Τήν Κυριακήν, 21^ην / 4^ην Δεκεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ  Θεομητορική ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ἡ Θεοτόκος, δῶρον τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀτέκνους πρίν γονεῖς αὐτῆς Ἰωακείμ καί Ἄνναν προσηνέχθη ὑπ’ αὐτῶν, συμφώνως πρός τήν ὑπόσχεσιν αὐτῶν εἰς τούς ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καί ἐφυλάσσετο ὑπ’ αὐτῶν εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἔνθα μόνος ὁ Ἀρχιερεύς εἰσήρχετο ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ, τρεφομένη ὑπό τῶν ἀγγέλων καί προετοιμαζομένη διά τό μέγα μυστήριον τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἕως ὅτου παρεδόθη πρός φύλαξιν εἰς Ἰωσήφ τόν μνήστορα αὐτῆς.

Ἡ ἐορτή αὐτή ἑωρτάσθη:

Α΄ Εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναῶν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης  ἀφ’ ἑσπέρας καί τήν πρωΐαν διά θείας Λειτουργίας, χοροστατοῦντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συμπροσευχομένων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων καί μοναχῶν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη διά προσκύνησιν τήν Ἱεράν Μονήν Μεγάλης Παναγίας, ἔνθα ὑπεδέχθη Αὐτόν ἡ ἡγουμένη μοναχή Μελάνη, ἡ ἀνακαινίσασα τόν Ναόν καί συντηρήσασα τάς ἀρχαίας εἰκόνας αὐτοῦ.

Β΄ Εἰς  τήν ἐν λόγῳ πρός τιμήν τῆς Θεοτόκου Ἱεράν Μονήν τῆς Μεγάλης Παναγίας, προσκειμένην εἰς τό Κεντρικόν Μοναστήριον τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος  δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ναοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μακαρίου, τοῦ π. Λεοντίου τῆς Ρωσσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA), τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Διονυσίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί προσευχομένων τῶν μοναζουσῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης καί Ἱεροσολυμιτῶν πιστῶν καί  πολλῶν προσκυνητῶν, παρουσία τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Πρό τῆς θείας Μεταλήψεως ὁ Σεβασμιώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον τῆς Θεομητορικῆς ἑορτῆς ὡς ἕπεται:

«Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τό προοίμιον, καί τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις. Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καί τόν Χριστόν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καί ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις».

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ εὐσεβής Ἄννα, σύζυγος τοῦ Ιωακείμ, πέρασε τή ζωή της χωρίς νά μπορέσει νά τεκνοποιήσει, καθώς ἦταν στείρα. Μαζί μέ τόν Ἰωακείμ προσευχόταν θερμά στόν Θεό νά τήν ἀξιώσει νά φέρει στόν κόσμο ἕνα παιδί, μέ τήν ὑπόσχεση ὅτι θά ἀφιέρωνε τό τέκνο της σέ Αὐτόν. Πράγματι, ὁ Πανάγαθος Θεός ὄχι μόνο τῆς χάρισε ἕνα παιδί, ἀλλά τήν ἀξίωσε νά φέρει στόν κόσμο τήν  γυναίκα πού θά γεννοῦσε τό Μεσσία, τό Σωτήρα μᾶς Ἰησοῦ Χριστό. Τό γεγονός τῆς εἰσόδου τῆς Κόρης τῆς Ναζαρέτ στό Ναό  δέν   μνημονεύεται στήν Καινή Διαθήκη. Βέβαια,  δέν  εἶναι ἡ μοναδική περίπτωση, γιατί οὔτε καί τό Γενέθλιον τῆς Θεοτόκου Μαρίας ἀναφέρεται, ἀλλά οὔτε καί ἡ Κοίμησή της.  Τό ὅτι ἡ πράξη τῆς εἰσόδου τῆς Παναγίας στό Ναό διασώθηκε σέ κάποιο ἀπό τά ἀπόκρυφα κείμενα, τό ὁποῖο ὀνομάζεται  «Πρωτευαγγέλιο  τοῦ Ἰακώβου, καί τό ὁποῖο βέβαια  δέν   ἔχει καμμία σχέση μέ τόν Ἰάκωβο τόν Ἀδελφόθεο, αὐτό  δέν   σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐνστερνίστηκε καί τίς ἰδέες ἑνός ἀποκρύφου κειμένου. Ἁπλά τό ἀπόκρυφο αὐτό κείμενο διέσωσε τήν πληροφορία τῆς εἰσόδου τῆς Παναγίας στό Ναό, χωρίς ὅμως αὐτό νά σημαίνει ὅτι τό ἐν λόγῳ κείμενο  εἰσηγεῖται καί τήν ἑορτή της.

Αὐτό πού ἔχει πάντως σημασία εἶναι ὅτι  ἡ  ἑορτή τῶν Εἰσοδίων στηρίζεται σέ ἕνα πραγματικό γεγονός, καί αὐτή ἡ ἑορτή ἀρχίζει νά καθιερώνεται μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό τόν 6^ο αἰώνα μ.Χ. Ἀναφορές βρίσκουμε στόν Ἅγιο Σωφρόνιο Ἱεροσολύμων, στόν Ἅγιο Ἀνδρέα Κρήτης καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐκφωνοῦν τόν 8^ο αἰώνα πανηγυρικούς λόγους κατά τήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων.

Ἡ ἑορτή, λοιπόν, τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὄχι μόνο  δέν   ἀντίκειται στό ἔργο τῆς  Νέας Οἰκονομίας, ἀλλά ἀντίθετα  συνάδει καί συλλειτουργεῖ μέ αὐτό.

 Ἔτσι, τό βαθύτερο νόημα τῆς εἰσόδου τῆς  τριετοῦς παιδίσκης τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννας στό Ναό,  δέν  ἀποτελοῦσε τήν ἐκπλήρωση ἑνός τάματος τῆς λύσης τοῦ ὀνειδισμοῦ τῆς ἀτεκνίας, ἀλλά ἐγκαινίαζε τό μεγάλο κεφάλαιο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀτεκνία τῶν γεννητόρων τῆς Παναγίας ἦταν μέσα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ Μαρία νά ἀποτελέσει τόν  καρπό τῆς δωρεᾶς τῶν γονιῶν της πρός τό Θεό.

Ἀλλά καί ἡ εἴσοδός της στό Ναό, παρά τούς ἀμφίβολους λογισμούς πού μπορεῖ νά προκαλεῖ στούς πολλούς, οἱ ὁποῖοι σκέπτονται γήϊνα καί «ἀλλοτριόφρονα», ἀποτελεῖ τό «προοίμιο τῆς μελλούσης ἐπισκιάζειν αὐτῇ θείας χάριτος», ὅπως δηλώνει ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός. Καί προσθέτει: «Τίς ἔγνω τοιοῦτον πώποτε; Τίς εἶδεν  ἤ τίς ἤκουσεν τῶν νῦν ἤ τῶν πάλαι; θῆλυ προσαγόμενον εἰς τά τῶν Ἁγίων ἐνδότερα Ἅγια;».

Ἀσφαλῶς, κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἡ τριετίζουσα Κόρη προσέρχεται, γιά νά ἀφιερωθεῖ στό Ναό, γιά νά ἀποβεῖ «ὁ καινότατος καί καθαρώτατος καί ἀμόλυντος  τόμος, «οὐ χειρί γραφησόμενος, ἀλλά πνεύματι χρυσοθησόμενος». Καί τοῦτο ἔπρεπε, κατά τήν θεία τάξη νά προηγηθεῖ, γιατί ἕνα πράγμα εἶναι δυνατό νά σταθεῖ ὡς ἀκατόρθωτο γεγονός στόν παντοδύναμο Θεό, τό «συνελθεῖν Αὐτῷ τῶ ἀκαθάρτῳ», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Ἑπομένως, ἄν ὁ Θεός, ὄχι ἀπό ἀδυναμία, ἀλλά ἐξαιτίας τῆς φύσεως Του ἀδυνατεῖ νά ἐπικοινωνήσει μέ τό ἀκάθαρτο, πόσο μάλλον ἀμόλυντη καί καθαρότατη ἔπρεπε νά εἶναι ἡ Παρθένος Μαρία, προκειμένου ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ νά δανειστεῖ τά ἄσπιλα αἵματά της καί νά ἀναπλάσει «διά  Πνεύματος Ἁγίου αὐτός δι’ Ἑαυτόν» τήν ἀνθρώπινη Του φύση;

Ἐκεῖ λοιπόν ἡ Παρθένος ἔμεινε δώδεκα ἔτη τρεφομένη ἀπό τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ μέ τροφήν οὐράνιον, ἕως ὅτου ἐπλησίασεν ὁ καιρός τοῦ θείου Εὐαγγελισμοῦ. Τότε δέ ἡ Θεοτόκος, ἐξελθοῦσα ἀπό τά Ἅγια τῶν Ἁγίων παρεδόθη εἰς τόν μνήστορα Ἰωσήφ, ἵνα ἐκεῖνος ὑπάρχῃ φύλαξ καί μάρτυς τῆς παρθενίας αὐτῆς καί ἵνα ὑπηρετήσῃ τόσον εἰς τόν ἄσπορον τόκον της, ὅσον καί εἰς τήν φυγήν εἰς Αἴγυπτον καί εἰς τήν ἐπάνοδόν της εἰς τήν γῆν Ἰσραήλ.

Οἱ πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου νά σᾶς δίδουν ὑγεία, δύναμη ψυχική καί σωματική. Χρόνια πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν 9^ην / 22^αν Νοεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ δεκάτη ἑβδόμη ἐπέτειος τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τό ἔτος 2005.

Διά τό γεγονός τοῦτο ἔλαβε χώραν Δοξολογία τήν 10.30 π.μ. ὥραν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Τῆς Δοξολογίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ., ὁ  Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων τῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων καί διακόνων τοῦ Πατριαρχείου καί μετεχόντων μελῶν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί προσκυνητῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί ἑκατοπεντήκοντα μελῶν τῆς Φρεγάτας Σαλαμῖνος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ, ἐλθόντος ἐκ Χάϊφας μετά τοῦ ἐπιτίμου  Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς Χάϊφαν κ. Κωνσταντίνου Ζηνοβίου καί μετά τοῦ μέλους τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας – Τμήματος Ναυτικοῦ εἰς Τέλ Ἀβίβ κ. Τσίρου.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἔλαβε χώραν ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον πρῶτον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

 Ἐν χαρᾷ πεπληρωμένῃ πανηγυρικῶς ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἐκκλησία Σιών τῆς Ἁγίας μετά τῆς ἐν Αὐτῇ γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος διά Δοξολογίας εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐν ἀθρόᾳ συνάξει κλήρου καί λαοῦ, γεγονός ἱστορικόν, λίαν σημαντικόν, εὐχάριστον καί ἐλπιδοφόρον, λαβόν χώραν πρό δεκαεπταετίας ἐν ἔτει σωτηρίῳ 2005, τήν ἐκλογήν δηλονότι τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος εἰς τόν μαρτυρικόν καί ἔνδοξον Ἱεροσολυμιτικόν Πατριαρχικόν Θρόνον τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

 Τό γεγονός τοῦτο, πέραν τῆς σημασίας αὐτοῦ πρωτίστως διά τήν συγκρότησιν, συνοχήν, εὐστάθειαν καί εἰρήνην τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, κέκτηται ἰδιαιτέραν σημασίαν καί διά τό ὅτι ἦλθε νά θέσῃ τέλος εἰς σύντομον εὐτυχῶς, ζοφεράν ὅμως καί ἄκρως ἐπιζημίαν δυστυχῶς περίοδον τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων. Ἐκκλησία καί  Ἀδελφότης εὑρέθησαν τότε ἐξαπίνης ἄναυδοι πρό τοῦ ἀπροόπτου τῆς συνάψεως ἀνεντίμων συμφωνιῶν, γενομένων ἄνευ τῆς γνώσεως αὐτῶν. Αἱ συμφωνίαι αὗται ὑποθήκευσαν, ἄν μή ἀπεμπόλησαν, περιουσίαν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων καί δή εἰς περιοχήν ἀντίκρυς τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἀνεκτιμήτου ὑλικῆς, πολύ δέ περισσότερον πολιτιστικῆς ἀξίας καί διετάραξαν τό ἀπ’ αἰώνων ἰσχῦον καί Ἁγιογραφικῶς καί διεθνῶς ἐπικεκυρωμένον καθεστώς τῆς Παλαιᾶς Πόλεως. Ἡ Ἀδελφότης τότε διαμαρτυρομένη ἐκκλησιαστικῶς, ἀπεκήρυξε τόν πρωταίτιον τῶν συμφωνιῶν αὐτῶν, θεωροῦσα δέ ἑαυτήν ὡς ἐνεργόν κοινωνόν μέλος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί σεβομένη τόν θεσμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀπετάθη εἰς αὐτό, τοῦτο δέ συνεκάλεσε Σύνοδον Πανορθόδοξον- γεγονός λαμβάνον χώραν εἰς κρισίμους περιστάσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς- καί ἤνοιξε τόν δρόμον δι’ ἐκλογήν ἀξίου Ποιμένος, ἱκανοῦ νά ἐξαγάγῃ τήν Ἱεροσολυμιτικήν Ἐκκλησίαν καί τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα ἐκ τοῦ ἀδιεξόδου αὐτῶν.   

 Ἐκλογῶν κανονικῶν διεξαχθεισῶν βάσει τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Κανόνων καί τοῦ Ἰορδανικοῦ Νόμου τοῦ Πατριαρχείου τοῦ ἔτους 1957, ἐξελέγη ἡ Ὑμετέρα σεπτή Μακαριότης ψήφοις ὁμοφώνοις τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ ποιμνίου Προκαθήμενος τοῦ παλαιφάτου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί ἡγούμενος τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

 Ἔκτοτε ἀπ’ ἀρχῆς ἕως καί σήμερον πρῶτον καί κύριον μέλημα τῆς Πατριαρχίας Αὐτῆς ἔθεσε ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης τήν ἀκύρωσιν τῶν συμφωνιῶν αὐτῶν διά τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καί ἀριστερῶν, διά τῆς δικαστικῆς διαδικασίας, ταύτης δέ μή εὐθυκρινούσης καί διά τῶν νομίμων πολιτικῶν μέσων, διά τῆς κινητοποιήσως διαμαρτυριῶν Ἐκκλησιῶν καί κρατῶν, δυναμένων νά προστατεύσουν τήν χριστιανικήν Κοινότητα εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἐκ τῶν προκλήσεων καί τῶν πιέσεων ἀκραίων φανατικῶν στοιχείων, τῶν ἐπιβουλευομένων τάς περιουσίας αὐτῆς, ἵνα αὕτη μή ἔχουσα ἑστίαν παραμένῃ ἀνέστιος εἰς τήν κοιτίδα αὐτῆς. Τό φλέγον τοῦτο θέμα τῆς προστασίας τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἔθεσεν ὑπ’ ὄψιν τοῦ Προέδρου τῶν ΗΠΑ κ. Joe Beiden δι’ εἰδικῆς ἐπιστολῆς Αὐτῆς, ἐπιδοθείσης αὐτῷ, ὅτε Αὕτη, τόν Ἰούλιον τοῦ τρέχοντος ἔτους ὑπεδέχθη καί ἐξενάγησεν αὐτόν εἰς τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ.  

 Οὐχ ἧττον ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης δέν κατεβλήθη ἐκ τῶν προσπαθειῶν τούτων, ἀλλά ἐπεδόθη ταυτοχρόνως καί εἰς ἄλλα ἔργα ἄξια μνήμης, ὡς εἷναι ἡ μετά τήν ἀναστήλωσιν τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου τό ἔτος 2017 ἐνεργός συμμετοχή τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς τό βάσει ἐπιστημονικῆς μελέτης τοῦ Πανεπιστημίου Sapientia τῆς Ρώμης ἀρξάμενον καί συνεχιζόμενον διά συνεργασίας τῶν Τριῶν Μειζόνων Κοινοτήτων ἐπίσης ἱστορικόν ἔργον τῆς συντηρήσεως τοῦ δαπέδου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως εἰς τό Ἑπτακάμαρον καί εἰς τήν βορείαν πτέρυγα τῆς ροτόντας καί τῆς στερεώσεως τοῦ ὑπεδάφους τῶν χώρων τούτων δι’ ἐπιστημονικῶν ἀρχαιολογικῶν ἀνασκαφῶν. Ὡσαύτως προτεραιότητα τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ἀπετέλεσε καί ἀποτελεῖ ἡ στερέωσις καί διακόσμησις τοῦ ἐξιδιασμένου ἡμετέρου χώρου τοῦ Καθολικοῦ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, διά τήν ὁποίαν Αὕτη ἠξιοποίησε τό ἐνδιαφέρον τοῦ γνωστοῦ εὐσεβοῦς ἐπιχειρηματίου καί Διοικητοῦ τοῦ Ἁγίου Ὄρους κ. Ἀθανασίου Μαρτίνου, ἐπισκεφθέντος δίς ἐντός ἑνός ἔτους τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον καί ἐνημερωθέντος διά προσφοράν χορηγίας καί διά τό ἕτερον ἀρξάμενον ἔργον λειτουργίας ἐπιστημονικοῦ Κέντρου Θεολογικῶν Ἐρευνῶν εἰς τήν ἱεράν Μονήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Εἰς ταύτην ἤδη τό Πατριαρχεῖον ἐδαπάνησε ἀφειδῶς οὐχί εὐκαταφρόνητα ποσά δι’ ὑλικά καί ἐργασίαν συντηρήσεως ὑπό τοῦ ἐκ Κύπρου εἰδήμονος συντηρητοῦ κ. Σταύρου Ἀνδρέου πλειάδος παλαιτύπων τῆς Βιβλιοθήκης τῆς περιφήμου ἱστορικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Σταυροῦ καί τῶν θησαυρῶν τοῦ Ἀρχείου τῆς Ἀδελφότητος.

 Ἐπίσης τό ἀνέκαθεν ἐγνωσμένον ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ὑπέρ τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου ἐμπράκτως ἐξεδηλώθη καί προσφάτως διά τῆς ἐπιλογῆς, τῆς  χειροτονίας καί τοῦ διορισμοῦ πεπαιδευμένων κληρικῶν πρός κάλυψιν θέσεων ἐνοριῶν τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰορδανίαν καί Ἰσραήλ, δι’ ἀποστολῆς νέων διά Θεολογικάς σπουδάς εἰς Ἑλλάδα, διά τῆς οἰκονομικῆς συμβολῆς τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς τήν ἀποτελείωσιν καί εἰς τήν τέλεσιν Ἐγκαινίων τοῦ ἱεροῦ παμμεγέθους Ναοῦ τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου τῆς Κοινότητος Σαχνίν τῆς περιοχῆς Ἄκκρης καί τῆς Κοινότητος Κούφρ Σμέα τῆς αὐτῆς περιοχῆς, διά τῶν Ἐγκαινίων στεγαστικοῦ συνοικισμοῦ εἰς τήν κώμην τῆς Μπετζάλλας, προσφέροντος στέγην ἐπί συγκαταβατικοῖς ὅροις πληρωμῆς εἰς τετρακοσίας πεντήκοντα οἰκογενείας, διά τῆς ἁρμολογήσεως ἐξωτερικῶς τοῦ Καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, κατοχυρουμένου οὕτως καί τοῦ προσκυνηματικοῦ δικαιώματος ἡμῶν εἰς τήν Αὐλήν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, διά τῆς ἀγορᾶς ὑπό τοῦ κ. Μαρτίνου τῇ Ὑμετέρᾳ εἰσηγήσει συγχρόνου ἀκτινογραφικοῦ μηχανήματος διά τήν  Πολυκλινικήν τοῦ Ἁγίου Βενεδίκτου, διά τῆς συνεχιζομένης ριζικῆς ἐξωτερικῆς καί ἐσωτερικῆς ἀνακαινίσεως τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ καί διά τῆς ἀναδείξεως τῆς πλησίον αὐτῆς ἀρχαίας Μονῆς τοῦ «Καθίσματος», καθυστερούσης, λόγῳ μή χορηγήσεως εἰσέτι τῆς παρά τῆς Δημαρχίας Ἱεροσολύμων κανονικῆς ἀδείας. Ταυτοχρόνως ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐμερίμνησε καί διά τό Ρωσόφωνον ποίμνιον Αὐτῆς ἀναθέτουσα τήν ἀμεσωτέραν Ποιμαντικήν ἐπιμέλειαν αὐτοῦ εἰς τόν Μητροπολίτην Ναζαρέτ Κυριακόν καί τόν Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων Ἀριστόβουλον καί Προεξάρχουσα θείας Λειτουργίας εἰς τόν ἐν Μπέρ-Σέβα εὐκτήριον οἶκον τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ καί τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἁγίου Σωφρονίου, ἀναμενομένης τῆς ἐκεῖ ἀνεγέρσεως εὐπρεποῦς ἱεροῦ Ναοῦ διά τῆς λήψεως τῆς ἀπαιτουμένης πρός τοῦτο ἀδείας παρά τῆς Δημαρχίας.

Τήν προσοχήν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος δέν διέλαθεν ἡ ἀνέκαθεν ταλαιπωροῦσα τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα λειψανδρία, τήν ὁποίαν προσεπάθησε Αὕτη νά καλύψῃ δι’ ἀποσπάσεως παρ’ ἡμῖν κληρικῶν ἐξ Ἁγίου Ὄρους ἤ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί διά τῆς ἀναθέσεως εἰς τόν Γέροντα Δραγουμᾶνον καί Σχολάρχην Ἀρχιμανδρίτην Ματθαῖον τοῦ δυσκόλου ἔργου ἐπιλογῆς νέων ἱεροσπουδαστῶν τῆς Σχολῆς Σιών, ὡς ἐλπίδος τοῦ μέλλοντος.

Τά ἀξιοχρέως μνημονευόμενα εὔφημα ταῦτα, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, ἀποτελοῦν ὡρισμένα μόνον ἀνάλεκτα ἐκ τῆς πλουσίας Πατριαρχικῆς δραστηριότητος τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, διδόντα τήν ἀφορμήν εἰς ἡμᾶς τούς Ἁγιοταφίτας ἐπί τῇ εὐσήμῳ ἐπετειακῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ διά τήν ἐν Χριστῷ καύχησιν ἡμῶν καί ἀποτελοῦντα τήν βάσιν διά τήν ἔμπνευσιν ἐκ τοῦ παραδείγματος Αὐτῆς, ἐνθάρρυνσιν καί ἐνίσχυσιν ἡμῶν, τοῦ κλήρου καί τῶν μελῶν τοῦ ποιμνίου, εἰς τήν καλλιέργειαν αἰσιόδόξου διαθέσεως ἐπιμελείας καί ἐμπλουτισμοῦ ἔργων ἀγαθῶν εἰς τόν στίβον τῶν προσωπικῶν ἀρετῶν καί τόν στίβον τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ Ρωμαιορθοδόξου ἔθνους ἡμῶν ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς.

Ἐν τοιαύτῃ αἰσιοδόξῳ διαθέσει ψυχῆς, ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἀδελφότητος ὅλης, εὔχομαι Ὑμῖν ἔτη ὅσα πλεῖστα, ὑγιεινά, εὐφρόσυνα, εὐσταθῆ καί καρποφόρα, ἐν δυνάμει κυβερνητικῇ κραταιᾷ, κατερχομένῃ ἄνωθεν πρός δόξαν Θεοῦ καί ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους . Γένοιτο”.    

Ἀκολούθως προσεφώνησεν ὁ ἐξοχώτατος Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελος Βλιώρας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί Πατέρες,

Κυρίες καί Κύριοι.

Ἀποτελεῖ γιά τόν ὁμιλοῦντα ξεχωριστή τιμή νά ἐκπροσωπεῖ καί φέτος τήν Πατρίδα μας στόν πανηγυρικό ἑορτασμό τῆς ἐπετείου τῆς ἐνθρονίσεως σας, ἡμέρα γιορτῆς γιά τήν Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα καί τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων πού λαμβάνει χώρα στήν ἱστορική ἕδρα τῆς Μητέρας τῶν Ἐκκλησιῶν, μέ τή δισχιλιετῆ ἱστορική της διαδρομή.

Στίς δύσκολες καί ἐνίοτε συγκρουσιακές συνθῆκες πού διέρχεται ἡ πολύπαθη Ἁγία Γῆ καί ἡ εὐρύτερη περιοχή μας, τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ὑπό τήν ἡγεσία Σας, ἀποτελεῖ παράγοντα σταθερότητας, καταλλαγῆς, μετριοπάθειας καί φάρο ἐλπίδας γιά ἕνα μέλλον γιά τήν περιοχή αὐτή ἀπαλλαγμένο ἀπό τή μισαλλοδοξία καί τό φανατισμό.

Εἶναι ἡ σημερινή ἡμέρα, μιά εὐκαιρία, Μακαριώτατε, ἀνακαλώντας στή μνήμη τήν διαδρομή σας καί τήν παρουσία σας, στό Θρόνο τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, νά Σᾶς ἐκφράσουμε, τόν σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση μας γιά τό μεγάλο ποιμαντικό σας ἔργο καί γιά τό σημαντικό καί ἐθνικό ἔργο τῆς περίσωσης καί ἀνάδειξης τῶν Ἱερῶν προσκυνημάτων στούς Ἅγιους Τόπους καί τῆς διαφύλαξης τῶν δικαίων τοῦ Πατριαρχείου, ἀγόγγυστα καί μέ ἁγιοταφιτικό σθένος καί καρτερία, εἰς πεῖσμα τῶν καιρῶν, κατά τάς βελτίους παραδόσεις τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων καί τοῦ Ἱεροῦ Κοινοῦ τοῦ Παναγίου Τάφου.

Μακαριώτατε,

 Ἡ Ἑλληνική Πολιτεία Σᾶς περιβάλλει μέ ἐκτίμηση καί πηγαῖο σεβασμό, ἀναγνωρίζοντας τό σημαντικότατο ἔργο πού ἐπιτελεῖτε, ἐπικεφαλῆς τῶν Μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητας καί εἶναι πάντα, εἰλικρινής καί σταθερός ἀρωγός καί συμπαραστάτης στόν ἀγώνα σας, ἐκφράζοντας, ἄλλωστε,  καί τήν ὁμόθυμη, πάνδημη καί ὁλόπλευρη στήριξη τῶν ὅπου Γῆς Ἑλλήνων, ὅπως ἀποδεικνύεται, κι ἀπό τή συρροή στούς Ἁγίους Τόπους εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἀπό τόν Ἑλληνισμό, μετά τή δοκιμασία τῆς πρόσφατης πανδημίας.

Γιά τήν Ἑλλάδα, ἡ προάσπιση, τῶν δικαίων καί προνομίων τοῦ παλαίφατου Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὅπως καί τοῦ Ἐθιμικοῦ Προσκυνηματικοῦ Καθεστῶτος, ἀποτελοῦν ἠθικό καί ἱστορικό χρέος καί ἀποστολή, στήν ὁποία ἔχουμε ταχθεῖ, μέ αἴσθηση εὐθύνης, καί ἔχοντας κατά νοῦ ὅτι, τό Ἱερό Καθίδρυμα ἀποτελεῖ κορυφαῖο σημεῖο ἀναφορᾶς γιά τίς ἠθικές καί πνευματικές ἀξίες τῆς Πίστης μας, σύμβολο, ἄρρηκτα συνυφασμένο μέ τήν Ἁγία Γῆ ὡς πηγή ζωῆς, ἐλπίδας καί ἀγάπης. 

Σέ αὐτό τό πνεῦμα, ἡ Πατρίδα μας, ὡς ἐφάνη κι ἀπό τίς πρόσφατες ἐδῶ ἐπισκέψεις τῆς πολιτικῆς καί ὑπηρεσιακῆς μας ἡγεσίας καί δωρητῶν, μεριμνᾶ, ἀδόλως καί ἀκούραστα, γιά τήν ἐνίσχυση καί στερέωση τοῦ καθ’ἡμᾶς Πατριαρχείου καί τοῦ Ἱεροῦ Κοινοῦ τοῦ Παναγίου Τάφου στήν ὑψηλή ποιμαντική καί ἐθνική του ἀποστολή νά ἀποτελεῖ τόν θεματοφύλακα τῆς διαχρονίας τῆς Ἑλληνικῆς καί Ἑλληνορθόδοξης παρουσίας στήν Ἁγία Γῆ, ὡς μαρτυρεῖται κι ἀπό τήν ἐπιγραφή στό Ἱερό Κουβούκλιο τοῦ Παναγίου Τάφου, μετά τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ 1810 «Κτῆμα καί ἀφιέρωμα τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων».

Ἐκ μέρους τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας καί τῶν συναδέλφων πού ὑπηρετοῦν στό Γενικό Προξενεῖο τῆς Ἑλλάδος στά Ἱεροσόλυμα, εὐχόμαστε, ἐκ μέσης καρδίας, ὑπέρ ὑγιείας, μακροημερεύσεως καί ἀπό Κυρίου στηρίξεως τοῦ ὑψηλοῦ πνευματικοῦ καί παρηγορητικοῦ ἔργου σᾶς ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ καθ’ ἡμᾶς Πατριαρχείου, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητας, διακόνων καί φυλάκων τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς καί τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Ποιμνίου Σας”.

 Προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατον ἐπίσης ἐκπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Μόσχας καί Ρουμανίας καί τοῦ  ἡμετέρου ποιμνίου, καί ἐκπρόσωποι τῶν Σχολῶν τοῦ Πατριαρχείου καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν Ἀναπληρωτής Γραμματεύς π. Ἰωάννης Σάουκα καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων καί ἄλλοι.

Τούτους ηὐχαρίστησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

«Κύριος ὁ Θεός εὐλογητός, εὐλογητός Κύριος ἡμέραν καθ’ ἡμέραν, κατευδώσαι ἡμῖν ὁ Θεός τῶν σωτηρίων ἡμῶν» (Ψάλμ, 67, 20), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

 Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ θεανθρώπινος πόλις Θεοῦ ζῶντος, τοὐτέστιν ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἑορτάζει σήμερον τήν Δεκάτην Ἑβδόμην ἐπέτειον τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος ἐπί τῷ Ἀποστολικῷ Θώκῳ τοῦ ἁγίου καί δικαίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου αὐτῆς.

Ἡ ἐνθρονιστήριος αὕτη ἐπέτειος δέν ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναξιότητα Ἡμῶν ἀλλ’ εἰς τήν «θεότευκτον σκηνήν», κατά Γρηγόριον Νύσσης, τόν ἱερόν δῆλον ὅτι θεσμόν τῆς ἐν τῷ κόσμῳ στρατευομένης Ἐκκλησίας, τῆς ἀποτελούσης τό σῶμα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Αὐτός γάρ ὁ Θεός τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὁ Πατήρ τῆς δόξης … ἔδωκε κεφαλήν ὑπέρ πάντα τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστί τό σῶμα αὐτοῦ, τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου» (πρβλ. Ἐφ. 1,17.23), κατά θεῖον Παῦλον.

Διό εὐγνώμονες ὄντες, κατήλθομεν μετά τῶν συνοδευόντων Ἡμῖν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ «τῷ δόντι Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, ὅπως ἐξέληται ἡμᾶς ἐκ τοῦ ἐνεστῶτος αἰῶνος πονηροῦ κατά τό θέλημα αὐτοῦ» (πρβλ. Γαλ. 1,4).

Ἀκούοντες τῆς εὐαγγελικῆς φωνῆς τοῦ θεηγόρου Λουκᾶ: «Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. 20,28), οὐκ ἐπαύσαμεν τήν μέριμναν ἡμῶν ὑπέρ τοῦ δοκιμαζομένου ἡμῶν ποιμνίου, τοῦ τελοῦντος ὑπό τήν ἄμεσον ἡμῶν Ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν καί πνευματικήν εὐθύνην. «Εὐθύνατε τήν ὁδόν Κυρίου, λέγει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας», (Ἰω. 1,23).

Ἐπ’ οὐδενί ὠλιγωρήσαμεν τῆς τηρήσεως, τόσον τῶν πατρικῶν καί ἀποστολικῶν ἡμῶν παραδόσεων, ὅσον καί τῆς ἀδιαλείπτου λατρευτικῆς διακονίας τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἀψευδῶν δῆλον ὅτι μαρτυρίων τῆς πίστεως ἡμῶν, «ὅτι ἐξελέξατο Κύριος τήν Σιών, ᾑρετίσατο αὐτήν εἰς κατοικίαν ἑαυτῷ» (Ψαλμ. 131,13), ἀλλ’ οὐδέ καί τῶν ἀπαραγράπτων προνομίων καί κυριαρχικῶν δικαιωμάτων τοῦ εὐσεβοῦς καί βασιλικοῦ γένους τε καί ἔθνους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Οὐχ ἧττον στοιχοῦντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου «ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἑδραῖοι γίνεσθε, ἀμετακίνητοι, περισσεύοντες ἐν τῷ ἔργῳ τοῦ Κυρίου» (Α΄ Κορ. 15,58) ἐξακολουθοῦμεν τῇ ὁδῷ τῆς δικαιοσύνης, τῇ ἀγαστῇ συνεργασίᾳ τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Κοινοτήτων, πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν ἐπιτοπίως καί διεθνῶς ἀπαιτοῦντες σεβασμόν τοῦ ὑφισταμένου πολυθρησκευτικοῦ καί πολυεθνικοῦ καθεστῶτος, τόσον ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ὅσον καί ἐπί τοῦ διπλωματικοῦ «corpus separatum» τῆς Ἁγίας Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Ὁμολογοῦμεν μετά τοῦ ἱερωτάτου Παύλου, «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφ. 6,12). Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ γῆ τῆς Ἱερουσαλήμ ποτισμένη οὖσα μέ τό ἀπολυτρωτικόν αἷμα τοῦ Δικαίου, δῆλον ὅτι τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ καταφύγιον παραμυθίας καί ἐλπίδος πάντων τῶν ἀνθρώπων ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος λέγων: «ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυράν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος» (Ἑβρ. 6,18) τοὐτέστιν Χριστόν.

Ἡ Μετριότης Ἡμῶν μετά τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν ᾿Ιησοῦν» (Ἑβρ. 12,2) καί παραμένοντες ἀμετάθετοι εἰς τήν ὑπό τῆς θείας Προνοίας ἀνατεθεῖσαν ἡμῖν ἀποστολήν οὐδέν ἕτερον ποιοῦμεν εἰ μή τόν σωτήριον εὐαγγελισμόν τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀπείρου φιλανθρωπίας τοῦ κενώσαντος ἑαυτόν καί γενομένου ὑπηκόου μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ, (πρβλ. Φιλιπ. 2,6-8).

Ἡ ἐνθρονιστήριος αὕτη δεκαεπταετής ἐπέτειος τῆς Ἡμετέρας Ταπεινότητος καλεῖ ἡμᾶς οὐχί εἰς «ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατά τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 10,5), ἀλλ’ εἰς «ἐπίγνωσιν τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ καί πατρός καί τοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ εἰσι πάντες οἱ θησαυροί τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως ἀπόκρυφοι» (Κολ. 2,3) κατά τόν σοφόν Παῦλον. Λέγομεν τοῦτο, διότι ὁ θρόνος τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν «πρωτοτόκων τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων» (Ἑβρ. 12,23). «Ὡς Θεός ὁ Χριστός ἔχει αἰώνιον τόν θρόνον, ὡς δέ ἄνθρωπος, καί ἀρχιερεύς, καί ἀπόστολος τῆς ὁμολογίας ἡμῶν, ἀκούει, κάθου ἐκ δεξιῶν μου», λέγει ὁ Θεοδώρητος Κύρου. Κατά δέ τόν Κλήμεντα Ἀλεξανδρείας, «ὁ γινώσκων ἑαυτόν ἐστι θρόνος τοῦ Κυρίου» θρόνος δῆλον ὅτι χάριτος καί ἐλέους, κατά τόν Παύλειον λόγον, «προσερχώμεθα οὖν μετά παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν» (Ἑβρ. 4,16).

Σχολιάζων ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος τό χωρίον τοῦ Ἠσαΐου: «ἰδού Κύριος κάθηται ἐπί νεφέλης κούφης καί ἥξει» (Ἠσ. 19,1) λέγει: «Κύριον δέ τόν Λόγον, νεφέλην δέ κούφην τό καθαρώτατον σκῆνος, [ἔφη] εἰς ὅ ἐνθρονισθείς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰσῆλθεν εἰς τόν βίον [τόν ἀνθρώπινον] σεῖσαι τήν πλάνην». Μέ ἄλλα λόγια ἡ σημερινή ἐνθρονιστήριος ἡμῶν ἐπέτειος ἀφορᾷ εἰς τόν ἐγκαινισμόν τοῦ θρόνου τοῦ Χριστοῦ ἐντός τῶν καρδιῶν ἡμῶν, καί μάλιστα ἐν τῷ συγχρόνῳ ἡμῖν καιρῷ, τῆς «νέας τάξεως πραγμάτων», περί οὗ ὁ θεσπέσιος Παῦλος προεῖπεν, «ἐνστήσονται καιροί χαλεποί» (Β΄ Τιμ. 3,1). «Ἔσται γάρ καιρός ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται … καί ἀπό μέν τῆς ἀληθείας τήν ἀκοήν ἀποστρέψουσιν, ἐπί δέ τούς μύθους ἐκτραπήσονται» (Β΄ Τιμ. 4,2-3). «Τό γάρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας» (Β΄ Θεσ. 2,7).

Ἡμεῖς ἔχοντες ἐπίγνωσιν τῆς ἀσθενείας ἡμῶν, ὅτι «τά ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός ἵνα καταισχύνῃ τά ἰσχυρά» (Α΄ Κορ. 1,27), οὐ παυόμεθα τοῦ ἔργου ἐπί τῆς Πατριαρχικῆς, ἡγουμενικῆς καί ποιμαντικῆς ἡμῶν διακονίας τοῦ ἀποστολικοῦ καί μαρτυρικοῦ θρόνου τοῦ ἁγίου καί δικαίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου. Ἀλλ’ οὔτε καί πτοούμεθα, διότι ἔχομεν συλλειτουργούς καί συνκυρηναίους τούς σεβαστούς καί ἀγαπητούς ἐν Χριστῷ ἡμῖν Ἁγιοταφίτας ἀδελφούς, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἱερομονάχους, διακόνους καί μοναχούς τούς διακρινομένους διά τήν θυσιαστικήν τοῦ Ἁγιοταφιτισμοῦ αὐταπάρνησιν καί τό ἐκκλησιαστικόν αὐτῶν φρόνημα, τήν ἑνότητα, δῆλον ὅτι καί ἀγάπην, κατά τήν προτροπήν τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου Ἀντιοχείας: «πάντες οὖν ἐν ὁμονοίᾳ ἀλλήλους ἀγαπήσωμεν καί μηδείς κατά σάρκα βλεπέτω τόν πλησίον ἀλλ’ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Μηδέν ἔστω ἐν ὑμῖν, ὅ δυνήσεται ὑμᾶς μερίσαι, ἀλλ’ ἑνώθητε τῷ ἐπισκόπῳ, ὑποτασσόμενοι τῷ Θεῷ δι’ αὐτοῦ ἐν Χριστῷ».

Ἐπ’ ἀληθείᾳ λέγομεν, ὅτι οὐ κρύπτομεν τήν ἀδημονίαν ἡμῶν, ἐπί τῇ ἐν τῷ σώματι τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπικρατούσῃ ἀκαταστασίᾳ καί διχοστασίᾳ. Διό καί ὁ Ἀρχιερατικός καί Πατριαρχικός θρόνος τῆς πόλεως, τῆς τῷ ἀπολυτρωτικῷ αἵματι τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ ἡγιασμένης, οὐ σιωπήσεται προσευχητικῶς ἐργάζεσθαι ὑπέρ τῆς τηρήσεως τῆς ἑνότητος τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (πρβλ. Ἐφ. 4,3).

Παρακαλέσωμεν τόν Θεόν τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρακλήσεως καί τόν Θεόν καί Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό ἅγιον αὐτοῦ Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, «ὁδηγήσῃ ἡμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (πρβλ. Ἰω. 16,13), διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου Πενταπόλεως.

Ἡ δέ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐνισχύῃ πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἀποστολῇ ἡμῶν τῆς ἐν τῷ κόσμῳ καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν μαρτυρίας τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης.

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τούς διά τῆς παρουσίας αὐτῶν τιμήσαντας τήν Ἐνθρονιστήριον ταύτην ἑορτήν Ἡμῶν, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν φωτιστικήν ἐνέργειαν τοῦ Παναγίου Τάφου, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν. Θερμάς ἐκφράζομεν εὐχαριστίας πρός τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί πρός πάντας τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελον Βλιώραν, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀλέξανδρον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Θεόφιλον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Χαράλαμπον Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Μπέρ Σέβα Ρωσοφώνου Κοινότητος, τόν Ἀρχιμανδρίτην Φιλόθεον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν Κοινοτήτων τῆς περιοχῆς Ἄκκρης, τόν Αἰδεσιμώτατον Οἰκονόμον π. Σάββαν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος τοῦ χωρίου τῶν Ποιμένων, τόν Ἀναπληρωτήν Γραμματέα π. Ἰωάννην Σάουκα ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου των Ἐκκλησιῶν, τόν κ. Ὄδε Καουάς, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν Ἀραβοφώνων Σχολῶν τοῦ Πατριαρχείου καί τήν κ. Παναγιώταν Καφετζῆ ὁμιλήσασαν ἐξ ὀνόματος τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς Ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Παρασκευήν, 15^ην  /28^ην Ὀκτωβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἐθνική ἐπέτειος τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940.

Κατά τήν ἡμέραν αὐτήν περί ὥραν 10.30 μ.μ. ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ Δοξολογία αὐτή ἐτελέσθη ὡς εὐχαριστία πρός τόν Θεόν διά τήν βοήθειαν Αὐτοῦ εἰς τό ἔθνος ἡμῶν νά ἀποκρούσῃ καί νικήσῃ τάς Γερμανικάς Ναζιστικάς καί Ἰταλικάς Φασιστικάς δυνάμεις κατά  τόν πόλεμον τοῦ 1944-1945,  ὡς δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ἀγωνισαμένων καί ἡρωϊκῶς πεσόντων εἰς τόν ἀγῶνα τοῦτον πατέρων ἡμῶν.

Τῆς Δοξολογίας προέστη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων καί διακόνων καί μετέχοντος τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί τοῦ προσωπικοῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου, Ἁγιοταφιτῶν μοναχῶν, μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας καί τοῦ Ἀραβοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

“Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

 Ἡ ἑορτή τῆς ἐπετείου τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ἀποτελεῖ ἱερόν μνημόσυνον τοῦ ἱστορικοῦ ἀνεξιτήλου γεγονότος τῶν ὑπέρ τῆς ὑπερασπίσεως τῆς τιμῆς, τῆς ἐλευθερίας, καί τῆς ἐθνικῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος τῶν πεσόντων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν κατά τῆς ἀλαζόνος εἰσβολῆς τῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων τοῦ Ναζισμοῦ καί τοῦ Φασισμοῦ.

Αἱ ὁμαδικαί καί ἐν ψυχρῷ ἐκτελέσεις ἀθῴων συνανθρώπων ἡμῶν, ἀνδρῶν καί γυναικοπαίδων, ἀλλά καί τά στρατόπεδα συγκεντρώσεως καί τῆς συστηματικῆς γενοκτονίας ἑκατοντάδων, χιλιάδων ἀνθρώπων εἶναι τά ἀδιάψευστα μαρτύρια τῶν  ὑπό τοῦ διαβολικοῦ μίσους διακατεχομένων Ναζιστῶν. «Πᾶς ὁ μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἀνθρωποκτόνος ἐστί», (Α’ Ἰωάν. 3,15), λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.

Διό καί ἡ Μετριότης ἡμῶν, συνοδευομένη ὑπό τῶν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος ὡς καί εὐσεβοῦς λαοῦ μετά τῶν παρεπιδημούντων προσκυνητῶν, κατήλθομεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν «τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ διδόντι ἡμῖν τό νῖκος διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Πρβλ. Α’ Κορ 15,57).

Προσέτι δέ ἐδεήθημεν ὑπέρ αἰωνίας μνήμης καί μακαρίας ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί δή τῶν ὑπέρ τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί ἔθνους μαρτυρησάντων.

Ἡ βλασφημία πρός τό ἀνθρώπινον πρόσωπον, ἡ ἔκδηλος ἄνοια, ἡ ὑπερηφάνεια καί ἡ ἀφροσύνη τῶν Ναζιστῶν, τά πονηρά ταῦτα, τά προκαλέσαντα τόν Δεύτερον Παγκόσμιον Πόλεμον, δυστυχῶς οὐδένα ἐσυνέτισαν, ὡς λέγει καί ὁ ψαλμῳδός:  «Κύριος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπί τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστι συνιών ἤ ἐκζητῶν τόν Θεόν· πάντες ἐξέκλιναν, ἄμα ἠχρειώθησαν», (Ψαλμ. 13, 2-3).

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ἐπιδειχθεῖσα αὐτοθυσία τῶν Ἑλλήνων ἀγωνιστῶν εἰς τό πεδίον τῆς μετωπικῆς μάχης κατά τῶν ἀδιστάκτων εἰσβολέων ἐπί τῶν κορυφῶν τῶν ἀγρίων Βορειοηπειρωτικῶν βουνῶν, ἐφλέγετο ἀπό τό πῦρ τῆς ἀγάπης διά τήν πατρίδα καί τήν ἐλευθερίαν. Γενεσιουργός αἰτία τοῦ ἀξιοθαυμάστου ἡρωϊσμοῦ τῶν Ἑλλήνων ἦτο ἡ πίστις εἰς τόν Θεόν καί εἰς τήν δύναμιν τῆς προσευχῆς.

Τό Ἐλληνοχριστιανικόν καί δή τό Ἑλληνορθόδοξον τοῦτο φρόνημα, τό ὁποῖον προβάλλει σήμερον ἡ πανηγυρική αὕτη ἐπέτειος τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940 ἐθαύμασαν τά ἔθνη καί  οἱ λαοί τῆς γῆς. Καί τοῦτο, διότι οἱ πολέμιοι ἡμῶν «συνεποδίσθησαν καί ἔπεσαν, ἡμεῖς δέ ἀνέστημεν καί ἀνωρθώθημεν», (Πρβλ. Ψαλμ. 19,9).

Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940 ἀνεγνωρίσθη διεθνῶς ὡς ἐξέχον γεγονός τῆς παγκοσμίου ἱστορίας ἀφ’ ἑνός καί διακεκριμένος σταθμός τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ἀφ’ ἑτέρου. Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940 κατέδειξε μετά παρρησίας ὅτι «οὐ γάρ ἄδικος ὁ Θεός», (Ἑβρ. 6-10) καί «ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα», (Β’ Κορ. 9,9).

Σήμερον ἡ ἀνθρωπότης ἀπειλεῖται ὑπό κεκαλυμμένων μορφῶν τοῦ Ναζισμοῦ καί τοῦ Φασισμοῦ, καί ἀναφερόμεθα εἰς τήν βιαίαν εἰσβολήν τῆς ἰδεολογίας τῆς καλουμένης «Νέας Τάξεως πραγμάτων», ὅπου μία διεθνής ἄρχουσα πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς ὁμάς «σκολιῶν καί διεστραμμένων», (Φιλιπ. 2,15), ἀνθρώπων –κατά Παῦλον- ἐπιβάλλουσιν καί νομιμοποιοῦσιν ἐν ὀνόματι τῶν ἀνθρωπίνων δῆθεν δικαιωμάτων τήν νοσηράν ἐθελοθρησκείαν αὐτῶν. Δέν λείπουν καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀλλοιώνουν τήν ἱστορικήν ἀλήθειαν, μειώνοντες οὕτω τήν ἠθικήν ἀξίαν τῶν ἰδανικῶν, τά ὁποῖα ἀνέδειξαν τό ἀνεπανάληπτον ἔπος τοῦ 1940.

Διό καί καλούμεθα νά διαφυλάξωμεν τό ἔπος τοῦ 1940 ὡς ἱεράν παράδοσιν διά τάς ἐπερχομένας γενεάς, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε», (Α΄ Κορ. 16,13). Τήν παρακαταθήκην ταύτην τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί ἱερᾶς παραδόσεως ὡς καί πολιτισμικῆς καί ἱστορικῆς κληρονομίας ἐπεσφράγισε τό θυσιαστικόν αἷμα τῶν μαρτύρων καί ἀγωνιστῶν τῆς ἐλευθερίας, ἀλλά καί τό ἀσάλευτον ἐθνικόν Ρωμαιο-Ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ λαοῦ κατά τῶν ἰσχυρῶν στρατιωτικῶν Γερμανικῶν δυνάμεων.

Κατακλείοντες ἀναβοήσωμεν:

Ζήτω τό «Ὄχι» τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940!

Ζήτω τό εὐσεβές Γένος τῶν Ρωμαίων!

Ζήτω ἡ Ἑλλάς!

Ζήτω ἡ Γεραρά Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης!”.

 Ὁ  Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἀπήντησεν εἰς τό Μήνυμα τοῦ Μακαριωτάτου ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητά παιδιά,

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Κυρίες και κύριοι,

Με εθνική υπερηφάνεια, οι απανταχού Έλληνες, γιορτάζουμε σήμερα την  επέτειο  της  28ης Οκτωβρίου 1940, εστιακό σημείο μνήμης και τιμής για μία από τις ενδοξότερες στιγμές της σύγχρονης Ιστορίας μας που συμπυκνώνει τις μνήμες, τα βιώματα και τις αξίες που καθοδηγούσαν πάντοτε τον εθνικό μας βίο.

Η σημερινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940, 82 χρόνια από εκείνη την ένδοξη στιγμή που αποτελεί σημείο αναφοράς για τον απανταχού Ελληνισμό, μας δίνει την ευκαιρία να ανακαλέσουμε στη σκέψη και στην καρδιά μας τη γενιά των ανδρών, των γυναικών και των παιδιών που γέμισαν την συλλογική μας Ιστορία με αμέτρητες σελίδες ηρωισμού, αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.

Στα βουνά της Ηπείρου, στις χαράδρες της Αλβανίας, στα Οχυρά της Μακεδονίας, στα νερά του Αιγαίου, της Μεσογείου και του Ατλαντικού, στη Μέση Ανατολή, στην κατεχόμενη Ελλάδα, σε  όλα τα «μέρη όπου δεν είχε καθημερινές και σκόλες», σύμφωνα με τον Οδυσσέα Ελύτη, οι Έλληνες, έδωσαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν για να διαφυλάξουν την εθνική μας ανεξαρτησία και ακεραιότητα, διαχρονικά ιδανικά όλων των Αγώνων του Έθνους από το 1821, μέχρι και σήμερα.

O Γιώργος Σεφέρης, αποσπασθείς από το Υπουργείο Εξωτερικών στη Διεύθυνση Εξωτερικού Τύπου στο αρμόδιο υφυπουργείο, κατέγραψε στο ημερολόγιο του την ιστορική εκείνη μέρα, ως ακολούθως: «Κοιμήθηκα δύο το πρωί, διαβάζοντας Μακρυγιάννη. Στις τρεις και μισή μια φωνή μέσα από το τηλέφωνο με ξύπνησε: «Έχουμε πόλεμο». Τίποτε άλλο, ο κόσμος είχε αλλάξει. Η αυγή, που λίγο αργότερα είδα να χαράζει πίσω από τον Υμηττό, ήταν άλλη αυγή: άγνωστη. Περιμένει ακόμη εκεί που την άφησα. Δεν ξέρω πόσο θα περιμένει, αλλά ξέρω πως θα φέρει το μεγάλο μεσημέρι.»

Και το «μεγάλο μεσημέρι» ένωσε και συνέγειρε ολόκληρη την Ελλάδα. Οργανισμοί, φορείς, πνευματικά ιδρύματα, η Εκκλησία, απλοί πολίτες, γέροι, γυναίκες, παιδιά, όλοι συμμετέχουν άμεσα στην τιτάνια προσπάθεια για την ενίσχυση του μετώπου. Όπως γράφει η ιστορικός Μαρίνα Πετράκη: «με ενθουσιασμό και πάθος, που συνδαύλιζαν οι σημαίες, τα πολεμικά εμβατήρια και η φωνή του εκφωνητή στο ραδιόφωνο, [οι Έλληνες] ντύνονται στο χακί και ξεκινούν για το μέτωπο, ωσάν να πηγαίνουν σε γιορτή. Και ήταν πράγματι γιορτή. Η πιο λαμπρή γιορτή της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Αν και είχαν στη διάθεσή τους πέντε ημέρες για να παρουσιαστούν, το ογδόντα τοις εκατό παρουσιάστηκε την πρώτη μέρα».

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρύσανθος, σε μήνυμά του την 28^η Οκτωβρίου 1940, εμψυχώνει τους Έλληνες, θυμίζοντάς τους τη δύναμη της πίστης και της προσευχής.

«Ἡ Ἐκκλησία πέποιθεν ὅτι τά τέκνα τῆς Πατρίδος, εὐπειθῆ εἰς τό κέλευσμα Αὐτῆς καί του Θεοῦ, θά σπεύσουν ἐν μιᾷ ψυχῇ καί καρδίᾳ ν΄ ἀγωνισθούν ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν καί τῆς Ἐλευθερίας καί τιμῆς καί θά συνεχίσουν οὕτω τήν ἀπ’ἀπ’ αἰώνων πολλῶν ἀδιάκοπον σειράν τῶν τιμίων καί ἐνδόξων ἀγώνων [….] Καί μή φοβούμεθα ἀπό τῶν ἀποκτεινόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι, [Ματθ. 10-28]. Ἐπιρρίψωμεν ἐπί Κύριον τήν μέριμναν ἡμῶν καί Αὐτός θά εἶναι βοηθός καί ἀντιλήπτωρ ἐν τῇ ἀμύνῃ κατά τῆς ἀδίκου ἐπιθέσεως τῶν ἐχθρῶν. Οὗτοι ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ καί ἐν τῇ γενναιότητι καί ἀνδρείᾳ μεγαλυνθησόμεθα.»

Η πολεμική ατμόσφαιρα δημιουργεί μια πρωτοφανή άμιλλα, που παρακινεί και συνεπαίρνει μια τεράστια στρατιά αμάχων στα μετόπισθεν, που πολεμά δίπλα στη στρατευμένη δύναμη της πρώτης γραμμής, δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη στιγμή στην ελληνική Ιστορία.

Σε όλους, τους γνωστούς και τους άγνωστους, στρατιώτες και πολίτες, που υπερασπίστηκαν με ηρωισμό, αυταπάρνηση, αυτοθυσία και ανδρεία την εθνική μας αξιοπρέπεια στη διάρκεια του πολέμου και αργότερα, στα χρόνια της σκληρής κατοχής, μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας. κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ.

Ως Έλληνες που έχουμε το προνόμιο και την ευθύνη να εγκαταβιούμε ή να υπηρετούμε στην Αγία Γη, ανακαλούμε, σήμερα, με συγκίνηση, στη μνήμη μας, τους ογδόντα πεσόντες που άφησε η Ελλάδα σ’ αυτά τα χώματα, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου,  στα Κοιμητήρια της Χάιφα, της Ρέμλης και στην πόλη της Γάζας.

Το Αεροδρόμιο του Ακίρ, πλησίον της πόλης Ρέμλη, ήταν και η κοιτίδα για την αναγέννηση της Πολεμικής μας Αεροπορίας στη Μέση Ανατολή το Σεπτέμβριο του 1941.

Δεν θα πρέπει, άλλωστε, να λησμονούμε ότι, όταν οι τύχες του Πολέμου εμφανίζονταν αρνητικές για το Συμμαχικό Αγώνα, τα Ιεροσόλυμα και το Γενικό Προξενείο της Μητρός Πατρίδος στην πόλη αυτή απετέλεσαν, από τον Ιούνιο μέχρι και τον Αύγουστο του 1942, την έδρα της Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας, με τον μακαριστό Πατριάρχη Τιμόθεο, την Αγιοταφιτική Αδελφότητα και τον Ελληνισμό της πόλης, στην πλειοψηφία τους πρόσφυγες Μικρασιάτες να προσφέρουν κάθε δυνατή αρωγή, στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Παναγιώτη Κανελλόπουλο, στα μέλη της Κυβέρνησης, στους αξιωματικούς και στα στελέχη των Ενόπλων μας Δυνάμεων, σε υπηρεσιακούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων και ο Γιώργος Σεφέρης και σε πρόσφυγες, από την Αλεξάνδρεια και το Κάιρο, μεταξύ των οποίων και ο συγγραφέας Στρατής Τσίρκας.

Η εθνική επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου δεν μαρτυρεί απλώς ένα ιστορικό γεγονός, αλλά φανερώνει  τη συλλογική μας ταυτότητα βασισμένη στις πανανθρώπινες αξίες: τη δημοκρατία, την αγάπη για την ελευθερία, την εθνική αξιοπρέπεια, την προσήλωση στην εκτέλεση του καθήκοντος και τη συνειδητοποίηση του χρέους απέναντι στην Ιστορία.

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητά παιδιά,

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Κυρίες και κύριοι,

Σε καιρούς δύσκολους και ιδιαίτερα συγκρουσιακούς, το Παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα, μαρτυρούν και ενισχύουν το Αναστάσιμο Μήνυμα και τη διαχρονία της ορθοδόξου Πίστεως μας και της παρουσίας του Ελληνισμού στην Αγία Γη.

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ως ο κατ’ εξοχήν εκφραστής της Ορθοδόξου πίστεως και της Ελληνικής παραδόσεως παραμένει, ανά τους αιώνες, ζωντανό παράδειγμα θεοφόρου ζωής, πίστεως και ελπίδας και θεματοφύλακας των ηθικών και πνευματικών μας αξιών.

Στην εποχή μας, όπως και σε κάθε άλλη, η εθνική ενότητα και η εγρήγορση, η προσήλωση στις ηθικές και πνευματικές αξίες της ορθόδοξης πίστης μας και στα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αποτελούν βασικά εφόδια για την αποτελεσματική απόκρισή μας στις περιστάσεις.

Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 μας υπενθυμίζει πως η ομοψυχία, και η ισχυρή θέληση του ελληνικού λαού να διατηρήσει την ελευθερία και την εθνική υπερηφάνειά του, καθόρισαν και την νικητήρια έκβαση του αγώνα αυτού.

Με τις σκέψεις αυτές, καλώ όλους να αναφωνήσουν:

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940!

Ζήτω η Ελλάδα!»

Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας ἔλαβε χώραν σχολική τελετή εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν ἐπί τοῦ λόφου Σιών.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ ἱστοσελίς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων διαβιβάζει τάς εὐχαριστίας τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος  πρός τό Ἑλληνικόν Γενικόν Προξενεῖον τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα διά τήν συνδρομήν αὐτοῦ εἰς τό ἐπίπονον ἔργον τῆς συγκομιδῆς τῶν ἐλαιῶν ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Μάρθας καί Μαρίας τῶν ἀδελφῶν τοῦ Λαζάρου εἰς Βηθανίαν καί παραθέτει τήν κάτωθι ἀποσταλεῖσαν δήλωσιν τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα:

«Τό Γενικό Προξενεῖο τῆς Ἑλλάδος συμμετεῖχε καί φέτος ἐθελοντικά στή μακραίωνη ἐδῶ παράδοση συλλογῆς ἐλαιοκάρπου στήν Ἱερά Μονή Μάρθας καί Μαρίας τοῦ καθ’ ἡμᾶς Πατριαρχείου στή Βηθανία, ὅπου βρίσκεται τό πρῶτο μνῆμα τοῦ Λαζάρου.

 Εὐχαριστοῦμε τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί  Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλο γιά τήν εὐλογία Του, τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμαδρίτη Ἐπιφάνιο, τήν Ἡγουμένη Γερόντισσα Εὐπραξία καί τίς Μοναχές πού διακονοῦν τό Προσκύνημα αὐτό, γιά τήν ἀπαράμιλλη φιλοξενία τους καί τήν εὐκαιρία πού μᾶς ἔδωσαν νά συνδράμουμε τό ἔργο τους.

 Εὐχαριστίες ἀπευθύνονται, ἐπίσης, στόν Ἐπικεφαλῆς τοῦ Γραφείου Ἀντιπροσώπευσης τῆς Ἀργεντινῆς στή Ραμάλλα στήν οἰκογένειά του, στό προσωπικό τῆς Ἀρχῆς μᾶς καί τά μέλη τῶν οἰκογενειῶν τους καί στούς Ἕλληνες πού διαβιοῦν ἐδῶ ἤ ὑπηρετοῦν σέ Διεθνεῖς Ὀργανισμούς, οἱ ὁποῖοι ἐθελοντικά συμμετεῖχαν στό ἔργο αὐτό».

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 14^ην/27^ην Αὐγούστου 2022, Παραμονήν τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως, ἔλαβε χώραν μετά ἀπό ἀγρυπνίαν εἰς τήν ὁποίαν προεξῆρξεν ὁ Τελετάρχης Ἀρχιμανδρίτης π. Βαρθολομαῖος ἡ τελετή τῶν Ἐγκωμίων τῆς Θεοτόκου, μοναδική τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, εἰς Γεθσημανῆν εἰς τόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως, ἐν ᾧ τό Θεομητορικόν Μνῆμα.

Διά τήν τελετήν ταύτην μετέβη ἐκ τοῦ Πατριαρχείου ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἐν συνοδείᾳ διά τῆς Ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου πεζῇ, καί μετά μικράν ἀνάπαυσιν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἤρξατο ἀπό τῆς Αὐλῆς τοῦ Ναοῦ ἡ ὑποδοχή μετά λαμπάδων καί θυμιάματος καί ψαλμῳδίας «Ἐν τῇ γεννήσει τήν παρθενίαν ἐφύλαξας…».

Ἡ τελετή τῶν Ἐγκωμίων ἐτελέσθη εἰς τό κέντρον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἔναντι τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συνιερουργούντων Αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί συμφώνως πρός τό Τυπικόν αὐτῆς, τό ὁποῖον ὁρίζει αὐτήν εἰς τρεῖς στάσεις:

Α. «Ἡ Ἁγνή ἐν τάφῳ κατετέθης, βαβαί…»

Β. «Ἄξιόν ἐστιν μεγαλύνειν σε τήν Θεοτόκον…»

Γ. «Αἱ γενεαί πᾶσαι ὕμνον τῇ ταφῇ σου προσάγουσι, Παρθένε…»

μετά θυμιάματος εἰς τό ἐσωτερικόν τοῦ Τάφου καί πέριξ τοῦ Ναοῦ ἐσωτερικῶς καί τῶν παρεκκλησίων αὐτοῦ.

Ἅμα τῇ συμπληρώσει τῆς Γ’ στάσεως καί μετά τά Εὐλογητάρια ἐκήρυξε τόν λόγον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί  Δέσποτα,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Σεβαστοί Πατέρες,

Χριστεπώνυμο πλήρωμα,

 Συνηγμένοι σήμερα, Παραμονή τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου γύρω ἀπό τό σεπτό μνημεῖό της, ἀναμιμνησκόμαστε ὄχι μόνο ὅσα συνδέονται μέ τήν Κοίμησή της ἀλλά καί ὅλα ὅσα ἀπαρχῆς συνδέονται μέ τό ἄχραντο πρόσωπό της. Ἀναμνημονεύομε ὅλα ὅσα παρέλαβε ἀπό ἐκείνη καί ἀπό τούς ἁγίους ἀποστόλους ἡ Ἐκκλησία καί διδάσκει σέ ἐμᾶς διά τῶν ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων της. Χαράσσομε ἐκ νέου στή μνήμη μας ὅτι ἡ Θεοτόκος ἦταν δῶρο τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἄτεκνους καί θεοσεβεῖς γονεῖς της Ἰωακείμ καί Ἄννα καί πρός τήν ἀνθρωπότητα ὅλη. Ὅτι ἦτο καρπός τῆς φυσικῆς συζυγικῆς συναφείας των καί ὅτι ἡ σύλληψή της δέν ἦταν ἄσπιλος, δέν ἦταν δηλαδή ἀπηλλαγμένη τοῦ Προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καί τῶν συνεπειῶν του, πού εἶναι ὁ θάνατος. Ἡ Θεοτόκος ἔφερε ὡς κληρονομία ἀπό τόν Προπάτορα μόνο τό Προπατορικό ἁμάρτημα καί δέν εἶχε καμμία προσωπική ἁμαρτία οὔτε καί διάθεση καί κλίση γι’ αὐτή. Γιά τήν ὑπερβάλλουσα καί ὑπερέχουσα αὐτή τοῦ βίου καθαρότητα, ἁγνότητα καί ἁγιότητα ὁ Θεός τήν ἐπέλεξε, τήν προόρισε νά γίνει δοχεῖο τῆς χάριτός Του. Εὐδοκίᾳ καί προνοίᾳ τοῦ Θεοῦ τριετίζουσα οὖσα ἐφυλάχθη στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καί παρεδόθη ἔπειτα ἀπό τούς  ἱερεῖς στό σώφρονα καί δίκαιο Ἰωσήφ γιά φύλαξη τῆς παρθενίας της.

« Ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου», ὁ Θεός τήν κάλεσε νά γίνει συνεργός Του στό ἔργο τῆς ἀναπλάσεως, ἀναγεννήσεως, ἀνακαινίσεως καί σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Τήν προσεφώνησε διά στόματος τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ στή Ναζαρέτ μέ τήν προσφώνηση πού οὐδείς θνητός ἤκουσε ποτέ, «χαῖρε κεχαριτωμένη» καί τῆς εἶπε ὅτι «συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ Υἱόν», ὅτι δηλαδή θά γίνει μητέρα τοῦ συνανάρχου μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου Του. Στό ἐρώτημά της «πῶς ἔσται τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γιγνώσκω», ἔλαβε τήν ἀπάντηση ὅτι: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπιλεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σε». Ὅταν μέ ἐμπιστοσύνη, ἐλεύθερη καί ἀδιάκριτη ὑπακοή ἐκείνη ἀπήντησε «ἰδού ἠ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά Σου», τότε ἐδάνεισε τή σάρκα της στό Θεό, «σύν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ» ὁ ἀσώματος ἐσωματώθη, ὁ ἄσαρκος ἐσαρκώθη, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, Ἰησοῦς Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, ἐνηνθρώπησε, Θεός ὤν ἔγινε καί ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος, «ἐν μιᾷ τῇ ὑποστάσει καί δύο ταῖς φύσεσι, θελήσεσι καί ἐνεργείαις».

Πῶς συνέβη τοῦτο;  «Οὐ φέρει τό μυστήριον ἔρευναν». Πάντως τῇ Θείᾳ δυνάμει καί ἐνεργείᾳ. «Ὡς οἶδεν, ὡς ἠθέλησε καί ὡς ηὐδόκησεν». Συνέβη, ὅπως εἶπεν ὁ Ἄρχάγγελος στήν Παρθένο, «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ… καί τό γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται Υἱός Θεοῦ». Ὅπως βεβαιώνει ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης. « Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο». Ὅπως ἐξ ἀποκαλύψεως μᾶς παραδίδει ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὅτι «ὁ Θεός ἐξαπέστειλε τόν Υἱόν Αὐτοῦ γενόμενον ἐκ γυναικός, ἐξ ἧς τό κατά σάρκα ὁ Χριστός». Ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία σέ ὅλους τούς ἀριστουργηματικούς ὕμνους τῶν θεοφόρων ποιητῶν ἁγίων Πατέρων της καί κυρίως στό δοξαστήριο γιά τήν Παρθένο ὕμνο τῆς λειτουργίας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, «ἐπί σοί χαίρει κεχαριτωμένη πᾶσα ἡ κτίσις, ἀγγέλων τό σύστημα καί ἀνθρώπων τό γένος… τήν γάρ σήν μήτραν Θρόνον ἐποίησε καί τήν σήν γαστέρα πλατυτέραν οὐρανῶν ἀπειργάσατο, ἐξ ἧς Θεός ἐσαρκώθη καί παιδίον γέγονεν ὁ πρό αἰώνων ὑπάρχων Θεός ἡμῶν».

Στή βαστάσασα καί κυοφορήσασα τό ὑπερφυές μυστήριο τοῦτο, παρθενία καί μητρότητα δέν ἀντιτίθενται ἀλλήλαις, ἀλλά συναντῶνται καί συζεύγνυνται. Καθώς ψάλλει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ μελῳδός, στό πρόσωπο τῆς ἀχράντου Παρθένου « νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, νικῶνται οἱ ὅροι τῆς φύσεως, παρθενεύει γάρ τόκος», γίνεται γέννησις ἐκ Παρθένου». Παρομοίως οἱ ὅροι τῆ φύσεως νικῶνται καί κατά τήν ἔξοδό της ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, γιατί «τῇ ζωῇ προμνηστεύεται θάνατος», ὁ θάνατος μνηστεύεται, ἀρραβωνίζεται τή ζωή», γίνεται «διαβατήριον» γιά τήν αἰώνια ζωή. « Ἡ μετά τόκον Παρθένος, εἶναι καί μετά θάνατον ζῶσα». «Διά τοῦ θανάτου πρός τήν ζωήν μεταβέβηκεν,ἡ τήν ζωήν τεκοῦσα τήν ἐνυπόστατον». Μετά τόν ἐνταφιασμό της «Γεθσημανῇ τῷ χωρίῳ» ἀπό τούς «Θεαρχίῳ νεύματι συναθροισθέντας ἀποστόλους ἐπί τῆ ἀθανάτῳ αὐτῆς Κοιμήσει», ὁ Υἱός της, ὅπως ψάλλει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «ἀπονέμων αὐτῇ τά ὑπέρ φύσιν, ὅπως ἐν τῷ τίκτειν ἐφύλαξεν αὐτήν Παρθένον, οὕτως καί ἐν τῷ τάφῳ τό σῶμα διετήρησεν ἀδιάφθορον καί συνεδόξασε θείᾳ μεταστάσει».

Τήν ἀλήθεια αὐτή ἐκφράζει καί τό Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς τῆς  Κοιμήσεως, «Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον καί προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησε, ὡς γάρ ζωῆς μητέρα πρός τήν ζωήν μετέστησεν ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον». Ὁ τάφος ἐφιλοξένησε ἀλλά δέν ἐκράτησε τό Θεοδόχο σκήνωμα τῆς Θεοτόκου. Ἁγιάστηκε ὅμως ἀπό αὐτό καί ἁγιάζεται ἀπό τήν καθ’ ἡμέραν Θεία Λειτουργία , ἡ ὁποία προσφέρεται ἐπ’ αὐτοῦ. Στόν τάφο τοῦτο, τόν ὁποῖο ὡς τιμαλφές προσκυνηματικό κειμήλιο διαφυλάσσει διά μέσου τῶν αἰώνων τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων καί ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, μᾶς προτρέπει νά σπεύσωμε ὁ κατ’ ἐξοχήν ὑμνητής Πατήρ  τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «Δεῦτε οἱ πιστοί τῷ τάφῳ προσέλθωμεν τῆς Θεομήτορος καί περιπτυξώμεθα καρδίας χείλη ὄμματα μέτωπα, εἰλικρινῶς προσάπτοντες καί ἀρυσώμεθα ἰαμάτων ἄφθονα χαρίσματα».

Παρόμοια καί ἐμεῖς στήν αὐριανή «εὔσημον κλητήν ἡμέραν τῆς μεταστάσεως», ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός,  καί στή σημερινή κατανυκτική ἐξόδιο τελετή αὐτή, τῆς ὁποίας προΐσταται ὁ Προκαθήμενος τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος, ἄς γονατίσωμε εὐλαβικά πρό τοῦ κενοῦ Θεομητορικοῦ μνημείου καί ἄς προσευχηθοῦμε στή μεταστάσα στούς οὐρανούς πρό τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως καί καθημένη ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος καί ἔχουσα παρρησία πρός Αὐτόν νά πρεσβεύει ὑπέρ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὑπέρ καθάρσεως τῶν ψυχῶν μας ἀπό τῶν προσωπικῶν παθῶν μας, ὑπέρ ἰάσεως τῶν ἀθενειῶν μας, ὑπέρ θεραπείας τῶν πληγῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πληγῶν τῶν Ὀρθοδόξων κρατῶν, ὑπέρ ἀγαθῆς καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὑπέρ εἰρηνεύσεως τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ὑπέρ παύσεως τῶν ἀδίκως ἀνά τόν κόσμο διεξαγομένων ἀπηνῶν καταστροφικῶν θανατηφόρων πολέμων, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων θυμάτων αὐτῶν, ὑπέρ προστασίας καί ἀνακουφίσεως τῶν ἐν ζωῇ θυμάτων αὐτῶν, πληγωμένων, ἀστέγων, ἐκτοπισμένων καί προσφύγων καί ὑπέρ μετατροπῆς τῆς γῆς καί πάλιν σέ παράδεισο, στόν ὁποῖο θά εἶναι ἐμφανεῖς οἱ καρποί τῆς προσευχῆς, «ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τό θέλημά Σου». 

Ἠκολούθησαν οἱ Αἶνοι, ἡ Δοξολογία καί ἡ περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου ἄνω ἐς τήν εἴσοδον τοῦ Ναοῦ, ἡ δέησις καί ἡ τοποθέτησις αὐτοῦ πρό τοῦ Θεομητρικοῦ Μνήματος, πρό τῆς εἰκόνος τῆς Πλατυτέρας Ἱεροσολυμιτίσσης, ἄχρι τῆς Ἀποδόσεως ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως, τήν 23^ην Αὐγούστου.

Μετά τήν τελετήν ὁ ἡγούμενος Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ παρέθεσε νηστήσιμον κέρασμα ἀναψυχῆς ἐκ σταφυλῶν καί ἄλλων ὀπωρῶν εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Tετάρτην, 28^ην Ἰουλίου/ 10^ην Αὐγούστου 2022, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς μετανοίας αὐτοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοζεβιτῶν.

Τόν ὅσιον Ἰωάννην ἐνέταξεν εἰς τό Ἁγιολόγιον αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διά Συνοδικῆς ἀποφάσεως αὐτῆς καί δι’ εἰδικῆς τελετῆς ἁγιοκατατάξεως εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χοζεβᾶ τήν 18^ην / 31^ην  Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 2016, ὁριζομένης τῆς 28^ης Ἰουλίου ὡς ἡμέρας  τῆς μνήμης αὐτοῦ.

Κατά τό ἔτος τοῦτο ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Ἰωάννου ἑωρτάσθη εἰς ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ήμών καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τῶν Ἱερομονάχων Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Ἰωάννου καί Ἀβραάμ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρουμανίας, τοῦ Ἱερομονάχου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσογόνου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, ψαλλόντων τῶν μοναχῶν τῆς Ἀδελφότητος.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὡμίλησεν ἡ Α.Θ.Μ. διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Φῶς ἀνέτειλε τῷ δικαίῳ καί τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ εὐφροσύνη» (Ψαλμ. 96,11), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ θεία καί χάριτος ἔμπλεως μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ ταύτῃ, ἵνα εὐχαριστιακῶς δοξάσωμεν τόν δοξάσαντα τόν ὅσιον αὐτοῦ κατά τό εἰρημένον ὑπό τοῦ σοφοῦ Παύλου: «οὕς δέ ἐδικαίωσε, τούτους καί ἐδόξασε», (Ρωμ. 8,30).

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, κινούμενος ἀπό τόν ἱερόν πόθον διά τήν ζωήν τῆς ἐρήμου, ἐγκατέλιπε τήν πατρίδα αὐτοῦ Ρουμανίαν καί κατεσκήνωσεν ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου, ἔνθα καί τά ἀσκητήρια τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου. «Ἐγώ», λέγει ὁ ὅσιος Ἰωάννης, «δέν ἤθελα ἀξιώματα, οὔτε πλοῦτο ἐπεθύμησα. Μόνο τόν πόθο γιά τήν ἔρημο τόν εἶχα πάντα μέσα μου σάν φλόγα».

Τήν ἄσβεστον ταύτην φλόγα τοῦ πόθου αὐτοῦ ὑπέκαιον οἱ Δαυϊτικοί λόγοι: «Οἱ ὀφθαλμοί μου ἐξέλιπον εἰς τό σωτηριόν σου καί εἰς τό λόγιον τῆς δικαιοσύνης σου. Ποίησον μετά τοῦ δούλου σου κατά τό ἔλεός σου καί τά δικαιώματά σου δίδαξόν με», (Ψαλμ. 118,123-124). Μέ ἄλλα λόγια ὁ Ὅσιος Ἰωάννης κατέφυγεν εἰς τήν ἔρημον ἐπιζητῶν τήν σωτηρίαν αὐτοῦ, τόσον διά τῆς αὐστηρᾶς ἀσκήσεως, ὅσον καί διά τῆς μελέτης τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, τοὐτέστιν τῶν θείων Γραφῶν, ἐπικαλούμενος τόν θεσπέσιον Παῦλον λέγοντα: «ἀλλά μενοῦνγε καί ἡγοῦμαι πάντα ζημίαν εἶναι διά τό ὑπερέχον τῆς γνώσεως Χριστοῦ ᾿Ιησοῦ τοῦ Κυρίου μου, δι’ ὃν τά πάντα ἐζημιώθην, καί ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστόν κερδήσω … τοῦ γνῶναι αὐτόν καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καί τήν κοινωνίαν τῶν παθημάτων αὐτοῦ, συμμορφούμενος τῷ θανάτῳ αὐτοῦ, εἴ πως καταντήσω εἰς τήν ἐξανάστασιν τῶν νεκρῶν», (Φιλιπ. 3,8-11).

Ὁ ὅσιος ἡμῶν Ἰωάννης ἐπέτυχε τῆς σφοδρᾶς αὐτοῦ ἐπιθυμίας, ἵνα κερδήσῃ τόν Χριστόν, ἀλλά καί νά γνωρίσῃ τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Τό γεγονός τοῦτο καταδείκνυται καί ἐκ τοῦ πρό τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν κειμένου Τιμίου καί Ἀφθάρτου αὐτοῦ λειψάνου, ὡς καί τῆς ἐκ τούτου  τοῦ λειψάνου ἀναβλυζούσης ἰαματικῆς εὐωδίας. Ἐπιπλέον δέ τό γεγονός τοῦτο, δηλονότι τῆς ἀφθαρσίας καί ἁγιωσύνης τοῦ λειψάνου τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου ἀποτελεῖ ἀπάντησιν εἰς τήν προσευχήν τοῦ ψαλμῳδοῦ λέγοντος: «Δεῖξον ἡμῖν  Κύριε τό ἔλεός σου καί τό σωτήριόν σου δώῃς ἡμῖν», (Ψαλμ. 84,8).

Ὁ ἐκλεκτός δοῦλος τοῦ Θεοῦ Ἰωάννης, διά τοῦ ἀσκητικοῦ αὐτοῦ ἀγῶνος ἐν τῇ ἐρήμῳ ἀλλά καί διά τοῦ κηρυγματικοῦ γραπτοῦ αὐτοῦ λόγου ἀνεδείχθη ὡς οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, εἰλικρινής καί τέλειος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Λέγομεν τοῦτο, διότι ὁ Θεῖος Πατήρ ἡμῶν διά μέσου ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων καί συγκεκριμένως τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου φανερώνει τήν εὐωδίαν τῆς δυνάμεως τῆς γνώσεως αὐτοῦ εἰς κάθε τόπον, ὡς κηρύττει ὁ Θεῖος Παῦλος λέγων: «Τῷ δέ Θεῷ χάρις τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ καί τήν ὀσμήν τῆς γνώσεως αὐτοῦ φανεροῦντι δι᾿ ἡμῶν ἐν παντί τόπῳ·» (Β΄ Κορ. 2,14).

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,  ὁ ἱερός οὗτος τόπος τοῦ Χοζεβᾶ, ὁ ἀναδείξας πλειάδα ἁγίων καί ὁσίων ἀσκητῶν καί πνευματοφόρων Πατέρων, κατέστη τόπος, ἔνθα ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί Υἱός τῆς ἀειπαρθένου καί ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας, Κύριος δέ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός φανερώνει «τήν ὀσμήν τῆς γνώσεως Αὐτοῦ», (Β΄ Κορ. 2,14).

Διό καί ἡμεῖς, οἱ τιμῶντες τήν μνήμην τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ ἀναβοῶμεν μετά τοῦ θείου Παύλου λέγοντες: «Ὤ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ!  ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ», (Ρωμ. 11,33).

Ἱκετεύσωμεν δέ τόν Θεόν, τόν ἐνεργοῦντα τά πάντα τοῖς πᾶσι» (Πρβλ. Α΄ Κορ. 12,6), ἵνα ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Κύριος ἡμῶν Χριστός, ὁ ἀληθινός Θεός, διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τοῦ σήμερον ἑορταζομένου Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου κατευθύνῃ τάς καρδίας ἡμῶν εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καί εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ (Πρβλ. Β΄ Θες. 3,5) καί εἰς τήν κοινωνίαν τῆς δόξης Αὐτοῦ. Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Εἰς τήν ὑποδοχήν  τῆς Α.Θ.Μ. ὁ ἡγούμενος καί ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Κωνσταντῖνος προσφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα μετά τῆς Τιμίας Ὑμῶν Συνοδείας,

 Ἑορτάζομεν καί πάλιν τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου, οὗ τό ἄφθορον Σκῆνος ἀποτεθησαύρισται ἐν τῇ Ἱερᾷ Moνῇ Χοζεβᾶ, καταφύγιον καί παραμυθία πάντων ἡμῶν.

Χαλεποί τῷ ὄντι οἱ καιροί καί ἀδήριτος ἡ ἀνάγκη ἐρεισμάτων καί προτύπων πνευματικῶν. Τοιοῦτον πρότυπον καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νέος Χοζεβίτης, ὁ ὁποῖος καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τοῦ βίου ἐχαρακτηρίζετο ὑπό τῆς θεμελιωδεστέρας ἀρετῆς τῶν Μοναχῶν: τῆς ὑψοποιοῦ Ταπεινώσεως!

Καί πλείστας ὅσας ἀρετάς διαθέτων, οὐδέποτε ὑπερηφανεύθη, κατά τό τοῦ Χρυσοστόμου λόγιον: «Τοῦτο γάρ ἐστί ταπεινοφροσύνη, ὅταν τίς ἀφορμάς ἔχων τοῦ ἐπαίρεσθαι, καταστέλλῃ ἑαυτόν καί ταπεινοῖ καί μετριάζῃ» (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Ὁμιλίαι εἰς τήν Γένεσιν ΒΕΠΕΣ σ.167,29 τομ. 92).

Ἐφαρμόζων δέ, τό «οὐδέ ἐλάττους ἡμῶν εἶναι τινάς νομίσομεν, ἀλλά πάντας ἀνθρώπους ὑπερβαίνειν ἡμᾶς» (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Ὁμιλίαι εἰς τήν Γένεσιν ΒΕΠΕΣ σ.167,24 τομ. 92) εὕρηκε τόν πολύτιμον Μαργαρίτην, τόν Κύριον Ἰησοῦ Χριστόν! 

Τά ἀνωτέρω στοιχεῖα ἐμφανῶς διαφαίνονται χαρακτηρίζοντα τόν Ἅγιον, εἰς ἐπιστολήν πρός τινά Ἁγιορείτην Μοναχόν ἐν ἔτει 1957. Ἔγραφε μεταξύ ἄλλων:

«Ἔλαβα τήν ἀδελφική σου ἐπιστολή, ἀλλά ἡ κατάστασή μου δέν μοῦ ἐπέτρεψε νά σοῦ ἀπαντήσω… Σέ παρακαλῶ νά μέ συγχωρέσεις, γιατί ἐκτός ἀπό τήν ἀσθένειά μου συνήργησε σέ αὐτό κι ἡ ἀμέλεια μου!… Ἀπορῶ ὅμως πῶς ἀπό τά ὕψη τῶν ὀρέων τῶν πνευματικῶν κατέβηκες τόσο χαμηλά, ὡς τήν πτωχεία μου, γιά νά ὠφεληθεῖς! Πτωχός καί πένης εἶμαι, ἀδελφέ! Ἄκαρπος πέρασα ὅλη μοῦ τή ζωή!… Γιά τόν κόπο ὅμως καί τήν προθυμία πού ἔχεις, θά σοῦ γράψω ἐκεῖνα πού λέω ἐγώ καί στόν ἑαυτό μοῦ πάντοτε… Πούλησε πρῶτα ὅ,τι ἔχεις, θυσίασε ὁποία ἱκανότητα (νομίζεις ὅτι ἔχεις) καί σβῆσε ὅ,τι ξέρεις ἐκτός τῆς ἁγίας ἡμῶν Πίστεως! Κι ἀγόρασε τό χωράφι πού ἔχει μέσα τόν θησαυρό! Τό «χωράφι»,  ἀδελφέ μου, εἶναι ἡ καθαρή σάν τοῦ βρέφους καρδιά, ἡ ἀκακία καί ἡ ἁπλότης τοῦ Κυρίου. Περιχαράκωσέ την καλά κι ἔπειτα σκάβε ἐκεῖ συνεχῶς μέ τή Μάχαιρα τοῦ Πνεύματος. Ἄν τό χῶμα εἶναι σκληρό, βρέχε τό τακτικά μέ τό ὕδωρ τῶν δακρύων καί τῶν ἱδρώτων, ὥσπου νά μαλακώσει! Καί τότε θά φανεῖ ὁ θησαυρός. Ἡ καρδιακή προσευχή! Πρόσεχε, μήν τή βγάλεις στήν ἐπιφάνεια, διότι ἐξαφανίζεται! Ὁ νοῦς σου μόνο νά ἐντρυφᾶ, νά λαμπρύνεται καί νά  ὑψώνεται μυστικῶς ἐκεῖ ὅπου θέλει ἡ ψυχή σου!… Συγχώρεσέ με, ἀδελφέ, καί βοήθει μοι μέ τήν ἁγία σοῦ εὐχή, διότι πολύ ἀδύνατος εἶμαι, ψυχικῶς καί σωματικῶς».

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Εὔχεσθε ὅπως, διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Χοζοβιωτίσσης καί τοῦ σήμερον τιμωμένου Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νέου, βιώσωμεν καί ἡμεῖς τήν ὑψοποιόν Ταπείνωσιν καί ἀξιωθῶμεν τῆς ἀλήκτου τρυφῆς τοῦ Παραδείσου, δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, Ἀμήν!”

Ὁ π. Κωνσταντῖνος ἐπέδωσεν εἰς τήν ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου καί τήν κάτωθι λεπτομερῆ βιογραφίαν τοῦ Ἁγίου, συμπληροῦσαν τό κείμενον τῆς ἁγιοκατατάξεως αὐτοῦ, καί ἀναρτωμένη καί ἐκεῖ διά τούς ἐνδιαφερομένους νά ἀναγνώσουν ταύτην:

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΧΟΖΕΒΙΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΧΟΖΕΒΑ.

καί ὠφεληθοῦν ἐξ αὐτῆς, ἡ ὁποία ἔλαβε χώραν τήν 18^ην / 31^ην  Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 2016:

«Βιογραφία Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου

 Ὁ κατά κόσμον Ἠλίας Ἰακώβ γεννήθηκε στό χωριό Χωροντίστεα, νομοῦ Μποντοσάνι τῆς Ρουμανίας τό ἔτος 1913 ἀπό τόν Μάξιμο καί τήν Αἰκατερίνη. Λόγω τοῦ ὅτι ἔμεινε ὀρφανός κι ἀπ’ τούς δύο γονεῖς, τόν ἀνέθρεψε ἕως 11 ἐτῶν ἡ εὐλαβεστάτη γιαγιά του Μαρία, ἡ ὁποία ἐνστάλαξε στήν  παιδική ψυχή τά Θεῖα Διδάγματα. Μετά τήν κοίμησή της, πέρασε στήν  κηδεμονία ἑνός θείου καί ἔζησε σκληρά παιδικά χρόνια μέσα στήν  περιφρόνηση καί τή στέρηση, ἀλλά μέ τήν ἐλπίδα σταθερῶς προσανατολισμένη στόν Κύριο Ἰησοῦ, τόν Ὁποῖο μάλιστα εἶδε ὀφθαλμοφανῶς τό Πάσχα τοῦ 1927, ὅταν ἀπαρηγόρητος ἔκλαιγε στόν τάφο τῶν γονέων του. Ὁ Κύριος μέ γλυκεῖα φωνή τοῦ εἶπε:

«Μήν κλαῖς παιδί μου καί μήν στεναχωριέσαι,  διότι νά, εἶμαι μαζί σου. Ὁ Χριστός Ἀνέστη!»

Φιλομαθής καί εὐφυής, μετά ἀπό ἑπταετεῖς σπουδές- σέ συνθήκες ἀπίστευτης ἔνδειας – τό 1932 πῆρε τό ἀπολυτήριο τοῦ Λυκείου μέ ἄριστα. Μεταξύ τῶν δύο ἐπιλογῶν: συνέχισις σπουδῶν στή Θεολογία, ἤ προσχώρησις στίς Μοναχικές τάξεις, ὁ ἱερός πόθος τοῦ Μοναχισμοῦ, κατόπιν Θείας Προτροπῆς, ὑπερίσχυσε. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ὁδήγησε τά βήματά του τό 1933 στή Μονή Νέαμτς, ὅπου καί ἐκάρη ρασοφόρος μοναχός τό 1936, Ἰωάννης μετονομασθείς. Φλογερή ἐπιθυμία νά προσκυνήσει τόν Πανάγιο καί Ζωοδόχο Τάφο, τόν ὁδήγησε τό ἴδιο ἔτος στήν  Ἱερουσαλήμ, ὅπου μέ τήν εὐλογία τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυροῦ Δαμιανοῦ, κοινοβίασε ἐπί δεκαετίαν στή Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα. Πρότυπο Ὑποτακτικοῦ, ἐπεδόθη σέ Μοναχικούς ἀγῶνες καί κατόπιν εὐλογίας ἐγκαταβίωσε ἐπί ἑπταετίαν (1947-1952) στή Ρουμανική Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου στόν Ἰορδάνη, κάτω ἀπό ἰδιαίτερα ἀντίξοες συνθῆκες διαβιώσεως.

Τῆς μεταβάσεώς του στόν Ἰορδάνη, προηγήθηκε ἡ εἰς Διάκονον καί ἡ εἰς Πρεσβύτερον χειροτονία του, βάσει τοῦ σωζομένου στό Ἀρχεῖο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ χειροτονητηρίου του. Τήν χειροτονία του εἶχε εἰσηγηθεῖ ὁ Ἀρχιμανδρίτης Βικτωρῖνος, προϊστάμενος τῆς Ρουμανικῆς Ἀντιπροσωπίας στά Ἱεροσόλυμα πρός τόν Πατριάρχη Ρουμανίας Νικόδημο. Ἐκεῖνος, μέ τήν σειρά του, ἔθεσε τό αἴτημα στόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Τιμόθεο Α’, ὁ Ὁποῖος καί τό ἀπεδέχθη. Ἡ πρώτη ἐτελέσθη τήν 21^η Ἀπριλίου 1947 στόν Πανάγιο καί Ζωοδόχο τοῦ Κυρίου Τάφο ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Νεαπόλεως κ. Παντελεήμονος καί ἡ δευτέρα τήν 28^η Ἀπριλίου 1947 ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Φιλαδελφείας κ. Ἐπιφανίου.

Ἐκδιωχθείς ἐκ τῆς Ρουμανικῆς Σκήτεως τοῦ Ἰορδάνου, ὡς φιλέρημος ἀηδών τό 1952 ἐγκαταστάθηκε μέ τόν συνασκητή τοῦ π. Ἰωαννίκιο (ἐπίσης Ρουμανικῆς καταγωγῆς) στή Λαύρα τοῦ Χοζεβᾶ ἐπί ἕνα ἔτος καί ἕξι μῆνες. Ἀκολούθως, ἐπιζητώντας τήν πλήρη μόνωση γιά νά ἐπιδοθεῖ σέ ἀκόμη ἀνώτερους πνευματικούς ἀγῶνες, μετέβη μόνος στήν ἀνήκουσα στό Χοζεβᾶ, Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης.  Μόνον  «Κύριος οἶδεν» τί βίωσε καί ποίων ἐμπειριῶν ἀξιώθηκε ὁ Ἅγιος ἐκεῖ, «μόνος μόνῳ Θεῷ». Κάθε Κυριακή μετέβαινε στό Κοινόβιο γιά νά συμμετάσχει στήν  Θεία Λειτουργία καί νά λάβει τά ἀπολύτως ἀπαραίτητα τρόφιμα, τά ὁποῖα ἡ ἀγάπη τῶν Χοζεβιτῶν Πατέρων τοῦ προσέφερε. Ὁ ἴδιος ἔκρυπτε ἐπιμελῶς τούς ἀσκητικούς τοῦ ἀγῶνες, ἐπιλέγοντας τόν τρόπο ζωῆς τῶν παλαιῶν Ἀββάδων, τό «λάθρᾳ βιώσας». Ὡς ἄριστος γνώστης τῆς Ἑλληνικῆς, ἐντρυφήσας στά Πατερικά κείμενα, μετέφρασε ἱκανό ἀριθμό θεοπνεύστων ἔργων στά Ρουμανικά (γιά πρώτη φορά ἐξεδόθησαν τό 1968) καί μάλιστα τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Διαθέτοντας ἐξ ἄλλου ποιητικό τάλαντο, ἄφησε πλούσια ποιητική συλλογή, ἐξαιρέτου ὕψους νοημάτων, τό μεγαλύτερο τμῆμα τῶν ὁποίων ἔχει μεταφραστεῖ στά Ἑλληνικά.

Τήν 5^η Αὐγούστου 1960 ἐκοιμήθη σέ ἡλικία μόλις 47 ἐτῶν, λόγω τῆς κλονισμένης ὑγείας του. Ἡ κοίμησίς του, τήν ὁποία εἶχε προεῖπει, ὑπῆρξε ὁσιακή. Λίγα ἀκριβῶς λεπτά μετά τήν Θεία Κοινωνία, ὅπως περιέγραψε αὐτόπτης μάρτυς, ὁ ἤδη μακαριστός π. Βασίλειος Βακρᾶς. Τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1979, κατόπιν θαυμαστῶν σημείων, τό Σκῆνος του εὑρέθη ἄφθορο ὑπό τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Χοζεβᾶ, μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀμφιλοχίου. Τήν 28^η Ἰουλίου 1980, σεπτῇ Πατριαρχικῇ εὐλογίᾳ τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυροῦ Βενεδίκτου, τό ἄφθορο Σκήνωμά του μετεφέρθη ἀπό τήν Σκήτη στήν  Ἱερά Μονή, ὅπου καί φυλάσσεται σήμερα στό Καθολικό, ὡς θησαυρός πολύτιμος καί πηγή πλείστων θαυμάτων! Δόξα καί πλοῦτος τῶν Χοζεβιτῶν Πατέρων, τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἐν γένει, ἀλλά καί ὁλοκλήρου τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας!

Τήν Κυριακή 18^η /31^η Ἰανουαρίου 2016, ἔλαβε χώρα ἡ ἔνταξίς του εἰς τό Ἁγιολόγιον, εἰς πανηγυρικήν Θείαν Λειτουργίαν, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Ἡ μνήμη τοῦ ἑορτάζεται τήν 28^η Ἰουλίου/10^η Αὐγούστου, ἡμέρα τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ τιμίου Σκήνους του».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ Κυριακή, 6^η/ 19^η Ἰουνίου 2022, τελευταία τοῦ κύκλου τοῦ Πεντηκοσταρίου, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ὡς Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων, ὅλων δηλαδή τῶν Ἁγίων Πατριαρχῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, Προφητῶν, Ἀποστόλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Κηρύκων, Εὐαγγελιστῶν, Ἐγκρατευτῶν, καρποῦ τῆς Χάριτος καί τῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἐπιδημήσαντος κατά τήν ἡμέραν τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς.

Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τό παρεκκλήσιον τῶν Ἁγίων Πάντων, τό εὑρισκόμενον ἐντός τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Παναγίας Σεϊδανάγιας.

Ἑωρτάσθη δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυρίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ Ἀραβοφώνου Πρεσβυτέρου Νεκταρίου, καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψάλλοντος τοῦ Τυπικάρη τοῦ μοναστηριακοῦ Ναοῦ Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου καί τοῦ  Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου δεξιά ἑλληνιστί καί τοῦ κ. Ριμόν Κάμαρ τῆς χορῳδίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ἀριστερά ἀραβιστί καί μετέχοντος εὐσεβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναζουσῶν καί λαϊκῶν πιστῶν, Ἀραβοφώνων, Ἑλληνοφώνων, Ρωσοφώνων καί Ρουμανοφώνων παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας ἐπεσκέφθη διά προσκύνησιν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Συνοδείας.

Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα ἐξεφώνησε λόγον ὁ Σεβασμιώτατος ὡς ἕπεται:

«Μέ τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων, κατακλείεται ὁ κινητός κύκλος τῶν ἑορτῶν, πού ἄρχισε ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου. Στό κατανυκτικό Τριώδιο καί στό χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο μᾶς παρουσίασε ἡ Ἐκκλησία ὅλο τό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας, μέ κέντρο τήν μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα. Εἴδαμε τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων καί τήν ἀνόρθωση τοῦ γένους μας διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Χαιρετίσαμε τήν ἔλευση τοῦ Παρακλήτου στόν κόσμο καί πανηγυρίσαμε τήν γέννηση τοῦ νέου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τόν ἐγκαινισμό καί τήν ἔκχυση τοῦ ἁγίου Πνεύματος, «ἐπί πᾶσαν σάρκα». Σέ στενό σύνδεσμο μέ τήν ἑορτή αὐτή εὑρίσκεται ἡ παροῦσα ἑορτή, ἡ σφραγίς καί τό τέλος τῆς μεγάλης ἑορταστικῆς περιόδου. Ἔρχεται δηλαδή σάν ἀπόδειξη τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου  Πνεύματος στόν κόσμο.

Γιατί μᾶς παρουσιάζει τούς καρπούς τῆς σπορᾶς ἐκείνης, τόν θερισμό τῶν λευκῶν χωρῶν, στίς ὁποῖες ἐστάλησαν νά θερίσουν οἱ ἀπόστολοι. Καί ὅπως παρατηρεῖ πολύ ὡραῖα ὁ Νικηφόρος Ξανθόπούλος στό συναξάριο τῆς ἡμέρας: «οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν τήν ἑορτή αὐτή μετά τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά νά δείξουν ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Παναγίου Πνεύματος διά τῶν Ἀποστόλων ἐπέτυχε νά ἁγιάσει καί νά σοφίσει τό ἀνθρώπινο φύραμα καί να ἀποκαταστήσει τούς ἀνθρώπούς στήν θέση τῶν ἀγγέλων διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἴτε μέ τήν προσφορά τοῦ μαρτυρικοῦ των αἵματος, εἴτε μέ τήν ἐνάρετο πολιτεία καί διαγωγή των. Καί ἔργο ὑπερφυσικό διαπράττεται. Κατεβαίνει τό Πνεῦμα, ὁ Θεός, καί ἀνεβαίνει ὁ χοῦς, ὁ ἄνθρωπος. Ἀνεβάζει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ τήν θεωθεῖσα σάρκα καί ἕλκει μαζί της καί ἐκείνους πού θέλουν νά πράξουν ἔργα συνδιαλλαγῆς μέ τόν Θεό. Οἱ πρίν ἀποξενωμένοι ἀπό τόν Θεό, ἑνώνονται μέ τόν Θεό καί γίνονται φίλοι Του. Τά ἔθνη προσφέρουν τήν ἀπαρχή των, τούς Ἁγίους Πάντας. Ἀλλά καί ἕνας δεύτερος λόγος προεκάλεσε τήν σύσταση τῆς συλλογικῆς αὐτῆς ἑορτῆς. Πολλοί ἅγιοι εἶναι γνωστοί καί τιμῶνται μέ ἑορτές καί πανηγύρεις ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Καί σέ πολλούς ὅμως ἄλλους ἐσκήνωσε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί τούς καθηγίασε. Ἔμειναν ὅμως ἄγνωστοι καί ἀφανεῖς. Αὐτούς λοιπόν,τούς ἀγνώστους της ἁγίους τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία, ὅσους «κατά Χριστόν ἐπολιτεύσαντο ἐν Ἰνδοῖς καί Αἰγυπτίοις καί Ἄραψι, καί Μεσοποταμίᾳ τέ καί Φρυγίᾳ καί τοῖς ἄνωθεν τοῦ Εὐξείνου ἔτι δέ καί ἐν πάσῃ τῇ Ἑσπερίᾳ ἄχρι καί αὐτῶν τῶν Βρεττανικῶν νήσων, ἁπλῶς εἰπεῖν ἐν Ἀνατολῇ καί Δύσει».

Καί τό Τυπικό τῆς Ἁγίας Σοφίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως κατά τόν Ι΄ αἰώνα προβλέπει σύναξη καί παννυχίδα στή Μεγάλη Ἐκκλησία στόν Ναό τῶν ἁγίων Μαρτύρων, πού ἔκειτο πλησίον τοῦ Ναοῦ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων.

 εἰπών: «Εἴ καί Θεοφανώ ἁγία, μετά τούτων πάντων συναριθμείσθω».