Τήν Τετάρτην, 30^ήν Μαΐου/12^ην  Ἰουνίου  2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου συμφώνως πρός τήν τυπικήν αὐτοῦ διάταξιν καί τό προσκυνηματικόν καθεστώς ἡ ἑορτή τῆς Ἀποδόσεως τοῦ Πάσχα ὡς ἡμέρα καταλήξεως τῆς Πασχαλίου περιόδου.

Ἐνωρίς τήν πρωΐαν ἐψάλη ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα καί ἐτελέσθη ἡ θ. Λειτουργία εἰς τόν μοναστηριακόν ναόν τῶν Ἀγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, μεθ’ ἥν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων κατῆλθεν εἰς προσκύνησιν εἰς τήν Ἀποκαθήλωσιν, τόν Πανάγιον Τάφον καί τον Φρικτόν Γολγοθᾶν.

Ἡ προσκύνησις αὕτη ἔλαβε χώραν, ἐν ᾧ εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἐτελεῖτο ἡ ἀκολουθία τοῦ Πάσχα καί ἡ θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου καί συμμετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ ἱκανῶν προσκυνητῶν.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ὁ προεξάρχων τῆς Λειτουργίας Ἀρχιεπίσκοπος μετά τῆς συνοδείας τῶν ἱερέων ἀνῆλθον εἰς τό Πατριαρχεῖον καί ὑπέβαλον τά σέβη αὐτῶν εἰς τόν Μακαριώτατον Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον χαιρετίζοντα αὐτούς διά τοῦ πασχαλίου χαιρετισμοῦ χαροποιοῦ  «Χριστός Ἀνέστη».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν νύκτα τῆς Δευτέρας πρός Τρίτην, 28^ην προς 29^ην Μαΐου/ 10^ης πρός 11^ην Ἰουνίου 2013, ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος συνῳδά ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, εἰς λειτουργίαν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ἐχειροτόνησεν εἰς διάκονον τόν ἐκ τῆς κώμης Ἀμπελίν τοῦ βορείου Ἰσραήλ καταγόμενον Σάββαν Χάτζ παρουσίᾳ τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης, τῆς συζύγου τοῦ χειροτονηθέντος καί ὁμάδος ὁμοπατρίων αὐτοῦ.

Ἐν συνεχείᾳ τήν πρωίαν ὁ χειροτονηθείς μετά τοῦ ἐν Ἄκκρῃ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, καί τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου προσῆλθον εἰς τό Πατριαρχεῖον καί ἔλαβον τήν εὐλογίαν τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου εὐχομένῳ αὐτῷ εὐδόκιμον διακονίαν εὐαρεστοῦσαν Θεόν καί ἀνθρώπους.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Κυριακήν τοῦ Τυφλοῦ, 27^αν Μαΐου/9^ην Ἰουνίου 2013, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος εὑρισκόμενος εἰς Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας ἐλειτούργησεν εἰς τόν ἐν Ἀμμάν καί παρά τήν Μητρόπολιν ἱερόν ναόν τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, συλλειτουργούντων Αὐτῳ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, πολλοῦ λαοῦ ἐκ τοῦ ἀραβοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου ἐν Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας ἐν εὐλαβείᾳ συμμετέχοντος πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα πεπηρωμένος, σοὶ Χριστὲ προσέρχομαι, ὡς ὁ τυφλὸς ἐκ γενετῆς, ἐν μετανοίᾳ κραυγάζων Σοι· Σὺ τῶν ἐν σκότει, τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί, ἡ ἱερά καί πανέορτος ἡμέρα τῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτήρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως κατηύθυνεν τά διαβήματα ἡμῶν ἐν τῇ ὡραιοτάτῃ ὑμῶν Ἐκκλησία, ἵνα κλῆρος καί λαός πανηγυρήσωμεν τό μέγα μυστήριον τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς τόν ἐκ Παρθένου Μαρίας γεννηθέντα, παθόντα καί σταυρωθέντα δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Αὐτός ἀκριβῶς ὁ ἐνανθρωπήσας καί σαρκωθείς Θεός Λόγος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐχαρίσατο τό φῶς εἰς τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν κατά τήν ἀδιάψευστον μαρτυρίαν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου:

«Καὶ παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς∙ καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ῥαββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, τό θαῦμα εἰς τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν ἐγένετο, ἵνα φανερωθῇ ἡ παντοδυναμία καί ἡ ἄπειρος φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. «Δυνατόν», λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «καί ἐν αὐτῷ τῷ παθήματι δοξάζεσθαι τόν Θεόν. Ὅταν γάρ ἐνεργείᾳ τά ἄνωθεν τοῦ παρενοχλοῦντος καί ἐπισκήψαντος αὐτῷ πάθους ἐλεύθερος εὑρεθῇ, τίς ὁ θαυμάσαι τόν ἰατρόν, τίς δέ  τοῦ θεραπεύσαντος οὐ κατόψεται τήν δύναμιν ἐν αὐτῷ». Τήν ἐνέργειαν τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν ζῶμεν καί βλέπομεν τόσον μέ τά φυσικά, σωματικά μάτια, ὅσον καί με τά ψυχικά ἡμῶν μάτια ἐν τῷ μεγάλῳ θαύματι τῆς ἐπί γῆς συστάσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καί λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ ἐντός τοῦ κόσμου, ἡμεῖς δέ οἱ φωτισταί τῆς διά τοῦ φωτός τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τό Θεῖον καί Ἱερόν Βάπτισμα κατέστημεν μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι, τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ὁρατή καί ἀόρατος παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ κόσμῳ καί ἐν μέσῳ ἡμῶν. Ταυτοχρόνως ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν εἶναι καί ἡ κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, ἔνθα ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός, «ἀπελθών καί νιψάμενος, ἀνέβλεψε», (Ἰωάν. 9,11).

Τό θαυμαστόν τοῦτο γεγονός τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ προεκάλεσεν τήν ἀπορίαν καί τήν ἀγανάκτησιν τῶν Φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι ἐθεώρουν τούς ἑαυτούς τους πεφωτισμένους, ἐν ᾧ εἰς τήν πραγματικότητα εἶχον τά ὄμματα τῆς ψυχῆς αὐτῶν πεπηρωμένα. Διά τοῦτο καί πάλιν ἠρώτησαν τόν θεραπευθέντα πλέον τυφλόν: «τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί∙ ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. Ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς», (Ἰωάν. 9, 26-30).

Ἡ ἀπόκρισις αὐτή τοῦ θεραπευθέντος τυφλοῦ, ὅτι ἀκριβῶς τό γεγονός αὐτό προκαλεῖ θαυμασμόν καί ἔκπληξιν, ὅτι δηλαδή σεῖς δέν γνωρίζετε τόν ἄνθρωπον αὐτόν, ἐάν ἔχῃ σταλεῖ ἀπό τοῦ Θεοῦ καί ἀπό ποῦ εἶναι. Καί ὅμως ὁ ἄγνωστος αὐτός εἰς σᾶς μοῦ ἤνοιξε τά μάτια. Ἀποτελεῖ ὁμολογίαν, ἀλήθειαν ἡ ὁποία δέν ἀφορᾷ μόνον εἰς τούς Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἀφορᾷ καί τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας. Μέ ἄλλα λόγια, οἱ Φαρισαίοι ἦσαν ἄνθρωποι μέ πολλάς γνωριμίας, ἐπιδεικνύοντες ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον διά ζητήματα σχετιζόμενα πρός τήν θρησκείαν καί τάς ἱεράς Γραφάς, θεωροῦντες ἑαυτούς ὑπερασπιστάς τῆς πίστεως.

Τό ὅτι ἠγνόουν τόν ἄνθρωπον αὐτόν, δηλαδή τόν Ἰησοῦν ἤ δέν ἐθεώρουν ἄξιον νά ἔλθουν εἰς γνωριμίαν μετ’ Αὐτοῦ, αὐτό ἦτο πράγματι παράδοξον.

Ναί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὑπάρχουν καί μέχρι σήμερον πολλοί ἄνθρωποι δεικνύοντες ἐξαιρετικήν εὐφυΐαν εἰς ὡρισμένα ζητήματα καί οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται μορφωμένοι καί ἰδιαιτέρως πεπαιδευμένοι ἄνθρωποι καί ὅμως ἀγνοοῦν τήν διδασκαλίαν τοῦ Εὐαγγελίου καί γενικώτερον τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐνδέχεται νά εἶναι εἰς ὡρισμένον κλάδον τῆς ἐπιστήμης παγκοσμίου φήμης ἐπιστήμονες καί εἰς τό σχολεῖον τοῦ Χριστοῦ νά εἶναι ἀστοιχείωτοι ἤ καί ἀνεπίδεκτοι μαθήσεως. Καί καθώς καί ὁ θεραπευθείς τυφλός ἔναντι τῶν Φαρισαίων, οὕτω καί πᾶς λαβών πεῖραν τῆς εὐεργετικῆς ἐπιδράσεως καί τοῦ φωτισμοῦ τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῶν χαρίτων, αἵτινες ἐκπηγάζουν ἀπ’ αὐτοῦ ἀπορεῖ καί θαυμάζει πῶς οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἰς ζητήματα τόσον οὐσιώδη διά τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς των παρουσιάζωνται τόσον ἀμαθεῖς καί παράλογοι, ἀλλά καί προκλητικοί.

Τοῦτο βεβαίως εἶναι ἀπόρροια τῆς ἐλλείψεως ταπεινώσεως καί πωρώσεως βλάβης τῶν ὀμμάτων τῆς ψυχῆς. Διά τοῦτο ὁ μελῳδός ἀναφωνεῖ : «τῆς ψυχῆς τά ὄμματα πεπηρωμένος Σοί, Χριστέ προσέρχομαι ὡς ὁ τυφλός ἐκ γενετῆς ἐν μετανοίᾳ κραυγάζων σοι. Σύ τῶν ἐν σκότει τό φῶς τό ὑπέρλαμπρον». Τό δέ φῶς τό ὑπέρλαμπρον δέν εἶναι ἄλλον ἀπό τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Τό φῶς τό φωτίζον πάντα ἄνθρωπον θέλοντα σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. Αὐτοῦ τοῦ ἐνυποστάτου φωτός τοῦ ἀναστάντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, νά γίνωμεν κοινωνοί καί μέτοχοι ὑπό τῆς Ἐκκλησίας μας διά στόματος τοῦ μελῳδοῦ αὐτῆς λέγοντος: «τούς νοερούς μου ὀφθαλμούς, πεπηρωμένος Κύριε ἐκ ζοφερᾶς ἁμαρτίας σύ φωταγώγησον ἐνθείς οἰκτίρμον τήν ταπείνωσιν καί τοῖς τῆς μετανοίας καθάρας με δάκρυσιν διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί πάντων τῶν Ἁγίων Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη».

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Τήν Τρίτην, 22^αν Μαΐου/4^ην Ἰουνίου 2013, ἔλαβε χώραν εἰς τό παρά τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου παρεκκλήσιον τῆς Πεντηκοστῆς ἡ κουρά δύο μοναχῶν ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, τῇ παρουσίᾳ Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τοῦ δοκίμου Πάρι Βασιλόγιαννη ἐξ Ἀχαΐας, ὑπηρετοῦντος εἰς τό ἐν Γεσθημανῇ Θεομητορικόν Μνῆμα, μετονομασθέντος εἰς Παλλάδιον καί τοῦ δοκίμου Κωνσταντίνου Παπαχρήστου ἐκ Λειβαδείας, ὑπηρετοῦντος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί μετονομασθέντος εἰς Κύριλλον.

Μετά τήν κουράν ὁ Μακαριώτατος ἀπηύθυνεν εἰς τούς δύο καρέντας μοναχούς Πατριαρχικού λόγους, λέγων ὅτι ἡ Θεία Χάρις ἠξίωσεν αὐτούς νά ὑπηρετοῦν εὐδοκίμως ὡς δόκιμοι καί νά γίνωνται σήμερον δεκτοί εἰς τό ἀγγελικόν σχῆμα καί δή τό Ἁγιοταφιτικόν, τό περιέχον  τήν μοναχικήν ἄσκησιν, ἀλλά καί τήν προσκυνηματικήν διακονίαν, εἰς τήν ὁποίαν καί ὑπηρετοῦν ἤδη, ἔχοντες τήν εὐθύνην χιλιάδων προσκυνητῶν, προστρεχόντων εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα πρός σβέσιν τῆς δίψης αὐτῶν διά τήν ἐν Χριστῷ σαρκωθέντι, σταυρωθέντι καί ἀναστάντι ζωήν καί σωτηρίαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/eeTsz1YWMHE

ngg_shortcode_3_placeholder

Τήν Δευτέραν, 21^ην Μαΐου/ 3^ην Ἰουνίου 2013, ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί θεοσέπτων βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης εἰς τόν ἱερόν αὐτῶν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν ναόν, ἕδραν καί κέντρον τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας προεξῆρξεν ἐν χοροστασίᾳ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Μετά τόν Ἑσπερινόν κατά τήν τάξιν τῆς Ἀδελφότητος εἰς τό προαύλιον τοῦ Ναοῦ προσηνέχθη τό κόλλυβον μετά οἴνου καί παξιμαδίου.

Τῆς θ. Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξε καί πάλιν ἐν θεία Λειτουργίᾳ ἡ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος συλλειτουργούντων Αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἱεροδιακόνων τῇ ψαλμῳδίᾳ τοῦ πρωτοψάλτου τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ ναοῦ Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐσεβίου Δαγγαλᾶ, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου μετά τῆς ἐριτίμου συζύγου αὐτοῦ καί τῇ ἐν κατανύξει συμμετοχῇ πολλοῦ λαοῦ ἐντοπίων καί προσκυνητῶν.

Μετά τό τέλος τῆς θ. Λειτουργίας ἐγένετο ἐπίσημος ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν λειτουργούντων ἱερέων ἐνδεδυμένων τήν πλήρη ἱερατικήν στολήν αὐτῶν, τῶν Ἀρχιερέων δέ φερόντων ἐγκόλπιον καί ἐπανωκαλύμμαυχον.

Ἐν τῇ διελεύσει ἀπό τῆς θύρας τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου πρός τήν θύραν τοῦ Πατριαρχείου ἡ ὑπεύθυνος τοῦ ἀρτοποιείου τοῦ Πατριαρχείου μοναχή Σεραφείμα καί ὁ Ἁγιοταφίτης Ἱερομόναχος π. Παΐσιος διένειμαν ἑνί ἑκάστῳ τῶν διερχομένων τό παραδοσιακόν ἀρτίδιον εὐλογίας.

Εἰς τό Πατριαρχεῖον ἡ Α.Θ.Μ. προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι πρσφωνήσεως Αὐτοῦ, ἐχούσης ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Οὐκ ἐξ ἀνθρώπων εἴληφε, τὸ βασίλειον κράτος, ἀλλ’ ἐκ τῆς θείας χάριτος, Κωνσταντῖνος ὁ μέγας, σὺν τῇ μητρὶ οὐρανόθεν, ἐξαστράπτων δὲ βλέπει, Σταυροῦ τὸ θεῖον τρόπαιον, ὅθεν τούτῳ ὀλέσας τοὺς δυσμενεῖς, τῶν εἰδώλων ἔλυσε τὴν ἀπάτην, ἐν κόσμῳ δὲ ἐκράτυνε, τὴν ὀρθόδοξον πίστιν» ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἅγιοι Πατέρες καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς ἱερᾶς μνήμης τῶν Ἁγίων θεοστέπτων μεγάλων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης. Ἰδιαιτέρως δέ χαίρεται ἐπί τῷ ἱερῷ τούτῳ γεγονότι τό ἱερόν ἡμῶν Κοινόν, δηλονότι τό μοναστηριακόν κέντρον τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τουτέστιν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τό συσταθέν τό πρῶτον ὑπ’ αὐτῶν τούτων τῶν θεοστέπτων ὄντως βασιλέων.

Ἡ θεία καί πνευματοκίνητος συμβολή τοῦ αὐτοκράτορος τῶν Ρωμαίων Κωνσταντίνου, τόσον εἰς τήν οἰκουμένην, ὅσον καί εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ὀφείλεται εἰς δύο τινά, ὡς τοῦτο διατρανοῦται ὑπό τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας.

 Πρῶτον ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀναδέδεικται τό θεῖον τρόπαιον, δι’ οὗ ἐλύθη ἡ ἀπάτη τῶν εἰδώλων καί δεύτερον ὅτι ἐκραταιώθη ἡ Ὀρθόδοξος πίστις τῶν Ρωμαίων Χριστιανῶν. Καί τοῦτο τά μέν διά τῆς ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Κωνσταντίνου συγκλήσεως τῆς πρώτης ἐν Νικαίᾳ τό 315 μ.Χ. Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς ὁποίας καί προήδρευσε, τά δέ διά τῆς ἀναδείξεως τῇ φυσικῇ παρουσίᾳ καί προσωπικῇ φροντίδι τῆς μακαρίας Ἐλένης τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἀρρήκτως συνδεδεμένων μετά τῆς ἱερᾶς ἱστορίας τῆς θείας ἐν Χριστῷ οἰκονομίας. Ἐνδεικτικῶς παραθέτομεν ἀποσπάσματα τοῦ λόγου τοῦ ἐκφωνηθέντος ὑπό τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἐν τῷ θείῳ Συλλόγῳ τῶν θεοφόρων Πατέρων, διασωθέντος εἰς τά συγγράμματα τοῦ Εὐσεβείου Καισαρείας, ἔχοντος οὕτως:

1^ον. «Τήν θείαν πίστιν φυλάσσων τοῦ τῆς ἀληθείας φωτός μεταλαγχάνω, τῷ τῆς ἀληθείας φωτί ὀδηγούμενος, τήν θείαν πίστιν ἐπιγινώσκω», (Εὐσεβίου Καισαρείας βιβλ. 4, 9)

2^ον  «Ἥδε ἐστὶν ὡς ἀληθῶς ἡ οὐράνιος σοφία, αἱρεῖσθαι τὸ ἀδικεῖσθαι πρὸ τοῦ ἀδικεῖν, καὶ γενομένης ἀνάγκης ἑτοίμως ἔχειν κακῶς πάσχειν μᾶλλον ἢ κακῶς ποιεῖν».

Δόξα καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ τῷ ἀξιώσαντι ἡμᾶς νά τελέσωμεν ἐν τῷ μοναστηριακῷ καί Πατριαρχικῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης τήν θείαν Λειτουργίαν πρός τιμήν τῆς ἱερᾶς αὐτῶν μνήμης καί νά δεηθῶμεν ὑπέρ ἀγαθῆς καταστάσεως τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Κοινοῦ ὡς καί τοῦ εὐσεβοῦς χριστεπωνύμου ἡμῶν ποιμνίου, ἀλλά καί περί εἰρήνης ἐν τῇ ὑπό πολεμικῶν συγκρούσεων καί αἱματοχυσίας χειμαζομένῃ περιοχῇ ἡμῶν.

Ἔτη πολλά. Χριστός Ἀνέστη!

οὕτως δέ ἀραβιστί, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2013/06/03/2375/

Μετά τήν ἐν τῷ Πατριαρχείῳ χαιρετισμόν ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης καί προσκεκλημένοι αὐτῆς παρεκάθισαν εἰς κοινήν τράπεζαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/KENFoeG1nD4

ngg_shortcode_4_placeholder

Ἡ ἑορτή τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος ἑωρτάσθη τήν Κυριακήν, 20^ήν Μαΐου/2^αν Ἰουνίου 2013, ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, εἰς τό Προσκύνημα τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ.

Ὡς γνωστόν κατά τήν μαρτυρίαν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου εἰς τήν Καινήν (Ἰωάν, 4,1-38), τό Φρέαρ τοῦτο ἠνοίχθη εἰς τήν Σαμάρειαν γῆν ἀναμέσον τῶν ὀρέων Γεβάλ καί Γορεζίν ὑπό τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ.

Εἰς τοῦτο τό φρέαρ συνήντησεν, ἡ ἐκ τῆς κώμης Συχάρ ἐλθοῦσα Σαμαρεῖτις γυνή ἵνα ἀντλήσῃ ὕδωρ, τόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος καί ἁλιευτικῶς ἐμύησεν αὐτήν εἰς τό Πρόσωπον Αὐτοῦ ὡς τοῦ Χριστοῦ καί ἤλλαξε τήν ζωήν αὐτῆς, τόσον ὥστε ἀπό τῆς ἁμαρτίας νά ἔλθῃ εἰς ἁγιότητα καί εἰς αὐτό τό μαρτύριον. Ἑορτάζομεν δέ τήν μνήμην ταύτης εἰς τόν κύκλον τῶν κινητῶν ἑορτῶν τήν Δ΄ Κυριακήν ἀπό τοῦ Πάσχα ἑκάστου ἔτους.

Εἰς τό Προσκύνημα τοῦτον, εἰς τό ὁποῖον κατά τούς χρόνους ἡμῶν ἐμαρτύρησεν ὁ ἅγιος νεομάρτυς Ἁγιοταφίτης Φιλούμενος καί τό ὁποῖον ἐπαξίως ἀνέδειξε ἀπό τινων ἐτῶν ὁ ἡγούμενος αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος διά τῆς ἀνεγέρσεως μεγαλοπρεποῦς Ναοῦ, κοσμοῦντος ὅλην τήν πόλιν τῆς Νεαπόλεως ἐτέλεσε θ. Λειτουργίαν κατά τήν ἄνω ρηθεῖσαν ἡμέραν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἱερέων Πρεσβυτέρων ἐφημερίων τῶν ὁμόρων κωμῶν τῆς Νεαπόλεως, ὡς τῶν Ραφιδίων, Τουμπάς καί Ζαμπάπδε  καί συμπροσευχομένων τῶν ἐλθόντων πιστῶν εἰς Νεάπολιν ἐκ τῶν ὁμόρων κωμῶν αὐτῆς.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς πάντας ἑλληνιστί ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ὕδωρ ὑπάρχεις ζωῆς ἐβόᾳ Χριστῷ ἡ Σαμαρεῖτις. Πότισον οὖν με Λόγε διψῶσαν πάντοτε, Σοῦ τήν θείαν χάριν, ὅπως μηκέτι Ἰησοῦ Κύριε, ἀγνωσίας κρατῶμαι αὐχμῷ, ἀλλά κηρύττω Σου τά μεγαλεῖα», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

εὐσεβεῖς Χριστιανοί.

Σήμερον, Κυριακῇ πέμπτῃ ἀπό τοῦ Πάσχα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζει τήν τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός ἑορτήν ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ ἔνθα καί τό φρέαρ τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ.

Ὁ τόπος οὗτος ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, διότι δέν εἶναι τόπος μόνον ἱστορικός καί ἱερός, ἀλλά καί τόπος εὐαγγελιζόμενος τήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μαρτυρίαν, ὅτι Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν, (Ἰωάν. 4,24). Ἐπί πλέον δέ τό ὑπεράνω καί ἐπί τοῦ φυσικοῦ φρέατος τοῦ Ἰακώβ κατασκευασθέν πνευματικόν φρέαρ, δηλονότι τό ἅγιον Θυσιαστήριον τοῦ περικαλλεστάτου τούτου Ναοῦ πρός τιμήν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς δηλαδή τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός ἐπιβεβαιώνει τούς Κυριακούς λόγους τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ πρός τήν Σαμαρείτιδα καί πρός πάντα ἄνθρωπον διψῶντα τήν σῴζουσαν ἀλήθειαν ὅτι «πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν. ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», (Ἰωάν. 4, 13-14) (Καί ἀναλυτικώτερον, ἐκεῖνος ὅμως πού θά πίῃ ἀπό τό νερό τό ὁποῖον θά τοῦ δώσω, θά μεταβληθῇ μέσα του εἰς πηγήν νεροῦ πού δέν θά στηρεύῃ, ἀλλά θά ἀναβλύζῃ καί θά πηδᾷ καί θά τρέχῃ πάντοτε διά νά τοῦ παρέχῃ ζωήν ἀώνιον).

Τό ὕδωρ τό παρέχον ζωήν αἰώνιον ἐζήτησε καί ἔπιε ἀπό τόν Χριστόν ἡ Σαμαρεῖτις, ἡ ὁποία ἀνεδείχθη μάρτυς καί ἱσαπόστολος τοῦ εὐαγγελίου τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί ἀληθείας. «Πότισον οὖν με, Λόγε Χριστέ, διψῶσαν πάντοτε σοῦ τήν θείαν Χάριν, ὅπου μηκέτι Ἰησοῦ Κύριε ἀγνωσίας κρατῶμαι αὐχμῷ, ἀλλά κηρύττω σου τά μεγαλεῖα», ἀναφωνεῖ ἡ Σαμαρεῖτις διά στόματος τοῦ μελῳδοῦ.  

Ὄντως ἀγαπητοί μου, ἡ Σαμαρεῖτις ἔζη εἰς κατάστασιν ἀγνωσίας. Καί τοῦτο διότι ἡ πίστις εἰς τόν Θεόν τῶν Πατέρων καί τῶν συμπατριωτῶν αὐτῆς ἦτο «ἐν αὐχμῷ», δηλαδή ξηρά ἄνευ τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐστερεῖτο μέ ἄλλα λόγια τοῦ ἄρτου καί τῆς πόσεως τῆς αἰωνίου ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, λέγοντος: «ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις καί τό αἷμά μου ἀληθῶς ἐστί πόσις. Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν. 6,54-56).

Ἰδού τί λέγει ὑμνολογικῶς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Οἱ τόν ἄρτον ἐσθίοντες τῆς σαρκός τοῦ Κυρίου καί τό αἷμα λαμβάνοντες τῆς πλευρᾶς τοῦ Δεσπότου, καινότητι Πνεύματος πολιτευσώμεθα ζῶντες τῇ χάριτι».

Ἡ Σαμαρεῖτις γυνή, «ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν», (Ἰακ. 5,17) κατά τήν ἔκφρασιν τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου. Τοῦτο σημαίνει ὅτι οἱ Κυριακοί λόγοι: «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν  αὐτόν», (Ἰωάν. 4,24) ἀπευθύνονται εἰς ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως καί εἰς ἕνα ἕκαστον ἐξ ἡμῶν. «Ἐγώ», λέγει ὁ Χριστός κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννου, «εἰμί τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος. Ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν», (Ἀποκ. 21,5). Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός μέ ἄλλα λόγια εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αυτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος», (Ἰωάν. 7,37-38).

Ἡ Σαμαρεῖτις γυνή, ἡ ὕστερον ὑπό τοῦ Σωτηρος ἡμῶν Χριστοῦ Φωτεινή κατονομασθεῖσα, ἥτις καί τόν τοῦ μαρτυρίου στέφανον ἐπί τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορος Νέρωνος ἀνεδήσατο, μετά τῶν ἑπτά ταύτης υἱῶν, ὡς ἀναφέρει ὁ Συναξαριστής αὐτῆς, ἐγένετο κοινωνός τοῦ νικοποιοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ δηλονότι τοῦ θανάτου τῆς ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, μᾶς ἐγκαινιάζει ἕνα καινόν (καινούργιον) τρόπον ζωῆς. Καί τοῦτο διότι εἰσάγει εἰς τόν παρερχόμενον τοῦτον κόσμον τήν «ἄλλην βιοτήν», ὡς λέγει ὁ μελῳδός: «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅιδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιωτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν».

Ἡ ἑόρτιος πανήγυρις τῆς μνήμης τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος κατά τήν πασχάλιον ταύτην περίοδον ἀποτελεῖ τρανήν βεβαίωσιν τῆς δυνάμεως τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀποτελεῖ ἀπόδειξιν ὅτι ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν ὁ Χριστός, «ἀληθῶς ἀνέστη». Καί εἶναι γεγονός ἀναντίρρητον ὅτι ὅπως ἡμεῖς οἱ βαπτισθέντες καί φέροντες τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λαμβάνομεν τήν βεβαίωσιν τῆς δυνάμεως τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς συμμάρτυρας τοῦς αἵματος τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ, κατά τόν ἴδιον τρόπον οἱ συνάνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας ἀναμένουν ἀπό ἡμᾶς, ἐννοεῖται τούς Χριστιανούς, νά τούς βεβαιώσωμεν διά τήν ἀλήθειαν καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως ὄχι μόνον μέ ἁπλᾶ λόγια, ἀλλά μέ τόν αὐθεντικόν τρόπον τῆς ἐν Χριστῷ ἀναστάντι ζωῆς μας.

Ἡ Ἁγία Φωτεινή ἡ Σαμαρεῖτις μᾶς καλεῖ σήμερον, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διά τοῦ μελῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας λέγουσα: «Δεῦτε ἴδετε Χριστόν καρδιογνώστην, Ὅς δωρεῖται τῷ κόσμῳ τό μέγα αὐτοῦ ἔλεος».  Χριστός ἀνέστη.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

Μετά τήν λιτανείαν ὁ κτίτωρ καί ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος παρέθεσεν εἰς τόν Μακαριώτατον, τήν Συνοδείαν Αὐτοῦ καί πολύν λαόν ἑόρτιον τράπεζαν.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας, 7^ης /20^ῆς Μαΐου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου συμφώνως πρός τήν τυπικήν αὐτοῦ διάταξιν καί τό προσκυνηματικόν καθεστώς ἡ ἑορτή τοῦ ἐν οὐρανῷ φανέντος σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Τό σημεῖον τοῦτο τοῦ σταυροῦ ἐφάνη, ὡς παραδίδει εἰς ἐπιστολήν αὐτοῦ πρός τόν αὐτοκράτορα Κωνστάντιον υἱόν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεροσολύμων ὁ Κατηχητής τήν ἑβδόμην τοῦ μηνός Μαΐου τοῦ ἔτους 351 μ.Χ. εἰς ἐξαίσιον φῶς λαμπρότερον τῶν ἡλιακῶν ἀκτίνων ἀπό τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ἕως καί τοῦ ὄρους τῶν Ἐλαιῶν.

Εἰς ἀνάμνησιν τοῦ θαυμαστοῦ αὐτοῦ γεγονότος ἐτελέσθη ἡ θεία Λειτουργία ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἀνεγνώσθη ἡ ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου ἐπί τοῦ Παναγίου Τάφου ὑπό τοῦ προεξάρχοντος Ἀρχιεπισκόπου ἑλληνιστί καί ὑπό τοῦ Ἅγίου Σεβαστείας ἀραβιστί.

Ἀπολύσεως γενομένης, ἡ Ἀρχιερατική συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἔνθα ἐδέχθη αὐτήν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/s7cFkcyVNgQ

ngg_shortcode_6_placeholder

Τήν Κυριακήν τῶν Μυροφόρων, 6^ην/ 19^ην Μαΐου 2013, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐτέλεσε θείαν Λειτουργίαν εἰς τήν πόλιν Κάρακ τῆς νοτίου Ἰορδανίας.

Εἰς τήν κώμην ταύτην, γνωστήν εἰς τήν βυζαντινήν ἐποχήν ὡς Κυριακούπολιν, ἀριθμοῦσαν μετά τῶν περιχώρων σήμερον δέκα χιλιάδας κατοίκους ὑπάρχει ἀνέκαθεν Ἑλληνορθόδοξος, (Rum Orthodox) Κοινότης ἀποτελουμένη ἐκ δύο χιλιάδων μελῶν περίπου. Προϊστάμενος τῆς Κοινότητος ταύτης εἶναι ὁ πρεσβύτερος π. Ἰωάννης.

Εἰς τήν κώμην ταύτην προσῆλθεν ὁ Μακαριώτατος τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἀπό τῆς ἐν Ἀμμάν Μητροπόλεως, ἔνθα εἶχε διανυκτερεύσει ἀπό τήν προηγουμένην ἡμέραν τοῦ Σαββάτου.

Φθάσας ὁ Μακαριώτατος, ἐγένετο δεκτός μέ τιμάς ὑπό τῆς  Ἀστυνομίας τῆς Πόλεως, τῶν Προσκόπων καί ἐν συνεχείᾳ πρό τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Πατριαρχείου ὑπό τῶν ἐνδεδυμένων ἱερέων τῶν ὁμόρων κωμῶν καί τοῦ Προϊσταμένου τοῦ ἱεροῦ τούτου ναοῦ, αἰδεσιμωτάτου πρεσβυτέρου π. Ἰωάννου.

Ὁ Μακαριώτατος ἐνδυθείς μανδύαν, προεξῆρξεν τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου, ἐν συνεχείᾳ δέ λαβών καιρόν καί ἐνδυθείς πλήρη Ἀρχιερατικήν στολήν προεξῆρξεν τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, τοῦ Προϊσταμένου τοῦ ναοῦ τούτου π. Ἰωάννου καί ἄλλων ἱερέων ὁμόρων κωμῶν τῆς πόλεως Κάρακ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πληρώσαντας τόν ναόν πιστούς, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ὥφθη φῶς ἀπρόσιτον ἡμῖν, λάμπων ἀπό τοῦ τάφου ὡραῖος Χριστός ὁ Κύριος. Ἅιδης ᾐχμαλώτισται, Σατάν ἠφάνισται, χαίρει κόσμου τά πέρατα, χορεύει ἡ κτίσις, μεγέθει ἑορτάζουσα, ἡ Ἐκκλησία Χριστοῦ, μνήμην Ἰωσήφ τοῦ πανσόφου σύν Νικοδήμῳ, καί τῶν Μυροφόρων σύν τούτοις, γυναικῶν γεραίρει τήν πανήγυριν», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐσεβεῖς Χριστιανοί,

Ὄντως ἀγαπητοί μου, «χαίρει κόσμου τά πέρατα, χορεύει ἡ κτίσις, μέλπει ἑορτάζουσα ἡ Ἐκκλησία Χριστοῦ, ἐπί τῇ σήμερον τελουμένῃ μνήμῃ τῶν Ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν ἀλλά καί τοῦ ἐν κρυπτῷ μαθητοῦ τοῦ Χριστοῦ Ἰωσήφ τοῦ πανσόφου καί Νικοδήμου. Καί τοῦτο διότι αἱ μέν Μυροφόροι γυναῖκες ἐγένοντο μάρτυρες ἀψευδεῖς καί πρῶται τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ δέ Ἰωσήφ καί Νικόδημος ἐγένοντο μάρτυρες ἀψευδεῖς τῆς τριημέρου ταφῆς τοῦ Χριστοῦ.

«Ὤφθη φῶς ἀπρόσιτον ἡμῖν λάμπων ἀπό τοῦ τάφου ὡραῖος, Χριστός ὁ Κύριος».

Μέ αὐτά τά λόγια ὁ ὑμνῳδός διατυπώνει τό μέγα καί σωτηριῶδες γεγονός τοῦτο, διότι τό ἱστορικόν πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ, δηλονότι ὁ κατά τήν ἀνθρωπότητα Υἱός τῆς Παρθένου Μαρίας δέν εἶναι ἕνας ἁπλοῦς κήρυκας ἠθικῶν διδασκαλιῶν, ἀλλά ὁ κριτής τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας. Εἶναι ὁ μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ἀθάνατος ὑπάρχων καί καταδεξάμενος διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν σαρκωθῆναι ἐκ τῆς Ἁγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ἀτρέπτως ἐνανθρωπήσας, σταυρωθείς τε Χριστέ ὁ Θεός, θανάτῳ θάνατον πατήσας, εἷς ὤν τῆς Ἁγίας Τριάδος συνδοξαζόμενος τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι», ὡς ὁμολογεῖ μελῳδικῶς ἡ Ἐκκλησία. Τό δέ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι ὁ Παράκλητος, περί οὗ ὁ Χριστός λέγει τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ: «Συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγώ ἀπέλθω, ἐάν γάρ ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος [τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας], (Ἰω. 14,17), οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς, ἐάν δέ πορευθῶ πέμψω αὐτόν πρός ὑμᾶς καί ἐλθών ἐκεῖνος ἐλέγξει τόν κόσμον περί ἁμαρτίας καί περί δικαιοσύνης καί περί κρίσεως· περὶ ἁμαρτίας μέν, ὅτι οὐ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ·  περὶ δικαιοσύνης δέ, ὅτι πρὸς τὸν πατέρα μου ὑπάγω καὶ οὐκέτι θεωρεῖτέ με·  περὶ δὲ κρίσεως, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται».

[Ἀναλυτικώτερον εἰπεῖν: Θά δώσει δέ ὁ Παράκλητος, δηλαδή τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀπόδειξιν καί περί τοῦ ὅτι συνετελέσθη ὁριστική καί τελειωτική κατάκρισις καί καταδίκη τοῦ διαβόλου, διότι ὁ ἄρχων τοῦ ἁμαρτωλοῦ τούτου κόσμου, δηλαδή ὁ σατανᾶς, ἔχει κατακριθῆ διά τοῦ θανάτου μου καί ἔχασε διά παντός τήν ἐξουσίαν του], (Ἰω. 16,7-11). 

Ὁ λάμπων ἀπό τοῦ τάφου ὡραῖος Χριστός Κύριος εἶναι τό ἀπρόσιτον ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις φῶς τῆς Ἀναστάσεως κατά τήν ἰδίαν μαρτυρίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτήρος ἡμῶν Χριστοῦ λέγοντος «ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 8,12). Τό φῶς δέ τῆς ζωῆς αὐτῆς εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς αἰωνίου ζωῆς, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾍδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν, καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον, τὸν μόνον εὐλογητὸν τῶν Πατέρων, Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον».

Ἡ ἀπαρχή δέ τῆς νέας βιοτῆς εἶναι τό γεγονός ὅτι, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, διά μέν τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ «μία ποίμνη γέγονεν, ἀγγέλων καί ἀνθρώπων καί μία ἐκκλησία», διά δέ τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς ἐνδόξου Αὐτοῦ Ἀναλήψεως ἐθεώθη ἐν Αὐτῷ καί δι’ Αὐτοῦ τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν σαρκός τό πρόσλημμα καί ἐτιμήθη ἐν τῇ δεξιᾷ Αὐτοῦ καθέδρᾳ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός κατά τόν Ἅγιον Συμεών τόν Μεταφραστήν. Ἰδού διατί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μᾶς καλεῖ λέγων: «Δεῦτε ἀνυμνήσωμεν λαοί, τὴν τοῦ Σωτῆρος τριήμερον Ἔγερσιν, δι’ ἧς ἐλυτρώθημεν, τῶν τοῦ ᾍδου ἀλύτων δεσμῶν, καί ἀφθαρσίαν καί ζωήν, πάντες ἐλάβομεν, κράζοντες· ὁ σταυρωθεὶς καὶ ταφεὶς καί ἀναστάς, σῶσον ἡμᾶς τῇ Ἀναστάσει σου, μόνε φιλάνθρωπε», (Τρίτη Διακαινησίμου, Στιχηρόν Ἀνατολικόν).

Τό ὀφθέν ἀπρόσιτον φῶς τῆς Ἀναστάσεως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς συνήγαγεν σήμερον ἐν τῇ πασχαλίῳ καί εὐχαριστιακῇ ταύτῃ συνάξει ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ ἱστορικῷ καί ἱερῷ τόπῳ τῆς ὡραίας ὑμῶν πόλεως, τῆς φερούσης τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, δηλονότι τοῦ Θεοῦ καί Σωτήρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» πάντες κράξωμεν μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ: «Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν, ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος».

Ναί, ἀγαπητοί μου, ὁ Ἀναστάς Χριστός εἶναι ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλανθρωπίας, εἶναι ὁ Θεός τῆς συγχωρήσεως καί τῆς ἀνεξικακίας, εἶναι τό φῶς τό ἀληθινόν, «ὁ λέγων», διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής καί Θεολόγος, «ἐν τῷ φωτὶ εἶναι καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῶν, ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστὶν ἕως ἄρτι· ὁ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἐν τῷ φωτὶ μένει, καὶ σκάνδαλον ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν· ὁ δὲ μισῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστὶ καὶ ἐν τῇ σκοτίᾳ περιπατεῖ, καὶ οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει, ὅτι ἡ σκοτία ἐτύφλωσε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ.», (Α΄ Ἰωάν. 2, 9-11).

Ἀς παρακαλέσωμεν τόν Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος ἅπασαν ἐφώτισεν τήν οἰκουμένην διά τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, ἵνα πληρώσῃ τάς καρδίας μας μέ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ἀραβιστί , ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον:  https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2013/05/19/2343/

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder

Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, πρό τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων, 5^ης /18^ης Μαΐου 2013, ἐτελέσθη ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ τό 40νθήμερον μνημόσυνον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ κοιμηθέντος Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀνδρέου, ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ.

Τῆς πρό τοῦ μνημοσύνου θείας Λειτουργίας προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος, τοῦ μνημοσύνου δέ προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου οἱ μετασχόντες εἰς τό μνημόσυνον πατέρες καί λαϊκοί ἔλαβον τό κόλλυβον καί ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ κοιμηθέντος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_8_placeholder

Τήν Κυριακήν, τήν ἐπονομαζομένην τοῦ Θωμᾶ ἤ τοῦ Ἀντίπασχα, 29^ην Ἀπριλίου/ 12^ην Μαΐου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ὡς Παρρησία συμφώνως πρός τήν τυπικήν αὐτοῦ διάταξιν καί προσκυνηματικήν τάξιν τό γεγονός τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Κυρίου ὑπό τοῦ Θωμᾶ κατά τήν δευτέραν Αὐτοῦ εἰς τούς μαθητάς πάλιν εἰς τό ὑπερῷον, ἐν ᾧ ἦσαν συνηγμένοι τήν ὀγδόην ἡμέραν μετά τήν Ἀνάστασιν, (Ἰωάν. 20, 24-31).

Ἀφ’ ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου καί ὥραν 2.30 μ.μ. ἀνεγνώσθη ἡ πασχάλιος Θ’ ὥρα εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἐν συνεχείᾳ, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἡ Ἁγιοταφιτική Συνοδεία κατῆλθεν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα εἰς τό Καθολικόν ἐτέλεσε τόν Μεγάλον Ἑσπερινόν, προεξάρχοντος τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων Πατέρων καί συμμετεχόντων τῶν ἐναπομεινάντων ἐκ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα εὐλαβῶν προσκυνητῶν.

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ, ἐτελέσθη πανηγυρική θεία Λειτουργία εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, προεξάρχοντος καί πάλιν τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί συλλειτουργούντων αὐτῷ, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Βόστρων κ. Τιμοθέου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Λύδδης κ. Δημητρίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἐν εὐλαβείᾳ συμμετεχόντων.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ Ἁγιοταφιτική συνοδεία, τῶν κωδώνων χαρμοσύνως κρουομένων, ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ προεξάρξας τῆς ἑορτῆς Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, Πατριαρχικός Ἐπίτροπος, ηὐχήθη εἰς τούς προσελθόντας προσκυνητάς πίστιν βεβαίαν πρός τόν Ἀναστάντα Κύριον, ἥν ὁ Θωμᾶς διά τῆς ἀπιστίας εὗρεν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_9_placeholder