Τήν νύκτα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, 5^ης /18^ης Ἀπριλίου 2013, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἡ κατανυκτική καί μεγαλοπρεπῆς τελετή τοῦ Ἐπιταφίου, ὡς ἀνάμνησις τῆς θεοσώμου Ταφῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τῆς τελετῆς ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί αὐτῶν ἐξ ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Ράσκας καί Πρίσζρης κ. Θεοδοσίου, παρεπιδημοῦντος ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας, τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Σιεμιατίτσε κ. Γεωργίου, παρεπιδημοῦντος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί ἱερέων παρεπιδημούντων ἐξ ἄλλων Ἐκκλησιῶν καί ἱεροδιακόνων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη καί τοῦ πρῴην Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἰορδανίαν κ. Ἡρακλέους Ἀστεριάδη, τοῦ κ. Πέτρου Παναγιωτοπούλου πρῴην Γενικοῦ Προξένου εἰς τά Ἱεροσόλυμα, προσευχομένου πολλοῦ λαοῦ, Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, Ρώσων, Ρουμάνων, Κυπρίων καί ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου μετά τῆς χορῳδίας αὐτοῦ.

Ἡ κατανυκτική τελετή τοῦ Ἐπιταφίου περιέλαβε τόν Κανόνα «Κύματι θαλάσσης» τήν περιοδείαν ἀνά τά προσκυνήματα ἐν λιτανείᾳ μέ ἄνοδον ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολογοθᾶ, ἀνάγνωσιν τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῆς Σταυρώσεως ὑπό τοῦ Πατριάρχου καί περιφοράν τρίς πέριξ τῆς Ἀποκαθηλώσεως μετά τοῦ εἱλητοῦ καί τῆς ἀνάγνωσιν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀποκαθηλώσεως ὑπό τοῦ Πατριάρχου ἐπί τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, τήν περιφοράν πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου τρίς καί τάς τρεῖς στάσεις τῶν Ἐγκωμίων «Ἡ ζωή ἐν τάφῳ , «Ἄξιόν ἐστιν» καί «Αἱ γενεαί πᾶσαι».

Τόν λόγον τῆς ἡμέρας ἐξεφώνησεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα

Πατριάρχα Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλε,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Εὐλαβεῖς ἱερεῖς,

Εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

Δίκην μυροφόρων γυναικῶν καί Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας καί Νικοδήμου τῶν κρυφῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τελοῦμεν σήμερον τήν σεμνήν, κατανυκτικήν καί μεγαλοπρεπῆ ταύτην τελετήν τοῦ Ἐπιταφίου εἰς ἀνάμνησιν τῆς θεοσώμου ταφῆς τοῦ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου ἐνανθρωπήσαντος, σταυρωθέντος καί ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

  Τελοῦντες τήν τελετήν ταύτην ἀναμιμνῃσκόμεθα εὐγνωμόνως τῆς ὅλης οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Ἀναμιμνῃσκόμεθα ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν ἐν τῇ ἀφάτῳ φιλανθρωπίᾳ Αὐτοῦ ἀπέστειλε ἐξ οὐρανοῦ τόν Υἳὀν Αὐτοῦ τὀν Μονογενῆ καί ἐνηνθρώπησε, ἔλαβε ψυχήν, σάρκα καί ὀστᾶ ὡς ἄνθρωπος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐτέχθη κατά σάρκα ἐξ αὐτῆς. Τοῦτο  ὅλον γέγονεν, ἵνα ὁ Θεός ἐλευθερώσῃ τόν Ἀδάμ ἐκ τῶν συνεπειῶν τῆς παρακοῆς καί τῆς πτώσεως Αὐτοῦ. Ὁ Θεός Πατήρ ἐν τῷ Υἱῷ Αὐτοῦ τῷ Μονογενεῖ προσέλαβε ἐκ νέου τόν ἄνθρωπον. Τόν προσληφθέντα ἄνθρωπον ὁ Χριστός  μετά τὴς  θείας ὑποστάσεως Αύτοῦ ἀσυγχύτως ἥνωσεν.

 Τό ὑπό τοῦ Θεοῦ ἐνεργηθέν μυστήριον τοῦτο ἀποτελεῖ τήν ἔναρξιν μιᾶς νέας περιόδου διά τήν ἀνθρωπότητα. Ἐγκαινιάζει ἕνα νέον ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν. Συνιστᾷ τήν ἔλευσιν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἰς τήν γῆν. Ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος συμφώνως πρός τήν ἀδιάψευστον Αὐτοῦ μαρτυρίαν εἶναι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή, φέρει τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εὶς τήν γῆν. Εἶναι οὖτος ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἰς τήν γῆν. Εἶναι ὁ ἐνεργῶν καί γράφων τήν Καινήν, τήν νέαν διαθήκην τοῦ Θεοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων.

Πολλαπλᾶ εἶναι τά σημεῖα τά μαρτυροῦντα τήν ἐγγίσασαν τοῖς ἀνθρώποις βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ταῦτα εἶναι θαυμαστά καί ἐξαίσια θεανθρώπινα γεγονότα τελούμενα ἐπἰ τῆς γῆς. Ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος Ἰησοῦ Χριστός ὁ Ναζωραῖος συνανεστράφη τούς ἀνθρώπους, ἐδίδαξε αὐτούς διδάγματα ἀληθείας, ζωῆς καί σωτηρίας. Ὡς τέλειος θεός καί τέλειος ἄνθρωπος συνεπάθησε τούς ἀνθρώπους, ὅσον οὐδείς οὐδέποτε. Ἀσθενεῖς ἐθεράπευσε, νεκρούς ἀνέστησε, ἁμαρτωλούς συνεχώρησε καί ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς ἁμαρτωλότητος καί διαφθορᾶς αὐτῶν ἀνέσυρε καί εἰς ἀρετῶν περιωπήν ἀνεβίβασε. Πεινῶντας ἐξέθρεψε, τήν ἀγάπην ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς ἡμῶν ὡς πλήρωμα τοῦ νόμου ἐδίδαξε καί ἐφήρμοσε. Εἰρήνην  καί συνδιαλλαγήν ἐκήρυξε τοῖς μακράν καί τοῖς ὲγγύς. Τὀν ἄνθρωπον ὥρισεν ὡς κύριον τοῦ Σαββάτου καί ἐκ τῆς δουλείας καί τῆς κατάρας τοῦ νόμου ἠλευθέρωσε.

 Εἰς τήν βασιλείαν ταύτην τοῦ Θεοὺ ἐκάλεσεν ὁ Χριστός συνεργούς καί μετόχους  διά τῆς μετανοίας ὅλους τούς ἀνθρώπους. Τόν λαόν Αὐτοῦ τόν περιούσιον πρῶτον καί ἔπειτα ὅλα τά ἔθνη. Τήν διδασκαλίαν Αύτοῦ παρέδωσεν εἰς τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων, τά ὁποῖα ἠκολούθησαν Αὐτόν μετ’ ἐμπιστοσύνης ὡς καλόν ποιμένα. Κατ’ἐξοχήν ὅμως ἐμύησεν εἰς τά μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ τούς δώδεκα μαθητάς Αύτοῦ. Τούτους Ἐκεῖνος ἐξέλεξε καί οὗτοι , ἁλιεῖς ὄντες , ἀφέντες τἀ δίκτυα αὐτῶν, ἠκολοὐθησαν Αὐτὀν.

Τό ὕψος καί  βάθος τῆς θείας Αὐτοῦ διδασκαλίας οἱ ὀλίγοι ἐκλεκτοί κατενόησαν καί Αὐτόν πιστῶς ἠκολούθησαν. Οἱ πολλοί ὅμως κλητοί τοῦτο παρηνόησαν. Τόν εὐεργέτην ὡς ἀλλοιοῦντα τόν νόμον τοῦ Θεοῦ καί ὡς ἀλλάζοντα τά ἤθη καί τά ἔθιμα τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ καί ὡς κακοποιόν κατηγόρησαν καί διέβαλον καί ὡς ἔσχατον κακοῦργον εἰς θάνατον κατεδἰκασαν. Ἀντί τῆς χάριτος τῆς ἀφέσεως καί τῆς ἐλευθερίας, προετίμησαν τήν δουλείαν εἰς τό γράμμα τοῦ νόμου. Ὁ χῶρος τοῦ Πραιτωρίου καί τοῦ ἔναντι ἡμῶν Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ἔγιναν οἱ μάρτυρες τοὺ ἀποκορυφώματος τῆς ἀνθρωπίνης ὕβρεως, εἰρωνείας καί λοιδορίας τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι Αύτοῦ τοῦ Κτίστου. «Προφήτευσον Χριστέ, τίς ἐστιν ὁ παίσας σε». « Ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτόν οὐ δύναται σῶσαι».  «Εἰ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπό τοῦ σταυροῦ, ἵνα ἴδωμεν καί πιστεύσωμεν Αὐτῷ». Λόγοι ἐκφράσεως  τῆς ἐλλιποῦς πίστεως, τῆς ἀναζητούσης στηρίγματα εἰς τό θαῦμα.

 Τήν ἀδικίαν ταύτην τῶν ἀνθρώπων ἐπί τόν Υἳόν Αὐτοῦ ὁ Θεός Πατήρ  διά τήν σωτηρίαν αὐτῶν ὠκονόμησε. Τόν θάνατον τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ ἔδωσεν ὡς λύτρον διά τάς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων. Ὃ Χριστός διά τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ ἐξηγόρασεν ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἀπό τῆς κατάρας τοῦ νόμου. Διά τοῦ αἵματος Αὐτοῦ ἐπεριποιήσατο τήν ἐκκλησίαν.Ἔθεσε τό θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας  ἐπί τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ Αύτοῦ.  Διά τοῦ σταυροῦ κατῆλθεν εἰς τόν Ἅδην καί εἰς τούς ἐν Ἅδῃ  ἐκήρυξε  τήν μετάνοιαν. Διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ ἐνίκησε τόν θάνατον, ἐκ νεκρῶν τριήμερος ἀνέστη καί τήν προσληφθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν Αὐτοῦ συνανέστησε. Διά τῶν παθημάτων Αὐτοῦ εἰσῆλθεν εἰς τήν δόξαν Αὐτοῦ. Ἀνελήφθη ἀφ’ ἡμῶν εἰς  τούς οὐρανούς, ἐκάθισε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν ἡμῶν τεθεωμένην ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καί  ἔπεμψε παρά τοῦ Πατρός τό Πνεῦμα Αὐτοῦ τό Ἅγιον  ἐπί τούς ἁγίους Αὐτοῦ μαθητάς καί ἀποστόλους καί  ἀνῳκοδόμησεν ὡς σῶμα Αύτοῦ τήν Ἐκκλησίαν καί ἐστερέωσε αὐτήν, ὥστε πύλαι ἅδου νά μή δύνωνται νά κατισχύσωσιν αὐτῆς ἔως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Εἰς τό σῶμα τοῦτο τό ἄγιον τῆς Ἒκκλησίας ἐνεγράφησαν ὡς πρῶτα μέλη οἱ τό πρῶτον πιστεύσαντες εἰς τό κήρυγμα τῶν φωτισθέντων ἀποστόλων καί σχηματίσαντες τό πρῶτον λῆμμα τῆς Ἐκκλησίας ταύτης Σιών τῆς Ἁγίας καί τῆς Ἐκκλησίας ὅλης. Οἱ ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοί ἀλλἀ καί οἱ ἐξ ἐθνῶν, οἱ ἐκ τῶν περάτων τῆς οἰκουμένης παροικοῦντες τήν Ἱερουσαλήμ κατά τήν ἡμἐραν τῆς Πεντηκοστῆς. Πάρθοι καί Μῆδοι καί Ἐλαμῖται, Ἰουδαῖοί τε καί προσήλυτοι, Κρῆτες καί Ἄραβες.

Οἱ λαοί αὐτοί, οἱ ἔχοντες Ἑλληνικήν τήν καταγωγήν ἤ ὄντες Ἕλληνες ὡς Ἑλληνικῆς παιδείας, ἀπετέλεσαν τά ἔθνη, κατά τό «καλέσω μου τά ἔθνη, κἀκεῖνά με δοξάσουσι», τά ὁποῖα διά τοῦ κηρύγματος τῶν ἀποστόλων ἀπέθανον διά τήν Σισύφειον ἀναζήτησιν τῆς φιλοσοφίας, ἐγκατέλειψαν τό μυθολογικόν φανταστικόν δωδεκάθεον καί ἐπεγράφησαν Χριστῷ τῷ Ναζωραίῳ. Ἔθεσαν εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ τά ὄντως διαχρονικά ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστημονικῆς ἀναζητήσεως αὐτῶν. Προσέγραψαν ἑαυτούς Χριστῷ τῷ Ναζωραίῳ κληθέντες  Ρωμαῖοι Χριστιανοί  ἀπό τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου καί ἐντεῦθεν. Διά τῆς διδασκαλίας Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου ὄντως συνεπλήρωσαν τά ἐλλείποντα αὐτούς. Ἐδημιούργησαν τήν κατά Χριστόν φιλοσοφίαν τῶν μεγάλων Ἑλλήνων Πατέρων. Ἁγίων Χυσοστόμου, Βασιλείου, Γρηγορίου, Φωτίου, Γρηγορίου Παλαμᾶ καί πλειάδος ἄλλων. Διετήρησαν τά μνημεῖα τῆς τέχνης αὺτῶν ὡς τοῦ Παρθενῶνος ὡς ἀνώτατα κλασσικά δημιουργήματα τοῦ ἀτελοῦς ἀνθρωπίνου πνεύματος. Ἐδημιούργησαν ὅμως νέους Παρθενῶνας, ὡς τοῦ Ναοῦ τούτου τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ, τῆς Ἁγίας Σοφίας καί τῶν εἰκονογραφιῶν αὐτῶν ὡς  δημιουργήματα τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, συμπεπληρωμένου πλέον καί πεφωτισμένου ἐκ τοῦ φωτός τῆς Ἀναστάσεως καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς Πεντηκοστῆς.

Τήν διπλῆν ταύτην ταυτότητα ἡμῶν, αὐτῆς τῆς ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίας, προσγραφείσης τῷ Χριστῷ, αὐξηθείσης καί ὁλοκληρωθείσης διά τῆς ἐν Χριστῷ  ἀποκαλύψεως, καλούμεθα ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί νά ἐστερνιζώμεθα, προκειμένου νά ζωοποιώμεθα καί προιστάμεθα δημιουργικῶς ἔργων ἀγαθῶν μἠ ἀφομοιούμενοι καί συσχηματιζόμενοι τῷ πνεύματι τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ προωθοῦντος τήν ἀπρόσωπον παγκοσμιοποίησιν, ἀλλά ἐπιζῶντες  ἐλεύθεροι,  διατηροῦντες τήν χριστιανικήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν παράδοσιν καί ταυτότητα καί μεταδίδοντες καί εἰς τά ἄλλα ἔθνη, μετά τῶν ὁποίων συνεργαζόμεθα καί συναγωνιζόμεθα τάς ζωογόνους ἀξίας αὐτῆς.

Τήν κλῆσιν ταύτην τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων τηροῦσα ἡ Ἐκκλησία τῶν  Ἱεροσολύμων ἀνά τούς αἰῶνας, ὑποδέχεται ὑμᾶς τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς,  θεωροῦσα ὑμᾶς ὡς ποίμνιον αὐτῆς κατά τάς ἁγίας ἡμέρας ταύτας καί δέεται ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου διά παντός ὑπέρ ὑγιείας ὑμῶν, ζωῆς, εἰρήνης, εὐημερίας καί σωτηρίας. Γένοιτο.  

 Μετά τά Εὐλογητάρια, τούς Αἴνους, τήν Δοξολογίαν καί τό «Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ» ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος καί τά ἀναγνώσματα, ἐγένετο ἡ Ἀπόλυσις καί ἡ Ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον.

 Ἡ κατανυκτική αὕτη ἀκολουθία ἐτελέσθῃ μέ τάξιν καί ἁρμονίαν, παρά τό προκεχωρημένον τῆς ὥρας καί ἐπερατώθη τήν  3.00 πρωϊνήν ὥραν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

 httpv://youtu.be/nxw1zdEf2e8

httpv://youtu.be/bP78M8mmAzs

httpv://youtu.be/3hCP8-0uA8k

Τήν Κυριακήν, 31^ην Μαρτίου/13^ην Ἀπριλίου 2014, Κυριακήν τῶν Βαΐων, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου συμφώνως πρός τήν τυπικήν αὐτοῦ Διάταξιν καί τό Προσκυνηματικόν Καθεστώς ἡ  μνήμη τῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου τοῦ Κυρίου εἰς τά Ἱεροσόλυμα, «ὅτε οἱ παῖδες τῶν Ἑβραίων ἔψαλλoν Αὐτῷ τό “Ὡσαννά τῷ υἱῷ Δαυίδ, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος” καί ὑπεδέχθησαν Αὐτόν μετά βαΐων καί κλάδων φοινίκων.

 A’  Ἀφ’ ἑσπέρας

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἐτελέσθη ὁ Ἑσπερινός τήν 2αν μ.μ. ὥραν.  Ἐν πρώτοις εἰς τόν Ναόν τῶν Ἁγιοταφιτῶν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης ἀνεγνώσθη ἡ Θ΄ Ὥρα, μεθ’ ἧν ἐγένετο ἡ Κάθοδος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τῶν κωδώνων κρουομένων.

Ἅμα τῇ εἰσόδῳ ἐγένετο ἡ Προϋπάντησις τῆς Α.Θ.Μ. εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν, ἡ εὐλογία τῆς εἰσόδου, τό Θυμίαμα καί ἡ προσκύνησις ὑπό τῶν Ἀρχιερέων.

Ἠκολούθησεν ἡ προσκύνησις ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου, τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Ἱερέων εἰς τό ἐνδότερον τοῦ Ἁγίου Τάφου καί τόν Λίθον τοῦ Ἀγγέλου, ἐν ᾧ ὑπό τῶν ἱεροψαλτῶν ἐψάλλετο τό «τήν κοινήν Ἀνάστασιν».

Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώραν ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, ἡ εὐλογία ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί ἡ ἄνοδος Αὐτοῦ ἐπί τοῦ Θρόνου καί ἡ προσκύνησις τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Συνοδικῶν εἰς τόν Γολγοθᾶν, ἡ κροῦσις τῶν σημάντρων καί τό θυμίαμα ὑπό τῶν Ἱεροδιακόνων ἀνά τά Προσκυνήματα.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ μετ’ Ἀνοιξανταρίων, Μεγάλης Εἰσόδου καί Ἀρτοκλασίας, ψαλλόντων τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Ἁγιορείτου μοναχοῦ π. Ἰωσήφ, προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἐν ᾧ οἱ Ἀρχιερεῖς συμπροσηύχοντο ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Ἀκολούθως, τοῦ Ἑσπερινοῦ λήξαντος, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεία.

 Β’. Ἡ Βαϊφόρος ἀπό Βηθφαγῆς.

 Μετά τήν λῆξιν τοῦ Ἑσπερινοῦ, οἱ πλεῖστοι τῶν μετεχόντων αὐτοῦ ἀνῆλθον εἰς Βηθφαγῆν ἐπί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ηὐλόγησε τά βαΐα εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Βαϊοφόρου, τήν ἱδρυθεῖσαν ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Τιβεριάδος Γρηγορίου καί ἀνέθεσεν εἰς τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιον νά ἡγηθῇ τῆς ἱερᾶς πομπῆς τῆς λιτανείας. Ἡ λιτανεία αὕτη μιμεῖται τήν θριαμβευτικήν Εἴσοδον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τά Ἱεροσόλυμα, «ὅτε οἱ παῖδες τῶν Ἑβραίων ἔψαλλoν Αὐτῷ τό ὡσαννά τῷ υἱῷ Δαυΐδ, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος».

Ἡ λιτανεία ἐξεκίνησεν ἀπό τῆς Βηθφαγῆς, διελθοῦσα δέ ἀπό τῆς Γεσθημανῆς, ἐν ᾧ πάντες ἐκράτουν βαΐα καί ἔψαλλον τροπάρια τῆς Βαϊοφόρου, κατέληξε πρός τήν Πύλην τῶν Λεόντων ἤ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, Ἱεράν Μονήν τῆς Ἁγίας Ἄννης καί ἀπελύθη.

Γ΄ Τήν πρωΐαν.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, ἐνωρίς τήν πρωΐαν, τήν 7.00 π.μ., ἤρξατο ἡ κάθοδος τῆς Πατριαρχικῆς Συνοδείας ἀπό τῆς θύρας τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου διά τῆς Χριστιανικῆς ὁδοῦ εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἅμα τῇ εἰσόδῳ εἰς τόν Ναόν ἐγένετο ἡ εἴσοδος εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ διά τοῦ Γολγοθᾶ καί ἡ προσκύνησις ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου, λόγῳ τοῦ κοινοῦ χρονικῶς ἑορτασμοῦ  τοῦ Πάσχα ὑπό τῶν ἄλλων δογμάτων μετά τῶν Ὀρθοδόξων καί τῆς κατοχῆς τοῦ Ἁγίου Τάφου κατά τήν ὥραν ταύτην ὑπό τῶν Φραγκισκανῶν. Εἰς τό Καθολικόν ὁ Μακαριώτατος ἐνεδύθη μανδύαν καί ἀκολούθως  ἀνῆλθεν εἰς τόν Θρόνον, ἔνθα προσῆλθον οἱ ἱερεῖς καί «ἔλαβον καιρόν».

«Λαβών καιρόν» καί ὁ Μακαριώτατος εἰσῆλθεν εἰς τό Ἱερόν, ἠσπάσθη τούς Ἀρχιερεῖς καί ἀκολούθως πάντες ἐνεδύθησαν τά Ἀρχιερατικά αὐτῶν ἄμφια καί εἰσῆλθον εἰς τόν χῶρον πρό τοῦ «Ὀμφαλοῦ τῆς Γῆς» καί ἤρξατο ἡ θεία Λειτουργία τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

Τῆς θείας Λειτουργίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Νίζνυ-Νόβγκοροντ καί Ἀρζαμάς κ. Γεωργίου, παρεπιδημοῦντος ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου παρεπιδημοῦντος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,  τῶν Σεβασμιωτάτων  Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους,  Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Λύδδης κ. Δημητρίου, τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Prizren κ. Θεοδοσίου παρεπιδημοῦντος ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Βιντέμπσκ καί Ὀρσάνσκ, ἐπίσης παρεπιδημοῦντος ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας, Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιμανδριτῶν Ἱερομονάχων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου, τῶν διακόνων Μαρτυρίου καί Διονυσίου καί Τιμοθέου τῆς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Ἁγιορείτου μοναχοῦ π. Ἰωσήφ καί μετ’  ἀθρόου ἐκκλησιάσματος Ὀρθοδόξων ἐκ Ρωσίας, Ἑλλάδος, Κύπρου, Οὐκρανίας καί Ρουμανίας, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη μετά τῆς ἐριτίμου συζύγου αὐτοῦ.

Τῆς κατανυκτικῆς καί ἐν ταὐτῷ μεγαλοπρεποῦς ταύτης θ. Λειτουργίας τελεσθείσης, ἤρξατο ἡ λιτανεία ἀπό τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τοῦ Καθολικοῦ διά περιφορᾶς τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου ἀπὀ τῆς Ἀποκαθηλώσεως ἀνά τά Προσκυνήματα  καί τέλος ἔμπροσθεν τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου, ἔνθα ἀνεγνώσθη ἡ Εὐαγγελική περικοπή καί ἀνεπέμφθη δέησις, μεθ’ ὅ καί ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, ἐν ᾦ οἱ Ἱεροψάλται ἔψαλλον «Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν».

Μετά τήν λῆξιν τῆς λιτανείας, ἐν πομπῇ, τῶν κωδώνων κρουομένων ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τήν Ἀδελφότητα, τόν κ. Πρόξενον καί πάντας τούς ἑορταστάς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Ὁ συνάναρχος καί συναΐδιος Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός ἐπί πώλου ἀλόγου ἦλθε σήμερον καθεζόμενος, ἐπί τήν πόλιν Ἱερουσαλήμ. Ὅν τά Χερουβίμ μετά δέους ἀτενίσαι οὐ δύνανται. Παῖδες ἀνευφήμησαν μετά βαΐων καί κλάδων τόν αἶνον μυστικῶς ἀναμέλποντες: Ὡσαννά ἐν τοῖς Ὑψίστοις τῷ ἐλθόντι σῶσαι ἐκ πλάνης ἅπαν τό γένος ἡμῶν», λέγει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἅγιοι Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς πάντας συνήγαγεν εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον τοῦ σταυρικοῦ πάθους καί τῆς τριημέρου ταφῆς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, δηλονότι εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ὡς ἄλλοι παῖδες ἀνευφημήσαμεν μετά βαΐων καί κλάδων τόν αἶνον: «ὡσαννά ἐν τοῖς Ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Ὄντως σήμερον ἦλθεν ἐπί τήν πόλιν τήν ἁγίαν τήν Ἱερουσαλήμ ὁ συνάναρχος καί συναΐδιος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, διά νά σώσῃ τό ἀνθρώπινον ἡμῶν γένος ἐκ τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου.

Καί λέγομεν σήμερον, διότι ὁ Χριστός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι «ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος» ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, (Ἀποκ. 1,4). Τήν ἐμπειρίαν ταύτην ζῶμεν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας διά τῆς συμμετοχῆς μας ἐν τῷ μυστικῷ σώματι τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

«Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγε», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός «καί πάντες αἴροντες τόν Σταυρόν σου, Χριστέ, ἀναβοῶμεν Υἱέ Δαυΐδ, σπεῦσον σῶσον οὕς ἔπλασας, εὐλογημένε Ἰησοῦ. Εἰς τοῦτο γάρ ἐλήλυθας. ὅπως γνῶμεν τήν δόξαν σου». Ἡ δέ δόξα Αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἀνάστασις Αὐτοῦ κατά τήν ἰδίαν Αὐτοῦ ὁμολογίαν: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα», (Ἰωάν. 11, 25-26).

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς, τουτέστιν εἰς τήν κοινωνίαν τῆς δόξης καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ μᾶς καλεῖ ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς Μεγάλης τῶν Νηστειῶν Ἑβδομάδος, δηλαδή τῆς Ἑβδομάδος τῶν παθῶν. Διό μετά τοῦ μελῳδοῦ  εἴπωμεν: «κολληθέντες τῷ Κυρίῳ, πάντα σπεύδοντι παθεῖν, ἕτοιμοι γενώμεθα πρός ἐμπαιγμόν, πρός ἐμπτυσμούς, πρός χλεύην, ὅπως τοῖς ἀχράντοις αὐτοῦ πάθεσιν συνδοξάσωμεν καί συναναστηθῶμεν πιστοί. Ἀμήν».

Ἀραβιστί δέ ὡς  ἕπεται: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2014/04/13/4714

Μετά τόν ἀδελφικόν ἀσπασμόν καί τόν ἀσπασμόν τῆς χειρός τοῦ Μακαριωτάτου καί τήν λῆψιν Ἱεροσολυμιτικῶν δώρων ὑπ’ Αὐτοῦ, Ἱερεῖς καί προσκυνηταί δοξολογοῦντες τόν Θεόν ἀπῆλθον εἰς τά ἴδια, ἵνα ἀπό τῆς ἑσπέρας ἀρχίσωσι τάς ἀκολουθίας τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/HWhTmP_No-M

httpv://youtu.be/nRqS_TUpVyA

httpv://youtu.be/G_uqbCYE9Aw

httpv://youtu.be/FxjxD9_kasg

Τήν πρωΐαν τῆς Τρίτης, 12^ης/25^ης Μαρτίου 2014, ἀνεπέμφθη  Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἐπί τῇ ἐθνικῇ ἐπετείῳ τῆς 25^ης Μαρτίου 1821.

Τῆς Δοξολογίας ταύτης προέστη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, Ἀρχιερέων, Ἱερέων, μοναχῶν καί διακόνων, τῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη μετά τῆς ἐριτίμου συζύγου αὐτοῦ καί προσωπικοῦ τοῦ Προξενείου καί τῇ συμπροσευχῇ τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας, μοναζουσῶν, προσκυνητῶν καί φίλα προσκειμένων τῇ Ἑλλάδι.

Ἡ Δοξολογία ἀνεπέμφθη ὡς δέησις πρός τόν Θεόν διά τήν ἀνάπαυσιν τῶν ψυχῶν τῶν ἀγωνισαμένων ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος καί πεσόντων κατά τήν διάρκειαν τῶν ἀγώνων μετά τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 καί ὡς Δοξολογία διά τήν τῇ θείᾳ ἐνισχύσει ἀπελευθέρωσιν ἡμῶν ἐκ τῆς πικρᾶς Τουρκικῆς δουλείας τεσσάρων αἰώνων.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἐγένετο ἄνοδος, τῶν κωδώνων κρουομένων, εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἐχούσης ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Γεώργιε Ζαχαριουδάκη,

σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες,

ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Σήμερον, 25^ην Μαρτίου, μνήμην ἑόρτιον ἐπιτελοῦμεν ἐπί τῇ 193^ῃ ἐπετείῳ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ἡ ἐκ τῆς Ὀθωμανικῆς δουλείας καί τυραννίδος ἀπελευθέρωσις τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ρωμαίων καί τοῦ χριστεπωνύμου Ἑλληνικοῦ ἡμῶν Ἔθνους πάνυ δικαίως ὠνομάσθη «Παλιγγενεσία».

Καί τοῦτο, διότι τό σύνθημα τῆς ἀποτινάξεως τοῦ ζυγοῦ τοῦ ἀλλοφύλου καί ἀλλοθρήσκου κατακτητοῦ ἦτο τό Ἑλληνορθόδοξον φρόνημα: «Διά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστιν τήν ἁγίαν καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερίαν». Φρόνημα ἐμπνευσμένον ἀπό τόν Παύλειον λόγον, καθ’ ὅν: Ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως Πνεύματος  Ἁγίου», ( Τίτ. 3, 4-5).

Τό Ἑλληνορθόδοξον τοῦτον φρόνημα κατέστη ἀναμφιβόλως ἀκένωτος πηγή ἡρωϊσμοῦ καί αὐτοθυσίας τῶν ἀναριθμήτων Νεομαρτύρων τοῦ θείου δώρου τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἀγάπης, ἥτις «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς», (Α΄ Κορ. 13,5). 

Ἡ Γεραρά τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἡμῶν Ἀδελφότης, συμμετέχουσα εἰς τήν ἀναστάσιμον ταύτην τοῦ Γένους ἡμῶν ἑορτήν σύσσωμος κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα καί ἀνέπεμψεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν εἰς τόν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί ἐπί τῇ προσγενομένῃ τῷ Ἔθνει ἡμῶν θείᾳ εὐεργεσίᾳ. Ἔτι δέ ἱκετηρίους ἐντεύξεις καί δεήσεις ἀνέπεμψεν ὑπέρ αἰωνίου ἀναπαύσεως ἐν χώρᾳ ζώντων τῶν ψυχῶν τῶν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως ἐν τοῖς ἱεροῖς ἀγῶσι τοῦ εὐσεβοῦς τε Γένους καί Ἔθνους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων πεσόντων καί μαρτυρικῶς ἀναιρεθέντων.

Ἡ Ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, καυχωμένη ἐν Κυρίῳ ἐπί τῇ συμμετοχῇ τῶν τέκνων αὐτῆς εἰς τόν ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας ἱερόν καί μαρτυρικόν ἀγῶνα καθηκόντως γεραίρει τήν μνήμην αὐτῶν καί εὐγνωμόνως τιμᾷ τήν ἐπέτειον τῆς ἐθνεγερσίας τοῦ 1821.

Ἐπί δέ τοῦτοις ἐπιτρέψατε Ἡμῖν, ὅπως ὑψώσωμεν τό ποτήριον ἡμῶν καί εὐχαρίστως  ἀναφωνήσωμεν:

Ζήτω ἡ 25^η Μαρτίου 1821!

Ζήτω τό εὐσεβές ἡμῶν τῶν Ρωμαίων Γένος τε καί Ἔθνος!

Ζήτω ἡ Ἑλλάς! Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης!

Ἔτη πολλά.

Ἐν κατακλεῖδι ὁ κ. Γενικός Πρόξενος ἀνέγνωσε Μήνυμα τοῦ  κ.Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος, ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

Σεβαστοί Πατέρες

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συμπατριώτες,

Ημέρα τιμής και μνήμης για το Έθνος μας η σημερινή. Ο απανταχού Ελληνισμός, σύσσωμος και με αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, εορτάζει την πλέον ένδοξη και λαμπρή σελίδα της νεότερης ιστορίας του. Την μεγαλειώδη και ομόθυμη απόφαση του να ορθώσει το ηθικό και πνευματικό του ανάστημα για να αποτινάξει τον βαρύ οθωμανικό ζυγό τεσσάρων αιώνων. Εορτάζει την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, κατά την οποία το Γένος κήρυξε την έναρξη του υπέρ βωμών και εστιών αγώνα. Τιμά τους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης, η οποία οδήγησε στην ελευθερία του λαού, την ανεξαρτησία της χώρας και την αναγέννηση του Έθνους.

Η εξέγερση του ’21 δεν αποτέλεσε ένα τυχαίο ιστορικό γεγονός. Καθ’ όλη τη μακρά περίοδο των σκοτεινών χρόνων που     ακολούθησαν    την     πτώση     της    Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το 1453, ο Ελληνισμός μπορεί μεν να συρρικνώθηκε   και  να  έχασε   μέρος  της  αίγλης  του παρελθόντος του, αλλά δεν αφομοιώθηκε ούτε υποτάχθηκε. Από τη θλιβερή είδηση «η Πόλις εάλω» μέχρι το σάλπισμα «Ελευθερία   ή   Θάνατος»   διατήρησε,   με   θυσίες   και αξιοθαύμαστο ψυχικό σθένος, την ιστορική, πνευματική και θρησκευτική του ταυτότητα, συντηρώντας άσβεστη τη φλόγα για την ανάσταση του Γένους.

Ο Διαφωτισμός και η Γαλλική επανάσταση προετοίμασαν το έδαφος, πολιτικά. Η ιδέα περί Έθνους του Αδαμάντιου Κοραή έδωσε τη διάσταση της ιστορικής συνέχειας. Φλογεροί κήρυκες της ελευθερίας, όπως ο Ρήγας Φεραίος, μετέφεραν παντού το ελπιδοφόρο μήνυμα, εμψυχώνοντας τον λαό. Έτσι, όταν οι συνθήκες ωρίμασαν και  η   Φιλική  Εταιρεία  αποφάσισε  να  κηρύξει  την Επανάσταση, το Γένος βρέθηκε έτοιμο και ενωμένο κάτω από το λάβαρο που ύψωσε στην Αγία Λαύρα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός για τον υπέρ πάντων Αγώνα.

Οδηγούμενοι από τα διδάγματα της ιστορίας τους, εμφορούμενοι από ύψιστα πατριωτικά αισθήματα και τιμώντας τις ιερές και απαράγραπτες παρακαταθήκες των προγόνων τους, οι Έλληνες έκαναν για μία ακόμη φορά το καθήκον τους. Αγωνίσθηκαν με ηρωισμό και αυτοθυσία για την πατρογον κή γη. Το Έθνος αναδεικνυόταν, και πάλι, ως φορέας οικουμενικών αξιών και γινόταν προπομπός ευρύτερων εξελίξεων που θα καθόριζαν το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης.

Ο αγώνας αυτός δεν ήταν καθόλου εύκολος. Δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο μία κραταιά Αυτοκρατορία, αλλά και άκρως αντίξοες διεθνείς συνθήκες, δεδομένου ότι την εποχή εκείνη κυριαρχούσε στην Ευρώπη η πανίσχυρη Ιερά Συμμαχία, που σκοπό της είχε την καταστολή οιασδήποτε κίνησης εθνικής ανεξαρτησίας. Παράλληλα δε, δυστυχώς και σε αυτήν την περίοδο, δεν έλειψαν οι εσωτερικές έριδες που έθεσαν σε μεγάλο κίνδυνο την έκβαση του αγώνα.

Η επανάσταση, όμως, τελικά, επικράτησε χάρη, πρωτίστως, στην ηθική υπεροχή ενός λαού που είχε ακράδαντη πίστη στον δίκαιο αγώνα του για ελευθερία.

 Πολλοί ήταν οι παράγοντες που συνέβαλαν στο αίσιο τέλος. Μεταξύ αυτών, κεντρικό ρόλο διαδραμάτισε, ασφαλώς, η Εκκλησία. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας αποτέλεσε κιβωτό του Γένους, όχι, μόνον, παρέχοντας καταφύγιο σε διωκόμενους, αλλά, κυρίως, διαφυλάσσοντας την θρησκευτική πίστη και διατηρώντας τη γλώσσα, τη συνείδηση και την ελπίδα των ραγιάδων. Όταν δε εξερράγη η επανάσταση, ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ καταγραφόταν στην Ιστορία ως θυσία ενός κήρυκα και πρωτομάρτυρα του ξεσηκωμού.

Η 25^η Μαρτίου, στη συλλογική μας μνήμη, είναι θεμέλιο της εθνικής μας υπόστασης και κορυφαίος σταθμός της ιστορίας μας. Αποτελεί ιερά παρακαταθήκη του Γένους και το βαθύτερο και ουσιαστικό μήνυμα της παραμένει αναλλοίωτο και πάντα επίκαιρο. Με εθνική ενότητα και ομοψυχία, εθνική αξιοπρέπεια, σεβασμό στις διαχρονικές αξίες και ιδανικά του Έθνους καθώς και πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις και τις αρετές του Ελληνισμού, θα πρέπει και σήμερα να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τις προκλήσεις της εποχής.

Αποτίουμε, σήμερα, τον ελάχιστο φόρο τιμής στους άξιους θεματοφύλακες της ιστορίας μας και συνεχιστές των πνευματικών μας παραδόσεων. Στους πεσόντες για την ελευθερία του Έθνους. Στεκόμαστε με δέος μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής τους, με ευγνωμοσύνη μπροστά στις θυσίες τους και με υπερηφάνεια μπροστά στον ηρωισμό τους. Τιμάμε την μνήμη τους και την προσφορά τους. Αυτοί μας έδωσαν ένα φωτεινό παράδειγμα, κάνοντας στο ακέραιο το καθήκον τους.

Η επέτειος της εθνικής μας παλιγγενεσίας αποτελεί και ημέρα περισυλλογής. Ας αναλογιστούμε και εμείς το δικό μας χρέος και τις δικές μας ευθύνες απέναντι στην Ιστορία μας και το μέλλον του Έθνους. Ας μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές το πνεύμα του 1821.

Ζήτω η 25^η Μαρτίου!

Ζήτω η Ελλάς!

Ζήτω το Έθνος!

καί προσεκάλεσε πάντας τούς ἑορταστάς εἰς δεξίωσιν εἰς τήν εἴσοδον τῆς αἰθούσης, ὁ δέ τελῶν χρέη Σχολάρχου π. Νικόλαος Ζέρβης προσεκάλεσε πάντας εἰς τήν ἀπογευματικήν μαθητικήν ἑορταστικήν ἐκδήλωσιν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Ἁγίας Σιών.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/0edKnOLwnqw

Τήν Κυριακήν, 3^ην /16^ην Μαρτίου 2014, Β΄ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν, ἑωρτάσθη κατά μετάθεσιν ἡ ἑορτή τῶν Ὀνομαστυρίων τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Θεοφίλου, ἑνός τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, ἐν ἔτει 320 ἐπί βασιλέως Λικινίου εἰς τήν λίμνην Σεβαστείας τοῦ Πόντου μαρτυρησάντων καί τήν 9^ην μηνός Μαρτίου ἑκάστου ἔτους ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἑορταζομένων.

 Α’. Ἀφ’ ἑσπέρας.

Ἀφ’ ἑσπέρας ἡ ἑορτή ἤρξατο κατά τό δικαίωμα τοῦ Πατριαρχείου διά τήν Ὀνομαστικήν ἑορτήν ἑκάστου Πατριάρχου ἐν τῇ τάξει Παρρησίας διά τῆς κατά τήν 2.00 μ.μ. ὥραν ἀναγνώσεως τῆς Θ’ Ὥρας εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Εὐθύς ἀμέσως ἔλαβε χώραν ἡ ἐπίσημος κάθοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἅμα τῇ ἀφίξει ἔλαβε χώραν ἡ προϋπάντησις, τό θυμίαμα καί ἡ προσκύνησις εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν, μεθ’ ὅ ἡ προσκύνησις εἰς τόν Πανάγιον Τάφον.

Ἐν συνεχεία ὁ ἑορτάζων καί Προεξάρχων τῆς πανηγύρεως Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος εἰσελθών εἰς τό Καθολικόν, ηὐλόγησε καί ἀνῆλθεν ἐπί τοῦ Θρόνου, ἀναγιγνώσκων τόν Προοιμιακόν, ἐν ᾧ ὁ Πρωτοψάλτης τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀριστόβουλος ἔψαλε τά Ἀνοιξαντάρια καί ἐν ᾧ οἱ Ἀρχιερεῖς καί τά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου προσεκύνησαν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν καί οἱ διάκονοι ἐτέλεσαν τό θυμίαμα ἀνά τά προσκυνήματα.

 Ὁ Ἑσπερινός ἐτελέσθη ἐν συνεχείᾳ διά ψαλμῳδίας τῶν Ἀναστασίμων τροπαρίων τοῦ πλαγίου α’ ἤχου καί τῶν τροπαρίων τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ ἐκ τοῦ Τριῳδίου, τῆς Μεγάλης Εἰσόδου καί τῆς Ἀρτοκλασίας, τῶν μοναζουσῶν καί προσκυνητῶν ἐν κατανύξει παρακολουθούντων.

 Β’.  Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς.

 Τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς, τήν 7.00 π.μ. ὥραν, τῶν κωδώνων κρουομένων, κατῆλθεν ἐπισήμως ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἅμα τῇ εἰσόδῳ ἔλαβε χώραν ἡ προσκύνησις τοῦ Πατριάρχου εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τόν Πανάγιον Τάφον καί ἠκολούθησεν ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν.

Ἐνταῦθα τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων τό «ἄνωθεν οἱ προφῆται», ἔλαβον «καιρόν» οἱ ἱερεῖς παρά τοῦ Μακαριωτάτου ἀπό τοῦ Θρόνου καί ἀκολούθως  ὁ Μακαριώτατος, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς ἐνεδύθησαν τάς Ἀρχιερατικάς καί Ἱερατικάς αὐτῶν στολάς εἰς τό Ἱερόν Βῆμα.

Πάντων ἐξελθόντων καί παραταχθέντων, τοῦ Μακαριωτάτου Προϊσταμένου ἀπό καθέδρας πρό τοῦ Ὀμφαλοῦ τῆς Γῆς, ἤρξατο ἡ θ. Λειτουργία διά τοῦ «εὐλογημένη ἡ βασιλεία».

 Τῆς πανηγυρικῆς θείας Λειτουργίας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου προεξῆρξεν ἡ  Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Λύδδης κ. Δημητρίου, Καττάρων κ. Μακαρίου καί Πέλλης κ. Φιλουμένου καί 4 θεοφιλεστάτων Ἐπισκόπων, παρεπιδημούντων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, ἤτοι τῶν Θεοφιλεστάτων Ἐπισκόπων Κρασνοσλομπόντσκ κ. Κλήμεντος, Μελεκές κ. Διοδώρου, Ἀλμέτιεβσκ κ. Μεθοδίου καί Ὀτράντνι κ. Νικηφόρου καί τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Πλοεστίου κ. Βικεντίου, παρεπιδημοῦντος τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας, συμπροσευχομένου, μετά τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας  καί πολλῶν Ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν καί ἄλλων ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, Ἑλλάδος, Ρωσίας καί Ρουμανίας καί ἱερέων, ψάλλοντος τοῦ πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου καί συμμετέχοντος ἐν κατανύξει πολλοῦ λαοῦ Ὀρθοδόξων ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας καί Ρουμανίας.

Τῆς θείας Λειτουργίας πληρωθείσης, τοῦ λαοῦ τοῦ Κυρίου μεταλαβόντος τῶν θείων Μυστηρίων ἔγινε ἡ Ἀπόλυσις.

Εὐθύς μετά τήν Ἀπόλυσιν ἤρξατο ἡ Δοξολογία ἐπί τῇ Ὀνομαστικῇ ἑορτῇ τοῦ Πατριάρχου, Προεξάρχοντος Αὐτοῦ καί συνιερουργούντων τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων, τῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη.

Τῆς Δοξολογίας τελεσθείσης ἔλαβε χώραν ἡ ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, τῶν κωδώνων κρουομένων.

Ἐνταῦθα κατά τήν τάξιν προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατον ἐπι τῇ Ὀνομαστικῇ Αὐτοῦ ἑορτῇ ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς διά τῆς προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί, ἐχούσης ὡς ἕπεται:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

 Ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν ὑπέρ τοῦ τιμίου ὀνόματος  τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί βασιλέως Λικινίου ἐν ἔτει 320 εἰς τήν λίμνην Σεβαστείας τοῦ Πόντου τό ψῦχος καί τά βασανιστήρια ἀφόβως ἀψηφησάντων καί ἀνδρείως ἀθλησάντων, κατέχει περίοπτον θέσιν κατά τάς ἀρχάς τοῦ μηνός Μαρτίου εἰς τό ἑορτολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν  Ἐκκλησίας, ἐνισχύουσα καί ἐμψυχώνουσα τούς πιστούς καί καθιστῶσα εὐκολωτέραν τήν ὑπ’ αὐτῶν κοπιώδη ἀνάβασιν τῆς κλίμακος τῆς νηστείας πρός συμμετοχήν εἰς τήν χαράν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

 Ἡ στήριξις καί παραμυθία ἐκ τῆς ἑορτῆς ταύτης καθίσταται ἔτι μεγαλυτέρα ἐκ τῆς συμπτώσεως αὐτῆς μετά τῆς σήμερον ἐν τῷ Τριωδίῳ  ἑορταζομένης μνήμης  τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ, οἰκουμενικοῦ διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας ἀναδειχθέντος, ὠς ἐκφράσαντος ἐν φωτισμῷ Πνεύματος Ἁγίου τήν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν περί διακρίσεως  οὐσίας καί ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ εἰς τάς ἡσυχαστικάς ἔριδας τοῦ 14^ου αἰῶνος.

Διά τήν Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν καί τήν ἐν αὐτῇ Γεραράν ἡμῶν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων κέκτηται ἔτι ἰδιαιτέραν σημασίαν ἐν τῷ προσώπῳ τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος, θεοφιλῶς φερούσης τό ὄνομα ἑνός ἐκ τῶν Τεσσαράκοντα ἀριστέων τούτων τῆς πίστεως, τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θεοφίλου.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἐτελέσθη εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως πανηγυρικόν Πατριαρχικόν καί Ἀρχιερατικόν Συλλείτουργον τῇ συμμετοχῇ τῶν κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν ἐκ τοῦ κέντρου καί τῶν ἄκρων, ἐκ τῆς ἐγγύς καί τῆς μακράν δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰσραήλ, Ἰορδανίαν, Παλαιστίνην  καί Κάταρ.

Φέροντες εἰσέτι ἐντός ἡμῶν τήν χαράν καί τήν ἀγαλλίασιν ἐκ τῆς ἐν τῷ μυστηρίῳ τούτῳ τῆς θείας Εὐχαριστίας  κοινωνίας ἡμῶν καί  εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου, προσάπτομεν εἰς τάς προσευχάς ἡμῶν εὐφήμους προσρήσεις, δι’ ὅσα τῇ πρωτοβουλίᾳ, καθοδηγήσει καί ἐπιστασίᾳ τῆς ὑμετέρας Μακαριότητος ἐν συνεργασίᾳ μετά τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον ἐπετέλεσε, ἵνα ἐπ’ αὐτῶν ἐπιβαίνοντες ἐπί τά ἔμπροσθεν καί τελειότερα ἀναμφιταλαντεύτως προβαίνωμεν.

Ἐπί τῷ σκοπῷ τούτῳ ἄξιον μνήμης τυγχάνει ὅτι τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον  μετέσχεν ἐνεργῶς καί κατέθεσε λόγον δυναμικόν εἴτε διά τήν θέσιν τῶν χριστιανῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί τήν Μέσην Ἀνατολήν εἴτε διά τό καθεστώς τῆς πόλεως  τῶν Ἱεροσολύμων, ἰδίᾳ τῆς Παλαιᾶς, καί τῆς διαφυλάξεως τῆς ἱερότητος αὐτῆς καί τοῦ ἀναλλοιώτου θρησκευτικοῦ χαρακτῆρος αὐτῆς, ὑπονομευομένου προσφάτως ὑπό ἐπαναλαμβανομένων πρό τῶν θυρῶν ἡμῶν ἐκδηλώσεων ἀσυνήθους κοσμικοῦ χαρακτῆρος.  Αἱ θέσεις αὗται τοῦ Πατριαρχείου ἐξεδηλώθησαν ὑπό τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί εἰς ἄλλας περιπτώσεις, ἀλλά κυρίως  εἰς τήν ἐν Ἁγίᾳ Ἄννῃ  τῆς Προβατικῆς Κολυμβήθρας συνάντησιν τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων μετά τοῦ Προέδρου τῆς Γαλλίας κ. Ὁλάντ, εἰς τήν ἐν Βηθλεέμ συνάντησιν αὐτῶν μετά τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς Νορβηγίας, εἰς τήν ἐν Μαδηβᾷ συνάντησιν μετά τοῦ βασιλέως τῆς Ἰορδανίας, εἰς τήν τῇ  Ὑμετέρᾳ πρωτοβουλίᾳ ἐπίσκεψιν τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων ἐν Χάραμ Σιαρίφ, εἰς τήν ἐν τῷ Προεδρικῷ Μεγάρῳ τοῦ Ἰσραήλ καθιερωμένην ἐπί τῇ πρώτῃ ἑκάστου ἔτους συνάντησιν τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν μετά τοῦ Προέδρου τοῦ Ἰσραήλ, ὅτε καί εἰς τήν ἀντιφώνησιν Ὑμῶν εὐθαρσῶς  ἐποιήσατε λόγον περί  σεβασμοῦ τῶν δικαιωμάτων ἰδιοκτησίας καί ἀφορολογησίας τῆς περιουσίας τῶν Ἐκκλησιῶν καί ἐλευθερίας τῆς λατρείας  καί κατεγγείλατε τάς παρά τῶν ἀκραίων στοιχείων ἐπιθέσεις ἐναντίον Ἐκκλησιῶν, ὡς αὐτῆς τῆς ἡμετέρας ἐπί τῆς Ἁγίας Σιών. Ἡ προσφώνησις Ὑμῶν αὕτη ἔτυχεν ἐξ ὁλοκλήρου δημοσιεύσεως εἰς τόν Ἰσραηλινόν  τύπον.

Ὅσον ἀφορᾷ τά δικαιώματα ἡμῶν εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα, ταῦτα , ἰδίως ἐν Βηθλεέμ, ἀκεραίως ὑπεστηρίχθησαν καί διεφυλάχθησαν. Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν συνεργασίαν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου μετά τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, αὕτη  ὑπῆρξεν ἡ διαφυλάσσουσα τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί ἐν Χριστῷ ἑνότητα. Τοῦτο καταφαίνεται ἐκ τῆς κατόπιν ὑπογραφείσης συμφωνίας ἀποκαταστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετά τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας. Ὡσαύτως καταφαίνεται καί ἐκ τῆς προσφάτου συμμετοχῆς τοῦ Πατριαρχείου ἡμῶν εἰς τήν Πανορθόδοξον ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύναξιν τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Εἰς τό  πλαίσιον ταύτης ἐδόθη ἡ εὐκαιρία, ἵνα τό Πατριαρχεῖον ἡμῶν παρουσιάσῃ καί ὑποστηρίξῃ τά δικαιώματα αὐτοῦ εἰς τήν ἐν Κάταρ Ἀρχιεπισκοπήν αὐτοῦ.

Τά περιουσιακά δικαιώματα τοῦ Πατριαρχείου, τά πληγέντα  εἰς τήν Παλαιάν Ἱερουσαλήμ ἐκ τῶν διαβοήτων γνωστῶν παρανόμων συμφωνιῶν, ἐξακολουθοῦν νά ὑποστηρίζωνται εἰς δίκας συνεχιζομένας καί ἀπαιτούσας τήν παρ’ ἡμῶν καταβολήν οὐχί εὐκαταφρονήτων ποσῶν.

Ἡ ποιμαντική μέριμνα τοῦ Πατριαρχείου πρός τό Ἀραβόφωνον  ποίμνιον αὐτοῦ  δέν ἔλειψεν. Ἐν τῷ μέτρῳ τῶν οἰκονομικῶν δυνάμεων τοῦ Πατριαρχείου ἤ διά συστάσεων αὐτοῦ πρός χορηγούς ἐβοηθήθη τό ποίμνιον οἰκονομικῶς εἰς  συντηρήσεις Ἐκκλησιῶν, αἰθουσῶν Κατηχητικῶν σχολείων καί ἄλλων ἐνοριακῶν ἐκδηλώσεων. Ἡ  προσέλευσις νέων ἀδελφῶν ἐντασσομένων εἰς τήν Ἀδελφότητα ἡμῶν, ἀποτελεῖ σημεῖον τῆς ἐπαναπαύσεως καί ἀσφαλείας, τήν ὁποίαν αἰσθάνονται ἐν αὐτῇ. Ἡ ὑπό τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος συσταθεῖσα ἱστοσελίς τοῦ Πατριαρχείου, παρουσιάζουσα καλῶς τάς διαφόρους πτυχάς τῆς ζωῆς καί τῆς δραστηριότητος αὐτοῦ, παρακολουθεῖται ὑπὄ πολλῶν καί ἀποσπᾷ συχνάκις εὐμενῆ σχόλια. 

 Ἐμνημόνευσα ταῦτα, Μακαριώτατε, οὐχί διά νά παρουσιάσω  ἕνα κόσμον τέλειον βιούμενον εἰς τό Πατριαρχεῖον ἡμῶν. Τοῦτο ἐξ ἄλλου θά προσέκρουε πρός τήν σεμνότητα τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί αὐτῆς

ἡμῶν τῶν ὑπολοίπων Ἁγιοταφιτῶν. Δέν ἀξιοῦμεν ὅτι ἔχομεν τό τέλειον ἤ τό ἀλάθητον. Τοῦτο  ἔχει μόνον ὁ Θεός καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐν τῇ διδασκαλίᾳ  καί ὀρθοπραξίᾳ αὐτῆς.  Ἀνέφερον ταῦτα ὡς γεγονότα πραγματικά, συμβαίνοντα τῇ πρωτοβουλίᾳ καί ἐπιστασίᾳ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος,  ἀποτελοῦντα εὐοίωνα  σημεῖα διά μίαν αἰσιόδοξον πορείαν ἡμῶν ἐπί τά τελειότερα καί ἐπιτυχέστερα εἰς τόν προκείμενον ἡμῶν ἀγῶνα.

Ἐπί τούτοις, Μακαριώτατε, ὑψῶν τό ποτήριον, εὔχομαι Ὑμῖν ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν  Ἀδελφότητος ὅλης ἔτη ὅσα πλεῖστα, εἰρηνικά, εὐφρόσυνα, εὐτυχῆ καί εὐσταθῆ διά μίαν ἔτι καρποφόρον Πατριαρχίαν πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου  ἡμῶν γένους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο.

Τόν Μακαριώτατον προσεφώνησεν ἐπίσης ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα  ἐξοχώτατος κ. Γεώργιος Ζαχαριουδάκης διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

 Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

Σεβαστοί Πατέρες, Κυρίες και Κύριοι,

 Η σημερινή ημέρα, κατά την οποία η Ορθοδοξία τιμά τη μνήμη των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, προσλαμβάνει στο Παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ιδιαίτερη σημασία και διαστάσεις, καθώς η Αγιοταφιτική Αδελφότητα και το ευλαβές Εκκλησίασμα τιμούν με τη δέουσα λαμπρότητα και τα Ονομαστήρια της Αυτού Θειοτάτης Μακαριότητος, του Πατριάρχη Ιεροσολύμων, κ.κ. Θεοφίλου.

 Παρευρισκόμενος στον εορτασμό αυτόν με αισθήματα ειλικρινούς χαράς και βαθύτατης τιμής, δράττομαι της ευκαιρίας, Μακαριώτατε, εκ μέρους της Ελληνικής Κυβερνήσεως, να Σας επαναλάβω την έκφραση της αταλάντευτης υποστήριξης και αμέριστης συμπαράστασής μας προς τον ιερό θεσμό της Μητέρας των Εκκλησιών, το Πρεσβυγενές Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, να Σας επιβεβαιώσω την αναγνώριση, την εκτίμηση και τον σεβασμό μας για το πολυσχιδές έργο σας καθώς και την πλήρη εμπιστοσύνη με την οποία περιβάλλουμε το Πρόσωπο Σας, να Σας ευχαριστήσω για το άριστο επίπεδο των σχέσεών μας και την αγαστή συνεργασία μας και να Σας απευθύνω τις θερμότερες ευχές μας για υγεία, μακροημέρευση και δύναμη για συνέχιση της υψηλής τόσο εθνικής όσο και θρησκευτικής Σας αποστολής.

 Κατά την μακραίωνη διαδρομή του, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων διαδραμάτισε και συνεχίζει να έχει έναν ρόλο ιστορικής σημασίας. Αποτελεί το θρησκευτικό κέντρο των Αγίων Τόπων, που καταυγάζει αυθεντικά ολόκληρο τον κόσμο με το πανανθρώπινο μήνυμα της σωτηρίας και τον εμπνέει με το εν γένει πνευματικό του έργο, ενώ, συγχρόνως, προασπίζεται με ζήλο και αυταπάρνηση τα ιερά Προσκυνήματα της Χριστιανοσύνης έναντι παντοίων απειλών και κινδύνων.

Επί τη βάσει αυτού του έργου αλλά και της γενικότερης προσφοράς της, η Σιωνίτις Εκκλησία έχει κερδίσει, επαξίως, την αναγνώριση και τον σεβασμό τόσο της τοπικής κοινωνίας και των κρατών της περιοχής όσο και της Διεθνούς Κοινότητας.

Οι ραγδαίες ανακατατάξεις και οι καταιγιστικές εξελίξεις των καιρών μας αναδεικνύουν, για μία ακόμη φορά, το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο ως πόλο ηρεμίας, σύνεσης και σταθερότητας, ο οποίος διαθέτει το ηθικό και πνευματικό ανάστημα, για να έχει τη δική του σημαντική συμβολή στην καταπολέμηση του τυφλού φανατισμού, την επικράτηση του δικαίου και την επίτευξη της ειρήνης.

Παράλληλα, το ιερό Καθίδρυμα αποτελεί για το Έθνος μας τον πνευματικό φάρο των αξιών και ιδανικών του Οικουμενικού Ελληνισμού, ο οποίος έχει διαχρονική αλλά και γόνιμη παρουσία στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Μακαριώτατε,

Οι προκλήσεις της εποχής είναι τεράστιες και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν πολλοί. Τα αλλότρια συμφέροντα, όμως, που επιβουλεύονται το Πατριαρχείο ματαιοπονούν, διότι έχουν απέναντι τους την ιστορία, την παράδοση, την βαθύτατη πίστη και αφοσίωση ολόκληρης της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας, αλλά και μία εμπνευσμένη ηγεσία, που με επίγνωση των ανόμων επιδιώξεων ορισμένων και την κρισιμότητα των περιστάσεων, αποφασιστικότητα, πίστη και σθένος είναι σε θέση να καθοδηγήσει με ασφάλεια και να διαφυλάξει το παρόν και το μέλλον του ιερού θεσμού. Το φορτίο που έχετε αναλάβει είναι βαρύ, αλλά είμαστε πεπεισμένοι ότι, με τη δύναμη του Θεού και την ενεργό συμπαράσταση όλων μας, θα συνεχίσετε, όπως μέχρι σήμερα, με επιτυχία το έργο Σας και θα φέρετε εις πέρας την αποστολή σας προς όφελος του Πατριαρχείου, της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας, της Ορθοδοξίας και του Έθνους. Χρόνια πολλά.

Ἐν συνεχείᾳ προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου τῆς Μητροπόλεως Ναζαρέτ, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου τῆς πόλεως Ἰόππης, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Καττάρων κ. Μακάριος ἐκ  μέρους τοῦ ποιμνίου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Καττάρων καί  ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Πέλλης κ. Φιλούμενος ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου τῆς βορείου Ἰορδανίας, ὁ αἰδεσιμολογιώτατος π. Φάραχ Νταμπούρ ἐκ μέρους τοῦ ἀραβοφώνου ποιμνίου τοῦ Καθεδρικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ἐν Ἱεροσολύμοις, ὁ καθηγητής Φιλόλογος κ. Παναγιώτης Ἀντωνιάδης ἐκ μέρους τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Ἁγίας Σιών καί ὁ κ. Νικόλαος Σαρρῆς ἐκ μέρους τοῦ Σχολείου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, τόν κ. Γενικόν Πρόξενον καί πάντας τούς προσφωνήσαντας Αὐτῷ ηὐχαρίστησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι ἀντιφωνήσεως Αὐτοῦ, ἐχούσης οὕτως ἑλληνιστί:

 «Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τό ἐγκαλλώπισμα, ἡ θεόστεπτος αὕτη καί θεοσύλλεκτος τῶν Τεσσαράκοντα πληθύς ἀνευφημήσθωσαν νῦν· διά κρυμοῦ γάρ καί πυρός, δοκιμασθέντες, οἱ σοφοί, ἐδείχθησαν στρατιῶται, Χριστοῦ τοῦ Παμβασιλέως καί πρεσβεύουσι τοῦ σωθῆναι ἡμᾶς», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἅγιοι Σεβαστοί Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 Ἡ ἱερά μνήμη τῆς θεοστέπτου καί θεοσυλλέκτου πληθύος τῶν ἁγίων μεγάλων Τεσσαράκοντα μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ τῇ πόλει μαρτυρησάντων, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἔνθα ἐτελέσαμεν τήν θείαν λειτουργίαν, δηλονότι τό μέγα τῆς θείας Eὐχαριστίας μυστήριον.

 Ἐν συνεχείᾳ δέ ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον Δοξολογίαν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ χαρίσαντι ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις τήν ἀναρίθμητον πλειάδα τῶν ἁγίων Αὐτοῦ μαρτύρων, ὡς κηρύττει καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν». (Ἑβρ. 12,1-2)

 Τόν σταυρόν τοῦτον τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπέμεινε καί ὁ συμμάρτυς τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων Θεόφιλος, οὗτινος τό θεοφιλές ὄνομα ταπεινῶς φέρομεν καί Ἡμεῖς. Διό πρεπόντως καί ἐξαιρέτως τιμῶμεν αὐτόν σήμερον ἐπί τοῖς σεπτοῖς Ὀνομαστηρίοις Ἡμῶν μετά συμπάσης τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν χριστεπωνύμου πληρώματος.

 Ἡ τέλεσις τῆς θείας καί παντίμου ταύτης ἑορτῆς τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θεοφίλου καί τῶν λοιπῶν Τεσσαράκοντα συμμαρτύρων αὐτοῦ καλεῖ ἡμᾶς εἰς ἐγρήγορσιν, μάλιστα δέ κατά τάς κρισίμους ταύτας ἡμέρας, καθ’ ἅς σκληρῶς δοκιμάζεται ἡ ἀνθρωπότης, ἰδίᾳ τό γένος τῶν Χριστιανῶν, τῶν ἐν πολλαῖς περιοχαῖς τῆς γῆς τελούντων ὑπό διωγμόν.

 Ἀναφερόμενος εἰς τήν σημασίαν καί τό βαθύτερον εὐαγγελικόν χριστιανικόν περιεχόμενον τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «ἕν γάρ ἐστιν τῶν ἀμηχάνων, ἤ μαρτυρῆσαι γενναίως, ἤ κηρῦξαι σπουδαίως… ἐάν μή Πνεύματος Ἁγίου δύναμις νευρώσῃ τόν τόνον τοῦ μάρτυρος ἄλλως γάρ οὐ δύνανται μάρτυρες εἶναι. Μάρτυρα δέ λέγω νῦν, οὐ μόνον τόν διά παθῶν τελειούμενον, ἀλλά καί τόν τῷ λόγῳ μαρτυροῦντα τῆς χάριτος. Πᾶς γάρ κῆρυξ ἀληθείας μάρτυς, ἐστί τοῦ Θεοῦ».

Τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θεοφίλου καί τῶν συμμαρτύρων αὐτοῦ τάς ἱκετηρίους ἐντεύξεις αἰτησάμενοι πρός τόν ἀγαθόν καί φιλάνθρωπον Θεόν ἡμῶν, μετά τοῦ μελῳδοῦ αὐτῶν εἴπωμεν: «Ἀθλοφόροι Χριστοῦ τήν πάνσεπτον νηστείαν φαιδροτέραν ἀπειργάσασθε, τῇ μνήμῃ τῆς ἐνδόξου ὑμῶν ἀθλήσεως· τεσσαράκοντα γάρ ὄντες, τήν τεσσαρακονθήμερον ἁγιάζετε, τό σωτήριον πάθος μιμησάμενοι, διά τῆς ὑπέρ Χριστοῦ ὑμῶν ἀθλήσεως. Διό ἔχοντες παρρησίαν πρεσβεύσατε, ἐν εἰρήνῃ καταντῆσαι ἡμᾶς εἰς τήν τριήμερον Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἐπί δέ τούτοις εὐχόμεθα, ὅπως Κύριος ὁ  Θεός διά τῶν πρεσβειῶν αὐτῶν καί δή τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοφίλου χαρίζηται δύναμιν καί τόν θεῖον αὐτοῦ φωτισμόν Αὐτοῦ.

Ὡσαύτως, ὁλοθύμους εὐχαριστίας ἀπευθύνομεν τῷ Γέροντι Ἀρχιγραμματεῖ Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχῳ, προσφωνήσαντι Ἡμᾶς ἐκ μέρους τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου καί τῶν προσφιλῶν Ἡμῖν μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τῷ Ἐκλαμπροτάτῳ κ. Γεωργίῳ Ζαχαριουδάκῃ, Γενικῷ Προξένῳ τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἱεροσολύμοις, διαβιβάσαντι Ἡμῖν τάς εὐχάς τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, τῷ Ἱερωτάτῳ Μητροπολίτῃ Ναζαρέτ κ. Κυριακῷ, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου τῆς Μητροπόλεως Ναζαρέτ, τῷ Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Ἰόππης κ. Δαμασκηνῷ, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου τῆς περιοχῆς Ἰόππης, τῷ Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Πέλλης κ. Φιλουμένῳ, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου τῆς βορείου Ἰορδανίας, τῷ Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Καττάρων κ. Μακαρίου, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Καττάρων,  τῷ Ὁσιολογιωτάτῳ Ἀρχιμανδρίτῃ π. Θεοφάνει,  Ἀντιπροσώπῳ παρ’ Ἡμῖν τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, τῷ αἰδεσιμολογιωτάτῳ Πρεσβυτέρῳ π. Δαβίδ, Ἀντιπροσώπῳ παρ’ Ἡμῖν τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, τῷ αἰδεσιμολογιωτάτῳ Οἰκονόμῳ π. Φάραχ Νταμπούρ, ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Κοινότητος Ἡμῶν, τῷ ἐλλογιμωτάτῳ καθηγητῇ κ. Παναγιώτῃ Ἀντωνιάδῃ ἐκ μέρους τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τῆς Ἁγίας  Σιών καί τῷ ἐλλογιμωτάτῳ καθηγητῇ κ. Νικολάῳ Σαρρῇ, διδασκάλῳ ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Σχολῇ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Γένοιτο πᾶσιν ἡμῖν ἡ κραταιά τοῦ Κυρίου προστασία ἀρωγός ἐν τῷ βίῳ, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἁμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα!

Τήν πνευματικήν χαράν και ἀγαλλίασιν ἠκολούθησε καί ἡ ὑλική διά τῆς παραθέσεως μεσημβρινῆς νηστισίμου ἑορτίου τραπέζης.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/goBA_1__UvU

httpv://youtu.be/PkK4edHShGM

httpv://youtu.be/VO_w2r8kmzE

httpv://youtu.be/LQk5encXJi0

Τήν Τρίτην, 8^ην /21^ην Ἰανουαρίου 2014, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ.

 Ὡς γνωστόν ἡ Ἱερά αὕτη Μονή εἶναι μία ἐκ τῶν ἀρχαιοτάτων τῆς Παλαιστίνης, κειμένη ἐπί τῆς κλιτύος τοῦ χειμάρρου Χορράθ, ἐκβάλλοντος, κατόπιν διαβάσεως αὐτοῦ διά τῆς πόλεως Ἱεριχοῦς εἰς τήν Νεκράν θάλασσαν.

 Εἰς τήν ἱεράν ταύτην Μονήν, μετά τούς πρώτους ἀσκητάς Πρῶμον, Αἴαντα, Ζήνωνα, καί Γανναῖον διεκρίθησαν ὡς ἡγούμενοι ὁ ἅγιος Ἰωάννης Ἐπίσκοπος Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης, ἐλθών εἰς αὐτήν ἐγκαταλείψας τά ἐπισκοπικά αὐτοῦ καθήκοντα τόν 5^ον αἰῶνα καί ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Κύπριος, ἀνακαινίσας τήν Μονήν ἐκ τῶν καταστροφῶν τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς τό 614 μ.Χ.

 Εἰς τό ὄνομα τῶν δύο τούτων ἁγίων, φερομένων καί ὡς κτιτόρων τῆς Μονῆς, τιμᾶται ἡ Ἱερά Μονή αὕτη, ἡ ὁποία ἐπεβίωσε τῶν ζημιῶν καί φθορῶν ἐκ τῶν διακυμάνσεων τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας ἕως τῶν ἡμερῶν ἡμῶν, ἐν αἶς ἐνθυμούμεθα ὡς ἡγούμενον αὐτῆς τόν ἐπί τρακονταετίας καί πλέον ἀφωσιωμένως διακονήσαντα αὐτήν μακαριστόν Ἀρχιμανδρίτην Ἀμφιλόχιον, τόν ἐκ Θεσσαλονίκης μακαριστόν ἡγούμενον Ἀρχιμανδρίτην Ἀντώνιον, εὑρόντα τόν θάνατον ἐκ κατολισθήσεως τοίχου τοῦ Νάρθηκος τῆς Μονῆς, τόν ὁποῖον ἐπεσκεύαζεν, τόν ἐκ Θεσσαλονίκης μακαριστόν Ἀρχιμανδρίτην Γερμανόν, δολοφονηθέντα καθ’ ὁδόν πρός τήν Μονήν ὑπό ἀνοσίου χειρός, τόν ἡγούμενον τῆς Μονῆς Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου, ἀναλαβόντα τήν ἡγουμενείαν εὐδοκίμως διά μίαν μεταβατικήν περίοδον μετά τήν πτῶσιν βράχου εἰς τήν Μονήν καί τόν νῦν ἀνακαινιστικῶς ἐξασκοῦντα τήν ἡγουμενείαν μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτην π. Κωνσταντῖνον, ἐνταχθέντα ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

Εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην Μονήν τήν ἀγαπωμένην καί συχνότατα ἐπισκεπτομένην  ὑπό τῶν προσκυνητῶν Ὀρθοδόξων καί μή, Χριστιανῶν και μή, προσελθῶν ἡ Α.Θ.Μ.  ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων  κ.κ. Θεόφιλος ἐγένετο δεκτός εἰς θερμήν ὑποδοχήν ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου ὅστις καί προσεφώνησεν Αὐτῷ διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

 «Σήμερον ἡ ἔρημος ἀγάλλεται, ἅπασα ἡ θεοβάδιστος, ἐν τῇ μνήμῃ τῶν ὁσίων τοῦ Χριστοῦ, Γεωργίου τε καί Ἰωάννου, ἡ δέ Χοζεβᾶ θεία  Μονή, ὑπεραγαλλομένη ὡς εἰκός, χαίρει ταῦτα λέγουσα: ὑπερελαμπρύνθη μου τό κάλλος ἐν τῇ μνήμῃ σήμερον τῶν δύο μοῦ φωστήρων καί γάνυμαι  καί σῴζομαι αἰτουμένη δι’ αὐτῶν παρά Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, τό μέγα ἔλεος», (Τροπάριο Λιτής).

Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

μετά της τιμίας των Αρχιερέων Συνοδείας,

Η σεβασμία και ιστορική Λαύρα του Χοζεβά χαίρει και αγάλλεται απόψε, διότι η Αγία μας Εκκλησία τιμά δύο αειθαλή δέντρα. Δύο αστέρες του νοητού στερεώματος, τους Αγίους Ιωάννη και Γεώργιο, οι οποίοι έδωσαν πνοή στην άγονη έρημο, έδωσαν ζωή στην περιοχή του χειμάρρου Χορράθ. Σκοπός και στόχος της προσελεύσεως τους στον αγιασμένο αυτό τόπο, ήταν η αγνή πρόθεσή τους να καθαρθούν από τα πάθη. Η σταθερή τους απόφαση να δώσουν στο Θεό την αποκλειστικότητα! Την ολόθερμη καρδιακή τους αγάπη!

Έγιναν, εκ τούτου, πρότυπα προς μίμησιν από τότε, έως και σήμερα. Πρότυπα ασφαλούς και επιτυχημένου διάπλου στο πέλαγος της ζωής. Διότι μόνον εάν ο άνθρωπος χαρίσει στο Θεό την αποκλειστική του αγάπη, όταν κάνει τα πάντα για να καθαρίσει την καρδιά του, όταν επιθυμεί διακαώς την κοινωνία με τον Θεό, τότε θα του δοθεί ως δώρο το ευαγγελικό : «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5,8).

Σε αντίθεση, όποιος ζει μακράν του Θεού, δεν Τον έχει δει, ούτε Τον έχει γνωρίσει, κατά το ευαγγελικό: «Ἀγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὕπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα· οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐάν φανερωθῇ, ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι. καὶ πᾶς ὁ ἔχων τὴν ἐλπίδα ταύτην ἐπ᾿ αὐτῷ ἁγνίζει ἑαυτόν, καθὼς ἐκεῖνος ἁγνός ἐστι.

Πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὴν ἀνομίαν ποιεῖ, καὶ ἡ ἁμαρτία ἐστὶν ἡ ἀνομία. καὶ οἴδατε ὅτι ἐκεῖνος ἐφανερώθη ἵνα τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἄρῃ, καὶ ἁμαρτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστι. πᾶς ὁ ἐν αὐτῷ μένων οὐχ ἁμαρτάνει·», (Α’ Ιωάννου γ’ 2-6).

Οι Αγιοι Πατέρες, ως γνωστόν, τονίζουν ότι η Θεία Αποκάλυψη είναι ανάλογη με την καθαρότητα του κάθε ανθρώπου. Διότι η αγάπη του Δημιουργού ζητά την ανταπόκριση του πλάσματος Του, δίχως να παραβιάζει την ελεύθερη βούλησή του. Σε αυτή λοιπόν την έρημο του Χοζεβά, μέσα από τον αγώνα της καθάρσεως των παθών, έλαμψαν οι ένδοξοι Πατέρες μας, Ιωάννης και Γεώργιος, αφήνοντας το πνευματικό αυτό εργαστήριο, την Ιερά Μονή στην οποία βρισκόμαστε απόψε, κληρονομιά αγωνιστικού φρονήματος, σε όλους μας. Σε όποιον ασφαλώς επιθυμεί να αγωνιστεί.

Τον αγιασμένο αυτό χώρο γνωρίζετε καλά κι εσείς, Μακαριώτατε, από πολλών ετών. Κατά το παρελθόν εφαρμόσατε και εδώ, αυτό το οποίο- αδιαμφισβήτητα-εφαρμόζετε και σήμερα. Δηλαδή την καθημερινή, ανελλιπή συμμετοχή και βίωση των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας.

Διότι πραγματικά βλέπουμε στο παράδειγμά Σας, ότι η ζωή του κάθε Χριστιανού, αλλά κατ’ εξοχήν του μοναχού, πρέπει να έχει ως κέντρο την Αγία Τράπεζα. Η μυστηριακή ζωή είναι Χριστοκεντρική και πολύ την ευνοεί η ησυχία της ερήμου. Μέσα στον ιερό χώρο αυτής της μοναξιάς, ξεκινούν μαγευτικά μονοπάτια Θεογνωσίας.

Στο κέντρο της ερήμου που ζούμε, στις ώρες της μονώσεως και της ησυχίας, όταν ο άνθρωπος θελήσει, βρίσκει το Θεό πιο εύκολα. «Χρήσιμόν γαρ ταῖς προσευχαῖς καί τό ὄρος καί ἡ νύξ καί ἡ μόνωσις, ἡσυχίαν καί τό ἀπερίσπαστον καί γαλήνην παρέχοντα», (Ευθυμίου Ζιγαβινού, Ερμηνεία του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου PG 129,436).

Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Στην έρημο του Χοζεβά, απευθύνουμε μετά μεγίστης χαράς και ειλικρινούς, υιϊκής αφοσιώσεως προς το Τίμιο και Σεπτό πρόσωπο Σας, το «ὡς εὖ παρέστητε». Δεύτε πανηγυρίσωμεν φιλάγια και Χριστοκεντρικά την μνήμη των οσίων κτιτόρων, Πατέρων μας, Ιωάννου και Γεωργίου».

Εὐθύς ἀμέσως ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς ἑορτῆς τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Ἰωάννου καί Γεωργίου τῶν Χοζεβιτῶν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων  κ.κ. Θεόφιλος εἰς νυκτερινήν ἀγρυπνίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ  τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου  καί μετεχόντων εὐλαβῶν φιλεόρτων χριστιανῶν, μοναχῶν καί μοναζουσῶν, φιλερήμων ἐντοπίων καί προσκυνητῶν.

 Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Βαπτίζεται Χριστός, ὁ τόν κόσμον φωτίζων. Ἐξ ὕψους ὁ Πατήρ ἐμαρτύρησε λέγων· Οὗτὸς ἐστιν ὁ Υἱός μου, ἐν ᾧ ηὐδόκησα, αὐτοῦ ἀκούετε. Οὗτὸς ἐστιν, ὁ φωτίζων τήν οἰκουμένην τῇ εὐσπλαχνίᾳ αὐτοῦ, ὁ βαπτισθείς καί σώσας ὡς Θεός, τό γένος τῶν ἀνθρώπων», λέγει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί καί εὐσεβεῖς Χριστιανοί,

Τήν θείαν ἐξ ὕψους μαρτυρίαν τοῦ Πατρός, ὅτι «οὗτὸς ἐστίν ὁ Υἱός μου, ἐν ᾧ ηὐδόκησα, αὐτοῦ ἀκούετε», ἐνστερνισάμενος καί ὁ σήμερον τιμώμενος ἐν τῷ τόπῳ τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ Ὅσιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης συνήγαγεν ἡμᾶς πάντας ἐν τῇ εὐχαριστιακῇ ταύτῃ συνάξει.

Ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος, καταληφθείς θείῳ ἔρωτι, «τῶν τόπων τῶν ἁγίων τῆς Σιών, πρός τούτους ἐπεδήμησεν κἀκεῖ διαμεμένηκεν ἕως θανάτου, πιέζων πόνοις τήν σάρκα του», λέγει ὁ μελῳδός αὐτοῦ.

Ἐπεδήμησεν δέ πρός τούς ἁγίους τούτους τόπους, διότι οὗτοι συμπεριλαμβάνονται εἰς τά περίχωρα τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἔνθα ἐβαπτίσθη ὁ Ἰησοῦς ὑπό τοῦ Ἰωάννου καί κατῆλθε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὡσεί περιστερά ἐπ’ αὐτόν καί ἔνθα φωνή ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν: «Σύ εἶ ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός ἐν ᾧ ηὐδόκησα», κατά τόν Εὐαγγελιστήν Μάρκον, (Μαρκ. 1, 9).

Τήν σημασίαν τοῦ γεγονότος τούτου, τῆς θείας δηλονότι Ἐπιφανείας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ διατυπώνει θαυμασίως ὁ μελῳδός λέγων: «Τά ρεῖθρα ἡγίασας τά Ἰορδάνεια. Τό κράτος συνέτριψας τῆς ἁμαρτίας, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν. Ὑπέκλινας τῇ παλάμῃ σεαυτόν τοῦ Προδρόμου καί ἔσωσας ἐκ τῆς πλάνης τῶν ἀνθρώπων τό γένος, διό σέ ἱκετεύομεν. Σῶσον τόν κόσμον σου».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ Σωτήρ ἡμῶν Χριστός διά τῆς θείας αὐτοῦ Ἐπιφανείας ἐν τοῖς ρεῖθροις τοῦ Ἰορδάνου συνέτριψε τό κράτος, τήν δύναμιν τῆς ἁμαρτίας, ἐνδύων ἐν ἑαυτῷ  τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν μέ τό καινούργιον, τό νέον ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας.

Αὐτό τό μέγα μυστήριον τῆς θείας ἐπιφανείας λαμβάνει χώραν κατά τόν θεῖον βάπτισμα τῶν πιστευόντων εἰς τόν ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας σαρκωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν, Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ὡς κηρύττει καί ὁ σοφός Παῦλος λέγων: «πάντες γάρ Υἱοί Θεοῦ ἐστε διά τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», (Γαλ. 3, 26-27).

Καί διερωτώμεθα ,πῶς δύναταί τις νά ἐνδυθῇ τόν Χριστόν;

Ὁ Χριστός ἀγαπητοί μου, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Πατρός εἶναι τό δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος. Τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον ἔλαβε τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν σάρκα καί μορφήν, γενόμενος τέλειος ἄνθρωπος ἄνευ βεβαίως τῆς ἁμαρτίας. Ἐν αὐτῷ δέ τῷ Χριστῷ, ὡς λέγει ὁ μέγας Παῦλος, «ηὐδόκησε πᾶν τό πλήρωμα κατοικῆσαι» ( Κολ. 1, 19). Τό πλήρωμα δέ τοῦτο εἶναι ὁλόκληρος ἡ θεία φύσις, ὁλόκληρος ἡ θεότης τῆς Ὁμοουσίου Ἁγίας Τριάδος. Διά τοῦτο καί ὁ ὑμνῳδός λέγει: «Φῶς ἐκ φωτός ἔλαμψε τῷ κόσμῳ, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν ὁ ἐπιφανείς Θεός. Τοῦτον λαοί προσκυνήσωμεν».

Καθίσταται πλέον ἐναργές ὅτι ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός εἶναι φῶς ἀπρόσιτον καί ἄκτιστον. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι καί τό ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ. Τό φῶς «τό ἁγιάζον καί φωτίζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον».

Αὐτό ἀκριβῶς τό ἔνδυμα τοῦ θείου καί ἁγιαστικοῦ καί ἀπροσίτου φωτός ἐνεδύθη καί ὁ σήμερον τιμώμενος ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος ὁ ἐκ Κύπρου ὁρμώμενος. Αὐτοῦ τοῦ ἐνδύματος τοῦ θείου φωτός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καλούμεθα νά γίνωμεν κοινωνοί καί μέτοχοι, ὡς ψάλλει καί ὁ Ἅγιος Γερμανός ὁ μελῳδός: «Τό ἀληθινόν φῶς ἐπεφάνη καί πᾶσι τόν φωτισμόν δωρεῖται. Βαπτίζεται Χριστός μεθ’ ἡμῶν, ὁ πάσης ἐπέκεινα καθαρότητος ἐνίησι τόν ἁγιασμόν τῷ ὕδατι, καί ψυχῶν τοῦτο καθάρσιον γίνεται, ἐπίγειον τό φαινόμενον καί ὑπέρ τούς οὐρανούς τό νοούμενον· διά λουτροῦ σωτηρία, δι’ ὕδατος τό Πνεῦμα, διά καταδύσεως ἡ πρός Θεόν ἡμῶν ἄνοδος γίνεται. Θαυμάσια τά ἔργα σου Κύριε, δόξα Σοι».

Εὐχαριστήσωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν ὅτι ἠξίωσεν ἡμᾶς τούς ἀναξίους διά τοῦ τιμίου Βαπτιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ὡς καί τοῦ μιμητοῦ αὐτοῦ γενομένου Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου νά προσέλθωμεν εἰς τόν περίχωρον τοῦτον τόπον τοῦ Ἰορδάνου καί εὐχαριστιακῶς νά θαυμάσωμεν τά ἔργα τῆς Ἁγίας καί ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου Πίστεως, νά θαυμάσωμεν τήν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί τό μέγα Αὐτοῦ ἔλεος».

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Πατριαρχική Συνοδεία καί ὅλον τό ἐκκλησίασμα παρεκάθισεν εἰς εὐφρόσυνον μοναστηριακήν τράπεζαν.

Εν τέλει, εὐλογῶν ὁ Μακαριώτατος καί κατευοδούμενος ὑπό τῶν Πατέρων τῆς Ἀδελφότητος ἐπέβη τοῦ τρακτέρ διά τήν ἄνοδον εἰς τά προπύλαια τῆς Μονῆς καί τήν ἐκεῖθεν δι’ αὐτοκινήτου ἄφιξιν εἰς Ἱεροσόλυμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/MPYI2p4CJDk

Τήν νύκτα τῆς Παρασκευῆς πρός Σάββατον, 13^ης πρός 14^ην  / 26^ην πρός 27^ην Δεκεμβρίου 2013, εἰς τήν νυκτερινήν θείαν λειτουργίαν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ἔλαβε χώραν συνῳδά ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἡ εἰς διάκονον χειροτονία τοῦ προσφάτως καρέντος μοναχοῦ Πολυκάρπου ὑπό τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος τοῦ Παναγίου Τάφου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου.

Πρό τῆς χειροτονίας ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως ἀπηύθυνε εἰς τόν χειροτονούμενον τήν κάτωθι προσφώνησιν αὐτοῦ ἑλληνιστί:

 Εὐλαβέστατε Ὑποδιάκονε Πολύκαρπε,

 Γιά ἀκόμη μία φορά ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς κάλεσε νά συγκεντρωθοῦμε καί νά συμμετάσχουμε ὁμοθυμαδόν στήν ἐπουράνια Τράπεζα, στήν πρόγευση τῆς αἰωνίου Βασιλείας Αὐτοῦ μέσῳ τῆς κορωνίδος τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, πού εἶναι ἡ θεία Εὐχαριστία. «Ἰδοῦ δή τί καλόν ἤ τί τερπνόν, ἀλλ΄ ἡ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό [1] ». Καί μάλιστα συγκεντρωθήκαμε ὄχι ὁπουδήποτε στόν κόσμο ἀλλά στό Ἱερό αὐτό κέντρο τῆς πίστεώς μας, τόν Φρικτό Γολγοθᾶ, ὅπου ὁ Κύριός μας ἅπλωσε τά χέρια του ἐπάνω στό Σταυρό, γιά νά ἑνώσει τά πρίν διεστῶτα σφραγίζοντας τό ἔργο του ἐπί τῆς γῆς μέ τόν σταυρικό του θάνατο.

Σήμερα ὅμως ἡ χαρά μας εἶναι διπλή ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι καλεῖσαι ἀπό τό Χριστό καί ἀπό τήν Ἐκκλησία νά προστεθεῖς καί ἐσύ στό χορό τῶν ἱερῶν λειτουργῶν καί νά λάβεις τά ἀγγελικά φτερά δηλαδή τό ἱερό ὡράριο καί νά εἰσέλθεις ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, γιά νά μιμηθεῖς τούς ἁγίους Ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι εἶναι «λειτουργικὰ πνεύματα  εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν» [2]

Ἀπό νεαρή ἡλικία ἀφιέρωσες τόν ἑαυτό σου στήν ὑπηρεσία τοῦ πλησίον. Τάχθηκες ἀρχικά μέ ζῆλο καί αὐτοθυσία στήν ὑπηρεσία τῆς πατρίδος ἀγωνιζόμενος ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν, μιμούμενος  τούς ἥρωες προγόνους μας, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίστηκαν καί θυσιάστηκαν γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν Ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία.

Εἶχες τήν ἰδιαίτερη τιμή νά φρουρεῖς τήν πατρίδα ἀπό τόν οὐρανό. Ἡ συστηματική σου μελέτη, ἡ ἐπιμέλεια στά καθήκοντά σου καί τό ἄριστο ἦθος σου σέ ἀνέδειξαν σέ σημεῖο νά σοῦ ἀνατεθεῖ ὄχι ἁπλά ἡ διακυβέρνηση ἑνός ἀεροσκάφους ἀλλά καί ἡ εὐθύνη τοῦ ὑπολοίπου πληρώματος καί τῶν εἰς αὐτό ἐπιβαινόντων στρατιωτῶν.

Εὑρισκόμενος ὅμως στό γαλανό οὐρανό, πόθησες τά ἐπουράνια σκηνώματα, τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, διότι «ἑτέρα μὲν ἡ τῶν ἐπουρανίων δόξα, ἑτέρα δὲ ἡ τῶν ἐπιγείων [3]». Καί ἀφοῦ ἀνακάλυψες τόν «πολύτιμον μαργαρίτην, ἤτοι τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀπελθὼν πέπρακες πάντα ὅσα εἶχες καὶ ἠγόρασες αὐτόν [4]». Καί ἀντιλήφθηκες ὅτι ὅλα τοῦ κόσμου εἶναι μάταια καί ἐπιφέρουν σύγχιση καί στενοχωρία στόν ἄνθρωπο.

Ἡ μόνη χαρά καί ἀγαλλίαση εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία σάν ἄλλη κιβωτός ὁδηγεῖ τούς πιστούς σέ σωτήριους λιμένες. Καί ἐπέλεξες νά ἐγκαταλείψεις τήν κοσμική σου ἐπιτυχή σταδιοδρομία καί νά ἀφιερωθεῖς στούς Ἁγίους Τόπους γνωρίζοντας τήν ἰδιαίτερη εὐλογία πού ἔχουν ἀπό τόν ψαλμικό στίχο: «ὅτι ἐξελέξατο Κύριος τήν Σιών, ἠρετίσατο αὐτήν εἰς κατοικίαν ἑαυτῷ [5]».

Ἔταξες τόν ἑαυτό σου μέ ζῆλο στήν ὑπηρεσία τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί μετά ἀπό ἱκανή δοκιμασία ἀποδείχθηκες ἄξιος νά συνεχίσεις τή διακονία σου πλέον ἀπό τά ἐνδότερα τοῦ Καταπετάσματος καί ὄχι μόνο νά γευθεῖς τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου ἀλλά νά καλέσεις καί ἄλλους νά προσέλθουν «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης [6]» εἰς τό κοινόν τῆς Θείας Εὐχαριστίας Ποτήριον.

Καλεῖσαι νά ἀκολουθήσεις τά βήματα τοῦ Πρωτομάρτυρος καί Ἀρχιδιακόνου Ἁγίου Στεφάνου, τοῦ ὁποίου τή μνήμη θά τιμήσουμε σέ λίγες ἡμέρες καί νά μιμηθεῖς τήν ἀκλόνητη πίστη του. Καλεῖσαι νά μιμηθεῖς τόν ἅγιό σου Ἱερομάρτυρα Πολύκαρπο ἐπίσκοπο Σμύρνης, ὁ ὁποῖος κατανάλωσε τόν ἑαυτό του ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί ἔφθασε μέχρι τό μαρτύριο γιά τήν ἀγάπη του πρός τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία.

Τέλος καλεῖσαι νά μιμηθεῖς αὐτόν τόν Κύριο καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ἑκουσίως ἀρνούμενος τήν ἐπίγεια καί κοσμική ἐξουσία, πού τοῦ πρόσφερε ὁ διάβολος στό ὄρος τῶν πειρασμῶν, ἀνέβηκε ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, γιά νά σταυρωθεῖ γινόμενος ταυτόχρονα ὑπόδειγμα ἀνεξικακίας καί μακροθυμίας πρός τούς σταυρωτές Του. Καί ἐσύ θά «ἀπαρνηθεῖς τόν ἑαυτό σου καί θά ἄρεις τόν σταυρό σου καί θά τόν ἀκολουθήσεις [7]» ἔχοντας βέβαιη τήν ἐλπίδα, ὅτι μετά τό Σταυρό θά ἀκολουθήσει ἡ Ἀνάσταση.

Ὁ Μακαριώτατος Πατέρας μας καί Πατριάρχης κ.κ. Θεόφιλος καί ὅλη ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα συγχαίρουν μαζί σου καί συναγάλλονται καί ταυτοχρόνως προσεύχονται νά σέ ἐνδυναμώνει ὁ Θεός στή νέα σου διακονία. Καί σοῦ εὔχονται νά εὐαρεστήσεις Θεό καί ἀνθρώπους, νά ἁγιαστεῖς καί νά ἁγιάσεις, νά γίνεις ταμεῖο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί νά πολλαπλασιάσεις τό τάλαντο πού σοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Θεός, γιά νά ὁδηγηθοῦν καί ἄλλες ψυχές στή σωτηρία.

Καί τώρα εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου καί γίνε τό σκεῦος τῆς ἐκλογῆς τοῦ Ἁγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, τό ὁποῖο θά σέ καθοδηγεῖ ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς σου.

Ἀκούσας τάς πατρικάς νουθεσίας τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὁ π. Πολύκαρπος προσῆλθεν ἐν εὐλαβείᾳ καί κατανύξει καί ἐναπέθεσε κεφαλήν καί χεῖρας ἐπί τοῦ λίθου τοῦ κυλισθέντος ὑπό τοῦ ἀγγέλου κατά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου καί προσευχόμενος ἐδέχθη τήν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί κατετάγη εἰς τον πρῶτον βαθμόν τῆς ἱερωσύνης, βεβαιούμενος ὑπό τῶν ἐπευφημούντων «ἄξιος, ἄξιος, ἄξιος…».

Ἡ ἀκολουθία μετεδόθη ζωντανά ἐκ τοῦ Δικτυακοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: www.radio.jerusalem-patriarchate.info/gr

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ χειροτονηθείς ἱεροδιάκονος π. Πολύκαρπος ἐδέχθη διά τό κέρασμα τούς τιμήσαντας αὐτόν διά τῆς παρουσίας αὐτῶν εἰς τό Γραφεῖον τοῦ χειροτονήσαντος αὐτόν Γέροντος Σκευοφύλακος Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

 Οι προκλήσεις των καιρών είναι τεράστιες και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν πολλοί. Δεν είστε, όμως, μόνος Σας. Είμαστε μαζί Σας και Σας στηρίζουμε όλοι εμείς, που έχουμε ακλόνητη πίστη στην αποστολή του Πατριαρχείου και στη δική Σας εμπνευσμένη καθοδήγηση. Όλοι εμείς, που συνειδητοποιούμε τις απαιτήσεις, και τις ιστορικές διαστάσεις της συγκυρίας, που αντιλαμβανόμαστέ τις δυσκολίες και το βάρος των ευθυνών, που συμμεριζόμαστε τις αγωνίες Σας, που στεκόμαστε με ανιδιοτέλεια στο πλευρό Σας και που, ενωμένοι, Σας ευχόμαστε υγεία, μακροημέρευση και δύναμη για να συνεχίσετε το έργο Σας προς όφελος του Πατριαρχείου, της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας, της Ορθοδοξίας και του Έθνους».

 Ἀκολούθως προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατον ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς (MISSIA) Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοφάνης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Καττάρων κ. Μακάριος ἐκ μέρους τοῦ Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί ἐκ μέρους τῆς οἰκείας Ἀρχιεπισκοπῆς αὐτοῦ Καττάρων, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Πέλλης κ. Φιλούμενος, ὁ ἡγούμενος Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος, ὁ Σχολάρχης τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών, ὁ Διευθυντής τῆς Σχολῆς Ἁγίου Δημητρίου, ὁ π. Ἤσσα Ἀουάδ ἐφημέριος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ὁ ἡγούμενος τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας Ἀρχιμανδρίτης Νάρκισσος διά στόματος π. Γεωργίου Σαχουάν καί ἡ Κοινότης τῆς Ρέμλης.

Ὁ Μακαριώτατος  ἀνταπαντῶν ηὐχαρίστησε πάντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ ἑλληνιστί ἐχούσης ὡς ἕπεται:

Ἐκλαμπρότατε  κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Σεβαστοί  Ἅγιοι  Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί  Χριστιανοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

 Τῇ θείᾳ χάριτι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εὐχαριστήριον δοξολογίαν ἀνεπέμψαμεν σήμερον τῷ Μεγάλῳ καί Θαυμαστῷ Θεῷ ἡμῶν, ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, ἐπί τῇ ὀγδόῃ ἐπετείῳ τῆς ἀναρρήσεως τῆς ἡμῶν Μετριότητος εἰς τόν μαρτυρικόν καί ἀποστολικόν θρόνον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

 Τήν ἱεράν ταύτην ἐπέτειον πρεπόντως καί ἑορτίως τιμῶμεν, ἑπόμενοι τοῖς παραγγέλμασιν τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος:                «Ἀδελφοί, στήκετε, καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β΄ Θεσ. 2,15). Ἡ δέ παράδοσις αὕτη ἀφορᾷ εἰς τήν διαφύλαξιν τοῦ θεανθρωπίνου πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας ὡς καί τήν προσοχήν τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου, « ἐν ᾧ ὑμᾶς», ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος, « τό Πνεῦμα τό Ἅγιον  ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. 20, 28).

 Ἡμεῖς ἀσθενεῖς ὄντες, «λαβόντες τόν τόπον τῆς ἐν Χριστῷ ἀποστολικῆς ταύτης διακονίας» (Πράξ.1,25), οὐ παυόμεθα ἐργάζεσθαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις Ἡμῶν «τό ἀγαθόν πρός πάντας, μάλιστα δέ πρός τούς οἰκείους τῆς πίστεως» (Γαλ. 6, 10), ἵνα φανερωθῇ ὅτι Χριστός  «Θεός ὤν τέλειος, ἄνθρωπος τέλειος γίνεται, καί ἐπιτελεῖται τό πάντων καινῶν καινότατον  τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον μέγα τῆς θείας οἰκονομίας μυστήριον, δηλονότι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου» κατά τόν Κλήμεντα Ρώμης.

 Τήν μαρτυρίαν ταύτην εὐαγγελιζόμενοι καί Ἡμεῖς, μετά τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ἡμῶν, ἐν τῇ ἱερᾷ ἡμῶν ἀποστολῇ  τῆς διαφυλάξεως καί διακονίας τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, δηλονότι τῆς τιμιωτάτης παρακαταθήκης τῶν μαρτυρίων τῆς πίστεως ἡμῶν, τῶν προνομίων τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων, τῆς μερίμνης τοῦ Χριστεπωνύμου ἡμῶν πληρώματος καί τῶν ἀθρόως προσερχομένων προσκυνητῶν, οὐ φειδόμεθα κόπων καί μόχθων ἀλλά καί θυσιῶν μέχρις  αἵματος ἵνα: «παντί τρόπῳ Χριστός σταυρωθείς καί ἀναστάς καταγγέλληται» (Φιλιπ. 1, 18).

 Ἡ σεπτή αὕτη Πατριαρχική Ἐνθρονιστήριος ἐπέτειος ἐν τῇ ἕδρᾳ τῆς βασιλίδος τοῦ Χριστοῦ πόλεως, δέν ἀφορᾷ εἰς τήν Μετριότητα ἡμῶν  μόνον ἀλλά καί εἰς τήν Χριστιανικήν ἡμῶν κοινότητα, τήν τελοῦσαν ἐπί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ὁρίων τῆς πνευματικῆς Ἡμῶν δικαιοδοσίας.

 Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι σύμπασα ἡ Οἰκουμένη καί δή ἡ περιοχή ἡμῶν, δοκιμάζεται σκληρῶς ὑπό ὁρατῶν καί ἀοράτων δυνάμεων τοῦ κοσμοκράτορος τοῦ σκότους  τοῦ αἰῶνος τούτου ( Ἐφεσ. 6, 12) κατά Παῦλον. Τούτου ἕνεκεν ἅπασα ἡ ἀνθρωπότης προσβλέπει εἰς τόν ἀσφαλῆ λιμένα τῆς ἐλπίδος, τόν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Χριστόν, «ὅν ἡμεῖς οἱ ταπεινοί κηρύττομεν καί ὁμολογοῦμεν λατρευτικῶς καί εὐχαριστιακῶς» ἐν αὐτοῖς τοῖς φυσικοῖς τόποις  τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου Αὐτοῦ. «Ἔστιν γάρ Χριστός ἐν ὑμῖν, ἡ ἐλπίς τῆς δόξης» (Κολ.1,27).

 Τῆς κλήσεως ταύτης, ἐν ᾗ ἐκλήθημεν (Α΄Κορ. 7, 20), καλούμεθα νά ἀναδειχθῶμεν ἄξιοι τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν ἀποστολῆς «ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διά τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καί ἀριστερῶν» (Β΄ Κορ. 6,6-7).

 Παρακαλέσωμεν τόν Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν τόν Υἱόν τοῦ Πατρός τῶν  Φώτων, «ἵνα ἐν τῷ φωτί περιπατῶμεν, ὡς αὐτός ἐστιν ἐν τῷ φωτί»     ( Ἰωάν. 1, 7) καί κατευθύνῃ τά διαβήματα ἡμῶν εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν καί εὐάρεστον Αὐτῷ καί τήν ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας.

 Ἐπί τούτοις δεόμενοι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, ὅπως κατευθύνῃ τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ εἰς λιμένας ἀσφαλεῖς, εὐδίους καί εἰρηνικούς, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς τιμήσαντας τήν ἡμέραν ταύτην, δύναμιν τήν ἐξ  ὕψους, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ._Γεώργιον Ζαχαριουδάκην, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην  π. Θεοφάνην, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ._Κυρίλλου, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ἰορδανίαν διά στόματος τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν  εἰς Ἰόππην, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Καττάρων κ. Μακάριον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Κατάρ, τόν Σχολάρχην τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν Σχολῆς, Ὁσιολογιώτατον Μοναχόν π. Φώτιον,  τόν αἰδεσιμώτατον π. Αΐσα Ἀουάδ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν Διευθυντήν τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἐντιμότατον κ. Σαμίρ Ζανανίρη, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Μητροπόλεως Ἄκκρης, τόν π. Γεώργιον Σαχουάν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας, τό προσωπικόν τῆς πολυκλινικῆς Ἁγίου Βενεδίκτου καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς Ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου.

 Ἐπιδαψιλεύομεν πᾶσιν ὑμῖν τάς Πατρικάς Ἡμῶν εὐχάς καί Πατριαρχικάς εὐλογίας.

 Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!

Tήν ἀντιφώνησιν τοῦ Μακαριωτάτουμετέφρασε ἀραβιστί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου εἰς τά ἀραβικά Μ.Μ.Ε. π. Ἤσσα Μοῦσλεχ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/VQPwzXwNcwk

Τό ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου, 6^ης /19^ης Ὀκτωβρίου 2013, ἡ Γραμματεία τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως τῆς Ὁρθοδοξίας ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον.

Τήν Γραμματείαν ταύτην, ἀποτελουμένην ἐκ τριάκοντα πέντε μελῶν περίπου, μετά τήν ἐπίσκεψιν αὐτῶν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ἐδέχθη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά πατέρων Ἁγιοταφιτῶν.

Κατά τήν ἐπίσκεψιν ταύτην ὁ Γενικός Γραμματεύς κ. Ἀναστάσιος Νεράντζης προσφωνῶν τόν Μακαριώτατον εἶπεν ὅτι ἡ Διακοινοβουλευτική Συνέλευσις τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖται ἀπό ἐκλεκτά καί διακεκριμένα μέλη εἴκοσι πέντε Ὀρθοδόξων χωρῶν. Πυλῶνες καί ἐγγυήτριαι τῆς Συνελεύσεως ταύτης εἶναι αἱ χῶραι τῆς Ρωσίας καί τῆς Ἑλλάδος.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Πρόεδρος τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως κ. Σεργκέϊ Ποπόβ, προσφωνῶν εἶπεν ὅτι:

«Χαιρόμεθα ἰδιαιτέρως, διότι ἐπισκεπτόμεθα τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὡς τόν ἀρχαιότερον θρησκευτικόν θεσμόν τῆς Ἁγίας Γῆς, τοῦ ὁποίου τόν εἰρηνικόν καί συμφιλιωτικόν καί πολιτικόν ρόλον, ἀπό τοῦ 451 μ.Χ. καί ἑξῆς, βαθύτατα ἐκτιμῶμεν ὡς καί τό προσωπικόν ἔργον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος.

Χαιρόμεθα ἐπίσης, διότι οἱ δρόμοι ἡμῶν ἤτοι τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς ὀργανώσεως ἡμῶν ἐφάπτονται, καθ’ ὅτι καί ἡ ὀργάνωσις ἡμῶν ἔχει ὡς στόχον καί σκοπόν τήν προώθησιν τῆς εἰρήνης, τῆς καταλλαγῆς, προσωπικῆς καί κοινωνικῆς καί τῆς συμφιλιώσεως. Μετά συγκινήσεως ἐπισκεπτόμεθα τόν Πανάγιον Τάφον καί τό Πατριαρχεῖον, ἐπιθυμοῦντες νά συμπαρασταθῶμεν εἰς τό ἔργον αὐτοῦ εἰς τόν φλεγόμενον χῶρον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί εὑρύτερον.

Διά τῶν λόγων τοῦτων ἐπεδόθη εἰς τόν Μακαριώτατον συμβολικόν δῶρον τῆς Συνελεύσεως καί τοῦ Ρωσικοῦ Κοινοβουλίου.

Ἀπαντῶν ὁ Μακαριώτατος εἶπεν ὅτι αἰσθάνεται ἰδιαιτέραν χαράν ἐπί τῇ τοιαύτῃ ἐπισκέψει τῆς διακεκριμένης ὀργανώσεως τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Διορθοδόξου Συνελεύσεως. Χαίρεται, εἶπεν, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διαδραματίζει σήμερον σημαντικόν ρόλον εἰς τήν ζωήν τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ πρῶτον ἔργον αὐτῆς τήν θεραπείαν τοῦ ἀνθρώπου, τήν καταλλαγήν, τήν συμβιλίωσιν, ἥν ἐδέχθημεν, ὡς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐν τῷ προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δέν προωθεῖ πολιτικά συμφέροντα ἤ τούς στόχους τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Τό ἔργον τοῦτο εἶναι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅλης καί ἰδίᾳ τῆς τῶν Ἱεροσολύμων, ἐξ ἧς ἐξεπήγασε ἡ Χριστιανική ἀλήθεια ὡς μήνυμα εἰρήνης, καταλλαγῆς καί δικαιοσύνης.

Διά τό ἔργον τοῦτο τό Πατριαρχεῖον ἀπολαμβάνει σήμερον σεβασμοῦ καί ἐκτιμήσεως οὐχί μόνον ἐκ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί ἐκ τῶν πολιτικῶν κυβερνήσεων καί θρησκειῶν τῆς περιοχῆς, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ. Διά τοῦτο τό Πατριαρχεῖον ἀναμένει τήν ὑποστήριξιν καί συμπαράστασιν καί οὐχί τήν ὑπονόμευσιν. Τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ τήν ἁγιότητα τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τά ὁποῖα δέν εἶναι ἐπισκέψιμα μόνον ὡς μουσειακοί ἀλλά ὡς λειτουργικοί χῶροι.

«Γνωρίζω», ἐσυνέχισεν ὁ Μακαριώτατος, «ὅτι ὑμεῖς κήδεσθε τῆς Χριστιανικῆς παρουσίας εἰς Μέσην Ἀνατολῆς καί διεθνῶς. Τήν παρουσίαν ταύτην προστατεύουν καί ἐγγυῶνται τά Πανάγια Προσκυήματα. Τό Πατριαρχεῖον ἐξ ἴσου ἐπίσης ἐνδιαφέρεται καί ἀγωνίζεται διά τήν διατήρησιν τῆς ἁγιότητος καί τοῦ καθεστῶτος τῆς Ἱερουσαλήμ, ἰδίᾳ τῆς Παλαιᾶς Πόλεως. Τά προσκυνήματα εἶναι ἄξια σεβασμοῦ διά τούς Χριστιανούς, Μουσουλμάνους καί Ἰουδαίους».

«Πολιτικαί καί θρησκευτικαί ὁμάδες διεκδικοῦν ἀποκλειστικότητα διά τήν Ἱερουσαλήμ. Ἡ Ἱερουσαλήμ, γνωρίζομεν ὅλοι, ἀποτελεῖ διεθνῶς corpus separatum. Δι’ ἡμᾶς ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι ἡ πνευματική πρωτεύουσα ὅλου τοῦ κόσμου».

«Ἡμεῖς ὡς Πατριαρχεῖον ἔχομεν ἀξιώσεις οὐχί ἐπί τῆς κατοχῆς τῶν Ἁγίων Τόπων, ἀλλά ἐπί τῆς ἁγιότητος αὐτῶν. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡμεῖς θέλομεν τήν Ἱερουσαλήμ προσβάσιμον δι’ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Οὕτως ἡ Ἱερουσαλήμ ἔχει χῶρον ἐπαρκῆ δι΄ ὅλους τούς λαούς, τούς συνδεδεμένους θρησκευτικῶς ἤ ἐθνικῶς μετ’ αὐτῆς. Τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ τήν σημερινήν πολιτικήν καί δημογραφικήν κατάστασιν τῆς Ἁγίας Πόλεως. Τοῦτο, διότι ἀπό τοῦ 7^ου αἰῶνος τό Πατριαρχεῖον κατέστη ὁ κληρονόμος μιᾶς τεραστίας περιουσίας καί πολιτιστικῆς κληρονομίας τοῦ παρελθόντος. Μετά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ διατηροῦμεν τούς δεσμούς, γνωστούς ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μετά τοῦ Ἰσλάμ συνδεόμεθα, διότι τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον ἡμῶν ἀναφέρεται ὡς Rum εἰς τό βιβλίον τοῦ Κορανίου. Αὗται τυγχάνουν αἱ σχέσεις ἡμῶν μετά τῶν Ἰουδαίων καί τῶν Μουσουλμάνων, οὐχί μόνον Ἀράβων ἀλλά καί τῶν λοιπῶν. Εἰς τό πλαίσιον τοῦτο κινούμεθα καί ἐπικοινωνοῦμεν μετά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλαμισμοῦ ἐντόνως, ἔτι καί μετά τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ καί τήν φυσικήν κληρονομίαν ὡς διαδοχήν τῆς ἐθναρχίας τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ ἐκκλησίας, μοναστήρια, μετά τῆς περιουσίας αὐτῶν ὡς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς Ἱερουσαλήμ, τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς Βηθλεέμ, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς Ναζαρέτ καί ἀνά τήν Ἁγίαν Γῆν. Τό Πατριαρχεῖον ὡς θεσμός διατηρεῖ τήν τοιαύτην περιουσίαν ἀξιοποιουμένην μέ πνευματικά κριτήρια. Συνελόντι εἰπεῖν τά 60% τῆς Παλαιᾶς Πόλεως ἀνήκουν εἰς τάς Χριστιανικάς Κοινότητας τῆς Ἱερουσαλήμ, ἐν ᾧ τά 16% ἐκ τούτων ἀνήκουν εἰς τό Πατριαρχεῖον. Αἱ περιουσίαι τοῦ Πατριαρχείου εἶναι μεγάλης πολιτικῆς καί στρατηγικῆς σημασίας».

«Διά τοῦτο τό Πατριαρχεῖον διαδραματίζει τόν ρόλον αὐτοῦ καί διά τήν διευθέτησιν τοῦ πολιτικοῦ καθεστῶτος τῶν Ἱεροσολύμων. Διά τοῦτο προσπαθοῦμεν νά πείσωμεν τούς ἀδελφούς ἡμῶν Ὀρθοδόξους νά ὑποστηρίζουν τό Πατριαρχεῖον καί οὐχί νά χρησιμοποιοῦν αὐτό διά τήν ἐπίτευξιν πολιτικῶν στόχων. Ἐννοῶ ὅτι τό Πατριαρχεῖον διά τούς Χριστιανούς ἐδαπάνησε αἷμα καί χρῆμα. Μετά χαρᾶς δεχόμεθα προσκυνητάς Ὀρθοδόξους καί μή Ὀρθοδόξους, διότι ἡ παρουσία αὐτῶν βεβαιώνει ὅτι τά προσκυνήματα ἀνήκουν εἰς ὅλον τόν κόσμον. Εἰς τήν Ἱερουσαλήμ ὑπάρχει τό παράδοξον τῆς πολυπολιτισμικῆς ἐντάσεως καί συνάμα τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως. Τό Πατριαρχεῖον εἶναι ἡ μόνη αὐτοκέφαλος καί αὐτόχθων Ἐκκλησία, διό καί συναντῶνται εἰς αὐτό τά πλέον ἀκραῖα μέ τά πλέον μετριοπαθῆ στοιχεῖα. Ἐπί τούτοις δεχόμενοι ὑμᾶς ὡς προσκυνητάς, σᾶς εὐχόμεθα καλήν ἐπιτυχίαν εἰς τήν ἀποστολήν ὑμῶν».

Ἐπί τούτοις ὁ Μακαριώτατος  προσέφερεν εἰς τόν Πρόεδρον τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως κ. Σεργκέϊ Ποπόβ καί τόν Γενικόν Γραμματέα αὐτῆς κ. Ἀναστάσιον Νεράντζην βιβλίον τῆς Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἀχιβάδα εἰκονίζουσαν τήν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ καί εἰκόνας τοῦ Παναγίου Τάφου καί εἰς πάντα τά μέλη τῆς Συνελεύσεως Ἱεροσολυμιτικάς εὐλογίας.

Ἐν συνεχείᾳ ἡ Διεθνής Γραμματεία τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως ἀνεχώρησε διά τάς διημέρους ἐργασίας αὐτῆς εἰς την πόλιν τῆς Βηθλεέμ, ἔνθα καί ἐπεσκέφθη τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/U2xJriV–qw

Μεταξύ 21^ης καί 25^ης Σεπτεμβρίου/4^ης ἕως καί 8^ης Ὀκτωβρίου 2013, τό Πατριαρχεῖον τῆς Σερβίας ἑώρτασε ἐν Διορθοδόξῳ συμμετοχῇ τήν 1700^ήν  ἐπέτειον ἀπό τῆς ἐκδόσεως ὑπό τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, οὗτινος γενέτειρα ἡ ἀρχαία Ναϊσσός, σημερινή Nis τῆς Σερβίας, τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων (τό 313 μ.Χ.), δι’ οὗ κατέστη ἐλευθέρα ἡ χριστιανική θρησκεία εἰς τό πλαίσιον τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους.

Εἰς τούς ἑορτασμούς τοῦ λίαν σημαντικοῦ γεγονότος τούτου διά τήν ἐκκλησιαστικήν καί κοσμικήν ἱστορίαν μετέσχε, προσκεκλημένος ὤν, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου, ἔχοντος περατώσει  τάς θεολογικάς αὐτοῦ σπουδάς εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Βελιγραδίου, καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Ἀθανασίου.

Τόν Μακαριώτατον καί τήν ἐξ Ἱεροσολύμων Συνοδείαν Αὐτοῦ, ἀφιχθέντας διά τῶν Τουρκικῶν Ἀερογραμμῶν ἀπό τοῦ ἀεροδρομίου Ben-Gurion εἰς Τέλ- Ἀβίβ, μέσῳ Κωνσταντινοπόλεως εἰς Βελιγράδιον, τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς, 21^ης Σεπτεμβρίου/4^ης Ὀκτωβρίου 2013, ὑπεδέχθησαν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης τῆς Σερβίας κ. Εἰρηναῖος μετά συνοδείας συνεργατῶν αὐτοῦ Ἀρχιερέων, τοῦ Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Ρεμενσιάνσας κ. Ἀνδρέου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σουμαδίας κ. Ἰωάννου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βοσνίας κ. Ἀθανασίου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μπάσκας κ. Εἰρηναίου Μπούλοβιτς καί τοῦ βοηθοῦ Ἐπισκόπου κ. Πορφυρίου, Ἱερομονάχων καί Ἱεροδιακόνων.

Κατά τήν ἔνθερμον ταύτην ὑποδοχήν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος ἐκαλωσώρισε τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, εὐχαριστῶν αὐτόν διά τήν ἀνταπόκρισιν εἰς τήν πρόσκλησιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας καί συμμετοχήν εἰς ἕν τοιοῦτον γεγονός τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς ἐλευθερίας τῆς χριστιανικῆς θρησκείας διά τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων τό 313 μ.Χ. ὑπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, γεννήματος καί θρέμματος τῆς πόλεως Ναϊσσοῦ (Nis) τῆς Σερβίας, χαίρων ἰδιαιτέρως διά τήν ἐκ τοῦ Παναγίου Τάφου προσκυνηματικήν ὑπ’ Αὐτοῦ εὐλογίαν.

Ἀνταπαντῶν ὁ Μακαριώτατος  Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ηὐχαρίστησε διά τήν θερμήν ὑποδοχήν καί διά τό ὅτι, πέραν τῆς σημασίας, τήν ὁποίαν ἔχει ἕν τοιοῦτον γεγονός τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων διά τήν Ἐκκλησίαν καί τόν κόσμον, σημασίαν ἔχει καί ἡ ἐπί τό αὐτό χάριν τούτου συνάντησις τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἤ ἐκπροσώπων αὐτῶν διά τήν ἔτι  περαιτέρω σύσφιγξιν τῶν σχέσεων αὐτῶν.

Ἐν τῷ μεταξύ, τούτων λεγομένων, ἀφίχθη ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, τόν Ὁποῖον μετά χαρᾶς ὑπεδέχθησαν οἱ Πατριάρχαι Σερβίας καί Ἱεροσολύμων, ὄντες εἰσέτι εἰς τό ἀεροδρόμιον καί αἱ Συνοδεῖαι αὐτῶν.

Τήν ἑπομένην, Σάββατον 22^αν Σεπτεμβρίου/5^ην Ὀκτωβρίου 2013, ἔλαβε χώραν μεγάλη Δοξολογία ἐπί τῷ γεγονότι τούτῳ εἰς τόν ἐν τῷ κέντρῳ τοῦ Βελιγραδίου μεγάλον καί ἱστορικόν Καθεδρικόν Ναόν τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν, ἀκριβῶς ἔναντι τοῦ Πατριαρχείου.

Εἰς τήν Δοξολογίαν ταύτην ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Σερβίας προσεφώνησε τούς Προκαθημένους καί τάς Συνοδείας αὐτῶν, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μπάσκας κ. Εἰρηναίου μεταφράζοντος εἰς ἄπταιστα Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, ὑπογραμμίζων εἰς τήν προσφώνησιν Αὐτοῦ τήν σημασίαν τοῦ προσώπου καί τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καί τοῦ ὑπ’ αὐτοῦ ἐκδοθέντος Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων καί τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων καί Συλλειτουργίας αὐτῶν εἰς τήν γενέτειραν αὐτοῦ Ναϊσσόν (Nis), ἵνα καί συνεργασθῶσιν διά τήν ἐπίλυσιν προβλημάτων καί διά μίαν πληρεστέραν ἀδελφικήν κοινωνίαν διά μαρτυρίαν δικαιοσύνης, ἀγάπης καί ἑνότητος ἐν τῷ κόσμῳ.

Ἐξ ὀνόματος τῶν Προκαθημένων ἀντεφώνησε ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἑλληνιστί, τοῦ Ἁγίου Μπάσκας μεταφράζοντος ἀπ’ εὐθείας σερβιστί.

Μετά ταῦτα, ἐψάλη τό Πολυχρόνιον ἑνός ἑκάστου τῶν Προκαθημένων κατά τήν σειράν Αὐτῶν εἰς τά Δίπτυχα, καί γενομένης τῆς ἀπολύσεως, ἀθρόου Σερβικοῦ λαοῦ παρατεταγμένου ἐντός καί ἐκτός τοῦ Ναοῦ, οἱ Προκαθήμενοι καί οἱ Συνοδοί αὐτῶν ἀνῆλθον εἰς τό ἔναντι τοῦ Ναοῦ Πατριαρχεῖον τῆς Σερβίας, ἔνθα ἔλαβε χώραν δεξίωσις.

Ἐκ τοῦ Πατριαρχείου οἱ Προκαθήμενοι καί οἱ Συνοδοί Αὐτῶν ἐπεσκέφθησαν τόν Πρόεδρον τῆς Σερβίας, Ἐξοχώτατον Τομισλάβ Νίκολιτς, ὅστις ἐδέχθη τούτους καί ἐδεξιώθη εἰς γεῦμα.

Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ ταύτῃ οὗτος προσεφώνησε τούς Μακαριωτάτους Προκαθημένους, χαίρων διά τό ἑορταζόμενον γεγονός ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας καί τῆς πολιτείας αὐτῆς καί ἐπί τῇ Διορθοδόξῳ συμμετοχῇ.

Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ ταύτῃ Οὗτοι ἐπέδωσαν αὐτῷ τά δῶρα Αὐτῶν, ὁ δέ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἐπέδωσεν αὐτῷ φιλντισένιαν εἰκόνα -ἀχιβάδα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.

Μετά μικράν ἀνάπαυσιν οἱ Προκαθήμενοι  καί αἱ Συνοδεῖαι αὐτῶν ἐπιβιβασθέντες ὀχημάτων, ἀνεχώρησαν διά τήν πόλιν Ναϊσσόν – Nis, γενέτειραν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Φθάσαντες τό ἑσπέρας μετά τρίωρον αὐτοκινητικήν ὁδοιπορίαν, ἐτέλεσαν Δοξολογίαν εἰς τόν ἐν τῇ πόλει Ναϊσσόν -Nis καθεδρικόν Ναόν τῶν Ἁγίων  Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, μεθ‘ ἥν παρεκάθησαν εἰς δεῖπνον, παρατεθέν πρός τιμήν αὐτῶν ὑπό τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου Μητροπολίτου τῆς πόλεως Ναϊσσοῦ-Nis κ. Ἰωάννου .

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, 23^ης Σεπτεμβρίου /5^ης Ὀκτωβρίου 2013, ἔλαβε χώραν τό Διορθόδοξον Πατριαρχικόν Συλλείτουργον εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, τοῦ ἐκδώσαντος τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων καί τῆς μητρός Αὐτοῦ Ἁγίας Ἑλένης.

Τό Συλλείτουργον τοῦτο ἔλαβε χώραν εἰς τό προαύλιον τοῦ Ναοῦ τούτου, διαμορφωθέν καταλλήλως, ἵνα ἔχῃ Ἱερόν Βῆμα μεθ’ Ἁγίας Τραπέζης εἰς τήν εἴσοδον αὐτοῦ καί ἔχῃ πρό αὐτοῦ ἐκτεταμμένον ὑπαίθριον χῶρον, ἐν ᾧ ἀμετακινήτως παρηκολούθουν τήν θ. Λειτουργίαν χιλιάδες εὐσεβεῖς Σέρβοι μετά τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας τῆς Σερβίας κ. Τομισλάβ Νίκολιτς.

Εἰς τό Συλλείτουργον τοῦτο ἐφανερώθη ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῶν λειτουργῶν τοῦ θυσιαστηρίου καί τῶν μετεχόντων πιστῶν ἡ δόξα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ.

Τῆς θείας Λειτουργίας κατά τήν τάξιν τελεσθείσης καί τῆς ἀναιμάκτου θυσίας προσενεχθείσης, τῶν ὀνομάτων τῶν Προκαθημένων κατά τήν τάξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μνημονευθέντων, ἐκοινώνησαν οἱ Προκαθήμενοι καί  οἱ Συλλειτουργοί μετ’ Αὐτῶν Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καί μετέδωσαν ταῦτα τοῖς ἐν ὑπομονῇ, τάξει καί εὐλαβείᾳ παρακολουθοῦσι πιστοῖς, πρός ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, ἁγιασμόν καί σωτηρίαν.

Ἅμα τῇ ἀπολύσει, ἐξεφώνησε τήν ὁμιλίαν Αὐτοῦ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος.

Μετά τοῦτο ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος ἀπένειμε τό παράσημον τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας τοῦ α’ βαθμοῦ εἰς ἕνα ἕκαστον τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί εἰς τόν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας τῆς Σερβίας κ. Τομισλάβ Νίκολιτς τοῦ β’ βαθμοῦ εἰς τούς συνοδούς τῶν Προκαθημένων, ἄρα ἀναλόγως τοῦ βαθμοῦ αὐτῶν καί εἰς τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον καί τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Καττάρων κ. Μακάριον.

Οἴκοθεν ἐννοεῖται ὅτι τοῦτο ἀπένειμε πρῶτον εἰς τόν μετασχόντα τῆς θείας Λειτουργίας Πρόεδρον.

Μετά τοῦτο ἔλαβε χώραν μικρά δεξίωσις πρός ἀναψυχήν εἰς τήν κάτωθι τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ αἴθουσαν, μεθ’ ἥν τό γεῦμα εἰς τό ξενοδοχεῖον Crystal Palace.

Διαρκοῦντος τοῦ γεύματος τούτου, ἀπηύθυνε προσφώνησιν εἷς ἕκαστος τῶν Προκαθημένων, ἐν Οἷς κατά τήν τάξιν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ, ἐχούσης οὗτως ἀγγλιστί, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/2013/10/11/3130

καί ἐπέδωσεν εἰς τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην τῆς Σερβίας σέτ Ἀρχιερατικῶν ἐγκολπίων μετά σταυροῦ, εἰς δέ τόν οἰκεῖον Μητροπολίτην Ναϊσσοῦ κ. Ἰωάννην περικαλλῆ εἰκόνα τῆς Παναγίας Ἱεροσολυμιτίσσης.

Ἀποχαιρετῶν καί κατευοδούμενος ἐν θερμῇ ἀδελφικῇ ἀγάπῃ ὁ Μακαριώτατος, ἀνεχώρησεν, ἐπειγόμενος ἐκ ποιμαντικῶν ἀναγκῶν, ἤτοι τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Θέκλης, τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας, 27^ης  Σεπτεμβρίου /7^ης Ὀκτωβρίου 2013, ἀναθέτων δέ εἰς τό β’ μέλος τῆς Συνοδείας Αὐτοῦ, Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Καττάρων κ. Μακάριον νά ἐκπροσωπήσῃ τό Πατριαρχεῖον εἰς τάς λοιπάς ἑορταστικάς ἐκδηλώσεις τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῷ γεγονότι τούτῳ, κυρίως εἰς τήν ἐν Μαυροβουνίῳ τελετήν τῶν ἐγκαινίων  τοῦ νέου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, διά τόν ὁποῖον ὁ Μητροπολίτης Μαυροβουνίου κ. Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς ἐζήτησε λίθον ἐκ τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, ὅν καί μετέφερε μετ’ Αὐτοῦ καί ἐπέδωσεν ὁ Μακαριώτατος.

Ἐλθών ἐν συνεχείᾳ ἐκ Ναϊσσοῦ -Nis εἰς Βελιγράδιον ὁ Μακαριώτατος, ἐπέβη τῶν Τουρκικῶν Ἀερογραμμῶν, προσεγειώθη εἰς Κωνσταντινούπολιν τήν 8:20’ μ.μ. ὥραν καί ἐκ Κωνσταντινουπόλεως πάλιν διά τῶν Τουρκικῶν Ἀερογραμμῶν ἀφίχθη τήν 4.00π.μ. ὥραν τῆς Δευτέρας 24^ης Σεπτεμβρίου /7^ης Ὀκτωβρίου 2013 εἰς Ἱεροσόλυμα, ἵνα προεξάρξῃ τῆς κατά τήν ἡμέραν αὐτήν τῆς ἀκολουθίας τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας μεγαλομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Θέκλης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Τρίτην, 4^ην /17^ην Σεπτεμβρίου 2013, ἔλαβε χώραν ὁ ἁγιασμός τοῦ ὕδατος ἐπί τῇ ἐνάρξει τῶν μαθημάτων τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους 2013-2014 εἰς τήν ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών Πατριαρχικήν Ἱερατικήν Σχολήν τοῦ Πατριαρχείου.

Τήν τελετήν ταύτην ἐτέλεσεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἐλθών ἐκ τοῦ Πατριαρχείου, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Ἀθανασίου. Εἰς τήν τελετήν παρέστησαν ἐκ τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας ὁ Ἱεροδιάκονος π. Μαρτύριος, ὁ Σχολάρχης καθηγητής Φυσικῶν μοναχός π. Φώτιος, οἱ ἐξ Ἑλλάδος καί Κύπρου ἀπεσπασμένοι καθηγηταί, ὁ πνευματικός τῆς Σχολῆς καί ἡγούμενος τῆς Μονῆς Χοτζεβᾶ Ἀρχιμανδρίτης π. Κωνσταντῖνος, ὁ νέος Ἕλλην Γενικός Πρόξενος εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Γεώργιος Ζαχαριουδάκης, ἡ συνεργάτις αὐτοῦ κ. Ἀσπασία Μήτση, οἱ μαθηταί τῆς Σχολῆς, δέκα πέντε τόν ἀριθμόν, καί τινες ἐκ τῶν γονέων αὐτῶν.

Τήν τελετήν τοῦ ἁγιασμοῦ ἐτέλεσεν ὁ Μακαριώτατος καί ἡγίασε τούς μετέχοντας εἰς αὐτόν καί τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος –κτίσμα μετά τῆς Μονῆς καί τοῦ ὅλου κτιρίου τῆς Σχολῆς τοῦ Παρασκευοφύλακος  τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου Γερασίμου (1906-1911), ὁ δέ πνευματικός π. Κωνσταντῖνος ἡγίασε τάς αἰθούσας καί τούς κοιτῶνας τῶν οἰκοτρόφων.

Μετά τήν τελετήν εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τῆς Σχολῆς ὁ Σχολάρχης π. Φώτιος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον καί τούς καθηγητάς καί τούς μαθητάς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ, ὡς τις δύναται να παρακολουθήσῃ εἰς τό video.

Ἀπαντῶν ὁ Μακαριώτατος εἶπεν ὅτι ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ,τῆς ὁποίας μελλοντικά μέλη θά εἶναι  οἱ σημερινοί δόκιμοι καί ἡ ὁποία ἔχει τήν οἰκουμενικήν  ἀποστολήν τῆς διαφυλάξεως τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἐτέλεσε σήμερον τά πνευματικά ἐγκαίνια τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους, ἵνα ἀγιάσῃ διδάσκοντας καί διδασκομένους εἰς τό θεάρεστον ἔργον τῆς παιδείας, τό ἐπιτελούμενον ὑπ’ αὐτῶν.

Ἰδιαιτέρως ἐτόνισεν ὁ Μακαριώτατος τήν παρουσίαν καί τό ἔργον τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἀδελφότητος εἰς τήν ἁγίαν καί οἰκουμενικήν πόλιν Ἱερουσαλήμ, πάντοτε, ἰδιαιτέρως ὅμως εἰς τούς δυσκόλους τούτους καιρούς εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καί ἀνά τόν κόσμον.

Ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη εἰς τούς μαθητάς ἐπιμέλειαν κατά Χριστόν παιδείαν καί πνευματικάς ἐπιδόσεις καί συναίσθησιν τῆς τιμῆς, ἥν ἔχουν φοιτῶντες εἰς τήν Σχολήν, ηὐχήθη δέ ἐπί πλέον τήν αὔξησιν τῶν μαθητῶν τούτων διά τῆς προσελεύσεως καί ἄλλων, ἵνα ἡ Σχολή ἐκπληρώσῃ ἀποτελεσματικώτερον τήν ἀποστολήν αὐτῆς,τῆς παιδείας  τῶν μαθητῶν αὐτῆς καί τῆς στελεχώσεως τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

Δι’ ὀλίγων λόγων ὁ κ. Γενικός ἐβεβαίωσε περί τῆς διαθέσεως τῆς Ἑλλάδος νά συμπαρίσταται εἰς τό ἔργον τῆς Παιδείας τῆς Ἀδελφότητος ἐν τῇ Σχολῇ καί συνέστησεν εἰς τούς μαθητάς νά ἐπιμελῶνται καί νά φαίνωνται ἀντάξιοι τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς ἡμῶν παραδόσεως καί νά διακονήσουν Ἐκκλησίαν καί Ἔθνος, ὅπως τοῦτο ζητεῖται παρ’ αὐτῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/VFTqe1-n3Q8