Τήν τρίτην Κυριακήν τῶν Νηστειῶν, 5^ην /18^ην Μαρτίου 2012, ἑωρτάσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον  ἡ ἑορτή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ὡς ἀνάμνησις καί ὡς πρᾶξις προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου διά τήν ἐνίσχυσιν καί συνέχισιν τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος τῆς νηστείας διά τήν ὑποδοχήν τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη συμφώνως πρός τήν ἰσχύουσαν ἐν ὅλῃ τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ τυπικήν διάταξιν, ἀλλά καί συμφώνως πρός τήν ἰσχύουσαν εἰς τήν Σιωνίτιδα Ἐκκλησίαν προσκυνηματικήν καθεστωτικήν τάξιν.

Οὕτω, ἀφ’ ἑσπέρας τό Σάββατον, ἀνεγνώσθη ἡ Θ΄ Ὥρα τοῦ Ἑσπερινοῦ εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Ἐν συνεχείᾳ, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Ἐνταῦθα, εἰς τό Προσκύνημα τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, ὁ προεξάρχων τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. κ.  Θεόφιλος, τῶν Ἱερέων ἐνδεδυμένων καί κρατούντων τόν Τίμιον Σταυρόν καί τό Εὐαγγέλιον, ηὐλόγησε τό θυμίαμα καί προσεκύνησεν, ὡς καί οἱ συνοδεύοντες Ἀρχιερεῖς. Ἀκολούθως ἐγένετο ἡ προσκύνησις ὑπό τοῦ Πατριάρχου, τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Ἱερομονάχων εἰς τόν Πανάγιον  καί Ζωοδόχον τοῦ Κυρίου Τάφον. Ἐν συνεχείᾳ μετά τήν εἴσοδον εἰς τό Καθολικόν, τήν κροῦσιν τῶν σημάντρων καί τό θυμίαμα ὑπό τῶν διακόνων ἀνά τά Προσκυνήματα, ἔλαβε χώραν ὁ Μέγας Ἑσπερινός μετά Κεκραγαρίου καί Ἀρτοκλασίας. Τῶν κωδώνων καί πάλιν κρουομένων, μετά τό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἐγένετο ἡ ἄνοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν εἰς τήν Μονήν τῆς μετανοίας αὐτῶν.

Τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω Κυριακῆς ἐγένετο καί πάλιν ἡ κάθοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν, τῶν κωδώνων κρουομένων, εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Ἐνταῦθα, μετά τήν προσκύνησιν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τήν εἴσοδον εἰς τό Καθολικόν καί ἐν ᾧ οἱ ψάλται ἔψαλλον τό «ἄνωθεν οἱ προφῆται» καί ἐν ᾧ τά σήμαντρα ἐκρούοντο, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐνεδύθη τήν Ἀρχιερατικήν Αὐτοῦ στολήν εἰς τό Ἱερόν Βῆμα καί ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Ζωοδόχον τοῦ Κυρίου Τάφον, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου.

Τῆς Θείας Λειτουργίας λαβούσης πέρας, κατῆλθον ἐκ τοῦ μοναστηρίου αὐτῶν οἱ Ἁγιοταφῖται καί ἐνδυθέντες συνηντήθησαν μετά τῶν λειτουργησάντων καί ἐτέλεσαν τήν λιτανείαν τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, εἰς τήν Ἀποκαθήλωσιν καί τά ἄλλα Προσκυνήματα μεθ’ ὅ, ψάλλοντες τό «Τίς Θεός Μέγας ὡς ὁ Θεός ἠμῶν»,  εἰσῆλθον εἰς τό Καθολικόν καί οὕτω ἦλθεν εἰς πέρας ἡ ὅλη ἑορτή τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.

Μετά ταῦτα, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἐγένετο ἡ ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς Ἁγιοταφίτας καί τούς προσελθόντας προσκυνητάς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Χαίροις, ὁ ζωηφόρος Σταυρός, τῆς εὐσεβείας τό ἀήττητον τρόπαιον, ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, τό τῆς Ἐκκλησίας περιτείχισμα, δι’ οὗ ἐξηφάνισται ἡ ἀρά καί κατήργηται καί κατεπόθη τοῦ θανάτου ἡ δύναμις καί ὑψώθημεν ἀπό γῆς πρός οὐράνια, ὅπλον ἀκαταμάχητον, δαιμόνων ἀντίπαλε, δόξα μαρτύρων, ὁσίων, ὡς ἀληθῶς ἐγκαλλώπισμα, λιμήν σωτηρίας, ὁ δωρούμενος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος», ψάλλει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Σεβαστοί Πατέρες καί Ἀδελφοί.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Σήμερον, Κυριακῇ τρίτῃ τῶν Νηστειῶν, ἠξιώθημεν τῇ χάριτι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά ἑορτάσωμεν ἐν αὐτῷ τῷ τόπῳ τῆς Σταυρώσεως τοῦ λυτρωτοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τήν προσκύνησιν τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «ἐμοί τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὕτη, ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καί φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό τοῦ αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ τῷ τά πάντα κτίσαντι διά Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Ἐφ. 3,8-9).

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ὁ πλοῦτος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀνεξιχνίαστος καί τοῦτο, διότι τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας, τῆς Χριστιανικῆς δηλονότι πίστεως, εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ τόν Τίμιον Σταυρόν. Ὅλα μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν στηρίζονται εἰς τήν δύναμιν τοῦ Σταυροῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τό περιτείχισμα καί τήν ὡραιότητα αὐτῆς, ἀλλά καί τό ὅπλον κατά τοῦ ἐχθροῦ αὐτῆς, τοῦ διαβόλου, ὅπως ψάλλει ὁ ὑμνῳδός.

Καί εἶναι ὁ Σταυρός ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου, διότι κατά τόν σοφόν Παῦλον «Ὁ λόγος γάρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δέ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι», (Α’ Κορ. 1,18).

Ἡ μέν σῴζουσα θεία δύναμις τοῦ λόγου τοῦ Σταυροῦ ἐκπηγάζει ἐκ τοῦ ἀνεξιχνιάστου πλούτου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δέ πλοῦτος τοῦ Χριστοῦ φυλάσσεται ἀσφαλῶς ἐντός τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί δή τῆς εὐχαριστιακῆς, ἔνθα τό ἐκ τῆς ἐν τῷ σταυρῷ ἐκχυθέν αἷμα ἐκ τῆς νυγείσης πλευρᾶς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καθίσταται μέσον ἀφέσεως ἁμαρτιῶν οὐχί μόνον ὑπέρ ἡμῶν, ἀλλά καί ὑπέρ πολλῶν κατά τούς Κυριακούς λόγους, (Ματθ. 26,27).

Ἡ διά τῆς νηστείας ἀκολουθοῦσα καθαρότης τῆς σαρκός ἡμῶν παραμένει ἀνώφελος, ἐάν μή ἁγιασθῇ διά τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ σταυρωθέντος καί ἁναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος «δι’ ἑαυτοῦ καθαρισμόν ποιησάμενος τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς», (Ἑβρ. 1,3), τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Κοινωνοί γενόμενοι καί ἡμεῖς διά τῆς προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τῆς χάριτος τῆς νηστείας καί τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ αἵματος τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Τῇ τῆς νηστείας καθαρθέντες χάριτι, καθαρωτάτῳ νοΐ τῷ καθαρῷ μόνῳ Χριστῷ δεῦτε ἐκβοήσωμεν φωνήν εὐχαριστήριον: Σύ τό Αἷμὰ Σου, Λόγε, ὑπέρ ἡμῶν πάντων δέδωκας, Σύ καί τῷ Σταυρῷ ἁγιάζεις ἡμᾶς», Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένον τό στάδιον τῆς ἁγίας νηστείας».

Οὕτῳ τῇ δυνάμει τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἐτελέσθη ἡ ἑορτή τῆς Προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἐν δοξολογίᾳ τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/fPnet85bsdc

ngg_shortcode_0_placeholder

Τό Σάββατον, 4^ην /17^ην Μαρτίου 2012, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, εἰς τήν ἔρημον τῆς δυτικῆς ὄχθης τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ πρό τῶν ἐκβολῶν αὐτοῦ εἰς τήν Νεκράν θάλασσαν.

Εἰς τήν Ἱεράν αὐτήν Μονήν ἠσκήτευσεν ὁ Ἅγιος Γεράσιμος μετά τήν ἔλευσιν του εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἀπό τήν Λυκίαν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τό ἔτος 451 μ. Χ., ἔτος τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐθέσπισε τό Χριστολογικόν δόγμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν μιᾷ ὑποστάσει καί δύο φύσεσιν ἐναντίον τῶν ἔκτοτε ἀρξαμένων μονοφυσιτικῶν κύκλων, πρεσβευόντων ἕως τῆς σήμερον τήν θείαν μόνον φύσιν διαμείνασαν ἐν τῷ Κυρίῳ καί ἀπορροφήσασαν τήν ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ φύσιν.

Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ἐπηρεασθείς ἀρχικῶς ἐκ τῶν μονοφυσιτικῶν κύκλων, ἐπεστράφη εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ὑπό τοῦ πατρός τῆς Ἐκκλησίας Εὐθυμίου τοῦ Mεγάλου, προηγηθέντος ἐκ τῆς Καππαδοκίας εἰς τούς Ἁγίους Τόπους ἀπό τοῦ 420μ.Χ.  καί καθωδήγησεν εἰς τήν ὡς ἄνω Μονήν πλήθη μοναχῶν, ἀναδειχθείς Μέγας πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ μοναχισμῷ.

Εἰς τήν ἱεράν αὐτήν Μονήν ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους καί Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, ἱερομονάχων καί ἱεροδιακόνων, παρουσίᾳ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Πρός τούς προσελθόντας πολυπληθεῖς πιστούς ἐκ διαφόρων τμημάτων τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου καί προσκυνηταί ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ἀδελφοί, ἀναμιμνῄσκεσθε τάς πρότερον ἡμέρας, ἐν αἷς φωτισθέντες πολλήν ἄθλησιν ὑπεμείνατε παθημάτων… καί γάρ τοῖς δεσμοῖς μου συνεπαθήσατε καί τήν ἁρπαγήν τῶν ὑπαρχόντων ὑμῶν μετά χαρᾶς προσεδέξασθε, γινώσκοντες ἔχειν ἐν ἑαυτοῖς κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καί μένουσαν», (Ἑβρ. 10, 32-4), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Τήν κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καί μένουσαν ἐδίωξεν ἔχειν ἐν ἑαυτῷ ὁ σήμερον τιμώμενος ἐν τῇ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Μονῇ Ἅγιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Γεράσιμος διά τῶν ἀσκητικῶν αὐτοῦ ἀγώνων ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου ἐγένετο κάτοχος καλυτέρας περιουσίας. Περιουσίας,ἡ ὁποία εὑρίσκεται εἰς τούς οὐρανούς, πού εἶναι μόνιμος καί αἰωνία.

Τούς οὐρανίους μονίμους καί αἰωνίους καρπούς τῆς περιουσίας τοῦ Ὁσίου Γερασίμου ἤλθομεν νά ἀπολαύσωμεν καί ἡμεῖς διά τῆς κοινωνίας τῶν ἀχράντων μυστηρίων τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Γεύσασθε καί ἴδετε», ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός, «ὅτι χρηστός ὁ Κύριος», (Ψαλμ. 33,9).

Ναί, ἀγαπητοί μου, Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγει: «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ὁδόν καί τήν ἀλήθειαν καί τήν ζωήν ἐγνώρισε καί ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ἀναδειχθείς οὕτω λαμπρόν ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ κειμήλιον, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Οὐ γάρ ἄν τις ἅγιος εἴη ποτέ καί διά πολιτείας ἤξει τῆς κατ’ ἀρετήν μή οὐχί ποδηγοῦντος αὐτόν εἰς ἅπαντα τοῦ Χριστοῦ, οὐδ’ ἄν αὐτῷ συνάπτοιτο τῷ Θεῷ καί Πατρί μή οὐχί πάντας μεσιτεύοντος τοῦ Χριστοῦ», κατά τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός εἶναι ἡ ὁδός ἡμῶν, διότι διά τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν εἰς τά Ἅγια (Ἑβρ. 9,12), δι’ αὐτοῦ δέ εἰσέρχεται καί πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν. Καί τοῦτο, διότι διά τοῦ σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ ἀπεκατεστάθη καί διατηρεῖται ἀσφαλῶς ἡ κοινωνία μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου, οὐρανοῦ καί γῆς ὁρατοῦ καί ἀοράτου κόσμου. «Οὐδείς θείας ἀναδειχθήσεται φύσεως κοινωνός, εἰ μή διά Χριστοῦ μόνον. Εἰ γάρ μή ἐμεσίτευσε γενόμενος ἄνθρωπος, οὐκ ἄν εἰς τοῦτο μακαριότητος προὔβη τά καθ’ ἡμᾶς»,  διδάσκει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Ὁ ὅσιος Γεράσιμος, ἔχων ὡς πρότυπον ἀσκήσεως τόν κήρυκα τοῦ βαπτίσματος τῆς μετανοίας Ἅγιον Ἰωάννην τόν Πρόδρομον, ἀνεδείχθη ὄντως θείας φύσεως κοινωνός, δηλονότι συμπολίτης τῶν θείων νοερῶν καί ἀΰλων ἐν οὐρανοῖς δυνάμεων «Ὡς ἑωσφόρος ἐκλάμψας ἐν τῷ σκότει τοῦ βίου Γεράσιμε ἀνθρώπους εἰς φῶς πολιτείας Ἀγγέλων ἀσωμάτων ἐχειραγώγησας»,  ψάλλει ὁ ὑμνῳδός του.

Εἰς τά πρόσωπα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί δή εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ὁσίου Γερασίμου ἀναγνωρίζομεν τήν ὑπό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐγκαινιασθεῖσαν νέαν κτίσιν, ὡς κηρύττει καί ὁ μακάριος Παῦλος: «ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις, τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα», ( Β’ Κορ. 5, 17).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν καινότητα ζωῆς προβάλλει σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας διά τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Γερασίμου. Καί ἐδῶ, εἰς ταύτην τήν καινότητα, τήν ἐν Χριστῷ δηλονότι ζωήν, καλούμεθα νά εἰσέλθωμεν πάντες. Καί τοῦτο, ἀγαπητοί μου, διά νά μήν γίνωμεν ὅμοιοι μέ τόν ἄφρονα ἄνθρωπον τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς, τόν εἰπόντα: «καί ἐρῶ τῇ ψυχῇ, ψυχή ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά, ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου», (Λουκ. 12,19). Τήν ἐμπειρίαν τῆς ἀφροσύνης τοῦ ὡς ἄνω ἀνθρώπου δοκιμάζουν πολλοί ἐκ τῶν συνανθρώπων μας, οἱ ὁποῖοι ἐπίστευσαν εἰς τά κηρύγματα τῶν ψευδοπροφητῶν, οἱ ὁποῖοι εἰς τήν θέσιν τῆς θείας ἐν Χριστῷ οἰκονομίας ἔστησαν τήν ὑλόφρονα οἰκονομίαν τῆς ἀπάτης, τῆς ἀπογοητεύσεως καί ἰδίως τῆς κοσμικῆς συγχύσεως.

Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος, ὁ ὁποῖος ἐκ νεότητος ἠκολούθησεν τόν τῆς ἀληθείας οἰκονόμον, Χριστόν τόν Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἐβδελύχθη τό ἄστατον τῆς κοσμικῆς συγχύσεως. Ἰδού τί λέγει ὁ ὑμνῳδός ἐν προκειμένῳ: «Πάτερ θεόφρων Γεράσιμε, ἀναπτερώσας τόν νοῦν, πρός Θεόν διά πίστεως κοσμικῆς συγχύσεως ἐβδελύξω τό ἄστατον καί τόν Σταυρόν σου ἀναλαβόμενος τῷ παντεπόπτῃ κατηκολούθησας, σῶμα δυσήνιον ἀγωγαῖς ἀσκήσεως τῷ λογισμῷ σθένει δηλωσάμενος τοῦ Θείου Πνεύματος».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ Πατήρ ἡμῶν θεόφρων Γεράσιμος προβάλλει ὡς τό ὁρατόν παράδειγμα μεταξύ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου ἐφανερώθη εἰς αὐτόν καί δι’ αὐτοῦ ὁ ἀνεξιχνίαστος πλοῦτος τοῦ Χριστοῦ καί τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγων: «Ἐμοί ἐδόθη ἡ χάρις εὐαγγελίσασθαι τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καί φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ». ( Εἰς ἐμέ ἐδόθη καί τό νά φωτίζω ὅλους ποία εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ οἰκονομία, ποία δηλαδή εἶναι ἡ νέα τάξις πραγμάτων καί ἡ νέα τακτοποίησις πού ἐπῆλθε μέ τήν παροχήν τῆς σωτηρίας καί τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας διά μέσου τοῦ Χριστοῦ).

Ἀπό αὐτόν τοῦτον τόν φυσικόν ἔρημον τόπον τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ἀλλά καί ἀπό τόν ἴδιον τοῦτον τόπον ὁ ἐν Χριστῷ πλέον ἀσκητής Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεράσιμος μᾶς καλεῖ νά ἐξέλθωμεν ἀπό τήν κατάστασιν τῆς συγχρόνου καί τραγικῆς πλέον πνευματικῆς ἐρήμου, δηλονότι τοῦ ἀστάτου τῆς κοσμικῆς ἡμῶν συγχύσεως, βοῶν καί λέγων  «Προσέλθετε πρός αὐτόν τόν Χριστόν καί Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦ καί φωτίσθητε καί τά πρόσωπα ὑμῶν οὐ μή καταισχυνθῇ» (Ψαλμ 33,6). (Ἔλθετε λοιπόν πρός Αὐτόν ὅλοι οἱ θλιμμένοι, διά νά λάβητε τό φῶς τῆς χαρᾶς σας καί τά θλιμμένα πρόσωπά σας δέν θά διαψευσθοῦν τῆς ἐλπίδος σας, θά χαροῦν).

Ἱκετεύσωμεν τόν ἑορταζόμενον Ἅγιον ἡμῶν Γεράσιμον καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Σύν ὁσίοις ὅσιε, Χριστῷ παριστάμενος, Αὐτόν καθικέτευε ὑπέρ τῶν ἐκτελούντων τήν θείαν μνήμην σου». Ἔτι δέ εἴπωμεν: «Χριστέ Λόγε, τήν τρίτην τῶν σεπτῶν νηστειῶν ἑβδομάδα περάσαντες τό ξύλον τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ Σου κατιδεῖν ἀξίωσον ἡμᾶς καί σεπτῶς προσκυνῆσαι καί ᾆσαι ἐπαξίως, δοξάσαι τό κράτος Σου, ὑμνῆσαι τά πάθη Σου, προφθάσαι τήν ἔνδοξον καθαρῶς καί Ἁγίαν Ἀνάστασιν, τό Πάσχα τό μυστικόν, δι’ οὗ Ἀδάμ ἐπανῆλθεν εἰς τόν Παράδεισον». Ἀμήν».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτάνευσις τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου, προπορευομένων τῶν Προσκόπων πέριξ τῆς Μονῆς.

Μετά τήν λιτανείαν, ὁ φιλόξενος καί  φίλεργος καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος παρέθεσε πλουσίαν νηστίσιμον τράπεζαν εἰς πάντας.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/WSmV6iws5B4

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 25^ην Φεβρουαρίου, / 9^ην  Μαρτίου 2012, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὑπεδέχθη εἰς τό Πατριαρχεῖον  τόν Ἐπίσκοπον Ἀγαθονίας κ. Μπορίς καί τόν πατέρα Ντόμπρι Ἰβανώφ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας μετά μικρᾶς συνοδείας προσκυνητῶν.

Εἰς τήν ἐν λόγῳ συνάντησιν ὁ Μακαριώτατος, μεταφράζοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ.  Θεοφυλάκτου, ὡμίλησεν εἰς αὐτούς περί τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία διατηρεῖ παντοῦ μοναστήρια καί Προσκυνήματα καί φιλοξενεῖ πλήθη προσκυνητῶν, ἀνανεουμένων ἐκ τῆς προσκυνηματικῆς αὐτῶν ἐπισκέψεως καί ἐπιθυμούντων νά ξαναεπισκεφθοῦν τήν Ἱεράν Πόλιν.

«Εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος,  «μαθαίνομεν νά ζῶμεν ὅλοι μαζί μέ ἀλληλοσεβασμόν, Μουσουλμᾶνοι, Χριστιανοί καί Ἰουδαῖοι».

Ὁ Σεβασμιώτατος ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν θερμήν ὑποδοχήν, ἱκανοποιημένος ἐξ ὅσων ἤκουσεν παρ’ Αὐτοῦ καί ὡμίλησε καί ἐκεῖνος διά τά ὡραῖα μοναστήρια τῆς Βουλγαρίας καί τόν προσεκάλεσε νά ἐπισκεφθῇ αὐτά.

Ὁ Μακαριώτατος ἐτόνισεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας διατηρεῖ ἀρίστας σχέσεις μετά τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί μετά τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, καθώς ἡ Βουλγαρία ἀνήκει εἰς τάς χώρας αἱ ὁποῖαι ἀντεστάθησαν εἰς τόν Ναζισμόν. Ὡμίλησεν εἰς αὐτούς διά τήν εἰρηνικήν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ εἰς τήν Κύπρον καί προηγουμένως εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας καί Φιλανδίας καί ηὐχαρίστησεν αὐτούς διά τήν πρόσκλησιν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/oKZSNZ4KKj0

ngg_shortcode_2_placeholder

Ἡ ἑορτή τῆς μνήμης τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, συμφώνως πρός τήν προσκυνηματικήν τάξιν καί τήν λοιπήν τυπικήν διάταξιν αὐτοῦ τήν Α’ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν, τήν καί τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν 20^ήν Φεβρουαρίου/4^ην Μαρτίου 2012.

Οὕτω κατ’ ἀρχάς τό Σάββατον ἀφ’ ἑσπέρας τήν 13.45 μ.μ. ἀνεγνώσθη ἡ Θ’ ὥρα εἰς τόν μοναστηριακόν ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ἐν συνεχείᾳ, τῶν κωδώνων κρουομένων, οἱ Ἁγιοταφῖται, προεξάρχοντος τοῦ ἡγουμένου αὐτῶν Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου κατῆλθον εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐνταῦθα ἐγένετο προϋπάντησις, θυμίαμα καί προσκύνησις εἰς τό ἱερόν προσκύνημα τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων τό τροπάριον «Τήν ἄχραντον εἰκόνα Σου, προσκυνοῦμεν ἀγαθέ…».

Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώραν προσκύνησις εἰς τόν λίθον τοῦ ἀγγέλου καί τόν Ζωοδόχον τοῦ Κυρίου Τάφον. Ἠκολούθησεν εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, εὐλογία ὑπό τοῦ Πατριάρχου, κροῦσις τῶν σημάντρων, προσκύνησις τῶν Ἀρχιμανδριτῶν καί τῶν Συνοδικῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, θυμίαμα ὑπό τῶν διακόνων ἀνά τά προσκυνήματα καί ὁ Μέγας Ἑσπερινός μετά κεκραγαρίων καί Ἀρτοκλασίας.

Ἐντόπιοι κάτοικοι τῶν Ἱεροσολύμων, μοναχαί καί προσκυνηταί παρηκολούθησαν τόν ἐν τῷ Καθολικῷ Ἑσπερινόν ἐν κατανύξει καί εὐλαβείᾳ.

Λήξαντος τοῦ Ἑσπερινοῦ, τῶν κωδώνων κρουομένων, οἱ Ἁγιοταφῖται ἀνῆλθον εἰς τήν Μονήν τῆς μετανοίας αὐτῶν.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, τήν Κυριακήν, ἔλαβε χώραν ἡ κάθοδος τήν 7.00 π.μ. εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, ἡ κροῦσις τῶν σημάντρων, τό ψάλσιμον τοῦ «ἄνωθεν οἱ προφῆται», ἡ ἔνδυσις τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων καί ἐν συνεχείᾳ ἡ θεία Λειτουργία τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Προικοννήσων κ. Ἰωσήφ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, καί ἄλλων Ἐκκλησιῶν παρεπιδημούντων, παρουσίᾳ δέ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Ληξάσης τῆς θείας Λειτουργίας, ἤρχισεν ἀπό τοῦ σολέως τοῦ Καθολικοῦ ἡ λιτανεία τῶν ἁγίων εἰκόνων, διελθοῦσα πρῶτον τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ἀκολούθως δέ διά τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως καί τῶν πέριξ τοῦ Καθολικοῦ ἐξωτερικῶς Ἁγίων Προσκυνημάτων καί καταλήξασα ἔμπροσθεν τοῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφιλος ἀνέγνωσε τήν σχετικήν εὐαγγελικήν περικοπήν καί ἐκ τῶν εὐχῶν τοῦ Τριῳδίου τό «αἰωνία ἡ μνήμη» τῶν ἀειμνήστων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων καί πάντων τῶν προασπισαμένων τάς ἁγίας καί σεπτάς εἰκόνας καί τό «ἀνάθεμα» κατ’ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἠμφεσβήτησαν, προσέβαλον, κατέστρεψαν αὐτάς ἤ ἠρνήθησαν τήν ἀλήθειαν αὐτῶν καί κατά πάντων τῶν αἱρετικῶν.

Μετά τό τέλος τῆς λιτανείας ἐγένετο πανηγυρική ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, τῶν κωδώνων κρουομένων. Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς Ἁγιοταφίτας καί πάντας τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος τοῦ Πατρός, ἐκ σοῦ, Θεοτόκε περιεγράφη σαρκούμενος, καί τήν ῥυπωθεῖσαν εἰκόνα εἰς τό ἀρχαῖον ἀναμορφώσας, τῷ θείῳ κάλει συγκατέμιξεν. Ἀλλ’ ὁμολογοῦντες τήν σωτηρίαν, ἔργῳ καί λόγῳ ταύτην ἀνιστοροῦμεν», ψάλλει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Σήμερον, τήν Α’ Κυριακήν τῶν ἁγίων Νηστειῶν ἑορτάζει καί πανηγυρίζει ὁ τῆς Ὀρθοδοξίας Χριστεπώνυμος λαός τοῦ Κυρίου τήν προσκύνησιν καί ἀναστήλωσιν τῶν ἁγίων καί σεπτῶν Εἰκόνων, τήν γενομένην παρά τῶν ἀειμνήστων αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ καί τῆς μητρός Αὐτοῦ Θεοδώρας, ἐπί τῆς Πατριαρχίας τοῦ ἁγίου ὁμολογητού Μεθοδίου.

Τήν ἀνάμνησιν τοῦ μεγάλου τούτου τῆς Ἐκκλησίας γεγονότος ἑωρτάσαμεν καί ἡμεῖς εὐχαριστιακῶς ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναω τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ὁ ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀγών τῶν ἁγίων Θεοφόρων καί ἐγκρίτων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὑπῆρξεν ἀγών ἐφάμιλλος τῶν δι’ αἵματος ἀναδειχθέντων ὁμολογητῶν καί μαρτύρων τῆς ἀγάπης τοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ δι’ Οἰκουμενικῶν Συνόδων δογματική διατύπωσις καί θεολογική θεώρησις τῆς προσκυνήσεως τῶν εἰκόνων περιεχαράκωσε καί ἐστερέωσεν ἀσφαλῶς τήν σῴζουσαν καί θεραπεύουσαν τήν τετραυματισμένην τῶν ἀνθρώπων φύσιν, Ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν. Ἀπαντῶν εἰς τούς ἀρνουμένους καί διαβάλλοντας τήν προσκύνησιν τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει: «Τοῦ ἀοράτου καί ἀσωμάτου καί ἀπεριγράπτου καί ἀσχηματίστου Θεοῦ, τίς δύναται ποιήσασθαι μίμημα;… ἐπεί δέ ὁ Θεός, διά σπλάχνα ἐλέους Αὐτοῦ, κατ’ ἀλήθειαν γέγονεν ἄνθρωπος διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν… καί κατ’ οὐσίαν ἀληθῶς γέγονεν ἄνθρωπος καί «τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη», ἐθαυματούργησεν, ἔπαθεν, ἐσταυρώθη, ἀνέστη, ἀνελήφθη καί πάντα ταῦτα κατ’ ἀλήθειαν γέγονεν καί ὡράθη ὑπό τῶν ἀνθρώπων, ἐγράφη (ἐξεικονίσθη) εἰς ὑπόμνησιν καί διδαχήν ἡμῶν».

Κατά δέ τόν Μέγαν Βασίλειον «πρός τό πρωτότυπον φέρει ἡ τιμή τῆς εἰκόνος. Διά τοῦτο ἐν σχέσει, τιμῶντες τάς εἰκόνας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί ἁπάντων τῶν Ἁγίων, ἵνα αὐτῶν δεδραγμένοι, μήποτε νῦν, δυσσεβείᾳ ὑπαχθείημεν».

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμποντες καί πάλιν εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν ἡμῶν Θεόν μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «ὁ πήξας ἀσάλευτον τήν Ἐκκλησίαν, Κύριε, καί πύλαι ᾋδου ταύτης οὐ κατίσχυσαν, Αὐτός τήν εἰρήνην Σου παράσχου τῷ λαῷ Σου καί παντί τῷ κόσμῳ, ἵνα Σέ πάντες εἰλικρινῶς, ἐν μιᾷ δοξολογίᾳ προσκυνῶμεν καί δοξάζωμεν».

 Ἔτη πολλά καί εὐλογημένος ὁ καιρός τῆς  νηστείας».

Εὐλογηθέντες πάντες ὑπό τοῦ Πατριάρχου, ἀνεχώρησαν δοξολογοῦντες τόν Θεόν δι’ ὅσα θαυμάσια ἐχάρισεν αὐτοῖς ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/bIa9IMENhjk

ngg_shortcode_3_placeholder

Τό Σάββατον τῆς πρώτης ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, 19^ην Φεβρουαρίου/ 3^ην Μαρτίου 2012, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ διά τῶν κολλύβων θαύματος τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος εἰς τήν ὁμώνυμον Ἱεράν Μονήν Αὐτοῦ, κειμένην εἰς τήν χριστιανικήν συνοικίαν, μεταξύ τῆς Νέας Πύλης καί τῆς Πύλης τοῦ Δαυίδ τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν, ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται τό γεγονός ὅτι ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Τήρων, ἐκ τοῦ λατινικοῦ tiro-onis, ὁ “νεοσύλλεκτος στρατιώτης”, μαρτυρήσας ἐπί Μαξιμιανοῦ καί Μαξιμίνου τό 297 μ. Χ., ἐνεφανίσθη ἐν ὀνείρῳ περί τό ἔτος 350 μ.Χ. εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως Εὐδόξιον  καί ὑπέδειξεν εἰς αὐτόν νά φάγουν οἱ Χριστιανοί τῆς Κωνσταντινουπόλεως κόλλυβα, ἤτοι σῖτον ἐβρασμένον, προκειμένου νά ἀποφύγουν τά ἁλισγήματα,  μιάσματα ἐκ τῶν εἰδωλοθύτων, τά ὁποῖα ὁ διώκτης τῶν χριστιανῶν αὐτοκράτωρ Ἰουλιανός εἶχε διοχετεύσει εἰς τήν ἀγοράν ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς μιάνσεως αὐτῶν.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί τῆς Θείας Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξε ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος, συλλειτουργούντων αὐτῷ ἱερομονάχων καί διακόνων καί μετεχόντων μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας, τῆς Ἀραβοφώνου Ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος, κατοίκων τῆς ἐν λόγῳ Μονῆς, προσκυνητῶν καί μοναζουσῶν.

Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν προσῆλθεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἠμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά μικρᾶς συνοδείας Ἁγιοταφιτῶν, μετά τήν ἀκολουθίαν εἰς τόν Ἅγιον Κωνσταντῖνον διά προσκύνησιν.

Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀλέξιος ἐδεξιώθη τόν Ἀρχιεπίσκοπον, τήν ἀρχιερατικήν συνοδείαν καί πάντας τούς ἑορταστάς εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Τήν Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου/2 Μαρτίου 2012 τελέστηκε -μέ ἰδιαίτερη μεγαλοπρέπεια- στήν Ἱερά Μονή-Προσκύνημα τῶν Ποιμένων, στό Μπέτ Σαχούρ (=χωριό τῶν Ποιμένων), ἡ Α΄ Στάση τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικοννήσου, Ὑπέρτιμος καί Ἔξαρχος πάσης Προποντίδος, κ.Ἰωσήφ προσῆλθε στή Μονή στίς 7 μ.μ., συνοδευόμενος ἀπό πενήντα Ἕλληνες προσκυνητές. Μέ τήν εὐλογία τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ΄, ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἰωσήφ χοροστάτησε τῆς ἀκολουθίας καί ἀνέγνωσε τούς Α΄ Χαιρετισμούς ἐνώπιον τῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας τῆς Ποιμενίτισσας, Ρόδον τό Ἀμάραντον. Τήν ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν παρακολούθησαν μέ ἰδιαίτερη κατάνυξη -ἐκτός ἀπό τούς προσκυνητές πού τόν συνόδευαν- καί πολλοί ἀραβόφωνοι ὀρθόδοξοι πιστοί, ἀπό τό ἐκλεκτό ἐκκλησίασμα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ποιμένων.

Ὁ Σεβασμιώτατος στό κήρυγμά του -τό ὁποῖο μεταφραζόταν ταυτόχρονα καί στήν ἀραβική γλῶσσα- καταρχήν, εὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλο γιά τήν ἄδεια καί εὐλογία του νά χοροστατήσει τῆς ἀκολουθίας τῶν Χαιρετισμῶν, στήν Ἱερά Μονή-Προσκύνημα τῶν Ποιμένων. Στή συνέχεια, ἀναφέρθηκε στό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί στήν ἱστορία τοῦ Ἀκάθιστου Ὕμνου. Τελειώνοντας, μετέφερε σέ ὅλους μας εὐχές καί εὐλογίες ἀπό τό Φανάρι, ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, καί μᾶς ἐμψύχωσε μέ θερμά λόγια πίστεως καί ἀγάπης.

Μεταξύ ἄλλων, εἶπε: «Σᾶς μεταφέρω ὅλη τήν ἀγάπη μας καί τίς εὐχές μας καί σᾶς εὐχαριστοῦμε πού στέκεστε ὅλοι σας, κληρικοί καί λαϊκοί, σέ τοῦτα τά εὐλογημένα μέρη -τά καθαγιασμένα- καί φυλᾶτε τίς πνευματικές Θερμοπύλες. Ἐμεῖς, ἐκτός ἀπό τά ἅγια αὐτά μέρη καί τά πανίερα προσκυνήματα, ἐρχόμαστε νά δοῦμε κι ἐσάς. Νά δοῦμε τά πρόσωπά σας, νά δοῦμε τά μάτια σας καί νά σᾶς ἀκούσουμε. Εἶστε στίς καρδιές μας, εἶστε στίς προσευχές μας, εἶστε στό μυαλό μας καί σᾶς ἀγαποῦμε. Ἤλθαμε ἐπίσης ἀπόψε ἐδῶ μαζί σας, γιά νά τιμήσουμε τήν Παναγία μας, τήν οὐράνια μητέρα μας. Ἅς μένουμε πάντα κοντά της, νά μήν τήν ἀφήνουμε ποτέ, νά τήν ἐπικαλούμεθα, νά προστρέχουμε σέ αὐτήν πάντα. Νά μένουμε πάντα κοντά στόν Υἱό της καί στήν ἄμπελό Του, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας ἡ Ὀρθόδοξη καί ἐμεῖς -ὡς τά κλήματα- ὅπως ἀπόψε ἀκούσαμε ἀπό τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, νά εἴμαστε ἑνωμένοι ὅλοι ἕνα σῶμα, μία ψυχή ὅπως τά κλήματα, ὅπως τά σταφύλια στό ἀμπέλι κολλημένα, ἀλλιῶς θά χαθοῦμε.»

Εἶπε ἀκόμα, πώς ὅλος ὁ κόσμος ἔρχεται ἐδῶ, στά Πανάγια Προσκυνήματα, γιά νά πάρει δύναμη καί εὐλογία ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο καί ἀπό τήν Μητέρα Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, πού εἶναι ἡ Μητέρα πασῶν των Ἐκκλησιῶν. Καί συμπλήρωσε, ὅτι μέ τόν Μακαριώτατο Πατριάρχη μας γνωρίζονται ἀπό τά φοιτητικά τους χρόνια, γιατί ἦταν συμφοιτητές στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

Μετά τό πέρας τῆς ἀκολουθίας τῶν Χαιρετισμῶν, συναντήθηκε καί συνομίλησε ἐγκάρδια μέ τούς παρευρισκομένους ἀραβόφωνους ὀρθόδοξούς (τούς Rum Orthodox, ὅπως λέγονται) πού ὁμιλοῦν καί τήν ἑλληνική γλῶσσα. Ἐπαίνεσε τούς ἱεροψάλτες καί τῶν δύο χορῶν, οἱ ὁποῖοι ἔψαλαν στήν ἑλληνική καί τήν ἀραβική γλῶσσα. Τούς ἐπεσήμανε ὅτι ἔψαλαν καί στά ἀραβικά τόσο ὡραῖα, βυζαντινά, πού κάλλιστα κι αὐτός πού δέν γνωρίζει τήν ἀραβική γλῶσσα, ἄνετα μποροῦσε νά καταλάβει τί ἀκριβῶς ἔψαλλαν καί σέ ποιό σημεῖο τῆς ἀκολουθίας τῶν Χαιρετισμῶν βρισκόμασταν.

Στή συνέχεια, ἀφοῦ εὐλόγησε ὅλους τους παρευρισκομένους ἀναχώρησε, μαζί μέ τούς προσκυνητές, γιά τό παρακείμενο ξενοδοχεῖο -στό χωριό τῶν Ποιμένων- ὅπου καί θά διαμένουν γιά ὅσο χρονικό διάστημα διαρκέσει τό προσκύνημά τους στήν Ἁγία Γῆ.

Ἡ ὅλη ἀκολουθία τῶν Α΄ Χαιρετισμῶν πού τελέστηκε στήν Ἱερά Μονή-Προσκύνημα τῶν Ποιμένων, ἠχογραφήθηκε ἀπό τόν κ. Λυκοῦργο Μαρκούδη -ὁ ὁποῖος καί συνόδευε τούς Ἕλληνες προσκυνητές- μέ σκοπό νά μεταδοθεῖ στήν Ἑλλάδα, ἀπό τόν Ραδιοφωνικό Σταθμό τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας.

Ἐκ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ποιμένων, Βηθλεέμ, π. Ἰγνατίου

ngg_shortcode_5_placeholder

Τήν Παρασκευήν τῆς Α’ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν,  18^ην Φεβρουαρίου/ 2^αν Μαρτίου 2012, ἐψάλη ὁ Κανών «Ἀνοίξω τό στόμα μου…» καί ἀνεγνώσθη ἡ Α’ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Τῆς κατανυκτικῆς καί ἐν ταυτῷ μεγαλοπρεποῦς ἀκολουθίας ταύτης, τῆς μυούσης θεολογικώτατα εἰς τό μυστήριον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ἐνανθρωπήσεως καί τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὁ Ὁποῖος καί ἐκήρυξεν εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας καί τούς ἄλλους μετασχόντας πιστούς τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», κηρύττει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής  καί Θεολόγος.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 Ὁ θεῖος οὗτος Λόγος, ὁ Ὁποῖος προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν σάρκα καί ἐγένετο ἄνθρωπος καθ’ ἡμᾶς ἐν τόπῳ καί χρόνῳ, εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, Κύριος Ἰησοῦς καί Σωτήρ ἡμῶν.

Τήν ἐνσάρκωσιν καί ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ τούτου Λόγου ἐκ Παρθένου γυναικός προκατήγγειλεν ὁ μεγαλοφωνώτατος τῶν προφητῶν Ἠσαΐας λέγων: «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ».  (Ἠσ. 7,14).

Τό μέγα τοῦτο μυστήριον τῆς ἐκ Παρθένου γυναικός καί ὑπό νόμον γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ κηρύττει καί εὐαγγελίζεται ὁ σοφώτατος Παῦλος λέγων:  «ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον…»,  (Γαλ. 4,4).

Οὐκ  εἶπεν ὁ ἀπόστολος Παῦλος «διά γυναικός» ἀλλά «ἐκ γυναικός»,  σχολιάζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Καί τοῦτο διότι ἡ γυνή, ἐκ τῆς ὁποίας ἐτέχθη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὁποία ἐκάλεσε τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν εἶναι ἡ Παρθένος Μαρία ἐξ οἴκου καί πατριᾶς Δαυΐδ.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου,  ἡ Παρθένος Μαρία ἀναδεικνύεται κατά τόν ὑμνῳδόν: «Τό κεφάλαιον τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀπ’αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις».

Ἰδού λοιπόν, διατί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ λατρευτικῶς ἀνακράζει τό «χαῖρε» καί θεολογικῶς δοξολογεῖ διά τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου τό πρόσωπον τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, τήν ὁποίαν μάλιστα ἡ Ἐκκλησία μας ὠνόμασε διά στόματος τῶν θεοφόρων Πατέρων αὐτῆς, πλατυτέραν τῶν οὐρανῶν, ἀλλά κυρίως καί Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ. «Δικαίως καί ἀληθῶς», θά διδάξῃ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «Θεοτόκον τήν Ἁγίαν Μαρίαν ὀνομάζομεν. Τοῦτο γάρ τό ὄνομα ἅπαν τό μυστήριον τῆς οἰκονομίας συνίστησι».

Ἐάν ἀγαπητοί μου, ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ κατά τόν μακάριον Παῦλον, ἀποτελεῖ «Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησιν δέ μωρίαν», (Α’ Κορ. 1,23) τό ὄνομα «Θεοτόκος» τῆς Παρθένου Μαρίας ἀποτελεῖ τό συναμφότερον, δηλονότι καί σκάνδαλον καί μωρίαν εἰς τούς αἱερεσιάρχας Ἅρειον, Μακεδόνιον καί Νεστόριον καί τούς ὁμόφρονας αὐτῶν.

 Μέ ἄλλα λόγια, τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας, δηλαδή τῆς ἐν Χριστῷ «σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἄνευ τῆς συμμετοχῆς τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς ἐκ Ναζαρέτ, θά παρέμενεν ἀνενέργητον καί συνεπῶς ἀκοινώνητον εἰς τόν λαόν τῆς νέας χάριτος, τόν λαόν «τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὃς ἔδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀνομίας καὶ καθαρίσῃ ἑαυτῷ λαὸν περιούσιον, ζηλωτὴν καλῶν ἔργων», ( Τιτ. 2, 13-14).

Ναί, ἀγαπητοί μου, τήν μεγάλην ταύτην δωρεάν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Πατρός νά δώσῃ τόν Ἑαυτόν Του εἰς θάνατον ὑπέρ ἡμῶν, διά νά μᾶς ἐξαγοράσῃ ἀπό κάθε παράβασιν τοῦ νόμου, καί νά μᾶς καθαρίσῃ διά τοῦ ἑαυτοῦ Του, ὡς λαόν περιούσιον, δηλαδή ἐκλεκτόν καί ἰδικόν Του, γεμᾶτον ζῆλον διά τά καλά ἔργα, ὀφείλεται ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τήν Παρθένον Μαρίαν. Ὀφείλεται, ἐπαναλαμβάνομεν, εἰς τήν Παναγίαν, ἄχραντον καί ὑπερευλογημένην ἔνδοξον Δέσποιναν Θεοτόκον καί ἀειπάρθενον Μαρίαν. Τήν Μαρίαν, ἡ ὁποία ἐγένετο τό δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἡ κλῖμαξ ἡ ἐπουράνιος, δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός» καί «ἡ γέφυρα, ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν».

Ἡ Θεοτόκος Μαρία, ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ δι’ ἡμᾶς σάρκα φορέσαντος καί ἐνανθρωπήσαντος, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀναδεικνύεται καί μητέρα πάντων ἡμῶν.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι λέγει ὁ ὑμνῳδός: «ἐλήλυθεν ἡ νηστεία, ἡ μήτηρ τῆς σωφροσύνης, ἡ κατήγορος τῆς ἁμαρτίας καί συνήγορος τῆς μετανοίας, ἡ πολιτεία τῶν ἀγγέλων καί σωτηρία τῶν ἀνθρώπων».

Ἀληθῶς, ἀγαπητοί μου, ἡ νηστεία εἶναι ἡ κατήγορος τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, πού προῆλθεν ἀπό τήν ἀφροσύνην καί τήν παρακοήν τῆς προμήτορος Εὔας. Ἐπί πλέον δέ ἡ νηστεία εἶναι ἡ μήτηρ τῆς σωφροσύνης, ἡ πολιτεία τῶν ἀγγέλων καί ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, πού προῆλθεν  ἀπό τήν ἄκραν ταπείνωσιν καί κυρίως τήν ὑπακοήν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς νέας ἐν Χριστῷ μητέρας τῆς Εὔας.

Τήν νηστείαν δέν πρέπει νά τήν θεωρῶμεν ὡς τήν ἀποχήν βρωμάτων καί τροφῶν, ἀλλά ὡς τό μέσον καί τήν δύναμιν τῆς μετανοίας. Καί τοῦτο, διότι ἡ Εὔα τῆς παρακοῆς ἐξῆλθε τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς. Ἐν ᾧ ἡ Εὔα τῆς ὑπακοῆς καί τῆς νηστείας ἐπανεισαγάγεται εἰς τόν Παράδεισον, ὄχι ἁπλῶς ὡς κοινωνός τῆς θείας δόξης, ἀλλ’ ὡς μητέρα τῆς σεσαρκωμένης δόξης τοῦ Θεοῦ, ὡς Θεοτόκος, ἐν τῷ προσώπῳ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας. Διά τῆς νηστείας ἡ Παρθένος Μαρία διετήρησεν τήν καθαρότητα τῆς καρδίας αὐτῆς.

 Αὐτήν ἀκριβῶς τήν καθαρότητα τῆς καρδίας ἡμῶν παραγγέλλει καί εἰς ἡμᾶς ἡ Ἐκκλησία μας, διά τοῦ καιροῦ τῆς ἁγίας νηστείας, διά νά γίνωμεν καί ἡμεῖς ἄξιοι τοῦ φωτός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

«Νηστείας προβάλλοντες», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «τῷ τῶν εὐχῶν ὄρει καί ἡμεῖς καρδίᾳ καθαρᾷ ἴδωμεν Θεόν, τάς πλάκας δεχόμενοι τῶν ἐντολῶν ἔνδον ὡς Μωσῆς, δόξῃ ἀστράπτοντες τῷ προσώπῳ τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ».

Δεηθῶμεν, ἀδελφοί, τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅπως καί ἡμεῖς ἀξιωθῶμεν νά διέλθωμεν τόν καιρόν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης νηστείας ἐν σωφρωσύνῃ καί μετανοίᾳ. Ἀμήν».

Ἡ ἀκολουθία αὕτη ἐτελέσθη ὡς εἰκός κατά τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί εἰς πάντας τούς Ναούς τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου.

Τῆς ἀκολουθίας ταύτης εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου ἐν Λύδδῃ, ὑπεράνω τοῦ τάφου αὐτοῦ, προεξῆρξεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ ὁποῖος καί ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς μετασχόντας Ἑλληνορθοδόξους Ἀραβοφώνους πιστούς τῆς πόλεως τῆς Λύδδης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/nSLhQNUsPZM

ngg_shortcode_6_placeholder

Ἡ προετοιμασία διά τήν ἔναρξιν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἐσημειώθη διά τῆς ἀναγνώσεως τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολυμων κ.κ. Θεοφίλου καί τῆς ἀλληλοσυγχωρήσεως, τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς, 13^ης /26^ης Φεβρουαρίου 2012, εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Τήν Καθαράν Δευτέραν καί Καθαράν Τρίτην τό Κεντρικόν Μοναστήριον τῶν Ἁγιοταφιτῶν κατά τήν τάξιν παρέμεινε κλειστόν δι’ ἐργασίας καί ἐπισκέπτας, πλήν αὐτῶν τῶν παρακολουθησάντων τό Μέγα Ἀπόδειπνον μετά τῶν ᾠδῶν τοῦ Μεγάλου Κανόνος εἰς τόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Τάς δύο ταύτας ἡμέρας τό Κεντρικόν Μοναστήριον διά τήν νηστείαν δέν διένειμε τροφήν.

Τήν πρωΐαν τῆς Καθαρᾶς Τετάρτης, 16^ης /29^ης Φεβρουαρίου 2012, ἐγένετο ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου μετά τῶν Ὡρῶν, ἀκολούθως δέ ἐτελέσθη ἡ θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων, προεξάρχοντος ἐν χοροστασίᾳ τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συμμετεχόντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων καί μοναχῶν, μοναζουσῶν, τῶν δοκίμων τῆς Σχολῆς Σιών καί τινων προσκυνητῶν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν οἱ Ἁγιοταφῖται ἦλθον εἰς τό Ἐπιτροπικόν διά τό ἀφέψημα, ἔνθα καί ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη αὐτοῖς εὔδρομον καί εὔκαρπον τό στάδιον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς διά τήν ἐπαξίαν ὑποδοχήν τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων ἐτελέσθη ἐπίσης κατά τήν Ἱεροσολυμιτικήν τάξιν ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ὑπό τοῦ Παρασκευοφύλακος τοῦ Παναγίου Τάφου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder

Τήν νύκτα τοῦ Σαββάτου, 5^ης/18^ης Φεβρουαρίου  πρός τήν Κυριακήν τῆς Ἀπόκρεω, 6^ης/19^ης Φεβρουαρίου 2012, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον Πατριαρχικόν Συλλείτουργον μεταξύ τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Γεωργίας κ.κ. Ἡλία.

Ἡ κάθοδος εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐγένετο ἀπό τοῦ Πατριαρχείου τήν 12.00^ην μεσονυκτίου, τῶν κωδώνων χαρμοσύνως κρουομένων καί ὑπό βροχήν ῥαγδαίαν.

Συλλειτουργοί τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τήν κατανυκτικήν καί μεγαλοπρεπῆ θείαν Λειτουργίαν ταύτην ἦσαν ἐκ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος ἐκ δέ τοῦ Πατριαρχείου Γεωργίας ὁ Μητροπολίτης Χόνης καί Σαμτρεδίας κ. Σάββας, ὁ Μητροπολίτης Μπατούμ καί Λαζέτι κ. Δημήτριος καί ὁ Μητροπολίτης Ζουκτία καί Τσαΐσι κ. Γεράσιμος, Ἁγιοταφῖται Ἱερομόναχοι καί πλειάς Γεωργιανῶν ἱερέων συνοδῶν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Γεωργίας.

Τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, εἰς τό ὁποῖον ἐτελέσθη ὁ Ὄρθρος καί τόν χῶρον πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου, ἐπί τοῦ ὁποίου ἐτελεσιουργήθη ἡ θ. Λειτουργία, ἐπλήρωσαν ἀσφυκτικῶς Γεωργιανοί προσκυνηταί, ἀκολουθοῦντες εἰς τήν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ τόν Πατριάρχην Γεωργίας ἤ καί διαμένοντες εἰς τό Ἰσραήλ.

Πρό τῆς ἀπολύσεως τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Γεωργίας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

 Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Μιτσχέτης καί Τυφλίδος καί Καθολικέ Πατριάρχα πάσης Γεωργίας, κ. Ἠλία.

Τό ἡμέτερον παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἡ ἐν αὐτῷ Γεραρά ἡμῶν Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἔσχον τήν τιμήν νά ὑποδεχθοῦν τήν Ὑμετέραν λίαν ἀγαπητήν καί περισπούδαστον Ἡμῖν Μακαριότητα εἰς ἐπίσημον ἐπίσκεψιν Αὐτῆς ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ μακαριστοῦ προκατόχου Ἡμῶν Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυροῦ Διοδώρου.

Κατά τάς ἡμέρας αὐτάς μετά πάροδον ἀρκετῶν ἐτῶν, τό Πατριαρχεῖον καί ἡ Ἀδελφότης ἔχομεν τήν χαράν καί τήν τιμήν νά ὑποδεχώμεθα Ὑμᾶς καί τήν τιμίαν Ὑμῶν Συνοδίαν εἰς ἀδελφικήν ἐπίσκεψιν Ὑμῶν, ἵνα καί πάλιν θεωρήσητε τοῖς ὄμμασιν τοῦ σώματος φυσικῶς καί τοῖς ὀφθαλμοῖς τῆς ψυχῆς νοερῶς τούς τόπους τῆς Ἁγίας Γῆς, τά σκηνώματα, τά ὁποῖα ἐπέλεξεν ὁ Θεός ἡμῶν, ἵνα ἀποστείλῃ τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ, σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, γεννηθέντα κατά σάρκα ἐξ αὐτῆς, ἐμφανισθέντα καί συναναστραφέντα τοῖς ἀνθρώποις, σταυρωθέντα, ἀναστάντα καί ἀναληφθέντα εἰς οὐρανούς χάριν τῆς σωτηρίας ἡμῶν.

Ἐπί τῶν σκηνωμάτων τούτων, τῶν ἁγιασθέντων ἐκ τῆς μετά σαρκός ἐπιδημίας τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, συναντῶνται σήμερον αἱ δύο Ἐκκλησίαι Ἡμῶν, Σιών τῆς Ἁγίας, ἡ ὁποία κατά τόν ὑμνῳδόν, «ἐδέχθη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως» καί ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας, ἡ μεταξύ τῶν πρώτων ἀσπασθεισῶν τόν ἐκ Σιών ἀνατείλαντα καί εὐαγγελισθέντα σωτήριον Εὐαγγελικόν λόγον.

Ἡ ἐν Χριστῷ τῷ κοινῷ ἡμῶν Διδασκάλῳ, Θεῷ καί Σωτῆρι λαμβάνουσα χώραν συνάντησις Ἡμῶν ἀποκορυφοῦται σήμερον ἐν αὐτῷ τῷ Ζωοδόχῳ Τάφῳ, ἐν ᾧ ἐτάφη καί ἐξ οὗ ἀνέστη ὁ Σωτήρ ἡμῶν Οὗτος, ἐν Πατριαρχικῷ Συλλειτούργῳ, εἰς τό ὁποῖον ἐν τῷ κοινῷ ποτηρίῳ ὁμολογοῦμεν καί διαδηλοῦμεν τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἑνότητα καί πληρότητα τῆς πίστεως ἡμῶν, τήν διατηρηθεῖσαν παρ’ ἡμῶν ὡς ταύτην παρέδοσαν ὁ Κύριος, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί Οἰκουμενικαί Σύνοδοι.

Ἐν ταυτῇ  τῇ Λειτουργίᾳ ἀναμιμνῃσκόμεθα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου τοῦ Κυρίου, τῆς προσευχῆς Αὐτοῦ ἐν τῷ κήπῳ τῆς Γεθσημανῆς, τοῦ Σταυροῦ, τοῦ Τάφου, τῆς τριημέρου Ἀναστάσεως, τῆς εἰς οὐρανούς Ἀναλήψεως, τῆς ἐκ δεξιῶν Καθέδρας, τῆς δευτέρας καί ἐνδόξου πάλιν Παρουσίας, λέγοντες ἐν ταπεινώσει καί εὐχαριστίᾳ: «τά σά ἐκ τῶν σῶν, σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα».

Ἐν μιᾷ τοιαύτῃ σταυρωσίμῳ καί ἀναστασίμῳ θεανθρωπίνῃ ἐμπειρίᾳ ἀναμιμνῃσκόμεθα ἰδιαιτέρως καί τῆς ζωῆς τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, τῆς Ἱεροσολυμιτικῆς καί Γεωργιανῆς. Ἀναμιμνῃσκόμεθα τῶν παθῶν ἑκάστης ἐπί τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι, τῶν δυσκολιῶν, τῶν διώξεων, τῶν θυμάτων, τῶν πολέμων, τῶν κακουχιῶν, μή διαμαρτυρόμενοι, ἀλλά ἐν εὐχαριστίᾳ δεχόμενοι ὅ,τι ὁ Κύριος ἐπέτρεψεν ἑκάστῳ. Ἀναμιμνῃσκόμεθα ὡσαύτως τῆς ἁμοιβαιότητος τῶν δύο Ἐκκλησιῶν Ἡμῶν εἰς συνεργασίαν καί βοήθειαν, τῆς παρουσίας καί τῆς βοηθείας τῶν Γεωργιανῶν πρός τήν Σιωνίτιδα Ἐκκλησίαν εἰς δυσχερεῖς χρόνους αὐτῆς καί τῆς πνευματικῆς καί ἠθικῆς ἀρωγῆς καί παρουσίας τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας εἰς Γεωργίαν, εἰς ἱερούς ναούς καί μονάς εἰς Μετόχια καί εὐαγῆ ἱδρύματα.

Εἶναι ἐμφανῆ τά ἱστορικά καί ἀρχαιολογικά δείγματα τῆς Γεωργιανῆς παρουσίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί τῆς Ἱεροσολυμιτικῆς εἰς τήν Γεωργίαν. Ταῦτα διά λόγους ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως καί πολιτιστικῆς ὑπευθυνότητος δεσμευόμεθα ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνρθρώπων, ὅπως διαφυλάσσωμεν, ἵνα ἀποτελοῦν δείκτας καί πυξίδας τῆς πορείας ἡμῶν εἰς τό παρόν καί τό μέλλον, παρακαταθήκην παραληφθεῖσαν παρά τῶν πατέρων ἡμῶν, ἵνα διαφυλάξωμεν ἐπαυξήσωμεν καί παραδώσωμεν εἰς τούς διαδόχους ἡμῶν.

Τοιαύτην παρακαταθήκην παρελάβομεν καί ὡς ποιμαντικήν Ἡμῶν ἀποστολήν ἐπιτελοῦμεν, ἵνα στηρίζωμεν τά Χριστεπώνυμα Ἡμῶν πληρώματα, τούς Χριστιανούς καί ὅλους τούς κατοίκους τῆς ἐμπεριστάτου ἡμῶν περιοχῆς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, πρός τήν ὁποίαν φέρει τό μήνυμα τῆς εἰρήνης καί τῆς συνδιαλλαγῆς ἡ προσκυνηματική Ὑμῶν ἐπίσκεψις αὕτη μετά τῆς τιμίας Ὑμῶν Συνοδίας καί τῶν συνοδευόντων Αὐτήν Γεωργιανῶν προσκυνητῶν.

Ἐν τοιαύτῃ φιλοχρίστῳ καί φιλαδέλφῳ διαθέσει ψυχῆς ὑποδεχόμεθα τήν Ὑμετέραν λίαν ἀγαπητήν καί περισπούδαστον Ἡμῖν Μακαριότητα καί τήν τιμίαν Αὐτῆς Συνοδίαν, οὐχί ὡς φιλοξενούμενον ἀλλ΄ ὡς ἀδελφόν, ὡς ἔνοικον, οὐχί μόνον ἐν τοῖς κλίμασιν Ἡμῶν ἀλλά καί ἐν ταῖς ψυχαῖς Ἡμῶν εὐφραινόμενοι ἐπί τῇ εὐφροσύνῃ Ὑμῶν ἐκ τῆς θέας καί τῆς θεωρίας τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων.

Ἔσεσθε βέβαιοι, Μακαριώτατε, ὅτι ἀπό τοῦ Ζωοδόχου Τάφου τούτου καί ἀπό τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καθ’ ἑκάστην θά ἀναπέμπωμεν δεήσεις ὑπέρ ὑγιείας, εὐσταθείας καί μακροημερεύσεως Αὐτῆς, ὑπέρ εὐσταθείας τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας καί εὐημερίας τοῦ εὐσεβοῦς Γεωργιανοῦ λαοῦ ἐν ἐλευθερίᾳ καί ἀνεξαρτησίᾳ ἐν ὑπερβάσει τῶν δυσκολιῶν αὐτοῦ καί προόδῳ ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς.

Ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν. Ἡ χάρις τοῦ Ζωοδόχου Αὐτοῦ Τάφου εἴη μετά πάντων ἡμῶν.

Ὁ Μακαριώτατος  Πατριάρχης Γεωργίας κ. Ἠλίας ἀνταπαντῶν εἶπεν:

«Μακαριώτατε Πατριάρχα Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεόφιλε:

Εἴμεθα βαθύτατα συγκεκινημένοι, διότι ἠξιώθημεν νά λειτουργήσωμεν εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον διά τήν εἰρήνην, τήν εὐημερίαν καί σωτηρίαν τῶν λαῶν μας.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ἀποθανών εἰς τήν ἐξορίαν εἰς τά μέρη τῆς Γεωργίας καί Ἁρμενίας, ἔλεγε «δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν». Οὕτω λέγομεν καί Ἡμεῖς διά πάντα καί διά τήν ἐπίσκεψιν Ἡμῶν καί λειτουργίαν ταύτην. Εἶναι ἡ τετάρτη καί τελευταία φορά, πού ἐπισκεπτόμεθα τήν Ἁγίαν Γῆν.

Ἡ Ἐκκλησία πορεύεται εἰς τόν κόσμον, ἔχουσα ὡς ὁδηγόν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὡς φῶς εἰς τάς τρίβους αὐτῆς, τό φῶς τοῦτο εἶναι ἰσχυρότερον πάσης δυνάμεως πολεμούσης τήν Ἐκκλησίαν.

Οἱ ἀγῶνες Σας, Μακαριώτατε, εἶναι γνωστοί διεθνῶς καί ἐκτιμῶνται διά τοῦτο καί προσέτρεξαν τόσοι προσκυνηταί ἐκ Γεωργίας.

Σᾶς εὐχόμεθα τήν δύναμιν τοῦ Θεοῦ διά τήν αἰσίαν ἔκβασιν καί ἐπιτυχίαν τῶν ἀγώνων Σας.

Πάλιν καί πάλιν Σᾶς εὐχαριστοῦμεν διά τήν θερμήν καί φιλάδελφον ὑποδοχήν.

Ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ νά εἶναι ἡ δύναμις Ὑμῶν».

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας καί τήν εὐλογίαν τοῦ λαοῦ, οἱ δύο Προκαθήμενοι ἐδέχθησαν  τήν φιλοξενίαν τοῦ ἡγουμένου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, Παρασκευοφύλακος Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου εἰς τό γραφεῖον αὐτοῦ.

Τῶν κωδώνων κρουομένων, οἱ Προκαθήμενοι καί οἱ συνοδοί Αὐτῶν ἀνῆλθον πρός τό Πατριαρχεῖον καί τάς οἰκίας Αὐτῶν δι’ ἀνάπαυσιν.

Τήν μεσημβρίαν τῆς Κυριακῆς, 6^ης /19^ης Φεβρουαρίου 2012, ἔλαβε χώραν συνάντησις τῶν δύο Προκαθημένων καί τῶν συνοδειῶν Αὐτῶν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσέφερε τά δῶρα Αὐτοῦ εἰς τόν Πατριάρχην Γεωργίας καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ.

Εἰς τόν Πατριάρχην Ἠλίαν προσέφερε ράβδον ἀπό ἐλεφαντοστοῦν κατεσκευασμένην εἰς Βηθλεέμ καί σέτ ἀρχιερατικῶν ἐγκολπίων καί σταυρόν καί τό βιβλίον τῆς Ἱστορίας Ἱεροσολύμων τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, καί τό βιβλίον τοῦ καθηγητοῦ κ. Δημητρακοπούλου περί τοῦ τόπου τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου, εἰς δέ τούς Ἀρχιερεῖς συνοδούς Αὐτοῦ ἐγκόλπιον, εἰς δε τούς ἱερομονάχους καί ἱερεῖς συνοδούς – μέλη τῆς ἀποστολῆς, σταυρόν καί τά ὡς ἄνω βιβλία ὡσαύτως ἔχοντα σχέσιν με τήν Ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Γεωργίας κ.κ. Ἠλίας προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐκ σμάλτου καί ὡραιότατον κεντητόν κάλυμμα Γεωργιανῆς τέχνης διά τόν τάφον τῆς Παναγίας, εἰς δέ τούς Ἁγιοταφίτας Ἀρχιερεῖς ἐπέδωσεν ἐπίχρυσον βραχιόλιον χειρός μετά τοῦ ὀνόματος Αὐτοῦ.

Ληξάσης τῆς φιλαδέλφου ταύτης ἐκδηλώσεως ἠκολούθησε τράπεζα Ἁγιοταφιτική πρός τιμήν τοῦ Πατριάρχου Γεωργίας καί τῆς συνοδείας Αὐτοῦ.

Διαρκούσης τῆς τραπέζης ταύτης ὁ Μακαιώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Γεωργίας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Μεστχέτης καί Τυφλίδος καί Καθολικέ Πατριάρχα πάσης Γεωργίας κ. Ἡλία

Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἠξίωσεν ἡμᾶς, τάς Ἐκκλησίας δηλονότι τῆς Γεωργίας καί Ἱεροσολύμων νά γίνωμεν μέτοχοι τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐν τῇ θείᾳ καί εὐχαριστιακῇ συνάξει, ἥν ἐτελέσαμεν ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ καινῷ καί κενῷ Μνήματι τῆς τριημέρου Ταφῆς καί Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Ἡ εὐχαριστιακή αὕτη Κοινωνία τοῦ Κυριακοῦ σώματος καί αἵματος ἀποτελεῖ τήν τελείωσιν τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως ἡμῶν, τουτέστιν τῆς συναναστάσεως ἡμῶν μετά τοῦ νέου Ἀδάμ τοῦ δι’ ἡμᾶς καί ὑπέρ ἡμῶν σάρκα φορέσαντος ἐν Βηθλεέμ καί Σταυρόν ὑπομείναντος ἐν Ἰερουσαλήμ.

Τῆς ἐμπειρίας ταύτης, δηλονότι τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, κῆρυξ  καί ὁμολογητής εἶναι ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία. Πρῶτος δέ ποιμήν καί διδάσκαλος καί πιστός Οἰκονόμος τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας ἀνεδείχθη ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος ὁ καί Ἱεράρχης τῶν Ἱεροσολύμων.

Τήν ἱεράν ταύτην ἀποστολικήν καί Ἱεραρχικήν παράδοσιν τοῦ ἀπαρατρέπτου τῆς μαρτυρίας καί τῆς παρρησίας τοῦ Χριστοῦ διεφύλαξεν ἀπαρεγκλίτως ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διά τοῦ Ἱεροῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος. Διεφύλαξε δέ αὐτήν τήν ἀποστολικήν διαδοχήν καί παράδοσιν οὐχί μόνον διά τοῦ μαρτυρίου τῆς συνειδήσεως, ἀλλά καί διά τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

Μακαριώτατε Πατριάρχα τῆς Γεωργίας καί ἐν Χριστῷ ἀδελφέ,

Ἡ ὑπέρ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἔκχυσις τοῦ μαρτυρικοῦ αἵματος τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί ἀδελφῶν δέν ἀνήκει εἰς τό παρελθόν ἀλλά εἰς τό παρόν καί τό μέλλον. Καί τοῦτο διότι Αὐτός οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν παρήγγειλεν ἡμῖν τά στίγματα Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ λέγων: «μή φοβοῦ, ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν καί ἐγενόμην νεκρός καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων καί ἔχω τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅδου»,  (Ἀποκ. 1, 17-18).

Τό εὐαγγέλιον τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καλούμεθα νά διακονήσωμεν ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Ἑνός κατά τόν σοφόν Παῦλον λέγοντα: «Καθάπερ γάρ τό σῶμα ἕν ἐστι καί μέλη ἔχει πολλά, πάντα δέ τά μέλη τοῦ σώματος τοῦ ἑνός, πολλά ὄντα, ἕν ἐστι σῶμα, οὕτω καί ὁ Χριστός, καί γάρ ἐν ἑνί πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἕν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καί πάντες εἰς ἕν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν»,  ( Α’ Κορ. 12, 12-13).

Ἐν τῷ ἑνί τούτῳ πνεύματι τοῦ Χριστοῦ χαιρετίζομεν Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, καί τά τίμια μέλη τῆς συνοδείας σας, εὐχόμενοι ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως ἡμῶν καί τῆς κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἔτη πολλά, εὐλογημένη ἡ προσκυνηματική Ὑμῶν θεωρία καί εὐλογημένος ὁ καιρός τῆς ἁγίας νηστείας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς διά τήν ἐντός τῶν καρδιῶν πάντων ἡμῶν ὑποδοχήν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς συναναστάσεως μετ’ Αὐτοῦ τῶν ζητούντων τήν δικαιοσύνην καί τήν ἐπί γῆς εἰρήνην πάντων τῶν λαῶν καί τῶν ἐθνῶν τῆς γῆς Ἀμήν».

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Γεωργίας εἶπε:

«Θεωροῦμεν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν τήν ἐπίσκεψιν Ἡμῶν εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἐνθυμούμεθα τόν Γεωργιανόν Ἅγιον Δαβίδ, ὁ ὁποῖος ἦλθεν ὡς προσκυνητής εἰς Ἱεροσόλυμα, ἀλλά δέν εἰσῆλθε εἰς τήν πόλιν, ἔλαβε μόνον δύο πέτρας ἀπό τά τείχη καί ἀνεχώρησε. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων τότε εἶδεν εἰς τό ὄνειρον αὐτοῦ ὅτι εἶς Γεωργιανός μοναχός ἦλθε καί ἔλαβε ὅλην τήν εὐλογίαν τῆς Ἱερουσαλήμ. Τοῦτον ἐκυνήγησαν καί ἔλαβον ἐξ αὐτοῦ τήν μίαν πέτραν, τήν ἄλλην τοῦ τήν ἄφησαν καί τήν ἐπῆρεν εἰς τήν Γεωργίαν καί ἐκεῖ φυλάσσεται μέχρι σήμερον.

Τοιαύτην ἀγάπην τρέφει ὁ Γεωργιανός λαός πρός τά ἅγια χώματα.

Εὐχαριστῶν, Σᾶς εὔχομαι πλουσίαν τήν ἄνωθεν ἐνίσχυσιν, διά νά τά δυαφυλάττητε τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀπό τῆς ἐπιβολῆς τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί πάσης ἄλλης ἐπιβολῆς».

Τό ἑσπέρας τῆς ἡμέρας ταύτης ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Γεωργίας ἐπεσκέφθη διά προσκύνησιν τόν Τάφον τῆς Θεοτόκου εἰς Γεθσημανῆν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_8_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 4^ην / 17^ην Φεβρουαρίου 2012, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Γεωργίας κ. Ἡλίας ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον ἰδιωτικῶς, λόγῳ τοῦ ὅτι τήν ἐπίσημον «εἰρηνικήν» ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ ἐπραγματοποίησε τό ἔτος 1987.

Ἡ ἐπίσκεψις αὕτη εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου τήν ὡς ἄνω ἡμέραν ἔλαβε χώραν εἰς τό πλαίσιον ἰδιωτικῆς ἐπισκέψεως τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἠλία  ἀπό Πέμπτην 3^ης /16^ης –Τετάρτης 10^ης/23^ης Φεβρουαρίου, κατόπιν σχετικῆς προετοιμασίας ἐν συνεργασίᾳ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί Πατριαρχείου Γεωργίας.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Γεωργίας συνωδεύετο εἰς τήν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ ὑπό Ἀρχιερέων, ὁμάδος ἱερέων, χορῳδίας, μελῶν τῆς ἀποστολῆς τῆς ἐπισκέψεως καί πολλῶν Γεωργιανῶν προσκυνητῶν.

Ὡς συνοδοί τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Γεωργίας καί τῆς συνοδείας Αὐτοῦ εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα ὡρίσθησαν ἐκ μέρους τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος καί ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος.

Τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Γεωργίας κ. Ἠλίαν ὑπεδέχθη εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, περιστοιχιζόμενος ὑπό Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων καί προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Μιτσχέτης καί Τυφλίδος καί Καθολικέ Πατριάρχα πάσης Γεωργίας κύριε Ἠλία Β΄.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων μετά τοῦ ἱεροῦ τάγματος τῶν Σπουδαίων, δηλονότι τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ὑποδέχεται τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα μετά τῶν τιμίων συνοδῶν Αὐτῆς ἀλλά καί τῇ ἑορτίῳ ἀτμοσφαίρᾳ τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Λέγομεν τοῦτο, διότι τό γεγονός τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό πλήρωμα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καί ἐν ταὐτῷ τήν καθυπόφασιν τῆς νέας ἐν Χριστῷ Χάριτος.

Ἡμεῖς οἱ συναποτελοῦντες τό Σῶμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, ἔχομεν τήν μεγάλην τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ εὐλογίαν νά εἴμεθα ὁ λαός τῆς νέας ἐν Χριστῷ Χάριτος.

Τῆς Χάριτος ταύτης κοινωνοί ὄντες καί ἡμεῖς, οἱ ὑπό τῆς θείας προνοίας ταχθέντες φύλακες καί διάκονοι τῶν μαρτυρίων τῆς πίστεώς μας, τουτέστιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἐν τοῖς Ἁγίοις Τόποις, ταπεινῶς πράττομεν καί ἐνεργοῦμεν κατά τό παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου: «ἕκαστος καθώς ἔλαβε χάρισμα, εἰς ἑαυτούς αὐτό διακονοῦντες ὡς καλοί οἰκονόμοι ποικίλης χάριτος Θεοῦ», ( Α’ Πέτρ. 4,10).

Μακαριώτατε, ἡ εἰς Ἱερουσαλήμ καί τούς λοιπούς τόπους προσκυνηματική Ὑμῶν θεωρία ἐμποιεῖ ἰδιαιτέραν χαράν εἰς τήν Γεραράν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα, πολλῷ δέ μᾶλλον εἰς τό χριστεπώνυμον ἡμῶν πλήρωμα, τό τελοῦν ὑπό τήν Ἀποστολικήν καί κανονικήν τάξιν, ἀλλά καί Ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐν τοῖς πολιτειακοῖς ὁρίοις τῶν ὁμόρων κρατῶν τῆς περιοχῆς ἡμῶν, δηλονότι τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς (Αὐτονομίας) καί τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ -περιττόν νά ἀναφέρωμεν καί τήν εἰς Ἀραβίαν καί περί τόν ὁμώνυμον κόλπον ἀποκαθισταμένην δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου ὡς ἐπί τοῦ Πριγκηπάτου ( Ἐμιράτου) τοῦ Qatar.

Ἡ σημερινή ἐπίσκεψίς Σας Μακαριώτατε, ναί μέν ἔχει χαρακτῆρα προσκυνηματικόν, ἀλλ’ ἐπ’ οὐδενί χωρίζεται τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί τῆς κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τουτέστιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, τῆς ἀποτελούσης τό ἀρραγές θεμέλιον τοῦ ὁρατοῦ συστήματος τῆς διοικητικῆς καί κυβερνητικῆς διαρθρώσεως τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν Ἐκκλησιῶν.

Μακαριώτατε, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὡς ἁγιογραφικῶς ἀναδειχθεῖσα ἡ Μητέρα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, περιέβαλε καί περιβάλλει πάντας τούς ἀγαπῶντας καί εὐλαβουμένους τά σκηνώματα Ἰακώβ μετά τῆς ἀνυποκρίτου καί φιλαδέλφου ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

Τοῦτο ἀποδεικνύεται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ab antiquο φυλάσσονται ὡς πολύτιμος θησαυρός χειρόγραφα καί Ἐκκλησιαστικά κειμήλια, δείγματα πολιτισμικῆς καί καλλιτεχνικῆς παραγωγῆς τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Γεωργίας, οὐ μήν ἀλλά καί σύμβολα τῶν ἀρρήκτων, ἀδελφικῶν καί ἱστορικῶν δεσμῶν μετά Ἱερουσαλήμ καί Τυφλίδος.

Τούς δεσμούς τούτους ἐσφυρηλάτησαν τά κατά τήν περίοδον τοῦ 15^ου αἰῶνος δεινοπαθήματα τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἀπό τούς ἐπιβουλεύσαντας καί εἰσέτι ἐπιβουλευομένους τά ἱερά καί κυριαρχικά προνόμια καί δικαιώματα αὐτῆς ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, καθ’ ἥν περίοδον ὁμόδοξοι μοναχοί  ἐμφανίζονται ὡς ἐπίκουροι τῶν Ἑλληνορθοδόξων (Ρούμ Ὀρτοντόξ). Μεταξύ δέ αὐτῶν καί οἱ Γεωργιανοί ἀδελφοί ἡμῶν, γνωστοί ὡς Ἴβηρες.

Μακαριώτατε,

Ἡ παρουσία Ὑμῶν μετά τῶν τιμίων συνοδῶν Σας καί τῶν εὐλαβῶν ἐκ Γεωργίας προσκυνητῶν ἀποτελεῖ εὐλογίαν δι’ Ὑμᾶς ἀλλά καί δι’ Ἡμᾶς, τούς οἰκοῦντας τήν γῆν τῶν Ἀβραμιαίων θρησκειῶν, Ἰουδαϊσμοῦ, Χριστιανισμοῦ καί Ἰσλαμισμοῦ.

Δι’ Ὑμᾶς μέν Μακαριώτατε, διότι ἡ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ὑμῶν Χριστοῦ κατέστησεν κοινωνούς αὐτῆς. Ἡμᾶς δέ, διότι ἡ ἀδελφική μεθ’ Ὑμῶν κοινωνία παρέχει ἐνίσχυσιν εἰς τήν θεόθεν ἀνατεθεῖσαν ἀποστολήν τῇ Ἐκκλησίᾳ Ἱεροσολύμων καί τῇ Ἁγιοταφιτικῇ Ἀδελφότητι.

Σᾶς εὐχόμεθα καλήν διαμονήν καί εὐλογημένον προσκύνημα.

Συγκεκινημένος ἀνταπαντῶν ὁ Πατριάρχης Γεωργίας κ.κ. Ἠλίας ἀντεφώνησε διά τῶν ἑξῆς λόγων:

«Μακαριώτατε,

καί ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, Πατριάρχα Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης, ἐκ μέρους τοῦ Πατριάρχου Γεωργίας καί τῆς Συνοδείας Αὐτοῦ, ἱερέων καί ὅλης τῆς Γεωργίας εὐχαριστοῦμεν διά τήν ὑποδοχήν». Ὑπογραμμίζω ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς ἀπ’ αἰώνων τό Πατριαρχεῖον Γεωργίας ὑπεστήριζε τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. Εἴχομεν ἀδελφικήν σχέσιν πάντοτε ἕως καί σήμερον».

«Τό Πατριαρχεῖον Γεωργίας Σᾶς τιμᾷ ἰδιαιτέρως ὡς διεθνῶς γνώστην ἐκκλησιαστικήν προσωπικότητα διεθνῶς. Σήμερον ζῶμεν εἰς τούς δυσκόλους καιρούς τῆς παγκοσμιοποιήσεως, διό καί ὀφείλομεν ὡς ἕν Σῶμα νά διαφυλάξωμεν τήν πίστιν μας. Ταπεινῶς ἤλθομεν διά προσκύνημα εἰς τόν Τάφον τοῦ Κυρίου.

«Εἰσέτι εὐχαριστῶ, Μακαριώτατε, διά τήν θερμήν ὑποδοχήν καί προσκαλῶ Ὑμᾶς εἰς τήν Γεωργίαν δι’ ἐπίσκεψιν» καί ἐπέδωσεν λέγων τοιαύτα εἰς τόν Μακαριώτατον ὡς δῶρον Γεωργιανόν ἐγκόλπιον.

Μετά τήν ὑποδοχήν ταύτην εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ Πατριάρχης Γεωργίας μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ καί τῆς συνοδείας τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἐπεσκέφθη διά προσκύνησιν τόν Πανάγιον Τάφον καί τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, ἔνθα ὑπεδέχθη Αὐτόν ὁ Παρασκευοφύλαξ καί ἡγούμενος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰσίδωρος.

Τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Γεωργίας κ.κ. Ἠλίας ἐπεσκέφθη τήν Ἱεράν Μονήν Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς Καταμόνας, ἔνθα ὑπεδέχθη αὐτόν ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοδώρητος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_9_placeholder