Ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἑωρτάσθη εἰς τήν πόλιν τοῦ Σφάαμερ τό Σάββατον, 22^αν Μαΐου/4^ην Ἰουνίου 2011, μέ μετάθεσιν μιᾶς ἡμέρας. Εἰς τήν κώμην ταύτην τοῦ βορείου Ἰσραήλ τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα, μίαν ἐκ τῶν δώδεκα τῆς Μητροπόλεως Πτολεμαΐδος-Ἄκκρης.

Ἡ Κοινότης αὐτή, ἀριθμοῦσα περί τά 700 μέλη ἔχει ὡς ἐνοριακόν κέντρον αὐτῆς  τόν ἱερόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, τόν ὁποῖον προσφάτως τῇ βοηθείᾳ καί τοῦ Πατριαρχείου σημαντικῶς ἐπεξέτεινε καί ἀνεκαίνισε.

Εἰς τήν πόλιν ταύτην κατηυθύνθη τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου ἐξ Ἱεροσολύμων ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας.

Φθάσας μετά δίωρον αὐτοκινητικήν διαδρομήν, ἐγένετο δεκτός πρό τῆς εἰσόδου τοῦ Ναοῦ ὑπό τοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου, Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου εἰς Ἄκκρην καί ὑπό τῶν ἱερομονάχων καί ἱερέων τῶν ὁμόρων Μονῶν καί ἐνοριῶν καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

Ἐνδυθείς μανδύαν ὁ Μακαριώτατος, προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας καί ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί ἱερομονάχων καί ἱερέων καί συμμετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ τοῦ Ὀρθοδόξου πιστοῦ λαοῦ τῆς κώμης.

Εἰς τήν κατανυκτικωτέραν καί βαθυτέραν βίωσιν τῆς θ. Λειτουργίας, τῆς ἀναιμάκτου θυσίας πρός ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ἁγιασμόν καί σωτηρίαν, συνέβαλε ἡ Μεικτή Χορῳδία τῆς ὁμόρου πόλεως Σαχνίν, ψάλλουσα βυζαντινῷ τῷ ὕφει ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης, ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν ταύτην ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον περί τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ὡς τοῦ ἐκλεκτοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀναδειχθέντος ὡς νέου Δαβίδ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί δεχθέντος διά σημείου τόν Χριστιανισμόν, ὡς ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος καί συμβαλόντος τά μέγιστα εἰς τήν διάδοσιν αὐτοῦ, διό καί ἐπαξίως ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει τοῦτον ὡς θεόστεπτον βασιλέα καί ἰσαπόστολον.

Ὁ λόγος τοῦ Μακαριωτάτου ἔχει ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἐθέμην βοήθειαν ἐπί δυνατόν, ὕψωσα ἐκλεκτόν ἐκ τοῦ λαοῦ μου. Εὗρον Δαυΐδ τόν δοῦλον μου, ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ μου, ἔχρισα αὐτόν (ψαλ. 88/89, 20-21)». «Παρέσχον τήν βοήθειαν μου εἰς ἕνα ἄνθρωπον καί ἔκαμα αὐτόν δυνατόν, ἀνέδειξα αὐτόν ὡς τόν ἐκλεκτόν μου μεταξύ τοῦ λαοῦ μου. Εὗρον δηλαδή τόν δοῦλόν μου Δαυΐδ ὡς τόν κατάλληλον ἄνθρωπόν μου, μέ ἅγιον ἔλαιον ἔχρισα αὐτόν εἰς βασιλέα, λέγει ὁ ψαλμῳδός».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μυστικῶς εὐφραίνεται σήμερον ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν εὐσεβῶν βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Κατ’ἀξίαν δέ καί εὐφήμως γεραίρει τήν μνήμην τοῦ νέου τῆς Ἐκκλησίας Δαυΐδ, τοῦ ὑπό τοῦ Θεοῦ ὑψωθέντος ἐκλεκτοῦ δούλου αὐτοῦ.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος ὑψώθη ὑπό τοῦ Θεοῦ ὡς ἐκλεκτός δοῦλος αὐτοῦ καί ἐχρίσθη εἰς βασιλέα, διότι ἐδέχθη τήν γνῶσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὡς ἄλλος Παῦλος τήν τοῦ Ἀποστόλου κλῆσιν, θεασάμενος ἐν οὐρανῷ τόν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀναδεικνύει καί καθιερώνει τήν προσωπικότητα τοῦ Κωνσταντίνου ὡς Ἁγίου, θεοστέπτου βασιλέως καί ἱσαποστόλου εἶναι τό ἱστορικόν γεγονός τῆς ἐξ ἀπιστίας, δηλονότι εἰδωλολατρείας  εἰς πίστιν Χριστοῦ μεταθέσεως .ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, μετανοίας αὐτοῦ. Ἐπί πλέον δέ ἡ ὑπ’αὐτοῦ καί βεβαίως τῆς μητρός αὐτοῦ Ἁγίας Ἑλένης στήριξις τῆς μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἰδού τί λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Σέλας φαεινότατον, κομήτης ἑσπερώτατος, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν θεότητος μετοχετευθείς, ἤχθης ἁγιάσαι λαόν καί πόλιν καί τύπον Σταυροῦ κατοπτεύσας, ἤκουσας ἐκεῖθεν: ἐν τούτῳ νίκα τούς ἐχθρούς σου. Ὅθεν δεξάμενος τήν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος, ἱερεύς τέ χρισθείς καί βασιλεύς ἐλαίῳ, ἐστήριξας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, Ὀρθοδόξων Ρωμαίων βασιλέων Πατήρ, πρέσβευε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Χάρις εἰς τόν Κωνσταντῖνον τό σωτηριῶδες φῶς τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καί ἐλευθερίας ἐπέλαμψεν ὡς «σέλας φαεινότατον», δηλαδή ὡς φεγγοβολή εἰς τήν ἀπέραντον Ρωμαϊκήν αὐτοκρατορίαν. Ἀπόδειξις τούτου ἀποτελεῖ ἡ σύγκλησις τοπικῶν καί οἰκουμενικῶν συνόδων, ὡς τῶν ἐν Νικαίᾳ 318 θεοφόρων Πατέρων, τῶν συνελθόντων ἐκ τῶν περάτων τῆς Δυτικῆς καί Ἀνατολικῆς Αὐτοκρατορίας.

Τήν θεόπνευστον ταύτην ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἐκθέτει ἐναργέστατα ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Χρεωστικῶς ἐκτελοῦμεν τήν μνήμην σου, Κωνσταντῖνε ἱσαπόστολε, πάντων ἀνάκτων βάσις καί καύχημα. Φωτισθείς γάρ ἀκτῖσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (τοῦ Χριστοῦ) πᾶσαν ἐφαίδρυνας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τά συστήματα τῶν πιστῶν πανταχόθεν συνάξας ἐν τῇ λαμπρᾷ πόλει Νικαέων, ἔνθα τῶν ἀσεβῶν ἐσβέσθη τό φρύαγμα καί αἱρετικῶν ἠσθένησαν γλῶσσαι καί ἐμωράνθησαν. Τῶν δέ Ὀρθοδόξων ὑψώθη τό στῖφος, φανερωθείσης τῆς πίστεως. Ὅθεν ὑπ’αὐτῶν ἐδοξάσθη Ὀρθοδοξότατος καί πάντων βασιλέων ἐκηρύχθη Πατήρ, ὡς πρῶτος τήν ἀλουργίδα παρά Θεοῦ κομισάμενος…». Ἰδού λοιπόν δια τί ὁ Κωνσταντῖνος θεωρεῖται ἡ βάσις καί τό καύχημα πάντων τῶν ἀνάκτων/τῶν βασιλέων, ἀλλά καί «Ρωμαίων ἡ δόξα».

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναδεικνύεται ὁ πραγματικός μαθητής, ἀλλά καί μιμητής τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστοῦ», (Α’Κορ., 11,1). Τοῦτο δέ γίνεται φανερόν ἀπό τήν ὑπό τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἀναπτυχθεῖσαν λόγῳ τέ καί ἔργῳ πολιτικήν θεωρίαν τῆς «Ρωμηοσύνης». Τό πνευματικόν δέ τοῦτο μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης ἔχει ὡς πηγήν καί ἀφετηρίαν του τήν χριστοκεντρικήν τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Πατρός διδασκαλίαν τοῦ σοφοῦ Παύλου, κηρύσσοντος: «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἐνι Ἰουδαῖος, οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἐνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἐνι ἄρσεν καί θήλυ. Πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Γαλ. 3,27-28).

Μέ ἄλλα λόγια τό Παύλειον Χριστοκεντρικόν κήρυγμα, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ τό πρωτογενές καί κύριον συστατικόν τοῦ λόγου, τῆς αἰτίας τοῦ φανερωθέντος ἐν τῷ κόσμῳ θεανθρωπίνου θεσμοῦ τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας, μετοχεύεται εἰς τό πολιτειακόν σύστημα τῆς ὑπό τῶν θεοστέπτων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἀναληφθείσης διακυβερνήσεως τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Τοῦ πνευματικοῦ τούτου μεγέθους τῆς Ρωμηοσύνης καί τοῦ πολιτειακοῦ συστήματος ὡς τρόπου ζωῆς καί οἰκουμενικῆς διακυβερνήσεως ἐν τῷ κατά Παῦλον, παραγομένῳ σχήματι τοῦ κόσμου τούτου, «παράγει γάρ τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου», (Α’Κορ. 7,31), μέτοχοι καί κοινωνοί τυγχάνομεν καί ἡμεῖς οἱ ἐκ παντός γένους καί ἔθνους συναποτελοῦντες τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐν προκειμένῳ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐν γένει τήν ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησιαστικήν πολιτείαν.

Ἡ ἁγία Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ὑπερβαλλόντως εὐεργετηθεῖσα καί εὐεργετουμένη ὑπό τῶν ἁγίων καί πατρώνων αὐτῆς Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, πανηγυρικῶς ἑορτάζει τήν ἱεράν αὐτῶν μνήμην καί εὐγνωμόνως μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ βοᾷ καί λέγει: Διά μέν τόν Κωνσταντῖνον: «ἔδωκας φιλάνθρωπε τῷ εὐσεβεῖ σοῦ θεράποντι Σολομῶντος τήν φρόνησιν, Δαυΐδ τήν πραότητα καί τῶν ἀποστόλων τήν ὀρθοδοξίαν, ὡς βασιλέων Βασιλεύς, κυριευόντων τε πάντων Κύριος. Διό Σοῦ τήν φιλάνθρωπον οἰκονομίαν δοξάζομεν, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Διά δέ τήν Ἁγίαν Ἑλένην: «Πόθῳ καί ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ κατεπειγομένη ἡ μήτηρ τοῦ γλυκυτάτου βλαστοῦ, σπεύδουσα ἀφίκετο ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σιών, εἰς τόν τόπον τόν Ἅγιον, ἐν ᾧ ἐσταυρώθη θέλων ὁ Σωτήρ ἡμῶν διά τό σῶσαι ἡμᾶς. Ἔνθα τόν Σταυρόν ἀραμένη, χαίρουσα ἐκραύγαζε δόξα τῷ δωρησαμένῳ μοι ὅν ἤλπιζον».

Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσε δι’ ἁγιασμοῦ τά ἐγκαίνια τῆς νέας αἰθούσης κάτωθι τοῦ ναοῦ διά τάς ποικίλας ἐνοριακάς ἐκδηλώσεις τῆς Κοινότητος.

Εἰς τήν δεξίωσιν μετά τόν Ἁγιασμόν ἔλαβον χώραν προσφωνήσεις, εἰς τάς ὁποίας ἐξεφράσθη ἡ χαρά διά τήν ἀνακαίνισιν τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἵδρυσιν τῆς αἰθούσης συγκεντρώσεως καί εὐχαριστίαι πρός τήν Α.Θ.Μ. διά τήν ἠθικήν καί ὑλικήν συμπαράστασιν εἰς τάς ἀνακαινίσεις.

Εἰς τήν δεξίωσιν ταύτην παρέστησαν καί ἐκπρόσωποι τῶν ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων καί θρησκευμάτων. Ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Κοινότητος τῶν Δρούζων, σεΐχης κ. Γιοῦσεφ Ἀμποῦ Ἀμπέντ, ὁ ὁποῖος ὑπεγράμμισε τήν σημασίαν τῆς ἐποχῆς καί τοῦ ἔργου, τοῦ ὁποίου ἤρξατο εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, Ἁγία Ἑλένη.

Εἷς τῶν προσφωνησάντων ἦτο ὁ Δήμαρχος τῆς πόλεως κ. Νάχεντ Χάζεμ, ὁ ὁποῖος εἰς τήν προσφώνησιν αὐτοῦ ὑπεγράμμισε τό γεγονός τῆς ἐν εἰρήνῃ, ἀγάπη καί συνδιαλλαγῇ συμβιώσεως εἰς τό Σφάαμερ Χριστιανῶν καί Δρούζων, ἡ ὁποία καί συμβάλλει εἰς τήν εὐημερίαν αὐτῶν.

Εἰς τήν προσφώνησιν αὐτοῦ ὁ Προϊστάμενος τῆς ἐνορίας τοῦ Σφάαμερ π. Σαμουήλ Ζάεντ προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον διά τοῦ «εὖ παρέστητε» διά  δευτέραν φοράν εἰς τήν πόλιν Σφάαμερ καί εἰς τήν πνευματικήν αὐτοῦ Ἀραβορθόδοξον Κοινότητα, ὡς καί διά τήν πνευματικήν Αὐτοῦ θεολογικήν καθοδήγησιν εἰς τά κηρύγματα καί εἰς τό περιοδικόν «Νούρ-Ἰλ-Μασίχ» καί διά τήν ποιμαντικήν Αὐτοῦ ἐπίσκεψιν εἰς τό ποίμνιον Αὐτοῦ εἰς Ἰσραήλ, Ἰορδανίαν καί Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν καί διά τήν ὑλικήν βοήθειαν εἰς τά ἐπιτελούμενα ἔργα ἀνακαινίσεως καί ηὐχαρίστησε θερμῶς Αὐτόν.

Τάς προσφωνήσεις ἐπεσφράγισεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἀραβιστί: (βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2011/06/04/516/ ), ὑπογραμμίζων, ὅτι ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «οὐκ ἐνι Ἰουδαῖος, οὐδέ Ἕλλην…..πάντες γάρ ἡμεῖς εἷς ἐσμεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Γαλατ. 3,28).  Τό ὅραμα τοῦτο ἔγινε πραγματικότης εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί δή εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων, τήν ὁποίαν ἐξεπροσώπησεν ὁ Μέγας αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ ὁποῖος ἐπαξίως καί χρεωστικῶς τιμᾶται ὡς ἅγιος καί ἰσαπόστολος μετά τῆς μητρός αὐτοῦ, μακαρίας Ἁγίας Ἑλένης.

Ἐπί τούτοις ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν αὐτοῖς οἰκονομικήν συνδρομήν διά τήν συνέχειαν τῶν ἀνακαινιστικῶν ἐργασιῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Παρασκευήν, 21^ην Μαΐου/ 3^ην Ἰουνίου 2011, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἑώρτασε τήν ἑορτήν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου & Ἑλένης εἰς τόν μοναστηριακόν αὐτῆς ναόν ἐπ’ ὀνόματι τῶν ἑορταζομένων τούτων Ἁγίων. Τούς δύο τούτους Ἁγίους τιμᾷ ὡς θεοστέπτους βασιλεῖς καί ἰσαποστόλους ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἐπειδή ἠσπάσθησαν τόν Χριστιανισμόν καί ἐπέτρεψαν τήν ἐλευθέραν ἐξάσκησιν αὐτοῦ.

Χρεωστικῶς τιμᾷ τούτους ἰδιαιτέρως ἡ  Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ὡς προστάτας αὐτῆς, λόγῳ τῆς ὑπ’ αὐτῶν εὐσεβοῦς ἐπιμελείας τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῆς ἀνεγέρσεως πολλῶν καί μεγάλων ναῶν καί μοναστηρίων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, οἱ σπουδαιότεροι τῶν ὁποίων εἶναι ὁ Πανίερος Ναός τῆς Ἀναστάσεως καί ἡ Βασιλική τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ.

Συμφώνως πρός τήν Ἱεροσολυμιτικήν Ἁγιοταφιτικήν τάξιν ἀφ’ ἑσπέρας τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς, ἐγένετο Μέγας Ἑσπερινός μετ’  ἀρτοκλασίας, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου κ.κ. Θεοφίλου καί συμμετεχόντων τῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων, ἐφημερίων τοῦ ναοῦ τούτου, ἀλλά καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων.

Μετά τόν Ἑσπερινόν, ἀκολουθοῦντες τό ἔθιμον, ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες ἐκάθισαν εἰς τόν ἐστρωμένον χῶρον, ἔξω εἰς τήν αὐλήν του Ναοῦ καί ἔλαβον τά κόλλυβα καί οἶνον μετά παξιμαδίου.

Τήν ἑπομένην, κυριώνυμον ἡμέραν τῆς ἑορτῆς, ἤρχισεν ὁ Ὄρθρος τήν 6.30 π.μ., τήν 8.00 π.μ. δέ κατῆλθε διά τάς Καταβασίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὅστις ἐνδυθείς μανδύαν, προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου, ἐν συνεχείᾳ δέ, ἐνδυθείς πλήρη Ἀρχιερατικήν στολήν, ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν ἄνευ συλλειτουργούντων Ἀρχιερέων μετά δέ συλλειτουργούντων ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν καί τινων ἱερέων ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τῆς συνεργάτιδος αὐτοῦ κ. Ἀσπασίας Μίτση.

Εἰς τήν κατανυκτικωτάτην ἅμα δέ καί μεγαλοπρεπεστάτην λειτουργίαν ταύτην μετέσχε πολύς εὐσεβής λαός ἐκ τῆς Ἁγίας Γῆς, ἀλλά καί ἐξ ἄλλων χωρῶν, Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας καί Οὐκρανίας.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος καί οἱ συλλειτουργοί Αὐτοῦ, ἐνδεδυμένοι τήν λειτουργικήν στολήν αὐτῶν καί οἱ λοιποί Ἁγιοταφῖται, Ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς μετ’ ἐγκολπίου καί σταυροῦ ἀντιστοίχως, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων τό ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων καί τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως χαρμοσύνως κρουομένων, ἀνῆλθον εἰς τά Πατριαρχεῖα, διερχόμενοι διά τῆς θύρας τοῦ  Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, ἔνθα καί ἔλαβον ἕκαστος ὡς εὐλογίαν ἐκ τῆς ἑορτῆς τό ἀρτίδιον, τό ἡτοιμασμένον εἰς τόν φοῦρνον τῆς Ἀδελφότητος.

Ἅμα τῆ εἰσόδῳ εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου, ἀνεπέμφθη δέησις καί ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός Πολυχρονισμός. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ὑπεδέχθη πάντας τούς προσελθόντας δια τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ἐθέμην βοήθειαν ἐπί δυνατόν, ὕψωσα ἐκλεκτόν ἐκ τοῦ λαοῦ μου. Εὗρον Δαυΐδ τόν δοῦλον μου, ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ μου, ἔχρισα αὐτόν (ψαλ. 88/89, 20-21)». «Παρέσχον τήν βοήθειαν μου εἰς ἕνα ἄνθρωπον καί ἔκαμα αὐτόν δυνατόν, ἀνέδειξα αὐτόν ὡς τόν ἐκλεκτόν μου μεταξύ τοῦ λαοῦ μου. Εὗρον δηλαδή τόν δοῦλόν μου Δαυΐδ ὡς τόν κατάλληλον ἄνθρωπόν μου, μέ ἅγιον ἔλαιον ἔχρισα αὐτόν εἰς βασιλέα, λέγει ὁ ψαλμῳδός».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μυστικῶς εὐφραίνεται σήμερον ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν εὐσεβῶν βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Κατ’ἀξίαν δέ καί εὐφήμως γεραίρει τήν μνήμην τοῦ νέου τῆς Ἐκκλησίας Δαυΐδ, τοῦ ὑπό τοῦ Θεοῦ ὑψωθέντος ἐκλεκτοῦ δούλου αὐτοῦ.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος ὑψώθη ὑπό τοῦ Θεοῦ ὡς ἐκλεκτός δοῦλος αὐτοῦ καί ἐχρίσθη εἰς βασιλέα, διότι ἐδέχθη τήν γνῶσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὡς ἄλλος Παῦλος τήν τοῦ Ἀποστόλου κλῆσιν, θεασάμενος ἐν οὐρανῷ τόν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀναδεικνύει καί καθιερώνει τήν προσωπικότητα τοῦ Κωνσταντίνου ὡς Ἁγίου, θεοστέπτου βασιλέως καί ἱσαποστόλου εἶναι τό ἱστορικόν γεγονός τῆς ἐξ ἀπιστίας, δηλονότι εἰδωλολατρείας  εἰς πίστιν Χριστοῦ μεταθέσεως .ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, μετανοίας αὐτοῦ. Ἐπί πλέον δέ ἡ ὑπ’αὐτοῦ καί βεβαίως τῆς μητρός αὐτοῦ Ἁγίας Ἑλένης στήριξις τῆς μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἰδού τί λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Σέλας φαεινότατον, κομήτης ἑσπερώτατος, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν θεότητος μετοχετευθείς, ἤχθης ἁγιάσαι λαόν καί πόλιν καί τύπον Σταυροῦ κατοπτεύσας, ἤκουσας ἐκεῖθεν: ἐν τούτῳ νίκα τούς ἐχθρούς σου. Ὅθεν δεξάμενος τήν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος, ἱερεύς τέ χρισθείς καί βασιλεύς ἐλαίῳ, ἐστήριξας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, Ὀρθοδόξων Ρωμαίων βασιλέων Πατήρ, πρέσβευε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Χάρις εἰς τόν Κωνσταντῖνον τό σωτηριῶδες φῶς τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καί ἐλευθερίας ἐπέλαμψεν ὡς «σέλας φαεινότατον», δηλαδή ὡς φεγγοβολή εἰς τήν ἀπέραντον Ρωμαϊκήν αὐτοκρατορίαν. Ἀπόδειξις τούτου ἀποτελεῖ ἡ σύγκλησις τοπικῶν καί οἰκουμενικῶν συνόδων, ὡς τῶν ἐν Νικαίᾳ 318 θεοφόρων Πατέρων, τῶν συνελθόντων ἐκ τῶν περάτων τῆς Δυτικῆς καί Ἀνατολικῆς Αὐτοκρατορίας.

Τήν θεόπνευστον ταύτην ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἐκθέτει ἐναργέστατα ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Χρεωστικῶς ἐκτελοῦμεν τήν μνήμην σου, Κωνσταντῖνε ἱσαπόστολε, πάντων ἀνάκτων βάσις καί καύχημα. Φωτισθείς γάρ ἀκτῖσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (τοῦ Χριστοῦ) πᾶσαν ἐφαίδρυνας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τά συστήματα τῶν πιστῶν πανταχόθεν συνάξας ἐν τῇ λαμπρᾷ πόλει Νικαέων, ἔνθα τῶν ἀσεβῶν ἐσβέσθη τό φρύαγμα καί αἱρετικῶν ἠσθένησαν γλῶσσαι καί ἐμωράνθησαν. Τῶν δέ Ὀρθοδόξων ὑψώθη τό στῖφος, φανερωθείσης τῆς πίστεως. Ὅθεν ὑπ’αὐτῶν ἐδοξάσθη Ὀρθοδοξότατος καί πάντων βασιλέων ἐκηρύχθη Πατήρ, ὡς πρῶτος τήν ἀλουργίδα παρά Θεοῦ κομισάμενος…». Ἰδού λοιπόν δια τί ὁ Κωνσταντῖνος θεωρεῖται ἡ βάσις καί τό καύχημα πάντων τῶν ἀνάκτων/τῶν βασιλέων, ἀλλά καί «Ρωμαίων ἡ δόξα».

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναδεικνύεται ὁ πραγματικός μαθητής, ἀλλά καί μιμητής τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστοῦ», (Α’Κορ., 11,1). Τοῦτο δέ γίνεται φανερόν ἀπό τήν ὑπό τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἀναπτυχθεῖσαν λόγῳ τέ καί ἔργῳ πολιτικήν θεωρίαν τῆς «Ρωμηοσύνης». Τό πνευματικόν δέ τοῦτο μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης ἔχει ὡς πηγήν καί ἀφετηρίαν του τήν χριστοκεντρικήν τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Πατρός διδασκαλίαν τοῦ σοφοῦ Παύλου, κηρύσσοντος: «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἐνι Ἰουδαῖος, οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἐνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἐνι ἄρσεν καί θήλυ. Πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Γαλ. 3,27-28).

Μέ ἄλλα λόγια τό Παύλειον Χριστοκεντρικόν κήρυγμα, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ τό πρωτογενές καί κύριον συστατικόν τοῦ λόγου, τῆς αἰτίας τοῦ φανερωθέντος ἐν τῷ κόσμῳ θεανθρωπίνου θεσμοῦ τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας, μετοχεύεται εἰς τό πολιτειακόν σύστημα τῆς ὑπό τῶν θεοστέπτων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἀναληφθείσης διακυβερνήσεως τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Τοῦ πνευματικοῦ τούτου μεγέθους τῆς Ρωμηοσύνης καί τοῦ πολιτειακοῦ συστήματος ὡς τρόπου ζωῆς καί οἰκουμενικῆς διακυβερνήσεως ἐν τῷ κατά Παῦλον, παραγομένῳ σχήματι τοῦ κόσμου τούτου, «παράγει γάρ τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου», (Α’Κορ. 7,31), μέτοχοι καί κοινωνοί τυγχάνομεν καί ἡμεῖς οἱ ἐκ παντός γένους καί ἔθνους συναποτελοῦντες τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐν προκειμένῳ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐν γένει τήν ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησιαστικήν πολιτείαν.

Ἡ ἁγία Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ὑπερβαλλόντως εὐεργετηθεῖσα καί εὐεργετουμένη ὑπό τῶν ἁγίων καί πατρώνων αὐτῆς Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, πανηγυρικῶς ἑορτάζει τήν ἱεράν αὐτῶν μνήμην καί εὐγνωμόνως μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ βοᾷ καί λέγει: Διά μέν τόν Κωνσταντῖνον: «ἔδωκας φιλάνθρωπε τῷ εὐσεβεῖ σοῦ θεράποντι Σολομῶντος τήν φρόνησιν, Δαυΐδ τήν πραότητα καί τῶν ἀποστόλων τήν ὀρθοδοξίαν, ὡς βασιλέων Βασιλεύς, κυριευόντων τε πάντων Κύριος. Διό Σοῦ τήν φιλάνθρωπον οἰκονομίαν δοξάζομεν, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Διά δέ τήν Ἁγίαν Ἑλένην: «Πόθῳ καί ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ κατεπειγομένη ἡ μήτηρ τοῦ γλυκυτάτου βλαστοῦ, σπεύδουσα ἀφίκετο ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σιών, εἰς τόν τόπον τόν Ἅγιον, ἐν ᾧ ἐσταυρώθη θέλων ὁ Σωτήρ ἡμῶν διά τό σῶσαι ἡμᾶς. Ἔνθα τόν Σταυρόν ἀραμένη, χαίρουσα ἐκραύγαζε δόξα τῷ δωρησαμένῳ μοι ὅν ἤλπιζον». Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Μετά τοιαύτην πνευματικήν εὐφροσύνην, περί τήν μεσημβρίαν, παρετέθη τράπεζα πρός σωματικήν ὡσαύτως ἐνίσχυσιν, ἀναψυχήν καί εὐφροσύνην. Εἰς ταύτην παρεκάθισεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Πέμπτην, 20^ήν Μαΐου /2^αν Ἰουνίου 2011, ἑωρτάσθη ἐπί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν ἡ Δεσποτική ἑορτή τῆς εἰς οὐρανούς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἔλαβε χώραν εἰς τόν τόπον τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, ἐν ᾧ φυλάσσεται ἐπί πέτρας ἀποτύπωμα τοῦ ποδός Αὐτοῦ καί ἐν ᾧ σήμερον ὑπάρχει τέμενος εἰς τήν θέσιν τῶν ἐρειπίων τῆς Βυζαντινῆς Ἐκκλησίας. Συμφώνως προς τήν κρατοῦσαν προσκυνηματικήν τάξιν ἑκάστη Χριστιανική Κοινότης τελεῖ τήν ἑορτήν τῆς Ἀναλήψεως εἰς τόν ἐξειδιασμένον αὐτῆς ὑπαίθριον χῶρον, ὁ ὁποῖος καί καλύπτεται δι’ ἀντισκήνου στεγάστρου διά προστασίαν ἐκ τοῦ ἡλίου, τῆς κόνεως καί τοῦ ἀέρος.

Εἰς τόν ἐξειδιασμένον αὐτῶν χῶρον ἐτέλεσαν οἱ Ὀρθόδοξοι καί ἐφέτος τήν ἑορτήν αὐτῶν δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας μετά τήν ἀκολουθίαν τοῦ ἁγιασμοῦ, (λόγῳ τοῦ ὅτι ἡ Ἁγία Τράπεζα τυγχάνει ἐκτεθειμένη),καί μετά τήν ἀνάγνωσιν τῆς Θ’ Πασχαλίου Ὥρας.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος. Μετά τό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ ὁ Σεβασμιώτατος καί ἡ συνοδεία αὐτοῦ ἐγένοντο δεκτοί διά δεξίωσιν ὑπό τοῦ Ἐπιστάτου τοῦ ἔναντι τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἀναλήψεως παρεκκλησίου, μοναχοῦ Ἀχιλλίου, τοῦ ἀνεγερθέντος ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰωακείμ.

Μετά τοῦτο, ἐτελέσθη εἰς τόν ἐξειδιασμένον χῶρον τῶν Ὀρθοδόξων ἡ ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου μετά τοῦ κανόνος τῆς ἑορτῆς.

Ἐν συνεχείᾳ τούτου, ἐξεκίνησε λιτανεία ἀπό τοῦ προσκυνήματος πρός τήν πλησιόχωρον Ἱεράν Μονήν τῶν Γαλιλαίων Ἀνδρῶν (Galilei viri).

Ἐνταῦθα, ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τούτου, παρουσίᾳ τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἀνεγνώσθη τό Α’ Ἐῳθινόν Εὐαγγέλιον, ἀνεπέμφθη δέησις καί ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός Πολυχρονισμός.

Μετά τοῦτο, ἡ λιτανεία διά τῆς κεντρικῆς ὁδοῦ του Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν ἐπέστρεψεν εἰς τό προσκύνημα, ἔνθα καί ἐγένετο ἡ ἀπόλυσις τοῦ Ἀποδείπνου καί ἔληξεν ἡ ἑορτή τῆς Παραμονῆς τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως.

Ἡ ἑορτή ὡλοκληρώθη τήν ἑπομένην, Πέμπτην τῆς Ἀναλήψεως, δι’ Ὄρθρου καί θ. Λειτουργίας, ἧς προεξῆρξεν ὁ αὐτός Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, τῇ εὐλαβεῖ παρακολουθήσει συνωστιζομένου ἐκκλησιάσματος ἐξ ἐντοπίων Ἀραβοφώνων τοῦ Πατριαρχείου ἐξ Ἱεροσολύμων καί Γαλιλαίας καί πολλῶν προσκυνητῶν.

Διαρκούσης τῆς θ. Λειτουργίας προσῆλθε κατά τήν προσκυνηματικήν τάξιν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί προσεκύνησεν εἰς τό προσκύνημα, τήν Ἁγίαν Τράπεζαν, ἐν συνεχείᾳ δέ ἐπεσκέφθη διά δεξίωσιν τόν ἰμάμην τοῦ προσκειμένου τῷ προσκυνήματι Τεμένους.

Μετά ταῦτα, ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεύουσα Αὐτόν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἐπεσκέφθη τό ἔναντι τοῦ προσκυνήματος παρεκκλήσιον τῆς Ἀναλήψεως καί ἐδεξιώθη ὑπό τοῦ Ἐπιστάτου αὐτοῦ, μοναχοῦ Ἀχιλλίου, καί τήν παρακειμένην καί ἑορτάζουσαν Ἱεράν Μονήν τῆς Ἀναλήψεως τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ Διασπορᾷ, ἡνωμένην νῦν μετά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.

Τέλος, ἡ Πατριαρχική ὡς καί ἡ Ἀρχιερατική Συνοδεία ἐπεσκέφθη εἰς τήν ἱεράν Μονήν τῶν Γαλιλαίων Ἀνδρῶν (Galilei Viri) τόν ἡγούμενον αὐτῆς Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀνθίμον, ὅστις παρέθεσε πρωϊνόν ἐκ γάλακτος, τυροῦ καί ᾠῶν.

Διά τούτων, δόξα τῷ Θεῷ, ἔληξεν ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Τετάρτην, 19^ην Μαΐου/1^ην Ἰουνίου 2011, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Ἀποδόσεως τοῦ Πάσχα ὡς συμπλήρωσεως τῶν τεσσαράκοντα ἡμερῶν τῆς ἀναστασίμου περιόδου, διό καί ἐν αὐτῇ ἐψάλησαν ἀπαραλλάκτως τά τροπάρια τῆς κυριωνύμου ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως.

Συμφώνως πρός τήν Ἁγιοταφιτικήν Τυπικήν διάταξιν, ἡ ἀναστάσιμος ἀκολουθία μετά θ. Λειτουργίας ἔλαβε χώραν τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων  Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, παρουσίᾳ τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου. Συμφώνως πρός τήν προσκυνηματικήν τάξιν, ἐν συνεχείᾳ τῆς θ. Λειτουργίας ταύτης, ἡ Α.Θ.Μ. μετά τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων κατῆλθε διά τῶν βαθμίδων τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί προσεκύνησεν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν, τόν Πανάγιον Τάφον καί τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, καθ’ ἥν ὥραν ἐτελεῖτο ἐν τῷ Καθολικῷ ἡ θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου.

Ἀκολούθως ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ ἀνῆλθον εἰς τό Ἐπιτροπικόν διά τό παραδοσιακόν πρωϊνόν ἀφέψημα. Μετά τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τό Καθολικόν, ἡ Ἀρχιερατική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη αὐτήν ἀκολούθως δε ἐδέχθη οὐκ ὀλίγους προσκυνητάς ἐλθόντας νά λάβωσι τήν εὐλογίαν Αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν Κυριακήν τῆς Σαμαρείτιδος εἰς τόν ἀκριβῆ τόπον, ὅπου ἐγένετο ἡ συνομιλία τοῦ Κυρίου μετά τῆς γυναικός Σαμαρείτιδος, μετέπειτα Ἁγίας Φωτεινῆς, τήν Κυριακήν 9^ην/22^αν Μαΐου 2011. Ἡ γῆ τῆς Παλαιστίνης ἡ καλουμένη Ἁγία Γῆ, λόγῳ τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῇ, διῃρεῖτο εἰς τρεῖς ἐπαρχίας. Εἰς τήν Ἰουδαίαν εἰς τόν νότον, μέ πρωτεύουσαν τήν Βηθλεέμ, εἰς τήν Γαλιλαίαν εἰς τόν βορράν μέ πρωτεύουσαν τήν Ναζαρέτ καί εἰς τήν Σαμάρειαν, μεταξύ τῶν δύο τούτων εἰς τό κέντρον, μέ πρωτεύουσαν τήν Σαμάρειαν. Ἡ Σαμάρεια ἀνήκει εἰς τάς παλαιοτάτας παλαιοδιαθηκικάς περιοχάς, μνημονευομένη εἰς τά πρῶτα ἤδη κεφάλαια τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως. Εἰς αὐτήν ἦλθεν ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ ἀπό τήν Μεσοποταμίαν τῆς Συρίας καί ἠγόρασεν ἀγρόν ἀπό τόν Ἑμμώρ πατέρα τοῦ Συχέμ καί ἔστησε θυσιαστήριον καί ἐπεκαλέσατο τόν Θεόν Ἰσραήλ ( Γεν. 33. 18-20).

Εἰς τήν πόλιν τῆς Σαμαρείας, Ρωμαϊκήν Νεάπολιν, σημερινήν Ναμπλούς, κειμένην ἀναμέσον τοῦ ὄρους Γαριζίν, ἐπί τοῦ ὁποίου ζοῦν μέχρι σήμερον οἱ Σαμαρεῖται καί τοῦ ὄρους Γεβάλ, εὑρίσκεται τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, τό μνημονευόμενον εἰς τήν Καινήν Διαθήκην ὑπό τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου εἰς τό 4^ον κεφάλαιον τοῦ Εὐαγγελίου αὐτοῦ.

Εἰς αὐτό τό φρέαρ ἦλθε, διά νά ἀντλήσῃ ὕδωρ ἀπό τήν παρακειμένην κώμην Συχάρ, ἡ Σαμαρεῖτις γυνή καί ἐπ’ αὐτό εὗρε καθεζόμενον τόν Ἰησοῦν.

Εἰς τοῦτο ὁ Κύριος ὡς σοφός διδάσκαλος ὁμιλῶν αὐτῇ διδακτικῶς, παιδαγωγικῶς καί  ἁλιευτικῶς ἀπεκάλυψε τά τοῦ βίου αὐτῆς καί τά περί Ἑαυτοῦ ἀπεριφράστως ὅτι εἶναι ὁ Χριστός, ὁ λαλῶν μετ’ αὐτῆς (Ἰω. 4,26) καί ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός (Ἰω, 4, 24) καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν «Ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰω. 4,24).

Τό παρθενικόν τοῦτο προσκύνημα διεφύλαξε διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία καί ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, εἰς τούς καθ’ ἡμᾶς δέ χρόνους εἰς αὐτό ἐτελειώθη μαρτυρικῶς ὁ ἐκ Κύπρου Ἁγιοταφίτης ἡγούμενος αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος ὁ καί ἁγιοκαταταγείς πρό διετίας ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί ἐπ’ αὐτοῦ ἀνέγειρε προσφάτως περικαλλῆ καί παμμεγέθη Ναόν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος μέ παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου καί τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου καί μάρτυρος, ἐπάξιον τῆς σημασίας καί τῆς ἱστορίας τοῦ προσκυνήματος, ὁ ἡγούμενος αὐτοῦ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος.

Πρός αὐτήν τήν πόλιν πρός αὐτό τό παρθενικόν προσκύνημα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, κατηυθύνθη ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος, 9^ης/22^ας Μαΐου 2011, ἐξ Ἱεροσολύμων μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων.

Φθάσας μετά αὐτοκινητικήν πορείαν μιᾶς ὥρας, ἐγένετο δεκτός εἰς τήν εἴσοδον τῆς Μονῆς ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου, τῶν Ἱερέων τῶν ὁμόρων πόλεων καί κωμῶν, Ραφιδίων, Ζαμπάπδε, καί Τουμπάς καί μελῶν τῶν ποιμνίων αὐτῶν.

Ἀναπαυθείς ἐπ’ ὀλίγον εἰς τό ἡγουμενεῖον, κατῆλθε πρό τοῦ Ναοῦ καί ἐνδυθείς μανδύαν, εἰσῆλθεν εἰς τόν μεγαλοπρεπῆ καί καλλιπρεπῆ ναόν καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας καί τῆς  θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν, πρεσβυτέρων καί διακόνων, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς ἀραβοφώνου ἐνορίας τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Ραφιδίων καί συμμετέχοντος ἐν κατανύξει πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος, προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρουμανίας, Ρωσίας ἀλλά καί ἐντοπίων ἐξ Ἱερουσαλήμ καί ἄλλων περιοχῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, τῇ παρουσίᾳ δέ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Εἰς τό Κοινωνικόν ἡ Α.Θ.Μ. ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Πίστει ἐλθοῦσα ἐν τῷ Φρέατι, ἡ Σαμαρεῖτις ἐθεάσατο τό τῆς σοφίας ὕδωρ Σέ,  ᾧ ποτισθεῖσα δαψιλῶς βασιλείαν τήν ἄνωθεν ἐκληρώσατο αἰωνίως ἡ ἀοίδιμος».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Τό περιεχόμενον τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός περιγράφεται μέ σαφήνειαν εἰς τήν σχετικήν περικοπήν τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου. «Ὅς δ΄ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ», λέγει ὁ Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα, «οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», ( Ἰωάν. 4, 14). ( Ἐκεῖνος ὅμως πού θά πίῃ ἀπό τό νερόν, τό ὁποῖον θά τοῦ δώσω ἐγώ, δέν θά διψάση ποτέ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό νερό πού θά τοῦ δώσω, θά μεταβληθῇ μέσα του εἰς πηγήν νεροῦ πού δέν θά στερεύῃ, ἀλλά θά ἀναβλύζῃ καί θά πηδᾷ καί θά τρέχῃ πάντοτε διά νά τοῦ παρέχῃ ζωήν αἰώνιον).

Καί ποῖον εἶναι τό ὕδωρ τοῦτο, τό ὁποῖον ὑπόσχεται ὁ Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα; Τοῦτο εἶναι τό ὕδωρ τό τῆς σοφίας, δηλονότι «τό τῆς θείας Σοφίας». Ἡ δέ θεία Σοφία εἶναι αὐτός Οὗτος ὁ Μεσσίας Χριστός, περί τοῦ Ὁποίου προεφήτευσεν ὁ μεγαλοφωνότατος Ἡσαΐας λέγων: «Καί ἀναπαύσεται ἐπ’αὐτόν πνεῦμα Θεοῦ, πνεῦμα σοφίας καί συνέσεως, πνεῦμα βουλῆς καί ἰσχύος, πνεῦμα γνώσεως καί εὐσεβείας», (Ἡσ. 11,2). Κατά δέ τήν μαρτυρίαν τῆς πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς, ὁ Ἀποστολος Παῦλος μετά παρρησίας λέγει: «Ἡμεῖς δέ κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον…Χριστόν Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν», (Α’ Κορ. 1, 23-24).

Ἡ δέ  Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία, ἀγαπητοί μου, δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, Τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον καί ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον. Τοῦτο εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, Τό ὁποῖον ὁ Χριστός προσφέρει ὡς ὕδωρ εἰς τήν γυναῖκα Σαμαρείτιδα καί εἰς πᾶσαν διψῶσαν ψυχήν ὅλων τῶν ἐποχῶν. «Ὁ ποιητής τῶν ἁπάντων», λέγει ὁ ὑμνῳδός «καί ζωῆς χορηγός, ὁ τῷ Πατρί τῷ θείῳ, συναΐδιος λόγος ἑκών ἐκ τῆς Παρθένου, σάρκα λαβών καί γενόμενος ἄνθρωπος, τά τῆς ἀρρήτου σοφίας ὡς ἀγαθός, πᾶσιν ἔβλυσε διδάγματα λέγων:ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, ὕδατος ζωῆς Πνεύματος θείου, ποταμοί ρεύσουσιν ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ».

Τό ὕδωρ τοῦτο, τό ὁποῖον «γενήσεται ἐν αὐτῷ τῷ πίνοντι πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», (Ἰωάν. 4,14) διαφέρει τοῦ φυσικοῦ ὕδατος τῆς πηγῆς τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ, «ἐπεί», ἐπειδή -ὡς λέγει ὁ ἑρμηνευτής τῶν Κυριακῶν λόγων, «παρέσχεν τοῖς Σαμαρείταις ὕδωρ ,ἐξ οὗ πάλιν ὁ πίνων εἰς τήν αὐτήν ἐπαναστρέφει δίψαν».  Ἀντιθέτως, τό ὑπό τοῦ Χριστοῦ παρεχόμενον πνευματικόν ὕδωρ, «δυνάμενον τῷ πίνοντι πηγή χρηματίσαι ὕδατος ἀενάου καί παρέχειν ρεῖθρα σωτηρίας».

Πράγματι, ἀδελφοί μου, ἡ δωρεά τοῦ Χριστοῦ παρουσιάζεται ἀνεκτίμητος, ὅταν συγκριθῇ πρός πράγματα τῆς κοσμικῆς σοφίας, διότι τότε διαπιστοῦται, ὅτι ὑπέρκειται πάσης συγκρίσεως. Ὁ Χριστός μέ ἄλλα λόγια, ἱκανοποιεῖ τήν διψῶσαν ψυχήν, οὐχί ἐκδιώκων τήν δίψαν της, ἡ ὁποία ὠθεῖ αὐτήν πρός τελειοποίησιν της, ἀλλά παρέχων εἰς αὐτήν διά τῆς δωρεᾶς τοῦ Πνεύματος καί αὐτομάτως τήν δίψαν αὐτῆς. Ἰδοῦ ἐν προκειμένῳ τί λέγει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος: «Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται καί οὐκ ἐστίν ἐν ἐμοί πῦρ φιλόϋλον, ὕδωρ δέ  ζῶν, ἁλλόμενον ἐν ἐμοί, ἔσωθέν μοι λέγει, δεῦρο προς τόν Πατέρα Θεόν. Οὐχ ἥδομαι τροφῇ φθορᾶς, οὐδέ ἡδοναῖς τοῦ βίου τούτου. Ἄρτον τοῦ Θεοῦ θέλω, ἄρτον οὐράνιον, ἄρτον ζωῆς, ὅ ἐστι σάρξ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ γενομένου ἐν ὑστέρῳ ἐκ σπέρματος Δαυίδ καί Ἀβραάμ καί πόμα θέλω τό αἷμα Αὐτοῦ, ὅ ἔστιν ἀγάπη ἄφθαρτος καί ἀέναος ζωή», ( Ρωμ. Ἐπιστ. 7).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἄφθαρτον ἀγάπην ἀναζητοῦσε ἀπεγνωσμένως καί ἡ «φεμινίστρια τῆς ἐποχῆς της», ὡς ἐλέχθη, Σαμαρεῖτις γυνή εἰς τούς πέντε ἄνδρας, «οὕς ἔσχε». Οἱ ἄνδρες αὐτοί διέψευσαν τάς προσδοκίας αὐτῆς. Ὁ Χριστός, ἀντιθέτως, ἐνσταλάζει εἰς τήν καρδίαν της τόν θεῖον ἔρωτα, προσφέροντας της τήν ἄφθαρτον Αὐτοῦ ἀγάπην. Εἰς τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ ἡ Σαμαρεῖτις ἀνεῦρεν τήν πηγήν τῆς ζωῆς, ἀνεῦρεν τήν ἀληθινήν πηγήν τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία κατά τόν σοφόν Παῦλον, «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, οὐ λογίζεται τό κακόν, ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει», (Α’ Κορ. 13, 5-8).

Τήν εἰς Χριστόν ἄφθαρτον ἀγάπην της ἡ Σαμαρεῖτις ἐσφράγισε διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτῆς θανάτου, γενομένη οὕτως σύσσωμος καί σύναιμος τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Χαρακτηριστικόν, ἀγαπητοί μου, τῆς συναντήσεως τοῦ Χριστοῦ μετά τῆς Σαμαρείτιδος εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τοῦ φρέατος τοῦ Ἰακώβ ἀποτελεῖ τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός κατηγορηματικῶς κηρύττει λέγων: «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Ἐπί πλέον δέ  ἀποκαλύπτει ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας.

Ἡ σήμερον τιμωμένη Ἁγία Μεγαλομάρτυς Φωτεινή, ἡ Σαμαρεῖτις γυνή μᾶς καλεῖ ὄχι ἁπλῶς εἰς τήν ὁμολογίαν, ἀλλά κυρίως εἰς τόν τρόπον τῆς διακηρύξεως τοῦ Χριστοῦ ὅτι «ἐν Πνεύματι καί ἀλήθειᾳ δεῖ προσκυνεῖν τόν Θεόν». Καί τοῦτο διότι ἡ ἐν Χριστῷ ἀλήθεια δέν εἶναι κατάκτησις τῆς διανοητικῆς δυνάμεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά εἶναι ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ. Εἶναι αὐτός Οὗτος ὁ σεσαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ σταυρωθείς καί ἀναστάς Χριστός, τό φῶς καί ἡ ζωή τοῦ κόσμου. Χριστός Ἀνέστη!».

Μετά τό τέλος  τῆς θ. Λειτουργίας ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, μετ’ αὐτήν δέ πλουσία τράπεζα εἰς τήν νεωστί ἀνεγερθεῖσαν αἴθουσαν ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου.

Διαρκούσης τῆς τραπέζης ταύτης, ὁ Μακαριώτατος ηύχαρίστησε τόν Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος καί τήν Νομάρχην τῆς περιοχῆς διά τήν παρουσίαν αὐτῶν εἰς τήν ἑορτήν καί  ἐπῄνεσε τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰουστῖνον διά τό ὅτι τόν ἠξίωσεν ὁ Θεός νά ὁλοκληρώσῃ ἔργον δεκαετιῶν ἀτελείωτον, ἤτοι τήν ἀνέγερσιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς, ὡς καί διά τό κοινωνικόν καί συμφιλιωτικόν ἔργον, τό ὁποῖον ἐπιτελεῖ εἰς τήν περιοχήν, ὁ δέ Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος  ηὐχαρίστησε  τόν Μακαριώτατον διά τήν τιμήν  εἰς τήν ἑορτήν διά τῆς παρουσίας Αὐτοῦ καί διά τό ἐν γένει ὑπέρ τοῦ ἱεροῦ προσκυνήματος ἐπιδεικνύμενον ζωηρόν ἐνδιαφέρον Αὐτοῦ.

Μετά τό πέρας τῆς ἑορτῆς ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας ἐπεσκέφθη τόν ἀσθενοῦντα ἱερέα τῆς ὁμόρου περιοχῆς τῆς παλαιᾶς πόλεως τῆς Νάμπλους π. Γεώργιον Ἀουάδ, ἐφημέριον τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς Ραφίδια καί κατόπιν τό ζεῦγος πρεσβυτέρων πολυτέκνων Ρωμαιορθοδόξων εἰς τό χωρίον Νούσφ-Ζμπίλ, ἀκούων τά προβλήματα αὐτῶν, ὁμιλῶν αὐτοῖς πνευματικῶς καί ἐνισχυτικῶς, ἐπισκεπτόμενος τό παλαιόν ναΰδριον ἐγγύς τῆς οἰκίας αὐτῶν καί δίδων αὐτοῖς ἐνίσχυσιν διά τήν παρουσίαν αὐτῶν εἰς τόν κατά παράδοσιν τόπον τούτων τῶν Ὀρθοδόξων καί τάς Πατρικάς καί Πατριαρχικάς Αὐτοῦ εὐχάς καί εὐλογίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Τήν μνήμην τοῦ σημείου τούτου ἑώρτασε συμφώνως πρός τήν τυπικήν καί προσκυνηματικήν καθεστωτικήν αὐτῆς διάταξιν ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, τήν Παρασκευήν 7^ην /20^ήν Μαΐου 2011, διά θείας Λειτουργίας ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, ἧς προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος. Μεταξύ τῶν θαυμαστῶν σημείων, τά ὁποῖα ἐπεδαψίλευσεν ὁ Θεός εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων, ἀνήκει καί τό ἐν οὐρανῷ φανέν σημεῖον τοῦ σταυροῦ.  Τοῦτο ἐνεφανίσθη εἰς ὥραν προμεσημβρινήν ἀπό τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ἕως καί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, ὑπό ἀστέρων φωτεινοτέρων τῶν ἀκτίνων τοῦ ἡλίου σχηματιζόμενον, ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων Κυρίλλου τοῦ Κατηχητοῦ, τό ἔτος 351 μ.Χ. Τοῦτο εἶδον οὐχί ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ ἀλλ‘ ἐπί ὥραν πολλήν οἱ πάσης ἡλικίας καί ἐθνότητος κατοικοῦντες τήν Ἱερουσαλήμ. Ταῦτα ἀναφέρει ὁ τότε Ἀεχιεπίσκοπος Ἱεροσολύμων Κύριλλος ὁ Κατηχητής εἰς τήν περιγραφικήν τοῦ σημείου τούτου ἐπιστολήν αὐτοῦ εἰς Κωνστάντιον τόν βασιλέα, υἱόν τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου.

Ἅμα τῷ τέλει τῆς θ. Λειτουργίας ταύτης, ἔλαβε χώραν λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου, τῇ συμμετοχῇ τῶν ἐκ τοῦ Πατριαρχείου κατελθόντων καί ἐνδυθέντων Ἀρχιερέων καί ἀνεγνώσθη ὑπό τοῦ λειτουργοῦντος Ἀρχιερέως ἔμπροσθεν τοῦ Παναγίου Τάφου ἡ ἀποσταλεῖσα τῷ αὐτοκράτορι Κωνσταντίνῳ ἐπιστολή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κυρίλλου.

Μετά τοῦτο, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων «Τίς Θεός μέγας…», οἱ Ἀρχιερεῖς εἰσῆλθον εἰς τό Καθολικόν, ἐκεῖθεν δέ ἐξελθόντες ἐν πομπῇ, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἀνῆλθον εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐν τῇ αἰθούσῃ τοῦ Θρόνου ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον διά τῆς ἀκολούθου προσφωνήσεως:

Μακαριώτατε πάτερ καί Δέσποτα,

Ἐκ τῶν πολλῶν θαυμαστῶν σημείων, μέ τά ὁποῖα ἐπλούτισεν ὁ Θεός τήν Σιωνίτιδα Μητέρα Ἐκκλησίαν μας εἶναι καί τό ἐμφανισθέν σημεῖον τοῦ Σταυροῦ ἐκ φωτεινῶν ἀστέρων εἰς τόν οὐρανόν τῶν Ἱεροσολύμων ἀπό τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ ἕως καί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων Κυρίλλου τοῦ Κατηχητοῦ, τό ἔτος 351.

Τήν μνήμην τῆς ἐμφανίσεως τοῦ σημείου τούτου ἑωρτάσαμεν σήμερον κατά τήν κρατοῦσαν ἐκκλησιαστικήν τυπικήν καί προσκυνηματικήν τάξιν διά θείας Λειτουργίας ἐπί τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ, λιτανείας πέριξ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου καί ἀναγνώσεως τῆς περί τοῦ σημείου τούτου ἐπιστολῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κυρίλλου πρός Κωνστάντιον τόν βασιλέα, υἱόν τοῦ αὐτοκράτορος Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου.

Εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν ταύτην, ἐδεήθημεν ὑπέρ ὑγιείας καί εὐσταθείας τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος καί νῦν ἐν τῇ αἰθούσῃ ταύτῃ τοῦ τιμίου καί δεδοξασμένου Ἱεροσολυμιτικοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου εὐχόμεθα Ὑμῖν ἐκ καρδίας μακροημέρευσιν ἐν ὑγιείᾳ καί εἰρήνῃ τῇ δυνάμει καί προστασίᾳ τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ὁ δέ Μακαριώτατος ηὐχήθη, ὅπως ἡ Ἀδελφότης ἑορτάζῃ ἐν εἰρήνῃ καί εὐσταθείᾳ εἰς αἰῶνα τόν ἅπαντα τήν κοσμοσωτήριον ἑορτήν ταύτην καί πάσας τάς ἑορτάς εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Τήν Τετάρτην τῆς Μεσοπεντηκοστῆς, 5^ην /18^ην Μαΐου 2011, ἔλαβε χώραν εἰς τό παρά τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου παρεκκλήσιον τῆς Πεντηκοστῆς, τῇ ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, κουρά ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου δύο νέων ρασοφόρων μοναχῶν, ἐξ Ἑλλάδος ἐλθόντων  πρό μηνῶν καί δοκιμασθέντων ὡς δοκίμων, τοῦ Κωνστατνίνου Πήλιουρη καί τοῦ Χαριλάου Λακιώτη, μετονομασθέντων εἰς Κλήμεντα καί Χρυσόγονον ἀντιστοίχως. Κείρας τούτους ὁ Μακαριώτατος, ἐνώπιον τῶν Γερόντων καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τοῦ ἐκ τῆς Μητροπόλεως Θηβῶν καί Λειβαδείας π. Κωνσταντίνου Περαματζῆ, πνευματικοῦ αὐτῶν πατρός καί τῶν γονέων αὐτῶν, ηὐλόγησεν αὐτούς  καί ἐνουθέτησεν Πατρικῶς αὐτούς λέγων ὅτι:

«Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἡ Γεραρά ἡμῶν Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης χαίρονται σήμερον, καί ἀγάλλονται ἐπί τῷ χαρμοσύνῳ γεγονότι τούτῳ ἐν τῇ λαμπροφόρῳ καί ἀναστασίμῳ ταύτῃ περιόδῳ καί κατά τήν ἑορτήν τῆς Μεσοπεντηκοστῆς. Ἐπί τῷ γεγονότι δηλονότι τῆς μοναχικῆς κουρᾶς ὑμῶν καί εἰσδοχῆς εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα. Δι’ ὑμᾶς ὄντως ἀποτελεῖ τιμήν καί εὐλογίαν ἡ ἔνταξις ὑμῶν εἰς τό τάγμα τῶν Σπουδαίων μοναχῶν τοῦ Παναγίου Τάφου. Διά τήν Γεραράν ἡμῶν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα ἀποτελεῖ ἰδιαιτέραν χαράν ἡ αὔξησις αὐτῆς μέ δύο ἐκλεκτά μέλη. Ἀπό σήμερον καλεῖσθε νά διακονῆτε ἐνεργώτερον καί ἀγωνιστικώτερον τήν Ἀδελφότητα ἡμῶν καί τό ποίμνιον τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων μέ τάς ἀρετάς τῆς ὑπακοῆς, αὐταπαρνήσεως, σεβασμοῦ καί ὑπακοῆς εἰς τούς πρεσβυτέρους, ἀνιδιοτελείας, θυσιαστικῆς προσφορᾶς. Καλεῖσθε νά δίδητε μίαν χριστιανικήν ὀρθόδοξον μαρτυρίαν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, τήν ἁγιασθεῖσαν ὑπό τοῦ αἵματος τοῦ  δι’ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος, σταυρωθέντος καί ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι συγκινητικόν καί ἐνθαρρυντικόν τό γεγονός τῆς παρουσίας τοῦ πνευματικοῦ ἡμῶν πατρός, π. Κωνσταντίνου καί τῶν γονέων ἡμῶν, τῶν ὁποίων αἱ εὐχαί μετά τῶν Πατρικῶν μου εὐχῶν καί πάσης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἴθε νά σᾶς συνοδεύουν διά τήν κατά Χριστόν πρόοδον, προκοπήν, τελείωσιν καί σωτηρίαν. Ἀμήν. Ἄξιοιι».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Ἡ ἑορτή τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων ἑωρτάσθη τήν Κυριακήν, 25^ην Ἀπριλίου/ 8^ην Μαΐου 2011, εἰς τήν πόλιν τῆς Ρέμλης, Ἀρχαίας Ἀριμαθαίας. Ὁ λόγος τοῦ ἑορτασμοῦ κατ’ ἐξοχήν εἰς τήν πόλιν τῆς Ρέμλης πρέπει νά ὀφείλεται προφανῶς εἰς τό ὅτι ὁ ζητήσας τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τόν Πιλᾶτον, εὐσχήμων βουλευτής Ἰωσήφ κατήγετο ἀπό τήν ἀρχαίαν Ἀριμαθαίαν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ σημερινή Ρέμλη.

Ἡ πόλις αὕτη, κειμένη σήμερον μεταξύ Λύδδης καί Ἰόππης -Τέλ Ἀβίβ, ἀριθμεῖ περί τούς 70.000 κατοίκους, ἐξ αὐτῶν δέ 3.000 χιλιάδες εἶναι Ἑλληνορθόδοξοι εἰς τό δόγμα. Οὗτοι ἔχουν ὡς ἐνοριακόν ναόν αὐτῶν τόν Ἅγιον Γεώργιον τόν Τροπαιοφόρον, εὑρισκόμενον ἐν τῇ ὁμωνύμῳ ταύτῃ Μονῇ τοῦ Πατριαρχείου, ἧς ἡγούμενος εἶναι ὁ δραστήριος Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Νήφων.

Μέ κατεύθυνσιν πρός τήν πόλιν ταύτην ἐξεκίνησε μετά συνοδείας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος  τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς 25^ης Ἀπριλίου/ 8^ης Μαΐου 2011.

Φθάσας εἰς τήν πόλιν τῆς Ρέμλης μετά αὐτοκινητικήν πορείαν μίας ὥρας ὁ Μακαριώτατος, ἐγένετο δεκτός εἰς τήν αὐλήν τοῦ σχολείου τῆς Κοινότητος ὑπό μικρῶν κορασίδων ἐνδεδυμένων ὡς αἱ Μυροφόροι καί ὑπό τῶν Προσκόπων, ὧν τῇ μουσικῇ συνοδείᾳ ἔφθασεν εἰς τήν εἴσοδον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐνταῦθα πρό τῆς εἰσόδου τοῦ Ναοῦ ἐνεδύθη μανδύαν καί ηὐλόγησε τήν εἴσοδον, ἤρξατο τῶν Καταβασιῶν, «Ἀναστάσεως ἡμέρα…» καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας του Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας  καί τῆς θ. Λειτουργίας, εἰς τήν ὁποίαν πυκνόν τό ἐκκλησίασμα ἐν εὐλαβείᾳ συμετέσχε καί ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀριστόβουλος, πρωτοψάλτης τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μετά τῆς χορῳδίας τῆς Ρέμλης καί αὐτῆς τῆς Λύδδης βοηθούσης συνέψαλλον.

Συλλειτουργοί Ἀρχιερεῖς τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἦσαν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος Ἡσύχιος, οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιεπίσκοποι Ἰόππης κ. Δαμασκηνός, Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί Θαβωρίου κ. Μεθόδιος καί ἱερεῖς.

Εἰς τήν Λειτουργίαν παρέστη ὁ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Τέλ-Ἀβίβ κ. Κυριακός Λουκάκης. Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον εἰς τούς πιστούς ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ὀθονίοις εἱλήσας, Ἰωσήφ τό σῶμα Σου, Χριστέ, ἐν μνημείῳ τῷ καινῷ κατέθετο Σε τήν σωτηρίαν, νεκρούς δέ ὡς Θεός ἐξανέστησας».

«Προλαβοῦσαι τόν Ὄρθρον αἱ Γυναῖκες εἶδον τόν Χριστόν καί τοῖς θείοις Μαθηταῖς ἐβόων, ὄντως Χριστός ἀνέστη, δεῦτε σύν ἡμῖν ἀνυμνεῖτε Αὐτόν».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ὁ θεῖος τῆς Ἐκκλησίας μας ὑμνῳδός ἐξυμνεῖ τά πρόσωπα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα ἐγένοντο ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ποῖα δέ εἶναι ταῦτα; Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας καί Νικόδημος ὡς καί αἱ μαθήτριαι τοῦ Χριστο,ῦ γνωσταί ὡς Μυροφόροι γυναῖκες.

Ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος λέγει: «…ἐλθών Ἰωσήφ ἀπό Ἀριμαθαίας», δηλονότι τῆς πόλεως ἡμῶν Ρέμλης, «εὐσχήμων βουλευτής, ὅς καί αὐτός ἦν προσδεχόμενος τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ», (Μαρκ. 15, 43). «Καί διαγενομένου τοῦ Σαββάτου, Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου, καί Σαλώμη, ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν Αὐτόν», (Μάρκ. 16,1).

Καί αἱ μέν γυναῖκες, ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής, εἰσί μάρτυρες ἀψευδεῖς καί πρῶται τῆς Ἀναστάσεως. Ἰωσήφ δέ καί Νικόδημος τῆς ταφῆς. Διά τοῦτο ἰδιαιτέρως σήμερον, Κυριακή τρίτη ἀπό τοῦ Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν τῶν Ἁγίων γυναικῶν Μυροφόρων ἑορτήν. Ἐπί πλέον δέ ποιεῖται μνείαν καί τοῦ ἐκ Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, ὅς ἦν μαθητής κεκρυμμένος. Πρός δέ καί τοῦ νυκτερινοῦ μαθητοῦ Νικοδήμου, τοῦ γενομένου «ἀποσυναγώγου».

«Ἰωσήφ τόν θαυμαστόν», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «εὐφημήσωμεν πιστοί συνάμα Νικοδήμῳ καί πισταῖς Μυροφόροις ὡς κηρύκων ὄντων καί αὐτῶν τῆς Ἀναστάσεως Χριστοῦ».

Τό μέγα ὄντως καί κοσμοσωτήριον γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ σεσαρκωμένου Θεοῦ Λόγου καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν ἀφ’ ἑνός ἐφανέρωσεν εἰς τούς ἀνθρώπους τό φῶς τῆς ἀληθείας, ἀφ’ ἑτέρου παρέσχε πᾶσιν ἡμῖν κατά τόν ὑμνῳδόν, ἀφθαρσίαν καί ζωήν, φωτισμόν καί τό μέγα ἔλεος.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἐξέθεσε τήν ἁμαρτίαν καί τήν πλάνην τοῦ Πατρός τοῦ ψεύδους, τοῦ διαβόλου. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία ἔκρινε τόν κόσμον, διότι κατήργησε τό κράτος τοῦ θανάτου καί ἤνοιξε πλεόν τάς πύλας τοῦ παραδείσου, δηλαδή τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου διά τῆς μετανοίας καί τῆς ὁμολογίας τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Ἠτήσατο», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «Ἰωσήφ τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί ἀπέθετο ἐν τῷ καινῷ (καινούργιο) αὐτοῦ μνημείῳ, ἔδει γάρ Αὐτόν ἐκ τάφου ὡς ἐκ παστάδος προελθεῖν. Ὁ συντρίψας κράτος θανάτου καί ἀνοίξας πύλας Παραδείσου, ἀνθρώποις, δόξα Σοι».

Ἡ ταφή καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ παρατείνεται, δηλαδή ἐπαναλαμβάνεται εἰς τούς αἰῶνας ὡς πρᾶξις σωτηριώδης ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς τό γεγονός τῆς ταφῆς καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τελεσιουργεῖται διά τήν συνανάστασιν ἡμῶν, διά τῆς μεταλήψεως τῶν θείων ἁγίων  ἀχράντων ἀθανάτων ἐπουρανίων καί ζωοποιῶν Φρικτῶν τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων, τῆς θείας Εὐχαριστίας.

«Οὐκ ἔστι τύπος», κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην Δαμασκηνόν, «ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ -μή γένοιτο-, ἀλλ’ αὐτό τό Σῶμα τοῦ Κυρίου τεθεώμενον, Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου εἰπόντος: Τοῦτό μοῦ ἐστι οὐ τύπος τοῦ σώματος ἀλλά «τό Σῶμα» καί οὐ τύπος τοῦ αἵματος ἀλλά «τό Αἷμα» καί πρό τούτου τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι, «εἰ μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπο, οὐκ ἔχετε ζωήν αἰώνιον. Ἡ γάρ Σάρξ Μου ἀληθής ἐστι βρῶσις καί τό Αἷμα μου ἀληθής ἐστι πόσις» καί πάλιν: «ὁ τρώγων Με ζήσεται καί ἀλλαχοῦ λέγει: Ἄνθρακα εἶδεν Ἡσαΐας, ἄνθραξ δέ ξύλον λιτόν οὐκ ἔστιν ἀλλ’ ἡνωμένον πυρί οὕτως καί ὁ ἄρτος τῆς κοινωνίας οὐκ ἄρτος λιτός ἐστίν ἀλλ’ ἡνωμένος θεότητι, σῶμα δέ ἡνωμένον θεότητι οὐ μία φύσὶς ἐστιν ἀλλά μία μέν τοῦ σώματος τῆς δέ ἡνωμένης αὐτῷ θεότητος ἑτέρα,  ὥστε τό συναμφότερον οὐ μία φύσις, ἀλλά δύο».

Ὁ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν, Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός, ἀγαπητοί μου, εἶναι παρών μυστικῶς καί θεϊκῶς ἐν τῷ καινῷ μνήματι τῆς τραπέζης τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά γίνωμεν κοινωνοί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀναστασίμου χαρᾶς μετέλαβον καί οἱ σήμερον τιμώμενοι μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, Ἰωσήφ καί Νικόδημος, ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τῆς ἰδιαιτέρας αὐτῶν πατρίδος. Αὐτῆς τῆς χαρᾶς τοῦ μυστικοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἐγένοντο κοινωνοί καί αἱ μυροφόροι γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι προσέδραμον εἰς τόν τάφον τοῦ Χριστοῦ μετά φόβου, ἀλλά καί πόθου διακαοῦς.

Δεῦτε, λοιπόν, καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς προσέλθωμεν μετά φόβου καί πόθου διακαοῦς καί προσπέσωμεν καί προσκυνήσωμεν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, συγχωροῦντες ἀλλήλους, ἵνα εὐφρανθῶμεν συμψάλλοντες μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ καί λέγοντες: «Πάσχα τό τερπνόν. Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Πάσχα Πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλεν. Πάσχα ἐν χαρᾷ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα, ὦ Πάσχα λύτρον λύπης καί γάρ ἐκ τάφου σήμερο,ν ὥσπερ ἐκ παστοῦ ἐκλάμψας Χριστός τά γύναια χαρᾶς ἔπλησε λέγων. Κηρύξατε Ἀποστόλοις.

Χριστός Ἀνέστη».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ναοῦ.

Μετά ταύτην ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἦλθεν εἰς τήν συνεχομένην τῷ Ἱερῷ Ναῷ αἴθουσαν δεξιώσεων. Ἐνταῦθα, διαρκούσης τῆς διά γλυκισμάτων φιλοξενίας, ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νήφων προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον, εὐχαριστῶν Αὐτῷ διά τήν ἀπ’ ἀρχῆς τῆς ἐκλογῆς Αὐτοῦ ἠθικήν καί ὑλικήν βοήθειαν πρός τήν Κοινότητα τῆς Ρέμλης καί ὑπεγράμμισε τήν σημασίαν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ τῆς Ἐκκλησίας, διά τήν ζωήν ἡμῶν. Ἰδιαιτέρως ἐτόνισε ὁ π. Νήφων τήν ἀνάγκην ὑποστηρίξεως ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς νεολαίας, ὡς ἐχούσης μεγαλυτέραν ἀνάγκην ἐνισχύσεως. Πρός τοῦτο ἵδρυσεν εἰς τήν Κοινότητα τῆς Ρέμλης «Σύλλογον Νεότητος» μέ τό ὄνομα «Οἱ φύλακες τοῦ Ἁγίου Τάφου». Εἰς τά μέλη τοῦ Συλλόγου τούτου τῆς Νεολαίας ἔδωσεν ὁ Μακαριώτατος ἀργυροῦν σύμβολον μέ τό σήμα τῶν Φυλάκων Τάφου.

Ὡσαύτως ὡμίλησεν καί ὁ Πρόεδρος τῆς Τζαμαΐγιε, Πρόεδρος τῆς Κοινότητος κ. Μισιέλ Κσιέρ, ὑπογραμμίζων τήν δύναμιν τῆς συγγνώμης διά τήν συνύπαρξιν καί συμβίωσιν ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καί ἀγάπῃ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς κοινωνίας ὡς διά τάς ἀόκνους προσπαθείας τοῦ ἡγουμένου π. Νήφωνος διά τήν οἰκοδομήν καί τό ὄφελος τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος, παρά τήν φοίτησιν αὐτοῦ εἰς τήν Νομικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Τέλ -Ἀβίβ, τήν ὁποίαν προσεχῶς ἐπιτυχῶς περατῶνει.

Τῇ εἰσηγήσει τοῦ Προέδρου τῶν Προσκόπων τοῦ Ἰσραήλ Νεεμάν Σχάδε, ὁ Μακαριώτατος ἐχορήγησεν εἰδικόν μετάλλιον εἰς δύο μέλη ὑπηρετήσαντα ἐπί 25ετίαν εἰς τό Σῶμα τῶν Προσκόπων.

Ἐπί τούτοις ἠκολούθησεν ὁ Πολυχρονισμός, ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε τούς πιστούς καί ἐν συνεχείᾳ ἠκολούθησε τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος.

Πρό τῆς ἀναχωρήσεως Αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τό ἔναντι τοῦ Μοναστηρίου σχολεῖον, Νηπιαγωγεῖον, Δημοτικόν, Γυμνάσιον καί Λύκειον τῆς ἐν Ρέμλῃ ἀραβοφώνου Ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Ἡ περιοχή τῆς Ἄκκρης τοῦ Ἰσραήλ -ἀρχαίας Πτολεμαΐδος ἀποτελεῖ τό βορειότερον τμῆμα τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, συνορεῦον πρός τόν Λίβανον καί τήν ἀρχαίαν Φοινίκην. Εἰς τήν Μητρόπολιν τῆς Ἄκκρης -Πτολεμαΐδος ὑπάγονται δώδεκα ἀραβόφωνοι Ἑλληνορθόδοξοι ἐνορίαι τοῦ Πατριαρχείου, ἤτοι τοῦ Σαχνίν, Ἀμπελίν, Ζντέϊντε, Σφαάμερ, Μάκερ, Ράμε, Κούφρ Σμέα, Κουφρ Γιασίφ, Ταρσίχας, Πκέα, Μπεάνε, καί Ἀμπού Σνάν.

Ἄμεσον κέντρον ἀναφορᾶς τῶν ἐνοριῶν αὐτῶν εἶναι ἡ Ἄκκρη-Πτολεμαΐς, τήν ποιμαντικήν εὐθύνην τῆς ὁποίας ἔχει κατ’ ἀνάθεσιν ὁ Ἁγιοταφίτης ὁσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος.

Ὁ ἱερός Ναός τῆς Μητροπόλεως Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τόν Ἅγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον.

Διά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου εἰς τόν ἱερόν αὐτοῦ Ναόν ἐν Ἄκκρῃ ἀνεχώρησε μετά συνοδείας τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου 24^ην Ἀπριλίου /7^ην Μαΐου 2011, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Φθάσας ὁ Μακαριώτατος πρό τῆς εἰσόδου τῆς πόλεως, ἐγένετο δεκτός ὑπό τιμητικοῦ ἀποσπάσματος τῆς Ἀστυνομίας ἐν συνεχείᾳ δέ εἰς μικράν ἀπόστασιν ἀπό τοῦ Ναοῦ ἐγένετο δεκτός ὑπό τῶν Προσκόπων, μέ τήν συνοδείαν τῶν ὁποίων ἐν τυμπάνοις καί ἄλλοις μουσικοῖς ὀργάνοις, ἦλθεν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἀναπεπαλαιωμένον ὑπό τοῦ δραστηρίου ἡγουμένου Ἄκκρης ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Μετά μικράν ἀνάπαυσιν ἐν τῷ ἡγουμενείῳ, ἐλθών ὁ Μακαριώτατος πρό τοῦ Ναοῦ καί ἐνδυθείς μανδύαν, ηὐλόγησε τό θυμίαμα καί εἰσοδεύσας ἤρξατο ἀπό τοῦ θρόνου τῶν Καταβασιῶν καί λαβών καιρόν καί ἐνδυθείς τήν Ἀρχιερατικήν Αὐτοῦ στολήν προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας, ἐν συνεχείᾳ δέ καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, ἱερέων τῶν ἐνοριῶν τῆς Ἄκκρης, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Τιβεριάδος ὁσιωτάτου ἱερομονάχου π. Τιμοθέου καί διακόνων, παρουσίᾳ τοῦ ἐπιτίμου Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν Χάϊφαν κ. Ζηνοβίου καί τῇ εὐλαβεῖ συμμετοχῇ μελῶν τοῦ ποιμνίου τῆς Ἄκκρης καί τῶν περιχώρων, ἀραβοφώνου καί ἑλληνοφώνου καί τῇ Βυζαντινῇ ψαλμῳδίᾳ, τῇ κατανυσσούσῃ τήν καρδίαν, τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης καί τοῦ Σαχνίν, διευθυνομένης ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἑλληνιστί καί ἐν μεταφράσει ἀραβιστί περί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου ὡς ἑνός τῶν μεγάλων μαρτύρων τῆς πρωτοχριστιανικῆς ἐποχῆς θυσιάσαντος ἑαυτόν διά τήν ἀγάπην τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καί χάριν τῶν συνανθρώπων του.

Μετά τήν ἀπόλυσιν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ναοῦ, τῇ συνοδείᾳ τῶν Προσκόπων καί μετά δεήσεων πρό τοῦ μεταξύ τοῦ Ναοῦ καί τοῦ ἡγουμενείου κειμένου τάφου τοῦ Ἁγίου νεομαρτυρος Γεωργίου τοῦ Κυπρίου, μαρτυρήσαντος τό ἔτος 1765. Ἐπί μαρμαρίνης πλακός, ἐντετειχισμένης εἰς τόν τοῖχον τοῦ ἡγουμενείου ἄνωθεν τοῦ Τάφου ὑπάρχει τό εὔστοχον δίστιχο: «Γεώργιος ὁ νέος τῷ Γεωργίῳ ἅμα, νέος τῷ παλαιῷ συνετάχθη ἐνταῦθα».

Μετά τήν λιτανείαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, εἰς τήν ὁποίαν παρέστησαν πλήν τῶν λειτουργῶν ἱερέων καί τῶν Προξένων, ὁ σεΐχης τῆς πόλεως Ἄκκρης κ. Σαμήρ Ἄση, ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Κοινότητος τῶν Μπαχάϊ ἐν Χάϊφα, ἐκπρόσωποι τῆς Ἀστυνομίας καί τῆς Δημαρχίας, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ «Μάτζλις Μίλι» – Γενικοῦ Συμβουλίου κ. Νασίφ Μουνάσα καί ἄλλοι. Ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Μάτζλις-Μίλι καί ὁ σεΐχης προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατον.

Ἐπίσης προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος, εὐχαριστῶν διά τό ἐνδιαφέρον Αὐτοῦ ὑπέρ τῆς Κοινότητος Ἄκκρης καί διά τήν παρουσίαν Αὐτοῦ εἰς τήν ἑορτήν. Οὗτος προσέφερε δῶρον τῷ Μακαριωτάτω, ὡς καί ἑνί ἑκάστῳ, τῇ Πατριαρχικῇ συνοδείᾳ, τοῖς Ἀρχιμανδρίταις, τῷ π. Ἠλίᾳ, οἰκονόμῳ, τῇ πρεσβυτέρᾳ, τῷ σεΐχῃ, τῇ χορῳδίᾳ καί ἄλλοις.

Ἐπί τούτοις ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε φιλοδώρημα τοῖς Προσκόποις καί τῇ χορῳδίᾳ, εὐχόμενος ὑγιείαν, δύναμιν, εὐσταθείαν, πρόοδον καί προκοπήν τοῖς πᾶσι διά τῶν κάτωθι λόγων:

«Ἡ ἑορτή αὕτη, μᾶς ἑνώνει ὅλους. Ἡ ἑνότης αὕτη εἶναι παντοτινή. Ὁ ἅγιος Γεώργιος ἑνώνει ὅλους ἐμᾶς, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, Δρούζους, Μπαχάϊ. Διατί τοῦτο; Διότι ἠγάπα τόν Θεόν ἀληθινῶς, ἠρνήθη τά εἴδωλα, ἔδωσε τό αἷμα του. Διότι ὅποιος ἀγαπᾷ τόν Θεόν, πρέπει νά ἀγαπᾷ καί τόν ἄνθρωπον. Ὅποιος ἀγαπᾷ τόν Θεόν καί τόν ἄνθρωπον, θυσιάζει τόν ἑαυτόν του. Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εἶναι σεβαστόν, διότι μιμεῖται τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ ἐστί μέ ἄλλα λόγια ἡ Ἁγία Γῆ, ἡ κοινή Ἁγία Γῆ διεφυλάχθη μέ θυσίας αἵματος. Τό αἷμα τοῦ Ἁγίου ἐχύθη ἀπό ἀγάπην εἰς τόν Θεόν καί εἰς τόν ἄνθρωπον καί ἡγίασεν καί διεφύλαξεν τήν γῆν ταύτην. Ὡσαύτως ἐχύθη καί τό  αἷμα τοῦ νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Κυπρίου. Εὔχομαι τό φῶς τοῦ Χριστοῦ νά θερμαίνῃ καί νά φωτίζῃ τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων. Εὐχαριστίας ἀναπέμπομεν εἰς τόν π. Φιλόθεον καί εἰς πάντας τούς συνεργάτας αὐτοῦ. Χριστός Ἀνέστη. Πάσχα Κυρίου Πάσχα».

Μετά τήν δεξίωσιν παρετέθη εἰς τό ἡγουμενεῖον πλουσία τράπεζα ὑπό τοῦ φιλοξένου ὁσιολογιωτάτου καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Οἱ πλεῖστοι τῶν Ναῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί δή εἰς περιοχάς διαβιώσεως τοῦ ἀραβοφώνου ποιμνίου αὐτοῦ εἶναι ἀφιερωμένοι εἰς τόν Ἅγιον μεγαλομάρτυρα Γεώργιον τόν Τροπαιοφόρον. Τοῦτο ὀφείλεται καί εἰς τόν σεβασμόν, τόν ὁποῖον τρέφουν πρός τόν Ἅγιον Γεώργιον οἱ ὀπαδοί τοῦ Ἰσλάμ ἀνέκαθεν ἕως τῆς σήμερον. Οὗτοι ὀνομάζουν αὐτόν Ἀλ Χάδερ= τό ὅπερ σημαίνει τόν πράσινον, πιθανῶς ἐκ τοῦ ἵππου, ἐφ’ οὗ ἱππεύει ὁ Ἅγιος. Μία τῶν Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου μέ ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, εἰς τόν ὁποῖον κατ’ ἐξοχήν τιμᾶται ἀπό τούς Μουσουλμάνους ὁ Ἅγιος, εἶναι ἡ μεταξύ τῆς Βηθλεέμ καί Χεβρῶνος κειμένη Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ.

Αὕτη εὑρίσκεται εἰς τό μέσον Παλαιστινιακῆς κώμης ἀποκλειστικῶς ἐκ Μουσουλμάνων κατοικουμένης καί φερούσης τό ὄνομα ἐκ τοῦ Ἁγίου Ἀλ-Χάδερ, μέ μόνον Χριστιανόν τόν Ἁγιοταφίτην ἡγούμενον αὐτῆς, σήμερον Ἁγιοταφίτην Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀνανίαν.

Πρός αὐτήν τήν Μονήν κατηυθύνθη μετά συνοδείας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος τήν πρωΐαν τῆς Παρασκευῆς, 23^ης Ἀπριλίου/ 6^ης Μαΐου 2011, διά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.

Ἀφήσας ὀπίσω αὐτοῦ τήν Βηθλεέμ καί τήν Μπετζάλλαν, κατηυθύνθη πρός τόν δρόμον τῆς Χεβρῶνος, ἐν τῇ ἀρχῇ δέ τούτου ἔστρεψε δεξιά πρός τήν κώμην τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ -Χάδερ, ἔνθα καί ἀνέμενεν Αὐτόν ἡ Ἀστυνομία, τῇ συνοδείᾳ τῆς ὁποίας ἔφθασε πρό τῆς Μονῆς.

Ἐνδυθείς ὁ Μακαριώτατος μανδύαν, ηὐλόγησε τήν Ἁγίαν Εἴσοδον καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας καί τῆς θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί ἱερέων καί διακόνων, συμμετέχοντος δέ ἐν τῇ θείᾳ Λειτουργίᾳ πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος Ὀρθοδόξων πιστῶν ἐκ Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων καί Μουσουλμάνων τῆς κώμης ταύτης καί τῶν περιχώρων τῆς Χεβρῶνος εἰσερχομένων καί λαμπάδας εἰς τόν Ἅγιον ἀναπτόντων ὡς τάματα αὐτῶν, εἰς τήν βαθυτέραν δέ βίωσιν τῆς θ. Λειτουργίας, βοηθούσης τῆς μουσικῆς χορῳδίας Μπετζάλλας ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ κ. Ἰμπραήμ Μπουκάρκαρ.

Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἑλληνιστί ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Μέγα τό μυστήριον τῆς σῆς, Χριστέ, οἰκονομίας. Τοῦτο γαρ ἄνωθεν προβλέπων, θεοπτικῶς (ὁ προφήτης) Ἀββακούμ ἐξῆλθες ἐβόα Σοι, εἰς σωτηρίαν λαοῦ Σου, φιλάνθρωπε» ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός ταῖς Ἐκκλησίαις.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί!

Τό μέγα τοῦτο μυστήριον  τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ οἰκονομίας, δηλονότι τῆς σωτηρίας τοῦ λαοῦ τοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζει πανηγυρικῶς ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία.

Τό μυστήριον δέ τοῦτο δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἐνσάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου καί  τήν ἐπακολουθήσασαν σταύρωσιν καί  Ἀνάστασιν Αὐτοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, εἷς ἐκ τῶν δώδεκα μαθητών τοῦ Χριστοῦ, ἀδυνατεῖ νά κατανοήσῃ τό μέγα τοῦτο μυστήριον. Διά τοῦτο ζητεῖ καί  τοῦ ἐπιτρέπεται νά ψηλαφήσῃ τήν πλευράν τοῦ θείου σώματος τοῦ Χριστοῦ καί  μετά τήν εμπειρίαν αὐτήν νά ἀναφωνήσῃ «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», (Ἰωάνν., 20-28), τό μέν διά τήν σάρκα τό δέ διά τήν θεότητα. Καί  ὁ Χριστός λέγει αὐτῷ: «ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας, μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί  πιστεύσαντες», (Ἰωάνν. 20,29).

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό κατ’ ἐξοχήν μέγα καί  παράδοξον μυστήριον τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ταυτοχρόνως καί  τό θεμέλιον τῆς πίστεως, διά τῆς ὁποίας  κατανοοῦνται οἱ προφητικοί λόγοι: «ἐξήλθες ἐβόα σοι, εἰς σωτηρίαν λαοῦ σου, φιλάνθρωπε», (Ἀββακ. 3,13).

Φιλανθρωπία, σωτηρία καί Ἀνάστασις συνιστοῦν τό μέγα τῆς Οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ μυστήριον καί  τοῦτο διότι ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος καί  Θεός ἡμῶν ὑφίσταται ὡς ἄνθρωπος παθήματα καί  μάλιστα σταυρικόν θάνατον, διά δέ τῶν παθημάτων Του ἀλλά καί  τῆς Ἀναστάσεως πού ἠκολούθησε ἀνακαινίζει τήν φθαρτήν ἀνθρωπίνην φύσιν, τήν ὁποίαν προσέλαβε καί  τήν ἐνδύει μέ τήν εὐπρέπειαν τῆς ἀφθαρσίας.

«Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν», λέγει ὁ προφήτης Δαυίδ, ἐννοῶν τήν διά τῆς Ἀναστάσεως ἐγκαινιασθεῖσαν ἡμῖν βασιλείαν Αὐτοῦ, «εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο», (Ψαλμ. 92,1).

Τήν ἄμετρον αὐτήν δωρεάν δέν προσέφερε μόνον εἰς τήν προσληφθεῖσαν ἀνθρωπίνην αὐτοῦ φύσιν, ἀλλά καί εἰς ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως, ἕνεκεν τῆς ὑπερβαλλούσης Αὐτοῦ φιλανθρωπίας καί ἀγάπης. Νά τί λέγει σχετικῶς ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Πτωχεύει τήν ἐμήν σάρκα, ἵν’ ἐγώ πλουτίσω τήν Αὐτοῦ Θεότητα. Καί ὁ πλήρης κενοῦται. Κενοῦται γάρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπί μικρόν, ἵν’ ἐγώ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως.  Τίς ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητος; Τί τό περί ἐμέ τοῦτο μυστήριον; Μετέλαβον τῆς εἰκόνος καί οὐκ ἐφύλαξα. Μεταλάμβάνει τῆς ἐμῆς σαρκός, ἵνα καί τήν  εἰκόνα σώσῃ καί τήν σάρκα ἀθανατίσῃ».

Τῆς ἐμπειρίας ταύτης, δηλαδή τῆς κοινωνίας τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας, ἤ καλλίτερον εἰπεῖν τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, μάρτυς ἀψευδής ἀνεδείχθη καί σήμερον ὁ τιμώμενος Ἅγιος Γεώργιος, γενόμενος μιμητής τοῦ  πάθους ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστεως αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ.

«Γεωργήσας ἐμμελῶς», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «σπόρον τῶν θείων ἐντολῶν διεσκόρπισας πτωχοῖς, πάντα τόν πλοῦτον εὐσεβῶς ἀντικτησάμενος ἔνδοξε τοῦ Χριστοῦ τήν δόξαν. Ὅθεν πεποιθώς, πρός ἀγῶνας χωρεῖς καί πόνους τούς μακρούς, μάρτυς Γεώργιε, καί κοινωνός γενόμενος τοῦ πάθους τοῦ ἀπαθοῦς καί ἐγέρσεως τῆς βασιλείας Αὐτοῦ μετέσχες ὑπέρ ἡμῶν νῦν δεόμενος».

Ὁ καθαρός καί θεῖος ζῆλος τοῦ Γεωργίου ὡδήγησεν αὐτόν εἰς τήν κατανόησιν τοῦ μεγάλου τῆς Οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ μυστηρίου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἐκ Καππαδοκῶν καί Παλαιστινίων γονέων γεννηθείς, Ἅγιος Γεώργιος ὁ μεγαλομάρτυς, ἀνεγνώρισεν εἰς τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ τό μέγα φῶς πού ἀνέτειλε «τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» (Ματθ. 4,16, Ἡσ. 9,2). «Τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». (Ἰω. 1,9).

Αὐτό ἀκριβῶς τό φῶς πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν δόξαν τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ἀνέτειλεν ἐκ τοῦ τάφου τῆς τριημέρου ταφῆς τοῦ Σωτῆρος  Ἡμῶν Χριστοῦ. Αὐτό τό φῶς ἐμπεριέχεται καί εἰς τόν Σταυρόν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Διά τοῦτο καί ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ λέγων: Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι», (Ματθ. 16,2).

Αὐτόν τόν σταυρόν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐσήκωσεν καί ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος γενόμενος οὕτω μέτοχος τοῦ φωτός τῆς ἀκτίστου δόξης τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ πού καταυγάζει τήν Ἐκκλησίαν καί φωταγωγεῖ τούς πιστούς αὐτῆς.

Τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ σήμερον καί ἡμεῖς προσκυνοῦντες καί τήν Ἁγίαν αὐτοῦ Ἀνάστασιν ὑμνοῦντες καί δοξάζοντες, Γεώργιον τόν μεγαλομάρτυρα τιμήσωμεν μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες:

«Ἀξίως τοῦ ὀνόματος ἐπολιτεύσω, στρατιῶτα Γεώργιε. Τόν σταυρόν γάρ τοῦ Χριστοῦ ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τήν ἐκ διαβολικῆς πλάνης χερσωθεῖσαν γήν ἐκαλλιέργησας καί τήν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας, ὅθεν βλυστάνεις ἰάματα τοῖς ἐν πᾶσι τῇ οἰκουμένῃ πιστοῖς καί Τριάδος γεωργός δίκαιος ἀνεδείχθης. Πρέσβευε, δεόμεθα, ὑπέρ εἰρήνης τοῦ κόσμου καί τῆς περιοχῆς ἡμῶν καί σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Χριστός Ἀνέστη.

Μετά τό κήρυγμα ὁ Μακαριώτατος μετέδωσε τήν θ. Κοινωνίαν εἰς τούς προσελθόντας πιστούς. Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ἐπηκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, εἰς τήν ὁποίαν μετά χαρᾶς πολλῆς μετέσχον οἱ πιστοί, ψάλλοντες ἐν χαρᾷ καί ζητοῦντες τήν εὐχήν τοῦ Μακαριωτάτου.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς κατανυκτικῆς καί μεγαλοπρεποῦς Λειτουργίας ταύτης ἠκολούθησε δεξίωσις ἐν τῷ ἡγουμενείῳ καί ἀκολούθως τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ καθηγουμένου ὁσιολογιωτάτου ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀνανίου.

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἑωρτάσθη καί εἰς τούς ναούς πρός τιμήν αὐτοῦ ἐντός τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Εἰς τόν Ἅγιον Γεώργιον τοῦ Νοσοκομείου, πλησίον τοῦ Πατριαρχείου προεξῆρξε τῆς ἑορτῆς ὁ ὁσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Δημήτριος καί ἐδεξιώθη τούς ἑορταστάς ἡ καθηγουμένη ὁσιωτάτη μοναχή Πανσέμνη.

Εἰς τόν Ἅγιον Γεώργιον τῆς Ἑβραϊκῆς συνοικίας πρός τόν λόφον τῆς Ἁγίας Σιών προεξῆρξε τῆς τελετῆς ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Πορφύριος καί ἐδεξιώθη τούς ἑορταστάς ἡ ὁσιωτάτη καθηγουμένη μοναχή Ἄννα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder