Τήν Κυριακήν τῆς Τυρινῆς, 4^ην /17^ην Μαρτίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου εἰς τήν Ἱεράν Μονήν, τήν ὁποίαν οὗτος ἵδρυσε, ἡ ὁποία φέρει τό ὄνομά του καί ἡ ὁποία κεῖται εἰς τήν κοιλάδα τῆς Δυτικῆς ὄχθης τοῦ Ἰορδάνου πρό τῶν ἐκβολῶν αὐτοῦ εἰς τήν Νεκράν θάλασσαν.

 Τῆς ἑορτῆς καί πανηγύρεως προεξῆρξεν ὁ προσφάτως χειροτονηθείς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης καί Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου κ. Δημήτριος.

 Εἰς τήν ἑορτήν μετέσχον Ὀρθόδοξοι πιστοί, τῆς περιοχῆς τῆς Ἱεριχοῦς ἀλλά καί τῆς Γαλιλαίας καί ὡσαύτως προσκυνηταί ἐξ Ἑλλάδος καί ἐκ Ρωσίας.

 Πρός τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ προεξάρχων τῆς ἑορτῆς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης κ. Δημήτριος περί τοῦ ἀββᾶ Γερασίμου, ἀσκήσαντος τόν 5^ον αἰῶνα εἰς Παλαιστίνην καί ἀναδειχθέντος μεγάλου ἀσκητοῦ πατρός καί προασπιστοῦ τοῦ δόγματος τῶν δύο ἐν Χριστῷ φύσεων, θείας καί ἀνθρωπίνης ἐν ἐλευθέρᾳ καί ἀσυγχύτῳ συνεργίᾳ.

 Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ φίλεργος καί φιλόξενος καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος παρέθεσεν εἰς τήν Ἀρχιεπισκοπικήν συνοδείαν καί πάντας τούς ἑορταστάς εὐφρόσυνον τράπεζαν Τυρινῆς.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Α’. ΜΗΝΥΜΑ.

Τό ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου τῆς Τυρινῆς, 3^ης/16^ης Μαρτίου 2013, μετά τόν Ἑσπερινόν, εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης, ἔλαβε χώραν κατά τήν τυπικήν διάταξιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τό Μήνυμα τῆς εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης χειροτονίας τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου. Μετά τάς ὑπογραφάς τῶν Συνοδικῶν μελῶν εἰς τό Ὑπόμνημα καί τήν ἀναγγελίαν ὑπό τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Ὑπομνήματος τῆς ἐκλογῆς, προσῆλθε, τῇ συνοδείᾳ δύο νυμφαγωγῶν, ὁ θεοφιλέστατος ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος Πέλλης κ. Φιλούμενος.

Οὗτος ἔβαλε «Εὐλογητός» καί ἐθυμίασε καί ἀνέπεμψε δέησιν καί ἐποίησεν ἀπόλυσιν. Πρό τοῦ «Δι’εὐχῶν» ἀνεκοινώθη αὐτῷ τό Μέγα Μήνυμα τῆς ἐκλογῆς, ὅπερ οὗτος ἀπεδέχθη. Τούτου γενομένου, ἠκολούθησεν ἡ ἐν πομπῇ ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ ἐψηφισμένος προσεφώνησε τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι ἃγιοι Ἀρχιερεῖς, Τίμια Μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

 Εὐχαριστῶ τόν Τριαδικόν Θεόν, ὁ ὁποῖος μοῦ ἒδωσε μεγάλην εὐλογίαν νά ζήσω αὐτήν τήν μοναδικήν στιγμήν εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ὃπου ἐτελέσθη κατόπιν προτροπῆς τῆς ὑμετέρας Μακαριότητος τό Μέγα Μήνυμα τῆς χειροτονίας μου αὒριον εἰς Ἐπίσκοπον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἀρχιεπισκοπῆς Πέλλης.

Τό Πνεῦμα τό Ἃγιον καθωδήγησε τήν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν διά μέσου τῶν αἰώνων ἀπό τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς καί μέχρι σήμερα καί συμφώνως μέ τά ἀδιάψευστα λόγια τοῦ Θείου Δομήτορος αὐτῆς θά τήν καθοδηγῇ ἓως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Τό Ἃγιον Πνεῦμα πάντα ἐνεργεῖ εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τήν ἐνισχύει μέ τήν ἀδιάκοπον διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων.

Εἶναι ἀδιάψευστος μαρτυρία ὃτι ὁ Θεός μένει μαζί μας καί δέν ἀφήνει τήν Ἐκκλησίαν παρά τήν ἀνθρωπίνην ἀδυναμίαν τῶν μελῶν της. Προγεύομαι λοιπόν τήν χαράν τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία εἶναι καί χαρά τῆς Ἁγιοταφιτικῆς μας Ἀδελφότητος καί τοῦ ποιμνίου μας καί συγκλονίζομαι, διότι ἑτοιμάζομαι νά δεχθῶ αὐτήν τήν χάριν, ὃταν θά ἐναποθέσητε αὒριον τάς χεῖράς Σας μετά τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων εἰς τήν κεφαλήν μου διά τήν χειροτονίαν μου.

Μέ αὐτάς τάς ταπεινάς σκέψεις ἐπιθυμῶ, ὃπως ἐκφράσω ἰδιαιτέρως πρός τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς καί τά τίμια μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τάς θερμάς καί εἰλικρινεῖς μου εὐχαριστίας διά τήν ἐμπιστοσύνην, τήν ὁποίαν ἐδείξατε πρός τήν ταπεινότητά μου, διά τῆς ἐκλογῆς μου εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης.

Εὐχαριστῶ ἐπίσης πάντα τά μέλη τῆς Ἀδελφότητός μας καί τόν πιστόν λαόν τοῦ Θεοῦ.

Ὑψώνων τό ποτήριον εὒχομαι εἰς τήν Ὑμετέραν προσκυνητήν μου Μακαριότητα μακράν καί εὐκλεᾶ Πατριαρχίαν πρός δόξαν Θεοῦ, αἲγλην τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ ποιμνίου καί τῆς Ἀδελφότητος.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν».

ὁ δέ Μακαριώτατος προσεφώνησε τόν ἐψηφισμένον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε  Πέλλης

 κ. Φιλούμενε,

 Εἰς τήν χαράν, τήν εὐφροσύνην καί ἀγαλλίασιν, τήν ὡς ἐκ τῶν προαγωγῶν διαχεομένην κατά τάς ἡμέρας αὐτάς εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων καί τήν Γεραράν Ἡμῶν Ἀδελφότητα, μετέχει σήμερον ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία.

 Ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἐν προσφάτῳ Συνεδρίᾳ αὐτῆς,  ἀποβλέπουσα εἰς τήν στερέωσιν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐνεργικωτέραν καί ζωτικωτέραν ποιμαντικήν ἀποστολήν αὐτῆς, ἐξέλεξε εἰς τό ἀρχιερατικόν ἀξίωμα τήν ὑμετέραν  Θεοφιλίαν καί ἀνέθεσεν αὐτῇ τήν ποιμαντικήν Ἀρχιερατικήν Ἐπιτροπείαν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου εἰς την Βόρειον Ἰορδανίαν.

Διά τήν ἐκλογήν ταύτην ἐλήφθη ὑπ’ ὄψιν τό ἧθος τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας, ἡ Θεολογική παιδεία αὐτῆς, ἡ προετοιμασία αὐτῆς εἰς τό ἁγιώνυμον Ὄρος καί ἡ ἐν ὑπακοῇ καί ἀφοσιώσει διακονία αὐτῆς, εἰς ὅσα διακονήματα ἀνετέθησαν  αὐτῇ ὑπό τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐν τῷ πνεύματι τῆς διπλῆς χαρᾶς τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τῆς προσωπικῆς Ὑμῶν τοιαύτης, καλεῖσθε, ὅπως  λάβητε αὔριον τό Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα καί  ἐνεργοποιήσητε   αὐτό θεοφιλῶς πρός σωτηρίαν ψυχῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν».

Μετά ταῦτα ὁ ἐψηφισμένος ἠσπάσθη τήν χεῖρα τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἀρχιερέων, προσφέρων ἑκάστῳ μπομπονιέραν. Ἐν συνεχείᾳ προσῆλθον πάντες οἱ τιμήσαντες τόν ἐψηφισμένον διά τῆς παρουσίας αὐτῶν εἰς τό Μήνυμα καί συνεχάρησαν αὐτόν, ἐν ᾧ οὗτος προσέφερεν ἑκάστῳ μπομπονιέραν.

Β’ . ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ.

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, 4^ης/17^ης Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν εἰς Θείαν Λειτουργίαν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἡ εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης χειροτονία τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου. Τῆς Θείας Λειτουργίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Τιβεριάδος κ. Ἀλεξίου, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Καττάρων κ. Μακαρίου καί Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων.

Μετά τήν ἀνάγνωσιν, κατά τό τέλος τοῦ Ὄρθρου τῶν δηλώσεων τοῦ ἐψηφισμένου κατά τήν ἐν τῷ Ἀρχιερατικῷ Τυπικήν διάταξιν περί τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως αὐτοῦ, ἔλαβε χώραν, εὐθύς ἀμέσως μετά τήν ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ Πατριαρχικήν Φήμην, ἡ προσφώνησις τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου πρός τόν ἐψηφισμένον, ἔχουσα ὡς ἕπεται:

«Θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Πέλλης

κ. Φιλούμενε,

  Ὄντως ἀνεξιχνίαστοι αἱ βουλαί τοῦ Θεοῦ καί ἀνεξερεύνητα τά κρίματα Αὐτοῦ. Ἐν τῇ ἀπείρῳ καί πανσόφῳ Αὐτοῦ ἀγάπῃ  ἐρρύσατο ἡμᾶς τούς  ἀνθρώπους ἐκ τῆς φθορᾶς  τοῦ θανάτου καί ἠλευθέρωσε ἡμᾶς ἐν τῷ ἐκ  Πνεύματος  Ἁγίου  καί Μαρίας τῆς Παρθένου  Ἐνανθρωπήσαντι  καί ἐπί τοῦ Ἁγίου Τόπου τούτου σαρκί Σταυρωθέντι καί τριημέρῳ  ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντι Μονογενεῖ Υἱῷ Αὐτοῦ  Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ  Χριστῷ.

 Ἰδού, καί ἡμεῖς σήμερον, ἱστάμενοι ἐν τῷ Ἁγίῳ Τόπῳ τούτῳ, ὁ  ὁποῖος κατέστη μάρτυς μαρτυρίου  φρικτοῦ καί ἀπολυτρωτικοῦ, Σταυροῦ δηλονότι καί  Ἀναστάσεως, καθιστάμεθα  μάρτυρες ἄλλου μυστηρίου, τοῦ μυστηρίου τῆς  προεκτάσεως τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς ἐν τῇ  Πατριαρχικῇ καί Πολυαρχιερατικῇ Λειτουργίᾳ ταύτῃ καί τῇ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίᾳ  τῆς Ὑμετέρας  Θεοφιλίας.

Διά τοῦ μυστηρίου  τῆς Θείας  Εὐχαριστιακῆς Συνάξεως ταύτης καί τῆς χειροτονίας  οἰκοδομεῖται τό  Σῶμα  τῆς Ἐκκλησίας καί οὕτως  ὁ  Χριστός παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας.

Τό κεκλημένον καί τιμώμενον πρόσωπον  εἰς τό μυστήριον  τοῦτο εἶναι ἡ ὑμετέρα  Θεοφιλία. Εἰς  αὐτήν   ἐμπιστεύεται  σήμερον τό  Ἀρχιερατικόν  ἀξίωμα ἡ  Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων, ἐνεργοῦσα συμφώνως πρός τήν ρῆσιν τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου ὅτι: «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28).

Ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος διέκρινε καί ἐξετίμησε εἰς τό πρόσωπον τῆς ὑμετέρας  Θεοφιλίας τό γεγονός  ὅτι αὕτη, προερχομένη ἐκ τῆς πόλεως Φχές τοῦ φιλτάτου Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, ἐγκατέλειψεν ἐγκόσμιον σταδιοδρομίαν καί ἐπέλεξε καί  ἐσπούδασε τήν ἱεράν  ἐπιστήμην  τῆς Θεολογίας  εἰς τό Ἀριστοτέλειον Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης, ἀκολούθως δέ ἐμόνασε εἰς τό  ἁγιώνυμον Ὅρος τοῦ  Ἄθω,  εἰς τήν Ἱεράν  Μονήν  Γρηγορίου,  ὑπό τήν  πνευματικήν  καθοδήγησιν τοῦ σεβαστοῦ Καθηγουμένου καί Ὁσιολογιωτάτου  πατρός  Γεωργίου  Καψάνη, μετά ταῦτα δέ  προσκληθεῖσα, ἐνετάχθη εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα  καί ὑπηρέτησε ἐν  ὑπακοῇ  καί  ἀφοσιώσει  ἀδιακρίτῳ εἰς ὅσα  διακονήματα  ἀνετέθησαν  αὐτῇ, προσφάτως δέ  μάλιστα ὡς ἡγούμενος τῆς ἐν Μπιρζέτ Ἑλληνορθοδόξου – Rum Orthodox ἡμῶν Κοινότητος, εἰς τήν ὁποίαν ἀνέπτυξε ἀξιόλογον ὄντως ποιμαντικόν, κοινωνικόν καί ἐκπαιδευτικόν ἔργον.

Ἐκτιμῶσα  ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος  τό ἧθος καί τά προσόντα αὐτῆς  πέραν τῆς ἐκλογῆς εἰς τό Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα, ἐνεπιστεύθη αὐτῇ καί τήν Ἐπισκοπικήν Ἐπιτροπικήν  διαποίμανσιν τῶν  Κοινοτήτων  τοῦ  Πατριαρχείου   εἰς  βόρειον  Ἰορδανίαν μέ ἔδραν τήν ἱστορικήν πόλιν Ἴρμπετ, ἐναποθέτουσα  χρηστάς ἐλπίδας δι’  ἔργον ἐν αὐταῖς  πνευματικῆς οἰκοδομῆς,  ἀναγεννήσεως  καί ἀνανεώσεως.

 Εὐχαριστῶν, ὅθεν, τόν  Πανάγαθον  Θεόν,    ἐψηφισμένε  Ἀρχιεπίσκοπε  Πέλλης  κ.  Φιλούμενε,  δι’  ὅσα ἀγαθά πλουσίως  ἐχάρισέ σοι, πρόσελθε εἰς τό  Ἱερόν καί Ἅγιον Βῆμα  καί ἐναπόθεσον  ἑαυτόν εἰς τήν ἀνείκαστον εὐσπλαγχνίαν Αὐτοῦ καί  παρακάλεσον Αὐτόν, ὅπως συγχωρήσῃ σοι πᾶσαν ἁμαρτίαν, καί διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν  χειρῶν  τῆς Μετριότητος Ἡμῶν καί τῶν Ἱερωτάτων  Ἀρχιερέων συλλειτουργῶν  Ἡμῖν σκηνώσῃ     ἐπί σέ  τό Πανάγιον Πνεῦμα  καί ἀναδείξῃ  σε  σκεῦος ἐκλογῆς, ἐκτελοῦν καί διακονοῦν τό θέλημα καί τάς ἐντολάς Αὐτοῦ  εἰς  τό  ἀνατεθέν  σοι  Ἐπιτροπικῶς  ποίμνιον  καί εἰς πάντα ζητοῦντα  πληροφορηθῆναι   περί τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἔχων πάντοτε εἰς τόν νοῦν καί τήν καρδίαν σου τούς λόγους τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου ὅτι: «δεῖ τόν ἐπίσκοπον ἀνέγκλητον εἶναι ὡς Θεοῦ οἰκονόμον, μή αὐθάδη, μή ὀργίλον…ἀλλά φιλόξενον φιλάγαθον σώφρονα δίκαιον ὅσιον ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον τοῦ κατά τήν διδαχήν πιστοῦ λόγου, ἵνα δυνατός ᾖ καί παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καί τούς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν» (Τίτ. 1, 7-9).

Καί  ἡ ἀντιφώνησις τοῦ ἐψηφισμένου ἔχουσα ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι ἃγιοι Ἀρχιερεῖς, Τίμια Μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

 Ἐν πρώτοις δοξολογῶ τό ὂνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς εἰς αὐτόν τοῦτον τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τήν ἡμέραν ταύτην, τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας, ἐμοῦ τοῦ ἀναξίου, διά νά ἀναδειχθῶ εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης.

Συνήλθομεν σήμερον, διά νά βιώσωμεν, μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, μίαν ἂλλην Πεντηκοστήν, ὡς ἐκείνην, κατά τήν ὁποίαν κατῆλθεν τό Πνεῦμα τό Ἃγιον ἐπί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί διά νά συμμετάσχωμεν εἰς τό μέγα Μυστήριον τῆς Ἱερωσύνης κατά τό ὁποῖον, ἡ θεία Χάρις θά κατέλθῃ ἐπ’ ἐμέ μέ τήν συνεργίαν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν τιμίων χειρῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων καί θά μέ ἀναδείξῃ Ἀρχιερέα Μυστηρίων Θεοῦ.

Εἶναι ἀσύλληπτον μέ τόν νοῦν τό γεγονός τοῦτο, τό ὁποῖον τελεῖται δι’ ἐμέ καί ἡ βαρυτάτη εὐθύνη του εἶναι πέραν τῶν φυσικῶν μου δυνάμεων, ὃμως ἀντλῶ θάρρος ἀπό τό ἀναστάσιμον τροπάριον, «ὃπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Κατ’ αὐτήν τήν ἱεράν στιγμήν, ὁ Θεός, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰσέρχεται εἰς τόν ἂνθρωπον, θεραπεύει τά ἀσθενῆ καί  ἀναπληρώνει τά ἐλλείποντά του, κατά τόν ἲδιον τρόπον κατά τόν ὁποῖον ἀνέδειξεν τούς ἁγίους Ἀποστόλους ἀπό ἀγραμμάτους ἁλιεῖς, εἰς ἁλιεῖς ἀνθρώπων, διά νά δείξῃ τήν δύναμιν τῆς θείας Του Χάριτος καί νά τούς ἑτοιμάσῃ  διά τό ἒργον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Ἀπό μικρᾶς ἡλικίας αἰσθανόμουν ἀγάπην καί θαυμασμόν διά τήν Ἐκκλησίαν καί τά τελούμενα εἰς Αὐτήν, ἀλλά ὃταν ἐνηλικιώθην καί ἐνεβάθυνα εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, ἀντελήφθην ὃτι δέν μπορεῖ νά ὑπάρξῃ Χριστιανός μακρυά ἀπό τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν. Μέ ὃλην τήν δύναμιν τῆς ψυχῆς μου ἀνεζήτουν  τρόπον νά ἐργασθῶ εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. Αὐτή ἡ πίστις μέ ὢθησε πρός τήν ἰδέαν τοῦ μοναχισμοῦ. Ἀπό τότε προσπαθοῦσα νά ζῶ, ὡς μοναχός μέσα εἰς τόν κόσμον. Ὁ πόθος μου νά σπουδάσω θεολογίαν, ἦτο, διά νά ἐμβαθύνω περισσότερον εἰς τό νόημα τοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος. Τήν πραγματοποίησιν τῆς ἐπιθυμίας μου αὐτῆς ἀνέμενον δεκαπέντε ὁλόκληρα χρόνια, κατά τήν διάρκειαν τῶν ὁποίων ἀντιμετώπισα πολλάς καί ποικίλας δυσκολίας καί πολλάς θύρας τάς ὁποίας ἒκρουσα τάς εὗρον κλειστάς, ὡς γνωρίζει ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης, ἀλλά ἐπέμενα, διότι μόνον εἰς τόν μοναχισμόν, ἒβλεπα τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ πνευματικοῦ μου ἀγῶνος, ἐνισχυόμενος ἀπό τά λόγια τοῦ Κυρίου λέγοντος «διά τῆς ὑπομονῆς ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν». Ὁ Κύριος πράγματι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ὑπομονήν μου, μέ ἐλέησε καί μέ ἠξίωσεν τοῦ ἀγγελικοῦ σχήματος εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Γρηγορίου, Ἁγίου Ὂρους, γεγονός, τό ὁποῖον ἀπετέλεσεν σταθμόν ζωῆς. Ὃταν ἐκάρην ἐκεῖ μοναχός, δέν εἶχα σκεφθῆ ὃτι ὁ Θεός θά μέ ἠξίωνε νά εἰσέλθω εἰς τήν Ἱερωσύνην καί νά γίνω λειτουργός τῶν μυστηρίων Θεοῦ, εἰς τήν Ἁγιωτάτην Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, τήν Μητέρα μου Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων.

Καί ἰδού σήμερον, καταξιοῦμαι νά ἀνέρχωμαι τήν βαθμίδα τῆς Ἀρχιερωσύνης. Θαυμαστά καί ἐξαίσια ζῶ, πράγματι, «ὃτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καί ἃγιον τό ὂνομα Αὐτοῦ». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει εἰς τήν πρός Τιμόθεον ἐπιστολήν του, «ὃστις ἐπισκοπῆς ὀρέγεται, καλοῦ ἒργου ἐπιθυμεῖ». Ὂντως Μακαριώτατε, ἡ Ἀρχιερωσύνη εἶναι ἡ ἀνωτέρα βαθμίς τῆς Ἱερωσύνης, ἐφ’ ὃσον ὁ Ἐπίσκοπος καλεῖται νά ἀκολουθήσῃ τόν Κύριον καί Διδάσκαλον ἡμῶν, τόν Ἰησοῦ Χριστόν, τόν Μέγαν Ἀρχιερέα καί νά ἐπιτελέσῃ ἒργον εὐαγγελιστοῦ. Διά τοῦτο ἡ πίστις τῆς Ἐκκλησίας μας τονίζει ὃτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι εἰς τῦπον καί τόπον Χριστοῦ. Τό μέγα ἀξίωμα τοῦτο, δέν εἶναι πρός καύχησιν τοῦ ἰδίου καί ἀνύψωσιν μεταξύ τῶν ἀδελφῶν του, ἀλλά εἶναι εὐλογία Θεοῦ, τήν ὁποίαν λαμβάνει διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά νά ἁγιάζῃ τούς πιστούς. Εἶναι πολύτιμος παρακαταθήκη, τήν ὁποίαν πρέπει νά τηρῇ ἀκεραίαν ἐνώπιον Θεοῦ, μέ γνώμονα τήν ἀγάπην πρός πάντας, τήν συγχώρησιν, τήν εἰρήνην, διά νά ἑδραιοῦται τό κήρυγμα τῆς Πίστεως. Ὁ Ἐπίσκοπος πρέπει νά εἶναι βοηθός τῶν ἀδυνάτων, συμπαραστάτης τῶν πονεμένων καί τῶν ἀδικουμένων, ἰατρός τῶν ψυχικῶς πληγωμένων καί ἀσθενῶν καί ταῦτα πάντα νά ἐπιτελῇ μετά ταπεινώσεως καί μακροθυμίας, ἐφ’ ὃσον ὁ Κύριος εἶπε «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὃτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Ἀντιλαμβάνομαι σοβαρῶς ὃτι, ἐνώπιον ὑμῶν Μακαριώτατε, φέρω βαρεῖαν εὐθύνην ἐπί τῶν ὢμων μου, νά καθοδηγήσω τά λογικά πρόβατα εἰς τόν λιμένα τῆς σωτηρίας μέ τήν ἰδικήν Σας εὐλογίαν καί πνευματικήν καθοδήγησιν. Γνωρίζω ὃτι ὁ δρόμος τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς εἶναι δύσβατος καί πλήρης ἀκανθῶν καί ἐδῶ ἐφαρμόζεται τό παράδοξον, ὃτι ὁ μοναχός καί μάλιστα ὁ Ἀρχιερεύς, δέν ζῇ διά τόν ἑαυτόν του, ἀλλά διά τόν πλησίον καί τόν κόσμον ὁλόκληρον καί πρέπει νά θέτῃ τήν ψυχήν του ὑπέρ τῶν προβάτων, ὃτι δηλαδή ἒκανε ὁ ἲδιος ὁ Κύριος ἡμῶν, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐδίδαξε νά ἀναζητῶμεν τά πρόβατα τά ἀπολωλότα. Ὁ Ἐπίσκοπος ὑποχρεοῦται νά εἶναι στοργικός καί ἐπιεικής πρός πάντας, ὡς ὁ πατήρ τοῦ ἀσώτου. Ὃμως συναισθάνομαι ὃτι πάντα ταῦτα εἶναι ὑπέρ τάς δυνάμεις μου, ἀλλά ἒχω ἐμπιστοσύνην ὃτι δέν πράττω τι μέ τήν ἰδικήν μου δύναμιν ἀλλά, ὡς ἒλεγεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πάντα ποιῶ ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ, (Α’Κορ. 3:6), ἐγώ φυτεύω καί ὁ Θεός αὐξάνει, ἀφήνω τό βάρος μου εἰς τόν Χριστόν, «ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» καί ἐλπίζω εἰς τήν βοήθειάν του. Ὁ Χριστός εἶναι τό σύμβολον, ἡ δύναμις καί ἡ ἐλπίδα μου.

Ἡ Ἀρχιερωσύνη ἂλλωστε δέν εἶναι τῖτλος τιμῆς, ἀλλά εἰς αὐτήν ἐμπερικλείεται ὁλόκληρος ἡ Ἐκκλησία, ὃπως λέγει ὁ ἃγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, «ὃπου ὁ Ἐπίσκοπος ἐκεῖ καί ἡ καθολική Ἐκκλησία». Ἡ Ἐκκλησία ἑπομένως, εἶναι ἡ συναγωγή τῶν πιστῶν, τό Σκάφος, εἰς τό ὁποῖον καταφεύγουν ὃλοι οἱ πιστοί, ἐντός τῆς ὁποίας ἀπεργάζονται τήν σωτηρίαν των καί εἶναι βέβαιοι ὃτι ἀκολουθοῦντες τά προστάγματά της, διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων της, θά ὁδηγηθοῦν ἀπό τήν δουλείαν τῆς ἁμαρτίας εἰς τήν ἐν Χριστῶ ἐλευθερίαν καί θά καταλήξουν εἰς τόν λιμένα τῆς σωτηρίας. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι τά κτίσματα καί οἱ λίθοι, ἀλλά οἱ ζῶντες λίθοι, οἱ πιστοί, διά τούς ὁποίους ὁ Χριστός ἐνηνθρώπησε καί ἐσταυρώθη. Ὁπότε, ὁ  Ἐπίσκοπος θά δώσῃ λόγον ἐνώπιον Θεοῦ τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως πρῶτον διά τό ποίμνιόν του, τί ἒπραξεν δι’ αὐτό καί κατόπιν θά δώσῃ λόγον διά τά ἲδια πλημμελήματα. Δι’ αὐτό, αἰσθανόμενος τήν βαρυτάτην εὐθύνην ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας καί Ὑμῶν, Μακαριώτατε, ἐξαιτοῦμαι τήν προσευχήν Σας δι’ ἐμέ, νά ἒχω φόβον Θεοῦ, «Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν», διά νά ἀκούσω κατά τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως, «εὖ δοῦλε ἀγαθέ, ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σε καταστήσω». Τοῦτο ζητῶ, διότι πιστεύω ὃτι ἡ προσευχή ἒχει μεγάλη δύναμιν καί ὃπως ἡ φωτιά λιώνει τό σίδερον, ὁμοίως καί ἡ προσευχή μαλακώνει τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου καί φέρει αὐτόν ἐγγύτερον πρός τόν Θεόν καί πλησίον τοῦ ἀδελφοῦ του.

Διά τοῦτο, Μακαριώτατε καί ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐχαριστῶ θερμῶς διά τήν ἐμπιστοσύνην καί ἀγάπην, τήν ὁποίαν μοῦ ἐδείξατε, ἀπό τήν στιγμήν τῆς ἀφίξεώς μου ἀπό τό Ἃγιον Ὂρος, ὃταν μέ ἐκαλέσατε νά εἰσέλθω εἰς τάς τάξεις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος. Ὑμεῖς, Μακαριώτατε, ὃλως ἰδιαιτέρως, μέ περιεβάλετε μέ πατρικήν ἀγάπην, μέ ἐστηρίξατε παντοιοτρόπως, μέ ἐκαθοδηγήσατε εἰς πολλάς περιπτώσεις καί μέ ἐτιμήσατε μέ τόν διορισμόν τοῦ εἰσηγητοῦ, μέ τήν ἀπόφασίν Σας νά χειροτονηθῶ Διάκονος καί Πρεσβύτερος, μέ ἐδιωρίσατε μέλος τῆς ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί σήμερον, ἡ Πατρική σας ἀγάπη καί Πατριαρχική εὒνοια, μέ ἀναβιβάζει εἰς τόν ὑπέρτατον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης καί μέ καθιστᾶ Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης.

Ἡ γλῶσσά μου ἀδυνατεῖ νά ἐκφράσῃ τήν εὐγνωμοσύνην καί τάς εὐχαριστίας μου καί νά περιγράψῃ τά αἰσθήματά μου πρός Ὑμᾶς καί τήν Ἀδελφότητα καί ἐφ’ ὃσον τά λόγια δέν μποροῦν νά περιγράψουν αὐτό, τό ὁποῖον αἰσθάνομαι, ὑπόσχομαι ὃτι θά τό ἐκφράσουν τά ἒργα μου. Σᾶς  διαβεβαιῶ ὃτι θά παραμείνω ὑπάκουος καί ταπεινός, ὃπως μέ ἐγνωρίσατε Ὑμεῖς καί οἱ πατέρες, ζηλωτής τῶν παραδόσεων καί ὑπερασπιστής τῶν προνομίων καί τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἀδελφότητος εἰς τούς Ἁγίους Τόπους. Ἐπιτρέψατέ μου νά ἐκφράσω τόν σεβασμόν μου καί τάς εὐχαριστίας μου πρός ὃσους παρόντας καί ἀπόντας μέ ἐστήριξαν, διά νά φθάσω εἰς αὐτήν τήν ἡμέραν, νά  εὐχαριστήσω τούς γονεῖς καί τά ἀδέλφια μου, τούς συγγενεῖς καί τά ἀγαπητά μου πρόσωπα, τά ὁποῖα ἐδέχθησαν τήν ἀπόφασίν μου καί μέ ἐστήριξαν καί μέ ἒμαθαν νά σέβωμαι τάς ἀξίας τῆς ζωῆς καί κάθε ἂνθρωπον, ὁ ὁποῖος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ.

Ἰδιαιτέρας εὐχαριστίας καί τόν βαθύτατον σεβασμόν μου ὀφείλω πρός τόν στοργικόν Γέροντα Ἀρχιμανδρίτην π. Γεώργιον Καψάνην, Καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου, Ἁγίου Ὂρους, ὁ ὁποῖος μέ ἀγκάλιασε ἀπό τήν πρώτην στιγμήν μέ ἀγάπην, μέ ἐστήριξε καί μέ ἐβοήθησε εἰς τάς δυσκόλους στιγμάς καί μέ ἔκειρε Μοναχόν, μέ τό ὂνομα τοῦ Ἁγιοταφίτου Ἱερομάρτυρος Ἁγίου Φιλουμένου, τάς πρεσβείας τοῦ ὁποίου καί ἐπικαλοῦμαι τήν στιγμήν ταύτην. Εὐχαριστῶ ὃσους συνετέλεσαν, ὣστε νά σπουδάσω τήν ἱεράν ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας καί ὃσους κατ’ ἐκεῖνον τόν καιρόν μέ περιέβαλον μέ τήν ἀγάπην των, ἡ ὁποία ἐλειτούργησεν ὡς λύχνος εἰς τό σκότος τῶν δυσκολιῶν μου. Εὐχαριστῶ τούς ἐνορίτας τοῦ Μπίρ Ζέϊτ, μετά τῶν ὁποίων συνεδέθην πνευματικῶς καί οἱ ὁποῖοι παρίστανται εἰς τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν τῆς ζωῆς μου, ὡς ἐπίσης εὐχαριστῶ καί πάντας ὃσοι μέ ἐτίμησαν διά τῆς παρουσίας των τήν ἡμέραν ταύτην καί παρακαλῶ, ὃπως προσεύχωνται, ἳνα ὁ Κύριος, μέ στηρίζῃ καί μέ καθοδηγῇ πρός ἐπιτυχίαν τῆς ποιμαντικῆς μου ἀποστολῆς.

Καί νῦν Μακαριώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα, προσέρχομαι μετά βαθυτάτης συγκινήσεως, εὐλαβείας καί φόβου Θεοῦ, κλίνω γόνυ ψυχῆς καί σώματος πρό τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, ἀναμένων τήν διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν τιμίων Ὑμῶν χειρῶν καί τῶν ἂλλων Ἀρχιερέων, κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἳνα μέ καταστήσῃ ἂξιον Ἀρχιερέα, τίμιον Οἰκονόμον τῶν Μυστηρίων Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ἀμήν».

Μετά τήν ἐκφώνησιν τῶν προσφωνήσεων ὁ ἐψηφισμένος προσηνέχθη ὑπό δύο Ἀρχιμανδριτῶν καί παρεδόθη εἰς δύο Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι διά τοῦ «κέλευσον, κελεύσατε…» προσήνεγκον αὐτόν τῷ Μακαριωτάτῳ καί περιήγαγον αὐτόν τρίς πέριξ τῆς Ἁγίας Τραπέζης ψάλλοντες τά τροπάρια: «Ἅγιοι Μάρτυρες…, Ἡσαΐα, χόρευε…, Δόξα Σοι, Χριστέ ὁ Θεός».

Μετά ταῦτα, ὁ ἐψηφισμένος ἔκλινε τά γόνατα πρό τῆς Ἁγίας Τραπέζης καί ἐπέθεσεν τάς δύο χεῖρας ἐπ’αὐτῆς καί ὁ Μακαριώτατος ἀνεφώνησε «ψήφῳ καί δοκιμασίᾳ τῶν Πανιερωτάτων Ἀρχιερέων καί Ὁσιολογιωτάτων Ἀρχιμανδριτῶν, ἡ Θεία Χάρις ἡ πάντα τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα, προχειρίζεται…».

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τάς εὐχάς τῆς χειροτονίας τοῦ Ἀρχιερέως, ἐν ᾧ ἐψάλλετο τό  «Κύριε ἐλέησον» χαμηλοφώνως ἐκ τοῦ Ἀρχιερατικοῦ. Τῶν εὐχῶν ἀναγνωσθεισῶν, ὁ Μακαριώτατος ἤρξατο ἀναφωνεῖν τό «ἄξιος» εἰς ἕκαστον τῶν ἀρχιερατικῶν ἀμφίων τῶν ἐπιδιδομένων αὐτῷ, τοῦ ἐκκλησιάσματος ἐπευφημοῦντος «ἄξιος, ἄξιος». Μετά τά ἐκφωνηθέντα τοῦ «ἄξιος», ὁ Μακαριώτατος ἐπαρουσίασεν αὐτόν ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης λέγων: «αὕτη ἡ ἀλλοίωσις της δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου…».

Τῆς χειροτονίας τελεσθείσης, ἐσυνεχίσθη κατά τήν τάξιν ἡ Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί προηγουμένου, τιμῆς ἕνεκεν, τοῦ χειροτονηθέντος τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων.

Πρό τῆς ἀπολύσεως τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε τῷ χειροτονηθέντι τήν ἀρχιερατικήν ράβδον λέγων «Λάβε τήν ράβδον ταύτην…».

Ἅμα τῇ ἀπολύσει, ὁ χειροτονηθείς Ἀρχιεπίσκοπος Πέλλης διένειμε τό ἀντίδωρον εἰς τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἠσπάζοντο τήν χεῖρα αὐτοῦ καί συνεχάρησαν αὐτόν.

Τῶν κωδώνων κρουομένων, ἐν συνεχείᾳ, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα. Ἐνταῦθα ὁ χειροτονηθείς προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτού:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι ἃγιοι Ἀρχιερεῖς, Τίμια Μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

 Ὑπό τό πλῆθος τῶν θαυμασίων τελεσθέντων καί εὐλογημένων βιωμάτων τῆς σημερινῆς χειροτονίας μου, ἡ ψυχή μου πλημμυρισμένη ἀπό εὐγνωμοσύνην εἰς τόν ἐν Τριάδι προσκυνούμενον Θεόν, ἀναφωνεῖ «Ἂισω τῷ Κυρίῳ τῷ εὐεργετήσαντί με καί ψαλῶ τῷ ὀνόματι Κυρίου τοῦ Ὑψίστου», (Ψαλμ.12,6), ὃτι «ἐπλεόνασας ἐπ’ ἐμέ τήν μεγαλωσύνην σου», (Ψαλμ.70,21).

Εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐδέχθην πρό ὀλίγου διά τῶν τιμίων χειρῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος τό μέγα τῆς Ἀρχιερωσύνης Μυστήριον! Ἀναλογίζομαι καί πάλιν ὃτι ὁ Ἐπίσκοπος δέν εἶναι μόνον ἱερατικός βαθμός, ἀλλά δύναμις τῆς Ἐκκλησίας, κυβερνήτης τοῦ σκάφους αὐτῆς, καθοδηγητής τοῦ ποιμνίου. Μετά τῶν εὐχῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, πορεύομαι εἰς τήν βόρειον Ἰορδανίαν, διά νά σπείρω τόν Λόγον τῆς ἀληθείας καί τῆς συγχωρήσεως, νά μεταφέρω τό μήνυμα τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐν Χριστῷ εἰρήνης πρός τούς ἐκεῖ πιστούς χριστιανούς τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, εἰς τρανήν ἀπόδειξιν τοῦ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντος Ὑμῶν ὑπέρ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος πρέπει νά ἒχῃ ἐστραμμένην καρδίαν καί πνεῦμα πρός τόν πατέρα καί Πατριάρχην του. Ἐπικαλοῦμαι, λοιπόν, τάς προσευχάς καί τήν συμπαράστασιν Ὑμῶν, προκειμένου ἳνα ἐπιτύχω εἰς τήν ἀποστολήν μου αὐτήν.

Εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα διά τήν ἀγάπην αὐτῆς, τούς ἀδελφούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς καί τά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τούς συνελθόντας, ἳνα συμπροσευχηθῶσι κατά τήν ἱεράν ταύτην ἡμέραν τῆς ζωῆς μου, τούς δι’ εὐλόγους αἰτίας ἀπόντας πατέρας καί φίλους, τόν ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος, τόν Πρόξενον τῆς Κύπρου καί διά μίαν εἰσέτι φοράν διαβεβαιῶ τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα διά τήν ἀφοσίωσίν μου εἰς αὐτήν, τήν τελείαν ὑπακοήν μου εἰς τάς ἐντολάς τῆς Ἐκκλησίας διά τό καλόν τοῦ ποιμνίου καί ὑπόσχομαι νά εἶμαι σύνδεσμος τοῦ ποιμνίου μετά τῆς Πνευματικῆς Ἀρχῆς τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, διά τήν κατά Χριστόν πρόοδον ἡμῶν.

Εἰς ὑγιείαν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί πάντων ὑμῶν».

Ἐν τέλει προσηνέχθη τό κέρασμα καί ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἀρχιερεῖς συνεχάρησαν τῷ χειροτονηθέντι , ὡς καί πάντες οἱ τιμήσαντες αὐτόν ἀσπαζόμενοι τήν χεῖραν αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/4m167mSLI9s

httpv://youtu.be/ueY_QL-i4JA

ngg_shortcode_1_placeholder

Α’ ΜΗΝΥΜΑ.

Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς τῆς Τυρινῆς, 2^ας/15^ης Μαρτίου 2013, μετά τήν ἀκολουθίαν τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τό Μήνυμα τῆς εἰς Ἀρχιερέα -Ἀρχιεπίσκοπον Ἱεραπόλεως χειροτονίας τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος τοῦ Παναγίου Τάφου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου.

Μετά τάς ὑπογραφάς τῶν Συνοδικῶν μελῶν εἰς τόν κώδικα Ὑπομνημάτων ἐπί τῆς Ἁγίας Προθέσεως ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, ἠκολούθησε ἡ ὑπό τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἀνάγνωσις τοῦ Ὑπομνήματος ἐκλογῆς.

Ἀκολούθως προσῆλθε, τῇ συνοδείᾳ δύο νυμφαγωγῶν, ὁ ἐψηφισμένος ἐκ τῆς οἰκίας αὐτοῦ εἰς τήν παρά τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἀβραάμ.

Ἅμα τῇ προσελεύσει αὐτοῦ ὁ ἐψηφισμένος ἔβαλε «Εὐλογητόν», καί ἐθυμίασε τόν Ναόν, ἐν ᾧ ἐλέγετο ἀργῶς τό «Ἅγιος ὁ Θεός», ἀκολούθως ἐψάλη τό Ἀπολυτίκιον καί τό Κοντάκιον τῆς Πεντηκοστῆς καί ἀνεπέμφθη δέησις καί  ἐγένετο ἀπόλυσις.

Πρό τοῦ «Δι’ εὐχῶν» ἀνεγνώσθη τό Μέγα Μήνυμα τῆς ἐκλογῆς, ὅπερ ἀπεδέχθη ὁ ἐψηφισμένος,  ἠκολούθησε τό “Δι’ εὐχῶν” καί ἡ ἄνοδος πάντων εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα, τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, ἀναμένοντα, προσεφώνησεν ὁ ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως καί Γέρων Σκευοφύλαξ κ. Ἰσίδωρος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε,

Πανοσιολογιώτατοι Ἀρχιμανδρῖται, μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Προσκυνηταί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Πρό ὀλίγου, ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Μοναστηριακοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, κατά τήν διάρκειαν τοῦ Μεγάλου Μηνύματος, ἀνεπέμψαμεν δέησιν πρός τόν Κύριον, ὡς προοίμιον τῆς ἐπιούσης μεγάλης ἡμέρας, τῆς εἰς ἐπίσκοπον ἐμῆς χειροτονίας, τῆς προσωπικῆς μου Πεντηκοστῆς.

Ἀναλογιζόμενος τήν ἰδιαιτέραν τιμήν καί εὐλογίαν, πού μοῦ ἔκαμε ἡ Ὑμετέρα σεπτή Μακαριότης καί ἡ περί Αὐτήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, ἐκφράζω πρός Αὐτήν αἰσθήματα βαθυτάτου εὐγνωμοσύνης καί ἀσπαζόμενος μετά υἱϊκοῦ σεβασμοῦ τήν Δεξιάν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, θέτω ἐμαυτόν εἰς τήν Ὑμετέραν διάθεσιν, ὑπακούων εἰς τά προστάγματα Αὐτῆς.

 Προπίνων εἰς ὑγιείαν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, εὔχομαι ὅπως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, χαρίζηται Αὐτῇ, τόν ἄνωθεν φωτισμόν καί τήν ἄνωθεν δύναμιν, διά νά ὁδηγῇ τήν μαρτυρικήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων ἐπί ἔτη πολλά, εἰρηνικά καί εὐλογημένα εἰς εὐδίους λιμένας σωτηρίας”.

ὁ δέ Μακαριώτατος προσεφώνησε τόν ἐψηφισμένον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

“Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Ἱεραπόλεως

καί Γέρον Σκευοφύλαξ κ. Ἰσίδωρε,

 Ἡ Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία Σιών τῆς Ἁγίας, ὁδεύει τήν ἀνοδικήν καί δύσβατον ὁδόν τοῦ μαρτυρίου καί αἴρει τόν σταυρόν τοῦ μαρτυρίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔχει ὅμως καί τάς ἡμέρας τῆς κατά Θεόν ἀναπαύσεως, ἀνέσεως, ἀναψυχῆς καί ἀγαλλιάσεως αὐτῆς.

 Τοῦτο συμβαίνει δι’ αὐτήν κατά τάς ἡμέρας ταύτας, κατά τάς ὁποίας χαίρει καί ἀγάλλεται ἐπί ταῖς προαγωγαῖς τῶν τέκνων αὐτῆς.

 Εἰς ταύτας τάς προαγωγάς ἐπαξίως συγκατελέγη ἡ ὑμετέρα Θεοφιλίᾳ, ὡς εὐόρκως, ἐν ὑπακοῇ, αὐταπαρνήσει καί ἀφοσιώσει ὑπηρετήσασα εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ὡς διακονητής πρῶτον, ἐν συνεχείᾳ δέ ὡς Παρασκευοφύλαξ.

 Τήν ἔντιμον διακονίαν σου ἐκτιμῶσα ἡ ἀναθρεψάσασά σε Σιωνῖτις Ἐκκλησία καί ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης σέ καλοῦν σήμερον διά τοῦ Μικροῦ καί Μεγάλου Μηνύματος, ἵνα προσέλθῃς αὔριον εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί δεχθῇς τήν ἀρχιερατικήν χάριν, ἵνα διακονήσῃς δι’ αὐτῆς, συνεχίζων τήν ἀποστολήν σου καί ἐκ τῆς νέας ταύτης θέσεως ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἀρχιεπισκοπῆς Ἱεραπόλεως καί ὡς Γέρων Σκευοφύλαξ ἐν τῷ ἀγῶνι τῆς διαφυλάξεως τῶν ἀπαραγράπτων δικαιωμάτων καί προνομίων τοῦ Γένους ἡμῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Εἴησαν τά ἔτη τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας εἰρηνικά, εὐλογημένα κα καρποφόρa!”

Β’ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ.

 Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου τῆς Τυρινῆς, 3^ης/16^ης Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἡ εἰς Ἀρχιερέα -Ἀρχιεπίσκοπον Ἱεραπόλεως χειροτονία τοῦ  Γέροντος Σκευοφύλακος τοῦ Παναγίου Τάφου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου.

Τῆς θείας Λειτουργίας διά τήν  χειροτονίαν ταύτην προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Τιβεριάδος κ. Ἀλεξίου, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Λύδδης κ. Δημητρίου καί Καττάρων κ. Μακαρίου, Ἱερομονάχων, Πρεσβυτέρων καί διακόνων.

Πρό τῆς χειροτονίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν ἐψηφισμένον Ἀρχιεπίσκοπον Ἱεραπόλεως διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

“Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Ἱεραπόλεως καί Γέρον Σκευοφύλαξ τοῦ Παναγίου Τάφου κ. Ἰσίδωρε,

 Ἡ θεία Πρόνοια, ἡ τά πάντα καλῶς οἰκονομοῦσα πρός τό συμφέρον καί τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, ἀξιοῖ ἡμᾶς, τό Παλαίφατον ἡμῶν Πατριαρχεῖον, τήν Γεραράν ἡμῶν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί τό Ὀρθόδοξον χριστεπώνυμον πλήρωμα, νά ἱστάμεθα καί νά ἱερουργῶμεν εἰς τό μέσον τῆς γῆς.

 Εἰς τόν τόπον τοῦτον, συμφώνως πρός τάς εὐαγγελικάς μαρτυρίας ἐπληρώθη ἡ προφητική πρόρρησις «σωτηρίαν εἰργάσω ἐν μέσῳ τῆς γῆς, Χριστέ ὁ Θεός». Ἐνταῦθα ἐπί Ποντίου Πιλάτου ὡλοκληρώθη ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀρξαμένη διά τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ.

 Ἐνταῦθα «ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη» (Ἠσ. 53, 7) καί ἐθυσιάσθη σταυρικῶς, τιθείς  Ἑαυτόν λύτρον ὑπέρ τῆς σωτηρίας ἡμῶν, Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ναζωραῖος. Ἐνταῦθα, ἀποκαθηλωθείς ἀπό τοῦ σταυροῦ, εἰς τό ἔναντι ἡμῶν κενόν μνημεῖον ἐνεταφιάσθη καί κατελθών εἰς τόν Ἄιδην, ἐνίκησεν τάς ἐναντίας διαβολικάς δυνάμεις καί ἀναστάς τριήμερος ἐκ νεκρῶν, συνανέστησεν παγγενῆ τόν Ἀδάμ.

 Τόν ἅγιον τόπον τοῦτον, βεβηλωθέντα ἄχρι καιροῦ ὑπό ἀσεβῶν, ἀνέδειξεν εἰς τήν πρέπουσαν αὐτῷ θέσιν, ὡραιότητα καί δόξαν ἡ αὐτοκρατορική εὐσέβεια τῶν ἁγίων ἐνδόξων θεοστέπτων μεγάλων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί ἡ Ἐκκλησία τῶν ἁγίων Τόπων, «ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, Θεοῦ τό κατοικητήριον».

 Ὁ Πανίερος οὗτος Ναός ὑπέστη ἐπιθέσεις, ἐπιδρομάς καί καταστροφάς,  τοιαύτας δέ ἤντεξε καί ὑπερέβη καί ἐστάθη διά μέσου τῶν αἰώνων καί ἵσταται ὡς τήν σήμερον λειτουργικός τόπος προσφυγῆς, προσκυνήσεως, προσευχῆς, προσκυνηματικῆς καί λειτουργικῆς, ἁγιασμοῦ καί σωτηρίας ἑκατομμυρίων ψυχῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ναός τοῦτος ἀποτελεῖ τόν πόλον ἕλξεως οὐχί ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά καί τῶν λοιπῶν ἀνά τόν κόσμον Χριστιανῶν καί ἄνευ ὑπερβολῆς ἀποτελεῖ  ὡς ὀμφαλός τῆς γῆς σημεῖον παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος.

 Τοῦτον τόν Ναόν, τό Ἅγιον καί Πανάγιον προσκύνημα τοῦτο, τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, τοῦ Παναγίου Τάφου καί τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐκάλεσεν τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν ἡ θεία Πρόνοια νά διακονήσῃ ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας. Εἰς τήν κλῆσιν ταύτην τοῦ Θεοῦ ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία προθύμως ἀνταπεκρίθη καί μετά ζήλου καί ὑπακοῆς ὑπηρέτησε εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα τοῦ Ναοῦ τούτου. Ἐνταῦθα μετά τῶν Ναϊτῶν Πατέρων ὡς ἡγούμενος ἠκροάσθη τάς νυκτερινάς θείας Λειτουργίας ἐν τῇ ἀπολύτῳ ἡσυχίᾳ τῆς νυκτός, εἴτε κεκλεισμένων τῶν θυρῶν τοῦ Ναοῦ τούτου, συμφώνως τῷ Προσκυνηματικῷ Καθεστώτι, εἴτε ἐν ἀσφυκτικῇ προσκυνηματικῇ συρροῇ, ἐν ἑορταῖς ἤ καί καθημεριναῖς, προϊσταμένης τῆς Ἡμῶν Μετριότητος ἤ Ἀρχιερέως τοῦ Πατριαρχείου τῇ συλλειτουργίᾳ Ἀρχιερέων καί πλειάδος ἱερέων ὅλων τῶν ἀνά τόν κόσμον Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

 Τά δικαιώματα τοῦ ἔθνους ἡμῶν ἐν τῷ Πανορθοδόξῳ καί Παγχριστιανικῷ προσκυνήματι τούτῳ ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία μετά ζήλου καί ἐπιμελείας ὑπερήσπισε ἐν προσκυνηματικῇ συνεργασίᾳ  ἀνυποχωρήτως μετά τῶν ἄλλων δογμάτων. Ἐπετέλεσε δέ συντηρητικάς καί ἐξωραϊστικάς ἐργασίας ἐν τῷ Φρικτῷ Γολγοθᾷ, τῷ Παρεκκλησίῳ τῶν Κλαπῶν καί τῇ προσκειμένῃ τῷ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἀβραάμ.

 Ἐκτιμῶσα ταύτα ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, ἐξέλεξε τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Ἱεραπόλεως καί ἀνέδειξεν εἰς τήν θέσιν τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος, ὅπως καί ἐκ τῆς Ἐπισκοπικῆς καί τῆς Γεροντικῆς θέσεως ταύτης συνεχίσῃ αὕτη ἐνεργώτερον καί ἀποτελεσματικώτερον τήν Ἁγιοταφιτικήν αὐτῆς ἀποστολήν.

 Πρόσελθε, οὖν, κατά τήν Ἁγίαν ταύτην ὥραν τῆς ἀναιμάκτου θυσίας, ἵνα ἐκ τῶν χειρῶν τῆς Μετριότητος Ἡμῶν καί τῶν χειρῶν τῶν Ἀρχιερατικῶν Συνοδικῶν μελῶν, λάβῃς τήν Χάριν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, πρός φωτισμόν καί ἁγιασμόν τῆς ὑπάρξεώς σου καί στερέωσιν καί ἑνότητα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ τῆς Ἐκκλησίας”.

 Ὁ δέ ἐψηφισμένος ἀντεφώνησε διά τῆς κάτωθι ἀντιφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα,

 Ὅταν ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ὡδήγησε τά βήματά μου ἀπό τήν ἰδιαιτέραν μου πατρίδα εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών, οὐδέποτε ἐφαντάσθην, ὃτι ἐπρόκειτο εἰς τόσον σύντομον χρονικόν διάστημα, νά λάβω ἐκ τῶν τιμίων χειρῶν Ὑμῶν τόν ὕψιστον βαθμόν τῆς ἱερωσύνης, καί νά καταστῶ εἷς τῶν Ἐπισκόπων τοῦ παλαιφάτου καί μαρτυρικοῦ, Πατριαρχικοῦ θρόνου τῶν Ἱεροσολύμων.

Λαμβάνων τό ὕψιστον τοῦτον τιμητικόν βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης, ὑπόσχομαι ἐνώπιον Κυρίου ὅτι πάντοτε θά εἶμαι μνήμων τοῦ λόγου Αὐτοῦ: «ὃς ἂν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος», (Ματθ. 20-27).

 Ἄπειρον τό ἔλεος καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ βουλαί τοῦ Θεοῦ. Ἀπό σήμερον ἀναλαμβάνω εἰς τούς ἀσθενεῖς ὤμους μου μίαν μεγάλην καί δύσκολον ἀποστολήν. Πρός ὁλοκλήρωσιν αὐτῆς μέ ἐνισχύουν οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου λέγοντος: «Ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν», (Ματθ. 11,30). Διά τοῦτο ἔχω ἐναποθέσει τάς ἐλπίδας μου εἰς τόν Θεόν, πού μέ διαβεβαιώνει ὅτι: «οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον ἤλπισαν ἐπὶ Κύριον, βοηθὸς αὐτῶν καὶ ὑπερασπιστὴς αὐτῶν ἐστιν, (Ψαλμ. 115, 11).

 Ὁμολογῶ ὅμως ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων τήν ἀνεπάρκειαν καί τήν ἀδυναμίαν μου, ἀλλά καί τήν  ἐμπιστοσύνην μου εἰς τήν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ, ὃτι «ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» θά ἀναπληρώσῃ καί τάς ἰδικάς μου ἐλλείψεις.

 Τήν στιγμήν αὐτήν ἀντηχοῦν εἰς τά ὦτὰ μου, οἱ λόγοι τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου, τοῦ συγγραφέως τῆς Κλίμακος, πρός τόν Ποιμένα καί Ἐπίσκοπον: «Ἐπίσκοπος καί ποιμήν εἰς τήν κυριολεξίαν εἶναι ἐκεῖνος πού ἠμπορεῖ νά ἀναζητήσῃ καί νά θεραπεύσῃ τά ἀπολωλότα λογικά πρόβατα μέ τήν ἀκακίαν του, τόν ζῆλον του καί τήν προσευχήν του. Κυβερνήτης εἶναι αὐτός πού ἀπό τόν Θεόν καί τούς κόπους του ἀπέκτησε πνευματικήν δύναμιν, καί ἠμπορεῖ οὐχί μόνον ἀπό τήν τρικυμίαν, ἀλλά καί μέσα ἀπό τήν ἂβυσσον νά ἀνασύρῃ καί νά σώσῃ τό πλοῖον», (Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, “Λόγος εἰς τόν ποιμένα”, Κλῖμαξ, ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, 19894, σελ. 381).

  «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκέ μοι;», (Ψαλμός 115, 3).

  Ἐπιθυμῶ νά ἐκφράσω τήν ἂπειρον εὐχαριστίαν καί δοξολογίαν μου πρός τόν Τριαδικόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος μέ ἠξίωσε αὐτῆς τῆς μεγάλης τιμῆς καί χάριτος.

 Ἔνδακρυς ἐκφράζω τάς εὐχαριστίας καί τήν ἄπειρον εὐγνωμοσύνην μου πρός αὐτόν τόν Πανάγιον Τάφον τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖον ἠξιώθην νά ὑπηρετήσω ἀπό τῆς ἐντάξεώς μου εἰς τήν Γεραράν ἡμῶν Ἀδελφότητα, καί σήμερον καλοῦμαι διά τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου νά ἀναλάβω τήν περίοπτον καί ὑπεύθυνον διακονίαν τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος. Μακαριώτατε, ἀπό τῆς θέσεως ταύτης θέλω νά διαβεβαιώσω Ὑμᾶς, ὅτι θά καταναλώσω ὅλας τάς πνευματικάς καί σωματικάς μου δυνάμεις εἰς τήν διαφύλαξιν τῆς πολυτίμου ταύτης πρακαταθήκης, τήν ὁποίαν παρέλαβον ἐκ τῶν προκατόχων ἡμῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων. Ὡς Ἐπίσκοπος, θά μεριμνῶ διά τήν ποιμαντικήν διακονίαν τῶν πολυαρίθμων εὐλαβῶν Προσκυνητῶν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου.

 Τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν ἐπιθυμῶ μέτ’ εὐγνωμοσύνης νά ἀπευθυνθῶ πρός τό σεπτόν πρόσωπόν Σας, ἐνθυμούμενος τούς λόγους  καί τάς συμβουλάς Σας μετά τήν ἀποφοίτησίν μου ἐκ τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τῆς Ἁγίας Σιών, διά τῶν ὁποίων μέ προετρέψατε νά παραμείνω κατά τήν διάρκειαν ἐκείνου τοῦ καλοκαιριοῦ, διά νά δοκιμάσω τόν δρόμον τοῦ μοναχισμοῦ καί κατόπιν νά πάρω τήν ἀπόφασιν τῆς ἐντάξεώς μου εἰς τήν Ἀδελφότητα. Τό γεγονός, ὅτι τώρα εὑρίσκομαι ἐνώπιόν Σας, καλούμενος νά λάβω τήν χειροτονίαν τοῦ Ἐπισκόπου κατά μέγα μέρος τό ὀφείλω εἰς τήν Πατρικήν Σας ἐκείνην προτροπήν.

 Μετά τόν διορισμόν μου εἰς τήν διακονίαν τοῦ Παναγίου Τάφου, εἶχον τήν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν νά μαθητεύσω παρά τούς πόδας τοῦ μακαριστοῦ Σκευοφύλακος καί Μητροπολίτου Θαβωρίου κυροῦ Δανιήλ, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἁπλότητα, τήν πολυμάθειαν καί τήν μακροχρόνιον προσφοράν εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα, μοῦ ἐνεφύσησε τόν ζῆλον, τήν ἀγάπην καί τήν ἀφοσίωσιν πρός τόν Πανάγιον Τάφον καί ἐπέδειξεν μεγάλην ἐμπιστοσύνην εἰς ἐμέ παρά τό νεαρόν τῆς ἠλικίας μου, ὅπως καί ὅλοι οἱ διαδεχθέντες αὐτόν Σκευοφύλακες, ὁ τελευταῖος τῶν ὁποίων ἦτε, Ὑμεῖς, Μακαριώτατε.

  Ἐπίσης θέλω νά ἐκφράσω τόν σεβασμόν μου πρός τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης καί Γέροντα Ἀρχιγραμματέα κ. Ἀρίσταρχον, ὁ ὁποῖος ὡς Σχολάρχης τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, μέ ἐγαλούχησε μέ  μόρφωσιν, μέ ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά καί ὅλα τά χρόνια τῆς διακονίας μου, ἐστάθη πολύτιμος συμπαραστάτης.

 Εὐχαριστῶ ἐκ βάθους ψυχῆς, ὅλους τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς καί Πανοσιολογιωτάτους Ἀρχιμανδρίτας μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Σύνοδου, οἱ ὁποῖοι μέ ἐτίμησαν ἐκλέγοντές με Ἀρχιεπίσκοπον Ἱεραπόλεως τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τῶν Ἱεροσολύμων. Ἐπίσης θερμάς εὐχαριστίας ἐκφράζω πρός ὅλους τούς Ἁγιοταφίτες, ἰδιαιτέρως δέ τούς πατέρας καί ἀδελφούς τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, οἱ ὁποῖοι μέ ἐστήριξαν εἰς τό δύσκολον ἔργον τοῦ Παρασκευοφύλακος. Γνωρίζω πολύ καλά ὅτι χωρίς τήν ἰδικήν των συμπαράστασιν καί βοήθειαν θά μοῦ ἦτο ἀδύνατον νά ἐκπληρώσω τάς ὑποχρεώσεις μου εἰς τήν εὐαίσθητον καί κοπιαστικήν ταύτην διακονίαν. Ἐφαρμόζοντες τό: «ἀδελφὸς ὑπὸ ἀδελφοῦ βοηθούμενος ὡς πόλις ὀχυρὰ», (Παροιμ. 18,19), ὑπερέβημεν μαζί πολλούς κινδύνους εἰς τήν προάσπισιν τῶν δικαίων ἡμῶν ἐντός τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

 Εἰς τούς κατά σάρκα γονεῖς μου καί ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι παρίστανται προσωπικῶς εἰς τήν χαράν μου, ἐκφράζω τήν εὐγνωμοσύνην μου, διότι εἰς αὐτούς ὀφείλω τήν χριστιανικήν ἀνατροφήν, τήν ὁποίαν μοῦ ἐχάρισαν, τήν ἀγάπην διά τόν συνάνθρωπον καί τήν ἁπλότητα τῆς πίστεως.

 Εὐχαριστῶ ἐπίσης, ὅλους τούς παρισταμένους κληρικούς καί λαϊκούς προσκυνητάς, οἱ ὁποῖοι ἐταξίδευσαν, διά νά συμμετάσχουν εἰς τήν σημαντικήν ταύτην στιγμήν τῆς ζωῆς μου.

 Ἐπικαλούμενος, τάς πρεσβείας τῶν Ἁγίων, παρακαλῶ Ὑμᾶς υἱϊκῶς, Μακαριώτατε, ἵνα διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν Ὑμῶν ἡ χάρις τοῦ Παναγίου καί τελεταρχικοῦ Πνεύματος ἀναδείξῃ με γνήσιον ἐργάτην τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου”.

Μετά ταῦτα ὁ ἐψηφισμένος προσηνέχθη ὑπό δύο Ἀρχιμανδριτῶν καί  παρεδόθη εἰς δύο Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι καί προσεφώνησαν τό «Κέλευσον, κελεύσατε», ἐχειραγώγησαν αὐτόν τρίς πέριξ τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ἀσπαζόμενον ταύτην καί τήν χεῖρα τοῦ Μακαριωτάτου, ἐν ᾧ ἐψάλλοντο τά τροπάρια «Ἅγιοι μάρτυρες», «Ἡσαΐα χόρευε», καί «Δόξα σοι Χριστέ ὁ Θεός», ὁπότε καί κλίνας τά γόνατα αὐτοῦ ὁ ἐψηφισμένος πρό τῆς Ἁγίας Τραπέζης καί ἐγγίζων τάς χεῖρας αὐτοῦ ἐπ’ αὐτῆς, ἐδέχθη τήν ἐπίθεσιν τῶν χειρῶν τοῦ Μακαριωτάτου, τῶν λοιπῶν Ἀρχιερέων ἐγγιζόντων τοῦτον καί τήν ἐπίκλησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος:  «ψήφῳ τε καί δοκιμασίᾳ τῶν Πανιερωτάτων Ἀρχιερέων καί ὁσιολογιωτάτων Ἀρχιμανδριτῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου… ἡ θεία Χάρις…»

Μετά τήν ἀνάγνωσιν τῶν νενομισμένων εὐχῶν, ὁ Μακαριώτατος ἐπιδίδων τῷ χειροτονηθέντι ἕκαστον τῶν ἀρχιερατικῶν ἀμφίων, ἀνεφώνησε τό «ἄξιος», τοῦ ἐκκλησιάσματος ἐπικροτοῦντος τοῦτο.  Ἐν τέλει δέ ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης ὁ Μακαριώτατος ἐπαρουσίασε τόν χειροτονηθέντα εἰς τό ἐκκλησίασμα λέγων: «αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου».

Ἐν συνεχείᾳ ἠκολούθησε κατά τήν τάξιν ἡ θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί προηγουμένου, τιμῆς ἕνεκεν, τοῦ χειροτονηθέντος τῶν ἄλλων συλλειτουργούντων Ἀρχιερέων.

Εἰς τό τέλος τῆς θ. Λειτουργίας μετά τό «Εὐλογία Κυρίου καί ἔλεος…» καί πρό τῆς ἀπολύσεως ὁ Μακαριώτατος παρέδωσεν εἰς τόν χειροτονηθέντα τήν Ἀρχιερατικήν ράβδον λέγων: «λάβε τήν ράβδον ταύτην…».

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ χειροτονηθείς διένειμε τό ἀντίδωρον εἰς τούς προσερχομένους πιστούς καί συγχαίροντας αὐτῷ.

Τούτων πάντων τελεσθέντων, ἡ Πατριαρχική συνοδεία ἀνῆλθεν ἐν ἐπισήμῳ πομπῇ εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ χειροτονηθείς Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως καί Γέρων Σκευοφύλαξ κ. Ἰσίδωρος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε,

Πανοσιολογιώτατοι ἀδελφοί, μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Προσκυνηταί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

«Σιών, Θεοῦ ὄρος τό ἅγιον καί Ἱερουσαλήμ, κύκλῳ τούς ὀφθαλμούς σου ἆρον καί ἴδε τά συνηγμένα τέκνα σου ἐν σοί, ἰδού γάρ ἥκασι μακρόθεν προσκυνῆσαι τῷ βασιλεῖ σου».

 Διά μίαν εἰσέτι φοράν ἐκφράζω πρός τήν Ὑμετέραν Σεπτήν Μακαριότητα καί τήν περί Αὐτήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον τάς ἐκ βάθους μου εὐχαριστίας, διά τήν εἰς ἐμέ τόν ταπεινόν γενομένην τοιαύτην τιμήν.

Θερμάς ἐπίσης εὐχαριστίας ἐκφράζω πρός πάντας ὑμᾶς, τούς συμμετέχοντας καί παρευρισκομένους Πατέρας καί ἀδελφούς, καί τούς εὐλαβεῖς χριστιανούς, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων ὑπεβλήθησαν εἰς τήν ταλαιπωρίαν τοῦ ταξιδίου, διά νά ἔλθουν μακρόθεν καί νά ἑνώσουν τάς προσευχάς των πρός τόν Κύριον διά τήν ἐμήν ἀναξιότητα.    

Προπίνων εἰς ὑγιείαν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, εὔχομαι ὅπως τό Πανάγιον καί Τελεταρχικόν Πνεῦμα, σκεπάζῃ πάντοτε καί καθοδηγῇ τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα καί τήν περί Αὐτήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον εἰς τήν πηδαλουχίαν τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν”.

 Ἡ ἀκολουθία μετεδόθη ζωντανά ἐκ τοῦ Δικτυακοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://jerusalem-patriarchate.info/2012/12/26/7446/

 Μετά τό κέρασμα προσῆλθον πάντες οἱ μετασχόντες τῆς χειροτονίας καί συνεχάρησαν τόν χειροτονηθέντα Ἀρχιερέα, ἀσπαζόμενοι τήν χεῖρα αὐτοῦ.

Τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς ταύτης ὁ χειροτονηθείς Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως κ. Ἰσίδωρος παρέθεσε δεξίωσιν εἰς τό ξενοδοχεῖον Notre Dame πρός πάντας τούς τιμήσαντας αὐτόν διά τῆς συμμετοχῆς αὐτῶν εἰς τήν χειροτονίαν αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/hAIKLl38bWw

httpv://youtu.be/KEu45hI4vnA

ngg_shortcode_2_placeholder

Τήν Τετάρτην, 28^ην Φεβρουαρίου/13^ην Μαρτίου 2013, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἔκειρεν εἰς μοναχόν, εἰς τό ἐν τῷ Πατριαρχείῳ παρεκκλήσιον τῆς Πεντηκοστῆς, τόν προσφάτως ἐκ Κύπρου προσελθόντα εἰς τό Πατριαρχεῖον δόκιμον Εὐρυβιάδην Χάμπαν καί ζητήσαντα νά ἐνταχθῇ εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

Εἰς τήν κουράν ταύτην περέστησαν Ἀρχιερεῖς καί λοιποί Ἁγιοταφῖται Πατέρες.

Ἅμα τῇ κουρᾷ, ὁ καρείς καί εἰς Εὐλόγιον μετονομασθείς μοναχός, ποιήσας μετάνοιαν, ἠσπάσθη τήν χεῖρα τοῦ Μακαριωτάτου καί ἐν συνεχείᾳ τάς χεῖρας τῶν Ἀρχιερέων, Πατέρων καί Γερόντων Ἁγιοταφιτῶν. Μετά ταῦτα, ὁ Μακαριώτατος ἀπηύθυνε Πατριαρχικούς λόγους πρός τόν καρέντα, καλωσωρίζων αὐτόν ὡς προσελθόντα ἐκ τῆς εὐάνδρου νήσου Κύπρου εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί δή εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί συγχαίρων αὐτόν διά τήν ἀπόφασιν αὐτοῦ νά ζητήσῃ νά ἐνταχθῇ εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, τό ἔργον τῆς ὁποίας γνωρίζει ἐκ τῶν προηγουμένων ἐπισκέψεων αὐτοῦ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ἐκ τῆς θεολογικῆς αὐτοῦ παιδείας.

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, ἐσυνέχισεν ὁ Μακαριώτατος, ἐνεθάρρυνε τό αἴτημα τοῦ καρέντος μοναχοῦ π. Εὐλογίου, ἐκτιμῶσα τό ἦθος αὐτοῦ, τό ὁποῖον διέκρινε παρά τό σύντομον διάστημα τῆς παραμονῆς αὐτοῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον. Ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη αὐτῷ νά ἀγωνισθῇ, διά νά διατηρήσῃ τήν ἀκεραιότητα τοῦ ἤθους αὐτοῦ καί νά ἀνταποκριθῇ εἰς τάς προσδοκίας τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, δεχόμενος ἐν καιρῷ καί τήν χάριν τῆς ἱερωσύνης καί προσθέτων οὕτως εἰς τήν χαράν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος κατά τάς ἡμέρας ταύτας ὡς ἐκ τῶν Ἀρχιερατικῶν προαγωγῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/ee1S-nH-xC4

ngg_shortcode_3_placeholder

Α’. ΜΗΝΥΜΑ.

Τό ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου τῶν Ψυχῶν,  24^ης Φεβρουαρίου/ 9^ης  Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν συμφώνως πρός τήν ἀπόφασιν  τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐν τῇ Συνεδρίᾳ αὐτῆς ΟΕ’/19.2. 2013 καί τήν Τυπικήν Διάταξιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης τό Μήνυμα τῆς ἐκλογῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου.

Μετά τήν τελετήν τοῦ Μηνύματος εἰς τόν Ἱερόν Ναόν ἠκολούθησεν ἄνοδος εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου. Ἐνταῦθα ὁ ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος Καττάρων κ. Μακάριος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι,

Πανοσιολογιώτατοι ἀδελφοί μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε,

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί  Χριστιανοί,

 Αἶνον καί δοξολογίαν βαθυκάρδιον ἀναπέμπω πρός τόν ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν,  Ὅστις ἡμᾶς συνήγαγεν ἐπί τό αὐτό εἰς κοινωνίαν πίστεως καί ἀγάπης καί ἐλπίδος.

Ὁ Ἑσπερινός τοῦ Σαββάτου εἶναι ἡ πρώτη γεῦσις τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως, τήν ὁποίαν ἑορτάζομεν καθ’ ἐκάστην Κυριακήν. Αὐτήν τήν Κυριακήν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σιών ἡμᾶς συνήγαγε καί ἐκάλεσε τήν ταπεινότητά μου διά τοῦ Μεγάλου Μηνύματος, ἵνα μετά τῆς Ἀναστάσεως καί τήν Πεντηκοστήν ἐν Ἐκκλησίᾳ ἑορτάσωμεν.

Μετά τόν Κύριον εὐχαριστῶ ἀπό βάθους καρδίας, Ὑμᾶς Μακαριώτατε, καί τά σεβαστά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, διά τήν ἐμπιστοσύνην, τήν ὁποίαν ἐπεδείξατε πρός τό πρόσωπόν μου διά τῆς τιμίας ψήφου Ὑμῶν νά ἐκλέξητε τήν ἐλαχιστότητά μου Ἐπίσκοπον. Ἐπίσης εὐχαριστῶ, Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, διά τάς συμβουλάς, τάς ὁποίας ἀπευθύνατε πρός ἐμέ μετά τήν ἐκλογήν μου ὅτι ὑπεράνω τοῦ προσωπικοῦ συμφέροντος εἶναι ἡ ὑπακοή εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἐπίσης  διά τῆς Ὑμετέρας ἐκκλησιολογικῆς καί φιλακολούθου μαρτυρίας διδάσκετε, ποῖον πρέπει νά εἶναι τό καθῆκον τοῦ λειτουργοῦ τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή νά λειτουργῇ εἰς τό θυσιαστήριον καί ὅλη ἡ διακονία νά ξεκινᾷ ἀπό αὐτό καί νά καταλήγῃ εἰς  αὐτό. Αὐτόν τόν ρόλον τονίζετε ὅτι πρέπει νά ἔχουν τά Πανάγια Προσκυνήματα ὡς χῶροι λατρείας καί ἁγιασμοῦ. Τοιουτοτρόπως ἡ ἀποστολή τοῦ Ἁγιοταφίτου κληρικοῦ ὡς λειτουργοῦ τοῦ θυσιαστηρίου καί φύλακος τῶν τιμαλφῶν τῆς πίστεώς μας μνημείων, συνοψίζεται εἰς τήν ποιμαντικήν βοήθειαν τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν καί τοῦ ποιμνίου ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν τραυματισμένοι ἤ ὑγιεῖς τά βήματα αὐτῶν πρός  τούς χώρους αὐτούς.

Ὅλα τά ὡς ἄνω θά ἀποταμιεύσω ὡς τιμαλφεῖς ἀναμνήσεις καί συμβουλάς εἰς τό ταμεῖον τῆς καρδίας μου. Μετά βαθυτάτης λοιπόν εὐγνωμοσύνης καί ὁλοκαρδίου σεβασμοῦ, εὐχαριστῶ σύμπασαν τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, τούς παρευρισκομένους Ἱεράρχας, κληρικούς καί λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι μέ τιμοῦν μέ τήν παρουσίαν, συμπαράστασιν καί συμμετοχήν τους. 

Προσκαλῶ αὔριον εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ὅλους τούς Πατέρας καί ἀδελφούς, τούς ἀπό μακράν καί ἐγγύς προσελθόντας  κατά σάρκα καί πνεῦμα συγγενεῖς μου καί τό ἐνταῦθα ποίμνιον καθώς καί τήν μικράν ἀντιπροσωπείαν ἐκ τοῦ ποιμνίου τοῦ Κάταρ, οἱ ὁποῖοι μέ συνώδευσαν, ἵνα εὐχαριστιακῶς συμμετάσχωμεν εἰς τήν  μεγάλην χαράν μου καί νά λάβω διά τῶν χειρῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων, ὅ,τι πολυτιμώτερον ἐνεπιστεύθη ὁ  Θεός εἰς Ὑμᾶς, τό πλήρωμα τῆς  Ἱερωσύνης. Πολλά Ὑμῶν τά ἔτη καί θεοτίμητα, Μακαριώτατε. 

Ἀνταπαντῶν ὁ Μακαριώτατος, ἀντεφώνησε πρός τόν ἐψηφισμένον Ἀρχιεπίσκοπον  Μακάριον τά κάτωθι:

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Καττάρων

κ. Μακάριε,

 Τήν σήμερον ἡμέραν ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία προγεύεται τῆς χαρᾶς τῆς εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Καττάρων ἐκλογῆς αὐτῆς ψήφοις κανονικαῖς τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Παλαιφάτου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων.

Εἰς τήν θέσιν ταύτην ἐξέλεξε καί ἀνέδειξε τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν  ἡ Ἁγία καί Ἱερά Ἡμῶν Σύνοδος, θεωρήσασα ὅτι αὕτη παιδιόθεν ἀφιέρωσεν ἑαυτήν εἰς τήν Γεραράν Ἁγιοταφιτικήν Ἡμῶν Ἀδελφότητα, μαθητεύσασα ἀρχικῶς εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών, ἀποτελειώσασα τάς σπουδάς αὐτῆς ἐν τῇ Θεολογικῇ Σχολῇ τοῦ Πανεπιστημίου Βελιγραδίου, ὑπηρετήσασα δ’ ὕστερον ὡς Σχολάρχης τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς καί ἡγούμενος ἐν Φχές καί Πατριαρχικός Ἐπίτροπος ἐν Κάταρ.

 Εἰς τάς ἀνατεθείσας ταύτας διακονίας ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία  ἐφάνη πιστή, διά τοῦτο καί ἐπί ὑψηλοτέρας κατεστάθη, ἐπί τῆς ποιμαντικῆς δηλονότι ἐπιστασίας καί ἐπιμελείας τῆς ἐν ταῖς τῆς Ἀραβίας ἀκρωρείαις δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου Ἐπισκοπῆς τοῦ Κάταρ.

Ἐν εὐγνωμοσύνῃ, ὅθεν, ἐπί ταῖς ὑπό τοῦ Θεοῦ καί τῆς  Ἐκκλησίας δωρεαῖς τῇ ὑμετέρᾳ Θεοφιλίᾳ, θάρσει ἐπί τῇ προκειμένῃ ἐπισκοπικῇ διακονίᾳ, ἔντεινε καί μή φοβοῦ, πρόσελθε ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει διά τήν λῆψιν τῆς ἀρχιερατικῆς δωρεᾶς τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος τήν αὔριον.

Εἴησαν τά ἔτη τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας εὐλογημένα!

Μετά ταῦτα ὁ ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος  Μακάριος, ἐν ᾧ συνέχαιρον αὐτῷ, προσέφερεν ἀναμνηστικήν φιάλην ἐκ τῆς παραδοσιακῆς τέχνης τοῦ Κατάρ τῷ Μακαριωτάτῳ καί τοῖς Ἀρχιερεῦσι, τοῖς Ἱερεῦσι καί πᾶσι τοῖς τιμήσασιν αὐτῷ διά τῆς παρουσίας αὐτῶν μπομπονιέρας, περιεχούσας εἰκόνα τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰσαάκ τοῦ ἐν Κάταρ ἀσκήσαντος.

Β’  ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ.

Τήν Κυριακήν τῆς Ἀπόκρεω, 25^ην Φεβρουαρίου/10^ην  Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν ἡ χειροτονία τοῦ Θεοφιλεστάτου ἐψηφισμένου Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου εἰς Πατριαρχικόν καί πολυαρχιερατικόν Συλλείτουργον, τελεσθέν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Τοῦ Συλλειτούργου τούτου προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Λύδδης κ. Δημητρίου τοῦ Ἱεροσολυμιτικοῦ Θρόνου καί τῶν ἐκ Ρωσίας περεπιδημούντων Ἀρχιερέων Τομπώλσκ κ. Δημητρίου καί Ἐπισκόπου Μπάρναλ κ. Μαξίμου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, Ρώσων παρεπιδημούντων Ἱερέων, Πρεσβυτέρων καί διακόνων.

Τό μυστήριον τῆς χειροτονίας ἐτελέσθη συμφώνως πρός τήν τυπικήν διάταξιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας ὡς αὐτή διαλαμβάνεται εἰς τό Ἀρχιερατικόν.

Πρό τῆς χειροτονίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν χειροτονηθέντα Ἀρχιεπίσκοπον Καττάρων κ. Μακάριον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Καττάρων

κ. Μακάριε,

Ἡ ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων οἰκονομία τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων  ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ ἐτελέσθη ἐν χρόνῳ, ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου καί Ποντίου Πιλάτου καί τόπῳ, ἐν Ἰουδαίᾳ, Σαμαρείᾳ καί Γαλιλαίᾳ.

Ἐπί τῶν ὡς ἄνω κοσμικῶν ἀρχόντων καί ἐπί τῶν ὡς ἄνω τόπων ἔλαβον χώραν τά ὑπέρ νοῦν καί ἔννοιαν σωτήρια μυστήρια, ὁ Εὐαγγελισμός δηλονότι τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ κατά σάρκα Γέννησις Αὐτοῦ, ἡ Βάπτισις, ἡ Σταύρωσις, ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ἀνάληψις καί ἡ Ἐπιφοίτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ Ἐκκλησία, «ἡ οὗσα ἐν Ἱεροσολύμοις», εὐηγγελίσθη τά μυστήρια ταῦτα  καί ἐκήρυξεν αὐτά ἀνά τόν κόσμον, εἰς αὐτήν δέ ἀνετέθη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νά διακονῇ  ταῦτα ἐπί τῶν τόπων, ἐπί τῶν ὁποίων ταῦτα ἐτελέσθησαν.

 Τό ἔργον τοῦτο ἐπετέλεσε διά μέσου τῶν αἰώνων, «Σιών ἡ Ἁγία, ἡ δεχθεῖσα πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως», εἰς τά καθορισθέντα αὐτῇ ὅρια ὑπό Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων καί αὐτοκρατορικῶν χρυσοβούλλων, εἴτε ἀπό τῆς ἕδρας αὐτῆς, «τῆς πόλεως τοῦ βασιλέως τοῦ μεγάλου», εἴτε οὗσα ἐν ὑπερορίᾳ, ὡς εἰς τούς δυσχειμέρους χρόνους τῆς ἐξορίας αὐτῆς ἐν Πέλλῃ τῆς πέραν τοῦ Ἰορδάνου χώρας καί τοῦ κατατρεγμοῦ αὐτῆς εἰς τούς μέσους αἰῶνας.

Διωκομένη ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἀναγκαζομένη συχνάκις νά διαμείβῃ ἐκ τόπου εἰς τόπον καί ἀκολουθοῦσα τήν ἀναφερομένην ὑπό τοῦ Μεγάλου Φωτίου ἀρχήν, ὅτι «εἴθισται τά ἐκκλησιαστικά τοῖς πολιτικοῖς συμμεταβάλλεσθαι», δέν παρημέλει τά τέκνα αὐτῆς, ὅτε ἐδημιουργοῦντο δι’ αὐτήν εὐνοϊκώτεραι περιστάσεις ἐξασκήσεως τοῦ ποιμαντικοῦ αὐτῆς ἔργου εἰς περιοχάς τῆς πνευματικῆς δικαιοδοσίας αὐτῆς.

Εἰς μίαν τοιαύτην περιοχήν τῶν ἐσχατιῶν τῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, τό Ἐμιρᾶτον τοῦ Κατάρ, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον τμῆμα τῆς Ἀραβίας, δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, συμφώνως καί πρός τήν Πατριαρχικήν Φήμην, ἐκάλεσε τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν ὁ Θεός νά διακονῇ ἀπό πενταετίας, μετά τήν προετοιμασίαν, τήν ὁποίαν ἐπραγματοποίησεν ἐκεῖ διά τῆς ποιμαντικῆς Αὐτοῦ ἐπισκέψεως μετά συνοδείας Συνοδικῶν μελῶν ὁ μακαριστός προκάτοχος Ἡμῶν Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Διόδωρος καί ἡ Ἡμετέρα Μετριότης, διακονήσασα ἐπί διετίαν  προσωπικῶς.

Ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία, προσελθοῦσα παιδιόθεν εἰς τήν Ἱεράν ἡμῶν  Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί φοιτήσασα εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών, σπουδάσασα δέ ἐν συνεχείᾳ τήν ἱεράν ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου, ὑπηρετήσασα εὐόρκως ὡς Σχολάρχης τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς καί ἡγούμενος ἐν Φχές τῆς Ἰορδανίας, ἀπεδέχθη ἐν ὑπακοῇ τήν εἰς Κατάρ ἀποστολήν ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί ὑπηρέτησε μετά ζήλου καί ἀφοσιώσεως τήν Ἑλληνορθόδοξον Kοινότητα (Rum Orthodox) τοῦ Κατάρ, προετοιμάσασα τά τῆς καταθέσεως τοῦ θεμελίου λίθου ὑπό τῆς Μετριότητος Ἡμῶν, τό 2010, τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν ἁγίων Ἰσαάκ τοῦ ἐν Κάταρ καί τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου καί ἀποτελειοῦσα τήν ἀνέγερσιν τοῦ Ἐπισκοπείου, μή φειδομένη κόπων καί μόχθων, ἀναδεικνύουσα εἰς πόλον ἕλξεως πάντων τῶν ἐν Κάταρ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τῶν προσερχομένων ἐκ τῆς Ἰορδανίας, Παλαιστίνης, Γάζης καί ἀλλαχόθεν, τήν ἀντιπροσωπείαν τοῦ Πατριαρχείου, διατηροῦσα ἀγαθάς σχέσεις μετά τῶν ἀρχῶν τοῦ Κατάρ, μετά τῆς ἐγκρίσεως τῶν ὁποίων καί ἐπισήμως ἐγκατεστάθη εἰς τό Κατάρ τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον –δι’ ἥν ἔγκρισιν καί ἐκ τῆς θέσεως ταύτης εὐχαριστοῦμεν-, καί καλλιεργοῦσα τόν διάλογον,   ὁ ὁποῖος συμβάλλει εἰς τήν εἰρηνικήν συμβίωσιν τῶν Χριστιανῶν μετά τῶν συγκατοίκων αὐτῶν ὀπαδῶν τῶν ἄλλων θρησκευμάτων, κατά τό παράγγελμα τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου: «Εἰρηνεύετε, εἰ δυνατόν, μετά πάντων ἀνθρώπων», (Ῥωμ. 12, 18).

Εἰς ταῦτα ἀποβλέπουσα ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος καί προοιωνιζομένη τό μέλλον τῆς διακονίας τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας ἐκ τῆς παρελθούσης ἐγνωσμένης τοιαύτης, ἐξέλεξε καί ἀνέδειξε αὐτήν ἐκ τῆς ἱερατικῆς διακονίας εἰς τήν ἀρχιερατικήν, ὅπως συνεχίσῃ νά διακονῇ ἐν ὑπακοῇ καί αὐταπαρνήσει τήν ἐν Κατάρ Ἀρχιεπισκοπήν, ἵνα αὕτη τελειοποιῆται καί αὐξάνῃ κατά Χριστόν, προοδεύῃ καί προκόπτῃ καί ἀποτελῇ ἐπαξίαν μαρτυρίαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, κατά τό παράγγελμα τοῦ Κυρίου, «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσι ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5, 16).

Ἀναλογιζόμενος, ὅθεν, θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Καττάρων κ. Μακάριε, τήν ὑψίστην ταύτην τιμήν καί τήν βαρεῖαν ταύτην ποιμαντικήν εὐθύνην, πρόσελθε τῷ Ἁγίῳ Θυσιαστηρίῳ, ἵνα λάβῃς διά τῶν χειρῶν Ἡμῶν καί τῶν ἀρχιερατικῶν μελῶν τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τήν χάριν, τήν δύναμιν, τόν φωτισμόν καί τόν ἁγιασμόν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος καί καταστῇς κῆρυξ τῆς ἀληθείας, τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς καταλλαγῆς, τῆς συμφιλιώσεως, τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, τοῖς οἰκείοις τῆς πίστεως καί πᾶσι τοῖς ἐρωτῶσι «περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς ἡμῶν», (Ἰω. Α’, 1, 1-1).

ὁ δέ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος ἀντεφώνησε πρός τόν Μακαριώτατον διά τῆς κάτωθι ἀντιφωνήσεως αὐτοῦ:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐξοχώτατε κ. Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Πανοσιολογιώτατοι ἀδελφοί μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί   Χριστιανοί,

 Σάλπιγξ ἡμᾶς ἱερατική πρός πανήγυριν ἤθροισε καί μετά τοῦ Ἱεροσολυμίτου ὑμνογράφου ἀναφωνῶ: «Ἄισατε, λαοί, θεοπρεπῶς ἐν Σιών καί εὐχήν ἀπόδοτε Χριστῷ ἐν Ἱερουσαλήμ. Σπιθαμῇ ὁ μετρήσας οὐρανόν, δρακί σέ γῆν Κύριος πάρεστι, Σιών γάρ ἐξελέξατο, ἐν αὐτῇ δέ οἰκεῖν καί βασιλεύειν.

Κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν, ἵνα λάβω εὐχήν καί εὐλογίαν καί ἁγιασμόν, πορεύομαι τῷ πνεύματι εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα καί ἐκεῖ καταφιλῶ τό ἔδαφος, ὅπερ ἐπάτησαν Χριστοῦ μου τά ἴχνη. Ἵσταμαι νῦν ἐν μέσῳ τῆς γῆς, ὅπου τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπειργάσθη κατά τόν Προφητάνακτα, ὑποκλίνομαι εὐλαβῶς πρός αὐτόν τόν θεοδέγμονα Τάφον, εἰς ὅν κατετέθη τό πανάγιον Σῶμα τοῦ Λυτρωτοῦ ἡμῶν, τήν πηγήν τῆς ἡμῶν ἀναστάσεως. Ἐκεῖθεν διαβαίνω εἰς τόν θειότατον Γολγοθᾶν, ὅπου ὁ Κύριος τῆς δόξης ὑψωθείς ἐσταυρώθη, ἵνα ἀσπασθῶ τό τίμιον ξύλον τοῦ Σταυροῦ. Ὁδεύω περαιτέρω εἰς τήν Βηθλεέμ, προσκυνῶ ἐκεῖ τήν φάτνην μᾶλλον ἤ τήν χρυσῆν στάμνον, ἐν ᾖ οὐ τό μάννα, ἀλλ’ ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς ἐφυλάχθη. Θεωρῶ προσέτι τό πανάγιον Θαβώρειον ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως. Τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὅθεν ὁ Κύριος ἀνέβη πρός τά οὐράνια. Βλέπω καί τῆς πανάγνου Δαυΐτιδος κόρης τό μνῆμα, ὅπου προσκυνεῖται ἡ Πανυπερευλόγητος εἰς τήν πανίερον Γεθσημανῆν.

  Ἵσταμαι ἐν μέσῳ τῶν δύο ὁροσήμων τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, εἰς τόν χῶρον τοῦ χώρου τοῦ Μαρτυρίου, τόν ὁποῖον ἡ φιλοκαλία τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καί ἡ φιλοπονία τῆς μητρός αὐτοῦ Ἁγίας Ἑλένης διά τῶν ὑποδείξεων καί τῇ συνεργασίᾳ τοῦ Ἁγίου Μακαρίου Ἱεροσολύμων ᾠκοδόμησαν. Εἰς τοῦτον τόν ναόν ὁ Ἁγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων διά τῆς διδασκαλίας αὐτοῦ πρός τούς νεοφύτους ἐσυστηματοποίησε τήν διδαχήν τῆς ἀμωμήτου πίστεως ἡμῶν, τοιουτοτρόπως δέ διεσώθησαν οἱ πρῶτοι τοῦ εἴδους τούτου λόγοι, οἱ γνωστοί ὡς «Κατηχήσεις».

Αὐτήν τήν ἀλήθειαν τῆς ἐν μέσῳ τῆς γῆς, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συναρμόσεως καί δημιουργίας τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, διά τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐκφράζει ὁ Ἁγ. Εἰρηναῖος, ὀνομάζων αὐτήν, «μητρόπολιν τῶν διά Πνεύματος Ἁγίου τελειοποιημένων πολιτῶν τῆς Καινῆς Διαθήκης». Αὐτή ἡ  Ἀποστολική Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἀπετέλεσε τήν ἀρχήν διά κάθε ἄλλην Ἐκκλησίαν.  Αὐτούς τούς Δώδεκα Ἀποστόλους ἐπέλεξε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὄχι ὀλιγωτέρους ἀπό τάς δώδεκα φυλάς τοῦ Ἰσραήλ ἀλλά οὔτε περισσοτέρους, διά νά μήν θεωρηθῆ ὅτι μέ τό πλῆθος αὐτῶν ἐπεβλήθη τό κήρυγμά Του. Αὐτοί ἐχειροτόνησαν ἐπισκόπους καί ἐκεῖνοι ἄλλους μέχρι τῆς σήμερον. Ὡς τελευταῖος κρίκος τῆς ἀλυσίδος ταύτης  ἀλλ’ οὐχί ἔσχατος εἶναι ὁ σήμερον χειροτονούμενος ταπεινός πρεσβύτερος. Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ἕνεκα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί χωρίς αὐτήν δέν ἠμπορεῖ νά ὑπάρξῃ Ἐκκλησία.

Ἀναλογιζόμενος λοιπόν τὸ ὑπερβάλλον μέγεθος καὶ τὴν ἀξίαν τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἀλλὰ καὶ προσμετρῶν τάς πτωχάς μου δυνάμεις, δειλιῶ διὰ τὸ τόλμημα τοῦ ἐγχειρήματος. Ἀλλ’ ὅμως ἐνθυμούμενος τούς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου:  «Ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ’ ἐμέ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ», (Β’ Κορ. 12,9-10), θαῤῥῶ εἰς τὴν δύναμιν τῆς θείας χάριτος, ἡ ὁποία πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύει καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῖ.

Ὁ Ἐπίσκοπος, συμφώνως μὲ τὸν λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, εὑρίσκεται «εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ» καὶ ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει καὶ ἐκφράζεται ἐν τῷ Ἐπισκόπῳ καὶ τῇ Ἁγίᾳ Ἀναφορᾷ τῆς ἀναιμάκτου θυσίας καὶ προσφορᾶς τῆς Θείας Λειτουργίας. Διά τοῦτο  καὶ ἡ ἀναφορὰ τοῦ ὀνόματός του κατ᾿ αὐτήν. Ἄρα κέντρον τῆς ζωῆς τοῦ Ἐπισκόπου, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἐκκλησίας ὁλοκλήρου, εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία, ὄχι ὡς μία τυπικὴ τελετή, ἀλλὰ ὡς τρόπος ζωῆς καὶ μετοχὴ εἰς τὴ ζωὴν τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἐπίσκοπος καλεῖται δι᾿ ἔργων καὶ λόγων, νὰ ἀποτελῇ τύπον καὶ παράδειγμα διὰ τοὺς ἀδελφούς του, καὶ ὁ βίος του νὰ εἶναι ἐπαλήθευσις τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Παράλληλα, πρέπει ὡς ἄλλος Προφήτης νὰ διαφυλάσσῃ τὴν γνησίαν παράδοσιν καὶ διδασκαλίαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, μακράν ἀπὸ φαρισσαϊκάς τυπολατρείας καὶ νομικιστικάς ἀντιλήψεις, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ δόγματα καὶ ἤθη ἀλλότρια τῆς μακραίωνος Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως  καὶ παραδόσεως.

Φορεύς τῆς παραδόσεως αὐτῆς εἶναι τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον εἰς τήν συνείδησιν ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ἀποτελεῖ εὐλογημένον καί ἱερόν θεσμόν, ὁ ὁποῖος καθιερώθη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ἐλαμπρύνθη ἀπό ἐξεχούσας Πατριαρχικάς μορφάς ὡς τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δοσιθέου καί καθηγιάσθη ἀπό τούς ἱδρῶτας ὁσίων Πατριαρχῶν καί Ἀρχιεπισκόπων, ὡς τῶν Ἁγίων Μακαρίου, τοῦ ὑψώσαντος τόν Τίμιον Σταυρόν,  Κυρίλλου Ἱεροσολύμων τοῦ Κατηχητοῦ, Σωφρονίου τοῦ παραλαβόντος τόν «ἀχτιναμέ», Μοδέστου τοῦ ἀνοικοδομήσαντος τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί Λεοντίου, ἀλλά καί ἐβαπτίσθη διά τῶν αἱμάτων Ὁμολογητῶν καί Μαρτύρων Πατριαρχῶν καί Ἀρχιεπισκόπων, ὡς τοῦ Μαξίμου Ἱεροσολύμων, τόν ὁποῖον ἐτραυμάτισαν οἱ Ἀρειανοί καί τοῦ Ἰωάννου, τόν ὁποῖον ἐπυρπόλησαν ἐντός τοῦ Πανιέρου τούτου Ναοῦ. Εἰς τό κλῖμα τοῦ Πατριαρχείου ἡμῶν διέλαμψαν αἱ μεγάλαι μορφαί τοῦ μοναχισμοῦ, ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ Ἡγιασμένος, ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, Εὐθύμιος ὁ Μέγας, ὁ Ἁγιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης, οἱ Χοτζεβῖται, ὁ  Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ ἐν Κάταρ  καί πολλοί γνωστοί καί ἄγνωστοι ὅσιοι, οἱ ὁποῖοι ἐγεώργησαν τό ἄγονον τῆς ἐρήμου.

Διά τήν διαφύλαξιν τοιαύτης παρακαταθήκης ὁπόσα  δάκρυα ἐνταῦθα ἔχυσαν οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες ἀπό τῆς ἐγκαθιδρύσεως ὑπό τῆς Ἁγίας Ἑλένης τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων ἕως τῆς σήμερον, ὁπόσους ἐξέβαλον στεναγμούς καί ὁπόσας ὑπέστησαν  ὀδύνας. Ἅπασα ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι μάρτυς, μάρτυς εἶναι καί αὐτός ὁ Κύριος, οὗτινος ἐδέοντο. Τοιουτοτρόπως πάντοτε ἐν σταυρῷ καί δοκιμασίᾳ πορευομένης, ἀλλά καί τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως ἠχηρῶς καταγγελλούσης, κοινῆς πάντων ἡμῶν Μητρός Σιών τῆς Ἁγίας, τῆς προκαθημένης τῆς τιμῆς καί εὐλαβείας, διακηρύττει τήν μαρτυρίαν αὐτῆς πρό τό πλήρωμα αὐτῆς ἀλλά καί πρός τούς ἐκ τῶν τεσσάρων σημείων τῆς οἰκουμένης ἀπ’αἰώνων ἀπειραρίθμους ἐπισήμους καί ἁπλοῦ  προσκυνητάς.   

Καί ἰδού πορεύομαι λοιπόν, Μακαριώτατε καί λοιποί Ἀρχιερεῖς, ὑπήκοος γενόμενος εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τήν φωνήν τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου μετ’ ἀφοσιώσεως καί ὑπακοῆς νά συνεχίσω τήν διακονίαν τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κάταρ. Εἰς τήν περιοχήν, ὅπου αἱ λυχνίαι τῶν Ἐκκλησιῶν, ὡς καί ἐκεῖναι τῆς Ἀποκαλύψεως, κρίμασιν οἷς ὁ Κύριος μόνος οἶδεν, ἐσβέσθησαν διά τήν στρατευομένην Ἐκκλησίαν, ἀλλά διά τήν θριαμβεύουσαν διά τῶν εὐχῶν καί πρεσβειῶν τῶν ὁσίων ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου τῆς Ἀραβίας, ὡς τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰσαάκ τοῦ ἐν Κάταρ ἀσκήσαντος καί τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Ματθαίου, τῶν μαρτύρων τῆς Εὐδαίμονος καλουμένης Ἀραβίας, ὡς τοῦ Ἁγίου Ἀρέθα, αὐτῶν τῆς Νατζράν καί τοῦ Ἁγίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Ἀρνίου δέν ἔπαυσαν λειτουργικῶς νά λατρεύουν νά πρεσβεύουν καί νά ἀναμένουν. Τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ὅμως ἦλθε καί χάριν τῶν ἐναλλαγῶν τῆς ἱστορίας, αἱ σβησταί  λυχνίαι  μετά  ἀπό αἰῶνας ἀσελήνου σκότους ἤναψαν καί ἔλαμψαν, ὡς τοῦ Κάταρ, τῶν Ἡνωμένων Ἐμιράτων, τοῦ Κουβέϊτ, αἱ δέ τῆς Ἀραβίας καί δή τῆς Εὐδαίμονος εἰσέτι! Τάς λυχνίας αὐτῶν τῶν Ἐκκλησιῶν αἰσίως ἀναμένομεν τήν ὥραν, ὅπου καί πάλιν θά ἀνάψουν. Τήν δέ λυχνίαν τοῦ Κάταρ τήν ὁποίαν, Ὑμεῖς Μακαριώτατε, ἠνάψατε τήν κρατῶ ἄσβεστον μέ τήν δύναμιν πού μοῦ δίδει ὁ Θεός, ἀνανεώνων καθημερινῶς τό ἔλαιόν της ἀπό τήν ἀγάπην τῶν ἀνθρώπων.

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, ταύτην τήν ἁγίαν ἡμέραν καί ὥραν τῆς  προσωπικῆς μου Πεντηκοστῆς θέλω νά ἐκφράσω τήν μεγάλην εὐγνωμοσύνην μου διά τήν ἐκλογήν μου εἰς Ἀρχιερέα ἀλλά καί διότι «ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς» μέ ἠλέησεν καί μέ ἠξίωσε νά μαθητεύσω εἰς τήν κατά Σιών Πατριαρχικήν Σχολήν πλησίον Ὑμῶν, Μακαριώτατε, ὡς Καθηγητοῦ. Ἡ παντευλόγητος καί πανσθενουργός πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐνεπιστεύθη τόν ἀπό παιδός καταρτισμόν μου εἰς τόν ἔνθεον λόγον καί τήν θεοφιλῆ χειραγωγίαν τοῦ τότε Σχολάρχου καί νῦν Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου.

Ὑπό τήν καθοδήγησιν αὐτοῦ «ἐξελεξάμην παραρριπτεῖσθαι ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον ἤ οἰκεῖν μέ ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν». Ἐκ βάθους καρδίας ἐκφράζω τήν ἀμετάπτωτον ἀγάπην μου καί τόν πηγαῖον σεβασμόν πρός αὐτόν.  Μετά ταῦτα, στρέφομαι μετά σεβασμοῦ πρός τά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τά τιμήσαντά με διά τῆς ὁμοφώνου ψήφου αὐτῶν, ὑποκλινόμενος ἐν εὐγνωμοσύνῃ καί ἐν εὐχαριστίαις διά τήν ἐπιδειχθεῖσαν πρός τό πρόσωπόν μου  εὐμένειαν καί ἐπιείκειαν. Ἐπίσης πλησίον τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μελετίου καί μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ὀνουφρίου πολλά ἐδιδάχθην καί πολλαπλῶς ὡφελήθην, «ἄς εἶναι ἡ μνήμη αὐτῶν ἄληστος καί αἰωνία».

Καί ἀπό τοῦ οὐρανοῦ κατεβαίνω εἰς τήν γῆν, διά νά εὐχαριστήσω τούς  σεβαστούς μου γονεῖς, δι’ ὅσα προσέφερον καί σήμερον συμμετέχουν εἰς τήν χαράν μου, μετά τῶν ἀδελφῶν καί τῆς νύμφης μου, προσέτι, δέ, εὐχαριστῶ πάντας τούς ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ προσελθόντας, φίλους κληρικούς καί λαϊκούς, ὡς καί πάντας τούς ἐκδηλώσαντας τά αἰσθήματα ἀγάπης πρός τό πρόσωπόν μου καί συνέβαλον εἰς τήν προετοιμασίαν τῆς χειροτονίας μου.

Μακαριώτατε Πάτερ, ποιμήν τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, ἐπίθητε τῇ ὥρᾳ ταύτῃ ἐπιεικῶς τάς Πατριαρχικάς Ὑμῶν χεῖρας ἐπ’ ἐμέ τόν ταπεινόν καί ἀνάξιον, ἵνα ὁ ποιμήν ὁ καλός καί Σωτήρ ἡμῶν καταπέμψῃ καί ἐπ’ ἐμέ τό Πανάγιον Αὐτοῦ Πνεῦμα, καθαρίζον μέν τάς πολλάς μου ἁμαρτίας, καταξιοῦν με δέ τῆς ἀρχιερατικῆς χάριτος.   

Ἡ Θεία Λειτουργία ἐσυνεχίσθη πανηγυρικῶς καί δοξολογικῶς  καί μετά τήν χειροτονίαν, τοῦ χειροτονηθέντος προηγουμένου τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων τιμητικῶς μετά τόν Μακαριώτατον.

Πρό τῆς Ἀπολύσεως ὁ Μακαριώτατος παρέδωσε τήν ποιμαντορικήν ράβδον εἰς τόν χειροτονηθέντα λέγων αὐτῷ «λάβε τήν ράβδον ταύτην».

Τοῦ χειροτονηθέντος Ἀρχιερέως Ἀρχιεπισκόπου Κατάρ κ. Μακαρίου διανείμαντος τό ἀντίδωρον εἰς τούς πιστούς, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐξοχώτατε κ. Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Πανοσιολογιώτατοι ἀδελφοί μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

 Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί  Χριστιανοί,

        «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἔδωκέ μοι;»

Ἀνελθόντες ἐν πομπῆ ἐκ τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μετά τήν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν μου εἰς τά Πατριαρχεῖα, φέρων εἰς τούς ἀσθενεῖς ὤμους  μου τήν βαρεῖαν εὐθύνην καί χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης ἐξ ἄκρας συγκαταβάσεως καί εὐσπλαγχνίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός ἐμέ τόν ἀνάξιον Ἐπίσκοπον, δανειζόμενος τούς λόγους τοῦ ψαλμῳδοῦ, λέγω: «ἐμεγάλυνε Κύριος τοῦ ποιῆσαι μετ΄ ἐμοῦ∙ ἐμεγάλυνε Κύριος τοῦ ποιῆσαι μετ΄ ἐμοῦ, καί ἐγενήθην εὐφραινόμενος». Ἀπό τά μύχια λοιπόν τῆς καρδίας μου, ἡ ὁποία πάλλεται ἀπό συγκίνησιν καί χαράν, δέος καί εὐγνωμοσύνη ἀναδύεται ὡς ἀνθομολόγησις λατρείας καί εὐχαριστίας πρός τόν εὐεργέτην καί μόνον Δεσπότην καί Σωτῆρα Χριστόν, διά τό μέγα Αὐτοῦ ἔλεος καί τάς πλουσίας Αὐτοῦ δωρεάς.

Μακαριώτατε, ἐκφράζω καί πάλιν τήν τιμήν, τόν σεβασμόν καί τήν ἀδιάπτωτον ἐν Κυρίῳ ἀγάπην μου, πρός Ὑμᾶς, διά τήν μετάδοσιν εἰς ἐμέ τῆς χάριτος τῆς Ἀρχιερωσύνης καί τήν ἐπιδεικνυομένην ἀγάπην πρός τό πρόσωπόν μου.  Βεβαιῶ Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, ὅτι, ὅση μοι δύναμις, θά ἐργασθῶ, ἀνταποκρινόμενος εἰς τά κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας ἐντός τοῦ συγχρόνου κόσμου καί ἐντός τῶν συνθηκῶν τῆς εὐαισθήτου περιοχῆς μας. 

Ἐπίσης θέλω νά ἐκφράσω τόν σεβασμόν μου καί τήν ἐκ Κυρίῳ ἀγάπην μου πρός τήν Ἀγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, τούς συγγενεῖς, φίλους καί ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι μοῦ συμπαρεστάθησαν μέχρι σήμερον καί ἰδιαιτέρως τήν ἡμέραν τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας μου. Πολλοί ἐπεθύμουν νά εἶναι καί σωματικῶς σήμερον μαζί μου, ἀλλά δέν κατέστη δυνατόν, ὅμως αἰσθάνομαι ὅτι αἱ εὐχαί καί αἱ προσευχαί αὐτῶν μέ συνοδεύουν.  

Φέρων, λοιπόν, Μακαριώτατε, τήν μεγάλην δωρεάν τῆς Ἀρχιερωσύνης, θά ἐπιστρέψω εἰς τό εὐλαβές ποίμνιον, ἵνα πληροφορήσω τήν διακονίαν μου καί ἵνα συνεχίσω τήν μακραίωνα παράδοσιν τῆς Ρωμιοσύνης εἰς τήν εὐαίσθητον περιοχήν τῆς Ἀραβικῆς Χερσονήσου καί δή τοῦ Κάταρ.

Ἡ ἀκολουθία μετεδόθη ζωντανά ἐκ τοῦ Δικτυακοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://jerusalem-patriarchate.info/2012/12/26/7446/

Ἐν συνεχείᾳ, τῶν γλυκισμάτων προσενεχθέντων, προσῆλθον πάντες οἱ Πατέρες καί τό ἐκκλησίασμα καί συνεχάρησαν τόν χειροτονηθέντα Ἀρχιεπίσκοπον Κατάρ κ. Μακάριον. Τούτους ἐτίμησεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κατάρ ἐν συνεχείᾳ διά τῆς παραθέσεως γεύματος εἰς τό ξενοδοχειον Knight Palace.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/z67rd73pBkQ

ngg_shortcode_4_placeholder

Α’. ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ.

Κατ’ ἀπόφασιν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, προεδρευομένης ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἐν τῇ Συνεδρίᾳ ΟΕ’/ 19.2.2013, ἐξελέγη εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Λύδδης ὁ Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου π. Δημήτριος.

Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς 23^ης Φεβρουαρίου/ 8^ης Μαρτίου 2013, εἰς τόν Πατριαρχικόν καί μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἀγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης ἔλαβε χώραν τό Μήνυμα. Συμφώνως πρός τήν τάξιν μετά τόν Ἑσπερινόν τά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου εἰσῆλθον εἰς τό Ἱερόν Βῆμα καί ὑπέγραψαν τό Ὑπόμνημα τῆς ἐκλογῆς τοῦ ἐψηφισμένου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου.

Ἐν συνεχείᾳ προσῆλθεν ἐκ τῆς οἰκίας αὐτοῦ ὁ νεοεκλεγείς, προπορευομένων τῶν ραβδούχων καί τῶν νυμφαγωγῶν. Προσελθών ὁ νεοεκλεγείς ἔβαλεν «Εὐλογητόν», ἐθυμίασεν καί ἀνέπεμψε δέησιν.

Τοῦ Μηνύματος τῆς ἐκλογῆς ἀνακοινωθέντος καί τοῦ ἐψηφισμένου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης συγκατατεθέντος καί τῆς σχετικῆς ἀκολουθίας τελεσθείσης, ἀνῆλθον πάντες ἐν συνοδείᾳ εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης προσεφώνησε τόν ἐν τῇ αἰθούσῃ ἐκ τῶν προτέρων ἀναμένοντα Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Περάναντες πρό μικροῦ τήν τέλεσιν τοῦ Μικροῦ καί τοῦ Μεγάλου Μηνύματος ἐν τῷ Πανσέπτῳ Μοναστηριακῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, δοξολογίαν καί αἶνον ἀναπέμπω τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ ἡμῶν διά τάς τοσαύτας δωρεάς καί χάριτας Αὐτοῦ καί ἐν συγκινήσει ἐκφράζω πρός τήν Ὑμετέραν φιλόστοργον Πατρότητα καί τοῖς μέλεσι τῆς περί Ὑμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ὁλοθέρμους εὐχαριστίας διά τήν τηλικαύτην προσγενομένην μοι τιμήν, τῆς ἐκλογῆς εἰς τόν ὑπέρτατον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης.

Προσβλέπων  εἰς τό ἀμέτρητον ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τήν Ὑμετέραν ἀγάπην καί ἀνεκτικότητα, ἐν ταπεινώσει βαθείᾳ προσέρχομαι ἐνώπιον Ὑμῶν καί ἀφίημι ἑμαυτόν εἰς τάς χαριτοβρύτους χεῖρας Ὑμῶν.

Προπίνω εἰς ὑγιείαν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, δεόμενος τοῦ Κυρίου, ὅπως χαριτώνῃ τήν λαμπράν Ὑμῶν Πατριαρχείαν ἐν ὑγιείᾳ ἀμφιλαφεῖ καί εἰς ἐτῶν πολλῶν περιελίξεις».

Ἀνταπαντῶν ὁ Μακαριώτατος εἶπε τά ἐξῆς:

«Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Λύδδης

κ. Δημήτριε,

Τό παλαίφατον ἡμῶν Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, ἔχον ὡς ἀρωγόν τήν Γεραράν ἡμῶν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, αἴρει ἐπί τῶν ὤμων αὐτοῦ τόν σταυρόν τοῦ μαρτυρίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γεύεται ἀγογγύστως τοῦ πόνου, τοῦ κόπου καί τῆς ὁδύνης αὐτοῦ, οὐ μήν ἀλλά καί διά τοῦτο καί τῆς χαρᾶς καί τῆς ἀγαλλιάσεως τῆς Ἀναστάσεως.

Μία τοιαύτη περίοδος γεύσεως χαρᾶς ἀναστασίμου εἶναι καί ἡ πρόσφατος καί παροῦσα χρονική περίοδος, κατά τήν ὁποίαν πραγματοποιοῦνται αἱ ψήφοις κανονικαῖς ἀποφάσεις τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τῶν προαγωγῶν δηλονότι Ἁγιοταφιτῶν ἀδελφῶν Πατέρων, διακριθέντων ἐπί ἀφωσιωμένῃ καί ἀκεραίᾳ προσκυνηματικῇ καί ἄλλη διακονίᾳ.

Μία τῶν προαγωγῶν τούτων τυγχάνει ἡ ἀνάδειξις τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας ὡς Ἀρχιεπισκόπου τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἀρχιεπισκοπῆς Λύδδης, ἧς ψυχή καί καρδία ὁ ἐν τοῖς σπλάγχνοις τῆς γῆς αὐτῆς τάφος τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἀνέδειξε τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν εἰς ταύτην τήν θέσιν, προσβλέψασα εἰς τήν ἐπιμελημένην καί ἀφωσιωμένην διακονίαν αὐτῆς, ἀφ’ ὧν ἡμερῶν ἐνετάγη εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, ἐν τῇ διακονίᾳ αὐτῆς εἰς τό γραφεῖον τῆς Ἀρχιγραμματείας, τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τῇ ἡγουμενίᾳ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχαγγέλων, τῇ Προσκυνηματικῇ Ἐπιτροπῇ, καί ἄλλαις διακονίαις.

Ἐπί τῷ λίαν σημαντικῷ γεγονότι τούτῳ διά τήν κανονικήν λειτουργίαν τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας,  συναντᾶται ἡ προσωπική χαρά τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας μετά τῆς χαρᾶς τῆς ἀναδειξάσης αὐτήν  Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος κατά τό Μέγα Μήνυμα ἐν τῷ Πατριαρχικῷ καί Μοναστηριακῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί τῷ Ἱερῷ ἡμῶν ὀσπιτίῳ τούτῳ.

Εὐχαριστοῦντες, ὅθεν, ἐκ βαθέων τόν Πανάγαθον Θεόν, προσευχόμεθα ἐκ μυχίων, ὅπως τήν ἐπαύριον  καταξιώσῃ ὅλους ἡμᾶς, ἵνα γευθῶμεν πεπληρωμένης τῆς χαρᾶς τῆς ἐν τῷ Πανιέρῳ Ἱερῷ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως ἐπισκοπικῆς χειροτονίας τῆς ὑμετέρας ἀγαπητῆς Θεοφιλίας. Γένοιτο».

Μετά ταῦτα ἐψάλη ὁ Πολυχρονισμός καί ὁ ἐκλεγείς προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον, τούς Ἀρχιερεῖς καί πάντας τούς τιμήσαντας αὐτόν τάς μπομπονιέρας μέ τά κουφέτα.

Β’. Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ.

Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου τῶν Ψυχῶν, 24^ης Φεβρουαρίου/9^ης Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ  τῆς Ἀναστάσεως ἡ εἰς Ἀρχιερέα χειροτονία τοῦ ἐψηφισμένου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου.

Ἡ χειροτονία αὕτη ἐτελέσθη εἰς τό πλαίσιον Πατριαρχικοῦ καί Πολυαρχιερατικοῦ Συλλειτούργου. Προεξάρχων τοῦ Συλλειτούργου τούτου ἦτο ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργοί δέ Αὐτοῦ οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἤτοι οἱ Ἱερώτατοι Μητροπολῖται Ναζαρέτ κ. Κυριακός, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, Βόστρων κ. Τιμόθεος, Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτος καί οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιεπίσκοποι Γεράσων κ. Θεοφάνης, Ἀβήλων κ. Δωρόθεος, Ἰόππης κ. Δαμασκηνός, Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, Θαβωρίου κ. Μεθόδιος, Ἰορδάνου κ. Θεοφύλακτος καί Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος καί Ἁγιοταφῖται Ἱερομόναχοι καί Ἱεροδιάκονοι.

Ἡ χειροτονία ἐτελέσθη κατά τήν τάξιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, συμφώνως πρός τήν ὁποίαν ὁ χειροτονούμενος Ἀρχιερεύς ἐδήλωσε τήν πίστιν, τήν προσήλωσιν καί ἀφοσίωσιν αὐτοῦ εἰς τά δόγματα καί τήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἤτοι εἰς τό ἀγέννητον καί ἄναρχον τοῦ Πατρός, τό γεννητόν τοῦ Υἱοῦ ἐκ τοῦ Πατρός ἀχρόνως καί τό ἐκπορευτόν ἐκ τοῦ Πατρός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί εἰς τήν ἐνανθρώπησιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς ἑνός προσώπου ἐν δύο φύσεσι τῇ θείᾳ καί τῇ ἀνθρωπίνῃ καί εἰς τά ἀδιάβλητα πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἷον πεῖναν, δίψαν, θάνατον σαρκί  καί εἰς τάς Ἁγίας Εἰκόνας ὡς ἀντίτυπα τῶν πρωτοτύπων.

Τούτων δηλωθέντων ἐν τῷ Ὄρθρῳ, ἤρξατο ἡ Θεία Λειτουργία . Μετά τήν Πατριαρχικήν φήμην, προσηνέχθη ὁ χειροτονούμενος πρό τῆς Ὡραίας Πύλης, ὁπότε καί ἔλαβε χώραν ἡ προσφώνησις πρός αὐτόν τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Λύδδης

κ. Δημήτριε,

Ἡ ἡμέρα καί ὥρα αὕτη τῆς χειροτονίας τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας εἰς Ἀρχιερέα καί δή εἰς Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Λύδδης, ἧς πολιοῦχος ὁ Ἅγιος ἔνδοξος μεγαλομάρτυς Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος, τυγχάνει ἀναμφισβητήτως ἡ ἱερωτέρα καί συγκινητικωτέρα τῆς ζωῆς σου.

Κατά τήν ἡμέραν ταύτην καλεῖσαι ὑπό τοῦ Ἁγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, νά ἐγκατασταθῇς εἰς τό ὕψιστον ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης, νά εἰσέλθῃς εἰς τά ἐνδότερα τοῦ θυσιαστηρίου καί νά θεωρῇς αὐτοψεί τό πρόσωπον τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς.

Τό μυστήριον τοῦτο τῆς ἀρχιερατικῆς μυήσεως  καί ἐγκαταστάσεώς σου διά τῶν χειρῶν τῆς Μετριότητος Ἡμῶν καί τῶν τιμίων ἀρχιερατικῶν μελῶν τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἔχει καί τήν ἰδιαιτέραν αὐτοῦ σημασίαν, καθ’ ὅτι τελεσιουργεῖται εἰς τόν χῶρον ἀναμέσον τοῦ τόπου τῆς σταυρικῆς και λυτρωτικῆς ὑπέρ ἡμῶν θυσίας καί τῆς εἰς ᾅδου καθόδου καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Σιωνῖτις Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἔχουσα τήν ἀνάθεσιν ὑπό τοῦ Κυρίου καί τοῦ πρώτου ἐπισκόπου αὐτῆς ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου τῆς διακονίας καί τῆς φρουρήσεως τῶν Ἁγίων Τόπων τῆς κατά σάρκα τοῦ Χριστοῦ ἐμφανείας, ἐμπιστεύεται σήμερον εἰς τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν τήν περίοπτον αὐτήν θέσιν, ἔχουσα χρηστάς τάς ἐλπίδας πρός τό μέλλον, κρίνουσα ἀπό τῆς ἄχρι τοῦδε διακονίας αὐτῆς.

Ἀπό τοῦ γεγονότος δηλονότι ὅτι ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία λαβοῦσα εὐλογίαν ἐκ τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους, οὗ προστάτις ἡ Ὑπεραγία Δέσποινα Θεοτόκος, καί ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς μετανοίας αὐτῆς τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, ἔνθα ἡγούμενος διετέλεσε ὁ μακαριστός ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ἐνετάχθη εἰς τήν Γεραράν ἡμῶν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

Τήν Ἀδελφότητα ταύτην διηκόνησας ἔκτοτε μετ’ ἀφοσιώσεως καί αὐταπαρνήσεως, ἐν ὑπακοῇ καί ἐπιμελείᾳ τῶν ἀνατιθεμένων καθηκόντων σου, τῆς διακονίας ἐν τῇ Ἀρχιγραμματείᾳ, τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τοῦ ἐφημερίου ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῆς Μεγάλης Παναγίας, τῆς Ἡγουμενείας ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν ἁγίων Ἁρχαγγέλων καί τῆς ἐκπροσωπήσεως τοῦ Πατριαρχείου ἡμῶν εἰς Συνέδρια ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί καταπολεμήσεως τῶν αἱρέσεων.

Εὐγνωμονῶν, ὅθεν, τόν Πανάγαθον Θεόν, τόν ἐπιδαψιλεύσαντα τάς πλουσίας Αὐτοῦ δωρεάς πρός τήν σήν Θεοφιλίαν, πρόσελθε θαρρῶν ἐπί τῷ ἐλέει καί τῇ εὐσπλαγχνίᾳ Αὐτοῦ ἐν ταπεινώσει ψυχῆς καί προσευχῇ διακαεῖ, ἵνα δεχθῇς τήν ἀρχιερατικήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος καί καταστῇς ποιμήν ἄξιος τῆς λογικῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, καρποφορῶν  εἰς τόν ἀμπελῶνα Αὐτοῦ, διδάσκων τούς πιστούς ἐν λόγῳ πραότητος καί ἐπιεικείας τοῦ Χριστοῦ, κατά τό παράγγελμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «δεῖ τόν ἐπίσκοπον ἀνέγκλητον εἶναι ὡς Θεοῦ οἰκονόμον, μή αὐθάδη, μή ὀργίλον… ἀλλά φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, ὅσιον, ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον τοῦ κατά τήν διδαχήν πιστοῦ λόγου, ἵνα δυνατός ᾖ καί παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καί τούς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν», (Τίτ. 1, 7-9), ἀναδεικνύμενος οὕτως ἀντάξιος διάδοχος τῶν ἁγίων καί θεοφόρων τῆς Ἐκκλησίας Πατέρων καί δή τῶν Ἁγιοταφιτῶν, ἡ Ἀδελφότης τῶν ὁποίων ἐτίμησέ σε, ἐγαλούχησε καί ἀνέδειξε.

Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον!»

καί ἡ ἀντιφώνησις τοῦ ἐψηφισμένου ἔχουσα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

«Τί τοῦτο τό περί ἐμέ γέγονεν μυστήριον;

Μετά πολλῆς ταπεινώσεως ἐρανίζομαι τήν ἀποτύπωσιν ταύτην τοῦ ἱεροῦ ὑμνῳδοῦ, εἰς τήν προσπάθειάν μου, νά κατανοήσω μέ τάς πενιχράς μου πνευματικάς δυνάμεις, τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ διά τήν ἐλαχιστότητά μου.

Ἡ ἐφαρμογή τούτου ἀνάγεται παιδιόθεν, ὅτε οἱ ἁπλοί γονεῖς μου, οἱ ὁποῖοι μετ’ ἰδιαιτέρας συγκινήσεως παρίστανται τἀνῦν ὧδε, ὁμοῦ μετά τοῦ κατά σάρκα ἀδελφοῦ μου καί τῆς συμβίας αὐτοῦ, παρέδιδαν διά τοῦ παραδείγματος αὐτῶν εἰς ἡμᾶς, τά τέκνα αὐτῶν, μαθήματα ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, ἐργατικότητος καί ἀλληλοπεριχωρήσεως.

Μετ’ οὐ πολλά ἔτη, ἐδέχθνη τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Κυρίου διά τῆς ἐνσκηψάσης πρός με σοβαρᾶς ἀσθενείας, ἐξ ἧς ὁ Κύριος μέ ἐξήγαγεν ὑγιῆ.

Ἀργότερον ἡ ὑπό τοῦ Καθηγητοῦ κ. Μαντζαρίδη ἀνατεθεῖσά μοι ἐμπειρική ἐργασία εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, ἐγένετο ἡ αἰτία τῆς γνωριμίας μου μετά τοῦ πολιοῦ καί σεβαστοῦ Γέροντος Γερασίμου τοῦ Μικραγιαννανίτου καί δι’ αὐτοῦ μετά τοῦ μοναχισμοῦ.

Μετά ἑξαετίαν, μία τυχαία ἄφιξίς μου μετά μελῶν τῆς συνοδείας εἰς Ἱεροσόλυμα, ἀπέφερε τήν πρώτην γνωριμίαν μου μετά  τῶν Ἁγίων Τόπων, καί τόν δι’ ὀλίγον συναγελασμόν μου μετά τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων. Πρότασις ἁβροφροσύνης τοῦ μακαριστοῦ προκατόχου Ὑμῶν, Μακαριώτατε, Πατριάρχου Διοδώρου, διά νά ἐπιτρέψῃ ὁ γέρων Γεράσιμος τήν ἐπ’ ὀλίγον παραμονήν μου εἰς Ἱεροσόλυμα, πρός συνεπικουρίαν εἰς τό Ἁγιοταφιτικόν ἔργον, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν, τῇ  εὐλογίᾳ αὐτοῦ, ἔνταξίν μου εἰς τήν χορείαν τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί τοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, εἰς τό ὁποῖον διακονῶ, θείᾳ χάριτι, ἐπί εἰκοσιεπταετίαν.

Εἰλικρινῶς, Μακαριώτατε, δέν δύναμαι νά κατανοήσω τήν σύλληψιν καί ἐφαρμογήν τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ δι’ ἐμέ. Ἁπλῶς ἐν τῇ ἀγνοίᾳ μου, ἐκών ἀποδέχομαι καί κατακολουθῶ τοῦτο.

Δέν εὑρίσκονται λέξεις κατάλληλοι, διά νά περιγράψουν τά ποικίλα συναισθήματα, τά κατακλύζοντα τήν καρδίαν μου κατά τήν στιγμήν ταύτην.

Ἀτενίζω ἐνεός τόν Φρικτόν Γολγοθᾶ, ἐπί τοῦ ὁποίου ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, «ἥπλωσε τάς παλάμας» διά τήν σωτηρίαν πάσης τῆς ἀνθρωπότητος.

Μέ τούς νοητούς ὀφθαλμούς τῆς καρδίας, δυνάμεθα καί σήμερον νά ἴδωμεν  τό θαυμαστόν τοῦτο γεγονός, καθότι ἡ προστασία τοῦ Ἱερωτέρου Συμβόλου τῆς Χριστιανωσύνης εἶναι αἰσθητή πρός πάντας τούς πιστούς κατοίκους τῶν Ἱεροσολύμων, οὐχί μόνον ἐνισχύοντος ἡμᾶς, ἀλλά καί τηροῦντος ἡμᾶς, κατά τά ἀδιάψευστα λόγια τοῦ ἐπί τοῦ Γολγοθᾶ ἑκουσίως δι’ ἡμᾶς  ὡς ἀκάκου ἁμνοῦ τυθέντος ἱδρυτοῦ τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως.

Ἡ αἴσθησις αὕτη κατά τάς ἡμέρας ἡμῶν εἶναι πλέον ζωηρά, ὅτε τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον καί ἐν γένει ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία βάλλεται πανταχόθεν καί ὑπό πολλῶν, ἐν τῇ γενικευμένῃ ἰδέᾳ τῆς παγκοσμιοποιήσεως, καθότι ἡ ὕπαρξις καί μόνον ταύτης ἀποτελεῖ τροχοπέδην εἰς τήν ἐφαρμογήν  τῶν κρυφίων καί λίαν ἐπικινδύνων σχεδίων αὐτῆς.

Οὐ φοβούμεθα ὅμως, οὐδε φοβηθησόμεθα εἰς τόν αἰῶνα, ὡς ἀπολαβόντες τῆς υἱοθεσίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς χάριτος Αὐτοῦ. Προσκυνοῦμεν τόν ἔμπροσθεν ἡμῶν κείμενον Κενόν Τάφον τοῦ Κυρίου καί λαμβάνομεν δύναμιν ἐκ τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Διακονοῦντες δέ τά Πανάγια Σκηνώματα, ἀπολαμβάνομεν τῆς ἰδιαιτέρας προστασίας καί τῆς εὐλογίας αὐτῶν, κορωνίς τῶν ὁποίων τυγχάνει ὁ σωτηριώδης ἐν Χριστῷ βίος ἐπί τῆς γῆς καί ἡ ἀτελεύτητος ἐν οὐρανοῖς συμβασιλεία ἡμῶν μετά  τοῦ Δημιουργοῦ πάσης τῆς κτίσεως.

Κατά τήν εὔσημον ταύτην ὥραν, ἐπιτρέψατέ μοι, Μακαριώτατε, νά ἀναφερθῶ εὐγνωμόνως πρός τούς ὑπερήλικας γονεῖς μου καί τόν κατά σάρκα ἀδελφόν μου μετά τῆς οἰκογενείας αὐτοῦ καί τούς προσφιλεῖς μοι φίλους καί συγγενεῖς.

Ἡ εὐγνωμοσύνη μου μεγάλη καί πρός τόν μακαριστόν Πρωτοπρεσβύτερον Φραγκῖσκον Βαμβακάρην, ὁ ὁποῖος ὁμοῦ μετά τοῦ μακαριστοῦ π. Κωνσταντίνου Παπακώστα ἐγαλούχησε πάντας τούς ἐνορίτας τῆς Ἁγίας Μαρίνης εἰς τά νάματα τῆς πίστεως, τῆς ἀνιδιοτελείας καί τῆς ἀγωνιστικότητος.

Ἡ σκέψις μου καί πρός τόν μακαριστόν Γέροντα μοναχόν Γεράσιμον Μικραγιαννανίτην, ὁ ὁποῖος ἐπαίδευσεν ἐμέ καί τούς παραδελφούς μου εἰς τήν Σκήτην τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, εἰς τόν μοναχισμόν, ἡ πεμπτουσία τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ ἀδιάκριτος ὑπακοή.

Μέ ἰδιαίτερα συναισθήματα ἀναμιμνῄσκομαι τήν μεγάλην μορφήν τοῦ προκατόχου Ὑμῶν, μακαριστοῦ Πατριάρχου κυροῦ Διοδώρου καί εὐχαριστίας ἐκ μυχίων ἀναφέρω πρός πάντας τούς Ἁγιοταφίτας ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι μέ ἐστήριξαν διά τῆς ἀγάπης αὐτῶν, ἀπό πρώτης στιγμῆς.

Ἐν κατακλεῖδι, δεχθῆτε Μακαριώτατε, ὁμοῦ μετά τῶν ὁλοκαρδίων εὐχαριστιῶν μου, διά τήν ἀγάπην καί τήν ἐμπιστοσύνη,ν διά τῶν ὁποίων μέ περιβάλλετε καί τήν ἀφοσίωσίν μου πρός τό πρόσωπον τῆς Ὑμετέρας φιλοστόργου Πατρότητος, ἡ ὁποία οἰακοστρόφως πηδαλιουχεῖ τήν νοητήν Ὀλκάδα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων εἰς εὐδίους λιμένας. Ἐν τῷ Ὑμετέρῳ προσώπῳ αἱ εὐχαριστίαι μου προσηκόντως ἀποδίδονται καί πρός τά τίμια μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, διά τήν προσγενομένην μοι τιμήν.

Καί νῦν, Μακαριώτατε, κλίνων γόνυ σώματός τε καί πνεύματος, ἐν βαθείᾳ ἐπιγνώσει τῆς ἀναξιότητος μου, παραδίδωμι ἑμαυτόν εἰς τάς Πατρικάς Ὑμῶν χεῖρας, ἵνα δι’ αὐτῶν τελεσθῇ ἡ προσωπική μου Πεντηκοστή».

Εὐθύς ἀμέσως ἐψάλη τό «Ἡσαΐα χόρευε…» καί τά λοιπά τροπάρια καί ἐπηκολούθησεν ἡ ἐπίθεσις τῶν χειρῶν τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν συλλειτουργούντων Αὐτῷ ἐπί τήν κεφαλήν τοῦ χειροτονουμένου, ἐγγίζοντος τήν Ἁγίαν Τράπεζαν μετά τῶν δύο χειρῶν αὐτοῦ καί ἡ ἐπίκλησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…. «Ἡ Θεία Χάρις….» καί τό «ἄξιος, ἄξιος, ἄξιος» ἐν τῇ ἐνδύσει τοῦ ἀρχιερατικοῦ σάκου, τοῦ ὠμοφορίου τῆς μίτρας καί τῶν λοιπῶν ἀρχιερατικῶν ἀμφίων.

Μετά τό «αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου» καί τό  «Τίς Θεός μέγας», ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης ἐσυνεχίσθη ἡ θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί προηγουμένου τοῦ χειροτονηθέντος τῶν συλλειτουργούντων Ἀρχιερέων.

Πρό τῆς θείας Ἀπολύσεως ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε τῷ χειροτονηθέντι τήν ἀρχιερατικήν ράβδον λέγων: «λάβε τήν ράβδον ταύτην…» .

Μετά τήν ἀπόλυσιν ὁ χειροτονηθείς Ἀρχιερεύς διένειμε τό ἀντίδωρον εἰς τούς πιστούς, εὐλογῶν αὐτούς.

Μετά ταῦτα, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης προσεφώνησεν εὐχαριστῶν τόν Μακαριώτατον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Μόλις πρό μικροῦ βιώσας τό μυστήριον τῆς Πεντηκοστῆς, διά τῆς διά τῶν ἀξίων χειρῶν Ὑμῶν ἐπικαλύψεως τῆς ἀδυναμίας καί ἐλαχιστότητός μου, τῇ καταβάσει καί ἐπινεύσει τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, ἐπιτρέψατέ μοι νά ἐπαναλάβω τάς ὁλοθύμους εὐχαριστίας μου πρός τήν Ὑμετέραν φιλόστοργον Πατρότητα, τήν περί Ὑμᾶς Ἁγίαν καί Ἱερά Σύνοδον, πάντας τούς Ἁγιοταφίτας πατέρας, διά τήν ἀγάπην, δι’ ἧς μέ περιβάλλετε.

Εὐχαριστῶ καί πάντας τούς προσελθόντας καί συμμετασχόντας εἰς τήν ἑόρτιον χαρμονήν ταύτην καί ταπεινῶς δέομαι τοῦ Κυρίου, ὅπως ἐνισχύῃ πάντας ἡμᾶς ἐν ὑγιείᾳ τῇ κατ’ ἄμφω.

Ὑψώνω τό ποτήριον εὐγνωμόνως καί ἀναφωνῶ: Θεοφίλου τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἔτη ὅ,τι πλεῖστα καί ὄλβια».

ὁ δέ Μακαριώτατος ηὐχήθη, ὅπως ᾖ τά ἔτη αὐτοῦ πολλά ὡς ηὐχήθησαν καί οἱ συλλειτουργοί καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς καί Πατέρες, ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου, οἱ συνεργάται αὐτοῦ, ὁ Ἀντιπρόσωπος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας εἰς τήν Παλαιστίνην κ. Ἀντώνης Σαμούτης καί πάντες οἱ τιμήσαντες αὐτόν διά τῆς παρουσίας αὐτῶν.

Ἡ ἀκολουθία μετεδόθη ζωντανά ἐκ τοῦ Δικτυακοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://jerusalem-patriarchate.info/2012/12/26/7446/

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/7HyU03jcahU

ngg_shortcode_5_placeholder

Τήν νύκτα τῆς Τετάρτης πρός Πέμπτην, 21^ης πρός 22^αν Φεβρουαρίου / 6^ης πρός 7^ην Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν εἰς τήν ἐν τῷ Παναγίῳ Τάφῳ θείαν Λειτουργίαν ἡ εἰς Πρεσβύτερον χειροτονία τοῦ ἐκ τῆς πόλεως τοῦ Κούφρ Γιασίφ τοῦ βορείου Ἰσραήλ ἱεροδιακόνου π. Νικολάου Μπάσσαλ, ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου.

Εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν ταύτην, συνελειτούργησαν τῆ κανονικῇ ἀδείᾳ τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου οἱ ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας παρεπιδημοῦντες Ἀρχιεπίσκοπος Μητροφάνης καί Ἐπίσκοπος Βενιαμίν καί πολλοί ἱερεῖς ἐκ τῆς αὐτῆς  ἀδελφῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ὡσαύτως συνελειτούργησαν, ὁ ἡγούμενος τῆς  Ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος τῆς Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος καί πνευματικός τοῦ χειροτονουμένου Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος καί ὁ ὁμοπάτριος αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτης π. Μελέτιος, ἡγούμενος τῆς ἐν τῇ Ἱερουσαλήμ Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης.

Τόν χειροτονηθέντα π. Νικόλαον συνώδευεν ἡ Πρεσβυτέρα αὐτοῦ καί τά τρία τέκνα αὐτοῦ καί τινες πιστοί ἐκ τῆς κώμης αὐτοῦ.

Περί τῆς χειροτονίας ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ.  Ἀρίσταρχος  προσεφώνησε τόν ὑποψήφιον πρός χειροτονίαν Πρεσβύτερον π. Νικόλαον ἀραβιστί ὡς ἕπεται: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2013/03/07/2112/

καί ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

“Εὐλαβέστατε διάκονε, π. Νικόλαε,

          Ἔχει περάσει ἕνα μόνο ἑξάμηνο, ἀφότου σ΄αὐτόν τόν ἅγιο τόπο τῆς σταυρώσεως καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δέχτηκες τόν πρῶτο βαθμό τῆς ἱερωσύνης, αὐτόν τοῦ διακόνου. Σήμερα σέ καλεῖ ἡ ἐκκλησία στόν ἴδιο ἅγιο  τόπο νά δεχτεῖς τό δεύτερο βαθμό τῆς ἱερωσύνης, αὐτόν τοῦ πρεσβυτέρου. Ἡ ἐκκλησία σέ ἔκρινε ἄξιο γιά τό βαθμό αὐτό γιά τόν  ἀφοσιωμένο τρόπο τῆς διακονίας σου, τήν ἐπιμέλειά σου στά ἐκκλησιαστικά σου καθήκοντα, τήν ταπείνωση καί τήν ὑπακοή σου. Φάνηκες πιστός στή διακονία, πού σοῦ ἀνέθεσε τό Πατριαρχεῖο στήν Ἱερά Μητρόπολη    Ἄκκρης-Πτολεμαϊδος. Γι αὐτό καί ἔγινε δεκτή  ἡ εἰσήγηση  τοῦ ἡγουμένου Ἄκκρης καί πνευματικοῦ σου πατέρα Ἀρχιμανδρίτη Φιλοθέου ἀπό τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλο καί τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο γιά τή χειροτονία σου σήμερα σέ πρεσβύτερο.

        Ὄντως  εἶναι ἱερή ἡ στιγμή αὐτή τῆς ζωῆς σου. Μέχρι τώρα διακονοῦσες, βοηθοῦσες τόν ἱερέα στήν τέλεση τῶν θείων μυστηρίων τῆς ἐκκλησίας, τοῦ βαπτίσματος, τοῦ γάμου, τῆς θείας λειτουργίας γιά τή σωτηρία τῶν πιστῶν. Ἀπό σήμερα μετά τήν ἐπίθεση τῶν χειρῶν τοῦ ἀρχιερέως ἐπί τῆς κεφαλῆς σου καί τήν ἐπίκληση τοῦ ἁγίου Πνεύματος, θά τελεῖς ὁ ἴδιος τά μυστήρια αὐτά. Θά θυσιάζεις ἀναιμάκτως Ἐκεῖνον πού μέ τό αἷμά Tου θυσιάστηκε γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους, γιά τή σωτηρία μας. Ὄντως μεγάλη ἡ τιμή ἀλλά μεγάλη καί ἡ εὐθύνη.

          Γι΄αὐτό ἔχε πάντοτε κατά νοῦ, ἔχε πάντοτε στή μνήμη σου, ἔχε πάντοτε πρό ὀφθαλμῶν σου τή δωρεά τῆς ὁποίας ἀξιώνεσαι. Νά διακονεῖς τό βασιλέα τῶν βασιλευόντων. Νά συγκαλέγεσαι στή χορεία χιλιάδων ἁγίων  ἱερέων πού διακόνησαν αὐτό τό βασιλέα. Νά μιμεῖσαι γι αὐτό  τούς ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ καί τούς διδασκάλους τῆς Ἐκκλησιίας, νά ζωοποιεῖσαι ἀπό τό ζωντανό λόγο τοῦ Θεοῦ στήν Ἁγία Γραφή καί νά ζωοποιεῖς μέ αὐτόν τούς πιστούς. Νά τρέφεσαι ἀπό τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ τῆς θείας Εὐχαριστίας καί νά τό μεταδίδεις μετά φόβου Θεοῦ καί ἀγάπης στούς πιστούς εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωή τήν αἰώνιο.

        Πρόσελθε λοιπόν μέ φόβο ἀλλά καί θάρρος στά ἐνδότερα τοῦ Τάφου τοῦ Κυρίου, γιά νά λάβεις τό μέγα ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης. Ἔχεις συνοδούς στήν προσευχή σου τόν Μακαριώτατο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλο, τό Γέροντα Σκυοφύλακα τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἐψηφισμένο Ἀρχιεπίσκοπο Ἱεραπόλεως κ. Ἰσίδωρο, τόν πνευματικό σου πατέρα Ἀρχιμανδρίτη Φιλόθεο, τούς ἱερεῖς τῆς περιοχῆς Ἄκκρης, Ἀρχιμανδρίτη Μελέτιο, πρεσβυτέρους οἰκονόμους π. Σαμουήλ, τήν πρεσβυτέρα, τούς συγγενεῖς καί φίλους, πού σέ συνόδευσαν ἀπό τήν κώμη σου καί ὅλο τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα, πού σέ τιμᾶ μέ τήν παρουσία του”.      

Μετά τάς προσφωνήσεις ὁ Ἀρχιερεύς ἐπιθέσας τάς χεῖρας ἐπί τῆς κεφαλῆς τοῦ χειροτονουμένου ἐπεδαψίλευσεν ἐπ’ αὐτόν τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ἐπαρουσίασεν αὐτόν εἰς τό ἐκκλησίασμα, τό ὁποῖον ἀπεδέχθη αὐτόν διά τῆς ἐπευφημίας «ἄξιος, ἄξιος, ἄξιος…».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἡγούμενος τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Γέρων Σκευοφύλαξ καί ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως, Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰσίδωρος ἐδεξιώθη φιλοφρόνως τόν Σεβασμιώτατον καί τόν χειροτονηθέντα καί τούς οἰκείους αὐτοῦ εἰς τό Γραφεῖον τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Τήν πρωΐαν  τῆς Πέμπτης προσελθών εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ χειροτονηθείς π. Νικόλαος μετά τῆς οἰκογενείας αὐτοῦ καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου ἐζήτησε τήν εὐλογίαν τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου διά τήν ἔναρξιν τῆς νέας ἱερατικῆς διακονίας αὐτοῦ ὡς πρεσβυτέρου εἰς τήν περιοχήν τῆς Μητροπόλεως Ἄκκρης -Πτολεμαΐδος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 17^ην  Φεβρουαρίου/ 1^ην Μαρτίου 2013, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐπεσκέφθη τήν μικράν Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα τοῦ χωρίου Μπουρκίν- τῶν Δέκα Λεπρῶν, κειμένην εἰς τήν περιοχήν τῆς Σαμαρείας, βορειώτερον τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ.

Εἰς τό χωρίον τοῦτο, κατοικούμενον σήμερον ὑπό ἑπτά χιλιάδων κατοίκων, ἐξ ὧν οἱ ἑξήκοντα Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι ἐθεράπευσεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός  τούς δέκα λεπρούς. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Πατριαρχείου ἐνταῦθα ἔχει τάς ἀρχάς αὐτῆς εἰς τήν Βυζαντινήν ἐποχήν, κεῖται δέ ἐντός λελαξευμένου βράχου- σπηλαίου, ἔνθα διέμεναν ἀπομεμονωμένοι οἱ λεπροί. Διατηρεῖται δέ εἰσέτι καί τό ἄνοιγμα-ὁπή, ἔνθεν ἔρριπτον αὐτοῖς τήν τροφήν.

Τήν μικρήν Ἐκκλησίαν ταύτην καί τούς παρακειμένους αὐτῇ χώρους διά Κατηχητικόν Σχολεῖον καί ἄλλας ἐνοριακάς ἐκδηλώσεις ἀνεκαίνισε τό Πατριαρχεῖον, ἐπιστατοῦντος τοῦ ἡγουμένου τῆς Ραμάλλας Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος.

Εἰς τήν Ἐκκλησίαν ταύτην, ἀφιερωμένην εἰς τόν Ἅγιον μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, ἐτέλεσε κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν τήν ἀκολουθίαν τῆς Κυριακῆς τοῦ Ἀσώτου διά λόγους ποιμαντικούς καί τήν Θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Προϊσταμένου τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ζαμπάπδε π. Ἴσσα Τούμα καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Μακαρίου.

Πρός τό ἐκκλησίασμα τῆς κώμης ταύτης καί τό προσελθόν ἐκ τῶν ὀμόρων κωμῶν Τουμπάς καί Ζαμπάπδε ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Τῆς πατρῴας δόξης σου, ἀποσκιρτήσας ἀφρόνως ἐν κακοῖς ἐσκόρπισα, ὅν μοι παρέδωκας πλοῦτον· ὅθεν σοι τήν τοῦ ἀσώτου φωνήν κραυγάζω: ἥμαρτον ἐνώπιόν Σου, Πάτερ οἰκτίρμον, δέξαι μέ μετανοοῦντα καί ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὡς φιλεύσπλαχνος μήτηρ μᾶς προετοιμάζει διά τήν ὑποδοχήν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, δηλονότι τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριτοῦ. Ἡ Ἀνάστασις βεβαίως τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ἀνάστασιν ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν ἐκ τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας.

 Ἡ μνεία ἐκ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος τῆς τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ παραβολῆς σκοπόν ἔχει τήν ἀπαλλαγήν ἡμῶν ἐκ τοῦ πάθους τῆς ἀπογνώσεως ἀφ’ ἑνός καί τήν διέγερσιν ἡμῶν πρός ἀνάληψιν ἀρετῆς κατά τόν Συναξαριστήν τῆς Ἐκκλησίας μας: «Δύο μέν οὖν εἰσιν υἱοί τοῦ ἀνθρώπου, ἤτοι τοῦ Θεανθρώπου Λόγου, οἱ δίκαιοι καί οἱ ἁμαρτωλοί. Ὁ μέν οὖν πρεσβύτερός ἐστιν ὁ ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ καί τῷ καλῷ ἀεί ἐπιμένων τοῦ Θεοῦ καί μηδ’ ὁπωσοῦν αὐτοῦ ἀφιστάμενος· νεώτερος δέ, ὁ τήν ἁμαρτίαν ποθήσας καί τήν μετά Θεοῦ συνδιαγωγήν διά τῶν αἰσχρῶν πράξεων ἀρνησάμενος καί τήν περί αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίαν ἐκδαπανήσας ἀσώτως πολιτευσάμενος ὡς μή τό κατ’ εἰκόνα σῷον διατηρῶν καί τῷ πονηρῷ δαίμονι ἐξακολουθήσας καί δουλεύσας διά τῶν ἡδονῶν τοῖς ἐκείνου θελήμασιν καί μή δυνηθείς τήν ἐπιθυμίαν ἐμπλῆσαι. Ἀκόρεστον γάρ τό πρᾶγμα ἡ ἁμαρτία».

 «Διαρρέουσα», λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «ἡ διάκενος ἡδονή κενόν αὐτόν [τόν Ἄσωτον] κατελίμπανε καί ἦν ἐν ἐνδείᾳ παντάπασιν».

 «Εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών ὁ Ἄσωτος εἶπε: … ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου καί ἐρῶ αὐτῷ: πάτερ ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου, ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου», ( Λουκ. 15, 17-18), «Ὅ ἐστιν», λέγει ὁ Ζιγαβηνός, «ἀνανήψας ὡς ἐκ μέθης καί κάρου, (βαρέως ὕπνου) ἀφύπνισε γάρ αὐτόν ἡ κακοπάθεια».  «Ἕως μέν γάρ ἔπραττε τά φαῦλα», ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος,  «ἔξω ἑαυτοῦ ἦν… ὁ γάρ μή λόγῳ κυβερνώμενος, ἀλλ’ ὡς ἄλογος ζῶν… ἔξω ἑαυτοῦ ἐστιν… Ὅταν δέ ἀναλογίσηται τίς ὤν ἐπί ποίαν κατήντησεν ἀθλιότητα, τότε γίνεται ἐν ἑαυτῷ».

 Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διά τῆς παραβολῆς, δηλαδή τοῦ παραδείγματος τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ, καλούμεθα καί ἡμεῖς νά ἔλθωμεν εἰς ἑαυτούς, δηλονότι νά ἀναλογισθῶμεν εἰς ποίαν φυσικήν καί πνευματικήν κατάστασιν εὑρισκόμεθα ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, φέροντες τό ἔνδυμα τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 Τό μέν «εἰς ἑαυτόν ἐλθών» τοῦ Ἀσώτου δηλώνει τήν διάθεσιν καί ζωηράν αὐτοῦ ἐπιθυμίαν νά μετανοήσῃ. Τό δέ «ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου», φανερώνει τήν ἀπόφασιν τήν ὁποίαν ἔλαβε, νά ἐπιστρέψῃ εἰς τόν πατέρα του, ὁ ὁποῖος πάντοτε τόν ἀνέμενε μέ ἀνοιχτάς τάς ἀγκάλας του.

 Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ Θεός Πατήρ ἡμῶν, φιλάνθρωπος ὤν, ἀναμένει τήν μετάνοιαν μετ’ ἰδιαιτέρας χαρᾶς κατά τούς Κυριακούς λόγους: «Λέγω ὑμῖν ὅτι οὕτω χαρά ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι ἤ ἐπί ἐνενήκοντα ἐννέα δικαίοις, οἵτινες οὐ χρείαν ἔχουσι μετανοίας», (Λουκ. 15,7), καί πάλιν, «Οὕτω, λέγω ὑμῖν χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι», (Λουκ. 15,10).

 Ἐδῶ ἀκριβῶς, ἀδελφοί μου,  καταφαίνεται ἡ δύναμις τῆς μετανοίας τῶν ἁμαρτωλῶν καί τό μέγεθος τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Ἐπί πλέον δέ καταφαίνεται καί τό δῶρον, τό ὁποῖον ἐχάρισεν ὁ Θεός εἰς τόν ἄνθρωπον, τό «αὐτεξούσιον» αὐτοῦ, δηλονότι τήν ἐλευθέραν θέλησιν καί βούλησιν. Σχετικῶς μέ τήν μετάνοιαν τοῦ ἀνθρώπου ὁ Ἅγιος Κλήμης Ἀλεξανδρείας λέγει: «ἐμφαίνει τό θεῖον τό φιλάνθρωπον τό αὐτοῦ τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς ψυχῆς ἀφορμάς μετανοίας χαριζόμενος», (Κλήμ.  Παιδ. 1,9).

 Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφερόμενος εἰς τό πάθος τῆς ἁμαρτίας ἐκ τῆς πορνείας λέγει: « Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ’ οὐ πάντα μοι συμφέρει, … ἀλλ’ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος», ( Α’ Κορ. 6,12).

( Ὅλα ἔχω ἐξουσίαν νά τά πράττω, δέν συμφέρουν ὅμως ὅλα. Ὅλα εἶναι εἰς τήν ἐξουσίαν μου, ἀλλ’ ἐγώ δέν θά ἐξουσιασθῶ καί δέν θά γίνω δοῦλος εἰς τίποτε).

 Ἡ προετοιμασία μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διά τήν μεγάλην ἑορτήν τοῦ Πάσχα προϋποθέτει τήν διάθεσίν μας πρός ἀνάνηψιν, δηλαδή πρός μετάνοιαν.  Ἡ δέ μετάνοια προϋποθέτει τήν ἐγκράτειαν καί τήν διάκρισιν, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν χρῆσιν τῆς ἐλευθέρας θελήσεως καί ἐξουσίας μας, ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος «Πάντα μοι ἔξεστι…. ἀλλ’ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος».

 Ἰδού λοιπόν, ἀδελφοί μου, καιρός ἀνανήψεως, ἰδού καιρός μετανοίας, ἰδού παράδειγμα πρός μίμησιν ἡ τοῦ Ἀσώτου μετάνοια καί μεταμέλεια. Εἰς τοῦτο μᾶς καλεῖ ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μας διά στόματος τοῦ μελῳδοῦ αὐτῆς  λέγουσα: «ταῖς ἡδοναῖς τοῦ σώματος ὑπέκυψα παναθλίως καί ἐδουλώθην ὅλως, τοῖς τῶν παθῶν ἐφευρεταῖς καί ξένος ἐγενόμην ἀπό Σοῦ, φιλάνθρωπε. Νῦν δέ κράζω τήν τοῦ Ἀσώτου φωνήν: Ἡμάρτηκα, Χριστέ, μή ὑπερίδῃς ὡς μόνος ἐλεήμων».

Ἀμήν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Γαλακτίων καί τά μέλη τῆς ἐνορίας ταύτης ἐδεξιώθησαν φιλοφρόνως τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν  Αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder

Τό Σάββατον, 10^ην /23^ην Φεβρουαρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους εἰς τήν Ἱεράν  αὐτοῦ Μονήν, τήν φέρουσαν τό ὄνομα αὐτοῦ, εὑρισκομένην ἐντός τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων εἰς τό ὕψος τῆς φερομένης ὡς Ὀγδόης Στάσεως τῆς Ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου, τήν ὁποίαν διήνυσε ὁ Κύριος κατά τήν πορείαν Αὐτοῦ ἀπο τοῦ Πραιτωρίου πρός τόν Γολγοθᾶν. Τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί τῆς θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης, ὁ ὁποῖος καί ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον πρός τούς εὐσεβές ἐκκλησίασμα, τό κατακλῦσαν τόν ναόν περί τῆς ζωῆς καί τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους.

Διαρκούσης τῆς θ. Λειτουργίας ἐπεσκέφθη τήν ἱεράν Ναόν διά προσκύνησιν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μεθ’ ὁμάδος Ἁγιοταφιτῶν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Κάλλιστος ἐδεξιώθη πάντας φιλοφρόνως εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_8_placeholder

Τό Σάββατον, 3^ην /16^ην Φεβρουαρίου 2013, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν ἐν Καταμόνας, συνοικίαν τῆς δυτικῆς πόλεως Ἱεροσολύμων, ἐν ᾗ ποτε ἤνθει ἡ Ἑλληνική παροικία.

Τῆς θείας Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου,  Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου.

Πρός τό πολυπληθές καί εὐσεβές ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί καί ἐν ταυτοχρόνῳ μεταφράσει εἰς τήν ρωσικήν ὑπό τοῦ π. Εὐσεβίου ὡς ἕπεται:

«Ἀνοιγέσθω ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ σήμερον· ὁ γάρ ἄναρχος Λόγος τοῦ Πατρός, ἀρχήν λαβών χρονικήν, μή ἐκστάς τῆς αὐτοῦ θεότητος ὑπό Παρθένου ὡς βρέφος τεσσαρακονθήμερον Μητρός ἑκών προσφέρεται, ἐν ναῷ τῷ νομικῷ· καί Τοῦτον ἀγκάλαις εἰσδέχεται ὁ Πρέσβυς, ἀπόλυσον κράζων, ὁ δοῦλος τῷ Δεσπότῃ· οἱ γάρ ὀφθαλμοί μου εἶδον τό σωτήριόν Σου. Ὁ ἐλθών εἰς τόν κόσμον σῶσαι γένος ἀνθρώπων, Κύριε δόξα σοι», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκηνηταί τοῦ Παναγίου Τάφου

καί τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνήματος τούτου,

 Σήμερον, τῇ χάριτι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προσήλθομεν ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ Προσκυνήματι, δηλονότι εἰς τόν τόπον τῆς ταφῆς τοῦ Ἁγίου καί δικαίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου, διά νά τελέσωμεν τήν ἱεράν αὐτοῦ μνήμην, προσφέροντες θυσίαν αἰνέσεως τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ.

 Ὁ Ἅγιος καί δίκαιος Συμεών καλεῖται Θεοδόχος, διότι ἐδέχθη εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ τόν ἄναρχον Λόγον τοῦ Θεοῦ Πατρός, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Αὐτός δέ ὁ ἄναρχος Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός καί Υἱός γενόμενος τοῦ ἀνθρώπου κατά τήν ἀειπάρθενον αὐτοῦ Μητέρα εἶναι ὁ Κύριος, ὅν εἶδον λέγει ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, «καθήμενον ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπῃρμένον καί πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης Αὐτοῦ», (Ἡσ. 6,1). Ἐκ τοῦ γεγονότος τούτου ἐμπνέεται ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ μελῳδός εἰς τήν σύνθεσιν τῆς παρούσης καταβασίας:

 «Ὡς εἶδεν Ἡσαΐας συμβολικῶς ἐν θρόνῳ ἐπῃρμένῳ Θεόν ὑπ’ ἀγγέλων δόξης δορυφορούμενον, ὤ τάλας! ἐβόα, ἐγώ· πρό γάρ εἶδον σωματούμενον Θεόν, φωτός ἀνεσπέρου καί εἰρήνης δεσπόζοντα».

 Τόν σωματωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα Θεόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Κύριος τοῦ ἀνεσπέρου φωτός καί τῆς εἰρήνης προσέφερεν ὡς βρέφος τεσσαρακονθήμερον ἡ ἀειπάρθενος καί Θεοτόκος μητέρα Αὐτοῦ ἐν τῷ Ναῷ τῷ νομικῷ κατά τήν ἰουδαϊκήν συνήθειαν τοῦ σκιώδους καί νομικοῦ γράμματος.

 «Σήμερον», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας, «ὁ Σωτήρ ὡς βρέφος προσηνέχθη, ἐν τῷ ναῷ Κυρίου καί χερσί γηραλέαις ὁ Πρέσβυς ( Συμεών ) τοῦτον δέχεται».  « Ἄνθραξ ὁ προφθείς τῷ θείῳ Ἡσαΐᾳ Χριστός, ὡς ἐν λαβίδι χερσί τῆς Θεοτόκου, νῦν» καί πάλιν ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός, «τῷ Πρεσβύτῃ δίδοται». Ὡς δέ μαρτυρεῖ ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς «ἐν εἰρήνῃ…, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν Σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ». (Λουκ. 2,29).

 Ἡ ὑπό τοῦ μελῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ χρῆσις τῶν λέξεων «σήμερον» καί «νῦν» καταδεικνύει σαφέστατα ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος, Κύριος δέ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι «τό σωτήριον τοῦ κόσμου», «τό φῶς τῶν ἐθνῶν» καί ἡ «δόξα» τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ, δηλονότι τῶν μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ.

 Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός προσφέρεται εἰς τάς ἀγκάλας ὅλων ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἕτοιμοι νά τόν δεχθοῦν, νά τόν ἰδοῦν καί νά τόν ψηλαφήσουν. Ἰδού, ἐν προκειμένῳ, τί λέγουν οἱ ἔγκριτοι ἑρμηνευταί τῆς Ἐκκλησίας: «Φῶς ἐστιν ἐθνῶν ὁ Χριστός, ἐπειδή τά ἐσκοτισμένα ἔθνη ἤμελλε φωτίσαι τῇ διδασκαλίᾳ. Νῦν γάρ εἰσεδέξατο ὁ Πατήρ τούς ἐξ ἐθνῶν σύνθημα δούς αὐτοῖς εἰρήνης, τήν σωτηρίαν τήν διά τῆς εἰς Χριστόν πίστεως». «Γέγονε φῶς», λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «τοῖς ἐν σκότει καί πεπλανημένοις καί ὑπό χεῖρα πεσοῦσιν διαβολικῆς».

 Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶναι φῶς. Οὐδείς δύναται νά ἀντιληφθῇ τήν σημασίαν καί τήν δύναμιν τούτου, ἐάν προηγουμένως δέν ἐδοκίμασε διά τῆς πείρας τί εἶναι ὁ σκοτισμός τῆς διανοίας, τί εἶναι θλῖψις καί ἀπογοήτευσις. Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνον, τό ὁποῖον διαλύει τό σκότος καί φωτίζει πάντα τά ἔθνη, ὡς τοῦτο μαρτυρεῖται ὑπό τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου: «Ἰδού δέδωκά σε… εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναι δέ εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», (Ἡσ. 49,6). Τούς προφητικούς τούτους λόγους ἐπιβεβαιώνει Αὐτός οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, λέγων: «ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μή μείνῃ», (Ἰωάν. 12,46).

 Ἡ ἑόρτιος μνήμη τοῦ Ἁγίου καί δικαίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου ἡ ὁποία κατ’ οὐσίαν ἀποτελεῖ προέκτασιν τῆς μεγάλης Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς καλεῖ σήμερον καί νῦν, τώρα αὐτήν τήν στιγμήν νά συναντηθῶμεν μέ τόν Χριστόν ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Δεῦτε καί ἡμεῖς ᾂσμασιν ἐνθέοις, Χριστῷ συναντηθῶμεν καί δεξώμεθα Αὐτόν, Οὗ τό σωτήριον ὁ Συμεών ἑώρακεν. Οὗτὸς ἐστιν, Ὅν ὁ Δαυΐδ καταγγέλλει. Οὗτὸς ἐστιν ὁ ἐν προφήταις λαλήσας ὁ σαρκωθείς δι’ ἡμᾶς καί νόμῳ φθεγγόμενος, Αὐτόν προσκυνήσωμεν».

 Αὐτήν ἀκριβῶς τήν Ὑπαπαντήν, δηλονότι τήν συνάντησιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, προγευόμεθα κατά τήν συμμετοχήν μας εἰς τό μέγα τῆς θείας Εὐχαριστίας μυστήριον. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν συνάντησιν ἐπιτυγχάνομεν, ὅταν δίδωμεν τροφήν εἰς τούς πεινῶντας, ἐνδύματα εἰς τούς γυμνούς κατά τούς Κυριακούς λόγους: «ἐπείνασα γάρ καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καί ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καί συνηγάγετέ με, γυμνός καί περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καί ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καί ἤλθετε πρός με», ( Ματθ. 25,35).

 Δεῦτε καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τῇ Θεοτόκῳ προσδράμωμεν, οἱ βουλόμενοι κατιδεῖν τόν Υἱόν αὐτῆς πρός Συμεών ἀπαγόμενον καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὁ ἐν χερσί πρεσβυτικαῖς τήν σήμερον ἡμέραν, ὡς ἐφ’ ἅρματος Χερουβίμ, ἀνακλιθῆναι εὐδοκήσας, Χριστέ ὁ Θεός, καί ἡμᾶς τούς ὑμνοῦντὰς Σε, τῆς τῶν παθῶν τυραννίδος, ἀνακαλούμενος ρῦσαι καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν». Ἀμήν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ γηραιός ἀλλά ρέκτης καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοδώρητος ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν καί πάντας φιλοφρόνως εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/cm7qjOqqzKo

ngg_shortcode_9_placeholder