Τό ἑσπέρας τῆς Τετάρτης, 23^ης Δεκεμβρίου 2010 /5^ης Ἰανουαρίου 2011, προπαραμονῆς τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἐτελέσθη εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου & Ἑλένης τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἡ ἀκολουθία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἱεροῦ εὐχελαίου, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συνιερουργούντων Αὐτῷ ἕξ Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί εὐχελιαζομένων καί ἁγιαζομένων ὑπ’ αὐτῶν, Ἱερομονάχων, Διακόνων, Μοναχῶν καί Μοναζουσῶν καί μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας, τοῦ ἀραβοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν, πάντων προετοιμαζομένων οὕτω διά τόν ἐν Βηθλεέμ ἑορτασμόν τῆς μητροπόλεως τῶν ἑορτῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Συμφώνως πρός τήν τάξιν καί τήν συνήθειαν τῆς Σιωνίτιδος  Ἐκκλησίας, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἐπετέλεσε τό ἐτήσιον μνημόσυνον τῶν κεκοιμημένων μελῶν αὐτῆς, τήν Κυριακήν πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, 20^ήν Δεκεμβρίου 2010, 2^αν Ἰανουαρίου 2011, κατά τήν ὁποίαν ὁ ὑμνῳδός καλεῖ «Σιών Θεοῦ τήν θείαν πόλιν νά ἄρῃ τήν φωνήν αὐτῆς ἀληθῶς καί νά κηρύξῃ Πατέρων τήν θείαν μνήμην, σύν Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ἰακώβ τιμῶσαν τήν ἀοίδιμον». (α’ στιχ. ἀναστάσιμον τῶν Αἴνων Κυριακῆς τῶν Προπατόρων). Τό μνημόσυνον τοῦτο ὑπέρ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κεκοιμημένων Ἁγιοταφιτῶν Πατριαρχῶν Ἱεροσολύμων, Ἀρχιερέων, Ἱερέων., Ἱερομονάχων, Ἱεροδιακόνων, Μοναχῶν καί Μοναζουσῶν, ἐτελέσθη εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μετά τήν ἐν αὐτῷ Θείαν Λειτουργίαν τῆς Κυριακῆς, (εἰς τήν ὁποίαν προεξῆρξεν ὡς λειτουργός ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ. Μεθόδιος0, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου κ.κ. Θεοφίλου, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων καί  Ἱεροδιακόνων Ἁγιοταφιτῶν καί συμπροσευχομένων μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν.

Μετά τό μνημόσυνον ἠκολούθησεν ἡ ἄνοδος εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, ἡ βρῶσις τῶν κολλύβων καί ἡ πόσις τοῦ οἴνου μετά παξιμαδίου καί ἡ εὐχή τοῦ Μακαριωτάτου ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν, ὧν Ἁγιοταφιτῶν ἐτελέσθη τό μνημόσυνον, καί στερεώσεως τῶν σημερινῶν διαδόχων αὐτῶν, ἵνα πορεύωνται ἐπί τά ἴχνη αὐτῶν εἰς τήν διαφύλαξιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τήν ἐν Χριστῷ Ὀρθόδοξον μαρτυρίαν ἐπ’ αὐτῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Tήν  Παρασκευήν, 18^ην /31^ην Δεκεμβρίου 2010 ἑωρτάσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Μοδέστου, Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων.

Ὁ Ἅγιος Μόδεστος, Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεροσολύμων (632-634) εἶναι ὁ ὅσιος καί θεῖος ἐκεῖνος Ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος μετά τήν καταστροφήν ἐκ τῆς εἰσβολῆς τῶν Περσῶν, τό 614 μ.Χ., ἀνέλαβε τήν ἀνακαίνισιν Ναῶν καί Ἱερῶν Μονῶν, τήν ἠθικήν ἐμψύχωσιν καί ὑλικήν συμπαράστασιν τῶν ποικιλοτρόπως πληγέντων καί ὡς ἄλλος Ζοροβάβελ ὡδήγησε τόν λαόν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων εἰς εὔδιον λιμένα καί νομάς σωτηρίας. Ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας διατηρεῖ ὅτι ὁ Ἅγιος Μόδεστος εἶναι ἐνταφιασμένος εἰς περιοχήν νοτίως τῶν Ἱεροσολύμων, ἀπέναντι τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών, ἔνθα ὑπάρχει καί παρεκκλήσιον ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ, γνωστόν καί μέ τήν ἐπωνυμίαν «Ἀμποῦ Τόρ», σημαίνουσαν τόν «πατέρα τοῦ ταύρου», προφανῶς ἐπειδή ὁ Ἅγιος εἶναι καί προστάτης τῶν βοσκημάτων, τῶν ζῴων. Εἰς ἕν τῶν τροπαρίων τοῦ Μηναίου ὑμνεῖται ὡς «ἔχων εὐσπλαχνίας ἱλαρότητα παρεχομένην ἀνθρώποις καί βοσκήμασι καί  ὡς παραμυθία τῶν τεθλιμμένων.

Πέριξ τοῦ παρεκκλησίου τούτου καί τοῦ μετ’ αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Προκοπίου, ἔχει τό Πατριαρχεῖον ἀξιόλογον περιουσίαν ἐννέα (9) περίπου στρεμμάτων, ἐμπλακέντων δυστυχῶς εἰς ἀστόχους καί ἐπιζημίους ἐνοικιάσεις εἰς τό παρελθόν ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, ἀπεμπλακέντων δέ κατά τά ἔτη 2006 καί 2007 δι’ ἀποπληρωμῆς ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τάς ἐνοικιασάσης ἑταιρείας τοῦ ποσοῦ τῶν 9 ἑκατομμυρίων δολλαρίων (USD$).

Εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦτο ἐτελέσθη θεία Λειτουργία τήν  Παρασκευήν, 18^ην /31^ην Δεκεμβρίου 2010,  ὑπό τοῦ ἐπιστάτου τῆς Μονῆς Ἀρχιδιακόνου π. Ἀθανασίου.

Εἰς τοῦτο προσῆλθον ἔνιοι Ἁγιοταφῖται καί μοναχαί καί λαϊκοί ἐξ Ἱεροσολύμων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Τήν Πέμπτην, 17^ην/30^ήν Δεκεμβρίου 2010, ἡμερομηνίαν καθορισθεῖσαν ὑπό τῶν Ἑλληνορθοδόξων καί κοινοποιηθεῖσαν εἰς τούς Φραγκισκανούς καί τούς Ἀρμενίους, ἔλαβε χώραν τό σάρωμα (καθάρισμα) τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ. Τοῦτο διεξήχθη ἀπό τάς τρεῖς θρησκευτικάς Κοινότητας, τῶν Ἑλληνορθοδόξων, Φραγκισκανῶν καί Ἀρμενίων, συμφώνως πρός τό ἀνέκαθεν ἰσχῦον προσκυνηματικόν καθεστώς διά τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως, τό ὁποῖον ὁρίζει τούς τόπους, εἰς τούς ὁποίους ἔχει δικαίωμα καθαρίσματος ἑκάστη.

Εἰδικῶς κατά τό ἔτος τοῦτο ἴσχυσεν ἄνευ ἀντιρρήσεων καί ἐνστάσεων ἐκ μέρους τῶν Ἀρμενίων ἡ διαταγή τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας τοῦ ἔτους 2008, ὡς αὕτη ἐτροποποιήθη ὑπό διατάξεως τῆς αὐτῆς Ἀρχῆς, ἐκδοθείσης τό τρέχον ἔτος τοῦτο, καί καθοριζούσης τόν ἀριθμόν τῶν Ὀρθοδόξων καί Ἀρμενίων κληρικῶν εἰς ἑπτά κατά τό καθάρισμα εἰς τό παρεκκλήσιον ἔναντι τῆς βορείου πύλης τοῦ Σπηλαίου τό χρησιμοποιούμενον ὑπό τῶν Ἀρμενίων.

Διά τό καθάρισμα τῆς Βασιλικῆς προσέτρεξαν πάντες σχεδόν οἱ δυνηθέντες Ἁγιοταφῖται, οἱ ἐγγύς καί οἱ μακράν ἀπό βορρᾶν καί νότον, ἀπό πόλεις καί Ἱεράς Μονάς τῆς ἐρήμου, παρουσίᾳ τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί τῆς κ. Ἀσπασίας Μίτση, Ἐκπροσώπου τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί τῶν ἐκπροσώπων τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, τοῦ πρῴην Ὑπουργοῦ κ. Ζιγιάντ Μπάντακ, Ὑπευθύνου τῶν Χριστιανικῶν Σχέσεων καί τοῦ Ἀρχηγοῦ  τῆς Ἀστυνομίας Βηθλεέμ κ. Χαλέδ Ταμίμη.

Τό σάρωμα (καθάρισμα) τοῦτο διεξήχθη ἐν συνεργασίᾳ, εἰρηνικῷ τῷ τρόπῳ, τόσον εἰς τήν Βασιλικήν, εἰς τήν ὁποίαν ἔχουν ἀποκλειστικόν δικαίωμα λατρείας καί καθαρισμοῦ μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅσον καί εἰς τό παρεκκλήσιον, τό χρησιμοποιούμενον ὑπό τῶν Ἀρμενίων καί εἰς τό θεοδέγμον Σπήλαιον, εἰς τό ὁποῖον ὁ καθαρισμός γίνεται βάσει τῶν δικαιωμάτων ἑκάστης Κοινότητος, τῶν ἀπορρεόντων ἐκ τοῦ κρατοῦντος καθεστῶτος.

Μετά τήν καθιερωμένην ἐπίσκεψιν εἰς τούς Φραγκισκανούς καί τούς Ἀρμενίους, παρετέθη ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ κ. Θεοφυλάκτου τράπεζα, εἰς τήν ὁποίαν παρεκάθισαν οἱ ὡς ἄνω Ἐκπρόσωποι τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, κ. Ζιγιάντ Μπάντακ, ὁ Ἀρχηγός τῆς Ἀστυνομίας, οἱ Φραγκισκανοί πλήν τῶν Ἀρμενίων, προσκληθέντων καί μή προσελθόντων, καί βεβαίως πάντες οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες, οἱ μετασχόντες τοῦ σαρώματος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Συμφώνως πρός τήν ἐν τῷ Μηναίῳ τοῦ μηνός Δεκεμβρίου τυπικήν διάταξιν ἡ μνήμη τῶν Προπατόρων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζεται εἰς τήν τυχοῦσαν Κυριακήν ἀπό τις ΙΑ’ ἕως τῆς ΙΖ’ τοῦ μηνός Δεκεμβρίου.Κατά τό ἔτος τοῦτο ἡ Κυριακή αὕτη συνέπεσε τήν 13^ην τοῦ μηνός Δεκεμβρίου. Κατά τήν ὡς ἄνω Κυριακήν, 13^ην /26^ην Δεκεμβρίου 2010, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τῶν Προπατόρων ἐν ὅλῃ αὐτῆς τῇ λαμπρότητι εἰς τόν ἐπ’ ὀνόματι τῶν Προπατόρων ἱερόν Ναόν τῆς Ἀραβοφώνου Ὀρθοδόξου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν πόλιν Μπετσαχούρ, ἀραβιστί σημαίνουσαν ἑλληνιστί «Χωρίον τῶν Ποιμένων». Ἡ πόλις αὕτη εἶναι γνωστή εἰς ἡμᾶς ἐκ τῶν Εὐαγγελικῶν διηγήσεων τῆς κατά σάρκα γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Εἶναι ἐκείνη, τῆς ὁποίας οἱ ἀγραυλοῦντες ποιμένες ἤκουσαν τόν ἀγγελικόν ὕμνον εἰς τούς οὐρανούς καί ὑπήκουσαν εἰς τήν προτροπήν τῶν ἀγγέλων καί μετέβησαν εἰς Βηθλεέμ καί εἶδον τό ρῆμα τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν αὐτοῖς, ἤτοι «βρέφος ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ», (Λουκ. 2,12).

Λόγῳ τῆς θέσεως αὐτῆς εἰς τήν ἐν Χριστῷ ἀποκάλυψιν καί φανέρωσιν, εὐθύς ἐξ ἀρχῆς τῶν Βυζαντινῶν χρόνων, ἐπί τοῦ 326 μ.Χ. καί ἑξῆς, ἱεροί Ναοί καί ἱεραί Μοναί ἐκτίσθησαν εἰς αὐτήν καί τά περίχωρα αὐτῆς, ὡς ἡ ἱστορία καί ἡ ἀρχαιολογική σκαπάνη μαρτυρεῖ.

Μία τῶν Μονῶν τούτων τοῦ Πατριαρχείου εἶναι ἡ ἐν τῷ κέντρῳ τῆς πόλεως τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων Μονή, ἀρχαιόθεν γνωστή ὡς Ποιμενεῖον, θεμελιωθεῖσα ἀρχικῶς ἐπί τῆς ἐποχῆς τῆς Ἁγίας Ἑλένης, ὡς ἐμφαίνει ὁ ἐν αὐτῇ ὑπόγειος ναός τῶν Ποιμένων, ἄνωθεν τοῦ ὁποίου ὑπάρχει μεταγενέστερος τοῦ 5^ου μ.Χ. αἰῶνος, ἀνασκαφείς κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1970 ὑπό τοῦ Ἕλληνος ἀρχαιολόγου κ. Βασιλείου Τζαφέρη.  Πλησίον τούτων ὑπάρχει ὁ νεώτερος ναός τῆς Συνάξεως τῆς Θεοτόκου μετά τοῦ παρεκκλησίου τῶν Ἀρχαγγέλων καί τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος, ἀνεγερθείς καί τελειωθείς κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1980 ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἁγιοταφίτου Σεραφείμ τοῦ ἐκ Κυθήρων, διατελέσαντος πνευματικοῦ τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα ἐπί τεσσαρακονταετίαν. Τῆς Μονῆς ταύτης προΐσταται ὁ Ἁγιοσαββίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος, ἀναπτύξας ἐν αὐτῇ ἀξιόλογον ἔργον συντηρήσεως καί ἀνακαινίσεως τῆς Μονῆς καί περιφράξας τό πέριξ αὐτῆς ἐλαιο-ἀγρόκτημα, εἰς μέρος τοῦ ὁποίου τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ πλῆρες σχολεῖον μέ Δημοτικόν Γυμνάσιον καί Λύκειον. Εἶναι Ἀραβόφωνον καί ὡς ξέναι γλῶσσαι διδάσκονται τά Ἑλληνικά καί τά Ἀγγλικά. Φοιτοῦν εἰς αὐτό 600 περίπου μαθηταί, Χριστιανοί καί Μουσουλμάνοι.

Πλησίον τῆς Μονῆς ταύτης εὑρίσκεται ὁ παμμεγέθης καί περικαλλής ναός τῶν Προπατόρων τῆς Ἀραβοφώνου Ὀρθοδόξου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου, ἀριθμούσης περί τάς 8.000 μέλη.

Εἰς τόν ναόν τοῦτον κατέφθσαν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω Κυριακῆς τῶν Προπατόρων μετά συνοδείας. Πρό τοῦ ναοῦ τούτου ἐγένετο ἐνθέρμως δεκτός ὑπό τοῦ Ἱερατείου καί τῶν Ἐπιτρόπων αυτοῦ. Εἰς τόν ναόν τοῦτον προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τῶν Ἱερομονάχων Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, πνευματικοῦ τῆς Λαύρας τοῦ ὁσίου Σάββα, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ποιμένων καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἱερωνύμου, ἡγουμένου ἐν τῷ Φχές τῆς Ἰορδανίας. τῶν ἱερέων π. Ἀΐσσα Μοῦσλεχ, π. Σάββα Χέρ, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τοῦ ναοῦ καί συμμετέχοντος ἐν κατανυκτικῇ προσευχῇ πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος τῆς Ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος τῆς πόλεως ταύτης.

Εἰς τούς πιστούς τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Τῶν Προπατόρων σήμερον, πιστοί, τελοῦντες μνημόσυνα, ἀνυμνήσωμεν Χριστόν τόν Λυτρωτήν. Τόν μεγαλύναντα αὐτούς ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι, καί θαυμάτων τά παράδοξα πιστῶς ἐπιτελέσαντα Κύριον, ὡς κραταιόν καί δυνατόν∙καί ἐξ αὐτῶν ἀναδείξαντα, ράβδον δυνάμεως ἡμῖν, τήν μόνην ἀπείρανδρον καί Θεόπαιδα Μαρίαν τήν ἁγνήν∙ ἐξ ἧς τό ἄνθος προῆλθε, Χριστός βλαστήσας πᾶσι τήν ζωήν καί ἀδάπανον τρυφήν καί σωτηρίαν τήν αἰώνιον».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Εὐλαβεῖς Χρισταινοί.

Ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ σήμερον, διά στόματος τοῦ ὑμνῳδοῦ αὐτῆς, νά τελέσωμεν τήν μνήμην τῶν ἁγίων Προπατόρων καί νά ἀνυμνήσωμεν Χριστόν τόν Θεόν καί λυτρωτήν ἡμῶν.

Καί τοῦτο, διότι ἡ ἑόρτιος μνήμη τῶν ἁγίων Προπατόρων, εἰς αὐτόν τοῦτον τόν ἱερόν τόπον τῶν ἀγραυλούντων ποιμένων, ἔνθα «ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καί δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς ….καί ἐξαίφνης ἐγένετο σύν τῷ ἄγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων: «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», (Λουκ. 2,9,15). ἀποτελεῖ γεγονός μαρτυροῦν τήν συμμετοχήν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους εἰς τό μέγα μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας. Δηλαδή εἰς τό μυστήριον τῆς ἐνσαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς παρακειμένης πόλεως Βηθλεέμ.

Οἱ Προπάτορες ἔχουν ὡς κορυφαῖον τόν Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος κατήγετο ἐκ τῆς χώρας τῶν Χαλδαίων καί ἦτο ἐθνικός, διότι εἶχε πατέρα εἰδωλολάτρην, καί «οὐδέν ἔσχε κώλυμα πρός θεογνωσίαν.  Κατανοήσας γάρ, λέγει ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ, ὡς οὐδέν τῶν κτισμάτων Θεός καί τήν εὐταξίαν τῶν ὄντων συνιδών ἐκ τῶν ὁρωμένων τόν ἀόρατον ἔγνω καί Θεόν τοῦτον προσεκύνησε. Διά τοῦτο καί ἀναδεικνύεται πατήρ πολλῶν ἐθνῶν, ἐξ αὐτοῦ ἐγεννήθησαν οἱ Πατριάρχαι Ἰσαάκ καί Ἰακώβ. Ἀπό δέ τοῦ Ἰακώβ ἐγεννήθη /προῆλθεν ὁ Ἰούδας (ἀφ’οὗ καί ὁ Χριστός) καί οἱ λοιποί αὐτοῦ ἀπόγονοι.

Ὁ Ἀβραάμ μέ ἄλλα λόγια ἀναδεικνύυεται ὁ Προπάτωρ τοῦ Χριστοῦ, διότι ἐξ αὐτοῦ, δηλονότι τοῦ γένους τοῦ Ἀβραάμ «ἀνεδείχθη ἡμῖν ράβδος δυνάμεως, ἡ μόνη ἀπείρανδρος παρθένος καί Θεόπαις Μαρία ἡ ἁγνή∙ ἐξ ἧς τό ἄνθος προῆλθε Χριστός ὁ Θεός καί Σωτήρ ἡμῶν». Αὐτό ἐξ ἄλλου τό γεγονός προεῖπε καί ὁ προφήτης Ἡσαΐας «Δώσει Κύριος Αὐτός ὑμῖν σημεῖον∙ ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει, καί τέξεται υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ», (Ἠσ. 7, 14).

«Σοφώτατοι θεῖοι, προφῆται γεγένηνται, Ἀβραάμ  ἀπόγονοι, τόν ἐκ τοῦ Ἀβραάμ καί Ἰούδαν τικτόμενον Λόγον, θερμῶς προαναγγείλαντες ἐν Πνεύματι θείῳ», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός.

Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία καί ἐν προκειμένῳ ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἔχουσα τήν διαδοχήν αὐτῆς ἀμέσως ἐκ τῶν ἀπογόνων τῶν προπατόρων ὡς τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου αὐτῆς, ἐξακολουθεῖ ἀδιακόπως καί ἀκαταπαύστως νά δίδῃ τήν ἐν Χριστῷ αὐτῆς μαρτυρίαν οὐχί μόνον κηρυγματικῶς καί εὐχαριστιακῶς /λειτουργικῶς, ἀλλά καί φυσικῶς ἤ καλλίτερον εἰπεῖν ἱστορικῶς διά τῆς διαφυλάξεως καί διακονίας τῶν ἱερῶν φυσικῶν τόπων καί χώρων, δηλονότι τῶν παναγίων προσκυνημάτων ὡς τοῦ προσκυνήματος τῶν Ποιμένων τοῦ χωρίου ὑμῶν, τοῦ τῆς γεννήσεως ἐν Βηθλεέμ, ἀλλά καί τοῦ τῆς σταυρώσεως καί ἀναστάσεως εἰς Ἱερουσαλήμ.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, οὖσα τό σῶμα τοῦ Θεανθρώπου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀφ’ἑνός καί ὡς ὑπερβαίνουσα τά βιολογικά, ἐθνικά καί φυλετικά ὅρια ἀφ’ἑτέρου, ἀποτελεῖ τήν κιβωτόν τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας. Δηλαδή τήν κιβωτόν ἐντός τῆς ὁποίας καί διά τῆς ὁποίας τελεσιουργεῖται τό μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. «Ἐν πίστει τούς Προπάτορας ἐδικαίωσας, τήν ἐξ ἐθνῶν δι’ αὐτῶν, προμνηστευσάμενος Ἐκκλησίαν, ψάλλει ἱκετευτικῶς ὁ ὑμνῳδός. Καυχῶνται ἐν δόξῃ οἱ Ἅγιοι, ὅτι ἐκ σπέρματος αὐτῶν ὑπάρχει καρπός εὐκλεής, ἡ ἀσπόρως τεκοῦσά Σε. Ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς καλεῖ σήμερον διά στόματος τῶν ἁγίων Θεοφόρων αὐτῆς Πατέρων νά προετοιμάσωμεν ἑαυτούς, διά νά ἑορτάσωμεν τήν γέννησιν τοῦ Χριστοῦ θεϊκῶς καί οὐχί κοσμικῶς, θεοπρεπῶς καί οὐχί ἐθνικῶς, ὡς μᾶς παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Τοῦτο οὖν λέγω καί μαρτύρομαι ἐν Κυρίῳ, μηκέτι ὑμᾶς περιπατεῖν καθώς καί τά λοιπά ἔθνη περιπατεῖ ἐν ματαιότητι τοῦ νοός αὐτῶν, ἐσκοτισμένοι τῇ διανοίᾳ, ὄντες ἀπηλλοτριωμένοι τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ διά τήν ἄγνοιαν τήν οὖσαν ἐν αὐτοῖς διά τήν πώρωσιν τῆς καρδίας αὐτῶν», (Ἐφ. 4, 17, 18).

Δεῦτε λοιπόν ἅπαντες, ἀγαπητοί μου, πιστῶς πανηγυρίσωμεν τῶν πρό νόμου Πατέρων Ἀβραάμ καί τῶν σύν αὐτῷ τήν ἐτήσιον μνήμην. Τοῦ Ἰούδα τήν φυλήν ἀξίως τιμήσωμεν. Τῶν προφητῶν τάς προρρήσεις, ἀσφαλῶς κατέχοντες μετά τοῦ Ἡσαΐου μεγαλοφώνως βοήσωμεν∙ «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί λήψεται καί τέξεται Υἱόν τόν Ἐμμανουήλ∙ ὅ ἐστι μεθ’ἡμῶν ὁ Θεός».

Αὐτόν ἀκριβῶς τόν Υἱόν τῆς Παρθένου Μαρίας, τόν Ἐμμανουήλ δοξάσωμεν. Αὐτόν τοῦτον τόν Ἐμμανουήλ, τόν ἐξ οὐρανῶν ἐπί γῆς κατελθόντα ἀπαντήσωμεν. Καί τοῦτο, διότι ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας: «Νῦν ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν ἐκ Παρθένου προέρχεται καί Βηθλεέμ τήν κεκλεισμένην, ὑπανοίγει προσφόρως, Ἐδέμ. Λόγον σωματούμενον, εἰσδεδεγμένον καί φάτνῃ σαρκί ἐπανακλινόμενον». Ἀμήν

Πρό τῆς ἀπολύσεως ὁ Μακαριώτατος ἀπένειμε τό μετάλλιον τῆς δισχιλιετίας τοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν Δήμαρχον τῆς πόλεως κ. Χάννη Χάϊκ, εἰς τόν Πρόεδρον τῶν Ἐπιτρόπων κ. Ἰμβραήμ Τζάμπερ καί εἰς τά μέλη τῆς χορῳδίας.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ εἰς τήν παρακειμένην τῷ Ναῷ μεγάλην αἴθουσαν ἐνοριακῶν ἐκδηλώσεων τῆς Κοινότητος.

Εἰς ταύτην προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατον ὁ Πρόεδρος τῶν Ἐπιτρόπων κ. Ἰμβραήμ Τζάμπερ καί ὁ Δήμαρχος τῆς πόλεως κ. Χάννη Χάϊκ, εὐχαριστοῦντες διά τό ποιμαντικόν ἐνδιαφέρον καί τήν τιμήν ἐκ τῆς παρουσίας Αὐτοῦ εἰς τήν ἑορτῆν τῆς Κοινότητος αὐτῶν.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ καί πολλοί ἄλλοι προσκεκλημένοι παρεκάθισαν εἰς τράπεζαν παρατεθεῖσαν πρός τιμήν Αὐτοῦ ὑπό τῆς Κοινότητος εἰς τήν αἴθουσαν Royal.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Μία ἐκ τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου ἐντός τῶν τειχῶν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως Ἱεροσολύμων εἶναι ἡ τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τοῦ θαυματουργοῦ, προσκειμένη ἐσωτερικῶς εἰς τό βόρειον τμῆμα τοῦ τείχους, τοῦ μεταξύ τῆς Νέας Πύλης καί τῆς Πύλης τῆς Δαμασκοῦ. Ὁ ἱερός ναός αὐτός πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος εἶναι σχετικῶς μικρός καί ἀπέριττος, ηὐπρεπισμένος ὅμως καί κεκαλλωπισμένος κυρίως ὑπό τοῦ ὑπέρ τήν εἰκοσαετίαν διατελέσαντος ἡγουμένου ἐν αὐτῷ, μακαριστοῦ Κυπρίου Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου. Τά ὀλίγα πέριξ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ οἰκήματα ἐνοικιάζονται ὑπό τοῦ  Πατριαρχείου εἰς Ἕλληνας καί Ἄραβας Χριστιανούς εἰς λίαν χαμηλόν ἐνοίκιον, προκειμένου νά βοηθῶνται οὗτοι εἰς τό ὑπάρχον στεγαστικόν πρόβλημα.

Ἕν τῶν οἰκημάτων τούτων εἶναι τό ἡγουμενεῖον, εἰς τό ὁποῖον κατοικεῖ σήμερον ὁ νῦν ἡγούμενος τῆς Μονῆς, Ἀρχιμανδρίτης Ματθαῖος.

Εἰς τήν ἐν λόγῳ Ἱεράν Μονήν ἔλαβε χώραν ἡ ἑορτή τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τοῦ θαυματουργοῦ, τό Σάββατον 12^ην /25^ην Δεκεμβρίου 2010.

Ἡ ἑορτή περιελάμβανε πανηγυρικόν Ἑσπερινόν ἀφ’ ἑσπέρας καί πανηγυρικήν Θ. Λειτουργίαν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργοῦντων αὐτῷ Ἱερομονάχων, Πρεσβυτέρων καί Διακόνων μετά πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος  ἐκ μοναζουσῶν καί Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, Ἑλλήνων, Ἀράβων, Ρώσων καί Ρουμάνων, ἁσπαζομένων τήν μίαν, ἁγίαν καί Ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν.

Προϊούσης τῆς θ. Λειτουργίας, μετά τήν ἀκολουθίαν ἐν τῷ Κεντρικῷ Μοναστηρίῳ, προσῆλθε πρός προσκύνησιν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν & Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας Ἁγιοταφιτῶν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ματθαῖος ἐδεξιώθη φιλοξένως εἰς τό ἡγουμενεῖον τόν προεξάρξαντα τῆς πανηγύρεως Μητροπολίτην Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιον, τό ἱερατεῖον καί τόν λαόν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Ἡ ἑορτή τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ Θαυματουργοῦ ἑωρτάσθη μέ ὅλην αὐτῆς τήν μεγαλοπρέπειαν εἰς τόν ἱερόν Ναόν αὐτοῦ εἰς τήν πόλιν τῆς Μπετζάλλας, τήν Κυριακήν, 6^ην /19^ην Δεκεμβρίου 2010.

Ἡ πόλις Μπετζάλλα, παρά τήν Βηθλεέμ, δεξιά τῷ διερχομένῳ τόν συνοριακόν ἔλεγχον τοῦ τάφου τῆς Ραχήλ, εἶναι μία τῶν «οὐχί ἐλαχίστων» πόλεων τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, ἀριθμοῦσα 15.000 χιλιάδας περίπου κατοίκων, ἐκ τῶν ὁποίων 7.000 χιλιάδες περίπου εἶναι Ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι, ποίμνιον τοῦ Πατριαρχείου. Ἡ Κοινότης αὐτή εἶναι καλῶς ὠργανωμένη μέ πολλά ἐκκλησιαστικά καί φιλανθρωπικά ἱδρύματα, ὑπαγόμενα ποιμαντικῶς εἰς τό Πατριαρχεῖον, τό ὁποῖον διατηρεῖ εἰς τήν πόλιν ἡγουμενεῖον μέ ἡγούμενον σήμερον τόν Ἁγιοταφίτην Ἀρχιμανδρίτην Νάρκισσον καί τρεῖς ἐγγάμους ἱερεῖς, τούς αἰδιεσιμωτάτους π. Νικόλαον, π. Γεώργιον καί π. Παῦλον.

Ἡ Ἑλληνορθόδοξος αὐτή Κοινότης κοσμεῖται ὑπό δύο μεγάλων καί περικαλλεστάτων ναῶν τοῦ 19^ου αἰῶνος, αὐτοῦ τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου καί αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἑορτάζοντος τήν 6^ην Δεκεμβρίου ἑκάστου ἔτους. Ὑπό τόν ναόν τοῦτον ὑπάρχει κρύπτη εἰς σχῆμα φυσικοῦ σπηλαίου ὡς ἐπί τό πλεῖστον, δι’ οὗ ἡ παράδοσις διατηρεῖ ὅτι διῆλθε ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Ἄν καί ἀναπόδεικτον ἐξ ἱστορικῶν πηγῶν, δέν δύναται κανείς νά τό ἀπορρίψῃ, ἐάν σκεφθῇ ὅτι ὁ Ἅγιος Νικόλαος, διαπιστωμένως ἐπισκεφθείς ὡς προσκυνητής τούς Ἁγίους Τόπους, ὁπωσδήποτε ἐπεσκέφθη τήν Βηθλεέμ καί τό Θεοδέγμον Σπήλαιον τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἐκ τοῦ ὁποίου ὁλίγον μόνον ἀπέχει ἡ πόλις τῆς Μπετζάλλας, ἡ γνωστή καί βιβλικῶς, Παλαιοδιαθηκικῶς ὡς Γκηλώ.

Πρός τόν ναόν τοῦτον τοῦ Ἁγίου Νικολάου κατηυθύνθη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, 6^ης /19^ης Δεκεμβρίου 2010 ἐξ Ἱεροσολύμων μετά συνοδείας. Φθάσαντος εἰς τήν πόλιν, ὑπεδέχθη Αὐτόν εἰς τό ἡγουμενεῖον ὁ Ἀρχιμανδρίτης Νάρκισσος.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος τῇ τιμητικῇ συνοδείᾳ τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀστυνομίας προσῆλθεν ἐκ τοῦ ἡγουμενείου εἰς τόν ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἔνθα γενόμενος δεκτός ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ναρκίσσου καί τῶν ἱερέων, ἐνεδύθη μανδύαν, ηὐλόγησε τόν λαόν καί ἤρξατο τῶν Καταβασιῶν, ἀκολούθως δέ προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας καί ἐν συνεχείᾳ τῆς θ. Λειτουργίας.

Συλλειτουργοί Αὐτοῦ Ἀρχιερεῖς ἦσαν οἱ Σεβασμιώτατοι  Γέρων Ἀρχιγραμματεύς, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ. Μεθόδιος καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος, οἱ ἔγγαμοι ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ καί ὁ ἡγούμενος τοῦ Προσκυνήματος τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων π. Ἰγνάτιος καί τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ, Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀνανίας καί ἱεροδιάκονοι.

Ὁ Ὀρθόδοξος, ἀλλά καί μή Ὀρθόδοξος λαός προσήρχετο εἰς τόν Ναόν σταδιακῶς ἀπό τῆς πρωΐας, ἄχρις οὗ ἀσφυκτικῶς ἐπλήρωσεν τοῦτον. Ἐν εὐσεβείᾳ μετέσχεν οὗτος τῆς θείας Λειτουργίας εἰς τήν μυσταγωγίαν της ὁποίας ἐπαγωγικῶς προσείλκυε ἡ βυζαντινῶς ψάλλουσα μεικτή χορῳδία τῆς Μπετζάλλας.

Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν παρέστη ὁ Δήμαρχος τῆς Πόλεως κ. Ράζη Ζεντάν καί ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου μετά συνοδείας.

Εἰς τό Κοινωνικόν ἡ Α.Θ.Μ. ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς περί τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί:

Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, καί πιστέ θεράπον, λειτουργέ Κυρίου, ἄνερ ἐπιθυμιῶν, σκεῦος ἐκλογῆς, στῦλε καί ἑδραίωμα τῆς Ἐκκλησίας, Βασιλείας κληρονόμε, Ἱεράρχα Νικόλαε, μή παρασιωπήσῃς τοῦ βοᾶν ὑπέρ ἡμῶν πρός Κύριον», ἀναφωνεῖ εὐχετικῶς ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Μέ αὐτούς τούς λόγους περιγράφει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας τήν προσωπικότητα τοῦ σήμερον ἑορτίως καί πανηγυρικῶς τιμωμένου Ἁγίου Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας του Θαυματουργοῦ.

Οὗτος ἤκμασεν ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ μεγάλου καί εὐσεβοῦς αὐτοκράτορος τῶν Ρωμαίων Κωνσταντίνου. Ὑπῆρξεν εἷς ἐκ τῶν 318 Ἁγίων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐν ἔτει 325 καί ἀπεβίωσε περί τά 330.

Τόσον πολύ ἠγάπησεν ὁ Ἅγιος Νικόλαος τόν Χριστόν, ὥστε νά καλῆται ὡς ἄλλος προφήτης Δανιήλ, «ἀνήρ ἐπιθυμιῶν» δηλονότι, ἀγαπητός τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος. Καί ὡς ἄλλος Παῦλος, «σκεῦος ἐκλογῆς», ἀλλά καί ὡς ἄλλος Τιμόθεος μαθητής τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ». Μέ ἄλλα λόγια, ἡ εἰς Χριστόν τελεία πίστις τοῦ Ἁγίου Νικολάου τόν κατέστησε μιμητήν τοῦ Χριστοῦ ἀφ’ ἑνός καί δοχεῖον τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀφ’ ἑτέρου. Τοῦτο ἐξ ἄλλου ἀποδεικνύεται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι τό λείψανον τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν σῴζεται ἄφθορον εἰς τήν πόλιν Μπάρι τῆς Ἰταλίας. Προσέτι δέ καί ἐκ τῆς θείας δυνάμεως τῆς θαυματουργίας, τήν ὁποίαν ἔλαβε παρά τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ἀγαπητοί μου, μεθ’ ὅλων τῶν Ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί μεθ’ ἡμῶν τῶν φερόντων τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος συναποτελοῦμεν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία κατά τόν Ἱερόν Χρυσόστομον διακρίνεται εἰς στρατευομένην καί θριαμβεύουσαν. Ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, εἰς ἐπίγειον καί οὐράνιον.

Τό μυστήριον τοῦτο τῆς Ἐκκλησίας παραμένει ἀκατάληπτον εἰς πολλούς ἀνθρώπους καί ἄν ἀκόμη οὗτοι ὀνομάζονται Χριστιανοί. Ὅπως ἐξ ἴσου ἀκατανόητον παραμένει τοῖς πολλοῖς τό μυστήριον τῆς μητροπόλεως τῶν ἑορτῶν, δηλονότι τῶν Χριστουγέννων. Τοῦτο δέ συμβαίνει, διότι ἡ εἰς Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν πίστις εἶναι χλιαρή, ὅπως ὁ χλιαρός ἄνθρωπος τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἀποστόλου Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: «Οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου». (Ἀπ. Ἰω 3, 16). Κατά δέ τόν Ἅγιον Ἀπόστολον Ἰάκωβον τόν ἀδελφόθεον καί πρῶτον Ἱεράρχην τῶν Ἱεροσολύμων ἡ πίστις ἄνευ ἔργων νεκρά ἐστι. «Ὥσπερ γάρ τό σῶμα χωρίς πνεύματος νεκρόν ἐστι, οὕτω καί ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι», (Ἰακ. 2,26).

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ἀγαπητοί μου, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀναγνωρίζεται ὡς στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς Ἐκκλησίας καί συνεπῶς κληρονόμος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί τοῦτο διότι ὁ Ἐπισκοπος τῆς πόλεως τῶν Μύρων τῆς Λυκίας ὑπῆρξεν πιστός θεράπων καί λειτουργός τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, τῆς Ἐκκλησίας λόγῳ τε καί ἔργῳ.

Νά λοιπόν, διά τί ὀ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι πρέπει νά ἑορτάζωμεν ὄχι μέ δημοσίας πανηγύρεις, ἀλλά κατά τρόπον θεϊκόν. Ὄχι κατά τρόπον κοσμικόν, άλλά κατά τρόπον ὑπερκόσμιον, ὄχι τά ἰδικά μας, ἀλλά περισσότερον τά τοῦ Κυρίου. Ὄχι τά σχετικά μέ τήν ἀσθένειαν, ἀλλά τά σχετικά μέ τήν θεραπείαν. Ἐκτρεπόμενοι, οὕτως, ὡς παραγγέλλει ὁ σοφώτατος Παῦλος, «τάς βεβήλους κενοφωνίας καί άντιθέσεις τῆς ψεωδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περί τήν πίστιν ἠστόχησαν», (Α’ Τιμ. 6, 20-21).

Καί ὄντως, ἀδελφοί μου, πολλοί Χριστιανοί  ἠστόχησαν περί τήν πίστιν εἰς Χριστόν, διότι ἔθεσαν ἑαυτούς ὑπεράνω καί συνεπῶς ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, γενόμενοι οὕτως ὑπέρμαχοι τῆς ἀσεβείας καί ἀντίπαλοι τῆς εὐσεβείας. Συνετάχθησαν, μέ ἄλλα λόγια, μέ τό φρόνημα τοῦ κόσμου τούτου, ὅστις «κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», κατά τόν Ἀπόστολον καί Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην, (Α’ Ἰω. 5,19).

Διά τῆς σημερινῆς διπλῆς ἑορτῆς –καί λέγομεν διπλῆς ἑορτῆς διότι ἑορτάζομεν ἀφ’ ἑνός τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ θαυματουργοῦ, ἀφ’ ἑτέρου τήν χαρμόσυνον κλῆσιν, τό κάλεσμα τῶν Χριστουγέννων-, ἀποδεικνύεται, ἐπαναλαμβάνομεν, διά τῆς διπλῆς αὐτῆς ἑορτῆς ὅτι ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί μάλιστα ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου καί συνεπῶς δέν φρονεῖ τά τοῦ κόσμου τούτου, δηλονότι τά τοῦ μαμωνᾶ, ἀλλά τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου. Δέν φρονεῖ τά τοῦ Ἡρώδου, ἀλλά τά τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ δέ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀνήρ ἐπιθυμιῶν, τό σκεῦος τῆς ἐκλογῆς καί τέλος ὁ κανών τῆς πίστεως, δηλονότι ὁ Ἅγιος Νικόλαος, δέν εἶναι ὁ Santa Claus τοῦ ἐμπορίου καί τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἀλλά ὁ ζῶν καί ἀψευδής μάρτυς τῆς σεσαρκωμένης ἐλπίδος καί τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης, δηλαδή τοῦ ἐν σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ γεννηθέντος ἐκ Παρθένου Μαρίας ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ἡμῶν γάρ διακηρύσσει ὁ σωφώτατος Παῦλος, τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί Σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν», (Φιλιπ. 3,20).

Οὐχί λοιπόν κοσμικῶς, ἀλλά θεϊκῶς καλούμεθα, ἀδελφοί μου νά ἑορτάσωμεν καί ἡμεῖς τήν ἱεράν μνήμην τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Νικολάου, λέγοντες αὐτῷ μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ: «Τῶν ἀθεάτων τά κάλλη περιερχόμενος, τήν φοβεράν ἐκείνην κατενόησας δόξαν, Ἅγιε Ἁγίων. Ὅθεν ἡμῖν τά οὐράνια λόγια, τῶν ἀειζώων ἐκείνων θεωριῶν, ἀναγγέλλεις, Ἱερώτατε».

Οὐχί κοσμικῶς ἀλλά ἐκκλησιαστικῶς καλούμεθα, ἀδελφοί μου, νά ἑτοιμάσωμεν ἑαυτούς, διά νά ὑποδεχθῶμεν τῆς μεγάλης τοῦ Θεοῦ Πατρός Βουλῆς τόν Ἄγγελον τῆς εἰρήνης καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

Μετά τοῦτο ἐπί ὥραν πολλήν ὁ Μακαριώτατος καί οἱ ἱερεῖς μετέδιδον τήν θ. Κοινωνίαν εἰς τούς ἀθρόως προσερχομένους πιστούς.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τοῦ Ναοῦ καί εἰς τό ὑπό κάτω αὐτοῦ σπήλαιον, τό συνδεδεμένον ἐν τῇ παραδόσει μετά τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἐν μέσῳ πανδήμου πλήθους ἐντός καί ἐκτός τοῦ ναοῦ, ἐκδηλοῦντος ἐν πλήρει χαρᾷ καί αὐθορμητισμῷ, ὀρθοδόξῳ τῷ τρόπῳ, τήν εὐλάβειαν αὐτοῦ  πρός τόν Ἅγιον Νικόλαον καί τόν σεβασμόν αὐτοῦ πρός τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Μετά τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς Ἀρχιερατικῆς καί Ἱερατικῆς συνοδείας καί τῇ τιμητικῇ προσκοπικῇ παρελάσει μετέβη εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα ἐδέχθη μικράν ἀναψυχήν. Ἐν τῷ μεταξύ, συμφώνως πρός τό διοργανωθέν πρόγραμμα τῶν τριημέρων ἑορτασμῶν τῆς πόλεως προσῆλθεν ὁ Πρωθυπουργός τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας κ. Σαλάμε Φαγιάντ.

Προσελθών ὁ Πρωθυπουργός, ἐγένετο δεκτός εἰς θερμοτάτην λαϊκήν ὑποδοχήν πρό τοῦ Ὀρθοδόξου ἡγουμενείου εἰς τήν πλατεῖαν τῆς πόλεως. Ἐνταῦθα προσεφώνησεν αὐτόν ὁ Δήμαρχος τῆς πόλεως κ. Ράζη Ζεντάν, ἀκολούθως δέ ὡμίλησεν ὁ ἴδιος, ἐκφράζων τήν  χαράν αὐτοῦ διά τήν ἐπίσκεψιν αὐτοῦ εἰς τήν ἑορτήν τῆς πόλεως καί ηὐχήθη τήν εἰρήνην καί δικαιοσύνην ἐπί τῆς γῆς ὅλης καί ἐπί τῆς γῆς τῆς Παλαιστίνης, συμφώνως πρός τό ἀγγελικόν μήνυμα: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

Ἐκ τῆς ἐξέδρας εἰς τήν πλατεῖαν ὁ Πρωθυπουργός προσῆλθεν εἰς τήν αὐλήν τοῦ Ὀρθοδόξου ἡγουμενείου, ἔνθα ἤναψε συμβολικῶς τό δένδρον τῶν Χριστουγέννων.

Ἐκ τοῦ τόπου τούτου συνοδευόμενος ὁ Πρωθυπουργός ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ναρκίσσου καί τοῦ λοιποῦ ἱερατείου, εἰσῆλθεν εἰς τό ἡγουμενεῖον. Ἐνταῦθα προσεφώνησεν αὐτόν ὁ Μακαριώτατος.

Εὐχαριστῶν τόν Μακαριώτατον ὁ Πρωθυπουργός, ηὐχήθη τήν συνεργασίαν τοῦ Πατριαρχείου μετά τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς διά τήν καλλιτέρευσιν τῶν ὅρων τῆς ζωῆς τοῦ Παλαιστινιακοῦ λαοῦ καί τήν ἐκπλήρωσιν τῶν ἐθνικῶν πόθων αὐτοῦ.

Ἐκ τοῦ ἡγουμενείου ὁ Μακαριώτατος, ὁ Πρωθυπουργός, μέλη τῆς Κυβερνήσεως, Ἱερατεῖον, Ἐπίτροποι καί πολλοί ἐκ τοῦ λαοῦ παρεκάθισαν εἰς τράπεζαν ἐν τῷ ξενοδοχείῳ “Nativity”,  παρατεθεῖσαν ὑπό τοῦ Δημάρχου τῆς πόλεως κ. Ράζη Ζεντάν.

Ἡ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός Νικολάου τοῦ θαυματουργοῦ ἑωρτάσθη καί εἰς τήν ἐν Ἱεροσολύμοις παρά τό Πατριαρχεῖον Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν δι’ ἑσπερινοῦ καί ἱεροῦ εὐχελαίου ἀφ’ ἑσπέρας καί διά θ. Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τοῦ ἡγουμένου αὐτῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Συμφώνως πρός τήν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἡ Ἱερά Μονή Σάββα τοῦ ἡγιασμένου ἑορτάζει πανηγυρικῶς τήν μνήμην τοῦ ἱδρυτοῦ αὐτῆς τήν 5^ην Δεκεμβρίου ἑκάστου ἔτους. Ἡ ἑορτή αὕτη λαμβάνει χώραν εἰς τόν κεντρικόν ναόν τῆς Μονῆς, τό Καθολικόν αὐτῆς, ἀφιερωμενον ὑπό τοῦ κτίτορος αὐτῆς ὁσίου Σάββα, εἰς τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Θεοτόκου. Εἰς τόν ναόν τοῦτον φυλάσσεται καί τό λείψανον τοῦ ὁσίου, τό μετενεχθέν ἐκ Βενετίας εἰς τήν Ἱερουσαλήμ καί τήν Μονήν τήν 13^ην Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1965. Ἡ μνήμη τῆς μετακομιδῆς ἑορτάζεται τήν 13^ην Ὀκτωβρίου ἑκάστου ἔτους.

Ἡ κυρία ἑορτή τοῦ ὁσίου Σάββα, τήν 5^ην Δεκεμβρίου, ἔχει συνδεθῇ μέ δύο ἄλλας ἑορτάς, γείτονας χρονικῶς, πρῶτον μέ τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ τήν 4^ην Δεκεμβρίου, λαμβάνουσαν χώραν εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ ὁσίου, ἐν ᾧ καί τό ἀσκητήριον καί ὁ τάφος αὐτοῦ, χωρίς νά παραλείπεται καί ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας Βαρβάρας δεύτερον μέ τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας, λαμβάνουσαν χώραν εἰς τόν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ναόν, τόν πρῶτον τῆς Μονῆς, τόν ὁποῖον καί «θεόκτιστον» ὁ ὅσιος Σάββας ὠνόμασε, ὡς ὄντα κατά τό πλεῖστον αὐτοῦ ἐντός φυσικοῦ λελαξευμένου βράχου, φυλάσσοντα δέ τά τίμια λείψανα τῶν ἀπό τῶν Περσῶν ἀναιρεθέντων Ἁγιοσαββαϊτῶν Ἀββάδων τό ἔτος 614μ.Χ.

Διά τάς τρεῖς ἑορτάς ταύτας μεταβαίνει εἰς τήν Ἱεράν Μονήν  τοῦ Ὁσίου Σάββα Ἀρχιερεύς ἐκ τοῦ Πατριαρχείου μετά συνοδείας. Τό αὐτό συνέβη καί κατά τό ἔτος, τό ὁποῖον διανύομεν. Τήν Πέμπτην, 3^ην /16^ην Δεκεμβρίου 2010, ἀνεχώρησεν ἐκ τοῦ Πατριαρχείου διά τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ ὁσίου Σάββα ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος μετά συνοδείας ἱερέων καί διακόνων.

Φθάσας εἰς τήν Μονήν ἐγένετο δεκτός ἐν προϋπαντήσει πρό τῆς Μονῆς καί παρέμεινεν ἐν αὐτῇ ἐπί τριήμερον, προεξῆρξεν τῶν ὡς ἄνω ἑορτῶν τοῦ ὁσίου Δαμασκηνοῦ καί τοῦ Ἁγίου Νικολάου, συνελειτούργησε δέ μετά τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου προσελθόντος ἐπί τούτῳ καί προεξάρξαντος τῆς ἑορτῆς τοῦ ὁσίου Σάββα, περί ἧς λεπτομερέστερον προσεχῶς ἀνακοινωθήσεται.

Αἱ ἐν λόγῳ ἑορταί ἐτελέσθησαν συμφώνως πρός τό Ἁγιοσαββιτικόν τυπικόν μετά πολλῆς τάξεως καί σεμνῆς λαμπρότητος, τῇ συμμετοχῇ μοναχῶν ἐξ Ἱεροσολύμων, προσελθόντων ἀραβοφώνων Ὀρθοδόξων πιστῶν ἐκ Βηθλεέμ, Χωρίου τῶν Ποιμένων καί Μπετζάλλας.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἐτελέσθη συμφώνως πρός τήν καθιερωμένην τάξιν εἰς το προαύλιον, ἔμπροσθεν τοῦ Τάφου τοῦ Ἁγίου Σάββα, τό μνημόσυνον τῶν ἀπ’ αἰῶνος κακοιμημένων Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων.

Εὐχαριστῶν τόν Θεόν διά τήν ἑόρτιον ταύτην πνευματικήν ἐμπειρίαν καί κατευοδούμενος ὑπό τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων, ὁ Σεβασμιώτατος, ἀνεχώρησε διά τήν Ἱερουσαλήμ ἀφοῦ προηγουμένως  διῆλθε κατά τό ἔθος διά σύντομον ἐπίσκεψιν ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder

Ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός Ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, τήν 5^ην Δεκεμβρίου ἑκάστου ἔτους, ἀποτελεῖ τήν κυρίως ἑορτήν τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ Λαύρας, τήν ὁποίαν ἵδρυσε ὑπερμεσοῦντος τοῦ  5^ου μ.Χ. αἰῶνος  εἰς τήν  ὄχθην τοῦ χειμάρρου τῶν Κέδρων, εἰς ἀπόστασιν 15 χιλιομέτρων ἀπό τῆς Βηθλεέμ πρός τήν ἔρημον τοῦ Ρουβᾶ καί πολύ πρό τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης.

Πρός τιμήν τῆς ἑορτῆς ταύτης ἀνεχώρησε ἐξ Ἱεροσολύμων τό ἑσπέρας τῆς παραμονῆς, Παρασκευῆς 4^ης /17^ης Δεκεμβρίου 2010, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας. Διαβάς αὐτοκινητικῶς τήν Βηθλεέμ, τό Χωρίον τῶν Ποιμένων, τήν ἔρημον τῆς Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου καί τοῦ χωρίου τῶν Ἀμπεντήδων, ἀφίχθη περί λύχνων ἁφάς εἰς τήν Ἱεράν Μονήν. Πρό τῆς εἰσόδου ταύτης ἀνέμενεν τόν Μακαριώτατον περιχαρῶς ὁ εὐλαβής ὁ πνευματικός τῆς ἱερᾶς Μονῆς, Ἀρχιμανδρίτης π. Εὐδόκιμος μετά τῆς συνοδείας τῶν εἴκοσι Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων καί ἑτέρων ἱερέων καί μοναχῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν καί Ὀρθοδόξων Ἀραβοφώνων πιστῶν ἐκ τῶν περιχώρων τῆς Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων.

Ἐνδυθείς τόν μανδύαν ὁ Μακαριώτατος, εὐλογήσας, κατῆλθε καί προσεκύνησεν εἰς τόν ἐν τῷ προαυλίῳ τοῦ Καθολικοῦ τάφον τοῦ Ἁγίου, τό ἱερόν αὐτοῦ λείψανον ἐν τῷ Καθολικῷ καί εὐλογήσας ἀνῆλθεν ἐπί τόν θρόνον, ὁπότε καί προσεφώνησεν Αὐτόν ὁ πνευματικός τῆς Λαύρας, Ἀρχιμανδρίτης Εὐδόκιμος, καλωσορίζων Αὐτόν ὡς τόν διάδοχον τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί τῶν λοιπῶν ὁμολογητῶν καί μαρτύρων Πατριαρχῶν Ἱεροσολύμων, εὐχόμενος Αὐτῷ τήν προστασίαν καί τάς πρεσβείας τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου διά τήν εὐόδωσιν τοῦ ἐπιπόνου ποιμαντικοῦ Πατριαρχικοῦ Αὐτοῦ ἔργου καί ζητῶν τάς εὐλογίας Αὐτοῦ διά τήν κατά τήν τάξιν καί εὐπρέπειαν τέλεσιν τῆς ἑορτῆς πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

Ψαλέντος τοῦ Πολυχρονισμοῦ, ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας ἐδέχθη τήν φιλόξενον ἀναψυχήν τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων εἰς τό Ἐπιτροπικόν καί ἀκολούθως ἐπορεύθη εἰς τό κελλίον Αὐτοῦ διά σύντομον ἀνάπαυσιν πρό τῆς ἐνάρξεως τῆς ἀγρυπνίας, ἐν ᾧ οἱ Ἁγιοσαββῖται Πατέρες καί οἱ προσκυνηταί μετέσχον τῆς δευτέρας ἑσπερινῆς τραπέζης, καθ’ ὅτι ἑορτή. Κατά τάς μή ἑορτασίμους ἡμέρας παρατίθεται εἰς τήν Μονήν μία τράπεζα μόνον.

Μετά τήν ἀνάπαυσιν ταύτην περί τήν 8.30 μ.μ., κοσμικήν ὥραν, ἤρξατο ἡ ἀγρυπνία διά τῆς ἀκολουθίας τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου μετά τῆς ἐν αὐτῷ ἀκολουθίας τῶν Χαιρετισμῶν, ἀρχικῶς, ἐν συνεχείᾳ δέ τῆς ἀκολουθίας  τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ μέ τά Ἀνοιξαντάρια καί τήν Λιτήν μέ Ἀρτοκλασίαν.

Μετά ταῦτα ἠκολούθησε ἡ ἀνάγνωσις ἐκ τοῦ Συναξαρίου καί μικρά ἀνάπαυσις διά τούς ἀσθενεστέρους εἰς ἀντοχήν εἰς τήν ἀγρυπνίαν, ἐν ᾧ οἱ δυνατώτεροι ἤρξαντο μετά τήν ἀνάγνωσιν τοῦ συναξαρίου τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου.

Προϊούσης τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου, προσῆλθεν  ὁ Μακαριώτατος καί ἤρξατο τῶν Καταβασιῶν: «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε…» καί προεξῆρξεν ἐν συνεχείᾳ τῆς ὅλης ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας εἰς τήν κατανυκτικήν ἀτμόσφαιραν τοῦ ναοῦ τοῦ Καθολικοῦ, τήν δημιουργουμένην ἐκ τῶν πολλῶν λαμπάδων καθαροῦ κηροῦ καί τῶν πολλῶν ἐπαργύρων καί ἐπιχρύσων κανδηλῶν, διά καθαροῦ ἐλαίου καιουσῶν, ἀφιερωμάτων τῆς εὐλαβείας τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων, τῶν ἀγαπώντων τήν ἀκριβῆ καί ἄκραν ἄσκησιν καί τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ καί τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν, τῶν εὐλαβουμένων τόν Ὁσιον Σάββαν καί ποικιλοτρόπως τιμώντων αὐτόν.

Συλλειτουργοί τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιερεῖς ἦσαν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί ὁ Ἀρχιερεύς τοῦ τριημέρου ἑορτασμοῦ τοῦ ἔτους τούτου, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος, ἱερεῖς δέ Ἁγιοταφῖται, ἡγούμενοι ἄλλων Mονῶν τοῦ Πατριαρχείου, ὡς οἱ Ἀρχιμανδρῖται π. Ἰγνάτιος, ἡγούμενος τῆς Μονῆς τῶν Ποιμένων καί π. Ἀνανίας, ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ, ψάλται δέ ἐν τῇ ὅλῃ ἀγρυπνίᾳ, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἱερόθεος δεξιά ἑλληνιστί καί ὁ Ἀρχιμανδρίτης Φιλόθεος ἀριστερά ἀραβιστί.

Τό ἐκκλησίασμα ἐκ μοναχῶν καί λαϊκῶν ἦτο ἀνομοιογενές εἰς ἐθνικότητας, Ἑλληνικήν ἐκ προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσικήν ἐκ Ρωσίας, Ἀραβικήν ἐκ τῶν Ἀραβοφώνων Ὀρθοδόξων, τῶν πόλεων Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Μπετσαχούρ-Χωρίου τῶν Ποιμένων, ὁμοιογενές ὅμως ἀπολύτως εἰς τήν μίαν ἁγίαν καθολικήν καί ἀποστολικήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί ἀπήλαυσεν εἴτε ἐν προσευχῇ εἴτε ἐν τῇ θείᾳ Κοινωνίᾳ τήν θεανθρωπίνην ταύτην ἐμπειρίαν τῆς παννυχίδος ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου.

Εἰς τό Κοινωνικόν ἡ Α.Θ.Μ. ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα περίπου οὔτως, καθότι ἦτο ἀπό στήθους:

«Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν, σῶμα, ψυχήν, νοῦν καί αἷμα χωρίς τήν ἁμαρτίαν. Διά τοῦ αἵματος Αὐτοῦ ὁ Χριστός ἵδρυσεν, ἐθεμελίωσε τήν Ἐκκλησίαν, εἰς τήν ὁποίαν μᾶς ἐκάλεσεν διά τοῦ Βαπτίσματος καί μᾶς καλεῖ μέ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, διά νά καταστήσῃ τόν ἄνθρωπον κοινωνόν τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ. Ἄς ἑορτάσωμεν κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον «θεϊκῶς καί οὐχί πανηγυρικῶς». Ἄς προετοιμασθῶμεν διά τήν ἑορτήν τῶν ἑορτῶν, τά Χριστούγεννα. Ἄς ἑορτάσωμεν ὡς ἡ Ἐκκλησία ὁμολογεῖ:  νά ἀφήσωμεν νά γεννηθῇ ἐντός ἡμῶν ὁ σαρκί νηπιάσας Χριστός, νά γίνῃ ἡ ψυχή μας Σπήλαιον. Τίνι τρόπῳ; Μέ τόν τρόπον πού δεικνύει ἡ Ἐκκλησία, μέ νηστείαν, προσευχήν, ἀγάπην πρός τόν πλησίον, ἐπισκέψεις εἰς τά νοσοκομεῖα, καί διά παντός τρόπου βοήθειαν εἰς τούς ἐνδεεῖς. Οὗτος ἦτο ὁ δρόμος καί ὁ τρόπος, τόν ὁποῖον ἠκολούθησεν ὁ ὅσιος Σάββας, ἀλλά καί οἱ συνεχισταί τοῦ ἔργου αὐτοῦ Ἁγιοσαββῖται Πατέρες, ἐπί τούς ὁποίους ἐπικαλούμεθα τάς εὐχάς καί προσευχάς αὐτοῦ καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου, διά νά ἑορτάσωμεν τήν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ καί τήν δικήν μας ἀναγέννησιν. Γένοιτο».

Μετά τό τέλος τῆς θ. Λειτουργίας προσῆλθον πάντες εἰς τόν νάρθηκα τοῦ Καθολικοῦ, ἔνθα μετά τήν δέησιν μετά τῆς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου  καί τόν Πολυχρονισμόν τοῦ Μακαριωτάτου, ἔλαβον ὡς ἀνταμοιβήν διά τόν κόπον τῆς ἀγρυπνίας τήν φιλόξενον ἀναψυχήν τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων ἐκ κολλύβων, οἴνου, ἄρτου καί γλυκισμάτων. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος, οἱ ἱερεῖς καί τό ἐκκλησίασμα παρεκάθισαν εἰς τήν μοναστηριακήν τράπεζαν.

Μετά ταῦτα ἐν εὐχαριστίᾳ πολλῇ πρός τόν Θεόν διά τήν τοιαύτην παραμυθητικήν δωρεάν Αὐτοῦ, τῆς μνήμης τοῦ ὁσίου Σάββα, καί εὐχαριστίᾳ πρός τούς πατέρας διά τήν φιλοξενίαν αὐτῶν ἡ Α.Θ.Μ. ἀνεχώρησε διά τό Πατριαρχεῖον, ἀφήσας τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀβήλων κ. Δωρόθεον, ἵνα ἀποτελειώσῃ τόν τριήμερον ἑορτασμόν τῆς Μονῆς διά τῆς κατά τήν Κυριακήν 6^ην /19^ην Δεκεμβρίου 2010, τελέσεως τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου, Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ.

Πρός τούτοις,  ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου ἑωρτάσθη εἰς τό ἐν τῇ Μονῇ τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων παρεκκλήσιον αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_8_placeholder

Τήν  Κυριακήν, 29^ην Νοεμβρίου /12^ην Δεκεμβρίου 2010, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου μετέβη εἰς τήν πόλιν Ἀμπελίν τοῦ Βορείου Ἰσραήλ.

Ἡ περιοχή τῆς Ἄκκρης εἰς τά βορειότερα σύνορα τοῦ Ἰσραήλ εἶναι ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τῆς Μητροπόλεως Πτολεμαΐδος. Εἰς τήν Μητρόπολιν αὐτήν, μέ ἕδραν τήν παραθαλασσίαν πόλιν τῆς Ἄκκρης, ὑπάγονται δώδεκα Ἀραβόφωνοι ἐνορίαι εἰς τάς ἀντιστοίχους αὐτῶν πόλεις καί κώμας. Μία τῶν ἐνοριῶν τούτων εἶναι ἡ τῆς πόλεως Ἀμπελίν. Ἡ πόλις αὕτη ἀριθμεῖ περί τούς 15.000 κατοίκους. Ἐκ τούτων οἱ 5.000 εἶναι Ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατριαρχείου. Προϊστάμενος τῆς ἐνορίας ταύτης εἶναι ὁ γηραιός αἰδεσιμώτατος π. Σπυρίδων Ὄδε Ἀουάδ. Λατρευτικόν κέντρον τῆς Ὀρθοδόξου ταύτης Κοινότητος εἶναι ὁ ἱερός ναός τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Τόν ναόν τοῦτον συνετήρησε, διηύρυνεν, ἐκαλλώπισεν, ἀνεκαίνισεν, ηὐπρέπισε καί νέον κωδωνοστάσιον αὐτοῦ ἀνήγειρεν ἡ Κοινότης μέ ἐπιχορηγήσεις τοῦ Πατριαρχείου καί ἄλλων φιλανθρωπικῶν παραγόντων καί μέ ἰδικάς των δαπάνας.

Ἐπί τῇ συμπληρώσει τῶν ἐργασιῶν τούτων μετέβη εἰς τήν ἐν λόγῳ πόλιν διά θ. Λειτουργίαν τήν ἐν λόγῳ Κυριακήν, 29^ην Νοεμβρίου /12^ην Δεκεμβρίου 2010, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐξ Ἱεροσολύμων μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων.

Ἅμα τῇ ἀφίξει Αὐτοῦ εἰς τόν ἱερόν ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τοῦ ἱερέως τοῦ Ναοῦ, αἰδεσιμωτάτου π. Σπυρίδωνος, τοῦ ἡγουμένου τῆς πόλεως τῆς Ἄκκρης Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου καί τινων ἱερέων τῶν ὁμόρων κωμῶν καί τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς ἐνορίας.

Προεξάρξας τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας ὁ Μακαριώτατος, προεξῆρξε καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί τοῦ Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Κοινότητος τῆς Ἄκκρης Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμαδρίτου π. Φιλοθέου καί τῶν ἱεροδιακόνων π. Μακαρίου, π. Παϊσίου καί π. Χάννα ἐκ τῆς Ναζαρέτ.

Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν ἔψαλλον αἱ δύο χορῳδίαι τῆς Κοινότητος, ἡ τῶν ἀνδρῶν καί ἡ τῶν γυναικῶν, μεμονωμένως καί ἀπό κοινοῦ, ἐν συμφωνίᾳ ἀλλά καί ἐν παραφωνίᾳ ἐνίοτε, ἐν εὐλαβεῖ συμμετοχῇ τοῦ ἐκκλησιάσματος, ἀλλά καί ἐν περισσῇ κινητικότητι διακονίας, ἥτις ἐν πάσῃ περιπτώσει δέν ἠμπόδιζεν οὐδόλως νά ἴδῃ κανείς τήν Σύναξιν καί τό τελούμενον ἐν αὐτῇ, ὡς κάθοδον τοῦ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν, ὡς ἔλευσιν καί φανέρωσιν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὡς ἐμπειρίαν τοῦ γεγονότος τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, Σταυρώσεως καί Ἀναστάσεως Αὐτοῦ καί σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου ἡμῶν γένους.

Ἡ συμμετοχή τοῦ ἐκκλησιάσματος εἰς τήν προσευχήν καί τήν θ. Κοινωνίαν, τό αὐθόρμητον ψάλσιμον, ἡ τήρησις τοῦ Τυπικοῦ, ἐδήλουν διδασκαλίαν καί προετοιμασίαν καί ἀκολουθίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.

Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θ. λόγον εἰς τούς πιστούς, ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε∙ Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε. Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε, ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ…»… καί ἕν ἀμφότερα συνελών, εἴπω, εὐφραινέσθωσαν οἱ οὐρανοί καί ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ διά τόν ἐπουράνιον εἶτα ἐπίγειον. Χριστός ἐν σαρκί τρόμῳ καί χαρᾷ ἀγαλλιᾶσθε. Τρόμῳ διά τήν ἁμαρτίαν, χαρᾷ διά τήν ἐλπίδα», κηρύττει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί μέγας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ὁ Μέγας καί ἔγκριτος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μᾶς προτρέπει διά τοῦ στόματος τοῦ μελῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας νά δοξάσωμεν τόν Χριστόν, ὁ Ὅποῖος κατέβηκεν ὡς Θεός καί προσέλαβε πάνω εἰς τήν γῆν ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας τήν τελείαν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος μᾶς προτρέπει νά ἑτοιμασθῶμεν διά νά ἑορτάσωμεν τό μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ θείας Οἰκονομίας δηλονότι τήν ἐνανθρώπησιν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Νά ἑορτάσωμεν τήν ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων. Ἡ δέ ἑορτή αὐτή τῆς κατά σάρκα γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἀποτελεῖ κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον τήν «μητρόπολιν πασῶν τῶν ἑορτῶν».

Καί διατί ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, χαρακτηρίζεται ὡς «μητρόπολις τῶν ἑορτῶν»; Διότι, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, «Χριστός ἐν σαρκί, τρόμῳ καί χαρᾷ ἀγάλλιᾶσθε, τρόμῳ, διά τήν ἁμαρτίαν, χαρᾷ διά τήν ἐλπίδα». (Ὁ Χριστός ἐσαρκώθη, νιώσατε ἀγαλλίασιν ἀπό χαράν καί τρόμον. Ἀπό τρόμον, ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, ἀπό χαράν ἐξ αἰτίας τῆς ἐλπίδος).

Ναί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σήμερον ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς συνεκάλεσεν εἰς τήν ἱεράν ταύτην εὐχαριστιακήν σύναξιν τοῦ σώματος καί αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν τῷ ἱερῷ ναῷ τῆς ἱστορικῆς ὑμῶν πόλεως Ἀμπελίν, διά νά ἀπολαύσωμεν, ἀφ’ ἑνός τήν χαράν τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, τοῦ Ἀναγγεννήσαντος ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ Κυρίου δέ ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος (Α’ Πέτρου 1, 3-4), ἀφ’ ἑτέρου, διά νά ἀπολαύσωμεν καί πάλιν τήν χαράν ἐκ τοῦ τρόμου τῆς ἁμαρτίας, διά τῆς ὁποίας ἁμαρτίας εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον ὁ θάνατος, ὡς ἑρμηνεύει ὁ μέγας Παῦλος,(Ρωμ. 5,12).

Αὐτό κατ’ οὐσίαν εἶναι δι’ ἡμᾶς τό νόημα τῆς πανηγύρεως καί αὐτό ἑορτάζομεν σήμερον: Τόν ἐρχομόν τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους, διά νά ἔλθωμεν νά κατοικήσωμεν κοντά εἰς τόν Θεόν, ἤ μᾶλλον διά νά ἐπανέλθωμεν, διά νά ἐνδυθῶμεν τόν νεόν ἄνθρωπον, ἀφοῦ ἐγκαταλείψωμεν τόν παλαιόν. Καί ὅπως  ἔχομεν ἀποθάνει μαζί μέ τόν Παλαιόν Ἀδάμ, ἔτσι ἄς ζήσωμεν μαζί μέ τόν Χριστόν, τόν νεόν Ἀδάμ, ἄς γεννηθῶμεν μαζί Του, ἄς συσταυρωθῶμεν καί ἄς ταφῶμεν μαζί Του, διά νά ἀναστηθῶμεν μέ τήν Ἀνάστασίν Του.

Τοιγαροῦν, λέγει ὁ  Ἅγιος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας, ἑορτάσωμεν μή πανηγυρικῶς, ἀλλά θεϊκῶς…μή κοσμικῶς, ἀλλά ὑπερκοσμίως…μή τά τῆς ἀσθενείας ἀλλά τά τῆς ἰατρείας, μή τά τῆς πλάσεως, ἀλλά τά τῆς ἀναπλάσεως ….

Εἰς τούς θεοπνεύστους τούτους λόγους τοῦ Ἁγίου Πατρός Γρηγορίου ἐμπεριέχεται τό βάθος καί τό πλάτος τοῦ μυστηρίου τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀφ’ ἑνός καί τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ τόπου καί χώρου, ἔνθα ὁ Ἀόρατος γίνεται ὁρατός, ὁ Ἄναρχος ἄρχεται, ὁ Ἄσαρκος σαρκοῦται, ὡς τόπου καί χώρου, ἔνθα τήν θέσιν τῆς ἀνθρωπίνης ἐπινοίας, τῆς ἐπινοήσεως, καταλαμβάνει ὁ φωτισμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τέλος, ὡς τόπου καί χώρου, ἔνθα τό θεῖον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ Πρόσωπον συναντᾶται μέ τό ἀνθρώπινον πρόσωπον.

Μέ ἄλλα λόγια, εἰς τούς λόγους τοῦ Ἁγίου ἡμῶν Πατρός διατυπώνεται καί καταγράφεται μέ πᾶσαν σαφήνειαν καί ἀκρίβειαν ὁ σκοπός καί ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ, ὄχι μόνον  τῷ ὁρατῷ, ἀλλά καί τῷ ἀοράτῳ.

Νά, δια τί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Ὀρθόδοξος καί Ἀνατολική Ἐκκλησία δίδει προτεραιότητα εἰς την λειτουργικήν καί μυστηριακήν, δηλαδή εὐχαριστιακήν πρᾶξιν αὐτῆς. Διότι, ἐπαναλαμβάνομεν, ἀφορᾷ, ἀποβλέπει ἡ Ἐκκλησία εἰς τά τῆς ἰατρείας, τῆς θεραπείας καί οὐχί τά τῆς ἀσθενείας∙ εἰς τά τῆς ἀναπλάσεως τῆς ἀναδημιουργίας καί οὐχί τά τῆς πλάσεως τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἰατρεία καί ἀνάπλασις, μέ ἄλλα λόγια, εἶναι ἡ ἀντίστοιχος ἀπάντησις εἰς τήν ἁμαρτίαν ὡς ἀσθένειαν καί εἰς τόν θάνατον ὡς δημιουργίαν, δηλαδή ὡς στασιμότητα.

Τό μυστήριον τῆς ζωῆς, τοῦ πόνου, τῆς λύπης, τοῦ θανάτου, ἀλλά καί τῆς χαρᾶς κατανοοῦνται πνευματικῶς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί οὐχί φιλοσοφικῶς ἐν τῷ κοσμικῷ, σαρκικῷ ἡμῶν φρονήματι.

Νά, διά τί ὁ ἄνθρωπος τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἐγένετο περίλυπος, ὅταν ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ: «θέλεις νά κληρονομήσῃς τήν αἰώνιον ζωήν; Πώλησον τά ὑπάρχοντά σου καί διάδος πτωχοῖς καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ καί δεῦρο ἀκολούθει μοι», (Λουκ. 18. 18-27).

Ἡ «αἰώνιος ζωή» καί ὁ «θησαυρός ἐν οὐρανῷ», ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τόν Χριστόν. Αὐτόν ἀκριβῶς τόν θησαυρόν προβάλλει ἀγαπητικῶς καί φιλανθρώπως, δηλονότι θεοπρεπῶς καί ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί μάλιστα ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἰς πάντα πειράζοντα (προκαλοῦντα) αὐτήν καί λέγοντα, τί ποιήσας, ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;

Ἑτοιμάσωμεν λοιπόν καί ἡμεῖς τούς ἑαυτούς μας, ἀγαπητοί μου, ἵνα δοξολογικῶς προϋπαντήσωμεν τόν αἰώνιον καί ἄφθαρτον θησαυρόν τῆς ζωῆς ἡμῶν, τόν ἐκ Παρθένου Μαρίας ἀσπόρως γεννηθέντα, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες: «Κύριε, ὄντας Θεός τῆς εἰρήνης καί φιλεύσπλαχνος Πατέρας, μᾶς ἔστειλες τόν Ἀγγελιαφόρον τῆς Μεγάλης Βουλῆς Σου, γιά να μᾶς παρέχῃ τήν εἰρήνην. Γι αὐτό, Φιλάνθρωπε, κι ἐμεῖς πού ὁδηγηθήκαμε στό φῶς τῆς θεογνωσίας, ξυπνώντας ἐνωρίς μές στή νύκτα, Σέ δοξολογοῦμε». Ἀμήν.

Μετά τήν ἀπόλυσιν ὁ Μακαριώτατος ἐτίμησε τόν προϊστάμενον τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, αἰδεσιμώτατον π. Σπυρίδωνα, ἀπονέμων αὐτῷ τόν Σταυρόν τοῦ Τάγματος τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Παναγίου Τάφου, προσφωνῶν αὐτόν καί λέγων ὅτι:

«Οἱ καλῶς διακονήσαντες βαθμόν καλόν ἑαυτοῖς περιποιούνται» καί «οἱ ἀγαπῶντες τήν εὐπρεπειαν τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ, ἁγιάζονται». «Ὁ π. Σπυρίδων», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «εἰργάσθη παρά τήν εὔθραυστον ὑγιείαν αὐτοῦ μετά ζήλου, ἐπιμονῆς καί φιλοπονίας διά τήν ἀνακαίνισιν καί τήν εὐπρέπειαν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, διό καί πρέπει νά τιμηθῇ δεόντως».

Εἰς τούς συνεργάτας τοῦ π. Σπυρίδωνος, Ἐπιτρόπους καί ἄλλους, ὁ Μακαριώτατος προσέφερε τό μετάλλιον τοῦ Πατριαρχείου, τό κοπέν ἐπί τῇ δισχιλιετίᾳ τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Μετά τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου ἡ Πατριαρχική Συνοδεία καί τό ἐκκλησίασμα μετέβησαν ὑπό τόν κρότον βροντῶν καί τήν εὐλογίαν ραγδαίας βροχῆς ἐκ τοῦ Ναοῦ εἰς τήν παρακειμένην αὐτῷ μεγάλην αἴθουσαν ἐκδηλώσεων τῆς Κοινότητος, τά ἐγκαίνια τῆς ὁποίας ἐτέλεσεν ὁ Μακαριώτατος, κόβων μετά τοῦ Προέδρου τῶν Ἐπιτρόπων κ. Τζάκ Ἰλ -Χάτζ τήν κορδέλαν καί εὐλογῶν διά τοῦ ὕδατος τοῦ ἁγιασμοῦ ἐν τῷ ψάλλειν: «Σῶσον Κύριε τόν λαόν Σου……».

Εἰς τάς ἐν τῇ αἰθούσῃ ταύτῃ προσφωνήσεις ὑπεγραμμίσθη τό πνεῦμα συνεργασίας μετά τοῦ ἱερέως καί τῶν Ἐπιτρόπων καί ὅλου τοῦ λαοῦ καί ἡ οἰκονομική προσφορά ἐκ πολλῶν πλευρῶν, ὄχι μόνον Χριστιανῶν, ἀλλά καί Μουσουλμάνων διά τήν ἀποτελείωσιν τοῦ ἔργου τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ ναοῦ, τοῦ κωδωνοστασίου καί τῶν βοηθητικῶν αὐτοῦ χώρων. Ἰδιαίτεραι εὐχαριστίαι ἐξεφράσθησαν διά τήν οἰκονομικήν συμπαράστασιν τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου εἰς τήν κατασκευήν τοῦ ὡραιοτάτου ξυλογλύπτου εἰκονοστασίου καί τῶν ἁγιογραφιῶν.

Εἰς τήν εὐχαριστήριον τῷ Πατριάρχῃ προσφώνησιν αὐτοῦ, ὁ Προϊστάμενος τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, παρασημοφορηθείς π. Σπυρίδων, ἐζήτησεν ἀπό τόν Μακαριώτατον νά ἐνισχυθοῦν τά Κατηχητικά σχολεῖα τοῦ ποιμνίου καί νά αὐξηθοῦν τά θρησκευτικά σχολικά ἐγχειρίδια καί ἄλλα βιβλία Ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Ὁ π. Σπυρίδων ηὐχαρίστησεν ἐπίσης ὅλους τούς συνεργάτας αὐτοῦ διά τήν ἐπιτέλεσιν τοῦ σημαντικοῦ τούτου ἀνακαινιστικοῦ ἔργου.

Τήν ἐν τῇ αἰθούσῃ ἐκδήλωσιν ταύτην ἐπεσφράγισεν ὁ Μακαριώτατος ἀφ’ ἑνός μέν δι’οἰκονομικῆς προσφορᾶς διά τήν συνέχισιν τοῦ ἀνακαινιστικοῦ ἔργου, ἀφ’ ἑτέρου δέ διά τῆς προσφωνήσεως αὐτοῦ, ἡ ὁποία ἐγένετο ἀραβιστί. Εἰς τήν προσφώνησιν αὐτήν Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε τῷ Μητροπολίτῃ Ναζαρέτ κ. Κυριακῷ, τῷ Πατριαρχικῷ Ἐπιτρόπῳ Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτῃ Φιλοθέῳ, τῷ ἡγουμένῳ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβώρ π. Ἱλαρίωνι, τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου διά τήν φροντίδα καί τήν προσφοράν αὐτῶν εἰς τό συντελεσθέν ἔργον, τῷ προϊσταμένῳ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ π. Σπυρίδωνι, τοῖς Ἐπιτρόποις καί πᾶσι τοῖς συντελέσασι εἰς τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ θεαρέστου ἀνακαινιστικοῦ τούτου ἔργου.

Εὐχαριστοῦσα ἡ Κοινότης, προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον ξύλινον χειροποίητον πλακέταν μέ ἀναπαράστασιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ἀμπελίν. Εἰς τόν π. Σπυρίδωνα, τούς Ἐπιτρόπους, τούς ψάλτας, ψαλτρίας καί προσκυνητάς προσέφερεν ἡ Κοινότης ξυλίνην χειροποίητον εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.

Μετά ταῦτα, ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ καί ἕτεροι προσκεκλημένοι παρεκάθισαν εἰς τράπεζαν, παρατεθεῖσαν ὑπό τῆς Κοινότητος.

Μετά τήν τράπεζαν ταύτην τό Κοινοτικόν Συμβούλιον εἰς σύντομον ἀκρόασιν μετά τοῦ Μακαριωτάτου, ἐζήτησε τήν γνώμην Αὐτοῦ ἐπί τῶν σχεδίων τῆς Κοινότητος δι’ ἵδρυσιν ταμείου φοιτητοῦ διά τήν ἐνίσχυσιν φοιτητῶν τῆς πόλεως αὐτῶν εἰς τό Ἰσραήλ καί τό ἐξωτερικόν, τήν ἔγκρισιν διά τήν ἵδρυσιν Κοινοτικοῦ Ὀρθοδόξου Σχολείου καί τήν ἐνίσχυσιν τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας εἰς τήν οἰκογένειαν, τήν Ἐκκλησίαν καί τό σχολεῖον.

Μετά ταῦτα, ἡ Πατριαρχική συνοδεία, διελθοῦσα διά τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τιβεριάδος ἐπ’ ὁλίγον καί γενομένη δεκτή ὑπό τοῦ Καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Τιμοθέου, ἀνεχώρησε διά τήν Ἱερουσαλήμ, δοξάζουσα τόν Θεόν καί διά τήν πανηγυρικήν Πατριαρχικήν θείαν Λειτουργίαν ταύτην.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_9_placeholder