Τήν Πέμπτην, 6^ην /19^ην Δεκεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπο τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ εἰς τόν ἱερόν Ναόν αὐτοῦ εἰς τήν κώμην τῆς Μπετζάλλας, κειμένης μεταξύ Ἱεροσολύμων καί Βηθλεέμ δεξιά τοῦ τάφου τῆς Ραχήλ τῷ εἰσερχομένῳ εἰς Βηθλεέμ ἐξ Ἱεροσολύμων.

Εἰς τήν κώμην ταύτην, τήν ἔχουσαν δέκα πέντε περίπου χιλιάδας κατοίκους, Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους, διατηρεῖ τό Πατριαρχεῖον ἀνέκαθεν Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα (Rum Orthodox ), ἀριθμοῦσαν περί τάς ἑπτά χιλιάδας μέλη.

Εἰς τήν Κοινότητα ταύτην προσῆλθε τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί κατηυθύνθη πρός τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα ὑπεδέχθη τοῦτον ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νάρκισσος.

Ἐκ τοῦ ἡγουμενείου ὁ Μακαριώτατος ἦλθεν εἰς τόν ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἐνταῦθα ὑπεδέχθησαν Αὐτόν ἐνδεδυμένοι οἱ ἱερεῖς εἰς τήν ἐν τῷ Ναῷ εἴσοδον.

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξεν τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου καί τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, τῶν ἱερέων ἐφημερίων τῆς Μπετζάλλας, π. Νικολάου, π. Γεωργίου, π. Ἰωσήφ καί π. Παύλου καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί τοῦ διακόνου π. Μαρτυρίου, ψαλμῳδίᾳ ψαλλούσης βυζαντινῷ τῷ ὕφει τῆς χορῳδίας τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ κ. Ἰμβραήμ Κάρκαρ καί μετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ ἀθρόου Ὀρθοδόξου ἐκκλησιάσματος.

Πρός τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον περί τοῦ Ἁγίου Νικολάου ὁ Μακαριώτατος ἔχοντος ἑλληνιστί οὕτως:

«Θεὸς ὢν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης βουλῆς Σου τὸν ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον, ἀπέστειλας ἡμῖν· ὅθεν θεογνωσίας, πρὸς φῶς ὁδηγηθέντες, ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζοντες, δοξολογοῦμέν σε, Φιλάνθρωπε», ἀναφωνεῖ ὁ μελωδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐσεβεῖς προσκυνηταί καί εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ ἱερά μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ συνήγαγεν ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ φερωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ ἐν τῇ πόλει ὑμῶν, ἵνα, ἐν ὕμνοις καί εὐχαριστίαις, δοξολογήσωμεν τόν φιλάνθρωπον Θεόν Πατέρα. Καί τοῦτο διότι Αὐτός Οὗτος ὁ Θεός Πατήρ ἀπέστειλεν ἡμῖν τόν τῆς μεγάλης βουλῆς Αὐτοῦ ἄγγελον, δηλονότι τόν ἐν σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ γεννηθέντα ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας Λόγον Θεόν, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. «Μεγάλη βουλή τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἐστί», διδάσκει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, «τό σεσιγημένον καί ἄγνωστον τῆς οἰκονομίας μυστήριον·ὅπερ πληρώσας διά τῆς σαρκώσεως ὁ Μονογενής Υἱός ἀπεκάλυψεν, Ἄγγελος γενόμενος τῆς μεγάλης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός προαιωνίου βουλῆς».

Ἡ ὄντος μεγάλη δωρεά, τήν ὁποίαν παρέσχε Κύριος ὁ Θεός διά τῆς ἐνσάρκου Αὐτοῦ παρουσίας εἰς τόν κόσμον εἶναι ἡ εἰρήνη καί τό φῶς τῆς θεογνωσίας Αὐτοῦ. «Καί ἐλθών ὁ Χριστός», λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, «εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς»,( Ἐφεσ. 2,17). Αὐτός δέ ὁ Ἰησοῦς Χριστός λέγει: «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν μοι οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς», ( Ἰωάν. 8,12 ).

Αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ φωτός καί αὐτῆς τῆς εἰρήνης τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας ἐγένετο κοινωνός ἀφ’ ἑνός καί διδάσκαλος ἀφ’ ἑτέρου ὁ ἅγιος πατήρ ἡμῶν Νικόλαος, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «ἐνατενίσας ἀκλεινῶς τό ὕψος τῆς γνώσεως καί κατοπτεύσας ἀδήλως σοφίας τόν βυθόν, σαῖς διδαχαῖς κόσμον ἐπλούτισας, πάτερ, ὑπέρ ἡμῶν ἀεί Χριστόν δυσώπει, Ἱεράρχα Νικόλαε», (Λιτή, ἦχος α΄, τροπάριον).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἀνεδείχθη ἀληθινός μαθητής τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἀπόστολος καί κῆρυξ τοῦ Εὐαγγελίου Αὐτοῦ κατά τό παράδειγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «οὐ γὰρ ἑαυτοὺς κηρύσσομεν, ἀλλὰ Χριστὸν ᾿Ιησοῦν Κύριον, ἑαυτοὺς δὲ δούλους ὑμῶν διὰ ᾿Ιησοῦν· ὅτι ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ», (Β΄ Κορ. 4, 5-6).

Λέγομεν τοῦτο ἀγαπητοί μου, διότι ὁ ἅγιος ἡμῶν Ἱεράρχης ὑπῆρξε διά λόγου καί ἔργου ἔνθερμος φύλαξ καί ὑπερασπιστής τῆς ἀνοθεύτου καί ὑγιαινούσης διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου, τουτέστιν τῆς ὀρθῆς καί σωζούσης ἤ, καλύτερον εἰπεῖν, τῆς θεραπευούσης πίστεως τῆς μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας. Τῆς πίστεως, ἐπαναλαμβάνομεν, τήν ὁποίαν θεοπνεύστως, ἤτοι τῇ δυνάμει τῇ φωτιστικῇ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σαφῶς ἐχάραξαν οἱ τῶν ἁγίων ἀποστόλων διάδοχοι θεοφόροι καί θεηγόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ πρώτῃ ἐν Νικαίᾳ τῆ Μικρᾶς Ἀσίας συγκροτηθεῖσῃ τό 325 μ.Χ. Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ ὑπό τοῦ μεγάλου καί εὐσεβεστάτου αὐτοκράτορος Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ ἰσαποστόλου.

Εἰς τήν Οἰκουμενικήν ταύτην Σύνοδον, ὡς γνωστόν, ὁ Ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας Νικόλαος γενναίως ἀντέστη κατά τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος κατ’ οὐσίαν ἠρνεῖτο τήν θεότητα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου, Κυρίου ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας. Τούτου ἕνεκεν ὁ ἅγιος ἡμῶν Νικόλαος ὠνομάσθη Κανών τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, δηλονότι τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Καί τούτου ἕνεκεν ὁ μελῳδός λέγει περί αὐτοῦ: «Τῶν ἀθεάτων τά κάλλη περιερχόμενος, τήν φοβεράν ἐκείνην κατενόησας δόξαν, ἅγιε ἁγίων. Ὅθεν ἡμῖν τά οὐράνια λόγια, τῶν ἀειζῴων ἐκείνων θεωριῶν, ἀναγγέλλεις, ἱερώτατε Νικόλαε», (Αἶνοι, Ὄρθρος, τροπάριον).

Κινούμενος ἀπό ἱερόν πόθον ὁ ἅγιος Νικόλαος δέν παρέλειψε νά ἐπισκεφθῇ τά σεβάσμια μαρτύρια τῆς πίστεώς μας, δηλονότι τούς Ἁγίους Τόπους, καί ἰδιαιτέρως τόν τόπον τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ εἰς Βηθλεέμ, διερχόμενος διά τῆς πόλεως ὑμῶν. Ὡς ἄλλος δέ Μάγος ἤνοιξε τόν θησαυρόν αὐτοῦ καί προσήνεγκε τῷ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συλληφθέντι Υἱῷ ἐν τῇ γαστρί Μαριάμ δῶρα, τήν γνησίαν αὐτοῦ πίστιν, τήν πραότητα, τήν ἐγκράτειαν, τήν φιλοπτωχείαν, τήν ἐλεημοσύνην, τήν ταπείνωσιν καί τήν πρό πάντως ἀγάπην καί δικαιοσύνην τοῦ Χριστοῦ.

«Σαλπίσωμεν ἐν σάλπιγγι ᾀσμάτων, σκιρτίσωμεν ἑόρτια καί χορεύσωμεν, ἀγαλλόμενοι τῇ ἑτησίῳ πανηγύρει τοῦ θεοφόρου Πατρός ἡμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός, ἡ Ἁγία δέ ἡμῶν Ἐκκλησία εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται σήμερον, διότι ἡ μνήμη τοῦ Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Νικολάου εὐαγγελίζεται ἡμῖν χαράν μεγάλην, «ὅτι Χριστός γεννᾶται ἐν πόλει Δαυίδ», (Λουκ. 2,11). Τίς δέ οὗτος ὁ Χριστός; «Ὁ κλίνας οὐρανούς, καὶ Παρθένῳ οἰκήσας, προέρχεται σαρκί, Βηθλεὲμ ἐν Σπηλαίῳ, τεχθῆναι καθὼς γέγραπται, ὁραθῆναί τε νήπιος, ὁ τὰ νήπια, ζωογονῶν ἐν τῇ  μήτρᾳ τούτῳ χαίροντες, νῦν ὑπαντήσωμεν πάντες, καρδίας εὐθύτητι», λέγει ὁ ὑμνῳδός.

Ὁ θεοφόρος καί θαυματουργός Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι μία ἁπλή διακεκριμένη προσωπικότης τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου τούτου, τοῦ ὁποίου τό σχῆμα παράγει κατά τόν μακάριον Παῦλον, (Α΄ Κορ. 7,31), ἀλλά εἶναι μία ἀκεραία Χριστοφόρος προσωπικότης καί Ἁγιοπνευματοφόρος προσωπικότης τῆς ἱερᾶς ἱστορίας, δηλονότι τῆς ἱστορίας τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ «ποίησαντος ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καί χρόνους καὶ τὰς ὁροθεσίας αὐτῶν», (Πράξ. 17,26), κατά τόν θεῖον Παῦλον.

Μέ ἄλλα λόγια ἡ ἱερά ἱστορία εἶναι ἡ ἱστορία τῶν ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ ἱστορία τῆς αἰωνίου Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Διά τοῦτο σήμερον γεννᾶται ὁ Χριστός δι’ ἡμᾶς καί ὑπέρ ἡμῶν. Καί διά τοῦτο σήμερον καλούμεθα ὑπό τοῦ ἑωρταζομένου Ἁγίου πατρός ἡμῶν Νικολάου νά ὑπαντήσωμεν ταπεινῶς καί καθαρᾷ τῇ καρδίᾳ τόν ἐρχόμενον σαρκί τεχθῆναι ἐν Βηθλεέμ Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν. «Καί κατοικῆσαι Αὐτόν διά τῆς πίστεως ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν», (Ἐφεσ. 3,17), ἀμήν.

Πολύς λαός προσῆλθεν εἰς τήν θείαν Κοινωνίαν, ἐν συνεχείᾳ δέ ἔλαβε τό ἀντίδωρον παρά τῶν χειρῶν τοῦ Μακαριωτάτου καί τάς εὐλογίας Αὐτοῦ.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἔλαβε χώρα λιτανεία πέριξ τοῦ Ναοῦ καί εἰς τό κάτωθι τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ ἐν εἴδει σπηλαίου παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Νικολάου.

Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώρα σύντομος δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ, μεθ’ ἥν παρετέθη τῇ Πατριαρχικῇ Συνοδείᾳ καί ἄλλοις γεῦμα ὑπό τοῦ καθηγουμένου καί τοῦ Συμβουλίου τῆς Κοινότητος τῆς Μπετζάλλας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/yIxJQ0SM2Ls

Τήν Τετάρτην 5ην/ 18ην Δεκεμβρίου 2013 ἑορτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη κατά τήν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων εἰς τήν ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθεῖσαν καί τήν φέρουσαν τό ὄνομα αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, ἐκτισμένην ἐπί τῆς δυτικῆς ὄχθης τοῦ χειμάρρου τῶν Κέδρων τῷ κατερχομένῳ ἐξ Ἱεροσολύμων εἰς ἱκανήν ἀπόστασιν πρό τῆς Νεκρᾶς θαλάσσης.

Ἡ ἑορτή αὐτή ἔχει καθιερωθῆ ὡς τριήμερος, ἀρχῆς γιγνομένης ἀπό τῆς μνήμης τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

Διά τήν μνήμην τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν τούτου καί τήν κατά τήν αὐτήν ἡμέραν μνήμην τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας ἐτελέσθη Ἑσπερινός καί θεία Λειτουργία εἰς τό ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ παρεκκλήσιον ἐν τῇ ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἔνθα καί ὁ τόπος τῆς διαμονῆς καί ὁ τάφος αὐτοῦ.

Τῆς ἑορτῆς ταύτης προεξῆρξεν ἀφ’ ἑσπέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ καί ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Ἀρχιερεύς τῆς σειρᾶς, Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης, κατελθών μετά συνοδείας ἐκ τοῦ Πατριαρχείου.

Διά τήν ἑορτήν τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου κατῆλθε μετά συνοδείας ἀπό τῆς παραμονῆς ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Ἀφιχθείς εἰς τήν Μονήν ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων πρό τῆς εἰσόδου, ἔνθα καί ἐνεδύθη μανδύαν καί κατελθών τάς βαθμίδας ἐν ψαλμῳδίᾳ τοῦ ἀπολυτικίου τοῦ ὁσίου, προσεκύνησεν εἰς τόν τάφον αὐτοῦ καί εἰσώδευσεν εἰς τό Καθολικόν.

Ἐνταυθα ἔλαβε χώραν σύντομος προσφώνησις τοῦ «ὡς εὖ παρέστητε» ὑπό τοῦ πνευματικοῦ τῆς Μονῆς καί ἀνακαινιστοῦ αὐτῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου καί σύντομος εὐλογία τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἠκολούθησε τό κέρασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἡ δευτέρα τράπεζα μετ’ ἰχθύος καθ΄ ὅτι ἑορτή -εἰς τάς καθημερινάς τό τυπικόν τῆς Μονῆς ἐπιτρέπει μίαν τράπεζαν- καί σύντομος ἀνάπαυσις .

Μετά ταῦτα κατά τήν 8.00 μ.μ. κοσμικήν ὥραν ἤρξατο ἡ ἀγρυπνία διά τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου, τῶν Χαιρετισμῶν τοῦ Ἁγίου καί τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ μετ’ Ἀνοιξανταρίων καί Ἀρτοκλασίας, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου.Ἠκολούθησε ἀνάπαυσις διά τούς μή δυναμένους νά ἀντέξουν ὅλον τόν κόπον τῆς ἀγρυπνίας.

Μετά ταῦτα, κατά τάς 2.00 π.μ. ὥραν, ἐνδυθείς μανδύαν καί εὐλογήσας, ὁ Μακαριώτατος ἤρξατο τῶν Καταβασιῶν «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε» καί προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ ἱερωτάτου Μητροπολίτου Θεοδοσιουπόλεως κ. Πλάτωνος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἐκ τῶν προτέρων κατελθόντος Ἀρχιερέως τῆς σειρᾶς Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ πνευματικοῦ τῆς Μονῆς ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, ὡς τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Παϊσίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, τῶν Σιναϊτῶν Πατέρων Παϊσίου, Σίμωνος καί Φιλοθέου, τοῦ προσφάτως διορισθέντος Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί  ἄλλων, ψαλλούσης δεξιά τῆς χορῳδίας ὑπό τόν πρωτοψάλτην τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀριστόβουλον ἑλληνιστί, καί ρωσσιστί καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου μετ’ Ἀραβοφώνων συνοδῶν καί βοηθῶν αὐτοῦ ἀραβιστί καί μετεχόντων ἐν πολλῇ εὐλαβείᾳ ἀθρόου ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν καί ἐξ ἀραβοφώνων πιστῶν Ὀρθοδόξων, προσελθόντων ἐξ Ἱεροσολύμων, Βηθλεέμ, Χωρίου τῶν Ποιμένων καί Μπετζάλλας.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τό Ἐκκλησίασμα περί τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου ὡς προσενεγκόντος τά δῶρα τῆς ἀρετῆς αὐτοῦ εἰς τόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριον, ὄντος καί δι’ ἡμᾶς παραδείγματος διά τά  δῶρα τῆς εὐλαβείας  ἡμῶν, ἵνα προσφέρωμεν τῷ Κυρίῳ κατά τήν ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων, μεταφράζοντος ἀραβιστί τοῦ π. Ἰωσήφ Χόδαλη.

Ἱκανοί τῶν ἐκκλησιασθέντων, προετοιμασθέντες καταλλήλως, προσῆλθον εἰς τήν θ. Κοινωνίαν καί μετά τήν ἀπόλυσιν ἔλαβον τό ἀντίδωρον παρά τῶν χειρῶν τοῦ Μακαριώτάτου καί τάς Πατριαρχικάς εὐλογίας Αὐτοῦ.

Ἐν συνεχείᾳ ἠκολούθησε μοναστηριακή τράπεζα δι’ ὅλους μέ τό κόλλυβον, τόν ἄρτον καί τόν οἶνον καί τά ἑδέσματα ἰχθύος.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη εἰς τούς Ἁγιοσαββίτας Πατέρας καί πάντας χαρμόσυνον καί εἰρηνικήν τήν ἑορτήν μέ τάς πρεσβείας τοῦ ὁσίου Σάββα καί πάντων τῶν Ἁγίων οἱ δέ πατέρες καί πάντες ἔψαλλον Αὐτῷ τό Πολυχρόνιον.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος κατευοδούμενος ὑπό τῶν Πατέρων, ἀφῆκε τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Γεράσων κ. Θεοφάνην εἰς τήν Ἱεράν Μονήν διά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, Ἐκεῖνος δέ διελθών κατά τό ἔθος ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου διά προσκύνησιν, ἀφίχθη εἰς Ἱεροσόλυμα, δοξάζων τόν Θεόν ἐπί τῆ λαμπρᾷ ἑορτῇ ταύτῃ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/JJjOI5JjBxE

Τήν Κυριακήν, 25^ην Νοεμβρίου/8^ην Δεκεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης τῆς πανσόφου, τῆς χάριν τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ μαρτυρικῶς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ ἀθλησάσης.

Λόγῳ τῆς ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Σινᾶ κρατούσης μή ἀσφαλοῦς καταστάσεως, δέν μετέβη κατά τό ἔτος τοῦτο Ἀντιπροσωπεία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν ἐν τῇ ἰδίᾳ αὐτοῦ δικαιοδοσίᾳ Ἱεράν Μονήν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης ἐν Σινᾷ, ἀλλ’ ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή εἰς τήν ἐπώνυμον Μονήν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης ἐν τῇ χριστιανικῇ συνοικίᾳ πλησίον τοῦ Πατριαρχείου, εἰς ἥν προεξῆρξεν ἀφ’ ἑσπέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ καί ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης κ. Δημήτριος, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων καί μετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τῶν μοναχῶν καί λαϊκῶν ἐκ τῶν  Ἱεροσολύμων καί προσκυνητῶν, ψαλλόντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς ἄρτι ἀφιχθέντων, τῆς θ. Λειτουργίας εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως περατωθείσης.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας, προσῆλθε μετά Συνοδείας  Ἁγιοταφιτῶν πατέρων ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά προσκύνησιν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Δοσίθεος ἐδεξιώθη τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί πάντας  φιλοφρόνως εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/5AYF4GL8CIA

Τήν Τετάρτην, 21^ην Νοεμβρίου/ 4 Δεκεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ὡς μνήμη τῆς ἐν τῷ ναῷ τοῦ Σολομῶντος καί εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων εἰσόδου τῆς Θεοτόκου καί τῆς προετοιμασίας αὐτῆς ἐκεῖ διά τό λειτούργημα, εἰς τό ὁποῖον ἐκάλεσεν αὐτήν ὁ Θεός, δηλονότι τῆς ἐξ αὐτῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου χοροστατοῦντος καί ἀνοίγοντος τάς καταβασίας «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε».

Ἡ αὐτή ἑορτή ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς εἰς τήν Γυναικείαν Ἱεράν Μονήν  τῆς Μεγάλης Παναγίας, ἀριθμοῦσαν σήμερον περί τάς εἴκοσι μοναζούσας, προεξάρχοντος εἰς τόν Ἑσπερινόν ἀφ’ ἑσπέρας καί εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου καί συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἱερομονάχων καί Διακόνων, συμμετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐκ προσκυνητῶν καί μοναζουσῶν καί ψάλλοντος ἑλληνιστί, ρωσιστί καί ἀραβιστί τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου.

Ὁ ἡγούμενος τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνήματος τῶν Ποιμένων καί ἐκτελῶν χρέη ἐφημερίου εἰς τήν Ἱεράν Μονήν  Ἀρχιμανδρίτης π.Ἰγνάτιος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα περί τῆς εἰσόδου της Θεοτόκου ἐν τῷ Ναῷ ὡς «τοῦ προοιμίου τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς προκηρύξεως τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων καί τῆς  προκαταγγελίας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Θεοτόκου ὡς τῆς ἐκπληρώσεως  τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ».

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας προσῆλθεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας Ἁγιοταφιτῶν δια προσκύνησιν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ καθηγουμένη ὁσιωτάτη μοναχή Μελάνη ἐδεξιώθη φιλοφρόνως τήν Ἀρχιερατικήν συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/5k741Xtlpr4

Τό ἑσπέρας τῆς Πέμπτης, 15^ης/28^ης Νοεμβρίου 2013, ἔλαβε χώραν ἡ τελετή τῶν «θυρανοιξίων» τῆς Ἐξαρχίας τοῦ Παναγίου Τάφου, τῆς κειμένης πλησίον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου εἰς τήν Λευκωσίαν.

Ἡ τελετή αὕτη συνέπεσε μέ τήν παραμονήν τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου, τοῦ μαρτυρήσαντος παρά τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ τό ἔτος 1979 καί καταταγέντος εἰς τό Συναξάριον τῶν Ἱερομαρτύρων διά πράξεως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἵνα ἑορτάζῃ τήν ἡμέραν τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, τήν 16^ην/29^ην Νοεμβρίου ἑκάστου ἔτους.

Ἡ ἐγκαινιασθεῖσα Ἐξαρχία τοῦ Παναγίου Τάφου ἀνηγέρθη σχεδόν ἐξ ἐρειπίων καί συνετηρήθη χάρις εἰς τήν ἔγκρισιν τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου, εἰς τήν εὐλογίαν, στήριξιν καί προστασίαν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου, τάς ἀόκνους προσπαθείας τοῦ ἐν Κύπρῳ ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Βόστρων κ. Τιμοθέου, εἰς τάς δαπάνας εὐσεβῶν δωρητῶν καί κυρίως εἰς τήν σημαντικωτάτην χορηγίαν τοῦ εὐσεβοῦς προσκυνητοῦ κ. Ἰγκόρ Ἀλτούσκιν.

Τῆς τελετῆς τῶν «θυρανοιξίων» προεξῆρξεν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Τιμόθεος καί παρέστησαν, ὁ ἀντιπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Μεσαορίας κ. Γρηγόριος, ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ποιμένων εἰς τό χωρίον Μπετσαχούρ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου, ὁ ὁποῖος καί μετέφερε τεμάχιον τοῦ ἁγίου λειψάνου τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου, καθ’ ὅτι ὁ κυρίως ναός τῆς Ἐξαρχίας εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου, παρεκκλήσιον δέ αὐτῆς εἰς τόν Ἅγιον ἱερομάρτυρα Φιλούμενον, ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Κηρυνείας κ. Χρυσόστομος, ὁ Πρέσβυς της Ἑλλάδος εἰς τήν Κύπρον κ. Βασίλειος Παπαϊωάννου καί ἐκπρόσωποι τῆς Δημαρχίας Λευκωσίας καί πολύς λαός.

Τήν ἑπομένην, Παρασκευήν, 16^ην/29^ην Νοεμβρίου 2013, ἐγένετο Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Βόστρων κ. Τιμοθέου, συλλειτουργούντων τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, καί ἱερέων τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς καί Μητροπόλεων τῆς Κύπρου.

Τόσον κατά τήν τελετήν τῶν θυρανοιξίων, ὅσον καί κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Βόστρων ηὐχαρίστησε τόν Θεόν τόν ἀξιώσαντα ἡμᾶς νά φθάσωμεν εἰς τήν τελετήν τῶν «θυρανοιξίων», τήν Ἀρχιεπισκοπήν Κύπρου, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τούς δωρητάς, τόν συμμετασχόντα λαόν καί ηὐχήθη, ὅπως εἰς σύντομον χρονικόν διάστημα λάβῃ χώραν καί ἡ τελετή τῶν ἐγκαινίων, ἵνα ἡ Ἐξαρχία λειτουργῇ πλήρως καί παραμένῃ ὡς σύνδεσμος τῶν δύο ἀρχαίων ἀποστολικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἱερουσαλήμ καί τῆς Κύπρου πρός ἐξυπηρέτησιν καί ὄφελος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί τῆς Κύπρου καί τῶν εὐλαβῶν Κυπρίων προσκυνητῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/pZrbZj8THSc

Τήν Πέμπτην, 15^ην /28^ην Νοεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη, προηγηθεῖσα διά λόγους ποιμαντικούς μίαν ἡμέραν, ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακωβ, παρά τό ὁποῖον καί ἐτελειώθη μαρτυρικῶς ὁ Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος, ἡγούμενος αὐτοῦ, τήν 16^ην /29^ην Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1979,  συνῳδᾴ ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τοῦ ἔτους 2009, καταταξάσῃ τόν Ἅγιον εἰς τό Συναξάριον τῶν Ἱερομαρτύρων.

Τῆς θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος,

συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ παρεπιδημοῦντος Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Ταμασοῦ καί Ὀρεινῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κ. Ἠσαΐου καί συμμετεχόντων ἐν κατανυκτικῇ προσευχῇ πολλῶν ἐντοπίων Ὀρθοδόξων ἐκ τῆς περιοχῆς τῆς Σαμαρείας, ἀλλά καί ἐξ Ἱεροσολύμων καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσσίας, Ρουμανίας καί ὁμάδος ἐκ Κύπρου ὑπό τόν Μητροπολίτην Ταμασοῦ κ. Ἠσαΐαν, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας ὑπό τήν Διεύθυνσιν τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστόβουλου ἑλληνιστί, ἀραβιστί και ρωσιστί.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἑλληνιστί, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Τοιγαροῦν καί ἡμεῖς τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν…» (Ἑβρ. 12, 1-2), κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

 Πάλιν ἡμῖν ἡ ἐτήσιος μνήμη τῶν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ μαρτύρων ἀνέτειλεν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου. Οὗτος ὁ μάρτυς ὁ τοῦ Κυρίου φερωνύμως γενόμενος φίλος, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ, ἔνθα ἔλαβε τόν στέφανον τῆς ἀφθαρσίας τοῦ Χριστοῦ, ἵνα τόν ἐν δόξῃ καί τιμῇ στεφανώσαντα αὐτόν, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν, ἐν εὐχαριστίαις τιμήσωμεν.

 Ὁ ἐκ τῶν κόλπων τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος  διαλάμψας μάρτυς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ Ἅγιος Φιλούμενος, τό πάθος τοῦ ἀπαθοῦς, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ ἐκμιμούμενος, ὡς ἀρνίον παρέδωκεν ἑαυτόν πρός σφαγήν ἑκούσιον εἰς τόν σφαγέα αὐτοῦ, τόν νομίσαντα ὅτι προσέφερε λατρείαν εἰς τόν Θεόν κατά τούς Κυριακούς λόγους: « …ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ» (Ἰωάν. 16,2).

 Οἱ τοῦ Χριστοῦ μάρτυρες κατέχουσι ἐξέχουσαν θέσιν εἰς τήν χορείαν τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο, διότι τό ὑπέρ τοῦ φωτός τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας ἐκχυθέν αὐτῶν αἷμα κατέστησεν αὐτούς κοινωνούς τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, «ὅστις τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ περιποιήσατο διά τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου», (Πράξ. 20,28). Ἐξ ἄλλου οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα καί ἄθεοι ὄντες ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος, οἱ ποτέ ὄντες μακράν, ἐγγύς ἐγενήθητε ἐν τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ… ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστέ ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ», (Ἐφ. 2, 12-19).

 Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, τό αἷμα τῶν μαρτύρων εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον κατέστησεν αὐτούς συμπολίτας τῶν ἐν οὐρανοῖς πρωτοτόκων ἁγίων καί οἰκείων τοῦ Θεοῦ. Ἡ δέ μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων εἰς τοῦτο ἀκριβῶς μᾶς καλεῖ, νά γίνωμεν συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ. «Ἑτίμησας τόν μάρτυρα τῇ παρουσίᾳ; Τίμησον αὐτόν καί τῇ διορθώσει τῶν οἰκείων μελῶν. Τιμή γάρ μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Καί τοῦτο διότι: «πᾶσα ἄτακτος προσκόλλησις εἰς τά τοῦ σώματος καί εἰς τήν ματαιότητα τοῦ παρόντος κόσμου ἀποτελεῖ ὄγκον καί βάρος παρεμποδίζον ἡμᾶς, ἵνα τρέχωμεν τόν καλόν ἀγῶνα, τόν «προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα», (Ἑβρ. 12,1), ἀποθέμενοι τό βάρος τῶν βιοτικῶν πραγμάτων καί τῶν ἐπ’ αὐτοῖς φροντίδων καί μετ’ αὐτῶν τήν ὀλιγωρίαν καί τήν ραθυμίαν», λέγει ὁ ἑρμηνευτής Οἰκουμένιος.

 Ὁ σήμερον ἑορταζόμενος ἅγιος Μάρτυς Φιλούμενος, μέτοχος γενόμενος τοῦ νέφους, δηλαδή τοῦ πλήθους τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ δέν ἐμαρτύρησεν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ μόνον, ἀλλά ἐξακολουθεῖ νά μαρτυρῇ ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί τῆς ἐν Χριστῷ σῳζούσης πίστεως ἐν οὐρανοῖς, ἀοράτως συνών μεθ’ ἡμῶν.

 Τῆς εὐλογίας καί τῆς δυνάμεως ταύτης τοῦ ἁγίου ἡμῶν μάρτυρος Φιλουμένου ἀπολαμβάνομεν πάντες οἱ φιλομάρτυρες οἱ τιμῶντες τήν μνήμην αὐτοῦ. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι οἱ μάρτυρες, ἔχοντες τήν ἰσχύν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, θραύουν τῶν δαιμόνων τά ἀνίσχυρα θράση, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας: «Ὁ Μάρτυς σου Κύριε ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν, ἔθραυσε καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφερόμενος εἰς τήν δύναμιν τῶν μαρτύρων λέγει: «Μνήμην μαρτύρων ἐπιτελοῦμεν καί σύ ἀθυμεῖς καί ἀναπέπτωκας; δέον ἐστι σε παραγενέσθαι καί ἰδεῖν τόν διάβολον ἡττώμενον καί μάρτυρα νικῶντα».

Κατά δέ τόν ἅγιον Ἰουστῖνον, «τῶν ἁγίων μαρτύρων τά σώματα φυλακτικά ὄντα ἀπό τῆς τῶν δαιμόνων ἐπιβουλῆς καί ἰαματικά νοσημάτων τῶν κατά τήν ἰατρικήν τέχνην ἀνιάτων».

 Ἐπειδή ἀκριβῶς οἱ μάρτυρες δέν ἠρνοῦντο τόν Χριστόν ἐν ὄψει τῶν ἐπικειμένων βασανιστηρίων ὡς καί κατά τήν ὥραν τοῦ φρικτοῦ αὐτῶν θανάτου, ἡ ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου αὐτῶν καλεῖται γενέθλιος ἡμέρα. Αὐτῆς ταύτης τῆς γενεθλίου ἡμέρας τοῦ ἅἁγίου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου ἐπιτελοῦμεν καί ἡμεῖς σήμερον ἐν αὐτῷ τῷ τόπῳ τῷ ἱερῷ, ἔνθα ἔστησαν οἱ πόδες τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τήν συνάντησιν αὐτοῦ μετά τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Φωτεινῆς ἐπί τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ.

 Ὁ ἅγιος Φιλούμενος μέτοχος γενόμενος τῆς «Ἐκκλησίας τῶν Πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων», (Ἑβρ. 12,23), «παρρησίαν ἔχει πρός τόν Θεόν», (Ἰωάν. 2,28) «Καί  αὕτη ἐστίν ἡ παρρησία ἥν ἔχομεν πρός τόν Θεόν, ὅτι ἐάν τι αἰτώμεθα κατά τό θέλημα Αὐτοῦ, ἀκούει ἡμῶν», (Α’ Ἰωάν. 5,14). Τήν παρρησίαν δέ ταύτην ἐπέτυχε ὁ ἐκ Κύπρου ὁρμώμενος ἱερομάρτυς Φιλούμενος δι’ ὑπομονῆς καί ἀμεταθέτου γνώμης ἐν τῇ διακονίᾳ αὐτοῦ εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἁγίων Τόπων, δηλονότι τῶν Ἱεροσολύμων ὡς μέλος τοῦ σώματος τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

 Οὗτος ὁ μάρτυς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ «διά τῆς ὑπομονῆς κατηγωνισάμενος τόν ἄδικον ἄρχοντα τόν διάβολον καί οὕτως τόν τῆς ἀφθαρσίας στέφανον ἀπολαβών σύν τοῖς ἀποστόλοις καί πᾶσι τοῖς δικαίοις ἀγαλλιώμενος δοξάζει τόν Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα καί εὐλογεῖ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν τόν Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί Κυβερνήτην τῶν σωμάτων ἡμῶν καί ποιμένα τῆς κατά τήν οἰκουμένην Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

 Δεηθῶμεν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ ἑορταζομένου ἁγίου ἡμῶν Πατρός καί μάρτυρος Φιλουμένου καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Σύν μάρτυσιν πᾶσι καί σύν ἀθλοφόροις Φιλούμενε ἱερομάρτυς, προφήταις, ἀποστόλοις, ὁσίοις, ἱεράρχαις, δικαίοις, σύν τῇ Θεοτόκῳ, πρέσβευε λύσιν πταισμάτων καί τῶν ἀμπλακημάτων δοθῆναι ἱλασμόν, εἰρήνην, πίστει τοῖς τήν φωσφόρον καί θείαν μνήμην τελοῦσί σου», Ἀμήν.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε μεσημβρινή τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἱδρυτοῦ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, τοῦ ἐπί τοῦ φρέατος τοῦ Ἰακώβ ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος καί ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/QCWHbViSWRw

Τήν Πέμπτην, 8^ην /21^ην Νοεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ.

Ἐν πρώτοις ἑωρτάσθη εἰς τήν πόλιν τῆς Ἰόππης, εἰς τήν ὁποίαν τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ Ἱεράν Μονήν ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἀρχαγγέλων παρά τήν θάλασσαν καί εἰς τόν τόπον, ἔνθα ὁ ἀπόστολος Πέτρος  εἶδε τό ὅραμα τῆς ἐν οὐρανῷ  σινδόνης καί ἤκουσε φωνῆς λεγούσης νά λάβῃ καί νά φάγῃ ἐκ τῶν ὁρωμένων ἐν αὐτῇ καθαρῶν καί ἀκαθάρτων ζῴων:  «λάβε καί φάγε, ἅ ὁ Θεός ἐκαθάρισε σύ μή κοίνου», (Πράξ, 11,7), τοῦ Θεοῦ δηλοῦντος διά τοῦ ὁράματος τούτου τήν θέλησιν Αὐτοῦ νά ἀνοίξῃ ἡ ἐκκλησία τάς θύρας αὐτῆς πρός τούς ἀκαθάρτους θεωρουμένους ἐθνικούς.

Εἰς τόν ναόν τοῦτον, τόν ἀνακαινισθέντα ἐκ τῆς τέφρας τῆς ἐνσκηψάσης αὐτῷ πυρκαϊᾶς, δαπάνῃ τοῦ καθηγουμένου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προσελθών μετά συνοδείας ἐξ Ἱεροσολύμων καί γενόμενος δεκτός ὑπό τοῦ Προσκοπικοῦ Σώματος εἰς τήν πλατεῖαν πλησίον τῆς Μονῆς.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου συνελειτούργησεν ὁ  Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Ἐπίσκοπος Οὐλπιάνας κ. Ἰωάννης, παρεπιδημῶν τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας, ὁ καθηγούμενος Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, Γέρων Ἀρχιγραμματεύς, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ. Μεθόδιος, ὁ Πατριαρχικός ἐν Βηθλεέμ Ἐπίτροπος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰορδάνου κ. Θεοφύλακτος, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, Ἁγιοταφῖται Ἱερομόναχοι, Ἀραβόφωνοι Πρεσβύτεροι καί Ἱεροδιάκονοι.

Τήν θείαν Λειτουργίαν παρηκολούθησεν ἐν κατανύξει ὁ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς  τό Τέλ Ἀβίβ κ. Σπυρίδων Λαμπρίδης καί συνεργάται αὐτοῦ ἐκ τῆς Πρεσβείας καί πιστός Ὀρθόδοξος λαός  ἐκ τῆς πόλεως τῆς Ἰόππης καί ἄλλων πόλεων τοῦ Ἰσραήλ, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας ὑπό τόν Πρωτοψάλτην τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀριστόβουλον ἑλληνιστί, ἀραβιστί, ρωσσιστί καί ρουμανιστί, τῇ εὐλαβεῖ συμμετοχῇ τοῦ ἐκκλησιάσματος.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα οὕτως:

«Ἔθου τῶν κτισμάτων σου ἀρχήν, οὐσίαν τήν ἀσώματον, Ποιητά τῶν ἀγγέλων, τόν ἄχραντόν Σου θρόνον κυκλοῦσαν κραυγάζειν σοι: Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ Θεέ Παντοκράτορ.

Χαίροις Γαβριὴλ μυσταγωγέ, τῆς τοῦ Θεοῦ σαρκώσεως, Μιχαήλ τε ταγμάτων, ἀΰλων πρωτοστάτα, ἀπαύστως κραυγάζοντες· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ, Θεὲ, Παντοκράτορ», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

Οἱ τῶν ἀγγέλων ἀρχηγοί καί πρόκριτοι καί Ταξιάρχαι φαιδροί, δηλονότι  Μιχαήλ καί Γαβριήλ, συνήγαγον ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ φερωνύμῳ ναῷ αὐτῶν εἰς τήν βιβλικήν ὑμῶν πόλιν Ἰόππην, ἵνα ἑορτίως καί εὐχαριστιακῶς τελέσωμεν τήν μνήμην τῶν ἀσωμάτων καί ἀΰλων Νόων, τῶν κυκλούντων τόν ἄχραντον θεῖον θρόνον καί κραυγαζόντων, Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν.

Οἱ ἄϋλοι οὗτοι Νόες, δηλονότι οἱ ἄγγελοι, «εἰσί λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, (Ἑβρ. Α’, 14). Τήν δέ διακονίαν ταύτην τῶν ἀγγέλων ἐπιβεβαιώνουν οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ λέγοντος: «χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι», (Λουκ. 15,10). Ἐξ ἄλλου ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας λέγει: «τούς νοερούς τῶν ἀσωμάτων τάξεων χορούς ἐν ᾂσμασι ὡς λειτουργούς θείους δεῦτε εὐφημήσωμεν, χορείαν συγκροτήσαντες, τήν ἡμῶν σωτηρίαν, ἀδιαλείπτως πρεσβεύοντας καί τῇ μετανοίᾳ συγχαίροντας».

Τό μέγα καί ὄντως ἀνερμήνευτον μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἰς οὐδέν ἄλλο ἀποσκοπεῖ, εἰ μή εἰς τήν ἡμῶν σωτηρίαν, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται διά τῆς μετανοίας.  Ἡ δέ ἐν Χριστῷ μετάνοια συνδέεται ἀρρήκτως μέ τήν θείαν δικαιοσύνην καί βεβαίως μέ τήν τελικήν κρίσιν τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου τούτου. «Ὡς οὖν ἐσμέν ἐπί γῆς, μετανοήσωμεν», λέγει ὁ Ἅγιος Κλήμης Ρώμης, «ἕως ἐσμεν ἐν τούτῳ τῷ κόσμῳ ἐν τῇ σαρκί, ἅ ἐπράξαμεν πονηρά, μετανοήσωμεν ἐξ ὅλης καρδίας, ἵνα σωθῶμεν ὑπό τοῦ Κυρίου, ἕως ἔχωμεν καιρόν μετανοίας. Μετά γάρ τό ἐξελθεῖν ἡμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου τούτου οὐκέτι δυνάμεθα ἐκεῖ ἐξομολογήσασθαι ἤ μετανοεῖν ἔτι… Καί μή λεγέτω τίς ὑμῶν ὅτι αὕτη ἡ σάρξ οὐ κρίνεται οὐδέ ἀνίσταται… Εἰ Χριστός, ὁ Κύριος , ὁ σώσας ἡμᾶς, ὤν μέν τό πρῶτον πνεῦμα, ἐγένετο σάρξ καί οὕτως ἡμᾶς ἐκάλεσεν· οὕτως καί ἡμεῖς ἐν ταύτῃ τῇ σαρκί ἀπολειψόμεθα τόν μισθόν». (2Κορ. VIII, 1-3, IX, 1-5).

Οἱ ἄγγελοι ὡς λειτουργικά πνεύματα τοῦ Θεοῦ συμμετέχουν εἰς τό ἔργον τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων ἐνεργῶς, ὡς τοῦτο καταφαίνεται καί ἐξ στόματος τοῦ Χριστοῦ λέγοντος: «Μέλλει γάρ ὁ ὑιός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεσθαι ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρός Αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων Αὐτοῦ καί τότε ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τήν πρᾶξιν αὐτοῦ», (Ματθ. 16,27).

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω καθίσταται σαφές ὅτι οἱ ἄγγελοι μετά τῶν Ἀρχαγγέλων καί τῶν Ἀρχῶν, ὡς ἀποτελοῦντες τήν τρίτην καί τελευταίαν «ἐκ τῶν τριῶν τριαδικῶν διακοσμήσεων», κατά τόν ἱερόν Διονύσιον τόν Ἀρεοπαγίτην, λειτουργοῦν ὡς ἐκτελεστικά ὄργανα τῶν ἀρρήτων βουλῶν τοῦ Θεοῦ, δηλονότι τῶν ἀποφάσεων Αὐτοῦ.

Ἐκ δέ «τῆς τρίτης ταύτης τριαδικῆς διακοσμήσεως», δηλονότι τῶν ἐννέα οὐρανίων οὐσιῶν τῶν γνωστῶν ὡς ταγμάτων, διακρίνονται καί οἱ Ἀρχιστράτηγοι Μιχαήλ, ὁ διαπρεπέστατος αὐτῶν, καί ὁ Γαβριήλ. Καί τοῦτο ἐπειδή ὁ ἀντίπαλος καί πολέμιος τῆς σωτηρίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, δηλαδή ὁ Σατανᾶς, «τῷ Ὑψίστῳ ὅμοιος ἔσομαι» καυχησάμενος, τοῦ ἀρχαγγελικοῦ ἐξέπεσεν ἀξιώματος, ὡς λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν: «ἐθεώρουν τόν Σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα», (Λουκ. 10,18). Οὖτος ὁ ἄγγελος Μιχαήλ, τήν πρός τόν Δεσπότην Θεόν εὐγνωμοσύνην διαφυλάττων καί περί τό γένος ἡμῶν πολλήν τήν κηδεμονίαν ἐπιδεικνύμενος, τῶν νοερῶν καί τῶν ἀρχαγγελικῶν τάξεων πρωτεύων ἐτάχθη παρά τοῦ Παντοκράτορος. Τούτου ἕνεκεν ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας λέγει: «Ἀρχιστράτηγοι Θεοῦ, λειτουργοὶ θείας δόξης, τῶν ἀνθρώπων ὁδηγοί καὶ ἀρχηγοὶ Ἀσωμάτων τὸ συμφέρον ἡμῖν αἰτήσασθε καὶ τὸ μέγα ἔλεος, ὡς τῶν Ἀσωμάτων Ἀρχιστράτηγοι».

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, Αὐτός Οὗτος ὀδηγεῖ, διατηρεῖ καί συνέχει τά πάντα, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Αὐτός ὁ Υἱός (ὁ Χριστός) εἶναι εἰκών τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος δέν βλέπεται μέ τούς σωματικούς ὀφθαλμούς. Εἶναι ἀκόμη πρωτότοκος, πού δέν ἐκτίσθη ἀλλ’ ἐγεννήθη ἀπ’ αὐτήν τήν οὐσίαν τοῦ Θεοῦ Πατρός, πρό τοῦ νά δημιουργηθοῦν ὅλα τά κτίσματα. Ναί, ἐγεννήθη πρό τοῦ νά δημιουργηθῇ ὁ κόσμος». «Ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα, τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε ἀρχαὶ εἴτε ἐξουσίαι· τὰ πάντα δι’ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται· καὶ αὐτός ἐστι πρὸ πάντων, καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε, καὶ αὐτός ἐστίν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς Ἐκκλησίας», (Κολ. 1, 15-18). Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ οὐσίᾳ αὐτῆς εἶναι ἐπίγειος καί ἐπουράνιος, ὁρατή καί ἀόρατος, εἶναι λόγος ἔνυλος καί λόγος ἄϋλος, δηλονότι Λόγος σεσαρκωμένος.

Ἰδού λοιπόν διά τί αἱ οὐράνιαι δυνάμεις, δηλαδή αἱ ἀγγελικαί τοιαῦται, συμμετέχουν εἰς τό θεῖον ἔργον τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Καί ἰδού, διά τί  ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τιμᾷ καί μεγαλύνει ἰδιαιτέρως τάς νοεράς δυνάμεις, τουτέστιν τούς ἀγγέλους, ὡς τοῦτο ἐναργέστατα διατυπώνεται ὑπό τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντος: «Σέ τόν ἀρρήτως ἑνώσαντα τοῖς ἐπουρανίοις, Χριστέ, τά ἐπίγεια καί μίαν Ἐκκλησίαν ἀποτελέσαντα ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀκαταπαύστως μεγαλύνομεν».

Τούς Ἁγίους, λοιπόν, ἀσωμάτους λειτουργούς τῆς Ἐκκλησίας καί δή τούς σήμερον τιμωμένους Ἀρχιστρατήγους Μιχαήλ καί Γαβριήλ, τούς κατενώπιον τοῦ Θεοῦ παρισταμένους ἱκετεύσωμεν καί ἐν μετανοίᾳ μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν:

«Τῶν οὐρανίων στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεν ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵνα ταῖς ὑμῶν δεήσεσι τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτέρυγων τῆς ἀΰλου ὑμῶν δόξης, φρουροῦντες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτενῶς καὶ βοῶντας Ἐκ τῶν κινδύνων λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι τῶν ἄνω Δυνάμεων».

 Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε σύντομος δεξίωσις, μετ’ αὐτήν δέ τράπεζα εἰς τό ἡγουμενεῖον, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ καθηγουμένου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ.

Ἡ ἑορτή τῶν Ἀρχαγγέλων ἑωρτάσθη ὡσαύτως εἰς τήν ἐν Ἱεροσολύμοις ἱεράν αὐτῶν Μονήν δι’ Ἑσπερινοῦ, καί διά θείας Λειτουργίας, ὧν προεξῆρξεν ὁ καθηγούμενος αὐτῆς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης κ. Δημήτριος κηρύττων καί  τόν θεῖον λόγον τοῖς πιστοῖς.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/nESo4EydL-g

Τό Σάββατον, 3^ην /16^ην Νοεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἡ ἑορτή τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν αὐτοῦ ἐν Λύδδῃ.

Ὁ Ἱερός αὐτός προσκυνηματικός Ναός τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἶναι ὁ πρῶτος ἀνεγερθείς πρός τιμήν αὐτοῦ μετά τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου τό 313 μ.Χ. ὑπό τῆς μητρός αὐτοῦ Ἁγίας Ἑλένης, ἐλθούσης εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν τό 326 μ.Χ, ἐπί τοῦ τάφου, εἰς τόν ὁποῖον εἶχον μετακομισθῆ τά τίμια αὐτοῦ λείψανα ὑπό τοῦ ὑπηρέτου αὐτοῦ ἐκ Ρώμης, εἰς τήν ὁποίαν Ρώμην ἐμαρτύρησε ὁμολογήσας τόν Χριστόν, μεταστάς οὕτως ἐκ τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ εἰς τόν στρατόν τῆς στρατείας τῶν μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἱερός αὐτός Ναός ἐνίκησε τήν δύναμιν τοῦ χρόνου καί τάς μεταλλάξεις τῶν ἐξουσιῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, τό ἥμισυ δέ αὐτοῦ, ὡς ἐκ τῆς ἱστορίας καί τῆς δομῆς τοῦ κτιρίου μαρτυρεῖται, ἐλήφθη διά χρήσιν εἰς τζαμίον.

Εἰς τό ἐναπομεῖναν μεγαλοπρεπές τμῆμα αὐτοῦ ὑπεράνω τοῦ ἐν εἴδει κρύπτης- παρεκκλησίου διατηρουμένου τάφου αὐτοῦ ἐτέλεσε τήν Θείαν Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, γενόμενος δεκτός ὑπό τῶν Προσκόπων τῆς πόλεως Λύδδης τήν πρωΐαν, τοῦ καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου, τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Συμβουλίου Μάτζλις καί τοῦ Ἀναπληρωτοῦ Δημάρχου τῆς πόλεως τῆς Λύδδης κ. Ἀβίβ Βάσερμαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἠσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἀρχαγγέλσκ κ. Δανιήλ παρεπιδημοῦντος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου καί τοῦ Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Κωνσταντινούπολιν Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς τοῦ ἡγουμένου τῆς Ρέμλης Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων καί Ἱεροδιακόνων, προσευχομένου τοῦ Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Τέλ Ἀβίβ κ. Σπυρίδωνος Λαμπρίδη καί τοῦ Σέρβου Πρέσβεως καί πυκνοῦ λαοῦ ἐκ τῆς πόλεως τῆς Λύδδης καί τῶν ὁμόρων πόλεων τῆς Ἰόππης καί τῆς Ρέμλης, ἀλλά καί ἐκ τῶν πόλεων τῆς Γαλιλαίας καί ἐξ αὐτῶν τῶν κατεχομένων περιοχῶν τῆς Ἰουδαίας καί Σαμαρείας, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας ὑπό τόν Πρωτοψάλτην τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀριστόβουλον ἑλληνιστί, ἀραβιστί, ρωσσιστί καί ρουμανιστί, τῇ εὐλαβεῖ συμμετοχῇ τοῦ ἐκκλησιάσματος.

Πρός τό εὐσεβές τοῦτο χριστεπώνυμον πλήρωμα, κατερχόμενον καί προσκυνοῦν τόν τάφον τοῦ ἁγίου Γεωργίου ἐν εὐλαβείᾳ, σεβασμῷ καί κατανύξει, ἐκήρυξε τόν Θεῖον Λόγον εἰς τό Κοινωνικόν τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος , ἔχοντα ἑλληνιστί οὕτως:

«Τοῦ Χριστοῦ τό γεώργιον, τόν γενναῖον ἐν μάρτυσι, τόν σοφόν Γεώργιον εὐφημήσωμεν, τῆς ἀληθείας τόν κήρυκα, κλῆμα τό ἀείζωον, τῆς ἀμπέλου τῆς ζωῆς, τόν καρπόν ἐξανθήσαντα, καί πηγάσαντα εὐσεβείας τό γλεῦκος καί τούς πίστει ἐκτελοῦντας ἐτησίως τοιούτου τήν μνήμην εὐφραίνοντα», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

 Σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία καί ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ἑορτάζει τά ἐγκαίνια τοῦ ἱεροῦ τούτου μεγαλοπρεποῦς καί ἱστορικοῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, τοῦ ἀνεγερθέντος ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ ἁγίου μεγάλου καί ἱσαποστόλου Κωνσταντίνου.

Κατά δέ τήν ἡμέραν τῶν ἐγκαινίων κατετέθησαν ἐν τῷ ἐν τῷ ναῷ κενοταφίῳ τά λείψανα τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου,  «ἀενάους κρουνούς θαυμάτων παρέχοντος τοῖς πιστῶς προσιοῦσι αὐτῷ, δοξάζειν γάρ οἶδε ὁ Θεός τούς Αὐτόν δοξάζοντας» κατά τόν Συναξαριστήν αὐτοῦ.

 Ὁ ἅγιος Γεώργιος ἀνεδείχθη μέγας μάρτυς καί κῆρυξ τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, διότι «οὐκ ἐπῃσχύνθη τό μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ καταργήσαντος μέν τόν θάνατον, φωτίσαντος δέ ζωήν καί ἀφθαρσίαν διά τοῦ εὐαγγελίου αὐτοῦ», ( Β’ Τιμ. 1,8-10).

 Μέ ἄλλα λόγια ὁ Γεώργιος ὤν ἀνώτερος ἀξιωματικός τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ καί φωτισθείς ὑπό τῆς γνώσεως τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, ἀπέρριψε τήν θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἤ καλλίτερον εἰπεῖν τήν θρησκείαν τῆς δαιμονολατρείας καί τῆς ἐθελοθρησκείας καί υἱοθέτησε τήν θρησκείαν τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας, τῆς ὁποίας καί ὑπερημύνθη μέχρις αἵματος, γενόμενος οὕτω μιμητῆς τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «ἀλλά μενοῦνγε καί ἡγοῦμαι πάντα  ζημίαν εἶναι διά τό ὑπερέχον τῆς γνώσεως Χριστοῦ Ἰησοῦ τοῦ Κυρίου μου, δι’ οὗ τά πάντα ἐζημιώθην καί ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι, ἵνα Χριστόν κερδήσω», (Φιλιπ. 3,8). Ἰδού ἀγαπητοί μου, διά τί ὁ ἅγιος Γεώργιος ἀνεδείχθη κῆρυξ τῆς ἀληθείας καί κλῆμα τό ἀείζωον τῆς ἀμπέλου τῆς ζωῆς, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ.

 Λέγομεν «τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ», διότι ἡ σεσαρκωμένη ἀλήθεια, δηλαδή ὁ Χριστός ἐνεργεῖ διά τῆς Ἐκκλησίας ἐντός τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν ἱστορίας. Ἡ δέ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος διακρίνεται εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ κτιστοῦ καί πεπερασμένου κόσμου τούτου καί εἰς τήν ἱεράν ἱστορίαν. Ἡ δέ ἱερά ἱστορία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἱστορίαν τῶν ἁγίων, τῶν μαρτύρων, τῶν μοναχῶν καί τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν. Ἡ ἀποστολική παράδοσις καί δογματική διδασκαλία τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας, τῆς μητρός πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, εἶναι ἡ πανοπλία, τήν ὁποίαν καλούμεθα νά ἐνδυθῶμεν, διά νά προστατεύσωμεν τούς ἑαυτούς μας ἀπό τήν σύγχρονον τῆς ἐποχῆς μας μάστιγα τῆς συγχύσεως καί τῆς πλάνης, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγων: «Ἀδελφοί μου, … ἐνδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.  διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι», (Ἐφεσ. 6, 10-13).

 Αὐτήν ἀκριβῶς τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ ἐνεδύθησαν πάντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἅγιοι καί πάντες ὅσοι ἐμαρτύρησαν ὑπέρ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἐξ ἄλλου, ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος: «καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται· πονηροὶ δέ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι». (Β’ Τιμοθ. 3, 12-13).

 Ἡ ἑόρτιος μνήμη τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὡς καί ἡ ἐποχή αὐτοῦ δέν ἀποτελεῖ ἱστορικόν παρελθόν, ἀλλά παρόν καί μέλλον. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι οἱ ἐκτοπισμοί ἐκ τῶν πατρογονικῶν ἑστιῶν, οἱ διωγμοί καί οἱ μαρτυρικοί θάνατοι ἀθῴων παιδιῶν καί συνανθρώπων ἡμῶν ἰδία ὁμοφρόνων καί ὁμοδόξων ἡμῶν ἀδελφῶν ἐγγύς καί μακράν τοῦ τόπου τῆς παρεπιδημίας ἡμῶν κατά Παῦλον εἶναι ἀναντίρρητος πραγματικότης, εἰς τήν ὁποίαν ταύτην πραγματικότητα ἔχουν ἀπόλυτον ἐφαρμογήν καί ἰσχύν οἱ λόγοι τοῦ Εὐαγγελίου: «ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ», (Ἰωάν, 16,2). Καί ἀναλυτικώτερον εἰπεῖν: ἀλλ’ ὡς νά μή ἦτο ἀρκετόν αὐτό, ἔρχεται ὥρα, κατά τήν ὁποίαν καθένας πού θά σᾶς φονεύῃ, θα νομίσῃ ὅτι ὄχι μόνον δέν ἐγκληματεῖ, ἀλλ ὅτι μέ τον φόνον αὐτόν προσφέρει λατρείαν εἰς τόν Θεόν. «Ὥς εἰς λατρείας δύναμιν τῆς θεοφιλοῦς τόν καθ’ ὑμῶν οἰηθῆναι θάνατον» κατά τόν ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας.

 Μέ ἄλλα λόγια, τό ἔργον τοῦ διαβόλου πολλάκις διεξήχθη ὑπό τήν στολήν τοῦ διακόνου τοῦ Θεοῦ καί πολλάκις σφοδροί πολέμιοι τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας ἐκάθισαν «εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ», (Β’ Θεσσ. 2,4). Διά τοῦτο καί ὁ μελῳδός δοξολογικῶς ἐπαινεῖ τόν μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, λέγων: «Ράβδῳ λόγων σου ἱερῶν ἀνέτρεψας δαιμόνων τήν πληθύν καί ἠλευθέρωσας πιστῶν τάς ἀγέλας τῆς τούτων λύμης Χριστῷ μελῳδούντων Εὐλογεῖτε τά ἔργα τόν Κύριον καί ὑπερυψοῦτε αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας. Καί ἀλλαχοῦ: «Τοῖς ρείθροις τῶν αἱμάτων σου, τῆς ἀπάτης τήν φλόγα ἀπέσβεσας καί Χριστόν ἐδόξασας, Γεώργιε ἀθλοφόρε. Ὅθεν στέφος ἐδέξω ἀφθαρσίας καί ζωῆς ἐκ δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου».

 Αὐτός οὗτος ἀγαπητοί μου εἶναι καί σκοπός τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, νά μᾶς καταστήσῃ ἀξίους τοῦ στέφους τῆς ἀφθαρσίας καί ζωῆς ἐκ δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου καί νά μᾶς κατατάξῃ πρός λιμένα σωτήριον καί πρός φῶς τό ἀνέσπερον τῶν Ἁγίων. Τοῦτο ἀπαιτεῖ νηστείαν, προσευχήν ἀδιάλειπτον καί κάθαρσιν τῶν διανοιῶν ἡμῶν, τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας μελῶν. Διό καί ὁ θεῖος Παῦλος παραγγέλλει λέγων: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε·», (Α’ Κορινθ. 16,13). «Τῇ προσευχῇ προσκαρτερεῖτε, γρηγοροῦντες ἐν αὐτῇ ἐν εὐχαριστίᾳ, προσευχόμενοι ἅμα καὶ περὶ ἡμῶν, ἵνα ὁ Θεὸς ἀνοίξῃ ἡμῖν θύραν τοῦ λόγου, λαλῆσαι τὸ μυστήριον τοῦ Χριστοῦ, δι’ ὃ καὶ δέδεμαι, ἵνα φανερώσω αὐτὸ ὡς δεῖ με λαλῆσαι.᾿Εν σοφίᾳ περιπατεῖτε πρὸς τοὺς ἔξω, τὸν καιρὸν ἐξαγοραζόμενοι», ( Κολοσ. 4, 2,5).

 Ἱκετεύσωμεν τόν σήμερον τιμώμενον Ἅγιον Γεώργιον καί μετά τοῦ μελῳδοῦ εἴπωμεν: «Τοῦ Χριστοῦ τῷ σημείῳ καθοπλισθείς ἐν αὐτῷ τῶν τυράννων πᾶσαν ἰσχύν ἀνδρείως κατέβαλες ὡς τῆς πίστεως πρόμαχος τήν ἀθεΐαν πᾶσαν εἰδώλων διήλεγξας καί τούς πιστούς θεόφρον τῇ πίστει ἐστήριξας· ὅθεν ἐπαξίως τούς τῆς νίκης στεφάνους ἀθλήσας ἀπέλαβες ἐκ χειρός τοῦ Κυρίου σου, ἀθλοφόρε Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δρήσασθαι τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τήν ἁγίαν μνήμην σου , Ἀμήν».

καί ἔχοντα οὕτως ἀραβιστί, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2013/11/16/2822

Εὐθύς μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν ὁ Καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Σωφρόνιος προσέφερεν ἀφέψημα καί γλυκίσματα εἰς τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν καί τόν λαόν εἰς τό ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας ἡγουμενεῖον, περί τήν μεσημβρίαν δέ παρετέθη ὑπ’ αὐτοῦ καί τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς πόλεως τράπεζα εἰς τόν «Νάντι» -Ὅμιλον τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν, εἰς τούς ἱερεῖς, εἰς τούς Πρέσβεις τῶν Ὀρθοδόξων κρατῶν καί ἄλλους ἐκ τῶν μελῶν τοῦ ποιμνίου, παρουσίᾳ τοῦ Ἀναπληρωτοῦ Δημάρχου τῆς πόλεως Ρέμλης κ. Ἀβίβ Βάσερμαν καί τῆς πρώην Χριστιανῆς βουλευτοῦ, κας Νάντια Χέλουε καί ἐκπροσώπου τῆς Ἰσλαμικῆς Κοινότητος τῆς Ρέμλης.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς συνδαιτυμόνας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον:  https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2013/11/16/2821

καί προσέφερεν χρηματικόν ποσόν διά τήν ἐνίσχυσιν τῆς Κοινότητος καί τῶν Προσκόπων τῆς πόλεως τῆς Λύδδης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/WQhwDhVGbhI

Τό Σάββατον, 27^ην Ὀκτωβρίου /9^ην Νοεμβρίου 2013, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐτέλεσε θείαν Λειτουργίαν εἰς τήν πόλιν Ἀμπελίν τοῦ βορείου Ἰσραήλ, εἰς τήν ὁποίαν τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ Ἀραβόφωνον Ἑλληνορθόδοξον (Rum Orthodox ) Κοινότητα, ἀριθμοῦσαν περί τά πέντε χιλιάδες μέλη καί ὑπαγομένην εἰς τήν ἱεράν Μητρόπολιν Πτολεμαΐδος, σημερινῆς Ἄκκρης.

Ἡ λειτουργία αὕτη ἔλαβε χώραν διά τήν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν καί συνεργασίαν τοῦ Μακαριωτάτου μετά τῶν πνευματικῶν Αὐτοῦ τέκνων καί διά τήν ἐγκατάστασιν τοῦ προσφάτως χειροτονηθέντος ἱερέως π. Σάββα Χάτζ ὡς συνεφημερίου τοῦ ἀπό ἐτῶν ὑπηρετοῦντος εἰς τήν Κοινότητα τῆς πόλεως Ἀμπελίν γηραιοῦ οἰκονόμου π. Σπυρίδωνος.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου προεξάρχοντος συνελειτούργησαν οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου Ἱερώτατος Μητροπολίτης  Ναζαρέτ κ. Κυριακός καί ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος.

Τόν ἐγκατασταθέντα π. Σάββαν καί τό χριστεπώνυμον εὐσεβές ἐκκλησίασμα προσεφώνησεν εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

 «Ἀθλήσεως καύχημα, Μάρτυς Δημήτριε, Χριστόν ἐνδυσάμενος, κατεπολέμησας, ἐχθρόν τόν ἀνίσχυρον· πλάνην γάρ τῶν ἀνόμων, ἐν αὐτῷ καταργήσας, γέγονας τοῖς ἐν πίστει, εὐσεβείας ἀλείπτης, διό σου καί τήν μνήμην σεπτῶς πανηγυρίζομεν», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Σήμερον συγκαλεῖται ἡμᾶς τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου ἡ παγκόσμιος πανήγυρις ἐν τῇ ἱστορικῇ ὑμῶν πόλει Abelin, ἔνθα καί ὁ ἱερός ναός τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ, συμμάρτυρος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

 Ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἡ ἀναδειχθεῖσα μητέρα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, χαίρει καί ἀγάλλεται ἐπί τῇ ἐπιτελέσει τῆς ἑορτίου μνήμης τῶν ἁγίων συμμαρτύρων τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ γενομένων, Δημητρίου τοῦ Θεσσαλονικέως καί Νέστορος τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ. Καί τοῦτο διότι ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία οὐδέποτε ἔπαυσε διά μέσου τῆς δισχιλιετοῦς αὐτῆς φυσικῆς καί ἀδιακόπου παρουσίας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ νά μνημονεύῃ Χριστόν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, συμφώνως τῷ παραγγέλματι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον λέγοντος: «Τέκνον Τιμόθεε… μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστόν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν ἐκ σπέρματος Δαυίδ, κατά τό εὐαγγέλιόν μου. Ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται· διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου», ( Β’ Τιμ. 2,8-10).

 Μεταξύ δέ τῶν ἐκλεκτῶν, δηλονότι τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἔτυχον τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μετά δόξης αἰωνίου, εἶναι καί ὁ σήμερον τιμώμενος ἅγιος Δημήτριος, ὡς λέγει ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «Πάθει τό πάθος μιμούμενος, τό ζωηφόρον Χριστοῦ, παρ’ αὐτοῦ τήν ἐνέργειαν, τῶν θαυμάτων εἴληφας, Ἀθλοφόρε Δημήτριε καί διασῴζεις τούς σοί προστρέχοντας, πολλῶν κινδύνων αὐτούς ρυόμενος, ἔχων εὐάρεστον παρρησίαν ἔνδοξε, πρός τόν Χριστόν, ᾧ καί παρίστασαι δόξης πληρούμενος».

 Αὐτήν ἀκριβῶς τήν πληρότητα τῆς δόξης, τουτέστιν τήν σωτηρίαν ἡμῶν, τήν ὁποίαν μᾶς ἐξασφαλίζει ἡ μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κοινωνία, καλούμεθα νά ἐπιτύχωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μιμούμενοι τό πάθος τοῦ Χριστοῦ, οὐχί δέ κατ’ ἀνάγκην τό τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ αἵματος, ὡς τοῦτο ἔπραξε ὁ Ἅγιος Δημήτριος, ἀλλά τό πάθος τοῦ μαρτυρίου τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν συνειδήσεως.

 «Τοῦτο γὰρ χάρις», λέγει ὁ ἀπόστολος Πέτρος, «εἰ διὰ συνείδησιν Θεοῦ ὑποφέρει τις λύπας, πάσχων ἀδίκως· ποῖον γὰρ κλέος, εἰ ἁμαρτάνοντες καὶ κολαφιζόμενοι ὑπομενεῖτε; ἀλλ’ εἰ ἀγαθοποιοῦντες καὶ πάσχοντες ὑπομενεῖτε, τοῦτο χάρις παρὰ Θεῷ», (Α’ Πέτρ. 2, 19-20).

 Ἐξ ἄλλου, ἴδιον γνώρισμα τῆς συνειδήσεως τοῦ Χριστιανοῦ, τοῦ ὄντος μέλους τῆς Ἐκκλησίας, δηλονότι τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ θυσιαστική τοῦ σταυροῦ ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅστις ἐντέλλεται ἡμῖν λέγων: «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», (Ἰωάν. 15,17). Ὁ δέ σοφός Παῦλος λέγει: «καί ἐάν ψωμίσω πάντα τά ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου, ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. ῾Η ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν», (Α’ Κορ. 13, 3-5).

Τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τήν ἀγάπην ἡ ὁποία, «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς», ἐζήλωσε καί ὁ Ἅγιος Δημήτριος, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη λυχνία φωτοειδής τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Οἰκουμένης, ὡς ψάλλει καί ὁ μελῳδός: «λυχνία φωτοειδής τοῦ μαρτυρίου ἐν σκηνῇ γέγονας, θείῳ φωτί λάμπουσα, μάρτυς ἀθλοφόρε Δημήτριε».

Τῆς φωτοειδοῦς ταύτης λυχνίας τοῦ μάρτυρος Δημητρίου καί τῶν συμμαρτύρων αὐτοῦ γεγόναμεν ἡμεῖς οἱ Χριστεπώνυμοι, ἀδελφοί μου, κάτοχοι καί κληρονόμοι. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ κατ’ ἀνατολάς ἡμῶν Ἐκκλησία καί δή ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων παρέμεινε προσηλωμένη εἰς τήν ἁγίαν ἀποστολικήν καί ἀνόθευτον παράδοσιν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς σῳζούσης ἀληθείας, ἀκούουσα εἰς τήν διδαχήν τοῦ Μεγάλου Παύλου λέγοντος: «Ἡμεῖς δέ ὀφείλομεν εὐχαριστεῖν τῷ Θεῷ πάντοτε περὶ ὑμῶν, ἀδελφοὶ ἠγαπημένοι ὑπὸ Κυρίου, ὅτι εἵλετο ὑμᾶς ὁ Θεὸς ἀπ’ ἀρχῆς εἰς σωτηρίαν ἐν ἁγιασμῷ Πνεύματος καὶ πίστει ἀληθείας, εἰς ὃ ἐκάλεσεν ὑμᾶς διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἡμῶν εἰς περιποίησιν δόξης τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ῎Αρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν», (Θεσς. Β’, 2,13-15).

 Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μᾶς ὑπενθυμίζουν ὅτι ἔχομεν θησαυρόν, ὁ ὁποῖος ἐγγυᾶται ἀφ’ ἑνός τήν πολιτισμικήν καί θρησκευτικήν ταυτότητά μας. Ἀφ’ ἑτέρου δέ, τήν συνείδησιν τῆς ὑπάρξεώς μας εἰς τάς πατρογονικάς ἑστίας μας. Ὁ θησαυρός δέ τοῦτος εἶναι ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία καί ἡ ἐν αυτῇ παρακαταθήκη, ἥν μᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος καί Θεός μας. Ἰδού τί λέγει ὁ θεῖος Παῦλος εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ: «Ὦ Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν». (Α’ Τιμοθ. 6,20-21).

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ ἀξιώσαντι ἡμᾶς κλῆρόν τε καί λαόν νά συνέλθωμεν σήμερον πέριξ τῆς θείας εὐχαριστιακῆς τραπέζης τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί νά γίνωμεν κοινωνοί Αὐτοῦ, ἀλλά καί συμμέτοχοι τοῦ ἱεροῦ ζήλου ὑμῶν ὑπέρ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ, δηλονότι τοῦ οἴκου λατρείας καί προσευχῆς, ἐννοοῦμεν τοῦ ἱεροῦ τούτου ναοῦ, τοῦ ἄρτι ἀνακαινισθέντος καί διευρυθέντος, ἀλλά καί δεόντως εὐπρεπισθέντος.

 Εἰς αὔξησιν καί ἑδραίωσιν τοῦ ἱεροῦ τούτου ζήλου ὑμῶν προέβημεν Πατριαρχικῶς καί ἐν συνοδικῇ διαγνώμῃ καί ἀποφάσει εἰς τόν διορισμόν δύο συνεφημερίων καί συλλειτουργῶν ἱερέων, τῷ σεβαστῷ καί πολιῷ τῆς Κοινότητος ὑμῶν ἱερεῖ καί οἰκονόμῳ Σπυρίδωνι Ἀουάντ. Οἱ νέοι οὗτοι ἐργάται τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου ἡμῶν εἶναι οἱ συντοπῖται ὑμῶν πατήρ Σάββας,  ὁ ἄρτι χειροτονηθείς καί ὁ Οἰκονόμος πατήρ Δημήτριος, προσωρινῶς διακονῶν ἐν τῇ Κοινότητι τῆς Χάϊφας.

 Δεηθῶμεν, ἀγαπητοί μου, τοῦ Θεοῦ Πατρός τῶν φώτων, ἵνα ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος Αὐτοῦ, ὁ Ὤν τό φῶς τό ἀληθινόν φωτίζῃ τά πρόσωπα αὐτῶν καί κατευθύνῃ τά διαβήματα αὐτῶν πρός ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν Αὐτοῦ, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἱκεσίαις τῶν ἁγίων Μεγαλομαρτύρων Δημητρίου καί Γεωργίου. Ἀμήν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν εἰς τήν γενομένην δεξίωσιν ἐν τῇ αἰθούσῃ παρά τόν ναόν προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ ἐγκατασταθείς ἱερεύς π. Σάββας, εὐχαριστῶν διά τήν γενομένην αὐτῷ τιμήν τῆς ἱερωσύνης καί τῆς ἐφημερίας ἐν τῇ γενετείρᾳ αὐτοῦ πόλει Ἀμπελίν, ὁ δέ Μακαριώτατς ηὐχήθη αὐτῷ εὐδόκιμον διακονίαν ἐν ἱερατικῇ εὐσυνειδησίᾳ, ἐπιμελείᾳ καί ἀφοσιώσει.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/JhUG5ybI4ro

Τήν Παρασκευήν, 26^ην Ὀκτωβρίου /8^ην Νοεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου εἰς τό ἀρχαῖον αὐτοῦ παρεκκλήσιον, τό κείμενον ἀναμέσον τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου τῶν Ἁγιοταφιτῶν καί τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, φερούσης τό ὄνομα ἐκ τοῦ παρεκκλησίου τούτου.

Γνωστότατον τυγχάνει εἰς ὅλους τούς Χριστιανούς ὅτι ὁ Ἅγιος Δημήτριος κατήγετο ἐκ Θεσσαλονίκης καί ηὐλόγησε τόν Νέστορα νά πυγμαχήσῃ μέ τόν Λυαῖον, καυχώμενον εἰδωλολάτρην καί νά θανατώσῃ τοῦτον. Συνεπείᾳ τούτου ἀμφότεροι, ὅ τε Νέστωρ καί ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐμαρτύρησαν, διά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν καί εἰς τό ἀναφερθέν παρεκκλήσιον ἔλαβε χώραν ἡ ἑορτή δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί διά θείας Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων καί προσευχομένων ἐν εὐλαβείᾳ προσκυνητῶν, μοναζουσῶν καί τῶν μαθητῶν τῆς προσκειμένης τῷ παρεκκλησίῳ Σχολῆς τοῦ Πατριαρχείου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Μετά τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος ηὐχήθη εἰς πάντας νά ἔχουν τήν εὐλογίαν τοῦ ἑορτάζοντος Ἁγίου Δημητρίου, περί τοῦ βίου τοῦ ὁποίου ἀνεφέρθη ὡς πρότυπον βαθείας πίστεως πρός τόν Χριστόν ἀψηφήσαντος καί αὐτόν τόν θάνατον.

Ἠκολούθησε πρωϊνόν ἀφέψημα εἰς τό προαύλιον τοῦ ἱεροῦ παρεκκλησίου καί τό ἑόρτιον κέρασμα εἰς τό σχολεῖον τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Μετά ταῦτα ἠκολούθησε σχολική ἐκδήλωσις εἰς τό παρά τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Σχολεῖον τοῦ Πατριαρχείου, εἰς τήν ὁποίαν ἐκδήλωσιν ἀνεγνώσθη τό συναξάριον τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἀραβιστί καί ἑλληνιστί, ὁ Διευθυντής τῆς Σχολῆς κ. Σαμήρ Ζανανήρη προσεφώνησε πάντας καί οἱ μαθηταί ὅλων τῶν ἡλικιῶν καί τάξεων ἐπαρουσίασαν παιδικούς χορούς καί ποιήματα.

Τήν ἐκδήλωσιν ἐπεσφράγισαν αἱ εὐχαί καί νουθεσίαι τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/N68LYUL7gJw