Τήν Τρίτην, 11^ην / 24^ην Νοεμβρίου 2009, ὁ ὁμότιμος καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Γεώργιος Γαλίτης ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’.

Ὁ κ. Γαλίτης ἦτο προσκεκλημένος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἵνα ὁμιλήσῃ εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας ἐπί τῶν θεολογικῶν διαλόγων ἐν γένει, ἰδίᾳ δέ ἐπί τῆς συμμετοχῆς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τόν θεολογικόν διάλογον τῆς Ὀρθοδόξου μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλήσιας μετά τήν πρόσφατον ἐν Πάφῳ συνάντησιν. Ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου εἰς αὐτήν ἦτο ὁ καθηγητής κ. Γ. Γαλίτης, ὁ  ὁποῖος εἶχεν ἔλθει εἰς τό  Πατριαρχεῖον καί πρό τῆς συναντήσεως αὐτῆς, ἵνα ἐνημερώσῃ τόν Μακαριώτατον ἐπί τῆς πορείας τοῦ διαλόγου τούτου καί λάβῃ ὁδηγίας περί τῆς ἐνδεικνυμένης στάσεως τοῦ Πατριαρχείου εἰς αὐτόν.

Εἰς τήν ἐν τῷ Πατριαρχείῳ συνάντησιν τοῦ κ. Γαλίτη μετά τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Θεοφίλου Γ’, 11^ην / 24^ην -11-2009, ἦσαν παρόντες περί τούς τεσσαράκοντα Ἁγιοταφῖται Πατέρες, Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς καί μοναχοί. Εἰς τούτους, παρουσίᾳ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου, ὁ καθηγητής κ. Γαλίτης ἔδωσε διάλεξιν μέ θέμα τούς διμερεῖς θεολογικούς διαλόγους, εἰδικώτερον δέ αὐτόν τῆς Ὀρθοδόξου μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.

Τά κύρια  σημεῖα τῆς διαλέξεως τοῦ καθηγητοῦ κ. Γαλίτη ἦσαν τά κάτωθι:

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία παλαιότερον ἐχαρακτηρίζετο ὑπό τοῦ Harnack «ὡς μία ἀποβαλτωμένη καί ἀποστεωμένη Ἐκκλησία φυλακτῶν, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουσα μέ τήν Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν τῶν πρώτων χριστιανῶν. Ὑπό τοῦ διακεκριμένου βυζαντινολόγου Steven Runciman ἐχαρακτηρίσθη ὡς ἡ Ἐκκλησία τοῦ 21^ου αἰῶνος, ἤτοι ὡς ἡ Ἐκκλησία τοῦ μέλλοντος. Ἡ ἀλλαγή αὕτη τῆς γνώμης διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν συνέβη, διότι αὕτη ἐγένετο γνωστή διά τῶν Ρώσων Ὀρθοδόξων μεταναστῶν εἰς τάς χώρας τῆς Εὐρώπης καί τῶν Η.Π.Α. μετά τήν ρωσικήν ἐπανάστασιν  τοῦ 1920 καί ὑπό τῶν Ἑλλήνων μεταναστῶν εἰς τάς αὐτάς χώρας μετά τόν Β’ Παγκόσμιον πόλεμον.

Μετά τήν Β’ Βατικάνιον Σύνοδον, ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία ἐδέχθη νά προσέλθῃ εἰς διάλογον μέ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν «ἐπί ἴσοις ὅροις». Ἀνταποκρινομένη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, κατόπιν κοινῆς ἀποφάσεως εἰς τήν Πανορθόδοξον Διάσκεψιν τῆς Ρόδου, τό 1964, ἐδέχθη τόν θεολογικόν διάλογον μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.

Εἶναι  ἀληθές ὅτι δέν ὑπάρχει ἡ  ἀναμενομένη πρόοδος εἰς τόν διάλογον τοῦτον, ὅτι ἐδαπανήθη χρόνος διά τήν συζήτησιν ἐπί τῶν ἑνούντων ἡμᾶς καί ὅτι τώρα μόνον γίνεται συζήτησις ἐπί τῶν διαιρούντων ἡμᾶς σημείων. Παρά ταῦτα, αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι, γνωρίζουσαι ὅτι ἐν αὐταῖς ὑπάρχει τό πλήρωμα τῆς ἐν Χριστῷ εὐαγγελικῆς ἀληθείας, χωροῦν εἰς τόν διάλογον δι’ ἱκανῶν θεολόγων, ἵνα βοηθήσουν τάς ἄλλας χριστιανικάς Ἐκκλησίας, νά συμπέσουν μεθ’ ἡμῶν εἰς τήν αὐτήν πίστιν, τήν τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Τοῦτο πράττει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐφαρμόζουσα εἰς τήν πρᾶξιν τήν ἐν τῇ λειτουργίᾳ προσευχήν «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», συναισθανομένη εἰς βάθος τόν πόνον τῆς τραυματικῆς καταστάσεως τοῦ χωρισμοῦ τής Ἐκκλησίας, μετά τό 1054, καί τήν εὐθύνην τῆς θεραπείας αὐτῆς διά τοῦ διαλόγου. Τάς ἄλλας χριστιανικάς ὁμολογίας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ Ἐκκλησίας ἐχούσας ὁμοῦ μετά τῶν ὀρθῶν καί πεπλανημένας διδασκαλίας, αἱ ὁποῖαι σύν τῷ χρόνῳ διά τοῦ διαλόγου ἐπισημαίνονται καί ἀντικρούονται.

Μέλη τῆς Ἐκκλησίας δύνανται νά ἔχουν διαφορετικήν γνώμην περί τῆς μή συμμετοχῆς εἰς τόν θεολογικόν διάλογον, δέν δύνανται ὅμως νά ἐπιβάλουν τήν ἄποψιν αὐτήν εἰς ὅλην τήν Ἐκκλησίαν, μετέχουσαν κοινῇ ἀποφάσει εἰς τοῦτον.

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τόν διάλογον μέ τήν Ρωμαιοκαθολικήν Ἐκκλησίαν, ἐπετεύχθη διά τῆς ἐπιμονῆς τῶν Ὀρθοδόξων νά δεχθοῦν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί τό πρωτεῖον τοῦ Πάπᾳ ὄχι ἀπολύτως, ἀλλά ὡς Πρώτου ἐν Συνόδῳ, συμφώνως πρός τόν 34^ον ἀποστολικόν κανόνα καθώς καί τήν πενταρχίαν τῶν Πατριαρχείων, ἅτινα δέν ἐδέχοντο ἄχρι τοῦδε. Ἕν τῶν προβλημάτων τοῦ διαλόγου τούτου εἶναι ἡ θέσις τῆς Οὐνίας, τό ὁποῖον παραμένει ἀνοικτόν διά τούς Ὀρθοδόξους.

Εἰς τήν πρόσφατον ἐν Πάφῳ συνάντησιν, συνεζητήθησαν ὡρισμένα ἄρθρα τοῦ κειμένου ἐργασίας, τό ὁποῖον εἶχεν ἑτοιμασθῆ πρό ἑνός ἔτους ἐν Κρήτῃ. Τά ὑπόλοιπα ἄρθρα θα συζητηθοῦν τό ἑπόμενον ἔτος ἐν Βιέννῃ. Τό κείμενον βεβαίως δέν προσυπογράφει ἕνωσιν μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς ὑπό ὡρισμένων μή καλῶς πληροφορημένων Ὀρθοδόξων προσφάτως ἀναληθῶς διαδίδεται.

Τοῦτο θά ὑποβληθῇ πρός ἔγκρισιν εἰς τάς Ἐκκλησίας καί θά συνεκτιμηθῇ  ἐν Συνόδοις μετά τῶν ἄλλων στοιχείων- πορισμάτων τοῦ διαλόγου τοῦ παρελθόντος καί τοῦ μέλλοντος διά τήν ἕνωσιν, ἡ ὁποία δέν θά ἔλθῃ ὁσονούπω, ὅπως μερικοί ἰσχυρίζονται, ἀλλά μετά μακράν πορείαν προετοιμασίας, ἐργασίας ἄρσεως τῶν θεολογικῶν ἐμποδίων, τῶν κωλυόντων νῦν αὐτήν, εἰς χρόνον τόν ὁποῖον μόνον ὁ Θεός γνωρίζει. Παρ’ ἡμῶν ὁ Θεός ζητεῖ νά εἴμεθα εὔχρηστα ὄργανα εἰς τάς χεῖρὰς Του.

Ὁ κ. Γαλίτης τῇ προτροπῇ τοῦ Μακαριωτάτου ἀνέγνωσεν εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας τήν πρός Αὐτόν καί τήν περί Αὐτόν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον ὑποβαλλομένην ἔκθεσιν ἐπί τῆς εἰς Πάφον συναντήσεως τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καί τοῦ μελετηθέντος ὑπ’ αὐτῶν κειμένου.

Ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε τόν καθηγητήν κ. Γαλίτην διά τήν εἰλικρινῆ, σαφῆ καί ἐμπεριστατωμένην ἐνημέρωσιν ἐπί τῆς συμμετοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τούς διμερεῖς θεολογικούς διαλόγους καί διά τήν ἀντιπροσώπευσιν ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐν εὐρύτητι «πνεύματος ζωοποιοῦντος καί οὐχί γράμματος ἀποκτείνοντος. (Β’ Κορ. 3,6).

Ὁ καθηγητής κ. Γαλίτης ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν προσγινομένην αὐτῷ τιμήν νά ἀντιπροσωπεύῃ τό Πατριαρχεῖον εἰς τόν διάλογον καί τήν πρόσκλησιν νά ὁμιλήσῃ εἰς Ἁγιοταφίτας, θυσιαζομένους φρουρούς τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τοῦ γεωγραφικοῦ δηλαδή κελύφους τοῦ περιεχομένου τῆς ἀποκαλυφθείσης ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἀληθείας τοῦ Θεοῦ πρός σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Κυριακήν, 9^ην / 22^αν Νοεμβρίου, ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἐτέλεσε πανηγυρικήν Δοξολογίαν ἐπί τῇ συμπληρώσει τετραετίας ἀπό τῆς ἐκλογῆς καί τῆς Ἐνθρονίσεως εἰς τόν Θρόνον αὐτῆς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Θεοφίλου τοῦ Γ’ εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανίερον Ναόν τῆς  Ἀναστάσεως.

Πρός τοῦτο, ἡ Πατριαρχική συνοδεία ἐξεκίνησε ἀπό τό Πατριαρχεῖον καί, τῶν κωδώνων τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κρουομένων, κατῆλθεν εἰς τό ἐν μέσῳ αὐτοῦ Καθολικόν.

Ἐνταῦθα, τοῦ Πατριάρχου ἐνδυθέντος μανδύαν, ἐπιτραχήλιον καί ὠμόφορον, καί τῶν Ἀρχιερέων ἐνδυθέντων ἐπιτραχήλιον καί ὠμόφορον, ἐτελέσθη εἰς τό Καθολικόν παρά τό σημεῖον «Ὀμφαλός τῆς Γῆς» Δοξολογία ὡς εὐχαριστία εἰς τόν Θεόν διά τήν εἰρήνευσιν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί τήν ἀνάδειξιν ἀξίου ποιμένος αὐτῆς.

Μετά τό πέρας τῆς Δοξολογίας ἡ μακρά πομπή τῶν  ἀρχιερέων, ἱερέων καί μοναχῶν, τῶν λαϊκῶν ἑπομένων, ἀνῆλθεν εἰς τό Πατριαρχεῖον, τῶν κωδώνων κρουομένων.

Εἰς τή αἴθουσαν τοῦ Θρόνου προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Παρῆλθεν ἤδη μία τετραετία ἀπό τῆς εὐλογημένης ὥρας τῆς ἐκλογῆς καί Ἐνθρονίσεως τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος εἰς τόν ἔνδοξον Θρόνον τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τῆς Ἐκκλησίας ὅλης.

Τό τετραετές τοῦτο χρονικόν διάστημα ὑπῆρξε πλῆρες σημαντικῶν γεγονότων σημαδευσάντων τό παρόν καί τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος.

Ὁμολογουμένως κατά τήν διάρκειαν τῶν ἐτῶν αὐτῶν διαφανής καί χρηστός ὑπῆρξεν  ὁ τρόπος διαχειρίσεως τῶν οἰκονομικῶν καί λοιπῶν ὑποθέσεων τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου. Χρόνια προβλήματα τῆς κτηματικῆς καί ἄλλης περιουσίας αὐτοῦ εὗρον τήν λύσιν αὐτῶν. Αἱ προσενεχθεῖσαι ὑπό Φιλανθρωπικῶν Ὀργανισμῶν καί Συλλόγων καί ὑπό τῶν εὐσεβῶν προσκυνητῶν δωρεαί κατετέθησαν εἰς τό Κεντρικόν Ταμεῖον τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Κοινοῦ καί ἐξ αὐτοῦ διετέθησαν διά τήν ἐπιτέλεσιν ἔργων συντελούντων εἰς τήν καλήν λειτουργίαν τοῦ Πατριαρχείου καί τήν ἀνύψωσιν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ἀνταξίως τῆς ἱστορίας αὐτοῦ.

Ἐκ τῶν ἔργων τούτων μνημονευθήτωσαν κατ’ ἀρχάς τά συντελεσθέντα εἰς τά πανάγια προσκυνήματα, ὡς εἶναι οἱ τοποθετηθέντες ἐπί τοῦ βράχου τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ πολύτιμοι, στερεοί καί διαφανεῖς ὑαλοπίνακες, αἱ ἀναρτηθεῖσαι ὑπεράνω τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως 24 πολύτιμοι ἀργυραῖ κανδῆλαι καί ἡ ἀνακαίνισις τοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου τοῦ «δοχειοῦ», τοῦ χώρου δηλαδή διαφυλάξεως τοῦ ἐλαίου καί τοῦ νάματος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, καρποί δωρεᾶς εὐσεβῶν προσκυνητῶν. Ἐπίσης ἡ κατόπιν δυσκόλως ἐπιτευχθείσης καθεστωτικῆς προσκυνηματικῆς συμφωνίας καί τῇ χορηγίᾳ τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως συντελεσθεῖσα ἀνακαίνισις τῶν χώρων ὑγιεινῆς τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Μνημονευτέαι ἐπίσης αἱ ἐν τῷ Κεντρικῷ ἡμῶν Μοναστηρίῳ ἀνακαινίσεις τῆς αἰθούσης τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου καί τῆς Ἀρχιγραμματείας, τοῦ Ἀρχείου, τῆς Βιβλιοθήκης καί τοῦ ἀρτοποιείου.

Πέραν τῶν ἔργων τούτων, τῶν ὑπό τοῦ Κέντρου ἐκτελεσθέντων, πολλοί τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἀδελφῶν φιλοτιμούμενοι καί εὐσυνειδήτως κινούμενοι, ἀνεκαίνισαν προσκυνήματα καί ἱεράς Μονάς  δι’ ἀνακαινίσεων δομικῶν, κτιριακῶν, ἀναστηλωτικῶν καί ἄλλων, αἱ ὁποῖαι προσέδωσαν ὄντως εἰς αὐτά στερέωσιν, εὐστάθειαν, εὐπρέπειαν καί καλήν ἐμφάνισιν, ἁρμόζουσαν εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ καί τούς προσκειμένους εἰς αὐτόν χώρους.

Εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκπαιδεύσεως ἀξιόλογα ἀναμένονται ἔργα, ὡς εἶναι ἡ ὅσον οὔπω ἔναρξις ἀνεγέρσεως σχολείου διά τήν ἀραβόφωνον ἡμῶν Κοινότητα  εἰς Μπίρ – Ζέτ  διά δωρεᾶς ἑνός καί ἥμισεος ἑκατομμυρίου Εὐρώ παρά τῆς Εὐρωπαϊκῆς  Ἑνώσεως, κατόπιν ἐνεργειῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος.  Ἐπίσης ἡ ἐπικειμένη ἀνέγερσις σχολείου – ὁ θεμέλιος λίθος τοῦ ὁποίου ἤδη  παρά τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος κατετέθη,  εἰς Ναζαρέτ ἐπί τῆς γῆς τοῦ Πατριαρχείου  «Κάσρ Ἰλ-Μουτράν», κατόπιν ἐπιλύσεως τῆς χρονισάσης  καί ταλανισάσης τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον διαφορᾶς μετά τῆς Κοινότητος τῆς Ναζαρέτ.

Εἰς τόν προσκυνηματικόν τομέα τά δικαιώματα ἡμῶν ἐπί τῶν παναγίων προσκυνημάτων ἀνυποχωρήτως ὑπερησπίσθησαν καί  ἀκριβῶς ἐφηρμόσθησαν.

Εἰς τούς προσερχομένους εἰς τό Πατριαρχεῖον ἐκπροσώπους Ἐκκλησιῶν, κυβερνήσεων καί  ὀργανισμῶν ἐδόθη παρά τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ἡ ἀληθινή εἰκών τοῦ Πατριαρχείου ὡς τοῦ ἀρχαιοτέρου  τοπικοῦ καί μόνου Αὐτοκεφάλου  Ἐκκλησιαστικοῦ Ὀργανισμοῦ, ὁ ὁποῖος συνεχίζει τήν ἐκκλησιαστικήν, πολιτιστικήν καί εἰρηνευτικήν ἀποστολήν αὐτοῦ εἰς τόν χῶρον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἐν χρηστότητι, τιμιότητι, σοφίᾳ καί διακρίσει καί  ἐγγυᾶται τήν διατήρησιν τῆς ταυτότητος τῶν χριστιανῶν καί τῆς διαμονῆς αὐτῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Ἐν  ἐκτιμήσει τοῦ ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἐπιτελουμένου συμφιλιωτικοῦ καί εἰρηνευτικοῦ τούτου ἔργου, προσεκλήθητε ὑπό τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Georgetown μετά διακεκριμένων προσωπικοτήτων, ἵνα ὁμιλήσητε περί  τῆς ἀπό αἰώνων ἐπικρατούσης ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ ἀνεξιθρήσκου συμβιώσεως τῶν ὀπαδῶν τῶν τριῶν μεγάλων μονοθεϊστικῶν θρησκευμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς.

Ὡσαύτως ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐπέμεινεν μετ΄ ἐμφάσεως εἰς τήν ἐξάσκησιν γνησίου ποιμαντικοῦ ἔργου πρός τό Ἑλληνορθόδοξον ἀραβόφωνον ἡμῶν ποίμνιον. Ἀπόδειξις τούτου ἡ Ὑμέτεραι προσωπικαί ποιμαντικαί ἐπισκέψεις καί Πατριαρχικαί λειτουργίαι μετά συνοδείας Ἁγιοταφιτῶν ἀρχιερέων καί ἱερέων καί μετά πατερικοῦ κηρύγματος ὡς εἰς τόν πανηγυρικόν ἑορτασμόν τῶν ἑκατόν ἐτῶν ἀπό τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ἀγίου Γεωργίου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Φχές τῆς Ἰορδανίας, ὁ ὁποῖος   ἑορτασμός, πλήν τῶν ἄλλων, περιελάμβανε καί τήν παρ΄ Ὑμῶν παρασημοφόρησιν τοῦ πρίγκιπος τῆς Ἰορδανίας ἐμίρη Γάζη διά τοῦ ἀνωτάτου παρασήμου τῆς εἰρήνης τοῦ Πατριαρχείου. Πατριαρχικήν θ. λειτουργίαν ἐπετελέσατε καί ἠθικῶς διά τῶν Ὑμετέρων λόγων καί ὑλικῶς διά δωρεᾶς  ἐνισχύσατε τόν ἀνεγειρόμενον νέον ἱερόν ναόν  τοῦ ἁγίου Νικολάου τῆς ἐνορίας Μάρκας ἐν Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας.

Τό ποιμαντικόν τοῦτο ἔργον ἐπετελέσατε οὐχί μόνον εἰς τάς μεγάλας τῶν πόλεων κατά τάς μεγάλας ἑορτάς ἀλλά καί εἰς τάς μικράς, ἐλαχίστας καί ἀπομεμακρυσμένας τούτων πρός τόνωσιν τοῦ φρονήματος τῶν πιστῶν αὐτῶν, ἵνα ἀνταπεξέρχωνται εἰς τάς ἀντιξόους συνθήκας διαβιώσεως τῆς περιοχῆς ἡμῶν. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ ἐπεσκέφθητε τήν ἀπό τοῦ 1948 ἐγκαταταλελειμμένην ἐκκλησίαν τοῦ Μααλούλε παρά τήν Ναζαρέτ καί ἐπετελέσατε θ. λειτουργίαν.  Πρό τινος μόλις ἐπετελέσατε  θ. λειτουργίαν εἰς  τόν ἀποπερατούμενον εἰσέτι ἱερόν ναόν τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου εἰς τήν κώμην τοῦ Σαχνίν.  Μόλις προσφάτως ἐπίσης ἐπετελέσατε θ. λειτουργίαν εἰς τήν ἐνορίαν τοῦ Μπαάνε. Εἰς ἑκάστην τῶν περιπτώσεων τούτων τήν πνευματικήν καί  ἠθικήν ἐνίσχυσιν ἠκολούθει ἡ ἐν τῷ μέτρῳ τῶν δυνάμεων τοῦ Πατριαρχείου ὑλική τοιαύτη.

Ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ζωηρόν ἐξεδήλωσεν ἐνδιαφέρον πρός ἀνεύρεσιν τῶν στοιχείων ἐκείνων, τά ὁποῖα κατοχυρώνουν τήν ἐνταῦθα, ἐν Κύπρῳ, Ἑλλάδι καί Κωνσταντινουπόλει περιουσίαν τοῦ Πατριαρχείου, παραμεληθεῖσαν ἤ ἐγκαταλειφθεῖσαν, λόγῳ πολιτικῶν μεταβολῶν καί συγκυριῶν, ὡς καί  ἐκείνων τῶν στοιχείων, τά ὁποῖα κατοχυρώνουν τά δικαιώματα ἡμῶν ἐπί τῶν παναγίων προσκυνημάτων.

Συνεχής ἐπίσης ὑπῆρξεν ἡ παρακολούθησις ὑποθέσεων τοῦ Πατριαρχείου εἰς τά δικαστήρια πρός ἀκύρωσιν ἀνεντίμων πολυετῶν συμφωνιῶν ὑποθηκευσασῶν ἐν μέρει ἤ καί ἐν ὅλῳ τήν περιουσίαν αὐτοῦ καί πρός διάσωσιν καί καλλιτέραν ἀξιοποίησιν αὐτῆς.

Ταῦτα πάντα συνετελέσθησαν, Μακαριώτατε, Ὑμετέρᾳ μέν ἐμπνεύσει, πεποιθήσει, καθοδηγήσει  καί ἐνεργοποιήσει, συμφωνίᾳ δέ, συμπαραστάσει καί συνεργασίᾳ τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου καί τῆς Γεραρᾶς ἡμῶν Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ εὐλαβοῦς κλήρου καί τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ. Ἐκ τῶν ἐπιτευγμάτων τούτων ἐνθαρρυνόμενοι, ἐκ τοῦ Ὑμετέρου παραδείγματος ἐνισχυόμενοι, ἐκ τοῦ Ὑμετέρου τρόπου ἀντλοῦντες ἐμπιστοσύνην, συστρατευόμεθα, ἵνα χωρήσωμεν καί πρός τά ἔργα ἐκεῖνα, ἡ ἐπιτέλεσις τῶν ὁποίων εἰσέτι ἀναμένει ἡμᾶς  ὡς  χρέος.

Ὑψῶν τό ποτήριον ἐξ ὀνόματος τῆς Ἀδελφότητος, εὔχομαι τῇ Ὑμετέρᾳ σεπτῇ Μακαριότητι ἔτη ὅσα πλεῖστα ἐν ὑγιείᾳ, δυνάμει, εὐσταθείᾳ καί εἰρήνῃ πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο.

Τόν Μακαριώτατον ἔπειτα προσεφώνησεν ὁ Ἐξοχώτατος Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου, λέγων τά ἑξῆς:

«Μακαριώτατε, Ἅγιοι Πατέρες,

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Ἀποτελεῖ ἰδιαιτέρα τιμὴ καὶ χαρὰ νὰ εἴμαστε σήμερα μαζί σας, ἑορτάζοντες τὴν ἐνθρόνισή Σας στὸν Ἱερὸ Θρόνο τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς μέχρι σήμερα θητείας Σας, ἐπαναφέρατε τὴν ἡρεμία στὴν Ἁγία Ἐκκλησία τῆς Ἱερᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία εἶχε βάναυσα διαρραγῆ κατὰ τὴν προηγούμενη περίοδο. Μὲ τὴ φώτιση τοῦ Θεοῦ, τὴ σοφία καὶ τὴ βαθειὰ πίστη Σας προωθήσατε σημαντικὰ τὸ ἔργο τοῦ καθιδρύματος, ἐμπνεύσατε τὴν ἀφοσίωση τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἐνισχύσατε τὸ ρόλο τοῦ Πατριαρχείου ὄχι μόνο στὴν τοπικὴ κοινωνία, ἀλλὰ καὶ διεθνῶς. Οἱ ποικίλες φιλανθρωπικὲς δραστηριότητες τοῦ Πατριαρχείου, ἡ προσέγγιση μὲ εὐαισθησία στὰ καθημερινὰ προβλήματα τοῦ κλήρου καὶ τοῦ ποιμνίου, σᾶς ἔχουν καταστήσει ἀληθινὸ πατέρα ὅλων μας.

Μὲ σθένος καὶ ἀποφασιστικότητα ὑπερασπίζεσθε τὰ δίκαια τοῦ Πατριαρχείου, ἐμποδίζετε μὲ ἀποτελεσματικότητα τὴν ὑλοποίηση σχεδίων ποὺ ἐπεξεργάζονται ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐχθροὶ τῆς δικαιοσύνης, ἐχθροὶ σὲ τελικὴ ἀνάλυση, τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων.

Ζοῦμε σὲ μία περιοχὴ τοῦ πλανήτη, ὅπου ὁ κίνδυνος πιθανῆς ἀνάφλεξης ἀποτελεῖ μέρος τῆς καθημερινότητός μας. Ἡ ὕπαρξη τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων συνιστᾶ διεθνῆ παράγοντα σταθεροποίησης, ὡς πρὸς δὲ τὸ λαὸ, καταφύγιο πνευματικῆς ἀνάτασης καὶ ἡρεμίας. Ὑπὸ τὴ φωτεινὴ καθοδήγησίν σας, τὸ Πατριαρχεῖο ἀποτελεῖ σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ κάθε πιθανὴ μελλοντικὴ λύση.

Μακαριώτατε,

Ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία Σᾶς περιβάλλει μὲ σεβασμό, μὲ ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση. Εἴμαστε καὶ θὰ εἴμαστε ἀρωγοὶ στὴν τιτάνια προσπάθειά Σας γιὰ τὴ διατήρηση καὶ περαιτέρω ἀνάδειξη τῶν Ἱερῶν προσκυνημάτων τῆς Ὀρθοδοξίας. Ταπεινοὶ παριστάμενοι τῆς σημερινῆς ἐπετείου, ἑνώνουμε τὶς προσευχές μας, γιὰ νὰ σᾶς δίνῃ ὁ Παντοδύναμος ὑγιεία καὶ δύναμη νὰ συνεχίσετε τὸ ἔργο σας γιὰ τὸ καλὸ τῆς Ἀδελφότητος, γιὰ τὸ καλὸ τοῦ Πατριαρχείου, γιὰ τὸ καλὸ τῆς Πατρίδος, γιὰ τὸ καλὸ τῆς Ὀρθοδοξίας».

Ἠκολούθησαν, προσφωνοῦντες τόν Μακαριώτατον, ὁ Προϊστάμενος τῆς Ρωσσικῆς Ἀποστολῆς (Missia) Ἀρχιμανδρίτης Ἰσίδωρος, ὁ Σχολάρχης τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τῆς Ἁγίας Σιών μοναχός π. Φώτιος, ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰορδανίαν π. Ἠλίας Σουές, ὁ Διευθυντής τῆς ἀραβοφώνου Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὁ π. Φάραχ Νταμπούρ, ἐφημέριος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Φιλόθεος ἐκπρόσωπος τῆς Μητροπόλεως Ἄκκρης καί ὁ ἰατρός δρ. Χαλήλ Ἀντράους, ἐκπρόσωπος τῶν Κοινοτήτων τῆς Γαλιλαίας.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος εἰς τήν Ἀντιφώνησιν Αὐτοῦ ηὐχαρίστησε τούς προσφωνήσαντας Αὐτόν, λέγων ὅτι τό παλαίφατον Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, θεόθεν ἐμπιστευθέν τήν διαφύλαξιν καί διακονίαν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, συνεχίζει τήν δισχιλιετῆ αὐτοῦ μοναστικήν περί τά Προσκυνήματα πορείαν καί τήν ἀδιάλειπτον μέριμναν ὑπέρ τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου αὐτοῦ, τῇ ἐπινεύσει τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί τῇ ἀφάτῳ συγκαταβάσει τοῦ ἐν Τριάδι Ἁγίου Θεοῦ, ἀλλά καί τῇ συνεργείᾳ τῶν μέχρις αἵματος θυσιῶν τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη μέ χαράν καί συγκίνησιν τά δῶρα τῶν προσφωνησάντων Αὐτόν, τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς, πάντων τῶν χριστιανικῶν Κοινοτήτων καί τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου, τῶν σχολείων καί τῶν διακονούντων εἰς τό Πατριαρχεῖον. Μετά τό πέρας τῆς ἑορτῆς πάντες ἠσπάσθησαν τήν δεξιάν τοῦ Μακαριωτάτου καί ἔλαβον ὡς εὐλογίας εἰκόνας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, Ἱεροσολυμιτίσσης. Ἠκολούθησεν ἑόρτιον γεῦμα διά τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας εἰς τήν τράπεζαν τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Δευτέραν, 1^ην-14^ην Σεπτεμβρίου 2009, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ ἐτέλεσε τήν ἱεράν ἀκολουθίαν τοῦ Ἁγιασμοῦ εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών, τό Ἑλληνορθόδοξον Γυμνάσιον καί Λύκειον τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, παρουσίᾳ τοῦ Προέδρου τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως, Γέροντος Δραγουμάνου κ. Χριστοδούλου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί τοῦ Σχολάρχου μοναχοῦ π. Φωτίου. Ἡ  Σχολή ἀκολουθεῖ τά μαθήματα τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί Θρησκευμάτων τῆς Ἑλλάδος. Εἰς αὐτήν φοιτοῦν μαθηταί, οἱ ὁποῖοι θά στελεχώσουν μετά τήν ἀποφοίτησίν των τήν Ἱεράν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

Εἰς τήν ἀκολουθίαν τοῦ Ἁγιασμοῦ συμμετεῖχαν πάντες, διδάσκοντες καί διδασκόμενοι. Κατ’ αὐτήν ὁ Μακαριώτατος  Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προσεφώνησε διδάσκοντας καί διδασκομένους ὡς ἑξῆς:

«Ἀγαπητοί μαθηταί καί ἀγαπητοί διδάσκοντες, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἰδιαιτέρα χαρά καί συγκίνησις κατέχει Ἡμᾶς ταύτην τήν εὐλογημένην ἡμέραν, πρώτην τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου καί ἀρχήν τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, διότι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Τάφου συνήγαγε πάντας ἡμᾶς εἰς τήν Ἱεράν Πατριαρχικήν Σχολήν, διά τήν τέλεσιν τοῦ ἁγιασμοῦ ἐπί τῇ ἐνάρξει τῶν μαθημάτων τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους.

Ἡ Πατριαρχική Σχολή, εἰς τήν ὁποίαν φοιτᾶτε, εὑρίσκεται εἰς τό κέντρον τοῦ ἐνδιαφέροντος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, διότι κατέστη τό φυτώριον, ἐκ τοῦ ὁποίου ἀναδεικνύονται ἱκανά στελέχη τῆς Ἀδελφότητος, ἵνα ἐπανδρώσουν τό Τάγμα τῶν Σπουδαίων, νά προσφέρουν τήν διακονίαν αὐτῶν εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα καί εἰς τό εὐλαβές ποίμνιον ἡμῶν, τό ὁποῖον διά μέσου τῶν αἰώνων ζῇ καί κινεῖται ἐντός τῶν Ἁγίων Τόπων, πέριξ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί ἐντός τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Ζῶμεν εἰς μίαν ἐποχήν, κατά τήν ὁποίαν ἡ ἡθική, ἀλλά καί ἡ φυσική τάξις τῶν πραγμάτων ἔχει ἀνατραπῆ καί ἡ σύγχυσις κυριεύει τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων. Κύριος σκοπός τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς ἡμῶν Σχολῆς εἶναι νά ἀναδείξῃ προσωπικότητας, ἐμφορουμένας ὑπό τοῦ φρονήματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ φωτός τῆς Τρισηλίου Θεότητος καί τοῦ φωτός τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως,  περί αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ ὁποίου φωτός ὁ Κύριος εἶπεν εἰς τούς μαθητάς καί ἀποστόλους Αὐτοῦ: «Οὕτως λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσν τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5, 14-16). Τούτους τούς Κυριακούς λόγους ἀπευθύνομεν καί Ἡμεῖς σήμερον πρός ὑμᾶς, τούς μαθητάς, οὕτως ὥστε νά τούς ἐνστερνιστῆτε, διά νά συνεχίσωμεν ἀπό κοινοῦ τήν ἱεράν αὐτήν ἀποστολήν ἡμῶν, καί διά νά δώσωμεν τήν καλήν μαρτυρίαν ἐδῶ εἰς τούς Ἁγίους Τόπους.

Ἔχομεν τό μέγα προνόμιον νά εἴμεθα λειτουργοί καί διάκονοι τῶν ἱερῶν τόπων, οἱ ὁποίοι συνδέονται ἄρρηκτα μετά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας, μετά τοῦ μυστηρίου τῆς φανερώσεως τῆς ἀληθείας. Τοῦτο ἀποδεικνύεται ἀπό τό γεγονός τῆς προσελεύσεως ἐνταῦθα ἑκατοντάδων καί χιλιάδων προσκυνητῶν ἀπό ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου καί κυρίως ἀπό τά Ὀρθόδοξα κράτη. Οὗτοι δέν προσέρχονται μόνον, διά νά προσκυνήσουν, ἀλλά διότι ἀναζητοῦν νά θεωρήσουν μέ τούς ἰδίους φυσικούς, ἀλλά καί πνευματικούς αὐτῶν ὀφθαλμούς τό μέγα γεγονός τῆς σωτηρίας ἡμῶν καί νά ψηλαφήσουν τήν σεσαρκωμένην ἀλήθειαν. Εἰς τοῦτο συνίσταται ἡ μεγάλη ἀποστολή τοῦ Ἁγιοταφίτου καί εἰς ταύτην ἀκριβῶς τήν ἀποστολήν καλεῖσθε ὑμεῖς, οἱ μαθηταί καί πάντες ὅσοι ἄλλοι προσφέρουν τήν διακονίαν αὐτῶν, νά ἀναλάβητε εὐθύνας ἱεράς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν συνανθρώπων ἡμῶν.

Εὔχομαι τό νέον σχολικόν ἔτος νά ἀποβῇ καρποφόρον καί ὠφέλιμον καί δι’ ὑμᾶς, ἀλλά καί διά τούς γονεῖς ὑμῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπό ἀγάπην καί εὐλάβειαν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ἐνεπιστεύθησαν ὑμᾶς εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Θέλομεν ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ νά εὐχαριστήσωμεν ἐκ βάθους καρδίας τόν Σχολάρχην τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, π. Φώτιον, ὁ ὁποῖος ἀόκνως καί ἀκαταπαύστως ἐργάζεται διά τήν εὔρυθμον λειτουργίαν αὐτῆς, τόσον εἰς τόν ἐκπαιδευτικόν, ὅσον καί εἰς τόν διοικητικόν τομέα. Θέλομεν ἐπίσης νά καλωσορίσωμεν τούς ἐλλογιμωτάτους καθηγητάς, οἱ ὁποῖοι θά ἐργασθοῦν εἰς τό σχολεῖον, νά τούς εὐχηθῶμεν καλήν ἐπιτυχίαν εἰς τήν ἀνάληψιν τῶν νέων καθηκόντων αὐτῶν καί νά τούς διαβεβαιώσωμεν ὅτι ἀπολαμβάνουν τῆς ἀμερίστου συμπαραστάσεως καί τοῦ ἐνδιαφέροντος, τόσον Ἡμῶν τῶν Ἰδίων, ὅσον καί τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας, τῆς ὁποίας Πρόεδρος εἶναι ὁ Ἅγιος Ἐλευθερουπόλεως, Γέρων Δραγουμᾶνος κ. Χριστόδουλος, ὅπως ἐπίσης καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Καί πάλιν σᾶς εὔχομαι καλήν σχολικήν χρονιάν καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τοῦ φωτός νά φωτίζῃ νά εἰρηνεύῃ καί νά ἐνσταλάζῃ εἰς τάς καρδίας πάντων τό φῶς Του, τήν εἰρήνην καί τήν ἀγάπην Του».

Μετά τήν προσφώνησιν τοῦ Μακαριωτάτου ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τῶν ἐκδηλώσεων τῆς Σχολῆς, ὅπου ὁ Σχολάρχης π. Φώτιος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὡς ἑξῆς:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

κ.κ. καθηγηταί, ἀγαπητοί μαθηταί,

Ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει σήμερον τήν Ἐκκλησιαστική Πρωτοχρονιά. «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ’ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέν με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς, ἀπέσταλκέν με,… κηρῦξαι ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν». (Λουκ. 4,18.), θά μᾶς ἀναγγείλει ὁ Κύριος. Ἕνας νέος χρόνος ἀρχίζει, μία νέα περίοδος, τήν ὁποίαν καλεῖται νά βαδίσῃ ὁ ἄνθρωπος, περίοδος πού, ἐν ἀντιθέσει μέ τήν ἀρχαιότητα, καταυγάζει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἐξέλθῃ τῆς πτωχείας του, νά ἀνακτήσῃ τό κατ’ εἰκόνα καί να πορευθῇ πρός τό καθ’ ὁμοίωσιν, νά κατακτήσῃ καί νά μεταμορφώσῃ τόν κόσμον, νά βασιλεύσῃ τῆς κτίσεως, νά ἐκπληρώσῃ τόν σκοπόν, διά τόν ὁποῖον ἐδημιουργήθη.

Σήμερα ἀρχίζει καί μία νέα σχολική χρονιά. Διδάσκαλοι καί μαθηταί καί πάλιν καλοῦνται ἕκαστος ἀπό τήν δική του σκοπιά, νά ἐπιτελέσουν τό ἔργο τῆς Παιδείας. Ἔργον ἐξαιρετικά δύσκολο εἰς τήν ἐποχήν μας, ἐποχήν ἀμφισβητήσεως τῶν πάντων καί ἀποπροσανατολισμοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐγκαταλείψει τήν πορεία του πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἔχει στραφεῖ πρός τόν γήϊνο παράδεισο, πού τοῦ ὑπόσχεται ἡ τεχνολογία, παράδεισον ὅμως πού θά μποροῦσε νά πῇ κανεῖς, δέν διαφέρει ἀπό τήν κόλαση, ἀφοῦ ἀναγκάζεται νά ἐπιδοθῇ σ’ ἕναν ἀγώνα ἱκανοποίησης ἀναγκῶν, συχνά περιττῶν, πού δημιούργησε ὁ τεχνικός πολιτισμός μέ τίς ἀνέσεις. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι οἱ ἀνάγκες αὐτές νά γίνουν σκοπός τῆς ζωῆς, νά λησμονηθῇ τό ἀληθινό νόημα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καί τό τελειότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, προωρισμένον διά τήν θέωσιν, νά μεταβληθῇ σέ ἀνώνυμο παραγωγική μονάδα, σέ δοῦλο μιᾶς ἀνικανοποίητης ἀπό ἀνέσεις καί ἀγαθά κοινωνίας. Δυστυχῶς πρός τήν κατεύθυνσιν αὐτή κινεῖται σήμερον καί ἡ Παιδεία, ἀφοῦ θέτει σάν κύριο μέλημά της τήν συσσώρευση γνώσεων καί ἀπόκτηση δεξιοτήτων γιά τήν  παραγωγή ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἐνῷ κύριος στόχος της θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ ἐνοίκηση στόν ἄνθρωπο τῆς ἀληθινῆς καί ἐνυπόστατης σοφίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἤ ὅπως ἐπιγραμματικά λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Παιδεία μετάληψις ἁγιότητος ἐστί».

Μακαριώτατε,

«Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω.15,5.), εἶπε ὁ Κύριος καί «θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἔστιν Ἰησοῦς Χριστός»(Α’Κορ. 3,11.), ἀναφωνεῖ ὁ Ἀπόστολος. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν διδασκαλία, τήν Σταύρωση καί τήν Ἀνάστασή του καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας πρέπει νά εἶναι γιά ὅλους μας τά πνευματικά πρότυπα στήν καθημερινή πορεία μας πρός τήν αἰωνιότητα.

Αὐτή τήν ὥρα μέ τήν ἔναρξη τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους, ἡ Πατριαρχική Σχολή, τό φυτώριον τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, διδάσκοντες καί διδασκόμενοι ἔχομε τήν ἰδιαιτέραν χαράν καί εὐλογίαν νά ἁγιάζεται τό ἔργο μας ἀπό τήν Ὑμετέρα σεβαστή Πατρότητα καί νά λαμβάνωμεν τήν ἐξ ὕψους βοήθειαν, ἡ ὁποία εἶναι ἀναγκαία διά νά ἐπιτελέσῃ ἡ Σχολή τήν ἀποστολή της, ἀποστολή ἡ ὁποία συνδέεται μέ τήν τόσο σημαντική ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, σημαντική γιά τό Ἔθνος μας, τήν περιοχή μας καί τόν κόσμο ὁλόκληρο. Οἱ δόκιμοι τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς θά κληθοῦν νά διαφυλάξουν ἀλώβητο τήν Ἱερά καί Ἐθνική παρακαταθήκη τῶν προγόνων μας, τά προσκυνήματα καί τήν Ὀρθόδοξη μαρτυρία, ἐδῶ εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, τούς Τόπους πού καθηγίασε ἡ ἐπί Γῆς παρουσία τοῦ Κυρίου μας.

Πολλά τά ἔτη σας, Μακαριώτατε».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_2_placeholder

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΗΣ κ. ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΩΣ, ΔΙΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΣΤΑΝΤΑ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ  π. ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΝ, ΗΓΟΥΜΕΝΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ, ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗΝ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΝΕΚΡΩΣΙΜΟΝ ΑΥΤΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβάσμιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κ. Πρεσβευτά τῆς Γεωργίας,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἐχθές μόλις συνεπληρώσαμεν τήν πασχάλιον ἀναστάσιμον περίοδον. Ἐχθές ἐψάλαμεν τό τελευταῖον «Χριστός Ἀνέστη» εἰς τήν ἐνάτην ὥραν τῆς ἑορτῆς τῆς ἀποδόσεως τοῦ Πάσχα. Εὐθύς ἀμέσως ἠρξάμεθα τῶν ὕμνων τῆς Ἀναλήψεως. Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἔσχομεν πεῖραν τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀοράτως παρόντος μεταξύ ἡμῶν ἐπί τεσσαράκοντα ἡμέρας, ἐπί δέ τῇ τεσσαρακοστῇ εἴδομεν Αὐτόν πνευματικῶς ἀναλαμβανόμενον εἰς οὐρανούς, ἵνα ἀποστείλῃ ἡμῖν Πνεῦμα Παράκλητον. Ὅλα ταῦτα δέ οὐχί μακράν ἡμῶν, ἀλλ’ ἐπί τοῦ Παναγίου Τάφου, ἀφ’ οὗ τριήμερος ἀνέστη καί ἐπί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, ἀφ’ οὗ εἰς τούς οὐρανούς ἀπέστη.

Ζῶντες ταῦτα ἐν χαρᾷ ἀναστασίμῳ καί χαρμολύπῃ Ἀναλήψεως, ἐβιώσαμεν κατά παραχώρησιν Κυρίου καί ἕτερον μυστήριον, τό μυστήριον τοῦ θανάτου ἡμῶν. Τό μυστήριον τῆς ἁρπαγῆς ἡμῶν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, τό μυστήριον τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ δι’ ἡμᾶς μετά τήν πτῶσιν ἡμῶν, τῆς ἐκδημίας ἡμῶν πρός Ἐκεῖνον ἄνευ τοῦ σώματος.  «Σάρξ γαρ καί αἷμα βασιλείαν Θεοῦ κληρονομῆσαι οὐ δύναται». (Α’Κορ. 15,50).

Τοῦτο ἐβιώσαμεν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν, Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου Ἰωακείμ, ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως. Ὁ ἀγαπητός ἀδελφός ἡμῶν οὗτος, προσελθών  ἐκ Χίου τῇ Ἁγιοταφιτικῇ Ἀδελφότητι εἰς ὥριμον ἡλικίαν, ἐσπουδακώς τήν ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας καί τῆς Νομικῆς, ὑπηρέτησεν ὡς καθηγητής ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Σχολῇ, ὀλίγον δέ ἀργότερον ἀνετέθη αὐτῷ ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Διοδώρου τό ἔναντι τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἀναλήψεως κτῆμα τοῦτο τοῦ Πατριαρχείου, γνωστόν ὄν ὡς οἰκία τοῦ μοναχοῦ Μάρκου.

Ἔκτοτε οὗτος, ὑπηρετῶν ἐπί 18ετίαν καί ὡς ἐφημέριος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βηθανίας, ἀφιέρωσεν ἑαυτόν ψυχῇ τε καί σώματι εἰς τήν ἀνέγερσιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τούτου τῆς Ἀναλήψεως, τοῦ, ὡς μή ὤφελε, ἡμικατεδαφισθέντος, καί ἀνήγειρε τά πέριξ οἰκοδομήματα ταῦτα διά τήν φιλοξενίαν μοναχῶν καί προσκυνητῶν. Ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ διακονῶν, ἐδέχθη πρό ἐτῶν δολοφονικήν ὑπ’ ἀγνώστων ἐπίθεσιν, ἐξ ἧς οὗτος διεσώθη θαυματουργικῶς, οὐχί ὅμως καί ἡ βοηθοῦσα αὐτόν μήτηρ αὐτοῦ, προσκυνήτρια Ἀναστασία, δολοφονηθεῖσα τότε καί ἐνταῦθα ἐνταφιασθεῖσα.

Ἑτοιμάζων ἐχθές τά  τῆς ὑποδοχῆς τῆς Πατριαρχικῆς καί Ἀρχιερατικῆς συνοδείας τοῦ Προσκυνήματος τῆς Ἀναλήψεως καί τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν, οὕς πλουσιοπαρόχως  ἐφιλοξένει καί ἐδεξιοῦτο, ἐδέχθη κατά παραχώρησιν Κυρίου πλῆγμα ἐγκεφαλικόν καί καρδιακήν προσβολήν, μετενεχθείς δέ εὐθύς εἰς τό παρακείμενον νοσοκομεῖον, δέν ἐπανεῦρε τάς αἰσθήσεις αὐτοῦ.

Ὁ πλάσας αὐτόν Κύριος, ηὐδόκησε νά λάβῃ τοῦτον παρ’ Ἑαυτῷ εἰς τό μεταίχμιον τῆς ἀναστασίμου και ἀναληψίμου περιόδου. Τοῦτο, ληφθήτω, ὡς οἶμαι, ὡς ἐμφανές σημεῖον ἀποδοχῆς τής διακονίας αὐτοῦ παρά Κυρίου καί ἀφέσεως, ὧν ὡς ἄνθρωπος ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως ἥμαρτε. Κύριος ἀναπαύσαι τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά ὁσίων καί δικαίων. Ἀμήν. Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη.

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἡ ἐν τῷ μέσῳ τῆς  νηστείας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης  Τεσσαρακοστῆς ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας τελουμένη  τήν 9ην Μαρτίου μνήμη τῶν ἐν Σεβαστείᾳ τῇ λίμνῃ ἀθλησάντων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων πρόκειται ἡμῖν ὡς παράδειγμα πρός μίμησιν διά τήν ἐντατικοποίησιν τοῦ πνευματικοῦ ἡμῶν ἀγῶνος, ὡς παραμυθία διά  τόν ἐπίπονον καί ἀνάντην δρόμον τῆς νηστείας καί ὡς χαρά, ἀγαλλίασις καί βεβαιότης  διά τήν προσγενομένην τῷ διαβόλῳ ἦτταν καί νίκην τοῦ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου.

Διά Σιών τήν ἁγίαν, τήν μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν καί τήν διακονοῦσαν αὐτήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα  εἰς τήν χαράν καί ἀγαλλίασιν ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων προστίθεται ἡ χαρά ἐπί τῷ γεγονότι ὅτι ἡ Ὑμετέρα Σεπτή Μακαριότης, ὡς θεοφιλῶς καί φιλοθέως φέρουσα τό ὄνομα ἑνός τῶν ἀξιοθαυμάστων τούτων μαρτύρων, ἄγει τά Ὀνομαστήρια Αὐτῆς.

Ἐπί τῷ χαροποιῷ γεγονότι τούτῳ ἐτελέσθη κατανυκτική θ. λειτουργία τῶν Προηγιασμένων εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπέρ ὑγιείας καί κραταιώσεως Αὐτῆς, μετά ταῦτα δέ ἠκολούθησεν  ἡ ἐπί τό αὐτό σύναξις ἡμῶν ἐν τῇ ἱστορικῇ ταύτῃ αἰθούσῃ τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐν αὐτῇ ἡμεῖς, τά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος συγχαίρομεν  ἐπί τοῖς Ὀνομαστηρίοις τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου, Ποιμένος καί Ἡγουμένου καί καυχώμεθα ἐπ’ Αὐτόν ὡς τόν μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως τῶν Ἀποστόλων καί διακρίσεως τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας διακονοῦντα Χριστόν καί τό σῶμα Αὐτοῦ τήν Ἐκκλησίαν.

Πρός τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα προσβλέποντες, δυνάμεθα ἀναμφιλέκτως καί ἀναμφιταλαντεύτως νά εἴπωμεν ὅτι Αὕτη ὄντως ἐκκινεῖ ἐκ τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, αὐτῆς μετέχει καί ἐξ αὐτῆς παρά Χριστοῦ ζωοποιεῖται καί ἐξ αὐτῆς ἀντλεῖ καί λαμβάνει εὐαγγελικόν καί πατερικόν κηρυγματικόν ζωοποιόν σωτήριον λόγον, μεταδιδόμενον εὐκαίρως ἀκαίρως τοῖς πιστοῖς πνευματικοῖς Αὐτῆς τέκνοις. Ἐν τούτῳ ἐμμένουσα, τήν ἐν ἔργοις φιλανθρωπίαν τῆς Ἐκκλησίας δέν ἐγκαταλείπει. Τό οὖς Αὐτῆς εὐήκοον παρέχει καί τήν χεῖρα Αὐτῆς ἐλεήμονα καί γενναιόδωρον ἐκτείνει εἰς τά ἑκάστοτε ἀκουόμενα αἰτήματα τοῦ ποιμνίου ἡμῶν, τῆς συστάσεως δηλονότι καί συντηρήσεως Ἐκκλησιῶν καί σχολείων, ἐνισχύσεως φιλανθρωπικῶν καθιδρυμάτων, ὑλικῆς καί χρηματικῆς παραμυθίας ἐνδεῶν καί πτωχῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων τήν πρώτην θέσιν κατέλαβον προσφάτως οἱ ἐν τῇ Γάζῃ, ἐκκλησιαστικῇ περιοχῇ τοῦ παλαιφάτου ἡμῶν Πατριαρχείου, πολυειδῶς δεινοπαθήσαντες.

Πρός ὅσους δέ ἐκ τῶν ἔξω καθ’ ἑκάστην ἀφικνοῦνται, ἐκπροσώπους κρατῶν, κυβερνήσεων, ὀργανισμῶν,  ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἔχει πάντοτε νά εἴπῃ λόγον εὐαγγελικόν καί ἐκκλησιαστικόν, τόν λόγον καί τήν πρᾶξιν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, τῆς διακονίας δηλαδή τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου καί τῶν σκηνωμάτων, ἐν οἷς Ἐκεῖνος ηὐδόκησε νά κατοικήσῃ σωματικῶς, τόν λόγον τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ, τήν ὁποίαν Ἐκεῖνος ἔδωκεν εἰς τούς ἁγίους Αὐτοῦ μαθητάς  καί εἰς ἡμᾶς καί οὐχί τῆς εὐαλώτου  καί κατ’ ἐπίφασιν εἰρήνης τοῦ κόσμου, τῆς ἑτοιμαζούσης πόλεμον  διά τήν ἑαυτῆς ἀσφάλειαν.

Ἐπ’ αὐτοῖς καί ἄλλοις, Μακαριώτατε, χαίρομεν καί συγχαίρομεν, ἐπ’ αὐτοῖς καυχώμεθα, ἐξ  αὐτῶν ἐμπνεόμεθα, μετ’ αὐτῶν συντασσόμεθα καί συστρατευόμεθα εἰς μίαν σύνταξιν καί συστράτευσιν  πνευματικήν, ἵνα ἐν ἑνότητι συνεργαζόμενοι, εὐδοκιμήσωμεν καί καρποφορήσωμεν πλουσίως καί εὑρεθῶμεν ἀγαθοί καί πιστοί δοῦλοι τοῦ Κυρίου ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως.

Ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἀδελφότητος, εὔχομαι Ὑμῖν εἰλικρινῶς ἔτη ὅσα πλεῖστα καί εὐλογημένα ἄνωθεν διά δαψιλοῦς παροχῆς δυνάμεως καί κραταιώσεως Ὑμῶν εἰς μίαν Πατριαρχικήν ποιμαντικήν καρποφόρον διακονίαν πρός δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν καί ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν ἔθνους. Γένοιτο».

ngg_shortcode_3_placeholder

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἡ Σιωνῖτις Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων καί ἡ ἐν αὐτῇ ἐνσωματωμένη φρουρός αὐτῶν, ἡ γεραρά  Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης, ἐτέλεσαν σήμερον εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τό σέμνωμα τῆς πίστεως ἡμῶν, εὐχαριστήριον πανηγυρικήν Δοξολογίαν ἐπί τῇ τρίτῃ ἐπετείῳ τῆς μετά τήν σύν Θεῷ ἐκλογήν τῆς Ὑμετέρας Θεοφρουρήτου Μακαριότητος Ἐνθρονίσεως Αὐτῆς εἰς τόν ἔνδοξον καί τετιμημένον Θρόνον τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων.

Τό γεγονός τῆς Ἐνθρονίσεως, ἑορτασθέν μετά τήν ἐκλογήν πανηγυρικῶς ἐν Ἱεροσολύμοις μετά συμμετοχῆς ἐκπροσώπων πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ Θεοῦ  Ἐκκλησιῶν καί παρουσίας τῶν ἐκπροσώπων τῶν μεθ΄ ὧν ἡμεῖς πολιτειακῶς ἤ πνευματικῶς συνδεόμεθα κρατῶν, ἀνακυκλοῖ  ἐτησίως ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν εἰς τήν μνήμην καί τήν ζωήν αὐτῆς, ἵνα ὑπενθυμίζῃ εἰς πάντα τά μέλη αὐτῆς ὅτι τοῦτο συνέβη μετά τήν κλυδωνίσασαν ἀλλ’ οὐ καταποντίσασαν ταύτην κρίσιν, ἐν  ᾗ τῇ θείᾳ βοηθείᾳ αὕτη ἀπετίναξε τό δυναστικόν καί αὐθαίρετον καί ἐνεκολπώθη τό συνοδικόν καί συλλογικόν, ἀπεδοκίμασε τό ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ ἰδιωτικόν καί ἀτομικόν καί υἱοθέτησε τό ἐν διαφανείᾳ καί ἐντιμότητι Ἱερόν Κοινόν καί ἐκ τοῦ χάους τῆς ἀκυβερνησίας  ἤχθη  εἰς τόν θεῖον λειμῶνα τῆς ἐν Χριστῷ ἁγιοπατερικῆς καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἡγεμονικῆς κυβερνήσεως ἐν τῷ προσώπῳ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος.

Ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς σταθερᾶς ταύτης κυβερνήσεως καί εὐρύθμου λειτουργίας ὑπό τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Μακαριότητος, συνεπικουρουμένης ὑπό τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, δυνάμεθα σήμερον ἐν σεμνότητι καυχήσεως νά εἴπωμεν ὅτι ἤδη ἐκαλλιεργήθησαν ἔργα ἀγαθά, στηρίζοντα, ἐνδυναμοῦντα καί ζωοποιοῦντα τάς ψυχάς τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ταῦτα συνελόντι εἰπεῖν συνίστανται εἰς τήν οἰκοκυροσύνην τῶν τοῦ Ἱεροῦ Ὀσπητίου ἡμῶν, ὡς ὠνόμαζε τοῦτο ὁ ἀοίδιμος προκάτοχος Ὑμῶν Πατριάρχης Δοσίθεος, εἰς τήν περιμάζωξιν καί κατοχύρωσιν τῶν διεσκορπισμένων καί ἀνασφαλίστων τμημάτων τῆς περιουσίας ἡμῶν, τήν χρηστήν καί ἀποδοτικήν ἀξιοποίησιν αὐτῆς καί τήν ἐν ἰσότητι καί δικαιοσύνῃ διάθεσιν τῶν ἐσόδων αὐτῆς.

Εἰς τόν προσκυνηματικόν τομέα ἡ Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης διεξεδίκησε τά δικαιώματα καί προνόμια αὐτῆς ἐν ἐμμονῇ καί ἀκριβείᾳ καί ἐστερέωσε καί ἐπεβεβαίωσε αὐτά, ὡς τοῦτο τοῦ Ἁγίου Φωτός καί τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως ἐν Βηθλεέμ. Τά ὅρια ἐξ ἄλλου τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου ἐπιμελῶς διεφυλάχθησαν καί τά ὅρια τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν ἡμεῖς ἀπολύτως ἐσεβάσθημεν.

Ἡ ἐκπαίδευσις τοῦ Πατριαρχείου ἐνισχύθη διά τῶν χορηγιῶν μή κυβερνητικῶν ὀργανισμῶν καί ἰδιωτῶν ὡς ἐκ τῆς ἐμπιστοσύνης, τήν ὁποίαν ἐμπνέει ὁ χρηστός τρόπος τῆς διαθέσεως αὐτῶν. Αἱ χορηγίαι αὗται διετέθησαν διά τήν ἀναβάθμισιν τοῦ σχολείου τῆς Μαδηβᾶς, τήν ἀνέγερσιν σχολείου εἰς Μπιρζέτ, τήν ἐπισκευήν τοῦ σχολείου τοῦ ἁγίου Δημητρίου, τήν ἀνακαίνισιν τοῦ Ἀρχείου καί τῆς Κεντρικῆς Βιβλιοθήκης καί τοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου  τοῦ «δοχειοῦ» τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Τά μέλη τοῦ ὀρθοδόξου ἡμῶν ποιμνίου, ὁσάκις ἐζήτησαν, ἔτυχον παρά τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ἀδιακρίτως φιλοξένου πατρικῆς ὑποδοχῆς, ἀποκομίζοντα τήν αἴσθησιν ὅτι ὄντως εὑρίσκονται εἰς τόν οἶκον αὐτῶν. Ἡ οἰκονομική αὐτῶν ἐνίσχυσις εἰς τά ἀναλαμβανόμενα παρ΄ αὐτῶν ἐπισκευαστικά ἤ ἀνακαινιστικά τῶν ἱερῶν ναῶν ἤ τῶν σχολείων ἔργα  δέν ἔλειψεν ἐν τῷ μέτρῳ  τῶν δυνάμεων ἡμῶν.

Τό περιοδικόν τοῦ Πατριαρχείου Νούρ -Ἰλ-Μασίχ-Φῶς Χριστοῦ, ἱδρυθέν ὑπό τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ἀπό τῶν ἐτῶν  τῆς ἐν Κανᾷ διακονίας Αὐτῆς ὡς ἡγουμένου, συνεχίσαν ἐκδιδόμενον καί τροφοδοτοῦν τόν ὀρθόδοξον ἡμῶν ποίμνιον δι’ ὀρθοδόξου πατερικῆς ἐξηγήσεως τοῦ εὐαγγελικοῦ καί ἀποστολικοῦ λόγου, ἐπηυξήθη διά τῆς προσθήκης τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐφημερίδος, ἐνημερούσης περί τῆς ζωῆς καί δράσεως τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, μή οὔσης γνωστῆς, λόγῳ τῆς μή ἐπαρκοῦς παρουσιάσεως αὐτῆς.

Τό Πατριαρχεῖον προεβλήθη δεόντως καί ἀνταξίως τῆς ἱστορίας αὐτοῦ κατά τάς ἐπισκέψεις τῶν ἀθρόως καθ΄ ἑκάστην ἀφικνουμένων προσκυνητῶν καί τῶν ξένων ἀποστολῶν, ὡς καί κατά τάς κοινάς ἐν τῷ ἡμετέρῳ Πατριαρχείῳ λαμβανούσας χώραν συναντήσεις τῶν χριστιανῶν ἀρχηγῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, εἰς τήν  κατόπιν προσκλήσεως ἐπίσκεψιν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τό ἐν Λάμπεθ Συνέδριον τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, ἐν  ᾧ προσφυῶς  ἐξεθέσατε τήν διδασκαλίαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν  Ἐκκλησίας περί τῆς ἀρχιερωσύνης καί τῆς ἱερωσύνης ὡς τῆς βάσεως τῆς δομῆς καί τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, καί  εἰς τήν κατόπιν προσκλήσεως ὡσαύτως ἐπίσκεψιν εἰς τό Εὐρωπαϊκόν Κοινοβούλιον, ἐν ᾧ Αὕτη ἐπαρουσίασε τό ἔργον τοῦ Πατριαρχείου  καί ἐδημιούργησε τάς προϋποθέσεις διά συνεργασίαν καί βοήθειαν εἰς τόν χῶρον τῆς παιδείας. Εἰς τήν ἐν  Κωνσταντινουπόλει προσφάτως συγκληθεῖσαν Πανορθόδοξον Σύναξιν τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τό Παύλειον Συμπόσιον τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον κατέθεσε τήν συμβολήν Αὐτοῦ, προσπαθείας δέ συνεχίζει νά καταβάλῃ δι΄ἐνεργώτερον ρόλον τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Τό  παλαίφατον Πατριαρχεῖον ἡμῶν ἐξήσκησε  τόν εἰρηνευτικόν, συμφιλιωτικόν, καί συνδιαλλακτικόν αὐτοῦ ρόλον πρός προώθησιν καί ἐνίσχυσιν τῆς διαχριστιανικῆς ἀλλά καί τῆς  διαθρησκειακῆς συμβιώσεως καί συνεργασίας  εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Τοῦτο πλήν τῶν ἄλλων περιπτώσεων κατεφάνη καί ἐκ τῆς προσφάτως μόλις ἐν  Ἱεροσολύμοις τῇ συνεργασίᾳ τῆς Νευρολογικῆς Ἑταιρείας τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καί τῆς Πανεπιστημιακῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ νοσοκομείου Χαντάσσα διοργανωθείσης ἐκδηλώσεως, στεγασθείσης εἰς τόν χῶρον τῆς Σχολῆς Σιών καί φιλοξενηθείσης  εἰς τήν  αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου, ἥτις ἐγένετο τόπος ἐπιστημονικῆς καί εἰρηνικῆς συναντήσεως ἐπιστημόνων Ἑλληνικῆς, Ἰσραηλινῆς καί Παλαιστινιακῆς ἐθνικότητος μέ σκοπόν τήν ἔρευναν τρόπων θεραπείας τῆς ἀσθενείας, ἥτις μή γνωρίζουσα ὅρια διαπερᾷ ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου τήν κοινήν ἀνθρωπίνην φύσιν.

Ταῦτα πάντα ἐπραγματοποιήθησαν μετά συνέσεως καί προσοχῆς πολλῆς,  μετ΄ ἐνδελεχοῦς  μελέτης, ψυχραιμίας, νηφαλιότητος, γενναιότητος καί ἀποτελεσματικότητος, μέ γνώμονα τό συμφέρον τοῦ Πατριαρχείου, τήν ἀνύψωσιν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ εἰς τό ὕψος τῆς προωρισμένης αὐτῷ ἀποστολῆς, ἤτοι τῆς τελέσεως ἀφ΄ ἑνός μέν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καί μοναχικοῦ ἔργου καί τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ προσκυνηματικοῦ ὑπό τό πρῖσμα  μάλιστα τῆς παρακολουθήσεως τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων εἰς τήν  Μέσην Ἀνατολήν, ἀφ΄ ἑτέρου δέ τῆς ἐξασκήσεως τοῦ κοινωνικοῦ ἐν τῇ ἐννοίᾳ τῆς φιλανθρωπικῆς προσφορᾶς καί τῆς ἐκπαιδευτικῆς  δραστηριότητος.

Ταῦτα πάντα δεόντως καί ἄνευ ὑπερβολῆς ἀναφερόμενα σήμερον ἐνισχύουν ἡμᾶς , ἵνα  συνεχίσωμεν  τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα διά τήν ἀναπλήρωσιν τῶν εἰσέτι ἐλλειπόντων.

Ἐπί τούτοις, ἐπιτρέψατέ μοι, Μακαριώτατε, ὅπως, ὑψῶν τό ποτήριον, εὐχηθῶ ἐξ ὀνόματος τῆς Ἀδελφότητος μακροημέρευσιν ἐν ὑγιείᾳ, δυνάμει, εὐσταθείᾳ καί εἰρήνῃ  πρός πολλαπλασιασμόν τῶν ἀγαθῶν ἔργων εἰς ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.  Γένοιτο.

ngg_shortcode_4_placeholder

Τήν Κυριακήν, 9^ην Νοεμβρίου 2008, οἱ Ἀρμένιοι ἐδημιούργησαν καί πάλιν ἐπεισόδιον εἰς τόν Πανάγιον Τάφον. Κατά τήν ἡμέραν ταύτην, ἐν ᾗ ἡ ἑορτή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατ’ αὐτούς, οἱ Ἀρμένιοι ἐτέλεσαν τήν λειτουργίαν των εἰς τό τόπον τῆς εὑρέσεως τού Τιμίου Σταυροῦ καί ἀκολούθως ἦλθον διά τήν λιτανείαν πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου.  Κατά τήν ἑορτήν αὐτῶν ταύτην ὡς καί κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν Κυριακήν τῶν Βαΐων, καί τό Μέγα Σάββατον οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχομεν τό δικαίωμα πέραν τοῦ ἑνός φύλακος ἡμῶν, ἱσταμένου ἔξωθεν τοῦ Κουβουκλίου ὁμοῦ μετά τοῦ Φραγκισκανοῦ καί τοῦ Ἀρμενίου, νά διατηρῶμεν καί δεύτερον φύλακα ἐντός τοῦ Κουβουκλίου παρά τόν λίθον τοῦ ἀγγέλου. Τοῦτον τόν δεύτερον φύλακα ἀπεπειράθησαν οἱ Ἀρμένιοι ἤδη ἀπό τοῦ παρελθόντος ἔτους καί ἐξέβαλον ἐκτός τοῦ Κουβουκλίου διά τῆς βίας. Ἔκτοτε διεμαρτυρήθημεν αὐτοῖς τρίς δι’ ἀλληλογραφίας μετά κοινοποιήσεως τῷ Ὑπουργείῳ Θρησκευμάτων τοῦ Ἰσραήλ καί τῇ Ἰσραηλινῇ Ἀστυνομίᾳ καί συνεζητήσαμεν περί τούτου εἰς τήν τριμερῆ Προσκυνηματικήν Ἐπιτροπήν, ἀποτελουμένην ἐξ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων, τῶν Φραγκισκανῶν καί τῶν Ἀρμενίων. Οἱ Ἀρμένιοι παρά τά ἰσχυρά ἐπιχειρήματα ἡμῶν ἐκ τῶν προσκυνηματικῶν σημειώσεων τοῦ μακαριστοῦ Σκευοφύλακος Μητροπολίτου Θαβωρίου Δανιήλ καί τοῦ φύλακος τοῦ Παναγίου Τάφου μοναχοῦ Μητροφάνους καί τῶν προφορικῶν μαρτυριῶν τῶν ζώντων διακονητῶν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί τήν προσκομισθεῖσαν φωτογραφίαν τοῦ Ἀρχιμ. Ἰσιδώρου, ἥτις δεικνύει αὐτόν ἐντός τοῦ Κουβουκλίου κατά τήν αὐτήν ἑορτήν τῶν Ἀρμενίων τό ἔτος 1991, δέν ἐπείσθησαν.

Ἔχοντες ὑποψίας ὡς ἐκ τούτου καί ἀνησυχίας, κατήλθομεν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, ὁ Γέρων Δραγουμᾶνος, ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς μετά δεκάδος Πατέρων τοῦ Κεντρικοῦ ἡμῶν Μοναστηρίου καί συνηντήθημεν μετά τοῦ Παρασκευοφύλακος Ἀρχιμ. Ἰσιδώρου καί τῶν Ναϊτῶν Πατέρων  καί ἀνεμένομεν νά ἴδωμεν, πῶς θά ἐνεργήσωσι οἱ Ἀρμένιοι, ἵνα καί ἡμεῖς ἀντιμετωπίσωμεν αὐτούς.

Ὀλίγον μικρόν πρό τῆς ἀφίξεως τῶν Ἀρμενίων εἰς τόν χῶρον πρό τοῦ Κουβουκλίου διά τήν λιτανείαν αὐτῶν, ἔγνεψε ἐμοί τῷ Ἀρχιγραμματεῖ ὁ Ἱερομόναχος Ματθαῖος, ὅστις εἶχεν ὁρισθῆ νά παραμείνῃ ἐντός τοῦ Κουβουκλίου καί ἐφώναξε: «βοήθεια», διότι ὁ Ἀρμένιος π. Σαμουήλ, ἡγούμενος τῶν Ἀρμενίων εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔκλεισε τά βημόθυρα τοῦ Κουβουκλίου καί ἀπέκλεισε αὐτόν ἔξω, ἔνθα καί οἱ ἄλλοι φύλακες.

Προσῆλθον εἰς τήν κλειστήν ἤδη ἀπό τόν Ἀρμένιον θύραν τοῦ Κουβουκλίου καί ἐζήτησα παρ’ αὐτοῦ νά ἀπομακρυνθῇ, διά νά εἰσέλθῃ ὁ ἡμέτερος φύλαξ. Ὅταν οὗτος ἠρνήθη, τόν ἔσπρωξα ὀλίγον. Ἐάν τόν ἀπεμάκρυνα βιαίως, θά ἐθεωρεῖτο ὡς χρῆσις βίας παρά τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Ἀστυνομίας, κ. Τζάχη, ἱσταμένου πλησίον ἐμοῦ.  Ἠρκέσθην διά τοῦτο νά προσκομίζω αὐτῷ ἐπιχειρήματα διά τήν διαπραχθεῖσαν παραβίασιν, προκειμένου νά ἀπομακρυνθῆ.  Οὗτος μοί εἶπεν: «οὔτε ὑμεῖς θά εἰσέλθητε, οὔτε ὁ ἡμέτερος ἀρχιερεύς».

Ἐν τῷ μεταξύ οἱ Ἀρμένιοι εἶχον ἀρχίσει τήν λιτανείαν των  ψάλλοντες καί εἶχαν σημπληρώσει τόν α’ κύκλον. Εἴχομεν συνεννοηθῆ μεταξύ ἡμῶν ὅτι ἐάν ἐξέβαλον τόν φύλακα ἡμῶν ἐκτός τοῦ Κουβουκλίου καί προέβαινον εἰς τήν λιτανείαν των, θά ἔπρεπε νά διακόψωμεν αὐτήν. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, θά ὡλοκλήρουν αὐτήν καί θά ἔλεγον ὅτι αὕτη ὡλοκληρώθη ἐν ἀπουσίᾳ τοῦ φύλακος ἡμῶν ἐκ τοῦ Κουβουκλίου. Ὄντως ἐστόχευον εἰς τοῦτο. Διά τοῦτο, ὡς εἴχομεν συνεννοηθῆ, προσήλθομεν ἐκ τοῦ Καθολικοῦ καί συνεγκεντρώθημεν εἰς τό μέσον τοῦ χώρου πρό τοῦ Κουβουκλίου ἀνακόπτοντες τήν λιτανείαν  αὐτῶν.

Εἰς τό σημεῖον τοῦτο ἤρχισε διαμαρτυρία παρά τῶν Ἀρμενίων καί ἐπενέβη ἡ Ἀστυνομία διά τήν τήρησιν τῆς τάξεως, ἀρχισάσης νά ταράσσηται.  Ἡ Ἀστυνομία δέν ἐπενέβη εἰς τό τελετουργικόν, ἀλλά προειδοποίει συνεχῶς διά τήν μή χρῆσιν βίας καί προέτεινε νά μεταβῶσιν οἱ ἐκπρόσωποι τῶν δύο Κοινοτήτων εἰς τό γραφεῖον διά τήν ἐκεῖ καί οὐχί τήν ἐνταῦθα ἐπί ποδός ἐπίλυσιν τοῦ θέματος.  Τοῦτο ἡμεῖς ἠρνήθημεν, λέγοντες ὅτι τοῦτο συνέβη ἤδη οὐχί ἅπαξ ἀλλά δίς καί τρίς διαρκοῦντος τοῦ παρελθόντος καί τοῦ τρέχοντος ἔτους καί ἐπί πλέον διημείφθη περί τούτου ἀλληλογραφία.  Ἐνταῦθα προσῆλθεν ὁ προεξάρχων τῆς τελετῆς τῶν Ἀρμενίων Ἀρχιεπ. Ἄρης καί ἐζήτησε τήν ἀπόφραξιν τοῦ χώρου διά τήν διέλευσιν τῆς λιτανείας αὐτῶν.  Εἴπομεν αὐτῷ ὅτι τοῦτο θά συμβῇ ἀμέσως, μόλις ἐπιτρέψωσιν εἰς τόν φύλακα ἡμῶν νά εἰσέλθῃ ἐντός τοῦ Κουβουκλίου. Οὗτος ἰσχυρίσθη ὅτι τά δύο γεγονότα, ἤτοι τῆς λιτανείας καί τῆς παρουσίας τοῦ φύλακος ἐντός τοῦ Κουβουκλίου δέν συνδέονται μεταξύ των, ἀλλ’ εἶναι ἀνεξάρτητα ἀλλήλων.  Ἡμεῖς ἀντείπομεν ὅτι συνδέονται ἀπολύτως καί ὅτι ἡ λιτανεία αὐτῶν δέν θά ὀλοκληρωθῇ, ἐάν ὁ φύλαξ ἡμῶν δέν εἰσέλθῃ ἐντός τοῦ Κουβουκλίου, ἔστω καί ἐάν ἔδει νά παραμείνωμεν ὥρας εἰς τό σημεῖον αὐτό. Τότε οἱ Ἀρμένιοι ἐδοκίμασαν νά παρακάμψωσιν ἡμᾶς, κυκλοῦντες ἡμᾶς διά στροφῆς ἀπό τοῦ χώρου τῆς εἰσόδου πρός τό Καθολικόν.  Εἰς τό σημεῖον τοῦτο ἠμποδίσαμεν αὐτούς καί αὐτοί ἐχρησιμοποίησαν βίαν ἐναντίον ἡμῶν. Εἶς τούτων ἐκτύπησεν ὑπούλως τόν μοναχόν π. Σεραφείμ, γραμματέα τῆς Ἀρχιγραμματείας, εἰς τόν ὀφθαλμόν καί ᾑμάτωσεν αὐτόν ἐπικινδύνως καί προεκάλεσεν αὐτῷ ζάλην.

Εἰς τήν φάσιν αὐτήν ἐπενέβη ἡ Ἀστυνομία, ἐνισχυθεῖσα ἐν τῷ μεταξύ καί δι’ ἄλλων δυνάμεων αὐτῆς πρός διαχωρισμόν ἡμῶν ἀπό τῶν Ἀρμενίων καί πρός καταστολήν πάσης βίας.  Οἱ Ἀρμένιοι τότε ἐχρησιμοποίησαν ἀπαράδεκτον βίαν ἐναντίον τῆς Ἀστυνομίας καί ἡ Ἀστυνομία ἀνταπέδωσε διά κτυπημάτων, ἀπομακρύνσεων καί συλλήψεων.  Σταδιακῶς ἀπεμάκρυνε βιαίως ὅλους τούς Ἀρμενίους, ἐπιτιθεμένους κατ’ αὐτῆς καί ἐπιχειροῦντας νά εἰσέλθωσιν ἐντός τοῦ Ἁγίου Τάφου.  Ἡ Ἀστυνομία ἀπέτρεψεν αὐτούς διά κλοιοῦ πρό τοῦ Κουβουκλίου.  Ἐκ τῆς ταραχῆς καί ἐκ τῶν ὠθήσεων τά μανουάλια πρό τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου ἐκινοῦντο ὡς ἐν σεισμῷ.  Ἀρμένιός τις ἔλαβε μανουάλιον καί ἐξεσφενδόνησε τοῦτο κατά τῆς Ἀστυνομίας.

Τάς ἀπαραδέκτους ταύτας καί πρωτοφανεῖς εἰς ἀγριότητας σκηνάς ἀπεθανάτισαν καί λήψεις τηλεοπτικῶν σταθμῶν καί ἡμετέρα βιντεοσκόπησις ἀπό τοῦ ἄνωθεν τοῦ δεξιοῦ χοροῦ μπαλκονίου. Αἱ σκηναί αὗται ἐμεταδόθησαν αὐθημερόν διά τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημερώσεως.  Εἰς ὅλον τόν κόσμον προεκάλεσεν θλῖψιν καί σκανδαλισμόν καί πολλάκις ἐζητήθησαν ἐξηγήσεις παρά τοῦ Μακαριωτάτου προσωπικῶς καί παρά τῆς Ἀρχιγραμματείας, αἵτινες ἐξηγήσεις καί ἐδόθησαν διά τήν ἀναίρεσιν τῶν ἐσφαλμένων ἐντυπώσεων, τάς ὁποίας δημιουργεῖ εἰς βάρος ἡμῶν ἡ παραπληροφόρησις καί ἡ διαστροφή τῆς ἀληθείας ὑπό τῶν Ἀρμενίων.

Τούτων οὕτως ἐξελιχθέντων, ὁ ἡμέτερος φύλαξ δέν εἰσῆλθε ἐντός τοῦ Κουβουκλίου καί ἡ λιτανεία ὅμως τῶν Ἀρμενίων δέν ὡλοκληρώθη, ὅπερ καί ἀποτελεῖ τήν βάσιν ἡμῶν διά τήν διεκδίκησιν τοῦ δικαιώματος ἡμῶν τήν Α’ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν, τήν Κυριακήν τῶν Βαΐων καί τό Μέγα Σάββατον,  καθ’ ὅτι αἱ ἡμέραι αὗται εἶναι τῆς αὐτῆς τάξεως ὡς ἡ ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τῶν Ἀρμενίων, ἐν αἷς δεύτερος ἡμέτερος φύλαξ ἵσταται ἐντός τοῦ Κουβουκλίου πέρα τούτου, τοῦ ἱσταμένου ἐκτός πρό τῆς θύρας.

Ἱεροσόλυμα,  Κυριακή, 9-11-08

ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ

Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης

Γέρων Ἀρχιγραμματεύς

ngg_shortcode_5_placeholder

Κελεύσει  τῆς Α.Θ. Μακαριότητος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεοφίλου, ἀποφάσει δέ τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Δημήτριος, Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, μετέβη εἰς Ἑλλάδα, ἵνα συμμετάσχῃ εἰς τήν Κ΄ Πανορθόδοξον Συνδιάσκεψιν Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων διά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας, μέ θέμα: «Προβλήματα γύρω ἀπό τήν δράση τῶν Αἱρετικῶν (ἐλευθερία καί χρέος αὐτοπεριφρουρήσεως)», ἡ ὁποία ἔλαβε χώραν ἀπό 3ης ἕως 6ης  Νοεμβρίου (ν.ἑ.) εἰς τό Συνεδριακόν Κέντρον τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνήματος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, ἐν Προκοπίῳ Εὐβοίας, ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ. Μελετίου.

Ἡ εἰσήγησις τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Δημητρίου ἔχει ὡς ἑξῆς :

Σεβασμιώτατοι,

Τετιμημένοι ἐκπρόσωποι τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν

καί τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων,

Ἐλλογιμώτατοι κ. Καθηγηταί,

Ἀγαπητοί Σύνεδροι,

Μέ ἰδιαιτέραν χαράν ἀνταποκρινόμενος ὁ Σεπτός ἡμῶν Πατήρ καί Πατριάρχης κύριος κ. Θεόφιλος ὁ Γ΄ εἰς τήν ἀπευθυνθεῖσαν πρόσκλησιν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀπέστειλε τήν ἐμήν ταπεινότητα, ὡς ἐκπρόσωπον τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων εἰς τήν Κ΄ Πανορθόδοξον Συνδιάσκεψιν Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων διά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας, μέ θέμα:  «Προβλήματα γύρω ἀπό τήν δράση τῶν Αἱρετικῶν (ἐλευθερία καί χρέος αὐτοπεριφρουρήσεως)».

Πάντα τά θέματα τῆς παρούσης Συνδιασκέψεως εἶναι ἐπίκαιρα καί κεφαλαιώδους σημασίας διά τάς Ἐκκλησίας , ὑπό τήν ἔποψιν τῆς ἐπιτελέσεως τοῦ σωτηριώδους Αὐτῶν ἔργου,  ὑπέρ τοῦ πεπιστευμένου Αὐταῖς  ποιμνίου.

Μέ τάς ἐπιταγάς τῶν ἰδεῶν τῆς παγκοσμιοποιήσεως,  αἵτινες ἐπικρατοῦσιν ἡμέραν καθ’ ἡμέραν ἐφ’ ἅπασαν τήν ὑφήλιον καί ἐπηρεάζουσι σημαντικῶς τά προγράμματα καί τάς ἀποφάσεις τῶν Πολιτικῶν Δυνάμεων, καταβάλλεται προσπάθεια, ἡ ὁποία τυγχάνει καί τῆς ἀναλόγου προβολῆς καί προωθήσεως ἐκ τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημερώσεως, πρός διάδοσιν τοῦ μηνύματος τῆς πλήρους ἐλευθερίας, οὐσιαστικῶς τῆς ἀσυδοσίας, τοῦ ἀνθρώπου εἰς τάς ἐνεργείας αὐτοῦ, μέ τήν θεωρητικήν ὑποστήριξιν τοῦ δόγματος τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ Θεός.

Ἡ ἐπικράτησις τῆς οὐτοπιστικῆς ταύτης θεωρίας εἰς τάς τοπικάς κοινωνίας καί ἡ διασφάλισις αὐτῆς διά σχετικῶν νομικῶν θεσπισμάτων, ἀποσκοπεῖ εἰς τήν βλάβην τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καλλιεργεῖ τό πνεῦμα τοῦ ἀκράτου προσηλυτισμοῦ καί ἐνθαρρύνει τάς παντός εἴδους αἱρέσεις, εἰς τήν φθοροποιόν αὐτῶν δρᾶσιν.

Εἰς τό συνεχῶς αὐξανόμενον ἀρνητικόν τοῦτο κλῖμα, ἡ ἐν γένει Ὀρθοδοξία ὀφείλει νά περιχαρακωθῇ, οὐχί μέ τήν ἰδέαν τῆς ὀπισθοδρομήσεως ἤ τῆς στροφῆς εἰς μεσαιωνικάς μεθόδους, αἱ ὁποῖαι ἄλλωστε εἶναι ξέναι πρός τήν Ὀρθόδοξον Τάξιν καί Πρᾶξιν, ὡς ἱδρυθεῖσαι καί ἀναπτυχθεῖσαι μόνον παρά τοῖς Δυτικοῖς, ἀλλά μέ τήν βίωσιν τῶν προσταγῶν τοῦ Θείου Ἱδρυτοῦ Αὐτῆς.

Διά νά ἀποτραπῇ ἡ εἴσοδος τῶν αἱρετικῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἤ ἡ ἔξοδος  ἐξ Αὐτῆς τῶν πιστῶν καί ἡ εἴσοδος αὐτῶν εἰς αἱρετικούς χώρους, ἔξω τοῦ Παραδείσου τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες  ἔθεντο ὅρια καί φραγμούς. Εἰς τήν παραβολήν τοῦ ἀμπελῶνος, λέγει ὁ Κύριος,  ὅτι «ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καί φραγμόν αὐτῷ  περιέθηκε». Φραγμός εἶναι ἡ ἀποστολική πίστις καί παράδοσις, τά δόγματα τῆς ἀληθείας, οἱ κανόνες καί αἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων.  Ἡ Ἐκκλησία διακηρύττει «μή μεταίρειν ὅρια, ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν».

Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, πρός περιφρούρησιν τῶν πιστῶν καί ἀντιμετώπισιν τῶν αἱρέσεων τῆς ἐποχῆς αὐτοῦ, χρησιμοποιεῖ, εἰς τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν αὐτοῦ, τάς πρεπούσας λέξεις, τάς ὁποίας ἡμεῖς οἱ  δῆθεν «νεωτερισταί» καί «ἔχοντες ἀνοικτόν νοῦν» σήμερον, θά ἐφθάναμεν εἰς τό σημεῖον νά χαρακτηρίσωμεν, ὡς βαρείας: «Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω».

Αἰσθανόμενος τήν εὐθύνην διά τήν ὀρθήν καθοδήγησιν καί σωτηρίαν τῶν πιστῶν, ἐναγωνίως παροτρύνει τόν Τίτον, εἰς τήν ἐπιστολήν αὐτοῦ: «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ».

Εἰς τό αὐτό μῆκος κύματος κινούμενος καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, εἰς τήν Β΄ ἐπιστολήν αὐτοῦ, παρακινεῖ: «Εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδασκαλίαν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν καί χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε, ὁ γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς».

Ἡ αὐστηρότης αὕτη τῆς φιλοστόργου μητρός Ἐκκλησίας δέν ἔχει δικανικόν ἤ τιμωρητικόν χαρακτῆρα. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν τιμωρεῖ οὐδέ ἐκδικεῖται τόν ἐν γένει κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντα ἄνθρωπον. Παιδεύει καί ἐπιτιμᾷ μετ’ ἀγάπης καί εἰλικρινοῦς ἐνδιαφέροντος τούς παρεκτρεπομένους. Μέ τό αὐτό πνεῦμα ἐνεργοῦσιν οἱ πνευματικοί, ὅταν ἐπιτιμῶσι τά ἁμαρτάνοντα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας.

Αἱ ἐνέργειαι αὗται τῆς Ἐκκλησίας οὐδόλως ἀποσκοποῦσιν εἰς τήν προστασίαν τῶν ἰδεῶν Αὐτῆς, καθότι οὐ χρεῖται τοιαύτης ἀνάγκης. Ἔχει χρέος ὅμως ἡ Ἐκκλησία, νά προστατεύσῃ καί περιφρουρήσῃ  τό ποίμνιον αὐτῆς ἐκ τοῦ κινδύνου τῆς ἁλώσεως αὐτοῦ ἐκ τῶν κατά καιρούς ἐμφανιζομένων προβατοσχήμων λύκων.

Ὑπερβαίνουσα ἐν ταὐτῷ ἡ Ἐκκλησία τάς ὑπό τῆς κοινωνίας τοποθετηθείσας διαχωριστικάς γραμμάς τῶν οἰκείων καί τῶν ξένων, τῶν ἡμετέρων καί τῶν ἄλλων, τῶν φίλων καί τῶν ἐχθρῶν, ἐπιδεικνύει ζωηρόν ἐνδιαφέρον οὐχί μόνον διά τούς πρώτους ἀλλά καί διά τούς δευτέρους καθότι «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τήν Α΄πρός Τιμόθεον ἐπιστολήν αὐτοῦ.

Πρός τόν σκοπόν τοῦτον, οἱ Ἱεροί Κανόνες διακελεύουσι τήν ὕπαρξιν ἐπιτιμίων, τά ὁποῖα ἐκκλησιαστικῶς μεταφράζονται εἰς θεραπευτικά μέσα, «πρός ψυχῶν θεραπείαν καί ἰατρείαν παθῶν», λέγει ὁ Β΄ Κανών τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συννόδου. Οἱ παρεκτραπέντες καί οἱ παρεκτρεπόμενοι σύνδουλοι ἡμῶν, ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Θεοῦ, τυγχάνουσιν ἀσθενεῖς καί οὐχί ἐγκληματίαι καί κακοῦργοι.  Τό χορηγούμενον φάρμακον ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἐνδέχεται νά εἶναι πικρόν, ὅστις ἀσθενής ὅμως ἑκουσίως λαμβάνει τοῦτο, ἀπολαμβάνει τῆς θεραπείας διά νά σωθῇ καί μή καταδικασθῇ ἰσοβίως καί αἰωνίως.

Ἐφαρμόζοντες τάς ὁδηγίας ταύτας τῆς Ἐκκλησίας καί ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἐπιδεικνύομεν ἀγάπην καί φιλευσπλαγχνίαν πρός τόν συνάνθρωπον ἡμῶν, κατά τήν Παύλειον παρότρυνσιν «δοῦλον Κυρίου οὐ δεῖ μάχεσθαι, ἀλλ’ ἤπιον εἶναι πρός πάντας, διδακτικόν, ἀνεξίκακον, ἐν πραότητι παιδεύοντα τούς ἀντιδιατιθεμένους, μήποτε δῷ  αὐτοῖς ὁ Θεός μετάνοιαν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας καί ἀνανήψωσιν ἐκ τῆς τοῦ διαβόλου παγίδος, ἐζωγρημένοι ὑπ’ αὐτοῦ εἰς τό ἐκείνου θέλημα» (Β’ Τιμ. 24,25).

Σεβασμιώτατοι,

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Εἰς τά ὅρια τῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων,  πέραν ἀπό τήν φθοροποιόν ὕπαρξιν τῶν παλαιῶν αἱρέσεων, μέ τάς ὁποίας δέν ἀσχολεῖται ἡ παροῦσα Συνδιάσκεψις, δραστηριοποιοῦνται ἐκ τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, μέ εὐτυχῶς οὐχί μεγάλην ἐπιτυχίαν δι’ αὐτούς, ἀλλά καί  οἱ λεγόμενοι  Μουαμαντανίν καί οἱ Μουτατζαντεντίν. Ἀμφότεροι οἱ τελευταῖοι τυγχάνουσι Προτεσταντικά παρακλάδια τῶν Βαπτιστῶν καί τῶν Ἀναβαπτιστῶν.

Τό ποίμνιον τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν συντριπτικήν πλειοψηφίαν αὐτοῦ εἶναι ἀραβόφωνον. Τό βιοτικόν ἐπίπεδον τῶν περισσοτέρων εἶναι λίαν χαμηλόν καί ἔχουσιν ἀνάγκην πολλαπλῆς συναντιλήψεως. Αἱ ἄλλαι ὁμολογίαι, τήν τελευταῖαν εἴκοσαετίαν περίπου, ἐκμεταλλευόμεναι τούς διαφόρους Διαλόγους καί παρουσιάζουσαι σχετικάς φωτογραφίας, ἐφηῦρον καί διετράνωσαν τήν φράσιν «κούλου οὐάχατ», δηλαδή πάντες εἴμεθα ἕν καί τό αὐτό. Ἐν μέσῳ τῶν συνθηκῶν τούτων, ἀναγκαζόμεθα, νά δαπανῶμεν πολλήν ἐνέργειαν  εἰς τήν καταπολέμησιν τοῦ αὐτονοήτου, ὅτι δηλαδή δέν ἀκολουθοῦσιν  αἱ λοιπαί ὁμολογίαι τήν Ὀρθόδοξον πίστιν. Παρά ταῦτα ὅμως τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων ἔχει ἀναπτύξει πολυσχιδῆ δραστηριότητα ὑπέρ τοῦ ποιμνίου.

Περαίνων,  μεταφέρων τάς εὐχάς καί εὐλογίας τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυρίου κ. Θεοφίλου τοῦ Γ΄ ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, πρός ἐπιτυχίαν τῶν ἐργασιῶν ἡμῶν, ἔχω δι’ ἐλπίδος, ὅτι ἀπό τοῦδε καί εἰς τό ἑξῆς θά ὑπάρξῃ στενωτέρα συνεργασία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἔχει ἀναλάβει τήν πρωτοβουλίαν διά τήν κατ’ ἔτος  σύγκλησιν τῆς Συνδιασκέψεως ταύτης, προκειμένου ἵνα, ἀλληλοβοηθούμενοι ἐπιτύχωμεν περισσοτέρους καρπούς εἰς τό ὄντως ἐπίπονον καί δυσχερές ἔργον τοῦτο.

Προσφώνησις Γέροντος Ἀρχιγραμματέως

Ἀρχιεπ. Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου

ἐπί τοῖς ὀνομαστηρίοις τοῦ Μακαριωτάτου

Πατριάρχου Θεοφίλου Γ΄ (9^η Μαρτίου 2007)

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Εὐχάριστον καί χαροποιόν γεγονός ἑορτάζει  σήμερον προσωπικῶς ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ὡς φέρουσα τό ὄνομα τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θεοφίλου, ἑνός τῶν ἁγίων τεσσαράκοντα καλλινίκων μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ τῇ λίμνῃ μαρτυρησάντων. Μεθ΄ Ὑμῶν εὐφροσύνως συνεορτάζει καί ἡ γεραρά ἡμῶν Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, καθ΄ὅτι Ὑμεῖς εἶσθε ὁ ἡγούμενος αὐτῆς καί τό εὐσεβές ἡμῶν ὀρθόδοξον ποίμνιον, καθ΄ὅτι Ὑμεῖς εἶσθε ὁ Πατήρ αὐτοῦ καί Πατριάρχης. Λόγῳ τῆς ἰδιότητος Ὑμῶν ταύτης, τό ἑόρτιον  τοῦτο γεγονός ἐξέρχεται τῶν προσωπικῶν ὁρίων καί καθίσταται πρωτίστως ἐκκλησιαστικόν καί προσκυνηματικόν.

Διά τόν λόγον τοῦτον ἐν ἑνί σώματι, σώματι Χριστοῦ, ἐν Ἐκκλησίᾳ, καί ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, ἐτελέσαμεν τήν θείαν λειτουργίαν τῶν Προηγιασμένων εἰς τήν πηγήν τῆς ζωῆς ἡμῶν, τόν τόπον τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λυτρωτοῦ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ἐν τῷ πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως. Κοινωνήσαντες τοῦ ἀχράντου σώματος καί τοῦ τιμίου αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ἐνεδυναμώθημεν, ἐζωοποιήθημεν καί ἐνισχύθημεν ἐν τῇ στερεώσει τῆς κοινωνίας ἡμῶν μετά τοῦ Θεοῦ καί τῆς μετ΄ ἀλλήλων ὡς ἀδελφῶν.

Τήν κοινωνίαν ταύτην προεκτείνοντες νῦν ὀρθοδόξῳ καί ἁγιοταφιτικῷ τῷ ἔθει καί εἰς τήν αἴθουσαν ταύτην τοῦ Ἱεροσολυμιτικοῦ Θρόνου, προσάπτομεν εἰς τοὐς  προσευχητηρίους τῆς ἀκολουθίας λόγους, ἡμεῖς μέν εὐχητηρίους υἱϊκούς, Ὑμεῖς δέ, Μακαριώτατε, πατρικούς,  ἵνα ἡ χαρά ἡμῶν ἦ πεπληρωμένη.

Τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς ἡμῶν ταύτης ὀφείλεται εἰς τό  ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν ἤγαγεν ἡμᾶς εἰς τήν ἀγαθήν καί εὐλογημένην κατάστασιν ταύτην, νά διακονῶμεν δηλαδή τήν σώζουσαν ἀλήθειαν τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ εἰς τά ἅγια σκηνώματα Αὐτοῦ, ἅτινα ἡγίασεν ἡ παρουσία Αὐτοῦ. Τοῦτο δέ πολλῷ μᾶλλον ἐν τῇ συγκυρίᾳ τῶν ἡμερῶν ἡμῶν, ὅτε κλυδωνισθέντες, οὐκ ἐβυθίσθημεν, δυσφημισθέντες, οὐ κατῃσχύνθημεν, πολεμηθέντες καί ἀπό κοινοῦ ἀγωνισθέντες, οὐκ ἐνικήθημεν, ἀλλά κανονικαῖς ἁγιοταφιτικαῖς, συνοδικαῖς καί πανορθοδόξοις διαδικασίαις ἤχθημεν εἰς τήν ὁμόφωνον καί ἐπαξίαν ἐκλογήν τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος.

Ἔκτοτε ἐν ἀγαστῇ συνεργασίᾳ τῆς Ὑμετέρας πνευματικῆς Πατριαρχικῆς κορυφῆς μετά τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί τῶν ἐκπροσώπων τοῦ ρωμαϊκοῦ-ὀρθοδόξου ἡμῶν ποιμνίου, τό σκάφος τῆς Σιωνίτιδος μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν εὐθυδρομεῖ. Διασχίζει τά παρεμβαλλόμενα μικρά ἤ ὑπερυψούμενα μεγάλα κύματα καί ἐπιτελεῖ  τήν ἀποστολήν αὐτοῦ ἐν τῇ δικαιοδοσίᾳ αὐτοῦ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ ἀνταξίως τῆς ἱστορίας αὐτοῦ καί τῶν ἀπαιτήσεων τῶν καιρῶν.

Τῆς ἐπιτελέσεως τῆς ἀποστολῆς ταύτης πρόσφατα ἀξιομνημόνευτα τεκμήρια  τυγχάνουν ἡ ἐπίσκεψις τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τήν ἐν Θεσσαλονίκῃ  τόν παρελθόντα Δεκέμβριον συγκληθεῖσαν  ΣΤ΄ Τακτικήν Συνέλευσιν τοῦ Ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ, ἡ ὑπό τήν αἰγίδα Ὑμῶν, τῇ συμμετοχῇ καί τῶν ἄλλων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς πρό τῶν Χριστουγέννων πραγματοποιηθεῖσα ἐπίσκεψις συμπαραστάσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κανταρβουρίας εἰς τήν γενέτειραν τοῦ Κυρίου πόλιν Βηθλεέμ, ἡ κατά τόν μῆνα Ἰανουάριον πραγματοποιηθεῖσα ποιμαντική Ὑμῶν ἐπίσκεψις εἰς Κάρακ τῆς Ἰορδανίας διά τά ἐγκαίνια τοῦ ἀνακαινισθέντος ἡγουμενείου, καθ΄ ἥν καί θερμῆς ἐτύχετε ὑποδοχῆς ἐν τῷ πανεπιστημίῳ Μότα τῆς πόλεως ταύτης καί ἡ προχθές μόλις λαβοῦσα χώρα ἐπίσκεψις τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς Ἰορδανίαν διά τήν ἐν Μαδηβᾷ, Κάρακ καί Ἰορδάνῃ ποταμῷ συνάντησιν Ὑμῶν μετά τοῦ ὑφυπουργοῦ Ἐξωτερικῶν κ. Θεοδώρου Κασσίμη, ἔργοις καί λόγοις βοηθοῦντος τῷ ἡμετέρῳ Πατριαρχείῳ. Ἀξία μνήμης ὡσαύτως καί  ἡ προσφάτως ἐν συνεργασίᾳ μετά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐπιτευχθεῖσα ποιμαντική διευθέτησις τοῦ, ὡς μή ὤφελε, χρονίσαντος προβλήματος τῶν ἐν ΗΠΑ ἀραβοφώνων Κοινοτήτων τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου. Ἡ οἰκονομική ἐνίσχυσις τῶν κοινοτήτων Ἀμπούντ, Μπιρζέτ καί Μπουρκίν καί τῶν καθ΄ ἡμέραν προσερχομένων τῷ Πατριαρχείῳ ἐνδεῶν ἀποτελοῦν ἐπίσης δείγματα τῆς ποιμαντικῆς καί φιλανθρώπου διαθέσεως καί τοποθετήσεως Ὑμῶν. Ἡ διά τοῦ προσωπικοῦ ἐνδιαφέροντος τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί διά δαπάνης τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Κοινοῦ, ἁγιοταφιτῶν ἀδελφῶν, τοῦ “Συνδέσμου Οἱ Φίλοι τοῦ Παναγίου Τάφου” καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Προξενείου, ὁλοκληρωθεῖσα ἀνακαίνισις τῶν γραφείων τῆς Ἀρχιγραμματείας ἐγγυᾶται τήν ἀποδοτικωτέραν ἐργασίαν τοῦ προσωπικοῦ αὐτῆς καί τήν εὐπρεπεστέραν καί ἀξιοπρεπεστέραν παρουσίασιν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου.

Ἐπιτελοῦντες ταῦτα, Μακαριώτατε, δέν ἐφησυχάζομεν. Γνωρίζομεν ὅτι πολλά εἰσέτι τά κενά, πολλά εἰσέτι τά ἐλλείποντα, τήν ἀναπλήρωσιν ἀναμένοντα.  Τοῦτο δέ καθ΄ ὅν χρόνον  ἐχθροί τοῦ Πατριαρχείου παραμονεύουν ἔξω καί ἐχθροί ἐμφωλεύουν ἔσω. Ἄτομα καί ὀργανώσεις προσωπικῶν ἰδιοτελῶν συμφερόντων προσβλέπουν εἰς τό Πατριαρχεῖον ὡς εἰς ἐπιχειρηματικήν μονάδα καί προσπαθοῦν νά ἀποδυναμώσουν τοῦτο, ἵνα μή ἐκπληροῖ τόν ἐκκλησιαστικόν, κοινωνικόν, πολιτιστικόν καί συμφιλιωτικόν αὐτοῦ ρόλον ἐν τῇ τεταραγμένῃ περιοχῇ τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ. Ἄνθρωποι γνωρίζοντες τήν παλαιάν τέχνην τοῦ ” διαίρει καί βασίλευε”, ἐνσπείρουν διαβολάς ἀναμέσον ἡμῶν, κλονίζοντες τήν ἐναπομείνασαν ἡμῖν ἐκ τῆς κρίσεως ἐμπιστοσύνην, ἵνα ἡμεῖς, ὑποπτευόμενοι ἀλλήλους, μή συνεργαζώμεθα, ὡς δεῖ, καί ἐξυπηρετῶνται τά συμφέροντα ἐκείνων.

Καιρός, λοιπόν, διά τοῦτο, ἀνανήψεως, ἐπαγρυπνήσεως καί συνεργασίας ἐν τῷ παραδείγματι τῆς ὑπό τοῦ Θεοῦ ταχθείσης ἁρμονικῆς λειτουργίας τῶν μελῶν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ἐν συναρτήσει, ἀλληλοεξαρτήσει καί ἀλληλοεξυπηρετήσει μόνον ὑπαρχόντων.

Ἐν μιᾷ τοιαύτῃ σχέσει θεωροῦντες ἑαυτούς ὡς συνειδητοί Ἁγιοταφῖται, Μακαριώτατε, εὐχόμεθα Ὑμῖν ἐνθέρμως ἐπί τοῖς ὀνομαστηρίοις Ὑμῶν σήμερον ὑγιείαν καί δύναμιν, δωρουμένην Ὑμῖν πλουσιοπαρόχως ἄνωθεν, ἵνα δύνησθε νά ἀνταπεξέρχησθε ἐπιτυχῶς εἰς τάς ποικίλας ὑποχρεώσεις τῆς Πατριαρχικῆς καθέδρας,  ἧς ἴδιον “τό πολυτάραχον καί πολυμέριμνον” κατά τόν μέγαν Φώτιον, καί κρατῆτε τό Πατριαρχεῖον εἰς τό ἁρμόζον ὕψος τῆς ἀποστολῆς αὐτοῦ. Γένοιτο.

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σιών ἡ Ἁγία, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, πανηγυρίζει εὐφροσύνως σήμερον. Ἡ ἐν αὐτῇ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, ὁ κλῆρος καί  τό πλήρωμα Αὐτῆς ἐν χαρᾷ, ἀγαλλιάσει καί εὐγνωμοσύνῃ  Δοξολογίαν ἀνέπεμψαν τῶ παναγάθῳ Θεῷ εἰς τό σέμνωμα τῆς πίστεως ἡμῶν, τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἐπί τῇ ἀναμνήσει τῆς πρό ἔτους Ἐνθρονίσεως τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος μετά τήν ὁμόφωνον κανονικήν ἐκλογήν Αὐτῆς εἰς τόν ἔνδοξον καί τετιμημένον Θρόνον τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου. Τό γεγονός τοῦτο, ὡς συνέχον καί διασφαλίζον τήν ὑγιᾶ λειτουργίαν, τήν εἰρήνην, τήν εὐστάθειαν καί τήν ἑνότητα τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀξίως συγκαταλέγεται καί προβάλλεται  μεταξύ τῶν ἑορτῶν αὐτῆς.

Τήν δοξολογικήν τελετήν ἐπί τῷ χαρμοσύνῳ γεγονότι τούτῳ περαίνοντες νῦν ἐν τῆ αἰθούσῃ  ταύτῃ τοῦ Θρόνου, προσάπτομεν αὐτῇ προσφωνήσεις καί εὐχάς Ὑμῖν τῷ Πατρί καί Πατριάρχῃ ἡμῶν οὐχ ἧττον μετά μνείας τῶν ἀξιομνημονεύτων πεπραγμένων ἀπό τῆς ἡμέρας ἀναλήψεως τῶν Πατριαρχικῶν Ὑμῶν καθηκόντων. Μέ γνώμονα τήν ἀρχήν ὅτι οἱ λόγοι ὀφείλουν νά εἶναι  ἀντικατοπτρίσεις τῆς πραγματικότητος, δυνάμεθα μετριοπαθῶς  νά εἴπωμεν ὅτι κατά τό ἔτος τοῦτο τῆς Πατριαρχίας Ὑμῶν ἡ Ἀδελφότης καί τό Πατριαρχεῖον ἐλειτούργησαν συμφώνως τῇ μοναχικῇ καί ἐκκλησιαστικῇ τάξει καί παραδόσει, τῆ Ὑμετέρᾳ πεποιθήσει, καθοδηγήσει καί διοικήσει. Ὑμεῖς ἐπανεφέρατε εἰς τήν κανονικήν αὐτοῦ λειτουργίαν τόν συνοδικόν θεσμόν, οὐχί κατεξουσιάζοντες αὐτοῦ, ἀλλά  μᾶλλον ἐλαττοῦντες Ἑαυτόν, ἵνα ἐνισχύσητε τοῦτον. Αἱ θύραι τοῦ Πατριαρχικοῦ Γραφείου παρέμειναν ἀνοικταί πᾶσι τοῖς προσερχομένοις, ἐπισήμοις καί ἀσήμοις, πτωχοῖς καί ἐνδεέσι. Ἡ Ὑμετέρᾳ Μακαριότης ἐξῆλθεν εἰς ποιμαντικάς ἐπισκέψεις μετά συνοδείας ἀρχιερέων εἰς πλείστας ἀκριτικάς  περιοχάς τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου. Εἰς κώμας τῆς Πτολεμαϊδος εὐθύς ἀμέσως, ὡς αὗται ἐπλήγησαν ἐκ τῆς Λιβανο-Ἰσραηλινῆς συρράξεως. Εἰς τάς ἀκριτικάς περιοχάς τῆς Νεαπόλεως, Τουμπάς,  Ζαμπάπδε καί Μπουρκίν. Εἰς Τουλκάρεμ εὐθύς ἀμέσως, ὡς ἐκάη ἡ Ἐκκλησία τῆς ἐκεῖ Ὀρθοδόξου Κοινότητος ἡμῶν. Εἰς Ἰορδανίαν  ὡσαύτως, ἐν Ἀμμάν, ἐν Φχές, ἐν Χούσουν, ἐν Ἴρμπετ, ἐν Μαδηβᾶ. Εἰς τάς ἐπισκέψεις ταύτας ἐλειτουργήσατε, ἐκηρύξατε θεολογικῶς καί ἁγιοπατερικῶς,  διενείματε  τό Κυριακόν φυλλάδιον «Φῶς Χριστοῦ- Νούρ -΄Ιλ- Μασίχ»,  ἠκροάσθητε μετ΄ εὐαισθησίας  τῆς φωνῆς  τοῦ λαοῦ καί  ἐπροτείνατε λύσεις εἰς προβλήματα. Ἐβοηθήσατε οὶκονομικῶς  φοιτηταῖς, μαθηταῖς, πτωχοῖς.

Ὅσον ἀφορᾷ τάς ἄλλας  Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἐκαλλιεργήσατε σχέσεις  ἀγαθάς, προωθούσας τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα μετ΄αὐτῶν. Ἤδη ἐπετελέσατε τήν πρώτην εἰρηνικήν Ὑμῶν ἐπίσκεψιν εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἐν ᾗ ἀνενεώθησαν καί ἐδραιώθησαν ἐπί τῶν στερεῶν παραδοσιακῶν κανονικῶν βάσεων αἱ σχέσεις καί ἡ συνεργασία τῶν δύο πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων. Ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης μετέσχε μετά συνοδείας ἀρχιερέων τῆς ἐν Γενεύῃ ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου συγκληθείσης  Διηυρυμένης Συνόδου, λαβούσης ἀπόφασιν ἐπιλύσεως  τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος τῆς ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, δρομολογήσασαν τήν πρόσφατον  ἐκλογήν νέου αὐτῆς Ἀρχιεπισκόπου. Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ ταύτῃ ἐπεσκέφθητε τό ΠΣΕ, ἐν ᾧ ἐπαναπροσδιωρίσατε καί ἀνεβαθμίσατε τήν θέσιν τοῦ Πατριαρχείου μετ΄ αὐτοῦ.

Τῇ καθοδηγήσει Ὑμῶν ἐπετεύχθη πρόοδος εἰς τόν τομέα τῶν Οἰκονομικῶν, οὐχί φυσικῶς διά τόν ἐμπλουτισμόν ἀλλά διά τήν ἀξιοπρεπῆ συντήρησιν τοῦ Πατριαρχείου. Διά τῆς ἐργασίας  τῆς  Οἰκονομικῆς Ἐπιτροπῆς καί τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐξαρχίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου καί τῆς χρηστῆς καί διαφανοῦς διαχειρίσεως ἀφ΄ ἑνός μέν ἡ περιουσία τοῦ Πατριαρχείου κατοχυροῦται ὁσημέραι, ἀφ΄ ἑτέρου δέ οἱ Ἀγιοταφῖται Πατέρες, ὁ ἔγγαμος κλῆρος καί οἱ διδάσκαλοι λαμβάνουν ἐγκαίρως καί ἄνευ καθυστερήσεως  τήν μηνιαίαν αὐτῶν εὐλογίαν ἤ μισθοδοσίαν παρά  τό γεγονός ὅτι οἱ τραπεζικοί καί οἱ οἰκονομικοί λογαριασμοί  τοῦ Πατριαρχείου κρατοῦνται κεκλεισμένοι καί ἐσφραγισμένοι. Διά συναφθέντος πρό ἔτους  δανείου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, δι΄ἀξιοποιήσεως διασωθείσης δωρεᾶς καί διά προσφάτου ἰσχυρᾶς οἰκονομικῆς ἐπιχορηγήσεως τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως  ἐξωφλήθη τό εἰς 9.000.000$ ἀνελθόν χρέος τοῦ Πατριαρχείου ἐκ τῆς  συμφωνίας τοῦ  Ἄμποῦ-Τόρ καί ἀπετράπη ὁ κίνδυνος  κατασχέσεως τῆς περιουσίας ἡμῶν ἐκεῖ καί  ἀλλαχοῦ.

Διά τῆς ἐπισκέψεως τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τόν Πρόεδρον τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας καί ἀκολούθως τόν Πρωθυπουργόν τῆς Ἑλλάδος καί τήν Ὑπουργόν καί τόν Ὑφυπουργόν Ἐξωτερικῶν ἑδραιώθησαν αἱ σχέσεις ἐκεῖναι, αἱ ὁποῖαι ἀνέκαθεν ὑπῆρχον μεταξύ Πατριαρχείου καί Ἑλλάδος ὡς διαδόχου τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας προστάτιδος τῶν Ἁγίων Τόπων. Ἐν ἀμοιβαιότητι πρός τό ἔμπρακτον ἐνδιαφέρον τῆς Ἑλλάδος διά τό Πατριαρχεῖον ἀνταποκρινόμενος, Ὑμεῖς Μακαριώτατε, κατωχυρώσατε διά συνοδικῆς ἀποφάσεως τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Βενεδίκτου πράξεως ἐκχωρήσεως τεμαχίου γῆς ἐκτάσεως πέντε στρεμμάτων τοῦ Πατριαρχείου παρά τῷ ξενοδοχείῳ Κίνγκ Ντέϊβιντ πρός ἀνέγερσιν Ἑλληνικοῦ Προξενείου.

Αἱ σχέσεις τοῦ Πατριαρχείου ἡμῶν μέ τάς ἄλλας Χριστιανικάς  Κοινότητας τῆς Ἁγίας Γῆς ἐπανῆλθον εἰς τήν ὑπό τοῦ προσκυνηματικοῦ καθεστῶτος  ρυθμιζομένην κατάστασιν αὐτῶν. Ἀπόδειξις ἡ διά τῆς Ὑμετέρας πρωτοβουλίας ἐπικρατήσασα λύσις εἰς τό δημιουργηθέν, ὡς μή ὤφελε, πρόβλημα τῆς κλειδός τῆς Βασιλικῆς τῆς Βηθλεέμ, ἀποτελοῦσα προηγούμενον καί διά τήν ἐπίλυσιν ἄλλων προσκυνηματικῶν προβλημάτων.

Ταῦτα ἐπιτελεσθέντα ὑπό τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος συμπαραστατουμένης καί βοηθουμένης ὑπό τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, μαρτυροῦν ὅτι τό Πατριαρχεῖον βαίνει τήν ἀνοδικήν αὐτοῦ πορείαν, διαδραματίζον τόν θρησκευτικόν, κοινωνικόν, πολιτιστικόν, συμφιλιωτικόν καί εἰρηνευτικόν  ρόλον, τόν ὁποῖον διεδραμάτιζε διά μέσου τῶν αἰώνων εἰς τήν φυσικήν καί ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν αὐτοῦ τῆς Ἁγίας Γῆς. Διά τοῦτο καί τό κῦρος καί ἡ ἀξιοπιστία αὐτοῦ ὁσημέραι ἀποκαθίστανται. Ταῦτα ἀναφέρομεν οὐχί βεβαίως ὑπερηφανευόμενοι, γέγραπται γάρ  ὅτι,  « ὅταν ποιήσητε πάντα τά  διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν  ὅτι ὅ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 16, 10). Ταῦτα ἡμεῖς ποιοῦντες, προσάπτομεν τῆ Ἐκκλησία, ἥτις εἶναι κεκλημένη νά δίδῃ μαρτυρίαν περί τῆς ἐν αὐτῇ πίστεως καί ἐλπίδος ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς, ἵνα μή κλονίζηται ἡ ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων πρός αὐτήν καί μωμῆται ἡ πίστις ἡμῶν. Ταῦτα ποιήσαντες, γνωρίζομεν ὅτι ἔχομεν νά ἐπιτελέσωμεν πολλά εἰσέτι καί ὅτι πολλή ἀφ΄ ἡμῶν ἡ ὁδός.

Εἰς τήν ἀρχήν ὅμως τῆς ὁδοῦ ταύτης, Μακαριώτατε, ἔχομεν εἰσέλθει ἀνεπιστρεπτί ὑπό τήν ἄγρυπνον καί ὀξυδερκῆ  ποιμαντικήν Ὑμῶν καθοδήγησιν. Δεσμευμένοι συνειδητῶς, συμπορευθησόμεθα μεθ΄ Ὑμῶν ἀταλαντεύτως ἄχρι τέλους, ἀγωνιζόμενοι ἕκαστος ἡμῶν τόν ἑαυτοῦ προσωπικόν πνευματικόν ἀγῶνα τῆς ἐν Χριστῶ τελειώσεως ἄνευ τοῦ ὁποίου καί ὁ ἁγιοταφιτικός καθίσταται ἀναποτελεσματικός καί βαθύνοντες τάς πνευματικάς ἡμῶν ρίζας εἰς τά ζωοποιούς πηγάς τῆς εὐαγγελικῆς καί πατερικῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως, ἵνα «φέρωμεν καρπόν πολύν» (Ἰω. 15, 5).

Ταῦτα, Μακαριώτατε, «πόρρω θωπείας δουλοπρεποῦς», ἵνα κατά τόν Μέγαν Βασίλειον εἴπω, πεποιθότως ἀναγράφων Ὑμῖν, ὑψῶ τό ποτήριον, εὐχόμενος ἐξ ὀνόματος τῆς Ἀδελφότητος, ὅπως ὑγιαίνητε ἐπί ἔτη πλεῖστα, χαίροντες  καί εὐτυχοῦντες βλέποντες τήν Ἀδελφότητα καί τό ποίμνιον ἐν ἑνότητι καί συνεργασίᾳ ἐπιτελοῦντας τήν ἀποστολήν αὐτῶν ἐν τῆ Ἁγίᾳ Γῇ πρός σωτηρίαν ψυχῶν, ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου γένους τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.