Τήν Παρασκευήν, 29^ην Αὐγούστου /11^ην Σεπτεμβρίου 2009, καί ὥραν 7,00 π.μ. ἑωρτάσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἡ ἑορτή τῆς ἀποτομῆς τῆς Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου εἰς τήν ὁμώνυμον ἱεράν Μονήν αὐτοῦ τῆς Παλαιᾶς Πόλεως Ἱεροσολύμων, μίαν ἐκ τῶν ἀρχαιοτέρων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων. Ὁ ὑπόγειος ναός αὐτῆς ἀνάγεται εἰς τόν 5^ον μ.Χ. αἰ., ὁ δέ ἰσόγειος, νεώτερος, τοῦ 11^ου μ.Χ. αἰῶνος.

Ἐπί τῇ μνήμῃ ταύτῃ ἐτελέσθη Ἀρχιερατική Θ. Λειτουργία, χοροστατοῦντος τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί Ἁγιοταφιτῶν ἱερέων καί τῇ συμμετοχῇ πολλῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσσίας, Ρουμανίας καί ἀλλαχόθεν.

Εἰς τόν περικαλλῆ τοῦτον ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου,  κεκοσμημένου δι’ ἀνθέων, βαΐων καί κλάδων δάφνης ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς, Ἀρχιμανδρίτου Θεοφάνους προσῆλθε διά προσκύνησιν τοῦ ἱεροῦ λειψάνου, τμήματος τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Ἁγίου, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου.

Διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Τιμίου Προδρόμου τό ἐκκλησίασμα μετεῖχεν ἐν κατανύξει εἰς τήν Θ. Λειτουργίαν, ὠφελήθη τά μέγιστα πνευματικῶς καί ἐνισχύθη ὁ ἀγών τῆς παρούσης νηστείας.

Μετά τήν Θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον καί τόν περίβολον τῆς ἱερᾶς Μονῆς διά τόν Μητροπολίτην Ἡσύχιον, τήν συνοδείαν αὐτοῦ καί τούς ἑορταστάς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder

Ἡ εἰκών τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου παρέμεινεν εἰς τό παρεκκλήσιον τῆς «Πλατυτέρας», ὄπισθεν τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος, ἀπό τῆς ἡμέρας τῆς καθόδου αὐτῆς, 12^ης μηνός Αὐγούστου ἕως καί τῆς ἡμέρας τῆς Ἀποδόσεως τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, 23^ης Αὐγούστου.

Κατά τάς ἡμέρας αὐτάς χιλιάδες ἦσαν οἱ προσκυνηταί, οἱ ὁποῖοι προσεκύνησαν τόν τάφον τῆς Θεοτόκου καί ἀκολούθως διῆλθον κάτωθι τοῦ Ἐπιταφίου, ἐπί τοῦ ὁποίου ἦτο τοποθετημένη ἡ εἰκών. Εἰς τήν εἰκονιζομένην Θεοτόκον ἐναπέθεσαν δυσκολίας, προβλήματα, ἀσθενείας, περιστάσεις, δεήσεις, ἱκεσίας καί ἐλπίδας, κατά τήν διάρκειαν τῆς καθ’ ἑκάστην ἡμέραν τελουμένης Παρακλήσεως καί θ. Λειτουργίας, ἀλλά καί κατά τό προσκύνημα αὐτῶν κατά τήν διάρκειαν ὅλων τῶν ὡρῶν τῆς ἡμέρας, ἐν αἷς παρέμενεν ἀνοικτός ὁ Ναός.

Τό Σάββατον 23^ην Αὐγούστου / 5^ην Σεπτεμβρίου, ἡμέραν Ἀποδόσεως τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως, μετά τήν Παράκλησιν καί τήν θ. Λειτουργίαν, ἡ ἱερά εἰκών ἀνεχώρησεν ἐκ τοῦ χώρου τῆς «Πλατυτέρας».

Προπορευθέντων μοναχῶν καί ἱερέων, ἐσχηματίσθη ἱερά πομπή, εἰς τό τέλος τῆς ὁποίας ἐστάθη ὁ ἡγούμενος, Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος, κρατῶν τήν εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως, ἐπί τοῦ στήθους αὐτοῦ προσδεδεμένην ἀπό τῶν ὤμων, συνοδείᾳ  τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου, ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου καί προπορευομένου τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως, κ. Χριστοδούλου.

Ἡ ἱερά πομπή ἐξελθοῦσα τοῦ ἐν Γεθσημανῇ  Ναοῦ, διῆλθε πρό τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Πρωτομάρτυρος καί Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου, διέβη τήν Πύλην τῶν Λεόντων, παρά τήν ὁποίαν καί ἡ Μονή τῶν Ἁγίων καί δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης, καί ἔφθασεν εἰς τήν ἱεράν Μονήν Πραιτωρίου, ἐν τῷ τόπῳ τῆς φυλακίσεως καί τῆς δίκης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπό τοῦ Ποντίου Πιλάτου. Πρό ἑκάστης τῶν Μονῶν τούτων ἀνεπέμπετο δέησις, ἐν ᾧ οἱ ἱεροψάλται μετά τῶν ἀκολουθούντων πιστῶν ἔψαλλον: «Ἐν τῇ Γεννήσει…» καί «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων…» καί οἱ ἱστάμενοι δεξιά καί ἀριστερά τῆς ὁδοῦ προσεκύνουν μετ’ εὐλαβείας.

Ἀπό τοῦ Πραιτωρίου ἤρξαντο νά κρούουν οἱ κώδωνες τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, δηλοῦντες τήν προσέγγισιν τῆς εἰκόνος εἰς τήν ὁδόν τοῦ Μαρτυρίου. Ὄντως ἡ ἱερά πομπή διῆλθε πρό τοῦ προσκυνήματος τοῦ Σίμωνος τοῦ Κυρηναίου καί τοῦ οἴκου τῆς Ἁγίας Βερονίκης καί ἐστάθμευσε διά δέησιν πρό τῆς ἱεράς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους. Ἀπό τῆς Μονῆς ταύτης καί ἐντεῦθεν, λόγῳ τοῦ χριστιανικοῦ στοιχείου τῆς Χριστιανικῆς συνοικίας, οἱ ἔνθεν καί ἔνθεν τῆς ὁδοῦ ἱστάμενοι πιστοί, ὀρθόδοξοι καί μή, προσερχόμενοι νά προσκυνήσωσιν, ἐγένοντο πολυπληθέστεροι καί ὁ διά τῶν κλάδων δένδρων καί δι’ ἀνθέων διάκοσμος τῆς ὁδοῦ καί τῶν ἁψίδων ἐγένετο ποικίλος καί ὡραῖος. Πλῆθος νέων ἐκ τοῦ ἀραβοφώνου  Ὀρθοδόξου ἡμῶν ποιμνίου ἠκολούθει ἐν χαρμοσύνῳ ἑορτίῳ ἀλαλαγμῷ καί ρυθμικῇ τυμπανοκρουσίᾳ.

Τῶν κωδώνων κρουομένων, ἡ ἱερά πομπή ἔφθασεν ἀργῷ τῷ ρυθμῷ, εἰς τήν διασταύρωσιν τῆς ὁδοῦ τοῦ Πατριαρχείου μετά τῆς Χριστιανικῆς ὁδοῦ. Ἐνταῦθα προσῆλθεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ καί οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες προσεκύνησαν καί τινες ἐκ τῶν Ναϊτῶν Πατέρων εἰσῆλθον μετ’ ἑξαπτερύγων εἰς τήν ἀρχήν τῆς λιτανείας.

Μετά τοῦτο ἡ ἱερά πομπή κατηυθύνθη πρός τήν αὐλήν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί ἀπ’ αὐτῆς ἐν ψαλμῳδίαις, δοξολογίαις καί δεήσεσιν εἰσῆλθεν εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Μετοχίου τῆς Γεθσημανῆς.

Ἐνταῦθα δεήσεως γενομένης, ἡ ἱερά εἰκών ἐτοποθετήθη εἰς τήν θέσιν αὐτῆς, ἀναμένουσα τήν μεταφοράν αὐτῆς καί πάλιν εἰς Γεθσημανῆν σύν Θεῷ κατά τό ἑπόμενον ἔτος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_1_placeholder

Ὁ Ναός τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐν Γεθσημανῇ παρέμεινεν ἀνοικτός συνεχῶς καί μετά τήν τελετήν τοῦ Ἐπιταφίου διά τάς χιλιάδας τῶν προσκυνητῶν, κατερχομένων τάς βαθμίδας αὐτοῦ, ἀναπτόντων κηρία καί προσκυνούντων τό πάνσεπτον μνῆμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τήν ἐπί τοῦ Ἐπιταφίου ἱεράν αὐτῆς εἰκόνα.

Ἐν ᾧ  αὕτη ἦτο ἡ κίνησις ἐν τῷ Ναῷ, ἤρξατο ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ τήν 3^ηνμ.μ., χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου, Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου, ἐπιβλέποντος τήν τήρησιν τῆς τάξεως, καί συμμετεχόντων ἱερομονάχων καί ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν καί παρεπιδημούντων ἐξ ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Τήν πρωΐαν τῆς κυριωνύμου ἡμέρας τῆς ἑορτῆς, περί ὥραν 7.30 π.μ., κατελθών ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά συνοδείας εἰς Γεσθημανῆν προεξῆρξε τῆς πανηγυρικῆς θ. Λειτουργίας εἰς τό Θεομητορικόν Μνῆμα, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου, Γέροντος Δραγουμάνου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου, καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί τοῦ ἐξ Ἑλλάδος παρεπιδημοῦντος Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κνωσσοῦ κ. Εὐγενίου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καί πολλῶν ἱερέων, ἐν ᾧ πλῆθος πιστῶν προσήρχοντο καί παρέμενον ἐν τῷ Ναῷ διά παρακολούθησιν τῆς θ. Λειτουργίας, ἐν ᾧ ἄλλοι ἤναπτον κηρία, πληροῦντες καί φωτίζοντες τάς βαθμίδας, καί ἐξήρχοντο.

Ὁ Μακαριώτατος μετέδωσε τήν θ. Κοινωνίαν εἰς τούς ἐν εὐλαβείᾳ καί πυκναῖς τάξεσι προσελθόντας πιστούς ἀπό τῆς πύλης τοῦ Θεομητορικοῦ Μνημείου καί οἱ ἱερεῖς ἀπό τῶν παρεκκλησίων τοῦ πρωτομάρτυρος Στεφάνου καί τῶν Ἁγίων καί δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας καί τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου, ὁ Μακαριώτατος μετά  συνοδείας ἀνῆλθεν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα ὁ ἡγούμενος Πανοσιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλούμενος προσέφερε πλουσιοπαρόχως σταφυλάς, γλυκίσματα καί ἀναψυκτικά .

Προπίνων ὁ Μακαριώτατος, ηὐχήθη εἰς τούς συνοδούς καί συλλειτουργούς ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς, εἰς τόν ἡγούμενον Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλούμενον καί τούς εὐλαβεῖς ἑορταστάς τήν βοήθειαν καί προστασίαν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τάς πρεσβείας αὐτῆς πρός Κύριον δι’ ἁγιασμόν καί σωτηρίαν.

Ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε τόν ἡγούμενον Πανοσιώτατον π. Φιλούμενον διά τήν λαμπράν ὑποδοχήν καί τήν ἐν εὐταξίᾳ τέλεσιν τῆς ἱερᾶς Πανηγύρεως τής Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος εἶπεν ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶναι πρόξενος τῆς σωτηρίας ἡμῶν ἀνθρωπίνως, διότι Αὕτη ἀνταπεκρίθη εἰς τήν κλῆσιν τοῦ Θεοῦ καί ἐδάνεισε τήν σάρκα Αὐτῆς εἰς τόν σαρκωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ καί Υἱόν Αὐτῆς, Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Τοῦτον ἠκολούθησε διακονοῦσα καθ’ ὅλον τόν ἐπίγειον βίον Αὐτοῦ ἕως καί τοῦ Σταυροῦ καί ἦτο ἡ πρώτη ἀκούσασα τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Θανοῦσα ὡς ἄνθρωπος καί ἐνταφιασθεῖσα εἰς τό ἐν Γεθσημανῇ πάνσεπτον μνῆμα Αὐτῆς, δέν ἐκρατήθη ὑπό τοῦ θανάτου, ἀλλά μετέστη ὑπό τοῦ Υἱοῦ Αὐτῆς ψυχῇ τε καί σώματι διά τήν παναγιότητα Αὐτῆς εἰς τόν οὐρανόν, ἔνθεν καί ἐκτενῶς πρεσβεύει καθ’ ἡμέραν ὑπέρ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τοῦ ἐν κινδύνοις  ἀνάγκαις καί περιστάσεσι εὑρισκομένου.

Διά τῆς μεγάλης ταύτης Θεομητορικῆς ἑορτῆς συνεπληρώθη ὁ κύκλος τῶν ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων εὐλαβείας καί τιμῆς κατά τόν Δεκαπενταύγουστον πρός τό πρόσωπον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς τήν Σιωνίτιδα Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν καί ἀναμένεται ἡ μετ’ ὀκτώ ἡμέρας Ἀπόδοσις τῆς ἑορτῆς αὐτῆς, τήν 23^ην Αὐγούστου καί ἡ ἄνοδος τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Κοιμήσεως ἀπό τοῦ χώρου τῆς Πλατυτέρας ὄπισθεν τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος, ἔνθα ἐκτίθεται εἰς προσκύνησιν, εἰς τό παρεκκλήσιον αὐτῆς ἔναντι τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη ἐπίσης μετά πολλῆς εὐλαβείας καί μεγάλης συμμετοχῆς πιστῶν εἰς τήν παρά τήν Ραμάλλαν κώμην ταύτην τοῦ Ἀμπούντ, ἔχουσαν τόν ναόν αὐτῆς ἀφιερωμένον εἰς τήν Κοίμησιν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Εἰς τήν κώμην τοῦ Ἀμπούντ μετέβη μετά συνοδείας ἐξ Ἱεροσολύμων ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος καί προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας ἐπί τῇ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως ἐκήρυξεν τόν θεῖον λόγον πρός οἰκοδομήν τῶν πιστῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_2_placeholder

Ἡ εἰκών τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης Ἡμῶν Θεοτόκου, τεθεῖσα τήν 12^ην τοῦ μηνός Αὐγούστου εἰς ηὐτρεπισμένον Ἐπιτάφιον εἰς τόν χῶρον τῆς «Πλατυτέρας», ὄπισθεν τοῦ Θεομητορικοῦ μνήματος, ἀνέμενε ἀξιοχρέως τά Ἐγκώμια αὐτῆς.

Οὕτω τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, 14^ην τοῦ μηνός Αὐγούστου, καί ὥραν 7.30 π.μ. συμφώνως πρός ἀρχαίαν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ἐξεκίνησεν ἱερά πομπή ἐκ τῆς θύρας τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Τῆς ἱερᾶς ταύτης καί μακρᾶς πομπῆς ἐκ μοναχῶν, ἱερέων καί Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί ἄλλων Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, προΐστατο ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’. Ἡ πομπή διανύσασα ἀπό δυσμῶν πρός ἀνατολάς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων διά τῆς ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου, διαβᾶσα πρό τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους, τοῦ Πραιτωρίου καί τῶν Ἁγίων καί δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης, ἐξελθοῦσα διά τῆς πύλης τῶν Λεόντων τοῦ τείχους διελθοῦσα πρό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου πρωτομάρτυρος καί ἀρχιδιακόνου Στεφάνου, κατέληξεν εἰς τό ἡγουμενεῖον τοῦ σεπτοῦ προσκυνήματος τῆς Γεθσημανῆς.

Ἐνταῦθα παρέμεινεν ἐπ’ ὁλίγον διά μικράν ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἀνάπαυσιν, ἄχρις οὗ ἑτοιμασθῶσι τά ἀπαραίτητα διά τήν τελετήν  τῶν Ἐγκωμίων ἐν τῷ Θεομητορικῷ Μνήματι. Ἡ τελετή αὕτη ἤρξατο συμφώνως τῷ Ἱεροσολυμιτικῷ Τυπικῷ διά τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Θεοφίλου Γ’ εἰς τήν αὐλήν τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως, τῆς εὐλογίας τοῦ θυμιάματος καί τῆς Εἰσόδου.

Ἡ Εἴσοδος ἤρξατο διά τῆς ἐπισήμου πρός τόν σταυροειδῆ ὑπόγειον Ἱερόν Ναόν καί διά τῶν πολλῶν βαθμίδων αὐτοῦ καθόδου, ἐν ᾧ ἐψάλλετο ὑπό τῶν ἱεροψαλτῶν τό ἀπολυτίκιον: «Ἐν τῇ γεννήσει τήν Παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε».

Φθάσας ὁ Μακαριώτατος εἰς τό μέσον τοῦ Ναοῦ πρό τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος, ηὐλόγησε τό ἀσφυκτικῶς συνωστιζόμενον καθ’ ὅλον τόν ναόν εὐσεβές ἐκκλησίασμα Ὀρθοδόξων ἐκ διαφόρων χωρῶν, Ἰσραήλ, Ἰορδανίας, Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας, Οὐκρανίας, Ρουμανίας, Μολδαβίας καί Σερβίας.

Ἐνδεδυμένος τόν μανδύαν καί κρατῶν τήν ποιμαντορικήν ράβδον, ἀνῆλθεν εἰς τόν θρόνον ὁ Μακαριώτατος, ὅτε καί προσῆλθον οἱ Ἁγιοταφῖται ἱερεῖς καί οἱ παρεπιδημοῦντες ἐκ τῶν ἄλλων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἔλαβον καιρόν διά τήν συμμετοχήν αὐτῶν εἰς τήν τελετήν τῶν Ἐγκωμίων.

Οἱ ἱεροψάλται ἔψαλλον εἰς ἀργόν βυζαντινόν μέλος τό «Ἄνωθεν οἱ προφῆται Σέ προκατήγγειλον…», ἕως ὅτου οἱ ἱερεῖς, οἱ Ἀρχιερεῖς καί ὁ Πατριάρχης ἐνδυθῶσι πλήρη ἱερατικήν, ἀρχιερατικήν καί πατριαρχικήν στολήν.

Μετά τοῦτο ἤρξατο ἡ ἀκολουθία τῶν Ἐγκωμίων εἰς τρεῖς στάσεις:

Τήν α’: «Ἡ ζωή ἐν τάφῳ κατετέθης, βαβαί…».

Τήν β’: «Ἄξιον ἐστίν μεγαλύνειν Σέ, τήν Θεοτόκον…».

Τήν γ’:«Αἱ γενεαί πᾶσαι ὕμνον τῇ ταφῇ σου προσάγουσι, Παρθένε….».

Εἰς τήν α’ τῶν στάσεων τούτων ὁ Πατριάρχης ἐθυμίασε τόν τάφον καί τό ἐκκλησίασμα, ἐνῷ εἰς τάς β’ καί γ’, Ἀρχιερεῖς.

Εἰς τούς θεολογικούς ὕμνους τῶν στάσεων τούτων, κατανυκτικῶς ψαλέντων ὑπό τοῦ Πατριάρχου, τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν ἱερέων ἐναλλάξ καί τῶν ἱεροψαλτῶν, ὑμνήθη ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ὡς ἡ Ἁγνή Κόρη, ἡ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου σαρκώσασα τόν ἄσαρκον πρίν Λόγον, ἡ διακονήσασα τοῦτον καί ἀκολουθήσασα Αὐτόν ἕως τοῦ σταυροῦ καί μετά τήν Ἀνάστασιν καί τήν εἰς οὐρανούς Ἀνάληψιν Αὐτοῦ παραμείνασα εἰς Ἱερουσαλήμ καί προσευχομένη ἐπί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, ἔνθα προανηγγέλθη Αὐτῇ ὁ θάνατος Αὐτῆς, ἐφ’ ᾧ ἐκ περάτων τῆς Οἰκουμένης, θείῳ νεύματι, συνηθροίσθησαν οἱ Ἀπόστολοι και ἐνεταφίασαν αὐτήν «Γεθσημανῇ τῷ χωρίῳ». Ὁ τάφος ὅμως οὗτος δέν ἐκράτησε τήν Μητέρα τῆς Ζωῆς. Ὁ Υἱός καί Κύριος καί Θεός Αὐτῆς μετέστησεν Αὐτήν πρό τῆς καθολικῆς Ἀναστάσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ψυχῇ τε καί σώματι καί ἐκάθισεν Αὐτήν δεξιόθεν Αὐτοῦ. Ἐκεῖθεν Αὕτη πρεσβεύει και μεσιτεύει ὑπέρ βοηθείας καί λυτρώσεως ἡμῶν ἐκ παντοίων κινδύνων καί νόσων καί δεινῶν καί περιστάσεων. Μετά τήν συμπλήρωσιν τῆς ψαλμῳδίας τῶν ὕμνων, ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερρῶν κ. Θεολόγος.

Εἰς τήν θεολογικήν καί συγκινητικήν ὁμιλίαν αὐτοῦ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερρῶν ἐξύμνησε τήν Θεοτόκον ὡς τήν Ἁγνήν Ἀειπάρθενον, ἀλλά καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τήν ἀφωσιωμένην ἐν ὑπακοῇ τῷ Υἱῷ Αὐτῆς, τήν θανοῦσαν καί ταφεῖσαν ἐν τῷ ἔμπροσθεν ἡμῶν Πανσέπτῳ Μνήματι Αὐτῆς, μή κρατηθεῖσαν ὅμως ὑπό τοῦ τάφου καί τῆς νεκρώσεως Αὐτῆς. Αὕτη μετέστη μετά θάνατον καί ζῇ δεξιόθεν τοῦ Θρόνου τοῦ Υἱοῦ Αὐτῆς ὡς πρώτη τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας, ἀνωτέρα τῶν ἀγγέλων, τῶν Σεραφείμ και τῶν Χερουβείμ, πρεσβεύουσα ὑπέρ ἡμῶν, προφθάνουσα ἐν ἀνάγκαις, κινδύνοις καί δοκιμασίαις. Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερρῶν κ. Θεολόγος ἐσυνέχισεν ὑπογραμμίζων ὅτι ἡ Θεομητορική αὕτη ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί ἡ ἁγία Μετάστασις Αὐτῆς πρός τόν Υἱόν καί Θεόν Αὐτῆς γεννᾷ καί τρέφει σήμερον ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν τῶν πιστῶν καί παντός τοῦ «πεπτωκότος» ἀνθρωπίνου γένους τήν ἐλπίδα. Δίχως τήν ἐλπίδα, ἑδρεύουσαν εἰς τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων, παρουσιάζονται πλεῖστα δεινά καί νοσηραί καταστάσεις εἰς τάς κοινωνίας ἡμῶν. Ταύτην τήν ἐλπίδα προσπίπτομεν καί παρακαλοῦμεν νά μᾶς χαρίζῃ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ ὑψωθεῖσα εἰς τούς οὐρανούς καί μεσιτεύουσα εἰς τό διηνεκές ὑπέρ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἰδίᾳ δέ ὑπέρ τῶν πιστευόντων εἰς τόν Υἱόν Αὐτῆς καί τιμώντων Αὐτήν.

Μετά τόν θεῖον λόγον ἐψάλησαν τά Εὐλογητάρια καί οἱ Αἶνοι καί ἡ Δοξολογία, ἐπί τῷ τέλει τῆς ὁποίας καί ἐν ᾧ ἐψάλλετο τό ᾀσματικόν «Ἅγιος ὁ Θεός……» ἐγένετο ἡ ἔξοδος τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου διά τῶν βαθμίδων πρός τήν πύλην τοῦ Ναοῦ ἐπί ηὐτρεπισμένου μετ’ εὐλαβείας καί καλαισθησίας δι’ ἀνθέων Ἐπιταφίου, βασταζομένου ὑπό ἱερέων ἐναλλάξ, προπορευομένων ὅλων τῶν ἱερέων καί ἀκολουθούντων τῶν Ἀρχιερέων καί τοῦ Πατριάρχου. Ὅτε ἡ πομπή ἔφθασεν εἰς τό ἀνώτατον σημεῖον τῶν βαθμίδων πρό τῆς πύλης, ὁ Πατριάρχης ἀνέπεμψε δέησιν «ὑπέρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης» καί «ὑπέρ προστασίας καί εὐσταθείας τοῦ γένους ἡμῶν» καί «ἀγαθῆς καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου», παρουσίᾳ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Τῆς δεήσεως συμπληρωθείσης, ψαλλομένου τοῦ «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων» καί «Ἐν τῇ γεννήσει τήν Παρθενίαν ἐφύλαξας…», οἱ κρατοῦντες τόν Ἐπιτάφιον ἱερεῖς ἐκινήθησαν πρός τό κέντρον τοῦ Ναοῦ καί τόν χῶρον τῆς «Πλατυτέρας», ὄπισθεν τοῦ Τάφου τῆς Θεοτόκου, ὅπου καί ἐτοποθέτησαν αὐτόν διά προσκύνησιν τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Θεοτόκου ὑπό τῶν πιστῶν ἐπί ἐννέα ἡμέρας, ἕως τῆς ἀνόδου αὐτῆς εἰς τό ἔναντι τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Παρεκκλήσιον αὐτῆς τήν 23^ην Αὐγούστου, ἡμέραν τῆς ἀποδόσεως τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_3_placeholder

Αἱ ὀφειλόμεναι ἐκδηλώσεις τιμῆς καί εὐλαβείας πρός τό πρόσωπον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου ἤρξαντο εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀπό τήν 1^ην τοῦ Δεκαπενταυγούστου μέ τήν ἀκολουθίαν τῆς Παρακλήσεως καί ἄλλων προσευχῶν εἰς τό Θεομητορικόν αὐτῆς Μνῆμα ἐν Γεθσημανῇ, εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί ἄλλους ναούς.

Αἱ ἐκδηλώσεις  αὗται ἤρξαντο κορυφούμεναι, ὅσον ἐπλησίαζον αἱ ἡμέραι τῆς Θεομητορικῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως.

Μία τῶν ἐκδηλώσεων τούτων, ἦτο ἡ κατανυκτική ἅμα δέ καί μεγαλοπρεπής λιτανεία τῆς Ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἀπό τοῦ Μετοχίου τῆς Γεθσημανῆς ἔναντι τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως πρός τό Θεομητορικόν αὐτῆς Μνῆμα ἐν Γεθσημανῇ, λαβοῦσα χώραν συμφώνως πρός τό Ἱεροσολυμιτικόν Tυπικόν καί τό Προσκυνηματικόν καθεστώς τήν 12^ην τοῦ μηνός Αὐγούστου.

Ἡ λιτανεία αὕτη ἤρξατο τήν 5.00 π.μ., ἀφοῦ προηγήθη ἡ θ. Λειτουργία εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς τό ἔναντι τούτου Ἱερόν Μετόχιον τῆς Γεθσημανῆς. Πολλοί ἦσαν οἱ προσκυνηταί Ἑλληνικῆς, Ρωσικῆς, Οὐκρανικῆς καί ἄλλης καταγωγῆς, ἔτι δε καί οἱ ἐντόπιοι Ὀρθόδοξοι ἀλλά καί ὀπαδοί ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, οἱ ὁποῖοι ἤδη ἀπό ὄρθρου βαθέος ἐκ διαφόρων σημείων προερχόμενοι, συνέτρεχον πρός τήν ὁδόν τοῦ Πατριαρχείου Ἰεροσολύμων καί τήν χριστιανικήν ὁδόν καί κατέληγον πρός τό Μετόχιον, προσεκύνουν  τήν Ἱεράν Εἰκόνα, ἀκολούθως δέ ἀνέμενον εἰς τήν αὐλήν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τήν ἔναρξιν τῆς λιτανείας.

Τό σῆμα τῆς ἐνάρξεως ἐδόθη μέ τήν κροῦσιν τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Εὐθύς ἀμέσως ἤρξαντο κινούμεναι αἱ μακραί τάξεις τῶν μοναχῶν, μοναζουσῶν καί τῶν ἱερέων, τῶν προπορευομένων τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος καί ἐξερχομένων ἐκ τῆς μικρᾶς νοτιοανατολικῆς πύλης τῆς αὐλῆς τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μέ κατεύθυνσιν τήν ὁδόν τοῦ Μαρτυρίου.

Ὄπισθεν τούτων ἠκολούθει ἡ τιμωμένη εἰκών τῆς Κοιμήσεως τῆς Υπεραγίας Θεοτόκου, ἡ καθ’ ὅλον τό ἔτος ἐν τῷ Μετοχίῳ φυλασσομένη, βασταζομένη ὑπό τοῦ ἡγουμένου τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνήματος τοῦ Ἁγίου καί Θεομητορικοῦ Μνήματος ἐν τῇ Γεθσημανῇ Πανοσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου καί περιστοιχουμένη ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, συνοδεύοντος τοῦ γέροντος Δραγουμάνου, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου.

Πολλοί ἦσαν οἱ προσκυνηταί, ὑπέρ τάς τρεῖς χιλιάδας, οἱ ἱστάμενοι ἔνθεν καί ἔνθεν καθ’ ὅλον τό μῆκος τῆς χριστιανικῆς ὁδοῦ, συνωστιζόμενοι, συνωθούμενοι, ἐνίοτε δέ καί ἠπίως φιλονεικοῦντες, ἵνα προφθάσωσι νά προσκυνήσωσι καί ἐγγίσωσι τήν Ἱεράν Εἰκόνα καί ζητήσωσι τάς πρεσβείας καί τάς ποικίλας βοηθείας τῆς ἐν αὐτῇ εἰκονιζομένης Θεοτόκου, Μητρός τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, θανούσης, ταφείσης καί πρό τῆς καθολικῆς ἀναστάσεως εἰς οὐρανούς μεταστάσης καί ἐκ δεξιῶν τοῦ Υἱοῦ αὐτῆς καθεζομένης ἐν «ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένης, πεποικιλμένης».

Τῷ τρόπῳ τούτῳ, ἀργῷ τῷ ρυθμῷ, ἡ Ἱερά Εἰκών  διώδευσεν ὅλην τήν ὁδόν τοῦ Μαρτυρίου, σταθμεύσασα διά δέησιν πρό τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Νιέφσκυ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Πραιτωρίου, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων καί Δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης ἐντός τῶν τειχῶν καί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου πρωτομάρτυρος καί ἀρχιδιακόνου Στεφάνου ἐκτός τῶν τειχῶν ἐν τῇ κοιλάδι τῶν Κέδρων καί κατέληξεν εἰς τόν ἀρχαῖον Ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως καί εἰς τό Θεομητορικόν Μνῆμα, ἐν ᾧ ἐψάλλοντο ὑπό τῶν ἱεροψαλτῶν καί τοῦ πλήθους οἱ ὕμνοι: «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων», «Ἐν τῇ γεννήσει τήν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε».

Μετά τήν ἐν τῷ Ναῷ εἴσοδον, τήν κάθοδον τῶν βαθμίδων καί τήν προσκύνησιν τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος, ἡ Ἱερά Εἰκών ἐτοποθετήθη ἐπί τοῦ δι’ αὐτήν ηὐτρεπισμένου Ἐπιταφίου ὄπισθεν τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος ἐν τῷ χώρῳ τῆς Πλατυτέρας, ἔνθα ἐσυνέχισαν νά προσέρχωνται οἱ πιστοί καί νά προσκυνῶσι, ἐγγίζοντες χεῖρας,  ὄμματα, χείλη, μέτωπα καί ζητοῦντες τήν θεομητορικήν βοήθειαν καί παραμυθίαν καί ἐν ᾧ ἐτελεῖτο ἡ ἀκολουθία τῆς Παρακλήσεως  ἡ θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ ἡγουμένου τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνήματος τοῦ Ἁγίου καί Θεομητορικοῦ Μνήματος ἐν Γεθσημανῇ Πανοσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου καί συλλειτουργούντων ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου καί ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ὄντως τό γεγονός τοῦτο εἶναι ἕν ἐκ τῶν συγκινητικωτέρων καί σημαντικωτέρων τοῦ Ἱεροσολυμιτικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἑορταστικοῦ κύκλου, στηρίζον διά τοῦ ἀχράντου προσώπου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου πολλάς ψυχάς Ὀρθοδόξων, ἀλλά καί ὀπαδῶν ἄλλων χριστιανικῶν  ὁμολογιῶν, ἔτι δέ καί ἄλλων θρησκευμάτων, τῷ ἰδίῳ αὐτῶν τρόπῳ εὐλαβουμένων τήν Θεοτόκον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_4_placeholder

Τό ὄρος Θαβώρ, Ἰταβύριον εἰς τήν θύραθεν γραμματείαν, «δεσπόζει εἰς τό μέσον τῆς Γαλιλαίας, ἀναμέσον τῆς πεδιάδος τοῦ Ἰεζράελ καί τῆς Σκυθουπόλεως, πανταχόθεν ἀπομεμονωμένον ἀπό παντός ἄλλου ὁμόρου ὄρους (Βενιαμίν Ἰωαννίδου, Προσκυνητάριον τῆς  Ἁγίας Γῆς, σ. 349).

Μνείαν τοῦ ὄρους Θαβώρ ἔχομεν εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην. Ἀναφέρεται εἰς τούς ψαλμούς: «Θαβώρ καί Ἑρμών ἐν τῷ ὀνόματί Σου ἀγαλλιάσονται» (Ψαλμ. 88,13). Ἐπίσης ἀναφέρεται ὡς τό ὅριον τῶν φυλῶν Ζαβουλών καί Ἰσσάχαρ (Ἰησ. Ναυῆ 19, 12-22) καί ὡς ὁ τόπος συγκεντρώσεως τῶν υἱῶν Ἰσραήλ ὑπό τόν Βαρούχ καί τήν Δεβώραν πρό τῆς μάχης κατά τοῦ Σισάρα (Κριτ. 4,6).

Εἰς τήν Καινήν Διαθήκην δέν γίνεται ὀνομαστική μνεία τοῦ ὄρους Θαβώρ. Τοῦτο ὅμως ὑπονοεῖται ὡς τό ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου διά τῆς φράσεως τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, «ἐν ὄρει ἁγίῳ», «καί ταύτην τήν φωνήν -Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, εἰς ὅν ἐγώ ηὐδόκησα- ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν σύν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ἁγίῳ ὄρει». (Πέτρ. Β’ 1,18).

Παρά τήν καινοδιαθηκικήν ἀνωνυμίαν, ἀρχαιοτάτη πίστις καί παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας συνδέει τό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μέ τό ὄρος Θαβώρ.

Εἰς τούς πρόποδας τούτου τοῦ ὄρους ἄφησε ὁ Κύριος τούς ὑπολοίπους μαθητάς Αὐτοῦ καί παρέλαβε μεθ’ Ἑαυτοῦ ἐπί τῆς κορυφῆς τούς τρεῖς προκρίτους, Πέτρον καί Ἰάκωβον καί Ἰωάννην.

Ἐνώπιον αὐτῶν αἴφνης ἔλαμψε τό πρόσωπον Αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος καί τά ἱμάτια Αὐτοῦ ἐγένοντο λευκά ὡς τό φῶς καί ὤφθησαν ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας νά συλλαλοῦν μετ’ Αὐτοῦ περί τῆς σταυρικῆς θυσίας Αὐτοῦ εἰς Ἱεροσόλυμα καί ὁ Πέτρος προέτεινεν Αὐτῷ νά κατασκευάσουν τρεῖς σκηνάς καί νά μείνουν ἐπί τοῦ ὄρους, ὁπότε καί νεφέλη φωτεινή ἐπεσκίασεν αὐτούς καί ἠκούσθη φωνή ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα: «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα, Αὐτοῦ ἀκούετε» (Λουκ. 9,28-36).

Συμφώνως πρός τήν ἑρμηνείαν τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Κύριος παρέδωσε τήν θαυμαστήν αὐτήν θέαν τοῦ προσώπου Αὐτοῦ εἰς τούς τρεῖς προκρίτους μαθητάς Αὐτοῦ καί δι’ αὐτῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἵνα προετοιμάσῃ καί ἐνισχύσῃ αὐτούς διά τό μυστήριον τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, ἵνα ὑπομνήσῃ τό πρωτόκτιστον κάλλος τῆς εἰκόνος τοῦ ἀνθρώπου, τό ἁμαυρωθέν μέ τήν πτῶσιν καί ἀποκτώμενον πάλιν διά τῆς πίστεως καί κοινωνίας καί ἑνότητος μετ’ Αὐτοῦ.

Ἐν Αὐτῷ διά τοῦ προσωπικοῦ ἀγῶνος τῶν πιστευόντων εἰς Αὐτόν ἐπιτυγχάνεται ἡ ἀποβολή τοῦ ἐνδύματος τῆς ἀσχημίας καί τῆς δυσμορφίας τῶν παθῶν  τῆς ψυχῆς καί ἡ ἔνδυσις τοῦ ἐνδύματος τῆς εὐμορφίας, τῆς κοσμιότητος καί τῆς εὐπρεπείας τῶν ἀρετῶν. Ἡ μεταμόρφωσις αὕτη, εἰς τήν ὁποίαν καλεῖ ὁ Κύριος  τούς εἰς Αὐτόν πιστεύοντας, συνέβη εἰς τόν ὕψιστον βαθμόν εἰς τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ὡς καί οἱ μαθηταί «τήν δόξαν Κυρίου ἐθεάσαντο καθώς ἠδύναντο, ἐν τῇ ἐμπειρίᾳ τοῦ ἀκτίστου φωτός τοῦ προσώπου Αὐτοῦ».

Ἀνάμνησιν τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος τούτου εἶχε καί ἐφέτος ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία ἐπί τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους Θαβώρ ἔμπροσθεν καί ἐντός τοῦ περικαλλοῦς ναοῦ τῆς Μεταμορφώσεως, τοῦ ἐκτισμένου μέν ἐπί τῶν ἐρειπίων ἀρχαιοτέρου βυζαντινοῦ ναοῦ ὑπό  τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Κυρίλλου (1865), ἁγιογραφημένου δέ προσφάτως θαυμαστῶς δι’ ἀρίστης βυζαντινῆς ἁγιογραφικῆς τέχνης ὑπό τοῦ φιλοπόνου ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ἱλαρίωνος, ἀνακαινιστοῦ ὅλων τῶν χώρων τῆς Μονῆς καί κτίτορος παρεκκλησίου πρός τιμήν τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Εἰς τόν ὑπαίθριον πευκόφυτον χῶρον ἔμπροσθεν τοῦ Ναοῦ τούτου και ἐπί καταλλήλως προητοιμασμένης ἐξέδρας, εἰς τύπον ἱεροῦ βήματος, ἐτελέσθη νυκτερινή θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ. Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’, συλλειτουργούντων Αὐτῷ  τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί Βόστρων κ. Τιμοθέου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως,  Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τεσσαρακοντάδος ἱερέων ἐξ Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρουμανίας, Ρωσίας, Οὐκρανίας καί ἐν κατανύξει παρακολουθούντων περί τούς τρεῖς χιλιάδας (3.000) πιστῶν ἐκ τῶν ὡς ἄνω χωρῶν τούτων, δι’ ὅ καί τά βιβλικά ἀναγνώσματα ἀνεγνώσθησαν καί ἡ θ. Λειτουργία ἐτελέσθη ἑλληνιστί, ἀραβιστί, ρωσιστί καί ρουμανιστί, τῇ παρουσίᾳ δέ καί τῆς πρέσβεως τῆς Μολδαβίας εἰς Ἰσραήλ κ. Λαρίσας Μίκολετς.

Ἐκτός τῶν συλλειτουργῶν ἱερέων περί τούς ἑξήκοντα  καί πλέον προσῆλθον, κρατοῦντες ἐπιτραχήλιον καί ζητοῦντες εὐλογίαν παρά τοῦ Μακαριωτάτου διά τήν θ. Κοινωνίαν. Τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἐκοινώνησαν καί οἱ πλεῖστοι τῶν πιστῶν, διά τήν εὐταξίαν τῶν ὁποίων, λόγῳ τοῦ συνωστισμοῦ, ἐχρειάσθησαν εἰδικώτερα μέτρα τάξεως.

Εὐθύς ἅμα τῇ ἀπολύσει ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησεν ἐν συντομίᾳ, διά τόν κόπον τῆς ἀγρυπνίας, τούς πιστούς, ὡς ἑξῆς:

«Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ὡδήγησεν ἡμᾶς ἐνταῦθα, διά νά ἑορτάσωμεν τήν ἑορτήν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκάλεσεν ἡμᾶς νά ἀνέλθωμεν εἰς τό ὄρος Θαβώρ, διά νά ἴδωμεν τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Ταύτην τήν δόξαν εἶδεν ὁ Μωϋσῆς εἰς τό ὄρος Σινᾶ διά συμβόλων. Ταύτην εἶδον οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου ἐπί τοῦ ὄρους Θαβώρ εἰς τήν πληρότητα αὐτῆς. Οὕτω καί ἡμεῖς ἤλθομεν εἰς τόν τόπον, εἰς τόν ὁποῖον αὐτήν τήν στιγμήν ἱστάμεθα, διά νά γίνωμεν κοινωνοί τῆς μαρτυρίας τοῦ ὄρους Θαβώρ. «Θαβώρ» λέγοντες, ἐννοοῦμεν ὄχι τό φυσικόν, ἀλλά τό πνευματικόν ὄρος Θαβώρ, τό ὁποῖον δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τήν Ἐκκλησίαν καί ἀπό  τάς ἀρετάς καί τάς ἐντολάς, τάς ὁποίας μᾶς παραγγέλλει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός νά τηρῶμεν.

Κατά τήν ἡμέραν τῆς Μεταμορφώσεως, ὁ Θεός ἐφανέρωσε τό ἄκτιστον φῶς Αὐτοῦ, τήν ἄκτιστον Αὐτοῦ ἐνέργειαν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς προτρέπει νά ἀνέλθωμεν καί ἡμεῖς πνευματικῶς. Κατά τήν ἡμέραν ἀκριβῶς τῆς Μεταμορφώσεως, εἰς αὐτόν τόν τόπον, ἔνθα ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μᾶς ἠξίωσεν νά ἱστάμεθα, ἠκούσθη ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ Πατρός διά τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ λέγουσα: «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα, Αὐτοῦ ἀκούετε». Ταύτην τήν παραγγελίαν ἔδωσεν ὁ Θεός εἰς τούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν παραγγελίαν καλούμεθα καί ἡμεῖς νά ἀκούωμεν, Αὐτοῦ τάς ἐντολάς νά ἐκτελῶμεν,τό θέλημα Αὐτοῦ νά ἀκολουθῶμεν. Ἀμήν. Γένοιτο».

Κατόπιν ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε τάς σταφυλάς καί οὕτως ἔληξεν ἡ νυκτερινή θ. Λειτουργία.

Τήν δέ πρωΐαν ἐτελέσθη θ. Λειτουργία ἐντός τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ, προεξάρχοντος τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, συλλειτουργούντων πολλῶν ἱερέων, τῇ συμμετοχῇ πολλῶν προσκυνητῶν, ἐντοπίων ἀραβοφώνων ὀρθοδόξων καί ἄλλων ἐξ ὀρθοδόξων χωρῶν. Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἡ λιτάνευσις τῆς ἱερᾶς εἰκόνος πέριξ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ καί δεξίωσις διά πάντας τούς πιστούς. Περί τήν μεσημβρίαν ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἱλαρίων παρέθεσε τῷ Μακαριωτάτῳ πλουσίαν τράπεζαν, μέ κατάλυσιν ἰχθύος καί παροχήν ἐκ τῶν εὐλογηθεισῶν σταφυλῶν.

Τό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑωρτάσθη διά πανηγυρικῆς θ. Λειτουργίας καί εἰς τό Θεομητορικόν Μνῆμα ἐν Γεθσημανῇ, προεξάρχοντος τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου. Οὕτω, δόξα τῷ Θεῷ, πάντες, ἐν τῷ μέτρῳ τοῦ ἀγῶνος καί τῆς συμμετοχῆς αὐτοῦ ἕκαστος, «φωτί προσελάβομεν φῶς καί μετάρσιοι γενόμενοι τῷ πνεύματι, ὑμνήσαμεν Τριάδα ὁμοούσιον».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_5_placeholder

Μία ἐκ τῶν ἀρχαίων Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἶναι τοῦ Ἁγίου προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου μεταξύ Ἱεροσολύμων καί Βηθλεέμ. Αἱ ἀρχαί τῆς Μονῆς αὐτῆς ἀνάγονται εἰς τόν 6^ον μ. Χ. αἰ. Αὕτη εὑρίσκεται πλησίον τῆς ἀρχαίας Μονῆς τοῦ «Καθίσματος», ὀνομαζομένης οὕτως, ἐπειδή ἡ παράδοσις διασῴζει ὅτι εἰς τήν περιοχήν, εἰς τήν ὁποίαν αὕτη ἱδρύθη, τόν 5^ον μ.Χ. αἰ. ἐκάθισεν ἡ Θεοτόκος, ὁδεύουσα μετά τοῦ Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος ἀπο Ναζαρέτ πρός Βηθλεέμ διά τήν ἀπογραφήν ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου (Λουκᾶ 2,1 κ. ἑξ). Αὕτη κατεστράφη παντελῶς εἰς τό παρελθόν, ἀλλά ἀνεσκάφη κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1980-1990 καί ἀναμένει προσεχῶς τόν ἐγκαινιασμόν αὐτῆς ὡς προσκυνήματος καί ἀρχαιολογικοῦ χώρου τοῦ Πατριαρχείου μεγάλης σπουδαιότητος διά τόν μοναχισμόν τοῦ 5^ου αἰ μ.Χ. εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Ἡ Μονή  τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ ἱδρύθη εἰς τήν περιοχήν αὐτήν, ἐπειδή κατά τήν παράδοσιν διῆλθεν ἀπ’ αὐτήν ὁ Προφήτης Ἠλίας, ὅτε ἔφευγε τόν θυμόν τοῦ Ἀχαάβ καί τῆς Ἰεζάβελ ἐκ τοῦ Καρμηλίου Ὄρους καί ἐκοιμήθη ὑπό κάτω ἀρκεύθου, ὅτε καί ἐξύπνησεν αὐτόν ὁ ἄγγελος καί εἶπεν: «ἀναστάς, φάγε καί πίε, ὅτι πολλή ἀπό σοῦ ἡ ὁδός»· «καί ἀναστάς ἔφαγε καί ἔπιε καί ἐπορεύθη ἐν τῇ ἰσχύϊ τῆς βρώσεως καί τῆς πόσεως ἐκείνης τεσσαράκοντα ἡμέρας καί τεσσαράκοντα νύκτας ἕως ὄρους Χωρήβ». (Βασιλ. Γ’ 19, 4-9).

Εἰς τήν Μονήν ταύτην τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, εὑρισκομένην σήμερον εἰς εὐαίσθητον στρατηγικήν περιοχήν καί μέ ἐλαιόκτημα μεγάλης ἐκτάσεως ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου πέριξ αὐτῆς, σταθμεύει κατά τό εἰωθός διά μικράν ἀνάπαυσιν ἡ ἐξ Ἱεροσολύμων ἐξερχομένη Πατριαρχική Συνοδεία, κατευθυνομένη εἰς Βηθλεέμ τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ἑκάστου ἔτους.

Εἰς αὐτήν τήν Μονήν κατέφθασεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά συνοδείας, τήν Κυριακήν 20^ήν Ἰουλίου / 2^αν Αὐγούστου ἐξ Ἱεροσολύμων.

Εἰς ταύτην μετά τήν ἐν τῇ εἰσόδῳ ὑποδοχήν ὑπό τοῦ ἡγουμένου πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Παρθενίου καί τοῦ ἱερατείου, ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ἱερομονάχων, ἱερέων καί διακόνων καί ψαλλόντων τοῦ Λαμπαδαρίου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κ. Χαραλάμπους Βακάκη καί τῆς ἀραβοφώνου χορῳδίας τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Εἰς τούς ἐξ Ἱεροσολύμων, ἀλλά καί ἐκ τῶν κατεχομένων περιοχῶν τῆς Βηθλεέμ, δι’ εἰδικῆς ἀδείας προσελθόντας πιστούς, ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ὡς ἕπεται:

«Δεῦτε τῶν Ὀρθοδόξων τό σύστημα, συναθροισθέντες σήμερον, ἐν τῷ πανσέπτῳ ναῷ τοῦ θεηγόρου Προφήτου, ψαλμικῶς ᾄσωμεν, ἐναρμόνιον μέλος, τῷ τοῦτον δοξάσαντα, Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει ἀναβοήσωμεν· χαίροις ἐπίγειε ἄγγελε καί οὐράνιε ἄνθρωπε, Ἠλία μεγαλώνυμε».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί· εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἀνταποκρινόμενοι καί ἡμεῖς σήμερον εἰς τό κάλεσμα τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς μνήμης τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ἐν ἀγαλλιάσει βοῶμεν: «χαίροις ἐπίγειε ἄγγελε καί οὐράνιε ἄνθρωπε,  Ἠλία μεγαλώνυμε».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Προφήτης Ἠλίας ἀναδεικνύεται ὁ ἐπίγειος ἄγγελος καί ὁ οὐράνιος ἄνθρωπος τῆς τοῦ Θεοῦ Πατρός ἀποκαλύψεως ἐν τῷ ὄρει Σινᾶ. Καί τοῦτο, διότι ὁ Προφήτης Ἠλίας δύναται νά θεωρηθῇ ὁ λόγῳ τε καί ἔργῳ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἀφ’ ἑνός  καί ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν ἀφ’ ἑτέρου τῆς τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας ἐν τῷ Μωσαϊκῷ Νόμῳ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Ἡ δύναμις τοῦ προφητικοῦ ἀξιώματος τοῦ μεγαλωνύμου Ἠλιοῦ ὡς καί ἡ παρουσία του ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καταφαίνεται ἀπό τούς λόγους τοῦ ὑμνογράφου λέγοντος: «Οὐ συσσεισμῷ, ἀλλ’ ἐν αὔρᾳ λεπτῇ τεθέασαι Θεοῦ τήν παρουσίαν, Ἠλιοῦ θεομάκαρ, φωτίζουσάν σε πάλαι· ἅρματι δέ, ἐποχούμενος τέθριππος, τόν οὐρανόν διϊππεύεις ξενοπρεπῶς, θαυμαζόμενος, θεόπνευστε».

Τό προφητικόν θεῖον χάρισμα καί κυρίως ἡ δύναμις τῆς πίστεως, ἡ ὁποία μεταφράζεται εἰς κήρυγμα καί πρᾶξιν πολλῷ δέ μᾶλλον εἰς ὁμολογίαν ἐνώπιον ἀνόμων καί ἀδίκων δυναστῶν καί ἐθελοθρήσκων ἱερέων, τῆς τοῦ Μεγάλου Ἀγγέλου Βουλῆς, δηλαδή τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας εἶναι αὐτά, τά ὁποῖα συνθέτουν τήν ἐξέχουσαν καί διαχρονικήν καί πάντοτε ἐπίκαιρον προσωπικότητα τοῦ σήμερον τιμωμένου θεομάκαρος Ἠλιοῦ.

Λέγομεν τοῦτο, διότι τό ἱερόν πρόσωπον τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἠλία ἀφορᾷ ὄχι μόνον εἰς ἡμᾶς, τούς τιμῶντας αὐτό, ἀλλά ἀφορᾷ καί εἰς τούς πιστούς τῶν ἑτεροθρήσκων συνανθρώπων ἡμῶν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἑορταζόμενος σήμερον Ἅγιός μας προβάλλεται ὡς ὁ Πρόδρομος τοῦ σεσαρκωμένου Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης καί τῆς ἐπί γῆς θείας εὐδοκίας. Τοῦτο ἐπί πλέον σημαίνει ὅτι εἰς τό ἱερόν πρόσωπον καί τήν διδασκαλίαν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ καλούμεθα νά ἀναζητήσωμεν ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι, θρησκεύοντες καί ἑτεροθρησκεύοντες, ὁμογνωμοῦντες καί ἑτερογνωμοῦντες τό κοινόν καί πρακτικόν κριτήριον τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης μεταξύ τῶν λαῶν τής περιοχῆς μας.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ἀναφερόμενος εἰς τήν δύναμιν, δηλαδή τήν ἐνέργειαν τῆς πίστεως τοῦ δικαίου ἀνθρώπου, προβάλλει ὡς παράδειγμα τόν Προφήτην Ἠλίαν λέγων: «Πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη», καί προσθέτει: «Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν, καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς καί μῆνας ἕξ· καί πάλιν προσηύξατο καί ὁ οὐρανός ὑετόν ἔδωκεν καί ἡ γῆ ἐβλάστησεν τόν καρπόν αὐτῆς». (Καθολ. Ἰακ. 5,17).

Ἐξ ἄλλου αὐτός οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀναφερόμενος εἰς τήν ὑπερεθνικήν προσωπικότητα τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, εἰς τήν εὐαγγελικήν περικοπήν, τήν ὁποίαν ἠκούσαμεν, λέγει: «ἐπ’ ἀληθείας δέ λέγω ὑμῖν, πολλαί χῆραι ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις Ἠλίου ἐν τῷ Ἰσραήλ, ὅτε ἐκλείσθη ὁ οὐρανός ἐπί ἔτη τρία καί μῆνας ἕξ, ὡς ἐγένετο λιμός μέγας ἐπί πᾶσαν τήν γῆν καί πρός οὐδεμίαν αὐτῶν ἐπέμφθη Ἠλίας, εἰ μή εἰς Σάρεπτα τῆς Σιδῶνος πρός γυναῖκα χήραν» (Λουκ. 4, 22-23). Καί ἐδῶ πάλιν τονίζεται ὑπό τοῦ Χριστοῦ τό γεγονός ὅτι ὁ Προφήτης ἀπεστάλη εἰς μίαν γυναῖκα χήραν, ξένην καί ἄγνωστον εἰς αὐτόν. Τό ἴδιον βέβαια συνέβη καί μέ τόν πιστόν μαθητήν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, τόν Ἐλισσαῖον  κατά τήν ἐποχήν τοῦ ὁποίου ἦσαν πολλοί λεπροί εἰς τό Ἰσραηλινόν ἔθνος καί κανείς ἀπό αὐτούς δέν ἐκαθαρίσθη ἀπό τήν λέπραν αὐτοῦ παρά ὁ Νεεμάν ὁ Σύρος, ὁ ὁποῖος ἦλθεν ἀπό ξένην καί ἀλλόθρησκον χώραν.

Εἶναι αὐτή ἀκριβῶς ἡ ὑπερεθνικότης καί καθολικότης τῆς προσωπικότητος τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ἡ ὁποία μᾶς συνήγαγε σήμερον εἰς τόν ἱερόν καί πάνσεπτον Ναόν τοῦ Προφήτου εἰς τόν τόπον τοῦτον, περί τοῦ ὁποίου ἡ Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρει ὅτι ὁ Προφήτης: «ἦλθε καί ἐκάθισεν ὑποκάτω ἀρκεύθου καί ἐκοιμήθη καί ὕπνωσεν ἐκεῖ ὑπό τό φυτόν· καί ἰδού τις ἥψατο αὐτοῦ καί εἶπεν αὐτῷ· Ἀνάστηθι, φάγε καί πίε ὅτι πολλή ἀπό σοῦ ἡ ὁδός. (Βασιλ. Γ’. 19,5)», ἀφ’ ἑνός μέν  διά να εὐχαριστήσωμεν καί δοξάσωμεν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ και Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ἀφ’ ἑτέρου δέ, διά νά ἱκετεύσωμεν τόν ἑορταζόμενον Ἅγιον, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντος: «Ὁ τόν οὐρανόν λόγῳ δεσμεύσας, ὡσαύτως λῦσον νῦν καί ἡμῶν τά πταίσματα ταῖς πρός Κύριον πρεσβείαις σου, σύν ταῖς πρεσβαίαις τῆς Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί φώτισον καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν. Ἀμήν».

Εἰς πολλούς τῶν προσελθόντων πιστῶν ὁ Μακαριώτατος μετέδωσε τήν θ. Κοινωνίαν καί εἰς πάντας τέλος τό ἀντίδωρον καί τήν εἰκόνα τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε μικρά δεξίωσις ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Παρθενίου εἰς τό ἡγουμενεῖον καί τράπεζα εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_6_placeholder

Νοτίως τῶν Ἱεροσολύμων, ἔναντι τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών, ὑπεράνω τῆς κοιλάδος Ἐννώμ καί ἀριστερά τῆς κεντρικῆς ὁδοῦ τῷ μεταβαίνοντι ἐξ Ἱεροσολύμων πρός Βηθλεέμ εὑρίσκεται ὁ λόφος Ἀμποῦ-Τόρ / «Πατήρ τοῦ Ταύρου». Ἐπί τῆς κορυφῆς αὐτοῦ καί εἰς ἔκτασιν ἔνδεκα (11) στρεμμάτων εὑρίσκονται δύο ἀρχαιότατα παρεκκλήσια, μονόχωροι βασιλικαί δίχως τροῦλλον, ἕν τοῦ Ἁγίου Μοδέστου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων (632-634μ.Χ.), ἀνακαινιστοῦ τῶν Ἁγίων Τόπων μετά τήν Περσικήν καταστροφήν τοῦ 614 μ.Χ, καί ἕτερον τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου, μαρτυρήσαντος ἐν Καισαρείᾳ τῆς Παλαιστίνης τό 303 μ.Χ. , μετά τῶν τάφων αὐτῶν συμφώνως πρός ἀρχαιότατην παράδοσιν.

Τά παρεκκλήσια ταῦτα εἶναι ἀρχαιότατα, ὅπως δηλοῖ ἡ ὑπόγειος λάξευσις αὐτῶν ἐντός βράχων καί ἡ ἐπί τούτων λοιπή ἀρχαία δόμησις αὐτῶν. Εἰς τόν ὑπαίθριον δενδροφυτευμένον χῶρον ὑπεράνω καί πέριξ τῶν παρεκκλησίων, ὑπάρχουν οἰκήματα, τά  πρῶτα τῶν ὁποίων ἀνάγονται εἰς τόν μακαριστόν Μητροπολίτην τοῦ Πατριαρχείου Εὔδωρον, ἀναλαβόντα διά παραχωρητηρίου, τό 1913 τήν ἐπί τοῦ τόπου τούτου ἀνακαίνισιν τῆς παλαιᾶς Μονῆς.

Τό παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Μοδέστου εἶχεν ἀνακαινίσει, ὀλίγον πρό τοῦ διά πνιγμοῦ θανάτου αὐτοῦ εἰς τήν προσπάθειαν αὐτοῦ νά διασώσῃ προσκυνήτριαν βαπτιζομένην ἐν τῷ Ἰορδάνει ποταμῷ τήν Μεγάλην Τρίτην τοῦ ἔτους 1979 ὁ τότε ἡγούμενος τῆς Μονῆς ταύτης Ἀρχιμανδρίτης Μόδεστος. Τό Πατριαρχεῖον μόλις πρό τριετίας διέσωσε τό προσκύνημα τοῦτο καί τήν πέριξ οἰκοδομήσιμον ἔκτασιν αὐτοῦ ἐκ τῆς ἐπαπειλουμένης κατασχέσεως διά τῆς ἐξοφλήσεως ὑφισταμένου χρέους, προκύψαντος ἐξ ἀτυχῶν συμφωνιῶν ὕψους ἐννέα 9.000.000 ἑκατομμυρίων $ U.S.D.

Ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου τήν Τρίτην, 8/21 Ἰουλίου 2009, ἐτελέσθη πανηγυρική θ. Λειτουργία ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἱερωνύμου τῇ ἐπιμελείᾳ τοῦ ἡγουμένου ἱεροδιακόνου π. Ἀθανασίου καί τῇ συμμετοχῇ μοναχῶν, μοναζουσῶν καί ἁπλῶν πιστῶν.

Πάντας τούτους ηὐλόγησεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, προσελθών μετά τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τοῦ Γέροντος Καμαράση, Ἀρχιμανδρίτου Κελαδίωνος καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Φιλουμένου  εὐθύς μετά τό πέρας τῆς ἀκολουθίας εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις ἀφεψήματος μετά ποικίλων γλυκισμάτων ὑπό τοῦ διακόνου π. Ἀθανασίου εἰς τόν ἔξωθι τοῦ παρεκκλησίου ὑπαίθριον χῶρον, ἐξ οὗ ἀπολαμβάνει τις ὡραιοτάτης θέας τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών καί τῆς Ἀνατολικῆς Ἱερουσαλήμ ἕως τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, τῆς κοιλάδος τῆς Γεθσημανῆς τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν καί αὐτῆς τῆς Ἰεριχοῦς εἰς τό βάθος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_7_placeholder

Τήν Πέμπτην, 3/16-7-2009, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ηὐλόγησε τά ράσα τοῦ νεήλυδος δοκίμου Μαρίνου, ὅστις ὑπηρετεῖ ἤδη ὡς διακονητής εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί γραμματεύς εἰς τήν Ἀρχιγραμματείαν.

Ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη εἰς τόν νέον δόκιμον ὑπομονήν καί δύναμιν εἰς τήν μετά ρασοφορίας διακονίαν αὐτοῦ, ὥστε νά φανῇ ἀντάξιος τῶν προσδοκιῶν τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί τῆς ἀποστολῆς τοῦ ράσου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_8_placeholder

Ἡ θάλασσα τῆς Τιβεριάδος καί τά πέριξ αὐτῆς εἶναι μία περιοχή τῆς Ἁγίας Γῆς, τήν ὁποίαν ἰδιαιτέρως ἠγάπησεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Εἰς αὐτήν διῆλθε μακρόν χρονικόν διάστημα τῆς ἐπιγείου δημοσίας ζωῆς καί δράσεως Αὐτοῦ. Εἰς αὐτήν προσεκάλεσε εἰς τό ἀποστολικόν ἀξίωμα τούς ἁπλοῦς ἁλιεῖς, τούς ὁποίους ἀργότερον διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνέδειξεν εἰς πανσόφους διδασκάλους τῆς οἰκουμένης. Εἰς τήν περιοχήν αὐτήν ἐκήρυξε καί ἐτέλεσε σημεῖα καί θαύματα διά τήν βοήθειαν καί θεραπείαν τῶν ἀνθρώπων, ὡς τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ, τοῦ δούλου τοῦ ἑκατοντάρχου καί τῆς πενθερᾶς τοῦ Πέτρου. Εἰς τήν περιοχήν αὐτήν ἐφανέρωσεν Ἑαυτόν εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ καί μετά τήν Ἀνάστασιν, ὅτε ἐκέλευσε αὐτοῖς «βαλεῖν τά δίκτυα εἰς τά δεξιά μέρη τοῦ πλοίου» (Ἰω. 21,6) καί εἶπεν αὐτοῖς: «ἐνέγκατε ἀπό τῶν ὀψαρίων ὧν ἐπιάσατε νῦν» (Ἰω. 21,10) καί «ἔλαβε καί ἔδωκεν αὐτοῖς τόν ἄρτον καί τό ὀψάριον ὁμοίως (Ἰω. 21,13)

Εἰς τήν κυκλοῦσαν τήν Τιβεριάδα θάλασσαν περιοχήν ἐκτίσθησαν χριστιανικαί ἐκκλησίαι ἀπό τοῦ 4^ου αἰῶνος καί ἑξῆς, ὡς εἶναι ἡ βυζαντινή Ἐκκλησία τοῦ Ἑπταπήγου εἰς τήν δυτικήν καί ἡ τοῦ Κουρσίου εἰς τήν ἀνατολικήν ὄχθην αὐτῆς.

Ἐπί τῆς δυτικῆς ὄχθης τῆς Τιβεριάδος τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ σήμερον δύο Μονάς, τήν τῶν πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου εἰς τήν Καπερναούμ καί τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων εἰς τήν Τιβεριάδα.

Ἡ πρώτη τούτων εὑρίσκεται ἐπί τῶν ἐρειπίων τῆς ἀρχαίας Καπερναούμ καί εἰς χῶρον ἀρχαιολογικόν, ἐπί τοῦ ὁποίου ἔχουν διενεργηθῆ ἀνασκαφαί καί ἔχουν ἀποκαλυφθῆ οἰκήματα τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου καί τῆς πρωΐμου ἀλλά καί τῆς μεταγενεστέρας χριστιανικῆς περιόδου. Ἡ Μονή αὕτη εὑρίσκεται πλησίον τῆς  ἀρχαίας ἑβραϊκῆς συναγωγῆς καί τῆς οἰκίας τῆς πενθερᾶς τοῦ Πέτρου. Ὁ ἱερός ναός αὐτῆς εἶναι κτίσμα τοῦ 1935 ἐπί Πατριαρχείας Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δαμιανοῦ μέ λίθινον λαξευτόν εἰκονοστάσιον. Τόν ναόν τοῦτον, ἐγκαταλελειμμένον ὄντα, λόγῳ τῶν δυσχερειῶν τῆς θέσεως αὐτοῦ μεταξύ τῶν συνόρων Ἰσραήλ καί Συρίας, ἀνέλαβε καί ἐπεριποιήθη μετά τοῦ πέριξ κτήματος αὐτοῦ ἀπό τοῦ 1967 καί ἑξῆς ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Πέτρας Γερμανός μέ βοηθούς τόν Ἱερομόναχον Ἁγιοταφίτην Φίλιππον, τόν μοναχόν Θαδδαῖον καί τάς μοναχάς Εὐδοκίαν καί Εὐλογίαν. Ἀξιόλογον ὅμως ὄντως ἀνακαινιστικόν ἔργον ἐπετέλεσε κατά τήν τελευταίαν δεκαπενταετίαν εἰς τόν ναόν καί τήν Μονήν ὁ νῦν ἐπιστάτης αὐτῆς μοναχός  Εἰρήναρχος, ἀναδείξας αὐτήν εἰς κέντρον προσκυνηματικόν καί λατρευτικόν κυρίως διά τοῦ θαυμασίου ἔργου τῆς Βυζαντινῆς ἁγιογραφίας, προσελκυούσης πολλούς ὀρθοδόξους προσκυνητάς, ἀλλά καί ἐπισκέπτας ἄλλων δογμάτων καί ἄλλων θρησκευμάτων.

Εἰς τήν Μονήν ταύτην εἰς Καπερναούμ, μετέβη ὁ Μακαριώτατος τήν Κυριακήν, 29^ην Ἰουνίου/ 12^ην Ἰουλίου 2009 ἐξ Ἱεροσολύμων μετά συνοδείας. Εἰς αὐτήν προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν Ἁγίων ἐνδόξων πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί τῶν Ἱερομονάχων Ἡγουμένων τῶν ὁμόρων Ἱερῶν Μονῶν καί τῶν πρεσβυτέρων ἐγγάμων Ἱερέων τῶν ὁμόρων ἐνοριῶν τοῦ Πατριαρχείου. Ἀθρόον προσῆλθε τό ἐκκλησίασμα, ἑλληνόφωνον, ἀραβόφωνον, καί ρωσσόφωνον ἐκ τῶν περιοχῶν τῆς Γαλιλαίας. Εἰς τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ὑπογραμμίζων τό γεγονός τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τούς πρωτοκορυφαίους Πέτρον καί Παῦλον ἀλλά καί ὅλους τούς λοιπούς Ἀποστόλους καί τῆς πίστεως αὐτῶν, ἀνδρείας καί ὑπομονῆς ἄχρι θανάτου, ὥστε νά διακηρύξουν ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τήν σώζουσαν εὐαγγελικήν ἀλήθειαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἑορτήν ἐτίμησαν διά τῆς παρουσίας αὐτῶν ὁ Ρῶσος Πρέσβυς κ. Πέτρος Στέγνι, ἀντιπρόσωποι τῆς Οὐκρανικῆς Πρεσβείας εἰς Ἰσραήλ, καί ἡ Πρέσβυς τῆς Μολδαβίας εἰς Ἰσραήλ κ. Λαρίσα Μικουλέτ.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν καί τήν λιτανείαν ὁ Ἡγούμενος π. Εἰρήναρχος ἐδεξιώθη τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί πάντας εἰς τό Ἡγουμενεῖον, ἐν συνεχείᾳ δέ παρέθεσε τράπεζαν ἰχθύων τῆς Γεννησαρέτ εἰς τήν παραθαλασσίαν τράπεζαν τῆς Μονῆς.

Ἡ Ἱερά Μονή τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων  εὑρίσκεται εἰς τό κέντρον τῆς πόλεως τῆς Τιβεριάδος παρά τήν θάλασσαν  ἐπί τῶν ἐρειπίων παλαιοτέρας Μονῆς, ἡ ἀρχή τῆς ὁποίας ἀνάγεται συμφώνως πρός ἱστορικάς πληροφορίας καί ἀρχαιολογικάς ἐνδείξεις εἰς τούς βυζαντινούς χρόνους, τό πιθανώτερον εἰς τόν 4^ον μ. Χ. αἰῶνα ἐπί τῆς ἐποχῆς τῆς  Ἁγίας Ἑλένης.

Τήν Ἱεράν ταύτην Μονήν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῶν Δώδεκα ἐτίμησεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Θεόφιλος Γ’ μέ τήν παρουσίαν Αὐτοῦ τήν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τῆς Συνάξεως τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων, Δευτέραν, 30^ήν Ἰουνίου / 13^ην Ἰουλίου 2009.

Μεταβάς εἰς αὐτήν προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, καί Καπιτωλιάδος κ. Ἠσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἱερομονάχων τῶν ὁμόρων Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου καί πρεσβυτέρων ἐγγάμων Ἱερέων τῶν ὁμόρων ἐνοριῶν.

Τήν ἑορτήν ἐτίμησαν διά τῆς παρουσίας αὐτῶν ὁ Ἕλλην Πρέσβυς εἰς τό Τέλ-Ἀβίβ κ. Νικόλαος Ζαφειρόπουλος καί ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς, ἐπισημαίνων τήν ἀφοσίωσιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων εἰς τήν κλῆσιν τοῦ Κυρίου νά ἐγκαταλείψουν τά δίκτυα αὐτῶν καί νά Τόν ἀκολουθήσουν καί τήν ἄχρι θανάτου πίστιν αὐτῶν μετά τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν Πεντηκοστήν, ὥστε νά κηρύξουν τό κήρυγμα τοῦ σαρκωθέντος, σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί νά σαγηνεύσουν ὁλόκληρον τήν οἰκουμένην.

Ὁ Ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Τιμόθεος, ἐπιτελέσας ὄντως ἀξιόλογον ἔργον ἀνακαινίσεως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διά τῆς πλακοστρώσεως τοῦ δαπέδου διά μαρμαρίνων πλακῶν καί διά νέου ξυλογλύπτου εἰκονοστασίου, ἐδεξιώθη τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ εἰς τό Ἡγουμενεῖον καί ἀκολούθως παρέθεσε πλουσίαν τράπεζαν εἰς τόν Μακαριώτατον καί πάντας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_9_placeholder