ συνθήκῃ ταύτῃ ρητῶς χαρακτηρίζονται τά προνόμια τά ὑπό τοῦ Προφήτου δοθέντα, ὡς προνόμια δοθέντα εἰς ἅπαν τό βασιλικόν ἔθνος τῶν Ρωμαίων.

«Τό γάρ βασιλικόν ἔθνος ἔλαβε χάριν παρά τοῦ Τιμίου καί ἀγαπητοῦ Προφήτου, τοῦ παρά τοῦ Θεοῦ ἀπεσταλμένου καί ἐτιμήθησαν οὗτοι καί τά προνόμια τῶν τῇ σφραγῖδι τῆς τιμίας αὐτοῦ χειρός καί ἐπρόσταξαν νά ἔχωσιν εὔνοιαν καί ἀσφάλειαν. Οὕτω λοιπόν καί ἡμεῖς οἱ πιστοί εὐεργετοῦμεν αὐτούς πρός τιμήν τοῦ εὐεργετήσαντος ἡμᾶς» .

Διά τῶν λόγων αὐτῶν περιτράνως ἀποδεικνύεται ὅτι ὄχι μόνον τό Ὄρος Σινᾶ διά τῆς συνθήκης τῆς δοθείσης εἰς τούς μοναχούς του ἔλαβε τήν εὔνοιαν τοῦ Προφήτου, ἀλλά καί ἅπαν τό βασιλικόν ἔθνος τῶν Ρωμαίων. Ἡ συνθήκη λοιπόν τοῦ Ὀμάρ Χατάπ χαρακτηρίζεται ὡς ἑρμηνευτική πρᾶξις, ἡ ὁποία ἑρμηνεύει μέ αὐθεντικόν τρόπον καί ἐπεξηγεῖ τήν συνθήκην τοῦ Προφήτου Μωάμεθ, ἐπί τῆς ὁποίας εἶχεν ἐπιθέσει τήν σφραγῖδα τῆς «τιμίας χειρός του» καί γίνεται ἀπαρχή καθεστῶτος, τό ὁποῖον ἐγένετο σεβαστόν καί ἐτηρήθη εἰς τούς μετέπειτα αἰῶνας ὑπό πάντων τῶν Μουσουλμάνων, Ἀράβων καί Ὀθωμανῶν.

Τό καθεστώς τό δημιουργηθέν ὑπό τοῦ περιφήμου Ἀχτιναμέ, ἡ συνθήκη τοῦ Χαλίφῃ Ὀμάρ Χατάπ, ἐγένετο ἡ μεγάλη καί κυρία βάσις τῆς διεθνοῦς ἰσχύος ἐμπεδώσεως καί κύρους τῶν ἐκκλησιαστικῶν δικαίων, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ διοίκησις τῶν μωαμεθανῶν ἡγεμόνων καί σουλτάνων, ἡ συμπεριφορά των πρός χριστιανικούς λαούς πού ἐκυβέρνων, καί οἱ σχέσεις αὐτῶν πρός τά χριστιανικά κράτη τῆς Ἀνατολῆς καί κυρίως πρός τό Βυζαντινόν, τοῦ ὁποίου διαδόχους ἐθεώρουν τούς ἑαυτούς των οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ὀσμάν μετά τό 1453.

Ὁ Μέγας Χαρτοφύλακας τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί Ὑπομνηματογράφος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Μανουήλ Γεδεών, εἰς τό ἔργον αὐτοῦ «ΒΡΑΧΕΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΗΜΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ», τυπωθέν τῷ ἔτει 1909 ἐν τῇ Πόλει, περιγράφει τά δίκαια καί προνόμια τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν Βυζαντινήν Περίοδον καί προσθέτει ὅτι κατάστασις αὕτη τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τούς Βυζαντινούς αὐτοκράτορας συνεχίζεται σχεδόν ὑπό τάς σουλτανικάς δυναστείας.

Πρό τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, οἱ Τοῦρκοι σουλτᾶνοι ἦσαν ἤδη κύριοι πολλῶν μερῶν τῆς ὑπό τούς βυζαντινούς Ἀνατολῆς, καί αὐτήν τήν συμπεριφοράν πού εἶχον ἐνστερνιστεῖ πρός τούς Ἕλληνας καί τούς χριστιανούς οἱ πολυώνυμες ἀνά τήν Ἀσίαν τουρκικές καί προηγουμένως ἀραβικές δυναστεῖες, τήν ἰδίαν ἀπεδέχθησαν οἱ προπάτορες τοῦ Σουλτάνου Μωάμεθ, ἀλλά καί αὐτός καί οἱ διάδοχοι αὐτοῦ.

«Περιττόν, ἵνα ἐπανατυπώσωμεν ἐνταῦθα», λέγει ὁ Μανουήλ Γεδεών, «τό περιλάλητον ἔγγραφον ἐκεῖνο τοῦ Ὀμάρ Χατάπ, τόν Ἀχτιναμέν, τοῦ 637, δοθέντα τῷ τῆς Ἁγίας Γῆς Πατριάρχῃ Σωφρωνίῳ, παραδόντι τῷ Ὀμάρ τήν Ἁγίαν Πόλιν, καθ’ ὅν ἔδιδε «πᾶσαν ἐμπιστοσύνην ἐπ’ αὐτῶν καί ἐπί τῶν ναῶν αὐτῶν καί ἐπί πάντων τῶν τήν αὐτῶν δεσποτείαν προσκυνημάτων».

Ὁ σουλτᾶνος Μωάμεθ ὁ Πορθητής, συνεχίζων τάς παραδόσεις τῶν πρό αὐτοῦ σουλτάνων καί σεβόμενος παρελθόν ὀκτακοσίων ἐτῶν, κατά τήν διάρκειαν τῶν ὁποίων πλεῖστοι Μωαμεθανοί ἡγεμόνες ἐσεβάσθησαν τά ἐκκλησιαστικά προνόμια καί δίκαια, τά ἀπεδέχθη ὅπως καί οἱ διάδοχοί του, ἐξ αἰτίας καί τοῦ πρός αὐτόν σεβασμοῦ τους, εἶτα δέ, διά διεθνῶν συνθηκῶν ἐκύρωσαν τήν ἐξάσκησιν καί λειτουργίαν ὅλων τῶν δικαίων, πού ἀναφέρονται εἰς τά Βεράτια τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Ἀρχιερέων.

Ἅπαντες οἱ Μητροπολῖται καί Ἐπίσκοποι τῶν κυριευμένων ὑπό τῶν Ἀράβων, Μωαμεθανῶν καί Ὀθωμανῶν ὕστερον χωρῶν, εἶχον ἅπαντα τά ἐκκλησιαστικά αὐτῶν δίκαια καί τοῦτο ἀποδεικνύει ἡ χειροτονία Ἀρχιερέων ὑπό τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καί ἡ ἀποστολή των εἰς τάς χώρας αὐτάς. Οὐδέποτε δέ ἐτέθη ὑπό ἀμφισβήτησιν ἡ ὑπό τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κανονική αὐτῶν ὑποταγή. Ἐν παντί τόπῳ ἀνεγνωρίζοντο τά δίκαια αὐτά καί οὐδέν ἐμπόδιον δέν ἔθετον οἱ σουλτᾶνοι εἰς τήν ἐξάσκησιν τῶν δικαίων τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὁ πρωθιεράρχης εἶχε τήν ἕδραν του εἰς πρωτεύουσαν ξένου κράτους, τοῦ Βυζαντινοῦ δηλονότι, καί ἐκ τῆς ὁποίας ἐξασκεῖτο ἡ δικαιοδοσία αὐτοῦ εἰς ἐπαρχίας ὑποκειμένας εἰς σουλτάνους οὐχί πάντοτε φιλικά προσκειμένους πρός τούς βυζαντινούς αὐτοκράτορας.

Ὁ σεβασμός τῶν σουλτάνων πρός τούς Οἰκουμενικούς Πατριάρχας ἀποδεικνύεται ἐκ τῆς στάσεως αὐτῶν ἔναντι τῶν Μητροπολιτῶν ἐκείνων τῶν πόλεων, ἔνθα ἐγκαθίστων τά βασίλεια αὐτῶν. Ἐν ᾧ εἶχον καταστήσει πρωτεύουσαν τοῦ κράτους των ἀπό τό ἔτος 1328 τήν Προῦσαν καί ἀπό τό ἔτος 1361 τήν Ἀδριανούπολιν, οὐδέποτε ἀπαίτησαν ἀπό τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην ἀνεξάρτητοποίησιν οἱ Μητροπολῖται Προύσης καί Ἀδριανουπόλεως. Ἀπεναντίας, ὁ Μητροπολίτης Προύσης Νικόλαος καλεῖται συνοδικός εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν ἀπό τό ἔτος 1327 μέχρι καί τό ἔτος 1331 καί ἕτερος Μητροπολίτης Προύσης συνοδικός τό ἔτος 1347. Ἐπίσης ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Φιλόθεος, χειροτονεῖ τόν Ἰούνιον τοῦ ἔτους 1356 τόν Μητροπολίτην Ἀνδριανουπόλεως, καί ἐν συνεχείᾳ καλεῖ αὐτόν συνοδικόν μέχρι τό ἔτος 1367. Κατά τό ἔτος 1401 ἐκλέγεται καί ἕτερος Ἀδριανουπόλεως. Διαμένουν ἀμφότεροι, Προύσης δηλαδή καί Ἀδριανουπόλεως, διαρκῶς σχεδόν εἰς πρωτευούσας ξένου κράτους, καί οἱ σουλτᾶνοι τό ἀποδέχονται, διότι ἐπιβάλλεται ἐκ τῶν δικαίων τῆς Ἐκκλησίας, καί με τό αὐτό πνεῦμα ἐπέτρεπον καί Ἀρχιερεῖς ἄλλων πόλεων τῆς δεσποτείας των, ἵνα μεταβαίνωσιν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν ὡς μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Ὑπερβαίνων ἅπαντας τούς πρό αὐτοῦ σουλτάνους, ἀλλά καί τούς μετ’ αὐτόν, ἐπιθυμῶν δέ ἵνα κηρύξῃ τόν ἑαυτόν αὐτοῦ ὑπερασπιστήν τῆς πίστεως τῶν ὑπηκόων του, ὁ Μουράτ ὁ Β’ διέταξεν ὅλους τούς ὑπ’ αὐτόν Ὀρθοδόξους καί Ἕλληνας ἐν Μακεδονίᾳ, Θρᾴκῃ, Θεσσαλίᾳ καί Μικρᾷ Ἀσίᾳ, ἵνα μή ἀποδεχθῶσιν τήν ἀπόφασιν τῆς Φλωρεντιανῆς Συνόδου τό ἔτος 1439.

Σεβαστά καί ἀνεπηρέαστα ἐθεώρει τά δίκαια τῆς Ἐκκλησίας ὁ Μωάμεθ ὁ Πορθητής, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη προστάτης τῶν Πατριαρχικῶν Δικαίων, τιμῶν τήν Ἐκκλησίαν καί τό Γένος, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Πατριάρχου Γενναδίου, συγκρατῶν καί τά ἐπί τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν προνόμια τῆς Ἐκκλησίας. Λέγεται ὅτι κατά τήν συνθήκην μετά τῶν Ἐνετῶν ἀπαίτησε τήν ἀναγνώρισιν τῆς πνευματικῆς ἐξαρτήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων τῆς Βενετίας ἀπό τήν Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν.

Ὁ σύγχρονος τοῦ Πορθητοῦ Γεώργιος Φραντζῆς μαρτυρεῖ ὅτι τῷ Πατριάρχῃ Γενναδίῳ Σχολαρίῳ ἐδόθησαν «ἐγγράφως προστάγματα μετ’ ἐξουσίας Βασιλικῆς ὑπογεγραμμένης κάτωθεν», ἀκολουθοῦντες τήν παλαιάν τάξιν τῶν παρελθόντων ἐμίρηδων καί σουλτάνων, οἱ ὁποῖοι ἐχορήγουν τοῖς Ἀρχιερεῦσι τῶν ἐπαρχιῶν τους συστατικά γράμματα ἤ βεράτια, γεγονός τό ὁποῖον ἀναφέρει καί ὁ ἐπίσημος Ἱστοριογράφος τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας Ἰωσήφ Χάμμερ.

Ἡ ὀνομασία βεράτιον ἀναφέρεται ἐν τῇ «Πατριαρχικῇ Ἱστορίᾳ Κωνσταντινουπόλεως» πρώτην φοράν κατά τήν ἐκλογήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Θεολήπτου τοῦ Α’ τοῦ ἀπό Ἰωαννίνων, «καί τῆς ὥρας ἔλαβε τό μπαράτιον καί ἦλθεν εἰς τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν», κατά τό ἔτος 1513. Τά βεράτια ἀνανεοῖντο κατά τήν ἄνοδον εἰς τόν θρόνον τῆς Αὐτοκρατορίας νέου σουλτάνου. Ρητῶς δέ ἀνεφέρετο ἐν αὐτῷ, ὅτι ὁ Πατριάρχης «κατά τήν πίστιν Του νά ὁρίζῃ, καί νά κρίνῃ Μητροπολίτας, Ἀρχιεπισκόπους, Ἱερεῖς, καί πάντα ἄνθρωπον Ρωμαῖον καί Ἐκκλησίας καί Μοναστήρια, καί ὁποῖος φανεῖ ἐνάντιος τοῦ μπαρατίου αὐτοῦ, νά παιδεύηται μεγάλως παρά τῆς Βασιλείας Μου. Λαβών δέ τόν βασιλικόν μπαράτιον, ὁ Πατριάρχης καθέζεται εἰς τόν Πατριαρχικόν Θρόνον Αὐτοῦ, ὡς κύριος καί δεσπότης τῆς Οἰκουμένης καί κρίνει καί ἀποφάσεις ποιεῖ καί τίμια Πατριαρχικά Γράμματα οἱ χριστιανοί ἐπαίρνουν εἰς τάς ὑποθέσεις αὐτῶν. Καί ἔχουν τό βέβαιον εἰς ὅλην τήν Οἰκουμένην καί ἄλλα ὅμοια ποιεῖ, κατά τήν δεσποτείαν καί ἐξουσίαν, ἥνπερ ἔχουν οἱ Πατριάρχαι».

Αἱ συνθῆκαι τοῦ «Προφήτου» καί τοῦ Χαλίφου Ὀμάρ περιέχουσιν ἐν ἑαυταῖς τόν τύπον τῆς ἐκτελέσεως καί συνάμα καθορίζουσι τήν ἰσχύν αὐτῶν μέχρι συντελείας τοῦ κόσμου, φέρουσαι χαρακτῆρα θρησκευτικόν καί ἐκκλησιαστικόν καί κανονίζουσαι τάς σχέσεις οὐχί Κράτους πρός Κράτος ἀλλ’ Ἐκκλησίας πρός Ἐκκλησίαν, καθ’ ἥν ὅμως εὐρυτάτην ἔννοιαν ἐννοεῖ τήν Ἐκκλησίαν τό Ἰσλάμ, περιλαμβάνον ἐν τῇ ἐννοίᾳ τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἔννοιαν τῆς Πολιτείας ἤ τοῦ Κράτους.

Καί τόν καθορισμόν τῶν σχέσεων τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ὁρίζει τό Ἰσλάμ δυνάμει τῶν συνθηκῶν τούτων, ὡς γενόμενον καθ’ ὑπαγόρευσιν τοῦ Θεοῦ τοῦ νομοθέτου, πᾶσαν δέ παράβασιν χαρακτηρίζει ὡς παράβασιν αὐτῆς ταύτης τῆς Διαθήκης τοῦ Θεοῦ, καί ὁ παραβάτης ἐπισύρει τήν τιμωρίαν Αὐτοῦ καί ἐν τῇ παρούσῃ καί ἐν τῇ μελλούσῃ ζωῇ.

Τοιουτοτρόπως τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον διά τῆς εὐεργετικῆς αὐτῆς ἰδιαιτερότητος τοῦ Ἰσλάμ κατώρθωσεν, ἵνα ἀνέλθῃ κατά τούς σκοτεινούς αἰῶνας τῆς καταλύσεως τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας τόν νέον Γολγοθᾶν, φέρων ἐπί τῶν ὤμων του τόν μαρτυρικόν σταυρόν τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς, ἕως τοῦ πληρώματος τοῦ χρόνου τῆς ἐξεγέρσεως τῆς ἐναντίον τοῦ φρικτοῦ κατακτητοῦ, διαφυλάξαν τήν ἱεράν παρακαταθήκην αὐτῆς καί παραδόσαν αὐτήν σώαν εἰς ἅπαντας ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐν συνεχείᾳ, πάντοτε δέ τῆς συμμετοχῆς του, ἐπραγματοποίησαν ὄνειρον τεσσάρων αἰώνων.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὑπῆρξε πέραν τῶν ἄλλων καί ὁ φύλαξ τῆς συνειδήσεως τῆς Ρωμηοσύνης.

Κατακλείοντας τήν σύντομον αὐτήν εἰσήγησιν, ἀναφέρομεν τήν φράσιν σπουδαίου Ἕλληνος σοφοῦ:

«Οὐδείς λαός, ὁ ὁποῖος φοβᾶται τήν ἀλήθειαν δύναται νά ὑψωθῇ». Καί ἡ ἀλήθεια εὑρίσκεται εἰς τήν ἀποδοχήν, παρά ὡρισμένων Νεοελλήνων, οἱ ὁποῖοι πεισμόνως κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησίαν, ὅτι οὐδέν ἔπραξεν ὑπέρ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, μᾶλλον δέ ὑπῆρξεν πολέμιος αὐτῆς. Ἀλλ’ ὅμως ὅπως λέγει ἡ Γραφή: «ἄν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται».

Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 




Η Α.Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΣ, Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ Κ.Κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΟ ΕΝ ΝΕΟΧΩΡΙΩ ΜΕΤΟΧΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ

Τήν Παρασκευήν, 10ην/23ην Ὀκτωβρίου 2020, ἐπί τῇ Θρονικῇ ἑορτῇ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων (ν.ἠ) ἐτελέσθη κατά τό ἔθος πανήγυρις εἰς τό Ἱερόν Μετόχιον τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν Νεοχωρίῳ Βοσπόρου, εἰς τήν ὁποίαν ἐχοροστάτησεν ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος, ὁ Ὁποῖος  ἀπηύθυνε τόν κάτωθι χαιρετισμόν πρός τόν ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἀντιπρόσωπον Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριον καί τό ἐκκλησίασμα :

 

Χαιρετισμός τῆς A. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τήν χοροστασίαν ἐν τῷ ἐν Νεοχωρίῳ Βοσπόρου Μετοχίῳ τοῦ Παναγίου Τάφου ἐπί τῇ Θρονικῇ Ἑορτῇ τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας

(23 Ὀκτωβρίου 2020)

Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀνθηδῶνος κύριε Νεκτάριε, Ἐπίτροπε τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν τῇ Πόλει τοῦ Κωνσταντίνου,

Ἱερώτατοι ἀδελφοί,

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

          Ἐν χαρᾷ καί κατανύξει συνήχθημεν εἰς τό ἱστορικόν τοῦτο Μετόχιον τοῦ Παναγίου Τάφου, διά νά ἑορτάσωμεν ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ᾠδαῖς πνευματικαῖς τήν μνήμην τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, μιᾶς ἐκ τῶν κορυφαίων μορφῶν τῆς ἀρχεγόνου Ἐκκλησίας, τοῦ γνησίου φορέως καί ἐκφραστοῦ τῆς πανιέρου παρακαταθήκης τοῦ Κυρίου, πρώτου Ἱεράρχου τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, πάτρωνος καί προστάτου αὐτῆς. Ἤλθομεν, μετά τῆς τιμίας συνοδείας ἡμῶν εἰς τόν Ἱεροσολυμιτικόν μετοχιακόν ναόν Νεοχωρίου, ἀφιερωμένον καί αὐτόν εἰς τόν Ἅγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον τόν Τροπαιοφόρον, ὅπως καί οἱ δύο ἄλλοι μετοχιακοί ναοί τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐν Χάλκῃ καί ἐν Φαναρίῳ, διά νά διατρανώσωμεν τόν «σύνδεσμον τῆς ἀγάπης» μεταξύ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καί τοῦ παλαιφάτου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον ἄγει σήμερον τήν Θρονικήν αὐτοῦ ἑορτήν, καί διά νά ἐκφράσωμεν τά ἡμέτερα αἰσθήματα ἀγάπης καί τιμῆς πρός τόν Σεπτόν Προκαθήμενον αὐτοῦ, Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλον.

          Τά Πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως καί Ἱεροσολύμων ἔχουν νά ἐπιδείξουν μίαν μακράν παράδοσιν συμπορεύσεως, συνεργασίας καί ἀλληλεγγύης, ἡ ὁποία παρήγαγεν εὐχύμους καρπούς διά σύνολον τήν Ὀρθοδοξίαν καί διά τήν προστασίαν τοῦ καθεστῶτος τῶν Ἁγίων Τόπων. Τά πανάγια προσκυνήματα καί οἱ ἱεροί τόποι, ὅπου ἠκούσθη τό σωτήριον ἄγγελμα τῆς σωτηρίας, ἐσαρκώθη ὁ Θεός Λόγος, ἐκεῖ ὅπου ἐπάτησαν οἱ ἄχραντοι πόδες τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἤχησαν οἱ λόγοι Αὐτοῦ καί ἐτελέσθησαν τά θαύματα τῆς πίστεως, ἀπεκαλύφθη ἡ δόξα τοῦ Κυρίου ἐν τῇ Μεταμορφώσει, ἐβιώθη τό Πάθος καί ἡ Ἀνάστασις, αἱ θαυμασταί ἐμφανίσεις, ἡ Ἀνάληψις τοῦ Σωτῆρος καί ἡ πανέορτος Πεντηκοστή, πάντα ταῦτα, καί «ἄλλα πολλά ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς», ἅτινα, ὅπως διακηρύσσει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, «ἐάν γράφηται καθ᾿ ἕν, οὐδέ αὐτόν οἶμαι τόν κόσμον χωρῆσαι τά γραφόμενα βιβλία» (Ἰωάν. κα΄, 25), εἶναι πάντοτε μέσα εἰς τόν νοῦν καί τήν καρδίαν μας. Δεόμεθα ἀδιαλείπτως τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως κρατύνῃ τόν Μακαριώτατον ἀδελφόν κ. Θεόφιλον καί τήν εὐλογημένην Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα εἰς τόν ἀγῶνα προστασίας τῶν πανιέρων μνημείων καί προσκυνημάτων. Ἀναμένομεν τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τό Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία εἶχε προγραμματισθῆ διά τήν ἑορτήν τῆς Ἰνδίκτου, 1ην Σεπτεμβρίου 2020, καί ἀνεβλήθη λόγῳ τῆς σοβούσης πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ Covid – 19. Ἀναμένομεν τόν τιμιώτατον ἀδελφόν διά συνάντησιν πρόσωπον πρός πρόσωπον, διά νά συλλειτουργήσωμεν καί νά συζητήσωμεν τά θέματα, τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν τήν Ὀρθοδοξίαν καί ἀφοροῦν εἰς τήν ἑνότητά της καί εἰς τήν μαρτυρίαν της εἰς τόν σύγχρονον κόσμον.

          Ἡ Ἐκκλησία εἶναι «ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στήν προσδοκία τοῦ κόσμου». Εἶναι ὁ «νέος κόσμος καί ὁ νέος παράδεισος». Ζῶσα «ἐν τῷ κόσμῳ», μαρτυρεῖ περί τῆς «οὐκ ἐκ τοῦ κόσμου» ἀληθείας, αἴρουσα τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ, βιοῦσα καί κηρύττουσα τήν κοσμοχαρμόσυνον Ἀνάστασιν Αὐτοῦ. Προαγγέλλει δέ καί εἰκονίζει τήν «κοινήν ἀνάστασιν», τήν «ἀνέσπερον καί ἀδιάδοχον καί ἀτελεύτητον ἡμέραν», ἐν τῇ πορείᾳ πρός τήν αἰωνίαν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τήν «καινήν κτίσιν» (Β΄, Κορ. ε΄, 17), ἔνθα «ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι» (Ἀποκ. κα’, 4), ἀλλά θά ὑπάρχῃ χαρά πεπληρωμένη, ἀνεκλάλητος καί δεδοξασμένη. Εἰς αὐτήν τήν Ἐκκλησίαν, τόν τόπον καί τόν τρόπον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, ὀφείλομεν τά πάντα, ἐν αὐτῇ διακονοῦμεν τόν Ἱδρυτήν καί τήν Κεφαλήν αὐτῆς, τόν Δοτῆρα παντός ἀγαθοῦ, διακονηθέντες ἐν παντί ὑπό τῆς ἀρρήτου Θείας φιλανθρωπίας.

          Ἱερώτατε ἀδελφέ ἅγιε Ἀνθηδῶνος,

          Ἐπαινοῦμεν τήν καλλίκαρπον διακονίαν καθ᾿ ὅλην τήν ἐκκλησιαστικήν θητείαν σας ἐνταῦθα, τούς πολλούς κόπους, τήν ἀκάματον καί ἀποδοτικήν ἐργασίαν σας διά τήν συντήρησιν τῶν Μετοχίων σας, τήν πάντοτε θυσιαστικήν μαρτυρίαν καί τήν συνετήν μέριμνάν σας διά τά ἐκκλησιαστικά πράγματα. Εὐχαριστοῦντες διά τήν εὐγενῆ πρόσκλησιν τῆς ἡμῶν Μετριότητος εἰς αὐτήν τήν χοροστοσίαν ἐν τῷ βοσπορινῷ τούτῳ Μετοχίῳ, σᾶς εὐχόμεθα ὑγιείαν καί δύναμιν πρός συνέχισιν τῶν καλῶν ἔργων σας. Συγχαίρομεν ἐπίσης πάντας τούς στηρίζοντας τό ἱερόν τοῦτο καθίδρυμα μέ ἐπί κεφαλῆς τόν σταυροφόρον τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἡμέτερον ἀγαπητόν ὀφφικιάλιον Ἐντιμολ. κ. Παντελεήμονα Βίγκαν.

          Μέ αὐτάς τάς σκέψεις καί ἐν ἑορτίῳ φρονήματι, ἐκφράζομεν τάς εὐχετηρίους προσρήσεις τῆς ἡμῶν Μετριότητος πρός τόν Μακαριώτατον ἀδελφόν Προκαθήμενον τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί πρός πᾶσαν τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα ἐπί τῇ Θρονικῇ Ἑορτῇ, δεόμενοι τοῦ πανσθενοῦς, παντεπόπτου καί πανδώρου Θεοῦ ὅπως, πρεσβείαις τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί τοῦ ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, σκέπῃ καί κρατύνῃ τήν ἀδελφήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων καί χαρίζηται τῷ εὐλαβεῖ κλήρῳ καί λαῷ αὐτῆς πᾶσαν ἄνωθεν εὐλογίαν.

Χρόνια πολλά εἰς ὅλους σας!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




ΤΑ ΕΓΚΩΜΙA ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Τήν πρωΐαν τῆς Πέμπτης, 14ης/ 27ης Αὐγούστου 2020, παραμονῆς τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἔλαβε χώραν ἡ τελετή τῶν Ἐγκωμίων τῆς Θεοτόκου εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Ἡ τελετή αὕτη πρός τιμήν τῆς Θεοτόκου ἀνήκει εἰς τήν τυπικήν καί προσκυνηματικήν διάταξιν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Διά τήν τελετήν ταύτην, ἡ Ἁγιοταφιτική συνοδεία ὑπό τόν ἡγούμενον αὐτῆς Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον ἐξῆλθε τοῦ Πατριαρχείου καί διά τῆς Ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου, μέ μικράν στάσιν πρωτίστως εἰς τάς Ἱεράς Μονάς Παναγίας Σεϊδανάγιας, Ἁγίου Χαραλάμπους, Πραιτωρίου, Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης, καί Ἁγίου Στεφάνου, ἀφίχθη εἰς τό ἡγουμενεῖον τῆς Γεθσημανῆς.

Ἐκεῖθεν ὁ Μακαριώτατος, κατελθών εἰς τήν Αὐλήν τοῦ Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Μαρίας, ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ ἡγουμένου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί τῶν ἱερέων ἐνδεδυμένων, ἐν συνιερουργίᾳ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, Πέλλης κ. Φιλουμένου καί ἐν ψαλμῳδίᾳ ὑπό τῶν Ἱεροδιακόνου π. Συμεών και τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου τῶν τροπαρίων «Ἐν τῇ Γεννήσει τήν Παρθενίαν ἐφύλαξας….» καί «Ἀπόστολοι ἐκ Περάτων», εἰσῆλθεν εἰς τόν Ναόν καί εὐλογήσας καί προσκυνήσας τό Θεομητορικόν Μνῆμα, ἐνεδύθη στολήν πλήρη καί οἱ Ἀρχιερεῖς ἐνεδύθησαν ὠμοφόριον καί ἐπιτραχήλιον, οἱ ἱερεῖς δέ ἐπιτραχήλιον καί φαιλόνιον.

Πάντων οὕτως ἑτοιμασθέντων, οἱ ἱερεῖς ᾖραν τήν εἰκόνα τοῦ Σώματος τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐπί Ἐπιταφίου καί ἔστησαν αὐτόν εἰς τό μέσον τοῦ Ναοῦ.

Τότε ἤρξαντο τά Ἐγκώμια εἰς 3 Στάσεις:

Α. «Ἡ Ἁγνή ἐν τάφῳ κατετέθης βαβαί», Β. «Ἄξιόν ἐστι μεγαλύνειν σε τήν Θεοδόχον», Γ. «Αἱ γενεαί πᾶσαι ὕμνον τῇ ταφῇ σου προσάγουσι Παρθένε».

Τῶν Ἐγκωμίων ψαλέντων, ἠκολούθησε τό κήρυγμα ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ἔχον οὕτως:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,   

   Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

  Σεβαστοί Πατέρες, εὐλαβεῖς προσκυνητές,

 

Ὅλες τίς ἡμέρες τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ἡ προσοχή τῆς μνήμης, τῆς ζωῆς καί ὅλης τῆς δραστηριότητος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐστραμμένη πρωτίστως καί κυρίως πρός τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς μητέρας τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα τοῦ Αὐγούστου ἀρχίζουν καί ἐν συνεχείᾳ αὐξάνουν καί πληθαίνουν οἱ δεήσεις, οἱ ἱκεσίες, οἱ προσευχές καί οἱ παρακλήσεις πρός τό πρόσωπο ἐκείνης, ἡ ὁποία ἐπελέγη ἀπό τό Θεό καί ἔγινε τό σκεῦος, τό ὁποῖο ἐβάστασε τόν Κτίστη, ἐχώρησε τόν Ἀχώρητο, συνέλαβε ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί ἔτεκε ὡς ἄνθρωπο τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

Ὅλες οἱ ἐκδηλώσεις τιμῆς, σεβασμοῦ καί εὐλαβείας πρός τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου κορυφώνονται τήν 15η Αὐγούστου, πού ἔχει ὁρισθῆ ἀπό τήν Ἐκκλησία ὡς ἡμέρα μνήμης τῆς Κοιμήσεώς της.

 Ἑορτάζοντας τή μνήμη τῆς Κοιμήσεως προεορτίως σήμερα καί κυριωνύμως αὔριο, ἀναμιμνησκόμεθα, ἀναπολοῦμε τό ὅλο ἔργο τῆς προσφορᾶς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στό ἀνθρώπινο γένος μας.  Ἀναμιμνησκόμεθα ὅτι ἐκείνη ἐδέχθη καί ἐδάνεισε σάρκα ἀπό τή σάρκα της στόν πρίν ἄσαρκο Λόγο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι «ἡ παντεχνήμονι Λόγῳ σάρκα δανείσασα.»  Ἐκείνη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συνέλαβε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, Τόν ἐκυοφόρησε, Τόν ἔτεκε, ἐγέννησε κατά σάρκα, Τόν ἐσπαργάνωσε, Τόν γαλακτοτρόφησε, εἶδε τούς μάγους καί τούς ποιμένες, δωροφοροῦντας καί προσκυνοῦντάς Τον στό ἀπέριττο σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἄκουσε τούς ἀγγέλους νά ψάλλουν στόν οὐρανό τό «δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14), «συνετήρει πάντα τά ρήματα ταῦτα εἰς τήν καρδίαν αὐτῆς» (Λουκ. 2, 19) καί παρέδωσε αὐτά στούς Εὐαγγελιστές καί Ἀποστόλους καί ἐκεῖνοι στήν Ἐκκλησία. Τόν ὁδήγησε στήν περιτομή καί τήν ὀνομασία τήν ὄγδοη ἀπό τήν κατά σάρκα Γέννησή Του ἡμέρα καί στήν εἴσοδο καί τό σαραντισμό στό Ναό τοῦ Σολομῶντος, ὅπου Τόν δέχτηκε στίς ἀγκάλες του ὁ Συμεών ὁ Θεοδόχος καί ἄκουσε μέ ἔκπληξη τό «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν Σου, Δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ» (Λουκ. 2, 29) «καί σοῦ τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία», (Λουκ. 2, 35).  Ἀκόμη Τόν ἐβάστασε στίς ἀγκάλες της φεύγοντας τή μανία τοῦ Ἡρώδη πρός τήν Αἴγυπτο καί πάλι Τόν ἔφερε στή Ναζαρέτ, στήν ὁποία κατοίκησε καί ἀπό τή ὁποία ὀνομάστηκε Ναζωραῖος.  Τόν παρακολούθησε καί Τοῦ ἔδωσε ὡς μητέρα ὅλα ὅσα στήν παιδική καί τή νεανική ἡλικία χρειαζόταν, ὅτε «προέκοπτε σοφίᾳ καί ἡλικίᾳ καί χάριτι παρά Θεῷ καί ἀνθρώποις», (Λουκ. 2, 52).

  Ἔχοντας ἰδεῖ ὅλα αὐτά καί δή τό ὑπερφυέστατο ὅλων, τήν ἄνευ συναφείας ἀνδρός σύλληψη καί γέννησή Του, ἦτο ἑπόμενο νά πεῖ στούς ὑπηρέτες τοῦ μυστηρίου τοῦ ἐν Κανᾷ γάμου, «ὅ, τι ἄν εἴπῃ ὑμῖν, τοῦτο ποιεῖτε.» (Ἰω. 2, 5). Τόν ἀκολούθησε καί Τόν  διακόνησε μαζί μέ τίς γυναῖκες, πού Τόν ἀκολουθοῦσαν ἀπό τή Γαλιλαία καί «Τόν διηκόνουν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων των» (Λουκ. 8, 3). Ἧταν μάρτυς στά σημεῖα καί τά θαύματα τῆς παραμυθίας καί θεραπείας  τῶν ἀσθενούντων μέ τή χαρά γι’ αὐτά ἀλλά καί μέ τή λύπη γιά τήν ἀγνώμονα καταδίκη καί τή θέα τοῦ σπλάγχνου της καθηλωμένου καί καθημαγμένου ἐπί τοῦ σταυροῦ. Πρώτη μέ τίς Μυροφόρες  γυναῖκες στήν ἀποκαθήλωση καί τήν ταφή ἀλλά καί στή χαρά τῆς Ἀναστάσεως καί τῶν ἄλλων μεταναστασίμων ἐμφανειῶν,  στή χαρμολύπη τῆς Ἀναλήψεως καί στή χαρά τῆς παρά τοῦ Υἱοῦ αὐτῆς πέμψεως καί τῆς παρ’ αὐτῆς καί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων λήψεως τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος.

Γιά τό ἔργο της τοῦτο τό ὑπερφυές καί ἐξαίσιο, τό  συμβάν ἅπαξ, γιά τήν πίστη, τήν ἀφοσίωση, τήν ἀγάπη, τήν πλήρη συνέπεια σέ ἐκεῖνο, τό ὁποῖο ὑπεσχέθη στόν ἄγγελο κατά τόν Εὐαγγελισμό, «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» (Λουκ. 1, 38 ), ἡ Ἐκκλησία διά μέσου τῶν αἰώνων τήν τιμᾷ, τή μεγαλύνει, ὅπως προεῖπε στή συνάντηση στήν Ὀρεινή μέ τή συγγενή της Ἐλισάβετ, «ἰδού ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί» (Λουκ. 1, 48), τή δέχεται ὡς θανοῦσα μέν φυσικό θάνατο καί κηδευθεῖσα καί ἐνταφιασθεῖσα καί μάλιστα σέ τοῦτο τό χωρίο τῆς Γεθσημανῆς, μεταστᾶσα δέ ὑπό τοῦ Υἱοῦ της ψυχῇ τε καί σώματι στούς οὐρανούς πρό τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως καί παρεστῶσα ὡς βασίλισσα ἐκ δεξιῶν Του «ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη,» ὡς πρώτη τῶν μελῶν τῆς θριαμβεύουσας  Ἐκκλησίας, ἕτοιμη σέ ἀκρόαση τῶν ἱκεσιῶν τῶν εὐλαβουμένων αὐτή, γιά βοήθεια, γιά συμπαράσταση, γιά θεραπεία τῶν ἀσθενειῶν, γιά ὑπέρβαση τῶν δυσκολιῶν καί πειρασμῶν καί γιά παραδειγματισμό μας ἀπό τήν ἁγία, παναγία ζωή της. 

Γιά τό ὑπερβάλλον τῆς ἀγαθότητος καί τῆς ἀγάπης της, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, στά κλίματα τῆς ὁποίας ἔζησε καί τά ὁποῖα ἁγίασε, τήν τιμᾷ ἀξιοχρέως σήμερα στήν τελετή αὐτή τῶν Ἐγκωμίων πέριξ τοῦ Θεομητορικοῦ της μνήματος καί μέ πρῶτο τόν Προεξάρχοντα τῆς πανηγύρεως Μακαριώτατο Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλο τήν ἱκετεύει νά πρεσβεύει ὑπέρ τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὑπέρ εἰρήνης καί ἀγαθῆς καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ὑπέρ παύσεως τῶν στυγνῶν ἐγκλημάτων βίας εἰς βάρος ἀθῴων καί τῶν μαινομένων ἀνά τόν κόσμον πολέμων, ὑπέρ διασώσεως καί περιθάλψεως τῶν ναυαγῶν μεταναστῶν  καί προσφύγων, ὑπέρ βοηθείας τῆς παραπαίουσας εἰς τά ναρκωτικά νεολαίας, ὑπέρ ἑνώσεως τῶν διῃρημένων οἰκογενειῶν, ὑπέρ θεραπείας τῶν ἐπιτοπίως καί ἀνά τόν κάσμον  προσβεβλημένων ἐκ τοῦ λοιμώδους θανατηφόρου ἰοῦ καί ὑπέρ βοηθείας πάντων ἡμῶν τῶν τιμώντων αὐτή σήμερα στό πάνσεπτο καί ζωοδόχο μνῆμά της, ὥστε  νά δίδεται ἀπό μᾶς συνεχῶς μήνυμα συνδιαλλαγῆς καί ἀγάπης στόν κόσμο καί μαρτυρία Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς ζωῆς πρός ἐνίσχυση, παραμυθία, οἰκοδομή καί σωτηρία τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καί δόξα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο».

Ἠκολούθησαν τά Εὐλογητάρια, οἱ Αἶνοι, ἡ Δοξολογία καί ἡ ἄνοδος τοῦ Ἐπιταφίου εἰς τήν Πύλην τοῦ Ναοῦ καί ἡ δέησις.

Ἐκεῖθεν, ψαλλομένου τοῦ «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων» ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει, ἡ εἰκών ἐτοποθετήθη ὄπισθεν τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος πρός προσκύνησιν τῶν πιστῶν, ἀθρόως προσελθόντων, παρά τά περιοριστικά μέτρα ἐξ αἰτίας τοῦ covid -19.

Ἠκολούθησε δεξίωσις ὑπό τοῦ ἡγουμένου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΔΙΑ ΤΟ ΡΩΣΣΙΚΟΝ ΠΟΙΜΝΙΟΝ

Ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, Προεδρευομένης ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 31ης Μαΐου/ 13ης Ἰουνίου 2020, εἰς θείαν Λειτουργίαν ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολογοθᾶ, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλος, ἐχειροτόνησεν εἰς Πρεσβύτερον τόν διάκονον π. Ἀλέξανδρον Γιασέβιτς, ὑπηρετήσαντα ἄχρι τοῦδε εἰς τήν Ρωσόφωνον Κοινότητα τοῦ Πατριαρχείου εἰς Μπέρ Σέβα καί μέλλοντα ἀπό τοῦ νῦν νά ὑπηρετήσῃ καί πάλιν εἰς αυτήν ὡς ἱερεύς.

Τόν χειροτονούμενον προσεφώνησε διά λόγων Πατρικῶν ὁ Σεβασμιώτατος Μαδάβων ὡς ἕπεται:

“Εὐλαβέστατε Διάκονε Ἀλέξανδρε,

Σέ αὐτόν τόν Ἱερό Τόπο, τόν φρικτό Βράχο τοῦ Γολγοθᾶ συγκεντρωθήκαμε πρίν ἀπό 2 χρόνια γιά νά συμμετάσχουμε στήν χειροτονία σου στόν πρῶτο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης καί νά γίνουμε μάρτυρες τῆς ἀλλοιώσεως τῆς “Δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου”. Στόν ἴδιο Ἱερό Τόπο συγκεντρωθήκαμε καί πάλι σήμερα γιά νά χαροῦμε ὅλοι μαζί, νά συνεορτάσουμε τήν ἕλευση τοῦ Παρακλήτου, τήν ἑορτή τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς καί ταυτόχρονα νά γίνουμε μάρτυρες τῆς προαγωγῆς σου στόν δεύτερο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης.

Πρίν ἀπό δύο χρόνια εἰσῆλθες στόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως ὡς ἁπλός προσκυνητής καί μετά τό πέρας τῆς χειροτονίας ἐξῆλθες ὡς Ἄγγελος, διακονητής τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων. Σήμερον ἀφίχθης εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν ὡς Ἄγγελος καί ἐντός ὀλίγου, ἡ θεία Χάρις τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος θά σέ καταστήσει “εἰς τόν ἅγιον καί ὑπερμέγιστον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης, εἰς τό ἐνδότερον τοῦ καταπετάσματος, εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου παρακύψαι οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι ἐπιθυμοῦσι, καί θεάσασθαι αὐτοψεί τό πρόσωπον τῆς ἁγίας Ἀναφορᾶς, καί ἀπολαῦσαι τῆς θείας καί ἱερᾶς Λειτουργίας”. Καί πάλι θά γίνουμε μάρτυρες ἑνός μοναδικοῦ θαύματος καί θά ἀναφωνήσουμε: “Αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου”.

  Ἡ χειροτονία σου δέν εἶναι μόνο δικό σου προσωπικό θέμα. Εἶναι ὑπόθεση ὅλης τῆς ἐνορίας, τά μέλη τῆς ὁποίας ἔχουν ἔλθει ἀπό τό νότιο Ἰσραήλ γιά νά σοῦ συμπαρασταθοῦν καί νά χαροῦν μαζί σου, διότι ἐπιτέλους ἀποκτοῦν τόν δικό τους Ἱερέα, σέ μία περιοχή, στήν ὁποία μέχρι πρόσφατα οἱ χριστιανοί εἶχαν συνηθίσει νά γεννιοῦνται καί νά μεγαλώνουν χωρίς νά μποροῦν νά βαπτισθοῦν, νά ἑορτάζουν τίς ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μόνοι τους χωρίς τήν χαρά τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν τέλει νά πεθαίνουν μόνοι καί νά θάβουν τούς νεκρούς τους χωρίς καμμία τελετή.

  Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ζοῦμε ἱστορικές στιγμές γιά τήν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων. Μετά ἀπό 70 ἔτη ἀπόλυτης σιωπῆς ἡ Ἱερή πόλη τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ, μέ τό περίφημο πηγάδι τῆς συνθήκης του μέ τόν Ἀβιμέλεχ, ἀποκτάει καί πάλι λειτουργική ζωή. Ἀπό τό 1948, μέ τήν ἐκκένωση τῆς περιοχῆς ἐξαιτίας τοῦ Ἀραβο-Ἰσραηλινοῦ πολέμου, ἔπαψε νά τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία στήν Μπέρ Σέβα. Τό μόνο σημάδι, τό ὁποῖο ἔδειχνε τήν ὕπαρξη παλαιᾶς χριστιανικῆς κοινότητος στήν πόλη ἦταν τό ἐγκαταλελειμένο κοιμητήριο στό κέντρο τῆς Παλαιᾶς Πόλεως.

 Οἱ νεκροί περίμεναν ἐπί δεκαετίες νά ἀκούσουν τόν ἦχο ἑνός θυμιατοῦ, καί νά δοῦν ἕνα Ἱερέα γιά τήν τέλεση ἔστω καί ἑνός ἁπλοῦ μνημοσύνου. Οἱ παλιοί τάφοι ἔμοιαζαν μέ σπόρους, οἱ ὁποῖοι φυτεύθηκαν στή γῆ καί περίμεναν τήν κατάλληλη ἐποχή γιά νά βγάλουν καί πάλι ρίζες καί νά δώσουν καρπό. Αὐτή ἡ ἐποχή ἦρθε μέ τήν πτώση τοῦ Κομμουνισμοῦ καί τό ἄνοιγμα τῶν συνόρων τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Tό Ἰσραήλ γέμισε μέ τούς παλινοστοῦντες Ἰσραηλίτες, οἱ ὁποίοι ἐξαπλώθηκαν σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια.

Ὅμως μία μερίδα αὐτῶν τῶν Ἰσραηλιτῶν, εἶχε ἕνα χαρακτηριστικό γνώρισμα. Ἐκτός ἀπό τήν Ἰσραηλινή ταυτότητα, ἔφερε μαζί της καί τήν χριστιανική πίστη, τήν ὀρθόδοξη παράδοση, τίς εἰκόνες, τό θυμίαμα, τήν νηστεία, τήν προσευχή. Οἱ χριστιανοί ἔγιναν τό ἀλάτι τῆς τοπικῆς κοινωνίας. Τήρησαν στό ἔπακρο τίς ὑποχρεώσεις τους ἀπέναντι στήν πολιτεία. Ἀπέδωσαν “τά τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι”. Ἔμενε τώρα νά ἀποδώσουν “τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ”.

Ἡ ἐπιθυμία τους ἦταν νά εἰσέλθῃ Ἱερέας στό σπίτι τους, νά τούς ἁγιάσῃ, νά τούς φωτίσῃ καί νά τούς βοηθήσῃ νά κρατήσουν ἄσβεστη τήν φλόγα τῆς Πίστεως. Αὐτή ἡ ἐπιθυμία τους ἐκπληρώθηκε τό 2008, κατά τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ὅταν μέ θαυμαστό τρόπο ὁ Θεός ὁδήγησε τά βήματά μου στήν ἔρημο τοῦ Νέγκεβ γιά τήν τέλεση τοῦ πρώτου μνημοσύνου καί γνώρισα τούς πρώτους χριστιανούς μέ τή βοήθεια τῆς εὐλαβεστάτης προσκυνήτριας Νίνας, τό ὄνομα τῆς ὁποίας μοῦ θύμισε τήν ἀδελφή τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ἁγία Ἰσαπόστολο Νίνα, ἡ ὁποία τόν 4ο αἰώνα ἔσπειρε τό Ἱερό Εὐαγγέλιο στά ἀφιλόξενα τότε χώματα τῆς Γεωργίας.

Ἀκολούθησαν πολλές ἐπισκέψεις, κατά τίς ὁποῖες διαπίστωσα ἰδίοις ὄμμασι τό μέγεθος τῆς πίστεως, τήν ἁπλότητα καί τήν ἀγάπη τῶν ὀρφανῶν χριστιανῶν τοῦ Νότου. Χαιρόμουν κάθε φορά πού ὁ δρόμος μέ ἔφερνε κοντά τους. Μέ τό πέρασμα τῶν ἐτῶν ὅμως κατάλαβα ὅτι ὁ θερισμός εἶναι πολύς ἐνῶ οἱ ἐργάτες λίγοι. Εἶχε ἀρχίσει νά μέ καταβάλει ἡ κούραση ἐξαιτίας τῆς μεγάλης ἀποστάσεως ἀπό τά Ἱεροσόλυμα ἡ μεγάλη ἀπόσταση καί μέ στενοχωροῦσε ἡ ἀδυναμία μου νά βρίσκομαι διαρκῶς ἀνάμεσα στούς χριστιανούς τῆς Μπέρ Σέβα.

  Τότε μοῦ δημιουργήθηκε μία νέα ἐπιθυμία. Νά βρεθεῖ ὁ κατάλληλος Ἱερέας, ὁ ὁποῖος θά κατάγεται καί θά ζεῖ στήν Μπέρ Σέβα, οὕτως ὥστε νά μπορεῖ νά καλύψει ἄμεσα τίς λειτουργικές ἀνάγκες τῶν χριστιανῶν καί νά εἶναι πάντοτε παρών, ὅποτε τό ἀπαιτεῖ ἡ ἐνορία.

Ὅταν ἀναφερόμαστε στήν ἐνορία τῆς Μπέρ Σέβα, δέν ἐννοοῦμε ἁπλῶς τήν ἐνορία μίας συνοικίας. Ἡ περιοχή τήν ὁποία καλοῦμαστε νά διακονήσουμε ἀρχίζει ἀνατολικά ἀπό τίς πηγές τοῦ Ἄϊν Γκέντι στά παράλια τῆς Νεκρᾶς θάλασσας γιά νά φτάσει δυτικά ἕως τήν παραλιακή Ἀσκάλωνα καί νά καταλήξει ἕως τό νοτιότερο ἄκρο τήν πόλη τοῦ Ἐϊλάτ ἔχοντας ὡς κέντρο τήν πρωτεύουσα τῆς ἐρήμου τήν Μπέρ Σέβα καλύπτοντας κατ’ αὐτό τόν τρόπο μία ἔκταση, ἡ ὁποία ξεπερνάει τά 12.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Συνεπῶς ἡ παρουσία τοῦ ἐντοπίου Ἱερέα ἦταν ἀπολύτως ἀπαραίτητη γιά τήν σωστή ἐπιτέλεση τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου σέ μία τόσο μεγάλη καί εὐαίσθητη περιοχή.

Ἡ ἐπιλογή στό πρόσωπό σου δέν ἦταν τυχαία. Ἐμφανίστηκες στήν πρώτη Θεία Λειτουργία στή Μπέρ Σέβα καί ἀπό τότε ἔδινες καθημερινά τό παρόν. Ἡ χειροτονία σου σέ διάκονο συνέπεσε μέ τή δική μου προσωρινή ἀπομάκρυνση, εὐτυχῶς ὄχι γιά μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέ τή δική σου βοήθεια καταφέραμε νά βροῦμε τόν νέο τόπο γιά νά στεγάσουμε τόν προσωρινό εὐκτήριο οἶκο μέχρις ὅτου μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά κτίσουμε τόν δικό μας Ἱερό Ναό ἀφιερωμένο στόν Πατριάρχη Ἀβραάμ, τόν ἅγιο Πατριάρχη Σωφρόνιο καί τούς Ἁγίους Μάρτυρες Μακκαβαίους.

  Ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς οἱ εὐθύνες σου αὐξάνονται. Ὁ κόπος θά εἶναι μεγάλος. Θά πρέπει νά καλλιεργήσεις προπαντῶς τήν ὑπομονή στούς πειρασμούς. Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης μας, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος καί ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος σέ δέχθηκαν στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί θά σέ στηρίξουν στό ἔργο σου. Ἡ σύζυγός σου, ἡ ὁποία σέ στήριξε μέ τήν ἀγάπη της, θά σταθεῖ καί πάλι δίπλα σου. Ἡ ἀγαπητή σου κόρη Μαρία, ἡ ὁποία ἔταξε τόν ἑαυτό της στήν θεραπεία τῶν ἀσθενῶν μέ τήν ἰατρική, χαίρεται καί καμαρώνει τόν πατέρα της. Ὁ μικρός σου γιός Παῦλος, στέκεται στή σκιά σου καί περιμένει νά τόν διδάξεις ἀπό τήν ἐμπειρία σου στήν Ἐκκλησία. Ὅλοι θά σταθοῦμε δίπλα σου καί θά σέ ἐνισχύσουμε στή νέα σου διακονία.

  Ἀπευθύνουμε δέηση στό Πανάγιο Πνεῦμα, νά σέ φωτίζει, νά σέ ἐνδυναμώνει καί νά σέ σκεπάζει ἀπό τούς πειρασμούς. Καί τώρα ἄφησε τόν ἑαυτό σου στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δέξου τό θεῖο δῶρο τῆς Ἱερωσύνης, γιά νά ἁγιάζεις τούς ἄλλους καί νά ἁγιάζεσαι καί ἐσύ προσωπικά”.

Ὁ π. Ἀλέξανδρος ἀντεφώνησεν ὡς ἕπεται:

Σεβασμιώτατε, ἀγαπητοί πατέρες, ἀδελφοί καί ἀδελφές ἐν Χριστῷ!

          Σέ αὐτήν τήν χαρμόσυνη καί σημαντική γιά ἐμένα ἡμέρα, εὑρισκόμενος στόν Ἱερό τόπο τοῦ Βράχου τοῦ Γολγοθᾶ, ὅπου στήθηκε ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω τόν Μακαριώτατο Πατέρα καί Πατριάρχη μας κ.κ. Θεόφιλο Γ’, τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί εἰδικά ἐσᾶς Σεβασμιώτατε Ἀριστόβουλε, γιά τήν ἐμπιστοσύνη πού δείξατε σέ ἐμένα.

  Ὁ Κύριος μέ ἔφερε στήν πόλη τῆς Beer Sheva, ὅταν ἐσεῖς Σεβασμιώτατε Ἀριστόβουλε ἀρχίσατε νά τελεῖτε τακτικά τή θεία Λειτουργία ἐκεί σέ μία μικρή ρωσόφωνη κοινότητα, ἡ ὁποία βρισκόταν στήν ἰδιαίτερη πατρίδα τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ. Μετά ἀπό πολλά χρόνια ἀκούστηκε ἐκεῖ ξανά ἡ Ἱερά ψαλμωδία καί ἄρχισε νά τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία. Ἐκείνη τή στιγμή ἔνιωσα ἀμέσως μία ἔντονη ἐπιθυμία νά ἐργαστῶ σκληρά γιά τήν Ἐκκλησία. Αὐτό νιώθω καί τώρα. Μπροστά μου ὑπάρχει ἕνα μεγάλο πεδίο γιά δράση, ἐπειδή ἡ κοινότητα ἀναπτύσσεται, καί πολλοί Ρώσοι χριστιανοί ζοῦν στήν Be’er Sheva καί σέ ἄλλες πόλεις τοῦ νότου.

   Θέλω ἐπίσης νά εὐχαριστήσω τόν Ἱερέα μας, τόν πατέρα Igor, μέ τόν ὁποῖο εἶχα τήν εὐκαιρία νά ὑπηρετήσω ὡς διάκονος γιά σχεδόν δύο χρόνια. Θέλω νά εὐχαριστήσω τήν σύζυγό μου, πρεσβυτέρα Ξένια, ἡ ὁποία μέ βοηθᾶ καί μέ ὑποστηρίζει. Θέλω ἐπίσης νά εὐχαριστήσω ὅλη τήν κοινότητά μας καί εἰδικά ὅσους ἔχουν ἔρθει σήμερα στή χειροτονία μου. Εὐχαριστῶ τόν Θεό καί ζητῶ τίς προσευχές σας!”.

Μετά τοῦτο ὁ Σεβασμιώτατος ἐπέθεσε αὐτῷ τάς χεῖρας καί ἐπεκαλέσθη ἐπ’ αὐτόν τήν θείαν Χάριν, τήν πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσαν καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσαν.

Τόν χειροτονηθέντα ἐπευφήμησαν διά τοῦ «ἄξιος» οἱ συμπροσευχόμενοι Ἁγιοταφῖται Πατέρες, ἡ σύζυγος καί οἱ συγγενεῖς αὐτοῦ καί μέλη τῆς Κοινότητος Μπερ Σέβα, ἐλθόντες ἵνα τιμήσωσιν αὐτόν.

Μετά τήν χειροτονίαν ἡ Ἀρχιερατική Συνοδεία μετά τοῦ χειροτονηθέντος ὑπέβαλε τά σέβη αὐτῆς καί εξέφρασε τάς εὐχαριστίας αὐτῆς πρός τόν Μακαριώτατον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τό ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, 4ης / 17ης  Ἀπριλίου 2020, περί τήν 9ην μ.μ. θερινήν ὥραν, ἤρχισεν ἡ σεμνή, κατανυκτική, οὐχ ἧττον καί μεγαλοπρεπής τελετή τοῦ Ἐπιταφίου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Κατά τήν τελετήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ποιεῖται μνείαν τῆς μετά τήν σταύρωσιν θεωσώμου ταφῆς καί καθόδου εἰς ᾅδην τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔνθα ἐκήρυξεν τοῖς κεκοιμημένων αὐτό τοῦτο τό μήνυμα τῆς σωτηρίας καί ἀπαλλαγῆς αὐτῶν τοῦ σκότους καί τῶν βασάνων τοῦ ᾅδου λέγων: «εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τόν Παράδεισον». Ἡ τελετή αὕτη, οὖσα οὐσιαστικῶς Ὄρθρος τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, διέλαβε τόν Ἐξάψαλμον, τόν Κανόνα «Κύματι θαλάσσης τόν κρύψαντα πάλαι διώκτην τύραννον», τήν λιτάνευσιν ἀνά τά προσκυνήματα «Μή μου ἅπτου», τῶν Κλαπῶν, τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, τοῦ «Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου», τοῦ «Ἀκανθίνου στεφάνου», τῆς Εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ Ἀδάμ καί τήν ἄνοδον  εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν.

Ἐνταῦθα μετά τήν ἀνάγνωσιν τοῦ Εὐαγγελίου καί τήν προσκύνησιν, οἱ Ἀρχιερεῖς ᾖραν τό εἱλητόν τοῦ Ἐπιταφίου ἀπό τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Γολγοθᾶ καί κατελθόντες ἐτοποθέτησαν αὐτό εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί ἀνεγνώσθη τό Εὐαγγέλιον: «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐλθών ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας…».

Ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἡ τοποθέτησις τοῦ εἱλητοῦ ἐπί τῆς πλακός τοῦ Ἁγίου Τάφου. Ἠκολούθησαν αἱ τρεῖς Στάσεις τῶν Ἐγκωμίων τοῦ Ἐπιταφίου: α.«Ἡ ζωή ἐν τάφῳ», β.«Ἄξιόν ἐστιν, μεγαλύνειν Σε τόν ζωοδότην», γ. «Αἱ γενεαί πᾶσαι» καί ἡ λοιπή Ἀκολουθία, Εὐλογητάρια, Αἶνοι, Δοξολογία καί τό κήρυγμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ἔχον ὡς ἕπεται:

 

“Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Σεβαστοί Πατέρες,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

          Σήμερον, ἑσπέρας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Παρασκευῆς, ἡ Ἐκκλησία βιώνει τό γεγονός τῆς σταυρώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου.- «Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τήν γῆν κρεμάσας -ἥλοις προσηλώθη ὁ νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας»-, ἐπιφώσκοντος δέ τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου ἡ Ἐκκλησία βιώνει καί τό γεγονός τῆς θεοσώμου ταφῆς Αὐτοῦ- «Ἡ ζωή ἐν τάφῳ κατετέθης Χριστέ καί ἀγγέλων στρατιαί ἐξεπλήττοντο -καθελών τοῦ ξύλου ὁ Ἀριμαθαίας έν τάφῳ σε κηδεύει».

          Ἡ Ἐκκλησία βιώνει τά δύο ταῦτα γεγονότα σήμερον ἀντλοῦσα ἐξ αὐτοπτῶν μαρτύρων ἐν Γραφαῖς Ἁγίαις, συσταυρουμένη τῷ Σταυρωθέντι δι’αὐτήν καί συνθαπτομένη μετ’ Αὐτοῦ, κηδευομένου ὡς θνητοῦ καί κατερχομένου εἰς τόν Ἅιδην.

          Ἐπιτελοῦσα ταῦτα ἡ  Ἐκκλησία πιστεύει ὅτι ἡ σταύρωσις τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἐλευθέρα ἐκλογή καί ἀπόφασις τῶν σταυρωτῶν Αὐτοῦ, προγιγνωσκομένη, οὐχί δέ προωρισμένη ὑπό τοῦ Θεοῦ. Εἰς τό πρόσωπον Αὐτοῦ οἱ σταυρωταί δέν ἠδυνήθησαν νά ἀνεχθοῦν ὅτι εἶναι ὁ ἐπί τῆς γῆς κατελθών Ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, διό καί εἰς θάνατον κατεδίκασαν Αὐτόν. Ἡ Ἐκκλησία δέεται ὑπέρ ἀφέσεως αὐτῶν ὡς καί Ἐκεῖνος ἐζήτησε ἀπό τοῦ σταυροῦ «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι (Λουκ. 23, 34). Τόν θάνατον τοῦτον ἠδύνατο ὁ Ἰησοῦς νά ἀποφύγῃ εἴτε ὡς ἄνθρωπος εἴτε ἐν τῇ θεϊκῇ δυνάμει Αὐτοῦ, προσῆλθεν ὅμως ἑκουσίως εἰς αὐτόν. Προδοθείς, συλληφθείς καί χλευασθείς, «ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη καί ὡς ἀμνός ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτόν ἄφωνος».  Ὡς λέγει ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, «ἐν ὧ ὑπέρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καί τολμᾷ ἀποθανεῖν, Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε, ἡμῶν ἀσθενῶν, ἁμαρτωλῶν καἰ ἀσεβῶν ὄντων» (Ρωμ. 5, 6-8). Διά τῆς ταπεινώσεως καί τῆς κενώσεως τοῦ σταυροῦ ὁ Χριστός ἐνίκησε τάς ἐναντίας δυνάμεις καί τόν θάνατον. Ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι διά τήν Ἐκκλησίαν ἡ ἀπαρχή τῆς ὑπάρξεως, ζωῆς καί τῆς ἀναστάσεως αὐτῆς. Διά τοῦτο καί αὐτή ψάλλει «τόν σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα καί τήν ἁγίαν Σου ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν». Διά τοῦτο καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει «πάντων θαυμαστότερον ὧν ἐποίησεν ὁ Χριστός ὁ τίμιος σταυρός Αὐτοῦ… καί ἀληθῶς τό τίμιον καί σεβάσμιον ξύλον, ἐπί τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός προσενήνοχεν Ἑαυτόν θυσίαν ὑπέρ ἡμῶν, ὡς ἁγιασθέν τῇ ἁφῇ τοῦ ἁγίου σώματος καί αἵματος, προσκυνητέον, τούς ἥλους, τήν λόγχην, τά ἐνδύματα, τά ἱερά σκηνώματα, ἅτινά εἰσι ἡ φάτνη, τό σπήλαιον, ὁ Γολγοθᾶς, ὁ σωτήριος, ὁ ζωοποιός τάφος, ἡ Σιών τῶν Ἐκκλησιῶν ἡ ἀκρόπολις καί τά ὅμοια, ὡς φησίν ὁ Θεοπάτωρ Δαβίδ, εἰσελευσόμεθα εἰς τά σκηνώματα αὐτοῦ, προσκυνήσωμεν εἰς τόν τόπον οὗ ἔστησαν οἰ πόδες αὐτοῦ». (Ἰωάν. Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις Ὀρθοδόξου πίστεως, πγ’).

        Οἱ πόδες Αὐτοῦ ἔστησαν εἰς τόν τόπον τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ. Ἐν αὐτῷ ἐπί Ποντίου Πιλάτου ὁ Θεός ἐν τῇ σοφίᾳ Αὐτοῦ «εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς». Ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ ἥνωσεν Ἰουδαίους καί Ἕλληνας εἰς ἕν σῶμα, εἰς ἕνα λαόν, τήν Ἐκκλησίαν. Ἐκάλεσε καί ἡμᾶς τά ἔθνη, τά μή γιγνώσκοντα Θεόν, τά μακράν Αὐτοῦ, εἰς τό μήνυμα τῆς συνδιαλλαγῆς Αὐτοῦ καί ἡμεῖς τά ἔθνη, ἀποδεχθέντα τοῦτο, ἐγενόμεθα οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, «συγκληρονόμα καί σύσσωμα καί συμμέτοχα τῆς Διαθήκης Αὐτοῦ, τῆς ἐπαγγελίας Αὐτοῦ ἐν τῷ Χριστῶ διά τοῦ Εὐαγγελίου». (Ἐφεσ. 3-6). Ὁ Θεός ἐνεκέντρισεν ἡμᾶς εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνσωματωθέντες εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἐδιδάχθημεν νά ζῶμεν ἐπί γῆς μετά τῶν συνανθρώπων ἡμῶν ἐν συνδιαλλαγῇ, δικαιοσύνῃ, εἰρήνῃ καί ἀγάπῃ ἔτι καί πρός τούς ἐχθρούς ἡμῶν, ἐνθυμούμενοι ὅτι «τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». (Φιλιπ. 3, 20).

           Ἡ ἀγάπη ὅμως τοῦ Θεοῦ διά τόν ἄνθρωπον, ὁ Ὁποῖος ὡς λέγει ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος οὔτε «τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο ἀλλ’ ὑπέρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχί καί σύν αὐτῷ τά πάντα ἡμῖν χαρίσεται; (Ρωμ. 8-32), συνέκλεισεν εἰς τήν οἰκονομίαν τῆς σωτηρίας διά  τοῦ σταυροῦ ὄχι μόνον ἡμᾶς τούς ζῶντας ἐπί τῆς γῆς, εἰς τούς ὁποίους ὑπέδειξεν ὁδούς εἰς σωτηρίαν, ἀλλά καί τούς τεθνεῶτας καί δεσμώτας τοῦ Ἅδου καί κειμένους εἰς τό σκότος καί τήν σκιάν τοῦ θανάτου καί ἀναμένοντας τήν ἀπολύτρωσιν. Διά τοῦ σταυροῦ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ κατῆλθεν εἰς τόν Ἅιδην ὡς καί νεκρῶν καί ζώντων τήν ἐξουσίαν ἔχων καί ἀνεζήτησε εἰς τά σκότη αὐτοῦ ὡς ἀνεζήτησε καί εἰς τήν γῆν τό ἀπολωλός πρόβατον, τόν πεπτωκότα ἄνθρωπον, τόν Ἀδάμ καί τούς ἀπογόνους αὐτοῦ καί ἐν τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος Αὐτοῦ ἀνέσυρε λέγων «εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τόν Παράδεισον». Πρῶτος πολίτης αὐτοῦ κατέστη ἤδη ἀπό τοῦ σταυροῦ ὁ ληστής, χρησιμοποιήσας ὡς κλεῖδα τήν μετάνοιαν. «Μνήσθητι μου Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου». Ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός «κάτεισιν εἰς τόν ἅδην ψυχή τεθεωμένη τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ὥσπερ τοῖς ἐν γῇ ἀνέτειλε ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, οὕτω καί τοῖς ὑπό γῆν ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις ἐπιλάμψῃ τό φῶς… καί  τούς ἀπ’ αἰῶνος λύσας πεπεδημένους αὖθις ἐκ νεκρῶν ἀπεφοίτησε ὁδοποιήσας ἡμῖν τήν ἀνάστασιν» (Ἔκδ. Ὀρθοδ. Πίστεως ογ’).

       Ἡ Ἐκκλησία τῆς Σιών, «ἡ δεξαμένη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς ἀναστάσεως», καυχᾶται διά Χριστόν καί δή ἐσταυρωμένον καί ὑμνεῖ Αὐτόν σήμερον ἐξοδίοις ἐπιταφίοις ἄσμασι ὑπνώττοντα σαρκί εἰς τήν κατανυκτικήν καί σεμνήν τελετήν ταύτην, προεξάρχοντος τοῦ Προκαθημένου αὐτῆς Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου καί δέεται Αὐτοῦ ἀπό τοῦ κενοῦ καί ὀλβίου μνημείου, ὅπως ἐπίδῃ ἐπί τήν ἄμπελον τοῦ ποιμνίου αὐτῆς ὁπουδήποτε γῆς καί καταρτίσῃ αὐτήν καί καταστήσῃ μέτοχον τῆς δόξης τῆς ἀναστάσεως καί ὅπως μή ἐπιλάθηται τῶν δοκιμαζομένων ἐκ τῆς θανατηφόρου νόσου τοῦ λοιμικοῦ ἰοῦ ἐπιτοπίως καί παγκοσμίως, ἀλλά τῇ θεραπευτικῇ καί ἰαματικῇ Αὐτοῦ δυνάμει καί εὐσπλαγχνίᾳ ἐξαγάγῃ αὐτούς εἰς ἀναψυχήν, ὑγιείαν, εὐζωΐαν καί εὐημερίαν καί ἐπίδῃ καί ἐπί τούς χριστιανούς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί ὅλους τούς κατοίκους τῆς Ἁγίας Γῆς καί εὔχεται εἰς πάντας χαρμόσυνον, εὐφρόσυνον καί καλήν Ἀνάστασιν”.

Τῆς τελετῆς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Λύδδης κ. Δημητρίου καί Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν τοῦ Πατριαρχείου, ἐν οἷς ὁ Δραγουμανεύων Ἀρχιμανδρίτης Ματθαῖος, ὁ Τελετάρχης Ἀρχιμανδρίτης Βαρθολομαῖος, ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος καί οἱ διάκονοι, ἐλάχιστοι τόν ἀριθμόν καί ψάλλοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών εἰς τόν ἐξώστην καί ἄνευ προσκυνητῶν, λόγῳ τῶν προφυλακτικῶν μέτρων τοῦ Ὑπουργείου Ὑγείας καί τῆς Ἀστυνομίας τοῦ Ἰσραήλ ἔναντι τοῦ θανατηφόρου ἰοῦ.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

 

 




Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΩΝ ΧΟΖΕΒΙΤΩΝ

Τήν Τρίτην, 8ην/21ην Ἰανουαρίου 2020, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῶν ἁγίων Ἰωάννου καί Γεωργίου τῶν Χοζεβιτῶν δι᾽ ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας εἰς τήν Ἱεράν αὐτῶν Μονήν, τήν κειμένην ἐπί τῆς ἀριστερᾶς ὄχθης τοῦ χειμάρρου Χορράθ εἰς τήν πορείαν αὐτοῦ πρός τήν Νεκράν θάλασσαν, ὀλίγον πρό τῆς πόλεως τῆς  Ἱεριχοῦς.

Οἱ ἐν λόγῳ τιμώμενοι ἅγιοι συνέβαλαν τά μέγιστα εἰς τήν ἀναγέννησιν τῆς μοναχικῆς ζωῆς ἐν τῇ Μονή ταύτῃ, ὁ μέν Ἰωάννης ὡς πρῴην Ἐπίσκοπος Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης τόν 4ον μ.Χ. αἰῶνα, ὁ δέ Γεώργιος ἐκ Κύπρου, ὡς ἀνακαινίσας ἐκ τέφρας τήν Μονήν μετά τήν Περσικήν εἰσβολήν τοῦ 614 μ.Χ.

Τήν ἑορτήν ἐτίμησεν ὡς προεξάρχων ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, τόν Ὁποῖον ὑπεδέχθη ὁ ἀνακαινιστής καί καθηγούμενος τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης Κωνσταντῖνος προσφωνῶν ὡς ἕπεται:

“Ἱδρῶσι σεπτοῖς, καί αἵμασιν ἀθλήσεως

Δακρύων κρουνοῖς, τῆς θείας κατανύξεως,

Χοζεβῖται Ἅγιοι, οἱ τήν ἔρημον, πόλιν ποιήσαντες,

ἐν παῤῥησίᾳ εὔξασθε Χριστῷ, ταῖς θείαις δωρεαῖς

ἡμᾶς πλουτίζοντες.

 

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, μετά τῆς Τιμίας Ὑμῶν Συνοδείας,

Πανηγυρίζομεν σήμερον τούς Ἁγίους Κτίτορας τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Χοζεβᾶ, οἱ ὁποῖοι πιστῶς ἠκολούθησαν εἰς τόν βίον των, ὅσα ὁ ἐν Ἁγίοις Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει εἰς τήν ἀρχἠν τοῦ λόγου του περί κατανύξεως καί ὑπομονῆς:

“Σᾶς παρακαλῶ ἀδελφοί μου, ὄχι μόνον ἀπό τά παρόντα νά πιστεύετε εἰς τήν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ , ἀλλά καί ἀπό τά μέλλοντα. Τά μέν παρόντα δηλαδή εἶναι ἀγών καί σκάμματα καί στάδιον· τά μέλλοντα ὅμως εἶναι ἔπαθλα καί στέφανοι καί βραβεῖα. Ὅπως λοιπόν ὁ ἀθλητής, ὅταν εὑρίσκεται μέσα εἰς τόν στίβον εἶναι ὑποχρεωμένος νά ἀγωνίζεται ἐναντίον τοῦ ἱδρῶτος καί τῆς σκόνης καί τοῦ μεγάλου καύσωνος καί ἐναντίον τῶν κόπων καί τῶν ταλαιπωριῶν, ἔτσι καί ὁ δίκαιος ἐδῶ εἰς τήν παροῦσαν ζωήν εἶναι ἀνάγκη νά ὑπομένῃ πολλά, καί ὅλα νά τά ὑποφέρῃ μέ γενναιότητα, ἐάν ἐπιθυμῇ νά ἀνέλθῃ εἰς τούς οὐρανούς καί νά λάβῃ ἐκεῖ τήν ἀνταμοιβήν τῶν κόπων του”.

Διά τῆς ἁγίας ὑπομονῆς, περί τῆς ὁποίας ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος λέγει: «ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται,ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν», (Ρωμ. 5,4), ἐκέρδισαν τήν μάχην κατά τῶν παθῶν, ἐπέτυχαν τήν κάθαρσιν καί τήν ἀπάθειαν, ἐνίκησαν τόν κόσμον καί τήν ἐκκοσμίκευσιν!

Μά καί ἐθεράπευσαν, διά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, τήν ὁποίαν ἄφθονον εἶχον, τάς «πληγάς» τῶν συνανθρώπων, τῶν συνασκητῶν, ὑποτακτικῶν καί πολυπληθῶν προσκυνητῶν! Ἡ ἀγάπη πρός τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, διοχετευχθεῖσα προς τόν πλησίον, ἀκόπως διηκόνησε καί δαψιλῶς ἐπαρηγόρησε τάς χρείας τῶν συνανθρώπων.

 Τούς ἥρωας τούτους τῆς ὑπομονῆς, τῆς θαυμαστῆς ὑπερλόγου ἀσκήσεως καί -πρωτίστως- τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστόν καί τόν ἄνθρωπον, θά ἑορτάσωμεν καί πάλιν δι’ ἱερᾶς Παννυχίδος.

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ὡς εὗ παρέστητε!”

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε καί τῆς ὁλονυκτίου ἀκολουθίας καί λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου καί Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιμανδριτῶν καί Ἱερέων ἄλλων ἐκκλησιῶν, ψαλλόντων Ἱεροψαλτῶν ἐξ Ἑλλάδος, τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Εὐαγγελιστρίας Ἰλίου κ. Λεωνίδα Δούκα, τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Πειραιῶς κ. Γρηγορίου Ζάρκου, τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνηματικοῦ Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς κ. Χρήστου Σταύρου  καί τοῦ Λαμπαδαρίου τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Φανερωμένης Χολαργοῦ Ἀττικῆς κ. Θανασούλη Διονυσίου.

Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

“Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε”(Γαλ. 3,27), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

Ἅγιοι Πατέρες καί εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Σήμερον ἡ ἱερά Μονή τοῦ Χοζεβᾶ, μέρος οὖσα τῆς περιχώρου τοῦ Ἰορδάνου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς, ἵνα τιμήσωμεν δοξολογικῶς καί εὐχαριστιακῶς τήν μνήμην τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου.

Σήμερον ἡ Μονή τοῦ Χοζεβᾶ μετά τῶν ὁσίων καί ἁγίων τέκνων αὐτῆς καί δή τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου, ἀγάλλεται καί εὐφραίνεται, διότι τῇ θείᾳ ἐπιφανείᾳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, τό γένος τῶν ἀνθρώπων τοῦ σκότους ἐλυτρώθη καί τῷ φωτί τῆς Θεογνωσίας κατηυγάσθη.

Αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ φωτός τῆς Θεογνωσίας, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, ἐγένετο κοινωνός καί μέτοχος ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος διά τῆς στερεμνίου ἀσκήσεως αὐτοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Χοζεβᾶ, τῇ ἀποτελούσῃ τήν προέκτασιν τῆς ἐρήμου τοῦ Ἰορδάνου, ἔνθα ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής ἐκήρυσσε λέγων: “μετανοεῖτε, ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν” (Ματθ. 3,2). “Ἐγώ μέν βαπτίζω ὑμᾶς ἐν ὕδατι εἰς μετάνοιαν· ὁ δέ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἰσχυρότερός μου ἐστίν, οὗ οὐκ εἰμί ἱκανός τά ὑποδήματα βαστάσαι· αὐτός ὑμᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί πυρί”.

Ὁ δέ βαπτίσας ἐν Πνεύματι ἁγίῳ καί πυρί δέν εἶναι ἄλλος ἀπό αὐτόν τοῦτον τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, “ἦν τό φῶς τό ἀληθινόν τό φωτίζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον” (Ἰωάν. 1,9).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός εἶναι τό κατά φύσιν φῶς, οἱ δέ Ἅγιοι χάριτι ἔσχον τό φῶς, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: “οὐσιωδῶς ἐστι φῶς ὁ Χριστός  οὐ μεθέξει τῇ κατά χάριν τοῦτο ὑπάρχων”.

Τῆς κατά μέθεξιν ταύτης χάριτος ἀνεδείχθη ὄντως θεομακάριστος πατήρ ἡμῶν Γεώργιος ὡς ἐναργέστατα ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός λέγων:”Ἤρθης πρός τό φῶς, τό ἄδυτον ἔνδοξε Γεώργιε, σκότους τοῦ βίου ρυσθείς· καί τῷ Παντοκράτορι, και τρισηλίῳ φωτί παρίστασαι μετά τῶν ἄνω τάξεων καί τῆς ἐκεῖθεν τρυφῆς πεμπομένης λάμψεως μακάριε καί ἡμᾶς φρυκτωρεῖς τούς ὑμνοῦντάς σε”.

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τιμᾷ καί γεραίρει τήν μνήμην τῶν Ἁγίων αὐτῆς, διότι οὗτοι φρυκτωροῦσιν, τοὐτέστιν καταλάμπουσι καί φωτίζουσι διά τῆς θείας μεθεκτικῆς χάριτος αὐτῶν πάντας τούς βαπτισθέντας καί ἐνεδυσαμένους τόν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενῆ, τόν ἐκ τοῦ Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων· “φῶς ἐκ φωτός Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο”.

Ὄντως ἀδελφοί μου, “θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ” (Ψαλμ. 67,36) καί θαυμαστά τά μαρτύρια αὐτοῦ (118,129), ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός. Καί τοῦτο, διότι τό νέφος τῶν ὁσίων καί Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας συνιστοῦν τούς πολίτας τούς ἀπολαμβάνοντας τήν θεωρίαν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν οὐρανοῖς μετά τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: “Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει”, (Φιλιπ. 3,20).        

Τοιοῦτος πολίτης, δηλονότι τοῦ οὐρανίου πολιτεύματος ἀνεδείχθη ὁ σήμερον ἑορταζόμενος ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος, ὁ ὁποῖος ἐγεώργησε τήν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου, Χοζεβᾶ μεταβάλλων τήν πέτραν αὐτῆς εἰς Ἁγιοπνευματικήν πηγήν, ἐκ τῆς ὁποίας πλειάς Ἁγίων ὡς οἱ ὅσιοι Ἰωάννης καί Παῦλος: “ἔπινον γάρ ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ δέ πέτρα ἦν ὁ Χριστός”, (Α΄Κορ. 10,4).

Ἐκ τῆς πνευματικῆς ἀκολουθούσης ταύτης πέτρας, ἔπινον οἱ ἅγιοι καί δίκαιοι Θεοπάτορες Ἰωακείμ καί Ἄννα, ἐξ ὧν ἐτέχθη ἡ Θεόπαις καί ὑπερευλογημένη Θεοτόκος καί ἀειπάρθενος Μαρία, ἐξ ἧς ἐτέχθη ὁ ὑπό Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου βαπτισθείς Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ἐκ τῆς πνευματικῆς ταύτης πέτρας καλούμεθα διά τῶν ἱκεσιῶν τῶν ὁσίων καί θεοφόρων Χοζεβιτῶν καί δή τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου, ἵνα πίνωμεν τό αὐτό πνευματικόν πόμα. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: “τό φωτιστικόν καί φωτίζον τούς ἀνθρώπους φῶς αὐτολαμπές, σύ ὑπάρχων Ἰησοῦ μου, ἐν ρείθροις Ἰορδάνου, βαπτισθείς ὅλως ἔλαμψας, φῶς τό ὁμοούσιον Πατρί σου, ἐν ᾧ πᾶσα κτίσις φωτισθεῖσα, Χριστέ, κράζει σοι· Εὐλογημένος ὁ φανείς, Θεός ἡμῶν δόξα σοι”.

Τήν ὁλονύκτιον κατανυκτικήν ἑορτήν ἠκολούθησε τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό  τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Κωνσταντίνου καί τῆς συνοδείας αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας