Τήν 10.00 π.μ. ὥραν τῆς Τετάρτης, 9^ης /23^ης Νοεμβρίου 2017, ἔλαβε χώραν Τελετή Δοξολογίας εἰς τον Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐπί τῇ συμπληρώσει δωδεκαετίας ἀπό τῆς Ἐκλογῆς και Ἐνθρονίσεως τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν και Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Τῆς Δοξολογίας ταύτης προεξῆρξεν ὁ Μακαριώτατος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων και Ἱερομονάχων τοῦ Πατριαρχείου καί μετέχοντος ἐν συμπροσευχῇ εὐσεβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν, μοναζουσῶν καί λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας καί τοῦ Ἀραβοφώνου ποιμνίου τῆ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου καί τοῦ ἀντιπροσώπου τῆς Ρουμανίας εἰς Ραμάλλαν.

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει τῆς Δοξολογίας ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα. Ἐνταῦθα προσεφώνησε τον Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρισταρχος ὡς ἕπεται: 

 Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, μετά  τῆς ἀπ’ αἰώνων ἀρωγοῦ αὐτῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, ἀναμιμνήσκεται καί ἑορτάζει σήμερον τό γεγονός τῆς πρό δωδεκαετίας ψήφοις κανονικαῖς καί ὁμοφώνοις τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐκλογῆς καί Ἐνθρονίσεως τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος ὡς Πατριάρχου τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης. Τό γεγονός τοῦτο ἑορτάζει ἐν εὐχαριστηρίῳ Δοξολογίᾳ καί πληρότητι συμμετοχῆς, μοναχῶν, κλήρου καί λαοῦ ὡς στερεωτικόν τῆς δομῆς τοῦ ἱεροῦ σώματος αὐτῆς καί συσφιγκτικόν τῆς ἑνότητος αὐτῆς ἐν εἰρήνῃ εἰς μίαν μάλιστα συγκυρίαν δεινῆς δοκιμασίας αὐτῆς.

Διά τῆς ἀποφάσεως τῆς Ὑμετέρας ἐκλογῆς καί Ἐνθρονίσεως τό ἔτος 2005 ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἀπεκήρυξε παρανόμους συμφωνίας, ὑποθηκευούσας περιουσίαν τοῦ Πατριαρχείου ἀνεκτιμήτου ὑλικῆς, πολλῷ δέ μᾶλλον πολιτιστικῆς ἀξίας, διασαλευούσας τό ἀπ’ αἰώνων ἰσχῦον καθεστώς τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων καί τραυματιζούσας καιρίως τάς χριστιανικάς Ἐκκλησίας αὐτῆς. Τότε, συνεπής πρός τήν ἀπ’ αἰώνων ἀποστολήν αὐτῆς τῆς πιστῆς φρουρήσεως τῶν Ἁγίων Τόπων, ἡ Ἀδελφότης τοῦ Ἁγίου Τάφου, ἀνέστη, ἐξανέστη, διεμαρτυρήθη καί ἀντέστη. Ἀντί τῆς διαφθορᾶς ἐπέλεξε τήν διαφάνειαν καί ἔθεσε τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα ὡς ἔμπειρον κυβερνήτην τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τό ὁποῖον ὄντως διεσαλεύθη καί ἐκλυδωνίσθη, οὐχ ἧττον ὅμως δέν κατεποντίσθη.

Δεχθεῖσα τήν ἀποστολήν ταύτην ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης εἰργάσθη ἀνταξίως ἐπί δωδεκαετίαν καί προέβη εἰς ἀποφάσεις καί πράξεις, αἱ ὁποῖαι κατοχυρώνουν τό Πατριαρχεῖον ἐπιτοπίως, πανορθοδόξως καί παγχριστιανικῶς, ὡς Ἐκκλησίαν ἔχουσαν ἡγετικόν ρόλον ἀναμέσον τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς εἰς τό ἔργον αὐτῶν τῆς προστασίας τῶν δικαιωμάτων τῶν Χριστιανῶν καί τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως αὐτῶν μετά τῶν Ἰουδαίων καί τῶν Μουσουλμάνων συμπολιτῶν αὐτῶν.

Τρανήν ἀπόδειξιν τῆς ἐξασκήσεως τοῦ ἡγετικοῦ καί συνδιαλλακτικοῦ ἔργου τοῦ Πατριαρχείου ἀναμέσον τῶν χριστιανικῶν Κοινοτήτων ἀποτελεῖ ἡ συμμετοχή τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ὡς ἐκπροσώπου ὅλων τῶν  χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς εἰς τό κατά τόν παρελθόντα μῆνα Ἰούλιον ἐν Νέᾳ  Ὑόρκῃ συγκληθέν Συνέδριον  διά τήν εἰρήνευσιν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν τῇ  πρωτοβουλίᾳ τοῦ εἰρηνιστοῦ ραβίνου Μελχιόρ, πρό πάντων ὅμως τό πρό τινων μόλις μηνῶν μετά πολλῶν δυσκολιῶν ἀλλά ἐν πλήρει Διακοινοτικῇ  συνεργασίᾳ ἐπιτευχθέν, συντελεσθέν καί ἄνευ χρονοτριβῆς ὁλοκληρωθέν ἱστορικόν ἔργον  τῆς στερεώσεως καί ἀναστηλώσεως τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου ὑπό τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβίου Πολυτεχνείου Ἀθηνῶν τῇ προσκλήσει τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος.

Ἀναφορικῶς δέ πρός τήν ἐκκλησιαστικήν περιουσίαν, ἀδιαμφισβήτητον ἀπόδειξιν τοῦ ἐνδιαφέροντος τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ὑπέρ αὐτῆς, ἀποτελεῖ ἡ στάσις Αὐτῆς ἔναντι τῆς προσφάτου ἀποφάσεως τοῦ Περιφερειακοῦ Ἰσραηλινοῦ Δικαστηρίου, διδούσης κῦρος εἰς τάς παρανόμους συμφωνίας πολυετοῦς ἐνοικιάσεως τῶν εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ ξενοδοχείων τοῦ Πατριαρχείου. Ἔκτοτε ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης δέν ἐφείσθη κόπων, μόχθων καί δαπανῶν διά τήν ἀναίρεσιν τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς, καταστροφικῆς οὔσης, ἐάν ἐφαρμοσθῇ, διά τήν ἀπό τῶν χρόνων τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί τῆς Ἁγίας Ἑλένης διαμορφωθεῖσαν χριστιανικήν συνοικίαν.

Ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς διαφυλάξεως αὐτῆς ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης  συνεπεστράτευσε τάς χριστιανικάς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας γῆς, ἐπεσκέφθη τόν Βασιλέα τῆς Ἰορδανίας, τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, τόν Πρόεδρον τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, τόν Ὑπουργόν Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος, τόν Πάπαν Ρώμης, τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κανταρβουρίας, τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου καί τόν Πρόεδρον τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Τό θέμα τοῦτο ἤγειρεν ὡσαύτως ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης καί εἰς τήν πρόσφατον ἐν Κύπρῳ Διάσκεψιν τῶν Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν καί εἰς τήν ὑπό τοῦ Πατριαρχείου νῦν εἰσέτι ἐν Ἀμμάν φιλοξενουμένην Ἐκτελεστικήν Ἐπιτροπήν τοῦ ΠΣΕ, προειδοποιοῦσα περί τῶν συνεπειῶν πραγματοποιήσεως τῆς ἀποφάσεως ταύτης καί λαμβάνουσα σημαντικάς δεσμεύσεις ἀναιρέσεως αὐτῆς καί συμπαραστάσεως εἰς τάς προσπαθείας διατηρήσεως τοῦ καθεστῶτος τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, ἐγγυωμένου τήν εἰρηνικήν διαβίωσιν πάντων τῶν κατοίκων αὐτῆς εἰς τά ἐκ τῆς παραδόσεως κεχαραγμένα ἑκάστου ὅρια.

Ἐπαινοῦντες τήν Ὑμετέραν σεπτήν Μακαριότητα ἐπί τούτοις οἱ Ἁγιοταφῖται, δηλοῦμεν τήν διάθεσιν ἡμῶν τῆς συστρατεύσεως καί συμπαρατάξεως μετ’ Αὐτῆς, ὑποτάσσοντες τό ἀτομικόν καί προσωπικόν ἡμῶν θέλημα εἰς τό συλλογικόν καί ἐκκλησιαστικόν, ἵνα ὡς ἐν τῇ λειτουργίᾳ τῆς ἁρμονίας καί ἀλληλουχίας τῶν μελῶν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, λειτουργῶμεν καί ἡμεῖς ἁρμονικῶς, καρποφοροῦντες ἐπ’ ἀγαθῷ  τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Κοινοῦ καί τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου ποιμνίου  ἡμῶν.

Ἐγείρων τό ποτήριον ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὅλης, εὔχομαι τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι ἔτη ὅσα πλεῖστα, εἰρηνικά, εὐφρόσυνα, εὐσταθῆ καί ὑγιεινά μετά δυνάμεως κυβερνητικῆς, χορηγουμένης ἀφθόνως ἄνωθεν, δι’ αὔξησιν καί ἐμπλουτισμόν τῶν ἀγαθῶν Αὐτῆς ἔργων πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν ἔθνους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο.                  

   ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος, ὡς ἕπεται:

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Σεβαστοί Πατέρες,
Κυρίες και Κύριοι,

Με συναίσθημα χαράς και μεγάλης τιμής, παριστάμεθα σήμερα εδώ,
στον πανηγυρικό εορτασμό της δωδέκατης επετείου της ενθρονίσεως
της Αυτού Θειοτάτης Μακαριότητος, του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ.
Θεοφίλου Γ’, εδώ, στην έδρα της Μητέρας των Εκκλησιών.

Η σημερινή ημέρα είναι ημέρα γιορτής για την Αγιοταφιτική
Αδελφότητα, για το Πατριαρχείο, για την Ορθοδοξία και για την Ελλάδα.

Είναι επίσης, η σημερινή ημέρα, μια ευκαιρία, Μακαριώτατε, να Σας
εκφράσουμε, το σεβασμό, την αγάπη και την ευγνωμοσύνη της Ελλάδας
για το μεγάλο ποιμαντικό σας έργο, για το σημαντικό και εθνικό έργο
της διαφύλαξης και ανάδειξης των Ιερών προσκυνημάτων στους Άγιους
Τόπους και για την προάσπιση και προβολή των οικουμενικών αξιών
της Ορθοδοξίας.

Μακαριώτατε,

Η αφοσίωσή Σας στα ιερά αυτά καθήκοντα, η προσήλωσή Σας στο
πολυσήμαντο αυτό έργο, συχνά υπό δυσχερείς συνθήκες, οι άοκνες
προσπάθειές Σας, εντός και εκτός των συνόρων, για την προάσπιση του
καθεστώτος που επί αιώνες εξασφαλίζει την ειρηνική συνύπαρξη των
θρησκειών στην Αγία Πόλη, το υλοποιηθέν όραμά σας και η
καθοριστική πρωτοβουλία σας για την αναστύλωση του Ιερού
Κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου, του κορυφαίου των
προσκυνημάτων που συμφιλιώνει λαούς, εθνότητες και πολιτισμούς,
αλλά και η ακλόνητη προώθηση, από πλευράς Σας, της ειρήνευσης, της
συνεννόησης και της μετριοπάθειας σε μια ταραχώδη περιοχή, που
εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις και όπου πολλοί
είναι εκείνοι που μιλούν για την ειρήνη, αλλά ελάχιστοι εκείνοι που
εργάζονται ειλικρινά και αποτελεσματικά προς επίτευξή της,

καθιστούν το Ιερό Καθίδρυμα σταθερό σημείο αναφοράς, με ρόλο καίριας
σημασίας.

Για την Ελλάδα η προάσπιση του θεσμού του Πατριαρχείου
Ιεροσολύμων, των δικαίων και των δικαιωμάτων του, αποτελεί
σπουδαιότατη προτεραιότητα. Η Μητέρα των Εκκλησιών συμβολίζει την
μακραίωνη παρουσία μας στους Άγιους Τόπους, αλλά και το πνεύμα
φιλίας και συνεργασίας με όλους τους άλλους λαούς, όπως ακριβώς
επιτάσσουν οι οικουμενικές αξίες της Ορθοδοξίας.

Μακαριώτατε,

Η Ελληνική Πολιτεία και οι Έλληνες πιστοί σας περιβάλλουν πάντοτε με
την αγάπη και αφοσίωσή τους. Έλληνες αξιωματούχοι και πολίτες
συρρέουν στο Πατριαρχείο κάθε χρόνο, ως προσκυνητές,
αποδεικνύοντας τους ακατάλυτους και ιστορικούς δεσμούς μαζί του,
καθώς και τη σημασία που αποδίδουν στην αποστολή Σας, στο έργο Σας
και στο έργο των Αγιοταφιτών Πατέρων.

Συναισθανόμενοι το βάρος των ευθυνών που έχετε επωμισθεί και
συμμεριζόμενοι τις αγωνίες Σας, οι εργαζόμενοι στο Γενικό Προξενείο
της Ελλάδας είμαστε στο πλευρό σας και προσευχόμαστε ως ταπεινοί
προσκυνητές να έχετε υγεία, δύναμη και μακροημέρευση και να
συνεχίσετε το έργο Σας, για το καλό του Πατριαρχείου, της
Αδελφότητας, της Ορθοδοξίας, του Ελληνορθόδοξου ποιμνίου Σας, της
ειρήνης στην περιοχή και του Γένους των Ελλήνων.

καί Ἀντιπρόσωποι τῶν Ἐκκλησιῶν και τοῦ ποιμνίου τοῦ Πατριαρχεόυ εὐχόμενοι ἔτη πολλά.

Εἰς τάς προσφωνήσεις ηὐχαρίστησεν ὁ Μακαριώτατος, παρέχων αὐτοῖς τάς εὐλογίας Αὐτοῦ, ἀντιφωνῶν ῶς ἕπεται:

     Ἐκλαμπρότατε  κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

     Σεβαστοί  Ἅγιοι  Πατέρες καί Ἀδελφοί,

     Ἀγαπητοί  Χριστιανοί,

     Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

« Εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Εὐλογήσας ἡμᾶς ἐν πάσῃ εὐλογίᾳ πνευματικῇ» (Ἐφεσ. 1,3),

Σήμερον ἐπί τῇ συμπληρώσει δωδεκαετοῦς διακονίας, ἀπό τῆς ἀναρρήσεως Ἡμῶν εἰς τόν ὄντως μαρτυρικόν Πατριαρχικόν θρόνον τῆς τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησίας, κατήλθομεν μετά τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον Δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, «τῷ ἐνεργοῦντι ἐν ὑμῖν καί τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας» (Φιλιπ. 2, 13) κατά Παῦλον.

Ἡ ἑόρτιος αὕτη δωδεκαετής ἐπέτειος δέν ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναξιότητα Ἡμῶν ἀλλ’ εἰς τόν θεόκτιστον καί ἁγιοπνευματικόν τῆς Ἐκκλησίας θεσμόν, «τόν ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ Πατρί, τῷ τά πάντα κτίσαντι διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καί ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διά τῆς Ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. 3, 9 – 16) κατά τόν θεῖον Παῦλον.

Ἡ ἄχρι τοῦδε ἡγουμενική καί ποιμαντική εὐθύνη Ἡμῶν ἐπί τῆς ἁγιογραφικῆς ἀναδεδειγμένης Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, εἰς οὐδέν ἕτερον ἀπεσκόπει, εἰ μή μόνον εἰς τήν ὑπό τῶν προκατόχων Ἡμῶν παραληφθεῖσαν ἱεράν καί Ἀποστολικήν παρακαταθήκην τῆς ἁγίας ἀμώμου καί ἀνοθεύτου Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως κατά τό παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν· «τήν καλήν παρακαταθήκην φύλαξον διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν» (Β΄ Τιμ. 1, 14)· Προσέτι δέ εἰς τήν διαφύλαξιν καί τήν λατρευτικήν διακονίαν τῶν παναγίων καί πανσέπτων προσκυνημάτων καί τῶν ἐπ’ αὐτῶν ἀπαραγράπτων προνομίων καί δικαίων τοῦ εὐσεβοῦς καί βασιλικοῦ γένους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων.

Οὐχ ἦττον δέ, ἀκούοντες εἰς τούς λόγους τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου: «Διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά Ἱερουσαλήμ οὐκ ἀνήσω ἕως ἄν ἐξέλθῃ ὡς φῶς ἡ δικαιοσύνη μου» (Ἡσ. 62, 1), ἐπεδόθημεν εἰς ἐκστρατείαν διεθνῆ ὑπέρ τῆς διατηρήσεως τοῦ ὑφισταμένου πολυπολιτισμικοῦ, πολυ-ἐθνικοῦ καί διαθρησκειακοῦ, δηλονότι Ἰουδαϊκοῦ, Χριστιανικοῦ καί Ἰσλαμικοῦ καθεστῶτος τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, τοῦ ἐπαπειλουμένου ὑπό ἀκραίων παρακρατικῶν ὀργανώσεων καί μεσσιανιστικῶν ἐποικιστικῶν Κινημάτων.

Τοῦτο δέ ποιοῦμεν ἐν τῇ Πατριαρχικῇ καί ἠθικῇ Ἡμῶν Ἀποστολῇ «τῆς ἐν Χριστῷ Εἰρήνης, ἐν ᾗ κέκληκεν ἡμᾶς ὁ Θεός (1 Κορ. 7, 15). «Οὐ γάρ ἐστιν ἀκαταστασίας ὁ Θεός ἀλλά εἰρήνης» κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος. Καί τοῦτο, διότι ἡ ἁγία Πόλις Ἱερουσαλήμ εἶναι τό παγκόσμιον δόρυ καί αἰώνιον ἔμβλημμα τοῦ αἵματος τῆς θείας δικαιοσύνης, δηλονότι τῶν προφητῶν καί δή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅστις, «ἀπέθανεν, δίκαιος ὑπέρ ἀδίκων» (1 Πέτρ. 3, 18) κατά τόν Ἀπόστολον Πέτρον.

Ἡ σημερινή σεπτή δωδεκάτη Πατριαρχική Ἐνθρονιστήριος Ἐπέτειος καλεῖ ἡμᾶς «οὐχί εἰς καύχησιν τῶν ὑφ’ Ἡμῶν πεπραγμένων ἀλλά εἰς τήν καύχησιν ἐν Χριστῷ» (Ρωμ. 15, 17). «Ἡ γάρ καύχησις ἡμῶν αὕτη ἐστί εἰς τό μαρτύριον τῆς συνειδήσεως ἡμῶν» (Β. Κορ. 1, 12). Ταυτοχρόνως δέ, ἡ ἐπέτειος αὕτη, μᾶς καλεῖ εἰς ἐγρήγορσιν ἐν ὄψει τῆς ἐπικρατούσης ἀκαταστασίας ἐν τῷ κόσμῳ γενικώτερον καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἰδικώτερον. «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε· πάντα ἡμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω» (Α΄ Κορ. 16, 13-14) παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος.

Εἰς τήν ἱεράν ὄντως ἀποστολήν ἡμῶν ταύτην ἔχομεν συνεργούς καί συγκοινωνούς τούς σεβαστούς καί ἀγαπητούς ἡμῖν Ἁγιοταφῖτας Πατέρας καί ἀδελφούς, Ἀρχιερεῖς, ἱερομονάχους, διακόνους καί μοναχούς, μεθ’ ὧν, κατά τόν ἅγιον Θεοφόρον Ἰγνάτιον, «ἐν ὁμονοίᾳ Θεοῦ σπουδάζομεν πάντα πράσσειν, Προκαθημένου τοῦ Ἐπισκόπου εἰς τύπον Θεοῦ καί τῶν πρεσβυτέρων εἰς τύπον συνεδρίου τῶν ἀποστόλων καί τῶν διακόνων…. πεπιστευμένων διακονίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅς πρό αἰώνων παρά Πατρί ἦν καί ἐν τέλει ἐφάνη» (ΒΕΠ, Τόμ. Β΄. σελ. 269).

Ἐπ’ ἀληθείᾳ λέγομεν μετά τοῦ μεγάλου Παύλου, «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφ. 6, 12). Τήν ἀλήθειαν ταύτην μαρτυρεῖ ἐναργέστερα ἡ ἱερά ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, δηλονότι τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου τοῦ κλυδωνιζομένου ἀλλ’ οὐ καταποντιζομένου, ὑπό τῶν κυμάτων τοῦ ψεύδους καί τῆς συκοφαντίας.

Δεηθῶμεν τοῦ Θεοῦ Πατρός τῶν Φώτων, «ἵνα κατευθύνῃ τά διαβήματα ἡμῶν πρός ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ» διά πρεσβειῶν τῆς ὑπέρ Εὐλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου Πενταπόλεως. Ἡ δέ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐνισχύῃ ἡμᾶς ἐν τῇ διακονίᾳ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἀδιαψεύστων μαρτυρίων τῆς πίστεως ἡμῶν ὡς καί τῆς διαποιμάνσεως τοῦ εὐσεβοῦς Χριστεπωνύμου ποιμνίου ἡμῶν.

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τούς τιμήσαντας τήν ἑορτήν ταύτην, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν χάριν τοῦ Παναγίου Τάφου, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Χρῆστον Σοφιανόπουλον, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀλέξανδρον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμ. π. Θεόφιλον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ. κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ,  τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν  εἰς Ἰόππην,  τόν αἰδεσιμώτατον π. Χαράλαμπον Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν Ἐντιμότατον κ. Ἀμποῦ Ἀέτα ἐκπρόσωπον τῆς Κοινότητος Χωρίου τῶν Ποιμένων, τόν Ἀρχιμανδρίτην Νάρκισσον καί τόν π. Γιοῦσεφ Χόδαλη, ὁμιλήσαντας Ἡμῖν ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας, τόν Ἀρχιμανδρίτην Ἀριστόβουλον, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Μπερσέβα, τήν κα Ἀμῆρε Σούνα, ἐκ μέρους τῶν σχολείων τῆς Ἰορδανίας, τήν Σχολήν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς Ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου. 

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!

Τήν ἐν τῷ Πατριαρχείῳ δεξίωσιν ἠκολούθησε μεσημβρινή τράπεζα. 

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]

Τήν Δευτέραν 17^ην / 30^ήν καί τήν Τρίτην 18^ην / 31^ην Ὀκτωβρίου 2017, ὡλοκληρώθησαν αἱ ἐργασίαι τῆς «2ας Διεθνοῦς Διασκέψεως διά τόν Θρησκευτικόν καί Πολιτιστικόν Πλουραλισμόν καί τήν Εἰρηνικήν Συνύπαρξιν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν», διοργανουμένην εἰς Ἀθήνας ὑπό τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος.

Κατά τήν Διάσκεψιν ταύτην ἐξεφωνήθησαν ἐπίσης αἱ προσφωνήσεις τοῦ ἐξοχωτάτου Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν κ. Νικολάου Κοτζιᾶ,  τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Οὐγγαρίας, τοῦ Ὑπουργοῦ Ἀνεκτικότητος τῶν Ἡνωμένων Ἀραβικῶν Ἐμιράτων, τῆς Πρέσβεως τῆς Αὐστρίας εἰς τήν Ἑλλάδα, τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Κύπρου κ. Κασουλίδου, τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ. Θεοδώρου, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βολοκολόμσκ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας κ. Ἱλαρίωνος, τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Ἰσραήλ ραββίνου κ. Ρόζεν, τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Παλαιστίνης καί τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου εἰς τήν ἰδίαν Αὐτοῦ θέσιν εἰς τό πρόγραμμα.

Τήν μεσημβρίαν τῆς Δευτέρας, ὁ Μακαριώτατος  Ἀρχιεπίσκοπος  Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος παρέθεσε γεῦμα εἰς τούς προσκεκλημένους τῶν Ἐκκλησιῶν καί τάς συνοδείας αὐτῶν.

Αἱ ἐργασίαι τῆς Διασκέψεως ἐσυνεχίσθησαν τό ἀπόγευμα τῆς Δευτέρας.

Εἰς τό τέλος τῆς ἡμέρας καί ὥραν 8.00 ὁ Πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος κ. Ἀλέξης Τσίπρας παρέθεσε δεῖπνον δι᾽ ὅλους τούς μετέχοντας τῆς Διασκέψεως εἰς τό ἑστιατόριον τοῦ Μουσείου Ἀκροπόλεως.

Αἱ ἐργασίαι τῆς Διασκέψεως ἐσυνεχίσθησαν τήν Τρίτην, 18^ην/ 31^ην Ὀκτωβρίου 2017. Εἰς τό τέλος τούτων ἐξεφωνήθησαν καταληκτήριοι παρατηρήσεις ὑπό τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν κ. Νικολάου Κοτζιᾶ. Μετά ταύτας ἠκολούθησε ψήφισμα καί Δημοσιογραφική Συνέντευξις.

Τό ἑσπέρας τῆς ἡμέρας ταύτης, Τρίτης 31^ης Ὀκτωβρίου 2017 ἡ Α.Θ.Μ. ἀνεχώρησε ἀεροπορικῶς ἐξ Ἀθηνῶν δι᾽ Ἀγγλίαν. Περί τοῦ ταξιδίου τούτου θά ἀναρτηθοῦν λεπτομέρειαι προσεχῶς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

https://www.youtube.com/embed/sAv4p8IwclA

Ἀπό Κυριακῆς, 16^ης /29^ης ἕως Τρίτης 18^ης /31^ης Ὀκτωβρίου 2017, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος συμμετέχει ὡς προσκεκλημένος εἰς τήν «2αν Διεθνῆ Διάσκεψιν τῶν Ἀθηνῶν διά τόν Θρησκευτικόν καί Πολιτιστικόν Πλουραλισμόν καί τήν Εἰρηνικήν Συνύπαρξιν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν», διοργανουμένην ὑπό τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος.

Εἰς τήν Διάσκεψιν ταύτην ὁ Μακαριώτατος συνοδεύετο    ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἐξάρχου Ἀθηνῶν ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Δαμιανοῦ.

Κατά τήν ἄφιξιν τοῦ Μακαριωτάτου διά τῶν Ἰσραηλινῶν ἀερογραμμῶν τῆς El Al εἰς τό ἀεροδρόμιον «Ἐλευθέριος Βενιζέλος» ὑπεδέχθη Αὐτόν ὁ ἐν Ἀθήναις Ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου Ἀρχιμανδρίτης Δαμιανός καί ἐκπρόσωποι τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος.

Τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν τῆς Διασκέψεως τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας 17^ης / 29^ης Ὀκτωβρίου 2017 ἐκήρυξεν ὁ Ἐξοχώτατος Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Προκόπιος Παυλόπουλος, καλωσορίζων τά μέλη τῆς Διασκέψεως καί ὑπογραμμίζων ὅτι τό φαινόμενον συγκρούσεως τῶν πολιτισμῶν δύναται νά ἀντιμετωπισθῇ καί ὑπερβαθῇ εἰς τήν εὐλογημένην χώραν τῆς Ἑλλάδος, εἰς τήν ὁποίαν ἐγεννήθησαν αἱ πνευματικαί ἀξίαι τῆς δημοκρατίας καί τοῦ πολιτισμοῦ. Ἐπίκεντρον τοῦ πολιτισμοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, φορεύς τῶν Ἀξιῶν καί ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.

Εἰς τό πλαίσιον τῆς Διεθνοῦς Διασκέψεως ταύτης προσεφώνησε ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὡς ἕπεται ἀγγλιστί, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον:

https://en.jerusalem-patriarchate.info/2017/10/30/35549

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]

Τήν Δευτέραν, 10^ην / 23^ην  Ὀκτωβρίου 2017, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος ἐπεσκέφθη εἰς τό Βατικανόν τήν Αὐτοῦ Ἁγιότητα τόν Πάπαν Ρώμης κ. Φραγκῖσκον.

Συνοδοί τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τήν ἐπίσκεψιν ταύτην ἦτο ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί ὁ Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος.

Κατά τήν ἄφιξιν αὐτοῦ εἰς τό ἀεροδρόμιον τῆς Ρώμης τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς, 9^ης / 22ας Ὀκτωβρίου 2017, ὑπεδέχθησαν τόν Μακαριώτατον ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος κ. Brian Fahrelli καί ὁ π. Ἀνδρέας Palmieri.

         Εἰς τήν συνάντησιν ταύτην ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἐνημέρωσε τήν  Αὐτοῦ Ἁγιότητα τόν Πάπαν περί τοῦ προσφάτου προβλήματος τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας γῆς, προκληθέντος ἐκ δύο ζητημάτων, ἤτοι ἐκ τοῦ προταθέντος ὑπό 40 μελῶν τοῦ Ἰσραηλινοῦ Κοινοβουλίου σχεδίου νόμου, τό ὁποῖον ἐάν ψηφισθῇ, θά ἀφαιρέσῃ ἀπό τάς ᾽Εκκλησίας τό δικαίωμα νά διαχειρίζωνται ἐλευθέρως τάς γαίας αὐτῶν καί ἐκ τῆς προσφάτου ἀποφάσεως τοῦ Ἰσραηλινοῦ Περιφεριακοῦ δικαστηρίου τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία ἔδωσε κῦρος εἰς τάς ἄνευ ἐγκρίσεως καί παρανόμους συμφωνίας, ἀφορῶσας εἰς τήν ἰδιοκησίαν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαυΐδ (Jaffa Gate).

          Ὁ Μακαριώτατος ἐζήτησε τήν συμπαράστασιν τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ Πάπα εἰς τάς προσπαθείας ἐπιλύσεως τῶν ὡς ἄνω ἀναφερθέντων ζητημάτων καί τῆς διατηρήσεως τοῦ Kαθεστῶτος (Status  Quo) ἰδίᾳ εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον ἀνέκαθεν ἐγγυᾶται τά δικαιώματα καί τάς συνηθείας τῆς Ἑβραϊκῆς, Χριστιανικῆς καί Μουσουλμανικῆς συνοικίας εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν.

     Τό θέμα ἐξηγεῖται ἐν λεπτομερείᾳ εἰς τήν προσφώνησιν τοῦ Μακαριωτάτου ἀγγλιστί, ἴδε:

https://en.jerusalem-patriarchate.info/2017/10/23/35398

          Ὁ Πάπας Φραγκῖσκος ἤκουσε μετά προσοχῆς τό ἐκτεθέν Αὐτῷ ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου πρόβλημα καί ἐξέφρασε τήν ἄποψιν ὅτι τό Status Quo τῆς Ἱερουσαλήμ πρέπει ὁπωσδήποτε νά προστατευθῇ καί νά διατηρηθῇ

          Αἱ θέσεις αὗται τῆς Αὑτοῦ Ἁγιότητος τοῦ Πάπα Φραγκίσκου ἐκτίθενται λεπτομερέστερον εἰς τήν κάτωθι προσφώνησιν Αὐτοῦ, ἔχουσαν ἀγγλιστί ὡς ἕπεται, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον:

https://en.jerusalem-patriarchate.info/2017/10/23/35400

          Ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος ηὐχαρίστησε τόν Ἁγιώτατον Πάπαν Φραγκῖσκον καί ηὐχήθη Αὐτῷ τήν εὐλογίαν τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς τήν ἐξάσκησιν τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου Αὐτοῦ ὡς Ἀρχηγοῦ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐπιδίδων Αὐτῷ ἀντίγραφον Βυζαντινῆς εἰκόνος τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.

          Τό πρόβλημα τοῦτο, τό ὁποῖον ἀπασχολεῖ ὄχι μόνον τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ἀλλά καί ὅλας τάς Χριστιανικάς Ἐκκλησίας τῆς Ἱερουσαλήμ ἐξέθεσε μετ’ ἀκριβείας καί λεπτομερείας ὁ Μακαριώτατος καί εἰς συναντήσεις, τάς ὁποίας εἶχε κατά τάς ἡμέρας τῆς παραμονῆς Αὐτοῦ εἰς Ρώμην, ὡς εἰς τήν συνάντησιν Αὐτοῦ μετά τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Gallagher, Γραμματέως διά τάς Σχέσεις μετά Κρατῶν, μετά τοῦ Καρδιναλίου Koch, Προέδρου τοῦ Ποντιφικοῦ Ἰνστιτούτου διά τήν προώθησιν τῆς Χριστιανικῆς Ἑνότητος, τοῦ Καρδιναλίου Tauran, Προέδρου τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διά τόν  Διαχριστιανικόν Διάλογον καί μετά τοῦ Σεβασμιωτάτου Καρδιναλίου Parolin, Πρωθυπουργοῦ.

          Εὐχαριστῶν διά τάς συναντήσεις ταύτας ὁ Μακαριώτατος, ὡς καί διά τήν φιλοξενίαν, τήν ὁποίαν ἐδέχθη εἰς τό ἐν Βατικανῷ ξενοδοχεῖον “Domus Sanctae Marthae”, ἐν ᾧ καί παρετέθη Αὐτῷ τράπεζα ὑπό τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, ἀνεχώρησε τήν πρωΐαν τῆς Τετάρτης, 12ης / 25ης Ὀκτωβρίου 2017, διά τήν  Ἱερουσαλήμ.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]

Τήν Πέμπτην, 28^ην Ἰουλίου / 10^ην Αὐγούστου 2017, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου τοῦ νέου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας καταγομένου, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν ἁγίων Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοζεβιτῶν, εἰς τήν ὁποίαν οὗτος ἠσκήθη καί ὁσιακῶς ἐτελειώθη.

Τόν ἅγιον τοῦτον κατέταξεν εἰς τό Ἁγιολόγιον αὐτοῦ τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων τό σωτήριον ἔτος 2015.

Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς μετανοίας αὐτοῦ καί πρός τιμήν αὐτοῦ προεξῆρξεν ἀγρυπνίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀρξαμένης ἀφ᾽ ἑσπέρας καί τελειωθείσης διά θείας Λειτουργίας τήν ἐῴαν τῆς Πέμπτης.

Ἅμα τῇ ἐνάρξει ὁ ἡγούμενος π. Κωνσταντῖνος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον οὕτως:

«Ἀσκητήν τῶν σπηλαίων Χορράθ τιμήσωμεν,
θαυματουργόν Ίωάννην, νεολαμπῆ Χοζεβᾶ,
τῆς Μονῆς φωστῆρα ἄρτι ἀνατείλαντα…»

“Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, μετά τῆς Τιμίας Ὑμῶν Συνοδείας,

Ἐν μέσῳ τοῦ θερινοῦ πυρός τῶν ὑψηλῶν θερμοκρασιῶν, ἐν μέσῳ πυρικαύστων βράχων καί φλογερῶν ἀμμολόφων, ὄασιν δροσιᾶς ἀποτελεῖ ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου! Τόν ὁποῖον, ἀπολύτως εἰκονίζει ὁ Ἀββάς Βαρσανούφιος, εἷς ἐκ τῶν μεγάλων Ἀσκητῶν τοῦ 6^ου αἰῶνος, ὅταν γράφει:

«Ὅπως λοιπόν ἐνήργησεν ὁ Κύριος μέσω τῶν πρώτων [δηλαδή τῶν Ἀποστόλων Του] … ἔτσι μπορεῖ καί μέσω τῶν τωρινῶν [δηλαδή τῶν Αγίων Του] … διότι γνωρίζω κάποιον δοῦλο τοῦ Θεοῦ στή γενεά μας, σ’ αὐτό τόν καιρό καί στόν εὐλογημένο αὐτό τόπο, ὁ ὁποῖος νεκρούς μπορεῖ ν’ ἀνασταίνει εἰς τό ὄνομα τοῦ Δεσπότου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δαίμονες νά διώχνει καί ἀσθένειες ἀνίατες νά θεραπεύει καί θαύματα ἄλλα νά κάνει … Διότι τό πλοῖο ἀντιπαρῆλθε τίς τρικυμίες, ὁ στρατιώτης τούς πολέμους, ὁ κυβερνήτης τήν κακοκαιρία, ὁ γεωργός τόν καταστροφικό καιρό, ό ἔμπορος τούς ληστές καί ὁ μοναχός ἐτελειώθη στή μόνωση…» φιλοκαλία των

ΝΗΠΤΙΚΩΝ καί ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ, ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΥ καί ΙΩΑΝΝΟΤ ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ, Απόκριση ΡΠΕ’ σ.390.

 Μακαριώτατε,

Δραττόμεθα τῆς εὐκαιρίας ὅπως εὐχαριστήσωμεν Ὑμᾶς ἐκ βάθους καρδίας, διά τήν ἔκδηλον στοργήν καί Πατρικήν ἀγάπην πρός τήν ἱστορικήν Λαύραν τοῦ Χοζεβᾶ, διότι – διά τοῦ ἀνυστάκτου ἐνδιαφέροντος καί τῶν συντονισμένων ἐνεργειῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος – ἡ Μονή μας, δεινῶς χειμαζομένη ἐπί διετίαν ἐλλείψει ὕδατος, συνεδέθη προσφάτως μέ τήν Ἑταιρεῖαν Ὑδρεύσεως «Μεκορότ». Θερμῶς εὐχαριστοῦμεν ἐπίσης καί ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς παράγοντας, οἱ ὁποῖοι συνήργησαν καί τά μάλα ἐκοπίασαν διά τήν, ἐν μέσω τῆς ἐρήμου τῆς Ἰουδαίας παροχήν τοῦ πολυτίμου ὕδατος, ἡ ὁποία κυριολεκτικῶς μᾶς ἀνέψυξε! Καί κατά τό Γραφικόν:

«ὅς γάρ ἄν ποτίσῃ ὑμᾶς ποτήριον ὕδατος ἐν τῷ ὀνόματί μου… οὐ μή απολέσῃ τόν μισθόν αὐτοῦ»! Μάρκ. 9,41-42.

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Υἱϊκῶς καί εὐγνωμόνως, καλωσορίζομεν Ὑμᾶς!”

ὡσαύτως ὁ Μακαριώτατος καί προσεφώνησε τόν ἡγούμενον π. Κωνσταντῖνον οὕτως:

“Ὁσιολογιώτατε καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς Πάτερ Κωνσταντῖνε,

 Ἡ ὀσμή τῆς εὐωδίας τῆς πνευματικῆς τοῦ Ἱεροῦ τούτου τόπου τοῦ Χοζεβᾶ περισυνήγαγε πάντας ἡμᾶς εἰς τήν ὄντως πνευματικήν ὄασιν τοῦ Χειμάρρου Χορράθ, ἵνα τιμήσωμεν τόν ὅσιον ἐν τῷ χορῷ τῶν ὁσίων καταταγέντα Ἰωάννην τόν Νέον τόν ἐκ Ρουμανίας προερχόμενον.

 Ἡ τιμή τῆς μνήμης τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἀντίδωρον ἐλαχιστότατον τῆς ἀφάτου φιλανθρωπίας καί δωρεᾶς τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ εἰς τούς ταπεινούς καί ἀναξίους διακόνους καί λειτουργούς Αὐτοῦ, ἀλλά καί ἅπαν τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

 Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι οἱ ἅγιοι καί ὅσιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλονότι οἱ δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ φωτεινοί φάροι, οἱ ὁποῖοι μᾶς κατευθύνουν ἐν μέσῳ τοῦ πελάγους τῶν τρικυμιῶν καί τῆς σκοτομαίνης εἰς λιμένας ἀσφαλεῖς, εἰς λιμένας σωτηρίας, εἰς λιμένας, ὅπου καταυγάζονται ἀπό τό ἀπρόσιτον φῶς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Τό δέ ἀπρόσιτον τοῦτο φῶς δέν εἶναι ἄϋλον ἀλλ᾽ οὔτε καί ἡλιακόν, ἀλλ εἶναι τό φῶς τό διαλάμπον ἐκ τῶν ἀφθάρτων λειψάνων τῶν ἁγίων. Τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι σύσσωμοι καί σύναιμοι γενόμενοι τοῦ ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας καί Θεοτόκου σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ, μαρτυροῦν καί καταγγέλλουν τήν δόξαν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Μαρτυροῦν καί καταγγέλλουν τό μεγαλεῖον τῆς Δημιουργίας. Ἅμα δέ κηρύττουν ὅτι ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, δηλονότι τό κράτος τοῦ Διαβόλου κατεπατήθη διά τῆς ἐκ τῶν νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Εἰς τόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ συνετάφησαν πάντες οἱ ἅγιοι, ὧν εἷς καί ὁ ὅσιος ἡμῶν Πατήρ Ἰωάννης, ἀλλά καί εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ συνανέστησαν.

Δεῦτε λοιπόν καί ἡμεῖς μετά φόβου Θεοῦ ἀλλά καί πίστεως προσέλθωμεν εἰς τόν καλέσαντα ἡμᾶς τούς ἀχρείους Ὅσιον Πατέρα Ἰωάννην, ἵνα τελέσωμεν τήν ἑόρτιον πανήγυριν καί δοξάσωμεν τόν δοξάζοντα τούς ἁγίους Αὐτοῦ. Ἀμήν.

Ἡ Ἱερά Ἀγρυπνία ἐτελέσθη ἐν συνεχείᾳ τῇ συλλειτουργίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ψαλλόντων τριῶν Ἱεροψαλτῶν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τοῦ κ. Λεωνίδου Δοῦκα, Πρωτοψάλτου καί καθηγητοῦ Βυζαντινῆς Μουσικῆς τοῦ Ἱεροῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἰλίου, τοῦ κ. Γρηγορίου Ζάρκου, Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Πειραιῶς καί τοῦ κ. Χρήστου Σταύρου Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς καί μετέχοντος ἐκκλησιάσματος ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας, Ρουμανίας καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων.

Πρός τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα οὕτως ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος, πάντα τά θελήματα αὐτοῦ ἐν αὐτοῖς». [Ὁ Κύριος ἔκαμε ἀξίους θαυμασμοῦ τούς ἁγίους τούς ἐν τῇ γῇ καί ὅλαι αἱ ἀρέσκειαι καί εὐαρέσκειαί Του εὑρίσκονται εἰς αὐτούς], λέγει ὁ προφητάναξ Δαυΐδ.

 Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί Πατέρες,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ,

 Τό ἐξαίρετον ἐγκαλλώπισμα τῆς Ἁγιογραφικῆς Γῆς τῆς Παλαιστίνης, ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ νέος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τοῖς ἐρημικοῖς σκηνώμασιν αὐτοῦ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἐτήσιον ἱεράν μνήμην αὐτοῦ.

 Ἀποτελεῖ δέ ἀξαίρετον ἐγκαλλώπισμα ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, διότι, ὤ τοῦ θαύματος! Ὁ φθαρτός ἄνθρωπος ἀφθαρσίαν ἐνδέδυται καί ὁ ἐπίγειος ἄνθρωπος οὐράνιος ἀναδείκνυται. Τοῦτο περιτράνως μαρτυρεῖ τό ἱερόν καί ἄφθαρτον αὐτοῦ σκήνωμα, τό εὐωδιάζον «ὀσμήν εὐωδίας, θυσίαν δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ», (Φιλιπ. 4,18) καί ἡμῖν τοῖς πίστει προσιοῦσι αὐτῷ, χαριζόμενον «χαρίσματα ἰαμάτων» (Α᾽ Κορ. 12,9).

 Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἑρμηνεύων τούς Δαυϊδικούς λόγους «Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος» (Ψαλμ. 15,3) λέγει. Ἁγίους καλεῖ ὁ Δαυΐδ ὅσους ἡγιάσθησαν διά τοῦ ἁγίου Πνεύματος, γῆν δέ Χριστοῦ τήν Ἐκκλησίαν. Εἰς αὐτούς, «ἐν αὐτοῖς», εἰς τούς εὑρισκομένους ἐν τῇ γῇ τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῇ Ἐκκλησίᾳ ἔκανε γνωστόν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός διά τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Προσέτι δέ, οἱ ἅγιοι, ἔχοντες εἰς τόν οὐρανόν τήν πατρίδα, ζοῦν εἰς τήν χώραν τοῦ Θεοῦ, ἔστω καί ἄν εὑρίσκωνται ἀκόμη εἰς αὐτήν τήν γῆν». «Ἐν οὐρανῷ οἱ ἅγιοι τό πολίτευμα ἔχοντες, ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ [τοῦ Κυρίου] διατρίβουσι, κἄν ἐν ταύτῃ ὦσιν ἔτι τῇ γῇ».

 Ἄς ἀκούσωμεν καί τοῦ θείου Παύλου, λέγοντος: «Ἀδελφοί, ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, Ὅς μετασχηματίσει τό σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τό γενέσθαι αὐτό τό σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης Αὐτοῦ κατά τήν ἐνέργειαν τοῦ δύνασθαι Αὐτόν καί ὑποτάξαι Αὐτῷ τά πάντα», (Φιλιπ. 3,20).

 Οὗτοι δέ [οἱ ἅγιοι] ἁγιάζονται κατά μετοχήν, (ΕΠΕ, Κατά Εὐνομίου, 3).

Σχολιάζοντες τούς Παυλείους λόγους τούτους: «Ὅς μετασχηματίσει τό σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τό γενέσθαι αὐτό σύμμορφον τῆς δόξης Αὐτοῦ [τοῦ Χριστοῦ], (Φιλιπ. 3,21), ὁ μέν Ζιγαβηνός λέγει: «Μετασχηματισμόν … τήν ἀπό φθαρτοῦ μεταβολήν εἰς τό ἄφθαρτον καί τήν ἀπό τοῦ ἀδόξου εἰς τό ἔνδοξον» σημαίνει. Ὁ δέ Θεοδώρητος Κύρου λέγει «Σύμμορφον δέ τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ [τοῦ Χριστοῦ] τό ἡμέτερον ἔφη γεγενῆσθαι σῶμα, οὐ κατά τήν ποσότητα τῆς δόξης, ἀλλά κατά τήν ποιότητα. Φωτοειδές γάρ ἔσται καί τοῦτο».

 Αὐτόν τοῦτον ἀκριβῶς τόν «μετασχηματισμόν τοῦ σώματος», δηλονότι τήν ἀπό φθαρτοῦ μεταβολήν εἰς τό ἄφθαρτον ἐπέτυχε διά τοῦ ἀσκητικοῦ αὐτοῦ ἀγῶνος ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, τῇ δυνάμει βεβαίως καί ἐνεργείᾳ τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θειότατος Ἰωάννης παρέστησεν ἑαυτόν τέλειον ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ (Κολοσ. 1,28) κατά τήν νουθεσίαν καί διδασκαλίαν τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος. Ὅσοι δέ ἀνήκουν πράγματι εἰς τόν Χριστόν, ἐνέκρωσαν τόν σαρκικόν ἄνθρωπον μέ τά πάθη καί τάς ἐπιθυμίας του, «Οἱ δέ τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις», (Γαλ. 5,24).

 Εἰς τοῦτο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλεῖ πάντας ἡμᾶς τούς τιμῶντας τήν μνήμην αὐτοῦ ὁ Ὅσιος καί θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης «εἰς τό μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ», (Ἑβρ. 12,10). Καί τοῦτο διότι γέγραπται, «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἅγιος ἐγώ εἰμί» (Α᾽ Πέτρ. 1,16), λέγει Κύριος.

 Εἰ τό ἐρώτημα, πῶς οἱ ἅγιοι μετέχουν τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ; ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς μᾶς προτρέπει νά ἀκούσωμεν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου λέγοντος: «Ὅπως ὁ σίδηρος, ὅταν εὑρίσκηται μέσα εἰς τήν φωτιάν, τήν ἰδιότητα τοῦ σιδήρου δέν τήν καύει, ἀφ᾽ οὗ πυρωθῇ ὅμως μέ τήν ἰσχυροτάτην ἐπαφήν μέ τήν φωτιάν καί προσλάβῃ ὅλην τήν φύσιν τῆς φωτιᾶς, μεταβάλλεται πρός τήν φωτιάν καί κατά τό χρῶμα καί κατά τήν ἐνέργειαν, ἔτσι καί οἱ ἅγιες δυνάμεις ἀπό τήν ἐπικοινωνίαν μέ τόν ἐκ φύσεως ἅγιον, ἀποκτοῦν τόν ἁγιασμόν, ὁ ὁποῖος διήκει δι᾽ ὅλης τῆς ὑποστάσεως των καί ταυτίζεται πρός τήν φύσιν των. Ἡ διαφορά των [τῶν ἁγίων] πρός τό ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ὅτι Ἐκεῖνο μέν εἶναι ἐκ φύσεως Ἅγιον, αὐτοί δέ [οἱ ἅγιοι], ἁγιάζονται κατά μετοχήν», (ΕΠΕ, Τόμ. 10, Κατά Εὐνομίου 3).

 Ἡ σημερινή ἑόρτιος μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ νέου, τοῦ καί διαδόχου ἀναδειχθέντος, τῶν ἐν τῇ ἁγίᾳ γῇ, δηλονότι τῇ Ὀρθοδόξῳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ διαλαμψάντων ἁγίων γενικώτερον καί τῶν ἐν σπηλαίοις τῆς μάνδρας τοῦ Χοζεβᾶ παρά τῷ χειμάρρω Χορράθ εἰδικώτερον, ἀποτελεῖ ζῶσαν καί ἀδιάψευστον μαρτυρίαν ὅτι ζῇ Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν σαρκωθείς ἐκ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας καί ὑπό Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἐν τῷ Ἰορδάνῃ βαπτισθείς τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὅτι Αὐτῷ πρέπει ἡ δόξα σύν τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

 Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε μοναστηριακή τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἀνακαινιστοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου καί τῆς συνοδείας αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/kRIapfOZ1LA

ngg_shortcode_3_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]

Τήν Κυριακήν, 29^ην Μαΐου, ἡμέραν μνήμης τῆς ἁγίας μάρτυρος Θεοδοσίας τῆς Παρθένου, συμφώνως προς τόν ἀκίνητον κύκλον ἑορτῶν καί ἡμέραν μνήμης τῆς πτώσεως τῆς Πόλεως καί 11^ην Ἰουνίου, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, συμφώνως προς τόν κινητόν κύκλον τῶν ἑορτῶν τοῦ Πεντηκοσταρίου ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων, καρποῦ τῆς ἐπινεύσεως τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος, εἰς τό ἐντός τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σεϊδανάγιας παρεκκλήσιον αὐτῶν.

Τῆς πανηγυρικῆς θείας Λειτουργίας ταύτης προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, ὁ ὁποῖος καί ἐκήρυξε εἰς τούς πληρώσαντας τό παρεκκλήσιον πιστούς τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

Με την Κυριακή των Αγίων Πάντων, κατακλείεται ο κινητός κύκλος των εορτών, που άρχισε από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου. Στο κατανυκτικό Τριώδιο και στο χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο μάς παρουσίασε η Εκκλησία όλο το έργο της θείας Οικονομίας, με κέντρο την μεγάλη εορτή του Πάσχα. Είδαμε την πτώση των πρωτοπλάστων και την ανόρθωση του γένους μας διά της Αναστάσεως του Χριστού. Χαιρετίσαμε την έλευση του Παρακλήτου στον κόσμο και πανηγυρίσαμε τη γέννηση του νέου λαού του Θεού, τον εγκαινισμό και την έκχυση του Αγίου Πνεύματος, «επί πάσαν σάρκα».

 Σε στενό σύνδεσμο με την εορτή αυτή ευρίσκεται η παρούσα εορτή, η σφραγίς και το τέλος της μεγάλης εορταστικής περιόδου. Έρχεται δηλαδή ως απόδειξις του έργου της Εκκλησίας, της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο. Γιατί μας παρουσιάζει τους καρπούς της σποράς εκείνης, το θερισμό των λευκών χωρών που εστάλησαν να θερίσουν οι απόστολοι. Και όπως παρατηρεί πολύ ωραία ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάριο της ημέρας: οι Θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν την εορτή αυτή μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος για να δείξουν ότι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος διά των αποστόλων επέτυχε να αγιάσει και να σοφίσει το ανθρώπινο φύραμα και να αποκαταστήσει τους ανθρώπους στην θέση των αγγέλων διά του Ιησού Χριστού, είτε με την προσφορά του μαρτυρικού αίματος, είτε με την ενάρετο πολιτεία και διαγωγή των. Και έργο υπερφυσικό διαπράττεται. Κατεβαίνει το Πνεύμα, ο Θεός, και ανεβαίνει ο χους, ο άνθρωπος. Ανεβάζει ο Λόγος του Θεού την θεωθείσα σάρκα και έλκει μαζί της και εκείνους που θέλουν να πράξουν έργα συνδιαλλαγής με τον Θεό. Οι πριν αποξενωμένοι από τον Θεό, ενώνονται με τον Θεό και γίνονται φίλοι του. Τα έθνη προσφέρουν την απαρχή των, τους Αγίους Πάντας.

Αλλά και δεύτερος λόγος προεκάλεσε την σύσταση της συλλογικής αυτής εορτής. Πολλοί Άγιοι είναι γνωστοί και τιμώνται με εορτές και πανηγύρεις από την Εκκλησία. Και σε πολλούς όμως άλλους εσκήνωσε το Πνεύμα το Άγιον και τους καθηγίασε. Έμειναν όμως άγνωστοι και αφανείς. Αυτούς λοιπόν τους αγνώστους της Αγίους τιμά σήμερα η Εκκλησία, όσους «κατά Χριστόν επολιτεύσαντο εν Ινδοίς και Αιγυπτίοις και Άραψι κα Μεσοποταμία τε και Φρυγία και τοις άνωθεν του Ευξείνου έτι δε και εν πάση τη Εσπερία άχρι και αυτών των Βρεταννικών νήσων, απλώς ειπείν, εν Ανατολή και Δύσει».

Και ένας τρίτος λόγος προβάλλεται από τον συναξαριστή. Όλοι οι Άγιοι, όσοι χωριστά τιμώνται, θα ήταν επιβεβλημένο να συναθροισθούν σε μία κοινή εορτή, για να δειχθεί με αυτόν τον τρόπο, ότι όλοι μαζί για έναν Χριστό αγωνίσθηκαν, σε ένα κοινό στάδιο, το στάδιο της Χριστιανικής αρετής έτρεξαν, ενός Θεού δούλοι ήσαν και από αυτόν αξίως έλαβαν τους στεφάνους της νίκης. Για να είναι έτσι η κοινή εορτή κοινή παρόρμησις στους πιστούς, που πιστεύουν στον ίδιο Χριστό και είναι δούλοι του ιδίου Θεού και αγωνίζονται όπως και όλοι εκείνοι στον στίβο του αθλήματος της κατά Χριστόν πολιτείας. Παρόρμησις, αλλά και βεβαία ελπίς ότι την δόξα εκείνων θα κατακτήσουν και οι σημερινοί αγωνισταί και στον χορό εκείνων θα συναριθμηθούν και εκείνοι, που βαστάζουν σήμερα «το βάρος και τον καύσωνα» (Ματ. 20:12). Ότι η εορτή αυτή θα είναι αύριο και δική μας εορτή, όταν η χάρις του Θεού ευδοκήσει να μας καλέσει στον μακάριο κόσμο της θριαμβευούσης στον ουρανό Εκκλησίας. Γιατί με την ελπίδα αυτή ζουν τα τέκνα της Εκκλησίας ότι και αυτά που ακούουν σήμερα το «Τη σήμερον ημέρα, Κυριακή μετά την Πεντηκοστήν, την των απανταχού της οικουμένης εν Ασία, Λιβύη, και Ευρώπη, Βορρά τε και Νότω, Αγίων Πάντων εορτήν εορτάζωμεν» κάποτε θα συνεορτάζουν και θα συνεορτάζωνται μαζί με αυτούς.

«Του Κυρίου μου πάντας υμνώ τους φίλους, ει τις δε μέλλων εις τους πάντας εισίτω».

Η εορτή όμως αρχικώς δεν είχε τόσο ευρύ περιεχόμενο. Ήταν εορτή μόνο πάντων των μαρτύρων. Ήδη κατά τον Δ΄αιώνα έχομε λόγο του ιερού Χρυσοστόμου στην εορτή αυτή. Και το Τυπικό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινουπόλεως κατά τον Ι΄αιώνα προβλέπει σύναξι και παννυχίδα στην Μεγάλη Εκκλησία και στον Ναό των Αγίων Μαρτύρων, που έκειτο πλησίον του Ναού των Αγίων Αποστόλων. Η εορτή τιτλοφορείται «των Αγίων Πάντων», αλλά το συναξάριο της ημέρας προσδιορίζει ότι επιτελείται η μνήμη «των αυτών αγίων και καλλινίκων μαρτύρων των εν πάση τη οικουμένη κατά διαφόρους καιρούς μαρτυρησάντων υπέρ του ονόματος του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». Αν η πληροφορία του Ξανθόπουλου είναι ακριβής, η εορτή των Αγίων Πάντων εθεσπίσθη επί Λέοντος του Σοφού, όταν αυτός έκτισε Ναό και ήθελε να τον τιμήση επ’ ονόματι της συζύγου του Θεοφανούς, που ευηρέστησε «κατ’ άκρον τω Θεώ». Του υπεδείχθη όμως, ότι δεν θα ήτο φρόνιμο να ανατεθεί ο Ναός σε γυναίκα, έστω και Αγία, που απέθανε όμως προ ολίγου και δεν της έδωσε ακόμη ο χρόνος «το τίμιον και σεβάσμιον». Ο βασιλεύς επείσθη και ανέθεσε τον Ναό στην τιμή των «απανταχού της Γης πάντων Αγίων ειπών «Ει και Θεοφανώ Αγία, μετά τούτων πάντων συναριθμείσθω».

Όπως όμως και αν προήλθε η αρχή της νέας εορτής με το γενικό περιεχόμενο, όχι δηλαδή μόνο των μαρτύρων αλλά και όλων των Αγίων, η επέκτασίς της ήταν πολύ επιτυχής. Μάρτυρες του Χριστού δεν είναι μόνο εκείνοι που έχυσαν το αίμα των για την πίστη του Χριστού και έδωσαν έτσι την σφραγίδα στην πίστη και στην μαρτυρία των. Μάρτυρες είναι όλοι όσοι αγωνίσθηκαν στον αγώνα της Χριστιανικής ζωής και εβάστασαν με καρτερία τον σταυρό του Χριστού στον κόσμο αυτόν. Αυτοί που εμαρτύρησαν δια Χριστόν το καθημερινό μαρτύριο της συνειδήσεως. Οι ομολογηταί, που ομολόγησαν την καλή ομολογία «ενώπιον εθνών τε και βασιλέων». Οι ιεράρχαι, που εποίμαναν θεοφιλώς το ποίμνιο του Χριστού και εστήριξαν την ορθή πίστη. Οι όσιοι και οι ασκηταί, που εσταύρωσαν την σάρκα «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις». Οι άνθρωποι του κόσμου που έζησαν στην Γη των πειρασμών και των δοκιμασιών, αλλά που «επολιτεύοντο» σαν να βρισκόταν στον ουρανό. Και μαζί με αυτούς οι προφήται, οι δίκαιοι, και οι προπάτορες της Παλαιάς Διαθήκης, που έζησαν κατά νόμον και «εμαρτυρήθησαν δια της πίστεως» περιμένοντες την επαγγελίαν. Και εξαιρέτως η Αγίων Αγία, η Υπεραγία Παρθένος και μητέρα του Χριστού, η Θεοτόκος Μαρία.

Τιμώμεν σήμερον διά της παρούσης εορτής, προτιθέμενοι τον βίον αυτών αρετής παράδειγμα και παρακαλούντες αυτούς ίνα πρεσβεύωσιν υπέρ ημών προς τον Θεόν. Ου η Χάρις και το άπειρον έλεος είη μετά πάντων ημών. Αμήν.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας ἐπεσκέφθη διά προσκύνησιν το Ἱερόν Παρεκκλήσιον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν, καθώς και ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρῆστος Σοφιανόπουλος.

Τήν Πατριαρχικήν, Ἀρχιερατικήν καί Προξενικήν συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη πλουσιοπαρόχως ἡ καλῶς διατηροῦσα τά τῆς Μονῆς καί ἀνακαινίζουσα ταύτην ὁσιολογιωτάτη καθηγουμένη μοναχή Σεραφείμα εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

httpv://youtu.be/2mJ3R7bqgpA

ngg_shortcode_4_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″] 

Τήν Δευτέραν, 23^ην Μαΐου / 5^ην Ἰουνίου 2017, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τήν ἐν τῇ Δυτικῇ Ἱερουσαλήμ πλησίον της Νέας Πύλης εὑρισκομένην Πνευματικήν Ἀποστολήν (Missia) καί εἰς τόν Ἱερόν Ναόν αὐτῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας.

Τῆς πανηγυρικῆς θείας Λειτουργίας ταύτης ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὡς προσκεκλημένος τῆς ἐν λόγῳ ἀντιπροσωπείας, εὑρισκομένης εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου συνελειτούργησαν οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου, Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος Γέρων Ἀρχιγραμματεύς, Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφῖται Ἱερομόναχοι ὡς ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Στέφανος, Ἀραβόφωνοι Πρεσβύτεροι ὡς ὁ π. Ἰωσήφ καί ὁ π. Παῦλος ἐκ Μπετζάλλας καί Ρωσόφωνοι ὡς ὁ π. Νικόλαος, ὁ Προϊστάμενος τῆς Ἀποστολῆς ταύτης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀλέξανδρος καί ὁ βοηθός αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτης π. Λεόντιος καί ἄλλοι Ἱερομόναχοι καί Πρεσβύτεροι τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας καί οἱ Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος καί διάκονος π. Ἀναστάσιος καί διάκονοι τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας.

Εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν μετέσχεν ἐκκλησίασμα ἐκ Ρωσοφώνων Ὀρθοδόξων κατοίκων τῆς Ἱερουσαλήμ, ὑπαγομένων εἰς τήν ποιμαντικήν εὐθύνην τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί ἐκ προσκυνητῶν ἐκ Ρωσίας καί ἐξ Ἀραβοφώνων Ὀρθοδόξων.

Εἰς τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν, και Πνεύματος ἐπιδημίαν, καί προθεσμίαν ἐπαγγελίας, καί ἐλπίδος συμπλήρωσιν· καί τό μυστήριον ὅσον; ὡς μέγα τε καί σεβάσμιον! Διό βοῶμέν σοι· Δημιουργέ τοῦ παντός Κύριε, δόξα σοι» ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος διά στόματος τοῦ μελῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα πάτερ Ἀλέξανδρε, ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν ἐν Ἱεροσολύμοις,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

Ὁ ἐν δόξῃ ἀναληφθείς ἀφ’ ἡμῶν εἰς τούς οὐρανούς καί ἐν δεξιᾷ καθίσας τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, τό τε θεῖον καί ἅγιον καί ὁμοούσιον καί ὁμοδύναμον καί ὁμόδοξον καί συναΐδιον Πνεῦμα καταπέμψας ἐπί τούς ἁγίους αὐτοῦ μαθητάς καί Ἀποστόλους, συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἐπωνύμῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος περικαλλεῖ τούτῳ Ναῷ, ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν ἑορτήν τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς καί δή τήν τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐπιδημίαν, δηλονότι τήν ἔλευσιν αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον.

Ἡ ἀποστολή τοῦ Παρακλήτου, δηλαδή τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀποτελοῦσε ῥητή ὑπόσχεσιν τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητάς Του, κατά τούς Εὐαγγελιστάς. «Συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγώ ἀπέλθω, ἐάν γάρ ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς· ἐάν δέ πορευθῶ, πέμψω αὐτόν πρός ὑμᾶς» (Ἰωάν. 16, 7). «Καί ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τήν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός μου ἐφ’ ὑμᾶς· ὑμεῖς δέ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους» (Λουκ. 24, 49). Ἡ ἐπαγγελία δέ αὐτή ἐξεπληρώθη τήν πεντηκοστήν ἡμέραν ἀπό τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν τῷ ὑπερώῳ τῶν Ἱεροσολύμων, ὅπου «ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό καί ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου» (Πράξ. 2, 1-4).

Τό μέγα ὄντως καί ἀκατάληπτον μυστήριον τῆς Πεντηκοστῆς ἀποτελεῖ τόν ἐγκαινισμόν τῆς ἐπί γῆς φανερώσεως τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τόν θεανθρώπινον αὐτῆς θεσμόν συνέχει καί συγκροτεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό συναῒδιον, ὁμοούσιον καί ὁμόθρονον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ, ὡς ἐνεργέστατα διατυπώνει τοῦτο καί ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας· «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁμοούσιε καί ὁμόθρονε τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ, Παράκλητε, δόξα σοι».

Ἡ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐπιφοίτησις ἡ ἐμφορήσασα/πληρώσασα τούς Ἀποστόλους εἶναι αὐτή ἡ θεία δύναμις, ἡ ὁποία ἐσαγήνευσεν τήν οἰκουμένην καί ἐφώτισεν αὐτήν μέ τό φῶς τῆς ἀληθείας καί τῆς δικαιοσύνης. Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς ἐκλήθησαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί μαθηταί τοῦ Χριστοῦ πρός οὕς ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησεν λέγων: «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσίᾳ ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς· πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28, 18-19).

Ἡ ὑπό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί μαθητῶν τοῦ Κυρίου, διάδοσις τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος ὄχι μόνον ἔλαμψε φῶς εἰς τόν κόσμον ἀλλά καί ἐξεχύθη εἰς πάντας τούς πιστούς ἡ χάρις τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός· «Ἔργῳ, ὡς πάλαι τοῖς Μαθηταῖς ἐπηγγείλω, τό Παράκλητον Πνεῦμα ἐξαποστείλας Χριστέ, ἔλαμψας τῷ κόσμῳ φῶς φιλάνθρωπε»· Καί «Νόμῳ τό πάλαι προκηρυχθέν καί Προφήταις, ἐπληρώθη· τοῦ θείου Πνεύματος σήμερον, πᾶσι γάρ πιστοῖς χάρις ἐκκέχυται».

Ὡς εὐστόχως ἀναφέρει ὁ Συναξαριστῆς τῆς σημερινῆς ἑορτῆς· τρισσῶς τοῖς Μαθηταῖς καί Ἀποστόλοις ἐδόθη παρά Χριστοῦ τό Πνεῦμα τό ἅγιον· πρό τοῦ πάθους ἀμυδρῶς λίαν· μετά τήν Ἀνάστασιν, δι’ ἐμφυσήματος ἐμφανέστερον· καί νῦν κατέπεμψε τοῦτο οὐσιωδῶς· μᾶλλον δέ αὐτό κατῆλθε, τελεώτερον φωτίζον καί ἁγιάζον αὐτούς. Τοῦτο ὑποδηλοῖ ὅτι ἡ «Ἀποστολικότης» ἐγγυᾶται τήν ἑνότητα, τήν ἁγιότητα καί τήν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας ὡς διατυποῦνται ἐν τῷ «Συμβόλῳ τῆς Πίστεως» ἡμῶν. Καί ὡς ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός λέγων· «Καθώς ἐπηγγείλατο, αὐτεξουσίως μολόν, τό Πνεῦμα τό ἅγιον, τοῖς Ἀποστόλοι Χριστέ, εἰς μίαν συνήρμοσε πίστεως συμφωνίαν, τῆς ἀκτίστου Τριάδος, γλώσσας τάς διαφόρους, τῆς ἐθνῶν πανσπερμίας».

Τό ἅγιον Πνεῦμα κατῆλθεν ἐπί τούς ἁγίους Ἀποστόλους ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ἑρμηνεύει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, διά νά μᾶς ὑπομνήσῃ παλαιᾶς ὑποθέσεως. «Ἐπειδή γάρ τό παλαιόν εἰς ἀπόνοιαν ἐξοκείλαντες οἱ ἄνθρωποι πύργον ἠβουλήθησαν κατασκευᾶσαι ἕως τοῦ οὐρανοῦ φθάνοντα, καί διά τῆς τῶν γλωσσῶν διαιρέσεως διεῖλεν αὐτῶν τήν κακήν συμφωνίαν· διά τοῦτο καί νῦν ἔν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν ἐφίπταται αὐτοῖς τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ἵνα διαιρεθεῖσαν τήν οἰκουμένην διά τούτου συνάψῃ».

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς συνήγαγεν ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σήμερον καί ἡμᾶς τούς ὁμοδόξους καί ὁμοφρόνους ἡμῶν ἀδελφάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας ἐν τῷ ἀναιμάκτῳ τούτῳ θυσιαστηρίῳ ἵνα διατρανώσωμεν τήν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ συμφωνίαν καί ὁμόνοιαν καί ἵνα ἀκούσωμεν τοῦ θείου Παύλου λέγοντος· «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη» (Γαλ. 5, 22). «Ἡ ἀγάπη, λέγει, οὐ περπερεύεται» (Α΄ Κορ. 13, 4). Κατά δέ τόν ἱερόν Χρυσόστομον «ἡ ἀγάπη τῷ πλησίον κακόν οὐκ ἐργάζεται· ὅπου ἀγάπη πολιτεύεται, οὐδαμοῦ Κάϊν φονεύων τόν ἀδελφόν».

Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ ἑορτάζοντες τήν πανήγυριν ταύτην, τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκκαθάρωμεν τάς καρδίας ἡμῶν καί δεξώμεθα, τήν αὐτοῦ ἐπιφοίτησιν, μυστικῶς φωτιζόμενοι. Μετά δέ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου εἴπωμεν· «Πάντας ἡμᾶς συνήγαγε Κύριε εἰς τήν Βασιλείαν σου· δός συγγνώμην τοῖς ἐλπίζουσιν ἐπί σέ· ἄφες αὐτοῖς καί ἡμῖν τά ἁμαρτήματα· καθάρισον ἡμᾶς τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ ἁγίου σου Πνεύματος· διάλυσον τάς καθ’ ἡμῶν μηχανάς τοῦ ἐχθροῦ καί παῦσον τά σχίσματα τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων ἡμῶν Ἐκκλησιῶν»· πρεσβείαις τῆς ἁγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

Ἅμα τῇ ἀπολύσει ἐγένετο ἡ ἀνταλλαγή τῶν ἁρμοζόντων τῇ ἑορτῇ δώρων μεταξύ τῶν Προκαθημένων τῶν δύο Ἐκκλησιῶν Μακαριωτάτου Πατριάχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί τοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου διά τοῦ ἀντιπροσώπου Αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξάνδρου. Ὁ Μακαριώτατος προσέφερε σταυρόν εὐλογίας διά τόν Πατριάρχην Κύριλλον, ὁ δέ Πατριάρχης Κύριλλος προσέφερε εἰς τόν Πατριάρχην Θεόφιλον εἰκόνα τῆς Θεοτόκου.

Εὐθύς ἀμέσως ἠκολούθησε σύντομος δεξίωσις μετά κεράσματος εἰς τό ἡγουμενεῖον τῆς Μονῆς καί ἐν τέλει παρετέθη ἑόρτιος μοναστηριακή τάπεζα πρός τιμήν τῆς Πατριαρχικῆς Συνοδείας, εἰς ἥν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἀγγλιστί, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον:

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/XYPZEbepQ10

ngg_shortcode_5_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″] 

Τό Σάββατον, 7^ην / 20^ήν Μαΐου 2017 ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ἐν οὐρανῷ φανέντος σημείου τοῦ Σταυροῦ.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία, ἰδίᾳ δέ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἑορτάζει τό γεγονός ὅτι ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων Κυρίλλου τοῦ Κατηχητοῦ τό ἔτος 351 μ.Χ. ἐνεφανίσθη κατά τάς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς περί τήν ἐννάτην πρωϊνήν ὥραν φαεινός ὑπέρ τάς ἀκτῖνας τοῦ ἡλίου Σταυρός ἀπό τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ἕως τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν πρός ἔκπληξιν, θαυμασμόν καί δέος πολλῶν, τῶν ἐξελθόντων εἰς τάς ὁδούς καί θεωρούντων τοῦτον ἐπί ὥραν εἰς τόν οὐρανόν, ὡς περιγράφει ὁ καί ὡσαύτως αὐτόπτης μάρτυς τούτων Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεροσολύμων Κύριλλος εἰς τήν ἐπιστολήν αὐτοῦ πρός τόν βασιλέα Κωνστάντιον, υἱόν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου.

Διά τήν μνήμην τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος τούτου ἐτελέσθη λειτουργία εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱερώνυμος καί Ἱεροδιακόνων, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί μετέχοντος πλήθους προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος κυρίως καί ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν.

Τήν ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου μετά δέ ταύτην ἠκολούθησε ὑπό τοῦ προεξάρχοντος Ἀρχιερέως ἡ ἀνάγνωσις τῆς ἐν λόγῳ ἐπιστολῆς ἑλληνιστί.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Ἀρχιερατική Συνοδεία καί πολλοί τῶν προσκυνητῶν ἀνῆλθον εἰς τά Πατριαρχεῖα καί ὑπέβαλον τά σέβη αὐτῶν  εἰς τόν Μακαριώτατον εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου.

Ἐνταῦθα  προσεφώνησε τόν Μακαριώτατος ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Μακαριώτατε, Πάτερ και Δέσποτα,

Πριν από είκοσι αιώνες ο σταυρός ήταν όργανο ατιμωτικής τιμωρίας και φρικτού θανάτου. Οι Ρωμαίοι καταδίκαζαν στην ποινή της σταυρώσεως τους πιο μεγάλους εγκληματίες.

Σήμερα ο σταυρός κυριαρχεί σ’ ολόκληρη τη ζωή των πιστών χριστιανών, σ’ ολόκληρη τη ζωή της Εκκλησίας μας, ως όργανο θυσίας, σωτηρίας, χαράς, αγιασμού και χάριτος. Όπως γράφει ο ιερός Χρυσόστομος, «αυτό το καταραμένο και αποτρόπαιο σύμβολο της χειρότερης τιμωρίας τώρα έχει γίνει ποθητό και αξιαγάπητο». Παντού το βλέπεις. «Στην αγία Τράπεζα, στις χειροτονίες των ιερέων, στη θεία Λειτουργία, στα σπίτια. Τόσο περιπόθητο σ’ όλους έγινε το θαυμαστό αυτό δώρο, η ανέκφραστη αυτή χάρη».

Ο Ίδιος ο Κύριος, με υπερφυσικά γεγονότα και θαυμαστές αποκαλύψεις, φανέρωσε σε διάφορες περιστάσεις, με τρόπο κραυγαλέο, πως το σημείο του σταυρού αποτελεί το σύμβολο Του και το αήττητο τρόπαιο των πιστών.

1. Ο γνωστός εκκλησιαστικός ιστορικός Ευσέβιος Καισαρείας (…340), σύγχρονος του αγίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου, περιγράφει εναργέστατα και αδιάψευστα το πασίγνωστο περιστατικό της εμφανίσεως του φωτεινού σταυρού στον Μ. Κωνσταντίνο με την επιγραφή «ἐν τούτῳ νίκα», και μάλιστα μέρα μεσημέρι, με μάρτυρες όλους τους άνδρες του στρατεύματος του.
2. Εκτός αττό την παραπάνω υπερφυσική φανέρωση του σημείου του σταυρού, έγινε και μία άλλη, πάλι μπροστά σε αναρίθμητους αυτόπτες μάρτυρες, όταν βασιλιάς ήταν ο Κωνστάντιος, γιος του αγίου Κωνσταντίνου, και Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων ο άγιος Κύριλλος. Το θαύμα διηγείται ο ίδιος ο άγιος Κύριλλος στον βασιλιά με μία επιστολή του, στην οποία αναφέρει ότι την ημέρα εκείνη (7 Μαΐου του 346 μ.Χ., την περίοδο της Πεντηκοστής), γύρω στην τρίτη ώρα (9 π.μ.), φάνηκε στον ουρανό το σημείο του τιμίου σταυρού, τεράστιο, ολοφώτεινο, εκτεινόμενο από τον άγιο Γολγοθά μέχρι το Όρος των Ελαιών. Δεν το είδαν ένας και δυο, αλλά όλοι οι κάτοικοι των Ιεροσολύμων. Και δεν φάνηκε για μία στιγμή μόνο, αλλά για ώρες πολλές κρεμόταν στο στερέωμα. Και ήταν τόσο λαμπρό, ώστε ξεπερνούσε στη λάμψη τις ακτίνες του ηλίου, γι’ αυτό και μπορούσαν να το δουν φανερά μέρα μεσημέρι. Βλέποντας αυτό το θαύμα ο λαός της πόλεως έτρεξε στον ναό της Αναστάσεως. Όλοι έσπευσαν να δοξάσουν μ’ ένα στόμα τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, έχοντας τώρα διδαχθεί από τα ίδια τα πράγματα ότι το πανευσεβές δόγμα των χριστιανών δεν στηρίζεται σε ανθρώπινη σοφία, που πείθει με τα λόγια και τη λογική, αλλά στις αποδείξεις, που δίνουν τα πνευματικά χαρίσματα και οι θαυματουργικές δυνάμεις. Και το δόγμα δεν κηρύσσεται μόνο από ανθρώπους, αλλά μαρτυρείται και από τον ίδιο τον Θεό, από τον ουρανό.

Αν η 14^η Σεπτεμβρίου αποτελεί την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, εορτή κατά την οποία ανθρώπινα χέρια, Πατριαρχικά και Βασιλικά, ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό, προβάλλοντας Τον ως το σύμβολο της χριστιανικής πίστης και «το κλείθρον του Παραδείσου», διότι αποτελεί το σημείο της αναφοράς μας σ’ Εκείνον που έχυσε το πανάγιο αίμα Του επάνω Του, η 7^η Μαΐου αποτελεί μία άλλη εορτή Υψώσεώς Του, όχι από ανθρώπινα χέρια αυτήν τη φορά, αλλά από τα «χέρια» του ίδιου του Θεού. Διότι Εκείνος θέλησε, όταν η χριστιανική πίστη είχε ήδη γίνει αποδεκτή και είχε επεκταθεί, να φανερώσει τον Σταυρό στον Ουρανό, σαν μία επέκταση, θα λέγαμε, της φανέρωσης Του επί Κωνσταντίνου του Μεγάλου, με το γνωστό «Ἐν τούτῳ νίκα». Η υμνολογία της Εκκλησίας μας προβάλλει το γεγονός και το διατρανώνει σε όλες τις παραμέτρους του: «Σήμερα χαίρεται το θεϊκό πλήθος των πιστών. Διότι φάνηκε ο Σταυρός στον Ουρανό σε μεγάλη έκταση. Λάμπει ο αέρας από φως άκτιστο. Φωτίζεται ο αέρας και γίνεται ωραίο το πρόσωπο της γης. Τραγουδά θεία άσματα η Εκκλησία του Χριστού. Δείχνει η Εκκλησία τον σεβασμό της, τιμώντας τον θείο και υπερθαύμαστο Σταυρό που την διαφυλάσσει από τον Ουρανό» , («Σήμερον χαίρει πιστῶν πληθύς ἡ θεία. Φαίνει γάρ οὐράνιος Σταυρός ἐν πέρασι. Λάμπει αἰθήρ φῶς ἀπρόσιτον. Ἀήρ αὐγάζει καί γῆς τό πρόσωπον ὡραΐζεται. Μέλπει θείοις ᾂσμασιν ἡ Ἐκκλησία Χριστοῦ. Σέβει τιμῶσα τόν ἄνωθεν φρουροῦντα Σταυρόν τόν θεῖον καί ὑπερθαύμαστον») (στιχηρό Εσπερινού).

Το παλαίφατο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων κατακολουθώντας την τάξη και πράξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας τιμά και γερραίρει τας εορτάς , μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η σημερινή εορτή, «του εν ουρανώ φανέντος σημείου του Τιμίου Σταυρού», η οποία, αν και είναι τοπική εορτή έχει επηρεάσει την ανά την Υφήλιον Ορθοδοξίαν.

Ευχηθείτε Μακαριώτατε, όπως η γεραρά ημών Αδελφότης συνεχίση την παράδοσιν ταύτην εις τους αιώνας των αιώνων».

Ἠκολούθησε τό ἑόρτιον κέρασμα καί ὁ ἀδελφικός Ἁγιοταφιτικός ἀσπασμός. Τέλος ὁ Μακαριώτατος διένειμε εἰς τούς προσκυνητάς ἀναστασίμους Ἱεροσολυμιτικάς εὐλογίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/rB9GMDaSuRY

ngg_shortcode_6_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]

Τήν 11.00 μ.μ. τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, 1^ης/14^ης Ἀπριλίου 2017, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἡ τελετή τοῦ Ἐπιταφίου, ἤτοι τῆς θεοσώστου Ταφῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Διά τήν τελετήν ταύτην ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης μετά τοῦ φιλοξενουμένου αὐτῆς Ἀρχιεπισκόπου Φινλανδίας κ. Λέοντος, προηγουμένου τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου,   κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τῶν κωδώνων πενθίμως κρουομένων καί διῆλθε διά τῆς Ἀποκαθηλώσεως καί τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς τό Καθολικόν.

Ἐνταῦθα ἐψάλη ὁ Κανών τοῦ Μεγάλου Σαββάτου «Κύματι Θαλάσσης», ἄχρι οὗ «ἔλαβον καιρόν» οἱ Ἱερεῖς παρά τοῦ Πατριάρχου καί ἐνεδύθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς.

Ἅμα τῇ ἐνδύσει, ἐξελθοῦσα ἡ συνοδεία ὡς συνήθως ἐκ τοῦ Καθολικοῦ, ἐστράφη δεξιά πρός τό Προσκύνημα «Μή μου Ἅπτου» τῶν Φραγκισκανῶν, ἔνθα καί ἀνεπέμφθη δέησις μετ’ Ἐκφωνήσεως. Τοῦτο ἔλαβε χώραν εἰς ἕκαστον τῶν  ἐν συνεχείᾳ Προσκυνημάτων ἐξωτερικῶς τοῦ Κουβουκλίου ἀπό Bορρᾶν πρός Νότον, ἤτοι τῶν Κλαπῶν, τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, τοῦ Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά Mου ἑαυτοῖς, τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου καί τοῦ Ἀδάμ.

Ἀπό τοῦ Προσκυνήματος τούτου ἡ Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν. Ἐνταῦθα ἀνεγνώσθη τό Εὐαγγέλιον τῆς Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀνεπέμφθη δέησις, ἐγένετο ἡ προσκύνησις ὑπό τοῦ Πατριάρχου, τῶν Ἀρχιερέων καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου καί ἐν συνεχείᾳ τέσσαρες Ἀρχιερεῖς ᾖραν ἐπί τῶν χειρῶν καί τῶν ὤμων αὐτῶν τό εἱλητόν τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου, ὅπερ ἦτο ηὐτρεπισμένον ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί κατῆλθον ἐναποθέτοντες τοῦτο ἐπί τῆς πλακός τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, ὅτε καί ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε  τήν σχετικήν Εὐαγγελικήν περικοπήν τῆς Ἀποκαθηλώσεως καί  τοῦ Ἐνταφιασμοῦ τοῦ Κυρίου ὑπό  Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας  καί Νικοδήμου τοῦ κρυφοῦ μαθητοῦ τοῦ Κυρίου. Ἐν συνεχείᾳ ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου, ψαλλόντων ἐν ὅλῃ τῇ Ἀκολουθίᾳ τοῦ  Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου, τοῦ κ. Γεωργίου Ἀλβανοῦ καί τῶν βοηθούντων αὐτοῖς.

Ληξάσης τῆς λιτανείας, ἤρξατο ἡ ψαλμῳδία τῶν Ἐγκωμίων ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἀρχιερέων, τῶν ψαλτῶν καί τοῦ Ἐκκλησιάσματος εἰς τρεῖς Στάσεις:

Α. « Ἡ Ζωή ἐν τάφῳ κατετέθης Χριστέ…»,

Β. «Ἄξιόν ἐστιν μεγαλύνειν Σέ τόν Ζωοδότην…»,

Γ .  «Αἱ γενεαί πᾶσαι ὕμνον τῇ ταφῇ Σου…».

Εἰς τό τέλος τῶν τριῶν στάσεων καί πρό τῶν Ἐξαποστειλαρίων ἀπηύθυηνε κήρυγμα ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ἔχον ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

             Προσκυνῶ τό πάθος, ἀνυμνῶ τήν ταφήν,

                                                                   Μεγαλύνω σου τό κράτος, φιλάνθρωπε,

                                                                      δι΄ὧν λέλυμαι παθῶν φθοροποιῶν.

                                                             ( Τροπάριον Α΄ Στάσεως Ἐγκωμίων Ἐπιταφίου).       

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, Σεβασμία τῶν ἱεραρχῶν χορεία, Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος, Εὐλαβεῖς ἱερεῖς καί εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

 Ἄν ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνίς τῶν δημιουργημάτων τοῦ Θεοῦ καί ἡ κτίσις, ὁ “λίαν καλός” περιβάλλων αὐτόν κόσμος, κατανοοῦνται καί προσλαμβάνονται ὑπό τῶν πιστευόντων ὡς τό ἐν ἀρχῇ θαυμαστόν ἔργον τοῦ Θεοῦ, ὡς πολύ θαυμαστότερον προσλαμβάνεται καί βιώνεται ὑπ’ αὐτῶν τό ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων νέον ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁμοίωσις τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον, ἤτοι ἡ Ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό γεγονός τοῦτο προωράθη καί προανηγγέλθη ὑπό τῶν προφητῶν καί εὐηγγελίσθη ὑπό τοῦ ἀγγέλου εἰς τήν Παρθένον Μαριάμ. Ἡ Παρθένος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἐνεσάρκωσε καί ἔτεκε κατά σάρκα τόν Μονογενῆ Ὑἱόν καί προαιώνιον καί ἄσαρκον Λόγον τοῦ Θεοῦ.

 Ὁ σεσαρκωμένος Οὗτος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ναζωραῖος, ἐπιδημήσας εἰς τήν γῆν, ἔζησεν εἰς Ἰουδαίαν, Γαλιλαίαν καί Σαμάρειαν ἐπί Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου καί Ποντίου Πιλάτου. Ἐβαπτίσθη ὑπό Ἰωάννου εἰς τόν Ἰορδάνην. Ἐπέλεξεν ἀποστόλους, τούς δώδεκα. Συνανεστράφη τούς ἀνθρώπους. Τούς “ἐλαχίστους” τούτων ὠνόμασε ἀδελφούς Αὐτοῦ. Ἐθεράπευσε αὐτούς ἀπό τάς ἀσθενείας αὐτῶν καί ποικιλοτρόπως εὐηργέτησε, νεκρούς ἀνέστησε. Ἐδίδαξε τόν τέλειον νόμον τῆς ἀγάπης καί τῆς συγγνώμης. Ἐν τῇ μιᾷ ὑποστάσει Αὐτοῦ ἦτο ἐν δύο φύσεσι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος. Προσωκειώθη ὅλα τά ἀδιάβλητα ἀνθρώπινα πάθη, ἔτι καί τόν θάνατον καί δή τοῦ σταυροῦ. Ἑκουσίως ἔθεσε τήν ψυχήν Αὐτοῦ ὑπέρ ἡμῶν κατά τήν ἐντολήν τοῦ Πατρός Αὐτοῦ (Ἰωάν. 10, 17).Ἵνα ἡμᾶς ἐλευθερώσῃ, ἐθελουσίως ἐδέχθη, “κατεδέξατο” τόν θάνατον, εἰς τόν ὁποῖον αὐτοβούλως καί κακοβούλως κατεδίκασαν Αὐτόν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι οἱ “ὁποῖοι ἠγάπησαν τό σκότος μᾶλλον ἤ τό φῶς, τό ὁποῖον ἦτο Ἐκεῖνος (Ἰωάν. 3, 19). Ἦσαν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἰς τό πρόσωπον Αὐτοῦ εἶδον οὐχί τόν ἐλευθερωτήν ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἀλλά τόν παραβάτην τοῦ νόμου.

Ὑπῆρξαν ὅμως καί οἱ ἄνθρωποι, “ἡ καλή γῆ, εἰς τήν ὁποίαν “εἶχε πέσει σπόρος” τῆς διδασκαλίας Αὐτοῦ. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἰς τό πρόσωπον Αὐτοῦ διέκριναν τό φῶς καί τήν ἀλήθειαν τῆς ζωῆς. Εἰς τό “λῆμμα” τούτων ἀνήκουν αἱ γυναῖκες, αἱ συνακολουθήσασαι Αὐτῷ ἀπό τῆς Γαλιλαίας, αἱ γενόμεναι αὐτόπται μάρτυρες τῆς σταυρώσεως Αὐτοῦ. Εἰς  αὐτούς ἀνήκει καί ὁ  Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, ὁ τολμήσας εὶσελθεῖν πρός τόν Πιλᾶτον, ὅτε τήν ἐνάτην ὥραν τῆς Παρασκευῆς ὁ Ἰησοῦς ἐφώνησε “τετέλεσται” καί ὡς ἄνθρωπος ἐξέπνευσεν, ἀπέθανεν ἐπί τοῦ σταυροῦ. Τότε  Ἰωσήφ ὁ εὐσχήμων βουλευτής “ἀνέλαβεν τόν εὐσυμπάθητον θρῆνον, πῶς σέ κηδεύσω Θεέ μου” καί μετά τῶν μυροφόρων γυναικῶν ἔλαχε τό εὐλογημένον ἔργον τῆς ἀποκαθηλώσεως τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τοῦ ξύλου κκαί τῆς θεοσώμου ταφῆς Αὐτοῦ.

Τοῦ τριπτύχου γεγονότος τούτου, τοῦ σταυροῦ δηλονότι, τῆς ἀποκαθηλώσεως καί τῆς ταφῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἄγει τήν μνήμην ἡ Ἐκκλησία σήμερον, ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ, ὅτε κέκλικεν ἡ ἡμέρα  τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς καί ἐπιφώσκει τό Μέγα Σάββατον. Ἡ Ἐκκλησία, τό σῶμα Αὐτοῦ τό Ἅγιον, ἄγει τήν μνήμην ταύτην εὐγνωμονοῦσα, διότι ὁ Κύριος  ἐξηγόρασεν αὐτήν διά τοῦ τιμίου αἵματος Αὐτοῦ, διότι αὕτη ἀνέβλυσε ἐκ τοῦ αἵματος τῆς λογχευθείσης ἐν τῷ σταυρῷ πλευρᾶς Αὐτοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ψάλλει ἐν πένθει χαροποιῷ, ἀλλά καί ἐν ἐλπίδι, χαρᾷ πεπληρωμένῃ καί εὐχαριστίᾳ βαθείᾳ ὅτι ὁ Κύριος αὐτῆς “κατέλυσε διά τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ τόν θάνατον, ἠνέωξε τῷ ληστῇ τόν παράδεισον, τοῦτον αὐθημερόν τοῦ παραδείσου ἠξίωσε.”  Ἡ Ἐκκλησία κηρύττει εἰς τόν κόσμον ὅτι τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς διά τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ σωτηρίας κατέστησε ὁ Κύριος μετόχους καί τούς κεκοιμημένους, τούς ἀπ’ αἰώνων δεσμίους τοῦ διαβόλου,τούς λόγῳ ἁμαρτιῶν πολλῶν, ἐν τῇ φθορᾷ τοῦ θανάτου κειμένους. Εἰς τούτους εἶχεν ἐπιτελέσει ἔργον Προδρομικόν ὁ ἀποκεφαλισθείς Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Εἶχε κηρύξει καί τοῖς ἐν Ἅιδῃ τήν μετάνοιαν. Χάριν τούτων κατῆλθεν εἰς τόν Ἅιδην ὁ Χριστός.  Ἡ Ἐκκλησία ψάλλει ὅτι διά τῆς εἰς Ἅιδου καθόδου Αὐτοῦ ὁ Χριστός τούς “τεθνεῶτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησε” καίι ἀντί τῶν βασάνων τοῦ Ἅιδου, ἐδωρήσατο αὐτοῖς τό ” εἶναι μετ’ Αὐτοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ,” τήν μετ’ Αὐτοῦ αἰώνιον ζωήν.

Ἡ δωρεά αὕτη τῆς ὁλοκληρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἤτοι τῆς κοινωνίας αὐτοῦ μετά τοῦ Θεοῦ, τοῦ συνεῖναι μετ’ Αὐτοῦ ἐν ζωῇ καί ἐν θανάτῳ, εἶναι  καρπός  “τῆς ἀσθενείας τοῦ σταυροῦ τοῦ  Χριστοῦ.”  Ὁ Χριστός ” ἔζησεν ἐκ δυνάμεως Θεοῦ,” ἐπειδή ἐδέχθη ἑκουσίως τά πάθη, τούς κολαφισμούς, τούς ἐμπαιγμούς, τόν ἀκάνθινον στέφανον, τόν σταυρόν, τήν λόγχην, τόν θάνατον.  Δι’ ὅλων τούτων χάριν ἡμῶν ὁ Κύριος εἰσῆλθεν εἰς τήν δόξαν Αὐτοῦ. ” Ταῦτα ἔδει παθεῖν τόν Χριστόν καί εἰσελθεῖν εἰς τήν δόξαν Αὐτοῦ.”  Ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ σταυρός Αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐπιλογή τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ διά τόν ἄνθρωπον χωρίς τοῦτο νά ἀναιρῇ τήν εὐθύνην τῶν σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός ἐνηνθρώπησε, διά νά σταυρωθῇ  καί ὁ Χριστός ἀνέστη, ἐπειδή ἐσταυρώθη. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ βασιλεύς τῆς δόξης ἐπί τοῦ σταυροῦ. Διά τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ ἦλθε χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.Τό μυστήριον τοῦτο προσοικειοῦται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δεχομένη νά συμπάσχῃ μετ’ Αὐτοῦ. Εἰς αὐτήν “ἐχαρίσθη  οὐχί μόνον τό εἰς Χριστόν πιστεύειν ἀλλά καί τό ὑπέρ  Χριστοῦ πάσχειν.” (Φιλιπ.1, 29) Ἡ Ἐκκλησία συμπάσχει μετά τοῦ Χριστοῦ, “συσταυρουμένη μετ’ Αὐτοῦ,” καθαίρουσα ἑαυτήν ἀπό παθῶν φθοροποιῶν, νεκρουμένη δι’ Αὐτόν, “συνθαπτομένη μετ’ Αὐτοῦ ἐν τῷ θανάτῳ Αὐτοῦ,” ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, ἐν τῷ βαπτίσματι.” ” Ἡ Ἐκκλησία ἀσθενοῦσα ἐν Χριστῷ, ζῇ ἐκ δυνάμεως Θεοῦ εἰς αὐτήν ( Β΄Κορ. 13, 4) καί διαιωνίζει τό ζωοποιόν καί σωστικόν ἔργον τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν κόσμον, κηρὐττει Αὐτόν ὡς τό πλήρωμα τῆς ζωῆς καί τῆς  τελειότητος τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης καί συγγνώμης. Ἐκπληροῦσα τήν ἀποστολήν αὐτῆς ταύτην, συνδοξάζεται μετά τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἡ εὐλογηθεῖσα νά διακονῇ τό ἔργον τοῦ Χριστοῦ εἰς τούς τόπους, εἰς τούς ὁποίους  Οὗτος ἔζησεν ὡς Θεάνθρωπος καί δή εἰς τόν κενόν, ὄλβιον καί ζωοδόχον τοῦτον τάφον, εἰς τόν ὁποῖον “ὕπνωσε σαρκί ὡς θνητός,” τιμῶσα τό πάθος, τήν ταφήν καί τήν ἀνάστασιν Αὐτοῦ, διεφύλαξε τοῦτον διά τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ διά μέσου τῶν αἰώνων, συνετήρησε δέ καί ἀνεστήλωσε προσφάτως τό ἀνεγερθέν ὑπό τοῦ Κομνηνοῦ Ἱερόν Κουβούκλιον, τό “Κτῆμα τοῦτο καί ἀφίερωμα τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων” τῇ τεχνικῇ μελέτῃ τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβίου Πολυτεχνείου, πρωτοβουλίᾳ τοῦ Προκαθημένου τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί Προεξάρχοντος τῆς πανηγύρεως Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου, πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἔθνους τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων καί δόξαν τοῦ ἐν Τριἀδι Θεοῦ ἡμῶν.

Ἐκ τοῦ Παναγίου καί ζωοδόχου Τάφου, ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν εὔχεται εἰς τούς τιμῶντας αὐτήν διά τῆς παρουσίας αὐτῶν Ὀρθοδόξους προσκυνητάς ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ἐθνῶν τήν ὑπομονήν τοῦ σαρκί σταυρωθέντος, τήν δύναμιν τοῦ σαρκί ὑπνώττοντος Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καί τήν χαράν, τήν εἰρήνην καί τήν ἀγαλλίασιν τῆς ἐπιφωσκούσης ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως  Αὐτοῦ. Γένοιτο.

Ἠκολούθησαν τά Εὐλογητάρια, οἱ Αἶνοι καί ἡ Δοξολογία, ἐν ᾦ προσεκύνησαν εἰς τόν Ἅγιον Τάφον ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἀρχιερεῖς.

Τῆς Δοξολογίας ληξάσης ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀπέλυσε τήν τελετήν εἰς τό Καθολικόν καί ἀνῆλθεν εἰς τό Πατριαρχεῖον ἀναμένουσα τήν τελετήν τοῦ Ἁγίου Φωτός.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/jIyiVxQEHdg

ngg_shortcode_7_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]