Τήν Τρίτην, 6^ην/19^ην Δεκεμβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται τόν ἅγιον Νικόλαον ὡς τόν πατέρα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ 4^ου αἰῶνος, «ὡς κανόνα πίστεως καί εἰκόνα πραότητος» καί ὡς μετασχόντα εἰς τήν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῆς Νικαίας καί ὑπερασπίσαντα τό ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα.

Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη:

α. εἰς τήν πόλιν τῆς Μπετζάλλας εἰς τόν περικαλλῆ Ναόν τοῦ ἁγίου Νικολάου, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π.  Νεκταρίου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Μπετζαλλᾶ Ἀρχιμανδρίτου π. Πορφυρίου, τῶν Ἱερέων π. Μποῦλος καί π. Γιοῦσεφ  καί π. Ἠλιάς καί τοῦ Πρεσβυτέρου π. Χάννα Αοὐάντ, ἄλλων ἱερέων τῆς περιοχῆς, τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, τῇ πανδήμῳ συμμετοχῇ τῶν πιστῶν τῆς πόλεως, παρουσίᾳ τῆς κ. Κωνσταντίνας Γύφτου, ἐκπροσώπου τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου εἰς Ἱεροσόλυμα καί τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Παλαιστινιακοῦ Κράτους κ. Χουλούντ Νταγιέμπες καί τοῦ κ. Ριάντ Χανανίγιε, τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου ἔχοντος τήν εὐθύνην διοργανώσεως τῆς τελετῆς,.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ὅτι Οὗτος ἔστιν ὁ Θεός ἡμῶν εἰς τόν αἰῶνα καί εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· οὗτος ποιμανεῖ ἡμᾶς εἰς τούς αἰῶνας», (Ψαλμ. 47,15) ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὁ τοῦ Χριστοῦ Ἱεράρχης Νικόλαος ὁ ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ φερωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ ἐν τῇ ἁγιογραφικῇ πόλει ὑμῶν Μπετζάλλᾳ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν πάνσεπτον αὐτοῦ μνήμην.

Ἀγάλλεται καί εὐφραίνεται ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου αὐτῆς Νικολάου, διότι οὗτος διεκρίθη ὡς μέγας ποιμήν, μιμούμενος τόν ἀρχιποιμένα Χριστόν, οὐχί μόνον τῆς τοπικῆς αὐτοῦ πνευματικῆς δικαιοδοσίας, ἀλλά τῆς καθ’ ὅλου Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς λέγει ὑμνολογικῶς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. «Σέ τόν ποιμένα τόν μέγαν, καί μιμητήν κατά πάντα, τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, δυσωποῦμεν, ἐξ ὑψωμάτων ἱερῶν, Νικόλαε ποίμανον τούς δούλους σου, ἐκλυτρούμενος πάντων, τῶν τοῦ βίου δυσχερῶν διηνεκῶς».

Ὄντως ὁ Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος ἀνεδείχθη μέγας ποιμήν τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦτο, διότι εἶχεν ὡς πρότυπον αὐτοῦ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν λέγοντα: «ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός, ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων· ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός, καί γινώσκω τά ἐμά καί γινώσκομαι ὑπό τῶν ἐμῶν, καθώς γινώσκει με ὁ πατήρ κἀγώ γινώσκω τόν πατέρα, καί τήν ψυχήν μου τίθημι ὑπέρ τῶν προβάτων», (Ἰωάν. 10,11,14,15).

Ἑρμηνεύων τούς Κυριακούς τούτους λόγους, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Ἀπεσκίρτησε μέν γάρ τῆς πρός Θεόν ἀγάπης ὁ ἄνθρωπος, ἀπονεύσας εἰς ἁμαρτίαν, ἐξῳκίσθη διά τοῦτο τῆς ἱερᾶς καί θείας αὐλῆς, τῶν τοῦ παραδείσου περιβόλων φημί, καί ταύτην νοσήσας τήν συμφοράν τῷ πρός ἁμαρτίαν φενακίσαντι διαβόλῳ, καί θανάτῳ τῷ ἐξ ἁμαρτίας ἀναβλαστήσαντι, πικροῖς ὄντως καί ἀγοητεύτοις κατεσαγηνεύθη λύκοις. Ἐπειδή δέ ποιμήν ἀγαθός ἐφ’ ἅπαντας ἀνεδείχθη Χριστός, ἔθηκεν ὑπέρ ἡμῶν τήν ψυχήν…. σταυρόν ὑπέμεινε δι’ ἡμᾶς, ἵνα θανάτῳ νεκρώσῃ τόν θάνατον…. Καταργήσας διά τῆς πίστεως τήν τυραννήσασαν ἁμαρτίαν, καί «προσηλώσας τό καθ’ ἡμῶν χειρόγραφον τῷ ἰδίῳ σταυρῷ, καθώς γέγραπται (πρβλ. Κολ. 2,14). [καί ἀναλυτικώτερον: ὁ ἄνθρωπος ἀπεμακρύνθη μέν ἀπό τῆς ἀγάπης του πρός τόν Θεόν καί ἔκλινε πρός τήν ἁμαρτίαν. Διά τοῦτο ἐξεβλήθη ἐκ τῆς ἱερᾶς καί θείας αὐλῆς, ἐννοῶ ἐκ τῶν περιβόλων τοῦ Παραδείσου. Καί ἐπειδή ἀρρώστησε ἀπ’ αὐτήν τήν συμφοράν, τήν ἐπεξειργασμένην ὑπό τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ἐξηπάτησε τόν ἄνθρωπον διά δόλου εἰς τήν ἁμαρτίαν, ἐκ τῆς ὁποίας ἀνεβλάστησεν ὁ θάνατος, ἔγινε οὗτος θῦμα τῶν λύκων, οἱ ὁποῖοι πράγματι ἦσαν πικροί καί ἀδυσώπητοι. Ἐπειδή δέ ὁ Χριστός ποιμήν ἀγαθός εἰς ὅλους τούς ἀνθρώπους «ἔθηκεν ὑπέρ ἡμῶν τήν ψυχήν αὐτοῦ καί σταυρόν ὑπέμεινε δι’ ἡμᾶς, ἵνα διά τοῦ θανάτου νεκρώσῃ τόν θάνατον, … καταργήσας διά τῆς πίστεως τήν τυραννήσασαν ἁμαρτίαν καί προσηλώσας τό καθ’ ἡμῶν χειρόγραφον τῷ ἰδίῳ σταυρῶ»,  (Κολ. 2,14) καθώς γέγραπται.

Ἡ ἱερά καί θεία αὐλή, δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, τόν ἐπίγειον δηλονότι Παράδεισον, τόν ὁποῖον ἐχαρίσατο ἡμῖν τῆς ἀνθρώποις ὁ Θεός διά νά τύχωμεν τῆς ἐλευθερίας, «ἥν ἔχομεν ἐν Χριστῷ» (Γαλ. 2,4) «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε», (Γαλ 5,1) παραγγέλλει ὁ θεῖος Παύλος. Αὐτός οὗτος ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, ἐγένετο ἀρχιποίμην, «ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ Θεός ἡμῶν, καί ἡμεῖς λαός νομῆς αὐτοῦ καί πρόβατα χειρός αὐτοῦ», (Ψαλμ.94,7), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός. Αὐτός οὗτος ὁ Θεός ἔθετο ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀποστόλους καί διδασκάλους (Α΄ Κορ. 12,28), διάδοχοι δέ τούτων εἶναι οἱ ἐπίσκοποι, τούς ὁποίους τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο, ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου, (Πρβλ. Πραξ. 20,28).

Τοιοῦτος ἐπίσκοπος καί ποιμήν, διάδοχος τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, διέλαμψε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ ὁ ἐν ἁγίοις Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος. Ἡ ἐνεργός συμμετοχή αὐτοῦ ἐν τῇ ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσῃ Πρώτῃ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ τῷ ἔτει 325 μ.Χ. κατά τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τοῦ κακόφρονος Ἀρείου, κατέδειξε τόν θεσπέσιον Νικόλαον «κανόνα πίστεως» καί «προστάτην τῆς Ἐκκλησίας», ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Προστάτης θερμότατος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐδείχθης Νικόλαε, τά τῶν αἱρέσεων, διδάγματα ἄθεα, λύων σύν παρρησίᾳ, καί κανών ἀνεδείχθης, πᾶσιν ὀρθοδοξίας, ὑπέρ πάντων πρεσβεύων, τῶν ἐφεπομένων σου θείαις διδασκαλίαις καί εἰσηγήσεσι».

Ὁ μακάριος Νικόλαος, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «ἡγιάσθη ὡς μέγας μύστης τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ», διότι ἐφύλασσεν κρίσιν, τάς θείας δηλονότι ἐντολάς, καί ἐποίει δικαιοσύνην ἐν παντί καιρῷ, ἀκούων τοῦ ψαλμῳδοῦ λέγοντος: «Μακάριοι οἱ φυλάσσοντες κρίσιν καί ποιοῦντες δικαιοσύνην ἐν παντί καιρῷ», (Ψαλμ. 105,3) Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ ἱερομύστης Νικόλαος ἔλαβε τήν προσωνυμίαν τοῦ θαυματουργοῦ.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος δέν ἔγραψεν ὁ ἴδιος συγγράμματα, διότι ὁ μέν Εὐαγγελικός λόγος τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἐγγεγραμμένος ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, τό δέ μυστήριον τῆς πίστεως εἶχεν ἐν καθαρᾷ συνειδήσει (Πρβλ. Α΄ Τιμ. 3,9). Ὁ Θεός ἔλαμψεν ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ Νικολάου πρός φωτισμόν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Πρβλ. Β΄ Κορ. 4,6), ὡς κηρύττει ὁ μέγας Παῦλος. Ὑπό τῆς φωτιστικῆς ταύτης δυνάμεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, κινούμενος ὁ ἱερός Νικόλαος ἀνεδείχθη ποιμήν τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καί διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδοξίας, τοὐτέστιν τῶν δογμάτων τῆς ἀληθείας, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός: «Τῶν ἀθεάτων τά κάλλη περιερχόμενος, τήν φοβεράν ἐκείνην κατενόησας δόξαν, Ἅγιε ἁγίων· ὅθεν ἡμῖν, τά οὐράνια λόγια, τῶν ἀειζώων ἐκείνων θεωριῶν, ἀναγγέλλεις Ἱερώτατε (Νικόλαε)».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τά ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί εἰς αὐτούς ἔχει ἀνατεθῆ ἡ μέριμνα τῶν Ἐκκλησιῶν, τοῦ Χριστοῦ ὄντες Ἀρχιποιμένες, διό καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος παραγγέλλει λέγων «πᾶσαν τήν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ’ αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλλει περί ὑμῶν, νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ, ᾧ ἀντίστητε στερεοί τῇ πίστει», (Α΄ Πετρ. 5, 7-9).

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς μᾶς καλεῖ σήμερον ὁ τήν ἁγίαν Γῆν τῆς Παλαιστίνης ἐπισκεψάμενος θεοφόρος Νικόλαος, ἵνα παραμείνωμεν «στερεοί ἐν τῇ πίστει». Τήν πίστιν, τήν ὁποίαν παρελάβομεν ἀπ’ Αὐτόν τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν διά τῶν ἁγίων αὐτοῦ Ἀποστόλων καί τῶν διαδόχων αὐτῶν, τῶν ἁγίων θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν. Ἡ πίστις δέ αὕτη, δεν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν πίστιν ἡμῶν εἰς τό μέγα μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, τοὐτέστιν τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί τῆς πρός τό ταπεινόν καί ἀσθενές τῆς ἀνθρωπότητος συγκαταβάσεως, τό ὁποῖον (μυστήριον) ἔλαβε χώραν ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ.

Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἐγγύς, πλησίον ἡμῶν, ὡς λέγει ὁ ψαλμῳδός, «ἐγγύς εἰ, Κύριε, καί πᾶσαι αἱ ὁδοί σου ἀλήθεια», (Ψαλμ. 118, 151). Καί ἀλλαχοῦ κατά τόν Προφήτην Ἱερεμίαν, «Θεός ἐγγίζων ἐγώ εἰμι, λέγει Κύριος, καί οὐχί Θεός πόρρωθεν» (Ἱερ. 23,23). Οὗτος ὁ «ἐγγίζων Θεός» εἶναι ὁ «Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης» καί ὁ Θεός τῆς εἰρήνης, εἶναι «ὁ ἐκ Θεοῦ Πατρός γεννηθείς ἀρρεύστως Υἱός καί ἐπ’ ἐσχάτων ἐκ Παρθένου σαρκωθείς Χριστός».

Ναί, ἀγαπητοί μου, ἡ ὅμορος (ἡ γείτων) πόλις ὑμῶν Βηθλεέμ ἑτοιμάζεται νά δεχθῇ ἐν τῷ σπηλαίῳ αὐτῆς, ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας καί ὑπερευλογημένης Θεοτόκου τόν Λυτρωτήν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ἑτοιμάσωμεν λοιπόν καί ἡμεῖς τό «σπήλαιον» τῶν καρδιῶν ἡμῶν, ἵνα δεχθῶμεν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τόν Θεόν τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ, Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ εἴπωμεν: «Νεῦσον πρός ὕμνους οἰκετῶν, εὐεργέτα, ἐχθροῦ ταπεινῶν τήν ἐπηρμένην ὀφρύν, φέρων τε, παντεπόπτα, τῆς ἁμαρτίας. Ὕπερθεν ἀκλόνητον ἐστηριγμένους, μάκαρ, μελῳδούς τῇ βάσει τῆς πίστεως», [καί ἁπλούστερον: Κύριε, ὁ εὐεργέτης, ὁ παντεπόπτης τῆς ζωῆς μας καί ὁ ἀληθινά μακάριος, συγκατάνευσε στούς ὕμνους τῶν δούλων Σου. Ταπείνωσε τό ὑπερήφανο φρύδι τοῦ ἐχθροῦ μας διαβόλου καί ὁδήγησε ἐμᾶς, τούς ὑμνητάς Σου, πάνω ἀπό τήν ἁμαρτίαν, στηρίζοντάς μας ἀκλόνητα πάνω στό θεμέλιο τῆς πίστεως].

Ἀμήν! Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα».

Ἅμα τῇ ἀπολύσει τῆς θείας Λειτουργίας ἔλαβε χώραν λιτανεία ἐσωτερικῶς καί πέριξ τοῦ Ναοῦ.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα τῇ παρουσίᾳ τῶν Ἱερέων και τῶν Ἐπιτρόπων τῆς Μπετζάλλας.

Ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη ἐπίσης:

β. εἰς τόν Ἱερόν Ναόν ἁγίου Νικολάου εἰς Ἱεροσόλυμα , πλησίον τοῦ Πατριαρχείου.

Ἀφ’ ἑσπέρας ἐτελέσθη Ἑσπερινός καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου καί  τοῦ Πρεσβυτέρου π. Νεκταρίου, ψαλλόντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, τοῦ π. Χριστοδούλου καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί μετέχοντος πιστοῦ λαοῦ, παρουσίᾳ ἐκπροσώπων τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου.

Εἰς τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ὁ συνεχίζων τήν ἀνακαίνισιν τοῦ Ναοῦ καί καλῶς ἐπιμελούμενος αὐτοῦ Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος ἐδεξιώθη τούς ἑορταστάς εἰς τό ἡγουμενεῖον καί τό προαύλιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἀπό τῆς Κυριακῆς, 4^ης /17^ης Δεκεμβρίου 2023 ἕως τῆς Τρίτης 6^ης / 19^ης Δεκεμβρίου 2023, λαμβάνουν χώραν οἱ ἑορτασμοί τῆς Ἱερᾶς Λαύρας ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, κειμένης εἰς τήν δεξιάν ὄχθην τοῦ Χειμάρρου τῶν Κέδρων, καταρρέοντος πρός τήν Νεκράν Θάλασσαν.

Τήν Λαύραν ταύτην ἵδρυσεν ὁ ὅσιος Σάββας ὡς Μοναστήριον διά τούς ἡσυχαστάς μοναχούς, προσελθών εἰς τήν ἁγίαν Γῆν ἐκ Μουταλάσκης τῆς Καππαδοκίας τό 456 μ.Χ.  καί μαθητεύσας ἐπί εἰκοσαετίαν παρά τοῖς ἁγίοις Θεοκτίστῳ καί Εὐθυμίῳ τῷ Μεγάλῳ.

Εἰς τήν Λαύραν ταύτην ὁ ὅσιος κατηύθυνεν εἰς τήν ἐν Χριστῷ ζωήν καί σωτηρίαν χιλιάδας μοναχῶν, ἀναδειχθείς φωστήρ τοῦ μοναχικοῦ βίου καί μετά τοῦ ὁμοπατρίου αὐτοῦ ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου ὑπεστήριξαν στεντορείως τό δόγμα τῶν ἐν Χριστῷ δύο φύσεων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος τοῦ 451 μ.Χ. Εἰς τήν Μονήν φυλάσσεται ἄφθορον τό ἱερόν λείψανον αὐτοῦ, ἐπιστραφέν ἐκ Βενετίας τό ἔτος 1965. Ἡ Μονή ὑπῆρξεν ἀπαρχή πρότυπον τῆς μοναστικῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς καί τό τυπικόν τῶν ἀκολουθιῶν αὐτῆς διεδόθη ἕως σήμερον εἰς ὅλας τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας.

Διά τάς ἑορτάς μετέβη εἰς τήν Λαύραν ὁ Ἀρχιερεύς τῆς σειρᾶς Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, ὁ ὁποῖος προεξῆρξε τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ καί τῆς ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας εἰς τό ἐν τῇ Μονῇ παρεκκλήσιον τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, τήν Κυριακήν 4^ην / 17^ην Δεκεμβρίου 2023.

Εἰς τήν κυρίως ἑορτήν τῆς Μονῆς τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, τήν Δευτέραν, 5^ην/18^ην Δεκεμβρίου 2023, προεξῆρξεν εἰς ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἀραβοφώνων Ἱερέων τῆς περιοχῆς Βηθλεέμ καί τῆς περιοχῆς Γαλιλαίας καί μετεχόντων Ἀραβοφώνων πιστῶν, ψάλλοντος δεξιά ἑλληνιστί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί Ἁγιοσαββιτῶν μοναχῶν καί ἀριστερά ἀραβιστί ὁμάδος ἱεροψαλτῶν ἐκ Βηθλεέμ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὡμίλησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Προωρώμην τόν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μου ἐστιν, ἵνα μή σαλευθῶ· διά τοῦτο ηὐφράνθη ἡ καρδία μου, καί ἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσσά μου, ἔτι δέ καί ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ’ ἐλπίδι, ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τήν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδέ δώσεις τόν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν», (Ψαλμ. 15, 9-10)

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Σάββας, ὁ γενόμενος ὄργανον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ εὐλογημένῃ αὐτοῦ Λαύρᾳ, ἵνα τιμήσωμεν ἑορτίως τήν ἱεράν αὐτοῦ μνήμην.

Ὁ θεόφρων Σάββας ἀνεδείχθη τῶν ἀγγέλων ἰσοστάσιος καί τῶν ὁσίων ὁμόσκηνος, τῇ ἐνεργείᾳ τῆς θεόθεν δοθείσης αὐτῷ Θείας Χάριτος. Καί τοῦτο, διότι ὡς ἄλλος Δαυΐδ ἀνεφώνει λέγων: «Προωρώμην τόν Κύριον ἐνώπιόν μου διά παντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μου ἐστιν, ἵνα μή σαλευθῶ», (Ψαλμ. 15, 8).

Κατά τόν Κύριλλον Σκυθοπολίτην ὁ Πατήρ ἡμῶν Σάββας ἦτο προωρισμένος ὑπό τοῦ Θεοῦ ἐκ μήτρας καί προεγνωσμένος πρό διαπλάσεως ἐν τῇ κοιλίᾳ τῆς μητρός αὐτοῦ ὡς ὁ Προφήτης Ἱερεμίας: «Καί ἐγένετο λόγος Κυρίου πρός με, λέγει ὁ Ἱερεμίας· πρό τοῦ με πλάσαι σε ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε καί πρό τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας ἡγίακά σε, προφήτην εἰς ἔθνη τέθεικά σε», (Ἱερεμ. 1,4).

Ἐν τῇ θείᾳ αὐτοῦ κλήσει ὁ ἱερός νεανίας Σάββας διεξῆλθεν ὅλας τάς βαθμίδας τῆς κλίμακος τῶν ἀρετῶν τῶν Ἁγίων, τῶν Δικαίων καί τῶν Ὁσίων τοῦ Θεοῦ, γενόμενος ἐναρίθμιος τῆς μοναχικῆς πολιτείας, τῶν πολιστῶν καί μεγάλων καθηγητῶν τῆς ἐρήμου τῆς Παλαιστίνης, Θεοδοσίου, Εὐθυμίου, Θεοκτίστου καί ἄλλων. Ὁ ἀσκούμενος Σάββας ἐν μέσῳ τῶν διακεκριμένων πολιστῶν τῆς ἐρήμου ἤκουε πάντοτε τόν ψαλμῳδόν λέγοντα: «τό δέ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἀπό τοῦ αἰῶνος καί ἕως τοῦ αἰῶνος ἐπί τούς φοβουμένους αὐτόν, καί ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ ἐπί υἱοῖς υἱῶν τοῖς φυλάσσουσι τήν διαθήκην αὐτοῦ καί μεμνημένοις τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ τοῦ ποιῆσαι αὐτάς», (Ψαλμ. 102, 17-18).

Διά τῆς ἐν λόγῳ καί πράξει τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου ὁ θεσπέσιος Σάββας, ἀφ’ ἑνός μέν, «ὡς τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσεν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις», (Πρβλ. Γαλ. 5,24)· ἀφ’ ἑτέρου δέ κατώρθωσε τάς ἀρετάς, διά τῶν ὁποίων οὗτος (ὁ Σάββας) προσελήφθη ὑπό τοῦ Κυρίου εἰς τάς θείας καί ἐπουρανίους αὐτοῦ αὐλάς, κατά τό εἰρημένον, «μακάριος, ὅν ἐξελέξω καί προσελάβου· κατασκηνώσει ἐν ταῖς αὐλαῖς Σου», (Ψαλμ. 64,5). Καί ἡ ψυχή αὐτοῦ, τοῦ ὁσίου τοῦ Θεοῦ, δέν ἐγκατελείφθη ἐν τῷ ᾅδῃ, δηλαδή ἐν τῷ τάφῳ, τοῦ ἰδεῖν διαφθοράν, (Πρβλ. Ψαλμ. 15,10).

Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ θεοφόρος Σάββας συγκατελέγη μεταξύ τῶν ὁσίων καί δικαίων τοῦ Θεοῦ καί ἐκλήθη «ἡγιασμένος». Οὗτος διά παντοίας ἀσκήσεως ἠγωνίσατο καί θαύματα κατειργάσατο καί τῇ καρτερίᾳ πάντας ὑπερέβαλεν. Ἀψευδής μαρτυρία τούτου ἀποτελεῖ τό πρό τῶν ὀφθαλμῶν κείμενον καί ὁρώμενον ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον ὁλόσωμον αὐτοῦ σκήνωμα.

Ἐν δέ τῷ ἱερῶ τούτῳ σκηνώματι τοῦ ἡγιασμένου Σάββα, ὁρῶμεν τόν νέον ἄνθρωπον, τόν ἐνδυθέντα τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος (νέος ἄνθρωπος) εἶναι νέα δημιουργία, ἡ ὁποία ἐκτίσθη συμφώνως πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, διά νά πολιτευώμεθα μέ δικαιοσύνην πρός τούς ἀνθρώπους καί μέ ἀφοσίωσιν καί ὁσιότητα ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, δηλαδή με ἀρετάς πού εἶναι καρπός τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας, ὡς παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος: «καί ἐνδύσασθαι τόν καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας», (Ἐφ. 4,24).

Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου ὁ Ζιγαβηνός λέγει: «ὁ μέν διεφθαρμένος βίος κατά διάβολον κτίζεται. Ὁ δέ ἀγαθός καί ἐνάρετος βίος κατά Θεόν, οὗτος (ὁ Θεός) γάρ τοῦτον ἐνομοθέτησε καί ὑπέστησε». Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἀπώλεια τῆς ἐντός ἡμῶν θείας εἰκόνος εἶχεν ὡς ἄμεσον συνέπειαν τήν ἁμαρτωλότητα καί ἀθλιότητα τοῦ ἐκπεσόντος ἀνθρώπου. Ὅταν δέ ἐνδυθῶμεν τόν καινόν ἄνθρωπον, τότε ἀποκαθίσταται ἐντός ἡμῶν ἡ θεία εἰκών, τήν ὁποίαν εἴχομεν ἀπολέσει, ἡ ἀποκατάστασις δ’ αὕτη ἀποτελεῖ τό θεόθεν κάλλος τῆς ψυχῆς, τήν δόξαν καί τήν ὁσιότητα τοῦ καινοῦ ἀνθρώπου.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ φωτιστική δύναμις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία περιέλαμψε τόν ὅσιον Πατέρα ἡμῶν Σάββαν ἐπεξετάθη εἰς τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, διό οὗτος ἀναγνωρίζεται ὡς Ἀπόστολος καί κῆρυξ τῆς Εὐαγγελικῆς ἀληθείας. «Οὐκ εἰσί λαλιαί οὐδέ λόγοι, ὧν οὐχί ἀκούονται αἱ φωναί αὐτῶν· εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτῶν», (Ψαλμ. 18, 4-5, Ρωμ. 10,18), κηρύττει ὁ θεῖος Παύλος ἐπικαλούμενος τόν ψαλμῳδόν.

Τοῦτο ἐξάλλου ἐπιβεβαιοῖ καί ὁ ἀξιόπιστος βιογράφος αὐτοῦ Κύριλλος Σκυθοπολίτης λέγων: «Ὁ ἐπίγειος ἄγγελος καί οὐράνιος ἄνθρωπος, Σάββας ὁ σοφός, κατέστη ἐπιστήμων διδάσκαλος, ὁ τῆς Ὀρθοδοξίας συνήγορος καί τῆς κακοδοξίας κατήγορος, ὁ πιστός καί φρόνιμος οἰκονόμος ἀναδειχθείς, ὁ τά θεία τάλαντα πολυπλασιάσας, ὁ τήν ἐξ ὕψους δύναμιν ἐνδυσάμενος, εὐδοκίᾳ τε Θεοῦ καί Πατρός καί συνεργείᾳ τοῦ Χριστοῦ καί ἐμπνεύσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἔρημον πολίσας, τῷ πλήθει τῶν μοναχῶν ἑπτά μοναστήρια ἐν αὐτῇ συνεστήσαντο».

Τόν θεοφόρον Πατέρα ἡμῶν Σάββαν τόν ἡγιασμένον, τόν παρρησίαν ἔχοντα πρός Χριστόν τόν Θεόν, τόν ὁποῖον ἐξόχως τιμᾷ σήμερον ἡ ἁγία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων οὐχί μόνον ὡς τόν ὅσιον πολιστήν τῆς ἐρήμου, ἀλλά καί τόν «τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας ἀγωνιστήν», ἱκετεύσωμεν σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅπως αἰτῆται εἰρήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, εἰρήνην ἐν τῇ δοκιμαζομένῃ περιοχῇ ἡμῶν καί εἰρήνην παντί τῷ κόσμῳ. Ἀξιωθῶμεν δέ ἑορτάσαι ἐν τῇ ἱερᾷ πόλει τῆς Βηθλεέμ τήν εὐλογημένην τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ γένναν.  Ἀμήν. Ἔτη πολλά!».

Ἅμα τῇ ἀπολύσει τῆς ἀγρυπνίας παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα.

Εὐλογῶν τούς Ἁγιοσαββίτας Πατέρας ὁ Μακαριώτατος καί δεχόμενος τάς εὐχαριστίας αὐτῶν καί τοῦ Πνευματικοῦ αὐτῶν Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου  ἀνεχώρησεν ἐκ  τῆς Λαύρας καί ἐπέστρεψεν εἰς Ἱεροσόλυμα, δοξολογῶν τόν Θεόν διά τήν κατανυκτικήν ταύτην ἀγρυπνίαν.

Διά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Νικολάου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν αὐτοῦ, πρῶτον τῆς Μονῆς, «θεόκτιστον», κατά τόν Κύριλλον Σκυθοπολίτην ἐτελέσθη θεία Λειτουργία τήν Τρίτην, 6^ην/19^ην Δεκεμβρίου 2023, προεξάρχοντος τοῦ  Ἀρχιερέως τῆς σειρᾶς Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ τῇ συμμετοχῇ πιστῶν. Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἐτελέσθη πρό τοῦ τάφου τοῦ ἁγίου Σάββα καί ἄνωθεν τοῦ Κοιμητηρίου Μνημόσυνον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων Πατέρων τῆς Μονῆς.

Ἡ ἑορτή τοῦ ἀγίου Σάββα ἑωρτάσθη ὡσαύτως εἰς τό παρεκκλήσιον αὐτοῦ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἀρχαγγέλων τῶν Ἱεροσολύμων. Εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦτο ἐτελέσθη θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου, συλλειτουργοῦντος τοῦ Πρεσβυτέρου π. Νεκταρίου καί προσευχομένων μοναζουσῶν καί πιστῶν.

Εἰς τό πλαίσιον τῶν ἑορτασμῶν τούτων ἑωρτάσθη ἐπίσης ἡ ἑορτή τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας τήν Κυριακήν, 4η^ν /17^ην Δεκεμβρίου 2023,  εἰς τό παρεκκλήσιον αὐτῆς τό ἐντός τῆς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου ἐν Ἱεροσολύμοις δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί διά θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου καί συλλειτουργοῦντος τοῦ συνεχίζοντος τήν ἀνακαίνισιν τοῦ Ναοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί μετεχόντων πιστῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν  Παρασκευήν, 25^ην Νοεμβρίου/8^ην Δεκεμβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης τῆς πανσόφου εἰς τήν Ἱεράν αὐτῆς Μονήν, κειμένην εἰς ἀπόστασιν λίθου βολῆς βορειοανατολικῶς τοῦ Πατριαρχείου.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται καί ἐνισχύεται εἰς τήν προς τόν Χριστόν πίστιν αὐτῆς, ὅτι ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη κατήγετο ἐξ Ἀλεξανδρείας, οὖσα θυγάτηρ Κώνστου, «παρθένος, περικαλλής, σωφρονετάτη καί ἔνδοξος πλούτῳ καί γένει και παιδείᾳ», ἡ ὁποία «διά τοῦ σταθεροῦ φρονήματος αὐτῆς ἐξενίκησε τήν ἐμπαθῆ ψυχήν τοῦ Μαξιμίνου, τυράννου τῆς Ἀλεξανδρείας, διά δέ τῆς εὐγλωττίας αὐτῆς ἀπεστόμωσε τούς εἰδωλολάτρας ρήτορας καί ἐστέφθη τῷ μαρτυρικῷ στεφάνῳ περί τό ἔτος 305 μ.Χ». Διά τούς λόγους τούτους μετά τό βάπτισμα αὐτῆς ἀξιοχρέως ἐκλήθη Νύμφη Χριστοῦ.

Ἡ μνήμη αὐτῆς ἑωρτάσθη εἰς τήν ὡς ἄνω Μονήν αὐτῆς δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν,  προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π.  Νεκτάριος, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π.  Κλαυδίου καί π. Ἀμφιλοχίου καί τοῦ Πρεσβυτέρου π. Νεκταρίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψάλλοντος ἡδυμόλπως τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών μετά τοῦ κ. Ἀγγέλου Γιαννοπούλου καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί παρακολουθούντων  μοναχῶν, μοναζουσῶν, λαϊκῶν Ἱεροσολυμιτῶν, παρουσίᾳ ἀντιπροσώπων στελεχῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου εἰς Ἱεροσόλυμα.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν, ὁ καλῶς ἐπιμελούμενος τῶν τῆς Μονῆς, ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Στέφανος, ἐδεξιώθη τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν εἰς τό ἡγουμενεῖον καί πάντας εἰς τό προαύλιον τῆς Μονῆς.

Ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης ἑωρτάσθη ὡσαύτως καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Σινᾶ.

Εἰς ταύτην μετέσχεν παρά τοῦ Πατριαρχείου ὁ ἐν Ἑλλάδι Ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου Ἀρχιμανδρίτης π. Ραφαήλ καί οὐχί ἀντιπροσωπεία ἐξ Ἱεροσολύμων ὡς συνέβαινε ἄλλα ἔτη, λόγῳ τῆς ἐπικρατούσης ἐμπολέμου καταστάσεως εἰς Γάζαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Πέμπτην, 24^ην Νοεμβρίου/ 7^ην Δεκεμβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου τοῦ Ἁγιορείτου καί Μικραγιαννανίτου καί ὑμνογράφου τῆς Ἐκκλησίας.

Κατά τήν ἡμέραν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἰδίᾳ ἡ Ἀθωνική Πολιτεία, ἔτι δέ καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ ὅσιος Γεράσιμος ἐγεννήθη τό 1903 εἰς τήν Βόρειον Ἤπειρον, προσῆλθεν εἰς τό Ἅγιον Ὄρος τό ἔτος 1922 καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης καί ἐκάρη  μοναχός τό ἔτος 1924. Ἦτο αὐτοδίδακτος, κάλλιον θεοδίδακτος ὑμνογράφος, συγγράψας πλειάδα ἀκολουθιῶν, ὑμνῶν  τήν Ἁγίαν Τριάδα, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τήν Θεοτόκον καί τούς Ἁγίους, ἁμιλλώμενος εἰς τό χάρισμα τούς μεγάλους ὑμνογράφους τῆς Ἐκκλησίας, ἀναγνωρισθείς  ὡς ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τό ἔτος 1959, ζῶν ἐν ἄκρᾳ ἀρετῇ καί ἁγιότητι καί ὡς εἶπεν ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «ἐνσαρκώνων ὅλον τό ἅγιον Ὄρος ἐν ἑαυτῷ», προσκυνητής τῶν Ἁγίων Τόπων καί συγκαταλεγείς εἰς τάς ἁγιολογικάς δέλτους τῆς Ἐκκλησίας διά Συνοδικῆς Ἀποφάσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τό ἔτος 2023, ἵνα ἑορτάζηται τήν 24^ην Νοεμβρίου /7^ην Δεκεμβρίου ἑκάστου ἔτους. Πλεῖστα στοιχεῖα περί τῆς βιοτῆς αὐτοῦ καί τοῦ ἔργου αὐτοῦ δύναται νά εὕρῃ τις εἰς τά πονήματα τοῦ Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμονος «Διδακτός τοῦ Θεοῦ – Ἡ Ἁγιοκατάταξις τοῦ Ὁσίου Γερασίμου τοῦ Ὑμνογράφου τοῦ Μικραγιαννανίτου» καί «Ὁ Ὅσιος Γεράσιμος ὁ Ὑμνογράφος».

Εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἡ μνήμη αὐτοῦ ἑωρτάσθη εἰς τήν ὡς ἄνω Ἱεράν Μονήν τῶν Ἀρχαγγέλων δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν καί διά προσκυνήσεως τμήματος τοῦ ἁγίου αὐτοῦ λειψάνου, προεξάρχοντος τοῦ Ἁγιορείτου ἀνακαινιστοῦ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου  Λύδδης κ. Δημητρίου, Ἁγιοταφίτου δέ ὡσαύτως ἀπό τό ἔτος 1987.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Δευτέραν, 21^ην Νοεμβρίου/ 4^ην Δεκεμβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς εἰς τόν Ναόν Εἰσόδου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία, ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων, ἀναμιμνῄσκεται ὅτι οἱ γονεῖς τῆς Θεοτόκου, Ἁγιοι Θεοπάτορες Ἰωακείμ καί Ἄννα, ἐκπληροῦντες τήν ὑπόσχεσιν αὐτῶν, ἀφιέρωσαν αὐτήν τριετῆ οὐσαν εἰς τόν Ναόν τοῦ Σολομῶντος, ἔνθα αὕτη παρέμεινεν εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, τρεφομένη ὑπό τῶν ἀγγέλων, ὑπακούουσα εἰς τούς Ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ, προσευχομένη διά τόν λαόν Κυρίου, καί διά τάς παρθένους καί προετοιμαζομένη διά τό μέγα ἔργον τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέ τήν εἴσοδον τῆς Θεοτόκου εἰς τόν Ναόν συνεισάγεται ἡ θεία Χάρις ἡ ἐν Πνεύματι Θείῳ εἰς τήν ἀνθρωπότητα.

Πρός τιμήν τῆς μεγάλης Θεομητορικῆς ἑορτῆς ταύτης  ἐτελέσθη εἰς τήν γυναικεῖαν Μονήν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου- «Μεγάλην Παναγίαν», προσκειμένην τῇ Ἁγιοταφιτικῇ Ἀδελφότητι νοτίως,  Μέγας Ἀρχιερατικός Ἑσπερινός ἀφ΄ ἑσπέρας καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου καί Προέδρου τῶν Οἰκονομικῶν, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ Ἐφημερίου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Μακαρίου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Κλαυδίου, π. Ἀμφιλοχίου καί  π. Χριστοδούλου, τοῦ Πρεσβυτέρου π. Νεκταρίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψαλλόντων  τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τοῦ κ. Ἀγγέλου Γιαννοπούλου μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί προσευχομένων τῶν μοναζουσῶν τῆς Μονῆς, μοναζουσῶν ἄλλων Μονῶν καί πιστῶν Χριστιανῶν τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, παρουσίᾳ τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου εἰς τά Ἱεροσόλυμα.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας ἐπεσκέφθη τήν Ἱεράν Μονήν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά προσκύνησιν μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν.

Τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν, τήν Ἀρχιερατικήν συνοδείαν καί τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη ἡ ἀνακαινίσασα  τόν Ναόν τῆς Μονής καί συντηρήσασα τάς εἰκόνας αὐτοῦ  ἡγουμένη  Μελάνη.

Ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη  και εἰς τόν Μοναστηριακόν καί Πατριαρχικόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, χοροστατοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ψάλλοντος τάς Καταβασίας «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε, Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε», δηλοῦντος οὕτως τήν ἔναρξιν τῶν ἑορταστικῶν και πανηγυρικῶν ἤχων  τῆς ὑμνολογίας τῶν Χριστουγέννων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 16^ην/29^ην Νοεμβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου καί τοῦ συνεορτάζοντος Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία, ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων, ἐνθυμεῖται ὅτι τήν 29^ην Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1979, ὁ τότε ἡγούμενος τοῦ Φρέατος Ἁγιοταφίτης  Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος εὗρε μαρτυρικόν θάνατον ὑπό ἀνοσίου χειρός εἰς τό προσκύνημα τοῦ  Φρέατος τοῦ Ἰακώβ κατά τήν ὥραν τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου καί τοῦ συνεορτάζοντος Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου ἐτελέσθη εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Λεοντίου καί συλλειτουργούντων Ἱερέων τῆς περιοχῆς αὐτῆς, φιλοξενοῦντος τοῦ ἡγουμένου  καί ἱδρυτοῦ τοῦ περικαλλοῦς Ναοῦ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου, ἐν συμμετοχῇ ὁλίγου ἀριθμοῦ πιστῶν ἐξ αἰτίας τῆς ἐμπολέμου καταστάσεως.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπέστειλε τό κάτωθι κήρυγμα Αὐτοῦ:

«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμέ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν…εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν», (Ἰωάν. 15, 18-20), λέγει Κύριος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς  ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς ὁμολογίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα ὅτι  «ὁ ἐρχόμενος Μεσσίας ὁ λεγόμενος Χριστός… ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι», (Πρβλ. Ἰωάν. 4, 25-26)  ἀφ’ ἑνός· καί ἐν τῷ τόπῳ τοῦ μαρτυρίου τοῦ ὁμολογητοῦ καί μάρτυρος Ἁγίου Φιλουμένου, ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τήν σεπτήν αὐτοῦ μνήμην ἀφ’  ἑτέρου.

Ὁ Ἱερομάρτυς Φιλούμενος ἀποδημήσας ἐκ τῆς νήσου Κύπρου εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ἐνετάχθη εἰς τό μοναστικόν τάγμα τῶν Σπουδαίων, τοὐτέστιν  τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, ἔνθα διεκρίθη διά τόν ἔνθεον  αὐτοῦ ζῆλον, τήν μετ’ αὐταπαρνήσεως διακονίαν του εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα καί ἰδιαιτέρως τήν μέριμνάν του διά τό χριστεπώνυμον ἡμῶν ποίμνιον, ἀκούων εἰς τό κήρυγμα τοῦ θεσπεσίου Παύλου λέγοντος: «… νουθετοῦντες πάντα ἄνθρωπον καί διδάσκοντες πάντα ἄνθρωπον ἐν πάσῃ σοφίᾳ, ἵνα παραστήσωμεν πάντα ἄνθρωπον τέλειον ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ·»,  (Κολ. 1,28).

Ὅπως ὁ μακάριος Παῦλος ἔσπευδε τέλειον ποιῆσαι πάντα ἄνθρωπον «ἐν ταῖς ἀρεταῖς ἤ ἐν τῇ γνώσει τοῦ κατά Χριστόν μυστηρίου», ὡς ἑρμηνεύει ὁ Ζιγαβηνός, οὕτω καί ὁ Πατήρ ἡμῶν Φιλούμενος οὐκ ἐπαύσατο νουθετῶν, τοὐτέστιν συμβουλεύων καί διδάσκων κάθε ἄνθρωπον, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ἡ ἀλήθεια καί τό φῶς. Καί τοῦτο διότι, ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος μακράν τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει τελειότης. «Τέλειον ἄνθρωπον, οὐκ ἐν νόμῳ [Μωσαϊκῷ] οὐδέ ἐν ἀγγέλοις, ἀλλ’ ἐν Χριστῷ».

Τήν ἐν Χριστῷ τελειότητα αὐτοῦ, τήν ἕνωσίν του δηλονότι μετά τοῦ Χριστοῦ, ἐπέτυχεν ὁ ἅγιος Φιλούμενος, γενόμενος συμμάρτυς τοῦ σταυρικοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ, δίδων τήν μαρτυρίαν τοῦ αἵματος, τήν ὁποίαν [μαρτυρίαν] δέν ἀπεδέχθη ὁ φονεύσας αὐτόν.  Εἶδεν ὁ Παῦλος τόν Κύριον ἐν ἐκστάσει λέγοντα αὐτῷ: «σπεῦσον καί ἔξελθε ἐν τάχει ἐξ ῾Ιερουσαλήμ, διότι οὐ παραδέξονταί σου τήν μαρτυρίαν περί ἐμοῦ»,  (Πράξ. 22,18).

Ὁ ἅγιος Φιλούμενος ἀνήκει εἰς τό νέφος τῶν μαρτύρων  (Ἑβρ. 12,1) τῶν  μαρτυρησάντων ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. 20,28).  Τοῦτο σημαίνει ὅτι τό ἔνδοξον μαρτύριον τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ἐθεμελίωσε τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, διά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων. Ἡ δέ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων χαίρεται ἐν Κυρίῳ, διότι «πρώτη ἔσχε τήν ἀπολύτρωσιν διά τοῦ αἵματος Αὐτοῦ  [τοῦ Χριστοῦ] τήν ἄφεσιν τῶν παραπτωμάτων κατά τόν πλοῦτον τῆς χάριτος Αὐτοῦ» (Ἐφ. 1,7). Τό γεγονός τοῦτο ἐξαίρει ὑμνολογικῶς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγων: «Χαῖρε Σιών ἁγία, Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν Θεοῦ κατοικητήριον  σύ γάρ ἐδέξω πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως».

Μέ ἄλλα λόγια, τό μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου ἀποτελεῖ τήν εἰς τούς αἰῶνας ἐπεκτεινομένην μαρτυρίαν τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον ἐδόθη ὡς λῦτρον καί ἠλευθέρωσεν ἡμᾶς ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν. Προσέτι δέ ἀποτελεῖ μαρτυρίαν ἐν τῇ ἁγία Γῇ Ἱερῶν Προσκυνημάτων, τῶν μαρτυρούντων τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας, τῆς ἐνσαρκώσεως δηλονότι τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τοῦ σταυρικοῦ Αὐτοῦ μαρυτρίου καί τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ δέ πόλις τῶν Ἱεροσολύμων, ποτισθεῖσα μέ τό τίμιον αἷμα τοῦ Δικαίου, τοὐτέστιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, μετεπλάσθη εἰς πηγήν ἀείρρυτον, ἀναβλύζουσαν τό θεόρρυτον αἷμα «τοῦ μάρτυρος τοῦ πιστοῦ καί ἀληθινοῦ τοῦ Χριστοῦ», (Πρβλ. Ἀποκάλ. 3,14).

Ὁ  μάρτυς οὗτος, «ὁ πιστός, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν καί ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς, τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καί λούσαντι ἡμᾶς ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ», (Ἀποκάλ. 1,5), ἀπεκάλυψε τήν σημασίαν τοῦ ἀνεξιχνιάστου ὄντως μυστηρίου τοῦ μαρτυρίου τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ , τοῦ Ὁποίου (Χριστοῦ)  κάθε πιστός  καλεῖται να μιμηθῇ τό μαρτύριον.  «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τόν λόγον μου ἐτήρησαν καί τόν ὑμέτερον τηρήσουσιν», (Ἰωάν. 15,20) λέγει Κύριος.

Ἑρμηνεύων τούς ἀνωτέρω Κυριακούς λόγους ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει:  «Ἴσον ὡς εἰ ἔλεγεν [ὁ Χριστός]: ἐγώ τῶν ὅλων ὁ ποιητής, ὁ πάντα ὑπό χεῖρα ἔχων τά τε ἐν τῷ οὐρανῷ καί τά ἐπί γῆς, οὐ χαλινόν ἐπέθηκα τοῖς θυμοῖς… καί διωκόμενος ἐκαρτέρουν καίτοι τοῦ διαλῦσαι ἔχων τήν ἐξουσίαν. Ὅταν οὖν ἄρα διώκησθε  καί αὐτοί, διακαρτεροῦντες παραχρῆμα τήν τῶν μισούντων ἀποτροπήν… διά τῶν αὐτῶν ἔρχεσθε θελημάτων, ἵνα καί τῆς ὁμοίας μετάσχητε δόξης. Οἱ γάρ συμπάσχοντες καί συμβασιλεύσουσιν».  [Καί ἀναλυτικώτερον, «σάν νά εἶπε ὁ Χριστός· ἐγώ εἶμαι ὁ Δημιουργός τῶν πάντων καί ἔχω ὑπό τόν ἔλεγχόν μου τά πάντα, τά πράγματα τά ἐν οὐρανῷ καί τά ἐπί γῆς, δέν ἔθεσα χαλινόν εἰς τούς θυμούς αὐτῶν… ἀλλά μᾶλλον ἐπέτρεψα εἰς αὐτούς νά ἐπιλέξουν τί ἐφαίνετο ὀρθόν/σωστόν εἰς αὐτούς, καί  να πράξουν ὅ, τι δήποτε ἐπιθυμοῦν , ἄν καί εἶχα τήν δύναμιν νά ἐμποδίσω τοῦτο, ὅταν ἐδιωκόμην. Λοιπόν, ὅταν διώκησθε ὑπομείνατε πρός στιγμήν τήν ἀποστροφήν αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι σᾶς μισοῦν… καί ἐπιδιώξατε τούς ὁμοίους σκοπούς πού ἐπεδίωξα καί ἐγώ, διά να δύνασθε νά συμμετέχετε τῆς ἰδίας δόξης. Διότι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι συμπάσχουν μετ’ ἐμοῦ θά συμβασιλεύσουν μετ’ ἐμοῦ].

Τοῦτο ἀκριβῶς ἐπεδίωκεν καί ὁ σήμερον τιμώμενος ἅγιος Ἱερομάρτυς Φιλούμενος, μιμούμενος τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν τῷ συμπάσχειν μετ’ Αὐτοῦ καί συμβασιλεύειν μετ’ Αὐτοῦ ἐν τῇ ἐπουρανίῳ τοῦ  Χριστοῦ βασιλείᾳ μετά πάντων τῶν συμμαρτύρων αὐτοῦ καί ἰδίως μετά τῆς μεγαλομάρτυρος Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Κύριος «ἐξαπέστειλεν τό φῶς καί τήν ἀλήθείαν Αὐτοῦ»,  (Πρβλ. Ψαλμ. 42,3).

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, παρακαλέσωμεν τόν Πατέρα ἡμῶν Φιλούμενον, τοῦ ὁποίου τό ἐναπομεῖναν ἄφθαρτον αὐτοῦ λείψανον κατακοσμεῖ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ταῖς ἱκεσίαις αὐτοῦ σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀξιωθῶμεν ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, «ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως, ἧς ἐκλήθημεν» (Ἐφ. 4,1).  Ἡ δέ εἰρήνη καί ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἴη μετά πάντων τῶν ἀγαπώντων Αὐτόν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 9^ην /22^αν Νοεμβρίου 2023, καί ὥραν 10.30 μ.μ. ἑωρτάσθη ἡ 18^η ἐπέτειος τῆς ἐκλογῆς καί  Ἐνθρονίσεως τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’.

Διά τό γεγονός τοῦτο ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. καί συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Θρόνου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων ἐκ τῶν ἐνοριῶν τοῦ Ἰσραήλ καί ἐκ τῶν κατεχομένων περιοχῶν, εἰς ὅσους ἐπέτρεψε νά ἔλθουν  ἡ ἔκρυθμος ἐμπόλεμος κατάστασις, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί λοιπῶν διακόνων, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών δεξιά καί τοῦ κ. Ἀγγέλου Γιαννοπούλου ἀριστερά, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί μελῶν τῆς ἑλληνικῆς παροικίας.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἠκολούθησεν ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς  Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἡ πόλις τῆς Γάζης τιμᾶται διά τῆς μνείας αὐτῆς εἰς τό βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τῆς ἀρχεγόνου Ἐκκλησίας. Εἰς Γάζαν  κατηυθύνετο «ὁ Αἰθίοψ εὐνοῦχος δυνάστης Κανδάκης βασιλίσσης

Αἰθιόπων», ὅτε ἄγγελος Κυρίου ἐπληροφόρησε τόν ἀπόστολον Φίλιππον καί «ἐπλησίασε τό ἅρμα αὐτοῦ, ἐκατήχησε καί, ὅτε εὗρον ὕδωρ, ἐβάπτισεν αὐτόν». (Πράξ. 8, 38). Ἀκολούθως ἀπό τοῦ 306 μ.Χ, ἡ  Γάζα καί τά περίχωρα αὐτῆς ἀπετέλεσαν τήν περιοχήν τῆς ἱεραποστολικῆς, μοναχικῆς καί κοινωνικῆς δράσεως τοῦ ἁγίου Ἱλαρίωνος τοῦ μεγάλου, μαθητοῦ τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου. Μεταξύ τῶν ἐτῶν 395 καί 421 μ.Χ. ὁ ἐκ  Θεσσαλονίκης ἐλθών  εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἅγιος Πορφύριος, χειροτονηθείς ἐπίσκοπος Γάζης, ἐγκατέστησε καί κατωχύρωσε, δι’ ἀγώνων πολλῶν,  τόν Χριστιανισμόν εἰς Γάζαν. Ἐπί τῶν θεμελίων τούτων ἀπό τοῦ 743 μ.Χ. ἐπί δεκαετίαν ᾠκοδόμησε τό ποιμαντικόν αὐτοῦ ἔργον Κοσμᾶς Ἱεροσολυμίτης ὁ μελῳδός ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ τῆς Γάζης.

Ἡ πόλις αὐτή μετά τοιαύτης ἐνδόξου χριστιανικῆς πολιτιστικῆς κληρονομίας, ἐπιζήσασα τῶν πολιτικῶν κατακτήσεων καί μεταλλαγῶν τῆς ἱστορίας, φεῦ!  μαστίζεται καί ἐρημώνεται σήμερον ὑπό πολεμικῶν ἐχθροπραξιῶν, τῶν ὁποίων αἱ συνέπειαι, ἐρείπια οἰκοδομικῶν συγκροτημάτων, πολύ δέ πλέον ἀπώλειαι ζωῶν ἀθῴων ἀμάχων, γυναικῶν καί παιδίων, «ὧν οὐκ ἔστι ἀριθμός», προκαλοῦν σπαραξικάρδιον ὀδύνην, μεταξύ δέ τούτων καί τά 18 θύματα ἐκ τῶν χρησιμοποιούντων εἰσέτι ὡς καταφύγιον τήν ἱεράν Μονήν ἁγίου Πορφυρίου ἐπισκόπου Γάζης τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου.

Ὑπό τήν σκιάν τῶν ζοφερῶν καί τραγικῶν γεγονότων τούτων καί ἐν πνεύματι συμμετοχῆς πρός τόν χειμαζόμενον λαόν καί τό Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον ποίμνιον εἰς Γάζαν, τό Πατριαρχεῖον καί ἡ ἐν αὐτῷ γεραρά Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἐφέτος δέν ἑορτάζει πανηγυρικῶς, ἀλλά ποιεῖται μνείαν ἐκκλησιαστικῶς,  διά Δοξολογίας εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τοῦ γεγονότος τῆς πρό ἐτῶν δέκα καί ὀκτώ σύν Θεῷ ἐπαξίας καί εὐλογημένης ἐκλογῆς, ψήφοις κανονικαῖς καί ὁμοφώνοις τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί ἐν συνεχείᾳ Ἐνθρονίσεως τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος, εἰς τόν μαρτυρικόν καί ἔνδοξον Θρόνον τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν.

Τήν ἐκκλησιαστικήν ἡμῶν Σύναξιν συνεχίζοντες καί εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου, ἄξιον καί δίκαιον θεωροῦμεν νά ἀναφέρωμεν ὅτι τήν τιμητικήν ἀλλά καί πολυεύθυνον Πατριαρχικήν Ποιμαντορίαν ταύτην ἀνέλαβεν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης μετά τοῦ βάρους ἐπί τῶν ὤμων Αὐτῆς τῶν παρανόμων συμφωνιῶν, αἱ ὁποῖαι ὑπεθήκευσαν ἀνυπολογίστου ὑλικῆς καί πολιτιστικῆς ἀξίας περιουσίαν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τά ξενοδοχεῖα Imperial καί Petra τῆς Πύλης τοῦ Δαβίδ, διά τήν ἀναίρεσιν τῶν ὁποίων ἀνυποχώρητος ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἀπεδύθη εἰς δικαστικούς καί ἄλλους ἀγῶνας ἀπαιτήσαντας τεράστια χρηματικά ποσά.

Ἔχουσα ὡς μίαν τῶν προτεραιοτήτων τοῦ ἔργου Αὐτῆς ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης τήν διατήρησιν τῆς περιουσίας ταύτης εἰς τήν πλήρη ἰδιοκτησιακήν διαχείρισιν τοῦ Πατριαρχείου, κυρίως διά τήν ἐξασφάλισιν τῆς ἀνέκαθεν ἀπροσκόπτου προσβάσεως τῶν χριστιανῶν ἡγετῶν καί προσκυνητῶν πρός τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, δέν παρέλειψε τήν μέριμναν τῆς εὐπρεπείας τοῦ Ναοῦ  τούτου διά τῆς συμμετοχῆς τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος εἰς τά μετά τῶν Φραγκισκανῶν  καί τῶν Ἀρμενίων ἐπιτελούμενα συντηρητκά ἔργα τοῦ δαπέδου τῆς Ροτόντας καί τοῦ χώρου κάτωθι τοῦ Ἑπτακαμάρου καί νοτίως αὐτοῦ. Οὐχ ἧττον εἰς τήν ἐσωτερικήν εὐπρέπειαν καί λαμπρότητα τοῦ Καθολικοῦ τά μέγιστα συνετέλεσε ἡ συντήρησις  καί ἡ ἐπανεγκατάστασις τῶν παλαιῶν πολυλελαίων Ρωσικῆς κατασκευῆς δι’ εἰδικῶν ἐκ Ρωσίας ἀφιχθέντων συντηρητῶν ἀλλά καί δωρητῶν τῇ κατευθύνσει καί συνεργασίᾳ τοῦ ἐκ Κύπρου συντηρητοῦ εἰκόνων καί χειρογράφων κ. Σταύρου Ἀνδρέου, συνεχίζοντος τό συντηρητικόν αὐτοῦ ἔργον δι’ ἐπεκτάσεως εἰς τά παλαίτυπα τῆς Βιβλιοθήκης τῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τῆς αἰθούσης κάτωθι τοῦ Πατριαρχείου καί εἰς τάς εἰκόνας τῆς Πινακοθήκης ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς καταλλήλου τοποθετήσεως αὐτῶν εἰς τό προετοιμαζόμενον μουσεῖον, στεγαθησόμενον εἰς τήν συντηρουμένην καί ἀνακαινιζομένην οἰκίαν τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Διοδώρου.

Μνημονευτέον ὡσαύτως ὅτι ἔντονοι ὑπῆρξαν αἱ προσπάθειαι τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διά τῆς συστρατεύσεως καί κινητοποιήσεως τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων εἰς μίαν κοινήν δυναμικήν χριστιανικήν μαρτυρίαν ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Πατριαρχείου πρός προστασίαν τῶν δικαιωμάτων τῶν χριστιανῶν εἰς τήν γενέτειραν αὐτῶν Ἁγίαν Γῆν ἐκ τῶν προσβολῶν καί ἐπιθέσεων, λεκτικῶν καί φυσικῶν, τῶν ριζοσπαστικῶν ἀκραίων Ἰουδαϊκῶν στοιχείων, μία τῶν ὁποίων τυγχάνει καί ἡ ἄχρι τοῦ νῦν συνεχιζομένη κατάληψις τοῦ προσκειμένου τῇ Σχολῇ καί τοῦ κοιμητηρίου τῆς Ἁγίας Σιών χώρου ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου. Εἰς τούς ἀδιακόπως δέ ἐπισκεπτομένους τό Πατριαρχεῖον Προξένους ἄλλων  κρατῶν καί αὐτῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως μεγάλην κατεβάλατε προσπάθειαν εἰς τήν ὑπ’ αὐτῶν κατανόησιν καί θεώρησιν τοῦ παράγοντος τῶν θρησκειῶν, Ἰουδαϊκῆς, Χριστιανικῆς καί Μουσουλμανικῆς καί τῶν σεβασμάτων αὐτῶν, ὡς τῆς βάσεως διά τήν ἐπίλυσιν τοῦ πολιτικοῦ Παλαιστινιακοῦ προβλήματος, οἴκοθεν διατηρουμένου τοῦ καθεστῶτος τῆς Παλαιᾶς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Διά τῶν ἐνεργειῶν Ὑμῶν, Μακαριώτατε, προεβάλατε τό Πατριαρχεῖον εἰς τήν ἁρμόζουσαν αὐτῷ θέσιν τοῦ ἀρχαιοτάτου χριστιανικοῦ καθιδρύματος μεγίστης θρησκευτικῆς, πολιτιστικῆς καί εἰρηνευτικῆς προσφορᾶς καί ἐμβελείας καί πέραν τῶν ὁρίων τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Τοῦτο συνάγεται ἐκ τῆς ἐπισκέψεως Ὑμῶν, ἀρχομένου τοῦ παρελθόντος μηνός Σεπτεμβρίου, εἰς τήν διοργανωθεῖσαν τῇ συνεργασίᾳ τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας Ἔκθεσιν, εἰς τό Οἰκουμενικόν Κέντρον τοῦ ΠΣΕ εἰς Γενεύην, εἰς τήν ὁποίαν ἐπαρουσιάσατε τήν πρό τινων ἐτῶν ἀνακαινισθεῖσαν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως τῆς Βηθλεέμ ὡς τήν καρδίαν καί τήν ἀσπίδα προστασίας τῆς ταυτότητος τοῦ χριστιανικοῦ καί ὅλου τοῦ Παλαιστινιακοῦ λαοῦ. Ἐπίσης τοῦτο συνάγεται καί ἐκ τῆς ἐπισκέψεως Ὑμῶν εἰς τήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν εἰς Βρυξέλλας, κατά τήν ὁποίαν ἐπανελάβατε τήν ἀνάγκην προστασίας τῶν δικαιωμάτων τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, οὐχ ἧττον καί διά τῆς συμμετοχῆς Ὑμῶν ὡς προσκεκλημένου τιμῆς εἰς τήν στέψιν τοῦ βασιλέως τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου Καρόλου Γ΄ δι’ ἐλαίου καθαγιασθέντος εἰς τόν Πανάγιον Τάφον. Ὡσαύτως συνάγεται καί ἐκ τῆς προσφάτου ἐπισκέψεως Ὑμῶν εἰς τόν Πάπαν Φραγκῖσκον εἰς Βατικανόν, ὅτε ἀπευθύνατε καί πάλιν ἔκκλησιν διά τήν προστασίαν τῶν ἀπειλουμένων  χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί ἐξεδηλώσατε τήν δέσμευσιν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου διά διαμεσολάβησιν πρός διάλογον, χάριν τῆς εἰρηνεύσεως μεταξύ Ρωσίας καί Οὐκρανίας καί πρός διάλογον χάριν τῆς ἀποφυγῆς τῆς ἑδραιώσεως τοῦ σχίσματος εἰς τήν διασαλευθεῖσαν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Εἰς τόν διάλογον δέ μετά τῶν ἄλλων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον ἐπίσης ἐσυνέχισε νά συμμετέχῃ διά τήν κατά τό δυνατόν προσέγγισιν καί παρουσίασιν παρά τά ὑφισταμένας δογματικάς διαφοράς μιᾶς κοινῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας πρός τόν  πάσχοντα κόσμον ἐκ ποικίλων  δεινῶν καί ζητοῦντα παραμυθίαν. Ἀπόδειξις τούτου καί  ἡ συμμετοχή τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς τόν ὑπό τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἱεροσόλυμα φιλοξενηθέντα διάλογον μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, ὁλοκληρώσαντα ἐσπευσμένως τάς ἐργασίας αὐτοῦ, λόγῳ τοῦ ἀρξαμένου εἰς Γάζαν πολέμου.

Οὐχ ἥκιστα μνημονευτέον ὅτι ἀπό τῆς ὡς μή ὤφελε ἐνάρξεως τοῦ  καταστροφικοῦ πολέμου τούτου ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης εἰς συνεχεῖς προέβη διαβουλεύσεις μετά τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν διά τάς ἀπό κοινοῦ ἐκκλήσεις καταπαύσεως τοῦ πυρός καί διακηρύξεις καταδίκης τῶν ἐπιθέσεων, ἐξ ὧν πολυάριθμοι οἱ ἀθῷοι πληγέντες ὡς τά θύματα τῆς Μονῆς τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ὁποίων ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐτέλεσε μνημόσυνον εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί τά θύματα τοῦ εἰς Γάζαν νοσοκομείου τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἱεροσόλυμα.

Τά ἀξιοχρέως μνημονευόμενα σήμερον ἐνταῦθα, Μακαριώτατε, ἀποτελοῦν ἐρανίσματά τινα μόνον ἐκ τῆς πλουσίας Ποιμαντικῆς δραστηριότητος τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου τῇ ἐμπνευσμένῃ καθοδηγήσει καί συνετῇ κυβερνητικῇ διοικήσει τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος πρός ἐνίσχυσιν καί ἐνθάρρυνσιν ἡμῶν τῶν Ἁγιοταφιτῶν καί τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ, ἵνα συνεχίσωμεν ἡνωμένοι μεταξύ ἡμῶν καί μετ’ Αὐτῆς τόν ἀγῶνα ἡμῶν διά τήν κατάκτησιν τοῦ βελτίονος καί τοῦ τελείου πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

Ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἀδελφότητος καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, εὔχομαι Ὑμῖν ἔτη πολλά ἐν ὑγιείᾳ ἀδιαπτώτῳ καί εὐσταθείᾳ ἀδιασαλεύτῳ, ἵνα χαίρησθε καί ἀγαλλιᾶσθε βλέποντες τήν Ἐκκλησίαν Σιών τῆς Ἁγίας, τόν Θρόνον τῆς ὁποίας ἐχαρίσατο Ὑμῖν ὁ Θεός,     πορευομένην ἀπό ἐπιτυχίας εἰς ἐπιτυχίαν, ἀπό προόδου εἰς πρόοδον καί ἀπό δόξης εἰς δόξαν. Γένοιτο».

Ὁ Γενικός Πρόξενος κ. Δημήτριος Ἀγγελοσόπουλος ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε,

Έχω την ιδιαίτερη τιμή να σας εκφράσω τα θερμότατα συγχαρητήρια της Ελληνικής Δημοκρατίας και εμού προσωπικώς για την 18^η επέτειο της ενθρονίσεώς Σας.  Οι συνεργάτες μου και εγώ είμαστε ευτυχείς να τιμούμε τη λαμπρή αυτή επέτειο μαζί με το Πατριαρχείο, την Αγιοταφιτική Αδελφότητα και το Ποίμνιό σας, εμφορούμενοι από βαθύτατο σεβασμό προς την Υμετέρα Μακαριότητα και ευγνωμοσύνη για τον αγώνα σας και το πολύτιμο έργο που επιτελείτε, από την αίσια ημέρα κατά την οποία ανήλθατε στον σεπτό Θρόνο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. 

Ουδείς λησμονεί ότι αναλάβατε το έργο αυτό υπό συνθήκες οι οποίες ήταν από τις πλέον απαιτητικές και επικίνδυνες στη σύγχρονη ιστορία του παλαιφάτου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Όμως η Εκκλησία ανευρίσκει πάντοτε την δύναμη και την σοφία να αντιμετωπίσει και τις σοβαρότερες κρίσεις. Στη μακρά και επίπονη διαδρομή έκτοτε, Εσείς και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα έχετε ανορθώσει και ενισχύσει το κύρος και την ακτινοβολία του Πατριαρχείου, επ’ ωφελεία όχι μόνο του υψηλού πνευματικού και ποιμαντικού του έργου, αλλά και της διαφύλαξης των δικαίων του, της προστασίας των ιερών προσκυνημάτων στους Αγίους Τόπους και της υψίστης αποστολής του, της θεματοφυλακής της δισχιλιετούς παράδοσής του στην Αγία Γη. 

Επιπλέον, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία σας, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων δεν αποτελεί μόνο παράδειγμα διάπυρης προσήλωσης στην φυλακή της παράδοσής του και της Ορθόδοξης Πίστεως, αλλά και οδηγό στην οδό της μετριοπάθειας και του διαλόγου. Σε καιρούς διαρκών προκλήσεων, οξυμένης διεθνώς αντιπαλότητας και μισαλλοδοξίας, έχετε συμβάλει τα μέγιστα με την καθοδήγησή σας, με υπομονή και αδελφική αγάπη, ώστε να στερεωθεί αξιοθαύμαστη ομόνοια και συνεννόηση μεταξύ των χριστιανικών Εκκλησιών στην Αγία Γη. Παράδειγμα παγκόσμιας εμβέλειας, αλλά και απαραίτητη συνθήκη για την διάσωση της χριστιανικής κληρονομιάς και παρουσίας στους Αγίους Τόπους.

Οι προκλήσεις δεν λείπουν και σήμερα και ίσως δεν θα λείψουν στο ορατό μέλλον. Τα Ιεροσόλυμα, οι Άγιοι Τόποι και η ευρύτερη περιοχή ευρίσκονται και πάλι στο επίκεντρο βαθύτατης κρίσης, η οποία έχει εξελιχθεί σε πολεμική. Απέναντι στον πόνο και την δυστυχία που προκαλούν άλογες και βίαιες πολιτικές, εθνικές και θρησκευτικές εξάρσεις, το Πατριαρχείο, υπό την ηγεσία σας, παρέχει πνευματική παρηγοριά, αλλά και αποτελεί ενεργό και αταλάντευτο παράγοντα σταθερότητας και καταλλαγής. Προπάντων αποτελεί σημείο αναφοράς για τις ευγενείς ηθικές και πνευματικές αξίες, διατηρώντας άσβεστη την ελπίδα που το δοκιμαζόμενο Ποίμνιό σας, αλλά και όλη η ταλανιζόμενη Ανθρωπότητα έχουν ανάγκη. 

Όπως γνωρίζετε, εκλήθην να αναλάβω τα δικά μου καθήκοντα, μόλις τρεις εβδομάδες, πριν την έκρηξη της σημερινής κρίσης. Σας είμαι ειλικρινώς ευγνώμων για την αμέριστη συνεργασία, αλλά και την σοφή συμβουλή που γενναιόδωρα μου έχετε παράσχει, πολύτιμους αρωγούς στην δική μου αποστολή.  

Μακαριώτατε,

Η Ελλάδα περιβάλλει με ειλικρινή και βαθύτατο σεβασμό Εσάς και την Αγιοταφιτική Αδελφότητα, με πλήρη συναίσθηση της επίμοχθης αποστολής σας.  Έχω την τιμή να ανανεώσω σήμερα εξ ονόματός της τις διαβεβαιώσεις της, ότι παραμένει προσηλωμένη στην βούλησή της να έρχεται αρωγός και συμπαραστάτης του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Για την Ελληνική Δημοκρατία, η προάσπιση των δικαίων και προνομίων του Πατριαρχείου στην Αγία Γη, η ενίσχυση της θεματοφυλακής της ορθόδοξης παράδοσης και η διαφύλαξη της χριστιανικής κληρονομιάς και παρουσίας αποτελούν επιταγή ύψιστης σημασίας. Η οποία αφορά το σύνολο του Ελληνισμού, εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων, την ιστορική του διαδρομή και την πνευματική του ταυτότητα. Συνεπώς, και το μέλλον του.

Εκ μέρους της Ελληνικής Δημοκρατίας και των μελών του Γενικού Προξενείου, Σας υποβάλλω τις θερμότερες ευχές μας για έτη πολλά και ευτυχή στον Ιεροσολυμιτικό Πατριαρχικό Θρόνο, υγεία και συνεχή επιτυχία στο υψηλό έργο σας» .    

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου τῆς Ναζαρέτ, ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἀσμενέστατα προσήλθομεν σήμερον ἐκ τῆς πόλεως Ναζαρέτ, πατρίδος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, καί πόλεως τῆς Κεχαριτωμένης Κόρης, τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἥτις ἐδέχθη τό κοσμοσωτήριον Εὐαγγέλιον τῆς συλλήψεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ παρά τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ὅπως συνεορτάσωμεν καί συμπανηγυρίσωμεν σύν πάσῃ τῇ Ἱερᾷ ἡμῶν Ἀδελφότητι καί παντί τῷ πληρώματι τοῦ ἡμετέρου Παλαιφάτου Πατριαρχείου, τήν 18ην ἐπέτειον τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Ὑμετέρας Πεπνυμένης καί Θεοφρουρήτου Μακαριότητος εἰς τόν περίλαμπρον Ἀποστολικόν Θρόνον τῆς Ἁγίας Σιών, τῆς Μητρός πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν.

Τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἀναμιμνῃσκόμεθα τήν λαμπράν δεκαοκταετήν Πατριαρχικήν Ποιμαντορίαν τῆς Ὑμετέρας Γερασμιoτάτης Μακαριότητος, καθ’ ἥν Αὕτη οὐκ «ἐδώκε ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς… καί τοῖς βλεφάροις… νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις» (πρβλ. Ψαλμ. ρλα΄,4) πρός διδαχήν καί καταρτισμόν τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου Αὐτῆς, πρός πρόοδον καί προκοπήν τῆς ἡμετέρας Γεραρᾶς Ἀδελφότητος καί πρός διαρκῆ καί ἀμείλικτον ἀγῶνα ὑπέρ τῆς ὑπερασπίσεως τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἡμετέρου παλαιφάτου Πατριαρχείου. 

Μακαριώτατε, ὡς Ἀρχιερεύς καί Ποιμήν τῆς κατά Ναζαρέτ Ἐκκλησίας καί ὁμιλῶν ἐκ μέρους τῶν Ἁγίων Καθηγουμένων τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν τῆς Γαλιλαίας, τῶν Ἱερέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τοῦ Προέδρου καί τῶν μελῶν τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ναζαρέτ, τῶν Προέδρων καί τῶν μελῶν τῶν Κοινοτικῶν Συμβουλίων τῆς Ἐπαρχίας Γαλιλαίας καί τοῦ εὐσεβούς ποιμνίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναζαρέτ, προάγομαι, ὅπως ἐκφράσω ἐκ μυχίων καρδίας εὐχαριστίας τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι, καθ’ ὅτι Αὕτη ἀποτελεῖ τήν μετά Θεόν καταφυγήν ἡμῶν εἰς τά κατά καιρούς ἀνακύπτοντα προβλήματα, εἰς τά ὁποῖα παρίσταται Αὕτη ὡς γνήσιος πατήρ νουθετῶν, καθοδηγῶν καί συνδράμων τόσον ἡμᾶς προσωπικῶς ὅσον καί ὁποιονδήποτε καταφεύγει εἰς τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, ἰδίᾳ δέ κατά τάς ἡμέρας ταύτας «τάς πονηράς», καθ’ ἅς ἐνέσκηψεν αὔθις ἀκοή πολέμου εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. 

Ὅθεν, δεόμεθα τοῦ Τρισηλίου καί Τριφαοῦς Θεοῦ ἡμῶν, ὅπως ἐνισχύῃ τήν Ὑμετέραν Σοφωτάτην Κορυφήν τῆς Ἁγίας Σιών, παρέχων Αὐτῇ ἔτη πλεῖστα, ὑγιείαν κατ’ ἄμφω καί τήν ἐξ ὕψους δύναμιν καί τήν θείαν παρηγορίαν, ἰδίᾳ ἐν τούτῳ τῷ καιρῷ τοῦ πολέμου, πρός συνέχισιν τῆς Ἀποστολικῆς καί Πατριαρχικῆς οἰακοστροφίας Αὐτῆς, δι’ ἧς Αὕτη ὁδηγεῖ τήν ὁλκάδα τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας εἰς λιμένα εὔδιον, πρός οἰκοδομήν πίστεως τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου ἡμῶν, πρός ἔπαινον τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας! 

Ἔτη πολλά!!!»

Ἐπίσης ἀντιπρόσωποι ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ὡς ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Ἀρχιμανδρίτης π. Βασιανός καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας Ἀρχιμανδρίτης π. Θεόφιλος, Ἁγιοταφῖται ἐκπρόσωποι τοῦ ποιμνίου, ὁ Ὑπεύθυνος τῶν Σχολείων τοῦ Πατριαρχείου κ.  Ὄδε Καουάς, ἡ κ. Παναγιώτα Καφετζῆ ἐκ μέρους τῆς Σχολῆς τοῦ Πατριαρχείου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ἄλλοι. Τούτους πάντας ηὐχαρίστησεν ὁ Μακαριώτατος εἰς τήν Ἀντιπροσφώνησιν Αὐτοῦ ἔχουσαν ὡς ἕπεται:

«Χρηστός Κύριος τοῖς σύμπασι, καί οἱ οἰκτιρμοί αὐτοῦ ἐπί πάντα τά ἔργα αὐτοῦ» (Ψλμ. 144,9), ἀναφωνεῖ ὁ Ψαλμῳδός.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριε Ἀγγελοσόπουλε,

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

«Αἴνεσιν Κυρίου, ὡς λέγει ὁ θεῖος Δαβίδ, λαλήσει τό στόμα μου» (Ψλμ. 144,21) ἐπί τῇ σημερινῇ Δεκάτῃ Ὀγδόῃ ἐπετείῳ τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος ἐν τῷ ἱστορικῷ καί Ἀποστολικῷ Θρόνῳ τοῦ ἁγίου καί δικαίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Καθώς λέγει ὁ ἀπόστολος Λουκᾶς· «τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πρξ. 20,28). Αὐτό τοῦτο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, κατέστησε τόν δίκαιον Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον, ποιμένα καί «ἐπίσκοπον Θεοῦ» (Τιτ. 1,7) «τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας, ἥν ἔπηξεν ὁ Κύριος καί οὐκ ἄνθρωπος», (Ἑβρ. 8,2).

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ἑόρτιος αὕτη ἐνθρονιστήριος ἐπέτειος δέν ἀφορᾷ εἰς τήν ταπεινότητα Ἡμῶν, ἀλλ’ εἰς τόν ἱερόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὁ Χριστός εἶναι κεφαλή, καί Αὐτός ἐστιν Σωτήρ τοῦ σώματος αὐτῆς (πρβλ. Ἐφ. 5,23) κατά τόν θεῖον Παῦλον.

Διό καί Ἡμεῖς εὐγνώμονες ὄντες τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Κυρίου, κατήλθομεν μετά τῶν συνοδευόντων Ἡμῖν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ «τῷ ποιήσαντι θαυμάσια μεγάλα μόνῳ, ὅτι εἰς τόν αἰῶνα τό ἔλεος αὐτοῦ», (Ψλμ. 135,4).

Ἐνωτιζόμενοι τά ρήματα τοῦ θεηγόρου Πέτρου: «ποιμάνατε τό ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες μή ἀναγκαστῶς, ἀλλ’ ἑκουσίως, μηδέ αἰσχροκερδῶς, ἀλλά προθύμως, μηδ’ ὡς κατακυριεύοντες τῶν κλήρων, ἀλλά τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου», (Α΄ Πέτρ. 5,2-3), οὐκ ὠλιγωρήσαμεν τῆς καθ’ ἡμέραν μερίμνης τῶν Χριστιανῶν καί δή τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου τῶν Ρωμαιορθοδόξων Κοινοτήτων, τῶν τελούντων ὑπό τήν πνευματικήν καί ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, ποιούμενοι δεήσεις καί προσευχάς εὐχαριστίας ὑπέρ πάντων ἀνθρώπων, οὕς ὁ Κύριος θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, (πρβλ. Α΄ Τιμ. 2,1-4).

Προσέτι δε οὐκ ἐδώκαμεν ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς καί τοῖς βλεφάροις Ἡμῶν (πρβλ. Ψλμ. 131,4) πρός διαφύλαξιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἀποτελούντων τά ὁρατά καί ἀψευδῆ μαρτύρια τῆς ἁγιογραφικῆς ἱστορίας γενικώτερον καί τοῦ μεγάλου μυστηρίου τῆς εὐσεβείας (Α΄ Τιμ. 3,16) εἰδικώτερον, ἀλλά καί τῶν σεπτῶν τόπων τῆς λογικῆς λατρείας ὡς καί τῆς προασπίσεως τῶν ἐπ’ αὐτῶν ἀπαραγράπτων προνομίων καί κυριαρχικῶν δικαιωμάτων τοῦ εὐσεβοῦς καί βασιλικοῦ γένους τε καί ἔθνους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Οὐχ ἧττον στοιχοῦντες εἰς τούς λόγους τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου: «διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά Ἱερουσαλήμ οὐκ ἀνύσω», (Ἡσ. 62,1), οὐκ ἐπαύσαμεν διαμαρτυρόμενοι καί καταγγέλλοντες πρός πᾶσαν πολιτικήν καί διπλωματικήν ἀρχήν, ἐπιτοπίως καί διεθνῶς τήν ὑπαπειλουμένην ἀλλοίωσιν τοῦ ὑφισταμένου πολυθρησκευτικοῦ καί πολυεθνικοῦ χαρακτῆρος τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ, ἀφ’ ἑνός, καί τοῦ ὑπό τῶν Δημοτικῶν Ἀρχῶν καί συναφῶν παραγόντων ἐπινοηθέντος χαρακτηρισμοῦ, ab-antiquo ἀνεγνωρισμένων ἐκκλησιαστικῶν περιουσιῶν καί προσκυνηματικῶν γαιῶν, ὡς δημοσίων κήπων (National Parks), ἀφ’ ἑτέρου. Σημειωθήτω, ὅτι πρός τοῦτο ἔχομεν συνεργούς τούς Προκαθημένους καί τῶν λοιπῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων τῶν εὑρισκομένων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ.

Ἐξ ἄλλου μετ’ ἀγωνίας καί βαθείας θλίψεως παρακολουθοῦμεν τάς ἀπεριγράπτους δραματικάς ἐξελίξεις τῆς ἐνεστώσης πολεμικῆς συρράξεως εἰς τήν Λωρίδα τῆς Γάζης, τήν ἀπώλειαν δηλονότι ἀθῴων ἀνθρωπίνων ζωῶν ἄνευ διακρίσεως ἡλικίας, ὡς καί τήν ἐπισφαλῆ κατάστασιν τῶν ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου καταφυγόντων Γαζαίων πρός προστασίαν, καθώς καί τῶν ἡμετέρων Ἁγιοταφιτῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Τιβεριάδος Ἀλεξίου, Πατριαρχικοῦ ἡμῶν Ἐπιτρόπου καί τοῦ Ἱερομονάχου π. Σίλα, ἐφημερίου, τῶν διακονούντων μετ’ αὐταπαρνήσεως τό ἐναπομεῖναν Χριστεπώνυνον ποίμνιον ἡμῶν. «Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός. Ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων», (Ἰω. 10,11), λέγει Κύριος.

Ἡ Γεραρά Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης μετά τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος, πιστοί ὄντες ἐν τῇ πνευματικῇ καί ἐκκλησιαστικῇ ἀποστολῇ ἡμῶν, τῇ ὑπό τῆς θείας Προνοίας ἀνατεθείσῃ ἡμῖν, καί ἀκούοντες εἰς τήν προτροπήν τοῦ κορυφαίου τῶν Ἀποστόλων Πέτρου: «Ἀδελφοί σπουδάσατε, ἵνα διά καλῶν ἔργων βεβαίαν ὑμῶν τήν κλῆσιν καί ἐκλογήν ποιεῖσθαι», (Β΄ Πέτρ. 1,10) οὐκ ἐπαύσαμεν «μετά πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες, μηδενί κακόν ἀντί κακοῦ ἀποδιδόντες» (πρβλ. Ρωμ. 12,17-18), ἀλλά ἔργον ποιούμενοι τόν εὐαγγελισμόν τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης τοῦ Χριστοῦ. «Οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ρωμ. 14,17) κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος.

Ἡ τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος ἀγομένη σήμερον δεκαοκταετής ἐνθρονιστήριος ἐπέτειος, ἀφορᾷ κυρίως καί πρωτίστως εἰς τόν θεοσύστατον θεσμόν τῆς ἐπί τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τεθεμελιωθείσης Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας. Διό καί ἀπαγγέλλει πᾶσιν ἡμῖν ὅτι «καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Μτθ. 16,18) καί «ὅτι ὁ Θεός ὄντως ἐν ἡμῖν ἐστι» (Α΄ Κορ. 14,25). Τοῦτο δέ σημαίνει, ὅτι ὁ σκοπός τῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ οἰκοδομή καί ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν. «Ἀδελφοί … ἀνάγκην ἔσχον γράψαι ὑμῖν παρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθαι τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει» (Ἰουδ. 1,3), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ ἀποστολή τοῦ Χριστιανοῦ ἐν τῷ συγχρόνῳ ἡμῖν κόσμῳ, ὁ ὁποῖος «κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰω. 5,19) καί τελεῖ ὑπό τήν δουλείαν τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς Χριστόν «ἐληλυθότα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσῃ τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰω. 18,37). Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ, ἐκλήθημεν, ἵνα μαρτυρῶμεν καί ἡμεῖς. «Οὐ γάρ ἐλάβετε πνεῦμα δουλείας, ἀλλ’ ἐλάβετε πνεῦμα υἱοθεσίας» (Ρωμ. 8,15) καί «τῇ ἐλευθερίᾳ ἡμᾶς Χριστός ἠλευθέρωσεν» (Γαλ. 5,1) κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος. Τήν μαρτυρίαν τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ καταγγέλλει ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ἐκ τοῦ τόπου τοῦ «Μαρτυρίου» τοὐτέστιν τοῦ Γολγοθᾶ καθώς καί τοῦ «Κενοῦ Μνημείου» τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ἡμεῖς δέ διάδοχοι τυγχάνοντες τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, καί ὡς λέγει ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος, «φρουροί τῆς Ἐκκλησίας λελογισμένοι», οὐκ ὑπελείφθημεν μόνοι ἐν τῇ Πατριαρχικῇ, ἡγουμενικῇ καί ποιμεναρχικῇ διακονίᾳ Ἡμῶν, διότι ἔχομεν κοινωνούς καί συναντιλήπτορας τούς σεβαστούς καί ἀγαπητούς ἐν Χριστῷ Ἡμῖν Ἁγιοταφίτας Πατέρας καί ἀδελφούς Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἱερομονάχους, διακόνους καί μοναχούς τούς διακρινομένους διά τό ἠθικόν καί θυσιαστικόν καί φιλάδελφον τῆς Ἐκκλησίας φρόνημα. «Πάντες ἐν ὁμονοίᾳ ἀλλήλους ἀγαπήσωμεν· καί μηδείς κατά σάρκα βλεπέτω τόν πλησίον, ἀλλ’ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Μηδέν ἔστω ἐν ὑμῖν, ὅ δυνήσεται ὑμᾶς μερίσαι· ἀλλ’ ἑνώθητε τῷ ἐπισκόπῳ, ὑποτασσόμενοι τῷ Θεῷ δι’ αὐτοῦ ἐν Χριστῷ» παραγγέλλει ὁ ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος Ἀντιχείας.

Εἰς τήν τῆς πίστεως ἑνότητα καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καλεῖ πάντας ἡμᾶς, ἰδιαιτέρως τάς ἀδελφάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἡ θρονική αὕτη ἐπέτειος τῆς Μετριότητος Ἡμῶν. «Ἡ δέ ἑνότης γίνεται δι’ ἀγάπης καί ἀληθείας καί προαιρέσεως ἀγαθῆς», ἐπισημαίνει ὁ πολύς Ὠριγένης. Τοιαύτην «ἀγαθήν προαίρεσιν» ἐπέδειξε λίαν προσφάτως ἡ ἀδελφή καί ὅμορος τῶν Ἀντιοχέων ἁγία Ἐκκλησία, ἀποκαθιστῶσα τήν Εὐχαριστιακήν μεθ’ ἡμῶν Κοινωνίαν. Ἔστω ἡ ἀγαπητική ἐν Χριστῷ πρᾶξις αὕτη πρός μίμησιν καί τῶν ἐν διχοστασίᾳ καί μερισμῷ τελούντων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Διό καί ἡμεῖς εἰς διακονίαν τοῖς ἁγίοις, τοὐτέστιν τοῖς Χριστιανοῖς ὡς καί τοῖς ἱεροῖς τόποις τῆς Γεννήσεως, τῆς Σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τάξαντες ἑαυτούς «ἐν παντί θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι» (Β΄ Κορ. 4,8) ἀδιαλείπτως εὐχαριστοῦμεν καί προσευχόμεθα τῷ Θεῷ, ἵνα εἰρηνοποιήσῃ τήν ἐκ τοῦ πυρός τῆς ἔχθρας δοκιμαζομένην περιοχήν ἡμῶν, τηρήσῃ δέ, ἐν ταῖς καρδίαις τῶν Προκαθημένων τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (πρβλ. Ἐφ. 4,3).

Δεηθῶμεν τοῦ Κυρίου, ἵνα κατευθύνῃ τάς καρδίας ἡμῶν «εἱς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καί εἱς τήν ὑπομονήν τοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Θεσ. 3,5), διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως. Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ἐνισχύῃ καί διαφυλάττῃ πάντας ἡμᾶς ἐν παντί καί πάντοτε, ἐξόχως δέ κατά τάς δυσκόλους ταύτας ἡμέρας.

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα, ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τιμήσαντας διά τῆς παρουσίας αὐτῶν τήν ἐνθρονιστήριον ταύτην ἑορτήν ἡμῶν, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν φωτιστικήν ἐνέργειαν τοῦ Παναγίου Τάφου, καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν σεβαστῶν Ἀδελφῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριον Ἀγγελοσόπουλον, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Βασιανόν, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Θεόφιλον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Χαράλαμπον Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τούς ἐκπροσώπους τοῦ Ρωσοφώνου ἡμῶν ποιμνίου π. Νικόλαον Κουλίνσκυ, π. Ἀλέξανδρον Κουλίνσκυ, π. Ἀλέξανδρον τῆς Κοινότητος Μπέρ – Σέβα, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Μπέρ Σέβα Ρωσοφώνου Κοινότητος, τόν Πρεσβύτερον π. Σταῦρον Ἀράνκη ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Μπιρζέτ, τόν Πρέσβυν τῆς Ρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Βικτόρωφ, τόν Πρέσβυν τῆς Γεωργίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Λάσα, τόν κ. Ὄδε Καουάς, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν Ἀραβοφώνων Σχολῶν τοῦ Πατριαρχείου καί τήν κ. Παναγιώταν Καφετζῆ ὁμιλήσασαν ἐξ ὀνόματος τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς Ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου».

Κατά τήν μεσημβρίαν παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 8^ην /21^ην Νοεμβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί πάντων τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων Ἀσωμάτων.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ποιεῖ σύναξιν, ἵνα εὐχαριστήσῃ τόν Ἀρχάγγελον Μιχαήλ, διότι, ὅτε ἐπαναστάτησεν ἐναντίον τοῦ Ὑψίστου ὁ  πεσών Ἑωσφόρος, ἐκάλεσεν εἰς Σύναξιν πάντας τούς ἀγγέλους καί ἀνεφώνησε τό «Πρόσχωμεν», ἄς προσέξωμεν δηλαδή καί ἄς μεταστραφῶμεν εἰς προσευχήν καί ὁμόνοιαν καί ἕνωσιν μετά τοῦ Ὑψίστου, ἵνα καί ἡμεῖς μή τι πάθωμεν ὡς ὁ ἐκπεσών ἄγγελος τοῦ φωτός καί γενόμενος σκότος.

Τήν μνήμην τοῦ γεγονότος τούτου ἑώρτασε τό Πατριαρχεῖον εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ , παραθαλασσίαν τῆς πόλεως τῆς Ἰόππης, τόν ναόν τῆς ὁποίας καέντα εἰς τήν δεκαετίαν τοῦ 1950 ἐπανέκτισε καί ἀνεκαίνισεν λαμπρῶς ὁ νῦν ἡγούμενος Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός.

Εἰς τόν ναόν τοῦτον ἐτελέσθη θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ὁ  Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ  Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ καί Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί  τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἱωακείμ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Τυπικάρης τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Θεοδώρων Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀλέξιος, καί τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Νήφωνος, π. Μαρκέλλου, π. Ἀρτεμίου, π. Ἱερωνύμου καί π. Χριστοδούλου, τοῦ νέου Προϊσταμένου τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA) Ἀρχιμανδρίτου π. Βασσιανοῦ,  Ἱερέων τῶν ὁμόρων περιοχῶν, καί τῶν περιοχῶν τῆς Γαλιλαίας, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψαλλόντων τῶν μελῶν τῆς χορῳδίας Κοινότητος τῆς Ἰόππης  καί προσευχομένων ἐκ τοῦ ποιμνίου τῆς Ἰόππης Ἀραβοφώνων, Ρωσοφώνων καί Ρουμανοφώνων πιστῶν, παρουσίᾳ τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς Τέλ Ἀβίβ κ. Κυριακοῦ Λουκάκη καί μελῶν τῆς Πρεσβείας.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ἀρχιστράτηγοι Θεοῦ, λειτουργοί θείας δόξης, τῶν ἀνθρώπων ὁδηγοί, καί ἀρχηγοί Ἀσωμάτων, τό συμφέρον ἡμῖν αἰτήσασθε, καί τό μέγα ἔλεος, ὡς τῶν Ἀσωμάτων Ἀρχιστράτηγοι», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί  προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἐπωνύμῳ Ἱερῷ τούτῳ Ναῷ τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί  Γαβριήλ ἐν τῇ ἱστορικῇ καί  Ἁγιογραφικῇ  ὑμῶν πόλει Ἰόππῃ, ἵνα ἑορτάσωμεν μετά τῶν λοιπῶν Ἁγίων ἀσωμάτων καί οὐρανίων Ταγμάτων τήν Σύναξιν αὐτῶν.

Οἱ Ἄγγελοι πάντες κατά τόν ἀπόστολον Παῦλον «εἰσί λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν» (Ἑβρ. 1,14). Ἀναλυτικώτερον:  Ὅλοι οἱ ἄγγελοι εἶναι πνεύματα ὑπηρετικά, τά ὁποῖα δέν ἐνεργοῦν ἀπό ἰδικήν των πρωτοβουλίαν, ἀλλ’ ἀποστέλλονται ἀπό τόν Θεόν εἰς ὑπηρεσίαν δι’ ἐκείνους πού μέλλουν νά κληρονομήσουν τήν αἰώνιον ζωήν.

Ὑπό δέ τοῦ ψαλμῳδοῦ καλοῦνται ὅλοι οἱ Ἄγγελοι νά ὑμνήσουν τόν Θεόν: «εὐλογεῖτε τόν Κύριον, πάντες οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, δυνατοί ἰσχύϊ ποιοῦντες τόν λόγον αὐτοῦ τοῦ ἀκοῦσαι τῆς φωνῆς τῶν λόγων αὐτοῦ», (Ψαλμ. 102,20).  Μέ ἄλλα λόγια, ὅλοι οἱ Ἄγγελοι καλοῦνται νά ὑμνήσουν τόν Δημιουργόν τῶν πάντων, διότι, οὗτοι εἶναι δυνατοί κατά τήν δύναμιν,  «δυνατοί ἰσχύϊ», ὑπακούοντες εἰς τήν θείαν φωνήν «ποιοῦντες τόν λόγον αὐτοῦ» καί πρόθυμοι νά ἐκτελοῦν  τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, «τοῦ ἀκοῦσαι τῆς φωνῆς τῶν λόγων αὐτοῦ».

Κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν: «Πάντες οἱ Ἄγγελοι ἐκτίσθησαν τοίνυν διά τοῦ Λόγου, καί  ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τοῦ ἁγιασμοῦ ἐτελειώθησαν, κατ’ ἀναλογίαν τῆς ἀξίας καί  τῆς τάξεως τοῦ φωτισμοῦ καί  τῆς χάριτος μετέχοντες». [Μέ τόν θεῖον λόγον ἐκτίσθησαν ὅλοι οἱ ἄγγελοι καί ἐτελειώθησαν ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα μέ τόν ἁγιασμόν, μετέχοντας εἰς τόν φωτισμόν καί  τήν χάριν, ἀνάλογα με τήν ἀξίαν καί  τήν τάξιν].

Ὅσον δ’ ἀφορᾷ εἰς τήν φύσιν τῶν Ἀγγέλων, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει: «Ἄγγελος τοίνυν ἐστίν οὐσία νοερά, ἀεικίνητος, αὐτεξούσιος, ἀσώματος, Θεῷ λειτουργοῦσα κατά χάριν ἐν τῇ φύσει τό ἀθάνατον εἰληφυῖα, ἧς οὐσίας τό εἶδος καί  τόν ὅρον μόνος ὁ κτίστης ἐπίσταται. Ἀσώματος δέ λέγεται καί  ἄϋλος, ὅσον πρός ἡμᾶς· πᾶν γάρ συγκρινόμενον πρός Θεόν τόν μόνον ἀσύγκριτον παχύ τε καί ὑλικόν εὑρίσκεται, μόνον γάρ ὄντως ἄϋλον τό θεῖόν ἐστι καί ἀσώματον». [Ἄγγελος λοιπόν εἶναι οὐσία νοερά, ἀεικίνητος, αὐτεξούσιος, ἀσώματος, ἡ ὁποία (οὐσία) λειτουργεῖ τόν Θεόν, ἀπό τόν Ὁποῖον ἔχει λάβει τήν ἀθανασίαν εἰς τήν φύσιν αὐτῆς κατά χάριν, καί τῆς ὁποίας (οὐσίας) μόνος ὁ Κτίστης ( ὁ Δημιουργός) γνωρίζει τό εἶδος καί  τόν ὅρον].

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ σημερινή ἑορτή συνδέεται ἄρρηκτα μέ τόν διαπρεπέστατον Ταξίαρχον τῶν Ἀσωμάτων Δυνάμεων, τόν Ἀρχάγγελον Μιχαήλ καί τό γεγονός τῆς πτώσεως τοῦ Ἑωσφόρου, δηλαδή τοῦ Σατανᾶ. Οὗτος ὁ Ἑωσφόρος, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «αὐτεξουσίῳ προαιρέσει ἐτράπη ἐκ τοῦ κατά φύσιν εἰς τό παρά φύσιν καί  ἐπῄρθη κατά τοῦ πεποιηκότος αὐτόν Θεοῦ ἀντάραι αὐτῷ βουληθείς καί  πρῶτος ἀποστάς τοῦ ἀγαθοῦ ἐν τῷ κακῷ ἐγένετο. Οὐδέν γάρ ἕτερόν ἐστι τό κακόν εἰμή τοῦ ἀγαθοῦ στέρησις, ὥσπερ καί τό σκότος φωτός ἐστι στέρησις. Τό γάρ ἀγαθόν φῶς ἐστι νοητόν, ὁμοίως καί τό κακόν σκότος ἐστί νοητόν…. Τῆς αὐτῆς τοιγαροῦν φύσεως τοῖς ἀγγέλοις ὑπάρχοντες  (οἱ δαίμονες) κακοί γεγόνασι τήν προαίρεσιν ἑκουσίως ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ πρός τό κακόν ἐκκλίναντες». [Μέ αὐτεξούσια προαίρεσιν ἀλλοιώθηκε ἀπό τήν κατά φύσιν κατάστασιν εἰς τήν παρά φύσιν καί ὕψωσε τόν ἑαυτόν του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, πού τόν δημιούργησε, θέλοντας νά ἐπαναστατήσει κατ’ Αὐτοῦ καί πρῶτος, ἀφ’ οὗ ἀπομακρύνθηκε ἀπό τό ἀγαθόν, βρέθηκε εἰς τό κακόν· διότι τίποτε ἄλλο δέν εἶναι τό κακόν παρά στέρησις τοῦ ἀγαθοῦ, ὅπως καί  τό σκότος εἶναι στέρησις τοῦ φωτός. Τό ἀγαθόν εἶναι φῶς νοητόν, ὅπως καί τό κακόν εἶναι σκότος νοητόν… Ἐπειδή λοιπόν οἱ δαίμονες ἔχουν τήν ἴδιαν φύσιν μέ τούς ἀγγέλους, ἔχουν γίνει κακοί , στρέφοντας τήν προαίρεσιν ἑκουσίως ἀπό τό ἀγαθόν εἰς τό κακόν].

Αὐτήν τήν ἀποστασίαν, τοὐτέστιν τήν πτῶσιν τοῦ Ἑωσφόρου ὡς καί  πλῆθος ἄλλων ἀγγέλων ἐκ τοῦ ἀρχαγγελικοῦ ἀξιώματος ἰδών ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ – ὡς λέγει ὁ Χριστός «ἐθεώρουν τόν σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα», (Λουκ. 10,18) -συνήγαγε τούς χορούς τῶν ἀγγέλων καί  εἰπών, «Πρόσχωμεν!  Στῶμεν καλῶς», ὕμνησε τόν Θεόν, ἀναφωνῶν μεθ’ ὅλων τῶν ἐπουρανίων δυνάμεων τό «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανός καί  ἡ γῆ τῆς δόξης Σου». Τήν πρᾶξιν ταύτην τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ διατυπώνει ἐναργέστατα καί ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Ὡς πρόμαχον καί πρύτανιν, τοῦ βροτείου σε γένους, καί προνομέα ἄριστον, Ἀρχιστράτηγε θεῖε, ἀνέδειξεν ὁ Ποιητής, καί Θεός καί δόξῃ σε, τετίμηκεν ἀπορρήτως, τοῦ προσφωνεῖν ἀνενδότως, τόν τρισάγιον καί θεῖον, ἐπινίκιον ὕμνον».

Κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, «Αὐτός οὗτος ὁ Θεός ἐστί ποιητής καί  Δημιουργός ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι παραγαγών αὐτούς, κατ΄ οἰκείαν εἰκόνα κτίσας αὐτούς φύσιν ἀσώματον οἷόν τι πνεῦμα καί πῦρ ἄϋλον, ὡς φησιν ὁ θεῖος Δαυΐδ· «Ὁ ποιῶν τούς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καί  τούς λειτουργούς Αὐτοῦ πυρός φλόγα», (Ψαλμ. 103,4). Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς ὡς πνεύματα λειτουργικά καί «πυρός φλόγα» διακρίνονται οἱ ἐπουράνιοι Ἄγγελοι τῶν ἐπιγείων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. «Φῶτα δεύτερα νοερά, ἐκ τοῦ πρώτου καί  ἀνάρχου φωτός τόν φωτισμόν ἔχοντα», λέγει ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Κατά δέ τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον, οἱ Ἄγγελοι εἶναι τοῦ  πρώτου καί  ἀνάρχου φωτός καί  φωτισμόν ἔχοντα», λέγει ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Κατά δέ τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον, οἱ Ἄγγελοι εἶναι τοῦ πρώτου φωτός ἀπορροή τις ἤ μετουσία, δηλαδή εἶναι φωτεινοί, διότι φωτίζονται ἀπό τό ἀκρότατον καί  ἀπρόσιτον καί  ἄρρητον καί  ἀκατάληπτον φῶς  τῆς Θεότητος. Διά τοῦτο καί ἐμφανίζονται εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν ὡς βοηθοί εἰς τό σωτηριῶδες ἔργον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

 «Τοσούτῳ κρείττων γενόμενος τῶν ἀγγέλων, ὅσῳ διαφορώτερον παρ’ αὐτούς κεκληρονόμηκεν ὄνομα» (Ἑβρ. 1,4), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.  Οἱ ἄγγελοι μεριμνοῦν διά τήν  προστασίαν τῶν ἀνθρώπων. «῾Ορᾶτε μή καταφρονήσητε ἑνός τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διά παντός βλέπουσι τό πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 18,10), παραγγέλλει Κύριος. Οἱ ἄγγελοι προσάγουν τάς προσευχάς τῶν ἁγίων εἰς τόν Θεόν (Πρβλ. Ἀπ. 5,8/ Ἀπ. 8,3).  Οἱ ἄγγελοι μεταφέρουν τάς ψυχάς τῶν δικαίων εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ: «ἐγένετο δέ ἀποθανεῖν τόν πτωχόν καί ἀπενεχθῆναι αὐτόν ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τόν κόλπον ᾿Αβραάμ·» (Λουκ. 16, 22).  Οἱ ἄγγελοι μέ ἐπί κεφαλῆς τόν ἀρχηγόν αὐτῶν Μηχαήλ ἀγωνίζονται διά τήν ὑπεράσπισιν τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τοῦ πολεμίου αὐτῆς διαβόλου «Καί ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· ὁ Μιχαήλ καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ τοῦ πολεμῆσαι μετά τοῦ δράκοντος· καί ὁ δράκων ἐπολέμησε καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ» (Ἀπ. 12,7), ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. «Ὁ δέ Μιχαήλ ὁ Ἀρχάγγελος, ὅτε τῷ διαβόλῳ διακρινόμενος διελέγετο περί τοῦ Μωσέως σώματος, οὐκ ἐτόλμησε κρίσιν ἐπενεγκεῖν βλασφημίας, ἀλλ’ εἶπεν· ἐπιτιμήσαι σοι Κύριος» (Ἰούδ. 1,9), ἐπισημαίνει ἐν τῇ ἐπιστολῇ αὐτοῦ ὁ ἀπόστολος Ἰούδας.

Οἱ ἄγγελοι εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι συνδέουν τόν οὐράνιον μέ τόν ἐπίγειον κόσμον, τήν θριαμβέυουσαν δηλονότι Ἐκκλησίαν μετά τῆς στρατευομένης μέσῳ τῆς ἀκαταπαύστου δοξολογικῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ «Καί ἀνάπαυσιν οὐκ ἔχουσιν  (οἱ ἄγγελοι), λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος,  ἡμέρας καί νυκτός λέγοντες: Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ ὁ ἦν καί  ὁ ὤν καί  ὁ ἐρχόμενος», (Ἀποκάλ. 4,8).

Και ἐξαίφνης λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς: «ἐγένετο συν τῷ ἀγγέλῳ [τῷ εὐαγγελισαμένῳ τήν γέννησιν τοῦ Χριστοῦ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων «δόξα ἐν ὑψίστοις θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», (Λουκ.  2,13-14)

Ἰδού λοιπόν διά τί ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἀποδίδει τήν πρέπουσαν τιμήν εἰς τούς ἀγγέλους γενικώτερον καί τούς Ἀρχαγγέλους Μιχαήλ καί Γαβριήλ εἰδικώτερον. Οἱ ἅγιοι καί οἱ δίκαιοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, οἱ σάρκα φοροῦντες και τόν κόσμον οἰκοῦντες, ἀνεδείχθησαν μιμηταί τῶν ἁγίων ἀγγέλων, γενόμενοι διά τῆς προσευχῆς καί τῆς ἀσκήσεως αὐτῶν οὐράνιοι ἄνθρωποι καί ἐπίγειοι ἄγγελοι κατά τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου, τό ἀπευθυνόμενον καί εἰς ἡμᾶς λέγοντος «ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ… καί καθώς ἐφορέσαμεν τήν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσωμεν καί τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου», (Α΄ Κορ. 15, 47-49). Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν:

Ἐξουσιῶν Δυνάμεων, Ἀρχαγγέλων Ἀγγέλων, Κυριοτήτων Θρόνων τε, καί Ἀρχῶν πρωτοστάτης, ὑπό Θεοῦ κατεστάθης, Ἀρχιστράτηγε θεῖε, Μιχαήλ ὑπερένδοξε· τῷ ἀστέκτῳ οὖν θρόνῳ, παρεστηκώς, σκέπε, φρούρει, φύλαττε, σῷζε πάντας, τούς πίστει σε γεραίροντας, τόν τοῦ κόσμου προστάτην». Ἡμῖν δέ τοῖς ἑορτάζουσι, εὐαγγέλισον ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου, τήν εἰρήνην ἐν τῇ δοκιμαζομένῃ Ἁγίᾳ Γῇ καί  παντί τῷ κόσμῳ.  Ἀμήν. Ἔτη πολλά, εἰρηνικά καί  εὐλογημένα Χριστούγεννα».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησεν μεσημβρινή τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Δαμασκηνοῦ.

Ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων ἑωρτάσθη ὡσαύτως καί εἰς τήν ἐν Ἱερουσαλήμ  Ἱεράν αὐτῶν Μονήν δι’ Ἑσπερινοῦ καί θείας Λειτουργίας, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ Δραγουμάνου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλόντων τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τοῦ κ. Ἀγγέλου Γιαννοπούλου μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί προσευχομένου πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν, μοναζουσῶν καί Ἱεροσολυμιτῶν πιστῶν, τούς ὁποίους μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἐδεξιώθη ὁ ἡγούμενος καί ἀνακαινιστής τοῦ Ναοῦ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης κ. Δημήτριος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Πέμπτην, 3^ην /16^ην Νοεμβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς Λύδδαν ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἀναμιμνήσκεται ὅτι τό λείψανον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου μετά τό μαρτύριόν του εἰς Ρώμην, ἡ μνήμη τοῦ ὁποίου ἑορτάζεται τήν 23^ην Ἀπριλίου, συμφώνως πρός ὁδηγίαν τοῦ ἰδίου, μετεκομίσθη ὑπό τοῦ ὑπηρέτου του καί ἐνεταφιάσθη εἰς Λύδδαν, πόλιν καταγωγῆς τῆς μητρός του .

Ἐπί τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὅτε ἔλαμψεν ἡ εὐσέβεια ἐπί Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀνήγειρε μεγαλοπρεπῆ Βασιλικήν ἡ Ἁγία Ἑλένη, ὅτε ἦλθεν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους καί ἐτελέσθησαν τά ἐγκαίνια αὐτῆς. Ἡ μνήμη τοῦ γεγονότος τῶν Ἐγκαινίων τούτων ἑορτάζεται ὡσαύτως τήν 3^ην μηνός Νοεμβρίου μετά τοῦ γεγονότος τῆς ἐπανακομιδῆς τοῦ λειψάνου.

Εἰς τήν Βασιλικήν αὐτήν ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ σεπτοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ΄ ἑσπέρας, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ  Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου, τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιμανδριτῶν, ὧν πρῶτος ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, Ἱερωνύμου, Νήφωνος καί Χριστοδούλου, τοῦ π. Χάδερ Μπαράμκη, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τῶν Ἱεροδιακόνων π. Εὐλογίου καί π. Δοσιθέου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος καί μετέχοντος εὐσεβοῦς λαοῦ προσελθόντος παρά τήν ἐμπόλεμον κατάστασιν, τῇ παρουσίᾳ τῶν Πρέσβεων τῆς Σερβίας καί τῆς Ἀλβανίας εἰς Ἰσραήλ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, ὡς ἕπεται:

«Ὄρει μαρτυρίου προσεπέβης, καί στέφος ἐδέξω Ἀθλοφόρε, ἐκ χειρός τοῦ Κυρίου· τοῦτο γάρ ἐστι τό γέρας τῶν Μαρτύρων· ὅθεν σε πάντες, ἐπαξίως μεγαλύνομεν».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Σήμερον συγκαλεῖται ἡμᾶς ἡ τοῦ Ἀθλοφόρου Γεωργίου παγκόσμιος πανήγυρις.

Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ἀναδείξασα τόν πιστόν δοῦλον καί μάρτυρα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ Γεώργιον τόν γενναῖον, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἁγιογραφικῇ πόλει Λύδδῃ, ἵνα ἑορτάσωμεν τά ἐγκαίνια τοῦ ἐπωνύμου ναοῦ αὐτοῦ, ἤτοι τήν κατάθεσιν τοῦ τιμίου αὐτοῦ σκηνώματος.

Ὁ θαυμαστός Γεώργιος, γόνος πλουσίας καί εὐγενοῦς οἰκογενείας, καταγόμενος ἐκ Καππαδοκίας, ὑπηρέτει ὡς ἀξιωματικός εἰς τάς τάξεις τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305). «Τοῦ οὖν ρηθέντος αὐτοκράτορος κηρύξαντος ἀπηνῆ διωγμόν κατά τῶν Χριστιανῶν, ὁ Γεώργιος Χριστιανόν ἑαυτόν ἀνεκήρυξε, τήν τῶν εἰδώλων ματαιότητα καί ἀσθένειαν διελέγχων καί μυκτηρίζων τούς πιστεύοντας εἰς αὐτά. Τό δέ μαρτύριον αὐτοῦ ὁ ἀθλοφόρος Γεώργιος ὑπέστη ἐν Ρώμῃ ἤ ἐν Διοσπόλει τῆς Παλαιστίνης, τῇ μετονομασθείσῃ Γεωργιουπόλει, τῇ σημερινῇ δηλονότι πόλει Λύδδῃ, ἔνθα τό κενοτάφιον καί ὁ ἐπ’ αὐτοῦ ἱστορικός καί μεγαλοπρεπής ναός», κατά τόν βιογράφον αὐτοῦ Πασικράτην.

Ὁ μέγας Γεώργιος, ὁ συνδέσας τήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως αὐτοῦ εἰς Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν μετά τῆς ἁγίας Γῆς ἀνεδείχθη τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας, τοὐτέστιν τῆς θείας Οἰκονομίας, γεωργός δίκαιος, ὡς ἀναφωνεῖ καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Ἀξίως τοῦ ὀνόματος ἐπολιτεύσω στρατιῶτα Γεώργιε· τόν σταυρόν γάρ τοῦ Χριστοῦ ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τήν ἐκ διαβολικῆς πλάνης, χερσωθεῖσαν γῆν ἐκαλλιέργησας, καί τήν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς ὀρθοδόξου πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας· ὅθεν βλυστάνεις ἰάματα, τοῖς ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ πιστοῖς καί Τριάδος γεωργός, δίκαιος ἀνεδείχθης…».

Ἐπειδη ἀκριβῶς τήν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐξερρίζωσε καί τό κλῆμα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κατεφύτευσεν ὁ ἀοίδιμος μάρτυς Γεώργιος, ἐγένετο γνωστός εἰς ὅλην τήν Οἰκουμένην λάμπων ὥσπερ ἥλιος καί ὡς ἀστήρ πολύφωτος. Ἀπόδειξις τούτου ὅτι ὁ μεγαλομάρτυς Γεώργιος θεωρεῖται ἐπισήμως προστάτης πολλῶν λαῶν καί ἐθνῶν μέχρι τῶν ἡμερῶν ἡμῶν.

Ὁ παμμακάριστος Γεώργιος διακρίνεται μεταξύ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας, διότι οὗτος, ὡς ἄλλος ἀπόστολος, ἐγένετο κῆρυξ τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ οὐχί μόνον διά λόγου ἀλλά καί διά τοῦ αἵματος αὐτοῦ.

Ἐμπνεόμενος ἀπό τήν προτροπήν τοῦ Κυρίου «μή φοβηθῆτε ἀπό τῶν ἀποκτενόντων τό σῶμα τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. 10,28) καί «ὅταν προσφέρωσιν ὑμᾶς…. ἐπί τάς ἀρχάς καί τάς ἐξουσίας μή μεριμνᾶτε πῶς ἤ τί ἀπολογήσησθε ἤ τί εἴπητε· τό γάρ Ἅγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἅ δεῖ εἰπεῖν», (Λουκ. 12, 11-12), ὁ ἔνθεος Γεώργιος ὑπέρ Χριστοῦ ἐπυροῦτο, ἐφλέγετο. Διό καί ὁ ὑμνῳδός λέγει: «ἐνίκα γάρ ὁ πόθος τήν φύσιν [τήν ἀνθρωπίνην] διά θανάτου πείθων τόν ἐραστήν [Γεώργιον] διαβῆναι πρός τόν ποθούμενον Χριστόν τόν Θεόν καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Γεώργιος, ἔχων θεῖον ζῆλον ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, αὐτός ἑαυτόν προσήγαγε θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ (Πρβλ. Ρωμ. 12,1), εἰσακούων τῆς φωνῆς τοῦ θείου Παύλου, «ἐμοί γάρ τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος», (Φιλιπ. 1,21). Ἰδού ὁ λόγος, διά τόν ὁποῖον ὁ Γεώργιος ἐγένετο μιμητής καί κοινωνός τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ  μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»,  (Ἰωάν. 15,5), λέγει Κύριος.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι οἱ μάρτυρες τῆς ἀγάπης τοῦ Δικαίου, τοὐτέστιν τοῦ Χριστοῦ, οἱ  ὁποῖοι ἐμπαιγμῶν καί μαστίγων πεῖραν ἔλαβον ἔτι δέ δεσμῶν καί φυλακῆς· καί ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν καί ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, (Πρβλ. Ἑβρ. 11, 36-37)· εἰς ἕνα καί μοναδικόν σκοπόν ἀπέβλεπον, εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τήν δόξαν καί τήν δικαιοσύνην Αὐτοῦ. Φωτισθέντες οὗτοι ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐθεώρουν τόν Χριστόν, κατά τήν ὑπόσχεσιν Αὐτοῦ εἰπόντος: «οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς· ἔρχομαι πρός ὑμᾶς… ὁ κόσμος με οὐκέτι θεωρεῖ, ὑμεῖς δέ θεωρεῖτέ με, ὅτι ἐγώ ζῶ καί ὑμεῖς ζήσεσθε», (Ἰωάν. 14, 18-19).

Οἱ Κυριακοί οὗτοι λόγοι, «ὑμεῖς δέ θεωρεῖτέ με ὅτι ἐγώ ζῶ καί ἡμεῖς ζήσεσθε» (Ἰωάν. 14,19), ἀπευθύνονται καί εἰς ἡμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόσον διά τῶν ἁγίων μαρτύρων Αὐτοῦ καί δή τοῦ μεγαλομάρτυρος Αὐτοῦ Γεωργίου, ὅσον καί διά τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τό σῶμα τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος ἡμῶν Χριστοῦ.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι κατά τάς λατρευτικάς ἡμῶν συνάξεις καί ἰδιαιτέρως κατά τήν σύναξιν τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἔχομεν μεθ’ ἡμῶν καί ἐν μέσῳ ἡμῶν παρόντα καί ζῶντα τόν Χριστόν, τόν «Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης» καί τόν Θεόν τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης. Προσέτι δέ ἔχομεν τήν ζῶσαν μαρτυρίαν τῆς καταθέσεως τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου εἰς τό ἐνταῦθα  εὑρισκόμενον σεπτόν αὐτοῦ κενοτάφιον. «Ὁ Θεός ἐπείρασεν αὐτόν [τόν Γεώργιον] καί εὗρεν αὐτόν ἀξίον ἑαυτοῦ·  ὡς χρυσόν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτόν καί ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτόν», (Σοφ. Σολ. 3, 5-6).

Σήμερον ὡς φῶς ἱλαρόν ἁγίας δόξης καταυγάζει τό ἑόρτιον τοῦτο γεγονός τῆς μνήμης τῶν ἐγκαινίων τοῦ ἱεροῦ τούτου Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, τῆς καταθέσεως δηλονότι τῶν ἱερῶν αὐτοῦ λειψάνων ἐν μέσῳ συγχύσεως καί πολεμικῶν συρράξεων, ὑπό τῶν ὁποίων δοκιμάζεται ἡ  Ἁγία Γῆ.

Δεηθῶμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τοῦ Πατρός τῶν Φώτων, ἵνα ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας σύν ταῖς ἱκεσίαις τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, τό φῶς τῆς ἀπείρου φιλανθρωπίας Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ καταυγάσῃ τάς διανοίας τῶν κρατούντων καί κατευθύνῃ τά διαβήματα αὐτῶν εἰς τήν ὁδόν τῆς εἰρήνης καί τῆς συνδιαλλαγῆς. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἐπηκολούθησε δεξίωσις καί γεῦμα.

Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη ἐπίσης ἐν τῇ Παλαιᾷ Πόλει τῶν Ἱεροσολύμων εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ἑβραϊκῆς διά θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῇ ἐπιμελείᾳ καί τῇ προετοιμασίᾳ τῆς μοναχῆς Κυριακῆς, ἀντικαθιστώσης τήν ἀνακαινίσασαν τόν Ἱερόν Ναόν καθηγουμένην μοναχήν Μαριάνναν, ἀποκλεισθεῖσαν εἰς Κύπρον, λόγῳ τῆς συνεχιζομένης ἐμπολέμου καταστάσεως. Ἑωρτάσθη ὡσαύτως καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Νοσοκομείου δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Δραγουμάνου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου, ψάλλοντος εἰς τόν Ἑσπερινόν τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου  Λύδδης κ. Δημητρίου, καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, τῇ ἐπιμελείᾳ καί φροντίδι τῆς συντηρησάσης τάς εἰκόνας τῆς Μονῆς καθηγουμένης μοναχῆς Πανσέμνης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 26^ην Ὀκτωβρίου/ 8^ην Νοεμβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀνανεώνει εἰς τήν μνήμην αὐτῆς ὅτι ὁ ἅγιος Δημήτριος κατήγετο ἀπό τήν Θεσσαλονίκην, τῆς ὁποίας εἶναι καί πολιοῦχος καί ἔζῃ εἰς αὐτήν κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ, ὤν υἱός εὐσεβῶν γονέων καί ἔνθερμος διδάσκαλος τῆς πίστεως.

Ἡ ἀκοή τῶν κηρυγμάτων του ἠνώχλησε τόν Μαξιμιανόν, ὁ ὁποῖος ἐλθών εἰς τήν Θεσσαλονίκην διέταξε τήν φυλάκισιν αὐτοῦ. Τελουμένων ἀγώνων εἰς Θεσσαλονίκην Λυαῖός τις θρασύς ἐκόμπαζε ἐπ’ ἀνδρείᾳ καί προεκάλει δι’ ἀγῶνα. Χριστιανός τις ὀνόματι Νέστωρ προσῆλθεν εἰς τήν φυλακήν, ἔλαβε τήν εὐλογίαν τοῦ ἁγίου Δημητρίου, διά νά  συμπλακῇ μετά τοῦ Λυαίου. Ὁ ἅγιος Δημήτριος τοῦ ἀπήντησε «καί τόν Λυαῖον νικήσῃς και ὑπέρ Χριστοῦ μαρτυρήσῃς». Ὅπως  προεφήτευσεν ὁ ἅγιος, ὁ Νέστωρ ἠγωνίσθη εἰς τό στάδιον καί κατέφερε πλῆγμα κατά τοῦ Λυαίου καί ἐθανάτωσεν αὑτόν. Μαθών τήν αἰτίαν ὁ Μαξιμιανός ἀπέστειλεν εἰς τήν φυλακήν καί ἐθανάτωσε λόγχαις τόν Ἅγιον Δημήτριον καί τόν Νέστορα ἀπεκεφάλισε τῷ ἰδῳ αὐτοῦ ξίφει.

Πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας  καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν εἰς τό ἐν τῷ Κεντρικῷ Μοναστηρίῳ παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λύδδης κ. Δημητρίου, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ Τυπικάρη Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Μακαρίου, π. Ἀμφιλοχίου, π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἀραβοφώνου π. Νεκταρίου καί  τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, ψάλλοντος ἑλληνιστί τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας και Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεροδιακόνου π. Συμεών μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί συμμετεχόντων πιστῶν καί διδασκάλων τῆς παρακειμένης Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, προσευχομένων εἰς τόν Ἅγιον διά τήν παῦσιν τοῦ δεινοῦ πολέμου καί τήν ἀνακούφισιν τῶν ἀθῴων θυμάτων αὐτοῦ.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας  προσῆλθε διά προσκύνησιν ἡ Α.Θ.Μ.  ὁ Πατήρ ἡμῶν και Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν.

Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας παρετέθη τό ἑόρτιον κέρασμα εἰς τό προαύλιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὑπό τῶν διακονητῶν τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου καί νεωκόρων τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου π. Βύρωνος καί π. Σεραφείμ.

Ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἑωρτάσθη καί εἰς τόν Ἱερόν αὐτοῦ Ναόν τῆς κώμης τῶν Ραφιδίων Σαμαρείας μέ μετάθεσιν τήν Κυριακήν 23ην Ὀκτωβρίου / 5ην Νοεμβρίου 2023 ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Λεοντίου καί τῶν ένοριτῶν αὐτοῦ λόγῳ τῆς ἐμπολέμου καταστάσεως.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας