Εἰς τήν νυκτερινήν Λειτουργίαν ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, τήν νύκτα τῆς 31^ης Ἰανουαρίου/13^ης Φεβρουαρίου 2022, Κυριακῆς τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, προεχειρίσθη εἰς Πρεσβύτερον ὁ Ἱερομόναχος Ἁγιοταφίτης Ἀναστάσιος Κυρμιτσάκης, διακονητής ὤν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Τήν χειροτονίαν ταύτην ἐτέλεσεν ὁ Γέρων Σκευοφύλαξ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως κ. Ἰσίδωρος, προετοιμάζων τόν χειροτονούμενον διά τῶν κάτωθι Πατρικῶν λόγων αὐτοῦ:

“Εὐλαβέστατε Ἱεροδιάκονε Ἀναστάσιε,

Εὐλογημένη ἡ ὥρα τήν ὁποία ἐπέλεξε ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης κ. κ. Θεόφιλος, νά σέ προαγάγει στόν δεύτερο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης. Ἡ χειροτονία σου σέ Πρεσβύτερο συμπίπτει μέ τήν ἔναρξη τῆς πλέον σημαντικῆς περιόδου τῆς Ἐκκλησίας μας. Τῆς προετοιμασίας γιά τήν λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁρίστε λοιπόν, ἀνοίγεται ἔμπροσθέν σου τό “στάδιον τῶν ἀρετῶν”[1]. Σοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νά ἐγκαταλείψεις τά ἔργα τοῦ σκότους, δηλαδή τίς κοσμικές μέριμνες, τήν σύγχυση τοῦ μάταιου τούτου κόσμου καί νά φορέσεις τά ὅπλα τοῦ φωτός, δηλαδή νά προετοιμαστεῖς πνευματικά γιά νά ἀξιωθεῖς νά ἀτενίσεις τό Ἅγιο Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τό ὁποῖο πηγάζει ἀπό τόν ἴδιο Ἅγιο Τόπο, τόν Πανάγιο καί Ζωοδόχο Τάφο τοῦ Κυρίου μας, στόν ὁποῖο ἐντός ὀλίγου πρόκειται νά κατέλθει τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά σέ ἀλλοιώσει γιά μία εἰσέτι φορά καί νά σέ καταστήσει σκεῦος ἐκλογῆς του.

“Ἰδού καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού καιρός μετανοίας”[2]. Καί ἡ ταπεινότης μου θά συμπληρώσει: Ἰδού Τόπος Πανάγιος, ἰδού τό κέντρον τῆς σωτηρίας. Ὁποία τιμή σοῦ ἐπεφύλαξε ἡ Θεία Χάρις μετά ἀπό μία μεγάλη διαδρομή καί περιπλάνηση στά κοσμικά μονοπάτια καί ἀφοῦ σέ ἔβγαλε ἀπό τήν “πλατεία ὁδό, τήν ἀπάγουσαν εἰς τήν ἀπώλειαν”[3], σέ εἰσήγαγε στήν “στενήν καί τεθλιμμένην ὁδόν, τήν ἀπάγουσαν εἰς τήν ζωήν”[4].

Ὁ Θεός ὁδήγησε τά βήματά σου, ὅταν πρώτη φορά εἰσῆλθες ὡς Προσκυνητής στόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως καί ἡ σπίθα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἄναψε μέσα σου. Δέν ἀρκέστηκες μόνο στό Ἱερό Προσκύνημα, τό ὁποῖο ἐπί αἰῶνες ἐπιτέλεσαν ἐκατομμύρια προσκυνητῶν.

Ὁ θεῖος ἔρωτας ἔτρωσε τήν καρδιά σου καί ἔσβησε τήν σαρκική ἀγάπη, τήν ὁποία ἔτρεφες ὡς πατέρας καί σύζυγος στήν κατά κόσμον οἰκογένειά σου. Ἀνακάλυψες τόν θεῖον Μαργαρίτην καί πώλησες ὅλα σου τά ὑπάρχοντα γιά νά τόν ἀποκτήσεις. Κατάλαβες ὅτι τίποτα δέν συγκρίνεται μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Θυμήθηκες τά λόγια τοῦ Κυρίου μας, τά ὁποῖα εἶπε στούς Ἁγίους Αὐτοῦ μαθητάς καί Ἀποστόλους: “Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καί ὁ φιλῶν υἱόν ἢ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καί ὃς οὐ λαμβάνει τόν σταυρὸν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος”[5].

Σάν ἄλλος Παῦλος ὁ ἁπλοῦς ἄφησες πίσω σου τήν σύζυγο καί τά τέκνα σου καί ἔφυγες γιά νά σωθεῖς. Καί ἐνῶ στήν περίπτωση τοῦ ὁσίου Παύλου τοῦ ἁπλοῦ ἡ γυναίκα καί οἱ θυγατέρες του ζοῦσαν μέσα στήν ἀνομία καί δέν τούς ἄγγιξε καθόλου ὁ πόθος τοῦ πατρός τους γιά τήν ἀληθινή ἐν Χριστῷ ζωή, ἡ δική σου οἰκογένεια ὄχι μόνο ὠφελήθηκε ἀπό τήν ἀπόφασή σου, ἀλλά καί ἀκολούθησε τό παράδειγμά σου. Ζωντανή ἀπόδειξη στέκεται δίπλα σου ὁ κατά σάρκα γιός σου, ὁ ὁποῖος παρά τό νεαρό τῆς ἡλικίας του δέν ἐντυπωσιάστηκε ἀπό τίς σειρῆνες τοῦ κόσμου, ἀλλά ἀντιθέτως προτίμησε νά σέ ἀκολουθήσει στήν Ἁγία Γῆ.

Ἀφοῦ λοιπόν μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ ξέφυγες ἀπό τίς παγίδες, τίς ὁποῖες σοῦ ἔστησε ὁ διάβολος ἀπό τά ἀριστερά σου, στέκεσαι σήμερα ἐνώπιον ὅλων μας καί ἀναμένεις νά μπεῖς στό ἐνδότερον τοῦ καταπετάσματος.

Σέ αὐτό ἀκριβῶς τό σημεῖο θέλω νά σοῦ ἐπιστήσω τήν προσοχή, διότι ὁ κίνδυνος πού σέ περιμένει εἶναι πολύ μεγαλύτερος καί οἱ πειρασμοί εἶναι πολύ πιό δυσδιάκριτοι διότι, ἀφοῦ ὁ διάβολος ἀπέτυχε ὡς τώρα νά σέ ρίξει στούς ἐξ εὐωνύμων πειρασμούς, τώρα σοῦ ἐτοιμάζει τούς ἄλλους πειρασμούς, οἱ ὁποῖοι θά σοῦ ἔρθουν ἐκ δεξιῶν. Θά σέ πολιορκήσουν λογισμοί ὑπερηφανείας.

Θά νομίσεις ὅτι εἶσαι ἀνώτερος ἀπό ἄλλους ἱερεῖς, οἱ ὁποίοι διακονοῦν σέ ἄλλα μέρη τῆς Γῆς. Ἡ τιμή καί ὁ σεβασμός πού θά σοῦ ἀποδίδεται ἀπό τούς εὐλαβεῖς προσκυνητές μπορεῖ πολύ εὔκολα νά σέ παραπλανήσει καί νά νομίσεις ὅτι ἤδη ἔχεις φτάσει σέ μέτρα ἁγιότητος καί ὅτι ἐσύ εἶσαι τό κέντρο τοῦ κόσμου. Ὁ θαυμασμός καί τά κολακευτικά λόγια, τά ὁποῖα συνήθως ἀπευθύνουν οἱ διάφοροι ἐπισκέπτες σέ ὅλα τά μέλη τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, θά ἠχοῦν διαρκῶς στά αὐτιά σου.

Γιά νά σέ προστατεύσω ἀπό αὐτές τίς ἐπικίνδυνες σκέψεις θά σοῦ θυμίσω τί εἶπε ὁ Κύριός μας στόν ἐκλεκτό του λαό, τούς Ἰουδαίους, τούς ὁποίους εἶχε προωρίσει νά ἀποτελέσουν ἀναπόσπαστο μέρος τῆς Θείας Οἰκονομίας. Αὐτόν τόν ἴδιο ἐκλεκτό λαό, τόν ἀποκάλεσε “Γεννήματα ἐχιδνῶν”[6], ἐπαναλαμβάνοντας τά προφητικά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου καί Βαπτιστοῦ, ὅταν προέτρεπε τούς ὁμογενεῖς του νά “ποιήσουν καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας καί νά μήν σκέφτονται ὅτι θά σωθοῦν ἐπειδή τυχαίνει νά ἔχουν πατέρα τόν Ἀβραάμ γιατί ὁ Θεός μπορεῖ ἀκόμα καί τίς πέτρες νά μεταμορφώσει καί νά τίς μετατρέψει σέ παιδιά τοῦ Ἀβραάμ”[7].

Ἔτσι καί ἐσύ νά μήν νομίσεις ὅτι μόνο ἡ φυσική σου παρουσία στόν Πανάγιο Τάφο τοῦ Κυρίου μας ἀρκεῖ γιά νά σοῦ ἀνοίξει τόν δρόμο πρός τήν σωτηρία. Κανείς ἄνθρωπος, ὅσο ἀκόμα ἀναπνέει δέν μπορεῖ νά θεωρήσει δεδομένη τήν σωτηρία του. “Ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν”[8].

Οὔτε πάλι νά νομίσεις ποτέ ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ προστάτες καί φύλακες τοῦ Παναγίου Τάφου καί τῶν λοιπῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, σάν νά ἦταν ὁ Κύριος καί Θεός μας ἀδύναμος καί νά εἶχε τήν ἀνάγκη ἀπό ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς νά τόν προστατεύσουμε.

Μήν τυχόν καί συμβεῖ καί σέ ἐμᾶς αὐτό πού βλέπουμε νά συμβαίνει στόν περιούσιο λαό του, ὁ ὁποῖος ἐνῶ κλήθηκε ἀπό τό Θεό καί προετοιμάστηκε γιά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἐν τούτοις ἡ Φαρισαϊκή του ὑπερηφάνεια τόν τύφλωσε καί δέν ἀναγνώρισε τόν Σωτῆρα.

Γιά αὐτό, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα τά τροπάρια τοῦ Ἑσπερινοῦ καί τοῦ Ὄρθρου θά σοῦ ἀπευθύνω καί προσωπικά τίς ἴδιες συμβουλές. Φρόντισε μέ ὅλες σου τίς δυνάμεις νά διατηρήσεις ταπεινό φρόνημα. Αὐτό θά τό κατορθώσεις ἀρχικά μέ τήν ὑπακοή, τήν ὁποία θά ἐπιδείξεις στήν ἀγόγγυστη ἐπιτέλεση τοῦ διακονήματός σου. Ἐάν ὁ Διάβολος σοῦ σπείρει σκέψεις σάν ζιζάνια ὅτι δῆθεν θά ἔπρεπε τό διακόνημά σου νά εἶναι ἀνάλογο μέ τήν ἡλικία σου, τότε ἀμέσως νά ἐπαναλάβεις τά παντοδύναμα λόγια τοῦ Κυρίου μας στό Σαραντάριο Ὄρος “ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ”[9] καί νά διώξεις ἀμέσως τούς πονηρούς λογισμούς.

Ἰδιαιτέρως, ὅταν ὁ κόπος τῆς ἡμέρας θά σοῦ κλείνει τά βλέφαρα καί θά σοῦ φέρνει λογισμούς ἐξαντλήσεως, ἐσύ θά σκέφτεσαι τήν αἰώνια ἀνάπαυση στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ πού θά ἔχουν ὅσοι νίκησαν τό σαρκίο τους καί ὑπερέβησαν τή φύση τους, ὅπως ἀκριβῶς βλέπουμε τήν τοιχογραφία τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου στήν Τράπεζα τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ Λαύρας νά μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι: “ὅστις σάρκα ἐνίκησεν, οὗτος φύσιν ἐνίκησε. Ὁ δέ φύσιν νικήσας, πάντως ὑπέρ φύσιν ἐγένετο”[10].

Νά μοιάσεις στήν ἀνεξικακία τόν νεοφανέντα καί λαοφιλή Ἅγιο Νεκτάριο, ὁ ὁποῖος παρά τούς σκληρούς διωγμούς, τούς ὁποίους ὑπέστη ὄχι ἀπό ἀλλοθρήσκους καί ἀλλοεθνεῖς, ἀλλά ἀπό τούς ἰδίους του τούς ἀδελφούς Ἀρχιερεῖς καί Ἱερομονάχους, ἐν τούτοις οὐδέποτε ἐγόγγυσε καί πολύ περισσότερο οὐδέποτε παραπονέθηκε ἐναντίον τινός καί ὑπέμεινε τίς ἀπάνθρωπες συκοφαντίες μέ ὑπομονή καί ἀνεξικακία.

Στήν πλήρη ἀποταγή, ἄς ἔχεις μπροστά σου ζωντανό παράδειγμα τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν Καυσοκαλυβίτη καί νά εἶσαι πάντοτε ἔτοιμος ὅπως ὅλοι οἱ Ἁγιοταφίτες νά ἐγκαταλείψεις τήν θέση, στήν ὁποία βολεύτηκες καί ἀναπαύτηκες καί νά προσαρμοστεῖς σέ ὁποιαδήποτε νέα κατάσταση προκύψει.

 Πάνω ἀπό ὅλα νά τιμήσεις τό θεῖο δῶρο τῆς Ἱερωσύνης, τό ὁποῖο πρόκειται νά λάβεις ἐντός ὀλίγου ἐντός τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου. Νά τελεῖς τήν Θεία καί Ἱερά Λειτουργία μετά φόβου Θεοῦ καί ἀγάπης μή ἔχων λογισμούς μνησικακίας ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν σου. Νά ἔχεις τό θάρρος νά ζητᾶς συγγνώμη ἀπό τούς ἀδελφούς σου ὅταν σφάλλεις καί νά συγχωρεῖς ὅσους σοῦ προκάλεσαν ἄθελά τους θλίψη.

Τηρώντας τά παραπάνω δέν θά εἶσαι μακρυά ἀπό ἐκεῖνον τόν δοῦλο τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε νά ἀκούσει ἀπό τόν Κύριό του τό: “Εὖ, δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ! ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου”[11].

Καί τώρα κλίνε τό γόνυ καί ἄνοιξε τήν καρδιά σου γιά νά δεχθεῖς τήν Θεία Χάρη τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, πού θά σοῦ θεραπεύσει τήν οἱαδήποτε πνευματική ἀσθένεια καί θά ἀναπληρώσει τίς ἐλλείψεις σου, γιά νά σέ καταστήσει ἄξιο Λειτουργό ἁγιάζοντας ἐμᾶς καί ἁγιαζόμενος ὁ ἴδιος. Ἀμήν”.

Ἅμα τῇ ἐπιθέσει τῶν χειρῶν τοῦ Ἀρχιερέως ἐπί τῆς κεφαλῆς τοῦ χειροτονουμένου, τῇ ἐπικλήσει τῆς θείας Χάριτος καί τῇ ἀναγνώσει τῶν μυστικῶν εὐχῶν καί τῇ ἐπιδόσει τῶν ἱερῶν ἀμφίων, ὁ λαός ἀνεφώνησεν “ἄξιος! ἄξιος!” καί ὡλοκληρώθη τό Μυστήριον τῆς χειροτονίας διά τοῦ “αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς  τοῦ Ὑψίστου”.

Τόν χειροτονούμενον καί τούς τιμήσαντας αὐτόν ἐδέχθη ἐν συνέχειᾳ ὁ Γέρων Σκευοφύλαξ εἰς τό Γραφεῖον αὐτοῦ.

Κατά τήν τάξιν, ὁ χειροτονηθείς ὑπέβαλε τά σέβη αὐτοῦ καί ἔλαβε την εὐλογίαν τοῦ Μακαριωτάτου τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας, 1^ης /14^ης  Φεβρουαρίου 2022.

Εἰς τό πλαίσιον τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε καί τά ρᾶσα τοῦ δοκίμου Γεωργίου Κυρμιτσάκη, υἱοῦ τοῦ χειροτονηθέντος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

[1] Ἰδιόμελον τῶν Αἴνων τοῦ Ὄρθρου Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς

[2] Ἰδιόμελον τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς

[3] Ματθ. 7, 13

[4] Ματθ. 7, 14

[5] Ματθ. 10, 37-38

[6]  Ματθ. 23, 33

[7] Λουκ. 3, 7

[8] Ματθ. 11, 12

[9] Ματθ. 4, 10

[10] Τοιχογραφία Τράπεζας Ἱερᾶς Λαύρας ὁσίου Σάββα

[11] Ματθ. 25, 21

Τήν Παρασκευήν, 8^ην /21^ην Ἰανουαρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ, ἤτοι τῆς μνήμης τῶν ἱδρυτῶν αὐτῆς Ἁγίου Ἰωάννου καί Ἁγίου Γεωργίου τῶν Χοζεβιτῶν.

Ἐξ αὐτῶν ὁ μέν Ἅγιος Ἰωάννης ὑπῆρξεν στῦλος καί φάρος τῆς Μονῆς, προσελθών εἰς αὐτήν ἐκ τῆς ἐπαρχίας αὐτοῦ Μητροπόλεως Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης καί ὁ Ἅγιος Γεώργιος ,ἐπίσης προερχόμενος ἐκ Κύπρου καί ἀνακαινίσας τήν Μονήν ἐκ τῶν ἐρειπίων τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς τοῦ 614 μ.Χ. καί προσελκύσας μοναχούς εἰς αὐτήν καί ἐμψυχώσας αὐτούς καί πλῆθος Χριστιανῶν.

Ἐπί τῇ μνήμῃ αὐτῶν ὁ νῦν ἡγούμενος καί ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς καί ἀνασυγκροτήσας αὐτήν Κοινοβιακῶς Ἀρχιμανδρίτης π. Κωνσταντῖνος ἐδέχθη τόν Μακαριώτατον Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον  διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Τούς ἐν ἁγίοις συνασκήσαντας τόποις, ἐν τῇ Μονῇ του Χοζεβᾶ… ὕμνοις εὐφημήσωμεν τόν σοφόν Ἰώαννην· σύν αὐτῷ Γεώργιον…»

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Μετά τῆς Τιμίας Ὑμῶν Συνοδείας,

Οἱ Ἅγιοι Κτίτορες τῆς Ἱερᾶς τοῦ Χοζεβᾶ Λαύρας Ἰωάννης καί Γεώργιος, ἐν ταύτῃ συνησκήθησαν, οὐχί ἀσφαλῶς ἀμφότεροι ἅμα, ἀλλά τοῖς συγχρόνοις αὐτοῦ Πατράσιν ἕκαστος ἐν εἰλικρινείᾳ, ἐν ἀκεραιότητι, ἐν ἀγάπῃ καί εἰρήνῃ. Ἀπλῶς εἰπεῖν, ἐν ὁμονοίᾳ καί ἑνότητι! Ἀρετάς, διά τάς ὁποίας ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος σημειοῖ:

«Καί οὕτω δύναται ὁμοφωνία πολλή καί εἰρήνη καί συμφωνία ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης κρατεῖν ἀλλήλους καί συνδιάγειν μετ’ ἀλλήλων ἐν ἀκεραιότητι καί ἀφελότητι καί εὐδοκίᾳ Θεοῦ» (ΒΕΠΕΣ Τόμος 41, Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, Ὁμιλ. Γ’ 21,31, p. 156).

Καί πόσον πολυπόθητος καθίσταται εἰς τάς ἡμέρας κατά τάς ὁποίας διάγομεν, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, τηλικαύτη ὁμόνοια, ὁμοψυχία καί σύμπνοια ἐν τῇ Ἀγίᾳ ἡμῶν Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ!

Ἥν (ὁμόνοιαν) καί εὐχόμεθα, ὅπως -διά πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Χοζεβιτῶν Ἰωάννου καί Γεωργίου καί δι’ εὐχῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος -ἐπιτευχθῇ ἐν τέλει. Ἀμήν!

Υἱκῶς καλωσορίζομεν τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, εὐχόμενοι: Καλήν Πανήγυριν!»

Ἀκολούθως ἐτελέσθη ἀγρυπνία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου, συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, τοῦ Ἱερομονάχου τῆς Μονῆς π. Χρυσογόνου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλόντων τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών καί τῶν μοναχῶν Κλήμεντος καί Δανιήλ καί μετεχόντων μοναχῶν τινων ἄνευ προσκυνητῶν, κωλυομένων εἰσέτι ἐκ τοῦ covid.

Εἰς το Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τον θεῖον λόγον ἔχοντα ὡς ἕπεται :

«Μωϋσῆς καί Ἀαρών ἐν τοῖς ἱερεῦσιν αὐτοῦ καί Σαμουήλ ἐν τοῖς ἐπικαλουμένοις τό ὄνομα αὐτοῦ. Ἐπεκαλοῦντο τόν Κύριον, καί αὐτός εἰσήκουσε αὐτῶν ἐν στύλῳ νεφέλης ἐλάλει πρός αὐτούς. Ὅτι ἐφύλασσον τά μαρτύρια αὐτοῦ καί τά προστάγματα αὐτοῦ, ἅ ἔδωκεν αὐτοῖς», λέγει ὁ ψαλμῳδός (Ψαλμ. 98,6-7).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Τό ἐν εἴδη περιστερᾶς καταβάν Ἅγιον Πνεῦμα ἐπί τῷ ἐν Ἰορδάνῃ ποταμῷ βαπτισθέντι Ἰησοῦ Χριστῷ καί Υἱῷ τοῦ Θεοῦ συνήγαγεν ἡμᾶς ἐν τῷ θείῳ τούτῳ εὐναστηρίῳ τοῦ Χοζεβᾶ, ἵνα τιμήσωμεν τήν ἱεράν μνήμην τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου.

Φαιδρά μέν ἡ παρελθοῦσα ἑορτή τῶν Ἁγίων Θεοφανείων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔνδοξος ἡ παροῦσα ἡμέρα τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ. Καί τοῦτο διότι «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ» (Ψαλμ. 67,36) κατά τόν ψαλμῳδόν.

Ὁ θεομακάριστος Γεώργιος, ἀκούων εἰς τούς λόγους τοῦ ψαλμῳδοῦ  «προσεδόκων τό σωτήριόν σου, Κύριε, καί τάς ἐντολάς σου ἠγάπησα. ἐφύλαξεν ἡ ψυχή μου τά μαρτύριά σου καί ἠγάπησεν αὐτά σφόδρα» (Ψαλμ. 118, 166-167) καί «ἐπεπόθησα τό σωτήριόν σου Κύριοε καί ὁ νόμος σου μελέτη μου ἐστίν» (Ψαλμ. 118, 174), ἐγκατέλειπε τόν τόπον τῆς γεννήσεως αὐτοῦ, δηλονότι τήν νῆσον Κύπρον καί προσέδραμεν εἰς τόν τόπον τοῦ σωτηρίου μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας. Τόν τόπον δηλαδή τῆς Γεννήσεως, τῆς Σταυρώσεως καί τῆς Τριημέρου Ταφῆς καί Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὡς μαρτυρεῖ τοῦτο καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Τοῦ ἀεί ὄντος τόν τάφον ἐπεθύμησας, ἄκρως θεάσασθαι καί προσκυνῆσαι σοφέ· κἄν τούτῳ γενόμενος ἔκρινας ὅσιον δι’ ἀσκήσεως συννεκρωθῆναι, Ὅσιε, τῷ δι’ οἶκτον νεκρωθέντι».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ μακάριος Γεώργιος ἐπεζήτει τήν «ἀκήρατον καί ἄπονον βιωτήν» τῶν φίλων τοῦ Χριστοῦ, τῶν πολιτῶν δηλονότι «τῆς ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν μενούσης πόλεως», (Ἑβρ. 13,14). Ἐπεζήτει οὗτος, ἵνα ἐνδυθῇ τόν Χριστόν, τόν «φῶς οἰκοῦντα ἀπρόσιτον», (Α’ Τιμ. 6,16). Διό καί ἐλήλυθεν ἐν τῇ περιχώρῳ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου, ἵνα βαπτισθῇ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἀκούων εἰς τό κήρυγμα τοῦ θείου Παύλου: «ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», (Γαλ. 3,27).

Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου ὁ Ἱερός Φώτιος λέγει: «Τόν Χριστόν καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον οὐχ ὡς ἱμάτιον ἔξωθεν περικείμενον περιβαλλόμεθα, ἀλλ’ ὡς τήν καρδίαν καί τούς λογισμούς πληρούμενοί τε φωτός καί τό πρόσωπον χάριτος». Ὁ πληρούμενος δέ τήν καρδίαν αὐτοῦ φωτός καί τό πρόσωπόν του χάριτος γίνεται ἅγιος κατά τόν καλέσαντα ὑμᾶς Ἅγιον καί αὐτοί ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε, διότι γέγραπται ἅγιοι ἔσεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι», (Α΄ Πέτρ 1, 15-16) κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, παραθέτων ἐκ τοῦ βιβλίου τοῦ Λευϊτικοῦ (Λευϊτ. 11, 44) ἀφ’ ἑνός, καί ἀκούων εἰς τήν προτροπήν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀφ’ ἑτέρου, «ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ Πατήρ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν», (Ματθ. 5,48).

Σημειωτέον ὅτι τό ἅγιοι καί τέλειοι ἔσεσθε ἀφορᾷ οὐχί εἰς τήν οὐσίαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἰς τάς ἀγαθάς πράξεις καί ἐνεργείας καί γενικῶς εἰς ὅλας τάς ἀρετάς. «Καί γάρ καί ἡμεῖς καίτοι μή δυνάμενοι ὅμοιοι κατ’ οὐσίαν τοῦ Θεοῦ γενέσθαι, ὅμως ἐξ ἀρετῆς βελτιούμενοι μιμούμεθα τοῦ Θεοῦ», λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.

«Τό πάσης κακίας ἀλλοτριοῦσθαι, καθώς ἄν ἤ δυνατόν, ἔργῳ τε καί λόγῳ καί διανοίᾳ τῶν παρ’ αὐτῆς [τῆς κακίας] μολυσμῶν καθαρεύοντας, τοῦτο μίμησίς ἐστιν ὡς ἀληθῶς τῆς θείας τελειότητος, λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης.

Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς θείας τελειότητος καί ἁγιότητος μιμητής ἐγένετο καί ὁ σήμερον τιμώμενος ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος διά τῶν ἀσκητικῶν αὐτοῦ ἀγώνων, ὡς ἄλλος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ἐν τῇ περιχώρῳ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου καί δή ἐν Χοζεβᾶ, κηρύττων διά τοῦ παραδείγματος αὐτοῦ τήν τοῦ Χριστοῦ ἄκραν ταπείνωσιν καί τελείαν αὐτοῦ ἀγάπην. Τοῦτο ἐξ ἄλλου μαρτυρεῖ καί ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἀναφωνῶν καί λέγων:

Εὗρεν ἡ μονή τοῦ Χοζεβᾶ σε, κανόνα καί ἀκριβέστατον παράδειγμα, ἅπαν μετερχόμενον, ἐναρέτων πράξεων, εἶδος Ὁσίων καύχημα, σοφέ Γεώργιε· διό βεβιωκότες ἐνθέως, μετά σοῦ σκιρτῶσιν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ θεσπέσιος Γεώργιος ἀνεδείχθη τῶν μοναζόντων τό σεμνόν ἐγκαλλώπισμα καί ἡ μονή αὐτοῦ δηλονότι ἡ τοῦ Χοζεβᾶ «τόπος ἁγιάσματος καί ἐξομολογήσεως τῆς μνήμης τῆς ἁγιωσύνης αὐτοῦ» κατά τόν  ψαλμῳδόν, ἔνθα τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ ποταμῷ βαπτισθέντος Χριστοῦ ὡδήγησαν πλειάδα ὁσίων καί δικαίων μεταξύ δέ αὐτῶν διακρίνονται ὁ συνασκητής τοῦ ἁγίου Γεωργίου Ἰωάννης ὁ γενόμενος Ἐπίσκοπος Καισαρείας καί ὁ νέος ὅσιος Ἰωάννης ὁ ἐκ Ρουμανίας ὁρμώμενος, οὗτινος τό ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον λείψανον αὐτοῦ καταγγέλλει τήν πίστιν τῶν ἁλιέων Ἀποστόλων καί μαρτυρεῖ τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν τήν νίκην τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας. Δεηθῶμεν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα καί ἡμεῖς ἑορτάζοντες τήν μνήμην τοῦ Ὁσίου Γεωργίου τύχωμεν τοῦ σωτηριώδους φωτός τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν Λόγον, τόν ἀρρήτῳ σοφίᾳ, ἥκοντα καινουργῆσαι τόν Ἀδάμ, βρώσει φθορᾷ πεπτωκότα δεινῶς, ἐξ ἁγίας Παρθένου, ἀφράστως σαρκωθέντα δι’ ἡμᾶς, οἱ πιστοί ὁμοφρόνως, ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν». Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Μετά τήν ἀπόλυσιν ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Κωνσταντῖνος παρέθεσε μοναστηριακήν τράπεζαν.

Τήν ἑπομένην, Σάββατον 9^ην /22^αν Ἰανουαρίου 2022 ἐτελέσθη θεία Λειτουργία εἰς τό προσκείμενον τῇ Μονῇ καί προσφάτως ἀνακαλυφθέν Κοιμητήριον τῶν Χοζεβιτῶν ὁσιομαρτύρων, εἰς τό ὁποῖον καί ἀνηγέρθη παρεκκλήσιον ἐπί τῇ μνήμῃ αὐτῶν ὑπό τοῦ νῦν ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου. Ἀναρτᾶται ἡ εἰκών τῶν ὁσιομαρτύρων καί τοῦ παρεκκλησίου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου 2^ας/15^ης Ἰανουαρίου 2022 ἐξεδήμησε πρός Κύριον ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης Εὐσέβιος Δαγγαλᾶς. Ὁ μακαριστός ἀδελφός ἡμῶν εὑρέθη νεκρός εἰς τό κελλίον αὐτοῦ ὑπό του Γέροντος Δραγουμάνου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου.

Πρό τούτων εἶχεν ἔλθει εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί ἔψαλεν ὡς Πρωτοψάλτης αὐτοῦ εἰς τήν ἑορτήν τῆς Ἀποδόσεως τῶν Χριστουγέννων, ἡμέραν Πέμπτην, τήν νύκτα δέ τῆς ἡμέρας ταύτης ἐθεάθη δι’ ἐπίσκεψιν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως διά τήν λειτουργίαν τῆς ἑορτῆς τῆς Περιτομῆς του Χριστοῦ καί του Μεγάλου Βασιλείου.

Ἡ ἐξόδιος αὐτοῦ ἀκολουθία ἐτελέσθη τήν 3:30 μ.μ. ὥραν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας τοῦ Σαββάτου 2^ας/15^ης Ἰανουαρίου 2022 εἰς τό παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Θέκλης, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συνιερουργούντων πάντων τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου καί πολλῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων ἐν συμμετοχῇ μοναχῶν, μοναζουσῶν καί λαϊκῶν ἐκ τοῦ Ρωσσοφώνου καί Ἀραβοφώνου  ποιμνίου ἡμῶν καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Τόν ἐπικήδειον ἐξεφώνησεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, περιέχοντα  τά τῆς κατά Θεόν πολιτείας αὐτοῦ καί διακονίας ἐν τῷ Πατριαρχείῳ καί ἔχοντα ὡς ἕπεται:

“Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἑορτάσαντες πρό τινος σύν Θεῷ ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει τήν Μητρόπολιν τῶν ἑορτῶν, τῶν Χριστουγέννων, ἐν Βηθλεέμ καί ἐν τῇ Ἁγιοταφιτικῇ ἡμῶν Ἀδελφότητι καί χθές τήν ἑορτήν τῆς Περιτομῆς τοῦ Κυρίου καί τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου καί τοῦ Νέου Πολιτικοῦ Ἔτους, μετά λύπης πολλῆς καί ὀδύνης ψυχῆς, τήν σήμερον, Σάββατον, ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Σιλβέστρου Πάπα Ρώμης καί τοῦ Ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, εὕρομεν τόν ἀδελφόν ἡμῶν, Ἀρχιμανδρίτην Εὐσέβιον αἰφνιδίως θανόντα εἰς τό κελλίον αὐτοῦ. Εἴχομεν ἴδει τοῦτον διά τελευταίαν φοράν ψάλλοντα εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τήν ἡμέραν τῆς Ἀποδόσεως τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων.

Τήν θλῖψιν ἡμῶν ἐπί τῇ αἰφνιδίᾳ ἁρπαγῇ ταύτῃ καί  ἐπί τῷ θλιβερῷ χωρισμῷ τούτῳ, δύναται νά παραμυθήσῃ Αὐτός ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ θανών ὡς ἄνθρωπος ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν. Μόνον ἐν τῷ προσώπῳ καί τῇ  διδασκαλίᾳ Αὐτοῦ δίδοται ἡ ἴασις τῆς θλίψεως τῆς τετρωμένης ψυχῆς ἡμῶν.

Ἀναθαρροῦντες ὅθεν ἀποδίδομεν εἰς τον ἐκλιπόντα ἀγαπητόν ἀδελφόν ἡμῶν ὅσα ἡ Ἐκκλησία καθιερωμένα νεκρώσιμα καί ἐξόδια ὁρίζει ἐν τῇ τελετῇ ταύτῃ καί ὅσα εὔφημα καί ἀξιέπαινα ἡ Ἀδελφότης ἡμῶν ἀναγνωρίζει αὐτῷ ὅτι οὗτος ἐκ Ἀχλαδοχωρίου Σινικῆς Σερρῶν ὁρμώμενος καί ἐν εὐσεβεῖ οἰκογενείᾳ ἀνατραφείς, προσῆλθεν εἰς νεαράν ἡλικίαν εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν καί φοιτήσας ἐν αὐτῇ καί ἀποφοιτήσας ἐνετάχθη ὡς μοναχός εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα ἐπιδοθείς καί ἀριστεύσας εἰς τόν Ἕλληνα λόγον καί τήν ἀκριβῆ Παράδοσιν τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς. Χειροτονηθείς εἰς διάκονον καί Πρεσβύτερον καί λαβών τό ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου, ἀπεστάλη διά Θεολογικάς σπουδάς  εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Λένινγκραντ εἰς Ρωσσίαν, ἔνθα ἠρίστευσεν καί εἰς τήν Ρωσσικήν Γλῶσσαν.

Ἐπανελθών εἰς Ἱεροσόλυμα, διηκόνησε μετά ζήλου καί ἀφοσιώσεως  εἰς διαφόρους Ἀγιοταφιτικάς διακονίας, ὡς εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως ἐν  Βηθλεέμ, τήν Ἀρχιγραμματείαν, τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Καπερναούμ, τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους, τήν Ἱεράν Μονήν τῶν Ἁγίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης καί τό Ἀρχεῖον.

Διετέλεσε Λαμπαδάριος τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί ἐπί ἔτη πολλά Πρωτοψάλτης εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί διά τῆς μελιρρύτου φωνῆς αὐτοῦ καί τῆς ἀκριβοῦς Βυζαντινῆς Μουσικῆς  ἀποδόσεως τῶν ὕμνων ηὔφραινε, συνεκίνει τάς ψυχάς ἡμῶν καί ἔφερε εἰς κοινωνίαν μετά τοῦ Ὑψίστου.

«Ἐπελθών, ὅμως, ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται». Οὐδέποτε θά ἀκούσωμεν τοῦτον καί πάλιν εἰς τον παρόντα αἰῶνα ἡδύνοντα τάς ἀκοάς καί καταπραΰνοντα τάς καρδίας ἡμῶν, ἀλλά εἰς τόν μέλλοντα αἰῶνα ἐν τῇ Ἀναστάσει τῶν νεκρῶν.

Ἐν τῇ πίστει καί ἐλπίδι ταύτῃ, παρακαλοῦμεν τόν ἔχοντα ἐξουσίαν ζωῆς καί θανάτου καί ἀφέσεως ἁμαρτιῶν, ὅπως συγχωρήσῃ αὐτῷ, εἴ τι ἥμαρτεν ὡς ἄνθρωπος ἐκουσίως ἤ ἀκουσίως καί δεχθῇ αὐτόν νά ὑμνῇ Αὐτόν καί εἰς τά οὐράνια σκηνώματα Αὐτοῦ μετά τῶν ὁσίων καί δικαίων, ἔνθα φωτίζει τό ἄπλετον καί ἄσχετον φῶς τῆς Τρισηλίου Θεότητος καί παραμυθεῖ ἡ ἀγάπη Αὐτοῦ ἡ τελεία καί ἡ εὐσπλαγχνία Αὐτοῦ ἡ ἀμέτρητος καί ἀνείκαστος.

Εἴη ἡ μνήμη αὐτοῦ αἰωνία!”

Τῇ συνοδείᾳ τῆς νεκρικῆς πομπῆς ὑπό τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον ἐνετάφη εἰς τό ἐν Σιών Κοιμητήριον τοῦ Πατριαρχείου.

Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν 1.00 π.μ. ὥραν εἰς θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον, ἔλαβε ώραν ἡ εἰς διάκονον χειροτονία τοῦ μοναχοῦ Δοσιθέου Κονίδη.

Ὁ μοναχός Δοσίθεος κατά κόσμον Ἠλίας Κονίδης προσῆλθεν εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί εἰς τό Πατριαρχεῖον ὡς δόκιμος ἐκ τῆς Μονῆς τῆς δοκιμασίας αὐτοῦ, ἔλαβε τό μοναχικόν σχῆμα.

Δοκιμασθείς εἰς τό Πατριαρχεῖον καί τό Κεντρικόν Μοναστήριον εἰς τά ἀνατεθέντα αὐτῷ διακονήματα ἐκρίθη ἄξιος ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου νά χειροτονηθῇ διάκονος.

Ἡ χειροτονία ἔλαβε χώραν εἰς τό πλαίσιον τῆς θείας Λειτουργίας, ὡς ὁρίζει τό Τυπικόν τῆς Ἐκκλησίας. Πρό τῆς χειροτονίας ὁ χειροτονῶν Ἀρχιεπίσκοπος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος ἀπηύθυνεν αὐτῷ λόγους Πατρικούς διά τήν σημασίαν καί τήν ἱερότητα τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱεροδιακονίας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Ἀγαπητέ ὑποδιάκονε Δοσίθεε,

μεγάλη καί εὔσημος ὄντως ἡ σήμερον ἡμέρα διά σέ, ὅτε σεπτῇ ἀποφάσει τοῦ φιλοστόργου ἡμῶν Πατρός καί Πατριάρχου κ.κ. Θεόφιλου τοῦ Γ΄ καί Συνοδικῇ διαγνώμῃ καταξιοῦσαι νῦν τῆς ὑψίστης τιμῆς τῆς εἰς Διάκονον χειροτονίας.

Μετά περισσῆς ἀγάπης πρός τόν Κύριον καί Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν καί ὁλοθύμου ἀφοσιώσεως πρός τήν Ἁγιωτάτην ἡμῶν Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν ἐγκατέλειψας γονεῖς, ἀδελφούς, συγγενεῖς καί φίλους καί ἦλθες εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, προκειμένου ἵνα ὑπηρετήσῃς μέ ὅλας σου τάς δυνάμεις καί ἀφιερώσῃς τόν ἑαυτόν σου εἰς τά Πανάγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν σκηνώματα, τά ὁποῖα ὡς συνδεόμενα μέ τήν ἐπί γῆς παρουσίαν τοῦ Λυτρωτοῦ ἡμῶν ἀναβλύζουν νάματα ζῶντα καί χάριν θεϊκήν, παρέχοντα ποταμούς εὐλογίας εἰς τούς προσερχομένους ἐν πίστει πρός προσκύνησιν αὐτῶν.

Ἐντός τοῦ μικροῦ χρονικοῦ διαστήματος τῆς παρουσίας σου ὡς μοναχοῦ εἰς το παλαίφατον ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Πατριαρχεῖον ἐπέδειξες ὑπακοήν ἀρίστην, προθυμίαν ὑποδειγματικήν εἰς τήν ἐπιτέλεσιν τοῦ καθήκοντός σου, σεβασμόν πρός τούς πρεσβυτέρους, ἀγάπην πρός τούς μικροτέρους.

 Διά τοῦτο καί ὡς ὄντως ἐντός μικροῦ διαστήματος πληρώσας χρόνους μακρούς, ἀξιοῦσαι σήμερον τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Τάφου τῆς εἰσδοχῆς σου δηλονότι εἰς τόν πρῶτον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης.

Εἶμαι πλέον ἤ βέβαιος περί τῶν πολλῶν καί ποικίλων συναισθημάτων, τά ὁποῖα διακατέχουν καί κατακλύζουν τήν εὐγενῆ σου ψυχήν καί καρδίαν. Τήν χαράν καί τήν ἀγαλλίασιν διαδέχονται ὁ φόβος καί τό δέος, καθότι ἀσφαλῶς συναισθάνεσαι τό μέγεθος τῆς εὐθύνης, τήν ὁποίαν ἀναλαμβάνεις.

Μή δειλιᾷς ὅμως, ἀλλά θάρσει τῷ εὐεργέτῃ Χριστῷ, τόν Ὁποῖον ἀπό τῆς σήμερον θά ὑπηρετῇς πλέον ἐνεργῶς. Μέ ταπεινόν φρόνημα ἀντίκρυσον τόν ἐπί Σταυροῦ τάς χεῖρας ἐκτείναντα ἐξ ἀρρήτου φιλανθρωπίας πρός τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Οὗτός ἐστιν ἡ παρηγορία καί ἡ δύναμις ἡμῶν, εἰς Αὐτόν μόνον ἐλπίζομεν· διά τοῦτο νά προσπαθῇς δι’ ὅλης σου τῆς βιοτῆς νά ἀκολουθῇς τῷ παραδείγματι Αὐτοῦ ὡς ἀσφαλοῦς τύπου καί ὑπογραμμοῦ τῆς σωτηρίας.

Αἱ ἀσθενεῖς σου δυνάμεις σέ ἐπηρεάζουν, ὥστε νά θεωρῇς δυσβάστακτον τό τόλμημα, ἔχε ὅμως πρό ὀφθαλμῶν πάντοτε καί τείνων εὐήκοον τό οὖς εἰς τά ἀλάνθαστα λόγια τοῦ Κυρίου, φιλανθρώπως λέγοντος  ἡμῖν «ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστί».

Διά τοῦτο πρόσελθε ἐν νηφούσῃ διανοίᾳ, οὐ μήν ἀλλά καί συντετριμμένῃ καρδίᾳ, ἵνα λάβῃς ὑπό τῶν ἀναξίων χειρῶν μου τήν χάριν τοῦ πανσθενουργοῦ Παναγίου Πνεύματος, τοῦ διέποντος καί διαφυλάσσοντος τήν στρατευομένην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν. 

Αἱ εὐχαί τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου, τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου καί πάντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἀδελφῶν σου σέ συνοδεύουν πάντοτε, ἰδίᾳ δέ κατά τήν εὔσημον ταύτην καί ἱεράν στιγμήν τῆς ζωῆς σου. Εὔχομαι, ὅπως ἡ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ σέ διαφυλάττῃ πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου».

Ἀντιφωνῶν ὁ μέλλων χειροτονηθῆναι εἶπε τά κάτωθι:

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!

Πανιερώτατε Μητροπολίτη Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιε,

Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἱεραπόλεως καί Σκευοφύλαξ τοῦ Παναγίου Τάφου κ. Ἰσίδωρε,

Πανοσιολογιώτατε Γέρον Δραγουμᾶνε π. Ματθαῖε,

Πανοσιολογιώτατε Ἔξαρχε τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν Ἑλλάδι π. Ραφαήλ,

Σεβαστοί πατέρες,

Εὐλογημένο ποίμνιο,

Μέ τίς εὐχές τοῦ Θειοτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου κ.κ. Θεοφίλου συναθροιστήκαμε σήμερα νά τιμήσουμε τούς ἑορταζόμενους Ἁγίους μας, νά ἐνισχυθοῦμε καί νά προετοιμαστοῦμε γιά τήν μεγάλη ἡμέρα τῆς κατά σάρκα γεννήσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τέλος γιά νά μοῦ δώσετε διπλή χαρά ἀπ’ ὅ,τι θά λάμβανα, ἐάν δέν ὑπῆρχε ἡ παρουσία σας, τήν εὐλογημένη αὐτή στιγμή τῆς προσωπικῆς μοῦ Πεντηκοστῆς.

Ἀρχικά θέλω νά εὐχαριστήσω ὅλους ὅσους συνετέλεσαν στήν βιολογική καί πνευματική μου εὐημερία, πράγμα πού μέ ἔκανε νά βρίσκομαι ἐδῶ σήμερα. Ξεκινώντας ἀπό τούς κατά σάρκα συγγενεῖς μου, τούς διδασκάλους μου, τόν Σεβ. Μητροπολίτη Μονεμβασίας καί Σπάρτης κ. Εὐστάθιο, τήν ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Λακωνίας καί τοῦ καθηγουμένου αὐτῆς πανοσιολογιωτάτου π. Ἐφραίμ, πού μέ ἐνίσχυσαν καί μέ στερέωσαν στά πρῶτα βήματά μου στήν μοναδική πολιτεία, καταλήγω εὐχαριστώντας ἐγκάρδια τό Ἱερό Κοινό τοῦ Παναγίου Τάφου καί τόν αὐτοῦ καθηγούμενο Πατέρα καί Πατριάρχη ἡμῶν κ.κ. Θεόφιλο, τόν Ἅγιο Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιο γιά τήν τιμή πού λαμβάνω νά χειροτονοῦμαι ἀπό τά χέρια τοῦ Γενικοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου, τόν Γέροντα Δραγουμᾶνο, πανοσιολογιώτατο π. Ματθαῖο, πού μέ ἐμπιστεύθηκε καί μέ στήριξε στό ξεκίνημά μου στά θεοβάδιστα αὐτά μέρη. Συνολικά εὐχαριστῶ ὅλην τήν Ἱερά Σύνοδο γιά τήν ἐμπιστοσύνη πού μοῦ δείχνει. Ἡ χαρά εἶναι μεγάλη. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μέ ἔφερε στά μέρη πού ὁδηγήθηκε ὁ δίκαιος Ἀβραάμ, ὅταν ὑπακούοντας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐξῆλθε τῆς συγγενείας καί τοῦ τόπου πού τόν μεγάλωσε. Ἐδῶ, πού ὁ προφητάναξ Δαυΐδ, ὅταν τόν κυνηγοῦσε ὁ γιός του Ἀβεσσαλώμ νά τόν σκοτώσει γιά νά πάρει τόν θρόνο του, προσευχόταν στόν Θεό νά εὐσπλαχνιστεῖ τό παιδί του, γιατί αὐτό τοῦ συμβαίνει λόγῳ τῶν δικῶν του σφαλμάτων.

Στόν τόπο πού γεννήθηκε ἡ Παναγία μας, στόν ὁποῖο μᾶς προσέφερε τόν Κύριό μᾶς Ἰησοῦ Χριστό καί Σωτήρα μας. Στόν τόπο, πού ἀκόμα καί σήμερα οἱ προγονοί μας ἄφησαν  ἀνεξίτηλο τό πέρασμά τούς εἰς τούς αἰῶνες. Θά κλείσω τόν εὐχαριστήριο λόγο μου μέ μία εὐχή. Τό Ἱερό Κουβούκλιό μας, πού δεσπόζει στόν Ναό τῆς Ἀναστάσεως, μετά τήν μεγάλη καταστροφή πού ὑπέστη τό 1810, ἕνωσε τούς ἁπανταχοῦ Ἕλληνες στήν ἀνοικοδόμησή του, ὥστε ἔκτοτε νά ἀποκαλεῖται «τό θαῦμα τῆς πίστεως τῶν Ἑλλήνων». Εὔχομαι καί στίς ἰδιαίτερες αὐτές στιγμές πού περνοῦμε, νά διατηροῦμε τήν ὁμόνοια καί τήν ἑνότητά μᾶς. Σᾶς εὐχαριστῶ ὅλους γιά τήν ἀγάπη σας καί συγχωρῆστε τά ὅποια σφάλματά μου!»

Τόν χειροτονούμενον ἅμα τῇ ἐπικλήσει τῆς θείας Χάριτος ἐπευφήμησαν διά τοῦ «ἄξιος» οἱ συμμετέχοντες εἰς τό μυστήριον μοναχοί, μοναχαί καί λαϊκοί.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ χειροτονούμενος προσέφερε κέρασμα εἰς τούς τιμῶντας αὐτόν εἰς τό Γραφεῖον τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου.

Πρό τῆς μεσημβρίας ὁ χειροτονούμενος προσῆλθεν εἰς τό Πατριαρχεῖον καί ἔλαβε τήν εὐλογίαν καί τάς Πατρικάς νουθεσίας τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

https://www.facebook.com/100024003007073/videos/1259410547888120/

Τήν Δευτέραν, 9^ην/22^αν Νοεμβρίου 2021, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ 16^η ἐπέτειος τῆς ἐκλογῆς καί Ἐνθρονίσεως εἰς τόν ἔνδοξον Θρόνον τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Διά τό αἴσιον καί σημαντικόν γεγονός τοῦτο ἔλαβε χώραν Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, τήν 10.30 π.μ. ὥραν. Τῆς Δοξολογίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων καί διακόνων καί προσευχομένων μοναχῶν καί μοναζουσῶν ἐξ ὅλων τῶν περιοχῶν τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου, καί λαϊκῶν πιστῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Τῆς Δοξολογίας τελειωθείσης, τῶν κωδώνων κρουομένων, πάντες ἀνῆλθον εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ἐξ ὀνόματος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος  ὡς  ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

 Γεγονός λίαν εὐχάριστον καί λίαν σημαντικόν συνήγαγε σήμερον τά τίμια μέλη τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος  τῆς Ἐκκλησίας εἰς Δοξολογικήν Σύναξιν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Τό γεγονός τοῦτο εἶναι ἡ πρό δέκα καί ἕξ ἐτῶν ἐκλογή καί Ἐνθρόνισις τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος ψήφοις κανονικαῖς καί ὁμοφώνοις τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου εἰς τόν ἔνδοξον καί  μαρτυρικόν Θρόνον τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν καί δή κατόπιν περιόδου δεινῆς δοκιμασίας, ἡ ὁποία ἐκλυδώνισε, ἀλλ’ εὐτυχῶς δέν κατεπόντισε, τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας. Τότε ἡ Ἀδελφότης ἤρθη εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων καί τῶν ἐπιταγῶν τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς, κατεδίκασε καί ἀπεκήρυξε παρανόμους συμφωνίας ἀπεμπολήσεως ἀνυπολογίστου ὑλικῆς καί πολιτιστικῆς ἀξίας περιουσίας τοῦ Πατριαρχείου, διακυβευούσας τό καθεστώς τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων καί ἔθεσε ἐπί τῆς Πατριαρχικῆς Ἐξέδρας τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, ἵνα ὁδηγῇ τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τοῦ τρικυμιώδους πελάγους τῆς ὁμιχλώδους διαφθορᾶς εἰς τόν εὔδιον λιμένα τῆς ἐντιμότητος, δικαιοσύνης καί διαφανείας.

   Τήν ἐντολήν λαβοῦσα ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης, οὐδόλως ὠλιγώρησε οὐδέ ἐφείσθη κόπων καί μόχθων καί προσπαθειῶν, ἀλλ’ ἀντιθέτως δι’ ὅλων Αὐτῆς τῶν δυνάμεων ἀπεδύθη εἰς δικαστικούς δαπανηρούς ἀγῶνας καί συναντήσεις μετ’ ἐντοπίων καί ἐξωτερικῶν παραγόντων ἰσχύος καί ἐπιρροῆς διά τήν ἀναίρεσιν τῶν ἄνευ ἐγκρίσεως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί γνώσεως τῆς Ἀδελφότητος γενομένων παρανόμων  συμφωνιῶν. Τό ἐνδιαφέρον  τοῦτο ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐπεξέτεινε καί εἰς τήν ἀξιοποίησιν τῆς ἐν Ἑλλάδι ἀκινήτου περιουσίας τοῦ Παναγίου Τάφου διά συστήματος οἰκονομικῆς διαφανείας, δυναμένου νά ἀποφέρῃ εἰς τό Πατριαρχεῖον ἔσοδα ἀνταποκρινόμενα εἰς τά βαρέα ἔξοδα αὐτοῦ. Μετά τῆς αὐτῆς ὑπευθυνότητος καί εὐαισθησίας ἡ ὑμετέρα Μακαριότης ἀνταπεκρίθη καί εἰς τάς ὑποβαλλομένας ἑκάστοτε οἰκονομικάς ἐκθέσεις τοῦ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Κύπρου Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου.

 Ζωηρόν, ἔμπρακτον καί ἀποτελεσματικόν ἐνδιαφέρον ἐπέδειξεν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης καί εἰς τήν διαφύλαξιν τῶν Προσκυνηματικῶν δικαιωμάτων τῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ γένους ἡμῶν ἐν συνεργασίᾳ μετά τῆς Κουστωδίας τῆς Ἁγίας Γῆς τῶν Φραγκισκανῶν διά τήν ἀποσόβησιν ἀποπειρῶν δημιουργίας τετελεσμένων καταστάσεων ὑπό τῶν Ἀρμενίων, ὡς συνέβη εἰς τήν περίπτωσιν τῆς ὑφ’ ἡμῶν ἀναρτήσεως τῶν παραπετασμάτων τοῦ θεοδέγμονος  Σπηλαίου τῆς Βηθλεέμ, τῆς καθόδου τῆς ἡμετέρας εἰκόνος εἰς τό Σπήλαιον, διαρκοῦντος τοῦ ἡμετέρου Ἑσπερινοῦ, ὅταν ἡ ἡμετέρα ἑορτή τῶν Ἐπιφανείων συμπέσῃ μετά τῶν Χριστουγέννων τῶν Ἀρμενίων ἐν ἡμέρᾳ Κυριακῇ ἤ Δευτέρᾳ, τῆς   ἀπομακρύνσεως τῶν κιγκλιδωμάτων, τῶν τοποθετηθέντων ὑπό τῶν Ἀρμενίων εἰς τήν πρόσοψιν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ἐξασκήσεως τοῦ δικαιώματος ἡμῶν τοῦ θυμιάματος ἐντός τοῦ ἀλταρίου τοῦ παρεκκλησίου τῆς Ἁγίας Ἑλένης τῶν Ἀρμενίων καί τῆς στάσεως ἡμῶν ἐν αὐτῷ κατά τήν ἡμετέραν ἑορτήν τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ καί τῆς παύσεως τῶν ἐργασιῶν τῶν Ἀρμενίων εἰς τό ἐν τῇ αὐλῇ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως παρεκκλήσιον αὐτῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἄχρι διευθετήσεως διά κοινῆς συμφωνίας τῶν Τριῶν Μειζόνων Κοινοτήτων.

 Αἱ ἐνέργειαι καί αἱ προσπάθειαι τῆς ὑμετέρας Μακαριότητος διά τήν διαφύλαξιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καί τῶν Προσκυνηματικῶν δικαιωμάτων τοῦ Πατριαρχείου οὐδόλως ἀπέσπασαν Αὐτήν ἐκ τῆς ἐξασκήσεως τοῦ καθαρῶς Ποιμαντικοῦ ἔργου ὑπό τήν ἰδιότητα Αὐτῆς εἴτε ὡς ἡγουμένου τῆς Ἀδελφότητος εἴτε ὡς Πατριάρχου τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου ποιμνίου ἡμῶν. Κατά τό παρελθόν καί κατά τό τρέχον ἔτος τῆς πανδημίας ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐπεσκέφθη ἑορταζούσας ἱεράς Μονάς καί Κοινότητας καί ἐνίσχυσε τό φρόνημα τῶν μοναχῶν καί τῶν πιστῶν εἴτε διά τοῦ λόγου εἴτε διά βοηθείας οἰκονομικῆς. Ὡσαύτως ἐδέχθη εἰς τό Πατριαρχεῖον ἱερεῖς καί ἐπιτρόπους τοῦ ποιμνίου καί κατηύθυνεν αὐτούς εἰς τήν πρός τό συμφέρον αὐτῶν ἐπίλυσιν τῶν προβλημάτων τῶν Κοινοτήτων αὐτῶν. Ἡ πλέον ὅμως ἔμπρακτος συμπαράστασις τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τοῦ Πατριαρχείου πρός τό ποίμνιον ὑπῆρξεν ἡ πρόσφατος συναφθεῖσα συμφωνία μεταξύ τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς διεθνοῦς Ἑταιρείας Raouabi, κατόπιν λήψεως τῆς  σχετικῆς ἀδείας παρά τῆς Δημαρχίας Ἱεροσολύμων, διά τήν ἀνέγερσιν εἰς τήν ἐν Μπίρ Ναμπάλα-Μπετ-Χανίνε τῆς Νέας Ἀνατολικῆς Ἱερουσαλήμ ἰδιοκτησίαν τοῦ Πατριαρχείου τετρακοσίων διαμερισμάτων κατοικήσεως, σχολείου, καταστημάτων, γραφείων, ἐμπορικοῦ κέντρου, χώρων ἀναψυχῆς καί χώρων σταθμεύσεως εἰς τό κτιριακόν συγκρότημα «Al– Quds Lana / τά Ἱεροσόλυμά μας», ἔργον προοριζόμενον νά προσφέρῃ μεγάλην ἀνακούφισιν εἰς τό ἀσφυκτικόν στεγαστικόν πρόβλημα τῆς Κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων. Εἰς τήν καλλιτέραν περίθαλψιν τῆς ὑγιείας τῶν μελῶν τοῦ ποιμνίου ἀλλά καί παντός ἀσθενοῦντος ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος καί ἐθνικότητος θά συντελέσῃ τό προσφάτως ἀγορασθέν διά τήν Πολυκλινικήν «Ἅγιος Βενέδικτος» ἀκτινογραφικόν μηχάνημα, δωρεά τοῦ κ. Ἀθανασίου Μαρτίνου ἐνεργείαις τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

 Διά τήν εὐημερίαν τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς ἐκαλλιεργήθη ἡ συνεργασία μεταξύ τῶν τοπικῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τό Πατριαρχεῖον. Μετά τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν διετηρήθη ἡ ἐν Χριστῷ κοινωνία, τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος τονιζούσης πάντοτε τήν ἀναγκαιότητα συνεχίσεως τοῦ διαλόγου διά τήν ἐπίλυσιν καί τῶν πλέον ἀκανθωδῶν  προβλημάτων.

  Διά τήν συνέχισιν, αὔξησιν καί τόν ἐμπλουτισμόν τοῦ θεαρέστου ἔργου τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος συμπορεύεται μετ’ Αὐτῆς καί συμπαρίσταται εἰς αὐτήν ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος καί πᾶσα ἡ Ἀδελφότης, ἑκάστου μέλους αὐτῆς διαθέτοντος τά προσόντα αὐτοῦ, τήν πεῖραν, τήν παιδείαν, τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπην, ὑπακοήν καί τόν σεβασμόν πρός τόν Πατριαρχικόν θεσμόν καί πρός Ὑμᾶς τόν Προκαθήμενον αὐτοῦ, «ἱστάμενον εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ».

  Ἐξ ὀνόματος  τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί  τῆς Ἀδελφότητος  ὑψῶ τό ποτήριον, Μακαριώτατε, εὐχόμενος Ὑμῖν ἔτη ὅσα πλεῖστα, εἰρηνικά, εὐφρόσυνα, εὐσταθῆ καί καρποφόρα, ἐν κραταιᾷ κυβερνητικῇ δυνάμει Πνεύματος Ἁγίου ἄνωθεν καί ἐν ἀγαλλιάσει ἐκ τῆς θέας τῶν τέκνων Ὑμῶν, ὡς νεοφύτων ἐλαιῶν καρποφορούντων πέριξ τῆς τραπέζης Ὑμῶν πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου γένους ἡμῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο». 

Ἐν συνεχείᾳ προσεφώνησεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος κ. Βλιώρας, ἀντιπρόσωποι τῶν Κοινοτήτων τοῦ ποιμνίου, ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ρωσικῆς  Ἐκκλησίας καί ἄλλοι.

Τούτους εὐχαριστῶν ὁ Μακαριώτατος ἀντιπροσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

«Ὑψώσω σε, ὁ Θεός μου ὁ βασιλεύς μου, καί εὐλογήσω τό ὄνομά σου εἰς τόν αἰῶνα καί εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος» (Ψαλμ. 144,1), ψάλλει ὁ Προφητάναξ Δαβίδ.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί Χριστιανοί.

Ἡ ἄμπελος τοῦ Κυρίου, δηλονότι ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἥν ἐφύτευσεν ἡ δεξιά Αὐτοῦ καί ἐπότισεν τῷ ἰδίῳ αὐτοῦ αἵματι (πρβλ. Ψαλμ. 79,15-16), ἑορτάζει σήμερον τήν Δεκαεξαετῆ ἐπέτειον τῆς ἐλέῳ Θεοῦ ἐγκαταστάσεως τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος ἐπί τοῦ Ἀποστολικοῦ Θρόνου τοῦ ἁγίου καί δικαίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου αὐτῆς.

Ἡ ἑόρτιος αὕτη ἐπέτειος δέν ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναξιότητα Ἡμῶν ἀλλ’ εἰς τόν θεοΐδρυτον καί ἀποστολικόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας «καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. 20,28) κατά τόν Εὐαγγελιστήν Λουκᾶν.

Διό καί κατήλθομεν μετά τῶν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον Δοξολογίαν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ «τῷ ἐνεργοῦντι ἐν ὑμῖν καί τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας» (Φιλιπ. 2,13) κατά Παῦλον.

Ἡ ἄχρι τοῦδε Πατριαρχική, ἡγουμενική, μοναστική καί ποιμενική Ἡμῶν διακονία «ἐπί τοῦ θρόνου τῆς χάριτος τοῦ Ἀρχιερέως τοῦ μεγάλου τοῦ διεληλυθότος τούς οὐρανούς Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐξ οὗ λαμβάνομεν ἔλεον καί χάριν» (πρβλ. Ἑβρ. 4,14-15), τοῦ θρόνου, δηλονότι τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν καί κατοικητητρίου τοῦ Θεοῦ Σιών τῆς ἁγίας, ἕνα καί μοναδικόν σκοπόν ἔσχεν, τήν διαφύλαξιν τῆς θεοσδότου Ἀποστολικῆς παραδόσεως, τήν παρακαταθήκην τῆς ὑγιαινούσης πίστεως καί τῆς ὀρθοτομήσεως τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας, τῆς γενομένης διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου «καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. 1,14).

Προσέτι δέ, εἰς τήν διατήρησιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἀποτελούντων τά ἁπτά καί ἀψευδῆ μαρτύρια τοῦ μεγάλου μυστηρίου τῆς εὐσεβείας (Α΄ Τιμ. 3,16) ἀλλά καί τῶν ἱερῶν τόπων τῆς λογικῆς λατρείας ὡς καί τῆς προασπίσεως τῶν ἐπ’ αὐτῶν ἀπαραγράπτων προνομίων καί κυριαρχικῶν δικαιωμάτων τοῦ εὐσεβοῦς καί βασιλικοῦ γένους τε καί ἔθνους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Οὐχ ἧττον ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ Κυρίου: «ἀπό ῾Ιεροσολύμων μή χωρίζεσθαι, ἀλλά περιμένειν τήν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός ἥν ἠκούσατέ μου» (Πράξ. 1,4), οὐκ ἐπαύσαμεν ὑψώνειν τήν φωνήν ἡμῶν πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν ἐπιχωρίως καί διεθνῶς ὑπέρ τῆς μή ἀλλοιώσεως τοῦ ὑφισταμένου πολυπολιτισμικοῦ, πολυθρησκευτικοῦ καί πολυεθνικοῦ χαρακτῆρος τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ, τῆς ἀποτελούσης τήν πνευματικήν πρωτεύουσαν ὅλου τοῦ κόσμου, ἰδιαιτέρως δέ ὑπέρ τῆς ἐνισχύσεως ἠθικῶς τε καί ὑλικῶς τῶν ἐν τῇ ἁγίᾳ Γῇ διαβιούντων Χριστιανῶν.

Τοῦτο δέ πράττομεν ἐν τῷ ὑπό τῆς θείας Προνοίας ἀνατεθέντι προτάγῳ θεσμικῷ ῥόλῳ τοῦ Παλαιφάτου ἡμῶν Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τοῦ διεθνῶς ἀνεγνωρισμένου, ἐν τῇ ἐξασκήσει τῆς πνευματικῆς καί θρησκευτικῆς αὐτοῦ ἀποστολῆς, ἀλλά καί τῆς μερίμνης ὑπέρ διαφυλάξεως τοῦ ὑφισταμένου καθεστῶτος, τόσον τοῦ προσκυνηματικοῦ, ὅσον καί τοῦ δημογραφικοῦ, ἐν τῇ ἁγίᾳ πόλει Ἱερουσαλήμ, τοῦ ἐπαπειλουμένου ἀπό τῶν ἀποκαραδοκούντων τήν ἀλλοίωσιν αὐτοῦ. Οὐ μήν ἀλλά «πᾶσαν τήν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ’ αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περί ὑμῶν» (Α΄ Πετρ. 5,7) παραγγέλει ὁ θεσπέσιος Πέτρος.

Ἡ ἐνθρονιστήριος αὕτη δεκαεξαετής ἐπέτειος τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος καλεῖ ἡμᾶς οὐχί εἰς καύχησιν ἀλλ’ εἰς ἐγρήγορσιν. «Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πετρ. 5,8) λέγει ὁ Πρωτοκορυφαῖος Πέτρος. Ἡ γάρ καύχησις ἡμῶν, δηλονότι ἐν Χριστῷ, αὕτη ἐστίν, κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος, τό μαρτύριον τῆς συνειδήσεως ἡμῶν (πρβλ. Β΄ Κορ. 1,12).

Στοιχοῦντες «τῷ κανόνι τούτῳ» (Γαλ. 6,16), δηλονότι τῷ λόγῳ τοῦ Παύλου, «τό μαρτύριον τῆς συνειδήσεως ἡμῶν», καλούμεθα ἵνα «πληροφορήσωμεν τήν διακονίαν ἡμῶν ποιοῦντες ἔργον Εὐαγγελιστοῦ» (πρβλ. Β΄ Τιμ. 4,5) ἐν τῷ συγχρόνῳ ἡμῖν κόσμῳ τῆς παγκοσμιοποιήσεως διά τῆς ὁποίας «τό γάρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας» (Β΄ Θεσ. 2,7), τουτέστιν «βλασφημία, ὑπερηφανία καί ἀφροσύνη» (Μάρκ. 7,22).

Εἰς τήν Πατριαρχικήν καί ἡγουμενικήν Ἡμῶν διακονίαν τοῦ ἀποστολικοῦ καί μαρτυρικοῦ θρόνου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ἔχομεν συνεργούς καί συλλειτουργούς τούς σεβαστούς καί ἀγαπητούς ἐν Χριστῷ Ἡμῖν Πατέρας καί Ἁγιοταφίτας ἀδεφλούς, Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἱερομονάχους, διακόνους καί μοναχούς, τούς διακρινομένους διά τόν ἔνθεον αὐτῶν ζῆλον καί τήν θυσιαστικήν τοῦς Ἁγιοταφιτισμοῦ αὐταπάρνησιν, ἀκούοντες εἰς τούς λόγους τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου Ἀντιοχείας: «Πάντες οὖν ἐν ὁμονοίᾳ ἀλλήλους ἀγαπήσωμεν, καί μηδείς κατά σάρκα βλεπέτω τόν πλησίον, ἀλλ’ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Μηδέν ἔστω ἐν ὑμῖν, ὅ δυνήσεται ὑμᾶς μερίσαι, ἀλλ’ ἑνώθητε τῷ ἐπισκόπῳ, ὑποτασσόμενοι τῷ Θεῷ δι’ αὐτοῦ ἐν Χριστῷ».

Ἐπ’ ἀληθείᾳ λέγομεν ὁ ἀγών ἡμῶν εἶναι ἀγών «πρός τήν μεθοδείαν τῆς πλάνης» (Ἐφ. 4,14) καί τοῦ μερισμοῦ, δηλονότι τοῦ σχίσματος τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας. «Πᾶσα πόλις ἤ οἰκία μερισθεῖσα καθ’ ἑαυτήν οὐ σταθήσεται» (Ματθ. 12,25) λέγει Κύριος. Διό καί ἡμεῖς οἱ διακονοῦντες ἐν τοῖς ἱεροῖς τόποις τῆς Γεννήσεως, τῆς Σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «δι’ οὗ τήν καταλλαγήν ἐλάβομεν» (Ρωμ. 5,11), οὐ παυόμεθα προσεύχεσθαι ὑπέρ τῆς τηρήσεως τῆς ἑνότητος τοῦ Πνεύματος ἐν «τῷ συνδέσμῳ τῆς Εἰρήνης» (Ἐφ. 4,3).

Τάς μεθοδείας ταύτας τῆς πλάνης, τοῦ μερισμοῦ καί τοῦ ψεύδους τοῦ Διαβόλου καταγράφει ἡ ἱερά ἱστορία τοῦ παρελθόντος, ἀλλά καί τοῦ παρόντος αἰῶνος, τῆς Ἐκκλησίας γενικώτερον καί τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων εἰδικώτερον, δηλονότι τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τοῦ ὑπό τῶν υἱῶν τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου (Λουκ. 18,8) διαβαλλομένου ἀλλ’ οὐ καταβαλλομένου.

Δεηθῶμεν τοῦ Θεοῦ Πατρός τῶν φώτων καί τῆς ἀληθείας, «ἵνα κατευθύνῃ τά διαβήματα ἡμῶν πρός ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ» διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου Πενταπόλεως. Ἡ δέ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐνισχύῃ πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ διακονίᾳ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἀδιαψεύστων μαρτυρίων τῆς πίστεως ἡμῶν ὡς καί τῆς διαποιμάνσεως τοῦ ὑπό τῆς λοιμώδους πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ δοκιμαζομένου εὐσεβοῦς Χριστεπωνύμου ποιμνίου ἡμῶν.

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τούς τιμήσαντας διά τῆς παρουσίας αὐτῶν τήν Ἐνθρονιστήριον ταύτην ἑορτήν Ἡμῶν, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν φωτιστικήν ἐνέργειαν τοῦ Παναγίου Τάφου, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελον Βλιώραν, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀλέξανδρον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Χαράλαμπον Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος, τόν Διευθυντήν τῆς Σχολῆς Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Πατριαρχείου κ. Σαμήρ Ζανανήρη καί τήν καθηγήτριαν κ. Καφετζῆ καί τόν καθηγητήν κ. Κόγκον, τόν κ. Μορίς Σαμπέλα, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Πολυκλινικῆς «Ἅγιος Βενέδικτος», τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Ἀσντόντ Ρωσοφώνου Κοινότητος, τούς Ἐντιμοτάτους κ. Ἀθανάσιον Ἀμποῦ Ἀέτα καί Ὄντε Ἀΐσα, τόν Ἁγιογράφον Γαβριήλ καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς Ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου».

Μετά τήν λῆξιν τῆς τελετῆς ἐν τῷ Πατριαρχείῳ παρετέθη μεσημβρινή μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 3^ην / 16^ην Νοεμβρίου 2021, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου εἰς τόν προς τιμήν αὐτοῦ ὑπό τῆς Ἁγίας Ἑλένης ἀνεγερθέντα προσκυνηματικόν Ναόν ἐπί τοῦ τάφου αὐτοῦ εἰς Λύδδαν.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἔχει μνήμην οὐχί τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου, ἀλλά τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ τιμίου λειψάνου αὐτοῦ ἐκ Ρώμης, ἔνθα ἐμαρτύρησεν ὑπέρ Χριστοῦ, εἰς Λύδδαν πόλιν τῆς ἐκ μητρός καταγωγῆς αὐτοῦ.

Διά τό γεγονός τοῦτο ἐτέλεσε θείαν Λειτουργίαν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Πρεσβυτέρων, τοῦ ἡγουμένου Ἱερομονάχου π. Μαρκέλλου, τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος Λύδδης ἀραβιστί καί προσευχομένων ἀθρόως πιστῶν καί προσκυνητῶν εἰς τόν ἐν τῇ κρύπτῃ τάφον αὐτοῦ τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς Τέλ-Ἀβίβ κ. Ἀναστασίου Κωνσταντάρα καί τῆς Γεωργιανῆς Πρεσβείας κ. Δαβίδ.

Εἰς τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ὡμίλησεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

Σεβαστοί Πατέρες καί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

«Τήν μνήμη τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου γιορτάζει, ὡς γνωστό, ἡ Ἐκκλησία τήν 23η Ἀπριλίου. Σήμερα, 3^η Νοεμβρίου, γιορτάζει τήν μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου του καί τῶν Ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ του στήν Λύδδα.

Ποιά εἶναι ἄραγε ἡ ἀλήθεια γύρω ἀπ’ αὐτά τά δύο γεγονότα; Τήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων καί τά Ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ του;

Ἡ μνήμη τῆς ἐκκλησίας μας διασώζει ὅτι πρίν νά μαρτυρήσει ὁ ἅγιος Γεώργιος στή Ρώμη ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ, ἄφησε ὑποθήκη στόν ὑπηρέτη του νά μεταφέρει τό σῶμα του καί τή διαθήκη διανομῆς τῆς περιουσίας του στήν πατρίδα τῆς μητέρας του. Ἀπό πλευρᾶς τοῦ πατέρα του, ὁ ἅγιος ἦταν Καππαδόκης, Μικρασιάτης. Ἀπό πλευρᾶς τῆς μητέρας του ἦταν Παλαιστίνιος.

Συνεπής στήν ἐντολή τοῦ ἁγίου Γεωργίου ὁ ὑπηρέτης του, μετά τό μαρτύριό του, μετέφερε τό λείψανό του στήν πόλη τῆς καταγωγῆς τῆς μητέρας του, τή Λύδδα. Ἡ μεταφορά αὐτή συνέπεσε μέ τήν ἐπίσκεψη καί τήν δράση στούς ἁγίους τόπους τῆς Ἁγίας Ἑλένης. Σ’ αὐτήν τήν περίοδο, ἡ Ἁγία Ἑλένη ἔκτισε τό Ναό τῆς Ἀναστάσεως, τή Βασιλική τῆς Γεννήσεως στή Βηθλεέμ κι ἄλλες ἐκκλησίες, πάνω στούς τόπους, ἀπό τούς ὁποιους πέρασε κι ἔζησε ὁ Κύριος. Σ’ αὐτούς τούς τόπους, ὕστερα ἀπό ὑπόδειξη καί παράκληση τῶν χριστιανῶν τῆς Λύδδας, πού τιμοῦσαν ἤδη τόν ἅγιο καί τό λείψανό του, συμπεριέλαβε ἡ Ἁγία Ἑλένη καί τόν τάφο του στή Λύδδα κι ἔκτισε μεγαλοπρεπῆ ναό. Ὁ ναός αὐτός εἶναι ἕνας ἀπό τούς πιό ἀρχαίους τῆς χριστιανοσύνης καί συγκαταλέγεται ἀνάμεσα στά ἅγια προσκυνήματα τῆς ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Σ’ αὐτό τό ναό προσκυνεῖται τεμάχιο τοῦ τιμίου λειψάνου τοῦ ἁγίου Γεωργίου, τό μικρό πού ἐναπέμεινε, γιατί ἡ ἐκκλησία Ἱεροσολύμων ἔδωσε ἀπ’ αὐτό καί σ’ ἄλλες ἐκκλησίες. Προσκυνώντας τό λείψανο τοῦ ἁγίου, ὅπως τίς ἅγιες εἰκόνες, ἁγιαζόμαστε, μᾶς μεταδίδεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, πού περιέχει ἄφθονη τό λείψανο, γιατί ἀπ’ αὐτό ἔρρευσε αἷμα γιά τό Χριστό, μᾶς μεταδίδονται ἰάσεις, ὅταν ἀσθενοῦμε, γιατί τά λείψανα τῶν ἁγίων ἔχουν ἰαματικές ἰδιότητες.

Πολυάριθμοι εἶναι οἱ προσκυνητές, πού ἔχουν μεταβῆ σήμερα στή Λύδδα, τήν κατ’ ἐξοχή πόλη τοῦ ἁγίου, πού ἀπ’ ἐκεῖνον ὀνομάζεται καί Γεωργιούπολη, γιά νά προσκυνήσουν τό λείψανο τοῦ ἁγίου καί νά ζητήσουν τή βοήθεια του.

Ἡ πανηγυρική αὐτή ἑορτή σήμερα μέ ἐπίκεντρο τήν Θεία Εὐχαριστία εἶναι μεγάλη εὐλογία γιά ὅλη τήν πόλη τῆς Λύδδας καί ἰδιαίτερα γιά τήν Ἑλληνορθόδοξη Κοινότητα. Μεταφέρομε σ’ αὐτή τίς εὐχές καί τίς εὐλογίες τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου στό δραστήριο ἡγούμενο π. Μάρκελλο, στούς ἐπιτρόπους, στό Ὀρθόδοξο ποίμνιο, σέ ὅλους τούς ἑορταστές, στούς ἀγαπητούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς συλλειτουργούς ἱερεῖς καί στούς διπλωματικούς ἀντιπροσώπους τῶν διαφόρων κρατῶν πού τιμοῦν μέ τήν παρουσία τους τήν ἑορτή. Παρακαλοῦμε τόν Ἅγιο Γεώργιο νά εἶναι πρέσβυς πρός Κύριο καί βοηθός μας στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς μας καί προστάτης τῆς ὑγιείας μας ἀπό κάθε ἀσθένεια καί κυρίως ἀπό τόν ἰό τοῦ covid – 19.  Γένοιτο».

Εἰς τόν Σεβασμιώτατον, τήν συνοδείαν καί εἰς ἄλλους παρέθεσε τράπεζαν ὁ ἡγούμενος Ἱερομόναχος π. Μάρκελλος καί τό Συμβούλιον τῆς Κοινότητος.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἐτελέσθη θεία Λειτουργία καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Νοσοκομείου ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, δεξιουμένης τῆς μοναχῆς Πανσέμνης καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Γεωργίου Ἑβραϊκῆς ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μακαρίου δεξιουμένης τῆς μοναχῆς Χριστίνης καί εἰς Ἅγιον Γεώργιον Μπετζαλλᾶ ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, δεξιουμένου ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀνανίου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν προμεσημβρινήν ὥραν τῆς Πέμπτης, 15^ης/28^ης Ὀκτωβρίου 2021, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου τοῦ 1940.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἐτελέσθη εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Δοξολογία πρός τόν παντοδύναμον Θεόν ἡμῶν, τόν ἀπαλλάξαντα τήν πατρίδα ἡμῶν ἐκ τῆς Ἰταλικῆς στρατιωτικῆς ἐπιθέσεως τοῦ 1940 καί τῆς βαρβαρικῆς Ναζιστικῆς Κατοχῆς, ἡ ὁποία ἠκολούθησε (1945) καί ὁδηγήσαντα αὐτήν εἰς ἐλευθερίαν καί ὡς δέησις διά τήν ἀνάπαυσιν τῶν ψυχῶν τῶν ἀνδρείως ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως πεσόντων εἰς τόν ἀπελευθερωτικόν τοῦτον ἀγῶνα πατέρων ἡμῶν.

Τῆς Δοξολογίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἀριερέων Ἱερομονάχων καί διακόνων τῇ συμπροσευχῇ μοναχῶν, μοναζουσῶν, μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας τῶν Ἱεροσολύμων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί μελῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἔλαβε χώραν δεξίωσις εἰς τό Πατριαρχεῖον,  κατά τήν ὁποίαν ὁ Μακαριώτατος  προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος

κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

  Σήμερον τιμῶμεν ἑορτίως τήν ἐθνικήν ἐπέτειον τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940. Τό ἱστορικόν τοῦτο γεγονός εἶναι συνυφασμένον μέ τό γνωστόν «Ὄχι» τῶν Ἑλλήνων εἰς τήν θρασεῖαν ἀξίωσιν τοῦ τότε φασιστικοῦ κράτους τῆς Ἰταλίας, νά καταλάβῃ «διά τῶν ἐνόπλων αὐτῆς δυνάμεων στρατηγικά σημεῖα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐδάφους». Ἡ δέ Ἰταλία ἦτο εἰς συμμαχίαν μετά τοῦ δαιμονιώδους καί θηριωδεστάτου Ναζιστικοῦ καί Χιτλερικοῦ καθεστῶτος τῆς Γερμανίας.

Ἡ ἀκατάσχετος πολεμώδης λαῖλαψ τῶν ἰσχυρῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονος καί ἡ προέλασις αὐτοῦ ἐντός τῆς πατρῴας γῆς, ἀνεκόπη ὑπό τῆς σθεναρᾶς ὄντως ἀντιστάσεως τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ἐμάχοντο ὑπέρ τῶν θείων δώρων τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας, δηλονότι τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος.

Διά μίαν εἰσέτι φοράν τό γένος τῶν Ἑλλλήνων, εἰς τήν ἔνδοξον καί πολυδιάστατον αὐτοῦ μακραίωνα ἱστορίαν, ἀπέδειξε τήν ἀσάλευτον πίστιν αὐτοῦ εἰς τήν προγονικήν παρακαταθήκην τῶν φυσικῶν καί ἠθικῶν ἀξιῶν τῆς φιλοπατρίας, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἐλευθερίας ἀλλά καί τοῦ ἀπολύτου σεβασμοῦ πρός τό ἀνθρώπινον πρόσωπον. «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ἦ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε», (Γαλ. 5,1) παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος.

Τό «Ὄχι» τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, δέον ὅπως μή θεωρῆται ὡς ἁπλοῦν ὁρόσημον ἐν τῇ παγκοσμίῳ ἱστορίᾳ, ἀλλά μᾶλλον ὡς ὑπόμνησις τῆς ἐν τῷ κόσμῳ διενεργουμένης πάλης τῶν υἱῶν τοῦ φωτός κατά τῶν υἱῶν τοῦ σκότους καί τῶν δυνάμεων τῆς ἀληθείας κατά τῶν δυνάμεων τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀλαζονείας. «Τό γάρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας» (Β΄ Θεσ. 2,7) ἐπισημαίνει ὁ ἱερώτατος Παῦλος.

 Ἐν τῇ σκοτομήνῃ τοῦ ἐνεργουμένου μυστηρίου τῆς ἀνομίας ἀλλά καί τῆς παραφροσύνης ἐν τῇ οὕτω καλουμένῃ «Ἐποχῇ Νέας Τάξεως», ἡ ἐποποιΐα τοῦ «Ὄχι τοῦ 1940» αἱ ἠθικαί, δηλονότι ἀξίαι, τάς ὁποίας ἐνσαρκώνει, προβάλλει ὡς ἀείφωτος φάρος τοῖς ἐν τῷ πελάγει τοῦ σκότους εὑρισκομένοις, διό καί καλούμεθα εἰς ἐγρήγορσιν κατά τήν τοῦ σοφοῦ Παύλου προτροπήν «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε» (Α΄ Κορ. 16,13).

Ἡ Γεραρά ἡμῶν τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀδελφότης ὀφειλετικῶς τιμῶσα τήν ἐποποιΐαν τοῦ 1940 καί ἐκθύμως συμμετέχουσα εἰς τήν τῆς ἐλευθερίας θυσιαστικήν ἐπινίκιον ταύτην μνήμην, ἐπί τῷ ταπεινωτικῷ ὀλέθρῳ καί ἐκτοπισμῷ τῶν εἰδεχθῶν κατοχικῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων τοῦ Ναζισμοῦ, σύσσωμος κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα προσέφερεν εὐχαριστήριον Δοξολογίαν εἰς τόν ὑπέρ ἡμῶν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

Προσέτι δέ ἱκετηρίους δεήσεις ἀνέπεμψεν ὑπέρ αἰωνίας μνήμης καί μακαρίας ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν πάντων τῶν ὑπέρ πίστεως, πατρίδος καί ἐλευθερίας ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως πεσόντων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν.

 Ἐπί δέ τούτοις ἐπιτρέψατε Ἡμῖν, ὅπως ὑψώσωμεν τό ποτήριον Ἡμῶν καί ἀναφωνήσωμεν:

          Ζήτω ἡ 28^η Ὀκτωβρίου 1940!

          Ζήτω τό «Ὄχι»!

          Ζήτω ἡ Ἑλλάς!

          Ζήτω τό εὐσεβές γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων!

          Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης!    

Καί ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος κ Εὐάγγελος Βλιώρας ὡσαύτως διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητά παιδιά,

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Κυρίες και κύριοι,

Οι εθνικές επέτειοι αποτελούν ορόσημα, αφορμές για στοχασμό, που μέσα στη ροή του χρόνου επαναφέρουν στη σκέψη μας τα γεγονότα που σφυρηλάτησαν διαχρονικά τη συλλογική ιστορική μνήμη των απανταχού Ελλήνων.

Η σημερινή επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου 1940, 81 χρόνια από εκείνη την ένδοξη στιγμή που αποτελεί σημείο αναφοράς για τον απανταχού Ελληνισμό, μας δίνει την ευκαιρία να ανακαλέσουμε στη σκέψη και στην καρδιά μας τη γενιά των ανδρών, των  γυναικών και των παιδιών που γέμισαν την συλλογική μας Ιστορία με αμέτρητες σελίδες ηρωισμού, αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.

Στα βουνά της Ηπείρου, στα Οχυρά της Μακεδονίας, στα νερά του Αιγαίου, της Μεσογείου και του Ατλαντικού, στη Μέση Ανατολή, στη κατεχόμενη Ελλάδα, σε όλα τα «μέρη όπου δεν είχε καθημερινές και σκόλες», για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Οδυσσέα Ελύτη, οι Έλληνες, έδωσαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν για να διαφυλάξουν την εθνική μας ανεξαρτησία και ακεραιότητα, διαχρονικά ιδανικά όλων των Αγώνων του Έθνους από το 1821, μέχρι και σήμερα.

Οι επιστολές, από το Μέτωπο, των Ελλήνων στρατιωτών, φανερώνουν  την αυταπάρνηση, την πηγαία, πρωτόλεια φιλοπατρία και την ισχυρή θέληση των Ελλήνων, να αγωνιστούν για την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της πατρίδας, γνωρίζοντας καλά ότι το τίμημα της ελευθερίας είναι πάντοτε υψηλό.

Γράφει στις αρχές Νοεμβρίου του 1940, ο στρατιώτης Σπήλιος Λατσινός, προς την μητέρα του και τα αδέλφια του:

«Αγαπημένη μου μητέρα και αγαπημένα μου αδέλφια. Όπως πάνε τα πράγματα φαίνονται καλά για το στρατό μας και θα το έχω μεγάλη χαρά, μιας και μας εδόθη η τιμή να πάμε πρώτοι από το σύνταγμα μας να λάβουμε μέρος στας μάχας. Απευθύνομαι σε όλη μου την οικογένεια, δηλαδή σε ό,τι προσφιλές έχω σε αυτόν τον κόσμο, και θα σας παρακαλώ πάντα να εύχεστε περισσότερο στο Θεό να νικήση ο στρατός μας, παρά να σωθώ εγώ»

Στα τέλη του Νοεμβρίου, ο Αθανάσιος Κουρούκλης, στέλνει το ακόλουθο γράμμα προς το γιό του, που υπηρετεί στο Πολεμικό Ναυτικό και τον ενημερώνει ότι ο αδελφός σκοτώθηκε.

“Ανδρέα, είμαστε καλά. Το αγαπημένο μας παιδί, ο Χρήστος, εσκοτώθηκε. Παιδί μου, η μητέρα σου, σου δίνει την ευχή της, να μη στεναχωρηθής καθόλου. Στάσου πιστός.»

Σ’ αυτούς τους προμάχους της πατρίδος, που υπερασπίστηκαν, «άχρι θανάτου», την εθνική μας ανεξαρτησία, σ’ αυτούς που έπεσαν στη μάχη και σ’ αυτούς που γύρισαν από το μέτωπο με την ψυχή γεμάτη πίκρα και φόβο, σ’ αυτούς που πάλεψαν το αδυσώπητο θηρίο του φασισμού και του ναζισμού, δίνοντας ζωντανό παράδειγμα ελπίδας στους λαούς της έντρομης Ευρώπης, στις μάνες και τις συζύγους που περίμεναν ή που πένθησαν καρτερικά, στα παιδιά που ορφάνεψαν, σ’ αυτούς τους «ελάχιστους αδελφούς μας», αποτίουμε σήμερα φόρο τιμής.

Η 28^η Οκτωβρίου 1940 σηματοδοτεί την άρνηση στον ολοκληρωτισμό, την αντίσταση στο φασισμό, την αφιέρωσή μας στην ελευθερία και την εθνική αξιοπρέπεια και συμπυκνώνει, σε μία ιστορική στιγμή, τις μνήμες, τα βιώματα και τις αξίες που καθοδήγησαν πάντοτε τον εθνικό μας βίο.

Αποτελεί συνεπώς για το Γενικό Πρόξενο της Ελλάδος ξεχωριστή τιμή να απευθύνεται προς τον Ελληνισμό της Αγίας Γης σε αυτή την ξεχωριστή μέρα μνήμης και υπερηφάνειας.

Ως ευρισκόμενοι στην Αγία Γη, αναλογιζόμαστε σήμερα με συγκίνηση τη συμβολή των Ελλήνων των Ιεροσολύμων στον Αγώνα του 1940.

Άνω των 40 εθελοντών πύκνωσαν τις γραμμές των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελεύθερης Ελλάδος. Όταν οι τύχες του Πολέμου εμφανίζονταν αρνητικές για το Συμμαχικό Αγώνα, τα Ιεροσόλυμα και το Γενικό μας Προξενείο απετέλεσαν, το 1942 επί τρίμηνο, έδρα της κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας.

Την ιστορική αυτή ημέρα μνημονεύουμε ιδιαίτερα τον Ναύτη Ηλεκτρολόγο Ανέστη Ζωγράφο, που έδωσε τη ζωή του στη βύθιση του Υποβρυχίου Κατσώνης στη Σκιάθο στις 14 Σεπτεμβρίου 1943 και τον Ναύτη Μηχανικό Εμμανουήλ Μύκωνο, που φονεύθηκε κατά τη πρόσκρουση σε νάρκη του Αντιτορπιλικού Αδρίας στην Κάλυμνο στις 22 Οκτωβρίου 1943. Τα οστά του τελευταίου όπως και άλλων 20 συμπολεμιστών του, πάντα πιστών στο καθήκον, μεταφέρθηκαν από την Τουρκία στην Ελλάδα το 1947 και εναποτέθησαν στο οστεοφυλάκιο του Μνημείου Πεσόντων του Πολεμικού μας Ναυτικού.

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητά παιδιά,

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Κυρίες και κύριοι,

Σήμερα, όπως και στο ιστορικό μας παρελθόν, το παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα μαρτυρούν και ενισχύουν τη δυναμική παρουσία του Ελληνισμού στην Αγία Γη.

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ως ο κατ’ εξοχήν εκφραστής της Ορθοδόξου πίστεώς μας και του Ελληνισμού στην Αγία Γη, υπήρξε και παραμένει, ζωντανό παράδειγμα θεοφόρου ζωής, πίστεως και ελπίδας και θεματοφύλακας των ηθικών και πνευματικών αξιών της ελληνικής και ορθόδοξης μαρτυρίας.

Στην εποχή μας, όπως και σε κάθε άλλη, η εθνική ενότητα και η εγρήγορση, η προσήλωση στις ηθικές και πνευματικές αξίες της ορθόδοξης πίστης μας και στα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αποτελούν βασικά εφόδια για την αποτελεσματική ανταπόκρισή μας σε κάθε αγώνα.

Η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου 1940 μας υπενθυμίζει πως η ομοψυχία, και η ισχυρή θέληση του ελληνικού λαού να διατηρήσει την ελευθερία και την εθνική υπερηφάνειά του, καθόρισαν και την νικητήρια έκβαση του αγώνα αυτού.

Η ιστορική αυτή μέρα αποτελεί επίσης σταθμό ανάμεσα στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Μνημονεύοντας το παρελθόν, καθοδηγούμε τα βήματα μας στο παρόν και οραματιζόμαστε ένα καλύτερο μέλλον για την πατρίδα μας και για όλο τον κόσμο.

Με αισθήματα υπερηφάνειας για το χθες και αισιοδοξίας για το σήμερα και το αύριο, ας ανανεώσουμε την υπόσχεσή μας να παραμείνουμε όρθιοι στις επάλξεις του αγώνα για την ελευθερία και την εθνική μας ανεξαρτησία και πρόοδο.

Ζήτω η 28^η Οκτωβρίου 1940!

Ζήτω η Ελλάδα!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην 13^ην /26^ην Ὀκτωβρίου 2021, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς ἐπανακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου εἰς τήν Ἱεράν Λαύραν, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος ὑπῆρξεν ἱδρυτής.

Τό γεγονός τοῦτο τῆς ἐπανακομιδῆς συνέβη, ὡς οἱ γηραιότεροι τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἐνθυμούμεθα, τήν 13^ην /26^ην Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1965, τῇ αἰτήσει τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων μετά τήν ἐπίσκεψιν τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ 6ου εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, τήν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων καί τήν ἔναρξιν τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.

Εἰς ἔνδειξιν καλῆς θελήσεως ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία ἐπέστρεψε τό Ἅγιον Λείψανον, τό ὁποῖον οἱ Σταυροφόροι εἶχον μεταφέρει εἰς Βενετίαν. Ἔκτοτε τό τίμιον λείψανον παραμένει εἰς τήν ἁρμόζουσαν αὐτῷ θέσιν καί λάρνακα ὡς ἄφθορον κειμήλιον βοηθείας διά τούς Ἁγιοσαββίτας Πατέρας καί θεραπείας νόσων αὐτῶν καί τῶν προσκυνητῶν τῆς Μονῆς.

Διά τόν ἑορτασμόν τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἐτελέσθη ὁλονύκτιος ἀγρυπνία εἰς τήν Ἁγίαν Λαύραν, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἀρχιερέως τῆς ἑορτῆς Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδιου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, ψαλλόντων τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου ἑλληνιστί καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου μετά βοηθῶν αὐτοῦ ἀραβιστί, συμμετεχόντων Ἀραβοφώνων πιστῶν ἐκ Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων, τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων καί ἄλλων μοναχῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Σοί εἶπεν ἡ καρδία μου· Κύριον ζητήσω· ἐξεζήτησέ σε τό πρόσωπόν μου. Τό πρόσωπόν σου Κύριε ζητήσω», (Ψαλμ. 26,8) ψάλλει ὁ ψαλμῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ ὀσμή εὐωδίας τοῦ ἀφθάρτου σκηνώματος Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, δηλονότι τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ λειψάνου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἐπωνύμῳ μεγάλῃ αὐτοῦ Λαύρᾳ, ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν ἐπανακομιδήν αὐτοῦ ἐκ Βενετίας ἐν ἔτει 1965.

Τό ἑόρτιον τοῦτο γεγονός τιμᾷ ἰδιαιτέρως ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία. Καί τοῦτο διότι κατά τόν Μέγαν Ἀθανάσιον ἡ σημερινή ἑορτή ἀποτελεῖ τύπον τῆς οὐρανίου χαρᾶς. «Εἰ γάρ κατά τόν δειχθέντα ἐν τῷ ὄρει πάντα πεποίηκεν Μωσῆς, τύπος ἦν δηλονότι ἡ ἐν τῇ σκηνῇ λατρεία τῶν ἐν οὐρανοῖς μυστηρίων, εἰς ἅ θέλων καί ἡμᾶς εἰσελθεῖν ὁ Κύριος ὡδοποίησεν ἡμῖν τήν ὁδόν πρόσφατον καί μένουσαν· ὡς δέ πάντα τύπος ἦν τά πάλαι τῶν νέων, οὕτω τύπος τῆς ἄνω χαρᾶς καί ἡ νύν ἐστιν ἑορτή». Καί ἁπλούστερον: [διότι ἐάν ὁ Μωσῆς ἔκανε τά πάντα σύμφωνα μέ τό πρότυπον πού εἶδεν εἰς τό ὄρος, εἶναι βέβαιον ὅτι ἡ λατρεία πού ἐγίνετο εἰς τήν σκηνήν ἦταν τύπος τῶν μυστηρίων εἰς τούς οὐρανούς εἰς τά ὁποῖα μυστήρια, ἐπειδή ὁ Κύριος θέλει νά εἰσέλθωμεν, προητοίμασε δι’ ἡμᾶς νέαν ὁδόν καί διαρκοῦσαν. Ὅπως δέ ὅλα τά παλαιά ἦσαν τύπος τῶν νέων, ἔτσι καί ἡ τωρινή ἑορτή εἶναι τύπος τῆς χαρᾶς ἐκεῖ ἐπάνω].

Τῆς ἄνω ταύτης χαρᾶς, δηλονότι «τῆς Ἐκκλησίας πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων» (Ἑβρ. 12, 23) κοινωνός καί μέτοχος ἐγένετο ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Σάββας, τοῦ ὁποίου ἡ ἀγαπῶσα ψυχή καί καρδία παιδιόθεν ἐζήτει τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ ἀφ’ ἑνός καί τήν κατοίκησιν αὐτοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ τῆς Ἰουδαίας ἀφ’ ἑτέρου, ἀκούων εἰς τούς Δαυϊτικούς λόγους: «ὁ Θεός, ὁ Θεός μου πρός σε ὀρθρίζω, ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ», (Ψαλμ. 62,2).

Τήν ἔρημον καί ἄβατον καί ἄνυδρον ταύτην γῆν μετέβαλεν ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Σάββας εἰς παροικίαν τοῦ σκηνώματος τῆς θείας Χάριτος καί τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔνθα πλειάς μοναστῶν καί ἀσκητῶν μετά φόβου καί τρόμου «τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατειργάσαντο», (Φιλιπ. 2,12) καί κατεργάζονται ἄχρι σήμερον, ὡς μαρτυρεῖ τοῦτο καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας βοῶν καί λέγων: «ταῖς τῶν δακρύων σου ροαῖς τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας, καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασιν, Σάββα Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ὅσιος Σάββας ἐγένετο φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι· καί τοῦτο διότι ὁ ἡγιασμένος Σάββας ἐκραταιώθη μέ τήν δύναμιν τοῦ Πνεύματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τόν ἔσω ἄνθρωπον, ἔνθα ἐκατοίκησεν ὁ Χριστός διά τῆς πίστεως εἰς τήν καρδίαν αὐτοῦ καί «ἐπληρώθη εἰς πᾶν τό πλήρωμα τοῦ Θεοῦ», ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος, (Πρβλ. Ἐφ. 3 16-19).

Ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἀποκαλεῖ τόν θεόληπτον Σάββαν κλέος τῶν μοναστῶν καί ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου καί τοῦτο διότι ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Σάββας τελῶν ὑπό τήν σκέπην τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ὡς φῶς Χριστοῦ ἐξήστραψεν ἐν τῷ σκότει τῆς ἀγνωσίας ἀλλά καί ὡς φῶς Χριστοῦ ἐξακολουθεῖ να ἐξαστράπτῃ ἐν τῷ  συγχρόνῳ ἡμῖν κόσμῳ τῆς ἀκαταστασίας καί ἀποστασίας!

Ἡ τοῦ ἀφθάρτου λειψάνου παρουσία ἐν μέσῳ ἡμῶν καί ἡ ἐξ αὐτοῦ ἀναβλύζουσα εὐωδία, ἀποτελοῦν τήν ἐγγύησιν καί τό κριτήριον τοῦ ὑγιοῦς φρονήματος τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως, τήν ὁποίαν ὡς παρακαταθήκην ἐφύλαξαν οἱ ἅγιοι καί θεοφόροι Πατέρες τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Ἡμεῖς δέ σήμερον, τελοῦντες τό μέγα καί ἑόρτιον τοῦτο γεγονός, τῆς ἐπανακομιδῆς δηλονότι τοῦ σκηνώματος τοῦ ἡγιασμένου Σάββα καλούμεθα διά τῆς τοῦ Παύλου φωνῆς: «ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ πρός τήν μεθοδείαν τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες δέ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτόν τά πάντα, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός», (Ἐφ. 4, 14-15).

Ἱκετεύσωμεν λοιπόν ὅσιον Πατέρα ἡμῶν Σάββαν τόν πανόλβιον, τόν περιπολεύοντα περί τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα πρεσβεύῃ ὑπέρ ἡμῶν τυχεῖν τῆς ἐπουρανίου δόξης καί βασιλείας. Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε μοναστηριακή τράπεζα καί ἐνταῦθεν ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνεχώρησε διά τά Ἱεροσόλυμα διαβᾶσα δια τῆς Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Κυριακήν, 11^ην/ 24^ην Ὀκτωβρίου  2021, Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787 μ.Χ.), τῶν ἀναστηλωσάντων τάς ἁγίας εἰκόνας, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ἑώρτασε ἐν Ναζαρέτ τήν ἐπέτειον τῶν τριάκοντα ἐτῶν εὐδοκίμου, καρποφόρου καί εὐόρκου Ἀρχιερατικῆς Διακονίας Αὐτοῦ εἰς τήν Μητρόπολιν Ναζαρέτ.

Ἐπί τῷ γεγονότι τούτῳ ἐτελέσθη εἰς τόν Προσκυνηματικόν καί Μητροπολιτικόν Ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου πανηγυρική θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ ἑορτάζοντος Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ. Eἰς ταύτην ἀντεπροσώπευσε τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ. Μεθόδιος, προσελθών ἐξ Ἱεροσολύμων, συλλειτουργῶν ὡς καί ὁ  Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, συλλειτουργούντων ὡσαύτως τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Τιβεριάδος Ἀρχιμανδρίτου π. Παρθενίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου καί τῶν ἡγουμένων  τῶν Ἱερῶν Μονῶν τῆς Γαλιλαίας, τῶν ἱερέων τοῦ Προσκυνήματος τῆς Ναζαρέτ καί ἄλλων ἱερέων τῶν ὁμόρων Κοινοτήτων καί τιμητικῶς παρισταμένων τοῦ Προέδρου τῆς  Κοινότητος Ναζαρέτ, τῶν Ἐπιτρόπων, τοῦ κ. Σεζάρ Μαρτζῆε καί προσευχομένου πολλοῦ λαοῦ.

Εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν ταύτην ὁ Σεβασμιώτατος Μεθόδιος ἀνέγνωσε τόν κάτωθι χαιρετισμόν τῆς Α.Θ.Μ:

“Τῷ Ἱερωτάτω Μητροπολίτῃ Ναζαρέτ κ. Κυριακῷ, ἀδελφῷ ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ καί συλλειτουργῷ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ιησοῦ.

Διά τῶν Πατριαρχικῶν Ἡμῶν Γραμμάτων τούτων, μετέχομεν μετ’ ἰδιαιτέρας χαρᾶς εἰς τήν εὐφρόσυνον ἡμέραν ταύτην τῆς λίαν ἀγαπητῆς καί περισπουδάστου Ἡμῖν Ἱερότητος, ἐπί τῇ συμπληρώσει τριακονταετοῦς εὐδοκίμου διακονίας ἐν τῷ Ἱερῷ Προσκυνήματι τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί θεαρέστου ποιμαντορίας αὐτῆς εἰς τήν θεόσωστον Ἱεράν Μητρόπολιν Ναζαρέτ τοῦ ἡμετέρου Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, συγχαίροντες αὐτήν ἐκ μέσης καρδίας.

Ἀξίως ὄντως τιμᾶται ἡ ὑμετέρα Ἱερότης ὑπό τοῦ εὐσεβοῦς κατά Ναζαρέτ ποιμνίου Ἡμῶν, ὑπέρ τοῦ ὁποίου ἠνάλωσεν ἑαυτόν ἐν τῇ ἀρχιερατικῇ Μητροπολιτικῇ διακονίᾳ αὐτῆς, προασπιζομένη ἅμα ὡς γνήσιος Ἁγιοταφίτης τά ἀναφαίρετα ἱστορικά προνόμια καί δικαιώματα τῆς παρουσίας αὐτοῦ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί τοῦτο πρός ἔπαινον καί ὄφελος τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Κοινοῦ καί τοῦ ἡμετέρου Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου.

Συγχαίροντες καί πάλιν τῇ ὑμετέρᾳ λίαν ἀγαπητῇ καί περισπουδάστῳ Ἡμῖν Ἱερότητι καί εὐχόμενοι αὐτῇ ἔτη ὅσα πλεῖστα ἐν ὑγιείᾳ καί δυνάμει, ἐπ’ ὠφελείᾳ τοῦ ἐμπεπιστευμένου αὐτῆς ποιμνίου, ἀσπαζόμεθα αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου φιλήματι ἁγίῳ καί διατελοῦμεν”.

Τήν μεσημβρίαν ὁ τιμώμενος Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ παρέθεσε τράπεζαν καί ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον καί ὅλους τούς τιμήσαντας αὐτόν, καί προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Θαβωρίου κ. Μεθόδιε, Ἐκπρόσωπε τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Μακαριότητος,

Σεβασμιώτατε ἅγιε ἀδελφέ κ. Ἰωακείμ,  Μητροπολῖτα Ἑλενουπόλεως,

Ὁσιολογιώτατοι Ἀρχιμανδρῖται,

Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί,

 Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί αἱ πρεσβεῖαι τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί πάντων τῶν ἁγίων, ἰδιαιτέρως δέ τοῦ προστάτου μου ἁγίου ἐνδόξου πατρός ἡμῶν Κυριακοῦ τοῦ Ἀναχωρητοῦ, μᾶς ἠξίωσαν νά παριστάμεθα σήμερον ἐν δοξολογικῇ εὐχαριστιακῇ συνάξει, μέ τήν εὐκαιρίαν συμπληρώσεως τριάκοντα χρόνων ἀπό τῆς εὐλογημένης ἐκείνης ἡμέρας τῆς εἰσόδου μου εἰς τήν ἱεράν πόλιν τῆς Ναζαρέτ ὡς ἐπίσκοπος Μητροπολίτης. 

Ἰδιαιτέραν ὁλόθυμον εὐχαριστίαν ὀφείλω εἰς τόν Μακαριώτατον Πατέρα καί Πατριάρχην ἡμῶν κ.κ. Θεόφιλον διά τήν Πατριαρχικήν του συμπαράστασιν καί μέριμναν διά τάς ἀνάγκας καί τάς δυσκολίας πού συναντοῦμε κατά τήν πορείαν τῆς ταπεινῆς μας Ἀρχιερατικῆς διακονίας εἰς τήν Ναζαρέτ, καθώς καί διά τήν Πατριαρχικήν του σημερινήν εὐλογίαν, ἡ ὁποία ἐκφράζεται διά τῆς παρουσίας τῶν δύο ἀγαπητῶν ἀδελφῶν Ἀρχιερέων, τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ.

Ἐνθέρμως, ἐπίσης, εὐχαριστῶ διά τήν ἀγαστήν συνεργασίαν καί πολύτιμον βοήθειαν εἰς τό ἔργον τῆς Μητροπόλεως, τόν Πρόεδρον καί τά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Συμβουλίου, ὅσον δέ καί τόν Πρόεδρον καί τά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Ἀνωτέρου Συμβουλίου.

Ἐξαιρέτως, εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ διά τήν ἀγάπην των, τούς ἀγαπητούς μου συγκυρηναίους ἱερεῖς πού νυχθημερόν καί ἀδιακόπως χωρίς γογγυσμόν διακονοῦν στίς Κοινότητές μας, αὐτόν τόν σπουδαῖον καί εὐλογημένον λαόν τῆς Ναζαρέτ καί τοιουτοτρόπως συμπορευόμεθα ἐν προσευχῇ, ὑπομονῇ καί ἀγάπῃ μέ τίς πενιχρές μας δυνάμεις ἐντός τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ, πού σέ Αὐτόν ἀξίζει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν”.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν πρωΐαν τῆς Τρίτης, 6^ης /19^ης Ὀκτωβρίου 2021, ἡμέρας μνήμης τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Θωμᾶ, ἐτελέσθη θεία Λειτουργία εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου εἰς Ραμάλλαν.

Εἰς τήν Λειτουργίαν ταύτην συνελειτούργησαν ἤ συνεπροσευχήθησαν τῇ προσκλήσει καί προετοιμασίᾳ τοῦ ἡγουμένου Ραμάλλας Ἀρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος, οἱ ἱερεῖς τῆς περιοχῆς Ραμάλλας τῆς Δυτικῆς Ὄχθης, ἤτοι ὁ π. Ἰάκωβος  ἱερεύς Ραμάλλας, ὁ π. Τζώρτζ Ἀουάδ ἱερεύς Τζίφνας, ὁ π Νικόλαος ἱερεύς Ἄϊν Ἀρίκ, ὁ π. Δαυΐδ ἱερεύς Τάϋμπε, ὁ π. Ἀθανάσιος ἱερεύς Ζαπάμπδε, ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος ἡγούμενος Μπετζάλλας καί Μονῆς Ποιμένων, ὁ π. Ἰωσήφ Χόδαλη, ὁ π. Παῦλος καί ὁ π. Ἠλίας, ἱερεῖς Μπετζάλλας, ὁ π. Συμεών ἐφημέριος Ναζαρέτ, ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος, ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀρτέμιος ἡγούμενος Χάϊφας, ὁ π. Σάββας ἱερεύς Ἀμπελίν, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Λεόντιος ἡγούμενος Ραφιδίων, ὁ μοναχός Βησσαρίων Ἐπιστάτης Μπουρκίν, ὁ π. Κωνσταντίν ἱερεύς Ἰόππης, ὁ π. Ἀνδρέας πρῴην ἱερεύς Τζίφνας, ὁ π. Γεώργιος Μπαράμκη ἱερεύς τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, οἱ π. Σπυρίδων καί π. Ἤσσα Θαλτζῆε καί ὁ π.  Τζωρτζ Ζακαμάν ἱερεῖς Βηθλεέμ.

Τῆς θείας Λειτουργίας ταύτης μετέσχεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προσελθών ἐξ Ἱερουσαλήμ μετά συνοδείας τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, ἱερέων καί λαοῦ καί προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ὡς ἕπεται:

“Ἰδού δή εὐλογεῖτε τόν Κύριον πάντες οἱ δούλοι Κυρίου, οἱ ἑστῶτες ἐν οἴκῳ Κυρίου ἐν αὐλαῖς οἴκου Θεοῦ ἡμῶν, (Ψαλμ. 133-1), ψάλλει ὁ ψαλμῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλογήσωμεν τόν ἅγιον Τριαδικόν ἡμῶν Θεόν, τόν ἀξιώσαντα πάντας ἡμᾶς τούς λειτουργούς Αὐτοῦ συναχθῆναι ἐν τῇ ὡραιοτάτῃ πόλει Ramallah, ὑπό τάς πτέρυγας τῆς ἀγίας τῶν Ἱεροσολύμων Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκλησίας, ἵνα καταδείξωμεν ἀφ’ ἑνός μέν τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητά μας, «ὅτι ἐσμέν ἀλλήλων μέλη [ἐν Χριστῷ] (Ἐφ. 4,25) καί ἀφ’ ἑτέρου τήν ἐν Χριστῷ ταυτότητά μας, «ὡς ἀνῆκεν ἐν Κυρίῳ» (Κολ. 3, 18).

Καί ἡ μέν ἑνότης ἀφορᾷ εἰς τήν ἀποστολήν τοῦ ὑπό τῆς Ἐκκλησίας κεχειροτονημένου πνευματικοῦ ποιμένος κατά τόν Παύλειον λόγον: «καί αὐτός ἔδωκε τούς μέν ἀποστόλους, τούς δέ προφήτας, τούς δέ εὐαγγελιστάς, τούς δέ ποιμένας καί διδασκάλους, πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ», (Ἐφ. 4, 11-13)

Ἡ δέ ταυτότης ἀφορᾷ εἰς τόν ἄρρηκτον δεσμόν ἡμῶν μετά τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν ἐπωνυμίας, τοὐτέστιν τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον «ὁ Θεός ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα», (Φιλιπ. 2,9), κατά τό λεγόμενον ὑπό τοῦ Παύλου.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ ἐν Χριστῷ ταυτότης ἐπ’ οὐδενί ἀναιρεῖ ἀλλά τουναντίον ἐνισχύει τήν φιλοπατρίαν, δηλονότι τήν ἀγάπην πρός τόν τόπον γεννήσεως ἡμῶν, κατά τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ, Ὅστις «ἐλθών εἰς τήν πατρίδα Αὐτοῦ τήν Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, ἐδίδασκεν αὐτούς ἐν τῇ συναγωγῇ αὐτῶν» (Πρβλ. Ματθ. 13, 54/ Λουκ. 4,16). Οὐχ ἧττον ὅμως «οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν», (Ἑβρ. 13, 14)

Ἡ ἱερά τῶν κληρικῶν ἡμῶν σύναξις, ἡ λαμβάνουσα χώραν ἐν τοῖς ἐδάφοις τοῦ ὑπό Ἰσραηλινήν τελοῦντος κατοχήν Παλαιστινιακοῦ Κράτους, ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, τόσον διά τό εὐσεβές Χριστεπώνυμον ἡμῶν ποίμνιον, ὅσον καί διά τούς κατά τόπους καί πόλεις ποιμαίνοντας ἡμῶν σεβαστούς ἱερεῖς, τῶν ὁποίων ἡ λειτουργική, δηλονότι εὐχαριστιακή διακονία καί ἡ ποιμαντική αὐτῶν μέριμνα εἶναι ὄντως μεγάλη καί ἀναγκαία ὅσον ποτέ ἄλλοτε.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ὁ διάκονος, δηλαδή ὁ ἱερεύς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συνεργός τοῦ ἀρχιποίμενος ἡμῶν Χριστοῦ καί «συνεργός εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Κολ. 4,11) κατά τό πρότυπον τῶν μεγάλων καί ἐγκρίτων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἱερωτάτου Παύλου, Ἀθανασίου καί Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας καί βεβαίως τῶν Καππαδοκῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καί πολλῶν ἄλλων θεοφόρων Πατέρων.

Οἱ μεγάλοι καί πνευματοφόροι οὗτοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐγένοντο μιμηταί τοῦ θείου Παύλου κατά τό παράγγελμα αὐτοῦ: «ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ’ οὐ πολλούς πατέρας. Ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ διά τοῦ Εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα. Παρακαλῶ οὖν ἡμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε» (Α΄Κορ. 4, 15-16).

Πράγματι οὗτοι ἀνεδείχθησαν μιμηταί τοῦ θεσπεσίου Παύλου ἀκούοντες εἰς τάς πρός Τιμόθεον προτροπάς αὐτοῦ: «Σύ δέ, ὦ [Τιμόθεε], ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, …· δίωκε δέ δικαιοσύνην, εὐσέβειαν, πίστιν, ἀγάπην, ὑπομονήν, πραότητα…. τήν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τάς βεβήλους κενοφωνίας καί ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως», (Πρβλ. Α΄ Τιμ 6, 11-20).

Ἡ ἀγία ἡμῶν Ἐκκλησία καί δή τό Παλαίφατον Rum Orthodox ἡμῶν Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ὡς ἄλλη Κιβωτός καί φιλόστοργος μητέρα οὐκ ἐπαύσατο τήν μέριμναν αὐτῆς ὑπέρ τοῦ δοκιμαζομένου ἡμῶν ποιμνίου καί ὄχι μόνον, διά τῶν ἀδιαλείπτων προσευχῶν ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀλλά καί τῶν ἀγαθῶν ἔργων: «Τεκνία μου, μή ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδέ τῇ γλώσσῃ ἀλλ’ ἐν ἔργῳ καί ἀληθείᾳ», παραγγέλλει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. (Α΄ Ἰωάν. 3, 18).

Κατακλείοντες τόν Πατρικόν καί Πατριαρχικόν τοῦτον ἐν Κυρίῳ χαιρετισμόν ἡμῶν εὐχόμεθα εὐόδωσιν καί ἐν Χριστῷ αὔξησιν κατά τάς ἐργασίας τῆς συνάξεως ὑμῶν, φέροντες εἰς τάς διανοίας καί τάς καρδίας ὑμῶν τόν τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου λόγον: «Ἡ γάρ Ἱερωσύνη τελεῖται μέν ἐπί γῆς τάξιν δέ ἐπουρανίων ἔχει πραγμάτων».

Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί πάντων τῶν ἁγίων, εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν”.

Τόν Μακαριώτατον καί τήν ἱερατικήν σύναξιν ἐκαλωσώρισεν ὁ Δήμαρχος Ραμάλλας κ. Φάραχ Χαντίντ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας