Ἡ θάλασσα τῆς Τιβεριάδος καί τά πέριξ αὐτῆς εἶναι μία περιοχή τῆς Ἁγίας Γῆς, τήν ὁποίαν ἰδιαιτέρως ἠγάπησεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Εἰς αὐτήν διῆλθε μακρόν χρονικόν διάστημα τῆς ἐπιγείου δημοσίας ζωῆς καί δράσεως Αὐτοῦ. Εἰς αὐτήν προσεκάλεσε εἰς τό ἀποστολικόν ἀξίωμα τούς ἁπλοῦς ἁλιεῖς, τούς ὁποίους ἀργότερον διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνέδειξεν εἰς πανσόφους διδασκάλους τῆς οἰκουμένης. Εἰς τήν περιοχήν αὐτήν ἐκήρυξε καί ἐτέλεσε σημεῖα καί θαύματα διά τήν βοήθειαν καί θεραπείαν τῶν ἀνθρώπων, ὡς τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ, τοῦ δούλου τοῦ ἑκατοντάρχου καί τῆς πενθερᾶς τοῦ Πέτρου. Εἰς τήν περιοχήν αὐτήν ἐφανέρωσεν Ἑαυτόν εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ καί μετά τήν Ἀνάστασιν, ὅτε ἐκέλευσε αὐτοῖς «βαλεῖν τά δίκτυα εἰς τά δεξιά μέρη τοῦ πλοίου» (Ἰω. 21,6) καί εἶπεν αὐτοῖς: «ἐνέγκατε ἀπό τῶν ὀψαρίων ὧν ἐπιάσατε νῦν» (Ἰω. 21,10) καί «ἔλαβε καί ἔδωκεν αὐτοῖς τόν ἄρτον καί τό ὀψάριον ὁμοίως (Ἰω. 21,13)

Εἰς τήν κυκλοῦσαν τήν Τιβεριάδα θάλασσαν περιοχήν ἐκτίσθησαν χριστιανικαί ἐκκλησίαι ἀπό τοῦ 4^ου αἰῶνος καί ἑξῆς, ὡς εἶναι ἡ βυζαντινή Ἐκκλησία τοῦ Ἑπταπήγου εἰς τήν δυτικήν καί ἡ τοῦ Κουρσίου εἰς τήν ἀνατολικήν ὄχθην αὐτῆς.

Ἐπί τῆς δυτικῆς ὄχθης τῆς Τιβεριάδος τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ σήμερον δύο Μονάς, τήν τῶν πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου εἰς τήν Καπερναούμ καί τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων εἰς τήν Τιβεριάδα.

Ἡ πρώτη τούτων εὑρίσκεται ἐπί τῶν ἐρειπίων τῆς ἀρχαίας Καπερναούμ καί εἰς χῶρον ἀρχαιολογικόν, ἐπί τοῦ ὁποίου ἔχουν διενεργηθῆ ἀνασκαφαί καί ἔχουν ἀποκαλυφθῆ οἰκήματα τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου καί τῆς πρωΐμου ἀλλά καί τῆς μεταγενεστέρας χριστιανικῆς περιόδου. Ἡ Μονή αὕτη εὑρίσκεται πλησίον τῆς  ἀρχαίας ἑβραϊκῆς συναγωγῆς καί τῆς οἰκίας τῆς πενθερᾶς τοῦ Πέτρου. Ὁ ἱερός ναός αὐτῆς εἶναι κτίσμα τοῦ 1935 ἐπί Πατριαρχείας Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δαμιανοῦ μέ λίθινον λαξευτόν εἰκονοστάσιον. Τόν ναόν τοῦτον, ἐγκαταλελειμμένον ὄντα, λόγῳ τῶν δυσχερειῶν τῆς θέσεως αὐτοῦ μεταξύ τῶν συνόρων Ἰσραήλ καί Συρίας, ἀνέλαβε καί ἐπεριποιήθη μετά τοῦ πέριξ κτήματος αὐτοῦ ἀπό τοῦ 1967 καί ἑξῆς ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Πέτρας Γερμανός μέ βοηθούς τόν Ἱερομόναχον Ἁγιοταφίτην Φίλιππον, τόν μοναχόν Θαδδαῖον καί τάς μοναχάς Εὐδοκίαν καί Εὐλογίαν. Ἀξιόλογον ὅμως ὄντως ἀνακαινιστικόν ἔργον ἐπετέλεσε κατά τήν τελευταίαν δεκαπενταετίαν εἰς τόν ναόν καί τήν Μονήν ὁ νῦν ἐπιστάτης αὐτῆς μοναχός  Εἰρήναρχος, ἀναδείξας αὐτήν εἰς κέντρον προσκυνηματικόν καί λατρευτικόν κυρίως διά τοῦ θαυμασίου ἔργου τῆς Βυζαντινῆς ἁγιογραφίας, προσελκυούσης πολλούς ὀρθοδόξους προσκυνητάς, ἀλλά καί ἐπισκέπτας ἄλλων δογμάτων καί ἄλλων θρησκευμάτων.

Εἰς τήν Μονήν ταύτην εἰς Καπερναούμ, μετέβη ὁ Μακαριώτατος τήν Κυριακήν, 29^ην Ἰουνίου/ 12^ην Ἰουλίου 2009 ἐξ Ἱεροσολύμων μετά συνοδείας. Εἰς αὐτήν προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν Ἁγίων ἐνδόξων πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί τῶν Ἱερομονάχων Ἡγουμένων τῶν ὁμόρων Ἱερῶν Μονῶν καί τῶν πρεσβυτέρων ἐγγάμων Ἱερέων τῶν ὁμόρων ἐνοριῶν τοῦ Πατριαρχείου. Ἀθρόον προσῆλθε τό ἐκκλησίασμα, ἑλληνόφωνον, ἀραβόφωνον, καί ρωσσόφωνον ἐκ τῶν περιοχῶν τῆς Γαλιλαίας. Εἰς τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ὑπογραμμίζων τό γεγονός τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τούς πρωτοκορυφαίους Πέτρον καί Παῦλον ἀλλά καί ὅλους τούς λοιπούς Ἀποστόλους καί τῆς πίστεως αὐτῶν, ἀνδρείας καί ὑπομονῆς ἄχρι θανάτου, ὥστε νά διακηρύξουν ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τήν σώζουσαν εὐαγγελικήν ἀλήθειαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἑορτήν ἐτίμησαν διά τῆς παρουσίας αὐτῶν ὁ Ρῶσος Πρέσβυς κ. Πέτρος Στέγνι, ἀντιπρόσωποι τῆς Οὐκρανικῆς Πρεσβείας εἰς Ἰσραήλ, καί ἡ Πρέσβυς τῆς Μολδαβίας εἰς Ἰσραήλ κ. Λαρίσα Μικουλέτ.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν καί τήν λιτανείαν ὁ Ἡγούμενος π. Εἰρήναρχος ἐδεξιώθη τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί πάντας εἰς τό Ἡγουμενεῖον, ἐν συνεχείᾳ δέ παρέθεσε τράπεζαν ἰχθύων τῆς Γεννησαρέτ εἰς τήν παραθαλασσίαν τράπεζαν τῆς Μονῆς.

Ἡ Ἱερά Μονή τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων  εὑρίσκεται εἰς τό κέντρον τῆς πόλεως τῆς Τιβεριάδος παρά τήν θάλασσαν  ἐπί τῶν ἐρειπίων παλαιοτέρας Μονῆς, ἡ ἀρχή τῆς ὁποίας ἀνάγεται συμφώνως πρός ἱστορικάς πληροφορίας καί ἀρχαιολογικάς ἐνδείξεις εἰς τούς βυζαντινούς χρόνους, τό πιθανώτερον εἰς τόν 4^ον μ. Χ. αἰῶνα ἐπί τῆς ἐποχῆς τῆς  Ἁγίας Ἑλένης.

Τήν Ἱεράν ταύτην Μονήν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῶν Δώδεκα ἐτίμησεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Θεόφιλος Γ’ μέ τήν παρουσίαν Αὐτοῦ τήν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τῆς Συνάξεως τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων, Δευτέραν, 30^ήν Ἰουνίου / 13^ην Ἰουλίου 2009.

Μεταβάς εἰς αὐτήν προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, καί Καπιτωλιάδος κ. Ἠσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἱερομονάχων τῶν ὁμόρων Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου καί πρεσβυτέρων ἐγγάμων Ἱερέων τῶν ὁμόρων ἐνοριῶν.

Τήν ἑορτήν ἐτίμησαν διά τῆς παρουσίας αὐτῶν ὁ Ἕλλην Πρέσβυς εἰς τό Τέλ-Ἀβίβ κ. Νικόλαος Ζαφειρόπουλος καί ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς, ἐπισημαίνων τήν ἀφοσίωσιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων εἰς τήν κλῆσιν τοῦ Κυρίου νά ἐγκαταλείψουν τά δίκτυα αὐτῶν καί νά Τόν ἀκολουθήσουν καί τήν ἄχρι θανάτου πίστιν αὐτῶν μετά τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν Πεντηκοστήν, ὥστε νά κηρύξουν τό κήρυγμα τοῦ σαρκωθέντος, σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί νά σαγηνεύσουν ὁλόκληρον τήν οἰκουμένην.

Ὁ Ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Τιμόθεος, ἐπιτελέσας ὄντως ἀξιόλογον ἔργον ἀνακαινίσεως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διά τῆς πλακοστρώσεως τοῦ δαπέδου διά μαρμαρίνων πλακῶν καί διά νέου ξυλογλύπτου εἰκονοστασίου, ἐδεξιώθη τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ εἰς τό Ἡγουμενεῖον καί ἀκολούθως παρέθεσε πλουσίαν τράπεζαν εἰς τόν Μακαριώτατον καί πάντας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder

Ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος εἶναι γνωστός εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τά βιβλία Γ’ καί Δ’ Βασιλειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἡ ζωή καί ἡ δρᾶσις αὐτοῦ τοποθετεῖται εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἱεριχοῦς καί τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ. 

Ὁ προφήτης Ἠλίας εὗρε τόν Ἐλισσαῖον εἰς τήν γενέτειραν αὐτοῦ,  Ἀβελμαουλά, εἰς τήν κοιλάδα τοῦ Ἰορδάνου, ἐνῷ ὤργωνε καί τόν ἐκάλεσε νά τόν ἀκολουθήσῃ. Ὁ Ἐλισσαῖος ἀνταποκρινόμενος, ἄφησε τό ὄργωμα, ἐθυσίασε τούς δώδεκα βοῦς, μέ τούς ὁποίους ὤργωνε, παρέθεσε τράπεζαν εἰς τόν λαόν καί ἠκολούθησε ὡς μαθητής τόν προφήτην Ἠλίαν. (Βασ. Γ’, 19,12 κἑξ).

Ὁ Θεός ἐχάρισε εἰς τόν Ἐλισσαῖον τό προφητικόν καί θαυματουργικόν χάρισμα. Ἕν ἀπό τά πολλά σημεῖα πού ἐπετέλεσεν εἶναι ἡ διά προσευχῆς μετατροπή τῶν πικρῶν καί θανατηφόρων ὑδάτων τῆς πηγῆς τῆς Ἱεριχοῦς παρά τούς πρόποδας τοῦ Ὄρους Σαρανταρίου εἰς γλυκέα καί πόσιμα (Βασ. Δ’, 2,  23-25).

Οὐχί μακράν τῆς πηγῆς αὐτῆς, εἰς τό κέντρον τῆς πόλεως τῆς Ἱεριχοῦς καί παρά τήν συκομμορέαν τοῦ Ζακχαίου, διατηρεῖ τό Πατριαρχεῖον ἐκκλησίαν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου, ἀνακαινισμένην ἐξ ὁλοκλήρου ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Βενεδίκτου, μεταξύ τῶν ἐτῶν 1970-1980, ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Γαβριήλ, βοηθουμένου ὑπό τῆς μακαριστῆς μοναχῆς Χριστοδούλης. Ἡ ἐκκλησία αὐτή χρησιμοποιεῖται καί ὡς ἐνοριακός ναός τῆς μικρᾶς ἀραβοφώνου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἱεριχώ.

Εἰς τήν Ἐκκλησίαν αὐτήν ἔφθασε τό Σάββατον 14^ην / 27^ην Ἰουνίου 2009, ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’. Ἀφιχθείς, ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ὁσιωτάτου Ἱερομονάχου Ἀνδρέου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου ὁσιωτάτου ἱερομονάχου Χρυσοστόμου καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν ἱερέων ἐξ Ἱεροσολύμων προσελθόντων.

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπ. Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, καί Ἁγιοταφιτῶν ἱερέων.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τό οὐχί πολυάριθμον ἀλλά καί οὐχί εὐάριθμον ἐκκλησίασμα ἐκ τῶν ἐντοπίων ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς Ἱεριχοῦς καί ἐκ τῶν προσελθόντων ἐξ Ἱεροσολύμων καί τῶν κατεχομένων περιοχῶν περί τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου ὡς ἕπεται:

«Προβλέψει θεϊκῇ, Ἠλιοῦ σε ὁ μέγας, σοφέ Ἐλισαῖέ, φοιτητήν ἐπισπᾶται, Προφήτην δεικνύων σε, ἐλλαμπόμενον Πνεύματι· ὅθεν σήμερον, τήν παναγίαν σου μνήμην ἑορτάζομεν, εὐσεβοφρόνως τιμῶντες, σύν τούτῳ σε ἔνδοξε».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Χάριτι Θεοῦ ἠξιώθημεν νά ἑορτάσωμεν καί εὐσεβοφρόνως νά τιμήσωμεν τόν μέγαν ἐν Προφήταις καί μαθητήν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, Ἐλισσαῖον ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τῆς προφητικῆς αὐτοῦ δράσεως, δηλονότι τήν περιοχήν τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ καί μάλιστα τῆς ἀρχαιοτάτης πόλεως τῆς Ἰεριχοῦς.

Τό γεγονός τοῦτο ἀποτελεῖ τρανήν ἀπόδειξιν ὅτι ἡ πίστις ἡμῶν εἰς Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν πίστιν τοῦ Ἁγίου Ἐλισσαίου, ὁ ὁποῖος «προβλέψει θεϊκῇ» -ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός- ἐδείχθη ὑπό τοῦ μεγάλου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου, Προφήτης τῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ παρουσίας.

Ἡ δέ παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐνώπιον ἡμῶν, ἀλλά καί ἐντός ἡμῶν. Καί εἶναι ἐνώπιον ἡμῶν διά τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ἀποτελοῦμεν μέλη τίμια. Ἐντός ἡμῶν εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ διά τοῦ Ἁγίου Αὐτοῦ Πνεύματος καί διά τῆς κοινωνίας τοῦ Σώματος καί Αἵματος Αὐτοῦ κατά τήν θείαν Εὐχαριστίαν.

Νά λοιπόν διατί σήμερον εὐφραίνεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία. Τιμῶντες σήμερον τήν μνήμην τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου κατ‘ οὐσίαν δοξάζομεν καί εὐχαριστοῦμεν τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν διά τήν ἄπειρον αὐτοῦ φιλανθρωπίαν ἀφ‘ ἑνός καί τάς δωρεάς τῆς θείας αὐτοῦ χάριτος πρός ἅπαν τό ἀνθρώπινον γένος.

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «οἱ παρεπιδημοῦντες ἐπί τῆς γῆς (Ἑβρ. 11.13)» κατά τόν Ἀπόσοτολον Παῦλον χάριτι Θεοῦ, ἀναξίως καί λελεπρωμένοι ὄντες ἐκ τῶν ἀνομιῶν καί παραπτωμάτων ἡμῶν, μαρτυροῦμεν και κηρύττομεν τήν ἐν Χριστῷ ἀλήθειαν, ἡ ὁποῖα ἐκδηλοῦται διά τῆς ἀπροσωπολήπτου ἀγάπης καί δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἡμῶν.

Ὅπως οἱ προφῆται διά τοῦ αἵματος αὐτῶν ἐμαρτύρησαν καί μαρτυροῦν τήν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ εἰς ἡμᾶς, οὕτως καί ἡμεῖς καλούμεθα διά τοῦ μαρτυρίου τῆς πίστεως ἡμῶν νά΄ μαρτυροῦμεν τήν ἀλήθειαν, τήν ἀγάπην  καί τήν δικαιοσύνην τοῦ Χριστοῦ εἰς τούς συνανθρώπους ἡμῶν.

Μέ ἄλλα λόγια καλούμεθα νά γίνωμεν μιμηταί τοῦ βίου, τοῦ λόγου καί τῶν ἔργων τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου, ὁ ὁποῖος κατά τόν ὑμνῳδόν, «Ἰθύνετο λόγῳ ἀληθείας· ὁ δέ λόγος αὐτοῦ ἐδυναμοῦτο Πνεύματι Ἁγίῳ δι‘ ἐναρέτου βίου καί ἔργων ἀγαθῶν. Ἀμήν».

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἐν συνεχείᾳ δέ παρετέθη νηστήσιμος τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_1_placeholder

Νοτίως τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών καί τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ, εἰς τήν ἀπόληξιν τῆς κοιλάδος Γκεχενώμ (γεένης), εἰς τούς πρόποδας τοῦ λόφου Ἀμποῦ-Τόρ, ἐπί περιοχῆς πετρώδους καί βραχώδους, ταυτιζομένης μετά τοῦ ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως ἤ τοῦ ἀγροῦ τοῦ αἵματος, τοῦ ἀγορασθέντος εἰς ταφήν τοῖς ξένοις μέ τά 30 ἀργύρια τά ὁποῖα ἐπέστρεψεν ὁ Ἰούδας (Ματθ. 27, 7-8), εὑρίσκεται ἡ Ἱερά Μονή τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ ἐξ Αἰγύπτου, ἀνήκουσα εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. Ἐντός καί πέριξ  τῆς Μονῆς αὐτῆς ὑπάρχουν πολλοί εὐρεῖς καί βαθεῖς λελαξευμένοι ἰουδαϊκοί καί χριστιανικοί τάφοι. Εἷς ἐκ τούτων φέρει τήν ἐπιγραφήν μέ τό ὄνομα τοῦ πρώτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ἁγίου Ἰουβεναλίου (451μ.Χ.). Ἡ Μονή διατηρεῖ ἐλαιόκτημα καί κῆπον.

Ἐκ τῶν ἀνηρτημένων ἐπιγραφῶν πληροφορούμεθα ὅτι κατά τούς τελευταίους αἰῶνας τήν Ἐκκλησίαν καί τήν Μονήν ἀνεκαίνισεν ὁ μοναχός Κύριλλος. Ὑπεράνω τῆς εἰσόδου τῆς Μονῆς ὑπάρχει ἡ ἐπιγραφή: «Πατριαρχεύοντος Γερασίμου τοῦ Α’ ἀνιδρύθη ἐκ βάθρων ἡ παροῦσα μονή ὑπό τοῦ ρέκτου τῶν καλῶν Ὁσιωτάτου Κυρίλλου Μοναχοῦ τῇ 10^ῃ Ἰουνίου 1892». Ἄνωθεν τῆς θύρας τῆς ἐκκλησίας ἀναγινώσκομεν: «Ἐπί τῆς εὐκλεοῦς Πατριαρχείας Δαμιανοῦ τοῦ Α’ ἀνεκαινίσθη ὁ παρών ναός ἐπ’ ὀνόματι τοῦ ὁσίου Ὀνουφρίου δαπάναις καί ἀναλώμασι τοῦ Ὁσιωτάτου μοναχοῦ Κυρίλλου τοῦ ἐκ Προύσης ὁρμωμένου τῇ 10^ῃ Δεκεμβρίου 1901».

Οἱ παλαιότεροι τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἐνθυμούμεθα ὅτι πρό τοῦ 1967, ἐπί πολιτικῆς κυριαρχίας τῆς Ἰορδανίας, ἡ μετάβασις εἰς τήν Μονήν ἐγίνετο οὐχί ὡς νῦν, ἀπό τῆς Στέρνας τοῦ Σουλτάνου καί τῆς Κοιλάδος Γκεχενώμ, ἀλλά ἀπό τῆς Γεθσημανῆς διά τῆς ὁδοῦ τοῦ Τάφου τοῦ Ἀβεσσαλώμ καί ὅτι ἡγούμενος εἰς αὐτήν ἦτο ὁ γηραιός Ἁγιοταφίτης Χρύσανθος, βοηθούμενος ὑπό τῆς ἀδελφῆς αὐτοῦ.

Ἐνθυμούμεθα ἐπίσης ὅτι μετά τό 1967 ἀνέλαβε τήν ἐποπτείαν αὐτῆς καί φροντίδα ἀνακαινίσεως τῆς Μονῆς ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Πέτρας Γερμανός μέ ἡγούμενον τόν μακαριστόν Ἀρχιμανδρίτην Σάββαν Τυχερόν. Τότε ἐγένοντο καί ἐκτενεῖς ἀνασκαφαί καί ἀνεκαλύφθησαν τάφοι λελαξευμένοι ἐντός καί πέριξ τῆς Μονῆς. Πρός τό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 καί τάς ἀρχάς τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 ἀνέλαβεν αὐτήν ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμ. Κάλλιστος Δούρβας, προβάς εἰς σημαντικάς ἀνακαινίσεις καί δομικάς στερεωτικάς ἐργασίας τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν χώρων τῆς Μονῆς. Τό ἔργον τῆς συντηρήσεως, ἀνακαινίσεως καί ἐξωραΐσεως τῆς Μονῆς συνεχίζει σήμερον ἐπιμελῶς ὁμάς μοναζουσῶν, τῶν ὁποίων ἡγουμένη εἶναι ἡ μοναχή Παϊσία.

Εἰς τήν Μονήν ταύτην κατηυθύνθη τήν πρωΐαν τῆς Πέμπτης, 12^ης /25^ης Ἰουνίου, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ καί ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου, τοῦ ἀσκητικῶς βιώσαντος ἐν Αἰγύπτῳ, προηξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί Ἁγιοταφιτῶν ἱερέων.

Πρός τούς ἐν εὐλαβείᾳ προσελθόντας καί τῆς θ. Λειτουργίας μετασχόντας, μοναχούς, μοναχάς καί λαϊκούς πιστούς, ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξεν τόν θεῖον λόγον περί τοῦ βίου τοῦ Ὁσίου Πατρός  ἡμῶν Ὀνουφρίου. Οὗτος παραδίδεται ὅτι ἀκούσας διά τόν βίον τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ καί τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἐπαραδειγματίσθη καί ἐξῆλθεν εἰς τήν ἔρημον καί ἔζησεν εἰς ἄκραν νηστείαν, προσευχήν, ἡσυχίαν, ἀκτημοσύνην καί γυμνότητα, ἕως ὅτου συνήντησεν αὐτόν ὁ Μέγας Παφνούτιος καί ἐπιμόνως ἐζήτησε καί ἐδιηγήθη αὐτῷ τά τοῦ βίου αὐτοῦ, ἅτινα καί παρέδωσε τῇ Ἐκκλησία. Θεωρεῖται δέ σήμερον ἀπό τόν εὐσεβῆ λαόν τοῦ Θεοῦ ὡς ὁ προστάτης τῶν δικαστῶν καί τῶν δικαζομένων, γενικώτερον δέ τῆς Δικαιοσύνης.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἐτελέσθη λιτανεία τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου πέριξ τῆς Μονῆς καί τῶν ὡς ἄνω προαναφερθέντων ἀρχαιολογικῶν χώρων.

Μετά τήν λιτανείαν ἐπηκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, μεθ’ ἥν μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_2_placeholder

Ὁ δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, σταυρόν καί θάνατον ὑπομείνας ἐν τῇ σαρκί Αὐτοῦ καί τριήμερος ἐκ νεκρῶν ἀναστάς καί ἐνδόξως ἀναληφθείς εἰς τούς οὐρανούς καί ἐκ δεξιῶν καθίσας τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ἀπέστειλε παρά τοῦ Πατρός Παράκλητον ἄλλον εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ καί ἀποστόλους  συνηγμένους ὄντας ἐν τῷ ὑπερῴῳ τῆς Σιών «ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς» (Πράξ. 2,1).

Τό γεγονός τοῦτο τῆς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν καθόδου καί ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δι οὗ καί «ἑτέραις γλώσσαις ἐλάλησαν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», (Πράξ. 2,4) σύν Θεῷ ἑώρτασε καί ἐφέτος χάριτι θείᾳ ἡ Ἐκκλησία ἡ οὗσα ἐν Ἱεροσολύμοις, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἀγίων Τόπων.

Τοῦτο ἑώρτασε πρῶτον διά πανηγυρικῆς θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν ἀλλά καί παρεπιδημούντων, καί μετέχοντος πυκνοῦ  ἐκκλησιάσματος,  μακρόθεν καί ἐγγύθεν προσελθόντος.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἐπισυνήφθη κατά τήν τάξιν ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετά τῶν εὐχῶν τῆς γονυκλισίας, ἀναγνωσθεισῶν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς Ἑσπερινός τοῦ μοναστηριακοῦ Ναοῦ αὐτῆς, τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Τό γεγονός ὅμως τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς ἐκπληρώσεως τῆς ὑποσχέσεως καί φωτισμοῦ τῶν πάντων διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη ὑπό τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν καί εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ἱστορικῶς τοῦτο ἄπαξ συνέβη, εἰς τόν χῶρον δηλαδή τοῦ ὑπερῴου εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἁγίας Σιών, δι’ Ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Κοιμητηρίου καί διά θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών Πατριαρχικῆς Σχολῆς, προεξάρχοντος τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου καί ἐν ταὐτῷ Προέδρου τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου, συλλειτουργούντων ἱερέων, συμμετεχόντων πολλῶν πιστῶν καί τῶν καθηγητῶν καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία διά τοῦ παρεκκλησίου τής κατακόμβης καί διά τοῦ τάφου τοῦ προφητάνακτος Δαυΐδ πρός τό ὑπερῷον καί διά τῆς ἐν ἑκάστῃ τῶν στάσεων τούτων ἀναγνώσεως τῶν εὐχῶν τῆς γονυκλισίας.

Τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἠκολούθησε δεξίωσις ἐν τῷ Πατριαρχείῳ, τήν δέ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σιών, δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς.

Τήν Δευτέραν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ προεξῆρξε μετά συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου συμπροσευχομένου εἰς τήν   τῆς θ. Λειτουργίαν ἐν τῷ ἱερῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας  Τριάδος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ρωσικῆς Ἀποστολῆς (Missia). Μετά τό πέρας τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τό ἐκκλησίασμα ὡς ἐξῆς:

«Τήν ἐξ ὕψους δύναμιν τοῖς μαθηταῖς, Χριστέ, ἕως ἄν ἐνδύσησθε ἔφης, καθίσατε ἐν Ἱερουσαλήμ˙ ἐγώ δέ ὡς ἐμέ Παράκλητον ἄλλον, Πνεῦμα τό ἐμόν τε καί Πατρός ἀποστελῶ, ἐν ᾧ στερεωθήσεσθε».

Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κύριε Νικόδημε,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Χθές ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἑώρτασε πανηγυρικῶς τήν μεγάλην ἑορτήν τῆς Πεντηκοστῆς, δηλονότι τήν ἑορτήν τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐν αὐτῷ τῷ κενῷ μνήματι τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Σήμερον, ἡμέρα Δευτέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, αὐτό τό Πανάγιον καί ζωοποιόν καί παντοδύναμον ἑορτάζομεν Πνεῦμα, Τόν Ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ ἐν αὐτῷ τῷ ἐπωνύμῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος Ναῷ, τῷ ἀνεγερθέντι ὑπό τῆς ὁμόφρονος καί ὀρθοδόξου ἀδελφῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.

Κατ’ οὐσίαν ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν ἐξ ὕψους δύναμιν, τήν ὁποίαν ἐνεδύθησαν οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ καί οἱ διάδοχοι αὐτῶν διά τῆς ἀποστολῆς τοῦ Παρακλήτου, δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ, Σωτῆρος δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τό μέγα τῆς Πεντηκοστῆς γεγονός, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ, ἐνέχει ὑψίστην σημασίαν οὐχί μόνον διά τήν συμμετοχήν ἑκάστου ἡμῶν εἰς τό θεανθρώπινον τῆς Ἐκκλησίας σῶμα, ἀλλά κάι διά αὐτόν τοῦτον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, τόν θεσμόν τῆς ὁποίας συγκροτεῖ καί ὁδηγεῖ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν.

Διά δέ ἕκαστον τῆς Ἐκκλησίας μέλος, τό Πανάγιον Πνεῦμα εἶναι αὐτό, τό ὁποῖον δηλώνει διά τῆς σφραγῖδος τῆς δωρεᾶς Αὐτοῦ κατά τό ἱερόν βάπτισμα, «τήν ἡμετέραν», ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής, «ἐξ ἀπιστίας κάκωσιν καί τήν εἰς Ἐκκλησίαν εἰσέλευσιν». Καί τοῦτο, διότι τότε καί ἡμεῖς τοῦ Δεσποτικοῦ μεταλαμβάνομεν Σώματος και Αἵματος.

Τότε, μέ ἄλλα λόγια, μαρτυροῦμεν τήν ἑνότητα, εἰς τήν ὁποίαν πάντας ἐκάλεσε ὁ Ὕψιστος, «ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν». Τότε ὁ Χριστός ἐφώτισε τούς ἁλιεῖς καί ἀγραμμάτους τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ. Καί τότε ἀκριβῶς ἐκαινουργήθη ἡ συμφωνία τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ μετά τοῦ Πνεύματος τῶν μαθητῶν καί Ἀποστόλων αὐτοῦ πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κατά τήν ἁγίαν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐπεδήμησε τό Πανάγιον Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις οὐσιωδῶς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, εἰς ἕνα ἕκαστον αὐτῶν ἐν τῷ ὑπερῴῳ, ὅπου ἦσαν συνηγμένοι, συνηθροισμένοι.

Τό μέγα τοῦτο γεγονός τῆς ἐπιδημίας τοῦ Παναγίου Πνεύματος κατά τρόπον οὐσιώδη ἐπαναλαμβάνεται κατά τήν τέλεσιν τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἐν ᾧ γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί συνεπῶς κοινωνοί τῆς χάριτος καί τῶν δωρεῶν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτήν τήν πραγματικότητα καί ἀναντίρρητον ἀλήθειαν διατρανώνει καί ἡ σημερινή ἑόρτιος εὐχαριστιακή ἡμῶν σύναξις πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ δέ πραγματικότης καί ἀναντίρρητος ἀλήθεια τῆς σημερινῆς εὐχαριστιακῆς ἡμῶν συνάξεως φανερώνει καί ἀποκαλύπτει τήν ἀποστολήν καί τόν σκοπόν τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τοῦτον διετύπωσαν οἱ Θεόπνευστοι τῆς Ἐκκλησίας Πατέρες εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», «Προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Τήν προσδοκίαν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ἐκήρυξαν καί εὐηγγελίσθησαν οἱ μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἔλαβον τήν ἐξ ὕψους δύναμιν, τουτέστιν τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον ὑπέσχετο εἰς αὐτούς ὁ Χριστός πρό τοῦ πάθους, ἀλλά καί μετά τό πάθος Αὐτοῦ.

Καί πρό μέν τοῦ πάθους παρήγγειλε τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ εἰπών: «Συμφέρει, ἵνα ἐγώ ἀπέλθω. Ἐάν γάρ ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται». (Ἰω. 16,7) Καί πάλιν. «Ὅταν δέ ἔλθῃ, Ἐκεῖνος διδάξει ὑμᾶς καί ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». (Ἰω. 16,13)

Ἡ δέ δύναμις ἐξ ὕψους, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλη ἀπ’ αὐτήν, πού διηνεκῶς καί προσευχητικῶς αἰτεῖται ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διά τῶν λόγων τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

Δεηθῶμεν λοιπόν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀναδείξῃ ἡμᾶς δοχεῖα τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Παναγίου καί Παρακλήτου Πνεύματος.

Δεηθῶμεν καί πάλιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, λέγοντες μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ: «Ἔγγισον ἡμῖν, ἔγγισον ὁ πανταχοῦ, ὥσπερ καί τοῖς Ἀποστόλοις Σου πάντοτε συνῆς, οὕτω καί τοῖς Σέ ποθοῦσιν ἕνωσον σαὐτόν οἰκτίρμον, ἵνα συνημμένοι σοι ὑμνῶμεν καί δοξολογῶμεν τό Πανάγιόν Σου Πνεῦμα». Ἀμήν».

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη συμφώνως πρός πᾶσαν τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί σεμνότητα ἐπίσης  εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς κώμης Τουμπάς. Εἰς τήν κώμην ταύτην τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, βορείως τῆς Νεαπόλεως (Nablus), ἔνθα τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, συνυπάρχει καί συμβιοῖ μετά τῶν 16.000 Μουσουλμάνων μικρά Ἑλληνορθόδοξος Ἀραβόφωνος Κοινότης τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἀποτελουμένη ἐκ 16 οἰκογενειῶν καί 75 μελῶν. Πάντες οὗτοι προσῆλθον εἰς τήν  θ. Λειτουργίαν, ἦς προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ  Φρέατος, Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου καί τοῦ αἰδεσιμ. ἱερέως π. Θωμᾶ. Ὁ Σεβασμιώτατος ἐκήρυξεν αὐτοῖς τόν θεῖον λόγον καί μετέφερεν αὐτοῖς τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_3_placeholder

Εἰς τό πρόσωπον τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί τῆς Μητρός αὐτοῦ αὐτοκρατείρας Ἁγίας Ἑλένης ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει τούς ἁγίους ἰσαποστόλους καί θεοστέπτους βασιλεῖς.

Τοῦτο συμβαίνει, διότι οὗτοι ἠσπάσθησαν τόν χριστιανισμόν, ἔπαυσαν τήν ἐπί τρεῖς αἰῶνας ἀπηνῆ καταδίωξιν αὐτοῦ καί ἐπέτρεψαν τήν ἐλευθέραν ἐξάσκησιν αὐτοῦ ὑπό τῶν χριστιανῶν διά τοῦ διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, τό 312 μ.Χ.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων, ἔχει ἔτι ἰδιαίτερον λόγον τιμῆς τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, καθ’ ὅτι οὗτοι ἀνέδειξαν τούς ἄχρι τότε, λόγῳ τῆς εἰδωλολατρίας, ἀφανεῖς Ἁγίους Τόπους  καί ἀνήγειραν τούς μεγαλοπρεπεῖς Ναούς τῆς Ἀναστάσεως εἰς Ἱεροσόλυμα καί τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ καί ἄλλους ἀνά τούς ἁγίους Τόπους.

Ἡ φρουρός τῶν Ἁγίων Τόπων τούτων, Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, σεμνύνεται νά ἔχῃ τόν μοναστηριακόν Ναόν αὐτῆς ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων τούτων ἐνδόξων βασιλέων καί ἰσαποστόλων.

Ἡ ἑορτή αὐτῶν ἑωρτάσθη εἰς τόν προσκείμενον εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ναόν αὐτῶν μετ’ ἰδιαιτέρας λαμπρότητος καί τάξεως ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Ἀφ’ ἑσπέρας ἐτελέσθη Μέγας Ἑσπερινός μετ’ ἀρτοκλασίας, χοροστατοῦντος τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἀγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’.

Μετά τόν Ἑσπερινόν ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Πατέρες ἐκάθισαν εἰς τό ἔξωθεν τοῦ Ναοῦ τούτου ηὐτρεπισμένον προαύλειον αὐτοῦ καί κατά τό εἰωθός μετέλαβον κολλύβων, οἴνου καί ἄρτου.

Τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς ὁ Μακαριώτατος μετά τήν χοροστασίαν εἰς τόν Ὄρθρον, προεξῆρξεν ὡς λειτουργός τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων αὐτῶν ἱερέων μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Μετά τήν λαμπράν καί κατανυκτικήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ἐνδεδυμένος πλήρη στολήν, συνοδευόμενος ὑπό πάντων τῶν λειτουργῶν ἱερέων, τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί ἱερέων κατηυθύνθη ἐν πομπῇ ψαλλόντων πρός τό Πατριαρχεῖον.

Εἰς τήν προσφώνησιν Αὐτοῦ εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου ὁ Μακαριώτατος ὑπεγράμμισεν ἰδιαιτέρως τό γεγονός ὅτι χαίρει καί ἀγάλλεται σήμερον ἡ Ἐκκλησία ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Μεγάλου Ἄνακτος Κωνσταντίνου, καθ’ ὅτι οὗτος ἄνωθεν ἔσχε τήν κλῆσιν ὡς ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, ἵνα στηρίζῃ τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, τό ὁποῖον ὁ Μέγας Ἀπόστολος ἔσπειρεν εἰς τόν κόσμον, διά τῆς ἐλευθερίας τοῦ χριστιανισμοῦ μέ τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τό 312, τῆς καθιερώσεως αὐτοῦ ὡς ἐπισήμου θρησκείας τοῦ Ρωμαΐκοῦ Βυζαντινοῦ κράτους, τῆς ἀναδείξεως τῆς Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως καί τῆς συγκλήσεως καί προεδρίας ὑπ’ αὐτοῦ τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τό  325μ.Χ.

Ὁ Μακαριώτατος ἐπίσης ἐτόνισε τό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καί ἡ γεραρά Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἰδιαιτέρως ἀγάλλονται καί σεμνύνονται ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Ἁγίων ἐνδόξων θεοστέπτων μεγάλων βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, καθ’ ὅτι εἰς τό πρόσωπον αὐτῶν θεωροῦν τούς κτίτορας τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ καί τούς ἰδρυτάς τοῦ μοναστικοῦ τάγματος τῶν Σπουδαίων. Ἡ πόλις τῶν Ἱεροσολύμων εἰς αὐτούς ὀφείλει τόν χριστιανικόν αὐτῆς χαρακτῆρα, θεμελιωθέντα διά της ἀναδείξεως τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, διά τοῦτο χρεωστικῶς τιμᾷ τούτους.

Τάς πρεσβείας τῶν μεγάλων τούτων Ἁγίων ἐπεκαλέσθη ὁ Μακαριώτατος, ὥστε νά εἶναι στήριγμα τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, προστασία τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, εὐστάθεια τοῦ Ἱεροῦ Κοινοῦ τοῦ Παναγίου Τάφου, εἰρήνη τῆς Ἱερουσαλήμ καί τοῦ κόσμου.

Μετά τήν ἐν τῷ Πατριαρχείῳ δεξίωσιν ἠκολούθησε μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_4_placeholder

Α. Ἀπόδοσις τοῦ Πάσχα

Ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων ἔσχε καί κατά τό ἔτος  τοῦτο ἐμπειρίαν τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἐπί τοῦ κενοῦ Αὐτοῦ μνημείου καί ἐπί τῶν ἄλλων Παναγίων Προσκυνημάτων τῆς δικαιοδοσίας αὐτῆς ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ.

Ἐπί τῇ συμπληρώσει τῶν τεσσαράκοντα ἡμερῶν τῆς ἀναστασίμου περιόδου ἑώρτασε τήν Ἀπόδοσιν τῆς ἑορτῆς τοῦ θείου Πάσχα διά τῆς Ἀναστασίμου ἀκολουθίας, ἐχούσης ὡς ἐν τῇ κυριῳνύμῳ ἡμέρᾳ τῆς Ἀναστάσεως.

Συμφώνως πρός τό ἐπικρατῆσαν ἐκκλησιαστικόν Ἁγιοταφιτικόν Τυπικόν, τήν πρωΐαν τῆς Τετάρτης ἐψάλη ἡ ἀναστάσιμος ἀκολουθία καί ἐτελέσθη ἡ θ. Λειτουργία εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων ἐνδόξων ἰσαποστόλων καί θεοστέπτων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Εὐθύς ἀμέσως μετά ταύτην ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, συνοδευόμενος ὑπό τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, κατῆλθε διά τῶν βαθμίδων τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί προσεκύνησεν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν, τόν Πανάγιον Τάφον καί τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, καθ’ ἥν ὥραν  εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἐτελεῖτο ἡ ἀναστάσιμος θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων πολλῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί συμμετεχόντων πολλῶν πιστῶν ἐξ Ἑλλάδος καί ἄλλων ὀρθοδόξων χωρῶν.

Μετά τήν προσκύνησιν ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Πατέρες ἀνῆλθον εἰς τό Ἐπιτροπικόν, μετά δέ τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τό Καθολικόν, ὁ Ἀρχιερεύς καί ἡ συνοδεία αὐτοῦ μετά τῶν προσκυνητῶν ὑπέβαλον τά σέβη αὐτῶν εἰς τόν Μακαριώτατον εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου.

Β. Ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως

Μετά τήν Ἀναστάσιμον ἐνάτην ὥραν τῆς Ἀποδόσεως τοῦ Πάσχα καί τήν προσκύνησιν τῆς εἰκόνος τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες ἤρξαντο τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς εἰς οὐρανούς Ἀναλήψεως Αὐτοῦ εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Κατά τήν ἰδίαν ἑσπερινήν ὥραν ἐπί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν καί ἐπί τοῦ τόπου, ἐξ οὗ ἀνελήφθη εἰς οὐρανούς ὁ Κύριος, μετά τήν τελετήν τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος, ἐπί τῆς ἐκτεθειμένης εἰς τήν ὕπαιθρον Ἁγίας Τραπέζης, καί τήν ἀναστάσιμον ἐνάτην ὥραν, ἤρξατο ὁ Ἑσπερινός, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ.κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων ἱερέων καί μετεχόντων ἐντοπίων Ὀρθοδόξων πιστῶν καί προσκυνητῶν.

Μετά τόν ἑσπερινόν καί περί ὥραν 6.00 μ.μ. ἤρξατο λιτανεία ἀπό τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἀναλήψεως ἕως τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γαλιλαίων Ἀνδρῶν (Galili Viri), ἔνθα ὁ ἄγγελος προσεφώνησε τούς ἀποστόλους: «Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τόν οὐρανόν;» (Πράξ. 1,11).

Ἐνταῦθα, εὐλογήσαντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Θεοφίλου, ἀνεγνώσθη τό πρῶτον Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον, μεθ’ ὅ ἡ λιτανεία, ἐπιστρέψασα, κατέληξε πάλιν εἰς τό προσκύνημα τῆς Ἀναλήψεως διά τήν ἀνάγνωσιν τοῦ ὑπολοίπου τῆς ἀκολουθίας τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου, ἥτις ἤρξατο πρό τῆς λιτανείας.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως, προεξάρχοντος πάλιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ.κ. Ἡσυχίου, ἐτελέσθη ἐπί τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἀναλήψεως πανηγυρική θ. Λειτουργία,  εἰς ἥν μετέσχε πολυπληθές ἐκκλησίασμα ὀρθοδόξων πιστῶν, προσελθόντων  ἐξ Ἱεροσολύμων, ἀλλά καί  ἐκ τῆς Γαλιλαίας καί ἐξ Ὀρθοδόξων χωρῶν Ἑλλάδος, Ρωσίας Ρουμανίας καί Κύπρου.

Κατά τήν ἰδίαν ὥραν ἐτελεῖτο ἡ ἀκολουθία τῶν Ἀρμενίων, Συριάνων καί Κοπτῶν ἐπί τῶν ἰδίων αὐτῶν παρεκκλησίων, βορείως τῆς Ἁγίας Τραπέζης τῶν Ὀρθοδόξων, συμφώνως τῷ κρατοῦντι προσκυνηματικῷ καθεστῶτι.

Διαρκούσης τῆς θ. Λειτουργίας ἡμῶν, προσῆλθεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’, μετά τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί προσεκύνησεν εἰς τό προσκύνημα τῆς Ἀναλήψεως, ἐν ᾧ ἡ ἀποτύπωσις τῶν ἰχνῶν τῶν ποδῶν τοῦ Κυρίου, καί εἰς τήν Ἁγίαν Τράπεζαν, ἐν ᾗ ἐτελεῖτο ἡ θ. Λειτουργία, ἀκολούθως δέ ἐπεσκέφθη κατά τήν συνήθειαν τόν σεΐχην τῶν Μουσουλμάνων εἰς τήν προσκειμένην τῷ προσκυνήματι κατοικίαν αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_5_placeholder

Τήν Τετάρτην, 7^ην / 20^ήν Μαΐου 2009, ἑωρτάσθη εἰς τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἡ ἀνάμνησις  τοῦ ἐν οὐρανῷ φανέντος σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπό τοῦ Φρικτοῦ  Γολγοθᾶ ἕως καί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν περί τήν τρίτην ὥραν τῆς πρωΐας τοῦ ἔτους 351μ.Χ., ὡς περιγράφει εἰς τήν ἐπιστολήν αὐτοῦ πρός Κωνστάντιον τόν βασιλέα, υἱόν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου,  ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων Κύριλλος ὁ Κατηχητής, μετά τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί προσκυνηματικῆς τάξεως τῆς ἰσχυούσης  ἀνέκαθεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν Ἱεροσολύμων.

Οὕτω, τήν πρωΐαν τῆς ἡμέρας τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη κατανυκτική θ. Λειτουργία ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, ἧς προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ. Μεθόδιος,  συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν ἱερέων.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε  λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου. Μετά ταύτην ἔμπροσθεν τοῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου, ὁ προεξάρχων Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ. Μεθόδιος ἀνέγνωσε τήν ἐπιστολήν τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων ἑλληνιστί, ὁ δε ἱερεύς τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἀραβιστί.

Τήν λαμπράν ταύτην ἑορτήν πρός τιμήν τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἠκολούθησε ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον διά τάς ἐκεῖ ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Θεοφίλου εὐχάς καί εὐλογίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_6_placeholder

Εἰς τήν πόλιν Νεάπολιν (Nablus) τῆς Σαμαρείας, μεταξύ τῶν ὀρέων Γαριζίν και Γεβάλ, εὑρίσκεται τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Τοῦτο κατά τόν ἀοίδιμον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Τιμόθεον Θέμελην καί ἄλλους συγγραφεῖς εἶναι τό «παρθενικόν», ἤτοι τό γνησιώτατον προσκύνημα. Τοῦτο, «ἧν πηγή τοῦ Ἰακώβ εἰς τό χωρίον, ὅ ἔδωκε Ἰακώβ Ἰωσήφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ» (Ἰω. 4,5-6).

«Ἐπί τῇ πηγῇ ταύτῃ ὁ Ἰησοῦς οὕτως ἐκαθέζετο κεκοπιακώς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας» (Ἰω. 4,6), ἐνῷ «οἱ μαθηταί αὐτοῦ ἀπελελύθεισαν εἰς τήν πόλιν, ἵνα τροφάς ἀγοράσωσιν».(Ἰω. 4,8).

Εἰς τό Φρέαρ τοῦτο προσῆλθεν ἡ γυνή ἡ Σαμαρεῖτις ἐκ τοῦ παρακειμένου χωρίου Συχάρ, «ἵνα ἀντλήσῃ ὕδωρ» (Ἰω. 4,7). Εἰς τοῦτο συνήντησεν τόν Ἰησοῦν, ὁ Ὁποῖος προφάσει δίψης συνδιελέχθη μετ’ αὐτῆς καί ἀπεκάλυψεν αὐτῇ τά τοῦ βίου αὐτῆς, καί ἐδίδαξεν αὐτήν ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν»,  οὔτε ἐν Ἱερουσαλήμ οὔτε ἐν Γαριζίν, καί ἐδήλωσεν  αὐτῇ ἀπεριφράστως ὅτι Αὐτός, «ὁ λαλῶν μετ’ αὐτῆς, εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου»,  ὁ δυνάμενος νά δώσῃ  αὐτῇ νά πίῃ ὕδωρ ἁλλόμενον εἰς ζωήν αἰώνιον, ἵνα μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα».(Ἰω. 4,7 ἐξ.).

Πέριξ τοῦ προσκυνήματος τούτου τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διετήρει ἀπό τῆς ἐποχῆς τῆς Ἁγίας Ἑλένης ἱερόν ναόν, ὁ ὁποῖος ὑφίστατο τάς συνεπείας τῶν ἱστορικῶν ἀλλαγῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ. Τόν ναόν τοῦτον εἶχεν ἀρχίσει νά ἀνεγείρῃ ἐκ θεμελίων ὁ Μητροπολίτης Γάζης Σωφρόνιος, οἰκονομικαί δυσκολίαι ὅμως, κυρίως ἀπό τοῦ 1920 καί ἑξῆς, ἐκράτουν τοῦτον ἡμιτελῆ καί ἄστεγον. Ἡ θεία Πρόνοια φαίνεται ὅτι ἐφύλασσε τοῦτον διά τόν Ἀρχιμανδρίτην Ἰουστῖνον, τόν ἡγούμενον τοῦ Φρέατος κατά τήν τελευταίαν τριακονταετίαν. Οὗτος δι’ εὐφυοῦς ἀρχιτεκτονικῆς ἐμπνεύσεως, δι’ αὐτενεργείας θαυμαστῆς, διά κόπων καί μόχθων ποικίλων, καί διαρκούσης τῆς «ἰντιφάντα», διά δωρεῶν τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἀπετελείωσε τόν ναόν καί ἀνέδειξεν αὐτόν παμμεγέθη, περικαλλῆ καί καλαίσθητον, ὥστε νά παραμένῃ καύχημα καί κόσμημα τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ προσκυνήματος καί τῆς πόλεως.

Τόν Ναόν τοῦτον ἀφιερωμένον εἰς τήν Ἁγίαν Φωτεινήν τήν Σαμαρείτιδα -τό κεντρικόν κλίτος αὐτοῦ-, εἰς τόν ἱερομάρτυρα Φιλούμενον -τό νότιον κλίτος- καί τόν ἅγιον Ἰουστῖνον τόν φιλόσοφον καί μάρτυρα τόν ἐκ Νεαπόλεως καταγόμενον -τό βόρειον-, ἐνεκαινίασε ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ τήν 17^ην/30^ήν Αὐγούστου τοῦ ἔτους 2008, ἀφοῦ κατά τήν ἡμέραν ταύτην μετεκομίσθησαν εἰς τό παρεκκλήσιον αὐτοῦ τά λείψανα τοῦ Ἁγιοταφίτου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου, μαρτυρικόν ὑποστάντος θάνατον παρά τό Φρέαρ, τήν 17/20^ήν Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1979.

Εἰς τό ἱστορικόν προσκύνημα τοῦτο καί τόν Ναόν τοῦτον κατηυθύνθη ἐξ Ἱεροσολύμων τήν πρωΐαν  τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου.

Μετά διαδρομήν μιᾶς ὥρας  φθάσας ὁ Μακαριώτατος εἰς τόν ἱερόν Ναόν τοῦ Φρέατος, ἐγένετο δεκτός μετά θερμῆς ὑποδοχῆς παρά τοῦ ἡγουμένου τοῦ Φρέατος καί ἀνακαινιστοῦ τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ Μονῆς Πανοσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου, τῶν Ἱερέων τῶν περιχώρων καί τῶν Δημοτικῶν καί Νομαρχιακῶν Ἀρχῶν τῆς Νεαπόλεως, τῶν Ραφιδίων καί τῶν περιχώρων Τουμπάς, Μπουρκίν καί Ζαμπάπδε.

Μετά μικράν παραμονήν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ὁ Μακαριώτατος εἰσῆλθεν εἰς τόν Ναόν καί ηὐλόγησε τό ἐκκλησίασμα, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων τό «Εἰς πολλά ἔτη Δέσποτα» καί ἤρξατο τῶν Καταβασιῶν, προεξάρχων τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί ἐν συνεχείᾳ τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν, ἀλλά καί ἱερέων τοῦ ἀραβοφώνου ποιμνίου καί ἱερέων ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, συμπροσευχομένων τῶν ἡγουμένων τῶν ἱερῶν Μονῶν τῆς ἐρήμου τοῦ Ἰορδάνου καί μετέχοντος ἐν εὐλαβεία πολυεθνικοῦ μέν ἀλλ’ ὀρθοδόξου πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Ἰσραήλ κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἑλληνιστί καί ἀραβιστί, ὑπογραμμίζων τήν δύναμιν τοῦ φωτός τοῦ προσώπου καί τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖον ἐφώτισε τά σκότη τῆς ψυχῆς τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός καί ἀνέδειξε αὐτήν ὀνόματι καί πράγματι Φωτεινήν, εὐαγγελιζομένην Αὐτόν καί μαρτυρήσασαν ἔπειτα ὡς καί αἱ ἀδελφαί καί οἱ υἱοί αὐτῆς, ἀναδεικνύμενοι ὄντως εἰς πολυμάρτυρον οἰκογένειαν, ἑορτάζοντες ἐν τῷ κύκλω τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν τήν 26^ην Φεβρουαρίου ἑκάστου ἔτους.

Ἡ θ. Λειτουργία ἐτελειώθη ἐν τῇ θ. Εὐχαριστίᾳ, μεταδοθείσῃ τοῖς πιστοῖς  ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου. Μετά τήν Ἀπόλυσιν διενεμήθησαν ὑπ’ Αὐτοῦ τά θρησκευτικά ἐνημερωτικά φυλλάδια «Φῶς Χριστοῦ» – Νούρ – Ἰλ Μασίχ καί ἡ εἰκών τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος.

Τήν λιτανείαν πέριξ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, μεθ’ ἥν πλουσία τράπεζα εἰς πάντας.

Ἅμα τῷ τέλει τῆς τραπέζης ὁ Μακαριώτατος κατέκλεισε τήν ἑορτήν, λέγων ὅτι τό προσκύνημα τοῦτο ἔχει ἁγιάσει διά τῆς παρουσίας Αὐτοῦ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διά τοῦ αἵματος αὐτῆς ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς καί Ἱσαπόστολος Φωτεινή, ὡσαύτως διά τοῦ αἵματος αὐτοῦ ὁ μαρτυρήσας ἐν αὐτῷ τό 1979 Ἁγιοταφίτης ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος καί ἐφύλαξεν αὐτό διά μέσου τῶν αἰώνων ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, περισσότερον δέ ὅλων ὁ ἡγούμενος, Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος, ὅστις πέρα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ αὐτοῦ ἔργου, ἐπιτελεῖ καί ἔργον κοινωνικόν, φιλανθρωπικόν καί συμφιλιωτικόν εἰς τήν πόλιν τῆς Νεαπόλεως καί τήν περιοχήν τῆς Σαμαρείας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_7_placeholder

Δυτικῶς τῆς πόλεως καί τῆς λίμνης τῆς Τιβεριάδος καί πολύ πλησίον τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας εὑρίσκεται ἡ κωμόπολις Τουράν με 10.000 χιλιάδες κατοίκων περίπου, Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων.  Ἐκ τῶν χριστιανῶν κατοίκων περί τούς 400 εἶναι Ἑλληνορθόδοξοι.

Χάριν  τούτων ἐξεκίνησεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου ἐξ Ἱεροσολύμων. Εἴθισται κατά τήν Κυριακήν αὐτήν ἡ Κοινότης τοῦ Τουράν νά ἑορτάζῃ τόν πολιοῦχον ἅγιον αὐτῆς, Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον.

Φθάσας εἰς τήν πόλιν ὁ Μακαριώτατος, ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Τιβεριάδος, Πανοσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Τιμοθέου, ἐκτελοῦντος χρέη Προϊσταμένου τῆς ἐν λόγῳ Κοινότητος κατά ρύθμισιν τοῦ Πατριαρχείου, ὑπό ἱερέων ὁμόρων ἐνοριῶν καί τῶν προσκόπων.

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τῶν ἱερέων καί τῶν ἐν κατανύξει  συμμετεχόντων ὀρθοδόξων πιστῶν, πρός οὗς καί ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, ἐπιμείνας εἰς τήν ἀνάγκην διατηρήσεως τῆς ὀρθοδόξου αὐτῶν ταυτότητος καί αὐτοσυνειδησίας.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος διένειμεν εἰς τό ἐκκλησίασμα τό ἐκδιδόμενον ὑπό τοῦ Πατριαρχείου φυλλάδιον «Νούρ-Ἰλ-Μασσίχ», «Φῶς Χριστοῦ» καί τήν ἐκκλησιαστικήν ἐφημερίδα, ἀναλυτικῶς διδάσκοντα τά τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν παραδόσεως μέ τήν ὀρθόδοξον ἡμῶν παράδοσιν.

Μετά τήν φιλόφρονα δεξίωσιν εἰς τήν αἴθουσαν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Κοινότης ἀνταποδίδουσα τήν προσγενομένην εἰς αὐτήν τιμήν ὑπό τῆς ποιμαντικῆς ἐπισκέψεως τοῦ Μακαριωτάτου, παρέθεσεν Αὐτῷ καί τῇ συνοδείᾳ Αὐτοῦ γεῦμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_8_placeholder

Ἑορτή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς χωρίον Μπετζαλλᾶ.

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου  ἑωρτάσθη μέ τήν ὀφειλομένην εἰς αὐτόν διά τό μαρτύριον αὐτοῦ τιμήν εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος τιμᾶται ὑπό τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ὡς Μεγαλομάρτυς τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, ὡς τοπικός Ἅγιος, ὡς ἕλκων τήν ἐκ μητρός καταγωγήν αὐτοῦ ἐκ Παλαιστίνης.  Πλεῖστοι ναοί τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου τιμῶνται ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ καθότι καί εἰς τήν συνείδησιν τῶν Μουσουλμάνων κατοίκων τῆς Παλαιστίνης γίνεται ἀποδεκτός μέ ἰδιαιτέραν εὐλάβειαν.

Ἡ μνήμη αὐτοῦ ἑωρτάσθη εἰς τόν ἱερόν αὐτοῦ ναόν εἰς τό  μεταξύ Βηθλεέμ καί Χεβρῶνος καί παρά τάς λίμνας τοῦ Σολομῶντος χωρίον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ, ἀραβιστί Ἰλ-Χάντερ.

Εἰς τό χωρίον τοῦτο, τό φέρον τό ὄνομα ἐκ τοῦ Ἁγίου, διετήρει τό Πατριαρχεῖον ἀνέκαθεν ἱερόν ναόν πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου μετά Μονῆς μετά μεγάλου ἐλαιοκτήματος ἐν μέσῳ μουσουλμανικοῦ πληθυσμοῦ.      Εἰς τοῦτο κατηύθυνε τά  βήματα Αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ μετά συνοδείας τήν πρωΐαν τῆς 23^ης Ἀπριλίου, γενόμενος δεκτός μετά τιμῶν παρά τήν εἴσοδον τῆς πόλεως ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Σεργίου, τῆς Ὑπουργοῦ Τουρισμοῦ τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας κ. Χουλούντ Νταϋέμπες, τοῦ Δημάρχου τῆς κώμης καί ἄλλων.

Ὁ Μακαριώτατος μετά τήν ὑποδοχήν προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Προέδρου τῶν Οἰκονομικῶν καί ἱερέων τῶν πόλεων Βηθλεέμ καί Μπετζάλλας.

Ἀθρόα ὑπῆρξεν ἡ συμμετοχή τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἐκ Βηθλεέμ, Χωρίου τῶν Ποιμένων καί Μπετζάλλας. Κατανυκτική καί μυσταγωγική εἰς τό μυστήριον τῆς δι’ ἡμᾶς τελεσθείσης οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ καί σωτηρίας ἡμῶν, ἦτο ἡ θ. Λειτουργία μέ τήν ἱεροψαλτικήν τέχνην τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου, Διευθυντοῦ τῆς χορῳδίας τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί τοῦ κ. Ἰμπραήμ  Μουκάρκαρ,   Διευθυντοῦ τῆς  χορῳδίας τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας.

Εἰς τό ἀθρόως συνωστιζόμενον ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ἐπιμένων ἰδιαιτέρως εἰς τό μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὅ δι’ ἀγάπην  Χριστοῦ  ὑπέμεινε, ἀνταποδίδων τήν ἀγάπην αὐτοῦ εἰς τόν ὑπέρ ἡμῶν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα  Κύριον. «Μαρτυρήσαντος τοῦ Ἁγίου εἰς Ρώμην», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «μετεκομίσθη τό τίμιον λείψανον αὐτοῦ εἰς Λύδδαν, ἥτις ἀπό Διόσπολις μετωνομάσθη εἰς τό  ἑξῆς Γεωργιούπολις. Ὁ Ἅγιος διά τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ καλεῖ ἡμᾶς νά μιμηθῶμεν αὐτόν ἐν γνησιότητι ὁμολογίας πίστεως, ὁσάκις καλούμεθα, ἐν ἐμπράκτῳ ἀγάπῃ πρός τόν πλησίον καί παντί ἔργῳ ἀγαθῷ».

Ἀθρόοι προσῆλθον κατά τό εἰωθός αὐτῶν καί οἱ Μουσουλμᾶνοι κάτοικοι τῆς πόλεως  καί τῶν περιχώρων καί ἤναψαν λαμπάδας εἰς τόν Ἅγιον καί ἀνέφεραν αὐτῷ τά αἰτήματα αὐτῶν πρός ἐκπλήρωσιν, προσφέροντες ὡς τάματα ζῶντας ἀμνούς.

Εἰς πολλούς ἐκ τῶν πιστῶν μετέδωσε τήν θ. Κοινωνίαν ὁ Μακαριώτατος καί εἰς πάντας εἰς τό τέλος τό ἀντίδωρον , εἰκόνας καί φυλλάδια.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τοῦ Ναοῦ. Ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Πανοσιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Σέργιος ἐδεξιώθη τόν Μακαριώτατον τήν συνοδείαν καί τούς πιστούς εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ὁμολογουμένως ἡ ἑορτή τῆς Μονῆς κατέστη καί ἑορτή τῆς πόλεως, θρησκευτικῶς καί κοινωνικῶς.

Ἑορτή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς Ἱεροσόλυμα

Τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου ἑώρτασεν ἡ πόλις τῶν Ἱεροσολύμων, ἕδρα τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, εἰς τούς δύο ἱερούς ναούς αὐτοῦ ἐντός τῶν τειχῶν τῆς Παλαιᾶς πόλεως:

α.  Εἰς τόν  ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου ἐπονομαζόμενον «τοῦ Νοσοκομείου», καθ’ ὅτι ἐπί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Χρυσάνθου (1707-1731) τό Πατριαρχεῖον διετήρει ἐντός τοῦ περιβόλου αὐτοῦ νοσοκομεῖον. Τήν παραμονήν ἐτελέσθη Ἑσπερινός καί τήν πρωΐαν θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ ἡγουμένου τῆς παρακειμένης Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἀρχαγγέλων, Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Δημητρίου καί μετέχοντος ἱκανοῦ ἀριθμοῦ πιστῶν, κυρίως ἑλληνοφώνων, ἀλλά καί ρωσοφώνων, οὕς ἐδεξιώθη  φιλοτίμως ἡ ἡγουμένη Πανσέμνη.

β. Εἰς τόν ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ἑβραϊκῆς, ἐπονομαζόμενον οὕτως, ἐπειδή εὑρίσκεται εἰς τό κέντρον τῆς Ἑβραϊκῆς συνοικίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Ἐνταῦθα ἐτελέσθη Ἑσπερινός τήν παραμονήν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί θ. Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου.

Τούς ἑλληνοφώνους καί ἀραβοφώνους πιστούς τῆς πανηγύρεως ἐδεξιώθη φιλοξένως ἡ προσφάτως ἀναλαβοῦσα τό ὄντως δύσκολον ἔργον τῆς ἐπιστασίας καί τῆς ἀνακαινίσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἡγουμένη μοναχή Ἄννα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_9_placeholder