Τήν Κυριακήν, 25^ην Μαρτίου /7^ην Ἀπριλίου 2024, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου εἰς τήν Ναζαρέτ.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ὅλη ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ποιεῖ μνείαν τοῦ γεγονότος ὅτι ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ὁ Θεός διά τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ ἀνήγγειλεν εἰς τήν Παρθένον Μαρίαν εἰς τήν πόλιν τῆς Ναζαρέτ ὅτι ἐκ Πνεύματος Ἁγίου θά ἐνσαρκώσῃ τόν Μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον Αὐτοῦ, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Παραλλήλως καί πρός τό Τυπικόν τοῦ σταθεροῦ ἑορτολογίου ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ διά τήν ἐνίσχυσιν ἡμῶν εἰς τόν ἀγῶνα  τῆς νηστείας διά τήν ὑποδοχήν τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Διά τήν διπλῆν ταύτην ἑορτήν ἐτελέσθη πανήγυρις διά θείας Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν – Προσκύνημα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς Ναζαρέτ, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Ἀρχιεπισκόπων  Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ρωσσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA) Ἀρχιμανδρίτου π. Βασσιανοῦ, Ἱερέων τῆς περιοχῆς Ναζαρέτ καί Ἄκκρης, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου καί τῇ συρροῇ πολλῶν ἐντοπίων προσκυνητῶν, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Μπερ Σέβα ὑπό τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον δεξιά ἑλληνιστί καί τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος τῆς πόλεως Ναζαρέτ ἀριστερά ἀραβιστί, παρουσίᾳ τοῦ Προέδρου τῆς Κοινότητος Ναζαρέτ κ. Μπασίμ Ἀσφούρ, τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν τοῦ Ἰσραήλ κ. Σεζάρ Μαρτζῆε, τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς Τέλ Ἀβίβ κ. Μαυροειδῆ Νικολάου καί τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Ρωσίας εἰς Ἰσραήλ κ. Βλαντιμήρ Βικτόροφ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός», (Ἡσ. 7,14/ Ματθ. 1,23).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ἐπισκιάσασα τήν Παρθένον Μαρίαν συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ἁγιογραφικῆς πόλεως ὑμῶν Ναζαρέτ, ἵνα ἑορτάσωμεν τό μέγα καί σωτηριῶδες μυστήριον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ὡς παραγγέλλει ἡμῖν ὁ ψαλμῳδός λέγων: «Εὐαγγελίζεσθε ἡμέραν ἐξ ἡμέρας τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν», (Πρβλ. Ψαλμ. 95,1).

Ὁ Δαυϊτικός οὗτος λόγος, «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», δέν εἶναι ἄλλος  ἀπό τήν εἰς τήν ἀποροῦσαν Παρθένον Μαριάμ «πῶς ἔσται μοι τοῦτο ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω» (Λουκ. 1,34), ἀπόκρισιν τοῦ Ἀγγέλου Γαβριήλ: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι, διό καί τό γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ», (Λουκ. 1,35).

Ἡ Ἁγία Γραφή τόσον ἡ Παλαιά ὅσον καί ἡ Καινή Διαθήκη ἀποτελεῖ τήν Ἱεράν Ἱστορίαν, δηλαδή τήν ἀποκάλυψιν, τήν φανέρωσιν τῆς ἀϊδίου σοφίας καί βουλῆς τοῦ Θεοῦ. Ἡ δέ ἀΐδιος σοφία καί βουλή τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἀπό «χρόνους αἰωνίους σεσιγημένον μυστήριον» (Ρωμ. 16, 25) τό εὐαγγελισθέν τῇ Παρθένῳ Μαρίᾳ, τό φανερωθέν ἐν Χριστῷ καί κηρυχθέν διά τῶν Ἀποστόλων. Τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι «τό γεννώμενον ἅγιον, ὅ κληθήσεται υἱός Θεοῦ». Ὁ ὑπό τοῦ Ἀγγέλου Γαβριήλ χαιρετισμός «Χαῖρε κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σοῦ, εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν» (Λουκ. 1,28) ἀφ’ ἑνός καί ὁ λόγος τῆς Μαριάμ «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» (Λουκ. 1,38) ἀφ’ ἑτέρου, κατέστησαν τήν Μαριάμ, τήν γενομένην Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, συμμέτοχον καί συνεργόν τοῦ «κατά ἀποκάλυψιν μυστηρίου χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου, φανερωθέντος δέ νῦν διά τε γραφῶν προφητικῶν κατ’ ἐπιταγήν τοῦ αἰωνίου θεοῦ εἰς ὑπακοήν πίστεως εἰς πάντα τά ἔθνη γνωρισθέντος, μόνῳ σοφῷ θεῷ διά Ἰησοῦ Χριστοῦ…», (Ρωμ. 16, 25-27), ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Καί ἀναλυτικώτερον: Τό μυστήριον ὅμως αὐτό ἐφανερώθη τώρα, τό ἐπιβεβαιώνουν δέ αἱ προφητικαί γραφαί καί ἔγινε γνωστόν κατά διαταγήν τοῦ αἰωνίου Θεοῦ εἰς ὅλα τά ἔθνη, διά νά δείξουν ταῦτα τήν ὑπακοήν, πού ἀπαιτεῖ ἀπό ἡμᾶς ἡ πίστις. Τοιοῦτον ὑπόδειγμα «ὑπακοῆς εἰς τήν πίστιν» ἀνεδείχθη ἡ Παρθένος Μαριάμ, εἰποῦσα τῷ Ἀγγέλῳ Γαβριήλ: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου», (Λουκ. 1,38). «Ὑπακοῆς ἡ πίστις δεῖται μόνης, οὐ πολυπραγμοσύνης. Καί ὅταν ὁ Θεός ἐπιτάττῃ πείσεσθαι, οὐ περιεργάζεσθαι δεῖ», λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Ἐξ ἄλλου Αὐτός οὗτος ὁ Κύριος «ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν Αὐτῷ πᾶσιν αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου» (Ἑβρ. 5,9). Ἡ δέ Παρθένος Μαριάμ κατεῖχε «τό μυστήριον τῆς πίστεως ἐν καθαρᾷ συνειδήσει» (Α’ Τιμ. 3,9). Διό καί ὁ ἄγγελος Γαβριήλ εἶπεν αὐτῇ «μή φοβοῦ Μαριάμ·  εὗρες γάρ χάριν παρά τῷ Θεῷ. Καί ἰδού συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν», (Λουκ. 1,30). Ἑρμηνεύων τό χωρίον τοῦτο ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος λέγει: «Δικαίως δέ ἐκλήθη Ἰησοῦς, ὁ ἐπί σωτηρίᾳ τοῦ ἡμετέρου γένους ἐλθών. Τό γάρ ὄνομα τοῦτο εἰς τήν Ἑλλάδα γλῶσσαν μεταβαλλόμενον, Θεοῦ λέγεται σωτηρία. Ἰησοῦς οὖν “Σωτήρ” ἑρμηνεύεται».

Τί δέ σημαίνει “σωτηρία” καί τί σημαίνει “Σωτήρ”, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί;

«Σωτηρία» σημαίνει τήν ἐπανόρθωσιν τοῦ σφάλματος τῆς προμήτορος Εὔας, ὡς ἐγκωμιαστικῶς ἀναφωνεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγων: «Χαίροις μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη, (Μαρία) ἡ τῆς προμήτορος Εὔας τό σφάλμα ἀνορθώσασα». «Χαίροις μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη, ἡ τό ταπεινότατον γένος τῶν χαμαί κειμένων γυναικῶν ἀνυψώσασα». «Χαῖρε, δι’ ἧς ἡμεῖς ἐλυτρώθημεν ἀρᾶς ἀνεκλαλήτου δέ χαρᾶς ἠξιώθημεν».

«Σωτήρ» σημαίνει τόν νέον Ἀδάμ, τοὐτέστιν τόν ἐν σαρκί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συλληφθέντα ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Παρθένου Μαρίας Θεόν Λόγον, Κύριον δέ ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. «Χαῖρε Κεχαριτωμένη», τό πάσης χαρᾶς χαριέστερον καί πρᾶγμα καί ὄνομα, ἐξ ἧς ἡ χαρά ἀδιάδοχος εἰς τόν κόσμον Χριστός γεγέννηται, τῆς Ἀδαμιαίας λύπης τό ἰατρεῖον», ἀνακράζει ὁ ἱερός Δαμασκηνός.

Ἡ «Ἀδαμιαία λύπη» εἶναι ἡ ἁμαρτία, δηλαδή ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος εἰσῆλθεν εἰς τό ἀνθρώπινον γένος διά τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδάμ, ἡ δέ σωτηρία παρέχεται διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι τό ἰατρεῖον, ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ εἰς τόν κόσμον γεγεννημένος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ συλληφθείς ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν καί σαρκωθείς ἐκ τῶν ἀχράντων αἱμάτων τῆς Παρθένου Μαρίας. Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἀναφωνεῖ λέγων: «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ’ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τήν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καί ἡμεῖς σύν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ».

Ἀξιοσημείωτον  ὅτι τήν χάριν, ἥν εὗρεν ἡ Μαριάμ παρά τοῦ Θεοῦ (Λουκ. 1,30) αὐτήν ταύτην τήν χάριν δέδωκεν ὁ Θεός εἰς τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, «ἥτις ἐστίν τό Σῶμα Αὐτοῦ, τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσιν πληρουμένου», (Ἐφ. 1,23) κατά Παῦλον. Μέ ἄλλα λόγια, εἰς τό ὑπερευλογημένον πρόσωπον τῆς Παρθένου Μαρίας τῆς Θεοτόκου βλέπομεν τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ὁ Χριστός ἠγάπησε καί ἡγίασε (Πρβλ. Ἐφ. 5, 25-26) ὡς Νύμφην Αὐτοῦ. (Πρβλ. Ἐφ. 5,32). «Ὁ ἔχων τήν νύμφην, νυμφίος ἐστίν» (Ἰωάν. 3,29), λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Ἡ δέ νύμφη εἶναι ἡ ἀνθρωπότης, ἡ ὁποία νυμφεύεται τόν Χριστόν διά μέσου τῆς Παρθένου Μαρίας, λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Τό γεγονός τοῦτο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καταδεικνύει τόν ἄρρηκτον δεσμόν τοῦ μυστηρίου τῆς Παρθένου Θεοτόκου Μαρίας καί τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας. Διό καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἀναφωνεῖ λέγων: «Χαῖρε Κεχαριτωμένη, δι’ ἧς ἡμεῖς εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν ἐπολιτογραφήθημεν».

Ἡμεῖς δέ σήμερον, οἱ ὑμνοῦντες καί μεγαλύνοντες τήν «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ» εὐαγγελισθεῖσαν Παρθένον Μαρίαν, παρακαλέσωμεν αὐτήν καί μετά τοῦ Θεολόγου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ εἴπωμεν:

«Παράτεινον τό ἔλεός σου, Πανάγαθε Δέσποινα, τοῖς γινώσκουσί σε καί ἴδε ἐπί τούς δούλους σου καί ἐπί τά ἔργα αὐτῶν καί κατεύθυνον πάντας εἰς ὁδόν εἰρήνης, ὅτι πάντων οἱ ὀφθαλμοί εἰς σέ ἐλπίζουσι καί σοῦ τῇ μεσιτείᾳ τήν καταλλαγήν τήν πρός τόν Υἱόν σου καί Θεόν ἡμῶν ἐσχήκαμεν, ᾧ δόξα, ᾧ κράτος, ᾧ σθένος σύν τῷ Ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρί καί τῷ ὁμοφυεῖ καί Ἁγίῳ Πνεύματι νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Εὐλογημένη νηστεία καί ἅγιον Πάσχα μυστικόν, δι’ οὗ Ἀδάμ ἐπανῆλθεν εἰς τόν Παράδεισον».

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει ἀνεπέμφθη δέησις  εἰς τόν τόπον τοῦ Προσκυνήματος ὑπέρ τῶν δωρητῶν τῆς ἀνακαινίσεως αὐτοῦ καί τοῦ ὅλου Ναοῦ τῇ παρελάσει Προσκόπων.

Ἠκολούθησε μικρά δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τῆς Μητροπόλεως.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως εἰς ἑστιατόριον τῆς πόλεως. Κατ’ αὐτήν ἡ Α.Θ.Μ. προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν», (Λουκ. 1,28)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ναζαρέτ κ. Κυριακέ,

Ἐντιμότατε Πρόεδρε τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου καί Σεβαστά μέλη αὐτοῦ,

Ἀγαπητοί συνδαιτυμόνες,

Σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἑορτάζει δύο μεγάλα καί παγκόσμια γεγονότα: τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τήν προσκύνησιν τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ὁ μέν Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ «τό κεφάλαιον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους», ὁ δέ Τίμιος Σταυρός ἀφορᾷ τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου· «τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;» (Μάρκ. 8, 36).

«Ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλε, καί δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψε», (Ψαλμ. 84,12), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Αὐτό ἀκριβῶς τοῦτο τό μήνυμα τῆς ἀληθείας καί τῆς δικαιοσύνης κηρύττει καί καταγγέλλει τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον διέδωσαν εἰς τήν Οἰκουμένην οἱ Ἅγιοι τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολοι. Τό Εὐαγγέλιον τοῦτο τοῦ Χριστοῦ παρέλαβεν καί ἡ μητέρα ἁπασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, δηλονότι ἡ Ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ὡς Ἱεράν παρακαταθήκην ἐπί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί δή τόν πρῶτον αὐτῆς Ἱεράρχην, Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον.

Λέγομεν τοῦτο, διότι ὁ Χριστός λέγει: «ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μή μείνῃ», (Ἰωάν. 12, 26). Τό φῶς τοῦτο τοῦ Χριστοῦ ἐχάρισεν εἰς τόν κόσμον καί ἡ σήμερον τιμωμένη καί μεγαλυνομένη ἀειπάρθενος Μαρία, ἡ γενομένη Θεοτόκος καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, Σωτῆρος δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό φῶς τοῦτο τό ἐνυπόστατον καί ἀνέσπερον λάμπει ἐν Χριστῷ καί διά Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ καί δή τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία εἶναι τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ τιμίου καί σωτηριώδους αἵματος τοῦ Σταυροῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Τό γεγονός τοῦτο, τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας καί εὐσεβείας μαρτυρεῖ διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ τῶν Χριστιανῶν παρουσία ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ γενικώτερον καί εἰς τάς πόλεις τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Βηθλεέμ καί τῆς Ναζαρέτ εἰδικώτερον.

Τήν ἀλήθειαν ταύτην οὐδείς δύναται νά ἀρνηθῇ ἤ νά ἀμφισβητήσῃ. Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, οἱ ὁμολογοῦντες καί κηρύττοντες τόν Θεόν τῆς ἀγάπης καί ἄκρας φιλανθρωπίας, τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης καί τῆς εἰρήνης, καλούμεθα να παραμείνωμεν σταθεροί καί ἀμετάθετοι εἰς τήν ἱεράν ἡμῶν ἀποστολήν, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό αὐτήν, τήν ὁποίαν παρήγγειλεν ὁ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Λόγος Χριστός εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ: «οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5,16).

Δέν ὑπερβάλλομεν λέγοντες ὅτι τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀποτελεῖ τήν ἐγγύησιν τῆς διαφυλάξεως «ἀκεραίας καί ἀνοθεύτου τῆς πίστεως ἡμῶν»   ἀφ’ ἑνός καί ἀδιαιρέτου τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀφ’ ἑτέρου. Ἐν τῷ Ἁγίῳ Τόπῳ τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, δηλονότι τοῦ Rum Orthodox  Πατριαρχείου, ἡ χάρις καί ἡ ἀλήθεια διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο», (Ἰωάν. 1,17). Ἐν δέ τῷ εὐλογημένῳ τόπῳ τῆς Ναζαρέτ ἡ Παρθένος Μαρία ἐγένετο λήπτης/ δέκτης τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀκούουσα τό Χαῖρε Κεχαριτωμένη.

Ἔτη πολλά, εἰρηνικά καί εὐλογημένον Πάσχα».

Ἀκολούθως προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

 «Σήμερον χαρᾶς Εὐαγγέλια, παρθενική πανήγυρις, τά κάτω τοῖς ἄνω συνάπτεται, ὁ Ἀδάμ καινουργεῖται, ἡ Εὔα τῆς πρώτης λύπης ἐλευθεροῦται»! Μυστήριον ἀνερμήνευτον καί ἄφατον ἡ πρός ἡμᾶς τούς χοϊκούς φιλανθρωπία τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ ἡμῶν! Τό «ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον καί άγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον» διά τῆς Κυρίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἡμῖν τοῖς ἐπί γῆς πεφανέρωται ἐνθάδε, ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει τῆς Ναζαρέτ διά τοῦ Ἀρχιστρατήγου τῶν ἄνω Δυνάμεων Γαβριήλ, ὅς ἀπεστάλη «μηνῦσαι… τόν λόγον τῆς σωτηρίας».

 Ὥς ἄλλον Ἀρχάγγελον Γαβριήλ ὑποδεχόμεθα σήμερον, τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην, «μηνύοντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας», ἐπισφραγίζοντα τόν Ἀρχαγγελικόν ὕμνον «Χαῖρε Κεχαριτωμένη» καί Προεξάρχοντα τῆς Πανηγύρεως!

 Μακαριώτατε, ἐκφράζομεν ἐκ μυχίων καρδίας εὐχαριστίας τῇ Ὑμετέρᾳ πεπνυμένῃ κορυφῇ ἡμῶν, διά πᾶν ὅ,τι καταβάλλετε πρός ἐπιστηριγμόν τῆς θεοσώστου ἐπαρχίας ταύτης. Μνημονευτέαι ἐνταῦθα αἱ, κατόπιν εὐλογίας καί προτροπῆς τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, ἀνακαινιστικαί ἐργασίαι εἰς τό Ἱερόν Προσκύνημα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἔργα, τά ὁποῖα θά μείνουν ἀνεξίτηλα εἰς τόν χρόνον, μαρτυροῦντα τήν λαμπράν οἰακοστροφίαν τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας παρά τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Μακαριότητος.

Μακαριώτατε, Σᾶς εὐχόμεθα ὁλοψύχως, ὅπως Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν, διά πρεσβειῶν τῆς Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Μαρίας καί τοῦ Ἀρχιστρατήγου Γαβριήλ, χαρίζηται Ὑμῖν ὑγιείαν κατ’ ἄμφω πρός συνέχισιν τῆς πεπνυμένης πηδαλιουχίας τοῦ νοητοῦ σκάφους τῆς Μητρός πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, Σιών τῆς Ἁγίας! Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 25^ην Μαρτίου / 7^ην Ἀπριλίου 2024, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Εἰς τό πλαίσιον τῶν κινητῶν ἑορτῶν ἡ ἑορτή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ἑωρτάσθη ὡς προσκύνησις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ διά τήν ἐνίσχυσιν τῶν πιστῶν ἐν τῷ μέσῳ τῆς περιόδου τῆς νηστείας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί ἡ έορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἰς τό πλαίσιον τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν τήν 25^ην Μαρτίου, ὡς ἡ χαρμόσυνος εἴδησις ἀπό τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ πρός τήν Παρθένον Μαρίαν ὅτι ἐκ Πνεύματος Ἁγίου θά ἐνσαρκώσῃ τόν Υἱόν καί Λόγον  τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας εἰς τό Καθολικόν τοῦ  Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συμπροσευχομένων τῶν Ἀρχιερέων, συνιερουργούντων τῶν Ἱερέων καί διακόνων καί ψαλλόντων τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τοῦ π. Ἰωάννου Ἀντωνίου δι’ Ἀνοιξανταρίων, διά τῶν τροπαρίων τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, τοῦ Τριῳδίου καί τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τοῦ Μηναίου, διά Μεγάλης Εἰσόδου καί Ἀρτοκλασίας.

Ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη ὡσαύτως τήν πρωΐαν διά θείας Λειτουργίας εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων  Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Λύδδης κ. Δημητρίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Κλαύδιος, τῇ συμμετοχῇ ἐντοπίων πιστῶν, παρουσίᾳ τῆς Προξένου Ἄννης Μάντικα καί πιστῶν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἀνά τά προσκυνήματα.

Ληξάσης τῆς λιτανείας ἡ Ἀρχιερατική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τό Πατριαρχεῖον ὅπου ὡμίλησεν ὁ Σεβασμιώτατος καί παρετέθη ἑόρτιον κέρασμα.

Ἡ ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου ἔχει ὡς ἕπεται:

«Ἡ ἄσκηση τῶν ἀρετῶν δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Πέρα ἀπό τήν προσωπική ἰσχυρή θέληση, εἶναι ἀπαραίτητη καί ἡ Ἁγιαστική δύναμη τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅρισαν, καταμεσῆς τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς νά προσκυνεῖται ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Κυρίου, γιά νά λαμβάνουμε οἱ πιστοί ἀπό αὐτόν χάρη καί δύναμη γιά νά συνεχίσουμε μέ σθένος τόν πνευματικό μας ἀγῶνα.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό καύχημα τῆς Ἐκκλησίας μας καί τό ἀήττητο ὅπλο κατά τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ. Πάνω σέ αὐτόν συντρίφθηκε τό κράτος τοῦ διαβόλου καί ἐκμηδενίσθηκε ἡ δύναμή του. Ἀπό αὐτόν πήγασε ἡ ἀπολύτρωση καί ἡ ἀθανασία στό ἀνθρώπινο γένος. Ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου τόν Σταυρόν Σου ἡμῖν δέδωκας, φρίττει γάρ καί τρέμει, μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν» καί «Νῦν ἐμφανιζόμενος ὁ Σταυρός, δύναμιν παρέχει ἐν τῷ μέσῳ τῶν νηστειῶν, τοῖς τό θεῖον σκάμμα, ἀνύουσι προθύμως αὐτόν μετ’ εὐλαβείας, κατασπαζόμεθα».

Ἀπό φονικό καί ἔχθιστο μέσον ἐκτέλεσης κακούργων μεταβλήθηκε σέ μέσον ἁγιασμοῦ καί νοητή ἀσπίδα προστασίας ἀπό τίς ἐπιβουλές τοῦ Ἑωσφόρου καί τῶν σκοτεινῶν πεσόντων ἀγγέλων του. Ἄλλοι τόν παρομοιάζουν μέ ἰσχυρό κυματοθραύστη κατά τῶν κλυδωνισμῶν τῆς ζωῆς, πού προκαλεῖ τό κακό καί ἡ ἁμαρτία. Ἡ σωματική κόπωση τῆς νηστείας καί ἡ ψυχική νωχέλεια τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα εἶναι δύο βασικοί παράγοντες, οἱ ὁποῖοι μποροῦν νά ἀναστείλουν τή νηπτική πορεία τοῦ πιστοῦ. Ἡ αγιαστική δύναμη τοῦ Σταυροῦ εἶναι τό ἀντίδοτο σ’ αὐτή τήν κατάσταση.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, ἐκτός ἀπό θεῖο σύμβολο τῆς Ἐκκλησίας μᾶς, ἔχει καί ἠθική σημασία γιά τόν κάθε πιστό. Ὅπως ὁ Κύριος ἔφερε τό δικό Του Σταυρό στό Γολγοθᾶ, φορτωμένος τίς ἀνομίες ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἔτσι καί ὁ πιστός τοῦ Χριστοῦ, φέρει αὐτός τόν προσωπικό του σταυρό, τόν ἀγῶνα γιά σωτηρία καί τελείωση. Ὁ δρόμος γιά τή σωτηρία εἶναι πραγματικός Γολγοθᾶς καί ἀπαιτεῖ αὐταπάρνηση σέ ὅσους τόν ἀνεβαίνουν. Τό βεβαίωσε ὁ Κύριος: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ. 8,34). Ἡ ἁγία περίοδος τοῦ Τριωδίου εἶναι κατ’ ἐξοχήν σταυρική πορεία καί νοητή σταύρωση τῶν παθών μας.

Γι’ αὐτό ἡ ἁγία μᾶς Ἐκκλησία ἀφιέρωσε τήν Κυριακή αὐτή στήν προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Οἱ πιστοί ἀντλώντας χάρη ἀπό αὐτόν, δυναμωμένοι πιά καί ἀνανεωμένοι, ἀντιπαρερχόμαστε τά ἐμπόδια πού στήνει ὁ πονηρός καί βαδίζουμε τήν οὐρανοδρόμο ἀτραπό, μέ ὁδηγό τή χαρά καί τή λαχτάρα νά συναντήσουμε τόν Ἀναστάντα Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό τήν ἁγία καί λαμπροφόρο ἡμέρα τῆς ἐγέρσεώς Του.

Σήμερα ὅμως μέ τήν μεγάλη ἑορτή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως συμπίπτει καί ἄλλη μία μεγάλη Θεομητορική ἑορτή, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί σύμφωνα μέ τόν εὐαγγελιστή Λουκᾶ (α’ 26-38), ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου συνέβη ἕξι μῆνες μετά τή θαυμαστή σύλληψη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου ἀπό τήν Ἐλισάβετ, τή γυναίκα τοῦ Ζαχαρία, ὅταν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ στάλθηκε ἀπό τόν Θεό πρός τήν Παρθένο Μαριάμ (Μαρία), γιά νά τῆς ἀνακοινώσει ὅτι θά φέρει στόν κόσμο τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Ἐκείνη τήν περίοδο, ἡ Μαρία ζοῦσε στή Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας καί ἦταν μνηστευμένη μέ τόν ξυλουργό Ἰωσήφ. Ὁ Γαβριήλ ἐμφανίσθηκε ξαφνικά μπροστά στή Μαρία καί τῆς ἀπηύθυνε τόν χαιρετισμό: «Χαῖρε κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ». Ἡ νεαρή γυναίκα ἦταν λογικό νά πανικοβληθεῖ, ἀλλά ὁ ἀρχάγγελος τήν καθησύχασε: «Μή φοβοῦ, Μαριάμ, εὗρες γάρ χάριν παρά τῷ Θεῷ. Καί ἰδού σύλληψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν».

Μόλις συνῆλθε ἀπό τήν ταραχή, ἡ Μαρία γεμάτη ἀπορία ρώτησε τόν Ἀρχάγγελο πῶς θά συλλάβει, ἀφοῦ δέν γνωρίζει τόν ἄνδρα. Ὁ Γαβριήλ τῆς ἀποκρίθηκε ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα θά τήν καλύψει σάν σύννεφο καί θά ἐνεργήσει ἀφανῶς καί μυστηριωδῶς τήν σύλληψη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Καί γιά νά γίνει πιό πιστευτός, ἐπικαλέστηκε τή θαυμαστή σύλληψη τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἀπό τήν Ἐλισάβετ. Ἡ Μαρία πείστηκε ἀπό τά λόγια τοῦ Γαβριήλ («Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου») καί ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ «ἀπῆλθε».

Ὑψώνω τό ποτήριον ὑπέρ ὑγιείας τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου μας κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’, πάσης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί πάντων ὑμῶν. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!»

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Δευτέραν, 12^ην/25^ην Μαρτίου 2024, τήν 10.30 π.μ. ὥραν ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐπί τῇ ἐθνικῇ ἐπετείῳ τῆς 25^ης Μαρτίου 1821.

Ἡ Δοξολογία αὕτη ἐτελέσθη ὡς ἱκετήριος δέησις πρός τόν Θεόν διά τήν ἀνάπαυσιν τῶν ψυχῶν τῶν ἡρώων καί ὅλων τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος τοῦ 1821 καί ὡς εὐχαριστήριος προσευχή πρός τόν Θεόν διά τήν  βοήθειαν Αὐτοῦ εἰς τό ἔθνος μας, προκειμένου νά ἀποτινάξῃ τόν δυσβάσταχτον ζυγόν τῆς Ὀθωμανικῆς δουλείας καί κατακτήσῃ τήν ἐν Χριστῷ ἀλλά καί τήν ἀνθρωπίνην ἐλευθερίαν.

Τῆς Δοξολογίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας.

Εἰς τήν ἐν τῷ Πατριαρχείῳ αἴθουσαν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Εἶναι καιρός νά ἀποτινάξωμεν τόν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νά ἐλευθερώσωμεν τήν Πατρίδα… νά ὑψώσωμεν τό σημεῖον δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν! Λέγω τόν Σταυρόν, καί οὕτω νά ἐκδικήσωμεν τήν Πατρίδα καί τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπό τήν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καταφρόνησιν». Ἀπό τήν προκήρυξιν τοῦ Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντη εἰς Ἰάσιον 24 Φεβρουαρίου 1821.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριε Ἀγγελοσόπουλε,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί.

Ἡ ἐθνεγερσία τῆς 25^ης Μαρτίου 1821, τῆς ὁποίας τήν ἐπέτειον ἑορτάζομεν κατέχει ἐξέχουσαν διαχρονικήν θέσιν ἐν τῇ παγκοσμίῳ ἱστορίᾳ. Καί τοῦτο, διότι ἡ Ἑλληνική Ἐπανάστασις σηματοδότησε τήν ἐκ τῆς τέφρας ἐθνικοθρησκευτικήν παλιγγενεσίαν τοῦ γένους τῶν Ρωμαίων ἐκ τῆς τυραννικῆς δουλείας τῶν Ὀθωμανῶν ἀφ’ ἑνός˙ καί ἀφύπνισε τήν συνείδησιν λαῶν καί ἐθνῶν στερουμένων τήν ἐθνικήν αὐτῶν ἐλευθερίαν καί ἀνεξαρτησίαν ἀφ’ ἑτέρου.

Οἱ ὑπόδουλοι Ἕλληνες ἐμπνεόμενοι ἀπό τό παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε», (Γαλ. 5,1), ἐξηγέρθησαν ἐναντίον τοῦ ἀνυποίστου Τουρκικοῦ ζυγοῦ «ὡς ὁ ὑπνῶν Κύριος, ὡς δυνατός κεκραιπαληκώς ἐξ οἴνου» (Ψλμ. 77,65), ὡς λέγει ὁ ψαλμῳδός καί ἐκραύγαζον φωνῇ μεγάλῃ «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος». Ὁ δε ἐπίσκοπος Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός ἐκήρυξε τήν ἔναρξιν τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος,

εὐλογῶν καί ὑψώνων τό Λάβαρον τῆς Ἐπαναστάσεως, τῆς ὁποίας τό σύνθημα κατά τόν «Γέροντα τοῦ Μοριᾶ» Θεόδωρον Κολοκοτρώνην ἦτο «νῦν ὁ ἀγών διά τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ τήν ἁγίαν καί τῆς πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν».

Τό ἀδιάψευστον τοῦτο γεγονός ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν εἰς Ἰάσιον τῇ 24ῃ Φεβρουαρίου τοῦ 1821 προκήρυξιν τοῦ Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντη, εἰς τήν ὁποίαν δηλώνει: «Εἶναι καιρός νά ἀποτινάξωμεν τόν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νά ἐλευθερώσωμεν τήν Πατρίδα… νά ὑψώσωμεν τό σημεῖον δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν! Λέγω τόν Σταυρόν, καί οὕτω νά ἐκδικήσωμεν τήν Πατρίδα καί τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπό τήν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καταφρόνησιν».

Τό ἰδιαίτερον γνώρισμα τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 εἶναι τό γεγονός ὅτι ἀνεδείχθησαν ἥρωες Πατριωτισμοῦ καί μάρτυρες Πίστεως, διό καί οἱ Ἕλληνες Ρωμηοί ἀναγνωρίζονται μιμηταί γνήσιοι καί ἀδιαμφισβήτητοι συνεχισταί τῶν προγόνων αὐτῶν, ἀλλά καί φύλακες τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν καί ἀληθειῶν τῆς Ἑλληνοχριστιανικῆς παραδόσεως.

Ὅλος ὁ ὑπό δουλείαν τελῶν Ἑλληνικός τόπος καί χῶρος μεταβάλλεται εἰς πεδίον ἐξεγέρσεως καί ἐχθροπραξιῶν. Ὁ ἀκατανίκητος πλέον πόθος διά τήν ἀπολύτρωσιν ἐκ τῶν δεινῶν τῆς σκλαβιᾶς, ἐνίκησε τόν φόβον τοῦ ἀλλοεθνοῦς καί ἀλλοθρήσκου στυγνοῦ κατακτητοῦ.

Ἀξιοσημείωτον, ὅτι ἡ σημερινή ἐπέτειος τῆς ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821, δέν ἀφορᾷ μόνον εἰς τόν ἑορτασμόν τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς μνήμης, ἀλλά κυρίως καί πρωτίστως εἰς τήν «ἀρχήν τῆς αἰσθήσεως» τοῦ ἠθικοῦ τούτου καί μέχρις αἵματος θυσιαστικοῦ, ἐθνικοθρησκευτικοῦ κατορθώματος. «Εὐσέβεια εἰς Θεόν ἀρχή αἰσθήσεως… οἱ δέ ἄφρονες, τῆς ὕβρεως ὄντες ἐπιθυμηταί, ἀσεβεῖς γενόμενοι ἐμίσησαν αἴσθησιν», (Παροιμ. 1,7,22), λέγει ὁ σοφός Σολομών.

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Ἐπανάστασις τοῦ 1821 παραμένει ἀείποτε φῶς καταλάμπον, εἰς τόν σύγχρονον ἡμῖν κόσμον τῆς συγχύσεως, τῆς ἀφροσύνης καί τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς ὕβρεως τῶν κοινῶν πανανθρωπίνων ἠθικῶν ἀξιῶν, ἐξαιρέτως τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας «ἀπ’ τά κόκκαλα βγαλμένης τῶν Ἑλλήνων τά ἱερά» κατά τόν μέγαν ποιητήν Διονύσιον Σολωμόν.

Ἡ δέ συμβολή τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν ὑπέρ πάντων ἐθνικόν ἀγῶνα, ὑπήρξεν καθολική καί καθοριστική διά τῆς ἐνεργοῦς συμμετοχῆς τοῦ ἱεροῦ αὐτῆς κλήρου συμπεριλαμβανομένων καί μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος. Ἀναρίθμητοι Ἱεράρχαι, ὡς ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, οἱ Ἐπίσκοποι Σαλώνων Ἡσαΐας καί Ρωγῶν Ἰωσήφ, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κυπριανός εἰς Κύπρον καί Ἱερεῖς ὡς ὁ Ἅγιος ἱερομάρτυς Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί ἁπλοί μοναχοί, ἐπότισαν τό δένδρον τῆς ἐλευθερίας μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου αὐτῶν.

Ἡ Γεραρά ἡμῶν τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀδελφότης εὐγνωμόνως τιμῶσα καί καθηκόντως συμμετέχουσα εἰς τήν ἱεράν μνήμην τῆς Παλιγγενεσίας τοῦ εὐσεβοῦς τῶν Ρωμαίων γένους καί ἔθνους ἡμῶν, κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον αἶνον καί δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ. Προσέτι δέ ἱκετηρίους ἐντεύξεις καί δεήσεις προσηνέγκαμεν ὑπέρ αἰωνίου ἀναπαύσεως ἐν χώρᾳ ζώντων τῶν μακαρίων ψυχῶν τῶν ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως πεσόντων, ἐν τοῖς ἱεροῖς τοῦ γένους ἡμῶν ἀγῶσιν.

Ἐπί δέ τούτοις ἐπιτρέψατε Ἡμῖν, ὅπως ὑψώσωμεν τό ποτήριον ἡμῶν καί ἀξιοχρέως ἀναφωνήσωμεν:

Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου τοῦ 1821!

Ζήτω τό εὐσεβές καί Βασιλικόν γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων!

Ζήτω ἡ Ἑλλάς!

Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης!».

Ἠκολούθησεν ἡ προσφώνησις τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος ὡς ἕπεται:

“Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Εξοχώτατε κύριε Αντιπρόσωπε της Κύπρου στην Παλαιστίνη,

Εξοχώτατε κύριε Αντιπρόσωπε της Ιρλανδίας στην Παλαιστινιακή Αρχή,

Σεβαστοί πατέρες και μέλη της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος,

Αξιότιμοι συμπατριώτες και φίλοι,

 Είναι εύκολο σήμερα, 200 και 3 χρόνια από την Εθνεγερσία του 1821, η Επανάσταση και το αίσιο αποτέλεσμά της να θεωρούνται συχνά μία αναπόδραστη εξέλιξη, η οποία οπωσδήποτε θα επερχόταν, ώστε να συντελεσθεί η απελευθέρωση των Ελλήνων και η πλήρωση του πόθου τους για ανεξαρτησία. Η βεβαιότητα αυτή αποτελεί, από μια άποψη, μέτρο της επιτυχίας της πατρίδας μας, που έχει κατορθώσει, στο διάβα των δύο αιώνων που έχουν μεσολαβήσει, να εξασφαλίσει τη σταθερότητα που επιτρέπει να κοιτάζουμε προς το μέλλον, πατώντας σε στερεά θεμέλια.

 Ωστόσο, δύο αιώνες πριν, τίποτε από αυτά δεν ήταν δεδομένο. Ούτε η Επανάσταση, ούτε πολύ περισσότερο η έκβασή της, αποτελούσαν μία αναγκαιότητα επιβαλλόμενη από τη ροή της Ιστορίας. Ο ευγενής Αγώνας του Έθνους μας για ελευθερία ανελήφθη μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον αντίξοο. Η συνεννόηση μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, στην βάση του Συνεδρίου της Βιέννης, η Ιερά Συμμαχία, απέβλεπε στην διατήρηση της καθεστηκυίας, απολυταρχικής τάξης πραγμάτων, μετά την εμπειρία της Γαλλικής Επανάστασης και των Ναπολεοντείων Πολέμων. Κάθε επαναστατικό κίνημα, οιαδήποτε και αν ήσαν τα κίνητρά του, αποτελούσε απειλή και έπρεπε να καταπνίγεται.

 Δυσμενείς ήταν επίσης οι περιστάσεις του Έθνους μας, το οποίο, επί τέσσερεις αιώνες σκληρής τυραννίας, αγωνιζόταν να διαφυλάξει την ταυτότητά του, την πίστη του και τις αξίες του, την ίδια τη γλώσσα του και την ιστορική του συνείδηση. Το έργο της Εκκλησίας προς τούτο ήταν αποφασιστικής σημασίας και της οφείλεται η ευγνωμοσύνη του Ελληνισμού. Όπως και το έργο πολυάριθμων λογίων προσωπικοτήτων, εντός και εκτός του ελλαδικού χώρου, και όλων όσων με υπομονή και αυταπάρνηση αφιερώθηκαν στην αναγέννηση των ελληνικών γραμμάτων και διανόησης και στο κίνημα του ελληνικού Διαφωτισμού.  

 Ισχνοί ήσαν και οι διαθέσιμοι πόροι, κατά την έναρξη της Επανάστασης. Eλάχιστα χρήματα, εξοπλισμός και προμήθειες, απέναντι στις δυνάμεις μιας αυτοκρατορίας. Το αντιστάθμισμα στις ελλείψεις αυτές ήταν η υπομονετική προετοιμασία της Επανάστασης, η πολεμική εμπειρία λίγων αλλά ικανών ανδρών, η προσεκτική αξιοποίηση κάθε ευκαιρίας που προσέφερε η διεθνής συγκυρία και κυρίως η κινητοποίηση όλων των δυνάμεων του Έθνους, στην επανασταστημένη χώρα και στο εξωτερικό, για την πραγμάτωση του οράματος της ελευθερίας. Και η τόλμη, με ακλόνητη πίστη στο δίκαιο αυτού του οράματος.

 Υπό αυτές τις συνθήκες άρχισε ο Αγώνας, το 1821. Οι απροσδόκητες πολεμικές επιτυχίες του κλόνισαν την βεβαιότητα ότι θα κατεπνίγετο. Με τη συστράτευση των δυνάμεων της ελληνικής διασποράς και φιλελλήνων  που πίστευαν στις αρχές της ελευθερίας, οι εξελίξεις στα πεδία των μαχών σταδιακά θεμελίωσαν την προοπτική της ευόδωσής του. Η Εκκλησία συνεισέφερε τα μέγιστα στην υποστήριξή του Αγώνα, σε υλικό και πνευματικό επίπεδο, καθώς και προσωπικότητες που πρωταγωνίστησαν για την επιτυχία του. Οι θυσίες της ήταν ανάλογες, από το μαρτυρικό θάνατο του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’, έως και στα πεδία των μαχών.

 Πρόκειται για τη λαμπρότερη εποποιΐα της νεότερης Ιστορίας μας, η οποία θεμελίωσε τη σύγχρονη Ελλάδα. Ταυτόχρονα με τον πόλεμο σε ξηρά και θάλασσα, γεννιόνταν σύγχρονοι πολιτικοί θεσμοί, σε μια εποχή που κυριαρχούσε η απολυταρχία. Από τον πρώτο ήδη χρόνο της Επανάστασης, οι εξεγερμένοι Έλληνες κατήρτιζαν Συντάγματα, που θέσπιζαν πολίτευμα δημοκρατικό, με διατάξεις για διάκριση των εξουσιών, ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, απόλυτη κατάργηση της δουλείας στην ελληνική επικράτεια, και για αλλοδαπούς που θα κατέφευγαν σε αυτή. Ο αγώνας των Ελλήνων για την ελευθερία τους συνταυτιζόταν εξ αρχής με αξίες πανανθρώπινες, που διαχρονικά καθόρισαν την ταυτότητα του Ελληνισμού.  

 Ας μη λησμονούμε όμως ότι ήταν ένας αγώνας αμφίρροπος μέχρι τέλους, μακρύς, σκληρός και πολυαίμακτος. Ελληνικοί πληθυσμοί στον ελλαδικό χώρο, τα μικρασιατικά παράλια, την Κύπρο και αλλού υπέστησαν σφαγές ως αντίποινα για την Επανάσταση. Και εδώ, στους Αγίους Τόπους, Έλληνες, Χριστιανοί και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα κατέβαλαν το δικό τους τίμημα διώξεων.

 Οφείλουμε επίσης να μην παραβλέπουμε ότι ο επαναστατικός αγώνας δεν έχει μόνο λαμπρές σελίδες, αλλά και οδυνηρά, σκοτεινά κεφάλαια. Η διχόνοια έσπειρε τον ολέθριο σπόρο της και κατά την διάρκεια της Επανάστασης, η οποία γνώρισε ως και εμφύλιες συγκρούσεις, ενώ η επιβίωσή της κρεμόταν από μια κλωστή. Κατά πρόσωπο ας κοιτάζουμε και τα λάθη αυτά, αντλώντας με νηφαλιότητα τα διδάγματά τους.

 Η μακρά πάλη του Ελληνισμού τελεσφόρησε. Το όραμα της ελευθερίας εκπληρώθηκε και το 1830 η Ελλάδα έλαβε επισήμως την θέση της μεταξύ των κυρίαρχων κρατών. Μετά εννέα χρόνια πολέμου, η χώρα ήταν κατεστραμμένη, με χήρες, ορφανά, αστέγους και αναπήρους να χρειάζονται άμεση φροντίδα. Μέσα σε ασφυκτικά σύνορα, με τα ¾ των Ελλήνων να έχουν μείνει έξω από αυτά. Μικρό, πτωχό και καθημαγμένο άρχιζε την πορεία του στην Ιστορία το νέο ελληνικό κράτος.

 Όμως, είχε γεννηθεί. Στους δύο αιώνες που ακολούθησαν, εποχή πυκνών εξελίξεων για όλη την ανθρωπότητα, η Ελλάδα, με την ίδια αφοσίωση των πολιτών της που χαρακτήριζε τους αγωνιστές της Παλιγγενεσίας, κατόρθωσε να προκόψει, να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί, να ανταπεξέλθει σε πολλές άλλες προκλήσεις και να εξέλθει ισχυρότερη.    

 Σήμερα, χαίρει διεθνούς σεβασμού για την θέση της στον κόσμο, με ισχυρές φιλίες και συμμαχίες. Προοδεύει διαφυλάσσοντας τις παραδόσεις της και τις αξίες της. Η πορεία της αποτελεί την καλύτερη δικαίωση των μόχθων και του αίματος των προγόνων μας, που το 1821, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, επεχείρησαν το θεωρούμενο ως αδύνατο.

 Η Ελλάδα μπορεί να κοιτάζει το μέλλον με αυτοπεποίθηση, ίση με την υπερηφάνεια με την οποία αναλογίζεται το παρελθόν της. Με την ίδια νηφάλια αυτοπεποίθηση είναι σε θέση να εργάζεται για την προώθηση των αξιών του Ελληνισμού στον κόσμο και την προάσπιση των διαχρονικών προτεραιοτήτων και ενδιαφερόντων του. Μεταξύ αυτών, Μακαριώτατε, παραμένει η διαφύλαξη της χριστιανικής παρουσίας και κληρονομιάς στους Αγίους Τόπους και τα δίκαια του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.

 Καθώς εορτάζουμε σήμερα την εθνική μας επέτειο, ας ευχηθούμε την έλευση της Ειρήνης στην Αγία Γη. Οι πολεμικές συνθήκες στην περιοχή μας και ο σεβασμος στον ανθρώπινο πόνο, ιδίως των αδυνάτων, δεν επιτρέπουν πανηγυρικές εορταστικές εκδηλώσεις. Μας προτρέπουν όμως να αναλογισθούμε τις ιστορικές εμπειρίες της δικής μας χώρας. Από τις οποίες πηγάζει η σταθερή υποστήριξή της στην ειρήνη και στην δικαιοσύνη μεταξύ των εθνών.

 Χρόνια πολλά. Ζήτω η Ελλάδα”.  

Ἅμα τῇ ὑποδοχῇ εἰς τό Πατριαρχεῖον, ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη τόν  ἀντιπρόσωπον τοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου Ἀρχιεπίσκοπον Istra Σεραφείμ, φέροντα ὡς  δῶρον πρός Αὐτόν ὡραιοτάτην κανδήλαν.

Ὁ Μακαριώτατος εἶπε πρός τόν Σεβασμιώτατον Σεραφείμ: «εἴμεθα περιχαρεῖς δεχόμενοι τήν ὑμετέραν Σεβασμιότητα, τόν Ἀρχιεπίσκοπον Σεραφείμ, ὡς ἐκπρόσωπον τοῦ ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ  Ἡμῶν Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, βεβαρυμένοι δέ ἐκ τῆς τρομοκρατικῆς ἐπιθέσεως  εἰς τό προάστιον τῆς Μόσχας Κρασνογκόρσκ, ἐπισυμβάσης πρότριτα  και προκαλεσάσης πολυάριθμα θύματα εἰς τεθανατωμένους καί  τραυματίας μεταφέρομεν τά βαθύτατα Ἡμῶν συλλυπητήρια καί τήν συμπαράστασιν Ἡμῶν εἰς τό Ποιμαντικόν Αὐτοῦ ἔργον.

Παρά τήν τρομοκρατικήν ἐπίθεσιν ταύτην καί παρά τόν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν μαινόμενον πόλεμον δέν  ἀπολλύομεν τήν ἐλπίδα, ἀλλά προσευχόμεθα ἐπ’ ἐλπίδι καί προσβλέπομεν εἰς τό ἑπόμενον Πάσχα νά δεχθῶμεν προσκυνητάς ἐκ τῆς Ρωσίας καί ἐξ ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν».

Ἐπί τῇ ἐπισκέψει ταύτῃ ὁ Μακαριώτατος ἀπένειμεν εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Σεραφείμ ὡς δῶρον ἀρχιερατικόν ἐγκόλπιον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον τῆς Τυρινῆς ἑβδομάδος τῆς περιόδου τοῦ Τριῳδίου, 3^ης/16^ης Μαρτίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου μέ μετάθεσιν διά λόγους ποιμαντικούς ἡ Ὀνομαστική ἑορτή τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων, ὧν εἷς ὁ ἅγιος Θεόφιλος, τήν 9^ην μηνός Μαρτίου.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη συμφώνως πρός τό Τυπικόν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τήν Καθεστωτικήν τάξιν δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας, τελεσθέντος εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μετά τήν ὑποδοχήν τοῦ Μακαριωτάτου καί τήν προσκύνησιν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον καί τό θυμίαμα ἀνά τά Προσκυνήματα, διά Μεγάλης Εἰσόδου καί Ἀρτοκλασίας, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί μετεχόντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων καί διακόνων.

Ἡ θεία Λειτουργία ἐτελέσθη ὡσαύτως εἰς τό Καθολικόν τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Λύδδης κ. Δημητρίου, Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου, Πέλλης κ. Φιλουμένου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Δραγουμᾶνος Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος, τῶν ἀντιπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν Μόσχας Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ καί Ρουμανίας Ἀρχιμανδρίτου π. Θεοφίλου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων ἐκ πασῶν τῶν περιοχῶν τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τῶν Ἱεροδιακόνων π. Εὐλογίου καί π. Δοσιθέου,  τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Ρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ  κ. Ἀνατόλι Βικτόροφ, τῇ συμμετοχῇ πιστῶν ἐξ Ἱεροσολύμων καί ἄλλων πόλεων.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε Δοξολογία καί ἡ ἀνάγνωσις τῶν κολλύβων τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων.

Ἐν συνεχείᾳ μετά τήν ἄνοδον εἰς τό Πατριαρχεῖον προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς  Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος  Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Συνεπληρώσαμεν ἤδη σύν Θεῷ τήν τρίτην πρό τῆς νηστείας Ἑβδομάδα τοῦ Τριῳδίου, καταντῶμεν αὔριον εἰς τήν Κυριακήν τῆς Τυρινῆς, εἰσερχόμεθα μετά ταῦτα εἰς τήν Α΄ Ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί προκειμένου νά εἰσέλθωμεν εἰς «τό στάδιον τῶν ἀρετῶν αὐτῆς, ὅ ἠνέῳκται», ὡς γενναῖοι ἀθληταί, ἐφοδιαζόμεθα ἀπό τῆς σήμερον διά τοῦ παραδείγματος τῆς εὐψυχίας καί τῆς καρτερίας τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν ὁμολογησάντων τόν Χριστόν, ἐπί τοῦ διώκτου βασιλέως Λικινίου τό 320, ἐκτεθέντων εἰς τόν παγετόν τῆς λίμνης Σεβαστείας τοῦ Πόντου ὁλονυκτίως, κατεαχθέντων τά σκέλη τήν πρωΐαν, καλῶς ἀθλησάντων καί στεφανωθέντων.

Τούς ἀκρέμονας τούτους στεφανίτας πανευφήμους ἁγίους μάρτυρας τιμᾷ σήμερον ἡ Ἐκκλησία ὅλη ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου διά τό δοθέν ὑπ’αὐτῶν εἰς τά μέλη της παράδειγμα ζεούσης ἐν Χριστῷ θυσιαστικῆς πίστεως, ἡ τῶν Ἱεροσολύμων δέ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν ἐτέλεσε πανηγυρικήν θείαν Λειτουργίαν καί μετ’ αὐτήν Δοξολογίαν εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τιμήσασα ἐν αὐτῇ ἰδιαιτέρως τόν συμμάρτυρα αὐτῶν ἅγιον Θεόφιλον, ἐπί τῷ ὀνόματι τοῦ ὁποίου σεμνύνεται ἡ Ὑμετέρα σεπτή Μακαριότης.

Πρός τιμήν τῶν μαρτύρων τούτων καί τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος συνήχθημεν πάντα τά μέλη τῆς γεραρᾶς ἡμῶν Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, Ἀρχιερεῖς, Ἱερομόναχοι, Διάκονοι καί Μοναχοί, ἔτι δέ καί ὁ εὐλαβής κλῆρος καί τό χριστεπώνυμον πλήρωμα ἐκ τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰσραήλ, Ἰορδανίαν καί Παλαιστίνην καί ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ ἐδεήθημεν ὑπέρ ὑγιείας, εὐσταθείας καί κραταιώσεως Αὐτῆς εἰς τό Θεόθεν ἐμπεπιστευμένον Αὐτῇ Ποιμαντικόν Πατριαρχικόν ἔργον.

 Εἰς τάς προσευχάς ἡμῶν ἐν τῷ Ναῷ προσάπτομεν νῦν ἐν τῇ ἱστορικῇ ταύτῃ αἰθούσῃ τοῦ Πατριαρχείου τάς εὐχάς ἡμῶν καί τάς εὐχαριστίας δι’ ὅσα ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐπετέλεσε καί συνεχίζει νά ἐπιτελῇ ἐπ’ ἀγαθῷ καί ὠφελείᾳ τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Κοινοῦ.

Εἰρήσθω ἐν πρώτοις ὅτι ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐπιτυχῶς συνεκέντρωσε καί πάλιν ὑπό τήν ἡγεσίαν Αὐτῆς εἰς τό Πατριαρχεῖον τούς Ἀρχηγούς τῶν λοιπῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί ἐνεργοποίησε διά τήν ἀπό κοινοῦ ἐξεύρεσιν τρόπου σεμνοῦ ἑορτασμοῦ τῶν ἑορτῶν τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Νέου Ἔτους, τηρουμένου ἀφ’ ἑνός τοῦ Προσκυνηματικοῦ Καθεστῶτος καί ἀφ’ ἑτέρου λαμβανομένων ὑπ’ὄψιν τῶν δυσχερειῶν, τάς ὁποίας διέρχεται ἡ Χριστιανική Κοινότης καί ὅλος ὁ λαός τῆς Γάζης ὡς ἐκ τοῦ ἀρξαμένου καί μαινομένου εἰσέτι ἐν αὐτῇ πολέμου. Εἰς κοινάς δηλώσεις αὐτῶν αἱ Χριστιανικαί Ἐκκλησίαι ἀπηύθυναν ἔκκλησιν παύσεως πάσης ἐχθροπραξίας καί ἐζήτησαν τήν ἄδειαν ἀποστολῆς ἀνθρωπιστικῆς βοηθείας διά τήν διατροφήν, συντήρησιν καί ἐπιβίωσιν τῶν πληττομένων ἐκ τοῦ πολέμου, τετραυματισμένων, λιμωττώντων καί ἀστέγων. Τοῦτο ἰδιαιτέρως ὑπεγράμμισεν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης κατά τήν καθιερωμένην ἐπίσκεψιν ἐπί τῇ 1^ῃ τοῦ Νέου Πολιτικοῦ Ἔτους εἰς τόν Πρόεδρον τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, ὑπομιμνῄσκουσα τήν συνεχιζομένην παροχήν ἀσύλου εἰς τά μέλη τῆς ἐν Γάζῃ Κοινότητος ἡμῶν εἰς τήν Μονήν τοῦ ἁγίου Πορφυρίου. Καρπός τῆς συνεργασίας ταύτης μετά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν τῇ πρωτοβουλίᾳ καί πρωτοπορείᾳ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ὑπῆρξεν καί ἡ ἄρσις τοῦ ἀδιεξόδου τῆς διακοπείσης ὑπό τῶν Ἀρμενίων ἀνταλλαγῆς μεθ’ ἡμῶν ἑορτίων ἐπισκέψεων καί ἡ συμπαράστασις τῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τό δημιουργηθέν εἰς αὐτούς καί ὑφιστάμενον εἰσέτι πρόβλημα ὡς ἐκ τῆς θολῆς καί ἀδιαφανοῦς συμφωνίας πολυετοῦς ἐνοικιάσεως γῆς στρατηγικῆς σημασίας ἐν τοῖς ὁρίοις τοῦ Πατριαρχείου αὐτῶν. Χεῖρα στενωτέρας συνεργασίας ἔτεινετό Πατριαρχεῖον καί πρός τό ΠΣΕ, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξεν ἱδρυτικόν μέλος, ὅτε ἦλθεν ὁ Γενικός Γραμματεύς αὐτοῦ κ. Jerry Pillay καί συνηντήθη τήν 17^ην παρελθόντος μηνός Φεβρουαρίου εἰς τήν αἴθουσαν ταύτην μεθ’ ὅλων τῶν ἀρχηγῶν τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί τῇ εἰσηγήσει τῆς Υμετέρας Μακαριότητος ἐπεσκέφθη τόν Πρόεδρον τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ καί ἠνοίχθη οὕτως νέα σελίς εἰς τάς σχέσεις αὐτῶν διά τήν στήριξιν τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί τήν ἀνάληψιν διαμεσολαβητικοῦ ρόλου τοῦ ΠΣΕ, εἰς τήν ἐπικρατοῦσαν καί ὡς μή ὤφελε ἐνταθεῖσαν Ἰσραήλ–Παλαιστινιακήν διένεξιν. Πνεῦμα συνδιαλλαγῆς καί συμφιλιώσεως, συνέστησε καί μετέδωσεν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης καί εἰς τούς συχνάκις ἐπισκεπτομένους Αὐτήν ἐκπροσώπους τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καί ἄλλων κρατῶν ὡς λύσιν διά τήν ἐπίλυσιν τοῦ πολιτικοῦ προβλήματος, οὐχ ἧττον δέ εἰς τούς Ὀρθοδόξους ἐκκλησιαστικούς ἡγέτας πολλάκις ἐτόνισε τήν ἀνάγκην ἐπανενάρξεως τοῦ διαλόγου διά τήν ἐπάνοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τήν κανονικήν ὁδόν τῆς ὑπάρξεως καί ζωῆς αὐτῆς, ἤτοι τῆς Συνοδικότητος.  

 Ὅσον ἀφορᾷ τήν Ποιμαντικήν μέριμναν τοῦ Πατριαρχείου ὑπέρ τοῦ ποιμνίου αὐτοῦ, μνημονευθήτω ὅτι παρά τήν δημιουργηθεῖσαν ἐκ τοῦ πολέμουοἰκονομικήν ἔνδειαν, καίτοι ὑστερούμενον ἐνίοτε, ἦλθεν οἰκονομικός ἀρωγός εἰς ἀνάγκας τοῦ ποιμνίου τῶν Κοινοτήτων αὐτοῦ διά τήν συμπλήρωσιν ἔργων ἀνακαινίσεως ἐκκλησιῶν καί παρακειμένων αὐταῖς αἰθουσῶν συνεδριάσεων, διά δέ τήν Κοινότητα τοῦ Ζδέϊδε τοῦ βορείου Ἰσραήλ διά τήν ἀγοράν τεμαχίου γῆς αὐξανούσης καί προστατευούσης τήν ἰδιοκτησίαν τοῦ ναοῦ. Οὐχ ἧττον σημαντικώτερον τῶν οἰκοδομούντων τό ποίμνιον ἔργων ὑπῆρξε ἡ δοθεῖσα παρά τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος λύσις συμφιλιώσεως εἰς τόν ἐπικρατήσαντα χρόνιον διχασμόν τῆς Κοινότητος Κούφρ Σμέα τοῦ βορείου Ἰσραήλ, ἡ ὁποία λύσις ἐπεσφραγίσθη διά πανηγυρικῆς Πατριαρχικῆς θείας Λειτουργίας τήν 10^ην παρελθόντος μηνός Φεβρουαρίου εἰς τόν μόχθοις καί κόποις πολλοῖς ἀνεγερθέντα περικαλλῆ ναόν τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, εἰς τήν ὁποίαν προσηυχήθησαν πλῆθος Ὀρθοδόξων καί παρέστησαν τιμητικῶς ἐκπρόσωποι καί ἄλλων Θρησκευμάτων. Ἐπίσης μνημονευθήτω ὅτι παρά τάς δυσκολίας συγκοινωνιακῆς διακινήσεως ὡς ἐκ τοῦ πολέμου ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης κατέφθασε εἰς ὅλας τάς ἐν τῇ ἐρήμῳ Μονάς τοῦ Πατριαρχείου, Προεξάρχουσα τῶν ἑορτῶν αὐτῶν.

Ἀμείωτον ὡσαύτως ὑπῆρξε τό ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διά τήν ἄνευ διακοπῆς τινος συνέχισιν τῶν ὑπό τοῦ ἐκ Κύπρου εἰδήμονος συντηρητοῦ εἰκόνων καί χειρογράφων κ. Σταύρου Ἀνδρέου συντηρήσεως τῶν βιβλίων τῆς ἱστορικῆς Βιβλιοθήκης τῆς Μονῆς τοῦ τιμίου Σταυροῦ καί τῶν κτιριακῶν χώρων αὐτῆς διά τήν στέγασιν Ἐρευνητικοῦ Κέντρου Θεολογικῶν Μελετῶν τῇ συνεργασίᾳ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῶν Πανεπιστημίων Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης. Διά τήν προώθησιν τῶν συντηρητικῶν ἔργων τούτων ὡς καί τῆς συντηρήσεως τῶν ξυλογλύπτων τοῦ Καθολικοῦ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως πολλαί κατεβλήθησαν προσπάθειαι πρός ἐξεύρεσιν τῶν ἀπαιτουμένων πόρων παρά ἱλαρῶν δωρητῶν ὡς τοῦ κ. Ἀθανασίου Μαρτίνου καί τῆς κ. Μαρίας Γεωργαλλίδου.

 Τά λεχθέντα, Μακαριώτατε, τυγχάνουν ὀλίγα μόνον ἀνάλεκτα ἐρανισθέντα ἐκ τοῦ πλουσίου Ποιμαντικοῦ λειμῶνος τοῦ Πατριαρχείου, ἀναφερόμενα οὐχί μέ διάθεσιν καυχησιολογίας, ἐφ’ ὅσον ἑπόμεθα τῷ Ἀποστόλῳ τῶν ἐθνῶν λέγοντι, «ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καί τούτῳ Ἐσταυρωμένῳ», ἀλλά μέ διάθεσιν ἐνισχύσεως τῆς ἐλπίδος, ἵνα ἐπ’ ἐλπίδι συνεχίσωμεν οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες ἐμπνεόμενοι ἐκ τοῦ παραδείγματος Ὑμῶν, συναμιλλώμενοι ἐν ἀδελφοσύνῃ  μεταξύ ἡμῶν, ὑπακούοντες Ὑμῖν καί ὁδεύοντες ἐπί τά βελτίονα καί κάλλιστα, ἐκπληροῦντες καί τελειοποιοῦντες τήν ἱεράν ἀποστολήν ἡμῶν τῆς χριστιανικῆς Ρωμαιορθοδόξου μαρτυρίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

 Ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, εὔχομαι ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἀδελφότητος ὑγιείαν ἀδιάπτωτον ἐπί ἔτη ὅσα πλεῖστα καί δύναμιν κυβερνητικήν ἄνωθεν, ἵνα ὁδηγῆτε τό Πατριαρχεῖον ἀπό προόδου εἰς πρόοδον καί ἀπό δόξης εἰς δόξαν πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο».

 Ἐν συνεχείᾳ προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατονὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριος Αγγελοσόπουλος ὡς ἕπεται:

“Μακαριώτατε,

Έχω την τιμή και την χαρά να Σας υποβάλω τις θερμότατες ευχές της Ελληνικής Δημοκρατίας και εμού προσωπικώς και των συνεργατών μου  επί τοις Υμετέροις σεπτοίς Ονομαστηρίοις. Καθώς τιμούμε την ονομαστική Σας εορτή, αναλογιζόμαστε με αισθήματα βαθύτατου σεβασμού το έργο Σας και τον αγώνα Σας, κατά τη μακρά Σας διαδρομή στην Αγία Γη και στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

 Ετάξατε Εαυτόν από νεαρά ηλικία στην Εκκλησία και σε μια αποστολή υψηλή και επίμοχθη, στην οποία έχετε αφοσιωθεί με προσήλωση και αυταπάρνηση, υπηρετώντας επί δεκαετίες το έργο της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος, εν τέλει και από τον σεπτό Ιεροσολυμιτικό Πατριαρχικό Θρόνο. Οι εργώδεις προσπάθειές Σας για την διαφύλαξη της παράδοσης, της κληρονομίας και των δικαίων του Πατριαρχείου, την ενίσχυση του κύρους και της ακτινοβολίας του και την προστασία και την αναστήλωση των ιερών προσκυνημάτων στους Αγίους Τόπους δικαίως χαίρουν διεθνούς αναγνωρίσεως και σεβασμού.

 Ομοίως αναγνωρίζεται με θαυμασμό το υψηλό ποιμαντικό Σας έργο, επ’ ωφελεία της πνευματικής καθοδηγήσεως ενός ποιμνίου που διαχρονικώς αντιμετωπίζει εξαιρετικά αυξημένες δοκιμασίες και προκλήσεις.

 Εορτάζουμε σήμερα υπό περιστάσεις δύσκολες και καταθλιπτικές, ενώ η πολεμική σύγκρουση η οποία εξερράγη τον παρελθόντα Οκτώβριο διανύει ήδη τον έκτο μήνα της, χωρίς εισέτι ορατή προοπτική λήξεως, εξακολουθεί να απειλείται διάχυση της κρίσεως σε άλλα μέτωπα και επιδεινούμενη ανθρωπιστική κρίση μαστίζει τη Λωρίδα της Γάζας. Το εκεί ποίμνιό σας τιμά την σημερινή ημέρα υπό δεινές συνθήκες, οι οποίες απειλούν την ύπαρξη του συνόλου της χριστιανικής κοινότητας στην Γάζα. Οι σκέψεις μας στρέφονται ιδίως προς τη Μονή του Αγίου Πορφυρίου, στην οποία έχουν βρει πολύτιμο καταφύγιο πολυάριθμοι συνάνθρωποί μας. Σας διαβεβαιώ, Μακαριώτατε, ότι θα συνεχίσουμε να ενεργούμε για την προστασία της και την παροχή συνδρομής προς αυτήν.

 Κατά την παρούσα σκοτεινή συγκυρία, Σας εκφράζουμε την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μας για τις αδιάκοπες προσπάθειές Σας υπέρ της καταλλαγής, της μετριοπάθειας, της ειρηνεύσεως και της απαλύνσεως του πόνου από τα τραύματα του πολέμου. Στην Ιερή Πόλη των Ιεροσολύμων, το έργο σας για την προαγωγή της ενότητας μεταξύ των Χριστιανικών Εκκλησιών, αλλά και υπέρ της ειρηνικής συνυπάρξεως των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, αποτελεί οδηγό ενάντια στη μισαλλοδοξία και την θρησκευτική αντιπαλότητα.   

 Η Ελλάδα θα συνεχίσει να περιβάλλει την Υμετέρα Μακαριότητα, την Αγιοταφιτική Αδελφότητα και το Πατριαρχείο με τον ειλικρινή σεβασμό της και τη συμπαράστασή της στο έργο Σας.

 Παρακαλώ δεχθείτε επιπλέον τις προσωπικές μου ευχαριστίες για την πάντοτε θερμή και εγκάρδια υποδοχή και για την συνεργασία μας, επί κοινή ωφελεία του Ιερού Καθιδρύματος και της Ελληνικής Δημοκρατίας, για την οποία η διαφύλαξη των δικαίων του Πατριαρχείου και της χριστιανικής παρουσίας και κληρονομιάς στους Αγίους Τόπους αποτελεί ιστορικής σημασίας προτεραιότητα όλου του Ελληνισμού.

Μαζί με τους συνεργάτες μου στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στα Ιεροσόλυμα, σας εύχομαι, Μακαριώτατε, υγεία, μακροημέρευση, επιτυχία στην αποστολή σας, έτη πολλά και ευλογημένα”.

Ἀκολούθως προσεφώνησαν ὁ Πρέσβυς τῆς Ρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Ἀνατόλι Βικτόρωφ,  ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Ναζαρέτ, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διοκαισαρείας κ. Βενέδικτος ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Βηθλεέμ, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Ἰόππης, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Ἀρχιμανδρίτης π. Βασσιανός καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας Ἀρχιμανδρίτης π. Θεόφιλος, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλος μετά τῆς Ρωσοφώνου Κοινότητος τοῦ Μπέρ Σέβα καί τῆς Χάϊφας, ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας καί Μπετσαχούρ, ὁ κ. Γιοῦσεφ Νάσσερ ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος τοῦ Κούφρ-Σμέα, καί ὁ Πρεσβύτερος π. Σταῦρος Ἀράνκη ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Μπιρζέτ, ἡ κ. Παναγιώτα Καφετζῆ ἐκ μέρους τοῦ Σχολείου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὁ π. Φάραχ  Μπαντούρ ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου,  πρός τούς ὁποίους ἀντεφώνησεν εὐχαριστῶν ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Μακάριον γνησίως τόν μαρτυρήσαντα, ἵνα γένῃ μάρτυς τῇ προαιρέσει καί ἐκβῇς χωρίς διωγμοῦ, χωρίς πυρός, χωρίς μαστίγων, τῶν αὐτῶν ἐκείνους μισθῶν ἠξιωμένος», (Νά μακαρίσῃς ἀληθινά αὐτόν πού ἐμαρτύρησε, διά νά γίνῃς μάρτυς κατά τήν διάθεσιν καί θά καταλήξῃς νά ἀξιωθῇς τούς ἰδίους μισθούς μέ ἐκείνους, χωρίς νά διωχθῇς, χωρίς νά καῇς εἰς τήν φωτιάν, χωρίς νά μαστιγωθῇς)˙ λέγει ὁ μέγας Βασίλειος.

 Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριε Ἀγγελοσόπουλε,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς χριστιανοί καί προσκυνηταί.

Ἐξανέτειλεν ὡς φῶς ἡ σεπτή μνήμη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ τῇ πόλει μαρτυρησάντων, ἐν τῇ ὑπό τῇ σκοτομήνῃ τοῦ πολέμου δοκιμαζομένῃ ἁγίᾳ Γῇ, ἔνθα ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός Θεός ὤν «καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ», (Φιλ. 2,8).

Μιμηταί τῆς τοῦ Χριστοῦ ταπεινώσεως καί ὑπακοῆς μέχρι θανάτου, ἐγένοντο καί οἱ ἀξιοθαύμαστοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες «κατηρτισμένοι ὄντες ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ» (Α΄ Κορ. 1,10). Διό καί ἀναγνωρίζονται ὡς μάρτυρες ἀψευδεῖς τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «καί πάντες δέ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12). «Καί γάρ οὐκ ἔνι ἄνδρα τήν τῆς ἀρετῆς, τοὐτέστιν τῆς εὐσεβείας, ὁδόν ὁδεύοντα λύπης εἶναι χωρίς θλίψεως, ὀδύνης, πειρασμῶν», λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. «Λύσσῃ παράφρονι, τῶν διωκτῶν οἱ Ἀθληταί αἴθριοι, ἐν τῷ κρυμνῷ διανυκτερεύειν καταδικασθέντες, ἀνέμελπον ὕμνον, Θεῷ χαριστήριον», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός.

Ἐπειδή ἀληθῶς οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντες εἶχον γυμνασμένην τήν εἰς Χριστόν εὐσέβειαν καί ἔφερον ἀκίβδηλον τήν κατά Θεόν ἀγάπην, «ἀνέμελπον ὕμνον Θεῷ εὐχαριστήριον» καί οὕτω κατεγέλων τήν μανίαν τοῦ τυράννου αὐτῶν, ἀκούοντες εἰς τόν Κυριακόν λόγον: «μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε» (Λκ. 6,21).

Ὁ μέγας Βασίλειος ἐγκωμιάζων τούς ἁγίους Τεσσαράκοντα μάρτυρας λέγει: «Ἡμῖν δέ οὐχ ἕνα πρόκειται θαυμάζειν, οὐδέ δύο μόνους, οὐδέ μέχρι δεκάδος ὁ ἀριθμός πρόεισι τῶν μακαριζομένων, ἀλλά τεσσαράκοντα ἄνδρες, ὡς μίαν ψυχήν ἐν διῃρημένοις σώμασιν ἔχοντες, ἐν μιᾷ συμπνοίᾳ καί ὁμονοίᾳ τῆς πίστεως, μίαν καί τήν πρός τά δεινά καρτερίαν καί τήν ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἔνστασιν ἐπεδείξαντο».

Κατά τόν μέγαν Βασίλειον τό μαρτύριον τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα διακρίνεται εἰς δύο τινά, ἀφ’ ἑνός μεν «ἐν τῇ ὁμονοίᾳ τῆς πίστεως», ἀφ’ ἑτέρου δέ «εἰς τήν ὑπό τῆς ἀληθείας ἔνστασιν». Τόσον ἡ πίστις ὅσον καί ἡ ἀλήθεια ἀφοροῦν εἰς τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ Πατρός τόν Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, λέγοντα: «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται» (Μαρκ. 16,16). Καί ἐν ἑτέρῳ τόπῳ λέγει: «ἐγώ εἱμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια» (Ἰω. 14,6), «ἐγώ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καί εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ. Πᾶς ὁ ὤν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς», (Ἰω. 18,37).

Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἐν Χριστῷ πίστις καί ἀλήθεια συνιστοῦν τό θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ δέ διά τοῦ μαρτυρίου θάνατος τήν βεβαίωσιν τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες διά τοῦ αἵματος αὐτῶν ἐσφράγισαν τήν ἐν Χριστῷ ἀλήθειαν, τοὐτέστιν τήν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ στοιχοῦντες τῷ κηρύγματι τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος: «οὐ γάρ ἔχωμεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. 13,14). Καί «εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα … εἰ δέ ἀπεθάνομεν σύν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καί συζήσομεν αὐτῷ, εἰδότες ὅτι Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει», (Ρωμ. 6,5,8-9).

Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ ἰδιαιτέρως τήν μνήμην τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων, διότι ὡς λέγει ὁ μέγας Βασίλειος, οὗτοι «ἐλευθέρᾳ τῇ φωνῇ, εὐθαρσῶς καί ἀνδρείως, οὐδέν ὑποπτήξαντες τῶν ὁρωμένων, οὐδέ καταπλαγέντες τά ἀπειλούμενα, Χριστιανούς ἑαυτούς ἀνεκήρυξαν». Ἡ ὁμολογία δέ αὕτη εἰσήγαγεν τούς ἁγίους μάρτυρας εἰς τήν πόλιν τοῦ ζῶντος Θεοῦ, εἰς τήν ἐπουράνιον Ἱερουσαλήμ καί εἰς μυριάδα ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι πανηγυρίζουν καί σκορποῦν χαράν (πρβλ. Ἑβρ. 12,22-23).

Ἡ εὔσημος αὕτη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί ἰδίως τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, οὗτινος τήν σεπτήν ἐπωνυμίαν φέρει καί ἡ Ἡμετέρα Μετριότης ἀποτελεῖ, κατά τήν ἔκφρασιν τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου, «τύπον τῆς ἄνω χαρᾶς», δηλονότι τῆς ἐπουρανίου τῶν Ἀγγέλων. Καί τοῦτο διότι οἱ τόν Χριστόν ἀγαπήσαντες καί σύνναιμοι γενόμενοι τοῦ μαρτυρικοῦ αἵματος Αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ) «μεταβεβήκασιν ἐκ τοῦ θανάτου εἱς τήν ζωήν» (πρβλ. Α΄ Ἰω. 3,14), ἡ δέ ζωή ἦν ὁ Χριστός κατά τήν ἰδίαν Αὐτοῦ μαρτυρίαν: «Ἐγώ εἱμί ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή», (Ἰω. 11,25).

Ὁ ἔγκριτος πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης προβαίνει εἰς ἐγκωμιασμόν τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων, «ἵνα [ἡμεῖς] πεισθῶμεν, ὅτι ζῶσι οἱ μάρτυρες καί εἰσι Θεοῦ δορυφόροι καί πάρεδροι, οἱ σήμερον τήν Ἐκκλησίαν ὠφελήσαντες καί κοσμήσαντες». Κατά δέ τόν ἅγιον Ἀστέριον Ἀμασείας, «οἱ ἅγιοι μάρτυρες, ἄνδρες διά καλόν θάνατον ἀθάνατοι, διά τό καταφρονῆσαι ζωῆς ζῶντες ἀεί, τοῦ αἵματος τήν βασιλείαν ἀλλαξάμενοι καί τήν ἐπίβουλον σάρκα εὐεργέτην τῆς ψυχῆς ἀποφήναντες».

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει τιμῶσα τήν τοῦ μαρτυρίου γενέθλιον ἡμέραν τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα ὡς καί τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, ἐπετέλεσε ἐν αὐτῷ τῷ τόπῳ τοῦ Σταυρικοῦ μαρτυρίου, τῆς τριημέρου Ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τήν θείαν εὐχαριστιακήν καί ἀναίμακτον θυσίαν, τῆς Ἡμῶν Μετριότητος προεξαρχούσης καί περιστοιχουμένης ὑπό τῆς χορείας τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, Ἀρχιερέων, Ἱερέων, Ἱεροδιακόνων, συμπροσευχομένων Ἡμῖν εὐσεβῶν Χριστιανῶν ἐκ τοῦ δοκιμαζομένου εὐλαβοῦς ἡμῶν ποιμνίου.

Προσέτι δέ, ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τοῖς, τῇ ἐπωνύμῳ τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θεοφίλου, ἀγομένοις σεπτοῖς Ἡμῶν ὀνομαστηρίοις καί εὐλογήσαμεν τόν Σωτῆρα Χριστόν˙ «Τοῦτον μέν γάρ υἱόν ὄντα τοῦ Θεοῦ προσκυνοῦμεν, τούς δέ μάρτυρας ὡς μαθητάς καί μιμητάς τοῦ Κυρίου ἀγαπῶμεν ἀξίως ἕνεκα εὐνοίας ἀνυπερβλήτου τῆς εἰς τόν ἴδιον βασιλέα καί διδάσκαλον»˙ ὡς λέγει ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Πολύκαρπος Σμύρνης.

Δέον ὅπως ἐπισημάνωμεν, ὅτι ἡ σημερινή ἑορτή τοῦ ἁγίου Θεοφίλου τοῦ συμμάρτυρος τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα δέν ἀφορᾶ εἰς τήν Ἡμετέραν Μετριότητα μόνον, ἀλλά κυρίως εἰς τόν Ἀποστολικόν Θρόνον Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ἀφ’ ἑνός καί τόν θεόσδοτον θεσμόν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ σώματος, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ ἀφ’ ἑτέρου.

Διό καί ἔκκλησιν ποιούμεθα πρός πάντας τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς ἡμῶν, τούς τιμίους Προκαθημένους τῶν κατά τόπων ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἵνα ἀπό κοινοῦ ἐργασθῶμεν διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν κατά τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου, «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. 4,3), ἀλλά καί κατά τήν φωνήν τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου «παρακαλῶ ὑπέρ Χριστοῦ, μή ἐπιτρέψητε διασχισθῆναι τά μέλη τοῦ Χριστοῦ, μηδέ τοῖς προλήμμασι (τάς προκαταλήψεις) πιστεύσητε, ἀλλά τήν τοῦ Κυρίου εἰρήνην προτιμήσατε».

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς ἐκλήθημεν καί ἡμεῖς ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «εἰς τήν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς, δηλονότι τῆς εἰρήνης, τῆς δοθείσης ἡμῖν ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (πρβλ. Β΄ Κορ. 5,18). Ταύτην τήν τοῦ Κυρίου εἰρήνην καί καταλλαγήν ζητήσωμεν καί διώξωμεν, ἰδιαιτέρως κατά τό εὐλογημένον στάδιον τῆς νηστείας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἵνα ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας σύν ταῖς ἱκεσίαις τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, ἀξιωθῶμεν καταντῆσαι ἐν μετανοίᾳ καί ἐιρήνῃ εἰς τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τούς τιμήσαντας τήν ἑόρτιον ταύτην μνήμην τῶν ἁγίων Μαρτύρων, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν δωρεάν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, «ὑπομονήν, ἥτις κατεργάζεται δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή ἐλπίδα» (πρβλ. Ρωμ. 5,4-5), ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριον Ἀγγελοσόπουλον, τόν  Πρέσβυν τῆς Ρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Ἀνατόλι Βικτόρωφ, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Βασσιανόν, ἀντιπρόσωπον τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Θεόφιλον, ἀντιπρόσωπον τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Διοκαισαρείας κ. Βενέδικτον, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου ἡμῶν εἰς Βηθλεέμ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης  κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Beersheba καί τῆς Κοινότητος τῆς Χάϊφας καί τοῦ Ρωσοφώνου ἡμῶν ποιμνίου, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰγνάτιον ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου εἰς Μπετζάλλαν καί Μπετσαχούρ, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Φάραχ Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τόν κ. Γιοῦσεφ Νάσσερ ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος τοῦ Κούφρ-Σμέα,  τόν Πρεσβύτερον π. Σταῦρον Ἀράνκη ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Μπιρζέτ, τήν κ. Παναγιώταν Καφετζῆ ὁμιλήσασαν ἐκ μέρους τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!»

Τήν δεξίωσιν ἠκολούθησε μοναστηριακή ἑόρτιος τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας 

Τήν 10.30 μ.μ. νυκτερινήν ὥραν τῆς Τετάρτης, 25^ης Ἰανουαρίου/ 7^ης Φεβρουαρίου 2024, ἐξεδήμησε πρός Κύριον ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Συμεών Κατά Μόνας Ἀρχιμανδρίτης Θεοδώρητος.

Ἡ Νεκρώσιμος αὐτοῦ Ἀκολουθία ἐψάλη τήν 10.30 π.μ. ὥραν τῆς Πέμπτης 26^ης Ἰανουαρίου/ 8^ης Φεβρουαρίου 2024 εἰς τό ἐντός τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Θέκλης, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συνιερουργούντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί τῇ συμπροσευχῇ μοναζουσῶν καί λαϊκῶν τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Τόν Ἐπικήδειον ἐξεφώνησεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ἐν ᾧ ἀναφέρονται τά τῆς βιοτῆς καί τῆς δραστηριότητος αὐτοῦ ὡς Ἁγιοταφίτου καί ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἁγίου Συμεών Κατά Μόνας ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβάσμιοι Ἀρχιερεῖς,

κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἱστάμεθα δακρύζοντες πρό τοῦ σεπτοῦ σκηνώματος τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν Θεοδωρήτου ἱερομονάχου, ὡς ὁ Κύριος ἡμῶν πρό τοῦ τάφου τοῦ τετραημέρου φίλου Αὐτοῦ Λαζάρου. Ἀθυμοῦμεν ἐπί τῷ χωρισμῷ, ὡς οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ μετά τήν ἔνδοξον Ἀνάληψιν Αὐτοῦ. Ἀναλογιζόμεθα ἀνθρωπίνως ὅτι ὄντως μέγα καί φοβερόν τό τοῦ θανάτου μυστήριον. Διερωτώμεθα πῶς  διασπᾶται ἡ ἁρμονικωτάτη συμφυΐα ψυχῆς καί σώματος, πῶς ἡ ψυχή βιαίως χωρίζεται τοῦ σώματος, πῶς ὁ ἄνθρωπος διά τῆς παρακοῆς καί τῆς πτώσεως ἐπέφερεν εἰς ἑαυτόν τόν θάνατον καί ἤκουσε παρά τοῦ Δημιουργοῦ καί Πλάστου του τό : «γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ», ( Γεν. 3, 19 ).

Εἰς τά ἐρωτήματα ταῦτα τοῦ ἀνθρωπίνου προβληματισμοῦ ἔρχεται ὡς ἀπάντησις τό πρόσωπον, ἡ διδασκαλία καί τό ἔργον Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό γεγονός ὅτι συγκαταβαίνων ὁ Θεός εἰς τό γένος ἡμῶν, ηὐσπλαγχνίσθη ἡμᾶς καί ἐν Χριστῷ τῷ Μονογενεῖ Υἱῷ καί Λόγῳ Αὐτοῦ  ὡμοιώθη πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους. Προσέλαβεν ἐν τῇ Ἐνανθρωπήσει τήν ἀνθρωπίνην φύσιν καί σάρκα ἡμῶν καί διά τοῦ  Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἀνέσυρεν ἡμᾶς ἀπό τοῦ Ἅιδου καί ἐχαρίσατο ἡμῖν τήν ἐν οὐρανοῖς καί παρ’ Αὐτῷ αἰώνιον ζωήν καί ἀνάπαυσιν.

Ἡ ἀλήθεια αὕτη ἀπεκαλύφθη εἰς τούς ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ. Οὗτοι κατεστάθησαν αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες οὐχί μόνον τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί Αὐτοῦ τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου Αὐτοῦ. Εἶδον καί ἐψηλάφησαν Αὐτόν ἐν τῇ ἐπιγείῳ ζωῇ καί θεραπευτικῇ καί λυτρωτικῆ δράσει Αὐτοῦ, ἀλλά καί ἐν τῇ Ἀναστασίμῳ «ἑτέρᾳ μορφῇ Αὐτοῦ» (Μάρκ. 16, 12)· «Ἡ πίστις εἰς τήν σώζουσαν ἀλήθειαν ταύτην ἀποτελεῖ παραμυθίαν, ἐλπίδα καί δύναμιν πρός ἀψήφισιν τοῦ φόβου τοῦ θανάτου καί δή καί αὐτοῦ τοῦ μαρτυρικοῦ. Ἡ Ἐνανθρώπησις, ἡ Σταύρωσις καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ συγκροτοῦν, συγκρατοῦν καί συνέχουν ὅλον τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

 Τήν πίστιν ταύτην ἐνεκολπώθη καί ὁ  ἀγαπητός, πολιός καί  σεβαστός ἐκλιπών ἀδελφός ἡμῶν Ἀρχιμανδρίτης Θεοδώρητος, καθότι οὗτος ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἐχειροθετήθη μοναχός εἰς τήν ἱεράν Μονήν Τρωοδιτίσσης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Ἐκ ταύτης ἦλθε διά θεραπείαν τῆς ἐπισφαλοῦς ὑγιείας τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ εἰς τό ἐν Ὀρεινῇ Ἰσραηλινόν νοσοκομεῖον Χαντάσσα. Εἰς τό ἑξῆς, τῇ προτροπῇ τοῦ Γέροντος αὐτοῦ ἱερομονάχου Παγκρατίου, τόν ὁποῖον λίαν ηὐλαβεῖτο, ἐζήτησε καί ἐνετάχθη εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα ὀλίγον μετά τό ἔτος 1967. Ταύτην διηκόνησε εἰς διαφόρους διακονίας μετά ζήλου καί ἀφοσιώσεως, ὑπερβαίνων τάς δυσκολίας τῆς ὑγιείας αὐτοῦ. Ὠς Παιδονόμος ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Σχολῇ, ὡς ἐφημέριος εἰς τήν ἱεράν Μονήν τῆς Μεγάλης Παναγίας ἐπί ἔτη, ὡς μέλος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, διορισθείς ὑπό τῆς Α. Θ. Μακαριότητος τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου. Κυρίως δέ ὡς ἡγούμενος τῆς ἱερᾶς Μονῆς ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς  Καταμόνας συνεχῶς καί ἀδιακόπως ἀπό τοῦ ἔτους 1979. Τήν Μονήν ταύτην καί τόν ναόν αὐτῆς διετήρησεν ὡς λειτουργικόν κέντρον τῆς ἐν Καταμόνας Ἑλληνικῆς Κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων, ὡς ἦτο ἀνέκαθεν καί ὡς Προσκυνηματικόν κέντρον διά τούς ἀφικνουμένους ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων χωρῶν προσκυνητάς. Ἐπροστάτευσε δέ αὐτήν ἐκ τῶν ἔξωθεν ὑποβλεπόντων αὐτήν, λόγῳ τῆς ἱστορικῆς θέσεως αὐτῆς. Ἀξιοποιῶν εὐσυνειδήτως τάς δωρεάς τῶν προσκυνητῶν, μή παραλείπων ἐν ταὐτῷ νά ἐλεῇ τούς δεομένους, ἀνεκαίνισε τόν ναόν αὐτῆς καί ἐνεπλούτισε τάς ἁγιογραφίας αὐτοῦ. Πολλάς δέ ἐπετέλεσε ἐξωτερικάς ἐπισκευάς πρός συντήρησιν καί καλλωπισμόν αὐτῆς. Χάρις εἰς τήν ἐπιμονήν καί τάς ἐνεργείας αὐτοῦ τό Πατριαρχεῖον κατώρθωσε τό δυσκατόρθωτον, τήν ἀπόκτησιν δηλονότι τεμαχίου λειψάνου τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου παρά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κροατίας τό ἔτος 2010, φυλασσομένου ὡς θησαυροῦ τῆς Μονῆς, τῆς ἀνακομιδῆς αὐτοῦ ἑορταζομένης τήν 25ην Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους.

Ἐπί τά ἀγαθά ἔργα τῆς ζωῆς αὐτοῦ ταῦτα, ἐπί τό ἔντιμον καί ἐνάρετον μοναχικόν καί ἱερατικόν ἦθος αὐτοῦ καί ἐπί τήν ἀγόγγυστον ὑπομονήν καί καρτερίαν αὐτοῦ εἰς τάς ἐπί πολλά ἔτη δοκιμασίας τῆς ὑγιείας αὐτοῦ καί ἐπί τήν μέριμναν αὐτοῦ δι’ ἑβδομαδιαίαν Θείαν Λειτουργίαν  ἐν τῇ Μονῇ καί Θείαν κοινωνίαν ὑπ’ αὐτοῦ κλινήρους ὄντος, παρακαλοῦμεν τόν φιλάνθρωπον Θεόν ἡμῶν, ὅπως ἐπίδῃ καί συγχωρήσῃ αὐτῷ εἴτι ὡς ἄνθρωπος ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως ἥμαρτεν καί κατατάξῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά ὁσίων καί δικαίων ἐν ἀπολαύσει καί ἀγαλλιάσει τοῦ ἱλαροῦ φωτός τῆς τρισηλίου δόξης Αὐτοῦ, ἀποδίδων αὐτῷ τόν τῆς δικαιοσύνης στέφανον, «ὅν ἀποδώσῃ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν Αὐτοῦ». Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη !»

Τῆς ἐξοδίου νεκρικῆς πομπῆς προΐστατο ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλος πρός τήν Ἁγίαν Σιών, ἔνθα ἐνεταφιάσθη εἰς τό Κοιμητήριον τῶν Πατέρων.

Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 9^ην /22^αν Νοεμβρίου 2023, καί ὥραν 10.30 μ.μ. ἑωρτάσθη ἡ 18^η ἐπέτειος τῆς ἐκλογῆς καί  Ἐνθρονίσεως τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’.

Διά τό γεγονός τοῦτο ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. καί συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Θρόνου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων ἐκ τῶν ἐνοριῶν τοῦ Ἰσραήλ καί ἐκ τῶν κατεχομένων περιοχῶν, εἰς ὅσους ἐπέτρεψε νά ἔλθουν  ἡ ἔκρυθμος ἐμπόλεμος κατάστασις, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί λοιπῶν διακόνων, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών δεξιά καί τοῦ κ. Ἀγγέλου Γιαννοπούλου ἀριστερά, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί μελῶν τῆς ἑλληνικῆς παροικίας.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἠκολούθησεν ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς  Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἡ πόλις τῆς Γάζης τιμᾶται διά τῆς μνείας αὐτῆς εἰς τό βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τῆς ἀρχεγόνου Ἐκκλησίας. Εἰς Γάζαν  κατηυθύνετο «ὁ Αἰθίοψ εὐνοῦχος δυνάστης Κανδάκης βασιλίσσης

Αἰθιόπων», ὅτε ἄγγελος Κυρίου ἐπληροφόρησε τόν ἀπόστολον Φίλιππον καί «ἐπλησίασε τό ἅρμα αὐτοῦ, ἐκατήχησε καί, ὅτε εὗρον ὕδωρ, ἐβάπτισεν αὐτόν». (Πράξ. 8, 38). Ἀκολούθως ἀπό τοῦ 306 μ.Χ, ἡ  Γάζα καί τά περίχωρα αὐτῆς ἀπετέλεσαν τήν περιοχήν τῆς ἱεραποστολικῆς, μοναχικῆς καί κοινωνικῆς δράσεως τοῦ ἁγίου Ἱλαρίωνος τοῦ μεγάλου, μαθητοῦ τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου. Μεταξύ τῶν ἐτῶν 395 καί 421 μ.Χ. ὁ ἐκ  Θεσσαλονίκης ἐλθών  εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἅγιος Πορφύριος, χειροτονηθείς ἐπίσκοπος Γάζης, ἐγκατέστησε καί κατωχύρωσε, δι’ ἀγώνων πολλῶν,  τόν Χριστιανισμόν εἰς Γάζαν. Ἐπί τῶν θεμελίων τούτων ἀπό τοῦ 743 μ.Χ. ἐπί δεκαετίαν ᾠκοδόμησε τό ποιμαντικόν αὐτοῦ ἔργον Κοσμᾶς Ἱεροσολυμίτης ὁ μελῳδός ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ τῆς Γάζης.

Ἡ πόλις αὐτή μετά τοιαύτης ἐνδόξου χριστιανικῆς πολιτιστικῆς κληρονομίας, ἐπιζήσασα τῶν πολιτικῶν κατακτήσεων καί μεταλλαγῶν τῆς ἱστορίας, φεῦ!  μαστίζεται καί ἐρημώνεται σήμερον ὑπό πολεμικῶν ἐχθροπραξιῶν, τῶν ὁποίων αἱ συνέπειαι, ἐρείπια οἰκοδομικῶν συγκροτημάτων, πολύ δέ πλέον ἀπώλειαι ζωῶν ἀθῴων ἀμάχων, γυναικῶν καί παιδίων, «ὧν οὐκ ἔστι ἀριθμός», προκαλοῦν σπαραξικάρδιον ὀδύνην, μεταξύ δέ τούτων καί τά 18 θύματα ἐκ τῶν χρησιμοποιούντων εἰσέτι ὡς καταφύγιον τήν ἱεράν Μονήν ἁγίου Πορφυρίου ἐπισκόπου Γάζης τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου.

Ὑπό τήν σκιάν τῶν ζοφερῶν καί τραγικῶν γεγονότων τούτων καί ἐν πνεύματι συμμετοχῆς πρός τόν χειμαζόμενον λαόν καί τό Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον ποίμνιον εἰς Γάζαν, τό Πατριαρχεῖον καί ἡ ἐν αὐτῷ γεραρά Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἐφέτος δέν ἑορτάζει πανηγυρικῶς, ἀλλά ποιεῖται μνείαν ἐκκλησιαστικῶς,  διά Δοξολογίας εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τοῦ γεγονότος τῆς πρό ἐτῶν δέκα καί ὀκτώ σύν Θεῷ ἐπαξίας καί εὐλογημένης ἐκλογῆς, ψήφοις κανονικαῖς καί ὁμοφώνοις τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί ἐν συνεχείᾳ Ἐνθρονίσεως τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος, εἰς τόν μαρτυρικόν καί ἔνδοξον Θρόνον τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν.

Τήν ἐκκλησιαστικήν ἡμῶν Σύναξιν συνεχίζοντες καί εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου, ἄξιον καί δίκαιον θεωροῦμεν νά ἀναφέρωμεν ὅτι τήν τιμητικήν ἀλλά καί πολυεύθυνον Πατριαρχικήν Ποιμαντορίαν ταύτην ἀνέλαβεν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης μετά τοῦ βάρους ἐπί τῶν ὤμων Αὐτῆς τῶν παρανόμων συμφωνιῶν, αἱ ὁποῖαι ὑπεθήκευσαν ἀνυπολογίστου ὑλικῆς καί πολιτιστικῆς ἀξίας περιουσίαν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τά ξενοδοχεῖα Imperial καί Petra τῆς Πύλης τοῦ Δαβίδ, διά τήν ἀναίρεσιν τῶν ὁποίων ἀνυποχώρητος ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἀπεδύθη εἰς δικαστικούς καί ἄλλους ἀγῶνας ἀπαιτήσαντας τεράστια χρηματικά ποσά.

Ἔχουσα ὡς μίαν τῶν προτεραιοτήτων τοῦ ἔργου Αὐτῆς ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης τήν διατήρησιν τῆς περιουσίας ταύτης εἰς τήν πλήρη ἰδιοκτησιακήν διαχείρισιν τοῦ Πατριαρχείου, κυρίως διά τήν ἐξασφάλισιν τῆς ἀνέκαθεν ἀπροσκόπτου προσβάσεως τῶν χριστιανῶν ἡγετῶν καί προσκυνητῶν πρός τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, δέν παρέλειψε τήν μέριμναν τῆς εὐπρεπείας τοῦ Ναοῦ  τούτου διά τῆς συμμετοχῆς τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος εἰς τά μετά τῶν Φραγκισκανῶν  καί τῶν Ἀρμενίων ἐπιτελούμενα συντηρητκά ἔργα τοῦ δαπέδου τῆς Ροτόντας καί τοῦ χώρου κάτωθι τοῦ Ἑπτακαμάρου καί νοτίως αὐτοῦ. Οὐχ ἧττον εἰς τήν ἐσωτερικήν εὐπρέπειαν καί λαμπρότητα τοῦ Καθολικοῦ τά μέγιστα συνετέλεσε ἡ συντήρησις  καί ἡ ἐπανεγκατάστασις τῶν παλαιῶν πολυλελαίων Ρωσικῆς κατασκευῆς δι’ εἰδικῶν ἐκ Ρωσίας ἀφιχθέντων συντηρητῶν ἀλλά καί δωρητῶν τῇ κατευθύνσει καί συνεργασίᾳ τοῦ ἐκ Κύπρου συντηρητοῦ εἰκόνων καί χειρογράφων κ. Σταύρου Ἀνδρέου, συνεχίζοντος τό συντηρητικόν αὐτοῦ ἔργον δι’ ἐπεκτάσεως εἰς τά παλαίτυπα τῆς Βιβλιοθήκης τῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τῆς αἰθούσης κάτωθι τοῦ Πατριαρχείου καί εἰς τάς εἰκόνας τῆς Πινακοθήκης ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς καταλλήλου τοποθετήσεως αὐτῶν εἰς τό προετοιμαζόμενον μουσεῖον, στεγαθησόμενον εἰς τήν συντηρουμένην καί ἀνακαινιζομένην οἰκίαν τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Διοδώρου.

Μνημονευτέον ὡσαύτως ὅτι ἔντονοι ὑπῆρξαν αἱ προσπάθειαι τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διά τῆς συστρατεύσεως καί κινητοποιήσεως τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων εἰς μίαν κοινήν δυναμικήν χριστιανικήν μαρτυρίαν ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Πατριαρχείου πρός προστασίαν τῶν δικαιωμάτων τῶν χριστιανῶν εἰς τήν γενέτειραν αὐτῶν Ἁγίαν Γῆν ἐκ τῶν προσβολῶν καί ἐπιθέσεων, λεκτικῶν καί φυσικῶν, τῶν ριζοσπαστικῶν ἀκραίων Ἰουδαϊκῶν στοιχείων, μία τῶν ὁποίων τυγχάνει καί ἡ ἄχρι τοῦ νῦν συνεχιζομένη κατάληψις τοῦ προσκειμένου τῇ Σχολῇ καί τοῦ κοιμητηρίου τῆς Ἁγίας Σιών χώρου ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου. Εἰς τούς ἀδιακόπως δέ ἐπισκεπτομένους τό Πατριαρχεῖον Προξένους ἄλλων  κρατῶν καί αὐτῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως μεγάλην κατεβάλατε προσπάθειαν εἰς τήν ὑπ’ αὐτῶν κατανόησιν καί θεώρησιν τοῦ παράγοντος τῶν θρησκειῶν, Ἰουδαϊκῆς, Χριστιανικῆς καί Μουσουλμανικῆς καί τῶν σεβασμάτων αὐτῶν, ὡς τῆς βάσεως διά τήν ἐπίλυσιν τοῦ πολιτικοῦ Παλαιστινιακοῦ προβλήματος, οἴκοθεν διατηρουμένου τοῦ καθεστῶτος τῆς Παλαιᾶς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Διά τῶν ἐνεργειῶν Ὑμῶν, Μακαριώτατε, προεβάλατε τό Πατριαρχεῖον εἰς τήν ἁρμόζουσαν αὐτῷ θέσιν τοῦ ἀρχαιοτάτου χριστιανικοῦ καθιδρύματος μεγίστης θρησκευτικῆς, πολιτιστικῆς καί εἰρηνευτικῆς προσφορᾶς καί ἐμβελείας καί πέραν τῶν ὁρίων τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Τοῦτο συνάγεται ἐκ τῆς ἐπισκέψεως Ὑμῶν, ἀρχομένου τοῦ παρελθόντος μηνός Σεπτεμβρίου, εἰς τήν διοργανωθεῖσαν τῇ συνεργασίᾳ τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας Ἔκθεσιν, εἰς τό Οἰκουμενικόν Κέντρον τοῦ ΠΣΕ εἰς Γενεύην, εἰς τήν ὁποίαν ἐπαρουσιάσατε τήν πρό τινων ἐτῶν ἀνακαινισθεῖσαν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως τῆς Βηθλεέμ ὡς τήν καρδίαν καί τήν ἀσπίδα προστασίας τῆς ταυτότητος τοῦ χριστιανικοῦ καί ὅλου τοῦ Παλαιστινιακοῦ λαοῦ. Ἐπίσης τοῦτο συνάγεται καί ἐκ τῆς ἐπισκέψεως Ὑμῶν εἰς τήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν εἰς Βρυξέλλας, κατά τήν ὁποίαν ἐπανελάβατε τήν ἀνάγκην προστασίας τῶν δικαιωμάτων τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, οὐχ ἧττον καί διά τῆς συμμετοχῆς Ὑμῶν ὡς προσκεκλημένου τιμῆς εἰς τήν στέψιν τοῦ βασιλέως τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου Καρόλου Γ΄ δι’ ἐλαίου καθαγιασθέντος εἰς τόν Πανάγιον Τάφον. Ὡσαύτως συνάγεται καί ἐκ τῆς προσφάτου ἐπισκέψεως Ὑμῶν εἰς τόν Πάπαν Φραγκῖσκον εἰς Βατικανόν, ὅτε ἀπευθύνατε καί πάλιν ἔκκλησιν διά τήν προστασίαν τῶν ἀπειλουμένων  χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί ἐξεδηλώσατε τήν δέσμευσιν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου διά διαμεσολάβησιν πρός διάλογον, χάριν τῆς εἰρηνεύσεως μεταξύ Ρωσίας καί Οὐκρανίας καί πρός διάλογον χάριν τῆς ἀποφυγῆς τῆς ἑδραιώσεως τοῦ σχίσματος εἰς τήν διασαλευθεῖσαν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Εἰς τόν διάλογον δέ μετά τῶν ἄλλων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον ἐπίσης ἐσυνέχισε νά συμμετέχῃ διά τήν κατά τό δυνατόν προσέγγισιν καί παρουσίασιν παρά τά ὑφισταμένας δογματικάς διαφοράς μιᾶς κοινῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας πρός τόν  πάσχοντα κόσμον ἐκ ποικίλων  δεινῶν καί ζητοῦντα παραμυθίαν. Ἀπόδειξις τούτου καί  ἡ συμμετοχή τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς τόν ὑπό τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἱεροσόλυμα φιλοξενηθέντα διάλογον μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, ὁλοκληρώσαντα ἐσπευσμένως τάς ἐργασίας αὐτοῦ, λόγῳ τοῦ ἀρξαμένου εἰς Γάζαν πολέμου.

Οὐχ ἥκιστα μνημονευτέον ὅτι ἀπό τῆς ὡς μή ὤφελε ἐνάρξεως τοῦ  καταστροφικοῦ πολέμου τούτου ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης εἰς συνεχεῖς προέβη διαβουλεύσεις μετά τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν διά τάς ἀπό κοινοῦ ἐκκλήσεις καταπαύσεως τοῦ πυρός καί διακηρύξεις καταδίκης τῶν ἐπιθέσεων, ἐξ ὧν πολυάριθμοι οἱ ἀθῷοι πληγέντες ὡς τά θύματα τῆς Μονῆς τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ὁποίων ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐτέλεσε μνημόσυνον εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί τά θύματα τοῦ εἰς Γάζαν νοσοκομείου τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἱεροσόλυμα.

Τά ἀξιοχρέως μνημονευόμενα σήμερον ἐνταῦθα, Μακαριώτατε, ἀποτελοῦν ἐρανίσματά τινα μόνον ἐκ τῆς πλουσίας Ποιμαντικῆς δραστηριότητος τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου τῇ ἐμπνευσμένῃ καθοδηγήσει καί συνετῇ κυβερνητικῇ διοικήσει τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος πρός ἐνίσχυσιν καί ἐνθάρρυνσιν ἡμῶν τῶν Ἁγιοταφιτῶν καί τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ, ἵνα συνεχίσωμεν ἡνωμένοι μεταξύ ἡμῶν καί μετ’ Αὐτῆς τόν ἀγῶνα ἡμῶν διά τήν κατάκτησιν τοῦ βελτίονος καί τοῦ τελείου πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

Ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἀδελφότητος καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, εὔχομαι Ὑμῖν ἔτη πολλά ἐν ὑγιείᾳ ἀδιαπτώτῳ καί εὐσταθείᾳ ἀδιασαλεύτῳ, ἵνα χαίρησθε καί ἀγαλλιᾶσθε βλέποντες τήν Ἐκκλησίαν Σιών τῆς Ἁγίας, τόν Θρόνον τῆς ὁποίας ἐχαρίσατο Ὑμῖν ὁ Θεός,     πορευομένην ἀπό ἐπιτυχίας εἰς ἐπιτυχίαν, ἀπό προόδου εἰς πρόοδον καί ἀπό δόξης εἰς δόξαν. Γένοιτο».

Ὁ Γενικός Πρόξενος κ. Δημήτριος Ἀγγελοσόπουλος ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε,

Έχω την ιδιαίτερη τιμή να σας εκφράσω τα θερμότατα συγχαρητήρια της Ελληνικής Δημοκρατίας και εμού προσωπικώς για την 18^η επέτειο της ενθρονίσεώς Σας.  Οι συνεργάτες μου και εγώ είμαστε ευτυχείς να τιμούμε τη λαμπρή αυτή επέτειο μαζί με το Πατριαρχείο, την Αγιοταφιτική Αδελφότητα και το Ποίμνιό σας, εμφορούμενοι από βαθύτατο σεβασμό προς την Υμετέρα Μακαριότητα και ευγνωμοσύνη για τον αγώνα σας και το πολύτιμο έργο που επιτελείτε, από την αίσια ημέρα κατά την οποία ανήλθατε στον σεπτό Θρόνο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. 

Ουδείς λησμονεί ότι αναλάβατε το έργο αυτό υπό συνθήκες οι οποίες ήταν από τις πλέον απαιτητικές και επικίνδυνες στη σύγχρονη ιστορία του παλαιφάτου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Όμως η Εκκλησία ανευρίσκει πάντοτε την δύναμη και την σοφία να αντιμετωπίσει και τις σοβαρότερες κρίσεις. Στη μακρά και επίπονη διαδρομή έκτοτε, Εσείς και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα έχετε ανορθώσει και ενισχύσει το κύρος και την ακτινοβολία του Πατριαρχείου, επ’ ωφελεία όχι μόνο του υψηλού πνευματικού και ποιμαντικού του έργου, αλλά και της διαφύλαξης των δικαίων του, της προστασίας των ιερών προσκυνημάτων στους Αγίους Τόπους και της υψίστης αποστολής του, της θεματοφυλακής της δισχιλιετούς παράδοσής του στην Αγία Γη. 

Επιπλέον, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία σας, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων δεν αποτελεί μόνο παράδειγμα διάπυρης προσήλωσης στην φυλακή της παράδοσής του και της Ορθόδοξης Πίστεως, αλλά και οδηγό στην οδό της μετριοπάθειας και του διαλόγου. Σε καιρούς διαρκών προκλήσεων, οξυμένης διεθνώς αντιπαλότητας και μισαλλοδοξίας, έχετε συμβάλει τα μέγιστα με την καθοδήγησή σας, με υπομονή και αδελφική αγάπη, ώστε να στερεωθεί αξιοθαύμαστη ομόνοια και συνεννόηση μεταξύ των χριστιανικών Εκκλησιών στην Αγία Γη. Παράδειγμα παγκόσμιας εμβέλειας, αλλά και απαραίτητη συνθήκη για την διάσωση της χριστιανικής κληρονομιάς και παρουσίας στους Αγίους Τόπους.

Οι προκλήσεις δεν λείπουν και σήμερα και ίσως δεν θα λείψουν στο ορατό μέλλον. Τα Ιεροσόλυμα, οι Άγιοι Τόποι και η ευρύτερη περιοχή ευρίσκονται και πάλι στο επίκεντρο βαθύτατης κρίσης, η οποία έχει εξελιχθεί σε πολεμική. Απέναντι στον πόνο και την δυστυχία που προκαλούν άλογες και βίαιες πολιτικές, εθνικές και θρησκευτικές εξάρσεις, το Πατριαρχείο, υπό την ηγεσία σας, παρέχει πνευματική παρηγοριά, αλλά και αποτελεί ενεργό και αταλάντευτο παράγοντα σταθερότητας και καταλλαγής. Προπάντων αποτελεί σημείο αναφοράς για τις ευγενείς ηθικές και πνευματικές αξίες, διατηρώντας άσβεστη την ελπίδα που το δοκιμαζόμενο Ποίμνιό σας, αλλά και όλη η ταλανιζόμενη Ανθρωπότητα έχουν ανάγκη. 

Όπως γνωρίζετε, εκλήθην να αναλάβω τα δικά μου καθήκοντα, μόλις τρεις εβδομάδες, πριν την έκρηξη της σημερινής κρίσης. Σας είμαι ειλικρινώς ευγνώμων για την αμέριστη συνεργασία, αλλά και την σοφή συμβουλή που γενναιόδωρα μου έχετε παράσχει, πολύτιμους αρωγούς στην δική μου αποστολή.  

Μακαριώτατε,

Η Ελλάδα περιβάλλει με ειλικρινή και βαθύτατο σεβασμό Εσάς και την Αγιοταφιτική Αδελφότητα, με πλήρη συναίσθηση της επίμοχθης αποστολής σας.  Έχω την τιμή να ανανεώσω σήμερα εξ ονόματός της τις διαβεβαιώσεις της, ότι παραμένει προσηλωμένη στην βούλησή της να έρχεται αρωγός και συμπαραστάτης του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Για την Ελληνική Δημοκρατία, η προάσπιση των δικαίων και προνομίων του Πατριαρχείου στην Αγία Γη, η ενίσχυση της θεματοφυλακής της ορθόδοξης παράδοσης και η διαφύλαξη της χριστιανικής κληρονομιάς και παρουσίας αποτελούν επιταγή ύψιστης σημασίας. Η οποία αφορά το σύνολο του Ελληνισμού, εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων, την ιστορική του διαδρομή και την πνευματική του ταυτότητα. Συνεπώς, και το μέλλον του.

Εκ μέρους της Ελληνικής Δημοκρατίας και των μελών του Γενικού Προξενείου, Σας υποβάλλω τις θερμότερες ευχές μας για έτη πολλά και ευτυχή στον Ιεροσολυμιτικό Πατριαρχικό Θρόνο, υγεία και συνεχή επιτυχία στο υψηλό έργο σας» .    

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου τῆς Ναζαρέτ, ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἀσμενέστατα προσήλθομεν σήμερον ἐκ τῆς πόλεως Ναζαρέτ, πατρίδος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, καί πόλεως τῆς Κεχαριτωμένης Κόρης, τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἥτις ἐδέχθη τό κοσμοσωτήριον Εὐαγγέλιον τῆς συλλήψεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ παρά τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ὅπως συνεορτάσωμεν καί συμπανηγυρίσωμεν σύν πάσῃ τῇ Ἱερᾷ ἡμῶν Ἀδελφότητι καί παντί τῷ πληρώματι τοῦ ἡμετέρου Παλαιφάτου Πατριαρχείου, τήν 18ην ἐπέτειον τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Ὑμετέρας Πεπνυμένης καί Θεοφρουρήτου Μακαριότητος εἰς τόν περίλαμπρον Ἀποστολικόν Θρόνον τῆς Ἁγίας Σιών, τῆς Μητρός πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν.

Τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἀναμιμνῃσκόμεθα τήν λαμπράν δεκαοκταετήν Πατριαρχικήν Ποιμαντορίαν τῆς Ὑμετέρας Γερασμιoτάτης Μακαριότητος, καθ’ ἥν Αὕτη οὐκ «ἐδώκε ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς… καί τοῖς βλεφάροις… νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις» (πρβλ. Ψαλμ. ρλα΄,4) πρός διδαχήν καί καταρτισμόν τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου Αὐτῆς, πρός πρόοδον καί προκοπήν τῆς ἡμετέρας Γεραρᾶς Ἀδελφότητος καί πρός διαρκῆ καί ἀμείλικτον ἀγῶνα ὑπέρ τῆς ὑπερασπίσεως τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἡμετέρου παλαιφάτου Πατριαρχείου. 

Μακαριώτατε, ὡς Ἀρχιερεύς καί Ποιμήν τῆς κατά Ναζαρέτ Ἐκκλησίας καί ὁμιλῶν ἐκ μέρους τῶν Ἁγίων Καθηγουμένων τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν τῆς Γαλιλαίας, τῶν Ἱερέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τοῦ Προέδρου καί τῶν μελῶν τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ναζαρέτ, τῶν Προέδρων καί τῶν μελῶν τῶν Κοινοτικῶν Συμβουλίων τῆς Ἐπαρχίας Γαλιλαίας καί τοῦ εὐσεβούς ποιμνίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναζαρέτ, προάγομαι, ὅπως ἐκφράσω ἐκ μυχίων καρδίας εὐχαριστίας τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι, καθ’ ὅτι Αὕτη ἀποτελεῖ τήν μετά Θεόν καταφυγήν ἡμῶν εἰς τά κατά καιρούς ἀνακύπτοντα προβλήματα, εἰς τά ὁποῖα παρίσταται Αὕτη ὡς γνήσιος πατήρ νουθετῶν, καθοδηγῶν καί συνδράμων τόσον ἡμᾶς προσωπικῶς ὅσον καί ὁποιονδήποτε καταφεύγει εἰς τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, ἰδίᾳ δέ κατά τάς ἡμέρας ταύτας «τάς πονηράς», καθ’ ἅς ἐνέσκηψεν αὔθις ἀκοή πολέμου εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. 

Ὅθεν, δεόμεθα τοῦ Τρισηλίου καί Τριφαοῦς Θεοῦ ἡμῶν, ὅπως ἐνισχύῃ τήν Ὑμετέραν Σοφωτάτην Κορυφήν τῆς Ἁγίας Σιών, παρέχων Αὐτῇ ἔτη πλεῖστα, ὑγιείαν κατ’ ἄμφω καί τήν ἐξ ὕψους δύναμιν καί τήν θείαν παρηγορίαν, ἰδίᾳ ἐν τούτῳ τῷ καιρῷ τοῦ πολέμου, πρός συνέχισιν τῆς Ἀποστολικῆς καί Πατριαρχικῆς οἰακοστροφίας Αὐτῆς, δι’ ἧς Αὕτη ὁδηγεῖ τήν ὁλκάδα τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας εἰς λιμένα εὔδιον, πρός οἰκοδομήν πίστεως τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου ἡμῶν, πρός ἔπαινον τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας! 

Ἔτη πολλά!!!»

Ἐπίσης ἀντιπρόσωποι ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ὡς ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Ἀρχιμανδρίτης π. Βασιανός καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας Ἀρχιμανδρίτης π. Θεόφιλος, Ἁγιοταφῖται ἐκπρόσωποι τοῦ ποιμνίου, ὁ Ὑπεύθυνος τῶν Σχολείων τοῦ Πατριαρχείου κ.  Ὄδε Καουάς, ἡ κ. Παναγιώτα Καφετζῆ ἐκ μέρους τῆς Σχολῆς τοῦ Πατριαρχείου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ἄλλοι. Τούτους πάντας ηὐχαρίστησεν ὁ Μακαριώτατος εἰς τήν Ἀντιπροσφώνησιν Αὐτοῦ ἔχουσαν ὡς ἕπεται:

«Χρηστός Κύριος τοῖς σύμπασι, καί οἱ οἰκτιρμοί αὐτοῦ ἐπί πάντα τά ἔργα αὐτοῦ» (Ψλμ. 144,9), ἀναφωνεῖ ὁ Ψαλμῳδός.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριε Ἀγγελοσόπουλε,

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

«Αἴνεσιν Κυρίου, ὡς λέγει ὁ θεῖος Δαβίδ, λαλήσει τό στόμα μου» (Ψλμ. 144,21) ἐπί τῇ σημερινῇ Δεκάτῃ Ὀγδόῃ ἐπετείῳ τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος ἐν τῷ ἱστορικῷ καί Ἀποστολικῷ Θρόνῳ τοῦ ἁγίου καί δικαίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Καθώς λέγει ὁ ἀπόστολος Λουκᾶς· «τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πρξ. 20,28). Αὐτό τοῦτο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, κατέστησε τόν δίκαιον Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον, ποιμένα καί «ἐπίσκοπον Θεοῦ» (Τιτ. 1,7) «τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας, ἥν ἔπηξεν ὁ Κύριος καί οὐκ ἄνθρωπος», (Ἑβρ. 8,2).

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ἑόρτιος αὕτη ἐνθρονιστήριος ἐπέτειος δέν ἀφορᾷ εἰς τήν ταπεινότητα Ἡμῶν, ἀλλ’ εἰς τόν ἱερόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὁ Χριστός εἶναι κεφαλή, καί Αὐτός ἐστιν Σωτήρ τοῦ σώματος αὐτῆς (πρβλ. Ἐφ. 5,23) κατά τόν θεῖον Παῦλον.

Διό καί Ἡμεῖς εὐγνώμονες ὄντες τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Κυρίου, κατήλθομεν μετά τῶν συνοδευόντων Ἡμῖν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ «τῷ ποιήσαντι θαυμάσια μεγάλα μόνῳ, ὅτι εἰς τόν αἰῶνα τό ἔλεος αὐτοῦ», (Ψλμ. 135,4).

Ἐνωτιζόμενοι τά ρήματα τοῦ θεηγόρου Πέτρου: «ποιμάνατε τό ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες μή ἀναγκαστῶς, ἀλλ’ ἑκουσίως, μηδέ αἰσχροκερδῶς, ἀλλά προθύμως, μηδ’ ὡς κατακυριεύοντες τῶν κλήρων, ἀλλά τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου», (Α΄ Πέτρ. 5,2-3), οὐκ ὠλιγωρήσαμεν τῆς καθ’ ἡμέραν μερίμνης τῶν Χριστιανῶν καί δή τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου τῶν Ρωμαιορθοδόξων Κοινοτήτων, τῶν τελούντων ὑπό τήν πνευματικήν καί ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, ποιούμενοι δεήσεις καί προσευχάς εὐχαριστίας ὑπέρ πάντων ἀνθρώπων, οὕς ὁ Κύριος θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, (πρβλ. Α΄ Τιμ. 2,1-4).

Προσέτι δε οὐκ ἐδώκαμεν ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς καί τοῖς βλεφάροις Ἡμῶν (πρβλ. Ψλμ. 131,4) πρός διαφύλαξιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἀποτελούντων τά ὁρατά καί ἀψευδῆ μαρτύρια τῆς ἁγιογραφικῆς ἱστορίας γενικώτερον καί τοῦ μεγάλου μυστηρίου τῆς εὐσεβείας (Α΄ Τιμ. 3,16) εἰδικώτερον, ἀλλά καί τῶν σεπτῶν τόπων τῆς λογικῆς λατρείας ὡς καί τῆς προασπίσεως τῶν ἐπ’ αὐτῶν ἀπαραγράπτων προνομίων καί κυριαρχικῶν δικαιωμάτων τοῦ εὐσεβοῦς καί βασιλικοῦ γένους τε καί ἔθνους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Οὐχ ἧττον στοιχοῦντες εἰς τούς λόγους τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου: «διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά Ἱερουσαλήμ οὐκ ἀνύσω», (Ἡσ. 62,1), οὐκ ἐπαύσαμεν διαμαρτυρόμενοι καί καταγγέλλοντες πρός πᾶσαν πολιτικήν καί διπλωματικήν ἀρχήν, ἐπιτοπίως καί διεθνῶς τήν ὑπαπειλουμένην ἀλλοίωσιν τοῦ ὑφισταμένου πολυθρησκευτικοῦ καί πολυεθνικοῦ χαρακτῆρος τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ, ἀφ’ ἑνός, καί τοῦ ὑπό τῶν Δημοτικῶν Ἀρχῶν καί συναφῶν παραγόντων ἐπινοηθέντος χαρακτηρισμοῦ, ab-antiquo ἀνεγνωρισμένων ἐκκλησιαστικῶν περιουσιῶν καί προσκυνηματικῶν γαιῶν, ὡς δημοσίων κήπων (National Parks), ἀφ’ ἑτέρου. Σημειωθήτω, ὅτι πρός τοῦτο ἔχομεν συνεργούς τούς Προκαθημένους καί τῶν λοιπῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων τῶν εὑρισκομένων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ.

Ἐξ ἄλλου μετ’ ἀγωνίας καί βαθείας θλίψεως παρακολουθοῦμεν τάς ἀπεριγράπτους δραματικάς ἐξελίξεις τῆς ἐνεστώσης πολεμικῆς συρράξεως εἰς τήν Λωρίδα τῆς Γάζης, τήν ἀπώλειαν δηλονότι ἀθῴων ἀνθρωπίνων ζωῶν ἄνευ διακρίσεως ἡλικίας, ὡς καί τήν ἐπισφαλῆ κατάστασιν τῶν ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου καταφυγόντων Γαζαίων πρός προστασίαν, καθώς καί τῶν ἡμετέρων Ἁγιοταφιτῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Τιβεριάδος Ἀλεξίου, Πατριαρχικοῦ ἡμῶν Ἐπιτρόπου καί τοῦ Ἱερομονάχου π. Σίλα, ἐφημερίου, τῶν διακονούντων μετ’ αὐταπαρνήσεως τό ἐναπομεῖναν Χριστεπώνυνον ποίμνιον ἡμῶν. «Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός. Ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων», (Ἰω. 10,11), λέγει Κύριος.

Ἡ Γεραρά Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης μετά τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος, πιστοί ὄντες ἐν τῇ πνευματικῇ καί ἐκκλησιαστικῇ ἀποστολῇ ἡμῶν, τῇ ὑπό τῆς θείας Προνοίας ἀνατεθείσῃ ἡμῖν, καί ἀκούοντες εἰς τήν προτροπήν τοῦ κορυφαίου τῶν Ἀποστόλων Πέτρου: «Ἀδελφοί σπουδάσατε, ἵνα διά καλῶν ἔργων βεβαίαν ὑμῶν τήν κλῆσιν καί ἐκλογήν ποιεῖσθαι», (Β΄ Πέτρ. 1,10) οὐκ ἐπαύσαμεν «μετά πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες, μηδενί κακόν ἀντί κακοῦ ἀποδιδόντες» (πρβλ. Ρωμ. 12,17-18), ἀλλά ἔργον ποιούμενοι τόν εὐαγγελισμόν τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης τοῦ Χριστοῦ. «Οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ρωμ. 14,17) κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος.

Ἡ τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος ἀγομένη σήμερον δεκαοκταετής ἐνθρονιστήριος ἐπέτειος, ἀφορᾷ κυρίως καί πρωτίστως εἰς τόν θεοσύστατον θεσμόν τῆς ἐπί τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τεθεμελιωθείσης Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας. Διό καί ἀπαγγέλλει πᾶσιν ἡμῖν ὅτι «καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Μτθ. 16,18) καί «ὅτι ὁ Θεός ὄντως ἐν ἡμῖν ἐστι» (Α΄ Κορ. 14,25). Τοῦτο δέ σημαίνει, ὅτι ὁ σκοπός τῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ οἰκοδομή καί ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν. «Ἀδελφοί … ἀνάγκην ἔσχον γράψαι ὑμῖν παρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθαι τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει» (Ἰουδ. 1,3), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ ἀποστολή τοῦ Χριστιανοῦ ἐν τῷ συγχρόνῳ ἡμῖν κόσμῳ, ὁ ὁποῖος «κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰω. 5,19) καί τελεῖ ὑπό τήν δουλείαν τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς Χριστόν «ἐληλυθότα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσῃ τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰω. 18,37). Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ, ἐκλήθημεν, ἵνα μαρτυρῶμεν καί ἡμεῖς. «Οὐ γάρ ἐλάβετε πνεῦμα δουλείας, ἀλλ’ ἐλάβετε πνεῦμα υἱοθεσίας» (Ρωμ. 8,15) καί «τῇ ἐλευθερίᾳ ἡμᾶς Χριστός ἠλευθέρωσεν» (Γαλ. 5,1) κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος. Τήν μαρτυρίαν τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ καταγγέλλει ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ἐκ τοῦ τόπου τοῦ «Μαρτυρίου» τοὐτέστιν τοῦ Γολγοθᾶ καθώς καί τοῦ «Κενοῦ Μνημείου» τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ἡμεῖς δέ διάδοχοι τυγχάνοντες τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, καί ὡς λέγει ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος, «φρουροί τῆς Ἐκκλησίας λελογισμένοι», οὐκ ὑπελείφθημεν μόνοι ἐν τῇ Πατριαρχικῇ, ἡγουμενικῇ καί ποιμεναρχικῇ διακονίᾳ Ἡμῶν, διότι ἔχομεν κοινωνούς καί συναντιλήπτορας τούς σεβαστούς καί ἀγαπητούς ἐν Χριστῷ Ἡμῖν Ἁγιοταφίτας Πατέρας καί ἀδελφούς Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἱερομονάχους, διακόνους καί μοναχούς τούς διακρινομένους διά τό ἠθικόν καί θυσιαστικόν καί φιλάδελφον τῆς Ἐκκλησίας φρόνημα. «Πάντες ἐν ὁμονοίᾳ ἀλλήλους ἀγαπήσωμεν· καί μηδείς κατά σάρκα βλεπέτω τόν πλησίον, ἀλλ’ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Μηδέν ἔστω ἐν ὑμῖν, ὅ δυνήσεται ὑμᾶς μερίσαι· ἀλλ’ ἑνώθητε τῷ ἐπισκόπῳ, ὑποτασσόμενοι τῷ Θεῷ δι’ αὐτοῦ ἐν Χριστῷ» παραγγέλλει ὁ ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος Ἀντιχείας.

Εἰς τήν τῆς πίστεως ἑνότητα καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καλεῖ πάντας ἡμᾶς, ἰδιαιτέρως τάς ἀδελφάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἡ θρονική αὕτη ἐπέτειος τῆς Μετριότητος Ἡμῶν. «Ἡ δέ ἑνότης γίνεται δι’ ἀγάπης καί ἀληθείας καί προαιρέσεως ἀγαθῆς», ἐπισημαίνει ὁ πολύς Ὠριγένης. Τοιαύτην «ἀγαθήν προαίρεσιν» ἐπέδειξε λίαν προσφάτως ἡ ἀδελφή καί ὅμορος τῶν Ἀντιοχέων ἁγία Ἐκκλησία, ἀποκαθιστῶσα τήν Εὐχαριστιακήν μεθ’ ἡμῶν Κοινωνίαν. Ἔστω ἡ ἀγαπητική ἐν Χριστῷ πρᾶξις αὕτη πρός μίμησιν καί τῶν ἐν διχοστασίᾳ καί μερισμῷ τελούντων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Διό καί ἡμεῖς εἰς διακονίαν τοῖς ἁγίοις, τοὐτέστιν τοῖς Χριστιανοῖς ὡς καί τοῖς ἱεροῖς τόποις τῆς Γεννήσεως, τῆς Σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τάξαντες ἑαυτούς «ἐν παντί θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι» (Β΄ Κορ. 4,8) ἀδιαλείπτως εὐχαριστοῦμεν καί προσευχόμεθα τῷ Θεῷ, ἵνα εἰρηνοποιήσῃ τήν ἐκ τοῦ πυρός τῆς ἔχθρας δοκιμαζομένην περιοχήν ἡμῶν, τηρήσῃ δέ, ἐν ταῖς καρδίαις τῶν Προκαθημένων τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (πρβλ. Ἐφ. 4,3).

Δεηθῶμεν τοῦ Κυρίου, ἵνα κατευθύνῃ τάς καρδίας ἡμῶν «εἱς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καί εἱς τήν ὑπομονήν τοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Θεσ. 3,5), διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως. Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ἐνισχύῃ καί διαφυλάττῃ πάντας ἡμᾶς ἐν παντί καί πάντοτε, ἐξόχως δέ κατά τάς δυσκόλους ταύτας ἡμέρας.

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα, ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τιμήσαντας διά τῆς παρουσίας αὐτῶν τήν ἐνθρονιστήριον ταύτην ἑορτήν ἡμῶν, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν φωτιστικήν ἐνέργειαν τοῦ Παναγίου Τάφου, καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν σεβαστῶν Ἀδελφῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριον Ἀγγελοσόπουλον, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Βασιανόν, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Θεόφιλον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Χαράλαμπον Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τούς ἐκπροσώπους τοῦ Ρωσοφώνου ἡμῶν ποιμνίου π. Νικόλαον Κουλίνσκυ, π. Ἀλέξανδρον Κουλίνσκυ, π. Ἀλέξανδρον τῆς Κοινότητος Μπέρ – Σέβα, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Μπέρ Σέβα Ρωσοφώνου Κοινότητος, τόν Πρεσβύτερον π. Σταῦρον Ἀράνκη ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Μπιρζέτ, τόν Πρέσβυν τῆς Ρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Βικτόρωφ, τόν Πρέσβυν τῆς Γεωργίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Λάσα, τόν κ. Ὄδε Καουάς, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν Ἀραβοφώνων Σχολῶν τοῦ Πατριαρχείου καί τήν κ. Παναγιώταν Καφετζῆ ὁμιλήσασαν ἐξ ὀνόματος τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς Ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου».

Κατά τήν μεσημβρίαν παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 15^ην/28^ην Ὀκτωβρίου 2023, ὥραν 11:00 π.μ.  ἐτελέσθη εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Δοξολογία ἐπί τῇ ἐθνικῇ ἑορτῇ τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940.

Ἡ Δοξολογία αὐτή ἀνεπέμφθη ὡς εὐχαριστία πρός τόν Θεόν διά τήν βοήθειαν Αὐτοῦ εἰς το ἔθνος μας νά ἀμυνθῇ κατά τῆς Ἰταλικῆς στρατιωτικῆς εἰσβολῆς τοῦ 1940 καί νά ἀποτινάξῃ τήν βαρβαρικήν Γερμανικήν Ναζιστικήν κατοχήν τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά τά ἔτη 1941-1944 καί ὡς δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί πεσόντων εἰς τάς μάχας ἤ δολίως καί ἀδίκως ὁμαδικῶς ἤ μεμονωμένως ἐκτελεσθέντων.

Τῆς Δοξολογίας προέστη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου,  παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου, μελῶν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου ποιμνίου ἡμῶν.

Μετά τήν Δοξολογίαν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

“Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος

κ. Δημήτριε Ἀγγελoσόπουλε,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἔμπλεοι ἐθνικῆς ὑπερηφανείας ἑορτάζομεν σήμερον τήν ἐπέτειον τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ἡ ὁποία ἀνήκει εἰς τούς κορυφαίους σταθμούς τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους καί γένους. Ἑορτάζομεν τήν ἔλλαμψιν τοῦ φωτός τῆς δικαιοσύνης ἐπί τοῦ σκότους τῆς ἀδικίας. Ἑορτάζομεν τήν ἐπικράτησιν τῶν κοινῶν πανανθρωπίνων ἠθικῶν ἀξιῶν, τῶν ὁποίων ὑπερημύνθη ἡ Ἑλλάς, ἐπί τῶν δυνάμεων τῆς πλεονεξίας καί τῆς βαρβαρότητος.

Ἡ 28^η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ἀποτελεῖ σημαντικόν παράδειγμα ἀγῶνος αὐτοθυσίας πρός ὑπεράσπισιν τῆς τιμῆς, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀνεξαρτησίας καί τῆς ἐθνικῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος, τῶν ἡρωϊκῶς πεσόντων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν. Ὁ ἀγών οὗτος, ἦτο ἀγών ἱερός ἐναντίον τῆς ἀλαζονείας καί τῆς τυραννικῆς ἐξουσίας τῶν εἰσβολέων τῆς Ναζιστικῆς καί Φασιστικῆς θηριωδίας, τῆς ἀποτυπωθείσης εἰς τά ἀποτρόπαια στρατόπεδα συγκεντρώσεως ἀθῴων συνανθρώπων μας.

Πρός τοῦτο ἡ Μετριότης Ἡμῶν, συνοδευομένη ὑπό τῶν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος ὡς καί εὐσεβοῦς λαοῦ, κατήλθομεν ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ «τῷ διδόντι ἡμῖν πίστιν διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (πρβλ. Α΄ Κορ. 15,57)˙ «καί αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰω. 5,4) κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Θεολόγον.

Προσέτι δέ ἐδεήθημεν ὑπέρ αἰωνίας μνήμης καί μακαρίας ἀναπαύσεως  τῶν ψυχῶν τῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως μαρτυρησάντων ὑπέρ τοῦ χριστεπωνύμου ἡμῶν ἔθνους καί τῆς εὐλογημένης πατρῴας αὐτοῦ γῆς.

Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940 κατέδειξεν ὅτι ἡ δικαιοσύνη καί ἡ εἰρήνη δέν εἶναι ἁπλῶς μεταφυσικαί ἤ θεωρητικαί ἀξίαι, ἀλλ’ ἔχουν θείαν ὑπόστασιν. Διότι, ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος, «οὐ γάρ ἐστιν ἀκαταστασίας ὁ Θεός, ἀλλά εἰρήνης» (Α΄ Κορ. 14,33), καί «ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα» (Β΄ Κορ. 9,9). Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ ἀπειλή τοῦ Ναζισμοῦ καί τοῦ Φασισμοῦ κατά τῆς ἀνθρωπότητος ἔχει πλέον ἐπανέλθει καί ἐνεργεῖται ὑπό τό πρόσχημα τῶν νεωτεριστικῶν ἀρχῶν καί τῆς προόδου ἀλλά καί τῶν ἐκνόμων καί διεστραμμένων ἀντιλήψεων περί τοῦ σκοποῦ τῆς ὑπάρξεως καί ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. «Οὐκ ἔστιν αὕτη ἡ σοφία -δηλονότι ἡ ἀντίληψις- ἄνωθεν κατερχομένη, ἀλλ’ ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης» (Ἰακ. 3,15) κηρύττει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Ἡ 28^η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 εἶναι ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν ὁμολογουμένως ἀντήχησεν εἰς ὅλην τήν Ἑλλάδα τό αἰώνιον σύνθημα «νῦν ὑπέρ πάντων ὁ ἀγών». Ὁ ἀγών οὗτος, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀγών ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος, ὡς καί τῶν πνευματικῶν ἰδανικῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ἀνεγνωρίσθη διεθνῶς ὡς θαῦμα τῆς πίστεως τῶν Ἑλλήνων εἰς τόν Θεόν τῆς Δικαιοσύνης, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί τήν ὑπερευλογημένην Θεοτόκον καί Μητέρα Αὐτοῦ.

Ἀξιοσημείωτος καί ἡ συμβολή τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἐκκλησίας διά τῆς ἐνεργοῦς συμμετοχῆς τῶν ἀνωτέρων καί κατωτέρων κληρικῶν αὐτῆς καί δή τῶν στρατιωτικῶν ἱερέων, οἱ ὁποῖοι διά τοῦ πνευματικοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Χριστοῦ, ἐνίσχυον τό ἠθικόν καί πατριωτικόν φρόνημα τῶν Ἑλλήνων πολεμιστῶν. Περιττόν νά εἴπωμεν, ὅτι μεταξύ τῶν ἡρωϊκῶς πεσόντων ἀγωνιστῶν διακρίνονται αἱ ἑκατόμβαι τῶν θανατωθέντων ἱερέων.

Ἡ σημερινή ἑόρτιος ἐπέτειος τοῦ ἀνεπαναλήπτου ἔπους τοῦ 1940 ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν δοκιμαζομένην ὑπό πολεμικῶν καί βιαίων συγκρούσεων ἀνθρωπότητα γενικώτερον καί τήν περιοχήν ἡμῶν, τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἰδικώτερον. «Ζήτησον εἰρήνην καί δίωξον αὐτήν» (Ψλμ. 33,15) ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός. «Μηδενί κακόν ἀντί κακοῦ ἀποδιδόντες … εἰ δυνατόν, τό ἐξ ὑμῶν μετά πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες» (Ρωμ. 12,17-18) παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἡμεῖς, διάκονοι ὄντες τῶν θείων ἐντολῶν καί «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. 12,2), εὐχόμεθα, ὅπως «Αὐτός ὁ Κύριος τῆς εἰρήνης δῴη ἡμῖν τήν εἰρήνην διά παντός καί ἐν παντί τρόπῳ» (πρβλ. Β΄ Θεσ. 3,16). Τό δέ μεγαλειῶδες ὁρόσημον τῆς ἐποποιΐας τοῦ 1940, μᾶς καλεῖ ἀφ’ ἑνός μέν εἰς ἐπαγρύπνησιν, ἀφ’ ἑτέρου δέ εἰς διαφύλαξιν τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης τῶν ἠθικῶν καί πνευματικῶν ἀξιῶν τῆς ἑλληνοχριστιανικῆς κληρονομίας καί τῆς Ρωμαιορθοδόξου πίστεως καί ἱερᾶς παραδόσεως, ὑπέρ τῶν ὁποίων οἱ Πατέρες καί ἀδελφοί ἡμῶν ἐθυσίασαν ἑαυτούς τῷ τιμίῳ αὐτῶν αἵματι.

Κατακλείοντες ἀναβοήσωμεν:

Ζήτω τό «Ὄχι» τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940!

Ζήτω τό εὐσεβές γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων!

Ζήτω ἡ Ἑλλάς!

Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης!»

Ὡσαύτως καί ὁ κ. Γενικός Πρόξενος  προσεφώνησε διά τῆς προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

” Επέτετειος της 28^ης Οκτωβρίου

 Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί πατέρες και μέλη της Αγιοταφικής Αδελφότητος,

Αξιότιμοι συμπατριώτες και φίλοι,

 Ο εορτασμός της επετείου της 28^ης Οκτωβρίου 1940 εμπνέει πάντοτε ξεχωριστή συγκίνηση. Αποτελεί ακόμη, για τις δικές μας γεννεές, μνήμη ζώσα, έστω εμμέσως, καθώς οι γονείς μας και οι παππούδες βίωσαν και συμμετείχαν στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που συνδέονται με την επέτειο αυτή. Και είχαμε το προνόμιο να είμαστε άμεσοι αποδέκτες των εμπειριών και των αναμνήσεών τους, αλλά και των συναισθημάτων τους, που χρωματίζουν ζωηρότερα την προσωπική διήγηση, καθιστώντας την πλέον και δικό μας βίωμα.

 Δικαίως εμπνέει συγκίνηση η μνήμη αυτής της ημέρας και διότι συνιστά ένα από τα λαμπρότερα κεφάλαια της μακραίωνης ελληνικής Ιστορίας. Όταν, για άλλη μια φορά, ενώπιον ενός φοβερού διλήμματος, η Ελλάδα και οι Έλληνες επέλεξαν, χωρίς δισταγμό, χωρίς φόβο και μεμψιμοιρία, την οδό της Τιμής και της Αξιοπρέπειας της χώρας και του έθνους μας.

 Το έπραξαν με πηγαίο ενθουσιασμό, που συγκλονίζει ακόμη και σήμερα. Αλλά και με πλήρη επίγνωση ότι η οδός αυτή ήταν ανηφορική. Η ηγεσία της Ελλάδας, με την στρατηγική και διπλωματική οξυδέρκεια που την διέκρινε, αλλά και όλος ο Ελληνικός Λαός, καταλάβαιναν καλά: ότι η σύγκρουση με μια από τις ιδρυτικές δυνάμεις του Άξονα θα έφερνε εν τέλει την Ελλάδα αντιμέτωπη με όλη τη χαλύβινη μηχανή του ολοκληρωτισμού. Που είχε ήδη, τον Οκτώβριο του 1940, απλώσει τη σκοτεινή κυριαρχία του στην ηπειρωτική Ευρώπη.

 Το γνώριζαν, το αντιλαμβάνονταν. Αλλά το ξημέρωμα της 28^ης Οκτωβρίου του 1940, ομόψυχη όλη η χώρα αντέταξε την νηφάλια και λακωνικά απόλυτη άρνηση στην υποταγή και στην παραίτηση από το δίκαιο και την τιμή της. Έτσι έλαμψε η Ελλάδα, ως αντάξια του αιώνιου παραδείγματός της υπέρ του αγώνα για την ελευθερία, σε έναν κόσμο που η ελπίδα τρεμόσβηνε.

 Και δεν περιορίσθηκαν οι πρόγονοί μας σε έναν απελπισμένο αγώνα για την τιμή του Έθνους. Αλλά, ρίχτηκαν σε αυτόν με πίστη για την νίκη, με πεποίθηση ότι η Δικαιοσύνη και η Ελευθερία θα επικρατήσουν, όσες θυσίες και αν απαιτηθούν. Και κατόρθωσαν, στα όρη της Πίνδου και του Αλβανικού Μετώπου αυτό που φίλοι και εχθροί θεωρούσαν ακατόρθωτο. Καταρράκωσαν το αήτηττο του Άξονα και ταπείνωσαν την αλλαζονεία του ολοκληρωτισμού. Έγιναν παράδειγμα ανυπέρβλητο γενναιότητας και αφοσίωσης στα ευγενή ιδανικά της Ανθρωπότητας.

 Και όταν πράγματι, η χαλύβδινη στρατιωτική μηχανή του Άξονα συγκέντρωσε δυνάμεις ακατανίκητες εναντίον της Ελλάδας, οδηγώντας στην φρικτή και πολυαίμακτη κατοχή της χώρας μας, ο αγώνας δεν έπαψε. Συνεχίσθηκε στις πόλεις και στα βουνά της. Από το Πολεμικό μας Ναυτικό στη Μεσόγειο και σε θάλασσες μακρινές. Από συγκροτημένες ελληνικές τακτικές δυνάμεις, σε σκληρές μάχες στην Βόρεια Αφρική, στην Ιταλία και στο Αιγαίο. Έως την τελική επικράτηση του Δικαίου και την απελευθέρωση της χώρας μας. Οι αγώνες αυτοί κατέταξαν την Ελλάδα στους νικητές του φοβερού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και στα λίγα ιδρυτικά μέλη των Ηνωμένων Εθνών, με την ελπίδα ενός καλύτερου μεταπολεμικού κόσμου.

 Σε αντίθεση με τους περισσότερους Έλληνες, όσοι βρισκόμαστε σήμερα εδώ, εορτάζουμε τη λαμπρή σημερινή επέτειο σε συνθήκες πάλι πολεμικές. Συναισθανόμαστε, περισσότερο ίσως από άλλοτε, ότι η ειρήνη, η ελευθερία, η προκοπή που η χώρα μας απολαμβάνει επί δεκαετίες δεν είναι ποτέ δεδομένες. Απαιτούν τη φροντίδα μας, τη φροντίδα κάθε γεννεάς που καλείται να διαφυλάξει και να αναπτύξει όσα οι θυσίες των προγόνων μας εξασφάλισαν. Η μεγάλη κληρονομιά συνοδεύεται από μεγάλο ηθικό χρέος.

 Εορτάζοντας εδώ, στην αγκαλιά της Εκκλησίας, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να στρέψουμε σήμερα τις σκέψεις μας και τις προσευχές μας προς τους Έλληνες συμπολίτες μας και τις οικογένειές τους που είναι εγλωβισμένοι στη Λωρίδα της Γάζας, κινδυνεύοντας υπό φοβερές κακουχίες, και στη Μονή του Αγίου Πορφυρίου όπου έχουν βρει καταφυγή οι Χριστιανοί της Γάζας.

 Και να ευχηθούμε την γρήγορη επιστροφή της Ειρήνης στην Αγία Γη.     Χρόνια πολλά” .

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν πρωΐαν τῆς Τετάρτης, 3^ης/16^ης Αὐγούστου 2023, ἔλαβε χώραν ἡ Νεκρώσιμος Ἀκολουθία τοῦ κοιμηθέντος τήν Πέμπτην, 28^ην Ἰουλίου/10^ην Αὐγούστου 2023, ἐξ ἀνακοπῆς καρδίας Ἁγιοσαββίτου, Ἁγιοταφίτου καί Κυθηριώτου μοναχοῦ Παντελεήμονος Ἀνδρονίκου.

Ἡ Νεκρώσιμος αὕτη Ἀκολουθία ἐψάλη εἰς τόν ἱερόν Ναόν ἁγίου Θεοδώρου τοῦ ἐν Κυθήροις τῇ ἀδελφικῇ φροντίδι τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων ἐν συνεννοήσει μετά τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Τήν προηγηθεῖσαν νύκτα ἐψάλη εἰς τόν ἐκλιπόντα ἡ πλήρης Μοναχική Νεκρώσιμος Ἀκολουθία τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ὁ Γέρων Σκευοφύλαξ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως κ. Ἰσίδωρος.

Τήν ἑπομένην πρωίαν ἐψάλη ἡ Νεκρώσιμος Ἀκολουθία προεξάρχοντος  τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου τῇ συμμετοχῇ τοῦ οἰκείου Ποιμενάρχου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ. Σεραφείμ, τοῦ ἐν Ἀθήναις Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου Ἀρχιμανδρίτου π. Ραφαήλ καί Ἱερέων τῆς Μητροπόλεως Κυθήρων, προσευχομένων πολλῶν πιστῶν, πατριωτῶν τοῦ ἐκλιπόντος, τιμώντων τήν μνήμην αὐτοῦ.

Τόν ἐπικήδειον ἐξεφώνησεν ὁ Γέρων Σκευοφύλαξ, ὡς ἕπεται:

«Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ. Σεραφείμ,

Σεπτέ Ποιμενάρχα τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως,

Σεβαστοί πατέρες καί ἀγαπητοί ἀδελφοί.

 Ὁ σεπτός Προκαθήμενος τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ΄, μᾶς ἀνέθεσε νά Τόν ἐκπροσωπήσουμε μαζί μέ τόν ἅγιο Ἱεραπόλεως κατά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ μακαριστοῦ μοναχοῦ Παντελεήμονος καί νά καταθέσουμε πρός τό σεπτό πρόσωπό Σας, ἅγιε Κυθήρων, τίς εὐχαριστίες καί τήν εὐγνωμοσύνη Του, ἀλλά καί συμπάσης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος διά τά ὅσα ἐπράξατε διά τόν μακαριστό, καί εἰς ὅλους ὅσοι τιμοῦν μέ τήν παρουσία τους τήν μνήμη του εἰς τήν νεκρώσιμο αὐτή ἀκολουθία. Ἐπίσης μεταφέρουμε εἰς τούς οἰκείους καί συγγενεῖς τήν πραγματική συμμετοχή Του εἰς το πένθος τους καί τις ὁλοκάρδιες Πατριαρχικές εὐχές Του διά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ, ἐν χώρᾳ ζώντων καί ἐν σκηναῖς δικαίων.

 Χρέος ἱερό, ἀλλά καί συνάμα θλιβερό, ὁδήγησε τά βήματά μας εἰς τήν ἱερά αὐτή Μονή τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ ἐν Κυθήροις, προκειμενου νά προπέμψουμε εἰς τήν αἰωνιότητα τόν μακαριστό πλέον Ἁγιοταφίτη Μοναχό Παντελεήμονα, ὁ ὁποῖος «διά τοῦ θανάτου μεταβέβηκεν εἰς τήν ζωήν» καί μεταφυτεύθηκε ἀπό τήν ἐπί γῆς στρατευομένη εἰς τήν ἐν οὐρανοῖς θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, ἀπό τά ἐπίγεια εἰς τά οὐράνια, ἀπό τά φθαρτά εἰς τά ἄφθαρτα, ἀπό τά πρόσκαιρα εἰς τά αἰώνια, εἰς τούς κόλπους Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ἰακώβ, ἐκεῖ ὅπου «οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος».

Καί ἐν ᾧ ἡ ψυχή τοῦ ἀοιδίμου περιχορεύει ἐν οὐρανίοις θαλάμοις, ἐμεῖς, ἄλλοι αἰσθητῶς καί ἄλλοι νοερῶς, στεκόμαστε τήν ἱερή αὐτή στιγμή κύκλῳ τοῦ τιμίου αὐτοῦ σκηνώματος, γιά νά τόν ἀσπασθοῦμε γιά τελευταία φορά, νά τοῦ ἀποδώσουμε τίς εὐχαριστίες μας διά τήν πολυχρόνια διακονία του εἰς τούς Ἁγίους Τόπους καί νά τόν προπέμψουμε μέ τήν πίστη καί τήν προσδοκία τῆς Ἀναστάσεως τῶν Κεκοιμημένων καί τῆς «ζωῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Ἀνθρωπίνως θλιβόμαστε διά τόν ἀποχωρισμό καί τήν στέρηση τῆς φυσικῆς του παρουσίας. Παρηγορούμαστε, ὅμως, ἀπό τήν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός τούς Θεσσαλονικεῖς, «Ἀδελφοί, οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν περί τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μή λυπῆσθε καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα. Εἰ γάρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καί ἀνέστη, οὕτω καί ὁ Θεός τούς κοιμηθέντας διά τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σύν αὐτῷ», (Θεσσαλ. 4, 13-14). Καί ὁ ἀοίδιμος Παντελεήμων ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἔζησε καί ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐκοιμήθη.

Ὁ ἐκλιπών κατά κόσμον Παναγιώτης Ἀνδρόνικος τοῦ Νικολάου καί τῆς Μαρίας γεννήθηκε εἰς τήν Χώρα Κυθήρων τήν 24^η Μαρτίου τοῦ 1944. Τά πρῶτα ἐγκύκλια μαθήματα διδάχθηκε εἰς τά Κύθηρα. Εἰς τήν Ἁγία Πόλη Ἱερουσαλήμ μετέβη τήν 21^η Σεπτεμβρίου τοῦ 1979 καί ἐγκαταβίωσε εἰς τήν ἱερά Λαύρα τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου. Μοναχός ἐκάρη τήν 15^η Αὐγούστου τοῦ 1981 ἀπό τόν Γέροντά του καί Πνευματικό τῆς Λαύρας Ἀρχιμανδρίτη Σεραφείμ, λαβών τό ὄνομα Παντελεήμων. Ἀπό τήν 23^η Ἰουλίου τοῦ 1984 ἕως τῆς τελευτῆς του ὑπηρέτησε μετ’ ἀφοσιώσεως καί ὑπομονῆς ὡς διακονητής τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί φύλακας ἄγρυπνος τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Κυρίου. Ὅλα αὐτά τά ἔτη τῆς διακονίας του ἐπέδειξε ἐργατικότητα, συνέπεια καί ἐπαινετή ὑπευθυνότητα. Εἰς τό πρόσωπό του οἱ προσκυνητές εἶδαν μία θεοφιλῆ μορφή. Διότι ἦταν φιλακόλουθος, εὐπρόσδεκτος, εὔχαρις, εὐπροσήγορος, τραχύς καί ταυτόχρονα γλυκύς, ἀεικίνητος καί εἰλικρινής. Ὅλους τούς ἀγκάλιαζε μέ τήν ἀγάπη του καί τήν ἁπλότητά του μεταδίδοντάς τους τόν Χριστό καί ἐγγράφοντας στήν ψυχή τους τά θεῖα μηνύματά Του. 

Ἰδιαιτέρως τούς μεταλαμπάδευε τίς ἐμπειρίες του ἀπό τήν διακονία του εἰς τόν Πανάγιο Τάφο, τά ἄπειρα θαύματα πού ἔζησε καί τούς ἀγῶνες του διά τήν διαφύλαξη τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων. Σέ ὅλους μοίραζε λαδάκι καί βουλοκέρι ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο, νά τά ἔχουν ὡς εὐλογία εἰς τά σπίτια τους. Γι΄ αὐτό καί ἀγαπήθηκε καί ἐξετιμήθηκε ἀπό ὅλους.

Καί ἰδού τώρα ὁ μακαριστός ἔφυγε γιά τήν ἀτέρμονη αἰωνιότητα μέσα εἰς τήν καρδιά τοῦ καλοκαιριοῦ, καί κηδεύεται σήμερα, μία ἡμέρα μετά τήν Θεομητορική ἑορτή τῆς Κοιμήσως τῆς Παναγίας καί «πρός τάφον ἐπείγεται, οὐκ ἔτι φροντίζων, τά τῆς ματαιότητος, καί πολυμόχθου σαρκός». 

Γι’ αὐτό, ὅλοι ἐμεῖς, ἄς ἀπευθύνουμε θερμή παράκληση πρός τόν Πανάγαθο καί Πανοικτίρμονα Θεό, μέ τήν ἱκεσία τοῦ ὑμνωδοῦ:

«Χριστός σε ἀναπαύσοι ἐν χώρᾳ ζώντων, καί πύλας Παραδείσου ἀνοίξοι σοι, καί βασιλείας δείξοι πολίτην, καί ἄφεσίν σοι δῴη, ὧν ἥμαρτες ἐν βίῳ, φιλόχριστε».

 Ἄς εἶναι ἡ μνήμη του αἰωνία».

Ὡμίλησε δέ καί ὁ οἰκεῖος Μητροπολίτης, ἐπαινῶν τόν μοναχικόν καί Ἁγιοταφιτικόν ζῆλον τοῦ ἐκλιπόντος καί τήν προσφοράν αὐτοῦ εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα καί τήν γενέτειραν αὐτοῦ.

Ἅμα τῇ ἀπολύσει τῆς Νεκρωσίμου Ἀκολουθίας, ὁ μεταστάς πρός  Κύριον ἀσκητικός καί ἀγωνιστικός μοναχός Παντελεήμων ἐτάφη εἰς τό  Κοιμητήριον τῆς Μονῆς Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ ἐν Κυθήροις.

Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Πέμπτην, 28^ην Ἰουλίου/ 10^ην Αὐγούστου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου τοῦ ἐκ Ρουμανίας εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χοζεβᾶ, τήν εὑρισκομένην εἰς τήν ὄχθην τοῦ χειμάρρου Χορράθ, πλησίον τῆς Ἱεριχοῦς.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν, ἡ Ἐκκλησία  ὅλη ἰδίᾳ δέ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάνης προσῆλθεν εἰς τους Ἁγίους Τόπους ἐκ Ρουμανίας μεσοῦντος τοῦ 20^οῦ αἰῶνος καί ἔζησεν ἐν πλήρει ἀσκήσει καί ταπεινώσει εἰς ἱεράς Μονάς τῆς περιοχῆς Ἰορδάνου καί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοζεβιτῶν, ἐτελειώθη ὁσιακῶς καί ἠξιώθη νά ποιῇ θαυματουργικά σημεῖα καί διά τοῦτο κατετάχθη εἰς το Ἁγιολόγιον  ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τό ἔτος 2016.

Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τοῦ ὁσίου Ἰωάννου ἑωρτάσθη δι᾽ ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χοζεβᾶ,  καί  ὑποδοχῆς ὑπό τοῦ ἡγουμένου καί ἀνακαινιστοῦ τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου, Προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Καπιτωλιαδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιώτατου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ψαλλόντων τῶν Λεωνίδου Δούκα, Χρήστου Σταύρου,  Γρηγορίου Ζάρκου, Νικολάου Παπαδημητρίου, Βασιλείου Παπαδημητρίου, Παύλου Παπαδημητρίου  καί   συμμετεχόντων τῶν μοναχῶν τῆς Μονῆς καί ἄλλων μοναχῶν ἐξ Ἱεριχοῦς καί Ἱεροσολύμων, τῇ φιλοξενία τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου τοῦ καί προσφωνήσαντος τόν Μακαριώτατον ἐν τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἀνέτειλε δι’ ἕν εἰσέτι ἔτος ἡ λαμπρά πανήγυρις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας ὁρμωμένου. «Πατέρα ἡσυχίας καί σιωπῆς καί εὐχῆς παμφαέστατον» χαρακτηρίζει αὐτόν λίαν ἐπιτυχῶς ὁ ἱερός ὑμνῳδός.

Ἐάν ἐμβαθύνωμεν εἰς τούς ἀνωτέρω χαρακτηρισμούς, εὐκρινῶς θά ἀντιληφθῶμεν τό ἔργον ἑκάστου μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος διά τοῦ ἀθορύβου κηρύγματος ἀπεκδύεται τόν σύμπαντα κόσμον. Ὁ μοναχός ἀναχωρεῖ ἐκ τοῦ κόσμου οὐχί ὑπό μίσους κινούμενος ἀλλ’ ὑπ’ ἀγάπης πρός τόν Θεόν πρωτίστως καί πρός τόν συνάνθρωπον. Ἀκροᾶται τῆς δυστυχίας καί τῶν πόνων τῶν ἀδερφῶν καί ἀποτελεσματικῶς βοηθεῖ διά τῆς  προσευχῆς καί τῆς ἐλεημοσύνης. Καί πῶς ἐννοεῖ ὁ μοναχός τόν κόσμον ἠδύνατο νά ἐρωτήσει τις. Μά ἀκριβῶς «διά τῆς ἡσυχίας καί σιωπῆς καί εὐχῆς», αἱ ὁποῖαι ἐκυριάρχουν καθ’ ὅλον τόν βίον τοῦ τιμωμένου Ἁγίου.

 Δάν ζητάει ὁ Θεός ἀπό τούς μοναχούς νά βγοῦν στόν κόσμο, γιά νά κρατοῦν τούς ἀνθρώπους νά περπατοῦν, ἀλλά ζητάει νά τούς δώσουν τό φῶς μέ τό βίωμά τους, γιά νά ὁδηγηθοῦν στήν αἰώνια ζωή. Οἱ φάροι δέν πρέπει νά εἶναι πάντοτε πάνω στά βράχια; Τί; πρέπει νά πᾶνε στίς πόλεις νά προστεθοῦν στά φανάρια; Ἄλλη ἀποστολή ἔχουν οἱ φάροι, ἄλλη τά φανάρια. Ὁ μοναχός δέν εἶναι φαναράκι, γιά νά τοποθετηθεῖ στήν πόλη σέ μία ἄκρη τοῦ δρόμου καί νά ποτίζουν τούς διαβάτες νά μήν σκοντάφτουν. Εἶναι Φάρος ἀπομακρυσμένος, στημένος ψηλά στά βράχια, πού μέ τίς ἀναλαμπές του φωτίζει τά πελάγη καί τούς ὠκεανούς γιά νά κατευθύνωνται τά καράβια καί νά φτάνουν στόν προορισμό τούς, στό Θεό».

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἀνήρ τηλικοῦτος ὤν, πυρσός παμφαέστατος ἐν τῷ βίῳ ὁ  Ἅγιος Ἰωάννης, μα καί μετά κοίμησιν διά τῶν πρεσβειῶν του βοηθεῖ, παρηγορεῖ, ἐμπνέει, γλυκαίνει, θεραπεύει τά ἀρρωστήματα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ὅπως μαρτυροῦν οἱ χιλιάδες προσκυνητῶν πάσης φυλῆς καί γλώσσης, οἱ ὁποῖοι τόν ἐπισκέπτονται, μα ὡς καί ἡμεῖς αὐτοί μαρτυροῦμεν ὑπό τοῦ Ἁγίου  πολλάκις εὐεργετηθέντες.

Ὡς εὖ παρέστητε!

Δεῦτε ἀρξώμεθα τῆς Πανηγύρεως!»

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξεν τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Ὅτι παρά Σοί πηγή ζωῆς [Κύριε], ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς» (Ψαλμ. 35,10). Διότι Σύ Κύριε εἶσαι ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί μέ τό ἰδικόν Σου φῶς θά ἴδωμεν τό ἀληθινόν φῶς, ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί Πατέρες,

Ἡ Χάρις τοῦ «Αγίου Πνεύματος, τοῦ φωτίσαντος καί ἁγιάσαντος καί κατευθύναντος τά διαβήματα τῶν ἁγίων Προφητῶν Ἡλιοῦ τοῦ Θεσβίτου καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Χοζεβᾶ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς, ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τήν μνήμην τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου.

Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας καταληφθείς ὑπό θείου ζήλου ἐγκατέλιπε τήν Πατρίδα αὐτοῦ Ρουμανίαν καί ἦλθεν εἰς τήν ἁγίαν Γῆν, ἔνθα κατέφυγε καί ἐκρύβη ὡς ἄλλος Ἠλίας ἐν τοῖς σπηλαίοις τοῦ Χειμάρρου Χορράθ, τοῦ ἐπί προσώπου τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ,  (Γ’ Βασιλ. 17, 2-3) καί ἔνθα ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐκ Λευκάρων Κύπρου ἵδρυσε τήν ἐπώνυμον αὐτοῦ Μονήν καί Λαύραν, ἡ ὁποία ἀνεδείχθη πηγή θείων ναμάτων διά τούς πιστεύοντας εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν εἰπόντα «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος», (Ἰωάν. 7,38).

Τό ζῶν δέ τοῦτο ὕδωρ δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου (Ἰωάν. 7,39). Τοῦτο ἀκριβῶς τό Πνεῦμα εἶναι ἡ πηγή τοῦ φωτός, καθώς λέγει Κύριος «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 8,12).

Ἑρμηνεύων τόν Κυριακόν τοῦτον λόγον, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί, τοὐτέστιν ὁ κατ’ ἴχνη βαίνων τῶν ἐμῶν διδαγμάτων, ἔσται μέν οὐδαμῶς ἐν σκότῳ, τό δέ φῶς τῆς ζωῆς ἀποκερδανεῖ, τοὐτέστι τῶν ἐπ’ ἐμοί μυστηρίων τήν ἀποκάλυψιν χειραγωγεῖν αὐτόν δυναμένην εἰς ζωήν τήν αἰώνιον». Καί ἁπλούστερον: [ὅποιος μέ ἀκολουθεῖ, δηλαδή ὅποιος βαδίζει εἰς τά ἴχνη τῶν διδασκαλιῶν μου ἐπ’ οὐδενί θά εἶναι εἰς τό σκοτάδι, ἀλλά θά ἀποκτήσῃ «τό φῶς τῆς ζωῆς», δηλαδή θά ἐπιτύχῃ τήν ἀποκάλυψιν /φανέρωσιν τῶν μυστηρίων τῶν ἀφορώντων εἰς ἐμε καί τήν ἀποκάλυψιν, τήν δυναμένην νά ὁδηγήσῃ εἰς τήν αἰώνιον ζωήν].

Καί διερωτώμεθα, ποία εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή; «Ἡ αἰώνιος ζωή εἶναι ἡ ὑπέρβασις τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς, δηλαδή τῆς ἁμαρτίας διά τοῦ θανάτου τῆς ἀφθαρσίας, τοὐτέστι τοῦ θανάτου τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Αὐτοῦ τούτου τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἐγένετο κοινωνός καί μέτοχος ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, ὁ ἀκούων εἰς τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν ᾿Ιησοῦν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν· εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα», (Ρωμ. 6, 3-5).

 Ὁ ἡγιασμένος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ὄχι μόνον περιεπάτησεν ἐν καινότητι ζωῆς ἀλλά καί προεγεύσατο τῆς μελλούσης ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς μαρτυρεῖ τοῦτο τό πρό τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν κείμενον ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον ὁλόσωμον λείψανον αὐτοῦ.

Τήν ἀφθαρσίαν τοῦ σώματος αὐτοῦ ἐπέτυχεν ὁ πνευματοφόρος Ἰωάννης ἀκούων καί ἐφαρμόζων ἐν τῇ θεωρίᾳ καί τῇ πράξει, τήν προτροπήν τοῦ θεηγόρου Παύλου: «παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἀδελφοί, διά τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τά σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τήν λογικήν λατρείαν ὑμῶν», (Ρωμ. 12,1). Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Παύλου ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Τί δέ ἐστιν ἡ λογική λατρεία; Τά διά ψυχῆς, τά διά Πνεύματος (Πνεῦμα, φησί ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί Ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν), (Ἰωάν. 4,24)· ὅσα μή δεῖται σώματος,  ὅσα μή δεῖται ὀργάνων, μή  τόπων, τά δέ ἐστιν, οἷον ἐπιείκεια, σωφροσύνη, ἐλεημοσύνη, ἀνεξικακία, μακροθυμία, ταπεινοφροσύνη…. «ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν» (Ὠσηέ 6,6)… ἐστι δέ καί ἄλλα θαύματα τά ὄντως ὁλοκαυτώματα, τά τῶν ἁγίων μαρτύρων σώματα· ἐκεῖ ἅγια καί ψυχή καί σῶμα· ἐκεῖνα ὀσμήν εὐωδίας ἔχει μεγάλην». [Καί ἀναλυτικώτερον· τί ὅμως εἶναι ἡ λογική λατρεία; Αὐτά πού προσφέρονται μέ τήν ψυχήν, μέ τό πνεῦμα (γιατί ὁ Κύριος εἶπε «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν»), ἐννοεῖ ὅσα δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τό σῶμα, ἀπό ὄργανα, ἀπό τόπους. Καί τέτοια εἶναι ἡ ἐπιείκεια, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἀνεξικακία, ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ ταπεινοφροσύνη, «ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν»… Ὑπάρχουν ὅμως καί ἄλλες θυσίες, τά πραγματικά ὁλοκαυτώματα, τά σώματα τῶν ἁγίων Μαρτύρων. Ἐκεῖ εἶναι ἅγια καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα, ἐκεῖνα ἔχουν μεγάλη εὐωδία.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ἑορταζόμενος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ἠγάπησεν τόν Θεόν ἐν ὄλῃ τῇ καρδίᾳ του καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ του καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ του, (Πρβλ. Ματθ. 22,37), γενόμενος οὕτω θυσία εὐάρεστος τῷ Θεῷ. Διό καί ὁ ψαλμῳδός ἀναφωνεῖ, «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ», (Ψαλμ. 67,36).

Ὁ δέ Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Ἱερός Χρυσόστομος ἐπισημαίνων τήν ἀξίαν καί τήν δύναμιν τῆς λογικῆς λατρείας, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τόν πιστόν Χριστιανόν εἰς τόν καθαρισμόν τῆς καρδίας (καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός -Ψαλμ. 50,12) καί συνεπῶς τῆς ἀφθαρσίας, λέγει: «Δύνασαι καί σύ, ἐάν θέλῃς τοιαύτην θυσίαν ἀναγαγεῖν… Νέκρωσόν σου τό σῶμα καί σταύρωσον καί λήψῃ καί αὐτός τοῦ μαρτυρίου τούτου τόν στέφανον», [καί ἁπλούστερον· μπορεῖς καί σύ, ἄν θέλῃς νά προσφέρῃς ὡς ὄργανο τό σῶμα σου καί τότε θά λάβῃς καί σύ ὁ ἴδιος τό στεφάνι αὐτοῦ τοῦ μαρτυρίου].

Ἡ ἁγίᾳ ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία καυχᾶται τήν ἐν Χριστῷ καύχησιν (Ρωμ. 15,17), διότι ταῖς Πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί ταῖς ἱκεσίαις τοῦ σήμερον τιμωμένου ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Νεοῦ ἡ Μονή τοῦ Χοζεβᾶ ἐξακολουθεῖ νά εἶναι καταγώγιον [= κατάλυμα] τῶν ἁγίων καί δικαίων τοῦ Θεοῦ, οἱ δέ ἐν τῇ Μονῇ καί Λαύρᾳ ταύτῃ ἀσκηθέντες καί ἀσκούμενοι «λύχνοι πανταχοῦ τῆς γῆς εἰσιν οὗτοι λάμποντες», κατά τόν Ἱερόν Χρυσόστομον.

Ἡμεῖς, εὐχαριστήσωμεν τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν καί μετά τοῦ θείου Παύλου εἴπωμεν: «ἡ χάρις μετά πάντων τῶν ἀγαπώντων τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν ἀφθαρσίᾳ· Ἀμήν» (Ἐφ. 6,24).  Ἔτη πολλά.

 Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἀνέτειλεν διά ἕν εἰσέτι ἔτος ἡ λαμπρά πανήγυρις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας ὁρμωμένου. Πατέρα ἡσυχίας καί σιωπῆς καί εὐχῆς παμφαέστατον  χαρακτηρίζει αὐτόν λίαν ἐπιτυχῶς ὁ ἱερός ὑμνῳδός.

Ἐάν ἐμβαθύνωμεν εἰς τούς ἀνωτέρω χαρακτηρισμούς, εὐκρινῶς θά ἀντιληφθ[ωμεν τό ἔργον ἑκάστου Μονάχου, ὁ ὁποῖος διά τοῦ ἀθόρυβου κηρύγματος ἀπεκδύεται τόν σύμπαντα κόσμον. Ὁ μοναχός ἀναχωρεῖ ἐκ τοῦ κόσμου οὐχί ὑπό μίσους κινούμενος ἀλλ’ ὑπ’ ἀγάπης πρός τόν Θεόν πρωτίστως καί πρός τόν συνάνθρωπον. Ἀκροᾶται τῆς δυστυχίας καί τῶν πόνων τῶν ἀδερφῶν καί ἀποτελεσματικῶς βοηθεῖ διά τῆς  προσευχῆς καί τῆς ἐλεημοσύνης. Καί πῶς ἐννοεῖ ὁ μοναχός τόν κόσμον ἠδύνατο νά ἐρωτήσει τις. Μά ἀκριβῶς διά τῆς ἡσυχίας καί σιωπῆς καί εὐχῆς», αἱ ὁποῖαι ἐκυριάρχουν καθ’ ὅλον τόν βίον τοῦ τιμώμενου Ἁγίου.

 Δάν ζητάει ὁ Θεός ἀπό τούς μοναχούς νά βγοῦν στόν κόσμο γιά νά κρατοῦν τούς ἀνθρώπους νά περπατοῦν, ἀλλά ζητάει νά τούς δώσουν τό φῶς μέ τό βίωμά τούς γιά νά ὁδηγηθοῦν στήν αἰώνια ζωή. Οἱ φάροι δέν πρέπει να εἶναι πάντοτε πάνω στά βράχια; Τί; πρέπει νά πᾶνε στίς πόλεις νά προστεθοῦν στά φανάρια; Ἄλλη ἀποστολή ἔχουν οἱ φάροι, ἄλλη τά φανάρια. Ὁ μοναχός δέν εἶναι φαναράκι γιά νά τοποθετηθεῖ στήν πόλη σέ μία ἄκρη τοῦ δρόμου καί νά ποτίζουν τούς διαβάτες νά μήν σκοντάφτουν. Εἶναι Φάρος ἀπομακρυσμένος, στημένος ψηλά στά βράχια πού μέ τίς ἀναλαμπές του φωτίζει τά πελάγη καί τούς ὠκεανούς γιά νά κατευθύνωνται τά καράβια καί νά φτάνουν στόν προορισμό τούς στό Θεό».

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἀνήρ τηλικούτος ὤν, πυρσός παμφαέστατος ἐν τῶ βίῳ, ὁ  Ἅγιος Ἰωάννης μά καί μετά κοίμησιν διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ βοηθεῖ, παρηγορεῖ, ἐμπνέει, γλυκαίνει, θεραπεύει τά ἀρρωστήματα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ὅπως μαρτυροῦν οἱ χιλιάδες προσκυνητῶν πάσης φυλῆς καί γλώσσης, οἱ ὁποῖοι τόν ἐπισκέπτονται, μά ὡς καί ἡμεῖς αὐτοί μαρτυροῦμεν ὑπό τοῦ Ἁγίου  πολλάκις εὐεργετηθέντες.

Ὡς εὖ παρέστητε!

Δεῦτε ἀρξώμεθα τῆς Πανηγύρεως!

Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς Ἀγρυπνίας παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν 11:00 π.μ. ὥραν τοῦ Σαββάτου, 11^ης/24^ης Ἰουνίου 2023, ἔλαβε χώραν εἰς τό παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Θέκλης, τό ἐντός τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἡ Νεκρώσιμος Ἀκολουθία ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου Βαρδάκη, διατελέσαντος Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Μητροπόλεως Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος τοῦ Βορείου Ἰσραήλ καί τελειωθέντος τό ἑσπέρας τῆς Πέμπτης 9^ης / 22^ρας Ἰουνίου 2023, κατόπιν πτώσεως ἐκ σκαλωσιᾶς, ἀφ’ ἧς  ἐπεσκεύαζε τόν τοῖχον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐν Ἄκκρῃ.

Τῆς Νεκρωσίμου Ἀκολουθίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος συνιερουργούντων Αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων, Ἀραβοφώνων ἱερέων παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα, Ἱεροσολυμιτῶν πιστῶν καί ἄλλων προσελθόντων  ἐκ τῶν κωμῶν τῆς περιοχῆς Ἄκκρης.

Τόν ἐπικήδειον ἐξεφώνησεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ὡς ἕπεται:

“Ἡ πρός Κύριον αἰφνίδιος καί βιαία ἐκδημία τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Μητροπόλεως Πτολεμαΐδος – Ἄκκρης συνεκέντρωσεν ἡμᾶς εἰς πένθιμον ὁμήγυριν ἐπιτελέσεως τῆς νεκρωσίμου ἐξοδίου Ἀκολουθίας αὐτοῦ. Ἱστάμεθα δακρύζοντες πρό τοῦ σκηνώματος αὐτοῦ, ὡς ὁ Κύριος ἡμῶν δακρύζων ἔστη πρό τοῦ τάφου τοῦ τετραημέρου φίλου Αὐτοῦ Λαζάρου, ὅν καί ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. Τήν ψυχήν ἡμῶν συνέχει φόβος καί δειλία πρό τοῦ μυστηρίου τοῦ θανάτου, μηδέν ὅμως ἀπελπίζοντες,  καθότι καί ὁ Κύριος ἡμῶν ἐδειλίασε πρό τοῦ σταυρικοῦ θανάτου Του καί παρεκάλεσε τόν Πατέρα, «εἰ δυνατόν παρελθεῖν τό ποτήριον τοῦτο ἀπ΄ Αὐτοῦ». Ἡ δειλία πρό τοῦ θανάτου εἶναι ἕν ἐκ τῶν ἀδιαβλήτων ἀνθρωπίνων παθῶν, τά ὁποῖα συγκαταβαίνων ἡμῖν προσέλαβεν ὁ Κύριος ἐνανθρωπίζων διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Κυκλοῦντες  τήν σορόν τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν «ἀθυμοῦμεν ἐπί τῷ χωρισμῷ» καί ἐνωτιζόμεθα τούς λόγους τοῦ ὑμνῳδοῦ «θρηνῶ καί ὀδύρομαι ὅταν ἐννοήσω τόν θάνατον». Οὐχ ἧττον, ἐνῷ ταῦτα ἀνθρωπίνως συλλογιζόμεθα, δέν διαλανθάνει τήν προσοχήν ἡμῶν ὅτι ὁ θάνατος ἀνῃρέθη διά τοῦ θανάτου καί δή τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τόν θάνατον ἑκουσίως ἐδέχθη ὁ Κύριος ἡμῶν καί διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ ἀνῄρεσε τόν θάνατον ἡμῶν. Ἀπέθανεν ὡς ἄνθρωπος καί ἀνέστη ὡς Θεάνθρωπος. Ἡ ζωή ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε, ὁ τάφος ἐξήστραψεν ζωήν. Ἐν τῇ δυνάμει καί τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὁ θάνατος εἶναι μόνον χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τοῦ σώματος. Εἶναι κοίμησις, ὕπνος. Ὕπνος εἶναι τῶν κεκοιμημένων ὁ θάνατος ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως. Ὡς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: «ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις». Οἱ εἰς Χριστόν πιστεύοντες τῇ ψυχῇ καί τῷ πνεύματι εἰς τήν αἰώνιον ζωήν μεταβαίνουν καί ἀπολαύουν τῆς ἀγαλλιάσεως τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ὑπό πίστεως τοιαύτης ἐμφορούμενος καί ὁ προκείμενος ἀγαπητός νεκρός ἡμῶν, γεννηθείς  τό ἔτος 1962, ἐγκατέλειψε δωδεκαετής τήν γενέτειραν αὐτοῦ κώμην τοῦ Χάρακος ἐπαρχίας Μονοφατσίου Ἡρακλείου Κρήτης καί προσῆλθεν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἐφοίτησεν εἰς τήν ἐπί τῆς Ἁγίας Σιών Ἱερατικήν Σχολήν αὐτοῦ μετ’ ἐπιμελείας καί διαγωγῆς ἀρίστης καί ἐπαινετῆς – ὁ  ὁμιλῶν ἔσχε τοῦτον μαθητήν ἐπί ἑξαετίαν. Ἀποφοιτήσας ἐδέχθη τό μοναχικόν σχῆμα τό 1979 καί ἐνετάχθη εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα. Ταύτην διηκόνησεν ἀρχικῶς ὡς διάκονος καί ἀκολούθως ὡς ἱερομόναχος εἰς διαφόρους ἀνατεθείσας αὐτῷ διακονίας, ὡς αὐτῆς τοῦ ἡγουμένου Μπετζάλλας, ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Χαραλάμπους, ἡγουμένου Χοζεβᾶ καί ἡγουμένου Χάϊφας. Ἀπεστάλη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου διά Θεολογικᾶς σπουδάς εἰς Βελιγράδιον καί μετεγγραφείς ἀπεφοίτησεν ἐκ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Τά ἔτη 2001 καί 2002 διηκόνησεν ὡς Πατριαρχικός Ἐπίτροπος τῆς Μητροπόλεως Πτολεμαΐδος – Ἄκκρης, ἀπό δέ τοῦ ἔτους 2003 ἕως καί τοῦ θανάτου αὐτοῦ ὡς Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τῆς Μητροπόλεως ταύτης,  ἐχούσης ὑπό τήν πνευματικήν αὐτῆς Ποιμαντικήν ἁρμοδιότητα δώδεκα κώμας, αὐτήν τήν Ἄκκρην, τό Ἀμπελίν, Σαχνίν, Κούφρ – Γιασίφ, Κούφρ Σμέα, Ράμε, Πκέα, Σφαάμερ, Μπαάνε, Ζδέϊδε, Ταρσίχα, καί Μάκερ. Εἰς ταύτας ἀνέπτυξεν ἐν συνεννοήσει  μετά τοῦ Πατριαρχείου ἐπί εἰκοσαετίαν καί πλέον ἀξιόλογον καί ἐπαινετόν Ποιμαντικόν ἔργον πνευματικῆς Ὀρθοδόξου κατηχήσεως καί κατ’ ἐξοχήν διδασκαλίας Βυζαντινῆς Μουσικῆς  δι’ ὁμάδος ἱεροψαλτῶν καί ἱεροψαλτριῶν, κατανύσσων τάς ψυχάς τῶν πιστῶν εἰς Πατριαρχικάς λειτουργίας ἑορτῶν ὡς τοῦ Θαβώρ, τῆς Ναζαρέτ καί ἄλλων, ἐκτιμώμενος καί  ἀγαπώμενος ὑπό πάντων.

Κύριον μέλημά του ἀπετέλει ἡ εὐπρέπεια τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ καί διά τοῦτο δυνάμεθα νά προσευχηθῶμεν δι’αὐτόν λέγοντες «ἁγίασον Κύριε τούς ἀγαπῶντας τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου σου». Εἰς τό ἔργον τοῦτο ἀνέκοψε τοῦτον πρόωρα ὁ θάνατος, ὅταν πρότριτα κατέπεσεν ἀπό σκαλωσιάν, ἀπό τῆς ὁποίας διά τῶν ἰδίων αὐτοῦ χειρῶν ἁρμοδετοῦσε τόν τοῖχον τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Γεωργίου Ἄκκρης. Διερωτώμενος ἐν ἑαυτῷ διατί τοῦτο συνέβη αὐτῷ οὕτως, εἶπον ὅτι  «ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα Αὐτοῦ». Κύριος οἶδε! Οὐχ ἧττον εὗρον ὡς παραμυθίαν ὅτι τό ἔτος 1979 εὗρε τόν θάνατον ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης Μόδεστος, μόλις διέσωσε προσκυνήτριαν εἰς  τό προσκυνηματικόν βάπτισμα εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν. Τό ἔτος 1990, ὁ ἡγούμενος τῆς ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ Ἀρχιμανδρίτης Ἀντώνιος, ἐπισκευάζων τόν νάρθηκα τοῦ ναοῦ, εὗρε τόν θάνατον ἐκ λίθων κατασκεπασάντων  αὐτόν. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης εὗρε τόν θάνατον μετ’ ἄλλων μοναχῶν ἐκ τοῦ καταπεσόντος τρούλλου τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας, εἰς τόν ὁποῖον εἶχεν ἀνέλθει πρός ἐπιθεώρησιν.

Τά καλά αὐτοῦ ἔργα ταῦτα ἀξιοχρέως μνημονεύοντες εἰς τήν ἐξόδιον αὐτοῦ Ἀκολουθίαν σήμερον, παρακαλοῦμεν τόν Ὕψιστον, ὅπως λογίσῃ αὐτῷ καί παρίδῃ εἴτι ὡς ἄνθρωπος ἥμαρτεν ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως καί κατατάξῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ μετά ὁσίων καί δικαίων ἐν τῷ Παραδείσῳ. Γένοιτο”.

Τό σκήνωμα τοῦ κεκοιμημένου ἐσυνώδευσεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης, συνοδεύοντος καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου καί πάντων  εἰς τόν τόπον τοῦ ἐνταφιασμοῦ αὐτοῦ εἰς τό Κοιμητήριον τῆς Ἁγίας Σιών.

Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας