1

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Παρασκευήν, 10ην /23ην Φεβρουαρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος  Χαραλάμπους εἰς τήν Ἱεράν αὑτοῦ Μονήν, τήν προσκειμένην βορείως εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί πλησίον  τῆς Πύλης, δι’ ἧς διῆλθεν ὁ Κύριος πρός τόν Γολγοθᾶν,  ἡ ὁποία εἶναι γνωστή καί ὡς 8η Στάσις.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἐνθυμεῖται ὅτι ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος ἦτο ἱερεύς εἰς Μαγνησίαν τῆς Θεσσαλίας καί ἐμαρτύρησεν ὁμολογήσας τόν Χριστόν ἐπί τῆς βασιλείας Σεβήρου καί ἡγεμόνος τῆς Μαγνησίας Λουκιανοῦ ἐν ἔτει 198.

Τόν ἅγιον Χαράλαμπον εὐλαβοῦνται οἱ πιστοί καί ὡς τόν ἅγιον  ὁ ὁποῖος προστατεύει ἐκ τῆς λοιμώδους νόσου τῆς πανώλους καί ἄλλων λοιμωδῶν νόσων.

Ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος ἐτιμήθη εἰς τήν ὡς ἄνω Μονήν δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, συλλειτουργούντων αὐτῷ τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Φιλουμένου καί Ἀμφιλοχίου, τοῦ Αραβοφώνου Πρεσβυτέρου ἑορτάζοντος π. Χαραλάμπους Μπαντούρ καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών, παρουσίᾳ μελῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου εἰς Ἱεροσόλυμα καί μετεχόντων ἐν θερμῇ προσευχῇ μοναχῶν καί λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον ὁ Σεβασμιώτατος περί τῆς ἁγιότητος, τοῦ μαρτυρίου καί τῆς ἀρχαιότητος τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καθώς καί τῆς προστασίας αὐτοῦ ὑπέρ τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας ἐπεσκέφθη τήν Ἱεράν Μονήν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν διά προσκύνησιν.

Τήν Πατριαρχικήν καί Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί τόν λαόν ἐδεξιώθη ὁ μετά ζήλου ἐπιμελούμενος τῶν τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Κάλλιστος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΧΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Παρασκευήν, 3ην/16ην Φεβρουαρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς τήν Ἱεράν Αὐτοῦ Μονήν, τήν οὖσαν εἰς τήν Δυτικήν Ἱερουσαλήμ πλησίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ ἐξαιρέτως τόν Ἅγιον Συμεών τόν Θεοδόχον, ὡς ἰδιαιτέρως ὑπουργήσαντα εἰς τό μυστήριον τῆς Ὑπαπαντῆς, ἤτοι τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Ἰησοῦ εἰς τόν Ναόν, ἔνθα ἀνεγνώρισεν αὐτόν ὡς τόν Σωτῆρα καί ἀνεφώνησεν: «…εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν· φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ…» καί ἐζήτησε νά ἀπέλθῃ τοῦ κόσμου τούτου: «νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ», (Λουκ. 2, 22-30).

Διά τήν ἑορτήν αὐτήν προεξῆρξε θείας Λειτουργίας  εἰς τόν ὡς ἄνω Ναόν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Δραγουμᾶνος Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Κλαυδίου καί π. Ἱερωνύμου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA), τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τῶν Ἱεροδιακόνων π. Εὐλογίου, π. Δοσιθέου καί ἄλλων, ψάλλοντος τοῦ π. Χάννα Ἀντωνίου-Ἀουάντ, τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί τοῦ Φάντη Ἀμπντ ἐλ Νούρ, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου, τῇ προσευχητικῇ συμμετοχῇ μοναχῶν καί λοιπῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί, ἀραβιστί καί ρωσιστί ὡς ἕπεται:

«Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν· φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ», (Λουκ. 2, 25-32).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὅ ἦν ἐπί τόν δίκαιον καί εὐλαβῆ Συμεών συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον, ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα ὁ τάφος αὐτοῦ, ἵνα εὐφροσύνως τιμήσωμεν τήν σεπτήν αὐτοῦ μνήμην ἀφ΄ ἑνός καί ἑορτάσωμεν τήν εἰς τόν Ναόν τοῦ Σολομῶντος εἴσοδον, τοῦ παιδίου Ἰησοῦ Κυρίου ἡμῶν δέ Θεοῦ καί Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου.

Ὁ Πρεσβύτης Συμεών διακρίνεται μεταξύ τῶν Ἁγίων Προφητῶν καί τῶν λοιπῶν ἱερῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, διότι οὗτος ἠξιώθη ἵνα ἴδῃ καί δεχθῇ εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ τό «σωτήριον τοῦ Θεοῦ», δηλονότι τόν Χριστόν, διό καί λέγει: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν· φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ», (Λουκ. 2, 25-32).

Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους οἱ ἔγκριτοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ μέν Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Προητοίμαστο γάρ τό σωτήριον Χριστοῦ καί πρό αὐτῆς τοῦ κόσμου καταβολῆς, πεφανέρωται δέ ἐν ἐσχάτοις τοῦ αἰῶνος καιροῖς». Ὁ δέ Ζιγαβηνός λέγει: «ὅπερ σωτήριον ᾠκονόμησας ἐνώπιον πάντων, ἵνα πᾶσιν εἴη φανερόν». Καί ὁ πολύς Ὠριγένης ἐπισημαίνων τήν καθολικότητα τῆς σωτηρίας λέγει: «Τοῦτο, ὅ εἶδον οὐ μόνον σωτηρία ἐστίν Ἰουδαίων, ἀλλά καί παντός κόσμου… κατά πρόσωπον οὐ τοῦ λαοῦ τοῦ ἑνός, οὔτε τοῦ Ἰσραήλ μόνον, οὔτε τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά  κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν».

Ὄντως «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ»,  τό ὁποῖον εἶδον οἱ ὀφαθμοί τοῦ δικαίου Συμεών ἀφορᾷ εἰς τήν καθολικότητα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Καί τοῦτο, διότι τό «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ» δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, τοὐτέστιν  τῆς ἐνσαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὡς ἐξηγοῦν καί οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. «Σωτήριον εἶπε τήν σάρκωσιν τοῦ Μονογενοῦς», λέγει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος. «Σωτήριον γάρ ἔθος ὀνομάζειν τῇ Γραφῇ τόν Χριστόν τοῦ Θεοῦ», λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος. Καί κατά τόν Μέγαν Ἀθανάσιον: «σωτήριον οὖσαν τήν ἔνσαρκον αὐτοῦ [τοῦ Θεοῦ Λόγου] παρουσίαν σημαίνει».

Οἱ δέ προφητικοί λόγοι τοῦ εὐλαβοῦς Συμεών: «φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ» (Λουκ. 2,32) μαρτυροῦν ὅτι ὁ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας σαρκωθείς Θεός Λόγος ὁ Χριστός, εἶναι ἡ παρουσία τοῦ θείου φωτός ἐν τῷ κόσμῳ τῆς ἀγνωσίας καί εἰδωλολατρείας. Διό καί ὁ μέν ψαλμῳδός ἀναφωνεῖ: «ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς» ,(Ψαλμ. 35,10), ὁ Κύριος ἐναργῶς κηρύττει λέγων: «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰωάν. 8,12).  «Φῶς ἐστιν ἐθνῶν ὁ Χριστός, ἐπειδή τά ἐσκοτισμένα ἔθνη ἤμελλε φωτίσαι τῇ διδασκαλίᾳ», σχολιάζει ὁ Ὠριγένης. «Γέγονε φῶς τοῖς ἐν σκότει καί πεπλανημένοις καί ὑπό χεῖρα πεσοῦσιν διαβολικήν», λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. «Φῶς ὄν εἰς ἀνάβλεψιν μέν ἐθνῶν, τῶν τετυφλωμένων τῇ πλάνῃ· ἀποκάλυψιν γάρ λέγει τήν ἀνάβλεψιν· εἰς δόξαν δέ καί εὔκλειαν λαοῦ σου τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ. Δόξα γάρ αὐτοῖς τῷ βλαστῆσαι ἐξ αὐτῶν κατά τό ἀνθρώπινον. Καί ὄντως, ἡ σωτήριος ἐνανθρώπησις Αὐτοῦ ἐφώτισεν μέν τά ἔθνη φωτισμόν θεογνωσίας καί ἀρετῆς, ἐδόξασε δέ τούς Ἰουδαίους, ὅτι συγγενής αὐτῶν γενέσθαι κατηξίωσε» (PG 129,893Α), παρατηρεῖ ὁ Ζιγαβηνός.

Κινούμενος ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Πρεσβύτης Συμεών, «εἶπε πρός Μαριάμ τήν μητέρα αὐτοῦ· ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον», (Λουκ. 2,34).  Ἑρμηνεύων τόν λόγον  τοῦτον ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «τέθειται μέν παρά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ὁ Ἐμμανουήλ εἰς τά θεμέλια Σιών, λίθος ὤν ἐκλεκτός ἀκρογωνιαῖος, ἔντιμος», (Πρβλ. Α’ Πέτρ. 2,6).  Ἀλλ’ οἱ μέν ἐπ αὐτῷ πιστεύσαντες, οὐ κατησχύνθησαν· οἱ δέ ἄπιστοι καί τό ἐπ’ αὐτῷ [τῶ Χριστῷ] μυστήριον οὐκ ἰσχύσαντες ἰδεῖν, πεσόντες συνετρίβησαν. Ἔφη γάρ που πάλιν ὁ Θεός καί Πατήρ· «Ἰδού τίθημι ἐν Σιών λίθον προσκόμματος καί πέτραν σκανδάλου· καί ὁ πιστεύων ἐπ’ αὐτῷ οὐ μή καταισχυνθῇ· ἐφ’ ὅν δι’ ἄν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν», (Ρωμ. 9,33 + Ματθ. 21,44) (PG 72,505B).

Πράγματι, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀφ’ ὅτου εἰσῆλθεν ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ ἀνθρώπου, ἐγένετο ἡ αἰτία πτώσεως καί ἀναστάσεως πολλῶν, καί πτώσεως μέν δι’ αὐτούς οἱ ὁποῖοι δέν ἐπίστευσαν εἰς Aὐτόν· ἀναστάσεως δέ δι’ αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἀπεδέχθησαν καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν· Διό καί μέχρι σήμερον ὁ Χριστός παραμένει «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34). Τοῦτο ἀκριβῶς ὑπονοεῖ καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «παντί τρόπῳ εἴτε προφάσει εἴτε ἀληθείᾳ Χριστός καταγγέλλεται», (Φιλιπ. 1,18). Κατά δέ τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Εὐαγγελιστήν, «τοῦτο ἀκριβῶς ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς· ἦν γάρ πονηρά τά ἔργα αὐτῶν»,  (Ἰωάν. 3,19).

Εἰς τό ἐρώτημα ἡμῶν τί εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἐμποδίζει τούς ἀνθρώπους ἵνα ἴδωσιν τό φῶς τῆς ἀληθείας, τοὐτέστιν τόν Χριστόν; Εἶναι δύο τινά, ἀφ’ ἑνός μέν ἡ ἐλευθέρα ἐνέργεια ἐπιλογῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀφ’ ἑτέρου δέ «τά πονηρά ἔργα αὐτοῦ». Διά τοῦτο καί ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος Πέτρος λέγει: «τάς ἁμαρτίας ἡμῶν αὐτός [ὁ Χριστός] ἀνήνεγκεν ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ ἐπί τό ξύλον, ἵνα ταῖς ἁμαρτίαις ἀπογενόμενοι τῇ δικαιοσύνῃ ζήσωμεν·» (Α’ Πέτρ. 2,24). Τοῦτο σημαίνει , ὅτι οὐδείς δύναται νά στηρίζηται ἐπί τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτῆρος, ἐάν δέν ἔχῃ ἐγκαταλείψει τήν ἁμαρτίαν καί δέν ζῇ «τῇ δικαιοσύνῃ».

Ὁ τρόπος δέ διά νά ἀπογίνωμεν ἐκ τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἡ συνάντησίς μας μέ τόν Χριστόν κατά τό παράδειγμα τοῦ δικαίου Συμεών, ὁ ὁποῖος ἐδέξατο τόν Χριστόν εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ», (Πρβλ. Λουκ. 2,28).  Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς μᾶς καλεῖ ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς φωνῆς τοῦ ὑμνῳδοῦ: «Δεῦτε καί ἡμεῖς, ᾄσμασιν ἐνθέοις, Χριστῷ συναντηθῶμεν, καί δεξώμεθα αὐτόν, οὗ τό σωτήριον ὁ Συμεών ἑώρακεν». «Γρηγορήσωμεν ἵνα μή κοιμωμένους εὕρῃ ἡμᾶς ὁ Κύριος. Ὕπνος δέ ψυχῆς, ἐστιν ἡ ἀμέλεια καί ἡ ἀμνησία τοῦ θανάτου», λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.

Ἡ συνάντησις ἡμῶν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μέ τόν Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν εἶναι πάντοτε ἐφικτή ἐντός τοῦ χώρου τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς προσευχῆς, τῆς ἀσκήσεως τῶν ἀρετῶν, τῆς ταπεινώσεως καί τῆς μετανοίας, καί ἰδίως τῆς συμμετοχῆς εἰς τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἔνθα ὁ ἔχων καθαράν τήν καρδίαν αὐτοῦ ἀφ’ ἑνός μέν ζωοῦται καί θεοῦται, ἀφ’ ἑτέρου δέ, ὁρᾷ διά τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», δηλονότι τόν Χριστόν. Ἀμήν.  Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Πρό τῆς Ἀπολύσεως, ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τήν εὐχήν τῶν κολλύβων καί τό Τρισάγιον ἐπί τῇ συμπληρώσει ἐννέα ἡμερῶν ἀπό τῆς κοιμήσεως τοῦ μακαριστοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Θεοδωρήτου, ὑπηρετήσαντος ἐπί τεσσαρακονταπενταετίαν μετ’ ἀφοσιώσεως εἰς τήν Ἱεράν Μονήν καί τήν Ἑλληνικήν Κοινότητα ταύτην.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ διακονήσασα μετ’ ἀφοσιώσεως τόν κοιμηθέντα πατέρα Θεοδώρητον ἐπί ἔτη μοναχή Μαρία μετά τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών παρέθεσαν σεμνόν κέρασμα εἰς τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Πέμπτην, 2αν/15ην Φεβρουαρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ Δεσποτική ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου:

Α. Εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν προστατῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, χοροστατούσης τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ  Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συμμετεχόντων τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων τῆς Ἀδελφότητος.

Β. Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Παναγίας Σεϊδανάγιας, οὔσης πλησίον  τοῦ Πατριαρχείου  εἰς τήν Χριστιανικήν συνοικίαν.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν, ὤν ὁ Ποιητής καί Δοτήρ τοῦ Νόμου ἐπί τοῦ ὄρους Σινᾶ εἰς τόν Προφήτην Μωϋσῆν, ἐτήρησεν τόν Νόμον τοῦτον, προσαχθείς ὡς βρέφος ἀγκαλοφορούμενον ὑπό τῶν γονέων Αὐτοῦ εἰς τόν Ναόν τοῦ Σολομῶντος, ὅτε Συμεών ὁ δίκαιος ἐδέχθη Αὐτόν εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ γενόμενος οὕτω «Θεοδόχος» καί ἀνεγνώρισεν Αὐτόν ὡς τόν Χριστόν λέγων: «νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν· φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ», (Λουκ. 2, 29-32), καί ὁμολογῶν οὕτω τήν ἐνσάρκωσιν Χριστοῦ.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἐγένετο Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν  εἰς τήν ὡς ἄνω Μονήν, προεξάρχοντος τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί συλλειτουργούντων αὐτῷ τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Ἱερωνύμου καί π. Μακαρίου, τῶν Πρεσβυτέρων π. Φάραχ Μπαντούρ καί π. Νικολάου Κουλίνσκυ, τῶν Ἱεροδιακόνων π. Εὐλογίου καί π. Δοσιθέου, ψαλλόντων δεξιά τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, βοηθούντων τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών, καί ἀριστερά τοῦ Ἱεροψάλτου τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου κ. Ριμόν Κάμαρ καί τῶν βοηθῶν αὐτοῦ καί προσευχομένων μοναχῶν, μοναζουσῶν, προσκυνητῶν καί μελῶν τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, παρουσίᾳ τῆς Ἑλληνίδος Προξένου κ. Ἄννης Μάντικα καί ἄλλων μελῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου καί τῆς συζύγου τοῦ Προξένου τῶν Η.Π.Α. εἰς Ἱεροσόλυμα.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας  ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ἑλληνιστί,  περί τῆς ἐκκλησιολογικῆς καί θεολογικῆς ἑρμηνείας καί σημασίας τῆς ἑορτῆς ταύτης (ἴδε βίντεο).

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας ἐπεσκέφθη τήν Μονήν διά προσκύνησιν ὁ Μακαριώτατος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν.

Τήν Πατριαρχικήν καί Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη φιλοφρόνως ἡ ἀνακαινίζουσα τήν Ἱεράν Μονήν καί διατηροῦσα αὐτήν ὡς λειτουργικόν Πνευματικόν Κέντρον καθηγουμένη  μοναχή Σεραφείμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΝ ΣΧΟΛΗΝ ΣΙΩΝ

Τήν Δευτέραν, 30ήν Ἰανουαρίου/ 12ην Φεβρουαρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου καί Ἰωάννου του Χρυσοστόμου.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ ἀξιοχρέως τούς Τρεῖς Ἱεράρχας ὡς διδασκάλους τῆς πίστεως, προασπιστάς τῆς ἀποφάσεως τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ ὁμοουσίου τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα καί τῆς διδασκαλίας τῆς Θεότητος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου, συγραφεῖς πλειάδος Θεολογικῶν Συγγραμμάτων ἐξηγούντων τήν Ἁγίαν Γραφήν, παιδαγωγούς καί διδασκάλους, «τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς Tρισηλίου Θεότητος», ὡς λέγει τό ἀπολυτίκιον αὐτῶν, χαράξαντας τά ὅρια μεταξύ χριστιανικῆς διδασκαλίας καί ἀρχαίας Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας, κυρίως διά τοῦ συγγράμματος τοῦ Ἁγίου Βασιλείου πρός τούς νέους, «ὅπως ἄν ἐξ ἑλληνικῶν ὀφελοῖντο λόγων».

Ἡ κοινή ἑορτή αὕτη καθιερώθη τόν 11ον μ.Χ.  αἰῶνα ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Ἰωάννου τοῦ Μαυρόποδος, ἵνα ἐπιλύσῃ διαφοράς τῶν πιστῶν Βασιλειτῶν, Γρηγοριτῶν καί Ἰωαννιτῶν περί τοῦ ποῖος ἀπό τούς τρεῖς Ἱεράρχας εἶναι μέγιστος.

Πρός τιμήν αὐτῶν ἐτελέσθη εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίας Τριάδος τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν ὑπό τοῦ Προέδρου τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας καί Γέροντος Σκευοφύλακος Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, συλλειτουργούντων αὐτῷ τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Κλαυδίου, π. Ἀμφιλοχίου, τοῦ π. Νεκταρίου καί Ἱερέως γονέως δύο μαθητῶν, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, μετεχόντων τῶν καθηγητῶν τῆς Σχολῆς, τῶν γονέων τῶν μαθητῶν, μοναζουσῶν καί πιστῶν ἐξ Ἱεροσολύμων, παρουσίᾳ τῆς Ἑλληνίδος  Προξένου κ. Ἄννης Μάντικα.

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Γέρων Δραγουμᾶνος  καί Σχολάρχης Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος ἐδεξιώθη φιλοφρόνως τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα εἰς τήν αἴθουσαν ἐκδηλώσεων τῆς Σχολῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑΝ ΠΟΛΙΝ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Διά τήν ἑορτήν τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας καί θεία Λειτουργία ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, τήν Δευτέραν, 30ήν Ἰανουαρίου/ 12ην Φεβρουαρίου 2024, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Βασιλείου τῆς Παλαιᾶς πόλεως Ἱεροσολύμων, ἐν ᾧ φυλάσσεται λείψανον τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, προεξάρχοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου, ψαλλόντων τοῦ π. Ἰωάννου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Ἀλεξάνδρου καί μετεχόντων πιστῶν τῶν Ἱεροσολύμων, μοναχῶν καί μοναζουσῶν, τῇ φροντίδι  καί φιλοξενίᾳ  τοῦ ἡγουμένου Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




O ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΠΡΟΕΞΑΡΧΕΙ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΧΩΡΙΟΝ ΚΟΥΦΡ ΣΜΕΑ

Κούφρ Σμέα, Δυτική Γαλιλαία, 10 Φεβρουαρίου 2024

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, προεξῆρξε Θείας Λειτουργίας ἐν τῷ νεοδμήτῳ περικαλλεῖ Ναῷ τῶν  Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης εἰς τήν κώμην Κούφρ Σμέα, τήν πρωΐαν τοῦ  Σαββάτου 10ης Φεβρουαρίου 2024.

Τόν Μακαριώτατον ἐσυνώδευσαν καί συνελειτούργησαν μετ’ αὐτοῦ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης Ἀρίσταρχος καί ὁ παρεπιδημῶν Μητροπολίτης Καζάν κ. Κύριλλος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τούς ὁποίους ὑπεδέχθη ἐνθέρμως ἡ Κοινότης τῆς κώμης ταύτης, μεταξύ τῶν ὁποίων καί μεγάλος ἀριθμός Σεΐχηδων τῆς φυλῆς  τῶν Δρούζων. Ὁ ἐπί κεφαλῆς τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κούφρ Σμέα, κ. Yasser Ghadhban καί μέλη τοῦ Συμβουλίου ὑπεδέχθησαν τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν, τούς Προέδρους καί τά μέλη τῶν τοπικῶν Ποιμαντικῶν Συμβουλίων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως  Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος. Ὁ Ἕλλην Πρόξενος εἰς τήν Χάϊφαν κ. Κωνσταντῖνος Ζηνόβιος καί ὁ Πρόξενος τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας Δρ. Amin Safiya ἦσαν μεταξύ τῶν παρευρισκομένων εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν, τῇ συμμετοχῇ πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐντοπίων καί Χριστιανῶν ἐκ τῶν ὁμόρων πόλεων καί κωμῶν  τῆς Γαλιλαίας.

Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, τονίζων τήν ἀναγκαιότητα διατηρήσεως τῆς συνοχῆς μεταξύ ἀδελφῶν τῆς ἰδίας οἰκογενείας, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ὁ φιλόξενος καί ἀσφαλής οἶκος, ὁ συνάγων τούς πιστούς καί θεμελιῶν αὐτούς ἐν τῇ πέτρᾳ τῶν ἐντολῶν τῆς ἀγάπης καί τῆς ἁρμονίας, ἰδίᾳ δέ ἀνεφέρθη  εἰς τήν διατήρησιν ἀγαστῶν σχέσεων τοῦ  κοινωνικοῦ ἱστοῦ τῆς κώμης Κούφρ Σμέα.

Ἔπειτα ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Ἄκκρης, Ἀρχιμανδρίτης π. Silwanos Hanouneh, προσεφώνησεν εἰς τήν αἴθουσαν ἐκδηλώσεων τοῦ Ναοῦ, καλωσορίζων τόν Μακαριώτατον καί τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς εἰς τήν κώμην Κούφρ Σμέα,  συγχαίρων τήν ἐνορίαν καί ἐκφράζων τήν ἱκανοποίησίν του διά τήν συμφιλίωσιν τῶν ἐνοριτῶν αὐτῆς, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη σήμερον ἔπειτα ἀπό πολλάς δεκαετίας.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ π. Σιλουανός  ἐπαρουσίασε τόν ἐπί κεφαλῆς τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου τοῦ  Kufr Sumei, ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε μίαν συγκινητικήν ὁμιλίαν, ἐκφράζων τήν  χαράν αὐτοῦ δι’ αὐτήν τήν ἐκδήλωσιν, καί ψάλλων  ἕν ᾅσμα μέ τούς λόγους τοῦ Κυρίου ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην Ἁγίου Εὐαγγελίου: «ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας», (Ἰωάν. 17:21).

Ὁμοίως ὁ κ. Bassam Nasser ἐκαλωσώρισεν ἐνθέρμως τήν Συνοδείαν καί τούς παρευρισκόμενους, συγχαίρων τήν ἐνορίαν διά τό ἐπίτευγμα τοῦτο, τό ὁποῖον ἐπετεύχθη κατόπιν πολλῆς ἀναμονῆς, εὐχαριστῶν πάντας, ὅσοι εἰργάσθησαν διά τήν ὑλοποίησιν τῆς ἑορτῆς ταύτης.  Ἔπειτα ὁ κ. Youssef Nasser, ἐσυνέχισε προσφωνῶν, ἀνακαλῶν εἰς τήν μνήμην τούς λόγους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ περί ἁρμονίας καί ἑνότητος, ἐν τοῖς ὁποῖοις ἐστηρίχθησαν διά νά πραγματοποιήσουν τήν σύναξιν ταύτην, δι’ εὐχῶν καί διά τῶν ἀόκνων προσπαθειῶν τοῦ Μακαριωτάτου. Ὁ κ. Youssef Nasser καί οἱ υἱοί αὐτοῦ διεδραμάτισαν  σημαντικόν ρόλον εἰς τήν ἐποπτείαν τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Ναοῦ.

Μετά τάς προσφωνήσεις ἠκολούθησε τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τῆς ἐνορίας πρός τιμήν τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς Συνοδείας Αὐτοῦ.

Ἡ θερμή καί χαρμόσυνος ἀτμόσφαιρα ἐν τῇ αἰθούσῃ ἀνέδειξε μίαν ἡνωμένην ἑνορίαν μέ καλούς ἐνορίτας, ἀκολουθοῦντας τούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Εάν οὖν προσφέρῃς τό δῶρόν σου ἐπί τό θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατά σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τό δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καί ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καί τότε ἐλθών πρόσφερε τό δῶρόν σου», (Ματθ. 5:23, 24).

Τό κήρυγμα τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τό Κοινωνικόν τῆς Θείας Λειτουργίας καί ἡ πρόποσις Αὐτοῦ ἐν τῇ τραπέζῃ παρατίθενται ὡς ἕπεται:

«Ἰδού τι καλόν ἤ τι τερπνόν ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό»,  (Ψαλμ. 132,1), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ Πατρός συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ ὡραίᾳ ὑμῶν πόλει Κούφρ Σμέα, ἵνα τελέσωμεν τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας καί οὕτως διαδηλώσωμεν τήν ἐν τῷ κοινῷ ποτηρίῳ τοῦ τιμίου σώματος καί αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν καί ἑνότητα ἡμῶν.

Ποιοῦμεν δέ τοῦτο ἀκούοντες εἰς τήν πρός Ἐφεσίους πατρικήν παράκλησιν τοῦ θεσπεσίου Παύλου λέγοντος: «παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγώ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης καί πρᾳότητος, μετά μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης· ἓν σῶμα καί ἓν Πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν», (Ἐφ. 4, 1-4).

Ἐξαίρων τήν ἰδέαν τῆς ἑνότητος ὁ θεῖος Παῦλος  λέγει: « ὁ Θεός Πατήρ καί αὐτόν [τόν Χριστόν] ἔδωκε κεφαλήν  ὑπέρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστί τό σῶμα Αὐτοῦ» (Ἐφ. 1, 22-23). «Ὑμεῖς ἐστε Σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους», (Α’ Κορ. 12,27), «καί γάρ ἐν ἑνί Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε ᾿Ιουδαῖοι εἴτε ῞Ελληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καί πάντες εἰς ἓν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν», (Α’ Κορ. 12,13) ἐπιστέλλει πρός Κορινθίους.

Ἐξ ἄλλου, ἀντιλαμβανόμενος τόν κίνδυνον καί τό ἀπροσδόκητον κακόν τῆς διχοστασίας ὁ σοφός Παῦλος μετά θερμῆς ἀγάπης ἐπαινεῖ καί πάλιν τούς Κορινθίους λέγων: «Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες, καί μή ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δέ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ», (Α’ Κορ. 1, 10).

Ὄντως, ἀδελφοί μου, τά σχίσματα καί αἱ διχόνοιαι διαμελίζουν τήν Ἐκκλησίαν κατά τόπους, δηλονότι τήν χριστιανικήν ἡμῶν κοινότητα εἰς ἀνταγωνιζομένας ὁμάδας καί διαψεύδουν τό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Προσέτι τά σχίσματα καί αἱ διχόνοιαι ἀντιστρατεύονται τήν ἀποστολήν τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ. Ἡ δέ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν μαρτυρίαν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Εὐαγγελιστήν, αἱ ἔριδες καί αἱ διχοστασίαι ἀμαυροῦσιν τήν μαρτυρίαν τῆς Ἐκκλησίας διά τόν Χριστόν, ἀφ’ οὗ οἱ Χριστιανοί ἀναγνωρίζονται ὡς μαθηταί Αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ  ἀπό τήν ἀμοιβαίαν αὐτῶν ἀγάπην. «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις», (Ἰωάν. 13, 35).

Κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, ἡ διαίρεσις τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας, φανερώνει τά ἔργα τῆς σαρκός, τά ὁποῖα τροφοδοτοῦν τήν ἁμαρτίαν, (Πρβλ. Γαλ. 5,19). Ἀντιθέτως ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότης τῶν πιστευόντων εἰς τόν Χριστόν εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατά τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος», κηρύττει καί πάλιν ὁ θεῖος Παῦλος.

«Ἰδού τι καλόν ἤ τι τερπνόν, ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό»,  (Ψαλμ. 132,1), λέγει ὁ ψαλμῳδός. Ναί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία γενικώτερον καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων εἰδικώτερον εἶναι τό κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ: «Χαῖρε Σιών ἁγία μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, Θεοῦ κατοικητήριον», ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Εἶναι δέ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ κατοικητήριον, διότι εἰς αὐτήν ἀφ’ ἑνός μέν ἐδόθη τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον. Ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διά τῆς Ἐκκλησίας ἀπολαμβάνομεν «τόν καρπόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», (Γαλ. 5,22) . Διά τοῦτο ὁ μακάριος Παῦλος εἰς τήν πρός Τιμόθεον, τόν μαθητήν αὐτοῦ, ἐπιστολήν αὐτοῦ λέγει: «Ταῦτά σοι γράφω … ἵνα εἰδῇς πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἀναστρέφεσθαι, ἥτις ἐστίν Ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος, στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας», (Α’ Τιμ. 3, 14-15).

Καί ἀναλυτικώτερον: Σοῦ γράφω ταῦτα, ἵνα γνωρίζῃς πῶς πρέπει κανείς νά πολιτεύηται καί νά συμπεριφέρηται εἰς τήν οἰκίαν καί τήν οἰκογένειαν τοῦ Θεοῦ, δηλαδή εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ζωντανός. Εἶναι δέ ἡ Ἐκκλησία ἄλλος στῦλος καί θεμέλιον στερεόν, τό ὁποῖον ὑποβαστάζει τήν ἀλήθειαν.

Αὐτόν ἀκριβῶς τοῦτον «τόν Οἶκον τοῦ Θεοῦ» ἀποτελεῖ καί τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, οἱ κάτοικοι τοῦ ὁποίου δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τό εὐλαβές Χριστεπώνυμον αὐτοῦ ποίμνιον, τό ὁποῖον διαβιοῖ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ. Μέ ἄλλα λόγια, τό Πατριαρχεῖον ἀπεδείχθη ὅτι εἶναι ἡ αὐθεντική τροφός Μητέρα, ἡ ὁποία, ὡς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή «ἐκύκλωσε τόν λαόν αὐτῆς καί ἐπαίδευσεν αὐτόν καί διεφύλαξεν αὐτόν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ», (Πρβλ. Δευτερ. 32,10). Ὁ δέ ἀρχηγός καί τελειωτής τῆς πίστεως ἡμῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός (Πρβλ. Ἑβρ. 12,2) λέγει: «Τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω», (Ἰωάν. 5,37).

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς συνήχθημεν καί εἰς τοῦτο ἐκλήθημεν πάντες ἡμεῖς σήμερον ἐν τῇ σεβαστῇ ὑμῶν Κοινότητι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα διαδηλώσωμεν τήν πρός ἀλλήλους ἀγάπην καί τήν ὁμόνοιαν τῆς «καλῆς ὁμολογίας ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων», (Α’ Τιμ. 6,12), τήν ἑνότητα δηλονότι τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Εἰς τοῦτο μᾶς καλεῖ καί τό θεόπνευστον παράγγελμα τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου λέγοντος: «νυνί δέ ἀπόθεσθε καί ὑμεῖς τά πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν… μή ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν», (Κολ. 3, 8-10). Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἀπώτερος σκοπός τοῦ ἐνδυσαμένου τόν ἀνακαινούμενον ἄνθρωπον, δηλ. τόν γενόμενον καινούργιον, εἶναι νά προοδεύῃ εἰς τήν τελείαν γνῶσιν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ σῴζουσα ἀλήθεια. «Εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ», (Ἰωάν. 18,37), «γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσῃ ὑμᾶς», (Ἰωάν. 8,32) λέγει Κύριος.

Πῶς ὅμως, ἀδελφοί μου,  δυνάμεθα νά εἴμεθα ἐλεύθεροι ἐντός ἡμῶν, ὅταν ἡμεῖς φέρωμεν εἰς τήν καρδίαν μας τό μῖσος καί τήν κακίαν ἐναντίον τῶν συνανθρώπων μας καί μάλιστα τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας; Διά τοῦτο ὁ Χριστός παραγγέλλει λέγων: «Ὅταν στήκετε προσευχόμενοι, ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατά τινος, ἵνα καί ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἀφῇ ὑμῖν τά παραπτώματα ὑμῶν», (Μάρκ. 11,25).

Ὁμολογουμένως ἡ σημερινή λειτουργική σύναξις κλήρου καί λαοῦ καί τῶν τιμίων μελῶν τῆς Κοινότητος ὑμῶν τε καί ἡμῶν ἀποτελεῖ πρᾶξιν καί ἔργον ἱερόν. Καί τοῦτο, διότι, ὡς κηρύττει ὁ Μέγας Παῦλος, «ὁ ἐν τούτοις δουλεύων τῷ Χριστῷ εὐάρεστος ἔσται τῷ Θεῷ καί δόκιμος τοῖς ἀνθρώποις, ἐπειδή ὁ ἀληθής καί εἰλικρινής σκοπός ἡμῶν εἶναι ἡ ἐπιδίωξις τῆς εἰρήνης καί τῆς οἰκοδομῆς τῆς εἰς ἀλλήλους», (Πρβλ. Ρωμ. 14, 18-19).

Ἐν κατακλεῖδι θέλομεν νά εὐχαριστήσωμεν τούς κοπιάσαντας μετά ζήλου διά τήν ἀνέγερσιν τοῦ περικαλλοῦς τούτου ναοῦ, τόν ἐλλογιμώτατον κ. Γιοῦσεφ Νάσσερ καί τούς υἱούς αὐτοῦ, ὡς καί πάντας τούς ἠθικῶς καί ὑλικῶς συνδραμόντας διά τήν εὐπρέπειαν αὐτοῦ. Ἀμήν, ἔτη πολλά καί εἰρηνικά!

ΠΡΟΠΟΣΙΣ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΕΝ ΤΗ ΤΡΑΠΕΖΗ ΕΙΣ ΚΟΥΦΡ-ΣΜΕΑ

«Γίνεσθε δέ ποιηταί λόγων καί μή μόνον ἀκροαταί, παραλογιζόμενοι ἑαυτούς», (Ἰακ. 1,22), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἀξιότιμα μέλη τῆς Κοινότητος ἡμῶν ἐν Κούφρ Σμέα,

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τῇ εὐλογημένῃ ταύτῃ συνάξει κλήρου καί λαοῦ σήμερον ἐν τῇ πολυπολιτισμικῇ πόλει ὑμῶν.

Ὁ σκοπός τῆς θείας Εὐχαριστιακῆς συνάξεως, τήν ὁποίαν ἐτελέσαμεν ἐν τῷ ἱερῷ καί ἀναιμάκτῳ θυσιαστηρίῳ ἦτο καί εἶναι ἡ ἐν τῇ πράξει ἐφαρμογή τῶν λόγων τοῦ Κυρίου: «Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς, ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», (Ἰωάν. 13,34)· καί: «εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν, μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδέ δειλιάτω», (Ἰωάν 14,27).

Ἡ ἔλλειψις καί ἡ ἀπουσία τῆς κατά Θεόν καί οὐχί κατά κόσμον ἀγάπης καί εἰρήνης εἶναι τά οὐσιαστικά αἴτια τῶν διχοστασιῶν, τῶν ἐρίδων (Γαλ. 5,20) καί τῶν πολέμων. (Ἰακ. 4,1).

Ἡ ἐν τῷ κόσμῳ ἀποστολή τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, οὔσης τό θεανθρώπινον Σῶμα Αὐτοῦ, δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τόν Εὐαγγελισμόν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης, αἱ ὁποῖαι [ἐντολαί] ἀποτελοῦν τάς προϋποθέσεις τῆς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἑνότητος.  «Οὐδέν οὕτω παροξύνει τόν Θεόν ὡς τό Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι.  Ἀνήρ δέ τις ἅγιος ἔφησεν: οὐδέ μάρτυρος αἷμα ταύτην τήν ἁμαρτίαν δύνασθαι ἐξαλείφειν», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.

Ὁσάκις συμμετέχομεν εἰς τό μέγα μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, συμμετέχομεν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, διό καί ἡμεῖς καλούμεθα ἵνα καταγγείλωμεν τό χαρμόσυνον τοῦτο γεγονός μετά του ὑμνῳδοῦ λέγοντες καί βοῶντες: 

«Ἀναστάσεως ἡμέρα, καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καί τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καί οὕτω βοήσωμεν· Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος».

Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά!»

 




Η ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ ΕΚΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΤΑ ΜΟΝΑΣ

Τήν 10.30 μ.μ. νυκτερινήν ὥραν τῆς Τετάρτης, 25ης Ἰανουαρίου/ 7ης Φεβρουαρίου 2024, ἐξεδήμησε πρός Κύριον ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Συμεών Κατά Μόνας Ἀρχιμανδρίτης Θεοδώρητος.

Ἡ Νεκρώσιμος αὐτοῦ Ἀκολουθία ἐψάλη τήν 10.30 π.μ. ὥραν τῆς Πέμπτης 26ης Ἰανουαρίου/ 8ης Φεβρουαρίου 2024 εἰς τό ἐντός τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Θέκλης, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συνιερουργούντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί τῇ συμπροσευχῇ μοναζουσῶν καί λαϊκῶν τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Τόν Ἐπικήδειον ἐξεφώνησεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ἐν ᾧ ἀναφέρονται τά τῆς βιοτῆς καί τῆς δραστηριότητος αὐτοῦ ὡς Ἁγιοταφίτου καί ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἁγίου Συμεών Κατά Μόνας ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβάσμιοι Ἀρχιερεῖς,

κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἱστάμεθα δακρύζοντες πρό τοῦ σεπτοῦ σκηνώματος τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν Θεοδωρήτου ἱερομονάχου, ὡς ὁ Κύριος ἡμῶν πρό τοῦ τάφου τοῦ τετραημέρου φίλου Αὐτοῦ Λαζάρου. Ἀθυμοῦμεν ἐπί τῷ χωρισμῷ, ὡς οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ μετά τήν ἔνδοξον Ἀνάληψιν Αὐτοῦ. Ἀναλογιζόμεθα ἀνθρωπίνως ὅτι ὄντως μέγα καί φοβερόν τό τοῦ θανάτου μυστήριον. Διερωτώμεθα πῶς  διασπᾶται ἡ ἁρμονικωτάτη συμφυΐα ψυχῆς καί σώματος, πῶς ἡ ψυχή βιαίως χωρίζεται τοῦ σώματος, πῶς ὁ ἄνθρωπος διά τῆς παρακοῆς καί τῆς πτώσεως ἐπέφερεν εἰς ἑαυτόν τόν θάνατον καί ἤκουσε παρά τοῦ Δημιουργοῦ καί Πλάστου του τό : «γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ», ( Γεν. 3, 19 ).

Εἰς τά ἐρωτήματα ταῦτα τοῦ ἀνθρωπίνου προβληματισμοῦ ἔρχεται ὡς ἀπάντησις τό πρόσωπον, ἡ διδασκαλία καί τό ἔργον Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό γεγονός ὅτι συγκαταβαίνων ὁ Θεός εἰς τό γένος ἡμῶν, ηὐσπλαγχνίσθη ἡμᾶς καί ἐν Χριστῷ τῷ Μονογενεῖ Υἱῷ καί Λόγῳ Αὐτοῦ  ὡμοιώθη πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους. Προσέλαβεν ἐν τῇ Ἐνανθρωπήσει τήν ἀνθρωπίνην φύσιν καί σάρκα ἡμῶν καί διά τοῦ  Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἀνέσυρεν ἡμᾶς ἀπό τοῦ Ἅιδου καί ἐχαρίσατο ἡμῖν τήν ἐν οὐρανοῖς καί παρ’ Αὐτῷ αἰώνιον ζωήν καί ἀνάπαυσιν.

Ἡ ἀλήθεια αὕτη ἀπεκαλύφθη εἰς τούς ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ. Οὗτοι κατεστάθησαν αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες οὐχί μόνον τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί Αὐτοῦ τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου Αὐτοῦ. Εἶδον καί ἐψηλάφησαν Αὐτόν ἐν τῇ ἐπιγείῳ ζωῇ καί θεραπευτικῇ καί λυτρωτικῆ δράσει Αὐτοῦ, ἀλλά καί ἐν τῇ Ἀναστασίμῳ «ἑτέρᾳ μορφῇ Αὐτοῦ» (Μάρκ. 16, 12)· «Ἡ πίστις εἰς τήν σώζουσαν ἀλήθειαν ταύτην ἀποτελεῖ παραμυθίαν, ἐλπίδα καί δύναμιν πρός ἀψήφισιν τοῦ φόβου τοῦ θανάτου καί δή καί αὐτοῦ τοῦ μαρτυρικοῦ. Ἡ Ἐνανθρώπησις, ἡ Σταύρωσις καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ συγκροτοῦν, συγκρατοῦν καί συνέχουν ὅλον τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

 Τήν πίστιν ταύτην ἐνεκολπώθη καί ὁ  ἀγαπητός, πολιός καί  σεβαστός ἐκλιπών ἀδελφός ἡμῶν Ἀρχιμανδρίτης Θεοδώρητος, καθότι οὗτος ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἐχειροθετήθη μοναχός εἰς τήν ἱεράν Μονήν Τρωοδιτίσσης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Ἐκ ταύτης ἦλθε διά θεραπείαν τῆς ἐπισφαλοῦς ὑγιείας τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ εἰς τό ἐν Ὀρεινῇ Ἰσραηλινόν νοσοκομεῖον Χαντάσσα. Εἰς τό ἑξῆς, τῇ προτροπῇ τοῦ Γέροντος αὐτοῦ ἱερομονάχου Παγκρατίου, τόν ὁποῖον λίαν ηὐλαβεῖτο, ἐζήτησε καί ἐνετάχθη εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα ὀλίγον μετά τό ἔτος 1967. Ταύτην διηκόνησε εἰς διαφόρους διακονίας μετά ζήλου καί ἀφοσιώσεως, ὑπερβαίνων τάς δυσκολίας τῆς ὑγιείας αὐτοῦ. Ὠς Παιδονόμος ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Σχολῇ, ὡς ἐφημέριος εἰς τήν ἱεράν Μονήν τῆς Μεγάλης Παναγίας ἐπί ἔτη, ὡς μέλος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, διορισθείς ὑπό τῆς Α. Θ. Μακαριότητος τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου. Κυρίως δέ ὡς ἡγούμενος τῆς ἱερᾶς Μονῆς ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς  Καταμόνας συνεχῶς καί ἀδιακόπως ἀπό τοῦ ἔτους 1979. Τήν Μονήν ταύτην καί τόν ναόν αὐτῆς διετήρησεν ὡς λειτουργικόν κέντρον τῆς ἐν Καταμόνας Ἑλληνικῆς Κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων, ὡς ἦτο ἀνέκαθεν καί ὡς Προσκυνηματικόν κέντρον διά τούς ἀφικνουμένους ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων χωρῶν προσκυνητάς. Ἐπροστάτευσε δέ αὐτήν ἐκ τῶν ἔξωθεν ὑποβλεπόντων αὐτήν, λόγῳ τῆς ἱστορικῆς θέσεως αὐτῆς. Ἀξιοποιῶν εὐσυνειδήτως τάς δωρεάς τῶν προσκυνητῶν, μή παραλείπων ἐν ταὐτῷ νά ἐλεῇ τούς δεομένους, ἀνεκαίνισε τόν ναόν αὐτῆς καί ἐνεπλούτισε τάς ἁγιογραφίας αὐτοῦ. Πολλάς δέ ἐπετέλεσε ἐξωτερικάς ἐπισκευάς πρός συντήρησιν καί καλλωπισμόν αὐτῆς. Χάρις εἰς τήν ἐπιμονήν καί τάς ἐνεργείας αὐτοῦ τό Πατριαρχεῖον κατώρθωσε τό δυσκατόρθωτον, τήν ἀπόκτησιν δηλονότι τεμαχίου λειψάνου τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου παρά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κροατίας τό ἔτος 2010, φυλασσομένου ὡς θησαυροῦ τῆς Μονῆς, τῆς ἀνακομιδῆς αὐτοῦ ἑορταζομένης τήν 25ην Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους.

Ἐπί τά ἀγαθά ἔργα τῆς ζωῆς αὐτοῦ ταῦτα, ἐπί τό ἔντιμον καί ἐνάρετον μοναχικόν καί ἱερατικόν ἦθος αὐτοῦ καί ἐπί τήν ἀγόγγυστον ὑπομονήν καί καρτερίαν αὐτοῦ εἰς τάς ἐπί πολλά ἔτη δοκιμασίας τῆς ὑγιείας αὐτοῦ καί ἐπί τήν μέριμναν αὐτοῦ δι’ ἑβδομαδιαίαν Θείαν Λειτουργίαν  ἐν τῇ Μονῇ καί Θείαν κοινωνίαν ὑπ’ αὐτοῦ κλινήρους ὄντος, παρακαλοῦμεν τόν φιλάνθρωπον Θεόν ἡμῶν, ὅπως ἐπίδῃ καί συγχωρήσῃ αὐτῷ εἴτι ὡς ἄνθρωπος ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως ἥμαρτεν καί κατατάξῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά ὁσίων καί δικαίων ἐν ἀπολαύσει καί ἀγαλλιάσει τοῦ ἱλαροῦ φωτός τῆς τρισηλίου δόξης Αὐτοῦ, ἀποδίδων αὐτῷ τόν τῆς δικαιοσύνης στέφανον, «ὅν ἀποδώσῃ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν Αὐτοῦ». Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη !»

Τῆς ἐξοδίου νεκρικῆς πομπῆς προΐστατο ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλος πρός τήν Ἁγίαν Σιών, ἔνθα ἐνεταφιάσθη εἰς τό Κοιμητήριον τῶν Πατέρων.

Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Παρασκευήν, 20ήν Ἰανουαρίου/2ραν Φεβρουαρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων ἐν τῇ Χριστιανικῇ συνοικίᾳ  πλησίον τοῦ Πατριαρχείου.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται πάλιν ὅτι ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος κατήγετο ἀπό τήν Μελιτινήν  τῆς Ἀρμενίας, γεννηθείς τό 376 μ.Χ. ἐκ γονέων εὐσεβῶν Παύλου καί Διονυσίας, διδαχθείς  τά ἱερά γράμματα παρά τοῦ θείου αὐτοῦ Εὐδοξίου καί παρά τοῦ Ἐπισκόπου Μελιτινῆς Ὀτρηΐου. Λόγῳ τῆς ἀρετῆς αὐτοῦ ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος καί ἐμόνασεν εἰς Μονάς τῆς πατρίδος αὐτοῦ. Μή δεχόμενος νά καθοδηγῇ ἄλλους, ἀνεχώρησε τῆς πατρίδος αὐτοῦ καί ἦλθεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν τό 406. Ἐμόνασεν ἀρχικῶς εἰς τήν ἐν Φαράν Λαύραν τοῦ Ἁγίου Χαρίτωνος. Συνεδέθη διά πνευματικῆς φιλίας, συνασκήσεως καί συνεργασίας μετά τοῦ ὁσίου Θεοκτίστου. Ἀπό τῆς ἑορτῆς τῶν Φώτων ἕως καί τῶν Βαΐων ἀπεμακρύνετο εἰς τήν ἔρημον διά  προσευχήν καί ἄλλην ἄσκησιν. Εἰς τήν πανέρημον τοῦ Κουτιλᾶ ποιμένες τῆς Βηθανίας κατέστησαν αὐτόν γνωστόν εἰς χριστιανούς καί μοναχούς, οἱ ὁποῖοι παρεκάλεσαν αὐτόν νά ἱδρύσῃ δι’  αὐτούς Μονήν. Ὁ Ἅγιος Θεόκτιστος ἵδρυσε Κοινόβιον διά τούς ἀρχαρίους μοναχούς καί ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος Λαύραν διά τούς προκεχωρημένους εἰς τήν ἔρημον τῆς Ἰουδαίας μεταξύ Ἰερουσαλήμ καί Ἱεριχοῦς. Εἰς ταύτην προσῆλθεν καί ὁ Ἅγιος Σάββας, ὅστις ἦλθεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν  τό ἔτος 456.  Ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος καί ὁ Ἅγιος Θεόκτιστος ἀνεδείχθησαν στῦλοι καί φωστῆρες τῆς μοναστικῆς πνευματικῆς ζωῆς καί κατηύθυναν χιλιάδας χριστιανῶν καί μοναχῶν καί ὑπῆρξαν  διδάσκαλοι τοῦ Ἁγίου Σάββα. Ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος ἐζήτησεν ἀπό τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Ἰουβενάλιον τό ἔτος 427  νά βαπτίσῃ φυλήν Περσῶν νομάδων, οἱ ὁποῖοι προσῆλθον εἰς τήν Μονήν του καί εἰσηγήθη τήν χειροτονίαν τοῦ φυλάρχου αὐτῶν Ἀσπεβέτου εἰς Ἐπίσκοπον Παρεμβολῶν. Ἠξιώθη τοῦ θαυματουργικοῦ καί προορατικοῦ χαρίσματος καί ἐπανέφερε χιλιάδας χριστιανῶν καί μοναχῶν ἐκ τῆς πλάνης τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἐν οἷς καί τήν αὐτοκράτειραν Εὐδοξίαν. Τό 429 ἐτέλεσεν ὁ Πατριάρχης Ἰουβενάλιος τά ἐγκαίνια τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου καί τά μέγιστα ἐχάρη ὁ Ἅγιος ἐπί τούτῳ. Ἑπτά μῆνας μετά ἐκοιμήθη καί ἀφῆκεν διάδοχον αὐτοῦ εἰς τήν ἡγουμενίαν τῆς Λαύρας τόν Ἀρχιμανδρίτην Ἐλπίδιον. Ἡ Λαύρα καταστραφεῖσα ἐξ ἐπιδρομῶν, διατηρεῖται σήμερον ὡς ἐπισκέψιμος ἀρχαιολογικός χῶρος.

Πρός τιμήν αὐτοῦ ἐτλεέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, συλλειτουργούντων τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Φιλουμένου καί π. Μακαρίου, τῶν Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων π. Φάραχ καί π. Νεκταρίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψαλλόντων τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών ἐν συμμετοχῇ μοναχῶν, μοναζουσῶν καί Χριστιανῶν ἐξ Ἱεροσολύμων.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας προσῆλθε διά προσκύνησιν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν.

Τήν Πατριαρχικήν καί Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη ἡ καλῶς ἐπιμελουμένη τῶν τῆς Μονῆς ὁσιωτάτη Ἡγουμένη μοναχή Σάρρα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Τρίτην, 17ην/30ήν Ἰανουαρίου 2024, ἑωρτάσθη  ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου εἰς τό παρεκκλήσιον αὐτοῦ, τό εὐρισκόμενον εἰς τό Νότιον τμῆμα τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Νικολάου πλησίον τοῦ Πατριαρχείου.

Κατά τήν ἡμέραν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἐγεννήθη εἰς τήν Αἴγυπτον τό 251. Ἀποθανόντων τῶν γονέων αὐτοῦ διένειμε τά ὑπάρχοντα αὐτοῦ καί ἀνεχώρησεν εἰς τήν ἔρημον. Εἰς αὐτήν ἔζησεν ἐπί  τεσσαρακονταετίαν ἐν ἄκρᾷ ἀσκήσει, προσευχῇ, νηστείᾳ καί ἡσυχίᾳ ὡς λέγουν τά τροπάρια τῆς ἡμέρας τῆς μνήμης αὐτοῦ «μιμούμενος τοῖς τρόποις τόν ζηλωτήν Ἠλίαν» καί «ἑπόμενος ταῖς τρίβοις Ἰωάννου Βαπτιστοῦ».

Διά τῆς πολιτείας αὐτοῦ προσῆλθον πρός αὐτόν χιλιάδες μοναχῶν, τῶν ὁποίων ἀνεδείχθη κανών μοναχικῆς ζωῆς, νομοθέτης καί πολιτάρχης. Ἔφθασεν εἰς ἄκραν ἀπάθειαν καί ἔβλεπε τάς ψυχάς τῶν ἀνθρώπων, ὅτε ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἀνεχώρουν διά τόν οὐρανόν. Ἐγνώρισε καί κατέστησε γνωστόν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τόν Μέγαν ἀσκητήν Παῦλον τόν Θηβαῖον, ἀλλά καί τούς χριστιανούς ἐπαρηγόρησε κατελθών εἰς Ἀλεξάνδρειαν, ὅτε ἐκηρύχθη διωγμός ἐναντίον αὐτῶν ἐπί Μαξιμίνου τό 312. Ὡσαύτως ἐβοήθησε τούς Χριστιανούς ἔναντι τῶν ἐπιθέσεων τῶν Ἀρειανῶν τό 335. Ἐκήρυξε τήν Ὀρθόδοξον πίστιν, εἰς τήν ὁποίαν πολλούς ἐπανέφερεν ἐκ τῶν πλανηθέντων καί ἐκοιμήθη τήν 17ην μηνός Ἰανουαρίου τοῦ 356 εἰς ἡλικίαν 105 ἐτῶν. Τόν βίον αὐτοῦ συνέγραψε ὁ συνδεόμενος διά στενῆς πνευματικῆς φιλίας  μετ’ αὐτοῦ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Μέγας Ἀθανάσιος  (Migne PG 26, 835-376).

Εἰς τό ὡς ἄνω παρεκκλήσιον αὐτοῦ ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου, συλλειτουργοῦντος αὐτοῦ τοῦ Ἀρχιδιακονου π. Μάρκου καί τοῦ π. Στεφάνου, ψάλλοντος τοῦ π. Ἰωάννου Ἀουάδ καί προσευχομένων μοναχῶν, μοναζουσῶν καί πιστῶν ἐξ Ἱεροσολύμων, τῇ φιλοξενίᾳ τοῦ ὁλοκληροῦντος τήν ἀνακαίνισιν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΑΛΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Τήν Δευτέραν, 16ην /29ην Ἰανουαρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς προσκυνήσεως τῆς τιμίας ἁλύσεως τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου.

Κατά τήν ἡμέραν ταύτην ἡ Ἐκκλησία προσκυνεῖ τήν ἅλυσιν τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ἤτοι ἀναμιμνῄσκεται τό γεγονός τῆς ἀπελευθερώσεως  τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ὑπό ἀγγέλου ἐκ τῆς ἁλύσεως καί τῆς φυλακῆς αὐτοῦ, ἤτοι τήν περικοπήν ἀπό τό βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων (Πράξ 12, 1-19),  ὅτε «Ἡρώδης ὁ βασιλεύς ἀνεῖλεν Ἰάκωβον τόν ἀδελφόν Ἰωάννου μαχαίρᾳ» (Πράξ. 12,2), «ἰδών δέ ὅτι ἀρεστόν ἐστι τοῖς ᾿Ιουδαίοις, προσέθετο συλλαβεῖν καί Πέτρον»… «βουλόμενος μετά τό Πάσχα ἀναγαγεῖν αὐτόν τῷ λαῷ», (Πράξ. 12,4 )·  «ὅτε δέ ἔμελλεν αὐτόν προάγειν ὁ ῾Ηρῴδης, τῇ νυκτί ἐκείνῃ ἦν ὁ Πέτρος κοιμώμενος … ἄγγελος Κυρίου λέγει αὐτῷ· περιβαλοῦ τό ἱμάτιόν σου καί ἀκολούθει μοι…» (Πράξ 12,8). «Ὄντως ὁ Πέτρος ἠκολούθησε τόν ἄγγελον ἕως ὅτου ἔφερεν αὐτόν εἰς τήν Πύλην τήν σιδηράν τήν ὁδηγοῦσαν εἰς τήν πόλιν, ἥτοις αὐτομάτη ἠνοίχθη αὐτοῖς καί ὁ Πέτρος ἀντελήφθη ὅτι ἄγγελος Κυρίου ἐξείλατο αὐτοῦ ἐκ χειρός Ἡρώδου».

Τό θαυμαστόν γεγονός τοῦτο, περιγραφόμενον εἰς τό δωδέκατον κεφάλαιον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἑωρτάσθη εἰς τόν τόπον τῆς φυλακίσεως τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, εἰς τόν ὁποῖον ἀπ’ αἰῶνων ὑπῆρχεν Ἱερά Μονή καί  προσκύνημα ὑπό τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ κρυφοῦ μαθητοῦ τοῦ Κυρίου, ἤ τῆς Φακῆς, ἐπειδή πιστεύεται ὅτι ἐκεῖ ἔλαβε χώραν ἡ συζήτησις μεταξύ Νικοδήμου τοῦ ἐκ Φαρισαίων καί τοῦ Κυρίου (Ἰωάν. 3) καί ἐπειδή εἰς καιρόν λοιμοῦ διενέμοντο συσσίτα φακῆς καί ἄλλων τροφίμων. Ἡ Μονή αὕτη κεῖται μεταξύ τῆς Μονῆς τοῦ Πραιτωρίου καί τῆς Μονῆς τῶν Ἁγίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης.

Ἐνταῦθα ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ Ἑσπέρας καί Ἀρχιερατική θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους καί συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου, τοῦ Πρεσβυτέρου π. Νεκταρίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Ἀλεξάνδρου.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας προσῆλθε πρός προσκύνησιν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν.

Εἰς τήν Πατριαρχικήν καί Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί το ἐκκλησίασμα παρέθεσε ἑόρτιον κέρασμα ὁ καλῶς ἐπιμελούμενος τῶν τῆς Μονῆς ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Μακάριος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας