Ἡ ἑορτή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ἑωρτάσθη τήν Γ’ Κυριακήν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, 7^ην Μαρτίου /22^ραν Φεβρουαρίου 2010, μέ σεμνοπρέπειαν καί λαμπρότητα εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Το ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, συνοδείᾳ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, κατῆλθεν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ὅπου ἐτέλεσεν Μέγαν Πατριαρχικόν  Ἑσπερινόν μετ’ Ἀρτοκλασίας.

Τό ἑσπέρας τῆς παραμονῆς τῆς ἑορτῆς ἐπίσης, τῇ εἰσηγήσει τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, εἰς Ραμάλλαν, Πανοσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος, ὁ Μακαριώτατος ἔδωσεν εὐλογίαν καί μετηνέχθη ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ὁ Τίμιος Σταυρός, περιέχων τεμάχιον Τιμίου Ξύλου ἐκ τοῦ Σκευοφυλακίου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, εἰς τήν πλησίον τῆς Ραμάλλας κώμην τῆς Τζίφνας, ἔνθα καί οἱ εὐλαβεῖς πιστοί ἀθρόως προσέδραμον, ἵνα προσκυνήσωσιν τό Τίμιον Ξύλον καί ἵνα ἁγιασθῶσιν ὑπό τοῦ Τιμίου Ξύλου. Ἠκολούθησε ἱερά λιτανεία εἰς τάς ὁδούς τῆς πόλεως.

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσεν πανηγυρικήν Πατριαρχικήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Πανιερωτάτων Μητροπολιτῶν Νεαπόλεως κ. Ἀμβροσίου, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου καί ἄλλων Ἐκκλησιῶν, Ἑλλάδος, Ρωσίας, καί Ρουμανίας. Τό ἐκκλησίασμα ἐξ Ἱεροσολύμων καί ἐξ ἄλλων πόλεων τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου παρηκολούθησε μέ κατάνυξιν καί εὐλάβειαν τήν θ. Λειτουργίαν.  Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν συμμετέσχεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν κατά τήν προσκυνηματικήν τάξιν ἡ λιτανεία πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου καί ἀνά τά προσκυνήματα ἐντός τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τῇ συμμετοχῇ ὅλων τῶν Ἀρχιερέων καί λοιπῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τοῦ Μακαριωτάτου αἴροντος ἐπί τῆς κεφαλῆς Αὐτοῦ, ὡς καί ἑκάστου τῶν Ἀρχιερέων ἀκολούθως κατά τά πρεσβεῖα τῆς Ἀρχιερωσύνης, τόν Τίμιον Σταυρόν, περιέχοντα τεμάχιον Τιμίου Ξύλου καί διακεκοσμημένον ὑπό τοῦ βασιλέως Ἰωάννου τοῦ Παλαιολόγου τοῦ Γ’.  Τόν σταυρόν τοῦτον προσεκύνησαν καί ὅλοι οἱ πιστοί δι’ ἁγιασμόν, βοήθειαν καί σωτηρίαν.

Τήν ἐν τῷ Ναῷ πανήγυριν ἠκολούθησεν ἡ ἐν τῷ Πατριαρχείῳ δεξίωσις μετ’ ἀνταλλαγῆς τῶν ἑορτίων προσρήσεων καί εὐχῶν. Εἰς τήν δεξίωσιν ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησεν περί τῆς ἑορτῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ὡς ἑξῆς:

«Σήμερον τό προφητικόν πεπλήρωται λόγιον· ἰδού γάρ προσκυνοῦμεν εἰς τόν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες Σου, Κύριε· καί ξύλου σωτηρίας γευσάμενοι, τῶν ἐξ ἁμαρτίας παθῶν ἐλευθερίας ἐτύχομεν, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εὐχαριστηρίους ὕμνους ἀναπέμπομεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου καί εὐλαβεῖς προσκυνηταί, εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν, διότι ἠξιώθημεν νά προσκυνήσωμεν τό ξύλον τῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, δηλαδή τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον, τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, «οὗ ἔστησαν οἱ πόδες τοῦ Κυρίου».

Ὁ λόγος γάρ ὁ τοῦ σταυροῦ, τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί τοῖς δέ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. (Κορ Α’: 1,17), λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Τῆς θείας αὐτῆς δυνάμεως κατέστημεν σήμερον καί ἡμεῖς κοινωνοί διά τῆς προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐν τῷ μέσω τοῦ σταδίου τῆς ἁγίας τεσσαρακονθημέρου νηστείας. Καί τοῦτο, διά νά συνεχίσωμεν τόν ἀγῶνά μας κατά τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καί τῆς δουλείας, ἀλλά καί τῆς ἀποστασίας τοῦ αἰῶνος μας. «Ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις».

Τό θεῖον δῶρον τῆς ἐλευθερίας ἐκ τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας, χαρισθέν ἡμῖν διά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καλούμεθα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὑπό τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, ὄχι μόνον νά διαφυλάξωμεν, ἀλλά καί νά κηρύξωμεν εἰς τούς συνανθρώπους μας καί εἰς ἅπαντα τόν κόσμον.

«Τοῦ ζωοποιοῦ Σου Σταυροῦ», ἀναφωνεῖ καί πάλιν ὁ ὑμνῳδός, «τήν προσκυνήσιμον χαράν σήμερον, Χριστέ, ὑπαντοῦντες, προπομπήν ποιούμεθα τοῦ παναγίου Πάθους Σου εἰς σωτηρίαν τοῦ κόσμου, ὅ ἀπεργάσω, Σωτήρ, ὡς παντοδύναμος.

Δεηθῶμεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα τῇ δυνάμει τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Αὐτοῦ Σταυροῦ, ἀξιωθῶμεν φθάσαι καί προσκυνῆσαι καί τήν ἁγίαν καί ζωηφόρον Αὐτοῦ Ἀνάστασιν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 13^ην/26^ην Φεβρουαρίου 2010, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τήν ἐν τῷ γραφείῳ ἐργασίαν Αὐτοῦ, ἐξῆλθε τοῦ Πατριαρχείου, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π.  Ἱερωνύμου, τοῦ Ἱερομονάχου π. Φιλουμένου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Ἀθανασίου καί κατηυθύνθη πρός τήν περιοχήν τῆς Σαμαρείας.

Μετά μιᾶς ὥρας αὐτοκινητικήν πορείαν ὑπό τήν εὐλογίαν καταρρακτώδους βροχῆς, ἀφίχθη εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ἔνθα καί ὑπεδέχθη καί ἐδεξιώθη Αὐτόν εἰς πλουσίαν νηστήσιμον τράπεζαν ὁ ἡγούμενος τοῦ Φρέατος Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος, ὁ ἀποπερατώσας τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, εἰς τό ὁποῖον καί ἐναπόκειται νῦν τό λείψανον τοῦ παρά τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ μαρτυρήσαντος Ἁγιοταφίτου Φιλουμένου, ἐξ Ὁροῦντος τῆς Κύπρου ὁρμωμένου, προσφάτως ὡς ἱερομάρτυρος καταταχθέντος εἰς τάς δέλτους τοῦ Συναξαρίου τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Μετά τήν τράπεζαν ὁ Μακαριώτατος ἐξῆλθε τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φρέατος, συνοδευόμενος καί ὑπό τοῦ ἱερέως π. Γεωργίου Ἀουάδ καί τῶν Ἐπιτρόπων τῆς πλησιοχώρου τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ κώμης τῶν Ραφιδίων, οἵτινες εἶχον ἀφιχθῆ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Φρέατος πρό τοῦ Μακαριωτάτου.

Μετ’ αὐτῶν κατηυθύνθη εἰς τόν νέον ἱερόν ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, τό ἔτος 2008 ἐγκαινιασθέντος. Εἰς τόν ναόν τοῦτον, καρπόν τῆς πίστεως, τῆς εὐσεβείας, τῆς ἐπιμελείας καί φιλοπονίας τοῦ μικροῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου τῆς κώμης ταύτης τῶν Ραφιδίων, γενόμενος θερμῶς δεκτός ὁ Μακαριώτατος, προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τῆς Β’ Στάσεως τῶν Χαιρετισμῶν, κηρύττων πρό τῆς Ἀπολύσεως αὐτῆς τόν θεῖον λόγον εἰς τούς προσελθόντας πιστούς περί τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου σαρκωσάσης τόν πρίν ἄσαρκον Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

«Αὕτη», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «ἤκουσε τήν πρόσκλησιν τοῦ Θεοῦ καί δέν ἠκολούθησε τό ἰδικόν τῆς θέλημα, ἀλλά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.  Εἶπεν: ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά Σου, καί ἤνωσε τήν γῆν μέ τόν οὐρανόν, τόν ἄνθρωπον μέ τόν Θεόν».

«Διανύσαντες τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν καί τήν περίοδον τῆς νηστείας, καλούμεθα νά ἐνσαρκώνωμεν πνευματικῶς τόν Χριστόν, νά ἑνωθῶμεν μετ’ Αὐτοῦ εἰς κοινωνίαν, ὅπως ἡ Θεοτόκος ἐδέχθη Αὐτόν εἰς τά σπλάχνα αὐτῆς καί ἐνεσάρκωσεν Αὐτόν ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων της. Καλούμεθα νά νηστεύωμεν ὄχι μόνον ἀπό τροφάς, ἀλλά μετά τῆς νηστείας νά ἐργαζώμεθα τάς ἀρετάς τῆς προσευχῆς, τῆς ἁγνείας καί τῆς ἐλεημοσύνης. Εἰς τοῦτο ἔχομεν ἀνάγκην ἐνισχύσεως, διά τοῦτο καί οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὥρισαν τήν μεταπροσεχῆ Κυριακήν τήν προσκύνησιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ διά τήν ἐνίσχυσιν ἡμῶν δι’ αὐτοῦ».

«Ἤλθομεν ἐξ Ἱεροσολύμων, ἵνα μεταφέρωμεν ὑμῖν τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Τάφου, νά συμπροσευχηθῶμεν μεθ’ ὑμῶν, ἀλλά καί διά νά ἀκούσωμεν τά προβλήματα ὑμῶν. Θέλομεν ὑμεῖς νά εἶσθε ἡνωμένοι μετά τοῦ Χριστοῦ καί μεταξύ ὑμῶν, νά δοξάζητε Αὐτόν μετά τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά τιμᾶτε τό ὄνομα τῶν Ρωμαίων-Ὀρθοδόξων».

Μετά τό τέλος τῆς ἀκολουθίας, ὁ Μακαριώτατος ἐκάθισε μετά τοῦ ἱερέως καί τῶν Ἐπιτρόπων καί ἐπέλυσεν αὐτοῖς πρόβλημα ἀπασχολοῦν αὐτούς, προτείνων ἀμοιβαίαν μεταξύ αὐτῶν συγγνώμην, συγχώρησιν, συγκατάβασιν, ἀλλήλων ἀποδοχήν καί ἀνοχήν καί ἀγάπην τελείαν, τήν ἐπιστεγάζουσαν ὅλας τάς ἀρετάς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Τρίτην, 10^ην /23^ην Φεβρουαρίου 2010, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους εἰς τήν ὁμώνυμον ἑορτάζουσαν Ἱεράν Μονήν εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων. Ἐκεῖ ὑπάρχει τό σημεῖον ἀναγνώσεως τῆς καταδίκης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε αἴρων τόν σταυρόν Αὐτοῦ, προσῆλθε μέσῳ τῆς πύλης τοῦ δυτικοῦ τείχους τῶν Ἱεροσολύμων διά τήν σταυρικήν Αὐτοῦ θυσίαν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν.

Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν ἐτελέσθη θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων, προεξάρχοντος τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί συμμετεχόντων πολλῶν ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου, μοναχῶν, μονάζουσῶν καί πολλῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν.

Τήν Ἱεράν Μονήν ἐπεσκέφθη διά νά προσκυνήσῃ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά συνοδείας Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου. Εἰς τήν Ἱεράν αὐτήν προσκυνηματικήν Μονήν φυλάσσεται τό ἔγγραφον τῆς ἐπισήμου καταδικαστικῆς ἀποφάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τόν διά σταυροῦ θάνατον.

Μετά τό πέρας τῆς Προηγιασμένης θ. Λειτουργίας ἠκολούθησε νηστήσιμον κέρασμα εἰς τόν περίβολον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_2_placeholder

Τήν 8^ην / 21^ην Φεβρουαρίου 2010, πρώτην Κυριακήν τῶν νηστειῶν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἑωρτάσθη λαμπρῶς ἡ ἑορτή τῆς  Κυριακής τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Τό Σάββατον ἀφ’ ἑσπέρας ἐτελέσθη Πανηγυρικός Ἑσπερινός μετ’ Ἀρτοκλασίας, τήν δέ πρωΐαν τῆς Κυριακῆς ἐτελέσθη ἐν κατανύξει Ὄρθρος καί Πατριαρχική θ. Λειτουργία  εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’ καί συλλειτουργούντων τῶν Ἀρχιερέων καί ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου εἰς μνήμην τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν συμμετέσχεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου.

Ἠκολούθησε ἡ λιτανεία τῶν ἱερῶν εἰκόνων πέριξ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου καί ἀνά τά προσκυνήματα, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἀκολουθούντων τῶν Ἀρχιερέων καί ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Γενικοῦ Προξένου, μοναχῶν, μοναζουσῶν καί πλήθους εὐλαβῶν προσκυνητῶν.

Μετά τό πέρας τῆς λιτανείας τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ Κουβουκλίου  τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκφωνήσας τό «αἰωνία ἡ μνήμη» ὑπέρ τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν καί Ἀρχιερέων καί εὐσεβῶν Αὐτοκρατόρων καί Βασιλέων, τῶν ὑπερασπισάντων καί ἀναστηλωσάντων τάς ἁγίας εἰκόνας καί τό «ἀνάθεμα» ἐναντίον τῶν διωκτῶν αὐτῶν, ὡς ἀρνητῶν αὐτοῦ τούτου τοῦ μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐναντίον Ἀρείου, Νεστορίου, Διοσκόρου, Σεβήρου καί πάντων τῶν αἱρετικῶν.

Ἅμα τῷ τέλει τῆς ἀκολουθίας τῶν Ὀρθοδόξων, ἔλαβε χώραν ἡ λιτανεία τῶν Ἀρμενίων, ὄντων τοῦ πρώτου φύλακος τῶν Ὀρθοδόξων ἔξω, ἔμπροσθεν τοῦ ἱεροῦ Κουβουκλίου, καί τοῦ δευτέρου ἐντός αὐτοῦ, παρά τόν λίθον τοῦ ἀγγέλου κατά τό κρατοῦν προσκυνηματικόν καθεστώς.

Μετά τήν ἀκολουθίαν ὁ Μακαριώτατος ἀνῆλθε μετά συνοδείας εἰς τό Πατριαρχεῖον, ὅπου καί ἐδεξιώθη τούς προσελθόντας εἰς τήν αἴθουσαν οῦ Θρόνου, ὅθεν προσεφώνησεν αὐτούς, λέγων τά κάτωθι:

«Φύσει ἀπερίγραπτος, τῇ θεϊκῇ Σου ὑπάρχων, ἐπ’ ἑσχάτων Δέσποτα, σαρκωθείς ἠξίωσας περιγράφεσθαι, τῆς σαρκός προσλήψει γάρ, καί τά ἰδιώματα, ἀνελάβου ταύτης ἅπαντα· διό τό εἶδος σου, τό τῆς ἐμφερείας ἐγγράφοντες, ἐν σχέσει ἀσπαζόμεθα πρός τήν σήν ἀγάπην ὑψούμενοι», ὁμολογεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ὁμολογία αὕτη ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναστήλωσιν καί συνεπῶς καί τήν προσκύνησιν τῶν ἁγίων εἰκόνων, τῶν ὁποίων εἰκόνων ἡ τιμή, ὡς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει.

Τήν ὁμολογίαν ταύτην περί τῆς τιμῆς καί προσκυνήσεως τῶν ἁγίων καί σεπτῶν εἰκόνων διετρανώσαμεν καί ἡμεῖς σήμερον, τήν πρώτην Κυριακήν τῶν νηστειῶν ἤ μᾶλλον τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας εὐχαριστιακῶς καί χαρμονικῶς ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, ἑπόμενοι τῆς Ἱερᾶς θεοπνευστίας καί τῆς τῶν θεοφόρων Πατέρων διδασκαλίας.

Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ τό ὁρατόν σύμβολον τῆς ἐπελάμψεως τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκαλυφθείσης ἀληθείας ἐπί τοῦ σκότους, ἤ καλλίτερον εἰπεῖν, τῆς συγχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἐπινοίας.

«Ἐδόθη», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «τῇ ἐκκλησίᾳ σήμερον, τά νικητήρια, θεοκινήτῳ νεύσει καί βουλῇ πάντων τῶν εὐσεβῶς τῆς πίστεως ἀντεχομένων βασιλέων τέ καί Πατριαρχῶν».

Τά νικητήρια τῆς θεοκινήτου νεύσεως καί βουλῆς τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας καλούμεθα νά προβάλλωμεν ἀγαπητικῶς καί θεραπευτικῶς εἰς τούς συνανθρώπους ἡμῶν λόγῳ τε καί ἔργῳ.

Αὕτη ἐξ ἄλλου εἶναι καί ἡ ἀποστολή τῆς ὑπό τοῦ τάγματος τῆς Ἱερᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος τῆς διαφυλάξεως καί λειτουργικῆς διακονίας τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν μαρτυρούντων τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλονότι τῆς Ἐνσαρκώσεως, τῆς Σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Εὐχαριστήσωμεν λοιπόν, ἀδελφοί μου, τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν λέγοντες μετά τῶν ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, τῶν ὀρθοδόξως φρονούντων: «Εὐλογημένος εἶ,  Κύριε ἡμῶν, ἐν τῷ Ναῷ τῆς δόξης Σου. Ἀμήν».

Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_3_placeholder

Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς τῆς Α’ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, 6^ης /19^ης Φεβρουαρίου 2010, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, συνοδευόμενος ὑπό τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἱεροσόλυμα καί πολλῶν ἱερέων καί μοναχῶν καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὑμνου καί ἔψαλε τήν Α’ Στάσιν τῶν Χαιρετισμῶν πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Πρό τῆς ἀπολύσεως ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησε διά τήν συγκεκριμένην ἑορτήν, κατά τήν ὁποίαν τιμᾶται τό πρόσωπον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Ὑπεράγνου καί Ὑπερευλογημένης, ὡς ἐλπίδος καί βοηθοῦ πάντων τῶν Χριστιανῶν καί διά τήν ἀξίαν τῆς νηστείας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς  μέ τήν ὁποίαν νηστείαν ἐρχόμεθα εἰς συναίσθησιν τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν καί γευόμεθα τοῦ ἀπείρου ἐλέους τοῦ Θεοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_4_placeholder

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου, τοῦ χρηματισθέντος ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά μήν ἴδῃ θάνατον πρίν ἴδῃ τόν Χριστόν Κυρίου (Λουκ. 2,26) καί ἀξιωθέντος νά βαστάσῃ εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ ὡς βρέφος τεσσαρακονθήμερον τόν προσενεχθέντα ὑπό τῶν γονέων αὐτοῦ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν εἰς τόν Ναόν τοῦ Σολομῶντος  καί νά ἀναφωνήσῃ «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν Σου, Δέσποτα, κατά τό ρῆμά Σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν Σου…» ( Λουκ. 2, 29-30), ἑωρτάσθη εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν εἰς τήν συνοικίαν Καταμόνας τῆς δυτικῆς νέας πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, ἔνθα καί ὁ τάφος αὐτοῦ, τήν Καθαράν Τρίτην, 3/16 Φεβρουαρίου 2010. Ἡ παράδοσις ἀναφέρει ὅτι ἔλαβε μέρος εἰς τήν μετάφρασιν τῆς Π. Διαθήκης ἀπό τήν Ἑβραϊκήν εἰς τήν Ἑλληνικήν, ἡ ὁποία ἔγινε τό 284 π.Χ. εἰς τήν Ἀλεξάνδρειαν ἐπί Πτολεμαίου τοῦ Φιλαδέλφου.

Ὁ ναός τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τόν ἅγιον Συμεών, διατηρεῖ ἀρχαιότατα χριστιανικά ἀρχιτεκτονικά στοιχεῖα, ἀνεκαινίσθη δέ καί ἀνεδείχθη περί τό 1881 ὑπό τοῦ Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου Ἀβραμίου.

Ἀξιόλογον ἀνακαινιστικόν ἔργον εἰς τόν Ναόν καί τήν Μονήν ἐπιτελεῖ ἐπί μίαν εἰκοσαετίαν καί πλέον ὁ καθηγούμενος Πανοσιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοδώρητος.

Ἀνήμερα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου, Καθαράν Τρίτην, 3/16 Φεβρουαρίου 2010, ἐτελέσθη θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Πορφυρίου.

Ὀρθόδοξοι πιστοί, διαφόρων ἐθνικοτήτων, Ἕλληνες, ἀραβόφωνοι, Ρῶσοι, Ρουμᾶνοι καί ἄλλοι προσῆλθον καί προσεκύνησαν μέ εὐλάβειαν τόν τάφον τοῦ Ἁγίου καί παρηκολούθησαν μέ κατάνυξιν τήν θ. Λειτουργίαν.

Τούτους ὅλους ἐδεξιώθη φιλοφρόνως εἰς τό ἡγουμενεῖον ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοδώρητος.

Τήν ἑπομένην, Τετάρτην, 4/17 Φεβρουαρίου 2010, ἐτελέσθη ἡ πρώτη θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων τῆς Ἁγίας καί  Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς εἰς τό Καθολικόν τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, ἱερόν ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, χοροστατοῦντος τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί πάντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν τῶν κατοικούντων εἰς τό Κεντρικόν Μοναστήριον συμμετεχόντων καί συμψαλλόντων καθώς καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τῆς Σιών καί πολλῶν ἄλλων μοναχῶν καί μοναζουσῶν.

Αἱ ἀκολουθίαι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς συνεχίζονται εἰς τό Κεντρικόν Μοναστήριον καί εἰς τά πέριξ μοναστήρια καί ἱερούς Ναούς καθ’ ἑκάστην ἡμέραν καί μέ τό Μέγα Ἀπόδειπνον τό ἑσπέρας πρός ἐνίσχυσιν τοῦ ἀγῶνος τῆς νηστείας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_5_placeholder

Ἡ ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑωρτάσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναγίας τῆς Σεϊδανάγιας («Δεσποίνης Ἡμῶν»), τήν Δευτέραν,  2^αν /15^ην Φεβρουαρίου 2010.

Ἡ Μονή αὐτή εἶναι μία τῶν εἴκοσι Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου ἐντός τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων εἰς τήν Χριστιανικήν συνοικίαν, πολύ πλησίον τοῦ Πατριαρχείου, ἀπέναντι τοῦ τεμένους Χάνκε,  ὅπου πάλαι ποτέ ἦτο τό Πατριαρχεῖον, συνορεύουσα δυτικῶς μέ τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης καί βορείως μέ τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου.

Ὁ ναός τῆς Μονῆς, εἰς τόν ὁποῖον καί φυλάσσεται ἱερά θαυματουργική εἰκών τῆς Θεοτόκου, εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τήν Ὑπαπαντήν τοῦ Κυρίου καί διατηρεῖ ἀρχαιότατα ἀρχιτεκτονικά χριστιανικά στοιχεῖα. Βορείως τοῦ κυρίως ναοῦ ὑπάρχει παρεκκλήσιον ἀφιερωμένον εἰς τούς Ἁγίους Πάντας.

Εἰς τήν Μονήν διαβιοῦν περί τάς εἴκοσι μονάζουσαι, ἀπασχολούμεναι εἰς διαφόρους διακονίας εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς εἶναι ἡ μοναχή Σεραφείμα, ἀναλαβοῦσα ὑπό τοῦ Πατριαρχείου τήν ἡγουμενείαν πρό τριετίας, μετά τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ ναοῦ ἐκ τῶν ὀπαδῶν τοῦ πρῴην Πατριάρχου Εἰρηναίου καί ἐπιτελέσασα εἰς τόν Ναόν ἀξιόλογον ἀνακαινιστικόν ἔργον τῇ ἐπιστασίᾳ τοῦ ἀρχιτέκτονος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κ. Θεοδοσίου Μητροπούλου.

Ἡ ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑωρτάσθη μέ πανηγυρικόν Ἑσπερινόν ἀφ’ ἑσπέρας, Κυριακήν τῆς Τυρινῆς,  καί  ὄρθρον καί κατανυκτικήν θ. Λειτουργίαν τήν πρωΐαν τῆς Καθαρᾶς Δευτέρας, 2^ας /15^ης Φεβρουαρίου 2010, προεξάρχοντος τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ὅστις καί ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον περί τοῦ δι’ ἡμᾶς σαρκί νηπιάσαντος καί τεσσαρακονθημέρου εἰς τόν Ναόν τοῦ Σολομῶντος ὑπό τοῦ Ἰωσήφ καί τῆς μητρός Αὐτοῦ προσενεχθέντος καί ὑπό Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς τάς ἀγκάλας βασταχθέντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς τούς ἀθρόως προσελθόντας καί πληρώσαντας τόν Ναόν πιστούς.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν φιλόφρων ἦτο ἡ ὑποδοχή ὑπό τῆς Καθηγουμένης μοναχῆς Σεραφείμας εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_6_placeholder

Τήν Τρίτην, 20^ήν Ἰανουαρίου /2^αν Φεβρουαρίου 2009, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν ἐντός τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων εἰς τήν χριστιανικήν συνοικίαν παρά τό Πατριαρχεῖον.

Ὡς γνωστόν, ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος προσῆλθεν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους ἀπό τήν Μελιτινήν τῆς Ἀρμενίας τό 420 μ.Χ. καί ἵδρυσεν εἰς τήν ἔρημον τῆς Ἰουδαίας δεξιά τῷ κατερχομένῳ ἀπό Ἱεροσολύμων εἰς Ἱεριχώ, μετά τήν Βηθανίαν, Λαύραν. Εἰς αὐτήν ἐδέχθη, μετά τήν ἄσκησιν αὐτοῦ εἰς τό Κοινόβιον τοῦ Ὁσίου Θεοκτίστου, τόν Ὅσιον Σάββαν τόν ἡγιασμένον, καθοδηγῶν αὐτόν εἰς τήν μοναχικήν ζωήν, ὡς καί ἑκατοντάδας ἄλλων μοναχῶν, ἀναδεικνυόμενος μέγας πεφωτισμένος  διδάσκαλος τῆς μοναχικῆς ζωῆς καί προασπιστής τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος (451 μ.Χ.) τῶν ἐν Χριστῷ δύο φύσεων ἔναντι τῆς καινοφανοῦς αἱρέσεως τοῦ μονοφυσιτισμοῦ, ὡς καί ἱεραπόστολος τῶν ἐκ Περσίας προσελθόντων εἰς τήν ἔρημον νομάδων, τούς ὁποίους ἐβάπτισε καί ἐχειροτόνησεν ὡς Ἐπίσκοπον αὐτῶν τόν Πέτρον Παρεμβολῶν.

Ἡ ἔνδοξος αὐτή μονή σῴζεται σήμερον καλῶς διατηρουμένη εἰς ἐρειπιώδη κατάστασιν, οὖσα ἀξιόλογος ἐπισκέψιμος ἀρχαιολογικός χῶρος. Εἰς τοῦτον ἐπετρέπετο πρό ἐτῶν ἡ τέλεσις τῆς θ. Λειτουργίας ὑπαιθρίως ὑπό τῆς Ἀρχαιολογικῆς Ἑταιρείας τοῦ Ἰσραήλ, ὄχι ὅμως ἔτι σήμερον.

Εἰς τήν ἐντός τῶν Ἱεροσολύμων Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου ἐτελέσθη ἀφ’ ἑσπέρας Ἑσπερινός, τήν δέ κυριώνυμον ἡμέραν τῆς ἑορτῆς Ὄρθρος  καί θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους.

Πρός τούς προσελθόντας μοναχούς καί τάς προσελθούσας μοναχάς, πρός τόν εὐσεβῆ λαόν τοῦ Κυρίου ἐκήρυξεν ὁ Σεβασμιώτατος τόν θεῖον λόγον περί τῆς ζωῆς τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου.

Διαρκούσης τῆς θ. Λειτουργίας προσῆλθε μετά συνοδείας ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί προσεκύνησε.

Τόν Σεβασμιώτατον, τήν συνοδείαν αὐτοῦ καί τό ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη μετά τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τό ἡγουμενεῖον ἡ ὁσιωτάτη ἡγουμένη Χριστονύμφη.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν 11^ην /24^ην Ἰανουαρίου 2010, Κυριακήν τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου εἰς την Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, εἰς την ἔρημον τῆς Ἰουδαίας, εἰς την τοποθεσίαν μεταξύ τοῦ Χωρίου τῶν  Ποιμένων καί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου.

Τήν ἱεράν Μονήν αὐτήν ἵδρυσεν ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης. Οὗτος προσῆλθεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἀπό τήν πατρίδα του, Μογαρισσόν τῆς Καππαδοκίας τό ἔτος 451. Κατ’ ἀρχάς ἐμόνασεν εἰς τό τάγμα τῶν Σπουδαίων καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Καθίσματος, νοτίως τῶν  Ἱεροσολύμων, πρό τῆς Μονῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιού, τήν ὁποίαν εἶχεν ἱδρύσει ἡ εὐσεβής Βυζαντινή προσκυνήτρια Ἱκελία.

Ἀναζητῶν περισσοτέραν ἡσυχίαν εἰς τήν βαθυτέραν ἔρημον, ἔφθασεν εἰς περιοχήν, ἡ ὁποία εἶχε ὑπόγειον φυσικῶς λαξευμένον σπήλαιον. Εἰς αὐτό παρέμεινε καί ἔζησε ἐν ἀσκήσει προσευχῆς, νηστείας, ἡσυχίας ἐκ τοῦ κόσμου καί κοινωνίας μετά τοῦ Θεοῦ. Ἀργότερον τοῦ ἀπεκάλυψεν ὁ Θεός ὅτι εἰς αὐτό τό σπήλαιον εἶχον διανυκτερεύσει οἱ τρεῖς Μάγοι, προσκυνηταί τοῦ θείου βρέφους, ὅτε, φεύγοντες τόν Ἡρώδην, δι’ ἄλλης ὁδοῦ ἐπέστρεφον εἰς τήν πατρίδα αὐτῶν.

Εἰς τήν ὑπεράνω καί πέριξ τοῦ σπηλαίου τούτου ἔκτασιν ἵδρυσε τόν πρῶτον ναόν καί τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος, ὅταν τόν παρεκάλεσαν νά τούς ἀναλάβῃ πνευματικῶς οἱ μοναχοί τῆς ἐρήμου, οἱ ὁποῖοι ἐν τῷ μεταξύ τόν εἶχον ἀναγνωρίσει ὡς πεφωτισμένον ἄνδρα τοῦ Θεοῦ καί ἔμπειρον καθοδηγητήν.

Τούτους ἀνέλαβε ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος, ὑπείκων εἰς τήν παράκλησιν αὐτῶν, καί καθοδήγει εἰς τό μοναστήριον αὐτοῦ, ἔχον τήν τάξιν Κοινοβίου. Ἐδέχετο δηλαδή εἰς αὐτό τούς ἀρχαρίους μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ἔζων κοινοβιακήν κοινήν ζωήν προσευχῆς καί ἐργασίας, ὄντες εἰς στενήν ἐπικοινωνίαν μετά τοῦ ἡγουμένου καί καθοδηγούμενοι ὑπ’ αὐτοῦ, δοκιμαζόμενοι, μέχρις ὅτου κριθοῦν ἄξιοι νά μεταβοῦν εἰς μοναστήριον Λαύρας.

Τήν εὐθύνην ὅλων τῶν  Κοινοβίων τῆς Παλαιστίνης εἶχεν ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος, δι’ αὐτό καί λέγεται Κοινοβιάρχης. Τήν εὐθύνην ὅλων τῶν  Λαυρῶν τῆς Παλαιστίνης εἶχεν ὁ Ἅγιος Σάββας. Εἰς τήν Λαύραν ἐγίνοντο δεκτοί οἱ προκεχωρημένοι εἰς τήν ἄσκησιν μοναχοί δι’ ἐντονωτέραν προσευχήν ἐν ἀπολύτῳ ἡσυχίᾳ καί δυσκολωτέραν ἄσκησιν καθ’ ἡμέραν εἰς τά κελλία των. Τάς Κυριακάς καί τάς ἑορτάς συνηθροίζοντο εἰς τό Κυριακόν τῆς Μονῆς. Ὁ Ἅγιος Σάββας, συμπατριώτης καί συνασκητής τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, χαριεντιζόμενος ἔλεγεν εἰς τόν Ἅγιον Θεοδόσιον, ὅτι: «ἐγώ εἰμι ἡγούμενος ἡγουμένων, ἐν ᾧ ἐσύ εἶσαι ἡγούμενος παίδων».

Οἱ δύο αὐτοί μεγάλοι ἄνδρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ δεσπόζοντες τῆς ὅλης μοναχικῆς ζωῆς τοῦ 5^ου μ.Χ. αἰ. εἰς τήν Ἐκκλησίαν Ἱεροσολύμων καί οἱ κύριοι καί ἀναμφιταλάντευτοι πολέμιοι τοῦ καινοφανοῦς αἱρετικοῦ δόγματος τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ.

Εἰς τήν ἀκμήν της ἡ Μονή τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου εἶχε τέσσαρας Ἐκκλησίας καί ἑπτακοσίους μοναχούς διαφορετικῶν ἐθνικοτήτων. Ἐν ἀντιθέσει πρός τήν ἡσυχαστικήν ζωήν τῆς ἐρημικωτάτης Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, λόγῳ τῆς ἐγγύτητος αὐτῆς εἰς τάς πόλεις τῆς Βηθλεέμ, τοῦ Χωρίου τῶν  Ποιμένων καί τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀπεδέχθη, χάριν τῶν  ἀναγκῶν τῶν  ἀνθρώπων, κοινωνικώτερον τρόπον μοναχικῆς ζωῆς. Ἀνταπεκρίνετο πρός τάς ἀνάγκας τῶν  διαβατῶν καί τῶν  προσκυνητῶν τῶν  κρουόντων τήν θύραν αὐτῆς.

Οἱ μοναχοί εἰργάζοντο εἰς τό ἐργόχειρον. Σύνθημα τῆς Μονῆς ἦτο: «οὐδείς ράθυμος εἰσίτω ἐν αὐτῇ». Ἐκ τοῦ ἐργοχείρου αὐτῶν ἐβοήθουν τούς πτωχούς, συνετήρουν γηροκομεῖον καί πτωχοκομεῖον εἰς τήν Μονήν. Ἡ Μονή εἶχεν ἐκπαιδευτήριον μοναχῶν. Μοναχοί τῆς Μονῆς αὐτῆς διετέλεσαν ὁ Ἅγιος Μοδεστος καί ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, Παριάρχαι  Ἱεροσολύμων καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μόσχος, ὁ συγγραφεύς τοῦ «Λειμωναρίου».

Ἡ Μονή ἐσυνέχισε τήν παρουσίαν καί τήν προσφοράν αὐτῆς καί μετά τήν Κοίμησιν τοῦ ἱδρυτοῦ αὐτῆς τό ἔτος 529 καί ὑπό ἀντιξόους περιστάσεις κατακτήσεων καί  ἐπιθέσεων ἐκ τῶν  περιοίκων νομάδων, ἄλλοτε μέ περισσοτέρους καί ἄλλοτε μέ ὁλιγωτέρους μοναχούς.

Εἰς τό ὑπόγειον σπήλαιον «τῶν Μάγων» εὑρίσκεται ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, ὁ τάφος τῆς μητρός του, Ἁγίας Εὐλογίας, τῆς μητρός τοῦ Ἁγίου Σάββα, Ἁγίας Σοφίας, τῆς μητρός τῶν  Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ, Ἁγίας Θεοδότης, τῆς Ἁγίας Μαρίας, συζύγου τοῦ Ἁγίου Ξενοφῶντος καί μητρός τῶν  Ἁγίων Ἰωάννου καί Ἀρκαδίου καί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Μόσχου, συνασκητοῦ τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, καί συγγραφέως τοῦ «Λειμωναρίου».

Ἡ Λειτουργία διά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, συμπέσασα μέ τήν Κυριακήν τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, ἐτελέσθη εἰς τό Καθολικόν τῆς Μονῆς, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’, συλλειτουργούντων Αὐτῷ, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου, τῶν  Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα Ἀρχιμανδρίτου π.  Εὐδοκίμου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ποιμένων εἰς Μπετσαχούρ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, ἐγγάμων ἱερέων τῆς κώμης τοῦ Χωρίου τῶν  Ποιμένων καί ἱεροδιακόνων.

Παρά τήν ἀλλαγήν τοῦ κλίματος πρός τό ψυχρόν, ἀθρόα ὑπῆρξεν ἡ προσέλευσις καί συμμετοχή τῶν  πιστῶν ἄχρι ἀσφυκτικῆς πληρώσεως τοῦ Καθολικοῦ, ὑπό Ἑλλήνων, Ἀραβοφώνων, Ρώσων καί Ρουμάνων κατανυκτικῶς καί ὀρθοδόξῳ τῷ ἤθει προσευχομένων. Ἡ θ. Λειτουργία, βοηθούσης τῆς ψαλμῳδίας τῆς χορῳδίας τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπό τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀριστόβουλον καί αὐτῆς τῆς Ἀραβοφώνου Κοινότητος τῆς Μπετζάλλας ὡς καί τῆς παιδικῆς χορῳδίας τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ, ὑπό τόν κ. Ἰμβραήμ Μουκάρκαρ, ἔγινε καί πάλιν ὁ τόπος συναντήσεως Θεοῦ καί ἀνθρώπου καί ἡ κάθοδος τοῦ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν καί ἡ ἄνοδος τοῦ ἀνθρώπου εἰς τόν οὐρανόν, ἡ πρόγευσις τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὁ χῶρος τῆς μεταλήψεως τοῦ Ἁγίου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ δι’ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν τήν αἰώνιον.

Τήν πνευματικήν ἐν τῇ θ. Λειτουργίᾳ ἐπικοινωνίαν τῶν  πιστῶν μετ’ ἀλλήλων καί μετά τῆς Ἁγίας Τριάδος, τήν πνευματικήν χαράν καί εὐφροσύνην ἠκολούθησε καί ἡ σωματική ἀναψυχή καί ἀνάπαυσις μέ τήν φιλόξενον δεξίωσιν καί ἀβραμιαίαν τράπεζαν, παρατεθεῖσαν εἰς τόν Μακαριώτατον, τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί εἰς πάντας τούς ἑορταστάς ὑπό τοῦ πολιοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱεροθέου, φιλοξένου, ρέκτορος καί ἀγωνιστοῦ προστάτου τῆς Μονῆς καί τῆς πέριξ περιουσίας αὐτῆς ἐπί τριακονταετίαν καί πλέον.

Κύριος ὁ Θεός εἶθε νά στηρίζῃ αὐτόν εἰς ἔτη πολλά πρός ἔπαινον τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τοῦ ἔθνους ἡμῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_7_placeholder

Τήν Πέμπτην, 8/21 Ἰανουαρίου 2010, ἑωρτάσθη εἰς τά Ἱεροσόλυμα ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Ἰωάννου καί Γεωργίου τῶν Χοζεβιτῶν.

Μία ἀπό τάς ἀρχαίας Μονάς τοῦ Πατριαρχείου εἶναι αὐτή τοῦ Χοζεβᾶ (Wadi Kelt) Αὐτή εὑρίσκεται εἰς τήν βόρειον ὄχθην τοῦ χειμάρρου Χορράθ, ὄχι εἰς μεγάλην ἀπόστασιν ἀπό τῆς πόλεως τῆς Ἱεριχοῦς.

Τό Καθολικόν τῆς Μονῆς αὐτῆς εἶναι ἀφιερωμένον εἰς τό Γενέθλιον τῆς Θεοτόκου, ἐπειδή εἰς τήν περιοχήν αὐτήν εἶχον κῆπον, «παράδεισον», οἱ Θεοπάτορες Ἱωακείμ καί Ἄννα, εἰς τόν ὁποῖον ἐρχόμενοι προσηύχοντο καί τούς ἔδωσε ὁ Θεός τέκνον, τήν Θεοτόκον. Τό γεγονός τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου ἑορτάζει ἡ Μονή τήν 8^ην Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους.

Ἡ μοναχική ζωή εἰς τήν ἔρημον αὐτήν τῆς Ἰουδαίας μαρτυρεῖται ἀπό τοῦ 4^ου μ. Χ. αἰ. Οἱ πρῶτοι γνωστοί εἰς ἡμᾶς ἀσκηταί τῆς Μονῆς αὐτῆς εἶναι οἱ Ἅγιοι Ἠλίας, Πρῶμος, Αἴαν, Γανναῖος καί Ζήνων.

Εἰς τήν Μονήν αὐτήν προσῆλθον εἰς διαφορετικάς ἐποχάς καί ἐμόνασαν καί οἱ Ἅγιοι, οἱ φερόμενοι ὡς κτίτορες τῆς Μονῆς, λόγῳ τοῦ ἔργου τό ὁποῖον ἐπετέλεσαν εἰς αὐτήν, οἱ ἑορταζόμενοι ἀπό κοινοῦ εἰς τήν Μονήν τήν 8^ην Ἰανουαρίου ἑκάστου ἔτους.

Ἐκ τούτων ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἦτο ἐπίσκοπος Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης, ὁ ὁποῖος ἐγκατέλειψε τά τῆς ἐπισκοπῆς αὐτοῦ, χάριν τῆς ἡσυχίας τῆς ἐρήμου καί ἀνεδείχθη ὁδηγός πνευματικός πολλῶν μοναχῶν διαβιούντων εἰς τήν Μονήν καί τά περίχωρα αὐτῆς. Οὗτος προσῆλθεν εἰς τήν Μονήν εἰς τάς ἀρχάς τοῦ 6^ου μ.Χ. αἰ.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης, ἐκ Κύπρου ὁρμώμενος, προσῆλθεν εἰς τήν Μονήν εἰς μικρόν χρονικόν διάστημα μετά τήν Περσικήν εἰσβολήν εἰς Παλαιστίνην, τό 614 μ.Χ., καί ἀνέλαβεν ἔργον ἀνακαινιστικόν, ἀνακαινίσας τήν Μονήν ἐκ τῶν  κτιριακῶν συντριμμάτων καί τῶν  ἀνθρωπίνων θυμάτων, συνεπειῶν τῆς ἐν λόγῳ εἰσβολῆς.

Διά τήν ἑορτήν τῶν Ἁγίων αὐτῶν προσῆλθεν εἰς τήν Μονήν ὁ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος, Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰορδάνου κ. Θεοφύλακτος μετά συνοδείας τό ἑσπέρας, παραμονήν τῆς ἑορτῆς.

Εἰς ταύτην ἀνέμενεν, ἕως ὅτου βαθμηδόν προσῆλθον τό δειλινόν, τό ἑσπέρας καί τάς προκεχωρημένας ὥρας τῆς νυκτός μοναχοί καί μοναχαί, φιλομόναχοι καί φιλέρημοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀπό διαφόρους περιοχάς τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου καί ἀπετέλεσαν τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα, τήν σεπτήν  ὁμήγυριν τῆς ἑορτῆς τῆς νυκτερινῆς ἀγρυπνίας μετά τῆς θ. Λειτουργίας.

Εἰς τήν ἡσυχίαν τῆς ἐρήμου καί τῆς νυκτός, εἰς τό μικρόν ἀλλά κατανυκτικόν Καθολικόν τῆς Μονῆς, τοῦ ὁποίου βόρειος τοῖχος εἶναι ὁ βράχος καί τοῦ ὁποίου τό δάπεδον κοσμεῖται μέ ψηδιφωτάς παραστάσεις, μέ τά λείψανα τῶν ἁγίων εἰς τάς λειψανοθήκας εἰς τήν κόγχην, μέ βυζαντινήν χορῳδίαν ἀπό τό Πατριαρχεῖον καί ἀπό τήν Κύπρον, προσηνέχθη ἡ ἀναίμακτος θυσία ὑπέρ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν, ὑπέρ ζωῆς καί σωτηρίας πρός δόξαν Θεοῦ.

Μετά τήν λῆξιν τῆς ἀγρυπνίας τάς ὀρθρινάς ὥρας πρό τῆς ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου, ὁ ἐπιμελούμενος προσωρινῶς τῶν τῆς Μονῆς, ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ  Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου π. Χρυσόστομος, φιλόξενος ὡς πάντοτε, παρέθεσεν εἰς τόν Σεβασμιώτατον, τήν συνοδείαν του καί εἰς ὅλον τό ἐκκλησίασμα πλουσίαν τράπεζαν.

Μετά ταύτην, ἀναχωρῶν ὁ προεξάρξας τῆς ἑορτῆς Ἀρχιερεύς, ἐτέλεσεν τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν  ψυχῶν τῶν  ἐνταφιασμένων εἰς τό προαύλιον μακαριστῶν ἡγουμένων τῆς Μονῆς, Ἀμφιλοχίου ἱερομονάχου, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος μεθ’ ἡγουμενίαν περίπου τριάκοντα ἐτῶν (1959-1986), Ἀντωνίου ἱερομονάχου, τοῦ ἐκ Θεσσαλονίκης, θανατηφόρως κατασκεπασθέντος ὑπό τῶν  καταπεσόντων λίθων τοῦ τοίχου τοῦ νάρθηκος τῆς Μονῆς, τόν ὁποῖον ἐπεσκεύαζε τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας 27^ης Δεκεμβρίου 1993 μετά τήν θ. Λειτουργίαν καί Γερμανοῦ ἱερομονάχου, ὡσαύτως ἐκ Θεσσαλονίκης, δολοφονηθέντος δολερῶς ἀπό ἀνοσίων χειρῶν, ἐν ᾧ κατήρχετο ἀπό Βηθανίας εἰς τήν Μονήν τό ἑσπέρας  τῆς 3^ης Μαΐου 2001. Αἰωνία αὐτῶν ἡ μνήμη.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας