Ὡς γνωστόν ἡ Μονή τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου εἶναι μία τῶν ἀρχαιοτέρων καί ἡ ἀκριβεστέρα εἰς μοναστικήν παράδοσιν καί ἄσκησιν ἐκ τῶν Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

Αὕτη ἱδρύθη ἀπό τόν ὅσιον Σάββαν, ὁ ὁποῖος προσῆλθεν ἀπό τήν Μουταλάσκην τῆς Καππαδοκίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, τό 456 μ.Χ. εἰς ἡλικίαν 18 ἐτῶν. Ὁ ἅγιος Σάββας ἐμαθήτευσεν ὑπό τόν ὅσιον Εὐθύμιον καί τόν ὅσιον Θεόκτιστον ἐπί δεκαπενταετίαν καί ἐμόνασεν ἐπί πενταετίαν εἰς ἄκραν νηστείαν, προσευχήν καί ἡσυχίαν εἰς σπήλαιον τῆς ὄχθης τοῦ χειμάρρου τῶν Κέδρων πρός τήν περιοχήν τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης.

Οἱ ἀναχωρηταί τῆς περιοχῆς αὐτῆς διέκριναν εἰς τό πρόσωπόν του τόν πεφωτισμένον ἄνθρωπον ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τόν παρεκάλεσαν νά συστήσῃ Μονήν καί νά ἀναλάβῃ τήν πνευματικήν χειραγώγησίν των.

Καμπτόμενος ὁ Ὅσιος Σάββας εἰς τάς παρακλήσεις των, ἵδρυσεν ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τόν πρῶτον τῆς Μονῆς, εἰς τήν δεξιάν ὄχθην τοῦ χειμάρρου τῶν Κέδρων ἀπέναντι τοῦ ἀσκητηρίου του. Τόν ναόν τοῦτον ὠνόμασε «θεόκτιστον», ἐπειδή κατά τό ἥμισυ καί πλέον ἦτο ἐντός φυσικοῦ βράχου ὑπό τῆς θείας χειρός κατασκευασθέντος. Εἰς τόν ναόν τοῦτον ἐτέλουν τάς ἀκολουθίας  των οἱ μοναχοί, τούς ὁποίους ἐδέχετο ὁ ἅγιος Σάββας.

Ἀργότερον ἀνήγειρε μέ τήν χρηματικήν ἐπιχορήγησιν τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ τό μέγα Καθολικόν τῆς Μονῆς πρός τιμήν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου.

Ἡ ἱδρυθεῖσα αὕτη Μονή ὑπό τοῦ ἁγίου Σάββα ἦτο Λαύρα. Εἰς αὐτήν δηλαδή ὁ ἅγιος Σάββας ἐδέχετο μοναχούς, οἱ ὁποῖοι εἶχον δοκιμασθῆ προηγουμένως εἰς μοναστήριον κοινόβιον, εὑρίσκοντο εἰς προκεχωρημένον στάδιον μοναχικῆς ἀσκήσεως καί εἰς τήν Λαύραν ἐπεδίδοντο ἐνδελεχῶς εἰς τά κελλία των εἰς τήν νοεράν προσευχήν καί συνηθροίζοντο εἰς τό Κυριακόν τήν Κυριακήν καί τάς ἑορτάς διά κοινήν προσευχήν. Ὁ ὅσιος Σάββας ἀνεδείχθη ὁ ἀρχηγός τοῦ λαυρεωτικοῦ μοναχικοῦ βίου ὅλης τῆς Παλαιστίνης, ἐν ᾧ ὁ συμπατριώτης του ἐκ Καππαδοκίας, ὅσιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, ἀνεδείχθη ὁ ἀρχηγός τοῦ Κοινοβιακοῦ βίου. Εἰς τό Κοινόβιον ἐγίνοντο δεκτοί οἱ ἀρχάριοι μοναχοί, οἱ ὁποῖοι παρέμενον ἄχρι καιροῦ, ἀναλόγως πρός τήν πρόοδον αὐτῶν, ζῶντες μοναστικήν ζωήν κοινῆς προσευχῆς καί ἐργασίας ὑπό τήν αὐστηράν καθοδήγησιν  τοῦ ἡγουμένου, προετοιμαζόμενοι διά τήν μοναχικήν ζωήν εἰς τήν Λαύραν.  Ὁμοῦ καί οἱ δύο αὐτοί πατέρες συνεργαζόμενοι ἀνεδείχθησαν, διαρκοῦντος τοῦ 5^ου αἰῶνος, οἱ πνευματικοί ἡγέτες τῆς μοναστικῆς ζωῆς τῆς Παλαιστίνης καί οἱ  ἀμύντορες τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον τῆς καινοφανοῦς αἱρέσεως τοῦ μονοφυσιτισμοῦ.

Ζῶντος τοῦ ὁσίου Σάββα, ἀλλά καί μετά τήν Κοίμησίν του ἑκατοντάδες μοναχῶν ἔζησαν εἰς τήν Μονήν του καί πολλοί ἡγίασαν. Εἰς τήν Μονήν αὐτήν ἠσκήτευσαν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ Κοσμᾶς ὁ μελῳδός, ὁ Θεοφάνης καί ὁ Θεόδωρος οἱ Γραπτοί ἀδελφοί, ὁ Ἀνδρέας Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης ὁ Ἱεροσολυμίτης, ὁ Μιχαήλ ὁ Σύγκελλος καί ἄλλοι.

Διά μέσου τῶν αἰώνων ὑπό εὐμενεῖς ἀλλά καί ὑπό  ἀντιξόους περιστάσεις ἡ Μονή παρέμεινε πρότυπον ἀκριβοῦς τυπικοῦ ἀκολουθιῶν καί μοναχικῆς ζωῆς, πνευματική ἑστία τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας ἀλλά καί τῆς Ὀρθοδοξίας ὅλης, ἐμπνέουσα τό δέος καί τόν θαυμασμόν μέ τό ταπεινόν, ἁπλοῦν,  ἀνεπιτήδευτον, ἡσυχαστικόν καί ἀθόρυβον ἦθος τῶν μοναχῶν της.

Συμφώνως πρός τήν κρατήσασαν τάξιν, τό Τυπικόν τῆς ἑορτῆς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ἁγίου τοῦ Σάββα ἡγιασμένου ἐν συντομίᾳ ἔχει ὡς ἑξῆς:

Ἀρχιερατική συνοδεία κατέρχεται ἀπό τό Πατριαρχεῖον  εἰς τήν Ἱεράν Μονήν, παραμένουσα ἐπί τριήμερον διά τήν ἑορτήν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ εἰς τό πρός τιμήν αὐτοῦ παρεκκλήσιον παρά τόν τάφον αὐτοῦ,  τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Σάββα εἰς τό Καθολικόν τῆς Μονῆς, καί τοῦ ἁγίου Νικολάου εἰς τόν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ ναόν.

Οὕτως ἐγένετο καί ἐφέτος. Ἀρχιερατική συνοδεία, τῆς ὁποίας προεξῆρχε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης, κατῆλθεν εἰς τήν Μονήν τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, τήν Τετάρτην, 3/16^ην Δεκεμβρίου.  Εἰς τό παρεκκλήσιον αὐτοῦ ἐτελέσθη Ἑσπερινός και θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους.

Διά τήν ἑορτήν τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Σάββα κατῆλθε τό ἑσπέρας τῆς Πέμπτης, 4 /17^ης Δεκεμβρίου, μετά συνοδείας ἐξ Ἱεροσολύμων ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’. Εἰς τήν εἴσοδον τῆς Μονῆς ἐπεφυλάχθη εἰς τόν Μακαριώτατον θερμή ὑποδοχή ἀπό τόν πνευματικόν τῆς Λαύρας,  Ἀρχιμανδρίτην π. Εὐδόκιμον καί τούς μοναχούς τῆς Λαύρας, ἀπό τούς προσκυνητάς ἐξ Ἑλλάδος καί τούς ἐντοπίους χριστιανούς ἀπό τήν Βηθλεέμ, τό Χωρίον τῶν Ποιμένων καί τήν Μπετζάλλαν.

Ἐνδεδυμένος τόν μανδύαν ὁ Μακαριώτατος, κατῆλθε καί προσεκύνησε εἰς τόν τάφον τοῦ ὁσίου, εὑρισκόμενον εἰς τόν κεντρικόν προαύλειον χῶρον τῆς Μονῆς καί τό σεπτόν αὐτοῦ λείψανον, ἐπιστραφέν ὑπό τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας τό 1965, καί φυλασσόμενον εἰς τήν λάρνακαν αὐτοῦ εἰς τό Καθολικόν τῆς Μονῆς. Ἠκολούθησε σύντομος δέησις, μικρόν κέρασμα καί ἀνάπαυσις. Τήν τράπεζαν δι’ ὅλους προηγουμένως εἶχεν εὐλογήσει ὁ διαμένων καθ’ ὅλον τό τριήμερον Ἀρχιερεύς.

Περί τήν 9^ην ἑσπερινήν κοσμικήν ὥραν ἤρχισεν ἡ ἀγρυπνία μέ τό Μικρόν Ἀπόδειπνον, τούς Χαιρετισμούς τοῦ ὁσίου Σάββα, καί τόν Ἑσπερινόν μετά τῆς Ἀρτοκλασίας, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου. Περί τό μεσονύκτιον οἱ ἤδη κεκοπιακότες ἀνεχώρησαν διά τά κελλία των διά μικράν ἀνάπαυσιν, οἱ πλέον δέ γεγυμνασμένοι καί δή Ἁγιοσαββῖται πατέρες παρέμειναν συνεχῶς ἀναγινώσκοντες.

Κατελθών ὁ Μακαριώτατος εἰς τήν ἑνάτην ὠδήν, ἔψαλε τάς Καταβασίας, προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί ἐν συνεχείᾳ τοῦ μυστηρίου τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου, Γέροντος Δραγουμάνου, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Μπαχούμ καί Λαζέτης  κ. Δημητρίου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Προέδρου τῶν Οἰκονομικῶν καί  Ἱερομονάχων, Ἱεροδιακόνων καί  Ἱερέων ἐκ διαφόρων ἐνοριῶν τοῦ Πατριαρχείου προσελθόντων καί πολλῶν πιστῶν ἐκ τῶν περιχώρων τῆς Βηθλεέμ ἐν κατανύξει καί εὐλαβεία μετεχόντων, ψαλλόντων δέ εἰς ἀκριβές βυζαντινόν ὕφος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἀριστοβούλου, τοῦ Ἁγιορείτου μοναχοῦ π. Εὐθυμίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου καί τοῦ ἱεροψάλτου κ. Χαραλάμπους Βακάκη.

Ἡ ὅλη ἀγρυπνία μέ ἐπίκεντρον τήν θ. Λειτουργίαν ἐμυσταγώγησε πάντας εἰς τήν ἀλήθειαν τοῦ σαρκωθέντος, σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως διαφυλάσσει αὐτήν ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανική μοναχική παράδοσις. Εἰς τοῦτο συνέβαλον κατά πολύ αἱ πρᾷαι καί ταπειναί μορφαί τῶν ἁγίων εἰς τάς παλαιάς καί νέας βυζαντινάς τοιχογραφίας, ὁ ἱλαρός φωτισμός τῶν κανδηλῶν καί ἡ πρόθυμος διακονική διάθεσις τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων παρά τόν κόπον αὐτῶν.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς περί τοῦ ὁσίου Σάββα ὡς προσώπου οὐχί μόνον ἀσκητικῆς ἀλλά καί χριστιανικῆς ζωῆς, ζωῆς ταπεινώσεως, ἐμπράκτου ἀγάπης καί ὀρθοδόξου κηρύγματος καί διένειμε φυλλάδια Ὀρθοδόξου κατηχήσεως τοῦ  περιοδικοῦ: «Φῶς  Χριστοῦ» /Νούρ -Ἰλ –Μασίχ».

Εἰς τό κέρασμα μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε τόν Πνευματικόν τῆς Λαύρας, Ἀρχιμανδρίτην π. Εὐδόκιμον, ὄντως ἀνακαινιστήν τῆς Μονῆς καί τούς Ἁγιοσαββίτας Πατέρας διά τόν κόπον αὐτῶν,  προκειμένου νά τελέσουν μέ τελειότητα τήν ἑορτήν καί ηὐχήθη εἰς αὐτούς τάς πρεσβείας τῆς Θεοτόκου καί τοῦ ἁγίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου.

Ἀναχωρήσαντος τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς συνοδείας Αὐτοῦ τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς τοῦ ὁσίου Σάββα, παρέμεινεν ὁ Ἀρχιερεύς Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων Θεοφάνης, ὁ ὁποῖος ἐτέλεσε τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Νικολάου εἰς τόν ἐπ΄ ὀνόματι αὐτοῦ ναόν, ἔνθα καί φυλάσσονται τά λείψανα τῶν ὑπό τῶν Περσῶν ἀναιρεθέντων, τό 614 μ.Χ.  Ἀββάδων Πατέρων. Κατά τήν τάξιν μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἐτελέσθη τό μνημόσυνον τῶν κεκοιμημένων Πατέρων ἔμπροσθεν τοῦ κουβουκλίου τοῦ τάφου τοῦ ὁσίου Σάββα εἰς τό προαύλειον τῆς Μονῆς, κάτωθι τοῦ ὁποίου εἶναι καί τό κοιμητήριόν των.

Τοιουτοτρόπως, δόξα τῷ παναγάθῳ Θεῷ ἡμῶν, ἐτελέσθησαν οἱ τριήμεροι ἑορτασμοί τῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, τοῦ ὁποίου τάς πρεσβείας πρός Κύριον εὐχόμεθα νά ἔχωμεν πάντες διά τόν ἁγιασμόν καί τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Γένοιτο.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder

Ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων τήν 21^ην Νοεμβρίου/ 4^ην Δεκεμβρίου 2009 συμφώνως πρός τήν κρατοῦσαν τυπικήν τάξιν διά θ. Λειτουργίας εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, εἰς τήν ὁποίαν ἐχοροστάτησεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συμπροσευχομένων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων.

Ἡ μεγάλη ὅμως Θεομητορική ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς εἰς τήν Ἱεράν γυναικείαν Μονήν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου («Μεγάλην Παναγίαν»). Ἡ ἵδρυσις τῆς Μονῆς αὐτῆς ἀνάγεται εἰς τόν 4^ον μ.Χ. αἰ. Εἰς αὐτήν κατῴκησαν τό πρῶτον οἱ «Ἁγιοσιωνῖται» Πατέρες, οἱ ἐλθόντες ἐκ τοῦ μοναστηρίου αὐτῶν, ἐπί τοῦ λόφου τῆς Σιών, ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἠλία τό 516 μ.Χ., οἱ ὀνομαζόμενοι «κυρίως Ἁγιοταφῖται», ἵνα ὦσι πλησιέστερον εἰς τόν Πανάγιον Τάφον. Ἡ Μονή αὕτη πρόσκειται τῷ Πατριαρχείῳ καί τῇ Ἁγιοταφιτικῇ Ἀδελφότητι, ἀριθμεῖ δέ σήμερον περί τάς εἴκοσι  (20) μοναχάς.

Εἰς ταύτην ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας καί θ. Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί συμπροσευχομένων ἐν Ἐκκλησίᾳ πυκαζούσῃ μοναχῶν, μοναζουσῶν, προσκυνητῶν, μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Ἰθαγενείας καί τοῦ ἀραβοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου.

Διαρκούσης τῆς θ. Λειτουργίας, προσῆλθεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας Πατέρων καί προσεκύνησε καί ηὐλόγησε τούς πιστούς.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἡ καθηγουμένη, ὁσιωτάτη καί γηραιά μοναχή Νυμφοδώρα ἐδεξιώθη εἰς τό ἡγουμενεῖον τόν Μακαριώτατον καί τούς ἑορταστάς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_1_placeholder

Τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, μαρτυρούμενον εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην (Γεν. 33,19) καί εἰς τήν Καινήν Διαθήκην (Ἰω. 4), εἶναι ἕν ἀπό τά αὐθεντικώτερα προσκυνήματα τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, κείμενον ἀνά μέσον τῶν ὀρέων Γεβάλ καί Γαριζίν τῆς περιοχῆς τῆς Σαμαρείας. Τοῦτο διεφυλάχθη διά μέσου τῶν αἰώνων ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ καί παρεδόθη ὡς πολύτιμος κληρονομία εἰς ἡμᾶς τούς συγχρόνους. Εἰς τοῦτο διηκόνησαν Ἁγιοταφῖται ἡγούμενοι, ἐξ ὧν ἐξαιρέτως  ὁ Μητροπολίτης Σωφρόνιος Γάζης, ὁ ἀρξάμενος νά ἀνεγείρῃ τήν 30^ήν Αὐγούστου 1908 ἐπί τοῦ Φρέατος περικαλλῆ καί εὐρύχωρον ναόν, παραμένοντα ἡμιτελῆ ἀπό τοῦ 1920. Ἡ θεία Πρόνοια φαίνεται ὅτι ἐπεφύλασσε τήν ἀποπεράτωσιν τούτου εἰς τόν νῦν ρέκτην ἡγούμενον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰουστῖνον.

Οὗτος τό 1998 ἐπί τῶν θεμελίων τοῦ παλαιοῦ ἀνήγειρε περικαλλῆ καί περίτεχνον ναόν ἄξιον τῆς ἱστορίας καί τῆς δόξης τοῦ προσκυνήματος τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ. Ἀνήγειρε ναόν ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, ἐκείνης, εἰς τήν ὁποίαν ἀπεκάλυψε παρά τό Φρέαρ ὁ Κύριος ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός (Ἰω. 4). Εἰς τό βόρειον κλίτος τοῦ ναοῦ τούτου ἀνήγειρε παρεκκλήσιον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, ἐκ Νεαπόλεως καταγομένου, καί εἰς τό νότιον κλίτος τούτου παρεκκλήσιον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ βιαίως καί μαρτυρικῶς τελειωθέντος εἰς τό Φρέαρ, Ἁγιοταφίτου ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Φιλουμένου, τήν 16^ην /29^ην Νοεμβρίου 1979.

Τοῦτον εἰς νεαράν ἡλικίαν προσελθόντα εἰς Ἱεροσόλυμα καί δεχθέντα τό μοναχικόν σχῆμα εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί τήν ἱερωσύνην εἰς τήν Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, ζήσαντα ὁσιακῶς καί μαρτυρήσαντα ἐξ ἀδίκου καί ἀνοσίου ἐπιθέσεως εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ τήν 16^ην/29^ην Νοεμβρίου 1979, ἀπεφάσισεν ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, νά κατατάξῃ εἰς τό ἁγιολόγιον αὐτῆς διά Συνοδικῆς  ἀποφάσεως αὐτῆς εἰς τήν Συνεδρίαν Ν’ / 11-9-2009.

Διά τήν πραγματοποίησιν τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς μετέβη εἰς τό Φρέαρ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί ἱερέων.

Προσελθών, ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου καί πολλῶν ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν καί ἱερέων ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐν ᾧ πλῆθος πιστῶν εἶχεν ἤδη ἀσφυκτικῶς κατακλύσει τόν παμμεγέθη ἱερόν ναόν καί τά προαύλεια αὐτοῦ.

Μετά τόν Ὄρθρον μετά τῆς Ἀρτοκλασίας, ἠκολούθησε πανηγυρική θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’ καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Νεαπόλεως κ. Ἀμβροσίου, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν παρεπιδημούντων Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Μόρφου κ. Νεοφύτου καί Ταμασοῦ κ. Ἡσαΐου, τοῦ βοηθοῦ Ἐπισκόπου Αὐλῶνος κ. Ἀντωνίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί πλήθους ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν καί ἄλλων ἐκ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Κύπρου, Ἑλλάδος, Ρωσίας, Ρουμανίας καί Οὐκρανιας, οἵτινες ἡγοῦντο τῶν προσκυνηματικῶν αὐτῶν ὁμάδων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου, τοῦ Πρέσβεως τῆς Κύπρου εἰς τό Ἰσραήλ κ. Ἀναστασίου Τζώνη, τοῦ διπλωματικοῦ Ἀντιπροσώπου τῆς Κύπρου εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν κ. Τάκη Δημοσθένους καί τοῦ Ἐκπροσώπου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, Ὑπουργοῦ κ. Αἰμιλίου Νικολάου.

Ἡ θ. Λειτουργία ἐτελέσθη μέ ὅλην τήν τυπικήν τάξιν καί τήν βυζαντινήν σεμνότητα καί  μεγαλοπρέπειαν, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων εἰς ὕφος βυζαντινόν, ἑλληνιστί καί ἀραβιστί καί τῶν πιστῶν διαφόρων ἐθνικοτήτων, Ἑλλήνων, Ἀραβοφώνων, Ρώσων, Ρουμάνων, Οὐκρανῶν ἐν κατανύξει προσευχομένων καί μετεχόντων εἰς τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν, τῆς τοῦ Χριστοῦ δηλονότι ἐνανθρωπήσεως, σταυρώσεως καί ἀναστάσεως καί τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς κατά χάριν θεώσεως αὐτῶν.

Ἡ ἑορτή ὄντως ἐγένετο μία μαρτυρία Ὀρθοδοξίας, μαρτυρία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ ἐνδοξαζομένου ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ. Ὁ ἅγιος, ἐν τῷ ὁποίῳ καί πάλιν ἐδοξάσθη ὁ Θεός, ἦτο ὁ μαρτυρικῶς τελειωθείς εἰς τό προσκύνημα τοῦ Φρέατος, καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἁγιοταφίτης Φιλούμενος, τήν 16^ην /29^ην Νοεμβρίου 1979.

Πρό τῆς θείας Κοινωνίας ἀνεγνώσθη ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’ ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική Πρᾶξις κατατάξεως Αὐτοῦ εἰς τό ἁγιολόγιον, καθότι και ὁσιακῶς ἔζησε καί διά τήν πίστιν αὐτοῦ ἐθανατώθη βιαίως παρά τό Φρέαρ καί ἐν ὥρᾳ ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ. (βλ. https://jp-newsgate.net/gr/2009/12/01/463/ ).

Ἐπί ὧραν πολλήν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ ἱερεῖς μετέδιδον τῆν θ. Κοινωνίαν εἰς τούς πιστούς, ὁ δέ Μακαριώτατος προσέφερε τήν φιλοτεχνηθεῖσαν εἰκόνα τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου. Ἡ καθιέρωσις τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου ἀπετέλεσεν ἑορτήν τοῦ Φρέατος, ἑορτήν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τῆς πόλεως τῆς Νεαπόλεως καί σταδιακῶς θά ἀποτελέσῃ ἑορτήν καί τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι μετά τήν ἀνακοίνωσιν αὐταῖς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων θά ἐντάξουν αὐτόν εἰς τό ἁγιολόγιον αὐτῶν.

Ὁ ἀνεγείρας τόν περικαλλῆ ναόν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος μετά τῶν παρεκκλησίων τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου καί τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου, καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος, εὐχαριστῶν τόν Μακαριώτατον διά τήν ληφθεῖσαν ἀπόφασιν ἁγιοκατατάξεως, προσέφερεν εἰς Αὐτόν πολύτιμον ἀδαμαντοκόλλητον σταυρόν εὐλογίας, μετά δέ τήν θ. Λειτουργίαν παρέθεσεν εἰς τόν Μακαριωτατον τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί εἰς πάντας πλουσίαν νηστήσιμον τράπεζαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_2_placeholder

Τo Σάββατον 8/21-11-2009 ἑορτάσθη εἰς τήν Ἰόππην ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν Ἁγίων ἐπουρανίων ἀΰλων Δυνάμεων Ἀσωμάτων. Ἡ παρὰ τὸ Τὲλ-Ἀβὶβ παραθαλασσία Ἰόππη (Γιάφφα) εἶναι μία τῶν ἀρχαίων πόλεων τῆς Παλαιστίνης καὶ μία ἐκ τῶν πρώτων Μητροπόλεων τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.  Ἡ Ἰόππη ἀναφέρεται εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην ἤδη ἀπὸ τοὺς πρώτους χρόνους τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τὴν Ἰόππην ἦλθεν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἀπὸ τὴν Λύδδαν μὲ πρόσκλησιν τῶν Χριστιανῶν αὐτῆς καὶ ἀνέστησε τὴν θανοῦσαν ἐλεήμονα ὁσίαν Ταβιθᾶν (Πράξ. 9,36-43). Εἰς τὴν Ἰόππην ἐφιλοξενεῖτο ὁ Πέτρος εἰς τὴν οἰκίαν Σίμωνος τοῦ βυρσοδέψου, ὁπότε καὶ εἶδε  ἀπὸ τοῦ δώματος τῆς οἰκίας τήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κατερχομένην ὀθόνην μετ’ ἀκαθάρτων ζῴων καί ἤκουσε φωνὴν προτρέπουσαν αὐτὸν νὰ λάβῃ καὶ νὰ φάγῃ. Καὶ ἐκεῖνος εἶπεν, «Οὐδαμὼς Κύριε, ἀκάθαρτα γάρ εἰσι» (Πράξ. 10,13). Ἐνῷ ἡ φωνὴ εἶπεν, «ἅ ὁ Θεὸς ἐκαθάρισεν σύ μὴ κοίνου» (Πράξ. 10,15). Μὲ τὸ ὅραμα τοῦτο ὁ Θεὸς προητοίμαζε τὴν εἰς τὴν Ἰόππην ἔλευσιν τοῦ ἐκ Καισαρείας Ρωμαίου ἑκατοντάρχου Κορνηλίου καὶ τὴν εἰσδοχὴν αὐτοῦ εἰς τὸν Χριστιανισμόν, ὡς ἀπαρχῆς τῆς ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίας. (Πραξ. 10). Τὴν μνήμην αὐτοῦ ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τὴν 13^ην Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους.

Εἰς τὸν λιμένα τῆς Ἰόππης ἀπεβιβάζοντο διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἔως καὶ τὸ μέσον τοῦ 20^ου αἰῶνος χιλιάδες προσκυνητῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καὶ ἐξεφορτοῦντο τὰ ὑλικὰ οἰκοδομῆς τῶν ναῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καὶ τὰ παντὸς εἴδους ἐκκλησιαστικὰ καὶ λειτουργικὰ ἀντικείμενα αὐτῶν.

Ὁ φλοῖσβος τῶν κυμάτων τῆς θαλάσσης τῆς Ἰόππης πλήττει καὶ γλείφει τὴν ἱερὰν μονὴν τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ τοῦ Πατριαρχείου μὲ τὸν ὁμώνυμον αὐτῆς ναὸν, καταστραφέντα ἐκ πυρκαϊᾶς τὸ 1957, ἀνακαινισθέντα δὲ ἐκ βάθρων προσφάτως δαπάναις τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, ἡγουμένου αὐτῆς. Εἰς τὸν ναὸν τοῦτον συχνάκις ἐκκλησιάζονται τὰ μέλη τῆς ἀραβοφώνου κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου, χρησιμοποιοῦντα κυρίως ὡς καθεδρικὸν ναὸν αὐτὸν, τὸ παρακείμενον ἱερὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Εἰς τὸν ναὸν τοῦτον τελοῦνται ἕκαστον Σάββατον λειτουργίαι εἰς τὴν ρωσικὴν καὶ ρουμανικὴν γλῶσσαν διὰ τοὺς ρωσοφώνους καὶ ρουμανοφώνους Ὀρθοδόξους πιστοὺς τῆς πόλεως καὶ τῶν περιχώρων.

Εἰς τὸν ἑορτάζοντα ἱερὸν ναὸν τοῦτον τοῦ Πατριαρχείου, ἦλθεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, μετὰ συνοδείας ἐξ Ἱεροσολύμων, τὴν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου 8^ης / 21^ης Νοεμβρίου 2009. Εἰς αὐτὸν ἐπεφυλάχθη θερμὴ ὑποδοχὴ ὑπὸ τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ καὶ τοῦ ἱερατείου εἰς τὴν ἄνωθεν τοῦ ναοῦ πλατεῖαν, ἐξ ᾗς, τῇ προπορεύσει τοῦ σώματος τῶν Προσκόπων, πάντες ἔφθασαν εἰς τὴν ἱερὰν μονὴν καὶ εἰς τὸν ἑντὸς αὐτῆς ἱερὸν ναὸν τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ. Ἐνδυθείς μανδύαν ὁ Πατριάρχης, εἰσώδευσε καὶ εὐλογήσας τὸν λαὸν, προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καὶ τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρὲτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ καθηγουμένου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, τοῦ παρεπιδημοῦντος Μητροπολίτου Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παύλου καὶ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τῶν ἱερομονάχων τῶν ὁμόρων τῆς Ἰόππης πόλεων, Λύδδης καὶ Ρέμλης, τῶν ἱερέων καὶ διακόνων.

Ἡ θ. Λειτουργία, τελεσθεῖσα εἰς τὴν ἑλληνικήν, ἀραβικήν, ρωσικὴν καὶ ρουμανικήν, ἐμυσταγώγησε πάντας εἰς τὸ μυστήριον τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ δι’ ἡμᾶς, διὰ τοῦ ἐνανθρωπίσαντος μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Διὰ τῆς ὁμιλίας αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος ἐδίδαξε τὸν λαὸν περὶ τοῦ ἔργου τῶν Ἀγγέλων εἰς τὴν Παλαιὰν καὶ Καινὴν Διαθήκην, ὡς βοηθῶν τοῦ Θεοῦ, διακονούντων εἰς τὸ ἔργον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Τὴν Θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τὸ Ἡγουμενεῖον καὶ ἀκολούθως Τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπὸ τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_3_placeholder

Τήν Πέμπτην, 6^ην / 19^ην Νοεμβρίου 2009, κατά τήν διάρκειαν τῆς μεταμεσονυκτίου Ἀρχιερατικῆς θ. Λειτουργίας καί τοῦ Ἀρχιερατικοῦ μνημοσύνου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, κατόπιν συνοδικῆς ἀποφάσεως, ἐτελέσθη ἡ χειροτονία τοῦ μοναχοῦ π. Μαρτυρίου Ντίκεϋ εἰς ἱεροδιάκονον, ἱερουργοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθόδιου.

Ὁ νέηλυς ἱεροδιάκονος ἐξέφρασε τάς εὐχαριστίας αὐτοῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί εἰς τόν Ἅγιον Θαβωρίου διά τήν τιμήν, ἡ ὁποία τοῦ ἐγένετο, νά ἐνταχθῇ εἰς τάς τάξεις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί νά εἰσαχθῇ εἰς τό μυστήριον τῆς ἱερωσύνης, γεγονός τό ὁποῖον ὑπῆρξεν ὄνειρον ζωῆς δι’ αὐτόν.  Εἰς τάς προσεχεῖς ἡμέρας θά ἀκολουθήσῃ ἡ εἰς ἱεροδιάκονον χειροτονία τοῦ μοναχοῦ Παϊσίου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_4_placeholder

Ἡ Λύδδα εἶναι μία ἀπὸ τὰς ἀρχαίας πόλεις τῆς Παλαιστίνης, γνωστὴ καὶ μὲ τὸ ὄνομα Διόσπολις ὡς ἐκ τῆς ἐν αὐτῇ λατρείας τοῦ Διός. Εἰς τὰς χριστιανικὰς πηγὰς ἀναφέρεται κατ΄ ἀρχὰς εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην. Εἰς τήν Λύδδαν μετέβη ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα ὁ ἀπόστολος Πέτρος καὶ ἐθεράπευσεν ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸν παράλυτον Αἰνέαν. (Πράξ. 9,32-35). Ἐκ τῆς Λύδδης μετέβη εἰς τήν Ἰόππην ὁ Ἀπόστολος Πέτρος καί ἀνέστησε τὴν ἐλεήμονα ὁσίαν Ταβιθᾶν κατὰ παράκλησιν τῶν ἐλεουμένων ὑπ΄ αὐτῆς (Πράξ. 9,36-43).  Εἰς τούς χριστιανικούς χρόνους ἡ Λύδδα ὠνομάσθη καί Γεωργιούπολις, ἐπειδή μετέφερε ἀπὸ τὴν Ρώμην τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου μετὰ τὸ μαρτύριον αὐτοῦ εἰς Ρώμην ὁ ὑπηρέτης αὐτοῦ καὶ τὸ ἐνεταφίασεν, ἐπειδὴ ἡ Λύδδα ἦτο ἡ πόλις τῆς καταγωγῆς τῆς μητρὸς αὐτοῦ. Οἱ χριστιανοὶ τῆς πόλεως ἀνῳκοδόμησαν μικρὸν εὐκτήριον οἶκον περὶ τὸν τάφον αὐτοῦ καὶ ἀπέδιδον εἰς αὐτὸν κρυφίως τιμὰς μάρτυρος. Ὅτε παρῆλθεν ἡ περίοδος τῶν διωγμῶν καί ἦλθεν εἰς τὴν Ἁγίαν Γῆν ἡ Ἁγία Ἑλένη (326-336 μ.Χ.), ὡς ἀπεσταλμένη τοῦ υἱοῦ αὐτῆς, Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀνήγειρεν εἰς τήν Λύδδαν μεγαλοπρεπῆ ναόν, εἰς τόν ὁποῖον μετεκομίσθησαν τά ἱερά αὐτοῦ λείψανα. Μετά ταῦτα ἐτελέσθησαν καί τά ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τούτου. Τήν μνήμην τῶν δύο γεγονόττων τούτων, τῆς ἐπανακομιδῆς τῶν λειψάνων καί τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τήν 3^ην Νοεμβρίου ἑκάστου ἔτους. Τόν ναόν τοῦτον διετήρησε τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καὶ ἡ Ἁγιοταφιτικὴ Ἀδελφότης ὡς σεπτὸν προσκύνημα διὰ μέσου τῶν αἰώνων.  Ὡς ἐκ τοῦ κτηρίου ἐμφαίνεται, τὸ ἥμισυ τοῦ Ναοῦ αὐτοῦ ἐλήφθη μετὰ τὸ 638 μ.Χ. καὶ χρησιμοποιεῖται ἕως σήμερον ὡς τέμενος.

Εἰς τὸν Ναὸν τοῦτον ἐπανηγυρίσθη καὶ ἐφέτος ἡ ἐπανακομιδὴ τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ ἡ μνήμη τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ αὐτοῦ. Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ ἀφίχθη ἐξ Ἱεροσολύμων μετὰ συνοδείας τὴν πρωΐαν τῆς Δευτέρας 3/16^ης Νοεμβρίου 2009. Εἰς τὴν εἴσοδον τῆς πόλεως ἐγένετο δεκτὸς ὑπὸ τοῦ ἡγουμένου ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου, τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου καί τοῦ σώματος τῶν Ὀρθοδόξων Προσκόπων. Οὗτοι ἁρμονικῇ μουσικῇ καὶ τυμπάνοις προεπορεύθησαν τοῦ Μακαριωτάτου ἄχρι τῆς εἰσόδου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

Εἰσελθὼν ὁ Μακαριώτατος, ἐνεδύθη μανδύαν, ηὐλόγησε τὴν εἴσοδον καὶ, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων, κατῆλθε καὶ προσεκύνησε εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου. Ἀνελθὼν, προέστη τοῦ Ὄρθρου καὶ τῆς τελετῆς τῆς Ἀρτοκλασίας. Ἐν συνέχειᾳ προέστη τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου, Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρὲτ κ. Κυριακοῦ καὶ Ἐλευθερουπόλεως, κ. Χριστοδούλου, Γέροντος Δραγουμάνου, Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καὶ τοῦ παρεπιδημοῦντος Ἀρχιεπισκόπου Σαμάρα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, κ. Σεργίου, ἱερομονάχων τοῦ Πατριαρχείου, ἀραβοφώνων ἱερέων καὶ ἐν κατανύξει συμμετέχοντος πλήθους προσκυνητῶν, διαφόρων μέν ἐθνικοτήτων, Ἑλλήνων, Ἀράβων, Ρώσων, Ρουμάνων, Οὐκρανῶν, Μολδαβῶν, ὁμονοούντων ὅμως εἰς μίαν πίστιν, τὴν Ὀρθόδοξον καὶ ἀνηκόντων εἰς μίαν Ἐκκλησίαν, τὴν Ὀρθόδοξον. Οὗτοι κατήρχοντο εἰς τὸν τάφον καὶ προσεκύνουν καὶ ἐν συνέχειᾳ παρηκολούθουν ἐν κατανύξει τὴν θ. λειτουργίαν. Πάντες ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, ἐπεκοινώνησαν μεταξύ των καὶ μὲ τὸ πρόσωπον  τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου καί τό μαρτύριον αὐτοῦ, παραδειγματιζόμενοι ἐκ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς καρτερίας αὐτοῦ διὰ πνευματικὸν ἀγῶνα καὶ ἀκρίβειαν χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ἐνισχυόμενοι ἐκ τῆς βοηθείας αὐτοῦ εἰς τὰς περιστάσεις τῆς ζωῆς αὐτῶν. Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τὸν θεῖον λόγον εἰς τοὺς πιστοὺς ὡς ἕπεται:

«Ἀξίως τοῦ ὀνόματος ἐπολιτεύσω, στρατιῶτα Γεώργιε. Τόν σταυρόν γάρ τοῦ Χριστοῦ, ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τήν ἐκ διαβολικῆς πλάνης, χερσωθεῖσαν γῆν ἐκαλλιέργησας καί τήν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, κλῆμα κατεφύτευσας».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐσεβεῖς Χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Ἀδυνατεῖ ὁ ἀνθρωπινος νοῦς νά ἐγκωμιάσῃ τόν μεγαλομάρτυρα Ἅγιον Γεώργιον, τοῦ ὁποίου τήν πανίερον μνήμην τῆς καταθέσεως τῶν τιμίων αὐτοῦ λειψάνων ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ ἐν τῇ ἱστορικῇ ὑμῶν πόλει τῆς Λύδδης, ἑορτάζει σήμερον ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία.

Ἀδυνατεῖ ὁ ἀνθρωπινος νοῦς νά ἐγκωμιάσῃ τόν Ἅγιον Γεώργιον, διότι οὗτος ἀνεδείχθη λόγῳ τε και ἔργῳ ἄξιος μάρτυς καί κήρυκας τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ. Κήρυκας μέν, διότι φωτισθείς ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «τούς ἀγνωσίας σκοτασμοῦ καί πλάνης διαβολικῆς κρατουμένους ὡδήγησεν εἰς τό φῶς τῆς θείας γνώσεως». Μάρτυς δέ, διότι «ἀράμενος ἐπ’ ὤμων αὐτοῦ τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ, ἐξερρίζωσε τήν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων διά τοῦ αἵματος αὐτοῦ», καταφυτεύσας οὕτως τό κλῆμα τῆς ἀμπέλου τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως», ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ.

Καί διερωτώμεθα, ποία ἤ μᾶλλον τί εἶναι ἡ ἄμπελος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως; Εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν προεκήρυξαν καί προανήγγειλαν οἱ προφῆται τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἐξ ἀγεννήτου Πατρός γεννηθέντος Υἱοῦ Αὐτοῦ, πρό τῶν αἰώνων, καί ἐπ’ ἐσχάτων δέ αὖθις διά Πνεύματος Ἁγίου ἐνδημήσαντος τῇ Παρθένῳ Μαρίᾳ, τοῦ καί κατά σάρκα πτωχεύσαντος καί θεώσαντος τό ἀνθρώπινον».

Ἀκριβῶς, ἀγαπητοί  μου, τό γεγονός τοῦτο τῆς πτωχεύσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου διά τῆς προσλήψεως τῆς ἀνθρωπίνης σαρκός ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου, δηλαδή τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖον κατέστησεν τόν Γεώργιον, τῆς ἀληθείας τόν κήρυκα, κλῆμα τό ἀείζωον τῆς ἀμπέλου τῆς ζωῆς καί τόν ἀοίδιμον μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ  καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ.

«Ἐνίκα γάρ», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «ὁ πόθος τήν ἀσθενῆ ἀνθρωπίνην φύσιν, διά θανάτου πείθων τόν ἐραστήν {τοῦ Χριστοῦ} διαβῆναι πρός τόν ποθούμενον, Χριστόν τόν Θεόν, καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν».

Τοῦτον τόν Ἅγιον, τόν σφραγίσαντα μέ τό αἷμα του τήν ἀλήθειαν τῆς πίστεως, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἡ Ἐκκλησία, ἵνα ὀφειλετικῶς τιμήσωμεν καί λατρεύσωμεν τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν καί σχετικῶς προσφέρωμεν τιμήν εἰς τόν δοξάσαντα Αὐτόν, κατά τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας.

Καί τοῦτο, διότι τό ἐν Χριστῷ καί διά Χριστόν μαρτύριον δηλωτικόν ἐστι τῆς τελείας ἐν Χριστῷ ἀγάπης: «Τελείωσιν τό μαρτύριον καλοῦμεν, οὐχ ὅτι τό τέλος τοῦ βίου ὁ ἄνθρωπος ἔλαβεν ὡς οἱ λοιποί, ἀλλ’ ὅτι τέλειον ἔργον ἀγάπης ἐνεδείξατο» κατά τόν Κλήμεντα Ἀλεξανδρείας (Στρωμ. 4.4.).  Ἀγάπης οὐδέν οὔτε μεῖζον οὔτε ἴσον ἐστίν, οὐδέ αὐτό τό μαρτύριον, ὅ πάντων ἐστὶ κεφάλαιον τῶν ἀγαθῶν, διδάσκει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, προσθέτων ὅτι «μαρτύριον χωρίς ἀγάπης οὐ μόνον μαθητάς -ἐννοεῖ μιμητάς- Χριστοῦ ποιεῖ, ἀλλ’ οὐδέν ὠφελεῖ τι τόν ὑπομείναντα, ὁ μή φιλῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ, δηλαδή τόν συνάνθρωπόν του, κἄν ἐν μαρτυρίῳ διαλάμψῃ οὐδέν ἀνύει πλέον (εἰς οὐδέν ὠφελεῖ)».

Κατά τόν Μ. Βασίλειον: «Γένος δέ, τό μέν ἀνθρώπινον, ἄλλο ἄλλου, τό δέ πνευματικόν, ἕν ἁπάντων. Κοινός γάρ αὐτῶν ὁ Πατήρ ὁ Θεός καί ἀδελφοί πάντες, οὐκ ἀφ’ ἑνός καί μιᾶς γεννηθέντες, ἀλλ’ ἐκ τῆς υἱοθεσίας τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου εἰς τήν διά τῆς ἀγάπης ὁμόνοιαν ἀλλήλοις συναρμοσθέντες».

Τοῦ πνευματικοῦ τούτου γένους, ἀγαπητοί μου, τοῦ γένους τῆς πολιτείας καί τῆς κοινωνίας τῆς ἀγάπης ἐγένετο κοινωνός καί συμπολίτης καί ὁ μεγαλομάρτυς Γεώργιος. Τοῦ γένους τούτου καλούμεθα καί ἡμεῖς νά γίνωμεν κοινωνοί καί συμπολῖται.

Εἰς τοῦτο ἐξ ἄλλου προσάγονται ἐγκώμια εἰς τούς δι’ αἵματος τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀγάπης δοξάσαντας τόν Χριστόν. «Τοῦτο γάρ ἐστι μαρτύρων ἐγκώμιον, ἡ πρός ἀρετήν  παράκλησις τῶν συνειλεγμένων», δηλαδή πάντων ἡμῶν τῶν συνελθόντων εἰς τήν πανήγυριν ταύτην, κηρύττει ὁ Μέγας Βασίλειος.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, καλούμεθα  νά γίνωμεν καί ἡμεῖς μιμηταί ὄχι ἀκριβῶς τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἀλλά μᾶλλον μιμηταί τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀγάπης καί τῶν ἀρετῶν τοῦ μεγαλομάρτυρος Γεωργίου.

Μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ, λοιπόν, ἱκετεύσωμεν τόν Ἅγιον μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, λέγοντες: «ἐν θαλάσσῃ με πλέοντα, ἐν ὁδῷ με βαδίζοντα, ἐν νυκτί καθεύδοντα περιφρούρησον, παμμάκαρ Γεώργιε, καί κυβέρνησον τήν ζωήν μου καί ὁδήγησόν με ποιεῖν τοῦ Κυρίου τό θέλημα, ὅπως φανῶμεν ἄξιοι τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν».

Εἰς τὴν θείαν λειτουργίαν ἦσαν παρόντες ὁ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς Τὲλ Ἀβίβ κ. Κυριακός Λουκάκης, ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Κυπριακῆς Πρεσβείας κ. Μιχαήλ Μαῦρος, ἡ Πρέσβυς τῆς Μολδαβίας κ. Λαρίσα Μίκολετς, ὁ Πρέσβυς τῆς Οὐκρανίας εἰς τό Τέλ-Ἀβίβ κ. Timothieiev, ἡ Βουλευτής τοῦ Ἰσραήλ κ. Νάντια Χέλουε, ὁ ὑπουργός τῆς Οἰκολογίας τῆς Οὐκρανίας κ. Georgi Filipchuk. Εἰς τοῦτον ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, εὐχόμενος αὐτῷ τὴν δύναμιν τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ προστατεύῃ ἀπὸ τῶν ἐπιβουλῶν τὸ περιβάλλον, τὸ ὁποῖον ἀνέκαθεν ἐπροστάτευσεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Ἡ ἑορτὴ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων εἰς τὸν τάφον καὶ τὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς Λύδδαν ἔγινε ἑορτὴ καὶ τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν δογμάτων καὶ ἄλλων θρησκευμάτων. Εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου προσῆλθον καί Μουσουλμᾶνοι, σεβόμενοι τὸν Ἅγιον καὶ ἀνάπτοντες αὐτῷ λαμπάδας καὶ Χριστιανοὶ ἀνεξαρτήτως δόγματος. Ἡ θρησκευτικὴ ἐκκλησιαστικὴ πανήγυρις ἐντὸς τοῦ ναοῦ εἶχε τὴν προέκτασιν αὐτῆς καὶ ὡς ἐμποροπανήγυρις ἔξω εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ναοῦ, ἐξ ἧς ἐπορίσθησαν τὰ πρὸς τὸ ζῆν πολλοὶ βιοπαλαισταὶ τῆς ζωῆς. Ἡ ἑορτὴ μετεκίνησε τὰ θρησκευτικὰ φανατικὰ ὅρια καὶ ἔφερε τοὺς μετέχοντας εἰς αὐτὴν πλησιέστερον πρὸς ἀλλήλους, ὡς μετόχους τῆς αὐτῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.

Τὴν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησεν δεξίωσις εἰς τὸ Ἡγουμενεῖον, εἰς τὴν ὁποίαν μετέσχον οἱ ὡς ἄνω εἰς τὴν Λειτουργίαν μετέχοντες, διπλωματικοὶ ἀντιπρόσωποι καὶ μέλη τοῦ ποιμνίου.

Μετὰ τὴν δεξίωσιν ὁ ἡγούμενος, ὁσιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Σωφρόνιος καὶ ἡ Κοινότης παρέθεσαν πρὸς τιμὴν τοῦ Μακαριωτάτου καὶ τῆς συνοδείας αὐτοῦ γεῦμα εἰς τήν Λέσχην τῶν Ὀρθοδόξων, εἰς τὸ ὁποῖον ἔλαβον χώραν καὶ προσφωνήσεις, ὡς τοῦ κ. Γιοῦσεφ Χάνχαν, ὁδοντιάτρου, Προέδρου τῆς Κοινότητος, τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Μουσουλμανικῆς Κοινοτητος, τοῦ Προέδρου τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων, τοῦ Δικαστοῦ καί Προέδρου τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς ἐκ Ναζαρέτ, κ. Ράϊκ Ζαρζούρα  κ.ἄ.

Οἱ ὁμιλήσαντες ηὐχαρίστησαν τὸν Μακαριώτατον διὰ τὴν τιμὴν νὰ προστῇ τῆς ἑορτῆς, διὰ τὸ ὑπὲρ αὐτῶν ἐνδιαφέρον τοῦ Πατριαρχείου καὶ διὰ τὸν διορισθέντα ὑπ’ Αὐτοῦ Ἡγούμενον τοῦ Προσκυνήματος, Ἀρχιμανδρίτην Σωφρόνιον, νέον  τὴν ἡλικίαν, δραστήριον ὅμως καὶ καρποφόρον εἰς ἔργα  ὑπὲρ τοῦ Προσκυνήματος καὶ τῆς Κοινότητος.

Πάντες ηὐχήθησαν ἐν τῇ λαμπρᾷ πανηγύρει ταύτῃ τοῦ ἱεροῦ Προσκυνήματος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς Λύδδαν, νά βιώσωσι τήν οὐσίαν τῶν λόγων, οἱ ὁποῖοι ἐλέχθησαν διά στόματος τοῦ Μακαριωτάτου, δηλ. ὅτι εἰς τούς συγχρόνους καιρούς πάντες καλούμεθα  νά γίνωμεν μιμηταί ὄχι ἀκριβῶς τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος, ἀλλά μᾶλλον μιμηταί τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀγάπης καί τῶν ἀρετῶν τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου πρός τιμήν αὐτοῦ καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Ἁγίου Θεοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_5_placeholder

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, ὁ Ἀδελφόθεος, εἶναι ὁ πρῶτος ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Εἶναι ἐκεῖνος, τόν ὁποῖον ἐγκατέστησεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἰς τό ἐπισκοπικόν ἀξίωμα τῆς διαποιμάνσεως τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν. Τό γεγονός τοῦτο πιστοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία εἰς τό κοντάκιον τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου: «Ὁ τοῦ Πατρός Μονογενής Θεός Λόγος, ἐπιδημήσας πρός ἡμᾶς ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν, Ἰάκωβε θεσπέσιε, πρῶτόν σέ ἀνέδειξε τῶν Ἱεροσολύμων, ποιμένα καί διδάσκαλον καί πιστόν οἰκονόμον τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν, ὅθεν σέ πάντες τιμῶμεν, ἀπόστολε».

Διά τόν λόγον τοῦτον τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διατηρεῖ ἀπ’ ἀρχαιοτάτων χρόνων ἱερόν ναόν πρός τιμήν  τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου παρά τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Διά τῶν βαθμίδων τοῦ Ναοῦ τούτου ἔχει τήν ἐσωτερικήν πρόσβασιν αὐτῆς ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης πρός τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Ναός οὗτος ἔχει παραχωρηθῆ ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν ἀραβόφωνον Ὀρθόδοξον Κοινότητα αὐτοῦ τῶν Ἱεροσολύμων, ἵνα χρησιμεύῃ ὡς ὁ καθεδρικός ναός αὐτῆς μέ τάς ἀκολουθίας εἰς τήν Ἀραβικήν γλῶσσαν. Διά τόν λόγον τοῦτον, ἅμα τῇ λήξει τῆς ἑορτῆς εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ Ἐπιτροπος του Ἁγίου Ἰακώβου παραδίδει τάς κλεῖδας τοῦ Ναοῦ εἰς τόν Πατριάρχην ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς καί ὑπακοῆς καί ὁ Πατριάρχης πάλιν ἐπιδίδει αὐτῷ  ταύτας.

Εἰς τόν ναόν τοῦτον ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς καί ἐφέτος ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου.

Ἀφ’ ἑσπέρας ἐτελέσθη Μέγας Ἑσπερινός μετ’ ἀρτοκλασίας, χοροστατοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη Ὄρθρος καί θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Θεοφίλου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Θρόνου, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί  Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν ἱερομονάχων καί τῶν ἐφημερίων τοῦ ἱεροῦ ναοῦ οἰκονόμου π. Ἤσσα Φουάδ καί πρεσβυτέρου π. Φάραχ Νταμπούρ.

Κατανυκτική, μυσταγωγική καί ἁγιαστική ἦτο ἡ θ. Λειτουργία χάρις εἰς τό λειτουργικόν ἦθος τοῦ Ἀρχιθύτου καί τῶν συλλειτουργῶν Αὐτῷ, χάρις εἰς τό βυζαντινόν μέλος τῆς χορῳδίας τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Ἑλληνικήν καί αὐτῆς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ εἰς τήν Ἀραβικήν καί χάρις εἰς τήν εὐσέβειαν τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, ἑλληνοφώνου, ἀραβοφώνου καί ρωσοφώνου εἰς τήν διάλεκτον, ὁμοφώνου ὅμως εἰς τήν ὀρθόδοξον πίστιν.

Εἰς τό ποίμνιον τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Χαῖρε Σιών Ἁγία Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν Θεοῦ κατοικητήριον, σύ γαρ ἐδέξω πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως» (Στιχ. Πλ. δ’).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐσεβεῖς χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Χαίρει σήμερον ἡ Ἁγία Σιών, ἡ Ἁγία Πόλις Ἱερουσαλήμ δηλονότι ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία ἀνεδείχθη τό κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ καί ἡ μητέρα ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν. Χαίρει, ἐπαναλαμβάνομεν, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἐπί  τῇ σημερινῇ ἑορτῇ μνήμης τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου Αὐτῆς. Χαίρει ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, διότι τό κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ, τό θεῖον οἰκοδόμημα, τό ὁποῖον εἶναι θεμελιωμένον ἐπί τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί ἐπί τοῦ συσταυρικοῦ αἵματος τοῦ Ἁγίου ἀποστόλου Ἰακώβου παρατείνει ἀδιακόπως τήν φωτιστικήν, ἁγιαστικήν καί σωτηριώδη ἀποστολήν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ καί διά τόν κόσμον εἰς τούς αἰῶνας. Τό δέ κατοικητήριον καί οἰκοδόμημα τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τόν μονογενῆ Θεοῦ Λόγον τοῦ Πατρός, τόν ἐπιδημήσαντα ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους, τόν Χριστόν, καί ἀναδείξαντα Ἰάκωβον τόν θεσπέσιον, πρῶτον  τῶν Ἱεροσολύμων ποιμένα καί διδάσκαλον καί πιστόν οἰκονόμον τοῦ μυστηρίου τοῦ πνευματικοῦ.

Τοῦτον τόν Ἅγιον ἀπόστολον ἐγκατέστησεν ὁ Χριστός ἐπί τοῦ θρόνου τῆς βασιλείας καί τῆς δικαιοσύνης Αὐτοῦ κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, ἀκολουθοῦντα τόν ψαλμῳδόν: «Πρός δέ τόν υἱόν λέγει: ὁ θρόνος σου ὁ Θεός εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· ράβδος εὐθύτητος ἡ ράβδος τῆς βασιλείας σου·  ἠγάπησας δικαιοσύνην καί ἐμίσησας ἀνομίαν· διά τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεός, ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρά τούς μετόχους σου» (Ἑβρ. α’, 8-9).

Αὐτόν ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν θρόνον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τῆς δικαιοσύνης Αὐτοῦ ἐκόσμησε ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος ἐγένετο πρῶτος Ἐπίσκοπος τῶν Ἱεροσολύμων, χειροτονηθείς παρ’ αὐτοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Αὐτός δέ πρῶτος ἔγραψε καί ἐξέθετο τήν θείαν Λειτουργίαν, παρ’ Αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ ταύτην διδαχθείς, ὡς μᾶς πληροφορεῖ ὁ συναξαριστής αὐτοῦ. Αὐτός ἐπίσης πρῶτος συνεκάλεσε τήν ἐν Ἱεροσολύμοις σύνοδον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, θεμελιώνοντας οὕτως τόν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνοδικόν θεσμόν τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. «Τόν νόμον τῆς ζωῆς τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ τέθεικας, ζωοποιῷ Πνεύματι, συνομοθετῶν καί φθεγγόμενος», λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ.

Τόν νόμον δέ τοῦτον, τόν τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐπεσφράγισε ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος μέ τόν μαρτυρικόν αὐτοῦ αἷμα, γενόμενος οὕτω κήρυκας καί μιμητής τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Σέ Κύριε», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «φωνῇ ἐλευθέρᾳ ἐκήρυξεν, ὁ δίκαιος ἀδελφός σου, μιμητής τε τοῦ πάθους, ἐγένετο κτεινόμενος».

Τόν νόμον τόν τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, τουτέστιν τόν Σωτῆρα καί λυτρωτήν Χριστόν εὐηγγελίσατο καί εὐαγγελίζεται ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ἔργῳ τε καί λόγῳ, τόσον διά τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ ὅσον καί διά τῆς καθολικῆς αὐτοῦ ἐπιστολῆς. «Ὅν ἔτεκες ἐν σαρκί Παρθενομῆτορ», ἀναφωνεῖ πάλιν ὁ ὑμνῳδός, «ἐκ Πατρός λάμψαντα, τοῦτον, Ἁγνή, Ἰάκωβος, ὡς Θεόν τῶν ὅλων ἐκήρυττε καί ἐμαρτύρει».

Τοῦτον τόν Ἀπόστολον τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τόν γενόμενον αὐτόπτην καί μάρτυρα τοῦ ἐν τόπῳ καί χρόνῳ φανερωθέντος μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, παρακαλέσωμεν ἡμεῖς οἱ πιστοί, ἑορτάζοντες τήν σεπτήν μνήμην αὐτοῦ, ἵνα ἐλευθερώσῃ ἡμᾶς ἀπό τῶν παθῶν καί τῶν πταισμάτων ἡμῶν, διά δέ τῶν πρεσβειῶν αὐτοῦ ἀξιώσῃ ἡμᾶς τῆς ἄνω μεθέξεως καί τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, Ἀμήν».

Εἰς τήν Λειτουργίαν μετέσχε καί ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν, τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κρουομένων, ὁ Πατριάρχης καί οἱ συλλειτουργοί ἐνδεδυμένοι καί ψάλλοντες, ἀνῆλθον διά τῶν βαθμίδων τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἐσωτερικῶς πρός τήν αὐλήν τοῦ Μοναστηριακοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Ἐνταῦθα κατά τήν τάξιν ἀνέμενον οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου, οἱ ὁποῖοι καί συνηνώθησαν μετά τῆς Πατριαρχικῆς συνοδείας, ἥτις κατηυθύνθη πρός τό Πατριαρχεῖον διά τῆς Πύλης τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, κατά τή διάβασιν τῆς ὁποίας καί ἐδόθησαν τά ἀρτίδια εὐλογίας ἑνί ἑκάστῳ τῶν διερχομένων μετόχων τῆς ἑορτῆς.

Εἰς τό Πατριαρχεῖον ἅμα τῇ ἀνόδῳ εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου ἐγένετο δέησις καί ἐψάλη ὁ Πολυχρονισμός. Ἀκολούθως ἐγένετο ἡ Πατριαρχική προσφώνησις ἔχουσα ὡς ἑξῆς:

«Ὑποδύς Παρθενομῆτορ τήν σήν γαστέρα, ὁ πρό αἰώνων Λόγος, γεννηθείς ἀπορρήτως, ἐκ Πατρός Ἰάκωβον Ἀπόστολον δείκνυσιν», λέγει ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας.

Τόν ἀπόστολον Ἰάκωβον, τόν ἐπικληθέντα ἀδελφόθεον δείκνυσιν καί ἡμῖν σήμερον ἡ πανηγυρικῶς καί εὐχαριστιακῶς τελεσθεῖσα αὐτοῦ μνήμη ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ παρά τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

«Τίς βρότειος σός νοῦς, ἐγκωμίων ἐφύμνιον, δυνήσεται προσκομίζειν, ἀρετῆς λαμπρυνθέντι, ταῖς χάρισιν, Ἰάκωβε»; διερωτᾶται διά τῆς φωνῆς τοῦ ὑμνῳδοῦ, ἡ Ἅγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία.

Καί τοῦτο διότι ὁ τιμώμενος σήμερον Ἅγιος ἀπόστολος Ἰάκωβος ἐδωρήσατο ἡμῖν διά τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τήν ἱεράν παρακαταθήκην τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ὡς καί τοῦ θείου ἱεροῦ τῆς Ἐκκλησίας θεσμοῦ τῆς συνοδικότητος.

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, τό παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, στοιχοῦσα εἰς τόν πρῶτον Αὐτῆς Ἱεράρχην ποιμένα καί διδάσκαλον, ὅστις μέ τό τίμιον αὐτοῦ αἷμα ἐσφράγισεν τήν ἐν τοῖς ἁγίοις τόποις ἀποστολικήν τοῦ Χριστοῦ μαρτυρίαν καί κοινωνίαν παραμένει πιστή καί ἀσάλευτος εἰς τήν πατρῴαν τοῦ πρώτου Ἱεράρχου Αὐτῆς σωστικήν τῆς Ἐκκλησίας παράδοσιν, ἀδιαλείπτως προσευχόμενοι ὑπέρ ἐλέους, ζωῆς, ὑγιείας καί εὐσταθείας τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, ὑπέρ εἰρήνης καί δικαιοσύνης ἐν τῷ κόσμῳ καί ἰδιαιτέρως τῇ χειμαζομένῃ περιοχῇ ἡμῶν. Ἔτη πολλά εἰς πάντας Ἀμήν».

Ἠκολούθησεν ὁ ἑόρτιος ἁσπασμός, πάντων δοξολογούντων καί εὐχαριστούντων τῷ Θεῷ, ὁ ὁποῖος παρέχει εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν τοιαύτας εὐκαιρίας πνευματικοῦ  ἀνεφοδιασμοῦ καί ἁγιασμοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Μία ἀπό τάς δώδεκα ἑνορίας τοῦ Πατριαρχείου, αἱ ὁποῖαι ὑπάγονται εἰς τήν Μητρόπολιν Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος τοῦ βορείου Ἰσραήλ, εἶναι ἡ ἀραβόφωνος Ἑλληνορθόδοξος Κοινότης εἰς τήν κώμην Μπεάνε. Ἡ πόλις Μπεάνε ἀριθμεῖ περίπου 6.500 κατοίκους, Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους. Ἐκ τῶν 1000 χριστιανῶν κατοίκων τῆς πόλεως, οἱ 800 εἶναι Ὀρθόδοξοι. Ὁ ναός αὐτῶν εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τήν Ἁγίαν Βαρβάραν, μικρός, ἀπέριττος, ἀλλά σεμνός καί ὑποβλητικός.

Εἰς τόν ναόν τῆς ἑνορίας ταύτης ἔφθασεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά 3ωρον αὐτοκινητικήν πορείαν, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί Ἁγιοταφιτῶν ἱερέων.

Θερμή ὑπόδοχή ἐπεφυλάχθη εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ εἰς τήν εἴσοδον τοῦ Ναοῦ ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἄκκρης, Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου, τοῦ ἱερέως π. Νάσσερ, Προϊσταμένου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ καί ἱερέων τῶν ὁμόρων κωμῶν τοῦ Μπεάνε.

Ἐνδυθείς ὁ Μακαριώτατος τόν μανδύαν, εἰσώδευσεν εἰς τόν ναόν, ἐν ᾧ οἱ ἱερεῖς ἔψαλλον τό τροπάριον: «Βαρβάραν τήν Ἁγίαν ὑμνήσωμεν, ἐχθροῦ γάρ τάς παγίδας συνέτριψεν…», καί ἐχοροστάτησεν εἰς τόν Ὄρθρον, ηὐλόγησε τούς ἄρτους καί προεξῆρξεν ἐν συνεχείᾳ τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτοῦ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τῶν δύο ὡς ἄνω μνημονευθέντων Ἀρχιερέων.

Ἡ θ. Λειτουργία, ἡ πρώτη Πατριαρχική εἰς τόν ἱερόν τοῦτον ναόν, μετά πάροδον δεκαετιῶν, ἥνωσε καί πάλιν ὅλον τό ἐκκλησίασμα εἰς ἕν σῶμα, Σῶμα Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας κεφαλή εἶναι Αὐτός ὁ Χριστός. Ἡ Ἐκκλησία καί ἡ θ. Λειτουργία ἐγένοντο καί πάλιν φανέρωσις τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἰς τήν γῆν, φανέρωσις τῆς δόξης Αὐτοῦ. Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν ὁ οὐρανός κατῆλθε καί πάλιν εἰς τήν γῆν καί ἡ γῆ ἀνυψώθη πρός τόν οὐρανόν. Οἱ μετέχοντες εἰς τήν θ. Λειτουργίαν ἤρθησαν εἰς κατάνυξιν βαθεῖαν καί ηὐχαρίστησαν ἐκ βάθους καρδίας διά τό δῶρον τοῦτο τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἀχράντου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος Αὐτοῦ εἰς τό ποίμνιον. Τό σεμνόν λειτουργικόν ἦθος τοῦ Προκαθημένου τῆς θ. Λειτουργίας καί τό σεμνόν κατανυκτικόν βυζαντινόν μέλος τῆς χορῳδίας τοῦ Σαχνίν, διευθυνομένης ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, συνέβαλαν τά μέγιστα εἰς τοῦτο.

Ὁ Μακαριώτατος εἰς τόν λόγον Αὐτοῦ ἀνεφέρθη εἰς τόν ἑορταζόμενον Ἁγιον Εὐαγγελιστήν Λουκᾶν, ὡς τόν ἐγκαταλείψαντα τήν πλάνην τῶν εἰδώλων, τόν πληρωθέντα Πνεύματος Ἁγίου, τόν ἀκολουθήσαντα τόν ἀπόστολον Παῦλον, διδαχθέντα ὑπ’ αὐτοῦ τήν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου, συγγράψαντα τό τρίτον Εὐαγγέλιον καί τάς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, διαδόσαντα παγκοσμίως τό Εὐαγγέλιον καί γενόμενον παγκοσμίως γνωστόν καί ἐπιτελοῦντα σημεῖα καί θαύματα, μαρτυρούμενα ὑπό τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἐπηκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν παρά τόν ναόν αἴθουσαν. Εἰς τήν δεξίωσιν ταύτην ἔλαβον χώραν σύντομοι προσφωνήσεις ἐκ τῶν ὁποίων ἀναφέρονται αἱ ἀκόλουθοι:

Προσφωνῶν ἐν συντομίᾳ ὁ ἰατρός Χαλήλ Ἀντράους, ἐτόνισε τήν σημασίαν τῆς ποιμαντικῆς ἐπισκέψεως τοῦ Μακαριωτάτου ὡς γεγονότος ἑνότητος τοῦ ποιμνίου καί τήν σημασίαν τοῦ ἀξιώματός Του ὡς προστάτου καί φύλακος τῶν προσκυνημάτων, τῆς ταυτότητος καί τῆς περιουσίας τῶν χριστιανῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Ἀκολούθως ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ ἱερεύς π. Νάσσερ, ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τό ἔμπρακτον ἐνδιαφέρον Αὐτοῦ ὑπέρ τῆς Κοινότητος Μπεάνε, ἐκδηλουμένου διά τῆς ἐπισκέψεως ταύτης καί δι’ ἄλλων.

Ὁ σεΐχης τῆς Ἄκκρης Σαμήρ Ἄσση προσφωνῶν, εἶπε ὅτι προσδίδει τιμήν εἰς τήν πόλιν ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πατριάρχου καί ὅτι αὕτη προσθέτει πολλά εἰς τήν εἰρηνικήν συμβίωσιν καί συνεργασίαν τῶν ὀπαδῶν τῶν διαφορετικῶν θρησκευμάτων εἰς τήν πόλιν. Ὅτι χρέος ὅλων τῶν πιστῶν εἶναι νά ἀγαποῦν ἀλλήλους. Ὑπάρχει μία ρῆσις: «Μήν φοβᾶσαι αὐτόν πού φοβᾶται τόν Θεόν. Νά φοβᾶσαι αὐτόν πού δέν φοβᾶται τόν Θεόν». Ἡ πίστις εἶναι πορεία συνεχής πρός τόν Θεόν καί ἑδραίωσις τῆς κοινωνίας. Ἡ συνεργασία ἡμῶν εἰς Ἄκκρην εἶναι ὑποδειγματική. Αἰσθανόμεθα τήν ἑνότητα».

Ὁ Πρόεδρος τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς κ. Ράϊκ Ζαρζούρα εἶπεν ὅτι πρώτη φορά ἐπισκέπτεται Πατριάρχης τό Μπεάνε καί ὅτι ἡ Πατριαρχία Αὐτοῦ ἐγγυᾶται τήν διασφάλισιν τῆς ταυτότητος καί τῆς διαμονῆς τῶν χριστιανῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί τῆς διατηρήσεως τῶν ἁρμονικῶν σχέσεων Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων.

Τέλος, ἀπαντῶν ὁ Μακαριώτατος, εἶπε περίπου τά ἑξῆς:

«Ἐκφράζομεν τήν βαθείαν Ἡμῶν ἀγάπην πρός ὅλους. Χαιρόμεθα διά τήν συνύπαρξιν Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων εἰς τήν περιοχήν ταύτην καί διά τήν πρόοδον εἰς τόν κοινωνικόν τομέα καί εἰς ἄλλους τομεῖς. Ἡ Ἡμετέρα ἐπίσκεψις εἶναι καθῆκον Ἡμῶν. Τασσόμεθα ὑπέρ τῆς προόδου, ὡς ἀνέφερε καί ὁ λίαν ἀγαπητός εἰς Ἡμᾶς καί εἰς τόν λαόν, σεΐχης Σαμήρ Ἄσση εἰς τήν Ἄκκρην ὅτι τό ἀξίωμα τοῦ Πατριάρχου εἶναι σύμβολον ἀγάπης, εἰρήνης, δικαιοσύνης συνυπάρξεως καί ἀνεκτικότητος, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τοῦ Πατριάρχου Σωφρονίου καί τοῦ Χαλίφου Ὁμάρ Χατάμπ. Εἰς τό θέμα τοῦτο ἀνεφέρθημεν εἰς τό Πανεπιστήμιον τοῦ Georgetown, ὅτε πρό ἡμερῶν ἤμεθα προσκεκλημένοι, εἰς συνέδριον μέ θέμα τήν ἐξομάλυνσιν τῶν σχέσεων Χριστιανισμοῦ καί Ἰσλάμ. Εἰς τό συνέδριον τοῦτο οἱ πάντες συνεφώνησαν διά τήν τεραστίαν σημασίαν τοῦ διαλόγου. Ἡμεῖς δέν ὁμιλοῦμεν ἁπλῶς διά διάλογον ἀλλά διά συνύπαρξιν. Θέλοντες δέ νά συμβάλωμεν εἰς τήν πρόοδον τῆς Κοινότητος, προσφέρομεν χρηματικήν δωρεάν καί εἰκόνα διά τόν Ναόν».

Εὐχαριστοῦντες πάντες καί δοξολογοῦντες τόν Θεόν ἐπί τῇ ποιμαντικῇ ἐπισκέψει τοῦ Μακαριωτάτου, ἐπορεύθησαν εἰς τήν παρατεθεῖσαν τράπεζαν ὑπό τῆς Κοινότητος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_7_placeholder

Τήν Τετάρτην, 17/28-10-2009 ὥραν 10.30′ π.μ., ἐξεκίνησεν ἀπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ χορεία τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’ καί κατῆλθεν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐνταῦθα, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα, κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τῇ συμμετοχῇ πολλῶν προσκυνητῶν, ἐτελέσθη εὐχαριστήριος Δοξολογία εἰς τόν Θεόν διά τήν ἐλευθερίαν, τήν ὁποίαν μετά τάς δοκιμασίας ἐχάρισεν εἰς ὅλας τάς ἐποχάς εἰς τό ἔθνος ἡμῶν, ἰδίᾳ ὅμως τήν 28^ην Ὀκτωβρίου 1940, ὅτε ἠλευθέρωσεν ἡμᾶς ἐκ τῶν δυνάμεων τῆς βίας καί τοῦ σκότους, καί ὡς ἐπιμνημόσυνος δεήσις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως πεσόντων ἀγωνιστῶν.

Ἡ Δοξολογία ἦτο ἐποφειλομένη εἰς τόν Θεόν εὐχαριστία ὀφειλή ἀποτίσεως μνήμης εἰς τούς ἀνδρείους ἀγωνιστάς τοῦ 1940.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἐπηκολούθησεν ἄνοδος εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου, ἔνθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς Πατέρας, τόν κ. Γενικόν Πρόξενον καί πολλούς προσκυνητάς, λέγων:

«Χρέος ἱερόν ἐπιτελοῦντες οἱ Ἁγιοταφῖται, κατήλθομεν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τῇ συνοδείᾳ προσκυνητῶν καί ηὐχαριστήσαμεν τόν Θεόν διά τήν λάμψιν τοῦ φωτός ἐναντίον τοῦ σκότους καί ἐδεήθημεν ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἀγωνισαμένων καί πεσόντων.

Ἡ 28^η Ὀκτωβρίου 1940 εἶναι ὁρόσημον σεβασμοῦ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς καταδίκης τοῦ μισαλλοδόξου Ναζισμοῦ.

Ζήτω τό Ἔθνος, Ζήτω ἡ Ἑλλάς, Ζήτω ἡ 28^η Ὀκτωβρίου».

Ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου ἀνέγνωσε τό κάτωθι μήνυμα τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν κ. Σπύρου Κουβέλη:

«Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Η εποποιία των Ελλήνων μαχητών του ’40 συνιστά ένα γεγονός χαραγμένο ανεξίτηλα στην συλλογική μνήμη των Ελλήνων και ταυτόχρονα παράδειγμα πρός μίμηση για τους όλους τους λαούς που μάχονται για τα ιδανικά της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας. Σήμερα, ο απανταχού Ελληνισμός γιορτάζει την νίκη της δημοκρατίας εις βάρος του ολοκληρωτισμού, της ανελευθερίας και της κατάφορης καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Μέσα σε ένα διεθνές σύστημα, το οποίο κατέρρεε υπό την πίεση ολοκληρωτικών καθεστώτων που επιβουλεύονταν τις κλασσικές αξίες και τα ιδανικά, πάνω στα οποία είχε οικοδομηθεί ολόκληρο το κοινωνικό οικοδόμημα, οι Ελληνες, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης ή πολιτικών πεποιθήσεων, αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις ενάντια στον κατακτητή. Οι Ελληνες απανταχού της γης, με την υψηλή συναίσθηση του καθήκοντος που τους διακρίνει και χάρη στην ανιδιοτελή τους αγάπη για την Πατρίδα, συνέβαλαν τα μέγιστα σε αυτόν τον αγώνα, προκαλώντας παγκόσμιο θαυμασμό και κατάπληξη.

Την αγωνιστικότητα, την επιμονή για δικαιοσύνη και ελευθερία που ενέπνευσε τους ήρωες του ’40 οφείλουμε και εμείς οι σύγχρονοι Ελληνες να ενστερνιζόμαστε στον καθημερνό μας βίο, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες προκλήσεις με τις οποίες τιθέμεθα αντιμέτωποι καθημερινά. Η προστασία του περιβάλλοντος, η δημιουργία ενός κόσμου βιώσιμου για τα παιδιά μας και για τις μελλοντικές γενεές είναι μόνο μερικοί από τους στόχους για την επίτευξη των οποίων χρειαζόμαστε την αμέριστη συμπαράστασή σας.

Θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι η Ελλάδα είναι υπερήφανη για την ομογένεια της και για όσα αυτή έχει επιτύχει. Αυτή η διαπίστωση μας γεμίζει με τεράστια ευθύνη. Σκοπός μας είναι να προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να σας κάνουμε υπερήφανους για την χώρα από την οποία κατάγεστε. Σε αυτή την προσπάθεια σας θέλουμε όχι απλά συμπαραστάτες, αλλά και συνοδοιπόρους, ούτως ώστε να υλοποιηθει το κοινό μας όραμα για την περαιτέρω ενδυνάμωση του Οικουμενικού Ελληνισμού».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_8_placeholder

Δύο ἔτη μετά τήν συνάντησιν τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρου καί τοῦ Πάπα Παύλου VI εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τόν Δεκέμβριον τοῦ 1963, ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία ἐπέστρεψε εἰς τήν Σιωνίτιδα Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν τό λείψανον τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, τό ὁποῖον εἶχον μεταφέρει οἱ Σταυροφόροι εἰς Βενετίαν.

Μετά τάς γενομένας συνεννοήσεις καί προετοιμασίας, τό λείψανον τοῦ Ἁγίου Σάββα ἔφθασε εἰς τά Ἱεροσόλυμα τήν 13^ην μηνός Ὀκτωβρίου τοῦ 1965, συνοδευόμενον ὑπό τῆς εἰς Ἰταλίαν πρός τοῦτο μεταβάσης ἀποστολῆς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἀποτελουμένης ὑπό τοῦ νῦν Μητροπολίτου Καισαρείας κ. Βασιλείου, τοῦ νῦν Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ (τότε Ἱεροδιακόνου) καί τῶν μακαριστῶν Μητροπολιτῶν Πέτρας Γερμανοῦ καί Ἀρχιμανδρίτου Σεραφείμ, πνευματικοῦ τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα.

Ἀπό τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ τό ἱερόν λείψανον μετεφέρθη τότε ἐν πομπῇ εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ὅπου καί παρέμεινε διά μίαν ἑβδομάδα πρός προσκύνησιν.

Ἐν συνεχείᾳ τό σεπτόν λείψανον μετεφέρθη εἰς τήν Ἱεράν Μονήν, τήν ἱδρυθεῖσαν ὑπό τοῦ Ὁσίου Σάββα, ἔνθα καί παρέμεινεν ἔκτοτε ὡς θησαυρός καί κειμήλιον, ὡς πηγή δυνάμεως καί ἰάσεων διά τούς Πατέρας τῆς Μονῆς καί τούς ἐπισκέπτας αὐτῆς.

Τό γεγονός τοῦτο τῆς ἐπανακομιδῆς καθιερώθη νά ἑορτάζεται εἰς τό ἑξῆς εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, πανηγυρικώτερον ὅμως εἰς τήν Ἱεράν Λαύραν τοῦ Ὁσίου Σάββα, πρός ἥν καί ἀποστέλλεται ἀρχιερατική συνοδεία ἐξ Ἱεροσολύμων τήν 13^ην Ὀκτωβρίου ἑκάστου ἔτους, δι’ ἀκολουθίας συγγραφείσης ὑπό τοῦ ὑμνογράφου μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν Νικοδήμου καί δι’ ἀκολουθίας Χαιρετισμῶν πρός τόν Ἅγιον, ἐκπονηθείσης ὑπό τοῦ ὑμνογράφου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας μακαριστοῦ  π. Γερασίμου Μικραγιαννανίτου.

Ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη καί ἐφέτος συμφώνως πρός τό Ἁγιοσαββιτικόν τυπικόν δι’ ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας, ἧς προεξῆρξε ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, προσελθών ἀφ’ ἑσπέρας εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ὁσίου Σάββα μετά συνοδείας τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης Ἀριστάρχου καί ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου.

Ἰδιαιτέραν συγκίνησιν προεκάλεσε καί πνευματικήν ἀνάτασιν ἐδημιούργησεν εἰς τούς μετασχόντας εἰς τήν ἑορτήν ἡ παρουσία τῆς συνοδείας τῶν Δανιηλαίων τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ ἀκριβής βυζαντινή ψαλμῳδία αὐτῶν καί ἡ πολύτιμος μεγάλη ἐπηργυρωμένη εἰκών τῆς Παναγίας Τριχερούσης, τήν ὁποίαν ἐφιλοτέχνησε ὁ Δανιηλαῖος Ἱερομόναχος ἁγιογράφος π. Δανιήλ, χορηγοῦντος χρηματικῶς τοῦ Ἁγιοπαυλίτου μοναχοῦ π. Νικοδήμου κατά τό πρότυπον τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Τριχερούσης, τῆς φυλασσομένης εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χιλανδαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μεταφερθείσης εἰς αὐτήν ὑπό τοῦ Öσίου Σάββα τοῦ Σέρβου, ὅτε οὗτος ἐπεσκέφθη τήν Μονήν τοῦ Ἁγίου Σάββα, τόν 13^ον αἰ.

Εἰς τήν ἀκολουθίαν καί τήν θ. Λειτουργίαν μετέσχον παρακολουθοῦντες ἐν κατανύξει βαθείᾳ πολλοί ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι πιστοί τοῦ Πατριαρχείου ἐκ Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων.

Εἰς τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, τονίζων ἰδιαιτέρως τήν ἀρετήν τοῦ Ὁσίου Σάββα, τήν ὁσιότητα, ἐγκράτειαν ἀλλά καί τήν ἱεραποστολικήν ποιμαντικήν δρᾶσιν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί κατά τῆς κακοδοξίας τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καί τήν εὐλογίαν τοῦ ἁγίου αὐτοῦ λειψάνου διά τήν Μονήν καί τούς ἐπισκέπτας αὐτῆς.

Ἡ ὅλη ἑορτή εἰς τό ἔρημον περιβάλλον τῆς Λαύρας, τῆς ἀνακαινισθείσης εἰς παρεκκλήσια, ἁγιογράφησιν καί χώρους διαμονῆς ὑπό τοῦ ἀσκητικοῦ ἀλλά καί φιλέργου πνευματικοῦ αὐτῆς, Ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, ἔγινε σταθμός πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ, ἐπικοινωνίας πνευματικῆς μετά τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Μονῆς Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, τοῦ  Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, τοῦ Ὁσίου Ξενοφῶντος καί ἄλλων ἐγκαταβιωσάντων ἐν αὐτῇ καί κοινωνίας τῶν Ἁγιοταφιτῶν καί Ἁγιορειτῶν Πατέρων.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τούς Πατέρας καί τό ἐκκλησίασμα ὡς ἑξῆς:

«Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος συνήγαγεν ἡμᾶς σήμερον εἰς τήν Λαύραν τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ἔνθα ἑορτάζομεν διπλῆν ἑορτήν, τῆς ἐπανακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου Σάββα και τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Τριχερούσης, τήν ὁποίαν ἐζωγράφισεν ὁ Δανιηλαῖος μοναχός Δανιήλ, ἐκ τῆς εἰκόνος, τήν ὁποίαν ἐφύλασσεν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί ἡ ὁποία μετεφέρθη εἰς Ἱεράν Μονήν Χιλανδαρίου ἀπό τόν Ἅγιον Σάββαν τόν Σέρβον. Διά τῶν δύο γεγονότων τούτων κατανοοῦμεν τήν σημασίαν τοῦ λειτουργικοῦ χρόνου τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ, τό παρόν, τό παρελθόν καί τό μέλλον ἑνούμενα εἰς ἕν ἐν τῷ Σώματι τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτον τόν Χριστόν ζῶμεν ἡμεῖς εἰς τό Ἅγιον Προσκύνημα καί ἀρχαιώτατον μοναστήριον τούτο, μετέχοντες εἰς τήν θ. Λειτουργίαν.

Εὐχόμεθα διά πρεσβειῶν τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, τοῦ Ἅγίου Νικολάου, Ἐπισκόπου Μύρων καί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ τήν ὑγιείαν ψυχῆς καί σώματος εἰς τούς ἐν τῇ Μονῇ ἀσκουμένους, εἰς τούς προσκυνητάς τῆς Λαύρας καί εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν  Ἀδελφότητα ἡμῶν. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ προστάτις τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἡμεῖς ἔχομεν συλλειτουργούς τούς διακόνους Αὐτῆς καί ἐκπροσώπους τῆς Ἁγιορειτικῆς Πολιτείας, οἱ ὁποῖοι ἐγένοντο πρόξενοι τῆς ἐπανόδου τῆς ἁγίας εἰκόνος Αὐτῆς, τούς ὁποίους καί εὐχαριστοῦμεν καί εὐχόμεθα ἡ εἰκών νά παραμείνῃ ὁ σύνδεσμος μεταξύ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί Ἁγιορειτῶν Πατέρων. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_9_placeholder