Τήν Δευτέραν, 24^αν Σεπτεμβρίου/7^ην Ὀκτωβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Θέκλης εἰς τό παρεκκλήσιον αὐτῆς, τό ἐντός τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, συνεχόμενον πρός δυσμάς μετά τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης.

Τόν Ἑσπερινόν ἀφ’ ἑσπέρας ἐτέλεσεν ὁ ἐφημέριος τῆς ἑβδομάδος, τῇ συμμετοχῇ κατά τήν Μεγάλην Εἴσοδον καί τήν Ἀρτοκλασίαν τῶν συνεφημερίων του καί τῇ συμπροσευχῇ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων καί μοναχῶν.

Μετά τόν Ἑσπερινόν οἱ Ἁγιοταφῖται κατά τό ἔθος αὐτῶν ἐκάθισαν εἰς τό προαύλιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί ἔλαβον τά κόλλυβα, τόν οἶνον καί τόν ἄρτον.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, μόλις ἀφιχθείς ἐκ Σερβίας, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί τῆς Θείας Λειτουργίας ἐν χοροστασίᾳ, λειτουργοῦντος τοῦ ἐφημερίου Ἀρχιμανδρίτου π. Καλλίστου καί μετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, μοναχῶν, μοναζουσῶν καί λαϊκῶν.

Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες προσῆλθον εἰς τό Ἐπιτροπικόν, ἔνθα ἔλαβον τά κόλλυβα, τόν ἄρτον καί τό ἀφέψημα, ἐδέχθησαν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου διά ὑγιείαν καί εἰρήνην αὐτῶν καί τῇ προστασίᾳ τῆς Ἁγίας πρωτομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Θέκλης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Κυριακήν, 16^ην /29^ην Σεπτεμβρίου, Κυριακήν  μετά τήν Ὕψωσιν, ἑωρτάσθη εἰς Ναζαρέτ ἡ ἑορτή τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἡ ἑορτή ἔλαβε χώραν εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Πατριαρχείου, τό κείμενον εἰς τό κτῆμα τοῦ Πατριαρχείου, τό γνωστόν ὡς Κάσρ -Ἴλ –Μουτράν/ «Πύργος τοῦ Δεσπότου» καί ἀνακαινισθέν πρό τινων μόλις ἐτῶν φροντίδι καί ἐπιμελείᾳ τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβωρίου ὄρους Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰλαρίωνος καί χορηγίᾳ εὐσεβοῦς προσκυνητοῦ ἐξ Ἑλλάδος.

Τῆς ἑορτῆς μετά Ὄρθρου καί θείας Λειτουργίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος,  συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου τῶν ἡγουμένων τῆς Μονῆς Θαβώρ, Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱλαρίωνος καί τῆς Μονῆς Τιβεριάδος Ἀρχιμανδρίτου π. Τιμοθέου,  τοῦ Ἀραβοφώνου Πρεσβυτέρου τῆς περιοχῆς τῆς Ναζαρέτ π. Ἰωάννου Σαμάα καί μετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ καί συγκινητικῇ ψαλμῳδία μελῶν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος ( Rum Orthodox) τῆς Ναζαρέτ.

Εἰς τό εὐσεβές τοῦτο πλήρωμα, ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τό Κοινωνικόν ἡ Α.Θ.Μ. ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Σταυρὸς ὑψοῦται σήμερον, καὶ κόσμος ἁγιάζεται· ὁ γὰρ Πατρὶ συνεδρεύων, καὶ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ, ἐν τούτῳ χεῖρας ἁπλώσας, τὸν κόσμον ὅλον εἵλκυσας, πρὸς σήν Χριστὲ ἐπίγνωσιν· τοὺς οὖν εἰς σὲ πεποιθότας, θείας ἀξίωσον δόξης», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί

Ὁ «λόγος τοῦ Σταυροῦ» ( Α’ Κορ. 1,18), δηλονότι ἡ σῴζουσα θεία δύναμις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἐπωνύμῳ τοῦ Σταυροῦ Μονῇ, γνωστῇ ὡς Κάσρ-Ἰλ-Μουτράν, ἵνα εὐχαριστιακῶς μαρτυρήσωμεν περί τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς τόν «λόγον τοῦ Σταυροῦ», τοῦ ὁποίου τήν Παγκόσμιον Ὕψωσιν ἑορτίως κηρύττομεν καί ὁμολογοῦμεν.

Ἡ πρᾶξις δέ τῆς μαρτυρίας αὐτῆς ἀφορᾷ εἰς δύο τινά:

Πρωτίστως, εἰς τό γεγονός τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ ὁποίου, ὡς λέγει ὁ μελῳδός, «τάς χεῖρας ἁπλώσας Αὐτοῦ, τόν κόσμον εἵλκυσε πρός τήν Αὐτοῦ ἐπίγνωσιν». Εἰς αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐπίγνωσιν τοῦ Θείου Λόγου, τοῦ Χριστοῦ, ἑλκυσθείς διά τοῦ Σταυροῦ ὁ θεῖος Παῦλος λέγει εἰς τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν αὐτοῦ: «ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ», (Γαλ. 6,14). Καί ἀναλυτικώτερον: μή γένοιτο ποτέ ἐγώ νά καυχηθῶ διά τίποτε ἄλλο παρά διά τό ὅτι δι’ ἐμέ ἔλαβε δούλου μορφήν καί ἐσταυρώθη διά τήν σωτηρίαν μου ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Μόνον καύχημά μου εἶναι τοῦ Κυρίου ὁ σταυρικός θάνατος διά τῆς πίστεως δέ εἰς τόν θάνατον αὐτόν ἔχει νεκρωθῆ καί ἔχει χάσει τήν δύναμίν του ὡς πρός ἐμέ ὁ κόσμος, ἀλλά καί ἐγώ ἔχω νεκρωθῆ ὡς πρός τόν κόσμον.

Δευτερευόντως, ἀφορᾷ εἰς τήν διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἀποκαταλλαγήν τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος λέγων: «ὅτι ἐν αὐτῷ τῷ Χριστῷ ηὐδόκησε πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος κατοικῆσαι  καὶ δι’ αὐτοῦ ἀποκαταλλάξαι τὰ πάντα εἰς αὐτόν, εἰρηνοποιήσας διὰ τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ καί δι’ αὐτοῦ εἴτε τὰ ἐπὶ τῆς γῆς εἴτε τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Κολ. 1,20) . Καί ἀναλυτικὠτερον: καί δι’ αὐτοῦ ὁ Θεός εὐηρεστήθη νά συνδιαλλάξῃ καί νά συμφιλιώσῃ ὅλα πρός τόν ἑαυτόν καί εἰρήνευσε μέ τό αἷμα καί τήν θυσίαν τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου εἴτε τούς ἐπί γῆς ἀνθρώπους μέ τόν Θεόν καί μεταξύ τους εἴτε τούς ἐν οὐρανοῖς  ἀγγέλους, τούς ὁποίους ἐσυμφιλίωσε μέ ὅλους ἐμᾶς.

 Καθίσταται φανερόν ὅτι διά τοῦ αἵματος τοῦ Σταυροῦ, τουτέστιν τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, ἐπῆλθεν ἡ μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου εἰρήνευσις καί συνδιαλλαγή. Τό γεγονός τοῦτο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό ὁποῖον ἡ ἀνθρωπίνη διάνοια ἀδυνατεῖ ὄντως νά κατανοήσῃ ἔχει ἄμεσον σχέσιν μέ τήν ἀναντίρρητον πραγματικότητα τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου τῆς τῶν ἀνθρώπων κτιστῆς καί πεπτωκυΐας φύσεως. Ὁ θάνατος, μέ ἄλλα λόγια, ἀποτελεῖ ἐπείσακτον φαινόμενον εἰς τήν ζωήν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Καί τοῦτο, διότι κατά τήν Σοφίαν Σολομῶντος: «ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν», (Σοφ. Σολ. 1). Ὁ θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον, ὡς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή «φθόνῳ διαβόλου», (Σοφ. Σολ. 2,24), ἤ κατά τόν μελῳδόν τῆς Ἐκκλησίας «προσεγένετο τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων διά βρώσεως τοῦ ξύλου».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, αἰτία καί ρίζα τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἐκ μέρους τῶν Πρωτοπλάστων, τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, παρακοή τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς διδάσκει καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «ἡ μέν γάρ γένεσις πάντων ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἡ δέ φθορά διά τήν ἡμετέραν κακίαν ἐπήχθη πρός τιμωρίαν καί ὡφέλειαν. «Θεός γάρ θάνατον οὐκ ἐποίησεν οὐδέ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων», δι’ ἀνθρώπου δέ μᾶλλον θάνατος, τουτέστιν τῆς τοῦ Ἀδάμ παραβάσεως, ὁμοίως καί αἱ λοιπαί τιμωρίαι».

Ὁ θάνατος ὁ ὁποῖος εἰσήχθη εἰς τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου διά τῆς παραβάσεως τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Παραδείσῳ, (Γεν. 2,17), κατήργηται διά Σταυροῦ». Νικήθηκε ἀπό τόν σταυρικόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ.  «Δι’ οὐδενός γάρ ἑτέρου ὁ θάνατος κατήργηται, ἡ τοῦ προπάτορος ἁμαρτία λέλυτε, ὁ Ἄιδης ἐσκύλευται …, εἰ μή διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά Σταυροῦ γάρ ταῦτα πάντα κατώρθωται». Ἰδοῦ, λοιπόν διά τί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καυχᾶται ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ κηρύσσων: «Ἡμεῖς δέ κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρίαν», (Α΄ Κορ. 1-23).

Ὁ Τίμιος τοῦ Χριστοῦ Σταυρός, ἀγαπητοί μου, ἐμπεριέχει τό ἀπό τῶν αἰώνων ἀποκεκρυμμένον ἐν τῷ Θεῷ μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός τέλειος ὤν Θεός ἐφύτευσε τό ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ Παραδείσου, (Γενέσ. 2,9). Ὁ ἴδιος μετά τήν ἐκ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας ἐνανθρώπησίν Του, τέλειος ὦν ἄνθρωπος, ἐφύτευσεν ἐν μέσῳ τῆς γῆς, (Ψαλμ. 73,12), καί τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, τό ὁποῖον ἐπότισε μέ τό αἷμα καί ὕδωρ, τό ἐξελθόν ἐκ τῆς νυγείσης πλευρᾶς Αὐτοῦ, (Ἰωάν. 19,34). Καί τοιουτοτρόπως τό κατέστησε ζωηφόρον, δηλονότι πηγήν ζωῆς αἰωνίου. Τοῦτο σημαίνει ὅτι διά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τόν ὁποῖον σήμερον μετά τῆς Ἁγίας καί ἰσαποστόλου Ἐλένης καί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Μακαρίου Ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων ὑψώνομεν ἑορτίως φυσικῶς καί πνευματικῶς, προσκυνοῦμεν Αὐτόν Τοῦτον τόν Χριστόν, «ὃς ἔδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀνομίας καὶ καθαρίσῃ ἑαυτῷ λαὸν περιούσιον, ζηλωτὴν καλῶν ἔργων», (Τιτ. 2,14).

Τόν Πανάγιον Σταυρόν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τιμῶντες καί ἡμεῖς σήμερον ὡς πηγήν ἁγιάσματος καί αἴτιον τῆς τῶν ἀνθρώπων θεώσεως μετά τοῦ μελωδοῦ εἴπωμεν: «Ὑψουμένου σου Δέσποτα, ἐν Σταυρῷ, συνανύψωσας, τοῦ Ἀδάμ τήν ἔκπτωτον φύσιν ἅπασαν· διό ὑψοῦντες τόν ἄχραντον Σταυρόν σου φιλάνθρωπε τήν ἐξ ὕψους σου ἰσχύν, ἐξαιτοῦμεν κραυγάζοντες· Σῶσον Ὕψιστε, ὡς Θεός ἐλεήμων τούς τιμῶντας, τήν σεπτήν τε καί φωσφόρον, τοῦ σοῦ Σταυροῦ θείαν ὕψωσιν» καί δώρισαι τῷ κόσμῳ καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν τήν εἰρήνην Σου, Ἀμήν».

Πρό τῆς ἀπολύσεως τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσε εἰς τόν ὑπαίθριον χῶρον τήν ἀκολουθίαν τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀνυψῶν αὐτόν κατά τήν τυπικήν διάταξιν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος πρός ἁγιασμόν τῶν πιστῶν καί τῆς κτίσεως.

Μετά ταῦτα ἔλαβε χώραν μικρά δεξίωσις πρός ὑλικήν ἀναψυχήν εἰς τόν ἔξωθεν τοῦ παρεκκλησίου ὑπαίθριον χῶρον, κατά τήν μεσημβρίαν δέ παρετέθη ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ τράπεζα εἰς τήν Μητρόπολιν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Κυριακήν, 16^ην /29^ην Σεπτεμβρίου 2013, πρώτην Κυριακήν μετά τήν ἑορτήν τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ,ἑωρτάσθη κατά τό ἔθος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἡ ἑορτή τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τήν ἐν τῇ Δυτικῇ Ἱερουσαλήμ παρά τῷ Ἑβραϊκῷ Κοινοβουλίῳ κειμένην Ἱεράν Μονήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τόν τόπον, εἰς τόν ὁποῖον συμφώνως τῇ ἐκκλησιαστικῇ παραδόσει ἐφυτεύθη τό τρισύνθετον ἐκ πεύκης, κέδρου καί κυπαρίσσου, δένδρον ὑπό τοῦ Λώτ, ἀνεψιοῦ τοῦ Ἀβραάμ, ὅπερ κοπέν ἐχρησιμοποιήθη διά ξυλείαν εἰς τήν οἰκοδομήν τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, ὕστερον δέ διά τήν κατασκευήν τοῦ σταυροῦ, ἐπί τοῦ ὁποίου προσεπάγη, σταυρούμενος διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν ὁ δι’ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσας Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην Μονήν τοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία ηὐμοίρησε νά στεγάσῃ καί ἀνωτάτην Θεολογικήν Σχολήν (1845-1909), ἀποδώσασαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν σπουδαίους κληρικούς καί λαϊκούς Θεολόγους, ἐτελέσθη τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω Κυριακῆς ἡ θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων καί μετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ εὐλαβῶν προσκυνητῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας καί τοῦ Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Κλαύδιος παρέθεσε εἰς τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν μικράν δεξίωσιν εἰς τό ἡγουμενεῖον καί εἰς πάντας τό ἑόρτιον κέρασμα εἰς τό προαύλιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/MAAX4Fu9vwQ

Τήν Παρασκευήν, 14^ην /27^ην Σεπτεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, συμφώνως πρός τήν προσκυνηματικήν καί τυπικήν αὐτοῦ διάταξιν ἐν πάσῃ μεγαλοπρεπείᾳ καί λαμπρότητι ἡ ἑορτή τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ὡς μνήμη τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός μετά τήν εὕρεσιν αὐτοῦ εἰς τήν περιοχήν τοῦ λόφου τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί μετά την ἀποτελείωσιν τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ ἐν αὐτῷ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κατά τήν ἡμέραν τῶν ἐγκαινίων αὐτοῦ, ὑψώθη ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων Μακαρίου καί τῆς Ἁγίας Ἑλένης, ἵνα ἴδωσιν αὐτόν ὑψούμενον καί οἱ μακρόθεν προσελθόντες πολυάριθμοι εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Α’ Παραμονή τῆς Ἑορτῆς.

Ἀφ’ Ἑσπέρας τῆς Πέμπτης  ἀνεγνώσθη ἡ Θ’ Ὥρα εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγιοταφιτῶν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἐγένετο ἡ ἐπίσημος κάθοδος, τῶν κωδώνων κρουομένων, (ὡς φαίνεται εἰς τό στιγμιότυπον τό ἀφορῶν τήν Παραμονήν τῆς ἑορτῆς), διά τῆς Χριστιανικῆς Ὁδοῦ εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὑποδοχή τοῦ προεξάρχοντος τῆς τελετῆς Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου εἰς τήν Ἀποκαθήλωσιν, τό Θυμίαμα καί ἡ προσκύνησις εἰς τόν Ἅγιον Τάφον, ἡ προσκύνησις τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Συνοδικῶν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, ἡ κροῦσις τῶν σημάντρων καί τό θυμίαμα μετά μύρου ὑπό τῶν διακόνων ἀνά τά προσκυνήματα.

Μετά ταῦτα ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τόν Προοιμιακόν ἀπό τοῦ Θρόνου, ὁ δέ Πρωτοψάλτης τοῦ Ναοῦ Ἀρχιμανδρίτης Ἀριστόβουλος, οἱ βοηθοῦντες αὐτόν μαθηταί τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀλέξιος καί μοναχός π. Ἰωσήφ Ἁγιορείτης, ἔψαλον τά Ἀνοιξαντάρια. Ἠκολούθησεν ἡ λοιπή Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ μετά Μεγάλης Εἰσόδου καί Ἀρτοκλασίας.

Ἐν συνεχείᾳ ἐψάλησαν τά Ἀπόστιχα, ἐλέχθη τό «νῦν ἀπολύεις» ἐψάλησαν τά Ἀπολυτίκια καί, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἔλαβε χώραν ἡ ἄνοδος εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

Β’ Ἡ κυριώνυμος ἡμέρα τῆς ἑορτῆς.

Τήν πρωΐαν τῆς Παρασκευῆς, κυριωνύμου ἡμέρας τῆς ἑορτῆς 14^ης /27^ης Σεπτεμβρίου 2013, τήν 7.00 π.μ. ἐκκλησιαστικήν ὥραν, ἔλαβε χώραν ἡ ἐπίσημη κάθοδος ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἅμα τῇ εἰσόδῳ εἰς τόν Ναόν, προσεκύνησεν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τόν Πανάγιον Τάφον ὁ προεξάρχων τῆς τελετῆς Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, εἰσελθών εἰς τό Καθολικόν, ηὐλόγησε καί ἀνῆλθεν εἰς τόν Θρόνον, ἔνθα καί προσῆλθον καί ἔλαβαν καιρόν οἱ Ἱερεῖς καί ἐνεδύθησαν ὡς καί οἱ Ἀρχιερεῖς ἐντός τοῦ ἱεροῦ Βήματος, ἀφ’ οὗ ἐψάλη τό «εἰς πολλά ἔτη Δέσποτα» καί  τό «ἄνωθεν οἱ προφῆται».

Ἐν συνεχείᾳ ἐτελέσθη εἰς τό Καθολικόν ἡ θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί τοῦ παρεπιδημοῦντος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ξάνθης κ. Παντελεήμονος, Ἁγιοταφιτῶν  Ἱερέων καί παρεπιδημούντων Ἱερέων καί Πρεσβυτέρων ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἱεροδιακόνων, τῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη, μετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ πολλῶν προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας, Κύπρου καί πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Τελεσθείσης καί ἀπολυθείσης τῆς θείας Λειτουργίας, ἤρξατο ἡ τελετή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπό τοῦ σολέως  τοῦ Καθολικοῦ διά τοῦ «Εὐλογημένη ἡ εἴσοδος τῶν Ἁγίων…».

Ἐξελθοῦσα ἀπό τοῦ Καθολικοῦ ἡ λιτανεία, διῆλθε διά τῆς Ἀποκαθηλώσεως καί κατῆλθε, ἐν ᾧ ἐψάλλοντο αἱ Καταβασίαι, «Σταυρόν χαράξας Μωσῆς» καί τό «Σῶσον Κύριε τόν λαόν Σου» εἰς τόν τόπον τῆς ὑπό τῆς Ἁγίας Ἑλένης εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ὕψωσε τόν Τίμιον Σταυρόν κατά τήν τάξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ  ὁρίζοντος, ἵνα διά τούτων ἁγιασθῇ πᾶσα ἡ κτίσις.

Ἐκ τοῦ σπηλαίου τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἡ λιτανεία διῆλθε διά τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Λογγίνου καί τοῦ «Μή μου ἅπτου» καί περιήχθη τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἀρχιερέων κατά τά πρεσβεῖα αὐτῶν βασταζόντων τόν Τίμιον Σταυρόν ἐπί τάς κεφαλάς αὐτῶν. Ἐντεῦθεν διά τῆς Ἀποκαθηλώσεως καί τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἀδάμ ἡ λιτανεία ἀνῆλθεν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, ἔνθα καί ἐπί τοῦ τόπου, ἐν ᾧ ὑπέρ ἡμῶν ἐσταυρώθη ὁ Χριστός, ὑψώθη ἀπό τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Γολγοθᾶ πρός τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος ὁ Τίμιος Σταυρός ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου.

Μετά τήν Ὕψωσιν ἱερεῖς καί λαός ἔλαβον εὐλογίαν ἐκ τῶν βασιλικῶν, ἐφ’ ὧν ἐτέθη ὁ Τίμιος Σταυρός ἐπί τοῦ δίσκου καί κατῆλθον εἰς τό Ἱερόν Βῆμα.

Τῆς λιτανείας συμπληρωθείσης, ἔλαβε χώραν ἡ ἄνοδος, τῶν κωδώνων κρουομένων, εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ, ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Σταυρὸς ὑψοῦται σήμερον, καὶ κόσμος ἁγιάζεται· ὁ γὰρ Πατρὶ συνεδρεύων, καὶ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ, ἐν τούτῳ χεῖρας ἁπλώσας, τὸν κόσμον ὅλον εἵλκυσας, πρὸς σήν Χριστὲ ἐπίγνωσιν· τοὺς οὖν εἰς σὲ πεποιθότας, θείας ἀξίωσον δόξης», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί καί εὐσεβεῖς Χριστιανοί,

ἡ ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως τελεσθεῖσα σήμερον Θεία Λειτουργία ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ πρᾶξιν μαρτυρίας τῆς πίστεως καί τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί δή τῆς ἐν αὐτῷ διακονούσης Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος.

Ἡ πρᾶξις δέ τῆς μαρτυρίας αὐτῆς ἀφορᾷ εἰς δύο τινά:

Πρῶτον, εἰς τό γεγονός τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ ὁποίου, ὡς λέγει ὁ μελῳδός, «τάς χεῖρας ἁπλώσας Αὐτοῦ, τόν κόσμον εἵλκυσε πρός τήν Αὐτοῦ ἐπίγνωσιν». Εἰς αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐπίγνωσιν τοῦ Θείου Λόγου, τοῦ Χριστοῦ, ἑλκυσθείς διά τοῦ Σταυροῦ ὁ θεῖος Παῦλος λέγει εἰς τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν αὐτοῦ: «ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ», (Γαλ. 6,14). Καί ἀναλυτικώτερον: μή γένοιτο ποτέ ἐγώ νά καυχηθῶ διά τίποτε ἄλλο παρά διά τό ὅτι δι’ ἐμέ ἔλαβε δούλου μορφήν καί ἐσταυρώθη διά τήν σωτηρίαν μου ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Μόνον καύχημά μου εἶναι τοῦ Κυρίου ὁ σταυρικός θάνατος διά τῆς πίστεως δέ εἰς τόν θάνατον αὐτόν ἔχει νεκρωθῆ καί ἔχει χάσει τήν δύναμίν του ὡς πρός ἐμέ ὁ κόσμος, ἀλλά καί ἐγώ ἔχω νεκρωθῆ ὡς πρός τόν κόσμον.

Δεύτερον, ἀφορᾷ εἰς τήν διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἀποκαταλλαγήν τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος λέγων: «ὅτι ἐν αὐτῷ τῷ Χριστῷ ηὐδόκησε πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος κατοικῆσαι  καὶ δι’ αὐτοῦ ἀποκαταλλάξαι τὰ πάντα εἰς αὐτόν, εἰρηνοποιήσας διὰ τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ καί δι’ αὐτοῦ εἴτε τὰ ἐπὶ τῆς γῆς εἴτε τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Κολ. 1,20) . Καί ἀναλυτικὠτερον: καί δι’ αὐτοῦ ὁ Θεός εὐηρεστήθη νά συνδιαλλάξῃ καί νά συμφιλιώσῃ ὅλα πρός τόν ἑαυτόν καί εἰρήνευσε μέ τό αἷμα καί τήν θυσίαν τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου εἴτε τούς ἐπί γῆς ἀνθρώπους μέ τόν Θεόν καί μεταξύ τους εἴτε τούς ἐν οὐρανοῖς  ἀγγέλους, τούς ὁποίους ἐσυμφιλίωσε μέ ὅλους ἐμᾶς.

Ὁ Τίμιος τοῦ Χριστοῦ Σταυρός, ἀγαπητοί μου, ἐμπεριέχει τό ἀπό τῶν αἰώνων ἀποκεκρυμμένον ἐν τῷ Θεῷ μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός τέλειος ὤν Θεός ἐφύτευσε τό ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ Παραδείσου, (Γενέσ. 2,9). Ὁ ἴδιος μετά τήν ἐκ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας ἐνανθρώπησίν Του, τέλειος ὦν ἄνθρωπος, ἐφύτευσεν ἐν μέσῳ τῆς γῆς, (Ψαλμ. 73,12), καί τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, τό ὁποῖον ἐπότισε μέ τό αἷμα καί ὕδωρ, τό ἐξελθόν ἐκ τῆς νυγείσης πλευρᾶς Αὐτοῦ, (Ἰωάν. 19,34). Καί τοιουτοτρόπως τό κατέστησε ζωηφόρον, δηλονότι πηγήν ζωῆς αἰωνίου. Τοῦτο σημαίνει ὅτι διά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τόν ὁποῖον σήμερον μετά τῆς Ἁγίας καί ἰσαποστόλου Ἐλένης καί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Μακαρίου Ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων ὑψώνομεν ἑορτίως φυσικῶς καί πνευματικῶς, προσκυνοῦμεν Αὐτόν Τοῦτον τόν Χριστόν, «ὃς ἔδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀνομίας καὶ καθαρίσῃ ἑαυτῷ λαὸν περιούσιον, ζηλωτὴν καλῶν ἔργων», (Τιτ. 2,14).

Τόν Πανάγιον Σταυρόν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τιμῶντες καί ἡμεῖς σήμερον ὡς πηγήν ἁγιάσματος καί αἴτιον τῆς τῶν ἀνθρώπων θεώσεως μετά τοῦ μελωδοῦ εἴπωμεν: «Ὑψουμένου σου Δέσποτα, ἐν Σταυρῷ, συνανύψωσας, τοῦ Ἀδάμ τήν ἔκπτωτον φύσιν ἅπασαν· διό ὑψοῦντες τόν ἄχραντον Σταυρόν σου φιλάνθρωπε τήν ἐξ ὕψους σου ἰσχύν, ἐξαιτοῦμεν κραυγάζοντες· Σῶσον Ὕψιστε, ὡς Θεός ἐλεήμων τούς τιμῶντας, τήν σεπτήν τε καί φωσφόρον, τοῦ σοῦ Σταυροῦ θείαν ὕψωσιν» καί δώρισαι τῷ κόσμῳ καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν τήν εἰρήνην Σου, Ἀμήν.

καί ἀραβιστί διά στόματος τοῦ π. Χαραλάμπους ὡς ἕπεται, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2013/09/21/2722
μεθ’ ἥν ἀπεδόθη Αὐτῷ ὁ ἀσπασμός τῶν Ἀρχιερέων καί ὁ ἀσπασμός τῆς χειρός Αὐτοῦ ὑπό τῶν ἱερέων καί τῶν προσελθόντων πολλῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/XaKZx2ex2QE

Τήν Πέμπτην, 13^ην/26^ην Σεπτεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἔλαβε χώραν εἰς ἀνάμνησιν τοῦ γεγονότος ὅτι μετά τήν συμπλήρωσιν τῶν ἐργασιῶν τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τό ἔτος 336μ.Χ., ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐκάλεσε τούς Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι εἶχον συγκεντρωθῆ διά Σύνοδον εἰς τήν Τύρον τῆς Σιδῶνος, καί ἐν πάσῃ μεγαλοπρεπείᾳ ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων Μακάριον ἐτέλεσε τά Ἐγκαίνια τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, διά τόν ὁποῖον εἰς τήν πλουσίαν θεολογικήν ὑμνολογίαν τῆς ἡμέρας λέγεται ὅτι: «ὁ Κύριος συναπέδειξε τήν κάτω  ὡραιότητα τοῦ σκηνώματος τῆς δόξης Αὐτοῦ ὡς τοῦ ὡς ἄνω στερεώματος τήν εὐπρέπειαν».

Ἐπί τῇ μνήμῃ ἑνός τοιούτου μεγάλου ἐκκλησιαστικοῦ καί ἱστορικοῦ γεγονότος ἐτελέσθη θεία Λειτουργία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιμανδριτῶν, Ἱερομονάχων, Ἱεροδιακόνων καί συμμετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ ἱκανοῦ ἀριθμοῦ προσκυνητῶν, ἀφιχθέντος διά τήν ἑορτήν τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ Ἀρχιερατική συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα ἐδέχθη αὐτήν ἀποδίδουσαν τό σέβας καί τήν τιμήν  ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/Df2X-ZJayCE

Ἡ ἑορτή τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη μέ μετάθεσιν μιᾶς ἡμέρας διά λόγους ποιμαντικούς τήν Κυριακήν, 9^ην/22^αν  Σεπτεμβρίου 2013, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν πρός τιμήν τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου εἰς τήν πόλιν τῆς Μπετζάλας.

Ἡ πόλις αὕτη τῆς Δυτικῆς ὄχθης τοῦ Ἰορδάνου εὑρίσκεται εἰς μικράν ἀπόστασιν ἀπό τοῦ τάφου τῆς Ραχήλ, ἐρχομένου τινός ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ εἰς Βηθλεέμ. Ἀριθμεῖ περί τάς 15.000 χιλιάδας Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους, περί τούς 5.000 χιλιάδας Ὀρθοδόξους, τῶν ὁποίων ὁ εἷς Ναός εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τόν Ἅγιον Νικόλαον, ὁ δέ ἄλλος εἰς τό Γενέσιον τῆς Θεοτόκου.

Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν, ἑορτάζοντα καί τό γεγονός τῶν 150 ἐτῶν ἀπό τῆς ἱδρύσεως αὐτοῦ, ἐτέλεσε τήν Θείαν Λειτουργίαν, ἐλθών ἐξ Ἱεροσολύμων καί γενόμενος δεκτός εἰς τό ἡγουμενεῖον ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ναρκίσσου, προεξάρχων ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου καί τοῦ ἐν Ἴρμπετ τῆς Ἰορδανίας Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, τοῦ καθηγουμένου τῆς Μπετζάλας Ἀρχιμανδρίτου π. Ναρκίσσου, τῶν ἐφημερίων ἱερέων τῆς ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος τῆς Μπετζάλας π. Νικολάου, π. Γεωργίου, π. Γιοῦσεφ καί π. Παύλου, τοῦ καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀνανίου καί ἄλλων ἱερέων καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Ἀθανασίου καί τοῦ διακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Μπετζάλας ὑπό τόν κ. Ἰμβραήμ Κάρκαρ καί τόν κ. Νιντάλ Σαμαάν καί  τῶν ἀθρόως ἐν εὐλαβείᾳ μετεχόντων ἐκ τοῦ ἐν Μπετζάλᾳ Ὀρθοδόξου ἡμῶν ποιμνίου.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς Θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς, ἔχοντα οὕτως:

«Σήμερον ὁ τοῖς νοεροῖς θρόνοις ἐπαναπαυόμενος Θεός, θρόνον ἅγιον ἐπί γῆς ἑαυτῷ προητοίμασεν. Ὁ στερεώσας ἐν  σοφίᾳ τούς οὐρανούς οὐρανόν ἔμψυχον, ἐν φιλανθρωπίᾳ κατασκεύασεν ἐξ ἀκάρπου γάρ ῥίζης φυτόν ζωηφόρον, ἐβλάστησεν ἡμῖν τήν Μητέρα αὐτοῦ, ὁ τῶν θαυμασίων Θεός καί τῶν ἀνελπίστων ἐλπίς, Κύριε, δόξα σοι», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς σήμερον εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τῆς πόλεως ὑμῶν Bayt–zala τῆς ὑπό τοῦ προφήτου Ἠσαΐου μνημονευομένης Gallim (Γαλλείμ – «ἡ θυγάτηρ»), (Ἠσ. 10,30), διά νά ἑορτάσωμεν τό ὄντως θαυμάσιον γεγονός τοῦ μυστηρίου τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ Οἰκονομίας, δηλονότι «Τό Γενέθλιον τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας».

 Τό πάνσεπτον πρόσωπον τῆς Παρθένου Μαρίας, ἀποτελεῖ τό κεφάλαιον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων. Καί τοῦτο, διότι ἡ Παρθένος ἐκ Ναζαρέτ εἶναι ἡ γυνή ἐκείνη, τῆς ὁποίας τό ἐξ αὐτῆς γεννηθέν παιδίον ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συνέτριψε τήν κεφαλήν τοῦ «ἀρχεκάκου ὄφεως», κατά τό βιβλίον τῆς Γενέσεως (3,15), ὅτι Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή «Κιβωτός τῆς Διαθήκης», κατά τό βιβλίον τῆς Ἐξόδου ἤ ἡ Κιβωτός τῆς Σωτηρίας, (Ἑβρ. 11,7), ἡ Πύλη ἡ κατά ἀνατολάς ἡ κεκλεισμένη, κατά τόν προφήτην Ἰεζεκιήλ, (Ἰεζ. 44,1), ἡ «ράβδος Ἀαρών ἡ βλαστήσασα» κατά τό βιβλίον τῶν Ἀριθμῶν, (Ἀριθμ. 17,23), ὁ «θρόνος ὁ ἅγιος, τόν ὁποῖον ὁ Θεός Πατήρ προητοίμασεν Ἑαυτῷ ἐπί γῆς», κατά τόν μελῳδόν.

 Μέ ἄλλα λόγια ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος Μαρία εἶναι ἡ ἀνακεφαλαίωσις τῆς ἱερᾶς ἱστορίας, ἡ πραγμάτωσις τῶν «τύπων» καί τῶν «σκιῶν» τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ φανέρωσις τοῦ σημείου, περί οὗ ὁ Προφήτης Ἠσαΐας λέγει: διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον· ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ», (Ἠσ. 7,14).

 Ἐάν ἡ ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, δηλονότι τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί μαθητῶν τοῦ Κυρίου θεωρεῖται ἡ ἐν τῷ κόσμῳ φανέρωσις καί ὁ ἐγκαινισμός τῆς συστάσεως τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, «ἡ ἡμέρα τοῦ Γενεθλίου τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας ἐκ τῆς στείρας αὐτῆς μητρός Ἄννης θεωρεῖται τό προμήνυμα ἐλευθερίας τῶν Προπατόρων ἡμῶν, δηλονότι τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ἐκ τῶν δεσμῶν τῆς φθορᾶς τῆς ἁμαρτίας τοῦ θανάτου, ὡς τοῦτο διατυπώνει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας  λέγων: «Ἰωακείμ καί Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας καί Ἀδάμ καί Εὔα ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου ἠλευθερώθησαν Ἄχραντε ἐν τῇ ἁγία γεννήσει σου· αὐτήν ἑορτάζει καί ὁ λαός σου, ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων λυτρωθείς ἐν τῷ κράζει σοι: ἡ στεῖρα τίκτει τήν Θεοτόκον καί τροφόν τῆς ζωῆς ἡμῶν».

 Αὐτήν ἀκριβῶς τήν πραγματικότητα τῆς ἀπολυτρώσεως ἡμῶν ἐκ τῆς ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων ἑορτάζομεν καί ἡμεῖς, ὁ Χριστεπώνυμος λαός τῆς Θεοτόκου σήμερον. Λέγομεν δέ σήμερον, διότι ὁ λειτουργικός καί εὐχαριστιακός χρόνος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ χρόνος τῆς αἰωνιότητος, δηλαδή ὁ χρόνος τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Ἰδού λοιπόν διατί ἡ Ἐκκλησία μας διά στόματος τοῦ ὑμνῳδοῦ ἀνακράζει μετ’ εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως λέγουσα:

 «Σήμερον ἡ παγκόσμιος χαρά, ἐκ τῶν δικαίων ἀνέτειλεν ἡμῖν ἐκ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης ἡ πανύμνητος Παρθένος, ἥτις δι’ ὑπερβολήν ἀγαθότητος Ναός Θεοῦ ἔμψυχος γίνεται καί μόνη κατά ἀλήθειαν Θεοτόκος γνωρίζεται».

 Τό ὑπερύμνητον πρόσωπον τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀποτελεῖ τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον, περί οὗ ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «ἐμοὶ τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὕτη, ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τὸν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ
καὶ φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπὸ τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τὰ πάντα κτίσαντι διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ», (Ἐφ. 3,8-10).

 Ἡ ἁγία γέννησις τῆς Παρθένου Μαρίας σήμερον, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός προμηνύει τήν χαράν παντί τῷ κόσμῳ. Τό προμήνυμα δέ τῆς χαρᾶς ταύτης δέν εἶναι ἄλλον ἀπό τήν φανέρωσιν ἐν τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός: «ἑορτάζομεν, Ἄχραντε, καί πιστῶς προσκυνοῦμεν τήν Ἁγίαν σου γέννησιν τήν ἐξ ἐπαγγελίας· δι ἧς ἐλυτρώθημεν τῆς ἀρχεγόνου ἀρᾶς, ἐπιφανέντος Χριστοῦ».

 Αὐτό τοῦτο τό γεγονός, δηλονότι τῆς ἀπολυτρώσεως ἡμῶν ἐκ τῆς ἀρχεγόνου ἀρᾶς (τῆς κατάρας) ἐπιφανέντος Χριστοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, εὐαγγελίζεται ἑορτίως ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς μνήμης τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου.

 Ἡ ἀδυναμία τοῦ κόσμου, ὅστις «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», (Ἰωάν. 5,19), νά ἀναγνωρίσῃ τήν ἀρχέγονον ἀράν (κατάραν), προκαλεῖ τήν σύγχυσιν αὐτοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά μή δύνηται οὗτος νά διακρίνῃ μεταξύ τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας καί τῆς δικαιοσύνης καί τοῦ σκότους τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀδικίας. Τῆς καταστάσεως ταύτης, δηλονότι τῆς ἐπικρατούσης ἐν τῷ κόσμῳ γενικώτερον καί ἐν τῇ  περιοχῇ ἡμῶν εἰδικώτερον συγχύσεως καί ἀσυμφωνίας τῶν ἀνθρώπων, εἴμεθα αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες.

 Μέ ἄλλα λόγια, ἀδελφοί μου, τό σήμερον ἑορταζόμενον μέγα καί ἱστορικόν γεγονός τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας ἐπαγγέλλεται τήν ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν ἐλπίδα σωτηρίας. Καί τοῦτο, διότι ὡς παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «πάντες ὑμεῖς υἱοὶ φωτός ἐστε καὶ υἱοὶ ἡμέρας. οὐκ ἐσμὲν νυκτὸς οὐδὲ σκότους. ῎Αρα οὖν μὴ καθεύδωμεν ὡς καὶ οἱ λοιποί, ἀλλὰ γρηγορῶμεν καὶ νήφωμεν., (Α’Θεσ. 5, 5-6).

 Δοξάσωμεν, ἀδελφοί μου, τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν καί εὐχαριστήσωμεν Αὐτῷ, ὅτι ἐδωρήσατο ἡμῖν πηγήν τῆς ζωῆς τήν Παρθένον καί Θεοτόκον Μαρίαν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Αὕτη ἡμέρα Κυρίου, ἀγαλλιᾶσθε λαοί. Ἰδού γάρ τοῦ φωτός ὁ νυμφών, καί ἡ βίβλος τοῦ λόγου τῆς ζωῆς, ἐκ γαστρός προελήλυθε καί ἡ κατ’ ἀνατολάς πύλη ἀποκυηθεῖσα, προσμένει τήν εἴσοδον τοῦ ἱερέως τοῦ Μεγάλου, μόνη καί μόνον εἰσάγουσα Χριστόν εἰς τήν οἰκουμένην, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Ἀμήν.

Τήν τελετήν ταύτην ἐτίμησεν διά τῆς παρουσίας αὐτοῦ ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεώργιος Ζαχαριουδάκης καί αἱ Δημαρχιακαί Ἀρχαί τῆς πόλεως, ὁ Ἀναπληρωτής Δήμαρχος κ. Ἀμποῦ -Γιοῦσεφ καί ἄλλοι.

Μετά τήν τελετήν ἔλαβε χώραν λιτανεία μετά πανδήμου λαοῦ συμμετέχοντος, προπορευομένου τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων, ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν ἐνοριακήν αἴθουσαν καί παρετέθη γεῦμα εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ ὁμίλου Μπετζάλας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/Q4W5W0_UsyQ

Τό Σάββατον, 8^ην /21^ην Σεπτεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, καρποῦ τῆς κοιλίας τῆς Ἁγίας Θεοπρομήτορος, στείρας πρίν, Ἄννης, ἐκ τῆς συναφείας αὐτῆς μετά τοῦ Ἁγίου Θεοπάτορος Ἰωακείμ καί δοχείου τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἐνανθρωπήσεως τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἐγένετο ἡ νυκτερινή θεία Λειτουργία εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ἡ θεία Λειτουργία εἰς τό Θεομητορικόν Μνῆμα, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου καί διακονούντων τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών, ὡς καί ἡ θεία Λειτουργία εἰς τόν μοναστηριακόν  ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τῶν Ἁγιοταφιτῶν, ἥν παρηκολούθησεν ἀπό τοῦ παραθρονίου ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί μετ’ Αὐτοῦ οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες καί προσκυνηταί.

Μετά ταῦτα εἰς τό Ἐπιτροπικόν ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας τήν προστασίαν καί τάς πρεσβείας τῆς ἐξ ἀκάρπου νηδύος γεννηθείσης Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Τετάρτην, 29^ην Αὐγούστου/11^ην Σεπτεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῆς ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου.

Ἐπί τῇ αἰδεσίμῳ ἑορτῇ ταύτῃ ἐτελέσθη θεία Λειτουργία εἰς τόν ἐν τῇ Παλαιᾷ Πόλει τῶν Ἱεροσολύμων καί παρά τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἀρχαῖον ἱερόν Ναόν τοῦ Τιμίου Προδρόμου τοῦ Πατριαρχείου, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἱερομονάχων καί Διακόνων, καί συμμετεχόντων προσκυνητῶν ἐντοπίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, μοναχῶν καί τῶν μαθητῶν τῆς Σχολῆς τῆς Ἁγίας Σιών.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νικόδημος περί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, τοῦ «μείζονος ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» (Λουκ. 7,28), ὡς ἐμαρτυρήθη ὑπό τοῦ Κυρίου, ὡς τῆς «φωνῆς βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» (Μάρκ. 1,3), τοῦ «ἐλθόντος ἵνα ἐτοιμάσῃ τήν ὁδόν Κυρίου», (Ματθ. 3,3), τοῦ εἰπόντος οὕτως:, «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», τοῦ βαπτίσαντος τόν Κύριον, (Μάρκ. 1,9-12), καί μαρτυρήσαντος χάριν τῆς σωφροσύνης καί τῆς δικαιοσύνης, (Ματθ. 14,4), διά τῆς ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, ἥτις προσηνέχθη ὡς ἕδεσμα ἐπί πίνακι, (Ματθ. 14,11).

Τήν Ἀρχιερατικήν συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη μετά τήν θείαν Λειτουργίαν εἰς τό ἡγουμενεῖον ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νικόδημος.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας ἐπεσκέφθη τόν ἱερόν Ναόν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας Ἁγιοταφιτῶν διά προσκύνησιν.

Τήν αὐτήν ἡμέραν, πρό τῆς μεσημβρίας, ὁ Μακαριώτατος συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ἐπεσκέφθη τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Τιμίου Προδρόμου εἰς Ἰορδάνην ποταμόν, ἔνθα μόλις εἶχε τελειώσει τήν λειτουργίαν ὁ ἡγούμενος τῆς γειτνιαζούσης Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου Ἀρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος καί ἐνημερώθη ὑπό τοῦ ἀρχιτέκτονος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κ. Θεοδοσίου Μητροπούλου περί τῶν γινομένων ἐν αὐτῇ συντηρητικῶν καί ἀνακαινιστικῶν ἔργων, μετά τήν φθοράν, ἥν ὑπέστη κατά τόν πόλεμον τῶν ἕξ ἡμερῶν, τῇ οἰκονομικῇ ἐπιχορηγήσει τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Σαρανταρίου ὄρους Ἀρχιμανδρίτου π. Γερασίμου.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου καί ἐνημερώθη ἐπί τῶν γινομένων ἐν αὐτῇ ἔργων ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/C1hvBjOXRW4

Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 25^ην Αὐγούστου/7^ην Σεπτεμβρίου 2013, ἐχειροτονήθη εἰς ἱερέα εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου ὁ διάκονος π. Σάββας Χάτζ, ὑπηρετῶν ἄχρι τοῦδε εἰς τήν Μητρόπολιν Ἄκκρης -Πτολεμαΐδος, μέλλων δέ προσεχῶς νά ὑπηρετήσῃ ὡς έφημέριος ἱερεύς εἰς τήν Ἑλληνορθόδοξον (Rum Orthodox) Κοινότητα τῆς πόλεως Ἀμπελίν τοῦ βορείου Ἰσραήλ, ὑπαγομένην  εἰς τήν Μητρόπολιν Ἄκκρης.

Τόν χειροτονηθέντα ἐσυνώδευσεν ἐκ τῆς κώμης καταγωγῆς αὐτοῦ, Ἀμπελιν, ὁ ἡγούμενος τῆς Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος, ἱερεῖς τῆς περιοχῆς τῆς Ἄκκρης, οἱ γονεῖς τοῦ χειροτονηθέντος καί ἡ σύζυγος αὐτοῦ, εἰς τό ἐγγύς Πρεσβυτέρα, ὁμάς ὁμοπατρίων αὐτοῦ, οἵτινες καί συμμετεῖχον εἰς τό μυστήριον τῆς χειροτονίας προσευχόμενοι, ὁμοῦ μεθ’ ὁμάδος προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος.

Ὁ χειροτονήσας Ἀρχιερεύς, ὁ χειροτονηθείς ἱερεύς καί πάντες οἱ συμμετέχοντες ἀνῆλθον εἰς τό Πατριαρχεῖον μετά τήν χειροτονίαν καί ἔλαβον τήν εὐλογίαν τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί ἤκουσαν τούς πατρικούς λόγους Αὐτοῦ πρός τόν χειροτονηθέντα διά μίαν διακονίαν εὐάρεστον τῷ Θεῷ καί τοῖς ἀνθρώποις.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/qeRIUa4GrZk

Τήν Πέμπτην, 23^ην Αὐγούστου /5^ην Σεπτεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἡ Ἀπόδοσις τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἤτοι ἡ συμπλήρωσις τοῦ διαστήματος ὀκτώ ἡμερῶν, κατά τάς ὁποίας ἐψάλλοντο τροπάρια τῆς Θεομητορικῆς αὐτῆς ἑορτῆς.

Κατά τήν ἡμέραν ταύτην τῆς Ἀποδόσεως τῆς ἑορτῆς, συμφώνως πρός τήν τάξιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἡ εἰκών τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία ἐφυλάσσετο παρά τό Θεομητορικόν Μνῆμα, ἀνεβιβάσθη ἐν λιτανείᾳ, ἀρξαμένῃ μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν, βασταζομένη ἐπιστηθίως ὑπό τοῦ Καθηγουμένου τῆς Γεθσημανῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου.

Ἡ λιτανεία αὕτη ἤρξατο ἀπό τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος καί ἐποιήσατο στάσεις δι’ ἀνάπεμψιν δεήσεως πρό τῶν Μονῶν τοῦ ἁγίου Στεφάνου ἐκτός τῶν Τειχῶν καί τῶν ἁγίων καί δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης, τοῦ Πραιτωρίου, τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους καί τῆς Σεϊδανάγιας ἐντός τῶν Τειχῶν, ἐν ᾧ δεξιά καί ἀριστερά τῶν ἐστολισμένων ὁδῶν τῆς διελεύσεως αὐτῆς ἐντόπιοι πιστοί καί προσκυνηταί, Ὀρθόδοξοι ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀλλά καί πιστοί ἄλλων Χριστιανικῶν δογμάτων, ἠσπάζοντο μετ’ εὐλαβείας τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου.

Εἰς τήν συμβολήν τῆς Χριστιανικῆς Ὁδοῦ καί αὐτῆς τοῦ Πατριαρχείου ἡ λιτανεία κατά τήν τάξιν ἐσταμάτησε διά δέησιν, ὁπότε καί προσῆλθεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων διά προσκύνησιν.

Συνεχίσασα ἡ λιτανεία διά τῆς Χριστιανικῆς Ὀδοῦ, ἔφθασε πρό τῆς Αὐλῆς τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμφθη δέησις καί κατέληξε εἰς τό ἀπέναντι Παρεκκλήσιον, Μετόχιον τῆς Γεσθημανῆς, ἔνθα καί ἐναπετέθη, ἵνα φυλάσσῃ τοῦτο καί τήν φυλάσσουσαν τά Πανάγια Προσκυνήματα Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/jZyj8VioG3o