Τό Σάββατον, 15^ην /28^ην Ἰουλίου 2012, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ εἰς τήν κώμην Μααλοῦλε κειμένην πλησίον τῆς Ναζαρέτ.

Ἡ κώμη αὕτη εἶναι μία ἀπό τίς ἐγκαταλειφθείσας ὑπό τῶν Ἀράβων κατοίκων αὐτῆς κατά τό ἔτος 1948, ὅτε ἱδρύθη τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ.

Σήμερον ἡ περιοχή τῆς κώμης αὐτῆς εἶναι Ἰσραηλινή στρατιωτική περιοχή, ἐντός τῆς ὁποίας διακρίνει τις ἐγκαταλελειμένας Ἐκκλησίας καί τά κοιμητήρια τῶν πάλαι ποτέ Χριστιανικῶν Κοινοτήτων. Μία τούτων εἶναι καί ἡ ἐπ’ ὀνόματι τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, ἐγκαταλειφθεῖσα Ἐκκλησία, συντηρηθεῖσα προσφάτως τῇ μερίμνῃ τοῦ Πατριαρχείου, ἰδίᾳ τοῦ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβωρίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτου π.Ἰλαρίωνος. Εἰς ταύτην τήν Ἐκκλησίαν ἐν συνεννοήσει μετά τῶν Στρατιωτικῶν Ἀρχῶν ἐτέλεσε τήν Θ. Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν εἰς τήν ὁποίαν μετετέθη ἡ ἑορτή τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ἱερέων Ἀραβοφώνων τοῦ Πατριαρχείου ἐκ τῆς περιοχῆς Ναζαρέτ, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Ναζαρέτ καί τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης ὑπό τόν ἡγούμενον Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου καί παρακολουθούντων ἐν κατανύξει εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐκ τῆς Ναζαρέτ, τῆς Κανᾶ καί τῆς περιοχῆς τῆς Ἄκκρης.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἔκαμε κατανυκτικωτέραν ἡ σκέψις ὅτι εἰς τόν μή λειτουργοῦντα σήμερον πλήρως Ἱερόν Ναόν τοῦτον, λόγῳ τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων, ἐλειτουργήθησαν καί ἡγιάσθησαν γενεαί γενεῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ τελευταῖοι ὀλίγοι ἐπιζοῦν εἰσέτι εἰς τήν Ναζαρέτ.

Διαρκούσης τῆς θ. Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἀποδεδειγμένος θεόπτης, ὁ Θεσβίτης σύν Μωσῇ καθορᾷ, ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἀνθρώπων τῶν γηγενῶν καρδία οὐ λελόγισται, σεσαρκωμένον Κύριον ἐν τῷ Θαβώρ τόν Παντοκράτορα», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Δεῦτε τῶν Ὀρθοδόξων τό σύστημα, λέγει ὁ ὑμνῳδός, συναθροισθέντες σήμερον ἐν τῷ ἐπωνύμῳ Ναῷ τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου χαρμονικῶς ἑορτάσωμεν τήν θείαν καί σεβάσμιον αὐτοῦ μνήμην. Λέγει δέ τοῦτο ὁ ὑμνῳδός, διότι ὁ Προφήτης Ἠλίας διεκρίθη ὡς δίκαιος καί ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ δύναμις τῆς πίστεως καί ἡ ἐνέργεια τῆς προσευχῆς εἶναι τά πνευματικά ὅπλα, τά ὁποῖα ἀνέδειξαν καί κατέστησαν τόν Ἠλίαν δίκαιον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί μεσίτην πρός τόν Θεόν πάντων τῶν τιμώντων αὐτόν. Ἰδού τί λέγει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος: «Καί ἡ εὐχή τῆς πίστεως σώσει τόν κάμνοντα καί ἐγερεῖ αὐτόν ὁ Κύριοςκἂν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ. Ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τά παραπτώματα καί εὔχεσθε ὑπέρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε. Πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη. Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν, καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς καί μῆνας ἕξ· καί πάλιν προσηύξατο καί ὁ οὐρανός ὑετόν ἔδωκε καί ἡ γῆ ἐβλάστησε τόν καρπόν αὐτῆς»,. (Καθολ. Ἰακ. 5,17).

Ἡ πίστις κατά τόν ἀπόστολον Παῦλον εἶναι «ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων», (Ἑβρ. 11,1). Κατά δέ τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν:  «Πίστις δέ ἐστιν ἀπολυπραγμόνητος συγκατάθεσις». Ἡ πίστις εἶναι συγκατάθεσις χωρίς πολλήν ἐξέτασιν. Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν προσευχήν, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγει: «πάντα ὅσα ἐάν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες λήψεσθε», (Ματθ. 21,22). Κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν «Προσευχή ἐστίν ἀνάβασις νοός πρός Θεόν ἤ αἴτησις τῶν προσηκόντων παρά Θεοῦ» ἤ παράκλησις νά δοθοῦν ἀπό τόν Θεό αὐτά πού πρέπουν. Κατά δέ τόν Ἅγιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος: «Προσευχή ἐστι κατά μέν τήν αὐτῆς αἰτιότητα συνουσία καί ἕνωσις ἀνθρώπου καί Θεοῦ, κατά δέ τήν ἐνέργειαν ἀρετῶν πηγή, χαρισμάτων πρόξενος…».

Καθίσταται λοιπόν φανερόν ὅτι ἡ προσευχή βασίζεται ἐπί τῆς πίστεως καί ἐνεργοποιεῖται διά τῆς πίστεως. Δι’ αὐτόν τόν λόγον ἡ προσευχή ἤ ἡ δέησις τοῦ δικαίου ἔχει μεγάλην ἀποτελεσματικότητα. «Πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη», ( Ἰακ. 5, 16).

Ἐν προκειμένῳ, ὁ μέγας Ἠλίας δίκαιος ὤν καλεῖται ὑπό μέν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός: «Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος τῶν προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, ἄνωθεν καταπέμψας Ἐλισαίῳ τήν χάριν, νόσους ἀποδιώκει καί λεπρούς καθαρίζει διό καί τοῖς τιμῶσιν αὐτόν βρύει ἰάματα». Ὑπό δέ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου προβάλλεται ὁ Ἠλίας ὡς παράδειγμα τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως καί τῆς ἐνεργείας τῆς προσευχῆς. Διά τοῦτο μετ’ ἰδιαιτέρας ἐμφάσεως λέγει εἰς τήν Καθολικήν αὐτοῦ ἐπιστολήν ὅτι «Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν», (Ἰακ. 5,17).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἠλίας ἦτο ἄνθρωπος πού εἶχε τήν αὐτήν ἀσθενῆ φύσιν μέ ἡμᾶς καί προσηυχήθη διά νά μή βρεξῃ καί δέν ἔβρεξεν ἐπι τῆς γῆς τρία ἔτη καί μῆνας ἕξ. Καί πάλιν προσηυχήθη καί ἐζήτησε νά βρέξῃ καί ὁ οὐρανός ἔδωκε βροχήν καί ἡ γῆ ἐβλάστησε τόν καρπόν αὐτῆς». ( Ἰακ. 5, 17-18).

Ἐξ ἄλλου, ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ ἀναφέρεται καί αὐτός εἰς τό γεγονός ὅτι ὁ δίκαιος ἄνθρωπος ἤ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁμοιοπαθής ἡμῖν ὡς σχολιάζουν αὐτόν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας: «μεταπτωτή ἐστι καί ἡ τοῦ δικαίου ψυχή, ὡς μαρτυρεῖ καί ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ λέγων τόν δίκαιον ἀφίστασθαι δύνασθαι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ὡς μή λογίσασθαι αὐτῷ τήν προτέραν δικαιοσύνην. Ὁ θεῖος ζῆλος καί ἡ ἀκραιφνής ἀρετή τοῦ Ἁγίου ἡμῶν Προφήτου Ἠλιοῦ εἶναι αὐτά τά ὁποῖα τόν ἀνέδειξαν κρηπίδα τῶν Προφητῶν, ἀλλά καί τόν ἐμεγάλυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας δεόμενος αὐτοῦ ὑπέρ ἡμῶν: «Μεγαλυνθείς ταῖς πρός Θεόν σου νεύσεσι, ζηλῶν ἐζήλωσας, ὡς ἀληθῶς μάκαρ, τῷ Κυρίῳ πάντοτε, διό με ἐνδυνάμωσον, ζήλου θείου πλησθέντα, τό ἔνθεον πράττειν βούλημα, ἵνα σέ γεραίρω σῳζόμενος».

Τοῦτο σημαίνει, ἀγαπητοί μου, ὅτι ὅταν ἡ πίστις μας εἶναι ζέουσα καί οὐχί χλιαρή καί πράττωμεν τό ἔνθεον βούλημα, τότε καί ἡ προσευχή μας ἐνεργοποιεῖται, δηλαδή εἰσακούεται.

Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος λέγει σχετικῶς μέ τήν αἴτησίν μας εἰς τόν Θεόν: «αἰτείτω δὲ ἐν πίστει, μηδὲν διακρινόμενος· ὁ γὰρ διακρινόμενος ἔοικε κλύδωνι θαλάσσης ἀνεμιζομένῳ καὶ ριπιζομένῳ, μὴ γὰρ οἰέσθω ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὅτι λήψεταί τι παρὰ τοῦ Κυρίου. ἀνὴρ δίψυχος ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ», (Ἰακ. 1, 6-8).

Ἄνθρωπος πού εἶναι δίβουλος καί δίγνωμος καί δέν μένει σταθερός εἰς μίαν ἀπόφασιν, εἶναι ἀκατάστατος καί ἀσταθής εἰς ὅσα ἀποφασίζει καί ἐνεργεῖ καί ἐν γένει εἰς ὅλην τήν συμπεριφοράν του. Ἄστατος θά εἶναι καί εἰς ἐκεῖνα πού ζητεῖ ἀπό τόν Κύριον. Πῶς εἶναι λοιπόν δυνατόν να εἰσακουσθῇ;

Τό ἰδιαίτερον χαρακτηριστικόν τῆς προσωπικότητος τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ εἶναι ἀκριβῶς τό σταθερόν καί τό ἄτρεπτον τῆς πίστεώς του εἰς τόν Θεόν τόν ζῶντα καί ἀληθινόν, ὡς τοῦτο διατυπώνει καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Ἄτρεπτον ἀνθρώποις πορείαν ἐπὶ γῆς πολιτευσάμενος, τῇ μηλωτῇ τὸν ῥοῦν τὸν Ἰορδάνειον, ὁ Θεσβίτης περαιωθείς, διφρηλάτης αἰθέριος, οὐρανοδρόμον ἤνυσε, ξένην πορείαν διὰ Πνεύματος».

Αὐτήν τήν ἐπί γῆς πορείαν καλούμεθα νά ἀκολουθήσωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μιμούμενοι τόν Προφήτην Ἠλίαν, ἐντός καί διά τῆς Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδόξου, ἡ ὁποία παραμένει ἀσάλευτος καί ἄτρεπτος ἐν τῇ ἐπιγείῳ αὐτῆς καί σωτηριώδει πορείᾳ, τουτέστιν θεραπευτικῇ ἀποστολῇ.

Παρακαλέσωμεν τόν σήμερον ἑορτίως τιμώμενον Ἅγιον ἡμῶν Προφήτην καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὅτε σὺ Προφῆτα θεσπέσιε, τῷ Θεῷ δι’ ἀρετῆς, καὶ πολιτείας ἀκραιφνοῦς, συνεκράθης παρʹ αὐτοῦ, τὴν ἐξουσίαν εἰληφώς, τὴν κτίσιν, κατὰ γνώμην μετεῤῥύθμισας· καὶ πύλας, ὑετοῦ θέλων ἀπέκλεισας· καὶ ἄνωθεν πῦρ κατήγαγες· καὶ δυσσεβεῖς κατηνάλωσας· Ἱκέτευε,τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν».

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 30^ήν Ἰουνίου/13^ην Ἰουλίου 2012, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν πρός τιμήν αὐτῶν Ἱεράν Μονήν εἰς τήν δυτικήν ἀκτήν τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης ἐντός τῆς πόλεως τῆς Τιβεριάδος.

Ὁ ναός τῆς Μονῆς ταύτης ἀνάγει τήν πρώτην ἀρχήν αὐτοῦ εἰς τήν ἐποχήν τῆς Ἁγίας Ἑλένης καί πιστεύεται ὅτι εἶναι ἐκτισμένος εἰς τόν τόπον, εἰς τόν ὁποῖον ἔλαβε χώραν ἡ τρίτη ἐμφάνισις τοῦ Κυρίου εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ μετά τήν ἀνάστασιν, συμφώνως πρός τήν κατά τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην περικοπήν, ἥτις ἀποτελεῖ καί τό δέκατον Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον τῶν Κυριακῶν, ὅτε ἐκέλευσεν αὐτούς βαλεῖν τά δίκτυα εἰς τά δεξιά τοῦ πλοίου καί ἐπίασαν πλῆθος ἰχθύων καί προέτρεψεν αὐτούς νά λάβουν καί νά ἀριστήσουν ἐκ τοῦ ἰχθύος, ὅν εὗρον κείμενον ἐπί ἀνθρακιᾶς εἰς τήν παραλίαν.

Εἰς τόν ἱερόν τοῦτον ναόν προεξῆρξεν τῆς πανηγυρικῆς ἑορτῆς ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, ἱερομονάχων καί διακόνων, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς ὑπό τόν ἡγούμενον τῆς Μητροπόλεως Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον καί συμμετεχόντων πολλῶν πιστῶν Ἀραβοφώνων τῆς περιοχῆς τῆς Γαλιλαίας καί ρωσοφώνων μεταναστῶν.

Πρός τούς πιστούς τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

«Τό φῶς τό ἐκ φωτός προέλαμψεν ἀχρόνως ἐν χρόνῳ σαρκικῶς τοῖς ἐν γῇ ἐπεφάνη καί κόσμον κατεφώτισεν δι’ὑμῶν παμακάριστοι, ὅθεν ἅπαντες ταῖς διδαχαῖς ὑμῶν θείαις φωτιζόμενοι τήν ἱεράν ὑμῶν μνήμην τιμῶμεν Ἀπόστολοι»

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται ἡ θάλασσα τῆς Τιβεριάδος, διότι ἐπέλαμψεν ἡ χάρις τῶν πρώτων ἁλιέων αὐτῆς καί νῦν ἁλιέων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν Δώδεκα, τῶν ὁποίων τήν Σύναξιν ἑορτάζομεν σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα ὁ Ἰησοῦς κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ἐφανέρωσεν ἑαυτόν τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν. «Μετὰ ταῦτα ἐφανέρωσεν ἑαυτὸν πάλιν ὁ Ἰησοῦς τοῖς μαθηταῖς ἐπὶ τῆς θαλάσσης τῆς Τιβεριάδος· ἐφανέρωσε δὲ οὕτως… Τοῦτο ἤδη τρίτον ἐφανερώθη ὁ Ἰησοῦς τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν», (Ἰωάν. 21, 1-14)

Ἡ σημερινή ἑορτή τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων ἀποτελεῖ προέκτασιν τῆς χθεσινῆς ἑορτῆς τῶν πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου εἰς Καπερναούμ τήν παραθαλασσίαν (Ματθ. 4,13). Ἡ ἑόρτιος μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν ἑορτή τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας καί τοῦτο διότι οἱ μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ἀνεδείχθησαν Θεοῦ συνεργοί, ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος (Α΄ Κόρ. 3, 9,) ἀλλά καί ὁ θεμέλιος λίθος ἐπί τοῦ ὁποίου ἡνώθησαν διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐθνικοί, εἰδωλολάτραι καί Ἰουδαῖοι εἰς μίαν Ἐκκλησίαν «ἐποικοδομηθέντες», ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, «ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», ( Ἐφεσ. 2,20).

Ἐξ ἄλλου Αὐτός Οὗτος ὁ Ἰησοῦς, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, ἐλάλησεν αὐτοῖς, τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ, λέγων: «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς· πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν»,  (Ματθ. 28,18-20).

 Ἐν προκειμένῳ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει ὑμνολογικῶς: «Ἐκκλησίας τούς πύργους, τῷ θεμελίῳ, τῆς πίστεως εὐσεβῶς ἡδρασμένους, καί πιστούς ἅπαντας ἐπιστηρίζοντας, δεῦτε μακαρίσωμεν, τούς ἱερούς Ἀποστόλους, ὅπως ταῖς δεήσεσι, τούτων σωθείημεν», (Παρακλ. ἦχος γ’ , Ὄρθρος Πέμπτης, ᾠδή α’).

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, οἱ Ἀπόστολοι εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἐφώτισαν τόν κόσμον μέ τό φῶς τό ἐκ φωτός, τό προεκλάμψαν ἀχρόνως ἐν χρόνῳ σαρκικῶς, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, τό Πνεῦμα τῆς υἱοθεσίας, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος «ἐλάβετε πνεῦμα υἱοθεσίας», (Ρωμ. 18,15). Ἰδού τί λέγει καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας «υἱοθετήσας τούς μαθητάς Σου πρίν ὁ φύσει υἱός θέσει κληρονόμους ἔδειξες πατρικῆς κληρουχίας Ὑπεράγαθε καί συνεδρεύειν Σύ τῷ Θεῷ καί Δεσπότῃ ηὐδόκησας» (Μηναῖον. Ὠδή ζ’, Ὄρθρος).

Διερωτᾶται κανείς: Τίνι τρόπῳ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός  «ἔδειξεν τούς μαθητάς καί ἀποστόλους Αὐτοῦ θέσει κληρονόμους τῆς Πατρικῆς κληρουχίας»; Διά τῆς ἀποστολῆς τοῦ Παρακλήτου, τουτέστιν τοῦ θείου Πνεύματος τῆς Ἀληθείας. Αὐτό ἀκριβῶς τό θεῖον Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον διακρίνει τούς γνησίους φίλους τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τούς Ἀποστόλους, ἀπό τούς ψευδαποστόλους. Λέγομεν τοῦτον διότι τό ἐξ ἁλιέων ἀποστολικόν κήρυγμα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ἀπετέλεσε πάντοτε τό κριτήριον τοῦ θεολογικοῦ φρονήματος τῶν διαδόχων Ἀποστόλων καί ἐγκρίτων Πατέρων καί διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας. Ἰδού τί λέγει ὁ μέγας της Ἐκκλησίας πατήρ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Ταῦτα πεφιλοσόφηται πρός ὑμᾶς δογματικῶς, ἄλλ  οὔκ ἀντιλογικῶς·  ἁλιευτικῶς, ἄλλ  οὔκ Ἀριστοτελικῶς».

Μέ ἄλλα λόγια οἱ Ἀπόστολοι ἐμυσταγωγήθησαν εἰς τό μυστήριον τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ οἰκονομίας ἐν τῷ ὑπερώῳ κατά τήν ἡμέραν τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς. Ἡ φωτεινή δύναμις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατέδειξεν αὐτούς διδασκάλους καί κήρυκας τῆς οἰκουμένης. Χαρακτηριστικόν τοῦ γεγονότος τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς εἶναι τό ὅτι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔλαβον τήν φωτιστικήν δύναμιν καί ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οὐσιωδῶς καί οὐχί κατ’ ἐπίνοιαν φαντασιωδῶς, ὡς συμβαίνει τοῦτο μέ τούς συγχρόνους Πεντηκοστιανούς, τούς γνωστούς ὡς «ἀναγεννηθέντας». «Ὅλην τήν τοῦ Πνεύματος αἴγλην, οὐσιωδῶς ὑμῖν φανεῖσαν, πάντες ὑπεδέξασθε, σοφοί, ἐν ὑπερώῳ μυσταγωγούμενοι, τά ὑψηλά διδάγματα, καί νῦν ἀξίως μακαρίζεσθε».

Ναί, ἀγαπητοί μου, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀξίως μακαρίζονται καί τοῦτο διότι ἐγένοντο μιμηταί λόγῳ τε καί ἔργῳ τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς πίστεως, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό καταδείκνυται καί ἐκ τῆς τῶν Ἀποστόλων διδασκαλίας, τῆς ἀπευθυνομένης πρός τά μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας «εἰς τοῦτο γάρ ἐκλήθητε», ὑπενθυμίζει εἰς ὅλους ἡμᾶς, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος «ὅτι καὶ Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ὑμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμὸν, ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ· ὃς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ»,  (Α’ Καθολ. Πέτρ. 2,21).

Πέτρε καί Παῦλε, τοῦ Λόγου ἀροτῆρες, Ἀνδρέα, Ἰάκωβε καί Ἰωάννη σοφέ, Βαρθολομαῖε καί Φίλιππε, Θωμᾶ, Ματθαῖε, Σίμων, Ἰούδα, θεῖε Ἰάκωβε, πάνδημοι τῶν μαθητῶν δώδεκα, οἱ ἐν τῷ κόσμῳ κηρύξαντες τήν Παναγίαν Τριάδα φύσιν Θεοῦ ἀΐδιον, τῆς Ἐκκλησίας οἱ ἀλάξευτοι ὄντως πύργοι καί στῦλοι ἀσάλευτοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων ἱκετεύσατε σωθῆναι ἡμᾶς. Ἀμήν».

  καί ἀραβιστί  ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἡγούμενος καί ἀνακαινιστής τoῦ ἐνταῦθα ἱεροῦ ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἀρχιμανδρίτης π. Τιμόθεος περέθεσε τράπεζαν μετ’ ἰχθύων τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης εἰς τήν  Πατριαρχικήν συνοδείαν καί πολλούς ἐκ τῶν ἑορταστῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Πέμπτην, 29^ην Ἰουνίου/12^ην Ἰουλίου 2012, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων ἐνδόξων πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν ἐπ’ ὀνόματι αὐτῶν ἱερόν Ναόν εἰς Καπερναούμ.

Ὁ Ναός οὗτος εἶναι ἐκτισμένος ἀπό τοῦ 1935 ὑπό τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δαμιανοῦ εἰς τήν βορειοδυτικήν ὄχθην τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης καί ἐπί τῶν ἐρειπίων τῆς ἀρχαίας πόλεως τῆς Καπερναούμ, εἰς τήν ὁποίαν κατῴκησεν ὁ Κύριος, φυγών ἀπό τήν Ναζαρέτ (Ματθ. 4,13) καί ἡ ὁποία «ἀνέβη ἕως οὐρανοῦ καί ἕως ᾅδου κατεβιβάσθη» κατά τήν πρόρρησιν τοῦ Κυρίου, διότι οἱ κάτοικοι  αὐτῆς δέν ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν, παρά τά σημεῖα καί τάς δυνάμεις πού ἐγένοντο εἰς αὐτήν. ( Ματθ. 11,23).

Εἰς τόν ἐν τοῖς ἐρειπίοις τῆς Καπερναούμ κείμενον ἱερόν ναόν τοῦτον, ἁγιογραφηθέντα προσφάτως βυζαντινῇ ἁγιογραφίᾳ ὑπό τοῦ φιλέργου ἡγουμένου μοναχοῦ π. Εἰρηνάρχου καί ἀποτελοῦντος ἕν τῶν κοσμημάτων τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης, ἐτέλεσε τήν ἑορτήν τῶν πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προεξάρχων κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Ἱερομονάχων καί διακόνων, ψαλλούσης τῆς ὑπό τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον ἡγούμενον εἰς τήν Μητρόπολιν Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος βυζαντινῆς χορῳδίας καί ἐν κατανύξει συμμετεχόντων πολλῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἐκ τῶν περιχώρων τῆς Ναζαρέτ καί τῆς περιοχῆς τῆς Ἄκκρης.

Πρός τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἑορτή χαρμόσυνος ἐπέλαμψε τοῖς πέρασι σήμερον, ἡ πάνσεπτος μνήμη τῶν σοφωτάτων Ἀποστόλων καί κορυφαίων Πέτρου καί Παύλου. Διό καί ἡμεῖς, ἀδελφοί , ἐν ᾠδαῖς καί ὕμνοις ἑωρτάσωμεν φαιδρῶς τήν πανσεβάσμιον ταύτην ἡμέραν, λέγοντες Χαῖρε Πέτρε Ἀπόστολε καί γνήσιε φίλε τοῦ σοῦ διδασκάλου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, Χαῖρε Παῦλε παμφίλτατε καί κήρυξ τῆς πίστεως καί διδάσκαλε τῆς οἰκουμένης, ὡς ἔχον παρρησίαν, ζεῦγος ἁγιόλεκτον Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν ἱκετεύσατε σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ὄντως «ἑορτή χαρμόσνος, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, ἐπέλαμψε τοῖς πέρασι σήμερον ἡ πάνσεπτος μνήμη τῶν σοφωτάτων Ἀποστόλων καί κορυφαίων Πέτρου καί Παύλου. Καί τοῦτο διότι παρ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔλαβον τήν κλῆσιν καί ἀνεδείχθησαν ὁ μέν Πέτρος πέτρα τῆς Ἐκκλησίας: «καί ἀποκριθείς  ὁ Ἰησοῦς εἶπεν  αὐτῷ μακάριος εἶ Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σάρξ καί αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ’ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς· κἀγώ δε σοι λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», ( Ματθ. 16, 17-18). Ὁ δέ Παῦλος σκεῦος ἐκλογῆς:«εἶπε δέ πρός αὐτόν ὁ Κύριος πορεύου ὅτι σκεῦος ἐκλογῆς μοι ἐστιν οὗτος τοῦ βαστάσαι τό ὄνομά μου ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασιλέων υἱῶν τε Ἰσραήλ», (Πράξ. 9,15).

Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Κυρίου μαρτυροῦν ἐναργέστατα ὅτι οἱ κορυφαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος  εἶναι ἡ φωνή τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ ὡς καί τά ὄργανα τῆς ἐνεργείας καί τῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ συνέχοντος καί συγκροτοῦντος τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας.

Τόσον ὁ Πέτρος, ὅσον καί ὁ Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διακρίνονται τῶν ἄλλων Ἀποστόλων οὐχί κατά τήν ἀξίαν τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος, δηλονότι τῆς χάριτος ἤ μᾶλλον τῆς ἐκχύσεως ἐπ’ αὐτῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀλλά διά τό γεγονός ὅτι ἀμφότεροι οἱ κορυφαῖοι ὑπῆρξαν ἀσθενεῖς εἰς τό φρόνημα καί οὐχί μόνον. Ὁ μέν Πέτρος κατά τήν μαρτυρίαν αὐτοῦ τοῦ Κυρίου «τρίς ἠρνήσατο αὐτόν», (Ματθ. 26,34)  ὁ δέ Παῦλος κατά τήν ἰδίαν αὐτοῦ μαρτυρίαν καί τήν μαρτυρίαν τοῦ Κυρίου ἐδίωκεν τόσον τόν Χριστόν, ὅσον καί τήν Ἐκκλησίαν. ἱδού ἡ ἁγιογραφική μαρτυρία: «Σαούλ, Σαούλ τί μέ διώκεις;  εἶπε δέ ὁ Παῦλος τίς εἶ Κύριε, ὁ δέ Κύριος εἶπεν.  ἐγώ εἰμί Ἰησοῦς ὅς σύ διώκεις», ( Πράξ. 9,5).  Καί πάλιν ὁ Παῦλος λέγει: «Ἠκούσατε γάρ τήν ἐμήν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ ὅτι καθ’ ὑπερβολήν ἐδίωκον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καί ἐπόρθουν αὐτήν», ( Γαλ. 1,13).

Καθίσταται σαφές λοιπόν ὅτι οἱ κορυφαῖοι Ἀπόστολοι διακρίνονται τῶν ἄλλων Ἀποστόλων διά τήν μετάνοιαν αὐτῶν. Ἡ δέ μετάνοια εἰς Χριστόν εἶναι μετάνοια εἰς θεραπείαν τῆς ἀνθρωπίνης ἀσθενείας, ψυχικῆς, ἠθικῆς καί σωματικῆς, φυσικῆς, δηλονότι τῆς ἁμαρτίας κατά τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ  «οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους ἀλλ’ ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν», (Λουκ. 5, 32). Ἐπί πλέον δέ ἡ ἐνέργεια τῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φανεροῦται ἐν τῇ ἀσθενείᾳ κατά τήν ρητήν δήλωσιν τοῦ Χριστοῦ «Ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται», ( Β’ Κορ. 12,9).

Κοινωνοί καί μέτοχοι τῆς ἐμπειρίας τῆς ἐν ἀσθενείᾳ τελειώσεως τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ Πατρός Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένοντο ἐξίσου ὅλοι οἱ κληθέντες εἰς τό ἀποστολικόν ἀξίωμα κατ’ ἐξοχήν δέ οἱ σήμερον τιμώμενοι μετά παρρησίας γνήσιοι φίλοι καί κήρυκες τοῦ Χριστοῦ.

Τοῦτο σημαίνει ὅτι τό ἁγιόλεκτον ζεῦγος, ὅπως ὀνομάζει ὁ ὑμνῳδός τούς κορυφαίους, ἐνδυσάμενοι τόν Χριστόν καί σύμφυτοι γεγονότες τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου Αὐτοῦ, (Ρωμ. 6,5), κατώρθωσαν νά διδάξουν τό σωτηριῶδες τοῦ Χριστοῦ Εὐαγγέλιον εἰς πᾶσαν τήν οἰκουμένην, προσέτι δέ νά ἑδραιώσουν τό ἱερόν τῆς Ἐκκλησίας οἰκοδόμημα κατά τό ρῆμα τοῦ Κυρίου «κἀγώ δέ σοι λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», (Ματθ. 16,18).

Ἐξ ἄλλου, ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος ὁμολογεῖ ὅτι «Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ·  καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν·  ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι.», (Β’ Κορ. 12,2-4). Καί πάλιν ὁ Παῦλος μαρτυρεῖ ὅτι «καὶ εἴρηκέ μοι [ὁ Κύριος]· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ’ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ». (Β’ Κορ. 12,9).

«Πέτρε κορυφαῖε τῶν ἐνδόξων Ἀποστόλων ἡ πέτρα τῆς πίστεως καί Παῦλε θεσπέσιε τῶν Ἁγίων Ἐκκλησιῶν ὁ ρήτωρ καί φωστήρ τῷ θείῳ θρόνῳ παριστάμενος ὑπέρ ἡμῶν πρεσβεύσατε», λέγει ὁ ὑμνῳδός.

Τό κήρυγμα καί ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου ἀπετέλεσαν καί ἀποτελοῦν τήν ἀκένωτον τῆς Θεολογίας πηγήν τῶν μεγάλων τῆς Ἐκκλησίας Πατέρων, ἀλλά καί πάντων ὅσων ἀναζητοῦν τήν εἰς Θεόν Λόγον τόν Χριστόν μυσταγωγίαν, ὡς διατυπώνει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «ἔδωκας στηρίγματα τῇ Ἐκκλησίᾳ σου, Κύριε, τήν τοῦ Πέτρου στερρότητα καί Παύλου τήν σύνεσιν καί λαμπράν σοφίαν καί τήν ἑκατέρων θεηγορίαν ἀληθῆ τῆς ἀθεΐας πλάνην διώκουσαν. Διό μυσταγωγούμενοι παρ’ ἀμφοτέρων ὑμνοῦμεν Σε, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Τούς κήρυκας τῆς πίστεως, τάς θεολόγους σάλπιγγας, Πέτρον καί Παῦλον τῆς Ἐκκλησίας τούς στύλους καί καθαιρέτας τῆς πλάνης εὐσεβῶς ἀνυμνήσωμεν Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν τοῦ σῶσαι καί φωτίσαι τάς ψυχάς ἡμῶν καί εἰρηνεῦσαι τήν περιοχήν ἡμῶν καί ἅπασαν τήν Οἰκουμένην. Ἀμήν».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε σύντομος δεξίωσις ἐν τῷ ἡγουμενείῳ δι‘ ἀναψυκτικῶν πρός ἀναψυχήν ἐκ τοῦ καύσωνος καί ἀκολούθως ὑπό τό στέγαστρον διά προστασίαν ἐκ τοῦ ἡλίου τράπεζα πρός ὅλους ὑπό τοῦ φιλοξένου ἡγουμένου μοναχοῦ π. Εἰρηνάρχου.

Ἐκ τῆς  Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Τό Σάββατον, 24^ην Ἰουνίου/ 7^ην Ἰουλίου 2012, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Γενεθλίου τοῦ τιμίου Προδρόμου εἰς τήν Ὀρεινήν, παραδοσιακόν τόπον τῆς Γεννήσεως αὐτοῦ ὑπό τήν ἐπωνυμίαν Ἄϊν –Κάρεμ, εἰς τόν ὁποῖον εὑρίσκεται σήμερον καί τό Ἑβραϊκόν νοσοκομεῖον Χαντάσα. Ὡσαύτως ἑωρτάσθη καί εἰς τήν  Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων.

Ὡς γνωστόν ἐκ τῆς Καινῆς Διαθήκης (Λουκ. Α’ 1-25), ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος εἶναι γόνος καί καρπός τοῦ Ζαχαρίου καί τῆς στείρας Ἐλισάβετ, δῶρον τοῦ Θεοῦ εἰς τούς γονεῖς αὐτοῦ καί εἰς τήν ἀνθρωπότητα, ἵνα μαρτυρήσῃ ὡς Πρόδρομος περί τοῦ φωτός, περί τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Διά τῆς προφορικῆς ἀρχαιοτάτης παραδόσεως αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅτι οἱ γονεῖς τοῦ Προδρόμου, Ζαχαρίας καί Ἐλισάβετ κατῴκουν εἰς τήν ὡς ἄνω ρηθεῖσαν περιοχήν καί εἰς αὐτήν «ἐγεννήθη αὐτοῖς τέκνον, ὁ μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», ( Ματθ. 11,11).

Εἰς τήν περιοχήν ταύτην καί εἰς τόν ἐν αὐτῷ ὑπάρχοντα ἐπ‘ ὀνόματι τοῦ τιμίου Προδρόμου ναόν τοῦ Πατριαρχείου ἀπό τῶν ἡμερῶν τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Κυρίλλου (1853) ἑωρτάσθη ἡ πανήγυρις τοῦ Γενεθλίου τοῦ Προδρόμου, ἀφ’ ἑσπέρας μέν δι’ Ἑσπερινοῦ προεξάρχοντος τοῦ Πατριαρχικοῦ ἐν Κατάρ Ἐπιτρόπου Ἀρχιμανδρίτου π. Μακαρίου, ἀνήμερα δέ τῆς ἑορτῆς διά θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων τοῦ παρεπιδημοῦντος Μητροπολίτου Ἱεραπύτνης καί Σητείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης κ. Εὐγενίου, συνοδευομένου ὑπό τῆς ἑκατοπεντηκονταμελοῦς προσκυνηματικῆς αὐτοῦ ὁμάδος, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης  κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί τῶν ἱερέων τῆς Μητροπόλεως αὐτοῦ καί Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Προϊστάμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ τιμίου Προδρόμου τοῦ Πατριαρχείου ὁσιώτατος μοναχός π. Χαρίτων ἐδεξιώθη τούς Σεβασμιωτάτους, τούς ἱερεῖς καί τούς προσκυνητάς εἰς τό ἡγουμενεῖον καί εἰς τόν κῆπον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Εἰς τήν αὐτήν περιοχήν καί εἰς τόν ἐν αὐτῇ ἱερόν ναόν τοῦ τιμίου Προδρόμου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας ἐτέλεσε τήν ἱεράν πανήγυριν τοῦ Γενεθλίου τοῦ τιμίου Προδρόμου ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, συνοδευόμενος ὑπό Ἁγιοταφιτῶν ἱερέων καί διακόνων, συλλειτουργούντων δέ αὐτῷ ἱερέων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καί συμμετεχουσῶν τῶν μοναζουσῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης καί συμμετεχόντων ὡσαύτως ρωσοφώνων πιστῶν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ὁσιωτάτη μοναχή Γεωργία παρέθεσε τράπεζαν τῇ Ἀρχιερατικῇ Συνοδείᾳ καί πᾶσι τοῖς ἑορτασταῖς.

Τό Γενέθλιον τοῦ τιμίου Προδρόμου ἑωρτάσθη καί εἰς τόν ἐν τῇ Παλαιᾷ Πόλει, τόν μεταξύ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Χριστιανικῆς ὁδοῦ ἱερόν ναόν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ τιμίου Προδρόμου διά θείας Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ὑπό τοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου ἐν Κατάρ, ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Μακαρίου, φιλοξενοῦντος τοῦ  Προϊσταμένου ἱεροδιακόνου π. Παϊσίου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Τήν Δευτέραν, 12^ην /25^ην Ἰουνίου 2012, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, κειμένην εἰς τήν νότιον Ἱερουσαλήμ, εἰς περιοχήν ἐκτός τῶν τειχῶν, εἰς τούς πρόποδας τοῦ ὄρους Ἀμποῦ Τόρ καί ἔναντι τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ, εἰς τήν συμβολήν τῆς κοιλάδος Ἐννώμ καί τῆς κοιλάδος τῆς Γεθσημανῆς.

Ἡ περιοχή ἐπί τῆς ὁποίας εἶναι ἐκτισμένη ἡ ἀρχαιοτάτη αὕτη Μονή τοῦ Πατριαρχείου εἶναι ἡ γνωστή καί ὡς «Ἀκελδαμᾶ», ἤτοι «ἀγρός τοῦ αἵματος», τόν ὁποῖον ἠγόρασαν οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων εἰς ταφήν τοῖς ξένοις με τά τριάκοντα ἀργύρια, τά ὁποῖα μεταμεληθείς ἐπέστρεψεν ὁ Ἰούδας, ( Ματθ. 27, 3-10).

Ἔκτοτε ἐπί Ἰουδαίων ἀλλά καί ἐπί Χριστιανῶν ἐπ’ αἰῶνας ἐκεῖ ἦσαν τά κοιμητήρια τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων ὡς ἐμφαίνεται καί ἐκ τῶν λελαξευμένων εἰς τούς βράχους τάφους, εἷς τῶν ὁποίων εἶναι καί τοῦ Ἁγίου Ἰουβεναλίου πρώτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων.

Εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην Μονήν τοῦ Πατριαρχείου ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, ἱερομονάχων καί ἱεροδιακόνων τοῦ Πατριαρχείου, παρεπιδημούντων ἱερέων, μοναχῶν καί μοναζουσῶν, τῇ προσελεύσει πολλῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας, Ρουμανίας καί μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τό συναχθέν εἰς τόν ἐντός τοῦ βράχου  ναόν λελαξευμένον κατά τό ἥμισυ αὐτοῦ καί πλέον ἐντός βραχώδους σπηλαίου ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Ἐζήτησας Θεοφόρε, τοῦ θεωρεῖν τοῦ Κυρίου τήν τερπνότητα καί μόνος αὐτῷ μόνῳ προσομιλεῖν ἐπεπόθησας. Ὅθεν κόσμον κατέλιπες φυγαδεύων, καί διαιτώμενος ἐν ἐρήμοις καί ὄρεσι καί τόν Χριστόν ἐνδεδυμένος, χιτῶνος οὐκ ἐφρόντιζες τῆς ἀφθαρσίας χιτῶνα σεαυτῷ ἐμπορευόμενος, μεθ’ οὗ εἰσῆλθες εἰς τόν οὐράνιον νυμφῶνα, αἰωνίως ἀγαλλόμενος, Ὀνούφριε Ὅσιε», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Χάριτι Θεοῦ τελοῦμεν σήμερον τήν λαμπράν μνήμην τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου ἐν τῇ φερωνύμῳ αὐτοῦ μονῇ ἐπί τοῦ τόπου τοῦ κληθέντος καί «ἀγροῦ αἵματος ἕως τῆς σήμερον», (Ματθ. 27,8). «Εἶναι δέ λαμπρά ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου, διότι φῶς νοητόν καί οὐράνιον ἔνδον λαβών ἐν τῇ καρδίᾳ του, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, τῆς ἀκηράτου Τριάδος δοχεῖον ὤφθη καί νῦν μετά Ἀγγέλων ἠρίθμηται εἰς τόν οὐράνιον νυμφῶνα, αἰωνίως ἀγαλλόμενος». Ἐπέτυχε τοῦτο ὁ Ὅσιος ἡμῶν Ὀνούφριος διά τῆς ἄκρας αὐτοῦ ἀσκήσεως εἰς τήν ἔρημον τῆς Θηβαΐδος, ἔνθα «ᾢκησεν ἐπί ἑξήκοντα ἔτη», ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ , «ἄνθρωπον μή ἑωρακώς».

 Ἡ εἰς τήν ἔρημον φυγή τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν εἰς οὐδέν ἄλλο τι ἀπεσκόπει εἰ μή μόνον εἰς τήν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ «τοῦ θεωρεῖν, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός τοῦ Κυρίου, τήν τερπνότητα καί μόνος αὐτῷ μόνῳ προσομιλεῖν». Τοῦτο ἀσφαλῶς ἐποίησεν ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν ὑπακούων εἰς τάς ὁδηγίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου περί προσευχῆς: «Βούλομαι οὖν προσεύχεσθαι τούς ἄνδρας ἐν παντί τόπῳ, ἐπαίροντας ὁσίους χεῖρας χωρίς ὀργῆς καί διαλογισμοῦ», (Α’ Τιμ. 2,8). Θέλω λοιπόν λέγει ὁ Ἀπόστολος νά προσεύχωνται οἱ ἄνδρες εἰς κάθε τόπον καί νά σηκώνουν πρός τόν οὐρανόν χέρια καθαρά ἀπό κάθε μολυσμόν, ἐλεύθεροι ἀπό ὀργήν καί δισταγμόν ὀλιγοπιστίας

«Διαιτώμενος ἐν ἐρήμοις καί ὄρεσι καί τόν Χριστόν ἐνδεδυμένος», ὁ Ἅγιος Ὀνούφριος ἀνεδείχθη εἰς δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί συνεπῶς Υἱός τοῦ Θεοῦ κατά τόν σοφόν Παῦλον λέγοντα: «Ἀδελφοί, ὅσοι πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοι εἰσίν υἱοί Θεοῦ», (Ρωμ. 8,14).  Ὅσοι κυβερνῶνται ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, αὐτοί εἶναι υἱοί τοῦ Θεοῦ, μέ ἄλλα λόγια, οἱ ἔχοντες ὡς ἡνίοχον καί ἡγεμόνα καί κυβερνήτην τῆς ζωῆς αὐτῶν τό Ἅγιον Πνεῦμα κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον).

 Ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος εἶχεν ὡς ἡνίοχον κυβερνήτην καί ἡγεμόνα καθ’ ὅλον τόν βίον τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα (Λουκ. 4,1). Ἰδού τί λέγει ὁ ὑμνῳδός τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν: «Ὁλοκαυτώσας τόν νοῦν, τῷ δι’ ἡμᾶς ὑπέρ ἡμῶν θάνατον, διά σταυροῦ κεκαρτερηκότι τῷ Χριστῷ ἀξίως κοινωνός, καί συγκληρονόμος τῆς δόξης γεγένησαι».

 Τοῦτο σημαίνει, ἀγαπητοί μου, ὅτι ὁ Ἅγιος Ὀνούφριος εἶχεν ὡς τροφήν τῆς ψυχῆς καί φωτισμόν τοῦ νοῦ αὐτοῦ τήν μητέρα τῶν ἀρετῶν τήν μακαρίαν προσευχήν, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος καί κατά τόν ὁποῖον: «Προσευχή ἐστι κατά μέν τήν αὐτῆς ποιότητα, συνουσία καί ἕνωσις ἀνθρώπου καί Θεοῦ κατά δέ τήν ἐνέργειαν…Θεοῦ καταλλαγή ( συμφιλίωσις μέ τόν Θεόν) ἁμαρτημάτων ἱλασμός (συγχώρησις τῶν ἁμαρτημάτων), τροφή τῆς ψυχῆς, φωτισμός τοῦ νοῦ, ἔσοπτρον προκοπῆς (καθρέπτης τῆς πνευματικῆς προόδου)».

Ἡ προσευχή διά τόν ὅσιον Ὀνούφριον ἦτο τό ἄροτρον τῆς ἀνανεώσεως καί ἀνακαινίσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, ὡς χαρακτηριστικῶς ἐπισημαίνει ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Νεώσας ψυχήν τῷ ἀρότρῳ προσευχῆς, Πάτερ Ὀνούφριε, καί κατασπείρας τήν ἐγκράτειαν, στάχυν ἁγνείας ἐθέρισας, ᾗ συνδιαιτώμενος μάκαρ σύν Ἀγγέλοις ἐκραύγαζες, εὐλογητός εἶ ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν».

 Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ὅσιος Ὀνούφριος ἐγένετο συνόμιλος τῶν ἀγγέλων ἤ καλλίτερον εἰπεῖν ἄγγελος ἐπίγειος καί τοῦτο διότι ἐζήλωσε τήν πολιτείαν τῶν μεγάλων τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίων αὐτῆς ἀναχωρητῶν Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου, γενόμενος οὕτω μιμητής αὐτῶν.

 Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Ἐκκλησία ἔχει καθιερώσει τάς ἑορτάς τῆς μνήμης τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν γεγονότων τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας ὡς καί τῆς μνήμης ὅλων τῶν Ἁγίων καί ὁσίων αὐτῆς. Καί τοῦτο διότι αἱ ἑορταί, ὡς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας, περιέχουν μίμησιν τῆς τοῦ Κυρίου πολιτείας ( Ἐπιστ. Πρός Φιλιπ, ΧΙΙΙ, 30). Αὐτό ἀκριβῶς ἰσχύει καί διά κάθε ἑορτήν ἰδιαιτέρως διά τήν σημερινήν ἑορτήν τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου: «Μίμησιν γάρ περιέχει τῆς τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου πολιτείας».

 Τό περιεχόμενον τῆς ἑορτῆς τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου καλούμεθα νά μιμηθῶμεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, «ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καί τήν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν», (Ἑβρ. 12, 1-2) κατά τήν προτροπήν τοῦ Θείου Παύλου (ἄς πετάξωμεν ἀπό ἐπάνω μας κάθε βάρος βιωτικῶν πραγμάτων καί φροντίδων, ἐπί πλέον δέ καί τήν ἁμαρτίαν, εἰς τήν ὁποίαν εὔκολα κανείς παρασύρεται καί ἄς τρέχωμεν μέ ὑπομονήν τόν ἀγῶνα πού προβάλλει ἐμπρός μας. Καί πουθενά ἀλλοῦ ἄς μήν στρέφωμεν τά βλέμματά μας καί τήν προσοχήν μας παρά μόνον εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού εἶναι ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς πίστεως καί μᾶς τελειοποιεῖ εἰς αὐτήν).

 Ἱκετεύσωμεν λοιπόν τόν ἑορταζόμενον ἅγιον Ὀνούφριον ἵνα διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τάς ὑπέρ νοῦν δωρεᾶς οὐρανόθεν δεξάμενος μεταδώσῃ πᾶσι τοῖς εὐσεβῶς τιμῶσι τήν μνήμην αὐτοῦ. Ἀμήν».

 καί εἰς τήν ρωσικήν μετέφρασεν ὁ ὁσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Εὐσέβιος.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ καθηγουμένη ὁσιωτάτη μοναχή Παϊσία μετά τῆς μετ’ αὐτῆς διακονούσης ἐν τῇ Μονῇ μοναχῆς Σεραφείμας ἐδεξιώθησαν τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν καί ὅλον τό Ἐκκλησίασμα εἰς τό περιποιημένον καί ἀνεκαινισμένον ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Τήν Τετάρτην, 24^ην Μαΐου / 6^ην Ἰουνίου 2012, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων ἐνδόξων θεοστέπτων βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης κατά μετάθεσιν ἐκ τῆς 21^ης Μαΐου/3^ης Ἰουνίου, Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς, εἰς τόν πρός τιμήν αὐτῶν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἐντός τοῦ Πατριαρχείου.

Τῆς λαμπρᾶς ἑορτῆς καί πανηγύρεως ταύτης προέστη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί ἡγούμενος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἁδελφότητος κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων Πατέρων, συμπροσευχομένων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων, τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης κ. Ἰγνατίου, παρεπιδημοῦντος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μεθ’ ἱερέων αὐτοῦ καί μεγάλης προσκυνηματικῆς ὁμάδος καί ἄλλων προσκυνητῶν, Ἑλλήνων τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας καί Ἀραβοφώνων Ὀρθοδόξων.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν, τήν ἀνάγνωσιν τῶν κολλύβων τῶν Ἁγίων καί τήν Ἀπόλυσιν, ἠκολούθησεν ἐπίσημος ἄνοδος, τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἱερέων ἐνδεδυμένων καί τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων τό ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων: «Κωνσταντῖνος σήμερον…» πρός τό Πατριαρχεῖον. Πάντες ἐλάμβανον τό ἀρτίδιον εὐλογίας, τό προσφερόμενον ἐπί τῇ ἑορτῇ ταύτῃ τῶν ἱδρυτῶν καί προστατῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς προσελθόντας Πατέρας, τόν κ. Γενικόν Πρόξενον καί τούς προσκυνητάς.

Μετά ταῦτα ἠκολούθησε ὁ ἀδελφικός ἀσπασμός καί ὁ ἀσπασμός τῆς χειρός τοῦ Μακαριωτάτου.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα διά τούς Ἁγιοταφίτας καί τούς φιλοξενουμένους αὐτῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/EGGIp3HOkes

ngg_shortcode_5_placeholder

Ἡ ἑορτή τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη τήν Δευτέραν, 22^αν  Μαΐου /4^ην Ἰουνίου 2012, εἰς τήν κώμην «Τουμπάς», κειμένην εἰς τήν περιοχήν τῆς Σαμαρείας, βορειότερον τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, εἰς τήν ὁποίαν διαβιοῖ μικρά Ἑλληνορθόδοξος Ἀραβόφωνος Κοινότης, ἀποτελουμένη ἐκ δέκα καί ἕξ οἰκογενειῶν καί ἑκατόν μελῶν περίπου.

Εἰς τήν ἑνορίαν τῆς κώμης ταύτης προεξῆρξε τῆς ἑορτῆς καί πανηγύρεως διά θείας Λειτουργίας καί διά τοῦ Ἑσπερινοῦ μετά τῶν εὐχῶν τῆς Γονυκλισίας ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ ἡγουμένου τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου καί τοῦ ἱερέως τῆς κώμης ταύτης π. Τοῦμα Δαούδ.

Ἡ ἐν λόγῳ μικρά εἰς τόν ἀριθμόν, δυνατή ὅμως εἰς τήν πίστιν, Ὀρθόδοξος Κοινότης μετά τήν θείαν Λειτουργίαν παρέθεσε τράπεζαν εἰς τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Ἡ ἑορτή τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς τῆς κατ’ ἐξοχήν ἡμέρας μνήμης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη μετά πολλῆς λαμπρότητος καί εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς (Missia) τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας εἰς τά Ἱεροσόλυμα, τήν Δευτέραν, 22^αν Μαΐου/4^ην Ἰουνίου, 2012.

Τῆς ἑορτῆς ταύτης προεξῆρξεν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος,συλλειτουργῶν μετά τοῦ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους καί τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς (Missia) ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου, Ἁγιοταφιτῶν ἱερομονάχων, ἱεροδιακόνων καί ἱερέων τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Εἰς τό Κοινωνικόν της θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακριώτατος διά τοῦ κάτωθι κηρύγματος Αὐτοῦ, ὅπερ μετέφρασεν εἰς τό ρωσόφωνον Ὀρθόδοξον ἐκκλησίασμα ὁ Ἱερομόναχος Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοφάνης:

 «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24), ἐδήλωσεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα.

Αὐτό τό θεῖον Πνεῦμα εἶναι ὁ Παράκλητος, περί τοῦ ὁποίου ὡμίλησεν ὁ Χριστός εἰς τούς μαθητάς Του ὀλίγον πρό τοῦ σταυρικοῦ Αὐτοῦ πάθους λέγων: «ἀλλ’ ἐγὼ τὴν ἀλήθειαν λέγω ὑμῖν· συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς· καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνος ἐλέγξει τὸν κόσμον περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως», (Ἰωάν. 16, 7-8).

Καί εἰς μέν τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα ὁ Χριστός ἐκήρυξεν ὅτι «ὁ Θεός Πνεῦμὰ ἐστίν», εἰς δέ τούς μαθητάς Του ἀπεκάλυψε τήν περί τοῦ θείου Πνεύματος ἀλήθειαν λέγων: «πέμψω πρός ὑμᾶς τόν Παράκλητον». Ὁ Παράκλητος δέ οὗτος εἶναι τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντος «ὅταν δέ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν», (Ἰωάν. 16,13).

Τό μέγα καί παράδοξον γεγονός τῆς ἐλεύσεως τοῦ Παρακλήτου, δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πρός τούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑνός προκατήγγειλαν οἱ Προφῆται ὡς ὁ Ἰωήλ λέγων «…ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐκχεῶ ἀπό τοῦ Πνεύματός μου … καί προφητεύσουσιν», (Ἰωήλ 2-23), καί ὁ Ἰεζεκιήλ λέγων: «Λήψομαι ὑμᾶς ἐκ τῶν Ἐθνῶν καί ἀθροίσω ὑμᾶς ἐκ πασῶν τῶν γαιῶν … καί τό πνεῦμὰ μου δώσω ἐν ὑμῖν», (Ἰεζεκ. 36, 24).

Ἀφ’ ἑτέρου, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ἡ ἕλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔλαβε χώραν εἰς τό Ὑπερῷον, «οὗ ἤσαν καταμένοντες οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ» (Πράξ, 1-13), «…καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό.  καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι»,. (Πράξ. Β΄ 1-4).

 Ὅπως ὁ προφήτης Μωϋσῆς πεντήκοντα ἡμέρας μετά τό νομικόν Πάσχα παρέλαβε τόν νόμον, δηλαδή τάς δέκα εντολάς, οὕτω καί ὁ λαός τοῦ Χριστοῦ διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων σύν τῇ Θεοτόκῳ καί Μητρί τοῦ Θεοῦ, ἀειπαρθένῳ Μαρία ἔλαβε τό Πανάγιον Πνεῦμα πεντήκοντα ἡμέρας μετά τό Πάσχα, δηλονότι μετά τήν ἔνδοξον Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

 Τήν ἑορτήν ταύτην τῆς Πεντηκοστῆς, δηλαδή τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καθόδου ἐπί τῶν Ἀποστόλων, ἑώρτασε πανηγυρικῶς καί εὐχαριστιακῶς καί ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία χθές ἐν τῷ Παναγίῳ καί Ζωοδόχῳ Τάφῳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ὡς καί ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ ἱερῷ τόπῳ τοῦ ἐγγύς τοῦ ὑπερῴου ἐν τῷ λόφῳ τῆς Σιών.

 Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγεν ἡμᾶς πάντας εἰς τόν ἱερόν τῆς Ἁγίας Τριάδος φερώνυμον Ναόν τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Πνευματικῆς Ἀποστολῆς τῆς ὁμοφρόνου καί ὁμοδόξου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ἵνα ὁμοθυμαδόν συνεορτάσωμεν καί τιμήσωμεν τό Πανάγιον Πνεῦμα, τό Ὁποῖον ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας»,  ( Στιχηρ. Ἑσπερινοῦ, ἦχος Α’).

 Οἱ θεόπνευστοι οὗτοι λόγοι τοῦ ὑμνῳδοῦ ἐνέχουν ὑψίστην σημασίαν διά τόν σκοπόν καί τήν ἀποστολήν τῆς Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο διότι, ἐάν ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό κεφάλαιον τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, τό γεγονός τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ἐν τῷ ἐν Ἱεροσολύμοις Ὑπερῴῳ ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον τῆς δομῆς καί συστάσεως τῆς κυβερνητικῆς καί διοικητικῆς διαρθρώσεως τοῦ θεανθρωπίνου θεσμοῦ τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας καί τοῦ ἐν αὐτῇ (τῇ Ἐκκλησίᾳ) καί δι’ αὐτῆς ἐνεργουμένου σωτηριώδους ἔργου ἐν τῷ κόσμῳ καί ὑπέρ τοῦ κόσμου, ὡς ἐναργέστατα διατυπώνει καί πάλιν ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Ἐτίμησας εἰκόνι σου τό τῶν χειρῶν Σου, Σῶτερ, πλαστούργημα, ζωγραφήσας ἐν ὑλικῇ μορφῇ τῆς νοερᾶς οὐσίας τό ὁμοίωμα, ἧς καί κοινωνόν μέ κατέστησας, θέμενος τῶν ἐπί γῆς κατάρχειν μέ τῷ αὐτεξουσίῳ, Λόγε Θεοῦ», ( Στιχηρ. Ἑσπερ.  πρό Πεντηκοστῆς ἦχος πλ. Β’ ) .

 Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου , θεωροῦσα ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν τόν ἄνθρωπον ὡς «ἐζωγραφημένον ἐν ὑλικῇ μορφῇ τῆς τοῦ πλαστουργοῦ νοερᾶς οὐσίας ὁμοίωμα», ἀναγνωρίζει εἰς τόν ἄνθρωπον τήν ἐν αὐτῷ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς καί τό συνεπαγόμενον αὐτεξούσιον.

 Τό θεῖον τοῦτο δῶρον, δηλονότι τοῦ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καί τοῦ αὐτεξουσίου» εἰς τόν ἄνθρωπον, διαφυλάσσει καί ἐγγυᾶται ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τό Ὁποῖον εἶναι κατά τόν ψαλμῳδόν «εὐθές» καί «ἡγεμονικόν». (Ψαλμ. 50).

 Αὐτό ἀκριβῶς τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, τό εὐθές καί ἡγεμονικόν ἀποτελεῖ τήν πηγήν, ἐκ τῆς ὁποίας ἀντλοῦν τήν φωτιστικήν καί ἁγιαστικήν δύναμιν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὡς οἱ Προφῆται ἐν τῷ Νόμῳ, οἱ Ἀπόστολοι μετά τόν Νόμον καί πᾶσα ἡ χορεία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας πρωτοτόκων ἀπογεγραμμένων ἐν οὐρανοῖς, (Ἑβρ. 12,23).

 Ἐξ αὐτῆς τῆς πηγῆς καλούμεθα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά ἀντλήσωμεν καί ἡμεῖς οὐχί μόνον ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τουτέστι τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ, ἀλλά καί ὡς ἀναλαβόντες τήν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διαδοχικήν καί  κυβερνητικήν αὐτῶν διακονίαν, παραμένοντες οὕτω ἀσάλευτοι ἐν τῇ ἑνότητι τῆς πίστεως καί τῆς Κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ συνεκτική καί συμφωνική τῆς Ἐκκλησίας δύναμις νοθεύεται ἐκ τοῦ πειρασμοῦ τῆς φυσιώσεως ὑπό τῶν κατά καιρούς ἡγουμένων τῶν κατά τόπους αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, διαταρασσόντων οὕτω ὡς μή ὤφελε τήν κανονικήν τάξιν καί δικαιοδοσίαν τήν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, τοῦ Χριστοῦ θεσπισθεῖσαν ἑνότητα καί συμφωνίαν πασῶν τῶν ὑπό τῶν Ἀποστόλων καί δή τοῦ θείου Παύλου ἀναδειχθέντων καί ἔτι ἀναδεικνυομένων ἐν τῇ οἰκουμένῃ Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ.

 Ἐπειδή, ὡς διδάσκει ὁ σοφός Παῦλος, «οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς Πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ», (Β’ Τιμ.  1,7).

 Ἀλλά καί κατά τόν ὑμνῳδόν: Ἵνα μή καταδικασθῶμεν ὡς ἀσεβεῖς τῷ πνεύματι τῆς ἀσυμφωνίας, ἀλλά καινουργηθῶμεν  διά τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Πνεύματος τῆς σωτηρίου συμφωνίας, δεηθῶμεν τοῦ Οὐρανίου Βασιλέως, δηλονότι τοῦ Παρακλήτου, τοῦ Πνεύματος τῆς ἀληθείας καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ μελῳδικῶς βοήσωμεν:

 «Γλῶσσαί ποτε συνεχύθησαν διά τήν τόλμην τῆς πυργοποιΐας. Γλῶσσαι δέ νῦν ἐσοφίσθησαν διά τήν δόξαν τῆς Θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασεν ὁ Θεός τούς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι, ἐνταῦθα ἐφώτισεν ὁ Χριστός τούς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρός τιμωρίαν, ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

 Ἀμήν.

Εἰς τήν ἀκολουθήσασαν μεσημβρινήν τράπεζαν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησεν τόν Προϊστάμενον τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰσίδωρον καί τούς ὑπ’ αὐτόν ἱερεῖς καί μοναζούσας διά καταλλήλου ἑορτίου προσφωνήσεως.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_7_placeholder

Ἡ Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς ἡ κατεξοχήν ἡμέρα ἡ ἀφιερωμένη εἰς τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Ὁποῖον ἐπεδήμησε ἐπί τούς Ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους τοῦ Κυρίου καί ἐφώτισε αὐτούς καί ἡγίασε καί ἀνέδειξε πανσόφους, καί ἐσαγήνευσε πᾶσαν τήν οἰκουμένην, ἑωρτάσθη μετά πάσης χαρᾶς, ἀγαλλιάσεως καί παραμυθίας ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Σιών, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ὑπερῴου, τήν Δευτέραν , 22^αν Μαΐου /4^ην Ἰουνίου 2012, ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών.

Ἐν πρώτοι,ς ἀφ’ ἑσπέρας, τήν Κυριακήν, ἔλαβε χώραν ὁ Ἑσπερινός μετά τῶν εὐχῶν τῆς Γονυκλισίας εἰς τό παρεκκλήσιον τό ἐντός τοῦ κοιμητηρίου τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ ἐπί τῶν ἐρειπίων τῆς Βασιλικῆς τῆς Ἁγίας Ἑλένης καί ἀνατολικῶς τοῦ κτιρίου τῆς Ἱερατικῆς Σχολῆς τοῦ Πατριαρχείου, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου.

Τήν ἑπομένην, κυριώνυμον ἡμέραν τῆς ἑορτῆς, ἔλαβε χώραν ἡ θ. Λειτουργία εἰς τόν ἱερόν ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος, τόν ἐντός τοῦ κτιρίου τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί συλλειτουργούντων αὐτῷ ἱερομονάχων, ἱερέων καί διακόνων.

Ἅμα τῷ πέρατι τῆς θ. Λειτουργίας ἤρξατο ἡ κατά τήν προσκυνηματικήν καθεστωτικήν τάξιν λιτανεία ἀπό τῆς ἐν λόγῳ Ἐκκλησίας ἕως καί τοῦ Τάφου τοῦ Δαβίδ καί τοῦ ὑπερῴου, ἐπί τοῦ ὁποίου ἐπεφοίτησε τό Πανάγιον Πνεῦμα εἰς τούς Ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους.

Εἰς ἑκάστην τῶν στάσεων ἀνεγνώσθη καί μία εὐχή τῆς Γονυκλισίας, μία ἐν τῷ Ναῷ ἅμα τῇ ἐνάρξει, μία ἐν τῷ σπηλαίῳ -κατακόμβῃ, δέησις ἀνεπέμφθη ἔμπροσθεν τοῦ Τάφου τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ καί μία ἐν αὐτῷ τῷ ὑπερῴῳ, ἐν ᾧ καί ἀπεκορυφώθη ἡ λιτανεία. Ἐν τῇ ἐπιστροφῇ ἔμπροσθεν τῆς νοτίου πύλης τοῦ κοιμητηρίου ἀνεπέμφθησαν Τρισάγιον καί δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων, πατέρων ἡμῶν τῶν ἐν τῷ κοιμητηρίῳ ἐνταφιασμένων.

Ἡ λιτανεία κατέληξεν εἰς τόν Ναόν, εἰς ὅν ἐγένετο ἀπόλυσις, μεθ’ ἥν ἔλαβε χώραν ἡ δεξίωσις τῆς Ἀρχιερατικῆς συνοδείας καί παντός τοῦ ἐκκλησιάσματος ὑπό τοῦ Σχολάρχου μοναχοῦ π. Φωτίου εἰς τήν αἴθουσαν δεξιώσεων τῆς Σχολῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/h-bF6_RBw8k

ngg_shortcode_8_placeholder

Τήν Κυριακήν, 21^ην Μαΐου /3^ην Ἰουνίου 2012, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων κατά τήν τυπικήν αὐτοῦ διάταξιν καί τήν καθεστωτικήν προσκυνηματικήν τάξιν ἡ ἑορτή τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τούς ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ τοῦ δι’ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος, σταυρωθέντος, ἀναστάντος καί ἐνδόξως εἰς οὐρανούς ἀναληφθέντος.

Τήν ἑορτήν αὐτήν ἤρχισαν ἑορτάζοντες οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες ἐνωρίς τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας, Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς, εἰς τόν μοναστηριακόν αὐτῶν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης διά τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας ἄνευ τῶν εὐχῶν τῆς Γονυκλισίας.

Τελειώσαντες τήν ἀκολουθίαν ταύτην τήν 7.00 π.μ. ὥραν,  ἡνώθησαν τῷ Μακαριωτάτῳ Πατρί αὐτῶν καί Πατριάρχῃ Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλῳ εἰς τήν πύλην τοῦ Πατριαρχείου καί, τῶν κωδώνων κρουομένων, κατῆλθον ὁμοῦ εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐνταῦθα μετά τήν προϋπάντησιν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τήν προσκύνησιν ἐν αὐτῇ καί τῷ Παναγίῳ καί Ζωοδόχῳ Τάφῳ, εἰσῆλθον εἰς τό Καθολικόν.

Ἐντεῦθεν μερίς τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἀνῆλθεν εἰς τά κελλία αὐτῶν δι’ ὁλίγην ἀνάπαυσιν, μερίς δέ ἄλλων παρέμεινε διά τήν Λειτουργίαν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον.

Τῆς Λειτουργίας ταύτης προεξῆρξε ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου,  ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν, παρεπιδημούντων ἱερέων καί διακόνων.

Τήν ἐν τῷ Παναγίῳ Τάφῳ θ. Λειτουργίαν παρηκολούθησε μεγάλος ἀριθμός προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος καί ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν καί Ἱεροσολυμῖται τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας καί Ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ἤρχισε ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετά τῶν εὐχῶν τῆς Γονυκλισίας, αἱ ὁποῖαι θεολογικώτατα καί ποιητικώτατα,μεταδίδουν εἰς ἡμᾶς τό κοσμοσωτήριον γεγονός τῆς ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς. Αὗται ἀναγνωσθεῖσαι πρό τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν συλλειτουργούντων Αὐτῷ Ἀρχιερέων, ἐν δέ τῷ Ἱερῷ τοῦ Καθολικοῦ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπό τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, κατελθόντων ἐπί τούτῳ ἐν τῷ μεταξύ ἀπό τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας αὐτῶν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Διά τῶν εὐχῶν τούτων τῆς Γονυκλισίας ἐτελέσθη ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί οὕτως μετά τήν ἀπόλυσιν αὐτοῦ, οἱ ἐν τῷ Καθολικῷ Ἁγιοταφῖται μετά τοῦ ἐν τῷ Παναγίῳ Τάφῳ προσεξάρχοντος τῆς ἑορτῆς Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἀνῆλθον, τῶν κωδώνων χαρμοσύνως κρουομένων, ἐν πομπῇ εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς Πατέρας καί τούς προσελθόντας προσκυνητάς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ.

“Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24), ἐδήλωσεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα.

Αὐτό τό θεῖον Πνεῦμα εἶναι ὁ Παράκλητος, περί τοῦ ὁποίου ὡμίλησεν ὁ Χριστός εἰς τούς μαθητάς Του ὀλίγον πρό τοῦ σταυρικοῦ Αὐτοῦ πάθους λέγων: «ἀλλ’ ἐγὼ τὴν ἀλήθειαν λέγω ὑμῖν· συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς· καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνος ἐλέγξει τὸν κόσμον περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως», (Ἰωάν. 16, 7-8).

Καί εἰς μέν τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα ὁ Χριστός ἐκήρυξεν ὅτι «ὁ Θεός Πνεῦμα ἐστίν», εἰς δέ τούς μαθητάς Του ἀπεκάλυψε τήν περί τοῦ θείου Πνεύματος ἀλήθειαν λέγων: «πέμψω πρός ὑμᾶς τόν Παράκλητον». Ὁ Παράκλητος δέ οὗτος εἶναι τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντος «ὅταν δέ ἔλθει ἐκεῖνος, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν», (Ἰωάν. 16,13).

Τό μέγα καί παράδοξον γεγονός τῆς ἐλεύσεως τοῦ Παρακλήτου, δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πρός τούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑνός προκατήγγειλαν οἱ Προφῆται ὡς ὁ Ἰωήλ λέγων «…ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐκχεῶ ἀπό τοῦ Πνεύματός μου … καί προφητεύσουσιν», (Ἰωήλ 2-23), καί ὁ Ἰεζεκιήλ λέγων: «Λήψομαι ὑμᾶς ἐκ τῶν Ἐθνῶν καί ἀθροίσω ὑμᾶς ἐκ πασῶν τῶν γαιῶν … καί τό πνεῦμὰ μου δώσω ἐν ὑμῖν», (Ἰεζεκ. 36, 24).

Ἀφ’ ἑτέρου, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ἡ ἕλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔλαβε χώραν εἰς τό Ὑπερῷον, «οὗ ἤσαν καταμένοντες οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ» (Πράξ, 1-13), «…καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό.  καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι»,. (Πράξ. Β΄ 1-4).

 Τήν μεγάλην ταύτην ἑορτήν τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς καί τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπιδημίας ἑορτάσαντες πανηγυρικῶς καί εὐχαριστιακῶς ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ συναθροισθέντες ἐκ τῶν περάτων τῆς οἰκουμένης, ὑψώσωμεν τάς καρδίας ἡμῶν καί ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ δεηθῶμεν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί μετά τοῦ ψαλμῳδοῦ εἴπωμεν: Πνεῦμα Ἅγιον, Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, Πνεῦμα εὐθές κάι ἡγεμονικόν, «ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος καί σῶσον, Ἀγαθέ τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ἀμήν”.

Μετά ταῦτα ἠκολούθησε ὁ χαιρετισμός καί ὁ ἀσπασμός τῆς χειρός τοῦ Μακαριωτάτου.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/-XyNQDra2iU

ngg_shortcode_9_placeholder