1

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τό Σάββατον, 23αν Ἀπριλίου/ 6ην Μαΐου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀνακαλεῖ εἰς τήν μνήμην αὐτῆς ὅτι ὁ ἅγιος Γεώργιος ἦτο εἰς τήν καταγωγήν Καππαδόκης ἐκ πατρός καί Παλαιστίνιος ἐκ μητρός. Ὅτι ὑπηρέτησεν ὡς Τριβοῦνος, ἤτοι χιλίαρχος, εἰς τόν Ρωμαϊκόν στρατόν, ἀποκρύπτων τήν χριστιανικήν αὐτοῦ ἰδιότητα ἀρχικῶς, φανερώσας δέ αὐτήν μετά ταῦτα, ὁμολογήσας τόν Χριστόν, βασανισθείς καί μαρτυρήσας ὑπέρ Αὐτοῦ τό 303 ἐπί Διοκλητιανοῦ.

Τό ἱερόν αὐτοῦ λείψανον μετηνέχθη ὑπό τοῦ ὑπηρέτου αὐτοῦ εἰς Λύδδαν, πατρίδα τῆς μητρός αὐτοῦ, καί ἐφυλάχθη μετά ταῦτα εἰς τόν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ ὑπό τῆς Ἁγίας Ἑλένης ἀνεγερθέντα Ἱερόν Ναόν.

Ἡ μνήμη τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ ἑωρτάσθη:

α.Εἰς τήν ἐν τῇ Παλαιᾷ Πόλει ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, τήν ἐπονομαζομένην τοῦ Νοσοκομείου δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί συλλειτουργοῦντος τοῦ Ἱερομονάχου π. Σίλα, τοῦ Πρεσβυτέρου Ἀθανασίου, τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροψάλτου κ. Δημητρίου Μανούση, βοηθούντων τῶν μαθητῶν Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί προσευχομένων  καί ἐν εὐσεβείᾳ καί εὐλαβείᾳ πληρούντων τόν Ναόν μοναχῶν, μοναζουσῶν, προσκυνητῶν καί τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Χριστίνης Ζαχαριουδάκη καί Κωνσταντίνας Γύφτου.  Πρός τό πλήρωμα ὁ Σεβασμιώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὡς ἕπεται:

“Σεβαστή καθηγουμένη ὁσιολογιωτάτη μοναχή Πανσέμνη,

ἐξοχ. κ. Χριστίνα Ζαχαριουδάκη,

Σεβαστοί ἱερεῖς,

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 Ζώντας στό μέσο τῆς περιόδου τῆς ἀνοίξεως ἀπολαμβάνουμε τή χαρά τῆς καλλονῆς τῆς ἀνθισμένης φύσεως. Δῶρο τοῦτο τοῦ Θεοῦ σε μᾶς τούς ἀνθρώπους, ὅπως κι ἡ βροχή τῶν τελευταίων ἡμερῶν, σημεῖο τῆς ἀγάπης Του γιά μᾶς. Ζώντας καί στό μέσο τῆς πασχαλινῆς περιόδου μετέχουμε τῆς πνευματικῆς χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τερπόμασε κι ἐνθουσιαζόμαστε ἀπό τούς χαρμόσυνους ἀναστάσιμους ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας. Παρά ταῦτα ἡ Ἐκκλησία μᾶς χαρίζει σήμερα ἀκόμη μία πηγή ἀντλήσεως χαρᾶς καί εὐφροσύνης. Μᾶς παρέχει τή μνήμη ἑνός ἀπό τούς μεγάλους μάρτυρές της, τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου γίνεται ἀφορμή τῆς συνάξεώς μας σήμερα, τῆς τελέσεως τῆς θείας λειτουργίας, τῆς μετοχῆς στή θεία εὐχαριστία καί τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς σωτηρίας μας. Μέσα σ’αὐτή τήν πλούσια πνευματική λειτουργική τράπεζα ἔχει τή θέση του κι ἡ διήγηση τοῦ βίου τοῦ μάρτυρος γιά τήν ἐπιπλέον τροφή κι ἐνίσχυση τῆς ψυχῆς μας.

Ἡ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι τό συναξάριο, διατηρεῖ ὅτι ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἔζησε στούς χρόνους τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ· ἀπό πλευρᾶς τοῦ πατέρα του ἦταν Μικραστιάτης, Καππαδόκης· ἀπό πλευρᾶς τῆς μητέρας του ἦταν Παλαιστίνιος. Ὑπηρετοῦσε στό Ρωμαΐκό στρατό. Ὅταν ἐξαπολύθηκε διωγμός ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, δέν δέχτηκε νά λάβει ἀνταλλάγματα, θέσεις κι ἀξιώματα, προκειμένου νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό. Ἀπεναντίας, ὁμολόγησε καί διακήρυξε τήν πίστη του στόν Χριστό. Ἔμεινε ἀδελέαστος στίς ὑποσχέσεις, ἀπτόητος στίς ἀπειλές κι ἄκαμπτος κι ἀλύγιστος στά βασανιστήρια. Ἡ δυνατή πίστη του στόν Χριστό ὑπερίσχυσε τῆς ἀσθενείας καί τῶν πόνων τῆς φύσεως. Μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ ἔμεινε ἀβλαβής ἀπ’ ὅλα τά βασανιστήρια, μέ ἀποτέλεσμα νά δοῦν καί νά πιστέψουν πολλοί στόν Χριστό, ἀνάμεσα στούς ὁποίους κι ἡ σύζυγος τοῦ Διοκλητιανοῦ βασίλισσα Ἀλεξάνδρα. Περισσότεροι πίστεψαν ἀκόμη, ὅταν ὁ Ἅγιος μπῆκε σ’ ἕνα ναό τῶν εἰδώλων καί μέ τήν προσευχή του κατέρριψε τά ἀγάλματα τῶν ψεύτικων θεῶν. Τότε οἱ δήμιοί του κι οἱ λατρευτές τῶν δαιμόνων δέν ἄντεξαν καί τόν προσήγαγαν στόν αὐτοκράτορα Διοκλητιανό κι ἀπαίτησαν τήν καταδίκη του. Ἐκεῖνος διέταξε τήν ἀποκεφάλισή του μέ ξίφος, ὅπως καί τῆς βασίλισσας Ἀλεξάνδρας, ἡ ὁποία ἐν τῷ μεταξύ παρέδωκε τό πνεῦμα στόν Θεό στή φυλακή.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλλει σήμερα τόν Ἅγιο Γεώργιο ὡς παράδειγμα δυνατῆς πίστεως πρός τόν Χριστό, ὡς παράδειγμα ὑπομονῆς καί καρτερίας, ὡς παράδειγμα ἐλεημοσύνης πρός τούς φτωχούς, γιατί σ’ αὐτούς μοίρασε τήν περιουσία του σύμφωνα μέ διαθήκη, πού ἐπέδωσε στόν ὑπηρέτη του, πρίν ἀπό τό μαρτύριό του. Σ’ αὐτόν ἀνέθεσε καί τή μεταφορά τοῦ λειψάνου του στή γῆ τῆς μητέρας του, στή Λύδδα. Στόν τόπο τού ἐνταφιασμοῦ του ἐκεῖ οἰκοδομήθηκε ἀργότερα ἀπό τήν Ἁγία Ἑλένη μεγαλοπρεπής ναός, τά ἐγκαίνια τοῦ ὁποίου γιορτάζονται στήν ἄλλη γιορτή τοῦ Ἁγίου, στίς 3 Νοεμβρίου.

Ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἀνέδειξε τόν Ἅγιο Γεώργιο κι ὅλους τούς μάρτυρες, παραμένει ἐνεργής στήν Ἐκκλησία διά μέσου τῶν αἰώνων. Εἶναι ἐκείνη πού ἀνέδειξε καί τό νεομάρτυρα Γεώργιο, Κύπριο τήν καταγωγή, πού ἐργαζόταν στήν Ἄκκρη καί δε δέχτηκε νά ἀλλάξει τήν πίστη του, ὅταν τοῦ προτάθηκε ἀπό τόν Τοῦρκο πασᾶ τό 1752. Ὁ τάφος του στήν πόρτα τοῦ μνοναστηριοῦ καί τό λείψανό του, πού προσφέρεται σήμερα για προκύνηση, ἀπότελούν εὐλογία γιά τήν ὀρθόδοξη κοινότητα καί γιά ὅλη τήν πόλη τῆς Ἄκκρης”.

Τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί το ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη ἡ καθηγουμένη μοναχή Πανσέμνη, ἡ συντηρήσασα τάς ἱεράς εἰκόνας τοῦ Ναοῦ.

β. Εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως Ἱεροσολύμων, τήν ἐπονομαζομένην ἁγίου Γεωργίου Ἑβραϊκῆς διά θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀμφιλοχίου καί μετεχόντων πιστῶν τιμώντων τόν ἅγιον. Τό πλήρωμα τῶν πιστῶν ἐδεξιώθη ἡ ἀνακαινίσασα καί ἀγιογραφήσασα τόν Ναόν ὁσιωτάτη καθηγουμένη μοναχή Μαριάννα.

γ. Εἰς τόν ἐν Ἄκκρῃ – Πτολεμαΐδι Ἱερόν Ναόν αὐτοῦ, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί συλλειτουργούντος τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου καί μετεχόντων ἀθρόως τῶν πιστῶν τῆς πόλεως αὐτῆς.

δ. Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ τῆς περιοχῆς Βηθλεέμ, προεξάρχοντος τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Βηθλεέμ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Διοκαισαρείας κ. Βενεδίκτου, συλλειτουργούντων τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου καί Ἀραβοφώνων Ἱερέων τῆς περιοχῆς Βηθλεέμ, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

ε. Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν αὐτοῦ ἐν Λύδδῃ, προεξάρχοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μαρκέλλου.

στ. Τήν Κυριακήν 24ην Ἀπριλίου /7ην Μαίου 2023 εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς ἀντιπροσωπείας τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας εἰς τήν Ἑβραϊκήν συνοικίαν τῶν θρησκευομένων Ἰουδαίων τῆς Νέας Πόλεως  Ἱεροσολύμων, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργοῦντος αὐτῷ τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ἀντιπροσωπείας Ἀρχιμανδρίτου π. Θεοφίλου καί τοῦ βοηθοῦ αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰωάννου, οἱ ὁποῖοι καί τήν μεσημβρίαν παρέθεσαν τράπεζαν πρός τιμήν τῆς Ἀρχιερατικῆς Συνοδείας. Πρός τό ἐκκλησίασμα ἀπηύθυνεν τό ἑόρτιον κήρυγμα ὁ Σεβασμιώτατος ὁμιλοῦντος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ ὡς ἕπεται:

«Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κ. Θεόφιλε, Ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί.

 

Συνήλθομεν σήμερον, ἵνα ἑορτάσωμεν Πασχαλίως καί Εὐχαριστιακῶς τό μέγα τῆς φιλανθρωπίας μυστήριον τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας καί δή τῶν Μεγαλομαρτύρων αὐτῆς ἀποτελεῖ τήν ἀδιάψευστον μαρτυρίαν τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἐν Χριστῷ ἐλπίδος ἡμῶν, ὡς διακηρύσσει καί ὁ θεῖος Παῦλος: «Νυνί δέ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο· ἐπειδή γάρ δι’ ἀνθρώπου ὁ θάνατος, καί δι’ ἀνθρώπου ἀνάστασις νεκρῶν. Ὥσπερ γάρ ἐν τῷ Ἀδάμ πάντες ἀποθνῄσκουσιν, οὕτω καί ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται», (Α΄ Κορινθ. 15, 20-22). «Ἀνέτειλεν ἰδού, τό τῆς χάριτος ἔαρ», λέγει ὁ μελῳδός, «ἐπέλαμψε Χριστοῦ ἡ Ἀνάστασις πᾶσι· καί ταύτῃ συνεκλάμπει νῦν, Γεωργίου τοῦ μάρτυρος ἡ πανέορτος καί φωτοφόρος ἡμέρα· δεῦτε ἅπαντες λαμπροφοροῦντες ἐνθέως, φαιδρῶς ἑορτάσωμεν».

Τό μαρτύριον τοῦ αἵματος τῶν φίλων τοῦ Χριστοῦ καί δή τοῦ μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἀποτελεῖ τρανήν καί ἀναντίρρητον διαχρονικήν μαρτυρίαν ἐν τῇ ἱστορικῇ πορείᾳ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὅτι ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι ἡ Ἀνάστασίς Του ἀπαντᾷ ἀφ’ ἑνός μέν εἰς τόν ὑπαρξιακόν θάνατον τοῦ ἀνθρώπου, ἀφ’ ἑτέρου δέ καθορίζει τό πλήρωμα τοῦ ἐν Χριστῷ ζῶντος ἀνθρώπου ὑπό τήν θεώρησιν τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ ποιηθέντος αὐτοῦ. (Γεν. 1,26). Ἰδού τί λέγει ἐν προκειμένῳ ὁ ἔγκριτος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Πτωχεύει τήν ἐμήν σάρκα, ἵν’ ἐγώ πλουτίσω τήν αὐτοῦ Θεότητα. Καί ὁ πλήρης κενοῦται. Κενοῦται γάρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπί μικρόν, ἵν’ ἐγώ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως. Τίς ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητος; τί τό περί ἐμέ τοῦτο μυστήριον; Μετέλαβον τῆς εἰκόνος καί οὐκ ἐφύλαξα. μεταλαμβάνει τῆς ἐμῆς σαρκός, ἵνα καί τήν εἰκόνα σώσῃ καί τήν σάρκα ἀθανατίσῃ», (ΒΕΠΕΣ, 60, 191).

Ὁ ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ φωτισθείς μέγας Γεώργιος καί τά ἄνω φρονῶν, ἑαυτόν προσήγαγε ἐνώπιον τοῦ διώκτου αὐτοῦ καί εἰδωλολάτρου Ρωμαίου Αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ καί μετά παρρησίας εἶπεν, συμφώνως τῇ μαρτυρίᾳ τοῦ ὑπηρέτου αὐτοῦ Πασικράτους: «Αἰσχύνθητε οὖν οἱ τόν μέν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τόν πάντων Δημιουργόν καί Δεσπότην φρενοβλαβῶς ἀθετοῦντες, δαίμονας δέ τούς ἀκαθάρτους θεοποιούμενοι καί εἴδωλα τούτων πνοῆς ἔρημα καί κωφά διά τιμῆς ἄγειν αἱρούμενοι. Εἴ τι οὖν ἐμοί πείθεσθε, τό σκότος ἀφέντες προσέλθετε τῷ θείῳ φωτί καί τῆς πλάνης ἀποστάντες τῇ ἀληθείᾳ προσδράμετε, ἥτις ἐστίν ζωῆς μακαρίας καί δόξης μή ληγούσης ἀξιωθήσεσθε. Ἡ γάρ δόξα ὑμῶν αὕτη σαθρά καί ματαία καί χλόῃ παραπλησίως μαραινομένη. Οὐκ ἀνέχομαι Θεότητος ὑβριζομένης ἐφησυχάζειν … ἐμοί τό μέν πρῶτον καί τιμιώτατον ὄνομα Χριστιανός καί Χριστοῦ δοῦλος, δι‘ οὗ καί τόν παρόντα βίον εἰλικρινεῖς καί ἀπρόσκοπτοι διαπεραιούμεθα καί μετά τήν ἐντεῦθεν ἀπαλλαγήν ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι τήν ἀνόλεθρον καί μακαρίαν λῆξιν καρπούμεθα».

Ἡ ὁμολογία αὕτη τοῦ Γεωργίου φανερώνει ἐναργέστατα, ὅτι ὁ πιστός μάρτυς καί φίλος τοῦ Χριστοῦ ἐγένετο συμμάρτυς τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι μιμητής τοῦ πάθους τοῦ ὑπέρ τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου τήν ψυχήν αὐτοῦ θέντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ἐπί πλέον δέ ὅτι ὁ Χριστιανός ἀποτελεῖ τήν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ ζῶσαν μαρτυρίαν τοῦ ἀληθινοῦ Φωτός, τοῦ διαλύοντος τό σκότος, ὡς κηρύττει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «ἐν αὐτῷ τῷ Θεῷ λόγῳ τῷ Χριστῷ ζωή ἦν καί ἡ ζωή ἦν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων. Καί τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καί ἡ σκοτία αὐτό οὐ κατέλαβεν», (Ἰωάν. 1, 4-5).

Πρός τοῦτο προσήλθομεν καί ἡμεῖς σήμερον ἐκπροσωποῦντες τήν Αὐτοῦ Θειτάτην Μακαριότητα, τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον Γ’, μεταφέροντες τάς Πατρικάς Αὐτοῦ εὐχάς καί Πατριαρχικάς εὐλογίας, ἵνα ὑμεῖς, Πανοσιολογιώτατε Ἅγιε Ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας, κ. Θεόφιλε, συνεχίζητε καί αὐξάνητε, τήν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ ἀποστολήν καί διακονίαν τῆς Ἀντιπροσωπείας τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας πρός σωτηρίαν ψυχῶν καί δόξαν τοῦ Τριλαμποῦς Ὀνόματος τοῦ Παναγίου Θεοῦ ἡμῶν.

Χριστός Ἀνέστη!»

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

 




Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς, 1ης /14ης Ἀπριλίου 2023, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἡ μεγαλοπρεπής καί κατανυκτική τελετή τοῦ Ἐπιταφίου.

Κατά τήν τελετήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται τήν ἀπό τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ Ἀποκαθήλωσιν τοῦ ἀχράντου σώματος τοῦ Κυρίου ὑπό Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας καί τήν ταφήν Αὐτοῦ εἰς τό ἐγγύς τοῦ Γολγοθᾶ μνημεῖον.

Ἡ τελετή ἤρχισε εἰς τό Καθολικόν μέ τόν Κανόνα «Κύματι θαλάσσης», ἕως ὅτου ἐνεδύθησαν ὁ Προεξάρχων αὐτῆς Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς.

Ἅμα τούτῳ, ἐγένετο ἔναρξις τῆς λιτανείας ἀπό τοῦ Καθολικοῦ πρός τά δεξιά, εἰς τό προσκύνημα «Μή μου ἅπτου» καί τό παρεκκλήσιον τῶν Κλαπῶν, τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου, τῆς Εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τοῦ Ἀδάμ.

Ἀκολούθως ἐγένετο ἡ ἄνοδος εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν. ‘Αναγνωσθέντος τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Σταυρώσεως,ἔλαβε χώραν ἡ προσκύνησις εἰς τόν τόπον τῆς ἐμφυτεύσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ  καί ἡ ἄρσις τοῦ εἱλητοῦ τοῦ Ἐπιταφίου ἀπό τῆς Ἁγίας Τραπέζης.

Ἐν συνεχείᾳ πλησίον εἰς τόν χῶρον τοῦ Προσκυνήματος τῆς Ἀποκαθηλώσεως ἀνεγνώσθη τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀποκαθηλώσεως τοῦ Κυρίου ἀπό τοῦ Σταυροῦ ὑπό Ἰωσήφ καί Νικοδήμου.

Τοῦ εἱλητοῦ αἰρομένου ὑπό ἕξι Ἀρχιερέων, ἔλαβε χώραν λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου καί ἀκολούθως ἡ τοποθέτησις αὐτοῦ ἐπί τῆς πλακός τοῦ Ἁγίου Τάφου.

Ἐψάλησαν ἐν συνεχεία τά Ἐγκώμια τοῦ Ἐπιταφίου εἰς τρεῖς Στάσεις, Α’ «Ἡ ζωή ἐν Τάφῳ…», Β΄ «Ἄξιόν Ἐστιν…»,  καί Γ’ «Αἱ γενεαί πᾶσαι…».

Εἰς ἑκάστην τούτων ἐγίνετο καί τό θυμίαμα κατά τό Τυπικόν.

Πρό τῶν Εὐλογηταρίων ἐξεφωνήθη τό κήρυγμα ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως  Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἐλλάδος,

Σεβαστοί Πατέρες,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί, 

 

Ὄντως μεγάλα, θαυμαστά καί εὐεργετικά εἶναι τά ἔργα τοῦ Θεοῦ διά τόν ἄνθρωπον. «Τά ἀόρατα Αὐτοῦ ἀπό κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται» κατά τόν οὐρανόβάμονα ἀπόστολον Παῦλον (Ρωμ. 1, 20). Μέ τά ποιήματα, τά δημιουργήματά Του, ὁ Θεός ἔδωσε εἰς τόν ἄνθρωπον καί τήν γνῶσιν τῆς αϊδίου, τῆς  αἰωνίου Αὐτοῦ δυνάμεως καί τελειότητος. Καί ἐν ᾧ ταῦτα οὕτως ἀπ’ ἀρχῆς τῆς κτίσεως καί τῆς δημιουργίας, «ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ὁ Θεός ἐλάλησε τοῖς ἀνθρώποις ἐν υἱῷ» (Ἑβρ. 1,1).  Ὁ Θεός κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν. Συγκαταβαίνων τοῖς ἀνθρώποις, «ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. 3,16). Ἐνεφανίσθη ἀναμέσον τῶν ἀνθρώπων σεσαρκωμένος, εἰληφώς σάρκα ἀνθρωπίνην. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ Μονογενής ἐγένετο καί υἱός τοῦ ἀνθρώπου, υἱός τῆς Παρθένου ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Ἐγνωρίσθη ὡς Θεάνθρωπος ἐν μιᾷ τῇ ὑποστάσει, δύο ταῖς φύσεσι, θελήμασι καί ἐνεργείαις. Ἐν τῷ φανέντι καί ἐπί γῆς ὀφθέντι Χριστῷ, «ὁ Θεός ἦν ἐνεργῶν».

Ὁ Χριστός, ἐλθών εἰς τήν γῆν, ἀπεκάλυψεν εἰς ἡμᾶς τόν Πατέρα, πάντα δέ ὅσα ἐποίησε, ἐποίησε τῇ εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός Αὐτοῦ. Ὁ Ἴδιος εἶπεν ὅτι  «οὐ ζητῶ τό θέλημα τό ἐμόν, ἀλλά τό θέλημα τοῦ πέμψαντός μου Πατρός»,  (Ἰω. 5, 30). Αἱ πράξεις τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί πράξεις τοῦ Πατρός Αὐτοῦ, καθ’ ὅτι ὁ Ἴδιος εἶπεν, «Ἐγώ καί ὁ Πατήρ ἕν ἐσμεν» (Ἰω. 10,30)Τό πλήρωμα τοῦ νόμου καί τῶν προφητῶν αὐτός ὑπάρχων Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν καί πληρῶν πᾶσαν τήν Πατρικήν οἰκονομίαν», δέν κατέλυσε, δέν κατήργησε, ἀλλά ἐπλήρωσε, συνεπλήρωσε τόν νόμον Μωϋσέως. « Ἠλευθέρωσεν ἡμᾶς τῇ ἐλευθερίᾳ» (Γαλ. 5,1) ἐκ τῶν τυπικῶν διατάξεων τοῦ νόμου. Ἀντί τοῦ «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ καί ὀδόντα ἀντί ὀδόντος» (Ἐξοδ. 21,24), ἐδίδαξε καί ἐφήρμοσε τήν ἀγάπην ὄχι μόνον πρός τόν πλησίον ἀλλά καί πρός τούς ἐχθρούς. Τῇ θεϊκῇ Αὐτοῦ δυνάμει καί ἐνεργείᾳ ἐθεράπευσεν ἀσθενεῖς, ὠμμάτωσε τυφλούς, ἐζωοποίησε παραλύτους, ἀνέστησε νεκρούς. Ἐνεκαινίασε τόν καιρόν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τόν καιρόν τοῦ Εὐαγγελίου, τόν νόμον τῆς χάριτος, «ἐκήρυξε ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. 4,19). Ἐκάλεσε πρός Ἑαυτόν «πάντας τούς κοπιῶντας καί πεφορτισμένους, ἵνα ἀναπαύσῃ αὐτούς», (Ματθ. 11,28). «Τούς πεινῶντας καί διψῶντας, ξένους καί φυλακισμένους»  ἐκάλεσε «ἀδελφούς Αὐτοῦ ἐλαχίστους» (Ματθ. 25, 31-46). Γυναῖκα συλληφθεῖσαν ἐπί μοιχείᾳ δέν ἀπέπεμψεν εἰς λιθοβολισμόν, ἀλλά ἀπέστειλε νά ζήσῃ νέαν ζωήν. Ληστήν ἐπί σταυροῦ Αὐτῷ συσταυρούμενον δέν κατεδίκασε, ἀλλά εἰσήγαγε πρῶτον εἰς τόν παράδεισον θέσαντα ὡς κλεῖδα εἰσόδου τήν μετάνοιαν. Πρός τί ὅλα ταῦτα;  Διά νά σωθῇ ὁ ἄνθρωπος, ἐφ’ ὅσον μάλιστα ὡς εἶπε, «τό Σάββατον ἐγένετο διά τόν ἄνθρωπον καί οὐχί ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον» (Μάρκ. 2,27). Διά τόν Ὕψιστον ὑψίστην ἀξίαν ἀποτελεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἵνα μή ἀπολεσθῇ ἡ ψυχή αὐτοῦ.

Καί ἐπειδή, ὡς ψάλλει ἡ Ἐκκλησία, κατά τάς ἡμέρας ταύτας, «τά πάντα προσίεται, ἵνα σώσῃ τόν ἄνθρωπον», ἔτι καί σταυρόν ὑπέρ ἡμῶν ἑκουσίως ὑπέμεινε. «Ἐνῷ ὑπέρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα καί τολμᾷ τις ἀποθανεῖν, κατά τόν ἀπόστολον Παῦλον, «Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε, ἡμῶν ἀσεβῶν ὄντων». (Ρωμ. 5, 7- 8). Διά τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ κατῆλθεν εἰς τόν Ἅδην ὁ Χριστός καί ἀνεζήτησε καί ἐκεῖ τόν πλανηθέντα Προπάτορα καί ὅλους τούς ἀπογόνους αὐτοῦ. Ἡ εἰς Ἅδου δέ κάθοδος Αὐτοῦ ἀποτελεῖ καί τήν ἀνάστασιν Αὐτοῦ, ὡς δηλοῖ τοῦτο ἡ Ὀρθόδοξος εἰκών τῆς Ἀναστάσεως. Τοῦτο, τό μυστήριον τοῦ σταυροῦ, κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, εἶναι τό μέγιστον καί τό πλέον ἀξιοθαύμαστον τῶν θαυματουργημάτων τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ»,  ὡς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «τοῖς μέν ἀπολλυμένοις» (Κορ. Α΄ 1,18), δι’ ἐκείνους δηλαδή οἱ ὁποῖοι μέ τήν ἐλευθέραν των ἐκλογήν βαδίζουν τόν δρόμον τῆς ἀπωλείας, εἶναι μωρία, ἀνοησία. « Ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι Ἰουδαίοις σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρία» (Κορ. Α΄,1-23), διότι ὁ ἐσταυρωμένος Χριστός, διά μέν τούς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι ἀναμένουν τόν Χριστόν Μεσσίαν ὡς ἐπίγειον βασιλέα, εἶναι πρόσκομμα, ἐπί τοῦ ὁποίου σκοντάφτουν καί δέν πιστεύουν, διά δέ τούς Ἕλληνας εἰδωλολάτρας ὁ ἐσταυρωμένος Θεός, ὁ ὁποῖος δέν ἐνίκησε τούς ἐχθρούς του, παρουσιάζεται ὡς ἰδέα μωρά καί ἀνόητος. Γιά τούς πιστεύοντας ὅμως Ἰουδαίους καί Ἕλληνας ὁ ἐσταυρωμένος Χριστός εἶναι « Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία» (Κορ. Α΄, 1-24) καί σωτηρία.

 

Τοῦτον τόν σταυρόν τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστάντος Χριστοῦ αἴρει καί τό σῶμα Αὐτοῦ ἡ Ἐκκλησία. Ὁ Ἀναστάς Χριστός εἶναι διά τήν ἐκκλησίαν ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστός , «Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν Ἐσταυρωμένον;» (Μάρκ. 16,6), εἶπον αἱ Μυροφόροι. Ὁ Χριστός προβάλλεται πάντοτε ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης ἑκάστου ἱεροῦ ναοῦ ὡς ὁ Ἐσταυρωμένος Νυμφίος αὐτῆς. Ὡς ἡ ἐπί τῆς γῆς ζωή τοῦ Κυρίου ἦτο ἐσταυρωμένη ἀναστάσιμος, οὕτως καί ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῆς γῆς εἶναι ἐσταυρωμένη ἀναστάσιμος. Ἡ Ἐκκλησία δέν θριαμβολογεῖ, δέν ἐπαίρεται, ἀλλά πάσχει, συμπάσχει μετά τοῦ πάσχοντος ἀνθρώπου, πάσχοντος ἀπό τά πάθη του, ἀπό τήν ἔλλειψιν πυξίδος ζωῆς, ἀπό τήν ἐκμετάλλευσιν «τῶν ἀρχόντων τῆς γῆς»  καί ἀπό τό αἱματοκύλισμα,  ἀδελφικόν ἐνίοτε εἰς τά πεδία τοῦ πολέμου, εἰς τά ὁποῖα εἰς οὐδέν λογίζεται ἡ ἀνθρωπίνη ζωή.

Συμπάσχουσα μεθ’ὅλων τῶν πασχόντων ἀνά τόν κόσμον, ἰδίᾳ ὅμως μετά τῶν τέκνων τοῦ ἐντοπίου ποιμνίου αὐτῆς, ἐν οἷς καί οἱ συρρεύσαντες ἀθρόοι εὐλαβεῖς προσκυνηταί, ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, Σιών ἡ Ἁγία, «ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ δεξαμένη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως», ἔχει τό προνόμιον, τήν εὐλογίαν, νά μαρτυρῇ καί νά κηρύττῃ Χριστόν Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα εἰς ὅλους τούς τόπους τῆς κατά σάρκα ἐμφανείας τοῦ Κυρίου καί αὐτήν τήν ὥραν κατά τήν σεμνήν καί κατανυκτικήν τελετήν ταύτην τοῦ ἱεροῦ Ἐπιταφίου, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ταφῆς καί τῆς εἰς Ἅδου Καθόδου τοῦ Κυρίου, τῆς ὁποίας προΐσταται ὁ σεπτός Προκαθήμενος Ἱεροσολύμων Μακαριώτατος Πατριάρχης Θεόφιλος, δέεται ὑπέρ εἰρήνης καί ἀγαθῆς καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου καί ὑπέρ τῆς εἰρήνης καί τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος τῶν κατά τόπους  Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Ἀμήν».

Ἐν συνεχείᾳ ἐψάλησαν τά Εὐλογητάρια, οἱ Αἶνοι, ἡ Δοξολογία πρό τοῦ Ἁγίου Τάφου καί ἀκολούθως εἰς τό Καθολικόν τά Ἀναγνώσματα καί ἐψάλησαν τά τροπάρια: «Ὁ εὐσχήμων  Ἰωσήφ ἀπό τοῦ ξύλου καθελών» καί ἐτοποθετήθη τό εἱλητόν ἐπάνω εἰς τήν Ἁγίαν Τράπεζαν.

Τέλος, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Τήν Τετάρτην, 9ην/22αν Μαρτίου 2023, ἑωρτάσθη εἰς τό πλαίσιον τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ἐσωτερικῶς ἡ Ὀνομαστική ἑορτή τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν  μαρτυρησάντων εἰς τήν λίμνην Σεβαστείας τοῦ Πόντου τό ἔτος 320 ἐπί Λικινίου δι’ Ἀκολουθίας Ὄρθρου, Ἑσπερινοῦ καί θείας Λειτουργίας Προηγιασμένης εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, προεξάρχοντος Αὐτοῦ τοῦ Μακαριωτάτου.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν εἰς τό Ἐπιτροπικόν ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη τά συγχαρητήρια τῆς Ἀδελφότητος καί τάς εὐχάς αὐτῆς ὑπέρ ὑγιείας, εὐημερίας καί μακροημερεύσεως.

Τό δέ Σάββατον, 12ην/25ην Μαρτίου 2023, ἑωρτάσθη μέ μετάθεσιν ἡ Ὀνομαστική ἑορτή τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἐπί τῷ ἑορτασμῷ τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, συμφώνως πρός τήν Τυπικήν καί Καθεστωτικήν Διάταξιν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ὡς «Παρρησία» διά Μεγάλου Ἑσπερινοῦ   ἀφ’ ἑσπέρας εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, μετά τόν ὁποῖον ἀνεγνώσθη καί ἡ Δ΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Τήν πρωΐαν τῆς κυριωνύμου ἡμέρας τῆς ἑορτῆς ἔλαβε χώραν Συλλείτουργον εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ  τῆς Ἀναστάσεως, Προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Διοκαισαρείας κ. Βενεδίκτου, τοῦ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος παρεπιδημοῦντος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Λύδδης κ. Δημητρίου, Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, Πέλλης κ. Φιλουμένου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Δραγουμᾶνος Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος, τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξάνδρου καί τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰωάννου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων καί ἄλλων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς Βυζαντινῆς χορῳδίας ὑπό τόν Πρωτοψάλτην καί τέως Πρόεδρον τῆς ΟΜΣΙΕ/ Ὁμοσπονδίας Συλλόγων Ἱεροψαλτῶν Ἑλλάδος κ. Γεωργίου Ναούμ, βοηθούντων τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου καί προσευχομένου πλήθους ἐντοπίων πιστῶν καί προσκυνητῶν, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα, τοῦ Πρέσβεως τῆς Ρωσίας κ. Βικτόρωφ καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Γεωργίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Λάσα.

Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἐτελέσθη Δοξολογία ἐπί τῇ Ὀνομαστικῇ ἑορτῇ τοῦ Μακαριωτάτου.

Μετά τήν ἄνοδον εἰς τά Πατριαρχεῖα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον κατά τήν τάξιν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἀνερχόμενοι τάς πνευματικάς βαθμίδας τοῦ χρόνου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς διά τήν ὑποδοχήν τοῦ Ἁγίου Πάσχα, εὑρίσκομεν ὡς ὄασιν πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ καί ψυχικῆς ἀναψυχῆς τήν ἑορτήν τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν ὁμολογησάντων τόν Χριστόν, ἐκτεθέντων εἰς τό ψῦχος τῆς λίμνης Σεβαστείας τοῦ Πόντου, καθ’ ὅλην τήν νύκτα ὑπομεινάντων, κατεαχθέντων τά σκέλη τήν πρωΐαν καί οὕτω καλῶς ἀθλησάντων καί στεφανωθέντων ἐπί Λικινίου τό 320. Τό αἷμα τούτων ὡς καί ὅλων τῶν μαρτύρων συγκιρνᾶται μετά τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί συνθεμελιώνει καί συστερεώνει τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Εὐγνωμονοῦσα τούτους ἡ Ἐκκλησία διά τό μαρτύριον αὐτῶν, διαιωνίζει τό ὄνομα ἑνός ἑκάστου καί ἐνισχύεται ἐκ τοῦ παραδείγματος αὐτῶν καί ἐκ τῶν πρεσβειῶν αὐτῶν ὑπέρ αὐτῆς πρός Κύριον.

 Πρός τιμήν τοῦ μαρτυρίου αὐτῶν, ἰδίᾳ δέ τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν ἁγίου Θεοφίλου, εἰς τό ὄνομα τοῦ ὁποίου σεμνύνεται ἡ Ὑμετέρα σεπτή  Μακαριότης, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, συμφώνως πρός τήν Τυπικήν καί Καθεστωτικήν Διάταξιν αὐτῆς, ἐτέλεσε πανηγυρικήν ἑορτήν εἰς τό Καθολικόν τοῦ πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἐν συλλειτουργίᾳ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου, τῶν Ἱερομονάχων τῆς Γεραρᾶς ἡμῶν Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ κλήρου τοῦ Πατριαρχείου, τῇ συμπροσευχῇ τῶν μοναχῶν καί πλήθους προσκυνητῶν καί παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα, τοῦ Πρέσβεως τῆς Ρωσίας καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Γεωργίας καί διπλωματικῶν Ἐκπροσώπων ἄλλων κρατῶν καί πλήθους πιστοῦ λαοῦ.

Δεηθέντες ὑπέρ ὑγιείας  καί εὐσταθείας τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ἐν τῷ Ναῷ, ἀνήλθομεν καί εἰς τό ἱερόν τοῦτο «ὀσπίτιον» Ἡμῶν, ἵνα συγχαρῶμεν Αὐτῇ ἐπί τοῖς Ὀνομαστηρίοις καί προσείπωμεν Αὐτῇ ὅσα εὔφημα, ἀληθῆ καί τίμια ἁρμόζουν Αὐτῇ ἐκ τῶν ἔργων Αὐτῆς τεκμαιρόμενα.

Μνημονευτέον ἐν πρώτοις ὅτι ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἀνέλαβε  πρωτοβουλίας συνεργασίας μετά τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς διά τήν ὑποστήριξιν οὐχί μόνον τῶν δικαιωμάτων τῶν προσκυνηματικῶν σεβασμάτων καί περιουσιῶν αὐτῶν ἀλλά καί αὐτῆς ταύτης τῆς ὀντότητος καί τῆς διαμονῆς τῶν χριστιανῶν ἐν τῇ γενετείρᾳ αὐτῶν. Τοῦτο συνέβη εἰς συλλογικάς ἐκδηλώσεις, ὡς εἰς τήν παμπληθῆ συγκέντρωσιν τοῦ ἀνάμματος τοῦ Χριστουγεννιάτικου δένδρου εἰς τό παρά τήν πύλην τοῦ Δαβίδ ξενοδοχεῖον τοῦ Πατριαρχείου Imperial, ἐπαπειλούμενον ἐκ τῶν εἰς βάρος αὐτοῦ συναφθεισῶν διεφθαρμένων συμφωνιῶν τοῦ ἔτους 2004. Εἰς τήν ἀνεπιφύλακτον ὑποστήριξιν τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν ὡσαύτως ἐν ἀμοιβαιότητι ἀνταποκρινομένη ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης, ἐπεσκέφθη εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἐπί τόπου τό δεχθέν δολιοφθοράν τῶν τάφων αὐτοῦ κοιμητήριον τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών καί τό ἐν τῷ χώρῳ τοῦ Πραιτωρίου παρεκκλήσιον τῶν Φραγκισκανῶν, ἐν ᾧ ἐθραύσθη ἡ  ἀνάγλυφος εἰκών τοῦ Χριστοῦ παρά ἀκραίων φανατικῶν Ἰουδαϊκῶν στοιχείων, τῶν μή φεισθέντων οὔτε τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος, ἀλλά ἐγειράντων χεῖρας ἀσεβεῖς κατ‘ αὐτοῦ μόλις τήν παρελθοῦσαν Κυριακήν τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Τά δικαιώματα ταῦτα τῶν Χριστιανῶν  ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης εὐθαρσῶς ὑπεστήριξε καί εἰς τήν καθιερωμένην ἐπί τῷ Νέῳ Ἔτει συννάντησιν τῶν Ἀργηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν μετά τοῦ Προέδρου τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ κ. Χέρτσογκ.

Μετά τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης εἰργάσθη ἐπιμόνως ὡσαύτως διά τήν διατήρησιν τοῦ καθεστῶτος τῆς Παλαιᾶς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, συμπεριλαμβανομένου τοῦ καθεστῶτος τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος ἐν συνεργασίᾳ μετά τοῦ βασιλέως τῆς Ἰορδανίας, ἔχοντος τήν κουστωδίαν τῶν Μουσουλμανικῶν καί τῶν Χριστιανικῶν Σεβασμάτων τῶν Ἁγίας Γῆς. Διά τήν ὑποστήριξιν καί προώθησιν τῶν συμφερόντων τοῦ Πατριαρχείου καί ὅλων τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς ἀνέλαβεν ὑπερπόντιον ταξίδιον ἡ Υμετέρα Μακαριότης εἰς Ἡνωμένας Πολιτείας Ἀμερικῆς.

Εἰς τόν προσκυνηματικόν τομέα ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης μέ γνώμονα τήν διατήρησιν τῶν δικαιωμάτων ἡμῶν συνειργάσθη πρωτίστως μετά τῶν Φραγκισκανῶν διά τήν στερέωσιν τοῦ ὑπεδάφους καί τήν συντήρησιν τοῦ δαπέδου τῆς ροτόντας καί τοῦ Ἑπτακαμάρου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως βάσει ἐπιστημονικῆς μελέτης τοῦ Πανεπιστημίου Sapienza τῆς Ρώμης .

 Ἰδιαιτέρως εἰργάσθη ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης διά τήν ἐκπόνησιν μελετῶν καί τήν ἐξεύρεσιν πόρων στερεώσεως καί εὐπρεπισμοῦ τοῦ ἐξιδιασμένου χώρου τοῦ Καθολικοῦ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί τοῦ Σκευοφυλακίου αὐτοῦ καί διά τήν ἐπαναλειτουργίαν τοῦ Μουσείου τοῦ Πατριαρχείου ἐν συνεργασίᾳ  μετά τοῦ ἐπιχειρηματίου καί Διοικητοῦ τοῦ Ἁγίου Ὄρους κ. Ἀθανασίου Μαρτίνου. Εἰς τό ἀνακαινιστικόν τοῦτο πρόγραμμα ἐντάσσονται αἱ ἐπιτελούμεναι ἤδη ἐργασίαι συντηρήσεως πολυτίμων παλαιῶν εἰκόνων καί τῶν ἀποσυναρμολογημένων τμημάτων τοῦ πολυελαίου τοῦ Καθολικοῦ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, εὑρεθέντων εἰς τήν ἄνωθεν τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου τράπεζαν τῆς Ἀδελφότητος ἀπό τῶν ἡμερῶν τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Θεοφάνους, ὑπό εἰδικῶν συντηρητῶν ἐλθόντων ἐκ Ρωσίας ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ ἐκ Κύπρου συντηρητοῦ εἰκόνων καί βιβλίων κ. Σταύρου Ἀνδρέου, συνεχίζοντος τό ἔργον αὐτοῦ καί εἰς τά παλαίτυπα τῆς πλουσίας Βιβλιοθήκης τῆς Μονῆς τοῦ Σταυροῦ. Εἰς ταύτην τήν Μονήν, τήν στεγάσασαν τήν περιώνυμον Θεολογικήν Σχολήν τοῦ τιμίου Σταυροῦ, ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἤδη προετοιμάζει ἐν συνεργασίᾳ μετά τῶν Πανεπιστημίων Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου τήν ἵδρυσιν καί λειτουργίαν Κέντρου  Βιβλικῶν Ἐρευνητικῶν Μελετῶν.

 Παρά τάς οἰκονομικάς δυσκολίας τῆς ἐποχῆς ἡμῶν δέν ἔλειψεν ἡ ἐν τῷ μέτρῳ τῶν δυνατοτήτων τοῦ Πατριαρχείου οἰκονομική ἐνίσχυσις τοῦ ποιμνίου εἰς τά ἐπιτελούμενα ὑπ’αὐτοῦ ἔργα συντηρήσεως τῶν ἱερῶν ναῶν αὐτοῦ ὡς εἰς Κούφρ Σμέα καί Σαχνίν καί ἀλλαχοῦ καί ἡ ἑκάστοτε παρά τῆς ὑμετέρας Μακαριότητος προσκυνηματκή καθοδήγησις αὐτῶν ὡς καί ἡ τοιαύτη τῶν προσκυνητῶν, κατακλυσάντων καί πάλιν τήν Πατριαρχικήν αἴθουσαν καί τά Πανάγια Προσκυνήματα μετά τήν δεινήν δοκιμασίαν τοῦ ἰοῦ τοῦ Covid. Εἰς τάς προσκυνηματικάς συναντήσεις ταύτας, τῶν ὁποίων προΐσταντο Ἀρχιερεῖς συνοδοί ἐξ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης δέν ἔπαυσε νά τονίζῃ τήν ἀνάγκην συνεχίσεως τοῦ Διορθοδόξου διαλόγου διά τήν ἀποκατάστασιν καί πάλιν τῆς ἀπολεσθείσης Ὀρθοδόξου ἐν Χριστῷ ἑνότητος καί κοινωνίας.

Τά λεχθέντα, Μακαριώτατε, ἀποτελοῦν ὀλίγα μόνον Ἀνάλεκτα, ἐρανιζόμενα ἐκ τοῦ πνευματικοῦ λειμῶνος τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, ἐνισχύοντα ὑμᾶς τούς Ἁγιοταφίτας, ἵνα ἐργαζώμεθα καί συνεργαζώμεθα συμπληροῦντες ἀλλήλους καί δημιουργοῦντες ἔργον ποιμαντικόν ἤ ἀνακαινιστικόν ἕκαστος ἐν ᾦ ἐτάχθη καί πλουτίζοντες τήν παρακαταθήκην τῶν  Πατέρων ἡμῶν.

 Ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, εὔχομαι ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἀδελφότητος ὅλης ὑγιείαν, εὐστάθειαν, μακροημέρευσιν καί δαψιλῆ τήν Θείαν ἐνέργειαν καί ἐνίσχυσιν ἄνωθεν, ἵνα συνεχίζητε τό Θεάρεστον καί πολύτιμον Πατριαρχικόν Ποιμαντικόν Υμῶν ἔργον πρός οἰκοδομήν ψυχῶν, ἔπαινον τοῦ Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί τοῦ γένους ἡμῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο».

Ἐν συνεχείᾳ προσεφώνησεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελος Βλιώρας ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί Πατέρες,

Κυρίες και κύριοι,

 Η συμμετοχή στο σημερινό εορτασμό αποτελεί ιδιαίτερη τιμή και χαρά για όλους μας, καθώς η Αγιοταφιτική Αδελφότητα και το ευλαβές Ποίμνιο, ανάμεσά τους και οι υπηρετούντες στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στα Ιεροσόλυμα, τιμούμε τα Ονομαστήρια του Προκαθήμενου της Σιωνίτιδος Εκκλησίας, της Αυτού Θειοτάτης Μακαριότητος, του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλου Γ΄.

Μακαριώτατε,

Εκ μέρους της Ελληνικής Πολιτείας, σας εκφράζουμε, τον σεβασμό, την αγάπη και την ευγνωμοσύνη της χώρας μας τόσο για το πολυσχιδές ποιμαντικό Σας έργο, όσο και για το σημαντικό εθνικό έργο της διαφύλαξης και ανάδειξης των Ιερών Προσκυνημάτων στην Αγία Γη.

Ταυτόχρονα, θα ήθελα να εκφράσω την ομόπνοη συμπαράσταση της Πατρίδας μας προς το καθ’ ημας Πατριαρχείο, ιδιαίτερα, μέσα στο τρέχον κλίμα γιγάντωσης της μισαλλοδοξίας, καταδικάζοντας, απερίφραστα, την πρόσφατη επίθεση στο Πανάγιο Προσκύνημα του Θεομητορικού Μνήματος στη Γεθσημανή, όπως και το δυστυχώς ογκούμενο κύμα βίας εναντίον χριστιανικών τόπων λατρείας στα Ιεροσόλυμα.

Για την Ελλάδα, η προάσπιση του θεσμού του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, των δικαίων και των δικαιωμάτων του, όπως και του Εθιμικού Προσκυνηματικού Καθεστώτος, αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα.

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι σταθερό σημείο αναφοράς για τον απανταχού Ελληνισμό, μάρτυρας και φάρος της μακραίωνης εδώ παρουσίας μας και Ποιμήν των Ελληνορθόδοξων πιστών στην Αγία Γη.

Για όλους εμάς, το Ιερό Καθίδρυμα είναι συνταυτισμένο με τη διατήρηση ακεραίων των Ιερών Προσκυνημάτων του Χριστιανισμού, τα οποία με αφοσίωση και αυταπάρνηση υπερασπίζεται.

Η σημερινή εορτή είναι μια επίκαιρη αφορμή να αναλογιστούμε όλα όσα «ἀκηκόαμεν», «ἅ ἑωράκαμεν καί αἱ χεῖρεις ἡμῶν ἐψηλάφησαν», κατά τον αγιογραφικό στίχο.

Οι εργώδεις προσπάθειές Σας για την αναστήλωση και ανάδειξη των Ιερών Προσκυνημάτων της Πίστης μας και για την πνευματική καθοδήγηση και ευημερία ενός ποιμνίου που υφίσταται σημαντικές προκλήσεις και δοκιμασίες, αναδεικνύουν τη διαχρονική σημασία του Ιερού Καθιδρύματος, για την τήρηση των απαραιτήτων ισορροπιών στο περιβάλλον της Αγίας Γης.

Ο λόγος και το έργο Σας αποτελεί, αναμφίβολα, έκφραση της αγάπης, της αγωνίας και της προσευχής για το μέλλον της Χριστιανικής Παρουσίας στην Αγία Γη, που εμπεριέχει τόσο τον πόνο και την αγωνία του Σταυρού, όσο και την ελπίδα και το φως της Ανάστασης.

Μέσα σε αυτές τις προκλήσεις, τόσο Εσείς, όσο και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα, ενδυναμώνεστε από τη γνήσια πίστη και την αυθεντικότητα του χριστιανικού βιώματος, ώστε με γνώση και αντίληψη των περιστάσεων, με σθένος και αποφασιστικότητα, να μεριμνάτε για το παρόν και το μέλλον του παλαιφάτου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Η αδιάλειπτη προσευχή και διακονία Σας στο ιερό θυσιαστήριο αποτελεί πηγή πνευματικής τροφοδοσίας και στήριξης τόσο των κληρικών όσο και του ποιμνίου Σας για το οποίο μεριμνάτε αόκνως.

 Μακαριώτατε,

Στην ταραγμένη Αγία Γη, όπου η ζωή περικλείει, κάθε μέρα τον πόνο και την ελπίδα, τον θάνατο και τη ζωή, με όρους απτούς και όχι μεμακρυσμένους, η υψηλή αυτή αποστολή δεν επιτρέπει «ὕπνον τοῖς οφθαλμοῖς» και «τοῖς βλεφάροις νυσταγμόν» για τον Ποιμένα και εκκλησιαστικό ηγέτη.

 Επιτρέψτε μου λοιπόν να Σας εκφράσω, τόσο εκ μέρους μου όσο και εκ μέρους των συνεργατών μου, την αναγνώριση και την εκτίμηση μας για το πολυσήμαντο έργο που επιτελείται εδώ, όπως και για την αφοσίωση, το ζήλο και την αυταπάρνηση των Μελών της Αδελφότητας για την προστασία και διατήρηση των Αγίων Προσκυνημάτων, αρετές τις οποίες διαπιστώσαμε πολλάκις και ποικιλοτρόπως κατά τις τακτικές εδώ επισκέψεις μας.

 Τη γιορτινή τούτη μέρα, Σας απευθύνω τις πλέον ειλικρινείς και εγκάρδιες ευχές μας για υγεία, μακροημέρευση και από Κυρίου στήριξη, ώστε να συνεχίσετε να φέρετε εις πέρας την υψηλή αποστολή Σας προς Δόξαν Θεού, για την ευημερία του Πατριαρχείου, του Ιερού Κοινού του Παναγίου Τάφου, του Ελληνορθόδοξου Ποιμνίου Σας και της ειρήνης στη περιοχή. Χρόνια Πολλά και Ευλογημένα».

Ἀκολούθως ὁμίλησεν ὁ Γεωργιανός Πρέσβυς κ. Λάσα, οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καί τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλος, ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος, ὁ ἡγούμενος Μπετζάλλας Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος, ὁ Αἰδεσιμώτατος π. Φάραχ Μπαντούρ καί ἄλλοι.

Τούτοις ηὐχήθη ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ἀγαλλιάσθωσαν καί εὐφρανθήτωσαν ἐπί σοι οἱ ζητοῦντες σε, ὁ Θεός, καί λεγέτωσαν διαπαντός· μεγαλυνθήτω ὁ Κύριος, οἱ ἀγαπῶντες τό σωτήριόν σου» (Ψλμ. 69,5).

 Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς χριστιανοί καί προσκυνηταί.

Ἐπέστη σήμερον ἡ ἱερά καί θαυμαστή ἑορτή τῶν ἱερῶς ἀθλησάντων ἐν Σεβαστείᾳ τῇ πόλει, ἁγίων μεγάλων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, ὧν καί τήν μνήμην ἐν ἀγαλλιάσει καί εὐφροσύνῃ τιμᾷ ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ᾄδουσα καί λέγουσα: «μεγαλυνθήτω ὁ Κύριος οἱ ἀγαπῶντες τό σωτήριόν σου» (Ψλμ. 69,5).

Τό σωτήριον τοῦτο, δηλονότι τό Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας τοῦ Χριστοῦ, ὡμονόουν οἱ Τεσσαράκοντες «κατηρτισμένοι ὄντες ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ» (Α΄ Κορ. 1,10) μετά παρρησίας ἐνώπιον τῶν διωκτῶν εἰδολολατρῶν καί βασανιστῶν αὐτῶν, ἀκούοντες εἰς τήν φωνήν τοῦ θείου Παύλου λέγουσαν: «ὅτι ἅ θύει τά ἔθνη, δαιμονίοις θύει καί οὐ Θεῷ· οὐ θέλω δέ ὑμᾶς κοινωνούς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι» (Α΄ Κορ. 10,20). Προσέτι δέ, οἱ ἅγιοι οὗτοι μάρτυρες ἐνεπνέοντο ἀπό τόν πρωτομάρτυρα Στέφανον, ὁ ὁποῖος ἀφ’ ἑνός μέν, ἀπετέλει τό πρότυπον τῆς ὑπέρ Χριστοῦ ἀγάπης χυθέντος μαρτυρικοῦ αἵματος αὐτοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐκήρυττε τήν μαρτυρίαν τοῦ «Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου», ὁ ὁποῖος ἀποκρινόμενος εἰς τόν Πιλᾶτον εἶπεν: «ἐγώ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καί εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ· πᾶς ὁ ὤν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς», (Ἰω. 18,37).

Τῆς φωνῆς ταύτης τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, ἐγένοντο ὑπήκοοι ἀλλά καί σύμφυτοι τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ) ἀφορῶντες εἰς τήν ἀνάστασιν αὐτοῦ (πρβλ. Ρωμ. 6,5). Τόν ὑπέρ τῆς ἀληθείας μαρτυρικόν θάνατον τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα, ἐγκωμιάζων ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «Ἡμῖν δέ οὐχ ἕνα πρόκειται θαυμάζειν, οὐδέ δύο μόνους…, ἀλλά τεσσαράκοντα ἄνδρες, ὡς μίαν ψυχήν ἐν διῃρημένοις σώμασιν ἔχοντες, ἐν μιᾷ συμπνοίᾳ καί ὁμονοίᾳ τῆς πίστεως, μίαν καί τήν πρός τά δεινά καρτερίαν καί τήν ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἔνστασιν ἐπεδείξαντο».

Ἔχοντες κατά νοῦν, οἱ ἅγιοι Μάρτυρες τόν Κυριακόν τοῦτον λόγον, ὅτι «τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (Ἰω. 16,13), οὐκ ἐπτοήθησαν οὐδέ κατέλαβεν αὐτούς φόβος δειλίας, ἀλλά τοὐναντίον ὡς ἄλλοι τρεῖς παῖδες ἐν τῇ καμίνῳ, ὡς ἐξ ἑνός στόματος ὕμνουν καί ἐδόξαζον καί ηὐλόγουν τόν Θεόν λέγοντες: «μή ἀποστήσῃς τό ἔλεός σου ἀφ’ ἡμῶν» (Δαν. 3,23).

Αὐτό τοῦτο τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀναγεννήσαντος ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν νεκρῶν (πρβλ. Α΄ Πετ. 1,3) ἐζήτουν οἱ γεναῖοι Μάρτυρες «ἐν Πνεύματι ἁγίῳ προσευχόμενοι» (Ἰου. 20), προσκαρτεροῦντες τήν ἀπολύτρωσιν αὐτῶν διά τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, τήν ἄφεσιν τῶν παραπτωμάτων, τοῦ καθαρισμοῦ, δηλονότι τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν, κατά τόν πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ (πρβλ. Ἐφ. 1,7).

Ἡ ἐτήσιος αὕτη ἑόρτιος πανήγυρις τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί ἰδιαιτέρως τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, οὗτινος τήν σεπτήν ἐπωνυμίαν φέρει καί ἡ Ἡμετέρα Μετριότης, ἀποτελεῖ «ὀσμήν εὐωδίας τό μνημόσυνον αὐτῶν τῷ Κυρίῳ» (Λευιτ. 6,8), καί τοῦτο διότι, ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «πᾶσαν στρατιάν τοῦ κόσμου καταλιπόντες, τῷ ἐν οὐρανοῖς Δεσπότῃ προσεκολήθησαν οἱ τοῦ Κυρίου Τεσσαράκοντα Ἀθλοφόροι», γενόμενοι πολῖται τῆς πόλεως Θεοῦ ζῶντος, τοὐτέστιν τῆς ἐπουρανίου Ἱερουσαλήμ τῆς ἐλευθερίας (πρβλ. Ἑβρ. 12,22).

Οἱ ὄντως θεόστεπτοι καί θεοσύλλεκτοι ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, οἱ διά πυρός καί ὕδατος δοκιμασθέντες, μιμούμενοι τόν μαρτυρικόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ, ἀνεδείχθησαν ἀψευδεῖς μάρτυρες καί κήρυκες τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγων: «ὅτι καί Χριστός ἅπαξ περί ἁμαρτιῶν ἔπαθε, δίκαιος ὑπέρ ἀδίκων, ἵνα ἡμᾶς προσαγάγῃ τῷ Θεῷ, θανατωθείς μέν σαρκί, ζωοποιηθείς δέ πνεύματι», (Α΄ Πέτρ. 3,18).

Οἱ ἔνδοξοι Τεσσαράκοντες Μάρτυρες διακρίνονται ἐν τῷ μέσῳ «τοῦ περικειμένου νέφους τῶν μαρτύρων» (Ἑβρ. 12,1) τῆς Ἐκκλησίας, διότι οὗτοι, ὡς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, μή ἔχοντες τήν αὐτήν ἐθνικήν καταγωγήν, «ἄλλος γάρ ἀλλαχόθεν ὥρμητο» ἀνεδείχθησαν γένος τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. «Γένος δέ, τό μέν ἀνθρώπινον, ἄλλο ἄλλον, τό δέ πνευματικόν, ἕν ἁπάντων. Κοινός γάρ αὐτῶν Πατήρ ὁ Θεός, καί ἀδελφοί πάντες, οὐκ ἀπό ἑνός καί μιᾶς γεννηθέντες, ἀλλ’ ἐκ τῆς υἱοθεσίας τοῦ Πνεύματος εἰς τήν διά τῆς ἀγάπης ὁμόνοιαν ἀλλήλοις συναρμοσθέντες».

«Κόσμον τῆς Ἐκκλησίας καί λαῶν εὐφροσύνην καί Θεοῦ δόξαν τοῦ ἐνισχύσαντος … οἱ Χριστοῦ δορυφόροι, οἱ τῶν Ἐκκλησιῶν οἰκοδόμοι … καί οἱ πρός τόν κοινόν ἐχθρόν τῆς ἀνθρωπότητος τόν ἀγῶνα τελέσαντες», λέγει ὁ πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἐγκωμιάζων «τήν μεγάλην καί σύμφωνον τῶν μακαρίων (Τεσσαράκοντα μαρτύρων) φάλαγγα».

Ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ἐν εὐφροσύνῃ τιμῶσα καί γεραίρουσα τήν ἱεράν μνήμην τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων ὡς καί τοῦ συμμάρτυρος καί συναίμου αὐτῶν Θεοφίλου, ἐπετέλεσε ἐν τῷ τόπῳ τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου καί τοῦ τάφου τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τήν ἀναίμακτον εὐχαριστιακήν θυσίαν, τῆς Ἡμῶν Μετριότητος προεξαρχούσης καί περιστοιχουμένης ὑπό τῶν τιμίων τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος μελῶν, Ἀρχιερέων, Ἱερέων καί Ἱεροδιακόνων, συμπροσευχομένων Ἡμῖν εὐλαβῶν προσκυνητῶν καί εὐσεβῶν Χριστιανῶν ἐκ τοῦ Χριστεπωνύμου καί δοκιμαζομένου ποιμνίου ἡμῶν, διαδηλοῦντες οὕτω τόν θαυμασμόν ἡμῶν εἰς τούς ἁγίους τοῦ Θεοῦ. «Ἡμεῖς, λέγει ὁ Ἀστέριος Ἀμασείας, μάρτυρας οὐ προσκυνοῦμεν, ἀλλά τιμῶμεν ὡς γνησίους προσκυνητάς Θεοῦ· οὐ σέβομεν ἀνθρώπους, θαυμάζομεν δέ τούς ἐν καιρῷ πειρασμῶν καλῶς σεβασθέντας Θεόν».

Προσέτι δέ, εὐχαριστήριον δοξολογίαν ἀνεπέμψαμεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τοῖς, τῇ ἐπωνύμῳ τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θεοφίλου, ἀγομένοις σεπτοῖς Ἡμῶν ὀνομαστηρίοις, καί «εὐλογήσαμεν -κατά τόν ἅγιον μάρτυρα Ἰουστῖνον- τόν ποιητήν τῶν πάντων διά τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί διά Πνεύματος Ἁγίου».

Ἡ ἑόρτιος αὕτη ἡμέρα τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων καί ἰδιαιτέρως τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, δέν ἀφορᾷ εἰς τήν Ἡμετέραν Μετριότητα μόνον, ἀλλά κυρίως εἰς τόν Ἀποστολικόν καί Πατριαρχικόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ σώματος δηλονότι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, «ἐν ᾧ ἔχομεν τήν ἀπολύτρωσιν διά τοῦ αἵματος αὐτοῦ» (Ἐφ. 1,7). «Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. 5,8).

Ἡ θεία αὕτη καί τελεία ἀγάπη, ἡ ὁποία «ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α΄ Ἰω. 4,8), ἐσημειώθη ὡς φῶς εἰς τάς καρδίας καί διανοίας τῶν ἁγίων Μαρτύρων τῶν ἐπιδειξάντων «τό τέλειον ἔργον τῆς ἀγάπης», κατά τόν Κλήμεντα Ἀλεξανδρείας, τοὐτέστιν «τό αὐτό φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατά Χριστόν, ἵνα ὁμοθυμαδόν ἐν ἑνί στόματι δοξάζητε τόν Θεόν καί Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. 15, 6).

Τό παράγγελμα τοῦτο τοῦ θείου Παύλου, «τό αὐτό φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατά Χριστόν» (Ρωμ. 15,16), καταγγέλουσι εἰς πάντας ἡμᾶς ἰδιαιτέρως δέ εἰς τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς ἡμῶν τιμίους Προκαθημένους τῶν κατώ τόπων ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῶν τελούντων ἐν καταστάσει «ἀποδιορισμοῦ» (πρβλ. Ἰου. 19), οἱ σήμερον καί ἐν μέσῳ τοῦ εὐπροσδέκτου καιροῦ τῆς μετανοίας καί τῆς εὐλογημένης νηστείας, τιμώμενοι ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, «οἱ ἶσοι τήν ἄθλησιν καί ἶσοι τήν γνώμην καί ἴσους στεφάνους δεξάμενοι» κατά τόν ὑμνῳδόν αὐτῶν.

Ἔχοντες λοιπόν συνεργούς καί ἀντιλήπτορας τούς «ἐκ τῆς υἱοθεσίας τοῦ Πνεύματος εἰς τήν διά τῆς ἀγάπης ὁμόνοιαν ἀλλήλοις συναρμοσθέντας», κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, ἁγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας καί τόν συμμάρτυρα αὐτῶν καί πνευματικόν φύλακα Ἡμῶν Θεόφιλον, ἱκετεύσωμεν αὐτούς καί τήν Ὑπερευλογημένην Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἀειπάρθενον Μαρίαν, ἵνα ἐν εἰρήνῃ, ἐγκρατείᾳ καί μετανοίᾳ ἀξιωθῶμεν καταντῆσαι εἰς τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τούς τιμήσαντας τήν ἑόρτιον ταύτην μνήμην τῶν ἁγίων Μαρτύρων, δύναμιν τήν ἐκ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, φωτισμόν τόν ἐξ ὕψους, τήν δωρεάν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελον Βλιώραν ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, τόν Πρέσβυν τῆς Ρωσσίας εἰς Ἰσραήλ κ. Βικτόρωφ, τόν Πρέσβυν τῆς Γεωργίας εἰς Ἰσραήλ κ. Λάσα, τούς ἐκπροσώπους τοῦ ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀλέξανδρον, ἀντιπρόσωπον τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰωάννην, ἀντιπρόσωπον τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς νεοσυστάτου Κοινότητος Beersheba, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Φάραχ Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰγνάτιον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος τῆς Μπετζάλλας, τόν ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν Κοινοτήτων τῆς περιοχῆς Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος, τήν κ. Παναγιώταν Καφετζῆ προσφωνήσασα ἐκ μέρους τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Ἁγίου Δημητρίου, τόν ἐντιμότατον κ. Ἀθανάσιον Ἀμποῦ – Ἀέτα ἐκ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων, καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!»

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΔΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΤΗΣ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 1821 ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν 10.00ην π.μ. ὥραν τῆς Πέμπτης 10ης/ 23ης Μαρτίου 2023, ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κατά μετάθεσιν διά τήν ἐθνικήν ἐπέτειον τῆς 25ης Μαρτίου 1821, ὡς εὐχαριστία πρός τόν Θεόν διά τήν ἐθνικήν Παλιγγενεσίαν καί ἀπελευθέρωσιν ἀπό τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ καί ὡς ἱκεσία διά τήν ἀνάπαυσιν τῶν ψυχῶν τῶν ἡρωϊκῶς πεσόντων εἰς τά πεδία μαχῶν τοῦ ἔθνους.

Τῆς Δοξολογίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί μελῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου, ψάλλοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου καί τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου καί προσευχομένων τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας καί προσκυνητῶν.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἠκολούθησεν ἄνοδος εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου, ἔνθα προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Τί ἔχω νά κάμω μέ τόν Ναπολέοντα; Ἄν θέλετε ὅμως στρατιώτας διά νά ἐλευθερώσωμεν τήν πατρίδα μας, σέ ὑπόσχομαι καί 5 καί 10 χιλιάδας στρατιωτῶν· μία φορά ἐβαπτισθήκαμεν μέ τό λάδι, βαπτιζόμεθα καί μίαν μέ το αἷμα καί ἄλλη μίαν διά τήν ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος μας». Ἀπό τά ἀπομνημονεύματα τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ, Θεοδώρου Κολοκοτρώνη.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Μετ’ ἀπείρου εὐγνωμοσύνης πρός τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν τό εὐσεβές γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων καί τό Ἑλληνικόν ἔθνος ἡμῶν τιμᾷ τήν ἐπέτειον τῆς 25ης Μαρτίου 1821, τήν ἡμέραν δηλονότι τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς ἐθνεγερσίας αὐτοῦ ἐκ τῆς δουλείας τοῦ Ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ.

Τό παγκόσμιον ἱστορικόν γεγονός τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖον κατέδειξεν ἐμπράκτως τό μεγαλεῖον τῆς δυνάμεως τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως ἀφ’ ἑνός καί τοῦ φρονήματος τοῦ πνεύματος διά τό θεοδώρητον ἀγαθόν τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀνεξαρτήτου πατρίδος ἀφ’ ἑτέρου. «Ὁ Θεός … ἐποίησέν τε ἐξ ἑνός αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπί πᾶν πρόσωπον τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιρούς καί τάς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν», (Πρξ. 17,26) κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἡ ἑλληνιστική θεώρησις τοῦ ἀνθρώπου ὅτι «γένος ὑπάρχοντες τοῦ Θεοῦ» (Πρξ. 17,29) καί ἰδιαιτέρως ἡ ἁγιογραφική τοιαύτη, ὅτι εἰκών ἐσμεν τοῦ Θεοῦ (πρβλ. Α΄ Κορ. 11,7) ἀπετέλει τήν ἀνεξάντλητον πηγήν τήν τροφοδοτοῦσαν, τόσον τήν θυσιαστικήν διάθεσιν διά τό βάπτισμα τοῦ αἵματος, ὅσον καί τήν βεβαίαν ἐλπίδα διά τό βάπτισμα τῆς ἐλευθερίας τῆς πατρίδος.

Ἡ ζωηρά ἐπιθυμία τῆς ἐγκολπώσεως τοῦ πολυτιμοτάτου θησαυροῦ τῆς ἐλευθερίας, ἐδικαίωσε πλήρως τόν ἱερόν ἀγῶνα τῶν ὑποδούλων Ρωμηῶν κατά τῆς ἀποτινάξεως τῆς μακροχρονίου Ὀθωμανικῆς τυραννίας. «Ἄργιε νἄλθη ἐκείνη ἡ ‘μέρα / καί ἦταν ὅλα σιωπηλά / Γιατί τἄσκιαζε ἡ φοβέρα / καί τά πλάκωνε ἡ σκλαβιά» κατά τόν ποιητήν Διονύσιον Σολωμόν.

Πανθομολογουμένως ἡ Ἑλληνική Ἐπανάστασις τοῦ 1821 προκαλεῖ τόν θαυμασμόν ἀλλά καί τήν ἀπορίαν, διότι εἰς τήν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος δέν ὑπάρχει τοιοῦτον ἐφάμιλλον γεγονός. Λέγομεν δέ τοῦτο ἐπικαλούμενοι τήν προκήρυξιν τοῦ μεγάλου ἐθνομάρτυρος Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντου ἀπό τό Ἰάσιον τήν 24ην Φεβρουαρίου 1821, κατά τήν ὁποίαν δηλώνει τά ἐξῆς: «Εἶναι καιρός νά ἀποτινάξωμεν τόν ἀφόρητον τοῦτον Ζυγόν, νά ἐλευθερώσωμεν τήν Πατρίδα, νά κρημνίσωμεν ἀπό τά νέφη … νά ὑψώσωμεν τό σημεῖον, δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τόν Σταυρόν, καί οὕτω νά ἐκδικήσωμεν τήν Πατρίδα καί τήν ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπό τήν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καταφρόνισιν».

Οὐδείς δύνηται νά ἀμφιβάλλῃ ὅτι τά κίνητρα τῶν πρωτεργατῶν καί τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 ἦσαν αὐθεντικά, τοὐτέστιν ἁγνά καί αὐθόρμητα. Τοῦτο ἐξ ἄλλου ἐπιβεβαιοῖ, τόσον τό σύνθημα τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη «νῦν ὁ ἀγών διά τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ τήν ἁγίαν καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερίαν»· ὅσον καί τό γεγονός ὅτι ὁ «ὅρκος ἐγένετο ἐπάνω εἰς τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ» κατά τήν θέλησιν τοῦ Ρήγα Φεραίου.

Ἡ ἐκ τῆς τέφρας τῆς δουλείας ἀναγέννησις τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων ἦτο ἀποτέλεσμα τῶν ἀρχῶν καί τῶν ἀνεξιτήλων πνευματικῶν ἀξιῶν τῆς συναντήσεως τῆς κλασικῆς πολιτισμικῆς κληρονομίας καί τῆς ἁγιοπατερικῆς ἑλληνορθοδόξου Χριστιανικῆς παραδόσεως, κατά τήν ὁποίαν -συνάντησιν- ὁ τῆς ἐπινοίας ἕλλην λόγος παρεχώρησεν τήν θέσιν του εἰς τόν θεῖον Λόγον, τόν γενόμενον σάρκα καί σκηνώσαντα ἐν ἡμῖν (πρβλ. Ἰω. 1,14).

Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ σημερινή ἐπετειακή ἑορτή τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας τοῦ 1821, δέν ἀφορᾷ μόνον εἰς τήν ἱστορικήν μνήμην αὐτῆς ἀλλά καί εἰς τό ἠθικόν μέγεθος αὐτῆς, τοὐτέστιν εἰς τήν διαφύλαξιν τῆς παρακαταθήκης τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ καί δή ἐν τῇ συγχρόνῳ ἡμῶν ἐποχῇ τῆς οὕτω καλουμένης «Νέας τάξεως πραγμάτων», κατά τήν ὁποίαν, ὡς προεῖπεν ὁ μέγας Παῦλος, «ἄνθρωποι κατεφθαρμένοι τόν νοῦν καί ἀδόκιμοι περί τήν πίστιν ἀνθίστανται τῇ ἀληθείᾳ», (πρβλ. Β΄ Τιμ. 3,8).

Ἀξιοσημείωτος τυγχάνει ἡ συμβολή τῆς Ἐκκλησίας διά τοῦ κλήρου αὐτῆς ἀνωτέρου καί κατωτέρου εἰς τόν «ὑπέρ πάντων ἀγῶνα» κατά τῆς ἀφορήτου πλέον δουλείας τῶν ἀλλοθρήσκων Ὀθωμανῶν. Ἡγετικαί προσωπικότητες, ὅπως ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε΄ καί ὁ Πατριάρχης Κύριλλος Στ΄, ὁ ἀπό Ἀνδριανουπόλεως, ἀλλά καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Κύπρου Κυπριανός ποτίζουν τό δένδρον τῆς ἐλευθερίας μέ τό αἷμα των. Ἐκτός τοῦ ἐπισκόπου Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, τοῦ εὐλογήσαντος καί ὑψώσαντος τό ἱερόν λάβαρον τῆς Ἐπαναστάσεως, ὁ ἐπίσκοπος Σαλώνων Ἡσαΐας θυσιάζεται εἰς τήν Ἀλαμάνα. Ἁπλοί κλήρικοί, ὡς ὁ φλογερός Ἀθανάσιος Διᾶκος καί ὁ ἱεραπόστολος τοῦ γένους ἀναδειχθείς, ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἀλλά καί Ἁγιοταφῖται κληρικοί κοσμοῦν τό μαρτυρολόγιον τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ ’21.

Ἡ Γεραρά ἡμῶν τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀδελφότης, στοιχοῦσα τοῖς λόγοις τοῦ σοφοῦ Παύλου: «τῇ ἐλεθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. 5,1) καί ὀφειλετικῶς συμμετέχουσα εἰς τόν ἑορτασμόν τῆς ἱερᾶς μνήμης τῆς Παλιγγενεσίας τοῦ εὐσεβοῦς τῶν Ρωμαίων γένους τε καί ἔθνους ἡμῶν, κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον αἶνον καί δοξολογίαν τῷ δι’ ἡμᾶς σταυρωθέντι καί ἐκ νεκρῶν ἀναστάντι Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ. Ἔτι ἱκετηρίους ἐντεύξεις καί δεήσεις προσηνέγκαμεν ὑπέρ αἰωνίου ἀναπαύσεως ἐν χώρᾳ ζώντων τῶν μακαρίων ψυχῶν τῶν ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως πεσόντων ἐν τοῖς ἱεροῖς ἀγῶσι τοῦ εὐσεβοῦς γένους τε καί ἔθνους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων καί μαρτυρικῶς ἀναιρεθέντων.

Ἐπί δε τούτοις ἐπιτρέψατε Ἡμῖν, ὅπως ὑψώσωμεν τό ποτήριον ἡμῶν καί ἀξιοχρέως ἀναφωνήσωμεν:

Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου τοῦ 1821!

Ζήτω τό εὐσεβές καί βασιλικόν γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων!

Ζήτω ἡ Ἑλλάς!

Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης!

Ἐν συνεχείᾳ εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου ὡμίλησεν ἐκ μέρους τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας ὁ  Γενικός Πρόξενος  τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐάγγελος Βλιώρας  ὡς ἕπεται:

“Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι αρχιερείς,

Σεβαστοί Πατέρες,

Κυρίες και κύριοι,

Σε κάθε ιστορική περίοδο υπάρχει ένα κομβικό γεγονός που την σημαδεύει, και γίνεται σημείο αναφοράς για όλους εμάς τους μεταγενέστερους. Η 25η Μαρτίου του 1821 αποτελεί αυτό το ορόσημο, για την Ιστορία του Ελληνισμού, των Βαλκανίων και της Ευρώπης, όταν οι Έλληνες, έπαιρναν την ηρωική απόφαση να ξεσηκωθούν, μη λογαριάζοντας τις αντιξοότητες, εναντίον της Οθωμανικής τυραννίας και να διεκδικήσουν την Ελευθερία, καταβάλλοντας, αγόγγυστα, το τίμημα του αίματος.

Αποτελεί συνεπώς για τον Γενικό Πρόξενο της Μητρός Πατρίδος, ξεχωριστή τιμή να απευθύνεται προς τη Γεραρά Αγιοταφιτική Αδελφότητα και τον Ελληνισμό της Αγίας Γης, επ’ ευκαιρία του εορτασμού της Εθνεγερσίας του 1821, ενός αγώνα, υπέρ βωμών και εστιών, σύμβολο για το Ελληνικό Έθνος που σηματοδότησε την αναγέννηση της Δημοκρατίας στην κοιτίδα της και την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Η 25η Μαρτίου 1821, κορυφαία στιγμή του μακραίωνου εθνικού μας βίου,  υπήρξε η αρχή ενός επικού ξεσηκωμού ενάντια στον Οθωμανικό ζυγό, που στηρίχτηκε στο σθένος, την αποφασιστικότητα και τον πατριωτισμό των Ελλήνων.  Αντλώντας δύναμη από την κληρονομιά και τη μακρά Παράδοση του Έθνους, η Επανάσταση του 1821 ξεπέρασε τα στενά όρια του χώρου και του χρόνου και αναδείχθηκε σε παγκόσμιο και διαχρονικό σύμβολο της αρετής και του αγώνα για την Πατρίδα και την Ελευθερία.

Σε εκείνους λοιπόν τους καιρούς, όπως σε κάθε δύσκολο καιρό, πολλοί ήταν εκείνοι που ξεπέρασαν εαυτούς και επέδειξαν ηρωισμό, υπεράνω αυτού που ονομάζουμε το καλώς νοούμενο καθήκον. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, που βρέθηκαν ξαφνικά, στο προσκήνιο της Ιστορίας, χωρίς να ζητήσουν να γίνουν ήρωες κι όμως ανταποκρίθηκαν μέχρι ενός, στο κάλεσμα, χωρίς να κιοτέψουν, χωρίς να λακίσουν, σημαδεύοντας ανεξίτηλα  τον ρου, την Ιστορία και τη ζωή του Ελληνισμού.

Με μέσα πενιχρά ή και ανύπαρκτα, με το θάρρος να αναπληροί την έλλειψη οπλισμού, έσπρωξαν για τα καλά το ρου της ιστορικής μας πορείας προς τη δικαιοσύνη και την ελευθερία. Σε αυτόν τον αγώνα όλοι υπηρέτησαν την ιδέα της ελευθερίας, με μοναδική φιλοπατρία, αυτοθυσία και αυταπάρνηση.

 Γράφει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματά του: «όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχουμε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι βαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις… αλλά ως μία βροχή έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας». «Στο θαύμα και όχι στη λογική, χρωστάει την ανάστασή του το γένος», συμπληρώνει ο στρατηγός Μακρυγιάννης.

Αμέτρητα είναι τα παραδείγματα ηρωισμού και θυσίας στη διάρκεια της Εθνεγερσίας μας. Ας σταθούμε όμως για μια στιγμή στο παράδειγμα της γυναίκας, που έμεινε γνωστή στην Ιστορία μας ως “Ψωροκώσταινα”, της Πανωραίας Χατζηκώστα από τις Κυδωνιές της Μικράς Ασίας.  Όταν η πόλη της καταστράφηκε από τους Οθωμανούς και ο σύζυγος της σκοτώθηκε, κατέφυγε στο Ναύπλιο.

Την περίοδο εκείνη, η Επανάσταση δοκιμαζόταν από την λαίλαπα του Ιμπραήμ, ο οποίος εκτός από τις άλλες καταστροφές άφηνε στο πέρασμά του και εκατοντάδες ορφανά που συγκεντρώνονταν στο Ναύπλιο. Παρά τα προβλήματά της, η Πανωραία ζήτησε και πήρε υπό την προστασία της παιδιά ορφανά. Για να τα θρέψει, περνούσε από σπίτι σε σπίτι και ζητιάνευε. Είχε παραμελήσει σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό της, που τα παιδιά την πείραζαν και την φώναζαν “Ψωροκώσταινα”.

Το 1826 διεξήχθη έρανος για το Μαρτυρικό Μεσολόγγι στο Ναύπλιο. Η Πανωραία ήταν η πρώτη που κατέθεσε ό,τι της είχε μείνει,  την ασημένια βέρα της  κι ένα γρόσι, για τον Αγώνα. Μετά την ίδρυση Ορφανοτροφείου στην Αίγινα από τον Ιωάννη Καποδιστρία, προσφέρθηκε, να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά αμοιβή. Στην κηδεία της Πανωραίας Χατζηκώστα, ήταν τα παιδιά του ορφανοτροφείου που τη συνόδευσαν, ως τιμητικό άγημα, στην τελευταία της κατοικία.

Η Επανάσταση του 1821 και η ευτυχής έκβασή της αποτελεί το μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα της πατρίδας μας που,  κατά τον Οδυσσέα Ελύτη, «είναι μικρή στο χώρο αλλά απέραντη στο χρόνο». «Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο», κατά τον Γιώργο Σεφέρη, που την άνοιξη του 1821 αψήφησε τα δεδομένα που δεν ευνοούσαν τον αγώνα και ρίχτηκε ολόθυμα στη φωτιά.

Οι εθνικές επέτειοι είναι χρήσιμες για όλους μας και ιδιαίτερα για τους νέους, όταν αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να ανανεώνουμε με παρρησία και αποφασιστικότητα την προσήλωσή μας στα ιδανικά, για τα οποία αγωνίστηκαν οι γεννήτορες της ελευθερίας μας και η συνειδητοποίηση ότι η δικαιοσύνη, η πρόοδος και η ευημερία μας μόνο με τις δικές μας προσπάθειες μπορούν να αποκτηθούν.

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί πατέρες,

Κυρίες και κύριοι,

Η επανάσταση της 25η Μαρτίου 1821 αποτελεί κορυφαίο σταθμό της σύγχρονης ιστορίας του Γένους και τον ακρογωνιαίο λίθο της εθνικής μας υπόστασης. Ο ηρωισμός, η αυταπάρνηση και η αποφασιστικότητα των Αγωνιστών της Επανάστασης, καθορίζουν το πλαίσιο του αγώνα μας για τη διατήρηση των ηθικών και πνευματικών αξιών, που συγκροτούν μια ελεύθερη, δίκαιη και δημοκρατική Πατρίδα.

Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ως συστατικό κομμάτι της Ορθοδόξου πίστεώς μας και της Ελληνικής παρακαταθήκης μας υπήρξε και εξακολουθεί να παραμένει, θεματοφύλακας των ηθικών και πνευματικών αξιών της ελληνικής και ορθόδοξης μαρτυρίας στην Αγία Γη και αποτελεί πολύτιμη πηγή έμπνευσης και τρανό παράδειγμα καρτερίας και προσήλωσης στη διαφύλαξη, εδώ και δυο χιλιετίες, του Παναγίου Τάφου και των Ιερών Προσκυνημάτων της Πίστεώς μας.

Το υψηλό φρόνημα και οι αγώνες του, υπό αντίξοες συνθήκες, μέχρι σήμερα, αποτελούν για όλους μας ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο και πηγή έμπνευσης και εμψύχωσης.

Για όλους μας, η ξεχωριστή επέτειος αυτή, αποτελεί μια εξαιρετική αφορμή, να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και να ανανεώσουμε την προσήλωσή μας στα ιδανικά, για τα οποία αγωνίστηκαν οι πρόμαχοι της ελευθερίας μας, «…από το χρέος μη κινούντες», ιδανικά για τα οποία πρέπει πάντα να αγωνιζόμαστε και ποτέ να μην τα θεωρούμε ως δεδομένα, μη λησμονώντας ότι το τίμημα της ελευθερίας είναι πάντοτε πολύ υψηλό και ότι η Πατρίδας μας μπορεί να είναι περήφανη, γιατί πάντα βρίσκονται αυτοί που το καταβάλλουν.

 Με τις σκέψεις αυτές, καλώ όλους να αναφωνήσουμε:

Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821!

Ζήτω η Ελλάδα!”.                             

Ἐκ τῆς  Ἀρχιγραμματείας




ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗΝ ΣΙΩΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΗΜΕΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ

Τό ἑσπέρας τῆς Πέμπτης, 27ης Ἰανουαρίου/ 9ης Φεβρουαρίου 2023, διωργανώθη εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τῆς ἐπί τῆς Ἁγίας Σιών Ἱερατικῆς Σχολῆς τοῦ Πατριαρχείου ἐκδήλωσις πρός τιμήν τῆς ἀπό τινων ἐτῶν καθιερωθείσης ἡμέρας τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης.

Ἡ ἐκδήλωσις αὕτη διωργανώθη μέ τήν συνεργασίαν τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου Ἱεροσολύμων καί τοῦ Δραγουμάνου τοῦ Πατριαρχείου, Σχολάρχου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου.  Τήν ἐκδήλωσιν ἐπαρουσίασεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐάγγελος Βλιώρας διά τῆς κάτωθι προλογίσεως αὐτοῦ:

«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική, το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου….»

Σεβασμιώτατε,

Σεβαστοί Πατέρες,

Κυρίες και Κύριοι,

Η ελληνική γλώσσα κατέχει το πολύτιμο και σπάνιο προνόμιο να ανήκει στις μόλις 5 γλώσσες, από τις 6.500 επίσημες που ομιλούνται σήμερα, που επιδεικνύουν αδιάλειπτη παρουσία 4.000 ετών, προφορικής και γραπτής παρουσίας στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Αξιοσημείωτο δε αποτελεί το γεγονός ότι έως και 5 αιώνες πριν η ελληνική γλώσσα αποτελούσε και διεθνή γλώσσα συνεννόησης.

Η γλώσσα όμως δεν είναι απλώς ένα εργαλείο επικοινωνίας και μετάδοσης πληροφοριών. Είναι φορέας πολιτισμού και ιστορικής μνήμης. Μέσα στα γλωσσικά σχήματα και μορφώματα που γίνονται πότε προφορική διήγηση, πότε γραπτή μαρτυρία, ποίηση, δοκίμιο ή τραγούδι κρύβονται οι αγωνίες, οι πόθοι, οι χαρές, οι αξίες και η ιστορία ενός λαού που, κατά τον μεγάλο μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, έχει το προνόμιο να λέει τον ουρανό «ουρανό» και τη θάλασσα «θάλασσα», όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια.

Μιλάμε λοιπόν σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνο από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων, επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια αδιάκοπα και μ’ ελάχιστες αλλοιώσεις. Το γεγονός αυτό αποτυπώνει την ιδιότυπη διάσταση της χώρας μας, που είναι, κατά τον Ελύτη «μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου» και επιβεβαιώνει την ρήση του γλωσσολόγου Γιάννη Ψυχάρη, πως «γλώσσα και πατρίδα είναι το ίδιο».

Ταυτόχρονα η ελληνική γλώσσα, ως η γλώσσα των Ευαγγελίων καθιστά τον ελληνικό λόγο, και κατ’ επέκταση τον Ελληνισμό, ως οικουμενικό και διαχρονικό σημείο αναφοράς. Στα νεότερα δε χρόνια, ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός ανέδειξε τις αξίες του ελληνισμού ως υπόθεση πανανθρώπινη, μη έχοντας άλλο στο νου του  «πάρεξ ελευθερία και γλώσσα».

Την οικουμενική αυτή διάσταση του ελληνικού πνεύματος, όπως διαδόθηκε μέσω της ελληνικής γλώσσας, έρχεται να υπενθυμίσει και να τιμήσει η καθιέρωση από την Ελληνική Πολιτεία της 9ης Φεβρουαρίου, ημέρας μνήμης του Διονυσίου Σολωμού, ως Διεθνούς Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας.

Η ανάδειξη, η προβολή, η ενίσχυση εκμάθησης και διάδοσης της ελληνικής γλώσσας στο εξωτερικό αποτελούν κορυφαίες προτεραιότητες για την Ελληνική Πολιτεία, όχι μόνο γιατί η γλώσσα αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο μεταξύ της μητέρας πατρίδας και της διασποράς, αλλά και γιατί η γλώσσα, όπως και ο Ελληνισμός, είναι στοιχείο ζωντανό, δυναμικό, και διαρκώς εξελισσόμενο. Ανανεώνεται συνεχώς, προσαρμόζεται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες και αφομοιώνει καινούριες επιδράσεις.  Έτσι, η ελληνική γλώσσα αποτελεί το νήμα που μας κρατάει και που μας φέρνει από τον κόσμο του μύθου στον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης και του διαδικτύου.

Ως αναφέρει ο Υφυπουργός Εξωτερικών κ. Κατσανιώτης στο μήνυμά του για τη Διεθνή Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας:  «Από τις ‘πολύχρυσες Μυκήνες’ και τη Γραμμική Β΄, το λόγο του Ομήρου και τους μεγάλους Τραγικούς, μέχρι σήμερα, την εποχή της πληροφορίας, της ψηφιακής τεχνολογίας και των κοινωνικών μέσων, η ελληνική γλώσσα ζωντανή και ενεργή, παράγει ιστορία, πολιτισμό και επιστήμη».

Δεν μπορούμε παρά να αδράξουμε το νήμα και να συνεχίσουμε την πορεία με βαθιά συναίσθηση της ευθύνης που μας επιβάλλει η μακραίωνη γλωσσική μας παράδοση και ιστορία.

Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να απευθύνω ιδιαίτερες ευχαριστίες στον καθηγητή κ. Νίκο Μιχαηλίδη για την κεντρική ομιλία της εκδήλωσης, την Α.Θ.Μ. τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων για την ευλογία του για τη διεξαγωγή της εκδήλωσης στην Πατριαρχική σχολή της Αγίας Σιών, και φυσικά τον σχολάρχη π. Ματθαίο, τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς και ολους όσοι εργάστηκαν για τη σημερινή εκδήλωση.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς για την αποψινή παρουσία σας στην εκδήλωση».

 

Κύριος ὁμιλητής μέ θέμα τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν ἦτο ὁ ἀνθρωπολόγος καθηγητής κ. Νικόλαος Μιχαηλίδης τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μιζούρι τῶν Ἡ.Π.Α. μέ τήν διάλεξιν αὐτοῦ ἥτις ἀναρτηθήσεται προσεχῶς.

Μεταξύ τῶν προσκεκλημένων ἦσαν ὁ ἀντιπρόσωπος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ Γάλλος Πρόξενος εἰς Ἱεροσόλυμα κ. René Troccaz καί ὁ Πρέσβυς τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας εἰς Ραμάλλαν κ. Ἄσσος, μέλη τοῦ Ἑλληνικοῦ Προξενείου καί τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας Ἱεροσολύμων καί τοῦ Ἀραβοφώνου ποιμνίου, καθηγηταί και μαθηταί.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




H ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΩΝ ΧΟΖΕΒΙΤΩΝ

Τό Σάββατον, 8ην /21ην Ἰανουαρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοζεβιτῶν εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτῶν ἱεράν Μονήν τοῦ Χοζεβᾷ, τήν κειμένην εἰς τήν ἀριστεράν ὄχθην τοῦ Χειμάρρου Χορράθ εἰς τήν πρός Ἱεριχώ ροήν αὐτοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία εἰς τήν ἡμέραν αὐτήν ἐνθυμεῖται ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης προσῆλθεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χοζεβᾶ, παραιτηθείς τῆς ἐν Καισαρείᾳ Ἐπισκοπῆς αὐτοῦ, κατέστη πόλος ἕλξεως πνευματικῆς, ὁ δέ Ἅγιος Γεώργιος προσῆλθεν ἐκ Λευκάρων τῆς Κύπρου καί ἀνεκαίνισε τήν Μονήν ἐκ τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς τοῦ 614 μ.Χ.

Ἡ μνήμη τῶν ὁσίων ἀνδρῶν τούτων ἐτιμήθη δι’ ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας μετά τήν προϋπάντησιν ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί τήν προσφώνησιν τοῦ ἡγουμένου, ἔχουσαν οὕτως:

«Χαίρετε, κανόνες ἄκρας ταπεινοφροσύνης»,

«Χαίρετε, εἰκόνες διαυγοῦς σωφροσύνης»,

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Μετά τῆς τιμίας Ἡμῶν Συνοδείας,

Συνεκεντρώθημεν διά μίαν εἰσέτι φοράν, ὅπως ἑορτάσωμεν τήν ἐτήσιον μνήμην τῶν δύο Ἁγίων Κτιτόρων τῆς ἱστορικῆς τοῦ Χοζεβᾶ Λαύρας, Γεωργίου καί Ἰωάννου καί τῶν τρισχιλίων Χοζεβιτῶν Ὁσιομαρτύρων τήν ἐπαύριον.

Αἱ ἀρεταί των, πάμπολλαι! Βάσει τῆς μεστῆς νοημάτων, ἐξαιρέτου πνευματικοῦ ὕψους διδασκαλίας τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου, μία ἀρετή πασῶν ἀνωτέρα:

Ἡ ἁγία ταπείνωσις!

Εἰς τάς, «Περί ὑπερηφανείας», διδαχάς τοῦ Ἁγίου πρός τούς Χοζεβίτας Μοναχούς, διαβάζομεν:

«Ἡ ταπεινοφροσύνη, τεκνία, ὕψωμα (ἤτοι καύχημα) ἔχει τόν Μονογενῆ τοῦ Θεοῦ Υἱόν, Ὅστις ἐταπείνωσεν Ἑαυτόν ἕως θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ … λέγω ὑμῖν, ἀδελφοί, ὅτι οὐκ ἔστι Ἕλλην ἤ Ἰουδαῖος ἤ Σαμαρείτης, ὅστις ἔχει ἀληθινήν εὐλάβειαν, πραότητα καί ταπεινοφροσύνην καί οὐκ ἔστιν ἀγαπητός καί πολυαγαπητός παρά Θεοῦ καί ἀνθρώπων … ταύτας λοιπόν τάς ἀρετάς ἄς ἀποκτήσωμεν: τήν ταπείνωσιν καί τήν εὐλάβειαν. Ἀγωνίσθητε, ἀδελφοί,συμπαριστάμενοι ἀλλήλοις ἐν ταπεινοφροσύνῃ».

Τοιαῦτα ἐδίδασκεν τούς Χοζεβίτας ὁ Ἅγιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος. Οὐ μόνον ἐδίδασκεν, μᾶλλον δέ καί ἔπραττεν!

Ἀμφότεροι οἱ Ἅγιοι Ἰωάννης καί Γεώργιος διακατείχοντο, οὐ μόνον ὑπό ταπεινώσεως, ἀλλά κυρίως καί ἐξόχως, ὑπό ἀκραιφνοῦς καί γνησίας ταπεινοφροσύνης. Τήν διακριτήν, μάλιστα, διαφοράν τῶν δύο ἐννοιῶν, διασαφηνίζει ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Νικήτας ὁ Στηθᾶτος εἰς τήν δευτέραν ἐκατοντάδα τῶν κεφαλαίων του:

«Ἡ ταπείνωσις κατορθοῦται μέ κάθε κακοπάθειαν καί με τούς ἐξωτερικούς κόπους τῆς ἀρετῆς … Ἡ  ταπεινοφροσύνη ὅμως εἶναι τί τό θεῖον καί οὐράνιον καί γεννᾶται  … διά τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». (Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν, τόμ Δ΄  σ.86,87, Α΄ ἔκδοσις 1987, «Τό περιβόλι τῆς Παναγίας»).

Τήν ὑψοποιόν ἀκριβῶς ταπεινοφροσύνην, ἥτις παντελῶς – φεῦ – ἐκλείπει εἰς τάς ἡμέρας ἡμῶν, παρακαλῶ εὐχηθῆτε, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, ἵνα ἅπαντες ἀποκτήσωμεν. Καί ὄντως βαδίσωμεν ἐν τῳ βίῳ μετριοφρόνως, ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς τοῦ Κυρίου ἀγάπης, Ἀμήν».

Ἀκολούθως ἐτελέσθη ἡ ὁλονύκτιος ἀγρυπνία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου καί τοῦ Χοζεβίτου Ἱερομονάχου π. Χρυσογόνου, ψαλλόντων τῶν κ. Σταύρου Χρήστου, ψάλτου εἰς τόν Ναόν Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς, κ. Παπαδημητρίου Νικολάου Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Κυριακῆς Πύργου Ἠλείας, κ. Σταύρου Ἰωάννου Πρωτοψάλτου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Τριπόλεως, κ. Θεοτοκάτου Νικολάου Λαμπαδαρίου εἰς τόν Ἱ. Ναόν Προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Δήμου Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς, κ Κάμτσιου Ἠλιοῦ καί Παναγιώτου, Πρωτοψάλτου καί Λαμπαδαρίου ἀντιστοίχως τοῦ παρεκκλησίου Ἁγίων Ἀποστόλων τοῦ Δήμου Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς, μετά τῶν μοναχῶν τῆς Μονῆς, ἐν συμμετοχῇ λαοῦ πολλοῦ διά πρώτην φοράν μετά τήν ἀπερχομένην πανδημίαν τοῦ covid – 19.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος τό ἑόρτιον κήρυγμα ὡς ἕπεται:

«Καί εἶπα· νῦν ἠρξάμην, αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου», (Ψαλμ. 76,11) ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἡ ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου ἐπιφανεῖσα σωτήριος Χάρις τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ σεμνείῳ τοῦ Χοζεβᾶ, ἵνα τιμήσωμεν ἑορτίως τήν σεπτήν μνήμην τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου.

Οὗτος παιδιόθεν φλεγόμενος ὑπό τοῦ πόθου τῆς μονήρους καί ἀσκητικῆς ζωῆς, πρός τήν ὁποίαν καί ἐτράπη καί ἀφού παρέμεινεν ὑπηρετῶν τούς γέροντας γονεῖς του μέχρι τοῦ θανάτου αὐτῶν, ἐγκατέλιπε τήν γενέτειραν αὐτοῦ νῆσον Κύπρον διά τούς Ἁγίους Τόπους. Τότε παραλαμβάνει αὐτόν ὁ ἀδελφός του μοναχός Ἡρακλείδης καί τόν ὁδηγεῖ εἰς τήν περίφημον διά τήν αὐστηρότητά της καί τούς ὁσίους μοναχούς της, τήν κοινοβιακήν ταύτην Μονήν τοῦ Χοζεβᾶ.

Ἀκούσωμεν τοῦ ὑμνῳδοῦ αὐτοῦ λέγοντος: «Οὐχ ὁδοῦ μῆκος ἴσχυσεν, οὐδέ τόπων δυσχέρεια, παραλῦσαι Ὅσιε τό διάπυρον, τῆς πρός Θεόν ἐκδημίας σου· κἀκεῖ γάρ γενόμενος καί τοῖς τόποις εὐφρανθείς, οὗ οἱ πόδες ἐπάτησαν, τοῦ Θεοῦ ἡμῶν οὐκ ἠμέλησας ὅλως, εἰ μή φθάσῃς δι’ ἀσκήσεως καί πόνων καί πρός Σιών τήν οὐράνιον».

Ὄντως, «τό διάπυρον τῆς πρός Θεόν ἐκδημίας τοῦ Ὁσίου ἡμῶν Γεωργίου» ἐνισχύουν οἱ Δαυϊτικοί λόγοι «ἐπεπόθησα τό σωτήριόν σου Κύριε, καί ὁ νόμος σου μελέτη μου ἐστι» (Ψαλμ. 118, 174) ἀφ΄ ἑνός· καί ἡ στερέμνιος (σκληρά) αὐτοῦ ἄσκησις ἀφ’ ἑτέρου, ἐν τῇ Λαύρᾳ.  «Αἱ προσβολαί τοῦ πολεμήτορος διαβόλου οὐ κατέσεισαν τήν ἀκρόπολιν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ», λέγει ὁ ὑμνῳδός. Καί τοῦτο, διότι ὁ μακάριος Γεώργιος εἶχεν ὡς πρότυπον μιμήσεως αὐτόν τοῦτον τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, κατά τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου: «Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά, καί περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας», (Ἐφ. 5, 1-2).

Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου, ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Ὁρᾷς τό ὑπέρ ἐχθρῶν παθεῖν, ὅτι ὀσμή εὐωδίας ἐστί καί θυσία εὐπρόσδεκτος· κἄν ἀποθάνῃς, τότε ἔσῃ θυσία· τοῦτο μιμήσασθαί ἐστι Θεόν».

Ἡ μίμησις τοῦ Θεοῦ τοὐτέστιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἀλλοίωσιν τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου, ὁ Ὁποῖος «καθ’ ἡμᾶς γέγονε καί εἰς τό κρεῖττον ἠλλοίωσεν», ὡς λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας προσθέτων: «καί πᾶς δέ, ἐκ κακίας ἐπιστρέφων, ἤ ἐν ἀρετῇ μένων καί προκόπτων, λεγέτω: -Νῦν ἠρξάμην· αὕτη ἡ ἀλλοίωσις,ἥν ἡ δεξιά τοῦ Ὑψίστου χαρίζεται, τό ἀεί διά τῶν γυμνασίων τῆς εὐσεβείας ἐπί τό μεῖζον προκόπτειν. Ὁ γάρ προκόπτων εἰς ἀρετήν, οὐκ ἔστιν ὅτε οὐκ ἀλλοιοῦται. Λέγεται δέ καί ὁ Μονογενῆς (Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ) ἀλλοιωθῆναι, ὡς τῆς θείας φύσεως συγκαταβάσεσι πρός τό ἡμέτερον σχῆμα τε καί εἶδος ἀλλοιωθείσης, οὐ κατά ἀποβολήν (=ἀπόρριψιν) ἀλλά κατά πρόσληψιν.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν κατά Χριστόν ἀλλοίωσιν ἐπέτυχε καί ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος, «μένων καί προκόπτων ἐν ἀρετῇ διά τῶν γυμνασίων (=τῆς ἀσκήσεως) τῆς εὐσεβείας, τῆς ὀρθῆς δηλονότι πίστεως. Ἀξιοσημείωτον δέ τό γεγονός, ὅτι ὁ ἱερώτατος Γεώργιος, ὡς ἄλλος Παῦλος, ἐν γῇ ἐπολιτεύετο, ὥσπερ ἀσώματος ἄγγελος, ἀκαταπαύστως δοξολογῶν τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν καί δεχόμενος τήν θείαν τούτου ἔλλαμψιν.

Ὁ ὅσιος Γεώργιος δοχεῖον γενόμενος τῆς φωτιστικῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀκολουθῶν τά ἴχνη τοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου κηρύττοντος μετάνοιαν Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ, ἀνέκραζε καί εὐηγγελίζετο διά στόματος τοῦ ψαλμῳδοῦ, τά μεγαλεῖα καί τήν σωτηριώδη ἀλήθειαν τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ βαπτισθέντος Χριστοῦ λέγων: «Κύριε, σύ ἔγνως. τήν δικαιοσύνην σου οὐκ ἔκρυψα ἐν τῇ καρδίᾳ μου, τήν ἀλήθειάν σου καί τό σωτήριόν σου εἶπα, οὐκ ἔκρυψα τό ἔλεός σου καί τήν ἀλήθειάν σου ἀπό συναγωγῆς πολλῆς», (Ψαλμ. 39, 10-11).

Ἀψευδεῖς μάρτυρες τοῦ γεγονότος τούτου, ἀνεδείχθησαν ἡ πλειάδα τῶν μοναστῶν, τῶν ἀσκησάντων ἐν τῇ ἱερᾷ ταύτῃ Μονῇ τοῦ Χοζεβᾶ, ἐν οἷς Ἰωάννης ὁ γενόμενος ἐπίσκοπος Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης καί Ἰωάννης ὁ Νέος ἡμῶν Πατήρ ὁ ἐκ Ρουμανίας, οὗτινος τό πρό τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν κείμενον ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον λείψανον αὐτοῦ καταγγέλλει τήν Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν, ἀλλά καί τήν ἐν αὐτῷ τῷ Χριστῷ συνανάστασιν ἡμῶν. «Εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα, [τοῦ Χριστοῦ] (Ρωμ. 6,5), κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος.

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί εὐλαβεῖς μοναχοί, οἱ ἐν τῇ ἡγιασμένῃ ταύτῃ λαύρᾳ ἀσκούμενοι, παρακαλέσωμεν τόν κατενώπιον Θεοῦ ἱστάμενον πάνσοφον Γεώργιον, ἵνα παράσχῃ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ ἐν εἴδει περιστερᾶς ἐπιφανέντος ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ὡς καί τήν τῶν θείων μέθεξιν.

Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν Λόγον, τόν ἀρρήτῳ σοφίᾳ, ἥκοντα καινουργῆσαι τόν Ἀδάμ, βρώσει φθορᾷ πεπτωκότα δεινῶς, ἐξ ἁγίας Παρθένου, ἀφράστως σαρκωθέντα δι’ ἡμᾶς, οἱ πιστοί ὁμοφρόνως, ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν.

Ἀμήν.Ἔτη πολλά, εἰρηνικά καί εὐλογημένα».

 Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς ἀγρυπνίας, ὁ ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς καί ἀναδιοργανωτής αὐτῆς ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Κωνσταντῖνος παρέθεσε ἑόρτιον τράπεζαν.

Εὐλογῶν τούς πάντας, ὁ Μακαριώτατος ἀνῆλθε τῇ βοηθείᾳ τοῦ μοναστηριακοῦ ὀχήματος τήν ἀνηφορικήν ὁδόν καί ἐπεβιβάσθη εἰς τό ἴδιον Αὐτοῦ ὄχημα πρός ἐπιστροφήν εἰς τά Ἱεροσόλυμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Κυριακήν, 21ην / 4ην Δεκεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ  Θεομητορική ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ἡ Θεοτόκος, δῶρον τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀτέκνους πρίν γονεῖς αὐτῆς Ἰωακείμ καί Ἄνναν προσηνέχθη ὑπ’ αὐτῶν, συμφώνως πρός τήν ὑπόσχεσιν αὐτῶν εἰς τούς ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καί ἐφυλάσσετο ὑπ’ αὐτῶν εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἔνθα μόνος ὁ Ἀρχιερεύς εἰσήρχετο ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ, τρεφομένη ὑπό τῶν ἀγγέλων καί προετοιμαζομένη διά τό μέγα μυστήριον τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἕως ὅτου παρεδόθη πρός φύλαξιν εἰς Ἰωσήφ τόν μνήστορα αὐτῆς.

Ἡ ἐορτή αὐτή ἑωρτάσθη:

Α΄ Εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναῶν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης  ἀφ’ ἑσπέρας καί τήν πρωΐαν διά θείας Λειτουργίας, χοροστατοῦντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συμπροσευχομένων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων καί μοναχῶν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη διά προσκύνησιν τήν Ἱεράν Μονήν Μεγάλης Παναγίας, ἔνθα ὑπεδέχθη Αὐτόν ἡ ἡγουμένη μοναχή Μελάνη, ἡ ἀνακαινίσασα τόν Ναόν καί συντηρήσασα τάς ἀρχαίας εἰκόνας αὐτοῦ.

Β΄ Εἰς  τήν ἐν λόγῳ πρός τιμήν τῆς Θεοτόκου Ἱεράν Μονήν τῆς Μεγάλης Παναγίας, προσκειμένην εἰς τό Κεντρικόν Μοναστήριον τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος  δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ναοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μακαρίου, τοῦ π. Λεοντίου τῆς Ρωσσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA), τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Διονυσίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί προσευχομένων τῶν μοναζουσῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης καί Ἱεροσολυμιτῶν πιστῶν καί  πολλῶν προσκυνητῶν, παρουσία τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Πρό τῆς θείας Μεταλήψεως ὁ Σεβασμιώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον τῆς Θεομητορικῆς ἑορτῆς ὡς ἕπεται:

«Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τό προοίμιον, καί τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις. Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καί τόν Χριστόν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καί ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις».

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ εὐσεβής Ἄννα, σύζυγος τοῦ Ιωακείμ, πέρασε τή ζωή της χωρίς νά μπορέσει νά τεκνοποιήσει, καθώς ἦταν στείρα. Μαζί μέ τόν Ἰωακείμ προσευχόταν θερμά στόν Θεό νά τήν ἀξιώσει νά φέρει στόν κόσμο ἕνα παιδί, μέ τήν ὑπόσχεση ὅτι θά ἀφιέρωνε τό τέκνο της σέ Αὐτόν. Πράγματι, ὁ Πανάγαθος Θεός ὄχι μόνο τῆς χάρισε ἕνα παιδί, ἀλλά τήν ἀξίωσε νά φέρει στόν κόσμο τήν  γυναίκα πού θά γεννοῦσε τό Μεσσία, τό Σωτήρα μᾶς Ἰησοῦ Χριστό. Τό γεγονός τῆς εἰσόδου τῆς Κόρης τῆς Ναζαρέτ στό Ναό  δέν   μνημονεύεται στήν Καινή Διαθήκη. Βέβαια,  δέν  εἶναι ἡ μοναδική περίπτωση, γιατί οὔτε καί τό Γενέθλιον τῆς Θεοτόκου Μαρίας ἀναφέρεται, ἀλλά οὔτε καί ἡ Κοίμησή της.  Τό ὅτι ἡ πράξη τῆς εἰσόδου τῆς Παναγίας στό Ναό διασώθηκε σέ κάποιο ἀπό τά ἀπόκρυφα κείμενα, τό ὁποῖο ὀνομάζεται  «Πρωτευαγγέλιο  τοῦ Ἰακώβου, καί τό ὁποῖο βέβαια  δέν   ἔχει καμμία σχέση μέ τόν Ἰάκωβο τόν Ἀδελφόθεο, αὐτό  δέν   σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐνστερνίστηκε καί τίς ἰδέες ἑνός ἀποκρύφου κειμένου. Ἁπλά τό ἀπόκρυφο αὐτό κείμενο διέσωσε τήν πληροφορία τῆς εἰσόδου τῆς Παναγίας στό Ναό, χωρίς ὅμως αὐτό νά σημαίνει ὅτι τό ἐν λόγῳ κείμενο  εἰσηγεῖται καί τήν ἑορτή της.

Αὐτό πού ἔχει πάντως σημασία εἶναι ὅτι  ἡ  ἑορτή τῶν Εἰσοδίων στηρίζεται σέ ἕνα πραγματικό γεγονός, καί αὐτή ἡ ἑορτή ἀρχίζει νά καθιερώνεται μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. Ἀναφορές βρίσκουμε στόν Ἅγιο Σωφρόνιο Ἱεροσολύμων, στόν Ἅγιο Ἀνδρέα Κρήτης καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐκφωνοῦν τόν 8ο αἰώνα πανηγυρικούς λόγους κατά τήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων.

Ἡ ἑορτή, λοιπόν, τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὄχι μόνο  δέν   ἀντίκειται στό ἔργο τῆς  Νέας Οἰκονομίας, ἀλλά ἀντίθετα  συνάδει καί συλλειτουργεῖ μέ αὐτό.

 Ἔτσι, τό βαθύτερο νόημα τῆς εἰσόδου τῆς  τριετοῦς παιδίσκης τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννας στό Ναό,  δέν  ἀποτελοῦσε τήν ἐκπλήρωση ἑνός τάματος τῆς λύσης τοῦ ὀνειδισμοῦ τῆς ἀτεκνίας, ἀλλά ἐγκαινίαζε τό μεγάλο κεφάλαιο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀτεκνία τῶν γεννητόρων τῆς Παναγίας ἦταν μέσα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ Μαρία νά ἀποτελέσει τόν  καρπό τῆς δωρεᾶς τῶν γονιῶν της πρός τό Θεό.

Ἀλλά καί ἡ εἴσοδός της στό Ναό, παρά τούς ἀμφίβολους λογισμούς πού μπορεῖ νά προκαλεῖ στούς πολλούς, οἱ ὁποῖοι σκέπτονται γήϊνα καί «ἀλλοτριόφρονα», ἀποτελεῖ τό «προοίμιο τῆς μελλούσης ἐπισκιάζειν αὐτῇ θείας χάριτος», ὅπως δηλώνει ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός. Καί προσθέτει: «Τίς ἔγνω τοιοῦτον πώποτε; Τίς εἶδεν  ἤ τίς ἤκουσεν τῶν νῦν ἤ τῶν πάλαι; θῆλυ προσαγόμενον εἰς τά τῶν Ἁγίων ἐνδότερα Ἅγια;».

Ἀσφαλῶς, κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἡ τριετίζουσα Κόρη προσέρχεται, γιά νά ἀφιερωθεῖ στό Ναό, γιά νά ἀποβεῖ «ὁ καινότατος καί καθαρώτατος καί ἀμόλυντος  τόμος, «οὐ χειρί γραφησόμενος, ἀλλά πνεύματι χρυσοθησόμενος». Καί τοῦτο ἔπρεπε, κατά τήν θεία τάξη νά προηγηθεῖ, γιατί ἕνα πράγμα εἶναι δυνατό νά σταθεῖ ὡς ἀκατόρθωτο γεγονός στόν παντοδύναμο Θεό, τό «συνελθεῖν Αὐτῷ τῶ ἀκαθάρτῳ», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Ἑπομένως, ἄν ὁ Θεός, ὄχι ἀπό ἀδυναμία, ἀλλά ἐξαιτίας τῆς φύσεως Του ἀδυνατεῖ νά ἐπικοινωνήσει μέ τό ἀκάθαρτο, πόσο μάλλον ἀμόλυντη καί καθαρότατη ἔπρεπε νά εἶναι ἡ Παρθένος Μαρία, προκειμένου ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ νά δανειστεῖ τά ἄσπιλα αἵματά της καί νά ἀναπλάσει «διά  Πνεύματος Ἁγίου αὐτός δι’ Ἑαυτόν» τήν ἀνθρώπινη Του φύση;

Ἐκεῖ λοιπόν ἡ Παρθένος ἔμεινε δώδεκα ἔτη τρεφομένη ἀπό τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ μέ τροφήν οὐράνιον, ἕως ὅτου ἐπλησίασεν ὁ καιρός τοῦ θείου Εὐαγγελισμοῦ. Τότε δέ ἡ Θεοτόκος, ἐξελθοῦσα ἀπό τά Ἅγια τῶν Ἁγίων παρεδόθη εἰς τόν μνήστορα Ἰωσήφ, ἵνα ἐκεῖνος ὑπάρχῃ φύλαξ καί μάρτυς τῆς παρθενίας αὐτῆς καί ἵνα ὑπηρετήσῃ τόσον εἰς τόν ἄσπορον τόκον της, ὅσον καί εἰς τήν φυγήν εἰς Αἴγυπτον καί εἰς τήν ἐπάνοδόν της εἰς τήν γῆν Ἰσραήλ.

Οἱ πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου νά σᾶς δίδουν ὑγεία, δύναμη ψυχική καί σωματική. Χρόνια πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΕΝΘΡΟΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟY

Τήν 9ην / 22αν Νοεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ δεκάτη ἑβδόμη ἐπέτειος τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τό ἔτος 2005.

Διά τό γεγονός τοῦτο ἔλαβε χώραν Δοξολογία τήν 10.30 π.μ. ὥραν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Τῆς Δοξολογίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ., ὁ  Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων τῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων καί διακόνων τοῦ Πατριαρχείου καί μετεχόντων μελῶν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί προσκυνητῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί ἑκατοπεντήκοντα μελῶν τῆς Φρεγάτας Σαλαμῖνος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ, ἐλθόντος ἐκ Χάϊφας μετά τοῦ ἐπιτίμου  Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς Χάϊφαν κ. Κωνσταντίνου Ζηνοβίου καί μετά τοῦ μέλους τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας – Τμήματος Ναυτικοῦ εἰς Τέλ Ἀβίβ κ. Τσίρου.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἔλαβε χώραν ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον πρῶτον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

 Ἐν χαρᾷ πεπληρωμένῃ πανηγυρικῶς ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἐκκλησία Σιών τῆς Ἁγίας μετά τῆς ἐν Αὐτῇ γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος διά Δοξολογίας εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐν ἀθρόᾳ συνάξει κλήρου καί λαοῦ, γεγονός ἱστορικόν, λίαν σημαντικόν, εὐχάριστον καί ἐλπιδοφόρον, λαβόν χώραν πρό δεκαεπταετίας ἐν ἔτει σωτηρίῳ 2005, τήν ἐκλογήν δηλονότι τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος εἰς τόν μαρτυρικόν καί ἔνδοξον Ἱεροσολυμιτικόν Πατριαρχικόν Θρόνον τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

 Τό γεγονός τοῦτο, πέραν τῆς σημασίας αὐτοῦ πρωτίστως διά τήν συγκρότησιν, συνοχήν, εὐστάθειαν καί εἰρήνην τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, κέκτηται ἰδιαιτέραν σημασίαν καί διά τό ὅτι ἦλθε νά θέσῃ τέλος εἰς σύντομον εὐτυχῶς, ζοφεράν ὅμως καί ἄκρως ἐπιζημίαν δυστυχῶς περίοδον τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων. Ἐκκλησία καί  Ἀδελφότης εὑρέθησαν τότε ἐξαπίνης ἄναυδοι πρό τοῦ ἀπροόπτου τῆς συνάψεως ἀνεντίμων συμφωνιῶν, γενομένων ἄνευ τῆς γνώσεως αὐτῶν. Αἱ συμφωνίαι αὗται ὑποθήκευσαν, ἄν μή ἀπεμπόλησαν, περιουσίαν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων καί δή εἰς περιοχήν ἀντίκρυς τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἀνεκτιμήτου ὑλικῆς, πολύ δέ περισσότερον πολιτιστικῆς ἀξίας καί διετάραξαν τό ἀπ’ αἰώνων ἰσχῦον καί Ἁγιογραφικῶς καί διεθνῶς ἐπικεκυρωμένον καθεστώς τῆς Παλαιᾶς Πόλεως. Ἡ Ἀδελφότης τότε διαμαρτυρομένη ἐκκλησιαστικῶς, ἀπεκήρυξε τόν πρωταίτιον τῶν συμφωνιῶν αὐτῶν, θεωροῦσα δέ ἑαυτήν ὡς ἐνεργόν κοινωνόν μέλος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί σεβομένη τόν θεσμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀπετάθη εἰς αὐτό, τοῦτο δέ συνεκάλεσε Σύνοδον Πανορθόδοξον- γεγονός λαμβάνον χώραν εἰς κρισίμους περιστάσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς- καί ἤνοιξε τόν δρόμον δι’ ἐκλογήν ἀξίου Ποιμένος, ἱκανοῦ νά ἐξαγάγῃ τήν Ἱεροσολυμιτικήν Ἐκκλησίαν καί τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα ἐκ τοῦ ἀδιεξόδου αὐτῶν.   

 Ἐκλογῶν κανονικῶν διεξαχθεισῶν βάσει τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Κανόνων καί τοῦ Ἰορδανικοῦ Νόμου τοῦ Πατριαρχείου τοῦ ἔτους 1957, ἐξελέγη ἡ Ὑμετέρα σεπτή Μακαριότης ψήφοις ὁμοφώνοις τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ ποιμνίου Προκαθήμενος τοῦ παλαιφάτου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί ἡγούμενος τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

 Ἔκτοτε ἀπ’ ἀρχῆς ἕως καί σήμερον πρῶτον καί κύριον μέλημα τῆς Πατριαρχίας Αὐτῆς ἔθεσε ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης τήν ἀκύρωσιν τῶν συμφωνιῶν αὐτῶν διά τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καί ἀριστερῶν, διά τῆς δικαστικῆς διαδικασίας, ταύτης δέ μή εὐθυκρινούσης καί διά τῶν νομίμων πολιτικῶν μέσων, διά τῆς κινητοποιήσως διαμαρτυριῶν Ἐκκλησιῶν καί κρατῶν, δυναμένων νά προστατεύσουν τήν χριστιανικήν Κοινότητα εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἐκ τῶν προκλήσεων καί τῶν πιέσεων ἀκραίων φανατικῶν στοιχείων, τῶν ἐπιβουλευομένων τάς περιουσίας αὐτῆς, ἵνα αὕτη μή ἔχουσα ἑστίαν παραμένῃ ἀνέστιος εἰς τήν κοιτίδα αὐτῆς. Τό φλέγον τοῦτο θέμα τῆς προστασίας τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἔθεσεν ὑπ’ ὄψιν τοῦ Προέδρου τῶν ΗΠΑ κ. Joe Beiden δι’ εἰδικῆς ἐπιστολῆς Αὐτῆς, ἐπιδοθείσης αὐτῷ, ὅτε Αὕτη, τόν Ἰούλιον τοῦ τρέχοντος ἔτους ὑπεδέχθη καί ἐξενάγησεν αὐτόν εἰς τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ.  

 Οὐχ ἧττον ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης δέν κατεβλήθη ἐκ τῶν προσπαθειῶν τούτων, ἀλλά ἐπεδόθη ταυτοχρόνως καί εἰς ἄλλα ἔργα ἄξια μνήμης, ὡς εἷναι ἡ μετά τήν ἀναστήλωσιν τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου τό ἔτος 2017 ἐνεργός συμμετοχή τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς τό βάσει ἐπιστημονικῆς μελέτης τοῦ Πανεπιστημίου Sapientia τῆς Ρώμης ἀρξάμενον καί συνεχιζόμενον διά συνεργασίας τῶν Τριῶν Μειζόνων Κοινοτήτων ἐπίσης ἱστορικόν ἔργον τῆς συντηρήσεως τοῦ δαπέδου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως εἰς τό Ἑπτακάμαρον καί εἰς τήν βορείαν πτέρυγα τῆς ροτόντας καί τῆς στερεώσεως τοῦ ὑπεδάφους τῶν χώρων τούτων δι’ ἐπιστημονικῶν ἀρχαιολογικῶν ἀνασκαφῶν. Ὡσαύτως προτεραιότητα τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ἀπετέλεσε καί ἀποτελεῖ ἡ στερέωσις καί διακόσμησις τοῦ ἐξιδιασμένου ἡμετέρου χώρου τοῦ Καθολικοῦ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, διά τήν ὁποίαν Αὕτη ἠξιοποίησε τό ἐνδιαφέρον τοῦ γνωστοῦ εὐσεβοῦς ἐπιχειρηματίου καί Διοικητοῦ τοῦ Ἁγίου Ὄρους κ. Ἀθανασίου Μαρτίνου, ἐπισκεφθέντος δίς ἐντός ἑνός ἔτους τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον καί ἐνημερωθέντος διά προσφοράν χορηγίας καί διά τό ἕτερον ἀρξάμενον ἔργον λειτουργίας ἐπιστημονικοῦ Κέντρου Θεολογικῶν Ἐρευνῶν εἰς τήν ἱεράν Μονήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Εἰς ταύτην ἤδη τό Πατριαρχεῖον ἐδαπάνησε ἀφειδῶς οὐχί εὐκαταφρόνητα ποσά δι’ ὑλικά καί ἐργασίαν συντηρήσεως ὑπό τοῦ ἐκ Κύπρου εἰδήμονος συντηρητοῦ κ. Σταύρου Ἀνδρέου πλειάδος παλαιτύπων τῆς Βιβλιοθήκης τῆς περιφήμου ἱστορικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Σταυροῦ καί τῶν θησαυρῶν τοῦ Ἀρχείου τῆς Ἀδελφότητος.

 Ἐπίσης τό ἀνέκαθεν ἐγνωσμένον ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ὑπέρ τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου ἐμπράκτως ἐξεδηλώθη καί προσφάτως διά τῆς ἐπιλογῆς, τῆς  χειροτονίας καί τοῦ διορισμοῦ πεπαιδευμένων κληρικῶν πρός κάλυψιν θέσεων ἐνοριῶν τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰορδανίαν καί Ἰσραήλ, δι’ ἀποστολῆς νέων διά Θεολογικάς σπουδάς εἰς Ἑλλάδα, διά τῆς οἰκονομικῆς συμβολῆς τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς τήν ἀποτελείωσιν καί εἰς τήν τέλεσιν Ἐγκαινίων τοῦ ἱεροῦ παμμεγέθους Ναοῦ τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου τῆς Κοινότητος Σαχνίν τῆς περιοχῆς Ἄκκρης καί τῆς Κοινότητος Κούφρ Σμέα τῆς αὐτῆς περιοχῆς, διά τῶν Ἐγκαινίων στεγαστικοῦ συνοικισμοῦ εἰς τήν κώμην τῆς Μπετζάλλας, προσφέροντος στέγην ἐπί συγκαταβατικοῖς ὅροις πληρωμῆς εἰς τετρακοσίας πεντήκοντα οἰκογενείας, διά τῆς ἁρμολογήσεως ἐξωτερικῶς τοῦ Καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, κατοχυρουμένου οὕτως καί τοῦ προσκυνηματικοῦ δικαιώματος ἡμῶν εἰς τήν Αὐλήν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, διά τῆς ἀγορᾶς ὑπό τοῦ κ. Μαρτίνου τῇ Ὑμετέρᾳ εἰσηγήσει συγχρόνου ἀκτινογραφικοῦ μηχανήματος διά τήν  Πολυκλινικήν τοῦ Ἁγίου Βενεδίκτου, διά τῆς συνεχιζομένης ριζικῆς ἐξωτερικῆς καί ἐσωτερικῆς ἀνακαινίσεως τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ καί διά τῆς ἀναδείξεως τῆς πλησίον αὐτῆς ἀρχαίας Μονῆς τοῦ «Καθίσματος», καθυστερούσης, λόγῳ μή χορηγήσεως εἰσέτι τῆς παρά τῆς Δημαρχίας Ἱεροσολύμων κανονικῆς ἀδείας. Ταυτοχρόνως ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐμερίμνησε καί διά τό Ρωσόφωνον ποίμνιον Αὐτῆς ἀναθέτουσα τήν ἀμεσωτέραν Ποιμαντικήν ἐπιμέλειαν αὐτοῦ εἰς τόν Μητροπολίτην Ναζαρέτ Κυριακόν καί τόν Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων Ἀριστόβουλον καί Προεξάρχουσα θείας Λειτουργίας εἰς τόν ἐν Μπέρ-Σέβα εὐκτήριον οἶκον τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ καί τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἁγίου Σωφρονίου, ἀναμενομένης τῆς ἐκεῖ ἀνεγέρσεως εὐπρεποῦς ἱεροῦ Ναοῦ διά τῆς λήψεως τῆς ἀπαιτουμένης πρός τοῦτο ἀδείας παρά τῆς Δημαρχίας.

Τήν προσοχήν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος δέν διέλαθεν ἡ ἀνέκαθεν ταλαιπωροῦσα τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα λειψανδρία, τήν ὁποίαν προσεπάθησε Αὕτη νά καλύψῃ δι’ ἀποσπάσεως παρ’ ἡμῖν κληρικῶν ἐξ Ἁγίου Ὄρους ἤ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί διά τῆς ἀναθέσεως εἰς τόν Γέροντα Δραγουμᾶνον καί Σχολάρχην Ἀρχιμανδρίτην Ματθαῖον τοῦ δυσκόλου ἔργου ἐπιλογῆς νέων ἱεροσπουδαστῶν τῆς Σχολῆς Σιών, ὡς ἐλπίδος τοῦ μέλλοντος.

Τά ἀξιοχρέως μνημονευόμενα εὔφημα ταῦτα, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, ἀποτελοῦν ὡρισμένα μόνον ἀνάλεκτα ἐκ τῆς πλουσίας Πατριαρχικῆς δραστηριότητος τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, διδόντα τήν ἀφορμήν εἰς ἡμᾶς τούς Ἁγιοταφίτας ἐπί τῇ εὐσήμῳ ἐπετειακῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ διά τήν ἐν Χριστῷ καύχησιν ἡμῶν καί ἀποτελοῦντα τήν βάσιν διά τήν ἔμπνευσιν ἐκ τοῦ παραδείγματος Αὐτῆς, ἐνθάρρυνσιν καί ἐνίσχυσιν ἡμῶν, τοῦ κλήρου καί τῶν μελῶν τοῦ ποιμνίου, εἰς τήν καλλιέργειαν αἰσιόδόξου διαθέσεως ἐπιμελείας καί ἐμπλουτισμοῦ ἔργων ἀγαθῶν εἰς τόν στίβον τῶν προσωπικῶν ἀρετῶν καί τόν στίβον τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ Ρωμαιορθοδόξου ἔθνους ἡμῶν ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς.

Ἐν τοιαύτῃ αἰσιοδόξῳ διαθέσει ψυχῆς, ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἀδελφότητος ὅλης, εὔχομαι Ὑμῖν ἔτη ὅσα πλεῖστα, ὑγιεινά, εὐφρόσυνα, εὐσταθῆ καί καρποφόρα, ἐν δυνάμει κυβερνητικῇ κραταιᾷ, κατερχομένῃ ἄνωθεν πρός δόξαν Θεοῦ καί ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους . Γένοιτο”.    

Ἀκολούθως προσεφώνησεν ὁ ἐξοχώτατος Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελος Βλιώρας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί Πατέρες,

Κυρίες καί Κύριοι.

 

Ἀποτελεῖ γιά τόν ὁμιλοῦντα ξεχωριστή τιμή νά ἐκπροσωπεῖ καί φέτος τήν Πατρίδα μας στόν πανηγυρικό ἑορτασμό τῆς ἐπετείου τῆς ἐνθρονίσεως σας, ἡμέρα γιορτῆς γιά τήν Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα καί τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων πού λαμβάνει χώρα στήν ἱστορική ἕδρα τῆς Μητέρας τῶν Ἐκκλησιῶν, μέ τή δισχιλιετῆ ἱστορική της διαδρομή.

Στίς δύσκολες καί ἐνίοτε συγκρουσιακές συνθῆκες πού διέρχεται ἡ πολύπαθη Ἁγία Γῆ καί ἡ εὐρύτερη περιοχή μας, τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ὑπό τήν ἡγεσία Σας, ἀποτελεῖ παράγοντα σταθερότητας, καταλλαγῆς, μετριοπάθειας καί φάρο ἐλπίδας γιά ἕνα μέλλον γιά τήν περιοχή αὐτή ἀπαλλαγμένο ἀπό τή μισαλλοδοξία καί τό φανατισμό.

Εἶναι ἡ σημερινή ἡμέρα, μιά εὐκαιρία, Μακαριώτατε, ἀνακαλώντας στή μνήμη τήν διαδρομή σας καί τήν παρουσία σας, στό Θρόνο τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, νά Σᾶς ἐκφράσουμε, τόν σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση μας γιά τό μεγάλο ποιμαντικό σας ἔργο καί γιά τό σημαντικό καί ἐθνικό ἔργο τῆς περίσωσης καί ἀνάδειξης τῶν Ἱερῶν προσκυνημάτων στούς Ἅγιους Τόπους καί τῆς διαφύλαξης τῶν δικαίων τοῦ Πατριαρχείου, ἀγόγγυστα καί μέ ἁγιοταφιτικό σθένος καί καρτερία, εἰς πεῖσμα τῶν καιρῶν, κατά τάς βελτίους παραδόσεις τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων καί τοῦ Ἱεροῦ Κοινοῦ τοῦ Παναγίου Τάφου.

Μακαριώτατε,

 Ἡ Ἑλληνική Πολιτεία Σᾶς περιβάλλει μέ ἐκτίμηση καί πηγαῖο σεβασμό, ἀναγνωρίζοντας τό σημαντικότατο ἔργο πού ἐπιτελεῖτε, ἐπικεφαλῆς τῶν Μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητας καί εἶναι πάντα, εἰλικρινής καί σταθερός ἀρωγός καί συμπαραστάτης στόν ἀγώνα σας, ἐκφράζοντας, ἄλλωστε,  καί τήν ὁμόθυμη, πάνδημη καί ὁλόπλευρη στήριξη τῶν ὅπου Γῆς Ἑλλήνων, ὅπως ἀποδεικνύεται, κι ἀπό τή συρροή στούς Ἁγίους Τόπους εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἀπό τόν Ἑλληνισμό, μετά τή δοκιμασία τῆς πρόσφατης πανδημίας.

Γιά τήν Ἑλλάδα, ἡ προάσπιση, τῶν δικαίων καί προνομίων τοῦ παλαίφατου Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὅπως καί τοῦ Ἐθιμικοῦ Προσκυνηματικοῦ Καθεστῶτος, ἀποτελοῦν ἠθικό καί ἱστορικό χρέος καί ἀποστολή, στήν ὁποία ἔχουμε ταχθεῖ, μέ αἴσθηση εὐθύνης, καί ἔχοντας κατά νοῦ ὅτι, τό Ἱερό Καθίδρυμα ἀποτελεῖ κορυφαῖο σημεῖο ἀναφορᾶς γιά τίς ἠθικές καί πνευματικές ἀξίες τῆς Πίστης μας, σύμβολο, ἄρρηκτα συνυφασμένο μέ τήν Ἁγία Γῆ ὡς πηγή ζωῆς, ἐλπίδας καί ἀγάπης. 

Σέ αὐτό τό πνεῦμα, ἡ Πατρίδα μας, ὡς ἐφάνη κι ἀπό τίς πρόσφατες ἐδῶ ἐπισκέψεις τῆς πολιτικῆς καί ὑπηρεσιακῆς μας ἡγεσίας καί δωρητῶν, μεριμνᾶ, ἀδόλως καί ἀκούραστα, γιά τήν ἐνίσχυση καί στερέωση τοῦ καθ’ἡμᾶς Πατριαρχείου καί τοῦ Ἱεροῦ Κοινοῦ τοῦ Παναγίου Τάφου στήν ὑψηλή ποιμαντική καί ἐθνική του ἀποστολή νά ἀποτελεῖ τόν θεματοφύλακα τῆς διαχρονίας τῆς Ἑλληνικῆς καί Ἑλληνορθόδοξης παρουσίας στήν Ἁγία Γῆ, ὡς μαρτυρεῖται κι ἀπό τήν ἐπιγραφή στό Ἱερό Κουβούκλιο τοῦ Παναγίου Τάφου, μετά τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ 1810 «Κτῆμα καί ἀφιέρωμα τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων».

Ἐκ μέρους τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας καί τῶν συναδέλφων πού ὑπηρετοῦν στό Γενικό Προξενεῖο τῆς Ἑλλάδος στά Ἱεροσόλυμα, εὐχόμαστε, ἐκ μέσης καρδίας, ὑπέρ ὑγιείας, μακροημερεύσεως καί ἀπό Κυρίου στηρίξεως τοῦ ὑψηλοῦ πνευματικοῦ καί παρηγορητικοῦ ἔργου σᾶς ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ καθ’ ἡμᾶς Πατριαρχείου, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητας, διακόνων καί φυλάκων τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς καί τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Ποιμνίου Σας”.

 Προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατον ἐπίσης ἐκπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Μόσχας καί Ρουμανίας καί τοῦ  ἡμετέρου ποιμνίου, καί ἐκπρόσωποι τῶν Σχολῶν τοῦ Πατριαρχείου καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν Ἀναπληρωτής Γραμματεύς π. Ἰωάννης Σάουκα καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων καί ἄλλοι.

Τούτους ηὐχαρίστησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

«Κύριος ὁ Θεός εὐλογητός, εὐλογητός Κύριος ἡμέραν καθ’ ἡμέραν, κατευδώσαι ἡμῖν ὁ Θεός τῶν σωτηρίων ἡμῶν» (Ψάλμ, 67, 20), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

 Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ θεανθρώπινος πόλις Θεοῦ ζῶντος, τοὐτέστιν ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἑορτάζει σήμερον τήν Δεκάτην Ἑβδόμην ἐπέτειον τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος ἐπί τῷ Ἀποστολικῷ Θώκῳ τοῦ ἁγίου καί δικαίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου αὐτῆς.

Ἡ ἐνθρονιστήριος αὕτη ἐπέτειος δέν ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναξιότητα Ἡμῶν ἀλλ’ εἰς τήν «θεότευκτον σκηνήν», κατά Γρηγόριον Νύσσης, τόν ἱερόν δῆλον ὅτι θεσμόν τῆς ἐν τῷ κόσμῳ στρατευομένης Ἐκκλησίας, τῆς ἀποτελούσης τό σῶμα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Αὐτός γάρ ὁ Θεός τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὁ Πατήρ τῆς δόξης … ἔδωκε κεφαλήν ὑπέρ πάντα τῇ Ἐκκλησί, ἥτις ἐστί τό σῶμα αὐτοῦ, τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου» (πρβλ. Ἐφ. 1,17.23), κατά θεῖον Παῦλον.

Διό εὐγνώμονες ὄντες, κατήλθομεν μετά τῶν συνοδευόντων Ἡμῖν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ «τῷ δόντι Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, ὅπως ἐξέληται ἡμᾶς ἐκ τοῦ ἐνεστῶτος αἰῶνος πονηροῦ κατά τό θέλημα αὐτοῦ» (πρβλ. Γαλ. 1,4).

Ἀκούοντες τῆς εὐαγγελικῆς φωνῆς τοῦ θεηγόρου Λουκᾶ: «Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνί, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. 20,28), οὐκ ἐπαύσαμεν τήν μέριμναν ἡμῶν ὑπέρ τοῦ δοκιμαζομένου ἡμῶν ποιμνίου, τοῦ τελοῦντος ὑπό τήν ἄμεσον ἡμῶν Ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν καί πνευματικήν εὐθύνην. «Εὐθύνατε τήν ὁδόν Κυρίου, λέγει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας», (Ἰω. 1,23).

Ἐπ’ οὐδενί ὠλιγωρήσαμεν τῆς τηρήσεως, τόσον τῶν πατρικῶν καί ἀποστολικῶν ἡμῶν παραδόσεων, ὅσον καί τῆς ἀδιαλείπτου λατρευτικῆς διακονίας τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἀψευδῶν δῆλον ὅτι μαρτυρίων τῆς πίστεως ἡμῶν, «ὅτι ἐξελέξατο Κύριος τήν Σιών, ᾑρετίσατο αὐτήν εἰς κατοικίαν ἑαυτῷ» (Ψαλμ. 131,13), ἀλλ’ οὐδέ καί τῶν ἀπαραγράπτων προνομίων καί κυριαρχικῶν δικαιωμάτων τοῦ εὐσεβοῦς καί βασιλικοῦ γένους τε καί ἔθνους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Οὐχ ἧττον στοιχοῦντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου «ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἑδραῖοι γίνεσθε, ἀμετακίνητοι, περισσεύοντες ἐν τῷ ἔργῳ τοῦ Κυρίου» (Α΄ Κορ. 15,58) ἐξακολουθοῦμεν τῇ ὁδῷ τῆς δικαιοσύνης, τῇ ἀγαστῇ συνεργασίᾳ τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Κοινοτήτων, πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν ἐπιτοπίως καί διεθνῶς ἀπαιτοῦντες σεβασμόν τοῦ ὑφισταμένου πολυθρησκευτικοῦ καί πολυεθνικοῦ καθεστῶτος, τόσον ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ὅσον καί ἐπί τοῦ διπλωματικοῦ «corpus separatum» τῆς Ἁγίας Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Ὁμολογοῦμεν μετά τοῦ ἱερωτάτου Παύλου, «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφ. 6,12). Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ γῆ τῆς Ἱερουσαλήμ ποτισμένη οὖσα μέ τό ἀπολυτρωτικόν αἷμα τοῦ Δικαίου, δῆλον ὅτι τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ καταφύγιον παραμυθίας καί ἐλπίδος πάντων τῶν ἀνθρώπων ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος λέγων: «ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυράν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος» (Ἑβρ. 6,18) τοὐτέστιν Χριστόν.

Ἡ Μετριότης Ἡμῶν μετά τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν ᾿Ιησοῦν» (Ἑβρ. 12,2) καί παραμένοντες ἀμετάθετοι εἰς τήν ὑπό τῆς θείας Προνοίας ἀνατεθεῖσαν ἡμῖν ἀποστολήν οὐδέν ἕτερον ποιοῦμεν εἰ μή τόν σωτήριον εὐαγγελισμόν τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀπείρου φιλανθρωπίας τοῦ κενώσαντος ἑαυτόν καί γενομένου ὑπηκόου μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ, (πρβλ. Φιλιπ. 2,6-8).

Ἡ ἐνθρονιστήριος αὕτη δεκαεπταετής ἐπέτειος τῆς Ἡμετέρας Ταπεινότητος καλεῖ ἡμᾶς οὐχί εἰς «ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατά τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 10,5), ἀλλ’ εἰς «ἐπίγνωσιν τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ καί πατρός καί τοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ εἰσι πάντες οἱ θησαυροί τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως ἀπόκρυφοι» (Κολ. 2,3) κατά τόν σοφόν Παῦλον. Λέγομεν τοῦτο, διότι ὁ θρόνος τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν «πρωτοτόκων τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων» (Ἑβρ. 12,23). «Ὡς Θεός ὁ Χριστός ἔχει αἰώνιον τόν θρόνον, ὡς δέ ἄνθρωπος, καί ἀρχιερεύς, καί ἀπόστολος τῆς ὁμολογίας ἡμῶν, ἀκούει, κάθου ἐκ δεξιῶν μου», λέγει ὁ Θεοδώρητος Κύρου. Κατά δέ τόν Κλήμεντα Ἀλεξανδρείας, «ὁ γινώσκων ἑαυτόν ἐστι θρόνος τοῦ Κυρίου» θρόνος δῆλον ὅτι χάριτος καί ἐλέους, κατά τόν Παύλειον λόγον, «προσερχώμεθα οὖν μετά παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν» (Ἑβρ. 4,16).

Σχολιάζων ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος τό χωρίον τοῦ Ἠσαΐου: «ἰδού Κύριος κάθηται ἐπί νεφέλης κούφης καί ἥξει» (Ἠσ. 19,1) λέγει: «Κύριον δέ τόν Λόγον, νεφέλην δέ κούφην τό καθαρώτατον σκῆνος, [ἔφη] εἰς ὅ ἐνθρονισθείς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰσῆλθεν εἰς τόν βίον [τόν ἀνθρώπινον] σεῖσαι τήν πλάνην». Μέ ἄλλα λόγια ἡ σημερινή ἐνθρονιστήριος ἡμῶν ἐπέτειος ἀφορᾷ εἰς τόν ἐγκαινισμόν τοῦ θρόνου τοῦ Χριστοῦ ἐντός τῶν καρδιῶν ἡμῶν, καί μάλιστα ἐν τῷ συγχρόνῳ ἡμῖν καιρῷ, τῆς «νέας τάξεως πραγμάτων», περί οὗ ὁ θεσπέσιος Παῦλος προεῖπεν, «ἐνστήσονται καιροί χαλεποί» (Β΄ Τιμ. 3,1). «Ἔσται γάρ καιρός ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται … καί ἀπό μέν τῆς ἀληθείας τήν ἀκοήν ἀποστρέψουσιν, ἐπί δέ τούς μύθους ἐκτραπήσονται» (Β΄ Τιμ. 4,2-3). «Τό γάρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας» (Β΄ Θεσ. 2,7).

Ἡμεῖς ἔχοντες ἐπίγνωσιν τῆς ἀσθενείας ἡμῶν, ὅτι «τά ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός ἵνα καταισχύνῃ τά ἰσχυρά» (Α΄ Κορ. 1,27), οὐ παυόμεθα τοῦ ἔργου ἐπί τῆς Πατριαρχικῆς, ἡγουμενικῆς καί ποιμαντικῆς ἡμῶν διακονίας τοῦ ἀποστολικοῦ καί μαρτυρικοῦ θρόνου τοῦ ἁγίου καί δικαίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου. Ἀλλ’ οὔτε καί πτοούμεθα, διότι ἔχομεν συλλειτουργούς καί συνκυρηναίους τούς σεβαστούς καί ἀγαπητούς ἐν Χριστῷ ἡμῖν Ἁγιοταφίτας ἀδελφούς, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἱερομονάχους, διακόνους καί μοναχούς τούς διακρινομένους διά τήν θυσιαστικήν τοῦ Ἁγιοταφιτισμοῦ αὐταπάρνησιν καί τό ἐκκλησιαστικόν αὐτῶν φρόνημα, τήν ἑνότητα, δῆλον ὅτι καί ἀγάπην, κατά τήν προτροπήν τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου Ἀντιοχείας: «πάντες οὖν ἐν ὁμονοίᾳ ἀλλήλους ἀγαπήσωμεν καί μηδείς κατά σάρκα βλεπέτω τόν πλησίον ἀλλ’ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Μηδέν ἔστω ἐν ὑμῖν, ὅ δυνήσεται ὑμᾶς μερίσαι, ἀλλ’ ἑνώθητε τῷ ἐπισκόπῳ, ὑποτασσόμενοι τῷ Θεῷ δι’ αὐτοῦ ἐν Χριστῷ».

Ἐπ’ ἀληθείᾳ λέγομεν, ὅτι οὐ κρύπτομεν τήν ἀδημονίαν ἡμῶν, ἐπί τῇ ἐν τῷ σώματι τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπικρατούσῃ ἀκαταστασίᾳ καί διχοστασίᾳ. Διό καί ὁ Ἀρχιερατικός καί Πατριαρχικός θρόνος τῆς πόλεως, τῆς τῷ ἀπολυτρωτικῷ αἵματι τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ ἡγιασμένης, οὐ σιωπήσεται προσευχητικῶς ἐργάζεσθαι ὑπέρ τῆς τηρήσεως τῆς ἑνότητος τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (πρβλ. Ἐφ. 4,3).

Παρακαλέσωμεν τόν Θεόν τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρακλήσεως καί τόν Θεόν καί Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό ἅγιον αὐτοῦ Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, «ὁδηγήσῃ ἡμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (πρβλ. Ἰω. 16,13), διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου Πενταπόλεως.

Ἡ δέ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐνισχύῃ πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἀποστολῇ ἡμῶν τῆς ἐν τῷ κόσμῳ καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν μαρτυρίας τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης.

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τούς διά τῆς παρουσίας αὐτῶν τιμήσαντας τήν Ἐνθρονιστήριον ταύτην ἑορτήν Ἡμῶν, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν φωτιστικήν ἐνέργειαν τοῦ Παναγίου Τάφου, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν. Θερμάς ἐκφράζομεν εὐχαριστίας πρός τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί πρός πάντας τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελον Βλιώραν, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀλέξανδρον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Θεόφιλον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Χαράλαμπον Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Μπέρ Σέβα Ρωσοφώνου Κοινότητος, τόν Ἀρχιμανδρίτην Φιλόθεον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν Κοινοτήτων τῆς περιοχῆς Ἄκκρης, τόν Αἰδεσιμώτατον Οἰκονόμον π. Σάββαν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος τοῦ χωρίου τῶν Ποιμένων, τόν Ἀναπληρωτήν Γραμματέα π. Ἰωάννην Σάουκα ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου των Ἐκκλησιῶν, τόν κ. Ὄδε Καουάς, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν Ἀραβοφώνων Σχολῶν τοῦ Πατριαρχείου καί τήν κ. Παναγιώταν Καφετζῆ ὁμιλήσασαν ἐξ ὀνόματος τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς Ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Παρασκευήν, 15ην  /28ην Ὀκτωβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἐθνική ἐπέτειος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940.

Κατά τήν ἡμέραν αὐτήν περί ὥραν 10.30 μ.μ. ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ Δοξολογία αὐτή ἐτελέσθη ὡς εὐχαριστία πρός τόν Θεόν διά τήν βοήθειαν Αὐτοῦ εἰς τό ἔθνος ἡμῶν νά ἀποκρούσῃ καί νικήσῃ τάς Γερμανικάς Ναζιστικάς καί Ἰταλικάς Φασιστικάς δυνάμεις κατά  τόν πόλεμον τοῦ 1944-1945,  ὡς δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ἀγωνισαμένων καί ἡρωϊκῶς πεσόντων εἰς τόν ἀγῶνα τοῦτον πατέρων ἡμῶν.

Τῆς Δοξολογίας προέστη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων καί διακόνων καί μετέχοντος τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί τοῦ προσωπικοῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου, Ἁγιοταφιτῶν μοναχῶν, μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας καί τοῦ Ἀραβοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

“Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

 Ἡ ἑορτή τῆς ἐπετείου τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ἀποτελεῖ ἱερόν μνημόσυνον τοῦ ἱστορικοῦ ἀνεξιτήλου γεγονότος τῶν ὑπέρ τῆς ὑπερασπίσεως τῆς τιμῆς, τῆς ἐλευθερίας, καί τῆς ἐθνικῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος τῶν πεσόντων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν κατά τῆς ἀλαζόνος εἰσβολῆς τῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων τοῦ Ναζισμοῦ καί τοῦ Φασισμοῦ.

Αἱ ὁμαδικαί καί ἐν ψυχρῷ ἐκτελέσεις ἀθῴων συνανθρώπων ἡμῶν, ἀνδρῶν καί γυναικοπαίδων, ἀλλά καί τά στρατόπεδα συγκεντρώσεως καί τῆς συστηματικῆς γενοκτονίας ἑκατοντάδων, χιλιάδων ἀνθρώπων εἶναι τά ἀδιάψευστα μαρτύρια τῶν  ὑπό τοῦ διαβολικοῦ μίσους διακατεχομένων Ναζιστῶν. «Πᾶς ὁ μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἀνθρωποκτόνος ἐστί», (Α’ Ἰωάν. 3,15), λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.

Διό καί ἡ Μετριότης ἡμῶν, συνοδευομένη ὑπό τῶν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος ὡς καί εὐσεβοῦς λαοῦ μετά τῶν παρεπιδημούντων προσκυνητῶν, κατήλθομεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν «τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ διδόντι ἡμῖν τό νῖκος διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Πρβλ. Α’ Κορ 15,57).

Προσέτι δέ ἐδεήθημεν ὑπέρ αἰωνίας μνήμης καί μακαρίας ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί δή τῶν ὑπέρ τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί ἔθνους μαρτυρησάντων.

Ἡ βλασφημία πρός τό ἀνθρώπινον πρόσωπον, ἡ ἔκδηλος ἄνοια, ἡ ὑπερηφάνεια καί ἡ ἀφροσύνη τῶν Ναζιστῶν, τά πονηρά ταῦτα, τά προκαλέσαντα τόν Δεύτερον Παγκόσμιον Πόλεμον, δυστυχῶς οὐδένα ἐσυνέτισαν, ὡς λέγει καί ὁ ψαλμῳδός:  «Κύριος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπί τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστι συνιών ἤ ἐκζητῶν τόν Θεόν· πάντες ἐξέκλιναν, ἄμα ἠχρειώθησαν», (Ψαλμ. 13, 2-3).

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ἐπιδειχθεῖσα αὐτοθυσία τῶν Ἑλλήνων ἀγωνιστῶν εἰς τό πεδίον τῆς μετωπικῆς μάχης κατά τῶν ἀδιστάκτων εἰσβολέων ἐπί τῶν κορυφῶν τῶν ἀγρίων Βορειοηπειρωτικῶν βουνῶν, ἐφλέγετο ἀπό τό πῦρ τῆς ἀγάπης διά τήν πατρίδα καί τήν ἐλευθερίαν. Γενεσιουργός αἰτία τοῦ ἀξιοθαυμάστου ἡρωϊσμοῦ τῶν Ἑλλήνων ἦτο ἡ πίστις εἰς τόν Θεόν καί εἰς τήν δύναμιν τῆς προσευχῆς.

Τό Ἐλληνοχριστιανικόν καί δή τό Ἑλληνορθόδοξον τοῦτο φρόνημα, τό ὁποῖον προβάλλει σήμερον ἡ πανηγυρική αὕτη ἐπέτειος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ἐθαύμασαν τά ἔθνη καί  οἱ λαοί τῆς γῆς. Καί τοῦτο, διότι οἱ πολέμιοι ἡμῶν «συνεποδίσθησαν καί ἔπεσαν, ἡμεῖς δέ ἀνέστημεν καί ἀνωρθώθημεν», (Πρβλ. Ψαλμ. 19,9).

Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940 ἀνεγνωρίσθη διεθνῶς ὡς ἐξέχον γεγονός τῆς παγκοσμίου ἱστορίας ἀφ’ ἑνός καί διακεκριμένος σταθμός τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ἀφ’ ἑτέρου. Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940 κατέδειξε μετά παρρησίας ὅτι «οὐ γάρ ἄδικος ὁ Θεός», (Ἑβρ. 6-10) καί «ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα», (Β’ Κορ. 9,9).

Σήμερον ἡ ἀνθρωπότης ἀπειλεῖται ὑπό κεκαλυμμένων μορφῶν τοῦ Ναζισμοῦ καί τοῦ Φασισμοῦ, καί ἀναφερόμεθα εἰς τήν βιαίαν εἰσβολήν τῆς ἰδεολογίας τῆς καλουμένης «Νέας Τάξεως πραγμάτων», ὅπου μία διεθνής ἄρχουσα πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς ὁμάς «σκολιῶν καί διεστραμμένων», (Φιλιπ. 2,15), ἀνθρώπων –κατά Παῦλον- ἐπιβάλλουσιν καί νομιμοποιοῦσιν ἐν ὀνόματι τῶν ἀνθρωπίνων δῆθεν δικαιωμάτων τήν νοσηράν ἐθελοθρησκείαν αὐτῶν. Δέν λείπουν καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀλλοιώνουν τήν ἱστορικήν ἀλήθειαν, μειώνοντες οὕτω τήν ἠθικήν ἀξίαν τῶν ἰδανικῶν, τά ὁποῖα ἀνέδειξαν τό ἀνεπανάληπτον ἔπος τοῦ 1940.

Διό καί καλούμεθα νά διαφυλάξωμεν τό ἔπος τοῦ 1940 ὡς ἱεράν παράδοσιν διά τάς ἐπερχομένας γενεάς, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε», (Α΄ Κορ. 16,13). Τήν παρακαταθήκην ταύτην τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί ἱερᾶς παραδόσεως ὡς καί πολιτισμικῆς καί ἱστορικῆς κληρονομίας ἐπεσφράγισε τό θυσιαστικόν αἷμα τῶν μαρτύρων καί ἀγωνιστῶν τῆς ἐλευθερίας, ἀλλά καί τό ἀσάλευτον ἐθνικόν Ρωμαιο-Ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ λαοῦ κατά τῶν ἰσχυρῶν στρατιωτικῶν Γερμανικῶν δυνάμεων.

Κατακλείοντες ἀναβοήσωμεν:

Ζήτω τό «Ὄχι» τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940!

Ζήτω τό εὐσεβές Γένος τῶν Ρωμαίων!

Ζήτω ἡ Ἑλλάς!

Ζήτω ἡ Γεραρά Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης!”.

 Ὁ  Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἀπήντησεν εἰς τό Μήνυμα τοῦ Μακαριωτάτου ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητά παιδιά,

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Κυρίες και κύριοι,

Με εθνική υπερηφάνεια, οι απανταχού Έλληνες, γιορτάζουμε σήμερα την  επέτειο  της  28ης Οκτωβρίου 1940, εστιακό σημείο μνήμης και τιμής για μία από τις ενδοξότερες στιγμές της σύγχρονης Ιστορίας μας που συμπυκνώνει τις μνήμες, τα βιώματα και τις αξίες που καθοδηγούσαν πάντοτε τον εθνικό μας βίο.

Η σημερινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940, 82 χρόνια από εκείνη την ένδοξη στιγμή που αποτελεί σημείο αναφοράς για τον απανταχού Ελληνισμό, μας δίνει την ευκαιρία να ανακαλέσουμε στη σκέψη και στην καρδιά μας τη γενιά των ανδρών, των γυναικών και των παιδιών που γέμισαν την συλλογική μας Ιστορία με αμέτρητες σελίδες ηρωισμού, αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.

Στα βουνά της Ηπείρου, στις χαράδρες της Αλβανίας, στα Οχυρά της Μακεδονίας, στα νερά του Αιγαίου, της Μεσογείου και του Ατλαντικού, στη Μέση Ανατολή, στην κατεχόμενη Ελλάδα, σε  όλα τα «μέρη όπου δεν είχε καθημερινές και σκόλες», σύμφωνα με τον Οδυσσέα Ελύτη, οι Έλληνες, έδωσαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν για να διαφυλάξουν την εθνική μας ανεξαρτησία και ακεραιότητα, διαχρονικά ιδανικά όλων των Αγώνων του Έθνους από το 1821, μέχρι και σήμερα.

O Γιώργος Σεφέρης, αποσπασθείς από το Υπουργείο Εξωτερικών στη Διεύθυνση Εξωτερικού Τύπου στο αρμόδιο υφυπουργείο, κατέγραψε στο ημερολόγιο του την ιστορική εκείνη μέρα, ως ακολούθως: «Κοιμήθηκα δύο το πρωί, διαβάζοντας Μακρυγιάννη. Στις τρεις και μισή μια φωνή μέσα από το τηλέφωνο με ξύπνησε: «Έχουμε πόλεμο». Τίποτε άλλο, ο κόσμος είχε αλλάξει. Η αυγή, που λίγο αργότερα είδα να χαράζει πίσω από τον Υμηττό, ήταν άλλη αυγή: άγνωστη. Περιμένει ακόμη εκεί που την άφησα. Δεν ξέρω πόσο θα περιμένει, αλλά ξέρω πως θα φέρει το μεγάλο μεσημέρι.»

Και το «μεγάλο μεσημέρι» ένωσε και συνέγειρε ολόκληρη την Ελλάδα. Οργανισμοί, φορείς, πνευματικά ιδρύματα, η Εκκλησία, απλοί πολίτες, γέροι, γυναίκες, παιδιά, όλοι συμμετέχουν άμεσα στην τιτάνια προσπάθεια για την ενίσχυση του μετώπου. Όπως γράφει η ιστορικός Μαρίνα Πετράκη: «με ενθουσιασμό και πάθος, που συνδαύλιζαν οι σημαίες, τα πολεμικά εμβατήρια και η φωνή του εκφωνητή στο ραδιόφωνο, [οι Έλληνες] ντύνονται στο χακί και ξεκινούν για το μέτωπο, ωσάν να πηγαίνουν σε γιορτή. Και ήταν πράγματι γιορτή. Η πιο λαμπρή γιορτή της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Αν και είχαν στη διάθεσή τους πέντε ημέρες για να παρουσιαστούν, το ογδόντα τοις εκατό παρουσιάστηκε την πρώτη μέρα».

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρύσανθος, σε μήνυμά του την 28η Οκτωβρίου 1940, εμψυχώνει τους Έλληνες, θυμίζοντάς τους τη δύναμη της πίστης και της προσευχής.

«Ἡ Ἐκκλησία πέποιθεν ὅτι τά τέκνα τῆς Πατρίδος, εὐπειθῆ εἰς τό κέλευσμα Αὐτῆς καί του Θεοῦ, θά σπεύσουν ἐν μιᾷ ψυχῇ καί καρδίᾳ ν΄ ἀγωνισθούν ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν καί τῆς Ἐλευθερίας καί τιμῆς καί θά συνεχίσουν οὕτω τήν ἀπ’ἀπ’ αἰώνων πολλῶν ἀδιάκοπον σειράν τῶν τιμίων καί ἐνδόξων ἀγώνων [….] Καί μή φοβούμεθα ἀπό τῶν ἀποκτεινόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι, [Ματθ. 10-28]. Ἐπιρρίψωμεν ἐπί Κύριον τήν μέριμναν ἡμῶν καί Αὐτός θά εἶναι βοηθός καί ἀντιλήπτωρ ἐν τῇ ἀμύνῃ κατά τῆς ἀδίκου ἐπιθέσεως τῶν ἐχθρῶν. Οὗτοι ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ καί ἐν τῇ γενναιότητι καί ἀνδρείᾳ μεγαλυνθησόμεθα.»

Η πολεμική ατμόσφαιρα δημιουργεί μια πρωτοφανή άμιλλα, που παρακινεί και συνεπαίρνει μια τεράστια στρατιά αμάχων στα μετόπισθεν, που πολεμά δίπλα στη στρατευμένη δύναμη της πρώτης γραμμής, δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη στιγμή στην ελληνική Ιστορία.

Σε όλους, τους γνωστούς και τους άγνωστους, στρατιώτες και πολίτες, που υπερασπίστηκαν με ηρωισμό, αυταπάρνηση, αυτοθυσία και ανδρεία την εθνική μας αξιοπρέπεια στη διάρκεια του πολέμου και αργότερα, στα χρόνια της σκληρής κατοχής, μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας. κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ.

Ως Έλληνες που έχουμε το προνόμιο και την ευθύνη να εγκαταβιούμε ή να υπηρετούμε στην Αγία Γη, ανακαλούμε, σήμερα, με συγκίνηση, στη μνήμη μας, τους ογδόντα πεσόντες που άφησε η Ελλάδα σ’ αυτά τα χώματα, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου,  στα Κοιμητήρια της Χάιφα, της Ρέμλης και στην πόλη της Γάζας.

Το Αεροδρόμιο του Ακίρ, πλησίον της πόλης Ρέμλη, ήταν και η κοιτίδα για την αναγέννηση της Πολεμικής μας Αεροπορίας στη Μέση Ανατολή το Σεπτέμβριο του 1941.

Δεν θα πρέπει, άλλωστε, να λησμονούμε ότι, όταν οι τύχες του Πολέμου εμφανίζονταν αρνητικές για το Συμμαχικό Αγώνα, τα Ιεροσόλυμα και το Γενικό Προξενείο της Μητρός Πατρίδος στην πόλη αυτή απετέλεσαν, από τον Ιούνιο μέχρι και τον Αύγουστο του 1942, την έδρα της Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας, με τον μακαριστό Πατριάρχη Τιμόθεο, την Αγιοταφιτική Αδελφότητα και τον Ελληνισμό της πόλης, στην πλειοψηφία τους πρόσφυγες Μικρασιάτες να προσφέρουν κάθε δυνατή αρωγή, στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Παναγιώτη Κανελλόπουλο, στα μέλη της Κυβέρνησης, στους αξιωματικούς και στα στελέχη των Ενόπλων μας Δυνάμεων, σε υπηρεσιακούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων και ο Γιώργος Σεφέρης και σε πρόσφυγες, από την Αλεξάνδρεια και το Κάιρο, μεταξύ των οποίων και ο συγγραφέας Στρατής Τσίρκας.

Η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου δεν μαρτυρεί απλώς ένα ιστορικό γεγονός, αλλά φανερώνει  τη συλλογική μας ταυτότητα βασισμένη στις πανανθρώπινες αξίες: τη δημοκρατία, την αγάπη για την ελευθερία, την εθνική αξιοπρέπεια, την προσήλωση στην εκτέλεση του καθήκοντος και τη συνειδητοποίηση του χρέους απέναντι στην Ιστορία.

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητά παιδιά,

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Κυρίες και κύριοι,

Σε καιρούς δύσκολους και ιδιαίτερα συγκρουσιακούς, το Παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα, μαρτυρούν και ενισχύουν το Αναστάσιμο Μήνυμα και τη διαχρονία της ορθοδόξου Πίστεως μας και της παρουσίας του Ελληνισμού στην Αγία Γη.

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ως ο κατ’ εξοχήν εκφραστής της Ορθοδόξου πίστεως και της Ελληνικής παραδόσεως παραμένει, ανά τους αιώνες, ζωντανό παράδειγμα θεοφόρου ζωής, πίστεως και ελπίδας και θεματοφύλακας των ηθικών και πνευματικών μας αξιών.

Στην εποχή μας, όπως και σε κάθε άλλη, η εθνική ενότητα και η εγρήγορση, η προσήλωση στις ηθικές και πνευματικές αξίες της ορθόδοξης πίστης μας και στα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αποτελούν βασικά εφόδια για την αποτελεσματική απόκρισή μας στις περιστάσεις.

Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 μας υπενθυμίζει πως η ομοψυχία, και η ισχυρή θέληση του ελληνικού λαού να διατηρήσει την ελευθερία και την εθνική υπερηφάνειά του, καθόρισαν και την νικητήρια έκβαση του αγώνα αυτού.

Με τις σκέψεις αυτές, καλώ όλους να αναφωνήσουν:

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940!

Ζήτω η Ελλάδα!»

Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας ἔλαβε χώραν σχολική τελετή εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν ἐπί τοῦ λόφου Σιών.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΕΛΑΙΟΚΑΡΠΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ ΒΗΘΑΝΙΑΣ

Ἡ ἱστοσελίς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων διαβιβάζει τάς εὐχαριστίας τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος  πρός τό Ἑλληνικόν Γενικόν Προξενεῖον τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα διά τήν συνδρομήν αὐτοῦ εἰς τό ἐπίπονον ἔργον τῆς συγκομιδῆς τῶν ἐλαιῶν ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Μάρθας καί Μαρίας τῶν ἀδελφῶν τοῦ Λαζάρου εἰς Βηθανίαν καί παραθέτει τήν κάτωθι ἀποσταλεῖσαν δήλωσιν τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα:

«Τό Γενικό Προξενεῖο τῆς Ἑλλάδος συμμετεῖχε καί φέτος ἐθελοντικά στή μακραίωνη ἐδῶ παράδοση συλλογῆς ἐλαιοκάρπου στήν Ἱερά Μονή Μάρθας καί Μαρίας τοῦ καθ’ ἡμᾶς Πατριαρχείου στή Βηθανία, ὅπου βρίσκεται τό πρῶτο μνῆμα τοῦ Λαζάρου.

 Εὐχαριστοῦμε τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί  Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλο γιά τήν εὐλογία Του, τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμαδρίτη Ἐπιφάνιο, τήν Ἡγουμένη Γερόντισσα Εὐπραξία καί τίς Μοναχές πού διακονοῦν τό Προσκύνημα αὐτό, γιά τήν ἀπαράμιλλη φιλοξενία τους καί τήν εὐκαιρία πού μᾶς ἔδωσαν νά συνδράμουμε τό ἔργο τους.

 Εὐχαριστίες ἀπευθύνονται, ἐπίσης, στόν Ἐπικεφαλῆς τοῦ Γραφείου Ἀντιπροσώπευσης τῆς Ἀργεντινῆς στή Ραμάλλα στήν οἰκογένειά του, στό προσωπικό τῆς Ἀρχῆς μᾶς καί τά μέλη τῶν οἰκογενειῶν τους καί στούς Ἕλληνες πού διαβιοῦν ἐδῶ ἤ ὑπηρετοῦν σέ Διεθνεῖς Ὀργανισμούς, οἱ ὁποῖοι ἐθελοντικά συμμετεῖχαν στό ἔργο αὐτό».

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας