Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 3^ης/ 16^ης Ὀκτωβρίου 2021, ἔλαβε χώραν εἰς θείαν Λειτουργίαν ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ἡ χειροτονία εἰς διάκονον τοῦ κ. Ἠλία Σπυριδών, υἱοῦ τοῦ μακαριστοῦ Πρεσβυτέρου Σπυρίδωνος ἐξ Ἀμπελίν, κώμης τοῦ βορείου Ἰσραήλ, περιοχῆς Πτολεμαΐδος – Ἄκκρης.

Τήν χειροτονίαν ἐτέλεσεν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος,  συλλειτουργούντων αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἄκκρης Πτολεμαΐδος καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων ἐκ τοῦ βορείου Ἰσραήλ καί προσευχομένων πιστῶν, τιμώντων τόν χειροτονούμενον, ἐν οἷς ἡ σύζυγος καί τά τέκνα αὐτοῦ.

Συμφώνως πρός ἀπόφασιν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ὁ χειροτονούμενος τήν σήμερον εἰς διάκονον θά χειροτονηθῇ μετά ἀπό διάστημά τι προετοιμασίας εἰς ἱερέα, πρός διακονίαν εἰς τήν Κοινότητα Ζντέϊντε τοῦ βορείου Ἰσραήλ.

Πρό τῆς χειροτονίας ὁ χειροτονῶν Ἀρχιερεύς ἀπηύθυνε τῷ χειροτονουμένῳ λόγους Ποιμαντικούς διά τό ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης  ὡς ἕπεται :

كلمة متروبوليت كابيتولياس إيسيخيوس الجزيل الإحترام في رسامة الشماس الياس إسبيريدون عواد

يشرفني أن أكون حاضراً بينكم في هذا اليوم المميّز. فلقد شعرت بفرح عظيم عندما كلفني صاحب الغبطة كيريوس كيريوس ثيوفيلوس الثالث والمجمع المقدس بان أناب عنه في هذه الرسامة المقدسة.  “وألا ما احسن وما أجمل أن يسكن الإخوة معاً”. فهذا فرح  عظيم في السماء وعلى الأرض, حيث يُسام خادم جليلٌ للعلي.

إن العلي قد إختارك أيها الشماس لتخدم رعيته وتقود شعبه الى برّ الخلاص. فرسالتك عظيمة بما أن القدير ذاته قد إختارك. “فاحفظ الوديعة” التي سلمك إياها الرب الإله. إعرف جيداً أنك ستواجه الأخطار في هذا العالم, لكنك ستتخطاها وتحظى بالنصر الإلهي “لأن الله معنا”. إتخذ أباك المرحوم المغبوط إسبيريدون عواد قدوةً, فهو مثال للراعي الصالح الذي “يبذل نفسه عن الخراف”. ورغم هذه المهمة الصعبة لا تخف أبداً, “لأنه يوصي ملائكته بك ليحفظوك في جميع طرقك”, حيث سيهبك الرب الصبر والقوة على هذا الحمل الثقيل.

يبارك لك صاحب الغبطة كيريوس كيريوس ثيوفيلوس الثالث وكافة أعضاء المجمع المقدس هذه الرسامة الأولى. نبارك أيضاً لعائلتك ولذويك وللجليل الأعلى هذا الإبن البار, الذي “حمل الصليب كالنير وتبع المسيح عن أيمان”. لهم منا كل التقدير والإحترام. فليحفظك وليحفظهم الثالوث القدوس ولتحل بركته عليكم كافةً.

متروبوليت كابيتولياس إيسيخيوس

Τούς λόγους τούτους μετά προσοχῆς ἤκουσεν ὁ χειροτονούμενος καί ἔκλινε τό γόνυ ἐν ταπεινώσει καί ἐδέχθη διά τῆς ἐπικλήσεως καί τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ Ἀρχιερέως τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἅμα τῇ ἀπολύσει τῆς θείας Λειτουργίας ὁ χειροτονηθείς ἀνῆλθε μετά τῆς συνοδείας εἰς τό Πατριαρχεῖον καί ηὐχαρίστησε διά τήν γενομένην τιμήν τόν Μακαριώτατον Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, ὁ Ὁποῖος ἐνουθέτησεν αὐτόν Πατρικῶς καί ηὐλόγησε δι’ εὐδοκίμησιν αὐτοῦ εἰς τήν διακονίαν αὐτοῦ.

Εἰς τούς λόγους τούτους ἀπήντησε διά τῆς κάτωθι εὐχαριστηρίου ἀντιπροσφωνήσεως αὐτοῦ ὁ χειροτονηθείς:

بإسم الآب والإبن والروح القدس آمين

غبطة البطريرك كيريوس كيريوس ثيوفيلوس الثالث بطريرك المدينة المقدسة أورشليم وسائر فلسطين والأردن والسادة المطارنة الأجلاء وجميع أعضاء المجمع المقدس المُوقر.

يا صاحب الغبطة, بعد تقبيل أياديكم الطاهرة أتقدم لغبطتكم بالشكر والإحترام لقبولكم رجعتي الى أحضان طاعتكم والكنيسة الواحدة كالإبن الذي كان ضالاً ورجع الى أبيه تائباً. وعلى قراركم المقدس لمنحكم لي بركتكم وموافقتكم على سيامتي شماساً في هذا اليوم ومن ثم في الأسبوع القادم سيامتي كاهناً في مطرانية عكا. فأتوجه بطلب من غبطتكم طالباً صلواتكم وأدعيتكم المستجابة بأكن أكون عند حسن ظن غبطتكم وطاعتكم وأقوم بواجبي بكل محبة وصبر لخدمة الكنيسة والرعية على أتم وأحسن وجه, وأكون مطيعاً لقرارت غبطتكم والمجمع المقدس.

من خلال نعمة الروح القدس التي إنسكبت عليّ بوضع أيديكم الطاهرة في هذا اليوم أدعو لغبطتكم بدوام الصحة والعافية وأن يزيدكم الرب القوة والحكمة والقداسة, آمين.

وأتوجه بالشكر أيضاً لقدس الأرشمندريت فيلوثيوس الوكيل البطريركي في مطرانية بتوليماييس في مدينة عكا وجميع أخوتي الكهنة الذين رافقوني اليوم مع جميع الحضور الكريم. وأشكر أيضاً زوجتي وأولادي الذين رافقوني وسيرافقوني الى كل الأيام.

أشكركم جميعاً وأشكر الله بربنا يسوع المسيح أولاً وآخراً الذي رتّب لهذا اليوم المبارك. آمين

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Εἰς νυκτερινήν θείαν Λειτουργίαν τῆς 1^ης/14^ης Ὀκτωβρίου 2021, ὥραν 1.00-3.00 π.μ. εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον, ἔλαβε χώραν ἡ εἰς διάκονον χειροτονία τοῦ μοναχοῦ Ἀναστασίου Κυρμιτσάκη.

Οὗτος διηκόνει ἐπί διετίαν ὡς δόκιμος μοναχός εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Δοκιμασθείς καλῶς ἐκρίθη ἄξιος προσφάτως δι’ ἔνταξιν  ὡς μοναχός, διά κουρᾶς εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, ἀποφάσει δέ Συνόδου ἐκρίθη κατάλληλος καί διά τό ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης, πρῶτον τοῦ βαθμοῦ τοῦ διακόνου.

Τήν εἰς διάκονον αὐτοῦ χειροτονίαν ταύτην ἐτέλεσεν ὁ Γέρων Σκευοφύλαξ τοῦ Παναγίου Τάφου Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως κ. Ἰσίδωρος.

Πρό τῆς χειροτονίας ὁ χειροτονῶν Ἀρχιερεύς ἀπηύθυνεν αὐτῷ λόγους πνευματικούς διά τό ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης ὡς ἕπεται:

«Εὐλαβέστατε ὑποδιάκονε Ἀναστάσιε,

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, πρό ὀλίγης ὥρας εὐχήθηκε διά τῶν χειρῶν μου ἐπί τῆς κεφαλῆς σου καί παρεκάλεσε τό Ἅγιο Πνεῦμα νά σέ ἀξιώσει μέ τά παρακάτω χαρίσματα:

Πρῶτον: Νά ἀγαπήσεις τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ.

Δεύτερον: νά στέκεσαι φρουρός στίς πύλες τοῦ Ναοῦ καί νά ἀνάβεις τόν λύχνο, δηλαδή τό καντήλι ἐπί τοῦ σκηνώματος τῆς Δόξης τοῦ Θεοῦ,

 καί τρίτον: Νά ἐγκατασταθεῖς καί νά ριζώσεις ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί νά καλλιεργηθεῖς μέσα της, ὅπως ἕνα ἐλαιόδεντρο, παράγοντας καρπούς δικαιοσύνης, ἕως ὅτου τελειοποιηθεῖς μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀπολαύσεις τήν ἀμοιβή, τήν ὁποία θά λάβουν ὅσοι εὐαρεστήσουν τόν Κύριο.

Εἶναι βέβαιο ὅτι ἀγάπησες τήν εὐπρέπεια τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ, διότι ἤδη διακονεῖς καί περιποιεῖσαι τόν μοναδικό παγκοσμίως Ἱερό Ναό, τόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως, ὁ ὁποῖος περιέχει τόν Πανάγιο καί Ζωοδόχο Τάφο τοῦ Κυρίου μας καί τόν Φρικτό Γολγοθᾶ.

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁδήγησε τά βήματά σου καί σέ ταξίδεψε ἀπό τήν πόλη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τήν ἁγιοτόκο πρωτεύουσα τῆς Μακεδονίας μας Θεσσαλονίκη, καί σέ ἔφερε στήν Ἁγία Γῆ.

Σέ ἀξίωσε νά σταθεῖς πρό τῶν πυλῶν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου καί νά ὑποδεχθεῖς τούς εὐλαβεῖς Προσκυνητές ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἄγγελος ὑποδέχθηκε τίς Μυροφόρες καί νά τούς ἀναγγείλεις τό χαρμόσυνο ἄγγελμα ὅτι Ἀνέστη Χριστός!

Ἤδη στάθηκες ἄγρυπνος καί μετεῖχες ψάλλοντας στή Θεία καί Ἱερᾶ Λειτουργία προπορευόμενος μέ τήν λαμπάδα τῶν Τιμίων Δώρων κατά τήν Μεγάλην Εἴσοδον, ὅπως προπορεύθηκαν οἱ προφῆτες καί προετοίμασαν τήν ἔλευση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ὑπακοή, τήν ὁποία ἐπέδειξες, ἡ ὑπομονή σου στίς δύσκολες ὥρες τοῦ πειρασμοῦ, ἡ πραότητά σου, ἡ προθυμία σου στήν τέλεση τοῦ διακονήματός σου, ἡ ἀγάπη μέ τήν ὁποία περιβάλλεις τούς ἀδελφούς σου, δέν πέρασαν ἀπαρατήρητα.

Ὁ Μακαριώτατος Πατέρας μας καί Πατριάρχης κ. κ. Θεόφιλος ἀπό καιρό παρακολουθοῦσε τήν πορεία σου καί ἀφοῦ ἐκτίμησε τήν πνευματική σου πρόοδο, ἀποφάσισε μαζί μέ τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο νά σέ ἐντάξει στούς κόλπους τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς μοναχό καί ἀκολούθως νά σέ προαγάγει σέ Διάκονο.

Ἀπό τή νέα σου αὐτή θέση τοῦ Διακόνου, καλεῖσαι νά εἰσέλθεις ἐντός τοῦ Ἁγίου Βήματος, νά σταθεῖς δίπλα στήν Ἁγία Τράπεζα καί νά ὑπηρετήσεις τά Ἄχραντα Μυστήρια.

Στή διακονία σου αὐτή θά ἔχεις ζωντανό παράδειγμα τόν Πρωτοδιάκονο καί Πρωτομάρτυρα Ἅγιο Στέφανο. Ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνος, θά βρεθεῖς καί ἐσύ ἀνάμεσα σέ ποικίλους πειρασμούς καί θά κινδυνεύσεις. Γιά αὐτό παρακαλοῦμε τή θεία Χάρη νά σέ γεμίσει μέ Πίστη καί πνευματική δύναμη, οὕτως ὥστε νά μπορέσεις νά ξεπεράσεις κάθε πειρασμό.

Ὁ Μακαριώτατος Πατέρας μας καί Πατριάρχης, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος καί ὅλοι οἱ Ἁγιοταφίτες Πατέρες θά σοῦ συμπαρασταθοῦμε καί θά σέ βοηθήσουμε στό νέο αὐτό στάδιο γιά νά φέρεις μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ εἰς πέρας αὐτόν τόν πνευματικό ἀγώνα.

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θά σέ σκεπάζει καί τό Ἅγιο Φῶς, τό ὁποῖο ἀναβλύζει μέσα ἀπό τόν Πανάγιο καί Ζωοδόχο Τάφο θά σέ φωτίζει καί θά διαλύει τό σκοτάδι τοῦ κόσμου τούτου.

Καί τώρα, κλίνε τό γόνυ καί δέξου μέ ταπείνωση τήν ἔλευση τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, τό ὁποῖο θά σέ ἀλλοιώσει καί θά σέ μετατρέψει σέ σκεῦος ἐκλογῆς Του».

Τῆς θείας Λειτουργίας καί χειροτονίας μετέσχον Ἁγιοταφῖται Πατέρες καί παρηκολούθησαν μοναχοί καί προσκυνηταί, ὁ υἱός αὐτοῦ, ἀναφωνήσαντες τό «ἄξιος, ἄξιος»ἅμα τῇ χειροτονίᾳ.

Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἐδέχθη τόν χειροτονηθέντα καί τούς τιμήσαντας αὐτόν εἰς τό Γραφεῖον αὐτοῦ ὁ Γέρων Σκευοφύλαξ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως κ. Ἰσίδωρος.

Τήν πρωΐαν, ὁ χειροτονηθείς ἀπέδωσε τά σέβη αὐτοῦ εἰς τόν Μακαριώτατον καί ἐζήτησε τήν εὐλογίαν Αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν 10.00 π.μ. ὥραν τοῦ Σαββάτου, 26^ης Σεπτεμβρίου, ἡμέρας μνήμης τῆς μεταστάσεως τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου καί  Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου / 9^ης Ὀκτωβρίου 2021, ἔλαβε χώραν, ὡς εἶχεν ἀνακοινωθῆ, εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἡ νεκρώσιμος Ἀκολουθία τοῦ χθές ἐκδημήσαντος πρός Κύριον μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κυροῦ  Θεοφυλάκτου.

Τῆς νεκρωσίμου Ἀκολουθίας προεξῆρξεν  ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων καί ἐν προσευχητικῇ μετοχῇ μοναχῶν καί μοναζουσῶν, τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα, τοῦ Πρέσβεως τῆς Γεωργίας κ. Lasha, τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας (Ρωσσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς), τοῦ Τάγματος τῶν Φραγκισκανῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, τοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἀρμενίων εἰς Ἱεροσόλυμα, τῆς Συριακῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἱεροσόλυμα καί  μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας καί τοῦ Ἀραβοφώνου Ἑλληνορθοδόξου ποιμνίου ἡμῶν, κυρίως ἐκ τῆς πόλεως Βηθλεέμ.

Τόν ἐπικήδειον ἐξεφώνησεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ὡς ἕπεται:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Περίλυποι ἱστάμεθα πρό τοῦ σκηνώματος τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κυροῦ Θεοφυλάκτου. Ἀθυμοῦμεν ὡς εἰκός ἐπί τῷ χωρισμῷ, σκεπτόμενοι ὅτι δέν θά ζήσωμεν πάλιν μετ’αὐτοῦ, δέν θά ἴδωμεν πάλιν αὐτόν εἰς τόν παρόντα αἰῶνα. Ἡ θλῖψις ὅμως ἡμῶν αὐτή δέν μεταβάλλεται εἰς ἀπογοήτευσιν καί ἀπελπισίαν, ἐπειδή γνωρίζομεν ὅτι καί ὁ Κύριος ἡμῶν ἐδάκρυσε πρό τοῦ τάφου τοῦ τετραημέρου φίλου Αὐτοῦ Λαζάρου καί ἔπειτα ἤγειρεν αὐτόν, «πιστούμενος πρό τοῦ πάθους Αὐτοῦ τήν κοινήν ἀνάστασιν ἡμῶν». Εἰς παραμυθίαν ἡμῶν ἔρχονται καί οἱ λόγοι τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, προτρέποντος ἡμᾶς «νά μή λυπώμεθα καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα, διότι  ἐφ’ ὅσον πιστεύομεν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀπέθανε καί ἀνέστη, οὕτω καί ὁ Θεός τούς κοιμηθέντας διά τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σύν αὐτῷ». (Α΄ Θεσσ. 4,  13- 14).

Ἐν τῇ βαθείᾳ πίστει  εἰς Χριστόν «πατήσαντα τόν θάνατον θανάτῳ» καί ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου, προπέμπομεν σήμερον τόν ἀγαπητόν ἀδελφόν ἡμῶν εἰς τήν τελευταίαν ἐπίγειον κατοικίαν αὐτοῦ καί εἰς τήν πρός οὐρανόν πορείαν αὐτοῦ, ὀφειλετικῶς ἐνθυμούμενοι περί αὐτοῦ ὅτι οὗτος ἐκ Κοζάνης καταγόμενος καί ἀποφοιτήσας τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Ξάνθης, ἦλθεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν  τό ἔτος 1972 καί ἐνετάχθη εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα. Ὑπ’ αὐτῆς ἀπεστάλη διά Θεολογικάς σπουδάς εἰς Λένινγκραντ  τῆς Ρωσίας. Διακριθείς εἰς ταύτας, ἐπανῆλθεν εἰς Ἱεροσόλυμα καί διηκόνησε μετά ζήλου καί ἀφοσιώσεως εἰς διαφόρους διακονίας  τοῦ Πατριαρχείου. Ἐκ τούτων μνημονευτέαι αὐτή τοῦ  Διευθυντοῦ  τοῦ Οἰκοτροφείου τῆς Σχολῆς τῆς Ἁγίας Σιών, τοῦ μέλους τῆς Οἰκονομικῆς Ἐπιτροπῆς, τῆς ἡγουμενείας τῆς ἱερᾶς Μονῆς ἁγίου Συμεών Καταμόνας καί  τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος ἐν Γεθσημανῇ.  Ἀκολούθως ἀπεστάλη ὡς Ἄντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου εἰς Μόσχαν, ὑπηρετήσας ἐπί ἔτη πολλά εἰς τό ἐκεῖ Μετόχιον τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἀποτελέσας ἰσχυρόν σύνδεσμον μεταξύ τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου καί τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Ἐπανελθών διωρίσθη μέλος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί Γέρων Σκευοφύλαξ τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προασπίσας ἐν αὐτῷ τά δικαιώματα τῆς Ἀδελφότητος ἡμῶν καί ἐπιμεληθείς τῆς συντηρήσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων τοῦ ἱεροῦ Βήματος τοῦ Καθολικοῦ.

 Ἐξ ὅλων τῶν διακονιῶν αὐτοῦ διεκρίθη ὡς Πατριαρχικός Ἐπίτροπος ἐν Βηθλεέμ διορισθείς τό ἔτος 2005 ὑπό τοῦ Προεξάρχοντος τῆς νεκρωσίμου Ἀκολουθίας ταύτης Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου. Εἰς τήν δεκαπενταετῆ διακονίαν ταύτην ἀνυποχωρήτως προήσπισε τά δικαιώματα τῆς Ἁγιοταφιτικῆς  Ἀδελφότητος καί τοῦ γένους ἡμῶν εἰς τήν Βασιλικήν καί τό θεοδέγμον Σπήλαιον. Ἐπισταμένως  ἐπετήρησε τήν γενομένην συντήρησιν καί ἀνακαίνισιν τῆς στέγης τῆς Βασιλικῆς. Φιλανθρωπικῶς ἀντιμετώπισε τάς ἀνάγκας τοῦ Ἑλληνορθοδόξου ἡμῶν ποιμνίου τῆς Κοινότητος Βηθλεέμ.  Ἐν συνεργασίᾳ μετά τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ἵδρυσε Κέντρον διδασκαλίας καί ἐκμαθήσεως τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης. Ἰδίαις δαπάναις καί εἰσφοραῖς τῶν εἰς ἄλλους χρόνους κατακλυζόντων τό Προσκύνημα εὐσεβῶν προσκυνητῶν προέβη εἰς ριζικάς ἀνακαινίσεις τοῦ ἡγουμενείου, ἤτοι τῆς κατοικίας τοῦ ἑκάστοτε Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου, τῶν δωματίων τῶν διακονητῶν καί τῶν ἰσογείων αἰθουσῶν, ἑνώνων ταύτας εἰς μίαν τεραστίαν αἴθουσαν, κατάλληλον διά τάς ἐπισήμους ἐκδηλώσεις τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων καί ἄλλων ἑορτῶν.

Τήν Πατριαρχικήν Ἐπιτροπικήν διακονίαν ταύτην ἐτίμησεν ἄχρι τέλους, ἕως ὅτου πρό διμήνου, ἐπηρείᾳ ἀσθενείας τοῦ ἥπατος, κατέπεσεν  ἐντός τῆς οἰκίας αὐτοῦ καί ἐπληγώθη δεινῶς εἰς τό πρόσωπον, ὑποστάς καί θλάσιν τῶν σπονδύλων τοῦ αὐχένος. Μετενεχθείς αὐθημερόν εἰς τό νοσοκομεῖον Χαντάσα, ὑπέστη ἐγχείρισιν αὐχένος καί ἐν συνεχείᾳ τραχειο- ἐκτομήν, μή τυχών πλήρους θεραπείας, νοσηλευόμενος ἐπί δίμηνον, κατά τό ὁποῖον ἐδέχετο  συχνάς τάς ἐπισκέψεις τοῦ Μακαριωτάτου, τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί τήν ἀφωσιωμένην, συνεχῆ καί ἐπαινετήν φροντίδα τοῦ  βοηθοῦ αὐτοῦ Ρωμαιορθοδόξου Τζαντάλλα Μάσρη. Εἰσαχθείς διά πολλῶν προσπαθειῶν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τό ἐν Ραανάνα Κέντρον Ἀποκαταστάσεως Levenstein, παρέδωσεν τήν τελευταίαν πνοήν αὐτοῦ εἰς Κύριον τήν πρωΐαν τῆς χθές.

 Ἡ Ἀγιοταφιτική Ἀδελφότης, τῆς ὁποίας ὁ ἐκλιπών ἀδελφός ἡμῶν ὑπῆρξε ἐκλεκτόν καί καρποφόρον μέλος, εὐχαριστοῦσα τούς τιμῶντας τήν μνήμην αὐτοῦ διά τῆς παρουσίας αὐτῶν σήμερον, δέεται τοῦ δικαίου καί φιλανθρώπου Κριτοῦ, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,  ὅπως λογίσηται αὐτῷ τά καλά ἔργα  καί τήν ἐν  ὑπομονῇ ἀντιμετώπισιν τῆς ὑγιείας αὐτοῦ, παρίδῃ πᾶν ἁμάρτημα αὐτοῦ ἑκούσιον ἤ ἀκούσιον καί κατατάξῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά ὁσίων καί δικαίων. Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη».       

Τόν ἐκλιπόντα Ἀρχιερέα ἐξέπεμψε ἐκ τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου συνοδεία, τῆς ὀποίας προΐστατο ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης.

Ἅμα τῇ ἀφίξει εἰς Βηθλεέμ ὁ μεταστάς μετηνέχθη εἰς τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως, τήν ὁποίαν ἐπί 15 καί πλέον ἔτη διηκόνησεν εὐόρκως. Ἐνταῦθα ἐψάλη Μνημόσυνον καί ἐτίμησαν αὐτόν οἱ Ἱερεῖς καί τά μέλη τῆς Κοινότητος Βηθλεέμ.

Μετά ταῦτα, τῇ προπορεύσει τῶν Προσκόπων τῆς Βηθλέεμ τό σκήνωμα μετηνέχθη εἰς τό Κοιμητήριον τῆς Μονῆς, ἔνθα ὁ συνοδός Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης ἀνέγνωσεν αὐτῷ Τρισάγιον καί ἐνεταφίασεν.

Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Παραμονήν τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, 14^ην /27^ην Αὐγούστου 2021, ἔλαβε χώραν ἡ τελετή τῶν Ἐγκωμίων τῆς Θεοτόκου-Ἐπιταφίου εἰς τόν ἐν Γεθσημανῇ ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως.

Τῆς τελετῆς ταύτης κατελθών πεζῇ ἀπό τοῦ Πατριαρχείου διά τῆς Ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου, συνοδείᾳ τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων: Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων, Γεράσων κ. Θεοφάνους, Καττάρων κ. Μακαρίου, Πέλλης κ. Φιλουμένου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ.  Ἰωακείμ , Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος καί τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Ἀλεξίου, π. Διονυσίου, π. Θαδδαίου, π. Μελετίου καί π. Ἰσιδώρου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί προσευχομένου εὐσεβοῦς ἐκκλησιάσματος παρά τούς περιορισμούς λόγῳ τοῦ ἐπικρατοῦντος εἰσετι covid-19, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Κατά τήν τελετήν ταύτην ἐψάλησαν τά Ἐγκώμια εἰς τρεῖς Στάσεις:

Α. Ἡ Ἁγνή ἐν Τάφῳ κατετέθης βαβαί…

Β. Ἀξιόν ἐστιν μεγαλύνειν σε τήν Θεοτόκον…

Γ. Αἱ γενεαί πᾶσαι ὕμνον τῇ ταφῇ σου…

Μετά τό Ἐξαποστειλάριον καί πρό τῶν Αἴνων τῆς τελετῆς ταύτης ἐξεφώνησε τό κήρυγμα τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ὁ Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεροδιάκονος Συμεών ὡς ἕπεται:

“Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Εὐλαβές ἱερατεῖον,

Εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

Ὄντες εὐλογημένοι ἀπό τό Θεό νά εἴμαστε μέλη  τοῦ σώματος τῆς  Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γνωρίζουμε ὅτι ὅλες οἱ προσευχές, ὅλες οἱ ἀκολουθίες τῶν ἡμερῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κύκλου, ἰδίᾳ τῶν Παρακλήσεων τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ἔχουν ἱκετευτική ἤ τιμητική ἀναφορά στό ἄχραντο πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου ἀειπαρθένου Μαρίας. Ὅλες οἱ ᾠδές τῶν κανόνων τῶν ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων, Παρακλητικῆς, Μηναίων, Τριῳδίου, Πεντηκοσταρίου, καταλήγουν ἀπαραιτήτως στό Θεοτοκίο, τό τροπάριο, τό ἀφιερωμένο στή Θεοτόκο. Στά τροπάρια αὐτά, ἰδίᾳ τῆς Θ΄ ὠδῆς, πού εἶναι ἀποκλειστικῶς ἀφιερωμένη στή Θεοτόκο, ἡ Ἐκκλησία ὑμνεῖ, μακαρίζει καί μεγαλύνει Μαριάμ τήν ἁγνή, τήν πάναγνο κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἡ ὁποία γιά τήν ἁγνότητα καί τήν ὑπερβάλλουσα καθαρότητα τῆς ζωῆς της, ἐπελέγη καί προορίστηκε ἀπό τό Θεό νά γίνει τό δοχεῖο τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συλλήψεως, σαρκώσεως καί Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου Του.

Τό ὑπερφυές μυστήριο τοῦτο ἡ Ἐκκλησία ὑπομιμνήσκει, ὑπενθυμίζει στούς πιστούς της σέ ἄριστο καί εὐμνημόνευτο ποιητικό λόγο τῶν ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων της ψάλλουσα στίς Καταβασίες : «ρήσεις  προφητῶν καί αἰνίγματα τήν σάρκωσιν ὑπέφηναν τήν ἐκ Παρθένου Σου Χριστέ» καί σέ μεγαλειῶδες Βυζαντινό μέλος: «ἄνωθεν οἱ προφῆται σέ προκατήγγειλαν». Πολυάριθμες εἶναι οἱ εἰκόνες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού συμβολίζουν τή Θεοτόκο ἐν σχέσει μέ τό μυστήριο, τό ὁποῖο ὁ Θεός Πατήρ εὐδόκησε νά συντελεσθεῖ δι’ αὐτῆς. Ἡ φλεγομένη καί μή καιομένη βάτος τοῦ Σινᾶ, «ἡ ἀβρόχοις ποσί διάβασις» τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης ἀπό τόν «πεζοπεντοπορήσαντα» Ἰσραηλίτη λαό, ἡ κλῖμαξ τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ, εἶναι ἐλάχιστες ἀπό τίς πολλές εἰκόνες, πού προεικονίζουν τό γεγονός, τό ὁποῖο  ψάλλει ἡ Ἐκκλησία, «ὁ τόκος σου ἄφθορος ἐδείχθη, Θεός ἐκ λαγόνων σου προῆλθε» καί τίς προβάλλει, γιά νά γίνουν κτῆμα καί βίωμα τῶν πιστῶν μελῶν της.

Ἡ φιλάνθρωπος αὐτή ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας, πού  προαναγγέλλεται παραβολικῶς καί αἰνιγματωδῶς στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀποκαλύπτεται ἐκτυπώτερον καί ἐμφανέστερον στούς χρόνους τῆς Καινῆς,  «ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» ( Γαλ. 4, 4). Τότε ἡ Μαριάμ τῆς Ναζαρέτ δέχεται ἐπίσκεψη καί προσκαλεῖται ἀπό τό Θεό νά γίνει συνεργός τῆς εὐδοκίας Του νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Προσφωνεῖται διά στόματος τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ: «κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ» (Λουκ.1, 28), μέ χαιρετισμό πού οὐδείς θνητός ἤκουσε ποτέ καί τῆς ἀποκαλύπτεται ὅτι ἐκ Πνεύματος Ἁγίου θά συλλάβει καί θά γεννήσει ὡς ἄνθρωπο τό Μονογενῆ Υἱό τοῦ Θεοῦ. Ἅμα δέ τῇ συγκαταθέσει αὐτῆς διά τοῦ: «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» (Λουκ. 1, 38), «ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται»,  ὁ πρίν ἄσαρκος Λόγος τοῦ Θεοῦ σαρκοῦται, δανείζεται σάρκα ἀπό τή σάρκα της, σωματοῦται καί ἐκείνη ἀναδεικνύεται Θεοτόκος. Κατοικεῖ ἐντός της σωματικῶς Ἐκεῖνος, γιά τόν ὁποῖο ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν λέγει ὅτι: «ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς Θεότητος σωματικῶς» (Κολ. 2, 9).

Τό μυστήριο τοῦτο δέν «καλύπτεται ὑπό τόν μόδιον», ἀλλά «τίθεται ἐπί τήν λυχνίαν», γιά νά φωτίζει τόν κόσμο. Ὅταν «ἡ Παρθένος ἔχουσα θεοδόχον τήν μήτραν, ἐπορεύθη εἰς τήν  Ὀρεινήν μετά σπουδῆς» (Λουκ.1, 39), τότε ἡ συγγενής της Ἐλισάβετ «ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου καί ἀνεφώνησε, εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου καί «πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με;» (Λουκ.1, 42-43).   Ἡ Ἐλισάβετ δέχεται Θεοῦ πληροφορία ὅτι ἡ Μαριάμ φέρει στά σπλάγχνα της τό Θεό Λόγο σεσαρκωμένο, ὅτι εἶναι δοχεῖο τοῦ Ἀστέκτου, χωρίο τοῦ Ἀχωρήτου, ὅτι Ἐκεῖνος πού βαστάζει στά σπλάγχνα της εἶναι ὁ βαστάζων τά πάντα. Πληροφορία περί τούτου ἔχει καί τό κυοφορούμενο ἀπό αὐτή ἔμβρυο Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, γι’ αὐτό «καί σκιρτᾷ  ἐν ἀγαλλιάσει εἰς τήν κοιλίαν τῆς μητρός του» (Λουκ. 1, 41). Στό  γεγονός τοῦτο ἔχουμε συνάντηση καί ἀσπασμό τῶν μητέρων, «ἠσπάσαντο ἀλλήλας αἱ μητέρες» -ψάλλει ἡ ὑμνολογία- καί συνάντηση τοῦ τιμίου Προδρόμου μετά τοῦ Κυρίου, «τοῦ ἀστέρος μετά τοῦ ἡλίου», ἀμφοτέρων κυοφορουμένων καί προφητεία τῆς Θεοτόκου ὅτι «ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι  αἱ γενεαί» (Λουκ.1, 48).

Στήν πρόρρηση αὐτή τῆς Θεοτόκου στηρίζεται ὅλη ἡ τιμή καί ἡ εὐλάβεια πού τῆς ἀποδίδει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μέ τούς ὕμνους καί τίς Ὁμιλίες τῶν Πατέρων στίς ἑορτές της, τοῦ Γενεθλίου, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί τῆς Κοιμήσεως.

Τήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, τήν ὁποία ἑορτάζει προεορτίως σήμερα ἡ Σιωνῖτις Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν στή μοναδική αὐτή ἀνά τόν κόσμο Ἐπιτάφιο τελετή, προεξαρχούσης τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἡ Ἐκκλησία δέν θεωρεῖ  θάνατο, γι’ αὐτό καί τή χαρακτηρίζει «ἀθάνατο», ψάλλουσα: «τῇ ἀθανάτῳ σου Κοιμήσει οὐρανοί ἐπαγάλλονται καί ἀγγέλων γέγηθε τά στρατεύματα καί νεφέλαι τούς ἀποστόλους αἰθερίους διήρπαζον καί ὁμοχώρους παρέστησαν τῷ ἀχράντῳ σου σώματι». Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει ὅτι «ἑορτάζομεν ἁγίαν κοίμησιν ἤ μεταβίωσιν». (Ὁμιλία ΛΖ, PG 151, 461 A’). Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός στό « Α΄ Ἐγκώμιόν του εἰς τήν Κοίμησιν», ( Ἔκδοσις Εὐαγοῦς Ἱδρύματος «Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος», Ἄθῆναι 1979),  λέγει ὅτι «ἡ πηγή τῆς ζωῆς πρός τήν ζωήν διά μέσου θανάτου ἄγεται (σ. 128) καί χαρακτηρίζει τήν κοίμηση «ὡς καλλίστην ἐκδημίαν, ἡ ὁποία τήν πρός Θεόν ἐνδημίαν χαρίζεται» (σ.130) καί ὅτι «τῆς Θεοτόκου μεθισταμένης, ἀδιάλυτον τό σῶμα πεφύλακται» (σ.130) καί ὅτι «ὁ ταύτης δι’ ἄφατον εὐσπλαγχνίαν υἱός γενέσθαι καταδεξάμενος Δεσποτικαῖς παλάμαις τῇ παναγίᾳ ταύτῃ καί θειοτάτῃ καί οἷα μητρί λειτουργῶν τήν ἱεράν ψυχήν ὑποδέχεται» (σσ. 111-112).

Ἀκολουθοῦντες καί τόν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας στό «Ἐγκώμιόν του πρός τήν ἁγίαν Μαρίαν τήν Θεοτόκον» στήν Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Ἐφέσου κατά τοῦ Νεστορίου, ἄς ἀναφωνήσουμε μετ’ αὐτοῦ λέγοντος: «Χαίροις, Μαρία Θεοτόκε Παρθενομήτωρ, Φωτοφόρε, Χαίροις Μαρία τό κειμήλιον τῆς οἰκουμένης, περιστερά ἡ ἀμίαντος, λαμπάς ἡ ἄσβεστος, ἐκ σοῦ γάρ ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης γεγέννηται, χαίροις Μαρία τό χωρίον τοῦ Ἀχωρήτου, ἡ τόν Μονογενῆ Θεόν Λόγον χωρήσασα. Χαίροις Μαρία, δι’ ἥν προφῆται κελαδοῦσι, ποιμένες δοξολογοῦσι, ἄγγελοι χορεύουσι, Ἄρχάγγελοι σκιρτῶσι, μάγοι προσκυνοῦσι, δι’ ἥν Ἰωάννης ἔτι ὤν ἐν τῇ κοιλίᾳ τῆς μητρός αὐτοῦ ἐσκίρτησε, Χαίροις Μαρία Θεοτόκε δι’ ἧς προῆλθε τό φῶς τό ἀληθινόν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ λέγων ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις, “ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου” ( PG 77, 1032 – 1033).

Στό ἐγκώμιό μας πρός τήν Ὑπεραγία Δέσποινα Θεοτόκο, τήν ὑμνουμένη ἀπό τή στρατευομένη καί τή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, τήν  τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν παρισταμένη ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος καί ἔχουσα μητρική παρρησία, ἄς προσάψουμε θερμή τήν ἱκεσία μας νά ἀπομακρύνει τόν λοιμώδη ἰό τοῦ Covid, πού μαστίζει καί ἀποδεκατίζει τήν ἀνθρωπότητα, νά  ἀποσβέσει τά πυρά τῶν πυρκαϊῶν, πού κατακαίουν καί ἀπανθρακώνουν τήν κτίση τοῦ Θεοῦ, κατοικίας καί  ἀνθρώπους, νά ἔλθει ἀρωγός σ’ αὐτούς πού ἔμειναν χωρίς τά στοιχειώδη ἀπαραίτητα τῆς ζωῆς, νά εἰρηνεύσει καί προστατεύσει τή Μέση Ἀνατολή καί τήν Ἁγία Γῆ, νά θεραπεύσει τούς ἀσθενοῦντας  Ἀγιοταφίτας καί νά ἐνισχύσει τούς ὑγιεῖς στό ἔργο τους τῆς μαρτυρίας , συνδιαλλαγῆς, εἰρήνης, ἀγάπης εἰς τήν διαφύλαξιν τῶν Ἁγίων Τόπων, νά παράσχει παραμυθία σέ κάθε πάσχουσα καί δοκιμαζομένη ψυχή καί νά προφυλάξει τό γένος ἡμῶν ἀπό πάσης ἐπιβουλῆς ἐχθρικῆς ἀλλοτρίας. Γένοιτο”.

Ψαλέντων τῶν Αἴνων καί τῆς Δοξολογίας ἀναπεμφθείσης, οἱ Ἱερεῖς ἐκράτησαν εἰς τάς χεῖρας καί ἀνέβασαν τόν Ἐπιτάφιον, ἐν ᾧ ἡ εἰκών τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, εἰς τήν Εἴσοδον τοῦ Ναοῦ ἄνω, ἔνθα καί ἀνεπέμφθη δέησις.

Τούτου γενομένου, οἱ ἱερεῖς κατεβίβασαν τόν Ἐπιτάφιον καί ἐτοποθέτησαν αὐτόν ὄπισθεν τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος καί ἔμπροσθεν τῆς εἰκόνος τῆς Θεοτόκου Ἱεροσολυμιτίσσης – «Πλατυτέρας» διά προσκύνησιν ὑπό τῶν πιστῶν.

Ἀπολύσεως γενομένης, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα ὁ ἡγούμενος Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος προσεκόμισε κέρασμα ψυχροῦ ὕδατος καί ὀπωρῶν ὡς ἀναψυχήν εἰς τόν συνεχιζόμενον καύσωνα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης τῆς Ἀναλήψεως, 28^ης Μαΐου/10^ης Ἰουνίου 2021, ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐάγγελος Βλιώρας, συνεχίζων τό ἀπ’ ἀρχῆς  ἐκδηλούμενον ἐνδιαφέρον αὐτοῦ ὑπέρ τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τῆς Ἁγίας Σιών, διωργάνωσεν εἰς τό Ἑλληνικόν Γενικόν Προξενεῖον, ἐν ᾧ καί ἡ κατοικία αὐτοῦ, δεξίωσιν πρός τιμήν τῶν ἀποφοίτων τῆς Σχολῆς Σιών.

Εἰς τήν ἐκδήλωσιν ταύτην μετέσχον καί οἱ ὑπόλοιποι ἱεροσπουδασταί, ὁ Σχολάρχης Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος, καθηγηταί αὐτῶν, ἡ σύζυγος καί ὁ υἱός τοῦ Γενικοῦ Προξένου, ἡ Πρόξενος κ. Χριστίνα Ζαχαριουδάκη καί προσωπικόν τοῦ Προξενείου, ἦτο δέ προσκεκλημένοι καί ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ΄, ὁ Πρόεδρος τῆς Σχολικῆς Ἐφορίας Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως κ. Ἰσίδωρος, ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί ὁ Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος.

Οἱ Ἱεροσπουδασταί ἔψαλαν τό Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως «Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ…», ὁ δέ κ. Γενικός ὡμίλησε διά τῆς κάτωθι προφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Αγαπητά μας παιδιά,

Είναι ιδιαίτερη τιμή και χαρά για τους συνεργάτες μου και για εμένα προσωπικά, να σας καλωσορίζουμε σήμερα στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στα Ιεροσόλυμα, με την ευκαιρία της λήξης της φετινής σχολικής χρονιάς στην Πατριαρχική Σχολή της Σιών.

Νομίζω αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι η φετινή σχολική χρονιά περιελάμβανε πολλές και ποικίλες προκλήσεις, υγειονομικές και εκπαιδευτικές. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η Πατριαρχική Σχολή της Αγίας Σιών, με τους μαθητές, τους διδάσκοντες και το προσωπικό της, κατάφερε να  συνεχίσει απρόσκοπτα τη λειτουργία της, συνεισφέροντας και στο έργο του καθ’ ημάς Πατριαρχείου. Στην επιτυχία αυτή συνέβαλαν καθοριστικά η ευσυνειδησία, η υπευθυνότητα και η αφοσίωση του αξίου Σχολάρχου και του προσωπικού της Σχολής καθώς και η φιλομάθεια, η συνέπεια και η πειθαρχία των μαθητών της.

Επιτρέψτε μου, εκ μέρους της Αρχής που υπηρετούμε, να εκφράσω προς τη διοίκηση, το διδακτικό προσωπικό, και τους εργαζόμενους στην Πατριαρχική σχολή της Αγίας Σιών την εκτίμηση και το σεβασμό μας για το σημαντικό και εθνικό έργο που επιτελείται παρά τις δυσκολίες.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες, θα πρέπει να απευθυνθούν σε Σάς Μακαριώτατε για την πατρική αγάπη με την οποία περιβάλλετε το έργο της. Η αφοσίωσή Σας στο πολυδιάστατο έργο που επιτελείται στη Σχολή για τη διαφύλαξη και ανάδειξη της ελληνικής και ορθόδοξης παιδείας στην Αγία Γη, και οι άοκνες προσπάθειές Σας για τη συνέχιση του έργου αυτού αναγνωρίζονται από όλους, τόσο εδώ στους Αγίους Τόπους, όσο και στην Πατρίδα μας.  Ευχαριστίες θα πρέπει επίσης να απευθυνθούν και στο Πρόεδρο της Σχολικής Εφορείας, Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Ιεραπολεως.

Θα ήθελα επίσης να διαβεβαιώσω εσάς, τα μέλη της Αγιοταφικής Αδελφότητος και το προσωπικό και τους μαθητές της Σχολής ότι η στήριξη και η συμπαράστασή μας προς την Πατριαρχική Σχολή της Σιών, το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και την Αγιοταφική Αδελφότητα είναι και παραμένει πάνδημη,  ολόπλευρη και  ουσιαστική.

Στο σημείο αυτό, δράττομαι της ευκαιρίας, για να ευχαριστήσω, όλους για την απαράμιλλη φιλοξενία  της οποίας τύχαμε, από την άφιξή μας στα Ιεροσόλυμα.

Αγαπητά μας παιδιά,

Είχαμε τη χαρά να σας συναναστραφούμε στη διάρκεια της χρονιάς με διάφορες ευκαιρίες και σε διάφορους χώρους. Σας έχουμε δει να υπηρετείτε με βαθιά πίστη, ευλάβεια και υπακοή το λειτουργικό έργο της Εκκλησίας, να εξυπηρετείτε με προθυμία όπου υπήρχε ανάγκη, να μελετάτε με συνέπεια, με κάποια διαλείμματα είναι η αλήθεια, για να πετύχετε τους μαθησιακούς σας στόχους, να υπερασπίζεστε με σθένος και αποφασιστικότητα τα δικαιώματα του Ιερού Καθιδρύματος και κυρίως, σε καιρούς που επέβαλλαν την κοινωνική απομόνωση και απόσταση, να διατηρείτε την ενότητα μεταξύ σας και να συν-υπάρχετε, εν τω συνδέσμω της αγάπης του Χριστού.

Χαρήκαμε τη φιλία σας, εκτιμήσαμε την ευγένειά σας, και αρκετές Κυριακές, μοιραστήκαμε μαζί σας την αναστάσιμη χαρά.

Σας ευχόμαστε από καρδιάς υγεία και κάθε παρά Θεού ευλογία

Ευάγγελος Βλιώρας

Πρόξενος της Ελλάδος”.

Ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε διά τό ἐνδιαφέρον ὑπέρ τῆς Σχολῆς, ἐπισημαίνων τήν ἔκκλησιν Αὐτοῦ νά παραμείνουν, ἐάν τό ἐπιθυμοῦν οἱ ἀπόφοιτοι εἰς Ἰσραήλ, ἔνθα δύνανται νά σπουδάσουν ξένας γλώσσας δαπάναις τοῦ Πατριαχείου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 24^ην  Μαΐου/ 6^ην Ἰουνίου 2021, Κυριακήν τοῦ Τυφλοῦ ἐν τῷ βιβλίῳ τοῦ Πεντηκοσταρίου, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξε θείας Λειτουργίας εἰς τόν ἱερόν Ναόν τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος εἰς Τουράν, μικράν κώμην πλησίον τῆς Κανᾶ,  ἀνήκουσαν εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Ναζαρέτ.

Ἡ Ἑλληνορθόδοξος Κοινότης αὕτη ἀριθμεῖ περί τα 400 μέλη καί προΐσταται αὐτῆς ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Σπυρίδων, εἰς τό παρελθόν δέ ἐπί ἔτη διηκόνησεν αὐτήν ὡς ἡγούμενος ὁ πολιός Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Τιμόθεος.

Ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο ἐνθέρμως δεκτός ὑπό τῶν Προσκόπων καί τῶν ἱερέων καί τοῦ λαοῦ.

Μετ’ Αὐτοῦ συνελειτούργησαν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Παρθένιος, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἱλαρίων, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀρτέμιος ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Σπυρίδων καί ἄλλοι Ἀραβόφωνοι καί Ρωσόφωνοι Πρεσβύτεροι, ὁ Ἀρχιδιάκονος Μᾶρκος καί ὁ Ἱεροδιάκονος π. Εὐλόγιος, ἔψαλαν δεξιά καί ἀριστερά οἱ ἱεροψάλται τῆς ἐνορίας αὐτῆς καί μετέσχον ἐν χαρᾷ Πασχαλίῳ καί κατανύξει τά μέλη αὐτῆς.

Εἰς τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον διά τοῦ κάτωθι κηρύγματος Αὐτοῦ:

«Παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκ τοῦ ἱεροῦ, εὗρεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς· καί σπλαγχνισθείς, ἐπέθηκε πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ, καί εἶπε πρός αὐτόν· Ὕπαγε, νίψαι εἰς τοῦ Σιλωάμ· καί νιψάμενος ἀνέβλεψε, δόξαν ἀναπέμπων Θεῷ, οἱ δέ ἀγχισταί αὐτοῦ, ἔλεγον αὐτῷ· Τίς σου τάς κόρας διήνοιξεν, ἃς οὐδείς τῶν βλεπόντων ἰᾶσαι ἴσχυσεν; ὁ δέ φησί βοήσας· Ἄνθρωπος, Ἰησοῦς λεγόμενος, ἐκεῖνός μοι ἔφη· Νίψαι εἰς τοῦ Σιλωάμ, καί ἀνέβλεψα. Αὐτός ἐστιν ἀληθῶς, ὃν ἔφη Μωσῆς ἐν τῷ νόμῳ, Χριστόν Μεσσίαν, αὐτός ἐστιν ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ παντοδύναμος χάρις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ συνήγαγεν ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ ὡραίᾳ ἡμῶν πόλει Turan τῆς Γαλιλαίας, ἵνα συνεορτάσωμεν τό εἰς τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν γενόμενον θαῦμα ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ φωτίσαντος τόν κόσμον.

«Ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. ἐμέ δεῖ ἐργάζεσθαι τά ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νύξ ὅτε οὐδείς δύναται ἐργάζεσθαι. ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ᾦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου· ταῦτα εἰπών ἔπτυσε χαμαί καί ἐποίησε πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος, καί ἐπέχρισε τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς τοῦ τυφλοῦ  καί εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος· ἀπῆλθεν οὖν καί ἐνίψατο, καί ἦλθε βλέπων». (Ἰωάν. 9, 3-7)

Ἑρμηνεύων τούς ὡς ἄνω λόγους τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἐπισημαίνει τά ἑξῆς: Πρῶτον, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι φῶς ἀλλά καί φῶς νοητόν. «Ὅτι γάρ ἐστι καί φῶς νοητόν ὁ Μονογενής καταφωτίζειν εἰδώς [=γνωρίζει] καί δυνάμενος, οὐ τά ἐν τῷδε τῷ  κόσμῳ μόνον, ἀλλά καί τήν ἄλλην ἅπασαν ὑπερκόσμιον κτίσιν οὐκ ἀμφίβολον».

Δεύτερον. Ὅτι ἐθελουργῶς [= προθύμως] καί αὐτοκελεύστως  [= αὐθορμήτως] ἐθεράπευσε τόν τυφλόν, ὁ ὁποῖος τεθεραπευμένος ὤν δέν ἐγνώρισε τόν Χριστόν.

«Ὡς παρακλήσεως δίχα, καί οὐδενός ἐκλιπαροῦντος αὐτόν [=τόν Ἰησοῦν] ἐθελουργῷ δέ μᾶλλον καί αὐτοκελεύστῳ ροπῇ πρόσεισιν ὁ Σωτήρ ἐπί τό θέλειν ἰάσασθαι τόν ἄνθρωπον» (Καί ἁπλούστερον: Ὁ Σωτήρ ἔλαβε τήν ἀπόφασιν νά θεραπεύσῃ τόν τυφλόν ἄνθρωπον, μέ τήν ἰδικήν Του ἐπιθυμίαν καί αὐθορμήτως, χωρίς κάποια αἴτησιν καί χωρίς κάποιος νά ζητᾷ ἀπό Αὐτόν).

Τρίτον: ὅτι ὁ Χριστός κατέδειξεν ὅτι Αὐτός ἦτο ὁ ἐκ χοός [=γῆς] πλάσας ἐν ἀρχῇ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους (Πρβλ. Γεν. 2,7) «Ἐπιτελεῖ γάρ εἰκαῖον οὐδέν ὁ Σωτήρ καταχρίει μέν γάρ τῷ πηλῷ τό λεῖπον ὥσπερ καί ἡμαρτημένον τῇ τοῦ ὄμματος φύσει προστιθείς, καί δεικνύς διά τούτου ὡς Αὐτός ἦν ὁ πλάσας ἡμᾶς ἐν ἀρχῇ, Κτίστης τε καί Δημιουργός τοῦ παντός». (Καί ἁπλούστερον, οὐδέν τυχαῖον κάμνει ὁ Σωτήρ. Χρίσας τόν τυφλόν μέ πηλόν (λάσπην) ἐφωδίασε αὐτό τό ὁποῖον ἔλλειπεν καί τό ἐλάττωμα εἰς τήν φύσιν τοῦ ὄμματος διά τοῦ τρόπου τούτου δεικνύει ὅτι Αὐτός εἶναι Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος ἔπλασε ἡμᾶς ἐν ἀρχῇ, ὁ Κτίστης καί Δημιουργός τοῦ παντός).

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ὁ ἅγιος Κύριλλος εἰς τήν ἐντολήν τοῦ Ἰησοῦ: «Ὕπαγε, νίψαι εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὅ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος» (Ἰωάν. 9,7) διακρίνει «καί λόγον μυστικόν», δηλονότι μυστικήν σημασίαν, ὡς οὗτος λέγει: «Λογιζόμεθα γάρ ἕτερον οὐδένα τόν ἀπεσταλμένον ὑπάρχειν ἤ τόν ἐπ’ ὀλέθρῳ τῆς ἁμαρτίας καί τῆς τοῦ διαβόλου πλεονεξίας ἄνωθεν ἡμῖν καί παρά Πατρός ἐπιφοιτήσαντά τε καί ἀπεσταλμένον Θεόν Μονογενῆ, Αὐτόν τε τοῖς ὕδασι ἀοράτως ἐπινίφεσθαι τῆς ἁγίας κολυμβήθρας γινώσκοντες, λουόμεθα μετά πίστεως οὐκ εἰς ἀπόθεσιν ρύπου σαρκός, κατά τό γεγραμμένον, ἀλλ’ ὥσπερ λύμην τινά καί ἀκαθαρσίαν τῶν τῆς διανοίας ὀμμάτων ἐκπλύνοντες, ἵνα λοιπόν καθαροί καθαρῶς τό θεῖον ἐπαθρεῖν ἰσχύσωμεν κάλλος. Ὅνπερ οὖν τρόπον ζωοποιόν εἶναι πιστεύομεν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἐπείπερ ἐστί τοῦ ζῶντος Θεοῦ Λόγος ναός τε καί ἐνδιαίτημα, πᾶσαν ἔχων Αὐτοῦ τήν ἐνέργειαν οὕτως εἶναι φαμέν καί φωτισμοῦ πρόξενον· σῶμα γάρ ἐστι τοῦ κατά φύσιν καί κατά ἀλήθειαν φωτός». (Καί ἁπλούστερον· θεωρῶμεν ὅτι ὁ ἀπεσταλμένος δέν εἶναι κανείς ἄλλος ἀπό τόν Μονογενῆ Θεόν, ὁ ὁποῖος ἀπεστάλη ὑπό τοῦ Πατρός καί ἐπεσκέφθη ἡμᾶς ἄνωθεν, ἵνα ἐξολοθρεύσῃ τήν ἁμαρτίαν καί τήν ἀπάτην τοῦ διαβόλου. Γνωρίζοντες ὅτι αὐτός οὗτος [ὁ Σωτήρ] κολυμβᾷ ἀοράτως εἰς τά ὕδατα τῆς ἁγίας κολυμβήθρας, ἡμεῖς λουόμεθα μετά πίστεως οὐχί διά τήν ἀπόθεσιν τοῦ ρύπου ἐκ τῆς σαρκός κατά τό γεγραμμένον (Α΄ Πέτρ 3,21), ἀλλ’ ἵνα ἐκπλύνωμεν τόν μολυσμόν καί τήν ἀκαθαρσίαν τῶν ὀμμάτων τῆς διανοίας καί καθαροί καθαρῶς τό θεῖον ἀτενίζοντες κάλλος. Διά τοῦ τρόπου τούτου, πιστεύομεν ὅτι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ζωοποιόν, ἐφ’ ὅσον τοῦτο εἶναι ναός τε καί τόπος κατοικίας τοῦ ζῶντος Θεοῦ Λόγου καί κατέχει πᾶσαν τήν ἐνέργειαν Αὐτοῦ [τοῦ Θεοῦ]. Οὕτως λέγομεν ὅτι εἶναι καί ἡ αἰτία φωτισμοῦ· διότι τοῦτο εἶναι τό σῶμα τοῦ κατά φύσιν καί κατά ἀληθείαν φωτός.

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ὀμμάτωσις τοῦ τυφλοῦ διά τῆς προσψαύσεως τῶν χειρῶν τοῦ Ἰησοῦ, ἀπέδειξε περίτρανα ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος ἄνθρωπος καί τέλειος Θεός. Ἀπέδειξεν ἐπίσης ὅτι ὄχι μόνον διά τῆς θείας δυνάμεως τοῦ λόγου Αὐτοῦ, ἀλλά καί διά τῆς θείας ἐνεργείας τοῦ Σώματος καί τῶν χειρῶν Αὐτοῦ ἀνιστᾷ νεκρούς, ὡς τόν υἱόν τῆς χήρας γυναικός ἐν Ναΐν (Λουκ. 7,13-14) καί ὀμματοῖ τυφλούς, ὡς τόν ἐνταῦθα εἰρημένον.

Εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι «ἀπό τῆς ἀληθείας τήν ἀκοήν ἀποστρέφουσιν» (Β΄ Τιμ. 4,4) δηλονότι τούς μή πιστεύοντας καί ἀρνουμένους τά θαυμάσια ἔργα, τά ὁποῖα ἐποίει ἐνώπιον αὐτῶν ὁ Ἰησοῦς λέγει: «κἂν ἐμοί μή πιστεύητε, τοῖς ἔργοις πιστεύσατε, ἵνα γνῶτε καί πιστεύσητε ὅτι ἐν ἐμοί ὁ πατήρ κἀγώ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν. 10,38).

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ζῶν, παρών καί ἐνεργῶν ἐντός καί διά τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα ἐν τῷ  μυστηρίῳ τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ὁ Χριστός, ἐπαναλαμβάνομεν, εἶναι ὁ ἰατρός, ὁ θεραπευτής καί ὁ φωτιστής τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Τοῦτο μαρτυρεῖ καί ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς λέγων: «Ὁ Ἰησοῦς ἐθεράπευσε πολλούς ἀπό νόσων καί μαστίγων καί πνευμάτων πονηρῶν καί τυφλοῖς πολλοῖς ἐχαρίσατο τό βλέπειν», (Λουκ. 7,21). Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐξουσίαν ἔδωκεν καί εἰς τούς μαθητάς καί ἀποστόλους Αὐτοῦ, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος: «καί προσκαλεσάμενος τούς δώδεκα μαθητάς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν πνευμάτων ἀκαθάρτων, ὥστε ἐκβάλλειν αὐτά καί θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν, (Ματθ. 10,1).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός, τοῦ Ὁποίου ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία εἶναι τό θεανθρώπινον Σῶμα Αὐτοῦ, εἶναι ἡ πνευματική κολυμβήθρα Σιλωάμ, ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Ὥσπερ οὖν πέτρα ἦν ὁ Χριστός πνευματική, οὕτω καί Σιλωάμ [ὅ ἑρμηνεύεται Ἀπεσταλμένος] ἦν πνευματικός».

Τήν θείαν ταύτην δύναμιν, τήν ὑπέρ νοῦν καί ὑπέρ ἄνθρωπον τῆς πνευματικῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καλούμεθα νά ἀναζητῶμεν μετά πίστεως, ἀγάπης καί ταπεινοφροσύνης. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν:

«Δικαιοσύνης ἥλιε νοητέ, Χριστέ ὁ Θεός, ὁ τόν ἐκ μήτρας τοῦ φωτός ἐστερημένον, διά τῆς σῆς ἀχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ´ ἄμφω καί ἡμῶν τά ὄμματα, τῶν ψυχῶν αὐγάσας, υἱούς ἡμέρας δεῖξον, ἵνα πίστει βοῶμέν σοι· Πολλή σου καί ἄφατος, ἡ εἰς ἡμᾶς εὐσπλαγχνία, φιλάνθρωπε, δόξα σοι».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις καί μεσημβρινή τράπεζα, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προπόσεως Αὐτοῦ:

«Μέγας ὁ Κύριος ἡμῶν παρά πάντας τοῦ Θεούς, πάντα ὅσα ἠθέλησεν ὁ Κύριος ἐποίησεν ἐν τῷ  οὐρανῷ καί ἐν τῇ γῇ», (Ψαλμ. 134, 5-6).

Ἐντιμότατε κ. Πρόεδρε τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,

Σεβαστά καί τίμια μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ μεθ’ ὑμῶν συναναστροφή ἐν τῇ εὐσήμῳ Πασχαλίῳ ἡμέρᾳ Κυριακῇ ἕκτῃ ἀπό τοῦ Πάσχα ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν. Καί τοῦτο διότι τῇ ἀφάτῳ εὐσπλαγχνίᾳ τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἤρθησαν τά ἐμπόδια ἐπικοινωνίας, τά ὁποῖα ἐπέβαλλεν ἡ πανδημία τοῦ covid-19.

Βεβαίως ἡμεῖς ὡς λατρευτική καί λειτουργική ὀντότης, ἐννοῶ ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἐπ’ οὐδενί ἐπαύσαμεν τήν ἐν Χριστῷ διακονίαν ἡμῶν, τόσον τήν λειτουργικήν ὅσον καί τήν ποιμαντικήν τοιαύτην. Τήν φυσικήν μεταξύ ἡμῶν τε καί ὑμῶν ἀπόστασιν ἐκάλυπτεν πάντοτε ἡ νοερά καί πνευματική τοιαύτη.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν δύναται νά κατανοηθῇ ἄνευ τῶν μελῶν αὐτῆς.

«Καθάπερ γάρ τό σῶμα ἕν ἐστι καί μέλη ἔχει πολλά, πάντα δέ τά μέλη τοῦ σώματος τοῦ ἑνός, πολλά ὄντα, ἕν ἐστι σῶμα, οὕτω καί ὁ Χριστός·  καί γάρ ἐν ἑνί Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε ᾿Ιουδαῖοι εἴτε ῞Ελληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καί πάντες εἰς ἓν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν», (Α΄ Κορ. 12,12-13) κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὡς εἴπομεν, ἐν τῷ  κηρύγματι ἡμῶν εἶναι κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον ἡ Πνευματική κολυμβήθρα καί ὁ Χριστός εἶναι ὁ Σιλωάμ, δηλαδή ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ Πατρός ὁ Υἱός καί Λόγος Αὐτοῦ.

Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ὁρῶμεν τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς τόν φυσικόν καί πνευματικόν ἡμῶν ἰατρόν τῶν σωμάτων καί τῶν ψυχῶν. Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό ἀσφαλές καταφύγιον ἡμῶν, εἶναι ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας καί ἡ κολυμβήθρα τῆς ἀναγεννήσεως ἡμῶν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Οἱ λόγοι οὗτοι δέν εἶναι ἀόριστοι, ἀλλά πραγματικοί. Γίνονται οἱ λόγοι οὗτοι κατανοητοί, ὅταν ἡ πίστις εἰς Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα παραμένει σταθερά καί αὐξάνεται. Ὁ Χριστός εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου καί ἰδιαιτέρως τό φῶς τῶν ἀγαπώντων καί πιστευόντων εἰς Αὐτόν. Ἡ δέ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό θεραπευτήριον ὅλων τῶν ἀσθενειῶν ἡμῶν. Διό, ὡς παραγγέλλει ὁ μακάριος Παῦλος: «ἀδελφοί, στήκετε, καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε … αὐτός δέ ὁ Κύριος ἡμῶν ᾿Ιησοῦς Χριστός καί ὁ Θεός καί πατήρ ἡμῶν, ὁ ἀγαπήσας ἡμᾶς καί δούς παράκλησιν αἰωνίαν καί ἐλπίδα ἀγαθήν ἐν χάριτι, παρακαλέσαι ὑμῶν τάς καρδίας καί στηρίξαι ὑμᾶς ἐν παντί λόγῳ καί ἔργῳ ἀγαθῷ». (Β΄ Θεσ. 2, 15-17)

Χριστός Ἀνέστη. Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἑσπέρας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Παρασκευῆς, 17^ης/30^ῆς Ἀπριλίου 2021, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἡ τελετή τοῦ Ἐπιταφίου.

Κατά τήν  τελετήν ταύτην, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἐψάλη ἐν ἀρχῇ εἰς τό Καθολικόν ὁ Κανών «Κύματι θαλάσσης», ἄχρις οὗ ἐνδυθῶσιν ὁ Μακαριώτατος, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς, ἀνεγνώσθη τό Συναξάριον τῆς θεοσώμου Ταφῆς καί τῆς εἰς Ἅιδην Καθόδου τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀκολούθως ἤρξατο ἡ λιτανεία μετά δεήσεως εἰς ἕκαστον τῶν προσκυνημάτων καί ἔλαβε χώραν ἡ ἄνοδος εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Σταυρώσεως, ἡ ἄρσις τοῦ ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης κεκοσμημένου εἱλητοῦ καί ἡ ἐφάπλωσις εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί περιφορά τρίς πέριξ τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου καί ἡ ἐναπόθεσις αὐτοῦ ἐπί τοῦ Ἁγίου Τάφου.

Ἐν συνεχείᾳ ἤρχισεν ἡ ψαλμῳδία τῶν τριῶν Στάσεων τοῦ Ἐπιταφίου, ἤτοι:

Α’ «Ἡ ζωή ἐν Τάφῳ κατετέθης, Χριστέ…»

τῆς Β’ «Ἄξιόν ἐστί μεγαλύνειν Σέ τόν Ζωοδότην…»

τῆς Γ’ «Αἱ γενεαί πᾶσαι, ὕμνον τῇ Ταφῇ Σου προσφέρουσι Χριστέ μου…»

Τούτων συμπληρωθέντων ἔλαβε χώραν τό κήρυγμα ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ἔχον ὡς ἕπεται:

Πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἤ πῶς σινδόσιν εἰλήσω,

Ποίαις χερσί δέ προσψαύσω τό σόν ἀκήρατον σῶμα;

μεγαλύνω τά πάθη σου, ὑμνολογῶ καί τήν ταφήν σου

σύν τῇ ἀναστάσει, κραυγάζων, Κύριε, δόξα σοι

Μέ τούς γοερούς λόγους τούτους,

 Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Εὐλαβεῖς ἱερεῖς,

Εὐσεβεῖς προσκυνηταί,         

 Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας σύν Νικοδήμῳ κατεβίβασε ἀπό τοῦ ξύλου καί ἐνεταφίασε εἰς τό καινόν τοῦτο μνημεῖον, ἐν ᾧ  οὐδέπω οὐδείς ἧν τεθειμένος, (Ἰω. 19, 41) «τόν ἀναβαλλόμενον τό φῶς ὥσπερ ἱμάτιον καί δι’ ἡμᾶς ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον», Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν τόν Ναζωραῖον.

Τοῦ γεγονότος τούτου, τῆς ἀποκαθηλώσεως ἀπό τοῦ σταυροῦ καί τῆς θεοσώμου ταφῆς καί τῆς εἰς Ἅιδην καθόδου τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελεῖ τήν μνήμην ἡ Ἐκκλησία σήμερον. Ἐπιτελεῖ τήν μνήμην ταύτην εἰς τόν Ὄρθρον τοῦ ὑποφώσκοντος Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου τό ἑσπέρας τῆς σεπτῆς καί αἰδεσίμου ἡμέρας ταύτης τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Παρασκευῆς εἰς τήν σεμνήν καί κατανυκτικήν τελετήν τοῦ Ἐπιταφίου.

Σήμερον βεβαίως ἡ Ἐκκλησία ἐπιτελεῖ  πρωτίστως μνήμην σταυροῦ. Ἀναμιμνῄσκεται εὐγνωμόνως ὅτι ὁ Κύριος διά τήν σωτηρίαν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων προσῆλθεν ἑκουσίως εἰς τόν σταυρόν, εἰς τόν ὁποῖον ἀδίκως καί ἀνόμως κατεδικάσθη. Ἀναμιμνῄσκεται τούς λόγους τοῦ Κυρίου: «διά τοῦτο ὁ Πατήρ με ἀγαπᾷ, ὅτι ἐγώ τίθημι τήν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν. Οὐδείς αἴρει αὐτήν ἀπ΄ ἐμοῦ ἀλλ΄ ἐγώ τίθημι αὐτήν ἀπ’ ἐμαυτοῦ, ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν καί ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν», (Ἰω. 10, 17- 18). Ὁ σταυρός ἦτο ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, διά νά θεραπευθῇ τό μέγα τραῦμα, ὁ ἄνθρωπος. Ἡ σωτήριος αὐτή οἰκονομία τοῦ Θεοῦ δέν καθιστᾷ ἀναγκαστήν τήν ἐκλογήν τῶν σταυρωτῶν. Οὗτοι ἐνήργησαν ἐν τῷ αὐτεξουσίῳ αὐτῶν. Ἐσταύρωσαν Ἰησοῦν τόν Ναζωραῖον, ἐπειδή εἰς τό πρόσωπον Αὐτοῦ δέν ἀνεγνώρισαν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπ’ Αὐτοῦ θεραπεία ἀσθενῶν ἐν Σαββάτῳ ἐθεωρήθη παράβασις τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, ἡ ἄφεσις ἁμαρτιῶν καί ἡ φανέρωσις ὅτι εἶναι « ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ εὐλογητοῦ», ἐθεωρήθη βλασφημία. (Μάρκ 14, 61). Τήν ἀνομίαν ὅμως τῶν ἀνθρώπων ὁ Θεὀς ἐξ ἀγάπης μετέστρεψεν εἰς εὐεργεσίαν αὐτῶν. Παρέσχεν αὐτοῖς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν ἐν τῷ αἵματι τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ Αὐτοῦ, τῷ «θεορρύτῳ αἵματι κενωθέντι ἐκ τῆς ἀχράντου πλευρᾶς τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ὡς ἐκ τῆς ὑμνολογίας ἀναγράφεται καί ἐπί τῆς πλάκας τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ. Ἐκ τοῦ ἅπαξ ἐξελθόντος αἵματος καί ὕδατος ἀπό τῆς ἁγίας πλευρᾶς τοῦ Χριστοῦ καί ἐκ τοῦ καθ’ ἑκάστην ἐκχυννομένου ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ «αἵματος τῆς καινῆς διαθήκης», (Λουκ. 22,  20) πηγάζουν «κρουνοί ἀφέσεως, ζωῆς καί σωτηρίας».

Περί τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς Θείας φιλανθρωπίας αἰῶνας πρίν ἀνεφώνησεν ὁ μεγαλοφωνότατος προφήτης Ἡσαΐας, «Ἰδού συνήσει ὁ παῖς μου καί ὑψωθήσεται καί δοξασθήσεται καί μετεωρισθήσεται σφόδρα… Οὗτος τάς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καί περί ἡμῶν ὀδυνᾶται… Αὐτός ἐτραυματίσθη διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν.. τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν… Κύριος παρέδωκεν αὐτόν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν…  Ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη. Ἡσαΐου (ΣΤ’   Ὥρα Μεγάλης Παρασκευῆς).       

Παρά τήν πρόρρησιν ταύτην τοῦ Ἡσαΐου καί τάς ρήσεις τῶν ἄλλων προφητῶν, παρά τό ὅτι ὁ Ἐνανθρωπήσας Κύριος «Ἰησοῦς ὁ ἀπό Ναζαρέτ διῆλθε» τόν ἐπί γῆς βίον Αὐτοῦ «εὐεργετῶν καί ἰώμενος»  (Πράξ. 10, 18), παρά τά σημεῖα καί τά θαύματα, παρά τό ὅτι «οὐδείς ἐλάλησεν οὕτως ἄνθρωπος» (Ἰω. 7, 46), «ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ» κατά τόν μέγαν Παῦλον «παραμένει διά τούς Ἰουδαίους σκάνδαλον, διά τούς Ἕλληνας δέ μωρία (Α΄ Κορ. 1, 23», διά τούς πιστεύοντας ὅμως εἰς Αὐτόν εἶναι «Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία», (Α΄ Κορ. 1, 18).

«Ὡς Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν» πιστεύει  καί ἀσπάζεται τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ τό σῶμα Αὐτοῦ ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐξεπήγασε ἐκ τῆς λογχονύκτου πλευρᾶς Αὐτοῦ. Δέχεται καί κηρύσσσει εἰς τόν κόσμον τόν Χριστόν ὡς τόν Ἐσταυρωμένον Νυμφίον αὐτῆς καί ὡς τόν ἐν τῇ ἀσθενείᾳ τοῦ σταυροῦ «Βασιλέα τῆς δόξης», ὁ Ὁποῖος ἐν τῇ δυνάμει τῆς ἐν τῷ σταυρῷ θυσίας καί ταπεινώσεως Αὐτοῦ κατῆλθεν μετ’ ἐξουσίας Θεϊκῆς εἰς τόν Ἅιδην. Ἡ κάθοδος δέ τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ἅιδην διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἶναι ἤδη ἡ  Ἀνάστασις Αὐτοῦ. Οὕτως εἰκονίζεται εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἁγιογραφίαν, συνεγείρων τόν Ἄδάμ καί τούς ἀπ’ αἰῶνος δεσμίους ἀπογόνους αὐτοῦ καί «εἰσάγων πάλιν αὐτούς εἰς τόν Παράδεισον», γεγονός τό ὁποῖον τήν στιγμήν αὐτήν μετά τοῦ σταυροῦ βιοῦμεν. Διά τοῦτο καί εὐγνωμονοῦσα ἡ Ἐκκλησία ψάλλει ἐν ταὐτῷ, «τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα καί τήν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν».

Εἰς τούς ἀποδεχομένους τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ ὡς ἡ Ἐκκλησία, ὡς «Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν», συγκατέλεξεν ἑαυτόν καί τό ἔθνος ἡμῶν τό Ἑλληνικόν, τό Ρωμαϊκόν. Διακριθέν τοῦτο εἰς ὅλους τούς τομεῖς τῆς ἐπιστήμης καί ἀφῆσαν ἀπαράμμιλον εὐεργετικήν κλασσικήν ἐπιστημονικήν κληρονομίαν εἰς τήν ἀνθρωπότητα, διεκρίθη, ὤ τῆς εἰρωνείας!  καί εἰς τήν μυθολογικήν φαντασίαν καί ἐπίνοιαν. Τό  ἀνυπόστατον ὅμως τῆς μυθολογίας αὐτοῦ κατενόησεν, «ὅτε ἦλθεν ὁ καιρός», ἐδέχθη τόν Χριστόν καί μετεστράφη ἀπό ἔθνος εἰδωλολατρικόν εἰς ἔθνος  χριστιανικόν, ἔθνος ἅγιον. Ἀπαρχήν «τῆς μικρᾶς ζύμης, ἡ  ὁποία ἐζύμωσε ὅλον τό φύραμα» (Α΄ Κορ. 5, 6) τοῦ ἔθνους μας, ἀπετέλεσαν οἱ πιστεύσαντες  εἰς τό κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἰς τόν Ἄρειον Πάγον, «Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, γυνή ὀνόματι Δάμαρις καί τινες σύν αὐτοῖς (Πράξ. 17, 34). Ἔκτοτε ἡμεῖς ὡς Ρωμαιορθόδοξοι δεχόμεθα εὐγνωμόνως τήν δωρεάν τοῦ «εἰς Χριστόν πιστεύειν καί διά Χριστόν πάσχειν» ὡς χάριν καί εὐλογίαν καί «ὡς τάλαντον δοθέν διά πολλαπλασιασμόν μή κατακαυχόμενοι εἰς βάρος τῆς καλλιελαίου», (Ρωμ. 11, 24). Ἀπεναντίας ἐνθυμούμεθα πάντοτε ὅτι ἡμεῖς ὄντες «ἀγριέλαιος», «ἐνεκεντρίσθημεν εἰς τούς κλάδους τῆς καλλιελαίου» καί «ἐγενόμεθα  συγκοινωνοί τῆς ρίζης καί τῆς πιότητος αὐτῆς», (Ρωμ. 11, 17 ). Ἔτι δέ καί  προσευχόμεθα  διά τούς σταυρωτάς τοῦ Χριστοῦ, ὡς Ἐκεῖνος ἀπό τοῦ σταυροῦ προσηυχήθη δι’αὐτούς, «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι», (Λουκ. 23, 34). Ὡσαύτως συμπάσχομεν μετ΄ αὐτῶν ὡς ὁ Παῦλος, λέγων ὅτι: «ηὐχόμην ἀνάθεμα εἶναι αὐτός ἐγώ ἀπό Χριστοῦ ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μου»,- δηλαδή θά ηὐχόμουν, ἄν ἦτο δυνατόν, νά χωρισθῶ διά παντός ἀπό τόν Χριστόν χάριν τῶν ἀδελφῶν μου- «τῶν συγγενῶν μου κατά σάρκα, οἵτινές εἰσι Ἰσραηλῖται», (Ρωμ. 9, 3). Δέν λησμονοῦμεν δέ ὅτι «ἀμεταμέλητα τά χαρίσματα καί ἡ κλῆσις τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 11, 29), ὅτι δηλαδή εἰς τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ ἀναμένονται εἰσέτι οἱ κληθέντες πρῶτοι Ἰουδαῖοι καί πάντες οἱ ἀπιστοῦντες εἰσέτι ἐθνικοί. Τοιοῦτο ἦτο καί εἶναι τό φρόνημα τοῦ ἔθνους ἡμῶν, Παύλειον, ἤτοι Ἰουδαϊκόν, Εὐαγγελικόν, παντάπασι  δέ οὐχί ἀντι- Ἰουδαϊκόν ἤ Ἀντισημιτικόν.

Τά θαυμάσια ταῦτα τοῦ Θεοῦ, τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων ἐν Χριστῷ Ἐνανθρωπήσαντι, Σταυρωθέντι, ὑπνώσαντι σαρκί καί Ἀναστάντι,  ἡ Ἐκκλησία Σιών τῆς Ἁγίας, « ἡ δεξαμένη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως», κατέχει  ὡς δωρεάν «καί παρακαταθήκην νά ζῇ οὐχί μόνον εἰς τό σῶμα αὐτῆς, ἀλλά καί νά κηρύττῃ καί διαλαλῇ καί ἐν τῇ γῇ τῆς ἀποκαλύψεως αὐτῶν.  Ἐν τῇ ὥρᾳ δέ ταύτῃ κυκλοῦσα τόν ὄλβιον καί ζωοδόχον Τάφον, ἐν τῇ κατανυκτικῇ Ἐπιταφίῳ τελετῇ ταύτῃ, εὐλογουμένῃ ὑπό τοῦ σεπτοῦ Προκαθημένου αὐτῆς Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου, δέεται πρωτίστως ὑπέρ ταχείας καί πλήρους θεραπείας τῆς δεινῶς ἐκ τῆς λοιμώδους πανδημίας δοκιμαζομένης ἀνθρωπότητος, ὑπέρ εἰρήνης καί ἀγαθῆς καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὑπέρ εὐσταθείας καί ὁμονοίας τῶν ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καί ὑπέρ προκοπῆς καί προόδου τοῦ φιλοχρίστου ἡμῶν ἔθνους πρός δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο».

Ἀκολούθως ἐψάλησαν τά Εὐλογητάρια, οἱ Αἶνοι και ἐτελειώθη κατά τό Τυπικόν ἡ κατανυκτική αὕτη τελετή, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών, τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί προσωπικοῦ τοῦ Προξενείου καί περισσοτέρων πιστῶν, λόγῳ ἐλαφρύνσεως τῶν μέτρων ἔναντι τοῦ covid-19, οὐχί δέ προσκυνητῶν, εἰς τούς ὁποίους δέν ἐπετράπη εἰσέτι ἡ εἴσοδος εἰς Ἰσραήλ.

Τῆς τελετῆς ἀπολυθείσης ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα, προετοιμαζομένη διά τήν Τελετήν τοῦ Ἁγίου Φωτός.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, 12^ης/25^ης Ἀπριλίου 2021, ἐτελέσθη ἡ Ἀκολουθία τοῦ Α΄ Νυμφίου εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Κατά τήν Ἀκολουθίαν ταύτην καί αὐτήν τῆς Μεγάλης Δευτέρας καί Μεγάλης Τρίτης, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει εἰς τούς πιστούς αὐτῆς τόν Κύριον ὡς Νυμφίον τῶν ψυχῶν αὐτῶν, μετά τοῦ Ὁποίου καλοῦνται νά ἑνωθοῦν μυστικῶς καί «κεκαθαρμέναις διανοίαις» καί νενεκρωμένοι ἐκ τῶν παθῶν νά βιώσουν τό σωτήριον Πάθος του Σταυροῦ καί τήν λαμπροφόρον ἔνδοξον Ἀνάστασιν.

Τῆς κατανυκτικῆς Ἀκολουθίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συμπροσευχομένων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί μετεχόντων ὀλίγων πιστῶν ἐντοπίων οὐχί δέ προσκυνητῶν, μή ἐλθόντων, λόγῳ τῶν συνεπειῶν τοῦ covid- 19, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Πρός τό τέλος τῆς ἀκολουθίας ταύτης, ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησε διά τοῦ κάτωθι κηρύγματος Αὐτοῦ:

«Ἰδού, ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός· καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα· ἀνάξιος δέ πάλιν ὅν εὑρήσει ρᾳθυμοῦντα· βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς καί τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα, Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός διά τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάς τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἄρχεται διά τῆς μνείας τοῦ μακαρίου Ἰωσήφ τοῦ Παγκάλου καί τῆς ὑπό τοῦ Κυρίου καταραθείσης καί ξηρανθείσης συκῆς.

Καί τοῦτο, διότι ὁ Ἰωσήφ ὁ Πάγκαλος λαμβάνεται εἰς τύπον τοῦ Χριστοῦ. Ὡς γνωστόν, ὁ Ἰωσήφ ἦτο υἱός τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ ἑνδέκατος· ὅστις φθονηθείς ὑπό τῶν ἰδίων ἀδελφῶν καί εἰς λάκκον βληθείς, εἶτα πωληθείς εἰς ἀλλοφύλους καί ὑπ’ ἐκείνων πάλιν πωληθείς εἰς Αἴγυπτον καί διά τήν σωφροσύνην Αὐτοῦ συκοφαντηθείς καί εἰς φυλακήν καταδικασθείς καί τελευταῖον ἐξαχθείς ἐκ τῆς φυλακῆς μετά δόξης πολλῆς, τιμηθείς ὡς βασιλεύς καί γενόμενος κύριος πάσης τῆς Αἰγύπτου καί σιτοδότης παντός τοῦ λαοῦ, διά τούτων πάντων ἐτύπωσεν εἰς ἑαυτόν τά πάθη καί τήν μετά ταῦτα δόξαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀναφέρει ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ.

Ἡ ὑπό τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καταρασθεῖσα καί ξηρανθεῖσα συκῆ εἰκόνιζε τήν Συναγωγήν, ἡ ὁποία μή ἔχουσα τόν ἀπαιτούμενον καρπόν τῆς ἀρετῆς καί τῆς εὐσεβείας, ἐγυμνώθη πάσης χάριτος πνευματικῆς διά τῆς κατάρας τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ δέ ὑμνῳδός ἔχων κατά νοῦν τόν Ἰωσήφ τόν Πάγκαλον, ὁ ὁποῖος εἶναι εἰς τύπον Χριστοῦ, μακαρίζει τόν δοῦλον τόν γρηγοροῦντα, τοὐτέστιν τόν ἐπαγρυπνοῦντα διά τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ. Ἀντιθέτως, ὁ ὑμνῳδός θεωρεῖ ἀνάξιον τόν δοῦλον τόν ρᾳθυμοῦντα, δηλονότι τόν ἀμελοῦντα καί μή φροντίζοντα διά τήν ψυχήν αὐτοῦ. Οὗτος ὁ ρᾴθυμος δοῦλος ὁμοιάζει μέ τήν ἄκαρπον συκῆν, διό καί εἶναι καταδεδικασμέος εἰς τήν ἀπώλειαν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ.

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, μᾶς καλεῖ διά τοῦ ὑμνῳδοῦ αὐτῆς, λέγουσα «ἀνάνηψον ψυχή μου, κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός. «Ἀνάνηψον»,  δηλαδή σύνελθε ἀπό τήν μέθην τῶν ἀνοήτων καί βλαβερῶν ἐπιθυμιῶν καί πράξεων, ἀλλά καί ἀπό τόν σκοτισμόν τῆς διανοίας ἐκ τῆς πλάνης καί τῶν νόθων διδαγμάτων, κατά τόν Ζιγαβηνόν καί Οἰκουμένιον, (Β’ Τιμ. 2,26).

Τό τῆς Ἐκκλησίας κάλεσμα εἰς ἀνάνηψιν καί βεβαίως ἐγρήγορσιν ἰσχύει μέχρις ὑστάτης στιγμῆς καί ὥρας, πλήν ὅμως ὁ Κύριος ἐγγύς, προειδοποιεῖ ὁ θεῖος Παῦλος, (Φιλιπ. 4,5) καί παραγγέλλει λέγων: «Τό λοιπόν ἀδελφοί, ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· ἅ καί ἐμάθετε καί παρελάβετε καί ἠκούσατε καί εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καί ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν», (Φιλιπ. 4,8).

Ἀκούσωμεν καί πάλιν, ἀγαπητοί μου, τῆς φωνῆς τοῦ Παύλου καί τῶν ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων, «ὁ Κύριος ἐγγύς», «Χριστός γάρ ἐπείγεται τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι καταδέχεται ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ τοῦ σῶσαι τόν ἄνθρωπον». Ἡμεῖς δέ μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «τῆς ξηρανθείσης συκῆς διά τήν ἀκαρπίαν, τό ἐπιτίμιον φοβηθέντες ἀδελφοί, καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας, προσάξωμεν Χριστῷ, τῷ παρέχοντι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος».

Εὐλογημένη Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν σεπτῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί Καλόν Πάσχα, Ἀμήν».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 14^ην/ 27^ην Μαρτίου 2021, ἑωρτάσθη, μετατεθεῖσα, ἡ Ὀνομαστική ἑορτή τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ὡς «Παρρησία», συμφώνως πρός τήν Προσκυνηματικήν Τάξιν.

Ἀφ’ ἑσπέρας, ἀναγνωσθείσης τῆς Θ΄ Ὥρας  εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἔλαβε χώραν ἡ ἐπίσημος Κάθοδος εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί ἐτελέσθη ὁ Ἑσπερινός εἰς τό Καθολικόν, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων προσευχομένων ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος καί συνιερουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων.

Β΄ Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἡ θεία Λειτουργία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων τῶν Ἀρχιερέων: Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Λύδδης κ. Δημητρίου, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τῶν ἄλλων διακόνων, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών, Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, καί τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί ἐν συμμετοχῇ μοναχῶν, μοναζουσῶν καί λαϊκῶν, μελῶν τῆς Παροικίας καί τοῦ ποιμνίου.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε Δοξολογία ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, καί τῷ γεγονότι τῆς Ὀνομαστικῆς ἑορτῆς τοῦ Μακαριωτάτου.

Τῆς Δοξολογίας ἀπολυθείσης, ἐγένετο ἡ ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων, τῶν ὁμολογησάντων τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀπηνῶς βασανισθέντων καί μαρτυρικῶς  τελειωθέντων εἰς τόν παγετῶνα τῆς λίμνης Σεβαστείας τοῦ Πόντου ἐπί Λικινίου τό 320, προβάλλει τήν 9^ην τοῦ μηνός Μαρτίου ὡς φωτεινός σταθμός πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ θάρρους καί ἐλπίδος τῶν πιστῶν διά τήν συνέχισιν τῆς ἐν νηστείᾳ καί πάσῃ ἄλλῃ ἀρετῇ πορείας αὐτῶν πρός βίωσιν τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Τούς καλῶς ἀθλήσαντας καί στεφανωθέντας μάρτυρας τούτους τιμᾷ ἀξιοχρέως σήμερον πανηγυρικῶς ἡ Ἐκκλησία ὅλη, διότι οὗτοι τόν θάνατον εἰς οὐδέν ἐλογίσαντο, ἀλλά διά τοῦ θανάτου ἀντήλλαξαν τήν ἐνταῦθα ἐπίγειον ζωήν διά τῆς ἄλλης, τῆς αἰωνίου, τῆς ἀλήκτου. «Οὗτοι ἀπώλεσαν τήν ψυχήν, ἤτοι τήν ζωήν αὐτῶν, ἕνεκεν τοῦ Χριστοῦ καί εὗρον αὐτήν ἐν Αὐτῷ». (Ματθ. 10, 39). Πανηγυρικώτερον ὡς εἰκός τιμᾷ τούτους ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν μετά τῆς ἐν αὐτῇ Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, καθότι ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης θεοφιλῶς φέρει τό ὄνομα ἑνός τούτων. Τιμῶσα σήμερον τούς ἁγίους τούτους καί δή ὡς μάρτυρας ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, ἀπονέμει καί εἰς τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα τόν βαθύν  σεβασμόν, τήν ὀφειλομένην τιμήν καί τήν ἐν Χριστῷ μοναχικήν καί Ἁγιοταφιτικήν ὑπακοήν. Ἀκολουθήσασα τήν προσκυνηματικήν καθεστωτικήν τάξιν αὐτῆς, ἐτέλεσε τήν θείαν Εὐχαριστίαν μετά Δοξολογίας εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, συνεκράθη τῷ Σώματι καί τῷ Αἵματι τοῦ Χριστοῦ καί ἐν τῇ δυνάμει ταύτῃ ἐδεήθη ὑπέρ ἑνότητος τῆς πίστεως καί τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας ἐν τοῖς κόλποις αὐτῆς καί μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν. Οὐχ ἧττον ἐν πρώτοις ἐδεήθη ὑπέρ ὑγιείας καί εὐσταθείας τοῦ Πατρός καί Ποιμένος αὐτῆς. Ἐζήτησε ἀπό τόν Θεόν, ὅπως «χαρίζηται τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα ταῖς ἁγίαις Ἐκκλησίαις ἐν εἰρήνῃ, σῶον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καί ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας».

Τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος τῆς ἀληθείας, ἐνοικοῦντος εἰσέτι ἐν ἡμῖν ἐκ τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἀληθεύοντες προσφωνοῦμεν τήν ὑμετέραν Μακαριότητα καί ἐν τῇ ἱστορικῇ ταύτῃ αἰθούσῃ τοῦ Πατριαρχείου, ἀναμιμνησκόμενοι ὅσα Αὕτη τίμια, εὔφημα καί ἀγαθά ὑπέρ τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου μετά ζήλου καί ἀόκνου Ποιμαντικῆς μερίμνης ἀπειργάσατο.

Ἐν πρώτοις μνημονευτέον ὅτι ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης πᾶσαν κατέβαλε προσπάθειαν, ἵνα τά ἱερά Προσκυνήματα, τά δεχόμενα ἤδη ἀπό ἔτους τάς πρωτοφανεῖς εἰς τήν ἱστορίαν αὐτῶν συνεπείας μή προσελεύσεως προσκυνητῶν, ὡς ἐκ τῆς πανδημίας τοῦ Covid- 19, λειτουργῶσι ὡς τόποι καί χῶροι λατρείας, τελουμένων ἐν αὐτοῖς ὅλων τῶν κατά τό Προσκυνηματικόν Καθεστώς τελετῶν μετ’ ὀλιγωτέρων ἤ περισσοτέρων μοναχῶν ἤ ἐντοπίων πιστῶν ἐν συνεννοήσει μετά τῶν Ὑγιεινομικῶν Ἀρχῶν ἑκάστης  τῶν χωρῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου. Ἡ ὡς ἐκ τῆς πανδημίας ἀναποφεύκτως ἐπηρεασθεῖσα πνευματική καί διοικητική ἐπικοινωνία, ἀνεπληρώθη διά τῆς τηλεπικοινωνίας, τῆς γνωστῆς πλέον ὡς zoom, εἴτε διά τήν ἐπανέναρξιν τοῦ διαλόγου πρός σύσφιγξιν τῆς ἐνότητος μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, εἴτε διά τήν ἐνεργοποίησιν θεμάτων συμμετοχῆς τοῦ Πατριαρχείου εἰς τό ΠΣΕ καί τό ΣΕΜΑ, εἴτε διά τάς ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Πατριαρχείου συναντήσεις  τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων, εἴτε διά τήν λειτουργίαν τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ ἐν συμμετοχῇ  ὅσων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου διαμένουν εἰς Ἑλλάδα ἤ Ἰορδανίαν.

Ἀπό πλευρᾶς οἰκονομικῆς, ναί μέν ὑπῆρξε καθυστέρησις εἰς τήν καταβολήν τῆς μηνιαίας χρηματικῆς εὐλογίας τῶν Ἁγιοταφιτῶν καί τῆς ἀντιμισθίας τοῦ κλήρου καί τοῦ μισθοῦ διδασκάλων καί ἄλλων ὑπαλλήλων τοῦ Πατριαρχείου, ὀφειλομένη κυρίως εἰς τάς ὡς ἐκ τῆς πανδημίας δυσκολίας διακινήσεως χρημάτων ὑπό τῶν τραπεζῶν, δέν ὑπῆρξε ὅμως εἰς οὐδεμίαν περίπτωσιν περικοπή μισθῶν ἤ ἀπόλυσις ὑπαλλήλων. Εἰς τήν συνάφειαν ταύτην μνημονευθήτω μετ’ εὐχαριστίας ὅτι ἡ παρά τῆς εὐσεβοῦς πηγῆς ἐνεργείαις τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου τῶν Ἱεροσολύμων χορηγηθεῖσα πρό μηνῶν οἰκονομική ἐνίσχυσις μοναχῶν καί κληρικῶν ἦλθε ὡς δρόσος Ἀερμών εἰς τήν κρατοῦσαν οἰκονομικἠν ξηρασίαν.

Εἰς τάς ἀνάγκας τῶν ἱερῶν ναῶν τοῦ ἡμετέρου Ἐλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου ποιμνίου τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον ἀνταπεκρίθη διά τῆς κινητοποιήσεως δωρητῶν ὡς εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ εἰκονοστασίου καί τῶν εἰκόνων τοῦ ἱεροῦ ναοιῦ τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τῆς Κοινότητος Κούφρ Σμέα καί τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τῆς Κοινότητος Σαχνίν τῆς περιοχῆς Ἄκρης- Πτολεμαϊδος τοῦ βορείου Ἰσραήλ.

Ἡ ἐξ ἀρχῆς ἐπιδειχθεῖσα μέριμνα καί ἐπιμονή τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διά τήν κατοχύρωσιν τῆς ἀκινήτου περιουσίας τοῦ Πατριαρχείου, ἐσυνεχίσθη καί διά τῆς προσφάτου καταβολῆς Δημαρχιακοῦ φόρου, τοῦ γνωστοῦ ὡς ἀρνόνα, 2.000.000 ἑκατομμυρίων Σέκελ, διά τήν κατοχύρωσιν τοῦ παρά τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ ξενοδοχείου Petra, ἐμπλακέντος, ὡς μή ὤφελε, εἰς τάς ἀδιαφανεῖς, παρανόμους καί καταστροφικάς διά τά οἰκονομικά τοῦ Πατριαρχείου συμφωνίας τοῦ 2003.

Ταῦτα πάντα, Μακαριώτατε, μνημονεύονται οὐχί διά καύχησιν καί ἐπανάπαυσιν, –ἡ γάρ καύχησις ἡμῶν μόνον ἐν Χριστῷ καί τούτῳ ἐσταυρωμένῳ, ( Γαλ. 6, 14),  ἀλλά πρός τόνωσιν τοῦ φρονήματος τῆς ἐλπίδος καί συνεργασίας μεταξύ ἡμῶν ὡς μελῶν τῆς τετιμημένης γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί συνεργασίας ἡμῶν τῶν μελῶν μετά τῆς Πνευματικῆς Κορυφῆς Ὑμῶν ὡς ἡγουμένου, ἵνα εὑρίσκωμεν ἑαυτούς εἰς τό συνιστώμενον ὑπό τοῦ ἁγίου Βασιλείου τοῦ μεγάλου εἰς τήν Ἑξαήμερον, νά ἔχωμεν « τό φιλάλληλον ἐν τῇ φύσει ἡμῶν»  καί νά εἶναι εἰς ἡμᾶς «προτιμότερον τό κοινωνικόν καί ἡνωμένον παρά τό ἀπεσχισμένον καί ἰδιάζον» (Λόγος Η΄, ΕΠΕ 4, σ. 328). Οὕτω πράττοντες, οὕτως ἐνεργοῦντες, οὕτω βιοῦντες, ἀναδεικνυόμεθα ἀντάξιοι συνεχισταί τῶν προγόνων ἡμῶν, τῶν ἀναλωσάντων ἑαυτούς εἰς ἀγῶνας, στερήσεις καί θυσίας ὑπέρ τῆς διατηρήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς κληρονομιᾶς τοῦ γένους τῶν Ρωμαίων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί συνεργησάντων εἰς τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἔθνους ἡμῶν ἐκ τῆς πικρᾶς δουλείας τῶν τετρακοσίων ἐτῶν, τήν διακοσιοστήν ἐπέτειον τῆς ὁποίας εὐγνωμόνως ἑορτάζομεν.

  Ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, εὔχομαι Ὑμῖν ἐξ  ὀνόματος  τῆς Ἀδελφότητος καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἔτη ὅσα πλεῖστα, εἰρηνικά εὐφρόσυνα, εὐσταθῆ, πλήρη κυβερνητικῆς δυνάμεως Πνεύματος Ἁγίου, ἵνα ὁδηγῆτε τό σκάφος τῆς Ἱεροσολυμιτικῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ἀδελφότητος πεφωρτισμένον ἐξ ἔργων ἀγαθῶν Εὐαγγελικῆς εὐποιίας εἰς λιμένας εὐδίους ζωῆς καί σωτηρίας πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου γένους ἡμῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο.

Ἀκολούθως προσεφώνησε τον Μακαριώτατον  ὁ κύριος Γενικός ὡς ἕπεται:

“Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί Πατέρες,

Κυρίες και κύριοι,

Η σημερινή εορτή έχει ιδιαίτερη σημασία για όλους μας, καθώς η Αγιοταφιτική Αδελφότητα και το ευλαβές Ποίμνιο, ανάμεσά τους και οι υπηρετούντες στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας, τιμούμε τα Ονομαστήρια του Προκαθήμενου της Σιωνίτιδος Εκκλησίας, της Μητέρας των Εκκλησιών, της Αυτού Θειοτάτης Μακαριότητος, του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλου Γ.

Είναι ιδιαίτερη τιμή και χαρά για μένα, να παρευρίσκομαι στον εορτασμό αυτό για πρώτη φορά από της αναλήψεως των καθηκόντων μου στα Ιεροσόλυμα.

Μακαριώτατε, με την ευκαιρία αυτή, επιτρέψτε μου, εκ μέρους της Ελληνικής Πολιτείας, να σας εκφράσω, τον σεβασμό, την αγάπη και την ευγνωμοσύνη της Ελλάδας για το μεγάλο ποιμαντικό σας έργο, για το σημαντικό και εθνικό έργο της διαφύλαξης και ανάδειξης των Ιερών προσκυνημάτων στους Αγίους Τόπους και για την προάσπιση και προβολή των οικουμενικών αξιών της Ορθοδοξίας στην Αγία Γη.

Με σειρά πρωτοβουλιών Σας, προωθείτε την αναστήλωση και ανάδειξη των Ιερών Προσκυνημάτων της Χριστιανοσύνης, ενώ μεριμνάτε για τη διατήρηση του Προσκυνηματικού Καθεστώτος στην Αγία Γη και για την πνευματική καθοδήγηση και ευημερία ενός ποιμνίου, που υφίσταται σημαντικές δοκιμασίες.

Η αφοσίωσή Σας στα ιερά αυτά καθήκοντα, η προσήλωσή Σας στο πολυδιάστατο αυτό έργο, οι άοκνες προσπάθειές Σας, η διορατικότητα και η ακεραιότητα, με τις οποίες φέρετε εις πέρας την υψηλή αποστολή Σας, αναγνωρίζονται από όλους, καθιερώνοντας το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ως κορυφαίο παράγοντα ειρήνευσης, συνεννόησης και μετριοπάθειας σε μια ταραχώδη περιοχή, που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις και όπου πολλοί διακηρύσσουν την επιθυμία τους για ένα ειρηνικό μέλλον, αλλά ελάχιστοι είναι εκείνοι που εργάζονται ειλικρινά και αποτελεσματικά προς επίτευξή του.

Η ειλικρινής διάθεση συνεννόησης, συμφιλίωσης και καταλογής που επιδεικνύετε και συστηματικά καλλιεργείτε, όχι μόνο στις σχέσεις με τα άλλα δόγματα και τις άλλες θρησκείες, στο ιδιαίτερο περιβάλλον των Ιεροσολύμων και των Αγίων Τόπων, αλλά και στο πλαίσιο της ευρύτερης προσπάθειας συμφιλίωσης και ειρήνευσης στην πολύπαθη αυτή περιοχή, χαλυβδώνει το ηθικό ανάστημα και το κύρος του καθ’ημάς Πατριαρχείου, καθιστώντας το παράγοντα μετριοπάθειας και σταθερότητας, σε μια εποχή ρευστότητας, αστάθειας και ανακατατάξεων, που φαίνεται να ευνοούν το φανατισμό, τη μισαλλοδοξία και την οξύτητα.

Είναι βέβαιο ότι το Ιερό Καθίδρυμα αντλεί δύναμη από τη μακρά Ιστορία και παράδοση, από την ενότητα, από τη βαθιά πίστη και την αφοσίωση της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας και από την ηγεσία της, που με ενσυνείδητη γνώση και! αντίληψη των περιστάσεων, με σθένος και αποφασιστικότητα, μεριμνά για το παρόν και το μέλλον του.

Επιτρέψτε μου να σας απευθύνω τις πλέον ειλικρινείς και εγκάρδιες ευχές μας για υγεία, μακροημέρευση και από Κυρίου στήριξη, ούτως ώστε να συνεχίσετε να φέρετε εις πέρας την υψηλή αποστολή Σας.

Θα ήθελα επίσης να διαβεβαιώσω εσάς και τα μέλη της Αδελφότητος ότι η συμπαράταξη και συμπαράσταση μας προς το καθ’ ημάς Πατριαρχείο, προς την Αγιοταφιτική Αδελφότητα και Εσάς προσωπικά είναι και παραμένει πάνδημη και ουσιαστική, και να σας εκφράσω, την αναγνώριση και το θαυμασμό μας για το πολυσήμαντο έργο που επιτελείται εδώ, όπως και για την αφοσίωση των Μελών της Αδελφότητας για την προστασία, με ζήλο και αυταπάρνηση, των Αγίων Προσκυνημάτων, την οποία συναντούμε σε όλες τις εδώ επισκέψεις μας και η οποία συγκινεί ιδιαιτέρως, πόσο μάλλον όταν αυτή απαντάται εν τω μέσω των συνεπειών της τρέχουσας λοιμώδους νόσου. Με την αφορμή αυτή, επιτρεψτε μου να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας, για την απαράμιλλη φιλοξενία της οποίας έχουμε τύχει σε όλες τις εδώ επισκέψεις μας.

Μακαριώτατε,

Η μεγάλη συνεισφορά του Πατριαρχείου και Υμών προσωπικά στην Ορθοδοξία και στον Ελληνισμό, ως μακραιώνου θεματοφύλακα μιας πολύτιμης θρησκευτικής και ιστορικής παράδοσης είναι ευρέως γνωστή. Συνεπώς, για την Ελλάδα η προάσπιση του θεσμού του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, των δικαίων και των δικαιωμάτων του, αποτελεί σπουδαιότατη προτεραιότητα, όπως τόνισε πρόσφατα δημοσίως και η Αυτού Εξοχότης ο Υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας κ. Νικόλαος Δένδιας.

Η Ελληνική Πολιτεία και οι Έλληνες πιστοί περιβάλλουμε με αγάπη και αφοσίωση το έργο Σας και το έργο των Αγιοταφιτών Πατέρων και προσευχόμαστε να έχετε υγεία, δύναμη και μακροημέρευση, για το καλό του Πατριαρχείου, της Αδελφότητας, του Ελληνορθόδοξου Ποιμνίου Σας, της αδιάλειπτης Ορθόδοξης Μαρτυρίας στην Αγία Γη και της ειρήνης στην περιοχή. Χρόνια Πολλά και Ευλογημένα”.

Ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε τούς προσφωνήσαντας διά τῆς κάτωθι ἀντιφωνήσεως αὐτοῦ:

«Ἡμῖν δέ οὐχ ἕνα πρόκειται θαυμάζειν, οὐδέ δύο μόνους… ἀλλά τεσσαράκοντα ἄνδρας, ὡς μίαν ψυχήν ἐν διῃρημένοις σώμασιν ἔχοντες, ἐν μιᾷ συμπνοίᾳ καί ὁμονοίᾳ τῆς πίστεως, μίαν καί τήν πρός τά δεινά καρτερίαν καί τήν ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἔνστασιν ἐπεδείξαντο»· Λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος ἐγκωμιάζων τούς ἁγίους Τεσσαράκοντα μάρτυρας.

 Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος

κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς χριστιανοί καί προσκυνηταί

 «Ὁ Θεός ἐνδοξαζόμενος ἐν βουλῇ ἁγίων, μέγας καί φοβερός ἐπί πάντας τούς περικύκλῳ αὐτοῦ», (Ψαλμ. 88, 8), βοᾷ ἐν ἀγαλλιάσει ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, διά τοῦ ψαλμῳδοῦ, ἐπί τῇ ἱερᾷ μνήμῃ τῆς ἐνθέου χορείας τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων τῶν ἐν Σεβαστείᾳ τῇ πόλει μαρτυρησάντων.

Οὗτοι οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα ἄνδρες ὄντες καί ὡς μίαν ψυχήν ἐν διῃρημένοις σώμασιν ἔχοντες, «τῷ γάρ ὕδατι τῆς λίμνης εἰσῆλθον θαρσαλέως· καί τῷ κρύει σφιγγόμενοι, τήν ᾠδήν ἀνέμελπον τῷ Κυρίῳ· Μή ἐν ποταμοῖς ὀργισθείς ἡμῖν Κύριε, μή ἐν ποταμοῖς ὀργισθείς ἡμῖν φιλάνθρωπε (Ἀμβ. 3, 8)· ἐλάφρυνον τό βάρος, καί τήν πικρότητα τοῦ ἀέρος· τῷ οἰκείῳ γάρ αἵματι, ἐβάφησαν ἡμῖν οἱ πόδες· καί εἰσήγαγες ἡμᾶς ὁ Θεός, εἰς τάς αἰωνίους σου σκηνάς, ἵνα ὁ κόλπος ἡμᾶς θάλψῃ τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ»· ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός αὐτῶν.

Οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες ἐν ἑνί στόματι ἔλεγον τῷ Κυρίῳ «τῷ οἰκείῳ γάρ αἵματι ἐβάφησαν ἡμῶν οἱ πόδες», ἀκούοντες εἰς τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου: «Ἐάν δέ τῷ φωτί περιπατῶμεν, ὡς αὐτός ἐστιν ἐν τῷ φωτί, κοινωνίαν ἔχομεν μετ’ ἀλλήλων, καί τό αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰωαν. 1, 7). Εἰς ταύτην τήν τοῦ Χριστοῦ πίστιν, εἶδον οἱ ἅγιοι Μάρτυρες τό φῶς τό ἀληθινόν, τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν εἰρήνην τοῦ Θεοῦ (Φιλιπ. 4, 7) καί τήν ἀνεκλάλητον χαράν (1 Πέτρ. 1, 8), διά τοῦτο ἐζήτουν μετά ζήλου τόν καθαρισμόν τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν διά τοῦ μαρτυρικοῦ ἐν Χριστῷ αἵματος αὐτῶν.

Ἡ σήμερον ἑορταζομένη μνήμη τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί δή τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, οὗτινος τήν σεπτήν ἐπωνυμίαν φέρει ἡ Μετριότης ἡμῶν, ἀποτελεῖ πρᾶξιν εὐλογημένην παρά Κυρίου. Καί τοῦτο, διότι οἱ τήν γῆν οὐρανώσαντες ἅγιοι Μάρτυρες ἀνεδείχθησαν φωστῆρες τῆς οἰκουμένης, κήρυκες δηλονότι τοῦ σταυρικοῦ πάθους τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Aὐτοῦ, λέγοντες μετά τοῦ θείου Παύλου: «ἐν οὐδενί αἰσχυνθησόμεθα, ἀλλ’ ἐν πάσῃ παρρησίᾳ, ὡς πάντοτε καί νῦν μεγαλυνθήσεται Χριστός ἐν τῷ σώματι ἡμῶν εἴτε διά ζωῆς εἴτε διά θανάτου» (Φιλιπ. 1, 20).

Τό ὡς ἄνω διακριτικόν γνώρισμα ἐπισημαίνει ὁ Μέγας Βασίλειος λέγων, ὅτι οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα «ἐν μιᾷ συμπνοίᾳ καί ὁμονοίᾳ τῆς πίστεως, μίαν καί τήν πρός τά δεινά καρτερίαν καί τήν ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἔνστασιν ἐπεδείξαντο».

Ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἡ αὐτόπτης καί αὐτήκοος μάρτυς γενομένη τοῦ σταυρικοῦ θανάτου καί τῆς τριημέρου Αὐτοῦ ταφῆς καί ἐγέρσεως, τιμῶσα τήν ἱεράν μνήμην τῶν ἁγίων ἀθλοφόρων τεσσαράκοντα Μαρτύρων, ἐξόχως δέ τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, ἐτέλεσεν «τήν μυστικήν εὐλογίαν» τοὐτέστιν τό μέγα μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Ἡμῶν Μετριότητος προεξαρχούσης καί περιστοιχουμένης ὑπό τῶν τιμίων τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος μελῶν, Ἀρχιερέων, Ἱερέων καί Ἱεροδιακόνων, συμπροσευχομένων Ἡμῖν εὐλαβῶν χριστιανῶν ἐκ τοῦ χριστεπωνύμου ποιμνίου ἡμῶν, δοξάζοντες οὕτω τόν δοξάσαντα τούς ἁγίους αὐτοῦ.

Προσέτι δέ εὐχαριστήριον δοξολογίαν ἀνεπέμψαμεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τοῖς, τῇ ἐπωνύμῳ τοῦ ἀθλοφόρου μάρτυρος Θεοφίλου, ἀγομένοις σεπτοῖς Ἡμῶν Ὀνομαστηρίοις. «Εὐχαριστεῖν ὀφείλομεν τῷ Θεῷ πάντοτε καί ὑπέρ πάντων ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Α΄ Θεσ. 1, 3 / Ἐφ. 5, 20)· παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἡ ἐν τῷ λειτουργικῷ χρόνῳ τῆς Ἐκκλησίας ἐπιτελουμένη μνήμη τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, ἰδιαιτέρως δέ τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, δέν ἀφορᾷ εἰς τήν ταπεινότητα Ἡμῶν μόνον, ἀλλά κυρίως καί πρωτίστως εἰς τόν Ἀποστολικόν καί Πατριαρχικόν θεσμόν, διά τοῦ ὁποίου καταδείκνυται ὅτι ὁ Χριστός «Αὐτός ἐστι πρό πάντων, καί τά πάντα ἐν Αὐτῷ συνέστηκε, καί Αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας» (Κολ. 1, 17-18), «ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. 20, 28). Αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ κοινωνοί καί σύναιμοι ἐγένοντο καί οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες.

Οἱ κατά τήν τρέχουσαν δοκιμασίαν τῆς ἀνθρωπότητος ἐκ τῆς θανατηφόρου λοιμικῆς νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ, τιμώμενοι ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες «λαλοῦν ἡμῖν οἰκοδομήν καί παράκλησιν καί παραμυθίαν» (Α΄ Κορ. 14, 3). Καί τοῦτο, διότι κατά τόν Μ. Βασίλειον, «οὗτοί εἰσι κοινοί φύλακες τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, ἀγαθοί, κοινωνοί φροντίδων [=συμμέτοχοι εἰς τάς φροντίδας], δεήσεως [=προσευχῆς] συνεργοί, πρεσβευταί δυνατώτατοι, ἀστέρες τῆς οἰκουμένης, ἄνθη τῶν Ἐκκλησιῶν». «Ἐκείνων ἐστί ἡ φωνή· «Διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος καί ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν», (Ψαλμ. 65, 12).

Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες καί πάλιν λαλοῦν ἡμῖν «τήν σύμπνοιαν καί ὁμόνοιαν τῆς πίστεως», δηλονότι τήν ἑνότητα τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. “Οὐκ ἦν μία πατρίς τοῖς ἁγίοις”, λέγει ὁ Μ. Βασίλειος,”ἄλλος γάρ ἀλλαχόθεν ὥρμητο… Γένος δέ, τό μέν ἀνθρώπινον, ἄλλο ἄλλου, τό δέ πνευματικόν, ἕν ἁπάντων. Κοινός γάρ αὐτῶν Πατήρ, ὁ Θεός, καί ἀδελφοί πάντες, οὐκ ἀπό ἑνός καί μιᾶς γεννηθέντες, ἀλλ’ ἐκ τῆς υἱοθεσίας τοῦ Πνεύματος εἰς τήν διά τῆς ἀγάπης ὁμόνοιαν ἀλλήλοις συναρμοσθέντες”. Μέ ἄλλα λόγια, ἐκείνων ἐστί ἡ φωνή «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης», (Ἐφ. 4, 3).

Εἰς ταύτην τήν κλῆσιν τῆς μαρτυρίας τῆς ἑνότητος, τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἰδιαιτέρως δέ κατά τό εὐλογημένον τοῦτο στάδιον τῆς νηστείας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἔχοντες βοηθούς καί συνεργούς τούς ἁγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας, τόν συμμάρτυρα αὐτῶν καί πάτρωνα ἡμῶν Θεόφιλον καί τήν Ὑπερευλογημένην Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἀειπάρθενον Μαρίαν. Τούτους ἱκετεύσωμεν, ἵνα ἐν εἰρήνῃ, ταπεινοφροσύνῃ καί μετανοίᾳ ἀξιωθῶμεν καταντῆσαι εἰς τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος τῶν ψυχῶν.

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τούς τιμήσαντας τήν τῶν ἁγίων ἑόρτιον ταύτην αὐτῶν μνήμην, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν δωρεάν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελον Βλιώραν, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀλέξανδρον, ἀντιπρόσωπον τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου διά τοῦ π. Ἀθανασίου ὁμιλήσαντος ἑλληνιστί, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης  κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς νεοσυστάτου Κοινότητος Beersheba, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Φάραχ Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Νήφωνα, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Ρέμλης, τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος τῆς Ἄκκρης, τόν Πρωτοπρεσβύτερον π. Ἤσσα Μοῦσλεχ, ἐκπρόσωπον τῶν Ἀραβικῶν Μ.Μ.Ε. καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!”.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Πέμπτην, 12^ην /25^ην Μαρτίου 2021, ἐτελέσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἐπί τῇ διακοσιοστῇ ἐπετείῳ τῆς Ἐπαναστάσεως τῆς 25^ης Μαρτίου τοῦ 1821.

Ἡ Δοξολογία αὕτη ἀνεπέμφθη ὡς εὐχαριστία πρός τόν Θεόν διά τήν ἐνίσχυσιν Αὐτοῦ εἰς τόν ἀγῶνα τοῦ ἔθνους ἡμῶν, νά ἀποτινάξῃ τόν ζυγόν τῶν τετρακοσίων ἐτῶν τῆς πικρᾶς δουλείας εἰς τήν Ὀθωμανικήν Αὐτοκρατορίαν.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἀνεπέμφθη δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἀγωνισαμένων καί ἐκδαπανησάντων τήν ζωήν αὐτῶν εἰς τόν ἱερόν τοῦτον ἀγῶνα, ὁπλαρχηγῶν, στρατηγῶν, ἁπλῶν στρατιωτῶν καί ἐθνομαρτύρων.

Τῆς Δοξολογίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων καί Ἱεροδιακόνων  καί προσευχομένων τῶν μοναχῶν καί λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί προσωπικοῦ τοῦ Προξενείου.

Μετά τήν Δοξολογίαν, εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Πρέπει νά φυλάγετε τήν πίστη σας καί νά τήν στερεώσετε, διότι ὅταν ἐπιάσαμεν τά ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ Πίστεως καί ἔπειτα ὑπέρ Πατρίδος»! (Ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη εἰς τήν Πνύκα 13 Νοεμβρίου 1838).

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος

κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ σημερινή Ἐπέτειος τῆς 25^ης Μαρτίου τοῦ 1821 ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, διότι κατά τό τρέχον ἔτος 2021 συμπληρώνονται διακόσια ἔτη ἀπό τό κορυφαῖον γεγονός τῆς νεωτέρας Ἑλληνικῆς ἱστορίας, τῆς ἐνάρξεως δηλονότι τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.

Ἡ Ἐπανάστασις τοῦ 1821 ἀναμφιβόλως ἀποτελεῖ φωτεινόν ὁρόσημον ὄχι μόνον εἰς τήν Ἑλληνικήν ἀλλά καί εἰς τήν παγκόσμιον ἱστορίαν. Καί τοῦτο διότι ὡς λέγει ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Ὅταν ἀποφασίσαμε νά κάμωμε τήν Ἐπανάσταση, δέν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα οὔτε πώς δέν ἔχομε ἅρματα… ἀλλά ὡς μιά βροχή ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καί ὁ κλῆρός μας καί οἱ προεστοί… ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε, εἰς αὐτό τό σκοπό καί ἐκάμαμε τήν Ἐπανάσταση».

Ἡ «ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας», δηλονότι ὁ λόγος τῆς ἐλευθερίας ὁ ὤν πεφυτευμένος ἐν ταῖς καρδίαις καί διανοίαις τῶν Ἑλλήνων, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν λόγον τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καί πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. 5, 1), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Ὁ λόγος οὗτος τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας, ἦτο ἀδύνατον νά παραμένῃ ἐν τῇ ἐξουσίᾳ τοῦ σκότους (Κολ. 1, 13), τῆς βαρβαρικῆς ἁλώσεως καί τυραννίδος τῶν Ὀθωμανῶν.

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ὑπό τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 ἀποτίναξις τοῦ Ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ τῆς δουλείας, δέν ἦτο ἁπλῆ πρᾶξις ἡρωϊσμοῦ καί αὐτοθυσίας ἀλλά μᾶλλον πρᾶξις μιμήσεως τῶν μαρτύρων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. «Ἐπεβίβασας ἀνθρώπους ἐπί τάς κεφαλάς ἡμῶν, διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος, καί ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμ. 65, 12), λέγει ὁ ψαλμῳδός.

Ἡ ἐξέγερσις τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Ρωμηοσύνης ἦτο πρᾶξις κινήτρων πρωτογενῶν, δηλαδή ἁγνῶν καί πηγαίων καί ἐπ’ οὐδενί ἐξωγενῶν, τοὐτέστιν ταξικῶν καί κοινοπολιτικῶν. Τοῦτο ἐπιβεβαιοῖ καί τό ἐθνεγερτήριον σύνθημα τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη «νῦν ὁ ἀγών διά τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ τήν ἁγίαν καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερίαν», ὡς ἐπίσης καί ἡ μεγάλη συμβολή τῆς Ἐκκλησίας διά τοῦ ἀνωτέρου καί κατωτέρου κλήρου αὐτῆς. Ἡγούμενοι καί ἁπλοῖ μοναχοί πολλῶν Μοναστηρίων ἐγένοντο πρότυπα ὁλοκαυτώματος. Οὗτοι ἐθυσίασαν ἑαυτούς, ποτίζοντες οὕτως μέ τό ἱερόν αἷμά τους τό δένδρον τῆς ἐλευθερίας. «Λευτεριά καί Ρωμηοσύνη εἶναι ἀδέλφια δίδυμα» λέγει ὁ διακεκριμένος ποιητής Γιάννης Ρίτσος.

Ἡ Ἐπανάστασις τοῦ 1821 κατέδειξεν τήν ἰδιοπροσωπίαν τῶν Ἑλλήνων, τήν σφυρηλατηθεῖσαν ἐκ τῶν ἠθικῶν καί πνευματικῶν ἀξιῶν τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ φρονήματος, τοῦ ὁποίου ἡ ἐπί τέσσαρας αἰῶνας προσβολή καί ὕβρις ἕνεκεν τῆς δουλείας, ὡδήγησεν τελικῶς εἰς τό ἀπελευθερωτικόν σάλπισμα τοῦ Ρήγα Φεραίου, «ἐλευθερία ἤ θάνατος». Ἡ δέ Ἐκκλησία οὗσα ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ φρονήματος, κατέστη τό «κέντρον καί ἡ συνισταμένη τοῦ ἐθνικοῦ βίου, … ὄχι ὡς μία ἐξουσία ἐπί τοῦ λαοῦ καί ὀργάνωσις, ἀλλ’ ὡς ἐσωτερική πνοή καί δύναμις, ζωοποιοῦσα τό ἐθνικόν σῶμα, ἑνοῦσα τά μέλη αὐτοῦ διά τῆς κοινῆς πίστεως καί συντονίζουσα τάς ἐνεργείας του», ἐκήρυττε ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Κοζάνης κυρός Διονύσιος, ἀναφερόμενος εἰς τήν προσφοράν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821.

Ἡ κατά τό τρέχον ἔτος ἑορταζομένη Διακοσιοστή Ἐπέτειος τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821, δέν πρέπει νά θεωρηθῇ ἁπλῶς ὡς ἀξιοσημείωτον γεγονός ἱστορικῆς μνήμης, ἀλλά μᾶλλον ὡς ἀείρροος πηγή φωτιστικῆς δυνάμεως, καταυγαζούσης τήν ψυχήν καί τήν διάνοιαν πάντων τῶν θελόντων τήν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας ἤ κατά Παῦλον «τῶν θελόντων εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (2 Τιμ. 3, 12).

Ἡ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Γεραρά ἡμῶν Ἀδελφότης καί Ἡμεῖς ἀκούοντες εἰς τούς Παυλείους λόγους· «ὡς ἀποθνήσκοντες καί ἰδού ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καί μή θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεί δέ χαίροντες» (2 Κορ. 6, 9-10) «καί εἰδότες τόν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. 13, 11)· κατήλθομεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα χρεωστικῶς ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον αἶνον καί δοξολογίαν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τῇ μνήμῃ τῆς Παλιγγενεσίας τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ρωμαίων καί ἔθνους ἡμῶν. Ἔτι ἱκετηρίους ἐντεύξεις καί δεήσεις προσηνέγκαμεν ὑπέρ αἰωνίου ἀναπαύσεως ἐν χώρᾳ ζώντων τῶν μακαρίων ψυχῶν τῶν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως πεσόντων, ἐν τοῖς ἱεροῖς ἀγῶσι τοῦ εὐσεβοῦς γένους τε καί ἔθνους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων καί μαρτυρικῶς ἀναιρεθέντων.

Ἐπί δέ τούτοις ἐπιτρέψατε Ἡμῖν ὅπως ὑψώσωμεν τό ποτήριον ἡμῶν καί ἀξιοχρέως ἀναφωνήσωμεν:

 Ζήτω ἡ 25^ῃ Μαρτίου τοῦ 1821!

Ζήτω τό εὐσεβές καί Βασιλικόν γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων!

Ζήτω ἡ Ἑλλάς!

Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης!”

Καί ὁ Γενικός Πρόξενος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Αγαπητοί μαθητές,

Κυρίες και κύριοι.

Συμπληρώνονται σήμερα 200 χρόνια από την κορυφαία ιστορική στιγμή στη μακραίωνη πορεία του Έθνους μας, την κήρυξη της Επανάστασης του ’21, η οποία είχε ως ευτυχή κατάληξή της την ίδρυση του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους και την αναγέννηση της Δημοκρατίας στην κοιτίδα της.

Σε κάθε ιστορική περίοδο υπάρχει ένας πόλος, ένα ιστορικό γεγονός που την σημαδεύει, και γίνεται σημείο αναφοράς για όλους εμάς τους μεταγενέστερους. Η 25η Μαρτίου του 1821 αποτελεί αυτό το ορόσημο, για την Ιστορία του Ελληνισμού, των Βαλκανίων και της Ευρώπης, γιατί οι Έλληνες, έπαιρναν την ηρωϊκή απόφαση να ξεσηκωθούν, μόνοι έναντι πολλών, εναντίον της Οθωμανικής τυραννίας και να διεκδικήσουν με το αίμα τους την Ελευθερία.

Αποτελεί, συνεπώς, για τον Γενικό Πρόξενο της Μητρός Πατρίδος, ξεχωριστή τιμή να απευθύνεται προς τη Γεραρά Αγιοταφιτική Αδελφότητα και τον Ελληνισμό της Αγίας Γης, επ’ ευκαιρία της διακοσιοστής επετείου της Επανάστασης του 1821, ενός αγώνα, υπέρ βωμών και εστιών, σημείο αναφοράς και σύμβολο για το Ελληνικό Έθνος.                          

Ανοιξη ήταν και τότε πριν από δύο αιώνες, όταν ο Ελληνισμός πήρε τα όπλα τα ιερά, για να διεκδικήσει την ελευθερία του. Αυτό το ανυπέρβλητο μεγαλείο του ιδανικού που λάτρεψαν οι Έλληνες στο σύνολο τους, οι απλοί αγωνιστές και οι Ναυτικοί, ο Ιερός Κλήρος, οι έμποροι και οι γραμματιζούμενοι. «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι», όπως έγραψε η φωνή της συλλογικής μας συνείδησης, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης.

Οι σπόροι της Επανάστασης ρίζωσαν πρώτα σε περιοχές μακριά από την σημερινή Ελλάδα, στη Ρωσία, και στα Βαλκάνια, όπου δραστηριοποιούνταν ελεύθεροι Έλληνες. Η πορεία όμως δεν ήταν εύκολη. Ο μαρτυρικός θάνατος του Ρήγα και των συνεργατών του από όλα τα σημεία του Ελληνισμού: του Ιωάννη Καρατζά 31 χρονών, λογίου από τη Λευκωσία, του Ευστράτιου Αργέντη (31 χρόνων, εμπόρου από τη Χίο), του Δημήτριου Νικολίδη (32 χρονών, γιατρού από τα Ιωάννινα), του Αντώνιου Κορωνιού (27 χρονών, εμπόρου από τη Χίο), του Θεοχάρη Γεωργίου Τουρούντζια (22 χρονών, εμπόρου από τα Σιάτιστα), του Ιωάννη Εμμανουήλ (24 χρονών, φοιτητή της ιατρικής από τη Καστοριά) και του Παναγιώτη Εμμανουήλ (22 χρονών, αδερφού του Ιωάννη), στον πύργο Neboisa, παραποτάμιο φρούριο του Βελιγραδιού ενέπνευσε την ίδρυση στην Οδησσό της Φιλικής Εταιρείας, η οποία διέδωσε τους σπόρους της Επανάστασης.

Το όραμα και οι προσδοκίες των πρωτεργατών της Επανάστασης, των γνωστών και αγνώστων ηρώων που θυσίασαν τη ζωή τους υπό αδιανόητες σε εμάς σήμερα συνθήκες, ενέπνευσαν όχι μόνο τον υπόδουλο Ελληνισμό, αλλά και όλους τους ανά τον κόσμο λάτρεις της ελευθερίας, δημιουργώντας το φιλελληνικό κίνημα που συγκλόνισε την Ευρώπη και την Αμερική. Αξίζει να αναφερθούμε στη περίπτωση της Αϊτής, η οποία ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την Επανάστασή μας επίσημα, στέλνοντας 100 εθελοντές και ένα φορτίο 25 τόνων καφέ στον Αδαμάντιο Κοραή, για να πωληθεί στο Παρίσι και τα έσοδα να διατεθούν για αγορά όπλων για την Επανάσταση.

Αμέτρητα είναι τα παραδείγματα ηρωισμού και θυσίας υπεράνω του καθήκοντος στη διάρκεια της Εθνεγερσίας μας.

Ας σταθούμε ενδεικτικά στην θυσία των Ιερολοχιτών στη Μάχη του Δραγατσανίου, μία από τις συγκινητικότερες στιγμές της ελληνικής Ιστορίας, το Φεβρουάριο του 1821, όταν οι Ιερολοχίτες θυσιάστηκαν μέχρι ενός, πάντα πιστοί στον όρκο τους. Πολύτιμο έκθεμα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο των Αθηνών αποτελεί η μαύρη στολή Ιερολοχίτη του Δραγατσανίου, όπου έχει αποτυπωθεί το αίμα, με το οποίο μπόλιασε ο αγωνιστής το δέντρο της ελευθερίας μας.

Δικαίως λοιπόν επαναλαμβάνουμε γι’ αυτούς, τους στίχους του μεγάλου μας ποιητή Ανδρέα Κάλβου:

Ας μη βρέξει ποτέ το σύννεφον και ο άνεμος σκληρός, ας μην σκορπίσει το χώμα το μακάριον που σας σκεπάζει

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί πατέρες,

Κυρίες και κύριοι.

To 2021 αναπτερώνει τις ελπίδες μας για την αποδρομή της τρέχουσας λοιμώδους νόσου. Ταυτόχρονα, για μας, τους απανταχού Έλληνες, είναι φορτισμένο με έναν επιπλέον ισχυρό ιστορικό συμβολισμό.

II επέτειος των 200 ετών από την Εθνική μας Παλιγγενεσία, μας καλεί να αναλογιστούμε τις επιτυχίες και τις προκλήσεις του Εθνικού μας Βίου, και να οπλιστούμε με καρτερία και επιμονή, για να απαντήσουμε στις σύγχρονες προκλήσεις, με γνώμονα τη παρακαταθήκη που μας κληροδότησε ο αγώνας των ηρωικών προμάχων της ελευθερίας μας.

Οι εθνικές επέτειοι δεν ήταν απλώς μια ευκαιρία για να γιορτάσουμε το παρελθόν, αλλά αποτελούν κομβικά σημεία, που επαναφέρουν στη σκέψη μας τα γεγονότα που σφυρηλάτησαν και διαμόρφωσαν τη συλλογική ιστορική μνήμη των απανταχού Ελλήνων. Το όραμα και οι αξίες που ενέπνευσαν τους αγωνιστές της ελευθερίας μας δεν μπορούν παρά να μας εμπνέουν και να καθοδηγούν τη δράση μας και σήμερα. Αξίες που αποκτούν μια πρόσθετη αίσθηση επικαιρότητας για τον Ελληνισμό, ο οποίος καλείται σήμερα όπως και τότε να υπερασπιστεί την εθνική του αξιοπρέπεια και επιβίωση.

Για την Αγία Γη, το παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ως συστατικό κομμάτι της Ορθοδόξου πίστεως μας και του Ελληνισμού, υπήρξε και εξακολουθεί να παραμένει, σημείο αναφοράς, θεματοφύλακας των ηθικών και πνευματικών αξιών της ελληνικής και ορθόδοξης μαρτυρίας της στην Αγία Γη ως πηγή ζωής και ελπίδας.

Η σημερινή επέτειος υπογραμμίζει την ομόπνοη διάθεση των απανταχού Ελλήνων να διατηρήσουν την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την εθνική μας υπερηφάνεια, γνωρίζοντας καλά ότι το τίμημα της ελευθερίας είναι πάντοτε υψηλό και ότι ο τόπος μας είναι ευλογημένος, γιατί πάντοτε βρίσκονται εκείνοι που πρόθυμα θα πληρώσουν αυτό το τίμημα.

Με τις σκέψεις αυτές, καλώ όλους να αναφωνήσουμε:

 Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821!

Ζήτω η Ελλάδα!

 Ευάγγελος Βλιώρας

 Γενικός Πρόξενος

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας