Ἡ ἑορτή τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων ἑωρτάσθη τήν Κυριακήν, 25^ην Ἀπριλίου/ 8^ην Μαΐου 2011, εἰς τήν πόλιν τῆς Ρέμλης, Ἀρχαίας Ἀριμαθαίας. Ὁ λόγος τοῦ ἑορτασμοῦ κατ’ ἐξοχήν εἰς τήν πόλιν τῆς Ρέμλης πρέπει νά ὀφείλεται προφανῶς εἰς τό ὅτι ὁ ζητήσας τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τόν Πιλᾶτον, εὐσχήμων βουλευτής Ἰωσήφ κατήγετο ἀπό τήν ἀρχαίαν Ἀριμαθαίαν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ σημερινή Ρέμλη.

Ἡ πόλις αὕτη, κειμένη σήμερον μεταξύ Λύδδης καί Ἰόππης -Τέλ Ἀβίβ, ἀριθμεῖ περί τούς 70.000 κατοίκους, ἐξ αὐτῶν δέ 3.000 χιλιάδες εἶναι Ἑλληνορθόδοξοι εἰς τό δόγμα. Οὗτοι ἔχουν ὡς ἐνοριακόν ναόν αὐτῶν τόν Ἅγιον Γεώργιον τόν Τροπαιοφόρον, εὑρισκόμενον ἐν τῇ ὁμωνύμῳ ταύτῃ Μονῇ τοῦ Πατριαρχείου, ἧς ἡγούμενος εἶναι ὁ δραστήριος Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Νήφων.

Μέ κατεύθυνσιν πρός τήν πόλιν ταύτην ἐξεκίνησε μετά συνοδείας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος  τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς 25^ης Ἀπριλίου/ 8^ης Μαΐου 2011.

Φθάσας εἰς τήν πόλιν τῆς Ρέμλης μετά αὐτοκινητικήν πορείαν μίας ὥρας ὁ Μακαριώτατος, ἐγένετο δεκτός εἰς τήν αὐλήν τοῦ σχολείου τῆς Κοινότητος ὑπό μικρῶν κορασίδων ἐνδεδυμένων ὡς αἱ Μυροφόροι καί ὑπό τῶν Προσκόπων, ὧν τῇ μουσικῇ συνοδείᾳ ἔφθασεν εἰς τήν εἴσοδον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐνταῦθα πρό τῆς εἰσόδου τοῦ Ναοῦ ἐνεδύθη μανδύαν καί ηὐλόγησε τήν εἴσοδον, ἤρξατο τῶν Καταβασιῶν, «Ἀναστάσεως ἡμέρα…» καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας του Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας  καί τῆς θ. Λειτουργίας, εἰς τήν ὁποίαν πυκνόν τό ἐκκλησίασμα ἐν εὐλαβείᾳ συμετέσχε καί ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀριστόβουλος, πρωτοψάλτης τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μετά τῆς χορῳδίας τῆς Ρέμλης καί αὐτῆς τῆς Λύδδης βοηθούσης συνέψαλλον.

Συλλειτουργοί Ἀρχιερεῖς τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἦσαν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος Ἡσύχιος, οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιεπίσκοποι Ἰόππης κ. Δαμασκηνός, Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί Θαβωρίου κ. Μεθόδιος καί ἱερεῖς.

Εἰς τήν Λειτουργίαν παρέστη ὁ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Τέλ-Ἀβίβ κ. Κυριακός Λουκάκης. Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον εἰς τούς πιστούς ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ὀθονίοις εἱλήσας, Ἰωσήφ τό σῶμα Σου, Χριστέ, ἐν μνημείῳ τῷ καινῷ κατέθετο Σε τήν σωτηρίαν, νεκρούς δέ ὡς Θεός ἐξανέστησας».

«Προλαβοῦσαι τόν Ὄρθρον αἱ Γυναῖκες εἶδον τόν Χριστόν καί τοῖς θείοις Μαθηταῖς ἐβόων, ὄντως Χριστός ἀνέστη, δεῦτε σύν ἡμῖν ἀνυμνεῖτε Αὐτόν».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ὁ θεῖος τῆς Ἐκκλησίας μας ὑμνῳδός ἐξυμνεῖ τά πρόσωπα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα ἐγένοντο ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ποῖα δέ εἶναι ταῦτα; Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας καί Νικόδημος ὡς καί αἱ μαθήτριαι τοῦ Χριστο,ῦ γνωσταί ὡς Μυροφόροι γυναῖκες.

Ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος λέγει: «…ἐλθών Ἰωσήφ ἀπό Ἀριμαθαίας», δηλονότι τῆς πόλεως ἡμῶν Ρέμλης, «εὐσχήμων βουλευτής, ὅς καί αὐτός ἦν προσδεχόμενος τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ», (Μαρκ. 15, 43). «Καί διαγενομένου τοῦ Σαββάτου, Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου, καί Σαλώμη, ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν Αὐτόν», (Μάρκ. 16,1).

Καί αἱ μέν γυναῖκες, ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής, εἰσί μάρτυρες ἀψευδεῖς καί πρῶται τῆς Ἀναστάσεως. Ἰωσήφ δέ καί Νικόδημος τῆς ταφῆς. Διά τοῦτο ἰδιαιτέρως σήμερον, Κυριακή τρίτη ἀπό τοῦ Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν τῶν Ἁγίων γυναικῶν Μυροφόρων ἑορτήν. Ἐπί πλέον δέ ποιεῖται μνείαν καί τοῦ ἐκ Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, ὅς ἦν μαθητής κεκρυμμένος. Πρός δέ καί τοῦ νυκτερινοῦ μαθητοῦ Νικοδήμου, τοῦ γενομένου «ἀποσυναγώγου».

«Ἰωσήφ τόν θαυμαστόν», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «εὐφημήσωμεν πιστοί συνάμα Νικοδήμῳ καί πισταῖς Μυροφόροις ὡς κηρύκων ὄντων καί αὐτῶν τῆς Ἀναστάσεως Χριστοῦ».

Τό μέγα ὄντως καί κοσμοσωτήριον γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ σεσαρκωμένου Θεοῦ Λόγου καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν ἀφ’ ἑνός ἐφανέρωσεν εἰς τούς ἀνθρώπους τό φῶς τῆς ἀληθείας, ἀφ’ ἑτέρου παρέσχε πᾶσιν ἡμῖν κατά τόν ὑμνῳδόν, ἀφθαρσίαν καί ζωήν, φωτισμόν καί τό μέγα ἔλεος.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἐξέθεσε τήν ἁμαρτίαν καί τήν πλάνην τοῦ Πατρός τοῦ ψεύδους, τοῦ διαβόλου. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία ἔκρινε τόν κόσμον, διότι κατήργησε τό κράτος τοῦ θανάτου καί ἤνοιξε πλεόν τάς πύλας τοῦ παραδείσου, δηλαδή τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου διά τῆς μετανοίας καί τῆς ὁμολογίας τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Ἠτήσατο», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «Ἰωσήφ τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί ἀπέθετο ἐν τῷ καινῷ (καινούργιο) αὐτοῦ μνημείῳ, ἔδει γάρ Αὐτόν ἐκ τάφου ὡς ἐκ παστάδος προελθεῖν. Ὁ συντρίψας κράτος θανάτου καί ἀνοίξας πύλας Παραδείσου, ἀνθρώποις, δόξα Σοι».

Ἡ ταφή καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ παρατείνεται, δηλαδή ἐπαναλαμβάνεται εἰς τούς αἰῶνας ὡς πρᾶξις σωτηριώδης ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς τό γεγονός τῆς ταφῆς καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τελεσιουργεῖται διά τήν συνανάστασιν ἡμῶν, διά τῆς μεταλήψεως τῶν θείων ἁγίων  ἀχράντων ἀθανάτων ἐπουρανίων καί ζωοποιῶν Φρικτῶν τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων, τῆς θείας Εὐχαριστίας.

«Οὐκ ἔστι τύπος», κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην Δαμασκηνόν, «ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ -μή γένοιτο-, ἀλλ’ αὐτό τό Σῶμα τοῦ Κυρίου τεθεώμενον, Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου εἰπόντος: Τοῦτό μοῦ ἐστι οὐ τύπος τοῦ σώματος ἀλλά «τό Σῶμα» καί οὐ τύπος τοῦ αἵματος ἀλλά «τό Αἷμα» καί πρό τούτου τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι, «εἰ μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπο, οὐκ ἔχετε ζωήν αἰώνιον. Ἡ γάρ Σάρξ Μου ἀληθής ἐστι βρῶσις καί τό Αἷμα μου ἀληθής ἐστι πόσις» καί πάλιν: «ὁ τρώγων Με ζήσεται καί ἀλλαχοῦ λέγει: Ἄνθρακα εἶδεν Ἡσαΐας, ἄνθραξ δέ ξύλον λιτόν οὐκ ἔστιν ἀλλ’ ἡνωμένον πυρί οὕτως καί ὁ ἄρτος τῆς κοινωνίας οὐκ ἄρτος λιτός ἐστίν ἀλλ’ ἡνωμένος θεότητι, σῶμα δέ ἡνωμένον θεότητι οὐ μία φύσὶς ἐστιν ἀλλά μία μέν τοῦ σώματος τῆς δέ ἡνωμένης αὐτῷ θεότητος ἑτέρα,  ὥστε τό συναμφότερον οὐ μία φύσις, ἀλλά δύο».

Ὁ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν, Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός, ἀγαπητοί μου, εἶναι παρών μυστικῶς καί θεϊκῶς ἐν τῷ καινῷ μνήματι τῆς τραπέζης τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά γίνωμεν κοινωνοί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀναστασίμου χαρᾶς μετέλαβον καί οἱ σήμερον τιμώμενοι μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, Ἰωσήφ καί Νικόδημος, ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τῆς ἰδιαιτέρας αὐτῶν πατρίδος. Αὐτῆς τῆς χαρᾶς τοῦ μυστικοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἐγένοντο κοινωνοί καί αἱ μυροφόροι γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι προσέδραμον εἰς τόν τάφον τοῦ Χριστοῦ μετά φόβου, ἀλλά καί πόθου διακαοῦς.

Δεῦτε, λοιπόν, καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς προσέλθωμεν μετά φόβου καί πόθου διακαοῦς καί προσπέσωμεν καί προσκυνήσωμεν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, συγχωροῦντες ἀλλήλους, ἵνα εὐφρανθῶμεν συμψάλλοντες μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ καί λέγοντες: «Πάσχα τό τερπνόν. Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Πάσχα Πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλεν. Πάσχα ἐν χαρᾷ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα, ὦ Πάσχα λύτρον λύπης καί γάρ ἐκ τάφου σήμερο,ν ὥσπερ ἐκ παστοῦ ἐκλάμψας Χριστός τά γύναια χαρᾶς ἔπλησε λέγων. Κηρύξατε Ἀποστόλοις.

Χριστός Ἀνέστη».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ναοῦ.

Μετά ταύτην ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἦλθεν εἰς τήν συνεχομένην τῷ Ἱερῷ Ναῷ αἴθουσαν δεξιώσεων. Ἐνταῦθα, διαρκούσης τῆς διά γλυκισμάτων φιλοξενίας, ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νήφων προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον, εὐχαριστῶν Αὐτῷ διά τήν ἀπ’ ἀρχῆς τῆς ἐκλογῆς Αὐτοῦ ἠθικήν καί ὑλικήν βοήθειαν πρός τήν Κοινότητα τῆς Ρέμλης καί ὑπεγράμμισε τήν σημασίαν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ τῆς Ἐκκλησίας, διά τήν ζωήν ἡμῶν. Ἰδιαιτέρως ἐτόνισε ὁ π. Νήφων τήν ἀνάγκην ὑποστηρίξεως ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς νεολαίας, ὡς ἐχούσης μεγαλυτέραν ἀνάγκην ἐνισχύσεως. Πρός τοῦτο ἵδρυσεν εἰς τήν Κοινότητα τῆς Ρέμλης «Σύλλογον Νεότητος» μέ τό ὄνομα «Οἱ φύλακες τοῦ Ἁγίου Τάφου». Εἰς τά μέλη τοῦ Συλλόγου τούτου τῆς Νεολαίας ἔδωσεν ὁ Μακαριώτατος ἀργυροῦν σύμβολον μέ τό σήμα τῶν Φυλάκων Τάφου.

Ὡσαύτως ὡμίλησεν καί ὁ Πρόεδρος τῆς Τζαμαΐγιε, Πρόεδρος τῆς Κοινότητος κ. Μισιέλ Κσιέρ, ὑπογραμμίζων τήν δύναμιν τῆς συγγνώμης διά τήν συνύπαρξιν καί συμβίωσιν ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καί ἀγάπῃ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς κοινωνίας ὡς διά τάς ἀόκνους προσπαθείας τοῦ ἡγουμένου π. Νήφωνος διά τήν οἰκοδομήν καί τό ὄφελος τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος, παρά τήν φοίτησιν αὐτοῦ εἰς τήν Νομικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Τέλ -Ἀβίβ, τήν ὁποίαν προσεχῶς ἐπιτυχῶς περατῶνει.

Τῇ εἰσηγήσει τοῦ Προέδρου τῶν Προσκόπων τοῦ Ἰσραήλ Νεεμάν Σχάδε, ὁ Μακαριώτατος ἐχορήγησεν εἰδικόν μετάλλιον εἰς δύο μέλη ὑπηρετήσαντα ἐπί 25ετίαν εἰς τό Σῶμα τῶν Προσκόπων.

Ἐπί τούτοις ἠκολούθησεν ὁ Πολυχρονισμός, ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε τούς πιστούς καί ἐν συνεχείᾳ ἠκολούθησε τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος.

Πρό τῆς ἀναχωρήσεως Αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τό ἔναντι τοῦ Μοναστηρίου σχολεῖον, Νηπιαγωγεῖον, Δημοτικόν, Γυμνάσιον καί Λύκειον τῆς ἐν Ρέμλῃ ἀραβοφώνου Ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Ἡ περιοχή τῆς Ἄκκρης τοῦ Ἰσραήλ -ἀρχαίας Πτολεμαΐδος ἀποτελεῖ τό βορειότερον τμῆμα τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, συνορεῦον πρός τόν Λίβανον καί τήν ἀρχαίαν Φοινίκην. Εἰς τήν Μητρόπολιν τῆς Ἄκκρης -Πτολεμαΐδος ὑπάγονται δώδεκα ἀραβόφωνοι Ἑλληνορθόδοξοι ἐνορίαι τοῦ Πατριαρχείου, ἤτοι τοῦ Σαχνίν, Ἀμπελίν, Ζντέϊντε, Σφαάμερ, Μάκερ, Ράμε, Κούφρ Σμέα, Κουφρ Γιασίφ, Ταρσίχας, Πκέα, Μπεάνε, καί Ἀμπού Σνάν.

Ἄμεσον κέντρον ἀναφορᾶς τῶν ἐνοριῶν αὐτῶν εἶναι ἡ Ἄκκρη-Πτολεμαΐς, τήν ποιμαντικήν εὐθύνην τῆς ὁποίας ἔχει κατ’ ἀνάθεσιν ὁ Ἁγιοταφίτης ὁσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος.

Ὁ ἱερός Ναός τῆς Μητροπόλεως Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τόν Ἅγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον.

Διά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου εἰς τόν ἱερόν αὐτοῦ Ναόν ἐν Ἄκκρῃ ἀνεχώρησε μετά συνοδείας τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου 24^ην Ἀπριλίου /7^ην Μαΐου 2011, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Φθάσας ὁ Μακαριώτατος πρό τῆς εἰσόδου τῆς πόλεως, ἐγένετο δεκτός ὑπό τιμητικοῦ ἀποσπάσματος τῆς Ἀστυνομίας ἐν συνεχείᾳ δέ εἰς μικράν ἀπόστασιν ἀπό τοῦ Ναοῦ ἐγένετο δεκτός ὑπό τῶν Προσκόπων, μέ τήν συνοδείαν τῶν ὁποίων ἐν τυμπάνοις καί ἄλλοις μουσικοῖς ὀργάνοις, ἦλθεν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἀναπεπαλαιωμένον ὑπό τοῦ δραστηρίου ἡγουμένου Ἄκκρης ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Μετά μικράν ἀνάπαυσιν ἐν τῷ ἡγουμενείῳ, ἐλθών ὁ Μακαριώτατος πρό τοῦ Ναοῦ καί ἐνδυθείς μανδύαν, ηὐλόγησε τό θυμίαμα καί εἰσοδεύσας ἤρξατο ἀπό τοῦ θρόνου τῶν Καταβασιῶν καί λαβών καιρόν καί ἐνδυθείς τήν Ἀρχιερατικήν Αὐτοῦ στολήν προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας, ἐν συνεχείᾳ δέ καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, ἱερέων τῶν ἐνοριῶν τῆς Ἄκκρης, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Τιβεριάδος ὁσιωτάτου ἱερομονάχου π. Τιμοθέου καί διακόνων, παρουσίᾳ τοῦ ἐπιτίμου Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν Χάϊφαν κ. Ζηνοβίου καί τῇ εὐλαβεῖ συμμετοχῇ μελῶν τοῦ ποιμνίου τῆς Ἄκκρης καί τῶν περιχώρων, ἀραβοφώνου καί ἑλληνοφώνου καί τῇ Βυζαντινῇ ψαλμῳδίᾳ, τῇ κατανυσσούσῃ τήν καρδίαν, τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης καί τοῦ Σαχνίν, διευθυνομένης ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἑλληνιστί καί ἐν μεταφράσει ἀραβιστί περί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου ὡς ἑνός τῶν μεγάλων μαρτύρων τῆς πρωτοχριστιανικῆς ἐποχῆς θυσιάσαντος ἑαυτόν διά τήν ἀγάπην τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καί χάριν τῶν συνανθρώπων του.

Μετά τήν ἀπόλυσιν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ναοῦ, τῇ συνοδείᾳ τῶν Προσκόπων καί μετά δεήσεων πρό τοῦ μεταξύ τοῦ Ναοῦ καί τοῦ ἡγουμενείου κειμένου τάφου τοῦ Ἁγίου νεομαρτυρος Γεωργίου τοῦ Κυπρίου, μαρτυρήσαντος τό ἔτος 1765. Ἐπί μαρμαρίνης πλακός, ἐντετειχισμένης εἰς τόν τοῖχον τοῦ ἡγουμενείου ἄνωθεν τοῦ Τάφου ὑπάρχει τό εὔστοχον δίστιχο: «Γεώργιος ὁ νέος τῷ Γεωργίῳ ἅμα, νέος τῷ παλαιῷ συνετάχθη ἐνταῦθα».

Μετά τήν λιτανείαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, εἰς τήν ὁποίαν παρέστησαν πλήν τῶν λειτουργῶν ἱερέων καί τῶν Προξένων, ὁ σεΐχης τῆς πόλεως Ἄκκρης κ. Σαμήρ Ἄση, ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Κοινότητος τῶν Μπαχάϊ ἐν Χάϊφα, ἐκπρόσωποι τῆς Ἀστυνομίας καί τῆς Δημαρχίας, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ «Μάτζλις Μίλι» – Γενικοῦ Συμβουλίου κ. Νασίφ Μουνάσα καί ἄλλοι. Ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Μάτζλις-Μίλι καί ὁ σεΐχης προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατον.

Ἐπίσης προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος, εὐχαριστῶν διά τό ἐνδιαφέρον Αὐτοῦ ὑπέρ τῆς Κοινότητος Ἄκκρης καί διά τήν παρουσίαν Αὐτοῦ εἰς τήν ἑορτήν. Οὗτος προσέφερε δῶρον τῷ Μακαριωτάτω, ὡς καί ἑνί ἑκάστῳ, τῇ Πατριαρχικῇ συνοδείᾳ, τοῖς Ἀρχιμανδρίταις, τῷ π. Ἠλίᾳ, οἰκονόμῳ, τῇ πρεσβυτέρᾳ, τῷ σεΐχῃ, τῇ χορῳδίᾳ καί ἄλλοις.

Ἐπί τούτοις ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε φιλοδώρημα τοῖς Προσκόποις καί τῇ χορῳδίᾳ, εὐχόμενος ὑγιείαν, δύναμιν, εὐσταθείαν, πρόοδον καί προκοπήν τοῖς πᾶσι διά τῶν κάτωθι λόγων:

«Ἡ ἑορτή αὕτη, μᾶς ἑνώνει ὅλους. Ἡ ἑνότης αὕτη εἶναι παντοτινή. Ὁ ἅγιος Γεώργιος ἑνώνει ὅλους ἐμᾶς, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, Δρούζους, Μπαχάϊ. Διατί τοῦτο; Διότι ἠγάπα τόν Θεόν ἀληθινῶς, ἠρνήθη τά εἴδωλα, ἔδωσε τό αἷμα του. Διότι ὅποιος ἀγαπᾷ τόν Θεόν, πρέπει νά ἀγαπᾷ καί τόν ἄνθρωπον. Ὅποιος ἀγαπᾷ τόν Θεόν καί τόν ἄνθρωπον, θυσιάζει τόν ἑαυτόν του. Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εἶναι σεβαστόν, διότι μιμεῖται τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ ἐστί μέ ἄλλα λόγια ἡ Ἁγία Γῆ, ἡ κοινή Ἁγία Γῆ διεφυλάχθη μέ θυσίας αἵματος. Τό αἷμα τοῦ Ἁγίου ἐχύθη ἀπό ἀγάπην εἰς τόν Θεόν καί εἰς τόν ἄνθρωπον καί ἡγίασεν καί διεφύλαξεν τήν γῆν ταύτην. Ὡσαύτως ἐχύθη καί τό  αἷμα τοῦ νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Κυπρίου. Εὔχομαι τό φῶς τοῦ Χριστοῦ νά θερμαίνῃ καί νά φωτίζῃ τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων. Εὐχαριστίας ἀναπέμπομεν εἰς τόν π. Φιλόθεον καί εἰς πάντας τούς συνεργάτας αὐτοῦ. Χριστός Ἀνέστη. Πάσχα Κυρίου Πάσχα».

Μετά τήν δεξίωσιν παρετέθη εἰς τό ἡγουμενεῖον πλουσία τράπεζα ὑπό τοῦ φιλοξένου ὁσιολογιωτάτου καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Οἱ πλεῖστοι τῶν Ναῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί δή εἰς περιοχάς διαβιώσεως τοῦ ἀραβοφώνου ποιμνίου αὐτοῦ εἶναι ἀφιερωμένοι εἰς τόν Ἅγιον μεγαλομάρτυρα Γεώργιον τόν Τροπαιοφόρον. Τοῦτο ὀφείλεται καί εἰς τόν σεβασμόν, τόν ὁποῖον τρέφουν πρός τόν Ἅγιον Γεώργιον οἱ ὀπαδοί τοῦ Ἰσλάμ ἀνέκαθεν ἕως τῆς σήμερον. Οὗτοι ὀνομάζουν αὐτόν Ἀλ Χάδερ= τό ὅπερ σημαίνει τόν πράσινον, πιθανῶς ἐκ τοῦ ἵππου, ἐφ’ οὗ ἱππεύει ὁ Ἅγιος. Μία τῶν Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου μέ ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, εἰς τόν ὁποῖον κατ’ ἐξοχήν τιμᾶται ἀπό τούς Μουσουλμάνους ὁ Ἅγιος, εἶναι ἡ μεταξύ τῆς Βηθλεέμ καί Χεβρῶνος κειμένη Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ.

Αὕτη εὑρίσκεται εἰς τό μέσον Παλαιστινιακῆς κώμης ἀποκλειστικῶς ἐκ Μουσουλμάνων κατοικουμένης καί φερούσης τό ὄνομα ἐκ τοῦ Ἁγίου Ἀλ-Χάδερ, μέ μόνον Χριστιανόν τόν Ἁγιοταφίτην ἡγούμενον αὐτῆς, σήμερον Ἁγιοταφίτην Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀνανίαν.

Πρός αὐτήν τήν Μονήν κατηυθύνθη μετά συνοδείας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος τήν πρωΐαν τῆς Παρασκευῆς, 23^ης Ἀπριλίου/ 6^ης Μαΐου 2011, διά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.

Ἀφήσας ὀπίσω αὐτοῦ τήν Βηθλεέμ καί τήν Μπετζάλλαν, κατηυθύνθη πρός τόν δρόμον τῆς Χεβρῶνος, ἐν τῇ ἀρχῇ δέ τούτου ἔστρεψε δεξιά πρός τήν κώμην τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ -Χάδερ, ἔνθα καί ἀνέμενεν Αὐτόν ἡ Ἀστυνομία, τῇ συνοδείᾳ τῆς ὁποίας ἔφθασε πρό τῆς Μονῆς.

Ἐνδυθείς ὁ Μακαριώτατος μανδύαν, ηὐλόγησε τήν Ἁγίαν Εἴσοδον καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας καί τῆς θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί ἱερέων καί διακόνων, συμμετέχοντος δέ ἐν τῇ θείᾳ Λειτουργίᾳ πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος Ὀρθοδόξων πιστῶν ἐκ Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων καί Μουσουλμάνων τῆς κώμης ταύτης καί τῶν περιχώρων τῆς Χεβρῶνος εἰσερχομένων καί λαμπάδας εἰς τόν Ἅγιον ἀναπτόντων ὡς τάματα αὐτῶν, εἰς τήν βαθυτέραν δέ βίωσιν τῆς θ. Λειτουργίας, βοηθούσης τῆς μουσικῆς χορῳδίας Μπετζάλλας ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ κ. Ἰμπραήμ Μπουκάρκαρ.

Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἑλληνιστί ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Μέγα τό μυστήριον τῆς σῆς, Χριστέ, οἰκονομίας. Τοῦτο γαρ ἄνωθεν προβλέπων, θεοπτικῶς (ὁ προφήτης) Ἀββακούμ ἐξῆλθες ἐβόα Σοι, εἰς σωτηρίαν λαοῦ Σου, φιλάνθρωπε» ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός ταῖς Ἐκκλησίαις.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί!

Τό μέγα τοῦτο μυστήριον  τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ οἰκονομίας, δηλονότι τῆς σωτηρίας τοῦ λαοῦ τοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζει πανηγυρικῶς ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία.

Τό μυστήριον δέ τοῦτο δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἐνσάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου καί  τήν ἐπακολουθήσασαν σταύρωσιν καί  Ἀνάστασιν Αὐτοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, εἷς ἐκ τῶν δώδεκα μαθητών τοῦ Χριστοῦ, ἀδυνατεῖ νά κατανοήσῃ τό μέγα τοῦτο μυστήριον. Διά τοῦτο ζητεῖ καί  τοῦ ἐπιτρέπεται νά ψηλαφήσῃ τήν πλευράν τοῦ θείου σώματος τοῦ Χριστοῦ καί  μετά τήν εμπειρίαν αὐτήν νά ἀναφωνήσῃ «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», (Ἰωάνν., 20-28), τό μέν διά τήν σάρκα τό δέ διά τήν θεότητα. Καί  ὁ Χριστός λέγει αὐτῷ: «ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας, μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί  πιστεύσαντες», (Ἰωάνν. 20,29).

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό κατ’ ἐξοχήν μέγα καί  παράδοξον μυστήριον τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ταυτοχρόνως καί  τό θεμέλιον τῆς πίστεως, διά τῆς ὁποίας  κατανοοῦνται οἱ προφητικοί λόγοι: «ἐξήλθες ἐβόα σοι, εἰς σωτηρίαν λαοῦ σου, φιλάνθρωπε», (Ἀββακ. 3,13).

Φιλανθρωπία, σωτηρία καί Ἀνάστασις συνιστοῦν τό μέγα τῆς Οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ μυστήριον καί  τοῦτο διότι ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος καί  Θεός ἡμῶν ὑφίσταται ὡς ἄνθρωπος παθήματα καί  μάλιστα σταυρικόν θάνατον, διά δέ τῶν παθημάτων Του ἀλλά καί  τῆς Ἀναστάσεως πού ἠκολούθησε ἀνακαινίζει τήν φθαρτήν ἀνθρωπίνην φύσιν, τήν ὁποίαν προσέλαβε καί  τήν ἐνδύει μέ τήν εὐπρέπειαν τῆς ἀφθαρσίας.

«Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν», λέγει ὁ προφήτης Δαυίδ, ἐννοῶν τήν διά τῆς Ἀναστάσεως ἐγκαινιασθεῖσαν ἡμῖν βασιλείαν Αὐτοῦ, «εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο», (Ψαλμ. 92,1).

Τήν ἄμετρον αὐτήν δωρεάν δέν προσέφερε μόνον εἰς τήν προσληφθεῖσαν ἀνθρωπίνην αὐτοῦ φύσιν, ἀλλά καί εἰς ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως, ἕνεκεν τῆς ὑπερβαλλούσης Αὐτοῦ φιλανθρωπίας καί ἀγάπης. Νά τί λέγει σχετικῶς ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Πτωχεύει τήν ἐμήν σάρκα, ἵν’ ἐγώ πλουτίσω τήν Αὐτοῦ Θεότητα. Καί ὁ πλήρης κενοῦται. Κενοῦται γάρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπί μικρόν, ἵν’ ἐγώ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως.  Τίς ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητος; Τί τό περί ἐμέ τοῦτο μυστήριον; Μετέλαβον τῆς εἰκόνος καί οὐκ ἐφύλαξα. Μεταλάμβάνει τῆς ἐμῆς σαρκός, ἵνα καί τήν  εἰκόνα σώσῃ καί τήν σάρκα ἀθανατίσῃ».

Τῆς ἐμπειρίας ταύτης, δηλαδή τῆς κοινωνίας τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας, ἤ καλλίτερον εἰπεῖν τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, μάρτυς ἀψευδής ἀνεδείχθη καί σήμερον ὁ τιμώμενος Ἅγιος Γεώργιος, γενόμενος μιμητής τοῦ  πάθους ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστεως αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ.

«Γεωργήσας ἐμμελῶς», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «σπόρον τῶν θείων ἐντολῶν διεσκόρπισας πτωχοῖς, πάντα τόν πλοῦτον εὐσεβῶς ἀντικτησάμενος ἔνδοξε τοῦ Χριστοῦ τήν δόξαν. Ὅθεν πεποιθώς, πρός ἀγῶνας χωρεῖς καί πόνους τούς μακρούς, μάρτυς Γεώργιε, καί κοινωνός γενόμενος τοῦ πάθους τοῦ ἀπαθοῦς καί ἐγέρσεως τῆς βασιλείας Αὐτοῦ μετέσχες ὑπέρ ἡμῶν νῦν δεόμενος».

Ὁ καθαρός καί θεῖος ζῆλος τοῦ Γεωργίου ὡδήγησεν αὐτόν εἰς τήν κατανόησιν τοῦ μεγάλου τῆς Οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ μυστηρίου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἐκ Καππαδοκῶν καί Παλαιστινίων γονέων γεννηθείς, Ἅγιος Γεώργιος ὁ μεγαλομάρτυς, ἀνεγνώρισεν εἰς τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ τό μέγα φῶς πού ἀνέτειλε «τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» (Ματθ. 4,16, Ἡσ. 9,2). «Τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». (Ἰω. 1,9).

Αὐτό ἀκριβῶς τό φῶς πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν δόξαν τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ἀνέτειλεν ἐκ τοῦ τάφου τῆς τριημέρου ταφῆς τοῦ Σωτῆρος  Ἡμῶν Χριστοῦ. Αὐτό τό φῶς ἐμπεριέχεται καί εἰς τόν Σταυρόν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Διά τοῦτο καί ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ λέγων: Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι», (Ματθ. 16,2).

Αὐτόν τόν σταυρόν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐσήκωσεν καί ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος γενόμενος οὕτω μέτοχος τοῦ φωτός τῆς ἀκτίστου δόξης τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ πού καταυγάζει τήν Ἐκκλησίαν καί φωταγωγεῖ τούς πιστούς αὐτῆς.

Τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ σήμερον καί ἡμεῖς προσκυνοῦντες καί τήν Ἁγίαν αὐτοῦ Ἀνάστασιν ὑμνοῦντες καί δοξάζοντες, Γεώργιον τόν μεγαλομάρτυρα τιμήσωμεν μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες:

«Ἀξίως τοῦ ὀνόματος ἐπολιτεύσω, στρατιῶτα Γεώργιε. Τόν σταυρόν γάρ τοῦ Χριστοῦ ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τήν ἐκ διαβολικῆς πλάνης χερσωθεῖσαν γήν ἐκαλλιέργησας καί τήν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας, ὅθεν βλυστάνεις ἰάματα τοῖς ἐν πᾶσι τῇ οἰκουμένῃ πιστοῖς καί Τριάδος γεωργός δίκαιος ἀνεδείχθης. Πρέσβευε, δεόμεθα, ὑπέρ εἰρήνης τοῦ κόσμου καί τῆς περιοχῆς ἡμῶν καί σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Χριστός Ἀνέστη.

Μετά τό κήρυγμα ὁ Μακαριώτατος μετέδωσε τήν θ. Κοινωνίαν εἰς τούς προσελθόντας πιστούς. Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ἐπηκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, εἰς τήν ὁποίαν μετά χαρᾶς πολλῆς μετέσχον οἱ πιστοί, ψάλλοντες ἐν χαρᾷ καί ζητοῦντες τήν εὐχήν τοῦ Μακαριωτάτου.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς κατανυκτικῆς καί μεγαλοπρεποῦς Λειτουργίας ταύτης ἠκολούθησε δεξίωσις ἐν τῷ ἡγουμενείῳ καί ἀκολούθως τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ καθηγουμένου ὁσιολογιωτάτου ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀνανίου.

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἑωρτάσθη καί εἰς τούς ναούς πρός τιμήν αὐτοῦ ἐντός τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Εἰς τόν Ἅγιον Γεώργιον τοῦ Νοσοκομείου, πλησίον τοῦ Πατριαρχείου προεξῆρξε τῆς ἑορτῆς ὁ ὁσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Δημήτριος καί ἐδεξιώθη τούς ἑορταστάς ἡ καθηγουμένη ὁσιωτάτη μοναχή Πανσέμνη.

Εἰς τόν Ἅγιον Γεώργιον τῆς Ἑβραϊκῆς συνοικίας πρός τόν λόφον τῆς Ἁγίας Σιών προεξῆρξε τῆς τελετῆς ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Πορφύριος καί ἐδεξιώθη τούς ἑορταστάς ἡ ὁσιωτάτη καθηγουμένη μοναχή Ἄννα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Μία τῶν προσκυνηματικῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἶναι ἡ ἐν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας μέ ἱερόν Ναόν αὐτόν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Ὁ προσκυνηματικός μοναστηριακός αὐτός Ναός εἶναι ταυτοχρόνως καί ὁ ἑνοριακός Ναός τῆς ἐν Κανᾆ τῆς Γαλιλαίας ἀραβοφώνου Ὀρθοδόξου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου.

Κατά τήν τάξιν τοῦ Πατριαρχείου ἡ Κοινότης αὕτη ἔχει τήν ἐτήσιον ἑορτήν αὐτῆς οὐχί ἐν τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἐπ’ ὀνόματι τοῦ ὁποίου τιμᾶται ὁ Ναός αὐτῆς, ἀλλά κατά τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ. Κατ’ αὐτήν, ἡ Κοινότης τῆς Κανᾶ ἑορτάζει τό γεγονός τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Θωμᾶ, ἑορτάζει ὅμως τό κυρίως γεγονός, τό ἴδιον αὐτῆς γεγονός τό ἀμέσως ἀφορῶν αὐτήν, ἤτοι τό πρῶτον τῶν σημείων τοῦ Ἰησοῦ, τῆς μετατροπῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον ὑπό τοῦ Κυρίου κατά τόν ἐν Κανᾷ γάμον, ἐν ᾧ «ἐφανέρωσε τήν δόξαν Αὐτοῦ καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ», (Ἰω. 2, 1-11).

Ἑορτάζει τό γεγονός τοῦτο τήν ἡμέραν αὐτήν τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ, ἐπειδή τοῦτο ἀναφέρεται ὡς εὐαγγελική περικοπή τῆς Δευτέρας μετά τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ, μεταφέρουσα τοῦτο εἰς ἡμέραν Κυριακήν , ἵνα μετάσχῃ εἰς τήν ἑορτήν μεγαλύτερον μέρος τοῦ ποιμνίου.

Διά τήν ἑορτήν αὐτήν ἐξεκίνησεν ἀπό τό Πατριαρχεῖον τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ, 18^ης Ἀπριλίου/ 1^ης Μαΐου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας.

Φθάσας εἰς Κανᾶ, μετά δίωρον αὐτοκινητικήν πορείαν, ἐγένετο ἐνθέρμως δεκτός εἰς τήν εἴσοδον τῆς πόλεως ὑπό τοῦ ὁμόρου τῆς Κανᾶ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Προσκόπων τῆς Πόλεως, τῶν Ἐπιτρόπων, τῶν Προυχόντων, τοῦ ἡγουμένου τῆς Κανᾶ, Ἀρχιμανδρίτου π. Δοσιθέου, ἀξιολόγως ἀνακαινίσαντος τόν ἱερόν Ναόν καί τήν ὅλην Μονήν πρός ὄφελος τῆς Κοινότητος, καί τῶν Ἱερέων τῶν περιχώρων, Ἱερομονάχων, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἀρχιμανδρίτου π. Τιμοθέου, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβωρίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰλαρίωνος καί τοῦ μοναχοῦ π. Εἰρηνάρχου, ἡγουμένου τῆς ἐν Καπερναοῦμ Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Ἐν ἐπισήμῳ πορείᾳ ἀπό τῆς εἰσόδου τῆς πόλεως ὁ Μακαριώτατος ἔφθασεν εἰς τόν προαύλειον χῶρον τῆς Μονῆς, ἔνθα ἐνεδύθη μανδύαν καί ηὐλόγησε τήν Ἁγίαν Εἴσοδον καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ ὁμόρου τῆς Κανᾶ Ἱερωτάτου, Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τῶν ὡς ἄνω προαναφερθέντων ἱερέων, κατανυκτικῶς καί βυζαντινῶς ψαλλούσης τῆς χορῶδίας τῆς κώμης Σαχνίν τῆς περιοχῆς τῆς Ἄκκρης, διευθυνομένης ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Ἄκκρης ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου καί τῆς χορῳδίας τῆς Κανᾶ, διευθυνομένης ὑπό τοῦ ἱεροψάλτου κ. Ζάχη Ράγεμπ καί συμμετέχοντος πυκνοῦ Ἐκκλησιάσματος Ὀρθοδόξων καί οὐχί μόνον, καταλλήλως κατηχημένου ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου ἀπό τοῦ καιροῦ τῆς ἐν Κανᾷ ἡγουμενείας Αὐτοῦ, μεταξύ τῶν ἐτῶν 1991-1996 καί κυρίως διά τοῦ ὑπ’ Αὐτοῦ ἱδρυθέντος περιοδικοῦ εἰς τήν Ἀραβικήν Γλῶσσαν «Φῶς Χριστοῦ», κατηχοῦντος ἄχρι τοῦ νῦν τά μέλη τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου καί οὐχί μόνον διά πατερικοῦ λόγου καί βυζαντινῶν εἰκόνων, διανεμουμένου δωρεάν εἰς τάς ἐνορίας τοῦ Πατριαρχείου ἐν Ἰσραήλ, Παλαιστινιακῇ Αὐτονομίᾳ καί Ἰορδανίᾳ.

Τόν ἐκκλησιαζόμενον λαόν προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

«Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον, ἀλλ’ ἀφθαρσίας πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ᾧ στερεούμεθα».

Ἐλᾶτε, λέγει ὁ ὑμνῳδός, νά πιοῦμε καινούργιο ποτό, πού δέν ἀναβλύζει θαυματουργικά ἀπό ἄγονο βράχο, ἀλλά ποτό πού εἶναι πηγή ἀφθαρσίας καί πού ἔκανε νά πηγάσει ἀπό τόν Τάφο ὁ Χριστός, πάνω στόν ὁποῖον εἴμαστε στεριωμένοι.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ διά στόματος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ νά πίωμεν πόμα καινόν. Τό δέ καινόν τοῦτο πόμα εἶναι ὁ Χριστός ὁ ἐκ τοῦ τάφου ἀναστάς.

Ὁ προφήτης Μωϋσῆς ξεδίψασε τόν λαόν του κατά τήν πορείαν αὐτοῦ διά μέσου τῆς ἐρήμου, μέ νερό πού ἀνέβλυσε κατά τρόπον θαυμαστόν ἀπό τήν πέτραν, τήν ὁποίαν ἐκτύπησεν, ὅπως τοῦ ὑπέδειξεν ὁ Θεός, (Ἔξ. 17, 1-7).

Ὁ Χριστός ξεδιψᾷ τόν λαόν Του οὐχί ἐκ πέτρας ἀγόνου, ἀλλά από τόν ζωοδόχον Τάφον Του. Ἀπό τήν ἀκένωτον πηγήν τῆς ἀφθαρσίας, πηγήν δηλαδή, ἡ ὁποία μᾶς ἀνακαινίζει καί μᾶς χαρίζῃ τήν ἀφθαρσίαν, τήν αἰώνιον ζωήν.

Καί διερωτώμεθα ποιό ἀκριβῶς εἶναι τό καινόν (καινούργιο) πόμα;  Εἶναι, ἀγαπητοί μου, τό ἐκ τῆς πλευρᾶς τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐκχυθέν αἷμα. Εἶναι τό  αἷμα τοῦ Χριστοῦ, «τό περί πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», (Ματθ. 26-28). Ταυτοχρόνως δέ εἶναι καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τό ὑπέρ ἡμῶν κλώμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. «Τό Σῶμα Σου καί τό αἷμα, σταυρούμενος ὑπέρ πάντων, ἔθηκας Λόγε», λέγει ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἱεροσολύμων. «Τό μέν Σῶμα, ἵνα ἀναπλάσῃς με, τό δέ αἷμα, ἵνα ἀποπλύνῃς με. Τό πνεῦμα παρέδωκας, ἵνα ἐμέ προσάξῃς, Χριστέ, τῷ σῷ Γεννήτορι». (Μ. Κανών, Ὠδή δ’).

Καί ἡ μέν ἐν Χριστῷ ἀνάπλασις ἰσχύει διά τήν κοινήν τῶν ἀθρώπων φύσιν, δηλαδή δι’ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως. Ἡ δέ ἀπόπλυνσις ἰσχύει μόνον διά τούς κατά τό θεῖον βάπτισμα δεχομένους τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου προσαγόμεθα εἰς τόν Γεννήτορα Αὐτοῦ, τόν Θεόν Πατέρα, τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Τήν πρόγευσιν τῆς ἐμπειρίας ταύτης λαμβάνομεν κατά τήν συμμετοχήν μας εἰς τό Κυριακόν δεῖπνον, τήν θείαν Εὐχαριστίαν, κατά τήν ὁποίαν κοινωνοῦμεν τῆς βρώσεως τοῦ σώματος καί τῆς πόσεως τοῦ αἵματος τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ. «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα (Ἰωάν. 6,54).

Ὅταν δέ, ἀγαπητοί μου, ἔλθῃ ἡ ἐσχάτη τοῦ Κυρίου ἡέρα . Τότε θά παρακαθήσωμεν εἰς τό Δεῖπνον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ: «Λέγω δέ ὑμῖν ὅτι οὐ μή πίω ἀπ’ ἄρτι ἐκ τούτου τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ὅταν αὐτό πίνω μεθ’ ἡμῶν καινόν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός Μου», (Ματθ. 26-29).

Ἡ συμμετοχή λοιπόν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ εἰς τό Δεῖπνον τοῦ Γάμου  πού ἐγένετο ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ χώρῳ τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ἐπί παρουσίᾳ τῶν μαθητῶν καί τῆς μητρός Αὐτοῦ, τῆς ἐκ Ναζαρέτ ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, ἀποτελεῖ μαρτυρίαν ἱστορικήν καί ἀναντίρρητον τῆς φανερώσεως τῆς δόξης αὐτοῦ. «Ταύτην ἐποίησεν τήν ἀρχήν τῶν σημείων ὁ Ἰησοῦς ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας καί ἐφανέρωσεν τήν δόξαν Αὐτοῦ καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ (Ἰωάν. 2-11).

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τό «ἐφανέρωσεν τήν δόξαν Αὐτοῦ» κατά τόν Ζιγαβηνόν , ἐφανέρωσεν τήν δύναμιν Αὐτοῦ, τό μεγαλεῖον τῆς θεότητος Αὐτοῦ. Ὅσον δέ ἀφορᾷ εἰς τό «καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ», «πίστιν περισσοτέραν καί βεβαιωτέραν ἔλαβον  εἰς Αὐτόν», ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν δόξαν, «δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά τοῦ Πατρός πλήρης χάριτος καί ἀληθείας», (Ἰωάν. 1,14) ἐφανέρωσεν καί ἡμῖν σήμερον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ αὐτοῦ ὁ Χριστός κατά τό μυστικόν Αὐτοῦ Πάσχα.

Αὐτό τοῦτο τό γεγονός: «πίστιν περισσοτέραν καί βεβαιωτέραν ἔλαβεν ὁ σήμερον τιμώμενος Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὅταν ἐψηλάφησε τήν πλευράν τοῦ Χριστοῦ καί ἀνεφώνησεν: Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», (Ἰωάν. 20-28).

Τήν περισσοτέραν καί βεβαιωτέραν πίστιν τοῦ Θεοῦ ζηλώσωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα γίνωμεν συνανακείμενοι τοῦ γάμου τῆς Οὐρανίου Κανᾶ. Ἀξιωθῶμεν δέ νά πίωμεν μετά τοῦ ἀναστάντος σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τό καινόν ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός Αὐτοῦ πόμα. Ἀμήν.

Χριστός Ἀνέστη!».

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ναοῦ, μετ’ αὐτήν δέ δεξίωσις ἐν τῷ καλλιπρεπεστάτῳ ἡγουμενείῳ, μετά τοῦτο δέ πλουσία φιλόξενος τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Δοσιθέου εἰς τήν ὑπ’ αὐτοῦ νεωστί ἀνεγερθεῖσαν μεγάλην αἴθουσαν ἐκδηλώσεων.

Διαρκούσης τῆς τραπέζης ὁ κ. Ἀντελ Ἀβδούλ Νούρ, μέλος τῆς Ἐπιτροπῆς ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν παρουσίαν Αὐτοῦ εἰς τήν ἑορτήν καί τό ἐνδιαφέρον διά τήν Κοινότητα τῆς Κανᾶ.

Ὁ Μακαριώτατος ἀπαντῶν, εἶπεν: «Ἡ σημερινή ἑορτή εἶναι ἡμέρα Ἀναστάσεως. Ἡ συγκέντρωσις ἡμῶν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καί τῆ τραπέζῃ δηλώνει τήν ἐν ἑνότητι ἡμῶν ὁμολογίαν τῆς πίστεῶς μας εἰς Χριστόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα. Τήν μαρτυρίαν αὐτήν δίδει ἡ  Ἐκκλησία ἡμῶν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, μαρτυρίαν πίστεως, ἀγάπης, συγγνώμης, συμφιλιώσεως, εἰρήνης καί δικαιοσύνης. Ταύτην δίδει αἴρουσα τόν σταυρόν τοῦ Κυρίου και ἐνισχυομένη ὑπ’ Αὐτοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Περαίνων ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε πάντας, πρωτίστως τόν ἡγούμενον Ἀρχιμανδρίτην π. Δοσίθεον, τούς Ἐπιτρόπους, τούς κατοίκους τῆς Κανᾶ, εἰς τούς ὁποίους καί εἶχε τήν εὐλογίαν νά ὑπηρετήσῃ ὡς ἡγούμενος καί ηὐχήθη εἰς πάντας πρόοδον, προκοπήν καί ἐπιτυχίαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Α’  Ἓσπερινός.

Τήν πρώτην Κυριακήν μετά τήν Ἀνάστασιν, 18^ην Ἀπριλίου /1^ην Μαΐου 2011, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἑώρτασε μέ ἑορτήν Μικρᾶς Παρρησίας εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τήν μνήμην τοῦ εὐαγγελικοῦ καινοδιαθηκικοῦ γεγονότος τῆς δευτέρας ἐμφανίσεως τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου εἰς τούς μαθητάς Του, εἰς τό ὑπερῷον πάλιν καί τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ὅτε καί ὁ Θωμᾶς ἦτο μετ’ αὐτῶν καί προετράπη ὑπό τοῦ Κυρίου, ὅπως ψηλαφήσῃ Αὐτόν καί βάλῃ τόν δάκτυλον αὐτοῦ εἰς τήν πλευράν Αὐτοῦ καί εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων καί ἴδῃ καί πιστώσῃ καί ὅτε εἶπεν Αὐτῷ: «Ὅτι ἑώρακάς μέ πεπίστευκας, μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες» (Ἰωάν. 20-29).

Ὁ ἑορτασμός τοῦ γεγονότος τούτου ἤρχισε διά τῆς ἀναγνώσεως τῆς Θ’ ἀναστασίμου Ὥρας εἰς τό Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί ἐν συνεχείᾳ διά τῆς ἐν κωδωνοκρουσίᾳ ἐν ἐπισήμῳ πομπῇ καθόδου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τῆς προσκυνήσεως πρό τῆς Ἀποκαθηλώσεως καί ἐν τῷ Παναγίῳ καί Ζωοδόχῳ Τάφῳ καί τῆς καταλήξεως  εἰς τό Καθολικόν, ἐν ᾧ ὁ ὀμφαλός τῆς γῆς.

Ἐνταῦθα μετά τήν κροῦσιν τῶν σημάντρων καί ἐν ᾧ  ἐτελεῖτο ὑπό τῶν διακόνων τό θυμίαμα ἀνά τά προσκυνήματα, ἤρξατο ὁ Ἑσπερινός μετά τοῦ «Δόξα» τῶν Ἀνοιξανταρίων καί τῆς Ἀρτοκλασίας.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ τούτου προεξῆρξεν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου συμπροσευχομένων ἐν τῷ Ἱερῷ Βήματι καί τῶν Ἱερέων, μετεχόντων ἐνδεδυμένων εἰς τήν τελετήν τῆς Ἀρτοκλασίας.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ τελεσθέντος, ἐγένετο ἐπίσημος ἄνοδος τῆς συνοδείας, τῶν κωδώνων κρουομένων, εἰς τό Κεντρικόν Μοναστηριον.

 Β’ . Θεία Λειτουργία.

 Ἡ ἑορτή τῆς ἀναμνήσεως τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Θωμᾶ καί τῆς ἀπιστίας, ἥτις βεβαίαν πίστιν ἐγέννησεν ὡλοκληρώθη τήν ὡς ἄνω Κυριακήν διά Πανηγυρικῆς θ. Λειτουργίας ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, προεξάρχοντος τοῦ προεξάρξαντος καί τοῦ Ἑσπερινοῦ, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ρώσσων Ἀρχιερέων  Ἀρχιεπισκόπου Τομπόλσκ κ. Δημητρίου, Ἐπισκόπου Μπαρναούλ κ. Μαξίμου καί  Ἐπισκόπου Λίδσκ κ. Γουρίου, πολλῶν ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν πλειόνων δέ παρεπιδημούντων ἐξ Ἑλλάδος καί Ρωσίας καί ἐν κατανύξει παρακολουθούντων τῶν ἐναπομεινάντων προσκυνητῶν τοῦ Πάσχα καί τῶν ἐλθόντων μετά τήν Κυριακήν τοῦ Πάσχα ὡς ἐκ τῆς ἀπογοητεύσεως αὐτῶν, ὅτι δέν δύνανται πλέον ὡς πρίν νά μετάσχουν τῆς τελετῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός, λόγῳ τῶν μή πρακτικῶν μέτρων τῆς Ἰσραηλινῆς Ἀστυνομίας.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἐν τῷ Παναγίῳ Τάφῳ ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου καί ἀνά τά προσκυνήματα ἀκολούθως ἠκολούθησεν ἡ προσκύνησις τοῦ Τιμίου Ξύλου ὑπό τῶν προσκυνητῶν καί ἄνοδος εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου, ἔνθα ὁ προεξάρχων τῆς πανηγύρεως  Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος ἀπηύθυνεν εἰς τούς προσκυνητάς τάς πασχαλίους προσωπικάς εὐχάς καί τάς πατρικάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου προεξάρξαντος τῆς αὐτῆς ἑορτῆς εἰς τήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Τήν Δευτέραν τῆς Διακαινησίμου, 12^ην /25^ην Ἀπριλίου 2011, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, ἡ ἑορτάσασα τήν ἑορτήν τῆς Ἀναστάσεως εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τήν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, ἑώρτασε τήν Ἀνάστασιν εἰς τόν τόπον τῆς μετανοίας αὐτῆς, εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Τῆς ἀναστασίμου ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας προεξῆρξεν ὡς χοροστατῶν ὁ ἡγούμενος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Εἰς τήν ἑόρτιον ἀναστάσιμον Λειτουργίαν συμμετεῖχον οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες, Ἀρχιερεῖς καί Ἱερομόναχοι, μετ’ αὐτῶν δέ πολλοί τῶν προσκυνητῶν, ἀσφυκτικῶς πληρώσαντες τόν Ναόν.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας, ὁ Μακαριώτατος ἐνδεδυμένος τόν μανδύαν καί οἱ Ἀρχιερεῖς φέροντες τά ἐγκόλπια καί οἱ ἱερομόναχοι τόν σταυρόν αὐτῶν, ἀνῆλθον ἐν πομπῇ, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων τό «Χριστός Ἀνέστη» εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα ἔλαβε χώραν ὁ πασχάλιος ἀδελφικός ἀσπασμός καί ἡ διανομη τῶν πασχαλίων ᾠῶν καί ἡ εὐλογία τῶν πορσκυνητῶν ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Θεοφίλου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Τήν Κυριακήν τοῦ Πάσχα, 11ην /24ην Ἀπριλίου 2011, μετά τήν ἀνάπαυσιν, ἐν συνεχείᾳ τῆς νυκτερινῆς ἀναστασίμου θ. Λειτουργίας εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης κατά τήν τάξιν αὐτῆς συνῆλθεν περί τήν μεσημβρίαν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου ἐν τῷ Πατριαρχείῳ.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ ἄλλοι Ἁγιοταφῖται ἀντήλλαξαν τόν πασχαλινόν ἑόρτιον ἀσπασμόν: «Χριστός Ἀνέστη» καί συνδιηλλάχθησαν  εἴ τις εἶχέ τί τινι. Μετά τοῦτο, τοῦ ἀργοῦ καί μεγαλειώδους Βυζαντινοῦ «Ἀναστάσεως ἡμέρα» ψαλλομένου ὑπό τῶν ψαλτῶν, ὁ Μακαριώτατος, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς ἐνεδύθησαν πλήρεις τάς ἀναστασίμους Ἀρχιερατικάς καί Ἱερατικάς στολάς αὐτῶν καί  ἀνέγνωσαν ἐναλλάξ τήν ἀναστάσιμον Θ’ ὥραν.

Μετά τοῦτο τῶν κωδώνων κρουομένων, ἤρξαντο κατερχόμενοι ἀπό τοῦ Πατριαρχείου διά τῆς Χριστιανικῆς ὁδοῦ, ψαλλόντων τό ἀργόν «Χριστός ἀνέστη», χαιρετιζόντων δέ καί ἐπευφημούντων καί τῶν δεξιά καί  ἀριστερά τῆς ὁδοῦ ἱσταμένων προσκυνητῶν καί ἐντοπίων Χριστιανῶν τῶν περισσοτέρων ἀφησάντων ἀνοικτά τά καταστήματα αὐτῶν διά τά ψώνια τῶν προσκυνητῶν.

Εἰς τήν αὐλήν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ὁ Πατριάρχης ἀνέπεμψε δέησιν ὑπέρ ὑγιείας, εἰρήνης, εὐσταθείας καί προόδου τῶν προσκυνητῶν καί τοῦ ἔθνους ἡμῶν.

Ἅμα τῇ εἰσόδῳ εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἐπορεύθη εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ, ἔνθα ἤρξατο ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ διά τῶν «Δόξα τῇ Ἁγίᾳ καί ὁμοουσίῳ καί ζωοποιῷ καί ἀδιαιρέτῳ Τριάδι» ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου.

Μετά τό «Χριστος Ἀνέστη», τό «Κύριε ἐκέκραξα» τό θυμίαμα ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί τό Φῶς Ἱλαρόν, ἀνεγνώσθη εἰς διαφορετικάς γλώσσας, ἑλληνιστί, ἀραβιστί, ρωσσιστί, ἑβραϊστί, ἀγγλιστί, γαλλιστί, γερμανιστί καί λατινιστί τό κατά Ἰωάννην Ἅγιον Εὐαγγέλιον τῆς πρώτης ἐμφανίσεως τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου εἰς τούς μαθητάς, τῶν θυρῶν κεκλεισμένων διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων καί τῆς ἀπιστίας τοῦ Θωμᾶ, ἥτις πίστιν ἐγέννησεν.

Μετά τοῦτο, τῶν ἀναστασίμων ἀπολυτικίων ψαλλομένων καί ἀπολύσεως γενομένης, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τό Κεντρικόν Μοναστήριον, ἔνθα καί διελύθη ἵνα ἕκαστος κατά τό ὑπόλοιπον τῆς ἀναστασίμου ἡμέρας ταύτης ἀπολαύσῃ αὐτήν ἔτι περαιτέρω πνευματικῶς καί ἐδεσματικῶς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Τό γεγονός τῆς μνήμης τῆς σωτηριώδους καί  λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑωρτάσθη μέ ὅλην τήν εὐλάβειαν, εὐταξίαν καί  μεγαλοπρέπειαν εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ἔλαβε αὕτη χώραν, εἰς τό αὐτόν τόν κενόν καί ὄλβιον ζωοδόχον Τάφον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἑορτασμός τοῦ γεγονότος τούτου ἤρχισε τήν 11.00 μ.μ. ὥραν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου ἀπό τῆς Πύλης τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, ὅτε, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἤρξατο τῆς καθόδου αὐτῆς ἡ Πατριαρχική Συνοδεία καί περάσασα πρό τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως καί τόν Πανάγιον Τάφον, εἰσῆλθεν εἰς τό Ἱερόν Βῆμα εἰς τό Καθολικόν. Ἐνταῦθα οἱ ἱερεῖς  ἔλαβον εὐλογίαν ἐκ τοῦ ἐπί τοῦ Θρόνου Αὐτοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί  ἤρξαντο ἐνδύεσθαι τά ἑόρτια ἀναστάσιμα αὐτῶν ἄμφια, εἶτα δέ ὁ Μακαριώτατος λαβών καιρόν, ἤρξατο ὡσαύτως ἐνδύεσθαι ἐν τῷ Ἱερῷ, ὁμοῦ δέ μετ’ Αὐτοῦ  οἱ Ἀρχιερεῖς, ἐν ᾧ ἐψάλλετο ὁ Κανών «Κύματι θαλάσσης».

Τούτων συμπληρωθέντων, ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησεν ἀπό τῆς Πύλης τοῦ Καθολικοῦ τήν Ἁγίαν Εἴσοδον καί ἤρξατο ἡ λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου.

Μετά τοῦτο ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τήν ἀναστάσιμον εὐαγγελικήν περικοπήν, μετά τοῦτο δέ κατά τήν Τυπικήν διάταξιν ἐψάλη ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τό «Χριστός Ἀνέστη» δεκάκις καί  ἐσυνεχίσθη ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου μετά τοῦ Κανόνος τῆς Ἀναστάσεως «Ἀναστάσεως ἡμέρα», τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

Ἐν συνεχείᾳ τοῦ Ὄρθρου ἐτελέσθη πανηγυρική θ. Λειτουργία ἐπ’ αὐτοῦ τούτου τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, προεξάρχοτος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος Ἡσυχίου, Βόστρων Τιμοθέου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί τοῦ παρεπιδημοῦντος Ἀρχιερέως τῆς Γεωργιανῆς Ἐκκλησίας κ. Stephane Tsageri and Lentekhi καί πολλῶν ἱερέων καί διακόνων καί ἐν ᾧ τό ἀσφυκτικῶς συνωστιζόμενον Ἐκκλησίασμα πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου καί  εἰς τό Καθολικόν ἔψαλε τό «Χριστός Ἀνέστη», καί συχνάκις ἐν χαρᾷ καί ἀλαλαγμῷ ἐν ἰαχαῖς «Χριστός Ἀνέστη», διέκοπτε τήν ἀκολουθίαν, ὅπερ παρά τήν δυσκολίαν νά παρακολουθήσῃ ἐν ἡσυχίᾳ τήν θείαν Λειτουργίαν ἐγένετο δεκτόν ὡς ἔκφρασις θερμῆς καί ἐνθουσιώδους πίστεως.

Πρό τῆς ἀπολύσεως τῆς Θ. Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ἀνέγνωσεν ἔμπροσθεν τοῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τό μήνυμα τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, (βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://jerusalem-patriarchate.info/2011/04/13/3191/).

Ἀπολύσεως γενομένης, ὁ Μακαριώτατος μετά τῶν συλλειτουργούντων Αὐτῷ εἰσῆλθεν εἰς τό Ἱερόν Βῆμα, ἐν ᾧ περί τούς δέκα ἱερεῖς ἔλαβον θέσιν ἐντός τοῦ Καθολικοῦ καί ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, κοινωνοῦντες τό Ἐκκλησίασμα.

Ἀπό τοῦ Ἱεροῦ  ἐξελθών μεθ’ ὅλης τῆς συνοδείας ὁ Μακαριώτατος, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἀνῆλθον εἰς τό Πατριαρχεῖον καί εἰσῆλθον εἰς τό Ἐπιτροπικόν, ἔνθα ἔλαβον πασχαλινόν ᾠόν καί τυρόν, εὐχαριστοῦντες τόν Θεόν διά τήν πνευματικήν πανδαισίαν ἐν τῇ θείᾳ Λειτουργίᾳ καί τήν ὑλικήν τοιαύτην ἐν τῷ Ἐπιτροπικῷ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Ἡ τελετή τοῦ Ἁγίου Φωτός, ἔχουσα τάς ἀρχάς αὐτῆς εἰς τούς πρώτους αἰῶνας τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, εἶναι μοναδική εἰς ὅλην τήν Ἐκκλησίαν. Αὕτη τελεῖται εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τήν μεσημβρίαν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου ἑκάστου ἔτους, προφανῶς ὡς ὁ Ἑσπερινός αὐτοῦ. Κατ’ αὐτήν ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων μεταδίδει, κατόπιν προσευχῆς, ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τό Ἅγιον Φῶς τῆς Ἀναστάσεως εἰς τούς πιστούς ὡς φῶς καύσεως ἁμαρτιῶν, καθαρισμοῦ παθῶν, φωτισμοῦ διανοίας καί ἐνισχύσεως τῆς πίστεως καί ἐλπίδος εἰς τήν Ἀνάστασιν. Ἡ τελετή αὕτη ἐτελέσθη ἀπαραλλάκτως συμφώνως πρός τήν Τυπικήν διάταξιν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τήν προσκυνηματικήν καί καθεστωτικήν τοιαύτην τήν μεσημβρίαν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, 10^ης /23^ης Ἀπριλίου 2011.

Ὁ τελετουργός τῆς τελετῆς ταύτης, Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος , κατῆλθε τήν 12.00 μ. /13.00 μ.μ. (θερινήν ὥραν) ἀπό τῶν Πατριαρχείων διά τῶν βαθμίδων τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Εἰσελθόντος τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τό Ἱερόν Βῆμα, προσῆλθον αἱ ἀντιπροσωπείαι τῶν Προχαλκηδονίων Ἐκκλησιῶν καί ἔλαβον τήν εὐλογίαν, ἵνα λάβωσι ἔπειτα τό Ἅγιον Φῶς κατά τήν μετάδοσιν αὐτοῦ.

Ἐν συνεχείᾳ, τοῦ Μακαριωτάτου ἐνδυθέντος καί ἀκολουθούντων τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων ἀντιπροσώπων τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, τῶν ἐλθόντων εἰς τό πλαίσιον εἰδικῶν ἀποστολῶν, ἵνα λάβωσι διά τάς Ἐκκλησίας αὐτῶν τό Ἅγιον Φῶς, ἔλαβε χώραν ἡ ἀπό τοῦ Καθολικοῦ τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου λιτανεία, ἀργῷ τῷ ρυθμῷ, λόγῳ τοῦ συνωστιζομένου Ἐκκλησιάσματος καί ἐν ᾧ οἱ ψάλται ἔψαλλον τό «Φῶς Ἱλαρόν».

Τῆς λιτανείας περατωθείσης, εἰσῆλθεν ὁ Μακαριώτατος εἰς τό Ἅγιον Κουβούκλιον, μεθ’ ὅ ἐσφραγίσθησαν αἱ θύραι αὐτοῦ. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἀπό τοῦ Ἁγίου Τάφου, κατόπιν προσευχῆς, μετέδωσεν διά τῶν δύο πυρσῶν τό Ἅγιον Φῶς ἀπό τῆς ἀνοιχθείσης θύρας τοῦ Κουβουκλίου.

Τοῦτο ἔλαβον ἐν χαρᾷ καί ἀλαλαγμῷ οἱ πληρώσαντες τόν χῶρον τοῦ Καθολικοῦ, τοῦ Γολγοθᾷ καί τόν πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου πιστοί καί ἤγγιζον αὐτό εἰς τάς χεῖρας καί τά μέτωπα αὐτῶν πρός βοήθειαν καί ἁγιασμόν.

Μεταδώσας τό Ἅγιον Φῶς, ὁ Μακαριώτατος, περιστοιχούμενος καί ὑποβασταζόμενος  ὑπό κλοιοῦ ἱερέων καί ἀστυνομικῶν, ἵνα μή καταπατηθῇ ὑπό τοῦ συνωστιζομένου πλήθους, προπίπτοντος, ὅπως λάβῃ τό Ἅγιον Φῶς ἐκ τῶν χειρῶν Αὐτοῦ, ἦλθον εἰς τό Σκευοφυλάκειον τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τοῦ Καθολικοῦ.

Ἐνταῦθα ἀπεδύθη τό στιχάριον Αὐτοῦ, ᾧ ἐνεδιδύσκετο ἐντός τοῦ Παναγίου Τάφου κατά τήν τελετήν τοῦ Ἁγίου Φωτός καί ἐν ἐπισήμῳ πομπῇ ἀνεχώρησε διά τό Πατριαρχεῖον μετά τῆς ἐξ Ἑλλάδος, ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, διά τοῦ Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου   καί ἐκ τοῦ κράτους διά τοῦ Ὑφυπουργοῦ Ἐξωτερικῶν κ. Δόλλη, Ἀποστολῆς.

Εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη εἰς τήν Ἑλληνικήν Ἀποστολήν, ὅπως τό φῶς τοῦ Χριστοῦ φωτίζῃ τόν νοῦν καί τάς καρδίας τῶν Ἑλλήνων ὅλων καί τῶν Κυβερνητῶν αὐτῶν, ὁ δέ κ. Δόλλης ἐξ ὀνόματος τῆς Ἀποστολῆς ηὐχαρίστησε συγκεκινημένος διά τήν παραλαβήν τοῦ Ἁγίου Φωτός  καί ἐπῄνεσε τό ἔργον τῶν Ἁγιοταφιτῶν, τῶν φρουρούντων τά Πανάγια Προσκυνήματα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder

Μία τῶν λαμπροτέρων καί μεγαλοπρεπεστέρων τελετῶν τῆς Ἐκκλησίας ὅλης καί φυσικῷ τῷ λόγῷ τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας εἶναι αὐτή τοῦ Ἐπιταφίου. Ἡ τελετή αὐτή τελεῖται εἰς ἀνάμνησιν τῆς θεοσώμου ταφῆς τοῦ ἐν τῷ σταυρῷ σαρκί θανόντος δι’ ἡμᾶς  Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.Ἡ τελετή αὐτή τελεῖται ὑπο τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων μεταξύ τῆς 8^ης Ἑσπερινῆς καί 12^ης μεσονυκτίου ὥρας τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Κατά τό ἔτος τοῦτο λόγῳ τοῦ κοινοῦ χρονικοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ἡ τελετή αὕτη ἤρξατο τήν 11^ην Ἑσπερινήν ὥραν τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς,  9^ης /22^ας Ἀπριλίου  2011.

Διά τήν τελετήν ταύτην ἐξεκίνησε ἐπίσημος συνοδεία ἀπό τῆς Πύλης τοῦ Πατριαρχείου καί διά τῆς Χριστιανικῆς ὁδοῦ κατῆλθεν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἐν ᾧ πλήθη προσκυνητῶν οὐχί Ὀρθοδόξων μόνον, ἀλλά καί τῶν ἄλλων δογμάτων συνωστίζοντο οὐχί μόνον δεξιά καί ἀριστερά τῆς ὁδοῦ ἀλλά καί ἐν τῷ μέσῳ αὐτῆς, μέ ἀποτέλεσμα τάς εἰδικάς, ἐνίοτε ἀπαραιτήτους, ἐνίοτε δέ καί ὑπερβολικάς ρυθμίσεις τῆς Ἰσραηλινῆς Ἀστυνομίας.

Τῆς λαμπρᾶς ἀκολουθίας ταύτης προεξῆρξεν ὁ Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ ὅλων τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Θρόνου καί τῶν παρεπιδημούντων Ἀρχιερέων ἐκ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξω Ἐκκλησιῶν.

Οὗτοι ὡς καί Ἱερεῖς ἐνεδύθησαν ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τά πένθιμα πολυτελῆ χρυσοκέντητα αὐτῶν ἄμφια, ἐν ᾧ οἱ ψάλται ἔψαλλον τόν Κανόνα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου.

Ἅμα τῇ ὁλοκληρώσει τῆς Θ’ Ὥρας τοῦ Κανόνος τούτου ἐξῆλθον ἀπό τῆς Πύλης τοῦ Καθολικοῦ καί διῆλθον ἕν ἕκαστον τά προσκυνήματα, Μή Μοῦ Ἅπτου τῶν Φραγκισκανῶν, τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, τοῦ «Διεμερίσαντο  τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς», τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου, τοῦ Ἀδάμ μετά τῆς σχετικῆς ἐν ἑκάστῳ δεήσεως.

Ἀπό τοῦ παρεκκλησίου του Ἀδάμ ἡ πομπή ἀνῆλθεν εἰς τόν Γολγοθᾶν, ἔνθα ἀνεγνώσθη ἡ Εὐαγγελική περικοπή ἐκ τοῦ κατά Λουκάν Ἁγίου Εὐαγγελίου (23, 32-39) καί ἐναπετέθη τό εἰλητόν, ἐν ᾧ τό σῶμα τοῦ Κυρίου, ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Γολγοθᾶ καί προσεκύνησαν ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἀρχιερεῖς.

Ἀπό τοῦ Γολγοθᾶ ἡ πομπή κατῆλθεν εἰς τόν κάτωθι τούτου εὑρισκόμενον λίθον τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, ἐν ᾧ καί πάλιν ἐναπετέθη τό εἱλητόν μετά τοῦ ἀντιτύπου τοῦ σεπτοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου καί τῶν κοσμούντων τοῦτο ἀνθέων.

Ἐκ τῆς Ἀποκαθηλώσεως ἡ λιτανεία κατηυθύνθη πρός τόν Πανάγιον Τάφον, πέριξ τοῦ ὁποίου περιῆλθεν τρίς. Μετά τήν τρίτην περιφοράν ὁ Ἐπιτάφιος κατετέθη ἐπί τοῦ λίθου τοῦ Ἁγίου Τάφου καί, θυμιῶντος τοῦ Μακαριωτάτου καί ἐν συνεχείᾳ δύο Ἀρχιερέων, ἐψάλησαν αἱ τρεῖς στάσεις  τῶν Ἐγκωμίων τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς: «Ἡ ζωή ἐν τάφῳ», «Ἄξιόν ἐστιν» καί «Αἱ γενεαί πᾶσαι», μετά τάς ὁποίας τά «Εὐλογητάρια».

Εὐθύς μετά τά εὐλογητάρια, ἐκήρυξεν τόν θεῖον λόγον εἰς τό σημεῖον τοῦτο ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Εὐλαβές ἱερατεῖον,

Εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

Εἰς τό μυστήριον τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ἡ Ἐκκλησία, ἀντλοῦσα ἐκ τῆς ἀποκαλύψεως τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπαντᾷ ὅτι ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν κόσμον λίαν καλόν ἐκ τοῦ μηδενός καί ἔπλασε τόν ἄνθρωπον ἐκ πηλοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, διά νά εἶναι εἰς κοινωνίαν μετ’ Αὐτοῦ καί νά ἐξουσιάζῃ τόν κόσμον καί ἀπολαμβάνει αὐτόν.

Εἰς τό γεγονός τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, τῆς φθορᾶς τῆς θείας εἰκόνος εἰς αὐτόν διά τῆς ἀποστασίας ἀπό τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐκκλησία, ἀρυομένη ἐκ τῆς ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ ἀποκαλύψεως, ἀπαντᾷ διά τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ συνάναρχος Μονογενής Υἱός  καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ προσλαβών τόν ἄνθρωπον, ὁ Ἐνανθρωπήσας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, ὁ κατά σάρκα γεννηθείς ἐν χρόνῳ καί τόπῳ, ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου καί εἰς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας, ἵνα θεραπεύσῃ  τόν ἄνθρωπον, ἀναμορφώσῃ καί ἀνακαινίσῃ αὐτόν καί ἐπαναφέρῃ εἰς τήν πρώτην αὐτοῦ ὡραιότητα.

Τοῦτον τόν σεσαρκωμένον Θεάνθρωπον, Ἰησοῦν τόν Ναζωραῖον, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς Του εἰς τήν γῆν ταύτην, τήν Γῆν τήν Ἁγίαν, εἶδον, συνανεστράφησαν καί ἐψηλάφησαν.  Τήν διδασκαλίαν Αὐτοῦ ἤκουσαν καί τάς εὐεργεσίας Αὐτοῦ ἐδέχθησαν. Οὗτος ἐδίδαξεν αὐτούς διά λόγων, τούς ὁποίους οὐδείς οὐδέποτε ἐλάλησε καί ἐποίησε σημεῖα , τά ὁποῖα οὐδείς οὐδέποτε ἐποίησε. Διά τοῦ προσώπου, τοῦ λόγου καί τοῦ ἔργου Αὐτοῦ ἔδωσεν ὑπόδειγμα καί ὑπογραμμόν ζωῆς ἐν εἰρήνῃ, δικαιοσύνῃ, συγγνώμῃ καί ἀγάπῃ ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς. Πολλούς τῶν ἀνθρώπων ἐσαγήνευσε, τά ἤθη αὐτῶν ἤλλαξε καί ἀνεμόρφωσε. Τελῶνας εἰς ἐλεήμονας καί ἀκτήμονας μετέβαλε, πόρνας εἰς σωφροσύνην καθωδήγησε, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξε, διώκτας εἰς κήρυκας ἐκάλεσε. Ἀσθενεῖς καί ἀνιάτους ὑγιεῖς ἐποίησε καί νεκρούς ἀνέστησε. Πολλοί  τῶν ἀνθρώπων ἐπίστευσαν, ἐθαύμασαν  καί ἠκολούθησαν Αὐτόν.

Ἄλλοι ὅμως τῶν ἀνθρώπων Τοῦτον  ὡς παραβάτην τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου ὑπέλαβον καί εἰς θάνατον σταυροῦ ἀδίκως καί ἀνόμως κατεδίκασαν. Εἰς τήν εὐεργεσίαν Αὐτοῦ μερίς τῶν ἀνθρώπων  δι’ ἀχαριστίας ἀνταπεκρίθη. Οὗτος ὡς λῃστής συνελήφθη, ὡς κακοῦργος μετά ἀνόμων ἐλογίσθη καί ἄνευ βίας εἰς τάς χεῖρας αὐτῶν ἀφέθη. Ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη. Ἑκουσίως παρέδωκεν ἑαυτόν εἰς θάνατον καί λύτρον Ἑαυτόν διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἔδωκεν. Οὗτος συνεμερίσθη τήν προσληφθεῖσαν ὑπ’ Αὐτοῦ ἀνθρωπίνην φύσιν ἡμῶν οὐχί μόνον ἐν τῇ Ἐνανθρωπήσει ἀλλά καί ἐν τῷ  θανάτῳ. Δέν ἐξήρεσε Ἑαυτόν τοῦ θανάτου ἡμῶν. Εἰς τό ἐρώτημα ἡμῶν, διατί ὁ θάνατος, ἀπήντησε διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ. Ἐδέχθη νἀ ἀποθάνῃ θάνατον ἐπώδυνον καί ἐπονείδιστον, τόν τοῦ σταυροῦ.  Ὑψώθη ὡς Θεάνθρωπος ἐπί τοῦ σταυροῦ. Λόγχῃ ἐκεντήθη καί χολῇ ἀντί ὕδατος ἐποτίσθη. Ἀπέθανε ἐπί τοῦ σταυροῦ ὡς ἄνθρωπος. Τό σῶμα Αὐτοῦ εἰς Ἰωσήφ τόν εὐσχήμονα καί Νικόδημον τόν κρυφόνΑὐτοῦ μαθητήν ὑπό τοῦ Πιλάτου ἐχαρίσθη. Ὑπό τούτων καί ὑπό τῆς Παρθένου Αὐτοῦ μητρός καί τῶν μυροφόρων γυναικῶν ἀπό τοῦ σταυροῦ ἀπεκαθηλώθη καί κατεβιβάσθη, καί ἀρώμασιν κατά τό ἔθος τῶν Ἰουδαίων ἠλείφθη, σινδόνι ἐνειλίχθη καί ἐτάφη καί ὁ τάφος Αὐτοῦ μετά κουστωδίας λίθῳ ἐσφραγίσθη καί τοῦτο τό τέλος Αὐτοῦ ἐθεωρήθη.

Ἡ  πανσθενής ὅμως δύναμις τοῦ Θεοῦ τό ἀνόσιον ἔργον τῶν χριστοκτόνων εἰς ἀγαθόν μετέτρεψεν. Τόν διά σταυροῦ θάνατον τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ διά τῆς ἀναστάσεως Αὐτοῦ εἰς σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ᾠκονόμησε. Εἰς τά ἔγκατα τοῦ τάφου τούτου, εἰς τά σπλάγχνα τῆς γῆς, ὁ Θεάνθρωπος μετά τοῦ γενάρχου ἡμῶν Ἀδάμ καί τῶν ἀπογόνων αὐτοῦ συνηντήθη. Ἐκεῖ μετά τοῦ διαβόλου συνεπλάκη καί ἀπό τῶν χειρῶν αὐτοῦ τόν ἄνθρωπον ἥρπασεν. Τοῦτον παγγενῆ ἀνέστησε καί ἐκ τοῦ τάφου ἀνέσυρεν, ὡς ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ εἰκόνι τῆς Ἀναστάσεως δείκνυται. Ὁ Θεός Πατήρ τόν ἄνθρωπον Ἰησοῦν ἀνέστησεν. Ἡ ἐν ἑνί καί τῷ αὐτῷ προσώπῳ  τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ζῶσα θεία φύσις τήν ἀνθρωπίνην θανοῦσαν φύσιν Αὐτοῦ ἀνέστησε.  Ὁ θάνατος δέν ἠδυνήθη νά κρατήσῃ τοῦτον. Τούτου ἕνεκα εἰς τό ἑξῆς ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι σωματικῶς μόνον ἀποθνῄσκομεν. Θάνατος δι’ ἡμᾶς εἶναι μόνον ἡ ἀπόθεσις τοῦ γηϊνου ἡμῶν σκήνους καί ἡ μετάβασις τῆς ψυχῆς εἰς τά οὐράνια.

Τῆς μετοχῆς ταύτης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ εἰς τά ἡμέτερα ἀδιάβλητα ἀνθρώπεια ἕως καί τόν θάνατον, ἡμεῖς σήμερον μνήμην ποιούμεθα, περιφέροντες τό ἐν χρυσοκεντήτῳ εἱληταρίῳ ἐκτύπωμα τοῦ ἐνταφιασμένου καί τετιμημένου σεπτοῦ σώματος Αὐτοῦ ὡς ἀξιοχρέως Αὐτῷ. Τοῦτο ἐπιτελοῦμεν εἰς τόν τόπον τοῦ σταυροῦ, τόν φρικτόν Γολγοθᾶν καί εἰς τόν τόπον τῆς ταφῆς, εἰς τόν τάφον τοῦτον, τόν ὁποῖον ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων εἰς τό σέμνωμα τοῦ Ναοῦ τούτου τῆς Ἀναστάσεως ἀνέδειξε. Ἡ αὐτοκρατορική εὐσέβεια τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί τῆς Ἁγίας Ἑλένης, τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου, τοῦ Ἡρακλείου, τῶν Κομνηνῶν καί τῶν Παλαιολόγων «συναπέδειξε  τήν ὡραιότητα αὐτοῦ νά συναγωνίζεται τήν εὐπρέπειαν τοῦ ἄνω στερεώματος». Εἰς τόν ναόν τοῦτον ἀνά τούς αἰῶνας ἀναρίθμητοι ἀναίμακτοι θυσίαι προσηνέχθησαν, ἀμέτρητα πλήθη προσκυνητῶν προσέτρεξαν, πλήθη ἀνθρώπων, κλίναντες τά γόνατα εἰς τά κράσπεδα τοῦ σταυροῦ τοῦ Γολγοθᾶ καί εἰς τόν λίθον τοῦ τάφου τοῦ Ἀναστάντος, ἡγιάσθησαν.

Ἰδίᾳ διά τό γένος ἡμῶν  τό πρίν εἰδωλολατρικόν Ἑλληνικόν, μετά ταῦτα δέ, ὅτε τήν Ὀλύμπιον πολυθεΐαν διά τοῦ Χριστοῦ ἀντήλλαξε, τό εὐσεβές Ὀρθόδοξον Ρωμαϊκόν, ὁ τάφος οὗτος κατέστη ὁ Πανάγιος καί Ζωοδόχος  τάφος, ὁ θρησκευτικός αὐτοῦ Παρθενών, τό τιμαλφές τέμενος διά προσκύνησιν καί τάς μεσονυκτίους θείας λειτουργίας δι’ ἐνίσχυσιν, ἐμψύχωσιν καί ἁγιασμόν. Εἰς τοσοῦτον οὗτος ἐτιμήθη, ὥστε οἱ Φύλακες αὐτοῦ σπουδαίως ἐπ’αὐτοῦ ἠγρύπνησαν καί ἐξ αὐτοῦ ὠνομάσθησαν, ἔστι δ’ ὅτε καί μετά τῶν ἐπηλύδων ἑτεροδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν, ὡς μή ὤφελεν, προκληθέντες, συνεπλάκησαν καί τό ἱερόν τοῦτο κουβούκλιον ἐν ἔτει 1810, ὅτε ὡς ἔθνος κράτος δέν εἴχομεν, εἰς πεῖσμα μυρίων ἀντιξοοτήτων, ἀνήγειραν καί ἐπί τῶν τιμίων αὐτοῦ λίθων μέ ἐγχάρακτα γράμματα τήν θεόσωμον ταφήν καί τήν τριήμερον ἀνάστασιν τοῦ Μονογενοῦς  περιέγραψαν καί τοῦτο ὡς «κτῆμα καί ἀφιέρωμα τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων» ἀνέθεσαν εἰς δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν καί ἔπαινον καί τιμήν τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους.

Ἀπό τοῦ ἁγίου τόπου τούτου, ἀπό τοῦ Παναγίου καί ζωοδόχου Τάφου, καί ἀπό τῆς σεμνοτάτης καί μεγαλοπρεπεστάτης αὐτῆς ὁλονυκτίου ἀκολουθίας τοῦ Ἐπιταφίου, ἡ Ἐκκλησία τῆς Σιών καί ἡ ἐν αὐτῇ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης διαβιβάζει τάς εὐχάς καί εὐλογίας τοῦ Προκαθημένου αὐτῆς Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Θεοφίλου εἰς τούς προσελθόντας ἐν αὐτῇ εὐλαβεῖς προσκυνητάς καί εἰς τό ποίμνιον αὐτῆς, ὅπου γῆς, καί εὔχεται εἰρηνικήν, χαρμόσυνον καί λαμπροφόρον ἀνάστασιν. Γένοιτο.

Μετά τούς «Αἴνους» καί τήν Δοξολογίαν, ἡ Ἱερά λιτανεία τοῦ Ἐπιταφίου κατέληξεν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεγνώσθησαν αἱ προφητεῖαι καί τό Ἀποστολικόν καί Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα καί ἐγένετο ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου ἡ Ἀπόλυσις.

Ἀκολουθίαι τοῦ Ἐπιταφίου θρήνου ἐψάλησαν ἐπίσης ἐνωρίτερον καί εἰς ἕν ἕκαστον ἐκ τῶν μοναστηρίων πέριξ τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, καθῶς καί εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_8_placeholder