Ἱερουσαλήμ, 9/22 Νοεμβρίου 2014

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἡ μνήμη τοῦ εὐοιώνου καί αἰσίου γεγονότος τῆς πρό ἐννεαετίας ψήφοις κανονικαῖς καί ὁμοφώνοις τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐκλογῆς τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος καί Ἐνθρονίσεως Αὐτῆς εἰς τόν μαρτυρικόν καί ἔνδοξον θρόνον τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου συνήγαγε σήμερον τούς μακράν καί τούς ἐγγύς τιμίους Ἁγιοταφίτας Πατέρας, τούς ἱερεῖς καί λαϊκούς ἐκπροσώπους τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφὠνου ποιμνίου ἡμῶν, τῆς Ἑλληνικῆς Ἱεροσολυμιτικῆς παροικίας καί τῆς μητρός ἡμῶν πατρίδος εἰς πανηγυρικήν δοξολογικήν σύναξιν καί προσευχήν εἰς τό σέμνωμα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἡμῶν, τόν πανίερον ναόν τῆς Ἀναστάσεως, καί νῦν εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην Πατριαρχικήν αἴθουσαν πρός ὁλοκλήρωσιν καί πλήρωσιν τῆς ἐπί τῷ γεγονότι τούτῳ χαρᾶς ἡμῶν.

Ἡ χαρά ἡμῶν πεπλήρωται ὡς ἐκ τῆς θεωρήσεως ἐπί τῇ ἑορτίῳ ἐπετείῳ ταύτῃ τοῦ γεγονότος τῆς σταθερᾶς καί ἀδιακυμάντου ἐννεατοῦς διοικήσεως καί διαποιμάνσεως τοῦ σώματος τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν καί τῆς ἐν αὐτῇ Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος συμφώνως τῇ ἐκκλησιαστικῇ καί προσκυνηματικῇ αὐτῆς παραδόσει καί τάξει.

Τοῦτο ἐμφαίνεται ἐκ τῶν ἐπιτελεσθέντων ποιμαντικῶν ἔργων εἰς τό τίμιον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκ τῆς τελέσεως τῆς θείας λειτουργίας καί τῆς κηρύξεως τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος ὑπ΄ Αὐτῆς τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος κατά τάς ἑορτάς οὐχί μόνον εἰς τάς Κοινότητας τῶν μεγάλων πόλεων ἀλλά καί εἰς αὐτάς τῶν μικρῶν, ἵνα τό μικρόν ποίμνιον αὐτῶν ἐνισχύηται πνευματικῶς καί ἠθικῶς εἰς τήν εἰρηνικήν διαβίωσιν αὐτοῦ εἰς τό πολυθρησκευτικόν καί ἀνειρήνευτον περιβάλλον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Ἁγίας Γῆς. Εἰς τό λειτουργικόν τοῦτο ἔργον ἐξηκολούθησε νά ἔρχηται ὡς ἐνισχυτικόν διδακτικόν τό κήρυγμα τοῦ καθ΄ἑκάστην Κυριακήν φυλλαδίου “Φῶς Χριστοῦ” καί τῆς καθ΄ἕκαστον μῆνα ἐκκλησιαστικῆς ἐφημερίδος, ἀμφοτέρων δωρεάν διανεμομένων εἰς πάσας τάς ἐνορίας τοῦ Πατριαρχείου ἐν τῇ δικαιοδοσίᾳ αὐτοῦ εἰς Ἰσραήλ, Παλαιστινιακόν κράτος, Ἰορδανίαν καί Κατάρ. Εἰς τήν ἀποδοχήν καί ἐμπέδωσιν τοῦ θείου λόγου ἦλθον ὡς ἀρωγός τά ἔργα, ὡς ἐπί παραδείγματι ἡ ἀνακαίνισις τοῦ ἐν τῇ Κοινότητι τοῦ Ἀμποῦ-Σνάν καί τῷ κοιμητηρίῳ αὐτῆς παρεκκλησίου τοῦ ἁγίου Γεωργίου, ἡ οἰκονομική ἐνίσχυσις διά τήν ἀνακαίνισιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ τῆς Κοινότητος Ταρσήχας ἐπί τῇ συμπληρώσει ἑκατονταετίας ἀπό τῆς ἱδρύσεως αὐτοῦ, ἡ κατά τακτά χρονικά διαστήματα οἰκονομική ἐνίσχυσις ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἴτε ἐκ τῶν πόρων αὐτοῦ εἴτε ἐκ συνδρομῶν χορηγῶν τῇ συστάσει αὐτοῦ διά τήν ἀποτελείωσιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου τῆς Κοινότητος Σαχνίν, ἡ οἰκονομική ἐνίσχυσις ὑπό τοῦ Πατριαρχείου διά τήν συντήρησιν καί ἀνακαίνισιν ἱερῶν ναῶν αὐτοῦ εἰς Ἰορδανίαν καί δή τήν βόρειον τῆς Πατριαρχικῆς Ἐπιτροπείας τῆς περιοχῆς Ἴρπεντ, ἡ οἰκονομική ἐνίσχυσις τοῦ Πατριαρχείου πρός τόν ἐν Γάζῃ Πατριαρχικόν Ἐπίτροπον Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἄλέξιον διά τήν ἀποτελείωσιν τοῦ ἐπιτελεσθέντος ὑπ’ αὐτοῦ ἀνθρωπιστικοῦ ἔργου φιλοξενίας εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τῶν ἀστέγων θυμάτων τῆς πρό μηνῶν διαδραματισθείσης ἐκεῖ πολεμικῆς συρράξεως.

Ἡ ἀγαστή συνεργασία καί ἡ ἐν Χριστῷ κοινωνία μετά τῶν Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν ὑπῆρξε ὡσαύτως μέριμνα τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ἐν συνεργασίᾳ μετά τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου. Εἰς τό πλαίσιον τῶν σχέσεων τούτων ἐπετελέσθησαν τά ἑξῆς ἄξια μνήμης ἔργα. Ἐπετεύχθη ἡ ἐπανίδρυσις τῇ ἐγκρίσει τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου τῆς ἐν Λευκωσίᾳ Ἐξαρχίας τοῦ Παναγίου Τάφου διά τῆς συντηρήσεως, ἀναπαλαιώσεως καί ἀνακαινίσεως ,χάρις εἰς τάς προσπαθείας τοῦ ἐν Κύπρῳ Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τιμοθέου, παλαιοῦ κτιρίου τοῦ Πατριαρχείου καί ἀνεγέρσεως εἰς τόν πέριξ χῶρον νέου ναοῦ πρός τιμήν τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου καί τοῦ Ἁγίου νεο-ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου, τοῦ παρά τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ μαρτυρικῶς τελειωθέντος, ὅνπερ ναόν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης μετά τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου ἐνεκαινίασε. Ἔλαβε χώραν ἡ φιλοξενία παρά τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἐν ἐπισήμῳ ἐπισκέψει τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Φινλανδίας κ. Λέοντος καί τῆς συνοδείας αὐτοῦ. Ὡσαύτως ἔλαβε χώραν ἡ φιλοξενία παρά τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου ἐν συνεργασίᾳ μετά τῆς Ἀδελφότητος τῶν Φραγκισκανῶν τῆς ἀπό 23ης ἕως καί 27ης παρελθόντος μηνός Μαϊου ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου καί τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχικοῦ Βαρθολομαίου ἐν τηρήσει τῆς παρ΄ ἡμῖν ἐκκλησιαστικῆς καί προσκυνηματικῆς τάξεως. Εὐθύς μετ’ αὐτήν ἔλαβε χώραν ἡ συνάντησις ἐκπροσώπων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μετά τοῦ μεγαλειοτάτου βασιλέως τῆς Ἰορδανίας Ἀμπντάλα Ἴμπν Χουσέιν τῇ κοινῇ προσκλήσει Αὐτοῦ καί τοῦ Πατριαρχείου καί ἡ προσευχή ὑπέρ τῆς εἰρήνης εἰς τόν τόπον τῆς βαπτίσεως τοῦ Κυρίου ἐν Ἰορδάνῃ ποταμῷ. Μετά τό γεγονός τοῦτο ἡ Ὑμετέρα Μμακαριότης συμμμετέσχε μετά συνοδείας εἰς τά ἐγκαίνια τοῦ ἐν Τιράνοις ἱεροῦ ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ὑπό τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου ἐν Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας φιλοξενία τῶν ἑβδομήκοντα μελῶν τῆς Κοινῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας δεόντως ἐξετιμήθη καί ἀπέσπασεν εὐμενῆ σχόλια καί εὐχαριστίας. Ἀπό 24ης ἕως καί 27ης παρελθόντος μηνός Ὀκτωβρίου ἔλαβε χώραν ἡ ἐπίσκεψις τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τό Πατριαρχεῖον Ρουμανίας διά τούς ἑορτασμούς ὑπ΄ αὐτῆς τοῦ ἁγίου μάρτυρος Δημητρίου τοῦ νέου καί ἡ ἀπονομή τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι τοῦ τίτλου τοῦ ἐπιτίμου διδάκτορος ὑπό τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βουκουρεστίου. Ἡ ἐπίσκεψις αὕτη συνέσφιγξε τόν ἐν Χριστῷ σύνδεσμον τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν διά μίαν νέαν συνεργασίαν ἐπ’ ὠφελείᾳ ἀμφοτέρων.

Ἀξιοχρέως ὡσαύτως μνημονευθήτω ἡ συμβολή τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου ταῖς ἐνεργείαις τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τήν καταπολέμησιν τῆς βίας, τήνἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης καί τήν ὑποστήριξιν τῆς θέσεως τῶν χριστιανῶν, ἰδίᾳ ἐν τῇ περιόδῳ ταύτῃ τοῦ διωγμοῦ αὐτῶν εἰς περιοχάς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Τό ἔργον τοῦτο ἐπετελέσθη κυρίως διά τοῦ ἐνεργοῦς ἡγετικοῦ ρόλου, τόν ὁποῖον ἀνέλαβε τό Πατριαρχεῖον εἰς τό Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ὁ ρόλος οὗτος ἔφερε καρπούς διοικητικῆς καί οἰκονομικῆς ἀναρρώσεως τοῦ Συμβουλίου, ἐκ τοῦ ἐξ οὗ ἔπασχε οἰκονομικοῦ τέλματος. Χάριν τῆς ἐν εἰρήνῃ θρησκευτικῆς συμβιώσεως καί τῆς ἐν τῷ πλαισίῳ ταύτης στηρίξεως τῆς θέσεως τῶν χριστιανῶν εἰς τάς ἑστίας αὐτῶν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης εὐθαρσῶς ὑπεστήριξε τήν διατήρησιν τοῦ καθεστῶτος τῶν Ἱεροσολύμων καί τήν προστασίαν αὐτοῦ ἐκ τῶν ἀποπειρῶν ἀλλοιώσεως αὐτοῦ. Τοῦτο κατεφάνη διά τῆς πρό καιροῦ ἀλλά καί διά τῆς προσφάτου ἐπισκέψεως τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων τῇ πρωτοβουλίᾳ τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν περιοχήν τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος.

Ἀναφέρω ταῦτα, Μακαριώτατε, ὡς γεγονότα, ἀνάλεκτα ἐκ τοῦ λειμῶνος τῆς ζωῆς καί τῆς ποικίλης δράσεως τοῦ Πατριαρχείου, οὐχί μετά καυχήσεως ὑπερφιάλου ἀλλά μετά τῆς ἐν Χριστῷ τοιαύτης, ἵνα ταῦτα ἀποτελέσουν δι’ ἡμᾶς τούς Ἁγιοταφίτας, τούς φέροντας τό τιμιώτερον ἐπί γῆς μοναχικόν ὄνομα, οὐχί βάσιν ἐπαναπαύσεως δι’ ἀναψυχήν καί ἀπραξίαν, ἀλλά ἐφαλτήριον ἀφετηρίας καί ἐκκινήσεως, ἵνα ἐπιδιώξωμεν τά τελειότερα, οὐχί ἀφ’ ἑαυτῶν ἐνεργοῦντες, ἀλλ’ ὡς ἀλλήλων μέλη ἀλλλοσυμπληρούμενοι καί ἐν ὑπακοῇ συνεργαζόμενοι κατά τό πρότυπον τῆς ἁρμονίας τῶν μελῶν τοῦ σώματος, ἥν ἔθεσεν ὁ Δημιουργός πρός ὄφελος ἡμῶν καί σωτηρίαν καί δόξαν τοῦ ὀνόματος Αὐτοῦ.

Μετά τοιούτων σκέψεων καί προθέσεων, Μακαριώτατε, ὑψῶ τό ποτήριον ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου καί τῆς Ἀγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, εὐχόμενος Αὐτῇ ὑγιείαν ἐπί μήκιστον ἐπί ἔτη πολλά καί δύναμιν κυβερνητικήν Ἁγίου Πνεύματος ἐξ ὕψους, ἵνα ἐπί τῶν ἡμερῶν Αὐτῆς ἡ Σιωνῖτις Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν ποιμαίνηται καί καθοδηγῆται νά ἐπιτελῇ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν τήν θείαν αὐτῆς ἀποστολήν ἐν ἀδιακρίτῳ ὑπακοῇ τῷ ἱδρυτῇ αὐτῆς πρός σωτηρίαν ψυχῶν, ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τό ἀπόγευμα τῆς Τρίτης, 15^ης /28^ης Ὀκτωβρίου 2014, ἔλαβε χώραν σεμνή σχολική ἐκδήλωσις εἰς τήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών ἐπί τῇ ἐθνικῇ ἑορτῇ τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940.

Εἰς τήν ἑορτήν ταύτην παρέστη ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἱσιδώρου καί ἐκ μέρους τοῦ Γενικοῦ Ἑλληνικοῦ Προξενείου ὁ ἐξοχώτατος Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεώργιος Ζαχαριουδάκης μετά τῆς ἐριτίμου συζύγου αὐτοῦ, Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, μοναχῶν καί μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας.

Ἡ ἑορτη αὕτη περιελάμβανε πρόλογον τοῦ Σχολάρχου π. Νικολάου Ζέρβη ὡς ἕπεται:

Μακαριώτατε,

ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Σεβασμιώτατε Πρόεδρε τῆς Σχολικῆς Ἐφορίας,

Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς,

σεβαστοί Πατέρες,

ἀγαπητοί συνάδελφοι, ἀγαπητά μας παιδιά,

κυρίες καί κύριοι,

Μέσα στόν σημερινό κόσμο, τόν πανικόβλητο καί ἐξουθενωμένο ἀπό τήν βίωση μιᾶς πολύπλευρης κρίσης οἰκονομικῆς, πολιτικῆς καί κοινωνικῆς καί ἠθικῆς, ὁ συνειδητοποιημένος ἑορτασμός τῶν μεγάλων γεγονότων τῆς Ἱστορίας μας ἐπιβάλλεται περισσότερο ἀπό ποτέ ἀπό τήν ἀνάγκη ἐθνικοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ, τήν ἀνάγκη ἐντοπισμοῦ καί μελέτης χαρακτήρων, ψυχικῶν δυνάμεων καί φθοροποιῶν ἀντιφάσεων.

Ἐπιβάλλεται ἀπό τήν ἀνάγκη παραδοχῆς, πώς ὁ Ἐχθρός δέν εἶναι πρόδηλος, ὅπως ἦταν τήν 28ην Ὀκτωβρίου 1940, ἀφ᾽οὗ ὁ Ἐχθρός, σήμερα, εἶναι τό πνεῦμα τοῦ καιροῦ, ἡ ὁμογενοποιημένη ἀντίληψη καί ὁ ἄβουλος καί ἀντινομικός ἑαυτός μας.

Ἐπιβάλλεται ὁ ἐθνικός ἑορτασμός ἀπό τό γεγονός τῆς χαλαρότητος συνοχῆς καί κοινωνίας τῶν πολιτῶν καί τῆς συνειδητοποιήσεως τῆς μεγάλης ἀλήθειας, πώς τό ἀπολεσθέν ἀγαθό δέν εἶναι σήμερα τόσο ἡ εὐμάρεια, ὅσο ἠ Ἐλευθερία καί ἡ ἀνάγκη ἐνδυναμώσεως τῶν στοιχείων τῆς ταυτότητάς μας, τήν ἐπανοικειοποίηση τῶν ὁποίων προσδοκοῦμε ἀπό αὐτούς τούς ἑορτασμούς.

Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940, τήν ὁποία μέ ἐθνική ὑπερηφάνεια μέσα σέ μία ἀτμόσφαιρα κατανύξεως καί ἐθνικοῦ διονυσιασμοῦ ἑορτάζομε σήμερα ἀνά τήν Ὑφήλιο, εἶναι ἕνα ὑπέρλαμπρο ἀστέρι πού φωτίζει προβολικά τούς ἐθνικούς μας βηματισμούς, γιατί σέ μία ὥρα πού οἱ λαοί τῆς γῆς, ὑποτεταγμένοι σέ μία ἀδυσώπητη πραγματικότητα παραδίδονταν πανικόβλητοι στόν Χιτλερικό Μινώταυρο, ἡ μικρή Ἑλλάδα εἶχε τήν τόλμη νά ὑψώσει τό ἀνάστημά της καί νά προτάξει ὑπερήφανα τά στήθη της, γιά νά ἐμψυχώσει τήν ἀποθαρρυμένη Εὐρώπη καί ν’ ἀντιστρέψει τῆς ἱστορίας τό ρυθμό.

Αὐτό εἶναι τό μεγαλειῶδες καί ἰδιάζον χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ χαριτόβρυτου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, μέ πάγια αἰχμή τοῦ ἐθνικοῦ του δόρατος μία ἀσυναγώνιστη φωτεινή πνευματική αἰθρία, πού τοῦ δίνει τήν δύναμη νά ξεσηκώνεται πάνδημα καί κάποιες φορές, σάν ἄλλος μυθολογικός Φοίνικας, νά ἀναδύεται ἀναστημένος μέσα ἀπό τήν τέφρα του, γιά νά διδάσκει τήν τέχνη κατοχῆς τῆς δυνάμεως τοῦ αὐτοπολλαπλασιασμοῦ καί τῆς ὑπερβάσεως τοῦ μέτρου καί τῆς ἀντοχῆς τῆς ἀνθρωπίνης, ὅταν ἡ ἱστορική στιγμή τό ἐπιτάσσει.

Τό «Ὄχι», τό μεγάλο αὐτό «Ὄχι» τῆς φυλῆς «λέξη βαριά, ἀκέραιη, χωρίς ἐνδοιασμούς εἰπωμένη, πού γίνεται πεπρωμένο λαοῦ», δέν εἶναι τό πρῶτο πού λέγεται, μά οὖτε καί τό τελευταῖο. Δέν εἶναι τό πρῶτο θαῦμα τῆς φυλῆς, μά οὖτε φυσικά τό τελευταῖο. Εἶναι ἡ μεγάλη πράξη πού παιδαγωγεῖ καί συντελεῖ, ὧστε νά συνειδητοποιήσει ἡ ἀνθρωπότητα, πώς ὅλα δέν χάθηκαν, ποτέ δέν χάνονται, ὅταν ἡ Ἑλλάδα εἶναι ὄρθια.

 Τό «Ὄχι», λοιπόν, ἦταν μιά στάση ζωῆς βιωμένη μέσα στόν ἱστορικό χρόνο καί χῶρο, πελεκημένη μέ ἀλήθεια καί φῶς, ἁγιασμένη καί καταξιωμένη ἀπό γενιές καί γενιές Ἑλλήνων πού γνώριζαν καί γνωρίζουν νά μετουσιώνουν τίς μεγάλες ἰδέες σέ μεγάλες πράξεις.

Αὐτό τό «Ὄχι» τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας χειροκροτήθηκε τότε μέ θέρμη ἀπό ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς, ὅπως σέ ἄλλες κρίσιμες γιά τήν ἀνθρωπότητα στιγμές χειροκροτήθηκε τό «Ὄχι» τοῦ Λεωνίδα στίς Θερμοπύλες, τό «Ὄχι» τοῦ Θεμιστοκλῆ στή Σαλαμίνα, τό «Ὄχι» τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στή Βασιλεύουσα, τό «Ὄχι» τοῦ Ἀθανασίου Διάκου στήν Ἀλαμάνα, τό «Ὄχι» τῶν παρθενόψυχων γυναικῶν στό Ζάλογγο, τό «Ὄχι» τοῦ Καψάλη στό Κούγκι, τό «Ὄχι» τῶν ἐλευθέρων πολιορκημένων στό Μεσσολόγγι, τό «Ὄχι» τοῦ ἡγουμένου Γαβριήλ στο θρυλικό Ἀρκάδι.

Κάθε μία ἀπό τίς σκληρές καί ὁλοκαυτωτικές μας συγκρούσεις καθ’ ὅλη τήν διάκεια τῆς ἀνελέητης ἀντιπαραθέσεως μας μέ τίς ἀξονικές δυνάμεις ἐξακοντιζόταν στά πέρατα τοῦ κόσμου μ’ οὐρανόμακρη λάμψη, πρῶτα σάν ὑπέροχη φρονηματιστική λειτουργική πράξη, σάν ἄσπιλος βωμός παρθενόψυχων ἀγωνιστῶν καί ὕστερα σάν ὁλοφώτεινο μετέωρο, πού ὁριοθετοῦσε χρονικά τό τέλος τῆς ἐφιαλτικῆς ἀξονικῆς νύκτας.

Ποῦ βρῆκαν, ἄραγε τό σθένος καί τήν τόλμη οἱ ἥρωές μας νά ἀντιπαραταχθοῦν στόν Γολιάθ τῆς ἐποχῆς; Ἡ Ἱστορία ἀπαντᾷ μέ τόν δικό της τρόπο στό ἐρώτημα αὐτό, λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν πώς ἡ παράτολμη αὐτή ἐνέργεια εἶναι στοιχεῖο ἐκφράσεως ἑνός λαοῦ πού πρίν χιλιάδες χρόνια αὐτόφωτος πρωτοπόρος κι ὁδηγός, ἐδημιούργησε τό κέντρο τῆς Ἱστορικῆς ζωῆς καί συνεχῶς ἔκτοτε διεκδικεῖ μεγαλύτερο ποσοστό στήν συνολική δημιουργία καί τόν Ἡράκλειο ἄθλο.

Ἑβδομήντα τέσσερα χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τήν 28^η Ὀκτωβρίου 1940 καί οἱ Ἕλληνες μέ παγωμένο χαμόγελο στά χείλη ἔχουν κληθεῖ νά πολεμήσουν σήμερα ἕναν ἄλλον ἐχθρό. Μόνο πού ὁ ἐχθρός αὐτός εἶναι ἀπροσδιόριστος, εἶναι ἀπρόβλεπτος. Περιστασιακά ὀνομάζεται «διαφθορά, διαπλοκή, εὐρωπαϊκοί καί διεθνεῖς ὀργανισμοί» πού σπεύδουν νά μᾶς βοηθήσουν μέ τρόπο ὄμως καί μέσα πού ὑποβαθμίζουν τήν ποιότητα ζωῆς μας, πού σπρώχνουν στήν ἀπόγνωση καί περιθωριοποιοῦν ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες καί προξενοῦνται ἐρωτηματικά γιά τήν διατήρηση τῆς Ἐθνικῆς μας κυριαρχίας. Ὀνομάζεται ἀκόμα ὁ ἐχθρός αὐτός «συντεχνίες, πολιτική ἀπαξίωση, πνευματική ἀτροφικοποίηση, οἰκονομική ἐξουθένωση».

Ἡ παροῦσα κρίση, κρίση ἀξιῶν, κρίση θεσμῶν, οἰκονομική κρίση, ταράσσει τίς βεβαιότητες, διαλύει τά στερεότυπα καί μᾶς προκαλεῖ νά ἀντιληφθοῦμε ποιοί εἴμαστε καί ποῦ πᾶμε. Ὑπ’ αὐτήν τήν ἔννοια ἔχει ἀναλογίες μέ τόν πόλεμο τοῦ 1940 καί τό ἀντιστασιακό πνεῦμα πού διατρέχει καί χαρακτηρίζει τήν Ἑλληνική Ἱστορία.

Περισσότερο ἀπό ποτέ, πλέον ἤ ἐπιβεβλημένη εἶναι σήμερα ἡ ἐπαναπροσέγγιση τῶν ἱστορικῶν συμβάντων, ἡ ἐπανερμηνεία τους στήν συγχρονική σύμφραση, ἡ ἀναζήτηση κοινοῦ ὑφαδιοῦ γιά τήν σύνθεση τῆς ἀπολύτως ἀναγκαίας αὐτογνωσίας καί ἡ ἀνάγκη νά τοποθετήσωμε τούς μονήρεις ἑαυτούς μας σ’ ἕνα εὑρύτερο καί ἑνοποιό. Ἐμεῖς σέ συνύφανση μέ τίς ἀπαιτήσεις μιᾶς ρευστῆς συγχρονίας.

Οἱ ἀξίες πού μᾶς κληροδότησε ἡ γενιά τοῦ 1940 δέν εἶναι παρωχημένες ἔννοιες. Παραμένουν ἐπίκαιρες, ἀρκεῖ νά ἀπεγκλωβιστοῦμε ἀπό τό παρόν καί ἀντλώντας δύναμη ἀπό τό παρελθόν νά ἀτενίσωμε μέ ἐλπίδα τό μέλλον, ἀντιτάσσοντας στήν Ἑλλάδα πού μᾶς πονᾷ, τήν Ἑλλάδα πού μᾶς ἐμπνέει.

Καί σήμερα μποροῦμε νά κάμομε θαύματα, ἀρκεῖ νά μετατρέψωμε τά διλήμματα σέ ὁράματα. Τό χρωστᾶμε, ὅσο ἐπώδυνο κι ἄν εἶναι, στούς ἑαυτούς μας. Τό χρωστᾶμε σ’ αὐτούς πού ἔγραψαν τό ἔπος τοῦ 1940.

Στό πεῖσμα τῶν σημερινῶν πολύπτυχων συγκυριῶν ἐμεῖς, οἱ ὀλβιοκληρονόμοι τοῦ πνευματέμφορου ἱστορικοῦ μας μεγαλείου καί ἐκδήλως καυχώμενοι γιά τούς πατέρες μας, θά τιμήσωμε τήν Ἐθνική, ἀλλά καί παγκόσμια προσφορά τους, καθώς καί τίς θυσίες τους, ἄν συνεχίσωμε τόν δρόμο πού χάραξαν ἑνωμένοι, ἀδιάσπαστοι, Ὀρθοδοξο-χριστιανικῶς βιοῦντες καί ἀδελφωμένοι, τόσο στήν Μητροπολιτική Ἑλλάδα, ὅσο καί στίς χῶρες ὑποδοχῆς τῆς Ἀποδήμου Ἑλληνικῆς Πανστρατιᾶς».

Ἡ ἑορτή ἐσυνεχίσθη μέ τόν πανηγυρικόν τῆς ἡμέρας ὑπό τοῦ φιλολόγου καθηγητοῦ κ. Κωνσταντίνου Κωμοδίκη, καί τήν ἀπαγγελίαν ποιημάτων ὑπό τῶν δοκίμων μαθητῶν τῆς Σχολῆς ὑπό τήν καθοδήγησιν τῆς φιλολόγου καθηγητρίας κ. Ἑλένης Οἰκονόμου, πατριωτικά ᾂσματα ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου Ἀριστοβούλου καί ἐκτέλεσιν μουσικῶν ᾀσμάτων ὑπό τῆς σολίστ βιολιοῦ δίδος Φραντζέσκας Ρόκκα.

Διά τῆς σχολικῆς ἐκδηλώσεως ταύτης ἐγένετο μνεία καί παρουσίασις τῆς δικτατορικῆς Ἰταλικῆς καί Γερμανικῆς ἐπιθέσεως κατά τῆς χώρας ἡμῶν κατά τόν Β’ Παγκόσμιον πόλεμον, τῆς ὑπονομεύσεως τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος αὐτῆς καί τῆς στερήσεως ἐλευθερίας τῶν Ελλήνων καί τῶν ἀγώνων αὐτῶν μετά στερήσεων, κακουχιῶν, ἀπωλειῶν καί αἱματηρῶν θυσιῶν διά τήν ἐπανάκτησιν τῆς ἐλευθερίας αὐτῶν, ὡς δώρου αὐτοῖς τοῦ μεγάλου Θεοῦ ἡμῶν καί τῶν προγόνων αὐτῶν.

Εἰς τό τέλος τῆς τελετῆς ταύτης ὁ   Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐπῄνεσε τόν Σχολάρχην π. Νικόλαον Ζέρβην, τούς καθηγητάς καί μαθητάς διά τήν ἐπιμέλειαν, ἐπίδοσιν καί ἀπόδοσιν αὐτῶν εἰς τήν συγκινητικήν ταύτην ἑορτήν ὡς φόρου εὐγνωμοσύνης πρός τούς ἀγωνιστάς τοῦ 1940 καί παρώτρυνεν αὐτούς νά συνεχίσουν ἐν ἐκπαιδευτικῇ καί μαθητικῇ εὐσυνειδησίᾳ τό ἐκπαιδευτικόν καί μαθητικόν ἔργον αὐτῶν ἐπ’ ὠφελείᾳ τοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ ἔθνους ἡμῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/huOUH37fdds

Τήν Τρίτην, 15ην /28ην Ὀκτωβρίου 2014, ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐπί τῇ Ἐθνικῇ ἑορτῇ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940.
Ἡ Δοξολογία αὕτη ἐτελέσθη ὡς ὀφειλομένη εὐχαριστία εἰς τόν Θεόν διά τήν βοήθειαν Αὐτοῦ εἰς τήν ἀπελευθέρωσιν ἐκ τῶν δεσμῶν τῆς Ἰταλικῆς καί Γερμανικῆς κατοχῆς τοῦ 1940 καί ὡς δέησις διά τήν ἀνάπαυσιν τῶν ἡρωϊκῶς τότε ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ἀγωνισαμένων καί πεσόντων πατέρων ἡμῶν.
Τῆς Δοξολογίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων τοῦ Πατριαρχείου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη μετά τοῦ προσωπικοῦ τοῦ Προξενείου καί τῶν συμπροσευχομένων μοναζουσῶν τοῦ Πατριαρχείου καί τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας.

Μετά τήν Δοξολογίαν ταύτην ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἔνθα προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:
Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἅγιοι Πατέρες καί σεβαστοί ἀδελφοί,
εὐλαβεῖς προσκυνηταί, ἀγαπητοί ἀδελφοί,

 Σήμερον ἐπέτειος τοῦ ἱστορικοῦ πλέον «Ὄχι» τῆς ἐποποιΐας τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 σύσσωμος ἡ Γεραρά τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἡμῶν Ἀδελφότης μετά τοῦ χριστεπωνύμου λαοῦ κατήλθομεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον Δοξολογίαν εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν ἐπί τῇ, ἄχρι τελικῆς ἐκτοπίσεως, ἀντιστάσει κατά τῶν ἀπανθρώπων κατοχικῶν δυνάμεων τοῦ Ναζισμοῦ καί τοῦ Φασισμοῦ.

 Προσέτι δέ ἐτελέσαμεν ἐπιμνημόσυνον δέησιν ὑπέρ ἀναπαύσεως ἐν χώρᾳ ζώντων τῶν ψυχῶν τῶν ἐνδόξως ἀγωνισαμένων καί ἡρωϊκῶς πεσόντων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν ὑπέρ προασπίσεως τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καί διαφυλάξεως τῆς πατρίου ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος.

 Ἡ ἐπετειακή ἀνάμνησις τοῦ ἡρωϊκοῦ ὄντος τούτου γεγονότος ἀποτελεῖ ἀφ’ ἑνός μέν ἀπότισιν χρέους ἱεροῦ πρός τούς ὑπέρ τοῦ ὑπερτάτου ἀγαθοῦ τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας, πεσόντας πατέρας καί ἀδελφούς ἡμῶν, ἀφ’ ἑτέρου δέ δίδαγμα διά τήν σύγχρονον ἡμῶν γενεάν, ἡ ὁποία εὑρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ τήν ἀναβίωσιν τοῦ ὁρατοῦ πλέον φαινομένου νέας μορφῆς Ναζισμοῦ καί Φασισμοῦ, ἐν ὀνόματι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τοῦ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ κατά τοῦ σεβασμοῦ καί τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τόσον ἀτομικῶς ὅσον καί συλλογικῶς.

 Ἡ δέ ἀναβίωσις τοῦ Ναζισμοῦ καί τοῦ Φασισμοῦ ὀφείλεται εἰς τό γεγονός ὅτι τόν τόπον τοῦ θείου Νόμου καί τῆς κατά φύσιν τάξεως κατέλαβεν ἡ ἐθελοθρησκεία τῶν ἀνθρώπων, δηλονότι ἡ ἀταξία καί ἡ ἀνομία, ὡς κηρύττει καί ὁ μέγας Παῦλος λέγων: «Τό γάρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας», (Β΄ Θεσ. 2,7). Καί τοῦτο οὐχί θεωρητικῶς ἀλλ’ ἐν τῇ πράξει καί μάλιστα ἐν τῇ περιοχῇ ἡμῶν ὡς καί τῷ εὑρυτέρῳ χώρῳ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

 Ἡ ὑπό τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, τουτέστιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σταυρικῆς θυσίας καί Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὀφειλετικῶς τελουμένη ἐπέτειος τοῦ «Ὄχι» τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ἀποτελεῖ τρανήν καί ἐπίκαιρον ἀπόδειξιν, κατά τόν σοφόν Παῦλον, ὅτι «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου», (Ἐφεσ. 6,12).

 Ἐπί τούτοις, ὑψώσωμεν τό ποτήριον Ἡμῶν καί ἀναβοήσωμεν: «Ζήτω ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940!»,
«Ζήτω ἡ Ἑλλάς!»,
«Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης!»,
«Ζήτω ἡ Ρωμηοσύνη!»

καί ἀραβιστί, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2014/10/28/7860

Ὁ δέ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

 Ημέρα τιμής και μνήμης για το Έθνος μας η σημερινή. Ο απανταχού Ελληνισμός, σύσσωμος και με αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, εορτάζει την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, μίας εκ των πλέον λαμπρών και ενδόξων σελίδων της σύγχρονης ιστορίας του. Εορτάζει την μεγαλειώδη και ομόθυμη απόφασή του να ορθώσει το πνευματικό και ηθικό του, πρωτίστως, ανάστημα απέναντι στη δύναμη των όπλων του επιβουλέα της εθνικής του ανεξαρτησίας και να δώσει με αυταπάρνηση τον υπέρ βωμών και εστιών αγώνα για την προάσπιση των εθνικών του δικαίων και της ελευθερίας του.
Λαοί που ξεχνούν τις καταβολές και τη διαδρομή τους είναι καταδικασμένοι στη λήθη της Ιστορίας. Η Ελλάδα, όμως, λίκνο πολιτισμού και γενέτειρα της δημοκρατίας, έχοντας επίγνωση του παρελθόντος της, εκαλείτο, και πάλι, να δώσει το παρών στον αγώνα του ελεύθερου κόσμου κατά των δυνάμεων της τυραννίας.

 Την αυγή της 28ης Οκτωβρίου 1940 η Ελλάδα απαντούσε, για μία ακόμη φορά στην μακραίωνη ιστορική της διαδρομή, σε ένα ιταμό τελεσίγραφο, των δυνάμεων του άξονα αυτή τη φορά, που απαιτούσαν την παραχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας. Το «μολών λαβέ» των Θερμοπυλών αντηχούσε και πάλι από τα βάθη της Ιστορίας και γινόταν το υπερήφανο όχι στα βουνά της Πίνδου.

 Οδηγούμενοι από τα διδάγματα της ιστορίας τους, εμφορούμενοι από ύψιστα πατριωτικά αισθήματα και τιμώντας τις ιερές και απαράγραπτες παρακαταθήκες των προγόνων τους, οι Έλληνες έκαναν και πάλι το καθήκον τους. Υπερασπίστηκαν με ηρωισμό και αυτοθυσία την πατρογονική γη.

 Πιστεύοντας στον δίκαιο αγώνα τους αποδύθηκαν σε μία υπεράνθρωπη και πάνδημη προσπάθεια, με συμμετοχή ολόκληρου του λαού. Με τις μικρές τους δυνάμεις και τα περιορισμένα μέσα που διέθεταν αντιστάθηκαν με απαράμιλλο σθένος κατά του αριθμητικά πολύ υπέρτερου και πανίσχυρου εχθρού. Κατόρθωσαν όχι μόνο να καθηλώσουν αλλά και να απωθήσουν τον εισβολέα πέραν των Ελληνοαλβανικών συνόρων, υψώνοντας τη γαλανόλευκη σε περιοχές με Ελληνικούς πληθυσμούς.

  Ο περίπατος που είχαν σχεδιάσει οι επιτιθέμενοι εξελίχθηκε σε πανωλεθρία τους. Η Ελλάδα είχε σταματήσει την προέλαση των δυνάμεων που βύθιζαν την Ευρώπη στο σκότος ενός βάρβαρου, απάνθρωπου και ακραίου ολοκληρωτισμού. Η ηρωική αντίσταση των Ελλήνων στο Αλβανικό μέτωπο καθυστέρησε την εκδήλωση της Γερμανικής επίθεσης κατά της τότε Σοβιετικής Ένωσης, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτόν καθοριστικά στην εξέλιξη και την τελική έκβαση του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, την επικράτηση των Συμμάχων και την κατίσχυση των ιδεών της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Η Ελλάδα γινόταν και πάλι επίκεντρο ιστορικών διεθνών εξελίξεων και προκαλούσε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Το πνεύμα του 1940 διατηρήθηκε άσβεστο και στα μετέπειτα χρόνια της αντίστασης κατά του Ναζισμού. Ο Ελληνισμός της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, στην οποία βρισκόμαστε, είχε τη δική του σημαντική συμβολή. Ιδιαίτερα τιμητική θέση σε αυτό το κεφάλαιο της Ιστορίας κατέχει η τότε ακμάζουσα Ελληνική Κοινότητα των Ιεροσολύμων, η οποία υποστήριξε γενναιόδωρα και έδωσε καταφύγιο στους πατριώτες που συνέχιζαν από εδώ τον αγώνα.

 Στην σημερινή εποχή της έκπτωσης των αξιών, των τοπικών και περιφερειακών κρίσεων και των πολλαπλών προκλήσεων ενός παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος, οι λαοί έχουν ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, ισχυρών ιστορικών ερεισμάτων και εθνικών αφηγημάτων.

  Η 28η Οκτωβρίου αποτελεί ιερά παρακαταθήκη του Γένους και το μήνυμα της παραμένει πάντα αναλλοίωτο και επίκαιρο. Με εθνική ενότητα και ομοψυχία, εθνική αξιοπρέπεια, σεβασμό στις διαχρονικές αξίες και τα ιδανικά του Έθνους καθώς και πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις και τις αρετές του Ελληνισμού θα πρέπει και σήμερα να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της εποχής.

 Χρέος μας, σήμερα, είναι να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα μας και να επανέλθουμε στον δρόμο της προόδου, της ανάπτυξης, της ευημερίας και της πνευματικής δημιουργίας. Τα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά και είμαστε αισιόδοξοι ότι οι θυσίες του Ελληνικού λαού θα έχουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

 Η προσπάθεια αυτή είναι πανεθνική και δεν μπορεί να εξαντλείται στα όρια του Μητροπολιτικού μας Κέντρου. Ο απόδημος Ελληνισμός διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο.

 Το παλαίφατο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα, με την μακραίωνη και πολύπτυχη προσφορά τους στους Αγίους Τόπους και το ύψιστο ποιμαντικό τους έργο ως προς τους Χριστιανούς της περιοχής, αποτελούν καθοριστικό παράγοντα σταθερότητας στην άκρως ευαίσθητη και εύφλεκτη ευρύτερη Μέση Ανατολή, για την οποία και εμείς ελπίζουμε και ευχόμαστε να βρει, σύντομα, τον δρόμο της καταλαγής, και της δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Παλαιστινιακού, με ειρηνική συμβίωση των δύο λαών. Παράλληλα, αποτελούν άσβεστο φάρο τόσον της Ορθοδοξίας όσον και των διαχρονικών πνευματικών αξιών του Οικουμενικού Ελληνισμού. Η ακλόνητη πίστη και αφοσίωση στην αποστολή τους, το υψηλό φρόνημα και οι αγώνες τους, υπό αντίξοες συνθήκες, μέχρι σήμερα, τιμούν την Ελλάδα και αποτελούν για όλoυς μας ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο αλλά και πηγή έμπνευσης και εμψύχωσης.

Το έπος του 1940 έχει καταγραφεί ανεξίτηλα στη συλλογική μας μνήμη ως στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας και συνείδησης.
Αποτίουμε, σήμερα, τον ελάχιστο φόρο τιμής στους άξιους θεματοφύλακες και συνεχιστές των παραδόσεων μας, που έδωσαν και τη ζωή τους στον υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία της Πατρίδας. Στεκόμαστε με δέος μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής τους, με ευγνωμοσύνη μπροστά στις θυσίες τους και με υπερηφάνεια μπροστά στον ηρωισμό τους. Τιμάμε τη μνήμη τους και την προσφορά τους. Αυτοί έκαναν το καθήκον τους.

Ας αναλογιστούμε και εμείς το δικό μας χρέος και τις δικές μας ευθύνες απέναντι στην Ιστορία μας και το μέλλον του Έθνους.

Ζήτω η Ελλάδα!
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/-taQKPnIK3M

19 Σεπτεμβρίου 2014

Μακαριώτατε,

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Εἶναι πολύ μεγάλη ἡ σημερινή ἡμέρα γιά τήν Σχολή μας∙ τήν θεωροῦμε γενέθλιο ἡμέρα τοῦ σχολικοῦ ἔτους, διότι σήμερα διά τοῦ Ἁγιασμοῦ πού ἐτελέσθη ὑπό τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Μακαριότητος ἔγινε ἡ ἐπίκληση τοῦ τελεταρχικοῦ Πνεύματος γιά τόν φωτισμό μας καί τήν ἐνίσχυση τῶν προσπαθειῶν μας νά ἐπιτύχωμε ὄχι μόνο τήν ἱκανοποίηση τῶν γνωστικῶν μας στόχων, ἀλλά περισσότερο τήν ἐνίσχυση τῆς χριστοκεντρικῆς μας σκέψεως καί συμπεριφορᾶς καί τόν ἀρωματισμό τῶν ἔργων μας ἀπό τοῦ ἐκ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ἀναβλύζοντος ἀνεσπέρου καί ἀκτίστου θείου φωτός.

Εἴχαμε τήν μεγάλη εὐλογία νά τελεσθεῖ ὁ Ἁγιασμός ἐπί τῇ ἐνάρξει τοῦ σχολικοῦ ἔτους σέ μία ἀτμόσφαιρα κατανύξεως ἀπό τόν Πατριάρχη τῆς Μητέρας τῶν Ἐκκλησιῶν, παρουσίᾳ οτῦ Ἐκλαμπροτάτου  Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος, τήν στιγμή κατά τήν οποία σέ ἄλλα σχολεῖα τῆς πατρίδας μας ὁ Ἁγιασμός θά τελεσθῆ μηχανικά ὡς μία τυπική διαδικασία καί ὄχι μία ἐνσυνείδητη συμμετοχή καί εἰσδεκτικότητα τῆς ἁγιαστικῆς του ἰδιότητος.

Μακαριώτατε,

Ζοῦμε σέ μία ἀτμόσφαιρα ἀπαξιώσεως τῶν ἀξιῶν, ἐκφυλισμοῦ τῶν θεσμῶν καί ἀπομυθοποιήσεως τῶν προτύπων. Εἶναι πλέον ἐμφανής ἡ προσπάθεια νά ἀποστασιοποιηθεῖ τό ἐκπαιδευτικό μας σύστημα ἀπό τόν χριστοκεντρικό προσανατολισμό καί τήν ἀναφορά του στό Ἑλληνοχριστιανικό ἰδεῶδες. Οἱ ὧρες διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἄρχισαν νά συρρικνώνονται. Εἶναι μία συνειδητή προσπάθεια νά ἐπιτευχθεῖ ὁ ἐθισμός μας σ’ αὐτήν τη συμπεριφορά καί ἡ ἀδιαμαρτύρητη στάση στή συνέχεια γιά τόν ἐξοβελισμό του ἀπό τόν κατάλογο τῶν διδασκομένων μαθημάτων. Τά θρησκευτικά σύμβολα ἄρχισαν νά ἀπομακρύνονται ἀπό τά σχολεῖα. Οἱ ἑνότητες διδασκαλίας τοῦ γλωσσικοῦ μαθήματος ἔχουν ἀποψιλωθεῖ ἀπό τίς χριστοκεντρικές τους ἀναφορές καί ἕπεται ἡ συνέχεια… Τό τραγικό εἶναι πώς ὅλα αὐτά γίνονται ἐν ὀνόματι δῆθεν τῆς Δημοκρατίας, τῆς ὁποίας ἡ ἔννοια σέ ἀκαδημαϊκό ἐπίπεδο ἔχει διαστρεβλωθεῖ, καθ’ ὅσον σημεῖο ἀναφορᾶς της δέν εἶναι πλέον ἡ γνώμη τῶν πολλῶν ἀλλά ἡ εὐαισθησία ἔναντι τῆς γνώμης καί τῆς ἰδιαιτερότητος τοῦ ἑνός, τουτέστιν ἔναντι τῆς γνώμης καί τῆς ἰδεολογίας τῶν παρεισάκτων ἀλλοθρήσκων καί ἀλλογενῶν μεταναστῶν.

Εἶναι μεγάλη ἡ εὐλογία ὅμως τόσο γιά τούς μαθητές τῆς Σχολῆς μας, ὅσο καί γιά τούς διδάσκοντες σ’ αὐτή, γιατί βρίσκεται στό απυρόβλητο αὐτῶν τῶν ἐπιθέσεων.

Γιά ἐμᾶς τό ἐκπαιδευτικό μας σύστημα θά ἐξακολουθήσει νά ἔχει σημεῖο ἀναφορᾶς του τό Ἑλληνοχριστιανικό Ἰδεῶδες μέ συνειδητοποίηση καί ἀποδοχή τῆς πραγματικότητος ὅτι ἡ σνάντηση Χριστιανισμοῦ καί Ἑλληνισμοῦ ὑπῆρξε πραγματική τομή στήν παγκόσμια ἱστορία. Ὁ Χριστιανισμός ἦταν ἡ δύναμη πού ἐπρόκειτο νά μεταμορφώσει πνευματικά, πολιτιστικά καί πολιτικά ἀκόμη τόν κόσμο καί ὁ Ἑλληνισμός ἦταν ὁ ἐν δυνάμει τρόπος ζωῆς καί σκέψεως.

Τό Ἑλληνοχριστιανικό λοιπόν Ἰδεῶδες ἀποτελεῖ τήν σπονδυλική στήλη τῆς Ἐθνικῆς μας ταυτότητος. Εἴμαστε ἐθνικά ὑπερήφανοι, γιατί οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν οἱ πρῶτοι πού μελέτησαν, ἵδρυσαν καί ὀργάνωσαν τήν παιδεία καί ἐρεύνησαν καί ἐμβάθυναν τά φιλοσοφικά προβλήματά της.

Ὁ πολιτισμός τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας εἶναι κατ’ ἐξοχήν παιδευτικός. Κύριο μέλημά του εἶναι ἡ ἀγωγή τοῦ ἀνθρώπου σύμφωνα μέ τήν φύση του. Ἡ ἐπίτευξη ἑπομένως τῆς αὐτογνωσίας του καί ἡ ἐξ αὐτοῦ ἀνέλιξή του σέ ἄξιο κυβερνήτη τοῦ ἑαυτοῦ του εἶναι ἡ βασική ἐπιδίωξη αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ.

Ἡ ἀρχαία ἑλληνική παιδαγωγική σκέψη ἕλκεται ἀπό τά στοιχεῖα πού συνθέτουν τόν ὅρο ἁρμονία. Φιλοδοξία της, ἡ ἁρμονική ἀνάπτυξη σώματος καί ψυχῆς μέσα σέ μία διαρκῆ κατάσταση ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός εἶναι κατ’ ἐξοχήν παιδευτικός καί τά συνθετικά στοιχεῖα τῶν παραμέτρων του καί τῆς συνυφασμένης μ’ αὐτόν παιδείας, διαχρονικά ἐπίκαιρα. Ξεκινοῦσε ἀπό τόν ἄνθρωπο, γιά νά καταλήξει πάλι στόν ἄνθρωπο μέ τόν ἐξανθρωπισμό καί τήν τελείωση πού ἤθελε νά τοῦ δώσει ἡ μορφωτική του πορεία.

Ἡ ἄσκηση ὄντως τῆς παιδείας προϋποθέτει σέ διαχρονική τροχιά ἕνα πολιτισμό πού νά δίνει τό προβάδισμα στίς πνευματικές ἀξίες καί ὄχι τίς ὑλικές. Αὐτό βέβαια στάθηκε γιά τόν δυτικό πολιτισμό ἕνα ἀπό τά σπουδαιότερα ἐπιτεύγματα τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος.

Ἡ ἐλευθερία ἐπίσης εἶναι ἀπαραίτητη βάση γιά τήν θεμελίωση καί ἀνάπτυξη τῆς παιδείας καί ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς χριστοκεντρικῆς ζωῆς. Χωρίς αὐτή, παιδεία, ἀγωγή δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχει καί νά εὐδοκιμεῖ.

Ὁ ἄνθρωπος, σύμφωνα μέ τήν φιλοσοφία τοῦ Ἑλληνικοῦ παιδευτικοῦ πολιτισμοῦ ἀποτελεῖ σύνθεση δύο καταστάσεων, τῆς ὑλικῆς καί τῆς πνευματικῆς ἤ τῆς πρόσκαιρης καί τῆς αἰώνιας. Ἡ Ἑλληνική παιδεία στοχεύει περισσότερο στήν ὑπηρεσία τῆς παρούσης καταστάσεως καί τήν προετοιμασία τῆς ψυχῆς γιά τήν ἄλλη σοφία.

Ἡ Ἑλληνική παιδεία ἑπομένως κατά τόν Μ. Βασίλειο δέν εἶναι ἀπόβλητη, ἀλλά ἀπαραίτητη γιά τήν μόρφωση, διότι προετοιμάζει τίς ψυχές τῶν νέων γιά τήν ἄλλη σοφία.

Ἡ χριστιανική, ὅμως, παιδεία ἔχει στό μεγαλύτερο φάσμα τῆς διαστάσεώς της Χριστοκεντρικό προσανατολισμό. Τό παιδαγωγικό της, ἑπομένως, στίγμα ὁριοθετεῖται ἀπό τόν βραχύ λόγο τῆς Γενέσεως «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ὁμοίωσιν».

Αὐτός ὁ προσανατολισμός ὁδηγεῖ στήν οἰκοδόμηση χρηστοῦ καί ἐναρέτου ἀνθρώπου πού καταλήγει στήν ἁγιότητα καί τήν θέωση.

Συνεπῶς, παιδεύομαι χριστιανικά, σημαίνει μαθαίνω νά ἀγαπῶ, σημαίνει μαθαίνω νά συγχωρῶ, νά γαληνεύω τήν ψυχή μου μέ τήν δύναμη τῆς πίστεώς μου στόν Θεό καί τήν πρόνοιά Του γιά τά πλάσματά Του.

Παιδεύομαι χριστιανικά σημαίνει μαθαίνω τήν ἔννοια τοῦ πλησίον, πού ἦταν ἄγνωστη στήν Ἑλληνική φιλοσοφία, καί καλλιεργεῖται ἔτσι μέσα μου ἡ ἀδελφοσύνη, ἔξω ἀπό γεωγραφικά ὅρια καί ἔξω ἀπό προκαταλήψεις ὡς πρός τήν προέλευση, τή γλῶσσα, τό χρῶμα, τό παρελθόν ἤ τήν ταυτότητα τῶν ἄλλων.

Παιδεύομαι χριστιανικά, σημαίνει ἀκόμα, μαθαίνω νά ὑπακούω στίς ἐσωτερικές φωνές τῆς συνειδήσεώς μου, νά δέχομαι τόν αὐτοέλεγχο γιά τίς πράξεις μου καί νά μετανιώνω γιά ὅσα σφάλματα ἔπραξα, νά ζητῶ καί νά παρέχω, ὅταν μοῦ ζητοῦν, συγγνώμη, νά ἐξιλεώνομαι μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας καί μέ τήν προσέγγιση τοῦ Θεοῦ, μέσα ἀπό τήν διά τῆς προσευχῆς συνομιλία μου μαζί Του.

Ἡ χριστιανική ἑπομένως παιδεία ὑπηρετεῖ περισσότερο τήν μέλλουσα κατάσταση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἐνῶ ἡ κοσμική ἤ θύραθεν, τήν παρούσα, τήν πρόσκαιρη.

Ὁ Ἑλληνισμός ἑνούμενος μέ τόν χριστιανισμό, βρῆκε τήν ὁριστική ταυτότητά του μέσα στήν Ὀρθοδοξία. Ἡ Ἑλληνική αὐτοσυνειδησία ἔγινε Ἑλληνορθόδοξη καί μ’ αὐτό τό περιεχόμενο ἔζησε καί ἐμεγαλούργησε τόσους αἰῶνες. Κάθε ἀπόπειρα συνεπῶς ἀπορθοδοξοποιήσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς ἀπεκκλησιοποιήσεώς του, θά ἐπαναλαμβάνει τό ἀπονενοημένο διάβημα τοῦ Ἰουλιανοῦ καί τοῦ Πλήθωνος.

Ὀρθοδοξία καί Ἑλληνισμός ἔχουν συνυφανθεῖ μέ ἀκατάλυτα νήματα καί εἶναι μία «ἐν πλήρει δυνάμει» ἐλπιδοφόρα πραγματικότητα. Συνεπῶς κάθε δίλημμα σήμερα, τοῦ τύπου «Ὀρθοδοξία ἤ Ἑλληνισμός» εἶναι ὄχι μόνο πλαστό, ἀλλά καί ἐθνοκτόνο. Κάθε ἀποσυνύφανση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τήν Ὀρθοδοξία δέν συνιστᾶ τραγικό μόνο διαμελισμό τῆς ὑπάρξεώς μας, ἀλλά καί καθαρό παραλογισμό, γιατί «ὅπου χάνεται ἡ Ὀρθοδοξία, χάνεται καί ὁ Ἑλληνισμός».

Μακαριώτατε,

Ὑπό τόν φωτισμό τοῦ τελεταρχικοῦ Πνεύματος καί τήν ἐνίσχυση τῆς θείας χάριτος, Σᾶς διαβεβαιώνουμε πώς θά καταβάλωμε κάθε δυνατή προσπάθεια νά ξεπεράσωμε τά καθημερινά παιδευτικά μας προβλήματα καί νά ἱκανοποιήσωμε τίς προσδοκίες τόσο τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, ὅσο καί τῶν παραμέτρων τοῦ Ἐκπαιδευτικοῦ μας συστήματος, πού ἐπιδροῦν συνθετικά στήν ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ τῆς ἀγωγῆς.

Ἐπιγραμματικά ὑπογραμμίζω τά κομβικά σημεῖα τῆς προσπάθειας αὐτῆς:

Συνεπεῖς πρός τίς σύγχρονες παιδαγωγικές ἀρχές, ὀφείλομε νά ἀναγνωρίσωμε ὅτι οἱ μαθητές μας, ὅπως εἴπατε κι Ἐσεῖς καί ὅπως ἄλλωστε καί οἱ μαθητές ὅλων τῶν σχολείων εἶναι δύο ταχυτήτων. Δέν βρίσκονται ὅλοι στό ἴδιο ἐπίπεδο μαθήσεως, γι’ αὐτό καί ἀπαιτεῖται, ἀφ’ ἑνός μέν ἡ ἐξατομίκευση τῆς διδασκαλίας καί ἀφ’ ἑτέρου ἡ ἐνισχυτική διδασκαλία γιά τήν βελτίωση τῆς ἀποδόσεώς τους, ὅπως κι Ἐσεῖς πολύ σοφά μᾶς τονίσατε.

Γνωρίζομε ὅτι ἡ σχολική ἀποτυχία, πού εἶναι συνέπεια τῶν μαθησιακῶν δυσκολιῶν, δέν πρέπει νά ἀποδίδεται ἀποκλειστικά καί μόνο στόν μαθητή. Καί τό τονίζω ὅλως ἰδιαιτέρως αὐτό. Εἶναι μέγιστο παιδαγωγικό σφάλμα νά ἀποδίδωνται ὅλες οἱ εὐθύνες σ’ αὐτόν. Συνήθως ἠ ἀποτυχία αὐτή ὀφείλεται στή συνθετική ὑπολειτουργία ὁρισμένων ἤ τοῦ συνόλου τῶν παραμέτρων τοῦ Ἐκπαιδευτικοῦ μας συστήματος, οἱ κυριότεροι τῶν ὁποίων εἶναι ὁ δάσκαλος, ἡ μέθοδος διδασκαλίας, τό νοητικό καί αἰσθητικό περιβάλλον, ἡ ὑλικοτεχνική ὑποδομή τοῦ σχολείου, ἡ ὑποβλητικότητα τῆς αἴθουσας διδασκαλίας, ἡ τάξη καί ἡ καθαριότητα τῆς σχολικῆς μονάδας κ.ἄ.

Κατά τήν κυρίαρχη παιδαγωγική ἀντίληψη, ἡ σπουδαιότερη ἐκ τῶν ὡς ἄνω παραμέτρων ἑνός ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος, καί τό τονίζω πάλι ὅλως ἰδιαιτέρως αὐτό, εἶναι ἀφ’ ἑνός μέν ἡ μέθοδος διδασκαλίας καί ἀφ’ ἑτέρου ἡ παιδαγωγική ἀτμόσφαιρα τῆς σχολικῆς αἴθουσας,  μέσα στήν ὁποία συντελεῖται ἡ διαδικασία τῆς μαθήσεως. Ἄν ἡ διδασκαλία εἶναι ἀμέθοδη καί ἄν ἡ σχολική ἀτμόσφαιρα δέν βρίσκεται στήν κατάσταση πού πρέπει, τότε ὁ μαθητής κουράζεται καί τότε ἡ προσοχή του εὑρίσκεται πολύ μακριά καί ἑπομένως καθίσταται ἕνας προβληματικός μαθητής. Ἐκ τῶν πραγμάτων δηλ. ἀδικεῖται κατάφωρα ὁ μαθητής, ἄν ἀβασάνιστα φορτώνωμε μόνο στήν πλάτη του τήν εὐθύνη γιά τήν σχολική ἀποτυχία.

Προσωπικά, δίνομε συνεχῶς μεγάλη σημασία στήν αἰσθητική ἀγωγή, γι’ αὐτό καί ἀντιμετωπίζομε μέ σχολαστικότητα τήν καθαριότητα τῆς Σχολῆς καί τήν διείσδυση στούς συνθετικούς ἱστούς τοῦ ὡραίου καί τῆς τέχνης. Εἶναι δέ αἰσθητική ἀγωγή ἡ ἀγωγή τῶν αἰσθήσεων καί τοῦ πνεύματος μέσα ἀπό ὄλες τίς μορφές τοῦ ὡραίου, ὅπως αὐτό τό ὡραῖο ἀποκαλύπτεται, τόσο στά ἔργα τέχνης, ὅσο καί στή φύση, ἑπομένως στό περιβάλλον πού ζοῦμε. Αὐτό θά ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα καί τήν εὐαισθησία τοῦ ἀτόμου νά διακρίνει τήν ποιότητα τῆς ἀνθρωπίνης πράξεως καί συνεπῶς τήν καλαισθητική προπαρασκευή καί τήν ἠθική τελείωση τοῦ ἀνθρώπου.

Δρ. Νικόλαος Ζέρβης

Παιδαγωγός, Θεολόγος, Οἰκονομολόγος

Σχολάρχης Πατριαρχικῆς Σχολῆς Ἱεροσολύμων.

Τήν νύκτα τοῦ Σαββάτου πρός Κυριακήν, 22^ας πρός 23^ης Ἰουνίου /5^ης πρός 6^ης Ἰουλίου 2014, ἔλαβε χώραν ἡ εἰς ἱερέα χειροτονία τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Θαδδαίου.

Τόν ἱεροδιάκονον π. Θαδδαῖον, διακονοῦντα ἐπί ἕξ ἔτη εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, ἐχειροτόνησεν εἰς ἱερέα εἰς τήν νυκτερινήν θ. Λειτουργίαν ἐν τῷ Παναγίῳ καί Ζωοδόχῳ Τάφῳ  ὁ Γέρων Σκευοφύλαξ, Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως κ. Ἰσίδωρος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν παρεπιδημούντων Ἀρχιερέων, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἱεραπύτνης καί Σητείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης κ. Εὐγενίου.

Τόν χειροτονούμενον ἐτίμησαν διά τῆς παρουσίας αὐτῶν  οἱ γονεῖς καί ἡ ἀδελφή αὐτοῦ καί ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης ἀδελφός αὐτοῦ φοιτητής Θεολογίας ἐν Ἀθήναις π. Ματθαῖος, ὁ Πνευματικός Πατήρ αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος, ἡγούμενος ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου, ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος καί ὁ Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης κ. Δημήτριος καί πολλοί προσκυνηταί.

Εἰς τήν χειροτονίαν τοῦ π. Θαδδαίου, ὁ χειροτονούμενος αὐτόν Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως κ. Ἰσίδωρος ἐξεφώνησε τόν κάτωθι λόγον αὐτοῦ ἑλληνιστί:

Εὐλαβέστατε Ἱεροδιάκονε Θαδδαῖε,

Τό Ἱερό ἡμῶν Κοινό, ἡ ἁγία Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, πού μᾶς δέχθηκε, μᾶς γαλούχησε καί μᾶς ὁδηγεῖ πρός τή σωτηρία, δέχθηκε καί ἐσένα ἐξ ἀπαλῶν ὀνύχων, ἀπό τήν παιδική σου ἡλικία, ὅταν κατέφθασες μαζί μέ τόν ἀδελφό σου ὡς μαθητής στήν Πατριαρχική Σχολή.Ἐδῶ μεγάλωσες, ἀνδρώθηκες, γνώρισες τήν πνευματική ζωή καί παιδεύθηκες μέ τήν βοήθεια καί συμπαράσταση τοῦ πνευματικοῦ σου πατρός, σεβασμίου Γέροντος Χρυσοστόμου, στόν ὁποῖο στηρίχθηκες ὅλα σου τά χρόνια καί ἀκολούθησες τίς πνευματικές του νουθεσίες.

Μέ τήν ἀποφοίτησή σου καί ἐνῶ ἦταν ἔτοιμη μπροστά σου ἡ κοσμικῶς νοουμένη ἀποκατάσταση στή Γερμανία μέ ὅλους τούς συγγενεῖς καί τούς φίλους νά σέ ἀναμένουν, ἐσύ ἀκολούθησες τήν προτροπή τοῦ Κυρίου πού λέει: «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μουἄξιος. Καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Ὁ εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν.» [1] Ἔτσι ἀποφάσισες νάἀκολουθήσεις «ἀντί τῶν ἐπιγείων τά ἐπουράνια» [2]καί νά ἐγκαταλείψεις κάθε κοσμική ἀπόλαυση, γιά νά ὑπηρετήσεις τήν ἘκκλησίαἹεροσολύμων, πού ἁγιάσθηκε ἀπό τόν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

Ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος παρακολουθώντας τήν πορεία σου «καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» ^[3] , σέ τίμησαν καί σέ διόρισαν νά ὑπηρετεῖς στό κέντρο τῆς Πίστεώς μας, στόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως, ὅπου ἀδιαλείπτως οἱ ἄγγελοι συμψάλλουν μετά τῶν πιστῶν τό: «Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας.»

Καί ἰδού, μετά ἀπό ἱκανή δοκιμασία, ἐκρίθης ἄξιος νά ἐνταχθεῖς στίς τάξεις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, νά λάβεις τόν πρῶτο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης καί νά διακονεῖς ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τό ἱερό Θυσιαστήριο.

Ἤδη συμπλήρωσες ἔξι χρόνια στό καθῆκον τοῦ Ἱεροδιακόνου καί ταυτοχρόνως ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων σοῦ ἐνεπιστεύθη ἕνα ἀπό τά πλέον εὐαίσθητα καί σημαντικά Ἱερά Προσκυνήματα, τή φύλαξη καί διακονία τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ. Ἐπιτέλεσες τά καθήκοντά σου μέ προθυμία, πραότητα, ζῆλο καί αὐταπάρνηση. Ἀλλά μήν καυχᾶσαι, ὅτι κατόρθωσες κάτι μέ τίς δικές σου μόνο ἀνθρώπινες δυνάμεις. Γιατί,ὅπως ὁμολογεῖ καί ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος: «Πεποίθησιν δὲ τοιαύτην ἔχομεν διὰ τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν Θεόν. Οὐχ ὅτι ἱκανοίἐσμεν ἀφ’ ἑαυτῶν λογίσασθαί τι ὡς ἐξ ἑαυτῶν, ἀλλ’ ἡ ἱκανότης ἡμῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ ἱκάνωσεν ἡμᾶς διακόνους καινῆς διαθήκης, οὐγράμματος, ἀλλὰ πνεύματος· τὸ γὰρ γράμμα ἀποκτέννει, τὸ δὲ πνεῦμα ζῳοποιεῖ.» [4]

Καί πάλι, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης κ.κ. Θεόφιλος δέν σέ λησμόνησε, ἀλλά μαζί μέ τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο σέ προβιβάζουν στό δεύτερο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης, σέ καθιστοῦν ἀνώτερο ἀπό τούς Ἀγγέλους, μέ πνευματική ἐξουσία «τοῦ δεσμεῖν καί λύειν»^[5].

Ἡ πορεία σου ἀπό ἐδῶ καί στό ἑξῆς θά εἶναι πιό δύσκολη, πολλές φορές ἐπώδυνη καί μαρτυρική. Ὅπως ἀκριβῶς μᾶς προειδοποιεῖ ὁἴδιος ὁ Κύριος λέγοντας ὅτι: «στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν.»^[6] Καίἀλλοῦ πάλι λέγει: «Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν»^[7]. Ἔτσι καί ἐσύ θά δοκιμάσεις πικρίες, διωγμό, στενοχωρία καί ἐμπαιγμό. Γιατί «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται.»[8]

Ὅμωςνά ἔχειςθάρροςκαίκάθεφορά, πούθάαἰσθάνεσαιπνευματική ἤ σωματική ἀδυναμία, νάστρέφειςτόβλέμμασουστόν Ἐσταυρωμένο ἐπίτοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, γιάνά ἀκούσειςτάπαρηγορητικάτουλόγια: «Δεῦτεπρόςμεπάντεςοἱκοπιῶντεςκαὶπεφορτισμένοι, κἀγὼἀναπαύσωὑμᾶς. Ἄρατετὸνζυγόνμου ἐφ’ ὑμᾶςκαὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτιπρᾷόςεἰμικαὶ ταπεινὸςτῇκαρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσινταῖςψυχαῖς ὑμῶν. Ὁ γὰρζυγόςμουχρηστὸςκαὶ τὸ φορτίονμου ἐλαφρόν ἐστιν.»[9]

Σέ αὐτό τό σημεῖο θέλω νά σοῦ ἐπιστήσω τήν προσοχή, νά διαφυλάξεις ἀμόλυντη τήν ἱερωσύνη σου καί νά ἀποφύγεις ὅπως ὁ πάγκαλος Ἰωσήφ τήν ἁμαρτία, γιατί «οἱ τήν ἁμαρτίανπράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν.»[10]

Ἡ μελέτη σου πρέπει ἀπό δῶ καί στό ἑξῆς νά εἶναι καθημερινή. Μελετώντας τούς βίους τῶν Ἁγίων, θά παίρνεις παράδειγμα ἀπό τή δική τους πνευματική πορεία. Ἀπό τούς λόγους τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας θά μαθαίνεις τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, ὅπως πέρασε ἀλώβητη μέσα ἀπό τούς κινδύνους τῶν διαφόρων αἱρέσεων. Τέλος ἀπό τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τήν προσευχή θά προστατεύεσαι ἀπό τούς σωματικούς καί πνευματικούς πειρασμούς. Μέ αὐτό τόν τρόπο, τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού σέ λίγο θά σέ καταστήσει λειτουργό τῶν θείων μυστηρίων, θά καρποφορήσει μέσα σου, «ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια.»[11]

Προπαντῶς νά ἀποφύγεις μέ κάθε τρόπο τή δαιμονική ὑπερηφάνεια καί ἔπαρση.. Νά θυμᾶσαι πάντοτε, ὅτι «ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν.»^[12] Αὐτό σημαίνειὅτι πάντοτε θά εἶσαι εὐγενής, προσηνής καί ὑπομονετικός πρός τούς ἀνθρώπους, πρόθυμος στά καθήκοντά σου καί ἀνεξίκακος πρός ὅσους σέ πειράζουν ποικιλοτρόπως, παίρνοντας παράδειγμα ἀπό τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει, παρεδίδου δὲ τῷ κρίνοντι δικαίως.»[13]

Μέ αὐτές τίς ταπεινές καί ἀδελφικές συμβουλές καί μέ τίς εὐχές καί εὐλογίες τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου κ.κ. Θεοφίλου καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου σέ προσκαλῶ νά εἰσέλθεις εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου, γιά νά λάβεις τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος.

^[1] Ματθ. ι΄, 37-39

^[2] Δοξαστικό Αἴνων Ε΄ Κυρ. Νηστειῶν

^[3] Β΄ Τιμ. γ΄, 15

^[4] Β΄ Κορ. γ΄, 4-6

^[5] Ἰωάν. κ΄, 23

^[6] Ματθ. ζ΄, 14

^[7] Ἰωάν. ιε΄, 20

^[8] Β΄ Τιμ. γ΄, 12

^[9] Ματθ. ια΄, 28-30

^[10] Γαλ. ε΄, 21

^[11] Γαλ. ε΄, 22-23

^[12] Καθ. Ἰακ. δ΄, 6

^[13] Α΄ Πέτρου, β΄, 23

Μετά τήν θείαν λειτουργίαν ὁ χειροτονηθείς προσέφερεν ἀναψυχήν εἰς τούς τιμήσαντας αὐτόν εἰς τό γραφεῖον τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, ὅστις καί ηὐχήθη αὐτῷ ἐξ ὀνόματος τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί τῶν Ναϊτῶν Πατέρων   εὐδόκιμον, ἀφωσιωμένην, εὐάρεστον τῷ Θεῷ καί εὐλογημένην τήν νέαν  ἱερατικήν αὐτοῦ διακονίαν.

Ἡ ἱερά ἀκολουθία αὕτη μετεδόθη ἀπευθείας  ἐκ τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/BUc7Uz8WJMc

httpv://youtu.be/OjrM_Ki8Mgw

Τήν Κυριακήν, 12^ην /25^ην Μαΐου 2014, Κυριακήν τοῦ Τυφλοῦ ἐν τῷ Πεντηκοσταρίῳ, ἔλαβε χώραν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τό Πατριαρχικόν Συλλείτουργον τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου καί τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ ἐκ μέν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου καί τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γενναδίου, Περγάμου κ. Ἰωάννου, Πριγκηποννήσων κ. Ἰακώβου, Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, Σασίμων κ. Γενναδίου καί  τοῦ Πανιερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ∙ ἐκ δέ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἠσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, τοῦ Πατριαρχικοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου,

τῶν Ἱερέων συνοδῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιμανδριτῶν, τῶν Ἀρχιδιακόνων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Πανσοσιολογιωτάτου Μ. Ἀρχιδιακόνου κ. Μαξίμου Βγενοπούλου, τοῦ Πανοσιολογιωτάτου δ. Πατριαρχικοῦ Διακόνου κ. Ἀνδρέου Σοφιανοπούλου, καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας ὑπό τόν Πρωτοψάλτην τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀριστόβουλον, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη, τῇ συμμετοχῇ πολλοῦ λαοῦ ἐξ Ἱεροσολύμων καί ἐξ Ἑλλάδος, Ἀμερικῆς, Αὐστραλίας,  Ρωσίας καί ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν, καί πολλῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν προσερχόντων πρός τό τέλος τοῦ Συλλειτούργου, ἐξ αἰτίας τῶν μετρῶν ἀσφαλείας εἰς τάς ὁδούς, (λόγῳ τῆς ἐπικειμένης τό ἀπόγευμα τῆς ἡμέρας Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ, συναντήσεως εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Πάπα Φραγκίσκου καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, τῇ ὑποδοχῇ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐκπροσωπουμένου ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί τῆς Ἀδελφότητος τῶν Φραγκισκανῶν, ἐκπροσωπουμένης ὑπό τοῦ Κουστωδοῦ π. Pierre Batista Pizaballa).

Εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Θείας Λειτουργίας τελεσθείσης, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

Λίαν ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ,  Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως καί Νέας Ρώμης, Παναγιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κ.κ. Βαρθολομαῖε.

Ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τῆς Βασιλευούσης τῶν Πόλεων καί ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τῆς Πόλεως τοῦ Βασιλέως τοῦ Μεγάλου, ἑπόμεναι τῇ τάξει καί παραδόσει τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἀντήλλαξαν ἤδη ἐν τῷ παρελθόντι τάς καθιερωμένας «Εἰρηνικάς» αὐτῶν ἐπισκέψεις καί δή ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Ἡμῖν Παναγιότητος καί τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος.

Σήμερον, αἱ δύο μεγάλαι πρεσβυγενεῖς ἱστορικαί Ἐκκλησίαι αὖται, συναντῶνται καί πάλιν καί ἀδελφικῶς ἀσπάζονται ἀλλήλας κατά τήν ἐπίσκεψιν τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος, ἵνα συναντηθῇ  εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν μετά τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου ἐπί τῇ συμπληρώσει πεντήκοντα ἐτῶν, ἀφ’ ὅτου κατά τό σωτήριον ἔτος 1964, συνηντήθησαν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ὁ ἀείμνηστος Προκάτοχος τῆς Ὑμετέρας  Παναγιότητος, Οἰκουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρας καί ὁ Πάπας Ρώμης Παῦλος ὁ Στ’, μετά τοῦ ἀειμνήστου Προκατόχου Ἡμῶν, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Βενεδίκτου, ὅτε καί ᾖραν ἀμοιβαίως τά ἀναθέματα καί ἤρχισε ὁ θεολογικός διάλογος μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ἔφερε καρπούς κατανοήσεως, ἐγγύτητος καί συμφιλιώσεως, εὐχόμεθα δέ ὅπως φέρῃ ἔτι πλείονας καρπούς πλήρους συμφωνίας ἐν τοῖς δόγμασι καί ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, ὅπως ἐκπληρωθῇ ἡ προσευχή τοῦ Κυρίου, «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰω. 17, 21).

Ἐπί τῇ εὐλογημένῃ συναντήσει ταύτῃ  βιοῦμεν καί πάλιν εὐγνωμόνως τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, τά ὁποῖα ἐνηργήθησαν διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ταύτην καί τήν Ἐκκλησίαν ταύτην, ἧς Ἡμεῖς ἐλέῳ Θεοῦ προκαθήμεθα. Ἀναμιμνῃσκόμεθα δηλονότι ὅτι ἐν τῇ Γῇ τῆς Ἐκκλησίας ταύτης, τῇ Γῇ τῆς θείας  Ἀποκαλύψεως, ὁ Θεός ἡμῶν ἐφάνη ὁρατῶς καί σωματικῶς καί συνανεστράφη τούς ἀνθρώπους ἐν τῷ Μονογενεῖ Αὐτοῦ Υἱῷ, Ἰησοῦ Χριστῷ τῷ Ναζωραίῳ, ἐνανθρωπήσαντι, κατά σάρκα ἐκ Παρθένου γεννηθέντι, σταυρωθέντι, ἐκ νεκρῶν ἀναστάντι καί εἰς οὐρανούς ἀναληφθέντι καί θεμελιώσαντι τήν Ἐκκλησίαν εἰς τό  ὑπερῷον τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί τῆς Πεντηκοστῆς διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Αὐτοῦ.

Τήν ἀποκάλυψιν ταύτην, τήν ἀρξαμένην ἐν τῇ Παλαιᾷ καί τελειωθεῖσαν καί σφραγισθεῖσαν ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ, παρέλαβε καί ἐμελέτησε ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τῆς Πόλεως τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, εἰς Συνόδους, τάς ἑπτά Οἰκουμενικάς καί ἄλλας τοπικάς, καί ἁγιοπατερικῶς καί ἁγιοπνευματικῶς διηρμήνευσε, διεσάφησε καί ἱεραποστολικῶς διέδωσε διά τῶν Ἀρχιερέων καί Πατέρων Αὐτῆς, ὧν ἐγκριτώτεροι οἱ ἅγιοι Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί Φώτιος ὁ Μέγας, καί εἰς ἄλλας Ἐκκλησίας διά βίωσιν, ζωήν καί σωτηρίαν.

Τό ἔργον τοῦτο θεωροῦσαι ὡς ἐμπεπιστευμένην παρακαταθήκην ἡ Ἐκκλησία τῆς θείας Ἀποκαλύψεως τῆς Ἁγίας Σιών, καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Συνόδων, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως, ὁμοῦ μετά τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, βιοῦμεν καί μαρτυροῦμεν καί εἰς τάς ἄλλας Χριστιανικάς Ἐκκλησίας, μεθ’ ὧν εὑρισκόμεθα εἰς θεολογικόν διάλογον, ἀλλά καί εἰς τόν κόσμον ὅλον δι’ εἰρήνην, δικαιοσύνην, συνδιαλλαγήν, συμφιλίωσιν καί εἰρηνικήν θρησκευτικήν συνύπαρξιν.

Τήν θείαν παρακαταθήκην ταύτην βιοῦμεν καί σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ Πατριαρχικῷ καί Πολυαρχιερατικῷ Συλλειτούργῳ τούτῳ, ἐν τῇ πλήρει ἐν Χριστῷ κοινωνίᾳ Ἡμῶν ἐν τῷ κοινῷ ποτηρίῳ τοῦ ἀχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί προσδεχόμεθα ἐν αὐτῷ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, συγχώρησιν πλημελημμάτων, εἰρήνην τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, δύναμιν ἐξ ὕψους ἄνωθεν, εὐφροσύνην, χαράν καί ἀγαλλίασιν, ἵνα μεθ’ ὅλων τῶν δυνάμεων Ἡμῶν μεταδίδωμεν ἐκ τοῦ περισσεύματος τῶν καρδιῶν Ἡμῶν εἰς τούς ζῶντας, «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνον, ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι Θεοῦ» (Λουκ. 4, 4) καί ἐκ τοῦ ὑστερήματος τῶν γεννημάτων Ἡμῶν εἰς τά θύματα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, τούς ὑποφέροντας ἐκ τῆς πείνης καί ἐξουθενωμένους ἐκ τῆς κοινωνικῆς καί ἄλλης ἐκμεταλλεύσεως καί ἀπαλύνωμεν καί ἀνακουφίζωμεν τόν πόνον αὐτῶν, γινόμενοι μιμηταί τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, Ὅστις «οὐκ εἶχε ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ» (Ματθ. 8, 20), καί ἔπαθε ἀπαθῶς καί συνεταυτίσθη μεθ’ ἡμῶν ἐν τῇ πτωχείᾳ  ἡμῶν καί διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ καί τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἐχαρίσατο ἡμῖν ζωήν τήν αἰώνιον.

Ἐπί τῇ δωρεᾷ ταύτῃ τῆς ἀφάτου θείας συγκαταβάσεως, τῆς χαρισθείσης ἡμῖν καί πάλιν καί ἐν τῇ θείᾳ Λειτουργίᾳ ταύτῃ μεταξύ τοῦ Γολγοθᾷ καί τοῦ Παναγίου Τάφου, μεταξύ Σταυροῦ καί Ἀναστάσεως, δόξαν καί αἷνον καί εὐχαριστίαν καί δοξολογίαν ἀναπέμπομεν τῷ Πατρί μετά τοῦ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, νῦν καί ἀεί καί πάντοτε ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων· Ἀμήν.

Ἀνταπαντῶν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἶπε τά κάτωθι:

«Μακαριώτατε Πατριάρχα Ἱεροσολύμων κύριε Θεόφιλε, μετά τῆς περί Ὑμᾶς σεβασμίας Ἱεραρχίας, τοῦ εὐαγοῦς κλήρου καί τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, 

Χριστός Ἀνέστη!

Εὑρισκόμενοι εἰς τούς ἱερούς τούτους χώρους, εἰς τούς ὁποίους ἱερουργήθη τό ἐπί γῆς Μυστήριον τῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας διά τήν σωτηρίαν τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, δοξολογοῦμεν τόν Ἀναστάντα Κύριον, ᾄδοντες Αὐτῷ, ὁ νέος Ἰσραήλ, ὁμοῦ μετά τοῦ παλαιοῦ, «ἐπινίκιον ᾠδήν, ὅτι δεδόξασται».

Ἀξιώνει ἡμᾶς, Μακαριώτατε ἀδελφέ, ὁ Κύριος τῆς Ἐκκλησίας φιλανθρώπως νά ἐπιτελῶμεν καί σήμερον τό μυστήριον τῆς ἐν Αὐτῷ ἀδελφότητος, ἔχοντες ὡς κυρίαν ἀναφοράν τῆς συνάξεως καί τῆς συναντήσεώς μας τήν τέλεσιν τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τοῦ μυστηρίου τῆς ἑνότητός μας ἐν τῷ μυστικῷ σώματι τῆς Ἐκκλησίας, διό καί δοξάζομεν μεγαλύνοντες τό μέγα καί ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅτι «εἰσήγαγεν ἡμᾶς εἰς ὄρος ἁγιάσματός» Του.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφει πρός τούς Κορινθίους ὅτι οἱ ποιμένες τῶν λογικῶν προβάτων ἀλλά καί πάντες οἱ χριστιανοί, εἴμεθα «Θεοῦ συνεργοί, Θεοῦ γεώργιον καί Θεοῦ οἰκοδομή», διά νά κατακλείσῃ, ὁ τῶν ἐθνῶν κῆρυξ καί διδάσκαλος,  μέ τήν ἐπισήμανσιν ὅτι ἐπί πλέον εἴμεθα καί Ναός τοῦ Θεοῦ, ὅπου τό Πνεῦμα Αὐτοῦ κατοικεῖ, καί ἡ ἐγκατοίκησίς Του μᾶς ὠθεῖ νά πραγματῶμεν καθημερινῶς τήν κλῆσιν τῆς ἁγιότητος, «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. α΄ 16), ἡ ὁποία ἁγιότης μᾶς παρέχεται μέσῳ τῆς συνόλου ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί τῆς ἐν αὐτῇ βιοτῆς καί πολιτείας μας.

Μακαριώτατε,

Ἔχοντες ὅλην τήν καρδίαν καί τήν διάνοιαν καί ἁπάσας τάς διαθέσεις τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος πρός τόν πλαστουργόν καί ρύστην Θεόν ἡμῶν καί διακονοῦντες ἀκλινῶς τήν ἀμώμητον ἡμῶν  Ὀρθόδοξον πίστιν καί Ἐκκλησίαν, ἀφίχθημεν εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν, ἵνα μνησθῶμεν ἱστορικῆς στιγμῆς ἐντός τῆς ἐν χρόνῳ πορείας τῆς ἀνθρωπότητος καί ἰδίᾳ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Πρόκειται διά τήν πρό πεντηκονταετίας πραγματοποιηθεῖσαν ἐπίκαιρον συνάντησιν ἀγάπης καί διαλόγου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ἐν τῷ προσώπῳ δύο ἱστορικῶν πνευματικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, τοῦ ἐκ τῶν προκατόχων ἡμῶν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καί τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ Στ΄.

Ἤλθομεν διά νά συναντήσωμεν τόν διάδοχον τοῦ εὐγενοῦς ἐκείνου Πάπα ἀδελφόν Φραγκῖσκον. Ἤλθομεν καί πάλιν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν διά νά ἀποτιμήσωμεν τήν ἔκτοτε μέχρι σήμερον ἐν διαλόγῳ πορείαν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ. Εὑρισκόμεθα ἐδῶ διά νά ἀνανεώσωμεν ὄχι τόσον τήν ἤδη, ἄλλωστε, οὕτως ἤ ἄλλως, καταβαλλομένην προσπάθειαν, ἀλλά τήν ἐλπίδα καί τήν προσδοκίαν, ὅτι ὁ Ἀναστάς Κύριος, «ὁ πάντας θέλων σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», εἰσακούων τῆς δεήσεως ἡμῶν καί τοῦ κόσμου παντός, θά δωρήσῃ τά εὐαγγέλια τῆς ἀγαλλιάσεως, ὅταν συναντηθῶμεν ἐν μόνῃ τῇ Ἀληθείᾳ Αὐτοῦ, εἰς τήν ὁποίαν ὁδηγεῖ καί δέον νά κατευθύνῃ ἡμᾶς μόνον ἡ Ἀποστολοπαράδοτος Χριστιανική πίστις, ἡ ὁποία καί εἶναι ὁ θέμεθλος τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ καί τῆς μεταβολῆς εἰς νέον, καί ἀποτελεῖ τήν βάσιν τῆς νίκης τῆς φθορᾶς διά τῆς ζωῆς, τῆς διαιρέσεως καί τῆς πολεμικῆς διά τῆς καταλλαγῆς καί τῆς ἑνότητος.

Ἐξειδικεύοντες τόν λόγον, ἐπισημαίνομεν ὅτι ἤλθομεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, εἰς τόν χῶρον τῆς θείας ἀγωνίας, εἰς τούς χώρους τοῦ Γολγοθᾶ, τοῦ Παναγίου Τάφου, τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, εἰς τόν χῶρον  τοῦ «ἄχρι θανάτου» καί μάλιστα σταυρικοῦ, πόνου τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου, διά νά ἐκφράσωμεν καί ἡμεῖς, ὁ ἀδελφός Πάπας Φραγκῖσκος καί ὁ ρωμαιοκαθολικός κόσμος καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ἤλθομεν, λέγομεν, ἐν ταπεινότητι, ἐν ἱλαρότητι, ἐν φόβῳ καί τρόμῳ, ἵνα προσψαύσωμεν τό  μυστήριον τῆς θείας ἐντολῆς «ἵνα ὦμεν ἕν»,  τό μυστήριον τῆς προσευχῆς καί τῆς διακονίας τῆς πορείας τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, μετά αἰώνων ἀπομόνωσιν, πρός τήν καταλλαγήν καί τήν ἑνότητα, ὡς οἱ ἔσχατοι σήμερον κρίκοι εἰς τήν ἐγκαινιασθεῖσαν πρό πεντηκονταετίας νέαν ἐποχήν διαλόγου, διμεροῦς καί πολυμεροῦς. Ἐν τῷ διαλόγῳ τούτῳ μεταξύ ἀνθρώπων, ἐπικαλουμένων τόν θεῖον φωτισμόν, οὐδόλως «σπουδάζομεν λαθεῖν», ἀλλά μόνον ἵνα «ρήματι ἐκπλαγῶμεν» καί «ἑλκύσωμεν τήν θηρευομένην  ὑπό τοῦ πολεμήτορος ἐχθροῦ καί φλεγομένην ἐν τοῖς ἀτοπήμασι (τῆς διαιρέσεως, τοῦ μίσους, τῆς χριστοκτονίας, τῆς γενοκτονίας, τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ κλπ.) δεινῶς» ἀνθρωπότητα καί «ποτίσωμεν» αὐτήν «ὕδωρ ζωῆς».

Δοξάζομεν, ὅθεν, τόν Θεόν, καί εὐχαριστοῦμεν τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι, διότι φιλοξενεῖτε ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ τήν ἱστορικήν ταύτην στιγμήν, ἥτις εὐχόμεθα ἅπαντες, Ὀρθόδοξοι καί Ρωμαιοκαθολικοί ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης, νά ἀποδώσῃ καρπόν ἑκατονταπλασίονα, καρπόν καί ἀπαύγασμα ὕδατος πίστεως, ἀγαλλίασιν καί λύτρωσιν ζωῆς.

Μακαριώτατε,

Εὑρισκόμεθα σήμερον εἰς τά Ἱεροσόλυμα, εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, μεταξύ τοῦ Παναγίου  Τάφου καί  τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, ὅπου ἔλαμψε τό φῶς τό ἀληθινόν, τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ. Εὑρισκόμεθα ὄντως «ὁμοῦ μετά πάντων τῶν ἁγίων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος εὐαρεστησάντων» Αὐτῷ «προπατόρων, πατέρων, πατριαρχῶν, προφητῶν, ἀποστόλων, κηρύκων, εὐαγγελιστῶν, μαρτύρων, ὁμολογητῶν, διδασκάλων» (εὐχή καθαγιασμοῦ τῶν Τιμίων Δώρων Βασιλείου τοῦ Μεγάλου). Παρίστανται ἀνά μέσον ἡμῶν τήν στιγμήν ταύτην ἡ μεγάλη χορεία τῶν προκατόχων Ὑμῶν, Μακαριώτατε, Πατριαρχῶν Ἱεροσολύμων καί μετ᾿ αὐτῶν νέφος ὁλόκληρον μοναστῶν, καθηγητῶν τῆς ἐρήμου, θερμουργῶν ποιμένων, διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας συμπάσης, στύλων τῆς Ὀρθοδοξίας, μαρτύρων, ὁμολογητῶν, Ἁγίων, Ὁσίων γυναικῶν καί ἀνδρῶν, εὐαγγελισαμένων καί στηριξάντων λόγοις καί ἔργοις τήν ἀμώμητον ἡμῶν πίστιν καί ὁδηγησάντων εἰς εἰρήνην καί εὐδοκίαν καί σωτηρίαν πλήθη πιστῶν.

Καλούμεθα δέ νά βάλωμεν τήν χεῖρα «ἐν τῇ πλευρᾷ» τῆς ἀνθρωπότητος καί νά ψηλαφήσωμεν τά αἵματα καί τόν πόνον τοῦ πλησίον, μεταβάλλοντες «τῆς ψυχῆς τό δυσπειθές εἰς εὐπιστίαν».

Τοῦτον τόν τιμαλφέστατον θησαυρόν χαρίζει σήμερον εἰς ἡμᾶς ὁ Ἀναστάς Κύριος, ἵνα «ἰσχυράν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος» (Ἑβρ. ς΄ 18-19).

Ποία ἡ προκειμένη ἡμῖν ἐλπίς;

Πρῶτον, ἡ διά τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ καί διά τῆς προστασίας τῆς Θεοτόκου διακράτησις τῆς πίστεως ἐν μέσῳ ἀδυναμιῶν καί ἁμαρτιῶν, ἀμφιταλαντεύσεων καί ἀμφισβητήσεων, ἀπειλῶν καί ἐπιβουλῶν.

Δεύτερον, ἡ περιφρούρησις τῶν κατορθωμάτων, τῶν δημιουργημάτων καί τῶν σεβασμάτων τῆς χριστιανικῆς πίστεως, διά τῶν ὁποίων κατεκοσμήθη καί ἡγιάσθη ἀπό τῶν πρώτων ἤδη χριστιανικῶν χρόνων καί ἀδιαλείπτως ἔκτοτε ὁ ἱερός χῶρος τῆς Ἱερουσαλήμ καί εὐρύτερον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἐν πάσῃ τῇ Ἀραβίᾳ καί τῇ Μεσοποταμίᾳ καί ἀπό περάτων ἕως περάτων τῆς γῆς.

Τρίτον, ἡ διαφύλαξις τοῦ καθεστῶτος τῶν Παναγίων τούτων Προσκυμάτων, ἔνθα ἡ «μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ» κατά τό ἀνθρώπινον.

Τέταρτον, ἡ μαρτυρία τῆς πίστεως, τῆς δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένης. Ἀγάπης πρός πάντας, πρός ὁμοδόξους καί ἑτεροδόξους, πρός ἑτεροθρήσκους καί ἀθρήσκους, ἀδιακρίτως. Ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη δέν γνωρίζει ὅρια, οὔτε ἔχει  φραγμούς. Ἡ ἀγάπη ὑπερβαίνει τό πάθος καί γίνεται ἀπαθής. Ὑπερβαίνει τούς παροξυσμούς τοῦ φανατισμοῦ, τῆς μισαλλοδοξίας, τῆς ἐμπαθείας, τοῦ φόβου, τῆς ἀνασφαλείας. Ὅρια καί ὅρους ἔχομεν καί θέτομεν οἱ ἄνθρωποι. Ὁ Θεός εἶναι ἀπεριόριστος.

Πέμπτον, καί πρώτιστον, ἡ τήρησις τοῦ θελήματος καί τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, τοῦ «καλέσαντος τούς πάντας» διά τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος «εἰς ἑνότητα», καί ὁδηγοῦντος ἡμᾶς «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ καί μόνον τῆς «πάσης ἀληθείας» πορευόμεθα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πρός πάντα ἄνθρωπον «θέλοντα σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ ἑορτάζομεν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει καί τήν ἐπέτειον ταύτην καί ἐπιθυμοῦμεν νά τήν ἐπισφραγίσωμεν διά νέων βημάτων ἀπεράντου ἀγάπης πρός τήν κατεύθυνσιν καί μόνον τῆς ἀποκαλυφθείσης «πάσης ἀληθείας» τοῦ Χριστοῦ, ἵνα «γνωρίσωμεν τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια νά ἐλευθερώσῃ ἡμᾶς».

Ἐντός τοῦ ἀπεράντου τούτου ὁρίου τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, Μακαριώτατε, Ὑμεῖς ἐκ τῆς Ἁγίας Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, ἀπό τοῦ Θρόνου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, καί ἡμεῖς ἀπό τῆς οἰκουμενικῆς καθέδρας τοῦ Φαναρίου, τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως, «τοῦ ὀφθαλμοῦ τῆς οἰκουμένης», ἀπό τοῦ Θρόνου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, ὁμοῦ καί μετά τῶν λοιπῶν ἀδελφῶν Προκαθημένων καί Ἱεραρχῶν τῆς Μιᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διακονοῦμεν τήν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου, τήν πίστιν καί τήν ζωήν, καί ἐνδεδυμένοι «σθένος ἐξ ὕψους ἀήττητον καί βεβαίαν συμμαχίαν» «τήν ἄχραντον δύναμιν», ἱερουργοῦμεν τό μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως, «ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ» καί ἐν ἡμῖν.

Ἐν τῇ ἱερουργίᾳ ταύτῃ τοῦ Μυστηρίου πεποίθαμεν  μόνον εἰς τό  «μέγα καί ἀνείκαστον πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν» τοῦ Σωτῆρος καί Θεοῦ ἡμῶν, ὁ Ὁποῖος μόνος ὡς ἀληθῶς «ἐμακροθύμησεν ὑπό ἰουδαίων ραπιζόμενος, ὑπό Ἀποστόλου ψηλαφούμενος καί ὑπό τῶν ἀθετούντων» Αὐτόν «πολυπραγμονούμενος».

Ἐνώπιον τοῦ Μυστηρίου τούτου τῆς σαρκώσεως, τῆς σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, «ἑστῶτες ἐν τόπῳ ἁγίῳ», ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σιών, παρακαλοῦμεν καί δεόμεθα καί ἱκετεύομεν: «Συνέτισον ἡμᾶς», Κύριε, «ὡς τόν Θωμᾶν βοᾶν Σοι• ὁ Κύριος  καί ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα Σοι» (πρβλ. δοξαστικόν ἑσπερινοῦ Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ). Ἀμήν.

Καί προσέφερε τῷ Μακαριωτάτῳ ὡς δῶρον σέτ ὡραιοτάτων ἐγκολπίων καί ἀργυροῦν Ἅγιον Δισκοπότηρον.

Μετά τήν Θείαν Κοινωνίαν καί τήν Ἀπόλυσιν τῆς Θείας Λειτουργίας, τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κρουομένων, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀνεχώρησεν ἀπό τῆς Ὁδοῦ τοῦ Πατριαρχείου διά τήν ἐν τῷ ξενοδοχείῳ ἀνάπαυσιν, ἐν ὄψει τοῦ ὡς ἄνῳ γεγονότος τῆς συναντήσεως εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ἡ δέ Ἱεροσολυμιτική Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα, συμφώνως πρός τό ἕθος αὐτῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/sVPLxy1hugw

httpv://youtu.be/JLxn2m8oUsk

httpv://youtu.be/SCTj-sHZrTE

Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 11ης/24ης Μαΐου 2014, περί τήν 11.00ην π.μ. ὥραν ἡ Α.Π. ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, συνοδευόμενος ὑπό τῆς ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν  Συνοδείας Αὐτοῦ, ἀποτελουμένης ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου καί τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γενναδίου, Περγάμου κ. Ἰωάννου, Πριγκηποννήσων κ. Ἰακώβου, Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, Σασίμων κ. Γενναδίου, τοῦ Πανιερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Βαρθολομαίου Σαμαρᾶ Ἀρχιγραμματέως, τοῦ Πανσοσιολογιωτάτου Μ. Ἀρχιδιακόνου κ. Μαξίμου Βγενοπούλου, τοῦ Πανοσιολογιωτάτου δ. Πατριαρχικοῦ Διακόνου κ. Ἀνδρέου Σοφιανοπούλου, τοῦ Ἐντιμολογιωτάτου κ. Θεοδώρου Ἀγγελοπούλου Ἄρχοντος Λογοθέτου τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τοῦ Ἐντιμολογιωτάτου κ. Παντελεήμονος Βίγκα Ἄρχοντος Μ. Χαρτοφύλακος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῶν ἐλλογιμωτάτων κ. Νικολάου Τζωΐτου, Νικολάου Μαγγίνα, Νικολάου Παπαχρήστου, Συμεών Φρατζελᾶ καί Παντελεήμονος Κιοσέ καί λοιπῶν κληρικῶν Αὐτοῦ καί ὑπό τῆς συνοδευτικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου καί τοῦ Πατριαρχικοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου ἐπεσκέφθη τήν πόλιν τῆς Βηθλεέμ.

Ἀφιχθείς εἰς τήν αὐλήν τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως ἐγένετο δεκτός ἐν θερμωτάτῃ ὑποδοχῇ ὑπό τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

Παναγιώτατε.

Εὐσεβής κλῆρός τε καί λαός καί ἄρχοντες τῆς Ἁγίας Πόλεως Βηθλεέμ καί τῶν περιχώρων αὐτῆς ὑποδεχόμεθα κατά τήν εὔσημον καί ἱστορικήν ταύτην ἡμέραν τήν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα, τόν Σεπτόν Προκαθήμενον τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἁγιωτάτης Μεγάλης Ἐκκλησίας τοῦ ἐνδόξου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί τήν περί Αὐτήν Σεπτήν Αὐτῆς Συνοδείαν ἐν χαρᾷ πολλῇ καί ἀγαλλιάσει, ἀναφωνοῦντες τό «εὖ παρέστητε».
Ὄντως μεγάλη καί ἱστορική ἡ σημερινή ἡμέρα. Ἡ Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης σύν τῇ Σεπτῇ Αὐτοῦ Συνοδείᾳ εὑρίσκεται ἐν μέσῳ ἡμῶν, πορευομένη εἰς προσκύνησιν τοῦ Ἱεροῦ τόπου, ἔνθα ἐτελεσιουργήθη τό μέγα τῆς σωτηρίας ἡμῶν μυστήριον τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως ἐκ τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, τοῦ Ἄρχοντος τῆς εἰρήνης καί Σωτῆρος ἡμῶν Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Δεῦτε, λοιπόν, Παναγιώτατε, σύν τῇ Σεπτῇ Ὑμῶν Συνοδείᾳ ἀκολουθήσωμεν, ἔνθα ὁδεύει ὁ Ἀστήρ καί ἴδωμεν ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός. Πορευθῶμεν ἐκεῖ, ἔνθα ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἀκαταπαύστως καί θεοπρεπῶς δοξολογοῦσιν τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν.

Ἐκεῖ ἔνθα ἐξ ἀνατολῶν ἐλθόντες Μάγοι προσεκύνησαν Θεόν ἐναν¬θρω¬πήσαντα, προσφέροντες δῶρα τίμια, χρυσόν ὡς Βασιλεῖ τῶν αἰώνων καί λίβανον ὡς Θεῷ τῶν ὅλων, ὡς τριημέρῳ δέ νεκρῷ Σμύρναν τῷ Ἀθανάτῳ.
Ἀνταποδότης τῶν δώρων τούτων γενόμενος ὁ Κύριος, τήν ἑαυτοῦ εἰρήνην ἀνταπέδωκεν ἡμῖν λέγων: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, Εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν».
Ταύτην τήν εἰρήνην, τήν ἐν Χριστῷ, πάντες οἱ εἰρηνόφιλοι ἐπιζητοῦσι καί ἐπιδιώκουσι.
Ὡς δέ οἱ ἀγραυλοῦντες ποιμένες ἐνωτισθῶμεν τόν Ἀγγελικόν ὕμνον καί σύν τῇ οὐρανίῳ στρατιᾷ συμψάλωμεν «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ …».

Τόν Παναγιώτατον ὡσαύτως ὑπεδέχθησαν οἱ εκπρόσωποι τοῦ Προέδρου τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας κ. Μαχμούδ Ἀμπάς Ἀμποῦ Μάζεν, ὁ Ὑπουργός κ. Ζιγιάντ Μπάντακ, ὁ Πρόεδρος τῆς Παλαιστινιακῆς Ἐπιτροπῆς διά τάς Χριστιανικάς ὑποθέσεις κ. Χάνα Ἀμῆρε, ὁ Νομάρχης τῆς περιοχῆς Βηθλεέμ, ἡ Δήμαρχος τῆς πόλεως κα Βέρα Μπαμπούν, τό Κοινοτικόν Συμβούλιον τῆς Ἑλληνορθογόξου Κοινότητος Βηθλεέμ, κλῆρος καί πολύς λαός ἐπευφημῶν διά τοῦ «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος».

Ἀπό τῆς αὐλῆς ἐγένετο ἡ ἐπίσημος εἴσοδος εἰς τήν Βασιλικήν ὡς αὕτη λαμβάνει χώραν, τῇ παραμονῇ τῶν Χριστουγέννων, τῶν ἱερέων ἐνδεδυμένων καί τῶν ψαλτῶν ὑπό τόν Διευθυντήν τῆς χορῳδίας τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀριστόβουλον, ψαλλόντων τό «ἡ Γέννησίς Σου Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν».

Ὁ Παναγιώτατος διῆλθε διά τῆς Βασιλικῆς -τοῦτο ἔχουσιν ὡς δικαίωμα μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι- καί ἀπό τοῦ χώρου πρό τοῦ εἰκονοστασίου κατῆλθε διά τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Νικολάου καί τῆς νοτίου πύλης τοῦ Σπηλαίου εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον καί προσεκύνησε τόν Ἀστέρα καί τήν Φάτνην, ὅτε καί ἀνεγνώσθη ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς Γεννήσεως.

Ἀνελθών ἀπό τῆς βορείου πύλης τοῦ Σπηλαίου ὁ Παναγιώτατος, ἦλθεν εἰς τόν χῶρον πρό τοῦ εἰκονοστασίου, καί ἀπό τοῦ Θρόνου προεξῆρξε τῆς Δοξολογίας, μεθ’ ἥν καί ἀνεπέμφθη δέησις καί ἐψάλη ὁ Πολυχρονισμός καί ἐν συνεχείᾳ προσεφώνησε τό ἐκκλησίασμα διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἰορδάνου κύριε Θεοφύλακτε,

Χριστός ἀνέστη!

Προερχόμενοι ἐξ Ἀνατολῶν καί ὁδηγούμενοι ὥς ποτε οἱ Μάγοι ὑπό τοῦ ἀδύτου Ἀστέρος τῆς δόξης, ἤλθομεν προσκυνῆσαι τήν ἐξ ὕψους κατελθοῦσαν Ἀνατολήν, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου σαρκωθέντα ἐν τῷ ἐν ᾧ ἱστάμεθα τόπῳ.

Ἐκστατικοί πρό τοῦ περί ἡμᾶς τελεσιουργουμένου σήμερον μυστηρίου, προσφέρομεν, τῷ Κυρίῳ ἡμῶν «δῶρα τίμια, δόκιμον χρυσόν, ὡς Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, καί λίβανον, ὡς Θεῷ τῶν ὅλων, ὡς τριημέρῳ δέ νεκρῷ, σμύρναν τῷ Ἀθανάτῳ» (ἑσπέριον στιχηρόν ἑορτῆς Χριστουγέννων), δηλαδή ὁλόκληρον τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν καί τήν πρωθιεραρχικήν διακονίαν ἡμῶν ἀπό τῆς ἱερᾶς ἐπάλξεως τοῦ «ὀφθαλμοῦ τῆς οἰκουμένης», τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί Ἱεροῦ Κέντρου τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων.

Διερχόμενοι οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί τήν χαρμόσυνον περίοδον τοῦ Πεντηκοσταρίου καί μέ τήν χαράν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ ἀθανάτου Κυρίου πληροῦσαν τάς καρδίας ἡμῶν, εὑρισκόμεθα σήμερον εἰς τήν Ἁγίαν ταύτην Γῆν, καί ἐνυπνιαζόμενοι, ὥς ποτε ὁ Προφήτης Δανιήλ, καθορῶμεν καί προσκυνοῦμεν ὅλῃ ψυχῇ καί καρδίᾳ «τόν Λίθον, τόν πατάξαντα τήν εἰκόνα, καί γενόμενον ὡς ὄρος μέγα καί πληρώσαντα πᾶσαν τήν γῆν» (πρβλ. Δαν. β΄, 35).

Ἤλθομεν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως ταπεινοί προσκυνηταί εἰς τόν τόπον τοῦτον, ἔνθεν ἐξῆλθεν ὁ δι᾿ Οὗ τά πάντα «ἐγένετο, καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν ὅ γέγονεν» (Ἰωάν. α΄, 3-4), εἰδότες ὅτι «Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτήρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός» (Ἰωάν. δ΄, 42).

Κρίνοντες ὄχι κατ᾿ ὄψιν, ἀλλά τήν δικαίαν κρίσιν καί στοχεύοντες εἰς τήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, διά νά καταστῇ βίωμα, «ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς», τό «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίᾳ» τῶν ἀσάρκων ἀγγέλων κατά τήν νύκτα τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος, ἀνελάβομεν τήν διαδρομήν ταύτην διά νά συμμερισθῶμεν τήν ἀγωνίαν τῆς πτωχικῇ μονήρει πενίᾳ καί διαρκεῖ ἀγωνίᾳ ἀνασφαλείας διαβιούσης ἀνθρωπότητος• διά νά δώσωμεν πνοήν ζωῆς εἰς τό τέλμα, εἰς τό ὁποῖον ἔχει ὁδηγηθῆ ἐκ τῆς ἀκαταστασίας τῶν καιρῶν καί τῆς καταχρήσεως τοῦ αὐτεξουσίου καί τῆς ἐλευθερίας ἡ ἀνθρωπότης• διά νά δώσωμεν νέαν ὤθησιν μετά τοῦ ἀδελφοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου εἰς τήν προσπάθειαν πρός ἀποκατάστασιν τῆς ὀντολογικῆς ἑνότητος, καί οὐχί τῆς ἐπιπλάστου ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐκ τῆς ὁποίας καί διά τῆς ὁποίας ἐκκλησιαστικῆς καί μυστηριακῆς ἑνότητος καί μόνον θά προέλθῃ καί ἡ ἑνότης τῆς ἀνθρωπότητος, «τῆς κατ᾿ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν» Θεοῦ πλασθείσης ἵνα κατά χάριν θεοποιηθῇ καί μή ὁδηγηθῇ εἰς ἀπώλειαν• διά νά κατανοήσῃ, ἐπί τέλους, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ὅτι «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάν. ζ΄, 46), ὁ Χριστός, τοῦ Ὁποίου διάκονοι καί πιστοί ἐκλήθημεν ἐπί τῆς Λυχνίας τῆς Ἐκκλησίας, διά νά τηρήσωμεν αὐτήν ἐν ἑνότητι καί οὐχί ἐν ἀπομονώσει καί διασπάσει. Νά τηρήσωμεν καί νά παραδώσωμεν τήν παρακαταθήκην, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ τῆς ἑνότητος καί οὐχί ἐν τῇ ἀπελπισίᾳ τῆς διαιρέσεως.

Εἰς τόν στόχον τοῦτον ἐκοπιάσαμεν ἐπί ἥμισυ αἰῶνος συνεχίζοντες ἐπί τῆς ὁδοῦ, τήν ὁποίαν ἐχάραξαν φωτεινοί ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες, ὡς οἱ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καί Πάπας Παῦλος ὁ Στ΄. Κατά τήν παροῦσαν συνάντησιν ἡμῶν μετά τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου, πέραν τῆς μνήμης τῶν γενομένων, γρηγοροῦντες θά ἀνανεώσωμεν, φαιδρύνοντες ἐλαίῳ τήν λαμπάδα, τήν δέσμευσιν Ἀνατολῆς καί Δύσεως καί τήν συμπορείαν ἡμῶν μέχρις ὅτου ὁ Κύριος εὐλογήσῃ τήν πρόθεσιν καί τήν προσπάθειαν, δικαιώσῃ τόν ἀγῶνα καί στέψῃ αὐτόν διά τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Θελήματος Αὐτοῦ, ἵνα «συμφώνως δοξάζωμεν τό Πανάγιον Πνεῦμα», τόν Παράκλητον τῆς Ἐκκλησίας, “ἐν Ὧι ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν», ἱκετεύοντες καί παρακαλοῦντες «ἵνα ποιήσῃ ἡμᾶς κοινωνούς τῶν θείων Αὐτοῦ χαρισμάτων καί ἵνα παράσχῃ ἡμῖν λύσιν τῶν παρεσχηκότων ἡμῖν δεινῶν» (Μέγας Βασίλειος).

Δόξαν ἀναπέμπομεν Αὐτῷ, τῷ τεχθέντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, ἀλλά καί τῇ Θεοτόκῳ Παρθένῳ, ἡ Ὁποία διηκόνησε τό μυστήριον τῆς κενώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου εἰς τό ταπεινόν τοῦτο Σπήλαιον. Διά τῆς ὁλοκληρίας τῆς βουλήσεως καί τῆς καθαρότητός της, διά τῆς ἁπλότητος τῆς φύσεώς της, διά τῆς σοφίας τῆς καρδίας της, διά τῆς ἀκεραιότητος τοῦ βίου της, ἐξεμηδένισε τήν ἀπόστασιν ἡ ὁποία ἐχώριζε τόν ἄνθρωπον ἀπό τοῦ Θεοῦ. Αἱ ἀποστάσεις, αἱ κάθε εἴδους ἀποστάσεις, τά «μεσότοιχα» καί αἱ «ἔχθραι» διανύονται καί διαλύονται μόνον διά τῆς ἀγάπης καί διά τοῦ διαλόγου τῆς ἀληθείας. Μόνον τότε ὑπερβαίνονται καί θά δυνηθῶμεν νά ἴδωμεν, ὡς εἰς τό γειτονικόν Θαβώρ οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος, Ἰάκωβος καί Ἰωάννης, τήν «δόξαν τοῦ Θεοῦ», κατά τήν καθαρότητα τῆς καρδίας καί τῶν προθέσεων ἡμῶν καί θά ἀποδείξωμεν ὅτι εἴμεθα μαθηταί Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος «Ἀγάπη καί Φῶς καί Ἀλήθειά ἐστι».

Εὐχαριστοῦμεν ὑμῖν, Ἱερώτατε ἀδελφέ Ἀρχιεπίσκοπε Ἰορδάνου κύριε Θεοφύλακτε, διά τήν τιμητικήν ὑποδοχήν, ὑμᾶς, ὅστις κατά τά τελευταῖα ἔτη, ἀπό τῆς ἐγκαταστάσεώς σας ἐνταῦθα, μοχθεῖτε διά τήν διατήρησιν τοῦ πανσεβάστου τούτου χριστιανικοῦ προσκυνήματος. Σᾶς ἀξίζει ἡ ἀναγνώρισις τοῦ ἐπιτελουμένου ἔργου, ὁ ἔπαινος καί τά συγχαρητήριά μας. Συγχαίρομεν ἰδίᾳ διά τό μέγα φιλανθρωπικόν ἔργον, τό ὁποῖον ἐπιτελεῖται ὑπό τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας εἰς τήν περιοχήν ταύτην. Εἶναι γνωσταί ἡμῖν αἱ ἀντιμετωπιζόμεναι δυσκολίαι καί οἱ κίνδυνοι εἰς τούς πολυταράχους τούτους τόπους ἔκπαλαι, ἀλλά καί μέχρι τῆς σήμερον.

Ὡσαύτως χαίρομεν διά τήν ζῶσαν παρουσίαν ἐνταῦθα τῶν ἀδελφῶν Παλαιστινίων Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι μέ τήν ἀγάπην καί τόν σεβασμόν των εἰς τήν Ἐκκλησίαν στηρίζουν τό ἔργον αὐτῆς καί διακονοῦν, ὅπως οἱ ἁπλοῖ καί ἄκακοι ἐκεῖνοι ποιμένες, τό μυστήριον τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου, προσφέροντες ὡς οἱ μάγοι οὐχί χρυσόν, λίβανον καί σμύρναν, ἀλλά τήν καλήν καί πρόθυμον διάθεσίν των καί τόν ἱδρῶτα των ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας των, τά ὁποῖα πάντα ὡς θυμίαμα εὔοσμον ἀναβαίνουν εἰς τόν θρόνον τοῦ Κυρίου, ὡς πολύτιμα ἄλλα «χηριακά δίλεπτα».

Στρέφομεν τόν λόγον ἡμῶν εἰς τήν νεολαίαν τῆς Βηθλεέμ, εἰς τήν πολυπληθῆ νεανικήν χορωδίαν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκπολιτιστικοῦ Κέντρου Βηθλεέμ καί συγχαίρομεν τούς ὑπευθύνους καί τά ἀγαπητά μέλη αὐτῆς, εὐχόμενοι τήν εὐλογίαν τοῦ ἐκ Παρθένου σάρκα φορέσαντος Κυρίου. Σεῖς, ἡ νεολαία τῆς Βηθλεέμ, εἶσθε ἡ ἐλπίς καί τό μέλλον τοῦ τόπου σας. Μείνατε πιστοί εἰς τήν ἱστορικήν ἀποστολήν σας καί φυλάξατε ἄσβεστον τήν φλόγα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας εἰς τόν τόπον τοῦτον, ἐκ τοῦ ὁποίου ὁ Θεός ἤρξατο τοῦ σωτηριώδους ἔργου Αὐτοῦ εἰς ἅπασαν τήν οἰκουμένην. Ἡ παρουσία σας ἐνταῦθα ὡς ὀρθοδόξων χριστιανῶν ἔχει ἀληθῶς εὐρυτέρας διαστάσεις, καί διά τοῦτο εἶναι πολυτιμοτέρα πάσης ἄλλης κατοικίας καί ἀνέσεως.

Συνεχίσατε, ἀδελφοί καί τέκνα, μετά τοῦ ἰδίου ζήλου τό θεοφιλές ἔργον σας. Ὁ Θεός μεθ᾿ ὑμῶν! «Οὗτός ἐστιν ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ δούς ζωήν τοῖς πιστεύουσιν ἐν τῷ Ὀνόματι Αὐτοῦ», ὁ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν, Ὧι ἡ δόξα καί ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις καί ἡ εὐχαριστίας καί τό κράτος καί ἡ δύναμις εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἀπό τῆς Βασιλικῆς διά τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Νικολάου ὁ Παναγιώτατος μετέβη εἰς τό προσκείμενον τῇ Βασιλικῇ καί ἀνεκαινισμένον ἡγουμενεῖον, ἔνθα ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰορδάνου κ. Θεοφύλακτος ἐδεξιώθη Αὐτόν καί πᾶσαν τήν Συνοδείαν Αὐτοῦ φιλοφρόνως καί πλουσίοπαρόχως καί ἔνθα ἡ χορῳδία τοῦ «Βασιλέως Χριστοῦ» ἔψαλε ὕμνους καί ᾂσματα.

Ἀναχωρήσας ἀπό τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως ὁ Παναγιώτατος καί διελθών διά τῆς πύλης τοῦ ἐλέγχου τοῦ Τάφου τῆς Ραχήλ, ἔφθασε εἰς τό ξενοδοχεῖον τῆς διαμονῆς Αὐτοῦ David Citadel Hotel.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Ἡ ἱστοσελίς τοῦ Πατριαρχείου συνεπής πρός τήν ὑπόσχεσιν αὐτῆς πρός τούς ἐπισκέπτας αὐτῆς, ὁλοκληρώνουσα τήν ἐνημέρωσιν αὐτῆς, πληροφορεῖ ὅτι ἡ Α. Π. ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀφίχθη τήν 4.00μ.μ. θερινήν ὥραν εἰς τό ἀεροδρόμιον Ben Gurion εἰς Τέλ Ἀβίβ, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου καί τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γενναδίου, Περγάμου κ. Ἰωάννου, Πριγκηποννήσων κ. Ἰακώβου, Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, Σασίμων κ. Γενναδίου, τοῦ Πανιερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Βαρθολομαίου Σαμαρᾶ Ἀρχιγραμματέως, τοῦ Πανσοσιολογιωτάτου Μ. Ἀρχιδιακόνου κ. Μαξίμου Βγενοπούλου, τοῦ Πανοσιολογιωτάτου δ. Πατριαρχικοῦ Διακόνου κ. Ἀνδρέου Σοφιανοπούλου, τοῦ Ἐντιμολογιωτάτου κ. Θεοδώρου Ἀγγελοπούλου Ἄρχοντος Λογοθέτου τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τοῦ Ἐντιμολογιωτάτου κ. Παντελεήμονος Βίγκα Ἄρχοντος Μ.  Χαρτοφύλακος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῶν ἐλλογιμωτάτων κ. Νικολάου Τζωΐτου, Νικολάου Μαγγίνα, Νικολάου Παπαχρήστου, Συμεών Φρατζελᾶ καί Παντελεήμονος Κιοσέ.

Εἰς τό ἀεροδρόμιον ὑπεδέχθη τόν Παναγιώτατον Οἰκουμενικόν Πατριάρχην ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου τοῦἐν Κωνσταντινουπόλει Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου, καί τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου καί ἐξ ὀνόματος τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Ἰσραήλ ὁ Ὑπουργός Τουρισμοῦ κ. UziLandau, ἡ πρῴην Πρέσβυς τοῦ Ἰσραήλ εἰς τήν Τουρκίαν καί νῦν ἐπί τοῦ Πρωτοκόλλου κα Ἀμῆρε καί ὁ Πρόεδρος τοῦ Τμήματος Χριστιανικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν κ. Σεζάρ Μαρζῆε, καί ἐξ ὀνόματος τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἡ ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς τό Ἰσραήλ κα Λουρμπάκου καί ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεώργιος Ζαχαριουδάκης.

Ἀπό τῆς ἐπισήμου ταύτης ὑποδοχῆς εἰς τό ἀεροδρόμιον ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης μετέβη εἰς τό ξενοδοχεῖον David Citadel Hotel διά σύντομον ἀνάπαυσιν.

Τήν 6.15 μ.μ. θερινήν ὥραν, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀφίχθη εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαυΐδ. Ἐνταῦθα ἐπεφυλάχθη Αὐτῷ θερμοτάτη ὑποδοχή ὑπό τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί πολλοῦ πιστοῦ λαοῦ καί τῶν Ἑλληνορθοδόξων Προσκόπων προπορευομένων ἐν τυμπάνοις, καί κατηυθύνθη πρός τό Πατριαρχεῖον.

Ἀπό τοῦ Πατριαρχείου, τῇ συνοδείᾳ τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κατῆλθε τῇ προπορεύσει τῶν Προσκόπων καί τῶν κωδώνων κρουομένων, διά τῆς Χριστιανικῆς Ὁδοῦ, εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς  Ἀναστάσεως.

Εἰσελθών ὁ Παναγιώτατος, προσεκύνησεν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν, τόν Πανάγιον Τάφον, κατηυθύνθη εἰς τό Καθολικόν καί προεξῆρξε Δοξολογίας.

Ἐπί τῷ τέλει τῆς Δοξολογίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησεν Αὐτόν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

“Ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ,  Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως καί Νέας Ρώμης, Παναγιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κ.κ. Βαρθολομαῖε.

Ἀφ’ ἡμερῶν τῆς σύν Θεῷ ἐκλογῆς καί ἐνθρονίσεως Ἡμῶν εἰς τόν μαρτυρικόν θρόνον τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ἔσχομεν τήν χαράν καί τήν εὐλογίαν, ὅπως ἐπισκεφθῶμεν τήν Βασιλίδα τῶν Πόλεων καί τήν ἐν αὐτῇ ἑδρεύουσαν Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, εἴτε ἐν τῇ «Εἰρηνικῇ» Ἡμῶν Ἐπισκέψει, εἴτε ἐν τῇ Συνάξει τῶν Προκαθημένων, ἐπί τῇ ἀνακηρύξει τοῦ ἔτους 2008, ὡς ἔτους τοῦ ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, εἴτε ἐν τῇ προσφάτῳ Συνάξει τῶν Προκαθημένων τῆς Ὀρθοδοξίας διά τήν προετοιμασίαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀπολαύσωμεν τῆς φιλαδέλφου καί ἀφειδωλεύτου Αὐτῆς φιλοξενίας καί ἰδίοις ὄμμασιν διαπιστώσωμεν τήν καθ’ ἑκάστην παρεχομένην συμπαράστασιν Αὐτῆς εἰς τήν συντήρησιν καί ἀναβάθμισιν τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει ἱερῶν Μονῶν καί κτημάτων τοῦ Ἱεροῦ Κοινοῦ τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ἡ χαρά Ἡμῶν αὕτη ἐκ τῆς ἀναμνήσεως τῶν ὅσων παρά τῆς Βασιλευούσης καί παρά τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος ἀπηλαύσαμεν, αὐξάνεται καί πληροῦται, ὡς ἐκ τῆς Ἐπισκέψεως Αὐτῆς παρ’ Ἡμῖν, κατά τάς ἡμέρας ταύτας, ἐπί τῇ πεντηκοστῇ ἐπετείῳ ἀπό τῆς συναντήσεως εἰς Ἱεροσόλυμα τοῦ Παναγιωτάτου Προκατόχου Αὐτῆς ἀοιδίμου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρου καί τοῦ Πάπα Ρώμης Παύλου τοῦ Στ’ ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ ἀειμνήστου Προκατόχου Ἡμῶν, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Βενεδίκτου.

Ἐπί τῆς διανοιχθείσης ταύτης ὁδοῦ τοῦ  ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ θεολογικοῦ διαχριστιανικοῦ διαλόγου περιπατοῦντες, ὑποδεχόμεθα τήν Ὑμετέραν σεπτήν Παναγιότητα, ἐν ἔργοις διακρινομένην εἰς τήν ἐπιδέξιον οἰακοστροφίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ποιμαίνουσαν Πατριαρχικῶς καί θάλπουσαν Πατρικῶς τό ἐμπεπιστευμένον Αὐτῆς ποίμνιον, εἰς τήν Βασιλεύουσαν τῶν πόλεων καί εἰς πᾶσαν τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν τῇ Διασπορᾷ, μετέχουσαν ἐνεργῶς εἰς τόν θεολογικόν διάλογον μετά τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί μετά τῶν ἄλλων θρησκευμάτων καί πρωτοπόρον οὖσαν εἰς τάς διεθνεῖς οἰκολογικάς δραστηριότητας διά τήν διαφύλαξιν τῆς λίαν καλῶς δημιουργηθείσης κτίσεως τοῦ Θεοῦ, ἵνα παραμένῃ αὕτη τό κατάλληλον προστατευτικόν περιβάλλον διαβιώσεως, προόδου καί εὐημερίας τοῦ ἀνθρώπου.

Ἐπί τῇ εὐλογημένῃ συγκυρίᾳ ταύτῃ, τόσον Ἡμεῖς προσωπικῶς, ὅσον καί ἡ Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης καί ὅλον τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἀναφωνοῦμεν Αὐτῇ καί τῇ τιμίᾳ συνοδείᾳ Αὐτῆς τό ὡς «εὖ παρέστητε», εἰς τάς αὐλάς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Σιών καί παρακαλοῦμεν Αὐτήν, ὅπως εὐαρεστηθῇ νά συνανέλθῃ μεθ’ Ἡμῶν εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἵνα καί ἐκεῖ ἀπολαύσωμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τήν συναναστροφήν καί κοινωνίαν μετ’ Αὐτῆς ἐν τῇ βεβαιότητι καί ἀγαλλιάσει τοῦ «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος».

 Πρός Αὐτόν ἀπήντησεν ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ (ἀναρτηθησομένης προσεχῶς).

 Ἀκολούθως, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης προσεκύνησεν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν καί ἐν συνεχείᾳ τῶν κωδώνων κρουομένων καί τῶν Προσκόπων ἐν τυμπάνοις προπορευομένων ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα προσεφώνησε τόν Παναγιώτατον ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

 «Ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ,  Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως καί Νέας Ρώμης, Παναγιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κ.κ. Βαρθολομαῖε.

 Πρό τινος μόλις ἐν πίστει καί εὐλαβείᾳ, ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει, ἐν κατανύξει καί συγκινήσει βαθείᾳ, προσεκυνήσαμεν καί προσηυχήθημεν εἰς τό μέσον τῆς Γῆς,  «ἐν ᾧ ὁ Θεός τήν σωτηρίαν ἡμῶν ἀπειργάσατο», ἐν τῷ Ἁγίῳ Τάφῳ καί τῷ Φρικτῷ Γολγοθᾷ καί ἐγεύθημεν καί πάλιν τούς ζωοποιούς καρπούς τοῦ σταυρικοῦ πάθους καί τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ψάλλοντες καί ᾄδοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν τῷ Κυρίῳ, τῷ διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ πατήσαντι τόν θάνατον, ἐκ νεκρῶν ἀναστάντι καί χαρισαμένῳ ζωήν τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι.

 Ἔμπλεοι ὄντες τῶν θείων τούτων δωρεῶν, ὑποδεχόμεθα νῦν ἐν χαρᾷ καί τιμῇ τῇ προσιδιαζούσῃ τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ καί Ἐθνάρχῃ τοῦ Γένους Ἡμῶν, τήν Ὑμετέραν Παναγιότητα, καί εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην αἴθουσαν τῆς ἕδρας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, καί σεμνυνόμεθα ἐπ’ Αὐτῇ διά τό ἐπιτελούμενον ὑπ’ Αὐτῆς εἰρηνικόν καί συμφιλιωτικόν ἔργον τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς διαφυλάξεως δηλονότι τῆς ἐν Χριστῷ εἰρήνης καί ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἵνα ἀποτελοῦν ἕν σῶμα, Σῶμα Χριστοῦ, ἀλλήλων μέλη, δι’ εὐποιΐαν καί χριστιανικήν Ὀρθόδοξον μαρτυρίαν ἐν τῷ κόσμῳ πρός δόξαν Θεοῦ.

Ἐν τοιαύτῃ φιλαδέλφῳ διαθέσει ψυχῆς ἡ Ἐκκλησία Σιών τῆς Ἁγίας ἐπιφυλάσσεται, ὅπως μετ’ εὐχαριστίας πολλῆς κατά τάς ἡμέρας ταύτας συνοδεύσῃ τήν Ὑμετέραν Γερασμιωτάτην Παναγιότητα καί τήν τιμίαν συνοδείαν Αὐτῆς, εἰς τάς εἰσόδους καί ἐξόδους Αὐτῆς εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα, εἰς τήν προσκύνησιν Αὐτῆς εἰς τήν Βασιλικήν τῆς Βηθλεέμ καί εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον, εἰς τό Συλλείτουργον εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς τήν Συνάντησην Αὐτῆς μετά τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου, ἵνα καί διά ταύτης δοθῇ εἰς τόν κόσμον ἡ μαρτυρία συνδιαλλαγῆς, συγγνώμης, ἀγάπης, δικαιοσύνης καί εἰρήνης, εἰρήνης τήν ὁποίαν δίδωσι ὁ ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

 Ὡς «εὖ παρέστητε» καί πάλιν Παναγιώτατε,  «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», πολλά τά ἔτη Ὑμῶν!»

 Ὁ δέ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἀπήντησεν διά τῶν ἑξῆς περίπου λόγων: «Εὐχαριστοῦμεν Ὑμᾶς θερμῶς, Μακαριώτατε, διά τήν συγκινητικωτάτην ὑποδοχήν καί τήν προσκύνησιν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον καί τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν. Χαίρω ἰδιαιτέρως, διότι ἔχω ἔλθει τετράκις εἰς τά Ἱεροσόλυμα. Τήν πρώτην φοράν ὡς συνοδός Μητροπολίτης τοῦ Μακαριστοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου. Τήν δευτέραν φοράν διά τούς διορθοδόξους ἑορτασμούς ἐπί τῇ δισχιλιετίᾳ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τήν τρίτην φοράν διά τήν ἰδικήν μου προσωπικήν «Εἰρηνικήν ἐπίσκεψιν. Ἡ παροῦσα εἶναι ἡ τετάρτη ἐπίσκεψίς μου εἰς τούς ἁγίους Τόπους. Εὐχαριστῶ διά ταῦτα τόν Θεόν καί Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, διά τήν προσωπικήν συμβολήν Ὑμῶν εἰς τάς διορθοδόξους συνάξεις, καθώς καί διά τούς φιλοφρονητικούς λόγους Ὑμῶν πρός Ἐμέ.

Εὐχαριστῶ τήν Ἑλληνικήν Κυβέρνησιν, τήν τιμήσασαν τήν ἐπίσκεψίν μου ταύτην διά τῆς παρουσίας τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα, εὐχαριστῶ τήν ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα καί τό Σῶμα τῶν Προσκόπων διά τήν θερμοτάτην ὑποδοχήν».

Μετά ταῦτα ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος προσέφερεν εἰς τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην ὡς δῶρον ἕν σέτ ὡραιοτάτων Πατριαρχικῶν ἐγκολπίων.

Διά τούτων ἦλθεν εἰς τό τέλος ἡ τελετή τῆς ὑποδοχῆς καί τῆς Δοξολογίας ἐπί τῇἀφίξει τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

 httpv://youtu.be/O-13At-F8gg

Ἱεροσόλυμα, Παρασκευή, 23^η  Μαΐου 2013.

«Μακαριώτατε Πατριάρχα Ἱεροσολύμων κύριε Θεόφιλε, ἀδελφέ ἐν Κυρίῳ καί συλλειτουργέ λίαν ἀγαπητέ καί περισπούδαστε,

Χριστός Ἀνέστη!

Τόν ἐπίκαιρον τοῦτον χαρμόσυνον χαιρετισμόν, ἐν ὀνόματι τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπευθύνομεν ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης πρός Ὑμᾶς, τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην τῆς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Ἁγίας Σιών, διακατεχόμενοι ὑπό μεγάλης καί ἀνεκφράστου συγκινήσεως, ἀφ᾿ ἑνός μέν ἐκ τῆς προσκυνήσεως τῶν πανσεβάστων Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ ἐκ τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας μετά τῶν θυσιαστικῶς φυλασσόντων τά προσκυνήματα ταῦτα ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν ἡμῶν, μέ ἀρχιφύλακα τήν Ὑμετέραν λίαν ἡμῖν ἀγαπητήν καί περισπούδαστον Μακαριότητα, ἀδελφέ κύριε Θεόφιλε. Καί ἀναφωνοῦμεν καί ἡμεῖς μετά τοῦ Προφήτου «διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά Ἱερουσαλήμ οὐκ ἀνήσω».

Τά συναισθήματα ἡμῶν εἶναι ἔντονα κατά τήν στιγμήν ταύτην, διότι αἰσθανόμεθα ὅτι ἑνώνει ἡμᾶς μεθ᾿ Ὑμῶν, Μακαριώτατε, τό κοινόν χρέος καί ἡ κοινή αἴσθησις ὅτι ἀμφότεροι φυλάσσσομεν πνευματικάς καί κυριαρχικάς Θερμοπύλας. Ὑμεῖς, τά πλέον ἱερά καί σεβάσμια διά τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Ἐκκλησίαν καί τό πλήρωμα αὐτῆς προσκυνήματα εἰς τούς Τόπους τούς ὁποίους ἐβάδισαν οἱ ἄχραντοι πόδες τοῦ Κυρίου· ἡμεῖς δέ τά σεβάσματα τῆς γῆς τῶν πατέρων ἡμῶν, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τήν ὁποίαν πάλλεται ἡ καρδία τῆς οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας. Φυλάσσομεν ἀμφότεραι αἱ Ἐκκλησίαι τήν παρακαταθήκην τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Σεῖς μέν ἐνταῦθα ἐπί τοπικοῦ ἐπιπέδου πρός τήν Ἁγιοταφικήν Ἀδελφότητα, τόν κλῆρον καί τόν λαόν τῆς δικαιοδοσίας Σας· ἡμεῖς δέ πέραν τοῦ τοπικοῦ καί ἐπί οἰκουμενικοῦ ἐπιπέδου, διακονοῦντες τήν ἀλήθειαν τῆς ἀμωμήτου καί ἀσπίλου Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, μαρτυροῦντες τῇ ἀληθείᾳ, καί διακρατοῦντες τόν θησαυρόν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἐρχόμεθα ἐκ  Κωνσταντινουπόλεως εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, οὐχί ἐν ὁδοιπορίᾳ καί περίλυποι διά τήν «κλαπεῖσαν ἐλπίδα», ὥς ποτε Λουκᾶς καί Κλεόπας οἱ Ἀπόστολοι πρός τήν ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἐξ Ἱεροσολύμων κώμην τῆς Ἐμμαούς, ἀλλά διά τῶν συγχρόνων μέσων ἐγγύτητος, καί ἐν χαρᾷ, διότι «κατέχομεν τήν ἐλπίδα», «τήν  ἀλήθειαν, τό φῶς καί τήν ζωήν», δηλαδή αὐτόν τοῦτον τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἐν τῇ κοινῇ ὁδοιπορίᾳ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων «ἀοράτως συνόντα» καί ἐξηγοῦντα ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ, κατά τήν κοινήν ὁδοιπορίαν, πάντα τά περί Ἑαυτοῦ. Ἐρχόμεθα εἰς τήν Ὑμετέραν ἕδραν, ἐν φιλαδέλφῳ ἀγάπη καί περιπτυσσόμεθα Ὑμᾶς, Μακαριώτατε καί τιμιώτατε ἀδελφέ κύριε Θεόφιλε, αἰσθανόμενοι τήν Ἀερμώνειον δρόσον καταβαίνουσαν σήμερον εἰρηνικῶς ἐνταῦθα ἀλλά καί φθάνουσαν χιλιάδας χιλιομέτρων μακράν, εἰς τήν ἕδραν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Ἐκκλησίας τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας καί συγχρόνως τῆς τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων.

Μακαριώτατε,

Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπό τοῦ ἐν «ἀρχῇ Λόγου»,  τοῦ «ὄντος πρός τόν Θεόν», καί «Θεοῦ ὄντος» Λόγου, κατά τόν εὐαγγελιστήν τῆς ἀγάπης, δυστυχῶς κατά τήν ἐπί γῆς στρατείαν αὐτῆς, λόγῳ τῆς ὑπερισχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί τοῦ πεπερασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, διεσπάσθη ἐν χρόνῳ. Οὕτω διεμορφώθησαν καταστάσεις καί ὁμάδες ποικίλαι, ἐκ τῶν ὁποίων ἑκάστη διεκδικεῖ «αὐθεντίαν» καί  «ἀλήθειαν». Ἡ Ἀλήθεια ὅμως εἶναι Μία,  ὁ Χριστός, καί ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπ᾿ Αὐτοῦ Μία Ἐκκλησία.

Ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία κατέβαλε πρό τοῦ μεγάλου Σχίσματος τοῦ 1054 μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ἀλλά καί μετ᾿ αὐτό, προσπαθείας πρός ὑπέρβασιν τῶν  διαφορῶν, προερχομένων ἐν ἀρχῇ καί ἐν πολλοῖς ἐξ ἀλλοτρίων τοῦ περιβόλου τῆς Ἐκκλησίας παραγόντων. Ἀτυχῶς, ὑπερίσχυσεν ὁ ἀνθρώπινος παράγων, καί διά τῆς συσσωρεύσεως προσθηκῶν «θεολογικῶν», «πρακτικῶν» καί «κοινωνικῶν» αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι ὡδήγηθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, εἰς ἀπομόνωσιν, ἐξελιχθεῖσαν ἐνίοτε εἰς ἐχθρικήν  πολεμικήν.

Ἄν καί ἐνεφανίσθησαν κατά τήν διάρκειαν τῆς Β΄ μετά Χριστόν χιλιετίας ἱεροί ἄνδρες καί εἰς τήν Ἀνατολήν καί εἰς τήν Δύσιν, ἀτυχῶς, συνεργείᾳ τοῦ μισοκάλου, οὐδεμία πρόοδος ἐσημειώθη, μέχρις ὅτου «ἀπεστάλησαν» ἀληθῶς «ἀπό Θεοῦ», δύο ἐκκλησιαστικοί ἡγέται, ὁ προκάτοχος ἡμῶν Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καί ὁ Πάπας Ρώμης Παῦλος Στ΄, οἱ ὁποῖοι ὑπερέβησαν τήν «πρακτικήν τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν», «ἠγνόησαν τήν ἀντίδρασιν» καί  ἐνεκαινίασαν τήν «δρᾶσιν» τοῦ διαλέγεσθαι ἐν ἀγάπῃ, ἐν εἰρήνῃ, ἐν ὁμονοίᾳ, ἀρξάμενοι διά προσευχῆς, ἐπικαλούμενοι τό Ἔλεος καί τήν Χάριν τοῦ Κυρίου, εἰς τούς τόπους τούτους, εἰς τούς ὁποίους «ὁ τοῖς Χερουβείμ ἐποχούμενος» διελέχθη πρός τήν πεπτωκυῖαν ἀνθρωπότητα, τούς ἀπογόνους τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, καί «κατήργησε τό μεσότοιχον» καί «ἥνωσε τά διεστῶτα».

Ἐνταῦθα, λοιπόν, ἐκυοφορήθη τό «μυστήριον» τοῦ «δια-λόγου» τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους. Ἐντεῦθεν ἤρξατο καί πρό πεντηκονταετίας ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης μεταξύ Κωνσταντινου-πόλεως (καί ἀργότερον συνόλου τῆς Ὀρθοδοξίας) καί Ρώμης.

Ἐνταῦθα, λοιπόν, ὁδηγούμενοι ὑπό σφοδρᾶς ἐπιθυμίας ἐπικοινωνίας καί δια-λόγου ἤλθομεν πρός Ὑμᾶς,  Μακαριώτατε, ἵνα  συνομιλήσωμεν καί μεθ᾿ Ὑμῶν, ἀλλά καί διά νά συνεχίσωμεν ἐπ᾿ ἐλπίδι καί ἐν προσδοκίαις τήν διαλεκτικήν πορείαν μετά τοῦ ἀδελφοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου. Κατανοοῦμεν ὅτι τό «φρέαρ» παραμένει ἔτι «βαθύ». Γνωρίζομεν ὅτι τά ἐφόδια καί αἱ δυνάμεις ἡμῶν εἶναι πενιχραί. Πιστεύομεν ὅμως, ὅτι «μείζων ἐστίν ὁ καλέσας ἡμᾶς» εἰς τήν διαλογικήν διακονίαν.
Βλέπομεν, ἰδιαιτέρως εἰς τήν σημερινήν ἀνθρωπότητα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνος, ὅτι «αἱ χῶραι λευκαί εἰσι πρός θερισμόν ἤδη» (πρβλ. Ἰωάν. δ΄ 35-36). «Ἤδη», δηλαδή παρῆλθεν ὁ χρόνος.  Διά τοῦτο καί θέλομεν νά ἐπαυξήσωμεν τήν μεταξύ τῶν δύο κόσμων σποράν τῆς ἀγάπης, «μέχρις οὗ καταντήσωμεν εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης», ἵνα κατά τόν Θεῖον Παῦλον ἐπιστελλόμενον τοῖς Ἐφεσίοις εἴπωμεν. Διά τοῦτο, διά τήν συνέχισιν τοῦ ἀρξαμένου ἔργου, ἀναλαμβάνομεν μετά ἥμισυν αἰῶνα νέαν πορείαν, τιμῶντες τήν ἀπαρχήν τῆς ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ συναντήσεως ἐκείνης. Ἐρχόμεθα ὁ Πάπας καί ἡμεῖς διά νά «τάμωμεν ὁδούς», πεποιθότες ὅτι ἡ ἀγάπη θά ἄρῃ ἐκ μέσου πάντα τά ἐμπόδια, διά νά συνεχισθῇ ἡ πορεία τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῆς καταντήσεως εἰς τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἀνθρωπότητος, εἰς τήν ὁποίαν ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος.

Ἐν τῇ πορείᾳ ταύτῃ, χαίρομεν καί ἐνισχυόμεθα, διότι  ἔχομεν συνοδοιπόρους καί συμπαραστάτας τήν Ὑμετέραν φίλην Μακαριότητα, τούς ἀδελφούς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τήν παγκόσμιον ἐν Χριστῷ Ὀρθόδοξον ἀδελφότητα, τήν ὁποίαν ἐκπροσωποῦμεν ἡμεῖς μετά τῶν συναδελφῶν ἡμῶν, τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ συνοδεύοντος τήν ἡμετέραν Μετριότητα ἐκλεκτοῦ «τιμητικοῦ ἀποσπάσματος» ὀφφικιαλίων ἐξ Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς καί ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ κυρίου Δημητρίου.

Μακαριώτατε Ἀδελφέ,

Πάντες οἱ διακονοῦντες ἐνταῦθα, Ὑμεῖς, Μακαριώτατε, καί οἱ λοιποί ἀδελφοί ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, μοναχοί, μοναχαί καί λαϊκοί, ἀφωσιωμένοι εἰς τήν διακονίαν τῶν Ἁγίων Τόπων, ἔχετε ὁλόθυμον τήν τιμήν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος καί εἶσθε πάντοτε εἰς τήν σκέψιν καί τάς προσευχάς ἡμῶν, ὅπως ἄλλωστε εἶσθε καί εἰς τήν σκέψιν καί τήν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ, Ὅστις ἐνέπνευσεν ὑμῖν τόν πόθον  τῆς καλῆς καί ἡρωϊκῆς ταύτης διακονίας.

Σύμφωνον ἔχοντες τήν πολιτείαν πρός τήν κλῆσιν Ὑμῶν, Μακαριώτατε μετά τῶν περί Ὑμᾶς Ἱερωτάτων ἀδελφῶν καί τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητος, ἀποτελεῖτε διά σύνολον τήν Ὀρθοδοξίαν  ἐλπίδα θεόσδοτον διατηρήσεως καί διαφυλάξεως τοῦ παραδεδομένου καί κατωχυρωμένου καθεστῶτος τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῆς Ὀρθοδόξου παρουσίας εἰς τούς Τόπους τοῦ Κυρίου. Εἶσθε τά στηρίγματα καί τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Σιών. Συνεχίσατε ἐπί τῆς ὁδοῦ τῆς σταυρικῆς ἀγάπης πρός πάντας, τῆς ὁδηγούσης εἰς τήν ἀληθῆ ἀνάστασιν καί εἰς τό ἀνέσπερον φῶς τό πηγάζον ἐκ τοῦ Ζωοδόχου Τάφου.

Μετά τῶν αἰσθημάτων τούτων καί μετά χαρᾶς καί εἰρήνης ἤλθομεν πρός Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, συνεχίζοντες τήν πρός τήν  οἰκουμένην προσευχητικήν καί διαλεκτικήν καί ἑνωτικήν ἡμῶν πορείαν «ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς εὐσταθείας τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν» καί ἰδίᾳ τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Θελήματος τοῦ Κυρίου ἵνα «οἱ πάντες ἕν ὦμεν», μάλιστα οἱ διῃρημένοι Χριστιανοί,  δεόμενοι Αὐτοῦ  ὅπως «συνετίζῃ ἡμᾶς» καί πάντας «ὡς τόν Θωμᾶν βοᾶν» διά τῶν ἔργων καί τοῦ παραδείγματος ἡμῶν ἀκαταπαύστως: ὁ Κύριος καί ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα Σοι.

Χριστός Ἀνέστη!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν μεσημβρίαν τῆς Κυριακῆς, Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων, 21^ης – 4^ης Μαΐου 2014, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος παρέθεσε γεῦμα πρός τιμήν τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Καρελίας καί πάσης Φιλλανδίας κ. Λέοντος καί τῆς τιμίας Αὐτοῦ συνοδείας εἰς τό ξενοδοχεῖον τῆς διαμονῆς Αὐτοῦ David Citadel Hotel.

Εἰς τό τιμητικόν γεῦμα αὐτό παρεκάθισεν ὡς προσκεκλημένος μετά τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεoφίλου ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεώργιος Ζαχαριουδάκης καί οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Ρωσικῆς καί Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας εἰς τά Ἱεροσόλυμα.

Εἰς τό πλαίσιον τοῦ γεύματος τούτου ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων προσεφώνησε τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Φιλλανδίας κ. Λέοντα διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἀγγλιστί, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/2014/05/04/6727

Πρός τήν προσφώνησιν ταύτην ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Φιλλανδίας κ. Λέων ἀπήντησε διά τοῦ κάτωθι λόγου Αὐτοῦ:

Μακαριώτατε,

 ῾Εὐχαριστῶ διά τά ὡραῖα καί σοφά λόγια, ἐκφράζοντα ἀγάπην πρός τόν πλησίον καί πρός τό πρόσωπόν μου καί πρός τήν ἐκκλησίαν τῆς Φιλλανδίας.

 Καί Ἡμεῖς ἔχομεν νά εἴπωμεν ὡραίους λόγους καί ὡραίας ἀναμνήσεις ἀπό τήν ἐπίσκεψιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων. Αὐτάς θά διατηρήσωμεν ζωντανάς εἰς τήν μνήμην μας.

 Χαιρόμεθα διά τήν ἐπαφήν Ὑμῶν μέ ἄλλας Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας καί μέ τάς ἄλλας Χριστιανικάς Ἐκκλησίας. Κάνατε λόγον δι᾽ οἰκουμενικήν Ἐκκλησίαν εἰς Φινλανδίαν. Ἡμεῖς εἴμεθα εἰς Φιλλανδίαν μειονότης ἀναμέσον Λουθηρανῶν, ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία εἶναι μικροτέραν εἰς ἀριθμούς.

Μεθ᾽ ὅλων αὐτῶν συνδιαλεγόμεθα καί μετ᾽ἄλλων ἐκτός Φιλλανδίας Χριστιανῶν καί μή διά τήν εἰρήνην καί τήν δικαιοσύνην ἐπί τῆς γῆς.

Διά τῶν λόγων τούτων ἐπεσφραγίσθη τό τιμητικόν διά τόν Ἀρχιεπίσκοπον Φιλλανδίας γεῦμα εἰς τό ξενοδοχεῖον David Citadel Hotel.

Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας εἰς τάς ὥρας μεταξύ 18.00 μ.μ. ἔλαβε χώραν εἰς τό Πατριαρχεῖον δεξίωσις πρός τιμήν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φιλλανδίας κ. Λέοντος.

Eἰς αὐτήν ἦτο προσκεκλημένοι οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες, οἱ Ἐκπρόσωποι τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, τό διπλωματικόν Σῶμα, ἐκπρόσωποι τοῦ ποιμνίου ἡμῶν, Πρόεδροι τῶν Κοινοτικῶν Ἐπιτροπῶν, ἱερεῖς, μέλη τῆς Παροικίας Ἱεροσολύμων καί ἄλλοι ἀξιωματοῦχοι Κυβερνητικοί παράγοντες, ἀλλά καί ἁπλοί πιστοί τοῦ ποιμνίου ἡμῶν.

Πάντες οἱ προσελθόντες ὑπέβαλαν τά σέβη αὐτῶν πρός τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων καί πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Φιλλανδίας καί ἐχάρησαν ἐπί τῷ γεγονότι τούτῳ καί ἐπί τῇ κοινωνίᾳ, ἥν ἔσχον εἰς τό πλαίσιον τοῦτο.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.