Τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, 15^ης/28^ης  Ἀπριλίου 2024, ἐτελέσθη ἡ κατανυκτική Ἀκολουθία τοῦ Α’ Νυμφίου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἐν χοροστασίᾳ, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί τῆς Προξένου κ. Ἄννης Μάντικα, ἐν συμμετοχῇ μοναχῶν, μοναζουσῶν καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν πρός τούς ὁποίους ἐκήρυξεν ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Τόν νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ, λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς, Φωτοδότα, καί σῶσόν με».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

 Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πάντας ἡμᾶς συνήγαγε ἐν αὑτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τοῦ σταυρικοῦ πάθους, ἀλλά καί τῆς τριημέρου ταφῆς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος κατεδέχθη τόν Σταυρόν, ἐτασμούς καί μάστιγας, κρινόμενος ὑπό τοῦ Πιλάτου

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ραθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διά τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς», παραγγέλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶναι ὁ Ἐρχόμενος Νυμφίος ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, οἱ δέ μαθηταί Αὐτοῦ, τοὐτέστιν οἱ πιστεύοντες καί ἀκολουθοῦντες Αὐτόν, εἶναι οἱ υἱοί τοῦ νυμφῶνος, δηλαδή οἱ προσκληθέντες εἰς τούς γάμους. «Μή δύνανται οἱ υἱοί τοῦ νυμφῶνος πενθεῖν, ἐφ’ ὅσον χρόνον μετ’ αὐτῶν ἐστιν ὁ νυμφίος», λέγει Κύριος (Ματθ. 9,15).

Ὁ Χριστός, ὡς Νέος Ἀδάμ ἐπί τοῦ Σταυροῦ λυτρώνει τήν νέαν Εὔαν διά τοῦ τιμίου Αὐτοῦ αἵματος, ἀλλά καί τοῦ ὕδατος, τά ὁποῖα ἐξέβλυσαν ἐκ τῆς κεντηθείσης πλευρᾶς Αὐτοῦ (Ἰωάν. 19,34). Τό αἷμα καί τό ὕδωρ συμβολίζουν τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τήν ἀγάπην τοῦ Νυμφίου πρός τήν νύμφην Αὐτοῦ. «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τάς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν Ἐκκλησίαν καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὑτῆς», (Ἐφ. 5,25), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἡμεῖς, ὄντες μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἴμεθα καί μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ σχέσις Θεοῦ καί ἀνθρώπου ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ εἶναι σχέσις καί ἕνωσις γάμου. Τό δέ θεμέλιον καί ἡ ἑνοποιός δύναμις τοῦ γάμου εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη.

Εἰς Αὐτόν τοῦτον τόν γάμον τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ καί τῆς Νύμφης, τῆς Ἐκκλησίας, προσκαλούμεθα νά συμμετάσχωμεν καί ἡμεῖς. Διά νά συμμετάσχωμεν ὅμως, πρέπει νά ἀποδεχθῶμεν ὄχι μόνον τήν πρόσκλησιν, τήν ὁποίαν πολλοί τήν ἀρνοῦνται, ἀλλά καί νά φέρωμεν τό κατάλληλον ἔνδυμα.

Εἰς τήν γνωστήν τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ματθαίου παραβολήν τῶν βασιλικῶν γάμων ἀκούομεν τόν Βασιλέα νά λέγῃ εἰς τόν ἀπρόσκλητον «ἄνθρωπον οὐκ ἐνδεδυμένον ἐν ἐνδύματι γάμου», (Ματθ. 22,11): «Ἑταῖρε πῶς εἰσῆλθες ᾧδε, μή ἔχων ἔνδυμα γάμου»; (Ματθ. 22,12). Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ ὑμνῳδός ἐκ στόματος τῆς Ἐκκλησίας ἱκετευτικῷ τῷ τρόπῳ ἀναφωνεῖ: «Τόν νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ, λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς, Φωτοδότα, καί σῶσόν με».

Ἡ πρόσκλησις δέ αὐτή θά ἀντηχῇ ὅσον ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ κόσμῳ. Ἐπειδή ὅμως ἡ τελετή ἤ μᾶλλον ἡ ὥρα καί ὁ χρόνος τῆς πανηγυρικῆς τελετῆς τῶν γάμων δέν εἶναι καθωρισμένη, διά τόν καθένα ἀπό ἡμᾶς ἀπαιτεῖται ἐγρήγορσις, οὕτως ὥστε, ὅταν ἔλθῃ ὁ Νυμφίος νά εἴμεθα ἕτοιμοι, ὅπως οἱ φρόνιμοι παρθένοι, αἱ ὁποῖαι ἠγέρθησαν καί ἐκόσμησαν τάς λαμπάδας αὐτῶν.

Ἰδού καιρός ἑτοιμασίας ἡ Ἁγία καί Μεγάλη ἑβδομάς τῶν Νηστειῶν, ἡ ὁποία μᾶς καλεῖ καί μᾶς προετοιμάζει διά τήν πανήγυριν τῶν πανηγύρεων τήν Λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ.  Ἀμήν. Καλόν καί εὐλογημένον Πάσχα».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ Κυριακή, 15^η /28^η Ἀπριλίου 2024, ἑωρτάσθη ὡς ἡ ἑορτή τῶν Βαΐων εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου, τήν ὁποίαν ἐτέλεσεν «πιστούμενος τήν κοινήν Ἀνάστασιν», εἰσῆλθεν θριαμβευτικῶς εἰς τά Ἱεροσόλυμα, καθήμενος ἐπί πώλου ὄνου, ὅτε οἱ παῖδες τῶν Ἑβραίων ὑπεδέχθησαν Αὐτόν στρωννύοντες τά ἱμάτια αὐτῶν, κρατοῦντες κλάδους βαΐων καί ψάλλοντες «ὡσαννά τῷ Υἱῷ Δαυΐδ, εὐλογημένος ὁ Ἐρχομενός ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας, ὁ ὁποῖος περιέλαβε τήν ἀνάγνωσιν τῆς Θ’ Ὥρας εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, τήν Κάθοδον εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τό θυμίαμα καί τήν προσκύνησιν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν, τήν προσκύνησιν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, τήν προσκύνησιν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, τά Ἀνοιξαντάρια καί τό θυμίαμα ἀνά τά Προσκυνήματα μετά Μεγάλης Εἰσόδου καί Ἀρτοκλασίας εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, προσευχομένων τῶν Ἀρχιερέων  καί συλλειτουργούντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, τοῦ π. Ἰωάννου Ἀντωνίου καί τοῦ  κ. Ευσταθίου Τσουμάνη καί μετεχόντων προσκυνητῶν.

Ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη ὡσαύτως καί τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς διά τῆς Καθόδου ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, κρατούντων κλάδους βαΐων εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Ἐνταῦθα ἐτελέσθη θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἀβήλων κ. Δωροθέου,  Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Λύδδης κ. Δημητρίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ καί τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας π. Ἰωάννου,  ψαλλόντων δεξιά τοῦ Ἱερομονάχου π. Συμεών καί τοῦ κ. Εὐσταθίου Τσουμάνη καί ἀριστερά τοῦ Πατρός Ἰωάννου Ἀντωνίου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί τῆς Προεξένου  κ. Ἄννης Μάντικα καί πολλῶν προσκυνητῶν, παρά τήν ἐπικρατοῦσαν κατάστασιν τοῦ πολέμου.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἀνά τά προσκυνήματα διά τῆς ψαλμῳδίας «τήν Κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ Σου πάθους πιστούμενος», ἐν ᾧ οἱ πιστοί ἐκράτουν κλάδους βαΐων.

Μετά τήν Ἀπόλυσιν ἔλαβε χώραν ἡ ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον, τῇ σεμνῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων. Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη τήν χάριν καί τήν δύναμιν τοῦ ἐπί πώλου ὄνου καθίσαντος  Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τόν ἑορτασμόν τῆς ἁγίας Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου τοῦ Λαζάρου, 14^ην /27^ην Ἀπριλίου 2024, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ηὐλόγησε τά βαΐα εἰς τήν Βηθσφαγῆν, καί ἀνέθεσεν εἰς τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιον νά προεξάρξῃ τῆς λιτανείας ἐν κλάδοις βαΐων καί ἐν ψαλμῳδίᾳ τοῦ «τήν κοινήν Ανάστασιν πρό τοῦ Σοῦ πάθους πιστούμενος», ἀπό τῆς Βηθανίας διά τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως, τῆς Γεθσημανῆς, τοῦ Ἁγίου Στεφάνου καί ἐκ τῆς Πύλης τῶν Λεόντων ἕως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Θεοπατόρων εἰς ἀνάμνησιν τῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου τοῦ Κυρίου εἰς Ἱεροσόλυμα, ὅτε οἱ παῖδες τῶν Ἑβραίων ὑπεδέχθησαν Αὐτόν ψάλλοντες «ὠσαννά τῷ Υἱῷ Δαυΐδ».

Ἡ προετοιμασία διά τήν ἐκκίνησιν ἐκ τῆς Μονῆς τῆς Βαϊοφόρου ἐγένετο τῇ ἐπιμελείᾳ τῆς Ἐπιστατρίας μοναχῆς Σαββίνας

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ ἑορτή τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου ἑωρτάσθη, συμφώνως πρός τό προσκυνηματικόν καθεστώς, τό Σάββατον 14^ην /27^ην Ἀπριλίου 2024 εἰς τόν τόπον τοῦ Προσκυνήματος τῆς Ἀναλήψεως ἐπί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, εἰς τόν ὑπαίθριον χῶρον τοῦ ἀρχαίου Βυζαντινοῦ Ναοῦ  δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί μετεχόντων Ἀρχιμανδριτῶν Ἁγιοταφιτῶν, ὧν πρῶτος ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλούμενος, τῶν Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων π. Φάραχ Μπαντούρ καί π. Χάδερ Μπαράμκη τῆς ἐνορίας τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί ψαλλόντων τοῦ Ἱερομονάχου π. Συμεών καί τοῦ κ. Εὐσταθίου Τσουμάνη δεξιά ἑλληνιστί καί τοῦ κ. Ριμόν Κάμαρ ἀριστερά ἀραβιστί καί μετεχόντων μοναχῶν, πιστῶν καί ὀλίγων προσκυνητῶν.

Ἅμα τῇ λήξει τοῦ Ἑσπερινοῦ  ἐψάλη ὁ Κανών τῆς ἑορτῆς εἰς τό πλαίσιον τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου καί ἠκολούθησε λιτανεία ἕως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γαλιλαίων Ἀνδρῶν, ἔνθα ἀνέμενε καί ὁ Μακαριώτατος.

Ἡ ἑσπερινή τελετή ἔληξεν, ἅμα τῇ ἐπανόδῳ τῆς Λιτανείας εἰς τό Προσκύνημα καί τῇ ἀναγνώσει τοῦ τελευταίου τμήματος τοῦ Ἀποδείπνου.

Τήν ἐπαύριον, κυριώνυμον ἡμέρα τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου, Σάββατον 14ην /27ην Ἀπριλίου 2024, ἐτελέσθη θεία Λειτουργία ἐπί τοῦ αὑτοῦ τόπου, προεξάρχοντος καί πάλιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ελενουπόλεως κ. Ἰωακείμ.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν οἱ  συμμετέχοντες πιστοί κατῆλθον πρός τήν Ἱεράν Μονήν Μάρθας καί Μαρίας εἰς Βηθανίαν διά συμμετοχήν καί εἰς τήν ἑορτήν ἐκεῖ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 14^ην/ 27^ην Ἀπριλίου 2024, ἐτελέσθη εἰς τήν πανηγυρίζουσαν Ἱεράν Μονήν Μάρθας καί Μαρίας τῶν Ἀδελφῶν τοῦ Λαζάρου θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ψάλλοντος τοῦ κ. Εὐσταθίου Τσουμάνη, βοηθοῦντος τοῦ μοναχοῦ π. Ἰωσήφ τοῦ Ἁγιορείτου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί τῆς Προξένου κ. Ἄννης Μάντικα καί μετεχόντων αὐτοχθόνων Ἀραβοφώνων πιστῶν καί πολλῶν προσκυνητῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Κύριε, ἡ φωνή Σου κατέλυσε τοῦ ᾅδου τά βασίλεια καί ὁ λόγος τῆς ἐξουσίας Σου ἤγειρεν ἐκ τάφου τετραήμερον· καί γέγονεν ὁ Λάζαρος τῆς παλιγγενεσίας προοίμιον σωτήριον», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος δηλονότι τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ κώμῃ ταύτῃ τῆς Βηθανίας, ἐξ ἧς ὁ Λάζαρος κατήγετο καί ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μάρθα συνήντησεν τόν Ἰησοῦν, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἔγερσιν τοῦ Ἁγίου καί δικαίου φίλου τοῦ Χριστοῦ Λαζάρου τοῦ τετραημέρου.

Κατά την ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ἡ Μάρθα εἶπε πρός τόν Ἰησοῦν: «Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, ὁ ἀδελφός μου οὐκ ἂν ἐτεθνήκει» (Ἰωάν. 11,21): Κύριε ἐάν ἦσουν ἐδώ, δέν θά εἶχεν ἀποθάνει ὁ ἀδελφός μου… «Εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή· ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μη ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα», (Ἰωάν. 11,25-26).

Ἑρμηνεύοντες τόν λόγον τοῦτον τοῦ Χριστοῦ, ὁ μέν Ἱερός Αὐγουστῖνος λέγει: ὁ πιστεύων εἰς τόν Χριστόν θά ἀποθάνῃ προσκαίρως, λόγῳ τοῦ θανάτου τῆς σαρκός, δέν θά ἀποθάνῃ ποτέ λόγῳ τῆς ζωῆς τοῦ Πνεύματος καί τῆς ἀθανασίας τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ δέ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Ὁ εἰς Αὐτόν [τόν Χριστόν] πιστεύσας ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι ἀτελεύτητον ἔχει ζωήν ἐν μακαριότητι καί ὁλοκλήρῳ ἀφθαρσίᾳ».

Κατά δέ τόν ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός μεταβαίνει ἀπό τόν τόπον πέραν τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ εἰς τήν Βηθανίαν μετά τῶν μαθητῶν Του, ἔνθα ὁ φίλος Αὐτοῦ Λάζαρος ἀπέθανε, ἵνα πιστοποιήσῃ τήν ἀόριστον ἐνέργειαν καί δύναμιν τῆς Θεότητος Αὐτοῦ: «Θεός ὢν ἀληθινός, Λαζάρου ἔγνως τήν κοίμησιν, καί ταύτην τοῖς Μαθηταῖς, τοῖς σοῖς προηγόρευσας, πιστούμενος Δέσποτα, τῆς Θεότητός σου, τήν ἀόριστον ἐνέργειαν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός.

Προσέτι δέ ἵνα πιστοποιήσῃ, βεβαιώσῃ τήν πρό τοῦ σωτηρίου Αὐτοῦ πάθους κοινήν Ἀνάστασιν. «Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός·», ἀναφωνεῖ καί ὁ ὑμνῳδός.

Ἐπειδή ἤγγιζεν τό σωτήριον σταυρικόν πάθος Αὐτοῦ, ὁ Χριστός διά τῆς ἐκ τοῦ ᾅδου Ἀναστάσεως τοῦ τεθνεῶτος τετραημέρου Λαζάρου διέσεισε τό κράτος τοῦ θανάτου πρό τοῦ ἰδίου Αὐτοῦ θανάτου ἀφ’ ἑνός· καί προεμήνυε τήν τριήμερον Αὐτοῦ ταφήν καί τήν κοινήν Ἀνάστασιν ἀφ’ ἑτέρου.

Καί εὐλόγως διερωτώμεθα, τί σημαίνει «Κοινή Ἀνάστασις»; Κοινή Ἀνάστασις σημαίνει τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ἡ Ἀνάστασις δέ τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ὑπό τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί διά Πνεύματος Ἁγίου προσληφθεῖσαν Αὐτῷ ἀνθρωπίνην ἡμῶν σάρκα. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ κοινή τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασις σημαίνει τήν ἐκ τῆς φθορᾶς, δηλονότι τῆς ἁμαρτίας ἐλευθερίαν πάντων τῶν ἀνθρώπων.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ «ἐκ τῆς φθορᾶς ἐλευθερία πάντων τῶν ἀνθρώπων» δέν πρέπει νά ἐκλαμβάνηται ἤ ἑρμηνεύηται ἐν ἠθικῇ ἤ μεταφυσικῇ ἐννοίᾳ, ἀλλά ὡς γεγονός ἀληθινόν καί πραγματικόν, δεδομένου ὅτι ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ἀναντίρρητον πραγματικότητα.

Ἡ διά τῆς μεγάλης φωνῆς κραυγή τοῦ Χριστοῦ εἰπόντος: «Λάζαρε δεῦρο ἔξω», (Ἰω. 11,43) διαδηλοῖ τήν ζωοποιόν δύναμιν καί τό ἔργον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ρητῶς διαβεβαιοῦντος τούς πιστούς: «ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ἰωάν. 5,24).

Τοῦτο ἀκριβῶς, δηλαδή τήν μετάβασιν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, ἐπεμαρτύρησεν ἡ ἔγερσις τοῦ Λαζάρου, ὁ ὁποῖος κατά τόν ἅγιον Ἀνδρέαν Κρήτης «γέγονε τῆς παλιγγενεσίας προοίμιον σωτήριον», τοὐτέστιν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Σήμερον καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐν Βηθανίᾳ ὄντες καί προγευθέντες τήν κοινήν Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοῦ νικητοῦ τοῦ θανάτου, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν:

«Πρεσβείαις τῆς Πανάγνου Θεοτόκου καί Ἱκεσίαις Λαζάρου, Μάρθας καί Μαρίας τε, ἡμᾶς ἀξίωσον, θεατάς γενέσθαι, τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ Πάθους σου Κύριε, καί τῆς λαμπροφόρου, τῶν ἡμερῶν καί βασιλίδος, Ἀναστάσεως τῆς σῆς, φιλάνθρωπε».

Ἔλαβε χώραν λιτανεία πέριξ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί Ἀπόλυσις. Κατόπιν ἠκολούθησε κέρασμα σεμνόν, παρατεθέν ὑπό τῆς πολιᾶς ἡγουμένης Γεροντίσσης Εὐπραξίας εἰς τό Ἡγουμενεῖον. Εἰς τοῦτο παρέστη τιμητικῶς καί ὁ Δήμαρχος τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας τῆς Βηθανίας μετά τῶν συνεργατῶν αὐτοῦ.

Ἠκολούθησε δευτέρα λιτανεία πρός τόν τάφον τοῦ Λαζάρου, ὑπό τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιον, ἔνθα ἀνεγνώσθη ἡ ἐκ τοῦ Κατά Ἰωάννην Ἁγίου Εὐαγγελίου Περικοπή τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου. Ἡ ἑορτή ἔληξε δι’ ἐπιστροφῆς εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς, 6^ης /19^ης Ἀπριλίου 2024, ἐψάλη εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον εἰς τό πλαίσιον τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου.

Κατά τήν ἀκολουθίαν ταύτην ἐψάλησαν συμφώνως πρός τό Τυπικόν τῆς Ἐκκλησίας  αἱ ἐννέα ᾠδαί τοῦ Κανόνος «Ἀνοίξω τό Στόμα μου» καί ἐνδιαμέσως αὐτῶν ἀνεγνώσθησαν ἐμμελῶς κατά τό ὕφος τῆς ἀναγνώσεως τῶν Εὐαγγελικῶν Περικοπῶν αἱ τέσσαρες Στάσεις τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἤ τῶν «Χαιρετισμῶν».

Ἡ Α’ ἀρξαμένη ἀπό τοῦ « Ἄγγελος Πρωτοστάτης» ἕως τοῦ «Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων», ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Ἡ Β΄, ἀπό τοῦ «Ἤκουσαν οἱ Ποιμένες…» ἕως τοῦ «Μέλλοντος Συμεῶνος…», ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου.

Ἡ Γ΄, ἀπό τοῦ «Νέαν ἔδειξε κτίσιν…» ἕως τοῦ «Σῶσαι θέλων τόν κόσμον…», ὑπό τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ισιδώρου καί ἡ Δ’, ἀπό τοῦ «Τεῖχος εἰ τῶν Παρθένων…» ἕως καί τό «Ὦ πανύμνητε Μῆτερ…», ἀκολουθούσης τῆς Α’ Στάσεως ξανά, τῆς ἐπισφραγιζούσης τήν τελετήν  ὑπό τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου.

Εἰς τήν Ἀκολουθίαν ταύτην συμμετεῖχαν μοναχοί, μοναχαί, ἐντόπιοι πιστοί, ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημήτριος Ἀγγελοσόπουλος καί ἡ κα Ἄννα Μάντικα καί ὀλίγοι προσκυνηταί.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἑσπέρας τῆς Τετάρτης, 4^ης / 17^ης Ἀπριλίου 2024, εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς τό πλαίσιον τῆς ἀναγνώσεως τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους καί ψαλλόντων τῶν Ἱερομονάχων Ἀρχιμανδριτῶν π. Νικοδήμου, π. Κλαυδίου, π. Βαρθολομαίου, π. Ἐπιφανίου, π.  Διονυσίου, π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἱερέως π. Ἰωάννου Ἀντωνίου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, καί προσευχομένων μοναχῶν, μοναζουσῶν καί λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἐψάλη ὁ Μέγας Κανών.

Ὁ κανών οὗτος εἶναι ἐκλεκτόν θεολογικόν καί φιλολογικόν ποιητικόν πόνημα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Κρήτης τοῦ Ἱεροσολυμίτου.

Εἰς τοῦτον παρατίθεται πλειάς προσωπικοτήτων τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης εἴτε ὡς παραδειγμάτων ἀποφυγῆς τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν εἴτε ὡς προτύπων ἀρετῆς πρός μίμησιν διά καλλιτέραν συμμετοχήν εἰς τήν πορείαν πρός τό Πάσχα ἐν κατανύξει, ταπεινώσει καί μετανοίᾳ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Δ’ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν, 1^ην/14^ην Ἀπριλίου 2024, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τήν κειμένην εἰς τήν Δυτικήν Νέαν Ἱερουσαλήμ παρά τήν Ἑβραϊκήν Βουλήν.

Συμφώνως πρός τήν κρατοῦσαν τάξιν, ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη μετά τήν Γ΄ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Σταυροῦ, λόγῳ τῆς παραδόσεως ὅτι τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, ἐπί τοῦ ὁποίου προσηλώθη ὁ Κύριος διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν ἐφυτεύθη ὑπό τοῦ δικαίου Λώτ, κατόπιν ὁδηγίας τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ, εἰς τόν χῶρον, ἐν τῷ ὁποίῳ εὑρίσκεται ἡ Ἱερά Μονή.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας ὑπό Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱερώνυμος. Τήν πρωΐαν ἐτελέσθη θεία Λειτουργία, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων  τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Δραγουμᾶνος Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος τοῦ ἡγουμένου ἐν Μαδηβᾷ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ π. Ἰωάννου Ἀουάδ καί ἄλλων Πρεσβυτέρων, παρουσίᾳ τῆς Ἐκπροσώπου τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Ἄννης Μάντικα καί προσευχομένων μοναχῶν, μοναζουσῶν καί μελῶν τοῦ Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὡς ἕπεται:

«Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι, εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται κἀγώ τῷ κόσμῳ», (Γαλ. 6,14), κηρύττει ὁ σοφός Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ δύναμις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Θεοῦ καί  Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα τό τρισύνθετον δένδρον ἐφυτεύθη καί ἡ ἐπώνυμος τοῦ Σταυροῦ Ἱερά Μονή ἀνηγέρθη, ἵνα ἑορτίως καί  εὐχαριστιακῶς προσκυνήσωμεν τό Ξύλον τοῦ Σταυροῦ, δι’ οὗ ὁ Θεός, ὁ Βασιλεύς ἡμῶν πρό αἰώνων «εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς», (Ψαλμ. 72,12) ὡς προφητικῶς ψάλλει ὁ Δαυΐδ.

Ὄντως, ὁ διά τῶν παθημάτων, δηλονότι τοῦ σταυροῦ «τελειωθείς [Ἰησοῦς] ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν Αὐτῷ πᾶσιν αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου», (Ἑβρ. 5,9) ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ὁ Τίμιος Σταυρός, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη το ὄργανον τῆς ἀπολυτρώσεως εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένος μέ τόν θάνατον, τόν πόνον, καί  τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, «ἐν ᾧ ἔχομεν τήν ἀπολύτρωσιν διά τοῦ αἵματος Αὐτοῦ καί  τήν ἄφεσιν τῶν παραπτωμάτων κατά τόν πλοῦτον τῆς Χάριτος Αὐτοῦ», (Ἐφ. 1, 7-8), ὡς λέγει καί  πάλιν ὁ σοφός Παῦλος.

Κατά δέ τήν ἀποκάλυψιν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ὁ σταυρός εἶναι τό σωτήριον ξύλον, δηλαδή «τό ξύλον τῆς ζωῆς».  «Τῷ νικῶντι δώσω αὐτῷ φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς,  ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ μου» (Ἀποκάλ. 2,7). Καί ἀναλυτικώτερον: «Εἰς ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος θά νικήσῃ εἰς τόν κατά τοῦ σατανᾶ καί τῆς ἁμαρτίας ἀγῶνα, θά δώσω εἰς αὐτόν νά φάγῃ ἀπό τό ξύλον τῆς ζωῆς. Θά τόν ἀξιώσω δηλαδή, νά ἀπολαύσῃ τά αἰώνια ἀγαθά μέσα εἰς τόν Παράδεισον τοῦ Πατρός μου, ὁ Ὁποῖος κατά τήν ἀνθρωπίνην μου φύσιν εἶναι καί Θεός μου», λέγει Κύριος.

 Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, θαυμάζων τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ, ὁ  Ὁποῖος διά τοῦ σταυροῦ ὁδηγεῖ τούς πιστούς εἰς τήν σωτηρίαν καί κατατροπώνει τό ἔργον τοῦ διαβόλου λέγει: «Ὦ θείας ἀληθῶς σοφίας καί μηχανῆς οὐρανίου! Σταυρός ἐπήγνυτο καί εἰδωλολατρεία κατεστρέφετο. Σταυρός  ἐγείρετο καί διαβολική δυναστεία κατεδικάζετο», (P.G. 28, 1056)

Κατεδικάσθη δέ ὁ διάβολος ἐκ τῆς ἀπείρου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον: «Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ, ὡς τέκνα ἀγαπητά καί περιπατῆτε ἐν ἀγάπη, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας», (Ἐφ. 5, 1-2), κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ ζῶσα προσφορά καί θυσία τοῦ Χριστοῦ ἐγένετο ἐπί τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ, διό καί ὁ Σταυρός ὀνομάζεται καί «θυσιαστήριον». «Ἐν αὐτῷ γάρ ἐτέθη ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», (Ἰωάν. 1,29) «Μεῖζον»… ἐνταῦθα τό δῶρον τοῦ θυσιαστηρίου καί ὑπό τοῦ δώρου τό θυσιαστήριον ἁγιάζεται».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι τό δῶρον, εἶναι «μείζων», δηλαδή ἀνώτερος τοῦ θυσιαστηρίου, διά τοῦτο καί τό θυσιαστήριον, τοὐτέστιν τό ξύλον τοῦ σταυροῦ, ἁγιάζεται ἀπό τό προσφερόμενον δῶρον, τόν θυσιαζόμενον Χριστόν. Κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν τό ξύλον τοῦ σταυροῦ εἶναι ἀληθές καί σεβάσμιον, ἐν ᾧ Ἑαυτόν εἰς θυσίαν ὑπέρ ἡμῶν ὁ Χριστός προσενήνοχεν… ἁγιασθέν τῇ ἁφῇ τοῦ Ἁγίου Σώματός τε καί Αἵματος», δι’ ὅ καί «προσκυνητέον». Επί πλέον δέ «προσκυνοῦμεν καί τόν τύπον τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ σταυροῦ, εἰ καί ἐξ ἑτέρας ὕλης γεγένηται, οὐ τήν ὕλην τιμῶντες, μή γένοιτο, ἀλλά τόν τύπον ὡς Χριστοῦ σύμβολον».

Εἰς ὁμιλίαν Του ὁ ἅγιος Σωφρόνιος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, λεχθεῖσαν εἰς τήν προσκύνησιν τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἐν τῇ μέση ἑβδομάδι τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς λέγει ἐγκωμιαστικῶς: «Χαῖρε Σταυρέ Τίμιε, ἐν ᾧ τάς χεῖρας ὑφαπλώσας ὁ τοῦ Θεοῦ Υἱός καί Λόγος, ἐνηγκαλίσατο ἡμᾶς καί προσήγαγε τῷ ἐπουρανίῳ Πατρί … καί ἐν σοί, Τίμιε Σταυρέ, ἐκχυθέντος τοῦ θεορρύτου αἵματος τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ ἀοράτου Πατρός».

Τοῦτον τόν Τίμιον Σταυρόν προετύπωσε τό ξύλον τῆς ζωῆς, τό ἐν παραδείσῳ ὑπό Θεοῦ πεφυτευμένον· ἐπεί γάρ διά ξύλου ὁ θάνατος, ἔδει διά ξύλου δωρηθῆναι τήν ζωήν καί τήν ἀνάστασιν». «Αὐτόν τόν Τίμιον Σταυρόν προετύπωσε τό δένδρον τῆς ζωῆς, τό ὁποῖον ἐφυτεύθη εἰς τόν Παράδεισον ἀπό τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδή δέ διά μέσου τοῦ ξύλου προῆλθεν ὁ θάνατος, ἔπρεπε καί διά μέσου τοῦ ξύλου νά προέλθῃ ἡ ζωή καί ἡ ἀνάστασις», λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Καί ἐπειδή ὁ Θεός ἡμῶν Σωτήρ πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι (Τιμ. Α’ 2-4) κατ’ ἀρχάς μέν ἐφύτευσεν τό ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ Παραδείσου, ὅταν δέ ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐφύτευσε τό ξύλον τῆς σωτηρίας ἐν τῷ μυστικῷ Παραδείσῳ, τοὐτέστιν ἐν τῇ Παρθένῳ Μαρίᾳ, ἐξ οὗ εβλάστησεν ἐκ τῶν ἁγνῶν αὐτῆς αἱμάτων ὁ Χριστός, ὡς ὑμνολογικῶς ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς Ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ  λέγων: «Μυστικός εἶ, Θεοτόκε, Παράδεισος, ἀγεωργήτως βλαστήσασα Χριστόν, ὑφʼ οὗ τό τοῦ Σταυροῦ, ζωηφόρον ἐν γῇ, πεφυτούργηται δένδρον· διʼ οὗ νῦν ὑψουμένου, προσκυνοῦντες αὐτόν, σέ μεγαλύνομεν».

Ὁ καρπός τοῦ ζωηφόρου δένδρου τοῦ Σταυροῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου καλούμεθα νά φάγωμεν καί νά πίωμεν κατά τό παράγγελμα Αὐτοῦ: «ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς», (Ἰωάν. 6,53). «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν. 6,56).

Ὁ σοφός Παῦλος συχνάκις ἀναφέρεται εἰς τό ἀπολυτρωτικόν Αἷμα τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο, διότι μέσῳ αὐτοῦ τοῦ Αἵματος δικαιωνόμεθα, σωζόμεθα, (Ρωμ. 5,9), ἐξαγοραζόμαστε (Ἐφ.1,7), γινόμεθα κτῆμα τοῦ Θεοῦ (Πράξ. 20, 28) καί διατρανοῦται ἡ μεταξύ τῶν πιστῶν ἑνότης καί κοινωνία ἐν τῷ εὐχαριστιακῷ ποτηρίῳ, (Α’ Κορ. 10,16/11, 25-28), προσέτι δέ καταγγέλλεται ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου, καί διακηρύσσεται ἡ ἔλευσίς Του «ὁσάκις γάρ ἂν ἐσθίητε τόν ἄρτον τοῦτον καί τό ποτήριον τοῦτο πίνητε, τόν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ»,  (Α΄ Κορ. 11,25).

Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ὑμνολογικῶς λέγει: «Τόν ζωοποιόν σου Σταυρόν, ἀπαύστως προσκυνοῦντες, Χριστέ ὁ Θεός, τήν τριήμερόν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν· δι’ αὐτῆς γάρ ἀνεκαίνισας, τήν καταφθαρεῖσαν τῶν ἀνθρώπων φύσιν παντοδύναμε, καί τήν εἰς οὐρανούς ἄνοδον καθυπέδειξας ἡμῖν, ὡς μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος».

Ἡμεῖς δέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί , παρακαλέσωμεν τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τήν τεκοῦσαν τόν ἐν Σταυρῷ ὑψωθέντα σαρκί, ἵνα τῇ πολυδυνάμει τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀξιωθῶμεν φθάσαι τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ  Σωτῆρος ἡμῶν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει ἔλαβε χώραν ἡ τελετή καί ἡ λιτανεία τῆς Προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὡς ὁρίζει τό Τυπικόν.

Ἐν συνεχείᾳ παρετέθη ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου σεμνόν κέρασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν 26^ην Μαρτίου/ 8^ην Ἀπριλίου 2024, ἡμέραν μνήμης τῆς Συνάξεως τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ἑωρτάσθη κατά μετάθεσιν συμφώνως πρός τό Προσκυνηματικόν καθεστώς ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς τό σεπτόν προσκύνημα τῆς Γεθσημανῆς, ἐν ᾧ τό Θεομητορικόν Μνῆμα.

Τῆς ἑορτῆς καί πανηγύρεως ταύτης προεξῆρξε διά θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Φιλουμένου, π. Μελετίου, π. Διονυσίου, π. Ἱερωνύμου, π. Ἀμφιλοχίου, τοῦ π. Γεωργίου Μπαράμκη καί τοῦ π. Νικολάου ἐκ τοῦ Ἀμπού Σνάν, ἄλλων τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τοῦ π. Ἰωάννου Ἀντωνίου μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί προσευχομένων μοναχῶν, μοναζουσῶν  καί ἐντοπίων προσκυνητῶν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν, ἔλαβε χώραν κέρασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον, παρατεθέν ὑπό τοῦ μετά ζήλου φυλάσσοντος καί ἀνακαινίζοντος τό Ἱερόν Προσκύνημα τῆς Γεθσημανῆς Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 25^ην Μαρτίου /7^ην Ἀπριλίου 2024, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου εἰς τήν Ναζαρέτ.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ὅλη ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ποιεῖ μνείαν τοῦ γεγονότος ὅτι ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ὁ Θεός διά τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ ἀνήγγειλεν εἰς τήν Παρθένον Μαρίαν εἰς τήν πόλιν τῆς Ναζαρέτ ὅτι ἐκ Πνεύματος Ἁγίου θά ἐνσαρκώσῃ τόν Μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον Αὐτοῦ, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Παραλλήλως καί πρός τό Τυπικόν τοῦ σταθεροῦ ἑορτολογίου ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ διά τήν ἐνίσχυσιν ἡμῶν εἰς τόν ἀγῶνα  τῆς νηστείας διά τήν ὑποδοχήν τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Διά τήν διπλῆν ταύτην ἑορτήν ἐτελέσθη πανήγυρις διά θείας Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν – Προσκύνημα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς Ναζαρέτ, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Ἀρχιεπισκόπων  Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ρωσσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA) Ἀρχιμανδρίτου π. Βασσιανοῦ, Ἱερέων τῆς περιοχῆς Ναζαρέτ καί Ἄκκρης, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου καί τῇ συρροῇ πολλῶν ἐντοπίων προσκυνητῶν, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Μπερ Σέβα ὑπό τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον δεξιά ἑλληνιστί καί τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος τῆς πόλεως Ναζαρέτ ἀριστερά ἀραβιστί, παρουσίᾳ τοῦ Προέδρου τῆς Κοινότητος Ναζαρέτ κ. Μπασίμ Ἀσφούρ, τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν τοῦ Ἰσραήλ κ. Σεζάρ Μαρτζῆε, τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς Τέλ Ἀβίβ κ. Μαυροειδῆ Νικολάου καί τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Ρωσίας εἰς Ἰσραήλ κ. Βλαντιμήρ Βικτόροφ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός», (Ἡσ. 7,14/ Ματθ. 1,23).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ἐπισκιάσασα τήν Παρθένον Μαρίαν συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ἁγιογραφικῆς πόλεως ὑμῶν Ναζαρέτ, ἵνα ἑορτάσωμεν τό μέγα καί σωτηριῶδες μυστήριον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ὡς παραγγέλλει ἡμῖν ὁ ψαλμῳδός λέγων: «Εὐαγγελίζεσθε ἡμέραν ἐξ ἡμέρας τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν», (Πρβλ. Ψαλμ. 95,1).

Ὁ Δαυϊτικός οὗτος λόγος, «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», δέν εἶναι ἄλλος  ἀπό τήν εἰς τήν ἀποροῦσαν Παρθένον Μαριάμ «πῶς ἔσται μοι τοῦτο ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω» (Λουκ. 1,34), ἀπόκρισιν τοῦ Ἀγγέλου Γαβριήλ: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι, διό καί τό γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ», (Λουκ. 1,35).

Ἡ Ἁγία Γραφή τόσον ἡ Παλαιά ὅσον καί ἡ Καινή Διαθήκη ἀποτελεῖ τήν Ἱεράν Ἱστορίαν, δηλαδή τήν ἀποκάλυψιν, τήν φανέρωσιν τῆς ἀϊδίου σοφίας καί βουλῆς τοῦ Θεοῦ. Ἡ δέ ἀΐδιος σοφία καί βουλή τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἀπό «χρόνους αἰωνίους σεσιγημένον μυστήριον» (Ρωμ. 16, 25) τό εὐαγγελισθέν τῇ Παρθένῳ Μαρίᾳ, τό φανερωθέν ἐν Χριστῷ καί κηρυχθέν διά τῶν Ἀποστόλων. Τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι «τό γεννώμενον ἅγιον, ὅ κληθήσεται υἱός Θεοῦ». Ὁ ὑπό τοῦ Ἀγγέλου Γαβριήλ χαιρετισμός «Χαῖρε κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σοῦ, εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν» (Λουκ. 1,28) ἀφ’ ἑνός καί ὁ λόγος τῆς Μαριάμ «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» (Λουκ. 1,38) ἀφ’ ἑτέρου, κατέστησαν τήν Μαριάμ, τήν γενομένην Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, συμμέτοχον καί συνεργόν τοῦ «κατά ἀποκάλυψιν μυστηρίου χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου, φανερωθέντος δέ νῦν διά τε γραφῶν προφητικῶν κατ’ ἐπιταγήν τοῦ αἰωνίου θεοῦ εἰς ὑπακοήν πίστεως εἰς πάντα τά ἔθνη γνωρισθέντος, μόνῳ σοφῷ θεῷ διά Ἰησοῦ Χριστοῦ…», (Ρωμ. 16, 25-27), ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Καί ἀναλυτικώτερον: Τό μυστήριον ὅμως αὐτό ἐφανερώθη τώρα, τό ἐπιβεβαιώνουν δέ αἱ προφητικαί γραφαί καί ἔγινε γνωστόν κατά διαταγήν τοῦ αἰωνίου Θεοῦ εἰς ὅλα τά ἔθνη, διά νά δείξουν ταῦτα τήν ὑπακοήν, πού ἀπαιτεῖ ἀπό ἡμᾶς ἡ πίστις. Τοιοῦτον ὑπόδειγμα «ὑπακοῆς εἰς τήν πίστιν» ἀνεδείχθη ἡ Παρθένος Μαριάμ, εἰποῦσα τῷ Ἀγγέλῳ Γαβριήλ: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου», (Λουκ. 1,38). «Ὑπακοῆς ἡ πίστις δεῖται μόνης, οὐ πολυπραγμοσύνης. Καί ὅταν ὁ Θεός ἐπιτάττῃ πείσεσθαι, οὐ περιεργάζεσθαι δεῖ», λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Ἐξ ἄλλου Αὐτός οὗτος ὁ Κύριος «ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν Αὐτῷ πᾶσιν αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου» (Ἑβρ. 5,9). Ἡ δέ Παρθένος Μαριάμ κατεῖχε «τό μυστήριον τῆς πίστεως ἐν καθαρᾷ συνειδήσει» (Α’ Τιμ. 3,9). Διό καί ὁ ἄγγελος Γαβριήλ εἶπεν αὐτῇ «μή φοβοῦ Μαριάμ·  εὗρες γάρ χάριν παρά τῷ Θεῷ. Καί ἰδού συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν», (Λουκ. 1,30). Ἑρμηνεύων τό χωρίον τοῦτο ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος λέγει: «Δικαίως δέ ἐκλήθη Ἰησοῦς, ὁ ἐπί σωτηρίᾳ τοῦ ἡμετέρου γένους ἐλθών. Τό γάρ ὄνομα τοῦτο εἰς τήν Ἑλλάδα γλῶσσαν μεταβαλλόμενον, Θεοῦ λέγεται σωτηρία. Ἰησοῦς οὖν “Σωτήρ” ἑρμηνεύεται».

Τί δέ σημαίνει “σωτηρία” καί τί σημαίνει “Σωτήρ”, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί;

«Σωτηρία» σημαίνει τήν ἐπανόρθωσιν τοῦ σφάλματος τῆς προμήτορος Εὔας, ὡς ἐγκωμιαστικῶς ἀναφωνεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγων: «Χαίροις μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη, (Μαρία) ἡ τῆς προμήτορος Εὔας τό σφάλμα ἀνορθώσασα». «Χαίροις μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη, ἡ τό ταπεινότατον γένος τῶν χαμαί κειμένων γυναικῶν ἀνυψώσασα». «Χαῖρε, δι’ ἧς ἡμεῖς ἐλυτρώθημεν ἀρᾶς ἀνεκλαλήτου δέ χαρᾶς ἠξιώθημεν».

«Σωτήρ» σημαίνει τόν νέον Ἀδάμ, τοὐτέστιν τόν ἐν σαρκί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συλληφθέντα ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Παρθένου Μαρίας Θεόν Λόγον, Κύριον δέ ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. «Χαῖρε Κεχαριτωμένη», τό πάσης χαρᾶς χαριέστερον καί πρᾶγμα καί ὄνομα, ἐξ ἧς ἡ χαρά ἀδιάδοχος εἰς τόν κόσμον Χριστός γεγέννηται, τῆς Ἀδαμιαίας λύπης τό ἰατρεῖον», ἀνακράζει ὁ ἱερός Δαμασκηνός.

Ἡ «Ἀδαμιαία λύπη» εἶναι ἡ ἁμαρτία, δηλαδή ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος εἰσῆλθεν εἰς τό ἀνθρώπινον γένος διά τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδάμ, ἡ δέ σωτηρία παρέχεται διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι τό ἰατρεῖον, ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ εἰς τόν κόσμον γεγεννημένος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ συλληφθείς ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν καί σαρκωθείς ἐκ τῶν ἀχράντων αἱμάτων τῆς Παρθένου Μαρίας. Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἀναφωνεῖ λέγων: «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ’ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τήν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καί ἡμεῖς σύν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ».

Ἀξιοσημείωτον  ὅτι τήν χάριν, ἥν εὗρεν ἡ Μαριάμ παρά τοῦ Θεοῦ (Λουκ. 1,30) αὐτήν ταύτην τήν χάριν δέδωκεν ὁ Θεός εἰς τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, «ἥτις ἐστίν τό Σῶμα Αὐτοῦ, τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσιν πληρουμένου», (Ἐφ. 1,23) κατά Παῦλον. Μέ ἄλλα λόγια, εἰς τό ὑπερευλογημένον πρόσωπον τῆς Παρθένου Μαρίας τῆς Θεοτόκου βλέπομεν τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ὁ Χριστός ἠγάπησε καί ἡγίασε (Πρβλ. Ἐφ. 5, 25-26) ὡς Νύμφην Αὐτοῦ. (Πρβλ. Ἐφ. 5,32). «Ὁ ἔχων τήν νύμφην, νυμφίος ἐστίν» (Ἰωάν. 3,29), λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Ἡ δέ νύμφη εἶναι ἡ ἀνθρωπότης, ἡ ὁποία νυμφεύεται τόν Χριστόν διά μέσου τῆς Παρθένου Μαρίας, λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Τό γεγονός τοῦτο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καταδεικνύει τόν ἄρρηκτον δεσμόν τοῦ μυστηρίου τῆς Παρθένου Θεοτόκου Μαρίας καί τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας. Διό καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἀναφωνεῖ λέγων: «Χαῖρε Κεχαριτωμένη, δι’ ἧς ἡμεῖς εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν ἐπολιτογραφήθημεν».

Ἡμεῖς δέ σήμερον, οἱ ὑμνοῦντες καί μεγαλύνοντες τήν «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ» εὐαγγελισθεῖσαν Παρθένον Μαρίαν, παρακαλέσωμεν αὐτήν καί μετά τοῦ Θεολόγου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ εἴπωμεν:

«Παράτεινον τό ἔλεός σου, Πανάγαθε Δέσποινα, τοῖς γινώσκουσί σε καί ἴδε ἐπί τούς δούλους σου καί ἐπί τά ἔργα αὐτῶν καί κατεύθυνον πάντας εἰς ὁδόν εἰρήνης, ὅτι πάντων οἱ ὀφθαλμοί εἰς σέ ἐλπίζουσι καί σοῦ τῇ μεσιτείᾳ τήν καταλλαγήν τήν πρός τόν Υἱόν σου καί Θεόν ἡμῶν ἐσχήκαμεν, ᾧ δόξα, ᾧ κράτος, ᾧ σθένος σύν τῷ Ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρί καί τῷ ὁμοφυεῖ καί Ἁγίῳ Πνεύματι νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Εὐλογημένη νηστεία καί ἅγιον Πάσχα μυστικόν, δι’ οὗ Ἀδάμ ἐπανῆλθεν εἰς τόν Παράδεισον».

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει ἀνεπέμφθη δέησις  εἰς τόν τόπον τοῦ Προσκυνήματος ὑπέρ τῶν δωρητῶν τῆς ἀνακαινίσεως αὐτοῦ καί τοῦ ὅλου Ναοῦ τῇ παρελάσει Προσκόπων.

Ἠκολούθησε μικρά δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τῆς Μητροπόλεως.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως εἰς ἑστιατόριον τῆς πόλεως. Κατ’ αὐτήν ἡ Α.Θ.Μ. προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν», (Λουκ. 1,28)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ναζαρέτ κ. Κυριακέ,

Ἐντιμότατε Πρόεδρε τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου καί Σεβαστά μέλη αὐτοῦ,

Ἀγαπητοί συνδαιτυμόνες,

Σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἑορτάζει δύο μεγάλα καί παγκόσμια γεγονότα: τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τήν προσκύνησιν τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ὁ μέν Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ «τό κεφάλαιον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους», ὁ δέ Τίμιος Σταυρός ἀφορᾷ τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου· «τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;» (Μάρκ. 8, 36).

«Ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλε, καί δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψε», (Ψαλμ. 84,12), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Αὐτό ἀκριβῶς τοῦτο τό μήνυμα τῆς ἀληθείας καί τῆς δικαιοσύνης κηρύττει καί καταγγέλλει τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον διέδωσαν εἰς τήν Οἰκουμένην οἱ Ἅγιοι τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολοι. Τό Εὐαγγέλιον τοῦτο τοῦ Χριστοῦ παρέλαβεν καί ἡ μητέρα ἁπασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, δηλονότι ἡ Ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ὡς Ἱεράν παρακαταθήκην ἐπί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί δή τόν πρῶτον αὐτῆς Ἱεράρχην, Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον.

Λέγομεν τοῦτο, διότι ὁ Χριστός λέγει: «ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μή μείνῃ», (Ἰωάν. 12, 26). Τό φῶς τοῦτο τοῦ Χριστοῦ ἐχάρισεν εἰς τόν κόσμον καί ἡ σήμερον τιμωμένη καί μεγαλυνομένη ἀειπάρθενος Μαρία, ἡ γενομένη Θεοτόκος καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, Σωτῆρος δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό φῶς τοῦτο τό ἐνυπόστατον καί ἀνέσπερον λάμπει ἐν Χριστῷ καί διά Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ καί δή τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία εἶναι τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ τιμίου καί σωτηριώδους αἵματος τοῦ Σταυροῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Τό γεγονός τοῦτο, τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας καί εὐσεβείας μαρτυρεῖ διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ τῶν Χριστιανῶν παρουσία ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ γενικώτερον καί εἰς τάς πόλεις τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Βηθλεέμ καί τῆς Ναζαρέτ εἰδικώτερον.

Τήν ἀλήθειαν ταύτην οὐδείς δύναται νά ἀρνηθῇ ἤ νά ἀμφισβητήσῃ. Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, οἱ ὁμολογοῦντες καί κηρύττοντες τόν Θεόν τῆς ἀγάπης καί ἄκρας φιλανθρωπίας, τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης καί τῆς εἰρήνης, καλούμεθα να παραμείνωμεν σταθεροί καί ἀμετάθετοι εἰς τήν ἱεράν ἡμῶν ἀποστολήν, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό αὐτήν, τήν ὁποίαν παρήγγειλεν ὁ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Λόγος Χριστός εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ: «οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5,16).

Δέν ὑπερβάλλομεν λέγοντες ὅτι τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀποτελεῖ τήν ἐγγύησιν τῆς διαφυλάξεως «ἀκεραίας καί ἀνοθεύτου τῆς πίστεως ἡμῶν»   ἀφ’ ἑνός καί ἀδιαιρέτου τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀφ’ ἑτέρου. Ἐν τῷ Ἁγίῳ Τόπῳ τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, δηλονότι τοῦ Rum Orthodox  Πατριαρχείου, ἡ χάρις καί ἡ ἀλήθεια διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο», (Ἰωάν. 1,17). Ἐν δέ τῷ εὐλογημένῳ τόπῳ τῆς Ναζαρέτ ἡ Παρθένος Μαρία ἐγένετο λήπτης/ δέκτης τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀκούουσα τό Χαῖρε Κεχαριτωμένη.

Ἔτη πολλά, εἰρηνικά καί εὐλογημένον Πάσχα».

Ἀκολούθως προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

 «Σήμερον χαρᾶς Εὐαγγέλια, παρθενική πανήγυρις, τά κάτω τοῖς ἄνω συνάπτεται, ὁ Ἀδάμ καινουργεῖται, ἡ Εὔα τῆς πρώτης λύπης ἐλευθεροῦται»! Μυστήριον ἀνερμήνευτον καί ἄφατον ἡ πρός ἡμᾶς τούς χοϊκούς φιλανθρωπία τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ ἡμῶν! Τό «ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον καί άγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον» διά τῆς Κυρίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἡμῖν τοῖς ἐπί γῆς πεφανέρωται ἐνθάδε, ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει τῆς Ναζαρέτ διά τοῦ Ἀρχιστρατήγου τῶν ἄνω Δυνάμεων Γαβριήλ, ὅς ἀπεστάλη «μηνῦσαι… τόν λόγον τῆς σωτηρίας».

 Ὥς ἄλλον Ἀρχάγγελον Γαβριήλ ὑποδεχόμεθα σήμερον, τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην, «μηνύοντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας», ἐπισφραγίζοντα τόν Ἀρχαγγελικόν ὕμνον «Χαῖρε Κεχαριτωμένη» καί Προεξάρχοντα τῆς Πανηγύρεως!

 Μακαριώτατε, ἐκφράζομεν ἐκ μυχίων καρδίας εὐχαριστίας τῇ Ὑμετέρᾳ πεπνυμένῃ κορυφῇ ἡμῶν, διά πᾶν ὅ,τι καταβάλλετε πρός ἐπιστηριγμόν τῆς θεοσώστου ἐπαρχίας ταύτης. Μνημονευτέαι ἐνταῦθα αἱ, κατόπιν εὐλογίας καί προτροπῆς τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, ἀνακαινιστικαί ἐργασίαι εἰς τό Ἱερόν Προσκύνημα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἔργα, τά ὁποῖα θά μείνουν ἀνεξίτηλα εἰς τόν χρόνον, μαρτυροῦντα τήν λαμπράν οἰακοστροφίαν τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας παρά τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Μακαριότητος.

Μακαριώτατε, Σᾶς εὐχόμεθα ὁλοψύχως, ὅπως Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν, διά πρεσβειῶν τῆς Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Μαρίας καί τοῦ Ἀρχιστρατήγου Γαβριήλ, χαρίζηται Ὑμῖν ὑγιείαν κατ’ ἄμφω πρός συνέχισιν τῆς πεπνυμένης πηδαλιουχίας τοῦ νοητοῦ σκάφους τῆς Μητρός πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, Σιών τῆς Ἁγίας! Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας