Τήν Τετάρτην, 16^ην /29^ην Ἰανουαρίου 2014, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς προσκυνήσεως τῆς ἁλύσεως τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, εἰς τό παρεκκλήσιον πρός τιμήν αὐτοῦ ἐντός τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου [τῆς Φακῆς] εἰς τήν περιοχήν τοῦ Πραιτωρίου ἐντός τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολυμων.

 Εἰς τόν χῶρον τοῦ παρεκκλησίου τούτου,  χῶρον τοῦ Πραιτωρίου, ἤτοι τοῦ Διοικητηρίου ἐπί τῆς Ρωμαϊκῆς ἐποχῆς, ἐφυλάσσετο φυλακισμένος ὁ ἀπόστολος Πέτρος ὑπό Ἡρώδου τοῦ βασιλέως, προκειμένου, ἵνα προσφέρῃ τοῦτον πρός ἐκτέλεσιν εἰς τούς Ἰουδαίους, ἵνα ἱκανοποιήσῃ τούτους, ὡς συνέβη μέ τόν ἀπόστολον Ἰάκωβον, υἱόν τοῦ Ζεβεδδαίου καί ἀδελφόν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ( Πράξ. 12,1-3).

Ἐν ᾦ ταῦτα ὁ Ἡρώδης ἐτεκταίνετο, ὁ Θεός δι’ ἀγγέλου ἀπελευθέρωσεν τόν ἀπόστολον Πέτρον τῆς ἀλύσεως ταύτης καί ἀπέλυσε τῆς φυλακῆς ὁδηγήσας εἰς τήν πύλην ἔξω τῆς πόλεως ἐν ᾗ καί ἄφαντος ἐγένετο, (Πράξ. 12, 10-11).

 Διά τῆς ἑορτῆς ταύτης ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ τήν φυλάκισιν καί ἅλυσιν τοῦ ἀποστόλου Πέτρου καί αἰτεῖται τάς πρεσβείας αὐτοῦ καί θεραπείας διά τῆς προσκυνήσεως τῆς ἀλύσεως αὐτοῦ, μετενεχθείσης ἐξ Ἱεροσολύμων εἰς Κωνσταντινούπολιν, (ἴδε Μέγα Ὡρολόγιον εἰς τήν 16^ην Ἰανουαρίου) .

 Τῆς ἑορτῆς καί θείας Λειτουργίας προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ποιμένων Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου καί συμπροσευχομένων μοναχῶν, μοναζουσῶν καί προσκυνητῶν.

 Διαρκούσης τῆς θείας λειτουργίας, προσῆλθεν ἐκ τοῦ Πατριαρχείου ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας διά προσκύνησιν εἰς τό ὑπόγειον καί εἰς σχῆμα φυλακῆς παρεκκλήσιον τοῦ ἀποστόλου Πέτρου καί εἰς τόν ἄνωθεν αὐτοῦ ἱερόν Ναόν τοῦ κρυφοῦ μαθητοῦ του Κυρίου Ἁγίου Νικοδήμου, συντηρούμενον νῦν καί ἀνακαινιζόμενον τῇ χορηγίᾳ τοῦ Ἑλληνκοῦ Συνδέσμου τοῦ Παναγίου Τάφου.

 Τήν Πατριαρχικήν καί Ἀρχιερατικήν συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη φιλοφρόνως ὁ καθηγούμενος ἱερομόναχος π. Μακάριος.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Παρασκευήν, 11^ην /24^ην Ἰανουαρίου 2014, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου εἰς τήν ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθεῖσαν ἱεράν Μονήν εἰς τήν ἔρημον τῆς Ἰουδαίας νοτίως τῆς πόλεως τῆς Βηθλεέμ καί τῆς κώμης τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων –Μπετσαχούρ.

Ὡς γνωστόν, τήν ἱστορικήν Μονήν ταύτην ἵδρυσεν ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος εἰς τήν θέσιν καί εἰς τό σπήλαιον, ἔνθα ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅτι διενυκτέρευσαν οἱ μάγοι ἀναχωρήσαντες δι’ ἄλλης ὁδοῦ εἰς τήν πατρίδα αὐτῶν, (Ματθ. 2,12), ἀφοῦ προσῆλθεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ἀφοῦ κατέλυσεν ἐπ’ ὀλίγον εἰς τήν παρά τήν Ἱερουσαλήμ Μονήν τῆς Θεοτόκου τοῦ Καθίσματος, ἱδρυθεῖσαν ὑπό εὐσεβοῦς προσκυνητρίας ὀνόματι Ἱκελίας.

Τήν Μονήν ταύτην ἵδρυσεν ὁ ἅγιος Θεοδόσιος, ἀνταποκρινόμενος εἰς παράκλησιν τῶν μοναχῶν τῆς ἐρήμου νά ἀκολουθήσουν τήν πνευματικήν καθοδήγησιν αὐτοῦ. Ἡ Μονή ἦτο Κοινόβιον, ἐδέχετο δηλαδή ἀρχαρίους μοναχούς, οἱ ὁποῖοι παρέμενον ἐπί ἔτη εἰς ἐπικοινωνίαν καί ὑπακοήν πρός τόν ἡγούμενον καί εἰς κοινήν ζωήν μεταξύ αὐτῶν, ἐν κοινῇ προσευχῇ, τραπέζῃ καί ἐργασίᾳ. Ἡ ἐργασία παρέμενε ὅρος εἰσόδου ἑνός μοναχοῦ εἰς τό Κοινόβιον τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου. Σύνθημα τῆς Μονῆς ἦτο, «οὐδείς ράθυμος εἰσίτω ἐν αὐτῇ». Ἐκ τοῦ ἐργοχείρου αὐτῶν οἱ μοναχοί ἐβοήθουν πτωχούς καί συνετήρουν εὐαγῆ ἱδρύματα, ὡς γηροκομεῖον καί πτωχοκομεῖον. Ἡ Μονή συνετήρει καί Διδακτήριον διά τήν διδασκαλίαν τῶν μοναχῶν.

Μετ’ ἐπιτυχῆ διακονίαν εἰς τήν Μονήν οἱ μοναχοί παρεπέμποντο εἰς Λαύραν, ὡς ἦτο ἡ Λαύρα τοῦ ἁγίου Σάββα καί τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου, δι’ ἐντονωτέραν μοναχικήν ἄσκησιν ἐν προσευχῇ καί ἀπομονώσει.

Εἰς τήν Μονήν αὐτοῦ μετά τεσσάρων ἐκκλησιῶν συνεκέντρωσεν ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος 700 μοναχούς διαφόρων Ἐθνικοτήτων, Ἑλλήνων, Ἰβήρων, Ἀρμενίων, κ. ἄ., συμπροσευχομένων εἰς τήν ἰδίαν αὐτῶν διάλεκτον εἰς τόν Ὄρθρον καί εἰς τήν Ἑλληνικήν εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν.

Ὁ ἅγιος Θεοδόσιος, συνεργαζόμενος μετά τοῦ συγχρόνου καί ὁμοπατρίου αὐτοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, συνέβαλε τά μέγιστα εἰς τήν καταπολέμησιν τῆς ἐν ἐξελίξει οὖσης ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτοῦ αἱρέσεως τοῦ μονοφυσιτισμοῦ καί εἰς τήν ἐπικράτησιν τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδῶνος τοῦ 451 μ.Χ., δηλονότι τῆς ἐν Χριστῷ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν μιᾶς ὑποστάσεως καί δύο φύσεων, τῆς θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης, συνεργούσης καί ὑπακουούσης ἐθελουσίως τῆς ἀνθρωπίνης τῇ θείᾳ.

Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν ταύτην ἠσκήτευσαν εἰς χρόνους μεταγενεστέρους μετά τόν Ἅγιον Θεοδόσιον, τόν 7^ον αἰῶνα μ.Χ., ὁ Ἅγιος Μόδεστος, μετέπειτα Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος ὡσαύτως Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Μόσχος, ὁ συγγραφεύς τοῦ Λειμωναρίου.

Εἰς τό Σπήλαιον τῶν Μάγων, τό χρηματίσαν διά μέσου τῶν αἰώνων ὡς Κοιμητήριον τῆς Μονῆς, εὑρίσκεται ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, τῆς μητρός αὐτοῦ Εὐλογίας, τῆς μητρός τοῦ Ἁγίου Σάββα Σοφίας, τῆς μητρός τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ Ἁγίας Θεοδότης, τῆς Ὁσίας Μαρίας συζύγου τοῦ Ἁγίου Ξενοφῶντος καί μητρός τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἀρκαδίου καί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Μόσχου, συγγραφέως τοῦ Λειμωναρίου.

Ἡ Μονή αὕτη, μέ τήν τοιαύτην πλουσίαν πνευματικήν ζωήν, ἤντεξε τάς ἀγριότητας τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας, φθάσασα ἄχρι τοῦ 20^οῦ αἰῶνος, ὁπότε ἀνεκαινίσθη ὑπό τῶν ἐκ Κρήτης μοναχῶν Λεοντίου καί Γαλακτίωνος εἰς τάς ἀρχάς τοῦ 20^ου αἰῶνος καί ὑπό τοῦ Χίου Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου Βαρθολομαίου, ἐνταφιασθέντων ἐν τῇ Μονῇ καί ὑπό τοῦ νῦν ἀπό τριακονταετίας ἡγουμένου ἐν αὐτῇ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱεροθέου.

Εἰς τήν Μονήν ταύτην ἦλθε τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί προεξῆρξε τῆς Θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Αρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, Πατριαρχικοῦ ἐν Βηθλεέμ Ἐπιτρόπου, καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Ἱερομονάχων, ἐν οἷς ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς τῶν Ποιμένων ἐν Μπετσαχούρ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος καί τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Σάββα π. Εὐδόκιμος, συμπροσευχομένων ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων καί Ἱεροδιακόνων, τῇ ψαλμῳδίᾳ ἑλληνιστί τοῦ μοναχοῦ Ἰακώβου ψάλτου τοῦ Πρωτάτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους,  τοῦ Ἁγιοσαββαΐτου μοναχοῦ π. Εὐφροσύνου καί τῶν μελῶν τῆς χορῳδίας τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων ἀραβιστί τῇ κατανυκτικῇ συμπροσευχῇ ἀθρόου λαοῦ, μοναζουσῶν καί προσκυνητῶν, κυρίως ἐκ τῆς κώμης πλησιοχώρου τῆς κώμης τῶν Ποιμένων.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἀδελφοί, οὐ γάρ ἑαυτούς κηρύσσομεν, ἀλλά Χριστόν Ἰησοῦν Κύριον, ἑαυτούς δέ δούλους ὑμῶν διά Ἰησοῦν. Ὅτι ὁ Θεός ὁ εἰπών ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὅς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρός φωτισμόν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Β’ Κορινθίους 4, 5-6), λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

εὐσεβεῖς προσκυνηταί.

«Τοῦ φωτισμοῦ τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ γεννηθέντος καί ἐν Ἰορδάνῃ ποταμῷ ὑπό Ἰωάννου βαπτισθέντος κοινωνός καί μέτοχος ἐγένετο ὁ σήμερον τιμώμενος ἐν τῷ ἱερῷ αὐτῷ τόπῳ τῆς ἀσκήσεως Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, ὁ ἐκ Καππαδοκίας ὁρμώμενος.

 Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ἐκλήθη Κοινοβιάρχης, διότι οὗτος συνέστησεν Κοινόβιον, δηλονότι μοναστικόν κέντρον, ἔνθα συνέρρευσε πλῆθος μοναστῶν. Τό κέντρον δέ τοῦτο ὠργάνωσεν εἰς αὐστηρόν καί πρότυπον κοινόβιον, εἰσαγαγών οὕτως ἐν Παλαιστίνῃ κατά τρόπον ἰδεώδη τό κοινοβιακόν σύστημα. Ἕνεκα τῆς αὐστηροτάτης ἀσκήσεως καί μοναστικῆς αὐτοῦ πολιτείας ὁ Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος ἀπέκτησε φήμην λίαν πεπροικισμένου πνευματικοῦ ἀνδρός. Διά τοῦτο ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Σαλλούστιος (486-494) ἀνύψωσεν τόν Ὅσιον εἰς γενικόν ἡγούμενον καί προϊστάμενον τρόπον τινά, πάντων τῶν Κοινοβιακῶν κέντρων τῆς Παλαιστίνης  κατά τόν Κύριλλον Σκυθοπολίτην: «Ὁ μέν ἀββᾶς Θεοδόσιος ἀρχηγός γέγονεν καί Ἀρχιμανδρίτης παντός τοῦ κοινοβιακοῦ κανόνος».

 Σκοπός δέ τοῦ «κοινοβιακοῦ τούτου κανόνος» ἦτο ἡ διά τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς καί ἐργασίας τῶν ἀσκουμένων ἐπίτευξις τῆς θεώσεως αὐτῶν, τουτέστιν τοῦ ἁγιασμοῦ κατά τήν διδασκαλίαν τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος: «εἰρήνην διώκετε μετά πάντων  καί τόν ἁγιασμόν, οὗ χωρίς οὐδείς ὄψεται Κύριον», (Ἑβρ. 12,14). Κατά δέ τόν Μέγαν Ἀθανάσιον «Αὐτός, ὁ Θεός, ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» καί κατά τόν Ἀπόστολον Πέτρον: «κατὰ τὸν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον καὶ αὐτοὶ ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε, διότι γέγραπται· ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι», (Α’ Πέτρου 1,15-16).

 Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ Θεός εἶναι ἅγιος ὡς κεχωρισμένος παντός μολυσμοῦ καί οὐδείς ἀκάθαρτος δύναται νά πλησιάσῃ αὐτόν, διότι θά κατακαῇ, ἐπειδή ὁ Θεός εἶναι πῦρ καταναλίσκον, (Ἑβρ. 12,29). Εἶναι ἀπείραστος κακῶν (Ἰακ. 1,13) εἶναι «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων οὐδέ ἰδεῖν δύναται», ( Α’ Τιμ. 6,16).

 Τό ἀπρόσιτον τοῦτο φῶς, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπεφάνη ἐν εἴδει περιστερᾶς καταβαῖνον ἐπ’ αὐτόν τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ὑπό τοῦ Ἰωάννου βαπτιζόμενον ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου, (Μαρκ. 1,9). Τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ ἁγίου τούτου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, λαμβάνει καί ὁ κάθε πιστός κατά τήν ἡμέραν τοῦ βαπτίσματος αὐτοῦ ἐν τῇ ἁγίᾳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ.

 Τοῦτο δέ γίνεται, διότι ὡς ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς πρός τόν πειράζοντα Αὐτόν διάβολον, «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ὁ ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ», (Ματθ. 4,4). Τά ρήματα ταῦτα δέν εἶναι ἄλλον τι ἀπό τό ζωοποιόν θεῖον Πνεῦμα, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Χριστοῦ λέγοντος: «τό πνεῦμα ἐτι τό ζωοποιοῦν, ἡ σάρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν· τά ρήματα ἅ ἐγώ λαλῶ ὑμῖν πνεῦμὰ ἐστι καί ζωή ἐστιν», (Ἰωάν. 6,63).

 Καθίσταται λοιπόν σαφές ὅτι τά ρήματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ Λόγος ὁ σεσαρκωμένος, τουτέστιν ὁ Χριστός. Διά τοῦτο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κηρύττει λέγων: «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», (Γαλ. 3,27). Τό ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον καλούμεθα νά ἐνδυθῶμεν εἶναι τό θεῖον φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος, τουτέστιν τό φῶς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, «ἐν ᾧ κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα (ὁλόκληρον) τῆς θεότητος σωματικῶς», (Κολ. 1,19).

 Τό ἔνδυμα τοῦ ἐν Χριστῷ βαπτίσματος, τουτέστι τοῦ νέου Ἀδάμ ζηλώσας ὁ Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος, κατέλαβε τήν ἁγίαν Γῆν καί ἐμόνασεν ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ ἐρημικῷ τόπῳ, ἔνθα ἀνήγειρεν τήν φυσικήν καί πνευματικήν αὐτοῦ ὄασιν, δηλονότι τήν κοινοβιακήν αὐτοῦ μάνδραν, εἰς τήν ὁποίαν ἔλαμψε καί λάμπει ἄχρι σήμερον τό τρισήλιον φῶς τοῦ ἐπιφανέντος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «εἰς τούς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους», (Ματθ.  4, 12-17).

 Δοξάσωμεν τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί μετά  τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Σέ τόν ἐκ Θεοῦ ἑωρακότες σωματικῶς ἐπιφανέντα ἀρρήτως ἐπέγνωμεν τόν ἀόρατον Πατέρα σου, καί Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον κράζοντες εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου τόν Κύριον».

 Προσέτι δέ εὐχαριστήσωμεν Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν, τόν ἀναδείξαντα τῇ ἁγίᾳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ κήρυκα τῆς ἀληθείας αὐτοῦ καί δοχεῖον τῆς φωτιστικῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δι’ οὗ ἐγενήθημεν υἱοί τοῦ φωτός καί τῆς ἐλευθερίας τοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός: «Τῶν σῶν μεμνημένοι διδαγμάτων Θεοδόσιε, Πατήρ ἡμῶν Ὅσιε, ἐν δυσί ταῖς οὐσίαις Χριστόν κηρύττομεν, δύω τάς θελήσεις εἰδότες τάς φυσικάς καί τάς ἐνεργείας καί τά αὐτεξούσια ἐν Θεῷ τῷ βαπτισθέντι σαρκί· καί νῦν πρεσβεύων σύν τῆ Παναγίᾳ Θεοτόκῳ καί ἀειπαρθένῳ Μαρίᾳ μή παύσῃ ὑπέρ εἰρήνης τοῦ κόσμου καί τῆς περιοχῆς ἡμῶν καί ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, θεοφόρε. Ἀμήν».

Kαί ἀραβιστί ὡς ἕπεται, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2014/01/24/3350

Μετά τήν Θείαν Κοινωνίαν καί τήν Ἀπόλυσιν ἔλαβε χώραν λιτανεία, πέριξ τοῦ Ναοῦ καί εἰς τό σπήλαιον τῆς  Ἱερᾶς Μονῆς, ἔνθα ὁ τάφος τοῦ Ὁσίου καί εἰς τό προαύλιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἔνθα ἔλαβε χώραν τό μνημόσυνον τῶν κτιτόρων αὐτῆς εἰς τόν τάφον τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων  Βαρθολομαίου.

Μετά τήν λῆξιν τῆς λιτανείας καί τό κέρασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔλαβε χώραν μεσημβρινή τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ρέκτου Γέροντος Καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱεροθέου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/yejvONqR8rE

Τήν Τρίτην, 8^ην /21^ην Ἰανουαρίου 2014, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ.

 Ὡς γνωστόν ἡ Ἱερά αὕτη Μονή εἶναι μία ἐκ τῶν ἀρχαιοτάτων τῆς Παλαιστίνης, κειμένη ἐπί τῆς κλιτύος τοῦ χειμάρρου Χορράθ, ἐκβάλλοντος, κατόπιν διαβάσεως αὐτοῦ διά τῆς πόλεως Ἱεριχοῦς εἰς τήν Νεκράν θάλασσαν.

 Εἰς τήν ἱεράν ταύτην Μονήν, μετά τούς πρώτους ἀσκητάς Πρῶμον, Αἴαντα, Ζήνωνα, καί Γανναῖον διεκρίθησαν ὡς ἡγούμενοι ὁ ἅγιος Ἰωάννης Ἐπίσκοπος Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης, ἐλθών εἰς αὐτήν ἐγκαταλείψας τά ἐπισκοπικά αὐτοῦ καθήκοντα τόν 5^ον αἰῶνα καί ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Κύπριος, ἀνακαινίσας τήν Μονήν ἐκ τῶν καταστροφῶν τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς τό 614 μ.Χ.

 Εἰς τό ὄνομα τῶν δύο τούτων ἁγίων, φερομένων καί ὡς κτιτόρων τῆς Μονῆς, τιμᾶται ἡ Ἱερά Μονή αὕτη, ἡ ὁποία ἐπεβίωσε τῶν ζημιῶν καί φθορῶν ἐκ τῶν διακυμάνσεων τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας ἕως τῶν ἡμερῶν ἡμῶν, ἐν αἶς ἐνθυμούμεθα ὡς ἡγούμενον αὐτῆς τόν ἐπί τρακονταετίας καί πλέον ἀφωσιωμένως διακονήσαντα αὐτήν μακαριστόν Ἀρχιμανδρίτην Ἀμφιλόχιον, τόν ἐκ Θεσσαλονίκης μακαριστόν ἡγούμενον Ἀρχιμανδρίτην Ἀντώνιον, εὑρόντα τόν θάνατον ἐκ κατολισθήσεως τοίχου τοῦ Νάρθηκος τῆς Μονῆς, τόν ὁποῖον ἐπεσκεύαζεν, τόν ἐκ Θεσσαλονίκης μακαριστόν Ἀρχιμανδρίτην Γερμανόν, δολοφονηθέντα καθ’ ὁδόν πρός τήν Μονήν ὑπό ἀνοσίου χειρός, τόν ἡγούμενον τῆς Μονῆς Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου, ἀναλαβόντα τήν ἡγουμενείαν εὐδοκίμως διά μίαν μεταβατικήν περίοδον μετά τήν πτῶσιν βράχου εἰς τήν Μονήν καί τόν νῦν ἀνακαινιστικῶς ἐξασκοῦντα τήν ἡγουμενείαν μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτην π. Κωνσταντῖνον, ἐνταχθέντα ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

Εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην Μονήν τήν ἀγαπωμένην καί συχνότατα ἐπισκεπτομένην  ὑπό τῶν προσκυνητῶν Ὀρθοδόξων καί μή, Χριστιανῶν και μή, προσελθῶν ἡ Α.Θ.Μ.  ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων  κ.κ. Θεόφιλος ἐγένετο δεκτός εἰς θερμήν ὑποδοχήν ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου ὅστις καί προσεφώνησεν Αὐτῷ διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

 «Σήμερον ἡ ἔρημος ἀγάλλεται, ἅπασα ἡ θεοβάδιστος, ἐν τῇ μνήμῃ τῶν ὁσίων τοῦ Χριστοῦ, Γεωργίου τε καί Ἰωάννου, ἡ δέ Χοζεβᾶ θεία  Μονή, ὑπεραγαλλομένη ὡς εἰκός, χαίρει ταῦτα λέγουσα: ὑπερελαμπρύνθη μου τό κάλλος ἐν τῇ μνήμῃ σήμερον τῶν δύο μοῦ φωστήρων καί γάνυμαι  καί σῴζομαι αἰτουμένη δι’ αὐτῶν παρά Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, τό μέγα ἔλεος», (Τροπάριο Λιτής).

Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

μετά της τιμίας των Αρχιερέων Συνοδείας,

Η σεβασμία και ιστορική Λαύρα του Χοζεβά χαίρει και αγάλλεται απόψε, διότι η Αγία μας Εκκλησία τιμά δύο αειθαλή δέντρα. Δύο αστέρες του νοητού στερεώματος, τους Αγίους Ιωάννη και Γεώργιο, οι οποίοι έδωσαν πνοή στην άγονη έρημο, έδωσαν ζωή στην περιοχή του χειμάρρου Χορράθ. Σκοπός και στόχος της προσελεύσεως τους στον αγιασμένο αυτό τόπο, ήταν η αγνή πρόθεσή τους να καθαρθούν από τα πάθη. Η σταθερή τους απόφαση να δώσουν στο Θεό την αποκλειστικότητα! Την ολόθερμη καρδιακή τους αγάπη!

Έγιναν, εκ τούτου, πρότυπα προς μίμησιν από τότε, έως και σήμερα. Πρότυπα ασφαλούς και επιτυχημένου διάπλου στο πέλαγος της ζωής. Διότι μόνον εάν ο άνθρωπος χαρίσει στο Θεό την αποκλειστική του αγάπη, όταν κάνει τα πάντα για να καθαρίσει την καρδιά του, όταν επιθυμεί διακαώς την κοινωνία με τον Θεό, τότε θα του δοθεί ως δώρο το ευαγγελικό : «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5,8).

Σε αντίθεση, όποιος ζει μακράν του Θεού, δεν Τον έχει δει, ούτε Τον έχει γνωρίσει, κατά το ευαγγελικό: «Ἀγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὕπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα· οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐάν φανερωθῇ, ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι. καὶ πᾶς ὁ ἔχων τὴν ἐλπίδα ταύτην ἐπ᾿ αὐτῷ ἁγνίζει ἑαυτόν, καθὼς ἐκεῖνος ἁγνός ἐστι.

Πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὴν ἀνομίαν ποιεῖ, καὶ ἡ ἁμαρτία ἐστὶν ἡ ἀνομία. καὶ οἴδατε ὅτι ἐκεῖνος ἐφανερώθη ἵνα τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἄρῃ, καὶ ἁμαρτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστι. πᾶς ὁ ἐν αὐτῷ μένων οὐχ ἁμαρτάνει·», (Α’ Ιωάννου γ’ 2-6).

Οι Αγιοι Πατέρες, ως γνωστόν, τονίζουν ότι η Θεία Αποκάλυψη είναι ανάλογη με την καθαρότητα του κάθε ανθρώπου. Διότι η αγάπη του Δημιουργού ζητά την ανταπόκριση του πλάσματος Του, δίχως να παραβιάζει την ελεύθερη βούλησή του. Σε αυτή λοιπόν την έρημο του Χοζεβά, μέσα από τον αγώνα της καθάρσεως των παθών, έλαμψαν οι ένδοξοι Πατέρες μας, Ιωάννης και Γεώργιος, αφήνοντας το πνευματικό αυτό εργαστήριο, την Ιερά Μονή στην οποία βρισκόμαστε απόψε, κληρονομιά αγωνιστικού φρονήματος, σε όλους μας. Σε όποιον ασφαλώς επιθυμεί να αγωνιστεί.

Τον αγιασμένο αυτό χώρο γνωρίζετε καλά κι εσείς, Μακαριώτατε, από πολλών ετών. Κατά το παρελθόν εφαρμόσατε και εδώ, αυτό το οποίο- αδιαμφισβήτητα-εφαρμόζετε και σήμερα. Δηλαδή την καθημερινή, ανελλιπή συμμετοχή και βίωση των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας.

Διότι πραγματικά βλέπουμε στο παράδειγμά Σας, ότι η ζωή του κάθε Χριστιανού, αλλά κατ’ εξοχήν του μοναχού, πρέπει να έχει ως κέντρο την Αγία Τράπεζα. Η μυστηριακή ζωή είναι Χριστοκεντρική και πολύ την ευνοεί η ησυχία της ερήμου. Μέσα στον ιερό χώρο αυτής της μοναξιάς, ξεκινούν μαγευτικά μονοπάτια Θεογνωσίας.

Στο κέντρο της ερήμου που ζούμε, στις ώρες της μονώσεως και της ησυχίας, όταν ο άνθρωπος θελήσει, βρίσκει το Θεό πιο εύκολα. «Χρήσιμόν γαρ ταῖς προσευχαῖς καί τό ὄρος καί ἡ νύξ καί ἡ μόνωσις, ἡσυχίαν καί τό ἀπερίσπαστον καί γαλήνην παρέχοντα», (Ευθυμίου Ζιγαβινού, Ερμηνεία του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου PG 129,436).

Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Στην έρημο του Χοζεβά, απευθύνουμε μετά μεγίστης χαράς και ειλικρινούς, υιϊκής αφοσιώσεως προς το Τίμιο και Σεπτό πρόσωπο Σας, το «ὡς εὖ παρέστητε». Δεύτε πανηγυρίσωμεν φιλάγια και Χριστοκεντρικά την μνήμη των οσίων κτιτόρων, Πατέρων μας, Ιωάννου και Γεωργίου».

Εὐθύς ἀμέσως ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς ἑορτῆς τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Ἰωάννου καί Γεωργίου τῶν Χοζεβιτῶν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων  κ.κ. Θεόφιλος εἰς νυκτερινήν ἀγρυπνίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ  τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου  καί μετεχόντων εὐλαβῶν φιλεόρτων χριστιανῶν, μοναχῶν καί μοναζουσῶν, φιλερήμων ἐντοπίων καί προσκυνητῶν.

 Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Βαπτίζεται Χριστός, ὁ τόν κόσμον φωτίζων. Ἐξ ὕψους ὁ Πατήρ ἐμαρτύρησε λέγων· Οὗτὸς ἐστιν ὁ Υἱός μου, ἐν ᾧ ηὐδόκησα, αὐτοῦ ἀκούετε. Οὗτὸς ἐστιν, ὁ φωτίζων τήν οἰκουμένην τῇ εὐσπλαχνίᾳ αὐτοῦ, ὁ βαπτισθείς καί σώσας ὡς Θεός, τό γένος τῶν ἀνθρώπων», λέγει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί καί εὐσεβεῖς Χριστιανοί,

Τήν θείαν ἐξ ὕψους μαρτυρίαν τοῦ Πατρός, ὅτι «οὗτὸς ἐστίν ὁ Υἱός μου, ἐν ᾧ ηὐδόκησα, αὐτοῦ ἀκούετε», ἐνστερνισάμενος καί ὁ σήμερον τιμώμενος ἐν τῷ τόπῳ τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ Ὅσιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης συνήγαγεν ἡμᾶς πάντας ἐν τῇ εὐχαριστιακῇ ταύτῃ συνάξει.

Ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος, καταληφθείς θείῳ ἔρωτι, «τῶν τόπων τῶν ἁγίων τῆς Σιών, πρός τούτους ἐπεδήμησεν κἀκεῖ διαμεμένηκεν ἕως θανάτου, πιέζων πόνοις τήν σάρκα του», λέγει ὁ μελῳδός αὐτοῦ.

Ἐπεδήμησεν δέ πρός τούς ἁγίους τούτους τόπους, διότι οὗτοι συμπεριλαμβάνονται εἰς τά περίχωρα τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἔνθα ἐβαπτίσθη ὁ Ἰησοῦς ὑπό τοῦ Ἰωάννου καί κατῆλθε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὡσεί περιστερά ἐπ’ αὐτόν καί ἔνθα φωνή ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν: «Σύ εἶ ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός ἐν ᾧ ηὐδόκησα», κατά τόν Εὐαγγελιστήν Μάρκον, (Μαρκ. 1, 9).

Τήν σημασίαν τοῦ γεγονότος τούτου, τῆς θείας δηλονότι Ἐπιφανείας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ διατυπώνει θαυμασίως ὁ μελῳδός λέγων: «Τά ρεῖθρα ἡγίασας τά Ἰορδάνεια. Τό κράτος συνέτριψας τῆς ἁμαρτίας, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν. Ὑπέκλινας τῇ παλάμῃ σεαυτόν τοῦ Προδρόμου καί ἔσωσας ἐκ τῆς πλάνης τῶν ἀνθρώπων τό γένος, διό σέ ἱκετεύομεν. Σῶσον τόν κόσμον σου».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ Σωτήρ ἡμῶν Χριστός διά τῆς θείας αὐτοῦ Ἐπιφανείας ἐν τοῖς ρεῖθροις τοῦ Ἰορδάνου συνέτριψε τό κράτος, τήν δύναμιν τῆς ἁμαρτίας, ἐνδύων ἐν ἑαυτῷ  τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν μέ τό καινούργιον, τό νέον ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας.

Αὐτό τό μέγα μυστήριον τῆς θείας ἐπιφανείας λαμβάνει χώραν κατά τόν θεῖον βάπτισμα τῶν πιστευόντων εἰς τόν ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας σαρκωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν, Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ὡς κηρύττει καί ὁ σοφός Παῦλος λέγων: «πάντες γάρ Υἱοί Θεοῦ ἐστε διά τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», (Γαλ. 3, 26-27).

Καί διερωτώμεθα ,πῶς δύναταί τις νά ἐνδυθῇ τόν Χριστόν;

Ὁ Χριστός ἀγαπητοί μου, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Πατρός εἶναι τό δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος. Τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον ἔλαβε τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν σάρκα καί μορφήν, γενόμενος τέλειος ἄνθρωπος ἄνευ βεβαίως τῆς ἁμαρτίας. Ἐν αὐτῷ δέ τῷ Χριστῷ, ὡς λέγει ὁ μέγας Παῦλος, «ηὐδόκησε πᾶν τό πλήρωμα κατοικῆσαι» ( Κολ. 1, 19). Τό πλήρωμα δέ τοῦτο εἶναι ὁλόκληρος ἡ θεία φύσις, ὁλόκληρος ἡ θεότης τῆς Ὁμοουσίου Ἁγίας Τριάδος. Διά τοῦτο καί ὁ ὑμνῳδός λέγει: «Φῶς ἐκ φωτός ἔλαμψε τῷ κόσμῳ, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν ὁ ἐπιφανείς Θεός. Τοῦτον λαοί προσκυνήσωμεν».

Καθίσταται πλέον ἐναργές ὅτι ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός εἶναι φῶς ἀπρόσιτον καί ἄκτιστον. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι καί τό ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ. Τό φῶς «τό ἁγιάζον καί φωτίζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον».

Αὐτό ἀκριβῶς τό ἔνδυμα τοῦ θείου καί ἁγιαστικοῦ καί ἀπροσίτου φωτός ἐνεδύθη καί ὁ σήμερον τιμώμενος ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος ὁ ἐκ Κύπρου ὁρμώμενος. Αὐτοῦ τοῦ ἐνδύματος τοῦ θείου φωτός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καλούμεθα νά γίνωμεν κοινωνοί καί μέτοχοι, ὡς ψάλλει καί ὁ Ἅγιος Γερμανός ὁ μελῳδός: «Τό ἀληθινόν φῶς ἐπεφάνη καί πᾶσι τόν φωτισμόν δωρεῖται. Βαπτίζεται Χριστός μεθ’ ἡμῶν, ὁ πάσης ἐπέκεινα καθαρότητος ἐνίησι τόν ἁγιασμόν τῷ ὕδατι, καί ψυχῶν τοῦτο καθάρσιον γίνεται, ἐπίγειον τό φαινόμενον καί ὑπέρ τούς οὐρανούς τό νοούμενον· διά λουτροῦ σωτηρία, δι’ ὕδατος τό Πνεῦμα, διά καταδύσεως ἡ πρός Θεόν ἡμῶν ἄνοδος γίνεται. Θαυμάσια τά ἔργα σου Κύριε, δόξα Σοι».

Εὐχαριστήσωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν ὅτι ἠξίωσεν ἡμᾶς τούς ἀναξίους διά τοῦ τιμίου Βαπτιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ὡς καί τοῦ μιμητοῦ αὐτοῦ γενομένου Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου νά προσέλθωμεν εἰς τόν περίχωρον τοῦτον τόπον τοῦ Ἰορδάνου καί εὐχαριστιακῶς νά θαυμάσωμεν τά ἔργα τῆς Ἁγίας καί ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου Πίστεως, νά θαυμάσωμεν τήν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί τό μέγα Αὐτοῦ ἔλεος».

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Πατριαρχική Συνοδεία καί ὅλον τό ἐκκλησίασμα παρεκάθισεν εἰς εὐφρόσυνον μοναστηριακήν τράπεζαν.

Εν τέλει, εὐλογῶν ὁ Μακαριώτατος καί κατευοδούμενος ὑπό τῶν Πατέρων τῆς Ἀδελφότητος ἐπέβη τοῦ τρακτέρ διά τήν ἄνοδον εἰς τά προπύλαια τῆς Μονῆς καί τήν ἐκεῖθεν δι’ αὐτοκινήτου ἄφιξιν εἰς Ἱεροσόλυμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/MPYI2p4CJDk

Τήν Δευτέραν, 7^ην /20^ήν Ἰανουαρίου 2014, ἑπομένην τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τοῦ Τιμίου Προδρόμου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν κειμένην πλησίον τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων.

Λέγοντες ἑορτήν Συνάξεως ἑνός ἁγίου, ἐννοοῦμεν τήν σύναξιν-συγκέντρωσιν τῶν πιστῶν, ἵνα τιμήσωσιν αὐτόν διά τήν διακονίαν αὐτοῦ εἰς συγκεκριμένον γεγονός. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ τιμῶμεν ἐν συνάξει οἱ Χριστιανοί τόν Τίμιον Πρόδρομον, ἰδιαιτέρως διά τήν διακονίαν αὐτοῦ εἰς τό ἐν Ἰορδάνῃ μυστήριον τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τῆς τιμίας αὐτοῦ χειρός, τῆς ἁψαμένης τήν ἀκήρατον κορυφήν Αὐτοῦ.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί τῆς θείας Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων Ἀρχιμανδρίτης π. Νικόδημος, ὁ ὁποῖος καί φιλοφρόνως ἐδεξιώθη τό ἐκκλησίασμα μετά τόν Ἑσπερινόν καί τήν θείαν Λειτουργίαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Κυριακήν, 6^ην /19^ην Ἰανουαρίου 2014, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῶν Θεοφανείων ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, συμφώνως πρός τήν τυπικήν αὐτοῦ διάταξιν καί τό προσκυνηματικόν καθεστώς εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Οὕτως ἅμα τῇ καθόδῳ ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἅμα τῇ προσκυνήσει εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τόν Πανάγιον Τάφον, ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐνεδύθη εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ πλήρη Ἀρχιερατικήν στολήν καί ἐτέλεσεν εἰς τό κέντρον τοῦ Καθολικοῦ τόν Μεγάλον Ἁγιασμόν πρός πόσιν μετά τήν νηστείαν τῆς Παραμονῆς τῶν Θεοφανείων, ἁγιασμόν δύναμιν καί ἐνίσχυσιν τοῦ εὐσεβοῦς ἀθρόου πληρώματος Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Εὐθύς μετά τήν τέλεσιν τοῦ ἁγιασμοῦ, ἔλαβε χώραν ἡ θεία Λειτουργία εἰς τόν Πανάγιον τοῦ Κυρίου Τάφου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Λύδδης κ. Δημητρίου, Ἱερομονάχων καί διακόνων καί λαοῦ πολλοῦ πέριξ τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου εὐλαβῶς καί κατανυκτικῶς παρακολουθούντων καί τῆς χορῳδίας ψαλλούσης ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ  Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου.

Πρό τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου καί μετά τό «δι’ εὐχῶν» διενεμήθη τό ἀντίδωρον καί ἡγιάσθησαν ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου πάντες οἱ πιστοί διά τοῦ ὕδατος τοῦ ἁγιασμοῦ καί τοῦ Τιμίου Ξύλου καί ἀκολούθως ἐξεκίνησεν ἡ Πατριαρχική Συνοδεία πολλῶν προσκυνητῶν ἑπομένων καί τῶν κωδώνων χαρμοσύνως κρουομένων διά τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ἔλαβε χώραν ὁ ἀδελφικός ἀσπασμός, ὁ ἀσπασμός τῆς χειρός τοῦ Μακαριωτάτου, Ὅστις ηὐχήθη εἰς πάντας τόν φωτισμόν τοῦ ἐν εἴδει περιστερᾶς ἐπί τόν βαπτιζόμενον Κύριον κατελθόντος Παναγίου Πνεύματος.

Ἡ ἀκολουθία μετεδόθη ζωντανᾶ ἀπ’ εὐθείας ἐκ τοῦ Παναγίου Τάφου ἀπό τό δικτυακόν ραδιόφωνον τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων www.radio.jerusalem-patriarchate.info/gr

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/vYwfQDpljm8

Α’  Εἰς Ἱεροσόλυμα.

Τό Σάββατον, 5^ην /18^ην Ἰανουαρίου 2014, παραμονήν τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, ἐτελέσθη εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, ἡ θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καί ἡ ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συμπροσευχομένων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων καί ἐν κατανύξει συμμετεχόντων τῶν δοκίμων τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τῆς Ἁγίας Σιών καί προσκυνητῶν καί ἐντοπίων, λαμβανόντων ἐκ τοῦ ἁγιασθέντος ὕδατος καί ἁγιαζομένων.

Μετά τήν ἀκολουθίαν τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος, ὁ Πατριάρχης ἐνδεδυμένος μανδύαν, τῶν ἱερέων προπορευομένων ἐν ψαλμῳδίᾳ, ἀνῆλθεν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου. Τό αὐτό ἔπραξεν, ἐλθών ἐν συνεχείᾳ, ὁ ἐφημέριος τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου, προπορευομένου τοῦ προεξάρχοντος τῆς ἀκολουθίας εἰς τόν Ναόν τοῦτον, Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδόσιου.

Β’ Εἰς Ἰορδάνην.

Ἐν συνεχείᾳ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου ἀνεχώρησαν διά τήν τελετήν τοῦ ἁγιασμοῦ εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν εἰς Ἱεριχώ, ἔνθα ἐβαπτίσθη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ὁ Μακαριώτατος διῆλθε πρῶτον διά τοῦ ἡγουμενείου τῆς Μονῆς τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου, ἔνθα ἐδεξιώθη Αὐτόν ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλούμενος καί διά τῆς Νομαρχίας τῆς Ἱεριχοῦς, ἔνθα καί προσεφώνησεν Αὐτόν ὁ Νομάρχης, εὐχόμενος διά τήν ἐπίλυσιν τοῦ πολιτικοῦ προβλήματος καί διά τόν ἑορτασμόν τῶν Φώτων ὁ δέ Μακαριώτατος ἀντεφώνησεν αὐτόν ἀραβιστί.

Τούτου γενομένου, ὁ Μακαριώτατος πορευθείς πρός Ἀνατολάς, προσῆλθεν εἰς τήν διαχωριστικήν συνοριακήν σιδηράν πύλην μετά τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας καί τῆς Ἰσραηλινῆς Στρατιωτικῆς Διοικήσεως, ἥτις καί ἤνοιξε Αὐτῷ καί ἐκ ταύτης ὁ Μακαριώτατος ἀφίχθη εἰς τήν συντηρουμένην ἐκ τῶν φθορῶν τοῦ πολέμου τῶν ἕξ ἡμερῶν τοῦ 1967 καί ἐκ τῶν φθορῶν τῶν σεισμῶν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου εἰς τήν Δυτικήν Ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ.

Ἐνταῦθα ἐπεφυλάχθη θερμοτάτη ὑποδοχή τῷ Μακαριωτάτῳ ὑπό τῆς Ἰσραηλινῆς Στρατιωτικῆς Διοικήσεως τῆς Ἱεριχοῦς, ὑπό τῶν Προσκόπων τῆς Ἱεριχοῦς, ὑπό τῶν Ἱερέων ἐνδεδυμένων καί πολλοῦ λαοῦ.

Ἐνδυθείς μανδύαν ὁ Μακαριώτατος, εἰσῆλθεν εἰς τόν ἱερόν Ναόν τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἔνθα ἀνεγνώσθη ἡ Θ’ Ὥρα τῶν Θεοφανείων.

Ἐν συνεχείᾳ ἤρξατο ἡ κάθοδος ἐν λιτανείᾳ πεζῇ πρός τήν Δυτικήν Ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, τῇ συμμετοχῇ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς  Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη καί τοῦ Ὑπουργοῦ ἄνευ χαρτοφυλακείου τῆς Σερβίας κ. Alexandar Vulin.

Ἐνταῦθα ἐτελέσθη ἐπί ἐξέδρας ὁ Μικρός Ἁγιασμός τῶν Θεοφανείων ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου, συνιερουργούντων ἐνδεδυμένων τῶν ἱερέων καί ἀθρόου λαοῦ ἐν κατανύξει ἀλλά καί συνωστισμῷ καί ἐνίοτε καί ἐν φωνασκίαις συμμετέχοντος.

Πληρώσας τήν ἀκολουθίαν τοῦ Ἁγιασμοῦ ὁ Μακαριώτατος κατῆλθεν εἰς τήν ὄχθην τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου καί βυθίσας ἐν τῷ ὕδατι τρίς τόν σταυρόν, ἔψαλλε τρίς τό «ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου Σου, Κύριε» καί ἡγίασεν ὅσους ἦτο δυνατόν ἐκ τοῦ λαοῦ διά τό πολυάριθμον καί τό ἐπικίνδυνον.

Ἐν τέλει μετά τήν ἀκολουθίαν τοῦ ἁγιασμοῦ ὁ Μακαριώτατος ἦλθεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου καί παρεκάθισεν εἰς νηστήσιμον τράπεζαν παρατεθεῖσαν Αὐτῷ, τῇ συνοδείᾳ Αὐτοῦ καί πολλῷ λαῷ ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/Y3QXWE3s1TM

Συμφώνως πρός τήν τυπικήν διάταξιν τῆς Ἐκκλησίας, εἰς ἥν περίπτωσιν ἡ ἑορτή τῶν Θεοφανείων συμπέσῃ ἡμέρᾳ Κυριακῇ, αἱ Μεγάλαι Ὧραι τῶν ἀναγιγνώσκονται  τήν Παρασκευήν, οὕτως τήν Παρασκευήν, 4^ην / 17^ην Ἰανουαρίου 2014, ἀνεγνώσθησαν αἱ Μεγάλαι Ὧραι τῶν Θεοφανείων εἰς τόν μοναστηριακόν ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Τῆς ἀκολουθίας ταύτης τῶν Ὡρῶν μετά τήν ἀκολουθίαν τοῦ Ὄρθρου προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἀναγνώσας τό Εὐαγγέλιον τῆς Α’ Ὥρας, τῶν συμπροσευχομένων Ἀρχιερέων ἀναγνωσάντων τό Εὐαγγέλιον τῆς Γ’, ΣΤ’ καί Θ’ Ὥρας.

Τήν ἀκολουθίαν παρηκολούθησαν ἐν εὐλαβείᾳ καί κατανύξει μοναχοί, μονάζουσαι καί προσκυνηταί ἀναμένοντες τήν τελετήν τοῦ μικροῦ Ἁγιασμοῦ, αὔριον Σάββατον, παραμονήν καί τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, μεθαύριον, Κυριακήν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῶν Φώτων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν 1^ην /14^ην Ἰανουαρίου 2014, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ Δεσποτική ἑορτή τῆς κατά σάρκα περιτομῆς τοῦ Κυρίου καί τῆς μνήμης τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας οὐρανοφάντορος τοῦ μεγάλου εἰς νυκτερινήν θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ἐν τάξει Παρρησίας.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην τήν 12.00’ μεσονύκτιον ὥραν κατῆλθεν ἐκ τοῦ Πατριαρχείου, τῶν κωδώνων κρουομένων, εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν καί προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου εἰς τό Καθολικόν καί τῆς θείας Λειτουργίας εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Βόστρων κ. Τιμοθέου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Λύδδης κ. Δημητρίου, Ἱερομονάχων, Ἱεροδιακόνων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί συμμετέχοντος πολλοῦ λαοῦ διαφόρων ἐθνικοτήτων.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν  ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου καί ἀνά τά προσκυνήματα ἐν περιφορᾷ τοῦ λειψάνου τῆς χειρός τοῦ Ἁγίου Βασιλείου.

Ἐν τέλει εἰς τό γραφεῖον τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος ἐκόπη ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου ἡ βασιλόπιττα πρός χαράν πάντων καί τοῦ λαβόντος τό φλουρί.

Τήν βασιλόπιτταν ἔκοψεν ὁ Μακαριώτατος καί εἰς τό Ἐπιτροπικόν τήν πρωΐαν διά τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας μεθ’ ὅ ἐπεσκέφθη διά προσκύνησιν τήν ἑορτάζουσαν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Βασιλείου παρά τήν Νέαν Πύλην, ἀκολούθως δέ παρεκάθισεν εἰς τήν κοινήν μοναστηριακήν τράπεζαν τήν μεσημβρίαν, ἐν ᾗ ἔκοψε πάλιν τήν βασιλόπιτταν.

Ἡ τελετή μετεδόθη ἀπευθείας άπό τόν Πανάγιον Τάφον διά τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων www.radio.jerusalem-patriarchate.info/gr.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/IIlTRwxEwKw

Τό ἑσπέρας τῆς Δευτέρας 31^ης Δεκεμβρίου, τελευταίας ἡμέρας τοῦ ἔτους 2013 / 13^ης Ἰανουαρίου 2014, ἔλαβε χώραν ἡ τελετή τῆς κοπῆς τῆς βασιλόπιττας εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου.

Τῆς τελετῆς ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, καί μετέσχεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεώργιος Ζαχαριουδάκης μετά τῶν συνεργατῶν αὐτοῦ, οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες, Ἕλληνες τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας Ἱεροσολύμων, μέλη τοῦ Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου τῶν Ἱεροσολύμων καί προσκυνηταί.

Τήν ἐκλεκτήν ταύτην ὁμήγυριν προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἐπί τῷ ἀνατέλλοντι νέῳ ἔτει 2014, ἔχοντος ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἅγιοι Πατέρες καί σεβαστοί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

 «Πνεῦμα Κυρίου, οὗ ἕνεκεν ἔχρισέ με εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με ἰάσασθαι τούς συντετριμμένους τῇ καρδίᾳ κηρύξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καί τυφλοῖς ἀνάβλεψιν ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει κηρύξαι ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν», (Λουκ. 4, 18-19). Λέγει ὁ Κύριος διά στόματος τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου.

 Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ παλαιφάτου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, ἵνα ἑορτάσωμεν ἀφ’ ἑνός τήν λῆξιν τοῦ παλαιοῦ χρόνου, δηλονότι τοῦ ἀπερχομένου. Ἀφ’ ἑτέρου δέ τήν ἀνακήρυξιν καί ἀναγγελίαν τῆς ἐνάρξεως τοῦ νέου χρόνου, τοὐτέστιν τοῦ ἐνιαυτοῦ  τῆς Χρηστότητος Κυρίου ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Τυγχάνει γνωστόν, ὅτι διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ τήν θέσιν τοῦ κτιστοῦ χρόνου κατέχει ἡ αἰώνιος βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο σημαίνει, ὅτι ὁ ὁρισμός τῆς ἐννοίας τοῦ χρόνου, καθ’ ἡμᾶς γίνεται κατανοητός οὐχί «σεσοφισμένοις μύθοις» (Πετρ. Β’ 1, 16) τῆς ἀνθρωπίνης ἐπινοίας, ἀλλά τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, τοῦ εἰπόντος τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ: «οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἤ καιρούς οὕς ὁ Πατήρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ», (Πράξ. 1, 7).

 Ὁ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου ἐνανθρωπήσας καί ἐν Βηθλεέμ κατά σάρκα τεχθείς Θεός Λόγος ἐφανέρωσεν ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις τόν χρόνον ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος διακρίνεται ἐκ τοῦ χρόνου τῆς φθορᾶς καί τῆς ἀφθαρσίας ἤ καλλίτερον εἰπεῖν, εἰς τόν χρόνον τῆς φθοροποιοῦ ἁμαρτίας καί τῆς σωτηριώδους  μετανοίας: «Οὐκ ἐλήλυθα, λέγει Κύριος, καλέσαι δικαίους ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν», (Λουκ. 5, 32).

 Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος ἐγκαινιάζει ἐν ἑαυτῷ καί τῇ Ἐκκλησίᾳ Αὐτοῦ τόν καινόν (τόν νέον) χρόνον τοῦ ἀπροσίτου αὐτοῦ φωτός «τοῖς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις», (Λουκ. 1, 79).

 «Ἰδού νῦν, καιρός εὐπρόσδεκτος», ἀναφωνεί ὁ Θεός Παῦλος (Κορ. Β’ 6, 2). Ἰδού νῦν ἔτος σωτηρίας ἀνατέλλον μετάνοιαν, ἐλπίδα, δικαιοσύνην καί εἰρήνην, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός ἱκετευτικῶς: «τήν  τοῦ ἔτους ἄμειψιν (τήν ἀλλαγήν) ἀνάδειξον ἡμῖν, μεταβολήν πρός κρείττονα, εἰρηναίαν κατάστασιν, τοῖς εἰδόσι σε Λόγε Πατρί συναΐδιον».

 Ὁ δέ σήμερον τιμώμενος Μέγας Βασίλειος ἀναφερόμενος εἰς τήν ἔννοιαν καί σημασίαν τοῦ χρόνου ἐν τῇ Ἑξαημέρῳ αὐτοῦ, μνημονεύει τόν Παροιμιαστήν λέγοντα: «Ἀρχή ὁδοῦ ἀγαθῆς τό ποιεῖν δίκαια» (Παροιμ. 16, 7) καί σχολιάζει, «ἀπό γάρ τῶν δικαίων πράξεων πρῶτον κινούμεθα πρός τόν μακάριον βίον», (ΕΠΕ, τομ. 4, ὁμιλ. Α’ 22).

 Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ἡ ἑόρτιος ὑποδοχή τοῦ νέου χρόνου, ἡ ὁποία συμπίπτει μετά τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῆς κατά σάρκα Περιτομῆς τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, μᾶς καλεῖ νά θεωρήσωμεν τά ἔργα καί τάς πράξεις τοῦ παρελθόντος ἡμῶν χρόνου καί μετά τοῦ σοφοῦ Παύλου εἴπωμεν: «Ἀδελφοί ἐγώ ἐμαυτόν οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι· ἕν δέ, τά μέν ὁπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δέ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατά σκοπόν διώκω ἐπί τό βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Φιλιπ. 3, 13-14).

 Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀρχήν τοὐτέστιν τήν κίνησιν πρός τόν μακάριον βίον, τήν κατά Χριστόν ζωήν καί πολιτείαν καλούμεθα νά θέσωμεν ὡς σκοπόν κατά τήν εἴσοδον τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ τῆς Χρηστότητος Κυρίου, οὗ τό κράτος τῆς αἰωνίου Αὐτοῦ Βασιλείας εἴη εὐλογημένον καί δεδοξασμένον· Ἀμήν.

καί ὡς ἕπεται ἀραβιστί ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2014/01/13/3155

Ἐν συνεχείᾳ ἐψάλησαν τά ἀπολυτίκια τῆς Περιτομῆς τοῦ Χριστοῦ: «Μορφήν ἀναλλοιώτως…» καί τοῦ Ἁγίου Βασιλείου: «Εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου…» καί ὁ Μακαριώτατος ἔκοψε τήν βασιλόπιτταν, εὐχόμενος τό Νέον Ἔτος 2014 αἴσιον καί εἰρηνικόν καί διεμοίρασεν αὐτήν εἰς τούς προσερχομένους καί ὑποβάλλοντας τά σέβη αὐτῶν καί εὐχομένους αἴσιον καί εὐτυχές τό νέον ἔτος.

Καθ’ ἥν στιγμήν διενέμετο ἡ πίττα οἱ μαθηταί τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς ἔψαλλον τά κάλαντα: «Ἐμεῖς ἡ νέα γενεά…» καί «ἀρχιμηνιά κι’ ἀρχιχρονιά…», τά ὁποῖα ἀκολούθως ἔψαλαν καί εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας καί εἰς τήν Ἑλληνικήν Παροικίαν ἀποταμιεύοντες ὅσα ἡ προαίρεσις τῶν οἰκοδεσποτῶν ἔδωκεν αὐτοῖς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/jN2HfK7F938

Τήν Δευτέραν, 31^ην Δεκεμβρίου, τελευταίαν ἡμέραν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους 2013 / 13^ην Ἰανουαρίου 2014, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Ὁσίας Μελάνης τῆς Ρωμαίας ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τό ἐπ’ ὀνόματι αὐτῆς παρεκκλήσιον εὑρισκόμενον εἰς τήν παρά τό Πατριαρχεῖον Ἱεράν Μονήν τῆς Μεγάλης Παναγίας.

 Ἡ ὁσία Μελάνη, καταγομένη ἐκ Ρώμης, περιώδευσεν μοναστήρια τῆς Αἰγύπτου ἐβοήθησε καί διέθρεψε μοναχούς καί ἦλθε καί κατῴκησεν εἰς Ἱεροσόλυμα καί ἔζησεν ἐν ὁσιότητι, ἱδρύσασα οἴκους φιλανθρωπίας καί βοηθοῦσα τούς πτωχούς.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί τῆς θ. Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν ὁ τελῶν χρέη ἐφημερίου τῆς Μονῆς καί ἡγούμενος τοῦ Προσκυνήματος τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος. Τῆς ἑορτῆς μετέσχον αἱ μονάζουσαι τῆς Μονῆς Μεγάλης Παναγίας καί μονάζουσαι ἄλλων Μονῶν τῶν Ἱεροσολύμων καί προσκυνηταί.

 Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ καθηγουμένη ὁσιωτάτη μοναχή Μελάνη παρέθεσε κέρασμα τῆς ἑορτῆς εἰς τό ἡγουμενεῖον.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.