Τήν Tρίτην, 28^ην Σεπτεμβρίου /11^ην Ὀκτωβρίου 2011, ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς εἰς τό Ἐμιρᾶτον τοῦ Qatar ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰσαάκ τοῦ Σύρου. Ὡς γνωστόν ἡ περιοχή αὐτή εἶναι ὁ τόπος ἀσκήσεως τοῦ μεγάλου φωστῆρος τῆς Ἐκκλησίας, Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου . Διά πρώτην φοράν ἐτελέσθη ἀγρυπνία εἰς τόν ὑπόγειον χῶρον τοῦ ἀνεγειρομένου Ἱ. Ναοῦ πρός τιμήν τοῦ μεγάλου διδασκάλου τῆς μυστικῆς ζωῆς. Παρατίθενται φωτογραφίαι ἐκ τῆς ἀκολουθίας.

Ἐκ τῆς Πατριαρχικῆς Ἐπιτροπείας ἐν Qatar. 

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 24^ην Σεπτεμβρίου /7^ην Ὀκτωβρίου 2011, ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας πρωτομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Θέκλης.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἔλαβε χώραν εἰς τό πρός τιμήν καί ἐπ’ ὀνόματι αὐτῆς παρεκκλήσιον ἐντός τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου τῶν Ἁγιοταφιτῶν, δυτικῶς τοῦ Μοναστηριακοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦτο, περί τοῦ ὁποίου ἔχομεν μαρτυρίας ἀπό τοῦ 16^ου αἰῶνος, φυλάσσονται εἰκόνες θαυμασίας βυζαντινῆς τέχνης μεγάλης ἀξίας.

Εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦτο πρός τιμήν τῆς Ἁγίας πρωτομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Θέκλης, μαθητρίας τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, ἔλαβε χώραν ἀφ’ ἑσπέρας μέν Ἑσπερινός κατά τά εἰωθότα τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, χοροστατοῦντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, Προϊσταμένου ὡς ἐφημερίου τοῦ Τυπικάρη τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου καί συμμετεχόντων ὡς συνεφημερίων τῶν λοιπῶν ἡγουμένων ἐφημερίων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί ἐν κατανύξει μετεχόντων μοναχῶν, μοναζουσῶν καί λαϊκῶν, συνωστιζομένων εἰς τόν προαύλιον χῶρον τοῦ ναοῦ, λόγῳ τῆς στενότητος τοῦ ἐσωτερικοῦ χώρου τοῦ παρεκκλησίου, ἐπαρκοῦντος διά τούς Ἁγιοταφῖτας Πατέρας μόνον.

Μετά τόν Ἑσπερινόν ἡ Α.Θ.Μακαριότης παρεκάθισε μετά τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων εἰς τόν ὑπαίθριον χῶρον τῆς αὐλῆς τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου διά τήν λῆψιν τοῦ ἄρτου, τοῦ κολλύβου καί τοῦ οἴνου μετά παξιμαδίου.

Τήν ἑπομένην, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, ἐτελέσθη ὁ Ὄρθρος καί ἡ θ. Λειτουργία, χοροστατοῦντος καί πάλιν τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, μετεχόντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί πολλῶν ἑορταστῶν, μοναχῶν, μοναζουσῶν, εὐλαβῶν προσκυνητῶν, σεβομένων τήν Ἁγίαν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν, οἱ Πατέρες ἔλαβον τά κόλλυβα καί τό ἀφέψημα εἰς τό Ἐπιτροπικόν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τό Σάββατον, 18^ην Σεπτεμβρίου /1^ην Ὀκτωβρίου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προεξῆρξε τῆς πανηγύρεως τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τό παρεκκλήσιον τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τό εὑρισκόμενον εἰς τό ἐντός τῆς Ναζαρέτ κτῆμα τοῦ Πατριαρχείου, τό γνωστόν ὑπό τήν ἐπωνυμίαν «Κάσρ-Ἰλ-Μουτράν» / «Ὁ Πύργος τοῦ Δεσπότου».

Τό κτῆμα τοῦτο, ἰδιοκτησία τοῦ Πατριαρχείου, περιεπλάκη ἀτυχῶς κατά τό παρελθόν εἰς ποικίλας δυσκολίας συμφωνίας μή συμφερούσης τῷ Πατριαρχείῳ, ἀπενεπλάκη δέ προσφάτως ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Μακαριώτατου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, δι’ ὁλοκληρώσεως τῆς γενομένης κατά τό παρελθόν συμφωνίας μετά τροποποιήσεων πρός τό συμφέρον τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς ἐν Ναζαρέτ Κοινότητος αὐτοῦ. Ἡ τροποποιηθεῖσα συμφωνία προβλέπει τήν ὕδρυσιν Ἐκκλησίας καί σχολείου καί κατοικιῶν εἰς τό κτῆμα τοῦτο.

Εἰς τό μέσον τοῦ κτήματος τούτου ὑπῆρχε παρεκκλήσιον, ἀνεγηγερμένον ὑπό τοῦ Ἁγιοταφίτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ, τοῦ ἰδιοκτήτου τοῦ κτήματος τούτου, ἐκ τοῦ ὁποίου καί φέρει τό ὄνομα Κάσρ-Ἰλ-Μουτράν / Πύργος τοῦ Δεσπότου.

Τό παρεκκλήσιον τοῦτο, κρίμασι οἷς οἶδε Κύριος, ἦτο ἐγκαταλελειμμένον, ἀνοικτόν καί ἠρημωμένον, ἄχρις οὗ πρό διετίας ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβωρίου Ὄρους, Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱλαρίων, τῇ συνδρομῇ προσκυνητοῦ ἐξ Ἑλλάδος, ἐπιθυμοῦντος τήν ἀνωνυμίαν, ἀνεκαίνισε τοῦτο καί παρέδωσεν εἰς τό Πατριαρχεῖον πρός χρῆσιν λειτουργικήν.

Εἰς τοῦτο τό παρεκκλήσιον διά δευτέραν φοράν ἀπό τῆς ἀνακαινίσεως αὐτοῦ ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου τῶν ἱερέων τῆς Ναζαρέτ καί τῶν ὁμόρων πόλεων αὐτῆς, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Ναζαρέτ ὁμοῦ μετά τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης, διευθυνομένης ὑπό τοῦ ἐν Ἄκκρῃ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Εἰς τό ἐκκλησίασμα, τό μετασχόν μετ’ εὐλαβείας τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί:

«Πᾶσα μέν οὖν πρᾶξις καί θαυματουργία Χριστοῦ μεγίστη καί θεία καί θαυμαστή, ἀλλά πάντων ἐστί θαυμαστότερον ὁ Τίμιος Αὐτοῦ Σταυρός». Μέ ἄλλα λόγια, κάθε πρᾶξις καί θαυματουργική ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός εἶναι πολύ μεγάλη καί θεία καί θαυμαστή, ἀλλά τό πιό θαυμαστόν ἀπό ὅλα εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός Του.

          Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Τό θαυμαστότερον τοῦτο γεγονός τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ πανηγυρίζει ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς σεβασμίου ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως αὐτοῦ ὑπό τοῦ Ἁγίου Μακαρίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ὅταν ἀνεῦρεν αὐτόν ἡ Ἁγία Ἑλένη κατά τήν προσκυνηματικήν της ἐπίσκεψιν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους.

Πάντων δέ ἐστί θαυμαστότερον ὁ Τίμιος τοῦ Χριστοῦ Σταυρός, διότι, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Δι’ οὐδενός γάρ ἑτέρου ὁ θάνατος κατήργηται, ἡ τοῦ προπάτορος ἁμαρτία λέλυται, ὁ ᾅδης ἐσκύλευται, ἡ ἀνάστασις δεδώρηται…εἰ μή διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά Σταυροῦ γάρ πάντα ταῦτα κατώρθωται». «Ὅσοι γάρ ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν», φησίν ὁ ἀπόστολος, «εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Ὅσοι δέ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, Χριστόν ἐνεδυσάμεθα. Χριστός δέ ἐστι Θεοῦ δύναμις καί σοφία». Ἰδού ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι ὁ σταυρός τῆς ἐνυποστάτου τοῦ Θεοῦ σοφίας καί δυνάμεως ἡμᾶς περιέβαλε». Τό μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, δηλονότι ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου, δέν ἐθεωρήθη τόσον μεγάλον σκάνδαλον ἤ μωρία, ὅσον ὁ λόγος τοῦ Σταυροῦ, διά τοῦ ὁποίου ἐφανερώθη ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἡ νίκη κατά τοῦ θανάτου, τῆς φθορᾶς καί τῆς τοῦ διαβόλου δουλείας.

Σήμερον ἠξιώθημεν καί ἡμεῖς, κλῆρος τε καί λαός νά προσκυνήσωμεν αὐτό τοῦτο τό Τίμιον καί σεβάσμιον ξύλον τοῦ Σταυρο, τό ἁγιασθέν τῇ ἁφῇ τοῦ Ἁγίου Σώματος καί αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἰς τά σκηνώματα Αὐτοῦ, εἰς τόν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες Αὐτοῦ, τουτέστιν εἰς τόν σωτήριον Γολγοθᾶν καί τόν Ζωοποιόν Τάφον.

Τό μέγα δέ τοῦτο μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ὁλοκληρώνεται μέ τόν σταυρικόν θάνατον τοῦ Θεοῦ Λόγου καί τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ. Τοῦτο ἐξάλλου ἐπιβεβαιοῦται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κατηγορηματικῶς λέγει: «Ἡμεῖς κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρίαν», (Α’ Κορ. 1,23).

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ σκάνδαλον καί μωρίαν. Διά τούς ἀρνουμένους τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ καί εἰδικώτερον διά τούς ἐρευνῶντας τό μυστήριον τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα τό μυστήριον τῆς θείας ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας ἄνευ τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως, «ἐκτός γάρ πίστεως», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «ἀδύνατον σωθῆναι. Πίστει γάρ πάντα τά τέ ἀνθρώπινα τά τε πνευματικά συνίσταται…πίστει νοοῦμεν ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶνα ιτά πάντα τῇ τοῦ Θεοῦ δυνάμει παρῆχθαι. Πάντα τά τε θεῖα καί τά ἀνθρώπινα, πίστει κατορθοῦμεν. Πίστις δέ ἐστιν ἀπολυπραγμόνητος συγκατάθεσις».

Ἡ πίστις εἶναι μέν ἀπολυπραγμόνητος συγκατάθεσις, δηλαδή χωρίς πολλήν ἐξέτασιν, ἀλλά σέ θέματα καί πράγματα, τά ὁποῖα ἀφοροῦν εἰς τά θεῖα, δηλονότι τήν τοῦ Θεοῦ δύναμιν καί ἐνέργειαν, «πάντα γάρ τοῦ Θεοῦ ὑπέρ φύσιν εἰσί καί λόγον καί ἔννοιαν», διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἑρμηνεύων τό κήρυγμα τοῦ σοφοῦ Παύλου εἰς τήν πρός Κορινθίους αὐτοῦ ἐπιστολήν: «Ὁ λόγος γάρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί τοῖς δέ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. Γέγραπται γάρ ἀπολῶ τήν σοφίαν τῶν σοφῶν καί τήν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω», ( Ἠσ. 29,14). Καί προσθέτει: «Ἐπειδή γάρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διά τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ εὐδόκησεν ὁ Θεός διά τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τούς πιστεύοντας», (Α’ Κορ. 1,18, 19-21).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ λόγος τοῦ σταυροῦ ἤ καλλίτερον εἰπεῖν ἡ πίστις εἰς τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ ἐμπεριέχει τό κήρυγμα καί τήν διδασκαλίαν τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Καί πιο συγκεκριμένα, ἐμπεριέχει τόν τόπον καί τόν τρόπον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὁ μέν τόπος ἤ χῶρος εἶναι ὁ Γολγοθᾶς, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία, ἐν ᾧ ἐπάγη ὁ Σταυρός καί ἐχύθη τό ἀπολυμαντικόν τοῦ Θεοῦ αἷμα. Ὁ δέ τρόπος εἶναι ἡ βρῶσις καί ἡ πόσις τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος Χριστοῦ τῇ δυνάμει τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου,  σημαίνει ταπείνωσις καί μάλιστα ἄκρα ταπείνωσις: «Ὅστις δέ ὑψώσει ἑαυτόν ταπεινωθήσεται καί ὅστις ταπεινώσει ἑαυτόν ὑψωθήσεται», (Ματ. 23,12). Αὐτήν ἀκριβῶς τήν δύναμιν τοῦ βάθους καί τοῦ πλούτου τῆς ταπεινώσεως ἐνσαρκώνει καί ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, περί οὗ ὁ μέγας Παῦλος κηρύττει: «καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. Διό καί ὁ Θεός Αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο Αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα», (Φιλ. 2,8,9).

Τοῦ ὀνόματος τούτου δηλονότι τοῦ σωτηριώδους ὀνόματος τοῦ σαρκί δι’ ἡμᾶς σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Χριστοῦ ἀξιωθέντες καί ἡμεῖς μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας εἴπωμεν καί τρανῶς βοήσωμεν: «Ὁ δι’ ἡμᾶς, Χριστέ κρίσιν καταδεξάμενος καί ἐν Σταυρῷ ἀνελθών, Αὐτός καί νῦν δώρησαι ἐλατῆρα ( =διώκτην) τῶν δαιμόνων, ἵνα πάντες προσπτυσσόμενοι βοῶμεν αὐτῷ: σῶσον ἡμᾶς, Σταυρέ, τῇ δυνάμει σου, ἁγίασον ἡμᾶς τῇ λαμπρότητί σου, Τίμιε Σταυρέ καί κραταίωσον ἡμᾶς τῇ ὑψώσει σου, ὅτι φῶς ἡμῖν δεδώρησαι καί σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός παρέθεσε πλουσίαν τράπεζαν εἰς τόν Μακαριώτατον τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί πολλούς ἄλλους εἰς τήν Μητρόπολιν Ναζαρέτ.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Τήν Τρίτην, 14^ην /27^ην Σεπτεμβρίου 2011, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, συμφώνως πρός τήν κρατήσασαν απ’ αἰώνων τυπικήν καί προσκυνηματικήν διάταξιν.

Ἡ ἑορτή αὐτή ἔχει τήν ἀρχήν της εἰς τό ἔτος 326 μ.Χ., ὅτε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων Μακάριος κατά τήν τελετήν τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ἀνέγερσις τοῦ ὁποίου διήρκεσε ἀπό τοῦ 326-336 μ.Χ., ὕψωσε μετά τῆς Ἁγίας Ἑλένης τόν ἀνευρεθέντα ἐπί τοῦ τόπου τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ Τίμιον Σταυρόν τοῦ Κυρίου, προκειμένου νά τόν ἴδῃ ὑψούμενον οὐχί μόνον ὁ ἐγγύς, ἀλλά καί ὁ μακράν ἱστάμενος ἀθρόως συρρεύσας λαός τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἅπαξ αὕτη τελεσθεῖσα τότε πρᾶξις παρέμεινεν εἰς τήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας, τελουμένη καθ’ ἕκαστον ἔτος οὐχί τήν ἡμέραν τῆς μνήμης τῶν Ἐγκαινίων, 13^ην Σεπτεμβρίου, ἀλλά τήν 14^ην τοῦ αὐτοῦ μηνός.

Διά τήν αἰδέσιμον ἑορτήν ταύτην ἐτελέσθη Μέγας Ἑσπερινός κατά τήν παραμονήν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μετ’ ἐπισήμου εἰσόδου καί προσκυνήσεως εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί εἰς τόν Πανάγιον τοῦ Κυρίου Τάφον, μετά μεγάλου θυμιάματος καί ἀρτοκλασίας, χοροστατοῦντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, τῶν Ἁγιωτάτων Ἀρχιερέων συμπροσευχομένων ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Κυρίου ἐν εὐλαβείᾳ καί κατανύξει μετέχοντος.

Κατά τήν κυριώνυμον ἡμέραν τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη Πατριαρχική θεία Λειτουργία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τῶν παρεπιδημούντων Ἀρχιερέων, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανῆς κ. Δανιήλ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λβόφ καί Γκαλιτσίας κ. Αὐγουστίνου,  Θεοφιλεστάτων Ἐπισκόπων Κρασνοσλαμπόσκ κ. Κλήμεντος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, Ρεμεσιάνας κ. Ἀνδρέου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, & Νάρουα κ. Λαζάρου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐσθονίας καί τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί τῶν ἱερέων τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἤρξατο ἡ λιτανεία ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τοῦ Καθολικοῦ, διελθοῦσα διά τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου καί κατελθοῦσα πρός τό Σπήλαιον τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Εἰς τόν τόπον τοῦτον ἐγένετο ὑπό τοῦ Πατριάρχου ἡ ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πρός τά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος κατά τήν γνωστήν τυπικήν διάταξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μετά τήν Ὕψωσιν ὁ Πατριάρχης, οἱ Ἀρχιερεῖς καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Ἔθνους ἡμῶν, Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου προσεκύνησαν τόν ὑψωθέντα Τίμιον Σταυρόν, περιέχοντα τεμάχιον Τιμίου Ξύλου.

Ἐκ τοῦ τόπου τούτου τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἡ λιτανεία κατηυθύνθη πρός τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, ἔνθα καί πάλιν ἔλαβε χώραν ἡ ὑπό τοῦ Πατριάρχου ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πρός τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος, ἡ τοποθέτησις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ  ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης ἄνωθεν τῆς βάσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου  καί ἡ προσκύνησις ὡς καί ἐν τῷ τόπῳ τῆς εὑρέσεως.

Ἐνταῦθα διενεμήθησαν εἰς τόν πιστόν λαόν τά εὔοσμα ἄνθη τῶν βασιλικῶν, ἀναμέσον τῶν ὁποίων ἐπί τοῦ δίσκου ἐτοποθετήθη ὁ Τίμιος Σταυρός, πρός ἁγιασμόν ψυχῶν καί σωμάτων, οἴκων, ἱερῶν προσφόρων καί θεραπείαν ἐκ πάσης ἀσθενείας.

Ἐκ τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ διά τῶν ἐσωτερικῶν βαθμίδων ἐγένετο ἡ κάθοδος εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ ἔνθεν καί ἡ ἄνοδος πρός τό Πατριαρχεῖον, τῶν κωδώνων χαρμοσύνως κρουομένων.

Εἰς τό Πατριαρχεῖον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τό ἱερατεῖον καί τούς συρρεύσαντας εὐλαβεῖς προσκυνητάς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Πάσα μέν οὖν πρᾶξις καί θαυματουργία Χριστοῦ μεγίστη καί θεία καί θαυμαστή, ἀλλά πάντων ἐστί θαυμαστότερον ὁ Τίμιος Αὐτοῦ Σταυρός». Μέ ἄλλα λόγια, κάθε πρᾶξις καί θαυματουργική ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός εἶναι πολύ μεγάλη καί θεία καί θαυμαστή, ἀλλά τό πιό θαυμαστό ἀπό ὅλα εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός Του.

          Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Τό θαυμαστότερον τοῦτο γεγονός τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ πανηγυρίζει ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς σεβασμίου ἑορτῆς τῆς ὑψώσεως αὐτοῦ ὑπό τοῦ Ἁγίου Μακαρίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ὅταν ἀνεῦρεν αὐτόν ἡ Ἁγία Ἑλένη κατά τήν προσκυνηματικήν της ἐπίσκεψιν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους.

Πάντων δέ ἐστί θαυμαστότερον ὁ Τίμιος τοῦ Χριστοῦ Σταυρός, διότι, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Δι’ οὐδενός γάρ ἑτέρου ὁ θάνατος κατήργηται, ἡ τοῦ προπάτορος ἁμαρτία λέλυται, ὁ ᾅδης ἐσκύλευται, ἡ ἀνάστασις δεδώρηται…εἰ μή διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά Σταυροῦ γάρ πάντα ταῦτα κατώρθωται». «Ὅσοι γάρ ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν», φησίν ὁ ἀπόστολος, «εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Ὅσοι δέ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, Χριστόν ἐνεδυσάμεθα. Χριστός δέ ἐστι Θεοῦ δύναμις καί σοφία ». Ἰδού ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι ὁ σταυρός τήν ἐνυπόστατον τοῦ Θεοῦ σοφίαν καί δύναμιν ἡμᾶς περιέβαλε». Τό μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας δηλονότι ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου, δέν ἐθεωρήθη τόσον μεγάλον σκάνδαλον ἤ μωρία, ὅσον ὁ λόγος τοῦ Σταυροῦ, διά τοῦ ὁποίου ἐφανερώθη ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἡ νίκη κατά τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς καί τῆς τοῦ διαβόλου δουλείας.

Σήμερον ἠξιώθημεν καί ἡμεῖς, κλῆρος τε καί λαός νά προσκυνήσωμεν αὐτό τοῦτο τό Τίμιον καί σεβάσμιον Ξύλον τοῦ Σταυροῦ καί ἁγιασθέν τῇ ἁφῇ τοῦ Ἁγίου Σώματος καί αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἰς τά σκηνώματα Αὐτοῦ, εἰς τόν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες Αὐτοῦ, τουτέστιν εἰς τόν σωτήριον Γολγοθᾶν καί τόν Ζωοποιόν Τάφον.

Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ καί Θεῷ ἡμῶν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ τρανῶς βοήσωμεν: «Ὁ δι’ ἡμᾶς, Χριστέ κρίσιν καταδεξάμενος καί ἐν Σταυρῷ ἀνελθών, Αὐτός καί νῦν δώρησαι ἐλατῆρα ( =διώκτην) τῶν δαιμόνων, ἵνα πάντες προσπτυσσόμενοι βοῶμεν αὐτῷ: σῶσον ἡμᾶς, Σταυρέ, τῇ δυνάμει σου, ἁγίασον ἡμᾶς τῇ λαμπρότητί σου, Τίμιε Σταυρέ καί κραταίωσον ἡμᾶς τῇ ὑψώσει σου, ὅτι φῶς ἡμῖν δεδώρησαι καί σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν.Ἔτη πολλά».

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Τήν Τετάρτην, 8^ην/21^ην Σεπτεμβρίου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξε τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου εἰς τήν πόλιν τῆς Μπετζάλλας.

Ἡ πόλις αὐτή εἶναι πλησιόχωρος τῆς Βηθλεέμ, τῆς Βιβλικῆς πόλεως Γκηλώ καί τοῦ σημερινοῦ ὁμωνύμου Ἰσραηλινοῦ συνοικισμοῦ καί ἀνήκει εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν μέ 15.000 χιλιάδας περίπου κατοίκους, ἐκ τῶν ὁποίων περί τάς 7.000 χιλάδας εἶναι Ὀρθόδοξοι.

Εἰς τήν πόλιν αὐτήν τό Πατριαρχεῖον ἔχει σήμερον ἡγούμενον τόν Ἁγιοταφίτην Ἀρχιμανδρίτην π. Νάρκισσον καί τρεῖς ἐγγάμους Ἀραβοφώνους ἱερεῖς. Εἰς τήν Ἀραβόφωνον αὐτήν Κοινότητα τῆς Μπετζάλλας ἀνήκουν δύο μεγαλοπρεπεῖς ναοί μετ’ εἰκονοστασίων θαυμασίας τέχνης τοῦ Ἁγίου Νικολάου καί τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου.

Εἰς τοῦτον τόν ἑορτάζοντα Ναόν τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, ἱερέων καί διακόνων τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ναρκίσσου καί τῶν ἱερέων τῆς ἐνορίας π. Νικολάου, Γεωργίου καί Παύλου καί ἱερέων τῶν ὁμόρων πόλεων.

Πλῆθος Ὀρθοδόξων κατέκλυσαν τόν ἱερόν ναόν καί ἤκουσαν μετά κατανύξεως τήν ψαλμῳδίαν τῆς χορῳδίας τῆς κώμης καί μετά προσοχῆς τόν λόγον τοῦ Μακαριωτάτου, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ, ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, καί λύσας τήν κατάραν ἔδωκε τήν εὐλογίαν καί καταργήσας τόν θάνατον ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν τήν αἰώνιον».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί.

Ἀγάλλεται σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ χαρμοσύνου διά τήν ἀνθρωπότητα γεγονότος τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Εἶναι δέ χαρμόσυνον τό γεγονός τοῦτο», διότι ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν.

Τήν ἀνατολήν τοῦ Ἡλίου τούτου, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, προεῖπον οἱ σοφοί τοῦ κόσμου καί σαφῶς προκατήγγειλαν οἱ Ἅγιοι Προφῆται, ὡς ὁ μεγαλοφωνώτατος Ἡσαΐας, ὁ ὁποῖος λέγει: «διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον· ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ», ( Ἠσ. 7,14)». Ὁ δέ προφήτης Ἰεζεκιήλ λέγει: «καὶ εἶπε Κύριος πρός με· ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς μὴ διέλθῃ δι’ αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ εἰσελεύσεται δι’ αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη», (Ἰεζ. 44,2).

Εἰς τούς λόγους τῶν προφητῶν τούτων οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶδον τήν ἀειπαρθενίαν τῆς Θεοτόκου. Ἡ δέ ἀειπαρθενία τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ τό ἰδιαίτερον γνώρισμα, τό ὁποῖον καθιστᾶ τήν διά Πνεύματος Ἁγίου κλῆσιν καί συμμετοχήν Αὐτῆς (τῆς Θεοτόκου) εἰς τό μυστήριον τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, δηλονότι τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου «σημεῖον ἀντιλεγόμενον», παρά τό ἀναντίρρητον γεγονός ὅτι τοῦτο ἐπιμαρτυρεῖται καί ἐπιβεβαιοῦται  τόσον ἀπό τούς προφητικούς ὅσον καί τούς Κυριακούς λόγους τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ὡς λέγει καί ὁ  ὑμνῳδός (ἅγιος Στέφανος Ἁγιοπολίτης): «Ἡ ἀπαρχή τῆς ἡμῶν σωτηρίας, λαοί, σήμερον γέγονεν. Ἰδού γάρ ἡ προορισθεῖσα ἀπό γενεῶν ἀρχαίων Μήτηρ καί Παρθένος καί δοχεῖον Θεοῦ ἐκ στείρας γεννηθῆναι προέρχεται. Ἄνθος ἐκ τοῦ Ἰεσσαί καί ἐκ τῆς ρίζης αὐτοῦ ράβδος ἐβλάστησεν».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἀναγγέλλει εἰς τούς λαούς τῆς γῆς ὅτι σήμερον ἡμέρα τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας: «Ἰδού γάρ ἡ Παρθένος πρόεισιν ἐκ Πέτρας ἀγόνου, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου, ἀδελφοί μου, κατ’ οὐσίαν προμηνύει τόν Εὐαγγελισμόν τῆς κλήσεως Αὐτῆς εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλαδή τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου συνδέεται ἀρρήκτως μέ τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Συνδέεται ἄμεσα μέ τήν λύσιν τῆς κατάρας τοῦ νόμου, ἐκ τῆς ὁποίας κατάρας μᾶς ἐξηγόρασεν ὁ Χριστός, ὡς λέγει ὁ μακάριος Παῦλος: «Χριστός ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, γενόμενος ὑπέρ ἡμῶν κατάρα. Γέγραπται γάρ ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου», (Γαλ. 3,13).

Προσέτι δέ καί κυρίως συνδέεται ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου μέ τήν κατάργησιν τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας. Τοῦ θανάτου, τόν ὁποῖον εἰσήγαγεν εἰς τόν κόσμον οὐχί ἡ τελεία ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀλλά ἡ παρακοή εἰς τό θέλημα καί ἡ παράβασις τοῦ Παλαιοῦ Ἀδάμ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ὡς διδάσκει ὁ σοφός Παῦλος: «Διά τοῦτο, ὥσπερ δι’ ἑνός ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθε καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος καί οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ’ ᾧ πάντες ἥμαρτον», (Ρωμ. 5,12). Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Νενόσηκεν ὅμως ἡ φύσις τήν ἁμαρτίαν διά τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνός, τουτέστιν Ἀδάμ. Οὕτω δέ κατεστάθησαν ἁμαρτωλοί οἱ πολλοί οὐχ ὡς ἐν ἐκ τῆς ἐκείνου φύσεως ὄντες, τῆς ὑπό νόμον πεσούσης τῆς ἁμαρτίας», (Κυρ. Ἀλεξ, P.G. 74, 789).

Καθίσταται φανερόν λοιπόν ὅτι τό Γενέθλιον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός, ἐχάρισε τήν ἐλευθερίαν εἰς μέν τόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄνναν, τούς γονεῖς τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἐκ τοῦ ὀνειδισμοῦ τῆς ἀτεκνίας. Εἰς δέ τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔαν ἐκ τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς τῆς ἁμαρτίας. Ἰδού λοιπόν διατί ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ.

          Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἐγκωμιάζων κατά τρόπον ὑμνολογικόν τό περιεχόμενον καί τήν ὑψίστην σημασίαν ἑκάστης ἑορτῆς, ἀφορώσης εἰς τό Θεομητορικόν πρόσωπον τῆς Παναγίας, λέγει: «Παρθενική πανήγυρις σήμερον, ἀδελφοί, σκιρτάτω ἡ κτίσις, χορευέτω ἡ ἀνθρωπότης, συνεκάλεσε γάρ ἡμᾶς ἡ Ἁγία Θεοτόκος, τό ἀμόλυντον κειμήλιον τῆς Παρθενίας, ὁ λογικός τοῦ δευτέρου Ἀδάμ Παράδεισος, τό ἐργαστήριον τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, ἡ πανήγυρις τοῦ σωτηρίου συναλλάγματος, ἡ παστάς, ἐν ᾗ ὁ Λόγος ἐνυμφεύσατο τήν σάρκα, ἡ ὄντως κούφη νεφέλη, ἡ τόν ἐπί τῶν Χερουβείμ μετά σώματος βαστάσασα», (Παρακλητική, Ἦχος Α’, Δογμ. Ἑσπερινοῦ).

Ναί, ἀδελφοί μου, μᾶς συνεκάλεσε σήμερον ἡ ἁγία Θεοτόκος ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ διά τῆς Ἐκκλησίας, διά νά συμμετάσχωμεν εἰς τήν πανήγυριν τοῦ «σωτηρίου συναλλάγματος», δηλονότι τήν πανήγυριν, κατά τήν ὁποίαν ὁ Θεός Λόγος ἐνυμφεύσατο τήν σάρκα, ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας. Μέγα καί θαυμαστόν ὄντως τό πανηγυριζόμενον μυστήριον τῶν Γενεθλίων τῆς Ἁγίας Θεοτόκου. Ταῖς αὐτῆς ἱκεσίαις, Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν. Χάρισαι τήν εἰρήνην καί τήν δικαιοσύνην σου εἰς τόν χειμαζόμενον τόπον ἡμῶν καί εἰς τόν κόσμον σου ἅπαντα. Ἀμήν».

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον καί τράπεζα εἰς τό ξενοδοχεῖον, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ναρκίσσου καί Ἐπιτρόπων τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Κοινότητος.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Κυριακήν, 22^αν Αὐγούστου /4^ην Σεπτεμβρίου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐσεβίου καί τοῦ ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου ἐπεσκέφθη τήν ἐν Γεθσημανῇ  Γυναικείαν Ἱεράν Μονήν τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, τελούντων νῦν ἐν ἐκκλησιαστικῇ κοινωνίᾳ μετά τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐντός τῆς Ρωσίας, ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς ἐπισκέψεως ἐνταῦθα καί τῆς τελέσεως θείας Λειτουργίας ἐν τῇ εἰρημένῃ Ἱερᾷ Μονῇ ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Ἱλαρίωνος, Προέδρου τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐκτός Ρωσίας /Russian Orthodox Church outside Russia (ROCOR) καί τῇ εὐγενῇ προσκλήσει τοῦ ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Τύχωνος, Προϊσταμένου τῆς ἐν λόγῳ Ἱερᾶς Μονῆς καί τῆς ἐπί τοῦ Ὄρους Ἱερᾶς Γυναικείας Μονῆς τῆς Ἀναλήψεως.

Φθάσας ὁ Μακαριώτατος εἰς τήν ὥραν τοῦ Κοινωνικοῦ, ἐγένετο ἐνθέρμως δεκτός καί ηὐλόγησε τόν ἐκκλησιαζόμενον εὐσεβῆ λαόν, ἀκολούθως δέ μετά τήν Ἀπόλυσιν προσεφώνησε τόν Μητροπολίτην Ἱλαρίωνα, τόν συλλειτουργοῦντα Μητροπολίτην Βερολίνου κ. Μάρκον, τόν Ἀρχιμανδρίτην Τύχωνα, τήν καθηγουμένην ὁσιωτάτην μοναχήν Ἐλισάβετ, τάς μοναζούσας καί τό χριστεπώνυμον  πλήρωμα διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

(βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/2011/09/04/1376/ )

Ἐν συνεχείᾳ τούτου, ἡ καθηγουμένη ὁσιωτάτη μοναχή Ἐλισάβετ ἐδεξιώθη φιλοφρόνως τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Του εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Τό ἑσπέρας τῆς ἡμέρας ταύτης ὁ Μακαριώτατος μετά τοῦ Ἁγίου Καπιτωλιάδος καί τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνης πρεκάθισεν εἰς δεῖπνον, τό ὁποῖον παρέθεσεν πρός τιμήν τοῦ Μητροπολίτου Ἱλαρίωνος ἡ καθηγουμένη τῆς Ρωσικῆς Γυναικείας Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἀναλήψεως ἐπί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶνος Ἑλαιῶνος ὁσιωτάτη μοναχή Μωϋσέα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τήν Κυριακήν, 15^ην /28^ην Αὐγούστου 2011, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐπί τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος εἰς Γεθσημανῆν. Κατ’ ἀρχαιοτάτην παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό Ἱερόν τοῦτο Μνῆμα ἐνεταφίασαν τό σκήνωμα τῆς Θεοτόκου οἱ Ἀπόστολοι, μετενεγκότες αὐτό ἀπό τοῦ οἴκου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ἐπί τοῦ λόφου Σιών, ἔνθα ἐκοιμήθη.

Ἐπί τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος διαφυλαχθέντος ὑπό τῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας  ᾠκοδόμησεν ἱερόν ναόν ἡ Ἁγία Ἑλένη. Οὗτος διεμορφώθη εἰς τό σχῆμα εἰς τό ὁποῖον διατηρεῖται μέχρι σήμερον, σταυροειδές ἄνευ τρούλλου ἐπί τῶν Βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων Μαρκιανοῦ καί Πουλχερίας, τό 417 μ.Χ.

Εἰς τήν νοτιοανατολικήν πτέρυγα αὐτοῦ εὑρίσκεται ὁ τάφος τῆς Θεοτόκου, λαξευμένος ἐπί βράχου εἰς σχῆμα σώματος ἀνθρώπου, ὡς ἐμφαίνεται μέσῳ τοῦ ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἐντοιχισμένου ὑαλοπίνακος.

Εἰς τό πάνσεπτον προκύνημα τοῦτο ἑωρτάσθη κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν ἡ ἀποκορύφωσις τῶν ἑορτῶν τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ἡ Κοίμησις δηλονότι τῆς Θεοτόκου μέ ὅλην τήν πρέπουσαν τάξιν, λαμπρότητα καί μεγαλοπρέπειαν.

Ἀφ΄ ἑσπέρας, τήν 3.00 μ.μ. ἐτελέσθη Μέγας Ἑσπερινός, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους.

Τήν πρωΐαν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη πανηγυρική Θεία Λειτουργία ἐπί τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος ὡς Ἁγίας Τραπέζης, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μακαριότητος τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν, καί τῶν παρεπιδημούντων, Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Κισάμου καί Σελίνου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης κ. Ἀμφιλοχίου, Τανάγρας καί Φωτικῆς κ. Πολυκάρπου, Ταμασοῦ καί Ὀρεινῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κ. Ἡσαΐου, ἱερομονάχων καί ἱεροδιακόνων.

Ἀθρόα καί πανευλαβής ὑπῆρξεν ἡ συμμετοχή τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐξ ἐντοπίων Ἱεροσολυμιτῶν, ἐξ Ἀραβοφώνων δι’ εἰδικῆς ἀδείας τῶν Ἰσραηλινῶν Στρατιωτικῶν Ἀρχῶν προσελθόντων ἐκ τῶν κατεχομένων  καί μή κατεχομένων Παλαιστινιακῶν περιοχῶν, ἐκ προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας, Οὐκρανίας καί Ρουμανίας, παρουσίᾳ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Οὗτοι ἤναπτον τά κηρία καί ἐπλήρουν τάς βαθμίδας τοῦ Ναοῦ, διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας, μετ’ αὐτήν δέ προσεκύνουν τό Θεομητορικόν Μνῆμα καί τήν νοτίως τούτου τοποθετημένην εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐπί τῆς ὁποίας ἐψάλησαν τήν προτεραίαν τά Ἐπιτάφια Ἐγκώμια.

Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θείον Λόγον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἡ τῶν οὐρανῶν ὑψηλοτέρα ὑπάρχουσα καί τῶν Χερουβίμ ἐνδοξοτέρα καί πάσης κτίσεως τιμιωτέρα, ἡ δι’ ὑπερβάλλουσαν καθαρότητα τῆς ἀϊδίου οὐσίας δοχεῖον γεγενημένη ἐν ταῖς τοῦ Υἱοῦ χερσί σήμερον τήν παναγίαν παρατίθεται ψυχήν καί σύν αὐτῇ πληροῦται τά σύμπαντα χαρᾶς καί ἡμῖν δωρεῖται τό μέγα ἔλεος», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας κατέχει κεντρικήν θέσιν εἰς τήν λειτουργικήν πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο, διότι ἡ ἐκ Ναζαρέτ Παρθένος Μαρία κατέστη, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «δοχεῖον τῆς ἀϊδίου οὐσίας τῆς θεότητος».

 Μέ ἄλλα λόγια, ἐκ τῶν ἁγνων αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἔλαβε διά Πνεύματος Ἁγίου σάρκα καί ἐνηνθρώπησεν ὁ Θεός Λόγος, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν Αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας», (Ἰωάν. Α’ 14).

 Ἐπειδή ἀκριβῶς ἡ Παναγία ἀξιώνεται τοιαύτης μεγάλης καί ἀνεκφράστου χάριτος νά γίνῃ μητέρα τοῦ Θεοῦ Λόγου, νά γίνῃ Θεοτόκος διά τοῦτο καί ἀναδεικνύεται οὐρανῶν ὑψηλοτέρα, τῶν χερουβείμ ἐνδοξοτέρα καί πάσης κτίσεως τιμιωτέρα.

 Τό ἐξαίσιον τοῦτο μυστήριον διατυπώνει ὑμνολογικῶς ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Μελῳδός ἐγκωμιάζοντας τήν κοίμησιν, τόν θάνατον τῆς Θεοτόκου Μαρίας: «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί Παρθένε Ἄχραντε, παρθενεύει γάρ τόκος καί ζωήν προμνηστεύεται θάνατος, ἡ μετά τόκον Παρθένος καί μετά θάνατον ζῶσα σῴζεις ἀεί Θεοτόκε, τήν κληρονομίαν σου».

 Εἰς τό πρόσωπον τῆς Παναγίας ἐφανερώθη πλήρως κατά τρόπον μοναδικόν καί ἀνεπανάληπτον τό κήρυγμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καί ζωῆς. «Ἐγώ εἰμι, λέγει ὁ Κύριος, ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6). Νά λοιπόν διατί ὁ  Ἅγιος Κοσμᾶς ἀναφωνεῖ: «παρθενεύει γάρ τόκος καί ζωήν προμνηστεύεται θάνατος».

 Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θάνατος τῆς Παναγίας προεξασφαλίζει τόν ἐν Χριστῷ θάνατον, δηλαδή τήν αἰώνιον ζωήν. Διά τοῦτο ὁ ὑμνῳδός λέγει: «Ὦ τοῦ παραδόξου θαύματος! ἡ πηγή τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται καί κλῖμαξ πρός οὐρανόν ὁ τάφος γίνεται…, τάφον γάρ οἰκήσασα ἔδειξε Παράδεισον».

 Τό γεγονός δέ τοῦτο ἀδελφοί μου καταγγέλλει καί μαρτυρεῖ τό εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον τῆς Γεθσημανῆς σῳζόμενον καί ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος διακονούμενον Θεομητορικόν Μνῆμα, πέριξ τοῦ ὁποίου, ὡς ἄλλοι Ἀπόστολοι, ἐκ περάτων τῆς γῆς συνηθροίσθημεν ἐνθάδε, διά νά τιμήσωμεν χρεωστικῶς καί εὐχαριστιακῶς τήν κεχαριτωμένην Μαρίαν, τήν ἀναδειχθεῖσαν Δέσποιναν τοῦ κόσμου, θρόνον τοῦ Ὑψίστου καί τοῦ ἀεννάου (αἰωνίου) φωτός Μητέρα.

 Τήν «μητέρα τοῦ ἀεννάου φωτός», τό «δοχεῖον τῆς ἀϊδίου οὐσίας τῆς Θεότητος» καί τήν  «πηγήν τῆς ἐνσάρκου ἀληθείας καί ζωῆς» παρακαλέσωμεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες:  «Ἡ γάρ ἐκ σπέρματος Δαυΐδ, δι’ ἧς ἡμεῖς ἐθεώθημεν, ἐν ταῖς χερσί τοῦ ἑαυτῆς Υἱοῦ καί Δεσπότου ἐνδόξως καί ὑπέρ λόγον μετατίθεται, ἥν ὡς μητέρα τοῦ Θεοῦ ἀνυμνοῦντες βοῶμεν καί λέγομεν, σῶσον ἡμᾶς, τούς ὁμολογοῦντας σέ Θεοτόκον ἀπό πάσης περιστάσεως, λύτρωσαι κινδύνων τάς ψυχάς ἡμῶν…», καί εἰρήνευσον τούς λαούς τῆς περιοχῆς ἡμῶν καί τόν κόσμον ἅπαντα. Ἀμήν.

Τῆς θείας Κοινωνίας μεταδοθείσης, τοῦ ἀντιδώρου διανεμηθέντος, τῆς ἀπολύσεως γενομένης,  ἐν μέσῳ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ζητοῦντος τήν Πατριαρχικήν εὐλογίαν, ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς Ἀρχιερατικῆς καί Ἱερατικῆς Συνοδείας ἐξῆλθε καί ἦλθεν ἐπί τοῦ ἄνωθεν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ κειμένου ἡγουμενείου. Ἐνταῦθα ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης ὁσιώτατος π. Νεκτάριος προσέφερεν ἀναψυκτικά καί ἀρτύσιμα γλυκίσματα εἰς ἀναψυχήν πάντων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Τό Σάββατον, 14^ην /27^ην  Αὐγούστου 2011, παραμονήν τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἐτελέσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ τελετή τῶν Ἐγκωμίων τῆς Θεοτόκου εἰς τό Θεομητορικόν αὐτῆς Μνῆμα ἐν Γεθσημανῇ.

Ἡ συγκινητική καί μεταλοπρεπεστάτη καί ἐν πολλοῖς μοναδική τελετή αὕτη ἔχει τήν θέσιν αὐτῆς ἀρχαιόθεν εἰς τήν τυπικήν καί προσκυνηματικήν τάξιν τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας.

Συμφώνως πρός τό Τυπικόν τοῦτο μακρά συνοδεία ἐξ Ἀρχιερέων καί Ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν καί τῶν παρεπιδημούντων Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Κισάμου καί Σελίνου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης κ. Ἀμφιλοχίου, Σερρῶν καί Νιγρίτης κ. Θεολόγου, Τανάγρας καί Φωτικῆς κ. Πολυκάρπου, Ταμασοῦ καί Ὀρεινῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κ. Ἡσαΐου, ἐξ Ἱερέων, μοναχῶν καί μοναζουσῶν, τῆς ὁποίας προΐστατο ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἐξεκίνησεν τήν 7.30 π.μ. θερινήν ὤραν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου τῶν Ἁγιοταφιτῶν μέ κατεύθυνσιν τήν Γεθσημανῆν.

Ἡ ἱερά πομπή αὕτη διῆλθε ἐπισήμως τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων ἀπό δυσμάς πρός ἀνατολάς διά τῆς ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου ( Via Dolorosa ). Ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Πραιτωρίου ἵστατο πρός ὑποδοχήν καί λῆψιν τῆς εὐλογίας τοῦ Μακαριωτάτου ὁ ἡγούμενος ὁσιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Σέργιος, ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης ἐντός τῶν τειχῶν πρό τῆς Πύλης τῶν Λεόντων ὁ ἡγούμενος ὁσιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Μελέτιος καί ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Στεφάνου ἐκτός τῶν τειχῶν εἰς τήν ἀρχήν τῆς κοιλάδος τοῦ Ἰωσαφάτ ὁ ἡγούμενος Ὁσιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος.

Ὅτε ἡ ἱερά πομπή ἔφθασεν εἰς Γεθσημανῆν, ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἀρχιερεῖς ἐκάθισαν ἐπ’ ὁλίγον εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἄχρις οὗ ἐνδυθῶσιν οἱ ἱερεῖς διά τήν Πατριαρχικήν ὑποδοχήν.

Ἡ ὑποδοχή αὕτη ἐγένετο εἰς τήν αὐλήν του Ἱεροῦ Προσκυνήματος. Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ἐνεδύθη μανδύαν καί ηὐλόγησε τήν Ἁγίαν Εἴσοδον.

Εὐθύς ἀμέσως ἡ συνοδεία κατηυθύνθη διά τῶν κατηφορικῶν βαθμίδων πρός τό μέσον τοῦ Ναοῦ,τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων «Ἐν τῇ γεννήσει τήν παρθενίαν ἐφύλαξας…». Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος, οἱ Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς προσεκύνησαν τό Θεομητορικόν μνῆμα καί ἐνεδύθησαν τάς Ἀρχιερατικάς καί Ἱερατικάς αὐτῶν στολάς, ἐν ᾧ οἱ ψάλται ἔψαλλον τό «Ἄνωθεν οἱ προφῆται Σέ προκατήγγειλαν…»

Τοῦ Μακαριωτάτου εὐλογήσαντος,  τοῦ Θεομητορικοῦ Ἐπιταφίου μετενεχθέντος ἐκ τοῦ παρεκκλησίου τῆς Πλατυτέρας εἰς τό μέσον τοῦ Ναοῦ καί τοῦ Μακαριωτάτου εὐλογήσαντος ἤρξατο ἡ ἀκολουθία τῶν Ἐγκωμίων, συμφώνως πρός τό Καθιερωμένον Τυπικόν εἰς τρεῖς στάσεις:

Τήν α’: «Ἡ ζωή ἐν τάφῳ κατετέθης, βαβαί…».

Τήν β’: «Ἄξιόν ἐστιν μεγαλύνειν Σέ, τήν Θεοτόκον…».

Τήν γ’: «Αἱ γενεαί πᾶσαι ὕμνον τῇ ταφῇ σου προσάγουσι, Παρθένε….».

Εἰς τήν α’ τῶν στάσεων τούτων ὁ Πατριάρχης ἐθυμίασε τόν τάφον καί τό ἐκκλησίασμα, ἐνῷ εἰς τάς β’ καί γ’, Ἀρχιερεῖς.

Μετά τά εὐλογητάρια ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον εἰς τούς ἀθρόως συγκεντρωμένους πιστούς καί πληροῦντας τόν ἱερόν Ναόν ὁ παρεπιδημῶν Μητροπολίτης Σερρῶν καί Νιγρίτης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κ. Θεολόγος διά τήν Ὑπεραγίαν Δέσποιναν ἡμῶν Θεοτόκον, δανείσασαν τήν σάρκα αὐτῆς καί σαρκώσασαν τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, γεννήσασαν Αὐτόν κατά σάρκα, διακονήσασαν Αὐτόν, ἀκολουθήσασαν εἰς τόν Σταυρόν, ἰδοῦσαν Αὐτόν Ἀναστάντα, κοιμηθείσαν εἰς Ἱεροσόλυμα καί ἐνταφιασθείσαν εἰς «Γεθσημανῆν τό χωρίον» ὑπό τῶν Ἀποστόλων ἐκ περάτων τῆς γῆς συνδραμόντων καί μεταστᾶσαν εἰς οὐρανούς πρό τῆς Κοινῆς Ἀναστάσεως, ὑπό τοῦ Υἱοῦ Αὐτῆς Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κρατοῦντος τήν ψυχήν  καί τό σῶμα αὐτῆς, καθώς ἀναπαρίσταται εἰς τήν βυζαντινήν εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως, καί καθίσασαν ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ, πρεσβεύουσαν ἐκεῖ ὑπέρ ἡμῶν καί προστρέχουσαν ἐν κινδύνοις καί θλίψεσιν καί ἀνάγκαις καί περιστάσεσιν ἑνός ἑκάστου ἡμῶν τοῦ γένους ἡμῶν παντός.

Ψαλλομένων τῶν Αἴνων καί τῆς Δοξολογίας, ὁ Μακαριώτατος, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς προσεκύνησαν τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου ἐπί τοῦ Ἐπιταφίου κειμένην ἐν τῷ μέσῳ. Ἀκολούθως καί ἐν ᾧ ἐψάλλετο τό ἀργόν ᾀσματικόν «Ἅγιος ὁ Θεός», οἱ ἱερεῖς ᾖραν τόν Ἐπιτάφιον καί ἐλιτάνευσαν αὐτόν διά τῶν βαθμίδων τοῦ Ναοῦ πρός δυσμάς ἄχρι τῆς Πύλης ἐσωτερικῶς.

Ἐνταῦθα ἀνεπέμφθη δέησις, μεθ’ ἥν οἱ ἱερεῖς καί πάλιν αἴροντες τόν Ἐπιτάφιον ἤνεγκον καί ἐτοποθέτησαν αὐτόν ὄπισθεν τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος, πρό τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Πλατυτέρας -Ἱεροσολυμιτίσσης.

Ἐνταῦθα ἀνεπέμφθη δέησις, ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός Πολυχρονισμός καί ἐγένετο ἡ Ἀπόλυσις τῆς τελετῆς.

Μετά τοῦτο ἡ Πατριαρχική συνοδεία παρουσίᾳ καί τοῦ  παραστάντος εἰς τήν τελετήν Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου,ἀνῆλθεν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος ἀνέψυξε πάντας, προσφέρων ὁπώρας καί ἀναψυκτικά.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Τήν Πέμπτην, 12^ην /25^ην Αὐγούστου 2011, ἔλαβε χώραν ἡ τελετή τῆς καθόδου τῆς εἰκόνος τῆς Θεοτόκου ἀπό τό Μετόχιον τῆς Γεθσημανῆς εἰς τό ἐν Γεθσημανῇ Θεομητορικόν Μνῆμα. Ὡς γνωστόν ἡ φορητή εἰκών αὕτη τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου φυλάσσεται εἰς τό ἔναντι τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἱερόν Μετόχιον τῆς Γεθσημανῆς. Μετά τήν νυκτερινήν πρωϊνήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦτο, ἤρξατο ἡ λιτάνευσις τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τήν 5.00 π.μ. θερινήν ὥραν.

Τήν Ἱεράν εἰκόνα ἐκράτει ὁ ἡγούμενος τῆς Γεθσημανῆς π. Νεκτάριος, δεξιά δέ καί ἀριστερά τούτου συνεπορεύοντο Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου καί παρεπιδημοῦντες Ἀρχιερεῖς τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οἱ Ἐπίτροποι τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ὁ Ὀρθόδοξος Μουχτάρης τῶν Ἱεροσολύμων κ. ἄ.

Πρό τῆς ἱερᾶς εἰκόνος ἦσαν παρατεταγμένοι εἰς μακράς σειράς μοναχοί, μοναχαί καί ἱερεῖς, κρατοῦντες ἀναμμένας λαμπάδας ἀνά χεῖρας, ψάλλοντες τό «Ἐν τῇ Γεννήσει τήν παρθενίαν ἐφύλαξας…» καί «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων…» δημιουργοῦντες οὕτω κατανυκτικόν θρησκευτικόν θέαμα εἰς τό πρῶτον λυκαυγές τῆς ἡμέρας.

Ἐντόπιοι Χριστιανοί παντός δόγματος, ἀλλά καί πολυάρθιμοι προσκυνηταί συνωστίζοντο καί προσεκύνουν ἐν εὐλαβείᾳ τήν ἱεράν εἰκόνα, ἐν τῆ καθόδῳ αὐτῆς διά τῆς ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου πρός τήν Γεθσημανήν, ἵνα λάβουν βοήθειαν καί δύναμιν ἐκ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Τοῦτο συνέβαινε καθ’ ὅλην τήν πορείαν τῆς ἱερᾶς εἰκόνος ἀπό δυσμάς τῆς πόλεως, ἔνθα τό παρεκκλήσιον, ἕως καί ἀνατολάς, ἔνθα τό Θεομητορικόν Μνῆμα, μέ ἐνδιαμέσους σταθμούς ἀναπέμψεως δεήσεων εἰς τάς Ἱεράς Μονάς Πραιτωρίου, Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης παρά τήν πύλην τῶν Λεόντων καί τοῦ Ἁγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου.

Μετά τήν κατάληξιν τῆς ἱερᾶς λιτανείας εἰς τόν ἐν Γεθσημανῇ ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐπί τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος, ἡ ἱερά εἰκών ἐτοποθετήθη εἰς τό παρεκκλήσιον τῆς ἄλλης ἱερᾶς εἰκόνος, τῆς Πλατυτέρας ἤ Ἱεροσολυμιτίσσης, προσκυνουμένη καί ἀναμένουσα τήν τελετήν τῶν Ἐγκωμίων κατά τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς, τήν 14^ην /27^ην Αὐγούστου, κατά τήν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τήν 15^ην /28^ην Αὐγούστου καί τήν ἄνοδον αὐτῆς εἰς τήν θέσιν διαφυλάξεως αὐτῆς κατά τήν ἑορτήν τῆς Ἀποδόσεως, 23^ην Αὐγούστου /5^ην Σεπτεμβρίου 2011.

Ἐν συνεχείᾳ τῆς λιτανείας ταύτης ἐν πανδήμῳ καί πανευλαβεῖ συμμετοχῇ, ἐψάλη ὁ Ὄρθρος μετά παρακλήσεως τῆς Θεοτόκου καί προσηνέχθη ἡ ἀναίμακτος θυσία ἐπί τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Φερεται εἰς γνῶσιν τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν ὅτι κατά τό διάστημα τοῦ Δεκαπενταυγούστου τελοῦνται Ἱεραί Παρακλήσεις πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον:

 Εἰς τό Πάνσεπτον καί Θεομητορικόν μνῆμα: ἀπό 13^ην/1^ης ἕως καί  26^ην/13^ης Αὐγούστου, μετά τό τέλος τοῦ Ὄρθρου, περί τήν 7.30 π.μ. πρωϊνήν.

Εἰς τό Κεντρικόν Μοναστήριον (Ἅγιος Κωνσταντῖνος), μετά τό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ, περί τήν τήν 5.00 μ.μ.

Εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, μετά τό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ, περί τήν τήν 2.00 μ.μ.

Τήν Πέμπτην, 25^ην /12^ην Αὐγούστου 2011, θά γίνῃ ἡ Κάθοδος τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Σῶμα) ἀπό τό Μετόχιον τῆς Γεθσημανῆς εἰς τήν Γεθσημανῆν διά τῆς Ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου τήν 5.00 π.μ. μετά τό τέλος τῆς ὁλονυκτίας.

Τό Σάββατον, 27^ην /14^ην Αὐγούστου 2011, θά ψαλοῦν εἰς τήν Γεθσημανῆν τά Ἐγκώμια εἰς τήν Κοίμησιν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, Προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί  Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Τήν Παραμονήν τῆς Θεομητορικῆς ἑορτῆς θά τελεσθῇ ὁλονυκτία ἐν τῷ θείῳ καί Πανσέπτῳ Θεομητορικῷ Μνήματι.

Τήν κυριώνυμον ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, Κυριακήν, 28^ην /15^ην Αὐγούστου 2011, θά τελεσθῇ  ἐν τῷ θείῳ καί Πανσέπτῳ Θεομητορικῷ Μνήματι πανηγυρική θεία Λειτουργία κατά τάς ὥρας 7.00-10.00 π.μ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder