Μπιαλύστοκ, 26^η Ἰουνίου 2010

κ. Ταντέους Τρουσκολάσκι

Πρόποσις ἐκφωνηθεῖσα κατά τό ἐπίσημον γεῦμα

παρατεθέν πρός τιμήν τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Μακαριότητος

τοῦ Πατριάρχου τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης

κ.κ. Θεοφίλου Γ’.

Μέ πολλή χαρά πληρώνει ἐμέ τό γεγονός, ὅτι μπορῶ σήμερα νά ὑποδεχθῶ στήν πόλιν μας τόν σεβαστόν ἐπισκέπτην, τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης, κ.κ. Θεόφιλον Γ’. Ἡ ἀποδοχή τῆς προσκλήσεώς μας καθιστά τήν σημερινή ἡμέρα, ἡμέρα ξεχωριστή γιά ὁλόκληρη τήν χριστιανική κοινωνία τοῦ Μπιαλύστοκ.

Τό Μπιαλύστοκ, μαζί μέ τόν ξεχωριστό πολιτισμό του, θεμελιώθηκε σέ ἕνα μωσαϊκό ἀναριθμήτου ἀριθμοῦ παραδόσεων, πολιτισμῶν καί θρησκειῶν. Ἕνα δέ ἐξέχοντα ρόλο στή διαδικασία αὐτή ἔπαιξε ἡ Ὀρθοδοξία. Γεγονός, τό ὁποῖο εἶναι ἐξίσου οὐσιῶδες, ὅτι συγχρόνως ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας παίζει στό Μπιαλύστοκ ἕνα ἰδιαίτερα σημαντικό ρόλο. Ἀκριβῶς ἐδῶ, στήν πρωτεύουσα τῆς Ποδλαχίας, αὐτή κατέχει τήν πιό πολυάριθμη ἐκπροσώπηση τῶν πιστῶν της, ἐδῶ οἱ παραδόσεις τῆς εἶναι οἱ πιό ἰσχυρές. Ὡς ἐκ τούτου, εἶμαι πεπεισμένος, ὅτι ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων θά βρεῖ μία εὐρεία ἀπήχηση στήν πόλη μας, ἐπειδή αὐτή ἀποτελεῖ ἕνα ἀληθῶς ἱστορικό γεγονός.

Ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι στό συναίσθημα τοῦ κάθε Χριστιανοῦ, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ὁμολογιακή του κοινωνία, ἕνας τόπος ἰδιαίτερος – ἡ καρδία τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἡ πόλη αὐτή, στήν ὁποία ἀκόμα βρίσκουμε τά ἴχνη τῶν πιό σημαντικῶν προσωπικοτήτων γιά τή θρησκεία μας, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Σωτῆρα ἡμῶν – Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτές εἶναι οἱ ρίζες τῆς Χριστιανικῆς πίστεως.

Τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ἀκολουθώντας ἀπό τήν ἀρχαιότητα τήν ἐξέλιξη τῆς Χριστιανοσύνης, εἶναι ὁ ἐξέχων φύλακας αὐτῶν τῶν ριζῶν. Αὐτό εἶναι ἡ γέφυρα μεταξύ τῶν ἀπαρχῶν τῆς τοῦ Χριστοῦ κοινωνίας καί τῆς σημερινῆς ἡμέρας, τῆς μεγάλης οἰκογένειας τῶν Χριστιανικῶν ὁμολογιῶν. Κλίνοντας τήν κεφαλήν ἐνώπιον τοῦ σεβαστοῦ ἐπισκέπτη μας, τοῦ Πατριάρχη τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, κλίνω λοιπόν ταυτόχρονα τήν κεφαλήν ἐνώπιον τῶν δυό χιλιάδων ἐτῶν τελέσεων λειτουργίας τῆς ἀγρυπνίας ἐπί τοῦ Παναγίου Τάφου τοῦ Κυρίου καί τῆς Ἱεροσολυμιτικῆς κληρονομίας.

Πιστεύω, ὅτι ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης μέ ἱκανοποίηση θά γνωρίσει τή ζωή τῆς πόλεώς μας, καθώς καί μέ τά προβλήματα καί τά ἐπιτεύγματα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Μπιαλύστοκ τοῦ  σήμερα, καί ὅλης της Χριστιανικῆς κοινωνίας τοῦ Μπιαλύστοκ. Πιστεύω, ὅτι καί ἐμεῖς οἱ πολῖτες τοῦ Μπιαλύστοκ, θά ἐπωφεληθοῦμε ἀπό τήν ξεχωριστή ἐπίσκεψη αὐτή. Εἶθε ἡ συνάντηση αὐτή νά ἐπιτρέψει σέ ὅλους μας νά θυμηθοῦμε τό κοινό θεμέλιο τῆς Χριστιανοσύνης, τό ὁποῖο ἦταν καί εἶναι ἡ τοῦ Χριστοῦ ἐντολή τῆς ἀγάπης.

Μακαριώτατε Πατριάρχα! Ἐγείρω τό ποτήριον ὑπέρ τῶν καρπῶν τῆς ἐπισκέψεώς Σας στό Μπιαλύστοκ, καί ὑπέρ τῆς ὑγείας καί τῆς εὐημερίας τοῦ Πατριάρχου εἰς τήν περαιτέρω διακονίαν Αὐτοῦ ἐπί τό θεῖον Ἔργον.

Ἱερά Μονή Ἁγ. Ὀνουφρίου, Γιαμπλέτσνα, 25 Ἰουνίου 2010.

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Ἀγαπητοί Μοναχοί καί Μοναχαί, Ἀδελφοί Ἱερεῖς, Ἀδελφοί καί Ἀδελφαί!

Εὑρισκόμεθα εἰς τόπον ἰδιαίτερον διά τήν Ἐκκλησίαν ἡμῶν – εἰς τήν Ἱ. Μονήν τοῦ Ἁγ. Ὀνουφρίου τοῦ Μεγάλου, τήν παλαιοτέραν Μονήν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίας. Εἰς τήν Ἱ. Μονήν, ἡ ὁποία ἐν μέσῳ δοκιμασιῶν καί διωγμῶν, πάντοτε παρέμενεν πιστή εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν καί οὔτε διά μίαν ἡμέραν δέν μετήλλαξεν τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί τήν κανονικήν τάξιν. Διά τόν λόγον αὐτόν εἶναι τιμωμένη καί ἠγαπημένη ὑπό τοῦ πιστοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ κατά ἰδιαίτερον τρόπον.

Παρά τό γεγονός, ὅτι εὑρίσκεται εἰς τά σύνορα τοῦ κράτους ἡμῶν, σπεύδουν ἐνταῦθα οἱ ἄνθρωποι τῆς πίστεως ἀπό ὄλας τὰς γωνίας τῆς Πατρίδος ἡμῶν, καθώς καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ.

Μετά ἀνοιχτῆς καρδίας, γεμάτης ἀγάπης πρός τήν Ὑμετέραν Θειοτάτην Μακαριότητα, εἰς τοῦτον τόν ἱερόν τόπον, καλωσορίζομεν Ὑμᾶς καί τήν σεπτήν Συνοδείαν Ὑμῶν, ἐξ ὀνόματος τοῦ πληρώματος τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίας – τῆς Ἱεραρχίας, τοῦ Κλήρου, τῶν Μοναχῶν καί τῶν συγκεντρωμένων ἐνταῦθα πιστῶν.

Ἡ Ἱ. Μονή τοῦ Ἁγ. Ὀνουφρίου – εἶναι ἕνα μεγάλον καί πολύτιμον βιβλίον τῆς ἱστορίας τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τοῦτου, χαίρονται σήμερον ὅλαι αἱ γενεαί, διά τὰς ὁποίας ὁ τόπος αὐτός ἦτο κάτι τό ξεχωριστόν εἰς τήν ζωήν αὐτῶν. Χαίρονται, διότι κατά τήν ἡμέραν τοῦ Προστάτου τοῦ τόπου αὐτοῦ προσεύχεται ἡ Αὐτοῦ Θειοτάτη Μακαριότης ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεόφιλος Γ΄. Οὐδείς ἐξ αὐτῶν δέν προσδοκοῦσε, ὅτι εἰς τοῦτον τόν ἀπομακρυσμένον τόπον, εἰς τούς ἐπί τοῦ ποταμοῦ Μπούγκ λειμῶνας, θέλει ἔλθῃ ὁ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ – τῆς Μητρός πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν. Χαίρεται καί ἡ ἰδική ἡμᾶς γενεά, ὅτι ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη Μακαριότης κομίζει τήν τῶν Ἁγίων Τόπων εὐλογίαν. Ἀληθῶς: «ἀνεξιχνίαστοί αἱ ὁδοὶ τοῦ Κυρίου».

Ἡ εὐλογία τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Μακαριότητος, τήν ὁποίαν κομίζετε εἰς ἡμᾶς, ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τούς Μοναχούς τῆς Ἱ. Μονῆς ταύτης. Τούς ἐνδυναμώνει εἰς τόν ἐπιλεγμένον ὑπ’ αὐτῶν μοναχικόν βίον καί εἰς τήν πιστότητα τῆς διακονίας αὐτῶν διά τόν Θεόν καί διά τήν Ἐκκλησίαν. Ἄνευ γάρ τοῦ Μοναχισμοῦ δέν ὑπάρχει ἡ ὑγιής καί πλήρης ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ σιωπηλή προσευχή ἑνός Μοναχοῦ κατέχει μίαν κοσμικήν διάστασιν. Ὁ μοναχός καταπολεμάει τούς πειρασμούς τοῦ κόσμου τούτου ἀκριβῶς διά τῆς προσευχῆς, τῆς ὑπακοῆς καί τῆς ἐσωτερικῆς τελειώσεως. Προσφέροντας εἰς τόν Θεόν τό δῶρον τῆς ζωῆς αὐτοῦ – καθαγιάζει τόν πέριξ κόσμον. Ἕνα ὑπόδειγμα τούτου εἶναι ὁ Ἅγ. Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης ἤ ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ. Τό ἀσκητικόν ἀπόφθεγμα λέγει, ὅτι τό φῶς τῶν Μοναχῶν ἀποτελοῦν οἱ ἄγγελοι, ἐν ᾧ διά τούς ἁπλούς Χριστιανούς τό φῶς εἶναι οἱ μοναχοί. Διά τόν λόγον αὐτόν ἡ παρουσία αὐτῶν εἶναι τόσον σημαντική.

Μακαριώτατε!

Κατά τήν σημερινήν ἡμέραν ἐτελέσαμεν ἀπό κοινοῦ τήν Θείαν Λειτουργίαν. Κατ’ αὐτήν ἔχομεν ἑνωθῆ εἰς ἕνα Ὀρθόδοξον ὀργανισμόν, καθαγιάζοντες οὕτω τόν πέριξ ἡμῶν κόσμον. Συμμεριζόμενοι τό ἴδιον Ἅγ. Ποτήριον ἔδωσαμεν μαρτυρίαν πίστεως καί ἀγάπης. Διά τόν διῃρημένον σύγχρονον κόσμον ἡ μαρτυρία αὐτή εἶναι ἰδιαιτέρως σημαντική. Ἡ σπουδαία αὐτή στιγμή, ἡ Θεία Λειτουργία, δέν εἶναι μόνον μία παράδοσις, ἀλλά ἀποτελεῖ τήν ἔκφρασιν τοῦ πληρώματος τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως. Καί ἀκριβῶς αὐτό εἶναι τό πιό σημαντικόν σημεῖον τῶν συναντήσεων ἡμῶν ὡς Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν.

Μακαριώτατε!

Χάρις εἰς τήν Πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ ἔρχεσθε εἰς τήν Ἱ. Μονήν ταύτην κατά τήν ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ Προστάτου αὐτῆς τοῦ Ἁγ. Ὀνουφρίου τοῦ Μεγάλου, ἑνός μεγάλου ἀνδρός καί ἀσκητοῦ, ὁ ὁποῖος εἰς τὰς ἐρήμους τῆς Αἰγύπτου ἐβίωσεν 63 ἔτη ἐν προσευχῇ, ἐγκρατείᾳ καί διαφόροις ἀσκήσεσιν τοῦ πνεύματος. Ἡ ζωή Ὑμῶν ὁμοίως εἶναι πεπληρωμένη μετά πολλῶν ἀρετῶν, τὰς ὁποίας καλλιεργεῖτε ἐκ τῆς νεανικῆς Ὑμῶν ἡλικίας ὡς Μοναχός, Πρεσβύτερος καί Ἐπίσκοπος. Ὁ Θεός ἐκάλεσεν Ὑμᾶς εἰς τήν ὑψηλοτέραν διακονίαν – τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καί τῆς ἁγίας γῆς τῆς Παλαιστίνης. Ὡς Μοναχός – Πατριάρχης, διδάσκετε σήμερον αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μοχθοῦν ὡς Μοναχοί εἰς τόν τόπον αὐτόν, ἀκολουθώντας καί τόν Ἅγ. Ὀνούφριον.

Εὐχαριστοῦμεν τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν διά τό δῶρον τῆς μεθ’ ἡμῶν ἐν τῇ προσευχῇ κοινωνίας εἰς τόν τόπον αὐτόν. Πιστεύομεν βαθέως, ὅτι οἱ πνευματικοί δεσμοί μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν ἐνισχύονται τοιουτοτρόπως καί γίνονται ἀκόμη περισσότερον ἀποτελεσματικοί καί ἀδιάσπαστοι. Εἶθε ὁ Παντοκράτωρ Θεός, διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἁγ. Ὀνουφρίου, νά χαρίζῃ εἰς τήν Ὑμετέραν Θειοτάτην Μακαριότητα ὑγείαν καί τήν Αὐτοῦ εὐλογίαν, καθώς καί νά ἐνισχύῃ εἰς τήν καθοδήγησιν τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Τήν πρωΐαν τῆς Παρασκευῆς, 12^ης / 25^ης Ἰουνίου 2010,  ἤρξατο ὁ ἑορτασμός τῆς μνήμης τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν ἐν Jubleczna.

Ἐλθών ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐκ τοῦ πλησιοχώρου εἰς τήν Ἱεράν Μονήν ξενοδοχείου τῆς διανυκτερεύσεως Αὐτοῦ, ἐγένετο δεκτός εἰς τήν εἴσοδον αὐτῆς ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Βαρσοβίας κ.κ. Σάββα, μεθ’ οὗ καί συνεισῆλθεν ἐπ’ ὁλίγον εἰς τό ἡγουμενεῖον τῆς Μονῆς, ἄχρις οὗ ἐνδυθῶσιν οἱ Ἀρχιερεῖς.

Ἐνδυθέντες οἱ Ἀρχιερεῖς, ἐξῆλθον μετά τῶν ἱερέων καί παρέλαβον ἀπό τό ἡγουμενεῖον τούς δύο Προκαθημένους καί εἰσώδευσαν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν, τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἐνδεδυμένου μανδύαν καί εὐλογοῦντος τόν λαόν, τοῦ δέ Μακαριωτάτου Βαρσοβίας  τιμητικῶς συνοδεύοντος ὡς φιλοξενοῦντος.

Ὁ Μακαριώτατος Μητροπολίτης Βαρσοβίας καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς τῆς Πολωνικῆς Ἐκκλησίας καί παρεπιδημοῦντες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ὑπέρ τούς δέκα, εἰσῆλθον εἰς τό Ἱερόν Βῆμα καί ἐνεδύθησαν τήν ἀρχιερατικήν στολήν αὐτῶν. Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος παρέμεινεν ἐπί ἐξέδρας εἰς τό μέσον τοῦ ἱεροῦ ναοῦ καί ἐνεδύθη ὑπό τῶν διακόνων.

Τούτων  λαβόντων χώραν, ὁ Μακαριώτατος Μητροπολίτης Βαρσοβίας καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς ἐξῆλθον τοῦ ἱεροῦ Βήματος καί περιεστοίχισαν δεξιά καί ἀριστερά μετά τῶν ἱερέων τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, ὁπότε καί ἤρξατο ἡ θ. Λειτουργία διά τοῦ «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία…».

Ἡ θ. Λειτουργία ἐτελέσθη ὡς Πατριαρχικόν Συλλείτουργον κατά τήν τάξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν μιᾷ τῇ πίστει καί ἐν συνδυασμῷ  τῶν λειτουργικῶν παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας. Λόγῳ γεωγραφικῆς ἐγγύτητος ἡ Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας ἔχει λειτουργικάς τινας συνηθείας τοῦ ρωσικοῦ λειτουργικοῦ Τυπικοῦ. Τοῦτο οὐδόλως ἀποτελεῖ πρόβλημα, ἀπεναντίας εἶναι ἐνδεικτικόν τῆς ἐλευθερίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νά ἔχῃ τήν ἐπιτρεπτήν λειτουργικήν ποικιλίαν, μή ἀντιτιθεμένης εἰς τήν ἀπόλυτον δογματικήν αὐτῆς  ὁμοφωνίαν καί ἑνότητα.

Ἡ Πατριαρχική πολύ-ἀρχιερατική καί πολύ-ἱερατική θ. Λειτουργία μέ τήν χωρῳδίαν τῆς Ἱερατικῆς Σχολῆς τῆς Βαρσοβίας ψάλλουσαν εἰς ὕφος Εὐρωπαϊκόν, διατηροῦν πολλά βυζαντινά στοιχεῖα καί μέ τόν πλήθοντα καί ἐν κατανύξει μετέχοντα εὐσεβῆ Πολωνικόν λαόν, ἔγινε καί πάλιν μία φανέρωσις τοῦ μυστηρίου τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν μας, τοῦ μυστηρίου τοῦ φανερωθέντος εἰς ἡμᾶς διά τῆς ἐνανθρωπήσεως, τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔγινεν μία ἀκόμη ἐπανάληψις, μία ἀκόμη συνέχεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, τῆς μεταλήψεως τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ πρός ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, δύναμιν, εἰρήνην, ζωήν καί σωτηρίαν.

Εἰς τό Κοινωνικόν, διαρκούσης εἰς τό ἱερόν Βῆμα τῆς θ. Κοινωνίας, ἱερεύς τῆς Πολωνικῆς Ἐκκλησίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον περί τοῦ τιμωμένου Ἁγίου Ὀνουφρίου. Μετά τήν θ. Κοινωνίαν τῶν πιστῶν καί τήν ἀπόλυσιν, ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ ναοῦ μετά περιφορᾶς τῆς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου καί ἀναγνώσεως Εὐαγγελικῆς περικοπῆς καί δεήσεως εἰς ἕκαστον τῶν τεσσάρων σημείων τοῦ ὁρίζοντος καί ραντισμοῦ δι’ ἡγιασμένου ὕδατος.

Ἅμα τῷ τέλει τῆς λιτανείας πρό τῆς θύρας τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, ἐγένετο ἡ ἀνταλλαγή τῶν προσφωνήσεων τῶν Προκαθημένων, πρῶτον τοῦ Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Βαρσοβίας (βλέπε σύνδεσμο https://jerusalem-patriarchate.info/2010/06/25/1593/ ) καί δεύτερον τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφίλου ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Μητροπολῖτα Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας

κ.κ. Σάββα,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ζῶμεν σήμερον ὡς δῶρον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ τήν ἑορτήν καί πανήγυριν ταύτην εἰς τήν ἱεράν αὐτήν Σταυροπηγιακήν Μονήν ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἁγίου Ὀνουφρίου τοῦ μεγάλου.

Τελoῦμεν τήν θ. Λειτουργίαν, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, καί ἡ αὐτοκέφαλος ἀδελφή Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας.

Ἔχομεν ἐμπειρίαν πνευματικήν, ἀλλά καί ἁπτήν, ὑλικήν, τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, τό ὁποῖον ἅπαξ παρέδωσεν εἰς τό ὑπερῷον τῆς Σιών ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τούς Ἁγίους Αὐτοῦ μαθητάς καί Ἀποστόλους καί συνεχῶς καί ἀεννάως παρέχει καθ’ ἑκάστην εἰς τό σῶμα Αὐτοῦ τό Ἅγιον, τήν Ἐκκλησίαν.

Τό μυστήριον τοῦτο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὡς μυστήριον ἀφέσεως ἁμαρτιῶν, ὡς μυστήριον δυνάμεως, ζωῆς καί σωτηρίας τελοῦμεν εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην Σταυροπηγιακήν Μονήν τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου τῆς Jubleczna, ἐπί τῇ μνήμῃ ἑνός ἀπό τούς μεγάλους ἀσκητάς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἁγίου Ὀνουφρίου

Οὗτος ὁ ὅσιος πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, ἔχων τήν καταγωγήν ἐκ τῆς χώρας τῆς Αἰγύπτου, ἔζησεν εἰς αὐτήν ζωήν ἄκρας ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον, ταπεινώσεως παραδειγματικῆς καί συγκινητικῆς, ἡσυχίας καθαρτικῆς τῶν παθῶν καί καλλιεργείας τῶν ἀρετῶν διά τήν κοινωνίαν μετά τοῦ Θεοῦ καί τήν γνῶσιν τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀκτημοσύνης τοιαύτης, ὥστε ἀντί τῶν ἐνδυμάτων διά τήν κάλυψιν τοῦ σώματος αὐτοῦ νά χρησιμοποιῇ τήν μακροτάτην αὐτοῦ γενειάδα, ὡς παρουσιάζεται οὗτος ἐν τῇ ἱερᾷ αὐτοῦ εἰκόνι.

Τοῦτον τόν ἅγιον προβάλλει καί εἰς ἡμᾶς σήμερον ἡ Ἐκκλησία ἐπί τῇ μνήμῃ αὐτοῦ ὡς πρότυπον ὁσιότητος, πίστεως πρός τόν Θεόν, εὐσπλαχνίας, οἰκτιρμῶν καί ἀγάπης πρός τόν πλησίον, τόν ἀδελφόν ἡμῶν, εἰς μίαν ἐποχήν, κατά τήν ὁποίαν βία καί ἀσπλαγχνία ἐπικρατεῖ εἰς τάς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων καί ἀγών δι’ ἐπικράτησιν καί δύναμιν καί ἐξουσίαν κοσμικήν.

Τόν ἅγιον τοῦτον κατ’ ἐξοχήν τιμᾷ τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων δι’ ἱερᾶς Μονῆς ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ, κειμένης πλησίον τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ εἰς τόν ἱστορικόν τόπον τοῦ ἀγροῦ τοῦ αἵματος, τόν ὁποῖον ἠγόρασαν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι μέ τά τριάκοντα ἀργύρια, τά ὁποῖα ἐπέστρεψεν ὁ προδότης Ἰούδας: (Ματθ. 27, 1-10). Εἰς αὐτήν τήν Μονήν σήμερον καί κατ’ αὐτήν τήν ὥραν τελεῖται διά τούς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἑορτή καί πανήγυρις ἐπί τῇ μνήμῃ αὐτοῦ.

Εὐχαριστοῦμεν καί δοξολογοῦμεν τόν πανάγαθον Θεόν ἡμῶν ἐπί τῇ κατά τάς ἡμέρας ταύτας εἰρηνικῇ συναντήσει τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας καί ἐπί τῇ λειτουργίᾳ ταύτῃ ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου καί παρακαλοῦμεν, ὅπως ταῖς πρεσβείαις αὐτοῦ παραμένει στερεωμένη εἰς τόν αἰῶνα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας καί ὁ Προκαθήμενος αὐτῆς, Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σάββας μακροημερεύῃ ἐν ὑγιείᾳ καί ἐνισχύωνται οἱ μονάζοντες εἰς τόν κατά Χριστόν πνευματικόν ἀγῶνα αὐτῶν, ἵνα ἀποφέρωσι καρπούς πλουσίας ἀσκήσεως καί εὐποιΐας πρός σωτηρίαν ψυχῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν».

Ὁ μέν Μακαριώτατος Βαρσοβίας εἰς τήν προσφώνησιν Αὐτοῦ, ἐπέμεινεν ἰδιαιτέρως εἰς τήν σημασίαν, τήν ὁποίαν ἔχει εἰς τήν συνείδησιν τοῦ Ὀρθοδόξου Πολωνικοῦ λαοῦ ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου Jubleczna καθ’ ὅτι ἦτο ἡ μόνη Μονή, ἡ ὁποία διά μέσου τῶν αἰώνων οὐδέποτε ὑπέκυψεν εἰς τάς πιέσεις τῆς Οὐνίας δι’ ἀλλαγήν δόγματος καί διά τοῦτο παραμένει σύμβολον πνεύματος ἀντιστάσεως χάριν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἐξ ἄλλου εἰς τήν προσφώνησιν Αὐτοῦ, ἐπέμεινεν ἰδιαιτέρως εἰς τό παράδειγμα τῆς ὁσιακῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου καί εἰς τήν ὕπαρξιν Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ὀνουφρίου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων παρά τήν κολυμβῆθραν τοῦ Σιλωάμ καί ἐπί τοῦ ἀγροῦ τοῦ αἵματος, ὁ ὁποῖος ἠγοράσθη μέ τά τριάκοντα ἀργύρια, τά ὁποῖα ἐπέστρεψεν ὁ Ἰούδας προς ταφήν τοῖς ξένοις. (Ματθ. ΚΖ’ 6-8) .

Μετά τήν κοπιώδη ἀλλά καί λυτρωτικήν ἐν ταὐτῷ πνευματικήν πανδαισίαν ταύτην, ἠκολούθησε πλουσία μοναστηριακή τράπεζα, φιλαδέλφως παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ὄντως εἶναι ἄξιος ἐπαίνων διά τήν κατάστασιν, εἰς τήν ὁποίαν διατηρεῖ τήν Μονήν.

Εἰς τήν τράπεζαν αὐτήν ἦσαν προσκεκλημένοι ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Βαρσοβίας καί ἐκπρόσωποι τῆς πολιτείας τῆς Πολωνίας, ὁ Κοινοτάρχης καί ὁ Ἔπαρχος τῆς περιοχῆς, οἱ ὁποῖοι προσέφεραν εἰς τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων τά δῶρα τῆς πόλεως αὐτῶν, ὁ δέ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων προσέφερεν αὐτοῖς δῶρον φιλντισένιον τοῦ ἀστέρος τῆς Βηθλεέμ.

Ἐν εὐχαριστίᾳ πρός τόν Θεόν διά τήν εὐφρόσυνον ἑορτήν καί τῷ ἡγουμένῳ καί τοῖς ἀδελφοῖς διά τήν ἐγκάρδιον καί φιλάδελφον φιλοξενίαν, ἡ Πατριαρχική συνοδεία ἀνεχώρησε διά τήν Ἱεράν Μητρόπολιν τοῦ Lublin, ἔνθα ἀνέμενεν Αὐτήν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Ἄβελ. Οὗτος εἶχεν ἐπιφύλαξει ὄντως θερμήν ὑποδοχήν διά συνάξεως κλήρου καί λαοῦ εἰς τόν ἱστορικόν Μητροπολιτικόν Ναόν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος (βλέπε σύνδεσμο https://jerusalem-patriarchate.info/2010/06/25/1589/ ) .

Τά αἰσθήματα αὐτοῦ πρός τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διαφαίνονται εἰς τήν ὄντως συγκινητικήν καί σημαίνουσαν προσφώνησιν αὐτοῦ.

Εἰς ταύτην τήν προσφώνησιν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπήντησε, λέγων:

«Μακαριώτατε Μητροπολῖτα Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κ.κ. Σάββα,

Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Lublin κ. Ἄβελ,

Εὐσεβές λαέ τοῦ Κυρίου,

Σᾶς μεταφέρομεν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐδέχθη τόν χαιρετισμόν «Χαῖρε Σιών Ἁγία, Μῆτερ τῶν Ἐκκλησιῶν…», τόν ἀναστάσιμον χαιρετισμόν. Τόν χαιρετισμόν ἐκ τῆς πόλεως, ἡ ὁποία ἐποτίσθη μέ τό αἷμα τῶν προφητῶν καί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ παρουσία Ἡμῶν καί τῆς συνοδείας Ἡμῶν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας ἀποτελεῖ ἕνα ἱστορικόν γεγονός, ἔργον τῆς θείας Προνοίας. Ἔχομεν ἔλθει εἰς τήν χώραν αὐτήν, τήν εὐλογημένην χώραν τῆς Πολωνίας, τήν ὁποίαν ἐπεσκέφθησαν πρό 400 ἐτῶν οἱ ἀοίδιμοι προκάτοχοι ἡμῶν, Παΐσιος, Δοσίθεος καί κυρίως Θεοφάνης, παρακινούμενοι ἐκ τῆς ἀποστολικότητος καί οἰκουμενικότητος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, στηρίζοντες τό Ὀρθόδοξον φρόνημα  τοῦ ἐμπεριστάτου ἐκ τῶν διώξεων εὐσεβοῦς Ὀρθοδόξου Πολωνικοῦ λαοῦ.

Ἡ ἀποστολικότης τῆς Ἐκκλησίας στηρίζεται εἰς τό μαρτύριον τοῦ Ἱδρυτοῦ αὐτῆς, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν συμμαρτύρων τοῦ Χριστοῦ. Τό μήνυμα τοῦ μαρτυρίου τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ δίδομεν καί Ἡμεῖς ἀπό κοινοῦ κατά τάς ἡμέρας ταύτας, ἑπόμενοι εἰς τά ἴχνη τοῦ προκατόχων Ἡμῶν καί ἀνταποκρινόμενοι εἰς εὐγενῆ πρόσκλησιν τοῦ Προκαθημένου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας Μακαριωτάτου κ.κ. Σάββα. Τήν ὁμολογίαν ταύτην δίδομεν, ἀκολουθοῦντες τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ὁ Ὁποῖος συνεχώρησε τούς σταυρωτάς Αὐτοῦ, λέγων «ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσιν» ( Λουκ. 23,34).

Οὕτω καί ἡμεῖς συγχωροῦμεν τούς καταδιώξαντας τήν Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας. Χαιρόμεθα διά τήν παρουσίαν εἰς τήν Δοξολογίαν ταύτην τοῦ Ἐκπροσώπου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἰωσήφ Ζιτσίνσκη, λέγοντες ὅτι ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων μετέχει εἰς τόν θεολογικόν διάλογον μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς-Ἐκκλησίας, προσανατολιζομένη πρός τήν ἑνότητα τῆς πίστεως, τήν ὁποίαν ἔχουν αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι καί οὐχί πρός ἑνότητα διοικήσεως, οὐχί ἄλλήν τινά παρά μόνον τήν συνοδικήν τῆς πρώτης χιλιετίας τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας.  Ἡ ἀναγνώρισις τῶν λαθῶν ἡμῶν καί ἡ μετάνοια θά ὁδηγήσῃ ἡμᾶς τό ταχύτερον εἰς τήν ποθουμένην ἑνότητα. Ἄνευ ταύτης, ἄνευ τοῦ πατερικοῦ φρονήματος τῆς ταπεινώσεως, θά ματαιοπονῶμεν».

Ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἄβελ ἐπέδωσεν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος εἰς τόν Μακαριώτατον, ἀντίγραφον εἰκόνος τῶν Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον φυλάσσεται εἰς τόν ἱερόν τοῦτον ναόν καί τό ὁποῖον προέρχεται ἐκ τοῦ πρωτοτύπου, τό ὁποῖον ἐφυλάσσετο εἰς τόν ἱερόν Ναόν τοῦ Μετοχίου τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Φιλίππου τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Μόσχαν Ἀποχωροῦντες οἱ Γάλλοι ἀπό τήν Μόσχαν τό 1812, καύσαντες τήν Ἐκκλησίαν, ἔλαβον τό πρωτότυπον τῆς εἰκόνος μεθ’ ἑαυτῶν καί φυλάσσουν αὐτό ἄχρι τῆς σήμερον εἰς τήν Παναγίαν τῶν Παρισίων.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐπέδωσεν εἰς τόν Σεβασμιώτατον κ. Ἄβελ φιλντισένιον σταυρόν εὐλογίας, διά νά εὐλογῇ τόν λαόν αὐτοῦ.

Ἐν συνεχείᾳ, τῇ συνοδείᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἄβελ ἡ Πατριαρχική Συνοδεία μετέβη εἰς παρακείμενον τόπον, Majdanek  καλούμενον, τηρούμενον σήμερον ὡς Μουσεῖον τῶν θυμάτων τῆς Γερμανικῆς θηριωδίας κατά τόν β’ Παγκόσμιον Πόλεμον.

Ἐνταῦθα κατετέθη ἐν ἀρχῇ στέφανος πρός τιμήν τῶν ἀδίκως καί ἀναιτίως θανατωθέντων εἰς τό στρατόπεδον τοῦτο συγκεντρώσεως καί ἐψάλη τό «αἰωνία ἡ μνήμη». Τόν Διευθυντήν τοῦ μακαβρίου Μουσειακοῦ χώρου τούτου προσεφώνησεν ἀγγλιστί ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων (βλέπε σύνδεσμο https://en.jerusalem-patriarchate.info/2010/06/25/866/ )  .

Ἐν συνεχείᾳ ἡ Πατριαρχική συνοδεία ἐξεναγήθη ὑπό τῆς Διευθύνσεως τοῦ Μουσείου εἰς τούς χώρους τῶν βασανιστηρίων τῶν θυμάτων, τούς θαλάμους τῶν κρατήσεων καί τά κρεματόρια τοῦ θανάτου καί μετά λύπης καί ὀδύνης ψυχῆς εἶδε τά ἐργαλεῖα ταῦτα τοῦ θανάτου, κατεσκευάσματα ἀνθρώπων διά τόν θάνατον τῶν συνανθρώπων των.

Ἀναχωροῦσα ἡ Πατριαρχική συνοδεία ἀπό τόν χῶρον τοῦ Μουσείου ἀναπολοῦσε τήν ἐπιγραφήν τήν ἐπιγεγραμμένην ἐνώπιον τοῦ μνημείου Πολωνιστί: «ἡ μοῖρα μας νά γίνῃ προειδοποίησις καί μάθημα γιά ὅλους ἑσᾶς».

Ἐκ τοῦ χώρου τοῦ Μουσείου ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀναχωρήσασα, παρεκάθισεν εἰς τήν φιλάδελφον τράπεζαν, παρατεθεῖσαν ὑπό τοῦ φιλοξένου καί φιλαδέλφου Ἐπισκόπου κ. Ἄβελ.

Εἰς ταύτην παρόντος καί τοῦ Ἐκπροσώπου τῆν πολιτείας τῆς Πολωνίας, -Διευθύνσεως Θρησκευμάτων κ. Ἰωσήφ Ροζάνσκη, ὁ Μακαριώτατος ἀνέλυσε τό ἔργον τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, θρησκευτικόν, κοινωνικόν, εἰρηνευτικόν, πολιτιστικόν καί πολιτικόν.

Διά τούτων συνεπληρώθη τό πλῆρες καί τεταμένον, πλούσιον δέ καί ἐποικοδομητικόν πρόγραμμα τῆς δευτέρας ἡμέρας, Παρασκευῆς, 12^ης / 25^ης Ἰουνίου 2010, τῆς εἰρηνικῆς ἐπισκέψεως τῆς Α.Θ.Μ. εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Μεταξύ τῆς 24^ης καί 30^ῆς Ἰουνίου λαμβάνει χώραν ἡ εἰρηνική ἐπίσκεψις τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’ εἰς τήν αὐτοκέφαλον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας. Ἡ ἐπίσκεψις αὐτή διευθετήθη, κατόπιν συνεννοήσεως καί σχετικῆς ἀλληλογραφίας μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων καί Πολωνίας ἀπό τοῦ παρελθόντος ἔτους, 2009.

Διά τήν ἐπίσκεψιν ταύτην ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀνεχώρησεν ἀπό τό ἀεροδρόμιον Ben – Hurion τοῦ Τέλ Ἀβίβ τήν 6.00 π.μ. ὥραν τῆς Πέμπτης 11^ης /24^ης Ἰουνίου 2010, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, Ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Δημητρίου, τοῦ Ἀντιπροέδρου τῆς Οἰκονομικῆς Ἐπιτροπῆς καί ἡγουμένου ἐν Φχές τῆς Ἰορδανίας Ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ ἐν Φχές Ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου καί τοῦ ἱεροδιακόνου π. Ἀθανασίου.

Ἅμα τῇ προσγειώσει εἰς τό ἀεροδρόμιον τῆς Βαρσοβίας ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ ἐγένοντο δεκτοί ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κ. Σάββα καί τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Σιεμιατίτζε κ. Γεωργίου, τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Πολωνικῆς Κυβερνήσεως τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν καί Διοικήσεως, Διευθύνσεως Θρησκευμάτων κ. Ἰωσήφ Ροζάνκυ καί τοῦ πρέσβεως τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας εἰς Πολωνίαν κ. Χάλεδ Γαζάλ καί τοῦ καθηγητοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἰς τήν Χριστιανικήν Θεολογικήν Ἀκαδημίαν τῆς Πολωνίας κ. Γεωργίου Μπεζλέϊκο.

Ἡ ὑποδοχή ἦτο ὄντως ἐγκάρδιος. Ὁ Μακαριώτατος Βαρσοβίας ἐκαλωσώρισε τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων λέγων: «Καλωσορίζομεν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων εἰς τήν Πολωνίαν μετά τό 1620, ὅτε ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Θεοφάνης ἐπιστρέφων ἐκ Ρωσίας εἰς Παλαιστίνην ἐχειροτόνησεν ἕξ Ἐπισκόπους διά τήν διαπαιδαγώγησιν καί προστασίαν τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου ἐκ τῆς Οὐνίας».

Κατά τήν ἐν τῷ ἀεροδρομίῳ ἀναμονήν ἄχρι παραλαβῆς τῶν ἀποσκευῶν ἐγένετο ἐνδιαφέρουσα συζήτησις περί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ἐν Πολωνίᾳ καί ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ. Ὁ Μακαριώτατος Βαρσοβίας εἶπεν: «Οἱ Ὀρθόδοξοι εἰς Πολωνίαν εἴμεθα 500.000 περίπου ἐπί συνόλου 38.000.000 τοῦ Πολωνικοῦ πληθυσμοῦ. Εἴμεθα μία μικρά, ἀλλά ζῶσα Ἐκκλησία, μετέχουσα εἰς ὅλας τάς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς τοῦ Πολωνικοῦ λαοῦ καί προσπαθοῦμεν νά εὑρίσκωμεν ἑαυτούς εἰς τήν κατάστασιν νά δυνάμεθα νά λέγωμεν τῷ ζητοῦντι: «ἔρχου καί ἴδε».

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος εἶπεν ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, μικρόν καί τοῦτο εἰς ἀριθμόν πιστῶν, ἀγωνίζεται νά ἐκπληρώνῃ τήν μεγάλην αὐτοῦ ἀποστολήν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, συνεργαζόμενον μετά τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί μετέχον εἰς τούς θεολογικούς διαλόγους, ἐξ ὧν εἷς τῶν κυριωτέρων εἶναι αὐτός μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, καί προσέχον καί βοηθοῦν τήν ἔλευσιν προσκυνητῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, καθ’ ὅτι ἡ παρουσία αὐτῶν συντελεῖ εὐεργετικῶς εἰς τήν ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης καί εἰς τήν οἰκονομικήν ἐνίσχυσιν τοῦ οἰκονομικῶς οὐχί εὐμοιροῦντος Παλαιστινιακοῦ λαοῦ.

«Μεγάλος εἶναι ὁ ἀριθμός τῶν προσκυνητῶν τῶν ἐκ διαφόρων χωρῶν συχνάκις ἀφικνουμένων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, πολλῶν ἐκ Πολωνίας», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «Ὀρθοδόξους ὅμως προσκυνητάς ἐκ Πολωνίας θέλομεν περισσοτέρους».

Μετά σύντομον ἀνάπαυσιν εἰς ξενοδοχεῖον παραχωρηθέν ὡς χῶρος φιλοξενίας ὑπό τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν τῆς Πολωνίας, ἠκολούθησεν πρόγευμα καί κατά τήν διάρκειαν αὐτοῦ ἐνδιαφέρουσα συζήτησις περί τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας μετά τοῦ κράτους τῆς Πολωνίας, ἀπό τοῦ 1991 καί ἑξῆς, ρυθμιζομένων βάσει εἰδικοῦ συναφθέντος κογκορδάτου. Σημαντικόν ρόλον εἰς τήν ζωήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας διαδραματίζει ὁ «Σύλλογος Νεολαίας» ὡς καί ὁ «Σύλλογος Διανοουμένων». Τό σύστημα τοῦτο τῶν Συλλόγων εἶναι κατάλοιπον παλαιοτέρων ἐποχῶν, ὅτε διά τῶν Συλλόγων ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας ἀντεμετώπιζε τάς ἐπιθέσεις τῆς Οὐνίας. Αἱ σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας μετά τοῦ κράτους τῆς Πολωνίας εἶναι καλαί, ὅπερ ἐμφαίνεται καί ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Σεμιατίτζε κ. Γεώργιος εἶναι ὁ Πρόεδρος τῆς Θρησκευτικῆς Στρατιωτικῆς Ὑπηρεσίας τῆς Πολωνίας διά τούς Ὀρθοδόξους.

Ἐν συνεχείᾳ τούτων καί τήν 12.00μ. ὥραν ἐγένετο ἡ ἐπίσημος ὑποδοχή τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ὑπό τοῦ ἱερατείου καί τῶν πιστῶν τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Βαρσοβίας ἐνώπιον τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, μεθ’ ἥν ἐψάλη πανηγυρική Δοξολογία καί ἐγένοντο αἱ ἀμοιβαῖαι προσφωνήσεις ἐπί τῷ γεγονότι τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων:

1. Τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Βαρσοβίας κ.κ. Σάββα, καλωσορίζοντος ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πατριάρχα τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης,

Σεβασμιώτατοι Ἀδελφοί Ἱερεῖς, Ἀδελφοί καί Ἀδελφαί,

«Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Διά τῶν λόγων αὐτῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς καλωσορίζομεν τήν Ὑμετέραν Θειοτάτην Μακαριότητα καί τήν Σεπτήν Συνοδείαν Ὑμῶν εἰς τήν Πολωνικήν γῆν, εἰς τόν πρῶτον Ἱερόν Ναόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας πρός τιμήν τῆς Ἁγίας Μαρίας Μαγδαληνῆς.

Ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι ἱστορική ἡμέρα διά τήν Πολωνίαν καί διά τήν καθ’ ἡμᾶς Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Μετά ἀπό 400 ἔτη, μετά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἦλθεν εἰς ἡμᾶς ὁ Πατριάρχης τῶν Ἱεροσολύμων -ὁ Πατριαρχης τῆς Μητρός Ἐκκλησίας διά πάσαν τήν Χριστιανοσύνην.

Μακαριώτατε!

Ἔρχεσθε ἀπό τήν ἡγιασμένην γῆν τῆς Παλαιστίνης καί τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ. Ἔρχεσθε ἀπό τούς Τόπους, ὅπου ἐγεννήθη, ἔζησεν, ἐδίδαξεν, ἀπέθανεν ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί ἀνέστη ὁ Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ἐλάβατε ἀπό τόν Θεόν τήν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν νά εἶσθε Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως, φύλαξ τοῦ Τάφου τοῦ Κυρίου καί μάρτυρας τοῦ μεγαλυτέρου θαύματος τοῦ κόσμου –τῆς Ἁφῆς κατά τό Μέγα Σάββατον τοῦ Ἁγίου Φωτός.

Συμμετέχων εἰς τό θαῦμα αὐτό, βιώνετε αὐτά, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδεν καί οὖς οὐκ ἤκουσεν καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη»,(Α’Κορ. β’9).

Κατά τό τρέχον ἔτος, μέ τήν εὐλογίαν Ὑμῶν, τό Ἅγιον Φῶς-διά πρώτην φοράν εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Χώρας καί τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν -ἦλθεν εἰς τήν Πολωνίαν. Οἱ πιστοί ἡμῶν, κατά τήν πασχαλινήν νύκταν, ἐβίωσαν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν καί πνευματικήν ἀγαλλίασιν. Μέχρις σήμερον τό Ἅγιον Φῶς φλέγει εἰς πολλούς ἱερούς Ναούς ἡμῶν καί εἰς τόν ἱερόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦτον, εἰς τόν ὁποῖον καλωσορίζομεν Ὑμᾶς.

Μακαριώτατε!

Αἱ ἐπισκέψεις τῶν Προκαθημένων τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐγγράφονται εἰς τήν πρᾶξιν τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδοξίας. Συμβάλλουσιν εἰς τήν μαρτυρίαν τῆς ἑνότητος καί τῆς ἀληθείας. Φέρουσιν κοντά τούς πιστούς τῶν διαφόρων ἐθνικοτήτων. Ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι αὐτός ὁ τόπος, ὁ ὁποῖος προσεγγίζει τούς ἀνθρώπους εἰς τρόπον ἰδιαίτερον. Σήμερον ὑπάρχουσιν δυνατότητες καί οἱ πιστοί ἡμῶν ἐπισκέπτονται τούς Ἁγίους Τόπους καί ἐκ νέου βιώνουν τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον. Αὐτό εἶναι δῶρον, διά τό ὁποῖον εὐχαριστοῦμεν τόν Θεόν.

Μακαριώτατε!

Κατά τήν διάρκειαν τῆς ἐπισκέψεως Ὑμῶν θά ἐπισκεφθῆτε τήν γῆν τοῦ Χέλμ καί τῆς Ποδλαχίας, τήν ἡγιασμένην διά βαρειῶν δοκιμασιῶν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Θά ἐπισκεφθῆτε τήν παλαιοτέραν Ἱ. Μονήν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου τοῦ Μεγάλου, ἡ ὁποία καθ’ ὅλην τήν ἱστορίαν αὐτῆς διετήρησεν τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν, οὔσαν καταφύγιον διά τούς δοκιμαζομένους Ὀρθοδόξους πιστούς. Θά επισκεφθῆτε τήν Βόρειαν Ποδλαχίαν καί τό Μπιαλίστοκ, ὅπου ζεῖ σήμερον ἡ πλειοψηφία τῶν πιστῶν ἡμῶν.

Εὐφραίνει Ἡμᾶς τό γεγονός, ὅτι τελοῦντες τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τήν Γιαμπλέτσνα καί τήν Βαρσοβίαν, θά ἐκφράσωμεν τήν ἀδελφικήν Ἡμῶν ἑνότητα ἐνώπιον τοῦ πέριξ ἡμῶν κόσμου. Αὐτά «τά Ἅγια τοῖς Ἁγίοις» προσφερόμενα «ὑπέρ πάντων ἡμῶν» ἀποτελοῦν τήν μεγαλυτέραν ἔκφρασιν αὐτῆς τῆς ἑνότητος.

Μακαριώτατε!

Καλωσορίζομεν Ὑμᾶς καί τήν Σεπτήν Συνοδείαν Ὑμῶν ἐξ ὀνόματος τοῦ πληρώματος τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίας: τῆς Ἱεραρχίας, τοῦ Κλήρου καί τῶν Πιστῶν. Εὐχαριστοῦμεν τόν Θεόν διά τήν ἡμέραν ταύτην, τήν ὁποίαν ἐχάρισεν εἰς ἡμᾶς ὁ Κύριος, ὅταν ἠμπορῶμεν ἵνα ὑποδεχθῶμεν εἰς τήν Χώραν ἡμῶν τόν Ἄγγελον τῆς Μητρός πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν.

Δεόμεθα ὅπως ἡ παραμονή Ὑμῶν εἰς τήν Χώραν ἡμῶν ἔσται ὑπό τοῦ Θεοῦ εὐλογημένη καί πολυπτύχως καρποφόρος.

«Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

2. Τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Μητροπολῖτα Βαρσοβίας  καί πάσης Πολωνίας κ.κ. Σάββα,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Εὐλαβέστατοι ἱερεῖς,

Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῆς πολιτείας,

Εὐλαβές ἐκκλησίασμα,

Εὐχαριστοῦμεν καί δοξολογοῦμεν τόν πανάγαθον Θεόν, διότι ὄρθρου βαθέος σήμερον ἐξήγειρεν Ἡμᾶς ὑγιεῖς ἐκ τοῦ ὕπνου καί ἐκ τῶν ὀρέων Σιών τῆς Ἁγίας, ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Τάφου, ὡδήγησεν Ἡμᾶς δι’ ἀσφαλοῦς ἀεροπορικῆς πτήσεως εἰς τήν εὐλογημένην χώραν τῆς Πολωνίας.

Εὐχαριστοῦμεν τόν μεγαλοδύναμον Θεόν ἡμῶν, διότι ᾖρε τά ἐμπόδια τοῦ φόρτου τῆς ἐργασίας καί τῶν πολλῶν ὑποχρεώσεων καί ἠξίωσεν Ἡμᾶς νά ἐκπληρώσωμεν τήν ἐπιθυμίαν Ἡμῶν, νά πραγματοποιήσωμεν εἰρηνικήν ἐπίσκεψιν εἰς τήν ἀδελφήν Αὐτοκέφαλον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας.

Τῆς χαρᾶς τῆς ἐπισκέψεως ταύτης προγευόμεθα ἐκ τῆς ἐπιφυλαχθείσης Ἡμῖν καί τῇ τιμίᾳ συνοδείᾳ Ἡμῶν θερμῆς ὑποδοχῆς ἐκ τῆς πολιτείας τῆς Πολωνίας καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας.

Τά αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεόν ἡμῶν διά τήν ἐπίσκεψιν ταύτην, τῆς ὁποίας ἀξιώνει Ἡμᾶς, ἐκφράζομεν μέ τήν ἐπίσημον Δοξολογικήν τελετήν ταύτην εἰς τόν ἱερόν Καθεδρικόν τοῦτον Ναόν τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.

Πλήρεις χαρᾶς καί συγκινήσεως ἐκ τῆς ἱλαρᾶς προσευχητικῆς ἀτμοσφαίρας ταύτης μεταφέρομεν τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Παναγίου Τάφου, τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί ὅλων τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, Ὑμῖν προσωπικῶς, Μακαριώτατε Ἅγιε Πολωνίας, τῇ σεβασμίᾳ ἱεραρχίᾳ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας, τῷ Ὀρθοδόξῳ πληρώματι τῷ ἐμπεπιστευμένῳ τῷ Ἀρχιεπισκοπικῷ ὠμοφορίῳ Ὑμῶν, τῷ εὐσεβεῖ λαῷ, τῷ μετέχοντι εἰς τήν πανηγυρικήν Δοξολογίαν ταύτην καί εὐχόμεθα καί τάς λοιπάς ἡμέρας τῆς ἐπισκέψεως ταύτης εἰρηνικάς, χαρμοσύνους καί ἐποικοδομητικάς, πρός δόξαν Θεοῦ καί ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου γένους τῶν Ὀρθοδόξων».

Μετά τάς προσφωνήσεις, ὁ πιστός λαός, ὁ μετέχων εἰς τήν Δοξολογίαν, διελθών ἔλαβε τήν εὐλογίαν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Μετά τήν Δοξολογίαν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Βαρσοβίας κ.κ. Σάββα κατέθεσε στέφανον εἰς τό ἐν τῷ κέντρῳ τῆς πόλεως τῆς Βαρσοβίας μνημεῖον τοῦ ἀγνώστου στρατιώτου τῆς Πολωνίας, ἔνθα μετά ταῦτα ἐξεναγήθη ἐπί τῆς ἱστορίας καί τοῦ συμβολισμοῦ τοῦ μνημείου.

Κατά τό ἑσπέρας, ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ μετέσχον εἰς τόν Ἑσπερινόν ἐπί τῇ αὐριανῇ ἑορτῇ τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου, λαβόντα χώραν εἰς τήν ἱεράν αὐτοῦ Μονήν τῆς Jubleczna.

Ἡ Ἱερά αὐτή μεγάλη Μονή τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου τῆς Jubleczna εἶναι ἀξία σεβασμοῦ διά τόν Ὀρθόδοξον Πολωνικόν λαόν, καθ’ ὅτι εἶναι ἡ μόνη πάντοτε διά μέσου τῶν αἰώνων μή ὑποκύψασα, ὡς ἄλλαι, εἰς τάς πιέσεις τῆς Οὐνίας διά μεταστροφήν εἰς αὐτήν.

Κατά τήν ἄφιξιν Αὐτοῦ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κ. Σάββα, ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ὀρθοδόξου Πολωνικῆς Ἐκκλησίας, πλειάδος ἱερέων καί πλήθους εὐσεβοῦς λαοῦ καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Μετά τήν ὑποδοχήν καί τήν εἴσοδον ἔλαβε χώραν Ἑσπερινός μετ’ ἀρτοκλασίας καί ὁ Ὄρθρος κατά τό Ρωσικόν Τυπικόν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συνιερουργοῦντος τοῦ φιλοξενοῦντος Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κ. Σάββα καί τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ὀρθοδόξου Πολωνικῆς Ἐκκλησίας, πλειάδος ἱερέων καί πλήθους εὐσεβοῦς Πολωνικοῦ λαοῦ, ἔχοντος εἰς τά πρόσωπα αὐτῶν τά σημεῖα τοῦ κόπου καί τοῦ μόχθου, τῶν κακοπαθειῶν καί τῶν διώξεων. Ἡ ἀκολουθία ἦτο μεγαλοπρεπής, ἅμα καί κατανυκτική. Τήν ἀκολουθίαν τοῦ Ἑσπερινοῦ ἠκολούθησε τράπεζα ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ.

Οὕτω συνεπληρώθη τό πρόγραμμα τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς εἰρηνικῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων εἰς Πολωνίαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
ngg_shortcode_1_placeholder

Ἱ. Καθεδρικός Ναός Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος εἰς τό Λούμπλιν,

25 Ἰουνίου 2010.

Μακαριώτατε Πατριάρχα τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης!

Καλωσορίζομεν τήν Ὑμετέραν Θειοτάτην Μακαριότητα εἰς τό ἔδαφος τῆς ἱστορικῆς ἐπισκοπῆς τοῦ Χέλμ, ἡ ὁποία εἰς τόν προσεχῆ χρόνον θέλει ἵνα ἑορτάσῃ τήν 800^ήν– ἐπετηρίδα τῆς ἱδρύσεώς της. Τά ἐδάφη τῆς ἐπισκοπῆς ἡμῶν ἀποτελοῦν ἕνα σημεῖον ἐπαφῆς τῶν δύο Χριστιανικῶν πολιτισμῶν καί τῶν δυό ἐθνῶν. Εἰς τό δυτικόν μέρος τοῦ ἐδάφους αὐτοῦ κυριαρχοῦσε ἡ Λατινική Χριστιανοσύνη καί ὁ Πολωνικός πολιτισμός, ἐν ᾧ εἰς τό ἀνατολικόν ἡ βυζαντινή παράδοσις καί ὁ ρουθηνικός πολιτισμός.

Οἱ πρόγονοι ἡμῶν εἶχον τήν συνείδησιν, ὅτι τό φυτώριον τῆς Χριστιανοσύνης εἶναι ἡ Ἁγία Πόλις Ἱερουσαλήμ. Εἰς τά ἐδάφη τῆς πρῴην ἐπισκοπῆς τοῦ Χέλμ τό φῶς τῆς Χριστιανικῆς πίστεως ἦλθεν ἀπό τό Κίεβο, τό ὁποῖον οὐχί τυχαίως ὠνομάζετο ἀκριβῶς «ἡ Νέα Ἱερουσαλήμ». Ἕνας ἀπό τούς καρπούς τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τῆς Ρωσίας τοῦ Κιέβου ὑπῆρχεν ὁ ἐκχριστιανισμός τῶν ἀνατολικῶν ἐδαφῶν τῆς ἡμετέρας ἐπισκοπῆς, καί ἡ ἐπισκοπή τοῦ Χέλμ ὑπῆρχεν μία ἀπό τᾶς παλαιοτέρας ἐπισκοπάς τῆς Μητροπόλεως τοῦ Κιέβου.

Ἡ ἱστορία δέν ἔδειχνε ἔλεος εἰς τούς πρόγονους ἡμῶν, μέ  τό νά παρέχῃ πολλάς δοκιμασίας εἰς τήν διαφύλαξιν τῆς πιστότητος αὐτῶν πρός τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν.

Εἰς τήν λίαν δύσκολον περίοδον ταύτην ὅμως διά τήν Μητροπόλιν τοῦ Κιέβου, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς ἐπισκοπῆς ἡμῶν τοῦ Χέλμ, ἡ ἐνίσχυσις καί ἡ βοήθεια ἔρχονταν ἀκριβῶς ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ. Ἀκριβῶς ὁ προκάτοχος Ὑμῶν εἰς τήν καθέδραν τῶν Ἱεροσολύμων – ὁ Πατριάρχης Θεοφάνης, διέπραξεν εἰς τάς ἀρχάς τοῦ ΙΗ’ αἰῶνος τήν ἀναγέννησιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραρχίας εἰς τήν Μητρόπολιν τοῦ Κιέβου. Αὐτός ἐπίσης εἰς τάς ἀρχάς τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 1621 ἐχειροτόνησε τόν νέον ἐπίσκοπον τοῦ Χέλμ τόν Παΐσιον Τσερχάβσκι. Αὐτό τό γεγονός ἐνεδυνάμωσε πολύ τήν Ὀρθοδοξίαν ἐπί τῆς γῆς ἡμῶν, παρά τοῦ ὅτι ὁ ἐπίσκοπος αὐτός οὔτε εἶχεν τό δικαίωμα ἵνα διαμείνῃ εἰς τά ὅρια τῆς ἐπισκοπῆς του. Διά τούς πρόγονους ἡμῶν ἦτο συμβολικόν τό γεγονός, ὅτι ἀκριβῶς ἀπό τά Ἱεροσόλυμα ἦλθεν ἡ μεγάλη ἐνίσχυσις κατά τήν πιό δύσκολον περίοδον τῆς ἱστορίας τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τήν γῆν τοῦ Χέλμ. Ἐπίσης ἡ ἑπομένη περίοδος εἰς τήν ἐνίσχυσιν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τήν Ἐπισκοπήν ἡμῶν ἀντιστοίχησεν εἰς τόν καιρόν, ὁπότε κατά τά ἔτη 1648 – 1649 εἰς τήν Μητρόπολιν τοῦ Κιέβου εὑρίσκετο ὁ ἑπόμενος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, ὁ Παΐσιος. Εἰς τόν προσεχῆ χρόνον ἐκ νέου ἀνεγεννήθη ἡ ἐπισκοπή τοῦ Χέλμ. Ἐξ ἄλλου αἱ σχέσεις μεταξύ τῆς ἐπισκοπῆς ἡμῶν καί τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἦσαν πολύ ποικιλόμορφοι. Ὁ Πατριάρχης Θεοφάνης παρεῖχε π.χ. ἐνίσχυσιν εἰς τάς ἐκκλησιαστικάς Ἀδελφότητας, αἱ ὁποῖαι ἦσαν ἕνα ὀχύρωμα  διά τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν. Μία ἐκ τῶν Ἀδελφοτήτων, αἱ ὁποῖαι ἔλαβον ἀπό αὐτόν ἕνα Πατριαρχικόν Γράμμα ἦταν ἡ Ἀδελφότης τοῦ Ζάμοστς.

Παρουσιάζοντας τήν ἐπισκοπήν ἡμῶν δέν εἶναι δυνατόν, ἵνα μή μνημονευθῇ ἡ τραγική μοίρα τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τόν Κ’ αἰώνα. Ὡς σύμβολα τοῦ Γολγοθᾶ τῆς γῆς τοῦ Χέλμ κατά τόν περασμένον αἰῶνα μποροῦν ἵνα χρησιμεύσουν τά ἑξῆς τρία γεγονότα. Τό 1938, κατά τήν διάρκειαν δύο μηνῶν, εἰς μίαν περίοδον εἰρήνης, εἰς ἕνα χριστιανικόν κράτος, κατεστράφησαν ἐδῶ 127 ὀρθόδοξοι ναοί. Εἰς τήν δεκαετίαν τοῦ 1940 εἰς τήν γῆν τοῦ Χέλμ καί Ποδλαχίας ἔλαβε χώραν τό μαρτύριον ὑπέρ πίστεως, ὅταν πολλοί ἄνθρωποι ἐθυσίασαν τήν ζωήν αὐτῶν. Πρίν ἀπό ἑπτά χρόνια ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας ἡμῶν συγκατέλεξεν μερικούς ἐξ αὐτῶν εἰς τήν Σύναξιν τῶν Μαρτύρων τοῦ Χέλμ καί τῆς Ποδλαχίας. Τό τρίτον γεγονός, τό ὁποῖον εἶναι ἀποφασιστικόν διά τήν μοῖραν τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί τοῦ ἐδάφους αὐτοῦ, εἶναι αἱ ἀπελάσεις τοῦ Ὀρθοδόξου πληθυσμοῦ, αἱ ὁποῖαι διεπράχθησαν κατά τό μέσον τῆς δεκαετίας τοῦ 1940, γεγονός τό ὁποῖον προκάλεσεν τό ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί ἔγιναν ἐδῶ ὀλιγάριθμοι.

Ἡ ἀναγέννησις τῆς Ὀρθοδόξου ὑποδομῆς τῆς ἐπισκοπῆς ἐπί τοῦ ἐδάφους αὐτοῦ ἦλθε μόλις εἴκοσι χρόνια πρίν. Σήμερα ἡ πρωτεύουσα τῆς ἐπισκοπῆς εἶναι τό Λούμπλιν, καί αὐτή ἐπονομάζεται ἡ ἐπισκοπή τοῦ Λούμπλιν καί τοῦ Χέλμ. Τό Λούμπλιν δέν εἶναι ἕνας τυπικός τόπος εἰς τήν ἐπαρχίαν τοῦ Χέλμ. Εἰς τήν ἀντιπαράθεσιν πρός τό ἀνατολικόν μέρος τῆς ἐπισκοπῆς ἡμῶν, εἰς τό Λούμπλιν οἱ Ὀρθόδοξοι ἦταν πάντοτε μία ὀλιγάριθμος μειονότης ἐν τῷ μέσῳ τῆς Πολωνικῆς Ρωμαιοκαθολικῆς πλειοψηφίας. Αἱ ἀπαρχαί ὅμως τῆς Ὀρθοδοξίας φθάνουν ἐδῶ τόν Μεσαίωνα καί ἡ τοπική κοινότης – παρά τό ὅτι ἐν διασπορᾷ – ἔπαιζε ἕνα μεγάλον ρόλον. Ὡς ἀπόδειξις τούτου μπορεῖ να εἶναι καί τό γεγονός, ὅτι ἡ Ἐκκλησιαστική Ἀδελφότης τοῦ Λούμπλιν, ἱδρυθεῖσα τό ἔτος 1586, ὡς μία ἀπό τάς πρώτας Ἀδελφότητας εἰς τήν Μητρόπολιν, εἶχεν καταστατικόν ἐπικυρωθέν ὑπό τούς Ἀνατολικούς Ὀρθοδόξους Πατριάρχας.

Ὁ ὑπέροχος καθεδρικός ναός αὐτός τῆς τοῦ Σωτῆρος Μεταμορφώσεως, εἰς τόν ὁποῖον εὑρισκόμεθα, εἶναι ἕνας ἀπό τούς παλαιοτέρους Ὀρθοδόξους Ἱερούς Ναούς εἰς τήν Πολωνίαν. Ἐκτίσθη αὐτός εἰς μίαν πολύ δύσκολον διά τήν Ὀρθοδοξίαν περίοδον – εἰς τάς ἀρχάς τοῦ ΙΖ’ αἰῶνος. Τόν καθηγίασεν διά τῆς σεπτῆς δεξιᾶς αὐτοῦ ἕνας ἀπό τούς πιό ἐξέχοντας Ἱεράρχας τοῦ ΙΖ’ αἰῶνος – ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Κιέβου Πέτρος (Μογίλας), τοῦ ὁποίου Ἡ Κατήχησις (Ὁμολογία Πίστεως) ἐπεκυρώθη τό 1643 ὑπό τούς Ὀρθοδόξους Πατριάρχας τῆς Ἀνατολῆς, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Παϊσίου.

Ἀκριβῶς εἰς τόν Ἱ. Ναόν τοῦτον ἐπί αἰῶνας εὑρίσκετο ἡ πολυτίμητος εἰκών τῆς Θεοτόκου τοῦ Λούμπλιν, ἡ ὁποία ἐχάθη πρίν ἀπό σχεδόν ἑκατόν ἔτη. Ἀξιοσημείωτον εἶναι τό, ὅτι δίπλα εἰς αὐτήν τήν πολυτίμητον εἰκόνα ἐτοποθετήθη ἕνα ἀντίγραφον τῆς εἰκόνος τῆς Ἱεροσολυμιτίσσης, τήν ὁποίαν οἱ εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι χριστιανοί τοῦ Λούμπλιν ἔλαβον ἀπό τόν προκάτοχον Ὑμῶν – τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Δαμιανόν πρίν ἑκατόν ἔτη – τό 1907. Τότε ὁ Πατριάρχης αὐτός ἐχάρισεν ἐπίσης ἕνα κομμάτι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου καθώς καί ἕνα κομμάτι ἀπό τήν πέτραν τοῦ Γολγοθᾶ, τά ὁποῖα περιβάλλονται ἐνταῦθα μετά μεγάλης τιμῆς. Δέον ὅπως ἀναφερθοῦν τά λόγια του Πατριάρχου Δαμιανοῦ, τά ὁποῖα ἀπευθύνθηκαν πρίν ἀπό ἑκατόν ἔτη εἰς τούς ἐνορίτας τοῦ Λούμπλιν, μετά τῶν ὁποίων ἐστήριζεν αὐτούς εἰς τήν ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν: «καμία ζημία δέν πρόκειται ἵνα βλάψῃ ὑμᾶς, ἐάν μετά καθαρᾶς συνειδήσεως θέλητε μείνει ἰσχυροί εἰς τήν τῶν πατέρων πίστιν καί πεπεισμένοι εἰς τό ὅτι ἡ μόνη Ὀρθόδοξος πίστις δίδει σωτηρίαν πρός τήν αἰώνιον ζωήν» .

Τό Λούμπλιν εἶναι πόλις μετά μεγάλης ἱστορίας, ὅπου ἐκτός τῶν Πολωνῶν ἔζησαν ἐπί αἰῶνας οἱ ἐκπρόσωποι πολλῶν ἐθνῶν καί θρησκειῶν, καθώς καί ἡ ἴδια Ὀρθόδοξος Κοινότης ἦτο καί εἶναι πολυεθνική. Τό Λούμπλιν ὅμως εἶναι καί τόπος μνήμης, ἀκριβῶς ᾧδε εὑρίσκεται τόπος πολύ συμβολικός διά ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα – τό στρατόπεδον συγκεντρώσεως τοῦ Μαϊντάνεκ, ὅπου μέ ἕνα θηριῶδες τρόπον ἐξολοθρεύθηκαν δεκάδες χιλιάδων ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων.

Καλωσορίζομεν Ὑμᾶς, Μακαριώτατε Πατριάρχα, εἰς τήν ἐπισκοπήν ἡμῶν, εἰς τήν ὄμορφην πόλιν ταύτην, εἰς τόν ἱστορικόν Ἱ. Ναόν, ὡς τόν Προκαθήμενον τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Μήτηρ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν. Εἴμεθα πολύ εὐγνώμονες πρός τήν Αὐτοῦ Μακαριότητα, τόν Ἀρχιεπίσκοπον Σάββαν, διά τήν σημερινήν ἑορτήν εἰς τό Λούμπλιν. Χαιρόμεθα, ὅτι εἶναι παρών ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν καί ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἰωσήφ Ζητσίνσκι, ὁ Ρωμαιοκαθολικός Μητροπολίτης τοῦ Λούμπλιν.

Μακαριώτατε Πατριάρχα τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἐν προσευχῇ συναντήσεως ἡμῶν, παρακαλῶ δεχθεῖτε τήν εἰκόνα τῆς προστάτιδος τῆς γῆς ἡμῶν, τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου τοῦ Χέλμ. Εὐχαριστοῦμεν διά τήν μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, τήν ὁποίαν κομίσατε σήμερον εἰς τήν ἐπισκοπήν ἡμῶν ἀπό τήν ἁγίαν γῆν τῆς Ἱερουσαλήμ.

Ομιλία του Αρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, εν Κωνσταντινουπόλει Επιτρόπου του Παναγίου Τάφου επι τοις Θυρανοιξίοις του ιερού μετοχίου του Παναγίου Τάφου εν Νεοχωρίω του Βοσπόρου  κατά την Κυριακή 25^η Απριλίου 2010.

«Παναγιώτατε Οικουμενικέ Πατριάρχα και προσκυνητέ ημών Δέσποτα, κύριε κύριε Βαρθολομαίε.

Μακαριώτατε Πάτερ και Πατριάρχα της Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης, κύριε κύριε  Θεόφιλε.

Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια.

Με αυτήν την πεπληρωμένη από φώς χαρά, απευθύνουμε τον Αναστάσιμο χαιρετισμό. Χριστός Ανέστη! Χριστός Ανέστη και ως ευ παρέστητε, ευλογημένη δυάς της τετρακτύδος των αρχαίων Πατριαρχών.

Ως ευ παρέστητε ευαγγελιζόμενοι την ειρήνην, ευαγγελιζόμενοι τα αγαθά, κεφαλαί της Πόλεως των Πόλεων και της Πόλεως του Βασιλέως Χριστού.

Ζούμε εισέτι την αναστάσιμη περίοδο με ζωντανά τα σημεία της στις ψυχές μας και στη φύση. Όλα φωτισμένα, όλα καινά και απαστράπτοντα και αυτή η αναστάσιμη ενέργεια εισχωρεί όχι μόνον στις ψυχές μας αλλά και σ’ αυτήν ακόμη την ύλη.

Ἀνάστασις, εκ του «ἀνίστημι», σηκώνομαι όρθιος, στέκομαι στα πόδια μου. Μπροστά λοιπόν σε ένα ακόμη αναστάσιμο θαύμα βρισκόμαστε σήμερα. Εδώ σ’ αυτό τον Ναό του Αγίου Γεωργίου, του τρίτου Μετοχίου του Παναγίου Τάφου στην Βασιλίδα των Πόλεων.

Είχαν υφάνει οι αράχνες τα πέπλα τους σε κάθε σημείο του και η λήθη ετοιμαζόταν να το καταγράψει όχι ως κατειλειμμένο, αλλά εγκαταλελειμμένο, και κινδύνευαν να πεθάνουν για πάντα οι Πατριάρχαι που αναπαύονται  στο οστεοφυλάκειό του.

Αλλά και πάλι, εμακροθύμησε ο Θεός, συνηγόρησε ο Άγιος Γεώργιος, εργάσθηκαν ακάματα οι άνθρωποι και νυν ο ναός πεπλήρωται φωτός.

Ήταν ένα χρέος συνάμα που έπρεπε να πληρωθεί. Ένα χρέος προς τους μακαριστούς Πατριάρχας της Σιωνίτιδος Μητρός και μνημόσυνο υπέρ των ψυχών χιλιάδων Αγιοταφιτών Πατέρων, που με τεράστιες θυσίες διατηρήσαν τον ρωμαίϊκο χαρακτήρα των προσκυνημάτων την περίοδο των κάτω χρόνων στην Αγία Γη. Ένα ταξίδι σήμερα στην ιστορία αυτών των χρόνων, ας είναι το υπόλοιπο αυτού του χρέους:

Την 15^η Δεκεμβρίου του έτους 1664 αποβιώνει στην Πόλη ο πολύαθλος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεοφάνης, και θάπτεται εις την κατά Χάλκην Μονήν της Θεοτόκου της Κουμαριωτίσσης. Οι Αγιοταφίται Πατέρες, γνωρίζοντες ότι το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων χρειάζεται «Πατριάρχην ειρηνικόν και ταπεινόν», προσέπεσαν ικετευτικά στον ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Βασίλειο, ικανό και έμπειρο ηγέτη, αλλά και με μεγάλη επιρροή στην Οθωμανική Αυλή, και ζήτησαν την συμβολή του, ώστε να εκλεγεί Πατριάρχης ο Αρχιμανδρίτης Παΐσιος, ηγούμενος του εν Γαλατά της Μολδοβλαχίας Μετοχίου του Παναγίου Τάφου. Έγραψε επιστολή προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Παρθένιο ηγεμόνα περί της ψήφου των Αγιοταφιτών, ο δε Παρθένιος απέστειλε εις το Ιάσιο τον Λαρίσης Γρηγόριο και με τη συμμετοχή των Μολδαβών Μητροπολιτών, Βαρλαάμ και Αναστασίου και τη συμμετοχή του Κασσανδρείας Λεοντίου  εχειροτονήθη ο Παΐσιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων.  «Ην δε ούτος ένθεος ανήρ, από της Δημητζάνας και αυτός, και συγγενής του Θεοφάνους, ήλθε δε εις Ιεροσόλυμα νέος λίαν, και εχρημάτισε υπηρέτης του Σωφρονίου πολλούς χρόνους, είτα αναστάς επορεύθη εις τα του Ιορδάνου  κύκλω, και ησκήτευσεν εκεί ικανόν καιρόν, κἀκείθεν μεταπέμπεται Αυτόν ο Θεοφάνης και προχειρίζεται ηγούμενον της εν Ιασίω Μονής Θεοτόκου του Μπουρνόσκη κάπειτα της Μονής του αντίκρυ του Ιασίου Γαλατά», όπως μας πληροφορεί στην Δωδεκάβιβλό του ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος.

Και ο Πατριάρχης Παΐσιος, όπως και όλοι οι προκάτοχοί του, διακρίθηκε για τον έκτακτο ζήλο που επέδειξε για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του Ιερού Κοινού του Παναγίου Τάφου, για την βελτίωση των οικονομικών του Πατριαρχείου και για την άοκνη μέριμνά του, με σκοπό την επίλυση των δυσχερών προβλημάτων  της Σιωνίτιδος Εκκλησίας. Μεγάλο μέρος της Πατριαρχίας του ανήλωσε στις αποδημίες στην Βαλκανική, Ιβηρία, Ρωσία, και Μικρά Ασία. Κατά την επιστροφή του από την τελευταία του αποδημία εις την Ιβηρία, εστάθμευσε εις το Νεοχώριο του Βοσπόρου, συνοδευόμενος υπό του διακόνου του, Δοσιθέου, του μετέπειτα γενομένου Πατριάρχου Ιεροσολύμων. Κατά την παραμονή του στον ευλογημένο αυτό τόπο έλαβε ως αφιέρωμα στον Πανάγιο Τάφο αυτόν τον ναό, (εις τον οποίον ευρισκόμεθα σήμερον), κατά το έτος 1659.

Εις το βιβλίο του «Τα μετά την άλωσιν», ο Αθανάσιος Κομνηνός Υψηλάντης αναφέρει: «Κατά το 1658 απήλθεν εις την Ιβηρίαν ο Πατριάρχης Παΐσιος διά του Πόντου από του Κόνδοσι λιμένος της Τζερκεζίας μέχρι του Κουρς λιμένος της Μεγκρελίας κακείθεν εις Ιβηρίαν φθάσας χάριν ελεημοσύνης, μετά πολλά έφθασεν εις το Νεοχώριον το παρα τω Σωσθενίω της Προποντίδος. Εκείσε όντι αφιέρωσε τω Παναγίω Τάφω ο προπάππος μου Χατζη Νικόλαος, τόπον από το ποστάνι του, εν ώ και τις μικρά Εκκλησία επ’ ονόματι τιμωμένη του Αγίου Γεωργίου. Κατά το έτος 1660 ο Παΐσιος εόρτασε το Πάσχα εις τον ναόν αυτόν. Σήμερον, 350 έτη μετά, την πασχαλινή   περίοδο, Υμείς, ο Μακαριώτατος Πατριάρχης της Αγίας Πόλεως λειτουργείτε εις τον ίδιον χώρον.

Υπό του Πατριάρχου Δοσιθέου εκτίσθησαν ύστερον και πλείω κελλία εις τον τόπον αυτόν δια την Εκκλησίαν και σπίτι πατριαρχικόν.

Ο Αθανάσιος Υψηλάντης τάσσεται μεταξύ των ομογενών οι οποίοι διακρίθηκαν κατά τον 18^ο αιώνα για την φιλογένεια, πολυμάθεια και πολιτική σύνεση. Συγγενής του ηγεμόνα Αλεξάνδρου Υψηλάντη, διέπρεψε και στα εκκλησιαστικά γράμματα, σε πολλές υποθέσεις του Γένους, αλλά και στα χρονικά της Βλαχικής ηγεμονίας, όπου εχρημάτισε επί διετία σπαθάρης. Ο ιστορικός και συγγραφέας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Χάμερ, αναφέρει ότι ο Αθανάσιος έλαβε πολλές φορές ενεργό ρόλο σε σπουδαίες πολιτικές υποθέσεις επι της εποχής του Βεζύρη Ραγήπ Μεχμέτ Πασά, διαφιλονίκησε δε και το αξίωμα της μεγάλης διερμηνείας προς τον Γρηγόριο Αλεξάνδρου Γκίκα. Ο Αθανάσιος κατοικούσε στην αποβάθρα του Αγίου Γεωργίου η οποία πουλήθηκε μετά στην οικογένεια Λαμπίκη, στην δε κατοικία του στο Φανάρι ευρισκόταν επιγραφή του Πατριάρχου Παρθενίου, από όπου συναγόταν το συμπέρασμα ότι ήταν τέκνο του Θεοδώρου και της Κασσάνδρας.

Η αρχαιότης του ιερού ναού αυτού αποδεικνύεται τόσον εκ των ανακαινιστικών επιγραφών του όσον και εκ των ιερών εικόνων του τέμπλου, εκ των οποίων η του Χριστού, της Θεομήτορος,  του Αγίου Προδρόμου και η επιζωγραφισθείσα του Αγίου Γεωργίου, ιστορήθηκαν κατά το έτος 1699 και εστάλησαν εκ της Μοσχοβίας ως δώρον «εις το Μετόχι του Αγίου Τάφου, εις του Νεοχωρίου την εκκλησίαν», όπως χαρακτηριστικά αναγράφεται επ’ αυτών, εκ της τεχνοτροπίας δε εικάζεται ότι είναι έργα του ρώσου ζωγράφου Σιμωνώφ.

Ο ναός εγνώρισε πλείστες όσες ανακαινίσεις, μεταξύ δε αυτών ξεχωρίζουν οι του Πατριάρχου Δοσιθέου, του Αρχιμανδρίτου Γερμανού του Κυπρίου, του Πατριάρχου Ανθίμου, του Πατριάρχου Αθανασίου, ως τελευταία δε του Πατριάρχου Κυρίλλου του Β’ πρό εκατόν πενήντα ετών περίπου.

Μία εκ των σπουδαιοτέρων μορφών της ιστορίας του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων είναι ο Πατριάρχης Αθανάσιος, ο χρηματίσας και ηγούμενος του ιερού αυτού ναού, και το όνομά Του συνδέεται άρρηκτα με την επίλυση ενός εκ των μεγαλυτέρων προβλημάτων που αντιμετώπισε η Αγιοταφιτική Αδελφότης κατά το πρώτο τέταρτο του 19^ου αιώνα.

Η Αγιοταφιτική Αδελφότης, ως γνωστόν, δεν είχε εξ αρχής πόρους άλλους από τα ελέη των ευσεβών χριστιανών. Μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ υπό του Σουλτανου Σελήμ κατά το 1517, άρχισε να διαμοιράζεται ο ναός  του Παναγίου Τάφου και τα άλλα πανσέβαστα προσκυνήματα, και το γένος των Ορθοδόξων εκ της επηρείας των προβλημάτων τα οποία δημιουργούνταν από τα άλλα δόγματα αύξησε τις ανάγκες του και από καιρού εις καιρόν επεφορτίζετο με άλλα χρέη. Η αντιζηλία των ετεροδόξων για την κυριαρχία των προσκυνημάτων έτρεφε σιγά σιγά την απληστία των κρατούντων, μέχρι που έφθασαν εις τον φρικώδη βαθμό να απαιτούν χιλιάδες φλωρίων από τους Ορθοδόξους σε κάθε περίπτωση φιλονικείας περί των προσκυνημάτων, η οποία ξεσηκωνόταν από τα άλλα δόγματα.

Βέβαια, όσες φορές τα χρέη καταντούσαν αφόρητα, οι συνδρόμες των ηγεμόνων της Βλαχομπογδανίας απέσειαν το βάρος των, όπως μας διασώζει σε πολλά υπομνήματά της η ιστορία.

Ο Πατριάρχης Άνθιμος δεν εμιμήθη το παράδειγμα των προκατόχων του, δηλαδή των αποδημιών χάριν ελεημοσύνης. Κατά τον θάνατό Του κατέλειπε χρέος  500 χιλιάδων γροσσίων στην Πόλη και εξακοσίων χιλιάδων εν Ιερουσαλήμ. Κατά την άνοδό του στον Θρόνο ο Πατριάρχης Πολύκαρπος αντιμετώπισε το τραγικό συμβάν της πυρπολήσεως του Ναού της Αναστάσεως. Η ανακαίνισις του Ναού αλλά και η επισκευή της Βηθλεέμ εστοίχισαν εις το Ιερό Κοινόν δύο εκατομμύρια (2.000.000) γρόσσια. Κατά το 1821, το χρέος ανήλθε στο ποσό των επτά εκατομμυρίων (7.000.000).

Αναγκάσθηκε τότε η Αδελφότης να λαμβάνει δάνεια  προς 40 έως 50 τοις εκατό, και μη μπορώντας να τα αποπληρώσει ανακεφαλαίωνε τους τόκους . Οι τόκοι έφθασαν στο 90%.  Κατά την δημιουργηθείσα κατάσταση του 1821, ο Πανάγιος Τάφος στερήθηκε εντελώς τις προσόδους του και έπαψαν επίσης τα έσοδα των κτημάτων της Βλαχομπογδανίας.

Οι απαραμύθητες θλίψεις εκ των χρεών απεθέρισαν την ζωήν του Πατριάρχου Πολυκάρπου, ο οποίος εκοιμήθη την 5^ην Ιανουαρίου του 1827, χωρίς να αφήσει διάδοχο του Θρόνου του, σύμφωνα με την επικρατούσα συνήθεια. Τότε όλες οι γνώμες των Αγιοταφιτών συνήλθαν εις τον Αρχιμανδρίτην Αθανάσιο, ηγούμενο της Εκκλησίας του Νεοχωρίου, ηλικίας τότε 65 ετών.

Ραιδεστινός την πατρίδα συνόδευσε τον Πατριάρχη Αβράμιο και απεστάλη υπό του Πατριάρχου Ανθίμου στην αποδημία υπέρ ελεών στην Άνω και κάτω Ιβηρία. Έζησε 12 χρόνια στην Τυφλίδα και επανερχόμενος στην Πόλη έφερε αρκετή οικονομική βοήθεια στο Ιερό Κοινό του Παναγίου Τάφου και έκτοτε διέτριβε στο Νεοχώριο. Από την θέσιν αυτή εκλήθη στον Πατριαρχικό Θρόνο.

Δια των φρονίμων ενεργειών του και με την συνεργασία προσωπικοτήτων του Γένους κατόρθωσε σε διάστημα δεκαπέντε περίπου ετών να εκμηδενίσει σχεδόν το χρέος του Παναγίου Τάφου, το οποίο είχε φθάσει εις το ιλιγγιώδες ύψος των 15 εκατομυρίων. Ακόμη και ο ίδιος ο Σουλτάνος Μαχμούτ προσέφερε δωρεά 500 χιλιαδων γροσσίων για την απόσβεσή του.

Εκοιμήθη την 16^η Δεκεμβρίου του 1884, αφού αγωνίσθηκε υπεράνθρωπα για την απόσβεση του χρέους και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του γένους επί των Αγίων Τόπων.

Ο Αθανάσιος ήταν ο τελευταίος των Πατριαρχών οι οποίοι από τον 17^ο αιώνα εκλέγονταν όχι στη Ιερουσαλήμ, αλλά στην Πόλη.

Οι ψυχές των Αθανασίου, αλλά και τόσον άλλων Πατριαρχών, των οποίων τα οστά αναπαύονται εις το οστεοφυλάκειο όπισθεν του Ιερού Βήματος αυτού του Ναού θα αγάλλονται σήμερον δια το σημερινόν θαύμα, την ανακαίνιση αυτού του Ναού, εκατόν πενήντα και πλέον χρόνια μετά την τελευταία εκ βάθρων ανακαίνισή του από τον μακαριστό Πατριάρχη Κύριλλο τον Β’, θα αγάλλονται διότι οι κόποι των δεν απολέσθηκαν. Ας είναι αιωνία τους η μνήμη.

Συμπληρώνοντας τον λόγο, επιθυμώ να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας τον Άγιο εν Τριάδι προσκυνητόν Θεόν και τον Άγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο, τον και οικήτορα αυτού του Ιερού Ναού.

Να ευχαριστήσω Υμάς, Μακαριώτατε μετά της Τιμίας Συνοδείας Υμών, δια τον κόπον εις τον οποίον υπεβλήθητε, ώστε αυτήν την μεγάλη ημέρα να βρίσκεστε εδώ και να ευλογείτε το έργο.  Εν τω προσώπω δε Υμών, το παλαίφατον Πατριαρχείον Ιεροσολύμων  δια την οικονομικήν συνδρομήν εν τη επιτελέσει του έργου.

Να ευχαριστήσω τον κύριο Βασίλειο Μπουρνόβα για την αμέριστη οικονομική και ηθική του στήριξη.

Να ευχαριστήσω την Εκκλησιαστική Επιτροπή του Ιερού Ναού της Παναγίας της Κουμαριωτίσσης, με επικεφαλής τον πρόεδρό της κύριο Λάκη Βίγκα και τους ευσεβείς αδελφούς μας των ενοριών του Νεοχωρίου, της Παναγίας και του Αγίου Νικολάου, αλλά και όλης της Πόλεως, οι οποίοι μας συνέδραμαν οικονομικά και ηθικά.

Να μνημονεύσω κάποιον που λείπει από την ομήγυρη, αλλά υπήρξε όνειρό του ο ανακαινισμός αυτού του ναού και από εκεί ψηλά αποδεικνύει την αγάπη του δια μέσου της οικογενείας του.  Του αγαπητού μου Σταύρου Καλφάογλου, Σταυροφόρου του Παναγίου Τάφου.

Αλλά πιο πολύ θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ζωντανό φύλακα άγγελο αυτού του Ναού, που θυσιαστικά εργάσθηκε μέρα και νύκτα κατά την διάρκεια των εργασιών. Που χωρίς αυτόν τον φύλακα άγγελο θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατη η πραγματοποιήση αυτού του έργου. Να ευχαριστήσω την κυρία Έλλη Ναρλή, που όλο αυτό τον καιρό ήταν δίπλα μου, χωρίς να δυσανασχετήσει και ανταποκρινόμενη σε κάθε μου κάλεσμα. Δεν ενθυμούμαι πόσες φορές την ημέρα πρόφερα το όνομά της, ζητώντας πάντα μιαν εξυπηρέτηση.

Σ΄ευχαριστώ από καρδιάς, κυρία Έλλη, και εύχομαι ο Άγιος Θεός και ο Άγιος Γεώργιος να σου επιστρέψουν τον κόπο σου, όπως αυτοί ξέρουν.

Μεγάλες ευχαριστίες και απεριόριστο σεβασμό  και ευγνωμοσύνη οφείλω προς Υμάς, Παναγιώτατε, διότι με την Υψηλή Σας παρουσία και συμπροσευχή εντός του Ιερού βήματος, επευλογήσατε τους ταπεινούς μας κόπους.

Παρακαλώ, τελειώνοντας, να δεχθείτε και την υλική έκφραση της αγάπης μας δια μέσου των ταπεινών αυτών δώρων εις αγαθήν ανάμνησιν αυτής της ημέρας.

Είησαν τα έτη Υμών  πολλά και ευλογημένα.

Χριστός Ανέστη!

Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος

Επίτροπος εν Κωνσταντινουπόλει του Παναγίου Τάφου».

Χαιρετισμός προέδρου κοινότητας Νεοχωρίου

κ. Παντελή Βίγκα στα θυρανοίξια του Ναού του Αγ. Γεωργίου

Μετοχίου του Παναγίου Τάφου

25/04/2010

Μακαριώτατε, εντιμότατε κ. Πρόξενε της Ελλάδος

Χριστός Ανέστη,

Με τις ψυχές μας γεμάτες από ανοιξιάτικη ευφορία και ελπίδα που αντλήσαμε από το Άγιο Πάσχα, εκ μέρους των Νεοχωριτών σας καλωσορίζουμε στον ιστορικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, Μετοχίου του Παναγίου Τάφου.

Ο Άγιος Γεώργιος του Νεοχωρίου σήμερα γιορτάζει πιο χαρμόσυνα από κάθε άλλη φορά.

Υπερήφανος για την αντοχή του το πέρασμα των αιώνων, μεταφέροντας απεριόριστες εκκλησιαστικές κοινωνικές, πνευματικές παραδόσεις και αξίες μας υποδέχεται σήμερα περικαλλής, λαμπρός, φωτισμένος για να μας υποσχεθεί ότι θα συνεχίσει ακόμη για πολλούς αιώνες την παρουσία και την προσφορά του σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο.

Εμείς οι Νιχωρίτες που προσευχηθήκαμε χρόνια σε αυτόν τον ναό, που ζήσαμε τις πολιτικές και περιουσιακές ταλαιπωρίες του, τα δεινά έτη της εποχής του αείμνηστου Παπα-Γιάννη μας, μετέπειτα Επίσκοπο Πορφυρουπόλεως, είμαστε ιδιαίτερα συγκινημένοι αλλά και υπερήφανοι για το σημερινό ιστορικό γεγονός της επαναλειτουργίας του Ναού μας με μία αναστάσιμη διάσταση.

Αυτή η συνάντηση με την ιστορία επιτεύχθηκε χάρις στον σεβαστό Αρχιμανδρίτη π. Νεκτάριο, Επίτροπο του Παναγίου Τάφου στην Πόλη.

Είμαστε όλοι ευγνώμονες για αυτό που μας παραδίδει, ώστε και ο ναός αυτός να εξακολουθήσει την πνευματική του προσφορά και στην ιστορία του αύριο.

Τον συγχαίρουμε από τα βάθη της καρδιάς μας για όλους του κόπους του την αντοχή του, τις στερήσεις του, την προσήλωσή του να μεταδώσει γενναιόδωρα τους θησαυρούς αυτούς στις μελλοντικές γενεές, την εργατικότητα και την εξαιρετική αποτελεσματικότητα του.

Ευχαριστούμε τους αγαπητούς γονείς του π. Νεκταρίου κ. Σάββα και κ. Σοφία που συνόδευαν και συνεργάστηκαν μαζί του όλο αυτό το διάστημα επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στην συγχωριανή μας κ. Ελένη Ναρλή συνεχίζοντας υπερήφανα την παράδοση των προγόνων της, μισό αιώνα και πλέον εξακολουθεί να επιβλέπει και να εργάζεται για τον Αγ. Γεώργιο σαν φύλακας άγγελος.

Μακαριώτατε,

Ευχαριστούμε Εσάς και την τίμια Συνοδεία Σας που ήλθατε από τους Αγίους Τόπους για να μας ευλογήσετε και να γιορτάσετε μαζί μας και μαζί με τον Πνευματικό μας πατέρα των Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο την χαρά των εγκαινίων του Αγ. Γεωργίου.

Οι 3 ναοί και τα 3 αγιάσματα αποτελούν τον πνευματικό πλούτο της ζωής των Νεοχωριτών. Να είστε βέβαιοι ότι θα εξακολουθούν να λειτουργούν και να δοξολογούν το πνεύμα του Πανάγαθου θεού.

Πολλά τα έτη Σας και Χρόνια Πολλά.

ngg_shortcode_2_placeholder

Κήρυγμα τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου εἰς τήν ἀκολουθίαν τοῦ Ἐπιταφίου τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς  τοῦ σωτηρίου ἔτους 2010.

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Εὐλαβές Ἱερατεῖον,

Εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τό Ἅγιον, ἡ ὑπ’ Αὐτοῦ παρά τοῦ Θεοῦ Πατρός ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ συσταθεῖσα, μαρτυρεῖ περί τοῦ προσώπου Αὐτοῦ τοῦ ἀχράντου καί τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου Αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς.

Μαρτυρεῖ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀπεκαλύφθη εἰς αὐτήν ὡς ὁ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου ἐνανθρωπήσας Μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ὅτι Οὗτος, Θεός ὤν, προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν ἡμῶν, τό ἀνθρώπινον ἡμῶν φύραμα, οὐχί κατά φαντασίαν εἰκονικῶς ἀλλά ἐν ἀληθείᾳ, πραγματικῶς, ἐνυποστάτως. Ἐξ ἀγάπης τελείας καί ἐλέους ἀμέτρου πρός τόν ἄνθρωπον, Ἐκεῖνος προσέλαβε ὅλα τά ἀδιάβλητα ἰδιώματα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἡμῶν, κόπον καί πόνον, πεῖναν καί δίψαν, ὕπνον, ἀκόμη καί τόν θάνατον.

Ἐπί τοῦ τόπου τούτου, τοῦ Φρικτοῦ Γολθοθᾶ, προσήνεγκε Ἑαυτόν, τό σῶμα Αὐτοῦ τό ἄχραντον καί τήν ψυχήν Αὐτοῦ τήν ἁγίαν, λύτρον ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν. Δίκαιος ὤν, ἐδέχθη ἑκουσίως νά λογισθῇ μετά ἀνόμων καί ὡς ἄνομος ἐκρίθη καί κατεκρίθη. «Εἰς τά ἴδια ἦλθε καί οἱ ἴδιοι Αὐτόν οὐ παρέλαβον». (Ἰω. 1, 11). «Τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον καί οἱ ἄνθρωποι ἠγάπησαν μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς». (Ἰω. 3, 19). Οἱ ἄνθρωποι κατεδίκασαν εἰς θάνατον τόν δοτῆρα καί τήν πηγήν τῆς ζωῆς. Τήν ἀπόφασιν ταύτην Οὗτος ἐδέχθη ἄνευ γογγυσμοῦ ἤ χρήσεως βίας τινός. Ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη ( Ἡσ. 53, 7).

Διά τοῦ τρόπου τούτου, διά τῆς ἀσθενείας τοῦ σταυροῦ τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ, ηὐδόκησεν ὁ Θεός Πατήρ νά σώσῃ ἡμᾶς. Τήν ἐξ ἐλευθέρας ἐκλογῆς ἀνομίαν τῶν ἀνθρώπων κατά τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ, Ἐκεῖνος μετέτρεψεν εἰς εὐεργεσίαν αὐτῶν. Ἐπειδή « ὁ κόσμος διά τῆς σοφίας οὐκ ἔγνω τόν Θεόν» (Α΄Κορ. 1, 21) καί «ἐπειδή Ἰουδαῖοι σημεῖον ζητοῦσι καί Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσι» (Α΄ Κορ.1, 22), «εὐδόκησεν ὁ Θεός διά τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τούς πιστεύοντας» (Α΄Κορ. 1, 21). Δι’ αὐτούς, τούς πιστεύοντας, «Ἰουδαίους τε καί Ἕλληνας», ἀνέδειξε «τόν ἐσταυρωμένον Χριστόν Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν». (Α΄Κορ.1, 24).

Ὁ Χριστός διά τοῦ σταυροῦ ἦλθε χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Ἡ ἄβυσσος τῆς ἀγάπης ἀνεζήτησε τόν ἄνθρωπον ἕως  τά βάθη τῆς ἀβύσσου.  Διά τοῦ σταυροῦ κατῆλθεν εἰς τόν Ἅιδην καί ἐνίκησε τάς δυνάμεις τοῦ Ἅιδου, τόν διάβολον, τήν ἁμαρτίαν καί τόν θάνατον.  Ἐκήρυξε καί εἰς τούς ἐν Ἅιδῃ τήν μετάνοιαν. Ἐκήρυξεν εἰς τούς πρωτοπλάστους γενάρχας ἡμῶν, εἰς τούς ἀνόμως ἀποθανόντας καί εἰς τούς πρό τοῦ νόμου καί  διά τοῦ νόμου μή προσδεξαμένους τήν ἀπολύτρωσιν. Συνέτριψε τούς μοχλούς τούς αἰωνίους τοῦ Ἅιδου, τούς «κατόχους πεπεδημένων», αἰχμαλώτων  ἀνθρώπων. Ἀναστάς διά τῆς θείας δυνάμεως Αὐτοῦ, συνανέστησε μετ’ Αὐτοῦ παγγενῆ τόν Ἀδάμ, συνανέσυρε καί συνανύψωσε αὐτόν μετ’ Αὐτοῦ εἰς τά ὕψη τῆς θείας δόξης Αὐτοῦ παρά τῷ Πατρί.

Τοῦτον, Ἰησοῦν τόν Ναζωραῖον, τόν κατά σάρκα Ἰουδαῖον, τόν πληρωτήν καί οὐχί καταλυτήν τοῦ νόμου (Ματθ. 5, 17), ἡμεῖς οἱ Ἕλληνες τήν καταγωγήν καί ὅσοι ἄλλοι λαοί ὡς μέτοχοι τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας Ἕλληνες, ἡμεῖς τά ἔθνη, οἱ ζῶντες πρίν ὡς «ἄθεοι ἐν κόσμῳ» (Ἐφεσ. 2, 12), ἀλλά καί «οἱ τόν ἀγνοούμενον ἄγνωστον Θεόν εὐσεβοῦντες» (Πράξ. 17, 23), συναντήσαντες, γνωρίσαντες  καί ἐπιγνόντες , ἀπεδέχθημεν ὡς ἐλευθερωτήν καί λυτρωτήν. Ἀρνηθέντες τήν πλάνην τῶν εἰδώλων, ἐπεγράφημεν τῷ ὀνόματι τῆς Θεότητος Αὐτοῦ. Ἡμεῖς, «ἡ ἀγριέλαιος, ἐνεκεντρίσθημεν εἰς τήν καλλιέλαιον καί ἐγενόμεθα κοινωνοί τῆς πιότητος τῆς ρίζης αὐτῆς (Ρωμ. 11, 17&24). Παύσαντες τήν ζήτησιν  τῆς ἀληθείας διά τοῦ ἀνθρωπίνου λόγου μόνον, ἀπεδέχθημεν τόν Μονογενῆ Υἱόν τοῦ Θεοῦ ὡς τόν σεσαρκωμένον Λόγον τῆς ζωῆς.  Ὁ «κόκκος τοῦ σίτου» (Ἰω. 12, 24) τῆς Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας, «πεσών εἰς τήν γῆν ἀπέθανε (Ἰω.12, 24), ἤτοι ἠρνήθη τήν αὐτοδυναμίαν αὐτοῦ,  διά τοῦτο καί ἀνενεώθη καί ἀνεγεννήθη  καί «ἤνεγκε καρπόν πολύν (Ἰω. 12, 24) καί οὕτως, ὡς εἶπεν ὁ Κύριος, «ὅτε Ἕλληνές τινες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων, ἵνα προσκυνήσσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ ἐζήτησαν νά ἴδουν Αὐτόν»(Ἰω. 12, 20-22), «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω.12, 23).

Ποῖος εἶναι ὁ καρπός οὗτος καί ποία  ἡ δόξα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου; Τό γεγονός ὅτι τό Εὐαγγέλιον ἐκηρύχθη ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ ἐκ Σιών καί ἡμεῖς τά ἔθνη, ἐλθόντα, «ἐξ ἀνατολῶν καί δυσμῶν καί βορρᾶ καί νότου» (Λουκ. 13, 29), ἠσπάσθημεν αὐτό. Εἰς δέ τήν γῆν τῆς φανερώσεως Αὐτοῦ, τήν γῆν τήν Ἁγίαν, ἐπήξαμεν θυσιαστήρια, ὡς τοῦτο τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως, «τοῦ ἁγίου σκηνώματος τῆς δόξης Αὐτοῦ, ἡ κάτω ὡραιότης τοῦ ὁποίου συναποδεικνύεται ἐφάμιλλος τῆς εὐπρεπείας τοῦ ἄνω στερεώματος (Ἀπολυτ. Ἐγκαινίων 13^ης Σεπτ.), ὡς τό ἱερόν Κουβούκλιον τοῦτο, τό «κτῆμα καί ἀφιέρωμα τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων τοῦ 1810». Τό γεγονός ἐπίσης ὅτι ἡμεῖς, οἱ ἐπικληθέντες  Ρωμαῖοι Ὀρθόδοξοι, ἐγενόμεθα πολισταί  τῆς ἐρήμου τῆς Ἰουδαίας καί τοῦ Ἰορδάνου μέ μοναστικάς κοινοβιακάς ἀκτήμονας  Ἀδελφότητας, ὧν πρότυπον ἡ τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου μέχαρι τῆς σήμερον, ὀάσεις καί ἑστίας πνευματικάς, φυτώρια εἰρήνης καί κατακοσμήσεως τῶν ἠθῶν τῶν ἀνθρώπων, τῶν μοναχῶν, τῶν ἰθαγενῶν κατοίκων τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῶν ἑκατομμυρίων προσκυνητῶν, τῶν καταφθανόντων καθ’ἑκάστην εἰς τάς πύλας Σιών τῆς Ἁγίας.

Δόξαν Χριστοῦ σεμνοπρεῶς φανερώνει  καί  ἡ πολυεθνική καί πολυπολιτισμική μέν, ἑνοειδής καί ὁμόφωνος τήν πίστιν δέ, Ρωμαιορθόδοξος ὁμήγυρις ἡμῶν, ᾄδουσα, ὡς ἄλλος Ἰωσήφ εὐσχήμων βουλευτής, ἐπιταφίους ὕμνους, ὕμνους χαρμολύπης εἰς τήν θεόσωμον ταφήν καί τήν εἰς ᾷδου κάθοδον τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀφυπνώσαντος καί τριημέρου ἀναστησομένου πρός ἀνάκλησιν τῆς φθορᾶς τοῦ ἡμετέρου γένους καί μετάβασιν πρός ζωήν αἰωνίαν.

Ἀπό τούτου τοῦ ζωοδόχου μνημείου, ἐν ᾦ ἐνειλημένος σινδόνι κατατέθειται ὡς θνητός ὁ ἀθάνατος καί ἀπό ταύτης τῆς σεμνῆς καί μεγαλοπρεποῦς τελετῆς τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ  Σιωνῖτις Μήτηρ τῶν  Ἐκκλησιῶν, εὐπλοοῦσα καί εὐθυδρομοῦσα ὑπό τήν συνετήν καί θεοφιλῆ ποιμαντορίαν τοῦ καί προεξάρχοντος τῆς πανηγύρεως ταύτης Μακαριωτάτου Πατριάρχου Θεοφίλου Γ΄, διαβιβάζει τάς θεοφιλεῖς εὐχάς καί προσευχάς Αὐτοῦ πρός πάντας ὑμᾶς τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς ὑπέρ ὑγιείας ὑμῶν, εἰρήνης, προκοπῆς, προόδου καί σωτηρίας. Γένοιτο.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Τήν Πέμπτην, 12^ην /25^ην Μαρτίου 2010 καί ὥραν  10.30’ π.μ., ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἐπί τῇ Ἐθνικῇ ἑορτῇ τῆς 25^ης Μαρτίου 1821, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συμμετεχόντων ἐνδεδυμένων τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου. Ἐκεῖ καί ἀνεπέμφθη εὐχαριστία τῷ Παναγάθῳ Θεῷ διά τήν ἐλευθερίαν, ἥν ἐχαρίσατο τῷ γένει ἡμῶν ἐκ τοῦ ζυγοῦ τῆς δουλείας καί ἐτελέσθη δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, τῶν συντελεσάντων ἀνθρωπίνως εἰς τήν ἐλευθερίαν ταύτην.

Μετά τό τέλος τῆς Δοξολογίας ἐγένετο ἐπίσημος ἄνοδος τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς συνοδείας Αὐτοῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἔνθα ἐν τῇ αἰθούσῃ τοῦ Θρόνου ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς ἑορταστάς ὡς ἑξῆς:

(Βλ. ἡλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://jerusalem-patriarchate.info/2010/03/25/1113/).

Ἠκολούθησεν ἡ προσφώνησις τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί ἡ ἀνάγνωσις τοῦ μηνύματος τοῦ Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Καρόλου Παπούλια πρός τόν ἀπόδημον Ἑλληνισμόν ἔχον ὡς ἑξῆς:

«Αθήνα, 25 Μαρτίου 2010».

«Η επέτειος της 25^ης Μαρτίου έχει πάντα για τον ελληνισμό έναν ιδιαίτερο συμβολισμό.

Σήμερα, η εθνική ανεξαρτησία είναι εξασφαλισμένη. Είναι, όμως, υπαρκτή η ανάγκη της ομοψυχίας, της αλληλεγγύης και του συλλογικού οράματος.

Έχουμε μπροστά μας ανοιχτά εθνικά θέματα, οικονομικές και κοινωνικές προκλήσεις, ένα σύνθετο και ευμετάβλητο περιβάλλον από το οποίο απουσιάζουν οι σταθερές του παρελθόντος.

Η ελληνική κοινωνία περνά δύσκολες μέρες και καλείται να πραγματοποιήσει μία ιστορικη μετάβαση. Δεν είναι εύκολο ούτε ανώδυνο. Είναι όμως αναγκαίο. Είναι επίσης δυνατό, αν αλλάξουν νοοτροπίες, αντιλήψεις και διαχρονικές παθογένειες, εάν εξυγιανθεί η λειτουργία του ελληνικού κράτους και ενωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις της πατρίδας μας για να εκπληρώσουν ένα ιστορικό χρέος απέναντι στις επόμενες γενιές.

Επέτειοι όπως η σημερινή ενισχύουν την εθνική αυτοπεποίθηση με την ανάκληση της μνήμης ενός σπουδαίου παρελθόντος. Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε περήφανοι για την κληρονομιά μας και την ευθύνη να προσπαθήσουμε, ώστε να είναι περήφανα και τα δικά μας παιδιά γι αυτό που τους κληροδοτήσαμε.

Με τις σκέψεις αυτές εύχομαι σε όλους σας και τον καθένα ξεχωριστά, υγεία, ευτυχία και προκοπή».

Ἠκολούθησε ἀπαγγελία πατριωτικῶν ποιημάτων ὑπό τῶν ἀραβοφώνων μαθητῶν τοῦ σχολείου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας ὁ Μακαριώτατος, συνοδείᾳ Ἀρχιερέων καί  Ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου, μοναχῶν, μοναζουσῶν  καί μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων, μετέβησαν εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Σιών διά τόν ἑορτάσμόν τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου. Ἐκεῖ οἱ μαθηταί τῆς Σχολῆς, μέ τήν βοήθειαν τοῦ καθηγητοῦ μουσικοδιδασκάλου κ. Χαραλάμπους Βακάκη καί τῆς καθηγητρίας φιλολόγου κ. Αἰκατερίνης Κοκοτοῦ ἐπαρουσίασαν δίωρον ἐπιτυχέστατον ἀφιέρωμα εἰς τήν ἐθνικήν ἐπέτειον μέ πατριωτικά ᾄσματα, τό χρονικόν τῆς ἐποποιΐας  καί θεατρικά δρώμενα.

Μετά τό τέλος τῆς ἑορτῆς ὁ Μακαριώτατος συνεχάρη τούς συντελεστάς τῆς ἑορτῆς καί ἐτόνισε ὅτι ἡ συγκεκριμένη παρουσίασις ἦτο λίαν καλῶς ἐπιμελημένη καί εἰσήγαγε τούς θεατάς εἰς τό κλῖμα καί τό νόημα τῆς ἑορτῆς τῆς 25^ης Μαρτίου. Εἰς τήν σύντομον προσφώνησιν Αὐτοῦ πρός τό τέλος τῆς τελετῆς πρός τιμήν τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 ὁ Μακαριώτατος εἶπεν:

«Ἡ 25^η Μαρτίου εἶναι ἡμέρα μνήμης ἱερᾶς καί πανηγύρεως χαρᾶς. Εἶναι ἡμέρα φυσικῆς καί πνευματικῆς παλιγεννεσίας τοῦ ἔθνους τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά καί τοῦ γένους τῆς Ρωμηοσύνης.

Ἡ διά θυσιῶν αἵματος καί ποικίλων ἀντιξοοτήτων ἀνάκτησις τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καί ἐλευθερίας ἀπετέλεσε σταθμόν καθοριστικόν διά τήν συμβολήν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς ἑλληνορθοδόξου χριστιανικῆς παραδόσεως εἰς τήν πνευματικήν καί πολιτιστικήν πρόοδον τῆς ἀνθρωπότητος γενικώτερον καί τῶν χωρῶν τῆς Εὐρώπης καί τῶν Βαλκανίων εἰδικώτερον.

Ἡ ἐξέγερσις κατά τῆς δουλείας τοῦ κατακτητοῦ ἦτο ἐξέγερσις κατά τῶν δυνάμεων τῆς καταπατήσεως τοῦ ἀναφαιρέτου δικαιώματος τῆς ἀτομικῆς καί συλλογικῆς ἤ ἐθνικῆς ἐλευθερίας καί ἀνεξαρτησίας. Αὐτό ἀκριβῶς ἀπέδειξε ἡ ἐθνεγερσία τοῦ 1821. Εἰς τό σημεῖον αὐτό δέν πρέπει νά παραθεωρῆται ἡ ἀναντίρρητος και ἀναμφισβήτητος συμβολή τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς. Μεταξύ αὐτῶν βεβαίως καί τό ἡμέτερον παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Ἡ σεμνή τελετή, τήν ὁποίαν παρηκολουθήσαμεν μᾶς μετέφερε μέ τρόπον ἀνάγλυφον εἰς τήν ἐποχήν τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου τῆς δουλείας, ἀλλά ταυτοχρόνως καί εἰς τήν χαράν τοῦ ἱεροῦ δώρου τῆς ἐλευθερίας.

Ἐκφράζομεν τά θερμά συγχαρητήρια Ἡμῶν εἰς τόν Σχολάρχην, Ὁσιολογιώτατον Μοναχόν π. Φώτιον, τούς καθηγητάς καί τούς μαθητάς.

Εὐχαριστοῦμεν καί ὅλους ὅσους, μέ τήν παρουσίαν σας τιμήσατε τήν σεμνήν αὐτήν ἑορτήν τῆς Ἐθνικῆς Παλιγεννεσίας.

Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_4_placeholder

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ τῇ λίμνῃ μαρτυρησάντων, εἶναι μία ἀπό τάς κυρίας καί μεγάλας ἑορτάς τοῦ μηνός Μαρτίου, διά τήν ὁποίαν καί ὁρίζει Προηγιασμένην θ. Λειτουργίαν τό Τυπικόν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Εἰς  τήν μεγάλην αὐτήν ἑορτήν τῆς Ἐκκλησίας ὅλης προστίθεται διά τήν Σιωνίτιδα Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν καί τήν Γεραράν ἡμῶν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα ἡ ὀνομαστική ἑορτή τῆς Ὑμετέρας Σεπτῆς Μακαριότητος, φερούσης τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Θεοφίλου, ἑνός τῶν ἐνδόξως ἀθλησάντων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων.

Διά τόν λόγον τοῦτον Προηγιασμένη θ. Λειτουργία ἐτελέσθη εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες καί ὁ εὐλαβής κλῆρος τοῦ Πατριαρχείου ἐγγύθεν καί μακρόθεν καθηκόντως ἐν προθυμίᾳ πολλῇ προσῆλθον, ἵνα ἀφ΄ ἑνός συμπροσευχηθῶσι μετά τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, τῷ Πατριάρχῃ, Πατρί καί Ἡγουμένῳ αὐτῶν, ἀφ΄ ἑτέρου δέ ἵνα ὑποβάλωσι τά σεβάσματα καί τήν ὑπακοήν αὐτῶν καί συγχαρῶσι ἐπί τοῖς ἀγομένοις ὀνομαστηρίοις Αὐτῆς.

Τό χρέος ἡμῶν τοῦτο, ὅση ἡμῖν δύναμις, λειτουργικῶς καί προσκυνηματικῶς εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐκπληρώσαντες, ὁλοκληροῦμεν νῦν Ἁγιοταφιτικῶς εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην αἴθουσαν τοῦ ἱεροῦ «ὀσπιτίου ἡμῶν».

Ἐν τῇ ὁμηγύρει ἡμῶν οὖν ταύτῃ ἔτι ἄπαξ ἐκφράζομεν τήν χαράν ἡμῶν διά τήν ὀνομαστικήν ἑορτήν Πατρός, Πατριάρχου καί Ποιμένος, ἀναλαβόντος πρό τετραετίας ὁμοφώνοις ψήφοις τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τήν ποιμαντορίαν τοῦ σεπτοῦ Θρόνου τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν.

Τήν ποιμαντορίαν ταύτην ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐπιτελεῖ, ἀφ΄ ἡμέρας ἀναλήψεως αὐτῆς, μετά συναισθήσεως εὐθύνης καί ἀκολουθίας τῶν ἰχνῶν τῶν προκατόχων αὐτῆς ἀοιδίμων Πατριαρχῶν Ἱεροσολύμων, λαμπρυνάντων τόν Θρόνον αὐτῶν εἴτε δι΄ αἵματος μαρτυρίου εἴτε δι΄ ὁσιότητος ζωῆς εἴτε δι΄ ἀγώνων ὑπέρ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἁπτῶν τούτων τεκμηρίων τῆς ἐπί γῆς ἐνσάρκου παρουσίας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τοῦτο ἐμφαίνεται ἐν ἔργοις συγκεκριμένοις, ἐξ ὧν ἐπιλεκτικῶς μνημονευθήτωσαν ἡ ἡγετική συμμετοχή τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς τάς ἐκδηλώσεις κοινοῦ χριστιανικοῦ ἐνδιαφέροντος καί εἰς τάς παλινδρομούσας  διαπραγματεύσεις διά τήν εἰρήνευσιν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν. Ὡσαύτως μνημονευθήτω ἡ πρόσκλησις τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τόν διάλογον διά τήν δημιουργίαν ὑφέσεως εἰς τάς σχέσεις Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων διεθνῶς καί ἐπιτοπίως καί τό προτεινόμενον ὑπ΄Αὐτῆς πρότυπον συμβιώσεως, τό ἀμοιβαίως διά τοῦ Ἀχτιναμέ γενόμενον ἀποδεκτόν, μεταξύ τοῦ προκατόχου Αὐτῆς ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἁγίου Σωφρονίου καί τοῦ χαλίφου Ὀμάρ Χατάμπ. Μνημονευθήτω ἐπίσης ἡ πρόσφατος ἐπίσκεψις τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διά τήν συμμετοχήν εἰς εἰρηνευτικήν Διάσκεψιν Κορυφῆς εἰς Κατάρ καί ἡ ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ ταύτῃ ἐπίβλεψις τῶν ἐργασιῶν τοῦ ἀνεγειρομένου ἐκεῖ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου καί τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, οὗτινος τόν θεμέλιον λίθον προσεχῶς θά καταθέσῃ ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης.

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν καλλιέργειαν σχέσεων καλῆς συνεργασίας μετά τῆς μητρός Ἑλλάδος, μνημονευτέα ἡ πρόσφατος εἰς Ἀθήνας ἐπίσκεψις τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί συνάντησις Αὐτῆς μετά τοῦ ὑφυπουργοῦ Ἐξωτερικῶν κ. Σπυρίδωνος Κουβέλη. Κατά τήν συνάντησιν αὐτήν ἐγένετο ἐνημέρωσις ἐπί τοῦ ἐπιτελουμένου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου θρησκευτικοῦ, φιλανθρωπικοῦ, κοινωνικοῦ, εἰρηνευτικοῦ καί πολιτιστικοῦ ἔργου εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ἐζητήθη νά ληφθῇ ὑπ΄ ὄψιν τό ἔργον τοῦτο, ἵνα μή ἐπιβαρυνθῇ ἡ ἐν Ἑλλάδι ἐκκλησιαστική περιουσία αὐτοῦ ὑπό τῶν δρομολογουμένων ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς κυβερνήσεως φορολογικῶν τροποποιήσεων. Ὡσαύτως ἐγένετο ἐνημέρωσις ἐπί τῶν δαπανωμένων ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἁδρῶν ποσῶν διά τάς διεξαγομένας δίκας πρός ἀκύρωσιν τῶν παρανόμων συμφωνιῶν ἐνοικιάσεως τῶν ξενοδοχείων τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Παλαιάν Ἱερουσαλήμ.

Ἡ γνωστή ἄκρα εὐαισθησία τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τόν τομέα τῶν ἀδιαμφισβητήτων προσκυνηματικῶν ἡμῶν δικαιωμάτων,  ἐξεδηλώθη καί πάλιν κατά τήν διάρκειαν τοῦ ἐτησίου σαρώματος τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ  τόν παρελθόντα Δεκέμβριον, νικήσασα τήν Ἀρμενικήν ἀκόρεστον προσκυνηματικήν βουλιμίαν, αὐθαιρεσίαν καί βιαιότητα.

Ἡ ἀνιοῦσα πορεία ἐξομαλύνσεως τῶν σχέσεων τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου μετά τοῦ ἀραβοφώνου Ρωμαι-Ὀρθοδόξου ποιμνίου αὐτοῦ ἐνεφάνη καί ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ σύγκλησις τῆς  Ζ΄ Συνελεύσεως τῶν ἀραβοφώνων Ὀρθοδόξων τοῦ Ἰσραήλ ἐτέθη ὑπό τήν αἰγίδα καί τήν παρουσίαν τῆς Ὑμετέρας  Μακαριότητος.

Ταῦτα, Μακαριώτατε, ἀποτελοῦν μεταξύ ἄλλων ἔργα τῆς Ὑμετέρας Σεπτῆς  Μακαριότητος, τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος στηριζούσης Αὐτήν καί συστρατευομένης μετ΄ Αὐτῆς διά τήν ἀποτελείωσιν τοῦ ἔργου, οὗ ἐνηρξάμεθα εἰς δυσχειμέρους καιρούς, ἀποκηρύξαντες πᾶν ὅ,τι ἀδιαφανές  καί παράνομον καί ἐγκολπωθέντες  πᾶν ὅ,τι διαφανές, τίμιον, συλλογικόν καί ἔννομον.

Ὑψῶν τό ποτήριον ὑπέρ ὑγιείας, εὐσταθείας καί μακροημερεύσεως τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, εὔχομαι Αὐτῇ πλουσίαν τήν ἄνωθεν ἐνίσχυσιν, ἵνα εὐφραίνηται καί καυχᾶται τήν κατά Θεόν καύχησιν ἐπί ἔργοις ἀγαθοῖς, ἀξίοις τῆς ἀποστολῆς τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας