Διά τήν ἑορτήν τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας καί θεία Λειτουργία ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, τήν Δευτέραν, 30^ήν Ἰανουαρίου/ 12^ην Φεβρουαρίου 2024, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Βασιλείου τῆς Παλαιᾶς πόλεως Ἱεροσολύμων, ἐν ᾧ φυλάσσεται λείψανον τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, προεξάρχοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου, ψαλλόντων τοῦ π. Ἰωάννου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Ἀλεξάνδρου καί μετεχόντων πιστῶν τῶν Ἱεροσολύμων, μοναχῶν καί μοναζουσῶν, τῇ φροντίδι  καί φιλοξενίᾳ  τοῦ ἡγουμένου Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Κούφρ Σμέα, Δυτική Γαλιλαία, 10 Φεβρουαρίου 2024

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, προεξῆρξε Θείας Λειτουργίας ἐν τῷ νεοδμήτῳ περικαλλεῖ Ναῷ τῶν  Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης εἰς τήν κώμην Κούφρ Σμέα, τήν πρωΐαν τοῦ  Σαββάτου 10^ης Φεβρουαρίου 2024.

Τόν Μακαριώτατον ἐσυνώδευσαν καί συνελειτούργησαν μετ’ αὐτοῦ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης Ἀρίσταρχος καί ὁ παρεπιδημῶν Μητροπολίτης Καζάν κ. Κύριλλος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τούς ὁποίους ὑπεδέχθη ἐνθέρμως ἡ Κοινότης τῆς κώμης ταύτης, μεταξύ τῶν ὁποίων καί μεγάλος ἀριθμός Σεΐχηδων τῆς φυλῆς  τῶν Δρούζων. Ὁ ἐπί κεφαλῆς τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κούφρ Σμέα, κ. Yasser Ghadhban καί μέλη τοῦ Συμβουλίου ὑπεδέχθησαν τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν, τούς Προέδρους καί τά μέλη τῶν τοπικῶν Ποιμαντικῶν Συμβουλίων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως  Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος. Ὁ Ἕλλην Πρόξενος εἰς τήν Χάϊφαν κ. Κωνσταντῖνος Ζηνόβιος καί ὁ Πρόξενος τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας Δρ. Amin Safiya ἦσαν μεταξύ τῶν παρευρισκομένων εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν, τῇ συμμετοχῇ πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐντοπίων καί Χριστιανῶν ἐκ τῶν ὁμόρων πόλεων καί κωμῶν  τῆς Γαλιλαίας.

Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, τονίζων τήν ἀναγκαιότητα διατηρήσεως τῆς συνοχῆς μεταξύ ἀδελφῶν τῆς ἰδίας οἰκογενείας, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ὁ φιλόξενος καί ἀσφαλής οἶκος, ὁ συνάγων τούς πιστούς καί θεμελιῶν αὐτούς ἐν τῇ πέτρᾳ τῶν ἐντολῶν τῆς ἀγάπης καί τῆς ἁρμονίας, ἰδίᾳ δέ ἀνεφέρθη  εἰς τήν διατήρησιν ἀγαστῶν σχέσεων τοῦ  κοινωνικοῦ ἱστοῦ τῆς κώμης Κούφρ Σμέα.

Ἔπειτα ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Ἄκκρης, Ἀρχιμανδρίτης π. Silwanos Hanouneh, προσεφώνησεν εἰς τήν αἴθουσαν ἐκδηλώσεων τοῦ Ναοῦ, καλωσορίζων τόν Μακαριώτατον καί τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς εἰς τήν κώμην Κούφρ Σμέα,  συγχαίρων τήν ἐνορίαν καί ἐκφράζων τήν ἱκανοποίησίν του διά τήν συμφιλίωσιν τῶν ἐνοριτῶν αὐτῆς, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη σήμερον ἔπειτα ἀπό πολλάς δεκαετίας.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ π. Σιλουανός  ἐπαρουσίασε τόν ἐπί κεφαλῆς τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου τοῦ  Kufr Sumei, ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε μίαν συγκινητικήν ὁμιλίαν, ἐκφράζων τήν  χαράν αὐτοῦ δι’ αὐτήν τήν ἐκδήλωσιν, καί ψάλλων  ἕν ᾅσμα μέ τούς λόγους τοῦ Κυρίου ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην Ἁγίου Εὐαγγελίου: «ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας», (Ἰωάν. 17:21).

Ὁμοίως ὁ κ. Bassam Nasser ἐκαλωσώρισεν ἐνθέρμως τήν Συνοδείαν καί τούς παρευρισκόμενους, συγχαίρων τήν ἐνορίαν διά τό ἐπίτευγμα τοῦτο, τό ὁποῖον ἐπετεύχθη κατόπιν πολλῆς ἀναμονῆς, εὐχαριστῶν πάντας, ὅσοι εἰργάσθησαν διά τήν ὑλοποίησιν τῆς ἑορτῆς ταύτης.  Ἔπειτα ὁ κ. Youssef Nasser, ἐσυνέχισε προσφωνῶν, ἀνακαλῶν εἰς τήν μνήμην τούς λόγους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ περί ἁρμονίας καί ἑνότητος, ἐν τοῖς ὁποῖοις ἐστηρίχθησαν διά νά πραγματοποιήσουν τήν σύναξιν ταύτην, δι’ εὐχῶν καί διά τῶν ἀόκνων προσπαθειῶν τοῦ Μακαριωτάτου. Ὁ κ. Youssef Nasser καί οἱ υἱοί αὐτοῦ διεδραμάτισαν  σημαντικόν ρόλον εἰς τήν ἐποπτείαν τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Ναοῦ.

Μετά τάς προσφωνήσεις ἠκολούθησε τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τῆς ἐνορίας πρός τιμήν τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς Συνοδείας Αὐτοῦ.

Ἡ θερμή καί χαρμόσυνος ἀτμόσφαιρα ἐν τῇ αἰθούσῃ ἀνέδειξε μίαν ἡνωμένην ἑνορίαν μέ καλούς ἐνορίτας, ἀκολουθοῦντας τούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Εάν οὖν προσφέρῃς τό δῶρόν σου ἐπί τό θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατά σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τό δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καί ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καί τότε ἐλθών πρόσφερε τό δῶρόν σου», (Ματθ. 5:23, 24).

Τό κήρυγμα τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τό Κοινωνικόν τῆς Θείας Λειτουργίας καί ἡ πρόποσις Αὐτοῦ ἐν τῇ τραπέζῃ παρατίθενται ὡς ἕπεται:

«Ἰδού τι καλόν ἤ τι τερπνόν ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό»,  (Ψαλμ. 132,1), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ Πατρός συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ ὡραίᾳ ὑμῶν πόλει Κούφρ Σμέα, ἵνα τελέσωμεν τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας καί οὕτως διαδηλώσωμεν τήν ἐν τῷ κοινῷ ποτηρίῳ τοῦ τιμίου σώματος καί αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν καί ἑνότητα ἡμῶν.

Ποιοῦμεν δέ τοῦτο ἀκούοντες εἰς τήν πρός Ἐφεσίους πατρικήν παράκλησιν τοῦ θεσπεσίου Παύλου λέγοντος: «παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγώ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης καί πρᾳότητος, μετά μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης· ἓν σῶμα καί ἓν Πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν», (Ἐφ. 4, 1-4).

Ἐξαίρων τήν ἰδέαν τῆς ἑνότητος ὁ θεῖος Παῦλος  λέγει: « ὁ Θεός Πατήρ καί αὐτόν [τόν Χριστόν] ἔδωκε κεφαλήν  ὑπέρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστί τό σῶμα Αὐτοῦ» (Ἐφ. 1, 22-23). «Ὑμεῖς ἐστε Σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους», (Α’ Κορ. 12,27), «καί γάρ ἐν ἑνί Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε ᾿Ιουδαῖοι εἴτε ῞Ελληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καί πάντες εἰς ἓν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν», (Α’ Κορ. 12,13) ἐπιστέλλει πρός Κορινθίους.

Ἐξ ἄλλου, ἀντιλαμβανόμενος τόν κίνδυνον καί τό ἀπροσδόκητον κακόν τῆς διχοστασίας ὁ σοφός Παῦλος μετά θερμῆς ἀγάπης ἐπαινεῖ καί πάλιν τούς Κορινθίους λέγων: «Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες, καί μή ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δέ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ», (Α’ Κορ. 1, 10).

Ὄντως, ἀδελφοί μου, τά σχίσματα καί αἱ διχόνοιαι διαμελίζουν τήν Ἐκκλησίαν κατά τόπους, δηλονότι τήν χριστιανικήν ἡμῶν κοινότητα εἰς ἀνταγωνιζομένας ὁμάδας καί διαψεύδουν τό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Προσέτι τά σχίσματα καί αἱ διχόνοιαι ἀντιστρατεύονται τήν ἀποστολήν τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ. Ἡ δέ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν μαρτυρίαν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Εὐαγγελιστήν, αἱ ἔριδες καί αἱ διχοστασίαι ἀμαυροῦσιν τήν μαρτυρίαν τῆς Ἐκκλησίας διά τόν Χριστόν, ἀφ’ οὗ οἱ Χριστιανοί ἀναγνωρίζονται ὡς μαθηταί Αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ  ἀπό τήν ἀμοιβαίαν αὐτῶν ἀγάπην. «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις», (Ἰωάν. 13, 35).

Κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, ἡ διαίρεσις τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας, φανερώνει τά ἔργα τῆς σαρκός, τά ὁποῖα τροφοδοτοῦν τήν ἁμαρτίαν, (Πρβλ. Γαλ. 5,19). Ἀντιθέτως ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότης τῶν πιστευόντων εἰς τόν Χριστόν εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατά τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος», κηρύττει καί πάλιν ὁ θεῖος Παῦλος.

«Ἰδού τι καλόν ἤ τι τερπνόν, ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό»,  (Ψαλμ. 132,1), λέγει ὁ ψαλμῳδός. Ναί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία γενικώτερον καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων εἰδικώτερον εἶναι τό κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ: «Χαῖρε Σιών ἁγία μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, Θεοῦ κατοικητήριον», ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Εἶναι δέ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ κατοικητήριον, διότι εἰς αὐτήν ἀφ’ ἑνός μέν ἐδόθη τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον. Ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διά τῆς Ἐκκλησίας ἀπολαμβάνομεν «τόν καρπόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», (Γαλ. 5,22) . Διά τοῦτο ὁ μακάριος Παῦλος εἰς τήν πρός Τιμόθεον, τόν μαθητήν αὐτοῦ, ἐπιστολήν αὐτοῦ λέγει: «Ταῦτά σοι γράφω … ἵνα εἰδῇς πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἀναστρέφεσθαι, ἥτις ἐστίν Ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος, στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας», (Α’ Τιμ. 3, 14-15).

Καί ἀναλυτικώτερον: Σοῦ γράφω ταῦτα, ἵνα γνωρίζῃς πῶς πρέπει κανείς νά πολιτεύηται καί νά συμπεριφέρηται εἰς τήν οἰκίαν καί τήν οἰκογένειαν τοῦ Θεοῦ, δηλαδή εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ζωντανός. Εἶναι δέ ἡ Ἐκκλησία ἄλλος στῦλος καί θεμέλιον στερεόν, τό ὁποῖον ὑποβαστάζει τήν ἀλήθειαν.

Αὐτόν ἀκριβῶς τοῦτον «τόν Οἶκον τοῦ Θεοῦ» ἀποτελεῖ καί τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, οἱ κάτοικοι τοῦ ὁποίου δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τό εὐλαβές Χριστεπώνυμον αὐτοῦ ποίμνιον, τό ὁποῖον διαβιοῖ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ. Μέ ἄλλα λόγια, τό Πατριαρχεῖον ἀπεδείχθη ὅτι εἶναι ἡ αὐθεντική τροφός Μητέρα, ἡ ὁποία, ὡς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή «ἐκύκλωσε τόν λαόν αὐτῆς καί ἐπαίδευσεν αὐτόν καί διεφύλαξεν αὐτόν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ», (Πρβλ. Δευτερ. 32,10). Ὁ δέ ἀρχηγός καί τελειωτής τῆς πίστεως ἡμῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός (Πρβλ. Ἑβρ. 12,2) λέγει: «Τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω», (Ἰωάν. 5,37).

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς συνήχθημεν καί εἰς τοῦτο ἐκλήθημεν πάντες ἡμεῖς σήμερον ἐν τῇ σεβαστῇ ὑμῶν Κοινότητι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα διαδηλώσωμεν τήν πρός ἀλλήλους ἀγάπην καί τήν ὁμόνοιαν τῆς «καλῆς ὁμολογίας ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων», (Α’ Τιμ. 6,12), τήν ἑνότητα δηλονότι τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Εἰς τοῦτο μᾶς καλεῖ καί τό θεόπνευστον παράγγελμα τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου λέγοντος: «νυνί δέ ἀπόθεσθε καί ὑμεῖς τά πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν… μή ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν», (Κολ. 3, 8-10). Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἀπώτερος σκοπός τοῦ ἐνδυσαμένου τόν ἀνακαινούμενον ἄνθρωπον, δηλ. τόν γενόμενον καινούργιον, εἶναι νά προοδεύῃ εἰς τήν τελείαν γνῶσιν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ σῴζουσα ἀλήθεια. «Εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ», (Ἰωάν. 18,37), «γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσῃ ὑμᾶς», (Ἰωάν. 8,32) λέγει Κύριος.

Πῶς ὅμως, ἀδελφοί μου,  δυνάμεθα νά εἴμεθα ἐλεύθεροι ἐντός ἡμῶν, ὅταν ἡμεῖς φέρωμεν εἰς τήν καρδίαν μας τό μῖσος καί τήν κακίαν ἐναντίον τῶν συνανθρώπων μας καί μάλιστα τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας; Διά τοῦτο ὁ Χριστός παραγγέλλει λέγων: «Ὅταν στήκετε προσευχόμενοι, ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατά τινος, ἵνα καί ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἀφῇ ὑμῖν τά παραπτώματα ὑμῶν», (Μάρκ. 11,25).

Ὁμολογουμένως ἡ σημερινή λειτουργική σύναξις κλήρου καί λαοῦ καί τῶν τιμίων μελῶν τῆς Κοινότητος ὑμῶν τε καί ἡμῶν ἀποτελεῖ πρᾶξιν καί ἔργον ἱερόν. Καί τοῦτο, διότι, ὡς κηρύττει ὁ Μέγας Παῦλος, «ὁ ἐν τούτοις δουλεύων τῷ Χριστῷ εὐάρεστος ἔσται τῷ Θεῷ καί δόκιμος τοῖς ἀνθρώποις, ἐπειδή ὁ ἀληθής καί εἰλικρινής σκοπός ἡμῶν εἶναι ἡ ἐπιδίωξις τῆς εἰρήνης καί τῆς οἰκοδομῆς τῆς εἰς ἀλλήλους», (Πρβλ. Ρωμ. 14, 18-19).

Ἐν κατακλεῖδι θέλομεν νά εὐχαριστήσωμεν τούς κοπιάσαντας μετά ζήλου διά τήν ἀνέγερσιν τοῦ περικαλλοῦς τούτου ναοῦ, τόν ἐλλογιμώτατον κ. Γιοῦσεφ Νάσσερ καί τούς υἱούς αὐτοῦ, ὡς καί πάντας τούς ἠθικῶς καί ὑλικῶς συνδραμόντας διά τήν εὐπρέπειαν αὐτοῦ. Ἀμήν, ἔτη πολλά καί εἰρηνικά!

ΠΡΟΠΟΣΙΣ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΕΝ ΤΗ ΤΡΑΠΕΖΗ ΕΙΣ ΚΟΥΦΡ-ΣΜΕΑ

«Γίνεσθε δέ ποιηταί λόγων καί μή μόνον ἀκροαταί, παραλογιζόμενοι ἑαυτούς», (Ἰακ. 1,22), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἀξιότιμα μέλη τῆς Κοινότητος ἡμῶν ἐν Κούφρ Σμέα,

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τῇ εὐλογημένῃ ταύτῃ συνάξει κλήρου καί λαοῦ σήμερον ἐν τῇ πολυπολιτισμικῇ πόλει ὑμῶν.

Ὁ σκοπός τῆς θείας Εὐχαριστιακῆς συνάξεως, τήν ὁποίαν ἐτελέσαμεν ἐν τῷ ἱερῷ καί ἀναιμάκτῳ θυσιαστηρίῳ ἦτο καί εἶναι ἡ ἐν τῇ πράξει ἐφαρμογή τῶν λόγων τοῦ Κυρίου: «Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς, ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», (Ἰωάν. 13,34)· καί: «εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν, μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδέ δειλιάτω», (Ἰωάν 14,27).

Ἡ ἔλλειψις καί ἡ ἀπουσία τῆς κατά Θεόν καί οὐχί κατά κόσμον ἀγάπης καί εἰρήνης εἶναι τά οὐσιαστικά αἴτια τῶν διχοστασιῶν, τῶν ἐρίδων (Γαλ. 5,20) καί τῶν πολέμων. (Ἰακ. 4,1).

Ἡ ἐν τῷ κόσμῳ ἀποστολή τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, οὔσης τό θεανθρώπινον Σῶμα Αὐτοῦ, δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τόν Εὐαγγελισμόν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης, αἱ ὁποῖαι [ἐντολαί] ἀποτελοῦν τάς προϋποθέσεις τῆς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἑνότητος.  «Οὐδέν οὕτω παροξύνει τόν Θεόν ὡς τό Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι.  Ἀνήρ δέ τις ἅγιος ἔφησεν: οὐδέ μάρτυρος αἷμα ταύτην τήν ἁμαρτίαν δύνασθαι ἐξαλείφειν», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.

Ὁσάκις συμμετέχομεν εἰς τό μέγα μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, συμμετέχομεν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, διό καί ἡμεῖς καλούμεθα ἵνα καταγγείλωμεν τό χαρμόσυνον τοῦτο γεγονός μετά του ὑμνῳδοῦ λέγοντες καί βοῶντες: 

«Ἀναστάσεως ἡμέρα, καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καί τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καί οὕτω βοήσωμεν· Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος».

Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά!»

Τήν 10.30 μ.μ. νυκτερινήν ὥραν τῆς Τετάρτης, 25^ης Ἰανουαρίου/ 7^ης Φεβρουαρίου 2024, ἐξεδήμησε πρός Κύριον ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Συμεών Κατά Μόνας Ἀρχιμανδρίτης Θεοδώρητος.

Ἡ Νεκρώσιμος αὐτοῦ Ἀκολουθία ἐψάλη τήν 10.30 π.μ. ὥραν τῆς Πέμπτης 26^ης Ἰανουαρίου/ 8^ης Φεβρουαρίου 2024 εἰς τό ἐντός τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Θέκλης, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συνιερουργούντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί τῇ συμπροσευχῇ μοναζουσῶν καί λαϊκῶν τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Τόν Ἐπικήδειον ἐξεφώνησεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ἐν ᾧ ἀναφέρονται τά τῆς βιοτῆς καί τῆς δραστηριότητος αὐτοῦ ὡς Ἁγιοταφίτου καί ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἁγίου Συμεών Κατά Μόνας ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβάσμιοι Ἀρχιερεῖς,

κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἱστάμεθα δακρύζοντες πρό τοῦ σεπτοῦ σκηνώματος τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν Θεοδωρήτου ἱερομονάχου, ὡς ὁ Κύριος ἡμῶν πρό τοῦ τάφου τοῦ τετραημέρου φίλου Αὐτοῦ Λαζάρου. Ἀθυμοῦμεν ἐπί τῷ χωρισμῷ, ὡς οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ μετά τήν ἔνδοξον Ἀνάληψιν Αὐτοῦ. Ἀναλογιζόμεθα ἀνθρωπίνως ὅτι ὄντως μέγα καί φοβερόν τό τοῦ θανάτου μυστήριον. Διερωτώμεθα πῶς  διασπᾶται ἡ ἁρμονικωτάτη συμφυΐα ψυχῆς καί σώματος, πῶς ἡ ψυχή βιαίως χωρίζεται τοῦ σώματος, πῶς ὁ ἄνθρωπος διά τῆς παρακοῆς καί τῆς πτώσεως ἐπέφερεν εἰς ἑαυτόν τόν θάνατον καί ἤκουσε παρά τοῦ Δημιουργοῦ καί Πλάστου του τό : «γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ», ( Γεν. 3, 19 ).

Εἰς τά ἐρωτήματα ταῦτα τοῦ ἀνθρωπίνου προβληματισμοῦ ἔρχεται ὡς ἀπάντησις τό πρόσωπον, ἡ διδασκαλία καί τό ἔργον Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό γεγονός ὅτι συγκαταβαίνων ὁ Θεός εἰς τό γένος ἡμῶν, ηὐσπλαγχνίσθη ἡμᾶς καί ἐν Χριστῷ τῷ Μονογενεῖ Υἱῷ καί Λόγῳ Αὐτοῦ  ὡμοιώθη πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους. Προσέλαβεν ἐν τῇ Ἐνανθρωπήσει τήν ἀνθρωπίνην φύσιν καί σάρκα ἡμῶν καί διά τοῦ  Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἀνέσυρεν ἡμᾶς ἀπό τοῦ Ἅιδου καί ἐχαρίσατο ἡμῖν τήν ἐν οὐρανοῖς καί παρ’ Αὐτῷ αἰώνιον ζωήν καί ἀνάπαυσιν.

Ἡ ἀλήθεια αὕτη ἀπεκαλύφθη εἰς τούς ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ. Οὗτοι κατεστάθησαν αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες οὐχί μόνον τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί Αὐτοῦ τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου Αὐτοῦ. Εἶδον καί ἐψηλάφησαν Αὐτόν ἐν τῇ ἐπιγείῳ ζωῇ καί θεραπευτικῇ καί λυτρωτικῆ δράσει Αὐτοῦ, ἀλλά καί ἐν τῇ Ἀναστασίμῳ «ἑτέρᾳ μορφῇ Αὐτοῦ» (Μάρκ. 16, 12)· «Ἡ πίστις εἰς τήν σώζουσαν ἀλήθειαν ταύτην ἀποτελεῖ παραμυθίαν, ἐλπίδα καί δύναμιν πρός ἀψήφισιν τοῦ φόβου τοῦ θανάτου καί δή καί αὐτοῦ τοῦ μαρτυρικοῦ. Ἡ Ἐνανθρώπησις, ἡ Σταύρωσις καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ συγκροτοῦν, συγκρατοῦν καί συνέχουν ὅλον τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

 Τήν πίστιν ταύτην ἐνεκολπώθη καί ὁ  ἀγαπητός, πολιός καί  σεβαστός ἐκλιπών ἀδελφός ἡμῶν Ἀρχιμανδρίτης Θεοδώρητος, καθότι οὗτος ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἐχειροθετήθη μοναχός εἰς τήν ἱεράν Μονήν Τρωοδιτίσσης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Ἐκ ταύτης ἦλθε διά θεραπείαν τῆς ἐπισφαλοῦς ὑγιείας τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ εἰς τό ἐν Ὀρεινῇ Ἰσραηλινόν νοσοκομεῖον Χαντάσσα. Εἰς τό ἑξῆς, τῇ προτροπῇ τοῦ Γέροντος αὐτοῦ ἱερομονάχου Παγκρατίου, τόν ὁποῖον λίαν ηὐλαβεῖτο, ἐζήτησε καί ἐνετάχθη εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα ὀλίγον μετά τό ἔτος 1967. Ταύτην διηκόνησε εἰς διαφόρους διακονίας μετά ζήλου καί ἀφοσιώσεως, ὑπερβαίνων τάς δυσκολίας τῆς ὑγιείας αὐτοῦ. Ὠς Παιδονόμος ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Σχολῇ, ὡς ἐφημέριος εἰς τήν ἱεράν Μονήν τῆς Μεγάλης Παναγίας ἐπί ἔτη, ὡς μέλος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, διορισθείς ὑπό τῆς Α. Θ. Μακαριότητος τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου. Κυρίως δέ ὡς ἡγούμενος τῆς ἱερᾶς Μονῆς ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς  Καταμόνας συνεχῶς καί ἀδιακόπως ἀπό τοῦ ἔτους 1979. Τήν Μονήν ταύτην καί τόν ναόν αὐτῆς διετήρησεν ὡς λειτουργικόν κέντρον τῆς ἐν Καταμόνας Ἑλληνικῆς Κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων, ὡς ἦτο ἀνέκαθεν καί ὡς Προσκυνηματικόν κέντρον διά τούς ἀφικνουμένους ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων χωρῶν προσκυνητάς. Ἐπροστάτευσε δέ αὐτήν ἐκ τῶν ἔξωθεν ὑποβλεπόντων αὐτήν, λόγῳ τῆς ἱστορικῆς θέσεως αὐτῆς. Ἀξιοποιῶν εὐσυνειδήτως τάς δωρεάς τῶν προσκυνητῶν, μή παραλείπων ἐν ταὐτῷ νά ἐλεῇ τούς δεομένους, ἀνεκαίνισε τόν ναόν αὐτῆς καί ἐνεπλούτισε τάς ἁγιογραφίας αὐτοῦ. Πολλάς δέ ἐπετέλεσε ἐξωτερικάς ἐπισκευάς πρός συντήρησιν καί καλλωπισμόν αὐτῆς. Χάρις εἰς τήν ἐπιμονήν καί τάς ἐνεργείας αὐτοῦ τό Πατριαρχεῖον κατώρθωσε τό δυσκατόρθωτον, τήν ἀπόκτησιν δηλονότι τεμαχίου λειψάνου τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου παρά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κροατίας τό ἔτος 2010, φυλασσομένου ὡς θησαυροῦ τῆς Μονῆς, τῆς ἀνακομιδῆς αὐτοῦ ἑορταζομένης τήν 25ην Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους.

Ἐπί τά ἀγαθά ἔργα τῆς ζωῆς αὐτοῦ ταῦτα, ἐπί τό ἔντιμον καί ἐνάρετον μοναχικόν καί ἱερατικόν ἦθος αὐτοῦ καί ἐπί τήν ἀγόγγυστον ὑπομονήν καί καρτερίαν αὐτοῦ εἰς τάς ἐπί πολλά ἔτη δοκιμασίας τῆς ὑγιείας αὐτοῦ καί ἐπί τήν μέριμναν αὐτοῦ δι’ ἑβδομαδιαίαν Θείαν Λειτουργίαν  ἐν τῇ Μονῇ καί Θείαν κοινωνίαν ὑπ’ αὐτοῦ κλινήρους ὄντος, παρακαλοῦμεν τόν φιλάνθρωπον Θεόν ἡμῶν, ὅπως ἐπίδῃ καί συγχωρήσῃ αὐτῷ εἴτι ὡς ἄνθρωπος ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως ἥμαρτεν καί κατατάξῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά ὁσίων καί δικαίων ἐν ἀπολαύσει καί ἀγαλλιάσει τοῦ ἱλαροῦ φωτός τῆς τρισηλίου δόξης Αὐτοῦ, ἀποδίδων αὐτῷ τόν τῆς δικαιοσύνης στέφανον, «ὅν ἀποδώσῃ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν Αὐτοῦ». Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη !»

Τῆς ἐξοδίου νεκρικῆς πομπῆς προΐστατο ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλος πρός τήν Ἁγίαν Σιών, ἔνθα ἐνεταφιάσθη εἰς τό Κοιμητήριον τῶν Πατέρων.

Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Παρασκευήν, 20^ήν Ἰανουαρίου/2^ραν Φεβρουαρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων ἐν τῇ Χριστιανικῇ συνοικίᾳ  πλησίον τοῦ Πατριαρχείου.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται πάλιν ὅτι ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος κατήγετο ἀπό τήν Μελιτινήν  τῆς Ἀρμενίας, γεννηθείς τό 376 μ.Χ. ἐκ γονέων εὐσεβῶν Παύλου καί Διονυσίας, διδαχθείς  τά ἱερά γράμματα παρά τοῦ θείου αὐτοῦ Εὐδοξίου καί παρά τοῦ Ἐπισκόπου Μελιτινῆς Ὀτρηΐου. Λόγῳ τῆς ἀρετῆς αὐτοῦ ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος καί ἐμόνασεν εἰς Μονάς τῆς πατρίδος αὐτοῦ. Μή δεχόμενος νά καθοδηγῇ ἄλλους, ἀνεχώρησε τῆς πατρίδος αὐτοῦ καί ἦλθεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν τό 406. Ἐμόνασεν ἀρχικῶς εἰς τήν ἐν Φαράν Λαύραν τοῦ Ἁγίου Χαρίτωνος. Συνεδέθη διά πνευματικῆς φιλίας, συνασκήσεως καί συνεργασίας μετά τοῦ ὁσίου Θεοκτίστου. Ἀπό τῆς ἑορτῆς τῶν Φώτων ἕως καί τῶν Βαΐων ἀπεμακρύνετο εἰς τήν ἔρημον διά  προσευχήν καί ἄλλην ἄσκησιν. Εἰς τήν πανέρημον τοῦ Κουτιλᾶ ποιμένες τῆς Βηθανίας κατέστησαν αὐτόν γνωστόν εἰς χριστιανούς καί μοναχούς, οἱ ὁποῖοι παρεκάλεσαν αὐτόν νά ἱδρύσῃ δι’  αὐτούς Μονήν. Ὁ Ἅγιος Θεόκτιστος ἵδρυσε Κοινόβιον διά τούς ἀρχαρίους μοναχούς καί ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος Λαύραν διά τούς προκεχωρημένους εἰς τήν ἔρημον τῆς Ἰουδαίας μεταξύ Ἰερουσαλήμ καί Ἱεριχοῦς. Εἰς ταύτην προσῆλθεν καί ὁ Ἅγιος Σάββας, ὅστις ἦλθεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν  τό ἔτος 456.  Ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος καί ὁ Ἅγιος Θεόκτιστος ἀνεδείχθησαν στῦλοι καί φωστῆρες τῆς μοναστικῆς πνευματικῆς ζωῆς καί κατηύθυναν χιλιάδας χριστιανῶν καί μοναχῶν καί ὑπῆρξαν  διδάσκαλοι τοῦ Ἁγίου Σάββα. Ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος ἐζήτησεν ἀπό τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Ἰουβενάλιον τό ἔτος 427  νά βαπτίσῃ φυλήν Περσῶν νομάδων, οἱ ὁποῖοι προσῆλθον εἰς τήν Μονήν του καί εἰσηγήθη τήν χειροτονίαν τοῦ φυλάρχου αὐτῶν Ἀσπεβέτου εἰς Ἐπίσκοπον Παρεμβολῶν. Ἠξιώθη τοῦ θαυματουργικοῦ καί προορατικοῦ χαρίσματος καί ἐπανέφερε χιλιάδας χριστιανῶν καί μοναχῶν ἐκ τῆς πλάνης τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἐν οἷς καί τήν αὐτοκράτειραν Εὐδοξίαν. Τό 429 ἐτέλεσεν ὁ Πατριάρχης Ἰουβενάλιος τά ἐγκαίνια τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου καί τά μέγιστα ἐχάρη ὁ Ἅγιος ἐπί τούτῳ. Ἑπτά μῆνας μετά ἐκοιμήθη καί ἀφῆκεν διάδοχον αὐτοῦ εἰς τήν ἡγουμενίαν τῆς Λαύρας τόν Ἀρχιμανδρίτην Ἐλπίδιον. Ἡ Λαύρα καταστραφεῖσα ἐξ ἐπιδρομῶν, διατηρεῖται σήμερον ὡς ἐπισκέψιμος ἀρχαιολογικός χῶρος.

Πρός τιμήν αὐτοῦ ἐτλεέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, συλλειτουργούντων τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Φιλουμένου καί π. Μακαρίου, τῶν Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων π. Φάραχ καί π. Νεκταρίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψαλλόντων τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών ἐν συμμετοχῇ μοναχῶν, μοναζουσῶν καί Χριστιανῶν ἐξ Ἱεροσολύμων.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας προσῆλθε διά προσκύνησιν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν.

Τήν Πατριαρχικήν καί Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη ἡ καλῶς ἐπιμελουμένη τῶν τῆς Μονῆς ὁσιωτάτη Ἡγουμένη μοναχή Σάρρα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 17^ην/30^ήν Ἰανουαρίου 2024, ἑωρτάσθη  ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου εἰς τό παρεκκλήσιον αὐτοῦ, τό εὐρισκόμενον εἰς τό Νότιον τμῆμα τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Νικολάου πλησίον τοῦ Πατριαρχείου.

Κατά τήν ἡμέραν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἐγεννήθη εἰς τήν Αἴγυπτον τό 251. Ἀποθανόντων τῶν γονέων αὐτοῦ διένειμε τά ὑπάρχοντα αὐτοῦ καί ἀνεχώρησεν εἰς τήν ἔρημον. Εἰς αὐτήν ἔζησεν ἐπί  τεσσαρακονταετίαν ἐν ἄκρᾷ ἀσκήσει, προσευχῇ, νηστείᾳ καί ἡσυχίᾳ ὡς λέγουν τά τροπάρια τῆς ἡμέρας τῆς μνήμης αὐτοῦ «μιμούμενος τοῖς τρόποις τόν ζηλωτήν Ἠλίαν» καί «ἑπόμενος ταῖς τρίβοις Ἰωάννου Βαπτιστοῦ».

Διά τῆς πολιτείας αὐτοῦ προσῆλθον πρός αὐτόν χιλιάδες μοναχῶν, τῶν ὁποίων ἀνεδείχθη κανών μοναχικῆς ζωῆς, νομοθέτης καί πολιτάρχης. Ἔφθασεν εἰς ἄκραν ἀπάθειαν καί ἔβλεπε τάς ψυχάς τῶν ἀνθρώπων, ὅτε ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἀνεχώρουν διά τόν οὐρανόν. Ἐγνώρισε καί κατέστησε γνωστόν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τόν Μέγαν ἀσκητήν Παῦλον τόν Θηβαῖον, ἀλλά καί τούς χριστιανούς ἐπαρηγόρησε κατελθών εἰς Ἀλεξάνδρειαν, ὅτε ἐκηρύχθη διωγμός ἐναντίον αὐτῶν ἐπί Μαξιμίνου τό 312. Ὡσαύτως ἐβοήθησε τούς Χριστιανούς ἔναντι τῶν ἐπιθέσεων τῶν Ἀρειανῶν τό 335. Ἐκήρυξε τήν Ὀρθόδοξον πίστιν, εἰς τήν ὁποίαν πολλούς ἐπανέφερεν ἐκ τῶν πλανηθέντων καί ἐκοιμήθη τήν 17^ην μηνός Ἰανουαρίου τοῦ 356 εἰς ἡλικίαν 105 ἐτῶν. Τόν βίον αὐτοῦ συνέγραψε ὁ συνδεόμενος διά στενῆς πνευματικῆς φιλίας  μετ’ αὐτοῦ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Μέγας Ἀθανάσιος  (Migne PG 26, 835-376).

Εἰς τό ὡς ἄνω παρεκκλήσιον αὐτοῦ ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου, συλλειτουργοῦντος αὐτοῦ τοῦ Ἀρχιδιακονου π. Μάρκου καί τοῦ π. Στεφάνου, ψάλλοντος τοῦ π. Ἰωάννου Ἀουάδ καί προσευχομένων μοναχῶν, μοναζουσῶν καί πιστῶν ἐξ Ἱεροσολύμων, τῇ φιλοξενίᾳ τοῦ ὁλοκληροῦντος τήν ἀνακαίνισιν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Δευτέραν, 16^ην /29^ην Ἰανουαρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς προσκυνήσεως τῆς τιμίας ἁλύσεως τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου.

Κατά τήν ἡμέραν ταύτην ἡ Ἐκκλησία προσκυνεῖ τήν ἅλυσιν τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ἤτοι ἀναμιμνῄσκεται τό γεγονός τῆς ἀπελευθερώσεως  τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ὑπό ἀγγέλου ἐκ τῆς ἁλύσεως καί τῆς φυλακῆς αὐτοῦ, ἤτοι τήν περικοπήν ἀπό τό βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων (Πράξ 12, 1-19),  ὅτε «Ἡρώδης ὁ βασιλεύς ἀνεῖλεν Ἰάκωβον τόν ἀδελφόν Ἰωάννου μαχαίρᾳ» (Πράξ. 12,2), «ἰδών δέ ὅτι ἀρεστόν ἐστι τοῖς ᾿Ιουδαίοις, προσέθετο συλλαβεῖν καί Πέτρον»… «βουλόμενος μετά τό Πάσχα ἀναγαγεῖν αὐτόν τῷ λαῷ», (Πράξ. 12,4 )·  «ὅτε δέ ἔμελλεν αὐτόν προάγειν ὁ ῾Ηρῴδης, τῇ νυκτί ἐκείνῃ ἦν ὁ Πέτρος κοιμώμενος … ἄγγελος Κυρίου λέγει αὐτῷ· περιβαλοῦ τό ἱμάτιόν σου καί ἀκολούθει μοι…» (Πράξ 12,8). «Ὄντως ὁ Πέτρος ἠκολούθησε τόν ἄγγελον ἕως ὅτου ἔφερεν αὐτόν εἰς τήν Πύλην τήν σιδηράν τήν ὁδηγοῦσαν εἰς τήν πόλιν, ἥτοις αὐτομάτη ἠνοίχθη αὐτοῖς καί ὁ Πέτρος ἀντελήφθη ὅτι ἄγγελος Κυρίου ἐξείλατο αὐτοῦ ἐκ χειρός Ἡρώδου».

Τό θαυμαστόν γεγονός τοῦτο, περιγραφόμενον εἰς τό δωδέκατον κεφάλαιον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἑωρτάσθη εἰς τόν τόπον τῆς φυλακίσεως τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, εἰς τόν ὁποῖον ἀπ’ αἰῶνων ὑπῆρχεν Ἱερά Μονή καί  προσκύνημα ὑπό τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ κρυφοῦ μαθητοῦ τοῦ Κυρίου, ἤ τῆς Φακῆς, ἐπειδή πιστεύεται ὅτι ἐκεῖ ἔλαβε χώραν ἡ συζήτησις μεταξύ Νικοδήμου τοῦ ἐκ Φαρισαίων καί τοῦ Κυρίου (Ἰωάν. 3) καί ἐπειδή εἰς καιρόν λοιμοῦ διενέμοντο συσσίτα φακῆς καί ἄλλων τροφίμων. Ἡ Μονή αὕτη κεῖται μεταξύ τῆς Μονῆς τοῦ Πραιτωρίου καί τῆς Μονῆς τῶν Ἁγίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης.

Ἐνταῦθα ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ Ἑσπέρας καί Ἀρχιερατική θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους καί συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου, τοῦ Πρεσβυτέρου π. Νεκταρίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Ἀλεξάνδρου.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας προσῆλθε πρός προσκύνησιν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν.

Εἰς τήν Πατριαρχικήν καί Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί το ἐκκλησίασμα παρέθεσε ἑόρτιον κέρασμα ὁ καλῶς ἐπιμελούμενος τῶν τῆς Μονῆς ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Μακάριος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τόπος τῆς Βαπτίσεως, Ἰορδανία

Τήν πρωΐαν  τῆς Παρασκευῆς, 13^ης/ 26ης Ἰανουαρίου 2024, τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἐτέλεσε τήν ἐτησίαν τελετήν τοῦ Καθαγιασμοῦ τῶν ὑδάτων εἰς τόν τόπον τῆς Βαπτίσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ – Al Maghtas τῆς Ἰορδανίας, παρουσίᾳ ὅλων τῶν ἐνοριῶν τοῦ Χασημιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας εἰς τήν Ἀνατολικήν Ὄχθην.

Τῆς τελετῆς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ  Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης κ.κ. Θεόφιλος, Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί Πάσης Παλαιστίνης καί Ἰορδανίας, συνιερουργούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κυριακουπόλεως κ. Χριστοφόρου Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου εἰς Ἀμμάν, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Διοκαισαρείας κ.  Βενεδίκτου, Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Βηθλεέμ καί Ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Θεοφανείων, καί πλήθους διακεκριμένων Ἀρχιερέων, προερχομένων ἐξ Ἑλλάδος συνοδευομένων ὑπό ἱερέων καί διακόνων, παρουσίᾳ Ὑπουργῶν, διπλωματῶν, καί πολιτικῶν προσώπων, διασήμων προσωπικοτήτων πολιτικῶν καί πολιτιστικῶν φορέων, τῇ ἐνεργῷ συμμετοχῇ τῶν Σωμάτων τῶν Ὀρθοδόξων  Προσκόπων καί μελῶν τῆς Ὀρθοδόξου νεολαίας, καί πιστῶν ἐκ διαφόρων περιοχῶν τῆς Ἰορδανίας καί τοῦ ἐξωτερικοῦ.

Ἅμα τῷ τέλει τῆς Ἀκολουθίας ὁ Μακαριώτατος ἐξεφώνησε λόγον Ποιμαντικόν καί ἐνθαρρυντικόν πρός τούς πιστούς, εἰς τόν ὁποῖον εἶπεν:  «Ἐκ τοῦ Ἱεροῦ τούτου τόπου ἐξεκίνησεν ἡ  χριστιανική πίστις καί ἐκηρύχθη (διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων) εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης. Ἡμεῖς καλούμεθα υἱοί Θεοῦ, ἵνα, κατευθύνοντες τά διαβήματα ἡμῶν ἐν τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ, ἀπομακρύνωμεν ἐξ ἡμῶν τό αἰώνιον σκότος καί ἐνστερνισθῶμεν τό φῶς, ἵνα υἱοί φωτός τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν γινώμεθα. Ἐκ τῶν ρείθρων τοῦ Ἰορδάνου ἁγιάζεται πᾶσα ἡ φύσις, διότι ὁ Ἰορδάνης καί γενικώτερον ἡ Ἁγία Γῆ ἐδέχθη ἐπ’ αὐτῆς  τόν Θεόν καί ἐγένετο παράδεισος ἐν Αὐτῷ, ηὐλογήθη ὑπ’ Αὐτοῦ, ὁ  Ὁποῖος ηὐλόγησε τόν κόσμον ἅπαντα».

Ὁ Μακαριώτατος προσεκάλεσε τούς προσκυνητάς καί τούς νέους  ἀπό ὅλον τόν κόσμον νά ἔλθωσιν εἰς τήν  Ἁγίαν Γῆν, διά νά ἐπισκεφθοῦν  τά Πανάγια Προσκυνήματα καί διά νά λάβουν τάς εὐλογίας τῶν Ἁγίων Τόπων.

Ὁ Μακαριώτατος ἐποίησεν ἔκκλησιν διά τήν εἰρήνην τῆς Παλαιστίνης, ἰδίᾳ τοῦ λαοῦ αὐτῆς εἰς τήν Λωρίδα τῆς Γάζης, διά νά λήξῃ ὁ πόλεμος καί διά τήν  δικαίαν ἐπίλυσιν τοῦ Παλαιστινιακοῦ ζητήματος μέ τήν ἵδρυσιν τοῦ κράτους τῆς Παλαιστίνης καί μέ πρωτεύουσαν τήν Ἀνατολικήν Ἱερουσαλήμ καί,  τῇ συμπροσευχῇ πολλῶν πιστῶν, προσηυχήθη διά τόν ἡγέτην τῆς χώρας τῆς Ἰορδανίας, τήν Αὐτοῦ Μεγαλειότητα τόν βασιλέα Ἀμπντουλάχ Β ́ Ἴμπν Ἀλ-Χουσεΐν, πρός τιμήν τοῦ ὁποίου ἑορτάζεται ἐφέτος  ἡ εἰκοστή πέμπτη ἐπέτειος τῆς ἀνόδου Αὐτοῦ εἰς τόν θρόνον τοῦ Χασημιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας καί τῆς ἀναλήψεως τῶν Συνταγματικῶν αὐτοῦ ἐξουσιῶν.

Ἐπίσης ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε ἐν πρώτοις τόν Πρίγκιπα Ghazi bin Mohammed, ἀντιπρόσωπον καί ἰδιαίτερον σύμβουλον τοῦ Βασιλέως διά τάς θρησκευτικάς καί πολιτιστικάς ὑποθέσεις, διά τάς λίαν σημαντικάς Αὐτοῦ προσπαθείας συντονισμοῦ μετά τῆς Ἀρχῆς τοῦ Τόπου τῆς Βαπτίσεως,  τῆς ὁποίας προεδρεύει, καθώς ἑορτάζεται ἐφέτος τό ἀργυροῦν ἰωβηλαῖον τῆς ἱδρύσεως καί ἀνακαινίσεως τοῦ Τόπου αὐτοῦ. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε τήν Ἀρχήν Προσκυνηματικοῦ Τουρισμοῦ, τόν Ἀραβικόν στρατόν τῆς Ἰορδανίας, τάς Ὑπηρεσίας Ἀσφαλείας καί πάντας τούς τοπικούς καί διεθνεῖς εἰδησεογραφικούς σταθμούς καί ἱστοσελίδας καί τούς κληρικούς, τάς νεολαίας καί τά Σώματα Προσκόπων, τά ὁποῖα συμμετεῖχον εἰς τήν διοργάνωσιν τῆς ἑορτῆς ταύτης.

Τήν ἑορτήν ἐπεσφράγισεν ἡ ἀπελευθέρωσις λευκῶν περιστερῶν εἰς τούς οὐρανούς, συμβολιζόντων τό Ἅγιον Πνεύμα, τό ἐπιφανέν  ἐν εἴδει περιστερᾶς κατά τήν Βάπτισιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀκολούθως  ὁ Μακαριώτατος μετά τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Ἱερέων κατῆλθον εἰς τήν ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, εὐλογοῦντες κατά τό ἔθος τά ὕδατα αὐτοῦ διά τῆς ρίψεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Τήν Τετάρτην, 11^ην/24^ην Ἰανουαρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν  Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου εἰς τήν  ἱδρυθεῖσαν ὑπ’ αὐτοῦ καί τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν τήν κειμένην εἰς τήν ἔρημον τῆς Ἰουδαίας εἰς ἀπόστασιν ὀλίγων χιλιομέτρων ἀπό τῆς Βηθλεέμ καί ἀπό τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ ὅσιος Θεοδόσιος προσῆλθεν ἀπό τῆς πατρίδος αὐτοῦ Μωγαρισσοῦ τῆς Καππαδοκίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν τό ἔτος 451.

Ἐπίσης ὅτι ἀρχικῶς ἠσκήθη εἰς τήν πλησίον τῶν Ἱεροσολύμων Ἱεράν Μονήν τῆς Ἰκελίας καί ἀργότερον ἐμόνασεν ἐν ἄκρᾳ ἀσκήσει εἰς τήν ἔρημον, εἰς τήν ὁποίαν καί τό σπήλαιον, εἰς τό ὁποῖον διενυκτέρευσαν οἱ Μάγοι, «ἐπιστρέψαντες δι’ ἄλλης ὁδοῦ εἰς τήν πατρίδα αὐτῶν». Ἐνταῦθα διά προσευχῆς καί ταπεινώσεως ἐδέχθη ἔλλαμψιν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ὥστε καθωδήγησε πλῆθος μοναχῶν εἰς τήν ἐν Χριστῷ ζωήν, οἱ ὁποῖοι καί παρεκάλεσαν αὐτόν καί ἵδρυσε τήν Μονήν ταύτην ὡς Κοινόβιον, ἤτοι ὡς Μονήν, εἰς τήν ὁποίαν ἠσκοῦντο ἐν ὑπομονῇ καί κοινῇ ζωῇ καί ὑπακοῇ οἱ ἀρχάριοι μοναχοί, ἄχρις οὗ ἀναδειχθῶσιν ἄξιοι διά μοναχικήν ζωήν εἰς Λαύραν.

Ἐν ταύτῃ τῇ Μονῇ οἱ μοναχοί ἐξήσκουν ἐργόχειρον δι’ οὗ ἐπήρκουν εἰς τάς ἀνάγκας πτωχῶν καί ἐνδεῶν. Ἦτο ὅρος εἰσόδου εἰς τήν Μονήν τό  «μηδείς ράθυμος εἰσίτω ἐν αὐτῇ».  Εἰς τήν Μονήν ταύτην ἦσαν περί τούς 400 μοναχούς καί ἐν αὐτῇ ὡσαύτως ἠσκήθησαν ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος καί ὁ Ἅγιος Μόδεστος Πατριάρχαι Ἱεροσολύμων. Ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος διωρίσθη ὡς ἔξαρχος τοῦ Κοινοβιακοῦ βίου, ἐν ᾧ ὁ Ἅγιος Σάββας ὡς ἀρχηγός τοῦ Λαυρεωτικοῦ βίου.

Μετά τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὁμοπατρίου αὐτοῦ, ἀνεδείχθησαν πρόμαχοι τῶν ἀποφάσεων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ 451, τῆς ἐν Χριστῷ δηλονότι  τῷ Θεῷ μιᾶς ὑποστάσεως καί δύο φύσεων.

Ἐν ταύτῃ τῇ Μονῇ, ἐν ᾗ καί ὁ τάφος αὐτοῦ, ἐτέλεσεν ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ  Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου  καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, τοῦ Πνευματικοῦ τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Ἰγνατίου, Νεκταρίου καί Χριστοδούλου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεγάρων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί Ἱερέων τῆς περιοχῆς Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων, ψάλλοντος τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεροδιακόνου π. Συμεών ἑλληνιστί δεξιά καί  τοῦ ψάλλοντος εἰς τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως τῆς Βηθλεέμ τοῦ κ. Ἠλία ἀραβιστί, ἐν παρουσίᾳ ὀλίγων μόνον πιστῶν, λόγῳ τῆς ἐμπολέμου καταστάσεως.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Θείας αἴρων σου χεῖρας πρός ὕψος, στῦλος Ὅσιε φωσφόρος ὤφθης, τῶν προσευχῶν ἐν ταῖς ἀκτῖσι λαμπόμενος· πρός οὐρανόν γάρ πτερώσας διάνοιαν, καί τῶν ἀρρήτων γενόμενος μέτοχος, ὅλος ἤστραψας, Χριστόν τόν Θεόν αἰτούμενος, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐπιφανείς ἡμῖν Χριστός συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα τό σπήλαιον, ἐν τῷ ὁποίῳ ἔμεινεν ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος καί ἡ ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθεῖσα περίπυστος Μονή, ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν πάνσεπτον αὐτοῦ μνήμην.

Ἐν δέ τῇ Μονῇ ταύτῃ ὁ Ἀββᾶς Θεοδόσιος «…εὐδοκίᾳ γάρ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Χριστοῦ καί ἐμπνεύσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Κοινόβιον μέγα τε καί πολυάνθρωπον αὐτόθι συνεστήσατο πάντων ὑπερέχον καί προκαθεζόμενον τῶν ἐν πάσῃ Παλαιστίνῃ κοινοβίων», λέγει ὁ βιογράφος αὐτοῦ Πρεσβύτερος Κύριλλος Σκυθοπολίτης.

Ὁ ἐκ τῆς τῶν Καππαδοκῶν χώρας καί ἀπό κώμης Μωγαριασσοῦ παραγενόμενος εἰς τούς Ἁγίους Τόπους ἀξιομακάριστος Θεοδόσιος, ἀνεδείχθη  «τό μέγα κλέος τῆς Παλαιστίνης καί τῆς ἐρήμου τό καύχημα καί τοῦ μοναχικοῦ σχήματος τό στήριγμα καί τῶν ὀρθῶν δογμάτων ὁ στρατηγός καί ὑπέρμαχος καί τοῦ κοινοβιακοῦ κανόνος ὁ ὁδηγός καί προστάτης», κατά τόν ἀξιόπιστον βιογράφον αὐτοῦ.

Τά ἀνωτέρω ἐπιβεβαιοῖ καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Τοῦ κλίναντος, κορυφήν τῷ Προδρόμῳ μιμούμενος, Χριστοῦ τό ὑπήκοον, καί τήν ἀρίστην ταπείνωσιν, Πάτερ Θεοδόσιε, πρός ἀρετῶν ἀνηνέχθης πύργον ἄσειστον». «Τῇ Παρθένῳ καί Μητρί λειτουργήσας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, τήν ἀκαταμάχητον, χάριν ἐδέξω τοῦ Πνεύματος, Πάτερ Θεοδόσιε, καί δυσμενεῖς ἀοράτους καταβέβληκας». Ὄντως, ὁ θεσπέσιος Θεοδόσιος «πρός ἀρετῶν ἀνηνέχθη πύργον ἄσειστον» καί «τήν ἀκαταμάχητον χάριν ἐδέξατο τοῦ Πνεύματος»· καί τοῦτο διότι «ἐγίνωσκεν ἔχειν ἐν ἑαυτῷ κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καί μένουσαν», (Πρβλ. Ἑβρ. 10,34). Ἡ δέ ὁδός καί ὁ τρόπος τοῦ πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου εἰς «τήν κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καί μένουσαν», ἦτο ἡ ταπείνωσις καί ἡ ὑπακοή αὐτοῦ κατά τό πρότυπον τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος, «καίπερ ὢν υἱός, ἔμαθεν ἀφ’ ὧν ἔπαθε τήν ὑπακοήν, καί τελειωθείς ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν αὐτῷ πᾶσιν αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου», (Ἑβρ. 5, 8-9), ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος.

Χαρακτηριστικόν τῆς ὑπακοῆς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐξ ἴσου και πρόθυμος διάθεσις αὐτοῦ. «Ἀλλ’ οὐχ ἰκανόν (=ἐπαρκής) ἡ διάθεσις, ὥσπερ οὐδέ ἡμῖν, εἰ μή καί διά τῶν πραγμάτων χωρήσαιμεν (=ἐφαρμόσωμεν)·  ἔργον γάρ ἀπόδειξις διαθέσεως», λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

Ἡ ἐν τῇ πράξει ἐνεργουμένη ὑπακοή ἀποτελεῖ πράγματι ἀπόδειξιν διαθέσεως, διότι αὕτη ἡ ὑπακοή, διακρίνεται εἰς δουλείαν τῆς ἁμαρτίας τῆς ἐπί θάνατον ἀγούσης καί τῆς ἐν Χριστῷ τῆς εἰς δικαιοσύνην, τοὐτέστιν τῆς εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ χειραγωγούσης, λέγει ὁ Μέγας Φώτιος, ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦ ἱερωτάτου Παύλου λέγοντος: «οὐκ οἴδατε ὅτι ᾧ παριστάνετε ἑαυτούς δούλους εἰς ὑπακοήν, δοῦλοί ἐστε ᾧ ὑπακούετε, ἤτοι ἁμαρτίας εἰς θάνατον ἢ ὑπακοῆς εἰς δικαιοσύνην;» (Ρωμ. 6,16).

Τῆς δικαιοσύνης τοῦ Χριστοῦ ἀνεδείχθη ἄξιος δοῦλος καί ἐργάτης ὁ θεόφρων Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος διά τῆς εἰσηγήσεως τοῦ κοινοβιακοῦ τρόπου τῶν μοναστῶν. Καί τοῦτο διότι ὁ ὅσιος Θεοδόσιος δέν ἐζήτει μόνον τήν ἰδίαν αὐτοῦ θέωσιν, ἀλλά ὅλων ὅσων κατέφευγον εἰς τήν ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθεῖσαν ἐνταῦθα μάνδραν. «Εἰς τοῦτο ἡμᾶς πεποίηκεν ὁ Θεός, ἵνα γενώμεθα θείας κοινωνοί φύσεως καί τῆς Αὐτοῦ ἀϊδιότητος μέτοχοι καί φανῶμεν Αὐτῷ ὅμοιοι κατά τήν ἐκ χάριτος θέωσιν», λέγει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής.

Ἡ δέ «ἐκ τῆς θείας χάριτος θέωσις» δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν δωρεάν ἤ καλλίτερον εἰπεῖν τήν μέθεξιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ «ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι», (Λουκ. 14, 17): «Ἡτοίμασε γάρ τοῖς ἐπί γῆς ὁ Θεός καί Πατήρ ἐν Χριστῷ τά δι’ αὐτοῦ τῷ κόσμῳ δεδωρημένα ἀγαθά, ἁμαρτιῶν ἀπόθεσιν, Πνεύματος Ἁγίου μέθεξιν  υἱοθεσίας λαμπρότητα, βασιλείαν οὐρανῶν».  Τά πνευματικά ταῦτα ἀγαθά, τά ὁποῖα ὁ Θεός ἡτοίμασε διά τοῖς ἐπί γῆς δηλαδή δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους, ἐπέτυχεν ὁ Ὁσιος Θεοδόσιος. Αὐτά ταῦτα τά ἀγαθά καλεῖται καί δύναται νά ἀπόκτήσῃ πᾶς ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾷ τόν Θεόν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας αὐτοῦ.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ὁ ἀγαπῶν  κατά ἀλήθειαν τόν Θεόν, εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔχει φθάσει εἰς τόν ὕψιστον βαθμόν τῆς πνευματικῆς τελειότητος, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Σοφίαν δέ λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δέ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου, οὐδέ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων…ἀλλά… «ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α’ Κορ. 2,9).  Διό και ὁ ψαλμῳδός ἱκετεύει τόν Θεόν λέγων: «ἐξαπόστειλον τό φῶς σου καί τήν ἀλήθειάν σου· αὐτά με ὡδήγησαν καί ἤγαγόν με εἰς ὄρος ἅγιόν σου καί εἰς τά σκηνώματά σου»,  (Ψαλμ. 42, 3).

Τό θεῖον τοῦτο φῶς, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός Πατήρ ἐπί τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν μονογενῆ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἐν εἴδει περιστερᾶς ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ κατά τό βάπτισμα Αὐτοῦ ὑπό Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, διά τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. «Ἐπεφάνη γάρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις», κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος. Ὁ δέ ὑμνῳδός βοᾷ καί λέγει: «Σήμερον ὁ Χριστός ἐν Ἰορδάνῃ ἦλθε βαπτισθῆναι. Σήμερον Ἰωάννης ἅπτεται κορυφῆς τοῦ Δεσπότου».  Τό ἐξαίσιον και παράδοξον τοῦτο μυστήριον ἐκήρυξε και ὡμολόγησεν ὁ θεηγόρος Θεοδόσιος, ὡς λέγει καί πάλιν ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Ὁ καθαίρων τόν κόσμον βαπτίζεται, δι᾿ ἐμέ βροτός, ὁ Θεός κατ᾿ ἐμέ γεγονώς, ὃν ἐν δυσί ταῖς φύσεσι, Θεοδόσιε μάκαρ ἐκήρυξας…» καί «…τῶν σῶν μεμνημένοι, διδαγμάτων Θεοδόσιε, ἐν δυσί ταῖς οὐσίαις, Χριστόν κηρύττομεν, δύω τάς θελήσεις εἰδότες, τάς φυσικάς, καί τάς ἐνεργείας, καί τά αὐτεξούσια, ἐν Θεῷ τῷ βαπτισθέντι σαρκί».

Ἡμεῖς δέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἱκετεύσωμεν τόν Ὅσιον Πατέρα ἡμῶν Θεοδόσιον μετά τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἵνα πρεσβεύωσιν τῷ Κυρίῳ ἡμῶν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί ὑπέρ εἰρήνης ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί ὑπέρ καταπαύσεως τοῦ πυρός ἐν τῇ ζώνῃ τῆς δοκιμαζομένης Γάζης. Μετά δέ τοῦ θείου Παύλου εἴπωμεν: «Ἐπεφάνη γάρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς, ἵνα ἀρνησάμενοι τήν ἀσέβειαν καί τάς κοσμικάς ἐπιθυμίας σωφρόνως καί δικαίως καί εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, προσδεχόμενοι τήν μακαρίαν ἐλπίδα καί ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί σωτῆρος ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ», (Τίτ. 2, 11-13).  Ἀμήν ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ὑπερενενηκοντούτης δραστήριος καί φιλόπονος, φίλεργος καί ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱερόθεος παρέθεσε κέρασμα ἀναψυχῆς εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν Αὐτοῦ.

Αὐτόν ηὐλόγησεν ὁ Μακαριώτατος, εὐχόμενος αὐτῷ μακροημέρευσιν, διά νά συνεχίζῃ τήν ἡρωϊκήν  διακονίαν αὐτοῦ εἰς τήν Μονήν, ἐν τῇ ὁποίᾳ διηκόνησεν ὑπέρ τά τεσσαράκοντα ἔτη.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 8^ην /21^ην Ἰανουαρίου 2024 ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ -Wadi Qelt, τῆς κειμένης εἰς τήν ἔρημον τοῦ Χειμάρρου Χορράθ, κατερχομένου πρός τήν Ἱεριχώ καί τήν Νεκράν θάλασσαν.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ τούς διακριθέντας εἰς τήν Μονήν ταύτην ὡς ἱδρυτάς, Ἰωάννην Μητροπολίτην Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης, τόν ἐγκαταλείψαντα τάς ποιμαντικάς μερίμνας τῆς Ἐπισκοπείας καί ἐλθόντα καί ἀσκηθέντα εἰς τήν Μονήν ταύτην. Τιμᾷ ἐπίσης καί Γεώργιον τόν Ἐπίσκοπον, ἐλθόντα ἐκ Κύπρου καί ἀνακαινίσαντα τήν Μονήν ἐκ τῶν ἐρειπίων τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς τοῦ 614.

Ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων κατά τήν ἡμέραν ταύτην ποιεῖται ὡσαύτως  μνείαν καί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου, τοῦ ἐλθόντος ἐκ Ρουμανίας καί ἀσκηθέντος εἰς τήν Μονήν καί καταταχθέντος εἰς τό Ἁγιολόγιον ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τό ἔτος 2015 καί ἑορτάζοντος τήν 28^ην Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους.

Μετ’ αὐτῶν μνημονεύει καί τοῦ ἡγουμένου Ἀντωνίου τελειωθέντος, ἐν ᾧ ἀνεκαίνιζε τόν Νάρθηκα τῆς Μονῆς τό ἔτος 1993.

Ὡσαύτως ἐνθυμεῖται καί τόν ἡγούμενον Γερμανόν ἀδίκως δολοφονηθέντα τό ἔτος 2001.

Διά τήν ἑορτήν προσῆλθεν ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προϋπαντηθείς ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου, ὅς καί προσεφώνησεν Αὐτόν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα μετά τῆς Τιμίας Ὑμῶν Συνοδείας,

Συνεκεντρώθημεν διά μίαν εἰσέτι φοράν, ὅπως ἑορτάσωμεν τήν ἐτήσιον μνήμην τῶν Κτιτόρων τῆς ἱστορικῆς τοῦ Χοζεβᾶ Λαύρας, Ἁγίων Ἰωάννου καί Γεωργίου.

Συνεκεντρώθημεν ἐν μέσῳ πολέμων καί ἀναταραχῶν, ἐν μέσῳ ἀβεβαιότητος, θλίψεως καί πόνου. Πόνου, τόν ὁποῖον καί ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης ἐβίωσε εἰς τόν μέγιστον βαθμόν κατά τήν εἰσβολήν τῶν Περσῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἐν ἔτει 614 μ.Χ.

Ὡς ὑπό τοῦ βίου του γνωρίζομεν, ὀραματισθείς καί προγνωρίσας τήν εἰσβολήν καί τήν ἐπακολουθήσασαν σφαγήν, ὁ Ἅγιος θρηνοῦσε, ὠδυρόταν καί ἔκλαιεε γοερῶς «διά  τήν χυδαιότητα τοῦ λαοῦ ἤ καλύτερα τήν ἀφροσύνην καί τήν ἀσέβειαν». Ἐξερχόμενος τοῦ κελλίου του, ἐκάθητο ἐπί πέτραν ὑπό τόν ἥλιον (διά τήν μεγάλην ἰσχνότητα τοῦ σαρκίου) καί παρακαλοῦσε ἱκετεύων τόν Θεόν, λέγων: «Δέσποτα, ὁ Θεός τῶν οἰκτιρμῶν καί Κύριε τοῦ ἐλέους, ὁ θέλων πάντας σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, … ἆρον τήν ράβδον Σου καί παιδαγώγησον τόν λαόν τοῦτον, ὅτι ἐν ἀγνωσίᾳ πορεύεται»…

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Προσευχόμενοι ἅπαντες, προσευχῇ ἐνθέρμῳ ἄμα τε ἐλπίδι ζώσῃ εἰς τόν Μεσσίαν καί Λυτρωτήν, Κύριον Ἰησοῦν καί ἐπικαλούμενοι τήν ἰσχυράν πρεσβείαν τῶν Ἁγίων Χοζεβιτῶν, δεῦτε ἄρξωμεν τῆς πανηγύρεως…»

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς ὁλονυκτίου λειτουργίας, συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί  τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Χρυσογόνου καί π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου καί ψαλλόντων τοῦ κ. Σταύρου Χρήστου, Α΄ ψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς τοῦ ὁμωνύμου Δήμου, κ. Σταύρου Ἰωάννου, Α΄ ψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Τριπόλεως, τοῦ κ. Σταύρου Πέτρου, Λαμπαδαρίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ὑπαπαντῆς τοῦ Χριστοῦ Καλαμάτας, κ. Θεοτοκάτου Νικολάου, Λαμπαδαρίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ Δήμου Ἁγίας Παρασκευῆς καί κ. Κάμτσιου Ἠλία,  Α’ Ψάλτου τοῦ παρεκκλησίου Ἁγίων Ἀποστόλων ἐνορίας Ἁγίας Παρασκευῆς τοῦ ὁμωνύμου Δήμου καί προσευχομένων ὀλίγων μόνον μοναχῶν καί λαϊκῶν, λόγῳ τῶν ἐμποδίων τῆς ἐμπολέμου καταστάσεως.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός τόν Θεόν τόν ζῶντα, πότε ἥξω καί ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;», ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός ,(Ψαλμ. 41,3).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ θεία Χάρις τοῦ περιβάλλοντος τόν οὐρανόν ἐν νεφέλαις καί τά Ἰορδάνεια ρεῖθρα περιβληθέντος καί τήν τοῦ κόσμου αἴροντος τήν ἁμαρτίαν Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ περιχώρῳ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἐν τῇ ἱερᾷ δηλονότι ταύτῃ Μονῇ τοῦ Χοζεβᾶ, ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τήν πάνσεπτον μνήμην τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου τοῦ ἐπονομασθέντος Χοζεβίτου.

Ὁ ἀοίδιμος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος, ἀφήσας τήν ἰδιαιτέραν αὐτοῦ γενέτειραν, τά Λεύκαρα τῆς Νήσου Κύπρου καί ἐλθών εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ ἀρχάς 7^ου μ.Χ. αἰῶνος, διά νά προσκυνήσῃ τόν ζωοδόχον Τάφον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, κατέφυγεν εἰς τήν ὑπό τοῦ μακαρίου Ἰωάννου τοῦ Αἰγυπτίου ἱδρυθεῖσαν μονήν (Λαύραν) τοῦ Χοζεβᾶ κατά τόν 5^ον αἰῶνα μ.Χ.

Ὡς ἄλλη διψῶσα ἔλαφος προσέτρεξεν ὁ μακάριος Γεώργιος εἰς τάς πηγάς τῶν ὑδάτων (Ψαλμ. 11,2), τοὐτέστιν εἰς τήν πηγήν τῆς ζωῆς, τόν Χριστόν, ἵνα ἴδῃ τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος εἶναι φῶς ἀπρόσιτον, ὡς μαρτυρεῖ καί ὁ ψαλμῳδός λέγων: «ὅτι παρά σοί πηγή ζωῆς ἐν τῷ φωτί  Σου ὀψόμεθα φῶς», (Ψαλμ. 35,10). Τοῦτο ἐξ ἄλλου ἐπιβεβαιοῖ καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγων: «ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μή μείνῃ», (Ἰωάν. 12,46).

Ἑρμηνεύων τόν Κυριακόν τοῦτον λόγον ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: « Φῶς οὖν Ἑαυτόν (τόν Χριστόν) ὑπάρχειν ὁμολογῶν, Θεόν ὄντα κατά φύσιν, ἀποδεικνύει μόνῳ γάρ τῇ φύσει Θεῷ πρέπει τό οὕτω καλεῖσθαι» [ὁμολογῶν ὁ Χριστός ὅτι ὁ ἑαυτός Του εἶναι φῶς, ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι Θεός κατά φύσιν ἐφ’ ὅσον μόνον εἰς τόν κατά φύσιν Θεόν ἁρμόζει νά καλῆται οὕτως]  Ὁ δέ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «ἐπειδή γάρ ὁ [Θεός] Πατήρ τούτῳ καλεῖται πανταχοῦ ἐν τῇ Παλαιᾷ καί ἐν τῇ Καινῇ, καί αὐτῷ κέχρηται τῷ ὀνόματι· διά τοῦτο καί Παῦλος ἀπαύγασμα αὐτόν καλεῖ (τόν Χριστόν). Ἀκούσωμεν ἐν προκειμένῳ τοῦ θείου Παύλου κηρύττοντος: «πολυμερῶς καί πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεός λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ’ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ, ὃν ἔθηκε κληρονόμον πάντων, δι’ οὗ καί τούς αἰῶνας ἐποίησεν·  ὃς ὢν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καί χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ», (Ἑβρ.  1, 1-3).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, «ὅς ὤν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καί χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ» εἶναι ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγων: «Καί ἡμεῖς τεθεάμεθα καί μαρτυροῦμεν ὅτι ὁ πατήρ ἀπέσταλκε τόν υἱόν σωτῆρα τοῦ κόσμου· ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός ἐν αὐτῷ μένει καί αὐτός ἐν τῷ Θεῷ», (Α’ Ἰωάν. 4, 14-15).

Τό θεῖον τοῦτο φῶς, τοὐτέστιν τήν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν ἐπεζήτει ἡ ψυχή τοῦ Γεωργίου διά τοῦ ἐμφυτευθέντος ἐν αὐτῷ τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου, ἀκούουσα εἰς τό παράγγελμα τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου λέγοντος: «ἀποθέμενοι πᾶσαν ρυπαρίαν καί περισσείαν κακίας ἐν πραΰτητι δέξασθε τόν ἔμφυτον λόγον, τόν δυνάμενον σῶσαι τάς ψυχάς ὑμῶν», (Ἰακ. 1,21).  Ὁ τρόπος δέ τῆς σωτηρίας ἐπιτυγχάνεται διά τῆς γνώσεως τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ἡ ὁποία γνῶσις ἀποτελεῖ τήν τροφήν τῆς πίστεως, ὡς παραγγέλλει ὁ σοφός Παῦλος τῷ μαθητῇ αὐτοῦ Τιμοθέῳ: «ἀπό βρέφους τά ἱερά γράμματα οἶδας, τά δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διά πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Β’ Τιμ. 3,15).  Ἐπί πλέον δέ ἡ πίστις πρέπει νά καρποφορῇ μέ καλά ἔργα, ὡς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος: «Τί τό ὄφελος, ἀδελφοί μου, ἐάν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν, ἔργα δέ μή ἔχῃ; μή δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν;» (Ἰακ. 2,14).

Ἀκούων καί πάλιν εἰς τήν προτροπήν τοῦ μακαρίου Παύλου:«μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε· ὁ Θεός γάρ ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καί τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας», (Φιλιπ. 2, 12-13), ὁ θαυμαστός Γεώργιος ἐπιλέγει πρός τοῦτο ἀφ’ ἑνός μέν, τόν τόπον τῆς ἐρήμου ἀφ’ ἑτέρου δέ, τήν ὁδόν τῆς μοναστικῆς πολιτείας, ἡ ὁποία προϋποθέτει τήν ἀδιάκοπον ἄσκησιν τῶν ἀρετῶν τῆς σωτηρίας. «Ἡμεῖς δέ», λέγει ὁ μέγας Παῦλος, «ἡμέρας ὄντες νήφωμεν, ἐνδυσάμενοι θώρακα πίστεως καί ἀγάπης καί περικεφαλαίαν ἐλπίδα σωτηρίας» (Α’ Θεσ. 5,8). Τοῦτο διατυπώνει καί ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «Εὗρεν ἡ μονή τοῦ Χοζεβᾶ σε, κανόνα καί ἀκριβέστατον παράδειγμα, ἅπαν μετερχόμενον, ἐναρέτων πράξεων, εἶδος Ὁσίων καύχημα, σοφέ Γεώργιε· διό βεβιωκότες ἐνθέως, μετά σοῦ σκιρτῶσιν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας».

Ὄντως ὁ θεσπέσιος Γεώργιος ἀνεδείχθη κανών καί ἀκριβέστατον παράδειγμα θεωρίας καί πράξεως ὅλων τῶν ἀρετῶν καί προαγουσῶν, κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον Ἐδέσσης, «εἰς τήν τῆς θεώσεως ἀκροτάτην κατάστασιν», τήν ἀνάβασιν δηλονότι πρός τό ἄδυτον φῶς, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός τοῦ Γεωργίου: «Ἤρθης πρός τό φῶς τό ἄδυτον Ἔνδοξε, σκότους τοῦ βίου ρυσθείς, καί τῷ παντοκράτορι, καί τρισηλίῳ Φωτί παρίστασαι, μετά τῶν ἄνω τάξεων, καί τῆς ἐκεῖθεν τρυφᾷς, πεμπομένης, λάμψεως Μακάριε, καί ἡμᾶς φρυκτωρεῖς τούς ὑμνοῦντας σε».

Σημειωτέον ὅτι ὁ Θεός, κατά τόν μέν ψαλμῳδόν περιβάλλεται ἀπό μεγαλοπρεπῆ ἐνδύματα φωτός, «ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον» (Ψαλμ. 103,2). Κατά δέ τόν θεῖον Παῦλον ὁ Θεός εἶναι  «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων οὐδέ ἰδεῖν δύναται» (Α΄ Τιμ. 6,16). Διό καί ὁ ὑμνῳδός τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου λέγει: «Καί τῆς ἐκεῖθεν τρυφᾶς πεμπομένης λάμψεως, μακάριε».

Εἰς τόν Συναξαριστήν αὐτοῦ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει: «φθάσας λοιπόν ὁ τρισόλβιος Γεώργιος εἰς τό ἄκρον τῆς ἀπαθείας, ἐφάνη γεμᾶτος ἀπό τήν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἐξεδήμησε γάρ πρός τόν ποθούμενον Θεόν, διά να ἀπολαμβάνῃ καθαρώτερον καί ἐναργέστερον σύν τοῖς Ἀγγέλοις τήν ἐκ τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐκπεμπομένην ἔλλαμψιν καί μακαριότητα.  Ἡ ἔλλαμψις δέ αὕτη δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἐνέργειαν τοῦ ἀκτίστου θείου φωτός, τήν ὁποίαν ἔλλαμψιν δύναται νά ἀπολαύσῃ πᾶς ὁ φέρων τήν κατά τό ἅγιον αὐτοῦ βάπτισμα, σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ φανερωθέντος ἐν εἴδει περιστερᾶς. «Μέγα καί φοβερόν μυστήριον τελεῖται! Δεσπότης γάρ τῶν ὅλων, βροτῶν εἰς ρύψιν πάντων, χειρί δούλου βαπτίζεται», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Τοῦ μεγάλου καί φοβεροῦ τούτου μυστηρίου, τῆς εὐσεβείας δηλονότι, ἐγένετο κῆρυξ καί Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής ὁ ἔνδοξος Γεώργιος. Διό μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγομεν: «Ὤφθη ὁ ἁπλοῦς τῇ θείᾳ φύσει, ἐκ σοῦ Θεομῆτορ ὄντως σύνθετος, ἔλεος δι’ ἄφατον, τῇ αὐτοῦ Θεότητι, σάρκα τήν ἐξ αἱμάτων σου ὑποστησάμενος· διό σέ Θεοτόκον εἰδότες ἀνυμνολογοῦμεν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας»· αἰτούμενοι ταῖς παρά σοῦ  πρεσβείαις σύν ταῖς ἱκεσίαις τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου.  Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει παρετέθη τράπεζα ὑπό τοῦ ἀναδιοργανωτοῦ καί ἀνακαινιστοῦ τῆς Μονῆς ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Κωνσταντίνου Περαματζῆ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 7^ην/20^ήν Ἰανουαρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τοῦ Τιμίου Προδρόμου.

Ἡ ἑορτή αὐτή σημαίνει τήν σύναξιν, ἤτοι συνάθροισιν τῶν πιστῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, διά νά τιμηθῇ ἀξιοχρέως ὁ Τίμιος Πρόδρομος, ὡς ὁ κατ’ ἐξοχήν λειτουργήσας εἰς τήν Βάπτισιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη:

Α. Εἰς τήν ἐν Ἱεροσολύμοις Ἱεράν Μονήν αὐτοῦ, τήν προσκειμένην εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως εἰς τήν Χριστιανικήν συνοικίαν. Εἰς ταύτην ἐτελέσθη θεία Λειτουργία ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀμφιλοχίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου, τοῦ π. Στεφάνου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, ψαλλουσῶν μοναζουσῶν τοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου καί προσευχομένων μοναχῶν, μοναζουσῶν και μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Β. Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, τήν κειμένην εἰς τήν Δυτικήν ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἐν ᾧ ἐβαπτίσθη ὁ Κύριος ἡμῶν.

Εἰς ταύτην ἐτελέσθη θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεγάρων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἱερομονάχου π. Ἀναστασίου, τῇ συμπροσευχῇ καί ψαλμῳδίᾳ τοῦ Πνευματικοῦ τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου καί τοῦ μοναχοῦ Θεοκτίστου Ἁγιοσαββίτου, τῇ συμμετοχῇ ὡρισμένων μοναζουσῶν καί  πιστῶν ἐξ Ἱεριχοῦς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας