Η συμμετοχή στο σημερινό εορτασμό αποτελεί ιδιαίτερη τιμή και χαρά για όλους μας, καθώς η Αγιοταφιτική Αδελφότητα και το ευλαβές Ποίμνιο, ανάμεσά τους και οι υπηρετούντες στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στα Ιεροσόλυμα, τιμούμε τα Ονομαστήρια του Προκαθήμενου της Σιωνίτιδος Εκκλησίας, της Αυτού Θειοτάτης Μακαριότητος, του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλου Γ΄.
Μακαριώτατε,
Εκ μέρους της Ελληνικής Πολιτείας, σας εκφράζουμε, τον σεβασμό, την αγάπη και την ευγνωμοσύνη της χώρας μας τόσο για το πολυσχιδές ποιμαντικό Σας έργο, όσο και για το σημαντικό εθνικό έργο της διαφύλαξης και ανάδειξης των Ιερών Προσκυνημάτων στην Αγία Γη.
Ταυτόχρονα, θα ήθελα να εκφράσω την ομόπνοη συμπαράσταση της Πατρίδας μας προς το καθ’ ημας Πατριαρχείο, ιδιαίτερα, μέσα στο τρέχον κλίμα γιγάντωσης της μισαλλοδοξίας, καταδικάζοντας, απερίφραστα, την πρόσφατη επίθεση στο Πανάγιο Προσκύνημα του Θεομητορικού Μνήματος στη Γεθσημανή, όπως και το δυστυχώς ογκούμενο κύμα βίας εναντίον χριστιανικών τόπων λατρείας στα Ιεροσόλυμα.
Για την Ελλάδα, η προάσπιση του θεσμού του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, των δικαίων και των δικαιωμάτων του, όπως και του Εθιμικού Προσκυνηματικού Καθεστώτος, αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα.
Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι σταθερό σημείο αναφοράς για τον απανταχού Ελληνισμό, μάρτυρας και φάρος της μακραίωνης εδώ παρουσίας μας και Ποιμήν των Ελληνορθόδοξων πιστών στην Αγία Γη.
Για όλους εμάς, το Ιερό Καθίδρυμα είναι συνταυτισμένο με τη διατήρηση ακεραίων των Ιερών Προσκυνημάτων του Χριστιανισμού, τα οποία με αφοσίωση και αυταπάρνηση υπερασπίζεται.
Η σημερινή εορτή είναι μια επίκαιρη αφορμή να αναλογιστούμε όλα όσα «ἀκηκόαμεν», «ἅ ἑωράκαμεν καί αἱ χεῖρεις ἡμῶν ἐψηλάφησαν», κατά τον αγιογραφικό στίχο.
Οι εργώδεις προσπάθειές Σας για την αναστήλωση και ανάδειξη των Ιερών Προσκυνημάτων της Πίστης μας και για την πνευματική καθοδήγηση και ευημερία ενός ποιμνίου που υφίσταται σημαντικές προκλήσεις και δοκιμασίες, αναδεικνύουν τη διαχρονική σημασία του Ιερού Καθιδρύματος, για την τήρηση των απαραιτήτων ισορροπιών στο περιβάλλον της Αγίας Γης.
Ο λόγος και το έργο Σας αποτελεί, αναμφίβολα, έκφραση της αγάπης, της αγωνίας και της προσευχής για το μέλλον της Χριστιανικής Παρουσίας στην Αγία Γη, που εμπεριέχει τόσο τον πόνο και την αγωνία του Σταυρού, όσο και την ελπίδα και το φως της Ανάστασης.
Μέσα σε αυτές τις προκλήσεις, τόσο Εσείς, όσο και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα, ενδυναμώνεστε από τη γνήσια πίστη και την αυθεντικότητα του χριστιανικού βιώματος, ώστε με γνώση και αντίληψη των περιστάσεων, με σθένος και αποφασιστικότητα, να μεριμνάτε για το παρόν και το μέλλον του παλαιφάτου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Η αδιάλειπτη προσευχή και διακονία Σας στο ιερό θυσιαστήριο αποτελεί πηγή πνευματικής τροφοδοσίας και στήριξης τόσο των κληρικών όσο και του ποιμνίου Σας για το οποίο μεριμνάτε αόκνως.
Μακαριώτατε,
Στην ταραγμένη Αγία Γη, όπου η ζωή περικλείει, κάθε μέρα τον πόνο και την ελπίδα, τον θάνατο και τη ζωή, με όρους απτούς και όχι μεμακρυσμένους, η υψηλή αυτή αποστολή δεν επιτρέπει «ὕπνον τοῖς οφθαλμοῖς» και «τοῖς βλεφάροις νυσταγμόν» για τον Ποιμένα και εκκλησιαστικό ηγέτη.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να Σας εκφράσω, τόσο εκ μέρους μου όσο και εκ μέρους των συνεργατών μου, την αναγνώριση και την εκτίμηση μας για το πολυσήμαντο έργο που επιτελείται εδώ, όπως και για την αφοσίωση, το ζήλο και την αυταπάρνηση των Μελών της Αδελφότητας για την προστασία και διατήρηση των Αγίων Προσκυνημάτων, αρετές τις οποίες διαπιστώσαμε πολλάκις και ποικιλοτρόπως κατά τις τακτικές εδώ επισκέψεις μας.
Τη γιορτινή τούτη μέρα, Σας απευθύνω τις πλέον ειλικρινείς και εγκάρδιες ευχές μας για υγεία, μακροημέρευση και από Κυρίου στήριξη, ώστε να συνεχίσετε να φέρετε εις πέρας την υψηλή αποστολή Σας προς Δόξαν Θεού, για την ευημερία του Πατριαρχείου, του Ιερού Κοινού του Παναγίου Τάφου, του Ελληνορθόδοξου Ποιμνίου Σας και της ειρήνης στη περιοχή. Χρόνια Πολλά και Ευλογημένα».
Σε κάθε ιστορική περίοδο υπάρχει ένα κομβικό γεγονός που την σημαδεύει, και γίνεται σημείο αναφοράς για όλους εμάς τους μεταγενέστερους. Η 25η Μαρτίου του 1821 αποτελεί αυτό το ορόσημο, για την Ιστορία του Ελληνισμού, των Βαλκανίων και της Ευρώπης, όταν οι Έλληνες, έπαιρναν την ηρωική απόφαση να ξεσηκωθούν, μη λογαριάζοντας τις αντιξοότητες, εναντίον της Οθωμανικής τυραννίας και να διεκδικήσουν την Ελευθερία, καταβάλλοντας, αγόγγυστα, το τίμημα του αίματος.
Αποτελεί συνεπώς για τον Γενικό Πρόξενο της Μητρός Πατρίδος, ξεχωριστή τιμή να απευθύνεται προς τη Γεραρά Αγιοταφιτική Αδελφότητα και τον Ελληνισμό της Αγίας Γης, επ’ ευκαιρία του εορτασμού της Εθνεγερσίας του 1821, ενός αγώνα, υπέρ βωμών και εστιών, σύμβολο για το Ελληνικό Έθνος που σηματοδότησε την αναγέννηση της Δημοκρατίας στην κοιτίδα της και την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Η 25η Μαρτίου 1821, κορυφαία στιγμή του μακραίωνου εθνικού μας βίου, υπήρξε η αρχή ενός επικού ξεσηκωμού ενάντια στον Οθωμανικό ζυγό, που στηρίχτηκε στο σθένος, την αποφασιστικότητα και τον πατριωτισμό των Ελλήνων. Αντλώντας δύναμη από την κληρονομιά και τη μακρά Παράδοση του Έθνους, η Επανάσταση του 1821 ξεπέρασε τα στενά όρια του χώρου και του χρόνου και αναδείχθηκε σε παγκόσμιο και διαχρονικό σύμβολο της αρετής και του αγώνα για την Πατρίδα και την Ελευθερία.
Σε εκείνους λοιπόν τους καιρούς, όπως σε κάθε δύσκολο καιρό, πολλοί ήταν εκείνοι που ξεπέρασαν εαυτούς και επέδειξαν ηρωισμό, υπεράνω αυτού που ονομάζουμε το καλώς νοούμενο καθήκον. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, που βρέθηκαν ξαφνικά, στο προσκήνιο της Ιστορίας, χωρίς να ζητήσουν να γίνουν ήρωες κι όμως ανταποκρίθηκαν μέχρι ενός, στο κάλεσμα, χωρίς να κιοτέψουν, χωρίς να λακίσουν, σημαδεύοντας ανεξίτηλα τον ρου, την Ιστορία και τη ζωή του Ελληνισμού.
Με μέσα πενιχρά ή και ανύπαρκτα, με το θάρρος να αναπληροί την έλλειψη οπλισμού, έσπρωξαν για τα καλά το ρου της ιστορικής μας πορείας προς τη δικαιοσύνη και την ελευθερία. Σε αυτόν τον αγώνα όλοι υπηρέτησαν την ιδέα της ελευθερίας, με μοναδική φιλοπατρία, αυτοθυσία και αυταπάρνηση.
Γράφει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματά του: «όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχουμε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι βαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις… αλλά ως μία βροχή έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας». «Στο θαύμα και όχι στη λογική, χρωστάει την ανάστασή του το γένος», συμπληρώνει ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
Αμέτρητα είναι τα παραδείγματα ηρωισμού και θυσίας στη διάρκεια της Εθνεγερσίας μας. Ας σταθούμε όμως για μια στιγμή στο παράδειγμα της γυναίκας, που έμεινε γνωστή στην Ιστορία μας ως “Ψωροκώσταινα”, της Πανωραίας Χατζηκώστα από τις Κυδωνιές της Μικράς Ασίας. Όταν η πόλη της καταστράφηκε από τους Οθωμανούς και ο σύζυγος της σκοτώθηκε, κατέφυγε στο Ναύπλιο.
Την περίοδο εκείνη, η Επανάσταση δοκιμαζόταν από την λαίλαπα του Ιμπραήμ, ο οποίος εκτός από τις άλλες καταστροφές άφηνε στο πέρασμά του και εκατοντάδες ορφανά που συγκεντρώνονταν στο Ναύπλιο. Παρά τα προβλήματά της, η Πανωραία ζήτησε και πήρε υπό την προστασία της παιδιά ορφανά. Για να τα θρέψει, περνούσε από σπίτι σε σπίτι και ζητιάνευε. Είχε παραμελήσει σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό της, που τα παιδιά την πείραζαν και την φώναζαν “Ψωροκώσταινα”.
Το 1826 διεξήχθη έρανος για το Μαρτυρικό Μεσολόγγι στο Ναύπλιο. Η Πανωραία ήταν η πρώτη που κατέθεσε ό,τι της είχε μείνει, την ασημένια βέρα της κι ένα γρόσι, για τον Αγώνα. Μετά την ίδρυση Ορφανοτροφείου στην Αίγινα από τον Ιωάννη Καποδιστρία, προσφέρθηκε, να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά αμοιβή. Στην κηδεία της Πανωραίας Χατζηκώστα, ήταν τα παιδιά του ορφανοτροφείου που τη συνόδευσαν, ως τιμητικό άγημα, στην τελευταία της κατοικία.
Η Επανάσταση του 1821 και η ευτυχής έκβασή της αποτελεί το μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα της πατρίδας μας που, κατά τον Οδυσσέα Ελύτη, «είναι μικρή στο χώρο αλλά απέραντη στο χρόνο». «Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο», κατά τον Γιώργο Σεφέρη, που την άνοιξη του 1821 αψήφησε τα δεδομένα που δεν ευνοούσαν τον αγώνα και ρίχτηκε ολόθυμα στη φωτιά.
Οι εθνικές επέτειοι είναι χρήσιμες για όλους μας και ιδιαίτερα για τους νέους, όταν αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να ανανεώνουμε με παρρησία και αποφασιστικότητα την προσήλωσή μας στα ιδανικά, για τα οποία αγωνίστηκαν οι γεννήτορες της ελευθερίας μας και η συνειδητοποίηση ότι η δικαιοσύνη, η πρόοδος και η ευημερία μας μόνο με τις δικές μας προσπάθειες μπορούν να αποκτηθούν.
Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι,
Σεβαστοί πατέρες,
Κυρίες και κύριοι,
Η επανάσταση της 25η Μαρτίου 1821 αποτελεί κορυφαίο σταθμό της σύγχρονης ιστορίας του Γένους και τον ακρογωνιαίο λίθο της εθνικής μας υπόστασης. Ο ηρωισμός, η αυταπάρνηση και η αποφασιστικότητα των Αγωνιστών της Επανάστασης, καθορίζουν το πλαίσιο του αγώνα μας για τη διατήρηση των ηθικών και πνευματικών αξιών, που συγκροτούν μια ελεύθερη, δίκαιη και δημοκρατική Πατρίδα.
Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ως συστατικό κομμάτι της Ορθοδόξου πίστεώς μας και της Ελληνικής παρακαταθήκης μας υπήρξε και εξακολουθεί να παραμένει, θεματοφύλακας των ηθικών και πνευματικών αξιών της ελληνικής και ορθόδοξης μαρτυρίας στην Αγία Γη και αποτελεί πολύτιμη πηγή έμπνευσης και τρανό παράδειγμα καρτερίας και προσήλωσης στη διαφύλαξη, εδώ και δυο χιλιετίες, του Παναγίου Τάφου και των Ιερών Προσκυνημάτων της Πίστεώς μας.
Το υψηλό φρόνημα και οι αγώνες του, υπό αντίξοες συνθήκες, μέχρι σήμερα, αποτελούν για όλους μας ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο και πηγή έμπνευσης και εμψύχωσης.
Για όλους μας, η ξεχωριστή επέτειος αυτή, αποτελεί μια εξαιρετική αφορμή, να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και να ανανεώσουμε την προσήλωσή μας στα ιδανικά, για τα οποία αγωνίστηκαν οι πρόμαχοι της ελευθερίας μας, «…από το χρέος μη κινούντες», ιδανικά για τα οποία πρέπει πάντα να αγωνιζόμαστε και ποτέ να μην τα θεωρούμε ως δεδομένα, μη λησμονώντας ότι το τίμημα της ελευθερίας είναι πάντοτε πολύ υψηλό και ότι η Πατρίδας μας μπορεί να είναι περήφανη, γιατί πάντα βρίσκονται αυτοί που το καταβάλλουν.
Με τις σκέψεις αυτές, καλώ όλους να αναφωνήσουμε:
Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821!
Ζήτω η Ελλάδα!”.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗΝ ΣΙΩΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΗΜΕΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ
«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική, το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου….»
Σεβασμιώτατε,
Σεβαστοί Πατέρες,
Κυρίες και Κύριοι,
Η ελληνική γλώσσα κατέχει το πολύτιμο και σπάνιο προνόμιο να ανήκει στις μόλις 5 γλώσσες, από τις 6.500 επίσημες που ομιλούνται σήμερα, που επιδεικνύουν αδιάλειπτη παρουσία 4.000 ετών, προφορικής και γραπτής παρουσίας στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Αξιοσημείωτο δε αποτελεί το γεγονός ότι έως και 5 αιώνες πριν η ελληνική γλώσσα αποτελούσε και διεθνή γλώσσα συνεννόησης.
Η γλώσσα όμως δεν είναι απλώς ένα εργαλείο επικοινωνίας και μετάδοσης πληροφοριών. Είναι φορέας πολιτισμού και ιστορικής μνήμης. Μέσα στα γλωσσικά σχήματα και μορφώματα που γίνονται πότε προφορική διήγηση, πότε γραπτή μαρτυρία, ποίηση, δοκίμιο ή τραγούδι κρύβονται οι αγωνίες, οι πόθοι, οι χαρές, οι αξίες και η ιστορία ενός λαού που, κατά τον μεγάλο μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, έχει το προνόμιο να λέει τον ουρανό «ουρανό» και τη θάλασσα «θάλασσα», όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια.
Μιλάμε λοιπόν σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνο από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων, επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια αδιάκοπα και μ’ ελάχιστες αλλοιώσεις. Το γεγονός αυτό αποτυπώνει την ιδιότυπη διάσταση της χώρας μας, που είναι, κατά τον Ελύτη «μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου» και επιβεβαιώνει την ρήση του γλωσσολόγου Γιάννη Ψυχάρη, πως «γλώσσα και πατρίδα είναι το ίδιο».
Ταυτόχρονα η ελληνική γλώσσα, ως η γλώσσα των Ευαγγελίων καθιστά τον ελληνικό λόγο, και κατ’ επέκταση τον Ελληνισμό, ως οικουμενικό και διαχρονικό σημείο αναφοράς. Στα νεότερα δε χρόνια, ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός ανέδειξε τις αξίες του ελληνισμού ως υπόθεση πανανθρώπινη, μη έχοντας άλλο στο νου του «πάρεξ ελευθερία και γλώσσα».
Την οικουμενική αυτή διάσταση του ελληνικού πνεύματος, όπως διαδόθηκε μέσω της ελληνικής γλώσσας, έρχεται να υπενθυμίσει και να τιμήσει η καθιέρωση από την Ελληνική Πολιτεία της 9ης Φεβρουαρίου, ημέρας μνήμης του Διονυσίου Σολωμού, ως Διεθνούς Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας.
Η ανάδειξη, η προβολή, η ενίσχυση εκμάθησης και διάδοσης της ελληνικής γλώσσας στο εξωτερικό αποτελούν κορυφαίες προτεραιότητες για την Ελληνική Πολιτεία, όχι μόνο γιατί η γλώσσα αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο μεταξύ της μητέρας πατρίδας και της διασποράς, αλλά και γιατί η γλώσσα, όπως και ο Ελληνισμός, είναι στοιχείο ζωντανό, δυναμικό, και διαρκώς εξελισσόμενο. Ανανεώνεται συνεχώς, προσαρμόζεται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες και αφομοιώνει καινούριες επιδράσεις. Έτσι, η ελληνική γλώσσα αποτελεί το νήμα που μας κρατάει και που μας φέρνει από τον κόσμο του μύθου στον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης και του διαδικτύου.
Ως αναφέρει ο Υφυπουργός Εξωτερικών κ. Κατσανιώτης στο μήνυμά του για τη Διεθνή Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας: «Από τις ‘πολύχρυσες Μυκήνες’ και τη Γραμμική Β΄, το λόγο του Ομήρου και τους μεγάλους Τραγικούς, μέχρι σήμερα, την εποχή της πληροφορίας, της ψηφιακής τεχνολογίας και των κοινωνικών μέσων, η ελληνική γλώσσα ζωντανή και ενεργή, παράγει ιστορία, πολιτισμό και επιστήμη».
Δεν μπορούμε παρά να αδράξουμε το νήμα και να συνεχίσουμε την πορεία με βαθιά συναίσθηση της ευθύνης που μας επιβάλλει η μακραίωνη γλωσσική μας παράδοση και ιστορία.
Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να απευθύνω ιδιαίτερες ευχαριστίες στον καθηγητή κ. Νίκο Μιχαηλίδη για την κεντρική ομιλία της εκδήλωσης, την Α.Θ.Μ. τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων για την ευλογία του για τη διεξαγωγή της εκδήλωσης στην Πατριαρχική σχολή της Αγίας Σιών, και φυσικά τον σχολάρχη π. Ματθαίο, τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς και ολους όσοι εργάστηκαν για τη σημερινή εκδήλωση.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς για την αποψινή παρουσία σας στην εκδήλωση».
Με εθνική υπερηφάνεια, οι απανταχού Έλληνες, γιορτάζουμε σήμερα την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, εστιακό σημείο μνήμης και τιμής για μία από τις ενδοξότερες στιγμές της σύγχρονης Ιστορίας μας που συμπυκνώνει τις μνήμες, τα βιώματα και τις αξίες που καθοδηγούσαν πάντοτε τον εθνικό μας βίο.
Η σημερινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940, 82 χρόνια από εκείνη την ένδοξη στιγμή που αποτελεί σημείο αναφοράς για τον απανταχού Ελληνισμό, μας δίνει την ευκαιρία να ανακαλέσουμε στη σκέψη και στην καρδιά μας τη γενιά των ανδρών, των γυναικών και των παιδιών που γέμισαν την συλλογική μας Ιστορία με αμέτρητες σελίδες ηρωισμού, αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.
Στα βουνά της Ηπείρου, στις χαράδρες της Αλβανίας, στα Οχυρά της Μακεδονίας, στα νερά του Αιγαίου, της Μεσογείου και του Ατλαντικού, στη Μέση Ανατολή, στην κατεχόμενη Ελλάδα, σε όλα τα «μέρη όπου δεν είχε καθημερινές και σκόλες», σύμφωνα με τον Οδυσσέα Ελύτη, οι Έλληνες, έδωσαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν για να διαφυλάξουν την εθνική μας ανεξαρτησία και ακεραιότητα, διαχρονικά ιδανικά όλων των Αγώνων του Έθνους από το 1821, μέχρι και σήμερα.
O Γιώργος Σεφέρης, αποσπασθείς από το Υπουργείο Εξωτερικών στη Διεύθυνση Εξωτερικού Τύπου στο αρμόδιο υφυπουργείο, κατέγραψε στο ημερολόγιο του την ιστορική εκείνη μέρα, ως ακολούθως: «Κοιμήθηκα δύο το πρωί, διαβάζοντας Μακρυγιάννη. Στις τρεις και μισή μια φωνή μέσα από το τηλέφωνο με ξύπνησε: «Έχουμε πόλεμο». Τίποτε άλλο, ο κόσμος είχε αλλάξει. Η αυγή, που λίγο αργότερα είδα να χαράζει πίσω από τον Υμηττό, ήταν άλλη αυγή: άγνωστη. Περιμένει ακόμη εκεί που την άφησα. Δεν ξέρω πόσο θα περιμένει, αλλά ξέρω πως θα φέρει το μεγάλο μεσημέρι.»
Και το «μεγάλο μεσημέρι» ένωσε και συνέγειρε ολόκληρη την Ελλάδα. Οργανισμοί, φορείς, πνευματικά ιδρύματα, η Εκκλησία, απλοί πολίτες, γέροι, γυναίκες, παιδιά, όλοι συμμετέχουν άμεσα στην τιτάνια προσπάθεια για την ενίσχυση του μετώπου. Όπως γράφει η ιστορικός Μαρίνα Πετράκη: «με ενθουσιασμό και πάθος, που συνδαύλιζαν οι σημαίες, τα πολεμικά εμβατήρια και η φωνή του εκφωνητή στο ραδιόφωνο, [οι Έλληνες] ντύνονται στο χακί και ξεκινούν για το μέτωπο, ωσάν να πηγαίνουν σε γιορτή. Και ήταν πράγματι γιορτή. Η πιο λαμπρή γιορτή της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Αν και είχαν στη διάθεσή τους πέντε ημέρες για να παρουσιαστούν, το ογδόντα τοις εκατό παρουσιάστηκε την πρώτη μέρα».
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρύσανθος, σε μήνυμά του την 28η Οκτωβρίου 1940, εμψυχώνει τους Έλληνες, θυμίζοντάς τους τη δύναμη της πίστης και της προσευχής.
Η πολεμική ατμόσφαιρα δημιουργεί μια πρωτοφανή άμιλλα, που παρακινεί και συνεπαίρνει μια τεράστια στρατιά αμάχων στα μετόπισθεν, που πολεμά δίπλα στη στρατευμένη δύναμη της πρώτης γραμμής, δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη στιγμή στην ελληνική Ιστορία.
Σε όλους, τους γνωστούς και τους άγνωστους, στρατιώτες και πολίτες, που υπερασπίστηκαν με ηρωισμό, αυταπάρνηση, αυτοθυσία και ανδρεία την εθνική μας αξιοπρέπεια στη διάρκεια του πολέμου και αργότερα, στα χρόνια της σκληρής κατοχής, μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας. κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ.
Ως Έλληνες που έχουμε το προνόμιο και την ευθύνη να εγκαταβιούμε ή να υπηρετούμε στην Αγία Γη, ανακαλούμε, σήμερα, με συγκίνηση, στη μνήμη μας, τους ογδόντα πεσόντες που άφησε η Ελλάδα σ’ αυτά τα χώματα, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στα Κοιμητήρια της Χάιφα, της Ρέμλης και στην πόλη της Γάζας.
Το Αεροδρόμιο του Ακίρ, πλησίον της πόλης Ρέμλη, ήταν και η κοιτίδα για την αναγέννηση της Πολεμικής μας Αεροπορίας στη Μέση Ανατολή το Σεπτέμβριο του 1941.
Δεν θα πρέπει, άλλωστε, να λησμονούμε ότι, όταν οι τύχες του Πολέμου εμφανίζονταν αρνητικές για το Συμμαχικό Αγώνα, τα Ιεροσόλυμα και το Γενικό Προξενείο της Μητρός Πατρίδος στην πόλη αυτή απετέλεσαν, από τον Ιούνιο μέχρι και τον Αύγουστο του 1942, την έδρα της Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας, με τον μακαριστό Πατριάρχη Τιμόθεο, την Αγιοταφιτική Αδελφότητα και τον Ελληνισμό της πόλης, στην πλειοψηφία τους πρόσφυγες Μικρασιάτες να προσφέρουν κάθε δυνατή αρωγή, στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Παναγιώτη Κανελλόπουλο, στα μέλη της Κυβέρνησης, στους αξιωματικούς και στα στελέχη των Ενόπλων μας Δυνάμεων, σε υπηρεσιακούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων και ο Γιώργος Σεφέρης και σε πρόσφυγες, από την Αλεξάνδρεια και το Κάιρο, μεταξύ των οποίων και ο συγγραφέας Στρατής Τσίρκας.
Η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου δεν μαρτυρεί απλώς ένα ιστορικό γεγονός, αλλά φανερώνει τη συλλογική μας ταυτότητα βασισμένη στις πανανθρώπινες αξίες: τη δημοκρατία, την αγάπη για την ελευθερία, την εθνική αξιοπρέπεια, την προσήλωση στην εκτέλεση του καθήκοντος και τη συνειδητοποίηση του χρέους απέναντι στην Ιστορία.
Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,
Σεβαστοί Πατέρες,
Αγαπητά παιδιά,
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Κυρίες και κύριοι,
Σε καιρούς δύσκολους και ιδιαίτερα συγκρουσιακούς, το Παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα, μαρτυρούν και ενισχύουν το Αναστάσιμο Μήνυμα και τη διαχρονία της ορθοδόξου Πίστεως μας και της παρουσίας του Ελληνισμού στην Αγία Γη.
Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ως ο κατ’ εξοχήν εκφραστής της Ορθοδόξου πίστεως και της Ελληνικής παραδόσεως παραμένει, ανά τους αιώνες, ζωντανό παράδειγμα θεοφόρου ζωής, πίστεως και ελπίδας και θεματοφύλακας των ηθικών και πνευματικών μας αξιών.
Στην εποχή μας, όπως και σε κάθε άλλη, η εθνική ενότητα και η εγρήγορση, η προσήλωση στις ηθικές και πνευματικές αξίες της ορθόδοξης πίστης μας και στα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αποτελούν βασικά εφόδια για την αποτελεσματική απόκρισή μας στις περιστάσεις.
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 μας υπενθυμίζει πως η ομοψυχία, και η ισχυρή θέληση του ελληνικού λαού να διατηρήσει την ελευθερία και την εθνική υπερηφάνειά του, καθόρισαν και την νικητήρια έκβαση του αγώνα αυτού.