1

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ.

Μία τῶν λαμπροτέρων καί μεγαλοπρεπεστέρων τελετῶν τῆς Ἐκκλησίας ὅλης καί φυσικῷ τῷ λόγῷ τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας εἶναι αὐτή τοῦ Ἐπιταφίου. Ἡ τελετή αὐτή τελεῖται εἰς ἀνάμνησιν τῆς θεοσώμου ταφῆς τοῦ ἐν τῷ σταυρῷ σαρκί θανόντος δι’ ἡμᾶς  Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.Ἡ τελετή αὐτή τελεῖται ὑπο τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων μεταξύ τῆς 8ης Ἑσπερινῆς καί 12ης μεσονυκτίου ὥρας τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Κατά τό ἔτος τοῦτο λόγῳ τοῦ κοινοῦ χρονικοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ἡ τελετή αὕτη ἤρξατο τήν 11ην Ἑσπερινήν ὥραν τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς,  9ης /22ας Ἀπριλίου  2011.

Διά τήν τελετήν ταύτην ἐξεκίνησε ἐπίσημος συνοδεία ἀπό τῆς Πύλης τοῦ Πατριαρχείου καί διά τῆς Χριστιανικῆς ὁδοῦ κατῆλθεν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἐν ᾧ πλήθη προσκυνητῶν οὐχί Ὀρθοδόξων μόνον, ἀλλά καί τῶν ἄλλων δογμάτων συνωστίζοντο οὐχί μόνον δεξιά καί ἀριστερά τῆς ὁδοῦ ἀλλά καί ἐν τῷ μέσῳ αὐτῆς, μέ ἀποτέλεσμα τάς εἰδικάς, ἐνίοτε ἀπαραιτήτους, ἐνίοτε δέ καί ὑπερβολικάς ρυθμίσεις τῆς Ἰσραηλινῆς Ἀστυνομίας.

Τῆς λαμπρᾶς ἀκολουθίας ταύτης προεξῆρξεν ὁ Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ ὅλων τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Θρόνου καί τῶν παρεπιδημούντων Ἀρχιερέων ἐκ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξω Ἐκκλησιῶν.

Οὗτοι ὡς καί Ἱερεῖς ἐνεδύθησαν ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τά πένθιμα πολυτελῆ χρυσοκέντητα αὐτῶν ἄμφια, ἐν ᾧ οἱ ψάλται ἔψαλλον τόν Κανόνα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου.

Ἅμα τῇ ὁλοκληρώσει τῆς Θ’ Ὥρας τοῦ Κανόνος τούτου ἐξῆλθον ἀπό τῆς Πύλης τοῦ Καθολικοῦ καί διῆλθον ἕν ἕκαστον τά προσκυνήματα, Μή Μοῦ Ἅπτου τῶν Φραγκισκανῶν, τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, τοῦ «Διεμερίσαντο  τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς», τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου, τοῦ Ἀδάμ μετά τῆς σχετικῆς ἐν ἑκάστῳ δεήσεως.

Ἀπό τοῦ παρεκκλησίου του Ἀδάμ ἡ πομπή ἀνῆλθεν εἰς τόν Γολγοθᾶν, ἔνθα ἀνεγνώσθη ἡ Εὐαγγελική περικοπή ἐκ τοῦ κατά Λουκάν Ἁγίου Εὐαγγελίου (23, 32-39) καί ἐναπετέθη τό εἰλητόν, ἐν ᾧ τό σῶμα τοῦ Κυρίου, ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Γολγοθᾶ καί προσεκύνησαν ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἀρχιερεῖς.

Ἀπό τοῦ Γολγοθᾶ ἡ πομπή κατῆλθεν εἰς τόν κάτωθι τούτου εὑρισκόμενον λίθον τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, ἐν ᾧ καί πάλιν ἐναπετέθη τό εἱλητόν μετά τοῦ ἀντιτύπου τοῦ σεπτοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου καί τῶν κοσμούντων τοῦτο ἀνθέων.

Ἐκ τῆς Ἀποκαθηλώσεως ἡ λιτανεία κατηυθύνθη πρός τόν Πανάγιον Τάφον, πέριξ τοῦ ὁποίου περιῆλθεν τρίς. Μετά τήν τρίτην περιφοράν ὁ Ἐπιτάφιος κατετέθη ἐπί τοῦ λίθου τοῦ Ἁγίου Τάφου καί, θυμιῶντος τοῦ Μακαριωτάτου καί ἐν συνεχείᾳ δύο Ἀρχιερέων, ἐψάλησαν αἱ τρεῖς στάσεις  τῶν Ἐγκωμίων τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς: «Ἡ ζωή ἐν τάφῳ», «Ἄξιόν ἐστιν» καί «Αἱ γενεαί πᾶσαι», μετά τάς ὁποίας τά «Εὐλογητάρια».

Εὐθύς μετά τά εὐλογητάρια, ἐκήρυξεν τόν θεῖον λόγον εἰς τό σημεῖον τοῦτο ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Εὐλαβές ἱερατεῖον,

Εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

Εἰς τό μυστήριον τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ἡ Ἐκκλησία, ἀντλοῦσα ἐκ τῆς ἀποκαλύψεως τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπαντᾷ ὅτι ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν κόσμον λίαν καλόν ἐκ τοῦ μηδενός καί ἔπλασε τόν ἄνθρωπον ἐκ πηλοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, διά νά εἶναι εἰς κοινωνίαν μετ’ Αὐτοῦ καί νά ἐξουσιάζῃ τόν κόσμον καί ἀπολαμβάνει αὐτόν.

Εἰς τό γεγονός τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, τῆς φθορᾶς τῆς θείας εἰκόνος εἰς αὐτόν διά τῆς ἀποστασίας ἀπό τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐκκλησία, ἀρυομένη ἐκ τῆς ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ ἀποκαλύψεως, ἀπαντᾷ διά τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ συνάναρχος Μονογενής Υἱός  καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ προσλαβών τόν ἄνθρωπον, ὁ Ἐνανθρωπήσας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, ὁ κατά σάρκα γεννηθείς ἐν χρόνῳ καί τόπῳ, ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου καί εἰς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας, ἵνα θεραπεύσῃ  τόν ἄνθρωπον, ἀναμορφώσῃ καί ἀνακαινίσῃ αὐτόν καί ἐπαναφέρῃ εἰς τήν πρώτην αὐτοῦ ὡραιότητα.

Τοῦτον τόν σεσαρκωμένον Θεάνθρωπον, Ἰησοῦν τόν Ναζωραῖον, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς Του εἰς τήν γῆν ταύτην, τήν Γῆν τήν Ἁγίαν, εἶδον, συνανεστράφησαν καί ἐψηλάφησαν.  Τήν διδασκαλίαν Αὐτοῦ ἤκουσαν καί τάς εὐεργεσίας Αὐτοῦ ἐδέχθησαν. Οὗτος ἐδίδαξεν αὐτούς διά λόγων, τούς ὁποίους οὐδείς οὐδέποτε ἐλάλησε καί ἐποίησε σημεῖα , τά ὁποῖα οὐδείς οὐδέποτε ἐποίησε. Διά τοῦ προσώπου, τοῦ λόγου καί τοῦ ἔργου Αὐτοῦ ἔδωσεν ὑπόδειγμα καί ὑπογραμμόν ζωῆς ἐν εἰρήνῃ, δικαιοσύνῃ, συγγνώμῃ καί ἀγάπῃ ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς. Πολλούς τῶν ἀνθρώπων ἐσαγήνευσε, τά ἤθη αὐτῶν ἤλλαξε καί ἀνεμόρφωσε. Τελῶνας εἰς ἐλεήμονας καί ἀκτήμονας μετέβαλε, πόρνας εἰς σωφροσύνην καθωδήγησε, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξε, διώκτας εἰς κήρυκας ἐκάλεσε. Ἀσθενεῖς καί ἀνιάτους ὑγιεῖς ἐποίησε καί νεκρούς ἀνέστησε. Πολλοί  τῶν ἀνθρώπων ἐπίστευσαν, ἐθαύμασαν  καί ἠκολούθησαν Αὐτόν.

Ἄλλοι ὅμως τῶν ἀνθρώπων Τοῦτον  ὡς παραβάτην τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου ὑπέλαβον καί εἰς θάνατον σταυροῦ ἀδίκως καί ἀνόμως κατεδίκασαν. Εἰς τήν εὐεργεσίαν Αὐτοῦ μερίς τῶν ἀνθρώπων  δι’ ἀχαριστίας ἀνταπεκρίθη. Οὗτος ὡς λῃστής συνελήφθη, ὡς κακοῦργος μετά ἀνόμων ἐλογίσθη καί ἄνευ βίας εἰς τάς χεῖρας αὐτῶν ἀφέθη. Ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη. Ἑκουσίως παρέδωκεν ἑαυτόν εἰς θάνατον καί λύτρον Ἑαυτόν διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἔδωκεν. Οὗτος συνεμερίσθη τήν προσληφθεῖσαν ὑπ’ Αὐτοῦ ἀνθρωπίνην φύσιν ἡμῶν οὐχί μόνον ἐν τῇ Ἐνανθρωπήσει ἀλλά καί ἐν τῷ  θανάτῳ. Δέν ἐξήρεσε Ἑαυτόν τοῦ θανάτου ἡμῶν. Εἰς τό ἐρώτημα ἡμῶν, διατί ὁ θάνατος, ἀπήντησε διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ. Ἐδέχθη νἀ ἀποθάνῃ θάνατον ἐπώδυνον καί ἐπονείδιστον, τόν τοῦ σταυροῦ.  Ὑψώθη ὡς Θεάνθρωπος ἐπί τοῦ σταυροῦ. Λόγχῃ ἐκεντήθη καί χολῇ ἀντί ὕδατος ἐποτίσθη. Ἀπέθανε ἐπί τοῦ σταυροῦ ὡς ἄνθρωπος. Τό σῶμα Αὐτοῦ εἰς Ἰωσήφ τόν εὐσχήμονα καί Νικόδημον τόν κρυφόνΑὐτοῦ μαθητήν ὑπό τοῦ Πιλάτου ἐχαρίσθη. Ὑπό τούτων καί ὑπό τῆς Παρθένου Αὐτοῦ μητρός καί τῶν μυροφόρων γυναικῶν ἀπό τοῦ σταυροῦ ἀπεκαθηλώθη καί κατεβιβάσθη, καί ἀρώμασιν κατά τό ἔθος τῶν Ἰουδαίων ἠλείφθη, σινδόνι ἐνειλίχθη καί ἐτάφη καί ὁ τάφος Αὐτοῦ μετά κουστωδίας λίθῳ ἐσφραγίσθη καί τοῦτο τό τέλος Αὐτοῦ ἐθεωρήθη.

Ἡ  πανσθενής ὅμως δύναμις τοῦ Θεοῦ τό ἀνόσιον ἔργον τῶν χριστοκτόνων εἰς ἀγαθόν μετέτρεψεν. Τόν διά σταυροῦ θάνατον τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ διά τῆς ἀναστάσεως Αὐτοῦ εἰς σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ᾠκονόμησε. Εἰς τά ἔγκατα τοῦ τάφου τούτου, εἰς τά σπλάγχνα τῆς γῆς, ὁ Θεάνθρωπος μετά τοῦ γενάρχου ἡμῶν Ἀδάμ καί τῶν ἀπογόνων αὐτοῦ συνηντήθη. Ἐκεῖ μετά τοῦ διαβόλου συνεπλάκη καί ἀπό τῶν χειρῶν αὐτοῦ τόν ἄνθρωπον ἥρπασεν. Τοῦτον παγγενῆ ἀνέστησε καί ἐκ τοῦ τάφου ἀνέσυρεν, ὡς ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ εἰκόνι τῆς Ἀναστάσεως δείκνυται. Ὁ Θεός Πατήρ τόν ἄνθρωπον Ἰησοῦν ἀνέστησεν. Ἡ ἐν ἑνί καί τῷ αὐτῷ προσώπῳ  τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ζῶσα θεία φύσις τήν ἀνθρωπίνην θανοῦσαν φύσιν Αὐτοῦ ἀνέστησε.  Ὁ θάνατος δέν ἠδυνήθη νά κρατήσῃ τοῦτον. Τούτου ἕνεκα εἰς τό ἑξῆς ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι σωματικῶς μόνον ἀποθνῄσκομεν. Θάνατος δι’ ἡμᾶς εἶναι μόνον ἡ ἀπόθεσις τοῦ γηϊνου ἡμῶν σκήνους καί ἡ μετάβασις τῆς ψυχῆς εἰς τά οὐράνια.

Τῆς μετοχῆς ταύτης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ εἰς τά ἡμέτερα ἀδιάβλητα ἀνθρώπεια ἕως καί τόν θάνατον, ἡμεῖς σήμερον μνήμην ποιούμεθα, περιφέροντες τό ἐν χρυσοκεντήτῳ εἱληταρίῳ ἐκτύπωμα τοῦ ἐνταφιασμένου καί τετιμημένου σεπτοῦ σώματος Αὐτοῦ ὡς ἀξιοχρέως Αὐτῷ. Τοῦτο ἐπιτελοῦμεν εἰς τόν τόπον τοῦ σταυροῦ, τόν φρικτόν Γολγοθᾶν καί εἰς τόν τόπον τῆς ταφῆς, εἰς τόν τάφον τοῦτον, τόν ὁποῖον ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων εἰς τό σέμνωμα τοῦ Ναοῦ τούτου τῆς Ἀναστάσεως ἀνέδειξε. Ἡ αὐτοκρατορική εὐσέβεια τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί τῆς Ἁγίας Ἑλένης, τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου, τοῦ Ἡρακλείου, τῶν Κομνηνῶν καί τῶν Παλαιολόγων «συναπέδειξε  τήν ὡραιότητα αὐτοῦ νά συναγωνίζεται τήν εὐπρέπειαν τοῦ ἄνω στερεώματος». Εἰς τόν ναόν τοῦτον ἀνά τούς αἰῶνας ἀναρίθμητοι ἀναίμακτοι θυσίαι προσηνέχθησαν, ἀμέτρητα πλήθη προσκυνητῶν προσέτρεξαν, πλήθη ἀνθρώπων, κλίναντες τά γόνατα εἰς τά κράσπεδα τοῦ σταυροῦ τοῦ Γολγοθᾶ καί εἰς τόν λίθον τοῦ τάφου τοῦ Ἀναστάντος, ἡγιάσθησαν.

Ἰδίᾳ διά τό γένος ἡμῶν  τό πρίν εἰδωλολατρικόν Ἑλληνικόν, μετά ταῦτα δέ, ὅτε τήν Ὀλύμπιον πολυθεΐαν διά τοῦ Χριστοῦ ἀντήλλαξε, τό εὐσεβές Ὀρθόδοξον Ρωμαϊκόν, ὁ τάφος οὗτος κατέστη ὁ Πανάγιος καί Ζωοδόχος  τάφος, ὁ θρησκευτικός αὐτοῦ Παρθενών, τό τιμαλφές τέμενος διά προσκύνησιν καί τάς μεσονυκτίους θείας λειτουργίας δι’ ἐνίσχυσιν, ἐμψύχωσιν καί ἁγιασμόν. Εἰς τοσοῦτον οὗτος ἐτιμήθη, ὥστε οἱ Φύλακες αὐτοῦ σπουδαίως ἐπ’αὐτοῦ ἠγρύπνησαν καί ἐξ αὐτοῦ ὠνομάσθησαν, ἔστι δ’ ὅτε καί μετά τῶν ἐπηλύδων ἑτεροδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν, ὡς μή ὤφελεν, προκληθέντες, συνεπλάκησαν καί τό ἱερόν τοῦτο κουβούκλιον ἐν ἔτει 1810, ὅτε ὡς ἔθνος κράτος δέν εἴχομεν, εἰς πεῖσμα μυρίων ἀντιξοοτήτων, ἀνήγειραν καί ἐπί τῶν τιμίων αὐτοῦ λίθων μέ ἐγχάρακτα γράμματα τήν θεόσωμον ταφήν καί τήν τριήμερον ἀνάστασιν τοῦ Μονογενοῦς  περιέγραψαν καί τοῦτο ὡς «κτῆμα καί ἀφιέρωμα τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων» ἀνέθεσαν εἰς δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν καί ἔπαινον καί τιμήν τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους.

Ἀπό τοῦ ἁγίου τόπου τούτου, ἀπό τοῦ Παναγίου καί ζωοδόχου Τάφου, καί ἀπό τῆς σεμνοτάτης καί μεγαλοπρεπεστάτης αὐτῆς ὁλονυκτίου ἀκολουθίας τοῦ Ἐπιταφίου, ἡ Ἐκκλησία τῆς Σιών καί ἡ ἐν αὐτῇ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης διαβιβάζει τάς εὐχάς καί εὐλογίας τοῦ Προκαθημένου αὐτῆς Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Θεοφίλου εἰς τούς προσελθόντας ἐν αὐτῇ εὐλαβεῖς προσκυνητάς καί εἰς τό ποίμνιον αὐτῆς, ὅπου γῆς, καί εὔχεται εἰρηνικήν, χαρμόσυνον καί λαμπροφόρον ἀνάστασιν. Γένοιτο.

Μετά τούς «Αἴνους» καί τήν Δοξολογίαν, ἡ Ἱερά λιτανεία τοῦ Ἐπιταφίου κατέληξεν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεγνώσθησαν αἱ προφητεῖαι καί τό Ἀποστολικόν καί Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα καί ἐγένετο ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου ἡ Ἀπόλυσις.

Ἀκολουθίαι τοῦ Ἐπιταφίου θρήνου ἐψάλησαν ἐπίσης ἐνωρίτερον καί εἰς ἕν ἕκαστον ἐκ τῶν μοναστηρίων πέριξ τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, καθῶς καί εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

 

ngg_shortcode_0_placeholder




Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ.

Τό πρόγραμμα τῶν ἀκολουθιῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος συμφώνως πρός τήν Tυπικήν Διάταξιν καί τήν Προσκυνηματικήν Καθεστωτικήν τοιαύτην, περιλαμβάνει διά τήν Μεγάλην Παρασκευήν, τήν αἰδέσιμον ταύτην ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ δι’ἡμᾶς σαρκί παθόντος διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν, πορείαν ἀπό τοῦ Πραιτωρίου, τοῦ τόπου τῆς ὑπό τοῦ Πιλάτου καταδίκης τοῦ Κυρίου. Ἡ ἀνέκαθεν ἀκολουθουμένη ἱερά αὕτη τάξις ἐτηρήθη καί κατά τό ἔτος τοῦτο τήν Μεγάλην Παρασκευήν, 9ην /22αν Ἀπριλίου 2011.

Μετά τήν ἀνάγνωσιν τῶν Βασιλικῶν Ὡρῶν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Πραιτωρίου, ἐν ᾗ ἡγούμενος ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Σέργιος καί τήν προσκύνησιν εἰς τήν φυλακήν τοῦ Χριστοῦ οἱ προσκυνηταί ἐξῆλθον καί ἤρξαντο ,τῶν ἱερέων ἐν λιτανείᾳ προπορευομένων, τῆς πορείας πρός τήν ὁδόν τοῦ Μαρτυρίου.

Τούτους συνήντησαν εἰς συγκεκριμένον σημεῖον τῆς ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου, εἰς τόν τόπον τῆς στάσεως τοῦ Σίμωνος τοῦ Κηρυναίου, ἐν ᾧ οἱ στρατιῶται ἠγγάρευσαν αὐτόν ἵνα ἄρῃ τόν σταυρόν τοῦ Κυρίου, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας Θεοδόσιος μετά συνοδείας ἱερέων, ἀφιχθείς  ἐκεῖ μετά τό ἄνοιγμα τῆς Πύλης τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, τήν πρωΐαν, τήν 9.30 π.μ. , ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων, συμφώνως πρός τό Προσκυνηματικόν καθεστώς.

Ὁ ἐν λόγῳ Ἀρχιεπίσκοπος ᾖρεν ἀπό τοῦ σημείου τούτου ξύλινον σταυρόν, μιμούμενος συμβολικῶς τόν ἄραντα πραγματικῶς τόν σταυρόν Αὐτοῦ καί σαρκί σταυρωθέντα δι’ ἡμᾶς, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί ἡγήθη τῆς ὅλης προσκυνηματικῆς  πορείας διά τῆς Ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου, τῶν προσκυνητῶν κατανυκτικῶς ψαλλόντων καί ἐνίων φερόντων σταυρόν ἐπό τῶν ὤμων, ἵνα ἐν συνεχείᾳ μεταφέρωσιν τοῦτον εἰς τάς πατρίδας αὐτῶν.

Ἡ ὅλη προσκυνηματική σταυρική ὁμήγυρις διανύσασα τήν ὁδόν τοῦ Μαρτυρίου κατέληξεν εἰς τήν αὐλήν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα καί ὁ Ἀρχιερεύς ἐκήρυξεν περί τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’οὗ ἐκ τοῦ διαβόλου καί ἐκ τοῦ θανάτου ἐσώθημεν.

Πέραν τῆς πορείας ταύτης ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων διά τῆς Ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου, ἔλαβε χώραν καί πορεία ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων, λόγῳ τοῦ κατά τό ἔτος τοῦτο κοινοῦ χρονικοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Ἀπό τῆς Ἁγίας Αὐλῆς ὁ Ἀρχιερεύς, ὁ κλῆρος καί ὁ λαός ἀνῆλθον εἰς τό Γολγοθᾶν, ἐπί τοῦ ὁποίου ἀνεγνώσθησαν αἱ Βασιλικαί Ὧραι τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder 




Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΝΙΠΤΗΡΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Μία τῶν κατανυκτικωτέρων καί ἐν ταυτῷ μεγαλοπρεπεστέρων τελετῶν τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι αὐτή τοῦ Νιπτῆρος. Tήν Μεγάλην Πέμπτην 8η/21η Ἀπριλίου 2011 ἔλαβε χώραν ἡ τελετή αὕτη εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Κατά τήν τελετήν αὐτήν, λαμβάνουσαν χώραν συμφώνως πρός τό Προσκυνηματικόν Καθεστώς εἰς τήν Ἁγίαν Αὐλήν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης Ἱεροσολύμων νίπτει τούς πόδας δώδεκα Ἱερέων εἰς ἀνάμνησιν τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Κύριος κατά τήν παράδοσιν τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου πρό τοῦ σταυρικοῦ Του πάθους, ἔνιψε τούς πόδας τῶν μαθητῶν Του, «δεικνύων οὕτως ἡμῖν ὁδόν ἀρίστην τήν ταπείνωσιν».

Ἀκολουθῶν τήν τάξιν ταύτην, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων  κ.κ. Θεόφιλος κατῆλθεν πρῶτον εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τόν συνδέοντα τό Κεντρικόν Μοναστήριον τῶν Ἁγιοταφιτῶν μετά τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τήν πρωΐαν τῆς Μεγάλης Πέμπτης, 8ης/21ης Ἀπριλίου 2011. Ἐκεῖ ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τῶν ἐφημερίων τοῦ ἐν λόγῳ Ναοῦ, π. Ἤσσα Τούμα καί π. Φάραχ Νταμπούρ καί παρεπιδημούντων ἱερέων ἐξ ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ταύτης, τῶν κωδώνων τοῦ ὑπεράνω τοῦ Ναοῦ τούτου καί τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑψουμένου κωδωνοστασίου κρουομένων, ὁ Μακαριώτατος ἐν συνοδείᾳ ἐξῆλθεν εἰς τήν Ἁγίαν Αὐλήν καί ὥδευσε πρός τήν πύλην τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἐξ ἧς, εἰς ἀναπαράστασιν τῶν γεγονότων τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου πρό τοῦ Πάθους, ἀποστείλας τούς δύο μαθητάς, ἵνα ἑτοιμάσωσι τό Πάσχα καί ἐνημερωθείς ὑπ’ αὐτῶν ὅτι «πάντα ἤδη ἕτοιμὰ ἐστι», προσῆλθε πρός τήν ἐν τῷ μέσῳ τῆς Ἁγίας Αὐλῆς στημένην ἐξέδραν. Ἐπ’ αὐτῆς, τῶν σχετικῶν πρός τόν Μυστικόν Δεῖπνον καί τήν νίψιν τῶν ποδῶν τῶν μαθητῶν Εὐαγγελικῶν διηγήσεων ἀπό τοῦ ἄμβωνος ὑπό τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου ἀναγινωσκομένων ἔνιψε τούς πόδας δώδεκα Ἁγιοταφιτῶν ἱερομονάχων καί τῶν δύο ἐγγάμων ἱερέων, ἐφημερίων τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ἑκάστου λέγοντος τό σχετικόν Εὐαγγελικόν ἐδάφιον, τό ἀνῆκον εἰς τόν Ἀπόστολον, τόν μαθητήν τοῦ Κυρίου, ὅν ὑπεδύετο.

Τά πλῆθη τῶν προσκυνητῶν, τῶν πληρούντων τήν Ἁγίαν Αὐλήν καί τάς βαθμίδας τοῦ ἔναντι ταύτης εὑρισκομένου Μετοχίου τῆς Γεθσημανῆς καί τάς ἄκρας τῶν δωμάτων τῆς Μονῆς τοῦ Ἀβραάμ παρηκολούθουν μετά προσοχῆς, σιγῆς καί κατανύξεως πολλῆς τούς λόγους καί τήν πρᾶξιν τῆς τελετῆς ταύτης, μυούμενοι εἰς τήν ἄκραν ταπείνωσιν τοῦ δι’ ἡμᾶς τό λέντιον ζωσαμένου καί νίψαντος τούς πόδας τῶν μαθητῶν Αὐτοῦ.

Τῆς τελετῆς ὁλοκληρωθείσης καί τῶν κωδώνων τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως χαρμοσύνως  κρουομένων, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἐν χαρᾷ πολλῆ, ἐν εὐχαριστίᾳ καί δοξολογίᾳ ἀνῆλθε διά τῆς Χριστιανικῆς ὁδοῦ πρός τό Πατριαρχεῖον, τοῦ Μακαριωτάτου ραντίζοντος διά τοῦ ἐν τῷ ποδονίπτρῳ ἐναπομείναντος ὕδατος τούς δεξιώθεν καί ἀριστερόθεν τῆς ὁδοῦ ἀναμένοντας προσκυνητάς.

Ἐν τῇ αἰθούσῃ τοῦ Πατριαρχείου ἀνέμενον τόν Μακαριώτατον οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου, πάντες δέ ἀνῆλθον ἐν τῇ αἰθούσῃ τοῦ Θρόνου.

Εἰς τήν ἐν τῇ εἰσόδῳ τοῦ Θρόνου δεξίωσιν, ἐν ᾗ πολλοί προσκυνηταί προσῆλθον, ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη, ὅπως πάντες μιμηθῶμεν τήν ταπείνωσιν τοῦ ὑποδείξαντος ταύτην ἡμῖν ἐν τῷ ζώσασθαι τό λέντιον καί νίψαι τούς πόδας τῶν μαθητῶν, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder




Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΟΝ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ.

Αἱ ἀκολουθίαι τοῦ Νυμφίου ἤρχισαν εἰς τό Πατριαρχεῖον τό Ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, ἐν ᾗ ὁ Ὄρθρος τῆς Μεγάλης Δευτέρας,  5ης/18ης Ἀπριλίου 2011, εἰς τάς Ἱεράς Μονάς αὐτοῦ καί εἰς τάς ἐνορίας, πρωτίστως ὅμως εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Διά τήν ἀκολουθίαν ταύτην καί εἰς ὥραν 5.15/6.15 μ.μ. ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, συνοδευόμενος ὑπό τῶν Ἀρχιερέων, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων.

Ἡ τελετή τοῦ Α’ Νυμφίου ἔλαβε χώραν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἤτοι εἰς τό Κεντρικόν τμῆμα αὐτοῦ, τό ἔναντι τοῦ Ἁγίου Τάφου, τό μεταξύ τοῦ Ἁγίου Τάφου καί τοῦ Γολγοθᾶ, τό ἐξιδιασμένον διά τούς Ὀρθοδόξους μόνον, ἵνα ἐν αὐτῷ οὗτοι μόνοι τελῶσι τάς ἀκολουθίας αὐτῶν, ψάλλοντος βυζαντινῶς καί κατανυκτικῶς τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου, Λαμπαδαρίου κ. Χαραλάμπους Βακάκη καί τοῦ τοῦ παρεπιδημούντος Ἁγιορείτου μοναχοῦ π. Σπυρίδωνος, Γέροντος τῆς καλύβης τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου  τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, ἐν ᾗ καί ἐγκατεβίωσεν ὁ μακαριστός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ὁ ὑμνογράφος.

Πρός τό τέλος τῆς ἀκολουθίας τοῦ Νυμφίου ὁ προεξάρχων τῆς ἀκολουθίας Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὡμίλησε  πρός τούς συγκεντρωμένους προσκυνητάς μέ ἐποικοδομητικούς λόγους διά βαθυτέραν συμμετοχήν εἰς τό πάθος τοῦ Νυμφίου τῶν ψυχῶν ἡμῶν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder




Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

1. Ὁ Ἑσπερινός.

Ἡ μνήμη τῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τά Ἱεροσόλυμα μετά τήν ἔγερσιν τοῦ τετραημέρου φίλου Αὐτοῦ Λαζάρου, ὅτε οἱ παῖδες τῶν Ἑβραίων, στρώσαντες τά ἱμάτια αὐτῶν καί κόψαντες κλάδους δένδρων, ἔψαλαν Αὐτῷ «Ὡσαννά τῷ Υἱῷ Δαβίδ» (Ματθ. 21, 8-9), ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τήν Κυριακήν τῶν Βαΐων, 4ην /17ην Ἀπριλίου 2011, εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Συμφώνως πρός τήν κρατοῦσαν Τυπικήν καί Προσκυνηματικήν τάξιν, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἀνέγνωσε τό  ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου, 3ης /16ης Ἀπριλίου 2011, τήν Θ’ Ὥραν εἰς τόν Μοναστηριακόν αὐτῆς Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ἐν συνεχείᾳ, τῶν κωδώνων τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἑορταστικῶς καί χαρμοσύνως κρουομένων, ἡ Ἀδελφότης διά τῆς Χριστιανικῆς ὁδοῦ κατῆλθεν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐνταῦθα, ἅμα τῇ εἰσόδῳ, ἐγένετο ἡ προϋπάντησις τοῦ προεξάρχοντος τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ὑπό τῶν ἐνδεδυμένων ἱερέων. Μετά τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε τό θυμίαμα καί προσεκύνησε, μετ’ Αὐτόν δέ καί οἱ Ἀρχιερεῖς, ἐν ᾧ οἱ ἱεροψάλται ἔψαλλον τό ἀπολυτίκιον «Τήν κοινήν ἀνάστασιν πρό τοῦ Σοῦ πάθους πιστούμενος…».

Ἀκολούθως προσεκύνησε τόν τίμιον λίθον τοῦ ἀγγέλου καί τόν ζωοδόχον Τάφον ὁ Μακαριώτατος, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων, καί εἰσῆλθον εἰς τό Καθολικόν.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ἀνῆλθεν ἐπί τοῦ Θρόνου καί οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Συνοδικοί Ἀρχιμανδρῖται ἐπί τοῦ Γολγοθᾶ καί, τῶν σημάντρων κρουομένων, ἤρξατο ἐπιτελεῖσθαι τό θυμίαμα ὑπό τῶν διακόνων, συνοδευομένων ὑπό τοῦ Δραγουμάνου καί τοῦ Τελετάρχου, εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν καί ἀνά τά προσκυνήματα. Μετά τοῦτο ἐσύνεχίσθη ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ μέ τόν Προοιμιακόν, τά Ἀνοιξαντάρια καί τήν Ἀρτοκλασίαν κατά τήν τάξιν τοῦ Τυπικοῦ.

Ἦτο αἰσθητή ἡ μειωμένη παρουσία προσκυνητῶν εἰς τόν χῶρον τοῦ Καθολικοῦ, ἔνθα ἐτελέσθη ὁ Ἑσπερινός μέ τήν ἐλπίδα ἀναμονῆς περισσοτέρων προσκυνητῶν ἐντός τῶν ἡμερῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Αἰσθηταί ἐπίσης ἀκουστικῶς ἦσαν αἱ ἐκ τῶν διαφόρων κατευθύνσεων ἐντός τοῦ Ναοῦ φωνασκίαι, ὡς ἀπόηχος ἐκ τῶν ἀκολουθιῶν τῶν ἄλλων δογμάτων, λόγῳ τοῦ κατά τό ἔτος τοῦτο κοινοῦ χρονικοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα.

Παρά ταῦτα, ὁ Ἑσπερινός τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν ἄλλων δογμάτων ἐτελέσθησαν εἰρηνικῶς ἄνευ προσκυνηματικοῦ τινος ἐπεισοδίου, τῶν κωδώνων δέ χαρμοσύνως κρουομένων, οἱ Ἁγιοταφῖται ὑπό τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον ἐξῆλθον τοῦ Ναοῦ καί κατέληξαν εἰς τήν Μονήν τῆς μετανοίας αὐτῶν, τό Κεντρικόν Μοναστήριον.

2. Ἡ κυρίως ἑορτή.

Τήν 7.00 π.μ. ὥραν τῆς Κυριακῆς, 4ης /17ης Ἀπριλίου 2011, οἱ Ἁγιοταφῖται κατῆλθον καί πάλιν διά τῆς χριστιανικῆς ὁδοῦ εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Φθάσαντες, εἰσῆλθον εἰς τό Καθολικόν ἀπό τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, ἐξ αἰτίας τῆς ἀκολουθίας τῶν Φραγκισκανῶν καί τῆν ὥραν ταύτην εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, λόγῳ τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ, καί τῶν σημάντρων κρουομένων, ἐνεδύθησαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς, ἐν συνεχείᾳ δέ ἤρξατο τελεῖσθαι ἡ θ. Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, συλλειτουργούντων τῷ Μακαριωτάτῳ, τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου, Γέροντος Δραγουμάνου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, Νεαπόλεως κ. Ἀμβροσίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί πλειάδος ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν καί παρεπιδημούντων ἐκ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ἡ θ. Λειτουργία ἐτελέσθη κατά τήν τάξιν τῇ κανονικῇ συμμετοχῇ προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας καί ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν, τῆ παρουσίᾳ δε τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τῶν διπλωματικῶν συνοδῶν αὐτοῦ.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἀπό τοῦ σολέος τοῦ Καθολικοῦ, ἤρξατο ἡ λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἀνά τά Προσκυνήματα, Ἀποκαθηλώσεως, Παρεκκλησίου τοῦ Ἀδάμ καί τῶν ἄλλων πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τοῦ Καθολικοῦ πρός Ἀνατολάς ἐξωτερικῶς, ἕως καί τοῦ χώρου ἔμπροσθεν τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου.

Ἐνταῦθα ὁ προεξάρχων τῆς ἑορτῆς Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀνέγνωσε τήν Εὐαγγελικήν περικοπήν τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά κλάδων βαΐων καί φωνῶν «Ὠσαννά τῷ Υἱῷ Δαβίδ», (Ματθ. 21, 1-11 καί 15-17), μετά ταύτην δέ ἐγένετο ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, ἐν ᾧ οἱ ψάλται ἔψαλλον τό «Τίς Θεός Μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν…».

Μετά ταῦτα ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ἡ λιτανεία τῶν Ἀρμενίων, κατά τήν διάρκειαν τῆς ὁποίας ἵστατο  εἷς ἡμέτερος φύλαξ ἔμπροσθεν τοῦ Κουβουκλίου καί εἷς ἕτερος ἐντός, παρά τόν λίθον τοῦ ἀγγέλου.

Τῶν κωδώνων χαρμοσύνως κρουομένων, τῶν ἱερέων καί τῶν πιστῶν κρατούντων ἀνά χεῖρας τά βαΐα, ἐν ἡμέρᾳ θερμῇ καί ἡλιολούστῳ, ἡ Πατριαρχική Ἁγιοταφιτική συνοδεία ἀνῆλθε διά τήν δεξίωσιν εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα ἡ Α.Θ.Μ. προσεφώνησε τούς Ἀρχιερεῖς, τούς ἱερεῖς καί τούς προσελθόντας προσκυνητάς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:

«Σήμερον ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡμᾶς συνήγαγε καί πάντες αἴροντες τόν Σταυρόν λέγομεν: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, Ὠσαννά ἐν τοῖς Ὑψίστοις».

Τοῦτον τόν αἶνον ἤκουσαν οἱ παῖδες ἐκ τῶν ἁγίων προφητῶν, τῶν προκαταγγειλάντων τήν τοῦ συνανάρχου καί συναϊδίου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός ἔλευσιν ἐπί τήν πόλιν Ἱερουσαλήμ καθεζομένου ἐπί πώλου ὄνου.

Τοῦτον τόν αἶνον, τόν ὁποῖον ἀνευφήμησαν οἱ παῖδες τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ μετά Βαΐων καί κλάδων μυστικῶς καί εὐχαριστιακῶς ἀνεμέλψαμεν καί ἡμεῖς κλῆρος τέ καί λαός τῇ χάριτι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τόν Πανίερον τόπον τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Βαΐα ἀρετῶν καί θείων ἔργων Ἀδελφοί μου, προσάξωμεν καί ἡμεῖς Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν κατά τήν Ἁγίαν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν Αὐτοῦ, ἵνα ἀξίως ἑωρτάσωμεν τό μέγα Πάσχα.

Τοῦτο καλούμεθα ὑπό τῆς Ἐκκλησίας νά πράττωμεν προθύμως ἐν παντί καιρῷ καί ἰδιαιτέρως σήμερον.

Εἰς τοῦτον μᾶς καλεῖ καί μᾶς προτρέπει, Ἀδελφοί μου, ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά στόματος τοῦ ὑμνῳδοῦ αὐτῆς λέγουσα: «Μετά κλάδων νοητῶς κεκαθαρμένοι τάς ψυχάς οἱ Παῖδες τοῦ Χριστοῦ, ἀνευφημήσωμεν πιστῶς μεγαλοφώνως κραυγάζοντες τῷ Δεσπότῃ Εὐλογημένος εἶ Σωτήρ, ὁ εἰς τόν κόσμον ἐλθών τοῦ σῶσαι τόν Ἀδάμ ἐκ τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς πνευματικῶς γενόμενος, φιλάνθρωπε, νέος Ἀδάμ ὡς ηὐδόκησας ὁ πάντα Λόγε πρός τό σήμερον οἰκονομήσας δόξα Σοι».

Ἔτη πολλά καί καλόν Πάσχα!

Μετά τήν προσφώνησιν ὁ Μακαριώτατος ἰδιαιτέρως ἐκαλωσώρισεν τούς μετά τῶν ἄλλων προσκυνητῶν προσελθόντας εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου ἐκπροσώπους τῆς AHEPA (American Helping Educational Progressive Association) ὑπό τόν Πρόεδρον τῆς AHEPA Canada, οἱ ὁποῖοι καί ἐπέδωσαν εἰς αὐτόν διά τάς ἀνάγκας τοῦ Πατριαρχείου δωρεάν 5.000 $USD, ἥτις ἐγένετο δεκτή μετ’ εὐχαριστιῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder




ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Ἡ μνήμη τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου ὑπό τοῦ Κυρίου ὡς πιστώσεως, διαβεβαιώσεως τῆς κοινῆς ἡμῶν Ἀναστάσεως ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου κατά τήν τάξιν αὐτοῦ, ἀφ’ ἑνός μέν εἰς τήν κώμην τῆς Βηθανίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ εἰς τό συνορεῦον ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν Βηθανίαν,πατρίδα τοῦ Λαζάρου, τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου τοῦ Λαζάρου, 3ην /16ην Ἀπριλίου 2011, ἐτελέσθη θεία Λειτουργία εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν ἀδελφῶν τοῦ Λαζάρου Μάρθας καί Μαρίας, προεξάρχοντος τοῦ Μητροπολίτου Βόστρων κ. Τιμοθέου, συλλειτουργούντων αὐτῷ πολλῶν ἱερέων, ἐν οἷς καί ὁ ἐκ Κύπρου Ἀρχιμανδρίτης π. Λάζαρος καί συμμετέχοντος ἐν πλήρει κατανύξει εὐσεβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐκ διαφόρων Ὀρθοδόξων χωρῶν ὁρμωμένου.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία ἀπό τήν Μονήν πρός τόν τάφον τοῦ Λαζάρου, ἐν ᾧ οὗτος ἦτο ἐνταφιασμένος τετραήμερος νεκρός, ὀδωδός, ἔμπροσθεν τοῦ ὁποίου ἐδάκρυσεν ὁ Κύριος καί ἐξ οὗ τῇ πανσθενεῖ αὐτοῦ θεανθρωπίνῃ δυνάμει ἀνέστησε, ὄντα δεδεμένον κειρίας, ἐξ ᾧν εἶπεν ὅπως λύσωσιν αὐτόν καί ἀφήσωσιν αὐτόν ἵνα ὑπάγῃ.

Ἐνταῦθα ἀνεγνώσθη ἡ σχετική εὐαγγελική περικοπή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην Ἁγίου Εὐαγγελίου (κεφ. 11). Μετά τήν ἐν τῷ τάφῳ προσφώνησιν, ἡ Ἀρχιερατική Συνοδεία, ἧς μετέσχεν καί ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου, ἐδέχθη μικράν δεξίωσιν εἰς τό πλησίον τοῦ Τάφου Δημαρχεῖον τῆς κώμης τῆς Βηθανίας.

Μετά ταῦτα ἡ συνοδεία κατῆλθε καί πάλιν εἰς τήν Μονήν τῶν ἀδελφῶν τοῦ Λαζάρου Μάρθας καί Μαρίας καί μετέσχε τῆς μεσημβρινῆς νηστησίμου τραπέζης, τήν ὁποίαν παρέθεσεν ἡ ἡγουμένη τῆς Μονῆς Ὁσιωτάτη μοναχή Εὐπραξία.

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν καί δή εἰς τό προσκύνημα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, ἐτελέσθη ἀφ’ ἑσπέρας Ἑσπερινός, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, εἰς τήν τέλεσιν τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου, λόγῳ τοῦ ὅτι ἡ Ἁγία Τράπεζα εἶναι ἐκτεθειμένη εἰς ἀνοικτόν ὑπαίθριον χῶρον, ὑπεράνω τοῦ ὁποίου στήνεται εἰδικόν ἀντίσκηνον διά προστασίαν ἐκ τοῦ ἡλίου καί τῆς σκόνης.

Μετά τήν ἀκολουθίαν ταύτην τοῦ Ἑσπερινοῦ καί τήν δεξίωσιν εἰς τό ἔναντι τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἀναλήψεως μονύδριον, τό ἱδρυθέν ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰωακείμ, ἀποβιώσαντος πρό διετίας κατά τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως, ὁ προϊστάμενος τοῦ Προσκυνήματος Μοναχός Ἀχίλλιος ἐδεξιώθη τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν.

Μετά παρέλευσιν ὀλίγης ὥρας δι’ ἀναπαύσεως ἤρξατο ἡ ψαλμῳδία τοῦ Κανόνος τῆς ἑορτῆς ἐνώπιον τοῦ προσκυνήματος τοῦ ἀποτυπώματος τοῦ ποδός τοῦ Κυρίου καί ἐν συνεχείᾳ ἡ λιτανεία ἄχρι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Μικρᾶς Γαλιλαίας ἤ τῶν Γαλιλαίων ἀνδρῶν (Galilei viri), ἔνθα καί ἡ Πατριαρχική Κατοικία.

Ἐνταῦθα, παρουσίᾳ τοῦ Μακαριωτάτου ἀνεγνώσθη τό πρῶτον Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον καί  ἀνεπέμφθη δέησις καί ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός Πολυχρονισμός.

Τήν ἑπομένην, Σάββατον  3ην /16ην Ἀπριλίου 2011, ἡ μνήμη τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου ἑωρτάσθη εἰς τόν αὐτόν τόπον τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται γεωγραφικῶς εἰς οὐχί μεγάλην ἀπόστασιν τοῦ τάφου τοῦ Λαζάρου, διά θείας Λειτουργίας, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, συλλειτουργούντων αὐτῷ πολλῶν ἱερέων καί συμμετέχοντος τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ προϊστάμενος τοῦ μοναστηρίου ἔναντι τοῦ Προσκυνήματος τῆς Ἀναλήψεως  μοναχός Ἀχίλλειος ἐδεξιώθη τόν Σεβασμιώτατον  καί πολλούς ἐκ τοῦ ἐκκλησιάσματος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder




Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Μέ ἰδιαιτέραν λαμπρότητα καί κατάνυξιν ἑωρτάσθη καί ἐφέτος ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου εἰς ὅλας τάς Ἱερᾶς Μονᾶς καί  Ἱεροῦς Ναούς τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου τήν Παρασκευήν 26ην Μαρτίου/ 8ην Ἀπριλίου 2011.

Ἐξεχόντως εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως κατῆλθεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων  κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας καί ἀνέγνωσε τήν Α’ Στάσιν τῶν Χαιρετισμῶν κατά τό τυπικόν. Ἀκολούθως ἀνέγνωσαν τάς Β’, Γ’ καί Δ’ Στάσεις ὁ Γέρων Καμαράσης, Ἀρχιμανδρίτης π. Κελαδίων, ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Σέργιος καί ὁ Τελετάρχης Ἀρχιμανδρίτης π. Πορφύριος.

Οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς μετέβησαν Ἱερᾶς Μονᾶς καί  Ἱεροῦς Ναούς εἰς πόλεις καί κώμας τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου, ὡς εἰς τήν πόλιν τῆς Ρέμλης ὁ Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν προφήτου Ἠλιοῦ ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος.

Πανταχοῦ καί ὁμοφώνως εἰς πολλάς γλῶσσας ἤχησαν καί ἐφέτος τά τροπάρια τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου καί ἀνεπέμφθησαν πρός τό  πρόσωπον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς μεσιτευούσης ὑπέρ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, εὐχαριστίαι διά τά ὅσα ἀγαθά διά τῶν πρεσβειῶν αὐτῆς πρός τόν Υἱόν αὐτῆς καί Κύριον πλουσιοπαρόχως ἐπιτρέπει νά δίδωνται εἰς ἡμᾶς, δεήσεις δέ διά τούς εὑρισκομένους εἰς πάσαν ἀνάγκην καί περίστασιν καί δή καί εἰς τά ἔσχατα αὐτῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

 

ngg_shortcode_6_placeholder




Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τήν Πέμπτην, 25ην Μαρτίου /7ην Ἀπριλίου 2011, εἰς πάσας τάς Μονάς καί τάς ἐνορίας αὐτοῦ, κυρίως ὅμως εἰς τό ἐν Ναζαρέτ σεπτόν προσκύνημα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.

Ὡς ἐκ τῆς Καινῆς Διαθήκης διδασκόμεθα, εἰς τήν πόλιν Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας, εἰς τήν ὁποίαν κατῴκησεν ὁ Κύριος καί ἐκ τῆς ὁποίας Ναζωραῖος ἐκλήθη, ἀπεστάλη ὑπό τοῦ Θεοῦ ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ εἰς ἁγνήν Παρθένον Μαρίαν καί προσφωνῶν αὐτῆν διά τοῦ «Χαῖρε Κεχαριτωμένη», ἀνήγγειλε τήν ἐξ αὐτῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἐνανθρώπισιν τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Εἰς τήν μεγάλην αὐτήν πόλιν τοῦ βορείου Ἰσραήλ, ἀριθμοῦσαν περί τούς ἐνενήκοντα χιλιάδας κατοίκους, Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους, εἰς τήν παλαιάν κυρίως Ναζαρέτ καί Ἰουδαίους εἰς τήν νέαν κυρίως Ναζαρέτ διατηρεῖ Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα τό Πατριαρχεῖον, ἀριθμοῦσαν περί τά 18.000 μέλη, ποιμαινομένην ὑπό τοῦ μονίμως κατοικοῦντος ἐν αὐτῇ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ μέ τήν συνεργασίαν καί βοήθειαν τῶν ἀραβοφώνων ἱερέων.

Εἰς ταύτην τήν πόλιν καί εἰς τό Ἱερόν αὐτῆς Ὀρθόδοξον προσκύνημα μετά τοῦ Ναοῦ, ἐν ᾧ καί ἡ πηγή, προσῆλθεν ἐνωρίς τήν ὡς ἄνω ἡμέραν ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων.

Ἐνταῦθα μετά τήν ἐν Μητροπόλει καί τῷ προσκυνήματι ὑποδοχήν, ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματεώς, τῶν ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας παρεπιδημούντων, Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Οὐκρανίας κ. Βλαδιμήρου, Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Περεγιασλάφ –Χμελίτσκ κ. Ἀλεξάνδρου, Πολταύα κ. Φιλίππου Μουκάτσεβο κ. Θεοδώρου καί Παϊσίου ἐκ Πολωνίας, πλειάδος ἱερέων, ἱεροδιακόνων καί  τῆς χορῳδίας τῆς Ναζαρέτ μετά τῆς ἐξ Ἄκκρης χορῳδίας, καθοδηγουμένης ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, βυζαντινῷ τῷ ὕφει καί εἰς τήν Ἑλληνικήν ψαλλούσης, μετά πολυπληθοῦς  ἐκκλησιάσματος Ἑλληνοφώνων, Ἀραβοφώνων, Ρωσοφώνων καί Ρουμανοφώνων, δι’ ὅ καί ἡ Θ. Λειτουργία καί ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τήν ἰδίαν ἑκάστου διάλεκτον.

Εἰς τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐν τῇ ὥρᾳ τοῦ Κοινωνικοῦ ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Σήμερον χαρᾶς εὐαγγέλια παρθενική πανήγυρις. Τά κάτω τοῖς ἄνω συνάπτεται, ὁ Ἀδάμ καινουργεῖται, ἡ Εὔα τῆς πρώτης λύπης ἐλευθεροῦται καί ἡ σκηνή τῆς καθ’ ἡμᾶς οὐσίας τῆ θεώσει τοῦ προσληφθέντος φυράματος, ναός Θεοῦ κεχρημάτικεν. Ὤ Μυστήριον! Ὁ τρόπος τῆς κενώσεως ἄγνωστος, ὁ τρόπος τῆς συλλήψεως ἄφραστος. Ἄγγελος λειτουργεῖ τῷ θαύματι. Παρθενική γαστήρ τόν Υἱόν ὑποδέχεται. Πνεῦμα Ἅγιον καταπέμπεται. Πατήρ ἄνωθεν εὐδοκεῖ καί τό συνάλλαγμα, κατά κοινήν πραγματεύεται βούλησιν. Ἐν ᾧ καί δι’ οὗ σωθέντες συνῳδά τῷ Γαβριήλ, πρός τήν Παρθένον βοήσωμεν: Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σου, ἒξ ᾗς σωτηρία, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, τήν καθ’ ἡμᾶς προσλαβόμενος φύσιν, πρός ἑαυτόν ἐπανήγαγεν. Αὐτόν ἱκέτευε σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Μέ τρόπον ὑμνολογικόν, δοξολογικόν, ἀλλά καί θεολογικόν τιμᾷ σήμερον ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία διά στόματος τοῦ Ἱεροσολυμίτου Ἁγίου Ἀνδρέου, τό Πανάγιον ἐν ἀνθρώποις πρόσωπον τῆς ἐκ Ναζαρέτ Παρθένου Μαρίας. Τό πρόσωπον, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ τό κεφάλαιον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί συγχρόνως τήν φανέρωσιν τοῦ ἀπ’ αἰῶνος Μυστηρίου.

Τό μυστήριον δέ τοῦτο ἀφορᾷ εἰς τήν θείαν ἐν Χριστῷ Οἰκονομίαν, κατά τήν ὁποίαν, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐπί γῆς νῦν κατῆλθεν. Ὁ Ἄγγελος βοῶν, τῇ Παρθένῳ ἐπέστη. Χαῖρε εὐλογημένη, ἡ τήν σφραγῖδα μόνη φυλάξασα, ἐν μήτρᾳ δεξαμένη τόν πρό αἰώνων Λόγον καί Κύριον, ἵνα ἐκ πλάνης σώσῃ ὁ Θεός τό γένος τῶν ἀνθρώπων».

Ἐάν ὁ λόγος ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου εἶναι προϊόν τῆς ἀπείρου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁ λόγος συγχύσεως μεταξύ τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ ἔλλειψις τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπον ἐκ τῆς πλάνης τῆς ἐπινοίας αὐτῶν καί συνεπῶς ἐκ πάσης μορφῆς εἰδωλολατρίας. Τοῦτο δέ ὀφείλεται εἰς τήν ἀνθρωποκεντρικήν καί οὐχί τήν θεοκεντρικήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι (τῷ Πνεύματι τοῦ Χριστοῦ) θεώρησιν τῆς ὑπάρξεως τῶν ἀνθρώπων ὡς καί τοῦ τρόπου συνυπάρξεως αὐτῶν: «Καθάπερ τινα σφραγῖδα τῆς ἑαυτοῦ φύσεως», λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «ἐνέπηξεν ὁ Δημιουργός τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τουτέστιν τήν πνοήν τῆς ζωῆς, δι’ ἧς πρός τό ἀρχέτυπον διεπλάττετο κάλλος, ἀπετελεῖτο δέ κατ’ εἰκόνα τοῦ Κτίσαντος…δυνάμει τοῦ ἐνοικισθέντος αὐτῷ Πνεύματος», (Κυριλλ., Ἰωαν. 9,1).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν σφραγῖδα τῆς θείας φύσεως τοῦ Δημιουργοῦ, δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διεφύλαξε καί ἡ Παρθένος Μαρία, ἡ ὁποία ἀνεδείχθη τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ.

Τό πάντιμον πρόσωπον, ἀγαπητοί μου, τῆς Θεοτόκου Μαρίας ἀναγνωρίζεται ὡς τό μέγα καί θαυμαστόν τῆς ἀνθρωπότητος μυστήριον. Καί τοῦτο διότι ἡ Μαρία τῆς Ναζαρέτ εἶναι τό ἀναμφισβήτητον ἱστορικόν πρόσωπον, τό ὁποῖον συμμετέχει τόσον εἰς τόν ἄγνωστον ὄντως τρόπον τῆς κενώσεως τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὅσον καί εἰς τόν ἄφραστον τρόπον τῆς συλλήψεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπῆλθεν ἐπ’ αὐτήν», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «κατά τόν τοῦ Κυρίου λόγον, ὅν εἶπεν ὁ Ἄγγελος καθαῖρον αὐτήν καί δύναμιν δεκτικήν τῆς τοῦ Λόγου Θεότητος παρέχον, ἅμα δε καί γεννητικήν. Καί τότε ἐπεσκίασεν ἐπ’ αὐτήν ἡ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου ἐνυπόστατος σοφία καί δύναμις, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ τῷ Πατρί ὁμοούσιος οἱονεῖ θεῖος σπόρος καί συνέπηξεν ἑαυτῷ ἐκ τῶν ἁγνῶν καί καθαρωτάτων αὐτῆς αἱμάτων σάρκα ἐμψυχουμένην ψυχῇ λογικῇ τέ καί νοερᾷ, ἁπαρχήν τοῦ ἡμετέρου φυράματος, οὐ σπερματικῶς, ἀλλά δημιουργικῶς διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Διά τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τήν Μαριάμ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις καί πάλιν «διεπλάττετο πρός τό ἀρχαῖον κάλλος αὐτεξουσίως: «Εἶπε δέ Μαριάμ, ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου», (Λουκ. 1,38). Τό «ἀρχαῖον δέ κάλλος» δέν εἶναι ἄλλον ἀπό τό πρωτόκτιστον κάλλος, τό ὁποῖον ἀπώλεσεν ὁ ἄνθρωπος, ὁ παλαιός Ἀδάμ, μέ ἀποτέλεσμα νά περιβληθῇ, ὡς λέγει ὁ μελῳδός Ἀνδρέας Ἱεροσολυμίτης, τόν  στολισμόν τῆς αἰσχύνης «καθάπερ φύλλα συκῆς» εἰς ἔλεγχον τῶν αὐτεξουσίων αὐτοῦ παθῶν.

Εἰς τήν κοινωνίαν αὐτοῦ τούτου τοῦ «πρωτοκτίστου καί θείου κάλλους» θέλων ὁ Θεός νά ἀποκαταστήσῃ τόν ἄνθρωπον «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός», κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος, «τόν Υἱόν αὐτοῦ γενόμενον ἐκ γυναικός…ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν», (Γαλ. 4, 4-5).

Ὑμνολογῶν τήν Θεοτόκον ὁ ὅσιος Ἰωσήφ ὁ μελῳδός λέγει: «Ὁ Θεοῦ Θεός Λόγος, ζητῶν θεῶσαι τόν ἄνθρωπον Ἁγνή (Παρθένε), ἐκ σοῦ σαρκοῦται, καί βροτός ὁρᾶται, Ὅν ἀπαύστως δυσώπει, εὑρεῖν ἡμᾶς ἔλεος, ἐν καιρῷ τῆς ἀπολογίας».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ἡ θέωσις ἤ, ἄν θέλετε, ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀκατανόητος καί ἀκατόρθωτος ἄνευ τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, περί οὗ μαρτυρεῖ καί ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής: «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», (Ἰωαν. 1,14). Πολλῷ δέ μᾶλλον ἀκατανόητος καί ἀκατόρθωτος εἶναι ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου ἄνευ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, ἐν τῷ προσώπῳ τῆς ὁποίας ἀπερρίφθη καί κατηργήθη πᾶσα περί Θεοῦ φιλοσοφική καί ἰδεολογική ἤ καλλίτερον εἰπεῖν μεταφυσική ἀντίληψις. Ἰδού διατί ὁ μέγας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων (κατά παράδοσιν) ἀναφωνεῖ πρός τήν Θεοτόκον λέγων: «Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα, Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα. Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοί συζητηταί. Χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί. Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων (τῶν φιλοσόφων) τάς πλοκάς διασπῶσα. Χαῖρε, τῶν ἁλιέων (τῶν Ἀποστόλων) τάς σαγήνας πληροῦσα».

Τῶν Εὐαγγελίων τῆς ἐνθέου χαρᾶς γενόμενοι καί ἡμεῖς κοινωνοί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σήμερον ἐν τῷ Κυριακῷ καί εὐχαριστιακῷ τοῦ Χριστοῦ σώματι τῆς ἀναπλάσεως ἡμῶν καί τῷ αἵματι τῆς ἀποπλύνσεως ἡμῶν ἐν ἀγαλλιάσει βοήσωμεν:

«Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Ἀμήν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ἐδεξιώθη εἰς νηστήσιμον τράπεζα μέ ἰχθῦς κατά τό Τυπικόν  τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον τήν συνοδείαν Αὐτοῦ, τούς ἑορταστάς, ἱερεῖς, ψάλτας, ἐπιτρόπους καί μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

 

 

 

ngg_shortcode_7_placeholder




Η Δ’ ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΗΝ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΕΙΣ ΒΗΘΛΕΕΜ.

Ἡ Δ’ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν καί ὁ Κανών τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἐψάλη εἰς ὅλας τάς Ἱεράς Μονάς καί τάς Ἐκκλησίας τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τήν Παρασκευήν, 19ην Μαρτίου/1ην Ἀπριλίου 2011, μετά μεγάλης ἐπισημότητος καί λαμπρότητος εἰς τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως ἐπί τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου ἐν Βηθλεέμ. Τῆς ἀκολουθίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, βοηθούμενος ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ τοῦ καί ἀνακαινίσαντος  τήν Ἱεράν Μονήν ἐν Βηθλεέμ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου καί τῶν ἱερέων τοῦ ποιμνίου.

Πρός τό συναθροισθέν εὐσεβές Ὀρθόδοξον ἀραβόφωνον ποίμνιον ἀπηύθυνεν ἐποικοδομητικούς Πατριαρχικούς λόγους ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς ἑξῆς:

«Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό, Χαῖρε. Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις. Χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις».

 Εἰς τούς ὑμνολογικούς τούτους χαιρετισμούς τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐμπεριέχεται τό ἀνεξιχνίαστον μυστήριον τῆς ἐκ τοῦ μηδενός δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ θείου Λόγου ἀφ’ ἑνός καί τό σωτηριῶδες μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας ἀφ’ ἑτέρου.

 Καί ὁ μέν Θεός Πατήρ κινούμενος ἀπό ἄπειρον ἀγάπην, δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, ὡς λέγει ἡ Γραφή. Ὁ δέ ἄνθρωπος, ἀπολαμβάνων τήν μετά τοῦ Θεοῦ κοινωνίαν ἐντός τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς, ὅπου καταλαμβάνεται ὑπό ἐπάρσεως, καταχρᾶται τῆς δοθείσης αὐτῷ αὐτεξουσιότητος, δηλονότι τοῦ δικαιώματος τῆς ἐλευθέρας ἐπιλογῆς μεταξύ τοῦ ἰδίου αὐτοῦ θελήματος καί τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ἀρνούμενος δέ ὁ ἄνθρωπος τό θέλημα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖται εἰς τήν πτῶσιν του, δηλαδή εἰς τήν ἐξορίαν του ἀπό τόν Παράδεισον. Ἤ καλλίτερον εἰπεῖν, εἰς τήν διακοπήν τῆς κοινωνίας του μέ τόν Θεόν.

 Ἔκτοτε τά δάκρυα τῆς λύπης θά συνοδεύουν τόσον τόν Ἀδάμ ὅσον καί τήν Εὔαν, ὡς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή «…καί τῇ γυναικί εἶπεν ὁ Θεός: Πλυθύνων πληθυνῶ τάς λύπας σου καί τόν στεναγμόν σου, ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα. Τῷ δέ Ἀδάμ εἶπεν ὁ Θεός: ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου, ἐν λύπαις φάγῃ αὐτήν πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου», (Γεν. 3,16,17,18).

 Ἡ λύπη, ὁ στεναγμός καί τά ἐπί γῆς ἔργα τῶν πρωτοπλάστων ἐν προκειμένῳ ὑποδηλώνουν τά δάκρυα τῆς πτώσεως αὐτῶν.

«Πολυμερῶς καί πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεός», λέγει ὁ θεσπέσιος Παῦλος, «ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν Υἱῷ» (Ἑβρ. 1,1). «Ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός», (Γαλ. 4,4). Ἡ γυνή δέ αὕτη δέν εἶναι ἄλλη, ἐπαναλαμβάνομεν, ἀπό τήν Παρθένον Μαρίαν τῆς Ναζαρέτ, ἐν τῇ ὁποίᾳ καί διά τῆς ὁποίας ἡ ἀνεξιχνίαστος θεία βουλή ἀποκαλύπτεται εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους διά τῆς συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ, κατά τήν ὁποίαν συγκατάβασιν ὁ Θεός γίνεται υἱός τοῦ ἀνθρώπου καί ὁ ἄνθρωπος υἱός τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ.

 Εἰς τό μυστήριον τοῦτο τῆς θείας βουλῆς ἀναφέρεται καί ὁ Προφήτης Ἀββακούμ λέγων: «Κύριε εἰσακήκοα τήν ἀκοήν σου καί ἐφοβήθην. Κύριε κατενόησα τά ἔργα σου καί ἐξέστην», (Ἀββακ. 3, 1-2). Εἰς τήν ἐν πνεύματι Ἁγίῳ προφητικήν ἐμπειρίαν τοῦ Ἀββακούμ ἀναφέρεται καί ὁ ἱερός ὑμνῳδός λέγων: «Τήν ἀνεξιχνίαστον θείαν βουλήν τῆς ἐκ τῆς Παρθένου σαρκώσεως Σοῦ τοῦ Ὑψίστου ὁ Προφήτης Ἀββακούμ κατανοῶν ἐκραύγασε, δόξα τῇ δυνάμει Σου Κύριε».

 Αὐτήν ἀκριβῶς τήν δόξαν τῆς δυνάμεως τοῦ Κυρίου χαιρετίζομεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἰς τό ὑπερευλογημένον πρόσωπον τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, ἡ ὁποία ἀναδεικνύεται ἡ νέα Εὔα, διά τῆς ὑπακοῆς αὐτῆς εἰς τό θέλημα τοῦ Κυρίου: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμὰ σου», (Λουκ. 1,38).

 Αὐτό τοῦτο τό μυστήριον τῆς ἀνεξιχνιάστου θείας βουλῆς τῆς ἐκ τῆς Παρθένου σαρκώσεως τοῦ Ὑψίστου, δηλονότι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν.

Καί τοῦτο, διότι ὁ μέν Χριστός, ὡς ψάλλει ὁ μελῳδός, καθίσταται τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις, δηλαδή ἡ ἀνάστασις ἐκ τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας. Ἡ δέ Παρθένος Μαρία ὡς ἡ νέα Εὔα καθίσταται ἡ λύτρωσις, ἡ ἀπελευθέρωσις ἐκ τῶν δακρύων τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς τῆς Εὔας.

 Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἀγαπητοί μου, δέν δύναται νά κατανοηθῇ ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διότι κατά τόν σοφόν Παῦλον, ὄντως «ἀνεξερεύνητα τά κρίματα τοῦ Θεοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί Αὐτοῦ», (Ρωμ. 11,33). Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι τό ἀπό τῶν αἰώνων ἀποκεκρυμμένον μυστήριον τοῦ Θεοῦ ἐγένετο γνωστόν «ταῖς ἀρχαῖς καί ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διά τῆς Ἐκκλησίας», (Ἐφ, 3,9-10).

 Διά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, νά κατανοήσωμεν τό μέγα τῆς ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας σωτηριῶδες μυστήριον τῆς θείας ἐνσαρκώσεως διά τῆς πίστεως, τῶν ἔργων τῆς φιλανθρωπίας, τῆς νηστείας καί τῆς θείας τῶν Ἀχράντων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων κοινωνίας. Μάλιστα δέ κατά τό στάδιον τοῦτο τῆς μεγάλης νηστείας, κατά τό ὁποῖον καλούμεθα νά ἑτοιμάσωμεν ἑαυτούς διά τήν ὑποδοχήν τῆς μεγάλης καί λαμπρᾶς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα. Ἀμήν».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_8_placeholder

 

 




Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Ἡ Γ’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὡς ἡ Κυριακή τῆς προσκυνήσεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ διά τήν ἐνίσχυσιν πρός συνέχισιν τῆς ἀσκήσεως τῆς νηστείας, ἑορτάζεται εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εἰς τάς Μονάς καί τούς Ναούς αὐτοῦ, κυρίως ὅμως ὡς Παρρησία μέ πᾶσαν μαγαλοπρέπειαν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Συμφώνως πρός τήν τάξιν ταύτην ἑωρτάσθη καί ἐφέτος ἡ ἐν λόγῳ μεγάλη ἑορτή διά τῆς ἀναγνώσεως τῆς Θ’ ὥρας εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τήν Κυριακήν, 14ην /27ην Μαρτίου 2011. Αὕτη εἶναι ἡ τάξις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἀφ’ ἑνός μέν διά νά δηλώνεται διά τῆς Θ’ ὥρας ἡ Μοναστηριακή ἰδιότης αὐτῆς, ἀφ’ ἑτέρου διά τῆς συμμετοχῆς αὐτῆς ἐν συνεχείᾳ εἰς τόν Ἑσπερινόν ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως νά δηλώνεται ἡ ἰδιότης αὐτῆς ὡς φρουροῦ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων.

Μετά τήν ἀνάγνωσιν τῆς Θ’ ὥρας τῶν κωδώνων κρουομένων πανηγυρικῶς εἰς τόν Ἁγιοταφιτικόν ἐμβατήριον ρυθμόν.ἐγένετο ἡ κάθοδος διά τῆς χριστιανικῆς ὁδοῦ εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Ἔμπροσθεν τοῦ Προσκυνήματος τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως ἐγένετο ἡ προϋπάντησις τοῦ προεξάρχοντος τοῦ Ἑσπερινοῦ, τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἐν συνεχείᾳ τό θυμίαμα ὑπ’ Αὐτοῦ, ἡ προσκύνησις ὑπ’ Αὐτοῦ καί ὑπό τῶν Ἀρχιερέων. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος προσεκύνησε εἰς τόν Πανάγιον Τάφον καί ἐστάθη παρά τόν λίθον τοῦ Ἀγγέλου ἕως ὅτου, διερχόμενοι ἐνώπιον Αὐτοῦ καί ὑποκλινόμενοι οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερομόναχοι, προσεκύνησαν.

Κατόπιν τούτου ἔλαβε χώραν ὁ Μέγας Ἑσπερινός εἰς τό Καθολικόν μετά Μεγάλου Θυμιάματος ἔναντι τοῦ Ἁγίου Τάφου ἀνά τά προσκυνήματα, τῶν Ἀνοιξανταρίων καί Ἀρτοκλασίας.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ τελεσθέντος καί τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κρουομένων, ἐγένετο ἐπίσημος ἄνοδος πρός τό Πατριαρχεῖον.

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς μετά τήν ἀκολουθίαν εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τήν 7.00 π.μ. ὥραν, ἐγένετο ἐπίσημος κάθοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἅμα τῇ προσκυνήσει τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τόν Πανάγιον Τάφον, ἐγένετο ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν.

Ἐνταῦθα ἐνεδύθη ἡ Α.Θ.Μ., οἱ Ἀρχιερεῖς καί τό Ἱερατεῖον, τῶν σημάντρων κρουομένων. Εὐθύς μετά τοῦτο, ἤρξατο ἡ θ. Λειτουργία εἰς τόν Πανάγιον Τάφον προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἱερομονάχων καί διακόνων καί ψαλλόντων τῶν ἱεροψαλτῶν τοῦ Παναγίου Τάφου τοῦ πρωτοψάλτου Ἀρχιμανδρίτη π. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Λαμπαδαρίου κ. Χαραλάμπους Βακάκη.

Τῆς θ. Λειτουργίας ἀπολυθείσης, ἐγένετο ἡ λιτανεία, τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Ἱερέων κρατούντων μικρούς τιμίους σταυρούς ἀνά χεῖρας, καί τοῦ Μακαριωτάτου  καί τῶν Ἀρχιερέων φερόντων ἐκ περιτροπῆς τόν μεγάλον τίμιον σταυρόν ἐπί κεφαλῆς, τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἅπαξ ἀνά τά Προσκυνήματα, εὐθύς δέ μετά ταύτην, ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, ἐν ᾧ ἐψάλλετο «τίς Θεός Μέγας, ὡς ὁ Θεός ἡμῶν…».

Μετά τήν ἐπίσημον ἄνοδον εἰς τό Πατριαρχεῖον κατά τήν ἐν αὐτῷ δεξίωσιν ὁ Μακαριώτατος προπίνων εἶπε τά κάτωθι:

«Παράδεισος ἄλλος ἐγνώσθη ἡ Ἐκκλησία ὡς πρίν ξύλον ἔχουσα ζωηφόρον, τόν Σταυρόν Σου, Κύριε, ἐξ οὗ διά προσψαύσεως ἀθανασίας μετέχομεν».

Τό θεῖον μυστήριον τῆς πίστεώς μας, εἰς Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα γίνεται κατανοητόν διά τῆς Ἐκκλησίας καί ἐντός τοῦ χώρου αὐτῆς. Καί τοῦτο διότι ἡ Ἐκκλησία οὖσα τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἀναδεικνύεται ὡς ὁ Παράδεισος τοῦ νέου Ἀδάμ, «ξύλον ἔχων ζωηφόρον τοῦ Σταυροῦ αὐτοῦ».

Ἐάν ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐκ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἀποτελεῖ μυστήριον μέγα, ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ κατά τόν Θεόπνευστον Παῦλον «Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρίαν». Εἰς δέ τούς πιστεύοντας, εἴτε Ἰουδαῖοι εἶναι, εἴτε Ἕλληνες (εἰδωλολάτραι), ὁ Σταυρός εἶναι Θεοῦ δύναμις, πού ἀναγεννᾷ καί ἁγιάζει καί Θεοῦ σοφία, πού φωτίζει κάθε πιστόν (Η’ Κυρ. 1,23-24).  “Αὐτοῖς δέ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τέ καί Ἕλλησι, Χριστόν Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν”.

Ἐπειδή ἀκριβῶς ὁ Σταυρός, δηλαδή ἡ ἐνέργεια αὐτοῦ, ἀναβλύζει θείαν δύναμιν καί θείαν σοφίαν, διά τοῦτο τήν προσκύνησιν αὐτοῦ προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας ἐν τῷ μέσῳ τοῦ διανυομένου σταδίου τῆς τεσσαρακονθημέρου Νηστείας. “Τοῦ ζωηφόρου σου Σταυροῦ”, λέγει ὁ ὑμνῳδός, “τήν προσκυνήσιμον χαράν, σήμερον Χριστέ ὑπαντῶντες, προπομπήν ποιούμεθα τοῦ Παναγίου Πάθους σου, ὅ εἰς σωτηρίαν τοῦ κόσμου ἐναπειργάσω Σωτήρ, ὡς παντοδύναμος”.

Καί ὄντως εἰς σωτηρίαν τοῦ κόσμου ἐναπειργάσατο τό σταυρικόν αὐτοῦ πάθος ὁ Σωτήρ ἡμῶν Χριστός διότι, κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν: «Δι’οὐδενός γάρ ἑτέρου ὁ θάνατος κατήργηται, ἡ τοῦ προπάτορος ἁμαρτία λέλυται, ὁ ᾍδης ἐσκύλευται … εἰ μή διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά σταυροῦ γάρ ταῦτα πάντα κατώρθωται».

Μέ ἄλλα λόγια, διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ κατηργήθη ὁ θάνατος τῆς ἁμαρτίας, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λεγων, «εἰδότες ὅτι Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν ούκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει, (ἔχομεν δέ τήν πεποίθησιν αὐτήν, διότι γνωρίζομεν ὅτι ὁ Χριστός ἀναστηθείς ἐκ νεκρῶν δέν πεθαίνει πλέον, ὁ θάνατος δέν ἔχει πλέον ἐξουσίαν ἐπ’αὐτοῦ καί δέν δύναται νά τόν κυριεύσῃ). (Ρωμ. 6,9).

Ὅσοι δέ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, Χριστόν ἐνεδυσάμεθα”, προσθέτει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, παραθέτων τούς λόγους τοῦ Παύλου: “Ὅσοι γάρ ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν, φησίν ὁ Ἀπόστολος εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Χριστός δέ ἐστι Θεοῦ δύναμις καί σοφία. Ἰδού  ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἤτοι ὁ Σταυρός τήν ἐνυπόστατον τοῦ Θεοῦ σοφίαν καί δύναμιν ἡμᾶς περιέβαλε”.

Ἐπειδή λοιπόν ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι ὁ Σταυρός, μᾶς περιέβαλε μέ τήν ἐνυπόστατον σοφίαν καί δύναμιν τοῦ Θεοῦ, διά τοῦτο καί προσκυνοῦμεν αὐτόν, ἵνα γίνωμεν μέτοχοι τῆς θείας σοφίας καί δυνάμεως.

Κατά τήν σημερινήν ἑορτήν, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, “τό προφητικόν πεπλήρωται λόγιον, ἰδοῦ γάρ προσκυνοῦμεν εἰς τόν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες σου, Κύριε, κάι ξύλον σωτηρίας γευσάμενοι, τῶν ἐξ ἁμαρτίας παθῶν, ἐλευθερίας ἐτύχομεν, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε”.

Τῇ θείᾳ δυνάμει τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀξίωσον ἡμᾶς, Χριστέ, ὅπως ἑορτάσωμεν καί τό μυστικόν Πάσχα, δι’οὗ ὁ Ἀδάμ ἐπανῆλθεν εἰς τόν Παράδεισον, Ἀμήν. Ἔτη πολλά.

Οὕτως ἔλαβε χώραν ἡ μεγάλη αὕτη ἑορτή εἰς τόν τόπον τῆς σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου διά τήν στήριξιν τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί τόν ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_9_placeholder