Τήν Δευτέραν, 24^ην Ὀκτωβρίου / 6^ην Νοεμβρίου 2023, ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν εἰς τό παρεκκλήσιον τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, προσκείμενον εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, φιλοξενοῦν τά ἱερά λείψανα πολλῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν Ἱεροσολύμων.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἐτελέσθη εἰς μνήμην  τῶν κτιτόρων τοῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί τῶν εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦτο ἐνταφιασμένων Πατριαρχῶν.

Τῆς θείας Λειτουργίας καί τοῦ Μνημοσύνου ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης, συλλειτουργούντων αὐτῷ, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νικοδήμου, τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου π. Φάραχ καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί μετεχόντων ὀλίγων πιστῶν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν εἰς τήν παρακειμένην εἰς τό παρεκκλήσιον αἴθουσαν ἔλαβον τό κόλλυβον καί ηὐχήθησαν ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 23^ην Ὀκτωβρίου/ 5^ην Νοεμβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου καί ἱερομάρτυρος Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ὅλη,  ἰδιαίτατα ἡ τῶν Ἱεροσολύμων, ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἦτο υἱός Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐκ γυναικός, ἥν εἶχε πρίν μνηστευθῇ τήν ἀειπάρθενον, ἑπομένως ἐλέγετο καί αὐτῆς υἱός ἄρα καί ἀδελφός τοῦ Κυρίου.  Διά τήν κατά τόν νόμον συγγένειαν ταύτην,  ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὠνομάσθη Ἀδελφόθεος. Τοῦτο μαρτυρεῖ καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγων: «ἕτερον δέ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μή Ἰάκωβον τόν ἀδελφόν τοῦ Κυρίου», (Γαλ. 1,19). Ἦτο δίκαιος, τύπος ἀρετῆς καί ἁγιότητος, ὀνομαζόμενος καί «ὠβλίας», ἤτοι δίκαιος καί προστασία τοῦ λαοῦ.

Τόν Ἅγιον Ἰάκωβον ἐγκατέστησεν Αὑτός ὁ Κύριος ὡς πρῶτον Ἱεράρχην τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ὡς ψάλλει τό Ἀπολυτίκιον αὐτοῦ «Ὁ τοῦ Πατρός μονογενής Θεός Λόγος, ἐπιδημήσας πρός ἡμᾶς ἐπ’ ἐσχάτων, τῶν ἡμερῶν Ἰάκωβε θεσπέσιε, πρῶτόν σε ἀνέδειξε τῶν Ἱεροσολύμων, Ποιμένα καί Διδάσκαλον, καί πιστόν οἰκονόμον, τῶν μυστηρίων  τῶν πνευματικῶν…».

Διά τῆς δοθείσης αὐτῷ ἐξουσίας ταύτης ἐποίμανε τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων θεαρέστως, ἔγραψε τήν ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ Καθολικήν ἐπιστολήν αὐτοῦ, ἦτο δέ πρᾷος, γαλήνιος, προσηνής καί ἀγαπητός  εἰς πάντα τόν λαόν τῶν Ἱεροσολύμων. Διηύθυνε τήν πρώτην Ἀποστολικήν Σύνοδον τῶν Ἱεροσολύμων τό 49μ.Χ., ἡ ὁποία ἤνοιξε τάς πύλας τῆς Ἐκκλησίας εἰς τά ἔθνη καί ὡμολόγησε τόν Κύριον ὡς Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί διά τοῦτο ἐκρημνίσθη ὑπό τῶν ἀρχόντων τῶν Ἰουδαίων ἀπό τοῦ πτερυγίου τοῦ Ναοῦ περί τό 60 μ.Χ. εἰς μεγάλην ἡλικίαν.

Πρός τιμήν αὐτοῦ εἰς τόν ἐπ΄ ὀνόματι αὐτοῦ Καθεδρικόν Ναόν, συνδέοντα τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας, χοροστατοῦντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος πάλιν τοῦ Μακαριωτάτου, συλλειτουργούντων τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου καί τῶν Ἀρχιεπισκόπων  Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Πέλλης κ. Φιλουμένου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τῶν Ἱερέων ἐφημερίων τοῦ Ναοῦ π. Φάραχ Μπαντούρ καί π. Χάδερ Μπαράμκη, ψάλλοντος τοῦ   Ἱεροδιακόνου π. Συμεών μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών δεξιά ἑλληνιστί  καί τῆς χορῳδίας τοῦ Ναοῦ ἀραβιστί ἀριστερά ὑπό τόν κ. Ριμόν Κάμαρ, μετέχοντος δέ εὐλαβοῦς ἐκκλησιάσματος τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων, ἐκ μοναχῶν, μοναζουσῶν καί ὀλίγων παραμεινάντων ὡς ἐκ τοῦ πολέμου προσκυνητῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί μελῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου εἰς Ἱεροσόλυμα.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Καρπός δέ τῆς δικαιοσύνης ἐν εἰρήνῃ σπείρεται τοῖς ποιοῦσιν εἰρήνην,  (Ἰακ. 3,18). [Ὁ πνευματικός δέ καρπός τῆς δικαιοσύνης καί Ἁγιότητος σπείρεται εἰρηνικῶς καί χωρίς φιλονεικίας ἀπο ἐκείνους, πού ἀσκοῦν καί μεταδίδουν  εἰρήνην καί οἱ ὁποῖοι εἶναι πράγματι σοφοί καί εἰρηνοποιοί διδάσκαλοι], διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ χάρις τοῦ δικαίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἐπωνύμῳ Ἱερῷ Ναῷ αὐτοῦ, τῷ παρακειμένῳ τῷ Παναγίῳ καί Ζωοδόχῳ Τάφῳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα τιμήσωμεν τήν ἱεράν αὐτοῦ μνήμην.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος  ἀπέκτησεν ἐξέχουσαν θέσιν ἐν τῇ ἁγίᾳ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίᾳ καί δή τῶν Ἱεροσολύμων, ἕνεκεν δέ τῆς διακρινούσης αὐτόν μεγάλης εὐσεβείας ἐδόθη εἰς αὐτόν  ὁ τίτλος τοῦ «Δικαίου».

Ὄντως ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἀνεδείχθη «στῦλος τῆς πίστεως» καί ἔρεισμα τῆς Ἐκκλησίας»· καί τοῦτο, διότι ἡ Καθολική αὐτοῦ ἐπιστολή ἐμφανίζει αὐτόν ὡς «διδάσκαλον μεγάλου προσωπικοῦ κύρους μεταξύ τῶν ἀναγνωστῶν αὐτῆς». Ἐξ  ἄλλου ἡ συμμετοχή του εἰς τήν Ἀποστολικήν Σύνοδον τῶν Ἱεροσολύμων καί ἡ διδασκαλία αὐτοῦ ἀφορᾷ εἰς τόν εὐαγγελισμόν τῶν ἐθνικῶν, τοὐτέστιν τῶν εἰδωλολατρῶν, ἐπιβεβαιοῖ τό κῦρος τοῦ Ἰακώβου.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἑρμηνεύων τό γεγονός ὅτι ὁ Ἀδελφόθεος ὡμίλησεν ἐν τῇ Συνόδῳ «μετά τό σιγῆσαι αὐτούς Βαρνάβα καί Παύλου», (Πράξ. 15,12) λέγει: «Ἐπίσκοπος ᾖν τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ἐκκλησίας οὗτος [ὁ Ἰάκωβος], διό καί ὕστερος λέγει· καί τό «ἐπί στόματος δύο ἤ τριῶν μαρτύρων σταθήσεται πᾶν ρῆμα», (Πρβλ. Ματθ. 18,16), ἐνταῦθα πληροῦται. Ὁ δέ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας, ἐξαίρων τόν κηρυγματικόν λόγον τοῦ ἁγίου Ἰακώβου λέγει: «Πάντα περιήχησε, τῆς οἰκουμένης τά πέρατα, τῶν ῥημάτων ὁ φθόγγος σου, δι’ ὧν φωτιζόμεθα, ἀρετῆς ἐνθέου, πρός πᾶσαν ἰδέαν, καί ὁδηγούμεθα πιστῶς, πρός τῆς Τριάδος θείαν ἐπίγνωσιν· διό ἐκδυσωποῦμέν σε, ὡς Ἱεράρχης ἱκέτευε, Ἰησοῦν τόν φιλάνθρωπον, τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος μετά παρρησίας ἐκήρυξε τόν Κύριον Ἰησοῦν Θεόν Λόγον καί Δημιουργόν τοῦ παντός ἀφ’ ἑνός καί ὅτι ὁ Θεός Πατήρ εἶναι ὑψίστη καί μοναδική πηγή κάθε φωτισμοῦ, φυσικοῦ ἤ ἠθικοῦ ἀφ’ ἑτέρου καί λέγει «ἡ σοφία τῶν ἀνθρώπων οὐκ ἐστιν ἄνωθεν κατερχομένη ἀλλ’ ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης·… ἡ δέ ἄνωθεν σοφία πρῶτον μέν ἁγνή ἐστιν, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστή ἐλέους καί καρπῶν ἀγαθῶν, ἀδιάκριτος καί ἀνυπόκριτος καρπός δέ τῆς δικαιοσύνης ἐν εἰρήνῃ σπείρεται τοῖς ποιοῦσιν εἰρήνην», (Ἰακ. 3, 17-18).

Μέ ἄλλα λόγια οἱ καρποί τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ παράγονται διά τῆς δυνάμεως καί χάριτος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μεταξύ δέ τῶν ἀγαθῶν τούτων καρπῶν διακρίνεται ὁ καρπός τῆς δικαιοσύνης. Ὁ καρπός δέ οὗτος δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν εἰρήνην τοῦ Χριστοῦ, τοῦ εἰπόντος «ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», (Ἰωάν. 15,5).

Διό καί ὁ θεῖος Παῦλος παραγγέλλει λέγων: «ἔστε πεπληρωμένοι καρπῶν δικαιοσύνης τῶν διά Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς δόξαν καί ἔπαινον Θεοῦ», (Φιλιπ. 1,11). Ὁ δέ μεγαλοφωνώτατος Ἡσαΐας λέγει: «καί ἔσται τά ἔργα τῆς δικαιοσύνης εἰρήνη, καί κρατήσει ἡ δικαιοσύνη ἀνάπαυσιν, καί πεποιθότες ἕως τοῦ αἰῶνος», (Ἡσ. 32,17).

[Καί ἀναλυτικώτερον: ἀποτέλεσμα τῆς δικαιοσύνης θα εἶναι ἡ εἰρήνη. Ἡ δικαιοσύνη θά φέρῃ τήν ἀνάπαυσιν καί τήν ἡσυχίαν καί οἱ ἄνθρωποι μετά πεποιθήσεως θά βαδίζουν διά παντός].

Ἡ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων δικαιοσύνη καί εἰρήνη εἶναι κατ’ οὐσίαν καρπός τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τῆς πίστεως εἰς τόν Χριστόν κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ  ὑμνῳδοῦ λέγοντος: «Ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλε καί δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψε», (Ψαλμ. 84,12).  Διά τοῦτο ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος ἐγένετο αὐτόπτης καί αὐτήκοος, δηλαδή φυσικός μάρτυς τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας, τοῦ μυστηρίου τῆς θείας ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας, ἀφ’ ἑνός μέν ἀναφέρεται εἰς τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος ἐβάδισε τήν ὁδόν τῆς δικαιοσύνης καί ἤνοιξε καί εἰς ἡμᾶς ὁδούς δικαίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ διερωτᾶται ἀπό ποῦ προέρχονται μεταξύ τῶν ἀνθρώπων οἱ πόλεμοι καί αἱ μάχαι: «Πόθεν πόλεμοι καί μάχαι ἐν ὑμῖν;  Οὐκ ἐντεῦθεν ἐκ τῶν ἡδονῶν ὑμῶν, τῶν στρατευομένων ἐν τοῖς μέλεσιν ὑμῶν;…. μοιχοί καί μοιχαλίδες! οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; ὃς ἂν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καθίσταται».

Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους ὁ Οἰκουμένιος λέγει: «Ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ τοῦ κόσμου φιλία ἀλλοτριοῖ τῆς θείας φιλίας, ἤ ἐχθρούς ἀποφαίνει Θεοῦ; Κόσμον ἐνταῦθα [ὁ Ἀδελφόθεος] πᾶσαν τήν ὑλικήν ζωήν ἀποκαλῶν, ὡς μητέρα τῆς φθορᾶς. Ἧς ὁ μετασχεῖν σπεύδων, ἐχθρός γίνεται τοῦ Θεοῦ».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «ἡ τοῦ κόσμου φιλία ἀλλοτριοῖ ( = ἀποστερεῖ) τῆς θείας φιλίας. Καί τοῦτο, διότι κατά τόν Δίκαιον Ἰάκωβον, ὁ Θεός εἶναι ὅλος φῶς καί ἐξ ἰδίας Αὐτοῦ ἀγαθῆς θελήσεως μᾶς ἐγέννησε πνευματικῶς διά τοῦ εὐαγγελίου, πού εἶναι λόγος τῆς ἀληθείας, διά νά εἴμεθα ἀπό τά πρῶτα καί τιμιώτατα τρόπον τινά δημιουργήματά Του, ἐκλεκτά καί ἀφιερωμένα εἰς τόν Θεόν. «Βουληθείς ἀπεκύησεν ἡμᾶς λόγῳ ἀληθείας  εἰς τό εἶναι ἡμᾶς ἀπαρχήν τινα τῶν αὐτοῦ κτισμάτων», (Ἰακ. 1,18).

Τόν λόγον τοῦτον τῆς ἀληθείας, δηλονότι τοῦ θείου φωτός τῆς δικαιοσύνης τῆς εἰρήνης, παρακαλέσωμεν καί ἡμεῖς οἱ τιμῶντες ἑορτίως τόν ἅγιον Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον καί πρῶτον Ἱεράρχην τῶν Ἱεροσολύμων, ἵνα ταῖς ἱκεσίαις αὐτοῦ καί ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας πρός Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν, ἐμφυτεύσῃ εἰς τάς καρδίας πάντων ἡμῶν, ἰδιαιτέρως δέ εἰς τάς καρδίας καί διανοίας τῶν κρατούντων τοῦ κόσμου καί τῆς δοκιμαζομένης περιοχῆς ἡμῶν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα καί εἰρηνικά».

Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας ἠκολούθησεν ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα διά τῶν ἱστορικῶν βαθμίδων τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου μετά τῆς Ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς Συνοδείας ἐνδεδυμένων, διερχομένων διά τῆς Πύλης τοῦ Πατριαρχείου, ὅπου καί ἔλαβον τό ἑόρτιον ἀρτίδιον εὐλογίας ὑπό τῆς ὑπευθύνου τοῦ ἀρτοποιείου μοναχῆς Σεραφείμας.

Εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατραρχείου ἀνεπέμφθη δέησις, ἐψάλη ὁ Πολυχρονισμός τοῦ Μακαριωτάτου καί ἠκολούθησε δεξίωσις καί κέρασμα τῶν κολλύβων τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, μετά δέ ταῦτα προσεφώνησε καί πάλιν ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Δεῦτε τόν πρωτόθρονον πάντες τῆς Ἐκκλησίας τόν φωστῆρα, Ἱερόν Ἰάκωβον ὕμνοις, ὡς Ἱεράρχην καί θεῖον κήρυκα, τόν φερωνύμως Δίκαιον ὀνομασθέντα μεγαλύνωμεν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριε Ἀγγελοσόπουλε,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία τιμᾷ καί γεραίρει σήμερον τήν πάνσεπτον μνήμην τοῦ  ἁγίου Ἱερομάρτυρος καί Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί Δικαίου ἐπικληθέντος.

Οὗτος ὁ ἅγιος Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος καλεῖ ἑαυτόν «Θεοῦ καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλον» (Ἰακ. 1,1) ἐν τῇ ἐπιστολῇ αὐτοῦ, κατεστάθη ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων καί ἐκλήθη εἰς τό Ἀποστολικόν ἀξίωμα ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου. Ὡς τοιοῦτος δέ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἀναφαίνεται χειραγωγός τῆς ὅλης ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, τῆς διαμορφώσεως δηλονότι καί διοργανώσεως τοῦ διοικητικοῦ συστήματος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία ὡς μήτηρ τῶν ἀνά πᾶσαν τήν Οἰκουμένην Ἐκκλησιῶν ἦτο τό πρότυπον πάσης ἐπί μέρους Ἐκκλησίας. Τοῦτο μαρτυρεῖ ἡ μετά μεγίστου Ἀποστολικοῦ κύρους ἀπηυθυνθεῖσα «ταῖς ἐν τῇ διασπορᾷ δώδεκα φυλαῖς», (Ἰάκ. 1,1) τῶν ἐξ Ἰουδαίων εἰς Χριστόν πιστευσάντων καθολικῆς αὐτοῦ ἐπιστολῆς.

Ὁ θεσπέσιος Ἰάκωβος ὁ ὑπό τοῦ Πατρός τοῦ μονογενοῦς Θεοῦ Λόγου ἀναδειχθείς πρῶτος Ἱεράρχης, ποιμήν, διδάσκαλος καί πιστός οἰκονόμος  τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν, ἐγένετο ὁ τῆς ἀποστολικότητος θεμέλιος λίθος «ὀντως ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. 2,20) τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τό ἑορταζόμενον σεπτόν μνημόσυνον τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἀφορᾷ εἰς τόν τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας Ἀποστολικόν καί Πατριαρχικόν θρόνον, τοῦ ὁποίου Διάκονος αὐτοῦ καί Διάδοχος τοῦ Ἀδελφοθέου κατέστη ἡ Μετριότης Ἡμῶν.

Πρός τοῦτο κατήλθομεν, συνοδευόμενοι ὑπό τιμίων μελῶν Ἀρχιερέων, Ἱερέων καί Ἱεροδιακόνων ἐν τῷ ἐπωνύμῳ ἱερῷ Ναῷ τοῦ Αγίου Ἰακώβου, ἔνθα ἐτελέσαμεν ἐν Πατριαρχικῇ Συνάξει τό μέγα τῆς θείας εὐχαριστίας μυστήριον πρός τιμήν καί δόξαν τοῦ ἑορταζομένου ἁγίου καί δικαίου Ἰακώβου, συμμάρτυρος γενομένου διά τοῦ αἵματος αὐτοῦ τοῦ Σταυρωθέντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ἡ σημερινή θρονική καί θεσμική ἑορτή τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἀποτελεῖ ἀδιάψευστον μαρτυρίαν τῆς ἀρραγοῦς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τῆς ἀποτυπωμένης ἐπι τοῦ προσώπου τοῦ ἑκάστοτε Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἀφ’ ἑνός· καί τῆς ἀδιαλείπτου προσευχητικῆς παρουσίας τῆς ἀποστολῆς τοῦ τάγματος τῶν Σπουδαίων, τῆς Γεραρᾶς δηλονότι Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, ὡς καί τοῦ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ ἐρριζωμένου καί διαβιοῦντος εὐσεβοῦς Ρωμαιο-Ὀρθοδόξου ἡμῶν ποιμνίου ἀφ’ ἑτέρου.

Τόν μέγαν τοῦτον Ἀπόστολον καί μάρτυρα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ παρακαλέσωμεν ἀνακράζοντες:  Ἀπέλασον πᾶσαν θλῖψιν ἐνεστῶσαν καί ἐπερχομένην ἐκ τῆς πολεμικῆς συρράξεως ἐν τῇ περιοχῇ ἡμῶν καί δώρησαι ἡμῖν καί παντί τῷ κόσμῳ τήν δικαιοσύνην καί τόν καρπόν αὐτῆς, τήν εἰρήνην.

Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά! Ἀμήν».

Ἡ ἑορτή ἐπεσφραγίσθη μέ τήν κατά τό ἔθος παράδοσιν ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου τῶν κλειδῶν τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου εἰς τούς Ἱερεῖς και Ἐπιτρόπους  αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 15^ην/28^ην Ὀκτωβρίου 2023, ὥραν 11:00 π.μ.  ἐτελέσθη εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Δοξολογία ἐπί τῇ ἐθνικῇ ἑορτῇ τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940.

Ἡ Δοξολογία αὐτή ἀνεπέμφθη ὡς εὐχαριστία πρός τόν Θεόν διά τήν βοήθειαν Αὐτοῦ εἰς το ἔθνος μας νά ἀμυνθῇ κατά τῆς Ἰταλικῆς στρατιωτικῆς εἰσβολῆς τοῦ 1940 καί νά ἀποτινάξῃ τήν βαρβαρικήν Γερμανικήν Ναζιστικήν κατοχήν τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά τά ἔτη 1941-1944 καί ὡς δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί πεσόντων εἰς τάς μάχας ἤ δολίως καί ἀδίκως ὁμαδικῶς ἤ μεμονωμένως ἐκτελεσθέντων.

Τῆς Δοξολογίας προέστη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου,  παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου, μελῶν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου ποιμνίου ἡμῶν.

Μετά τήν Δοξολογίαν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

“Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος

κ. Δημήτριε Ἀγγελoσόπουλε,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἔμπλεοι ἐθνικῆς ὑπερηφανείας ἑορτάζομεν σήμερον τήν ἐπέτειον τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ἡ ὁποία ἀνήκει εἰς τούς κορυφαίους σταθμούς τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους καί γένους. Ἑορτάζομεν τήν ἔλλαμψιν τοῦ φωτός τῆς δικαιοσύνης ἐπί τοῦ σκότους τῆς ἀδικίας. Ἑορτάζομεν τήν ἐπικράτησιν τῶν κοινῶν πανανθρωπίνων ἠθικῶν ἀξιῶν, τῶν ὁποίων ὑπερημύνθη ἡ Ἑλλάς, ἐπί τῶν δυνάμεων τῆς πλεονεξίας καί τῆς βαρβαρότητος.

Ἡ 28^η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ἀποτελεῖ σημαντικόν παράδειγμα ἀγῶνος αὐτοθυσίας πρός ὑπεράσπισιν τῆς τιμῆς, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀνεξαρτησίας καί τῆς ἐθνικῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος, τῶν ἡρωϊκῶς πεσόντων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν. Ὁ ἀγών οὗτος, ἦτο ἀγών ἱερός ἐναντίον τῆς ἀλαζονείας καί τῆς τυραννικῆς ἐξουσίας τῶν εἰσβολέων τῆς Ναζιστικῆς καί Φασιστικῆς θηριωδίας, τῆς ἀποτυπωθείσης εἰς τά ἀποτρόπαια στρατόπεδα συγκεντρώσεως ἀθῴων συνανθρώπων μας.

Πρός τοῦτο ἡ Μετριότης Ἡμῶν, συνοδευομένη ὑπό τῶν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος ὡς καί εὐσεβοῦς λαοῦ, κατήλθομεν ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ «τῷ διδόντι ἡμῖν πίστιν διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (πρβλ. Α΄ Κορ. 15,57)˙ «καί αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰω. 5,4) κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Θεολόγον.

Προσέτι δέ ἐδεήθημεν ὑπέρ αἰωνίας μνήμης καί μακαρίας ἀναπαύσεως  τῶν ψυχῶν τῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως μαρτυρησάντων ὑπέρ τοῦ χριστεπωνύμου ἡμῶν ἔθνους καί τῆς εὐλογημένης πατρῴας αὐτοῦ γῆς.

Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940 κατέδειξεν ὅτι ἡ δικαιοσύνη καί ἡ εἰρήνη δέν εἶναι ἁπλῶς μεταφυσικαί ἤ θεωρητικαί ἀξίαι, ἀλλ’ ἔχουν θείαν ὑπόστασιν. Διότι, ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος, «οὐ γάρ ἐστιν ἀκαταστασίας ὁ Θεός, ἀλλά εἰρήνης» (Α΄ Κορ. 14,33), καί «ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα» (Β΄ Κορ. 9,9). Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ ἀπειλή τοῦ Ναζισμοῦ καί τοῦ Φασισμοῦ κατά τῆς ἀνθρωπότητος ἔχει πλέον ἐπανέλθει καί ἐνεργεῖται ὑπό τό πρόσχημα τῶν νεωτεριστικῶν ἀρχῶν καί τῆς προόδου ἀλλά καί τῶν ἐκνόμων καί διεστραμμένων ἀντιλήψεων περί τοῦ σκοποῦ τῆς ὑπάρξεως καί ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. «Οὐκ ἔστιν αὕτη ἡ σοφία -δηλονότι ἡ ἀντίληψις- ἄνωθεν κατερχομένη, ἀλλ’ ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης» (Ἰακ. 3,15) κηρύττει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Ἡ 28^η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 εἶναι ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν ὁμολογουμένως ἀντήχησεν εἰς ὅλην τήν Ἑλλάδα τό αἰώνιον σύνθημα «νῦν ὑπέρ πάντων ὁ ἀγών». Ὁ ἀγών οὗτος, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀγών ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος, ὡς καί τῶν πνευματικῶν ἰδανικῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ἀνεγνωρίσθη διεθνῶς ὡς θαῦμα τῆς πίστεως τῶν Ἑλλήνων εἰς τόν Θεόν τῆς Δικαιοσύνης, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί τήν ὑπερευλογημένην Θεοτόκον καί Μητέρα Αὐτοῦ.

Ἀξιοσημείωτος καί ἡ συμβολή τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἐκκλησίας διά τῆς ἐνεργοῦς συμμετοχῆς τῶν ἀνωτέρων καί κατωτέρων κληρικῶν αὐτῆς καί δή τῶν στρατιωτικῶν ἱερέων, οἱ ὁποῖοι διά τοῦ πνευματικοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Χριστοῦ, ἐνίσχυον τό ἠθικόν καί πατριωτικόν φρόνημα τῶν Ἑλλήνων πολεμιστῶν. Περιττόν νά εἴπωμεν, ὅτι μεταξύ τῶν ἡρωϊκῶς πεσόντων ἀγωνιστῶν διακρίνονται αἱ ἑκατόμβαι τῶν θανατωθέντων ἱερέων.

Ἡ σημερινή ἑόρτιος ἐπέτειος τοῦ ἀνεπαναλήπτου ἔπους τοῦ 1940 ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν δοκιμαζομένην ὑπό πολεμικῶν καί βιαίων συγκρούσεων ἀνθρωπότητα γενικώτερον καί τήν περιοχήν ἡμῶν, τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἰδικώτερον. «Ζήτησον εἰρήνην καί δίωξον αὐτήν» (Ψλμ. 33,15) ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός. «Μηδενί κακόν ἀντί κακοῦ ἀποδιδόντες … εἰ δυνατόν, τό ἐξ ὑμῶν μετά πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες» (Ρωμ. 12,17-18) παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἡμεῖς, διάκονοι ὄντες τῶν θείων ἐντολῶν καί «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. 12,2), εὐχόμεθα, ὅπως «Αὐτός ὁ Κύριος τῆς εἰρήνης δῴη ἡμῖν τήν εἰρήνην διά παντός καί ἐν παντί τρόπῳ» (πρβλ. Β΄ Θεσ. 3,16). Τό δέ μεγαλειῶδες ὁρόσημον τῆς ἐποποιΐας τοῦ 1940, μᾶς καλεῖ ἀφ’ ἑνός μέν εἰς ἐπαγρύπνησιν, ἀφ’ ἑτέρου δέ εἰς διαφύλαξιν τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης τῶν ἠθικῶν καί πνευματικῶν ἀξιῶν τῆς ἑλληνοχριστιανικῆς κληρονομίας καί τῆς Ρωμαιορθοδόξου πίστεως καί ἱερᾶς παραδόσεως, ὑπέρ τῶν ὁποίων οἱ Πατέρες καί ἀδελφοί ἡμῶν ἐθυσίασαν ἑαυτούς τῷ τιμίῳ αὐτῶν αἵματι.

Κατακλείοντες ἀναβοήσωμεν:

Ζήτω τό «Ὄχι» τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940!

Ζήτω τό εὐσεβές γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων!

Ζήτω ἡ Ἑλλάς!

Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης!»

Ὡσαύτως καί ὁ κ. Γενικός Πρόξενος  προσεφώνησε διά τῆς προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

” Επέτετειος της 28^ης Οκτωβρίου

 Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί πατέρες και μέλη της Αγιοταφικής Αδελφότητος,

Αξιότιμοι συμπατριώτες και φίλοι,

 Ο εορτασμός της επετείου της 28^ης Οκτωβρίου 1940 εμπνέει πάντοτε ξεχωριστή συγκίνηση. Αποτελεί ακόμη, για τις δικές μας γεννεές, μνήμη ζώσα, έστω εμμέσως, καθώς οι γονείς μας και οι παππούδες βίωσαν και συμμετείχαν στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που συνδέονται με την επέτειο αυτή. Και είχαμε το προνόμιο να είμαστε άμεσοι αποδέκτες των εμπειριών και των αναμνήσεών τους, αλλά και των συναισθημάτων τους, που χρωματίζουν ζωηρότερα την προσωπική διήγηση, καθιστώντας την πλέον και δικό μας βίωμα.

 Δικαίως εμπνέει συγκίνηση η μνήμη αυτής της ημέρας και διότι συνιστά ένα από τα λαμπρότερα κεφάλαια της μακραίωνης ελληνικής Ιστορίας. Όταν, για άλλη μια φορά, ενώπιον ενός φοβερού διλήμματος, η Ελλάδα και οι Έλληνες επέλεξαν, χωρίς δισταγμό, χωρίς φόβο και μεμψιμοιρία, την οδό της Τιμής και της Αξιοπρέπειας της χώρας και του έθνους μας.

 Το έπραξαν με πηγαίο ενθουσιασμό, που συγκλονίζει ακόμη και σήμερα. Αλλά και με πλήρη επίγνωση ότι η οδός αυτή ήταν ανηφορική. Η ηγεσία της Ελλάδας, με την στρατηγική και διπλωματική οξυδέρκεια που την διέκρινε, αλλά και όλος ο Ελληνικός Λαός, καταλάβαιναν καλά: ότι η σύγκρουση με μια από τις ιδρυτικές δυνάμεις του Άξονα θα έφερνε εν τέλει την Ελλάδα αντιμέτωπη με όλη τη χαλύβινη μηχανή του ολοκληρωτισμού. Που είχε ήδη, τον Οκτώβριο του 1940, απλώσει τη σκοτεινή κυριαρχία του στην ηπειρωτική Ευρώπη.

 Το γνώριζαν, το αντιλαμβάνονταν. Αλλά το ξημέρωμα της 28^ης Οκτωβρίου του 1940, ομόψυχη όλη η χώρα αντέταξε την νηφάλια και λακωνικά απόλυτη άρνηση στην υποταγή και στην παραίτηση από το δίκαιο και την τιμή της. Έτσι έλαμψε η Ελλάδα, ως αντάξια του αιώνιου παραδείγματός της υπέρ του αγώνα για την ελευθερία, σε έναν κόσμο που η ελπίδα τρεμόσβηνε.

 Και δεν περιορίσθηκαν οι πρόγονοί μας σε έναν απελπισμένο αγώνα για την τιμή του Έθνους. Αλλά, ρίχτηκαν σε αυτόν με πίστη για την νίκη, με πεποίθηση ότι η Δικαιοσύνη και η Ελευθερία θα επικρατήσουν, όσες θυσίες και αν απαιτηθούν. Και κατόρθωσαν, στα όρη της Πίνδου και του Αλβανικού Μετώπου αυτό που φίλοι και εχθροί θεωρούσαν ακατόρθωτο. Καταρράκωσαν το αήτηττο του Άξονα και ταπείνωσαν την αλλαζονεία του ολοκληρωτισμού. Έγιναν παράδειγμα ανυπέρβλητο γενναιότητας και αφοσίωσης στα ευγενή ιδανικά της Ανθρωπότητας.

 Και όταν πράγματι, η χαλύβδινη στρατιωτική μηχανή του Άξονα συγκέντρωσε δυνάμεις ακατανίκητες εναντίον της Ελλάδας, οδηγώντας στην φρικτή και πολυαίμακτη κατοχή της χώρας μας, ο αγώνας δεν έπαψε. Συνεχίσθηκε στις πόλεις και στα βουνά της. Από το Πολεμικό μας Ναυτικό στη Μεσόγειο και σε θάλασσες μακρινές. Από συγκροτημένες ελληνικές τακτικές δυνάμεις, σε σκληρές μάχες στην Βόρεια Αφρική, στην Ιταλία και στο Αιγαίο. Έως την τελική επικράτηση του Δικαίου και την απελευθέρωση της χώρας μας. Οι αγώνες αυτοί κατέταξαν την Ελλάδα στους νικητές του φοβερού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και στα λίγα ιδρυτικά μέλη των Ηνωμένων Εθνών, με την ελπίδα ενός καλύτερου μεταπολεμικού κόσμου.

 Σε αντίθεση με τους περισσότερους Έλληνες, όσοι βρισκόμαστε σήμερα εδώ, εορτάζουμε τη λαμπρή σημερινή επέτειο σε συνθήκες πάλι πολεμικές. Συναισθανόμαστε, περισσότερο ίσως από άλλοτε, ότι η ειρήνη, η ελευθερία, η προκοπή που η χώρα μας απολαμβάνει επί δεκαετίες δεν είναι ποτέ δεδομένες. Απαιτούν τη φροντίδα μας, τη φροντίδα κάθε γεννεάς που καλείται να διαφυλάξει και να αναπτύξει όσα οι θυσίες των προγόνων μας εξασφάλισαν. Η μεγάλη κληρονομιά συνοδεύεται από μεγάλο ηθικό χρέος.

 Εορτάζοντας εδώ, στην αγκαλιά της Εκκλησίας, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να στρέψουμε σήμερα τις σκέψεις μας και τις προσευχές μας προς τους Έλληνες συμπολίτες μας και τις οικογένειές τους που είναι εγλωβισμένοι στη Λωρίδα της Γάζας, κινδυνεύοντας υπό φοβερές κακουχίες, και στη Μονή του Αγίου Πορφυρίου όπου έχουν βρει καταφυγή οι Χριστιανοί της Γάζας.

 Και να ευχηθούμε την γρήγορη επιστροφή της Ειρήνης στην Αγία Γη.     Χρόνια πολλά” .

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Πέμπτην, 13^ην/26^ην Ὀκτωβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῆς ἐπανακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου.

Κατά τήν ἡμέραν αὐτήν, ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων, ἐνθυμεῖται ὅτι τήν 13^ην /26^ην Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1965 ἔφθασεν εἰς Ἱεροσόλυμα τό λείψανον τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου ἀπό τήν Βενετίαν, εἰς τήν ὁποίαν εἶχε μετενεχθῆ ὑπό τῶν Σταυροφόρων. Τό τίμιον και ἄφθαρτον λείψανον τοῦ ὁσίου Σάββα ἐδόθη εἰς τήν ἐκκλησίαν, εἰς τήν ὁποίαν ἀνήκει ὑπό τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας μετά τήν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων καί τήν ἔναρξιν διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας τό ἔτος 1964.

Διά τήν μετακομιδήν τοῦ λειψάνου μετέβησαν τότε εἰς Βενετίαν οἱ μακαριστοί Μητροπολίτης Πέτρας Γερμανός καί Καισαρείας Βασίλειος, ὁ Πνευματικός τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα Ἀρχιμανδρίτης π. Σεραφείμ καί ὁ νῦν Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὤν τότε διάκονος. Μετά τήν ὑποδοχήν εἰς τήν πύλην τοῦ Δαυΐδ, τό λειψανον ἐτέθη διά προσκύνησιν ἐπί μίαν ἑβδομάδα εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί ἀκολούθως μετηνέχθη εἰς τήν Μονήν, τήν ὁποίαν ὁ Ὅσιος Σάββας ἵδρυσε διά νά παραμένῃ πηγή εὐλογίας καί ἰάσεως τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων καί τῶν προσκυνητῶν.

Τό γεγονός τοῦτο ἑωρτάσθη κατά τό ἔτος τοῦτο δι’ ἀγρυπνίας ὑπό τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, συλλειτουργούντων, τοῦ Πνευματικοῦ τῆς Μονῆς π. Εὐδοκίμου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ποιμένων καί Μπετζάλλας Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, μετεχόντων μελῶν τοῦ ποιμνίου ἐκ τῶν κατεχομένων μόνον περιοχῶν Βηθλεέμ,  Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων, οὐχί δέ καί ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, λόγῳ τῆς κρατούσης ἐμπολέμου καταστάσεως,  ἀποστείλαντος ὅμως τήν κάτωθι προσφώνησιν Αὐτοῦ:

«Φῶς ἀνέτειλε τῷ δικαίῳ καί τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ εὐφροσύνη, εὐφράνθητε δίκαιοι ἐν τῷ Κυρίῳ καί ἐξομολογεῖσθε τῇ μνήμῃ τῆς ἁγιωσύνης αὐτοῦ», (Ψαλμ. 96, 11-12).  [Φῶς ἀνέτειλε εἰς τούς δικαίους καί εὐφροσύνη εἰς τούς εὐθεῖς κατά τήν καρδίαν. Εὐφράνθητε δίκαιοι διά τοῦ συνδέσμου σας μετά τοῦ Κυρίου καί ἀναπέμψατε δοξολογίαν μνημονεύοντες τήν Ἁγιότητά Του], ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπει σήμερον τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἁγία Ἐκκλησία ἐπί τῇ ἐπανακομιδῇ τοῦ ἱεροῦ σκηνώματος Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου ἐν τῇ ὁμωνύμῳ Λαύρᾳ αὐτοῦ.

Ἡ ὑπό τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀποδιδομένη τιμή εἰς τά ἱερά λείψανα τῶν ἁγίων αὐτῆς ἀποτελεῖ πρᾶξιν πίστεως καί ὁμολογίας εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο διότι κατά τόν θεῖον Παῦλον, «εἰ δέ ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἐστιν οὐδέ Χριστός ἐγήγερται· εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν», (Α’ Κορ. 15, 13-14).

Κατά τήν μαρτυρίαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τά λείψανα τῶν ἁγίων διακρίνονται διά τήν χάριν αὐτῶν, τήν ἐκπηγάζουσαν ἐκ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄς ἀκούσωμεν τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου λέγοντος: «ἔστι γάρ, ἔστι τόν μετά πίστεως ἐνταῦθα παραγινόμενον μεγάλα καρπώσασθαι ἀγαθά· οὐδέ γάρ τά σώματα μόνον ἀλλά καί αὐταί αἱ θῆκαι τῶν ἁγίων πνευματικῆς εἰσι πεπληρωμέναι χάριτος. Εἰ γάρ ἐπί Ἐλισσαίου τοῦτο συνέβαινε, καί θήκης νεκρός ἁψάμενος τοῦ θανάτου τά δεσμά διέρρηξε καί πρός ζωήν ἐπανῆλθε πάλιν πολλῷ μᾶλλον νῦν ὅτε δαψιλεστέρα ἡ χάρις, ὅτε πλείων ἡ τοῦ Πνεύματος ἐνέργειά ἐστι, καί θήκης μετά πίστεως ἁψάμενον πολλήν ἐκεῖθεν ἐπισπάσασθαι δύναμιν. Διά τοῦτο καί τά λείψανα τῶν ἁγίων εἴασεν ἡμῖν ὁ Θεός, βουλόμενος ἡμᾶς πρός τόν αὐτόν ἐκείνοις χειραγωγῆσαι ζῆλον, καί λιμένα τινά παρασχεῖν καί παραμύθιον ἀσφαλές τῶν ἀεί καταλαμβανόντων ἡμᾶς κακῶν». [Καί ἁπλούστερον· διότι εἶναι δυνατόν, εἶναι δυνατόν ἐκεῖνος πού ἔρχεται ἐδῶ μέ πίστιν νά καρπωθῇ μεγάλα ἀγαθά, διότι ὄχι μόνον τά σώματα, ἀλλά καί οἱ ἴδιες οἱ λάρνακες τῶν ἁγίων εἶναι γεμάτες ἀπό πνευματικήν χάριν. Ἐάν δηλαδή αὐτό συνέβηκε στήν περίπτωσιν τοῦ [Προφήτου] Ἐλισσαίου καί νεκρός πού ἄγγιξε τήν λάρνακα ἔσπασε τά δεσμά τοῦ θανάτου καί ἐπανῆλθε πάλι στήν ζωή, πολύ περισσότερο τώρα πού ἡ χάρις εἶναι ἀφθονότερη, τώρα που ἡ ἐνέργεια τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἶναι περισσότερη, ἐκεῖνος πού θά ἀγγίξῃ λάρνακα μέ πίστιν, θά λάβῃ πολλήν δύναμιν ἀπό ἐκεῖ. Διά τοῦτο καί μᾶς ἄφησε ὁ Θεός τά λείψανα τῶν ἁγίων, θέλοντας νά μᾶς ὁδηγήσῃ πρός τόν ἴδιον ζῆλον μέ ἐκείνους καί νά μᾶς προσφέρῃ κάποιο λιμάνι καί ἀσφαλῆ παρηγοριά διά τά κακά πού μᾶς συμβαίνουν πάντοτε].

Τό γεγονός ὅτι τά ἱερά λείψανα τῶν ἁγίων εἶναι φορεῖς τῆς χάριτος τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποτελεῖ τρανήν ἀπόδειξιν ὅτι τά νεκρά σώματα τῶν δικαίων καί ἁγίων καταγγέλλουν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ ὡς ἐναργέστατα διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγων:  «Οὗτοι ταμιεῖα Θεοῦ καί καθαρά γεγόνασι καταγώγια· ἐνοικήσω γάρ ἐν αὐτοῖς», ὁ Θεός φησι, «καί ἐμπεριπατήσω καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός», (Β’ Κορ. 6,16).  «Ὅτι μέν οὖν ψυχαί δικαίων ἐν χειρί Θεοῦ καί οὐ μή ἅψηται αὐτῶν βάσανος», (Σοφ. Σολ. 3,1) φησίν ἡ θεία Γραφή. Ὁ θάνατος γάρ τῶν ἁγίων ὕπνος μᾶλλόν ἐστι ἤ θάνατος. «Ἐκοπίασαν γάρ εἰς τόν αἰῶνα καί ζήσονται εἰς τέλος», (Ψαλμ. 48,9-10) καί «Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τῶν ὁσίων αὐτοῦ», (Ψαλμ. 115,6). Τί οὖν τιμιώτερον τοῦ ἐν χειρί εἶναι Θεοῦ; Ζωή γάρ ἐστιν ὁ Θεός καί φῶς καί οἱ ἐν χειρί Θεοῦ ὄντες ἐν ζωῇ καί φωτί ὑπάρχουσιν».

[Καί ἁπλούστερον· Αὐτοί ἔγιναν ναοί τοῦ Θεοῦ καί καθαρά καταλύματα «ἐνοικήσω γάρ ἐν αὐτοῖς», λέγει ὁ Θεός «καί ἐμπεριπατήσω καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός», ὅτι λοιπόν «ψυχαί δικαίων ἐν χειρί Θεοῦ καί οὐ μή ἅψηται αὐτῶν βάσανος» τό λέγει ἡ θεία Γραφή· διότι ὁ θάνατος τῶν ἁγίων εἶναι μᾶλλον ὕπνος παρά θάνατος. «Ἐκοπίασαν γάρ εἰς τόν αἰῶνα καί ζήσονται εἰς τέλος» καί «τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τῶν ὁσίων αὐτοῦ». Τί λοιπόν πιό πολύτιμο ὑπάρχει ἀπό τόν νά εἶναι κανείς στά χέρια τοῦ Θεοῦ; Διότι ὁ Θεός εἶναι ζωή καί φῶς καί ὅσοι βρίσκονται στά χέρια τοῦ Θεοῦ ὑπαρχουν στή ζωή καί στό φῶς].

Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, τό φῶς δηλονότι καί ἡ ζωή τοῦ Θεοῦ. «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἔξει τό φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰωάν. 8,12). Καί «ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 11,25), λέγει Κύριος.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Σάββας ἠκολούθησε τόν Χριστόν, περιπατῶν ἐν τῷ φωτί Αὐτοῦ, διό καί ἔλαβε τό φῶς τῆς ζωῆς, τοὐτέστιν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἀφ’ ἑνός, καί ἔτυχε τῆς ἀφθαρτοποιήσεως τοῦ πηλοῦ αὐτοῦ, δηλονότι τοῦ σώματός του ἀφ’ ἑτέρου. Τό ἄφθαρτον σκήνωμα τοῦ ἡγιασμένου Πατρός ἡμῶν Σάββα ἀποτελεῖ ἀκένωτον πηγήν, ἐκ τῆς ὁποίας ἀναβλύζει εὐωδία καί ἰαματική θεραπευτική ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἰδού λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ σημασία τῶν ἁγίων λειψάνων καί ἰδού ὁ λόγος, διά τόν ὁποῖον ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία ἀποδίδει ἰδιαιτέραν τιμήν εἰς τά λείψανα τῶν ἁγίων καί δικαίων αὐτῆς. Ἄς ἀκούσωμεν καί πάλιν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ: «Ὅτι διά μέσου τοῦ νοῦ ὁ Θεός ἔγινε ἔνοικος στά σώματα [τῶν δικαίων] τό λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. «Οὐκ οἴδατε ὅτι τά σώματα ὑμῶν ναός τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ὑμῖν Πνεύματος Ἁγίου ἐστίν;» (Α’ Κορ. 6,19) «Ὁ Κύριος τό Πνεῦμά ἐστι», (Β΄ Κορ.  3, 17). Πῶς λοιπόν μποροῦμεν νά μήν τιμῶμεν τούς ἐμψύχους ναούς τοῦ Θεοῦ, τά ἔμψυχα τοῦ Θεοῦ σκηνώματα; Διότι αὐτοί ζῶντες στάθηκαν μπροστά εἰς τόν Θεόν μετά παρρησίας».

Τοιοῦτος ἔμψυχος ναός τοῦ Θεοῦ ἀνεδείχθη καί ὁ θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Σάββας, τοῦ ὁποίου ὁ θάνατος ὕπνος μᾶλλόν ἐστι ἤ θάνατος, ὡς μαρτυρεῖ τοῦτο καί ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Μέτριος, ἄκακος, πρᾷος, ἁπλοῦς, ἡσύχιος, ὡς χρηματίσας Πάτερ, ὑπέρ ἄνθρωπον ὄντως, καί ἄϋλος ἐν ὕλῃ οἶκος Θεοῦ καθωράθης πανάξιος; τάς ἐξ αὐτοῦ προϊούσας σοι δωρεάς συμπαθῶς διαπορθμεύων ὑμῖν».

Ἡμεῖς δέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ τιμῶντες τήν ἀνακομιδήν τῶν λειψάνων τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου παρακαλέσωμεν αὐτόν καί τήν ὑπερευλογημένην Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ λέγοντες: Χριστόν ἱκετεύσατε δωρηθῆναι τῷ κόσμῳ καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν εἰρήνην καί τό μέγα ἔλεος. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἡ συνοδεία τῶν Πατέρων ἐπέστρεψεν εἰς Ἱεροσόλυμα, διελθοῦσα κατά τό ἔθος ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἱερουσαλήμ τῇ 22^ῇ Ὀκτωβρίου 2023,

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, 22^ας Ὀκτωβρίου 2023, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, ἐτέλεσε Μνημόσυνον εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως  ὑπέρ τῶν ψυχῶν τῶν θυμάτων τοῦ  πολέμου εἰς τήν Γάζαν, καί τῶν ψυχῶν τῶν θυμάτων τῶν φονευθέντων ὑπό τῆς Ἰσραηλινῆς ἀεροπορικῆς ἐπιδρομῆς, ἡ ὁποία ἔπληξε τό συγκρότημα τῆς Ὀρθοδόξου Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου τήν περασμένην Πέμπτην, καί ἡ ὁποία εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τόν θάνατον τοὐλάχιστον 18 ἀτόμων, ἀναζητησάντων  καταφύγιον εἰς τό μοναστήριον τοῦτο, τό ὁποῖον  χρονολογεῖται ἀπό τόν 5^ον αἰῶνα καί εἶναι τουλάχιστον 1616 ἐτῶν.

«Ἀπευθύνομεν ἔκκλησιν διά νά ἐγείρωμεν τόν πόθον διά μίαν εἰρηνικήν ζωήν πρός ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἔμπλεοι μίσους διά τόν πλησίον αὐτῶν, ἰδίᾳ δέ διά τούς μαχομένους νῦν καί τούς ἑτοιμαζομένους πρός πόλεμον», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος.

Τοὐλάχιστον τετρακόσιοι πεντήκοντα ἄνθρωποι εἶχον καταφύγει ἐντός τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ συγκροτήματος  εἰς τήν πόλιν τῆς Γάζης κατά τήν ὥραν τῆς Ἰσραηλινῆς  ἀεροπορικῆς ἐπιδρομῆς.

Τό Ὀρθόδοξον ΠατριαρχεῖονἹεροσολύμων ἐδημοσίευσε μίαν δριμεῖαν  δήλωσιν, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν ἐπίθεσιν ταύτην.

«Οἱ ἐπιζήσαντες τοῦ φρικτοῦ βομβαρδισμοῦ διαθέτουν ἀντοχάς καί εἶναι πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ», ἀνέφερε τό Πατριαρχεῖον. «Συνεχίζομεν ἀπό κοινοῦ νά ἐπιδεικνύωμεν πίστιν μετά τήν φρικτήν δοκιμασίαν ταύτην. Ἔχομεν συναχθῇ ὡς Κοινότης, διά νά ὑποστηρίξωμεν ἀλλήλους, προσευχόμενοι διά θεραπείαν καί δύναμιν ἐν ὄψει τῶν ἀντιξοοτήτων».

Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 8^ης /21^ης Ὀκτωβρίου 2023, εἰς τό πλαίσιον τῆς θείας Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου και Ἑλένης, ἐτελέσθη Τρισάγιον-προσευχή ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν θυμάτων τοῦ ἐν Γάζῃ πολέμου.

Τῆς ἐπιμνημοσύνου προσευχῆς ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ  Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἐν ·ᾧ οἱ Ἁγιοταφῖται  Ἀρχιερεῖς καί λοιποί πατέρες συνεπροσηύχοντο.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Μετά πάσης ἐκκλησιαστικῆς λαμπρότητος ἑωρτάσθη καί ἐφέτος ἡ πανήγυρις τοῦ Καθεδρικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ντόχα. Διά ποιμαντικούς λόγους ἡ ἑορτή μετετέθη ἡμέρᾳ Παρασκευῇ.

Τήν Πέμπτην, 29^η Σεπτεμβρίου/12^η Ὀκτωβρίου 2023, ἐψάλη ὁ μέγας πανηγυρικός Ἑσπερινός, μετ’ Ἀρτοκλασίας. Τούς ὕμνους ἔψαλε ἡ χορῳδία τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἑλληνιστί καί ἀραβιστί, παρουσίᾳ τοῦ νέου Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν Ντόχαν κ. Ἰωάννου Ἰωαννίδου καί τοῦ Ἀκολούθου Ἀμύνης Σμηνάρχου κ. Ἀργυρίου Κωστούρου. Μετά τό πέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ παρετέθη προεόρτιος τράπεζα εἰς τήν ὁποίαν παρεκάθησαν τά μέλη τοῦ ποιμνίου.

Τήν Παρασκευήν, 30^ήν/13^ην Ὀκτωβρίου 2023, ἐτελέσθη ὁ Ὄρθρος καί ἡ Ἀρχιερατική θεία Λειτουργία, λειτουργοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου μέ τήν συμμετοχήν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.

Μετά τήν θείαν  Λειτουργίαν, ἠκολούθησεν ἡ λιτάνευσις τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Καττάρων   

Τό Πατριαρχεῖον  Ἱεροσολύμων, προσευχόμενον καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ὑπέρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, προσεύχεται κατ’ ἐξοχήν διακαῶς σήμερον, 17^ην μηνός Νοεμβρίου 2023, συμφώνως πρός τήν δήλωσιν τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν εἰς Ἱεροσόλυμα, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη τήν  13ην Ὀκτωβρίου 2023.

Ἡ προσευχή ἀνεπέμφθη σήμερον ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ  ὑπέρ παύσεως πάσης ἐχθροπραξίας εἰς Ἰσραήλ καί Γάζαν καί ὑπέρ ἐπικρατήσεως πνεύματος συνδιαλλαγῆς καί εἰρήνης καί ἀνακουφίσεως πάντων τῶν ἐκ τοῦ πολέμου πληγέντων καί ὑπέρ σεβασμοῦ πάσης ἀνθρωπίνης ψυχῆς ὡς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 24^ην Σεπτεμβρίου/ 7^ην Ὀκτωβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας πρωτομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Θέκλης.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ἡ ἁγία Θέκλα κατήγετο ἀπό τό Ἰκόνιον τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί ἀπό ἡλικίας 18 ἐτῶν ἠκολούθησε τόν Ἀπόστολον Παῦλον καί ἐδιδάχθη παρ’ αὐτοῦ τήν χριστιανικήν πίστιν, καί ἐκήρυξε τόν Χριστόν εἰς πολλάς περιοχάς καί πολλά παθοῦσα, ἀπεβίωσεν ὑπεργήρως εἰς τήν ἰδίαν αὐτῆς πατρίδα.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη εἰς τό ἐν τῷ Κεντρικῷ Mοναστηρίῳ παρεκκλήσιον αὐτῆς, μαρτυρουμένου ἀπό τοῦ 16^ου αἰῶνος, εἰς τό ὁποῖον φυλάσσονται ἀρχαῖαι εἰκόνες καί τό ἀποτύπωμα τοῦ ποδός τοῦ Κυρίου ἐκ τοῦ βράχου τῆς Ἀναλήψεως Αὐτοῦ.

Ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας, τελεσθέντος ὑπό τῶν ἐφημερίων τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, ὧν πρῶτος ἦτο ὁ Τυπικάρης καί ὑπεύθυνος διά τήν συντήρησιν τοῦ παρεκκλησίου Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀλέξιος ὁ καί καλῶς συντηρήσας τό χρυσοῦν εἰκονοστάσιον, χοροστατοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου, συμπροσευχομένων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων μοναχῶν, ἐντοπίων καί προσκυνητῶν.

Μετά τόν Ἑσπερινόν, προσηνέχθη τό κόλλυβον μετά παξιμαδίου καί οἴνου εἰς τό προαύλιον τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου παρά τό φρέαρ καί μετά τήν θείαν Λειτουργίαν προσηνέχθη τό ἑόρτιον κέρασμα εἰς τό Ἐπιτροπικόν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 18^ην Σεπτεμβρίου /1^ην Ὀκτωβρίου 2023, Κυριακήν μετά τήν Ὕψωσιν, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, συμφώνως πρός τήν τάξιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τήν κειμένην εἰς τήν Δυτικήν Ἱερουσαλήμ πλησίον τοῦ Ἑβραϊκοῦ Κοινοβουλίου.

Εἰς ταύτην τήν περιοχήν ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας διατηρεῖ ὅτι ἐφυτεύθη ὑπό τοῦ Λώτ τό τρισύνθετον ξύλον ἐκ πεύκης, κέδρου καί κυπαρίσσου, ἐκ τοῦ ὁποίου κατεσκευάσθη ὁ Σταυρός, ἐπί τοῦ ὁποίου προσηλώθη διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Πρός τιμήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τῆς Ὑψώσεως αὐτοῦ ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, συλλειτουργούντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων π. Κλαυδίου καί π. Ἀμφιλοχίου, τοῦ π. Δομετιανοῦ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας καί τοῦ π. Ἰωάννου τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας καί πολλῶν Ἱερέων ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν, τῶν Ἱεροδιακόνων π. Συμεών καί π. Δοσιθέου, ψαλλούσης ἡδυμόλπως τῆς χορῳδίας «Τρόπος» ἐξ Ἑλλάδος ὑπό τόν κ. Ἀγγελίδην καί μετεχόντων προσκυνητῶν Χριστιανῶν ἐντοπίων Ἱεροσολυμιτῶν καί προσκυνητῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε ἡ λιτάνευσις ἐντός τοῦ Ναοῦ, ἡ ἀκολουθία τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί ἡ προσκύνησις αὐτοῦ ὑπό τοῦ Ἀρχιερέως, τῶν Ἱερέων καί πάντων τῶν πιστῶν.

Ἀκολούθως ὁ ἡγούμενος καί λίαν καλῶς ἐπιμελούμενος τά τῆς Μονής, Γέρων Δραγουμᾶνος Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος, ἐδεξιώθη φιλαδέλφως και πλουσιοπαρόχως τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα εἰς τήν αἴθουσαν καί τήν αὐλήν τῆς Μονῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας