Τήν 25^ην Νοεμβρίου /8^ην Δεκεμβρίου 2010, ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἡ μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης τῆς πανσόφου.

Ἡ ἱερά αὕτη Μονή τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εὑρίσκεται εἰς τήν Χριστιανικήν συνοικίαν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, μέ τόν Ναόν εἰς τό μέσον καί οἰκίας πέριξ, τάς ὁποίας τό Πατριαρχεῖον ἐνοικιάζει εἰς πολύ χαμηλήν τιμήν ἐνοικίου, συμβάλλον οὕτως εἰς τήν ἐπίλυσιν τοῦ στεγαστικοῦ προβλήματος τῶν μελῶν τοῦ ποιμνίου του καί οὐχί μόνον. Ἡγούμενος αὐτῆς εἶναι ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Νικόδημος.

Ἑσπερινόν ἀφ’ ἑσπέρας καί ἀρχιερατικήν θ. Λειτουργία μετ’ ἀρτοκλασίας ἐτέλεσεν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, 25^ην Νοεμβρίου /8^ην Δεκεμβρίου 2010, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης, ο ὁποῖος μετέδωσε τήν θ. Κοινωνίαν εἰς πολλούς πιστούς μοναχούς, μοναζούσας καί εὐλαβεῖς προσκυνητάς ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας, Ρουμανίας, Σερβίας κ.ἄ.

Μετ’ αὐτήν ἠκολούθησε τό κήρυγμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, περίπου ὡς ἕπεται:

«Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, ἡ ὡραιοτάτη καί νεαρά αὕτη παρθένος, ὑπῆρξεν ὑπόδειγμα ἀφοσιώσεως καί ἀφιερώσεως εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, διά τοῦτο ὡνομάσθη «Νύμφη τοῦ Χριστοῦ». Ἡ ἀφοσίωσις τῆς Ἁγίας ἔφθασεν μέχρι θυσίας αἵματος. Τήν μνήμην αὐτῆς ἑορτάζομεν καί ἡμεῖς σήμερον, ἐρχόμενοι εἰς εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία εἶναι ὁ Οἶκος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί διά τήν ὁποίαν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἔδωσε τό  ἰδικόν Του Αἷμα. Οὕτω καί ἡ ψυχή πάντων ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν πρέπει νά γίνῃ κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Ἱεροψάλται ἦσαν ὁ πρωτοψάλτης τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀριστόβουλος καί ὁ Λαμπαδάριος κ. Χαράλαμπος Βακάκης, βοηθούμενοι ὑπό μοναχῶν τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα.

Διαρκούσης τῆς θ. Λειτουργίας, προσῆλθεν εἰς προσκύνησιν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου.

Μετά τό πέρας τῆς θ. Λειτουργίας ὁ ἡγούμενος, Ἀρχιμανδρίτης π. Νικόδημος προσέφερεν εἰς τούς ἑορταστάς κέρασμα μετ’ ἀναψυκτικοῦ, μεθ’ ὅ ἔληξεν ἡ πανήγυρις τῆς τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης τῆς πανσόφου εἰς Ἱεροσόλυμα.

Τό Πατριαρχεῖον  Ἱεροσολύμων, ὡς ἔχον εἰς τήν δικαιοδοσίαν αὐτοῦ καί τήν περιοχήν τοῦ θεοβαδίστου ὄρους Σινᾶ, μετέσχεν εἰς τόν ἑορτασμόν τῆς μνήμης τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης ἐν τῇ Ἱερᾷ αὐτῆς Μονῇ τοῦ Σινᾶ, δι’ ἀντιπροσωπείας τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἀποτελουμένης ἐκ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ καί Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου καί τοῦ ἱεροδιακόνου π. Παϊσίου.

Ἡ ἀντιπροσωπεία ἀνεχώρησε τήν πρωΐαν τῆς παραμονῆς τῆς ἑορτῆς, Τρίτης, 24^ης Νοεμβρίου /7^ης Δεκεμβρίου 2010, συμμετέσχεν εἰς τόν Ἑσπερινόν καί τήν θ. Λειτουργίαν τῆς ἑορτῆς, ἐπέστρεψεν δέ εἰς τήν Ἱερουσαλήμ εἰς προκεχωρημένην βραδυνήν ὥραν τῆς ἡμέρας τῆς ἑορτῆς, 25^ης Νοεμβρίου /8^ης Δεκεμβρίου 2010, ἐν εὐχαριστίᾳ πρός τόν Θεόν διά τήν ἀσφαλῆ ἐπάνοδον καί πρωτίστως διά τήν συμμετοχήν εἰς τήν ἑορτήν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, ταῖς πρεσβείαις τῆς ὁποίας πάντες παρακαλοῦμεν τόν Θεόν διά τήν ἀνόρθωσιν τῆς ἐν ἡμῖν εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, τήν πνευματικήν κάθαρσιν καί προκοπήν, ὥστε ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς νά διανύσωμεν τό στάδιον τῆς νηστείας καί νά φθάσωμεν νά ἑορτάσωμεν πνευματικῶς τήν ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Ἡ μεγάλη Θεομητορική ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη συμφώνως πρός τήν τάξιν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, τό Σάββατον, 21^ην Νοεμβρίου/4^ην Δεκεμβρίου 2010, δι’ Ἑσπερινοῦ  ἀφ’ ἑσπέρας καί δι’ Ὄρθρου καί θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος ἐν χοροστασίᾳ τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί ποιοῦντος ἔναρξιν τῶν Καταβασιῶν «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε…» ἀπό τοῦ μέσου τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ. Ἡ ἑορτή αὕτη, ἡ σημαίνουσα δι’ ἡμᾶς «τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τό προοίμιον καί τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας τήν προκήρυξιν», ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς εἰς τήν παρά τό Κεντρικόν Μοναστήριον Ἱεράν Γυναικείαν Μονήν τῆς Μεγάλης Παναγίας.

Εἰς τήν περιοχήν τῆς Μονῆς ταύτης ἐγκαταστάθη τό πρῶτον ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἐκ τοῦ ὄρους Σιών προσεγγίσασα, ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ  ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἠλία τό 516 μ.Χ. Εἰς ταύτην πέραν τοῦ Ναοῦ τῶν Εἰσοδίων ὑπάρχει παρεκκλήσιον τῆς ὁσίας Μελάνης τῆς Ρωμαίας, φυλάσσονται τίμια λείψανα ἁγίων καί ἀρχαιότατον χειρόγραφον λειτουργικόν ἱερόν Εὐαγγέλιον.

Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν ταύτην ἐγκαταβιοῦν περί τάς εἴκοσι μονάζουσαι σήμερον. Εἰς τόν ἱερόν Ναόν αὐτῆς ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί δι’ Ὄρθρου καί θ. Λειτουργίας ἀνήμερα, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, συλλειτουργοῦντος αὐτῷ Ἱερομονάχων καί Ἱεροδιακόνων, συμμετεχουσῶν τῶν μοναζουσῶν τῆς Μονῆς ταύτης καί ἄλλων ἐξ ἄλλων ἱερῶν Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου προσελθουσῶν, συμμετεχόντων δέ ἔτι Ἑλληνοφώνων, Ἀραβοφώνων καί Ρωσοφώνων Ὀρθοδόξων πιστῶν τῶν Ἱεροσολύμων.

Προϊούσης τῆς θ. Λειτουργίας, μετά τήν ἀκολουθίαν ἐν τῷ ἱερῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, προσῆλθεν ὁ Μακαριώτατος μετά μικρᾶς συνοδείας Ἁγιοταφιτῶν καί προσεκύνησε, παρέμεινε δέ ἄχρι τέλους καί προσῆλθεν μετά τοῦ λειτουργοῦντος Ἀρχιερέως εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα ἐδεξιώθη Αὐτον καί τήν Πατριαρχικήν καί Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί πάντας ἡ καθηγουμένη Ὁσιωτάτη μοναχή Νυμφοδώρα.

Οὕτως ἑωρτάσθη σύν Θεῷ ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, ὑπομνήσασα εἰς ἡμᾶς καί πάλιν ὅτι ἡ Θεοτόκος διά τῶν Εἰσοδίων αὐτῆς τριετοῦς εἰς τόν Ναόν «τόν Χριστόν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλεται» καί ἀποτελεῖ «τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου τήν ἐκπλήρωσιν» καί «τό ἱερόν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» καί «ὑπάρχει σκηνή ἐπουράνιος».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Δευτέραν, 16^ην /29^ην Νοεμβρίου 2010, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολυμων ἑώρτασε τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Φιλουμένου, Ἁγιοταφίτου, ἡγουμένου τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, διά πρώτην φοράν μετά τήν ἁγιοκατάταξιν αὐτοῦ δι’ ἐπισήμου Συνοδικῆς Πράξεως καί τελετῆς, τήν 16^ην /29^ην Νοεμβρίου τοῦ παρελθόντος ἔτους 2009.

Ἡ 16^η/29^η Νοεμβρίου ἑκάστου ἔτους ὡρίσθη διά τόν ἐορτασμόν τῆς μνήμης αὐτοῦ, λόγῳ τοῦ ὅτι κατά τήν ἡμέραν αὐτήν τοῦ ἔτους 1979 εὗρεν οὗτος μαρτυρικόν θάνατον, ἐν ᾧ διηκόνει ἐν αὐτῷ τῷ Φρέατι, εἰς τό ὁποῖον ἐκάθισεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί ἐζήτησε νά πιῇ ὕδωρ ἀπό τήν προσελθοῦσαν γυνήν Σαμαρείτισσαν, τήν ὁποίαν διά τῆς διδασκαλικῆς Θεανθρωπίνου Σοφίας Αὐτοῦ εἵλκυσε πρός τήν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρείαν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀποκαλύπτων εἰς αὐτήν ἀπεριφράστως ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ λαλῶν μετ’ αὐτῆς (Ἰω. 4,25-26). Διά τόν ἑορτασμόν τῆς μνήμης ταύτης μετέβη εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας, 16^ης /29^ης Νοεμβρίου 2010, μετά συνοδείας ἐξ’ Ἱεροσολυμων ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Φθάσας μετά διαδρομήν μιᾶς ὥρας εἰς τήν πόλιν τῆς Νεαπόλεως  (Nablus), ἦλθεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Φρέατος. Εἰς τήν εἰσοδον αὐτῆς ἐπεφυλάχθη Αὐτῷ θερμή ὑποδοχή ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου, τοῦ ἀνοικοδομήσαντος προσφάτως τόν περικαλλῆ ναόν, τόν δεσπόζοντα ἐφ ὅλης τῆς πόλεως, καί ὑπό τῶν ἱερέων τῶν ὁμόρων κωμῶν.

Ἀκολούθως ὁ Μακαριώτατος ἐνδυθείς μανδύαν πρό τῆς εἰσόδου τοῦ ναοῦ καί ἀνελθών εἰς τόν Θρόνον, προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας καί ἐν συνεχείᾳ τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί ἐγγάμων ἀραβοφώνων ἱερέων, ψαλλόντων, δεξιά, τοῦ Λαμπαδαρίου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κ. Χαραλάμπους Βακάκη ἑλληνιστί καί τῶν ἱεροψαλτῶν τῆς παρακειμένης κώμης τῶν Ραφιδίων καί τῆς πόλεως τῆς Νεαπόλεως ἀραβιστί καί ἐν κατανύξει μετεχόντων πολλῶν πιστῶν, εὐλαβουμένων τόν Ἅγιον, ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας, Ρουμανίας  καί ἐκ τῶν περιχώρων τῆς Νεαπόλεως.

Πρός τό πολυεθνικόν ἀλλ’ ὁμόδοξον τοῦτο ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος περί τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Φιλουμένου, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ὁ μάρτυς Σου Κύριε ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τό στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας ἐκ Σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν∙ ἔχων γάρ τήν ἰσχύν Σου τούς τυράννους καθεῖλεν, ἔθραυσε καί δαιμόνων τά ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις, Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί εὐσεβεῖς προσκυνηταί.

«Τό στέφος τῆς ἀφθαρσίας ἐκομίσατο ἐκ τοῦ Θεοῦ» καί ὁ σήμερον τιμώμενος νεομάρτυς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, Ἅγιος Φιλούμενος ὁ Ἁγιοταφίτης ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ.

«Τό στέφος τῆς ἀφθαρσίας», ἐξάλλου, εἶναι αὐτό τό ὁποῖον διακρίνει τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῶν πρωτοτόκων, τῶν ἀπογεγραμμένων ἐν τοῖς οὐρανοῖς (Ἑβρ. 12,23), ἀπό τά μέλη τῆς ἐπί γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας.

«Τό στέφος τῆς ἀφθαρσίας» δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό λαμπρόν φῶς, διά τοῦ ὁποίου δοξάζεται ὁ Θεός Πατήρ: «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ἡμῶν», παραγγέλλει ὁ Χριστός εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ, «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσι τά καλά ὑμῶν ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5,16).

Ἐργάτης τῶν καλῶν ἔργων ἐν τῷ ἀμπελῶνι τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεδείχθη καί ὁ νεομάρτυς τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας Ἅγιος Φιλούμενος. Ἡ «ἐξ ὅλης καρδίας καί ἐξ ὅλης ψυχῆς καί διανοίας ἀγάπη» τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου πρός Κύριον τόν Θεόν, (Μάρκ. 12, 30) ἦτο ὁμοία πρός τήν ἀγάπην πρός τόν πλησίον κατά τήν τοῦ Κυρίου ἐντολήν. (Μάρκ. 12,31).

Ἡ ἐπί τῷ σταυρικῷ καί ἀπολυτρωτικῷ αἵματι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τεθεμελιωμένη Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία καί δή ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων προβάλλει ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων τήν μαρτυρίαν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία δέν ζητεῖ τά ἰδικά της συμφέροντα (οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς). Ἀλλά καί τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία δέν ξεπέφτει ποτέ, ἀλλά μένει πάντοτε βεβαία καί ἰσχυρά, ἀκόμη καί μετά τόν θάνατόν μας, ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος: «ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει», ( Α’ Κορινθ. 13,8).

Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀγάπης ἀπόστολος καί κήρυξ βέβαιος καί ἰσχυρός παραμένει πάντοτε ἐν ζωῇ καί μετά θάνατον ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διά τοῦ ἱεροῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, δηλονότι τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητος, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ νέφους τῶν μαρτύρων αὐτῆς καί ἐν προκειμένῳ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ συγχρόνου ἡμῖν ἱερομάρτυρος Φιλουμένου. Οὗτοι εἶναι οἱ μάρτυρες, περί ὧν ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι κακουχούμενοι», (Ἑβρ. 11, 38).

Αὐτοί εἶναι, ἀδελφοί μου, οἱ μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἔχοντες τήν ἰσχύν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, καθεῖλον, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, τούς τυράννους καί ἔθραυσαν τῶν δαιμόνων τά ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοί εἶναι οἱ μάρτυρες, περί τῶν ὁποίων ὁ Χριστός λέγει: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς», (Ματθ. 10,32).

Τῆς ὁμολογίας τοῦ Χριστοῦ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων ἀφ’ ἑνός, ἀλλά καί τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἀφ’ ἑτέρου ἐγένετο κοινωνός καί ἀνεδείχθη μάρτυς ἱερός τοῦ θανάτου «τῆς ἐν φόνῳ μαχαίρας» καί ὁ σήμερον ἑορτίως καί πανηγυρικῶς τιμώμενος νεομάρτυς τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ ἱερομάρτυς Φιλούμενος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, συμμετέχων εἰς τήν ἄφθαρτον χαράν τῆς χορείας τῶν ἁγίων τῆς ἐν οὐρανοῖς θριαμβεβούσης Ἐκκλησίας, μᾶς προτρέπει διά στόματος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγων: «Λοιπόν καί ἡμεῖς, ἀφοῦ ἔχομεν τριγύρω μας τόσον μεγάλον καί πυκνόν σύννεφον ἀνθρώπων, πού ἐμαρτύρησαν διά τήν ἀλήθειαν τῆς πίστεως, ἀς πετάξωμεν ἀπό ἐπάνω μας κάθε βάρος βιοτικῶν πραγμάτων καί φροντίδων ἐπιπλέον δέ καί τήν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, τήν ἁμαρτίαν εἰς τήν ὁποίαν εὔκολα κανείς παρασύρεται καί ἄς τρέχωμεν μέ ὑπομονήν τόν ἀγῶνα πού προβάλλει ἐμπρός μας. Καί πουθενά ἀλλοῦ ἀς μή στρέφωμεν τά βλέμματά μας καί τήν προσοχήν μας, παρά μόνον εἰς τόν Ἰησοῦν, πού εἶναι ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς πίστεως καί μᾶς τελειοποιεῖ εἰς αὐτήν», (Ἑβρ. 12,1-2).

Πολλοί τῶν πιστῶν προσῆλθον εἰς τήν θ. Κοινωνίαν, ἐπισφραγίζοντες οὕτω τήν συμμετοχήν αὐτῶν εἰς τήν θ. Λειτουργίαν.

Τοῦ Μακαριωτάτου ἀπολύσαντος τήν θ. Λειτουργίαν καί διανείμαντος τό ἀντίδωρον, ἐγένετο ἡ ἐν τῷ ἡγουμενείῳ δεξίωσις, μεθ’ ἥν ἠκολούθησεν ὑπό τοῦ ρέκτου καί φιλοξένου καθηγουμένου π. Ἰουστίνου παρατεθεῖσα τράπεζα εἰς τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν καί πολλούς ἐκ τοῦ ἐκκλησιάσματος.

Κατά τήν εἰς τό ἡγουμενεῖον δεξίωσιν παρέστησαν οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Παλαιστινιακῶν Στρατιωτικῶν Ἀρχῶν καί ὁ Νομάρχης τῆς περιοχῆς Νεαπόλεως κ. Τζιμπράν Μπάκρη, οἵτινες καί προσεκλήθησαν εἰς τήν τράπεζαν καί  ὁ ἐκ Ραμάλλας ὁμιλήσας κ. Τζίριες Σιαρμπέν, χορηγός ἀνακαινίσεως καί συντηρήσεως τριῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἀμπούντ, τῆς Τζίφνας καί τῶν Ραφιδίων.

Ὁ Μακαριώτατος προπίνων εἰς τήν τράπεζαν, εἶπεν ὅτι πρό ἑνός ἔτους ἐγένετο ἡ ἁγιοκατάταξις, ἐφέτος δέ τελεῖται ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου νεομάρτυρος Φιλουμένου. «Ἡ γῆ τῆς Παλαιστίνης», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «ἐποτίσθη μέ τό αἷμα πολλῶν μαρτύρων καί τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου. Τό αἷμα αὐτοῦ ἰσχυροποιεῖ τάς σχέσεις ἡμῶν μετά τοῦ Ἰσλάμ ἀπό τοῦ ἔτους 638μ.Χ. Ἡ παρουσία ὑμῶν, κ. Νομάρχα, ὡς ἐκπροσώπου τοῦ Προέδρου Ἀμποῦ Μάζεν τιμᾷ τήν Παλαιστινιακήν Ἀρχήν καί τό Πατριαρχεῖον καί τόν τόπον, τόν ἅγιον τοῦτον καί διά τάς τρεῖς θρησκείας. Οἱ ὀπαδοί τοῦ Ἰσλάμ σέβονται τά σεβάσματα ἡμῶν. Εὐχαριστοῦμεν ἐξ’ ὀνόματος τοῦ ἡγουμένου, Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου διά τό ἐπιδεικνυόμενον ὑπέρ τῆς Μονῆς ἐνδιαφέρον. Ἀποστολή τοῦ Πατριαρχείου μας εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον καί ἡ εἰρηνική συνύπαρξις. Διά τόν σκοπόν τοῦτον ἔδωσε τό αἷμα του ὁ Ἱερομάρτυς Φιλούμενος. Τοῦτον καί ὅλους τούς ἁγίους παρακαλοῦμεν νά πρεσβεύουν διά τήν εἰρηνικήν ἡμῶν συνύπαρξιν ἐν ὑγιείᾳ ἐλευθερίᾳ, ἀνεξαρτησίᾳ καί εὐημερίᾳ».

Ὁ κ. Νομάρχης εἶπε: «Ἡ ἡμέρα αὕτη εἶναι καί δι’ ἡμᾶς ἐθνική ἑορτή. Ὁ ἅγιος Φιλούμενος εἶναι μάρτυς, μαρτυρήσας ἐν  Παλαιστίνῃ. Τό μαρτύριον του θεμελιώνει τήν εἰρήνην. Εὐχαριστοῦμεν, π. Ἰουστῖνε, καί σᾶς καί τούς συνεργάτας σας, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι ζοῦν ἐν ειρήνῃ καί συνεργασίᾳ μεταξύ των. Μεταφέρομεν τάς εὐχάς τοῦ Προέδρου Ἀμποῦ Μάζεν καί τοῦ Πρωθυπουργοῦ.

Ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱ.Μ. τοῦ Φρέατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος εἶπε:

«Ἡ ἡμέρα αὕτη εἶναι ἡμέρα Ἀναστάσεως, διότι ἐπί 30 χρόνια ἔζων ἡμέρας Σταυρώσεως. Τό αἷμα τῶν μαρτύρων ἀπό τοῦ πρώτου ἐπισκόπου Νεαπόλεως Τερεβινθίου ἕως τό μαρτύριον τοῦ προκατόχου μου, Ἁγίου Φιλουμένου, στηρίζει τό Προσκύνημα. Ὁ Κύριος δέν μέ ἠξίωσεν νά μαρτυρήσω, μέ ἠξίωσεν ὅμως διά τῶν δωρεῶν τῶν ἐξ Ἑλλάδος καί Κύπρου ἁπλῶν προσκυνητῶν νά δῶ τήν πραγματοποίησιν τῆς ἀποπερατώσεως τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ καί τήν τιμήν τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου Μέ ἀξίωσεν ἐπίσης ὁ Πανάγαθος Θεός νά ζῶ ἐδῶ ἐν ἁρμονίᾳ ὡς μόνος Χριστιανός ἀναμέσον 65.000 Μουσουλμάνων Εὔχομαι, Μακαριώτατε, νά ἀναδείξητε καί ἄλλα προσκυνήματα  Εἰς ὑγιείαν Ὑμῶν. Ἀμήν».

Διά τούτου ἔληξεν ἡ ἐν βαθείᾳ κατανύξει καί ἐκ βαθέων εὐχαριστία προς τόν Θεόν πρώτη ἑορτασθεῖσα ἑορτή τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Φιλουμένου, Ἁγιοταφίτου, καθηγουμένου τοῦ Φρέατος, οὗ ταῖς πρεσβείαις διαφυλάξαι Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, τό προσκύνημα τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, τήν Σιωνίτιδα Ἐκκλησίαν καί πᾶσαν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Τήν νύκτα τοῦ Σαββάτου πρός Κυριακήν, 14^ης-15^ης /27^ην-28^ην Νοεμβρίου 2010, ἐτελέσθη Πατριαρχική θ. Λειτουργία εἰς τόν Πανάγιον Τάφον. Διά τοῦτο οἱ δύο Προκαθήμενοι, Μακαριώτατοι Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί Μητροπολίτης Βαρσοβίας & πάσης Πολωνίας κ.κ. Σάββας κατῆλθον εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τήν 11.30 μ.μ. νυκτερινήν ὥραν ἐν συνοδείᾳ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου, καί τῶν παρεπιδημοῦντων Ἀρχιερέων τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, Ἱερέων, Ἱεροδιακόνων καί λαϊκῶν, τῶν κωδώνων χαρμοσύνως κρουομένων. Κατελθόντες καί εἰσελθόντες, προσεκύνησαν εἰς τό ἅμα τῇ εἰσόδῳ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως σεπτόν προσκύνημα τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως. Ἀκολούθως προσεκύνησαν τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον. Ἔμπροσθεν τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου ὁ Ἅγιος Πολωνίας ἐνεδύθη μανδύαν καί εἰσῆλθεν εἰς τό Καθολικόν, ἐχοροστάτησεν εἰς τόν Ὄρθρον, τελεσθέντα εἰς τό Καθολικόν.

Τοῦ Ὄρθρου πληρωθέντος εἰς τό Καθολικόν, ἐτελέσθη ἡ θ. Λειτουργία εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κ.κ. Σάββα, τοῦ παρεπιδημοῦντος Ἀρχιεπισκόπου Ἀτλάντας κ. Ἀλεξίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ παρεπιδημοῦντος Μητροπολίτου Μίνσκ κ. Φιλαρέτου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας, τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Νεαπόλεως κ. Ἀμβροσίου, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, πλειάδος ἱερέων, συνοδῶν τοῦ Μητροπολίτου Πολωνίας καί ἄλλων ἐκ Ρωσίας καί ὀκτώ ἱεροδιακόνων καί πολλοῦ λαοῦ, ἐκ πολλῶν ἐθνικοτήτων Ἑλλήνων, Ρώσων, Ρουμάνων, Πολωνῶν, Ἀράβων ἐντοπίων, μιᾶς δέ πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου.

Πολλοί τούτων προσῆλθον εἰς τήν θ. Κοινωνίαν, πάντες δέ οὗτοι, ἅμα τῇ ἀπολύσει τῆς θ. Λειτουργίας ἤκουσαν τήν προσφώνησιν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἔχουσαν οὕτως:

«Ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ Ἀδελφέ, Μακαριώτατε Μητροπολῖτα Βαρσοβίας & πάσης Πολωνίας κ.κ. Σάββα,

Εὐδοκίᾳ τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, ἐπραγματοποιήθη, μόλις πρό τετραμήνου,  ἡ εἰρηνική ἐπίσκεψις τῆς ἀπό πενταετίας ποιμαινομένης ὑπό τῆς Μετριότητος Ἡμῶν, Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, εἰς τήν θεοφιλῶς ποιμαινομένην ὑπό τῆς Ὑμετέρας λίαν ἀγαπητῆς Ἡμῖν καί περισπουδάστου Μακαριότητος ἀδελφήν Αὐτοκέφαλον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας.

Τότε Ἡμεῖς μετά τῆς τιμίας Ἡμῶν συνοδείας εὑρισκόμενοι εἰς τό κλῖμα τῆς μαρτυρικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας, ἐγενόμεθα ἐνθέρμως καί φιλαδέλφως δεκτοί παρά τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, περιωδεύσαμεν τῇ συνοδείᾳ Αὐτῆς εἰς ἱστορικούς ναούς καί Ἱεράς Μονάς τῆς Ὀρθοδόξου Πολωνικῆς Ἐκκλησίας, ὡς αὐτῆς τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου τῆς Γιαμπλέτσνα, κέντρου Ὀρθοδοξίας καί μοναχισμοῦ, τῆς Ἱερᾶς γυναικείας Μονῆς Μάρθας καί Μαρίας εἰς Γκραμπάρκα, προσεκυνήσαμεν εἰς ἀρχαίους ναούς, ὡς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἰς Σοῦπρασλ,  ἀλλά καί εἰς νέους, ἀνεγερθέντας παρά τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, ὡς αὐτοῦ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συνελειτουργήσαμεν εἰς τόν καθεδρικόν ναόν τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς καί διεδηλώσαμεν ὁμοφώνως τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν συμφώνως πρός τάς Ἁγίας Γραφάς καί τήν Ἱεράν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἤλθομεν δέ καί πρός τάς νενομισμένας  ἐπαφάς  μετά τῶν πολιτικῶν Ἀρχῶν τῆς φιλοξένου καί  ὡραιοτάτης χώρας τῆς Πολωνίας.

Σήμερον, χάριτι Θεοῦ, ἡ ἀδελφή Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας εὑρίσκεται εἰς τάς αὐλάς Σιών τῆς Ἁγίας ἐν τῷ προσώπῳ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, τῆς τιμίας Αὐτῆς συνοδείας καί τῆς εὐσεβοῦς προσκυνηματικῆς ὁμάδος ἐκ τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας.

Εἶναι μεγίστη ἡ χαρά Ἡμῶν προσωπικῶς, τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Ἡμῶν Συνόδου, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τοῦ πληρώματος τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας ἐπί τῷ λίαν σημαντικῷ καί χαρμοσύνῳ γεγονότι τούτῳ.

Ἰδιαίτατα δέ κατά τήν νύκτα καί τήν στιγμήν ταύτην εἰς τήν χαράν ἡμῶν προστίθεται βαθεῖα συγκίνησις, καθ’ ὅτι ἔχομεν μυστηριακήν ἐμπειρίαν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως ἡμῶν καί τῆς κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς Θ. Λειτουργίαν, ἀναίμακτον θυσίαν, προσφερομένην ἐπί τοῦ ἁγιωτάτου θυσιαστηρίου, αὐτοῦ τούτου τοῦ Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πληρούμεθα κατανύξεως βαθείας, δέους ἱεροῦ, χαρᾶς ἀνεκλαλήτου, ἀναμιμνῃσκόμενοι μέν, μαρτυροῦντες δέ ὅτι ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ μνημείῳ, ἐν ᾧ ἱερουργοῦμεν, ἐτάφη ὁ ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ὑπέρ ἡμῶν ὑψωθείς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ἐτάφη ἐν αὐτῷ καί τάς πύλας τοῦ ᾍδου διῆλθε, ἀλλά δέν κατεκρατήθη ὑπ’ αὐτοῦ. Διά τοῦτο καί ὄλβιος Τάφος καλεῖται, ἐπειδή εἶναι κενός, διότι ἀνέστη ὁ ἐν αὐτῷ ταφείς Ἀρχηγός τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Πληρούμεθα χαρᾶς, ἀναμιμνῃσκόμενοι εἰσέτι ὅτι ἐπί τοῦ τόπου, ἐν ᾧ ἱστάμεθα, ἔστη ἡ μακαρία ἁγία Ἑλένη, εὑροῦσα τόν τίμιον σταυρόν, μετά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων Μακαρίου, ὅτι εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν καί τόν Πανάγιον Τάφον προσεκύνησαν καί ἐκήρυξαν καί προσήνεγκον θυσίαν ἀναίμακτον ἅγιαι μορφαί τῆς Ὀρθοδόξου Ἠμῶν πίστεως, ὡς ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων ὁ Κατηχητής, οἱ ἅγιοι Σάββας καί Θεοδόσιος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης ὁ Ἱεροσολυμίτης καί οἱ Πατριάρχαι τῶν νεωτέρων χρόνων, Δοσίθεος, Παΐσιος καί Θεοφάνης, μετά τῶν ὁποίων ἰδιαιτέρους δεσμούς εἶχεν ἡ Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας. Ὅτε δέ δυσχείμεροι καιροί ἐνέσκηψαν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ τῶν Ἁγίων Τόπων ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι ἦλθον ἐνδεδυμένοι ὡς φίλοι, οἱ ἀοίδιμοι Οὗτοι Πατριάρχαι διεκινδύνευσαν τήν ζωήν Αὐτῶν καί ἐξεδαπάνησαν περιουσίας ὁλοκλήρους, ἄχρις οὗ φθάσουν εἰς τήν κατάστασιν τήν καλουμένην  τοῦ Προσκυνηματικοῦ καθεστῶτος, τήν ἐν τῷ μέτρῳ τοῦ δυνατοῦ κατοχυροῦσαν τά δικαιώματα ἡμῶν.

Πνευματικόν ἐπίτευγμα ἀνυπολογίστου ἀξίας καί θαῦμα τῆς πίστεως τῶν Ὀρθοδόξων τυγχάνει ὄντως τό Ἱερόν τοῦτο Κουβούκλιον ὑπεράνω καί πέριξ τοῦ Ζωοδόχου Τάφου, τό προσφυῶς χαρακτηρισθέν ὑπό τῶν Πατέρων Ἡμῶν ὡς: «Κτῆμα καί ἀφιέρωμα τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων τό 1810».

Ἐπί τοιαύτῃ ἁγιοπροσκυνηματικῇ παραδόσει σεμνῶς καυχώμενοι, εὐχαριστοῦμεν Θεῷ τῷ ἀξιώσαντι Ἡμᾶς, ἵνα διακονῶμεν τό σωτήριον καί λυτρωτικόν ἔργον τοῦ Σωτῆρος Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί τῶν τόπων, ἐν οἷς Οὗτος κατά σάρκα ἐγεννήθη ἐφανερώθη, ἐσταυρώθη, ἀνέστη, ἀνελήφθη καί ἐπί τοῦ ὑπερῴου τῆς Ἁγίας Σιών τό Πνεῦμα Αὐτοῦ τό Ἅγιον παρά τοῦ Πατρός τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ μαθηταῖς  καί ἀποστόλοις ἔπεμψε καί τήν Ἐκκλησίαν ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης ἐξαπέστειλε.

Εὐχαριστοῦμεν Θεῷ ἐπί τῇ συλλειτουργίᾳ ταύτῃ μετά τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, ἐν αὐτῷ τῷ Ζωοδόχῳ Κυριακῷ Μνήματι καί διαβεβαιοῦμεν Αὐτήν ὅτι συνεχῶς ἐσόμεθα μνήμοντες Αὐτῆς καί τῆς τιμίας Αὐτῆς συνοδείας καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας, τήν ὁποίαν ὁ Κύριος ἐνεπιστεύθη Αὐτῇ.

Ἐκ ψυχῆς εὐχόμεθα, ὅπως ὁ ἀναστάς Κύριος μακροημερεύῃ Αὐτήν ἐν ὑγιείᾳ, δυνάμει καί εὐσταθείᾳ καί στερεοῖ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας ἐπί τῆς ὁδοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐφ’ ἧς ἀνέκαθεν ἀδιασαλεύτως καί ἀναμφιταλαντεύτως ἐπορεύθη. Ἀμήν.

Ἀντιφωνῶν ὁ Μακαριώτατος Πολωνίας εἶπε τά κάτωθι:

«Μακαριώτατε, ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ Ἀδελφέ, Πατριάρχα Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεόφιλε, Εὐχαριστῶ ἐκ βάθους καρδίας δι’ ὅσα εἴπατε, μαρτυροῦντα ἀγάπην πρός τήν Ὀρθοδοξίαν, τήν ὁποίαν διεπιστώσαμεν καί κατά τήν ἐπίσκεψιν Ὑμῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας. Τήν μαρτυρίαν ταύτην δίδετε καί ἐνταῦθα εἰς τόν Πανάγιον Τάφον τοῦ Χριστοῦ. Εὑρισκόμεθα εἰς τό ἐπίκεντρον τοῦ Χριστιανισμοῦ, τό ἐπίκεντρον τῆς πίστεως μας, ἀπό τοῦ ὁποίου διῆλθον αἱ μορφαί, τάς ὁποίας ἀναφέρατε καί τό ὁποῖον θά ἵσταται μέχρις συντελείας τοῦ κόσμου, χάρις εἰς τάς προσπαθείας ὅσων ἀναφέρατε καί Ὑμῶν προσωπικῶς. Οἱ ἥρωες ἔχουν τά προνόμια νά ἐπιτελοῦν ἔργα ὥς τό Ὑμέτερον. Χάρις εἰς Ὑμᾶς Μακαριώτατε, χάρις εἰς τήν Ἐκκλησίαν Ἱεροσολύμων, κρατοῦνται τά προσκυνήματα Ἡμεῖς διοργανώνομεν τήν προσκυνηματικήν ἡμῶν ἐκδρομήν. Ἡ χαρά Ἡμῶν εἶναι πολύ μεγάλη καί τήν ὀφείλομεν εἰς Ὑμᾶς, ἰδίᾳ δέ ἡ χαρά Ἡμῶν γίνεται μεγαλυτέρα, λόγῳ τῆς θ. Λειτουργίας, τήν ὁποίαν εἴχομεν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον. Αὕτη μᾶς ἥνωσεν ἔτι στενώτερον εἰς τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν. Ἐγκαρδίως εὐχαριστῶ Ὑμᾶς διά τήν νύκτα ταύτην καί διά τήν ἐπίσκεψιν Ἡμῶν εἰς Πολωνίαν. Ἡ προσευχή εἶναι μεγάλη δύναμις εἰς τήν ζωήν μας, διά τοῦτο, παρακαλῶ Ὑμᾶς Μακαριώτατε, νά προσεύχεσθε δι’ Ἡμᾶς, νά προσεύχεσθε διά τό Ὀρθόδοξον ποίμνιον τῆς Πολωνίας.

Εὐχαριστῶ. Ἔτη πολλά».

Μετά τοῦτο ἠκολούθησε δεξίωσις ὑπό τοῦ Παρασκευοφύλακος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου, τοῦ Μοναχοῦ Νικολάου καί τῶν ἄλλων διακονητῶν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως εἰς τό Γραφεῖον τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μετά χαρᾶς πεπληρωμένης καί δοξολογίας βαθείας πρός τόν Πανάγαθον Θεόν διά τήν παρασχεθεῖσαν ὑπ’Αὐτοῦ ἑορταστικήν ἐμπειρίαν ταύτην.

Τήν μεσημβρίαν τῆς Κυριακῆς, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί ἡ Ἀδελφότης παρέθεσαν τράπεζαν εἰς τόν Μητροπολίτην Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κ.κ. Σάββαν καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ.

Διαρκούσης τῆς νηστησίμου ταύτης τραπέζης, -καθ’ ὅτι ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων-, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον Μητροπολίτην Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας ἀγγλιστί (βλέπε ηλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/2010/11/28/1074/ ) .Κατακλείων τήν προσφώνησιν Αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος προσέφερε εἰς τόν Ἅγιον Πολωνίας δύο ἀσημένια κηροπήγια, ἵνα δι’ αὐτῶν ἀνάπτῃ Οὗτος, ὡς εἶπε, τό φῶς τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ἀντιφωνῶν ὁ Ἅγιος Πολωνίας εἶπεν:

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς,

Ἱερεῖς,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ τράπεζα εἶναι συνέχεια τῆς θ. Κοινωνίας τῆς θ. Λειτουργίας, τήν ὁποίαν ἐτελέσαμεν κατά τήν παρελθοῦσαν νύκτα εἰς τόν Πανάγιον Τάφον. Αὕτη ἐκφράζει τήν εἰλικρινῆ ἀγάπην Ὑμῶν πρός Ἡμᾶς. Εὐχαριστῶ διά ταύτην καί διά τά λόγια Ὑμῶν πρός Ἡμᾶς. Αἱ σχέσεις ἀγάπης καί συνεργασίας Ἡμῶν εἶναι συνέχεια παλαιῶν τοιούτων σχέσεων τῶν προκατόχων Ἡμῶν. Ὅτε ἡ Οὐνία ἤρχισε νά δημιουργῇ προβλήματα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας, ὁ προκάτοχος Ὑμῶν μακαριστός Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Παΐσιος ἀπεκατέστησε τήν τάξιν διά τῆς χειροτονίας Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων. Τό 1927 ὁ Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας ἔλαβε ράβδον παρά τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολυμων Δαμιανοῦ, τήν ὁποίαν μέχρι σήμερον φυλάσσομεν καί ἐπιδίδομεν εἰς ἕκαστον νέον Μητροπολίτην Πολωνίας, ὡς ἁπτόν σημεῖον τοῦ ἐν Χριστῷ συνδέσμου τῶν Ἐκκλησιῶν μας. Ὁ ὁσιολογιώτατος ἱεροδιάκονος π. Ἀλέξανδρος ἐπίσης εἶναι τό πρόσωπον συνδέσμου τῶν Ἐκκλησιῶν μας. Ἡ Πολωνία διατηρεῖ καλάς σχέσεις καί μέ τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Αἱ σχέσεις αὐταί δύνανται νά ἀποβαίνουν πρός ὄφελος τῶν Ἐκκλησιῶν μας. Καί πάλιν εὐχαριστοῦμεν, Μακαριώτατε, διά τήν ἀβραμιαίαν Ὑμῶν φιλοξενίαν. Ἡ ἐπίσημος εἰρηνική Ὑμῶν ἐπίσκεψις εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας παραμένει ἱστορικόν γεγονός, συνεχίζον τήν παράδοσιν τῶν προκατόχων Ὑμῶν».

Ἐπί τούτοις ὁ Ἅγιος Πολωνίας ἐπέδωσεν εἰς τόν Μακαριώτατον δίτομον ἄλμπουμ μετά τῶν θησαυρῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐπαρουσίασεν εἰς τόν Μητροπολίτην Βαρσοβίας τόν μετέχοντα τῆς τραπέζης κ. Ἰωάννην Τλήλ, διακεκριμένον μέλος τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας, ἄγοντα τό 85^ον ἔτος τῆς ἡλικίας αὐτοῦ, μοναχόν ἄνευ ράσου, ὡς ἐχαρακτήσεν αὐτόν, πρόσφυγα ἐντός τῆς ἰδίας αὐτοῦ πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων καί συγγραφέα τοῦ ἱστορικωτάτου βιβλίου αὐτοῦ “I am Jerusalem”.

Τοῦτο ὁ κ. Τλήλ ἔδωσεν εἰς τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων, ὁ Ὁποῖος, ὡς εἶπεν, εἶναι ἡ ἐνσάρκωσις τῶν Ἱεροσολύμων νά προσφέρῃ ἐκ μέρους του εἰς τόν Μητροπολίτην Βαρσοβίας, ἐπισημαίνων ὅτι διά πρώτην φοράν ἠκούσθησαν τό μεσονύκτιον ἄνευ καθεστωτικοῦ λόγου οἱ κώδωνες τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Εἰς τό βιβλίον του ὁ κ. Τλήλ κάμνει λόγον καί περί Πολωνῶν προσφύγων, τούς ὁποίους συνήντησε. Μετά τοῦτο, δύο ἐκ τῶν ἱερέων συνοδῶν τοῦ Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Πολωνίας προσεφώνησαν τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, ὑπογραμμίζοντες τήν βαθεῖαν πνευματικήν σημασίαν, τήν ὁποίαν εἶχε δι’ αὐτούς τό προσκύνημα, ἵνα ἴδουν ἰδίοις ὄμμασιν τούς τόπους τῆς ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, τούς ὁποίους διαφυλάσσει καί διαποιμαίνει ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν.

Διά τούτων ἐν εὐφροσύνῃ πνευματικῇ καί ὑλικῇ καί δοξολογίᾳ πρός τόν Θεόν ἦλθεν εἰς τό τέλος αὐτῆς ἡ πρός τιμήν τοῦ Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας καί τῆς συνοδείας Αὐτοῦ παρατεθεῖσα τράπεζα.

Τό μεταμεσονύκτιον τῆς ἰδίας ἡμέρας ὁ Μητροπολίτης Πολωνίας κ.κ. Σάββας μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθάν, συλλειτουργοῦντος Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί πολλῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων τήν δέ μεθεπομένην ὁ Ἅγιος Πολωνίας, συμφώνως πρός τήν προσκυνηματικήν αὐτοῦ περιήγησιν, θά λειτουργήσῃ εἰς τό Θεοδέγμον Ἅγιον Σπήλαιον ἐν Βηθλεέμ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς τήν Κυριακήν, 8^ην/21^ην Νοεμβρίου 2010, εἰς τήν Ἱεράν αὐτῶν Μονήν ἐν Ἰόππῃ (Jaffa), ἀλλά καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν αὐτῶν ἐν τῇ Παλαιᾷ Πόλει τῶν Ἱεροσολύμων.

Εἰς τόν Ἑσπερινόν ἐν τῇ Ἱερᾷ αὐτῶν Μονῇ ἐν τῇ Παλαιᾷ Πόλει, ἐν εὐπρεπῇ πληρότητι ἀνεκαινισμένῃ ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Δημητρίου, προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προσελθών μετά συνοδείας, μετεχόντων δέ μοναχῶν καί μοναζουσῶν καί ὁμογενῶν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων. Τῆς θ. Λειτουργίας προεξῆρξεν τήν ἑπομένην, Κυριακήν, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, μετέσχον δέ αὐτῆς ἐν κατανύξει πολλῇ Ἕλληνες ὁμογενεῖς τῆς παροικίας ἀλλά καί ἀραβόφωνοι, ρωσσόφωνοι καί ρουμανόφωνοι, ὑπαγόμενοι εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου.

Εἰς τήν Ἰόππην ἑωρτάσθη πανηγυρικώτατα ἡ ἑορτή εἰς τήν ἱστορικήν Ἱεράν παραθαλασσίαν Μονήν τοῦ Πατριαρχείου, ἧς ὁ Ναός ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἀρχαγγέλων, καείς τό 1963, ἀνεκαινίσθη ἐκ βάθρων μεταξύ τῶν ἐτῶν 1995-2000 καί ἡγιογραφήθη δαπάναις τοῦ καθηγουμένου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ.

Διά τόν ἑορτασμόν προσῆλθεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας ἐξ Ἱεροσολύμων. Εἰς μικράν ἀπόστασιν πρό τῆς Μονῆς ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο δεκτός μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, τοῦ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν παρεπιδημούντων Ἀρχιερέων, τῶν ἱερέων τῶν ὑπηρετούντων ἐν τῇ Μονῇ,ἀλλά καί τῶν ἱερομονάχων τῶν ὁμόρων πόλεων τῆς Ἰόππης, Λύδδης καί Ρέμλης καί ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων προσκόπων τῆς Ἰόππης.

Ἐνδυθείς ὁ Μακαριώτατος πρό τῆς πύλης τοῦ Ναοῦ μανδύαν καί εὐλογήσας τήν εἴσοδον, προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, ἀνακαινιστοῦ ἐκ βάθρων τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ, τοῦ παρεπιδημοῦντος Μητροπολίτου Φιλιππουπόλεως κ. Νικολάου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Βουλγαρίας, τοῦ παρεπιδημοῦντος Ἀρχιεπισκόπου Tomis κ. Θεοδοσίου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρουμανίας, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τῇ παρουσίᾳ τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς τό Τέλ Ἀβίβ, Πρέσβεως κ. Κυριακοῦ Λουκάκη καί τῶν ἄλλων ἀκολούθων τῆς Πρεσβείας, ψάλλοντος τοῦ προσκληθέντος ἐξ Ἑλλάδος πρωτοψάλτου Πτολεμαΐδος κ. Βλαχοδήμου Θωμᾶ εἰς ἀκριβές βυζαντινόν μέλος καί κατανύσσοντος τό ἐκκλησίασμα διά τῆς στεντορείου καθαρᾶς φωνῆς αὐτοῦ καί ψαλλόντων ἐπίσης τῶν ἱεροψαλτῶν Ἰόππης εἰς ἀραβικήν καί ἑλληνικήν γλῶσσαν  καί μετεχόντων ἐν κατανύξει πολλῶν Ὀρθοδόξων διαφόρων ἐθνικοτήτων ἀθρόως προσελθόντων, Ρώσων, Ρουμάνων, Ἀράβων, Οὐκρανῶν, μιᾶς ὅμως πίστεως, τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου. Ἡ θεία Λειτουργία συμπεριέλαβε ὅλας τάς ἐθνικότητας καί συνήνωσεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὡς μέλη ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ σώματος Αὐτοῦ τῆς Ἐκκλησίας.

Εἰς τό εὐσεβές τοῦτο ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τό Κοινωνικόν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἔχουσα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Τῷ ἀΰλῳ θρόνῳ περικυκλοῦντες νοεραί οὐσίαι, θεῖοι Ἀσώματοι, τήν Τρισάγιον ᾠδήν τῷ πρύτανι Θεῷ φλογεροῖς τοῖς χείλεσιν ᾂδετε∙ Ἅγιος ὁ Θεός, ὁ Πατήρ ὁ ἄναρχος. Ἅγιος ἰσχυρός, ὁ Υἱός ὁ συνάναρχος. Ἅγιος ἀθάνατος, τό ὁμοούσιον Πνεῦμα, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συνδοξαζόμενον», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

Τῶν νοερῶν οὐσιῶν καί θείων ἀσωμάτων, τιμίων ἐπουρανίων ἀΰλῳν Δυνάμεων ἑορτήν, δηλονότι τήν Σύναξιν τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαήλ καἰ Γαβριήλ καί τῶν λοιπῶν ἁγίων ἀσωμάτων καί οὐρανίων ἀγγελικῶν ταγμάτων λαμπρῶς πανηγυρίζει σήμερον ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία.

Ἡ ἑορτή καί πανήγυρις αὕτη τῶν νοερῶν οὐσιῶν καί ἐπουρανίων ἀΰλῳν Δυνάμεων, τῶν Ἀγγέλων, ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο διότι δι’ αὐτῶν τῶν νοερῶν οὐσιῶν καί δή διά τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ ἀπεκαλύφθη εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν, «τό θεῖον καί ὄντως μέγα μυστηριον, ἐν μήτρᾳ σωματούμενον παρθενικῇ τόν ἀσώματον καί γενόμενον ἄνθρωπον, εἰς τό σῶσαι τόν ἄνθρωπον Θεόν Λόγον τόν Χριστόν». “Χαίρει χαρᾷ πάντα τά πέρατα σήμερον”, λέγει ὁ ὑμνῳδός, “τήν αἰσίαν μνήμην ἑορτάζοντα, τῶν Ἀρχαγγέλων Σου, ὁ Θεός, Μιχαήλ τοῦ θείου καί Γαβριήλ τοῦ θεόφρονος∙ συγχαίρει δέ πᾶσα τῶν ἀγγέλων ἡ τάξις ὅτι σῴζεται κόσμος τῇ σκέπῃ αὐτῶν”.

Καί «σῴζεται κόσμος τῇ σκέπῃ αὐτῶν», διότι κατά τόν σοφόν Ἀπόστολον Παῦλον οἱ ἄγγελοι εἶναι «λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν»,(Ἑβρ. Α΄,14). Τό δέ ἔργον τῶν ἀγγέλων ἔγκειται εἰς τό νά δοξάζουν ἀφ’ ἑνός τόν Θεόν λειτουργικῶς, λέγοντες: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος, Κύριος ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ, ὁ  ἦν καί ὁ ὤν καί ὁ ἐρχόμενος» (Ἀπ. Δ΄, 8), ἀλλά καί δοξολογικῶς αἰνοῦντες τόν Θεόν καί λέγοντες: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», (Λουκ. 2,14). Ἀφ’ ἑτέρου, τό ἔργον τῶν ἀγγέλων ἔγκειται εἰς τό νά διαδραματίζουν βοηθητικόν μέρος εἰς τήν θείαν περί τό ἀθρώπινον γένος οἰκονομίαν, δηλαδή νά προστατεύουν τούς δικαίους, νά «ἀποφέρουν»,εἰς τόν οὐρανόν τάς ψυχάς των, (Λουκ. Ιστ’, 22) καί νά συνάζουν καί χωρίζουν τούς δικαίους καί τούς ἀδίκους κατά τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως (Ματθ. Ιγ’ 41,42).

Ἡ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ σεσαρκωμένου Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλυφθεῖσα ἡμῖν ἀλήθεια καί ἡ δι’ Αὐτοῦ [τοῦ Χριστοῦ] δοθεῖσα χάρις καταργεῖ τήν περί τά φαινόμενα καί μή ὁρώμενα φιλοσοφικήν τῶν Ἑλλήνων ἀντίληψιν καί ἀναδεικνύει τήν ἑνότητα τοῦ φυσικοῦ καί μεταφυσικοῦ κόσμου. Ἤ, ἀκριβέστερον εἰπεῖν, φανερώνει τήν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ κοινωνίαν τῶν πολιτῶν τοῦ κόσμου τούτου μετά τῶν πολιτῶν τοῦ νοητοῦ καί πνευματικοῦ στερεώματος. Ἰδού τί λέγει ὁ Μέγας Παῦλος εἰς τήν πρός Ἑβραίους αὐτοῦ ἐπιστολήν, ἀναφερόμενος εἰς τήν ὑπεροχήν τῆς Χάριτος τῆς Καινῆς Διαθήκης ἐπί τοῦ νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: «Προσεληλύθατε Σιών ὄρει καί πόλει Θεοῦ ζῶντος, Ἱερουσαλήμ ἐπουρανίῳ καί μυριάσι ἀγγέλων πανηγύρει καί Ἐκκλησίᾳ πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων καί κριτῇ Θεῷ πάντων καί πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων», (Ἑβρ. 12, 22-23).  Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: “Δέν ἀντικρύσατε λοιπόν τά τόσον φοβερά καί τρομακτικά περιστατικά,ὑπό τά ὁποῖα ἔγινεν ἡ Παλαιά Διαθήκη. Ἀλλ’ ἔχετε προσέλθει εἰς τό ὄρος τῆς πνευματικῆς Σιών καί εἰς τήν πόλιν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζωντανοῦ εἰς τήν ἐπουράνιον Ἱερουσαλήμ καί εἰς μυριάδας ἀγγέλων, πού πανηγυρίζουν καί σκορποῦν χαράν καί ὄχι τρόμον. Ἔχετε προσέλθει καί εἰς τήν σύναξιν τῶν ἐκλεκτῶν καί προσφιλῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, πού ἔχουν καταγραφῆ πολῖται εἰς τούς οὐρανούς. Ἐπλησιάσατε καί εἰς τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι κριτής ὅλων. Ἐπλησιάσατε καί εἰς τά πνεύματα τῶν δικαίων, πού ἔχουν γίνει τέλειοι”.

Ἐξ ἄλλου, ὁ τόπος τῆς παρουσίας τῶν ἀγγέλων εἶναι τόσον ὁ οὐρανός ὅσον καί ὁ χῶρος τῆς Ἐκκλησίας. “Ἀνάβηθι λοιπόν καί ἐπί τά ἄνω”, προτρέπει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων τούς κατηχουμένους. “Ἀνάβηθί μοι τῇ διανοίᾳ καί εἰς πρῶτον οὐρανόν καί βλέπε μοι τοσαύτας ἐκεῖ μυριάδας ἀναριθμήτους ἀγγέλων, ὑπερανάβηθι τοῖς λογισμοῖς, εἰ δύνασαι, καί ἀνωτέρω, βλέπε μοι καί ἀρχαγγέλους, καί πνεύματα, δυνάμεις, ἀρχάς, ἐξουσίας, θρόνους. Τούτων πάντων ἐπιστάτης παρά Θεοῦ καί διδάσκαλος καί ἁγιοποιός ὁ Παράκλητος”, (Κυρίλ. Κατ. 16, 23). Κατά δέ τόν ἱερόν Χρυσόστομον: «εἰ γάρ πᾶς ὁ ἀήρ ἀγγέλων ἐμπέπλησται, πολλῷ μᾶλλον ἡ Ἐκκλησία».

Τοῦτο δέ καταφαίνεται καί ἀπό τήν ἁγιογραφικήν καί ἁγιοπατερικήν θεώρησιν τῆς φύσεως τῶν ἀγγέλων. Οὗτοι θεωροῦνται ὡς πρόσωπα καί ὑποστάσεις ἔχοντες τήν φύσιν αὐτῶν κτιστήν ἀνάλογον πρός τήν τῶν ἀνθρώπων. Ἐν προκειμένῳ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἀποφαίνεται περί τῶν ἀγγέλων λέγων: «Ἄγγελος τοίνυν ἐστίν οὐσία νοερά, ἀσώματος δέ λέγεται καί ἄϋλος ὅσον πρός ἡμᾶς», (P.G. 94, 865), δηλονότι ἐν σχέσει μέ τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν.

Ἡ ὑπό τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας ἀποδιδομένη ἑόρτιος τιμή εἰς τήν μνήμην τῶν ἀΰλῳν νοερῶν καί ἀσωμάτων Δυνάμεων γενικώτερον καί τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ εἰδικώτερον θεμελιοῦται ἐπί τῶν Κυριακῶν λόγων τῶν ἁγίων Εὐαγγελιστῶν: «ὅς γάρ ἐάν ἐπαισχυνθῇ με καί τούς ἐμούς λόγους ἐν τῆ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καί ἁμαρτωλῷ καί ὁ Ὑἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν ἔλθῇ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρός αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων»,  (Μάρκ. 8, 38-39), καί ἀλλαχοῦ: «Οὕτω λέγω ὑμῖν χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἐνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι», (Λουκ. 15, 10).

Αὐτῆς τῆς χαρᾶς τῶν ἀγγέλων ζηλώσωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐξαιτούμενοι τάς προστασίας καί πρεσβείας τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαήλ καί Γαβριήλ, μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Τῶν ἀγγέλων ζηλώσωμεν τόν βίον καί τάς φρένας, πτερώσωμεν εἰς ὕψος καί σύν αὐτοῖς ἀΰλως ἀναμέλψωμεν, Κύριον ὑμνοῦντες καί ὑπερυψοῦντες εἰς πάντας τούς αἰῶνας». Ἀμήν.

Ἅμα τῷ τέλει τῆς θ. Λειτουργίας ἐτελέσθη Δοξολογία, καθ’ ὅτι ἡ ἑορτή τῶν Ἀρχαγγέλων εἶναι ἡ ἑορτή τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων τοῦ Ἔθνους. Εἰς τήν Δοξολογίαν ταύτην παρέστη ὁ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Ἰσραήλ κ. Κυριακός Λουκάκης, οἱ Στρατιωτικοί καί οἱ ἄλλοι ἀκόλουθοι τῆς Πρεσβείας. Ἀνεπέμφθη εὐχαριστήριος δέησις πρός τόν Θεόν διά τήν ἐλευθερίαν, τήν ὁποίαν ἐχάρισεν εἰς τάς μάχας τοῦ ἔθνους ἡμῶν ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ, δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί θεοφιλῶς πεσόντων ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος καί δέησις ὑπέρ διαφυλάξεως τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων διά τήν προστασίαν τοῦ Ἔθνους ἡμῶν ἐν καιροῖς κινδύνου.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις ἐν τῷ ἡγουμενείῳ, ἀκολούθως δέ ἀβραμιαία τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ.

Ἐπαινῶν τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης διά τό ἔργον αὐτοῦ. ὁ Μακαριώτατος ἀνεχώρησε μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ διά τήν ἕδραν Αὐτοῦ ἐν Ἱεροσολύμοις δοξολογῶν τόν Θεόν διά τήν δωρηθεῖσαν ὑπ’Αὐτοῦ ἑορτήν ταύτην τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Τήν Τρίτην, 3^ην/16^ην Νοεμβρίου 2010, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου πρωτίστως εἰς τήν πόλιν τῆς Λύδδης, ἡ ὁποία ἀπό τό ὄνομά του ὠνομάσθη καί Γεωργιούπολις.

Ἡ Λύδδα εἶναι γνωστή ὡς ἀρχαία ἑλληνική καί ἑλληνιστική πόλις καί μέ τό ὄνομα Διόσπολις, ἐπειδή ἦτο ἕν ἐκ τῶν κέντρων λατρείας τοῦ Διός. Ἡ Λύδδα ἀναφέρεται καί εἰς τήν Καινήν Διαθήκην ὡς πόλις ἱεραποστολῆς τῶν ἀποστόλων μετά τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου. Εἰς τήν Λύδδαν ἐθεράπευσεν ὁ ἀπόστολος Πέτρος διά τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ τόν παράλυτον Αἰνέαν. (Πράξ. 9,33-35). Ἐκ τῆς Λύδδης ἐξεκίνησεν ὁ Ἁπόστολος Πέτρος καί ἦλθεν εἰς τήν Ἰόππην, ὅπου ἀνέστησε τήν ἐλεήμονα Ταβιθᾶν. (Πράξ. 9, 36-42).

Ὁ σπόρος τοῦ Εὐαγγελίου, σπαρείς ὑπό τῶν ἀποστόλων εἰς τήν Λύδδαν, ἔφερε καρπούς, χριστιανούς πιστεύσαντας, οἱ ὁποῖοι ἐσχημάτισαν τήν ἐν Λύδδῃ οὖσαν χριστιανικήν Ἐκκλησίαν.

Οἱ χριστιανοί τῆς πρωτοχριστιανικῆς αὐτῆς Κοινότητος ἐδέχθησαν τό ἱερόν λείψανον τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ὁ ὁποῖος εἷλκε τήν καταγωγήν ἐκ πατρός μέν ἀπό τήν Καππαδοκίαν, ἐκ μητρός δέ ἀπό τήν Παλαιστίνην καί ὁ ὁποῖος πρίν ἀπό τό μαρτύριόν του εἰς τήν Ρώμην ἐπί Διοκλητιανοῦ, τό 305 μ.Χ., εἶχεν ἀναθέσει εἰς τόν ὑπηρέτην του νά μεταφέρῃ αὐτό εἰς τόν τόπον τῆς καταγωγῆς του.

Οἱ χριστιανοί τῆς Λύδδης ἐνεταφίασαν τό σκήνωμα τοῦ Ἁγίου εἰς τήν πόλιν αὐτῶν καί προσέφεραν εἰς αὐτόν τάς νενομισμένας διά τούς μάρτυρας τιμάς εἰς μικρόν εὐκτήριον οἶκον αὐτῶν.

Ὅτε, θείᾳ οἰκονομίᾳ, ἦλθεν ὁ καιρός καί ἔλαμψεν ἡ εὐσέβεια ὑπό τοῦ αὐτοκράτορος Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου τό 312 μ.Χ. καί ἐν συνεχείᾳ τούτου ἦλθεν ἡ μήτηρ αὐτοῦ Ἁγία Ἑλένη εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν τό 326 μ. Χ. καί ἀνήγειρε τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθελέμ καί ἄλλους ναούς εἰς τούς Ἁγίους Τόπους. Τότε, τῇ αἰτήσει τῶν χριστιανῶν τῆς Λύδδης, ἀνήγειρε μεγαλοπρεπῆ ναόν ὑπεράνω τοῦ τάφου, εἰς τόν ὁποῖον εἶχεν ἐνταφιασθῆ ὁ Ἅγιος Γεώργιος.

Ὁ Ναός αὐτός, ἐγκαινιασθείς, παρέμεινεν ἔκτοτε ὁ καθεδρικός Ναός τῆς Λύδδης, συγκαταλεγόμενος μεταξύ τῶν πανσέπτων προσκυνημάων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, χρησιμοποιηθείς ἀπό τοῦ 638 μ.Χ., ὡς καί κτιριακῶς ἐμφαίνεται, κατά τό ἥμισυ αὐτοῦ ὡς τέμενος.

Ὁ ναός οὗτος, ἱερόν προσκύνημα καί Ἱερά Μονή τοῦ Πατριαρχείου ἄχρι καί τῆς σήμερον, μέ ἱερομόναχον Ἁγιοταφίτην καθηγούμενον, ἀποτελεῖ καί τόν ἐνοριακόν Ναόν τῆς ἐν Λύδδῃ Ἑλληνορθοδόξου ἀραβοφώνου Κοινότητος, ἀριθμούσης περί τάς 3.000 χιλιάδας μέλη.

Πρός τό ἱερόν τοῦτο προσκύνημα κατηυθύνθη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά συνοδείας τήν πρωΐαν τῆς 3^ης / 16^ης Νοεμβρίου 2010 διά τήν ἑορτήν τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί τῆς μνήμης τῶν Ἐγκαινίων τοῦ ἱερωτάτου ναοῦ αὐτοῦ.

Φθάσας εἰς τήν πόλιν τῆς Λύδδης ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων, προϋπαντήθη ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων Προσκόπων της πόλεως, τῇ τιμητικῇ προπορεύσει καί ἐν ἐκτελέσει μουσικῆς τῶν ὁποίων, κατηυθύνθη πρός τόν ἱερόν ναόν.

Φθάσας πρό τοῦ ναοῦ καί ἐνδυθείς μανδύαν, εἰσώδευσε, κατελθών καί προσκυνήσας εἰς τόν τάφον τοῦ Ἁγίου ἐν τῷ ὑπογείῳ παρεκκλησίῳ καί ἀκολούθως εὐλογήσας τά συνωστιζόμενα πλήθη τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά καί ἄλλων ὁμολογιῶν καί Μουσουλμάνων, ἤρξατο τῶν Καταβασιῶν.

Τῶν πιστῶν ἐν εὐλαβείᾳ ἀλλά καί φωνασκίᾳ, λόγῳ τοῦ συνωστισμοῦ, εἰσερχομένων εἰς τόν ναόν, κατερχομένων καί προσκυνούντων εἰς τόν τάφον τοῦ Ἁγίου, ἐτελέσθη ἡ θ. Λειτουργία, συλλειτουργούντων τοῦ Μακαριωτάτου τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Προέδρου τῶν Οἰκονομικῶν, καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν καί ἐγγάμων ἱερέων Ἑλληνορθοδόξων ἀραβοφώνων τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου εἰς τό Ἰσραήλ καί εἰς τάς κατεχομένας περιοχάς καί παρεπιδημούντων ἐκ τῶν Ἐκκλησιῶν Ρωσίας καί Ρουμανίας.

Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον περί τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Ἀξίως τοῦ ὀνόματος ἐπολιτεύσω, στρατιῶτα Γεώργιε. Τόν σταυρόν γάρ τοῦ Χριστοῦ ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τήν ἐκ διαβολικῆς πλάνης χερσωθεῖσαν γῆν ἐκαλλιέργησας καί τήν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας. Ὅθεν βλυστάνεις ἰάματα τοῖς ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ πιστοῖς καί Τριάδος γεωργός δίκαιος ἀνεδείχθης. Πρέσβευε, δεόμεθα, ὑπέρ εἰρήνης τοῦ κόσμου καί σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Εἰς τούς ἀνωτέρω λόγους τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας προβάλλεται μέ πᾶσαν δυνατήν ἀκρίβειαν ἡ μεγάλη καί ἐξέχουσα μεταξύ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα μεταξύ τῶν μαρτύρων αὐτῆς προσωπικότης τοῦ σήμερον τιμωμένου Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν ἐγκαινίων τοῦ φερωνύμου αὐτοῦ μεγαλοπρεποῦς τούτου ναοῦ εἰς αὐτήν ταύτην τήν ἀρχαίαν καί βιβλικήν πόλιν Λύδδαν, τήν πατρίδα τῆς μητρός αὐτοῦ Πολυχρονίας τῆς μάρτυρος.

Τό μαρτύριον τοῦ Γεωργίου τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ θά ἀποτελέσῃ τήν ἀπαρχήν τῆς ἐκριζώσεως τῆς ἐκ τῆς διαβολικῆς πλάνης τῆς θρησκείας τῶν εἰδώλων χερσωθείσης γῆς διά τῆς ὑπό τοῦ Γεωργίου καταφυτεύσεως τοῦ κλίματος τῆς χριστιανικῆς πίστεως, δηλονότι τῆς σῳζούσης ἀληθείας τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ.

Τοῦτο δέ συνέβη ἐν τόπῳ καί χρόνῳ, ὅτε σκληροί Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες αἱματοκύλησαν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν ἀπεγνωσμένην προσπάθειάν των νά ἐπιβάλλουν τήν ἐθελοθρησκείαν αὐτῶν. Τοιοῦτος ὑπῆρξεν καί ὁ Ρωμαῖος αὐτοκράτωρ Διοκλητιανός (284-305 μ.Χ.), ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ ὁποίου ἐγεννήθη, ἔδρασε καί ἐμαρτύρησεν ὁ Ἅγιος Γεώργιος. Ἡ βασιλεία δέ τοῦ Διοκλητιανοῦ παρέμεινεν εἰς τήν παγκόσμιον ἱστορίαν διά τούς φοβερούς διωγμούς της, ὡς ἡ «ἐποχή τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ».

Μάρτυρες ἀψευδεῖς τῆς διαχρονικῆς μαρτυρίας τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων μέ τό εὐσεβές αὐτῆς χριστεπώνυμον ποίμνιον. Τό ποίμνιον τῆς «πονεμένης Ρωμηοσύνης», τῆς ὁποίας ὁ Μέγας Γεώργιος ἀνεδείχθη ὁ Ἅγιός της. Καί τοῦτο διότι ὁ Τροπαιοφόρος Γεώργιος, ὡς δοῦλος τῆς τελείας ἀγάπης, ὑπερασπιστής τῶν πτωχῶν, ἰατρός τῶν ἀσθενούντων, ὑπέρμαχος τῶν εὐσεβῶν βασιλέων, προσέτι δέ ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «βλυστάνει ἰάματα τοῖς ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ πιστοῖς».

Πράγματι, ἀγαπητοί μου, ὁ Ἅγιος Γεώργιος βλυστάνει ἰάματα εἰς ὅλους ἀνεξαιρέτως τού πιστεύοντας εἰς αὐτόν καί προσκυνοῦντας τά τίμια λείψανα αὐτοῦ. Ἰδού τί λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «ὡς ἥλιος ἔμψυχος τῇ σῇ ἀθλήσει φανείς, λειψάνων σου ὅλος λελαμπρυσμένος, τῇ τοῦ Πνεύματος [τοῦ Ἁγίου] αἴγλῃ, ἐκλάμπων τῇ οἰκουμένῃ ἰαμάτων ἀκτῖνας Γεώργιε μεγάλαθλε, πιστῶν ἡ ἀντίληψις».

Ἐξ ἄλλου ὁ λόγος τῆς πανηγυρικῆς συνάξεώς μας εἰς τήν τοῦ Γεωργίου πόλιν καί ἐπώνυμον Ναόν αὐτοῦ δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἑορτήν τῆς μνήμης τῆς καταθέσεως τῶν ἰαματικῶν λειψάνων αὐτοῦ ἐν τῷ κενῷ αὐτοῦ τάφῳ. Καί, ναί μέν ὁ μεγαλομάρτυς Γεώργιος, «θεσμῷ ἔδυ φύσεως», δηλαδή ὑπέκυψε εἰς τούς ὅρους τῆς φύσεως, ἀπέθανε καί ἐτάφη. Ὡς ἥλιος δέ ἔμψυχος ἀνατέλλει ἐκ τῆς γῆς διά τῶν λειψάνων του. Καί τοῦτο διότι ὁ πιστός μάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἐλαμπρύνθη ὅλος, ὄχι μόνον εἰς τήν ψυχήν, ἀλλά καί εἰς τό διαμελισμένον ὑπό φρικτῶν μαρτυρίων σῶμα αὐτοῦ, διά τῆς αἴγλης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Τροπαιοφόρος Γεώργιος ἀνατέλλει ὡς ἔμψυχος ἥλιος ὄχι μόνον κατά τρόπον ἠθικόν καί μεταφορικόν, ἀλλά καί κατά τρόπον φυσικόν καί ἐπαισθητόν. Καί τοῦτο διότι ἐπέτυχε τῆς θεώσεως αὐτοῦ. Ἠξιώθη δηλονότι τῆς κοινωνίας τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης καί τοῦ φωτός τῆς ἀληθινῆς γνώσεως τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὑιοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ θεώσαντος τήν ἀνθρωπίνην φύσιν ἡμῶν. «Σύμμορφος Υἱός ἐξ ἀγεννήτου Πατρός γεννηθείς πρό τῶν αἰώνων, ἐπ’ ἐσχάτων δέ αὖθις, διά τό ἀνθρώπινον ἐθέωσας», [Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν].

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν τοῦ ἀνθρωπίνου φυράματος θέωσιν ἑορτάζει καί πανηγυρίζει ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, οὗτινος ταῖς πρεσβείαις καί ἡμεῖς δεόμεθα ὑπέρ καταλλαγῆς καί εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἐξαιρέτως δέ τῆς δοκιμαζομένης περιοχῆς ἡμῶν. Ἀμήν.

Μετά τόν θεῖον λόγον ἐν τῷ Κοινωνικῷ ὁ Μακαριώτατος καί οἱ ἱερεῖς μετέδωσαν τήν θ. Κοινωνίαν εἰς τούς ἀθρόως προσελθόντας πιστούς.

Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν παρέστησαν οἱ διπλωματικοί ἀντιπρόσωποι, ὁ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Τελ Ἀβίβ κ. Κυριᾶκος Λουκάκης, ὁ Charges d’ Affaires τῆς Σερβίας κ. Milutin Stanojevic καί ὁ Πρέσβυς τῆς Οὐκρανίας κ. Vakhtang Jaoshvili.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε μικρά δεξίωσις ἀναψυχῆς εἰς τό ἡγουμενεῖον ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου, καθ’ ἥν καί ἀνεπέμφθη δέησις καί ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός Πολυχρονισμός.

Ἐν συνεχείᾳ ἡ Α.Θ.Μ. μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ κατηυθύνθη εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ ἐνοριακοῦ Κέντρου τῆς Κοινότητος διά τό ἑόρτιον γεῦμα.

Ἐνταῦθα ὑπεδέχθησαν τόν Μακαριώτατον οἱ Πρόσκοποι τοῦ Ἰσραήλ ὑπό τόν κ. Νεεμάν Σχάδε, ὁ Δήμαρχος τῆς πόλεως Λύδδας κ. Ἰλάν Χαράρη, τό Κοινοτικόν Συμβούλιον καί λαός.

Ὁ Μακαριώτατος  παρεκάθισεν εἰς τό γεῦμα μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ καί πολλῶν προσκεκλημένων, μεταξύ τῶν ὁποίων διεκρίνοντο οἱ προαναφερθέντες διπλωματικοί ἀντιπρόσωποι τῆς Ἑλλάδος, Σερβίας καί Οὐκρανίας καί ὁ Δήμαρχος κ. Ἰλάν Χαράρη. Διαρκοῦντος τοῦ γεύματος τό μουσικόν συγκρότημα τῶν Προσκόπων ἀπέδωσεν μουσικά ἀποσπάσματα. Ἠκολούθησε προσφώνησις τοῦ Προέδρου τῆς Κοινότητος ὀδοντιάτρου κ. Γιοῦσεφ Χάνχαν, ἐκφράζοντος χαράν ἐπί τῇ συναντήσει πνευματικῶν τέκνων μετά πνευματικοῦ πατρός καί ζητοῦντος τήν συμπαράστασιν τοῦ Πατριαρχείου διά τήν λῆψιν βοηθημάτων παρά τῆς Ἰσραηλινῆς Κοινότητος διά τήν δημιουργίαν ἔργων, τά ὁποῖα θά συντελέσουν εἰς τήν ἀνάπτυξιν τῆς Κοινότητος, κυρίως τήν προστασίαν τῆς νεότητος.

Οὗτος ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Λύδδης ἐκαλωσώρισε τούς προσκεκλημένους εἰς τό γεῦμα, τούς ὡς ἄνω διπλωματικούς ἀντιπροσώπους, τόν Δήμαρχον, τόν ἐκπρόσωπον τῆς Κοινότητος τῆς παρακειμένης πόλεως τῆς Ἰόππης κ. Qdes Gabi καί τόν ἐκπρόσωπον τῆς παρακειμένης πόλεως τῆς Ρέμλης -Ἀριμαθαίας κ. Μισιέλ καί τούς ἐκπροσώπους τῶν ἄλλων χριστιανικῶν Κοινοτήτων τῆς πόλεως. Ὁ κ. Χάνχαν ἐζήτησε ἀπό τόν παρόντα Ἕλληνα Πρέσβυν νά θέσῃ εἰς τήν Ἑλληνικήν Κυβέρνησιν τό αἴτημα διά τήν ἐπαναχορήγησιν τῶν ἀπό ἔτους διακοπεισῶν ὑποτροφιῶν πρός τούς Ἑλληνορθοδόξους Παλαιστινίους τοῦ Ἰσραήλ.

Ὁ Δήμαρχος κ. Ἰλάν Χαράρη ἐδεσμεύθη νά διαθέσῃ καί διά τήν Ἑλληνορθόδοξον Κοινότητα Λύδδης ἐκ τοῦ ἤδη ἐγκριθέντος μεγάλου ποσοῦ διά βοήθειαν ἀναπτύξεως τῆς πόλεως τῆς Λύδδης παρά τῆς Ἰσραηλινῆς Κυβερνήσεως. Τάς προσφωνήσεις ἐπεσφράγισε διά προσφωνήσεως ὁ Μακαριώτατος. Κατακλείων τήν προσφώνησιν Αὐτοῦ, ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰς τόν Πρόεδρον κ. Γιοῦσεφ Χάνχαν προσφοράν 10.000 χιλιάδων USD $  διά τάς ἀνάγκας τῆς Κοινότητος Λύδδης καί μετάλλιον τῶν 1.500 ἐτῶν τοῦ Πατριαρχείου διά τόν ἐργαζόμενον μετά ζήλου ἐπί 25ετίαν εἰς τό Σῶμα τῶν Προσκόπων κ. Οὐαντῆα Ἀμποῦ Μᾶνε.

Διά τούτων ἔλαβε τέλος ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, πολιούχου τῆς Λύδδης, ἡ ὁποία ἔγινεν αἰτία συγκεντρώσεως καί ἐπικοινωνίας οὐχί μόνον τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀλλά καί πολλῶν ἐκ τῶν κατοίκων τῆς πόλεως Ἰουδαίων καί Μουσουλμάνων.

Ἡ ἑορτή τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου καί τῶν ἐγκαινίων τοῦ ἱεροῦ ναοῦ αὐτοῦ ἐν Λύδδῃ ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς εἰς τήν Λύδδαν, οὐχ ἧττον ὅμως ἑωρτάσθη καί εἰς τήν Ἱερουσαλήμ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Νοσοκομείου εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν.

Ἐνταῦθα ἔλαβε χώραν Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας καί θ. Λειτουργία ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου καί μετεχόντων μοναχῶν, μοναζουσῶν καί ὁμογενῶν τῶν Ἱερῶν Μονῶν καί τῆς παροικίας τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου ἑωρτάσθη καί εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν τοῦ Μπετζαλλᾶ κειμένην μεταξύ Βηθλεέμ καί Χεβρῶνος, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί μετεχόντων τῶν πιστῶν τῶν πόλεων Βηθλεέμ, Χωρίου τῶν Ποιμένων καί Μπετζάλλας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου ἑωρτάσθη τήν Δευτέραν, 26^ην Ὀκτωβρίου / 8^ην Νοεμβρίου 2010, εἰς τόν ἀρχαῖον καί ἱερόν Ναόν αὐτοῦ, εὑρισκόμενον εἰς τό νοτιοδυτικόν τμῆμα τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου τῶν Ἁγιοταφιτῶν.

Παρά τόν Ναόν τοῦτον εὑρίσκεται ἡ Σχολή, ἡ φέρουσα τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου, παλαιότερον ἡ Ἱερατική Σχολή τοῦ Πατριαρχείου διά τήν προετοιμασίαν τῶν Ἁγιοταφιτῶν κληρικῶν, νῦν δέ ἀραβόφωνος Σχολή τοῦ Πατριαρχείου διά τήν παιδείαν τῶν τέκνων αὐτοῦ καί τέκνων ἄλλων ὁμολογιῶν καί θρησκευμάτων.

Εἰς τόν ἱερόν ναόν τοῦτον ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Δημητρίου δι’  Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θ. Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ὁ ὁποῖος καί ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς ἀθρόως προσελθόντας πιστούς, πολλῶν μέν ἐθνικοτήτων, Ἑλλήνων, Παλαιστινίων, Ρώσων καί Ρουμάνων, μιᾶς δέ πίστεως, τῆς τιμίας Ὀρθοδόξου.

Τελουμένης τῆς θ. Λειτουργίας, προσῆλθε διά προσκύνησιν ἡ Α.Θ. Μακαριότης ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά συνοδείας Ἁγιοταφιτῶν μετά τήν ἀκολουθίαν αὐτῶν εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ἅμα τῇ λήξει τῆς θ. Λειτουργίας, ὁ Μακαριώτατος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν προσῆλθεν εἰς τήν ἐν συνεχείᾳ  τοῦ ναοῦ εὑρισκομένην εἰρημένην  Ἀραβόφωνον Σχολήν. Ἐν αὐτῇ ὁ Διευθυντής της κ. Σαμίρ Ζανανίρη καί οἱ καθηγηταί μετά τῶν μαθητῶν εἶχον ἑτοιμάσει μικράν σχολικήν ἑορτήν, μέ ποιήματα καί διηγήσεις περί τοῦ προσώπου καί τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Ὁ Μακαριώτατος προσφωνῶν, ηὐλόγησε τάς ἐργασίας τῆς Σχολῆς, ὑπογραμμίζων τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ὡς πιστοῦ μάρτυρος καί ὡς διδασκάλου τῆς πίστεως καί τήν συμβολήν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν διατήρησιν τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί  τῆς χριστιανικῆς ταυτότητος καί ηὐχήθη καλήν πρόοδον καί καλήν ἐπιτυχίαν εἰς τήν πνευματικήν καί μαθητικήν ζωήν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Τήν Κυριακήν, 25^ην Ὀκτωβρίου/ 7^ην Νοεμβρίου 2010, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετέβη μετά συνοδείας εἰς τήν Νεάπολιν τῆς Σαμαρείας.

Ἡ ἀρχαία αὐτή πόλις εἶναι ἡ γνωστή σήμερον ὑπό τό ὄνομα Ναμπλούς μεγάλη πόλις τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας. Εὑρίσκεται ἀναμέσον τῶν βιβλικῶν ὀρέων Γεβάλ καί Γαριζίν μέ τήν Κοινότητα τῶν Σαμαρειτῶν μέχρι τῆς σήμερον ἐπί τοῦ δευτέρου τῶν ὀρέων τούτων. Εἰς τό μέσον τῆς κοιλάδος τῆς σχηματιζομένης εἰς τούς πρόποδας τῶν ὀρέων τούτων εὑρίσκεται τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, παρά τό ὁποῖον ὁ Κύριος συνωμίλησε μέ τήν Σαμαρείτιδα καί ἐμαρτύρησεν ὁ νεομάρτυς Ἁγιοταφίτης Ἅγιος Φιλούμενος καί ἐπί τοῦ ὁποίου ἀνήγειρε μεγαλοπρεπῆ καί περικαλλῆ ναόν ὁ ἡγούμενος Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος.

Εἰς τήν ἱεράν Μονήν τοῦ Φρέατος ἐστάθμευσεν ἐπ’ ὀλίγον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προερχόμενος ἐξ Ἱεροσολύμων καί ἀκολούθως τῇ τιμητικῇ συνοδείᾳ τῆς Ἀστυνομίας κατηυθύνθη πρός τήν συνοικίαν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῆς Νεαπόλεως.

Ἐκεῖ συμβιώνει μετά τῶν Μουσουλμάνων κατοίκων τῆς πόλεως μικρά Ἑλληνορθόδοξος Ἀραβόφωνος Κοινότης τοῦ Πατριαρχείου, ἀριθμοῦσα περί τά 330 περίπου μέλη 75 οἰκογενειῶν.

Λατρευτικόν κέντρον τῆς Κοινότητος αὐτῆς εἶναι ὁ ἱερός ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Τοῦτον ἀνεκαίνισε προσφάτως ὁ προϊστάμενος αὐτοῦ, πρεσβύτερος π. Γεώργιος Ἀουάδ.

Ἐπί τῇ ὁλοκληρώσει τῆς ἀνακαινίσεως ἡ Κοινότης προσεκάλεσε τόν Πατέρα αὐτῆς καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον.

Ἀνταποκρινόμενος ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν τήν Κυριακήν, 25^ην Ὀκτωβρίου/7^ην Νοεμβρίου 2010, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου, ἡγουμένου τοῦ Φρέατος καί τοῦ προϊσταμένου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ πρεσβυτέρου π. Γεωργίου Ἀουάδ, τῇ παρουσίᾳ ἐκπροσώπων τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, ἤτοι τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Πρωθυπουργοῦ, τοῦ Νομάρχου, τοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἀστυνομίας κάι τοῦ κ. Χάννα Ἤσσα, Ἐπιτρόπου τοῦ Ὑπουργείου Βακουφίων καί Συμβούλου ἐπί τῶν Χριστιανικῶν ὑποθέσεων.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς προσελθόντας πιστούς, ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί:

«Ἀθλήσεως καύχημα, Μάρτυς Δημήτριε, Χριστόν ἐνδυσάμενος κατεπολέμησας, ἐχθρόν τόν ἀνίσχυρον. Πλάνην γάρ τῶν ἀνόμων ἐν αὐτῷ καταργήσας, γέγονας τοῖς ἐν πίστει, εὐσεβείας ἀλείπτης. Διό σου καί τήν μνήμην σεπτῶς πανηγυρίζομεν».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου.

Ἡ  σήμερον τελουμένη μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μάρτυρος Δημητρίου ἐν τῷ φερωνύμῳ ναῷ αὐτοῦ εἰς τήν μικράν πλήν ἱστορικήν καί βιβλικήν πόλιν ὑμῶν τῆς Νεαπόλεως φαιδρύνει οὐχί μόνον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά περιποιεῖ καί καύχησιν πνευματικήν εἰς πάντας ἡμᾶς τούς ἀποτελοῦντας τήν ἱεράν ταύτην εὐχαριστιακήν και λειτουργικήν σύναξιν.

Διά τοῦτο μετά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγομεν ὅτι «ἔχομεν οὖν καύχησιν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Ρωμ. 15,17) ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Δημητρίου, ὁ ὁποῖος ἐνεδύθη τόν Χριστόν, ἐν τῷ ἐνδύματι δέ τοῦ Χριστοῦ ὁ Δημήτριος κατεπολέμησε τόν ἀνίσχυρον καί εἰδωλομανῆ ἐχθρόν καί κατήργησε τῶν ἀνόμων τήν πλάνην.

Τό δέ ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν τελείαν πίστιν καί τήν ἀγάπην τοῦ Δημητρίου εἰς τόν Χριστόν. Τήν δέ ἐν Χριστῷ τελείαν πίστιν καί ἀγάπην του ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐπεσφράγισε διά τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος αὐτοῦ. Τοῦ αἵματος, τό ὁποῖον ἐξέρρευσε ἐκ τῆς ὑπό τῶν διωκτῶν τοῦ Χριστοῦ λογχευθείσης πλευρᾶς τοῦ θεόφρονος Δημητρίου.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος, ὡς γνωστόν, ἐμαρτύρησεν εἰς τήν Θεσσαλονίκην, τήν πατρίδα του. Οἱ γονεῖς του τόν ἀνέθρεψαν μέ τήν Χριστιανικήν τῆς πίστεως εὐσέβειαν. Ὁ ἴδιος δέ ἀνεδείχθη ὄχι μόνο μάρτυς, ἀλλά καί διδάσκαλος τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Συνελήφθη καί ἐφυλακίσθη εἰς Θεσσαλονίκην τῷ 290 μ.Χ. ὑπό τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ, ὁ ὁποῖος μετέβη εἰς Θεσσαλονίκην διά τήν παρακολούθησιν διαφόρων ἀγώνων. Κάποιος δέ βάρβαρος αὐτοῦ φίλος καί ἐπίσημος παλαιστής ὀνόματι Λυαῖος, ἐκαυχᾶτο διά τήν φυσικήν δύναμιν καί τό μεγάλο μέγεθος τοῦ σώματος αὐτοῦ. Οὗτος προκαλοῦσε τούς θεατάς νά συναγωνισθοῦν μαζί του. «Ταῦτα ἰδών», ὡς μᾶς πληροφορεῖ ὁ Συναξαριστής, «νεανίας τις Νέστωρ καλούμενος καί γνώριμος τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἔρχεται πρός τόν Ἅγιον, εὑρισκόμενον εἰς τήν φυλακήν, ἐξαιτούμενος τάς εὐχάς αὐτοῦ πρός μονομαχίαν. Λαβών δέ αὐτάς διά τῆς σφραγίσεως τοῦ τιμίου σταυροῦ, παρρησιάζεται εἰς τό στάδιον καί εἰπών: «ὁ Θεός Δημητρίου βοήθει μοι!» συμπλέκεται τῷ Λυαίῳ καί βαλών αὐτῷ καιρίαν πληγήν κατά καρδίας ἀφῇκεν ἄπνουν ἀπό τῆς γῆς τόν πρῴην μαγάλαυχον. Ὁ δέ Μαξιμιανός, εἰς ἄκρον λυπηθείς ἐπί τούτῳ καί τήν αἰτίαν μαθών, προσέταξεν ἀμέσως τόν μέν Δημήτριον νά τόν λογχεύσουν τόν δέ Νέστορα νά φονεύσουν μέ τό ἴδιον ξίφος».

Τῆς ἀληθείας, τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης τοῦ ἐν Χριστῷ μαρτυρίου τοῦ διδασκάλου Δημητρίου καί τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ Νέστορος ἐγένετο πρόδρομος καί συμμάρτυς ὁ ἐγχώριος ὑμῶν χριστιανός φιλόσοφος καί ἀπολογητής ἐπί Μάρκου Αὐρηλίου τῷ 167 ἔτει, Ἅγιος μάρτυς Ἰουστῖνος, ἐπί δέ τῶν ἡμερῶν ἡμῶν ὁ παρά τό Φρέαρ  τοῦ Ἰακώβου μαρτυρήσας διά τήν πίστιν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ Ἁγιοταφίτης Ἱερομόναχος Φιλούμενος ὁ νεομάρτυς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος Δημήτριος διακρίνεται μεταξύ τοῦ νέφους τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὄχι μόνον διά τό μαρτύριον αὐτοῦ ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί διά τήν ἐνέργειαν τῶν θαυμάτων, τήν ὁποίαν ἔλαβεν ἀπό αὐτόν τοῦτον τόν δι’ ὑμᾶς σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Χριστόν.

«Πάθει τό πάθος μιμούμενος», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός, «τό ζωηφόρον Χριστοῦ παρ’ αὐτοῦ τήν ἐνέργειαν, τῶν θαυμάτων εἴληφας, Ἀθλοφόρε Δημήτριε. Καί διασῴζεις τούς σοί προστρέχοντας, πολλῶν κινδύνων αὐτούς ρυόμενος, ἔχων εὐάρεστον παρρησίαν ἔνδοξε, πρός τόν Χριστόν, ᾯ καί νῦν παρίστασαι, δόξης πληρούμενος».

Τήν εὐάρεστον τοῦ Ἁγίου Δημητρίου παρρησίαν πρός τόν Χριστόν, ἀλλά καί τήν πληρότητα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἤ μέ ἄλλα λόγια τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά ἀποκτήσωμεν, ταῖς ἰκεσίαις τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας.

Μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Αἴτησαι μεγαλομάρτυς, ἔνδοξε Δημήτριε, ἐκτενέστερον, ἡμᾶς τούς τιμῶντας σέ τῶν παθημάτων ρυσθῆναι καί χαλεπῶν περιστάσεων, θερμῶς ἱκετεύων, τόν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην καί τό μέγα ἔλεος». Ἀμήν.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε σύντομος δεξίωσις εἰς τήν παρά τόν ναόν αἴθουσαν καί γεῦμα εἰς ξενοδοχεῖον τῆς πόλεως, παρατεθέν ὑπό τῆς Κοινότητος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 23^ην Ὀκτωβρίου /5^ην Νοεμβρίου 2010, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ὡς Θρονικήν ἑορτήν, καθ’ ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος εἶναι ὁ πρῶτος ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ἐξ οὗ ἕλκουν τήν διαδοχήν αὐτῶν πάντες οἱ Προκαθήμενοι αὐτῆς. Ἡ ἑορτή ἔλαβε χώραν εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν συνδέοντα δι’ ἐσωτερικῆς διαβάσεως τό Κεντρικόν Μοναστήριον τῶν Ἁγιοταφιτῶν μετά τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Τόν ναόν τοῦτον ἔχει παραχωρήσει τό Πατριαρχεῖον πρός χρῆσιν ὑπό τῶν Ἀραβοφώνων αὐτοῦ Ὀρθοδόξων πιστῶν. Εἰς τόν ναόν τοῦτον κατῆλθε διά τήν χοροστασίαν ἐν τῷ Ἑσπερινῷ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας Ἁγιοταφιτῶν ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου.

Εἰς τόν αὐτόν Ναόν ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί ἀραβοφώνων ἐγγάμων Πρεσβυτέρων, ψαλλόντων τῶν χορῶν τοῦ Πατριαρχείου δεξιά ἑλληνιστί καί τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἀριστερά ἀραβιστί, τῇ παρουσίᾳ τῆς κ. Ἀσπασίας Μήτση, ἐκπροσώπου τοῦ Κεντρικοῦ Προξενείου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί τῇ κατανυκτικῇ συμμετοχῇ τῶν μελῶν τῆς ἀραβοφώνου ἑνορίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου καί τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας. Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί:

«Μακάριος ἀνήρ, ὅς ὑπομένει πειρασμόν, ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τόν στέφανον τῆς ζωῆς, ὅν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν (Ἰάκ. Α, 12)», κηρύττει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος εἰς τήν καθολικήν αὐτοῦ ἐπιστολήν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Μακάριος ὄντως καί δόκιμος-ἄξιος τοῦ στεφάνου τῆς ζωῆς Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀνεδείχθη καί ὁ σήμερον τιμώμενος ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος καί πρῶτος Ἱεράρχης τῶν Ἱεροσολύμων, δηλονότι ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς μητρός πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν.

Τοσοῦτον δέ μεγάλη ἦτο ἡ ἀγάπη τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου πρός τόν Θεόν, ὥστε συνεχῶς προσηύχετο γονυπετής «προσκυνῶν τῷ Θεῷ καί αἰτούμενος ἄφεσιν τοῦ λαοῦ καί δικαιοσύνην», ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐσέβιος εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν αὐτοῦ ἱστορίαν (Εὐσεβ. Ἐκκλησ. Ἱστορία, ΙΙ, 23).

Τήν ἀγάπην του εἰς τόν Θεόν τήν ἐκφρασθεῖσαν διά τῆς ὑπερβαλλούσης δικαιοσύνης αὐτοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἐπεσφράγισεν διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ θανάτου ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ζῶντος Ἡλίου τῆς Δικαοσύνης. Κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἱστορικοῦ Ἡγησίππου πού ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος, ὀλίγον πρό τῆς πολιορκίας τῶν Ἱεροσολύμων ὑπό τῶν Ρωμαίων περί τῷ 62 μ.Χ. ἐθανατώθη, ριφθείς ἐκ τοῦ ἱεροῦ κάτω, λιθοβοληθείς καί πληγείς διά ροπάλων κατά τήν ἑορτήν τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Πάσχα, ὅταν τοῦ ἐζητήθη ἐνώπιον τοῦ λαοῦ νά δώσῃ τήν μαρτυρίαν περί τοῦ Ἰησοῦ, καί ὡμολόγησεν οὗτος ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ὁ καθήμενος εἰς τά δεξιά τῆς μεγαλωσύνης. «Ἀπάγγειλον ἡμῖν», ἔλεγον οἱ φονεύσαντες τόν δίκαιον Ἰάκωβον, «τίς ἡ θύρα τοῦ Ἰησοῦ» καί ἀπεκρίνατο [Ἰάκωβος] φωνῇ μεγάλῃ «τί μέ ἐπερωτᾶτε περί τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί Αὐτός κάθηται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐκ δεξιῶν τῆς μεγάλης δυνάμεως καί μέλλει ἔρχεσθαι ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ»…καί ἐπλήρωσαν τήν γραφήν ἐν τῷ προφήτῃ Ἠσαΐᾳ γεγραμμένην, «ἄρωμεν τόν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστιν» (Ἠσ. 3,10).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν μαρτυρίαν της δικαιοσύνης τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ καθημένου ἐν τῷ οὐρανῷ ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀλλά καί τῆς μελλούσης ἐλεύσεως Αὐτοῦ, δηλονότι τῆς δευτέρας Αὐτοῦ παρουσίας καί τελικῆς κρίσεως μαρτυρεῖ καί εὐαγγελίζεται ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Ἐκκλησία καί μάλιστα ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, διά τοῦ τάγματος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἀλλά καί διά τοῦ εὐσεβοῦς Χριστεπωνύμου αὐτῆς πληρώματος, ἔχουσα ὡς παράδειγμα αὐτῆς τόν Ἅγιον Ἰάκωβον τόν καί πρῶτον αὐτῆς Ἱεράρχην, ποιμένα καί διδάσκαλον. «Τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «ἀδελφός χρηματίσας καί διάδοχος καί ἐν Ἀποστόλοις ἐπίσημος, τοῦ ὑπέρ Αὐτοῦ θάνατον ἠγάπησας καί τό μαρτύριον οὐκ ἐπῃσχύνθης, Ἰάκωβε ἔνδοξε».

Τό μαρτύριον δέ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τό μαρτύριον τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Σωτῆρος καί λυτρωτοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τό μαρτύριον, ἐπαναλαμβάνομεν, τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον μαρτύριον δέν ἐπῃσχύνθη ὁ ἀπόστολος διδάσκαλος καί διάδοχος τοῦ Χριστοῦ, Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Τό μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ὡς τοῦ πρώτου ποιμένος καί πιστοῦ οἰκονόμου τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό ἀπαράτρεπτον τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, ὅπως ὁ Χριστός ἀναδεικνύεται ὁ λίθος, ὅν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες εἰς κεφαλήν γωνίας, οὕτω καί ὁ δίκαιος Ἰάκωβος ὁ κριθείς δύσχρηστος ἀναγνωρίζεται ὡς ὁ λειτουργός «τῆς ὑγιαινούσης (Α’ Τιμ. 1,10) ἀποστολικῆς διδασκαλίας καί διαδοχῆς», «τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς», δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, «ἥν ἔπηξεν ὁ Κύριος καί οὐκ ἄνθρωπος» (Ἑβρ. 8,2) κατά τόν μέγαν Παύλον.

Κληρονόμοι καί κοινωνοί γενόμενοι καί ἡμεῖς, κλῆρος καί λαός διά τοῦ Βαπτίσματος, τῆς μεγαλωσύνης τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Β’ Κορ. 4,6) καλούμεθα νά προσπαθήσωμεν ἕνας ἕκαστος ἐξ ἡμῶν νά παραστήσωμεν ἑαυτούς εἰς τόν Θεόν δεδοκιμασμένους καί ἐργάτας τελείους.

Τό καλόν δηλονότι ἔργον μας νά μήν μᾶς ἐντροπιάζῃ, ἀλλά νά διδάσκῃ ὀρθῶς τόν λόγον τῆς ἀληθείας. «Σπούδασον», παραγγέλλει ὁ σοφός Παύλος εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον «σαυτόν δόκιμον παραστῆσαι τῷ Θεῷ, ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας» (Β’ Τιμ. 2,15) «Γιγνώσκοντες», λέγει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος «ὅτι τό δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν (Ἰάκ. 1’3.). Μέ ἄλλα λόγια, θά χαίρετε εἰς τάς θλίψεις καί τούς πειρασμούς, ὅταν ἔχητε τήν γνῶσιν, ὅτι τό να δοκιμάζεται ἡ πίστις σας διά τῶν θλίψεων, δημιουργεῖ ὡς ἀποτέλεσμα ἀσφαλές καί πλῆρες σταθεράν ὑπομονήν».

Τόν δίκαιον καί πρωτόθρονον τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν Ἅγιον Ἱεράρχην καί ἀπόστολον τοῦ Χριστοῦ ἱκετέυσωμεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες: «Ἀπόστολε Χριστοῦ, καί αὐτόπτα καί μάρτυς, Ἰάκωβε σοφέ, Ἀδελφόθεε μάκαρ τούς πίστει ἑορτάζοντας τό σεπτόν σου μνημόσυνον, ἐλευθέρωσον τῶν συνεχόντων πταισμάτων, ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, τούς οὐρανούς ἐμβατεύων, δυνάμει τοῦ  Πνεύματος». Ἀμήν.

Μετά τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ ἐνδεδυμένοι, ἀκολουθούντων τῶν πιστῶν, ἀνῆλθον τάς βαθμίδας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου. Εἰς τήν κορυφήν αὐτῶν πρό τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἠνώθησαν τῇ Πατριαρχικῇ Συνοδείᾳ οἱ ἀναμένοντες ἐνταῦθα Ἀρχιερεῖς καί ἄλλοι Ἁγιοταφῖται πατέρες καί ψάλλοντες κατηυθύνθησαν ἐν πομπῇ πρός τήν θύραν τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου. Διερχόμενοι δι’ αὐτῆς ἐλάμβανον τά κατά τήν συνήθειαν ἀρτίδια εὐλογίας. Ἐξελθόντες ἐκ τοῦ Μοναστηρίου ἀνῆλθον εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου εἰς τό Πατριαρχεῖον. Ἐνταῦθα ἀνεπέμφθη δέησις, ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός πολυχρονισμός καί ὁ Μακαριώτατος ἐξεφώνησε τήν κάτωθι προσφώνησιν:

«Εὐφραίνεται ἐπί σοί, ἡ Ἐκκλησία Σου Χριστέ κράζουσα: Σύ μου ἰσχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐφραίνεται ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καί μετ’ αὐτῆς ἡ γεραρά Ἁγιοταφιτκή ἡμῶν Ἀδελφότης ἐπί τά ἱερά μνημόσυνα τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τοῦ ἀναδειχθέντος πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλά καί ἀμέσου διαδόχου τῶν Ἀποστόλων.

Ἡ ἑορτή τῆς μνήμης τόσον τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ὅσον καί τῶν Ἁγίων θεοσέπτων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἀποτελοῦν γεγονότα, τά ὁποῖα καθώρισαν τήν ἀρχήν, τό μέσον, ἀλλά καί τό τέλος τῆς ἱστορίας τῶν Ἱεροσολύμων. Καί κατά συνέπειαν τήν ἱεράν ἀποστολήν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἡ ὁποία Ἀδελφότης ἀναδεικνύεται μέ τήν σειράν της ὁ θεματοφύλαξ τῶν μαρτυρίων τῆς ἀγάπης, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς εἰρήνης τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἀποστολήν δέ ταύτην συνεχίζει ἀδιακόπως μέχρι σήμερον τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διά τῶν Ἱεραρχῶν καί Πατριαρχῶν αὐτοῦ: «Διαδέχεται». λέγει ὁ ἱστορικός Ἡγήσιππος, «τήν Ἐκκλησίαν μετά τῶν Ἀποστόλων ὁ ἀδελφός τοῦ Κυρίου Ἰάκωβος, ὁ ὀνομασθείς ὑπό πάντων δίκαιος ἀπό τῶν τοῦ Κυρίου χρόνων μέχρι καί ἡμῶν» ( Εὐσ. Ἐκκλησιαστ. ΙΙ, 23).

Τήν ἄχρι σήμερον ἀποστολικήν διαδοχήν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τήν ὁποίαν ἐστερέωσεν ἡ εἰς Χριστόν πίστις τῶν μεγάλων θεοστέπτων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης εὐχαριστιακῶς τιμᾷ καί γεραίρει ἡ Ἁγιοταφιτῶν σύναξις.

Τούτου ἕνεκεν ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων εὐφραίνεται καί σύν αὐτῇ ἅπαν τό γένος τό εὐσεβές τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων.

Εὐφραίνεται δέ ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐξ οὗ ὁ σήμερον τιμώμενος πρωτόθρονος Ἱεράρχης αὐτῆς «εἴληφεν», ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «καί τοῖς πᾶσι μετέδωσεν τόν φωτισμόν καί τήν γνῶσιν τῆς δικαιοσύνης τοῦ ὑπέρ ἡμῶν σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ». Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά.

Ἡ ἑορτή ἔληξεν ἐν εὐχαριστία τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν μέ τόν ἀδελφικόν ἀσπασμόν, τόν ἀσπασμόν τῆς χειρός καί τόν πολυχρονισμόν τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_8_placeholder

Ἀπό τοῦ ἔτους 1965, ἡ 13^η /26^η Ὀκτωβρίου ἔχει καθιερωθῆ εἰς τό ἑορτολόγιον τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας ὡς ἡμέρα τῆς μνήμης τῆς ἐπανακομιδῆς του λειψάνου τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου. Εἶναι ἡ ἡμέρα, κατά τήν ὁποίαν μετά τάς ἀπαραιτήτους συνεννοήσεις, ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία ἐπέστρεψε τό λείψανον τοῦ ὁσίου Σάββα, τό ὁποῖον εἶχον λάβει μεθ’ ἑαυτῶν οἱ Σταυροφόροι εἰς τήν Βενετίαν. Κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν τό λείψανον τοῦ ὁσίου Σάββα κατέφθασεν εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ, συνοδευόμενον ὑπό τῆς εἰς Ρώμην μεταβάσης ἀποστολῆς τοῦ Πατριαρχείου, ἀποτελουμένης ἐκ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πέτρας Γερμανοῦ, τοῦ πολιοῦ νῦν Μητροπολίτου Γέροντος Καισαρείας κ. Βασιλείου, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ (ὡς διακόνου τότε) καί τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σεραφείμ, Πνευματικοῦ τῆς Μονῆς τοῦ ὁσίου Σάββα.

Τό ἱερόν λείψανον μετηνέχθη τότε δι’ ἐπισήμου πομπῆς, τῆς ὁποίας προεξῆρχεν ὁ ἀείμνηστος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Βενέδικτος, ἀπό τῆς Πύλης τοῦ Δαβίδ εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Ἐκεῖ ἐναπετέθη ἐπί μίαν ἑβδομάδα διά προσκύνησιν καί ἀκολούθως μετηνέχθη εἰς τήν ἱεράν αὐτοῦ Μονήν εἰς τό Καθολικόν αὐτῆς, εἰς τό ὁποῖον ἕως καί τῆς σήμερον φυλάσσεται.

Τό λείψανον τοῦ Ἁγίου Σάββα εἰς τήν Ἱεράν Λαύραν, τήν ὁποίαν οὗτος ἵδρυσε περί τό 48ο μ.Χ., ὠργάνωσε, κατηύθυνε πνευματικῶς, ἑδραίωσε καί ηὔξησε, εἶναι μία ζωντανή ἐνισχυτική καί ἰαματική παρουσία διά τούς σκληρῶς ἀσκητικῶς ἀγωνιζομένους Ἁγιοσαββίτας Πατέρας, ἀλλά καί διά τούς προσκυνητάς τῆς Μονῆς. Οἱ Ἁγιοσαββῖται Πατέρες περιβάλλουν μέ ἱεράν εὐλάβειαν καί βαθύν σεβασμόν τό σκήνωμα τοῦ ἁγίου καί ἐναποθέτουν εἰς αὐτό τήν ὑπέρβασιν καί ἐπίλυσιν πολλῶν ἐκ τῶν προβλημάτων αὐτῶν.

Ἀκολουθοῦντες τήν ἀπό τοῦ ἔτους 1965 καθιερωθεῖσαν τυπικήν διάταξιν οἱ Ἁγιοσαββῖται Πατέρες, ἑώρτασαν καί ἐφέτος τήν ἱεράν αὐτήν ἑορτήν.

Ἀφ’ ἑσπέρας τῆς Δευτέρας, 12^ης /25^ης Ὁκτωβρίου 2010, ὑπεδέχθησαν μετά χαρᾶς μεγάλης, προπορευομένου τοῦ πνευματικοῦ αὐτῶν, Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, ἐπιτελέσαντος θαυμαστόν ἀνακαινιστικόν ἔργον εἰς τήν Μονήν, τόν ἡγούμενον τῆς Λαύρας, Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, προερχόμενον ἐξ Ἱεροσολύμων μετά συνοδείας τῶν Ἀρχιερέων, Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Ἀρχιερέως τοῦ ἔτους τούτου διά τάς ἑορτάς τοῦ ἁγίου Σάββα, καί Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ ἡγουμένου τοῦ Φχές καί Ἀντιπροέδρου τῆς Οἰκονομικῆς Ἐπιτροπῆς Ἀρχιμανδρίτου Ἱερωνύμου καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου Ἀθανασίου. Τήν ἐν τῇ εἰσόδῳ τῆς Μονῆς ὑποδοχήν, ἠκολούθησε ἡ ἐν ψαλμῳδίᾳ κάθοδος εἰς τό πρό τοῦ Καθολικοῦ προαύλιον καί ἡ προσκύνησις ἐνταῦθα εἰς τόν Τάφον τοῦ Ἁγίου, ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, ἡ προσκύνησις τοῦ ἐν αὐτῷ ἐναποκειμένου σκηνώματος τοῦ ὁσίου καί τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Τριχερούσης, πρό ἔτους φιλοτεχνηθείσης ὑπό τοῦ Δανιηλαίου Ἁγιορείτου μοναχοῦ π. Δανιήλ, ἐπιχορηγηθείσης δέ οἰκονομικῶς ὑπό τοῦ Ἁγιοπαυλίτου μοναχοῦ π. Νικοδήμου, δωρηθείσης δέ τῇ Μονῇ τοῦ Ὁσίου Σάββα, ἡ σύντομος δέησις καί ἡ τοῦ «ὡς εὖ παρέστητε» προσφώνησις τοῦ πνευματικοῦ πατρός τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου Εὐδοκίμου πρός τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Του. Μετά τήν ἐν τῷ Ναῷ προσκύνησιν ταύτην ἠκολούθησε μικρά δεξίωσις ἐκ ψυχροῦ ὕδατος καί γλυκισμάτων,  καρπῶν τῆς φιλοξένου διαθέσεως τῶν Ἁγιοσαββιτῶν, ἑσπέριος τράπεζα, -καθ’ ὅτι ἑορτή- καί ἀνάπαυσις ἐν τοῖς κελλίοις.

Μετά δίωρον ἀνάπαυσιν ἤρξατο περί τήν 21.00 μ.μ. (κοσμικήν ὥραν) ἡ ὁλονύκτιος ἀγρυπνία διά τοῦ Ἀποδείπνου-, τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου, τοῦ Ἑσπερινοῦ μετ’ ἀρτοκλασίας, τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν ὡς ἄνω εἰρημένων Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων τοῦ Πατριαρχείου ἐξ Ἱεροσολύμων καί ἀραβοφώνων ἐντοπίων Πρεσβυτέρων, ψαλλόντων  τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων ἐν χορῳδίᾳ ἐκ δεξιῶν ἑλληνιστί καί τῆς ἀραβοφώνου χορῳδίας ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου, ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος ἐξ ἀριστερῶν ἀραβιστί , μετεχόντων ἐν κατανύξει κάι εὐλαβείᾳ τῶν Ἁγιοσαββιτῶν καί ἄλλων μοναχῶν καί Ἑλληνορθοδόξων Ἀραβοφώνων πιστῶν ἐκ τῶν περιχώρων Βηθλεέμ, Χωρίου τῶν Ποιμένων καί Μπετζάλλας εἰς μίαν κατανυκτικήν καί λαμπράν πνευματικήν λειτουργικήν ἀτμόσφαιραν ἐν τῷ φωτί τῶν κανδηλῶν καί τῶν πολυελαίων, ἐπιμελῶς τηρουμένων ἀναμμένων ὑπό τῶν φιλοπόνων καί εὐλαβῶν καί φίλων τῆς ἱερᾶς παραδόσεως Ἁγιοσαββιτῶν μοναχῶν.

Μετά τήν ἐν τῷ Ἱερῷ Βήματι Μετάληψιν τῶν Ἱερέων εἰς τό Κοινωνικόν, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς μοναχούς καί τούς πιστούς, ὑπογραμμίζων τά κάτωθι:

«Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν καί ἡ ἱερά Λαύρα αὐτῆς τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου ἑορτάζει σήμερον δύο γεγονότα. Ἀφ’ ἑνός μέν τήν ἀνακομιδήν τοῦ σκηνώματος τοῦ ὁσίου Σάββα καί ἀφ’ἑτέρου τήν ἐγκατάστασιν τῆς εἰκόνος τῆς Θεοτόκου, Παναγίας Τριχερούσης, ἀντιγράφου αὐτῆς τῆς Μονῆς τοῦ Χιλανδαρίου ἐν Ἁγίῳ Ὄρει. Καί τά δύο γεγονότα αὐτά συνδέονται μέ τή ἁγιότητα. Ἡ ἁγιότης αὐτή εἶναι δῶρον τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους. Τήν ἁγιότητα ταύτην ἔλαβεν ἀπό τοῦ Θεοῦ ὁ ὅσιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος διά τήν ὁσιωτάτην βιοτήν αὐτοῦ. Ἔλαβε ταύτην ὄχι μόνον ἡ ψυχή αὐτοῦ, ἀλλά καί τό ἱερόν λείψανον αὐτοῦ. Τοῦτο ἐπίσης κατέστη δοχεῖον τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ταύτην ἔλαβε ἀπό τόν Θεόν καί ἡ Θεοτόκος Μαρία, λόγῳ τῆς ὑπέρ-ἁγιότητος αὐτῆς, ἀλλά κυρίως λόγῳ τῆς ἐν ὑπακοῇ ἀνταποκρίσεως αὐτῆς εἰς τήν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἐνανθρώπησιν τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἁγιότης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ μεταδιδομένη εἰς ἡμᾶς καί διά τῆς παρούσης εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Ὄρους Παναγίας τῆς Τριχερούσης καί διά τοῦ ἀφθόρου σκηνώματος τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ἀποτελοῦν τρανήν ἀπόδειξιν τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί εἰς τήν συνανάστασιν ἡμῶν καί τήν ζωήν ἡμῶν μετ’ Αὐτοῦ ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ εἰς τό Σῶμα Αὐτοῦ τήν Ἐκκλησίαν καί μετά τήν ζωήν ταύτην εἰς τήν οὐράνιον θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν. Ταύτας τάς εὐλογίας καί χάριτας τῆς ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ καί μετά ταύτην μετοχῆς εἰς τήν κοινωνίαν τῶν ἁγίων, εὔχομαι ὅπως ἀξιώσῃ ὁ Θεός διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Θεοτόκου καί τοῦ ὁσίου Σάββα, τούς Ἁγιοσαββίτας Πατέρας καί συνεορταστάς αὐτῶν, τούς ἐκ τῶν περιχώρων  προσελθόντας καί πάντας ἡμᾶς».

Τούς λόγους τούτους ἠκολούθησε ἡ θεία Κοινωνία, ἡ εὐλογία τοῦ ἀντιδώρου καί ἡ εἰς τό χειμερινόν Ἐπιτροπικόν- νάρθηκα τῆς Μονῆς- βρῶσις τῶν κολλύβων καί πόσις τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἶνου τῆς ἀρτοκλασίας ἐν εὐφροσύνῃ, χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει καί δοξολογίᾳ τοῦ Θεοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_9_placeholder